Ach, het verhaal begint nu wel wat rustiger te worden, waardoor ik elke keer denk dat het einde snel in zicht komt!
Schrijf snel verderrrrrr!
Zwarte Tranen FF
Weer een geweldig stukje! Ik ging kijken of je nog wat gepost had, en ja hoor, je had weer wat gepost!
Ach, het verhaal begint nu wel wat rustiger te worden, waardoor ik elke keer denk dat het einde snel in zicht komt!
Schrijf snel verderrrrrr!
Ach, het verhaal begint nu wel wat rustiger te worden, waardoor ik elke keer denk dat het einde snel in zicht komt!
Schrijf snel verderrrrrr!
Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
Oke. Ik begin een beetje bang te worden. Ik vraag me op het moment namelijk twee dingen af:
1) Zit jij stiekem in die muziekwereld? Kom op, dingen zoals: Bill schudde zijn hoofd. ‘Niet als ze een boete aan hun broek willen. Onze ouders zijn sinds vorig jaar gerechtelijk beschermd. Als een soort contactverbod, zeg maar.’ HOE KOM JE DAAROP? DAT IS GEWOON BRILJANT. ECHT WAAR. Echt, dat je zo'n detail gewoon bedenkt en verwerkt, dat vind ik zo geniaal! Daar was ik nooit op gekomen!
2) Woon jij of heb jij in Duitsland/die streek gewoond? o.o De manier waarop jij de omgeving beschrijft, het lijkt echt alsof het gewoon jouw woonplaats is! Het is zo gedetailleerd en mooi beschreven, dat ik echt compleet het gevoel had dat ik ZELF in die auto zat, alsof ik zelf op weg was om de ouders van Bill en Tom te ontmoeten...
Echt, ik kan er niet over uit hoe goed jij bent in schrijven. Ik ben ergens ook gewoon jaloers op jouw schrijfstijl.
Dit stuk is echt heel goed! IK HOU VAN HOOFDSTUKUITWISSELING! <3
1) Zit jij stiekem in die muziekwereld? Kom op, dingen zoals: Bill schudde zijn hoofd. ‘Niet als ze een boete aan hun broek willen. Onze ouders zijn sinds vorig jaar gerechtelijk beschermd. Als een soort contactverbod, zeg maar.’ HOE KOM JE DAAROP? DAT IS GEWOON BRILJANT. ECHT WAAR. Echt, dat je zo'n detail gewoon bedenkt en verwerkt, dat vind ik zo geniaal! Daar was ik nooit op gekomen!
2) Woon jij of heb jij in Duitsland/die streek gewoond? o.o De manier waarop jij de omgeving beschrijft, het lijkt echt alsof het gewoon jouw woonplaats is! Het is zo gedetailleerd en mooi beschreven, dat ik echt compleet het gevoel had dat ik ZELF in die auto zat, alsof ik zelf op weg was om de ouders van Bill en Tom te ontmoeten...
Echt, ik kan er niet over uit hoe goed jij bent in schrijven. Ik ben ergens ook gewoon jaloers op jouw schrijfstijl.
Dit stuk is echt heel goed! IK HOU VAN HOOFDSTUKUITWISSELING! <3
@iCharlie; het is op het moment inderdaad vrij rustig in ZT, maar daar gaat weer verandering in komen, na Kerstmis. Dus het einde duurt nog eventjes. (: Dank je!
@janeke; Raquel is een Spaanse naam, en ik vond die passen bij het personage dat ik in mijn hoofd had, vandaar. Ze is overigens volledig Spaans, niet voor de helft, maar heeft eigenlijk altijd in Duitsland gewoond. ^^
@Imke; *knuffelt* Zo bijzonder is het allemaal niet, ik weet gewoon dat er zulke 'contactverboden' bestaan en op dat punt in het verhaal kwam dat feitje van pas. & ik heb nooit in Duitsland gewoond, maar ben er wel heel vaak geweest, onder andere een aantal weken in een gastgezin. Om eerlijk te zijn ben ik nog nooit in die streek geweest, maar ik heb genoeg van de rest gezien om het me voor te kunnen stellen. (Dit klinkt nu vast heel teleurstellend allemaal... Maar zo is het.) Héél erg bedankt! <3
Ik hoop dat dit hoofdstuk een beetje in de smaak valt... Het was moeilijk schrijven en ik vraag me af of het gelukt is. In elk geval: enjoy.
~~
67.
Simone Trumper, ex-vrouw van ene Jörg Kaulitz en moeder van de tweeling, was een verrassend kleine vrouw met lang donkerblond haar, dat ze warrig opgestoken had. Ze liep waarschijnlijk tegen de vijftig, maar ze was nog mooi slank en Raquel zag meteen waar Bill zijn elegantie vandaan had – en zijn ogen. Simone had precies dezelfde donkerbruine irissen, die een hartelijke warmte uitstraalden; haar hele verschijning was omgeven van een soort zachtheid, een rustige moederlijke sfeer. Ze droeg op het moment een groene linnen broek en een iets lichtere getailleerde bloes; alleen de verfvlekken op haar vingers verrieden haar kunstenaarsbestaan.
‘Daar zijn jullie dan! Niet al te verkleumd, hoop ik.’ Ze kwam glimlachend op hen af. Haar kruin kwam ongeveer tot Bills sleutelbenen, maar dat maakte haar duidelijk niet uit. Ze nam de tijd om haar beide zoons te knuffelen en de tweeling maakte geen enkel bezwaar. Allebei sloten ze hun moeder liefdevol in de armen.
En toen draaide ze zich naar de meisjes om.
Raquel wist zich echt geen houding te geven en vroeg zich bijna paniekerig af hoe ze Simone moest begroeten. Haar hand uitsteken? Als een zoutpilaar blijven staan? Gelukkig nam Simone in haar plaats de beslissing; ze legde een hand op Raquels schouder en gaf haar links en rechts een kus op haar wang. ‘Welkom in Loitsche. Ik ben blij om je eindelijk eens in levenden lijve te zien. Jij bent Raquel, nietwaar?’
Het meisje knikte, een tikje overdonderd, en Simone wendde zich tot Hannah. Ook zij kreeg twee wangzoenen. ‘Jij natuurlijk ook welkom. Ik moet zeggen, ik was erg verbaasd om te horen dat Tom iemand gevonden heeft, maar nu zie ik waarom. Hannah met een h aan het eind, als ik me niet vergis.’
Hannah bevestigde dat, blozend als een Elstar-appel. Tom gniffelde, maar zijn ogen stonden teder. Vervolgens gingen ze met zijn allen de woonkamer in en Raquel voelde de spanning van zich afglijden. Dit was een goede eerste indruk, dacht ze, voor ons allebei. Nu kwam het zorgeloze gevoel weer terug en ze ontspande genoeg om rustig tussen Bill en Hannah op de sofa te gaan zitten. Vanaf dat punt kon ze de hele woonkamer in zich opnemen.
Net als de gang riep deze kamer onmiddellijk een gevoel van warmte en geborgenheid op. De hoofdkleur was rood, dat op verschillende plekken opdook: de gordijnen bij het brede raam, de pluizige sofa waar ze nu zat, de kussens in de donkere fauteuil links van de tv, het gehaakte kleed tussen sofa en fauteuil, de kap van de lamp boven de eettafel. Voor de rest hadden de meubelstukken en de vloer de kleur van goudbruin hout. Als grote blikvanger waren duidelijk de muren bedoeld: in plaats van schilderijen op te hangen, had iemand (waarschijnlijk Simone) de wanden zelf als ondergrond gebruikt voor een aantal levendige, veelkleurige schilderingen.
Raquel ademde diep in. Ze kon zich de tweeling heel goed voorstellen in dit zonnige interieur, zowel in hun jeugd als nu. Elk detail leek met zoveel toewijding te zijn uitgezocht, met zoveel liefde vormgegeven. Dezelfde liefde die ze gezien had tussen de tweeling en hun ouders bij het binnenkomen, en dezelfde liefde die sprak uit de foto’s op het kastje naast de sofa. En dan was er natuurlijk nog de kerstboom: een spar met mooie donkergroene naalden en opgetuigd in voornamelijk zilver en rood.
‘Iedereen thee?’ informeerde Gordon. Raquel schrok op uit haar overpeinzingen en knikte met de anderen mee. Inmiddels waren ook de honden mee naar binnen gekomen; ze lagen op het gehaakte kleed, de ruggen tegen elkaar. Aan de andere kant had Simone het zich in de fauteuil gemakkelijk gemaakt.
Zij was de eerste die de stilte verbrak. ‘Jullie zien er erg lief uit, zo met z’n vieren. En de meisjes heel Kerstig, eentje rood en eentje groen.’ Ze lachte hen vriendelijk toe.
De rode was natuurlijk Raquel. Ze droeg een combinatie in zwart, wit en donkerrood: een zwarte maillot, een wit shirtje en een donkerrode tuinbroek, waarvan de pijpen net boven haar knieën eindigden. Haar krulle lagen over haar schouders, omkransten haar gezicht.
Hannah ging in het groen. Een lichtgekleurd truitje dat haar taille accentueerde, een iets donkerder groen plooirokje, een huidkleurige panty met groene figuurtjes erop: haar outfit was eenvoudig genoeg, maar het stond haar goed en de frisse kleur bracht haar ogen en losse haren naar voren.
‘En Bill natuurlijk in het zwart,’ vervolgde Simone met een blik naar haar jongste zoon. Haar stem nam iets plagerigs aan. ‘Dát heeft hij in elk geval niet van mij. Maar als je bedenkt dat hij jarenlang heeft volgehouden dat hij vampier wilde worden, is het wel passend.’
Bill schoot in de lach; hij gooide zijn hoofd achterover en proestte, ondersteund door Tom en het gegrinnik van Gordon die binnenkwam met een handvol theeglazen. De meisjes wisselden een verraste, maar geamuseerde blik.
‘Tom was dan nog íets normaler,’ ging Simone onverstoorbaar verder. ‘Die hield op met beweren dat ik cowboy ging worden toen ik hem vertelde dat je met zijn broeken niet kan paardrijden.’
Nu begon ook Hannah te giechelen en Bill kwam intussen helemaal niet meer bij; zijn broer grijnsde alleen, trok een onschuldig gezicht. Gordon bracht hen allemaal een glas thee en liet een schaal koekjes rondgaan, plukte vervolgens een stoel bij de tafel vandaan en kwam bij de rest zitten. Het voelde vreemd natuurlijk, zo met zijn allen bij elkaar, lachend in de warmte van het huis.
Raquel was na een enkel slokje thee al zo op haar gemak dat ze impulsief zei: ‘Ik wilde vroeger Marilyn Monroe worden, tot ik erachter kwam dat het onmogelijk is om echt iemand anders te zijn.’
Simone schonk haar een hartelijke glimlach, bijna goedkeurend; ze was duidelijk tevreden dat in elk geval één van de twee meisjes over haar verlegenheid heenkwam. Toen durfde Hannah ook en bekende: ‘Ik wilde gewoon toverfee worden, da’s niet erg origineel. En later hulpje van de Kerstman, maar dat was maar heel even.’
Daar moesten ze allemaal om lachen, inclusief Hannah zelf. Tom legde heel vanzelfsprekend een arm om haar heen en mompelde iets in haar oor, een “Zie je wel dat het niet eng is”. Ze bloosde weer een beetje, maar was nu dapper genoeg om tegen hem aan te kruipen, zoals ze anders ook deed; ze geloofde in elk geval niet meer dat zijn ouders die houding zouden afkeuren.
‘Het spijt me dan voor je dat bij ons de Kerstman niet komt,’ zei Simone tenslotte, op haast verontschuldigende toon. ‘We doen al jaren niet meer aan cadeautjes. Wat moeten we die twee nog geven?’
‘Eten,’ zei Gordon droog. ‘Neem nog een koekje.’
‘Ja, eten,’ beaamde Simone. ‘Een gezellig Kerstfeest.’
‘Dat is op zichzelf toch al een mooi cadeau,’ antwoordde Bill en wierp zijn moeder een glimlach toe, die ze warm beantwoordde. Raquel dacht heel even aan haar eigen moeder en vroeg zich af of ze ooit nog zo’n blikwissel met Elvira zou hebben. Ze kon het zich moeilijk voorstellen. Toen legde Bill een hand op haar rug en streek langs haar ruggengraat, zodat ze zich naar hem omdraaide en onmiddellijk weer begon te glimlachen. De gedachte verdween helemaal toen ze tegen hem aanleunde en hij zijn arm stevig om haar middel wikkelde.
‘Zo!’ zei Simone toen. Opgewekt ging ze overeind zitten en keek de meisjes beurtelings aan. ‘En nu wil ik natuurlijk alles over jullie weten! De tweeling heeft me al zoveel verteld, maar dat is nooit hetzelfde als jullie tegenover me hebben.’
Raquel nam snel nog een slokje thee. Ze had wel zoiets verwacht, maar ze zou niet weten wat ze nu moest zeggen. Hannah scheen ook niet meteen een antwoord paraat te hebben; gelukkig had Simone daar op gerekend en ze begon met een vraag. Of eigenlijk een vraag verpakt als gewone opmerking.
‘Ik heb al hele verhalen gehoord over jullie in Hamburg, maar ik ben juist zo benieuwd naar jullie dagelijks leven. Familie en vrienden en hobby’s, al die dingen.’
De meisjes wisselden een korte blik, als om af te spreken wie er begon, en vervolgens nam Raquel aarzelend het woord. ‘Eigenlijk is Hannah mijn beste vriendin, samen met Chantal, die kent u vast ook, en…’
‘Oh, alsjeblieft, je hoeft echt geen u tegen me te zeggen,’ onderbrak Simone haar vlug. ‘En we hebben Chantal nog nooit ontmoet, maar we weten natuurlijk wie ze is.’
Raquel knikte even, licht blozend, en hernam: ‘En Lisanne… Die ken ik via Hannah en Hannah van school, geloof ik…’ Hannah bevestigde dat en vanaf dat moment ging het vloeiender. Ze wisselden elkaar af, vulden elkaar op sommige plekken aan, schetsten zo het beeld van hun “normale” leven. Alleen de puzzelstukjes van hun jeugd, de paar beetjes die ter sprake kwamen, konden ze niet van elkaar overnemen, maar voor het grootste deel overlapten hun levens elkaar natuurlijk. Raquel had het even moeilijk toen haar ouders ter sprake kwamen en worstelde zich door de zin “Mijn vader is een paar maanden geleden overleden” heen; gelukkig voelde ze op dat moment Bills lippen op haar slaap. Simone zei zachtjes dat de tweeling het haar al verteld had en dat ze wist hoe Raquel zich voelde. ‘Mijn eigen vader is overleden toen ik twintig was.’
Daarna werden de onderwerpen vrolijker. Raquel vertelde met veel plezier over haar broertje en Hannah vermeldde vol trots de leeuwtjes in de dierentuin. Langs het zijpad hobby’s kwamen ze op muziek en toen mengde de tweeling zich natuurlijk ook actief in het gesperk, evenals Gordon, volgens Bill degene die hen aan de muziek had gekregen. ‘Wat wil je ook, met een rockgitarist als stiefvader.’
‘Jullie waren toch al zulke entertainers,’ merkte Simone op. ‘Als we jullie naar een verjaardag meenemen of naar een kinderfeestje of waarheen dan ook, dan waren jullie altijd de eersten die de aandacht trokken. Zelfbedachte toneelstukjes, later met die gitaar en Bill die zong… Tom nam zijn gitaar overal mee naartoe.’
‘Niet mee naar school!’ wierp Tom prompt tegen.
‘Omdat wij dat niet zo’n goed idee vonden, ja!’ lachte Gordon. ‘Maar buiten dat… Als wij niet zeiden dat het niet mocht, nam je die gitaar mee.’
‘En Bill had altijd pen en papier bij zich,’ vulde Simone aan, terwijl ze opstond uit de fauteuil en naar het kastje met de foto’s liep. ‘Die moest altijd alles opschrijven. Af en toe communiceerde hij uitsluitend via papier, dan schreef hij voor me op wat hij op brood wilde.’
Bill kreeg weer de slappe lach. Ondertussen had Simone de fotolijstjes van het kastje gepakt en liet ze aan de meisjes zien. Allemaal foto’s van de tweeling: twee kleine blonde kindjes in zwembroek bij een opblaasbadje, de twee samen in een kartonnen doos (Bill viel bijna van de sofa van het lachen), samen met Toms gitaar in de tuin, naast een hoopje aarde.
‘Dat was de begrafenis van Krullie de hamster,’ zei Tom op treurige toon. ‘Het begin van Bills song-schrijf-carrière.’
‘Oh ja!’ De jongste broer ging weer rechtop zitten. ‘Mijn allereerste zelfgeschreven liedje… Hoe ging die ook alweer?’ Hij begon te hummen, zoekend in zijn geheugen, en neuriede een tijdje willekeurig wat door elkaar, tot hij uiteindelijk zong: ‘Krullie, arme Krullie, nu ben je dood, nu ben je plat… Krullie, kleine Krullie, nu ben je dood…’ Hij kreeg weer een lachbui en moest even stoppen, maar kwam daarna ook niet veel verder. ‘Eh… Hoe ging de rest ook alweer? Iets over de stofzuiger en dat we hem gaan missen.’
‘De stofzuiger?’ Raquel schoot in de lach en Hannah kreeg de hik.
‘Ja, dat was onze stofzuiger-affaire,’ zuchte Bill dramatisch. ‘En ik – of was het Tom? Ik weet het niet meer. Misschien wel wij allebei. We wilden per se met de stofzuiger rijden en toen reden we per ongeluk over Krullie heen. Die liep namelijk los in onze kamer.’
‘Wat eigenlijk niet mocht,’ voegde Gordon erbij, met een bestraffende blik naar de inmiddels proestende tweeling. ‘Dus verzonnen ze maar een heel verhaal over hoe hij uit de kooi was ontsnapt omdat hij naar buiten wilde en dat hij toen uit het raam viel. Terwijl het zo’n dikke goudhamster was die nauwelijks naar het tweede verdiepinkje van zijn kooi kon klimmen. Daarom was hij natuurlijk ook niet snel genoeg weg voor die stofzuiger.’
De meisjes kwamen niet meer bij, ze zagen het gewoon precies voor zich. Bill en Tom wisselden een blik en schoten ook weer in de lach. Op die manier kregen ze geen van vieren mee hoe Gordon en Simone elkaar even vertederd aankeken.
Raquel was al helemaal vergeten dat ze nerveus was geweest. Ze wist nu dat Bill gelijk had gehad toen hij zei dat ze het prima met zijn ouders zou kunnen vinden. Het waren zulke aardige, ongekunstelde mensen, vol interesse en interessante onderwerpen. Eerst had ze zich maar moeilijk een voorstelling kunnen maken van de mensen die Bill hadden opgevoed, maar nu ze hen ontmoet had pasten alle puzzelstukjes precies in elkaar.
Dit werd een onvergetelijke Kerst.
@janeke; Raquel is een Spaanse naam, en ik vond die passen bij het personage dat ik in mijn hoofd had, vandaar. Ze is overigens volledig Spaans, niet voor de helft, maar heeft eigenlijk altijd in Duitsland gewoond. ^^
@Imke; *knuffelt* Zo bijzonder is het allemaal niet, ik weet gewoon dat er zulke 'contactverboden' bestaan en op dat punt in het verhaal kwam dat feitje van pas. & ik heb nooit in Duitsland gewoond, maar ben er wel heel vaak geweest, onder andere een aantal weken in een gastgezin. Om eerlijk te zijn ben ik nog nooit in die streek geweest, maar ik heb genoeg van de rest gezien om het me voor te kunnen stellen. (Dit klinkt nu vast heel teleurstellend allemaal... Maar zo is het.) Héél erg bedankt! <3
Ik hoop dat dit hoofdstuk een beetje in de smaak valt... Het was moeilijk schrijven en ik vraag me af of het gelukt is. In elk geval: enjoy.
~~
67.
Simone Trumper, ex-vrouw van ene Jörg Kaulitz en moeder van de tweeling, was een verrassend kleine vrouw met lang donkerblond haar, dat ze warrig opgestoken had. Ze liep waarschijnlijk tegen de vijftig, maar ze was nog mooi slank en Raquel zag meteen waar Bill zijn elegantie vandaan had – en zijn ogen. Simone had precies dezelfde donkerbruine irissen, die een hartelijke warmte uitstraalden; haar hele verschijning was omgeven van een soort zachtheid, een rustige moederlijke sfeer. Ze droeg op het moment een groene linnen broek en een iets lichtere getailleerde bloes; alleen de verfvlekken op haar vingers verrieden haar kunstenaarsbestaan.
‘Daar zijn jullie dan! Niet al te verkleumd, hoop ik.’ Ze kwam glimlachend op hen af. Haar kruin kwam ongeveer tot Bills sleutelbenen, maar dat maakte haar duidelijk niet uit. Ze nam de tijd om haar beide zoons te knuffelen en de tweeling maakte geen enkel bezwaar. Allebei sloten ze hun moeder liefdevol in de armen.
En toen draaide ze zich naar de meisjes om.
Raquel wist zich echt geen houding te geven en vroeg zich bijna paniekerig af hoe ze Simone moest begroeten. Haar hand uitsteken? Als een zoutpilaar blijven staan? Gelukkig nam Simone in haar plaats de beslissing; ze legde een hand op Raquels schouder en gaf haar links en rechts een kus op haar wang. ‘Welkom in Loitsche. Ik ben blij om je eindelijk eens in levenden lijve te zien. Jij bent Raquel, nietwaar?’
Het meisje knikte, een tikje overdonderd, en Simone wendde zich tot Hannah. Ook zij kreeg twee wangzoenen. ‘Jij natuurlijk ook welkom. Ik moet zeggen, ik was erg verbaasd om te horen dat Tom iemand gevonden heeft, maar nu zie ik waarom. Hannah met een h aan het eind, als ik me niet vergis.’
Hannah bevestigde dat, blozend als een Elstar-appel. Tom gniffelde, maar zijn ogen stonden teder. Vervolgens gingen ze met zijn allen de woonkamer in en Raquel voelde de spanning van zich afglijden. Dit was een goede eerste indruk, dacht ze, voor ons allebei. Nu kwam het zorgeloze gevoel weer terug en ze ontspande genoeg om rustig tussen Bill en Hannah op de sofa te gaan zitten. Vanaf dat punt kon ze de hele woonkamer in zich opnemen.
Net als de gang riep deze kamer onmiddellijk een gevoel van warmte en geborgenheid op. De hoofdkleur was rood, dat op verschillende plekken opdook: de gordijnen bij het brede raam, de pluizige sofa waar ze nu zat, de kussens in de donkere fauteuil links van de tv, het gehaakte kleed tussen sofa en fauteuil, de kap van de lamp boven de eettafel. Voor de rest hadden de meubelstukken en de vloer de kleur van goudbruin hout. Als grote blikvanger waren duidelijk de muren bedoeld: in plaats van schilderijen op te hangen, had iemand (waarschijnlijk Simone) de wanden zelf als ondergrond gebruikt voor een aantal levendige, veelkleurige schilderingen.
Raquel ademde diep in. Ze kon zich de tweeling heel goed voorstellen in dit zonnige interieur, zowel in hun jeugd als nu. Elk detail leek met zoveel toewijding te zijn uitgezocht, met zoveel liefde vormgegeven. Dezelfde liefde die ze gezien had tussen de tweeling en hun ouders bij het binnenkomen, en dezelfde liefde die sprak uit de foto’s op het kastje naast de sofa. En dan was er natuurlijk nog de kerstboom: een spar met mooie donkergroene naalden en opgetuigd in voornamelijk zilver en rood.
‘Iedereen thee?’ informeerde Gordon. Raquel schrok op uit haar overpeinzingen en knikte met de anderen mee. Inmiddels waren ook de honden mee naar binnen gekomen; ze lagen op het gehaakte kleed, de ruggen tegen elkaar. Aan de andere kant had Simone het zich in de fauteuil gemakkelijk gemaakt.
Zij was de eerste die de stilte verbrak. ‘Jullie zien er erg lief uit, zo met z’n vieren. En de meisjes heel Kerstig, eentje rood en eentje groen.’ Ze lachte hen vriendelijk toe.
De rode was natuurlijk Raquel. Ze droeg een combinatie in zwart, wit en donkerrood: een zwarte maillot, een wit shirtje en een donkerrode tuinbroek, waarvan de pijpen net boven haar knieën eindigden. Haar krulle lagen over haar schouders, omkransten haar gezicht.
Hannah ging in het groen. Een lichtgekleurd truitje dat haar taille accentueerde, een iets donkerder groen plooirokje, een huidkleurige panty met groene figuurtjes erop: haar outfit was eenvoudig genoeg, maar het stond haar goed en de frisse kleur bracht haar ogen en losse haren naar voren.
‘En Bill natuurlijk in het zwart,’ vervolgde Simone met een blik naar haar jongste zoon. Haar stem nam iets plagerigs aan. ‘Dát heeft hij in elk geval niet van mij. Maar als je bedenkt dat hij jarenlang heeft volgehouden dat hij vampier wilde worden, is het wel passend.’
Bill schoot in de lach; hij gooide zijn hoofd achterover en proestte, ondersteund door Tom en het gegrinnik van Gordon die binnenkwam met een handvol theeglazen. De meisjes wisselden een verraste, maar geamuseerde blik.
‘Tom was dan nog íets normaler,’ ging Simone onverstoorbaar verder. ‘Die hield op met beweren dat ik cowboy ging worden toen ik hem vertelde dat je met zijn broeken niet kan paardrijden.’
