Online Verhalen

Aaaah! Zoals ik hierboven dus al zei, ik heb het nog nooit zo druk gehad, maar nu heb ik eindelijk een uurtje tijd om even jouw verhaal bij te lezen en te reageren. Forgive me please!

Heerlijk dat ik nu een aantal stukken achter elkaar heb om te lezen, dan hoef ik niet na één stuk teleurgesteld te zijn dat het alweer is afgelopen. Eigenlijk zou ik iedere keer moeten wachten tot er meerdere stukken staan, hihi. Nee grapje, dat zal ik niet doen!

Het eerste stuk is fijn om te lezen. Je laat duidelijk merken hoe Raquel van de tijd heeft genoten en dat is gewoon leuk.
‘We zijn genomineerd voor de WMA’s, op vijf november, in Monaco.’
Prompt kwam de fangirl in Raquel boven.
Die zin vond ik hi-la-risch xD Zo droog!

Ik snap Raquels dilemma heel goed over of ze wel of niet mee kan gaan naar Monaco… Het heeft inderdaad heel veel voor- en nadelen. Het scheelt gelukkig wel dat ze er met Hannah over kan praten omdat die in hetzelfde schuitje zit. Leuk dat ze naar de dierentuin gaan, die leeuwtjes zijn zo lief. <3
Ik zag echt voor me hoe de twee meiden daar bij de leeuwen staan, twee vriendinnetjes van de band die allebei niet echt meer weten wat ze moeten doen. Heel mooi. <3

Op naar het volgende stuk.
Leuk dat je het stuk met Chantal begint. Op de een of andere manier vergeet ik steeds een beetje dat zij er ook nog is, totdat jij haar weer aan de orde brengt.
Blegh, ik mag haar nog steeds niet, ook al snap ik haar stiekem ook wel heel erg.

Bizar om al die grote namen te zien inderdaad en ik kan me zooooo voorstellen dat Chantal er nogal van… onder de indruk is. Nogal logisch!
Hoe het vijfde wiel aan de wagen zich voelde? In elk geval was het een interessante ervaring om de crewleden te zien doordraaien van de zenuwen.
Hahahaha. Briljant! Ik vind het zelf allemaal wel heel leuk om te lezen. Zelf doe ik ook een studie om iets in deze richting te gaan doen (muziekmanagement en dergelijke), dus ik kan echt niet omschrijven hoe heeeeeerlijk ik het vind om dit allemaal te lezen!
Je beschrijft de stress, chaos en zenuwen op een goede manier, ik word er zelf bijna zenuwachtig van!

Wauw. Ik had niet gedacht dat Raquel het zou kunnen om te liegen over waar ze echt heen ging. Knap dat ze het toch heeft gedaan, volgens mij moet dat ook wel met zo’n moeder…
En erg ongemakkelijk zo met Chantal… Pff, uiteindelijk zullen de twee toch wel een keertje
weer met elkaar moeten praten toch?

Anyway, ik ben dus weer helemaal bij met lezen! Ik hoop dat deze lange reactie de lange wachttijd een beetje goed heeft gemaakt… Nogmaals sorry, sorry, sorry. Ik ben heel blij dat ik weer bij ben, want het blijft een fantastisch verhaal waar ik mezelf helemaal in kan verliezen.
En wederom kan ik natuurlijk niet wachten op meer! Keep up the good work! <3

Oh, yay, drie reacties! :D
@xILY: dank je! *bloos*
@crispy-c: bedankt voor het compliment :)
@Imke: you're forgiven. ;) Ik heb het zelf ook behoorlijk druk, over vier weken beginnen mijn eindexamens, ik ben nu echt de laatste eindjes aan elkaar aan het knopen op school, dus ik begrijp je helemaal. En ontzettend bedankt voor die lange reactie! *knuffelt*

Het laatste stukje van hoofdstuk 53... Het is wat kort, maar ik heb niet veel meer. De tijd om te schrijven is een beetje zoek en ik ben bang dat dat de komende weken ook zo zal zijn, dus ik moet jullie geduld iets op de proef stellen. Alvast sorry. :)

~~

Ruim tien minuten later gingen de deuren open. Alle hoofden en camera’s draaiden die kant op, iedereen keek reikhalzend uit naar de eerste beroemdheid die een voet over de drempel zette. Dat was Rihanna, met in haar schaduw haar manager. Applaus en gekrijs van het overenthousiaste publiek begeleidden hen naar hun plaatsen.
Hannah tastte naar Raquels hand en kneep erin. ‘Kijk!’ fluisterde ze met grote ogen. ‘We zitten op tien meter afstand van Rihanna!’
Raquel knikte, compleet overdonderd. Ze was geen grote fan van Rihanna, maar natuurlijk wist ze wie de zangeres was. En ze zat zo dicht in de buurt! Raquel kon het maar moeilijk bevatten. Bij Bill vergat ze nogal eens dat hij eigenlijk beroemd was, omdat ze hem als persoon zo goed kende, maar deze mensen waren tot nu toe niet meer geweest dan plaatjes en filmpjes in haar wereld. Nu bleken ze plotseling echte mensen, tastbaar, zo dichtbij.
De VIP-lounge vulde gestaag; een hele stroom aan bekende gezichten trok aan hen voorbij. Katy Perry, de heren van U2, de Black Eyed Peas, Kings of Leon (Hannah kneep pijnlijk hard in Raquels hand), Leona Lewis en noem maar op. Alle grote namen van de huidige muziekscène kwamen langs. Tokio Hotel was één van de laatsten, maar het gegil dat hen begroette klonk net een paar decibel harder dan bij hun voorgangers. De jongens grijnsden en wuifden, uiterlijk ontspannen.
Bij het zien van haar vriendje ontspande Raquel eindelijk haar schouders. Ze nam gretig zijn gezicht in zich op, zijn lach, de fonkeling in zijn ogen. Geamuseerd besefte ze dat zijn hele outfit gekocht was in Parijs, van de tippen van zijn sneakers tot de hanger aan zijn ketting. Vreemd genoeg bracht het haar tot rust om hem zo te zien. Hij was volledig in zijn element met de spotlights op zijn gezicht, flirtte met de camera’s, kende het spelletje van de journalisten en ging zijn medebandleden voor met een typerende vanzelfsprekendheid. Raquel kon haar ogen niet van hem afhouden. Tot de band zich op de voorste rij liet zakken, want toen kon ze hen niet meer zien.
De show werd geleid door de prins van Monaco, Albert II; een vrij korte man met een vriendelijk gezicht en een bijna onzichtbare bril. Hij opende de avond met een lange speech over het liefdadigheidsdoel achter het evenement. Zijn Engels liet niets te wensen over, maar Raquel kon zich niet op zijn woorden concentreren. Steeds weer moest ze moeite doen om niet voorover te buigen en langs de mensen heen naar Bill te kijken. Peter zat aan haar linkerkant, hij blokkeerde precies haar zicht op de band. Ze zag alleen net de neuzen van Toms schoenen.
Tegen de tijd dat prins Albert zijn speech begon af te ronden, waren de zenuwen in Raquels maag weer helemaal terug. Zij had Bill nu wel gezien, maar hij haar nog niet. Straks dacht hij nog dat ze niet was gekomen!
Aarzelend gluurde ze om zich heen. Iedereen leek vol interesse naar de prins te luisteren, zelfs Hannah en Chantal. De spotlights waren opgehouden met dwalen en stonden nu op het hoofdpodium gefixeerd. Hopelijk zou het dus niet opvallen als ze nu een heel klein beetje voorover boog...
Bill zat in het midden, Tom en Gustav aan zijn ene zij, Georg en David aan de andere. Ook zijn blik was geconcentreerd op het podium en de spreker; Raquel kon niet zien of hij serieus luisterde of alleen deed alsof. In elk geval ondernam Tom geen enkele poging om zijn desinteresse te verbergen. Hij trommelde ongedurig op zijn bovenbenen, schudde met zijn dreadlocks, frutselde aan zijn pet en wierp steeds een blik om zich heen, alsof hij zich afvroeg wie zich nog meer verveelde.
Net op het moment dat Raquel zich – enigszins teleurgesteld – weer terug wilde trekken, draaide Tom zijn hoofd haar kant op. Hij ving onmiddellijk haar blik; zijn gezicht verhelderde onder de klep van zijn donkerblauwe pet en hij gebaarde een soort groet, voor hij zonder pardon een elleboog in Bills zij ramde. Aan de snelheid waarmee er een por terug kwam, vermoedde Raquel dat Bill inderdaad alleen maar deed alsof hij luisterde.
Toen wendde hij zich opzij en hun ogen ontmoetten elkaar. In één ademtocht brak de zon door op Bills gezicht. De verstoorde uitdrukking maakte plaats voor een fantastische glimlach, waarbij zijn ietwat scheve tanden tevoorschijn kwamen. Raquels wangen bolden op, ze lachte breed terug. Nu had hij haar ook gezien.
Nu was het goed.
Vlug porde ze in Hannah’s zij. Het duurde even voor daar reactie kwam, maar toen boog ook Hannah zich een stukje naar voren. Bill op zijn beurt signaleerde Tom dat hij weer moest kijken; de lach paste inmiddels bijna niet meer op zijn gezicht.
Langer zo blijven zitten kon niet, helaas. Prins Albert sloot zijn speech af met de aankondiging van het eerste optreden en iedereen verplaatste zijn aandacht naar het rechterpodium. De muziek begon te spelen – Raquel herkende Madonna – en het blikconcact werd verbroken. De twee meisjes wisselden nog even een glimlach. Nu hadden ze elkaar gezien.

Het is zoooooo vet! Ik vind het heerlijk om te lezen! Normaal kijk je zo'n awardshows op tv, maar dit soort dingen gaan je echt aan het denken zetten. Zouden er inderdaad vriendjes/vriendinnetjes van artiesten in een vipbox zitten? Hoe zou het allemaal in zijn werk gaan?
Het maakt me echt nieuwsgierig, maar van de andere kant zou ik echt totaal geloven als het zo gaat zoals jij het beschrijft!

Je zet hier zo'n leuke sfeer neer. Zenuwen, chaos, maar ook glitter & glamour en toch ook nog liefde. Al helemaal omdat Raquel helemaal gek wordt dat ze Bill niet kan zien. Nu maar hopen dat de paparazzi de blikken tussen hen niet opmerkt, maar daar zouden ze wel héél scherpe telelezen voor moeten hebben...

Anyway, helemaal super dus weer En ik snap dat je het druk hebt haha! Sta je wel een beetje positief tegenover je examens? *knuffelt* Succes!

@Imke: dank je! *big smile* Ik ben echt blij om te horen dat het geloofwaardig overkomt, daarmee zat ik zo in de knoop. Meer dan met mijn examens, ghehe. Ik denk dat die wel gaan lukken, ik ga het alleen druk krijgen met leren, maar dat overleef ik wel. :D Bedankt! <3

En, ja. Een - voor mijn doen - hele snelle update, omdat ik vorige dinsdag jarig was en gisteren die verjaardag vierde, en daarna zo'n inspiratierush kreeg dat ik wel móest posten. En ook omdat ik zes nieuwe cd's heb gekregen (waaronder twee van We The Kings, Imke :)) en ik daardoor zo blij ben dat ik mijn blijdschap met mijn lezers wil delen.
... als dit jullie blijmaakt, in any case. xD

Ik praat weer te veel. Hier is hoofdstuk 54! :)

~~

54.

