Online Verhalen

Ik sluit me helemaal aan bij Mooonie .

Kan je iemand tegelijkertijd een klootzak en helemaal fantastisch vinden?
En Dillan, waarom moest die dood :S.
Ik vind het zo leuk trouwens dat het verhaal een totaal andere wending heeft genomen dan de vorige keer .

Wajow, hahahahaha. Ik vind Jonathan een beetje grappig-eng worden. Hij geeft gewoon super veel om Rose, té veel. Jammer genoeg zal het toch nooit wat tussen die twee worden, doordat Jonathan gewoon niet goed in z'n hoofd is geworden.. Die gekte vond ik eerst namelijk wel mee vallen, maar nu..
Wat hebben die bloedneuzen toch telkens? Misschien dat hij een bloedneus krijgt als hij te veel van z'n lichaam vraagt of juist als hij zijn ware gevoelens laat zien? I dunnoooo. Ga snel verder!

Zit ik helemaal in spanning op het knopje naar de volgende pagina te drukken is er niets meer Wat gemeen, wat gemeen!
Ik neem aan dat hij zijn naam in haar lichaam krast met die dolk en dat ie niet een lichaams deel gaat amputeren om het dichtbij zich te houden? Maar.. dan vraag ik me wel af, als Rose in Jonathans ogen van hem is, waarom ketent hij haar dan niet met een spreuk en neemt ie haar mee naar een plek waar ze niet kan ontsnappen?

Ga zo door!

Hij doopte zijn vinger in het bloed en trok een paar runen op de dolk. Een smerig, grauw licht kroop over het wapen heen en zonk weg in het dolk. De bloederige tekens waren verdwenen, alsof de dolk het bloed had opgeslokt.

Zoals je zelf weet is het 'de dolk', ik denk dat je misschien bedoelde 'het lemmet' in de tweede zin? Anders gebruik je in drie zinnen achter elkaar drie keer het woord dolk enzo ;)

Dat vind ik en heel goed punt maaike!

Saskia wat is de reden dat jij zo verschrikkelijk lang verstek laat gaan, 14 dagen nu al verdikkeme.
Ik ben BOOS

Ik ben ook BOOS .
Dat ik even niet gereageerd heb, betekent niet dat jij niet verder moet gaan, hoor! Want ik lees gewoon mee

Sorry, sorry, sorry dat ik zolang niet gepost heb! Het heeft meerdere redenen, nano, school, maar vooral dat dit hele hoofdstuk een *pieeep*hoofdstuk was om te schrijven --' hopelijk is het toch gelukt om het goed neer te zetten en zo niet, herschrijven moet toch ooit gebeuren :p
Allemaal, heel erg bedankt voor de reacties! En ook voor de 'boze' reacties :p en Chris, voor de verbetering, heb hem veranderd! En Maaike, je stelt goede vragen! Hopelijk heb ik het hieronder uit weten te leggen^^
-------------------------------------------------------------------------------------------------


Ze kneep haar ogen dicht. Een jammerend geluid was de enige vorm van protest dat ze voor elkaar kon krijgen. De punt van de dolk prikte in de tere huid op haar linkerborst. Ze gilde in haar hoofd; vroeg, dwong, smeekte haar spieren zich te bewegen; graaide naar het kleine beetje magie dat ze had en-
Drie schreeuwen van verschillende kanten schoten door de lucht. Een sterke windvlaag waaide langs haar heen; ze deed nog net op tijd haar ogen open om te zien dat Jonathan naar achteren vloog en op de grond belandde. Bewegingloos bleef hij liggen.
De verstijvende magie was opeens weg. Even bleef ze overeind, maar ze zakte al snel door haar benen heen.
Ze staarde naar haar handen die plat op de koele vloer lagen. Bij elke keer dat ze knipperde werden ze wazig of juist weer scherper. De slanke vingers hoorden bij haar, wist ze ergens in haar achterhoofd, maar het voelde niet zo.
Geluiden kwamen haperend haar oren binnen; stemmen die onbegrijpelijke dingen schreeuwden. Ze keek op. Voor haar renden mensen heen en weer die te snel bewogen om precies te volgen. De dieprode kleur van bloed stak fel af tegen hun wazige gezichten.
Pas toen ze stilstonden bij de bewegingloze man op de grond kon ze zien dat ze met zijn drieën waren. Met veel te snelle bewegingen bonden ze haar aanvaller vast. Niemand richtte zich op het andere, veel te stille lichaam dat een paar meter verder lag.
Overeind komen, ze moest overeind komen.
Als in een soort roes stond ze op. De wereld schommelde heen en weer terwijl ze een paar wankelende passen zette, naar de man omringd door veel te veel bloed.
Dillan…
Zijn naam kwam vaag binnen door de donzige wolken in haar brein. Ze stak haar hand uit, drukte hem tegen zijn nek aan. Niks. Of wel…
Een lichte slag drukte tegen haar vingers aan. Ze keek op, naar de andere mensen.
“Hij leeft nog.”
Het was alsof iemand anders haar mond gebruikte om te spreken; haar lippen voelden niet aan als de hare, net zoals haar stem vreemd klonk.
Eén van de anderen keek op. Zijn bewegingen versnelden, werden wazig, en opeens stond hij voor haar. Een waaier van bloedspetters lag op zijn gezicht. Even bleef hij staan, keek haar alleen maar aan terwijl ze nietszeggend terugkeek. Toen liet hij zich op zijn knieën vallen en legde zijn handen op Dillans buik.
Ze staarde op hem neer, bleef staren en staren totdat iemand haar schouder aanraakte.
“Vrouwe… vrouwe…”
Ze draaide zich om. Voor haar stond een andere man met een veel te bleek gezicht waar dit keer geen bloed op zat. Hij stak zijn handen uit om ze op haar slapen te leggen. Ze sputterde niet tegen.
Waar zijn huid de hare aanraakte was het alsof er ijs naar binnen stroomde. Met elke hartslag werd haar blik helderder, vervaagde de donzige wolk in haar hoofd, werden haar emoties sterker…
Dillan!
Rose probeerde zich los te rukken, maar de magie had haar in zijn greep. Pas toen de wachter zijn handen terugtrok kon ze zich weer bewegen. Hij pakte haar meteen weer vast voordat ze iets had kunnen doen.
“Vrouwe, rustig blijven. Stoor heer Aneirin niet, dan maakt je vriend nog een kans.”
Haar blik schoot heen en weer tussen de stadhouder die zich over Dillan gebogen had en de donkergrijze ogen van de wachter. Uiteindelijk slaakte ze een diepe zucht en ontspande zich.
“Komt het goed?” vroeg ze bezorgd.
Hij knikte. “Heer Aneirin heeft een sterke magie. Het moet goed gaan.”
Op dat moment nam de stadhouder zijn handen terug en keek hij op. Zijn neus stond in een vreemde hoek in zijn vermoeide gezicht.
“Derrol, ik wil drie nieuwe wachten hier zien,” zei hij met nasale stem, “daarna brengen jij en Llohan Dillan naar zijn bed toe, hij moet rusten. Begrepen?”
Rusten? Haar hart maakte een sprongetje. Betekende dat hij het zou redden?
De wachter maakte een buiging. “Begrepen, heer.”
Hij liet haar los en ging op weg om zijn taken te vervullen. Ondertussen kwam Aneirin overeind, zijn trekken verwrongen van pijn. “Llohan, zet mijn neus recht, wil je?”
De andere wachter die naast Jonathan op wacht stond haastte zich naar de stadhouder toe. Rose wendde zich af. Dat was iets wat ze niet hoefde te zien, het horen was al erg genoeg.
Haar blik dwaalde naar Jonathan toe, die bewusteloos op de grond lag. Zijn lichaam was ingesnoerd met zilveren uitziende touwen, die glinsterden van de magische tekens die eroverheen liepen. Hopelijk was het genoeg om hem gevangen te houden. Een huivering liep al over haar rug bij de gedachte aan zijn ontsnapping, hoe erg zou het zijn als hij werkelijk weer voor haar zou staan?
“Dank je.” Aneirins stem klonk weer normaal.
Llohan maakte een korte buiging en liep weer terug naar zijn plaats naast Jonathan. Meteen richtte Rose haar gretige blik weer op de stadhouder.
“Hoe is het met Dillan? Overleeft hij het?”
Aneirin kwam moeizaam overeind. “Ja, als hij genoeg rust houdt. Hij heeft veel bloed verloren.”
De opgetogen grijns scheurde haar mondhoeken bijna in. “Echt waar? Lyrian zij gedankt! Ik dacht dat dat monster hem had gedood, er was zoveel bloed!”
Hij glimlachte lichtjes. “We wisten gelukkig op tijd vrij te komen.” De lach verflauwde langzaam terwijl hij haar nadenkend opnam.
“Rose,” zei hij na een korte stilte, “ik wil je mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik dacht dat het veilig was, maar ik heb de situatie verkeerd ingeschat. We hebben geluk gehad dat het hem te veel magie zou kosten om de kerkers uit te komen, anders hadden we een nog groter probleem gehad. Morgen wordt hij geëxecuteerd, hij is veel te gevaarlijk om hier gevangen te houden.”
Het duurde even voor zijn woorden tot haar doordrongen. Geëxecuteerd. Dan was hij dood, voor altijd dood. Morgen zou ze eindelijk van hem af zijn!
Ze sloot haar ogen en zuchtte gelukzalig. “Dat is samen met Dillans overleven het beste nieuws dat je me kan geven. Bedankt.”
Zijn glimlach was wrang. “Het had eerder moeten gebeuren. Maar gedane zaken nemen helaas geen keer. Ga maar naar je kamer, je ziet eruit alsof je wat slaap goed kan gebruiken. Ik zorg ervoor dat er iemand je morgenvroeg haalt zodat je zijn terechtstelling niet hoeft te missen.”
Zodra hij het over slapen had voelde ze de vermoeidheid in golven door haar lichaam gaan. Haar hoofd voelde veel te zwaar voor haar nek aan en haar ogen vielen bijna dicht. Toch was ze helder genoeg voor één laatste vraag:
“Waarom stel je hem eigenlijk niet meteen al terecht? Waarom het risico lopen dat hij ontsnapt?”
Hij grinnikte. “Je denkt weer te simpel, Rose. De galg moet nog klaargemaakt worden, er moet nog papierwerk worden ingevuld. Maar bovendien moet het volk nog ingelicht worden, ook zij hebben het recht om de executie te zien. Voor het nieuws zich verspreidt heeft zijn we een halve dag verder. Morgenvroeg dus.”
Dan zou de nachtmerrie eindelijk over zijn. Morgen kon wat haar betrof niet snel genoeg beginnen.