Nu begon ook Hannah te giechelen en Bill kwam intussen helemaal niet meer bij; zijn broer grijnsde alleen, trok een onschuldig gezicht. Gordon bracht hen allemaal een glas thee en liet een schaal koekjes rondgaan, plukte vervolgens een stoel bij de tafel vandaan en kwam bij de rest zitten. Het voelde vreemd natuurlijk, zo met zijn allen bij elkaar, lachend in de warmte van het huis.
Raquel was na een enkel slokje thee al zo op haar gemak dat ze impulsief zei: ‘Ik wilde vroeger Marilyn Monroe worden, tot ik erachter kwam dat het onmogelijk is om echt iemand anders te zijn.’
Simone schonk haar een hartelijke glimlach, bijna goedkeurend; ze was duidelijk tevreden dat in elk geval één van de twee meisjes over haar verlegenheid heenkwam. Toen durfde Hannah ook en bekende: ‘Ik wilde gewoon toverfee worden, da’s niet erg origineel. En later hulpje van de Kerstman, maar dat was maar heel even.’
Daar moesten ze allemaal om lachen, inclusief Hannah zelf. Tom legde heel vanzelfsprekend een arm om haar heen en mompelde iets in haar oor, een “Zie je wel dat het niet eng is”. Ze bloosde weer een beetje, maar was nu dapper genoeg om tegen hem aan te kruipen, zoals ze anders ook deed; ze geloofde in elk geval niet meer dat zijn ouders die houding zouden afkeuren.
‘Het spijt me dan voor je dat bij ons de Kerstman niet komt,’ zei Simone tenslotte, op haast verontschuldigende toon. ‘We doen al jaren niet meer aan cadeautjes. Wat moeten we die twee nog geven?’
‘Eten,’ zei Gordon droog. ‘Neem nog een koekje.’
‘Ja, eten,’ beaamde Simone. ‘Een gezellig Kerstfeest.’
‘Dat is op zichzelf toch al een mooi cadeau,’ antwoordde Bill en wierp zijn moeder een glimlach toe, die ze warm beantwoordde. Raquel dacht heel even aan haar eigen moeder en vroeg zich af of ze ooit nog zo’n blikwissel met Elvira zou hebben. Ze kon het zich moeilijk voorstellen. Toen legde Bill een hand op haar rug en streek langs haar ruggengraat, zodat ze zich naar hem omdraaide en onmiddellijk weer begon te glimlachen. De gedachte verdween helemaal toen ze tegen hem aanleunde en hij zijn arm stevig om haar middel wikkelde.
‘Zo!’ zei Simone toen. Opgewekt ging ze overeind zitten en keek de meisjes beurtelings aan. ‘En nu wil ik natuurlijk alles over jullie weten! De tweeling heeft me al zoveel verteld, maar dat is nooit hetzelfde als jullie tegenover me hebben.’
Raquel nam snel nog een slokje thee. Ze had wel zoiets verwacht, maar ze zou niet weten wat ze nu moest zeggen. Hannah scheen ook niet meteen een antwoord paraat te hebben; gelukkig had Simone daar op gerekend en ze begon met een vraag. Of eigenlijk een vraag verpakt als gewone opmerking.
‘Ik heb al hele verhalen gehoord over jullie in Hamburg, maar ik ben juist zo benieuwd naar jullie dagelijks leven. Familie en vrienden en hobby’s, al die dingen.’
De meisjes wisselden een korte blik, als om af te spreken wie er begon, en vervolgens nam Raquel aarzelend het woord. ‘Eigenlijk is Hannah mijn beste vriendin, samen met Chantal, die kent u vast ook, en…’
‘Oh, alsjeblieft, je hoeft echt geen u tegen me te zeggen,’ onderbrak Simone haar vlug. ‘En we hebben Chantal nog nooit ontmoet, maar we weten natuurlijk wie ze is.’
Raquel knikte even, licht blozend, en hernam: ‘En Lisanne… Die ken ik via Hannah en Hannah van school, geloof ik…’ Hannah bevestigde dat en vanaf dat moment ging het vloeiender. Ze wisselden elkaar af, vulden elkaar op sommige plekken aan, schetsten zo het beeld van hun “normale” leven. Alleen de puzzelstukjes van hun jeugd, de paar beetjes die ter sprake kwamen, konden ze niet van elkaar overnemen, maar voor het grootste deel overlapten hun levens elkaar natuurlijk. Raquel had het even moeilijk toen haar ouders ter sprake kwamen en worstelde zich door de zin “Mijn vader is een paar maanden geleden overleden” heen; gelukkig voelde ze op dat moment Bills lippen op haar slaap. Simone zei zachtjes dat de tweeling het haar al verteld had en dat ze wist hoe Raquel zich voelde. ‘Mijn eigen vader is overleden toen ik twintig was.’
Daarna werden de onderwerpen vrolijker. Raquel vertelde met veel plezier over haar broertje en Hannah vermeldde vol trots de leeuwtjes in de dierentuin. Langs het zijpad hobby’s kwamen ze op muziek en toen mengde de tweeling zich natuurlijk ook actief in het gesperk, evenals Gordon, volgens Bill degene die hen aan de muziek had gekregen. ‘Wat wil je ook, met een rockgitarist als stiefvader.’
‘Jullie waren toch al zulke entertainers,’ merkte Simone op. ‘Als we jullie naar een verjaardag meenemen of naar een kinderfeestje of waarheen dan ook, dan waren jullie altijd de eersten die de aandacht trokken. Zelfbedachte toneelstukjes, later met die gitaar en Bill die zong… Tom nam zijn gitaar overal mee naartoe.’
‘Niet mee naar school!’ wierp Tom prompt tegen.
‘Omdat wij dat niet zo’n goed idee vonden, ja!’ lachte Gordon. ‘Maar buiten dat… Als wij niet zeiden dat het niet mocht, nam je die gitaar mee.’
‘En Bill had altijd pen en papier bij zich,’ vulde Simone aan, terwijl ze opstond uit de fauteuil en naar het kastje met de foto’s liep. ‘Die moest altijd alles opschrijven. Af en toe communiceerde hij uitsluitend via papier, dan schreef hij voor me op wat hij op brood wilde.’
Bill kreeg weer de slappe lach. Ondertussen had Simone de fotolijstjes van het kastje gepakt en liet ze aan de meisjes zien. Allemaal foto’s van de tweeling: twee kleine blonde kindjes in zwembroek bij een opblaasbadje, de twee samen in een kartonnen doos (Bill viel bijna van de sofa van het lachen), samen met Toms gitaar in de tuin, naast een hoopje aarde.
‘Dat was de begrafenis van Krullie de hamster,’ zei Tom op treurige toon. ‘Het begin van Bills song-schrijf-carrière.’
‘Oh ja!’ De jongste broer ging weer rechtop zitten. ‘Mijn allereerste zelfgeschreven liedje… Hoe ging die ook alweer?’ Hij begon te hummen, zoekend in zijn geheugen, en neuriede een tijdje willekeurig wat door elkaar, tot hij uiteindelijk zong: ‘Krullie, arme Krullie, nu ben je dood, nu ben je plat… Krullie, kleine Krullie, nu ben je dood…’ Hij kreeg weer een lachbui en moest even stoppen, maar kwam daarna ook niet veel verder. ‘Eh… Hoe ging de rest ook alweer? Iets over de stofzuiger en dat we hem gaan missen.’
‘De stofzuiger?’ Raquel schoot in de lach en Hannah kreeg de hik.
‘Ja, dat was onze stofzuiger-affaire,’ zuchte Bill dramatisch. ‘En ik – of was het Tom? Ik weet het niet meer. Misschien wel wij allebei. We wilden per se met de stofzuiger rijden en toen reden we per ongeluk over Krullie heen. Die liep namelijk los in onze kamer.’
‘Wat eigenlijk niet mocht,’ voegde Gordon erbij, met een bestraffende blik naar de inmiddels proestende tweeling. ‘Dus verzonnen ze maar een heel verhaal over hoe hij uit de kooi was ontsnapt omdat hij naar buiten wilde en dat hij toen uit het raam viel. Terwijl het zo’n dikke goudhamster was die nauwelijks naar het tweede verdiepinkje van zijn kooi kon klimmen. Daarom was hij natuurlijk ook niet snel genoeg weg voor die stofzuiger.’
De meisjes kwamen niet meer bij, ze zagen het gewoon precies voor zich. Bill en Tom wisselden een blik en schoten ook weer in de lach. Op die manier kregen ze geen van vieren mee hoe Gordon en Simone elkaar even vertederd aankeken.
Raquel was al helemaal vergeten dat ze nerveus was geweest. Ze wist nu dat Bill gelijk had gehad toen hij zei dat ze het prima met zijn ouders zou kunnen vinden. Het waren zulke aardige, ongekunstelde mensen, vol interesse en interessante onderwerpen. Eerst had ze zich maar moeilijk een voorstelling kunnen maken van de mensen die Bill hadden opgevoed, maar nu ze hen ontmoet had pasten alle puzzelstukjes precies in elkaar.
Dit werd een onvergetelijke Kerst.
Een onvergetelijke kerst? ^^
Je maakt me echt super nieuwsgierig over wat er na kerst gaat gebeuren, ik wil het nu weten!!!
Ik ben al een beetje aan het bedenken over wat er zal gebeuren, misschien dat er iets tussen de ouders van de tweeling gebeurt en waar Bill en Tom in verzelt raken. Of er is iets met Chantal! Ik weet het gewoon niet. Ik zit er vast niet dichtbij, en het zal het ook niet zijn! In iedergeval, die "Gordon" vind ik wel grappig en die moeder lijkt me superlief. Wat ik niet snap, Raquel zei dat haar moeder nooit zo'n leuke glimlach toewierp ofzo iets, maar Elvira deed toch weer een beetje normaal tegen Raquel en had een fijne kerst met Jonathan? Of lijkt dat maar zo... Misschien is het wel iets met Elvira en Jonathan dat Jonathan toch geen leuke kerst heeft. Of dat er iets met Jonathan gebeurt... AAAAAAHH ik weet het gewoon niet, weetje schrijf maar gewoon lekker verder dan weet ik het (misschien!)
Je maakt me echt super nieuwsgierig over wat er na kerst gaat gebeuren, ik wil het nu weten!!!
Ik ben al een beetje aan het bedenken over wat er zal gebeuren, misschien dat er iets tussen de ouders van de tweeling gebeurt en waar Bill en Tom in verzelt raken. Of er is iets met Chantal! Ik weet het gewoon niet. Ik zit er vast niet dichtbij, en het zal het ook niet zijn! In iedergeval, die "Gordon" vind ik wel grappig en die moeder lijkt me superlief. Wat ik niet snap, Raquel zei dat haar moeder nooit zo'n leuke glimlach toewierp ofzo iets, maar Elvira deed toch weer een beetje normaal tegen Raquel en had een fijne kerst met Jonathan? Of lijkt dat maar zo... Misschien is het wel iets met Elvira en Jonathan dat Jonathan toch geen leuke kerst heeft. Of dat er iets met Jonathan gebeurt... AAAAAAHH ik weet het gewoon niet, weetje schrijf maar gewoon lekker verder dan weet ik het (misschien!)Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
Oh wauw! Ik hou zo van kerstsfeer. <3 And I think I looooooove their outfits! :D
Ik voelde ook gewoon dat ik een beetje zenuwachtig was, maar dat ik al heel snel ook rustig en ontspannen werd omdat de moeder en stiefvader van de tweeling zo lief is! Echt een fijn, warm gezinnetje.
Ook geniaal, die verhalen over wat ze vroeger wilde worden (seriously, ik wilde vroeger clown worden (en daar ben ik nu als de dood voor) en daarna dolfijnentrainer. Toverfee is veel leuker!) en al helemaaaaal die lachbuien van Bill tussendoor. xD Ik zie hem gewoon al zo hysterisch in een deuk liggen, geniaal. :P
En die arme hamster! :O
Het is leuk om wat meer over de jeugd e.d. van de tweeling te weten te komen, want daar weten we natuurlijk een stuk minder af. Heerlijk stuk weer om te lezen, ik hou zo van de ontspannen sfeer op het moment! Ik geniet er maar van zo lang het nog duurt. :P
Ik voelde ook gewoon dat ik een beetje zenuwachtig was, maar dat ik al heel snel ook rustig en ontspannen werd omdat de moeder en stiefvader van de tweeling zo lief is! Echt een fijn, warm gezinnetje.
Ook geniaal, die verhalen over wat ze vroeger wilde worden (seriously, ik wilde vroeger clown worden (en daar ben ik nu als de dood voor) en daarna dolfijnentrainer. Toverfee is veel leuker!) en al helemaaaaal die lachbuien van Bill tussendoor. xD Ik zie hem gewoon al zo hysterisch in een deuk liggen, geniaal. :P
En die arme hamster! :O
Het is leuk om wat meer over de jeugd e.d. van de tweeling te weten te komen, want daar weten we natuurlijk een stuk minder af. Heerlijk stuk weer om te lezen, ik hou zo van de ontspannen sfeer op het moment! Ik geniet er maar van zo lang het nog duurt. :P
Geweldig! Ik heb nu weer even wat leesvoer gehad maar ik wil meer!!!
Ik was op vakantie, maar ik ben weer terug!
Ik vind dat je een geweldige schrijfstijl hebt! Ik kan het me zo voorstellen. Vooral dat van de hamster!
Is dat werkelijk gebeurt?
Ik was op vakantie, maar ik ben weer terug!
Ik vind dat je een geweldige schrijfstijl hebt! Ik kan het me zo voorstellen. Vooral dat van de hamster!
Is dat werkelijk gebeurt?
Never give up the things that make you smile!!
@iCharlie; hehe, heb geduld. Tijdens Kerst gaat er ook nog wel wat gebeuren, no worries. Op het moment lijkt het misschien saai door de idylle, maar ik moest mijn personages ook even adempauze gunnen, non? En klopt, er zit verbetering in Elvira, maar nog niet zo dat Raquel en zij plotseling heel close zijn of zo. Daar ging het om. (: Dank je voor je reactie!
@Imke; ik ben blij dat je dat zegt van de kerstsfeer (en de outfits, hehe), daar maakte ik me nog een beetje zorgen over. Thank you *knuffelt* <3
@Mara; haha, ik weet niet of dat van die hamster precies zo gebeurd is, maar ik weet wel dat Bills eerste zelfgeschreven liedje inderdaad over de dood van hun hamster ging. ;D Dank je!
Het eerste stuk van hoofdstuk 68, voilà. Nog voornamelijk idylle en meer tweeling-onzin, maar zoals ik hierboven ergens ook al zei, ik moet mijn personages ook eens adempauze gunnen. Ze hadden het al zo moeilijk. *fluit onschuldig* Hopelijk is het nog een beetje leuk. Enjoy :)
~~
68.
Ergens tegen half zeven werd het buiten zo donker dat Simone opstond om de gordijnen dicht te trekken. Daardoor viel er een gat in het gesprek en iedereen rekte zich uit, om daarna vast te stellen dat er verschillende magen begonnen te knorren.
Dus stelde Simone lachend voor dat ze zou gaan koken. ‘En dan mogen jullie mannen de bagage eens gaan halen. Jullie slapen trouwens gezellig bij elkaar, niet meisje bij meisje maar paartje bij paartje. Omdat ik een moderne moeder ben.’
‘Of juist een ouderwetse,’ suggereerde Tom grijnzend. ‘Eentje die snel kleinkinderen wil.’
Simone schudde even haar hoofd en zei quasi serieus tegen de meisjes: ‘Het zijn lieve kinderen, hoor, maar het blijven natuurlijk jongens.’
‘Hé!’ protesteerde Bill meteen. ‘Wat nou meervoud, ik zei niks?’
‘Jij bent geen jongen,’ zei Tom droog en sprong opzij toen zijn broer naar hem uithaalde.
‘Hup, weg jullie!’ riep Simone, joeg hen naar de deur. De tweeling stak synchroon hun tong naar haar uit en ging toen snel achter Gordon aan, de sneeuw in. Simone liep hoofdschuddend naar de keuken; die was direct aan de woonkamer verbonden door een deurloze doorgang.
Raquel keek Hannah even aan. Wat werd er nu van hen verwacht? Uiteindelijk volgde ze Simone tot aan de doorgang en vroeg aarzelend: ‘Kunnen we met iets helpen?’
‘Ach nee, dat is niet nodig, liefje,’ antwoordde Simone glimlachend. Het kooswoord kwam er heel natuurlijk uit, alsof ze Raquel al jaren kende. ‘Maar jullie kunnen me rustig gezelschap houden terwijl de jongens hun kamers in orde maken.’ Ze knipoogde. ‘Dat laat ik ze fijn zelf doen als ze komen. Ze worden al zo verwend.’
Uit elk woord sprak haar liefde voor haar kinderen. Raquel glimlachte automatisch terug en zag Hannah hetzelfde doen. Het was moeilijk om Simone niet aardig te vinden, met al die warmte en oprechte hartelijkheid die haar omgaf.
Terwijl ze een snijplank tevoorschijn toverde en een enorme courgette in plakjes begon te snijden, zei de vrouw bedachtzaam: ‘Ik ben blij dat ze jullie gevonden hebben, weet je. Ze zijn al zo lang alleen. Natuurlijk zo alleen als je kan zijn in een beroemde band, maar dat is toch anders. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ongelooflijk trots op ze dat ze hun grote droom verwezenlijkt hebben…’ Ze lachte zacht. ‘Als je Bills caviatekst hoort is dat nog best een wonder. Hoewel hij nu prachtige dingen schrijft… Maar als je alleen bezig bent met muziek en zo weinig tijd hebt voor andere dingen, is het moeilijk om daarnaast nog iets te hebben, iets van een privé-leven. Jullie tweeën, jullie zijn twee grote wonderen in hun wereld, geloof me.’
Raquel en Hannah werden allebei vuurrood, maar konden niet ontkennen dat het goed voelde om dit uit de mond van de moeder te horen. ‘Wij zijn ook blij om deel uit te maken van hun wereld,’ zei Raquel zacht. ‘Ze hebben de onze behoorlijk op z’n kop gezet, maar ik kan het me nu niet meer anders voorstellen.’
‘Ik ook niet,’ viel Hannah haar bij. ‘Ik wíl het me ook niet anders voorstellen.’
Simone wierp hen een blik toe waar duidelijk de genegenheid uit sprak. ‘De eerste keer dat ik hen aan de telefoon had en ze over jullie vertelden, begon ik al te hopen… En toen belde Tom uit Wenen: mama, mama, je raadt nooit wat er gebeurd is! Als een klein kindje zo uitgelaten. “Mama, waarom heb je me nooit verteld dat verliefd zijn zo goed voelt?” En ik wist meteen dat het over één van jullie ging, want verder hadden ze het nooit over meisjes.’ Ze giechelde, zelf bijna meisjesachtig. Hannah’s ogen glansden, vertederd en geamuseerd tegelijkertijd.
‘En vervolgens Bill,’ ging Simone verder, terwijl ze de plakjes courgette in een ovenschaal overhevelde en aan een volgende groente begon. ‘Hij was als kind al zo zelfverzekerd, trok zich niets van andere mensen aan, wat ze ook over hem zeiden. Maar zodra het over meisjes ging verschool hij zich achter Tom en werd zo rood als deze paprika. Toen was hij bijna twintig, maar dat bleef hetzelfde. “Mama, ze is fantastisch, maar ik durf niet!” En Tom: “Kom op, je hebt toch anders ook zo’n grote mond!” Ja, ánders… Maar uiteindelijk is het hem dan toch gelukt. Of zette jij de eerste stap?’
Raquel schudde haar hoofd en bekende: ‘Ik durfde ook niet.’
‘Dat dacht ik al.’ Simone knikte haar vriendelijk toe en pakte nog een paprika. ‘Ze waren allebei zo euforisch, ze konden het zelf bijna niet geloven. Na een week of twee werd het dan gezucht en gesteun omdat ze jullie misten, en als die twee iets missen, oei…’ Ze schudde weer even haar hoofd. ‘En toen Monaco en dat hele gedoe met David.’
Hannah en Raquel wisselden even een verbaasde blik. Wist Simone zelfs daarvan? Ze hadden zich nooit zo gerealiseerd dat de tweeling zoveel contact had met hun moeder, maar eigenlijk hadden ze dat – zeker nu ze Simone voor zich hadden – met een beetje logisch nadenken wel kunnen weten.
‘Laaiend waren ze, allebei,’ zuchtte Simone. Ze klonk even alsof ze het meer tegen zichzelf had dan tegen de meisjes, maar begon aan de derde paprika met een snelle glimlach naar het duo in de doorgang. ‘Gelukkig is dat allemaal goed gekomen, hm? En dan was er nog iets over jouw moeder…’ Ze gebaarde met een reepje groente naar Raquel. ‘… en verder konden en kunnen ze hun mond niet over jullie zelf houden. Als ik ze nu aan de telefoon krijg praten ze alleen over jullie. Maar daar luister ik graag naar.’
‘Over mijn moeder?’ Raquels gedachten waren bij die opmerking stil blijven staan. Had Bill zijn moeder over de hare verteld? Waarom? En wat precies? Ze kreeg het plots koud en beet onzeker op haar onderlip.
‘Ja, eventjes. Iets over dat hij zich niet kon voorstellen dat moeders zó tegen hun kinderen zijn.’ Simone keek haar even onderzoekend aan, alsof ze zich afvroeg wat Bill met dat “zo” bedoeld kon hebben, en haalde haar schouders op. ‘Meer niet. Hij zei dat hij vond dat hij daar niets over mocht zeggen, zeker niet als jij er niets van wist, omdat je er zelf niet graag over praat.’
Dat kwam als een geruststelling. Raquel slaakte nog net geen opgeluchte zucht, maar ontspande wel weer haar schouders. Ze had het ontzettend gênant gevonden als Simone wist hoe Elvira zich gedragen had toen ze Bill leerde kennen. Het was al gênant genoeg dat ze zo’n moeder had. Zelfs al zat er verbetering in, het contrast tussen Elvira en Simone was pijnlijk groot.
Blijkbaar was iets van dat gegeneerde te zien op haar gezicht, want Simone riep: ‘Daar hoef je je toch niet voor te schamen, liefje! Niet iedereen heeft een moeder als een goede fee, daar kan jij toch niets aan doen. Goh, míjn moeder zou je eens moeten leren kennen. Ze klaagde toen ik met Jörg trouwde, toen ik scheidde, toen ik met Gordon trouwde… Ze klaagde zelfs over het feit dat ik het Bill niet verbood om zijn haar te laten groeien. En dan heb ik het alleen nog maar over hoe ze klaagde toen ik lang en breed het huis uit was.’
‘Wie, oma?’ klonk plotseling een stem achter hen. Twee armen, de linker getatoëerd, wikkelden zich om Raquels middel en twee lippen drukten een kus in haar hals.
‘Ja, oma,’ antwoordde Simone en haalde een zak aardappels tevoorschijn.
‘Oma moet altijd iets te klagen hebben,’ merkte Bill op. ‘Of het nu over mijn haar, Toms haar, mijn cijfers of de kat van de buren is.’
‘Waar is Tom eigenlijk?’ Simone schilde de aardappelen alsof ze aan een schoonheids-dunschilwedstrijd meedeed.
‘Die zit vast in de dekbedhoes,’ zei Bill droog. De meisjes schoten allebei in de lach, maar Simone wierp hem een bestraffende blik toe.
‘En dan help je hem niet even?’
‘Nee, natuurlijk niet. Dat is toch niet leuk.’ Bill grijnsde.
Op dat moment kwam Tom weer binnen, gevolgd door Gordon, en de twee keken ietwat verbaasd naar het lachende groepje bij de keuken. Simone wierp een blik op haar oudste zoon en vroeg bijna medelijdend: ‘Is het dan toch gelukt?’
‘Wat?’ Tom staarde haar niet-begrijpend aan. Toen zag hij Bill giechelen en rolde zuchtend met zijn ogen. ‘Heeft Bill weer lopen kletsen? Wat heb ik nu weer gedaan?’
‘Dus je zat niet vast in de dekbedhoes?’ Simone begon nu ook lichtelijk geamuseerd te klinken.
‘Nee? Ik was dat ding binnenstebuiten aan het draaien.’ Tom schoot een dodelijke blik naar zijn broertje, die inmiddels weer de slappe lach had. ‘Pas maar op of ik doe je wat met die dekbedhoes!’
‘Oh nee, Tommy wil me komen instoppen!’ Bill trok een angstig gezicht en verstopte zich achter zijn moeder. Hannah moest op een stoel gaan zitten om niet van het lachen door haar knieën te zakken. Raquel grinnikte achter haar hand en Gordon rolde even grijnzend met zijn ogen.
Simone was de enige die kalm bleef, hoewel haar ogen geamuseerd fonkelden. Ze had jarenalnge ervaring met het gedrag van haar tweeling, ze kende hen waarschijnlijk net zo goed als Bill en Tom elkaar. Met een dichtbij liggende theedoek joeg ze Bill de keuken uit: ‘Hup, hier niet spelen! Je mag de keuken pas weer in voor de afwas!’
‘Ik dacht het niet,’ antwoordde hij grijnzend en slenterde terug naar de sofa, met nog een plagerige blik naar Tom. Die deed echter alsof hij de verstandige oudere broer was en beperkte zich tot het rollen met zijn ogen. Vervolgens liet hij zich naast Hannah op een stoel zakken; ze giechelde niet meer, maar keek hem stralend aan.
