Online Verhalen

Gisela stoort zich aan de twee domme Mensen, dat ze zich zo makkelijk laten verslaan, en besluit ze een lesje te leren.

Ze is bezopen, ze denkt niet aan of het slim is of niet

Ik ga zo hard lachen als Romy het weer gelijkspel maakt ;-)

Ok ik ben even een beetje inspiratieloos...

Hellup? :D

En na twee weekjes weggeweest.... ;-)

Dankjewel voor het aansporen om weer even verder te gaan Marina ^^
Ik ben van plan om voortaan iedere week stukje Igneal te doen, zodat jullie niet te lang hoeven te wachten, en ik er niet té druk voor ben :-)

En dan nu, enjoy!

=========

Wankelend kwam Gisela op Thymen aflopen. "In mijn tijd lieten we ons niet zo makkelijk verslaan! Dom Domananimummetje!"
Thymen voelde hoe Lana's grip op zijn geest verslapte. Ze had haar hand laten zakken en keek met een blik vol ongeloof naar Gisela, die zich nu tegen de Augustines leek te keren.
"Ik heb hier geen tijd voor..." Rai's stem klonk geërgerd. Het leek erop dat zijn krachten zich volledig hadden opgeladen, en na een laatste stap bevond hij zich nu voor Zanden.
"Gisela laat zich niet zomaar negeren!" Ze had haar aandacht nu op Rai gericht. "Zodra ik klaar ben met deze zwakkeling, ben jij aan de beurt!"
Rai zuchtte. Zonder enige verdere waarschuwing hief hij zijn rechterhand op naar Gisela. Een gigantische bliksemschicht schoot uit zijn hand richting Gisela en raakte haar vol in haar maag. De klap slingerde haar meters door de lucht, totdat ze tegen een boom aan knalde en haar lichaam als een slappe pop op de grond viel.
"En nu jij." Rai richtte de palm van zijn linkerhand op Zanden. Felle schichten spoten van zijn hand af terwijl hij zijn kracht door zijn arm liet gaan.
Thymen probeerde op te springen, naar Zanden toe te rennen om de Laïgra tegen te houden, maar Lana had haar grip op zijn geest weer hervonden.
Rai vuurde nu ook de bliksem die hij in zijn linkerarm had opgeladen, zijn palm op Zanden gericht. De schicht boorde zich dwars door zijn borstkas, en Zanden uitte een oorverdovende kreet.
Woedend probeerde Thymen los te breken, maar er was niets dat hij kon doen onder de ijzeren greep van Lana's geest. Zanden viel slap op de grond, waarna Rai tegen hem aan schopte. Zanden reageerde niet, en Rai kwam op Thymen aflopen, terwijl hij de kracht in zijn handen weer begon te laden.
"Wacht!" Rai liet zijn armen zakken toen Lana naar hem riep. "Deze is... Anders. Hij zal een mooi studieobject zijn."
Zuchtend draaide Rai zich om naar Lana. "Heb je nou niks geleerd van die vrouw? Onderschat ze níet."

"Goed plan."
Geschrokken keken Rai en Lana om, en zagen Gisela op beide benen staan. Haar stem klonk anders, beheerster, en haar houding was recht en statig.
"Jij?" Rai's gezicht vertrok toen hij Gisela rustig op hem af zag lopen. "Ik heb je vol geraakt, je zou dood moeten zijn."
Gisela grijnsde, maar met haar wenkbrauwen fronste ze. "Gelukkig was dat precíes wat ik nodig had om wakker te worden."
Ze zweeg even terwijl ze naar Zanden keek. "Helaas is het voor die jongen te laat."
Rai gromde en hij liet de kracht van de bliksem weer in zijn armen opbouwen. "Wilde jij het tegen mij opnemen, Mens? Wat kan een Augustine uitvoeren tegen een Omaga van de Laïgra clan? Niets!"
Gisela bleef grijnzen terwijl ze Rai naderde. Ze liep naar hem toe totdat ze vlak voor hem stond, en boog toen voorover en fluisterde hem zachtjes iets in zijn oor.
Angst gemengd met walging was van Rai's gezicht af te lezen toen Gisela had gesproken. Hij spuugde op de grond en nam twee stappen naar achter.
"Rai?" vroeg Lana verontrust. "Wat is er aan de hand?"
Rai draaide zich om naar Lana om haar antwoord te geven, maar een harde klap deed zijn woorden verstommen. Gisela stond nu achter hem, met een blik van voldoening op haar gezicht.

