hopelijk vlug weer???
x
Zwarte Tranen FF
Even een snelle update, weer zonder antwoorden, maar dat heeft een reden: mijn appeltaart staat beneden op me te wachten - ik ben GESLAAGD! En dit is de versie van vóór de bèta, ik kon de andere zo snel niet vinden, dus er kunnen wat typfoutjes instaan; sorry daarvoor.
Enjoy! :D
~~
58.
Hannah kwam net uit haar college informatieverwerking toen Raquel de campus betrad. Het liep inmiddels al tegen twaalven; ze had nog een hele tijd aan tafel gezeten en doemscenario’s bedacht, toen ze eindelijk weer helder had kunnen zien. Inmiddels was ze wel iets rustiger, maar er kriebelde nog steeds iets in haar binnenste. De neonlichtjes leken feller dan ooit.
‘Hé, Raquel!’ De brunette zwaaide verbaasd toen ze haar vriendin tussen de studenten herkende, keek vervolgens even onzeker om zich heen alsof ze al wist dat ze paparazzi kon verwachten. Nee, dat wist ze niet, maar de paparazzi verwachtte ze sowieso.
‘Hé,’ murmelde Raquel en ging in één adem door: ‘Luister, ik moet je iets belangrijks vertellen, laten we naar mijn huis gaan. Jonathan komt zo thuis en ik heb geen briefje achtergelaten.’
Hannah liet zich een paar meter meetrekken en protesteerde toen: ‘Wat? Ik heb om één uur college! Kan het niet wachten?’
‘Nee.’ Raquel wierp haar een doordringende blik toe. ‘David belde vanochtend.’
Van Hannah kwam geen protest meer.
De vijftien minuten in de bus brachten de twee meisjes zwijgend door. Zwijgend tegen elkaar, in elk geval. Hannah telefoneerde kort met Lisanne om te melden dat ze niet naar college kwam, Raquel belde naar het restaurant en meldde zich ziek. Het was niet eens zo’n grote leugen; alle spaghetti maakte haar misselijk.
Jonathan was nog niet thuis toen Raquel de voordeur openduwde, maar het kon niet lang meer duren, dus zette ze alvast de aardappels op het vuur en ging groente snijden. Hannah leek te begrijpen dat Raquel niet wist waar ze moest beginnen; in plaats van onmiddellijk naar David te vragen, hielp ze met het in elkaar zetten van de salade. Nog geen kwartier later kwam Jonathan thuis, twintig minuten daarna konden ze aan tafel. Tijdens het eten lieten ze voornamelijk Raquels kleine broertje praten; op die manier vielen er geen stiltes en konden ze nog doen alsof ze zich geen zorgen maakten.
Uiteindelijk nam Raquel Hannah met een smoesje mee naar haar kamer, gaf Jonathan toestemming om televisie te kijken zodat hij niet kwam storen. Ze maakten het zich gemakkelijk, respectievelijk op het bed en op de bureaustoel, en toen begon Raquel te praten. Woord voor woord herhaalde ze wat David gezegd had; ze liet niets weg en voegde niets toe, herinnerde zich nog letterlijk elke zin zoals ze zich ook nog steeds de woorden van de politieagent herinnerde.
Aan het eind van haar verhaal stonden Hannah’s mond en ogen wijd open, haar gezicht vertrokken van schok en ontzetting. Zodra Raquel stilviel barstte ze uit: ‘Oh mijn... En wat doen we nu dan? Wachten?’
Raquel knikte, maar Hannah begon onmiddellijk haar hoofd te schudden. ‘Nee, mijn god, nee... Ik wil hier niet blijven wachten! Ik wil naar Hamburg en dan – dan meebeslissen! Raquel, dit gaat over onze toekomst!’
‘Ja,’ zei Raquel zacht. ‘En weet jij al wat je gaat beslissen?’
Daar wist Hannah geen antwoord op. Bedremmeld beet ze op haar lip en deed er het zwijgen toe. Raquel volgde haar voorbeeld; in de stilte van haar kamer nestelden meer twijfels zich in haar hart.
Uiteindelijk was het Lisanne die hen de foto’s liet zien. Zowel Hannah als Raquel had voor zichzelf uitgemaakt dat ze niet wilden zien hoe die eruitzagen, maar toen Lisanne op donderdagavond na een uitzonderlijk vermoeiende werkdag plots de BILD en de BRAVO tevoorschijn haalde, konden ze moeilijk wegkijken.
‘Ik herkende jullie meteen,’ zei Lisanne zacht, terwijl ze haar schortje ophing en het elastiek uit haar haren trok. ‘Maar ik wist ook waarnaar ik zat te kijken.’
Hannah en Raquel wisselden even een blik, alsof ze probeerden af te spreken wie er als eerste zou kijken. Het werd Hannah, die niet langer tegen de spanning kon en de BRAVO pakte. Het tijdschrift viel op de juiste pagina open; ze besteedden twee hele bladzijden aan de geruchten. In een kader werden een paar andere roddels over Tokio Hotel genoemd, bijvoorbeeld Bills zogenaamde anorexia, maar de pagina’s werden gedomineerd door de foto’s.
Het waren er maar twee, of in elk geval had de BRAVO er niet meer afgedrukt. Raquel en Hannah herkenen de parkeerplaats achter de venue; ze herkenden het groepje mensen dat richting een zwart busje wandelden net zo goed. De jongens voorop, natuurlijk, met Saki aan hun zijde, dan Natalie en Dunja, daarachter Chantal, Peter en zijzelf. David sloot de rij.
Op de linkerfoto was er niet veel van hen te zien, Peter en Chantal blokkeerden het beeld. Alleen een paar krullen van Raquel zwierden langs. De rechterfoto leek te zijn ingezoomd op hun gestalten, maar daardoor was het plaatje vaag en korrelig. Peter onttrok Hannah’s gezicht volledig aan het beeld, van Raquel was de linkerkant te zien. Dat maakte haar niet extra herkenbaar, alleen voor mensen die haar al kenden, maar het was genoeg materiaal om een zoektocht te starten, en daarmee genoeg voor Tokio Hotels management om alarm te slaan.
Terwijl Raquel nog naar haar eigen zijkant staarde, zocht Hannah al in de BILD naar de juiste pagina en constateerde: ‘Dit zijn dezelfde foto’s.’ Vlug liet ze haar ogen over het flankerende tekstje glijden en voegde erbij: ‘Deze man schrijft dat hij werd weggestuurd voor hij beter beeld kon krijgen. Maar hij houdt zijn lezers natuurlijk op de hoogte, blablabla.’
Raquel klapte de BRAVO dicht en zei zacht: ‘Heeft Chantal eigenlijk een alibi? Zij staat er volledig op.’
‘Ik geloof dat ze Gustavs nichtje is of zo.’ Het scheen Hannah niet zoveel te interesseren, haar ogen waren gefixeerd op het kleine beetje dat van haar zelf te zien was. ‘Wat denk je? Is dit genoeg om ons mee op te sporen?’
‘Het is genoeg om mijn moeder een rechtszaak te laten aanspannen,’ mompelde Raquel. ‘Ik vraag me alleen af wie ze precies gaat aanklagen, die fotograaf of Bill.’
‘Oh, kom op, dat doet ze heus niet!’ probeerde Lisanne haar op te monteren, maar Raquel schudde haar hoofd.
‘Jij kent mijn moeder niet. Ik ga bidden dat ze deze foto’s nooit vindt, ze leest deze tijdschriften toch niet. Hoop ik.’
Er viel een stilte. Raquel hing nu ook haar schort weg, veegde haar haren uit haar gezicht en gebruikte Lisannes elastiekje om de bos bijeen te binden. Vanuit de keuken kwam nog wat gerommel en gekletter van bestek, de opruimploeg was volop bezig. Raquel was blij dat ze daar niet bij hoorde; ze voelde zich doodmoe, wilde alleen maar slapen en niet meer hoeven piekeren. Waarschijnlijk zou het nog een hele tijd duren voor dat kon, helaas: vandaag was telefoondag.
Door de verandering in Raquels werkrooster en de drukke tijd die aan Kerstmis voorafging, hadden Bill en zij het aantal telefoongesprekken teruggebracht van elke avond naar om de dag. Normaal gesproken keek ze uit naar die telefoontjes – maar normaal was haar leven allang niet meer. Hoeveel ze ook van Bill hield, de gedachte aan het komende gesprek legde haar luchtpijp in de knoop.
Wat ging hij zeggen?
Wat kon zij zeggen?
Hoe kwamen ze hier in godsnaam uit?
Enjoy! :D
~~
58.
Hannah kwam net uit haar college informatieverwerking toen Raquel de campus betrad. Het liep inmiddels al tegen twaalven; ze had nog een hele tijd aan tafel gezeten en doemscenario’s bedacht, toen ze eindelijk weer helder had kunnen zien. Inmiddels was ze wel iets rustiger, maar er kriebelde nog steeds iets in haar binnenste. De neonlichtjes leken feller dan ooit.
‘Hé, Raquel!’ De brunette zwaaide verbaasd toen ze haar vriendin tussen de studenten herkende, keek vervolgens even onzeker om zich heen alsof ze al wist dat ze paparazzi kon verwachten. Nee, dat wist ze niet, maar de paparazzi verwachtte ze sowieso.
‘Hé,’ murmelde Raquel en ging in één adem door: ‘Luister, ik moet je iets belangrijks vertellen, laten we naar mijn huis gaan. Jonathan komt zo thuis en ik heb geen briefje achtergelaten.’
Hannah liet zich een paar meter meetrekken en protesteerde toen: ‘Wat? Ik heb om één uur college! Kan het niet wachten?’
‘Nee.’ Raquel wierp haar een doordringende blik toe. ‘David belde vanochtend.’
Van Hannah kwam geen protest meer.
De vijftien minuten in de bus brachten de twee meisjes zwijgend door. Zwijgend tegen elkaar, in elk geval. Hannah telefoneerde kort met Lisanne om te melden dat ze niet naar college kwam, Raquel belde naar het restaurant en meldde zich ziek. Het was niet eens zo’n grote leugen; alle spaghetti maakte haar misselijk.
Jonathan was nog niet thuis toen Raquel de voordeur openduwde, maar het kon niet lang meer duren, dus zette ze alvast de aardappels op het vuur en ging groente snijden. Hannah leek te begrijpen dat Raquel niet wist waar ze moest beginnen; in plaats van onmiddellijk naar David te vragen, hielp ze met het in elkaar zetten van de salade. Nog geen kwartier later kwam Jonathan thuis, twintig minuten daarna konden ze aan tafel. Tijdens het eten lieten ze voornamelijk Raquels kleine broertje praten; op die manier vielen er geen stiltes en konden ze nog doen alsof ze zich geen zorgen maakten.
Uiteindelijk nam Raquel Hannah met een smoesje mee naar haar kamer, gaf Jonathan toestemming om televisie te kijken zodat hij niet kwam storen. Ze maakten het zich gemakkelijk, respectievelijk op het bed en op de bureaustoel, en toen begon Raquel te praten. Woord voor woord herhaalde ze wat David gezegd had; ze liet niets weg en voegde niets toe, herinnerde zich nog letterlijk elke zin zoals ze zich ook nog steeds de woorden van de politieagent herinnerde.
Aan het eind van haar verhaal stonden Hannah’s mond en ogen wijd open, haar gezicht vertrokken van schok en ontzetting. Zodra Raquel stilviel barstte ze uit: ‘Oh mijn... En wat doen we nu dan? Wachten?’
Raquel knikte, maar Hannah begon onmiddellijk haar hoofd te schudden. ‘Nee, mijn god, nee... Ik wil hier niet blijven wachten! Ik wil naar Hamburg en dan – dan meebeslissen! Raquel, dit gaat over onze toekomst!’
‘Ja,’ zei Raquel zacht. ‘En weet jij al wat je gaat beslissen?’
Daar wist Hannah geen antwoord op. Bedremmeld beet ze op haar lip en deed er het zwijgen toe. Raquel volgde haar voorbeeld; in de stilte van haar kamer nestelden meer twijfels zich in haar hart.
Uiteindelijk was het Lisanne die hen de foto’s liet zien. Zowel Hannah als Raquel had voor zichzelf uitgemaakt dat ze niet wilden zien hoe die eruitzagen, maar toen Lisanne op donderdagavond na een uitzonderlijk vermoeiende werkdag plots de BILD en de BRAVO tevoorschijn haalde, konden ze moeilijk wegkijken.
‘Ik herkende jullie meteen,’ zei Lisanne zacht, terwijl ze haar schortje ophing en het elastiek uit haar haren trok. ‘Maar ik wist ook waarnaar ik zat te kijken.’
Hannah en Raquel wisselden even een blik, alsof ze probeerden af te spreken wie er als eerste zou kijken. Het werd Hannah, die niet langer tegen de spanning kon en de BRAVO pakte. Het tijdschrift viel op de juiste pagina open; ze besteedden twee hele bladzijden aan de geruchten. In een kader werden een paar andere roddels over Tokio Hotel genoemd, bijvoorbeeld Bills zogenaamde anorexia, maar de pagina’s werden gedomineerd door de foto’s.
Het waren er maar twee, of in elk geval had de BRAVO er niet meer afgedrukt. Raquel en Hannah herkenen de parkeerplaats achter de venue; ze herkenden het groepje mensen dat richting een zwart busje wandelden net zo goed. De jongens voorop, natuurlijk, met Saki aan hun zijde, dan Natalie en Dunja, daarachter Chantal, Peter en zijzelf. David sloot de rij.
Op de linkerfoto was er niet veel van hen te zien, Peter en Chantal blokkeerden het beeld. Alleen een paar krullen van Raquel zwierden langs. De rechterfoto leek te zijn ingezoomd op hun gestalten, maar daardoor was het plaatje vaag en korrelig. Peter onttrok Hannah’s gezicht volledig aan het beeld, van Raquel was de linkerkant te zien. Dat maakte haar niet extra herkenbaar, alleen voor mensen die haar al kenden, maar het was genoeg materiaal om een zoektocht te starten, en daarmee genoeg voor Tokio Hotels management om alarm te slaan.
Terwijl Raquel nog naar haar eigen zijkant staarde, zocht Hannah al in de BILD naar de juiste pagina en constateerde: ‘Dit zijn dezelfde foto’s.’ Vlug liet ze haar ogen over het flankerende tekstje glijden en voegde erbij: ‘Deze man schrijft dat hij werd weggestuurd voor hij beter beeld kon krijgen. Maar hij houdt zijn lezers natuurlijk op de hoogte, blablabla.’
Raquel klapte de BRAVO dicht en zei zacht: ‘Heeft Chantal eigenlijk een alibi? Zij staat er volledig op.’
‘Ik geloof dat ze Gustavs nichtje is of zo.’ Het scheen Hannah niet zoveel te interesseren, haar ogen waren gefixeerd op het kleine beetje dat van haar zelf te zien was. ‘Wat denk je? Is dit genoeg om ons mee op te sporen?’
‘Het is genoeg om mijn moeder een rechtszaak te laten aanspannen,’ mompelde Raquel. ‘Ik vraag me alleen af wie ze precies gaat aanklagen, die fotograaf of Bill.’
‘Oh, kom op, dat doet ze heus niet!’ probeerde Lisanne haar op te monteren, maar Raquel schudde haar hoofd.
‘Jij kent mijn moeder niet. Ik ga bidden dat ze deze foto’s nooit vindt, ze leest deze tijdschriften toch niet. Hoop ik.’
Er viel een stilte. Raquel hing nu ook haar schort weg, veegde haar haren uit haar gezicht en gebruikte Lisannes elastiekje om de bos bijeen te binden. Vanuit de keuken kwam nog wat gerommel en gekletter van bestek, de opruimploeg was volop bezig. Raquel was blij dat ze daar niet bij hoorde; ze voelde zich doodmoe, wilde alleen maar slapen en niet meer hoeven piekeren. Waarschijnlijk zou het nog een hele tijd duren voor dat kon, helaas: vandaag was telefoondag.
Door de verandering in Raquels werkrooster en de drukke tijd die aan Kerstmis voorafging, hadden Bill en zij het aantal telefoongesprekken teruggebracht van elke avond naar om de dag. Normaal gesproken keek ze uit naar die telefoontjes – maar normaal was haar leven allang niet meer. Hoeveel ze ook van Bill hield, de gedachte aan het komende gesprek legde haar luchtpijp in de knoop.
Wat ging hij zeggen?
Wat kon zij zeggen?
Hoe kwamen ze hier in godsnaam uit?
JA JE BENT GESLAAGD. GEFELICITEERD. ;D
Naja, of ik heb over de rest heen gelezen. DIt is gewoon zó'n geweldig verhaal dus snel meer.
1 foutje. Herkenen is herkenden. ^^Raquel en Hannah herkenen de parkeerplaats achter de venue;
Naja, of ik heb over de rest heen gelezen. DIt is gewoon zó'n geweldig verhaal dus snel meer.
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
SUPER HÉ! GEFELICITEEERD! 
Was de appeltaart lekker?
Haha, maar ik vind het stuk weer heel goed. Echt heel spannend nu....
Ik ben echt benieuwd wat er gaat gebeuren. Je schrijft zo realistisch, je stopt er zoveel aspecten in waar ik eigenlijk nooit aan heb gedacht... Echt; mijn complimenten!
Snel verder schrijven, nu je toch vakantie heb, want ik ben donders nieuwsgierig xD
Was de appeltaart lekker?
Haha, maar ik vind het stuk weer heel goed. Echt heel spannend nu....
Ik ben echt benieuwd wat er gaat gebeuren. Je schrijft zo realistisch, je stopt er zoveel aspecten in waar ik eigenlijk nooit aan heb gedacht... Echt; mijn complimenten!
Snel verder schrijven, nu je toch vakantie heb, want ik ben donders nieuwsgierig xD
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Gefeliciteerd!! Fijn dat je geslaagd bent!
Ik heb gisteravond het hele stuk gelezen! Ik ben er dol op. Ben geen fan van Tokio Hotel (sorry :S) Maar is een super verhaal! Hoop dat je er snel mee doorgaat!
Groetjes Mara
Ik heb gisteravond het hele stuk gelezen! Ik ben er dol op. Ben geen fan van Tokio Hotel (sorry :S) Maar is een super verhaal! Hoop dat je er snel mee doorgaat!
Groetjes Mara
Never give up the things that make you smile!!
@janeke: bedankt voor je reactie, hehe. ^^
@Requiem: dank je! En dat foutje had ik zelf ook al gezien, maar zoals ik boven het vorige stuk zei; dat was de versie van voor de beta. ;)
@xILY: ja, de appeltaart was lekker. Zelfgebakken. xD Dank je! Hier is meer, ook al is het maar een klein stukje...
@Mara: dank je! En welkom, natuurlijk. ^^ Maakt toch niet uit dat je geen fan bent, ik vind het alleen maar leuk dat je dit leest terwijl je niks hebt met de band.
... dit stukje is een beetje kort. Maar het internet thuis is uitgevallen (heerlijk, onweer direct boven het huis. --') dus ik heb op het moment alleen internet op mijn vaders werk, en op mijn usb-stick staat dus niet het Word-document met alle ingetypte hoofdstukken. *fail* Nou ja. Dit is het laatste stuk van hoofdstuk 58. Try to enjoy ;)
~~
Bij thuiskomst scheen Elvira nog niet terug van de rechtbank, haar jas hing niet aan de kapstok en haar schoenen stonden niet in de gang. Dat bespaarde Raquel in elk geval eventjes de angst dat haar moeder al van de foto’s wist.
De voordeur klapte achter haar dicht; het geluid galmde door de stille gang. Langzaam, met vermoeide bewegingen, hing Raquel haar jas op en wierp een blik in de woonkamer. Haar hart kromp ineen. Jonathan lag op de sofa, afstandsbediening losjes in de hand. Het nachtprogramma van Nickelodeon flikkerde op het scherm.
Er was natuurlijk niemand geweest om hem te vertellen dat hij naar bed moest. Raquel had tussendoor wel even opgebeld om te vragen of alles goed ging, maar op den duur zou dit niet werken. Óf Elvira moest op tijd terugkomen, óf zijzelf; maar zij kon niet, het restaurant had niet voor niets de ochtenddiensten verminderd, als gevolg van koude weer en de mindere klandizie. Als ze alleen de middagdienst draaide, betekende dat een flinke hap uit haar salaris.
Ach, wat zeurde ze nu? Alsof haar salaris belangrijker was dan haar broertje! Voor Elvira nam haar werk misschien plaats één in, Raquel zou nooit zo worden. Jonathan was pas negen, hij had haar nodig. Als Elvira het niet deed, moest zij maar voor hem zorgen.
Voorzichtig veegde Raquel Jonathans vingers van de afstandsbediening en zette de televisie uit. Door de plotselinge verandering in zijn omgeving werd hij wakker; slaperig opende hij zijn ogen, staarde zijn zus duf aan. Verontschuldigend streek ze door zijn haar. ‘Het spijt me dat ik er niet was, schatje,’ fluisterde ze. ‘Kom, naar bed met jou.’
Aan haar hand sukkelde hij naar boven, haalde twee keer de tandenborstel langs zijn gebit en bleef in eerste instantie in zijn pyjamashirt steken. Uiteindelijk rolde hij alweer half slapend in bed en merkte nauwelijks meer hoe Raquel hem toedekte. Morgen, dacht ze, ga ik met mijn baas praten.
Voordat ze Bill haar “Ik ben thuis”-sms stuurde, ging Raquel nog eens door het huis en ruimde hier en daar wat op. Vervolgens sloot ze de gordijnen, poetste haar tanden en schoot in haar shorts en slaapshirt. Haar bed zag er zo verleidelijk uit dat ze zich in de grote zetel in de tegenoverliggende hoek installeerde, zodat ze niet in slaap zou vallen vóór Bill belde.
Nog geen seconde nadat ze haar sms’je had verzonden ging haar telefoon over. Wasbeer, flitste er op het schermpje; Raquel zette de speakers aan en probeerde zorgeloos te klinken toen ze Bill begroette. Dat het een overbodige poging was bleek al bij zijn eerste zin; hij sloeg het “Hoi, hoe gaat het?” helemaal over en flapte er onmiddellijk uit: ‘David heeft je gebeld, niet waar?’
Het ontkennen had geen zin. Misschien was het ook wel beter om dit onderwerp meteen af te handelen, anders zouden ze er maar omheen blijven draaien. Dus antwoordde Raquel: ‘Ja’, en wachtte af.
Bill zuchtte. ‘Verdomme. Ik wou je eigenlijk gisteren al bellen, maar ik wist niet of je al thuis was en toen ik zeker was van wel wist ik niet of je al sliep en... En vanochtend had Tom plots koorts, dus toen kwam het er ook niet van.’ Hij zuchtte nog eens.
‘Koorts?’ herhaalde Raquel ongerust. ‘Is alles goed?’
‘Ja, ja... Lichte griep, gewoon. Hij belt Hannah nu, geloof ik.’ Bill klonk moe, zoals steeds vaker de laatste tijd. Als rockster had je nooit vakantie.
‘En jij?’ vroeg Raquel zacht. Als opvolger van die gedachte bekroop plotselinge bezorgdheid haar.
‘Met mij gaat het goed,’ antwoordde hij, maar het klonk als een standaard opmerking om verdere vragen te voorkomen. ‘Luister... Ik weet dat je moeder problemen schopt, maar ik móét je zien. Zeker nu met Davids gezeik. Desnoods stuur ik Saki met de auto om je te ontvoeren.’
Raquel glimlachte zelfs even. ‘Ik kom wel met de trein. Wanneer kan ik komen?’
‘Nu. Morgen. Zo snel mogelijk.’ Bills stem klonk bijna opgelucht, alsof hij verwacht had dat ze niet zou willen. Natuurlijk wilde ze! Ze had het gevoel dat alles makkelijker werd als ze bij hem was – als ze bij elkaar waren.
‘Morgen, dan. Morgenavond,’ stelde ze voor, voegde in gedachten nog een item toe aan de lijst dingen die ze met haar baas moest bespreken. ‘Ik sms je dan wel als ik de trein heb, goed?’
‘Goed.’ De glimlach keerde eindelijk terug in zijn stem. ‘Dan heb ik iets om naar uit te kijken... Morgen staan alleen maar saaie dingen aan, vergaderingen en zo. Bah.’
‘Vergaderingen?’
‘Ja, over hoe het album eruit gaat zien en over de tracklist enzovoorts,’ verklaarde hij. ‘Heel belangrijk en zo, maar ik doe liever wat anders.’
‘Kan ik me voorstellen.’ Raquel voelde hoe haar oogleden steeds zwaarder werden, zelfs al zat ze in een ongemakkelijke houding in de zetel. Haar klok gaf aan dat het inmiddels ook al over twaalven was; ruim na bedtijd. ‘Ik ga nu ophangen, oké?’ murmelde ze in de telefoon. ‘Dan val ik morgen misschien niet in de trein in slaap en eindig in Denemarken.’
‘Mee eens, anders moet ik nog langer wachten. En ik zal je voorbeeld volgen; straks val ik tijdens de vergadering in slaap en beslist Georg alles, dat lijkt me geen goed idee.’ Zijn vage poging tot humor werd wat afgezwakt door zijn vermoeide stem, maar Raquel lachte toch even en wenste hem vervolgens goedenacht. Die wens kreeg ze terug, ze fluisterden elkaar nog zachtjes “Ik houd van je” toe en beëindigden daarmee hun gesprek. Raquel sliep zodra haar hoofd het kussen raakte.
@Requiem: dank je! En dat foutje had ik zelf ook al gezien, maar zoals ik boven het vorige stuk zei; dat was de versie van voor de beta. ;)
@xILY: ja, de appeltaart was lekker. Zelfgebakken. xD Dank je! Hier is meer, ook al is het maar een klein stukje...
@Mara: dank je! En welkom, natuurlijk. ^^ Maakt toch niet uit dat je geen fan bent, ik vind het alleen maar leuk dat je dit leest terwijl je niks hebt met de band.
... dit stukje is een beetje kort. Maar het internet thuis is uitgevallen (heerlijk, onweer direct boven het huis. --') dus ik heb op het moment alleen internet op mijn vaders werk, en op mijn usb-stick staat dus niet het Word-document met alle ingetypte hoofdstukken. *fail* Nou ja. Dit is het laatste stuk van hoofdstuk 58. Try to enjoy ;)
~~
Bij thuiskomst scheen Elvira nog niet terug van de rechtbank, haar jas hing niet aan de kapstok en haar schoenen stonden niet in de gang. Dat bespaarde Raquel in elk geval eventjes de angst dat haar moeder al van de foto’s wist.
De voordeur klapte achter haar dicht; het geluid galmde door de stille gang. Langzaam, met vermoeide bewegingen, hing Raquel haar jas op en wierp een blik in de woonkamer. Haar hart kromp ineen. Jonathan lag op de sofa, afstandsbediening losjes in de hand. Het nachtprogramma van Nickelodeon flikkerde op het scherm.
Er was natuurlijk niemand geweest om hem te vertellen dat hij naar bed moest. Raquel had tussendoor wel even opgebeld om te vragen of alles goed ging, maar op den duur zou dit niet werken. Óf Elvira moest op tijd terugkomen, óf zijzelf; maar zij kon niet, het restaurant had niet voor niets de ochtenddiensten verminderd, als gevolg van koude weer en de mindere klandizie. Als ze alleen de middagdienst draaide, betekende dat een flinke hap uit haar salaris.
Ach, wat zeurde ze nu? Alsof haar salaris belangrijker was dan haar broertje! Voor Elvira nam haar werk misschien plaats één in, Raquel zou nooit zo worden. Jonathan was pas negen, hij had haar nodig. Als Elvira het niet deed, moest zij maar voor hem zorgen.
Voorzichtig veegde Raquel Jonathans vingers van de afstandsbediening en zette de televisie uit. Door de plotselinge verandering in zijn omgeving werd hij wakker; slaperig opende hij zijn ogen, staarde zijn zus duf aan. Verontschuldigend streek ze door zijn haar. ‘Het spijt me dat ik er niet was, schatje,’ fluisterde ze. ‘Kom, naar bed met jou.’
Aan haar hand sukkelde hij naar boven, haalde twee keer de tandenborstel langs zijn gebit en bleef in eerste instantie in zijn pyjamashirt steken. Uiteindelijk rolde hij alweer half slapend in bed en merkte nauwelijks meer hoe Raquel hem toedekte. Morgen, dacht ze, ga ik met mijn baas praten.
Voordat ze Bill haar “Ik ben thuis”-sms stuurde, ging Raquel nog eens door het huis en ruimde hier en daar wat op. Vervolgens sloot ze de gordijnen, poetste haar tanden en schoot in haar shorts en slaapshirt. Haar bed zag er zo verleidelijk uit dat ze zich in de grote zetel in de tegenoverliggende hoek installeerde, zodat ze niet in slaap zou vallen vóór Bill belde.
Nog geen seconde nadat ze haar sms’je had verzonden ging haar telefoon over. Wasbeer, flitste er op het schermpje; Raquel zette de speakers aan en probeerde zorgeloos te klinken toen ze Bill begroette. Dat het een overbodige poging was bleek al bij zijn eerste zin; hij sloeg het “Hoi, hoe gaat het?” helemaal over en flapte er onmiddellijk uit: ‘David heeft je gebeld, niet waar?’
Het ontkennen had geen zin. Misschien was het ook wel beter om dit onderwerp meteen af te handelen, anders zouden ze er maar omheen blijven draaien. Dus antwoordde Raquel: ‘Ja’, en wachtte af.
Bill zuchtte. ‘Verdomme. Ik wou je eigenlijk gisteren al bellen, maar ik wist niet of je al thuis was en toen ik zeker was van wel wist ik niet of je al sliep en... En vanochtend had Tom plots koorts, dus toen kwam het er ook niet van.’ Hij zuchtte nog eens.
‘Koorts?’ herhaalde Raquel ongerust. ‘Is alles goed?’
‘Ja, ja... Lichte griep, gewoon. Hij belt Hannah nu, geloof ik.’ Bill klonk moe, zoals steeds vaker de laatste tijd. Als rockster had je nooit vakantie.
‘En jij?’ vroeg Raquel zacht. Als opvolger van die gedachte bekroop plotselinge bezorgdheid haar.
‘Met mij gaat het goed,’ antwoordde hij, maar het klonk als een standaard opmerking om verdere vragen te voorkomen. ‘Luister... Ik weet dat je moeder problemen schopt, maar ik móét je zien. Zeker nu met Davids gezeik. Desnoods stuur ik Saki met de auto om je te ontvoeren.’
Raquel glimlachte zelfs even. ‘Ik kom wel met de trein. Wanneer kan ik komen?’
‘Nu. Morgen. Zo snel mogelijk.’ Bills stem klonk bijna opgelucht, alsof hij verwacht had dat ze niet zou willen. Natuurlijk wilde ze! Ze had het gevoel dat alles makkelijker werd als ze bij hem was – als ze bij elkaar waren.
‘Morgen, dan. Morgenavond,’ stelde ze voor, voegde in gedachten nog een item toe aan de lijst dingen die ze met haar baas moest bespreken. ‘Ik sms je dan wel als ik de trein heb, goed?’
‘Goed.’ De glimlach keerde eindelijk terug in zijn stem. ‘Dan heb ik iets om naar uit te kijken... Morgen staan alleen maar saaie dingen aan, vergaderingen en zo. Bah.’
‘Vergaderingen?’
‘Ja, over hoe het album eruit gaat zien en over de tracklist enzovoorts,’ verklaarde hij. ‘Heel belangrijk en zo, maar ik doe liever wat anders.’
‘Kan ik me voorstellen.’ Raquel voelde hoe haar oogleden steeds zwaarder werden, zelfs al zat ze in een ongemakkelijke houding in de zetel. Haar klok gaf aan dat het inmiddels ook al over twaalven was; ruim na bedtijd. ‘Ik ga nu ophangen, oké?’ murmelde ze in de telefoon. ‘Dan val ik morgen misschien niet in de trein in slaap en eindig in Denemarken.’
‘Mee eens, anders moet ik nog langer wachten. En ik zal je voorbeeld volgen; straks val ik tijdens de vergadering in slaap en beslist Georg alles, dat lijkt me geen goed idee.’ Zijn vage poging tot humor werd wat afgezwakt door zijn vermoeide stem, maar Raquel lachte toch even en wenste hem vervolgens goedenacht. Die wens kreeg ze terug, ze fluisterden elkaar nog zachtjes “Ik houd van je” toe en beëindigden daarmee hun gesprek. Raquel sliep zodra haar hoofd het kussen raakte.
Je gebruikt de puntkomma vooral in plaats van het woordje 'en', je gebruikt de dubbele punt bij bijvoorbeeld een opsomming...En ik zal je voorbeeld volgen; straks val ik tijdens de vergadering in slaap en beslist Georg alles, dat lijkt me geen goed idee.
Bij deze zin moet dus een dubbele punt, want het is een voorbeeld (:
Ik leg het een beetje vaag uit, maar het klopt wel dacht ik
Verder weer een mooi stukje, je legt duidelijk en goed uit hoe Raquel met haar broertje omgaat en wat ze van haar moeder vindt (:
Heel goed weer, fijn dat de zelfgebakken appeltaart lekker was en fijn dat je je examens klaar hebt, want dan post je vaker xD
Ghehee, keep going!
Ik heb deze laatste 2 weken nog druk, dus ik kan wel ff afleiding gebruiken en daar is jouw verhaal meer dan geschikt voor!
Liefs!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Yay, geweldig stukje, alweer! Geen fouten gezien!
Ik heb nu echt het gevoel als bij een rollenspel, ik wil dat de persoon die dit schrijft snel die avond schrijft. Haha. Ik vind die stukjes echt zó geweldig, als ze elkaar zien. En eigenlijk wil ik nu niet beroemd zijn, want dan moet je zo hard werken. xD
Nou ja, snel verder!
Ik heb nu echt het gevoel als bij een rollenspel, ik wil dat de persoon die dit schrijft snel die avond schrijft. Haha. Ik vind die stukjes echt zó geweldig, als ze elkaar zien. En eigenlijk wil ik nu niet beroemd zijn, want dan moet je zo hard werken. xD
Nou ja, snel verder!
I got a jar of dirt, I got a jar of dirt, and guess what's inside it!
- Jack Sparrow
- Jack Sparrow
Mooi stukje
Ik kan er niets anders over zeggen want ja er stonden inderdaad geen fouten in...
Mijn examens zijn gedaan dus ik zal wee iets sneller reageren xD
X
Ik kan er niets anders over zeggen want ja er stonden inderdaad geen fouten in...
Mijn examens zijn gedaan
dus ik zal wee iets sneller reageren xD X
dream as if you'll live forever, live today as if you'll die tomorrow <3
Nou ik zit weer vol spanning te wachten op je volgende stuk!
Heb even wat muziek geluisterd van Tokio Hotel en is niet echt mijn smaak op 3 nummers na
Even uitproberen toch?
Nou ik wacht weer af
Heb even wat muziek geluisterd van Tokio Hotel en is niet echt mijn smaak op 3 nummers na
Even uitproberen toch?
Nou ik wacht weer af
Never give up the things that make you smile!!
@xILY; een puntkomma is gewoon een pauze in de zin, net als een komma, alleen dan een langere. Tenminste, zo heb ik het altijd geleerd. Ik zet mijn puntkomma's meer op gevoel dan volgens een regel, en voor mijn gevoel hoort in die zin een puntkomma. Het is ook geen voorbeeld, het is gewoon een toevoeging aan het eerste stukje van de zin. ;) Hoe dan ook, very much bedankt!
@Requiem; hehe, dank je. Beroemd zijn lijkt mij ook niets... In elk geval niet op Bills manier. Het zou best leuk zijn om als schrijfster bekend te worden, I guess. xD Dank je!
@janeke; hoe gingen je examens? ^^ En jij natuurlijk ook bedankt!
@Mara; welke drie nummers vind je leuk? Na, uitproberen kan natuurlijk nooit kwaad, maar zoals ik al zei, het is niet verplicht om Tokio Hotel leuk te vinden. Ga je niet tot iets dwingen. ;) Dank je voor het lezen!
En deze keer krijgen jullie weer een heel hoofdstuk van me in plaats van de helft. Viel Spaß!
~~
59.
Vrijdag beloofde een lange dag te worden. Niet per se qua tijd, eerder met betrekking tot de lijst dingen-te-regelen die Raquel in gedachten hield. Ze stond zelfs vroeg op om haar moeder bij het ontbijt van haar weekendplannen te vertellen, maar Elvira bleek al weg te zijn – of was ze überhaupt niet thuisgekomen? In elk geval vrolijkte het Jonathan op om met zijn zus te kunnen ontbijten en met een steek van schuldgevoel besefte Raquel dat ze hem weer een weekend zou verwaarlozen. Van Elvira verwachtte ze ook niets, dus moest hier iets gebeuren. Jonathan kon geen weekend alleen zijn en al helemaal niet ongelukkig.
Na het ontbijt bracht Raquel haar broertje naar school. Hij babbelde opgewekt over een kunstwerk dat hij aan het maken was en scheen weer helemaal zijn zorgeloze zelf. Daardoor voelde Raquel zich niet beter, integendeel zelfs; het schuldgevoel werd sterker. Ze mocht hem niet langer in de steek laten, en toch was dat precies wat ze dit weekend ging doen.
Op het schoolplein trok Jonathan haar enthousiast mee naar het bankje waar zijn vriendjes zaten: Victor en Sofie, samen met hun moeder Dagmar, die Raquel onaangenaam herinnerde aan de dood van haar vader. Een rilling gleed langs haar ruggengraat, maar op hetzelfde moment wist ze hoe ze dit weekend kon oplossen.
‘Psst!’ Vlug hield ze haar broertje tegen, voor hij bij het bankje was, en hurkte naast hem zodat ze hem recht aan kon kijken. ‘Zeg... Ik moet dit weekend naar Hamburg en mama is waarschijnlijk aan het werk.’ Zijn gezichtje versomberde meteen, de glans doofde in zijn ogen, maar Raquel liet zich niet afleiden. ‘Het spijt me vreselijk, schatje, maar het kan nu even niet anders. Hierna wordt het beter, ik beloof het.’
Haar broertje keek haar treurig aan. ‘Maar ben ik dan weer alleen?’
‘Wel...’ Raquel wierp een blik op het bankje. ‘Ik wilde eigenlijk aan Dagmar vragen of je dit weekend bij Victor en Sofie mag logeren. Is dat goed?’
‘Mag dat van mama?’ Jonathan zette grote ogen op; zijn gezicht werd al wat lichter, gelukkig.
‘Vast wel. Ik zal met haar gaan praten, goed? Zullen we het dan nu aan Dagmar vragen?’ stelde zijn zus voor en stak haar hand naar hem uit. Jonathan huppelde niet meer, maar het logeeridee scheen hem toch wel te bevallen. Onder andere omstandigheden had hij zeker een gat in de lucht gesprongen; nu voelde hij waarschijnlijk nog grotendeels de teleurstelling die Raquels mededeling bij hem had opgeroepen.
Gelukkig had Dagmar geen bezwaar tegen het plan en ook haar kinderen leken enthousiast. Dat was een zorg minder op Raquels lijstje. Ze bedankte de vrouw uitvoerig en beloofde Jonathan dat ze ’s middags thuis zou zijn om hem te helpen inpakken. Op die manier moest ze vandaag vrij nemen, maar dat was ze sowieso al van plan.
Afgesproken werd uiteindelijk dat Jonathan tot maandag bij Victor en Sofie zou blijven, Dagmar bracht hem dan naar school en ’s middags haalde Raquel hem weer op.
Met die geruststelling nam het meisje de bus terug naar Berlijn. Het tweede punt op haar lijstje was aan de beurt: het gesprek met haar baas in het restaurant. Ze vond hem zoals altijd in de keuken, vroeg of hij even tijd had en legde hem vervolgens haar probleem voor.
‘Mijn moeder werkt hele dagen, soms van acht tot negen, en er is dan niemand om op mijn broertje te passen. Hij is nog geen tien, ik kan hem niet zomaar alleen thuis laten. En mijn vader leeft niet meer.’
‘Dus je wilt eigenlijk van je avonddienst af,’ vatte meneer Rossini haar bedoeling samen.
‘Als ik bijvoorbeeld van twaalf tot zes of van één tot zeven kon werken, zou dat al heel wat schelen,’ antwoordde Raquel schouderophalend.
‘Ook in je salaris.’
‘Dat maakt niet uit.’
‘In dat geval...’ De man glimlachte. ‘Van één tot zeven, dan.’
Hij was de kwaadste niet, een vrij traditionele Italiaan wiens ouders naar Berlijn waren geëmigreerd. Raquel bedankte ook hem uitvoerig, nam vervolgens tot en met maandag vrij en stapte op de volgende bus. Punt drie op haar lijst: Elvira.
Door al dat geheen-en-weer, geregel en gepraat kwam ze niet aan piekeren toe en dat was ook goed zo. Ze had nog genoeg om over te piekeren, maar ze kwam er geen stap mee vooruit. Het werkte waarschijnlijk beter om af te wachten welke richting de zaken insloegen en daarop te reageren, dan om de dingen te willen sturen. David was de stuurman; zij was enkel matroos. Maar wie zou er uiteindelijk de kapiteinspet dragen?
Elvira’s kantoor lag niet ver van de dierentuin. Raquel wandelde eerst een stukje door de vertrouwde straten, voor ze het advocatenbureau betrad en bij de receptie de weg naar de juiste kamer vroeg. De receptioniste scheen verbaasd door haar verschijning, maar gaf beleefd antwoord en even later stond Raquel voor een donkerhouten deur met een bordje “E. Rodriguez”.
