Bloederige Tranen

[-Maaike-]

Awhh ik geloof dat Elmen niet meer zo zijn hoofd vol heeft van heer Aneirin. Arme jongen wordt hij zomaar op gesloten in een paleis en mag hij eten zoveel hij wil en dan issie chaggerijnig. Het is ook nooit goed

Ik ben benieuwd wat voor verschillende eigenschappen je allemaal hebt bedacht. Behalve dat ze kleiner zijn en blond haar hebben. Ik hoop dat je iets heel onverwachts in petto hebt

Ga zo door!

[Saskjezwaard]

@ Romy: Eigenlijk wilde ik eerder vertellen dat ze elfen waren, maar het kwam er maar niet van xD dus daarom eigenlijk^^ haha, en ik ben blij dat je Elmen leuk vindt
@ Jodie: Mijn onderbewuste wil gewoon niet dat het verhaal af is xD maar je weet het, nog 15 scenetjes en dan zijn we klaar^^ al denk ik dat het toch langer gaat duren hahah xD
@ Yociame: Haha, ik vind haar eigenlijk ook boos het leukst^^ dus gaat ze heel veel boos zijn haha xD en Elmen... ghhehe, ben blij dat ie al een echt karakter is geworden!
@ Maaike: Verwend kereltje is ie, he ik hoop dat de rest van de eigenschappen kunnen verrassen^^
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------





Nadat hij een paar happen kip genomen had, wees hij met zijn vork in haar richting. “Weet je echt niks over elfen?”
“Alleen wat de dorpsoudsten over hen verteld hebben en ik weet niet wat daarvan waar is en wat niet.”
Hij zuchtte. “Laten we eens kijken… Elfen houden meer van de natuur dan de andere Lys, waardoor je ons vaak op het platteland ziet. Veel van onze rituelen en feesten gaan over de band met de aarde en wat erop groeit. Net zoals moeder natuur geen oorlog voert, doen wij dat ook niet, hoewel de laatste jaren elfen daar anders over zijn gaan denken.”
“Lyrian zij gedankt!” Dillans ogen schitterden van geestdrift. “We worden met bosjes tegelijk afgeslacht door de Tywell en niemand die er iets tegen wilde doen. Het gaat in tegen de natuur van de elfen om oorlog te voeren,” bauwde hij op een dreinerig toontje na. “Eindelijk komt daar verandering in! Ik hoop dat hier binnenkort oorlog uitbreekt, dan kan ik me inschrijven voor het leger!”
Kleng! Het geluid van brekend glas maande Dillan abrupt tot stilte. Geschrokken keek Rose naar Elmen, wiens hand zich om de resten van een wijnglas klemde. Bloed vermengd met wijn droop tussen zijn vingers door. Hij keek nu niet meer chagrijnig, maar woedend.
“Je. Gaat. Niet. In. Het . Leger,” snauwde hij. “Hoe vaak heb ik dat al gezegd?”
Een vuurrode blos van boosheid klom Dillans wangen op. “Je bent mijn vader niet, wanneer leer je dat eens!”
De twee broers staarden elkaar aan. De spanning tussen hen was bijna voelbaar in de lucht. Rose keek van de een naar de ander, van plan in te grijpen als het menens zou worden, maar dat was nu nog niet het geval. Ze wilde geen partij kiezen hierin, de twee broers waren de enige twee Lys die ze kende en mocht.
Elmen opende langzaam zijn hand en liet de bebloede glasscherven op tafel vallen. Hij zuchtte diep en greep naar een servet om het bloed weg te vegen. “Dit lijkt me niet het juiste moment om dit te bespreken. We zijn allebei moe.”
Dillan keek hem schattend aan voordat hij knikte. “Verder met de elfen?”
De spanning verdween en Rose haalde weer opgelucht adem. De ruzie was voor nu uitgesteld.
“Laat die wond eens zien,” zei ze en stak haar hand uit. “Doet het zeer?”
“Valt mee.”
Elmen legde zijn hand in de hare. Voorzichtig veegde ze de laatste resten bloed weg en onderzocht de kleine snijwonden. Even tuitte ze haar lippen voordat ze een beslissing nam. Dit zou haar moeten lukken.
Ze sloot haar ogen en liet haar geest verder haar lichaam in glijden. Met onstoffelijke vingers greep ze naar de pulserende kracht in haar binnenste, die veel kleiner was dan ze zich herinnerde. Er was een gemis, alsof iemand haar magie had geamputeerd. Ze greep het beetje dat ze nog over had en liet het door de zenuwen van haar hand naar Elmens huid stromen. Met de magie greep ze de wondranden vast en liet ze nieuwe cellen groeien.
Haar magie was net zo snel verdwenen als sneeuw in de warme zon. Ze trok zich vlug terug en opende haar ogen. De wonden waren bijna geheeld, maar daar zat juist het probleem. Ze zouden helemaal genezen moeten zijn.
Snel richtte ze haar aandacht weer op Elmen, ze wilde niet meer denken aan het gemis van haar magie. Het zou vast komen door de schokkende tijd die ze achter de rug had. Als ze haar rust zou pakken, zou het wel goed komen.
“Ik wist niet dat je magie had,” zei Elmen terwijl hij zijn vingers over de bijna herstelde huid van zijn andere hand liet glijden.
Ze deed haar best om naar hem te glimlachen. “Ik ben ook niet zo sterk, het is genoeg voor de huis- en tuindingen, maar daar houdt het wel mee op. Meer ken ik trouwens ook niet.” Ze wuifde het weg als niet-interessant. “Kan je me nog meer vertellen over de verschillende rassen?”
Hij keek haar schattend aan voordat hij knikte. “Nog meer over elfen?”
Ze dacht even na, maar schudde uiteindelijk haar hoofd. “Nee, ik wil graag iets weten over wynings. Misschien dat ik dan kan begrijpen waarom ze doen wat ze doen,” voegde ze er bitter aan toe.
Dillan plantte zijn ellenbogen op de tafel en leunde naar haar toe. “Wist je dat wynings onsterfelijk zijn! En ze kunnen ook niet gewond raken, het zwaard glijdt zo van hun huid weg. En ze zijn harteloos, wat ze geweldige legeraanvoerders maakt! De grootste overwinningen zijn door wyningofficieren behaald. En-”
Elmen stootte een spottend gelach uit. “Je moet niet naar oudewijvenpraat luisteren. Wynings zijn niet onsterfelijk en onaantastbaar, geloof me, die sterven net zo goed als wij. Hoe zou de zwarte verrader al die wynings dan hebben kunnen doden?”
“Oh.” Dillans gezicht betrok, maar lichtte al snel weer op. “En het verhaal dat ze harteloos zijn dan?”
Elmen schepte een stuk zalm op zijn bord en begon er nadenkend van te eten. “Dat klopt gedeeltelijk. Ze zijn er goed in om hun ware emoties te verbergen. Maar ze kennen maar één vorm van liefde, die tussen een man en een vrouw. Meer niet.”
“Echt waar?” vroeg Rose verbaasd. “En moederliefde? Of liefde tussen twee vriendinnen? Of die tussen broer en zus?”
Hij schudde zijn hoofd. “Alleen genegenheid. En misschien de overlevingsdrang voor het eigen kind. Maar geen liefde.”
“Dat is eigenlijk best wel triest,” fluisterde ze en staarde naar het bord voor zich. Een hol gevoel maakte zich meester van haar maag.
“Misschien wel,” zei hij onverschillig. “Daarin lijken ze op de dorionach, die kennen alleen moederliefde. De twee rassen die tegelijkertijd geschapen zijn. Allebei hun sterkste punt, dat gebrek aan liefde. Het maakt ze meedogenloos.”
Dat laatste geloofde ze graag. Het paste bij Jonathan en Aneirin. Het maakte definitief een einde aan het sprookjesbeeld wat ze van wynings had gehad. Meedogenloze wezens waren niet iets waar je naar opkeek.
“En zij zijn over het algemeen de heersers van de verschillende steden?”
Elmen knikte. “Wynings verlangen naar macht, veel macht. Van alles komt dat hun lust naar macht het dichtste bij liefde. Jammer genoeg gaat dat niet altijd in combinatie met een helder verstand. Heer Aneirin heeft dat wel. Hij heeft Myniadèn nog welvarender gemaakt, vooral door de stad uit de oorlog te houden. Gelukkig ligt Myniadèn daarvoor ver genoeg in het oosten.”
“Ik ga slapen,” zei Dillan abrupt en kwam overeind. “Dat gebazel over liefde en macht is niks voor mij. Welterusten.”
Elmen nam een laatste hap van zijn zalm en schoof zijn bord naar achteren. “Ik denk dat ik ook mijn kamer maar eens opzoek. Rose, morgen praten we verder en ik zoek wel een boek voor je op met de verschillen tussen de rassen.”
Ze voelde haar gezicht betrekken. Een boek. Ze had een hekel aan boeken. In Nadir hadden ze er maar twaalf gehad en ze had ze alle twaalf moeten lezen. Het had eeuwen geduurd, vooral omdat ze telkens haar aandacht liet afdwalen naar de buitenwereld, waar Lauryn met haar vriendinnen aan het spelen was omdat ze het geluk had nog te jong te zijn. Ze had eindelijk gedacht van die vreselijke uren bij het rokerige vuur af te zijn, maar dan moest ze hier er weer verder mee.
“Dank je,” wist ze eruit te wringen. “Heel aardig van je.”



Edit: aangepast na Yociames feedback

[yociame]

Ik vind het leuk om meer te weten te komen over de rassen, maar eigenlijk vind ik het nog steeds best weinig, vooral over de elfen. Dus ik hoop nog op meer.
En verder moet het volgens mij: Lyrian zij gedankt zijn. Want Lyrian zegt niet gedankt, neem ik aan.