Wow, ik dacht serieus dat alles fout zou aflopen en dat je dan ergens midden in het verhaal zou stoppen met het woord: EINDE. Maar gelukkig is dat niet zo. Ik ben echt blij dat Dillan nog leeft. Anders moest Rose weer opnieuw opzoek naar een nieuwe vriend . Ik ben trouwens benieuwd hoe Elmen reageert als hij het hoort van Dillan... Ga gauw verder. Ik ben benieuwd hoe de executie af gaat lopen!

Wauw, dit is echt een heel goed verhaal!
Helemaal niets op aan te merken, ook zonder de extra toevoegingen was het, voor mij, duidelijk!
Heel knap gedaan

Hihaho. Ik word zo vrolijk van dit verhaal. Volgens mij is dit deel van het verhaal bijna ten einde.. en duikt Jonathan in deel 2 ineens weer op ofzo, hahahaha. Maar goed.. ga alsjeblieft verder!
Hoe moeilijk je het ook vond dit deel te schrijven, dat is niet te zien!

Hehe, eindelijk weer een nieuw stukje! Ik dacht echt dat Jonathan ging ontsnappen, maar helaas...Nu weten we nog steeds niet wat hij precies bij Rose wilde gaan doen Ben benieuwd naar de executie, er gaat vast iets mis En ik wist wel dat Dillan nog leefde!

Betekende dat hij het zou redden?

Volgens mij moet het zijn: betekende dat dat hij het zou redden?

Eh, en het antwoord op mijn vraag is dat Rose te sterk voor Jonathan is? Hm, geloof er niets van. Ze zijn eerder aan elkaar gewaagd... en die executie wordt vast door een zeker persoon gesaboteerd of de verkeerde eindigt aan de galg het klinkt te makkelijk

Ga zo door! Hoeveel stukjes nog tot het einde? Voordat plots dat vreselijke woordje uit het niets verschijnt

Jullie zijn echt geweldig! Bedankt voor de reactie
@ Abel: Hahaha xD nee, zo wreed zal ik niet zijn.... voor deze keer (a) nog maximaal 10 stukken voordat het einde is, het is ruim genomen maar dat komt omdat ik niet weet hoe uitgebreid ik het schrijf :p
@ Sanda: Hee, leuk dat je ook meeleest! En het ook een goed verhaal vindt, altijd leuk om te horen^^
@ Romy: hahah xD ben blij dat jij er zo vrolijk van wordt :p en ik zeg niets... gheheh xD en gelukkig! Scheelt weer zorgen om het stukje :p
@ Mooonie: Oh, was dat niet duidelijk? Ships.... mag ik dat nog ergens erin proppen... Hij wilde zijn naam in haar huid kerven hahah xD en het foutje, ik pas het later even aan!
@ Maaike: ahh, ook weer niet helemaal duidelijk Jonathan kon de kerker niet uit omdat daar te veel bewakingsbetoveringen omheen hingen. Uit zijn cel lukte nog net, ook iedereen magisch vasthouden lukte ook nog, maar meer.... dan is ie wel heel erg overwinnelijk xD hmhm, ik ga nog kijken of ik dat ergens in weet te proppen... En nog (heel ruim genomen) 10 stukjes! Dat zeg ik nu echt al veel te vaak haha xD
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Hoofdstuk 19

Het drong net een seconde te laat tot hem door dat de jongen voor hem een schijnbeweging maakte. Jonathan probeerde het te herstellen, maar zijn zwaard werd aan de kant geduwd terwijl in een vloeiende beweging een dolk onder zijn keel werd gezet.
“Gewonnen!”
De jongen met de vlammend rode haren grijnsde breed. Provocerend breed.
Jonathan sloeg de dolk opzij en smeet zijn eigen zwaard op de grond. “Doe niet zo kinderachtig, alsof je in het echte leven ooit een gevecht zal winnen.”
Raigains grijns was niet van zijn gezicht te krijgen. “Ben je weer chagrijnig? Wat is het deze keer? Te laat gaan slapen of was je bed te hard, smaakte het eten je niet goed?”
“Hou je kop,” snauwde hij en gaf een trap tegen zijn zwaard, zich verbeeldend dat het het hoofd van de treiterende jongen voor hem was. Het opgefokte gevoel dat hem al twee weken lang achtervolgde raasde weer rond in zijn lichaam. De drang om iets te vernietigen, zich te verzwelgen in pijn zodat hij niks anders meer voelde.
“Of heb je je maandelijkse periode?” ging Raigain verder, “het zal me eigenlijk niet verbazen, aangezien- ”
“Raigain, als je geen klap voor je hoofd wil zou ik je mond houden,” zei een donkere stem achter hen.
Jonathan draaide zich abrupt om. Jilas, hun trainer, keek de roodharige jongen doordringend aan. Na een korte aarzeling knikte Raigain.
“Ik zal mijn mond houden.”
“Goed zo.” Jilas’ veel te intelligente bruine ogen gleden naar Jonathan die de zijne tot spleetjes kneep. Zijn trainer zag altijd veel te veel, iets waar hij altijd een hekel aan had gehad. “Je bent op een verkeerde manier aan het rouwen, Jonathan. Sta jezelf toe om het verdriet van Kyans verlies te voelen, het zal pijn doen, maar-”
“Kop dicht!” schreeuwde Jonathan. De woede brandde onder zijn huid en liet zijn vuisten jeuken. Alle spieren in zijn lichaam waren aangespannen, klaar voor een gevecht.
Jilas schudde droevig zijn hoofd. “Door Kyans dood te vermijden maak je hem niet levend. Je hebt te veel woede in je, dat is niet de manier om zijn dood te verwerken. Je moet jezelf toestaan om verdrietig te zijn, dat zal je niet zwakker maken.”
Jonathan stootte een ruwe lach uit. “Verdriet lost niets op. Woede zorgt ervoor dat zij niet achter je aan komen, dat ze bang voor je zijn. Ik wil niet eindigen zoals Kyan.”
Zoals altijd wanneer hij het over Kyan had gingen zijn gedachten onbewust terug naar de dag dat hij hem gevonden had. Vol afschuw dacht hij aan het moment van zwakte: de tranen die over zijn wangen hadden gegleden, het verdriet en de pijn waarvan hij gezworen had die nooit meer te zullen voelen. Deze wereld was daar te hard voor.
Opeens was daar Raigains hand op zijn arm die hem terughaalde naar de werkelijkheid. Op zijn gezicht was dezelfde bezorgdheid te lezen die hij al wekenlang bij iedereen zag. En zoals elke keer wakkerde het alleen maar zijn woede aan. Alsof hij zo dom en naïef was om zich in hetzelfde scenario als Kyan te storten.
“Jona, wees niet zo hard voor jezelf,” zei Raigain met een serieusheid die Jonathan niet vaak bij hem zag.
Hij rukte zich met een grom los. “Gaan we verder of blijven we hangen bij sentimentele kletspraat?”
De twee paar ogen die hem aankeken hadden dezelfde droefheid in zich. Hij bukte zich en greep zijn zwaard om hun blikken te ontwijken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Raigain ook zijn wapen oprapen.
“Oké, dan gaan we verder,” zei Jilas, “Jonathan, je moet beter op je houding letten en probeer te voorspellen wat Raigain zal doen.”
“Misschien dat je me dan kan verslaan…” treiterde Raigain en hief zijn zwaard op. Grommend van woede viel Jonathan aan en was binnen twee tellen zijn wapen kwijt. Hij moest alle spieren in zijn lijf aanspannen om te voorkomen dat hij de zelfgenoegzame Raigain niet met zijn blote vuisten te lijf te gaan.
“Kijk eens aan, weer verslagen,” zei een nieuwe stem, “en ik maar denken dat wynings goede zwaardvechters waren.”
Met een ruk draaide Jonathan zich om naar de binnenkomers. Het waren twee jonge nádúra. Hun haren waren nog niet eens een centimeter lang en ze droegen de leren wapenuitrusting die alle soldaten in opleiding kregen. De één had uitdagend zijn wenkbrauw opgetrokken terwijl de ander pesterig glimlachte.
“Oho, wat zie ik nu? Nog steeds geen slangenogen gekregen? Smerig halfje.”

Waarom laat je me denken dat Jonathan een meisje is geweest. Het is al een paar keer voorgekomen en nu doe je het weer.. Het zijn van die kleine tipjes van de sluier die je oplicht, niet eerlijk... ik wil het antwoord

Ga zo door!

mwahaha, ik weet weer iets, tenminste als het voorval met kynan gelijk is gebleven.
ga er wel van uit gezien jonathan.
dit gaat fout hij gaat er op los slaan en dat gaat niet goed voor hem zijn, hoewel daardoor zal hij wel zwelgen in pijn en dat wilde hij graag.