Ze haalde diep adem en klopte aan.
‘Binnen,’ klonk er onmiddellijk. Hier lette Elvira blijkbaar wel op haar omgeving, dacht Raquel en schrok van haar eigen venijnige gedachte. Toen ging ze naar binnen.
Ze was nog niet eerder in haar moeders kantoor geweest, ook niet in de tijd dat Elvira niet door haar werk werd opgeslurpt. De kamer zag er nogal bewoond uit, meer Elvira’s thuis dan bij haar kinderen. Verschillende colbertjes hingen aan de kapstok, papieren lagen over het bureau verspreid. Een dozijn koffiebekers deed dienst als presse-papier en een enorme kast domineerde de achterwand.
Elvira zat aan het bureau achter haar laptop, koffiebeker nummer dertien binnen handbereik. Bij het zien van haar dochter trokken haar wenkbrauwen geërgerd samen boven haar ogen. ‘Wat doe jij hier? Ik heb nu geen tijd, ik ben aan het werk.’
‘Prima,’ antwoordde Raquel, iets heftiger dan ze van zichzelf verwacht had. ‘Ik heb toch maar twee mededelingen. Eén, Jonathan logeert dit weekend bij Victor en Sofie, en twee, ik ben dit weekend bij Bill in Hamburg. Tot maandag, tenzij je weer tot middernacht aan je laptop blijft vastgeplakt.’
Ze draaide zich om, terug naar de deur en klaar om weg te gaan, maar Elvira herstelde zich sneller van haar verbazing dan verwacht – instinct van een advocate. ‘Niet zo vlug, jongedame! Denk je niet dat ik hier ook nog iets in te zeggen heb?’
‘Ik dacht eigenlijk niet dat het je iets kon schelen,’ zei Raquel koeltjes. Dit was niet het moment om ruzie te maken, maar ze kon zich niet inhouden. Zien hoe haar moeder hier een nest gebouwd had maakte haar woedend, zeker met het beeld van Jonathans teleurgestelde gezichtje nog op haar netvlies. ‘En als advocate zou je toch moeten weten dat achttienjarigen volgens de wet verantwoordelijk zijn voor hun eigen beslissingen. Ik bén achttien, weet je nog?’
‘Goed, als je zo graag verantwoordelijk wil zijn, waarom word je dan ook niet meteen zelfstandig?’ snauwde Elvira terug.
‘Oh, gooi je me nu het huis uit?’ Raquel verhief haar stem, plots wist ze hoe ze deze discussie kon winnen. ‘En wie moet er dan voor Jonathan zorgen? Want jij doet het niet.’
Met die woorden verliet ze het kantoor. Adrenaline voerde haar hartslag op tot ze het kon voelen bonken tegen haar ribben. Woede, teleurstelling en schok streden om voorrang in haar binnenste. Ze had geweten dat er ooit iets zou exploderen, dit was maar een voorproefje vergeleken met de storm die er aankwam. Elvira wist nog niet eens iets van de foto’s...
Volledig van de kaart stapte ze in de bus en plofte achterin op een zitplaats. Zuchtend legde ze haar hoofd tegen de rugsteun. Punt drie van haar lijstje afgewerkt. Wat was punt vier? Ze kon het zich niet herinneren. Ze wílde het zich ook niet herinneren. Voor vandaag had ze wel genoeg geregeld, gepraat en geruzied. Het was tijd om thuis een grote beker thee te zetten en zulke harde muziek te draaien dat ze haar gedachten niet meer kon haren, net zolang tot Jonathan thuiskwam. En als hij eenmaal naar Dagmar was, nam zij de trein naar Hamburg.
Ja, dacht Raquel, zo ga ik het doen – en hopelijk komt dan mijn hart tot rust.
Half vier en Bill begon alweer uitgebreid te gapen, zelfs al had hij tot elf uur geslapen en moest door Gustav uit bed gesleept worden om de vergadering niet te missen. Op zich was het een hele succesvolle vergadering. Ze hadden eindelijk van alles vastgelegd waar eerst alleen nog vage ideeën over waren. Alleen had Bill er na een uur of twee wel weer genoeg van; hij was misschien een kletskous, maar vergaderingen vond hij helemaal niets.
Net op het moment dat hij zijn mond opendeed om een pauze in te lassen, piepte zijn gsm in zijn broekzak. Onmiddellijk klaarde zijn gezicht op: Raquel? Het sms’je kwam inderdaad van haar: Zit in de trein, volgend station is Hamburg. Ik ben toch in slaap gevallen, maar niet tot in Denemarken ;) Liefs.
‘Wat zit jij te grijnzen?’ Georg keek om toen hij het getik van Bills nagels op de iPhone hoorde. ‘Oh. Raquel?’
‘Jep,’ knikte de zanger, zonder op te kijken van zijn antwoord. ‘Ze is er zo.’
‘Pardon?’ Nu draaide ook David zijn hoofd naar hem toe. ‘Dat heb ik verkeerd verstaan, hoop ik?’
‘Nee,’ zei Bill quasi-onschuldig. ‘Oh, heb ik dat niet gezegd? Tjonge, dat is nou stom van me. Raquel is dit weekend hier.’
Hij keek David uitdagend aan, zijn ogen glinsterden bijna pesterig. Tom gniffelde aan zijn rechterkant; de oudere tweelingbroer was nog steeds wat koortsig, maar had natuurlijk luidkeels geweigerd om op zijn kamer te blijven terwijl de rest vergaderde. Als Hannah die vrijdagavond niet naar een familiefeest had gemoeten, had ze in dezelfde trein gezeten als Raquel. Dat was een domper op zijn humeur, maar dat zijn “schoonzus” kwam vrolijkte hem dan weer een beetje op en David zien grimassen was natuurlijk altijd leuk.
De manager was duidelijk not amused. Hij beantwoordde Bills geveinsde onschuld met een hoofdschuddende zucht en zei: ‘Wel, als ze dan toch komt, kunnen we meteen met haar doornemen wat we aan dat fotoakkefietje gaan doen.’
‘Laat dat maar aan mij over,’ antwoordde Bill gladjes en schoof zijn iPhone terug in zijn broekzak.
‘Dat denk ik niet,’ zei David zuinig. Georg en Gustav grinnikten even, maar dat kwam hen op identieke dodelijke blikken van de tweeling te staan. Neutraal blijven was niet makkelijk onder deze omstandigheden; Chantal hield zich ook het liefst buiten het constante gekibbel en verschanste zich dan met de G’s in Gustavs kamer – de meest opgeruimde – maar soms werden ze er door één van beide partijen toch bij betrokken en het neutraal willen zijn werd hen niet in dank afgenomen.
Chantal zelf leed nauwelijks onder de uitgelekte foto’s. David had iets gemompeld over “niet haar schuld” en haar oude alibi zou in de officiële persuitleg weer worden opgeduikeld: zij was het nichtje van Gustav. Bij haar inauguratie als vijfde bandlid zouden ze het als grap afdoen: ha-ha, fooled you! Geen reden tot hysterie.
Bij Raquel en Hannah lag het natuurlijk anders. Zij kregen van David wél de schuld; zij hadden er eigenlijk helemaal niet bij moeten zijn, als ze gewoon gedaan hadden wat David wilde. In principe kregen ze nu helemaal geen keus, of de keuze moest tussen liegen en het uitmaken zijn, maar de tweeling deed lastig en daardoor werd het opstellen van een waterdicht verhaal niet makkelijker.
Chantal wist niet zeker aan wiens kant ze nu eigenlijk stond. Ze kon zowel Bill als David begrijpen, maar wilde geen van beiden voor het hoofd stoten door dat te zeggen. En ergens binnenin haar kriebelde een oncomfortabel gevoel met een heel zacht stemmetje en dat hele zachte stemmetje fluisterde: Dit zou wel eens het einde van de relatie kunnen worden... Dit is je kans! Chantal haatte het stemmetje. Chantal haatte het om in de spiegel te kijken en te beseffen dat ze het kon accepteren zoveel ze wilde, de jaloezie zou pas verdwijnen als haar gevoelens voor Bill verdwenen.
En die waren nog springlevend.
Ze slaakte zo’n diepe zucht dat alle blikken haar kant opgingen. Een beetje opgelaten kuchte ze en verzon snel een reden voor haar zucht: ‘Ik ben nogal moe. Kunnen we niet even pauze houden?’
‘Ja, dat kan,’ knikte David, wierp de tweeling nog een geërgerde blik toe en begon zijn papieren te verzamelen. ‘We zijn hier nu toch wel zo’n beetje klaar.’
‘Eindelijk!’ Bill sprong onstuimig overeind en wapperde met zijn armen alsof hij vogels probeerde weg te jagen. ‘Ik werd al bang dat ik voor altijd aan die stoel vastgeplakt zou blijven!’
‘Iets minder drama mag ook wel, Bill!’ riep David hem nog na, maar de zanger was de kamer al uit, Tom op zijn hielen. Ze hadden allebei hun spullen demonstratief op tafel laten liggen; de verstandhouding met hun manager had nog nooit zo’n dieptepunt gekend als nu.
@Requiem; hehe, dank je. Beroemd zijn lijkt mij ook niets... In elk geval niet op Bills manier. Het zou best leuk zijn om als schrijfster bekend te worden, I guess. xD Dank je!
@janeke; hoe gingen je examens? ^^ En jij natuurlijk ook bedankt!
@Mara; welke drie nummers vind je leuk? Na, uitproberen kan natuurlijk nooit kwaad, maar zoals ik al zei, het is niet verplicht om Tokio Hotel leuk te vinden. Ga je niet tot iets dwingen. ;) Dank je voor het lezen!
En deze keer krijgen jullie weer een heel hoofdstuk van me in plaats van de helft. Viel Spaß!
~~
59.
Vrijdag beloofde een lange dag te worden. Niet per se qua tijd, eerder met betrekking tot de lijst dingen-te-regelen die Raquel in gedachten hield. Ze stond zelfs vroeg op om haar moeder bij het ontbijt van haar weekendplannen te vertellen, maar Elvira bleek al weg te zijn – of was ze überhaupt niet thuisgekomen? In elk geval vrolijkte het Jonathan op om met zijn zus te kunnen ontbijten en met een steek van schuldgevoel besefte Raquel dat ze hem weer een weekend zou verwaarlozen. Van Elvira verwachtte ze ook niets, dus moest hier iets gebeuren. Jonathan kon geen weekend alleen zijn en al helemaal niet ongelukkig.
Na het ontbijt bracht Raquel haar broertje naar school. Hij babbelde opgewekt over een kunstwerk dat hij aan het maken was en scheen weer helemaal zijn zorgeloze zelf. Daardoor voelde Raquel zich niet beter, integendeel zelfs; het schuldgevoel werd sterker. Ze mocht hem niet langer in de steek laten, en toch was dat precies wat ze dit weekend ging doen.
Op het schoolplein trok Jonathan haar enthousiast mee naar het bankje waar zijn vriendjes zaten: Victor en Sofie, samen met hun moeder Dagmar, die Raquel onaangenaam herinnerde aan de dood van haar vader. Een rilling gleed langs haar ruggengraat, maar op hetzelfde moment wist ze hoe ze dit weekend kon oplossen.
‘Psst!’ Vlug hield ze haar broertje tegen, voor hij bij het bankje was, en hurkte naast hem zodat ze hem recht aan kon kijken. ‘Zeg... Ik moet dit weekend naar Hamburg en mama is waarschijnlijk aan het werk.’ Zijn gezichtje versomberde meteen, de glans doofde in zijn ogen, maar Raquel liet zich niet afleiden. ‘Het spijt me vreselijk, schatje, maar het kan nu even niet anders. Hierna wordt het beter, ik beloof het.’
Haar broertje keek haar treurig aan. ‘Maar ben ik dan weer alleen?’
‘Wel...’ Raquel wierp een blik op het bankje. ‘Ik wilde eigenlijk aan Dagmar vragen of je dit weekend bij Victor en Sofie mag logeren. Is dat goed?’
‘Mag dat van mama?’ Jonathan zette grote ogen op; zijn gezicht werd al wat lichter, gelukkig.
‘Vast wel. Ik zal met haar gaan praten, goed? Zullen we het dan nu aan Dagmar vragen?’ stelde zijn zus voor en stak haar hand naar hem uit. Jonathan huppelde niet meer, maar het logeeridee scheen hem toch wel te bevallen. Onder andere omstandigheden had hij zeker een gat in de lucht gesprongen; nu voelde hij waarschijnlijk nog grotendeels de teleurstelling die Raquels mededeling bij hem had opgeroepen.
Gelukkig had Dagmar geen bezwaar tegen het plan en ook haar kinderen leken enthousiast. Dat was een zorg minder op Raquels lijstje. Ze bedankte de vrouw uitvoerig en beloofde Jonathan dat ze ’s middags thuis zou zijn om hem te helpen inpakken. Op die manier moest ze vandaag vrij nemen, maar dat was ze sowieso al van plan.
Afgesproken werd uiteindelijk dat Jonathan tot maandag bij Victor en Sofie zou blijven, Dagmar bracht hem dan naar school en ’s middags haalde Raquel hem weer op.
Met die geruststelling nam het meisje de bus terug naar Berlijn. Het tweede punt op haar lijstje was aan de beurt: het gesprek met haar baas in het restaurant. Ze vond hem zoals altijd in de keuken, vroeg of hij even tijd had en legde hem vervolgens haar probleem voor.
‘Mijn moeder werkt hele dagen, soms van acht tot negen, en er is dan niemand om op mijn broertje te passen. Hij is nog geen tien, ik kan hem niet zomaar alleen thuis laten. En mijn vader leeft niet meer.’
‘Dus je wilt eigenlijk van je avonddienst af,’ vatte meneer Rossini haar bedoeling samen.
‘Als ik bijvoorbeeld van twaalf tot zes of van één tot zeven kon werken, zou dat al heel wat schelen,’ antwoordde Raquel schouderophalend.
‘Ook in je salaris.’
‘Dat maakt niet uit.’
‘In dat geval...’ De man glimlachte. ‘Van één tot zeven, dan.’
Hij was de kwaadste niet, een vrij traditionele Italiaan wiens ouders naar Berlijn waren geëmigreerd. Raquel bedankte ook hem uitvoerig, nam vervolgens tot en met maandag vrij en stapte op de volgende bus. Punt drie op haar lijst: Elvira.
Door al dat geheen-en-weer, geregel en gepraat kwam ze niet aan piekeren toe en dat was ook goed zo. Ze had nog genoeg om over te piekeren, maar ze kwam er geen stap mee vooruit. Het werkte waarschijnlijk beter om af te wachten welke richting de zaken insloegen en daarop te reageren, dan om de dingen te willen sturen. David was de stuurman; zij was enkel matroos. Maar wie zou er uiteindelijk de kapiteinspet dragen?
Elvira’s kantoor lag niet ver van de dierentuin. Raquel wandelde eerst een stukje door de vertrouwde straten, voor ze het advocatenbureau betrad en bij de receptie de weg naar de juiste kamer vroeg. De receptioniste scheen verbaasd door haar verschijning, maar gaf beleefd antwoord en even later stond Raquel voor een donkerhouten deur met een bordje “E. Rodriguez”.
Ze haalde diep adem en klopte aan.
‘Binnen,’ klonk er onmiddellijk. Hier lette Elvira blijkbaar wel op haar omgeving, dacht Raquel en schrok van haar eigen venijnige gedachte. Toen ging ze naar binnen.
Ze was nog niet eerder in haar moeders kantoor geweest, ook niet in de tijd dat Elvira niet door haar werk werd opgeslurpt. De kamer zag er nogal bewoond uit, meer Elvira’s thuis dan bij haar kinderen. Verschillende colbertjes hingen aan de kapstok, papieren lagen over het bureau verspreid. Een dozijn koffiebekers deed dienst als presse-papier en een enorme kast domineerde de achterwand.
Elvira zat aan het bureau achter haar laptop, koffiebeker nummer dertien binnen handbereik. Bij het zien van haar dochter trokken haar wenkbrauwen geërgerd samen boven haar ogen. ‘Wat doe jij hier? Ik heb nu geen tijd, ik ben aan het werk.’
‘Prima,’ antwoordde Raquel, iets heftiger dan ze van zichzelf verwacht had. ‘Ik heb toch maar twee mededelingen. Eén, Jonathan logeert dit weekend bij Victor en Sofie, en twee, ik ben dit weekend bij Bill in Hamburg. Tot maandag, tenzij je weer tot middernacht aan je laptop blijft vastgeplakt.’
Ze draaide zich om, terug naar de deur en klaar om weg te gaan, maar Elvira herstelde zich sneller van haar verbazing dan verwacht – instinct van een advocate. ‘Niet zo vlug, jongedame! Denk je niet dat ik hier ook nog iets in te zeggen heb?’
‘Ik dacht eigenlijk niet dat het je iets kon schelen,’ zei Raquel koeltjes. Dit was niet het moment om ruzie te maken, maar ze kon zich niet inhouden. Zien hoe haar moeder hier een nest gebouwd had maakte haar woedend, zeker met het beeld van Jonathans teleurgestelde gezichtje nog op haar netvlies. ‘En als advocate zou je toch moeten weten dat achttienjarigen volgens de wet verantwoordelijk zijn voor hun eigen beslissingen. Ik bén achttien, weet je nog?’
‘Goed, als je zo graag verantwoordelijk wil zijn, waarom word je dan ook niet meteen zelfstandig?’ snauwde Elvira terug.
‘Oh, gooi je me nu het huis uit?’ Raquel verhief haar stem, plots wist ze hoe ze deze discussie kon winnen. ‘En wie moet er dan voor Jonathan zorgen? Want jij doet het niet.’
Met die woorden verliet ze het kantoor. Adrenaline voerde haar hartslag op tot ze het kon voelen bonken tegen haar ribben. Woede, teleurstelling en schok streden om voorrang in haar binnenste. Ze had geweten dat er ooit iets zou exploderen, dit was maar een voorproefje vergeleken met de storm die er aankwam. Elvira wist nog niet eens iets van de foto’s...
Volledig van de kaart stapte ze in de bus en plofte achterin op een zitplaats. Zuchtend legde ze haar hoofd tegen de rugsteun. Punt drie van haar lijstje afgewerkt. Wat was punt vier? Ze kon het zich niet herinneren. Ze wílde het zich ook niet herinneren. Voor vandaag had ze wel genoeg geregeld, gepraat en geruzied. Het was tijd om thuis een grote beker thee te zetten en zulke harde muziek te draaien dat ze haar gedachten niet meer kon haren, net zolang tot Jonathan thuiskwam. En als hij eenmaal naar Dagmar was, nam zij de trein naar Hamburg.
Ja, dacht Raquel, zo ga ik het doen – en hopelijk komt dan mijn hart tot rust.
Half vier en Bill begon alweer uitgebreid te gapen, zelfs al had hij tot elf uur geslapen en moest door Gustav uit bed gesleept worden om de vergadering niet te missen. Op zich was het een hele succesvolle vergadering. Ze hadden eindelijk van alles vastgelegd waar eerst alleen nog vage ideeën over waren. Alleen had Bill er na een uur of twee wel weer genoeg van; hij was misschien een kletskous, maar vergaderingen vond hij helemaal niets.
Net op het moment dat hij zijn mond opendeed om een pauze in te lassen, piepte zijn gsm in zijn broekzak. Onmiddellijk klaarde zijn gezicht op: Raquel? Het sms’je kwam inderdaad van haar: Zit in de trein, volgend station is Hamburg. Ik ben toch in slaap gevallen, maar niet tot in Denemarken ;) Liefs.
‘Wat zit jij te grijnzen?’ Georg keek om toen hij het getik van Bills nagels op de iPhone hoorde. ‘Oh. Raquel?’
‘Jep,’ knikte de zanger, zonder op te kijken van zijn antwoord. ‘Ze is er zo.’
‘Pardon?’ Nu draaide ook David zijn hoofd naar hem toe. ‘Dat heb ik verkeerd verstaan, hoop ik?’
‘Nee,’ zei Bill quasi-onschuldig. ‘Oh, heb ik dat niet gezegd? Tjonge, dat is nou stom van me. Raquel is dit weekend hier.’
Hij keek David uitdagend aan, zijn ogen glinsterden bijna pesterig. Tom gniffelde aan zijn rechterkant; de oudere tweelingbroer was nog steeds wat koortsig, maar had natuurlijk luidkeels geweigerd om op zijn kamer te blijven terwijl de rest vergaderde. Als Hannah die vrijdagavond niet naar een familiefeest had gemoeten, had ze in dezelfde trein gezeten als Raquel. Dat was een domper op zijn humeur, maar dat zijn “schoonzus” kwam vrolijkte hem dan weer een beetje op en David zien grimassen was natuurlijk altijd leuk.
De manager was duidelijk not amused. Hij beantwoordde Bills geveinsde onschuld met een hoofdschuddende zucht en zei: ‘Wel, als ze dan toch komt, kunnen we meteen met haar doornemen wat we aan dat fotoakkefietje gaan doen.’
‘Laat dat maar aan mij over,’ antwoordde Bill gladjes en schoof zijn iPhone terug in zijn broekzak.
‘Dat denk ik niet,’ zei David zuinig. Georg en Gustav grinnikten even, maar dat kwam hen op identieke dodelijke blikken van de tweeling te staan. Neutraal blijven was niet makkelijk onder deze omstandigheden; Chantal hield zich ook het liefst buiten het constante gekibbel en verschanste zich dan met de G’s in Gustavs kamer – de meest opgeruimde – maar soms werden ze er door één van beide partijen toch bij betrokken en het neutraal willen zijn werd hen niet in dank afgenomen.
Chantal zelf leed nauwelijks onder de uitgelekte foto’s. David had iets gemompeld over “niet haar schuld” en haar oude alibi zou in de officiële persuitleg weer worden opgeduikeld: zij was het nichtje van Gustav. Bij haar inauguratie als vijfde bandlid zouden ze het als grap afdoen: ha-ha, fooled you! Geen reden tot hysterie.
Bij Raquel en Hannah lag het natuurlijk anders. Zij kregen van David wél de schuld; zij hadden er eigenlijk helemaal niet bij moeten zijn, als ze gewoon gedaan hadden wat David wilde. In principe kregen ze nu helemaal geen keus, of de keuze moest tussen liegen en het uitmaken zijn, maar de tweeling deed lastig en daardoor werd het opstellen van een waterdicht verhaal niet makkelijker.
Chantal wist niet zeker aan wiens kant ze nu eigenlijk stond. Ze kon zowel Bill als David begrijpen, maar wilde geen van beiden voor het hoofd stoten door dat te zeggen. En ergens binnenin haar kriebelde een oncomfortabel gevoel met een heel zacht stemmetje en dat hele zachte stemmetje fluisterde: Dit zou wel eens het einde van de relatie kunnen worden... Dit is je kans! Chantal haatte het stemmetje. Chantal haatte het om in de spiegel te kijken en te beseffen dat ze het kon accepteren zoveel ze wilde, de jaloezie zou pas verdwijnen als haar gevoelens voor Bill verdwenen.
En die waren nog springlevend.
Ze slaakte zo’n diepe zucht dat alle blikken haar kant opgingen. Een beetje opgelaten kuchte ze en verzon snel een reden voor haar zucht: ‘Ik ben nogal moe. Kunnen we niet even pauze houden?’
‘Ja, dat kan,’ knikte David, wierp de tweeling nog een geërgerde blik toe en begon zijn papieren te verzamelen. ‘We zijn hier nu toch wel zo’n beetje klaar.’
‘Eindelijk!’ Bill sprong onstuimig overeind en wapperde met zijn armen alsof hij vogels probeerde weg te jagen. ‘Ik werd al bang dat ik voor altijd aan die stoel vastgeplakt zou blijven!’
‘Iets minder drama mag ook wel, Bill!’ riep David hem nog na, maar de zanger was de kamer al uit, Tom op zijn hielen. Ze hadden allebei hun spullen demonstratief op tafel laten liggen; de verstandhouding met hun manager had nog nooit zo’n dieptepunt gekend als nu.
Laatst gewijzigd door Melian op 03 jul 2011 11:05, 1 keer totaal gewijzigd.
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
Al een paar keer niet gereageerd, maar niet omdat ik het niet las ! o.O
Ik heb gewoon niets aan te merken en wil jou topic niet vervuilen met mijn nutteloze berichtjes dat ik meer wil, haha. Nouja, dit is toch een nutteloos bericht geworden (nog steeds niets aan te merken, ook hier niet ;D), maar even dat je weet dat ik nog steeds lees !
Ik heb gewoon niets aan te merken en wil jou topic niet vervuilen met mijn nutteloze berichtjes dat ik meer wil, haha. Nouja, dit is toch een nutteloos bericht geworden (nog steeds niets aan te merken, ook hier niet ;D), maar even dat je weet dat ik nog steeds lees !
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
Nou wordt vast wel weer spannend! Ben benieuwd van Bill van plan is!
De nummers die ik goed vind zijn Automatic, Don't Jump en Ready, Set, Go. Voor de rest heb ik nog niet echt geluisterd naar de tekst
Ik kijk weer uit naar het volgende stuk!
De nummers die ik goed vind zijn Automatic, Don't Jump en Ready, Set, Go. Voor de rest heb ik nog niet echt geluisterd naar de tekst
Ik kijk weer uit naar het volgende stuk!
Never give up the things that make you smile!!
Mooi stukje
Hopelijk wordt Raquel niet echt buiten gesmeten door haar moeder...
Jha mijn examens zijn gegaan... Maar niet zuper goed. Ik hoop dat mijn uitslag goed is.
Vlug weer?
Hopelijk wordt Raquel niet echt buiten gesmeten door haar moeder...
Jha mijn examens zijn gegaan... Maar niet zuper goed. Ik hoop dat mijn uitslag goed is.
Vlug weer?
dream as if you'll live forever, live today as if you'll die tomorrow <3
Ahum. *kucht zacht*
Beter ga je even heeeeel snel een nieuw stukje posten, Melian!
Ik zit middenin mijn toetsweek en ik heb goede afleiding nodig!
Dus ik wacht met smart, met heeeeel veel smart op een nieuw fantastisch stukje Zwarte Tranen! (:
Snel verder, alsjeblieeeeft?
Beter ga je even heeeeel snel een nieuw stukje posten, Melian!
Ik zit middenin mijn toetsweek en ik heb goede afleiding nodig!
Dus ik wacht met smart, met heeeeel veel smart op een nieuw fantastisch stukje Zwarte Tranen! (:
Snel verder, alsjeblieeeeft?
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Oh my, ik ben dom. Ik was ervan overtuigd dat ik niets meer op voorraad had en daarom niet kon posten, maar dat had ik dus mis. Sorry voor de zes dagen wachttijd, ik ben een warhoofd. xD
@Babette: een berichtje om te laten weten dat je het leest is nooit een nutteloos berichtje. ;) Dus maak je geen zorgen, ik ben blij met elke melding!
@Mara: oeh, Ready Set Go! Daar kan ik eindeloos naar luisteren, hehe. xD Bedankt voor je reactie!
@janeke: heb je nu de uitslag al? Ik hoop voor je dat het meevalt! :) Hier heb je in elk geval iets te lezen.
@Dropje: welkom en bedankt! ^^
@xILY: afleiding tijdens de toetsweek? Dat is toch eigenlijk niet handig. xD Maar alsjeblieft, een heel hoofdstuk Zwarte Tranen. ;)
Drama, drama...
~~
60.
Een kleine twintig minuten later, toen Bill op het punt stond een gat in het keukenplafond te springen van ongeduld, ging de bel. Raquel, natuurlijk. De zanger ging opendoen; op die manier duurde het weer bijna tien minuten voor ze de keuken bereikte. Daar zat iedereen rond de tafel, bekers thee of koffie in de hand en een schaal koekjes in alle soorten en maten in het midden.
Raquel maakte vlug een rondje, kreeg van iedereen een knuffel en van Tom een zoen op haar wang. Op haar beurt haalde ze iets uit haar jaszak: een usb-stick met een plakplaatje van Iejoor erop. ‘Van Hannah.’ Tom pakte het aan alsof het van puur goud gemaakt was en liet het met een gelukzalig gezicht in zijn enorme broekzak glijden.
Bij David, twee stoelen verder, bleef Raquel een beetje schutterig staan en mompelde: ‘Eh... Hoi, David.’
Het klonk als een vraag. De manager knikte haar toe, een vaag beleefd lachje op zijn lippen. Hij had niets tegen Raquel persoonlijk, maar haar positie als Bills vriendin maakte hem afstandelijk. Zeker met dat gedoe over de foto’s. Hij kon het simpelweg niet goedkeuren dat ze hier nu was.
Uiteindelijk zat Raquel tussen de tweelingbroers in met een beker thee die Gustav voor haar had ingeschonken. Bill had zijn arm om haar middel gelegd; ze voelde zijn warmte door de stof van haar blauw-wit gestreepte truitje heen en warmde zelf ook weer een beetje op. Ondanks David die hen steeds afkeurende blikken toewierp, was dit een oase van rust vergeleken met de gedachtespaghetti van thuis.
De oase duurde echter niet langer dan tot Georgs vierde koekje. Chantal porde hem in zijn zij en grijnsde: ‘Zou je die nu wel opeten? Wat zou Joëlle daarvan zeggen?’
‘Wat niet weet, wat niet deert,’ antwoordde Georg en schoof het koekje tevreden grijnzend in zijn mond.
Chantal trok een geschokt gezicht, sloeg een hand voor haar mond en riep: ‘Oh, ga jij zó met je vriendinnen om? Welke andere dingen houd je voor haar geheim, hm?’
De bassist lachte, maar kwam niet aan antwoorden toe. Chantals opmerking had Davids aandacht getrokken, hij boog zich over tafel en vroeg fronsend: ‘Vriendin? Wat mis ik hier?’
‘Je mist wel veel, hè?’ zei Bill sarcastisch. David negeerde hem echter, bleef Georg aankijken.
Die haalde zijn schouders op. ‘Ehm... Joëlle en ik zijn sinds vorige week een stel.’
‘Maar hij dacht alvast dat hij het geheim moest houden, dus heeft hij braaf niets gezegd,’ gooide Bill er een volgende cynische opmerking tussendoor.
Deze keer reageerde David wél. ‘Wat een onzin!’ zei hij bijna verontwaardigd. ‘Ik zal Mo zeggen dat hij daar even een opmerking over moet maken, Georg. Noem beter geen namen, maar je hoeft het niet stil te houden. Gefeliciteerd, jongen.’
Georg knipperde even verbaasd met zijn ogen; toen explodeerde de oase. De tweeling schoot tegelijkertijd overeind en brulde: ‘WAT?! HIJ WEL EN WIJ NIET?’ Tom, koortsig en al, was vervolgens meteen buiten adem, maar Bill schreeuwde hard genoeg voor twee: ‘GODVERDOMME, DAVID! Met wat voor maten meet jij?! Georg mag blij en gelukkig de familieman uithangen en wij zijn voor de rest van ons leven single?!’
‘Kijk niet naar mij, man,’ mompelde Georg en hief zijn handen op, alsof hij het verkeer tegen moest houden. ‘Niet mijn idee.’
‘Kop dicht!’ beet Bill hem toe, zo venijnig dat zelfs David ineenkromp, en priemde een vinger naar de manager. ‘Leg. Uit. Nu.’
‘Het is heel simpel,’ zei David schouderophalend, wierp toen een blik op het bleke gezicht van de oudste Kaulitz en voegde eraan toe: ‘Ga in godsnaam zitten, Tom, je bent ziek!’
‘Ziek van jou,’ bromde Tom en strompelde naar de keukendeur. Bill stond even in tweestrijd, verder tegen David schreeuwen of zijn broer helpen, en koos toen voor het tweede. Met een laatste “We zijn hier nog niet klaar!” ging hij achter Tom aan.
In de keuken viel een geladen stilte. Georg, nog steeds geschrokken en geschokt door Bills uitbarsting, blies zijn adem uit en liet een zachte “Pfoeh” horen. Chantal leek verbijsterd dat haar kleine plagerijtje zoiets veroorzaakt had en staarde met grote ogen in haar theekopje. Gustav en David schraapten tegelijkertijd ongemakkelijk hun keel. Toen werd het helemaal stil.
Raquel liet zich langzaam achterover in haar stoel zakken. Haar middel, waar eerst Bills arm had gelegen, voelde plotseling koud. In haar hoofd vormde de spaghetti steeds andere knopen; de gedachten haakten zo in elkaar dat ze überhaupt niet meer wist waar wat begon. En waar zou het eindigen?
Tenslotte werd de stilte haar te zwaar en ze pikte de eerste de beste spaghettisliert uit de janboel om hardop uit te spreken. ‘Wie is Mo?’
De andere vier schrokken op en kuchten, nog steeds enigszins van de kaart. Gustav gaf antwoord: ‘Onze vaste interviewer bij de BRAVO. Hij kent ons al vanaf het begin. Eerste reacties op roddels en geruchten krijgt hij altijd, we weten dat hij onze woorden niet zal verdraaien. Als het verhaal rond is, gaan we naar hem.’
‘Ah.’ Raquel knikte en wist vervolgens niet meer wat ze moest zeggen. Ze voelde zich plots verschrikkelijk slecht op haar gemak, alsof Davids beschuldigende blikken hadden afgegeven in haar binnenste. Als zij niet... Dan zou dit niet... Maar ze had wél... En nu... En nu...
En nu?
Bill kwam terug. Hij knalde de keukendeur achter zich dicht, zette zijn handen op tafel en boog zich naar David toe. ‘Leg uit. Nu.’ Zijn stem was ijs- en ijskoud.
‘Er is een wezenlijk verschil tussen jou en Georg,’ begon de manager.
‘Hij praat niet terug?’ snoof Bill en negeerde de bassist, die ineenkromp en een protesterend geluid maakte.
‘Bill, als je wilt dat ik het uitleg, dan moet je je mond houden!’ Hoewel ook David licht geïntimideerd leek door Bills ziedende woede (extra angstaanjagend door de pikzwarte make-up en het woeste kapsel), slaagde hij er toch in streng te klinken. ‘Jij en Tom staan altijd in de spotlights, wat jullie ook doen. Jullie zijn de gangmakers en, hoe sneu het ook klinkt voor jullie bandleden, het meest populair. Jullie zijn de tweeling waar iedereen het vriendinnetje van wil zijn. Georg en Gustav zijn de broerfiguren waar ze blij voor zijn als die iemand gevonden hebben. Voor het merendeel van jullie fans in elk geval.’
‘Waarom mensen met òns iets zouden willen is me een raadsel. Je hebt er toch niks aan, want het mag niet.’ Snijdende ironie. Raquel herkende Bill nauwelijks meer; ze had hem zien ruziemaken toen David de geheimhouding instelde en toen al gedacht dat hij angstaanjagend kwaad kon zijn, maar dat was haast een vriendelijke glimlach vergeleken met het gezicht dat hij nu trok.
Raquel geloofde dat ze haat in zijn ogen zag.
Waarschijnlijk was ze niet de enige die het leek te herkennen, de anderen leunden allemaal verdacht ver achterover in hun stoel. Georg zag eruit alsof hij het liefst in de vloer zou verdwijnen. Aan Bills gezicht te zien wilde hij ook dat Georg in de vloer zou verdwijnen.
‘Luister, als dit nieuwtje over Georg de wereld in komt, dan zal dat afleiden van die paparazzifoto’s, begrijp je?’ David ging langzaam rechtop zitten. Zijn stem had alle strengheid verloren, hij koos nu voor de redelijke toer. ‘Ik snap dat je dit niet leuk vindt (‘Understatement,’ gromde Bill), maar het is werkelijk beter als...’
‘Oké, hier ga ik dus niet naar luisteren,’ kapte de zanger hem bruut af en draaide zich naar Raquel om. ‘Ga je mee?’
Ze sprong overeind, dankbaar dat hij haar uit deze ongemakkelijke sfeer haalde, en liet zich meetrekken. Zodra hun handen elkaar raakten, verzachtte eindelijk zijn gezicht een beetje. Bij de deur haalde Davids stem hen nog één keer in: ‘Denk na, Bill! Je vertelt het – wat dan? Stel nou dat je haar zwanger maakt, bijvoorbeeld! Wat dan?’
Raquel werd onmiddellijk knalrood, wat Bill in het heldere licht van de gang maar al te duidelijk kon zien. Voor het eerst liet hij weer een zachte giechel horen en trok haar naar zich toe, om een kus op haar voorhoofd te planten. ‘Daar hoef je je toch niet voor te schamen. Hij raaskalt.’
‘Hm, maar...’ Raquels wangen gloeiden. Ze mompelde iets onverstaanbaars en draaide haar hoofd weg, maar daar nam Bill natuurlijk geen genoegen mee.
‘Wat? Dat verstond ik niet,’ deed hij onschuldig. ‘Zeg op!’
Raquel ging op haar tenen staan en fluisterde in zijn oor, zo snel dat ze hoopte dat hij het weer niet verstond: ‘Ikbennogmaagd.’
Daarmee kreeg ze hem stil. Hij was even verbluft, zijn ogen werden groot, maar hij herstelde zich snel en glimlachte. Zonder erop in te gaan wikkelde hij zijn armen om haar middel en gaf haar een zachte kus; toen pas fluisterde hij: ‘Ik niet. Is dat erg?’
‘Mm-m.’ Raquel schudde ontkennend haar hoofd. ‘Dan weet in elk geval één van ons wat hij aan het doen is.’
Daar moest hij weer om lachen. Samen glipten ze zijn kamer in, waar zoals altijd de chaos overheerste, en Raquel dacht: eindelijk alleen. Eindelijk rust.
Maar dat was helaas niet waar.
Na een paar minuten zwijgend tegen elkaar aan gezeten te hebben, elkaars nabijheid koesterend, verbrak Bill de stilte. ‘Ik ga even bij Tom kijken, oké?’
‘Mag ik mee?’ vroeg Raquel aarzelend. Ze wist niet zeker of Bill alleen wilde zijn met zijn tweelingbroer, wilde niet tussen de twee in komen te staan, maar Bill glimlachte.
‘Tuurlijk.’
Ze vonden Tom rechtop in bed, leunend tegen de kussens, met zijn laptop op schoot. Hannah’s usb-stick zat in de achterkant en Tom klikte met een gelukzalig gezicht langs de foto’s die hij gekregen had. Foto’s van hun weekend bij Hannah’s ouders, zag Raquel na een vlugge blik op het scherm. Ze onderdrukte plots een giechel, vroeg zich af of zijn wangen alleen zo rood waren vanwege de koorts of dat er nog iets was waar hij extra warm van werd.
Bill kroop naast zijn broer op bed en zei, op een toon die geen tegenspraak duldde: ‘David is een klootzak.’
Waarom dat zo plots uit de lucht kwam vallen kon Raquel niet bedenken, maar Tom scheen de opmerking allesbehalve verrassend te vinden. ‘Vertel mij wat,’ bromde hij, zijn stem schor door de griep. ‘Met zijn schijnheilige gedoe.’
‘Ik geloof niet dat David dit doet om jullie een hak te zetten. Hij geeft toch om jullie.’ Raquel wist zelf niet waar die woorden vandaan kwamen. Waarom verdedigde ze de man die bezig was haar geluk te verstoren?
De tweeling staarde haar verbijsterd aan. Bills wenkbrauwen trokken als donderwolken samen boven zijn ogen, die in het schemerlicht van de kamer bijna zwart leken. Raquel wenste maar dat ze niets gezegd had – te laat, natuurlijk.
‘Ga me nu niet vertellen dat je aan zíjn kant staat.’ Bill spuwde het woordje “zijn” uit alsof het vergif was en ze kromp ineen, schudde haar hoofd. Ze stond niet aan Davids kant, ze stond aan niemands kant. Dat was voor Bill waarschijnlijk al erg genoeg en Raquel schaamde zich plots dat ze niet onvoorwaardelijk achter hem stond zoals hij verwachtte. Ze wist het gewoon nog steeds niet: was ze bereid alles voor hem op te geven? Ja of nee?
‘Ik weet het niet...’ prevelde ze. Bills wenkbrauwen schoten omhoog en Raquel besefte – weer te laat – dat ze hardop gesproken had. Fout. Helemaal fout. Nu boorde ook Toms blik zich bijna dreigend in haar gezicht. Haastig sprong ze overeind, ontweek hun ogen die net zo beschuldigend werden als die van David, en durfde pas weer adem te halen toen ze op de gang stond. Nu had ze het verpest.
Bill knalde Toms kamerdeur achter zich dicht en trok haar mee zijn eigen kamer in. Door de chaos konden ze niet veel verder dan anderhalve meter uit elkaar staan, tenzij Bill op zijn bed ging zitten; maar dat deed hij niet, hij bleef staan en kneep zijn ogen tot spleetjes.
‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’
‘Gewoon,’ zei Raquel zacht. ‘Wat ik zei.’ Ze moest hem uitleggen wat ze bedoelde, haar kant van het verhaal vertellen, haar twijfels opbiechten, maar de spaghetti blokkeerde haar tong. De juiste woorden hadden zich verstopt en het zoeken duurde Bill te lang.
‘Je wéét het niet?!’ riep hij met fonkelende ogen. Zijn stem hield het midden tussen verontwaardigd en kwaad, zijn gezicht neigde meer naar woedend. ‘Wat weet je niet? Of je mij nog wel wil? Is dat het?! Godverdomme, Raquel.’
‘Wat? Nee!’ Nu schreeuwde zij ook, niet van woede maar van ontzetting. ‘Nee! Het heeft niks met jou te maken, niets! Ik...’