Lana stond verstijfd van angst aan de grond genageld. Een gat ter grootte van haar hand was door Rai heen geslagen, en zonder nog iets te zeggen viel hij recht voorover op de grond. Gisela draaide zich nu om naar Lana, en ze zag dat haar droop van het bloed.

- Keuze Moment -

Lana denkt Gisela wel aan te kunnen en gaat de strijd aan
Lana probeert Thymen te gebruiken om Gisela te bevechten
Lana breekt en gaat heel emotioneel zitten doen over Rai's dood
Lana rent HEEL HARD WEG

Awwwh, Zanden is nu al dood ik had nog wel langer fights tussen hem en Thymen willen zien!

Ik ga nu gewoon voor opties die me het leukst lijken, en er waren er twee, maar dan kies ik toch voor heel emotioneel zitten doen :3 heb nu door FMA zo'n heel overdreven mangabeeld in mijn hoofd, dus kom maar op!

lana probeert thymen te gebruiken :3.... jeeeh vervolg!! me likes :3

Lana probeert Thymen te gebruiken.

Second (third) that!

Jaaa, een nieuw stukje!

Zal ik dan ook maar mijn stem erbij doen?

->Ik ben het eens met de anderen, dus Thymen gebruiken. Als dat niet lukt kan ze altijd nog een van de ander opties proberen

En zoals beloofd, wekelijks stukje ;-)

======================

Gisela's ogen brandden met een helder licht. In paniek stuurde Lana uit alle macht haar gedachten naar Thymen. Deze werd overspoeld door haar wil om te overleven, en zo snel als hij kon rende hij naar haar toe.
Gisela besteedde geen aandacht aan de Domanium, die met een geluidloze schreeuw op haar af kwam rennen. Met een wraakzuchtige grijns op haar gezicht liep ze rustig op Lana af, die angstig achteruit stapte.
Zodra Thymen haar had bereikt, wist Gisela hem met een achteloze klap neer te slaan. Lana uitte een kreet van paniek en stuurde een laatste impuls naar Thymen, waarna ze zo snel als ze kon wegvluchtte uit het bos.

De laatste golf van gedachten overrompelden Thymen volledig. Zijn geest werd gevuld met slechts één gedachte, en in blinde woede rende hij op Gisela af. Opnieuw werd hij eenvoudig tegen de grond gewerkt, terwijl hij zag hoe Lana wegrende, gevolgd door Gisela.
Des te meer afstand er tussen hem en Lana kwam, des te kalmer hij werd. De rode waas die voor zijn ogen had gehangen trok weg, en met een verrassend heldere blik rende hij op Gisela af.
Voor de derde maal sprong hij bovenop de vrouw, en voor de derde maal zwaaide ze achteloos met haar hand. Ditmaal had Thymen echter genoeg van zijn eigen wil teruggekregen om niet als een dolleman tekeer te gaan. Hij blokkeerde de slag van de vrouw met beide handen en greep haar arm stevig beet, waardoor hij haar tot stoppen wist te dwingen.
Gisela draaide haar hoofd met een ruk om. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze Thymen aan.
"Jij bent ook anders..."
Thymen schudde niet-begrijpend zijn hoofd. Kort stonden ze stil, Thymens handen straks om Gisela's arm geknepen, en keken elkaar strak aan.
"Jij." Gisela's stem klonk streng en deed Thymen bijna schrikken. "Waarom vecht je nog met me?"
Thymen keek verward naar zijn handen en besefte zich dat hij zich niet langer gedwongen voelde de vrouw aan te vallen. Het leek erop dat Lana's krachten hun uitwerking hadden verloren.
"Ik... Ik weet het niet," stamelde Thymen. "Ik kon niet helder denken, de gedachten van die vrouw namen bezit van me."
Gisela rochelde luid en spuugde afkeurend op de grond. "Je bent net zo waardeloos als die klodder spuug!" zei ze kwaad. "Een échte vent zou zich niet zo makkelijk laten domineren. Of zijn de Hashishin tegenwoordig een stel mietjes?"
Gisela's plotselinge woorden sloegen Thymen volledig van zijn stuk. "Hoe... Hoe weet je dat ik een Hashishin-"
"Zwarte kleren, zwart harnas, zwarte wapens? Overdag, in een goed verlicht bos? Jullie denken nog evenveel na als vroeger." Zuchtend wees ze met haar vrije hand naar het lichaam van Zanden. "Alhoewel je het beter hebt begrepen dan je vriendje daar. Het is een wonder dat die felwitte huppelmaloot het nog zo ver heeft weten te brengen."
Beteuterd keek Thymen naar Zanden. Nu hij de kapitein daar zag liggen, vroeg hij zich af waarom hij er niet op was gekomen hem een andere outfit te laten kiezen. Had hij er over heen gekeken? Of had hij het onderbewust niet erg gevonden, dat Zanden als een lopend doelwit de Laïgra benaderde?
"Oy, Domanium!" Thymen schoot weer op uit zijn gedachten. "Misschien tijd om me los te laten?" Gisela knikte naar haar arm, welke Thymen nog steeds stevig vasthield.
"Oh, sorry." Vlug liet hij haar weer los. Gisela wreef even over haar arm en rekte een beetje, waarna ze haar aandacht richtte op het verre einde van het bos, waar Lana was verdwenen.
"Dus... Wat nu?" vroeg Thymen, nog steeds onder de indruk van Gisela's charismatische verschijning.