@ Maaike: whaaat? Jonathan een meisje hoezo dat? Nu ben ik wel heel erg nieuwsgierig naar waarom jij dat denkt haha xD
@ Yociame: Je zult vanzelf zien hoeveel gelijk is gebleven^^ ghehehe xD zo leuk om je toch nog in spanning te kunnen houden :p
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


“Rot een eind op!” gromde Jonathan. Raigain greep meteen zijn onderarm vast. Geërgerd rukte hij zich los, maar de nádúra hadden het al gezien.
“Ah, is je vrouwtje bezorgd om je?” zei de kleinste pesterig, “Is ze bang dat je niet voor jezelf kan zorgen? Ik denk dat ze een keer in haar leven gelijk heeft; ik bedoel, als ze zelfs jou al kan verslaan…”
De ander grinnikte. Jonathan had een bevredigend visioen dat hij zijn vuist in dat zelfvoldane gezicht kon planten. Als ze nog één ding zouden zeggen, dan maakte het hem niet meer uit in hoeveel problemen hem dat zou brengen. Hij liet niet met zich spotten.
Het was alsof Jilas die gedachte had opgevangen: hij zette met over elkaar geslagen armen een stap naar voren toe. “De keizerin heeft bevolen om ons niet te storen als we aan het oefenen zijn.”
De kleinste lachte schamper. “Ik snapte al niet dat ze een slang en twee slaven toestemming gaf om te trainen, maar nu is het me duidelijk: jullie zijn helemaal geen bedreiging. Dus ga maar weer snel verder met oefenen, misschien dat jullie ooit-”
“Jochies, ga verder met jullie taken,” onderbrak een zware, gezaghebbende stem hem. Alle woede vloeide uit Jonathan weg alsof er een stop uit hem was getrokken. Met een wee gevoel in zijn maag draaide hij zich om naar de nieuwe binnenkomer. Cr’denar.
De man was inmiddels opgeklommen tot generaal en zijn haar had de bijpassende lengte gekregen: in vlechten tot over zijn schouders. Verder zag hij er nog precies hetzelfde uit als de dag waarop hij Jonathans ouders vermoord had.
De twee nádúra sprongen meteen in de houding. “Ja, generaal!” In minder dan een seconde hadden ze de oefenruimte verlaten.
“Hoe staat het met de training, Jilas?” Cr’denars zwarte ogen waren strak op de oude man gericht. Die gaf geen krimp.
“Goed. De vorderingen zijn niet snel, maar ik denk dat als zijn kenmerken eenmaal beginnen te ontwikkelen dat hij in een snel tempo een goede vechter is.”
De zwarte ogen gleden naar Jonathan, die zich voelde alsof hij elk moment kon overgeven. Hij wist wat die intense blik betekende. Officieren gebruikten vaker bedienden als hun persoonlijke slaafjes en leefden zich op hen uit. Kyan was daardoor gestorven. Jonathan had altijd geweten dat, als zijn pupillen de kenmerkende spleetjes zouden worden, Cr’denar hem op zou komen eisen. De generaal had zijn interesse nooit verborgen.
“Zorg ervoor dat je geen domme dingen doet.”
Jonathan dwong zichzelf met opeengeklemde kaken te knikken. Hij was niet van plan te laten zien hoe bang hij voor de generaal was. Dan waren zijn dagen geteld.
“Goed.” Cr’denar wuifde naar Jilas. “Ga verder.”
Jonathan voelde de generaals ogen in zijn rug branden. Met stijve bewegingen liep hij terug naar Raigain, die een stuk bleker zag dan eerst. Van zijn grijns was niets meer te zien. Met zwetende handen hief Jonathan zijn zwaard op. Raigain knikte en viel aan.
Dit keer was hun gevecht langer; geen van beiden durfde echt uit te halen om de ander te laten verliezen.
De droge tikken van de houten zwaarden op elkaar joeg hem nog meer op de zenuwen. Cr’denar keek, besliste nu wat zijn lot zou zijn. Zou hij vinden dat zijn lievelingsbediende klaar was voor het grote werk? Of moest hij nog maanden in angst wachten?
Raigain dook met zijn zwaard in een grote opening in Jonathans verdediging; hij wist de aanval nog net af te weren. Zichzelf vervloekend probeerde hij zijn afdwalende gedachten te focussen. Probeer je zwaard vast te houden, hou hem vast, hou hem vast…
“Hij is weg.”
Jilas’ stem kwam als een verlossing. Diep zuchtend liet Raigain zijn zwaard zakken en veegde het zweet van zijn voorhoofd. Jonathan sloot voor even zijn ogen. Het rauwe gevoel van angst begon langzaam uit zijn lichaam weg te sijpelen. Hij versnelde het proces door de woede op te roepen die ondanks alles nog altijd aan het oppervlakte sluimerde. Meteen voelde hij het slappe gevoel uit zijn ledematen trekken.
“Ik heb honger, we gaan eten,” zei hij bruut.
Hij zag de twee weer een bezorgde blik op hem werken, maar negeerde het door zich abrupt om te draaien. Diep in zijn hart wist hij dat ze gelijk hadden met hun zorgen om hem. Maar hij wilde met niemand praten. Het was veel makkelijker om boos te zijn dan om de pijn en angst van het leven te voelen.

Jona's herinneringen zijn veel te leuk om te schrijven :3 dus ik heb weer een voorraadje voor een paar keer, kan ik nu ook weer goed bijposten. Vinden jullie vast niet erg :p Ohh, en ik heb geleerd een stuk beknopter te schrijven, bij de eerste versie was deze herinnering iets meer dan 8000 woorden, nu is het maar 3753. Er zat echt een hoop nutteloze informatie bij :p
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



De weg terug naar de eetzaal werd in stilte afgelegd. Ieder had zijn eigen gedachten en zorgen om zich druk over te maken. Daardoor waren de galmende voetstappen die opklonken uit de andere gang luid en duidelijk te horen.
Jonathan spande zijn spieren aan, stiekem hopend dat degene die hen tegemoet kwam een nádúra was. Het zou fijn zijn om zijn frustraties eindelijk eruit te kunnen slaan. De straf die hij zou krijgen –zweepslagen met een zweep vol stukken glas- moest hij maar voor lief nemen. Eigenlijk zou hij het niet eens zo erg vinden. Tastbare pijn, daar was makkelijk mee te leven.
Hij balde zijn vuisten terwijl de voetstappen steeds dichterbij kwamen. Al zijn aandacht was gericht op de nádúra die zo de hoek om zou komen. Nog een paar stappen, één seconde en…
Het was geen nádúra. Het was Aliyn. Abrupt vloeide de vernietigingsdrang uit zijn lijf weg en werd overgenomen door een andere, prettigere spanning.
Hij glimlachte lichtjes naar haar.
“Hoi.” Zijn stem klonk schorder dan hij had gewild.
“De Keizerin is er.”
Pas nu zag hij haar handen die haar grijze schort vastklemden, merkte hij de wanhoop in haar blauwe ogen op. Dezelfde wanhoop die hij zelf op voelde komen. De Keizerin. De paar keer dat ze op inspectie was geweest was altijd slecht afgelopen voor minimaal één iemand. Wie zou het deze keer zijn?
Aliyn keek smekend naar hem omhoog. Hij wilde haar zorgen wegstrijken, haar zeggen dat alles goed zou komen, tot ze de vraag stelde die hij van niemand hier wilde horen:
“Jonathan, wil je alsjeblieft voorzichtig doen?”
De woede was in één oogwenk terug. Hij moest zijn kaken op elkaar klemmen om haar niet af te snauwen.
“Ik. Doe. Altijd. Voorzichtig,” siste hij.
Aliyns gezicht betrok. “Ik wil gewoon niet dat je iets overkomt. Ze…ze vroeg naar jou. Specifiek.”
Zijn maag was een bodemloze put geworden maar hij deed zijn best het niet te laten merken. “Nou, dan zal ik naar haar toe komen. Als ze mij zo graag wil zien.”
Ondanks zijn botte woorden voelde hij zijn benen trillen toen hij weer begon te lopen. Het duurde even voordat hij de voetstappen van de anderen hoorde. Hij hoefde niet naar hen te kijken om te weten dat ze elkaar bezorgde blikken toewierpen.
Hij schrok toen hij een hand in de zijne voelde glijden. Aliyn glimlachte verlegen naar hem, wat haar ogen deed oplichten. Die prachtige ogen, die opvielen in haar smalle gezicht en zo mooi kleurden bij haar zwarte haren. Hij kon niets anders dan teruglachen. De woede begon langzaam weer te zakken.
“Het spijt me,” zei hij zachtjes.
Haar glimlach werd breder voor ze met rode wangen wegkeek. Het herinnerde hem aan die avond, die perfecte avond dat hij zestien was geworden. Ze hadden zich teruggetrokken in een donker hoekje van een verlaten gang. Dat was al heel wat, aangezien je als bediende op elkaars lip leefde. Ze hadden gepraat, wat overgegaan was in zoenen en verlegen elkaars lichaam betasten.
Een halve week later had hij Kyan gevonden. Naakt en liggend in zijn eigen bloed, terwijl dat smerige varken vredig naast hem sliep. Hij had wraak gezworen, ooit zou hij generaal Deónn dezelfde pijn laten voelen als Kyan had moeten doorstaan. In die bloederige plannen paste geen romantiek.
Jonathan schrok op uit zijn overpeinzingen toen Aliyn zijn hand losliet. Ze glimlachte verontschuldigend.
“We zijn er bijna.”
Hij knikte. Het was niet slim om de Keizerin je zwakheden te laten zien. Ze zou niet aarzelen om ze tegen je te gebruiken.
“Geen rare dingen doen,” bromde Jilas achter hem.
Jonathan draaide zich geërgerd om.
Raigain grijnsde hem toe. “Gewoon je mond houden, dan gaat alles goedkomen.”
“Hou zelf eens je mond! Jullie doen alsof dit een afscheid is. Denken jullie nou echt dat ik niet weet hoe deze wereld in elkaar zit?”
Zonder op een antwoord te wachten liep hij van hen weg, beende de hoek om en bleef abrupt staan. Alle bedienden zaten op hun knieën met hun hoofd tegen de grond gedrukt, alsof ze zich smekend richtten tot de vrouw die voor hen zat. Ook al zat ze op een gewone, houten stoel, haar rug was kaarsrecht en sierlijk, alsof het een kostbare troon was. Een glimlach krulde haar volle lippen om.