Raquel volgde Bill. Hij had zich tussen de honden laten vallen en aaide de grootste uitgebreid over de donkerbruine vacht. Toen Raquel naast hem kwam zitten, schonk hij haar een tedere glimlach en ging verder met het aaien van de hond; hij negeerde haar niet, vanonder zijn haar keek hij haar steeds even aan, maar ze hadden gewoon allebei niet de behoefte om iets te zeggen. Om het kriebelende geluk van elkaar te voelen, waren geen woorden nodig.
@Imke; ik ben blij dat je dat zegt van de kerstsfeer (en de outfits, hehe), daar maakte ik me nog een beetje zorgen over. Thank you *knuffelt* <3
@Mara; haha, ik weet niet of dat van die hamster precies zo gebeurd is, maar ik weet wel dat Bills eerste zelfgeschreven liedje inderdaad over de dood van hun hamster ging. ;D Dank je!
Het eerste stuk van hoofdstuk 68, voilà. Nog voornamelijk idylle en meer tweeling-onzin, maar zoals ik hierboven ergens ook al zei, ik moet mijn personages ook eens adempauze gunnen. Ze hadden het al zo moeilijk. *fluit onschuldig* Hopelijk is het nog een beetje leuk. Enjoy :)
~~
68.
Ergens tegen half zeven werd het buiten zo donker dat Simone opstond om de gordijnen dicht te trekken. Daardoor viel er een gat in het gesprek en iedereen rekte zich uit, om daarna vast te stellen dat er verschillende magen begonnen te knorren.
Dus stelde Simone lachend voor dat ze zou gaan koken. ‘En dan mogen jullie mannen de bagage eens gaan halen. Jullie slapen trouwens gezellig bij elkaar, niet meisje bij meisje maar paartje bij paartje. Omdat ik een moderne moeder ben.’
‘Of juist een ouderwetse,’ suggereerde Tom grijnzend. ‘Eentje die snel kleinkinderen wil.’
Simone schudde even haar hoofd en zei quasi serieus tegen de meisjes: ‘Het zijn lieve kinderen, hoor, maar het blijven natuurlijk jongens.’
‘Hé!’ protesteerde Bill meteen. ‘Wat nou meervoud, ik zei niks?’
‘Jij bent geen jongen,’ zei Tom droog en sprong opzij toen zijn broer naar hem uithaalde.
‘Hup, weg jullie!’ riep Simone, joeg hen naar de deur. De tweeling stak synchroon hun tong naar haar uit en ging toen snel achter Gordon aan, de sneeuw in. Simone liep hoofdschuddend naar de keuken; die was direct aan de woonkamer verbonden door een deurloze doorgang.
Raquel keek Hannah even aan. Wat werd er nu van hen verwacht? Uiteindelijk volgde ze Simone tot aan de doorgang en vroeg aarzelend: ‘Kunnen we met iets helpen?’
‘Ach nee, dat is niet nodig, liefje,’ antwoordde Simone glimlachend. Het kooswoord kwam er heel natuurlijk uit, alsof ze Raquel al jaren kende. ‘Maar jullie kunnen me rustig gezelschap houden terwijl de jongens hun kamers in orde maken.’ Ze knipoogde. ‘Dat laat ik ze fijn zelf doen als ze komen. Ze worden al zo verwend.’
Uit elk woord sprak haar liefde voor haar kinderen. Raquel glimlachte automatisch terug en zag Hannah hetzelfde doen. Het was moeilijk om Simone niet aardig te vinden, met al die warmte en oprechte hartelijkheid die haar omgaf.
Terwijl ze een snijplank tevoorschijn toverde en een enorme courgette in plakjes begon te snijden, zei de vrouw bedachtzaam: ‘Ik ben blij dat ze jullie gevonden hebben, weet je. Ze zijn al zo lang alleen. Natuurlijk zo alleen als je kan zijn in een beroemde band, maar dat is toch anders. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ongelooflijk trots op ze dat ze hun grote droom verwezenlijkt hebben…’ Ze lachte zacht. ‘Als je Bills caviatekst hoort is dat nog best een wonder. Hoewel hij nu prachtige dingen schrijft… Maar als je alleen bezig bent met muziek en zo weinig tijd hebt voor andere dingen, is het moeilijk om daarnaast nog iets te hebben, iets van een privé-leven. Jullie tweeën, jullie zijn twee grote wonderen in hun wereld, geloof me.’
Raquel en Hannah werden allebei vuurrood, maar konden niet ontkennen dat het goed voelde om dit uit de mond van de moeder te horen. ‘Wij zijn ook blij om deel uit te maken van hun wereld,’ zei Raquel zacht. ‘Ze hebben de onze behoorlijk op z’n kop gezet, maar ik kan het me nu niet meer anders voorstellen.’
‘Ik ook niet,’ viel Hannah haar bij. ‘Ik wíl het me ook niet anders voorstellen.’
Simone wierp hen een blik toe waar duidelijk de genegenheid uit sprak. ‘De eerste keer dat ik hen aan de telefoon had en ze over jullie vertelden, begon ik al te hopen… En toen belde Tom uit Wenen: mama, mama, je raadt nooit wat er gebeurd is! Als een klein kindje zo uitgelaten. “Mama, waarom heb je me nooit verteld dat verliefd zijn zo goed voelt?” En ik wist meteen dat het over één van jullie ging, want verder hadden ze het nooit over meisjes.’ Ze giechelde, zelf bijna meisjesachtig. Hannah’s ogen glansden, vertederd en geamuseerd tegelijkertijd.
‘En vervolgens Bill,’ ging Simone verder, terwijl ze de plakjes courgette in een ovenschaal overhevelde en aan een volgende groente begon. ‘Hij was als kind al zo zelfverzekerd, trok zich niets van andere mensen aan, wat ze ook over hem zeiden. Maar zodra het over meisjes ging verschool hij zich achter Tom en werd zo rood als deze paprika. Toen was hij bijna twintig, maar dat bleef hetzelfde. “Mama, ze is fantastisch, maar ik durf niet!” En Tom: “Kom op, je hebt toch anders ook zo’n grote mond!” Ja, ánders… Maar uiteindelijk is het hem dan toch gelukt. Of zette jij de eerste stap?’
Raquel schudde haar hoofd en bekende: ‘Ik durfde ook niet.’
‘Dat dacht ik al.’ Simone knikte haar vriendelijk toe en pakte nog een paprika. ‘Ze waren allebei zo euforisch, ze konden het zelf bijna niet geloven. Na een week of twee werd het dan gezucht en gesteun omdat ze jullie misten, en als die twee iets missen, oei…’ Ze schudde weer even haar hoofd. ‘En toen Monaco en dat hele gedoe met David.’
Hannah en Raquel wisselden even een verbaasde blik. Wist Simone zelfs daarvan? Ze hadden zich nooit zo gerealiseerd dat de tweeling zoveel contact had met hun moeder, maar eigenlijk hadden ze dat – zeker nu ze Simone voor zich hadden – met een beetje logisch nadenken wel kunnen weten.
‘Laaiend waren ze, allebei,’ zuchtte Simone. Ze klonk even alsof ze het meer tegen zichzelf had dan tegen de meisjes, maar begon aan de derde paprika met een snelle glimlach naar het duo in de doorgang. ‘Gelukkig is dat allemaal goed gekomen, hm? En dan was er nog iets over jouw moeder…’ Ze gebaarde met een reepje groente naar Raquel. ‘… en verder konden en kunnen ze hun mond niet over jullie zelf houden. Als ik ze nu aan de telefoon krijg praten ze alleen over jullie. Maar daar luister ik graag naar.’
‘Over mijn moeder?’ Raquels gedachten waren bij die opmerking stil blijven staan. Had Bill zijn moeder over de hare verteld? Waarom? En wat precies? Ze kreeg het plots koud en beet onzeker op haar onderlip.
‘Ja, eventjes. Iets over dat hij zich niet kon voorstellen dat moeders zó tegen hun kinderen zijn.’ Simone keek haar even onderzoekend aan, alsof ze zich afvroeg wat Bill met dat “zo” bedoeld kon hebben, en haalde haar schouders op. ‘Meer niet. Hij zei dat hij vond dat hij daar niets over mocht zeggen, zeker niet als jij er niets van wist, omdat je er zelf niet graag over praat.’
Dat kwam als een geruststelling. Raquel slaakte nog net geen opgeluchte zucht, maar ontspande wel weer haar schouders. Ze had het ontzettend gênant gevonden als Simone wist hoe Elvira zich gedragen had toen ze Bill leerde kennen. Het was al gênant genoeg dat ze zo’n moeder had. Zelfs al zat er verbetering in, het contrast tussen Elvira en Simone was pijnlijk groot.
Blijkbaar was iets van dat gegeneerde te zien op haar gezicht, want Simone riep: ‘Daar hoef je je toch niet voor te schamen, liefje! Niet iedereen heeft een moeder als een goede fee, daar kan jij toch niets aan doen. Goh, míjn moeder zou je eens moeten leren kennen. Ze klaagde toen ik met Jörg trouwde, toen ik scheidde, toen ik met Gordon trouwde… Ze klaagde zelfs over het feit dat ik het Bill niet verbood om zijn haar te laten groeien. En dan heb ik het alleen nog maar over hoe ze klaagde toen ik lang en breed het huis uit was.’
‘Wie, oma?’ klonk plotseling een stem achter hen. Twee armen, de linker getatoëerd, wikkelden zich om Raquels middel en twee lippen drukten een kus in haar hals.
‘Ja, oma,’ antwoordde Simone en haalde een zak aardappels tevoorschijn.
‘Oma moet altijd iets te klagen hebben,’ merkte Bill op. ‘Of het nu over mijn haar, Toms haar, mijn cijfers of de kat van de buren is.’
‘Waar is Tom eigenlijk?’ Simone schilde de aardappelen alsof ze aan een schoonheids-dunschilwedstrijd meedeed.
‘Die zit vast in de dekbedhoes,’ zei Bill droog. De meisjes schoten allebei in de lach, maar Simone wierp hem een bestraffende blik toe.
‘En dan help je hem niet even?’
‘Nee, natuurlijk niet. Dat is toch niet leuk.’ Bill grijnsde.
Op dat moment kwam Tom weer binnen, gevolgd door Gordon, en de twee keken ietwat verbaasd naar het lachende groepje bij de keuken. Simone wierp een blik op haar oudste zoon en vroeg bijna medelijdend: ‘Is het dan toch gelukt?’
‘Wat?’ Tom staarde haar niet-begrijpend aan. Toen zag hij Bill giechelen en rolde zuchtend met zijn ogen. ‘Heeft Bill weer lopen kletsen? Wat heb ik nu weer gedaan?’
‘Dus je zat niet vast in de dekbedhoes?’ Simone begon nu ook lichtelijk geamuseerd te klinken.
‘Nee? Ik was dat ding binnenstebuiten aan het draaien.’ Tom schoot een dodelijke blik naar zijn broertje, die inmiddels weer de slappe lach had. ‘Pas maar op of ik doe je wat met die dekbedhoes!’
‘Oh nee, Tommy wil me komen instoppen!’ Bill trok een angstig gezicht en verstopte zich achter zijn moeder. Hannah moest op een stoel gaan zitten om niet van het lachen door haar knieën te zakken. Raquel grinnikte achter haar hand en Gordon rolde even grijnzend met zijn ogen.
Simone was de enige die kalm bleef, hoewel haar ogen geamuseerd fonkelden. Ze had jarenalnge ervaring met het gedrag van haar tweeling, ze kende hen waarschijnlijk net zo goed als Bill en Tom elkaar. Met een dichtbij liggende theedoek joeg ze Bill de keuken uit: ‘Hup, hier niet spelen! Je mag de keuken pas weer in voor de afwas!’
‘Ik dacht het niet,’ antwoordde hij grijnzend en slenterde terug naar de sofa, met nog een plagerige blik naar Tom. Die deed echter alsof hij de verstandige oudere broer was en beperkte zich tot het rollen met zijn ogen. Vervolgens liet hij zich naast Hannah op een stoel zakken; ze giechelde niet meer, maar keek hem stralend aan.
Raquel volgde Bill. Hij had zich tussen de honden laten vallen en aaide de grootste uitgebreid over de donkerbruine vacht. Toen Raquel naast hem kwam zitten, schonk hij haar een tedere glimlach en ging verder met het aaien van de hond; hij negeerde haar niet, vanonder zijn haar keek hij haar steeds even aan, maar ze hadden gewoon allebei niet de behoefte om iets te zeggen. Om het kriebelende geluk van elkaar te voelen, waren geen woorden nodig.
Leuk stukje! Die moeder is zo lief! Vergelijke met Elvira is Simone echt veel veel veeeeeel liever!
Ik vind die tweeling zo grappig! Ook hoe je het beschrijft, het lijkt dan net alsof ik zelf in huize Kaulitz ben! Ik denk dat het kerstdiner wel gezellig word, maar dat het dan na de kerst wat spannender word! Ik moest echt lachen om Bill, hoe kom je op debedhoes? XD Tom die vast zat in het dekbedhoes en dat Simone het geloofde! In eerste instantie geloofde ik het ook, maar later niet meer toen Tom erover begon xD. Je bent gewoon zo goed in het beschrijven van dingen Enne, natuurlijk ook in schrijven he! 
Ik vind die tweeling zo grappig! Ook hoe je het beschrijft, het lijkt dan net alsof ik zelf in huize Kaulitz ben! Ik denk dat het kerstdiner wel gezellig word, maar dat het dan na de kerst wat spannender word! Ik moest echt lachen om Bill, hoe kom je op debedhoes? XD Tom die vast zat in het dekbedhoes en dat Simone het geloofde! In eerste instantie geloofde ik het ook, maar later niet meer toen Tom erover begon xD. Je bent gewoon zo goed in het beschrijven van dingen
Enne, natuurlijk ook in schrijven he! Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
Serieus. Ik ben hier een hele tyd niet geweest en ik kom hier nu weer en klik meteen jou verhaal aan. Pagina 10 inmiddels alweer... omg.
Serieus, ik was gewoon teleurgesteld dat ik niet zo ver achter ben geraakt dat ik nog langer kon lezen ;D.
Maarja...
Moet je ons niet iets opbiechten?
Je geheime relatie met Bill, bijvoorbeeld? ;3.
Dat is like het enige waardoor je het zo freaking goed kan beschrijven ;D.
Geweldige stukjes weer dusz.
Serieus, ik was gewoon teleurgesteld dat ik niet zo ver achter ben geraakt dat ik nog langer kon lezen ;D.
Maarja...
Moet je ons niet iets opbiechten?
Je geheime relatie met Bill, bijvoorbeeld? ;3.
Dat is like het enige waardoor je het zo freaking goed kan beschrijven ;D.
Geweldige stukjes weer dusz.
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
Woooooooooooooooooooooooow.
Dan ga je op vakantie, dan kom je terug en dan liggen er verschrikkelijk mooie stukjes ZT op je te wachten!
Echt super goed geschreven! Paar kleine foutjes tegen gekomen, maar I don't care (:
Echt, ga snel verder, heeeerlijk verhaal! ;D
Dan ga je op vakantie, dan kom je terug en dan liggen er verschrikkelijk mooie stukjes ZT op je te wachten!
Echt super goed geschreven! Paar kleine foutjes tegen gekomen, maar I don't care (:
Echt, ga snel verder, heeeerlijk verhaal! ;D
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
@iCharlie: wel, ik kwam vroeger altijd zelf vast te zitten in de dekbedhoes, de eerste paar keer dat ik zelf mijn bed op moest maken... *kuch* En ik stel me de tweeling gewoon zo voor, lekker aan het klieren met z'n tweeën. ^^ Dank je!
@Babette: haha, ik wou dat ik die relatie op kon biechten... xD Helaas, nee. Allemaal levendige fantasie, I'm afraid. ;D Welkom terug!
@janeke: bedankt voor je reactie :)
@xILY: jij ook welkom terug, leuke vakantie gehad? ;) Het spijt me van de foutjes, ik kijk mijn tekst niet altijd even zorgvuldig na. *kuch* Bedankt voor je reactie!
Dit is het tweede deel van hoofdstuk 68, en ik verontschuldig me nu alvast voor de saaiheid. Hopelijk maakt de laatste zin het weer een beetje goed... *fluit onschuldig*
~~
Het kerstdiner bestond uit ovenschotel met verschillende groenten en aardappels, een salade die op zichzelf al een hele maaltijd was en zelfgemaakte ijstaart met een kern van verkruimelde Bastognekoeken. (Het ijs kwam wel uit de supermarkt – Simone moest toegeven dat ze het alleen maar in een andere vorm gegoten had.)
Tijdens het eten ging het gespreksonderwerp heen en weer tussen kunst, muziek en de jeugd van de tweeling. Zowel Gordon als Simone kende genoeg smakelijke anekdotes voor een avondvullend programma en de vier jongeren lagen regelmatig in een deuk. Zo werd ook duidelijk dat de moeder en stiefvader perfect op elkaar ingespeeld waren; ze vulden elkaar op bepaalde plekken aan, herinnerden zich aan precies dezelfde dagen – Simone meer de details, Gordon vaker ook de globale verloop van de gebeurtenissen. Af en toe wierpen ze elkaar even een blik toe, een blik als van een pas verliefd paar. Raquel werd er al blij van als ze er naar keek.
‘Soms vraag ik me af hoe we al die dingen voor elkaar kregen,’ verzuchtte Tom na de ijstaart en een uitgebreid verhaal over hoe hij en Bill op het dak van de school in slaap waren gevallen.
‘Mama heeft ons te hard laten vallen toen we baby’s waren,’ antwoordde Bill droog.
‘Ik heb jullie nooit laten vallen, ik was veel te voorzichtig.’ Simone schoof haar bordje van zich af en monsterde de chaos op tafel. Twee ladingen voor de afwasmachine, minstens.
‘Je hebt wel eens gezegd: “Als één van jullie wordt platgereden, heb ik altijd de andere nog”,’ merkte Tom bedachtzaam op. Dat bezorgde hem prompt een mep van Bill: ‘Dat was oma, idioot! En toen kreeg jij de slappe lach en moest ik huilen. Geloof ik.’
‘Ik denk het ook. Jij was een ontzettende huilebalk,’ zei Tom serieus. Deze keer ontweek hij Bills hand en grijnsde pesterig.
Gordon begon bordjes op te stapelen en deed ondertussen ook een duit in het zakje: ‘Dat viel best mee, Bill liet het gewoon meer zien dan jij.’
‘Jij kropte het op en als het er dan uitkwam, kregen we je urenlang niet stil. Eén keer was het middenin een winkelcentrum.’ Simone schudde lachend haar hoofd. ‘Wat een drama. Bill ging meedoen en toen had ik twéé krijsende zesjarigen die niet meer voor- of achteruit wilden.’
‘Sorry mama!’ floot de tweeling tegelijkertijd. Hun moeder lachte hun liefdevol toe en stond op, nam de stapel bordjes over van haar man om die naar de keuken te brengen. Raquel en Hannah sprongen vlug overeind en hielpen mee; de tweeling bleef lui zitten, maar de meisjes vonden het allebei beleefder om als gast ook een hand uit te steken. En het was tegelijkertijd een manier om te laten zien dat ze dankbaar waren voor het warme welkom.
Toen alles opgeruimd was en de afwasmachine draaide, verzamelden ze zich in de woonkamer en waren eerst een tijdje stil. Geen ongemakkelijke wat-moeten-we-nu-zeggen-stilte, maar een voldane stilte, waarin iedereen zich prettig voelde. Raquel leunde tegen Bills schouder en had het idee dat ze elk moment in slaap kon vallen, ze zat heerlijk vol van het eten en werd soezerig van de warmte.
Uiteindelijk verbrak Gordon de stilte, met een lachende blik naar de vier op de sofa: ‘Gaan we nog Kerstliedjes zingen of slaan we dat maar over?’
Simone ging meteen rechtop zitten en stemde vóór, maar de tweeling – zelfs Bill – trok een wanhopig gezicht. ‘Nee toch?’
‘Ja toch!’ antwoordde Simone prompt. ‘Kom nou, vroeger vonden jullie dat geweldig!’
‘Vróéger, ja!’ riepen ze voorspelbaar.
‘Wat zongen jullie altijd?’ vroeg Hannah geïnteresseerd. ‘Mijn ouders zijn dol op Kerstliedjes, maar vooral de hele traditionele.’
Gordon en Simone wisselden een bij voorbaat al geamuseerde blik; toen zei de man: ‘De enige traditionele was hier altijd “Stille Nacht, Heilige Nacht”, verder deden we meestal popliedjes.’
‘Als kind vond Tom “Frosty the Snowman” altijd geweldig, omdat hij daar zo vals mocht zingen.’ Bill wierp zijn broer een pesterige blik toe, maar die liet zich niet kennen.
‘En jij zong altijd Kate Bush, lekker hoog!’
Bill grijnsde en zong, ongegeneerd minstens een octaaf hoger dan normaal: ‘Let it snow, let it snow, let it snow!’ Geen noot vals. Hij beheerste zijn kopstem net zo goed als zijn gewone.
‘Nu jij, Tom! Frosty the Snowman!’ moedigde Simone haar oudste zoon aan. Die weigerde echter nog steeds vol overgave, dus richtte ze haar ogen verwachtingsvol weer op Bill. Ook hij schudde zijn hoofd en liet zich zelfs door Simones bestraffende blik niet overtuigen.
Raquel en Hannah keken elkaar even aan, Hannah trok een wenkbrauw op en Raquel knikte licht. Toen haalden ze allebei diep adem en barstten tegelijk uit: ‘Jingle bells, jingle bells, jingle all the way!’
Ze zongen het hele nummer, alle coupletten, zonder op of om te kijken. Af en toe was de één iets langzamer dan de andere of struikelden ze even over de volgorde van de woorden, maar over het algemeen klonken ze samen mooi en goed op elkaar afgestemd. Raquels zangstem was wat hoger dan die van Hannah – wat je nauwelijks merkte als ze praatten – en dat zorgde voor een leuk effect, bijna tweestemmig.
Aan het eind van het nummer kregen ze een daverend applaus. Ze bloosden allebei, maar lachten en nestelden zich weer tegen de schouder van hun respectievelijke vriendje. Die keken allebei bewonderend en licht overdonderd; zo vaak lieten de twee meisjes niet horen waar ze toe in staat waren.
‘En ze kunnen ook nog zingen!’ verzuchtte Simone met een glimlach. ‘Jullie blijven me verbazen. Mijn jongens vinden natuurlijk precies twee meisjes die al met elkaar bevriend zijn én, naast hun verschillen, dezelfde verborgen talenten blijken te hebben.’
‘We zijn wel goed,’ zei Bill droog. ‘Het verbaast me eigenlijk helemaal niet. ’t Is wel handig dat we deze keer niet tegelijkertijd op hetzelfde meisje verliefd zijn geworden.’
Aan de andere kant van de sofa liet Tom een zacht gegrinnik horen. ‘Zeg dat wel.’
‘Ik voel een verhaal?’ Hannah trok een wenkbrauw op en keek verwachtingsvol tussen de broers heen en weer.
‘Pfoeh…’ Bill lachte even, hoofdschuddend. ‘Dat is wel lang geleden… Hoe oud waren we toen? Nog heel klein, twaalf of dertien.’
‘Dat is niet héél klein,’ vond Simone.
‘Misschien wel voor verliefdheid.’ Tom haalde zijn schouders op. ‘En nu weet ik niet eens meer hoe ze heet. Katie of Katja of zo.’
‘Kirsten, toch? Ze woonde aan de andere kant van het dorp en we zaten ’s ochtends meestal samen met haar in de bus naar school.’
‘Oh ja. En dan probeerden we op het bankje naast haar te gaan zitten, en we hadden elke keer op weg naar de bushalte ruzie over wie er vandaag het dichtst bij mocht zitten.’
‘En meestal won jij, want uiteindelijk durfde ik dan toch niet. Maar ’s avonds hadden we er altijd weer ruzie over.’ Bill schoot in de lach. ‘Eigenlijk best sneu, als je er over nadenkt.’
‘Ik vond het schattig,’ zei Simone nadenkend. ‘Tot jullie dreigden elkaar de hersens in te slaan met een koekenpan.’
Tom en Bill wisselden een grijns, ze herinnerden zich dat maar al te goed. Ze stonden al met de pannen in de hand toen Gordon en Simone binnen kwamen stormen om hen tegen te houden. ‘Uiteindelijk hebben we nooit iets tegen haar gezegd, geloof ik,’ peinsde Bill. ‘Want toen begon dat hele gedoe met Sony BMG en we hebben nooit meer aan haar gedacht. Ik in elk geval niet.’
‘Sony? Jullie zitten toch bij Universal?’ Hannah fronste even haar voorhoofd. Het verhaal over Kirsten had ze in gedachten al geanalyseerd, ze keek nog steeds licht geamuseerd. Als het een recenter verhaal was geweest had ze zich misschien even bedreigd gevoeld, maar nu was daar geen sprake van.
‘Uh-uh. Maar Sony was de eerste platenmaatschappij die interesse toonde,’ verklaarde Bill. ‘We kregen een proefcontract om te zien hoe we het in de studio deden en vervolgens fuseerde Sony met weetikveelwat tot Sony BMG en vlogen wij eruit.’
‘Dat was hard,’ voegde Tom erbij. Ze waren allebei even stil, de herinnering aan die grote tegenslag liet zich niet in één keer wegslikken. Toen zei Bill, opnieuw vrolijk: ‘En een jaar later kregen we een contract bij Universal en was alles weer goed.’
