Online Verhalen

Ik verwaarloos jullie, heel erg sorry! Heel veel gezeur en gedoe en moeilijk in m'n leven op dit moment, dus vandaar.

Maar eindelijk een nieuw stukje! En heel erg bedankt voor jullie reacties!


‘Is het Fabi?’
Met een ruk schoot haar hoofd omhoog. Aan zijn gezicht zag ze dat hij het al begrepen had en dat ze geen antwoord meer hoefde te geven.
‘Relax, ik zeg niets,’ suste hij.
Ze zuchtte. ‘Het is niet alleen dat. Het is ook alles samen, ik…’ Er schoot een brok in haar keel en ze slikte uit alle macht om haar tranen binnen te houden.
Lorenzo legde een hand op haar arm. ‘Sst, hé, rustig maar.’ Hij liep om de bar heen en gaf haar een knuffel. ‘Fabi is niet zoals Valerio, Leonore. Trust me. Ik ken Fabi al langer, en als hij ergens aan begint, wat het dan ook is, dan gaat hij er volledig voor.’
‘Maar wat als het maar van één kant komt?’ fluisterde Leonore.
Ze voelde dat Lorenzo haar nog iets steviger tegen zich aandrukte. ‘Dat weet je pas als het probeert. En dan is het nog niet het einde van de wereld.’ Hij pakte haar hoofd voorzichtig vast met beide handen en keek recht in haar helderblauwe ogen. ‘Ik denk dat je het even rustig moet laten bezinken. Je zit nu ook met Ralph in je hoofd, maakt je over heel veel dingen zorgen – en begrijpelijk –, maar ik denk dat Ralph binnenkort weer terecht is en dat jij na een goede nachtrust Fabi kan opzoeken en met hem kan praten.’
De blondine knikte aarzelend.
‘En je staat te trillen op je benen, dus ga alsjeblieft zitten en drink rustig je drankje op.’ Hij streek haar blonde lokken uit haar gezicht en gaf haar een duwtje naar de barkruk. Met een diepe zucht ging ze zitten; nadenkend over wat Lorenzo zojuist allemaal gezegd had.
Het was ruim een kwartier later dat ze opstond, Lorenzo groette en weer naar buiten liep. Voor ze bij de anderen aankwam, haalde ze diep adem. ‘Al wat gehoord?’
De jongens waren verdwenen; alleen Daphne en Désiree waren nog bij Veerle. Désiree was op de blondine aan het inpraten, terwijl Daphne ongeduldig met haar vingers op haar telefoon trommelde.
‘De jongens zijn net weer bij Ralph thuis geweest,’ begon Daphne, ‘en zijn via de achterdeur uiteindelijk naar binnen gekomen of zo. Die moeder werd maar niet wakker, dus ze hebben de ambulance gebeld. Ik denk dat Luke meegaat naar het ziekenhuis, en dan horen we meer. Hij zou bellen als hij tijd had, dus we wachten af.’
Leonore knikte en keek naar Veerle. Ze zag lijkbleek en had haar handen in elkaar gevouwen. Bidden, schoot Leonore te binnen. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan dat ze dat niet eerder had bedacht.
Lieve God, bad ze, wilt U alstublieft uitkomst geven? Wilt U met de jongens zijn, wilt U Ralph veilig bij ons terug brengen? Wees ook bij Veerle, en geef haar rust. Alstublieft, Heer, help!
Ze zuchtte even en staarde naar de hemel. Hij leek zo eindeloos; zo overweldigend groot. En boven dat alles was een God, die alles in de gaten hield. Het maakte haar rustig; ze hoefde het niet zelf op te lossen.
De tijd ging belachelijk traag nu ze op nieuws aan het wachten waren. Het wachten werd uiteindelijk beloond. Jaimy en Fabi kwamen aan gefietst en konden hun vertellen dat Luke inderdaad met de ambulance mee was gegaan. Ook hadden ze een overbuurvrouw gesproken, die had gezegd dat ze de vorige avond een jongen het huis uit had zien gaan.
‘Dat moet Ralph zijn geweest,’ knikte Daphne. Jaimy knikte ook.
Veerle begon te huilen. ‘Is hij dan de hele nacht buiten geweest?’ snikte ze. Direct sloegen Désiree en Daphne een arm om haar heen.
Leonore zweeg; haar blik ontmoette die van Fabi. Het liefst was ze nu even met hem alleen geweest, maar ze konden het niet maken om nu weg te gaan; hun vrienden hadden hen nodig.
‘Luke zou bellen als hij in het ziekenhuis was,’ besloot Jaimy.
‘Dat zou hij al lang moeten zijn… toch?’ aarzelde Désiree. Ze wilde Veerle niet nog meer overstuur maken.
‘We horen zo vast wel wat,’ suste Daphne.
‘Luke snapt dat je je zorgen maakt, Veer, hij laat zo wel wat van zich horen,’ viel Leonore haar bij. Ze zag Shannon bij de speeltuin lopen en vertelde de rest dat ze er zo weer was. Ze rende naar haar zusje toe, legde met een paar woorden de situatie uit en eindigde met dat ze niet wist hoe laat ze thuis zou zijn, maar dat ze niet op haar hoefden te wachten. Shannon knikte braaf en Leonore liep weer terug naar de anderen.
Veerle sprong op toen ze haar telefoon voelde trillen. ‘Sms’je,’ zei ze geschrokken. Met trillende vingers bekeek ze van wie. ‘Het is van Luke.’ Ze was even stil. ‘Hij is in het ziekenhuis en heeft geen tijd om te bellen.’
‘Oké, maar hij is wel in het ziekenhuis dus. Dat is goed,’ vond Daphne. De anderen waren het met haar eens.
‘Waarschijnlijk wil hij wachten tot ze bij kennis is en haar dan vragen waar Ralph kan zijn,’ dacht Jaimy.
Lorenzo kwam aangelopen met een dienblad met glazen drinken. ‘Van zorgen maken krijg je dorst.’ Hij werd van alle kanten bedankt en Leonore kreeg een knipoog toen hij zag dat Fabi naast haar zat. ‘Laat het me weten als jullie wat van hem horen, oké? Of als ik iets kan doen.’
‘Doen we. Dankjewel voor dit.’ Daphne gebaarde naar de tafel. De barjongen wuifde het weg en liep weer naar binnen.