[Saskjezwaard]

De reden waarom ik er niet meer in heb staan was dat ik bang was dat het een infodump zou worden en het gesprek een andere wending nam dan ik gepland had xD grr, soms hebben die karakters een vervelende wil ik weet eigenlijk niet of ik in dit deel nog iets meer in kan proppen, andere dingen hebben namelijk dan de voorkeur. Maar ik zal kijken of het lukt^^ en het foutje heb ik meteen veranderd, klopt helemaal xD
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




Met een kreet op haar lippen schrok Rose wakker. Hijgend staarde ze naar de duisternis voor zich, terwijl zich op haar netvlies de snel vervagende beelden van haar nachtmerrie afspeelden. Gezichten flitsten voorbij, de huid lijkbleek, de lippen rood van het bloed dat uit hun mond gulpte. De ogen stonden verdrietig, beschuldigend, woedend…
Met elke keer knipperen werden de beelden vager totdat ze niets meer waren dan een onscherpe herinnering.
Het kille gevoel bleef.
Huiverend sloeg ze de dekens om zich heen in een poging om warmer te worden, maar zodra ze het deed, wist ze dat het niets zou helpen. Deze kilte kwam van binnenuit.
Ze reikte naar het lampje boven haar hoofd en tekende het figuur voor licht. Een oranje schijnsel werd langzaam feller, totdat heel de kamer in het licht baadde.
Ze schoof haar voeten in de zachte pantoffels die op de grond lagen en liep naar de kledingkast toe, waar een paar jurken in hingen. Het waren allemaal geschenken van Aneirin, omdat zij alles kwijt was geraakt. Het liefste had Rose ze niet aangenomen, de stadhouder was niet iemand bij wie ze in het krijt wilde staan. Wie wist wat ze ervoor terug moest doen. Maar ze had de spullen echt nodig, de geïmproviseerde jurk die ze had gedragen viel bijna uit elkaar.
Ze koos een mosgroene jurk uit met zilveren gaas dat op het lijfje was genaaid. Ondanks haar bedenkingen over Aneirins geschenken, moest ze toegeven dat de jurk haar mooi stond. Het linnen was fijner geweven dan ze gewend was en de kleuren waren helder.
Na nog even een borstel door haar haren te halen en haar gezicht te wassen, ging ze op weg naar de eetkamer. Die was leeg, net zoals de vorige ochtend dat ze naar binnen was gestapt.
Rose snapte nog steeds niet hoe de bedienden wisten wanneer ze kwam, de broodjes roken alsof ze net uit de oven kwamen en de worstjes waren nog gloeiend heet. Hadden ze soms iemand op wacht staan die keek wanneer ze aan kwam lopen, om dan snel de kamer te ontruimen?
Hoofdschuddend ging ze aan tafel zitten. Ze pelde een ei en belegde daar een broodje met maanzaad mee. Normaal gesproken vond ze het heerlijk, maar nu kreeg ze het maar met moeite weggewerkt. Het gevoel van de nachtmerrie bleef woelen in haar onderbuik, ondanks dat ze de precieze inhoud niet meer wist.
Na een paar happen gaf ze het op en pakte ze een appel. Er langzaam op knabbelend richtte ze zich tot de opengaande deur. Tot haar verbazing was het niet een van de elfenbroers, maar kwam Aneirin binnengelopen.
Zodra ze hem zag, werd het gevoel in haar buik erger. Hij had iets van haar nodig, dat zag ze aan het tevreden lachje dat op zijn gezicht was verschenen.
Hij ging tegenover haar aan de tafel zitten. “Rose.” De blik in zijn ogen was intens. “Jonathan vraagt naar jou.”
Ze voelde zich bleek wegtrekken. Even kon ze hem alleen maar sprakeloos aanstaren, toen kreeg ze de macht over haar tong weer terug.
“Nee. Nee, nee, nee, nee.” Bij elk woord voelde ze meer woede in zich opborrelen. “Ik ga niet naar hem toe. Punt uit.”
“Waarom niet?”
Ze lachte schamper. “Denk je nu echt dat ik als een gehoorzaam hondje met de pootjes omhoog naar hem toe ga omdat hij me toevallig wil spreken? Nee, dat doe ik niet. Echt niet. Hij kan doodvallen, al is dat nog te goed voor hem.”
Aneirin trok langzaam zijn wenkbrauwen op. “Niet benieuwd naar wat hij je te zeggen heeft?”
Eigenlijk wel, maar dat was ze niet van plan om te vertellen. Jonathan bezoeken was in alle opzichten geen goed idee. Ze wilde niks meer met hem te maken hebben, het enige bericht wat ze van hem wilde krijgen was dat hij dood was. Dan zou ze eindelijk van hem af zijn.
“Nuh-uh.”
“Echt niet? Want hij zei dat hij jou iets belangrijks wilde vertellen.”
Even was er de verleiding, maar ze hapte niet toe. “Nee.”
“Weet je het zeker?”
“Heel zeker,” zei ze resoluut. “Hou er maar over op, er is echt geen manier waarop je me kan dwingen.”
“Jammer,” hij leunde achterover in zijn stoel, “hij wilde me alle informatie geven die ik hebben wil, zodra hij met jou heeft gesproken. Niet eerder. Maar ik snap dat je je persoonlijke belang hoger stelt dan dat van de stad Myniadèn of zelfs de Lys. Ik zou het zelf anders doen, maar goed, wie ben ik?”
Met opeengeklemde kaken staarde ze Aneirin aan. Ze mocht hem echt niet. Het was een wonder dat hij tot stadhouder was gekozen, al zag ze hem er wel voor aan om zich in het ambt te kopen.
“Nog steeds niet?” vroeg hij achteloos.
Ze schudde boos haar hoofd. Zou hij het misschien snappen als ze de woorden naar hem zou schreeuwen?
Hij haalde zijn schouders op en greep een stuk zoetbrood uit een mandje. “Jammer. Denk erover na, Rose, het zou iedereen hier ten goede komen als je even met hem praat. Ik sta ervoor garant dat je niks overkomt.”
Met die woorden kwam hij overeind en liep naar de deur toe, die vlak voor hem openging. Elmen kwam naar binnen gelopen en boog als een knipmes toen hij de stadhouder zag.
“Heer Aneirin, ik wilde u graag nog spreken.”
“Ah, over het verkoop van de myniavruchten zeker?” vroeg Aneirin glimlachend.
Elmen knikte. “Het spijt me dat ik u daarmee lastig moet vallen, heer, ik weet dat u genoeg andere zaken aan uw hoofd heeft, maar-”
Aneirin wuifde het goedwillig weg. “Ik stond erop dat jullie mijn gasten zijn, dan moet ik er ook voor zorgen dat je zaken ondertussen doorgaan. De Lys die ik erop heb gezet hebben gisterenmiddag de laatste myniavrucht verkocht. Als je bij Yorath langsgaat, dan zal hij je de elf goudstukken geven die je hebt verdiend.”
Elmens mond viel letterlijk open. Hij staarde een paar seconden wezenloos naar de stadhouder voordat de woorden tot hem doordrongen. “E-elf goudstukken?”
Voor het eerst zag Rose een echte glimlach op Aneirins gezicht komen die doorstraalde tot aan zijn paarse ogen. “Genoeg om de winter door te komen, mijn beste. Voor dit jaar geen zorgen meer.”
Hij draaide zich naar Rose om en zijn lach verflauwde. “Rose, wil je erover nadenken? De informatie die hij kan vertellen, zou mensenlevens kunnen schelen.”
Ze knikte hem toe. Hij nam een hap van zijn broodje en liep naar buiten toe. Elmen liet zich verbouwereerd op de vrijgekomen plek zakken.
“Elf goudstukken…” mompelde hij verbijsterd. “Lyrian zij gedankt, we zijn voor even rijk!”



Aangepast na Glenns, Romy's en Mooonies feedback^^

[glenovic]

leuk stukje ik vind vooral het begin hoe je de nachtmerrie beschrijft er goed.

heb nog wel een vraagje voor je:

“Nee. Nee, nee, nee, nee.”

moet er geen komma in plaats van de eerste punt?

op naar het volgende stukje!

[ROMEH]

Wauw, dat waren weer twee mooie stukjes. Je beschrijft de gevoelens gewoon zo.. écht!

Één klein foutje, denk ik.

Het gevoel van de nachtmerrie bleef woelden in haar onderbuik, ondanks dat ze de precieze inhoud niet meer wist.

Is het niet 'woedde' ?

[glenovic]

Ik zat hier ook mee ^^ maar ik heb toen even wat research gedaan en volgens mij is het goed.
Woelden komt van woelen wat onrustig bewegen betekend en zover mij gebrekkige kennis van spellingsregels gaat is het ook goed vervoegd.

[Mooonie]

Ik liep achter, wel drie stukjes! Excuus, excuus...Nu kon ik wel lekker veel in één keer lezen

Het gevoel van de nachtmerrie bleef woelden in haar onderbuik, ondanks dat ze de precieze inhoud niet meer wist.

deze zin is erg populair bij de reacties zie ik Volgens mij moet het 'woelen' zijn, 'bleef woelden' staat toch een beetje raar vind ik.

[Saskjezwaard]

@ Glenn: dank u en met die zin, ik had het expres zo gedaan, dat je eerst de eerste Nee. apart moest lezen, en de rest daarna snel. Maar tja, in gedachten hebben en over brengen zijn twee verschillende dingen. Nog meer mensen die over die zin struikelden? Dan zal ik hem aanpassen^^
@ Romy: Ook u dank u! En de zin klopte inderdaad niet, goed dat je hem aanhaalde! Mooonie had uiteindelijk de goede vervoeging
@ Mooonie: Het is je vergeven haha, die zin was indd populair xD ik heb hem veranderd!
En ik heb weer lekker veel voorgeschreven, dus ik kan weer elke dag posten^^ be prepared xD
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Gefrustreerd klapte Rose het boek dicht en gooide het op het tafeltje voor zich. Elmen trok één wenkbrauw op zonder zijn blik los te scheuren van zijn eigen boek. Met moeite lukte het om een snauwende reactie binnen te houden. Ze was niet boos op hem, maar op die vervloekte boeken. En Aneirin.
Ze verveelde zich dood. Het was zelfs zo erg dat ze het boek had aangenomen dat Elmen haar had toegestoken. Voor even had ze zich vermaakt met de verschillende verhalen over de rassen, maar al snel kon ze zich niet meer concentreren. Ze was er gewoon niet voor gemaakt om stil te zitten.
“Ik ga Dillan eens uit zijn bed jagen.”
“Goed plan,” zei Elmen zonder haar aan te kijken. Hij sloeg een bladzijde om en ging verder met lezen.
Ze stapte de salon uit en probeerde de weg te vinden naar Dillans kamer. In het bos had ze een uitstekend richtingsgevoel, maar in dit paleis pakte ze telkens de verkeerde afslag. Eigenlijk vond ze dat niet eens erg, zo kwam ze nog eens op plekken waar ze anders nooit zou komen. Ze had de kerkers al gevonden en was even in verleiding gekomen om naar beneden te gaan. Maar daar was toch weer de angst voor Jonathan die haar liet weglopen.
Rose bleef staan. Deze splitsing zag er niet bekend uit. Ze draaide een rondje om haar as en zag in de verte een buste van een belangrijke man die ze zich vaagjes kon herinneren eerder te hebben gezien. Met gefronste wenkbrauwen liep ze de gang in en kon nog net de deur tegenhouden die zich anders in haar gezicht begraven zou hebben. Een geschrokken gezicht spiekte om het hout heen.
“Het spijt me, vrouwe, gaat alles goed?”
De wangen van de vrouw waren vuurrood. Het werd meteen duidelijk waardoor dat kwam toen een bruinharige man achter haar het kamertje uitstapte en geschrokken stil bleef staan. De knopen van zijn uniform waren scheef dichtgeknoopt en zijn hemd hing uit zijn broek.
Rose wist niet wat ze moest zeggen. Ze keek van de man naar de vrouw, op wiens gezicht paniek begon door te schemeren. Ze sprong naar voren en greep Rose’ handen vast. Haar groene ogen waren wagenwijd opengesperd.
“Vrouwe, wilt u dit alstublieft niet vertellen aan de stadhouder? Het zal niet meer gebeuren, dat beloof ik u!”
Verbouwereerd knikte Rose. De vrouw deed een poging tot glimlachen, greep de man bij zijn hand vast en liep samen met hem zo snel de gang uit dat het leek alsof een meute nádúra achter hen aanzat. Nog steeds verbijsterd schudde Rose haar hoofd.
“Ongemakkelijk…”
Ze deed de deur dicht en liep verder naar de buste. Vanaf daar herkende ze de weg naar de trap die naar de slaapvleugel leidde. Ze beklom de marmeren treden, liep de rechtergang in en kwam uiteindelijk uit bij Dillans kamer.
Ongeduldig klopte ze op de deur. Gestommel was te horen, gevolgd door de kenmerkende klap van een lichaam dat hard in contact komt met de grond. Rose stormde meteen de kamer binnen, die zo donker was dat ze even geen hand voor ogen zag.
“Gaat het?”
Een gesmoorde vloek klonk op, gevolgd door het ruisen van stof. Een van de gordijnen ging open. Ochtendlicht stroomde door het raam naar binnen en verblindde haar. Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Dillan trok het andere gordijn ook open en draaide zich toen naar haar toe. Zijn bovenlijf was ontbloot.
Ze had wel vaker halfnaakte mannen gezien, als het in de zomer heet werd gingen de overhemden uit, maar Dillan was anders gebouwd. Niet zo lomp gespierd als sommige boeren waren geweest, maar eerder pezig. Zijn huid was zo bleek alsof hij nooit de zon had gezien en bezaaid met sproeten. Het fascineerde haar.
Zich onbewust van haar aandacht liep Dillan naar een stoel toe die bezaaid was met kleren en greep er een hemd vanaf. Met het verhullen van zijn bovenlijf leidde hij haar blik terug naar zijn gezicht. Zijn haar zat door de war en hij keek slaperig uit zijn ogen.
“Hoe kan je nu nog moe zijn?” vroeg ze verbaasd.
Hij haalde zijn schouders op terwijl hij zijn hemd dichtknoopte. “Weet niet. Elfen hebben veel slaap nodig?”
“Of je bent gewoon lui,” lachte ze.
Hij grijnsde. “Dat ook. Oh, ik struikelde over het voetenbankje terwijl ik naar de deur liep. Welke idioot zet dan ook zo’n ding midden in het pad naar de deur?”
Ze draaiden zich beiden om naar het omgevallen voetbankje dat helemaal niet in het pad stond, maar een paar meter naar links. Rose grinnikte.
“Ik denk dat het deze keer aan jou ligt.”
Hij keek schaapachtig. “Ik vrees het ook. Oh, Rose!” zijn gezicht lichtte op toen hij grijnsde, “Ik heb een geweldige plek ontdekt! Nou ja, eigenlijk was ik verdwaald, al die gangen lijken op elkaar, en toen kwam ik uit op een binnenplaats. Echt mooi joh!”
“Nu ben ik eigenlijk wel nieuwsgierig. Breng me er heen, dan kan ik het ook zien!”
Dillan keek twijfelend. “Eigenlijk wilde ik eerst eten…”
Grijnzend pakte ze zijn hand vast en trok hem de kamer uit. “Dan had je maar eerder je luie kont uit je bed moeten tillen. Eigen schuld, dikke bult.”