Zo, ik moest weer even bijlezen Ik was bang dat het weer een tijdje zou gaan duren voordat er een nieuw stukje kwam, maar het gaat weer vliegensvlug! Ik vind Jonathan's herinneringen altijd leuk om te lezen, maar eigenlijk ben ik nu heel beniewd naar de executie en kunnen die herinneringen wat mij betreft wel even wachten, haha. Doe je expres he, ons in spanning laten

Wow! Intens... Ik ben zo benieuwd wat er nog gaat gebeuren! Hopelijk post je toch snel nog een stukje!

@ Mooonie: ghehehe, natuurlijk hou ik ervan om jullie in spanning te houden maar ik kan je verzekeren, deze herinnering is van levensbelang voor het verhaalverloop, zul je straks wel zien^^
@ NeleVanHol: Your wish is my command :p haha, toevallig was ik het net aan het herlezen om te kijken of ik het kon posten xD
---------------------------------------------------------------------------------------------

“Het halfje… kom binnen, Jonathan, dan zijn we eindelijk compleet.”
Als betoverd stapte hij dichter naar de volmaakte vrouw toe. Lust en schuld streden om voorrang in zijn lichaam. Het was niet de normale betovering die ze afgaf en waarover hij de bedienden had horen fluisteren. Bij hen was het bij haar verdwijnen weer voorbij. Bij hem… hij kon zich nachten herinneren waarin hij zwetend wakker was geworden uit een hete droom met haar in de hoofdrol. Zijn schandalige geheim. Een Lys die verlangde naar een Tywell. Onmogelijk.
Hoe dichter hij bij haar in de buurt kwam, hoe meer angst in zijn passen sloop. In zijn binnenste woedden zoveel verschillende emoties dat hij niet wist wát het precies voelde toen hij met knikkende knieën voor haar bleef staan. Zijn blik was gericht op de grond voor haar voeten, zoals het hem aangeleerd was.
“Kom dichterbij,” zei ze met haar verleidelijk hese stem, “ik wil je eens goed bekijken.”
Hij schuifelde iets naar voren. De zwoele geur van haar parfum drong zijn neus binnen, joeg de opwinding weer iets omhoog. Ondanks dat hij het probeerde te voorkomen voelde hij zijn wangen rood aanlopen, begon zijn hart sneller te kloppen, bouwde er spanning in hem op…
Aan het ruisen van haar rokken te horen kwam ze overeind. Onbewust werd zijn aandacht getrokken door die beweging, had hij in haar ogen gekeken voordat hij zichzelf onder controle had. Te laat. Hij zat gevangen in haar blik. De macht die uit al haar handelingen sprak was duidelijk te zien in haar heldergroene ogen. Het was verslavend en angstaanjagend tegelijk.
“Hoe oud ben je nu eigenlijk?” Haar stem kwam van ver; het duurde even voordat haar woorden tot hem doordrongen.
“Zestien,” zei hij met een mond die de zijne niet leek, “drie weken geleden was mijn verjaardag.”
Ze glimlachte. Haar rode lippen waren prachtig. Hoe zouden ze smaken?
“Zestien al?” zei ze langzaam en legde haar hand op zijn borst. Een plezierige rilling ging door hem heen. “De tijd gaat snel. Ik kan me nog de dag herinneren dat je als klein kind voor me stond, huilend om de dood van je ouders. En nu toren je boven me uit.” Haar nagels krasten zachtjes over zijn borst, verder naar beneden. “Eens kijken of je hier ook volwassen bent geworden.”
Ze greep hem plotseling in zijn kruis. Hij verstrakte; sloeg zonder nadenken haar hand weg. Even staarden ze elkaar aan terwijl het besef tot hem doordrong en haar ogen zich vulden met woede. Hij had de Keizerin aangevallen!
Ze haalde sissend naar hem uit; hij wist het uit puur geluk te ontwijken door zich naar achteren te laten vallen. Meteen krabbelde hij overeind. Zo snel mogelijk rende hij weg, zijn blik muurvast geklonken op de deur. Zijn ontsnapping.
Betoveringen flitsten langs hem heen. Hij wist op een of andere manier eentje weg te slaan. Een ander raakte hem in zijn rug. Hij smakte op de grond, rolde door en kreeg het voor elkaar om weer overeind te komen. Paniek spoot door zijn aderen en blokkeerde de pijn. De deur, hij moest naar de deur, dan was hij vrij… nog een paar meter… twee stappen…
Plotseling stond er iemand voor hem. Hij botste; strompelde versuft naar achteren. Voor hem was de Keizerin verschenen. Ze ontblootte haar tanden in een lach die niets verleidelijks meer had en greep zijn gezicht vast. Het was alsof ze alle energie uit zijn lichaam zoog. Hij probeerde haar pols vast te grijpen, maar zijn handen waren plotseling loodzware gewichten. Zonder er iets tegen te kunnen doen zakte hij op zijn knieën. Even was er oogcontact, zag hij sadistisch vermaak glinsteren.
“Slaap maar zacht,” fluisterde ze hem toe. “Je laatste ongestoorde dag.”
De wereld werd zwart.

Ben weer bijgelezen! Echt weer super stukjes ! Geen verdere commentaar, behalve dat je snel verder moet gaan x3.

whaaat? Jonathan een meisje hoezo dat? Nu ben ik wel heel erg nieuwsgierig naar waarom jij dat denkt haha xD

Nouw umh, je noemt hem een aantal keer Jona en misschien komt het ook omdat je Rose een paar keer de herinneringen van Jonathan hebt ingestuurd. I know het klinkt heel vaag, mijn brein doet soms een beetje vaag haha. Het is in elk geval bij een van de eerste herinneringen bij me op gekomen...

“Slaap maar zacht,” fluisterde ze hem toe. “Je laatste ongestoorde dag.”
De wereld werd zwart.

En toen... werd hij ingelijfd en getraind om Rose te zoeken en te ontvoeren naar de koningin wat een beetje heel erg faalde omdat Jonathan verliefd werd op Rose? Dan komt ze vast binnenkort in beeld om wraak te nemen

Ga zo door!

En ik heb het verhaal bijna afgeschreven heel mijn zondag aan opgeofferd, maar dan heb je ook iets ervoor terug^^ er hoeft alleen nog een einde aan hoofdstuk 21 geschreven te worden en een epiloog, dan is het voorbij. Nu kan ik echt met zekerheid zeggen dat het 8, maximaal 9 stukken nog zal duren voordat ik EINDE onder mijn stukje kan zetten :p
Maar goed, aan jullie de vraag: aangezien ik dus het grootste deel al geschreven heb, hoe vaak zal ik posten? Gewoon zoals ik nu -probeer- te doen, één keer per twee dagen of meer/minder?
@ Missrolex: Haha, dank je^^
@ Maaike: Hahah, dat verklaart een hoop xD die herinnering moet ik sowieso gaan herschrijven vanuit Jonathan, vanuit Rose is te vaag gebleken. En Jona... Jonathan is af en toe zo lang om op te schrijven xD en het is ook een koosnaampje, een van mijn favo karakters :3 en je hebt 50/50 gelijk, you'll see, you'll see :p
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



De kamer waarin hij was opgesloten was veel weelderiger ingericht dan Jonathan gewend was. Er lag een dik, purperen tapijt op de grond en de geurige rook van wierook vulde de ruimte. In het midden van de kamer stond een groot bed, met een donzen matras en zijden lakens. Hij probeerde het zoveel mogelijk te vermijden terwijl hij heen en weer beende; wanhopig op zoek naar een ontsnapping.
Voor de zoveelste keer bleef hij bij het venster stilstaan en keek naar beneden. De kamer lag op de eerste verdieping, bij lange na niet hoog genoeg om zichzelf te pletter te springen. Hij zou er alleen de Keizerin nog bozer mee maken.
Om de paar maanden kwam ze altijd de bedienden inspecteren. Dan beval ze een man om met haar mee te gaan naar haar vertrekken zodat zij zich met hem kon vermaken. Hun schreeuwen waren dagenlang door het kasteel te horen en liet iedereen gruwelen. Als ze klaar met hem was werden een paar bedienden aangewezen om het lijk te halen. Eén keer had Jonathan het moeten doen, een ervaring die hij zo snel mogelijk wilde vergeten. Aan de restanten van het gezicht van de man was te zien dat hij gruwelijke pijnen had geleden.
Bij de gedachte aan de vorige slachtoffers laaide de paniek weer toren op. Jonathan keek de kamer rond; zoekend naar een voorwerp waarmee hij zichzelf kon doden. Alles was beter dan hem te wachten stond. Niks, er was verdomme helemaal niks te vinden!
Zijn blik schoot weer naar het raam. Misschien moest hij toch springen. Dan kon hij daarna proberen gedood te worden als de wachters hem weer terugbrachten naar-
De deur ging open. Met een ruk draaide hij zich om. De Keizerin liep naar binnen toe; een lach krulde haar mondhoeken op. Ze zag er niet boos uit, eerder opgetogen en op een vreemde manier voldaan.
Een angstig gepiep kwam vanuit zijn opeengeklemde lippen toen ze dichter naar hem toe kwam gelopen. De gedachten in zijn hoofd waren stilgevallen; er was alleen maar instinct over dat gilde dat hij hier weg moest komen. Toch kon hij zijn spieren niet bewegen, zag hij zonder iets te doen aan hoe ze voor hem stil bleef staan.
“Hallo halfje,” zei de Keizerin met haar hese stem, “het is tijd om eens met jou te experimenteren.”
Ze greep hem vast en duwde hem naar achteren, totdat hij het bed in zijn knieholten voelde prikken. Na een krachtige duw viel hij op de zijden dekens. Ze mompelde een rauw woord. Weer voelde hij alle energie uit zich wegvloeien, maar dit keer bleef hij bij bewustzijn.
Onder gespannen verwachting staarde Jonathan naar het plafond waar potsierlijke wezens in waren gebeiteld. Zo probeerde hij de handen niet te voelen die zijn ruwwollen trui uittrokken, die zijn broek openmaakten en zo zijn benen ontblootten. Binnen een mum van tijd was hij naakt.
Jonathan concentreerde zich net op een wezen met mismaakte ledematen toen haar vinger een spoor van vuur op zijn borst achterliet. Hij kromp ineen, probeerde haar weg te duwen, maar zijn ledematen waren niet meer dan loodzware aanhangsels.
Ze drukte hard, kraste de figuren diep in zijn huid. Bij elke hartslag brandde het vuur hoger, kon hij de kreunen van pijn moeilijker beheersen. Zijn bloed begon te koken in zijn aderen, zijn huid leek elk moment in vlammen op te kunnen gaan…
Tot opeens haar martelende aanraking weg was.
Zijn hijgende ademhaling klonk luid in de stilte van de kamer terwijl hij naar het plafond staarde; proberend zijn kalmte te bewaren. Met haar hand op zijn wang dwong de Keizerin hem haar aan te kijken. Haar gezicht was opgewonden, de blik in haar ogen wreed.
“Het is tijd, mijn strijder, je moet gevormd worden. Smeed het ijzer nu het heet is.”
Haar volgende woorden kon hij niet verstaan, maar ze resoneerden in zijn lichaam. De ingekerfde figuren leken zijn huid uiteen te scheuren. Hij schreeuwde het uit.
Haar vingers klauwden in zijn borst, groeven in zijn vlees, lieten het vuur hoger oplaaien. Zijn rauwe kreten werd beestachtig gejank. Pijn, uit meer bestond zijn wereld niet.
Tot opeens alles ophield. Zelfs het kloppen van zijn hart. Hij staarde naar de Keizerin, naar het rauwe vlees dat ze in haar handen hield. Het bloed dat in rode stroompjes om haar arm liep. Ze siste woorden die zwart uit haar mond oplaaiden en zich rond het vlees wikkelden. Al snel was er geen rood meer te zien en lekte het vlees geen bloed, maar duisternis.
Een waanzinnige grijns lichtte haar gezicht op. Langzaam zag hij haar hand dichterbij komen, duwde ze het duisternis bloedende hart in zijn borst. Zijn hart. Even voelde hij iets door zijn aderen glijden, kruipend door zijn lichaam heen. Toen was de wereld weg.