Okeee I'm back! (:

Dat was lang geleden zeg... Had het ff heel druk enzo allemaal...
Maar ik ben weer bijgelezen, en ik moet zeggen dat ik het verhaal nog steeds keigoed vind
Het duurde een poosje voor ik weer wist wie wie ook alweer was, maar toen ik dat eenmaal doorhad, zat ik er weer helemaal in. Goed gedaan dus!

Ben benieuwd hoe het verhaal verder gaat, nu Ralph weg is...
Succes met schrijven, gaat goed! (:

Ik werd direct weer het verhaal in gezogen en ben benieuwd wat Ralph nu aan het doen is.

En Fabi en Leonora, ooh, zo lief.

Oooooh ik voel me zo slecht! Anneke en Marina, bedankt voor jullie reacties en sorry dat het zo lang duurt steeds ;s
Nieuw stukje! En als het te lang duurt, moet je even een berichtje sturen ofzo, zodat ik het niet kan vergeten en word gedwongen verder te schrijven

Enjoy!



De tijd die volgde, verstreek zo mogelijk nog trager dan daarvoor. Daphne zat opnieuw ongeduldig op haar mobiel te tikken; de anderen staarden levenloos voor zich uit. Af en toe wierp Leonore een blik op Veerle, maar daar werd ze niet vrolijker van. Het meisje zat als een zoutzak op de stoel, totaal afwezig, alsof ze niet op deze planeet thuishoorde. Ze hoorde en zag niets, dronk niets en zei niets. Het maakte Leonore haast bang, bang voor slecht nieuws. Lorenzo kon wel zeggen dat alles goed zou komen; zij werd er met de minuut onzekerder over.
Er was ruim een uur verstreken, toen Daphne’s telefoon afging. Van schrik liet ze hem op de grond vallen, maar raapte hem direct weer op. ‘Luke,’ las ze. Ze klikte op “opnemen” en hield de telefoon bij haar oor. Na een paar seconden liep ze bij de rumoerige terrasjes vandaan, richting de andere kant van La Copa en haar vrienden hielden hun adem in.
De minuten die daarop volgden, gingen zo tergend langzaam voorbij, dat er duizenden doemscenario’s door Leonore’s hoofd vlogen. Ze haalde diep adem om de beelden uit haar hoofd te jagen, maar het beeld van een Ralph die gewond was, bleef op haar netvlies gebrand staan.
Ze voelde een hand op haar been. Een warme hand, afkomstig van de jongen links van haar. Ze keek op, zag in zijn ogen moed; hoop; maar vooral rust. Hij kneep zacht in haar been en ze ademde langzaam uit. Dat was het moment dat Daphne terugkwam. Fabi’s hand lag nog steeds op haar been en het voelde als een warm, maar fijn drukkend gevoel.
‘Oké, luister,’ begon Daphne, ‘ik weet niet hoeveel jullie van Ralph weten, maar Luke is er via het ziekenhuis achter gekomen waar hij normaal gesproken woont. Hij heeft dat adres gebeld, maar daar was hij niet. Wel wisten ze een plek waar hij eventueel kon zijn, dus zijn neef is daar meteen naar toegegaan. En inderdaad, daar lag een slaapzak en niet veel later had hij ook Ralph gevonden. Koud en wit, maar verder oké. Hij heeft hem mee naar huis genomen, maar de hele tijd bleef Ralph stamelen dat het hem speet. Hij is nu bij zijn oom en tante thuis en vroeg naar jou, Veer. Luke heeft jouw nummer doorgegeven, dus ik denk dat hij straks belt.’
Désiree zuchtte opgelucht. ‘Dus hij is in orde?’
‘De dokter zou hem eerst onderzoeken, daarna weten ze meer.’
Opgelucht gemompel klonk.
‘En zijn moeder?’ vroeg Leonore zacht.
Daphne’s gezicht betrok. Even zweeg ze. ‘Dat gaat helaas wat minder goed.’ Ze ontweek Veerle’s blik. ‘Ze heeft een alcoholvergiftiging opgelopen en is nog niet bij geweest. Luke wacht in het ziekenhuis tot ze meer weten en dan komt hij hierheen.’
Er volgde een geladen stilte.
‘Shit man, heftig,’ verbrak Jaimy de stilte. De anderen reageerden niet.
‘Ik ga Lorenzo even inlichten,’ wees Leonore. Geen reactie. Ze stond langzaam op en liep La Copa binnen. Lorenzo keek direct op toen ze naar hem toeliep.
‘En?’ Zijn gezicht stond bezorgd.
‘Hij is terecht.’ Pas toen ze de woorden hardop uitsprak, besefte ze hoe bezorgd ze was geweest. Hij was terecht. Ze zuchtte diep; wat een heerlijk gevoel. Ralph was terecht. Hij was terecht!
Ook Lorenzo was zichtbaar opgelucht. ‘Ooh, wat super zeg! Hoe en wat is er gebeurd? Hoe gaat het met hem?’
Ze zuchtte even en haalde haar schouders op. ‘Ik weet het allemaal niet precies; lastige thuissituatie en alles.’
Hij peilde haar gezicht een poosje. ‘Je hebt geen zin om erover te praten, of wel?’
Ze schudde haar hoofd. ‘Nee, ik weet niet precies wat ik heb. Ik ben heel blij dat Ralph terecht is, echt, maar ik heb op één of andere vreemde manier geen zin om bij de anderen te zitten en erover te praten.’
‘En daarom kwam je hier.’ Hij glimlachte.
Ze keek schuldbewust op. ‘Is dat erg asociaal?’
‘Het is in elk geval eerlijk,’ knipoogde hij.
Ze glimlachte licht.
‘Hé, hier ben je,’ klonk een stem achter haar. Ze herkende de lage klank direct.