Edit: aangepast na Mooonies feedback

[JodieJJ]

Verdomme saskia! Was ik bij ga jij gewoon drie stukjes achter elkaar plaatsen --' tiss maar goed dat ik al grote delen heb gelezen....

Gaat tijd zoeken om dit te lezen --'

[-Maaike-]

Deed ik net zo m'n best na elk stukje te lezen, plaats ze er drie achter elkaar, haha. Het is natuurlijk wel lekker om zoveel informatie op te sleurpen, want je verhaal is nog steeds erg goed!

Ik vraag me af wat Jonathan haar wil zeggen. Hij heeft vast een of andere list om alsnog zijn taak uit te voeren en haar naar zijn opdrachtgever te brengen (die uit de proloog, geloof ik..). Het zou me niets verbazen als hij met een tranen trekkend verhaal komt, waardoor Rose verkocht is.

Ga zo door!

[Saskjezwaard]

@ Jodie: Hahahah, sorry ik zei al, vandaag mag ik nog van mezelf een stukje maken, daarna zal ik er wat tijd tussen laten. Ik wil gewoon veel te graag bij de leuke stukjes zijn xD
@ Maaike: Hahah, ik ben je aan het saboteren xD ik vind jouw speculaties altijd zo leuk om te lezen! Je hebt op een verwrongen manier gelijk met deze hahah
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Dillan had gelijk, de binnenplaats was prachtig. Klimop groeide over de randen van het open dak naar beneden en hing zo laag dat ze de ranken aan kon raken. Een kiezelstenen pad, aan de zijkanten omzoomd door lage heggetjes, leidde hen naar het beeld van een naakte vrouw. Water stroomde over haar haren en omhulde haar lichaam als een doorzichtig kleed.
Rose liet haar hand even over het natte marmer glijden voor ze verder achter Dillan aanliep. Hij vertelde over alle bloemen die naast de heggen groeiden, die door de herfst niet meer dan onthoofde stengels waren.
“Dit hier zijn lelies, die zijn hier heel populair doordat ze in het wapen van Myniadèn zitten. Niet in huis, ze ruiken nogal, maar wel in de tuin. Daar zijn ze hier dol op. En hier heb je een bloembed met eh, volgens mij zijn het orchideeën, die zijn als ze bloeien ook heel mooi. Prachtige…”
Ze humde afwezig, zijn woorden gingen het ene oor in en het andere weer uit. Bloemen waren niet echt iets waar ze warm voor liep, maar hij werd er gelukkig van als hij erover kon kletsen. Dus deed ze alsof ze luisterde en stelde af en toe een vraag over de dingen die ze toevallig wel opving. De rest van haar aandacht besteedde ze aan de omgeving.
Het kiezelpad liep over in een grasveld waar de weg aangegeven werd door grote stapstenen. Een enorme eik stond in het midden met een prachtige oranjerood bladerdos. Een tapijt van afgevallen bladeren lag om de wortels heen verspreid en knarste onder hun voeten terwijl ze onder de boom doorliepen.
Aan de andere kant, in de schaduw van de eik, zat Aneirin op een elegante tuinstoel, met naast zich een kleine tafel. Er stond een bord op, gevuld met de restanten van wat zijn middageten moest zijn.
Aneirin droeg een hagelwit hemd met eroverheen een blauw, fluwelen jasje dat zo donker was dat het bijna zwart was. Zijn witblonde haar viel bijna nonchalant om zijn gezicht, maar ze wist zeker dat hij er heel veel aandacht had besteed om het zo te laten zitten. Zo iemand was hij wel.
“Goedemorgen, heer Aneirin, wat doet u hier in uw eentje?” vroeg Dillan.
De stadhouder glimlachte cynisch. “Een plek zoeken waar niemand mij stoort. Kennelijk is dat moeilijk te vinden.”
Rose greep de opening met beide handen aan. “Oh, dan zullen we u niet langer storen.” Ze wilde het pad verder volgen, maar zijn stem hield haar tegen.
“Rose?”
Verdorie.
Met een glimlach die zo nep was dat het pijn aan haar kaken deed draaide ze zich naar hem om. “Wat is er?”
“Heb je al nagedacht over wat ik je gevraagd heb?”
“Ja,” zei ze kortaf.
Ze had toch niks beters te doen dan elk onbewaakt ogenblik na zitten denken over zijn vraag. Elke keer voelde ze zich onrustig worden, zoals nu ook het geval was. Alles in haar twijfelde, het ene moment wilde ze op zoek naar Aneirin gaan om toe te stemmen, het andere moment wist ze stellig dat ze Jonathan niet wilde zien. Het wisselde om de paar minuten.
“En?” vroeg Aneirin en trok langzaam één wenkbrauw op. Hij deed dat op zo’n irritant achteloze manier dat ze het antwoord nu al wist.
“Nee. Ik ga niet.”
Hij knikte alsof hij wist dat het haar antwoord zou zijn. “Dan wil ik je laten weten dat je nog vijf dagen hebt om je mening te veranderen. Als je hem dan nog niet gesproken hebt, laat ik hem executeren, hij is simpelweg te gevaarlijk om langer gevangen te houden.”
Ze kreeg het voor elkaar om te knikken zonder iets te laten zien van het ijskoude gevoel dat zich in haar had genesteld. Vijf dagen. Als ze niet naar Jonathan toeging, zou ze nooit weten waarom hij haar had uitgekozen. Voor wie hij haar zogenaamd probeerde te beschermen. Waarom hij zonder enige vorm van wroeging haar moeder en zus vermoord had.
Ze slikte de brok weg die plotseling in haar keel zat. “Ik zal erover nadenken,” zei ze met een stem die ze niet als de hare herkende.
Aneirin keek tevreden. “Doe dat vooral. Als je het hebt besloten, kan je elk moment bij me aankloppen.”
Ze knikte, niet wetend wat ze moest zeggen.
“Oh, dat wilde ik u nog altijd vragen.” Dillan had er kennelijk genoeg van dat hij niet in het gesprek betrokken werd. “Hoe komt het dat u Jonathan herkende?”
Die vraag stond Aneirin wel aan; een zelfgenoegzaam lachje verscheen op zijn gezicht. Hij leunde achterover in zijn stoel en kruiste zijn enkels over elkaar.
“Ik kreeg een week geleden bericht dat er iemand over de muur had weten te klimmen en zo de stad was binnengekomen. Dat gebeurt wel vaker, het maakt niet uit hoe goed je jezelf weet af te schermen, er glipt toch altijd een miezerig visje door het net heen. In combinatie met jouw verhaal, Rose, bracht dat me op de gedachte dat de verrader het op een of andere manier had weten te overleven. Ik wist bijna zeker dat hij jou zou volgen, om zo een manier te zoeken om jou weer in handen te krijgen.”
Rose huiverde bij die woorden. Het was Jonathan ook bijna gelukt, ze had niks doorgehad. Idioot.
Aneirin richtte zijn intense blik op haar, alsof hij de huivering had gevoeld. “De rode ogen die je zag, dat is een betovering om door illusies heen te kunnen kijken. Als je het sterk genoeg maakt, kun je de lijnen van de illusiemagie zien zitten. Bij hem was het duidelijk zichtbaar, hij deed niet veel moeite om het te verbergen. En vanaf daar weet je het.”
“Ah,” zei Dillan bewonderend. “Daar zou ik nooit op gekomen zijn!”
Aneirin glimlachte fijntjes. “Genoeg antwoord op je vraag?”
Dillan knikte.
“Dan zou ik jullie willen vragen om me weer met rust te laten, ik heb nog…” Aneirin kneep zijn ogen tot spleetjes en staarde voor zich uit alsof in de lucht de tijd af te lezen was, “tien minuten rust, dan moet ik weer verder. En die tien minuten besteed ik liever in mijn eentje.”
“Ja, natuurlijk!” zei Dillan geschrokken. “Kom Rose, dan gaan we weer verder wandelen.”
Ze groetten de stadhouder en liepen verder over de stapstenen. Dillan begon weer te vertellen over de planten die in de bloembedden groeiden, maar Rose luisterde nu nog minder dan eerst. Vijf dagen… Had ze de moed om Jonathan op te zoeken?