Ze haalde hulpeloos haar schouders op, moest weer zoeken naar de woorden. Bill maakte een geluid als een grommende kat en had nog steeds geen geduld. ‘Waar heeft het dan wel mee te maken? Hm? Met Davids wartaal? Oh, het is even moeilijk, dus geven we maar op? Denk je dat?’ Zijn stem werd steeds luider, waarschijnlijk konden ze hem in de keuken horen schreeuwen. Het dreunde in Raquels oren. ‘WIL JE DAT?’
‘Houd op!’ Haar stem sloeg over. Dit was te veel, ze had al moeten ruziën vandaag. Ze kon er niet meer tegen. Eén blik op Bills vertrokken gezicht en ze begon te huilen.
Op slag veranderde zijn blik, de woede gleed weg en maakte plaats voor schok – schuld – spijt. Met één stap was hij bij haar en legde voorzichtig zijn armen om haar heen. ‘Sorry,’ fluisterde hij in haar haren. ‘Sorry, sorry, sorry.’
Ze bleef huilen, haar wangen waren kletsnat en algauw zijn T-shirt ook. De spaghett in haar hoofd scheen te verdampen met elke traan; ze huilde alle twijfels, angsten, wirwargedachten, onzekerheden en weggeslikte familieproblemen naar buiten. Pas op dat moment werd duidelijk onder hoeveel spanning ze had gestaan, hoeveel ze had opgekropt en omgezet in spaghetti. Misschien was dit wel de explosie waar ze op gewacht had – niet die van Elvira, maar die van zichzelf.
Bill leidde haar naar zijn bed, zette haar op zijn hoofdkussen en liet haar daarbij geen moment los. Haar uitbarsting had hem duidelijk geschokt, zijn ogen stonden wijd open toen hij haar gezicht naar zich toe draaide. Ze snikte nog, maar de grote huilbui was voorbij. Met zijn duimen veegde hij de tranen van haar wangen, gaf haar toen een zachte kus. ‘Sorry.’
Ze snikte de laatste druppels naar buiten en verborg haar gezicht weer tegen zijn schouder, de schouder die ze al natgehuild had. ‘Oké.’
‘Je maakt me bang,’ ze hij stil, terwijl zijn vingers licht langs haar bovenarm aaiden. ‘Ik ben bang om je kwijt te raken, begrijp je? Ik ben bang dat wat David aan het doen is, jou bij me wegjaagt.’
Raquel legde een arm om zijn middel. ‘Daar ben ik ook bang voor,’ bekende ze met hese stem. ‘Maar ik ben ook bang voor de camera’s.’
Ze zag zijn gezicht niet, maar aan de manier waarop hij zijn adem naar binnen zoog merkte ze dat haar uitspraak hem verbaasde. Het was iets waar hij duidelijk nog niet aan gedacht had.
Raquel ging rechtop zitten en trok haar benen op, Bill schikte zijn houding zo dat hij comfortabel kon zitten met haar hoofd in zijn schoot. Dit was het moment om te praten, beseften ze allebei. Praten, bekennen, elkaar in vertrouwen nemen, tot er niets meer tussen hen in stond en niemand meer bang hoefde te zijn.
@Babette: een berichtje om te laten weten dat je het leest is nooit een nutteloos berichtje. ;) Dus maak je geen zorgen, ik ben blij met elke melding!
@Mara: oeh, Ready Set Go! Daar kan ik eindeloos naar luisteren, hehe. xD Bedankt voor je reactie!
@janeke: heb je nu de uitslag al? Ik hoop voor je dat het meevalt! :) Hier heb je in elk geval iets te lezen.
@Dropje: welkom en bedankt! ^^
@xILY: afleiding tijdens de toetsweek? Dat is toch eigenlijk niet handig. xD Maar alsjeblieft, een heel hoofdstuk Zwarte Tranen. ;)
Drama, drama...
~~
60.
Een kleine twintig minuten later, toen Bill op het punt stond een gat in het keukenplafond te springen van ongeduld, ging de bel. Raquel, natuurlijk. De zanger ging opendoen; op die manier duurde het weer bijna tien minuten voor ze de keuken bereikte. Daar zat iedereen rond de tafel, bekers thee of koffie in de hand en een schaal koekjes in alle soorten en maten in het midden.
Raquel maakte vlug een rondje, kreeg van iedereen een knuffel en van Tom een zoen op haar wang. Op haar beurt haalde ze iets uit haar jaszak: een usb-stick met een plakplaatje van Iejoor erop. ‘Van Hannah.’ Tom pakte het aan alsof het van puur goud gemaakt was en liet het met een gelukzalig gezicht in zijn enorme broekzak glijden.
Bij David, twee stoelen verder, bleef Raquel een beetje schutterig staan en mompelde: ‘Eh... Hoi, David.’
Het klonk als een vraag. De manager knikte haar toe, een vaag beleefd lachje op zijn lippen. Hij had niets tegen Raquel persoonlijk, maar haar positie als Bills vriendin maakte hem afstandelijk. Zeker met dat gedoe over de foto’s. Hij kon het simpelweg niet goedkeuren dat ze hier nu was.
Uiteindelijk zat Raquel tussen de tweelingbroers in met een beker thee die Gustav voor haar had ingeschonken. Bill had zijn arm om haar middel gelegd; ze voelde zijn warmte door de stof van haar blauw-wit gestreepte truitje heen en warmde zelf ook weer een beetje op. Ondanks David die hen steeds afkeurende blikken toewierp, was dit een oase van rust vergeleken met de gedachtespaghetti van thuis.
De oase duurde echter niet langer dan tot Georgs vierde koekje. Chantal porde hem in zijn zij en grijnsde: ‘Zou je die nu wel opeten? Wat zou Joëlle daarvan zeggen?’
‘Wat niet weet, wat niet deert,’ antwoordde Georg en schoof het koekje tevreden grijnzend in zijn mond.
Chantal trok een geschokt gezicht, sloeg een hand voor haar mond en riep: ‘Oh, ga jij zó met je vriendinnen om? Welke andere dingen houd je voor haar geheim, hm?’
De bassist lachte, maar kwam niet aan antwoorden toe. Chantals opmerking had Davids aandacht getrokken, hij boog zich over tafel en vroeg fronsend: ‘Vriendin? Wat mis ik hier?’
‘Je mist wel veel, hè?’ zei Bill sarcastisch. David negeerde hem echter, bleef Georg aankijken.
Die haalde zijn schouders op. ‘Ehm... Joëlle en ik zijn sinds vorige week een stel.’
‘Maar hij dacht alvast dat hij het geheim moest houden, dus heeft hij braaf niets gezegd,’ gooide Bill er een volgende cynische opmerking tussendoor.
Deze keer reageerde David wél. ‘Wat een onzin!’ zei hij bijna verontwaardigd. ‘Ik zal Mo zeggen dat hij daar even een opmerking over moet maken, Georg. Noem beter geen namen, maar je hoeft het niet stil te houden. Gefeliciteerd, jongen.’
Georg knipperde even verbaasd met zijn ogen; toen explodeerde de oase. De tweeling schoot tegelijkertijd overeind en brulde: ‘WAT?! HIJ WEL EN WIJ NIET?’ Tom, koortsig en al, was vervolgens meteen buiten adem, maar Bill schreeuwde hard genoeg voor twee: ‘GODVERDOMME, DAVID! Met wat voor maten meet jij?! Georg mag blij en gelukkig de familieman uithangen en wij zijn voor de rest van ons leven single?!’
‘Kijk niet naar mij, man,’ mompelde Georg en hief zijn handen op, alsof hij het verkeer tegen moest houden. ‘Niet mijn idee.’
‘Kop dicht!’ beet Bill hem toe, zo venijnig dat zelfs David ineenkromp, en priemde een vinger naar de manager. ‘Leg. Uit. Nu.’
‘Het is heel simpel,’ zei David schouderophalend, wierp toen een blik op het bleke gezicht van de oudste Kaulitz en voegde eraan toe: ‘Ga in godsnaam zitten, Tom, je bent ziek!’
‘Ziek van jou,’ bromde Tom en strompelde naar de keukendeur. Bill stond even in tweestrijd, verder tegen David schreeuwen of zijn broer helpen, en koos toen voor het tweede. Met een laatste “We zijn hier nog niet klaar!” ging hij achter Tom aan.
In de keuken viel een geladen stilte. Georg, nog steeds geschrokken en geschokt door Bills uitbarsting, blies zijn adem uit en liet een zachte “Pfoeh” horen. Chantal leek verbijsterd dat haar kleine plagerijtje zoiets veroorzaakt had en staarde met grote ogen in haar theekopje. Gustav en David schraapten tegelijkertijd ongemakkelijk hun keel. Toen werd het helemaal stil.
Raquel liet zich langzaam achterover in haar stoel zakken. Haar middel, waar eerst Bills arm had gelegen, voelde plotseling koud. In haar hoofd vormde de spaghetti steeds andere knopen; de gedachten haakten zo in elkaar dat ze überhaupt niet meer wist waar wat begon. En waar zou het eindigen?
Tenslotte werd de stilte haar te zwaar en ze pikte de eerste de beste spaghettisliert uit de janboel om hardop uit te spreken. ‘Wie is Mo?’
De andere vier schrokken op en kuchten, nog steeds enigszins van de kaart. Gustav gaf antwoord: ‘Onze vaste interviewer bij de BRAVO. Hij kent ons al vanaf het begin. Eerste reacties op roddels en geruchten krijgt hij altijd, we weten dat hij onze woorden niet zal verdraaien. Als het verhaal rond is, gaan we naar hem.’
‘Ah.’ Raquel knikte en wist vervolgens niet meer wat ze moest zeggen. Ze voelde zich plots verschrikkelijk slecht op haar gemak, alsof Davids beschuldigende blikken hadden afgegeven in haar binnenste. Als zij niet... Dan zou dit niet... Maar ze had wél... En nu... En nu...
En nu?
Bill kwam terug. Hij knalde de keukendeur achter zich dicht, zette zijn handen op tafel en boog zich naar David toe. ‘Leg uit. Nu.’ Zijn stem was ijs- en ijskoud.
‘Er is een wezenlijk verschil tussen jou en Georg,’ begon de manager.
‘Hij praat niet terug?’ snoof Bill en negeerde de bassist, die ineenkromp en een protesterend geluid maakte.
‘Bill, als je wilt dat ik het uitleg, dan moet je je mond houden!’ Hoewel ook David licht geïntimideerd leek door Bills ziedende woede (extra angstaanjagend door de pikzwarte make-up en het woeste kapsel), slaagde hij er toch in streng te klinken. ‘Jij en Tom staan altijd in de spotlights, wat jullie ook doen. Jullie zijn de gangmakers en, hoe sneu het ook klinkt voor jullie bandleden, het meest populair. Jullie zijn de tweeling waar iedereen het vriendinnetje van wil zijn. Georg en Gustav zijn de broerfiguren waar ze blij voor zijn als die iemand gevonden hebben. Voor het merendeel van jullie fans in elk geval.’
‘Waarom mensen met òns iets zouden willen is me een raadsel. Je hebt er toch niks aan, want het mag niet.’ Snijdende ironie. Raquel herkende Bill nauwelijks meer; ze had hem zien ruziemaken toen David de geheimhouding instelde en toen al gedacht dat hij angstaanjagend kwaad kon zijn, maar dat was haast een vriendelijke glimlach vergeleken met het gezicht dat hij nu trok.
Raquel geloofde dat ze haat in zijn ogen zag.
Waarschijnlijk was ze niet de enige die het leek te herkennen, de anderen leunden allemaal verdacht ver achterover in hun stoel. Georg zag eruit alsof hij het liefst in de vloer zou verdwijnen. Aan Bills gezicht te zien wilde hij ook dat Georg in de vloer zou verdwijnen.
‘Luister, als dit nieuwtje over Georg de wereld in komt, dan zal dat afleiden van die paparazzifoto’s, begrijp je?’ David ging langzaam rechtop zitten. Zijn stem had alle strengheid verloren, hij koos nu voor de redelijke toer. ‘Ik snap dat je dit niet leuk vindt (‘Understatement,’ gromde Bill), maar het is werkelijk beter als...’
‘Oké, hier ga ik dus niet naar luisteren,’ kapte de zanger hem bruut af en draaide zich naar Raquel om. ‘Ga je mee?’
Ze sprong overeind, dankbaar dat hij haar uit deze ongemakkelijke sfeer haalde, en liet zich meetrekken. Zodra hun handen elkaar raakten, verzachtte eindelijk zijn gezicht een beetje. Bij de deur haalde Davids stem hen nog één keer in: ‘Denk na, Bill! Je vertelt het – wat dan? Stel nou dat je haar zwanger maakt, bijvoorbeeld! Wat dan?’
Raquel werd onmiddellijk knalrood, wat Bill in het heldere licht van de gang maar al te duidelijk kon zien. Voor het eerst liet hij weer een zachte giechel horen en trok haar naar zich toe, om een kus op haar voorhoofd te planten. ‘Daar hoef je je toch niet voor te schamen. Hij raaskalt.’
‘Hm, maar...’ Raquels wangen gloeiden. Ze mompelde iets onverstaanbaars en draaide haar hoofd weg, maar daar nam Bill natuurlijk geen genoegen mee.
‘Wat? Dat verstond ik niet,’ deed hij onschuldig. ‘Zeg op!’
Raquel ging op haar tenen staan en fluisterde in zijn oor, zo snel dat ze hoopte dat hij het weer niet verstond: ‘Ikbennogmaagd.’
Daarmee kreeg ze hem stil. Hij was even verbluft, zijn ogen werden groot, maar hij herstelde zich snel en glimlachte. Zonder erop in te gaan wikkelde hij zijn armen om haar middel en gaf haar een zachte kus; toen pas fluisterde hij: ‘Ik niet. Is dat erg?’
‘Mm-m.’ Raquel schudde ontkennend haar hoofd. ‘Dan weet in elk geval één van ons wat hij aan het doen is.’
Daar moest hij weer om lachen. Samen glipten ze zijn kamer in, waar zoals altijd de chaos overheerste, en Raquel dacht: eindelijk alleen. Eindelijk rust.
Maar dat was helaas niet waar.
Na een paar minuten zwijgend tegen elkaar aan gezeten te hebben, elkaars nabijheid koesterend, verbrak Bill de stilte. ‘Ik ga even bij Tom kijken, oké?’
‘Mag ik mee?’ vroeg Raquel aarzelend. Ze wist niet zeker of Bill alleen wilde zijn met zijn tweelingbroer, wilde niet tussen de twee in komen te staan, maar Bill glimlachte.
‘Tuurlijk.’
Ze vonden Tom rechtop in bed, leunend tegen de kussens, met zijn laptop op schoot. Hannah’s usb-stick zat in de achterkant en Tom klikte met een gelukzalig gezicht langs de foto’s die hij gekregen had. Foto’s van hun weekend bij Hannah’s ouders, zag Raquel na een vlugge blik op het scherm. Ze onderdrukte plots een giechel, vroeg zich af of zijn wangen alleen zo rood waren vanwege de koorts of dat er nog iets was waar hij extra warm van werd.
Bill kroop naast zijn broer op bed en zei, op een toon die geen tegenspraak duldde: ‘David is een klootzak.’
Waarom dat zo plots uit de lucht kwam vallen kon Raquel niet bedenken, maar Tom scheen de opmerking allesbehalve verrassend te vinden. ‘Vertel mij wat,’ bromde hij, zijn stem schor door de griep. ‘Met zijn schijnheilige gedoe.’
‘Ik geloof niet dat David dit doet om jullie een hak te zetten. Hij geeft toch om jullie.’ Raquel wist zelf niet waar die woorden vandaan kwamen. Waarom verdedigde ze de man die bezig was haar geluk te verstoren?
De tweeling staarde haar verbijsterd aan. Bills wenkbrauwen trokken als donderwolken samen boven zijn ogen, die in het schemerlicht van de kamer bijna zwart leken. Raquel wenste maar dat ze niets gezegd had – te laat, natuurlijk.
‘Ga me nu niet vertellen dat je aan zíjn kant staat.’ Bill spuwde het woordje “zijn” uit alsof het vergif was en ze kromp ineen, schudde haar hoofd. Ze stond niet aan Davids kant, ze stond aan niemands kant. Dat was voor Bill waarschijnlijk al erg genoeg en Raquel schaamde zich plots dat ze niet onvoorwaardelijk achter hem stond zoals hij verwachtte. Ze wist het gewoon nog steeds niet: was ze bereid alles voor hem op te geven? Ja of nee?
‘Ik weet het niet...’ prevelde ze. Bills wenkbrauwen schoten omhoog en Raquel besefte – weer te laat – dat ze hardop gesproken had. Fout. Helemaal fout. Nu boorde ook Toms blik zich bijna dreigend in haar gezicht. Haastig sprong ze overeind, ontweek hun ogen die net zo beschuldigend werden als die van David, en durfde pas weer adem te halen toen ze op de gang stond. Nu had ze het verpest.
Bill knalde Toms kamerdeur achter zich dicht en trok haar mee zijn eigen kamer in. Door de chaos konden ze niet veel verder dan anderhalve meter uit elkaar staan, tenzij Bill op zijn bed ging zitten; maar dat deed hij niet, hij bleef staan en kneep zijn ogen tot spleetjes.
‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’
‘Gewoon,’ zei Raquel zacht. ‘Wat ik zei.’ Ze moest hem uitleggen wat ze bedoelde, haar kant van het verhaal vertellen, haar twijfels opbiechten, maar de spaghetti blokkeerde haar tong. De juiste woorden hadden zich verstopt en het zoeken duurde Bill te lang.
‘Je wéét het niet?!’ riep hij met fonkelende ogen. Zijn stem hield het midden tussen verontwaardigd en kwaad, zijn gezicht neigde meer naar woedend. ‘Wat weet je niet? Of je mij nog wel wil? Is dat het?! Godverdomme, Raquel.’
‘Wat? Nee!’ Nu schreeuwde zij ook, niet van woede maar van ontzetting. ‘Nee! Het heeft niks met jou te maken, niets! Ik...’
Ze haalde hulpeloos haar schouders op, moest weer zoeken naar de woorden. Bill maakte een geluid als een grommende kat en had nog steeds geen geduld. ‘Waar heeft het dan wel mee te maken? Hm? Met Davids wartaal? Oh, het is even moeilijk, dus geven we maar op? Denk je dat?’ Zijn stem werd steeds luider, waarschijnlijk konden ze hem in de keuken horen schreeuwen. Het dreunde in Raquels oren. ‘WIL JE DAT?’
‘Houd op!’ Haar stem sloeg over. Dit was te veel, ze had al moeten ruziën vandaag. Ze kon er niet meer tegen. Eén blik op Bills vertrokken gezicht en ze begon te huilen.
Op slag veranderde zijn blik, de woede gleed weg en maakte plaats voor schok – schuld – spijt. Met één stap was hij bij haar en legde voorzichtig zijn armen om haar heen. ‘Sorry,’ fluisterde hij in haar haren. ‘Sorry, sorry, sorry.’
Ze bleef huilen, haar wangen waren kletsnat en algauw zijn T-shirt ook. De spaghett in haar hoofd scheen te verdampen met elke traan; ze huilde alle twijfels, angsten, wirwargedachten, onzekerheden en weggeslikte familieproblemen naar buiten. Pas op dat moment werd duidelijk onder hoeveel spanning ze had gestaan, hoeveel ze had opgekropt en omgezet in spaghetti. Misschien was dit wel de explosie waar ze op gewacht had – niet die van Elvira, maar die van zichzelf.
Bill leidde haar naar zijn bed, zette haar op zijn hoofdkussen en liet haar daarbij geen moment los. Haar uitbarsting had hem duidelijk geschokt, zijn ogen stonden wijd open toen hij haar gezicht naar zich toe draaide. Ze snikte nog, maar de grote huilbui was voorbij. Met zijn duimen veegde hij de tranen van haar wangen, gaf haar toen een zachte kus. ‘Sorry.’
Ze snikte de laatste druppels naar buiten en verborg haar gezicht weer tegen zijn schouder, de schouder die ze al natgehuild had. ‘Oké.’
‘Je maakt me bang,’ ze hij stil, terwijl zijn vingers licht langs haar bovenarm aaiden. ‘Ik ben bang om je kwijt te raken, begrijp je? Ik ben bang dat wat David aan het doen is, jou bij me wegjaagt.’
Raquel legde een arm om zijn middel. ‘Daar ben ik ook bang voor,’ bekende ze met hese stem. ‘Maar ik ben ook bang voor de camera’s.’
Ze zag zijn gezicht niet, maar aan de manier waarop hij zijn adem naar binnen zoog merkte ze dat haar uitspraak hem verbaasde. Het was iets waar hij duidelijk nog niet aan gedacht had.
Raquel ging rechtop zitten en trok haar benen op, Bill schikte zijn houding zo dat hij comfortabel kon zitten met haar hoofd in zijn schoot. Dit was het moment om te praten, beseften ze allebei. Praten, bekennen, elkaar in vertrouwen nemen, tot er niets meer tussen hen in stond en niemand meer bang hoefde te zijn.
Wauw 
Ik kan niet wachten! Je maakt het weer erg spannend!
Je zet de jongens echt super gaaf neer
Ik check elke dag de site even om te kijken of jij al wat nieuws heb gepost!
Heb nu ook de videoclip van don't jump gezien, Bill is daar super cute (moet ik zeggen al ben ik nog steeds geen super fan! )
Ik kan niet wachten! Je maakt het weer erg spannend!
Je zet de jongens echt super gaaf neer
Ik check elke dag de site even om te kijken of jij al wat nieuws heb gepost!
Heb nu ook de videoclip van don't jump gezien, Bill is daar super cute (moet ik zeggen al ben ik nog steeds geen super fan!
)Never give up the things that make you smile!!
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
Oef, het is gemeen om nu te stoppen o.O
Dat vind ik echt heel gemeen.
Ik heb al vakantie, al vanaf woensdag ! <3.
Nouja, geweldig stukje weer !
Dat vind ik echt heel gemeen.
Ik heb al vakantie, al vanaf woensdag ! <3.
Nouja, geweldig stukje weer !
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
Het is weer eens geweldig!
hihi - verder zoals gewoonlijk weer helemaal perfect! <3333
Echt, ik ben zoooo verliefd geworden op Bills karakter
Hihi - afleiding is juist goed in mijn toetsweek, anders raak ik niet meer gemotiveerd ^^
Maar ik heb nu al een 6.6, 7.9 en 8 terug, en ook 3 voldoendes voor mij PO's (praktische opdrachten) dus helemaal goed
Nu maandag nog 1 toetsje en dan... en dan... en dan... VAKANTIEEEE! (:
Hihi - maar ga jij maar ff heeeeeeeeeeel gauw verder schrijven lieve Melian!
Spaghetti ;pDe spaghett in haar hoofd scheen te verdampen met elke traan; ze huilde alle twijfels, angsten, wirwargedachten, onzekerheden en weggeslikte familieproblemen naar buiten.
zei;p‘Je maakt me bang,’ ze hij stil, terwijl zijn vingers licht langs haar bovenarm aaiden.
hihi - verder zoals gewoonlijk weer helemaal perfect! <3333
Dit zag ik echt helemaal voor me! Ik vind het zo knap hoe je die vriendschap tussen Raquel en de jongens beschrijft, hé! (:Raquel maakte vlug een rondje, kreeg van iedereen een knuffel en van Tom een zoen op haar wang.
Die ruzie tussen hen moest er idd nog van komen, maar dit stukje vind ik ZO über lief! (:Op slag veranderde zijn blik, de woede gleed weg en maakte plaats voor schok – schuld – spijt. Met één stap was hij bij haar en legde voorzichtig zijn armen om haar heen. ‘Sorry,’ fluisterde hij in haar haren. ‘Sorry, sorry, sorry.’
Echt, ik ben zoooo verliefd geworden op Bills karakter
Hihi - afleiding is juist goed in mijn toetsweek, anders raak ik niet meer gemotiveerd ^^
Maar ik heb nu al een 6.6, 7.9 en 8 terug, en ook 3 voldoendes voor mij PO's (praktische opdrachten) dus helemaal goed
Nu maandag nog 1 toetsje en dan... en dan... en dan... VAKANTIEEEE! (:
Hihi - maar ga jij maar ff heeeeeeeeeeel gauw verder schrijven lieve Melian!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Na, omdat er zo snel en zo lief gereageerd wordt, krijgen jullie deze keer ook een snelle update. ;D De volgende laat misschien weer wat langer op zich wachten, maar zeker geen zes dagen; ik heb al een groot deel geschreven en sowieso ga ik woensdag op vakantie, dus dan komen er waarschijnlijk tot augustus geen updates meer. Alvast sorry daarvoor. Ik ga wel mijn best doen om vóór woensdag nog een stuk te schrijven. :)
@Mara; jaaa, ik houd van de Bill in Don't Jump! *gaat spontaan YouTuben* En bedankt, natuurlijk :D
@janeke; na, 77 procent is toch ruim voldoende, hartstikke goed! Bedankt voor je reactie :)
@Babette; gemeen? *pruil* Maar nu krijg je wel een snelle update, maakt dat het weer een beetje goed? xD
@xILY; oh, daar is iets misgegaan met de i-toets, denk ik. XD Dank je voor het opmerken. & gefeliciteerd met je cijfers, dat ziet er idd goed uit. ^^ Succes met je toets maandag en hier alvast iets te lezen. <3
Ik had trouwens nog een vraag voor jullie. De laatste stukken gaan allemaal over het dilemma van het bekendmaken, of ze dat nu wel of niet moeten doen. En nu vroeg ik me af wat jullie meningen daarover zijn; vinden jullie dat de tweeling beter kan vertellen dat allebei een vriendin hebben, of kunnen ze het beter nog geheimhouden? ^^ Ik ben benieuwd.
~~
61.
Met elk woord dat haar mond verliet voelde Raquel hoe de innerlijke spanning afnam. Bills handen speelden met haar haren; vanuit haar liggende positie kon ze zijn ernstige gezicht zien, elk spiertje dat vertrok als ze iets zei dat hem verbaasde of choqueerde. Hij onderbrak haar geen enkele keer en scheen ook geen moment meer kwaad. Het vertrouwen in elkaar herstelde zich snel en groeide verder.
Raquel vertelde hem alles. Haar twijfels over het mogelijke bekendmaken, haar angst voor paparazzi. Haar angst om hem kwijt te raken, welke weg ze ook insloegen. Haar onzekerheid of die angsten en twijfels alleen al niet teveel tussen hen in stonden. De problemen thuis – een onderwerp dat ze tot nu toe meer vermeden dan aangesneden had.
‘Sinds mijn vaders dood is alles zo anders. Elvira (ze kon de woorden “mijn moeder” nauwelijks nog over haar lippen krijgen) is alleen maar met zichzelf bezig, en met haar werk. Ze vergeet gewoon dat wij ook nog bestaan. En Jonathan is pas negen… Hij begrijpt er niet veel van, maar je ziet gewoon aan hem dat hij het zwaar heeft.’ Raquel veegde bijna onbewust een traan uit haar ooghoek. ‘Vroeger toen mijn vader nog leefde vonden ze allebei hun werk wel belangrijk, maar nooit belangrijker dan hun gezin. Zeker niet toen ze nog samen waren.’
Op dit punt kon Bill dan toch zijn vraag niet tegenhouden. Hij was al een tijdje nieuwsgierig naar dit deel van Raquels leven, omdat hij er nog zo weinig over wist, en omdat Raquel er niet graag over praatte. Die twee omdats hadden natuurlijk alles met elkaar te maken en hij maakte zich licht zorgen; deze kans op toelichting greep hij dus met beide handen aan. ‘Waarom zijn je ouders eigenlijk uit elkaar gegaan?’
Raquel zuchtte. ‘Dat is een heel stom verhaal. In principe komt het door mijn vaders naïviteit.’ Ze zweeg even, ordende de feiten in haar hoofd, en begon toen langzaam: ‘Hij was op congres in Pakistan, zo’n zes jaar geleden. Ik weet niet precies wat hij daar deed, ik heb nooit veel begrepen van zijn werk. Destijds was ik ook pas twaalf, weet je. In elk geval een congres in Pakistan… Hij werd daar benaderd door een Pakistaanse deelneemster, gewoon, ze knoopte een praatje met hem aan…’
Even viel ze stil, het was duidelijk dat ze weer moest zoeken naar de juiste woorden. Dit keer oefende Bill zijn geduld en wachtte zonder de stilte te verbreken tot ze haar hindernis genomen had.
‘Na een tijdje vroeg ze hem plotseling of hij iets voor haar kon doen, of zij voor hem. Hij begreep haar niet, dus legde ze hem uit dat ze heel graag met hem mee terug wilde, mee naar Duitsland. Zo zou ze uit Pakistan weg kunnen en een betere baan kunnen krijgen. Mijn vader dacht dat hij haar begreep, maar dat was niet zo. Ze bedoelde dat ze met hem mee zou gaan, niet als collega of zelfs als assistent, maar als zijn vrouw.’
Bills mond viel open en Raquel staakte haar verhaal even. Ze begreep wel dat het moeilijk te geloven was, ze had het zelf eerst ook nauwelijks kunnen bevatten. Het klonk zo absurd, iets wat misschien vroeger, tientallen of zelfs honderden jaren geleden zou gebeuren, maar niet in de eenentwintigste eeuw. Ergens snapte ze zelfs wel dat haar vader het niet meteen door had gehad. Wie verwachtte ook zo’n aanbod?
‘En toen?’ vroeg Bill perplex. ‘Hij zei ja?’
Raquel knikte. ‘Hij begreep immers de strekking niet, hij dacht dat ze het puur zakelijk bedoelde. Dus boekte hij een vliegticket voor haar en weet ik wat nog meer, en ze kwamen samen terug naar Duitsland. Zij kon natuurlijk nergens heen, dus nam hij haar mee naar huis – naar ons huis, naar mij en Jonathan en Elvira.’
‘Uh-oh…’ mompelde Bill onwillekeurig en hield zijn adem in.
‘Zeg dat wel,’ fluisterde Raquel. ‘Elvira was al sceptisch toen ze hen binnenliet, en toen mijn vader haar voorstelde als “een nieuwe collega” ging het helemaal mis. Zij keek hem verbluft aan en vroeg: “Is dat je zus?” “Nee,” zei hij natuurlijk, “dat is mijn vrouw.” Zij helemaal verbaasd… En toen zei ze tegen mijn moeder: “Het spijt me heel erg voor u. Ik ben met Nicolas verloofd.” ’
‘Oh God.’ Bill leunde verbijsterd achterover, tegen de muur. ‘Dat meen je niet.’
‘Jawel.’ Raquel richtte zich op en keek hem zo treurig aan dat zijn hart ineenkromp. ‘Je hebt mijn moeder ontmoet, je weet hoe ze uit de hoek kan komen. Dezelfde dag nog, dezelfde minuut, schopte ze mijn vader het huis uit en vroeg de scheiding aan. Ze is advocaat, het was een fluitje van een cent. Mijn vader heeft geen enkele keer geprotesteerd, hij heeft niet eens geprobeerd om zichzelf te verdedingen of het misverstand uit te leggen. Misschien dacht hij dat het geen zin had. Ik weet het niet, ik heb het nooit gevraagd.
Ik was zo kwaad op hem dat ik ervoor koos om bij Elvira te blijven. Hij heeft alleen om het zorgrecht voor mijn broertje gevochten, zodra hij dat gekregen had liet hij alles gebeuren. Elvira heeft hem helemaal leeggezogen. De Pakistaanse was ondertussen met iemand anders getrouwd, ze heeft mijn vader zelfs uitgenodigd voor haar bruiloft. Ik geloof niet dat hij gegaan is, maar dat maakte mijn moeder niets uit. Voor haar was hij dood. Ze heeft nooit meer over hem gepraat, niet eens toen hij écht is overleden. Ze heeft hem toen alleen maar begraven. Deze keer letterlijk.’
Ze boog haar hoofd. De herinneringen die omhoog borrelden in haar binnenste deden meer pijn dan ze wilde toegeven, aan Bill of aan zichzelf. Als twaalfjarige was ze woedend geweest, woedend maar vooral vreselijk gekwetst. Hoe kon haar vader nou zo’n vreemde Pakistaanse vrouw verkiezen boven hen, zijn familie, zijn bloedeigen kinderen? Pas jaren later had ze begrepen dat het nooit zo was geweest. Toen was het eigenlijk al te laat; ze had hem nooit verteld dat ze begonnen was hem te begrijpen en, belangrijker, te vergeven. Nu zou ze hem dat nooit meer kunnen vertellen.
Bill nam haar in zijn armen en wiegde haar zachtjes heen en weer. Ze huilde niet echt, niet zichtbaar, maar haar ogen brandden en ze was blij dat Bill er was om zich aan vast te klampen. Oud verdriet dat zich in haar binnenste had vastgehaakt deed zeurend pijn in haar hart.
Na een tijdje stilte, een tijdlang troost, slaakte Raquel een zucht en nestelde zich wat beter op Bills schoot. ‘Nu jij,’ murmelde ze tegen zijn sleutelbenen. ‘Ik heb alles al verteld, nu ben jij aan de beurt.’
Dus haalde Bill diep adem en legde stukje bij beetje zijn ziel bloot. Hij vertelde hoe graag hij hun relatie openbaar zou willen maken, hoe hij zijn – hun – geluk van de daken wilde schreeuwen. Hoe Davids verbod hem irriteerde, hoe hij niet gewend was aan verboden en niet mogen meebeslissen. Hoe hij bang was dat ze aan de druk van geheimhouding onderdoor zouden gaan, dat ze elkaar daardoor kwijt zouden raken. Hoe hij haar absoluut niet, om geen enkele prijs, kwijt wilde raken.
‘Jij en Tokio Hotel, jullie zijn mijn hele leven,’ zei hij zacht. ‘En ik wil niet dat het jou of Tokio Hotel wordt, begrijp je? Want dat is een keuze die ik gewoon niet kan maken. Als iemand je vraagt welk been je liever hebt, links of rechts, dan weet je dat toch ook niet?’
Raquel knikte. ‘Ik snap wat je bedoelt… En ik wil het ook wel bekendmaken, in principe, eigenlijk. Maar alleen als ik niet hoef mee te maken wat de gevolgen daarvan zijn. Klinkt dat logisch?’ Ze fronste. ‘Het klinkt stom. Egoïstisch.’
‘Nee, ik snap wat jíj bedoelt.’ Bill streek weer met zijn vingers langs haar bovenarm en bleef een paar momenten stil, tot hij plots inhield alsof ergens een lampje opging. ‘Wat vindt Hannah eigenlijk?’
‘Zo ongeveer hetzelfde als ik,’ antwoordde Raquel. ‘Met als verschil dat zij geen moeder heeft die in staat is om jullie allemaal aan te klagen.’
‘Ik ben niet bang voor je moeder, Raquel,’ stelde Bill met duidelijke stem vast.
‘Ik wel.’ Ze verstopte haar gezicht in zijn hals. ‘Bang voor wat ze allemaal kan doen. Ze heeft al gedreigd om me het huis uit te gooien.’
‘Dan kom je toch gewoon hierheen. Niemand die dat erg vindt, behalve David maar die kan het dak op.’
En Chantal, dacht Raquel plotseling. Ze had de hele tijd niet aan Chantal gedacht, geen woord aan haar besteed. Als Bill intussen niks gemerkt had van Chantals gevoelens voor hem, dan wist hij het zeker nog steeds niet. Raquel besefte dat ze hem dit niet kon vertellen. Dat zou niet alleen zijn vriendschap met Chantal verdraaien, het betekende waarschijnlijk ook het einde van Chantals nog niet begonnen carrière. Raquel kon haar die droom niet afnemen, wat Chantal in het verleden ook gedaan of gezegd had. Dat kon ze gewoon niet.
‘Mm… Ik zou wel willen, maar ik kan mijn broertje niet achterlaten,’ onderbrak ze haar eigen gedachten en keek Bill weer aan. ‘Ik denk niet dat ze het serieus meent. Ze is geen slecht mens, weet je.’
Bill glimlachte. ‘Of jij bent gewoon te goed voor deze wereld.’
Nu bloosde ze heftig, gaf hem met hoogrode wangen een zachte por. ‘Klets niet.’
‘Doe ik niet,’ fluisterde hij en vlocht zijn vingers door de hare, voor hij zich vooroverboog en haar lippen verzegelde met een zachte kus. Raquel voelde dat het gesprek afgelopen was en vond dat ook wel goed zo. Ze hadden eindelijk allebei hun hart gelucht, de sfeer was wel lang genoeg zwaar geweest. Bovendien hadden ze nog een heel weekend voor zich om te beslissen wat voor actie ze zouden ondernemen: zich bij Davids regels neerleggen of protesteren? Nu moesten ze daar niet langer aan denken.
Nu dachten ze alleen nog maar aan elkaar – aan bij ekaar, aan samen, aan heel dichtbij. Lippen op lippen en huid op huid.
Raquel dacht aan het kriebelende gevoel dat ze in Monaco gevoeld had, toen hij haar ’s ochtends ter afscheid gekust had. Zo ongeveer voelde ze zich nu. Klaar om op ontdekkingsreis te gaan, om elkaars grenzen op te zoeken, te leren kennen. Klaar om te genieten van de hitte die zich langzaam tussen hun lichamen opbouwde.
~~
Overigens, nog een laatste dingetje; dat verhaal over die Pakistaanse is niet volledig uit mijn duim gezogen. Mijn vader heeft zelf serieus zo'n aanbod gehad ooit. (Gelukkig snapte hij het wel meteen. xD)
@Mara; jaaa, ik houd van de Bill in Don't Jump! *gaat spontaan YouTuben* En bedankt, natuurlijk :D
@janeke; na, 77 procent is toch ruim voldoende, hartstikke goed! Bedankt voor je reactie :)
@Babette; gemeen? *pruil* Maar nu krijg je wel een snelle update, maakt dat het weer een beetje goed? xD
@xILY; oh, daar is iets misgegaan met de i-toets, denk ik. XD Dank je voor het opmerken. & gefeliciteerd met je cijfers, dat ziet er idd goed uit. ^^ Succes met je toets maandag en hier alvast iets te lezen. <3
Ik had trouwens nog een vraag voor jullie. De laatste stukken gaan allemaal over het dilemma van het bekendmaken, of ze dat nu wel of niet moeten doen. En nu vroeg ik me af wat jullie meningen daarover zijn; vinden jullie dat de tweeling beter kan vertellen dat allebei een vriendin hebben, of kunnen ze het beter nog geheimhouden? ^^ Ik ben benieuwd.
~~
61.
Met elk woord dat haar mond verliet voelde Raquel hoe de innerlijke spanning afnam. Bills handen speelden met haar haren; vanuit haar liggende positie kon ze zijn ernstige gezicht zien, elk spiertje dat vertrok als ze iets zei dat hem verbaasde of choqueerde. Hij onderbrak haar geen enkele keer en scheen ook geen moment meer kwaad. Het vertrouwen in elkaar herstelde zich snel en groeide verder.
Raquel vertelde hem alles. Haar twijfels over het mogelijke bekendmaken, haar angst voor paparazzi. Haar angst om hem kwijt te raken, welke weg ze ook insloegen. Haar onzekerheid of die angsten en twijfels alleen al niet teveel tussen hen in stonden. De problemen thuis – een onderwerp dat ze tot nu toe meer vermeden dan aangesneden had.
‘Sinds mijn vaders dood is alles zo anders. Elvira (ze kon de woorden “mijn moeder” nauwelijks nog over haar lippen krijgen) is alleen maar met zichzelf bezig, en met haar werk. Ze vergeet gewoon dat wij ook nog bestaan. En Jonathan is pas negen… Hij begrijpt er niet veel van, maar je ziet gewoon aan hem dat hij het zwaar heeft.’ Raquel veegde bijna onbewust een traan uit haar ooghoek. ‘Vroeger toen mijn vader nog leefde vonden ze allebei hun werk wel belangrijk, maar nooit belangrijker dan hun gezin. Zeker niet toen ze nog samen waren.’
Op dit punt kon Bill dan toch zijn vraag niet tegenhouden. Hij was al een tijdje nieuwsgierig naar dit deel van Raquels leven, omdat hij er nog zo weinig over wist, en omdat Raquel er niet graag over praatte. Die twee omdats hadden natuurlijk alles met elkaar te maken en hij maakte zich licht zorgen; deze kans op toelichting greep hij dus met beide handen aan. ‘Waarom zijn je ouders eigenlijk uit elkaar gegaan?’
Raquel zuchtte. ‘Dat is een heel stom verhaal. In principe komt het door mijn vaders naïviteit.’ Ze zweeg even, ordende de feiten in haar hoofd, en begon toen langzaam: ‘Hij was op congres in Pakistan, zo’n zes jaar geleden. Ik weet niet precies wat hij daar deed, ik heb nooit veel begrepen van zijn werk. Destijds was ik ook pas twaalf, weet je. In elk geval een congres in Pakistan… Hij werd daar benaderd door een Pakistaanse deelneemster, gewoon, ze knoopte een praatje met hem aan…’
Even viel ze stil, het was duidelijk dat ze weer moest zoeken naar de juiste woorden. Dit keer oefende Bill zijn geduld en wachtte zonder de stilte te verbreken tot ze haar hindernis genomen had.
‘Na een tijdje vroeg ze hem plotseling of hij iets voor haar kon doen, of zij voor hem. Hij begreep haar niet, dus legde ze hem uit dat ze heel graag met hem mee terug wilde, mee naar Duitsland. Zo zou ze uit Pakistan weg kunnen en een betere baan kunnen krijgen. Mijn vader dacht dat hij haar begreep, maar dat was niet zo. Ze bedoelde dat ze met hem mee zou gaan, niet als collega of zelfs als assistent, maar als zijn vrouw.’