Ik ben nog maar net op OV maar ik zag je verhaal en ben het direct beginnen lezen! Ik heb het in 1 ruk uitgelezen & ik vind het zo mooi! Ik kan nu al niet wachten op een volgend stukje, zo leuk vind ik het! Vooral die ontwikkeling in de vriendschap tussen Leonore & Daphne vind ik echt mooi! Ik hoop heel erg dat het iets moois wordt tussen Fabi & Leonore, ik heb het gevoel dat ze het beiden verdienen! Doe echt verder, ik kan nu al niet wachten op een volgend stukje!
Liefs
Alice

Wauw ben weer erg benieuwd naar je volgende stukje! Ik kijk regelmatig of er al weer iets van je!
Ga snel weer verder!!

Ik ben ook weer mee! Echt een leuk verhaal en zo spannend! Meer

Wie is die jongeman met die lage stem? Vertel, vertel!

Aliceagogo: leuk dat je meeleest! Ik vind nieuwe lezers altijd heel erg leuk (:
x.Mara, NeleVanHol en Marina ook super bedankt!

Nieuw stukje! Ik heb het niet meer nagelezen, dus er kunnen wat foutjes in zitten. Haal ze er maar uit dan (:
Wat vinden jullie ervan?



‘Ja, ik… ik had even rust nodig.’
Lorenzo haastte zich naar de andere kant van de bar om iemand te helpen, terwijl Fabi op een barkruk naast haar plaatsnam. Hij knikte en zijn ogen dwaalden over haar gezicht. ‘Dat kan ik begrijpen.’
Ze staarde naar het blad van de bar en haalde haar schouders op. ‘Ik weet niet wat het allemaal is. Ik zou nu vast heel blij moeten zijn en alles, maar…’ Ze stopte met praten; wist niet hoe ze deze zin af moest maken.
Het was een tijdje stil. De blondine zag dat Lorenzo af en toe een blik hun kant op wierp, maar hij bleef aan de andere kant van de bar staan. Niet veel later kwamen Sophie en Manuela binnen, die ook aan de bar plaatsnamen. Ze kletsten met elkaar en Lorenzo; Fabi keek haar aan.
‘Heb je zin om een eindje te lopen?’
Ze knikte dankbaar. ‘Graag.’ Ze zwaaide even naar de barjongen – die haar met een schuin oog in de gaten hield – en stapte achter Fabi aan La Copa uit. Het terrasje was verdacht leeg.
‘Waar zijn de anderen?’ vroeg Leonore verbaasd. ‘Daph en Veer zijn bij Veerle’s caravan en Désiree ging met Jaimy ergens een sigaretje roken.’
Ze knikte. ‘En jij besloot La Copa in te gaan.’ Het bleef even stil en ze keek opzij. Hij staarde naar de grond.
‘Niet helemaal. Ik wilde weten of je oké was.’
Ze glimlachte. ‘Het gaat prima, ik…’ Ze wilde zeggen dat Lorenzo een goede steun was, maar bedacht toen dat dat geen goede zet zou zijn als ze wilde weten of en wat hij voor haar voelde.
‘Wat?’ vroeg hij.
‘Niets,’ wimpelde ze hem af. ‘Het gaat wel prima, ik ben alleen niet zo vrolijk.’
Ze liepen de camping af, niet links, het bos in, maar rechts, wat meer open veld was. De maan was zichtbaar aan de donkere sterrenhemel. Ze zwegen allebei, maar het was geen ongemakkelijke stilte.
‘Leonore?’
Direct begon haar hart sneller te kloppen. Ze was bij voorbaat al bang dat ze iets doms zou zeggen. ‘Ja?’
‘Ik heb je al eerder gevraagd…’ Het was weer even stil. ‘Heb je iets met Lorenzo?’
Ze glimlachte. ‘Nee, Lorenzo is gewoon een vriend. Ik kan altijd bij hem terecht, en…’ Ze haalde haar schouders op. ‘Ik weet niet… Toen met Valerio…’ Ze haalde diep adem en deed haar best een volle zin te maken. ‘Ik kan gewoon goed met hem praten, maar that’s it.’
