Online Verhalen

is je verhaal al bijna afgelopen? Ik denk dat ik er vanavond maar aan ga zitten. Dan ga ik alles lezen op mijn iPad (:

Nog 4 stukjes nou ja, die moet ik dan nog posten, in Word is alles af! Jeej^^ leuk dat je het gaat lezen! Ik ben benieuwd wat je ervan vindt!

Ik vond je vorige al helemaal geweldig dus dat kan alleen maar beter zijn. En ik bewonder je schrijf vaardigheid.

Weer een leuk stukje. Rose is als ze boos is zoveel leuker. Hopelijk hou je deze pittige tante even voor een tijdje.

De executie gaat nu zeker niet door hé , aangezien dat de droom blijkbaar van veel belang is xd.
& Ik ben Dillan niet vergeten Hoe zou ik nu de schattigste elf van heel het verhaal vergeten x3 maar ik wil gewoon niet dat Jonathan doodgaat

Nog maar vier stukjes? En daar moet dan ook nog het kinderontvoering in terug komen? Of schrap je dat toch?
Ik ben helemaal niet blij, jou verhaal was zo'n beetje het eerste verhaal dat ik ooit gelezen heb op fora. Dit betekent voor mij het einde van een tijdperk. Ik heb al je versies gelezen en nu is het bijna klaar...
Ik wordt er verdrietig van, ik ga rose en jona missen...

@ Romy: Ik vind haar dan ook veel leuker om te schrijven. Gelukkig gaat ze in deel 2 lekker vaak boos zijn haha xD
@ MissRolex: Goed dat je Dillan niet vergeten was, anders had je een groot probleem gehad en you'll see, you'll see ghehe xD
@ Yociame: Nee, dat krijg ik niet in 4 stukjes gepropt xD de kinderontvoering en de rest van de onopgeloste vragen komen terug in deel 2. Waar ik even mee wacht om het te schrijven, vooral omdat het plot nog niet klopt xD Maar Rose en Jona komen terug, wees maar niet bang :p
--------------------------------------------------------------------------------------------------------



“Wat wil je van me?”
Aneirin bleef even naar de stalen deur kijken om zich ervan te verzekeren dat hij gesloten bleef. Daarna draaide hij zich pas om naar zijn gevangene.
“Ik wil weten waarom je doet alsof het niet gebeurd is.”
Jonathan fronste verbaasd zijn wenkbrauwen. “Wat moet er dan gebeurd zijn?”
Aneirin liep grinnikend op hem af. “Hou je niet van de domme. Rose heeft geen redenen om die droom te verzinnen. Ze heeft dingen verteld die ze niet eens kan weten, deze herinnering laat alle puzzelstukje op hun plaats vallen en bovendien heeft ze helemaal geen reden om jou te willen beschermen. Dus begin maar met vertellen. Wat is er precies gebeurd?”
Jonathan kneep zijn ogen tot spleetjes, maar hield zich stil. De stadhouder bleef voor hem stilstaan.
“Dan doen we het anders. Ik heb een theorie ontwikkeld over wat er allemaal gebeurd is en jij,” hij prikte in Jonathans borst, “gaat me vertellen wat er precies van klopt.”
“Blijf met je smerige poten van me af,” siste Jonathan.
Aneirin trok zijn hand terug en glimlachte. “Je komt er toch niet onderuit. Waar zal ik eens beginnen? Bij de Keizerin, dat lijkt me een goed idee.”
Even trilde er een spiertje bij Jonathans oog; als Aneirin niet zo goed op hem had gelet had hij het niet eens gezien. Zijn glimlach verbreedde. De man voor hem was toch niet zo massief als hij liet lijken.
“De Keizerin… zij gaf jou de opdracht om mensen van magie te verzamelen. Nadir was een makkelijk doelwit, jij koos Rose uit, maar er ging iets fout. Je raakte vrij van je betovering. Zit ik een beetje op de goede weg?”
Hij ontblootte zijn tanden in een geluidloze grom.
“Dat zie ik als een ja. De Keizerin kwam er redelijk snel achter en stuurde een paar dorchôn op je af, die je natuurlijk wist te verslaan. De nádurá waren iets moeilijker, maar je wist ook aan hen te ontsnappen. In het huisje deed de Keizerin nog een poging. Je had geluk dat Rose je wakker maakte, anders zat je weer onder de invloed van de betovering.”
Jonathan had besloten een nieuwe tactiek te proberen: hij glimlachte ongelovig op elk woord dat de stadhouder zei. Zijn ogen, waarin de onderdrukte woede goed te lezen was, verraadden hem echter.
“Rose wist te ontsnappen. Zodra je achter haar aan ging, stuurde de Keizerin monsters op je af. Je wist Rose nog net op tijd te redden, maar liet bijna het leven. Na een paar dagen herstel volgde je haar naar Myniadèn.
Je had er echter niet op gerekend dat ik je zou herkennen. Want de Keizerin heeft jouw geheugen gewist.”