[-Maaike-]

Hihi, dan ben ik nu even lekker je sabotage plannetje voor! (Voor even dan... )

Ik vind Rose in de sarcastische stemming geniaal. Vooral met uitdrukkingen als "Verdorie." zo midden in de tekst. Ik zie haar dan echt met zo'n vertrokken geïrriteerd gezicht voor dat nog net een zucht kan binnen houden haha. De arme stadhouder moest eens weten

Als ik op een verwrongen manier gelijk heb, dan ziet Jonathan kans om Rose te spreken. Wat vast niet binnen die vijf dagen gebeurt, want dat zou te makkelijk zijn. Ze moet vast toe zien hoe hij geexecuteerd wordt om vervolgens keihard het hele feestelijke gebeuren tot een halt te roepen ofzo Straks blijkt nog dat ie der leuk vindt

Okee.. misschien moet je gewoon maar even verder schrijven. Mijn speculaties beginnen op hol te slaan.. ugh xD

[JodieJJ]

En speciaal voor uw verjaardag ben ik snel helemaal bijgelezen jeeeh, en dat laatste stukje was helemaal nieuw voor me nog meer JEEEH

ooh rose is net een kerel xD, doen of ze aant luisteren is xD gheheh
I like Aneirin mijn type mannetjes xD altijd leuk om te schrijven . En dillan I like him! SCHIET NOU EENS OP!

( je weet wel wat ik bedoel gehehe )

En al lekker vee taart op ? ( om toch maar even af te dwalen :p )
En je kamer al volgestouwd met cadeautjes? xD

[ROMEH]

Ja. Ik hou hou hou hou hou hou hou hou, zoooooovveeeeel van dit verhaal. Als je dit ooit zo uitbrengen of iets, zou ik het meteen kopen (MET HANDTEKENING!!!) zodat het een mooi plekje in mijn boekenkast kan nemen. Stiekem zou ik alles uitprinten en het in mijn boekenkast zetten. Het is gewoon zo'n mooi en goed verhaal.
Geen foutjes ontdekt, perfect! Ik vind dat Jonathan ineens.. verliefd moeten worden op Rose ofzo, wat Maaike al zei. Het zal hem een zwakte geven. ^^

+ Gefeliciteeeeeeeeeeerd.

[Mooonie]

Ten eerste...gefeliciteerd met je verjaardag!
Dan nu je verhaal...het is geweldig! Ik vind het echt leuk dat je zo snel nieuwe stukjes plaatst. Ik vertel steeds wat er in het verhaal gebeurt tegen m'n beste vriend die dit verhaal helemaal niet volgt, haha.
Natuurlijk heb ik wel wat opmerkingen, hihi

Vorig stukje:

Nog steeds verbijsterde schudde Rose haar hoofd.

verbijsterde = verbijsterd

Nieuwste stukje:

Waarom zonder enige vorm van wroeging haar moeder en zus vermoord had.

Volgens mij ontbreekt het woordje 'hij', tussen 'waarom' en 'zonder'

[NeleVanHol]

Wow!
Je hebt er een nieuwe lezer bij!
Wat een verhaal... Ik zou het ook kopen mocht je het ooit uitbrengen.
Het zit echt mooi in elkaar en het leest enorm vlot. Ik had er twee namiddagjes voor uitgetrokken om het te lezen en moest mezelf verplichten om te gaan slapen. Haha.
Ik kijk al uit naar de confrontatie van Jonathan en Rose, die komt er echt sowieso , toch?

[Saskjezwaard]

Iedereen, heel erg bedankt voor de felicitaties! En de heel erg leuke reacties^^
@ Maaike: Hahaha, ben blij dat je haar leuk vind^^ en ik ga lekker niet meer zeggen of het wel of niet klopt, nenenenene xD dadelijk verklap ik alles haha xD
@ Jodie: Good job! En ik probeer zoveel mogelijk stukjes voor je nieuw te houden, lief he? xD hahaha, Rose is indd wel beetje kerel af en toe Aneirin lijkt een beetje op Darrence, vind je ook niet? Nou ja, beetje, heel veel xD en vandaag komen de cadeautjes en alle lekker dingen^^
@ Romy: Ahh, echt heel erg bedankt Hahaha, als ik het voor elkaar krijg dat het uitgegeven wordt, krijgen jullie allemaal een gesigneerde versie^^ moet ik wel mijn handtekening aanpassen, degene die ik nu heb is echt prut --' hahah xD
@ Mooonie: Echt waar? Oh, dat vind ik heel erg leuk om te horen fijn trouwens dat je elke keer die foutjes eruit haalt, ik heb ze veranderd!
@ NeleVanHol: Wow, een nieuwe lezer! Wat leuk en dank je^^ en natuurlijk komt er nog een confrontatie tussen die twee, as a matter of fact, die ben ik aan het schrijven Ohh, dat wilde ik nog vragen, was het gelukt om jou te laten denken dat Jonathan dood was? xD
-------------------------------------------------------------------------------------------------




Hoofdstuk 13

Met gebalde vuisten stond Rose voor de lakhouten deuren van Aneirins kantoortje. Een deel van haar schreeuwde dat ze hard weg moest rennen, de andere helft wilde dat ze aanklopte. Zelfs nu was er nog steeds die twijfel.
“Waarom moet ik zo nodig zo nieuwsgierig zijn?” vroeg ze aan de stilte om zich heen. Niemand gaf antwoord.
De afgelopen drie dagen had Aneirin haar geprobeerd over te halen, soms subtiel en soms alles behalve dat. Telkens had ze hem afgewezen, maar elke keer groeide haar nieuwsgierigheid naar wat Jonathan haar te vertellen had. Misschien wilde hij eindelijk vertellen waarom hij had gedaan wat hij had gedaan om zo zijn ziel te zuiveren voor zijn dood. Maar misschien wilde hij haar gewoon kwellen, in de hoop dat ze nachtmerries zou krijgen. Daar hoefde hij geen moeite voor te doen, die had ze al genoeg.
Het waren vaak beelden waar geen enkele logica in zat. De ene keer waren het haar herinneringen aan de afgelopen paar weken, dan zag ze weer de meest gruwelijke moorden, de andere keer was ze onder een groep onbekende mensen. Maar wat de dromen allemaal gemeen hadden was dat ze haar slecht lieten slapen en, als ze wakker werd, achterlieten met een kil gevoel dat alle energie uit haar lichaam zoog.
Misschien dat het op zou houden als ze langs hem ging.
Ze haalde diep adem en klopte op de deur. Na een gesmoord ‘binnen’ liep ze de kamer in. “Aneirin, ik ga met je mee naar- oh.”
De man die achter het bureau zat, was niet Aneirin, maar Yorath. Zoals altijd had hij een paars uniform aan en droeg hij zijn zwarte haren strak naar achteren. Hij knikte haar beleefd toe. “Heer Aneirin is er op dit moment niet, hij is naar de gevangene toe. Kan ik iets voor hem doorgeven?”
Even was er de opluchting - het zou uitgesteld worden- maar de realiteit kwam al snel binnen. Als ze nu niet ging durfde ze dadelijk helemaal niet meer. “Nee, bedankt, ik wilde hem spreken over de gevangene, maar als hij al bij hem is ga ik hem wel opzoeken.”
Hij glimlachte- of deed althans een poging tot. “Dank u dat u uw besluit hebt bijgedraaid.”
Ze grimaste. “Ik denk niet dat ik daar graag gedaan op ga antwoorden.”
Tot haar verrassing trokken Yoraths mondhoeken omhoog in een glimlach die zijn koele gezicht verzachtte. “Dat is uw goed recht, vrouwe.” De lach trok weg en hij werd weer zijn serieuze, oude zelf. “Weet u waar de kerkers zijn? Anders kan ik een bediende met u meesturen?”
Ze schudde haar hoofd. “Ik denk dat ik weet waar het ongeveer is, maar toch bedankt.”
Ze nam afscheid van hem en voor ze het wist stond ze weer buiten. Dat was niet helemaal volgens plan gegaan. Ze haalde diep adem, keek van links naar rechts en liep in de richting waar ze dacht dat de kerkers lagen.
De witte, haast steriele marmeren gangen leken allemaal op elkaar, maar Rose zag een paar verschillen die haar de weg wezen. Een standbeeld van een belangrijke generaal, een schilderij van een bruggetje over een waterval, een wandtapijt dat een jachttafereel afbeeldde. Zo waren er wel meer kleine dingetjes die ze herkende.
Ze daalde een lange wenteltrap af die aan het einde versperd werd door een grote, stalen deur. Het witte marmer van de muren was verdwenen en was vervangen door ijzersterk, grauw graniet. Twee fakkels hingen aan weerszijden van de deur.
Het was kil hier beneden en ze wenste dat ze een overkleed had meegenomen. Wie wist hoelang ze hier zou zitten. Ze trok de mouwen van haar jurk over haar handen en wilde op de deur kloppen, maar een vage echo van woorden hield haar tegen.
“…Rose…nog steeds…voorstel…”
Ze bleef verstijfd staan met haar vuist nog in de lucht. De rest van de zin kon ze niet horen, de woorden waren te zacht gesproken. Haar nieuwsgierigheid vlamde op en even voelde ze wroeging om wat ze ging doen, maar dat was al snel verdwenen toen ze dacht aan Jonathan. Hij had zijn recht op privacy verspeeld.
Ze greep naar haar magie en tekende een figuur op haar oren. Alles werd versterkt, haar eigen ietwat hijgende ademhaling, het trippelen van ratten op de vloer en ook de stemmen die ze eerder had gehoord.
“… doe niks voor je voordat ik met haar gesproken heb.”
“Kan ik je niet met iets anders overhalen? Ik heb er lang over nagedacht en ik wil je een eenmalige aanbieding doen. Jij doet wat ik wil en ik zorg ervoor dat je vrijkomt. In het oosten ligt een klein landgoed onder mijn naam wat goed opbrengt. Ik kan je daar heer van laten maken, geen haan die ernaar kraait.”
Jonathan lachte schamper. “Je hebt Myniadèn goed gekozen, stadhouder, de zilveren slang past precies bij jouw gespleten tong. Ik heb je goed bestudeerd, je doet beloften om ze met dezelfde vaart weer te breken. Allemaal voor jouw eigen lust naar macht. Het ligt niet aan mij dat de oorlog zo ver is afgetakeld, het ligt aan jouw soort.”
“Mijn soort? Aan jouw ogen en oren te zien ben jij ook een wyning.”
“Ik heb het edele bloed van de mensheid door mijn aderen stromen. Ik heb meer menselijkheid dan jij.”
Aneirin grinnikte. “Ik denk dat er hier veel mensen zijn die dat betwijfelen. Maar terug naar mijn voorstel, wat zeg je ervan?”
“Nee, ik doe het niet.”
“Voordat je nu definitief nee zegt, dit is de enige mogelijkheid om het aanbod aan te nemen. Morgen geldt het niet meer.”
“Ik wil alleen Rose zien, meer niet. Je krijgt niks van me gedaan, stadhouder.”
Rose veegde ruw het teken van haar huid, ze had genoeg gehoord. Ze was woest. Al die tijd had ze gedacht dat Aneirin het goed met zijn stad voorhad, maar hij wilde Jonathan alleen voor zijn eigen karretje spannen. De aanbieding was zeker dat Jonathan de keizerin moest vermoorden, zodat de stadhouder met de eer kon strijken.
Ze lachte grimmig. Langzaam begon ze de wenteltrap weer te beklimmen. Ze zou nooit naar Jonathan gaan, dat wist ze zeker. Dan ging hij maar dood zonder haar vragen te beantwoorden, ze wilde Aneirin niet helpen. Die verrekte lust naar macht van die wynings. Ze haatte ze allemaal.