Fabi knikte, maar ze betwijfelde of hij het echt begreep. Ze snapte zelf amper hoe ze zo’n bijzondere klik met Lorenzo had, laat staan dat ze het zou kunnen uitleggen.
‘Maar we hebben niets,’ benadrukte ze.
‘En Valerio?’ was zijn volgende vraag. Ze voelde dat hij naar haar keek, maar ze bleef naar de grond staren.
‘Dat was gewoon een stomme zet,’ mompelde ze zacht.
‘Je verdient beter.’
Ze keek op. Het werd haar bijna te veel, en uit alle macht klemde ze haar kaken op elkaar. Ze wilde niet huilen, niet hier, niet nu.
Ze liepen verder, beiden zwijgend, naast elkaar. Ze vermeden oogcontact – of tenminste: Leonore vermeed oogcontact –, maar geen van hen had de neiging om de stilte te doorbreken.
Het duurde niet lang voor Leonore een warme hand voelde die de hare vastpakte. Dezelfde warme aanraking die ze een uurtje daarvoor op haar been had gevoeld, op het terrasje. Het voelde fijn, zo’n verbondenheid die haar het gevoel gaf dat ze er niet alleen voor stond. Zo liepen ze verder, hand in hand, stilzwijgend, maar met een groeiend gevoel van vertrouwen.

Het was laat toen de twee terugkeerden op de camping. Fabi bood aan haar naar de caravan te brengen, Leonore weigerde, maar hij liep toch mee. Daar aangekomen, was alles leeg – haar ouders en Shannon waren blijkbaar al naar bed.
‘Hoe laat is het eigenlijk?’
Fabi pakte zijn mobiel erbij. ‘Kwart voor één.’
Leonore’s ogen werden groot van verbazing. ‘Wauw, ik moet ook snel gaan slapen. Ik had geen idee dat het al zó laat was, joh.’
Hij glimlachte. ‘Ga maar snel naar bed, dan. Ik wil niet een chagrijnige Leonore op m’n geweten hebben.’
Ze keek hem glimlachend aan. ‘Dat zal wel meevallen denk ik. Zie ik je morgen weer?’
‘Natuurlijk,’ knikte hij. Daarna fronste hij zijn voorhoofd. ‘Tenminste, ik denk het wel. Weet niet of m’n ouders nog wat van plan zijn, of iets.’
Ze knikte begrijpend. ‘Oké, nou, dan zie ik het morgen wel.’
Hij lachte een scheef lachje en keek haar met zijn donkerbruine ogen aan. Ze staarde terug – wist niet wat ze moest zeggen, maar was niet in staat haar ogen af te wenden.
‘Pas op jezelf.’
Ze lachte wat. ‘Zoveel zal er wel niet gebeuren vannacht.’
Zijn gezicht werd mild, maar er was nog steeds iets van bezorgdheid in zijn ogen te lezen. ‘Niet alleen vannacht, gewoon, over het algemeen.’
Leonore keek hem even aan en sloeg toen haar armen om hem heen. Impulsief, en totaal niet de bedoeling, en ze hoopte van harte dat Fabi zich niet te ongemakkelijk zou voelen. Het tegendeel bleek waar te zijn – hij drukte haar ook tegen zich aan en wreef over haar rug.
Ze lieten elkaar los. ‘Tot morgen,’ fluisterde Fabi.
Leonore glimlachte lief. ‘Tot morgen.’
Hij draaide zich om en liep weg, na een paar meter nog eens omdraaiend om zijn hand op te steken. Ze zwaaide terug, glimlachend, en stapte haar tentje in. Als verdwaasd zat ze de eerste aantal minuten doodstil op haar luchtbed. Ze wist niet wat ze moest denken, wat ze voelde en waar ze mee bezig was. Ze wist niet of dit de eerste stap was of juist de laatste. Het begin of het einde. Ze wist alleen dat ze volop genoten had van het samenzijn met Fabi en dat ze dat voor geen goud had willen missen – wat er ook verder zou gaan gebeuren.