“Dat heeft ze niet gedaan,” snauwde Jonathan, “dan had ik het wel geweten.”
Aneirin trok één wenkbrauw op. “O? Van wat ik weet van Lys bij wie het geheugen is aangepast, is dat die ervaring ook wordt geblokkeerd. Dan leef je in zalige onwetendheid verder, zoals jij nu ook.”
“Flikker op.”
Aneirin schudde lachend zijn hoofd. “Het spijt me, mijn beste, ik ben nog niet klaar met mijn theorie.
Ik sloot je op in de cel die speciaal voor jou gebouwd was. Je wilde me niet de informatie geven, simpelweg omdat de stomvloek dat verbood. En ik maar denken dat het onwil was. Uiteindelijk bracht ik Rose naar jou toe, waarna je jezelf wist te bevrijden. Hoe? Die cel was speciaal voor jou gebouwd. Je zou niet eens magie moeten hebben om een kaars op te lichten.”
Jonathan wendde zijn hoofd af. Aneirin pakte hem bij zijn kaak vast en dwong hem om hem weer aan te kijken. Met vertrokken gezicht probeerde hij zich los te wringen, maar Aneirin was niet van plan om hem te laten gaan.
“Blijf van me af!”
“Nee, mijn beste, ik ben nog steeds niet klaar.” Aneirin hield zijn hoofd zo dicht bij die van Jonathan dat hun neuzen elkaar net niet raakten.
“Toch wist je te ontsnappen. Je probeerde jezelf te doden, om eindelijk weer het heft in eigen handen te hebben. Het ging mis. De bindvloek maakte je weer de ander. Gelukkig wisten we je nog net op tijd te stoppen voordat je te veel schade kon toebrengen. En hier zit je nu, wachtend op je executie. Ik kan je alvast vertellen dat die niet doorgaat.”
Jonathan stopte met het tegenstribbelen. “Wat?”
Aneirin liet zijn hoofd los en klopte hem even op zijn wang. “Precies zoals ik zei: je executie gaat niet door. Er zijn nog bergen met informatie die ik van je wil weten.”
“Alsof ik die aan je ga geven,” snauwde hij.
Een glimlach kwam op Aneirins gezicht. Dit was waar hij goed in was: anderen overhalen om voor zijn zaken te werken. Was het niet door zijn overredingskracht, dan was het doordat hij precies wist wat de ander wilde. En bij de man voor hem was het simpel.
“Je hebt geen keuze. Ik kan je hier jarenlang gevangen houden als je me niets vertelt. Als je niet eet komt er iemand om het voedsel door je keel te duwen, als je niet wil drinken krijg je een trechter in je mond. Zo kan ik je jaren in leven houden in je eigen, persoonlijke hel. Dat kan je voorkomen door me te geven wat ik wil.”
Jonathan staarde hem met opeengeklemde kaken aan. “Dus als ik jou nu alles vertel wat je wil weten krijg ik een snelle dood?”
“Niet echt. Ik wil ook nog iets anders van je. Je moet uitzoeken of er een genezing bestaat voor jouw betovering.”
Zijn ogen schoten wijd open voor ze zich vulden met woede. “Een genezing! Die is er niet, verdomme, denk je niet dat ik vaak genoeg naar gezocht heb?” beet hij Aneirin toe.
“Weet je dat zo zeker?” vroeg Aneirin, niet onder de indruk van de man voor hem. “Zou de Keizerin niet graag willen dat je zo denkt? In mijn bibliotheek staan genoeg boeken waarvan ik zeker weet dat zij er geen kopie van heeft. En stond er in die boeken van jou iets over hoe je nu weer jezelf bent?”
Even was er hoop op zijn gezicht te lezen, maar het was al snel weer verdwenen. “Laat me geen waanbeelden najagen; er is geen hoop. Waarom zou je je eigenlijk druk om mij maken? Mijn leven is toch al verpest.”
“Misschien. Maar mijn grootste reden is dat er ook anderen zoals jij gemaakt kunnen worden. Waarom maar op één houden? Het lijkt me dat jij, als ervaringsdeskundige, het beste naar die informatie kunt zoeken.”
“En hoe wil je dat dan doen?” vroeg Jonathan sceptisch. “Brengt iemand me elke dag een paar boeken die ik dan uit moet pluizen?”
Aneirin schudde zijn hoofd. “Je mag zelf de bibliotheek in om te gaan zoeken. Ik bied je een beperkte vrijheid aan. Natuurlijk krijg je een anti-magische band om en een persoonlijke lijfwacht, maar ik denk eigenlijk dat dat niet eens nodig heb. Want jouw aanwezigheid hier is de enige reden waarom ik Rose niet op straat gooi zonder enige vorm van geld. Zolang jij hier bent, leeft zij in luxe. Als jij zelfmoord pleegt, dan…” Hij glimlachte onheilspellend.
Jonathan ontblootte agressief zijn tanden. “Smerige schoft. Ik had je moeten doden toen ik de kans had.”
“Tja, jammer voor jou was ik sterker. Als je stil blijft zitten, dan maak ik je boeien los…”