[Mooonie]

Verdorie! Ik dacht dat eindelijk de confrontatie eraan kwam Snel verder!!

[NeleVanHol]

Die smerige Aneirin! Echt een lelijk mannetje!
Ik was er trouwens volledig mee weg dat Jonathan dood was (ik heb de reacties van de anderen overgeslaan; daar zal het ook wel aan liggen)
Snel meer!

[ROMEH]

OELALA. Ik ben echt verliefd, o mijn god. Waarom wilt Jonathan Rose toch zo graag zien? ^^

[-Maaike-]

Ik denk dat Rose de verkeerde beslissing maakt. Ik zie opeens een sprankje goedheid bij Jonathan Hij wil haar vast iets belangrijks vertellen over Aneirin. Alleen ik weet niet wat en dat is gemeen -.-"

Mm, schrijf maar vlug door! 'k Zit op het puntje van m'n stoel

[JodieJJ]

hahah steeds het halve stukje ken ik de andere helft nog niet xD, ach geeft me wel weer wat te lezen

haah volgens mij ben ik de enige die Aneirin leuk vind Maar hij lijkt inderdaad op Darrence gheheh, we zouden hen samen in een verhaal moeten spelen in plaats van hem met Yallin xD hahah dan overheersen ze eerst de wereld en ga ze daarna elkaar proberen uit te spelen xD

Ik vind rose eigenlijk steeds leuker worden xD, dus zoveel hoef je niet aan haar te veranderen .
Je nuttige feedback van mij krijg je nog wel steeds via pb's en weet je dat ik me yorath als zijn reus uit schaduwridder voorstel Dat klopt evht van geen kanten xD
Ik heb ok mn god geen idee hoe ik daar op ben gekomen xD

[Saskjezwaard]

@ Mooonie: Hahah, zo snel zou ik het niet doen jullie pesten is daar veel te leuk voor xD
@ NeleVanHol: Yes, is het in ieder geval bij één iemand gelukt En Aneirin is indd een lelijk mannetje, maar ik vind hem zo leuk^^
@ Romy: Ghehehe, daar zul je snel genoeg achterkomen^^ hoewel... hm, dat duurt nog wel een tijdje xD
@ Maaike: Hahaha, geweldig xD Ik hou ervan gemeen te zijn tegen jullie
@ Jodie: Ik doe mijn best om je zo min mogelijk te laten lezen, bij dit stukje ken je alleen de laatste alinea, goed he! Ik denk dat dat indd een veel beter verhaal wordt haha xD En Rose, jaa, ik ook! Ik denk dat het gewoon een stuk was waar ze doorheen moest, die angst. Maar volgens mij zou zo ongeveer elk personage dat hebben. En bedoel je zo'n aardreus? Hhaahha, dat is wel een heel verknipt beeld dan xD
-------------------------------------------------------------------------------------------------



“Daar ben je!”
Dillan keek verrast op bij het horen van Rose’ stem. Ze voelde iets van haar woede vervliegen bij het zien van zijn gezicht. Er zaten allemaal vegen aarde op, wat hem iets schattigs gaf. Hij kwam overeind en streek zijn haar van zijn voorhoofd, zodat daar ook zand in kwam te zitten.
“Je weet dat je jezelf nu helemaal vies maakt?” vroeg ze en bleef voor hem stilstaan.
Hij volgde verward de blik die ze op zijn handen wierp en trok zijn wenkbrauwen op bij het zien van alle viezigheid. “Oh!”
Zonder al te veel resultaat veegde hij ze af aan zijn broek, waar al meer bruine vlekken opzaten. Achter hem lag een opengewoeld bloembed, met aan de zijkant een hoopje onkruid. Sinds hij de binnentuin had ontdekt, was hij de hele tijd bezig om erin te werken. Ze wist niet of hij er echt talent voor had, terwijl ze om zich heenkeek zag ze alleen maar hopen zand en uitgetrokken planten. Er was niks meer over van de netheid die de tuin eerst had.
“Waarom keek je net zo boos toen je aan kwam stormen?” Dillan gaf zijn pogingen op om zijn handen schoon te maken en besteedde zijn aandacht weer aan haar.
“Oja.” Ze voelde haar gezicht betrekken. “Aneirin is een egoïstische, machtsbeluste klootzak! De grootste eikel die ooit op Aeron heeft rondgelopen! Als ik hem in mijn handen kon krijgen, dan zou ik hem in stukjes scheuren en hem voeren aan de honden, hoewel… daar worden de honden vast ziek van. Van mij mag ie van die lange wenteltrap afflikkeren en zijn nek breken. Of iets met meer pijn, zoals-”
Dillan grinnikte. “Ik wist al dat je hem niet mocht, maar is dit niet een beetje overdreven?”
Ze vertelde hem wat ze af had weten te luisteren. Bij ieder woord dat ze sprak voelde ze de woede beetje bij beetje weer opbouwen, totdat ze in staat was om Aneirin iets aan te doen als hij op dit moment naar hen toe zou komen.
Dillans groene ogen waren wijd opengesperd en zijn gezicht was nog bleker als anders. “Weet je zeker dat je het goed hebt verstaan?”
Ze knikte en begon uit pure frustratie rondjes om hem heen te lopen. “Ik kan niet geloven dat hij zo egoïstisch is! Jonathan heeft tientallen belangrijke Lys gedood, heeft mij een levensgroot trauma bezorgd en dan wil Aneirin hem zomaar vrijlaten omdat hem dat beter uitkomt?”
Een huivering liep over haar rug bij de gedachte alleen al. Dadelijk kwam Jonathan weer achter haar aan. Ze zou niemand meer kunnen vertrouwen, bij elke vreemdeling met blauwe ogen zou ze bang zijn dat hij het was. De woede vervloog en werd overgenomen door angst. Ze bleef zo abrupt stilstaan dat het Dillan opviel.
Hij legde zijn hand voorzichtig op haar schouder. “Gaat het?”
Ze moest op haar lip bijten om de tranen binnen te houden. Verdomme, ze wilde niet huilen! De laatste keer was al zoveel dagen geleden. Sterke, onafhankelijke vrouwen huilden niet, die konden alles aan zonder een spier te verrekken.
Ze wist het verdriet weg te duwen en draaide zich naar hem om. “Niks aan de hand. Wat vind je dat ik moet doen, Dillan? Aneirin nu meteen confronteren met wat ik gehoord heb of er twee dagen mee wachten?”
“Eh… ik zou twee dagen wachten, dan weet je zeker dat de verrader dood is en kan Aneirin hem niet meer voor z’n karretje spannen.”
“Dan doe ik dat. Twee dagen wachten lukt me wel.”
Ondanks de vastberadenheid waarmee ze het zei, voelde ze haar borst verkrampen. Dat betekende nooit een antwoord op haar vragen. Het was een kleine prijs die ze moest betalen voor haar veiligheid, liever dit dan eeuwig om haar schouder moeten kijken. Als ze moest kiezen, dan-
“Wat hebben jullie met de tuin gedaan?” riep iemand met overslaande stem.
Ze draaiden zich geschrokken om naar de man die op hen af kwam stormen. Hij had kort, bruin haar wat zijn puntige oren goed liet zien en had het spitse gezicht dat ze met elfen was gaan associëren. Hij droeg het uniform waaraan je de bedienden kon herkennen, alleen had hij om zijn heupen een zwart schort gebonden, waar allemaal tuingereedschap uit de zakken puilde.
“Oh kak,” mompelde Dillan naast haar.
De man bleef voor hen stilstaan en keek hen één voor één aan. Zijn gezicht was een mengeling van woede en wanhoop. “Nou, wie van jullie heeft die arme planten vermoord?”
“Ik probeerde alleen maar te helpen,” zei Dillan verontschuldigend.
De elf stapte dichter naar Dillan toe en stak een trillende vinger naar hem uit, die bijna in Dillans neus belandde. “Als je ook maar enig respect voor moeder natuur hebt, dan raak je nooit meer een plant in deze tuin aan! Je hebt duidelijk geen groene vingers!”
“Maar-”
“Ksst,” zei de man zo abrupt dat Rose ervan schrok. “Geen woord. Je gaat nu weg voordat je nog meer schade aanricht.” Tranen welden op in zijn ogen terwijl hij naar de puinhoop om zich heen keek. “Mijn arme schatjes… vernietigd! Kan ik dit ooit nog herstellen?”
Hij liet zich op de omgewoelde grond zakken en streek teder over de knollen die Dillan opgegraven had. “Idioot,” mompelde hij, “weet niet eens het verschil tussen onkruid en de planten die hier horen te staan. Als heer Aneirin hiervan hoort…”
Dillan bleef verstijfd naar de tuinman kijken. Op zijn normaal expressieve gezicht was niets af te lezen, wat Rose zorgen baarde. Ze greep zijn hand en leidde hem voorzichtig de tuin uit.
“Gaat het?” vroeg ze toen ze weer door de marmeren gangen liepen.
“Ik probeerde alleen maar te helpen,” mompelde hij zachtjes.
Ze glimlachte naar hem, maar hij bleef voor zich uit staren. “Dat weet ik. Misschien moet je de volgende keer iets kleiner beginnen, met een bloempot of zo.”
“Misschien.”
Hij sloot zich voor haar af. Het deed pijn. Zij had zich helemaal aan hem overgegeven door haar verhaal te vertellen, ook de details waarvan ze eigenlijk niet wilde dat iemand ze wist, en nu kwam ze erachter dat hij haar kennelijk niet genoeg vertrouwde om zijn zwakheden te laten zien.
“Als er iets is waar je over wilt praten, je kunt altijd bij mij terecht. Ik vind niks gek,” probeerde ze het toch nog een keer.
“Hmhm,” was het afstandelijke antwoord dat ze kreeg.
Bijtend op haar lip keek ze naar hem, niet wetend wat ze moest zeggen om hem beter te laten voelen. Hij had zijn gezicht van haar afgewend en staarde naar de wandschilderingen waar ze langs liepen alsof dat het interessantste was dat hij ooit had gezien.
Een ongemakkelijke stilte daalde tussen hen in, dezelfde stilte als toen ze haar verhaal voor het eerst had verteld. Ze probeerde wanhopig iets te bedenken om tegen hem te zeggen, maar er kwam niks in haar op. Dus liepen ze zwijgend langs elkaar op weg naar de salon.