Oh lief! Hopelijk is het een begin

Owwww MEER MEER MEER!!! So sweet Leonore en Fabi!
En ik denk dat Desiree Desi is waar Leonore gepest door werd! Die moet op haar nummer gezet worden!
Ik hoop dat alles goed komt met iedereen!

Snel verder hoor!!

Ja, zo lief! Leuk hoe je schrijft dat ze een warme hand voelt die de hare vastpakt.

En er is alweer een maand verstreken... ;s Sorry guys!! Ik heb wel wat aan dit verhaal verder geschreven, dus ik zal deze week nog een update plaatsen!
Super bedankt voor de reacties in elk geval!!

Nieuw stukje! Niet zoveel bijzonders, maar het is niet altijd feest
Laat me weten wat jullie ervan vinden!


Hoofdstuk 23
WOENSDAG

In de dagen die volgden was Ralph onderwerp van gesprek. Een deel van de groep had een uitgesproken mening over zijn vermissing en de zoektocht, maar anderen hielden zich op de vlakte. Wat hij ook voor dingen deed, hij bleef wel een goede vriend, daar veranderde niets aan.
Het was inmiddels alweer woensdag, en Leonore’s ouders hadden nieuwe bezienswaardigheden ontdekt en besloten – op aandringen van beide dochters – nog een weekje extra te blijven. Leonore’s vakantie kon al niet meer stuk. Ze genoot enorm van alle gezelligheid, alle aandacht en het heerlijke zomerweer. Vandaag hadden ze niets bijzonders afgesproken, maar ze verwachtte de meesten van de groep wel op het sportveld te treffen. Het was perfect weer om te sporten: de zon scheen niet te fel, en de temperatuur was prima. In de hoop dat ze inderdaad iets sportiefs zouden gaan doen, trok ze een sportbroekje aan met een hemdje. Haar haar bond ze in een paardenstaart hoog op haar hoofd, lekker los, en daarna liep ze op haar gemakje naar de voorkant van de camping. Ze groette de buren en andere mensen die ze tegenkwam – inmiddels ‘kende’ ze al veel mensen hier. Wat zou het heerlijk zijn als ze hier recreatiewerk kon doen! Ze lachte al bij het idee. Wat geweldig om hele dagen op de camping rond te lopen, verkleed of – zoals nu – in sportkleding. Werken met kinderen, lachen met teamleden, maar vooral genieten van haar vrienden. Het was een ontzettend fijn gevoel om niet alleen te zijn, om mensen te hebben waarmee ze momenten kon delen. En hoewel ze niet wist hoelang deze vriendschappen zouden blijven, toch was ze heel dankbaar voor wat ze deze vakantie had gekregen.
‘Leooo!’
Bij het horen van haar – nieuwe – bijnaam draaide ze zich om. Luke kwam achter haar aan gehuppeld, en ze schoot in de lach bij het zien hiervan. Het was ook net een grote kleuter.
‘Hai,’ riep hij vrolijk.
Ze groette hem lachend terug.
‘Heb je een glazen bol in je tentje?’
‘Nee, hoezo?’
Hij kwam naast haar lopen. ‘Ik heb me net omgekleed, omdat we gaan voetballen. En jij hebt al in je bol gekeken om dat te zien, blijkbaar.’
Ze lachte. ‘Daar heb ik geen glazen bol voor nodig, Luke. Ik kan dat gewoon.’
Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. ‘Dan kom ik vanaf nu eerst naar jou toe als ik wat wil weten.’
Ze keek naar hem op. ‘Waarom hoort daar zo’n grote glimlach bij?’
Hij schoot in de lach. ‘Dat ga ik jou niet vertellen, mevrouwtje.’ Fluitend liep hij verder, met Leonore hoofdschuddend naast zich.
‘Hé, het sportveld is hier links, hoor.’ De blondine keek verbaasd naar Luke, die de rechterkant op wilde lopen.
‘I know. Ik haal even Veer en Daph uit de bar vandaan.’
Leonore knikte. ‘Oh, die zijn nog even een drankje aan het doen?’
‘Zo zou je het kunnen noemen, ja. Ze waren net bezig Lorenzo te versieren,’ lachte hij. ‘Het wilde nog niet helemaal lukken, geloof ik.’
Ze lachten allebei. Nee, dacht Leonore, Lorenzo laat zich ook niet zo snel versieren. Tenminste, dat voorspelde ze.
‘Ik haal ze even op, niet weglopen,’ smeekte Luke.
Ze knikte, ten teken dat ze zou wachten, en zag hoe hij naar La Copa liep. Niet veel later kwamen Veerle en Daphne aangelopen.
‘Hé,’ begroette Leonore hen, ‘hoe is het?’
Veerle knikte. ‘Ja, het gaat wel weer. Ralph komt vandaag als het goed is weer terug. We hebben gisteren heel lang gebeld, maar hij wilde nog even rustig bij zijn oom en tante blijven. En vandaag is hij naar het ziekenhuis geweest. Met zijn moeder gaat het nog steeds slecht, ze is heel even bij geweest, geloof ik, maar het ziet er nog niet echt goed uit.’
Leonore’s gezicht betrok. ‘Heftig, zeg. Maar fijn dat Ralph vandaag weer komt, toch? Hoe is het met jou, Daph?’
Laatstgenoemde sprong vrolijk op en neer. ‘Goed! Mijn vader zou gisteren overleggen over het animatie-werk, maar hij wil echt he-le-maal niets loslaten.’
‘En… Dat is positief?’ vroeg Leonore voorzichtig.
‘Ja!’ De brunette klapte in haar handen. ‘Als het slecht nieuws was geweest, had hij me er wel voorzichtig op voorbereid.’
Haar vriendinnen schoten in de lach.