Vanaf dat moment kon Raquel haar zorgen loslaten en gewoon van de show genieten. Na het optreden van Madonna volgde de uitreiking van de award voor Best Selling Newcomer, daarna weer een optreden, vervolgens een award, en zo ging het verder. De lichten wisselden constant, spotlights zetten om de beurt één van de podia in het licht. Outfits en speeches gingen van idioot naar geniaal en tussendoor zorgde het stervensenthousiaste publiek voor een soundtrack van wild applaus.
Na een hele tijd gluurde Raquel weer opzij en besefte dat de neuzen van Toms sneakers waren verdwenen. Ze boog zich verrast voorover om te controleren wat ze zag: de hele band was weg, inclusief David. Waarschijnlijk waren ze zometeen aan de beurt voor hun optreden.
Raquel had die gedachte nog niet beëindigd of prins Albert bracht de microfoon weer naar zijn mond: ‘En nu, genomineerd in de categorie “Beste Single”, de enige categorie waar voor gestemd kan worden, treden deze vier jonge heren voor ons op! De succesvolste Duitse band over de grenzen, een recordbreker, en nog maar aan het begin van hun carrière – graag een groot applaus voor Tokio Hotel!’
Dat liet het publiek zich geen twee keer zeggen. Raquel was eens naar een concert van de band geweest, helemaal aan het begin van hun carrière, en daar vond ze het gekrijs al niet om uit te houden. Vergeleken bij het geluid dat dit produceerde was dat echter nog niets geweest. Raquel duwde haar handen tegen haar oren en toch had ze nog het gevoel midden tussen de fans te staan.
Door die vulkaanuitbarsting miste iedereen het begin van de muziek. Gelukkig stierf de kakofonie na de eerste drie maten weg en Raquel herkende onmiddellijk de enerverende intro van Ich brech aus. Razendsnel en snoeihard gespeeld, ondersteund door Gustavs vlugge slag op de hihat, donderde het nummer door de zaal. Automatisch leunde Raquel weer naar voren, tot ze over de rand van de VIP-lounge hing en perfect zicht had op het podium. Niemand hield haar tegen; integendeel zelfs, iedereen om haar heen volgde haar voorbeeld.
Het nummer bleek precies de juiste keuze. De zaal, toch al gevuld met uitzinnige fans, ontplofte. Het publiek vormde één grote massa, één eenheid die meebrulde en meesprong op het ritme van de muziek. Er was geen ruimte meer om te denken. Bills stem reikte tot in de verste uithoeken van de zaal en trok iedereen in zijn ban.
Pas op het einde, waar Bill uithaalde en Gustav met een immense slag op zijn snaredrums het nummer afsloot, besefte Raquel dat ze buiten adem was. Haar hart roffelde in haar borst en ze moest een paar keer diep ademhalen voor ze zichzelf weer onder controle had. Zó’n effect had de band dus op haar – en toen ze om zich heen kek, wist ze dat ze niet de enige was. Overal rode wangen, wild fonkelende ogen, razende ademhalingen.
Magisch. Een ander woord kende ze er niet voor. Magisch.

Zodra het oorverdovende applaus was weggestorven (en dat duurde wel even) verlieten de vier het podium, zwaaiend naar hun fans. Vlak voor hij door een deur verdween flitsten Bills ogen nog even naar de VIP-lounge, naar waar hij Raquel vermoedde. Zijn blik viel inderdaad op zwarte krullen en hij vertrok met een grote glimlach naar de backstage.
Daar konden ze zich even opfrissen, een ander T-shirt aantrekken en, in Bills geval, hun make-up bijwerken. Vervolgens werden ze door David, die hen in de backstage had opgewacht, weer naar de zaal gestuurd. Via de crewingang glipten ze de VIP-lounge weer binnen en namen nonchalant hun plek weer in.
Bills ogen zochten onmiddellijk naar Raquel. In stilte vervloekte hij Peter, die precies voor haar zat; hij wist wel waarom, maar dat irriteerde hem eigenlijk nog meer. Al dat stiekeme gedoe – hij wilde juist samen gezien worden!
‘Hé,’ fluisterde Tom plots en porde hem in zijn zij. ‘Opletten, prins hoe-heet-hij is weer aan het praten en ik denk dat het onze categorie is.’
Prompt schoot de adrenaline weer omhoog. Hetzelfde gevoel dat hij had bij het betreden en verlaten van een podium, maar dan nog eens met extra zenuwen. Bill kneep hard in de armleuning van zijn stoel. Naast zich voelde hij Georg ook verstrakken, Toms hand die naar zijn vingers greep en die samenperste. Prins Albert had de woorden “Beste single” laten vallen.
Eigenlijk hebben we geen kans, praatte Bill op zichzelf in. We moeten tegen Beyoncé en de Black Eyed Peas en weet ik wie nog meer, allemaal veel bekender en beter dan wij. Eigenlijk moet ik niet hopen dat hij zo meteen onze naam noemt. Eigenlijk niet...
Maar hij deed het toch. Met gespitste oren, op het randje van zijn stoel, trillend van de zenuwen – hopend, hopend, hopend dat prins Albert straks “Tokio Hotel” zou zeggen.
‘En de winnaar van de award voor Beste Single is...’
Bills hart zorgde voor het tromgeroffel onder de scène. Inmiddels werden allebei zijn handen fijngeknepen, links door Georg, rechts door Tom. Bill beet zo hard op zijn onderlip dat hij bloed proefde en kneep zijn ogen dicht. Hij wilde winnen. Hij wilde zo ontzettend graag winnen.
‘... Tokio Hotel!’
Bill hapte naar adem. Dat waren zij, of niet? Ja. Ja, dat waren zij. Dat waren zij! Voor hij het wist stond hij op zijn voeten, wierp zijn armen om Toms hals, brulde in de explosie van lawaai iets als “Dat zijn wij!” in diens oor. Tom schreeuwde iets onverstaanbaars terug; toen gooide Georg zich in de omhelzing, daarna Gustav en vervolgens David. Gelukshormonen tekenden sterretjes voor Bills ogen. Niet huilen, niet huilen, instrueerde hij zichzelf, terwijl hij over de catwalk strompelde en uiteindelijk midden in de spotlights tot stilstand kwam.
Ze hadden gewonnen.
Hij geloofde het pas echt toen de prins hem het beeldje in de hand drukte. Het glimmende goud – zou het écht goud zijn? – voelde koel aan tegen zijn zweterige handpalmen. Bill kneep even in het beeldje, in de benen van het menselijke figuurtje met de wereldbol; toen gaf hij het door aan Tom en boog zich naar de microfoon. Een dankwoord. Hij had geen idee meer wat hij zei, het was Engels of iets wat daar op leek, waarschijnlijk maakte hij twintig grammaticafouten en het interesseerde hem niets.
Ze hadden gewonnen!
Op de weg terug naar zijn plaats was de grijns niet meer van Bills gezicht te slaan. Hij zwaaide nog even naar hun uitzinnige fans, die daardoor opnieuw aan het krijsen sloegen, en liet zich tenslotte weer op zijn plek zakken. Tom stootte hem zachtjes aan; ze wisselden even een blik, grijnzend, euforisch. Georg zette het beeldje op zijn knieën en staarde er verliefd naar.
Beneden ging de show verder. De laatste camera’s draaiden weg van de winnaars en concentreerden zich weer op het podium. Even nog hield Bill zich stil, wachtte tot de naschok van de uitreiking helemaal was weggetrokken. Vervolgens leunde hij een stukje naar voren en zocht naar Raquel tussen de crewleden.
Op hetzelfde moment keek het meisje ook opzij. Alsof ze geweten had dat Bill zich zou bewegen, boog ze langs Peter heen en over haar gezicht verspreidde zich een glimlach. Ze knikte even, ten teken dat ze hem feliciteerde, ten teken dat ze blij voor hem was, ten teken dat ze hem het liefst om de hals zou vleigen. Bill lachte terug en zakte weer onderuit in zijn stoel.
Ze hadden gewonnen.
En Raquel was erbij.
En het optreden was goed gegaan.
En hij was gelukkig.

Als een wervelwind raasde Bill door de backstage. Kleren hier, schoenen daar, riem vloog door de lucht, bijna een flesje water over de kop, en ondertussen ratelde hij aan één stuk door. Over hun award. Over hun optreden. Over dat zijn knieën aanvoelden als spaghetti. Over hoe lelijk Katy Perry’s outfit was. Dat de rest van de band uitgezakt op de sofa’s hing en niet naar hem luisterde, stoorde hem niet. Hij zat nog steeds tot de nok toe vol energie; elke keer dat zijn blik op het pronkende beeldje viel, kreeg hij weer een boost.
Tom begon net serieus te overwegen om zijn broertjes mond af te plakken met tape, toen de deur openging en Dunja binnenkwam – met in haar kielzog drie meisjes. Hannah vloog onmiddellijk op Tom af, die haar met open armen ontving en vol op de mond kuste. Chantal werd door Georg geclaimd in een berenomhelzing waar Gustav zich bovenop gooide en Raquel gluurde vanachter Dunja’s rug bijna schuchter naar Bill. Die hield onmiddellijk op met fladderen en stortte zich op haar, stralend en grijnzend van oor tot oor. Op de achtergrond gniffelden de volwassenen geamuseerd, zelfs David die aanvankelijk nog wat sceptisch had gekeken.
‘Voel mijn hart eens,’ fluisterde Bill tegen Raquels wang. ‘Net Michael Schumacher in een Ferrari.’
Ze lachte, legde haar hand op zijn borstkas en voelde inderdaad het racende ritme van zijn hart tegen haar vingers trommelen. Bill legde zijn armen om haar heen en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Ik houd van de wereld,’ verzuchtte hij gelukzalig. ‘Vandaag, in elk geval.’
Raquel knikte. ‘Ik ook.’ Ze wisselden een glimlach, toen boog Bill zich naar haar toe en gaf haar eindelijk de kus waar ze sinds ze de venue had betreden op gewacht had. Lang, teder en met een hint tongpiercing.
Na de eerste individuele begroeting voegden de groepjes zich samen tot één grote chaotische bende op de drie sofa’s. Ze produceerden samen zoveel geluid dat het waarschijnlijk in de aangrenzende kamers leuk meeluisteren was, maar op het moment kon dat niemand iets schelen. Ze waren allemaal veel te opgelucht en blij om elkaar te zien en – in het geval van de band – nog zo vol adrenaline om aan de omgeving te kunnen denken.
Terwijl de zeven jongeren bijpraatten en vooral heel vaak in de lach schoten, zorgde de crew ervoor dat de backstageruimte weer min of meer op orde werd gebracht. Bill had van zijn koffer zo’n chaos gemaakt dat Natalie erop moest gaan zitten voor ze de rits dichtkreeg, maar verder ging het vrij vlot en na een hectische vijfentwintig minuten kondigde David aan dat het tijd was om te vertrekken.
‘Naar het hotel met jullie! Geen afterparty deze keer, daar is te veel paparazzi aanwezig, maar dat hebben we natuurlijk al besproken.’ Hij keek alsof hij heftig protest verwachtte en werd teleurgesteld (of juist gerustgesteld): de tweeling was op het moment veel te euforisch om hem tegen te spreken.
‘Ach, dan vieren we op de hotelkamer wel onze eigen afterparty,’ grijnsde Tom naar Hannah, zo suggestief dat waarschijnlijk zelfs haar hoogbejaarde oma het begrepen zou hebben als ze het had kunnen horen.
‘Dat hoefde ik dus niet te weten,’ zei Bill droog. ‘Soms vraag ik me echt af wat er bij onze geboorte is misgegaan met jouw brein.’
‘Niet alleen zíjn brein,’ mompelde Georg luid tegen Gustav, waarop iedereen – ook de tweeling – opnieuw in lachen uitbarstte. Ondertussen checkte Dunja op de gang hoeveel camera’s de backstage waren binnengedrongen, berichtte dat de kust veilig was en dus konden ze vertrekken. Na een waarschuwende blik van David deden Tom en Bill met tegenzin een stap opzij, zodat de afstand tussen hen en de meisjes meer op vriendschap dan op liefde zinspeelde.
Zo verlieten ze de backstage. De gang door, langs alle deuren met alle beroemde namen, langs de beveiliging bij de buitendeur, achter de donkere schermen – die daar om privacyredenen waren opgesteld – langs naar de parkeerplaats, waar twee onopvallende zwarte busjes klaarstonden. De band, de meisjes en David sprongen in de één, de koffers en de crew propten zich in de ander. Het stuur werd bemand door een bodyguard, Saki bij de jongens en Tobi bij de koffers. Flink gas geven en Tokio Hotel verliet de WMA’s na een fantastisch optreden en een gouden award.