Edit: aangepast na Abels feedback

[ROMEH]

Yay. Superrrr leuk stukje. Haha, ik moest echt super hard lachen toen Dillan "kak" zei, hahaha. En toch vertrouw ik Dillan nog steeds een beetje niet. Het lijkt wel alsof hij iets verbergt.. positief of negatief, maakt niet uit.. Hij verbergt gewoon iets.
Ik vind echt dat Rose Jonathan nog moet spreken voordat hij wordt gedood. Is het niet in de kelder, dan op de terechtstel plek. Ga alsjeblieft snel verder en laat ons niet in spanning wachten! Btw: ik vind dat Jonathan oooooit zijn ware gevoelens moet laten zien. Misschien iets van een traan of iets of misschien wel zijn liefde voor Roseeeee.

[Mooonie]

Aahhh, arme Dillan! Hij wilde alleen maar helpen Ik vind hem trouwens echt super schattig! Maar ik heb niet het idee dat hij zo afstandelijk doet om dat gedoe met de tuin. Wat dat betreft ben ik het met ROMEH eens, hij verbergt iets...
Ga alsjeblieft snel verder!

[-Maaike-]

Awh arme Dillan... en dan heeft zijn soort nog wel zoveel met de natuur. Zo lijkt ie wel een beetje op een zwart schaapje uit de familie Waar blijft Rose met haar magische krachten om de tuin weer te fatsoeneren?

Misschien verbergt Dillan ook iets, dat ie het niet aan Rose wil vertellen. Misschien weet hij nog iets over Jonathan en Aneirin wat hij niet mag vertellen van Elmen.

Oh! Ik heb je door! Je wilt dat ik iedereen als verdachte zie.. hmz.. Nog even en ik verdenk Rose ook van samenzweringspraktijken -.-" kuch

Ga zo door!

[MissRolex]

En ik ben weer bijgelezen ! Supertoffe stukjes en ik denk ook dat Dillan iets verbergt . Rose zal Jonathan waarschijnlijk toch nog gaan bezoeken, misschien niet terwijl Aneirin het weet, maar stiekem... Ze zal wel te nieuwsgierig zijn om al die vragen onbeantwoord te laten, volgens mij . Ik zou dat toch zeker doen haha xd.

Snel verder!

[Saskjezwaard]

Stomme ik, laat ik mijn USB thuis liggen, dus kon ik gister niks posten --' dat gaan we inhalen, morgen komt een extra stukje, daarna lig ik weer op schema^^
NeleVanHol, bedankt voor de like
@ Romy: Ghehe, je hebt gelijk, hij verbergt indd iets. Maar wat... en volgend stukje is confrontatie! Ik vind dat ik dat alvast kan verklappen^^
@ Mooonie: Love it dat je Dillan schattig vindt :3 vind ik zelf namelijk ook haha xD
@ Maaike: Zielig he, sommigen hebben gewoon de gave om alles dood te laten gaan qua planten. Hij dus ook xD en dat fatsoeneren mogen de tuinmannen doen haha Verdorie, je hebt me door! Ik maak graag iedereen paranoïde
@ MissRolex: Je hebt gelijk met je vermoedens^^ oh, wacht, dat zou ik niet meer zeggen, dan verklap ik te veel. Nee, je hebt geen geen gelijk xD ach, zo erg is het niet, deze keer dank u voor je reactie!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------


Hoofdstuk 14

“Jonathan, waar zit je?”
Zijn moeder klonk boos en bezorgd tegelijkertijd. Hij klemde zich dichter tegen de boom aan en voelde de boomschors tegen zijn wang prikken.
“Kom alsjeblieft naar beneden, we moeten zo gaan!”
Jonathan schudde zijn hoofd, ook al wist hij dat zijn moeder het niet kon zien nu hij zo hoog op de tak zat. Hij wilde niet naar beneden komen. Ze waren veel te kort in het bos, hij wilde hier nog langer spelen!
Hij hield van bossen en het was veel te lang geleden dat ze in eentje waren geweest. De afgelopen weken had hij alleen maar de binnenkant van de huifkar gezien terwijl ze op weg waren. Mama en papa hadden de hele tijd achterom gekeken, alsof ze bang waren dat iemand hen volgde. Hij wilde weten wat er aan de hand was, maar niemand wilde het hem vertellen.
“Jonathan, kom nu onmiddellijk naar beneden!” Papa’s stem was vol woede, zoals de laatste tijd wel vaker was. Jonathan hoefde maar iets te doen of papa begon weer tegen hem te schreeuwen.
Hij probeerde door het bladerdak van zijn boom te kijken om zo papa in de gaten te houden. Die liep omhoog kijkend over het zandpad, schreeuwend dat hij naar hem toe moest komen.
Even hadden ze oogcontact. Papa liep naar Jonathans boom toe en bleef eronder staan.
“Jonathan, je staat binnen vijf tellen hier voor me, of er is de komende tijd geen bos voor jou.”
Jonathan zuchtte en gaf zijn boom nog een laatste knuffel. “Goed groeien hè. Misschien kom ik terug en dan kom ik kijken of je mooie eikels geeft. Of van die vliegblaadjes die je op je neus kunt zetten. Of kastanjes. Ik weet zeker dat je een leuke boom bent.”
Hij liet zich van zijn tak af glijden en klauterde verder naar beneden. Zodra hij met beide voeten op de grond landde, greep zijn vader hem stevig vast. Zijn vingers groeven zich pijnlijk in zijn schouders, maar Jonathan slikte de tranen in. Papa was sterk en huilde nooit, dan zou hij het ook niet doen.
“Jonathan, we hadden iets afgesproken,” zei papa. Hij keek boos. “Als we je roepen moet je meteen komen. Kijk naar de lucht, de zon gaat over twee uur onder. Wat hebben we je altijd geleerd?”
“Het is niet veilig om in het donker te reizen, dan kunnen ze ons sneller vinden,” dreunde Jonathan op. Hij had geen idee wie de mysterieuze ‘ze’ waren, dat wilden papa en mama nooit vertellen als hij ernaar vroeg. Ook weer zoiets wat hij pas te horen zou krijgen als hij oud genoeg was. Hij haatte het om zes te zijn, niemand vertelde hem ooit iets.
“Kijk niet zo boos, Jona, het houdt ons veilig. Kom, dan gaan we nu je moeder zoeken, die maakt zich zorgen om je.”
Hij stond op en pakte Jonathan bij zijn hand vast. Samen liepen ze over het zandpad naar de plek waar de huifkar stond. Onderweg zag hij talloze interessante dingen, zoals groene sprieten waar hij altijd op wilde kauwen, en een grote paddenstoel die zich vastklemde op een boom. Dit keer kon hij er alleen maar naar kijken. Papa’s grip was te stevig om zich los te kunnen maken.
Het geritsel van voetstappen klonk aan de zijkant van hen. Vanuit een ander pad kwam mama aangelopen. Ook haar gezicht stond boos. Hij liet zijn hoofd hangen, bang voor het volgende standje dat hem te wachten stond.
“Daar ben je, Jonathan. Ik wil niet dat je nog een keer wegloopt, het is veel te gevaarlijk. Het wordt bijna donker, dan-”
“Nytila, ik heb het hem al verteld,” zei papa. De boosheid was verdwenen en hij glimlachte naar mama.
Ze zuchtte en ging naast hem lopen. “Ik had beter op moeten letten, ik had kunnen weten dat hij meteen ervandoor zou gaan als we in het bos zouden zijn. Het is alweer veel te lang geleden. Ach, één keer minder op onze hoede zijn zou toch niet zo erg zijn?”
Papa’s gezicht betrok weer en Jonathan wenste dat mama het niet had gezegd. “Ik hoop het. Ze hijgen ons de laatste tijd in de nek.”
De huifkar kwam in zicht. Jonathan rukte zich los van zijn vaders hand en rende naar de twee paarden toe die op de open plek graasden. Al die grotemensenpraat was saai.
Het zwarte paard hinnikte luid als begroeting. Jonathan hinnikte terug, maar het paard had kennelijk geen zin in een gesprek want hij graasde weer verder.
“Heb je honger?” vroeg Jonathan en keek om zich heen naar het beste gras. Aan de wortelen van een paar dunne bomen die geen bladeren, maar groene steeltjes hadden, zag hij grote sprieten staan. Hij plukte wat en rende terug naar de paarden.
“Kijk eens, lekker gras.”
Hij klopte het zwarte paard op zijn hals en hield zijn hand plat voor zijn mond, net zoals papa hem geleerd had. Griezelend voelde Jonathan hoe de lippen het gras van zijn handpalm plukten. Hij stelde zich altijd voor dat het paard ook wel zin had in een hapje Jonathan en zijn hand dan zou mee-opeten. Tot nu toe had geen paard dat gedaan en om ervoor te zorgen dat ze geen honger hadden als ze hem zagen, gaf Jonathan ze altijd wat eten.
“Ga maar in de huifkar zitten, Jona, dan span ik de paarden in.”
Papa was bij hem komen staan en aaide nu het bruine paard over zijn neus.
“Mag ik op de bok?” vroeg Jonathan zo lief mogelijk, maar papa schudde zijn hoofd.
“Nee, jongeman, geen bok voor jou. Morgen misschien.”
Mokkend gooide hij het laatste beetje gras op de grond en liep terug naar de huifkar, waar mama op hem wachtte. Hij klauterde de kar op en wilde op de bok gaan zitten, maar mama tilde hem op.
“Wat had papa gezegd?” vroeg ze streng. “Morgen pas.”
Hij krulde zijn neus op. “Morgen duurt nog zo lang.”
Ze glimlachte lief naar hem. “Als je nu gaat slapen, dan is de volgende dag zo tevoorschijn gekropen. En kijk eens,” ze haalde iets uit haar zak en stopte het in zijn hand. “een magisch slakkenhuis. Die helpt je heel goed met slapen.”
Met open mond keek hij naar het slakkenhuis. Het was voor een groot deel oranje, met een dikke zwarte streep die met het huisje mee krulde. Hij keek in het binnenste, of de slak er nog inzat, maar die had zijn huisje leeg achtergelaten.
“Mooi he. Ga nu maar braaf in je bed liggen, dan ben je morgen weer helemaal uitgerust voor de bok.”
Jonathan knikte afwezig en liet zich door zijn moeder instoppen terwijl hij de hele tijd naar het slakkenhuisje bleef kijken. Dat was een nieuwe aanwinst voor zijn schatkistje. Er zaten al een hele grote dennenappel, een paar schelpen en vogelveren in. Eerst had hij ook een lichtblauw vogeleitje gevonden, maar dat was na een tijdje zo gaan stinken dat hij het weg had moeten gooien.
“Slaap lekker, Jona,” zei mama en gaf hem een kus op zijn haar. Hij kroop lekker weg in de dekens en voelde zich toch vermoeider dan gedacht. Zodra hij zijn ogen dichtdeed, viel hij in slaap.