“…ker…wakker…wordt wakker…”
Jonathans ogen gingen langzaam open. Kleuren dansten voor zijn zicht; maakten hem duizelig. Hij voelde zich anders. Het was niet de doffe pijn die zijn hele lichaam uitstraalde, maar iets anders wat hij niet kon benoemen. Het sloop aan de randen van zijn bewustzijn, schreeuwde geluidloos in zijn oren. Hij probeerde het te grijpen, maar het verstopte zich tussen lagen herinneringen en gedachten, en loerde naar hem. Wat was het?
“Kom overeind,” beval een hese stem.
Het gevoel gleed moeiteloos zijn bewustzijn in en nam het over. Opeens voelde hij zijn spieren zijn lichaam overeind hijsen zonder dat hijzelf daar bevel toe had gegeven. Even wist hij niet wat te doen. Het duistere gevoel had daar geen moeite mee. Zonder mededogen werd hij in een hoek gepropt en daar gehouden.
Zijn lichaam boog terwijl zijn lippen in een spottende lach omhoog krulden. “Mijn meesteres.”
De Keizerin glimlachte haar tanden bloot. “Nu ben je van mij. Ik zal ervoor zorgen dat de wereld jou zal kennen, mijn strijder, en je zal haten. Maar eerst wil ik met je spelen. Kus me.”
Jonathan schreeuwde het uit in ongehoord protest. Machteloos moest hij toezien hoe zijn lichaam naar de Keizerin toeliep en zich naar haar toe boog…

Ik zal je OCD trekje weer even verhelpen ghihi...

Ooh ik vind het zo stom dat ik ben vergeten hoe je nou precies eindigde xD NOuuu ik wil weten haha.
Ooh ik was even kwijt wat er nou gebeurde tijdens dit stukje slecht he, ghehe tot op het laatste moment natuurlijk.. EVIL JONA muwaheahah
Waarom wordt ie eigenlijk helemaal ontkleed?

Jeeej, dank u^^
Sukkel haha xD ghehe, nu kan ik zeggen wat ik al zo ongeveer het halve verhaal tegen iedereen zeg: you'll see, you'll see :p
Ohh, slecht van jou en daar is ie dan... the making of evil Jona
Weet je, dat is een goede vraag! Ik had eerst een theorie dat over zijn hele lichaam een netwerk van runen moest zitten zodat hij onder invloed zou zijn van de betovering, maar het gaat eigenlijk via zijn bloed. Dus is dat niet nodig xD ships, moet ik dat aan gaan passen... dat bewaar ik even voor als ik alles ga verbeteren, nu wil ik alleen maar verder schrijven haha xD

AH dit stukje is zo heerlijk in en in slecht, fijn om het weer eens te lezen, het beeld van een uitgerukt hard dat zwart pulseert vind ik nog steeds, hmm vermakelijk..

Hmm ik had jullie reacties nog niet gelezen, maar ik vind het volledig naakt juist wel goed, het is kwetsbaar heel kwetsbaar. Hij is kwetsbaar, en je schetst de keizerin als een heel sensueel iemand die graag mensen pijn doet en neem ik aan kwetsbaar ziet, het feit dat jij iemand naakt voor je kunt laten zijn zonder die dat wil is juist heel sterk, ik denk juist zoals ik haar zie, dat zij er genoegen in zou scheppen, maar het is niet mijn personage, dus ik kan het verkeerd zien.

Mijn god. Ik heb hier geen woorden voor. Nu weten we eindelijk waarom Jonathan zo moordlustig is. Arm ding. Ik zou z'n hart er nog een keer uitrukken en het vullen met hartjes en liefde en bloemetjes.
Snel verder. IK HOU VAN JONA.

@ Yociame: Haha, eigenlijk wel he xD het is al beter dan de eerste opzet die ik had, dat zijn hart in tweeën werd gebroken xD dat was eh... vreemd, op zijn zachtst gezegd :p en dat is een hele goede! Dan moet ik het nog wel veranderen dat hij zich extra naakt en kwetsbaar voelt, maar dat doe ik bij de stukjes herschrijven :p dank u^^
@ Romy: Hahahaha xD ik heb zo lang om jouw reactie moeten lachen xD ik denk niet dat Jona zo blij is met bloemetjes die uit zijn hart komen haha :p
En het verhaal is af woehoeee^^ nou ja, als Jodie de epiloog goedkeurt ghehe xD pampadampamm.... het éénnalaatste hoofdstuk!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoofdstuk 20