Leuk stukje! Ik hou van het enthousiasme dat er praktisch vanaf spat! Leuk

Hallo La Luna De Plata. IK HEB JE GEMIST.

Ik ga zeker weten deze week nog beginnen met het verhaal te herlezen, ben inmiddels de verhaallijn een klein beetje verloren en ik weet niet meer waar ik ben gestopt. Je gaat nog van me horen, haha!

Zonnig verhaal. Leuk dat Luke ook weer even in beeld is, ik bedoel contact heeft met Leonora en hoe enthousiast Daphne is.
Betekent dit, dat je een dl 2 gaat schrijven?

Heeeee lieve lezers! Ben ik dan eindelijk weer!
@NelevanHol; dankjewel voor je trouwe reacties! Fijn dat de sfeer goed overkomt.
@Voyage; inmiddels al uitgeherlezen? haha (: dankjewel voor je reactie!
@Marina; ik weet nog niet of ik een deel 2 ga schrijven, die optie staat in elk geval open ^^ Bedankt voor je berichtje! (:

Nieuw stukje! (: Ik denk dat jullie dit wel interessant gaan vinden ^^



‘Luke heeft nog geen haast, zeker.’ Ongeduldig wipte Daphne van de ene op de andere voet. ‘We gaan wel vast naar het sportveld, oké?’
Langzaam liepen de meiden naar het sportveld. Eenmaal daar aangekomen, bleef het ongemakkelijk stil. Leonore zag aan de andere twee dat ze meer wisten dan zijzelf, maar ze had geen idee hoe ze daarnaar moest vragen.
‘Lekker weer vandaag,’ merkte Daphne op. De andere twee knikten.
Leonore staarde naar het basketbalveldje, waar een paar jongens aan het basketballen waren. Ze kon enorm genieten van het kijken naar mensen en het bedenken van hun verhalen. Misschien had die jongen met die lange broek aan wel verbrande benen, of juist heel witte benen. En misschien durfde de jongen die een aantal meter verderop stond niet te vragen of hij mee kon spelen. Of misschien had ze het wel helemaal mis en had hij geen zin. Het intrigeerde haar dat iedereen zijn eigen verhaal had. En ze was er nu klaar voor om dat van Ralph te horen.
‘Hoe is het met Ralph?’ vroeg ze Veerle. Deze schrok op van de vraag en het duurde even voor er een antwoord kwam.
‘Redelijk.’
Leonore zweeg even. ‘Is dat alles wat je gaat vertellen of kan ik het beter aan hem zelf vragen?’ Ze zag hoe Veerle en Daphne een blik wisselden. Toch bleef het nog een tijd stil voor Veerle antwoordde. De stilte en de blikwisseling deden Leonore onbewust pijn. Ze voelde zich buitengesloten, het vijfde wiel aan de wagen; de vriendin die er nét niet helemaal bij hoorde.
‘Ralph woont normaal gesproken bij zijn oom en tante. Soms in de weekenden in de vakanties is hij bij z’n moeder.’ Het was even stil voor ze vervolgde: ‘Ralph vertelt dit nauwelijks aan anderen, dus hou het alsjeblieft voor je.’
Leonore knikte. Dat was ze sowieso al van plan.
Veerle haalde diep adem. ‘Zijn ouders hadden een aantal jaar geleden veel ruzie. Op een avond ging zijn vader na zo’n ruzie boos weg en die nacht kreeg hij een dodelijk auto ongeluk. Ralph heeft hier heel lang zijn moeder de schuld voor gegeven, maar het was niet haar fout. Er was een dronken automobilist die door rood was gereden. Ralph mist zijn vader enorm, vooral omdat hij met hem een betere band had dan met zijn moeder.’
Ze wachtte even voor ze verder ging, alsof het ook tot haarzelf nog door moest dringen. ‘Na het ongeluk raakte ze compleet de weg kwijt. Binnen no-time verloor ze haar baan, werd alcoholist en had zichzelf niet meer in de hand. Ralph voelde zich niet veilig thuis en besloot bij familie te gaan wonen. Sindsdien verslechtert de situatie eigenlijk dagelijks. Om in de vakantie zijn familie niet tot last te zijn, besloot hij een aantal weken weer bij zijn moeder te gaan wonen. Hij doet de helft van het huishouden en is zoveel mogelijk weg, maar zondag…’ Leonore zag Veerle slikken, dit gedeelte vond ze kennelijk het moeilijkst. ‘Zondagavond escaleerde de boel. Ralph heeft me niet precies verteld wat er is gebeurd, maar ik weet dat hij weg moest voor er nare dingen gingen gebeuren. Zijn moeder had blijkbaar veel te veel gedronken en waarschijnlijk had ze daarnaast ook wat gebruikt. Ralph wil niet zien hoe zijn moeder zichzelf de vernieling in helpt…’