Ehm, Leute? Ik weet dat dit een drukke tijd van het jaar is, maar een kort berichtje achterlaten kost toch niet zóveel tijd? .__. En ik doe mijn best om regelmatig te posten zodat mijn lezers (of lezer) niet zo lang hoeven te wachten, dan zou het ook leuk om niet zelf een week of meer te moeten wachten tot iemand een reactie typt. No offence, ik snap dat mensen het druk hebben (ik ook), maar... tja. Ik ben blij met elke reactie, hoe kort ook, anders heeft het gewoon geen zin om regelmatig te posten.

Okay, lange klaagzang van mij, nu het eerste stukje van hoofdstuk 55. :)

~~

55.

In het hotel verkondigde Bill onmiddellijk dat hij nog veel te veel energie had om te gaan slapen. Van de meisjes was Chantal eigenlijk de enige die het niet met hem eens was, aangezien ze de hele middag achter Dunja was aangesjokt, en van de jongens verwachtte toch niemand een andere reactie dan instemming. Toen besloot Chantal dat ze niet als enige wilde gaan slapen en trok de hele groep zich terug in de suite die Georg en Gustav deelden.
De klok boven de televisie wees vijf over half één aan. Gustav trok een fles wite wijn open die Tom in de minibar had gevonden, Bill en Georg verzamelden glazen en de drummer schonk in. Ze tikten lachend de glazen tegen elkaar, dronken natuurlijk op de geweldige avond die nog niet voorbij was. Een tikje onzeker gluurde Raquel over de rand van haar glas naar Chantal; ook uit haar mond klonken de woorden eerlijk en gemeend, maar zodra haar blik even naar Bill en Raquel afdwaalde werden haar ogen ijskoud. Er was nog niets veranderd.
Na een tijdje sprong Gustav plots overeind en begon in zijn koffer te rommelen. De anderen zwegen, verbaasd door zijn onverwachte actie, en keken toe hoe hij uiteindelijk een eenvoudige digitale camera tevoorschijn toverde. Hij hield het ding omhoog en verklaarde: ‘Van een historische avond als deze moet genoeg bewijs overgeleverd worden aan het nageslacht.’
Daar waren ze het allemaal roerend mee eens. Gustav maakte de eerste paar foto’s, maar algauw ging de camera van hand tot hand en iedereen fotografeerde iets dat hem of haar waarschijnlijk voor altijd bij zou blijven. Georg schoot een plaatje van de lege wijnfles, Hannah van haar vriendje met de slappe lach, Bill van de gouden versieringen op het behang, enzovoorts.
Hoe meer foto’s ze maakten, hoe meliger ze werden. Toen Chantal tenslotte, moe en soezig door de wijn, bijna op Gustavs schouder in slaap viel knipte Georg net zo lang foto’s tot de blondine geïrriteerd de kurk van de wijnfles naar zijn hoofd mikte. Bill maakte van de verwarring gebruik door de camera te stelen en een foto van zijn broer te maen, die min of meer op de grond lag met Hannah schuin over zijn borst.
‘Zo schattig maak je Tom zelden mee, dat moet vastgelegd worden,’ grijnsde hij ter verklaring en maakte meteen nog een foto. Die was helaas een stuk minder schattig, Tom kwam net overeind om zijn middelvinger op te steken naar zijn broertje.
‘Heel romantisch,’ becommentarieerde Bill sarcastisch.
‘Romantisch zijn is jouw taak, jij hebt de rozengeur-en-maneschijn-genen gekregen en ik alle nuttige.’ Tom wiebelde met zijn wenkbrauwen en plukte de camera uit Bills handen, zodat die nu in staat was om zijn middelvinger op te steken.
‘En wat vindt Hannah daar nou van, dat je zulke dingen zegt?’ grinnikte Georg, die de laatste druppels uit de wijnfles probeerde te schudden.
‘Oh, ik ben ook niet zo superromantisch ingesteld,’ lachte het meisje en wierp een verliefde blik naar Tom. ‘Van mij mag hij zulke dingen zeggen.’
‘En Raquel?’ Georgs blik ging naar de Spaanse.
‘Wat ik van Toms uitspraken vind?’ murmelde ze een tikkeltje slaperig.
‘Nee, of je romantisch bent.’
‘Oh.’ Ze glimlachte omhoog naar Bill, wiens schouder dienstdeed als haar hoofdkussen. ‘Ja, ik geloof van wel.’
Hij glimlachte terug en draaide haar om, zodat hij in plaats van haar voorhoofd haar lippen kon kussen. Tom greep prompt naar de camera en drukte triomfantelijk af. ‘Jij maakt er één van mij, nu mag ik!’
‘Wat vind ik dat nou erg,’ deed Bill sarcastisch en grijnsde, voor hij gaapte en constateerde: ‘Nu word ik toch moe. Zullen we gaan?’
Die vraag was natuurlijk aan Raquel gericht, die knikte en zich overeind liet trekken.
‘Ik ga ook maar,’ zei Chantal haastig. Ze kon haar ogen al nauwelijks meer openhouden en wankelde even bij het opstaan; het was duidelijk tijd om naar bed te gaan. Tom en Hannah besloten om nog even te blijven hangen, wat Georg en Gustav ook niet erg vonden. De andere drie zeiden vlug goedenacht en liepen samen naar de gang.
Chantal had de kamer precies tegenover die van de drummer en bassist, Bill en Raquel die náást de suite van de G’s. Het kostte even moeite om de keycards door de gleuf te halen, maar toen dat eindelijk gelukt was klonk er een driestemmig “Welterusten” en twee dichtvallende deuren.
Alleen Raquel hoorde de matte jaloezie in Chantals stem toen zij samen met Bill de kamerdeur openduwde. Even voelde ze zich weer schuldig, schuldig dat ze voor Chantals ogen zo aan Bill hing, maar dat gevoel verdween zodra ze naast de zanger in bed kroop. Hij legde tevreden zijn hoofd naast het hare op het kussen en slaakte een diepe, gelukkige zucht.
‘Ik houd van je,’ mompelde hij. Haar “Ik ook van jou” blies zachtjes door zijn haar; toen vielen ze samen in slaap.

hey!
ik had het wel gelezen maar geen reactie geplaatst ik denk dat ik niet dierf ofzo...
ben alleszinds blij dat je gepost hebt
het was alweer een ZOT mooi stukje

hopelijk weer een stukje?

Ik ben gwn gisteravond begonnen om 23.00, heb tot 24.00 doorgelezen, werd om 13.00 wakker, en ik heb m nu eindelijk helemaal gelezen.
IK. WIL. MEER!
& moet je nadenken dat ik Tokio Hotel niet eens ken (ik heb er wel van gehoord, maar ik ken de bandleden niet, hun muziek niet en heb misschien een of twee keer een poster van ze gezien )
Serieus.
Ik ben helemaal hyperactief.
Echt.
xD.
Okee een beetje vage reactie ik weet maar ik ben gewoon helemaal druk enzo.
Ik vind vooral die heel ontspannen stemming tussen Bill & Tom leuk om te lezen (nootjesgevecht xD.), en ook dat Tom maar vol blijft houden dat hij ouder is en dan de hele tijd Bill: "Tien minuten! Het zijn maar tien minuten!"
xD.
En ik vind het ook leuk dat je zo overspringt tussen de personen zodat je van alles wat meekrijgt. ;D.
I. LOVE. IT.

Hey,

Ik lees mee!.. in 3 dagen tijd het hele verhaal gelezen.. ga zo door!

Wow, ik houd een preek en meteen drie reacties o.o Bedankt!
@janeke: waarom zou je niet durven? Ik bijt niet, hoor. ;) Hier is het volgende stukje!
@Babette: oh, wauw, je kent ze niet en je hebt het toch gelezen? Dat is echt een huge compliment, thank you!
@marjansel: in drie dagen tijd, holy o.o Welkom, en dankjewel!