Daarmee lieten ze het onderwerp varen, kozen een ander en vulden de hele Kerstavond met vrolijkheid. Simone ging koffiezetten en ze aten Kerstkransjes tot ze erbij neervielen; Gordon speelde een stukje gitaar, Simone liet de honden naar buiten om zich in het weiland tegenover het huis even uit te kunnen leven. Ze kwamen druipend van de smeltende sneeuw terug en schudden zich uitgebreid uit boven het gehaakte kleed, zodat iedereen een paar spetters ving. Vervolgens overtuigde Simone hen allemaal om een spelletje te doen en ze vermaakten zich met Triviant, zelfs al wonnen Bill en Tom om beurten omdat ze vroeger eens alle kaartjes uit hun hoofd hadden geleerd.
Raquel had niet langer het idee dat ze van tevredenheid in slaap ging vallen, maar dat betekende niet dat de tevredenheid verdwenen was. Integendeel. Met elke minuut die ze in dit gezelschap doorbracht voelde ze zich meer op haar gemak, meer ontspannen. Ze voelde zich geaccepteerd, met iedereen bevriend (en met eentje natuurlijk meer dan dat). Kerstmis was het feest van liefde, vriendschap, familie, licht en warmte – en ze mocht dan met niemand hier een bloedband delen, ze had toch het gevoel dat alle aspecten van Kerst hier aanwezig waren. Samen vormden ze een perfecte melange, als koffie samengesteld door een grootmeester.
Voor het toefje slagroom zorgde Raquel zelf.
@Babette: haha, ik wou dat ik die relatie op kon biechten... xD Helaas, nee. Allemaal levendige fantasie, I'm afraid. ;D Welkom terug!
@janeke: bedankt voor je reactie :)
@xILY: jij ook welkom terug, leuke vakantie gehad? ;) Het spijt me van de foutjes, ik kijk mijn tekst niet altijd even zorgvuldig na. *kuch* Bedankt voor je reactie!
Dit is het tweede deel van hoofdstuk 68, en ik verontschuldig me nu alvast voor de saaiheid. Hopelijk maakt de laatste zin het weer een beetje goed... *fluit onschuldig*
~~
Het kerstdiner bestond uit ovenschotel met verschillende groenten en aardappels, een salade die op zichzelf al een hele maaltijd was en zelfgemaakte ijstaart met een kern van verkruimelde Bastognekoeken. (Het ijs kwam wel uit de supermarkt – Simone moest toegeven dat ze het alleen maar in een andere vorm gegoten had.)
Tijdens het eten ging het gespreksonderwerp heen en weer tussen kunst, muziek en de jeugd van de tweeling. Zowel Gordon als Simone kende genoeg smakelijke anekdotes voor een avondvullend programma en de vier jongeren lagen regelmatig in een deuk. Zo werd ook duidelijk dat de moeder en stiefvader perfect op elkaar ingespeeld waren; ze vulden elkaar op bepaalde plekken aan, herinnerden zich aan precies dezelfde dagen – Simone meer de details, Gordon vaker ook de globale verloop van de gebeurtenissen. Af en toe wierpen ze elkaar even een blik toe, een blik als van een pas verliefd paar. Raquel werd er al blij van als ze er naar keek.
‘Soms vraag ik me af hoe we al die dingen voor elkaar kregen,’ verzuchtte Tom na de ijstaart en een uitgebreid verhaal over hoe hij en Bill op het dak van de school in slaap waren gevallen.
‘Mama heeft ons te hard laten vallen toen we baby’s waren,’ antwoordde Bill droog.
‘Ik heb jullie nooit laten vallen, ik was veel te voorzichtig.’ Simone schoof haar bordje van zich af en monsterde de chaos op tafel. Twee ladingen voor de afwasmachine, minstens.
‘Je hebt wel eens gezegd: “Als één van jullie wordt platgereden, heb ik altijd de andere nog”,’ merkte Tom bedachtzaam op. Dat bezorgde hem prompt een mep van Bill: ‘Dat was oma, idioot! En toen kreeg jij de slappe lach en moest ik huilen. Geloof ik.’
‘Ik denk het ook. Jij was een ontzettende huilebalk,’ zei Tom serieus. Deze keer ontweek hij Bills hand en grijnsde pesterig.
Gordon begon bordjes op te stapelen en deed ondertussen ook een duit in het zakje: ‘Dat viel best mee, Bill liet het gewoon meer zien dan jij.’
‘Jij kropte het op en als het er dan uitkwam, kregen we je urenlang niet stil. Eén keer was het middenin een winkelcentrum.’ Simone schudde lachend haar hoofd. ‘Wat een drama. Bill ging meedoen en toen had ik twéé krijsende zesjarigen die niet meer voor- of achteruit wilden.’
‘Sorry mama!’ floot de tweeling tegelijkertijd. Hun moeder lachte hun liefdevol toe en stond op, nam de stapel bordjes over van haar man om die naar de keuken te brengen. Raquel en Hannah sprongen vlug overeind en hielpen mee; de tweeling bleef lui zitten, maar de meisjes vonden het allebei beleefder om als gast ook een hand uit te steken. En het was tegelijkertijd een manier om te laten zien dat ze dankbaar waren voor het warme welkom.
Toen alles opgeruimd was en de afwasmachine draaide, verzamelden ze zich in de woonkamer en waren eerst een tijdje stil. Geen ongemakkelijke wat-moeten-we-nu-zeggen-stilte, maar een voldane stilte, waarin iedereen zich prettig voelde. Raquel leunde tegen Bills schouder en had het idee dat ze elk moment in slaap kon vallen, ze zat heerlijk vol van het eten en werd soezerig van de warmte.
Uiteindelijk verbrak Gordon de stilte, met een lachende blik naar de vier op de sofa: ‘Gaan we nog Kerstliedjes zingen of slaan we dat maar over?’
Simone ging meteen rechtop zitten en stemde vóór, maar de tweeling – zelfs Bill – trok een wanhopig gezicht. ‘Nee toch?’
‘Ja toch!’ antwoordde Simone prompt. ‘Kom nou, vroeger vonden jullie dat geweldig!’
‘Vróéger, ja!’ riepen ze voorspelbaar.
‘Wat zongen jullie altijd?’ vroeg Hannah geïnteresseerd. ‘Mijn ouders zijn dol op Kerstliedjes, maar vooral de hele traditionele.’
Gordon en Simone wisselden een bij voorbaat al geamuseerde blik; toen zei de man: ‘De enige traditionele was hier altijd “Stille Nacht, Heilige Nacht”, verder deden we meestal popliedjes.’
‘Als kind vond Tom “Frosty the Snowman” altijd geweldig, omdat hij daar zo vals mocht zingen.’ Bill wierp zijn broer een pesterige blik toe, maar die liet zich niet kennen.
‘En jij zong altijd Kate Bush, lekker hoog!’
Bill grijnsde en zong, ongegeneerd minstens een octaaf hoger dan normaal: ‘Let it snow, let it snow, let it snow!’ Geen noot vals. Hij beheerste zijn kopstem net zo goed als zijn gewone.
‘Nu jij, Tom! Frosty the Snowman!’ moedigde Simone haar oudste zoon aan. Die weigerde echter nog steeds vol overgave, dus richtte ze haar ogen verwachtingsvol weer op Bill. Ook hij schudde zijn hoofd en liet zich zelfs door Simones bestraffende blik niet overtuigen.
Raquel en Hannah keken elkaar even aan, Hannah trok een wenkbrauw op en Raquel knikte licht. Toen haalden ze allebei diep adem en barstten tegelijk uit: ‘Jingle bells, jingle bells, jingle all the way!’
Ze zongen het hele nummer, alle coupletten, zonder op of om te kijken. Af en toe was de één iets langzamer dan de andere of struikelden ze even over de volgorde van de woorden, maar over het algemeen klonken ze samen mooi en goed op elkaar afgestemd. Raquels zangstem was wat hoger dan die van Hannah – wat je nauwelijks merkte als ze praatten – en dat zorgde voor een leuk effect, bijna tweestemmig.
Aan het eind van het nummer kregen ze een daverend applaus. Ze bloosden allebei, maar lachten en nestelden zich weer tegen de schouder van hun respectievelijke vriendje. Die keken allebei bewonderend en licht overdonderd; zo vaak lieten de twee meisjes niet horen waar ze toe in staat waren.
‘En ze kunnen ook nog zingen!’ verzuchtte Simone met een glimlach. ‘Jullie blijven me verbazen. Mijn jongens vinden natuurlijk precies twee meisjes die al met elkaar bevriend zijn én, naast hun verschillen, dezelfde verborgen talenten blijken te hebben.’
‘We zijn wel goed,’ zei Bill droog. ‘Het verbaast me eigenlijk helemaal niet. ’t Is wel handig dat we deze keer niet tegelijkertijd op hetzelfde meisje verliefd zijn geworden.’
Aan de andere kant van de sofa liet Tom een zacht gegrinnik horen. ‘Zeg dat wel.’
‘Ik voel een verhaal?’ Hannah trok een wenkbrauw op en keek verwachtingsvol tussen de broers heen en weer.
‘Pfoeh…’ Bill lachte even, hoofdschuddend. ‘Dat is wel lang geleden… Hoe oud waren we toen? Nog heel klein, twaalf of dertien.’
‘Dat is niet héél klein,’ vond Simone.
‘Misschien wel voor verliefdheid.’ Tom haalde zijn schouders op. ‘En nu weet ik niet eens meer hoe ze heet. Katie of Katja of zo.’
‘Kirsten, toch? Ze woonde aan de andere kant van het dorp en we zaten ’s ochtends meestal samen met haar in de bus naar school.’
‘Oh ja. En dan probeerden we op het bankje naast haar te gaan zitten, en we hadden elke keer op weg naar de bushalte ruzie over wie er vandaag het dichtst bij mocht zitten.’
‘En meestal won jij, want uiteindelijk durfde ik dan toch niet. Maar ’s avonds hadden we er altijd weer ruzie over.’ Bill schoot in de lach. ‘Eigenlijk best sneu, als je er over nadenkt.’
‘Ik vond het schattig,’ zei Simone nadenkend. ‘Tot jullie dreigden elkaar de hersens in te slaan met een koekenpan.’
Tom en Bill wisselden een grijns, ze herinnerden zich dat maar al te goed. Ze stonden al met de pannen in de hand toen Gordon en Simone binnen kwamen stormen om hen tegen te houden. ‘Uiteindelijk hebben we nooit iets tegen haar gezegd, geloof ik,’ peinsde Bill. ‘Want toen begon dat hele gedoe met Sony BMG en we hebben nooit meer aan haar gedacht. Ik in elk geval niet.’
‘Sony? Jullie zitten toch bij Universal?’ Hannah fronste even haar voorhoofd. Het verhaal over Kirsten had ze in gedachten al geanalyseerd, ze keek nog steeds licht geamuseerd. Als het een recenter verhaal was geweest had ze zich misschien even bedreigd gevoeld, maar nu was daar geen sprake van.
‘Uh-uh. Maar Sony was de eerste platenmaatschappij die interesse toonde,’ verklaarde Bill. ‘We kregen een proefcontract om te zien hoe we het in de studio deden en vervolgens fuseerde Sony met weetikveelwat tot Sony BMG en vlogen wij eruit.’
‘Dat was hard,’ voegde Tom erbij. Ze waren allebei even stil, de herinnering aan die grote tegenslag liet zich niet in één keer wegslikken. Toen zei Bill, opnieuw vrolijk: ‘En een jaar later kregen we een contract bij Universal en was alles weer goed.’
Daarmee lieten ze het onderwerp varen, kozen een ander en vulden de hele Kerstavond met vrolijkheid. Simone ging koffiezetten en ze aten Kerstkransjes tot ze erbij neervielen; Gordon speelde een stukje gitaar, Simone liet de honden naar buiten om zich in het weiland tegenover het huis even uit te kunnen leven. Ze kwamen druipend van de smeltende sneeuw terug en schudden zich uitgebreid uit boven het gehaakte kleed, zodat iedereen een paar spetters ving. Vervolgens overtuigde Simone hen allemaal om een spelletje te doen en ze vermaakten zich met Triviant, zelfs al wonnen Bill en Tom om beurten omdat ze vroeger eens alle kaartjes uit hun hoofd hadden geleerd.
Raquel had niet langer het idee dat ze van tevredenheid in slaap ging vallen, maar dat betekende niet dat de tevredenheid verdwenen was. Integendeel. Met elke minuut die ze in dit gezelschap doorbracht voelde ze zich meer op haar gemak, meer ontspannen. Ze voelde zich geaccepteerd, met iedereen bevriend (en met eentje natuurlijk meer dan dat). Kerstmis was het feest van liefde, vriendschap, familie, licht en warmte – en ze mocht dan met niemand hier een bloedband delen, ze had toch het gevoel dat alle aspecten van Kerst hier aanwezig waren. Samen vormden ze een perfecte melange, als koffie samengesteld door een grootmeester.
Voor het toefje slagroom zorgde Raquel zelf.
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
Yaay! nieuw stukjeee ! <3
Ik ben net klaar met ALLES opnieuw lezen. 10 paginas. Ik wilde gewoon weer weten wat er allemaal was gebeurd - ik lees alleen boeken die ik geweldig vind 2x of meer, voel je vereerd ;D.
Ik hou echt van dit verhaal, en ik vind dat ik moet toegeven dat Imke echt geniale reacties schrijft xD. Ik ging soms echt helemaal stuk hierzo.
& toen was ik hier en had je een nieuw stukje ! Joepie! <3.
Echt, een paar pagina's geleden zei je 'oef fight voor number one fan?', en ik wil ook meedoen aan die fight qq.
Morgen zal ik hier nog wel nuttige dingen aan toevoegen want ik moet nu stoppen... moet nog douchen enzoo. ;S.
--
Okee. Hier komt t dus.
Ik vind het zo vreselijk geweldig hoe jij alles beschrijft. Ik bedoel... Hoe ze elkaar aanvullen zonder dat het langdradig wordt, hoe je de kerstsfeer beschrijft.... Zelfs ík voelde die kerstsfeer hierzo. En dat is een hele opgave in eind augustus - hoewel je het ook geen zomer kunt noemen ;S.
Ik mag die Simone nu al echt heel erg. Ik bedoel, misschien vind Raquel in huize Kaulitz even de sfeer van gezelligheid die ze in haar huis nooit te zien kreeg.
Weet je, ik vind het wel een beetje zielig voor Chantal. Oke, ze heeft Raquel keihard in de steek gelaten, maar nu lees ik hoe Hannah en Raquel het hebben, en dan denk ik van... Chantal is er ook nog, ergens thuis met dr ouders kerstfeest aan het vieren. Zij wéét dat Bill en Tom Raquel en Hannah hebben uitgenodigd en dat zij bij hun thuis zijn, en ik denk dat ze - ja, ze heeft zich er wel bij neergelegd, maar - daar best vanbinnen door opgevreten wordt, of niet?
Hannah en Tom zijn zooooo schattig samen. Dat kwam niet in dit stukje aan de orde, maar toch, ik moest het even kwijt.
En wat ik me eigenlijk nu pas realiseer... Er stond een soort advertentie in BRAVO, honderden meisjes kwamen eropaf, Chantal won, maar Hannah en dat andere meisje die ook was geselecteerd (Eline heette ze volgens mij), kregen ook een brief dat ze niet hadden gewonnen. Maar Eline weet niet of Hannah of Chantal heeft gewonnen. En geen van de fans heeft nog iets gehoord van wie er won, maar wel duikt ineens Gustavs nichtje op - die Eline natuurlijk zal herkennen (Ik denk dat ze wel zwijgplicht heeft ofzo qq)
Oke, ja, dit slaat eigenlijk nergens op maar ik bedacht het me ineens.
Het is echt niet normaal hoe erg ik verslaafd ben aan dit verhaal.
Wauw, dit is de nuttigste, langste reactie die ik ooit heb gepost - op het hele forum qq.
Weer niets aan te merken op je verhaal - hoewel ik wel jou schrijfstijl zou willen hebben ;D.
Ik ben net klaar met ALLES opnieuw lezen. 10 paginas. Ik wilde gewoon weer weten wat er allemaal was gebeurd - ik lees alleen boeken die ik geweldig vind 2x of meer, voel je vereerd ;D.
Ik hou echt van dit verhaal, en ik vind dat ik moet toegeven dat Imke echt geniale reacties schrijft xD. Ik ging soms echt helemaal stuk hierzo.
& toen was ik hier en had je een nieuw stukje ! Joepie! <3.
Echt, een paar pagina's geleden zei je 'oef fight voor number one fan?', en ik wil ook meedoen aan die fight qq.
Morgen zal ik hier nog wel nuttige dingen aan toevoegen want ik moet nu stoppen... moet nog douchen enzoo. ;S.
--
Okee. Hier komt t dus.
Ik vind het zo vreselijk geweldig hoe jij alles beschrijft. Ik bedoel... Hoe ze elkaar aanvullen zonder dat het langdradig wordt, hoe je de kerstsfeer beschrijft.... Zelfs ík voelde die kerstsfeer hierzo. En dat is een hele opgave in eind augustus - hoewel je het ook geen zomer kunt noemen ;S.
Ik mag die Simone nu al echt heel erg. Ik bedoel, misschien vind Raquel in huize Kaulitz even de sfeer van gezelligheid die ze in haar huis nooit te zien kreeg.
Weet je, ik vind het wel een beetje zielig voor Chantal. Oke, ze heeft Raquel keihard in de steek gelaten, maar nu lees ik hoe Hannah en Raquel het hebben, en dan denk ik van... Chantal is er ook nog, ergens thuis met dr ouders kerstfeest aan het vieren. Zij wéét dat Bill en Tom Raquel en Hannah hebben uitgenodigd en dat zij bij hun thuis zijn, en ik denk dat ze - ja, ze heeft zich er wel bij neergelegd, maar - daar best vanbinnen door opgevreten wordt, of niet?
Hannah en Tom zijn zooooo schattig samen. Dat kwam niet in dit stukje aan de orde, maar toch, ik moest het even kwijt.
En wat ik me eigenlijk nu pas realiseer... Er stond een soort advertentie in BRAVO, honderden meisjes kwamen eropaf, Chantal won, maar Hannah en dat andere meisje die ook was geselecteerd (Eline heette ze volgens mij), kregen ook een brief dat ze niet hadden gewonnen. Maar Eline weet niet of Hannah of Chantal heeft gewonnen. En geen van de fans heeft nog iets gehoord van wie er won, maar wel duikt ineens Gustavs nichtje op - die Eline natuurlijk zal herkennen (Ik denk dat ze wel zwijgplicht heeft ofzo qq)
Oke, ja, dit slaat eigenlijk nergens op maar ik bedacht het me ineens.
Het is echt niet normaal hoe erg ik verslaafd ben aan dit verhaal.
Wauw, dit is de nuttigste, langste reactie die ik ooit heb gepost - op het hele forum qq.
Weer niets aan te merken op je verhaal - hoewel ik wel jou schrijfstijl zou willen hebben ;D.
Laatst gewijzigd door Babette<3. op 27 aug 2011 10:16, 1 keer totaal gewijzigd.
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
Dankjewel! (:
Jaa, leuke vakantie gehad. Niet zoveel bijzonders gedaan, voornamelijk elke dag naar het strand - als het mooi weer was
Oeh, Babette<3, dat is een heel goed idee; alles opnieuw lezen!
Ga ik binnenkort ook lekker doen!
Niet morgen - of vandaag, hoe je het wilt noemen, officieel vandaag - want dan is m'n zus jarig. Yeah party (:
Maar binnenkort, maandag, of dinsdag misschien!
Oeh, heb er nu al zin in!
Verder weer een goed geschreven stukje! Het lijkt simpel en saai, maar hoe je alles beschrijft vind ik echt knap en daardoor interessant! Snap je het nog? =)
Haha, en die jeugdherinneringen; GE-WEL-DIG! Hoe kom je erop, echt super geniaal!
Oh, nog een reactie naar Babette<3; I'm already the number one fan, fighting doesn't make any sense!
Zooo, das mijn verhaal op de late avond/vroege ochtend. Hopelijk waren mijn hersenkronkels nog een beetje te volgen! Ik was ook bezig met mijn eigen verhaal, maar als ik nu doorschrijf wordt dat vast heel vaag, dus ik ga maar eens lekker slapen, hihi!
Snel verder, ben benieuwd!
Jaa, leuke vakantie gehad. Niet zoveel bijzonders gedaan, voornamelijk elke dag naar het strand - als het mooi weer was
Oeh, Babette<3, dat is een heel goed idee; alles opnieuw lezen!
Ga ik binnenkort ook lekker doen!
Niet morgen - of vandaag, hoe je het wilt noemen, officieel vandaag - want dan is m'n zus jarig. Yeah party (:
Maar binnenkort, maandag, of dinsdag misschien!
Oeh, heb er nu al zin in!
Verder weer een goed geschreven stukje! Het lijkt simpel en saai, maar hoe je alles beschrijft vind ik echt knap en daardoor interessant! Snap je het nog? =)
Haha, en die jeugdherinneringen; GE-WEL-DIG! Hoe kom je erop, echt super geniaal!
Oh, nog een reactie naar Babette<3; I'm already the number one fan, fighting doesn't make any sense!
Zooo, das mijn verhaal op de late avond/vroege ochtend. Hopelijk waren mijn hersenkronkels nog een beetje te volgen! Ik was ook bezig met mijn eigen verhaal, maar als ik nu doorschrijf wordt dat vast heel vaag, dus ik ga maar eens lekker slapen, hihi!
Snel verder, ben benieuwd!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Wow, Leute, wat een enorme reacties o.o En ... nee! Doe het niet! Mijn hemel, de beginhoofdstukken van ZT zijn zo vreselijk slecht. x_x
@Babette; je hebt gelijk met wat je zegt over Chantal, zowel het eerste - dat ze zich een beetje buitengesloten voelt - als het tweede, over dat 'nichtje van Gustav' en alles. Dat eerste komt in de volgende hoofdstukken nog aan bod, en wat het tweede betreft... Dat is wel zo'n beetje de grootste plothole van heel ZT, om eerlijk te zijn. xD Eline & Charlie zijn natuurlijk aan de zwijgplicht verbonden, en er zullen ook genoeg fans zijn die van het hele nichtje-verhaal geen woord geloven, maar ze kunnen natuurlijk niet bewijzen dat er iets anders aan de hand is... Dus dat is zo'n beetje de oplossing, eigenlijk. Maar je hebt gelijk; het is een plothole. -schaam- In elk geval heel erg bedankt voor die enorme reactie! <3
@xILY; nog gefeliciteerd met je zus. (: En tja, de jeugdherinneringen... Levendige fantasie, laten we het daarop houden. *kuch* En ik meen het, don't go fighting over this #1 thing! Leute, echt. Jullie zijn me allemaal even lief, oké? xD
Over het volgende hoofdstuk. Dit was voor mij héél moeilijk om te schrijven, daarom is het zo vaag en onduidelijk, maar ik wilde het er tegelijkertijd in hebben en - nou ja. Verwacht er vooral niet teveel van en denk er maar niet te lang bij na, want het is dus nogal... vaag. Ja.
Enjoy :)
~~
69.
Tegen twaalven gingen ze allemaal naar bed, toen de tweeling begon te klagen dat ze alle kaartjes al eens gehad hadden. Om beurten maakten ze gebruik van de badkamer en verdwenen toen één voor één in de juiste kamer. Gordon en Simone sliepen in de slaapkamer direct tegenover de trap, Tom had de kamer daarnaast en nam Hannah natuurlijk mee. Bills kamertje lag tegenover die van Tom.
Terwijl de zanger nog in de badkamer was, stond Raquel voor het raam van zijn kamer en keek uit over de voortuin van het huis, met de achterliggende weilanden. De kamer zelf had nog de sfeer van een tienerkamer, de kersenrode muren behangen met posters van Nena en Green Day, en een filmposter van The Labyrinth met David Bowie. Bill had een anderhalf-persoonsbed en glow-in-the-dark-sterren op het plafond. Alles leek nog precies zo als toen hij op zijn vijftiende met Tokio Hotel naar Hamburg was verhuisd; de enige aanwijzing dat hij hier niet woonde, was de lege kledingkast waar hun bagage tegenaan leunde.
De deur ging zachtjes open en Bill kwam binnen, warrig haar en een trainingsbroek die zo laag hing dat de stertattoo op zijn rechterlies te zien was. Raquel glimlachte en wist dat hij dat kon zien in de reflectie van het raam.
‘Waar kijk je naar?’ vroeg hij op halve fluistertoon, terwijl hij achter haar kwam staan en zijn armen om haar heen sloeg.
‘Nergens naar,’ antwoordde ze. ‘Gewoon naar buiten. Het is hier mooi.’
‘Voor een tijdje misschien,’ vond hij. ‘Daarna ga je je eraan ergeren dat het zo saai is.’
Ze lachte. ‘Jouw jeugd klonk anders niet alsof je je vreselijk verveelde.’
Dat moest hij toegeven en grinnikte. ‘Daar komen al die dingen vandaan die we hebben uitgevreten. Het was hier saai, dus maakten wij het spannend.’
‘Dat is jullie dan goed gelukt,’ glimlachte ze. Even bleven ze zo staan, tegen elkaar aan geleund, starend door de ruit naar het donkere weiland waar ze allebei niet naar keken. Toen zei Raquel stil: ‘Ik ben zo blij om hier te zijn, weet je? Alles is zo… warm.’
Bill begreep dat ze daarmee niet de kamertemperatuur bedoelde en trok haar stevig tegen zich aan, plaatste zorgvuldig een kus in haar hals. ‘Ik ben blij dat je dat zegt,’ antwoordde hij zacht. ‘En dat je hier bent.’ Hij slaakte een lichte zucht; geen verdrietige, eerder een verwonderde. ‘Voor mij is het af en toe ook onwerkelijk dat jij bestaat… En dat je bij mij hoort. Soms ben ik bang dat het allemaal een droom is en als ik wakker word, ben ik weer alleen.’