Het bleef even stil tussen de meiden. Leonore staarde naar het gras. Ralphs verhaal was het omgekeerde van dat van haarzelf. Hij voelde zich thuis niet veilig; zij had dat gevoel op school. Hij kon er niet over praten op school; zij kon dat thuis niet. En ondanks alle dingen die er verder gebeuren in zijn leven, nog steeds houdt het hem in zijn greep, zoals het verleden haar ook nog steeds vasthoudt. En op momenten zoals die zondagavond komt het allemaal extra hard op je af. Wat is dat met mensen dat ze elkaars leven zo zwaar maken?
‘Arme Ralph,’ verzuchtte Daphne.
Leonore knikte. ‘Zeg dat wel. Heftig zeg, als je je thuis niet thuis voelt. En ook geen vader meer…’
‘Gelukkig heeft hij jou.’ Daphne keek Veerle aan. Deze begon prompt te huilen na deze woorden.
‘Ik weet niet hoe ik hem kan helpen,’ snikte ze. ‘of ik hem überhaupt wel kan helpen.’ Met haar handen veegde ze de tranen van haar wangen. ‘En zijn moeder wil me niet zien. Ik ben één keer aan de deur geweest, en toen schreeuwde ze alleen maar en gooide ze een boek naar me toe. Dat was het moment dat Ralph haar gedrag meer dan zat was. Die ruzie zondag was niet geheel onverwacht.’ De blondine zuchtte. Met een stem die klonk alsof ze elk moment weer kon gaan huilen, zei ze: ‘En nu ben ik bang voor haar en zo wordt het bijna onmogelijk Ralph te steunen.’
‘Hé,’ Leonore sloeg een arm om haar schouder, ‘ik weet zeker dat je Ralph steunt. Hij heeft het nodig dat hij zijn verhaal kwijt kan, en ik weet zeker dat jij heel goed kan luisteren.’
Veerle knikte aarzelend.
‘En de reactie van zijn moeder was niks tegen jou persoonlijk. Haar gedrag wordt ongelooflijk beïnvloed door de alcohol en wat ze dan ook maar gebruikt. Als dat goed komt, en het gaat beter met haar, weet ik zeker dat je niet meer bang voor haar bent.’
Daphne was het hier helemaal mee eens. ‘Daar moet je je echt geen zorgen over maken, Veer.’
Deze laatste haalde diep adem en veegde weer met haar handen langs haar wangen. ‘Ik hoop het.’
‘Ik weet het wel zeker,’ zei Leonore. Ze drukte een kus op het haar van haar vriendin.
‘Dankjewel,’ zei deze licht glimlachend.

Arme Ralph! En arme Veerle!! Zo jammer! Wel heel goed geschreven! Je kan de emoties voelen

Hoi lezer(s),
Ik wil heel graag dit verhaal bijhouden en niet te lang tussen twee stukjes laten zitten, maar ik ben op het moment heel druk. Ik heb nu even tijd, maar ben niet thuis, dus heb het verhaal niet bij de hand ^^
Daarbij komt nog dat mijn eerste boek wordt uitgegeven over een paar weken, dus daar ben ik vooral mee bezig als ik tijd heb

In elk geval bedankt voor de tijd en ik beloof dat er een nieuw stukje komt (ik weet dus alleen niet wanneer...).

Liefs, Marit.

Wow proficiat met je eerste boek! Geen probleem hoor wij wachten hier op het vervolg!

Wauw!! Ik ben benieuwd bij welke uitgever?

Dankjulliewel!
Savrom; uitgeverij Boekscout (:

Gaaf! Ben benieuwd

Snel verder

En vanaf vandaag is mijn boek te bestellen! Voor de geïnteresseerden; stuur even een PB'tje.
Dit verhaal staat eventjes op pauze, maar ik heb al wel verder geschreven, dus het is een kwestie van tijd vinden om de boel over te typen. Komt dus zeker een vervolg, nog even geduld (:

Liefs, Marit.

Dat zal wel een spannende tijd zijn geweest.
Gefeliciteerd!

Update! En dankjewel, Marina (:
Ben benieuwd wat jullie van dit stukje vinden!