Edit: aangepast na Abels feedback

[Saskjezwaard]

And there is the confrontation gheheh xD
--------------------------------------------------------------------------------------------------------


Rose staarde naar het duister dat haar omringde. Voor het eerst sinds tijden had ze niet die kilte in haar borst als ze wakker werd, maar ze was er niet blij mee. Bij elk beeld dat ze door haar hoofd liet spelen voelde ze haar woede groeien totdat het als brandend vuur door haar aderen raasde. Ze was het spuugzat!
Ze gooide de warme dekens van haar af en zocht in het donker naar haar pantoffels. Dit was de laatste druppel. Dacht Jonathan medelijden af te kunnen dwingen door dit keer een schattige droom te sturen? Ze had genoeg van de nachtmerries die haar slecht lieten slapen, van de herinneringen die niet van haar waren. Waarom liet hij haar niet gewoon met rust?
Ze sloeg een overkleed over haar schouders en stampte naar buiten toe. De gangen werden verlicht door magische bollen die net onder het plafond zweefden. Het gaf het witte marmer iets surreëels, alsof ze nog door de restanten van haar droom liep.
Ze wist dat ze met zichzelf had afgesproken om niet naar hem toe te gaan, maar ze vond dit wel een uitzondering waard. Ze wilde rust! Aneirin hield hen hier nu al meer dan een week gevangen en al die tijd had ze niet één keer fatsoenlijk kunnen slapen.
Bij die gedachte voelde ze de woede nog hoger opbranden. Ze stormde de wenteltrap af en kwam eindelijk aan bij de grote deur. Met een harde klop liet ze het staal galmen, wat een hol geluid gaf dat haar normaal gesproken de rillingen zou geven, maar haar nu vooral irriteerde.
Was er wel iemand? Daar had ze nog niet over nagedacht. Ze ging op haar tenen staan en keek door het kleine, betraliede raampje naar binnen. Er was niet meer te zien dan grijze muren voor er iemand aan kwam lopen en hij het beeld vulde. Opgelucht deed ze een stap naar achteren.
“Wat wil je, vrouwe?” vroeg de man met barse stem.
“Ik wil Jonathan spreken. Nu meteen!”
“Het spijt me, vrouwe, maar ik heb bevel gekregen om niemand door te laten als heer Aneirin er niet bij is.”
“Ga hem dan halen!” riep ze hem gefrustreerd toe. “Hij wil juist al dagenlang dat ik hiernaartoe kom, dan kan je hem ook wel in de holst van de nacht wakker maken. Schiet op!”
De man nam haar nauwlettend op voordat hij wegliep van het raampje en uit haar beeld verdween. Ze kon het gebrom van zijn stem horen en dat van een andere die erop antwoordde, maar de woorden waren onverstaanbaar. Ongeduldig hipte ze van haar ene voet op de andere. Schiet op, schiet op! Dadelijk was al haar moed weer verdwenen.
Het duurde een paar minuten voordat het gezicht van de wachter weer voor het raampje verscheen.
“Ik ga heer Aneirin halen, terwijl jij buiten blijft staan.”
“Heer, mag ik alsjeblieft wel naar binnen? Het is hier zo koud. Ik zweer dat ik verder alles zal doen wat je college je opdraagt,” zei ze en probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken.
Zijn donkerblauwe ogen zochten haar gezicht af, voor hij knikte. “Geen geintjes, vrouwe, dan laat ik je binnen.”
Ze knikte zo snel als ze kon. Als ze eenmaal binnen was kon ze niet meer zo makkelijk naar buiten. Ze wilde die verrekte angst niet toestaan om haar hiervan weg te laten lopen.
Een grendel werd opzij geschoven en de deur zwaaide soepel open. De wachter die naar buiten kwam stappen was groter dan ze had gedacht. Hij stak wel twee koppen boven haar uit en had zulke brede schouders dat ze hem er wel voor aanzag om in zijn eentje een stier op te kunnen tillen. De wapenuitrusting die hij droeg, had een extra zilveren band die over zijn borst liep, als teken van Aneirins persoonlijke lijfwacht.
Hij maakte een korte buiging voor haar en liet haar zonder problemen de kerkers instappen. De deur die achter haar in het slot viel kon ze voelen doordreunen in haar binnenste. Ze kon niet meer terug.
De kerkers waren grauw en maar iets warmer dan de gang waarin ze net had gestaan. Aan elke kant zaten zes stalen deuren met een klein betralied raampje. Ze keek in alle cellen, maar in geen ervan zat Jonathan, of ook maar iemand anders. Waar was hij dan?
Ze liep de hoek om en bleef als aan de grond genageld staan. Voor haar was een grote ruimte, met in het midden een cel met muren die van glas gemaakt leken te zijn. Op het bed lag een gestalte; blond haar kwam onder de dekens vandaan. Jonathan.
Angst kroop haar lichaam in en begon haar woede beetje bij beetje te ondermijnen. Daar was haar grootste vijand.
“Wat doe je hier!”
Een hand sloot zich ruw om haar schouder en met een kreet van angst kromp ze ineen. Oude herinneringen drongen haar gedachten in van Jonathan die haar woedend door elkaar schudde omdat hij antwoord wilde. Trillend wachtte ze totdat de hand over haar lichaam zou dwalen en…
Ze werd losgelaten. Meteen draaide ze zich om, klaar om weg te rennen als het nodig was. Een onbekend gezicht nam haar peinzend op. Het duurde even voordat ze het uniform van de lijfwacht herkende. Met een huiverende zucht lukte het haar om een deel van de angst uit te bannen.
“Sorry, ik dacht dat u iemand anders was,” zei ze zachtjes, “Uw collega heeft me binnen gelaten, ik heb hem beloofd dat ik al uw bevelen op zal volgen.”
De man was niet zo groot als de andere wachter was geweest en zeker niet zo sterk. Deze wachter was eerder slank en pezig. Hij glimlachte, wat zijn strenge gezicht verzachtte.
“Je voelt niet gevaarlijk aan. Kom, dan gaan we zitten. Het duurt toch nog wel tien minuten voordat heer Aneirin hier-”
“Is de nacht niet een vreemd tijdstip om me eindelijk op te komen zoeken?”
Haar hart hield even op met kloppen. Ze draaide zich langzaam om naar de levende nachtmerrie die nu wakker was en vlak voor de glazen muur stond. Hij droeg een witte blouse en een even witte broek, wat hem iets sereens gaf. Dat was meteen verdwenen als je naar zijn grauwe gezicht keek.
Hij wenkte haar. “Kom hier.”
Die bevelende woorden herinnerden haar aan de reden waarom ze hier was. Ze zou niet opnieuw naar zijn pijpen dansen!
Ze greep naar de woede die weer oplaaide en beende op Jonathan af. Vaag hoorde ze achter zich nog de woorden van de wachter en gedachteloos schudde ze zijn grijpende handen van zich af. Voor Jonathan bleef ze stilstaan, nu niet meer trillend van angst, maar van razernij.
“Jij blijft uit mijn dromen,” snauwde ze hem toe.
“Waar heb je het over?”
“Mijn. Dromen,” zei ze zo langzaam alsof ze het tegen een achterlijke had. “Je laat me met rust, ik wil niet meer al je vermoorde slachtoffers zien en al zeker niet dat schattige toneelstukje. Dacht je nu echt dat je zo medelijden bij me kunt opwekken? Kijk eens hoe lief ik was als klein jongetje, awh, nu vergeef ik alles wat je me hebt aangedaan.” Ze lachte spottend. “Alsof het me ook maar iets kan schelen dat je van je mama een slakkenhuis hebt gekregen of dat je bang was voor paarden.”
Zijn gezicht was uitdrukkingloos, maar er trilde een spiertje bij zijn oog. Hij draaide zich abrupt om, klaar om weg te lopen. Ze was nog niet klaar met hem! Zonder erover na te denken dat de muur in de weg zat, greep ze naar zijn schouder om hem tegen te houden. Haar hand ging door het glas heen alsof dat er niet zat en opeens had ze contact met zijn warme huid. Een bulderend geraas overspoelde haar oren. Zwart verscheen voor haar ogen en slokte haar op.


Edit: aangepast na Mooonies feedback

[JodieJJ]

Tamtam tam taaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaammm...

moet ik nog meer zeggen :p ghehehe.
Komt eigenlijk nog het tweede deel van jonathan als kindje erbij? of is di eheier geskipped?

Verder we zijn er bijna

[Mooonie]

Nee! Moet je nou weer stoppen bij zo'n spannend stuk SNEL VERDER!

Zonder over na te denken dat de muur in de weg zat, greep ze naar zijn schouder om hem tegen te houden.

Zonder 'er' over na te denken............

[ROMEH]

WOWWOWOW. Eindelijk de confrontatie! Waarom stop je nou bij zo'n spannend stukje. Omg. Ik MOET weten wat Jonathan nog meer te zeggen heeft!!!!

[Abel]

En ik ben weer bij. Ik vind het verhaal echt heel leuk! Ik verdenk bijna iedereen van een complot tegen Rose en dat is een goed teken . Het einde van het verhaal is al zo dichtbij, maar dat idee heb ik helemaal niet. Ik wil het einde zó graag weten..
Ik had nog wat puntjes van vorige stukjes:

Ondanks de vastberadenheid waarmee ze het zei, voelde haar borst verkrampen. - Hoofdstuk 13, stukje 2

'voelde ze haar...'

Hij hield van bossen en het was veel te lang dat ze in eentje waren geweest. -Hoofdstuk 14, stukje 1

Het tweede gedeelte van deze zin vind ik niet zo goed lopen. Misschien kun je daar nog even naar kijken.

dat wilde papa en mama nooit vertellen als hij ernaar vroeg. -Hoofdstuk 14, stukje 1.

'dat wilden papa en mama...'

Het was voor een grot deel oranje, -Hoofdstuk 14, stukje 1.

'een groot deel...'

En nu weer gauw door!

[MissRolex]

Spannend, spannend & nog eens spannend! Heb geen verdere commentaar, behalve dat je snel door moet gaan!

[NeleVanHol]

Leuk, spannend... het heeft alles wat een goed verhaal nodig heeft!
Ik heb het gevoel dat Jonathan de dromen van Rose niet direct beinvloedt maar dat ze op een of andere manier met hem verbonden is en zo de dromen die hij heeft ook beleeft.
Snel verder dan maar weer!

[yociame]

Ik ben heel benieuwd welke wending je er aan gaat geven, te meer omdat ik nog steeds dingen denk te weten, maar niet weet of ik daadwerkelijk wat weet of dat jij alles verdraait en veranderd hebt.
Mijn voordeel en mijn nadeel is dat het punt dat ik niks meer weet bijna is aangebroken, dus schrijf snel verder.

[-Maaike-]

En toen? Wat gebeurde er toen...? Waarom moet je altijd op dat moment stoppen waar het net zo spannend is (of waarom pik altijd die momenten er uit om verder te lezen -.-" )

Dat stukje van die droom kwam me heel bekend voor. Daar had je eerder ook al iets over geschreven, alleen dan minder uitgebreid. Het maakt Jonathan wel schattig. Ach de meeste kleine kinderen zijn dat. Ik vraag me af hoe hij zo wreed en harteloos is geworden

Ik ben héél benieuwd wat er nu met Rose gebeurt nu ze opgeslokt wordt door het duister. Jonathan brengt haar vast naar een of andere duistere herinnering van hem. Of hij heeft een tovertrucje achter de hand waarmee hij haar direct naar zijn meester kan sturen, waarmee jij blij aankondigt 'einde deel 1' Hm, ik hoop het eerste, want dan gaat het nog even verder

Ga zo door!