Het duurde even voor het tot Rose doordrong dat het bonken niet van haar hart afkomstig was, maar dat er iemand voor de deur stond. Meteen schoot ze overeind, om in dezelfde vaart ineen te krimpen. De abrupte beweging liet haar maag rondjes buitelen. Ze sloeg haar hand voor haar mond en deed haar best om rustig te blijven. Langzaam zakte de misselijkheid iets weg. Jammer genoeg deed degene die voor de deur stond dat niet; hij ging zelfs nog harder met zijn vuisten op het hout rammen.
Een gedachte flitste voorbij. Het was Jonathan! Ze rukte de dekens omhoog alsof die haar tegen hem konden beschermen en graaide naar de dolk die onder haar kussen lag. Sinds de dagen in het huisje durfde ze niet meer zonder wapen te slapen.
“Wie is daar?” riep ze met een van angst overslaande stem.
Het bonken hield op. “Elmen! Doe open of ik trap die verrekte deur in!”
Ze liet de dolk los. Elmen? Haar verdwaasde gedachten hadden moeite om zijn komst te plaatsen. Wat moest hij van haar?
Met voorzichtige bewegingen liet ze zich uit haar bed glijden en liep ze naar de deur toe. Bij elke stap voelde ze de misselijkheid groter worden. Ze sloeg haar handen voor haar buik in een poging om het tegen te houden. Het hielp iets.
Rose draaide de sleutel om en wilde de deur openen, maar de klink werd uit haar hand gerukt. Ze wist nog net haar arm omhoog te houden voordat het hout zich in haar gezicht zou begraven. Elmen duwde haar zonder pardon opzij en stormde de kamer binnen.
“Wat is er met Dillan gebeurd!”
Ze staarde hem sprakeloos aan met haar arm nog opgeheven. Hij zag er helemaal niet uit als de kalme Elmen die ze kende. De man die voor haar stond had verwilderde ogen en een rood aangelopen gezicht. Zelfs zijn haren stonden half overeind.
“Nou?” zei hij luid.
Rose liet haar hand zakken. “Waarom kom je daar midden in de nacht mee?”
“Omdat niemand anders het me wil vertellen, daarom! Ik ging naar Dillans kamer, maar mocht hem niet zien. Aneirin kan ik verdomme nergens vinden dus ben ik maar naar jou gegaan. En als je me niet vertelt wat er met hem is gebeurd doe ik je wat aan! Dus: vertel.”
Ze was nog steeds een beetje van slag door de snelheid waarmee alles gebeurd was, maar besloot het toch te vertellen. Hij had recht om te weten wat er met zijn broertje was gebeurd. Ze gaf een oppervlakkig verslag van wat er gebeurd was, zonder Jonathans obsessie met haar te vermelden. Dat was te privé.
Zelfs zonder dat werd bij elk woord dat ze sprak zijn gezicht bleker.
“Die klootzak, ik vermoord hem!” siste hij toen ze klaar was met vertellen.
“Dat wordt morgen al gedaan, Aneirin laat hem ophangen.”
“Ophangen? Dat is veel te mild voor hem! Ze moeten zijn huid van zijn lijf snijden, zijn voeten verbranden, zijn smerige hart eruit rukken…”
Elmen ging nog even door met zijn tirade, maar ze hoorde niets meer dan zijn woedende stem. Hart eruit rukken… Nabeelden van de droom trokken aan haar netvlies voorbij. Het trillende, rauwe vlees; het bloed dat eruit droop; de gruwelijke pijn…
Haar maaginhoud brandde zich een weg door haar slokdarm. Ze rende naar de toilettafel en gaf over in de waskom. Met trillende handen schonk ze een glas water in om de zurige smaak weg te spoelen en liet zich daarna op het krukje zakken. Na een paar slokjes te hebben genomen voelde ze zich weer wat beter.
“Heb je iets verkeerds gegeten?” vroeg Elmen die nog op precies dezelfde plek stond. Zijn huid had al wat meer kleur gekregen en hij zag er niet mee zo onbeheerst uit. Sinds Jonathan had ze een hekel aan mensen die zichzelf niet onder controle hadden. Ze waren zo onvoorspelbaar.
“Nee,” zei Rose aarzelend.
Ze liet haar blik over Elmen glijden. Zou ze hem vertellen wat ze had gedroomd? Ze wist zelf eigenlijk niet eens wat het betekende. Jonathans hart was uit zijn borst getrokken en daarna had hij niet meer de controle over zichzelf. Maar wat had dat voor gevolgen?
Plotseling voelde het alsof iemand een mes in haar borst gestoken had. Duyrk… hij zou het wel begrijpen. Was hij nu maar hier, dan zou alles goed komen. Alleen al zijn vertrouwde aanwezigheid zou helpen.
“Rose?”
Maar hij leefde niet meer. Ze moest het doen met de elf voor haar, van wie ze nog steeds niet wist of ze hem mocht of niet.
Met een zucht die vanuit haar tenen leek te komen keek ze naar Elmen op. “Ik heb weer een droom gehad. Over Jonathan.”
Deze keer bleef Elmen niet alleen maar luisteren, maar bestookte hij haar telkens met vragen. Bij elke onderbreking voelde ze zich iets rustiger worden, alsof ze zo de verantwoordelijkheid van de droom aan hem overgaf. Ze had de goede keuze gemaakt.
Toen Rose klaar was met vertellen bleef hij een tijdje stil terwijl hij nadenkend over zijn voorhoofd streek en in het niets staarde. Ze sloeg haar handen in haar schoot en wachtte ongeduldig af.
“Je zei dat het een betovering was?” zei hij uiteindelijk en richtte zijn blik weer op haar.
“Jep.”
“En het was dezelfde als je die nacht in het huisje had gezien?”
“Hmhm.”
“En daarna had hij dus geen controle meer over wat hij deed.”
“Ik geloof het niet.”
Hij draaide zich abrupt om. “Ik ga Aneirin zoeken.”
“Wat?” Rose schoot overeind en snelde naar hem toe. “Wacht, wát ga je precies doen?”
“Aneirin zoeken. Hij moet dit weten.”
Ze glipte voor hem langs en blokkeerde de deuropening. “Ho, wacht eens even. Niet zo snel. Wat gaat Aneirin doen dan?”
“Weet ik veel, ik ben geen helderziende. Wil je aan de kant gaan?”
“Wat denk je dat Aneirin gaat doen dan?” hield ze voet bij stuk.
Elmen zuchtte geërgerd. “Weet ik veel. Of hij doet niets, of hij stelt de executie uit, of -”
“Wacht, executie uitstellen?”
Zijn grijze ogen vernauwden zich tot spleetjes. “Dat is een mogelijkheid. Ga nu aan de kant, of ik duw je.”
Rose schudde haar hoofd. “Nee, je mag niet naar hem toe!”
Als Aneirin de executie uit zou stellen, dan zou Jonathan meer tijd hebben om zichzelf vrij te krijgen. Ze wist zeker dat dat zou gebeuren. En dan zou hij achter haar aankomen en afmaken waar hij aan begonnen was: zijn naam in haar huid kerven. Ze voelde de verstikkende angst weer aanzwellen bij de gedachte alleen al.
Ze schrok van de hand die plotseling op haar schouder werd gelet. Elmen keek haar meewarig aan.
“Luister, Rose. Het is helemaal niet zeker dat de executie op een of andere manier wordt uitgesteld. Voor hetzelfde geld is die herinnering niet echt en heeft hij het naar je gestuurd in een poging om bevrijd te worden. En als hij al echt is, wie zegt dat hij dan nog steeds onder die betovering zit? Aneirin heeft een betere kijk op dit soort dingen dan jij of ik. Daarom moet ik het hem vertellen.”
Ze trok haar schouders op. “Misschien heb je wel gelijk,” zei ze langzaam, “maar-”
“Mooi.”
En hij gaf haar een duw. Verrast zette ze een paar passen opzij, net ver genoeg dat hij zich langs haar heen kon wringen. Toen ze zich had herpakt was hij de kamer al uit. Ze rukte de deur open en zag hem nog net de hoek om verdwijnen.
“Wacht!” schreeuwde ze. “Kom terug! Je hebt het recht niet!”
De marmeren gang bleef leeg.
Alle energie vloeide uit haar weg. Ze strompelde terug haar kamer in, deed de deur goed op slot en liep weer naar haar bed. Hoe had ze zo dom kunnen zijn om Elmen te vertrouwen? Hij leek in niets op Duyrk, dat had ze kunnen weten. Ze wilde zo graag dat hij terug was dat ze zijn karakter op Elmen had geprojecteerd.
Met een diepe zucht sloeg ze haar dekens om zichzelf heen en begroef haar hoofd in haar kussen. De executie zou uitgesteld worden, wat Jonathan nog meer tijd gaf om te kunnen ontsnappen. Of misschien hadden ze hem zelf al vrijgelaten! Ze ging abrupt overeind zitten en keek paniekerig de kamer rond. Opeens voelde ze zich niet meer zo veilig.


Edit: aangepast na Abels feedback

Haha. Ik heb ook zoveel humor, joh. Maar goed.. weer een spannend en leuk stukje. Ik vind het karakter van Elmen echt leuk. Hij is echt een leuke badass. Ben benieuwd naar het vervolg!

Ik vond die herinneringen van Jonathan echt leuk, of nou ja, leuk om te lezen. Toen ik het las zag ik echt dat hart voor me. muwhahah. Maar ik zag nog één foutje:

Aneirin heeft een betere kijk op dit soort dingen als jij of ik

dan jij of ik
Ik hoop dat de executie niet doorgaat. Jonathan mag nog niet dood

@ Romy: Fijn om te lezen^^ ik vind het altijd grappig dat karakters zichzelf ontwikkelen, ik had hem eigenlijk niet zo in mijn hoofd als hij nu geworden is. Dat doen ze bij mij altijd xD
@ Abel: Haha, dank je :p en mooi, mooi, mooi! Is altijd goed als mensen dat voor zich kunnen zien. En je foutje heb ik verbeterd, ik moet tot mijn schaamte bekennen dat ik in sommige gevallen niet precies weet wanneer het als en dan is. Maar gelukkig wijs jij het aan :p
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Alle lampen brandden en zorgden ervoor dat er geen schaduw te vinden was waarin Jonathan zich kon verstoppen. Met haar dolk in haar hand geklemd en haar dekens tot aan haar kin opgetrokken zat Rose op het bed. Ze had kussens tegen de muur gezet zodat ze geen last van haar rug zou krijgen, maar ondanks dat voelde ze al wat zeurende pijn ontstaan. Toch verroerde ze zich niet. Ze durfde haar blik niet van de deur af te halen, bang dat hij dan opeens open zou vliegen.
De deur… Ze moest er eigenlijk meubels voor zetten, een extra hindernis voor als hij zou komen. Maar er was de angst dat hij onder het bed lag en, zodra ze een stap op de vloer zette, hij haar opeens bij haar enkels zou grijpen.
“Hij ligt daar niet,” probeerde ze zichzelf te overtuigen, “dan had hij allang naast je bed gestaan. Zoveel geduld heeft hij niet.”
Toch?
Het hielp niets. De angst raasde nog steeds door haar lijf.
Ze keek van de deur naar de grond en weer terug. Er móest een extra hindernis komen, anders zou hij zo binnen kunnen komen. Als hij al niet binnen was.
“Je stelt je aan. Idioot.”
Ze pakte een kussen en gooide het op de grond. Gespannen wachtte ze totdat graaiende handen het onder het bed zouden trekken. Maar niks bewoog. Seconden gingen voorbij, minuten verstreken. Nog steeds niets.
Na een onverwachte opleving van moed liet ze zich tussen de dekens vandaan glijden. Haar voeten maakten contact met het wollige tapijt. Met dichtgeknepen ogen wachtte ze op de onvermijdelijke aanraking…
Die kwam niet. Ondanks dat liet ze zich toch op haar knieën vallen om onder het bed te kijken. Geen glinsterende ogen, geen graaiende handen, alleen maar een verdwaalde sok en een haarlint waar ze al een tijdje naar op zoek was geweest.
Opgelucht kwam Rose weer overeind. “Aansteller,” zei ze met een verwrongen lach.
Ze wilde naar de deur lopen, maar onderweg dwaalde haar blik af naar de gordijnen. Zag ze nu de nachtblauwe stof bewegen?
Met haar hart luid kloppend in haar keel sloop ze op het raam af. Vlak ervoor bleef ze staan en pakte de zijkant van het gordijn vast. Haar hand klemde zich steviger om haar dolk. Nu was het moment!
Met een ruk trok ze het gordijn opzij. Niemand. Er was alleen maar de duisternis van de slapende stad, die sporadisch verlicht werd door enkele nachtbrakers. Zoals zij.
Iemand klopte op de deur. Ze draaide zich abrupt om. Jonathan! Ze deed een paar stappen naar de deur toe, maar hield zichzelf meteen weer tegen. Besluiteloos bleef ze midden in haar kamer staan. Wat moest ze doen?
Hij klopte nog een keer. Het harde geluid deed haar ineenkrimpen van schrik.
“Rose, doe open! Ik ben het, Elmen.”
Elmen? Wat deed hij hier? Had Jonathan hem gehersenspoeld zodat hij voor hem werkte?
Zodra die gedachte in haar opkwam had ze door hoe dom ze deed. Elmen hersenspoelen. Dat lukte zelfs de meest vaardige magiër niet, die verrekte elf liet zich door niemand beïnvloeden.
“Wat kom je hier doen?” riep Rose terwijl ze naar de deur liep. “Heb je je nieuwe beste vriend meegenomen? Hij zal je wel dankbaar zijn.”
Ondanks dat ze de woorden uitgesproken had als een verwijt, was er toch de spanning dat hij zou zeggen dat hij Jonathan inderdaad had meegenomen. Het bleef stil. De onrust kolkte in haar buik. Had ze goed gegokt?
“Ik heb Aneirin niet gesproken,” zei Elmen uiteindelijk.
Verrast gingen haar wenkbrauwen omhoog. “Wat?”
“Doe die deur nou eens open, dat praat een stuk makkelijker.”
Na een korte aarzeling besloot Rose toch het slot open te maken. Elmen stapte de kamer binnen en bleef in de deuropening staan. Zijn blik ging van de opengeslagen gordijnen, naar het kussen op de grond en die op het bed.
“Had je een pyjamafeestje?”
“Ha ha,” snauwde ze, “als je gaat zeuren mag je gelijk weer omdraaien.”
“Mij best. Dan zal ik je- heb je daar een dolk vast?”
Ze staarde even naar het wapen wat ze nog steeds in haar handen vasthield, om hem daarna weer aan te kijken. Hij zag er gealarmeerd uit.
“Rose, wat is er aan de hand? Wat was je van plan met die dolk?”
“Je weet nooit wie er aan de deur staat,” zei ze schouderophalend. Waarom maakte hij er zo’n probleem van? Iedereen in deze wereld droeg een wapen; waarom zou zij dat niet mogen?
“Is er iets gebeurd wat je me niet wil vertellen?”
“Ja natuurlijk!” snauwde ze hem toe. “Denk je nou echt dat ik jou alles vertel wat me is overkomen? Terwijl ik niet eens weet wat jij de helft van de tijd uitspookt. Ga nu gewoon zitten en doe die deur dicht, het tocht.”
Elmen nam haar onderzoekend op voor hij deed wat ze zei. Toen ze hem zag zitten voelde ze zich weer rustiger worden. Ze legde de dolk weg en ging zelf op haar bed zitten.
“Waarom heb je Aneirin nou niet gesproken?”
“Ik kon hem niet vinden. Volgens Yorath is hij buiten het paleis bezig om de laatste dingen voor de terechtstelling te regelen. Ik heb hem gevraagd om een bediende te sturen als Aneirin weer terug is.”
Ze kon het niet helpen dat ze moest lachen. Het was geen lach van vreugde, maar een bitter, hol geluid. Ironie ten top. Door de regel die de stadhouder hen had opgelegd kon Elmen hem niet informeren over de droom. Het zag er een keer goed voor háár uit.
“Je weet dat Aneirin niet de hele nacht weg zal blijven?” vroeg Elmen droog.
Ze glimlachte wetend. “Misschien. Misschien ook niet. We zullen zien wie dit keer het geluk aan haar zijde heeft.