‘Nur Geträumt,’ mompelde Raquel en hij knikte; ze zag zijn glimlach in het raam. ‘Was je dan zo alleen?’
Hij haalde half zijn schouders op. ‘Alleen… Ik ben nooit helemaal alleen, natuurlijk. Of het nu Tom is, of Georg of Chantal of Gustav, er is altijd iemand in de buurt. Maar dat zijn vrienden of familie. Dat is anders.’
Zoiets had Simone ook gezegd, dacht Raquel. Ze kon zich maar half voorstellen hoe dat moest voelen, nooit alleen. Dan had hij ook zelden een moment voor zichzelf – hoewel, een moment alleen met Tom was voor hem waarschijnlijk hetzelfde als een moment voor zichzelf.
‘Ik heb vóór jou eigenlijk nooit een vriendin gehad,’ mompelde Bill, zijn blik naar de ruit gericht.
‘Eigenlijk?’
‘Hm… Ik vind “affaire” een stom woord, het klinkt meteen zo negatief, maar…’ Hij bloosde – hij bloosde écht. Had ze hem ooit eerder rood zien worden? Ze kon het zich niet herinneren, maar moest vaststellen dat hij er zo erg schattig uitzag.
‘Ik was zeventien en behoorlijk naïef, laten we het daarop houden,’ zei hij vlug. ‘Het duurde niet lang, misschien net twee maanden, en ik was niet echt verliefd op haar… Ik was gewoon een hopeloos geval met teveel hormonen.’
Raquel giechelde en draaide haar hoofd opzij, zodat ze een kus op zijn mondhoek kon drukken. ‘Ik hoef het niet per se te weten, weet je.’
‘Gelukkig,’ zuchtte hij. ‘Ik zeg altijd dat je je niet moet schamen voor waar je vroeger in geloofde, maar dat was toch behoorlijk gênant.’
‘Ach… Ik had vóór jou zelfs nog nooit iemand gekust,’ bekende Raquel. ‘Ik was altijd veel te verlegen.’
‘Echt?’ Bill klonk oprecht verbaasd. ‘Dat heb ik niet eens gemerkt.’
‘Gelukkig,’ herhaalde ze zijn opgeluchte zucht.
Toen bleven ze weer een tijdje stil, starend naar de donkere hemel boven het weiland. Er waren geen sterren te zien en even vond Raquel dat jammer, tot haar ogen plotseling de kleine witte vlekjes oppikten, die als speldenprikken afstaken tegen het zwart van de nacht.
‘Het sneeuwt,’ zei Bill zacht.
Op hetzelfde moment deed er iets klik in Raquels hoofd, alsof er iets op zijn plaats viel. Een beslist, warm gevoel spreidde zich langzaam uit door haar binnenste, vanaf haar hart tot in de plotseling tintelende toppen van haar vingers.
Ze reikte naar voren en trok de gordijnen dicht, sloot het weiland en de sneeuw buiten, maar hield de geborgenheid hier, in de kamer. Zonder Bills armen te verplaatsen draaide ze zich om en ging op haar tenen staan, nu net groot genoeg om zijn lippen te kunnen kussen. Hij ging gretig in haar kus mee, was echter niet bedacht op de woorden die ze in zijn oor fluisterde.
Even versteende hij, verrast en bang dat hij haar verkeerd had verstaan; maar toen ze het herhaalde verschenen er lichtjes in zijn ogen, als vlokjes sneeuw tegen de donkere achtergrond van zijn irissen.
Raquel was geen moment onzeker. Ze had het wel verwacht, maar deed zichzelf versteld staan: geen spoortje zenuwen. Het moment was té perfect, het vertrouwen in elkaar onbreekbaar. En het was allemaal echt, geen droom.
Elk vlekje op zijn huid dat het imago van perfectie verstoorde (en haar daardoor alleen maar beter beviel). Elk haartje op haar armen dat zich oprichtte door de groeiende warmte. Elk onzichtbaar spoor dat zijn vingers volgden over haar rug. De korte prik van pijn voordat haar lichaam en geest werden overgoten met een gevoel…
Een gevoel dat ze zelfs niet zou kunnen beschrijven aan iemand die het al kende. Een gevoel dat van heel diep kwam, een gevoel dat haar volledig overnam. Het oudste gevoel van de mensheid.
Het was de eeuwenoude verzegeling van de liefde.
Raquel werd wakker als een opgerold bolletje tegen Bills buik. Hij sliep nog en zo te zien als een blok; zijn ademhaling blies ritmisch door haar haren.
Ze bleef stil liggen en probeerde te peilen hoe ze zich voelde, na alles wat er gisteren gebeurd was. Op een bepaalde manier heel vrouwelijk, en zich hyperbewust van elk deel van haar lichaam. Maar op een goede manier. Het was misschien een volkswijsheid dat menselijke perfectie niet bestaat, maar gisteravond had ze toch iets van die perfectie geproefd, en de herinnering van al haar zintuigen had zich diep in haar geheugen gegraven. Het was de rijkste herinnering die ze had, gevuld door zintuigen die op scherp hadden gestaan.
Glimlachend legde ze haar hoofd weer tegen Bills schouder en doezelde opnieuw in slaap. Toen ze voor de tweede keer haar ogen opendeed bewoog hij onder haar wang, voelde ze zijn vingers door haar haren strijken. Raquel leunde een stukje achteruit en lachte naar zijn ietwat verfrommelde gezicht, met de chaos aan zwart haar en nog kleine slaapoogjes. Maar hij lachte terug, dus hij was echt wakker.
‘Goedemorgen,’ mompelde hij, zijn stem schor. ‘Goed geslapen?’
Raquel begreep de dubbele betekenis achter zijn vraag meteen; ze glimlachte breed en knikte, verzekerde hem: ‘Het was een perfecte nacht.’
Bill boog zich voorover en drukte een kus op haar lippen, ochtendadem en al. ‘Daar ben ik blij om.’
Ze nestelde zich weer tegen hem aan; hij was zo warm als een kacheltje en ondanks dat er aan zijn hele lijf geen spoortje vet te vinden was, deed hij het prima als kussen. Bill vond het geen enkel bezwaar dat ze weer bij hem kwam liggen en wikkelde een arm om haar middel.
‘Je bent mooi, wist je dat?’ fluisterde hij in haar oor. ‘Ik denk het elke keer als ik je zie, maar ik zeg het nooit.’
‘Hoeft ook niet,’ mompelde ze terug. ‘Zo mooi ben ik niet. Jíj bent mooi… Ook al klinkt dat raar.’
Hij grinnikte. ‘Valt wel mee. Je moest eens weten wat ik soms te horen krijg. Maar ik meen het serieus. Je bent prachtig.’
‘Houd op,’ mompelde Raquel, die niet wist wat ze met die complimenten aanmoest. Ze was misschien niet lelijk – ze vond zichzelf ook helemaal niet lelijk, maar prachtig was een beetje teveel van het goede.
Natuurlijk trok Bill zich daar niets van aan en ging rustig door: ‘Je ogen en je neus en je lippen en die kleine oortjes. En je haar, natuurlijk. Krullen zouden me vast niet staan, maar ik zou willen dat ik zulk mooi haar had.’
‘Ik wilde het eigenlijk afknippen,’ peinsde ze, herinnerd aan een vaag idee van een hele tijd geleden. ‘Schouderlengte misschien.’
Bill maakte een geschokt geluidje en duwde haar een stukje van zich af, zodat ze zijn grote ontdane ogen kon zien. ‘Afknippen? Dat is zonde! Waag het niet!’
‘Ik zal het niet doen,’ stelde ze hem gerust. ‘Eigenlijk ben ik best gehecht aan mijn haar.’
‘Ik ben ook gehecht aan jouw haar,’ lachte hij zacht en wikkelde een paar krullen om zijn vingers. ‘Aan alles van jou. Niet weggaan, oké?’ Hij klonk weer ontzettend slaperig, maar wel serieus.
‘Oké,’ stemde ze in. ‘Ik ga nergens heen. Behalve misschien zo meteen naar de badkamer.’
‘Daar kan ik mee leven.’ Bill glimlachte en drukte nog een kus op haar lippen. ‘Hoe laat is het eigenlijk?’
Raquel had geen idee en draaide zich om, zoekend naar een klok. Uiteindelijk constateerde ze dat de wekker op het nachtkastje stilstond en er verder geen klok te zien was, dus mompelde ze: ‘Geen idee. Sta op en vraag het.’
‘Straks zijn ze nog niet wakker.’
‘Dat betwijfel ik, met jouw talent om ’s middags pas tegen vieren wakker te worden.’
‘Het is in elk geval geen vier uur, dan was mama al lang komen klagen,’ grinnikte Bill en schrok op hetzelfde moment op: er werd op de deur geklopt. ‘Oh jee, het is toch vier uur.’
Simones stem klonk heel zachtjes door het hout heen: ‘Bill, Raquel? Zijn jullie al wakker?’
‘Bijna!’ riep Bill terug. ‘Hoe laat is het?’
‘Half elf,’ antwoordde zijn moeder. ‘Komen jullie? Ik ga de broodjes opbakken.’
Ze beloofden om op te staan en kropen vervolgens nog even tegen elkaar aan. Raquel was niet moe en wel nieuwsgierig naar wat er vandaag zou gebeuren, maar ergens leek het haar toch geen slecht idee om de hele dag in Bills armen genesteld te blijven. Alleen vermoedde ze dat de idylle niet veel langer zou duren, met Tom en Hannah in de buurt.
Dus stonden ze na tien minuten soezen op. Raquel besefte dat ze voor de Kerstdagen alleen kleren in rood en zwart had meegenomen, voelde zich even heel onorigineel en kleedde zich na een kattenwasje toch gewoon aan. Zwarte spijkerbroek, rood truitje. In een impuls viste ze twee elastiekjes uit haar toilettas en vlocht haar haren tot twee lange vlechten, die tot halverwege haar rug reikten.
Vervolgens kreeg ze een kus van Bill en slenterden ze hand in hand naar beneden.
@Babette; je hebt gelijk met wat je zegt over Chantal, zowel het eerste - dat ze zich een beetje buitengesloten voelt - als het tweede, over dat 'nichtje van Gustav' en alles. Dat eerste komt in de volgende hoofdstukken nog aan bod, en wat het tweede betreft... Dat is wel zo'n beetje de grootste plothole van heel ZT, om eerlijk te zijn. xD Eline & Charlie zijn natuurlijk aan de zwijgplicht verbonden, en er zullen ook genoeg fans zijn die van het hele nichtje-verhaal geen woord geloven, maar ze kunnen natuurlijk niet bewijzen dat er iets anders aan de hand is... Dus dat is zo'n beetje de oplossing, eigenlijk. Maar je hebt gelijk; het is een plothole. -schaam- In elk geval heel erg bedankt voor die enorme reactie! <3
@xILY; nog gefeliciteerd met je zus. (: En tja, de jeugdherinneringen... Levendige fantasie, laten we het daarop houden. *kuch* En ik meen het, don't go fighting over this #1 thing! Leute, echt. Jullie zijn me allemaal even lief, oké? xD
Over het volgende hoofdstuk. Dit was voor mij héél moeilijk om te schrijven, daarom is het zo vaag en onduidelijk, maar ik wilde het er tegelijkertijd in hebben en - nou ja. Verwacht er vooral niet teveel van en denk er maar niet te lang bij na, want het is dus nogal... vaag. Ja.
Enjoy :)
~~
69.
Tegen twaalven gingen ze allemaal naar bed, toen de tweeling begon te klagen dat ze alle kaartjes al eens gehad hadden. Om beurten maakten ze gebruik van de badkamer en verdwenen toen één voor één in de juiste kamer. Gordon en Simone sliepen in de slaapkamer direct tegenover de trap, Tom had de kamer daarnaast en nam Hannah natuurlijk mee. Bills kamertje lag tegenover die van Tom.
Terwijl de zanger nog in de badkamer was, stond Raquel voor het raam van zijn kamer en keek uit over de voortuin van het huis, met de achterliggende weilanden. De kamer zelf had nog de sfeer van een tienerkamer, de kersenrode muren behangen met posters van Nena en Green Day, en een filmposter van The Labyrinth met David Bowie. Bill had een anderhalf-persoonsbed en glow-in-the-dark-sterren op het plafond. Alles leek nog precies zo als toen hij op zijn vijftiende met Tokio Hotel naar Hamburg was verhuisd; de enige aanwijzing dat hij hier niet woonde, was de lege kledingkast waar hun bagage tegenaan leunde.
De deur ging zachtjes open en Bill kwam binnen, warrig haar en een trainingsbroek die zo laag hing dat de stertattoo op zijn rechterlies te zien was. Raquel glimlachte en wist dat hij dat kon zien in de reflectie van het raam.
‘Waar kijk je naar?’ vroeg hij op halve fluistertoon, terwijl hij achter haar kwam staan en zijn armen om haar heen sloeg.
‘Nergens naar,’ antwoordde ze. ‘Gewoon naar buiten. Het is hier mooi.’
‘Voor een tijdje misschien,’ vond hij. ‘Daarna ga je je eraan ergeren dat het zo saai is.’
Ze lachte. ‘Jouw jeugd klonk anders niet alsof je je vreselijk verveelde.’
Dat moest hij toegeven en grinnikte. ‘Daar komen al die dingen vandaan die we hebben uitgevreten. Het was hier saai, dus maakten wij het spannend.’
‘Dat is jullie dan goed gelukt,’ glimlachte ze. Even bleven ze zo staan, tegen elkaar aan geleund, starend door de ruit naar het donkere weiland waar ze allebei niet naar keken. Toen zei Raquel stil: ‘Ik ben zo blij om hier te zijn, weet je? Alles is zo… warm.’
Bill begreep dat ze daarmee niet de kamertemperatuur bedoelde en trok haar stevig tegen zich aan, plaatste zorgvuldig een kus in haar hals. ‘Ik ben blij dat je dat zegt,’ antwoordde hij zacht. ‘En dat je hier bent.’ Hij slaakte een lichte zucht; geen verdrietige, eerder een verwonderde. ‘Voor mij is het af en toe ook onwerkelijk dat jij bestaat… En dat je bij mij hoort. Soms ben ik bang dat het allemaal een droom is en als ik wakker word, ben ik weer alleen.’
‘Nur Geträumt,’ mompelde Raquel en hij knikte; ze zag zijn glimlach in het raam. ‘Was je dan zo alleen?’
Hij haalde half zijn schouders op. ‘Alleen… Ik ben nooit helemaal alleen, natuurlijk. Of het nu Tom is, of Georg of Chantal of Gustav, er is altijd iemand in de buurt. Maar dat zijn vrienden of familie. Dat is anders.’
Zoiets had Simone ook gezegd, dacht Raquel. Ze kon zich maar half voorstellen hoe dat moest voelen, nooit alleen. Dan had hij ook zelden een moment voor zichzelf – hoewel, een moment alleen met Tom was voor hem waarschijnlijk hetzelfde als een moment voor zichzelf.
‘Ik heb vóór jou eigenlijk nooit een vriendin gehad,’ mompelde Bill, zijn blik naar de ruit gericht.
‘Eigenlijk?’
‘Hm… Ik vind “affaire” een stom woord, het klinkt meteen zo negatief, maar…’ Hij bloosde – hij bloosde écht. Had ze hem ooit eerder rood zien worden? Ze kon het zich niet herinneren, maar moest vaststellen dat hij er zo erg schattig uitzag.
‘Ik was zeventien en behoorlijk naïef, laten we het daarop houden,’ zei hij vlug. ‘Het duurde niet lang, misschien net twee maanden, en ik was niet echt verliefd op haar… Ik was gewoon een hopeloos geval met teveel hormonen.’
Raquel giechelde en draaide haar hoofd opzij, zodat ze een kus op zijn mondhoek kon drukken. ‘Ik hoef het niet per se te weten, weet je.’
‘Gelukkig,’ zuchtte hij. ‘Ik zeg altijd dat je je niet moet schamen voor waar je vroeger in geloofde, maar dat was toch behoorlijk gênant.’
‘Ach… Ik had vóór jou zelfs nog nooit iemand gekust,’ bekende Raquel. ‘Ik was altijd veel te verlegen.’
‘Echt?’ Bill klonk oprecht verbaasd. ‘Dat heb ik niet eens gemerkt.’
‘Gelukkig,’ herhaalde ze zijn opgeluchte zucht.
Toen bleven ze weer een tijdje stil, starend naar de donkere hemel boven het weiland. Er waren geen sterren te zien en even vond Raquel dat jammer, tot haar ogen plotseling de kleine witte vlekjes oppikten, die als speldenprikken afstaken tegen het zwart van de nacht.
‘Het sneeuwt,’ zei Bill zacht.
Op hetzelfde moment deed er iets klik in Raquels hoofd, alsof er iets op zijn plaats viel. Een beslist, warm gevoel spreidde zich langzaam uit door haar binnenste, vanaf haar hart tot in de plotseling tintelende toppen van haar vingers.
Ze reikte naar voren en trok de gordijnen dicht, sloot het weiland en de sneeuw buiten, maar hield de geborgenheid hier, in de kamer. Zonder Bills armen te verplaatsen draaide ze zich om en ging op haar tenen staan, nu net groot genoeg om zijn lippen te kunnen kussen. Hij ging gretig in haar kus mee, was echter niet bedacht op de woorden die ze in zijn oor fluisterde.
Even versteende hij, verrast en bang dat hij haar verkeerd had verstaan; maar toen ze het herhaalde verschenen er lichtjes in zijn ogen, als vlokjes sneeuw tegen de donkere achtergrond van zijn irissen.
Raquel was geen moment onzeker. Ze had het wel verwacht, maar deed zichzelf versteld staan: geen spoortje zenuwen. Het moment was té perfect, het vertrouwen in elkaar onbreekbaar. En het was allemaal echt, geen droom.
Elk vlekje op zijn huid dat het imago van perfectie verstoorde (en haar daardoor alleen maar beter beviel). Elk haartje op haar armen dat zich oprichtte door de groeiende warmte. Elk onzichtbaar spoor dat zijn vingers volgden over haar rug. De korte prik van pijn voordat haar lichaam en geest werden overgoten met een gevoel…
Een gevoel dat ze zelfs niet zou kunnen beschrijven aan iemand die het al kende. Een gevoel dat van heel diep kwam, een gevoel dat haar volledig overnam. Het oudste gevoel van de mensheid.
Het was de eeuwenoude verzegeling van de liefde.
Raquel werd wakker als een opgerold bolletje tegen Bills buik. Hij sliep nog en zo te zien als een blok; zijn ademhaling blies ritmisch door haar haren.
Ze bleef stil liggen en probeerde te peilen hoe ze zich voelde, na alles wat er gisteren gebeurd was. Op een bepaalde manier heel vrouwelijk, en zich hyperbewust van elk deel van haar lichaam. Maar op een goede manier. Het was misschien een volkswijsheid dat menselijke perfectie niet bestaat, maar gisteravond had ze toch iets van die perfectie geproefd, en de herinnering van al haar zintuigen had zich diep in haar geheugen gegraven. Het was de rijkste herinnering die ze had, gevuld door zintuigen die op scherp hadden gestaan.
Glimlachend legde ze haar hoofd weer tegen Bills schouder en doezelde opnieuw in slaap. Toen ze voor de tweede keer haar ogen opendeed bewoog hij onder haar wang, voelde ze zijn vingers door haar haren strijken. Raquel leunde een stukje achteruit en lachte naar zijn ietwat verfrommelde gezicht, met de chaos aan zwart haar en nog kleine slaapoogjes. Maar hij lachte terug, dus hij was echt wakker.
‘Goedemorgen,’ mompelde hij, zijn stem schor. ‘Goed geslapen?’
Raquel begreep de dubbele betekenis achter zijn vraag meteen; ze glimlachte breed en knikte, verzekerde hem: ‘Het was een perfecte nacht.’
Bill boog zich voorover en drukte een kus op haar lippen, ochtendadem en al. ‘Daar ben ik blij om.’
Ze nestelde zich weer tegen hem aan; hij was zo warm als een kacheltje en ondanks dat er aan zijn hele lijf geen spoortje vet te vinden was, deed hij het prima als kussen. Bill vond het geen enkel bezwaar dat ze weer bij hem kwam liggen en wikkelde een arm om haar middel.
‘Je bent mooi, wist je dat?’ fluisterde hij in haar oor. ‘Ik denk het elke keer als ik je zie, maar ik zeg het nooit.’
‘Hoeft ook niet,’ mompelde ze terug. ‘Zo mooi ben ik niet. Jíj bent mooi… Ook al klinkt dat raar.’
Hij grinnikte. ‘Valt wel mee. Je moest eens weten wat ik soms te horen krijg. Maar ik meen het serieus. Je bent prachtig.’
‘Houd op,’ mompelde Raquel, die niet wist wat ze met die complimenten aanmoest. Ze was misschien niet lelijk – ze vond zichzelf ook helemaal niet lelijk, maar prachtig was een beetje teveel van het goede.
Natuurlijk trok Bill zich daar niets van aan en ging rustig door: ‘Je ogen en je neus en je lippen en die kleine oortjes. En je haar, natuurlijk. Krullen zouden me vast niet staan, maar ik zou willen dat ik zulk mooi haar had.’
‘Ik wilde het eigenlijk afknippen,’ peinsde ze, herinnerd aan een vaag idee van een hele tijd geleden. ‘Schouderlengte misschien.’
Bill maakte een geschokt geluidje en duwde haar een stukje van zich af, zodat ze zijn grote ontdane ogen kon zien. ‘Afknippen? Dat is zonde! Waag het niet!’
‘Ik zal het niet doen,’ stelde ze hem gerust. ‘Eigenlijk ben ik best gehecht aan mijn haar.’
‘Ik ben ook gehecht aan jouw haar,’ lachte hij zacht en wikkelde een paar krullen om zijn vingers. ‘Aan alles van jou. Niet weggaan, oké?’ Hij klonk weer ontzettend slaperig, maar wel serieus.
‘Oké,’ stemde ze in. ‘Ik ga nergens heen. Behalve misschien zo meteen naar de badkamer.’
‘Daar kan ik mee leven.’ Bill glimlachte en drukte nog een kus op haar lippen. ‘Hoe laat is het eigenlijk?’
Raquel had geen idee en draaide zich om, zoekend naar een klok. Uiteindelijk constateerde ze dat de wekker op het nachtkastje stilstond en er verder geen klok te zien was, dus mompelde ze: ‘Geen idee. Sta op en vraag het.’
‘Straks zijn ze nog niet wakker.’
‘Dat betwijfel ik, met jouw talent om ’s middags pas tegen vieren wakker te worden.’
‘Het is in elk geval geen vier uur, dan was mama al lang komen klagen,’ grinnikte Bill en schrok op hetzelfde moment op: er werd op de deur geklopt. ‘Oh jee, het is toch vier uur.’
Simones stem klonk heel zachtjes door het hout heen: ‘Bill, Raquel? Zijn jullie al wakker?’
‘Bijna!’ riep Bill terug. ‘Hoe laat is het?’
‘Half elf,’ antwoordde zijn moeder. ‘Komen jullie? Ik ga de broodjes opbakken.’
Ze beloofden om op te staan en kropen vervolgens nog even tegen elkaar aan. Raquel was niet moe en wel nieuwsgierig naar wat er vandaag zou gebeuren, maar ergens leek het haar toch geen slecht idee om de hele dag in Bills armen genesteld te blijven. Alleen vermoedde ze dat de idylle niet veel langer zou duren, met Tom en Hannah in de buurt.
Dus stonden ze na tien minuten soezen op. Raquel besefte dat ze voor de Kerstdagen alleen kleren in rood en zwart had meegenomen, voelde zich even heel onorigineel en kleedde zich na een kattenwasje toch gewoon aan. Zwarte spijkerbroek, rood truitje. In een impuls viste ze twee elastiekjes uit haar toilettas en vlocht haar haren tot twee lange vlechten, die tot halverwege haar rug reikten.
Vervolgens kreeg ze een kus van Bill en slenterden ze hand in hand naar beneden.
Vaag stukje? Helemaal niet!
Heel mooi en duidelijk beschreven hoe Raquel zich voelde, echt heel knap!
& nog bedankt voor je felicitatie btw
Tsja, we willen nu eenmaal allemaal graag een #1 positie hebben he ^^
Helemaal als het om Zwarte Tranen gaat!
Btw, ik had nog helemaal niet gezegd dat ik Zwarte Tranen een ontzettend goed gevonden titel vind!
Alles aan jouw verhaal is goed, het klopt gewoon helemaal!
Ga het uitgeven, hé! Ik ben de eerste die em koopt, echt waar!
Denk er cker eens over na, Melian! (:
Nouu, ik word vager zo laat op de avond, dus ik stop maar weer met deze o zo nuttige reactie. Not.
Hihi - byeee;
Heel mooi en duidelijk beschreven hoe Raquel zich voelde, echt heel knap!
& nog bedankt voor je felicitatie btw
Tsja, we willen nu eenmaal allemaal graag een #1 positie hebben he ^^
Helemaal als het om Zwarte Tranen gaat!
Btw, ik had nog helemaal niet gezegd dat ik Zwarte Tranen een ontzettend goed gevonden titel vind!
Alles aan jouw verhaal is goed, het klopt gewoon helemaal!
Ga het uitgeven, hé! Ik ben de eerste die em koopt, echt waar!
Denk er cker eens over na, Melian! (:
Nouu, ik word vager zo laat op de avond, dus ik stop maar weer met deze o zo nuttige reactie. Not.