- Keuze Moment -
Gisela neemt Thymen op sleeptouw en samen jagen ze Lana op. Moederinstinct hè, die arme jongen weet ook niet beter.
Gisela stuurt Thymen weg, ze gaat zelf wel achter Lana aan. Die kerel wordt toch zo weer mind-controlled, hebben we helemaal niks aan.
Gisela vervolgt het gevecht met Thymen. Die idioot moet een lesje geleerd worden. Men valt niet zomaar Gisela aan!
Gisela geeft op. Het boeit haar verder allemaal niet zo en Thymen zoekt het allemaal maar uit. Gisela vermaakt zich wel in het bos.

"Je bent net zo waardeloos als die klodder spuug!" zei ze kwaad.

Geweldig zin hahaha xD

Ik vind alleen de keuzemomenten van dit keer niet zo wauw ik wil spectakel! Spectaculair, spectaculair!
Toch maar voor de laatste gekozen :p blijft ze lekker onvoorspelbaar

Waar is de optie gisela gaat weer druk op zoek naar alcohol xp ze is veel te nuchter atm:p

Jodie, die optie is een suboptie voor ELKE optie :P

Maar de laatste kun je heel goed bij denken: t boeit haar allemaal niet, ze gaat alcohol regelen :P

Dan de laatste :3

Waarom vond Gisela Thymen anders?

Ik ga mee met de laatste optie. Gisela wil niks meer te maken hebben met die mind-controller en die klodder spuug.

Misschien dat sommigen van jullie afvroegen of de keuzes nog wel uitmaakten :p hopelijk stelt dit jullie gerust, als Gisela weg gaat om alcohol te zoeken, dan gaat Gisela weg om alcohol te zoeken. En dus niet tóch nog door een Deus ex Machina achter Lana aan :p