Edit: Oeps, had de eerste regel niet meegenomen met kopiëren en plakken (a)

Oké, Evil-Jona is verliefd op Rose, of is het Good-Jona? Want als hij verliefd op haar is, dan moeten ze de goedheid in hem weer naar boven kunnen halen ofzo iets en dan moet hij niet geëxecuteerd worden ! En als het Evil-Jona is... dan weet ik het niet xd
Rose is helemaal paranoïde aan het worden, thaha :p

Edit: met de Good-Jona bedoel ik de Jonathan van vroeger, voor de Keizerin hem Evil maakte xd

MissRolex hoe durf je per direct dillan te vergeten? Dat schatje van een elf.

Hmm, Dillan heeft niet zo veel indruk op me gemaakt. De liefde die Jonathan voor Rose voelt, gaat veel verder. Hij wilde zelfs zijn naam in haar huid kerven. Echte liefde, wauw.
Ga snel verder. Weer een leuk stukje. Grappig om te zien hoe ze charmante, stoere en strijdlustige Rose door het verhaal heen is veranderd in zo'n angsthaas.

Oke, dit keer heb ik ook hard gelachen om Romy's antwoord xD. Jaja echte liefde voorloper van de tattoeage hea

Ik hou van de interactie tussen Elmen en Rose :3 kan het zo voor me zien =) gihihi.
En Rose panische gedrag is grappig xD ghehe,
Oooh ik heb echt niks zinvols te meldden... krijg je hea :p als je gaat shoppen :3 ( heerlijke manier om schoolwerk uit te stellen )

Zo, Rose wordt nu echt paranoide, haha Oke, ik weet dat het niet grappig is...Ik vind dat stuk trouwens echt heel goed beschreven, van Rose doodsbang alleen in haar kamer. Ook goed dat je haar nog af en toe over Duyrk na laat denken, heel realistisch. Ik zou het gewoon vergeten naarmate het verhaal vordert.

Nog zes stukjes naar het einde heh.. dat gaat veels te snel. En ik heb zo'n vermoeden hoe het eindigt, maar dat hou ik even voor me Anders verklap ik het straks xD

Ik vind Rose grappig, zoals ze door haar kamer sluipt. Op zoek naar de moordenaar maar ze staat er niet bij stil dat als ze hem ziet ze waarschijnlijk verlamt is van angst. Haha Overigens wel geloofwaardig

Ga zo door!

@ MissRolex: Hahaha, ik zeg niks, ik zeg niks (a)
@ Yociame: Schande he! Tss... hij komt eigenlijk dit deel niet meer voor in levende lijve... hm xD volgend deel wel weer genoeg, dan heeft ie een hele leuke rol :3
@ Romy: Hahah, echte liefde indd xD al denk ik niet dat ik zo blij zou zijn als mijn vriendje achter me aankwam met een mes om dat bij mij te doen :')
@ Jodie: een komiek in de dop? :p hahaha, mooi xD ik vind ze samen ook leuk te schrijven, ruzie is gewoon leuk haha xD dat zal ons andere verhaal ook verklaren haha :p
@ Maaike: Nou ben ik benieuwd! Maar dadelijk heb je het goed... al heb ik het idee dat het niet moeilijk te raden is, maar dat heb ik altijd bij mijn eigen verhalen xD en dan lukt het nog om mensen te verrassen... ben benieuwd of dat lukt xD hahha, klopt! Rose is gewoon een beetje falend bezig xD
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Het geluk had een hekel aan haar, dat wist Rose nu zeker. Vol opgekropte woede beende ze samen met Elmen achter een bediende aan. Elmen had een paar uur nadat hij bij haar kamer was vertrokken weer aan haar deur gestaan met een zelfgenoegzaam lachje op zijn gezicht. Aneirin was terug. Of ze mee wilde komen om te zien wat hij te zeggen had, of af wilde wachten in bed? Uiteindelijk had ze ervoor gekozen om mee te gaan; misschien dat ze dan iets in te brengen had.
Ze sloegen een hoek om en kwamen in de gang uit die leidde naar Aneirins studeerkamer. Voor zijn deur bleven ze stilstaan. Rose keek Elmen vuil aan terwijl de bediende op de deur klopte. Verrekte elf. Hij moest alles weer verpesten.
Hij glimlachte weer dat zelfgenoegzame lachje wat ze wel van zijn hoofd kon slaan. De deur die openging verhinderde dat jammer genoeg.
“Kom binnen,” zei Yorath met een korte buiging.
Aneirin zag er niet zo verzorgd uit als normaal: er zaten een paar kreuken in zijn kleren en er lagen lichte, blauwe plekken onder zijn ogen. Ondanks dat keek hij helder uit zijn ogen, niet zo duf als zij zich altijd voelde na een nacht doorhalen.
“Ga zitten.” Hij wuifde naar de lege stoelen voor hem. Op zijn bureau lag een belangrijk uitziend document waar hij net nog op aan het schrijven was geweest. “Het executiebevel,” verduidelijkte hij na het zien van haar blik. “Het nadeel van democratie, er moet veel papierwerk gebeuren voordat er eindelijk iets beslist kan worden.”
“Het gaat toch wel door?” vroeg Rose bezorgd en liet zich in één van de gemakkelijke stoelen zakken.
Aneirin vouwde zijn handen in elkaar. “Dat ligt eraan. Wat voor belangrijks had je me te vertellen, Elmen?”
“Rose heeft weer een droom gehad en ik denk dat u deze wel interessant zal vinden.”
Aneirins blik ging van Elmen naar haar en hij trok langzaam één wenkbrauw op. “O ja? Wat is die droom dan?”
Rose staarde woest naar Elmen en wilde haar mond open doen om te zeggen dat ze het niet zou vertellen, maar hij was haar voor.
“Als je het niet vertelt dan wil ik het met alle plezier doen.” Hij grijnsde.
Als blikken konden doden hing hij nu dood in de stoel. Verrekte elf. Ze snapte steeds beter hoe Dillan een hekel kon krijgen aan zijn bloedeigen broer. Elmen riep dat soort haatgevoelens gewoon op.
“Fijn,” snauwde ze. “Dan zal ik het vertellen. Ik heb weer over Jonathan gedroomd en dit keer werd zijn hart uit zijn lijf getrokken onder een betovering en kon hij daarna niets zelf meer doen. Niets bijzonders, toch? Dan kunnen we nu verder met zijn executie.”
“Kan je dat nog een keer herhalen, maar dan met meer details?” vroeg Aneirin.
Ze keek hem woest aan. Ook hij mocht wat haar betreft doodvallen. Kon hij er niet gewoon voor zorgen dat Jonathan werd terechtgesteld?
Niet-enthousiast vertelde ze het nog een keer. En nog een keer, maar dan uitgebreider. En nog een keer, maar dan veel uitgebreider. Elke keer als hij weer een nieuw detail, een nieuwe gebeurtenis uit haar wist te trekken, voelde ze haar bloed koken, tot ze op het punt stond om tegen hem te gaan schreeuwen als hij nog één ding vroeg.
“Toen hij onder die betovering was, deed hij-”
“Hou je mond,” onderbrak Rose hem. “Hou serieus je mond of ik barst uit elkaar. Vertel me nu gewoon wat het allemaal betekent en dan kunnen we verder met Jonathan executeren.”
Aneirin fronste even zijn wenkbrauwen bij haar onbeleefde gedrag, maar al snel was zijn gezicht weer gladgestreken. “Ik denk dat we Jonathan een bezoekje gaan brengen. Deze herinnering werpt een geheel nieuw licht op zijn gedrag.”