[ROMEH]

Sorry, dit moet even tussendoor. Maar ik heb het gevoel dat Jonathan toch wel een zwakte heeft ofzo. Ten eerste is er een reden waarom hij zo kil en harteloos is en ten tweede.. moet er ergens een stemmetje in zijn achterhoofd zijn, die niet instemt met dat wrede gedoe..
Saskia, ga alsjeblieft.. Nee, laat ik het anders zeggen: je moet verder!

[Saskjezwaard]

@ Jodie: Nog steeds biijjjnnaaa! Ik ben niet heel erg opgeschoten de afgelopen dagen xD jij krijgt het als eerst te lezen, mag je weer... beoordelen ghehe, ik ga je nachtmerries geven over dat woord xD
@ Mooonie: Hahah, nou... eigenlijk had ik het aansluitende stuk nog niet af, dus het was meer om praktische redenen dan om jullie te pesten en ik heb het meteen veranderd!
@ Romy: Gheheh, jouw reacite is geweldig xD You'll see... (a)
@ Abel: Yesss, ik maak je paranoïde is ook de bedoeling ghehe^^ ik heb ooit een boek gelezen, die deed dat ook zo geweldig. Schaduwval, echt een aanrader als je van dark fantasy houdt! Okéee, verkooppraatje voorbij xD bedankt voor de foutjes aanwijzen, ze zijn aangepast!
@ MissRolex: Hahah, bedankt voor je reactie^^ Ik hoop dat het spannend blijfft
@ NeleVanHol: Dank u andd... you'll see if you're right or wrong haha sorry, ik mag niet meer te veel verklappen van mezelf xD
@ Yociame: Hahah, ook jij zult zien of wat je weet nog klopt... xD mijn standaardcommentaar geworden
@ Maaike: Yess, het kwam iig één iemand bekend voor! Dat vorige stukje herinnering was de inleiding voor de inleiding, dit is de gewone inleiding en nu waar het eigenlijk om gaat^^ En kleine kinderen zijn schattig hahaha, nee, zo wreed ben ik niet, ik laat Jodie het einde ver van tevoren aankondigen xD dus let op haar berichten... xD
@ Romy: Hahaha, ik hou zo van jouw reacties de hele tijd^^ en ik zal maar snel verder gaan
-------------------------------------------------------------------------------------------------------


De wereld verging. Dat was de eerste gedachte die in Jonathan opkwam toen hij wakker werd. De huifkar schudde zo heftig heen en weer dat het hem niet lukte om op zijn plaats te blijven liggen. Hij voelde zijn tanden klapperen en zijn botten pijnlijk rammelen in zijn vel.
Met moeite krabbelde hij overeind, zich vastklemmend aan de bok, waar nu papa en mama opzaten. Mama had de teugels in haar handen en spoorde de paarden met hese kreten aan. Haar gezicht was vertrokken van iets wat hij niet eerder had gezien, maar instinctief herkende. Doodsangst.
“Wat is er!” riep hij, maar zijn stem ging verloren in het geraas van de wagenwielen en het geroffel van veel meer dan twee paarden.
Hij probeerde het nog een keer en dit keer keek zijn vader wel om. Zijn ogen stonden verwilderd.
“Jonathan, verstop jezelf! Zorg ervoor dat-”
De rest van zijn woorden werden afgekapt door een hoge gil die bijna menselijk was. Het linkerpaard struikelde over zijn voorpoten. De huifkar botste erop en even was de grond de hemel, voor alles weer omdraaide en ze met een klap neerkwamen. Jonathans hoofd kwam hard tegen de rand van de bok aan. Splijtende pijn benam hem de adem en zwarte puntjes dansten voor zijn zicht.
Een warm lichaam wikkelde zich om de zijne. “Rustig, Jona, het komt allemaal goed,” zei de vertrouwde stem van zijn moeder. Ze streek voorzichtig over zijn bonkende hoofd en veegde zijn haren naar achteren. “Je moet nog even sterk zijn, daarna is alles voorbij.”
De zwarte puntjes dreven weg en hij kon weer zien waar hij was. De huifkar was op zijn zij beland en alle spullen waren door de kar heen geslingerd. Buiten hoorde hij mannen schreeuwen in een taal die hij niet herkende, samen met papa die woedend klonk. Door de opening heen ving hij een glimp op van magie, wat gevolgd werd door schreeuwen van pijn.
Iets nats drupte op zijn gezicht. Hij keek op naar zijn moeder. Tranen vermengd met bloed van haar hoofdwond rolden over haar wangen, terwijl haar lippen woorden vormden die hij pas na goed luisteren kon verstaan.
“H-het spijt m-me, sch-schat, het s-spijt me zo…”
Hij stak zijn hand op om haar tranen weg te vegen, maar ze begon alleen maar harder te huilen. Hij snapte er niks van. Het was toch niet haar schuld dat de wagen was omgeklapt, maar die van de gemene mannen buiten!
Mama greep opeens zijn haren beet en trok zijn hoofd met een ruk naar achteren. Hij ving een glimp op van een zilveren dolk die ze snikkend naar zijn keel bracht.
“I-in de d-dood z-zullen we samen z-zijn.”
Instinctief had hij door wat ze wilde doen. Hij kon alleen maar verstijfd naar het mes kijken, niet gelovend wat zijn hersenen probeerden te zeggen. Mama had alleen maar het beste met hem voor, ze zou hem nooit iets aandoen.
Ondanks dat hij zichzelf probeerde te overtuigen, voelde hij toch koude rillingen van angst over zijn rug lopen toen het scherpe lemmet tegen zijn keel gedrukt werd. Met wijd opengesperde ogen keek hij naar mama. Tranen bleven over haar gezicht rollen.
“Ik k-kan het n-niet, ik kan h-het niet,” jammerde ze en boog snikkend ineen. Het mes verdween van zijn huid. Zijn moeder trok hem stevig tegen zich aan en begon hem zachtjes heen en weer te wiegen. “Het spijt me, s-schat,” fluisterde ze zachtjes in zijn oor, “i-ik kan het n-niet.”
Hij sloeg zijn armen strak om haar warme lichaam heen en probeerde te vergeten wat ze net had proberen te doen. Mama had alleen het beste met hem voor, mama had alleen het beste met hem voor. Hij speelde het zinnetje af in zijn hoofd, zo proberend de schreeuwende stemmen van buiten af te sluiten.
Een rauwe kreet drong door de cocon van warmte heen. Een jammerkreet ontsnapte aan zijn moeders lippen en ze trok hem nog dichter naar zich toe. Onbeheersbaar verdriet stroomde over zijn wangen. Papa…
Er klonk een droge plof. Een laatste schok ging door mama’s lichaam, toen vielen haar armen slap langs haar zijden en kantelde ze achterover. Wanhopig probeerde Jonathan haar tegen te houden, maar ze was te zwaar. Ze viel uit zijn omhelzing, op de grond. Een gevederde pijl stak uit haar voorhoofd. Een klein straaltje bloed kronkelde naar beneden, naar haar gebroken ogen toe.
De wereld om hem heen viel stil. Hij staarde naar zijn moeder, liet zijn trillende handen glijden over haar wangen waar nog steeds een lichte blos op lag. Alles om hem heen voelde onwerkelijk aan, alsof hij in een levensechte droom zat waar hij niet uit kon ontsnappen. Dit kon niet waar zijn, zijn moeder was niet dood. Daarvoor was ze altijd veel te levenslustig.
Leegte raasde door zijn binnenste. Hij bleef over haar wangen strelen met gevoelloze vingers, alsof dat het leven in haar terug zou brengen. Alles in hem wenste dat ze weer overeind kwam, hem glimlachend aankeek en hem in haar armen zou nemen. Niemand kon zijn mama doden, ze was onsterfelijk en-
Een hand greep hem bij zijn nekvel en trok hem overeind. De wereld begon weer te draaien. Hij staarde recht in twee glanzende, donkere ogen. Angst druppelde langzaam door zijn cocon van onverschilligheid heen.
“Kijk eens, nog een gedrocht,” grauwde de man die hem vasthield. Hij grijnsde zijn puntige tanden bloot, “hoe zullen we hem doden?”
Een andere man baande zich een weg door de rotzooi heen. Op de ene helft van zijn hoofd groeide kort, zwart haar. De andere kant was gladgeschoren en over de bleke huid liepen paarse, grove lijnen die samenkwamen met donkerrode lijntjes. De ineengestrengelde patronen versierden de rest van zijn gezicht en stopten uiteindelijk bij zijn andere wang.
Hij greep Jonathans gezicht ruw vast en duwde zijn kin omhoog zodat hij de jongen goed kon bestuderen. “Hij heeft de oren en ogen nog niet, dan kan hij vast niet oud zijn. Breng hem naar de kapitein, die weet wel een leuke manier om hem af te slachten.”

[glenovic]

echt een mooi stukje het lijkt langer dan het eigenlijk is maar dat komt niet doordat het langdradig is of saai het sleept me er juist in en dwingt me om ieder woord, ieder zin in me op te nemen om de situatie in detail in mijn gedachten uit te schetsen om vervolgens van zeer dichtbij de gebeurtenis mee te maken.

[-Maaike-]

Laat het arme ding toch gewoon leven *pruillip* bullenbakken neem iemand van je eigen grote

Ik vraag me af hoe Jonathan aan die komende gruwelijke dood is ontsnapt het verklaard zijn gevoelloze gedrag wel ^.^

Ben benieuwd wanneer Rose op het toneel verschijnt. Ergens denk ik dat ze iets met het te maken heeft (en daarmee is het je gelukt ... Ik verdenk Rose ook xD )
Ga zo door!

[Abel]

Wauw, weer een goed stuk! Het roept veel vragen op. Poe, waarom duurt het einde nog zo lang?
Ik was het trouwens in mijn vorige reactie vergeten, maar ik vind in het eerste stuk over kleine Jonathan iets te 'schattig' overkomen. Ik vind het contrast tussen Jonathan nu en toen iets te groot. Maar dat is mijn mening. In dit stuk vond ik dat niet zo. Ga gauw verder!

[Mooonie]

Aww, wat zielig voor jonathan! Maar het maakt natuurlijk niet goed wat hij gedaan heeft. Ik vraag me af wat er met hem gebeurt is nadat hij meegenomen was...

[JodieJJ]

Nee contrast klopt helemaal

Maar me loved dit stukje vooral het begin vond ik heel sterk geschreven, alle zinnen liepen perfect op elkaar Mooi moooi ;D
Kijk je hebt me al bijna niet meer nodig je hebt me dit keer wel geteld nog geen vierde deel denk ik van het stuk van te voren al gestuured je komt er wel .

Ooh het volgende wordt leuk JEEH


woow smiley overload --'