Hihi - byeee;
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
Ik ben het helemaal met xILY eens hoor! Helemaal niet vaag! Het is sterk, en mooi beschreven en - tja, zo kan ik nog wel even doorgaan.
Iedereen wil #1 zijn, ofcourse. T is wel ZT heaa. Dan ben je niet tevreden met een plaatsje als #2 fan.
& NEE. De eerste hoofdstukken zijn helemaal niet slecht. Ik zou echt willen dat ik net zo kon schrijven als jij - ik meen het.
& @ xILY, inderdaad. Zwarte Tranen is echt een goeie titel.
Je moet er inderdaad eens over na denken om dit boek uit te geven - hoewel ik niet echt zeker weet of je een fanfictie echt kunt laten uitgeven, door copyright van die naam &zo.
En nu begint de fight over wie um t eerst gaat kopen zeker qq. Nouja, mij maakt t niet uit of ik m als eerste koop - ALS IK M MAAR IN HUIS KRIJG.
Echt, weer een mooi, geweldig beschreven stukje.
Iedereen wil #1 zijn, ofcourse. T is wel ZT heaa. Dan ben je niet tevreden met een plaatsje als #2 fan.
& NEE. De eerste hoofdstukken zijn helemaal niet slecht. Ik zou echt willen dat ik net zo kon schrijven als jij - ik meen het.
& @ xILY, inderdaad. Zwarte Tranen is echt een goeie titel.
Je moet er inderdaad eens over na denken om dit boek uit te geven - hoewel ik niet echt zeker weet of je een fanfictie echt kunt laten uitgeven, door copyright van die naam &zo.
En nu begint de fight over wie um t eerst gaat kopen zeker qq. Nouja, mij maakt t niet uit of ik m als eerste koop - ALS IK M MAAR IN HUIS KRIJG.
Echt, weer een mooi, geweldig beschreven stukje.
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
WAUW! Goed stukje! Nee, niet goed, maar mooi! Jawel, wel goed ^^ & mooi haha.
Goed, dat was een beetje vaag O.o
Terug naar het verhaal, weer fantastisch geschreven! Ik voelde me eigenlijk net zo als Raquel, en ik voelde ook de liefde. Alsof die liefde in mijn kamer hing ^^echt heel mooi net zoals dat stukje met "het oudste gevoel van de mensheid" fantastisch gewoon!
En ik ben het ook met xILY en Babette<3. eens! Je moet echt eens gaan nadenken om er een boek van te maken en het te verkopen! Brtw, Ily en Babbette, dan hebben we een driestrijd want ik wil hem dan ook als eerste hebben haha!
En deze titel past er perfect bij!!!
Goed, dat was een beetje vaag O.o
Terug naar het verhaal
, weer fantastisch geschreven! Ik voelde me eigenlijk net zo als Raquel, en ik voelde ook de liefde. Alsof die liefde in mijn kamer hing ^^echt heel mooi net zoals dat stukje met "het oudste gevoel van de mensheid" fantastisch gewoon!En ik ben het ook met xILY en Babette<3. eens! Je moet echt eens gaan nadenken om er een boek van te maken en het te verkopen! Brtw, Ily en Babbette, dan hebben we een driestrijd want ik wil hem dan ook als eerste hebben haha!
En deze titel past er perfect bij!!!
Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
#1 is vanaf nu de enige positie die ik erken, oké? I love you all <3
Overigens heeft Babette gelijk, fanfictie kan niet uitgegeven worden, is inderdaad in strijd met het copyright.
Even een snelle, ongeplande post omdat ik me nu weer herinner dat vandaag de tweeling jarig is. Tweeëntwintig al, ze worden zo snel groot. -pinkt traantje weg- xD
Anyway.
Viel Spaß! (ook al is het maar de helft van hoofdstuk 70.)
~~
70.
De hele benedenverdieping rook naar warme broodjes. In de woonkamer stond een vaas rozen in verschillende kleuren; toen Bill en Raquel binnenkwamen barstten Tom en Hannah net in lachen uit. De gezellige sfeer van de avond daarvoor kwam onmiddellijk terug en Raquel begon automatisch breed te glimlachen.
Het ontbijt ging gepaard met net zoveel vrolijkheid als het avondeten. Zelfs de tweeling was wakker, niet zo duf en slaperig zoals de meisjes hen van de ochtenden in Hamburg kenden. De broodjes smaakten voortreffelijk met Simones zelfgemaakte bessenjam en dus moesten ze na het eten alle schalen afwassen.
Ongeveer een half uur later verlieten Tom en Hannah als eerste de woonkamer. Deze keer niet sneaky met z’n tweeën, maar achter Gordon aan naar de achtertuin. Daar, in wat eigenlijk bedoeld was als gereedschapsschuurtje, bewaarde Gordon zijn gitaren en alles wat daarbij kwam kijken. Het was zijn eigen kleine studio aan huis. In hun dagen als scholierenbandje zonder platencontract had Tokio Hotel daar heel wat uren doorgebracht.
De honden eisten Bills aandacht op. Ze lagen met z’n vieren op het gehaakte kleed, Bill op zijn rug met de honden half over hem heen, en waren voor de rest van de wereld even onbereikbaar. Raquel kroop in een hoek van de sofa; ze benutte het moment om zich vol te zuigen met de sfeer die door het hele huis hing, met de warmte en vredigheid. Het gevoel deed haar een beetje denken aan het weekend in Parijs, samen met Bill, alleen zij tweeën. De tijd daar had haar het gevoel gegeven dat ze uit de wereld waren gestapt, eventjes maar, om in een andere dimensie te kunnen genieten zonder aan iets anders te hoeven denken dan aan elkaar. Zo voelde het nu ook.
Simone kwam in de andere hoek van de sofa zitten, met een beker thee in haar hand, en keek even glimlachend naar haar zoon. Toen draaide ze zich naar Raquel en vroeg vriendelijk: ‘Wil je misschien nog iets drinken, liefje?’
‘Oh, nee, dank je,’ sloeg Raquel snel af en, om geen pijnlijke stilte te doen vallen, voegde eraan toe: ‘Ik vind de muren echt heel mooi. Die zijn van u – jou – toch?’
‘Dat klopt,’ glimlachte Simone en liet haar blik door de kamer glijden, alsof iemand die voor het eerst weer eens goed om zich heen blikte. ‘Eerst was het hier zo donker, toen we hier kwamen wonen… Dus heb ik het huis een kleurtje gegeven.’
‘En met succes,’ grijnsde Bill, die zich naar hen omdraaide. ‘Waarom laat je Raquel je atelier niet zien?’
‘Zou je dat leuk vinden?’ Simone draaide zich vragend naar Raquel om. Die knikte, een tikje verlegen, en stond op zodra Simone dat deed. Bill schonk haar een glimlach met een knipoog, allebei om haar gerust te stellen. Het was duidelijk dat ze – ondanks alle warmte – een beetje onzeker werd van het idee om alleen met Simone te zijn.
Na even diep inademen volgde Raquel de vrouw over de drempel. De regenboogdeur duwde ze zachtjes achter zich dicht; toen draaide ze zich om.
Haar eerste indruk was chaos. Een aantal schildersezels, twee bezet en eentje leeg, doeken die langs de wanden waren opgesteld. Een lange tafel vol verfvlekken, potjes, penselen, verschillende paletten. Een kast met deurtjes en twee houten stoelen. Tegelijkertijd ademde het geheel een rustige sfeer uit – een rustig makende. Alsof de kamer fluisterde: “Neem de tijd, er is geen haast bij.” Twee grote ramen zorgden voor helder licht.
‘Wat een mooie ruimte,’ zei Raquel bewonderend.
Simone lachte. ‘Dank je. Ik breng hier dagelijks heel wat uren door.’ Ze liep naar één van de schildersezels waar een doek op stond te drogen, keek er even peinzend naar en zette hem toen bij de anderen tegen de wand. ‘Dat zijn de doeken waar ik niet tevreden mee ben,’ verklaarde ze met een glimlach naar Raquel. ‘Ik ben gevraagd om mee te doen aan een tentoonstelling met allemaal verschillende kunstenaars, maar themaschilderen is nooit echt mijn ding geweest. Het duurt op die manier veel langer voor ik iets inbreng.’
Raquel knikte begrijpend en probeerde te bedenken wat ze daarop kon zeggen, maar Simone was haar voor: ‘Ik heb iets voor je,’ zei ze. Dat verbaasde Raquel, om begrijpelijke redenen, ze voelde zich even een tikje opgelaten – Bill had dan wel gezegd dat ze echt niets mee hoefde te nemen, ze wenste nu toch dat ze iets terug had kunnen geven.
Simone stond al bij de kast en had één van de deurtjes geopend. Erachter lagen twee stapels papier. Allemaal tekeningen, besefte Raquel toen Simone één van de stapels uit de kast tilde. Het grootste deel was met houtskool getekend; een flink contrast met de kleurige schilderijen, maar daardoor niet minder mooi.
‘Hier.’ Simone legde de stapel terug in de kast, maar draaide zich met een tekening in de hand naar Raquel om. Het meisje deed een stap dichterbij en nam het blad schaapachtig aan. Een blik op de afbeelding deed haar adem stokken.
Bill.
Een jongere versie van Bill, dat wel. Zijn haar was korter, hoewel al tot op zijn schouders, en de make-up rond zijn ogen was niet zo dik aangezet. Ze gokte op een portret uit de Der letzte Tag-periode. Simone had hem half slapend afgebeeld, het ene oog dicht, het andere bijna. Om zijn lippen lag een typisch glimlachje. Het was een houtskooltekening, maar zo levensecht dat het Raquel even de adem benam.
Er bestond maar één manier om Simone hier passend voor te bedanken. Raquel legde de tekening zorgvuldig opzij en sloeg haar armen om Simone heen. Ze schrok er zelf even van, maar Bills moeder beantwoordde haar omhelzing als vanzelfsprekend.
‘Je hoeft me niet te bedanken, liefje,’ zei ze zacht. ‘Ik moet jou bedanken. Omdat je mijn zoon gelukkig maakt.’
‘Hij maakt míj gelukkig,’ antwoordde Raquel eveneens op bijna-fluistertoon.
Simone lachte weer. ‘Geen wonder dat jullie zo goed bij elkaar passen.’
Om dat uit de mond van Bills moeder te horen, was één van de beste momenten van Raquels leven.
Overigens heeft Babette gelijk, fanfictie kan niet uitgegeven worden, is inderdaad in strijd met het copyright.
Even een snelle, ongeplande post omdat ik me nu weer herinner dat vandaag de tweeling jarig is. Tweeëntwintig al, ze worden zo snel groot. -pinkt traantje weg- xD
Anyway.
Viel Spaß! (ook al is het maar de helft van hoofdstuk 70.)
~~
70.
De hele benedenverdieping rook naar warme broodjes. In de woonkamer stond een vaas rozen in verschillende kleuren; toen Bill en Raquel binnenkwamen barstten Tom en Hannah net in lachen uit. De gezellige sfeer van de avond daarvoor kwam onmiddellijk terug en Raquel begon automatisch breed te glimlachen.
Het ontbijt ging gepaard met net zoveel vrolijkheid als het avondeten. Zelfs de tweeling was wakker, niet zo duf en slaperig zoals de meisjes hen van de ochtenden in Hamburg kenden. De broodjes smaakten voortreffelijk met Simones zelfgemaakte bessenjam en dus moesten ze na het eten alle schalen afwassen.
Ongeveer een half uur later verlieten Tom en Hannah als eerste de woonkamer. Deze keer niet sneaky met z’n tweeën, maar achter Gordon aan naar de achtertuin. Daar, in wat eigenlijk bedoeld was als gereedschapsschuurtje, bewaarde Gordon zijn gitaren en alles wat daarbij kwam kijken. Het was zijn eigen kleine studio aan huis. In hun dagen als scholierenbandje zonder platencontract had Tokio Hotel daar heel wat uren doorgebracht.
De honden eisten Bills aandacht op. Ze lagen met z’n vieren op het gehaakte kleed, Bill op zijn rug met de honden half over hem heen, en waren voor de rest van de wereld even onbereikbaar. Raquel kroop in een hoek van de sofa; ze benutte het moment om zich vol te zuigen met de sfeer die door het hele huis hing, met de warmte en vredigheid. Het gevoel deed haar een beetje denken aan het weekend in Parijs, samen met Bill, alleen zij tweeën. De tijd daar had haar het gevoel gegeven dat ze uit de wereld waren gestapt, eventjes maar, om in een andere dimensie te kunnen genieten zonder aan iets anders te hoeven denken dan aan elkaar. Zo voelde het nu ook.
Simone kwam in de andere hoek van de sofa zitten, met een beker thee in haar hand, en keek even glimlachend naar haar zoon. Toen draaide ze zich naar Raquel en vroeg vriendelijk: ‘Wil je misschien nog iets drinken, liefje?’
‘Oh, nee, dank je,’ sloeg Raquel snel af en, om geen pijnlijke stilte te doen vallen, voegde eraan toe: ‘Ik vind de muren echt heel mooi. Die zijn van u – jou – toch?’
‘Dat klopt,’ glimlachte Simone en liet haar blik door de kamer glijden, alsof iemand die voor het eerst weer eens goed om zich heen blikte. ‘Eerst was het hier zo donker, toen we hier kwamen wonen… Dus heb ik het huis een kleurtje gegeven.’
‘En met succes,’ grijnsde Bill, die zich naar hen omdraaide. ‘Waarom laat je Raquel je atelier niet zien?’
‘Zou je dat leuk vinden?’ Simone draaide zich vragend naar Raquel om. Die knikte, een tikje verlegen, en stond op zodra Simone dat deed. Bill schonk haar een glimlach met een knipoog, allebei om haar gerust te stellen. Het was duidelijk dat ze – ondanks alle warmte – een beetje onzeker werd van het idee om alleen met Simone te zijn.
Na even diep inademen volgde Raquel de vrouw over de drempel. De regenboogdeur duwde ze zachtjes achter zich dicht; toen draaide ze zich om.
Haar eerste indruk was chaos. Een aantal schildersezels, twee bezet en eentje leeg, doeken die langs de wanden waren opgesteld. Een lange tafel vol verfvlekken, potjes, penselen, verschillende paletten. Een kast met deurtjes en twee houten stoelen. Tegelijkertijd ademde het geheel een rustige sfeer uit – een rustig makende. Alsof de kamer fluisterde: “Neem de tijd, er is geen haast bij.” Twee grote ramen zorgden voor helder licht.
‘Wat een mooie ruimte,’ zei Raquel bewonderend.
Simone lachte. ‘Dank je. Ik breng hier dagelijks heel wat uren door.’ Ze liep naar één van de schildersezels waar een doek op stond te drogen, keek er even peinzend naar en zette hem toen bij de anderen tegen de wand. ‘Dat zijn de doeken waar ik niet tevreden mee ben,’ verklaarde ze met een glimlach naar Raquel. ‘Ik ben gevraagd om mee te doen aan een tentoonstelling met allemaal verschillende kunstenaars, maar themaschilderen is nooit echt mijn ding geweest. Het duurt op die manier veel langer voor ik iets inbreng.’
Raquel knikte begrijpend en probeerde te bedenken wat ze daarop kon zeggen, maar Simone was haar voor: ‘Ik heb iets voor je,’ zei ze. Dat verbaasde Raquel, om begrijpelijke redenen, ze voelde zich even een tikje opgelaten – Bill had dan wel gezegd dat ze echt niets mee hoefde te nemen, ze wenste nu toch dat ze iets terug had kunnen geven.
Simone stond al bij de kast en had één van de deurtjes geopend. Erachter lagen twee stapels papier. Allemaal tekeningen, besefte Raquel toen Simone één van de stapels uit de kast tilde. Het grootste deel was met houtskool getekend; een flink contrast met de kleurige schilderijen, maar daardoor niet minder mooi.
‘Hier.’ Simone legde de stapel terug in de kast, maar draaide zich met een tekening in de hand naar Raquel om. Het meisje deed een stap dichterbij en nam het blad schaapachtig aan. Een blik op de afbeelding deed haar adem stokken.
Bill.
Een jongere versie van Bill, dat wel. Zijn haar was korter, hoewel al tot op zijn schouders, en de make-up rond zijn ogen was niet zo dik aangezet. Ze gokte op een portret uit de Der letzte Tag-periode. Simone had hem half slapend afgebeeld, het ene oog dicht, het andere bijna. Om zijn lippen lag een typisch glimlachje. Het was een houtskooltekening, maar zo levensecht dat het Raquel even de adem benam.
Er bestond maar één manier om Simone hier passend voor te bedanken. Raquel legde de tekening zorgvuldig opzij en sloeg haar armen om Simone heen. Ze schrok er zelf even van, maar Bills moeder beantwoordde haar omhelzing als vanzelfsprekend.
‘Je hoeft me niet te bedanken, liefje,’ zei ze zacht. ‘Ik moet jou bedanken. Omdat je mijn zoon gelukkig maakt.’
‘Hij maakt míj gelukkig,’ antwoordde Raquel eveneens op bijna-fluistertoon.
Simone lachte weer. ‘Geen wonder dat jullie zo goed bij elkaar passen.’
Om dat uit de mond van Bills moeder te horen, was één van de beste momenten van Raquels leven.
Sorry, ik ben niet in de mood voor een spontane of leuke reactie :/
Weet net mn rooster en das echt klote. Dus.
Verder heb ik met plezier jouw stukje gelezen, want dat was vóórdat ik mn rooster wist! (:
Dat laatste stukje is echt lief <33333
Echt, ik hou van je verhaal! Kijk uit naar de rest (:
Liefs!
Weet net mn rooster en das echt klote. Dus.
Verder heb ik met plezier jouw stukje gelezen, want dat was vóórdat ik mn rooster wist! (:
Dat laatste stukje is echt lief <33333
Echt, ik hou van je verhaal! Kijk uit naar de rest (:
Liefs!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
WAUW.
Dat is het enige wat ik kan zeggen. Dit stukje is zo... mooi. Echt geweldig. Ik ben bijna sprakeloos hierzo.
Het wordt een erg korte reactie, want ik heb gewoon niets te zeggen. Het is echt een mooi stukje.
Wauw.
x.
- Yeuuj. De tweelings b'day. ;D
Dat is het enige wat ik kan zeggen. Dit stukje is zo... mooi. Echt geweldig. Ik ben bijna sprakeloos hierzo.
Het wordt een erg korte reactie, want ik heb gewoon niets te zeggen. Het is echt een mooi stukje.
Wauw.
x.
- Yeuuj. De tweelings b'day. ;D
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
Thank you all! <3
Het laatste stukje van hoofdstuk 70. Enjoy :)
~~
Helaas kwam er ook een einde aan Kerstmis. Na drie dagen bracht Raquel haar tas weer naar de auto en zette die met tegenzin in de achterbak. Ze probeerde zich aan Elvira’s vrolijke gezicht te herinneren, toen ze met haar voorstel voor de reis naar Spanje kwam, maar haar brein schotelde haar alleen herinneringen aan de koude, afstandelijke Elvira voor. Daar had ze er simpelweg meer van – en de tegenzin om weg te gaan groeide. Ze wilde niet naar huis, ze wilde bij Bill blijven. Liefst ook nog in Loitsche.
Dat kon helaas niet, dat was de afspraak niet. Dus liep ze mismoedig terug naar het huis om afscheid te nemen.
Zowel Simone als Gordon omhelsde hen deze keer; eerst Hannah, toen Raquel, vervolgens de tweeling. Simone overstelpte hen nog met overbodige opmerkingen (“Rij voorzichtig! Bel me als je thuis bent! Doe David de groeten van me!”) en toen moesten ze echt gaan. Tom kroop breed grijnzend achter het stuur, hij had van Bill de sleutel gekregen. Simone kwam hen door het raampje nog een allerlaatst afscheidszoen geven; op de achtergrond lieten de honden een korte blaf horen. Vervolgens manoeuvreerde Tom de BMW achteruit de straat op, toeterde even en trapte op het gas. Zwaaiend door de autoruit lieten ze Loitsche achter zich.
Tijdens de autorit had Raquel tegen Bill aan gezeten, om zoveel mogelijk van zijn nabijheid te hebben voordat ze weer een tijd zonder elkaar moesten. Ze hoopte dat het zo makkelijker zou zijn om uit de auto te stappen, maar dat was het niet. Het kostte een lange afscheidszoen, heel wat zelfbeheersing en een opmerking van Tom (die overigens zelf bij het afscheid van Hannah heel wat theater had gemaakt) voor Raquel uiteindelijk het huis binnenging. Háár huis. Thuis.
De BMW sukkelde tergend langzaam de straat uit; ook de tweeling wilde dit moment zo lang mogelijk uitstellen. Helaas hadden ze geen keus, Hannah was inmiddels ook al thuis en David wilde de broertjes terug in Hamburg hebben.
Raquel was nog een dag alleen voor haar moeder en broertje terugkwamen uit Spanje. Ze besteedde die tijd aan het wassen van kleren, harpspelen en staren naar de sneeuw in de achtertuin. Bijna was ze nog naar de stad gegaan om ergens een kerstboom te zoeken, die ze – omdat er met Kerst niemand thuis was geweest – niet hadden. Raquel vond de woonkamer plotseling pijnlijk kaal, maar uiteindelijk kon ze zich er niet toe zetten om nog te gaan zoeken. Ze duikelde een paar kaarsjes op en dat moest maar genoeg zijn.
Op achtentwintig december kwamen dan eindelijk haar moeder en broertje thuis. Raquel sprong op van de sofa zodra ze de sleutel in de voordeur hoorde, maar Jonathan was nog altijd sneller. Ze stond nog niet eens in de gang of hij had zijn armen al stevig om haar heen geslagen. ‘Zussie!’
‘Hé daar,’ lachte ze en knuffelde hem terug, blij om hem te zien. Hij keek haar stralend aan; toen kwam ook Elvira binnen en Raquel verstrakte even, maar Elvira’s gezicht was één en al glimlach. Ze gaf haar dochter zelfs een kus en het meisje voelde zich weer ontspannen. De herinneringen aan de afstandelijke Elvira werden eindelijk naar de achtergrond verbannen.
Even later zaten ze met z’n drieën aan tafel, Jonathan met een groot glas sap en de andere twee met een beker thee. Jonathan vertelde honderduit – over het vliegtuig, over de taxichauffeur, over hun oma, diens huis en honden en kookkunsten, over het Spaans dat hij soms wel en soms niet begreep, over zijn cadeautjes. Raquel grinnikte af en toe hardop, maar onderbrak hem geen enkele keer. Dat was ook niet nodig, want hij vertelde alles zo gedetailleerd dat de thee in de theepot ijskoud was toen hij eindigde.
Even bleven ze allemaal stil, lieten de woordenwaterval goed tot zich doordringen. Toen drukte Raquel een kus op Jonathans voorhoofd en zei glimlachend: ‘Ik ben blij dat het leuk was.’
Jonathan knikte enthousiast, nam een grote slok sap en slaakte een diepe, voldane zucht. Zijn gezicht werd steeds slaperiger, alle leuke dingen en daarbovenop nog een vliegreis eisten duidelijk hun tol – zelfs van het meest energieke kind. Dus bracht Elvira hem direct na een vlugge broodmaaltijd naar bed.
Bij terugkomst zat Raquel op de sofa en typte juist een sms’je in haar gsm. Elvira sloot de kamerdeur achter zich, keek even toe en vroeg toen: ‘Bill?’ Haar stem klonk neutraal.
‘Hannah,’ antwoordde Raquel, eveneens neutraal, en stopte haar gsm weg. ‘Over oudjaar. Ze blijft hier, net als ik.’
Elvira knikte. Ze aarzelde kort, maar kwam toch naast Raquel zitten en legde haar handen in haar schoot. Het leek erop dat ze iets wilde zeggen en niet wist hoe, dus bleef Raquel stil afwachten. Tenslotte begon Elvira met een standaard formule om haar woorden aan op te hangen. ‘Ik heb zitten denken… Over jou en Bill.’ Zijn naam kwam stroef over haar lippen. ‘Vooral over wat je tegen me gezegd hebt… Dat ik hem vanaf het begin al niet heb gemogen.’
Raquel deed haar mond al open, maar Elvira liet haar niet aan het woord komen. ‘En je hebt gelijk, ja. Ik vertrouw hem nog steeds niet.’
‘Ik wel,’ viel Raquel haar toch in de rede. Ze dacht aan Kerstavond – vooral aan de daaropvolgende nacht – en kon een glimlach niet onderdrukken. En óf ze hem vertrouwde!
‘Dat weet ik,’ zei Elvira zacht. ‘Raquel…’ Ze boog zich naar haar dochter toe en nam aarzelend diens hand in de hare. ‘Houd dat vast, oké?’
‘Huh… wat?’ Die kwam onverwacht.
Elvira zuchtte. ‘Je hebt toch gezien hoe het met Nicolas en mij… Dat ging ook om vertrouwen, begrijp je? Te weinig vertrouwen. En of ik jouw vriendje nu vertrouw of niet, het gaat in de eerste plaats om jou. Dus… Om je ervoor te behoeden dat ooit zoiets jullie gebeurd als tussen mij en je vader, wilde ik je dit zeggen.’
Impulsief sloeg Raquel haar armen om haar moeders schouders. ‘Dank je, mam.’
Voor het eerst in tijden voelde het weer goed om dat zeggen; in behoedzame woorden verpakt had Elvira haar eindelijk haar zegen gegeven.