Laatste stuk van hoofdstuk 55. :D

~~

Raquel had op een ontspannen ochtend gehoopt, op gezellig samen wakkerworden en van elkaars nabijheid genieten. Dat die voorstelling geen werkelijkheid zou worden, besefte ze echter al zodra ze haar ogen opsloeg. Bill lag niet meer naast haar. Slaapdronken tastte ze over de dekens; zijn plek was nog warm, misschien was hij alleen naar de wc – maar ook die redenering werd bijna meteen onderuitgehaald. Bill kwam volledig aangekleed uit de badkamer.
Zijn blik, opgemaakt en wel, gleed onmiddellijk naar het bed en zijn mondhoeken krulden liefdevol omhoog. ‘Goedemorgen, sweetie. Goed geslapen?’
‘Hm-m.’ Raquel wilde wel met woorden antwoorden, maar er zat een enorme gaap in de weg. Ze ging rechtop zitten en duwde een krul achter haar oor. ‘Hoe laat is het?’
Bills gezicht sprong op verontschuldigend. ‘Kwart over acht. Ik weet het, achterlijk vroeg, maar we hebben nog twee interviews en David wilde nog een video opnemen, als dankjewel voor de award en zo, en het vliegtuig gaat vandaag nog terug, dus... Ik wilde je niet wekken, het spijt me.’
‘Geeft niet.’ Raquel glimlachte even naar hem, ook al voelde ze een lichte steek van teleurstelling door zich heen gaan. Ze had Bill vandaag dus niet voor zichzelf. Natuurlijk wist ze dat hij het altijd druk had en dat de band vóórging – maar ze kon het niet helpen, ze bespeurde iets van egoïsme in haar binnenste. De kans om elkaar te zien bood zich al zo weinig aan en deze konden ze niet eens ten volle benutten.
Hoewel ze het niet moeilijker wilde maken dan het al was, kon ze de teleurstelling niet helemaal uit haar gezicht weren. Bill klom naast haar op bed, omvatte haar gezicht met zijn handen en keek haar schuldig aan. ‘Het spijt me echt heel erg, Raquel, maar...’
‘Ik snap het,’ onderbrak ze hem en probeerde weer geruststellend te glimlachen. ‘Ik moet er aan wennen, da’s alles. En ik heb je gemist.’
Die laatste opmerking zou het niet makkelijker maken om tot in het vliegtuig op elkaar te moeten wachten, maar Raquel kon het niet niet zeggen. Ze legde haar armen om zijn schouders en drukte zich tegen hem aan. Hij wikkelde zijn armen om haar middel, zijn rechterhand streelde zachtjes over de strook blote huid tussen haar topje en de shorts waar ze in sliep.
‘Ik heb jou ook gemist,’ murmelde hij. ‘En over een kwartier moet ik alweer beneden in de lobby zijn. Het is niet eerlijk.’
‘Het is jouw leven. We moeten gewoon nog een manier vinden om ermee om te gaan.’ Raquel klonk heel wat vastberadener dan ze zich voelde. Ze hadden allebei geweten dat het moeilijk zou worden en ze geloofden allebei dat de ander het waard was om al die moeilijkheden te doorstaan; Raquel was daar nog steeds van overtuigd, maar dat nam niet weg dat ze bang was. Bang dat het uiteindelijk voor één van hen toch te zwaar zou zijn. Bang dat ze hem uiteindelijk toch zou verliezen – niet zozeer omdat ze niet van elkaar hielden, maar omdat één van hen uiteindelijk toch liever de makkelijke weg insloeg. Dit moment, dit aan elkaar vastklampen in de hoop dat de tijd stil bleef staan, leerde haar dat ze de situatie niet moesten onderschatten.
Als ze dit al moeilijk vonden, als ze elkaar nu al niet los konden laten, hoe moest het dan als Tokio Hotel weer ging touren?
‘We moeten gewoon nog wennen,’ fluisterde Raquel, meer om haar eigen gedachten stil te leggen dan voor Bills oren om te horen. Dat hij het toch meekreeg was niet vreemd en ook geen ramp; hij knikte alleen, bleef zacht over haar huid aaien – tot zijn mobiel begon te rinkelen.
Verstoord leunde Bill achteruit en viste het lawaaierige ding uit zijn broekzak. ‘Dunja,’ zuchtte hij met een blik op het display. ‘Ik hoef niet eens op te nemen, ik weet al wat ze wil.’
Inderdaad, hij had nog geen kans gehad om op het groene knopje te drukken of zijn ringtone hield al op met spelen. Bill propte de gsm terug in zijn zak en zuchtte weer. ‘Ik moet gaan. Slaap rustig verder, ik weet niet hoe laat we terug zijn maar ik bel je na de interviews, oké? En vat dit niet verkeerd op, maar ga alsjeblieft niet het hotel uit.’ Hij trok een gezicht. ‘Davids regel, niet de mijne. Hannah en Chantal blijven ook hier.’
De naam van de blondine gaf Raquel een licht ongemakkelijk gevoel, maar tegen Bill knikte ze zo opgewekt mogelijk. ‘Ik begrijp het wel. Veel succes en... tot vanmiddag?’
Hij knikte ook, scheen zich er eindelijk bij neer te leggen en produceerde zelfs een echte glimlach. Zijn ogen lichtten weer op, het levendige bruin glansde zoals Raquel van hem gewend was. hij opende zijn mond, waarschijnlijk om afscheid te nemen, en ze drukte prompt haar lippen op de zijne. Ze zou hem de hele ochtend niet zien, zijn ogen waren onweerstaanbaar – ze kon zichzelf onmogelijk tegenhouden.
Bill had er allesbehalve bezwaar tegen. Bijna hongerig beantwoordde hij haar kus, bracht de tongpiercing in het spel zodra Raquel haar mond een stukje opendeed. Haar handen wreven over zijn borst, de zijne glipten bijna onbewust onder de crèmekleurige stof van haar topje. Hij gooide zoveel hartstocht in deze ene kus dat Raquel zich achterover moest laten vallen; ze trok hem met zich mee, liet zijn lippen geen seconde los. Zijn gewicht drukte bovenop haar, een magere zesenvijftig kilo maar met genoeg warmte en passie om ijzer te doen smelten.
Ze werden onderbroken door – alweer – Bills gsm. Hijgend lieten ze elkaar los, allebei met kleur op de wangen en vuurrode lippen. Bill streek zijn shirt glad, Raquel bleef op haar rug liggen en deed geen moeite om haar topje omlaag te trekken. Haar ademhaling ging razendsnel, bij elke beweging van haar middenrif schoten er vonken elektriciteit door haar ledematen. Ze hadden elkaar natuurlijk vaker gekust, aangeraakt, maar nooit eerder zoals nu, nooit eerder zo... zo heftig, bijna uitdagend, verlangend. Ze kon het niet goed beschrijven, ze kon alleen zeggen dat ze er meer van wilde.
‘Ik moet echt eens een andere ringtone vinden, deze is irritant,’ mompelde Bill naast haar en schoof zijn gsm in zijn broekzak. ‘Weer Dunja. Als ik niet binnen twee minuten beneden ben, stuurt David Saki naar boven.’
Hij grimaste en boog zich over haar heen, om nog een kus op haar lippen te drukken. ‘Ik houd van je,’ fluisterde hij. ‘Slaap lekker.’
‘Houd ook van jou,’ beloofde ze, stal snel nog een laatste kus voor hij opstond en naar de deur liep. Vanaf de drempel blies Bill haar nog een kushand toe, toen verdween hij op de gang. Raquel slaakte een diepe zucht, rolde zich op en sloot haar ogen. Misschien, als ze nu weer in slaap viel, misschien ging de tijd dan sneller voorbij.

Ja, maar als ik jou verhaal lees lijkt het net alsof ik ze ineens helemaal goed ken ofzo. Daarom ben ik ook blijven lezen ;D.
Omfg.
Ik ben echt gewoon jaloers op jou schrijfstijl ;D.
Maar ook bij sommige stukjes ga ik gewoon helemaal stuk:

‘Je kan zingen!’ stelde hij verbluft vast. ‘Oké, wacht, dat klonk bijna als een belediging.’

En deze xD:

We stellen trouwens ook voor dat, aangezien Raquel en Hannah uit Berlijn moeten komen en Andy uit Magdeburg, jullie de rest van het weekend bij ons blijven. Alweer, tenzij iemand daar bezwaar tegen heeft natuurlijk.
(Wat ik goed kan begrijpen, na vrijdagavond ruikt waarschijnlijk het hele appartement naar haarlak. Hè, Bill?)
(Blijf van mijn toetsenbord af, ik probeer te typen.)
(Loser.)
(Aargh!)

Oké, daar was ik weer. Ik denk dat alles wel zo’n beetje duidelijk is, eigenlijk? Om het dan speciaal voor Andy ‘duidelijk’ op te schrijven:
Tom + ik + 1 september + Gustav + 8 september = jarig = feest = Tom + ik + Gustav + Georg + Chantal + Raquel + Hannah + Andy --> in Hamburg --> in club (Toms idee) --> moet ik dit nog verder uitleggen? Total destruction, muahaha!

Kuch.
Zie maar hoe laat jullie komen, bel of sms wel even van te voren zodat het ontvangstcomité klaarstaat.
(Vertaling: zodat wij een reden hebben om Bill uit de badkamer weg te slepen.)

Edit: Weet je dat ik nu zelfs Tokio Hotel muziek luister ? Serieus, niemand heeft mij ooit met een verhaal muziek laten luisteren . *Applaus*

Ps. Ohja, en ik heb Bill & Tom opgezocht op google ;p, en Tom is gwn cute<3.

Ben het met Babette eens dat Tom super mooi is
Weer een mooi stukje!
^^ ben blij dat ik geen schrik moet hebben om te reageren xp
Maar ik vond het altijd imkes taak zij zei wat ik wou zeggen

X

Hee!

Ik heb het verhaal in 2 dagen al helemaal gelezen!
ik vind het zelfs zo goed dat ik speciaal voor dit verhaal een account heb aangemaakt
Ik ga het zeker helemaal volgen en ik hoop dat er gauw weer een stukje bij komt!!!

Liefs Marieke

Hoi,

Ik lees hier dat er meer mensen zijn die het verhaal, tot dusver, in 1 ruk hebben gelezen?
Ik ook, in precies 1 avond, en ok, ook een gedeelte van de nacht. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar, ik houd niet eens van Tokio Hotel. En nee, zelfs niet een klein beetje. Misschien komt het door dat meisje dat er zo gek op was (dat ik niet aardig vond, maar goed). Toch... dit verhaal is behoorlijk meeslepend

Je schrijfstijl is meer dan aangenaam met een goede dosis humor, dus... mij heb je... ik volg...

en nu wacht ik quasi-geduldig (staat er al iets nieuws op??? ) op het volgende deeltje:P

Haia

Oh, wauw. Vier reacties. Jemig, guys. Waar komen jullie plotseling vandaan? xD

@Babette: *applaus* Hehe, en, wat vind je van hun muziek? ^^ (Overigens, heb je Tom met dreadlocks of Tom met cornrows gezien? Want dat verschilt nogal, I guess. Maar ik ben het in alle opzichten met je eens dat Tom cute is. xD Ook al is Bill mijn favoriet.)
@janeke: nog een Tom-fan! xD Haha, niemand staat aan mijn kant? ... na, just kidding. :p Ja, ik weet niet waar Imke heen is op het moment... Die heeft het waarschijnlijk ook heel erg druk, examens en stuff, gok ik zo. Maar echt, je hoeft heus geen drie-kantjes-lange reactie te typen, hoor. ^^
@Marieke: een account aangemaakt voor ZT? o.o Wow, dank je wel :D
@Haia: nog iemand die niet van Tokio Hotel houdt! Seriously, dit is te gek voor woorden. x) Echt, dat is een huge compliment.

Ik ben helemaal van de kaart, Leute. x) Aan iedereen echt ontzettend bedankt, very muchie. *deelt koekjes uit* En dit stuk is wat langer, volgens mij - maar volgende week beginnen mijn eindexamens, dus verwacht de komende twee weken in elk geval geen update meer. Scusa!
Voor nu nog: enjoy :D

~~

56.