======================

Gisela staarde zonder een woord te zeggen het bos in. Enigszins van zijn stuk geslagen keek Thymen toe hoe de vrouw roerloos voor hem stond.
“Baaaah!”
Thymen sprong geschrokken achteruit toen Gisela de stilte doorbrak.
“Zoek het uit!” riep ze, terwijl ze haar armen in de lucht gooide. “Het boeit me ook allemaal niet.”
Twijfelend keek Thymen haar aan. “Maar u leek er daarnet nogal op gebrand haar terug te pakken?”
Gisela haalde haar schouders op. “Teveel moeite.” Met een zucht draaide ze zich om en begon de andere kant op te sjokken. “Eens zien of ik de volgende stad weet te vinden voordat ik écht nuchter ben...”
“Wacht, alstublieft...” Thymen legde zijn hand op Gisela’s schouder in een poging haar tot stilstaan te dwingen. Met een ruk draaide ze zich met een woedend gezicht naar hem om, en vlug liet hij haar weer los.
“Pas op, jongen. Dat ik je nu heb laten gaan betekent niet dat je met alles weg gaat komen.”
Thymen slikte. “Mijn excuses... Maar ik wil u graag verzoeken mij even aan te horen.”
“Ik betwijfel of het me iets zal boeien,” bracht Gisela half lachend uit.
“Maar toch!” riep Thymen snel. “Dit gaat ons allen aan! Toen Lana, de Laïgra die gedachten stuurt, haar wil aan mij op drong, schoten flarden van haar eigen gedachten door mijn hoofd. De Raihou, de gehele clan van de Laïgra, zijn van plan om de clans te verenigen en een allesverwoestende oorlog met de Mensen te beginnen.”
“Dacht je dat ik dat niet wist?” hoonde Gisela. “Dat kreng heeft ook geprobeerd om bij mij binnen te breken, wat me alle tijd heeft gegeven om haar eens rustig te bestuderen. Ze willen de andere clans domineren, om vervolgens de Mensen weg te vagen.”
Thymens mond viel bijna open bij het zien van de kalme blik waarmee Gisela sprak. “Maar... Dit gaat iedereen aan! Hoe kan het u zo koud laten?”
Gisela begon te lachen en al hoofdschuddend liep ze weg.
“Hoe kunt u zomaar weglopen?” riep Thymen. ”Deze strijd gaat ons allen aan! U bent een van ons!”
Zonder zich om te draaien stak Gisela haar hand op en wuifde achteloos naar Thymen.
“Ik heb u nodig in deze strijd! Waarom wilt u me niet helpen?” schreeuwde Thymen wanhopig. “Wat hebben wij u ooit misdaan?”
Plotseling bleef Gisela stokstijf staan. Even leek het erop dat ze zich wilde omdraaien, maar toen haalde ze haar schouders op en liep weer verder.
Thymen bleef alleen achter. Verbijsterd staarde hij Gisela na, tandenknarsend om haar gedrag.
Hoe kan ze dit zomaar de rug toekeren? Ze heeft duidelijk macht, waarom gebruikt ze die niet!?
Thymen haalde diep adem en probeerde zich te ontspannen, het gebeurde met Gisela van zich af te zetten. Na een korte blik op Zandens levenloze lichaam besloot hij zo snel mogelijk achter Lana aan te gaan, in een tweede poging de eliminatie tot een gunstig einde te brengen. Hij zou zich later wel over Zanden bekommeren. Ook al mocht hij de man niet, uiteindelijk was hij nog altijd een Kapitein van Argania. Hij verdiende een eervolle begrafenis.


Uitgeput liet Lana zich tegen een rots aan zakken. Na de strijd met de Mensen was ze blijven rennen totdat ze niet meer kon, totdat ze een uitstekende klif aan de rand van het bos had bereikt. In de verte zag ze een kleine heuvelrug, met aan de voet een stad; het leek erop dat ze een behoorlijke afstand had afgelegd sinds ze haar huis had verlaten. Hijgend tuurde ze het bos in, om zich te verzekeren dat ze niet langer werd gevolgd.
Toen ze gerustgesteld was dat ze – voor nu – veilig was, liet ze haar ogen even dichtvallen om haar geest en lichaam de kans te geven tot rust te komen.

Lana schrok wakker toen een harde bries scherp langs haar huid sneed. Dikke wolken pakten zich boven haar samen, en de lucht om haar heen was grauw en mistroostig.
“Laïgra...”
Een zachte vrouwenstem klonk naast haar. Angstig hief Lana haar hoofd op en keek opzij. Naast zich zag ze de schimmige contouren van een figuur die ze heel goed kende, een figuur die ze in haar jeugd al zo vaak had gezien.
“Freya?” bracht Lana zwakjes uit. “Maar u... U bent een legende, een verhaal. U kunt niet echt zijn... Toch?”
De vrouw legde een dwingende hand op Lana’s nek. “Ik ben hier niet voor jou, niet als je mij de waarheid vertelt.”
Lana hapte naar adem terwijl de vingers van de hand zich om haar nek sloten. “Waarom bent u hier?”
“Waar is mijn zoon?!”