HAHA. Geweldig stukje. Alle puzzelstukjes vallen op de juiste plaats. Die witte vrouw... in dat huisje waar Jonathan Rosé mee naar toe had genomen.. was dat de keizerin?!?! Cool! Vet goed uitgedacht. Ga snel verder! X

Mm, ik geloof nooit dat het goed kan aflopen als die twee in dezelfde ruimte zijn met toverkracht. Wordt vast een en al vuurwerk

Ik kijk nu al uit naar deel 2! (Ben benieuwd wie het overleven... Jonathan of... )

Ga zo door!

@ Romy: Haha, grappig dat je dat zegt xD in de eerste versie was iedereen er redelijk snel uit dat het de Keizerin was, nu dus kennelijk niet. Maar volgens mij legde ik de vorige keer meer nadruk op haar, vandaar^^
@ Maaike: Hahaha xD vuurwerk is altijd leuk :3 je zult het in onderstaand stukje zien :p
------------------------------------------------------------------------------------------------



Hoofdstuk 21

Rose wipte ongeduldig op en neer op haar stoel. Samen met Elmen was ze naar deze kamer gebracht om te wachten totdat Aneirin terug zou keren. Ze wist niet of het was omdat het in de kerkers niet echt comfortabel was of omdat ze wilden voorkomen dat ze met haar oor tegen de deur zou luisteren, proberend om iets op te vangen. Waarschijnlijk een combinatie van beiden.
Elmen had er een boek bij gepakt en zat nu zo ontspannen als maar zijn kon te lezen. Ze had het ook geprobeerd. Normaal gesproken hield ze al niet van lezen en nu al helemaal niet. Ze kon zich op geen enkel woord concentreren.
Met een onderdrukte grom begon ze met haar voet op de vloer te tikken. Waarom duurde het zo lang? Had Aneirin ondertussen al besloten om Jonathan te doden? Of was er iets anders, iets ergers gebeurd?
“Kan je daarmee ophouden?” vroeg Elmen zonder op te kijken.
“Waarmee?”
Hij zuchtte geduldig alsof ze een klein kind was en richtte zijn blik op haar. “Dat getik. Ik kan me niet concentreren.”
“Nou, dan zijn we met z’n tweeën,” beet ze hem toe.
Ondanks haar woorden besloot ze toch haar benen over elkaar te slaan. Iets anders… waar kon ze zichzelf mee vermaken?
Ze staarde drie hele minuten naar het schilderij van een slagveld dat aan de muur tegenover haar hing. Toen had ze alle details gezien en was haar aandacht weer vertrokken naar iets anders. Het behang. Dat had lijnen die gestileerde planten en bloemen moesten voorstellen. Mooi spul. Zou ze dat later ook in haar kamer willen?
“Rose!”
Geschrokken keek ze naar Elmen, die haar boos aanstaarde. “Wat?”
“Hou eens op met dat tikken! Ik word er gek van!”
“Ik ben toch gestopt met- owh.”
Ze was onbewust met haar nagels op de leuning van de stoel aan het tikken. Beschaamd hield ze er gauw mee op.
“Sorry.”
Hij gromde iets en dook weer met zijn neus in zijn boek. Verrekte elf. Was Dillan hier maar, hij zou haar tenminste af kunnen leiden. Elmen nam niet eens de moeite.
De klink draaide naar beneden. Vol gespannen verwachting zag ze de deur open gaan en kwam Aneirin naar binnen gelopen. Hij zag er walgelijk in zijn nopjes uit. Al snel werd duidelijk waarom: hij werd op de voet gevolgd door een wankel lopende Jonathan.
Rose vloog overeind en greep de dolk die ze aan de riem om haar middel had hangen. “Ga weg! Ik ben gewapend!”
Aneirin grinnikte. “En als je zo die dolk blijft vasthouden ben je zo ook weer ontwapend. Is het niet iets om jou eens een les in vechten te geven?”
“Wat doet hij hier?” eiste ze op hoge toon te weten te komen en keek over zijn schouder naar Jonathan. Er was geen enkele emotie op zijn gezicht te zien.
De stadhouder liep op haar af en duwde haar onder lichte drang weer naar haar stoel toe. “Ik heb besloten dat hij voor onbepaalde tijd vrij is om in het kasteel rond te lopen. Als je gaat zitten zal ik je uitleggen waarom.”
Haar blik flitste van Jonathan naar hem. Onwillig liet ze zich terug in haar stoel zakken. Aneirin en Jonathan namen plaats op de bank tegenover haar. Veel te dichtbij, maar ze kon er niets aan doen.
“Nou, vertel je verhaal maar, Jonathan,” wuifde Aneirin hem toe.
Jonathan wierp een duistere blik op de man naast hem voordat hij begon met vertellen: “Toen ik klein was werden mijn ouders vermoord en werd ik meegenomen naar het kasteel van de Keizerin. Daar was ik bediende totdat de Keizerin anders besloot. Jullie kennen het verhaal van de vloek. Daarna ben ik verder getraind om goed te worden in vechten en, na mijn achttiende, ook in magie. Op mijn tweeëntwintigste werd ik er voor de eerste keer op uitgestuurd. Dat was het.”
“De moorden die je pleegde, dat was onvrijwillig, toch?” vroeg Elmen die zijn boek op het tafeltje langs hem had gelegd en nu Jonathan oplettend opnam.
“Ja. Hoewel ik met veel plezier een zeker iemand had willen doden.” En hij wierp nog een duistere blik op Aneirin. Die glimlachte schijnheilig.
“Ik denk dat Rose het ook wel interessant vindt om te weten wat voor rol zij heeft gespeeld bij je vervloeking.”
Ondanks alles moest ze toegeven dat hij gelijk had. Hij was kennelijk vrij van de vloek, maar hoelang was dat al? Hoeveel verantwoordelijkheid kon ze toeschrijven aan hemzelf?
Ze wuifde hooghartig naar hem. “Vertel.”
“Op de avond dat ik je… probeerde te verkrachten,” zei hij moeizaam, “wist je je magie op te roepen om jezelf te beschermen. Op een of andere manier heb ik die magie van je overgenomen. Het houdt de vloek tegen.”
Haar mond viel open terwijl zijn woorden langzaam tot haar doordrongen. “Wat?” riep ze met overslaande stem. “Heb jij mijn magie gestolen? Schurftige klootzak! Daarom heb ik opeens een stuk meer moeite om zelfs maar de simpelste betovering uit te voeren. Geef het nu meteen terug!”
Aneirin schudde meewarig zijn hoofd. “Het spijt me, Rose, die magie ben je kwijt. Als hij het nu aan je teruggeeft is zijn buffer weg. Dan hebben we nog meer problemen.”
Grommend van woede richtte ze zich tot Jonathan. “Is dat waar?”
Hij knikte. “Het spijt me. Als ik het terug kon geven had ik het meteen gedaan.”
“Daar heb ik weinig aan. Stomme zak,” mompelde ze in zichzelf, maar wel hard genoeg dat hij het zou horen, “moet je dit ook nog van me afpakken?”
Ze had hem drie keer gered: de eerste keer met haar magie, de tweede keer door hem wakker te maken en nu door die stomme droom aan die verrekte elf te vertellen. Drie keer. En als dank daarvoor pikte hij het grootste deel van haar krachten in. Ze wist niet dat ze iemand zoveel kon haten.
“Waarom laat je hem hier eigenlijk vrij rondlopen?” vroeg Elmen.
“Hij is nog steeds een waardevolle bron van kennis en bovendien heeft hij toegestemd om te gaan zoeken naar een mogelijke genezing,” antwoordde Aneirin.
Jonathan staarde hem boos aan, maar zei verder niks. Kennelijk was dit niet geheel vrijwillig gegaan. Nou, boehoe, dacht ze wrokkig, zo’n zwaar leven.
Aneirin sloeg zijn handen in elkaar en keek de kamer rond. “Nog vragen? Nee? Mooi zo, dan ga ik eens kijken of ik een gevangene kan vinden die ik in jouw plaats kan executeren, Jonathan.” Hij ging glimlachend staan. “Het volk roept om jouw naam, ik kan het nu nog moeilijk afzeggen.”
“Doe wat je niet laten kunt,” gromde Jonathan.
Elmen kwam ook overeind. “Heer, zou ik toestemming kunnen krijgen om Dillans kamer binnen te gaan? Ik wil graag zien hoe het met hem gaat.”
Even schoot er schuldgevoel over Jonathans gezicht. Rose snoof. Dat schuldig voelen was mooi te laat, dat had hij zich maar moeten bedenken voordat hij Dillan overhoop probeerde te steken.
“Natuurlijk,” zei de stadhouder. “Ik denk dat hij nu wel stabiel genoeg is om bezoek te krijgen.”
Elmen boog kort. “Dank u, mijn heer.”
Samen liepen ze de kamer uit en toen was opeens iedereen weg, op Jonathan na. Spoortjes oude angst trokken door Rose’ lichaam. Ze was zich bewust van zijn nabijheid, zijn zachte ademhaling, de nauwelijks voelbare warmte die hij uitstraalde. Alsof ze met hem verbonden was. Niet door banden van liefde, maar haat.