Haha, wat leuk. Elmen is gewoon zo cool, zodra hij maar in het zonlicht staat. Leuk die spanning tussen hem en Rose. Ben benieuwd wat Aneirin nu weer wilt gaan uitvoeren..

Het is ook leuk om Elmen en Rose te laten clashen :3 ruzie maakt het gewoon een stuk leuker haha xD and you'll see, you'll see ghehe :p sorry, binnenkort zeg ik het niet meer xD
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



De nieuwe cel waarin Jonathan was opgesloten was deze keer niet van glas gemaakt, maar van massief graniet. Er stonden vier zwaarbewapende wachters op wacht, die in de houding sprongen zodra ze de stadhouder zagen. Eén hield de deur open terwijl twee anderen de cel inliepen om te kijken of er iets mis was. Na een uitgebreide inspectie mochten ze uiteindelijk naar binnen.
Eén blik op Jonathan was genoeg om de angst weer door haar lichaam te jagen. Verstijfd bleef ze in de deuropening staan. Hij lag in het midden van de cel op een bed. De lucht rond hem vervormde om de seconde, af en toe Jonathans trekken uitrekkend tot een parodie van zichzelf. Zijn onderarmen waren over zijn borst gekruist en zijn ogen waren gesloten. Rose wist niet of hij sliep of bewusteloos was.
Ze schrok van een hand die zachtjes tegen haar onderrug drukte. Elmen glimlachte lichtjes naar haar. Meteen deed ze een stap vooruit, zodat ze zijn aanraking niet meer hoefde te voelen. Ze wilde niet dat iemand aan haar zat, zeker niet in aanwezigheid van die engerd.
Aneirin stak zijn hand door de vreemde luchtlaag heen en trok een teken net boven Jonathans buik. Het teken gloeide op en verspreidde een zilveren licht dat over heel Jonathans lichaam scheen. Verschillende rokerige stroken werden zichtbaar om zijn hoofd, waardoor zijn gezicht niet meer te zien was. Bij elke ademhaling krompen de schaduwen en zetten weer uiteen, alsof het leefde.
“Een tweedegraads stomvloek,” mompelde Aneirin. “Slim.”
“Wat is dat? En hoezo is dat slim?”
Rose was niet van plan om maar iets te missen van wat hij deed. Dadelijk liet hij per ongeluk Jonathan vrij.
De stadhouder draaide zich naar haar toe. “Een stomvloek, dan kan je over bepaalde zaken niet praten. Een tweedegraads zie je niet bij de reguliere inspectie op betoveringen, maar alleen als je ernaar zoekt. Niemand verwacht dat hij een stomvloek draagt, dus zoekt ook niemand.”
“En dat betekent dat...?” mengde ook Elmen zich in het gesprek.
“Dat weet ik nog niet. Het ligt eraan waar hij niet over mag praten. Maar dat zullen we niet weten voordat die betovering weg is.”
Aneirin sprak een paar woorden die ze niet kon verstaan. Om zijn handen vormde zich golvend een gloed die precies dezelfde kleur zilver had als het licht wat het teken verspreidde. Hij boog zich over Jonathan heen en begon aan de stroken te trekken. Rose had half verwacht dat zijn handen door de rokerige substantie zouden gaan, maar hij kon ze vastpakken.
Hij trok de eerste er met een ruk af. Een krassend geluid klonk op dat Rose door haar hele lichaam voelde gaan. Het was geen prettig gevoel.
Aneirin bleef doorgaan met de betovering van Jonathan eraf pulken. Elke keer kromp Rose meer ineen van het ijzingwekkende geluid en voelde ze zelfs dat haar tanden pijn begonnen te doen. Beetje bij beetje werd meer van zijn huid zichtbaar, totdat er nog één brede band over was die recht over zijn gezicht liep.
De stadhouder pakte de rokerige strook vast en begon eraan te rukken. Deze kostte meer moeite, maar uiteindelijk wist hij de betovering los te krijgen. Hij trok en bleef trekken. Steeds meer schaduwen werden zichtbaar; kwamen uit Jonathans mond en neusgaten tevoorschijn. Rose voelde zich misselijk worden. Hoe lang was die strook wel niet? Dat paste toch nooit in één lichaam?
Uiteindelijk was daar het einde. Aneirin gooide de veel te lange strook op de rest en trok een paar tekens op de berg. Na een paar woorden vatte alles vlam met een blauwe, bijna doorzichtige kleur. Net zo snel als het vuur was opgekomen, was het ook weer weg.
“Dat is gebeurd,” zei Aneirin en trok de zilveren handschoenen uit, die meteen verdwenen. “Dan gaan we hem nu eens wakker maken.”
Rose balde haar vuisten. Deze keer zou ze sterk blijven, zou ze zich niet mee laten sleuren op de overweldigende golf van angst. Het zou haar lukken om helder na te blijven denken.
De wachters klapten het bed zo dat Jonathan recht overeind zat. Metalen banden overdekt met magische runen schoten over zijn borst, benen, armen en nek, en zetten hem zo vast. Het stelde haar iets gerust.
Aneirin veegde over Jonathans oogleden en boog zich daarna weer naar achteren. Met een onrustige spanning in haar maag wachtte Rose af totdat hij wakker zou worden…
Eindelijk gingen zijn ogen open en onthulden ze zijn blauwe irissen. Even staarde hij versuft recht voor zich uit, voor zijn blik zich focuste en hij iedereen in de kamer langsging. Zodra hij haar recht aankeek, voelde het alsof ze een doffe stomp in haar buik had gekregen. Ze dwong zichzelf om oogcontact te houden. Al snel dwaalde zijn blik af naar de stadhouder.
“Besloten om me toch uit te nodigen voor jullie theekransje?”
Aneirin schudde zijn hoofd. “De vorige keer ging ons net iets te ver. We zijn hier omdat Rose een interessante droom heeft gehad. Zou je die eens willen vertellen?”
Jonathans aandacht was meteen weer op haar gericht. “Wat heb je gezien?” vroeg hij haast op snauwende toon.
Zelfs door haar alleen maar aan te kijken wist hij haar binnenste weer in een weke, trillende massa te veranderen. Even kon ze niet meer denken, maakte haar lichaam zichzelf klaar om te vluchten. Toen kwam er een zin in haar op: Het was veel makkelijker om boos te zijn dan om de pijn en angst van het leven te voelen…
Het was de waarheid. Ze balde haar vuisten en rechtte haar schouders. De angst werd bedolven onder de woede die ze bij het zien van hem opriep.
“In mijn droom werd je onder een betovering gelegd,” zei ze met heldere stem, “en trok de Keizerin je hart uit je lichaam. Daarna moest je doen wat zij je opdroeg.”
Even was het stil, een stilte waarin iedereen verwachtingsvol naar Jonathan keek. Toen begon hij te lachen.
Rose had alles verwacht, behalve dit. Verbijsterd zag ze hoe de lach op zijn gezicht langzaam wegstierf.
“Wat? Was het geen grap? Geloven jullie echt in die onzin?”
“Onzin?” siste ze en deed in haar woede een stap naar hem toe. “Onzin? Denk je nou echt dat ik dit soort dingen verzin in een verwrongen manier om jou vrij te krijgen? Ik wil je dood zien, morsdood. Dan ga ik echt geen ‘onzin’ bedenken! Klootzak.”
Hij trok alleen maar zijn wenkbrauwen op, alsof hij geen woord geloofde wat ze zei. Het joeg haar woede alleen maar hoger op.
“Rose…”
“Denk je dat ik voor mijn lol die dingen droom? Ik hoef die smerige herinneringen van jou niet te zien. Probeer maar om jezelf zielig te maken, dat lukt toch niet. Ik heb jouw ware aard gezien, jij bent-”
“Rose…” herhaalde Aneirin met een waarschuwende ondertoon in zijn stem.
Ze draaide zich met over elkaar geslagen armen naar hem toe. “Wat nou weer?”
“Zou je- zouden júllie allebei de cel willen verlaten? Ik wil onder vier ogen met Jonathan spreken.”
Wat? Was dat wel zo’n slim idee?
Ze was niet de enige die bedenkingen had, Elmen leek er ook niet zo blij mee te zijn. “Heer? U weet nog wel hoe de vorige keer afliep?”
Een lichte glimlach speelde om Aneirins lippen. “Natuurlijk. Maar deze keer is het anders. Als jullie naar buiten willen gaan en de deur achter jullie dicht willen doen? Als het deze keer ook misloopt weten de wachters wel wat ze moeten doen.”
Na een korte aarzeling liep Elmen de kamer uit en pakte bij het voorbijgaan Rose bij haar pols vast. Even kwam ze in de verleiding om zich los te rukken, maar besloot dat het dat niet waard was. Chagrijnig sjokte ze achter hem aan naar buiten. Hopelijk wist Aneirin waar hij mee bezig was.

omg waar was ik gebleven

Hahaha :p volgens mij was je bij het stukje in de vorige versie xD dit is een nieuwere versie, hier heb ik een hoop dingen aan aangepast die in de vorige versie niet terugkomen. Dus ik vrees dat je weer opnieuw zal moeten beginnen als je het wil lezen. Maar dan kan ik je wel vertellen dat binnenkort er groot EINDE onder staat, dus als je een afgesloten verhaal wil lezen...