- Einde van Chapter 2 -

==================

Gezien de lengte van dit stuk tot nu toe, en het natuurlijke breakpoint in de verhaallijn, vond ik dit een mooi einde van dit chapter. Volgende week (misschien pas de week erna, hangt van de drukte af), gaan we weer verder met Igneal himself!

Ojee. Op het moment dat jullie me het meest nodig hadden, had ik het verhaal een tijdje niet bekeken. Ik schaam me diep, haha. Hoop dat je snel verder gaat, Chris!

Hahhaa, ik dacht al dat je het had opgegeven ;-)

Mensen trouwens enig idee/vermoeden wie/wat Freya is/daar doet? (behalve freya zelf want die heb ik het al verteld xD )

Ik zal nooit opgeven, enkel een pauze nemen! :')
Freya zoekt haar zoon........................... ?

Did not see that answer coming... xD

hmm, ik denk dat Lana haar zoon mist.

En Freya komt wraak nemen (voor haar zoon/kleinzoon/achterachterachterkleinzoon Rai) en komt de Laigra wijze raad geven om hun ras te versterken en de balans macht naar hun te brengen.

geen idee dus eigenlijk, maar wel al nieuwsgierig naar het nieuwe karakter en het vervolg van het verhaal.

Sorry, het heeft even geduurd :o

Maar wees gerust, Igneal is nog lang niet afgelopen ;-)

=========================
“Aiden...”
Met een zucht keek Aiden over zijn schouder.
“Wat?”
De kleine man met zijn vuurrode haar keek hem met lede ogen aan. “Is dat nou echt nodig?”
Aiden haalde zijn schouders op. “Het is een gepaste straf..”
“Gepast? Ze struikelde...”
“En daarmee liet ze de drank vallen.” Aiden richtte zijn aandacht weer op het blonde meisje, dat rillend voor hem op de grond knielde. “Door haar te straffen, zal ze leren het niet weer te doen.”
Hoofdschuddend kreunde de kleine man zachtjes. “Het lijkt er eerder op dat je dit voor je eigen plezier doet, dan dat je het voor haar doet...”
Aiden grijnsde zijn witte tanden bloot. “Ik kan niet ontkennen dat het mij pleziert.” Hij stak zijn arm naar voren en pakte het meisje ruw bij haar nek vast en sleurde haar omhoog. “Weet je waarom ik je straf, meisje?”
Kleine tranen glommen in haar ogen, maar ze huilde niet. Met een flauwe glimlach keek ze Aiden aan. “Ja, meester. U wilt mij helpen een beter mens te worden. Door mij te straffen voor mij fouten wilt u mij mijn leven laten beteren. Uw liefde voor mij is groot.”
“Liefde?!” De ogen van de kleine man stonden groot. “Hoe... Ik begrijp niet...” Even leek hij naar voren te willen stappen, maar hij bedacht zich en draaide zich om.
“Ik zal altijd aan je zijde zijn, Aiden, dat weet je. Maar ik bid tot de goden dat ze je de wereld van een andere kant zullen laten bekijken. Dat meisje is niet de enige die nog moet leren...”
Met grote passen wandelde de kleine man weg, Aiden en het meisje alleen achter latend.
Aiden grimaste. “De goden...”
Een zachte snik van het meisje deed hem uit zijn gedachten opschrikken. Zijn gesloten hand om haar nek ontnam haar veel lucht, en haar lichaam hing er slapjes bij.
“Wees gerust, meisje, ik was jou nog niet vergeten.”
Withete vlammen ontspoten uit Aidens vrije hand, en nadat het blonde meisje haar jurk had opgetild en haar geschonden rug aan hem toonde, gaf Aiden haar wederom een teken van zijn liefde.