Oeeee, zitten ze nu helemaal alleen in de kamer, ik wil weten wat hij tegen haar gaat zeggen of zij tegen hem! Snel verdeeeeeeer

Dit geeft een onplezierige wending naar het einde van deel 1... je gaat straks door wel direct door met deel 2 he?
En ja ik wist het! Hij ontkomt zijn dood, maar dat van die magie zag ik niet aan komen.

Ik kijk uit naar het volgende stukje!

@ MissRolex: haha, ik zal snel verder gaan
@ Maaike: onplezierige wendingen zijn altijd leuk xD eh... dat kan ik niet beloven (a) ik heb wel een plot, maar dat is nu voornamelijk drama ipv actie. Dus dat moet ik er nog in verwerken. Ik zal mn best doen om het zo snel mogelijk klaar te krijgen :p yesss, toch nog een verrassing erin jeej^^
En nu, dames en heren (hoewel die er volgens mij niet zijn xD): het einde van het laatste hoofdstuk! Daarna nog een epiloog en dan is het gedaan
------------------------------------------------------------------------------------------------------


Hij kwam overeind; zijn blik gericht op haar. Woede stroomde door haar heen en overweldigde de angst. Tot haar verbazing was ze niet meer bang voor hem. Het enige wat ze voelde was woede en haat, heel veel haat.
“Blijf uit mijn buurt,” snauwde ze hem toe. Ze hief haar gebalde vuist op, klaar om hem te slaan als hij ook maar één stap naar haar toe zette.
Hij bleef stokstijf staan. “Rose, ik wil-”
“Je hebt helemaal niks te willen!” zei ze trillend van woede. “Ik heb drie keer je miezerige leven gered. Drie keer! In ruil daarvoor eis ik maar één ding terug: jij doet geen enkele poging om je in mijn leven te mengen. Begrepen?”
Er fonkelde iets kwetsbaars in zijn felblauwe ogen. Haar nagels drukten pijnlijk in haar handpalmen, zoveel moeite kostte het om hem niet aan te vallen.
“Hou op,” siste ze hem toe, “ik ben niet zo’n domme slet die voor die goedkope trucjes valt. Het was niet mijn schuld, de Keizerin dwong me. Jij en ik kennen de waarheid: je bent een harteloos monster en ik haat je voor wat je me aangedaan hebt.”
Hij schudde zachtjes zijn hoofd. “Dat was ik niet.”
In zijn stem klonk weinig overtuiging door.
Ze stootte een rauwe lach uit. “Probeer je het weer opnieuw? Ik zei het al, ik trap er niet in. Ja, jij mag dan geen controle over je lichaam hebben gehad, al mag Lyrian weten hoeveel daarvan waar is. Maar ik weet dat jij geilt op de chaos die jij zaait. In het huisje was je compleet bij zinnen en hoe gedroeg je je? Als de gestoorde klootzak die jij bent! Ik wil niks meer met je te maken hebben!”
Weer was er een vlaag van kwetsbaarheid te zien die een beroep deed op haar medelijden. Ze pantserde zichzelf en reikte naar de haat die ze diep in zich voelde woelen. Walging krulde haar lippen op.
“Heb je me begrepen, klootzak?” sprak ze langzaam, “Jij doet geen enkele poging om je met mijn leven te bemoeien. Ik wil dat je me nooit aanspreekt, me nooit aanraakt, me nooit aankijkt. Is dat helder?”
Ze zag duidelijk dat hij zijn masker weer op zijn plek schoof. Zijn gezicht was compleet uitdrukkingsloos, alsof er nooit een emotie op was verschenen. Het maakte hem makkelijk te haten.
Hij knikte. Het was de enige reactie die ze uit hem kreeg. Hij knikte en staarde haar aan met die ondoordringbare ogen. Ondanks dat ze haar zin had gekregen, voelde ze de woede zich dieper in haar vlees graven. Alles in haar jeukte om hem de pijn te laten voelen die zij had gevoeld, hem te breken zoals hij haar had gebroken. Met moeite wist ze zich te beheersen.
Ze beende langs hem heen. Een vleugje teleurstelling ging door haar heen toen hij gehoorzaam uit de weg stapte en haar blik vermeed. Ze had graag reden gehad om hem te slaan.
Met een klap sloeg de deur in het slot. Jonathan bleef alleen achter, starend naar de plek waar Rose was verdwenen. Gedachten en gevoelens probeerden zijn aandacht te trekken, maar hij liet ze afglijden op zijn gesloten geest. Hij wilde niet denken, hij wilde niet voelen; hij wilde de vergetelheid in.
Een lange man met het zilverpaarse uniform van de persoonlijke wacht van Aneirin kwam de kamer binnen gelopen. Hij had zwart gemillimeterd haar. Vanuit zijn scherp gesneden gezicht keken zijn ogen Jonathan oplettend aan.
“Ik ben uw nieuwe persoonlijke lijfwacht. Mijn naam is Rhys. Ik kom u naar uw kamer begeleiden.”
Jonathan stootte een holle lach uit. “Mijn nieuwe waakhond, zal je bedoelen. Hoewel ik moet toegeven dat jouw invulling beter klinkt. Je weet wie ik ben?”
Rhys knikte kort.
Jonathan deed een stap dichter naar hem toe en keek hem uitdagend aan. Even trok Rhys’ mondhoek, even vernauwden zijn bruine ogen zich. Jonathan wendde zich af; hij had genoeg gezien. Haat en walging was iets wat hij goed had leren herkennen. Rose had gelijk gehad: hij wás een monster. Jammer genoeg had Aneirin dat heldere inzicht niet.
“Begeleid me dan maar naar mijn kamer, als dat jou opgedragen is.”
Rhys knikte kort. “Als u me wilt volgen?”
Hij hield de deur voor hem open en ging daarna Jonathan voor. Het was niet ver lopen. Jonathan had gedacht dat Aneirin hem ergens in een ver hoekje weggestopt wilde hebben, maar de gangen waar ze doorheen kwamen waren nog steeds even mooi als de hoofdgangen. Toen Rhys stil bleef staan voor een donkergelakte houten deur, keek Jonathan hem bevreemd aan. Was dit zijn kamer?
Met een buiging gebood de zijn lijfwacht hem naar binnen te gaan. Jonathan stapte de kamer in en bleef verrast in de deuropening staan. Dit was veel beter dan hij had verwacht. De kamer was ruim, met zelfs nog een deur naar een ruimte wat waarschijnlijk de badkamer zou zijn. De wanden waren behangen met gelooid leer, versierd met bladgoud. De meubels waren van robuust kersenhout gemaakt en straalden luxe uit. Er was zelfs een balkon van waaruit hij over de stad kon zien!
“Ik sta hier buiten op wacht,” zei Rhys achter hem. “Ik moest tegen u zeggen dat er in de kast die versierd is met de steigerende herten iets staat wat u wel zal bevallen. Heb een fijne dag nog.”
Hij boog nog een keer en sloot de deur achter zich. Weer was Jonathan alleen. Dit keer was er voor even genoeg afleiding om de op de achtergrond loerende herinneringen weg te kunnen drukken.
Nieuwsgierig geworden liep hij naar de grote kast toe waar in de deurtjes de herten waren geëtst en deed hem open. Zijn ogen schoten wijd open bij het zien van de flessen die netjes in rasters waren gezet. Drank, heel veel drank. Hij lachte schamper. Dus Aneirin had goed in weten te schatten dat hij een verslaafde was. Het ging niet om de alcohol, maar om de vergetelheid. Drank was daar het enige pad naartoe.
Hij trok een fles whisky uit de kast, waarbij zijn mouw omhoog kroop. Een metalen band met een blauwe gloed zat om zijn pols geklemd. Snel stroopte hij zijn mouw weer terug. Zijn mond vertrok in een wrange lach. Deze keer waren zijn boeien tenminste zichtbaar.
Na een paar slokken te hebben genomen liep Jonathan naar het raam. Het uitzicht was dat van de daken en torentjes van Myniadèn, maar ook het plein voor het paleis was vanaf hier zichtbaar. Een grote menigte had zich verzameld.
Hij trok de balkondeur open en stapte het balkon op. De koele wind waaide de woedende kreten van de mensenmassa zijn richting in. Een wagen getrokken door een os spleet de menigte in tweeën. Modder, stenen en rottend voedsel werden naar de man gegooid die geboeid op de wagen stond. Daar had híj eigenlijk moeten staan.
Jonathan kneep zijn ogen tot spleetjes en staarde ingespannen naar de man. Zijn haar lichtte blond op in de opgaande zon, maar de rest van zijn trekken waren wazig. Hij was te ver weg.
Met een verwrongen glimlach hief hij de fles op in een eenzame toost naar zijn dubbelganger. “Geluksvogel. Dat ik de volgende keer daar mag staan.”
Hij zette de fles aan zijn lippen en liet de drank zijn keel inglijden. De alcohol brandde in zijn slokdarm. Goede whisky. Na een paar ferme slokken was de fles al halfleeg en kwam de roes opzetten. Hij glimlachte.
“Welkom terug in de vergetelheid.”

