Jij en ik

[Imke]

Iets minder dan twee jaar geleden begon ik vol goede moed en veel motivatie aan dit verhaal.
Iets minder dan een jaar geleden schreef ik voor het laatst een stuk voor dit verhaal.
Nu zit ik hier, niet goed wetend hoe en wat.

Jij en ik heeft een speciaal plekje in mijn hart. Door dit verhaal laaide mijn enthousiasme voor schrijven weer totaal op, het was de eerste bandfanfic die ik schreef (ik zal mijn Orlando Bloom en Johnny Depp verhaaltjes nooit vergeten). Sinds ik aan Jij en ik ben begonnen, is mijn liefde voor schrijven ontzettend veel gegroeid. Ik verdiepte me meer in de wereld van bandfanfic en het werd een groot onderdeel van mij.
Jij en ik... Nog steeds de meest verschrikkelijke titel ooit, daar ben ik me ook wel van bewust ^^ En toch is hij speciaal.
Ik weet nog dat het idee voor de proloog van dit op een dag zomaar in mijn hoofd opkwam. Ik heb hem meteen opgeschreven en toen is het hele circus begonnen. Hoofdstuk na hoofdstuk rolde uit mijn toetsenbord, personage na personage en verhaallijn na verhaallijn. Ik heb nooit echt geweten waar ik naartoe wilde met dit verhaal, ik bleef maar aan het schrijven en aan het verzinnen. Op de een of andere manier paste alles toch in elkaar, waardoor ik door bleef gaan. Inspiratie bleef komen, soms schreef ik mezelf vast, maar meestal ging ik door.
Veel dingen liepen niet zoals ik wilde, maar toch heb ik het nooit veranderd en heb ik met een omweg weer naar andere verhaallijnen gewerkt.

Bloed, zweet en tranen. Zoveel mensen die dit verhaal lazen, zoveel reacties die me dierbaar zijn. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe Juul en ik ieder tussenuur met een broodje bij de Hema zaten, een pen en collegeblok erbij en maar verzinnen. Verzinnen, verzinnen, verzinnen. De leukste, gekste, creatiefste en zieligste verhaallijnen werden verzonnen en ik had er zoveel plezier in.
Ik leerde later Marjo kennen op school, een meisje dat ook helemaal gek bleek te zijn van Simple Plan. Zij las dit verhaal en was er direct weg van, wat mij opnieuw motivatie gaf. Samen worstelden we er ons er doorheen. Hoeveel gesprekken van ons hierover gingen...
Mirry leerde ik kennen door dit verhaal. Het begon met haar feedback, die mij erg heeft geholpen. Hoe vaak hebben we niet tot diep in de nacht zitten schrijven samen op msn? Hoe vaak heb je me niet geholpen als ik weer eens vast zat, hoe vaak heb je mij de moed niet ingesproken?

Iedere keer weer als ik op Online Verhalen kwam en een nieuwe reactie bij dit topic zag staan, maakte mijn hart toch weer een sprongetje. Het is me nooit gaan vervelen om jullie leeservaringen te lezen, ik genoot er zo erg van.
Ik ben de tel kwijtgeraakt van het aantal mensen dat Jij en ik heeft gelezen. Ik weet alleen dat het er veel waren en daar ben ik nog steeds apetrots op. Dat zal ook nooit veranderen.

Als ik Jij en ik nu teruglees, gaan soms de haartjes op mijn armen omhoog staan. Die schrijfstijl, die ideeën... Hoe haalde ik het ooit in mijn hoofd?!
En toch houd ik van Jij en ik.
Ik weet echter dat ik het schrijven aan dit verhaal nooit meer op zal kunnen pakken, daarvoor is mijn kijk op schrijven teveel veranderd. Ik heb geleerd hoe ik plots op moet bouwen e.d. en dat is hier niet terug te zien.

Jij en ik begon als een experiment en eindigde als een belangrijk deel van mij. Het is het langste verhaal dat ik ooit geschreven heb (rond de 160 kantjes) en ik baal er enorm van dat ik het nooit af heb gemaakt, maar ik ga het niet meer proberen. Ik wil het niet forceren en wat als ik het verhaal ga haten?

Nee, het is beter zo. Bij deze zet ik officieel een punt achter Jij en ik. Ik zal altijd blij terugkijken op alle uren werk die ik erin heb gestoken (en dat zijn er nogal wat). Ik heb leraren gek gemaakt, omdat heel veel van die tijd zich op school afspeelde... Ghehe. Zoveel enthousiasme heb ik nog nooit voor een verhaal gehad.

Ik weet ook wel dat dit niemand meer iets boeit, dat niemand waarschijnlijk nog weet waar dit verhaal uberhaupt over gaat, maar het voelt goed om dit te typen. Hiermee heb ik het definitief afgesloten (:

Ik wil iedereen die ooit ook maar één enkele letter van dit verhaal heeft gelezen, uit de grond van mijn hart bedanken. Ditzelfde geldt natuurlijk ook voor alle mensen die mij hebben geholpen met wat dan ook om dit verhaal te produceren.
Heel erg bedankt allemaal, ik zal dit verhaal nooit vergeten <3

[Melian]

Ik weet ook wel dat dit niemand meer iets boeit, dat niemand waarschijnlijk nog weet waar dit verhaal uberhaupt over gaat, maar het voelt goed om dit te typen. Hiermee heb ik het definitief afgesloten (:

Het boeit mij wel (; En ik weet wel waar dit verhaal over gaat. ^^
En ik vind het jammer dat je ermee stopt, maar ik begrijp het wel. Gelukkig hebben we Pudd nog

Nou ja, ik wil toch nog even zeggen dat ik erg genoten heb van dit verhaal, ook al is het nog niet af, en stiekem zal ik altijd nog wel nieuwsgierig zijn naar het einde, maar het is denk ik wel goed zo, precies zoals jij zei. ^^

[Sabje]

Ook mij boeide het ontzettend. Toen ik een mailtje in mijn inbox zag dat er weer een nieuwe reactie was, na zoveel tijd! Maakte mijn hart ook een sprongetje.

Ik vind het erg jammer dat ik nooit zal lezen hoe het afloopt. Maar aan de andere kant snap ik het ook wel.

Bedankt dat ik en anderen jou verhaal mochten lezen, en de emoties erbij mochten voelen! Je bent een fantastische schrijfster. En ik hoop nog eens verhalen van je te mogen lezen!

Liefs Sabine

[Lessie]

Jemig. Ik word er stil van. Dit was een van mjn favorietste verhalen hier op Online Verhalen. Een van de verhalen waar ik maar in bleef lezen, ook al had ik geen zin om te lezen. Je schrijftsijl boeit me gewoon.
Ik vind het erg jammer dat je stopt me dit verhaal, maar je hebt gelijk. Het is beter zo. Ik ga me daarom maar conentreren op al je andere verhalen, die ik zeker zal blijven lezen!