‘Over een kwartier wordt het ontbijt opgeruimd. Zullen we wat brood meenemen voor Raquel?’ Hannah wierp een onzekere blik om zich heen. De ontbijtzaal was niet erg vol, alleen een ouder echtpaar en een groepje mannen in dure pakken zaten een eindje verderop. De grote groep potentiële WMA-bezoekers was net opgestaan en met de lift naar boven vertrokken. Toch voelde ze zich vreemd bekeken, had het idee dat iedereen aan haar voorhoofd kon aflezen in wiens hotelkamer ze die ochtend wakker was geworden.
Chantal zette haar koffiekopje terug op het schoteltje en veegde haar vingers af aan een servet. ‘Ja, laten we dat maar doen. De kans dat ze op tijd beneden komt is nu zo ongeveer nul.’
Kordaat stond ze op, liep naar het buffet en zocht snel wat te eten uit. Hannah drentelde nerveus achter haar aan; het irriteerde Chantal een beetje, maar ze zei niets. Voor haar lag het natuurlijk anders. Nu was ze nog geheim, maar de datum van haar eerste officiële verschijnen was een aantal dagen geleden vastgesteld. Zij hoefde zich over privacy geen zorgen meer te maken. Binnenkort zou zij die net zomin hebben als de jongens.
Ze wikkelde de twee met kaas belegde broodjes in een servet en trok Hannah bij haar elleboog de eetzaal uit. ‘Als je zo om je heen blijft gluren, gaat de portier nog denken dat je iets gestolen hebt,’ merkte ze op, terwijl ze op het knopje van de lift duwde. ‘Tenzij Tom een zuigzoen in de vorm van zijn naam heeft achtergelaten, is echt niet te zien dat je bij hem hoort, hoor.’
‘Niet zo hard!’ siste Hannah zenuwachtig en keek weer om zich heen, om te zien of iemand Chantal gehoord had. Er was geen mens in de buurt, maar je kon nooit weten. Misschien had de portier wel oren op steeltjes.
De lift arriveerde en Hannah liet zich naar binnen trekken. Chantal ramde op het knopje voor de vijfde verdieping, de liftdeuren sloten zich en de lift zette zich geluidloos in beweging.
‘Waarom ben je überhaupt zo nerveus? Zo erg is het toch niet om de vriendin van Tom Kaulitz te zijn. Ik bedoel, het is niet bepaald iets om je voor te moeten schamen.’ Chantal grinnikte, maar Hannah keek haar onzeker aan en beet op haar lip.
‘Nou... Ik schaam me ook niet,’ mompelde ze, ‘maar ik wil wél graag rustig kunnen studeren. En ik hoef ook niet zo nodig met paparazzi of jaloerse fans kennis te maken.’
‘Logisch.’ Chantal knikte, deze keer serieus. Ze vroeg zich af of Raquel het ook zo bekeek. Waarschijnlijk wel, Raquel kennende.
Even schrok Chantal van haar eigen gedachten. Raquel kennende. Tenzij het andere meisje zich in de laatste paar weken heel erg veranderd had, kende Chantal haar inderdaad, en vice versa. Vroeger was dat geruststellend om te weten, omdat er altijd iemand was die haar zou begrijpen, iemand die haar moed kon inspreken en iemand die haar niet verwarde; tenslotte kenden ze elkaar werkelijk door en door. En nu?
Het was Chantals eigen schuld dat ze elkaar niet eens meer aankeken. Dat was absoluut niet geruststellend, maar ze verdrong het. Op een bepaalde manier was het toch gunstig dat Raquel en Bill hun relatie geheim moesten houden? Zoiets kon toch alleen maar fout gaan? En als dat zo was...
Chantal schudde licht het hoofd. Nee, dit ging ze niet denken. Ze had zichzelf voorgenomen om het te accepteren en zich erbij neer te leggen. Dat was moeilijk als Bill in de buurt was, maar dat was hij nu niet. Nu kon ze haar voornemens in daden omzetten en proberen zich met Raquel te verzoenen. Ja. Dat ging ze doen.
Want hoe ze het ook wendde of keerde, Chantal miste het om een goede vriendin te hebben. Ze deed wel of ze niemand nodig had, maar als puntje bij paaltje kwam was ze ook gewoon een mens. De jongens waren geweldig, daar niet van, alleen waren ze nu eenmaal jongens. En zelfs Bill, met zijn vrouwelijke kantjes, snapte niets van Chantals moodswings tijdens “die tijd van de maand”. Op die momenten besefte de blondine pas echt hoeveel ze een vriendin nodig had.
Hoeveel ze Raquel nodig had.
‘Zullen we aankloppen of haar eerst bellen?’ haalde Hannah’s stem haar uit haar gedachten. ‘Misschien slaapt ze nog.’
‘Klop eerst maar gewoon aan, kijken of ze antwoordt,’ zei Chantal schouderophalend. Hannah volgde haar advies en klopte beleefd op de kamerdeur.
Het bleef een paar seconden stil. Chantal wilde net zeggen dat ze misschien wat harder moest kloppen, toen vanaf de andere kant van de deur aan de deurknop gemorreld werd. Raquels gezicht verscheen om de hoek, haar krullen in een rommelige knot. Ze droeg nog steeds haar slaapkleding en wreef gapend in haar ogen. ‘Oh, hoi. Kom binnen.’
De twee meisjes volgden haar over de drempel, Hannah duwde de deur zorgvuldig terug in het slot. Ondertussen raapte Raquel wat kleren bijeen en murmelde: ‘Ik ga snel douchen, oké? Ben pas net wakker.’
‘Dat zien we, ja,’ zei Chantal droogjes. ‘Het ontbijt is al opgeruimd. We hebben broodjes voor je meegenomen.’
Raquel staarde haar verbaasd aan. Ze wist duidelijk niet zeker of ze zich Chantals doodnormale toon alleen ingebeeld had, of dat de blondine inderdaad naar haar grijnsde. Chantal voelde zich licht opgelaten. Sinds wanneer keek Raquel haar zo onzeker aan? Ja, sinds ze zo gemeen geworden was. Chantal wist van zichzelf dat ze tamelijk direct en soms ook tactloos kon zijn, maar ze had zichzelf nooit als “gemeen” ingeschat. Behalve dan de laatste tijd. En ook al rook het hier overweldigend naar Bill, plotseling voelde ze zich schuldig.
‘Bedankt,’ zei Raquel ten slotte zacht en verdween snel met haar spullen in de badkamer. Hannah liet zich in een zetel vallen, een stuk meer ontspannen nu ze niet meer door jan en alleman gezien kon worden. Ze begon vrolijk te babbelen, maar Chantal luisterde niet naar haar. Ze luisterde naar zichzelf, naar de gedachten die steeds vaker de kop opstaken; en dat terwijl ze eigenlijk helemaal geen piekermens was.
Waarom die plotselinge omslag? Echt schuldig had ze zich nog niet gevoeld. Wel een beetje ongemakkelijk, maar schuldig – nee. Dat was pas sinds gisteravond het geval, sinds ze Bill en Raquel naar elkaar had zien staren vlak nadat de band de VIP-lounge had betreden. Pas op dat moment, terwijl ze had toegekeken hoe de twee gezichten als bij zonsopgang begonnen te stralen, trok ze de vergelijking met haar eigen ervaringen in de liefde. In tegenstelling tot Raquel had Chantal al eens eerder een vriendje gehad. Ze was tot over haar oren verliefd geweest op die jongen, hij had haar op zijn beurt op handen gedragen. Ze waren allebei pas vijftien geweest, maar het was méér dan kalverliefde. Meer dan een fantasietje of een “heat of the moment”-gevoel.
Dat échte gevoel, dat Chantal uit die dagen kende, had ze bij Bill en Raquel ook gezien, toen ze eenmaal genoeg gekalmeerd was om goed naar hen te kijken. En dat gevoel kon ze gewoon niet kapot willen maken, dat was laag, gemeen en oneerlijk. Op dat moment greep het schuldgevoel haar bij de keel en besloot ze dat ze zich erbij neer moest leggen – definitief.

Even later kwam Raquel aangekleed en opgemaakt uit de badkamer, haar krullen drooggeföhnd en opgestoken zodat ze eens niet om haar armen dwarrelden. Ze liet zich naast Hannah in de tweede zetel zakken en kreeg onmiddellijk de broodjes aangereikt. Terwijl ze haar tanden in het eten zette, gleed haar blik naar haar gsm, die tusen de twee vanillekleurige zetels in op het glazen tafeltje lag. Al kauwend grabbelde ze naar het apparaatje en klapte het open. Geen gemiste oproepen; Bill had dus nog niet gebeld. Het was inmiddels half elf, ze had na zijn vertrek bijna twee uur geslapen. Raquel wist niet zeker hoe lang een interview duurde, maar als hij nog niet gebeld had, waren ze nog bezig.
Ze zuchtte in zichzelf en nam nog een hap broodje, ook al had ze niet bepaald veel honger. Hannah, die haar actie met de gsm had gadegeslagen, viste haar eigen mobieltje tevoorschijn en keek eveneens op het display. ‘Nope,’ mompelde ze. ‘Niet gebeld.’
‘Mij ook niet.’ Raquel wierp een vlugge blik op Chantal om diens reactie te peilen, maar de blondine leek vreemd afwezig. Ze staarde voor zich uit en keek pas op toen Hannah haar een directe vraag stelde.
‘Chan, weet jij hoe laat de jongens terugkomen?’
‘Nee,’ antwoordde Chantal simpel. ‘Dat wisten ze zelf toch ook niet.’
‘Dat zegt niet altijd iets. Tom gaf zelf toe dat hij zijn rooster regelmatig vergeet.’ Hannah zuchtte even, toen ging ze iets rechter op zitten en dwong wat meer energie in haar stem. ‘Laten we hier niet als een stel idioten blijven zitten wachten tot er gebeld wordt, oké? Laten we... laten we iets gaan doen.’
‘Zoals wat? Volgens Bill mogen we van David het hotel niet uit,’ merkte Raquel zachtjes op en wikkelde het tweede broodje terug in het servet. Ze kon nu echt niets meer eten.
‘Jawel, maar... is er niets op tv of zo?’ probeerde Hannah met de moed der wanhoop. ‘Kom op, zonder afleiding word ik gek.’
Raquel kende het gevoel. Het was niet zozeer het niet bij elkaar zijn, want dat hadden ze tenslotte het grootste deel van de tijd. Het was het weten dat ze heel dicht bij elkaar waren, maar niet dichtbij genoeg. Weten dat ze moesten wachten om elkaar te kunnen zien. Dit gat van een paar uur was moeilijker te doorstaan dan een gat van een paar weken.
Inmiddels had Chantal de tv-gids op de grond gevonden en vroeg, met een blik op de inhoud: ‘Wie is er goed in Frans?’
‘Ik niet,’ weerde Raquel haar onmiddellijk af. Mensen dachten dat vaak omdat ze uit Spanje kwam en Spaans best op Frans leek, maar dat maakte het juist verwarrend. Raquels Spaans was ook bij lange na niet vloeiend en zodra er ergens Frans verscheen, gooide ze de twee talen hopeloos door elkaar.
‘Geef maar.’ Hannah pakte de tv-gids aan en bladerde er zoekend doorheen, tot ze de juiste datum gevonden had. ‘Oh, wauw. Als we hier ZDF kunnen ontvangen, is er Lena – Liebe meines Lebens. En anders hebben we nog Bob de Bouwer in het Frans.’
Chantal zette de televisie aan en zapte vlug langs de kanalen. Het logo van de tweede Duitse zender flitste inderdaad voorbij, de soap rolde over het scherm. Hannah gooide de tv-gids opzij en nestelde zich wat dieper in de zetel. ‘Het is misschien geen topkwaliteit, maar het beweegt.’
‘Mij hoor je niet klagen,’ mompelde Raquel en concentreerde zich op de televisie, dankbaar voor de afleiding. Zo hoefde ze tenminste niet naar haar gsm te blijven staren.

Pff, als je zo door gaat, word ik haast fan van Tokio Hotel. Echt weer een geweldig stukje! Ooit hoop ik ook zo te kunnen schrijven hahah

Omg, weer een fantastisch stukje<3.
Ik ben gewoon verliefd op jou verhaal. *KNUFFELT HET PLAT*
---
Ohja,
Tom met dreads<333.
& Ready, Set Go van Tokio Hotel <3.
& maar goed dat Bill jou favoriet is, is dr meer Tom voor mij <33.

@ Marieke -
Ik begin ook fan te worden van Tokio Hotel door dit verhaal.

* haalt diep adem *
Oké. Ik heb in 3 dagen 8 pagina's met 10.000 stukjes doorgelezen, dat is echt knap want meestal haak ik dan al af als het geen fantasy is.
En misschien wel goed nieuws: er is hier een halve Tokio Hotel-fan. Nou ja, eigenlijk geen fan, ik luister alleen 23/7 naar hun muziek. Neigt een beetje naar fan-heid. :3

OMG, ik lieft jou verhaal so very much. Ik dacht dat het allang dood was aangezien het in 2009 begon maar je schrijft nog steeds door. Goed zo. :3

En ik vind jouw schrijfstijl zo fijn om te lezen, humor, het zou zo een boek kunnen zijn. Normaal lees ik niet zoveel via internet omdat het zo vervelend leest, boeken zijn fijner om te lezen, maar hier had ik dat helemaal niet. Nou ja, wel af en toe als ik dat kleine balkje daar rechts zag wat nog láááng niet beneden was, maar het is me gelukt.
Applaus! (:

En nu: WEITER.

En ik ben een Bill-aanhanger. ;D

Hi,

Ok, ok, ik ben eens wat filmpjes gaan kijken met Tokio Hotel mensen, niet de muziek nog, maar toch... op hun youtubechannel zeg maar. Gewoon Bill die een getoaste sandwich probeert te maken en vreselijk daarin faalt. En meer van dat soort dingen
Ik moet toegeven.. kuch, niet gemakkelijk... maar ze leken me nu zo slecht nog niet:) Dat is dus de eerste keer in pakweg 6 jaar dat ik dat ga toegeven... dus... mening over Tokio Hotel is herzien.