Me is happy!!
Je laat jona en rose nog even bij mij blijven!
Btw ik vind deze versie beduidend leuker dan de eerdere, deze heeft meer diepgang. Volgens mij had ik je duurt nog niet eerder gezegd dus bij deze.
Die eerdere hadden een meer zoetsappig karakter, deze niet.
Deze is heerlijk rauw.
oh en rose is verbeterd, doordat ze in deze wereld thuis hoort, en doordat ze nu niet zo super sterk achtig iets is. (oké ik weet niet echt persé sterk, maar, ach het is je eigen verhaal je weet wat ik bedoel)

Geweldig. Super leuk om het verhaal eens te zien vanuit de huidige Jonathan.

Heel even flitste het door me heen dat het de broer van Elmen was (sorry, mijn hoofd is momenteel een zeef. Zeker wat betreft namen onthouden, en de naam is me compleet ontschoten), maar ik denk niet dat je zo wreed zou zijn? En ik weet niet meer of hij blond haar had xD (gaat lekker met me)

Ik kijk uit naar de epiloog! (Is dit dan het eerste verhaal wat je hier afrond?)
Ga zo door!

@ Yociame: Haha, ik kan ook nog geen afscheid van ze nemen xD Zit nu een paar hele leuke scenes te bedenken :3 Ja he! Ben heel erg blij dat je het zegt! De vorige was nog te perfect, deze is, precies zoals je zegt, rauw. En nee, Rose is niet sterk meer, daar heeft Jonathan wel voor gezorgd xD mooi gezegd, ben er heel blij mee!
@ Romy: Dan heb ik goed nieuws voor je: in de volgende versie komt Jonathan lekker vaak aan bod :3
@ Maaike: Ohhh, nee! Het was Dillan niet xD gewoon een andere misdadiger xD zo wreed ben ik niet om Dillan zonder reden te laten ophangen haha xD En ik heb al eerder een verhaal afgerond de eerste versie van deze haha xD
En hier is de epiloog! En dan introduceer ik meteen een nieuw karakter, die mag in deel 2 samen met Rose en de rest vechten om de aandacht
----------------------------------------------------------------------------------------------