Het laatste stukje van hoofdstuk 70. Enjoy :)
~~
Helaas kwam er ook een einde aan Kerstmis. Na drie dagen bracht Raquel haar tas weer naar de auto en zette die met tegenzin in de achterbak. Ze probeerde zich aan Elvira’s vrolijke gezicht te herinneren, toen ze met haar voorstel voor de reis naar Spanje kwam, maar haar brein schotelde haar alleen herinneringen aan de koude, afstandelijke Elvira voor. Daar had ze er simpelweg meer van – en de tegenzin om weg te gaan groeide. Ze wilde niet naar huis, ze wilde bij Bill blijven. Liefst ook nog in Loitsche.
Dat kon helaas niet, dat was de afspraak niet. Dus liep ze mismoedig terug naar het huis om afscheid te nemen.
Zowel Simone als Gordon omhelsde hen deze keer; eerst Hannah, toen Raquel, vervolgens de tweeling. Simone overstelpte hen nog met overbodige opmerkingen (“Rij voorzichtig! Bel me als je thuis bent! Doe David de groeten van me!”) en toen moesten ze echt gaan. Tom kroop breed grijnzend achter het stuur, hij had van Bill de sleutel gekregen. Simone kwam hen door het raampje nog een allerlaatst afscheidszoen geven; op de achtergrond lieten de honden een korte blaf horen. Vervolgens manoeuvreerde Tom de BMW achteruit de straat op, toeterde even en trapte op het gas. Zwaaiend door de autoruit lieten ze Loitsche achter zich.
Tijdens de autorit had Raquel tegen Bill aan gezeten, om zoveel mogelijk van zijn nabijheid te hebben voordat ze weer een tijd zonder elkaar moesten. Ze hoopte dat het zo makkelijker zou zijn om uit de auto te stappen, maar dat was het niet. Het kostte een lange afscheidszoen, heel wat zelfbeheersing en een opmerking van Tom (die overigens zelf bij het afscheid van Hannah heel wat theater had gemaakt) voor Raquel uiteindelijk het huis binnenging. Háár huis. Thuis.
De BMW sukkelde tergend langzaam de straat uit; ook de tweeling wilde dit moment zo lang mogelijk uitstellen. Helaas hadden ze geen keus, Hannah was inmiddels ook al thuis en David wilde de broertjes terug in Hamburg hebben.
Raquel was nog een dag alleen voor haar moeder en broertje terugkwamen uit Spanje. Ze besteedde die tijd aan het wassen van kleren, harpspelen en staren naar de sneeuw in de achtertuin. Bijna was ze nog naar de stad gegaan om ergens een kerstboom te zoeken, die ze – omdat er met Kerst niemand thuis was geweest – niet hadden. Raquel vond de woonkamer plotseling pijnlijk kaal, maar uiteindelijk kon ze zich er niet toe zetten om nog te gaan zoeken. Ze duikelde een paar kaarsjes op en dat moest maar genoeg zijn.
Op achtentwintig december kwamen dan eindelijk haar moeder en broertje thuis. Raquel sprong op van de sofa zodra ze de sleutel in de voordeur hoorde, maar Jonathan was nog altijd sneller. Ze stond nog niet eens in de gang of hij had zijn armen al stevig om haar heen geslagen. ‘Zussie!’
‘Hé daar,’ lachte ze en knuffelde hem terug, blij om hem te zien. Hij keek haar stralend aan; toen kwam ook Elvira binnen en Raquel verstrakte even, maar Elvira’s gezicht was één en al glimlach. Ze gaf haar dochter zelfs een kus en het meisje voelde zich weer ontspannen. De herinneringen aan de afstandelijke Elvira werden eindelijk naar de achtergrond verbannen.
Even later zaten ze met z’n drieën aan tafel, Jonathan met een groot glas sap en de andere twee met een beker thee. Jonathan vertelde honderduit – over het vliegtuig, over de taxichauffeur, over hun oma, diens huis en honden en kookkunsten, over het Spaans dat hij soms wel en soms niet begreep, over zijn cadeautjes. Raquel grinnikte af en toe hardop, maar onderbrak hem geen enkele keer. Dat was ook niet nodig, want hij vertelde alles zo gedetailleerd dat de thee in de theepot ijskoud was toen hij eindigde.
Even bleven ze allemaal stil, lieten de woordenwaterval goed tot zich doordringen. Toen drukte Raquel een kus op Jonathans voorhoofd en zei glimlachend: ‘Ik ben blij dat het leuk was.’
Jonathan knikte enthousiast, nam een grote slok sap en slaakte een diepe, voldane zucht. Zijn gezicht werd steeds slaperiger, alle leuke dingen en daarbovenop nog een vliegreis eisten duidelijk hun tol – zelfs van het meest energieke kind. Dus bracht Elvira hem direct na een vlugge broodmaaltijd naar bed.
Bij terugkomst zat Raquel op de sofa en typte juist een sms’je in haar gsm. Elvira sloot de kamerdeur achter zich, keek even toe en vroeg toen: ‘Bill?’ Haar stem klonk neutraal.
‘Hannah,’ antwoordde Raquel, eveneens neutraal, en stopte haar gsm weg. ‘Over oudjaar. Ze blijft hier, net als ik.’
Elvira knikte. Ze aarzelde kort, maar kwam toch naast Raquel zitten en legde haar handen in haar schoot. Het leek erop dat ze iets wilde zeggen en niet wist hoe, dus bleef Raquel stil afwachten. Tenslotte begon Elvira met een standaard formule om haar woorden aan op te hangen. ‘Ik heb zitten denken… Over jou en Bill.’ Zijn naam kwam stroef over haar lippen. ‘Vooral over wat je tegen me gezegd hebt… Dat ik hem vanaf het begin al niet heb gemogen.’
Raquel deed haar mond al open, maar Elvira liet haar niet aan het woord komen. ‘En je hebt gelijk, ja. Ik vertrouw hem nog steeds niet.’
‘Ik wel,’ viel Raquel haar toch in de rede. Ze dacht aan Kerstavond – vooral aan de daaropvolgende nacht – en kon een glimlach niet onderdrukken. En óf ze hem vertrouwde!
‘Dat weet ik,’ zei Elvira zacht. ‘Raquel…’ Ze boog zich naar haar dochter toe en nam aarzelend diens hand in de hare. ‘Houd dat vast, oké?’
‘Huh… wat?’ Die kwam onverwacht.
Elvira zuchtte. ‘Je hebt toch gezien hoe het met Nicolas en mij… Dat ging ook om vertrouwen, begrijp je? Te weinig vertrouwen. En of ik jouw vriendje nu vertrouw of niet, het gaat in de eerste plaats om jou. Dus… Om je ervoor te behoeden dat ooit zoiets jullie gebeurd als tussen mij en je vader, wilde ik je dit zeggen.’
Impulsief sloeg Raquel haar armen om haar moeders schouders. ‘Dank je, mam.’
Voor het eerst in tijden voelde het weer goed om dat zeggen; in behoedzame woorden verpakt had Elvira haar eindelijk haar zegen gegeven.
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
EINDELIJK!
Oh My Gosh. Eindelijk. Ik heb zooooo lang gewacht hea. Echt. Elvira heeft eindelijk een beetje begrip voor Rachel. Toen ze naar Spanje ging vertrouwde ik het nog niet helemaal. Ik dacht van; ieder moment kan de oude Elvira weer opduiken en Raquels romance verpesten. Ieder moment kan het afgelopen zijn met de rust.
Maar nu kan ik haar eindelijk zien als een soort moederpersoon. In mijn hoofd - ja ik heb altijd een beeld van mensen in verhalen - was ze echt zo'n ijskoude, koelbloedige vrouw die geen enkele emotie toont. Maar nu... wauw. Elvira is eindelijk de moeder die Jonathan - en Raquel - verdient. Raquel heeft geleerd om voor zichzelf en Jonathan te zorgen, Raquel heeft geleerd om zelfstandig te zijn, om keuzes te maken zonder moeders met raad. Misschien kan Raquel nu nog even meegenieten van haar moeder. Misschien wordt Elvira weer een moeder.
Echt een geweldig stukje weer. Wauw.
Oh My Gosh. Eindelijk. Ik heb zooooo lang gewacht hea. Echt. Elvira heeft eindelijk een beetje begrip voor Rachel. Toen ze naar Spanje ging vertrouwde ik het nog niet helemaal. Ik dacht van; ieder moment kan de oude Elvira weer opduiken en Raquels romance verpesten. Ieder moment kan het afgelopen zijn met de rust.
Maar nu kan ik haar eindelijk zien als een soort moederpersoon. In mijn hoofd - ja ik heb altijd een beeld van mensen in verhalen - was ze echt zo'n ijskoude, koelbloedige vrouw die geen enkele emotie toont. Maar nu... wauw. Elvira is eindelijk de moeder die Jonathan - en Raquel - verdient. Raquel heeft geleerd om voor zichzelf en Jonathan te zorgen, Raquel heeft geleerd om zelfstandig te zijn, om keuzes te maken zonder moeders met raad. Misschien kan Raquel nu nog even meegenieten van haar moeder. Misschien wordt Elvira weer een moeder.
Echt een geweldig stukje weer. Wauw.
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
Damnit! Een poosje afwezig geweest. Uuugh, meehelpen met de intro op school, dus ik zat weer op mijn kamer in Delft en daar ben ik tijdelijk internetloos geweest. En toen begon school weer.
Maar goed! Here I am! Ik ga nu alle stukken bijlezen en intussen al mijn commentaar lekker hier posten.
68.
Het stuk dat Simone in gesprek is met Raquel en Hannah over de tweeling, vind ik zo lief! Daaruit blijkt hoeveel moederliefde er in dat gezin is en hoe ontzettend welkom de meiden daar thuis zijn.
‘Waar is Tom eigenlijk?’ Simone schilde de aardappelen alsof ze aan een schoonheids-dunschilwedstrijd meedeed.
‘Die zit vast in de dekbedhoes,’ zei Bill droog.
Hier begon ik echt hardop te lachen. xD
En zo schattig als Raquel en Bill daar op de grond zitten en die honden aaien. Mieeeeh, ik word er zelf helemaal verliefd van! <3
De verhalen over de tweeling aan tafel, briljant! Ik zie het ZO voor me, hoe verzin je al die kleine dingetjes toch?!
Is dat verhaal over de switch van muziekmaatschappijen echt waar (officieel is het trouwens een muziekmaatschappij i.p.v. een platenmaatschappij – don’t ask, ik krijg les in dat soort dingen en dit is toevallig een van de kleine dingen die ooit is blijven hangen xD)?
MWHAHAHAHAHA. *gaat stuk om laatste zin* Geniaaaaaal. xD
*mengt zich in discussie* PEOPLE, STOP FIGHTING OVER THAT FIRST PLACE. ‘Cause I’ve claimed it from the very beginning!
69.
Schattig stuk weer als Raquel en Bill in zijn kamer staan. Lekker rustige en romantische sfeer. Dat verhaal van die affaire tussendoor vind ik dan wel weer grappig. “Teveel hormonen”.
Aaaaww, dit stuk heb je echt perfect beschreven. <3 Je geeft niet teveel weg, en toch weten de lezers (nu ja, ik neem aan van wel tenminste) wat er gebeurt en dat het… perfect is dus. Ge-wel-dig!
‘Het is in elk geval geen vier uur, dan was mama al lang komen klagen,’ grinnikte Bill en schrok op hetzelfde moment op: er werd op de deur geklopt. ‘Oh jee, het is toch vier uur.’
Hier moest ik weer even heel hard lachen. Die heerlijke droogheid.
Ik lees de discussie over copyright. Dat is inderdaad zo jammer aan fanfictie. Als je het écht uit wil geven, zou je natuurlijk alles aan kunnen passen; andere namen, etc. Maar dan zul je wel heeeeel veel aan moeten passen, vooral omdat jij zoveel mogelijk hebt gebaseerd op het echte leven van de Kaulitz-tweeling.
Nou ja, ik weet niet eens of je het wil.
70.
Het atelier van Simone klinkt… hemels. Als ik schilder, ziet mijn kamer/waar dan ook er ook uit als een slagveld, maar waarschijnlijk zal het daar wel iets beter op orde zijn hehe.
…
Ik kreeg serieus tranen in mijn ogen door het moment waar Simone de tekening van Bill aan Raquel geeft. Dat is zo emotioneel dat het gewoon… ja. Simone is de moeder die Raquel nodig heeft in haar leven en dat maakt het zo ontzettend mooi.
Beh, ik word helemaal depri van het volgende stuk. Niet leuk dat de meiden weer naar huis moeten. Het afscheid is zo sneu!
Oh wauw, Elvira begint menselijk te worden… Nou ja, ik vergeef personages nooit zo snel, maar ik moet zeggen dat ik wel blij ben dat ze ein-de-lijk bij begint te draaien. Dat werd ook wel tijd!
Weet je. Weet je. Weet je. Ken je de film Tangled? Zoals die moeder van Rapunzel, zo zie ik Elvira echt voor me! Ben ik hier de enige in? Echt, dat is precies hoe ik haar voor me zie!
Ooooh, ik hou van dit verhaal! <3
En toen begon school weer.Maar goed! Here I am! Ik ga nu alle stukken bijlezen en intussen al mijn commentaar lekker hier posten.
68.
Het stuk dat Simone in gesprek is met Raquel en Hannah over de tweeling, vind ik zo lief! Daaruit blijkt hoeveel moederliefde er in dat gezin is en hoe ontzettend welkom de meiden daar thuis zijn.
‘Waar is Tom eigenlijk?’ Simone schilde de aardappelen alsof ze aan een schoonheids-dunschilwedstrijd meedeed.
‘Die zit vast in de dekbedhoes,’ zei Bill droog.
Hier begon ik echt hardop te lachen. xD
En zo schattig als Raquel en Bill daar op de grond zitten en die honden aaien. Mieeeeh, ik word er zelf helemaal verliefd van! <3
De verhalen over de tweeling aan tafel, briljant! Ik zie het ZO voor me, hoe verzin je al die kleine dingetjes toch?!
Is dat verhaal over de switch van muziekmaatschappijen echt waar (officieel is het trouwens een muziekmaatschappij i.p.v. een platenmaatschappij – don’t ask, ik krijg les in dat soort dingen en dit is toevallig een van de kleine dingen die ooit is blijven hangen xD)?
MWHAHAHAHAHA. *gaat stuk om laatste zin* Geniaaaaaal. xD
Ooooh, dank je wel. xDBabette schreef: Ik hou echt van dit verhaal, en ik vind dat ik moet toegeven dat Imke echt geniale reacties schrijft xD. Ik ging soms echt helemaal stuk hierzo.
*mengt zich in discussie* PEOPLE, STOP FIGHTING OVER THAT FIRST PLACE. ‘Cause I’ve claimed it from the very beginning!
69.
Schattig stuk weer als Raquel en Bill in zijn kamer staan.
Lekker rustige en romantische sfeer. Dat verhaal van die affaire tussendoor vind ik dan wel weer grappig. “Teveel hormonen”.Aaaaww, dit stuk heb je echt perfect beschreven. <3 Je geeft niet teveel weg, en toch weten de lezers (nu ja, ik neem aan van wel tenminste) wat er gebeurt en dat het… perfect is dus. Ge-wel-dig!
‘Het is in elk geval geen vier uur, dan was mama al lang komen klagen,’ grinnikte Bill en schrok op hetzelfde moment op: er werd op de deur geklopt. ‘Oh jee, het is toch vier uur.’
Hier moest ik weer even heel hard lachen. Die heerlijke droogheid.
Ik lees de discussie over copyright. Dat is inderdaad zo jammer aan fanfictie.
Als je het écht uit wil geven, zou je natuurlijk alles aan kunnen passen; andere namen, etc. Maar dan zul je wel heeeeel veel aan moeten passen, vooral omdat jij zoveel mogelijk hebt gebaseerd op het echte leven van de Kaulitz-tweeling.Nou ja, ik weet niet eens of je het wil.
70.
Het atelier van Simone klinkt… hemels. Als ik schilder, ziet mijn kamer/waar dan ook er ook uit als een slagveld, maar waarschijnlijk zal het daar wel iets beter op orde zijn hehe.
…
Ik kreeg serieus tranen in mijn ogen door het moment waar Simone de tekening van Bill aan Raquel geeft. Dat is zo emotioneel dat het gewoon… ja. Simone is de moeder die Raquel nodig heeft in haar leven en dat maakt het zo ontzettend mooi.
Beh, ik word helemaal depri van het volgende stuk.
Niet leuk dat de meiden weer naar huis moeten. Het afscheid is zo sneu!Oh wauw, Elvira begint menselijk te worden… Nou ja, ik vergeef personages nooit zo snel, maar ik moet zeggen dat ik wel blij ben dat ze ein-de-lijk bij begint te draaien. Dat werd ook wel tijd!
Weet je. Weet je. Weet je. Ken je de film Tangled? Zoals die moeder van Rapunzel, zo zie ik Elvira echt voor me! Ben ik hier de enige in? Echt, dat is precies hoe ik haar voor me zie!
Ooooh, ik hou van dit verhaal! <3
Laatst gewijzigd door Imke op 06 sep 2011 18:29, 1 keer totaal gewijzigd.
OOOHHHH!! Echt weer fantastisch! Ik was deze laatste twee weken druk bezig met huiswerk, maar toen ineens in mijn vrije tijd ging ik achter de laptop zitten, en ik wist niet wat ik moest doen! Ineens schoot het door mijn hoofd: Zwarte Tranen! En ik heb de laatste twee geposte stukjes gelezen en ik vind ze echt heel leuk, en net als Imke, een depri stukje dat Hannah en Raquel weg moeten ik beelde me gewoon in dat ik ook daar was, en hoe het huis er uit zach. Hoe alles zo gezellig was gemaakt. Maar goeeeeddd,
ik wil een reactie op de reactie van Imke geven>>>
Ik moet echt telkens lachen om jou reacties, vooral dat ze altijd zo lang zijn, en je schrijft er echt alles in! Haha, ik lach helemaal dubbel van die Quote van Babette aan jou, dat jij echt van die geniale reacties geeft, en ja ik vind dat ook!! Ik lig altijd helemaal dubbel en Melian, schrijf lekker door!
I love it<3.
En ik heb de laatste twee geposte stukjes gelezen en ik vind ze echt heel leuk, en net als Imke, een depri stukje dat Hannah en Raquel weg moeten ik beelde me gewoon in dat ik ook daar was, en hoe het huis er uit zach. Hoe alles zo gezellig was gemaakt. Maar goeeeeddd,ik wil een reactie op de reactie van Imke geven>>>
Ik moet echt telkens lachen om jou reacties, vooral dat ze altijd zo lang zijn, en je schrijft er echt alles in! Haha, ik lach helemaal dubbel van die Quote van Babette aan jou, dat jij echt van die geniale reacties geeft, en ja ik vind dat ook!! Ik lig altijd helemaal dubbel en Melian, schrijf lekker door!
I love it<3.
Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
@Babette; hehe, bedankt voor je enthousiasme <3 Het werd inderdaad wel tijd voor Elvira om te veranderen, ik ben blij dat het zo goed is overgekomen. :)
@Imke; neem rustig je tijd, ik begrijp het wel als het druk is. Op het moment wordt het bij mij ook hectisch, studiejaar is begonnen... Maar jouw enthousiasme en superlange reactie maken me helemaal blij, dankjewel! <3 (En ik ken die film niet, maar ik heb even gegoogled en je hebt wel een punt xD)
@iCharlie; en of course, jij ook bedankt! <3
Dit is overigens het laatste stukje van mijn voorraad, dus ik kan niet beloven dat de volgende update heel snel komt. Ik heb wel al iets geschreven maar ik ben nog niet zo tevreden en aangezien ik dit jaar ben begonnen met studeren, weet ik niet hoe vaak ik aan schrijven toekom. Dus alvast mijn excuses als het weer wat langer duurt. :)
Voor nu: enjoy! (En Frohes Neues betekent gewoon Gelukkig Nieuwjaar xD Maar daar komen jullie vanzelf wel achter.)
~~
71.
Voor Chantal betekende de laatste dag van het jaar meestal niets anders dan een reden tot feesten. Ze deed niet aan voornemens, daar zou ze zich toch niet aan houden, en ze was geen melancholisch type dat aan het eind van het jaar per se even stil moest staan bij alles wat er in de afgelopen twaalf maanden was gebeurd.
Dit jaar kon ze echter niet anders. Dit jaar was er zoveel gebeurd, zoveel veranderd, zoveel geëindigd en zoveel begonnen dat ze er niet aan kon ontsnappen.
Op de laatste dag van het jaar werd Chantal pas om tien uur wakker, in wat ze nu veel meer beschouwde als haar eigen bed dan dat bij haar ouders thuis. De geur van koffie kriebelde in haar neus; iemand was dus al wakker. Ze gokte op Gustav. Onmiddellijk op die gedachte volgde het besef dat 2009 vandaag eindigde – ze hield even haar adem in en liet zich toen snel uit bed glijden. Een vreemd gevoel meldde zich in haar maag, bijna een soort nervositeit. Dit jaar was zo ongelooflijk snel voorbij gegaan.
Na een hete douche kleedde ze zich aan, nonchalant in jurkje en maillot, en slenterde naar de keuken. Zoals voorspeld zat Gustav al aan tafel. Hij begroette haar met een vriendelijk “Goedemorgen, de koffie staat op het aanrecht” en ze trok een dankbaar gezicht. ‘Goedemorgen. Je bent een engel.’
Gustav schudde even zijn hoofd en concentreerde zich weer op zijn krant. Chantal was het van hem gewend; zijn zwijgzaamheid stoorde haar vreemd genoeg helemaal niet. Daarbij was ze zelf sowieso niet de beste gesprekspartner voor bij het ontbijt, tenminste niet tot ze een grote beker koffie achterover had geslagen. In dat opzicht was ze precies de tweeling. Ook de broertjes vertelden Gustav ’s ochtends regelmatig hoe gezegend ze waren met zijn aanwezigheid.
Om elf uur kwam Georg binnen slenteren en schonk meteen een glas tomatensap in. Chantal hapte inmiddels in een croissant, haar tweede beker koffie binnen handbereik. Sinds ze hier woonde was haar koffieconsumptie flink omhoog gegaan, moest ze toegeven. Nog zo’n verandering die 2009 met zich mee had gebracht. Toegegeven, een kleine, maar niettemin een verandering.
Krap veertig minuten later hoorden ze eindelijk geluid vanuit de kamers van de tweeling. Tom brulde iets onverstaanbaars door de gang, kreeg een geïrriteerd “Jaaa!” van zijn tweelingbroertje als antwoord en verscheen vervolgens in de keuken. ‘Bill is wakker,’ meldde hij met een nog schorre slaapstem.
‘Nu jij nog,’ grijnsde Georg voorspelbaar. Tom stak zijn middelvinger op en slofte naar het aanrecht. Het was allemaal zo typisch, zo standaard, zoals Chantal het al honderd keer had meegemaakt – en juist daarom moest ze glimlachen. Omdat het betekende dat ze erbij hoorde. Weinig mensen kenden de jongens op dit moment van de dag, weinig mensen hadden hen zo meegemaakt.
Zij was één van die mensen.
Even later maakte ook Bill eindelijk zijn opwachting. Zijn aanblik versterkte Chantals glimlach nog eens extra: hoeveel mensen kenden Bill nu volledig zonder make-up, met loshangend haar waar hij waarschijnlijk nog niet eens een borstel doorheen had gehaald, in zijn versleten trainingsbroek en veel te grote Goofy-shirt, met afbladderende nagellak? Momenten als deze gaven Chantal het gevoel geen vijfde wiel aan de wagen te zijn – of het moest om een vijfwieler gaan.
‘Gelukkig oudjaar,’ murmelde Bill en pakte de beker koffie aan die Tom voor hem had ingeschonken.
‘Bill, niemand zegt dat,’ grinnikte Georg hoofdschuddend.
‘Wel. Dat hoor je toch.’ Bill stak zijn tong naar hem uit, maar die actie verloor een tikje aan kracht door de enorme gaap die erop volgde. Ach ja. Het was ook nog geen twaalf uur.
Tegen tienen verzamelden ze zich allemaal in de woonkamer. Alleen Tom en Gustav hadden die dag daar doorgebracht, voornamelijk met Super Mario en een fles cola; Bill kwam uit de studio geslenterd, Georg uit zijn kamer met zijn gsm aan zijn oor en Joëlles naam op de display. Chantal had met haar laptop op haar kamer gezeten, haar msn-gesprek met Hannah en YouTube doodden effectief de tijd.
Nu zaten ze allemaal rond de salontafel, de koffiekan ging rond langs alle uitgestrekte bekers. Even bleef het stil, terwijl Chantal haar koffie met suiker op smaak bracht en Georg een paar cupjes melk in zijn beker leegde. Toen zei Bill – natuurlijk de eerste die zijn mond opendeed – op bedachtzame toon: ‘De laatste paar uur van deze dag zijn altijd raar, vinden jullie niet?’
‘Zo langzaam,’ stemde Tom in. ‘Er komt nooit een einde aan.’
Weer bleef het even stil; weer was het Bill die de stilte verbrak. ‘Maar 2009 was wel een goed jaar, vind ik. Vooral de tweede helft.’
Nu kwam het instemmend gemompel van alle kanten, niet alleen van Tom. Chantal had het gevoel in een soort traditie geland te zijn, zoals de jongens bij elkaar waren gekomen en serieus keken. Het maakte haar trots om hier bij te zijn; dit was een moment voor alleen Tokio Hotel, alleen zij.