Fijn stukje weer! Je houdt de spanning erin, en ik moet toegeven dat ik zelf nu het liefst door zou lezen.

zelf heb ik ook eindexamens eraan komen. Heel veel succes daarmee! wetend dat er voorlopig niet al te veel nieuwe stukjes komen zal ik me in ieder geval iets beter kunnen concentreren, haha.

Haia

I love it
Net als Haia moest ik al een tijdje geleden mijn mening herzien

Hebben jullie nu al eind examens? Zit jullie schooljaar er dan al bijna op?
En hoe oud zijn jullie? Want ja in België is dat veel anders e...

Veeeeeeeel succes met al jullie examens hè!
Zal aan al de examenmakers denken xp
Grtjs

Zwijmel zwijmel zucht, hoe gaat het met je examens?
Ik mis m'n favoriete verhaal :'(
Maar ik wacht op het volgende stukje en zal niet meer zeuren

Hihi - heeeeel veel suc6!

xILY gaat niet meer zeuren. Ikke wel .

Mijn favoriete verhaal is een beetje dood aan het gaan door examens. Lukt het eigg een beetje ? Ik zit pas in groep 8, dus ik heb nu een beetje rustig. Alleen deze week nog naar school, dan een week vakantie, dan nog twee weken naar school en dan twee dagen lang alleen maar EINDMUSICALS. <333.

Oh mein Gott, ich liebe diese Geschichte. <- Ik ben vreselijk slecht in Duits. xD.

Zo.. ik heb er 2 hele dagen over gelezen.. maar het was het waard!! Wat een superverhaal is dit zeg! En ja, zoals zovelen hier ben ik ook geen fan van Tokio Hotel, maar dit verhaal is echt super!!!!

Veel succes nog met je examens!

Hoeveel bladzijden verhaal staan hier nu eigenlijk op??

@ Beertje,

Ik heb volgens mij ergens op pagina 5 of 6 gelezen dat het al over de 100 bladzijden is ;D.

Klopt
Wanneer schrijf je weer Melian?
Ik mis je verhaal !
X

Ik mis het verhaal ook. ;[ Heb een boost nodig voor mijn huiswerk.

Wow, Leute, wat een enthousiasme! Word hier van mijn stoel geblazen, hehe. XD Nou vooruit, omdat jullie blijkbaar zo graag een nieuw stukje willen, en omdat ik tot nu toe alleen wiskunde verkloot heb en dat toch een scheißvak is waar ik een vier op mag hebben: een update, whoesh. Wel het laatste deel dat ik nog op voorraad heb, dus voor de volgende update wordt het weer een paar daagjes wachten.

@Marieke: mimimi, zo willen schrijven als ik? o.o Dude, nee, dat moet je niet willen. xD Maar wel bedankt, toch. *geeft koekje*
@Babette: Ready Set Go! Oeh, nu heb ik zin om RSG te luisteren. xD Dat was het eerste nummer dat ik hoorde van TH... En natuurlijk dankjewel :D Oh, en dat ene Duitse zinnetje klopte wel, hoor. Zoals boven al staat, ik heb tot nu toe alleen wiskunde verpest, dus met de examens zit het wel goed. :)
@Requiem: ten eerste, ik vind jouw nickname tof. xD Ten tweede, yay, een Bill-aanhanger! En ten derde, héél erg bedankt, natuurlijk. Het is een groot compliment om te horen dat je ondanks dat het geen fantasy en wel op de computer is, toch tot hier bent gekomen. Thank you <3
@Haia: Bill die een sandwich maakt? Ik ken alleen een filmpje met Tom die toast maakt en uiteindelijk tot de conclusie komt dat het veel te gezond is en dan maar een cola erbij neemt. xD En jij ook succes met je eindexamens, ook al zijn die waarschijnlijk al voorbij of bijna voorbij. Thanks <3
@janeke: ik ben zestien, maar heb twee klassen overgeslagen. :) Ja, na mijn examens (die komende maandag zijn afgelopen) ben ik vriiiiij! Whoesh. & yay, weer een herziene mening. Dank je :D
@xILY: met de examens gaat het goed. :D Favoriete verhaal, wow. Merci!
@Beertje: nog een nieuwe lezer! o.o En weer geen fan, geez. Ik kan er niet over uit. xD Uhm, ZT telt nu 155 pagina's, bijna 100.000 woorden. Bedankt voor het lezen! ^^

Okay, heel lang verhaal allemaal, en ik vraag me af of het stuk verhaal dat ik voor jullie heb überhaupt zo lang is als de antwoorden op jullie reacties. x) Nou ja. Update is update, toch? xD

Veel plezier met lezen! :D

~~

Bijna drie kwartier later, vlak voor het einde van de aflevering slechte soap, gingen plotseling twee ringtones tegelijkertijd af. Raquel en Hannah schoten als door een wesp gestoken overeind, graaiden naar hun gsm en namen ademloos op. ‘Hé!’
Hannah smolt zodra ze Toms warme stem in haar oor hoorde, de zenuwen vergeten. ‘Hé baby, alles goed?’
‘Uhuh, ja. Met jou?’
Tegelijkertijd schoot Raquel in de zetel naast haar in de lach. Tom grinnikte. ‘Ja, Bill kraamt weer eens onzin uit hier. In elk geval, alles is goedgegaan en we komen nu terug naar jullie. Over ongeveer een half uur zouden we er moeten zijn.’
‘We zitten voor de televisie,’ zei Raquel. ‘Ja, in onze kamer.’ Ze werd een beetje rood, waarschijnlijk herinnerd aan het “onze”. ‘Heel saai.’
‘Nog goed geslapen?’ vroeg Tom lachend.
‘Oké, dat houd ik nog wel uit,’ mompelde Raquel blozend en voegde er vlug aan toe: ‘Tot straks, dan!’
‘Tot zo, liefje!’ kwam het van de tweelingbroers. De verbinding werd verbroken en de jongens keken elkaar hoofdschuddend aan.
‘Soms is jullie tweelingheid echt éng,’ concludeerde Georg. ‘Ik heb al heel wat meegemaakt met jullie, maar dat telefoongesprek was...’
‘... niet één gesprek, maar twee,’ vulde Tom aan, bokste tegen zijn bovenarm en drong zich langs de bassist heen de lift in.
‘Ja, precies. Ik bedoel maar,’ mompelde Georg. Bill stak zijn tong naar hem uit en huppelde bijna achter zijn broer aan. De andere twee volgden, wisselden nog even een veelbetekenende blik voor de deuren zich sloten. Dit was zo typisch de tweeling.

Met veel lawaai vielen de vier jongens de kamer binnen, op de voet gevolgd door David en de rest van de crew. De meisjes sprongen onmiddellijk overeind, Chantal schakelde nog vlug de televisie uit. Bill en Tom doken natuurlijk meteen op hun vriendin af, Georg en Gustav rolden synchroon met hun ogen, maar grijnsden.
‘Oké, jongens!’ Na een krappe minuut had David er alweer genoeg van. Hij wierp een blik op zijn horloge en keek vervolgens om zich heen, nam de kamer onder de loep. ‘We moeten nog een filmpje opnemen, dus... Laten we dat niet in deze kamer doen.’
‘Nee, teveel chaos,’ knikte Bill opgewekt, zonder zich iets aan te trekken van het feit dat al die chaos zíjn chaos was. Hij had een geweldig talent als het ging om het creëren van een puinhoop in één nacht.
‘Laten we naar jullie kamer gaan, Georg, Gustav.’ David knikte naar de twee bandleden en ging hen alvast voor naar de deur.
‘Mogen wij erbij zijn?’ riep Chantal vanaf de tweezit. ‘We blijven buiten beeld en zullen onze mond houden!’
David aarzelde even, maar haalde toen zijn schouders op. ‘Ja, waarom niet. Dat kan geen kwaad.’
Bill keek alsof hij een snijdende opmerking wilde maken, maar Tom stootte hem zachtjes aan en schudde zijn hofd. De zanger peste zijn lippen op elkaar, zei echter toch niets en volgde de anderen over de gang naar de aangrenzende suite. Peter verdween even, waarschijnlijk naar de kamer van de producenten, terwijl David en Dunja de kamer van de jongens inspecteerden. De meisjes werden naar de zetels gedirigeerd, de band nam plaats op de kussens aan het hoofdeinde van het grote bed. Georg helemaal links, naast hem Bill, dan Tom, daarnaast Gustav. Peter kwam terug met een kleine camera en knikte goedkeurend bij het zien van de opstelling.
‘Oké, jullie kennen de tekst, hoop ik, en hierna gaan we direct door naar het vliegveld, dus probeer het in zo min mogelijk takes, ja?’ David sloeg zijn armen over elkaar en knikte naar zijn collega, die de camera op zijn schouder hield en er heel professioneel uitzag. Dit had hij duidelijk vaker gedaan.
De vier jongens schraapten hun keel, gingen rechtop zitten en Peter begon af te tellen. ‘In drie... twee... één...’
Raquel, Hannah en Chantal hadden alledrie genoeg videomessages van Tokio Hotel gezien om te weten hoe het eruit ging zien. Bill opende met een enthousiast: ‘Hey!’, dan kwam zijn ‘Wir sind...’, en de drie anderen vielen in met ‘Tokio Hotel!’ Die twee woordjes gooiden ze in koor naar de camera en daarna nam Bill in zijn eentje het woord, sprak een vlug dankjewel uit of welk ander bericht ze dan ook in gedachten hadden.
Zo ongeveer ging het nu ook; behalve dan dat Bill na het gezamenlijke “Tokio Hotel” in lachen uitbarstte.
David gooide onmiddellijk zijn armen in de lucht. ‘Bill, in godsnaam!’
‘Sorry,’ giechelde de zanger en trok zijn gezicht in de plooi. ‘Tom porde me.’
‘Wat!’ Zijn tweelingbroer zette grote ogen op. ‘Geef mij maar weer de schuld!’ Aan zijn andere kant vertrokken Gustavs lippen tot een grijns, Georg proestte zachtjes achter zijn hand.
De twee managers wisselden een zuchtende blik. ‘Jongens, kom op. Take twee.’
Het werd weer rustig in de kamer, de jongens namen hun taak eindelijk serieus. Hoewel Bills lippen na de eerste regel verdacht omhoog trokken, konden ze het korte bericht zonder verdere problemen opnemen. Aan het eind blies Bill een kushand naar de camera; David knikte hem tevreden toe, ook al wisten ze allemaal dat Bills actie voor Raquel bestemd was. In elk geval zou het er in het filmpje leuk uitzien en dat maakte Bills lachuitbarsting weer een beetje goed.
Veel tijd om erover na te denken was er sowieso niet. Op hetzelfde moment dat de jongens van het bed sprongen, ging de kamerdeur open en Natalie kwam binnen, op de voet gevolgd door Saki, Tobi en Dunja. Dat die überhaupt de kamer had verlaten, hadden de meisjes niet eens gemerkt; ze waren veel te veel op de band gefocust.
‘Jullie koffers zijn gepakt,’ informeerde Dunja hen. ‘Normaal gesproken laten we dat de jongens fijn zelf doen, maar Joost mag weten hoe lang dat duurt en we hebben vandaag een heel strak schema. Dus jassen en schoenen aan, we moeten weg.’
En zo eindigde de trip naar Monaco: met veel gehaast en geren, gesjor met bagage en angstvallig niet-bij-elkaar-in-de-buurt-lopen op het vliegveld. Eenmaal in het vliegtuig leken ze weer te kunnen ontspannen, maar Raquel staarde uit het raampje en voelde haar binnenste samentrekken. Elvira sloop haar gedachten binnen, koud en afstandelijk en bedolven onder de papieren. Elvira die van Raquels relatie helemaal niets moest hebben. Elvira die haar het liefst zou verbieden Bill op te zoeken.
Hoeveel invloed zou dat hebben, vroeg Raquel zich af. Hoeveel daarvan zou ze kunnen verdragen voor er iets misging?