Epiloog

Nihila’s tweelingbroer was dood. Ze voelde zijn typische energie zelfs nog een paar weken nadat hij overleden was. Het viel op alsof er een levensgroot, vlammend baken boven zijn lijk was gezet. Dit gedeelte van Aeron werd misbruikt door de mensen; zelfs zonder echt contact te maken met de aarde hoorde ze haar jammeren om wat haar werd aangedaan. Het was duidelijk dat hier sinds eeuwen geen dorchôn voet had gezet. Tot de opdracht van de Keizerin.
Ze hoefde niet tegen haar metgezellen te vertellen dat ze de groep had gevonden waar ze naar op zoek waren; zij hadden de energie ook al opgevangen.
In stilte liepen ze naar de plek waar de drie lichamen lagen. Haar broer en de twee beste jagers onder hem. Nihila herinnerde zich nog goed de ergernis die ze had gevoeld omdat haar broer deze belangrijke opdracht mocht uitvoeren. De zwarte verrader oppakken. Nu wist ze niet wat ze ervan moest denken. Als Noi hem al niet wist te verslaan, wat zou er dan met haar gebeurd zijn?
Ze liet zich naast hem op haar hurken zakken en liet haar hand boven zijn lichaam zweven. Er kwam een energie van hem af die roodgekleurd was. Strijdlust. Een klein lachje kroop op haar volle lippen. Hij was eervol gestorven.
Jammer genoeg was zijn lichaam al begonnen met ontbinden en hadden er wilde dieren aan gegeten. Onmogelijk om mee naar huis te nemen. Nihila begon onder zijn pantser te wroeten, zoekend naar de ketting die iedere dorchôn droeg. Na een paar seconden trekken en friemelen wist ze het tevoorschijn te toveren. Ze voelde de eeuwigbrandende vlam achter het glas flakkeren. Het vuur. Hun heiligdom.
Ze pakte haar dolk en sloeg het lasiglas kapot. De vlammen grepen hun vrijheid aan en verspreidden zich snel over Nois lichaam. Even was er niets meer dan een grote uitbarsting energie, daarna was alles weg. Nois aanwezigheid in deze wereld was verdwenen.
Ze pakte haar eigen gevangen vlam en drukte het tegen haar voorhoofd. Haar twee metgezellen deden hetzelfde.
De andere twee lichamen werden ook verbrand. Het was jammer dat ze niet eerder toestemming hadden om hen te gaan zoeken, dan was hun vlees nog goed geweest. Doodzonde dat het nu allemaal verspild werd.
Toen de laatste resten aanwezigheid van de overleden jagers verdwenen waren, richtten de twee metgezellen zich vragend tot haar. Ze genoot er een moment van: het was de eerste keer dat ze een belangrijke missie mocht leidden.
“Voelen jullie de aarde ook jammeren?”
De man aan de linkerkant knikte. “Die smerige mensen verkrachten haar. De brand van een paar weken geleden heeft een deel gezuiverd, maar niet alles.”
Nihila ontblootte haar zwarte tanden in een opgewonden grijns. “Dan zullen we haar verder helpen! Zet het dorpje in brand en zuiver deze vallei. De jacht op de mensendieren is geopend!”



----------------------------
And that's all, folks :p
Ik had nog een paar vragen^^ soort evalutieformulier haha xD
1. Is het duidelijk dat bovenstaande afspeelt in Nadir? Of moet ik dat duidelijker maken?
2. Hebben jullie nog vragen openstaan waarbij jullie niet helemaal weten wat er is gebeurd? Dan kan ik kijken of ik wil dat die vragen er zijn of niet :p
3. Hebben jullie kritiek op bepaalde stukjes? Dingen die uitgebreider of juist minder of helemaal weg mogen?
4. Wat vonden jullie van ieder personage?

En at last , allemaal heeeeeeeel erg ontzettend bedankt voor de geweldige, grappige, lieve, meelevende reacties de hele tijd, dat heeft me zó ontzettend gemotiveerd! Dank u, dank u, dank u Ik hoop dat ik het plot van deel 2 snel af heb en binnenkort weer kan posten bij deel 2^^

En dan is daar dat vreselijke zwart witte boekmerkje dat het einde inluid.
Tranen worden gelaten, en langzaam vullen klappende handen de stilte die gevallen is.

GEFELIFITEERD! Verhaal voor de tweede keer af jeeh, ( oke, niet echt af xD, maar het eerste deel in iedergeval )

Ik heb zin in het tweede deel Spannend! xD ( oke, waarschijnlijk ken ik het al voor je het gaat plaatsen... maar alsnog ) en idd heel leuk om met jonathan af te sluiten :3
Nihila is ook leuk komt zij eigenlijk veel voor? ( anders ga ik daar gewoon voor zorgen )

Geweldig verhaal! Leuk dat je aan het einde vanuit Jonathan's oogpunt schrijft Ik vroeg me elke keer af wat er nou in zijn hoofd omging en nu heb ik dar eindelijk een glimp van kunnen opvangen.

Even de vragen:
1. Duidelijk genoeg!
2. één vraagje: ik vroeg me de hele tijd af of er iets achter zit waarom Jonathan zo moelijk dood te krijgen is. Is het gewoon doordat hij getraind is of heb ik de clue gemist?
3. Nope! het is perfect
4. Jonathan vond ik echt geweldig! Leuk hoe je steeds meer over hem te weten komt. Ik vind dat Rose een interessante ontwikkeling doormaakt in het verhaal qua karakter, goed gedaan Aneirin heb ik nooit gemogen, haha. Maar je hebt hem goed neergezet als stadhouder. Dillan en Elmen vind ik leuk omdat ze zo verschillend zijn en allebei zo anders met Rose omgaan. Dillan is echt een schatje en Elmen een beetje een eikel af en toe, haha.

Dat was het wel denk ik. Ik ben benieuwd naar deel twee!

Hihihihi. Toen ik online kwam, zag ik enkel het boekje voor jouw verhaal kwam. Het eerste wat ik dacht was: NOOH, dit meen je niet. Het einde van dit beste verhaal ooit?! :c Gelukkig ga je een vervolg schrijven, want het verhaal is nog lang niet af. Zoveel onbeantwoorde vragen. Hoe gaat het met Dillan? Wat gebeurd er met Jonathan? Gaan ze nog in op de Keizerin? Wie the fack zijn die mensen die een obsessie voor vuur hebben? Ik vind die ketting wel echt heel goed gevonden.