‘Ik weet het wel zeker,’ zei Leonore. Ze drukte een kus op het haar van haar vriendin.
‘Dankjewel,’ zei deze licht glimlachend. Daphne glimlachte ook even en staarde toen naar de basketballende jongens. Ze leek op het punt te staan iets te zeggen, maar bleef stil.
‘Daar komen Luke en Faab,’ knikte ze iets daarna. En inderdaad, daar kwamen de twee aan. Ze leken een serieus gesprek te voeren samen, want er viel geen glimlachje te zien.
‘Hey guys,’ begroette ze hen.
‘Hé,’ bromden ze terug, op een manier zoals alleen zij dat deden: nonchalant en lekker zichzelf.
‘Alles goed?’ vroeg Fabi aan Veerle, die nog roodomrande ogen had van haar huilbui van net. Ze knikte glimlachend.
‘Zullen we wat gaan doen?’ stelde ze voor.
Leonore en Daphne sprongen direct op. ‘Goed idee.’
‘Zullen we gaan zwemmen?’ bedacht Daphne.
‘Nee,’ antwoordde Luke direct.
‘Is lekker, joh,’ spoorde de brunette hem aan.
‘Ik zeg toch nee.’
‘Hé, doe eens even rustig. Is er wat mis?’ vroeg Veerle. Zo kende ze haar broer helemaal niet.
Hij zweeg. De drie meiden keken vragend naar Fabi, maar deze hief afwerend zijn handen omhoog. ‘Ik heb er niets mee te maken.’
‘Luke?’
‘Ik kwam die klootzak van een Delano tegen net. Die gast spoort niet. Ik snap niet dat er nog mensen zijn die met hem omgaan.’ De woede klonk in zijn stem door.
‘What happened?’ vroeg Leonore.
Luke bleef stil. ‘‘t Is gewoon een zak,’ was daarna zijn antwoord. Meer wilde hij er blijkbaar niet over kwijt.
‘Oké, niet zwemmen dus,’ pakte Fabi hun vorige onderwerp weer op. ‘Wat dachten jullie van een partijtje voetballen?’
De anderen knikten instemmend. Een beetje achter een bal aan rennen, leek een perfecte manier om de boel eens te laten bezinken.

Midden in de wedstrijd keek Leonore vluchtig om zich heen, waarbij ze Sophie en Désiree samen zag zitten. Ze zaten met hun rug naar haar toe, en Leonore haalde haar schouders op. Ze ging zich niet druk maken om die twee, ze was lekker aan het voetballen.
‘Le!’
Meteen draaide ze haar hoofd. Met een rotvaart kwam de bal op haar aangevlogen en ze bedacht dat ze moest focussen, helemaal als ze indruk wilde maken op Fabi. Meteen verdwenen alle andere dingen naar de achtergrond. Fabi. Voetbal. Focus.

‘Ik loop nog even naar het toiletgebouw, hoor,’ zei Leonore tegen haar ouders.
‘Is goed, welterusten alvast,’ reageerde haar moeder. Het was net na twaalven en het was stil op de camping. Leonore vond de rust en de stilte heerlijk, en ze genoot van de heldere sterrenhemel terwijl ze naar het toiletgebouw liep. Ze hadden geluk met hun nummer veertien: ze zaten overal dichtbij.
De blondine was net naar de wc geweest en stond op het punt het gebouwtje weer uit te stappen, toen ze stemmen hoorde. Een boze jongensstem en een schelle meidenstem die haar maar al te bekend voorkwamen. Eén korte blik naar rechts was genoeg om haar vermoedens te bevestigen. Delano en Sophie. En moment lang aarzelde ze, maar toen stapte ze weer terug. Misschien was het slimmer om die twee niet te passeren nu.
‘Hij denkt dat ‘ie alles kan maken met z’n rotkop, maar dat moet maar eens ophouden,’ hoorde ze Delano zeggen.
‘Wanneer wil je…’ klonk Sophies stem nog; daarna waren ze te ver weg om te verstaan wat er gezegd werd.
Een rare kriebel kwam in haar buik op. Dat klonk niet echt goed… maar ja, ze had geen idee over wat en wie het ging, dus ze zou moest zich er maar niet mee bemoeien.
Ze liep met grote stappen naar de caravan terug en kroop in haar tentje. Haar telefoon knipperde en verbaasd bekeek ze het ongelezen berichtje.
“Welterusten, lieve Leonore.” stond er. Fabi.
Ze glimlachte. Even aarzelde ze of ze iets terug zou sturen, maar ze had geen idee wat ze moest reageren.
Daarom legde ze haar telefoon naast zich neer en glimlachte. Hij had haar “lieve Leonore” genoemd.
Lieve Leonore. Lieve, lieve Fabi.

Leuk, weer een bericht!

Zo lief! Een fijn zomerverhaal.

Sorry was je verhaal even uit het oog verloren maar ben blij dat je een nieuw stukje heb gepost!!!
Nog eens gefeliciteerd met je boek!! Snel weer een nieuw stukje?