Bills mond viel open en Raquel staakte haar verhaal even. Ze begreep wel dat het moeilijk te geloven was, ze had het zelf eerst ook nauwelijks kunnen bevatten. Het klonk zo absurd, iets wat misschien vroeger, tientallen of zelfs honderden jaren geleden zou gebeuren, maar niet in de eenentwintigste eeuw. Ergens snapte ze zelfs wel dat haar vader het niet meteen door had gehad. Wie verwachtte ook zo’n aanbod?
‘En toen?’ vroeg Bill perplex. ‘Hij zei ja?’
Raquel knikte. ‘Hij begreep immers de strekking niet, hij dacht dat ze het puur zakelijk bedoelde. Dus boekte hij een vliegticket voor haar en weet ik wat nog meer, en ze kwamen samen terug naar Duitsland. Zij kon natuurlijk nergens heen, dus nam hij haar mee naar huis – naar ons huis, naar mij en Jonathan en Elvira.’
‘Uh-oh…’ mompelde Bill onwillekeurig en hield zijn adem in.
‘Zeg dat wel,’ fluisterde Raquel. ‘Elvira was al sceptisch toen ze hen binnenliet, en toen mijn vader haar voorstelde als “een nieuwe collega” ging het helemaal mis. Zij keek hem verbluft aan en vroeg: “Is dat je zus?” “Nee,” zei hij natuurlijk, “dat is mijn vrouw.” Zij helemaal verbaasd… En toen zei ze tegen mijn moeder: “Het spijt me heel erg voor u. Ik ben met Nicolas verloofd.” ’
‘Oh God.’ Bill leunde verbijsterd achterover, tegen de muur. ‘Dat meen je niet.’
‘Jawel.’ Raquel richtte zich op en keek hem zo treurig aan dat zijn hart ineenkromp. ‘Je hebt mijn moeder ontmoet, je weet hoe ze uit de hoek kan komen. Dezelfde dag nog, dezelfde minuut, schopte ze mijn vader het huis uit en vroeg de scheiding aan. Ze is advocaat, het was een fluitje van een cent. Mijn vader heeft geen enkele keer geprotesteerd, hij heeft niet eens geprobeerd om zichzelf te verdedingen of het misverstand uit te leggen. Misschien dacht hij dat het geen zin had. Ik weet het niet, ik heb het nooit gevraagd.
Ik was zo kwaad op hem dat ik ervoor koos om bij Elvira te blijven. Hij heeft alleen om het zorgrecht voor mijn broertje gevochten, zodra hij dat gekregen had liet hij alles gebeuren. Elvira heeft hem helemaal leeggezogen. De Pakistaanse was ondertussen met iemand anders getrouwd, ze heeft mijn vader zelfs uitgenodigd voor haar bruiloft. Ik geloof niet dat hij gegaan is, maar dat maakte mijn moeder niets uit. Voor haar was hij dood. Ze heeft nooit meer over hem gepraat, niet eens toen hij écht is overleden. Ze heeft hem toen alleen maar begraven. Deze keer letterlijk.’
Ze boog haar hoofd. De herinneringen die omhoog borrelden in haar binnenste deden meer pijn dan ze wilde toegeven, aan Bill of aan zichzelf. Als twaalfjarige was ze woedend geweest, woedend maar vooral vreselijk gekwetst. Hoe kon haar vader nou zo’n vreemde Pakistaanse vrouw verkiezen boven hen, zijn familie, zijn bloedeigen kinderen? Pas jaren later had ze begrepen dat het nooit zo was geweest. Toen was het eigenlijk al te laat; ze had hem nooit verteld dat ze begonnen was hem te begrijpen en, belangrijker, te vergeven. Nu zou ze hem dat nooit meer kunnen vertellen.
Bill nam haar in zijn armen en wiegde haar zachtjes heen en weer. Ze huilde niet echt, niet zichtbaar, maar haar ogen brandden en ze was blij dat Bill er was om zich aan vast te klampen. Oud verdriet dat zich in haar binnenste had vastgehaakt deed zeurend pijn in haar hart.
Na een tijdje stilte, een tijdlang troost, slaakte Raquel een zucht en nestelde zich wat beter op Bills schoot. ‘Nu jij,’ murmelde ze tegen zijn sleutelbenen. ‘Ik heb alles al verteld, nu ben jij aan de beurt.’
Dus haalde Bill diep adem en legde stukje bij beetje zijn ziel bloot. Hij vertelde hoe graag hij hun relatie openbaar zou willen maken, hoe hij zijn – hun – geluk van de daken wilde schreeuwen. Hoe Davids verbod hem irriteerde, hoe hij niet gewend was aan verboden en niet mogen meebeslissen. Hoe hij bang was dat ze aan de druk van geheimhouding onderdoor zouden gaan, dat ze elkaar daardoor kwijt zouden raken. Hoe hij haar absoluut niet, om geen enkele prijs, kwijt wilde raken.
‘Jij en Tokio Hotel, jullie zijn mijn hele leven,’ zei hij zacht. ‘En ik wil niet dat het jou of Tokio Hotel wordt, begrijp je? Want dat is een keuze die ik gewoon niet kan maken. Als iemand je vraagt welk been je liever hebt, links of rechts, dan weet je dat toch ook niet?’
Raquel knikte. ‘Ik snap wat je bedoelt… En ik wil het ook wel bekendmaken, in principe, eigenlijk. Maar alleen als ik niet hoef mee te maken wat de gevolgen daarvan zijn. Klinkt dat logisch?’ Ze fronste. ‘Het klinkt stom. Egoïstisch.’
‘Nee, ik snap wat jíj bedoelt.’ Bill streek weer met zijn vingers langs haar bovenarm en bleef een paar momenten stil, tot hij plots inhield alsof ergens een lampje opging. ‘Wat vindt Hannah eigenlijk?’
‘Zo ongeveer hetzelfde als ik,’ antwoordde Raquel. ‘Met als verschil dat zij geen moeder heeft die in staat is om jullie allemaal aan te klagen.’
‘Ik ben niet bang voor je moeder, Raquel,’ stelde Bill met duidelijke stem vast.
‘Ik wel.’ Ze verstopte haar gezicht in zijn hals. ‘Bang voor wat ze allemaal kan doen. Ze heeft al gedreigd om me het huis uit te gooien.’
‘Dan kom je toch gewoon hierheen. Niemand die dat erg vindt, behalve David maar die kan het dak op.’
En Chantal, dacht Raquel plotseling. Ze had de hele tijd niet aan Chantal gedacht, geen woord aan haar besteed. Als Bill intussen niks gemerkt had van Chantals gevoelens voor hem, dan wist hij het zeker nog steeds niet. Raquel besefte dat ze hem dit niet kon vertellen. Dat zou niet alleen zijn vriendschap met Chantal verdraaien, het betekende waarschijnlijk ook het einde van Chantals nog niet begonnen carrière. Raquel kon haar die droom niet afnemen, wat Chantal in het verleden ook gedaan of gezegd had. Dat kon ze gewoon niet.
‘Mm… Ik zou wel willen, maar ik kan mijn broertje niet achterlaten,’ onderbrak ze haar eigen gedachten en keek Bill weer aan. ‘Ik denk niet dat ze het serieus meent. Ze is geen slecht mens, weet je.’
Bill glimlachte. ‘Of jij bent gewoon te goed voor deze wereld.’
Nu bloosde ze heftig, gaf hem met hoogrode wangen een zachte por. ‘Klets niet.’
‘Doe ik niet,’ fluisterde hij en vlocht zijn vingers door de hare, voor hij zich vooroverboog en haar lippen verzegelde met een zachte kus. Raquel voelde dat het gesprek afgelopen was en vond dat ook wel goed zo. Ze hadden eindelijk allebei hun hart gelucht, de sfeer was wel lang genoeg zwaar geweest. Bovendien hadden ze nog een heel weekend voor zich om te beslissen wat voor actie ze zouden ondernemen: zich bij Davids regels neerleggen of protesteren? Nu moesten ze daar niet langer aan denken.
Nu dachten ze alleen nog maar aan elkaar – aan bij ekaar, aan samen, aan heel dichtbij. Lippen op lippen en huid op huid.
Raquel dacht aan het kriebelende gevoel dat ze in Monaco gevoeld had, toen hij haar ’s ochtends ter afscheid gekust had. Zo ongeveer voelde ze zich nu. Klaar om op ontdekkingsreis te gaan, om elkaars grenzen op te zoeken, te leren kennen. Klaar om te genieten van de hitte die zich langzaam tussen hun lichamen opbouwde.
~~
Overigens, nog een laatste dingetje; dat verhaal over die Pakistaanse is niet volledig uit mijn duim gezogen. Mijn vader heeft zelf serieus zo'n aanbod gehad ooit. (Gelukkig snapte hij het wel meteen. xD)
Ik wil even zeggen dat ik ook nog steeds mee lees!
Ik zou het denk ik het leukste vinden als ze allebei zouden zeggen dat ze een vriendin hebben...
Ik zou het denk ik het leukste vinden als ze allebei zouden zeggen dat ze een vriendin hebben...
~never say you're happy, if your eyes still cry
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
OKEEEEEE. Ik heb meteen een vermoeden. Ik ben begonnen met lezen bij het begin van hoofdstuk 55 en in dat stuk worden al die foto’s gemaakt.
Hihi, ik herinner me nog die stukken die je toen schreef en ik weet nog dat die iets met foto’s te maken hadden, dus hierdoor heb ik zo’n vermoeden gekregen dat dit wel eens die foto’s kunnen zijn… Forgive me if I’m wrong!
Aaaw, ik vind het zielig dat Raquel en Bill zo weinig tijd samen hebben
Maar ja, het hoort er natuurlijk wel bij… Helaas. Het is wel heeeeel schattig dat Bill het er zelf ook moeilijk mee heeft, maar ik denk dat ze er samen wel doorheen komen! Ik bedoel, het is zo’n schattig stel. <3
Oh, ik lees nu dat iemand het mijn taak vond om te reageren. *pruilt* Don’t make me feel guilty! Gelukkig ben ik weer terugom het plekje van #1 fan op te eisen!
Hannah’s angst om ‘herkend’ te worden is zo… schattig. Ik weet ook niet waarom, maar ik vind het echt lief. Chantal’s irritatie snap ik dan ook wel weer, zij zit tenslotte iets meer in het ‘wereldje’ om het zo maar even te zeggen.
Ohmyyyyyyyyy, Chantal begint haar gedachten te veranderen! Ze wil zich verzoenen met Raquel, het moet niet gekker meer worden!
HAHAHA. Bob de Bouwer in het Frans x] Oke, daar moest ik even heel hard om lachen. Hoe krom moet dat wel niet klinken?
De frustraties om je vriendje niet te ‘mogen’ zien (bij wijze van spreken) lijkt me ook echt zwaar. Gelukkig hebben de meiden elkaar nog, al helemaal als Chantal eindelijk normaal gaat doen!
‘Soms is jullie tweelingheid echt éng,’ concludeerde Georg. ‘Ik heb al heel wat meegemaakt met jullie, maar dat telefoongesprek was...’
Tweelingheid xD Hahaha.
Oh ja, Elvira… Damn, die was ik alweer vergeten… Zo jammer dat Raquel’s fijne tijd daar verpest moet worden door de gedachten aan haar moeder, want zij is dat helemaal niet waard. Maar ik snap Raquel’s zorgen wel heel goed.
Pffff, dat depri stukje vind ik jammer, maar zo mooi om te lezen… De sombere gevoelens bij zowel Raquel als Hannah. MAAAAAAR dan ga je een stuk in de winter beschrijven en serieus, ik hou er zoveel van als verhalen zich in de winter afspelen! Echt, dat vind ik zo fijn om te lezen. Misschien komt het omdat de winter mijn favoriete seizoen is, maar echt, dat zie ik meteen zo voor me.
Hannah stond op en viste de sok uit de plantenbak. Er kleefden wat korrels potaarde aan, die bij het wegvegen alleen maar grotere vlekken maakten. Hoe symbolisch, schoot er door Raquels hoofd. Ze probeerden hun dilemma op te lossen, maar hoe meer ze erover wreven, hoe meer ze eraan dachten, hoe erger het werd.
Dit is echt een onwijs mooie metafoor. Dat bolletje viezigheid op de sok vergelijken met hun problemen. Ik weet niet HOE je het verzint, maar ik weet wel dat het simpelweg briljant is!
Oh god, nee, nee, nee… Dit kan niet, dat ze betrapt zijn. Oh god… *leest als een malle verder*
En BAM! Weer zo’n geweldige metafoor, die met de spaghetti! Ik zou graag jouw metafoortalent over willen nemen als je het niet erg vindt!
Oh shit. Wat als Elvira er achter zou komen. Oh shit, shit, shit. NOUHOU. Het is zo’n fijn verhaal en dan heeft het zo’n nare wending!
*leest vlug verder*
Inmiddels was ze wel iets rustiger, maar er kriebelde nog steeds iets in haar binnenste. De neonlichtjes leken feller dan ooit.
Geweldig dat je die neonlichtjes weer terug laten komen! Echt, dat vind ik zo mooi.
Normaal gesproken keek ze uit naar die telefoontjes – maar normaal was haar leven allang niet meer.
BAM! Prachtige zin, hakt er lekker in bij de lezer.
Wat ik heel mooi vind, hoe je nog wel de dagelijkse gang van zaken bespreekt uit Raquel’s leven. Dus het werk, het huishouden, het zorgen voor haar broertje… Wat ik me wel afvraag, is wat er met Jonathan gebeurt als Raquel weer richting Bill gaat, maar misschien lees ik dat vanzelf in het volgende stuk.
He, ik word gewoon somber van de ellende waar ze doorheen moeten
Heel leuk om te lezen hoe goed Raquel eigenlijk in elkaar zit. Voor zichzelf lijstjes maken van dingen die ze nog moet regelen (zou ik ook eens moeten doen, hehe), vervolgens alles goed regelen. Dat zorgt tenminste weer voor een beetje orde in haar onrustige leven!
David was de stuurman; zij was enkel matroos. Maar wie zou er uiteindelijk de kapiteinspet dragen?
Ja hoor! Daar heb je weer zo’n prachtmetafoor!
Hmm, ik vind het van de ene kant wel sneu voor David dat vooral de tweeling hem zo behandelt. Ik bedoel, ik snap goed dat hij al die regeltjes wil, het draait natuurlijk ook voor hem om de carrière van de band. Maar ja, van de andere kant…
OMG, wat oneerlijk dat Georg zijn relatie wel naar buiten mag brengen en de tweeling niet! *wordt pissig*
‘Waarom mensen met òns iets zouden willen is me een raadsel. Je hebt er toch niks aan, want het mag niet.’ Snijdende ironie.
BAM! In your face, David! Wat een onzinnige reden, omdat de tweeling populairder is! So?! Gun hen ook wat!
Daarmee kreeg ze hem stil. Hij was even verbluft, zijn ogen werden groot, maar hij herstelde zich snel en glimlachte. Zonder erop in te gaan wikkelde hij zijn armen om haar middel en gaf haar een zachte kus; toen pas fluisterde hij: ‘Ik niet. Is dat erg?’
HAHAHAHAHAHAH. DIE VOND IK ZO DROOG XD Ineens die uitspraak, omg. Ik ging echt helemaal stuk xD
Ohmy, dat stukje is zo heftig en zo mooi. Ik snap goed dat alle frustraties er ineens uitkomen bij Raquel… En gelukkig blijft Bill ook niet boos, want een boze Bill vind ik niet zo leuk eigenlijk
Wow, mijn god… Dat verhaal van die vader van Raquel is zo heftig, ik snap de verwarring wel. Wow.
Ik weet zelf niet zo goed wat ik ze aan zou raden om te doen. Op zich zou het wel goed voor ze zijn, maar van de andere kant… Fangirls en paparazzi kunnen écht verschrikkelijk zijn! En dan lopen ze ook nog risico om er onder te lijden… Ik weet het dus niet zo goed.
Anyway, ik hoop dat deze lange reactie alles weer een beetje goed heeft gemaakt. Nogmaals sorry voor de lange afwezigheid, maar ik ben blij dat ik weer terug ben en dit verhaal weer kan lezen! <3
Hihi, ik herinner me nog die stukken die je toen schreef en ik weet nog dat die iets met foto’s te maken hadden, dus hierdoor heb ik zo’n vermoeden gekregen dat dit wel eens die foto’s kunnen zijn… Forgive me if I’m wrong!
Aaaw, ik vind het zielig dat Raquel en Bill zo weinig tijd samen hebben
Maar ja, het hoort er natuurlijk wel bij… Helaas. Het is wel heeeeel schattig dat Bill het er zelf ook moeilijk mee heeft, maar ik denk dat ze er samen wel doorheen komen! Ik bedoel, het is zo’n schattig stel. <3Oh, ik lees nu dat iemand het mijn taak vond om te reageren. *pruilt* Don’t make me feel guilty! Gelukkig ben ik weer terug
Hannah’s angst om ‘herkend’ te worden is zo… schattig. Ik weet ook niet waarom, maar ik vind het echt lief. Chantal’s irritatie snap ik dan ook wel weer, zij zit tenslotte iets meer in het ‘wereldje’ om het zo maar even te zeggen.
Ohmyyyyyyyyy, Chantal begint haar gedachten te veranderen! Ze wil zich verzoenen met Raquel, het moet niet gekker meer worden!
HAHAHA. Bob de Bouwer in het Frans x] Oke, daar moest ik even heel hard om lachen. Hoe krom moet dat wel niet klinken?
De frustraties om je vriendje niet te ‘mogen’ zien (bij wijze van spreken) lijkt me ook echt zwaar. Gelukkig hebben de meiden elkaar nog, al helemaal als Chantal eindelijk normaal gaat doen!
‘Soms is jullie tweelingheid echt éng,’ concludeerde Georg. ‘Ik heb al heel wat meegemaakt met jullie, maar dat telefoongesprek was...’
Tweelingheid xD Hahaha.
Oh ja, Elvira… Damn, die was ik alweer vergeten… Zo jammer dat Raquel’s fijne tijd daar verpest moet worden door de gedachten aan haar moeder, want zij is dat helemaal niet waard. Maar ik snap Raquel’s zorgen wel heel goed.
Pffff, dat depri stukje vind ik jammer, maar zo mooi om te lezen… De sombere gevoelens bij zowel Raquel als Hannah. MAAAAAAR dan ga je een stuk in de winter beschrijven en serieus, ik hou er zoveel van als verhalen zich in de winter afspelen! Echt, dat vind ik zo fijn om te lezen. Misschien komt het omdat de winter mijn favoriete seizoen is, maar echt, dat zie ik meteen zo voor me.
Hannah stond op en viste de sok uit de plantenbak. Er kleefden wat korrels potaarde aan, die bij het wegvegen alleen maar grotere vlekken maakten. Hoe symbolisch, schoot er door Raquels hoofd. Ze probeerden hun dilemma op te lossen, maar hoe meer ze erover wreven, hoe meer ze eraan dachten, hoe erger het werd.
Dit is echt een onwijs mooie metafoor. Dat bolletje viezigheid op de sok vergelijken met hun problemen. Ik weet niet HOE je het verzint, maar ik weet wel dat het simpelweg briljant is!
Oh god, nee, nee, nee… Dit kan niet, dat ze betrapt zijn. Oh god… *leest als een malle verder*
En BAM! Weer zo’n geweldige metafoor, die met de spaghetti! Ik zou graag jouw metafoortalent over willen nemen als je het niet erg vindt!
Oh shit. Wat als Elvira er achter zou komen. Oh shit, shit, shit. NOUHOU. Het is zo’n fijn verhaal en dan heeft het zo’n nare wending!
*leest vlug verder*
Inmiddels was ze wel iets rustiger, maar er kriebelde nog steeds iets in haar binnenste. De neonlichtjes leken feller dan ooit.
Geweldig dat je die neonlichtjes weer terug laten komen! Echt, dat vind ik zo mooi.
Normaal gesproken keek ze uit naar die telefoontjes – maar normaal was haar leven allang niet meer.
BAM! Prachtige zin, hakt er lekker in bij de lezer.
Wat ik heel mooi vind, hoe je nog wel de dagelijkse gang van zaken bespreekt uit Raquel’s leven. Dus het werk, het huishouden, het zorgen voor haar broertje… Wat ik me wel afvraag, is wat er met Jonathan gebeurt als Raquel weer richting Bill gaat, maar misschien lees ik dat vanzelf in het volgende stuk.
He, ik word gewoon somber van de ellende waar ze doorheen moeten
Heel leuk om te lezen hoe goed Raquel eigenlijk in elkaar zit. Voor zichzelf lijstjes maken van dingen die ze nog moet regelen (zou ik ook eens moeten doen, hehe), vervolgens alles goed regelen. Dat zorgt tenminste weer voor een beetje orde in haar onrustige leven!
David was de stuurman; zij was enkel matroos. Maar wie zou er uiteindelijk de kapiteinspet dragen?
Ja hoor! Daar heb je weer zo’n prachtmetafoor!
Hmm, ik vind het van de ene kant wel sneu voor David dat vooral de tweeling hem zo behandelt. Ik bedoel, ik snap goed dat hij al die regeltjes wil, het draait natuurlijk ook voor hem om de carrière van de band. Maar ja, van de andere kant…
OMG, wat oneerlijk dat Georg zijn relatie wel naar buiten mag brengen en de tweeling niet! *wordt pissig*
‘Waarom mensen met òns iets zouden willen is me een raadsel. Je hebt er toch niks aan, want het mag niet.’ Snijdende ironie.
BAM! In your face, David! Wat een onzinnige reden, omdat de tweeling populairder is! So?! Gun hen ook wat!
Daarmee kreeg ze hem stil. Hij was even verbluft, zijn ogen werden groot, maar hij herstelde zich snel en glimlachte. Zonder erop in te gaan wikkelde hij zijn armen om haar middel en gaf haar een zachte kus; toen pas fluisterde hij: ‘Ik niet. Is dat erg?’
HAHAHAHAHAHAH. DIE VOND IK ZO DROOG XD Ineens die uitspraak, omg. Ik ging echt helemaal stuk xD
Ohmy, dat stukje is zo heftig en zo mooi. Ik snap goed dat alle frustraties er ineens uitkomen bij Raquel… En gelukkig blijft Bill ook niet boos, want een boze Bill vind ik niet zo leuk eigenlijk
Wow, mijn god… Dat verhaal van die vader van Raquel is zo heftig, ik snap de verwarring wel. Wow.
Ik weet zelf niet zo goed wat ik ze aan zou raden om te doen. Op zich zou het wel goed voor ze zijn, maar van de andere kant… Fangirls en paparazzi kunnen écht verschrikkelijk zijn! En dan lopen ze ook nog risico om er onder te lijden… Ik weet het dus niet zo goed.
Anyway, ik hoop dat deze lange reactie alles weer een beetje goed heeft gemaakt. Nogmaals sorry voor de lange afwezigheid, maar ik ben blij dat ik weer terug ben en dit verhaal weer kan lezen! <3
@ Imke.
Ahum, ik had mezelf tot #1 fan gemaakt, en nu pik jij in 1x mijn plekje weer in?
Uh uh. Dat gaat niet, hoor!
Maar fijn dat je weer terug bent; WAT EEN MEGA REACTIE! xD
hihi - Melian; weer supersupersupersuperdesuper! (:
Geweldige schrijver, geweldig verhaal, geweldig stel - Raquel en Bill - !
Love it! <33333
Ahum, ik had mezelf tot #1 fan gemaakt, en nu pik jij in 1x mijn plekje weer in?
Uh uh. Dat gaat niet, hoor!
Maar fijn dat je weer terug bent; WAT EEN MEGA REACTIE! xD
hihi - Melian; weer supersupersupersuperdesuper! (:
Geweldige schrijver, geweldig verhaal, geweldig stel - Raquel en Bill - !
Love it! <33333
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Pampampam... Oké people, morgenochtend ga ik op vakantie, dus verwacht pas weer een nieuwe update in augustus. Ik zal wel mijn best doen om door te schrijven, zodat ik weer een voorraadje kan aanleggen en regelmatig kan posten. Dit stuk is vers van de pers, net getypt, en net iets korter dan ik had gewild - maar ik moet eigenlijk over vijf minuten stipt in bed liggen, dus hier moet ik het mee doen. xD
@Mara; ik ga naar Kroatië, dan Noord-Italië en dan Oostenrijk, samen met mijn ouders. ;) Bedankt voor het lezen!
@Beertje; dank je voor je reactie! :)
@Imke; welkom teruuuug! <3 Ik heb echt zitten lachen om jouw reactie, en jeetje, wat een lengte. Echt, heel erg bedankt. Het is leuk om te lezen hoe jij reageert op gebeurtenissen in het verhaal. :D Heel blij dat je terugbent <3
@xILY; hehe, gevechten om de 1e plaats? Really, people. *schudt hoofd* xD Here you go, nieuw stuk :)
(Het spijt me overigens van dit einde. Ik wilde er nog een stuk achter schrijven, maar daarvoor had ik uiteindelijk dus te weinig tijd.)
Fijne vakantie allemaal, en tot augustus!
~~
62.
De volgende ochtend arriveerde Hannah in de studio. Ze begon natuurlijk in Toms armen, kreeg vervolgens een knuffel van Bill en Raquel en werd door de rest met veel geglimlach begroet. Alleen David hield zich afzijdig, maar dat had Hannah sowieso al verwacht.
Na alle begroetingen verzamelden ze zich in de keuken voor de verplichte thee- en koffieronde. Er werd veel gepraat en veel gelachen, zoals altijd, maar iedereen leek zich hyperbewust van de spanning die tussen bepaalde personen hing. Bill praatte nog altijd niet tegen Georg en negeerde David structureel, zoals Tom ook deed. Georg scheen echter ook niet al te blij met de manager en Raquel hield zich voornamelijk op de achtergrond; Gustav en Chantal waren vast van plan om de ongemakkelijke sfeer op te vullen met lawaai, zij hielden het gesprek op gang met een beetje hulp van Hannah.
Uiteindelijk maakte David het hen een beetje makkelijker door zijn beker leeg te drinken en te vertrekken. Hij meldde nog wel even dat hij vandaag een vergadering met de andere producenten had en iedereen besefte al wat ze daar gingen bespreken. De tweeling wisselde een blik als een donderwolk, maar David verdween voor ze konden reageren.
De volgende die haar thee achteroversloeg was Hannah. Ze wierp even een blik naar Raquel, die niet onmiddellijk reageerde omdat ze Hannah’s ogen niet kon duiden, en fluisterde toen iets in Toms oor. Hij keek lichtelijk verrast, gemengd met iets van begrip, knikte en kwam overeind. Hij stond nog een beetje wankel op zijn voeten door de griep, maar verliet met zijn arm om Hannah’s middel de keuken. Pas op dat moment besefte Raquel wat de grijze ogen haar hadden willen vertellen: Hannah ging de gok wagen.
Hannah ging doen wat Raquel gisteren gedaan had, Hannah ging Tom uitleggen hoe haar gevoelens in elkaar staken. Het was onzekerheid, angst en bijeengeschraapte moed wat Raquel in Hannah’s blik niet meteen herkend had.
Ze keek opzij, zocht Bills gezicht, en zag meteen dat hij zich hetzelfde had gerealiseerd als zij. In tegenstelling tot haar echter kon hij inschatten hoe Tom zou reageren. Bij het zien van zijn rustige gezicht ontspande ook zij; zo te zien maakte Bill zich over de uitkomst van het gesprek geen enkele zorgen.
Na dik twee uur bleek de zanger gelijk te hebben. Hannah en Tom hadden nog altijd alleen oog voor elkaar toen ze de anderen weer met hun aanwezigheid vereerden. Alleen Tom wisselde even een blik met zijn tweelingbroer, eentje die voor de rest van het gezelschap onverklaarbaar was maar Bill wel in lachen deed uitbarsten. De laatste last viel van Raquels schouders. In elk geval hoefden zij en Hannah zich over één ding geen zorgen meer te maken.
Opgelucht nestelde ze zich tegen Bills zij en trok zo zijn aandacht van de televisie weg, naar zich toe. Hij keek glimlachend omlaag, kneep even in de hand die hij met de zijne verstrengeld had. Ze lachte terug en vroeg vanuit het niets: ‘Hebben jullie vandaag eigenlijk vrij?’
‘Nee,’ zei hij droog. ‘Maar ik geloof niet dat dat iemand nu interesseert.’
Hij gebaarde met zijn vrije hand veelbetekenend door de kamer, waar iedereen inmiddels een plekje had gevonden. Georg zat aan zijn laptop geplakt, Gustav en Tom hadden Hannah en Chantal net overgehaald om een potje te kaarten. Niemand zag er echt uit alsof hij aan werken dacht; ze waren op het moment meer bezig met het onderhouden van hun privélevens. Zo bij elkaar kwamen ze over als een groep hele normale vrienden.
‘Sowieso heeft David alle persafspraken afgezegd totdat we een goed kloppend verhaal hebben,’ voegde Bill eraan toe. Even vertrok zijn gezicht weer tot een kwade frons, maar Raquels kneepje in zijn hand streek zijn voorhoofd glad.
Op dat moment draaide Tom zich om in zijn stoel en riep: ‘Hé jullie, houd eens op met klef doen! We hebben meer spelers nodig!’
‘Hoor wie het zegt,’ grijnsde Bill. ‘Hoezo nodig? Wat spelen jullie?’
‘Pesten, maar dat is leuker met meer,’ antwoordde Chantal. Ze keek daarbij expres van Bill naar Raquel; voor ieder ander was dat een logische blik, maar voor de twee meisjes was de dubbele bodem niet te missen. Chantal drukte op deze manier uit dat ze het goed meende met Raquel, ook al viel het haar nog altijd zwaar. Raquel reageerde met een dankbare glimlach.
‘Oké, vooruit. Raquel?’ Bill stootte haar zachtjes aan. ‘Doe je mee?’
‘Welja.’ Ze liet zich van de sofa glijden en knipte in een automatisme de televisie uit; de jongens lieten het ding meestal de hele dag aanstaan, maar zij ergerde zich aan het gekwebbel op de achtergrond.
Bill aarzelde nog even voor hij zich bij de spelers voegde. Hij bleef achter zijn stoel staan, draaide zich om en vroeg: ‘Georg? Doe je mee?’
Het was de eerste zin die hij sinds zijn uitval gisteravond aan de bassist richtte en Georg keek verrast op van zijn scherm. Iedereen hield even de adem in; Bill haalde zijn schouders op en produceerde een verontschuldigend lachje. Dat was blijkbaar genoeg voor Georg: hij grijnsde breed en sprong overeind. ‘Tuurlijk.’
In het voorbijgaan bokste hij even tegen Bills schouder, de zanger lachte en plofte toen tussen zijn broer en zijn vriendin aan tafel. De sfeer klaarde zienderogen op; de rest van de middag galmde van hun gelach.
Omdat David de hele verdere dag zijn gezicht niet meer liet zien, verdween het onderwerp van de foto’s volledig naar de achtergrond. Zelfs toen Georg na het eten – met een voorzichtige zijdelingse blik naar de tweeling – aankondigde dat hij Joëlle ging bellen. Tom reageerde met een typische macho-opmerking en Bill hield zijn mond, wat al een heel stuk beter was dan zijn geschreeuw.
Uiteindelijk vertrok Gustav tegen elven naar bed, terwijl de anderen zich rond de televisie geschaard hadden. Chantal, Hannah en Raquel zaten op een kluitje en praatten dwars door de film heen, maar dat scheen de tweeling niet erg te boeien. Georg hing nog altijd op zijn kamer aan de telefoon en de broertjes waren bij elkaar gekropen; Bill onderuitgezakt in de zetel, Tom op de armleuning. Hun gesprek was sowieso al niet te verstaan, ze spraken op fluistertoon, maar de meisjes voelden alledrie dat het beter was om ook niet te proberen luisteren. Dit was een tweelingmoment, alleen voor Kaulitzen. Nog een reden om het uitgebreid over koetjes en kalfjes te hebben.
Chantal zat in het midden en vertelde honderduit. Over haar nieuwe leven, natuurlijk. Over het oefenen, elke dag weer een beetje beter worden in datgene waar ze al goed in was. Elke dag meer over de toekomst te weten komen. Over het album, waar ze eigenlijk niks concreets over mocht zeggen, dus nam ze alle synoniemen van “geweldig” even door: hoe het klonk, hoe het zou gaan klinken, wat haar rol was, wat de anderen gedaan hadden. Hele monologen, maar niets gedetailleerds.
Het maakte Raquel allemaal niets uit. Chantal kon het over subatomaire deeltjes hebben en Raquel zou nog met een glimlach naar haar luisteren. Het voelde veel te vertrouwd om zich druk te maken over het onderwerp. Na al die tijd, nadat ze de hoop al had opgegeven, scheen er niets meer tussen hen in te staan – niets meer dan de afstand tussen Hamburg en Berlijn, en die was overbrugbaar.
Na een tijdje had Chantal alle synoniemen wel zo’n beetje gehad; er viel een gat in het gesprek dat alleen werd opgevuld door het zinloze gewauwel van de acteurs op tv. Hannah trok een gezicht alsof ze iets beledigends ging zeggen over de film, toen Tom plotseling van de armleuning stapte en zei: ‘Dat zou ’m moeten doen.’
Te oordelen naar het volume was die opmerking niet langer privé en de meisjes draaiden zich meteen naar hen om. Bill leek nog in gedachten verzonken. Hij prutste met een afwezige blik aan de ringen om zijn vingers en focuste pas toen Chantal vroeg: ‘Wat zou wat moeten doen?’
‘We hebben een plan,’ antwoordde Tom op geheimzinnige toon. ‘Een Plan met een hoofdletter P.’
Raquel en Hannah wisselden een verraste, ietwat onbehaaglijke blik. Ongetwijfeld had het Plan van de tweeling iets met de huidige situatie te maken; het onderwerp kwam weer boven borrelen en Raquel beet even op haar lip. Wat zou het Plan zijn en vooral: wat zou het voor hen betekenen? En zou de tweeling het Plan in werking zetten zonder er eerst met hen over te praten? Dat verworp ze meteen weer; na de recente gesprekken moesten ze toch wel geleerd hebben eerst over alles te praten.
‘Wat voor plan?’ vroeg Hannah dan ook onmiddellijk.
Tom gebaarde met zijn hoofd naar de deur. ‘Kom je mee? Dan leg ik het je uit.’
Ze sprong meteen overeind, nieuwsgierig en zonder enig bezwaar tegen wat tijd alleen met haar vriendje. Raquel wierp een vragende blik naar Bill, die opnieuw een tikje vaag voor zich uit staarde. Hij kauwde zo te zien op zijn tongpiercing en Raquel onderdrukte een giechel; zo leek hij op een herkauwende koe (maar dat zei ze beter niet hardop).
Toen ontwaakte hij plots uit zijn verstarring, kwam overeind en schudde zijn dikke zwarte haar naar achteren. Hij stak een hand uit naar Raquel, maar zijn woorden waren aan Chantal gericht: ‘Sorry, het lijkt nu of we je buitensluiten. Is niet zo bedoeld.’
‘Privégesprek,’ zei de blondine schouderophalend en kroop weg in een hoek van de sofa, benen opgetrokken en met een kussen in de rug. ‘Veel plezier.’
Raquel voelde zich weer blozen, ze hoorde de plagerige ondertoon in Chantals stem maar al te goed en volgde Bill vlug naar de gang. Hij scheen Chantal niet eens gehoord te hebben, of in elk geval was het zijn ene oor in en zijn andere oor uit gegaan. Zijn gedachten waren met iets anders bezig.
Tegenover elkaar op zijn bed fixeerden Bills ogen echter Raquels gezicht en zijn glimlach verlichtte zijn blik. Hij hield nog steeds haar hand vast; de zijne voelde warm en tegelijkertijd koel door het metaal van zijn ringen. Raquel keek graag naar zijn handen. Ze wist niet precies waarom, maar als iemand haar zou vragen welk deel van Bills uiterlijk haar het meest beviel, dan kwamen na zijn ogen onmiddellijk zijn handen. Misschien omdat ze, in tegenstelling tot de rest van zijn verschijning en ondanks de sieraden, zoiets ontnuchterend normaals hadden. Geen dikke make-up, geen uitbundige styling. Gewoon, jongenshanden met soepele vingers en een aangename warme uitstraling.
‘Oké, het Plan.’ Bill haalde diep adem en grijnsde even. ‘Als ik het zo zeg klinkt het heel angstaanjagend en zo, maar het valt wel mee.’
Zijn blik deed Raquel denken aan het gesprek gisteren, toen zij moeite moest doen om de juiste woorden te vinden. Nu leek hij hetzelfde probleem te hebben en dat verbaasde haar. Als er iemand was die zonder aarzelen of nadenken zijn woorden klaar had, dan was het wel Bill. Ze vermoedde dat het Plan belangrijk voor hem was, op een bepaalde manier emotioneel. De laatste – en enige – keer dat ze hem onzeker had meegemaakt, had hij haar gevraagd of ze zijn vriendin wilde zijn.
Bill schraapte zijn keel en ze richtte onmiddellijk haar blik op hem, vragend en benieuwd. Hij glimlachte weer; hij wist wat hij wilde zeggen. ‘Ik ga je iets voorstellen en je moet niet schrikken, oké? En je moet je ook niet verplicht voelen, want dat zou het er niet beter op maken.’
Een antwoord scheen gepast, dus knikte ze even.
‘Juist. Dus. Het idee is dat jij, en Hannah trouwens ook, komende Kerst met mij en Tom komen vieren. En dan bedoel ik niet hier.’ Hij haalde diep adem. ‘Dan bedoel ik bij mijn ouders in Loitsche.’
@Mara; ik ga naar Kroatië, dan Noord-Italië en dan Oostenrijk, samen met mijn ouders. ;) Bedankt voor het lezen!
@Beertje; dank je voor je reactie! :)
@Imke; welkom teruuuug! <3 Ik heb echt zitten lachen om jouw reactie, en jeetje, wat een lengte. Echt, heel erg bedankt. Het is leuk om te lezen hoe jij reageert op gebeurtenissen in het verhaal. :D Heel blij dat je terugbent <3
@xILY; hehe, gevechten om de 1e plaats? Really, people. *schudt hoofd* xD Here you go, nieuw stuk :)
(Het spijt me overigens van dit einde. Ik wilde er nog een stuk achter schrijven, maar daarvoor had ik uiteindelijk dus te weinig tijd.)
Fijne vakantie allemaal, en tot augustus!
~~
62.
De volgende ochtend arriveerde Hannah in de studio. Ze begon natuurlijk in Toms armen, kreeg vervolgens een knuffel van Bill en Raquel en werd door de rest met veel geglimlach begroet. Alleen David hield zich afzijdig, maar dat had Hannah sowieso al verwacht.
Na alle begroetingen verzamelden ze zich in de keuken voor de verplichte thee- en koffieronde. Er werd veel gepraat en veel gelachen, zoals altijd, maar iedereen leek zich hyperbewust van de spanning die tussen bepaalde personen hing. Bill praatte nog altijd niet tegen Georg en negeerde David structureel, zoals Tom ook deed. Georg scheen echter ook niet al te blij met de manager en Raquel hield zich voornamelijk op de achtergrond; Gustav en Chantal waren vast van plan om de ongemakkelijke sfeer op te vullen met lawaai, zij hielden het gesprek op gang met een beetje hulp van Hannah.
Uiteindelijk maakte David het hen een beetje makkelijker door zijn beker leeg te drinken en te vertrekken. Hij meldde nog wel even dat hij vandaag een vergadering met de andere producenten had en iedereen besefte al wat ze daar gingen bespreken. De tweeling wisselde een blik als een donderwolk, maar David verdween voor ze konden reageren.
De volgende die haar thee achteroversloeg was Hannah. Ze wierp even een blik naar Raquel, die niet onmiddellijk reageerde omdat ze Hannah’s ogen niet kon duiden, en fluisterde toen iets in Toms oor. Hij keek lichtelijk verrast, gemengd met iets van begrip, knikte en kwam overeind. Hij stond nog een beetje wankel op zijn voeten door de griep, maar verliet met zijn arm om Hannah’s middel de keuken. Pas op dat moment besefte Raquel wat de grijze ogen haar hadden willen vertellen: Hannah ging de gok wagen.
Hannah ging doen wat Raquel gisteren gedaan had, Hannah ging Tom uitleggen hoe haar gevoelens in elkaar staken. Het was onzekerheid, angst en bijeengeschraapte moed wat Raquel in Hannah’s blik niet meteen herkend had.
Ze keek opzij, zocht Bills gezicht, en zag meteen dat hij zich hetzelfde had gerealiseerd als zij. In tegenstelling tot haar echter kon hij inschatten hoe Tom zou reageren. Bij het zien van zijn rustige gezicht ontspande ook zij; zo te zien maakte Bill zich over de uitkomst van het gesprek geen enkele zorgen.
Na dik twee uur bleek de zanger gelijk te hebben. Hannah en Tom hadden nog altijd alleen oog voor elkaar toen ze de anderen weer met hun aanwezigheid vereerden. Alleen Tom wisselde even een blik met zijn tweelingbroer, eentje die voor de rest van het gezelschap onverklaarbaar was maar Bill wel in lachen deed uitbarsten. De laatste last viel van Raquels schouders. In elk geval hoefden zij en Hannah zich over één ding geen zorgen meer te maken.
Opgelucht nestelde ze zich tegen Bills zij en trok zo zijn aandacht van de televisie weg, naar zich toe. Hij keek glimlachend omlaag, kneep even in de hand die hij met de zijne verstrengeld had. Ze lachte terug en vroeg vanuit het niets: ‘Hebben jullie vandaag eigenlijk vrij?’