De doordringende geur van smeulend hout en verbrandde grond wekte Igneal uit zijn slaap. Met moeite opende hij zijn tranende ogen en bemerkte dat de wind een dikke rookwalm met zich meedroeg. De bries van de wind was fris, maar de grond om hem heen voelde aangenaam warm, en Igneal had het niet koud.
Terwijl het tranen van zijn ogen minder begon te worden, richtte Igneal zich op en keek hij om zich heen. De grond waar hij op zat was volledig zwartgeblakerd, alsof een woeste vuurhel uit de grond omhoog was gekomen, maar door de wind was gedoofd. Kleine brandjes waren her en der over de vlakte verspreid, en het smeulende vuur zorgde voor de dikke rookwalmen die de blauwe hemel van het zicht onttrokken.
Ondanks de pijn in zijn spieren lukte het Igneal om op te staan. Wankelend op zijn benen keek hij om zich heen, spiedend tussen de rookwalmen door. In de verte zag hij de heuvelrug met daaronder het bos, de richting waaruit hij was gekomen. Hij draaide zich om en zag tot zijn verschrikking dat de stad die daar in al zijn pracht had gestaan, nu zwaar gehavend was. Gehele stukken van de muren waren afgebrokkeld, en de stevige stadspoorten waren volledig verdwenen. Zwarte rook kwam vanachter de stadsmuren omhoog gekringeld, en een beangstigende gedachte bekroop Igneal. Wat voor monster kan dit hebben gedaan?

- Keuze Moment -
Igneal besluit terug de heuvels in te rennen, waar hij vandaan is gekomen.
Igneal besluit de stad in te gaan om uit te zoeken wat er gebeurd is.
Igneal besluit de andere kant op te lopen, weg van de stad, de heuvels, en de plek waar het gebeurd is.
Igneal blijft op de verschroeide gronden, om te zoeken naar enig mogelijke overlevenden.

Jeeeh we kunnen weer verder ,

Zoals je al weet , ik kies voor het besluit om de stad in te gaan :3

Stad, stad, stad! He's gonna die

Ahem, jullie hebben al meer dan genoeg karakters dood laten gaan in chapter 2 -.-

Plus, Igneal is SUPERSTRONG en SUPERSMART en MARYSUE

De stad in gaan bevalt me ook goed.

Zal ik me daar dan maar gewoon bij aansluiten? Stad it is.

Ik ga zondag weer verder schrijven! Dus er kan nog gestemd worden ;-)

Also, dankjewel xILY. voor het verplaatsen van het topic naar een wat meer toepasselijk thuis ^^

en:

YAYY jippie jippie er zijn nog mensen die Igneal willen lezen :-D

Sorry, een dagje later vanwege druk druk druk.

================

Gefascineerd door de aanblik van destructie begon Igneal langzaam naar de stad te lopen. De vuisten van Brutus hadden een flinke indruk achtergelaten op zijn lichaam, waardoor elke stap die hij nam stekende pijnen in zijn bovenlichaam veroorzaakte.
Strompelend naderde Igneal de muren van de stad terwijl zijn hersens op volle toeren werkten. Zijn geheugen van de afgelopen paar uur was vaag en wazig: het laatste wat hij zich kon herinneren was dat een grote, gesteende man genaamd Brutus op hem inbeukte, terwijl de andere steenmensen toekeken. Waarom de steenmensen nu waren verdwenen, kon hij zich niet herinneren. Had iets hen afgeschrikt?
En er was nog iets, een vreemd gevoel wat hij niet van zich af kon schudden, alsof hij iets vergeten was, iets heel belangrijks...