JAAAH, NIEUW STUK. Dat was net de boost die ik nodig had want echt een rotdag achter de rug op school.
Argh, Bill, ik houd van Bill. AAAH.
Sorry, ik raak gewoon té hyper van Tokio Hotel ook al luister ik niet meer sinds een tijdje (foeifoei). SLAM!FM is verslavend + ik ben te lui om steeds opnieuw af te spelen.

Goed, dat was weer mijn zeer nuttige reactie. ^^

Waaaahh, een nieuw stukje !
Dit had ik net fv nodig. Gister nogal een rotavond gehad. Najah, dit maakt alles togh weer goed !
IK HOU VAN DIT VERHAAL.
(Joepie, mijn duits is beter dan ik had verwacht ;D.)
Najah, ik moet over tien minuten klaarstaan om naar de kermis te gaan... dus... ik moet fv opschieten....

Om deze reactie nuttiger te maken...

Melian schreef:Bill keek alsof hij een snijdende opmerking wilde maken, maar Tom stootte hem zachtjes aan en schudde zijn hofd.

, zoek de fout ;D.

Zo... en nu moet ik opschieten voordat ze beginnen te schreeuwen... ;s.
Xox

Woohoow
Ik ben zo blij dat je nog een stukje geplaatst hebt!
Ik heb er niets op aan te merken zo als gewoonlijk xD
Raar dat Imke nog niet gereageerd heeft...

Wow twee klassen? Welke? Kan je de leeftijd zeggen want ik snap jullie klassen systeem niet echt... Je kunt altijd het proberen uitleggen
Dus dit is je laatste jaar voor de universiteit of hoge school?
ik ben gewoon Nieuwsgierig ...

En om aftesluiten ng dit: Je moet verder schrijven *duwt naar bureau* en liefst zo snel mogelijk want over twee weken beginnen mijn examens
X

Aah ik hou van je verhaal Melian!!!
En ik hoop echt dat het weer goed komt tussen Rauel en Chantal. Ik vind het knap dat ze het eindelijk lijkt te accepteren.
Ga zo door

Oké, fijn van je examens (:
Wanneer krijg je je examenuitslag?
Welke klas zit je eigenlijk? ;o

Ohja, om heeeeeel eerlijk te zijn, eigenlijk heb ik ook een account aangemaakt nadat ik jouw verhaal had gelezen, Melian! Ik las het al voordat ik was aangemeld, maar daarna heb ik dus een account aangemaakt.
Zegt wat over jouw schrijftalent

Verder ff op je stukje;
Ik vond het echt supergrappig, geen foutjes ontdekt ofzo, netjes geschreven weer.
Dat stukje van Bill was echt grappig, ik schoot gewoon serieus in de lach!

Ik hoop dat je snel wat bijschrijft (nu heb je vakantie, gheheee (: ), want je verhaal is echt geweldig.
Oeps, ik val in herhaling volgens mij...
Ohja, nog een complimentje:
Ik vond het ontzettend sterk hoe je de overgang van het vliegtuig/de hele reis en Elvira beschreef, echt heel goed!

Dat was het wel zo ongeveer, niet dat je der veel aan hebt, maar toch

Even van te voren: ik ga morgen naar Engeland voor een week, dus weer geen update tot die tijd. ;) Ik ga wel mijn best doen om verder te schrijven, zodat jullie in de vakantie in elk geval regelmatig verder kunnen lezen.

@ Requiem; hehe, ik ben blij dat je Bill leuk vindt. ^^ Hij is ook mijn favoriet, en het is leuk om over hem te schrijven. Dank je. :)
@ Babette; dank je voor het vinden van die fout, lol. Ik vergeet vaak mijn stukken nog eens over te lezen voor ik ze post... Bedankt. ;)
@ Janeke; ons schoolsysteem is een beetje moeilijk uitleggen, maar ik zal je een PB sturen. xD En bedankt voor je reactie, of course.
@ crispy-c; jaaaa, ze accepteert het... Maar of het goed komt is nog maar de vraag. xD Hier is meer, hoewel zonder Chantal. :)
@ xILY; ik ben blij dat je Bill grappig vond, hehe. Zo stel ik me hem ook in het echt voor. *-* De uitslag komt op 16 juni, en ik heb net 6 VWO afgerond. & dank je voor alle complimenten, je maakt me aan het blozen <3

Hier dus een nieuw stuk; het begin van hoofdstuk 57. Enjoy! :D

~~

57.

Vanaf het moment dat Bill haar gedag kuste, achterin het Volkswagenbusje terwijl de rest discreet de andere kant op keek, voelde Raquel een innerlijke klok tikken. Het was als een countdown, een aftellen naar de volgende keer dat ze elkaar zouden zien. Alleen wist ze nog niet hoe lang dat aftellen zou duren.
Thuis was alles nog precies zoals daarvoor, op één ding na. Raquel had haar ochtenddienst ingeruild voor een avonddienst; bijgevolg werkte ze tot laat in het restaurant en stond ze pas op als Elvira en Jonathan al weg waren. Haar broertje zag ze in elk geval nog als hij thuiskwam voor de lunch, Elvira liet geen ander spoor achter dan de broodkruimels op haar ontbijtbordje.
Raquel had niet verwacht dat hun magere gezinsleven zou veranderen door haar geheime tripje naar Monaco, maar ze voelde wel hoe ze zelf veranderd was. Niet alleen vanwege de leugen, die haar nog steeds zwaar op de maag lag; voornamelijk vanwege de onzekerheid die zich met kleine messcherpe weerhaakjes had vastgeklauwd in haar binnenste.
Ze was er zo zeker van geweest, had het volste vertrouwen gehad in hem en zichzelf en de wereld in het algemeen. Naarmate ze echter voetje voor voetje verder zijn leven binnenstapte, werd het vertrouwen steeds minder. Alle barrières die van alle kanten voor hen werden opgeworpen, brachten haar aan het wankelen. De enige rots in de branding waren de gevoelens voor Bill; het enige waar ze niet aan twijfelde was de waarheid in de woorden “Ik houd van je”.
De vraag was ook niet of ze van hem hield.
De vraag was of dat kon.
De vraag was of hun relatie een kans had om te bestaan.
Die kans is er pas als jij bereid bent die te geven, dacht Raquel, starend naar haar eigen fronsende gezicht in de spiegel. Niemand zei dat liefde makkelijk was.
Maar het begon zo makkelijk, wierp haar spiegelbeeld tegen. Hij houdt van mij, ik van hem, en meer hadden ze niet nodig.
‘Het is niet genoeg,’ zei Raquel zacht. ‘Niet meer.’ Ze dacht aan de camera’s bij de show in Monaco, te veel om op vingers en tenen te tellen, en schudde licht haar hoofd.
Dat Hannah met dezelfde gedachten te kampen had, hielp geen steek. Ook samen kwamen ze er niet uit. Als Hannah ’s middags na college in het restaurant kwam zitten met haar studieboeken, wisselden de twee meisjes vaak niets meer dan een sombere blik. Raquel bracht Hannah een kop thee, of als het weer heel guur was een mok warme chocolademelk met twee vingerkootjes slagroom, en meestal spraken ze geen woord.
Als Raquel over straat liep voelde ze zich steevast bekeken; de kou was niet de enige reden dat ze wegdook in haar jas. Net alsof er neonlichtjes knipperden boven haar hoofd: vriendin van Bill Kaulitz! Toen het begon te sneeuwen, anderhalve week na Monaco, was ze blij met het excuus om in het weekend niet meer met Jonathan naar de dierentuin te hoeven. Hoewel de lucht binnenshuis net zo kil was als buiten, zij het om een andere reden.
Uiteindelijk vatte Hannah tijdens een zondagmiddagbezoek bij Raquel hun probleem in één enkele zin samen. ‘Ik wil zijn vriendin zijn, maar ik wil zijn vriendin niet zijn.’
Raquel keek op van de sokken die ze probeerde te sorteren en knikte licht. ‘Ik begrijp wat je bedoelt.’
‘En dan te bedenken dat miljoenen meisjes met ons zouden willen ruilen.’ Hannah zuchtte, pikte een sok met Simpson-print uit de wasmand en draaide hem onrustig rond haar vinger. ‘Als die eens wisten hoe het echt is!’
‘Het is niet alleen maar moeilijk,’ probeerde Raquel te relativeren. ‘Denk ook eens aan alle gelukkige momenten samen? Je straalt nog steeds als je bij hem bent.’
‘Jij ook, maar dat is toch juist het punt. We willen de jongens niet kwijt en het ligt ook niet aan hen als persoon. Het ligt aan...’
‘Het ligt eraan dat ze voor veel mensen juist geen persoon zijn,’ maakte Raquel haar zin af. ‘Het ligt eraan dat ze voor veel mensen fotomateriaal zijn.’
Hannah spande de sok tussen haar vingers en schoot hem af als een katapult. Bart Simpson belandde in een plantenbak, maar geen van beide meisjes stond op om hem te redden. Raquel liet haar handen zakken en keek zwijgend naar de stapel sokkenbolletjes voor haar neus.
‘Ik wil het hem zeggen, maar ik weet niet hoe,’ bekende Hannah zacht. ‘Ik wil hem zeggen dat ik van hem houd en dat ik tegelijkertijd niet weet of ik dat wel wil, zonder dat het klinkt alsof ik het uitmaak.’
‘Zou jij alles op z’n kop zetten om bij hem te blijven?’ vroeg Raquel. ‘Je studie opgeven, alles laten liggen? Want als iemand er ooit achterkomt, is dat wat je zal moeten doen, of je het nu wilt of niet. Dan hebben we geen keus meer.’
‘Nu eigenlijk ook niet.’
‘Jawel. Het zijn alleen twee kloteopties.’ Raquel schrok van haar eigen stem; ze schold niet vaak, maar hier leek de krachtterm op zijn plaats. De hele situatie was ronduit klote.
‘Zou jij het doen?’ vroeg Hannah.
‘Wat?’
‘Alles opgeven.’
Raquel aarzelde. Zou ze? Ze had in feite haar vriendschap met Chantal al opgegeven voor Bill, dat kon je opvatten als een “ja, dat zou ze”. En Bill was het waard. Hij was zoveel waard. Maar alles?
‘Ik weet het niet,’ fluisterde ze en trok hulpeloos haar schouders op. ‘Het klinkt alsof ik niet van hem houd, maar dat doe ik wel, ik weet het gewoon niet. En dan mijn moeder...’
Hannah stond op en viste de sok uit de plantenbak. Er kleefden wat korrels potaarde aan, die bij het wegvegen alleen maar grotere vlekken maakten. Hoe symbolisch, schoot er door Raquels hoofd. Ze probeerden hun dilemma op te lossen, maar hoe meer ze erover wreven, hoe meer ze eraan dachten, hoe erger het werd.
‘We moeten er met de jongens over praten,’ zei ze zacht. ‘We kunnen er nu wel in ons eentje ons hoofd over breken, maar uiteindelijk zitten er toch twéé mensen in een relatie.’
Dat ze net zo bang was om Bill met dit onderwerp te confronteren als haar moeder met haar leugen over Monaco, vermeldde ze er niet bij, maar dat hoefde niet. Het was zo ook wel duidelijk.