‘Nee,’ zei hij droog. ‘Maar ik geloof niet dat dat iemand nu interesseert.’
Hij gebaarde met zijn vrije hand veelbetekenend door de kamer, waar iedereen inmiddels een plekje had gevonden. Georg zat aan zijn laptop geplakt, Gustav en Tom hadden Hannah en Chantal net overgehaald om een potje te kaarten. Niemand zag er echt uit alsof hij aan werken dacht; ze waren op het moment meer bezig met het onderhouden van hun privélevens. Zo bij elkaar kwamen ze over als een groep hele normale vrienden.
‘Sowieso heeft David alle persafspraken afgezegd totdat we een goed kloppend verhaal hebben,’ voegde Bill eraan toe. Even vertrok zijn gezicht weer tot een kwade frons, maar Raquels kneepje in zijn hand streek zijn voorhoofd glad.
Op dat moment draaide Tom zich om in zijn stoel en riep: ‘Hé jullie, houd eens op met klef doen! We hebben meer spelers nodig!’
‘Hoor wie het zegt,’ grijnsde Bill. ‘Hoezo nodig? Wat spelen jullie?’
‘Pesten, maar dat is leuker met meer,’ antwoordde Chantal. Ze keek daarbij expres van Bill naar Raquel; voor ieder ander was dat een logische blik, maar voor de twee meisjes was de dubbele bodem niet te missen. Chantal drukte op deze manier uit dat ze het goed meende met Raquel, ook al viel het haar nog altijd zwaar. Raquel reageerde met een dankbare glimlach.
‘Oké, vooruit. Raquel?’ Bill stootte haar zachtjes aan. ‘Doe je mee?’
‘Welja.’ Ze liet zich van de sofa glijden en knipte in een automatisme de televisie uit; de jongens lieten het ding meestal de hele dag aanstaan, maar zij ergerde zich aan het gekwebbel op de achtergrond.
Bill aarzelde nog even voor hij zich bij de spelers voegde. Hij bleef achter zijn stoel staan, draaide zich om en vroeg: ‘Georg? Doe je mee?’
Het was de eerste zin die hij sinds zijn uitval gisteravond aan de bassist richtte en Georg keek verrast op van zijn scherm. Iedereen hield even de adem in; Bill haalde zijn schouders op en produceerde een verontschuldigend lachje. Dat was blijkbaar genoeg voor Georg: hij grijnsde breed en sprong overeind. ‘Tuurlijk.’
In het voorbijgaan bokste hij even tegen Bills schouder, de zanger lachte en plofte toen tussen zijn broer en zijn vriendin aan tafel. De sfeer klaarde zienderogen op; de rest van de middag galmde van hun gelach.
Omdat David de hele verdere dag zijn gezicht niet meer liet zien, verdween het onderwerp van de foto’s volledig naar de achtergrond. Zelfs toen Georg na het eten – met een voorzichtige zijdelingse blik naar de tweeling – aankondigde dat hij Joëlle ging bellen. Tom reageerde met een typische macho-opmerking en Bill hield zijn mond, wat al een heel stuk beter was dan zijn geschreeuw.
Uiteindelijk vertrok Gustav tegen elven naar bed, terwijl de anderen zich rond de televisie geschaard hadden. Chantal, Hannah en Raquel zaten op een kluitje en praatten dwars door de film heen, maar dat scheen de tweeling niet erg te boeien. Georg hing nog altijd op zijn kamer aan de telefoon en de broertjes waren bij elkaar gekropen; Bill onderuitgezakt in de zetel, Tom op de armleuning. Hun gesprek was sowieso al niet te verstaan, ze spraken op fluistertoon, maar de meisjes voelden alledrie dat het beter was om ook niet te proberen luisteren. Dit was een tweelingmoment, alleen voor Kaulitzen. Nog een reden om het uitgebreid over koetjes en kalfjes te hebben.
Chantal zat in het midden en vertelde honderduit. Over haar nieuwe leven, natuurlijk. Over het oefenen, elke dag weer een beetje beter worden in datgene waar ze al goed in was. Elke dag meer over de toekomst te weten komen. Over het album, waar ze eigenlijk niks concreets over mocht zeggen, dus nam ze alle synoniemen van “geweldig” even door: hoe het klonk, hoe het zou gaan klinken, wat haar rol was, wat de anderen gedaan hadden. Hele monologen, maar niets gedetailleerds.
Het maakte Raquel allemaal niets uit. Chantal kon het over subatomaire deeltjes hebben en Raquel zou nog met een glimlach naar haar luisteren. Het voelde veel te vertrouwd om zich druk te maken over het onderwerp. Na al die tijd, nadat ze de hoop al had opgegeven, scheen er niets meer tussen hen in te staan – niets meer dan de afstand tussen Hamburg en Berlijn, en die was overbrugbaar.
Na een tijdje had Chantal alle synoniemen wel zo’n beetje gehad; er viel een gat in het gesprek dat alleen werd opgevuld door het zinloze gewauwel van de acteurs op tv. Hannah trok een gezicht alsof ze iets beledigends ging zeggen over de film, toen Tom plotseling van de armleuning stapte en zei: ‘Dat zou ’m moeten doen.’
Te oordelen naar het volume was die opmerking niet langer privé en de meisjes draaiden zich meteen naar hen om. Bill leek nog in gedachten verzonken. Hij prutste met een afwezige blik aan de ringen om zijn vingers en focuste pas toen Chantal vroeg: ‘Wat zou wat moeten doen?’
‘We hebben een plan,’ antwoordde Tom op geheimzinnige toon. ‘Een Plan met een hoofdletter P.’
Raquel en Hannah wisselden een verraste, ietwat onbehaaglijke blik. Ongetwijfeld had het Plan van de tweeling iets met de huidige situatie te maken; het onderwerp kwam weer boven borrelen en Raquel beet even op haar lip. Wat zou het Plan zijn en vooral: wat zou het voor hen betekenen? En zou de tweeling het Plan in werking zetten zonder er eerst met hen over te praten? Dat verworp ze meteen weer; na de recente gesprekken moesten ze toch wel geleerd hebben eerst over alles te praten.
‘Wat voor plan?’ vroeg Hannah dan ook onmiddellijk.
Tom gebaarde met zijn hoofd naar de deur. ‘Kom je mee? Dan leg ik het je uit.’
Ze sprong meteen overeind, nieuwsgierig en zonder enig bezwaar tegen wat tijd alleen met haar vriendje. Raquel wierp een vragende blik naar Bill, die opnieuw een tikje vaag voor zich uit staarde. Hij kauwde zo te zien op zijn tongpiercing en Raquel onderdrukte een giechel; zo leek hij op een herkauwende koe (maar dat zei ze beter niet hardop).
Toen ontwaakte hij plots uit zijn verstarring, kwam overeind en schudde zijn dikke zwarte haar naar achteren. Hij stak een hand uit naar Raquel, maar zijn woorden waren aan Chantal gericht: ‘Sorry, het lijkt nu of we je buitensluiten. Is niet zo bedoeld.’
‘Privégesprek,’ zei de blondine schouderophalend en kroop weg in een hoek van de sofa, benen opgetrokken en met een kussen in de rug. ‘Veel plezier.’
Raquel voelde zich weer blozen, ze hoorde de plagerige ondertoon in Chantals stem maar al te goed en volgde Bill vlug naar de gang. Hij scheen Chantal niet eens gehoord te hebben, of in elk geval was het zijn ene oor in en zijn andere oor uit gegaan. Zijn gedachten waren met iets anders bezig.
Tegenover elkaar op zijn bed fixeerden Bills ogen echter Raquels gezicht en zijn glimlach verlichtte zijn blik. Hij hield nog steeds haar hand vast; de zijne voelde warm en tegelijkertijd koel door het metaal van zijn ringen. Raquel keek graag naar zijn handen. Ze wist niet precies waarom, maar als iemand haar zou vragen welk deel van Bills uiterlijk haar het meest beviel, dan kwamen na zijn ogen onmiddellijk zijn handen. Misschien omdat ze, in tegenstelling tot de rest van zijn verschijning en ondanks de sieraden, zoiets ontnuchterend normaals hadden. Geen dikke make-up, geen uitbundige styling. Gewoon, jongenshanden met soepele vingers en een aangename warme uitstraling.
‘Oké, het Plan.’ Bill haalde diep adem en grijnsde even. ‘Als ik het zo zeg klinkt het heel angstaanjagend en zo, maar het valt wel mee.’
Zijn blik deed Raquel denken aan het gesprek gisteren, toen zij moeite moest doen om de juiste woorden te vinden. Nu leek hij hetzelfde probleem te hebben en dat verbaasde haar. Als er iemand was die zonder aarzelen of nadenken zijn woorden klaar had, dan was het wel Bill. Ze vermoedde dat het Plan belangrijk voor hem was, op een bepaalde manier emotioneel. De laatste – en enige – keer dat ze hem onzeker had meegemaakt, had hij haar gevraagd of ze zijn vriendin wilde zijn.
Bill schraapte zijn keel en ze richtte onmiddellijk haar blik op hem, vragend en benieuwd. Hij glimlachte weer; hij wist wat hij wilde zeggen. ‘Ik ga je iets voorstellen en je moet niet schrikken, oké? En je moet je ook niet verplicht voelen, want dat zou het er niet beter op maken.’
Een antwoord scheen gepast, dus knikte ze even.
‘Juist. Dus. Het idee is dat jij, en Hannah trouwens ook, komende Kerst met mij en Tom komen vieren. En dan bedoel ik niet hier.’ Hij haalde diep adem. ‘Dan bedoel ik bij mijn ouders in Loitsche.’
JA, EN DAN? WAAROM EINDIG JE HIER? DIT VIND IK NIET LIEF. Ik ga het niet volhouden om tot augustus te wachten op het verlossende antwoord, hoe kun je ons dit aandoen?!
Ik ben heel benieuwd naar de rest van het Plan... Hmmmm. Ik zou het in ieder geval wel heel schattig vinden als ze daar Kerstmis gaan vieren. <3 Sowieso omdat Kerstmis mijn favoriete dag van het jaar is en al helemaal in dit verhaal!
Trouwens, ik word er zo blij van hoe Chantal zich nu gedraagt! Echt, het is zo fijn dat ze Raquel weer een kans geeft, hoe moeilijk ze het er zelf mee heeft. Ik kan me nu ook een stuk meer in haar verplaatsen, omdat het moeilijk is om toe te kijken hoe je beste vriendin iets met jouw geliefde heeft, zeg maar. Dus ja. Ik begin weer wat respect voor Chantal te krijgen.
Wieeeeh. Een HEEL erg fijne vakantie natuurlijk! Ik hoop dat je er erg van geniet en heel veel plezier! <3
Ik ben heel benieuwd naar de rest van het Plan... Hmmmm. Ik zou het in ieder geval wel heel schattig vinden als ze daar Kerstmis gaan vieren. <3 Sowieso omdat Kerstmis mijn favoriete dag van het jaar is en al helemaal in dit verhaal!
Trouwens, ik word er zo blij van hoe Chantal zich nu gedraagt! Echt, het is zo fijn dat ze Raquel weer een kans geeft, hoe moeilijk ze het er zelf mee heeft. Ik kan me nu ook een stuk meer in haar verplaatsen, omdat het moeilijk is om toe te kijken hoe je beste vriendin iets met jouw geliefde heeft, zeg maar. Dus ja. Ik begin weer wat respect voor Chantal te krijgen.
Wieeeeh. Een HEEL erg fijne vakantie natuurlijk! Ik hoop dat je er erg van geniet en heel veel plezier!
<3dat waren nu echt twee mooie stukjes!
^^ sorry imke als ik je die taak heb toegeschreven :p
een heel leuke vakantie melian!
jammer dat we nog zo lang moeten wachten op de ontknoping :s maarja xp
^^ sorry imke als ik je die taak heb toegeschreven :p
een heel leuke vakantie melian!
jammer dat we nog zo lang moeten wachten op de ontknoping :s maarja xp
dream as if you'll live forever, live today as if you'll die tomorrow <3
NEEEE! Nu op vakantie? Wachten tot augustus?! Dat mag niet hoor! 
We willen meer!
Naja.. we kunnen er niet veel aan veranderen helaas... Ik zal wachten vol spanning
Veel plezier op je vakantie
We willen meer!
Naja.. we kunnen er niet veel aan veranderen helaas... Ik zal wachten vol spanning
Veel plezier op je vakantie
Never give up the things that make you smile!!
Hoihoi!
Ik heb geregistreerd omdat ik gewoon even een reactie moest geven!!
Ik heb het verhaal gelezen, van pagina 1, tot en met 8, en ik weet het, ik heb pagina 9 nog niet gelezen xD, maar ik moest echt reageren o.O
Eerst wist ik niet eens wie Tokio Hotel was, maar langzamerhand toen ik het verhaal las, ging ik tokio hotel eens opzoeken en ik ben nu fan! Vooral Tom is een schatje <3.
Persoonlijk vind ik World Behind My Wall een mooi nummer van Tokio Hotel, maar ze hebben nog vele andere leuke nummers, zoals Monsoon. En; Ik zou ook wel naast Bill of Tom wakker willen worden hoor (a)
Ik hoop dat je (na de vakantie) weer post want ik kan niet stoppen met lezen O.o
Ik heb geregistreerd omdat ik gewoon even een reactie moest geven!!
Ik heb het verhaal gelezen, van pagina 1, tot en met 8, en ik weet het, ik heb pagina 9 nog niet gelezen xD, maar ik moest echt reageren o.O
Eerst wist ik niet eens wie Tokio Hotel was, maar langzamerhand toen ik het verhaal las, ging ik tokio hotel eens opzoeken en ik ben nu fan!
Vooral Tom is een schatje <3.Persoonlijk vind ik World Behind My Wall een mooi nummer van Tokio Hotel, maar ze hebben nog vele andere leuke nummers, zoals Monsoon
. En; Ik zou ook wel naast Bill of Tom wakker willen worden hoor (a)Ik hoop dat je (na de vakantie) weer post want ik kan niet stoppen met lezen O.o
Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
Hallo ihr Lieben!
Jawel, ik ben terug van vakantie en met goed nieuws. Zoals aangekondigd heb ik mijn best gedaan om verder te schrijven en dat is me gelukt, om het zwak uit te drukken. Er wachten nog ruim 50 pagina's collegeblok op me om te worden ingetypt, dus jullie kunnen je alvast verheugen op regelmatige updates. :)
@Imke: sorry! Ik had die cliffhanger niet gepland, echt waar. xD Maar ik ben blij dat je dat zegt over Chantal, want ik maakte me een beetje zorgen dat ik haar te oppervlakkig heb gemaakt... Nu ietsjes minder. ^^ En de vakantie was leuk, hehe. Eindelijk Venetië gezien <3
@janeke: bedankt voor je reactie! En hier is dan de ontknoping... :D
@Mara: hehe, dank je. Nu hoef je niet meer te wachten. :)
@iCharlie: ben je nu wel op pagina 9? ^^ In elk geval heel erg bedankt voor je reactie, en dat je geregistreerd hebt vanwege ZT... wow. *blush* Monsoon kan ik de hele dag door draaien zonder er moe van te worden, dat is en blijft een fantastisch nummer. :D
En hier dan nu: hoofdstuk 63. Viel Spaß!
~~
63.
Raquels eerste gedachte was: Ik heb niks om aan te trekken. Een betere manier om te bevatten wat hij zojuist gezegd had, kende ze niet. Ze zei het echter niet hardop; ze bleef hem aankijken, aanstaren. Bill keek terug met die lichte onzekerheid die niet bij hem paste, maar ook hij sprak niet. Allebei liepen ze in gedachten de betekenis van deze woorden door.
Het meest concreet: Kerstdagen bij Bill betekende geen Kerstdagen met Elvira en Jonathan. Raquel constateerde ietwat ongerust dat de gedachte aan geen Elvira haar meer beviel dan treurig maakte, terwijl ze vanwege Jonathan op haar lip beet. Hoe ging ze hem dat uitleggen?
Tweede gedachte: bij Bills ouders. Dat betekende dat ze zijn moeder en zijn stiefvader zou ontmoeten, het huis waar hij was opgegroeid, de omgeving van zijn jeugd. Een puzzelstuk uit zijn leven dat ze nog niet in haar plaatje van hem had ingepast. Geen wonder dat Bill het plan zo bracht, op deze onwennige manier. Ze werd van het idee alleen al licht nerveus.
Vervolgens het besef dat ze instinctief onderdrukte. Dit ging David niet leuk vinden. Iedereen wist waar de ouders van de tweeling woonden en iedereen kon wel raden dat ze de feestdagen met hun familie gingen vieren. Hoeveel paparazzi zou dat opleveren? Hoeveel onfortuinlijke foto’s? Hoeveel meer ruzies met David, met Elvira, met elkaar?
Er spraken zoveel argumenten tegen dit plan dat Raquel niet meer wist hoe ze haar keuze moest rechtvaardigen. Ze besliste puur op gevoel. Puur omdat ze dit wilde. Niet omdat ze zich gedwongen voelde, of omdat ze David een hak wilde zetten, niet om enige logische reden. Puur omdat haar hart prompt instemde met het plan.
‘Ik heb niets om aan te trekken,’ zei ze. Bill bewoog alsof hij schrok van haar stem, maakte een ongecontroleerde beweging met zijn arm. Vervolgens loste de onzekerheid in zijn ogen op en hij lachte.
‘Ik weet zeker dat je er prachtig uit zult zien, meisje. Dat doe je toch altijd.’
Ze bloosde, maar werd snel ernstig en bracht hem een onderwerp in herinnering dat hem deed grimassen. ‘David gaat dit echt niet leuk vinden.’
‘David kan de pot op,’ bromde hij onmiddellijk, relschopper als hij was.
‘Ik heb best medelijden met David,’ zei Raquel nadenkend. ‘Hij zit tussen twee vuren, zo lijkt het in elk geval. Ik geloof nooit dat hij het ons niet gunt of zo. Hij is net zo goed gebonden aan het contract met Universal als jullie.’
‘Met als verschil dat wij de regels verbuigen en hij ze tot op de letter naleeft.’ Bills vluchtig opgevlamde woede verdween weer; hij schudde even zijn hoofd. ‘Je hebt wel gelijk, maar daardoor werkt hij niet minder op m’n zenuwen. In elk geval zit er ook een Davidclausule in het Plan, dus maak je daarover maar geen zorgen.’
‘Davidclausule?’
Bill knikte. Zijn ogen lichtten weer op, hij boog zich naar voren en begon op fluistertoon – alsof iemand hem zou kunnen horen – uit te leggen wat het Plan nog meer inhield. Hij was duidelijk tevreden met het resultaat dat Tom en hij hadden uitgevogeld en droeg die tevredenheid succesvol over op Raquel. Aan het eind van zijn uitleg haalde ze diep adem, plotseling met een vederlicht gevoel, en vloog hem op de hals.
Wat nou begin van het einde?
De tweeling had de oplossing gevonden.
Chantal wist niet hoe ze het had. Op zondagochtend om kwart over negen werd ze wakker door de snerpende deurbel en vervolgens joeg een onverwachte stem haar de stuipen op het lijf: ‘Ik doe wel open!’ riep Bill door het appartement.
In de tijd die nodig was om een deur te openen, knipperde Chantal alleen verbluft met haar ogen. de feiten wilden maar niet kloppen in haar hoofd. Zondagochtend negen uur. Deurbel. Bill ging opendoen.
Wat?
Toen ze, nog altijd fronsend, de keuken binnestapte werd het alleen maar verwarrender. David zat aan tafel en luisterde met een ernstig gezicht naar Bill, die druk gebarend een heel verhaal afstak en ondertussen het koffiezetautomaat aan de praat probeerde te krijgen. Omdat hij meestal ’s ochtends als laatste op was, had hij daar weinig ervaring mee en duurde het dus ook een tikje lang. Van de anderen geen spoor.
Wat deed David hier zo vroeg, waarom praatte Bill tegen hem en waar was iedereen?
In bed natuurlijk, gaf Chantal zichzelf antwoord, zoals het hoort op zondagochtend. Ze zat er echter naast: het koffiezetautomaat begon net zwarte levensdrank uit te spuwen toen de andere helft van de tweeling binnenkwam, gevolgd door Raquel en Hannah.
Bill onderbrak zichzelf en zei vrolijk: ‘Ah, daar zijn jullie. Ik dacht al, moet ik alles in m’n eentje uitleggen of zo?’
‘Daar heb je vast geen moeite mee,’ zei Hannah nuchter. De anderen schoten in de lach en Chantal knipperde weer met haar ogen. Zo’n goed humeur had de tweeling sinds Monaco nog niet gehad. Wat was hier gaande?
‘Is het omgekeerde wereld vandaag of zo?’ pruttelde ze en haalde een hand door haar warrig opgestoken haren. ‘Zo vroeg, de tweeling wakker…’
Opnieuw een lachsalvo. Bill begon bekers te verzamelen en antwoordde opgewekt: ‘Ja, misschien wel. Maar ik zou eerder zeggen “verbeterde wereld”, niet omgekeerde. Koffie iedereen?’
David snapte er zo te zien net zo weinig van als Chantal, dus grepen ze zich allebei vast aan die makkelijk te beantwoorden vraag en knikten gretig. Bill deelde bekers rond, gaf in het voorbijgaan Raquel een kus en ging toen recht tegenover David zitten.
‘Oké, dan is het nu tijd voor uitleg. We zijn niet voor onze lol zo vroeg opgestaan. Of eigenlijk wel, maar je snapt wat ik bedoel.’
‘Goed begin, broertje,’ zei Tom droog.
‘Tien minuten maar!’ Bill wierp hem een waarschuwende blik toe (“Nog één keer en je krijgt een mep!”) en vervolgde tegen David: ‘Ik wil niet weten wat je gisteren met Patrick en de rest besproken of besloten hebt, want wij hebben zelf een oplossing bedacht en die is ongetwijfeld beter.’
‘Maar we zijn niet arrogant, hoor,’ voegde Tom erbij en incasseerde zo de aangekondigde mep.
Bill ging verder met een beginnende grijns op zijn gezicht. Hij sprak kalmpjes, zelfverzekerd zoals Raquel hem kende, en keek David steeds recht aan. Ondanks de toevoegingen die af en toe vanuit Toms hoek kwamen, was het overduidelijk dat de tweeling dit serieus meende. David luisterde dan ook met een ernstig gezicht en onderbrak de zanger geen enkele keer.
Het volledige Plan luidde als volgt.
Raquel en Hannah gingen met Kerstmis naar het ouderlijk huis van de tweeling en brachten daar de feestdagen door. david zou daar niet moeilijk over doen, omdat de tweeling in ruil daarvoor hun mond zou houden. Zoals Bill het uitdrukte: ‘Als jij ons het feest van de liefde met onze liefsten laat vieren, dan zijn wij voor eeuwig single.’
Hoewel David dat “voor eeuwig” niet té letterlijk moest nemen, waarschuwde hij vervolgens. ‘Er komt een punt dat we het openbaar gaan maken en dan kan niemand ons tegenhouden. Maar als jij ons hier toestemming voor geeft, of in elk geval niet klaagt, dan doen wij ook braaf een stap terug en wachten met dat openbaar maken totdat jij en Universal er geen moeite meer mee hebben. Na Chantals inwijding, bijvoorbeeld. Dat zien we dan wel.’
Na zijn woorden bleef het een hele tijd stil. Chantal had haar mond bijna panierkig vol koffie gezogen om niks omgewilds uit te kramen en verbrandde daardoor haar tong, maar dat was beter dan eruit flappen wat binnenin zat. Opnieuw oplaaiende jaloezie en verbijstering. Raquel en Hannah naar Loitsche? Het was niet eerlijk!
David scheen eveneens volledig van zijn apropos. Wat hij ook van de tweeling had verwacht, dit was het duidelijk niet. Tenslotte vroeg hij met ongelovige stem: ‘Waar komt die plotselinge ommezwaai vandaan?’
Bill gebaarde naar de meisjes, naar Raquel en Hannah die nog niets gezegd hadden en samen de achterkant van de ketchupfles lazen. Ze waren allebei te nerveus om Davids reactie af te wachten en concentreerden zich liever op iets anders. Het leek misschien niet zo, maar elke beslissing die ze in dit stadium maakten bepaalde voor een groot deel hun toekomst. Dat gold in principe altijd, voor elke beslissing, maar ze waren zich er nog nooit zo bewust van geweest als nu.
‘Luister, David.’ Tom nam plots het woord, deze keer serieus en niet met een droge toevoeging. ‘We hebben het je moeilijk gemaakt en nu zeg ik niet dat we daar spijt van hebben, maar het is zo wel genoeg geweest. Wij zijn bereid om ons aan de regels te houden en te liegen, want plat gezegd is dat wat van ons verlangd wordt. Onder voorwaarde natuurlijk, maar dat noem ik niet minder dan logisch.’
De manager keek van hem naar zijn broer en terug, bleef hen even een antwoord schuldig en slaakte vervolgens een zucht. ‘Jemig, jongens. Soms is het hier zo’n kleuterklas dat ik vergeet hoe volwassen jullie kunnen zijn.’
Billl en Tom grijnsden een identieke grijns. Ze ontspanden merkbaar, hadden begrepen wat David daarmee werkelijk wilde zeggen. Toch controleerden ze het nog even, natuurlijk om te voorkomen dat hij later nog kon terugkrabbelen. ‘Dat is een ja, neem ik aan?’
‘Dat is een “oké jongens, akkoord, en veel plezier met Kerst”,’ antwoordde de manager plechtig. Hij stak zijn hand uit en de tweeling legde onmiddellijk hun eigen handen erbovenop. De zaak was beklonken. Ze deden het op de Kaulitz-manier.
Voor Raquel en Hannah was het een ongelooflijke verademing. Natuurlijk vonden ze het niks om te moeten liegen, maar dat woog niet op tegen de enorme bevrijding die ze voelden. Deze oplossing bood hen alles waarvan ze gedacht hadden het kwijt te zijn: tijd en veiligheid. Ze hoefden zich niet langer zorgen te maken over paparazzi, want die zouden op een dood spoor worden gezet – alert blijven was natuurlijk nog altijd zaak, maar zoveel beter dan steeds met neonlichten rondlopen. Tegelijkertijd raakten ze van hun hele relatie geen greintje kracht kwijt: ze hoorden bij elkaar en ze zouden bij elkaar blijven horen. De plannen voor Kerst maakten sowieso met alle laatste restjes twijfel korte metten.
Hannah begon spontaan te zingen, van opluchting en van blijdschap. Tom keek lachend opzij en bleef met zijn blik aan haar kleven; soms vond hij het nog steeds beangstigend hoe heftig zijn gevoelens voor haar waren, maar hij zou ze voor geen goud willen missen. Hannah was zo snel zo’n belangrijk deel van zijn leven geworden dat hij zich niet meer kon herinneren wat hij daarvoor met zijn vrije tijd had gedaan.
Voor Raquel lag het nog ietsjes anders, ook al overheerste ook bij haar op het moment de euforie. Ze wilde er geen aandacht aan besteden, maar de gedachte liet zich pas onderdrukken toen ze hem eventjes de vrije teugel had gegeven. Elvira zou van de foto’s horen – daar was Raquel vrij zeker van. Ze speelde met de gedachte om het zelf te vertellen. Dat was misschien beter dan wanneer haar moeder het uit de krant haalde of van iemand anders moest horen.
En wat gebeurde er dan? Met de nieuwe plannen voor Kerst zou ze vast ook niet willen instemmen. Raquel had maar één argument en ze kon niet inschatten of dat argument voor Elvira even zwaar zou wegen als voor zichzelf. Het argument “Het is belangrijk voor me”. Moeders wilden graag het beste voor hun dochters, hield ze zichzelf voor. Elvira zou wel luisteren.
Misschien was ze wel gewoon banger voor de confrontatie zelf dan voor Elvira’s uiteindelijke antwoord.
Het lukte Raquel gelukkig om die gedachten voor de rest van het weekend de kop in te drukken. Ze straalde weer zo hard als in het begin, toen niets zo gecompliceerd was als nu, en genoot van elke seconde die ze samen met Bill en haar vrienden doorbracht. Alleen de gedachte aan Jonathan joeg haar op maandagochtend dan toch naar de trein; deze keer echter met de geruststellende zekerheid dat ze Bill binnenkort weer zou zien. Ze hoefde zich over dat deel van haar leven geen zorgen meer te maken.
Op Berlin Hauptbahnhof nam ze afscheid van Hannah, die in een andere tram stapte dan zij, en dook de drukte van de hoofdstad weer in. Zelfs in de winter, op maandag tegen het middaguur, kostte het haar nog moeite om een plaatsje te veroveren in de tram. Uiteindelijk zat ze ingeklemd tussen drie oude dametjes met boodschappentassen, die druk aan het babbelen waren en een doos chocolaatjes deelden.
Gelukkig zat Raquel bij het raampje, zodat ze naar buiten kon kijken. Het sneeuwde niet meer, maar de straten waren nog altijd wit, een wit dat langzaam maar zeker veranderde in een soort soppig grijs. Dat reflecteerde Raquels humeur als een spiegel; het was vanochtend begonnen als stralend wit, ongerept, perfect – en nu maakte de regen in haar binnenste vlekken in de sneeuw. De aanblik van haar thuisstad bracht de problemen met haar moeder in volle hevigheid terug, zeker nu de last van de foto’s van haar af was gevallen. Het werd tijd om ook met haar moeder een goed gesprek te voeren.
Nee, eerst ging ze voor Jonathan zorgen. Ze voelde zich onmetelijk schuldig dat ze hem weer in de steek had gelaten – en ging laten. Hoe moest ze hem uitleggen dat ze er niet zou zijn met Kerstmis? Vroeger, toen hij nog bij hun vader woonde, hadden ze Kerst altijd gesplitst gevierd: Kerstavond bij Elvira, Kerstdag bij hun vader. Zo zagen Jonathan en Elvira elkaar ook eens buiten die paar keer dat Nicolas voor zijn werk op reis ging.
In gedachten verzonken verliet Raquel de tram en liet zich geduldig meenemen door het gedrang bij de halte. Onmiddellijk sloeg de kou haar in het gezicht. Het sneeuwde dan wel niet, de winterlucht toverde nog steeds rode vlekken op Raquels wangen. Haastig, met gebogen hoofd, sloeg ze een zijstraat in en ging zo snel mogelijk naar huis.
Voor de eerste keer sinds, wel, sinds het begin van álles, kon Chantal zich niet op haar zang concentreren. Ze wilde wel, wilde zelfs heel graag, maar steeds op het punt dat de melodie veranderde maakte ze een fout en moest opnieuw beginnen. Het was voor haar net zo frustrerend als voor Denise, de vrouw met wie ze haar partijen oefende, en uiteindelijk gooide ze chagrijnig haar koptelefoon opzij.
‘Hopeloos!’
Denise zuchtte en probeerde te relativeren. ‘Je hebt gewoon een slechte dag, die heeft iedereen wel eens. Britney Spears ook.’
‘Nee, ik ben gewoon hopeloos!’ snauwde Chantal terug, niet in de stemming voor opbeurende woorden.
Eigenlijk bedoelde ze niet eens haar mislukkende zang – in elk geval niet alleen maar. Haar gedachten cirkelden om de zondagochtend, om het Plan van de tweeling. Inmiddels was het gevoel in haar binnenste een oude bekende en dat haatte ze. Ze kon niet geloven dat ze veranderd was in zo’n jaloerse trut, maar het bleef de waarheid. Ze was alweer jaloers. Waarom kreeg iedereen wat zij wilde? Waarom kon zij niet blij zijn met wat ze had?
Ze was jaloers omdat ze niet met de tweeling meeging. Haar Kerstmis ging zoals elk jaar plaatsvinden bij haar ouders, rond de plastic kerstboom met de knalrode piek en de oude ijzeren belletjes die haar oma bij haar huwelijk had gekregen. Het klonk niet als een slechte manier om de feestdagen door te brengen en dat was het ook niet. Maar meeegaan met de tweeling, hun ouders leren kennen, een stuk van hun jeugd ontdekken… Ze was jaloers op Georg en Gustav. Omdat zij de broertjes al zo lang kenden.
Deze gedachte hield Chantal sinds kort dag en nacht bezig. Om precies te zijn sinds Bill had gezegd: “Sorry, het lijkt nu of we je buitensluiten. Is niet zo bedoeld.” Ze geloofde dat hij het niet zo bedoelde, maar een plotselinge onzekerheid sloeg toch toe. De jongens kenden elkaar al zo lang, hadden samen alles op alles gezet om Tokio Hotel in de charts te krijgen en plots was daar een vijfde die er doodleuk bij werd gestopt. Of hadden ze zelf besloten dat ze nog een lid wilden? Chantal besefte dat ze het niet wist en dat zat haar dwars.
Natuurlijk kon ze het gewoon vragen. “Hé jongens, wílden jullie er eigenlijk wel een vijfde bij?” Onder normale omstandigheden was ze direct genoeg en moest het geen problee mzijn. De laatste maanden openbaarden echter een paar gaten in die zelfverzekerdheid waar ze altijd mee rond had gelopen. Al die training, al het oefenen, alle grappen en acties van de jongens of speeches van David hadden haar niet kunnen voorbereiden op deze veranderingen, op de chaos aan gevoelens die dit nieuwe leven met zich meebracht.
Ze had in de laatste maanden meer aan zichzelf getwijfeld dan in haar hele schoolcarrière bij elkaar. Ze had zichzelf niet kunnen uitstaan, had zichzelf gehaat. Ze had zich gedragen alsof alles doodnormaal was en niets haar kon verbazen, maar hoe wankel die façade was had de chaos in haar binnenste inmiddels wel bewezen. Eén opmerking van Bill en ze kon geen regel meer zingen zonder te twijfelen.
‘Kom, Chantal,’ haalde Denise haar uit haar gedachten, ‘we nemen gewoon even pauze en straks gaat het vast veel beter.’
Chantal deed geen moeite om haar uit de droom te helpen. Vandaag ging niets meer beter, zoveel was duidelijk. Morgen weer, hopelijk.
Ze haalde diep adem en verbeterde zichzelf: morgen weer. Je zorgt maar dat het beter gaat!
Zo kende ze zichzelf weer.
Jawel, ik ben terug van vakantie en met goed nieuws. Zoals aangekondigd heb ik mijn best gedaan om verder te schrijven en dat is me gelukt, om het zwak uit te drukken. Er wachten nog ruim 50 pagina's collegeblok op me om te worden ingetypt, dus jullie kunnen je alvast verheugen op regelmatige updates. :)
@Imke: sorry! Ik had die cliffhanger niet gepland, echt waar. xD Maar ik ben blij dat je dat zegt over Chantal, want ik maakte me een beetje zorgen dat ik haar te oppervlakkig heb gemaakt... Nu ietsjes minder. ^^ En de vakantie was leuk, hehe. Eindelijk Venetië gezien <3
@janeke: bedankt voor je reactie! En hier is dan de ontknoping... :D
@Mara: hehe, dank je. Nu hoef je niet meer te wachten. :)
@iCharlie: ben je nu wel op pagina 9? ^^ In elk geval heel erg bedankt voor je reactie, en dat je geregistreerd hebt vanwege ZT... wow. *blush* Monsoon kan ik de hele dag door draaien zonder er moe van te worden, dat is en blijft een fantastisch nummer. :D
En hier dan nu: hoofdstuk 63. Viel Spaß!
~~
63.
Raquels eerste gedachte was: Ik heb niks om aan te trekken. Een betere manier om te bevatten wat hij zojuist gezegd had, kende ze niet. Ze zei het echter niet hardop; ze bleef hem aankijken, aanstaren. Bill keek terug met die lichte onzekerheid die niet bij hem paste, maar ook hij sprak niet. Allebei liepen ze in gedachten de betekenis van deze woorden door.
Het meest concreet: Kerstdagen bij Bill betekende geen Kerstdagen met Elvira en Jonathan. Raquel constateerde ietwat ongerust dat de gedachte aan geen Elvira haar meer beviel dan treurig maakte, terwijl ze vanwege Jonathan op haar lip beet. Hoe ging ze hem dat uitleggen?
Tweede gedachte: bij Bills ouders. Dat betekende dat ze zijn moeder en zijn stiefvader zou ontmoeten, het huis waar hij was opgegroeid, de omgeving van zijn jeugd. Een puzzelstuk uit zijn leven dat ze nog niet in haar plaatje van hem had ingepast. Geen wonder dat Bill het plan zo bracht, op deze onwennige manier. Ze werd van het idee alleen al licht nerveus.
Vervolgens het besef dat ze instinctief onderdrukte. Dit ging David niet leuk vinden. Iedereen wist waar de ouders van de tweeling woonden en iedereen kon wel raden dat ze de feestdagen met hun familie gingen vieren. Hoeveel paparazzi zou dat opleveren? Hoeveel onfortuinlijke foto’s? Hoeveel meer ruzies met David, met Elvira, met elkaar?
Er spraken zoveel argumenten tegen dit plan dat Raquel niet meer wist hoe ze haar keuze moest rechtvaardigen. Ze besliste puur op gevoel. Puur omdat ze dit wilde. Niet omdat ze zich gedwongen voelde, of omdat ze David een hak wilde zetten, niet om enige logische reden. Puur omdat haar hart prompt instemde met het plan.
‘Ik heb niets om aan te trekken,’ zei ze. Bill bewoog alsof hij schrok van haar stem, maakte een ongecontroleerde beweging met zijn arm. Vervolgens loste de onzekerheid in zijn ogen op en hij lachte.
‘Ik weet zeker dat je er prachtig uit zult zien, meisje. Dat doe je toch altijd.’
Ze bloosde, maar werd snel ernstig en bracht hem een onderwerp in herinnering dat hem deed grimassen. ‘David gaat dit echt niet leuk vinden.’
‘David kan de pot op,’ bromde hij onmiddellijk, relschopper als hij was.
‘Ik heb best medelijden met David,’ zei Raquel nadenkend. ‘Hij zit tussen twee vuren, zo lijkt het in elk geval. Ik geloof nooit dat hij het ons niet gunt of zo. Hij is net zo goed gebonden aan het contract met Universal als jullie.’
‘Met als verschil dat wij de regels verbuigen en hij ze tot op de letter naleeft.’ Bills vluchtig opgevlamde woede verdween weer; hij schudde even zijn hoofd. ‘Je hebt wel gelijk, maar daardoor werkt hij niet minder op m’n zenuwen. In elk geval zit er ook een Davidclausule in het Plan, dus maak je daarover maar geen zorgen.’
‘Davidclausule?’
Bill knikte. Zijn ogen lichtten weer op, hij boog zich naar voren en begon op fluistertoon – alsof iemand hem zou kunnen horen – uit te leggen wat het Plan nog meer inhield. Hij was duidelijk tevreden met het resultaat dat Tom en hij hadden uitgevogeld en droeg die tevredenheid succesvol over op Raquel. Aan het eind van zijn uitleg haalde ze diep adem, plotseling met een vederlicht gevoel, en vloog hem op de hals.
Wat nou begin van het einde?
De tweeling had de oplossing gevonden.
Chantal wist niet hoe ze het had. Op zondagochtend om kwart over negen werd ze wakker door de snerpende deurbel en vervolgens joeg een onverwachte stem haar de stuipen op het lijf: ‘Ik doe wel open!’ riep Bill door het appartement.
In de tijd die nodig was om een deur te openen, knipperde Chantal alleen verbluft met haar ogen. de feiten wilden maar niet kloppen in haar hoofd. Zondagochtend negen uur. Deurbel. Bill ging opendoen.
Wat?
Toen ze, nog altijd fronsend, de keuken binnestapte werd het alleen maar verwarrender. David zat aan tafel en luisterde met een ernstig gezicht naar Bill, die druk gebarend een heel verhaal afstak en ondertussen het koffiezetautomaat aan de praat probeerde te krijgen. Omdat hij meestal ’s ochtends als laatste op was, had hij daar weinig ervaring mee en duurde het dus ook een tikje lang. Van de anderen geen spoor.
Wat deed David hier zo vroeg, waarom praatte Bill tegen hem en waar was iedereen?
In bed natuurlijk, gaf Chantal zichzelf antwoord, zoals het hoort op zondagochtend. Ze zat er echter naast: het koffiezetautomaat begon net zwarte levensdrank uit te spuwen toen de andere helft van de tweeling binnenkwam, gevolgd door Raquel en Hannah.
Bill onderbrak zichzelf en zei vrolijk: ‘Ah, daar zijn jullie. Ik dacht al, moet ik alles in m’n eentje uitleggen of zo?’
‘Daar heb je vast geen moeite mee,’ zei Hannah nuchter. De anderen schoten in de lach en Chantal knipperde weer met haar ogen. Zo’n goed humeur had de tweeling sinds Monaco nog niet gehad. Wat was hier gaande?
‘Is het omgekeerde wereld vandaag of zo?’ pruttelde ze en haalde een hand door haar warrig opgestoken haren. ‘Zo vroeg, de tweeling wakker…’
Opnieuw een lachsalvo. Bill begon bekers te verzamelen en antwoordde opgewekt: ‘Ja, misschien wel. Maar ik zou eerder zeggen “verbeterde wereld”, niet omgekeerde. Koffie iedereen?’
David snapte er zo te zien net zo weinig van als Chantal, dus grepen ze zich allebei vast aan die makkelijk te beantwoorden vraag en knikten gretig. Bill deelde bekers rond, gaf in het voorbijgaan Raquel een kus en ging toen recht tegenover David zitten.