1. Is het duidelijk dat bovenstaande afspeelt in Nadir? Of moet ik dat duidelijker maken?
- Dit ligt misschien aan mij, maar ik heb de hele wereld niet helemaal goed in kaart kunnen brengen qua landen en plaatsen.. Daar ben ik altijd al slecht in geweest als het om de fantasie van iemand anders gaat.
2. Hebben jullie nog vragen openstaan waarbij jullie niet helemaal weten wat er is gebeurd? Dan kan ik kijken of ik wil dat die vragen er zijn of niet :p
- Nope, alles is duidelijk en zorgvuldig en met liefde uitgelegd!
3. Hebben jullie kritiek op bepaalde stukjes? Dingen die uitgebreider of juist minder of helemaal weg mogen?
- Nee, helemaal niet. Alles is zo .. perfect!
4. Wat vonden jullie van ieder personage?
- Ik vond alle personages heel goed uitgewerkt. Zelfs mensen die een kleine rol hadden in het verhaal, waren groots beschreven. Toch zou ik nog meer willen weten van het verleden van Rose. Haar zusje, haar ouders.. ze blijft telkens aan Duyrk denken, maar haar familie dan?

Hopelijk is vervolg er snel! Heb met heel veel plezier gelezen. xxx

Haha, Jodie, mooi beschreven en natuurlijk ken je het al, ik ga je er zolang dood mee gooien dat je er nachtmerries over gaat hebben Oh, jij trouwens nog heel erg bedankt voor het telkens nalezen van de stukjes en het meehelpen bedenken van het plot. En natuurlijk niet de ommekeer vergeten van aardse Rose naar deze Rose^^ hahah, het voelt echt als zo'n afscheidsspeech xD

Mooonie, bedankt voor het invullen van de vragen Over dat Jonathan zo moeilijk dood te krijgen is... het is een mengeling van redenen halverwege het tweede deel wordt dat onthuld... dundundun xD om jullie alvast lekker nieuwsgierig te maken haha xD

En Romy, jij ook bedankt! Met de wereld, ik moet zeggen dat ik nog geen echt beeld in mijn hoofd heb (a) dus het is niet raar dat jij dat ook niet hebt xD En goed punt, van Rose' verleden! Ik ga er samen met het plot aan werken, ik moet tot mijn schaamte zeggen dat zij nog niet zo goed uitgewerkt is qua verleden als ik zou willen. Dank u^^ en ik zal mijn best doen om het zo snel mogelijk af te hebben!

Ooooooohn :c het is afgelopen :c Maar echt (opnieuw ) super stukjes! Ik vond het echt leuk dat het eens uit Jona's oogpunt was geschreven Ik hoop dat je plot snel afgeraakt zodat we allemaal kunnen verder genieten van dit prachtige verhaal!

Even je formuliertje

1. In het begin niet direct, maar op het einde had ik het door ;d.
2. Nee, geen vragen, alles was goed duidelijk!
3. Helemaal geen kritiek, ik vond het super goed beschreven, qua emoties, gebouwen, handelingen etc.
4. Rose: leuke karakterwentelingen (of hoe je dat ook noemt ), het is leuk om te lezen hoe haar houding verandert tegenover bepaalde personen.
Jonathan: Favoriete slechterik ! Alhoewel hij natuurlijk beter wordt doorheen het verhaal , maar ik vond hem echt super!
Aneirin: niet mijn favoriete personage, omdat ik hem gewoon niet echt zo vertrouw enzo... Kan het niet goed uitleggen
Dillan: zoals ik al zei, schattigste elf uit het verhaal
Elmen: de band tussen hem en Rose is grappig haha ;p

En ik ga even in herhaling vallen; hopelijk raakt je plot snel af en komt deel 2 snel uit!

Jeej! *Applausje voor Saskia voor het afronden van haar verhaal!* Ik kijk nu al uit naar het vervolg. Ik weet niet of een epiloog een soort van proloog is voor het vervolg, maar het wekt in elk geval interesses op

Je formuliertje:
1. Is het duidelijk dat bovenstaande afspeelt in Nadir? Of moet ik dat duidelijker maken?
Ik had al even hier gespiekt voordat ik het ging lezen, dus ik denk dat ik het deels wist door deze vraag. Ik zou de stadsnaam er wellicht bij vermelden
2. Hebben jullie nog vragen openstaan waarbij jullie niet helemaal weten wat er is gebeurd? Dan kan ik kijken of ik wil dat die vragen er zijn of niet :p
Wat gaat er nu met Rose en Jonathan gebeuren Haha
3. Hebben jullie kritiek op bepaalde stukjes? Dingen die uitgebreider of juist minder of helemaal weg mogen?
Nope. En als het is voorgekomen heb ik het vast tijdig al gemeld
4. Wat vonden jullie van ieder personage?
Ik vond de personages leuk! Bij sommige bleef ik twijfelen aan wiens kant ze stonden (en nog steeds staan), maar dat is juist goed.

Goed geschreven en thanks for sharing
(En nu hup deel 2 plaatsen )

snel beginnen met het volgende deel. ben nieuwe lezer.in 2 dagen alles gelezen. ben voor jona en rose.zou mooi koppeltje zijn.

Ik wilde eigenlijk nog wel één ding weten. Hoe ben je op de titel gekomen?

Dat is een hele goede vraag, een waarvan ik het antwoord eigenlijk niet weet xD nou ja, niet meer precies. Volgens mij kwam het door de scene in het huisje waarbij de keizerin in Jona's borst zat te wroeten. Toen stelde ik me voor hoe het eruit zou zien en dat ie tranen van bloed zou huilen. Hersentjes kraken... oh, dat klinkt wel leuk xD
Ik kan me trouwens nu echt geen andere titel meer voorstellen :p maar vindt je het erbij passen? Dat is toch altijd moeilijk te voorspellen :p

Maar nu zit ik dus met een nieuwe titel die ik moet verzinnen voor deel 2 --' dat wordt nog een uitdaging xD

MissRolex, heel erg bedankt voor het invullen van mn formuliertje de zicht van anderen op mn verhaal is iets wat ik moeilijk kan voorspellen. Ben ontzettend blij dat je het zo leuk vond!
En Maaike, jij ook heel erg bedankt je gokken over waar het heen zou gaan waren altijd leuk om te lezen en gaven ook goed inzicht! En je zat er vaak veel te dicht bij haha :p

Oeeh, een nieuwe lezer^^ Delphine, leuk dat je meeleest ik doe mijn best om het plot zo snel mogelijk af te hebben, dan kan ik weer plaatsen :p

Nee, ik vind de titel echt perfect. Het is mysterieus en mooi, net als het verhaal. Ik ben alleen altijd wel benieuwd hoe de auteur op een titel is gekomen.
Ben echt heeeeeel erg benieuwd naar het volgende deel. Omg. Wanneer denk je ongeveer te starten? In het nieuwe jaar?