Echt heel erg goed weer!

Niet alleen vanwege de leugen, die haar nog steeds zwaar op de maag lag; voornamelijk vanwege de onzekerheid die zich met kleine messcherpe weerhakjes had vastgeklauwd in haar binnenste.

Dit vind ik echt de sterkste zin uit je post, echt heel goed gevonden en geschreven!

Offtopic; woooow, 16 en VWO6 afgerond! Respect (:
Hihi - je mag ook wel blozen als je zo kunt schrijven als jij hoor
Je moet het echt uit gaan geven, en ik wil het eerste exemplaar hebben

Veel plezier in Engeland en ik ga geduldig *ahum* wachten tot volgende week!
Ohja, btw, ik luister verder nooit naar Tokio Hotel, vind de band ook niet echt interessant verder (a') maar hoe jij ze beschrijft zijn ze geweldig! (:
In je verhaal vind ik Bill ook het leukst, hihi.
Maar, keep going, enjoy your vacantion and I see your new post next week!

Dit is gewoon mijn favo verhaal O.o.
Ja, jij bent gewoon al op vakantie nu, dus als je dit leest ben je vast doodop of net uitgerust xD.
Nouja, lekker nuttig, deze reactie.
<3.

Bart Simpson belandde in een plantenbak, maar geen van beide meisjes stond op om hem te redden.

Geweldige zin.

En ik snap wel waar Raquel en Hannah mee kampen. Kijk, met een normale relatie, dan is het veel simpeler. Daar hoef je niet alles voor op te geven, en tja, als het over is, dat is klote maar je hebt dan nog een hele toekomst voor je.
Nu hebben zij met Bill en Tom, als zij alles op moeten geven, en het gaat bijvoorbeeld uit, dan hebben ze geen toekomst meer. Dan staan ze bekend als de ex van Bill en Tom, en tja, gestopt met school, geen diploma, dan kom je niet ver.

Wat een klotesituatie hebben ze toch. En wat is 3/4 van al die fans zo naïef eigenlijk. Alsof het enkel leuk is.

@ Requiem, ja idd, maar aan de andere kant voor al die fans; ze weten dat die kans 0,0001 % is, dus ze denken alleen aan de positieve kant van zo'n relatie.
Zou ik ook doen

Maar je hebt helemaal gelijk, echt een klotesituatie. Om het alsmaar geheim te houden is ook zowat en helemaal als het uitlekt....
Suc6 met schrijven Melian, ben ontzettend benieuwd hoe dit gaat aflopen! (:

Sowieso, als je naar al die JB-fans kijkt, die meisjes van 12/13. Die zijn helemaal van: ik wil zijn vriendje zijn en zo. En Selena Gomez die haat-berichten krijgt.
Nou, sowieso, de kans dat die JB als vriendje krijgen is 0,00000001%. Als je 13 jaar bent kan je ook niet perfect Engels en de kans dat JB voor je valt is zo klein.
Oké, ik stel me aan, ik zeur, ik weet het. Ik kan er gewoon niet tegen. xD Ik bedoel, ik ga toch ook niet zeiken dat ik Bill als vriendje wil? Hij is 5 jaar ouder dan mij, ik kan geen Duits, ik kan ook niet vloeiend Engels, ik ben niet verliefd op hem en hij kent me helemaal niet. Tja... o,o

Leuke speech Requiem xp
ik denk er juist hetzelfde over xp

@Melian: dank je voor je PB
en heel mooi stukje

x

Haha, dankje. xD
Oké, om dit toch nuttig te maken:
WE WANT MORE!!!

Justin Bieber ? Gatver. Ik vind hem nou niet echt... tja... mooi ofzoo.
Nouja,
Ik ga Requiem fv herhalen, maar...
WE WANT MORE!

Wie vind hem wel leuk? Ik haat hem. Niet persoonlijk, gewoon over het algemeen.
Lol, de halve wereld 'haat' hem.
Sorry Melian, ik spam je topic onder. Ik praat/typ teveel, sorry. ;(

Leute! xD Iets minder mag ook wel, jongens. [Hoewel ik vermoed dat hier betrekkelijk weinig jongens tussen zitten. :p] Ik ben dan wel geen mod meer, maar als jullie onderling gesprekken willen voeren, doe dat dan via PB of in het Schrijverscafé. Dan blijft dit topic ook wat netter. ;D

Nu over naar het verhaal; ik heb weer heel wat verdergeschreven, ruim twintig pagina's - die ik dus nog moet intypen - maar in elk geval betekent dat weer regelmatige updates.
Even geen antwoorden deze keer, sorry daarvoor, maar wel een nieuw stukje. Enjoy! :) [Of eigenlijk... Niet zo heel erg enjoy. Maar dat snappen jullie wel als jullie het lezen. xD]

~~

Drie dagen na dat gesprek, op woensdagochtend, belde David. Raquel was net wakker, de wijzers van de klok op de piano gaven kwart voor negen aan. Ze zat met een kom muesli aan tafel toen de telefoon begon te rinkelen; vlug slikte ze de hap door en nam opgewekt op, in de verwachting dat het haar baas zou zijn.
‘David hier,’ hielp de manager haar uit die droom. Van schrik liet Raquel bijna de telefoon uit haar handen vallen. David? Wat wilde híj plots? Onmiddellijk bekroop een angstig gevoel haar – er zou toch niets gebeurd zijn? Iets met de jongens? Met Chantal? Met Bill?
Voor ze iets kon zeggen begon David zelf al met een verklaring. Zijn stem klonk vreemd serieus, bijna gelaten. ‘Ik weet niet of je het al gezien hebt, maar er is iets misgegaan.’
‘Misgegaan?’ fluisterde Raquel en kreeg het plots ijskoud. Herinneringen aan een politieman drongen zich aan haar op: een politieman die plots op de drempel stond en meedeelde dat haar vader was verongelukt. Duizelig greep ze zich vast aan de tafelrand en ademde oppervlakkig door haar neus. Kalm aan, Raquel, zo erg zal het toch niet zijn...
‘Ja, in Monaco.’ David zuchtte. ‘Het heeft geen zin om er omheen te draaien. Raquel, er zijn paparazzifoto’s gepubliceerd van Tokio Hotel in de backstage, en jullie staan erop. Jij en Hannah staan erop.’
Deze keer liet Raquel de telefoon wél vallen. Ze besefte het nauwelijks; haar zintuigen leken uitgeschakeld. Schok en verbijstering deden haar trillen, tranen verzamelden zich in haar ogen. Eén gedachte rees op en overstemde alle andere.
Wat nu?
‘Raquel?’ kwam er uit de telefoon. ‘Ben je er nog?’
Nee, dacht ze verwilderd en knipperde heftig met haar ogen, tot ze zichzelf genoeg onder controle had om het apparaatje van de grond te rapen. Wankel liet ze zich op een stoel zakken en drukte de telefoon weer tegen haar oor. ‘Ja... Ja, ik ben er nog. W-wat... wat nu?’ Haar stem klonk gesmoord, alsof ze een hand tegen haar mond drukte.
‘Dat is de grote vraag, ja.’ David zuchtte weer, Raquel stelde zich voor dat hij zijn hoofd schudde. ‘Jullie zijn niet heel herkenbaar, de foto’s zijn vrij onscherp, dus ik denk dat jullie nog wel de straat op kunnen.’
‘Maar wat gaan jullie zeggen?’ fluisterde Raquel. ‘Jullie moeten toch een... een verklaring afgeven?’ Hoe ze nog zo rationeel kon denken was haar zelf een raadsel; ze hoorde zichzelf praten en dacht dat het iemand anders was. Een robot, misschien.
‘Ja, dat klopt. Maak je geen zorgen, we bedenken wel wat en dan is dit akkefietje snel weer vergeten.’
Dat was Raquels wake-up call; dat was precies waar ze zich zorgen over maakte. Ze wist dat Bill hemel en aarde zou bewegen om de waarheid te mogen vertellen. Ze wist ook dat ze hem teleur zou stellen als ze Davids kant zou kiezen. Maar was de keuze tussen Bills kant of Davids kant de enige? Of was er ook een “Raquels kant” mogelijk? Haar kant van het verhaal was dat ze niet wist wat ze wilde.
‘Als iemand je toch herkent, Raquel...’ David liet zich niet storen door haar gebrek aan antwoord. ‘... dan weet je in elk geval wat je niet mag zeggen.’
‘De waarheid,’ rolde van haar tong. Ze klonk niet per se misprijzend, eerder alsof ze een uit het hoofd geleerde les opzei, maar David reageerde prompt geïrriteerd.
‘Begin jij daar nu ook al mee! Komaan Raquel, daar heb ik nu echt geen tijd voor. Je hebt het ermee te doen en daarmee uit.’
‘Ja, ik weet het,’ mompelde ze dof. ‘Ik zeg niks.’
‘Mooi. Dan zal ik...’
Raquel wilde niet weten wat hij zou, ze wilde plots alleen nog maar onder de dekens kruipen en wachten tot de chaos in haar hoofd zichzelf ontwarde. Dus onderbrak ze hem: ‘Weet Hannah het al?’
‘Nee, dat ging ik net zeggen,’ antwoordde David geërgerd. ‘Ik kreeg haar niet te pakken, dus zal ik dat nu nog maar eens proberen.’
‘Laat mij maar,’ hoorde Raquel zichzelf zeggen. ‘Hannah heeft nu college, ik vang haar wel op als ze klaar is.’
‘Prima, doe dat.’ David klonk meteen heel wat beter gehumeurd. ‘Ik bel je nog terug als we iets besloten hebben.’
‘Oké,’ mompelde ze. ‘Doe Bill de groeten van me.’
‘Doe ik. Tot ziens, Raquel.’
Ze hing op zonder “tot ziens” terug te zeggen. De muesli was inmiddels veranderd in kleffe smurrie, maar dat interesseerde haar niet. Haar eetlust had haar sowieso verlaten; de gedachten in haar hoofd draaiden om en door elkaar heen als een wirwar van spaghetti, ze zou elk sliertje moeten eten om orde te scheppen en dat was nu juist wat ze niet kon. Ze kon de gedachtespaghetti niet verteren, het was simpelweg te veel.
Op weg naar de keuken om de ontbijtsmurrie weg te gooien, kwam er nog meer spaghetti bij. Nu de eerste schok langzaam begon af te nemen besloot haar onderbewustzijn de tweede schok toe te dienen.
Wat als Elvira er achterkwam?
Net op tijd bereikte Raquel het aanrecht, net op tijd om de mueslikom neer te zetten vóór ze die ook liet vallen. Ze greep zich vast aan de rand van het keukenblad, een ontredderde schreeuw beet zich vast in haar keel. Dit kon nooit goed gaan. Welke kant ze ook zou kiezen, het was altijd de keus tussen verkeerd en verkeerd.
Was het doemdenkerij, of was dit echt het begin van het einde?

Whaha, sorry.
NIEUW STUKJE ! O.o

de gedachten in haar hoofd draaiden om en door elkaar heen als een wirwar van spaghetti, ze zou elk sliertje moeten eten om orde te scheppen en dat was nu juist wat ze niet kon. Ze kon de gedachtespaghetti niet verteren, het was simpelweg te veel.

^ Geniaal, het verwoorden van haar gedachten met spaghetti ! O.o
MOREMOREMOREMORE

Ge-wel-dig. Nog steeds. Poor Raquel. Maar het komt allemaal wel weer goed... en anders heeft ze Bill. x]]

Wat is David een eikel!
Echt bah bah misselijke kerel!

Verder geniale stukjes weer!

ben benieuwd hoe dit verder gaat.