‘Oké, dan is het nu tijd voor uitleg. We zijn niet voor onze lol zo vroeg opgestaan. Of eigenlijk wel, maar je snapt wat ik bedoel.’
‘Goed begin, broertje,’ zei Tom droog.
‘Tien minuten maar!’ Bill wierp hem een waarschuwende blik toe (“Nog één keer en je krijgt een mep!”) en vervolgde tegen David: ‘Ik wil niet weten wat je gisteren met Patrick en de rest besproken of besloten hebt, want wij hebben zelf een oplossing bedacht en die is ongetwijfeld beter.’
‘Maar we zijn niet arrogant, hoor,’ voegde Tom erbij en incasseerde zo de aangekondigde mep.
Bill ging verder met een beginnende grijns op zijn gezicht. Hij sprak kalmpjes, zelfverzekerd zoals Raquel hem kende, en keek David steeds recht aan. Ondanks de toevoegingen die af en toe vanuit Toms hoek kwamen, was het overduidelijk dat de tweeling dit serieus meende. David luisterde dan ook met een ernstig gezicht en onderbrak de zanger geen enkele keer.
Het volledige Plan luidde als volgt.
Raquel en Hannah gingen met Kerstmis naar het ouderlijk huis van de tweeling en brachten daar de feestdagen door. david zou daar niet moeilijk over doen, omdat de tweeling in ruil daarvoor hun mond zou houden. Zoals Bill het uitdrukte: ‘Als jij ons het feest van de liefde met onze liefsten laat vieren, dan zijn wij voor eeuwig single.’
Hoewel David dat “voor eeuwig” niet té letterlijk moest nemen, waarschuwde hij vervolgens. ‘Er komt een punt dat we het openbaar gaan maken en dan kan niemand ons tegenhouden. Maar als jij ons hier toestemming voor geeft, of in elk geval niet klaagt, dan doen wij ook braaf een stap terug en wachten met dat openbaar maken totdat jij en Universal er geen moeite meer mee hebben. Na Chantals inwijding, bijvoorbeeld. Dat zien we dan wel.’
Na zijn woorden bleef het een hele tijd stil. Chantal had haar mond bijna panierkig vol koffie gezogen om niks omgewilds uit te kramen en verbrandde daardoor haar tong, maar dat was beter dan eruit flappen wat binnenin zat. Opnieuw oplaaiende jaloezie en verbijstering. Raquel en Hannah naar Loitsche? Het was niet eerlijk!
David scheen eveneens volledig van zijn apropos. Wat hij ook van de tweeling had verwacht, dit was het duidelijk niet. Tenslotte vroeg hij met ongelovige stem: ‘Waar komt die plotselinge ommezwaai vandaan?’
Bill gebaarde naar de meisjes, naar Raquel en Hannah die nog niets gezegd hadden en samen de achterkant van de ketchupfles lazen. Ze waren allebei te nerveus om Davids reactie af te wachten en concentreerden zich liever op iets anders. Het leek misschien niet zo, maar elke beslissing die ze in dit stadium maakten bepaalde voor een groot deel hun toekomst. Dat gold in principe altijd, voor elke beslissing, maar ze waren zich er nog nooit zo bewust van geweest als nu.
‘Luister, David.’ Tom nam plots het woord, deze keer serieus en niet met een droge toevoeging. ‘We hebben het je moeilijk gemaakt en nu zeg ik niet dat we daar spijt van hebben, maar het is zo wel genoeg geweest. Wij zijn bereid om ons aan de regels te houden en te liegen, want plat gezegd is dat wat van ons verlangd wordt. Onder voorwaarde natuurlijk, maar dat noem ik niet minder dan logisch.’
De manager keek van hem naar zijn broer en terug, bleef hen even een antwoord schuldig en slaakte vervolgens een zucht. ‘Jemig, jongens. Soms is het hier zo’n kleuterklas dat ik vergeet hoe volwassen jullie kunnen zijn.’
Billl en Tom grijnsden een identieke grijns. Ze ontspanden merkbaar, hadden begrepen wat David daarmee werkelijk wilde zeggen. Toch controleerden ze het nog even, natuurlijk om te voorkomen dat hij later nog kon terugkrabbelen. ‘Dat is een ja, neem ik aan?’
‘Dat is een “oké jongens, akkoord, en veel plezier met Kerst”,’ antwoordde de manager plechtig. Hij stak zijn hand uit en de tweeling legde onmiddellijk hun eigen handen erbovenop. De zaak was beklonken. Ze deden het op de Kaulitz-manier.
Voor Raquel en Hannah was het een ongelooflijke verademing. Natuurlijk vonden ze het niks om te moeten liegen, maar dat woog niet op tegen de enorme bevrijding die ze voelden. Deze oplossing bood hen alles waarvan ze gedacht hadden het kwijt te zijn: tijd en veiligheid. Ze hoefden zich niet langer zorgen te maken over paparazzi, want die zouden op een dood spoor worden gezet – alert blijven was natuurlijk nog altijd zaak, maar zoveel beter dan steeds met neonlichten rondlopen. Tegelijkertijd raakten ze van hun hele relatie geen greintje kracht kwijt: ze hoorden bij elkaar en ze zouden bij elkaar blijven horen. De plannen voor Kerst maakten sowieso met alle laatste restjes twijfel korte metten.
Hannah begon spontaan te zingen, van opluchting en van blijdschap. Tom keek lachend opzij en bleef met zijn blik aan haar kleven; soms vond hij het nog steeds beangstigend hoe heftig zijn gevoelens voor haar waren, maar hij zou ze voor geen goud willen missen. Hannah was zo snel zo’n belangrijk deel van zijn leven geworden dat hij zich niet meer kon herinneren wat hij daarvoor met zijn vrije tijd had gedaan.
Voor Raquel lag het nog ietsjes anders, ook al overheerste ook bij haar op het moment de euforie. Ze wilde er geen aandacht aan besteden, maar de gedachte liet zich pas onderdrukken toen ze hem eventjes de vrije teugel had gegeven. Elvira zou van de foto’s horen – daar was Raquel vrij zeker van. Ze speelde met de gedachte om het zelf te vertellen. Dat was misschien beter dan wanneer haar moeder het uit de krant haalde of van iemand anders moest horen.
En wat gebeurde er dan? Met de nieuwe plannen voor Kerst zou ze vast ook niet willen instemmen. Raquel had maar één argument en ze kon niet inschatten of dat argument voor Elvira even zwaar zou wegen als voor zichzelf. Het argument “Het is belangrijk voor me”. Moeders wilden graag het beste voor hun dochters, hield ze zichzelf voor. Elvira zou wel luisteren.
Misschien was ze wel gewoon banger voor de confrontatie zelf dan voor Elvira’s uiteindelijke antwoord.
Het lukte Raquel gelukkig om die gedachten voor de rest van het weekend de kop in te drukken. Ze straalde weer zo hard als in het begin, toen niets zo gecompliceerd was als nu, en genoot van elke seconde die ze samen met Bill en haar vrienden doorbracht. Alleen de gedachte aan Jonathan joeg haar op maandagochtend dan toch naar de trein; deze keer echter met de geruststellende zekerheid dat ze Bill binnenkort weer zou zien. Ze hoefde zich over dat deel van haar leven geen zorgen meer te maken.
Op Berlin Hauptbahnhof nam ze afscheid van Hannah, die in een andere tram stapte dan zij, en dook de drukte van de hoofdstad weer in. Zelfs in de winter, op maandag tegen het middaguur, kostte het haar nog moeite om een plaatsje te veroveren in de tram. Uiteindelijk zat ze ingeklemd tussen drie oude dametjes met boodschappentassen, die druk aan het babbelen waren en een doos chocolaatjes deelden.
Gelukkig zat Raquel bij het raampje, zodat ze naar buiten kon kijken. Het sneeuwde niet meer, maar de straten waren nog altijd wit, een wit dat langzaam maar zeker veranderde in een soort soppig grijs. Dat reflecteerde Raquels humeur als een spiegel; het was vanochtend begonnen als stralend wit, ongerept, perfect – en nu maakte de regen in haar binnenste vlekken in de sneeuw. De aanblik van haar thuisstad bracht de problemen met haar moeder in volle hevigheid terug, zeker nu de last van de foto’s van haar af was gevallen. Het werd tijd om ook met haar moeder een goed gesprek te voeren.
Nee, eerst ging ze voor Jonathan zorgen. Ze voelde zich onmetelijk schuldig dat ze hem weer in de steek had gelaten – en ging laten. Hoe moest ze hem uitleggen dat ze er niet zou zijn met Kerstmis? Vroeger, toen hij nog bij hun vader woonde, hadden ze Kerst altijd gesplitst gevierd: Kerstavond bij Elvira, Kerstdag bij hun vader. Zo zagen Jonathan en Elvira elkaar ook eens buiten die paar keer dat Nicolas voor zijn werk op reis ging.
In gedachten verzonken verliet Raquel de tram en liet zich geduldig meenemen door het gedrang bij de halte. Onmiddellijk sloeg de kou haar in het gezicht. Het sneeuwde dan wel niet, de winterlucht toverde nog steeds rode vlekken op Raquels wangen. Haastig, met gebogen hoofd, sloeg ze een zijstraat in en ging zo snel mogelijk naar huis.
Voor de eerste keer sinds, wel, sinds het begin van álles, kon Chantal zich niet op haar zang concentreren. Ze wilde wel, wilde zelfs heel graag, maar steeds op het punt dat de melodie veranderde maakte ze een fout en moest opnieuw beginnen. Het was voor haar net zo frustrerend als voor Denise, de vrouw met wie ze haar partijen oefende, en uiteindelijk gooide ze chagrijnig haar koptelefoon opzij.
‘Hopeloos!’
Denise zuchtte en probeerde te relativeren. ‘Je hebt gewoon een slechte dag, die heeft iedereen wel eens. Britney Spears ook.’
‘Nee, ik ben gewoon hopeloos!’ snauwde Chantal terug, niet in de stemming voor opbeurende woorden.
Eigenlijk bedoelde ze niet eens haar mislukkende zang – in elk geval niet alleen maar. Haar gedachten cirkelden om de zondagochtend, om het Plan van de tweeling. Inmiddels was het gevoel in haar binnenste een oude bekende en dat haatte ze. Ze kon niet geloven dat ze veranderd was in zo’n jaloerse trut, maar het bleef de waarheid. Ze was alweer jaloers. Waarom kreeg iedereen wat zij wilde? Waarom kon zij niet blij zijn met wat ze had?
Ze was jaloers omdat ze niet met de tweeling meeging. Haar Kerstmis ging zoals elk jaar plaatsvinden bij haar ouders, rond de plastic kerstboom met de knalrode piek en de oude ijzeren belletjes die haar oma bij haar huwelijk had gekregen. Het klonk niet als een slechte manier om de feestdagen door te brengen en dat was het ook niet. Maar meeegaan met de tweeling, hun ouders leren kennen, een stuk van hun jeugd ontdekken… Ze was jaloers op Georg en Gustav. Omdat zij de broertjes al zo lang kenden.
Deze gedachte hield Chantal sinds kort dag en nacht bezig. Om precies te zijn sinds Bill had gezegd: “Sorry, het lijkt nu of we je buitensluiten. Is niet zo bedoeld.” Ze geloofde dat hij het niet zo bedoelde, maar een plotselinge onzekerheid sloeg toch toe. De jongens kenden elkaar al zo lang, hadden samen alles op alles gezet om Tokio Hotel in de charts te krijgen en plots was daar een vijfde die er doodleuk bij werd gestopt. Of hadden ze zelf besloten dat ze nog een lid wilden? Chantal besefte dat ze het niet wist en dat zat haar dwars.
Natuurlijk kon ze het gewoon vragen. “Hé jongens, wílden jullie er eigenlijk wel een vijfde bij?” Onder normale omstandigheden was ze direct genoeg en moest het geen problee mzijn. De laatste maanden openbaarden echter een paar gaten in die zelfverzekerdheid waar ze altijd mee rond had gelopen. Al die training, al het oefenen, alle grappen en acties van de jongens of speeches van David hadden haar niet kunnen voorbereiden op deze veranderingen, op de chaos aan gevoelens die dit nieuwe leven met zich meebracht.
Ze had in de laatste maanden meer aan zichzelf getwijfeld dan in haar hele schoolcarrière bij elkaar. Ze had zichzelf niet kunnen uitstaan, had zichzelf gehaat. Ze had zich gedragen alsof alles doodnormaal was en niets haar kon verbazen, maar hoe wankel die façade was had de chaos in haar binnenste inmiddels wel bewezen. Eén opmerking van Bill en ze kon geen regel meer zingen zonder te twijfelen.
‘Kom, Chantal,’ haalde Denise haar uit haar gedachten, ‘we nemen gewoon even pauze en straks gaat het vast veel beter.’
Chantal deed geen moeite om haar uit de droom te helpen. Vandaag ging niets meer beter, zoveel was duidelijk. Morgen weer, hopelijk.
Ze haalde diep adem en verbeterde zichzelf: morgen weer. Je zorgt maar dat het beter gaat!
Zo kende ze zichzelf weer.
Yeee! Je bent er weer!
Weer een gaaf stukje. Wel mooi dat David het plan goed oppakt!
En wel een beetje zielig voor Chantal. Kun je hara ook niet een vriend geven?
Ik wacht weer af!
Weer een gaaf stukje. Wel mooi dat David het plan goed oppakt!
En wel een beetje zielig voor Chantal. Kun je hara ook niet een vriend geven?
Ik wacht weer af!
Never give up the things that make you smile!!
Mwaaaaah, I love it that you're back! Mooi dat je een fijne vakantie hebt gehad! En omg, 50 pagina's? O.o Ik denk dat ik ook maar eens op vakantie ga, als dat zoveel inspiratie oplevert!
Anyway. Het is weer een heerlijk stuk! Chantal die haar dag totaal niet heeft door het nieuws over Kerstmis, ik kan het me best voorstellen. Voor haar is het natuurlijk erg frustrerend, omdat iedereen bij elkaar zal zijn, behalve zij, terwijl zij juist degene is die als eerste van de meiden werd opgenomen bij de groep (om het zo maar even te zeggen).
En Bill die voor de verandering eens als eerste op is, geniaal! xD Ik zie hem daar al rondstuiteren en met dat koffiezetapparaat klungelen. :') Ik ben wel blij dat David uiteindelijk met het plan instemt.
Ik ben benieuwd naar de verloop van die Kerstmis!
Anyway. Het is weer een heerlijk stuk! Chantal die haar dag totaal niet heeft door het nieuws over Kerstmis, ik kan het me best voorstellen. Voor haar is het natuurlijk erg frustrerend, omdat iedereen bij elkaar zal zijn, behalve zij, terwijl zij juist degene is die als eerste van de meiden werd opgenomen bij de groep (om het zo maar even te zeggen).
En Bill die voor de verandering eens als eerste op is, geniaal! xD Ik zie hem daar al rondstuiteren en met dat koffiezetapparaat klungelen. :') Ik ben wel blij dat David uiteindelijk met het plan instemt.
Ik ben benieuwd naar de verloop van die Kerstmis!
I LOVE IT!
WAUW kerstmis bij de ouders van de jongens... dat is een grote stap :s
ben happy dat David het ermee eens is...
ik vraag me wel af of dat makkelijk gaat gaan de paparazzi op een slecht spoor zetten...
ahja u schrijft wij lezen)
doeis
WAUW kerstmis bij de ouders van de jongens... dat is een grote stap :s
ben happy dat David het ermee eens is...
ik vraag me wel af of dat makkelijk gaat gaan de paparazzi op een slecht spoor zetten...
ahja u schrijft wij lezen
)doeis
dream as if you'll live forever, live today as if you'll die tomorrow <3
@Mara: haha, dank je. :3 Helaas bestaat voor Chantal nog steeds alleen maar Bill, dus dat zal 'm niet worden...
@Imke: ik houd van klungelige Bill, hehe. & ik ben blij dat je Chantal een beetje kan begrijpen, zoals ik bij het vorige stuk ook al zei. ^^ Thank youu <3
@janeke: dat over de paparazzi komt natuurlijk nog terug. De uitleg, that is. :) Bedankt voor je reactie!
Zonder verder geblaat, presenteer ik u: hoofdstuk 64. :D
~~
64.
Op donderdag, precies drie weken voor Kerstavond, wist Raquel nog niet hoe ze het onderwerp moest aansnijden. “Hé mam, tijd voor een moeder-dochtermoment?” Ze schudde haar hoofd, bijna treurig dat ze zoiets niet meer kon zeggen. Na al die jaren dat ze alleen met haar moeder woonde, zou je verwachten dat ze een goede band hadden, maar daar kwam je toch bedrogen uit.
En toch moest ze dit gesprek voeren. Als ze het voor zichzelf niet durfde, dan moest het in elk geval voor Bill. Hij had voor haar zijn eigen wensen opzijgezet door zich aan Davids regels aan te passen, dit was wel het minste wat zij kon doen. In plaats van de confrontatie uit de weg gaan, zoals ze het liefst deed, moest ze deze keer het gesprek opzoeken.
Uiteindelijk stelde ze zichzelf een ultimatum. Als ze tegen zondagavond nog geen zinnig woord met haar moeder gewisseld had, dan was ze officieel laf. Om ervoor te zorgen dat er een beetje druk op die deadline kwam te staan sms’te ze Bill, met de mededeling dat ze hem zondag verslag zou doen van Elvira’s reactie. Zo dan. Auf in den Kampf.
Op vrijdag kwam het er niet van. Raquel verzon een excuus door met haar broertje naar de dierentuin te gaan, ondanks winterkou en soppige sneeuw. Daarmee maakte ze Jonathan blij, maar zelf werd ze met de minuut nerveuzer. Ze had zich gerealiseerd dat ze Elvira meer moest opbiechten dan alleen het gedoe met die foto’s. Want de foto’s waren in Monaco gemaakt – maar volgens Elvira’s informatie was Raquel nog nooit in Monaco geweest.
Zaterdag dan. Raquel sliep uit en ging daarna naar haar werk; dus had ze geen tijd om Elvira aan te spreken, ook al was die voor het eerst sinds tijden weer thuis op zaterdagavond.
Langzaamaan werd het Raquel duidelijk dat haar twijfels in Monaco helemaal niet zo ver van de waarheid af stonden. Toen had ze gedacht dat iemand van hen misschien toch voor de makkelijke route zou kiezen; niet omdat ze te weinig van elkaar hielden, maar omdat de druk te hoog kon worden. Die iemand was zij. Zij had minder ervaring met zulke druk en bezat ook minder doorzettingsvermogen dan Bill. Haar tactiek was altijd om de moeilijkheden te omzeilen en als een struisvogel haar kop in het zand te steken. Nu kon ze dat niet maken, absoluut niet maken, en het viel haar ontzettend zwaar.
Zondag was haar laatste kans. Als ze vóór zessen nog niks gezegd had, moest ze Bill opbiechten dat ze niet durfde. Dat was haast nog erger dan Elvira vertellen dat ze had gelogen. Elvira’s reactie, woedend of teleurgesteld, kon nooit zoveel pijn doen als de wetenschap niet aan Bills verwachtingen voldaan te hebben. Vooral nu het om zo’n belangrijk punt ging.
Haar laatste kans.
Raquel zocht zelfs haar kleren erop uit, zodat ze zich om niets ongemakkelijk hoefde te voelen – alleen om datgene wat ze ging zeggen. Gekleed in haar favoriete lichtgrijze jeans en de gestreepte trui die haar veel te groot was maar heerlijk zat, ging ze op weg naar haar moeders werkkamer. Kalm aan, sprak ze zichzelf toe. Je hoeft alleen maar toestemming te vragen voor Kerst. En dat over Monaco. Meer niet. Het is geen deel van het plan om over haar werkverslaving te praten. Rustig. Diep ademhalen.
Het was koud in Elvira’s kamer. Raquel voelde even aan de radiator en constateerde dat die uit stond, terwijl in de rest van het huis de verwarming loeide. Toch zat Elvira onbeweeglijk als altijd achter haar bureau, dossier in de hand, en liet niet merken of ze Raquels binnenkomst had meegekregen. Dat maakte het voor de zenuwen niet beter; Raquel wilde zich alweer omdraaien, het nog verder uitstellen, maar klemde haar kaken op elkaar en dwong zichzelf nog een paar stapjes verder de kamer in. Voor Bill, hield ze zichzelf voor.
Dat gaf haar het laatste zetje dat ze nodig had om te zeggen: ‘Mam, we moeten praten. En het kan niet wachten.’
Het verbaasde haar zelf hoe beheerst het eruit kwam. Elvira keek op van haar dossier, lichtelijk geïrriteerd door de storing, maar gebaarde naar de stoel aan de andere kant van haar bureau. Raquel voelde zich alsof ze op het matje was geroepen door de rector en moest even slikken. Dit voelde niet goed. Ze kon dit niet.
Nee! Ze kneep in haar arm, duwde haar nagels in de huid. Je kunt nu niet meer terug. Je mag nu niet meer terug. Voor Bill!
‘Mam,’ begon ze weer, zocht houvast bij dat woord zelfs al klonk het onwennig op haar tong. ‘Ik moet je iets vragen… en een aantal dingen vertellen.’
Aan haar toon kon zelfs Elvira horen dat het menens was. Ze legde haar dossier opzij en vouwde haar handen over elkaar. ‘Ik luister.’
Raquel opende haar mond om te beginnen en besefte dat ze niet wist waarmee. Moest ze eerst om toestemming vragen en dan haar leugen opbiechten? Nee, dat kwam niet goed over. “Mag ik met Kerst naar Bill? Oh, en trouwens, ik heb tegen je gelogen en sta in de BILD.” Het was beter om eerst Elvira te laten merken dat het haar speet en haar daarna voorzichtig het plan voor de feestdagen uit te leggen.
Dus schraapte ze haar keel en begon op bijna-fluistertoon: ‘Weet je nog die keer dat ik doordeweeks naar Bill ging? Ongeveer een maand geleden, op een donderdag. Nou…’ Ze wachtte niet op antwoord, maar gooide er op topsnelheid uit: ‘Toen ging ik wel naar Bill maar niet in Hamburg… Hij zat toen namelijk in Monaco.’
Ze kromp alvast ineen, klaar om haar moeders reactie op te vangen. Opkijken om Elvira’s gezicht te peilen durfde ze niet; ze fixeerde haar blik op de zoom van haar trui. Toen volgde er een zacht gekraak, Elvira ging verzitten, en vervolgens haar koele, constaterende stem: ‘Je hebt gelogen.’
‘Ja. Het spijt me.’ Raquel gluurde schuldbewust tussen haar wimpers door. Ze hoopte op een niet al te kwaad gezicht, maar Elvira’s blik stond kil.
‘Mijn eigen dochter liegt tegen me,’ zei ze langzaam, ijzig. ‘Als dit de rechtbank was geweest, dan had je een zeer belangrijke wet overtreden, besef je dat wel?’
‘Maar dit is de rechtbank niet. Het is niet de eerste keer dat je dat vergeet.’ Waar de woorden vandaan kwamen kon Raquel niet zeggen. Ze waren er plots, buitelden over haar tong de wijde wereld in, ambassadeurs van een gevoel dat ze had weggestopt toen ze hier over de drempel stapte: verontwaardiging.
Elvira staarde haar even verbaasd aan, verbaasd dat Raquel met zo’n weerwoord kwam. Toen gleed de irritatie over haar gezicht. ‘Praat geen onzin. Natuurlijk weet ik dat dit de rechtbank niet is.’
‘Wat doet dit hier dan?’ vroeg Raquel, gebarend naar alle paperassen en dossiers op het volgestouwde bureau. ‘Waarom werk je dan op zondagochtend? Waarom kom je ’s avonds pas om tien uur thuis, zo niet later? Wanneer heb je Jonathan voor het laatst in bed gestopt? Wanneer heb je hem überhaupt voor het laatst gezien? Wat weet je over zijn leven? Waarom is dit alles, dit bureau, deze papieren, belangrijker voor je dan hoe het met je kinderen gaat?’
Terwijl ze alle vraagtekens uitsprak besefte ze dat er inderdaad een reden moest zijn. Ze had er nooit zo over nagedacht waarom Elvira de dingen deed die ze deed, alleen maar dat ze die dingen deed en hoe ze daar het beste mee om kon gaan. Nu vroeg ze zich plotseling af wat de reden was.
Elvira’s gezicht verried echter alleen haar ergernis. ‘Daar wil ik het nu niet over hebben, Raquel, ik…’
‘Maar ik wel.’ Raquel voelde zich met elk woord dapperder. Dit onderwerp had niet op haar lijstje gestaan, maar dat deed er niet meer toe – nu ze het toch al aangesneden had, kon ze er maar beter op doorgaan. Wie wist wanneer ze weer de kans (of de moed) zou krijgen? ‘Het is goed om het erover te hebben, mam. Zo orden je je gedachten en uiteindelijk begrijp je elkaar beter. Dat hielp bij mij en Bill ook, toen…’
Abrupt kapte ze zichzelf af, beet weer schuldbewust op haar lip. In haar plotselinge dapperheid had ze natuurlijk niet op haar woorden gelet en teveel gezegd; hopen dat Elvira er niet op door zou gaan had geen zin, daarvoor was ze teveel advocaat.
‘Toen wat?’ informeerde haar moeder dan ook meteen.
‘Toen we ruzie hadden,’ mompelde Raquel opgelaten. Ze haalde diep adem en vervolgens kwam het hele verhaal eruit: de paparazzifoto’s, Davids reactie, Bills reactie, de ruzie en het daaropvolgende gesprek, de uiteindelijke oplossing en nu ze toch bezig was, het plan van Bill om Kerstmis bij zijn ouders door te brengen.
Dat laatste stukje ging echter verloren in de klap waarmee Elvira’s vuist op haar bureau terechtkwam. Raquel viel prompt stil en keek haar moeder onzeker aan. Ze had een boze reactie verwacht, maar dit… Elvira’s van woede vertrokken gezicht schokte haar. Het gebeurde niet vaak dat haar moeder zich zo liet gaan.
Op dat moment sprong Elvira overeind en gromde, meer voor zichzelf dan tegen Raquel: ‘Ik doe hem wat! Hier komen ze niet mee weg!’
‘Mam!’ Nu kwam Raquel ook overeind. Haar ogen fonkelden; ze kon opnieuw de verontwaardiging niet onderdrukken. Wat gaf Elvira nog het recht om over haar te beslissen? Het recht van de moeder had ze allang verspeeld. ‘Je doet hem níets! Bill kon er sowieso niks aan doen en daarbij, we hadden het niet over mij! We hadden het over jou!’
‘En nu hebben we het weer over jou!’ snauwde Elvira terug. ‘Ben je werkelijk zo naïef? Die jongen gebruikt je gewoon om publiciteit te krijgen!’
Die theorie, gecombineerd met Bills ogen wanneer Raquel in zijn armen wakker werd, was zo absurd dat het meisje moest lachen – weliswaar een sarcastisch lachje. ‘Ben jij werkelijk zo paranoïde? Is het zo moeilijk om te geloven dat hij echt van me houdt? Want dat doet hij, dat weet ik zeker! Maar jij had gewoon vanaf het begin af aan iets tegen hem, waarom mag Joost weten, je kent hem helemaal niet! En zelfs dan nog! Accepteer eindelijk eens dat hij me gelukkig maakt en dat ik van plan ben nog heel wat langer met hem samen te blijven!’
Eindelijk kwam alles eruit, alle woorden die ze opgekropt had en in haar hoofd duizendmaal herhaald, zodat ze klaarlagen op haar tong toen het juiste moment daar was. Een onverwacht gevoel van triomf steeg in haar op – even kon ze alles aan. Het verbijsterde gezicht van haar moeder was heel wat waard.
Natuurlijk herstelde Elvira zich snel en ging weer achter haar bureau zitten. ‘Ik accepteer het wel,’ zei ze met verrassend zachte stem. ‘Maar dat is moeilijk, begrijp je?’
‘Moeilijk? Wat is er moeilijk aan om te accepteren dat ik iemand heb gevonden die me gelukkig maakt?’
‘Dat is iets anders. Het is moeilijk om te accepteren dat mijn dochter groot wordt en mij niet meer nodig heeft. Zoiets is voor een moeder…’
‘Oh, kom nou! Dat heb je uit de krant!’ onderbrak Raquel haar grof. ‘Mij maak je niet wijs dat je moeite hebt met loslaten en me dan maar helemaal negeert!’
De triomf was omgeslagen naar diepe verontwaardiging en zelfs lichte woede. Daarbij was Raquel niet makkelijk kwaad te krijgen. Ze kon niet geloven dat Elvira met zo’n verhaal kwam. Moeite met loslaten? Het leek er meer op dat ze een beetje te goed was in loslaten.
‘Weet je wat ik denk?’ zei ze verhit. ‘Ik denk dat het met papa te maken heeft!’ Ze hoefde niet naar Elvira’s gezicht te kijken om te weten dat ze in de roos geschoten had; de abrupt ingehouden adem van haar moeder was genoeg. ‘Je weet allang dat jullie om een enorm misverstand gescheiden zijn, maar je was gewoon te trots om toe te geven dat je een fout hebt gemaakt! En nu is het te laat om hem dat te vertellen, en dat eet je op vanbinnen! Daarom zoek je maar afleiding in de rechtbank en vergeet ons helemaal! Verwaarloos je Jonathan daarom? Omdat hij zo op papa lijkt? En ach, ik heb Bill, dus ik heb geen moeder meer nodig? Wel, nu heb ik inderdaad geen moeder meer nodig! Nu ben ik het wel gewend om alles zelf te doen!’
Raquel schreeuwde zich de tranen in de ogen; aan het eind van haar monoloog moest ze een krop in haar keel wegslikken en veegde snel een paar druppels uit haar ooghoek. Ze haatte ruziemaken, bijna net zo erg als haar moeders hypocrisie. Aan het eind van een ruzie was zij meestal degene die huilend de kamer uitstormde.
Van Elvira kwam even geen reactie. Ze staarde haar dochter verbijsterd aan, haast ongelovig. Blijkbaar herinnerde ze zich nog dat dit een heel onkarakteristieke uitbarsting was. Na een paar momenten lucht happen zakte ze een stukje onderuit in haar stoel, een duidelijk teken van verslagenheid, en murmelde: ‘Nee, Raquel, je hebt het mis…’
‘Bewijs me dat dan!’ riep Raquel uit. ‘Ik ben uitgenodigd voor Kerst bij Bills ouders en ik ben van plan om daarheen te gaan en er iets moois van te maken. Maak jij dan iets moois van Jonathans Kerst! Iets bijzonders. En hoop maar dat hij je weer mama gaat noemen.’
Jonathan was nooit opgehouden met mama zeggen, maar zelfs dat wist Elvira niet. Ze verbleekte helemaal; Raquel wierp haar nog een laatste blik toe, kwaad en teleurgesteld en haast een beetje uitdagend. Elvira was echter niet van plan om nog iets te zeggen en dus vertrok Raquel, voor deze keer zonder te huilen.
Ze trilde wel toen ze over de drempel stapte. Gewoon een effect van ruziemaken, of ze nu gewonnen had of niet. Haar hoofd voelde onbegrijpelijk leeg; waar was de spaghetti heen? Alle wirwargedachten hadden zich opgelost. Ze had alles uitgesproken, uitgeschreeuwd, opgegeten en verteerd. Het was voorbij. Geen gesprekken meer om te voeren, geen uitbarsting meer aan de horizon.
Alleen maar een outfit voor Kerst zoeken, dacht Raquel en begon te glimlachen. Plotseling had ze ontzettend veel zin in de komende feestdagen. Het idee dat ze Bills ouders ging ontmoeten bleef vreemd, maar op een bepaalde manier voelde ze zich er nu klaar voor. Het was een nieuwe stap in hun relatie, het was tijd om die te zetten.
In haar kamer viste ze haar gsm uit haar broekzak en tikte een sms’je aan Bill: Nu ga ik drie weken twijfelen over mijn outfit voor Kerst…
Nog geen halve minuut later lichtte het schermpje op: hij belde. Zodra Raquel opnam riep hij enthousiast: ‘Dus je komt?!’
‘Ja, ik kom.’
Bill lachte door de telefoon heen. ‘Fantastisch… Ik zal tegen mama zeggen dat ze op jullie kan rekenen. Hannah heeft al bevestigd.’ Alsof die opmerking hem aan iets herinnerde viel hij even stil en vroeg toen voorzichtig: ‘Deed Elvira nog moeilijk?’
‘Nauwelijks,’ moest Raquel toegeven. Ze deed kort verslag van de gebeurtenissen, Elvira’s reactie op haar uitbarsting, haar opluchting dat het eruit was, en eindigde met een zucht. ‘Dus het kan alleen maar beter worden.’
‘Klinkt het heel gek als ik zeg dat ik trots op je ben?’ grinnikte Bill. ‘Dat was precies de eyeopener die ze nodig had, denk ik.’
‘Ja, dat denk ik ook.’ De laatste restjes spanning vloeiden uit Raquel weg. Ze liet zich op haar bed zakken en leunde haar hoofd tegen de muur. Eindelijk een horizon zonder obstakels. Ze was al bijna vergeten hoe dat voelde.
~~
"Auf in den Kampf" betekent overigens gewoon zoiets als "We gaan ervoor". ;)
@Imke: ik houd van klungelige Bill, hehe. & ik ben blij dat je Chantal een beetje kan begrijpen, zoals ik bij het vorige stuk ook al zei. ^^ Thank youu <3
@janeke: dat over de paparazzi komt natuurlijk nog terug. De uitleg, that is. :) Bedankt voor je reactie!
Zonder verder geblaat, presenteer ik u: hoofdstuk 64. :D
~~
64.
Op donderdag, precies drie weken voor Kerstavond, wist Raquel nog niet hoe ze het onderwerp moest aansnijden. “Hé mam, tijd voor een moeder-dochtermoment?” Ze schudde haar hoofd, bijna treurig dat ze zoiets niet meer kon zeggen. Na al die jaren dat ze alleen met haar moeder woonde, zou je verwachten dat ze een goede band hadden, maar daar kwam je toch bedrogen uit.
En toch moest ze dit gesprek voeren. Als ze het voor zichzelf niet durfde, dan moest het in elk geval voor Bill. Hij had voor haar zijn eigen wensen opzijgezet door zich aan Davids regels aan te passen, dit was wel het minste wat zij kon doen. In plaats van de confrontatie uit de weg gaan, zoals ze het liefst deed, moest ze deze keer het gesprek opzoeken.
Uiteindelijk stelde ze zichzelf een ultimatum. Als ze tegen zondagavond nog geen zinnig woord met haar moeder gewisseld had, dan was ze officieel laf. Om ervoor te zorgen dat er een beetje druk op die deadline kwam te staan sms’te ze Bill, met de mededeling dat ze hem zondag verslag zou doen van Elvira’s reactie. Zo dan. Auf in den Kampf.
Op vrijdag kwam het er niet van. Raquel verzon een excuus door met haar broertje naar de dierentuin te gaan, ondanks winterkou en soppige sneeuw. Daarmee maakte ze Jonathan blij, maar zelf werd ze met de minuut nerveuzer. Ze had zich gerealiseerd dat ze Elvira meer moest opbiechten dan alleen het gedoe met die foto’s. Want de foto’s waren in Monaco gemaakt – maar volgens Elvira’s informatie was Raquel nog nooit in Monaco geweest.
Zaterdag dan. Raquel sliep uit en ging daarna naar haar werk; dus had ze geen tijd om Elvira aan te spreken, ook al was die voor het eerst sinds tijden weer thuis op zaterdagavond.
Langzaamaan werd het Raquel duidelijk dat haar twijfels in Monaco helemaal niet zo ver van de waarheid af stonden. Toen had ze gedacht dat iemand van hen misschien toch voor de makkelijke route zou kiezen; niet omdat ze te weinig van elkaar hielden, maar omdat de druk te hoog kon worden. Die iemand was zij. Zij had minder ervaring met zulke druk en bezat ook minder doorzettingsvermogen dan Bill. Haar tactiek was altijd om de moeilijkheden te omzeilen en als een struisvogel haar kop in het zand te steken. Nu kon ze dat niet maken, absoluut niet maken, en het viel haar ontzettend zwaar.
Zondag was haar laatste kans. Als ze vóór zessen nog niks gezegd had, moest ze Bill opbiechten dat ze niet durfde. Dat was haast nog erger dan Elvira vertellen dat ze had gelogen. Elvira’s reactie, woedend of teleurgesteld, kon nooit zoveel pijn doen als de wetenschap niet aan Bills verwachtingen voldaan te hebben. Vooral nu het om zo’n belangrijk punt ging.
Haar laatste kans.
Raquel zocht zelfs haar kleren erop uit, zodat ze zich om niets ongemakkelijk hoefde te voelen – alleen om datgene wat ze ging zeggen. Gekleed in haar favoriete lichtgrijze jeans en de gestreepte trui die haar veel te groot was maar heerlijk zat, ging ze op weg naar haar moeders werkkamer. Kalm aan, sprak ze zichzelf toe. Je hoeft alleen maar toestemming te vragen voor Kerst. En dat over Monaco. Meer niet. Het is geen deel van het plan om over haar werkverslaving te praten. Rustig. Diep ademhalen.
Het was koud in Elvira’s kamer. Raquel voelde even aan de radiator en constateerde dat die uit stond, terwijl in de rest van het huis de verwarming loeide. Toch zat Elvira onbeweeglijk als altijd achter haar bureau, dossier in de hand, en liet niet merken of ze Raquels binnenkomst had meegekregen. Dat maakte het voor de zenuwen niet beter; Raquel wilde zich alweer omdraaien, het nog verder uitstellen, maar klemde haar kaken op elkaar en dwong zichzelf nog een paar stapjes verder de kamer in. Voor Bill, hield ze zichzelf voor.
Dat gaf haar het laatste zetje dat ze nodig had om te zeggen: ‘Mam, we moeten praten. En het kan niet wachten.’
Het verbaasde haar zelf hoe beheerst het eruit kwam. Elvira keek op van haar dossier, lichtelijk geïrriteerd door de storing, maar gebaarde naar de stoel aan de andere kant van haar bureau. Raquel voelde zich alsof ze op het matje was geroepen door de rector en moest even slikken. Dit voelde niet goed. Ze kon dit niet.
Nee! Ze kneep in haar arm, duwde haar nagels in de huid. Je kunt nu niet meer terug. Je mag nu niet meer terug. Voor Bill!
‘Mam,’ begon ze weer, zocht houvast bij dat woord zelfs al klonk het onwennig op haar tong. ‘Ik moet je iets vragen… en een aantal dingen vertellen.’
Aan haar toon kon zelfs Elvira horen dat het menens was. Ze legde haar dossier opzij en vouwde haar handen over elkaar. ‘Ik luister.’
Raquel opende haar mond om te beginnen en besefte dat ze niet wist waarmee. Moest ze eerst om toestemming vragen en dan haar leugen opbiechten? Nee, dat kwam niet goed over. “Mag ik met Kerst naar Bill? Oh, en trouwens, ik heb tegen je gelogen en sta in de BILD.” Het was beter om eerst Elvira te laten merken dat het haar speet en haar daarna voorzichtig het plan voor de feestdagen uit te leggen.
Dus schraapte ze haar keel en begon op bijna-fluistertoon: ‘Weet je nog die keer dat ik doordeweeks naar Bill ging? Ongeveer een maand geleden, op een donderdag. Nou…’ Ze wachtte niet op antwoord, maar gooide er op topsnelheid uit: ‘Toen ging ik wel naar Bill maar niet in Hamburg… Hij zat toen namelijk in Monaco.’
Ze kromp alvast ineen, klaar om haar moeders reactie op te vangen. Opkijken om Elvira’s gezicht te peilen durfde ze niet; ze fixeerde haar blik op de zoom van haar trui. Toen volgde er een zacht gekraak, Elvira ging verzitten, en vervolgens haar koele, constaterende stem: ‘Je hebt gelogen.’
‘Ja. Het spijt me.’ Raquel gluurde schuldbewust tussen haar wimpers door. Ze hoopte op een niet al te kwaad gezicht, maar Elvira’s blik stond kil.
‘Mijn eigen dochter liegt tegen me,’ zei ze langzaam, ijzig. ‘Als dit de rechtbank was geweest, dan had je een zeer belangrijke wet overtreden, besef je dat wel?’
‘Maar dit is de rechtbank niet. Het is niet de eerste keer dat je dat vergeet.’ Waar de woorden vandaan kwamen kon Raquel niet zeggen. Ze waren er plots, buitelden over haar tong de wijde wereld in, ambassadeurs van een gevoel dat ze had weggestopt toen ze hier over de drempel stapte: verontwaardiging.
Elvira staarde haar even verbaasd aan, verbaasd dat Raquel met zo’n weerwoord kwam. Toen gleed de irritatie over haar gezicht. ‘Praat geen onzin. Natuurlijk weet ik dat dit de rechtbank niet is.’
‘Wat doet dit hier dan?’ vroeg Raquel, gebarend naar alle paperassen en dossiers op het volgestouwde bureau. ‘Waarom werk je dan op zondagochtend? Waarom kom je ’s avonds pas om tien uur thuis, zo niet later? Wanneer heb je Jonathan voor het laatst in bed gestopt? Wanneer heb je hem überhaupt voor het laatst gezien? Wat weet je over zijn leven? Waarom is dit alles, dit bureau, deze papieren, belangrijker voor je dan hoe het met je kinderen gaat?’
Terwijl ze alle vraagtekens uitsprak besefte ze dat er inderdaad een reden moest zijn. Ze had er nooit zo over nagedacht waarom Elvira de dingen deed die ze deed, alleen maar dat ze die dingen deed en hoe ze daar het beste mee om kon gaan. Nu vroeg ze zich plotseling af wat de reden was.