De verhaallijn van Rose en Jona is voor het grootste deel af, ik zit nu alleen op een punt waar ik echt compleet blank ben qua ideeën. Maar dat stuk heb ik besloten te improviseren :p en als het niet goed is kan het altijd nog herschreven worden^^
Nihila's verhaallijn moet nog wel erin gestopt worden, daar heb ik alleen vage ideeën van. Maar goed, samen met Jodie lukt dat denk ik wel snel. Dus begin het nieuwe jaar is een mooie datum :p

Mooi om te horen en dat is altijd interessant he! Sommige titels zijn echt meteen duidelijk, maar anderen hebben wat meer verhaal nodig :p

Ik zie mijzelf toch eigenlijk wel als een 'heer', maar goed (zie einde van het laatste hoofdstuk).
Ik vond het echt een leuk verhaal en ik ben blij dat je het afgeschreven hebt. Ik ben echt benieuwd naar deel 2 en nu we het toch over titels hadden, ik ben ook heel erg benieuwd naar de titel van deel 2 . IK hoop dat je snel verder kunt gaan met het verhaal!
De vragen:
1. Ik vond het zelf niet echt duidelijk dat het om Nadir ging. Dat kwam misschien doordat Nadir helemaal in het begin was en ik niet meer wist dat daar die 3 wezens gedood waren. Verder kan ik ook niet goed de namen van de verschillende wezens uit elkaar houden dus dat werkt ook niet echt goed mee .
2. Nee, geen vragen.
3. Nee, ik heb niets op het verhaal aan te merken.
4. Ik vond Jonathan erg leuk, maar ik hoop eigenlijk niet dat je hem in deel 2 helemaal goed maakt. Rose vond ik in het begin niet zo leuk, omdat ze toen de hele tijd huilde etc. (wat ook logisch is hoor), maar toen ze bij Elmen en Dillan kwam vond ik haar veel leuker. Elmen en de stadhouder vond ik leuke personages. Dillan vond ik af en toe iets te 'schattig' zegmaar en de nieuwe personage, Nihila, lijkt me heel erg leuk. Dus ik ben benieuwd wat je met haar gaat doen

Jeej, er las nog een heer mee daar ben ik zeker blij mee, zeker omdat ik wat jongens vinden nog moeilijker vind in te schatten xD gooi er romantiek bij en meisjes zijn happy, maar jongens... ghehe :p
En heel erg bedankt voor het invullen, daar heb ik zeker wat aan! Maar wat bedoel je ongeveer met het helemaal goedmaken van Jonathan? Hij gaat in ieder geval niet opeens van bloemetjes en regenbogen en glitters houden, maar hij gaat wel meevechten aan de kant van de Lys. Hij houdt trouwens wel zijn mental issues :3
En Rose! Daar heb je helemaal gelijk in! Ik vond haar in die tijd zo irritant om te schrijven --' daar wil ik dus eigenlijk nog wat aan veranderen, maar dat wordt pas als ik de volgende twee delen heb uitgeschreven :p maar heb je misschien iets van suggesties om haar daar wat leuker te maken? (a)
Haha, en ik zal eens kijken of ikDillan iets minder overdreven schattig kan maken :p volgend deel zal ie 't iig een stuk minder zijn ghehe xD

haha! Nou als je gewoon een goed verhaal is en je iets gruwelijks in het verhaal stopt, is het helemaal goed .
Nou ik bedoelde daarmee dat ik het niet leuk zou vinden als iedereen Jonathan ineens vergeeft en dat Jonathan zich helemaal goed gaat gedragen. Okee, ik weet niet of het nu duidelijk is... Ik bedoel dus dat ik het leuk zou vinden als je Jonathan nog een klein beetje slecht houdt, dat hij aan het einde van het verhaal Aneirin toch nog aan het mes rijgt of zo :p. Het is leuk als hij toch nog iets duisters heeft. Maar dat is mijn mening hoor .
En ik moet eerlijk toegeven dat ik nog niet weet hoe je Rose zou kunnen veranderen.. Daar moet ik nog even over nadenken dus. Als ik het weet, mail ik het wel .

Abel ik ben het met je eens hoor! Het zou niet bij Jonathan passen als hij opeens een goed hart zou krijgen en een knuffelbeer zou worden Daarnaast zijn Rose en Jonathan net zo'n goed koppel nu ze elkaar zo in de haren vliegen, haha.

Hij heeft met zijn slechtheid gewoon een plekje in het verhaal veroverd dat hij toch sympathie krijgt... (denk ik )

Ben er weer hoor. Nu het eerste afgelopen is Sorry, maar eigenlijk is dit best wel chill, ik kon pats boem in een keertje je verhaal helemaal uitlezen. Weetje dat je me bijna een hartaanval heb bezocht toen Jonathan dood ging en dan er opeens weer was. Ik was egt zo verdrietig toen hij soort van vermoord werd door die beesten. Maar opeens was die back. Ik hou van hem. Rose mag ik trouwens steeds minder, ze doet zo afstandelijk tegen Jonathan (ik kan het eigenlijk wel begrijpen ze heeft een trauma) . Ik was egt niet blij toen dilan en rose samen iets kregen, ik vind dat jonathan en rose samen iets moeten krijgen. Maar ja wie ben ik om over zoiets te beslissen. Anyway Ik vind je verhala gewoon super. Ben benieuwd naar deel 2

XxJenna