Een dikke rookwalm die recht in zijn gezicht sloeg, deed Igneal uit zijn gedachten opschrikken. Luid kuchend probeerde hij zo snel mogelijk uit de walm te geraken, en zonder er te veel bij na te denken rende hij verder de stad in.
Met zijn armen voor zijn gezicht geslagen kwam hij uit op een stuk van de stad dat ooit een klein plein was geweest. De grote fontein die het midden van het plein had gesierd, was nu gebroken in ontelbaar vele stukken. Tot zijn verbazing zag Igneal dat het water dat in de fontein had gelegen, nu was opgevroren tot glimmende stukken ijs. Het water was in een vreemde vorm bevroren, alsof een reusachtige golf uit de fontein was komen opzetten, maar plotseling tot ijs was gevormd, waardoor er nu een grote golf van ijs boven de restanten van de fontein uittorende.
Wat Igneal echter meer verbaasde dan de vorm van het ijs, was het feit dat de meeste gebouwen om de fontein heen in brand stonden. Withete vlammen schoten de lucht in en likten aan de golf van ijs. Maar het ijs smolt niet. Het vuur doofde niet. Vuur en ijs leken zich niets van elkaar aan te trekken, alsof de twee elementen, voorheen aartsvijanden, nu vrede hadden gesloten en zich in harmonie in dezelfde ruimte konden bevinden, zonder te proberen elkaar het leven te ontnemen.
"Wat... Wat is hier gebeurd?" Hij verwachte niet zozeer een antwoord, maar toch uitte Igneal zijn gedachten hardop.
"Wat er ook gebeurd is, het kan niet veel goeds geweest zijn."
Igneal kreeg bijna een hartverzakking toen zijn vraag plotseling beantwoord werd door een diepe, galmende stem. Schichtig keek hij om zich heen, maar hij kon niemand zien.
"Wie is daar?" vroeg hij afwachtend. Tot nu toe hadden zijn ontmoetingen hem nog geen voorspoed gebracht, dit keer zou hij op zijn hoede zijn.
"Dit is geen plek meer om je te bevinden," galmde de stem opnieuw. "Je kunt beter weer verdwijnen."

- Keuze Moment -

Igneal rent geschrokken weg uit de stad. SPOKEN!!!!!
Igneal trekt zich tactisch terug. Wat deze persoon ook is, hij is niet bereid risico's te nemen in deze ravage.
Igneal probeert een gesprek aan te gaan. Misschien is de stem voor rede vatbaar.
Igneal provoceert de stem. Hij is een krachtige magiër! Hij laat zich niet zomaar intimideren door een stem zonder gezicht!
Igneal blijft Igneal. Als een debiel begint hij vuurballetjes in de rondte te gooien in een poging de stem uit zijn holletje te lokken.

De laatste optie is geniaaaal xD doe mij die dan maar :p

Wow jij bent snel :O

Also, ik wíst dat je die zou kiezen xD Volledig in lijn met je andere keuzes. 'Igneal blijft Igneal' ;-)

Supahhhninja goe he^^

Tja, hij is nou eenmaal Igneal he xD en ik ben nou eenmaal voorspelbaar :')

Drie keer raden wat ik kies!!! xD

Volgt braaf Saskia's keuze :3

Goood, goood, volg mijn orders, little minion! Als je braaf bent zal ik je ooit nog geel maken, je een mooie bril geven en je wartaal laten spreken xD

Ik ga voor provoceren

Ik ga het moeilijk maken - provoceren.

Romyyyyy!!! Marinaaaaa!!!!! We need you om dit gelijkspel op te lossen!!!

Hier ben ik dan. Was even het verhaal kwijt nadat het was verhuisd.

Sorry zombie dames. Ik ga ook voor provoceren.

Okidoki! ^^

Lijkt erop dat er een keuze is (tenzij romy ineens weer opduikt en het weer gelijkspel maakt xD)

Ik ga morgen weer aan de slag!

Igneal blijft Igneal. Als een debiel begint hij vuurballetjes in de rondte te gooien in een poging de stem uit zijn holletje te lokken.

DIT MOET IK ZIEN/LEZEN! Hahahaha

OH EN IK VIND AIDEN ECHT EEN SUPER LEUKE NAAM!

Ennnnnn toen hadden we weer een gelijkspel xD

Zijn er toevallig nog stiekeme lezers die meelezen en nog niet hebben gestemd? :P
WE NEED YOUU!!

[Haha, waarom deze liefde voor Aiden? :P ]

Geeeeen idee. Ik heb bij die naam altijd één of andere hele knappe jongen voor me

Aiden is ook best wel knap en aantrekkelijk hoor :P

Ik ben mod hier, laten we even doen alsof ik enige macht heb xD is mijn dag ook weer goed :p dus keuze Igneal blijft Igneal? (a)

btw: Romy, superkeuze van jou