Elvira’s gezicht verried echter alleen haar ergernis. ‘Daar wil ik het nu niet over hebben, Raquel, ik…’
‘Maar ik wel.’ Raquel voelde zich met elk woord dapperder. Dit onderwerp had niet op haar lijstje gestaan, maar dat deed er niet meer toe – nu ze het toch al aangesneden had, kon ze er maar beter op doorgaan. Wie wist wanneer ze weer de kans (of de moed) zou krijgen? ‘Het is goed om het erover te hebben, mam. Zo orden je je gedachten en uiteindelijk begrijp je elkaar beter. Dat hielp bij mij en Bill ook, toen…’
Abrupt kapte ze zichzelf af, beet weer schuldbewust op haar lip. In haar plotselinge dapperheid had ze natuurlijk niet op haar woorden gelet en teveel gezegd; hopen dat Elvira er niet op door zou gaan had geen zin, daarvoor was ze teveel advocaat.
‘Toen wat?’ informeerde haar moeder dan ook meteen.
‘Toen we ruzie hadden,’ mompelde Raquel opgelaten. Ze haalde diep adem en vervolgens kwam het hele verhaal eruit: de paparazzifoto’s, Davids reactie, Bills reactie, de ruzie en het daaropvolgende gesprek, de uiteindelijke oplossing en nu ze toch bezig was, het plan van Bill om Kerstmis bij zijn ouders door te brengen.
Dat laatste stukje ging echter verloren in de klap waarmee Elvira’s vuist op haar bureau terechtkwam. Raquel viel prompt stil en keek haar moeder onzeker aan. Ze had een boze reactie verwacht, maar dit… Elvira’s van woede vertrokken gezicht schokte haar. Het gebeurde niet vaak dat haar moeder zich zo liet gaan.
Op dat moment sprong Elvira overeind en gromde, meer voor zichzelf dan tegen Raquel: ‘Ik doe hem wat! Hier komen ze niet mee weg!’
‘Mam!’ Nu kwam Raquel ook overeind. Haar ogen fonkelden; ze kon opnieuw de verontwaardiging niet onderdrukken. Wat gaf Elvira nog het recht om over haar te beslissen? Het recht van de moeder had ze allang verspeeld. ‘Je doet hem níets! Bill kon er sowieso niks aan doen en daarbij, we hadden het niet over mij! We hadden het over jou!’
‘En nu hebben we het weer over jou!’ snauwde Elvira terug. ‘Ben je werkelijk zo naïef? Die jongen gebruikt je gewoon om publiciteit te krijgen!’
Die theorie, gecombineerd met Bills ogen wanneer Raquel in zijn armen wakker werd, was zo absurd dat het meisje moest lachen – weliswaar een sarcastisch lachje. ‘Ben jij werkelijk zo paranoïde? Is het zo moeilijk om te geloven dat hij echt van me houdt? Want dat doet hij, dat weet ik zeker! Maar jij had gewoon vanaf het begin af aan iets tegen hem, waarom mag Joost weten, je kent hem helemaal niet! En zelfs dan nog! Accepteer eindelijk eens dat hij me gelukkig maakt en dat ik van plan ben nog heel wat langer met hem samen te blijven!’
Eindelijk kwam alles eruit, alle woorden die ze opgekropt had en in haar hoofd duizendmaal herhaald, zodat ze klaarlagen op haar tong toen het juiste moment daar was. Een onverwacht gevoel van triomf steeg in haar op – even kon ze alles aan. Het verbijsterde gezicht van haar moeder was heel wat waard.
Natuurlijk herstelde Elvira zich snel en ging weer achter haar bureau zitten. ‘Ik accepteer het wel,’ zei ze met verrassend zachte stem. ‘Maar dat is moeilijk, begrijp je?’
‘Moeilijk? Wat is er moeilijk aan om te accepteren dat ik iemand heb gevonden die me gelukkig maakt?’
‘Dat is iets anders. Het is moeilijk om te accepteren dat mijn dochter groot wordt en mij niet meer nodig heeft. Zoiets is voor een moeder…’
‘Oh, kom nou! Dat heb je uit de krant!’ onderbrak Raquel haar grof. ‘Mij maak je niet wijs dat je moeite hebt met loslaten en me dan maar helemaal negeert!’
De triomf was omgeslagen naar diepe verontwaardiging en zelfs lichte woede. Daarbij was Raquel niet makkelijk kwaad te krijgen. Ze kon niet geloven dat Elvira met zo’n verhaal kwam. Moeite met loslaten? Het leek er meer op dat ze een beetje te goed was in loslaten.
‘Weet je wat ik denk?’ zei ze verhit. ‘Ik denk dat het met papa te maken heeft!’ Ze hoefde niet naar Elvira’s gezicht te kijken om te weten dat ze in de roos geschoten had; de abrupt ingehouden adem van haar moeder was genoeg. ‘Je weet allang dat jullie om een enorm misverstand gescheiden zijn, maar je was gewoon te trots om toe te geven dat je een fout hebt gemaakt! En nu is het te laat om hem dat te vertellen, en dat eet je op vanbinnen! Daarom zoek je maar afleiding in de rechtbank en vergeet ons helemaal! Verwaarloos je Jonathan daarom? Omdat hij zo op papa lijkt? En ach, ik heb Bill, dus ik heb geen moeder meer nodig? Wel, nu heb ik inderdaad geen moeder meer nodig! Nu ben ik het wel gewend om alles zelf te doen!’
Raquel schreeuwde zich de tranen in de ogen; aan het eind van haar monoloog moest ze een krop in haar keel wegslikken en veegde snel een paar druppels uit haar ooghoek. Ze haatte ruziemaken, bijna net zo erg als haar moeders hypocrisie. Aan het eind van een ruzie was zij meestal degene die huilend de kamer uitstormde.
Van Elvira kwam even geen reactie. Ze staarde haar dochter verbijsterd aan, haast ongelovig. Blijkbaar herinnerde ze zich nog dat dit een heel onkarakteristieke uitbarsting was. Na een paar momenten lucht happen zakte ze een stukje onderuit in haar stoel, een duidelijk teken van verslagenheid, en murmelde: ‘Nee, Raquel, je hebt het mis…’
‘Bewijs me dat dan!’ riep Raquel uit. ‘Ik ben uitgenodigd voor Kerst bij Bills ouders en ik ben van plan om daarheen te gaan en er iets moois van te maken. Maak jij dan iets moois van Jonathans Kerst! Iets bijzonders. En hoop maar dat hij je weer mama gaat noemen.’
Jonathan was nooit opgehouden met mama zeggen, maar zelfs dat wist Elvira niet. Ze verbleekte helemaal; Raquel wierp haar nog een laatste blik toe, kwaad en teleurgesteld en haast een beetje uitdagend. Elvira was echter niet van plan om nog iets te zeggen en dus vertrok Raquel, voor deze keer zonder te huilen.
Ze trilde wel toen ze over de drempel stapte. Gewoon een effect van ruziemaken, of ze nu gewonnen had of niet. Haar hoofd voelde onbegrijpelijk leeg; waar was de spaghetti heen? Alle wirwargedachten hadden zich opgelost. Ze had alles uitgesproken, uitgeschreeuwd, opgegeten en verteerd. Het was voorbij. Geen gesprekken meer om te voeren, geen uitbarsting meer aan de horizon.
Alleen maar een outfit voor Kerst zoeken, dacht Raquel en begon te glimlachen. Plotseling had ze ontzettend veel zin in de komende feestdagen. Het idee dat ze Bills ouders ging ontmoeten bleef vreemd, maar op een bepaalde manier voelde ze zich er nu klaar voor. Het was een nieuwe stap in hun relatie, het was tijd om die te zetten.
In haar kamer viste ze haar gsm uit haar broekzak en tikte een sms’je aan Bill: Nu ga ik drie weken twijfelen over mijn outfit voor Kerst…
Nog geen halve minuut later lichtte het schermpje op: hij belde. Zodra Raquel opnam riep hij enthousiast: ‘Dus je komt?!’
‘Ja, ik kom.’
Bill lachte door de telefoon heen. ‘Fantastisch… Ik zal tegen mama zeggen dat ze op jullie kan rekenen. Hannah heeft al bevestigd.’ Alsof die opmerking hem aan iets herinnerde viel hij even stil en vroeg toen voorzichtig: ‘Deed Elvira nog moeilijk?’
‘Nauwelijks,’ moest Raquel toegeven. Ze deed kort verslag van de gebeurtenissen, Elvira’s reactie op haar uitbarsting, haar opluchting dat het eruit was, en eindigde met een zucht. ‘Dus het kan alleen maar beter worden.’
‘Klinkt het heel gek als ik zeg dat ik trots op je ben?’ grinnikte Bill. ‘Dat was precies de eyeopener die ze nodig had, denk ik.’
‘Ja, dat denk ik ook.’ De laatste restjes spanning vloeiden uit Raquel weg. Ze liet zich op haar bed zakken en leunde haar hoofd tegen de muur. Eindelijk een horizon zonder obstakels. Ze was al bijna vergeten hoe dat voelde.
~~
"Auf in den Kampf" betekent overigens gewoon zoiets als "We gaan ervoor". ;)
Heel mooi hoe de zenuwen en spanning van Raquel beschreven worden, omdat ze met haar moeder moet gaan praten. Kan me voorstellen dat ze daar erg weinig zin in heeft…
*kijkt naar armen* Euh, er staat best wel veel kippenvel op. Die uitbarsting van Raquel over haar vader, mijn god… Wow.
Wauw, ik vind dat je dit stuk zo onwijs goed neer hebt gezet. Geweldig hoe Raquel alles eruit gooit en haar moeder eindelijk eens niet goed weet wat ze er mee aanmoet. Serieus! Logisch ook dat het een hele opluchting voor Raquel is en het was inderdaad waarschijnlijk net de eyeopener die haar moeder nodig had…
Geweldig stuk weer, heerlijk om te lezen! <3
Holy crap! *had daar totaal niet aan gedacht* Ooooh, she’s gonna be sooo screwed… Melian schreef:Ze had zich gerealiseerd dat ze Elvira meer moest opbiechten dan alleen het gedoe met die foto’s. Want de foto’s waren in Monaco gemaakt – maar volgens Elvira’s informatie was Raquel nog nooit in Monaco geweest.
Blegh, ik zou er bijna zelf nerveus van worden… Ik heb zo’n medelijden met Raquel!Melian schreef:Haar tactiek was altijd om de moeilijkheden te omzeilen en als een struisvogel haar kop in het zand te steken. Nu kon ze dat niet maken, absoluut niet maken, en het viel haar ontzettend zwaar.
OHMIJNGOD. Ze is serieus nog erger dan ik dacht! Zoiets zeg je toch niet tegen je DOCHTER. Ooooh, ik kan haar niet uitstaan! *leest als een malle verder*Melian schreef:‘Mijn eigen dochter liegt tegen me,’ zei ze langzaam, ijzig. ‘Als dit de rechtbank was geweest, dan had je een zeer belangrijke wet overtreden, besef je dat wel?’
*kijkt naar armen* Euh, er staat best wel veel kippenvel op. Die uitbarsting van Raquel over haar vader, mijn god… Wow.
Wauw, ik vind dat je dit stuk zo onwijs goed neer hebt gezet. Geweldig hoe Raquel alles eruit gooit en haar moeder eindelijk eens niet goed weet wat ze er mee aanmoet. Serieus! Logisch ook dat het een hele opluchting voor Raquel is en het was inderdaad waarschijnlijk net de eyeopener die haar moeder nodig had…
Dank je, ik vroeg het me al *is een van de grootste Duits-noobs in Nederland waarschijnlijk* *woont eigenlijk maar vijf minuutjes van Duitsland af* *fluit*Melian schreef:"Auf in den Kampf" betekent overigens gewoon zoiets als "We gaan ervoor".
Geweldig stuk weer, heerlijk om te lezen! <3
Thank you! *knuffelt* Hier is meer <3
~~
65.
Drie dagen later spraken Raquel, Hannah en Lisanne af in de dierentuin. Omdat het woensdagmiddag was moest Raquel eigenlijk werken, maar ze merkte dat het haar niet zoveel meer kon schelen. Ze werkte sowieso al minder dan eerst, dan kon deze vrije dag er ook nog wel bij. Haar baas kon makkelijk iemand missen en Raquel besloot dat haar sociale leven belangrijker was. Ze nam Jonathan mee; hij hield haar hand vast en babbelde over van alles en nog wat.
Het had weer gesneeuwd. De straten waren allemaal met een dun laagje suikerspin bedekt, in de kale kruinen van de bomen lagen dekentjes van rijp en sneeuw. Jonathan huppelde met zijn regenlaarzen door de suikerspin en liet een spoor van hinkstapsprongen achter, dat Raquel met een glimlach volgde.
‘Misschien krijgen we wel een witte Kerst,’ fantaseerde Hannah even later, terwijl ze haar koude handpalmen tegen elkaar wreef. ‘Scheiße, mijn handschoenen liggen nog thuis.’
‘Kijk, zebra’s!’ riep Jonathan dwars door haar heen. Enthousiast klemde hij zijn handjes om de balustrade langs het pad en ging op zijn tenen staan. De zebra’s stonden helemaal aan de andere kant van het verblijf, opeengepakt en hoogstwaarschijnlijk kleumend van de kou, maar dat maakte Jonathan allemaal niets uit.
‘Wat is hij vrolijk,’ mompelde Lisanne zijdelings tegen Raquel. ‘Hoe gaat het nu met Elvira?’
De meisjes hadden natuurlijk het hele verhaal van het gesprek annex ruzie al gehoord; Hannah was onuitsprekelijk opgelucht dat ze niet de enige gast in huize Kaulitz zou zijn. Ze was zenuwachtiger dan Raquel, ook al hadden zowel Tom als Bill er het volle vertrouwen in dat ze het goed met hun ouders zouden kunnen vinden. Hannah miste gewoon Raquels euforische ik-kan-alles-aan-gevoel, dat was overgebleven na de triomf op Elvira.
‘Een stuk beter,’ antwoordde Raquel op Lisannes vraag. ‘Ze doet echt haar best, geloof ik. In elk geval komt ze ’s avonds weer thuis en zorgt voor het eten en stopt Jonathan in bed.’
‘Dat werd ook wel tijd,’ vond Hannah, terwijl ze het pad naar de leeuwen insloegen. Raquel gaf haar gelijk, maar liet toen het onderwerp varen. Ze voelde zich veel te goed om over voorbije problemen te praten. Op het moment wilde ze gewoon genieten van haar vrijheid, genieten van de obstakelloze horizon. Genieten van haar leven, dat op het moment oneindig makkelijk en vol geluk scheen.
Hannah had ook al iets anders gevonden om het over te hebben. ‘Heb jij al bedacht wat je aan gaat trekken?’ vroeg ze bezorgd. ‘Ik heb het idee dat het heel stom is om me daar druk over te maken, maar ik kan het niet van me af zetten.’
‘Ik heb ook nog niets bedacht, nee,’ moest Raquel toegeven. Ze duwde de deur naar het leeuwenhuis open en liet Jonathan voorgaan; hij hinkstapsprong naar het glas.
‘Oké, dat lijkt me duidelijk,’ lachte Lisanne. ‘Shoppen!’
‘Oh nee…’ klonk het uit Jonathans richting. De meisjes schoten in de lach en Raquel woelde liefdevol door zijn donkere haar.
‘We zullen ons inhouden,’ beloofde Hannah. ‘En als we klaar zijn zullen we je trakteren, goed?’
Daar was Jonathan het wel mee eens en hij drukte tevreden zijn neus weer tegen de ruit. Van de leeuwen was niet veel meer te zien dan een paar ruggetjes in het stro; ze lagen met z’n allen te slapen en leken zo heel erg op een nestje groot uitgevallen poezen. Raquel glimlachte. Zoals ze eerst in de soppige sneeuw nog een spiegel had gezien, was dit tafereel nu een reflectie van haar humeur. Vredig en gezellig.
Een kwartier later stonden ze buiten in de sneeuw, voor de poort van de dierentuin. Lisanne zette direct koers naar het metrostation; zij had niet per se iets nodig, maar het vooruitzicht te mogen winkelen werd daardoor niet minder aantrekkelijk. Hannah leek zich voornamelijk zorgen te maken over wat ze moest kopen, anders had ze er minstens zoveel zin in gehad. Zij en Lisanne konden er geen genoeg van krijgen om te winkelen. Raquel vond het ook wel leuk, maar het passen en proberen lag haar beter dan ook daadwerkelijk veel kopen. Sowieso was de hoeveelheid kleding in haar kast niet zo belangrijk voor haar: ze wilde er goed uitzien, maar ze had niet veel nodig. Ze kon eindeloos combineren met de kledingstukken die ze had en droeg meestal dezelfde kleuren. Zwart, rood, grijs en paars waren haar favorieten, dan bezat ze nog wat dingen van spijkerstof die overal wel bij konden en af en toe iets met wit.
Het was duidelijk te zien dat Hannah en Lisanne vaak samen kleding kochten. Ze droegen niet hetzelfde, maar wel dezelfde stijl, op een bepaalde manier schattig en tegelijkertijd niet kinderlijk. Allebei hadden ze een kledingkast vol kleuren, vooral felle tinten blauw, groen en geel. Lisanne droeg vaak roze, dat was aan Hannah weer iets minder besteed, maar buiten dat konden ze zusjes zijn.
Zelf wist Raquel niet zo goed hoe ze haar stijl moest definiëren. Ze hield de mode bij en paste haar kleding er wel op aan, maar kocht nooit voor elk seizoen een hele nieuwe garderobe, en dat niet alleen omdat haar portemonnee het niet toeliet. Het grootste deel van haar kleding was tijdloos en een modepopje zou ze nooit zijn. Sowieso kocht ze alleen dingen waarvan ze zeker wist dat ze die vaker dan één keer en met meer dan een specifiek ander kledingstuk kon dragen. Op die manier zaten er vrij weinig extravagante dingen bij en dat was precies de bedoeling. Raquel was niet zo ongegeneerd zelfverzekerd als Bill met zijn uitgesproken stijl.
‘Hier, laten we hier beginnen!’ Lisanne wachtte niet eens op antwoord; ze hupte al over de drempel de H&M binnen.
Een hele tijd later, zeker wel uren, kwamen ze met zijn vieren het KaDeWe uit, het Kaufhaus des Westens dat beroemd was tot over de grenzen van het land. Het enorme warenhuis had zeven uitgestrekte verdiepingen en het assortiment ging van kleurkrijtjes tot potjes inktvispaté. Ergens daar tussenin was ook de kledingafdeling; de meeste artikelen waren veel te duur voor drie niet bijzonder welgestelde meisjes, maar het bleef leuk om te passen en te fantaseren.
Totdat Jonathan begon te klagen; zijn voeten deden pijn en hij wilde warme chocolademelk. Dus losten de meisjes hun belofte in en namen hem mee naar een café, waar ze een tafel voor zes confisceerden en alle aankopen op de twee overgebleven stoelen dumpten.
‘Pfoeh,’ zuchtte Hannah meteen. ‘Om eerlijk te zijn, hier was ik ook wel aan toe.’
‘Wij allemaal,’ beaamde Lisanne en pakte de menukaart op. ‘Wie wil wat?’
‘Chocolademelk!’ riep Jonathan voorspelbaar. ‘Met slagroom!’
Zijn ogen blonken en Raquel grinnikte onhoorbaar. Als Jonathan slagroom kreeg zat het daarna meestal overal, behalve in zijn mond. Zelf bestelde ze koffie verkeerd (zonder slagroom) en ging in gedachten haar aankopen nog eens na. Ze had zich aan haar stelregel gehouden, nooit meer kopen dan je nodig hebt, en hoefde in tegenstelling tot Hannah dus geen vier tassen mee te nemen. Haar aankopen beperkten zich tot één plastic tas en pasten in haar gehele garderobe, zoals altijd. Raquel was tevreden; als ze zich ergens nog een tikje zorgen over had gemaakt, dan verdween dat nu helemaal.
‘Weet je,’ verbrak Hannah plots de stilte, die gevolgd was op het weglopen van de serveerster. ‘Volgens mij heb ik nu juist teveel keus.’
Ze keek er nogal gepijnigd bij en Raquel schoot in de lach. ‘Als dat alles is… Ik help je wel.’
Het was heerlijk om zich op te fokken over zoiets (relatief) onbenulligs als kleding. Ze hadden in de afgelopen tijd zoveel meegemaakt, zoveel hindernissen moeten overwinnen; hun levens waren allang niet meer zoals vóór de zomer, zelfs niet meer zoals voor de herfst. Nu voelde Raquel zich bijna weer als een normaal meisje dat zich opwond over de eerste ontmoeting met de ouders van haar vriendje. Met als klein detail dat haar vriendje één van de meest beroemde muzikanten van Duitsland was, en ze voor deze ontmoeting heel wat moeite hadden moeten doen voor het überhaupt kon plaatsvinden.
‘Ongelooflijk,’ zei ze hardop, terwijl de serveerster hun bestelling op tafel zette. ‘Het is pas negen december, nietwaar?’ Na de bevestigende knikjes van Lisanne en Hannah ontsnapte er een zachte lach uit haar mond. ‘Beseffen jullie wel… Vier september was het, de avond dat hij en ik samen kwamen, nietwaar? Dat is net iets meer dan drie maanden geleden.’ Ze noemde expres Bills naam niet, voor het geval iemand haar kon horen; de affaire met de foto’s was voorbij, maar dat betekende niet dat ze niet meer voorzichtig moesten zijn.
‘Drie maanden pas?’ Hannah zette grote ogen op, probeerde terug te tellen, maar kwam voor Raquel op hetzelfde aantal uit. Zij en Tom waren al heel wat langer samen, over twee dagen precies vier maanden; toch leek het onmogelijk kort voor alles wat er gebeurd was. Verward schudde ze haar hoofd. ‘Dat is echt absurd.’
Raquel knikte instemmend. ‘Absurd is wel het goede woord…’ Ze nam een slok koffie en keek peinzend in de lichtbruine vloeistof. Drie maanden. Ze had er niet eens bij stilgestaan op de dag zelf, vorige week vrijdag, en ook Bill had er niets over gezegd. Plotseling vroeg ze zich af of zulke data überhaupt iets voor hem betekenden; ze hield zich er zelf ook niet veel mee bezig, maar dat kwam vanwege alle andere dingen die ze op dat moment nog aan haar hoofd had gehad. Aan de precieze datum van hun eerste kus herinnerde ze zich perfect. Zou dat Bill ook zo gaan?
Natuurlijk zat Jonathan helemaal onder de slagroom. Raquel ontwaakte met een schok uit haar gedachten toen Hannah in de lach schoot en kreeg prompt ook een giechelbui. Er zat zelfs een toefje slagroom in zijn haar. Lachend stuurde ze haar broertje naar de wc om zichzelf slagroomvrij te maken en peuterde daarna haar portemonnee tevoorschijn. Het was tijd om naar huis te gaan.
Dezelfde avond nog ontving ze een sms’je van Bill. Psst, televisie vrij? 18:30, RTL. Exclusiv-nog iets. Davidclausule. Raquel snapte onmiddellijk wat hij bedoelde: de officiële verklaring van Tokio Hotel. Ze zouden die avond met hun reactie op de paparazzifoto’s komen.
Het programma heette volledig Exclusiv – Das Starmagazin en hield zich bezig met alle beroemdheden die er te vinden waren, zolang ze maar een goed verhaal te vertellen hadden. Raquel keek er normaal gesproken nooit naar, maar natuurlijk wilde ze weten wat er gezegd zou worden. Dus liet ze zich om half zeven voor de televisie zakken en zapte naar de juiste zender.
Als eerste verscheen de blonde presentatrice in beeld. Ze oogde sympathiek, zat niet zo dik in de verf als Raquel verwacht zou hebben, en begroette haar publiek vriendelijk, niet overdreven. Haar eerste onderwerp was meteen Tokio Hotel; dat verbaasde Raquel niets, ze kon zich goed voorstellen dat dit het grootste nieuws in celebrity-wereld was.
‘Inmiddels zijn ze wereldnieuws: de foto’s die gemaakt werden van Tokio Hotel na het uitreiken van de World Music Awards. Wie zijn de mysterieuze meisjes aan de zijden van Tom en Bill Kaulitz, de extravagante tweeling van deze rockband?’ Achter de presentatrice verschenen de foto’s in beeld en Raquel voelde zich even heel raar. Het was ongelooflijk om zichzelf op televisie te zien, ook al was ze nauwelijks herkenbaar. Met een droge keel en klamme handen staarde ze naar het scherm en prees zichzelf gelukkig dat ze alleen in de kamer was.
‘Nu, een maand na dato, geven de jongens van Tokio Hotel eindelijk commentaar op de beelden! Bill en Tom ontkennen: deze twee begeerde jongens zijn nog altijd single. Maar voor Georg-liefhebbers slecht nieuws. Totaal onverwacht maakt de bassist bekend dat hij succes heeft geboekt in de liefde.’
Het gezicht van de presentatrice week voor een filmpje. Raquel ging met een schok rechtop zitten: natuurlijk herkende ze de vier gezichten onmiddellijk. Tom en Bill in het midden, Georg rechts van Bill en Gustav links van Tom. Het kon niet stereotyper. De camera zoomde in op Bills gezicht en ze was zo aan het staren dat ze bijna zijn woorden miste.
‘Nee, Tom en ik zijn allebei nog single.’ Hij glimlachte vriendelijk naar een interviewer (of interviewster, waarschijnlijk) die de kijkers niet konden zien.
‘Maar wie zijn dan de mysterieuze meisjes op de foto?’ kwam een stem vanaf de andere kant van de camera.
‘In Monaco hadden we alleen crewleden om ons heen,’ antwoordde Tom. ‘Dus die staan op de foto.’
Het verbaasde Raquel niets dat ze zo overtuigend konden liegen, met dezelfde glimlachjes en oogopslagen als altijd. Ze wist dat leren liegen een deel was van de showbizztraining die Chantal nu onderging, die de tweeling waarschijnlijk lang geleden ook had ondergaan. Toch bleef het onwennig om naar te kijken. Ze kon hun leugens nauwelijks onderscheiden van de waarheid – dat was niet erg geruststellend.
Nee, Bill zou niet tegen haar liegen; ze vertrouwde hem en hij vertrouwde haar, daar was ze zeker van. Hij ontkende haar bestaan omdat ze samen hadden afgesproken dat hij dat zou doen. Het bezorgde haar een vreemd, onrustig gevoel in haar maag om hem zo te zien, maar tegelijkertijd voelde ze de opluchting door haar aderen stromen. Hiermee maakte hij een definitief einde aan alle zorgen.
Het filmpje ging verder met Georgs bekendmaking van zijn relatie en een paar typische plagerijen van de tweeling, terwijl Gustav zich zoals altijd afzijdig hield en alleen glimlachte om het gedrag van zijn bandleden. Toen het gezicht van de presentatrice weer in beeld verscheen, knipte Raquel de televisie uit. Ze legde de afstandbediening opzij en haalde heel diep adem, blies daarna zoveel mogelijk lucht weer uit.
De affaire-Monaco was voorbij.
~~
65.
Drie dagen later spraken Raquel, Hannah en Lisanne af in de dierentuin. Omdat het woensdagmiddag was moest Raquel eigenlijk werken, maar ze merkte dat het haar niet zoveel meer kon schelen. Ze werkte sowieso al minder dan eerst, dan kon deze vrije dag er ook nog wel bij. Haar baas kon makkelijk iemand missen en Raquel besloot dat haar sociale leven belangrijker was. Ze nam Jonathan mee; hij hield haar hand vast en babbelde over van alles en nog wat.
Het had weer gesneeuwd. De straten waren allemaal met een dun laagje suikerspin bedekt, in de kale kruinen van de bomen lagen dekentjes van rijp en sneeuw. Jonathan huppelde met zijn regenlaarzen door de suikerspin en liet een spoor van hinkstapsprongen achter, dat Raquel met een glimlach volgde.
‘Misschien krijgen we wel een witte Kerst,’ fantaseerde Hannah even later, terwijl ze haar koude handpalmen tegen elkaar wreef. ‘Scheiße, mijn handschoenen liggen nog thuis.’
‘Kijk, zebra’s!’ riep Jonathan dwars door haar heen. Enthousiast klemde hij zijn handjes om de balustrade langs het pad en ging op zijn tenen staan. De zebra’s stonden helemaal aan de andere kant van het verblijf, opeengepakt en hoogstwaarschijnlijk kleumend van de kou, maar dat maakte Jonathan allemaal niets uit.
‘Wat is hij vrolijk,’ mompelde Lisanne zijdelings tegen Raquel. ‘Hoe gaat het nu met Elvira?’
De meisjes hadden natuurlijk het hele verhaal van het gesprek annex ruzie al gehoord; Hannah was onuitsprekelijk opgelucht dat ze niet de enige gast in huize Kaulitz zou zijn. Ze was zenuwachtiger dan Raquel, ook al hadden zowel Tom als Bill er het volle vertrouwen in dat ze het goed met hun ouders zouden kunnen vinden. Hannah miste gewoon Raquels euforische ik-kan-alles-aan-gevoel, dat was overgebleven na de triomf op Elvira.
‘Een stuk beter,’ antwoordde Raquel op Lisannes vraag. ‘Ze doet echt haar best, geloof ik. In elk geval komt ze ’s avonds weer thuis en zorgt voor het eten en stopt Jonathan in bed.’
‘Dat werd ook wel tijd,’ vond Hannah, terwijl ze het pad naar de leeuwen insloegen. Raquel gaf haar gelijk, maar liet toen het onderwerp varen. Ze voelde zich veel te goed om over voorbije problemen te praten. Op het moment wilde ze gewoon genieten van haar vrijheid, genieten van de obstakelloze horizon. Genieten van haar leven, dat op het moment oneindig makkelijk en vol geluk scheen.
Hannah had ook al iets anders gevonden om het over te hebben. ‘Heb jij al bedacht wat je aan gaat trekken?’ vroeg ze bezorgd. ‘Ik heb het idee dat het heel stom is om me daar druk over te maken, maar ik kan het niet van me af zetten.’
‘Ik heb ook nog niets bedacht, nee,’ moest Raquel toegeven. Ze duwde de deur naar het leeuwenhuis open en liet Jonathan voorgaan; hij hinkstapsprong naar het glas.
‘Oké, dat lijkt me duidelijk,’ lachte Lisanne. ‘Shoppen!’
‘Oh nee…’ klonk het uit Jonathans richting. De meisjes schoten in de lach en Raquel woelde liefdevol door zijn donkere haar.
‘We zullen ons inhouden,’ beloofde Hannah. ‘En als we klaar zijn zullen we je trakteren, goed?’
Daar was Jonathan het wel mee eens en hij drukte tevreden zijn neus weer tegen de ruit. Van de leeuwen was niet veel meer te zien dan een paar ruggetjes in het stro; ze lagen met z’n allen te slapen en leken zo heel erg op een nestje groot uitgevallen poezen. Raquel glimlachte. Zoals ze eerst in de soppige sneeuw nog een spiegel had gezien, was dit tafereel nu een reflectie van haar humeur. Vredig en gezellig.
Een kwartier later stonden ze buiten in de sneeuw, voor de poort van de dierentuin. Lisanne zette direct koers naar het metrostation; zij had niet per se iets nodig, maar het vooruitzicht te mogen winkelen werd daardoor niet minder aantrekkelijk. Hannah leek zich voornamelijk zorgen te maken over wat ze moest kopen, anders had ze er minstens zoveel zin in gehad. Zij en Lisanne konden er geen genoeg van krijgen om te winkelen. Raquel vond het ook wel leuk, maar het passen en proberen lag haar beter dan ook daadwerkelijk veel kopen. Sowieso was de hoeveelheid kleding in haar kast niet zo belangrijk voor haar: ze wilde er goed uitzien, maar ze had niet veel nodig. Ze kon eindeloos combineren met de kledingstukken die ze had en droeg meestal dezelfde kleuren. Zwart, rood, grijs en paars waren haar favorieten, dan bezat ze nog wat dingen van spijkerstof die overal wel bij konden en af en toe iets met wit.
Het was duidelijk te zien dat Hannah en Lisanne vaak samen kleding kochten. Ze droegen niet hetzelfde, maar wel dezelfde stijl, op een bepaalde manier schattig en tegelijkertijd niet kinderlijk. Allebei hadden ze een kledingkast vol kleuren, vooral felle tinten blauw, groen en geel. Lisanne droeg vaak roze, dat was aan Hannah weer iets minder besteed, maar buiten dat konden ze zusjes zijn.
Zelf wist Raquel niet zo goed hoe ze haar stijl moest definiëren. Ze hield de mode bij en paste haar kleding er wel op aan, maar kocht nooit voor elk seizoen een hele nieuwe garderobe, en dat niet alleen omdat haar portemonnee het niet toeliet. Het grootste deel van haar kleding was tijdloos en een modepopje zou ze nooit zijn. Sowieso kocht ze alleen dingen waarvan ze zeker wist dat ze die vaker dan één keer en met meer dan een specifiek ander kledingstuk kon dragen. Op die manier zaten er vrij weinig extravagante dingen bij en dat was precies de bedoeling. Raquel was niet zo ongegeneerd zelfverzekerd als Bill met zijn uitgesproken stijl.
‘Hier, laten we hier beginnen!’ Lisanne wachtte niet eens op antwoord; ze hupte al over de drempel de H&M binnen.
Een hele tijd later, zeker wel uren, kwamen ze met zijn vieren het KaDeWe uit, het Kaufhaus des Westens dat beroemd was tot over de grenzen van het land. Het enorme warenhuis had zeven uitgestrekte verdiepingen en het assortiment ging van kleurkrijtjes tot potjes inktvispaté. Ergens daar tussenin was ook de kledingafdeling; de meeste artikelen waren veel te duur voor drie niet bijzonder welgestelde meisjes, maar het bleef leuk om te passen en te fantaseren.
Totdat Jonathan begon te klagen; zijn voeten deden pijn en hij wilde warme chocolademelk. Dus losten de meisjes hun belofte in en namen hem mee naar een café, waar ze een tafel voor zes confisceerden en alle aankopen op de twee overgebleven stoelen dumpten.
‘Pfoeh,’ zuchtte Hannah meteen. ‘Om eerlijk te zijn, hier was ik ook wel aan toe.’
‘Wij allemaal,’ beaamde Lisanne en pakte de menukaart op. ‘Wie wil wat?’
‘Chocolademelk!’ riep Jonathan voorspelbaar. ‘Met slagroom!’
Zijn ogen blonken en Raquel grinnikte onhoorbaar. Als Jonathan slagroom kreeg zat het daarna meestal overal, behalve in zijn mond. Zelf bestelde ze koffie verkeerd (zonder slagroom) en ging in gedachten haar aankopen nog eens na. Ze had zich aan haar stelregel gehouden, nooit meer kopen dan je nodig hebt, en hoefde in tegenstelling tot Hannah dus geen vier tassen mee te nemen. Haar aankopen beperkten zich tot één plastic tas en pasten in haar gehele garderobe, zoals altijd. Raquel was tevreden; als ze zich ergens nog een tikje zorgen over had gemaakt, dan verdween dat nu helemaal.
‘Weet je,’ verbrak Hannah plots de stilte, die gevolgd was op het weglopen van de serveerster. ‘Volgens mij heb ik nu juist teveel keus.’
Ze keek er nogal gepijnigd bij en Raquel schoot in de lach. ‘Als dat alles is… Ik help je wel.’
Het was heerlijk om zich op te fokken over zoiets (relatief) onbenulligs als kleding. Ze hadden in de afgelopen tijd zoveel meegemaakt, zoveel hindernissen moeten overwinnen; hun levens waren allang niet meer zoals vóór de zomer, zelfs niet meer zoals voor de herfst. Nu voelde Raquel zich bijna weer als een normaal meisje dat zich opwond over de eerste ontmoeting met de ouders van haar vriendje. Met als klein detail dat haar vriendje één van de meest beroemde muzikanten van Duitsland was, en ze voor deze ontmoeting heel wat moeite hadden moeten doen voor het überhaupt kon plaatsvinden.
‘Ongelooflijk,’ zei ze hardop, terwijl de serveerster hun bestelling op tafel zette. ‘Het is pas negen december, nietwaar?’ Na de bevestigende knikjes van Lisanne en Hannah ontsnapte er een zachte lach uit haar mond. ‘Beseffen jullie wel… Vier september was het, de avond dat hij en ik samen kwamen, nietwaar? Dat is net iets meer dan drie maanden geleden.’ Ze noemde expres Bills naam niet, voor het geval iemand haar kon horen; de affaire met de foto’s was voorbij, maar dat betekende niet dat ze niet meer voorzichtig moesten zijn.
‘Drie maanden pas?’ Hannah zette grote ogen op, probeerde terug te tellen, maar kwam voor Raquel op hetzelfde aantal uit. Zij en Tom waren al heel wat langer samen, over twee dagen precies vier maanden; toch leek het onmogelijk kort voor alles wat er gebeurd was. Verward schudde ze haar hoofd. ‘Dat is echt absurd.’
Raquel knikte instemmend. ‘Absurd is wel het goede woord…’ Ze nam een slok koffie en keek peinzend in de lichtbruine vloeistof. Drie maanden. Ze had er niet eens bij stilgestaan op de dag zelf, vorige week vrijdag, en ook Bill had er niets over gezegd. Plotseling vroeg ze zich af of zulke data überhaupt iets voor hem betekenden; ze hield zich er zelf ook niet veel mee bezig, maar dat kwam vanwege alle andere dingen die ze op dat moment nog aan haar hoofd had gehad. Aan de precieze datum van hun eerste kus herinnerde ze zich perfect. Zou dat Bill ook zo gaan?
Natuurlijk zat Jonathan helemaal onder de slagroom. Raquel ontwaakte met een schok uit haar gedachten toen Hannah in de lach schoot en kreeg prompt ook een giechelbui. Er zat zelfs een toefje slagroom in zijn haar. Lachend stuurde ze haar broertje naar de wc om zichzelf slagroomvrij te maken en peuterde daarna haar portemonnee tevoorschijn. Het was tijd om naar huis te gaan.
Dezelfde avond nog ontving ze een sms’je van Bill. Psst, televisie vrij? 18:30, RTL. Exclusiv-nog iets. Davidclausule. Raquel snapte onmiddellijk wat hij bedoelde: de officiële verklaring van Tokio Hotel. Ze zouden die avond met hun reactie op de paparazzifoto’s komen.
Het programma heette volledig Exclusiv – Das Starmagazin en hield zich bezig met alle beroemdheden die er te vinden waren, zolang ze maar een goed verhaal te vertellen hadden. Raquel keek er normaal gesproken nooit naar, maar natuurlijk wilde ze weten wat er gezegd zou worden. Dus liet ze zich om half zeven voor de televisie zakken en zapte naar de juiste zender.
Als eerste verscheen de blonde presentatrice in beeld. Ze oogde sympathiek, zat niet zo dik in de verf als Raquel verwacht zou hebben, en begroette haar publiek vriendelijk, niet overdreven. Haar eerste onderwerp was meteen Tokio Hotel; dat verbaasde Raquel niets, ze kon zich goed voorstellen dat dit het grootste nieuws in celebrity-wereld was.
‘Inmiddels zijn ze wereldnieuws: de foto’s die gemaakt werden van Tokio Hotel na het uitreiken van de World Music Awards. Wie zijn de mysterieuze meisjes aan de zijden van Tom en Bill Kaulitz, de extravagante tweeling van deze rockband?’ Achter de presentatrice verschenen de foto’s in beeld en Raquel voelde zich even heel raar. Het was ongelooflijk om zichzelf op televisie te zien, ook al was ze nauwelijks herkenbaar. Met een droge keel en klamme handen staarde ze naar het scherm en prees zichzelf gelukkig dat ze alleen in de kamer was.
‘Nu, een maand na dato, geven de jongens van Tokio Hotel eindelijk commentaar op de beelden! Bill en Tom ontkennen: deze twee begeerde jongens zijn nog altijd single. Maar voor Georg-liefhebbers slecht nieuws. Totaal onverwacht maakt de bassist bekend dat hij succes heeft geboekt in de liefde.’
Het gezicht van de presentatrice week voor een filmpje. Raquel ging met een schok rechtop zitten: natuurlijk herkende ze de vier gezichten onmiddellijk. Tom en Bill in het midden, Georg rechts van Bill en Gustav links van Tom. Het kon niet stereotyper. De camera zoomde in op Bills gezicht en ze was zo aan het staren dat ze bijna zijn woorden miste.
‘Nee, Tom en ik zijn allebei nog single.’ Hij glimlachte vriendelijk naar een interviewer (of interviewster, waarschijnlijk) die de kijkers niet konden zien.
‘Maar wie zijn dan de mysterieuze meisjes op de foto?’ kwam een stem vanaf de andere kant van de camera.
‘In Monaco hadden we alleen crewleden om ons heen,’ antwoordde Tom. ‘Dus die staan op de foto.’
Het verbaasde Raquel niets dat ze zo overtuigend konden liegen, met dezelfde glimlachjes en oogopslagen als altijd. Ze wist dat leren liegen een deel was van de showbizztraining die Chantal nu onderging, die de tweeling waarschijnlijk lang geleden ook had ondergaan. Toch bleef het onwennig om naar te kijken. Ze kon hun leugens nauwelijks onderscheiden van de waarheid – dat was niet erg geruststellend.
Nee, Bill zou niet tegen haar liegen; ze vertrouwde hem en hij vertrouwde haar, daar was ze zeker van. Hij ontkende haar bestaan omdat ze samen hadden afgesproken dat hij dat zou doen. Het bezorgde haar een vreemd, onrustig gevoel in haar maag om hem zo te zien, maar tegelijkertijd voelde ze de opluchting door haar aderen stromen. Hiermee maakte hij een definitief einde aan alle zorgen.
Het filmpje ging verder met Georgs bekendmaking van zijn relatie en een paar typische plagerijen van de tweeling, terwijl Gustav zich zoals altijd afzijdig hield en alleen glimlachte om het gedrag van zijn bandleden. Toen het gezicht van de presentatrice weer in beeld verscheen, knipte Raquel de televisie uit. Ze legde de afstandbediening opzij en haalde heel diep adem, blies daarna zoveel mogelijk lucht weer uit.
De affaire-Monaco was voorbij.
-
xkayleighs
- Nieuw
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 10 aug 2011 18:24
Ik ben eergister begonnen met lezen en ben nu pas klaar,
Wow, i love your story!
Al hou ik niet zo van tokio hotel, ofja, ik luisterde het bijna nooit haha.
Okee, ik ben niet zo goed in reacties schrijven haha.
Nouja, hopelijk schrijf je snel verder, jeej (:
x
Wow, i love your story!
Al hou ik niet zo van tokio hotel, ofja, ik luisterde het bijna nooit haha.
Okee, ik ben niet zo goed in reacties schrijven haha.
Nouja, hopelijk schrijf je snel verder, jeej (:
x
“The biggest adventure you can ever take, is to live the life of your dreams”
ik ben verliefd op dit verhaal! Ik heb nu alles gelezen, en ik dacht volgens mij moet er ondertussen nu wel een einde komen maar ... schrijf schrijf schrijf snel verderrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!!!!Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
Weetje, ik voel echt he-le-maal met Raquel mee!
Als zij boos is, ben ik dat ook. Als zij in spanning zit, zit ik dat ook. Haha (:
Perfect geschreven weer, geen foutjes ontdekt.
Ben wel echt ontzettend benieuwd hoe je gaat toewerken naar dat eerste stuk dat je ooit op de site hebt geplaatst (aa')
Die had ik een half jaar geleden ofzo een x gelezen, ben benieuwd hoe je dat gaat verwerken in de rest van het verhaal! (:
Love it, again! Go ooooooon please! (a')
Als zij boos is, ben ik dat ook. Als zij in spanning zit, zit ik dat ook. Haha (:
Perfect geschreven weer, geen foutjes ontdekt.
Ben wel echt ontzettend benieuwd hoe je gaat toewerken naar dat eerste stuk dat je ooit op de site hebt geplaatst (aa')
Die had ik een half jaar geleden ofzo een x gelezen, ben benieuwd hoe je dat gaat verwerken in de rest van het verhaal! (:
Love it, again! Go ooooooon please! (a')
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Heeeerlijk, zo'n calm-down stuk, om het zo maar even te zeggen! Even een stuk waarin weinig bijzondere en shocking dingen gebeuren, maar dat toch erg leuk is. Een shopsessie is natuurlijk altijd goed in een meidenverhaal hehe, en alsnog het stuk over de persconferentie. Ja, I like!
Gelukkig dat al het gedoe rondom Monaco nu voorbij is en ook fijn dat Georg wel voor zijn relatie uit kan komen. Scheelt natuurlijk ook wel dat hij een stuk minder in de spotlights staat dan de tweeling...
Heeeee, maar nu wel ik trouwens wel weten wat Raquel nu precies voor een outfit heeft gekocht voor de ontmoeting met de Kaulitz-ouders! [/van de hak op de tak]
Erg leuk stuk weer, luchtig geschreven en even een adempauze voor de lezer. Precies wat ze soms nodig hebben! <3
Gelukkig dat al het gedoe rondom Monaco nu voorbij is en ook fijn dat Georg wel voor zijn relatie uit kan komen. Scheelt natuurlijk ook wel dat hij een stuk minder in de spotlights staat dan de tweeling...
Heeeee, maar nu wel ik trouwens wel weten wat Raquel nu precies voor een outfit heeft gekocht voor de ontmoeting met de Kaulitz-ouders! [/van de hak op de tak]
Erg leuk stuk weer, luchtig geschreven en even een adempauze voor de lezer. Precies wat ze soms nodig hebben!
<3@xkayleighs: wow, heb je dit in twee dagen gelezen? o.o Dank je wel! & dat je niet naar TH luistert is juist een groot compliment. :)
@Charlie: nah, het einde zit er nog niet aan te komen. Ik heb het wel al bedacht en het zit in mijn hoofd, maar we zijn er nog niet. ^^ Dank je!
@xILY: bedankt! Het is goed te horen dat je mee kan leven, hehe. :) En dat stuk komt er nog in, ja, maar dat duurt nog even. ^^
@Imke: haha, haar outfit kom je nog wel te weten. Maar verwacht niet teveel *is nogal een mode-noob* En ja, de adempauze is nu weer voorbij... Pampampaam. Thank you! <3
@janeke: dank je! :)
Overigens, het is in Duitsland niet zo gebruikelijk als in Nederland om ook Tweede Kerstdag te vieren. Traditioneel Kerstfeest is daar Kerstavond en Kerstdag, niet Eerste en Tweede Kerstdag. Hoewel die laatste inmiddels ook in trek komt. xD In elk geval, ik zeg het er maar even bij, ook al is het ook weer niet zó belangrijk.
Veel plezier met hoofdstuk 66! :)
~~
66.
Op tien december kwam Elvira al tegen vijven thuis. Raquel stond op het punt om te gaan douchen voordat ze naar haar werk vertrok, maar kwam weer naar beneden toen ze de auto hoorde. Verwonderd bleef ze onderaan de trap staan; was Elvira echt zo vroeg?
Ja, dat was ze – en ze glimlachte zelfs naar Raquel terwijl ze haar jas ophing. ‘Kom je even mee naar de woonkamer? Ik heb iets belangrijks te vertellen, aan jou en aan Jonathan.’
Raquel trok haar wenkbrauwen op, verbluft door de tevredenheid die Elvira uitstraalde. Wat kon ze te zeggen hebben dat ze er zelf zo’n goed humeur van kreeg? Had ze misschien een rechtszaak gewonnen? Ze vroeg echter niets, ging naast haar broertje op de sofa zitten en liet het aan Elvira over om te praten.
‘Ik heb vanochtend mijn moeder gebeld.’ Elvira viel met de deur in huis; lange inleidingen waren niets voor haar. ‘Zoals jullie wel weten woont ze nog in Spanje, in de buurt van Barcelona. En, wel, omdat Raquel komende Kerst niet thuis zal zijn, wilde ik…’ Ze kuchte even en Raquel vermoedde dat ze dat “ik” gebruikte om te verzwijgen dat haar dochter haar min of meer gedwongen had. En inderdaad: ‘… wilde ik dat het voor jou, Jonathan, ook een bijzondere Kerst wordt,’ hernam Elvira en lachte naar haar zoon, die haar alleen maar met grote ogen aanstaarde. ‘Vandaar dat ik jullie oma Belén gebeld heb. Het is zo lang geleden dat we elkaar gezien hebben en ik dacht dat het leuk zou zijn om Kerst met haar te vieren. Natuurlijk alleen als Jonathan dat ook leuk vindt?’
Jonathan leek op dat moment alleen maar verbluft. Hij staarde haar nog altijd aan, zijn ogen groot, zijn mond op halfzeven. Raquel kon hem dat niet kwalijk nemen; ook zij had dit niet verwacht. Ze had een vage herinnering aan oma Belén in Spanje en vermoedde dat Jonathan helemaal niets meer van haar wist, behalve wat hij van zijn ouders gehoord had. Voor zover Raquel wist was het de enige grootouder die ze nog hadden; de ouders van haar vader waren in elk geval al lang geleden overleden. En nu stelde Elvira voor om die oma uit heel ver weg op te zoeken… Wat zou Jonathan daar van vinden?
Hij keek nog steeds verbijsterd. ‘Gaan we met Kerst naar Spanje?’ fluisterde hij ongelovig, zijn stemmetje hoog.
‘Alleen als je dat wilt, natuurlijk,’ antwoordde Elvira snel. Ze ging naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen; Jonathan kroop automatisch tegen haar aan, zelfs al was hij overdonderd. Elvira streek door zijn haar en Raquel glimlachte licht. Wat er ook zou gebeuren met Elvira’s wilde plan, dit zag er in elk geval goed uit. Als ze toch niet naar Spanje zouden gaan, zou hier hoe dan ook een fijne Kerst plaatsvinden. Alle signalen wezen daar nu op.
‘Oma Belén zou het heel leuk vinden om je te zien,’ ging Elvira verder. ‘Maar we kunnen ook thuis blijven en het samen gezellig maken. Wat jij wil.’
Jonathan knipperde met zijn ogen, niet gewend aan zo’n grote beslissing. Hij moest er lang over nadenken; dat verbaasde niemand en zowel zijn moeder als zijn zus wachtten geduldig, keken toe hoe hij op zijn onderlip kauwde. Uiteindelijk duwde hij met beide handjes zijn haar uit zijn gezicht en zei zachtjes: ‘Ik wil naar Spanje.’
Hoe hij op die beslissing was gekomen zouden ze nooit weten, maar dat maakte eigenlijk ook niet uit. Het belangrijkste was dát hij de beslissing had genomen en daardoor een bijzondere Kerst mee zou maken, hopelijk ook een mooie. Elvira had hiermee haar rol als moeder weer opgepakt. Jonathan vergaf haar de lange afwezigheid, of hij dat nu bewust deed of niet. De opluchting en blijdschap tekenden zich duidelijk af op Elvira’s gezicht en ze knuffelde haar zoon steviger dan ze in maanden gedaan had. Hij sloeg zijn armpjes om haar heen, liet zich op schoot trekken. Op die manier klonk zijn stem gesmoord toen hij zachtjes vroeg: ‘Maar spreekt oma dan alleen Spaans?’
‘Ja,’ moest Elvira toegeven. ‘Maar maak je geen zorgen, liefje.’ Het woord floepte er zomaar uit, zo natuurlijk dat ze er zelf even van schrok. Hoe lang was dát al geleden? ‘Ik ben er altijd bij en we gaan pas over twee weken. Ik leer je nog wel Spaans.’
Raquel stond onopvallend op van de sofa en ging op weg naar de deur. Op de drempel draaide ze zich nog even om, maar Elvira en Jonathan waren te druk in gesprek om haar nog te zien. Ze voelde zich niet buitengesloten; integendeel, ze was blij dat Elvira eindelijk weer oog had voor haar kind en maakte zich met plezier schaars. Jonathan had zijn moeder terug. En zij… Ze had niet gelogen toen ze zei dat ze geen moeder meer nodig had. Inmiddels wist ze hoe ze zonder moest. Wie weet, dacht ze al half in de douche, zoals het er nu uitziet kunnen we vriendinnen worden.
Vergeleken met hoe het er een maand geleden uitzag was dat een enorme stap voorwaarts, en ze draaide glimlachend de warmwaterkraan open.
En toen was het vierentwintig december: dé dag. ’s Ochtends om acht uur zwaaide Raquel haar moeder en broertje uit, die met een last-minute vlucht naar Barcelona vertrokken. Jonathan zat te stuiteren op de achterbank en herhaalde zo te zien al het Spaans dat Elvira hem in de afgelopen twee weken bijgebracht had. Of eigenlijk had ze meer het Spaans dat hij als kind gesproken had weer bovengehaald; Raquel en Jonathan waren allebei opgegroeid met Spaanssprekende ouders, maar na een aantal jaar werd het ook in het gezin gebruikelijk om Duits met elkaar te praten. Sindsdien hadden de kinderen hun Spaans eigenlijk niet meer gebruikt en bij Raquel was het volledig weggezakt. Ze kon genoeg verstaan, maar spreken lukte haar niet meer.
Over Jonathan maakte ze zich nu geen zorgen. Hij keek echt uit naar de feestdagen, naar zijn oma, en zelfs al sprak hij géén Spaans, hij zou zich wel weten te redden. Aan Elvira’s gezicht was te zien dat ze zichzelf geen fouten meer zou toestaan; alles moest perfect zijn voor haar kind. Raquel nam met een gerust hart afscheid en wenste hen veel plezier.
Zelf moest ze nog tot twee uur wachten voor de broertjes haar kwamen halen. Het was iets minder dan twee uur rijden van Berlijn naar Magdeburg, of eigenlijk naar Loitsche, dat een eindje van de stad af lag en volgens Bill zevenhonderd inwoners had. ‘En waarschijnlijk tellen ze dan de koeien mee,’ had hij gelachen, toen hij haar twee dagen daarvoor met de laatste mededelingen en vragen belde. Niet dat hij veel te melden had gehad, alleen dat Tokio Hotel het studiowerk neerlegde tot na Nieuwjaar en of Raquel nog ergens allergisch voor was? Nee, maar ze hield niet van vis. Dat was geen probleem, want zijn moeder kookte sowieso uitsluitend vegetarisch. ‘Wie zoveel koeien om zich heen heeft, wil ze niet meer eten.’
Raquels weekendtas stond al helemaal klaar onderaan de trap; ze zouden drie nachten blijven en op zevenentwintig december werden de meisjes weer naar Berlijn teruggebracht. Jonathan en Elvira kwamen een dag later thuis en zo was de cirkel rond. Nu moest Raquel alleen nog bedenken wat ze met alle tijd tussen nu en het ophalen ging doen. Uiteindelijk kroop ze met een boek op de sofa en probeerde aan niets anders te denken dan de letters op papier.
Het lukte best aardig tot een uur of één. Vanaf dat moment keek ze elke twee alinea’s op van het boek om uit het raam te kijken. Waren ze er al? Nee Raquel, het is pas kwart over één. Misschien zijn ze wel vroeg? Blijkbaar niet. Heb geduld. Ze komen heus wel.
Om tien voor twee stopte er dan eindelijk een auto voor de deur. Raquel herkende het zwarte gevaarte als Bills BMW en sprong onmiddellijk van de sofa. Het boek bleef vergeten liggen; Raquel vloog Bill al om de hals toen hij nog maar net bij het tuinhekje stond. Pas nadat ze elkaar lang genoeg gekust hadden, herkende Raquel de gezichten van Tom en Hannah op de achterbank. Ze zwaaiden even vanachter omlaaggerolde raampjes en Raquel zwaaide lachend terug, voor ze haar spullen pakte en het huis zorgvuldig afsloot.
‘Jij rijdt?’ vroeg ze aan Bill, terwijl hij de achterklep openklikte.
‘Mijn auto,’ grijnsde hij. ‘Tom wilde met de Cadillac, maar daar past sowieso minder in, én het valt nogal op. Hij heeft de hele weg van Hamburg tot hier geklaagd. Nou ja, tot we Hannah oppikten natuurlijk.’ Bill wierp een plagerige blik op de geblindeerde ruiten, die inmiddels weer omhooggerold waren. ‘Moet hij maar niet zo’n opzichtige auto kopen.’
‘Nee, een BMW Convertible, die is niet opzichtig,’ mompelde Raquel met plagend sarcasme en Bill trok een niet erg overtuigend engelengezichtje.
‘Minder in elk geval,’ vond hij, opende toen de bijrijdersdeur. ‘Mademoiselle!’
Raquel stapte in en werd meteen enthousiast begroet door de twee op de achterbank. Hannah’s ogen stonden nog steeds licht nerveus, maar niet meer zo erg als eerst. Ze keek nu meer als een kind in Disneyland, gespannen en verwachtingsvol, nieuwsgierig naar wat er om de volgende hoek zou gebeuren. Tom zat nonchalant onderuit gezakt, maar het trommelen op zijn knieën deed vermoeden dat ook hij niet helemaal kalm was. Het was dezelfde onrust die in Bills ogen sluimerde; de tweeling had dan wel het voordeel dat ze wisten waar ze heengingen, ook voor hen was dit de eerste keer.
De krappe twee uur naar Loitsche verliepen alvast probleemloos. Ze kwamen niet één keer in de file te staan, hoefden ook niet te tanken en werden niet gevolgd door paparazzi of fans. Dat gebeurde wel eens, verklaarde de tweeling doodkalm toen dat ter sprake kwam.
‘Maar niet vaak, vooral als we de Caddie nemen,’ zei Bill met een uitgestreken gezicht en schoot in de lach toen Tom zijn middelvinger opstak naar de achteruitkijkspiegel.
‘Zou er paparazzi voor jullie huis staan?’ vroeg Hannah aarzelend. Daarmee sprak ze eveneens Raquels gedachten uit en de Spaanse hield onbewust even haar adem in.
Bill schudde zijn hoofd. ‘Niet als ze een boete aan hun broek willen. Onze ouders zijn sinds vorig jaar gerechtelijk beschermd. Als een soort contactverbod, zeg maar.’
De meisjes lieten allebei opgelucht hun adem ontsnappen.
Langzaam begon het landschap te veranderen. De industriegebieden maakten plaats voor glooiende weilanden, die op het moment met een laagje sneeuw bedekt waren. Raquel woonde al zo lang ze zich kon herinneren in Duitsland, maar ze had nog niet veel van het land gezien buiten de meest noordelijke deelstaten. Magdeburg lag in het hart van Saksen-Anhalt, de deelstaat iets boven het midden van Duitsland, en ze had zich nooit gerealiseerd dat het er zoveel landelijker was dan in het gebied rond Berlijn.
Ze gingen van de snelweg af en Bill sloeg feilloos een kleinere straat in, met in elke rijrichting maar één baan en een vervaagde witte streep in het midden. Nu reden ze over een weg met kale bomen aan weerszijden en weilanden daarachter, waar af en toe een boerderij op verscheen. Een paar dorpjes lagen langs de straat, als kralen aan een ketting die begon bij Magdeburg en ergens tussen de koeien eindigde.
Eén van deze dorpjes was Loitsche. ‘Pam pam paaaam…’ deed de tweeling in koor, toen ze het bordje “Loitsche heet u welkom” passeerden. ‘Heel onspectaculair,’ voegde Bill er droogjes bij. ‘Loitsche is de levende definitie van een gat.’
‘Ja, en wij woonden natuurlijk aan de ránd.’ Tom rolde met zijn ogen. ‘Puur boerenleven.’
‘Maar er moet toch een school zijn?’ vroeg Hannah verward en keek uit het raampje naar de schattige bakstenen huizen die rondom de kleine dorpskern gebouwd waren. ‘Jullie zijn hier toch naar school gegaan?’
‘Niet in Loitsche zelf, in Wolmirstedt. Drie dorpen terug,’ legde Bill uit, trapte op de rem en draaide de BMW onverwachts een oprit in. ‘En daar zijn we dan.’
Het ouderlijk huis van de tweeling lag in een kleine tuin, twee strepen besneeuwde aarde liepen rechts en links langs de muren. In de zomer stond het daar waarschijnlijk vol bloemen en frisgroen gras, dacht Raquel en probeerde zich een jonge tweeling voor te stellen die hier rondjes rende. Het lukte pas toen ze het beeld van een kleine blonde twee-eenheid creëerde, met dezelfde shirtjes en bijna niet uit elkaar te houden gezichten. Zoals ze er nu uitzagen, hiphopper en Bill, pasten ze totaal niet bij het eenvoudige lichtbruine huis met de gele raamkozijnen en de kerstkrans op de knalpaarse voordeur.
Bill haalde een hand door zijn haar, dat vandaag losjes naar beneden hing, en grijnsde. ‘Ja, de voordeur… Onze moeder is kunstenares, laten we het daar maar op houden.’
‘Ik hoop trouwens dat jullie niet bang zijn voor honden,’ merkte Tom bijna tegelijkertijd op. ‘Want we hebben er…’ De voordeur ging open en een paar zo snel niet te tellen bruine vlekken schoten op de BMW af. ‘… drie.’ Tom schopte de deur open; een koude windvlaag ging door de auto en Raquel rook een ongewoon frisse lucht.
Op hetzelfde moment sprongen er drie honden tegelijkertijd tegen Tom op. Eén, de grootste, slaagde erin om Toms gezicht te likken en Bill schoot in de lach. ‘Scotty, gadver!’ Hij stapte ook uit, ietsjes eleganter dan zijn broer, en de twee kleinere honden stormden enthousiast op hem af. Raquel en Hannah moesten allebei even diep ademhalen voor ze uit de auto klommen. Ze waren niet bang voor de honden, maar werden nu wel steeds nerveuzer.
Het huis lag inderdaad aan de rand van het dorp. Een paar meter verderop, in de richting van het dorpscentrum, stond het huis van de buren; de andere kant op begon het grasland en ging de straat verder als onverharde landweg. Naast de BMW stond een grijze Volkswagen met een laagje sneeuw op het dak. Raquel wist niet hoe lang geleden het hier gesneeuwd had, maar ze vermoedde dat deze auto alleen gebruikt werd voor afstanden boven de twintig kilometer.
Op dat moment klonk er een lachende stem vanaf de drempel: ‘Misschien moeten jullie eens binnenkomen, voor jullie nog aan de grond vastvriezen! Jezus, wat een kou.’
Bill keek grijnzend op van de hond die zijn handen aflikte. ‘Dat is vaker zo in december, Gordon.’
Zijn stiefvader stond glimlachend in de deuropening. Hij was vrij lang, ongeveer van dezelfde lengte als Tom en daarmee maar een centimeter of drie kleiner dan Bill. Zijn blonde haar werd al behoorlijk grijs en zijn haarlijn trok zich duidelijk terug, zijn gezicht en lichaamsbouw leken echter nog redelijk jong. Hij was waarschijnlijk een jaar of vijftig, maar hij zag er toch energiek en krachtig uit. Bij zijn ogen verschenen lachrimpeltjes toen de tweeling hem omhelsde.
Vervolgens richtte hij zijn blik op de meisjes. Raquel en Hannah stonden nog maar een paar stappen van de auto vandaan en werden uitgebreid besnuffeld door de honden; ze durfden allebei niet zo goed verder, tot Bill terugliep om de BMW te vergrendelen en naar hen glimlachte. ‘Kom op, hij is heus niet zo kwaad als hij eruitziet. En binnen is het warm.’
Dat was het toverwoord. Ze schuifelden verlegen verder, gevolgd door Bill en de honden, en stapten de gang in.
Gordon glimlachte vriendelijk. ‘Welkom, allebei. Simone is nog even in haar atelier, maar ze komt zo. Hang rustig je jas op en trek je schoenen uit, de bagage halen we zometeen wel.’
De kapstok was beschilderd met hele kleine blauwe bloemetjes, die iemand zorgvuldig allemaal nét een beetje anders had vormgegeven. Ook de potjes met penselen en kleurpotloden op de houten trap, rechts van de voordeur, wezen op de kunstenares in huis. Voor de rest was de gang normaal genoeg, in warme houtkleuren met vanillegele muren en aan weerszijden elk een deur. Helemaal aan het eind van de gang was nog een deur, de grote blikvanger: hij was beschilderd in alle kleuren van de regenboog.
‘Dat is mama’s atelier,’ zei Tom en op hetzelfde moment ging de regenboogdeur open.
@Charlie: nah, het einde zit er nog niet aan te komen. Ik heb het wel al bedacht en het zit in mijn hoofd, maar we zijn er nog niet. ^^ Dank je!
@xILY: bedankt! Het is goed te horen dat je mee kan leven, hehe. :) En dat stuk komt er nog in, ja, maar dat duurt nog even. ^^
@Imke: haha, haar outfit kom je nog wel te weten. Maar verwacht niet teveel *is nogal een mode-noob* En ja, de adempauze is nu weer voorbij... Pampampaam. Thank you! <3
@janeke: dank je! :)
Overigens, het is in Duitsland niet zo gebruikelijk als in Nederland om ook Tweede Kerstdag te vieren. Traditioneel Kerstfeest is daar Kerstavond en Kerstdag, niet Eerste en Tweede Kerstdag. Hoewel die laatste inmiddels ook in trek komt. xD In elk geval, ik zeg het er maar even bij, ook al is het ook weer niet zó belangrijk.
Veel plezier met hoofdstuk 66! :)
~~
66.
Op tien december kwam Elvira al tegen vijven thuis. Raquel stond op het punt om te gaan douchen voordat ze naar haar werk vertrok, maar kwam weer naar beneden toen ze de auto hoorde. Verwonderd bleef ze onderaan de trap staan; was Elvira echt zo vroeg?
Ja, dat was ze – en ze glimlachte zelfs naar Raquel terwijl ze haar jas ophing. ‘Kom je even mee naar de woonkamer? Ik heb iets belangrijks te vertellen, aan jou en aan Jonathan.’
Raquel trok haar wenkbrauwen op, verbluft door de tevredenheid die Elvira uitstraalde. Wat kon ze te zeggen hebben dat ze er zelf zo’n goed humeur van kreeg? Had ze misschien een rechtszaak gewonnen? Ze vroeg echter niets, ging naast haar broertje op de sofa zitten en liet het aan Elvira over om te praten.
‘Ik heb vanochtend mijn moeder gebeld.’ Elvira viel met de deur in huis; lange inleidingen waren niets voor haar. ‘Zoals jullie wel weten woont ze nog in Spanje, in de buurt van Barcelona. En, wel, omdat Raquel komende Kerst niet thuis zal zijn, wilde ik…’ Ze kuchte even en Raquel vermoedde dat ze dat “ik” gebruikte om te verzwijgen dat haar dochter haar min of meer gedwongen had. En inderdaad: ‘… wilde ik dat het voor jou, Jonathan, ook een bijzondere Kerst wordt,’ hernam Elvira en lachte naar haar zoon, die haar alleen maar met grote ogen aanstaarde. ‘Vandaar dat ik jullie oma Belén gebeld heb. Het is zo lang geleden dat we elkaar gezien hebben en ik dacht dat het leuk zou zijn om Kerst met haar te vieren. Natuurlijk alleen als Jonathan dat ook leuk vindt?’
Jonathan leek op dat moment alleen maar verbluft. Hij staarde haar nog altijd aan, zijn ogen groot, zijn mond op halfzeven. Raquel kon hem dat niet kwalijk nemen; ook zij had dit niet verwacht. Ze had een vage herinnering aan oma Belén in Spanje en vermoedde dat Jonathan helemaal niets meer van haar wist, behalve wat hij van zijn ouders gehoord had. Voor zover Raquel wist was het de enige grootouder die ze nog hadden; de ouders van haar vader waren in elk geval al lang geleden overleden. En nu stelde Elvira voor om die oma uit heel ver weg op te zoeken… Wat zou Jonathan daar van vinden?
Hij keek nog steeds verbijsterd. ‘Gaan we met Kerst naar Spanje?’ fluisterde hij ongelovig, zijn stemmetje hoog.
‘Alleen als je dat wilt, natuurlijk,’ antwoordde Elvira snel. Ze ging naast hem zitten en sloeg een arm om hem heen; Jonathan kroop automatisch tegen haar aan, zelfs al was hij overdonderd. Elvira streek door zijn haar en Raquel glimlachte licht. Wat er ook zou gebeuren met Elvira’s wilde plan, dit zag er in elk geval goed uit. Als ze toch niet naar Spanje zouden gaan, zou hier hoe dan ook een fijne Kerst plaatsvinden. Alle signalen wezen daar nu op.
‘Oma Belén zou het heel leuk vinden om je te zien,’ ging Elvira verder. ‘Maar we kunnen ook thuis blijven en het samen gezellig maken. Wat jij wil.’
Jonathan knipperde met zijn ogen, niet gewend aan zo’n grote beslissing. Hij moest er lang over nadenken; dat verbaasde niemand en zowel zijn moeder als zijn zus wachtten geduldig, keken toe hoe hij op zijn onderlip kauwde. Uiteindelijk duwde hij met beide handjes zijn haar uit zijn gezicht en zei zachtjes: ‘Ik wil naar Spanje.’
Hoe hij op die beslissing was gekomen zouden ze nooit weten, maar dat maakte eigenlijk ook niet uit. Het belangrijkste was dát hij de beslissing had genomen en daardoor een bijzondere Kerst mee zou maken, hopelijk ook een mooie. Elvira had hiermee haar rol als moeder weer opgepakt. Jonathan vergaf haar de lange afwezigheid, of hij dat nu bewust deed of niet. De opluchting en blijdschap tekenden zich duidelijk af op Elvira’s gezicht en ze knuffelde haar zoon steviger dan ze in maanden gedaan had. Hij sloeg zijn armpjes om haar heen, liet zich op schoot trekken. Op die manier klonk zijn stem gesmoord toen hij zachtjes vroeg: ‘Maar spreekt oma dan alleen Spaans?’
‘Ja,’ moest Elvira toegeven. ‘Maar maak je geen zorgen, liefje.’ Het woord floepte er zomaar uit, zo natuurlijk dat ze er zelf even van schrok. Hoe lang was dát al geleden? ‘Ik ben er altijd bij en we gaan pas over twee weken. Ik leer je nog wel Spaans.’
Raquel stond onopvallend op van de sofa en ging op weg naar de deur. Op de drempel draaide ze zich nog even om, maar Elvira en Jonathan waren te druk in gesprek om haar nog te zien. Ze voelde zich niet buitengesloten; integendeel, ze was blij dat Elvira eindelijk weer oog had voor haar kind en maakte zich met plezier schaars. Jonathan had zijn moeder terug. En zij… Ze had niet gelogen toen ze zei dat ze geen moeder meer nodig had. Inmiddels wist ze hoe ze zonder moest. Wie weet, dacht ze al half in de douche, zoals het er nu uitziet kunnen we vriendinnen worden.
Vergeleken met hoe het er een maand geleden uitzag was dat een enorme stap voorwaarts, en ze draaide glimlachend de warmwaterkraan open.
En toen was het vierentwintig december: dé dag. ’s Ochtends om acht uur zwaaide Raquel haar moeder en broertje uit, die met een last-minute vlucht naar Barcelona vertrokken. Jonathan zat te stuiteren op de achterbank en herhaalde zo te zien al het Spaans dat Elvira hem in de afgelopen twee weken bijgebracht had. Of eigenlijk had ze meer het Spaans dat hij als kind gesproken had weer bovengehaald; Raquel en Jonathan waren allebei opgegroeid met Spaanssprekende ouders, maar na een aantal jaar werd het ook in het gezin gebruikelijk om Duits met elkaar te praten. Sindsdien hadden de kinderen hun Spaans eigenlijk niet meer gebruikt en bij Raquel was het volledig weggezakt. Ze kon genoeg verstaan, maar spreken lukte haar niet meer.
Over Jonathan maakte ze zich nu geen zorgen. Hij keek echt uit naar de feestdagen, naar zijn oma, en zelfs al sprak hij géén Spaans, hij zou zich wel weten te redden. Aan Elvira’s gezicht was te zien dat ze zichzelf geen fouten meer zou toestaan; alles moest perfect zijn voor haar kind. Raquel nam met een gerust hart afscheid en wenste hen veel plezier.
Zelf moest ze nog tot twee uur wachten voor de broertjes haar kwamen halen. Het was iets minder dan twee uur rijden van Berlijn naar Magdeburg, of eigenlijk naar Loitsche, dat een eindje van de stad af lag en volgens Bill zevenhonderd inwoners had. ‘En waarschijnlijk tellen ze dan de koeien mee,’ had hij gelachen, toen hij haar twee dagen daarvoor met de laatste mededelingen en vragen belde. Niet dat hij veel te melden had gehad, alleen dat Tokio Hotel het studiowerk neerlegde tot na Nieuwjaar en of Raquel nog ergens allergisch voor was? Nee, maar ze hield niet van vis. Dat was geen probleem, want zijn moeder kookte sowieso uitsluitend vegetarisch. ‘Wie zoveel koeien om zich heen heeft, wil ze niet meer eten.’
Raquels weekendtas stond al helemaal klaar onderaan de trap; ze zouden drie nachten blijven en op zevenentwintig december werden de meisjes weer naar Berlijn teruggebracht. Jonathan en Elvira kwamen een dag later thuis en zo was de cirkel rond. Nu moest Raquel alleen nog bedenken wat ze met alle tijd tussen nu en het ophalen ging doen. Uiteindelijk kroop ze met een boek op de sofa en probeerde aan niets anders te denken dan de letters op papier.
Het lukte best aardig tot een uur of één. Vanaf dat moment keek ze elke twee alinea’s op van het boek om uit het raam te kijken. Waren ze er al? Nee Raquel, het is pas kwart over één. Misschien zijn ze wel vroeg? Blijkbaar niet. Heb geduld. Ze komen heus wel.
Om tien voor twee stopte er dan eindelijk een auto voor de deur. Raquel herkende het zwarte gevaarte als Bills BMW en sprong onmiddellijk van de sofa. Het boek bleef vergeten liggen; Raquel vloog Bill al om de hals toen hij nog maar net bij het tuinhekje stond. Pas nadat ze elkaar lang genoeg gekust hadden, herkende Raquel de gezichten van Tom en Hannah op de achterbank. Ze zwaaiden even vanachter omlaaggerolde raampjes en Raquel zwaaide lachend terug, voor ze haar spullen pakte en het huis zorgvuldig afsloot.
‘Jij rijdt?’ vroeg ze aan Bill, terwijl hij de achterklep openklikte.
‘Mijn auto,’ grijnsde hij. ‘Tom wilde met de Cadillac, maar daar past sowieso minder in, én het valt nogal op. Hij heeft de hele weg van Hamburg tot hier geklaagd. Nou ja, tot we Hannah oppikten natuurlijk.’ Bill wierp een plagerige blik op de geblindeerde ruiten, die inmiddels weer omhooggerold waren. ‘Moet hij maar niet zo’n opzichtige auto kopen.’
‘Nee, een BMW Convertible, die is niet opzichtig,’ mompelde Raquel met plagend sarcasme en Bill trok een niet erg overtuigend engelengezichtje.
‘Minder in elk geval,’ vond hij, opende toen de bijrijdersdeur. ‘Mademoiselle!’
Raquel stapte in en werd meteen enthousiast begroet door de twee op de achterbank. Hannah’s ogen stonden nog steeds licht nerveus, maar niet meer zo erg als eerst. Ze keek nu meer als een kind in Disneyland, gespannen en verwachtingsvol, nieuwsgierig naar wat er om de volgende hoek zou gebeuren. Tom zat nonchalant onderuit gezakt, maar het trommelen op zijn knieën deed vermoeden dat ook hij niet helemaal kalm was. Het was dezelfde onrust die in Bills ogen sluimerde; de tweeling had dan wel het voordeel dat ze wisten waar ze heengingen, ook voor hen was dit de eerste keer.
De krappe twee uur naar Loitsche verliepen alvast probleemloos. Ze kwamen niet één keer in de file te staan, hoefden ook niet te tanken en werden niet gevolgd door paparazzi of fans. Dat gebeurde wel eens, verklaarde de tweeling doodkalm toen dat ter sprake kwam.
‘Maar niet vaak, vooral als we de Caddie nemen,’ zei Bill met een uitgestreken gezicht en schoot in de lach toen Tom zijn middelvinger opstak naar de achteruitkijkspiegel.
‘Zou er paparazzi voor jullie huis staan?’ vroeg Hannah aarzelend. Daarmee sprak ze eveneens Raquels gedachten uit en de Spaanse hield onbewust even haar adem in.
Bill schudde zijn hoofd. ‘Niet als ze een boete aan hun broek willen. Onze ouders zijn sinds vorig jaar gerechtelijk beschermd. Als een soort contactverbod, zeg maar.’
De meisjes lieten allebei opgelucht hun adem ontsnappen.
Langzaam begon het landschap te veranderen. De industriegebieden maakten plaats voor glooiende weilanden, die op het moment met een laagje sneeuw bedekt waren. Raquel woonde al zo lang ze zich kon herinneren in Duitsland, maar ze had nog niet veel van het land gezien buiten de meest noordelijke deelstaten. Magdeburg lag in het hart van Saksen-Anhalt, de deelstaat iets boven het midden van Duitsland, en ze had zich nooit gerealiseerd dat het er zoveel landelijker was dan in het gebied rond Berlijn.
Ze gingen van de snelweg af en Bill sloeg feilloos een kleinere straat in, met in elke rijrichting maar één baan en een vervaagde witte streep in het midden. Nu reden ze over een weg met kale bomen aan weerszijden en weilanden daarachter, waar af en toe een boerderij op verscheen. Een paar dorpjes lagen langs de straat, als kralen aan een ketting die begon bij Magdeburg en ergens tussen de koeien eindigde.
Eén van deze dorpjes was Loitsche. ‘Pam pam paaaam…’ deed de tweeling in koor, toen ze het bordje “Loitsche heet u welkom” passeerden. ‘Heel onspectaculair,’ voegde Bill er droogjes bij. ‘Loitsche is de levende definitie van een gat.’
‘Ja, en wij woonden natuurlijk aan de ránd.’ Tom rolde met zijn ogen. ‘Puur boerenleven.’
‘Maar er moet toch een school zijn?’ vroeg Hannah verward en keek uit het raampje naar de schattige bakstenen huizen die rondom de kleine dorpskern gebouwd waren. ‘Jullie zijn hier toch naar school gegaan?’
‘Niet in Loitsche zelf, in Wolmirstedt. Drie dorpen terug,’ legde Bill uit, trapte op de rem en draaide de BMW onverwachts een oprit in. ‘En daar zijn we dan.’
Het ouderlijk huis van de tweeling lag in een kleine tuin, twee strepen besneeuwde aarde liepen rechts en links langs de muren. In de zomer stond het daar waarschijnlijk vol bloemen en frisgroen gras, dacht Raquel en probeerde zich een jonge tweeling voor te stellen die hier rondjes rende. Het lukte pas toen ze het beeld van een kleine blonde twee-eenheid creëerde, met dezelfde shirtjes en bijna niet uit elkaar te houden gezichten. Zoals ze er nu uitzagen, hiphopper en Bill, pasten ze totaal niet bij het eenvoudige lichtbruine huis met de gele raamkozijnen en de kerstkrans op de knalpaarse voordeur.
Bill haalde een hand door zijn haar, dat vandaag losjes naar beneden hing, en grijnsde. ‘Ja, de voordeur… Onze moeder is kunstenares, laten we het daar maar op houden.’
‘Ik hoop trouwens dat jullie niet bang zijn voor honden,’ merkte Tom bijna tegelijkertijd op. ‘Want we hebben er…’ De voordeur ging open en een paar zo snel niet te tellen bruine vlekken schoten op de BMW af. ‘… drie.’ Tom schopte de deur open; een koude windvlaag ging door de auto en Raquel rook een ongewoon frisse lucht.
Op hetzelfde moment sprongen er drie honden tegelijkertijd tegen Tom op. Eén, de grootste, slaagde erin om Toms gezicht te likken en Bill schoot in de lach. ‘Scotty, gadver!’ Hij stapte ook uit, ietsjes eleganter dan zijn broer, en de twee kleinere honden stormden enthousiast op hem af. Raquel en Hannah moesten allebei even diep ademhalen voor ze uit de auto klommen. Ze waren niet bang voor de honden, maar werden nu wel steeds nerveuzer.
Het huis lag inderdaad aan de rand van het dorp. Een paar meter verderop, in de richting van het dorpscentrum, stond het huis van de buren; de andere kant op begon het grasland en ging de straat verder als onverharde landweg. Naast de BMW stond een grijze Volkswagen met een laagje sneeuw op het dak. Raquel wist niet hoe lang geleden het hier gesneeuwd had, maar ze vermoedde dat deze auto alleen gebruikt werd voor afstanden boven de twintig kilometer.
Op dat moment klonk er een lachende stem vanaf de drempel: ‘Misschien moeten jullie eens binnenkomen, voor jullie nog aan de grond vastvriezen! Jezus, wat een kou.’
Bill keek grijnzend op van de hond die zijn handen aflikte. ‘Dat is vaker zo in december, Gordon.’
Zijn stiefvader stond glimlachend in de deuropening. Hij was vrij lang, ongeveer van dezelfde lengte als Tom en daarmee maar een centimeter of drie kleiner dan Bill. Zijn blonde haar werd al behoorlijk grijs en zijn haarlijn trok zich duidelijk terug, zijn gezicht en lichaamsbouw leken echter nog redelijk jong. Hij was waarschijnlijk een jaar of vijftig, maar hij zag er toch energiek en krachtig uit. Bij zijn ogen verschenen lachrimpeltjes toen de tweeling hem omhelsde.
Vervolgens richtte hij zijn blik op de meisjes. Raquel en Hannah stonden nog maar een paar stappen van de auto vandaan en werden uitgebreid besnuffeld door de honden; ze durfden allebei niet zo goed verder, tot Bill terugliep om de BMW te vergrendelen en naar hen glimlachte. ‘Kom op, hij is heus niet zo kwaad als hij eruitziet. En binnen is het warm.’
Dat was het toverwoord. Ze schuifelden verlegen verder, gevolgd door Bill en de honden, en stapten de gang in.
Gordon glimlachte vriendelijk. ‘Welkom, allebei. Simone is nog even in haar atelier, maar ze komt zo. Hang rustig je jas op en trek je schoenen uit, de bagage halen we zometeen wel.’
De kapstok was beschilderd met hele kleine blauwe bloemetjes, die iemand zorgvuldig allemaal nét een beetje anders had vormgegeven. Ook de potjes met penselen en kleurpotloden op de houten trap, rechts van de voordeur, wezen op de kunstenares in huis. Voor de rest was de gang normaal genoeg, in warme houtkleuren met vanillegele muren en aan weerszijden elk een deur. Helemaal aan het eind van de gang was nog een deur, de grote blikvanger: hij was beschilderd in alle kleuren van de regenboog.
‘Dat is mama’s atelier,’ zei Tom en op hetzelfde moment ging de regenboogdeur open.