Dat gevoel had Chantal tijdens de Kerstdagen volledig in de steek gelaten. Aan de ene kant was ze blij geweest om haar moeder weer te zien, de vertrouwde straten van Berlijn, haar oude kamer, de sporen van haar jeugd. Aan de andere kant had ze zich buitengesloten gevoeld – vooral door de tweeling. Ze had geprobeerd zichzelf wijs te maken dat ze zich aanstelde; tenslotte gingen Georg en Gustav toch ook naar huis, niet naar Loitsche, het was toch volkomen normaal dat iedereen Kerstmis bij zijn of haar familie vierde. Maar dat Raquel en Hannah wél naar Loitsche gingen, wél de ouders van de tweeling leerden kennen, wél al die dingen ontdekten die Chantal ook wilde weten… Dat maakte haar jaloers en terneergeslagen tegelijkertijd. Net alsof Raquel en Hannah op de één of andere manier meer bij Tokio Hotel hoorden dan zijzelf.
Van dat gevoel was inmiddels geen spoortje over. Ze luisterde naar de jongens, die om de beurt iets noemden uit 2009 dat hen voor altijd bij zou blijven, en voelde sterker dan ooit de band die hen verbond. Hen, inclusief haar.
Bills eerste herinnering-voor-altijd was natuurlijk: ‘Raquel.’
Waarop Tom “Hannah” aanvulde en Georg “Joëlle”, zodat ze allemaal even grijnsden en Gustav plagerig aankeken. Die bleef kalm als altijd en zei rustig: ‘Wat dachten jullie van Chantal?’
‘Natuurlijk!’ riep Bill meteen. Zijn blik ging verwachtingsvol naar haar en hij zei bemoedigend: ‘Nu jij. Welk iets of iemand uit het afgelopen jaar zal jou voor altijd bijblijven?’
Het antwoord lag voor de hand, dus trok Chantal een serieus gezicht en antwoordde: ‘Mijn scheikundeleraar.’
De jongens schoten verbluft in de lach; ze wachtte even, inwendig grijnzend, uiterlijk nog altijd bloedserieus. Toen verbeterde ze zichzelf: ‘Of misschien toch eerder jullie. Ik twijfel nog.’
Tom, die het dichtstbij zat, gaf haar een por. ‘Ja, vast. Geloof je het zelf.’
Ze deed weer of ze nadacht en schudde vervolgens haar hoofd. ‘Hmm… Nee.’
‘Flauwerik.’ Bill stak zijn tong naar haar uit, zich heerlijk onbewust van de fladderende vlinders in haar maag, en ging verder met het opnoemen van hoogtepunten uit 2009. ‘Het weekend Parijs.’
Tom was aan de beurt. ‘Wenen.’
‘De WMA’s.’ Georg.
‘Jullie machtsstrijd met David.’ Een hoofdschuddende Gustav.
‘Kerstavond.’ Bill glimlachte dromerig en alleen Tom begreep waar hij het écht over had.
Chantal weer: ‘Mijn auditie.’
In gedachten voegde ze er nog een hele lijst aan toe: de problemen met Raquel, alle nieuwe gevoelens van jaloezie en onzekerheid en haat waarvan ze niet geweten had hoe fel ze konden zijn. De vlinders in haar buik elke keer dat ze Bill zag glimlachen; het besef dat die gevoelens zo snel niet over zouden gaan, zeker niet nu ze met hem in één huis woonde. Allemaal dingen die ze niet hardop kon zeggen.
Tegen niemand: ze was heel haar leven lang close geweest met niemand anders dan Raquel. Ze had geen vertrouwenspersoon meer. Hannah? Die stond ongetwijfeld aan Raquels kant, zo goed als die inmiddels bevriend waren. Iemand van de jongens? Chantal vermoedde dat die het haar niet dank af zouden nemen als ze haar gevoelens verraadde. Tenslotte ging het om hun frontman, om hun collega, en diens vriendin, die hij op handen droeg. Nee, ook dat was geen optie.
Dit soort gedachten kon Chantal niet uitstaan; het deprimeerde haar, zette haar aan tot piekeren, en dat haatte ze. Gelukkig was ze een meester in het wegstoppen van die gedachten en toverde de goede gevoelens tevoorschijn, de opgewekte en tevreden gevoelens. De gevoelens van erbij-horen en deel-van-de-groep-zijn.
Om tien voor twaalf, na een paar potjes ezelen om de tijd mee door te komen, ging de tweeling glazen uit de keuken halen. Glazen op een steeltje: champagneglazen. De bijbehorende drank kwam uit de koelkast tevoorschijn en Gustav zette de tv aan. Op alle zenders bereidden ze zich voor op de laatste minuten van 2009, op de eerste minuten van 2010.
Om twee voor twaalf schoot Tom de kurk van de champagnefles en raakte bijna Georgs voorhoofd; Bill nam de fles over en schonk zorgvuldig de glazen vol.
Eén voor twaalf. Zelfs Gustav begon tekenen van ongeduld te vertonen, Bill stond te wiebelen op zijn sokken. Chantal staarde naar de secondewijzer van de klok.
Het aftellen begon. Iedereen greep naar een glas bruisend gouden wijn, hief die omhoog en brulde mee: ‘Tien – negen – acht – zeven – zes – vijf – vier – DRIE – TWEE – ÉÉN…’
Ze haalden diep adem en schreeuwden in koor: ‘Gelukkig Nieuwjaar!’ Het rinkelen van de glazen zette hun woorden kracht bij; op de achtergrond sproeide het eerste vuurwerk vonken over de stad.
Na de eerste slok champagne zette Bill zijn glas weg en sloeg zijn armen om zijn broer heen. ‘Frohes Neues, Tommy.’
Tom kneep hem even fijn, gaf hem toen een zachte mep tegen zijn achterhoofd en liet hem glimlachend los. Daarna waren de anderen aan de beurt; iedereen omarmde iedereen, wenste elkaar nog eens persoonlijk een gelukkig nieuwjaar. Chantal haalde diep adem en concentreerde zich op dit moment, dit gevoel, deze paar seconden.
Dit, dacht ze, dit is pas echt een herinnering voor altijd.
@Imke; neem rustig je tijd, ik begrijp het wel als het druk is. Op het moment wordt het bij mij ook hectisch, studiejaar is begonnen... Maar jouw enthousiasme en superlange reactie maken me helemaal blij, dankjewel! <3 (En ik ken die film niet, maar ik heb even gegoogled en je hebt wel een punt xD)
@iCharlie; en of course, jij ook bedankt! <3
Dit is overigens het laatste stukje van mijn voorraad, dus ik kan niet beloven dat de volgende update heel snel komt. Ik heb wel al iets geschreven maar ik ben nog niet zo tevreden en aangezien ik dit jaar ben begonnen met studeren, weet ik niet hoe vaak ik aan schrijven toekom. Dus alvast mijn excuses als het weer wat langer duurt. :)
Voor nu: enjoy! (En Frohes Neues betekent gewoon Gelukkig Nieuwjaar xD Maar daar komen jullie vanzelf wel achter.)
~~
71.
Voor Chantal betekende de laatste dag van het jaar meestal niets anders dan een reden tot feesten. Ze deed niet aan voornemens, daar zou ze zich toch niet aan houden, en ze was geen melancholisch type dat aan het eind van het jaar per se even stil moest staan bij alles wat er in de afgelopen twaalf maanden was gebeurd.
Dit jaar kon ze echter niet anders. Dit jaar was er zoveel gebeurd, zoveel veranderd, zoveel geëindigd en zoveel begonnen dat ze er niet aan kon ontsnappen.
Op de laatste dag van het jaar werd Chantal pas om tien uur wakker, in wat ze nu veel meer beschouwde als haar eigen bed dan dat bij haar ouders thuis. De geur van koffie kriebelde in haar neus; iemand was dus al wakker. Ze gokte op Gustav. Onmiddellijk op die gedachte volgde het besef dat 2009 vandaag eindigde – ze hield even haar adem in en liet zich toen snel uit bed glijden. Een vreemd gevoel meldde zich in haar maag, bijna een soort nervositeit. Dit jaar was zo ongelooflijk snel voorbij gegaan.
Na een hete douche kleedde ze zich aan, nonchalant in jurkje en maillot, en slenterde naar de keuken. Zoals voorspeld zat Gustav al aan tafel. Hij begroette haar met een vriendelijk “Goedemorgen, de koffie staat op het aanrecht” en ze trok een dankbaar gezicht. ‘Goedemorgen. Je bent een engel.’
Gustav schudde even zijn hoofd en concentreerde zich weer op zijn krant. Chantal was het van hem gewend; zijn zwijgzaamheid stoorde haar vreemd genoeg helemaal niet. Daarbij was ze zelf sowieso niet de beste gesprekspartner voor bij het ontbijt, tenminste niet tot ze een grote beker koffie achterover had geslagen. In dat opzicht was ze precies de tweeling. Ook de broertjes vertelden Gustav ’s ochtends regelmatig hoe gezegend ze waren met zijn aanwezigheid.
Om elf uur kwam Georg binnen slenteren en schonk meteen een glas tomatensap in. Chantal hapte inmiddels in een croissant, haar tweede beker koffie binnen handbereik. Sinds ze hier woonde was haar koffieconsumptie flink omhoog gegaan, moest ze toegeven. Nog zo’n verandering die 2009 met zich mee had gebracht. Toegegeven, een kleine, maar niettemin een verandering.
Krap veertig minuten later hoorden ze eindelijk geluid vanuit de kamers van de tweeling. Tom brulde iets onverstaanbaars door de gang, kreeg een geïrriteerd “Jaaa!” van zijn tweelingbroertje als antwoord en verscheen vervolgens in de keuken. ‘Bill is wakker,’ meldde hij met een nog schorre slaapstem.
‘Nu jij nog,’ grijnsde Georg voorspelbaar. Tom stak zijn middelvinger op en slofte naar het aanrecht. Het was allemaal zo typisch, zo standaard, zoals Chantal het al honderd keer had meegemaakt – en juist daarom moest ze glimlachen. Omdat het betekende dat ze erbij hoorde. Weinig mensen kenden de jongens op dit moment van de dag, weinig mensen hadden hen zo meegemaakt.
Zij was één van die mensen.
Even later maakte ook Bill eindelijk zijn opwachting. Zijn aanblik versterkte Chantals glimlach nog eens extra: hoeveel mensen kenden Bill nu volledig zonder make-up, met loshangend haar waar hij waarschijnlijk nog niet eens een borstel doorheen had gehaald, in zijn versleten trainingsbroek en veel te grote Goofy-shirt, met afbladderende nagellak? Momenten als deze gaven Chantal het gevoel geen vijfde wiel aan de wagen te zijn – of het moest om een vijfwieler gaan.
‘Gelukkig oudjaar,’ murmelde Bill en pakte de beker koffie aan die Tom voor hem had ingeschonken.
‘Bill, niemand zegt dat,’ grinnikte Georg hoofdschuddend.
‘Wel. Dat hoor je toch.’ Bill stak zijn tong naar hem uit, maar die actie verloor een tikje aan kracht door de enorme gaap die erop volgde. Ach ja. Het was ook nog geen twaalf uur.
Tegen tienen verzamelden ze zich allemaal in de woonkamer. Alleen Tom en Gustav hadden die dag daar doorgebracht, voornamelijk met Super Mario en een fles cola; Bill kwam uit de studio geslenterd, Georg uit zijn kamer met zijn gsm aan zijn oor en Joëlles naam op de display. Chantal had met haar laptop op haar kamer gezeten, haar msn-gesprek met Hannah en YouTube doodden effectief de tijd.
Nu zaten ze allemaal rond de salontafel, de koffiekan ging rond langs alle uitgestrekte bekers. Even bleef het stil, terwijl Chantal haar koffie met suiker op smaak bracht en Georg een paar cupjes melk in zijn beker leegde. Toen zei Bill – natuurlijk de eerste die zijn mond opendeed – op bedachtzame toon: ‘De laatste paar uur van deze dag zijn altijd raar, vinden jullie niet?’
‘Zo langzaam,’ stemde Tom in. ‘Er komt nooit een einde aan.’
Weer bleef het even stil; weer was het Bill die de stilte verbrak. ‘Maar 2009 was wel een goed jaar, vind ik. Vooral de tweede helft.’
Nu kwam het instemmend gemompel van alle kanten, niet alleen van Tom. Chantal had het gevoel in een soort traditie geland te zijn, zoals de jongens bij elkaar waren gekomen en serieus keken. Het maakte haar trots om hier bij te zijn; dit was een moment voor alleen Tokio Hotel, alleen zij.
Dat gevoel had Chantal tijdens de Kerstdagen volledig in de steek gelaten. Aan de ene kant was ze blij geweest om haar moeder weer te zien, de vertrouwde straten van Berlijn, haar oude kamer, de sporen van haar jeugd. Aan de andere kant had ze zich buitengesloten gevoeld – vooral door de tweeling. Ze had geprobeerd zichzelf wijs te maken dat ze zich aanstelde; tenslotte gingen Georg en Gustav toch ook naar huis, niet naar Loitsche, het was toch volkomen normaal dat iedereen Kerstmis bij zijn of haar familie vierde. Maar dat Raquel en Hannah wél naar Loitsche gingen, wél de ouders van de tweeling leerden kennen, wél al die dingen ontdekten die Chantal ook wilde weten… Dat maakte haar jaloers en terneergeslagen tegelijkertijd. Net alsof Raquel en Hannah op de één of andere manier meer bij Tokio Hotel hoorden dan zijzelf.
Van dat gevoel was inmiddels geen spoortje over. Ze luisterde naar de jongens, die om de beurt iets noemden uit 2009 dat hen voor altijd bij zou blijven, en voelde sterker dan ooit de band die hen verbond. Hen, inclusief haar.
Bills eerste herinnering-voor-altijd was natuurlijk: ‘Raquel.’
Waarop Tom “Hannah” aanvulde en Georg “Joëlle”, zodat ze allemaal even grijnsden en Gustav plagerig aankeken. Die bleef kalm als altijd en zei rustig: ‘Wat dachten jullie van Chantal?’
‘Natuurlijk!’ riep Bill meteen. Zijn blik ging verwachtingsvol naar haar en hij zei bemoedigend: ‘Nu jij. Welk iets of iemand uit het afgelopen jaar zal jou voor altijd bijblijven?’
Het antwoord lag voor de hand, dus trok Chantal een serieus gezicht en antwoordde: ‘Mijn scheikundeleraar.’
De jongens schoten verbluft in de lach; ze wachtte even, inwendig grijnzend, uiterlijk nog altijd bloedserieus. Toen verbeterde ze zichzelf: ‘Of misschien toch eerder jullie. Ik twijfel nog.’
Tom, die het dichtstbij zat, gaf haar een por. ‘Ja, vast. Geloof je het zelf.’
Ze deed weer of ze nadacht en schudde vervolgens haar hoofd. ‘Hmm… Nee.’
‘Flauwerik.’ Bill stak zijn tong naar haar uit, zich heerlijk onbewust van de fladderende vlinders in haar maag, en ging verder met het opnoemen van hoogtepunten uit 2009. ‘Het weekend Parijs.’
Tom was aan de beurt. ‘Wenen.’
‘De WMA’s.’ Georg.
‘Jullie machtsstrijd met David.’ Een hoofdschuddende Gustav.
‘Kerstavond.’ Bill glimlachte dromerig en alleen Tom begreep waar hij het écht over had.
Chantal weer: ‘Mijn auditie.’
In gedachten voegde ze er nog een hele lijst aan toe: de problemen met Raquel, alle nieuwe gevoelens van jaloezie en onzekerheid en haat waarvan ze niet geweten had hoe fel ze konden zijn. De vlinders in haar buik elke keer dat ze Bill zag glimlachen; het besef dat die gevoelens zo snel niet over zouden gaan, zeker niet nu ze met hem in één huis woonde. Allemaal dingen die ze niet hardop kon zeggen.
Tegen niemand: ze was heel haar leven lang close geweest met niemand anders dan Raquel. Ze had geen vertrouwenspersoon meer. Hannah? Die stond ongetwijfeld aan Raquels kant, zo goed als die inmiddels bevriend waren. Iemand van de jongens? Chantal vermoedde dat die het haar niet dank af zouden nemen als ze haar gevoelens verraadde. Tenslotte ging het om hun frontman, om hun collega, en diens vriendin, die hij op handen droeg. Nee, ook dat was geen optie.
Dit soort gedachten kon Chantal niet uitstaan; het deprimeerde haar, zette haar aan tot piekeren, en dat haatte ze. Gelukkig was ze een meester in het wegstoppen van die gedachten en toverde de goede gevoelens tevoorschijn, de opgewekte en tevreden gevoelens. De gevoelens van erbij-horen en deel-van-de-groep-zijn.
Om tien voor twaalf, na een paar potjes ezelen om de tijd mee door te komen, ging de tweeling glazen uit de keuken halen. Glazen op een steeltje: champagneglazen. De bijbehorende drank kwam uit de koelkast tevoorschijn en Gustav zette de tv aan. Op alle zenders bereidden ze zich voor op de laatste minuten van 2009, op de eerste minuten van 2010.
Om twee voor twaalf schoot Tom de kurk van de champagnefles en raakte bijna Georgs voorhoofd; Bill nam de fles over en schonk zorgvuldig de glazen vol.
Eén voor twaalf. Zelfs Gustav begon tekenen van ongeduld te vertonen, Bill stond te wiebelen op zijn sokken. Chantal staarde naar de secondewijzer van de klok.
Het aftellen begon. Iedereen greep naar een glas bruisend gouden wijn, hief die omhoog en brulde mee: ‘Tien – negen – acht – zeven – zes – vijf – vier – DRIE – TWEE – ÉÉN…’
Ze haalden diep adem en schreeuwden in koor: ‘Gelukkig Nieuwjaar!’ Het rinkelen van de glazen zette hun woorden kracht bij; op de achtergrond sproeide het eerste vuurwerk vonken over de stad.
Na de eerste slok champagne zette Bill zijn glas weg en sloeg zijn armen om zijn broer heen. ‘Frohes Neues, Tommy.’
Tom kneep hem even fijn, gaf hem toen een zachte mep tegen zijn achterhoofd en liet hem glimlachend los. Daarna waren de anderen aan de beurt; iedereen omarmde iedereen, wenste elkaar nog eens persoonlijk een gelukkig nieuwjaar. Chantal haalde diep adem en concentreerde zich op dit moment, dit gevoel, deze paar seconden.
Dit, dacht ze, dit is pas echt een herinnering voor altijd.
NAAAWWW. <3 Door dit stuk laat je me Chantal weer leuk gaan vinden! Door dit stukje laat je zien dat het niet alleen maar aan Chantal ligt... Ik begin haar eindelijk goed te begrijpen. Natuurlijk is het frustrerend om toe te moeten kijken hoe je beste vriendin er vandoor gaat met de jongen waar jij verliefd op bent, natuurlijk is het moeilijk om je 'buitengesloten' te voelen.
Dat heb je in dit stuk erg goed neergezet. Ik snap haar eindelijk en begin zelfs medelijden met haar te krijgen. Zij kan er ook niets aan doen, het is niet dat je ervoor kiest om verliefd op iemand te worden.
Wel vind ik het fijn voor haar dat ze dit moment met de jongens mag delen! Op die manier heeft zij tenminste ook nog haar moment met de jongens, terwijl Raquel en Hannah dit al met Kerstmis hebben gehad.
Ja, ik begin eindelijk meer begrip voor Chantal te krijgen en dat heb je super goed neergezet! <3
Dat heb je in dit stuk erg goed neergezet. Ik snap haar eindelijk en begin zelfs medelijden met haar te krijgen. Zij kan er ook niets aan doen, het is niet dat je ervoor kiest om verliefd op iemand te worden.
Wel vind ik het fijn voor haar dat ze dit moment met de jongens mag delen! Op die manier heeft zij tenminste ook nog haar moment met de jongens, terwijl Raquel en Hannah dit al met Kerstmis hebben gehad.
Ja, ik begin eindelijk meer begrip voor Chantal te krijgen en dat heb je super goed neergezet! <3
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
Ik ga hier niets in zetten, want Imke heeft precies neergezet wat ik ook vind. Dus ik sluit me gewoon aan bij haar.
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
Na, kijk eens aan, ik heb jullie niet eens een week laten wachten. Wat er voornamelijk aan ligt dat ik gewoon niet weet wat ik met dit stuk aanmoet en dringend feedback nodig heb voor ik verder kan schrijven. Dus, lezersvraag. xD Wat vinden jullie? Gaat dit te snel? Is Raquel inderdaad wanhopig aan het zijn? (Wat ik bedoel zullen jullie wel lezen...)
En even een klein feitje; er staat ergens in de tekst 'acht jaar middelbaar'. Dat is geen telfout, in Duitsland hebben ze in principe zelfs negen jaar middelbare school, van hun 10e tot hun 19e. Het negende leerjaar is vorig jaar afgeschaft, vandaar dat er hier acht jaar staat.
Dat even als kleine chapter's note van mij, en natuurlijk heel erg bedankt aan jullie allemaal! :D Wat Imke zegt, over meer begrip voor Chantal, dat was vanzelfsprekend ook de bedoeling van het hoofdstuk, en ik ben blij dat het gelukt is.
Overigens, @Imke, ik kwam er net achter dat ik een vraag van jou uit je vorige reactie -die hele lange- niet beantwoord heb, over de platenmaatschappijen. Het is inderdaad waar dat ze eerst bij Sony zaten en er toen uitgegooid werden op het moment dat Sony met BMG fuseerde. Dus, ja. Klein Tokio Hotel-feitje. :D
En nu, na dit enorme kletsverhaal van mij - sorry daarvoor - hopelijk veel plezier met het nieuwe hoofdstuk. <3
~~
72.
Januari was de rustigste maand sinds… wel, sinds Chantals auditie en de achtbaan die daarop volgde. Raquel kon zich nauwelijks meer herinneren zo’n normaal dagelijks leven te hebben gehad, het kostte haar bijna moeite om zich daar weer aan aan te passen. Nou ja, het was zo normaal als het ging met internationaal beroemde rockzanger Bill Kaulitz als vriendje. Buiten dat ene kleine detail haalde het “normale leven” haar weer in; ze werkte in het Italiaanse restaurant, zag Hannah en Lisanne minstens vijf keer per week en keek Disneyfilms met haar broertje. Na de eerste paar dagen van om zich heen kijken en zich afvragen waarom er niemand naar haar staarde, was Raquel het weer gewend een anonieme burger te zijn – en zich ook zo te voelen. Het voelde goed.
Alleen in haar kamer schitterde het bewijs van haar niet zo normale leven. Op het prikbord boven haar bureau had Raquel alles wat met Bill te maken had een plekje gegeven: de tekening van Simone in het midden, omringd door de treinkaartjes naar Hamburg, haar vliegtickets van Wenen, Parijs en Monaco, en natuurlijk foto’s. Geen fotoshootfoto’s, niets uit tijdschriften of van internet; allemaal privébeelden, die alleen de in-crowd kende. Foto’s van haar en Bill, van Tom en Hannah, van Georg en Gustav en ook Chantal. Nog meer foto’s van Bill. Net-uit-bed-foto’s, of ontbijtfoto’s, of gewoon spontaan ontstane beelden van Bills gezicht, profiel of rug. Bill op alle momenten van de dag. Het was goed dat David niets van haar prikbord wist, anders had hij haar zeker hele doemscenario’s voorgehouden, maar wie zou er nou allemaal in Raquels kamer komen? Niemand die niet allang van haar relatie wist.
Met Elvira ging het elke dag beter. Tussen haar en Jonathan was sowieso alles weer zoals het hoorde, ze deed haar best om dat zo te houden en hij was te jong om het haar voor altijd te blijven verwijten. Voor Raquel lag dat anders, maar ook zij deed haar best om de kapotte verstandhouding met haar moeder te herstellen. In elk geval vermeden ze elkaar niet, Elvira kwam gewoon thuis en Raquel was blij dat ze in elk geval koetjes en kalfjes een gewoon gesprek konden voeren.
Het enige dat ze miste was Bill; of eigenlijk de mogelijkheid om impulsief bij hem langs te gaan, zoals ze bij Hannah en Lisanne kon. Hij belde haar nog altijd om de dag, soms ook twee dagen achter elkaar, en voor zijn vrije weekenden kreeg ze treinkaartjes door de brievenbus. Maar nu de normale dagen de achtbaan verdreven, begon Raquel na te denken over alles waar ze eerst geen gedachten aan durfde te besteden, omdat ze ervan overtuigd was dat ze nooit de kans zou krijgen.
Wat nou als zij ook in Hamburg zou wonen?
Zouden ze elkaar dan vaker kunnen zien?
Raquel voelde zich bij de gedachte alleen al als een verwend nest dat geen genoegen kon nemen met het geluk dat ze al had – maar het idee liet haar niet los.
Dus deed ze wat ze altijd deed als ze niet wist wat ze met haar gedachten aan moest: ze legde het aan Hannah voor.
‘Natúúrlijk zouden jullie elkaar dan vaker zien! Oh man, ik wou dat ik zomaar naar Hamburg kon verhuizen…’ Hannah zuchtte dromerig en giechelde even voor ze een grote slok koffie nam. Het had opnieuw gesneeuwd, buiten zat de temperatuur onder de nul graden.
‘Het is niet zomaar, hoor,’ grinnikte Raquel. ‘Als ik al ga. Ik weet niet… Komt het niet een beetje wanhopig over?’
‘Wanhopig?’ herhaalde de brunette verbaasd. Ze stak het koffiekoekje in haar mond en schudde haar hoofd. ‘Nee toch? Kom op, jullie zijn al bijna vijf maanden een stel. Dat is niet wanhopig, dat is liefde.’
Raquel moest lachen, maar Hannah’s mening stelde haar toch niet helemaal gerust. Helemaal naar een andere stad verhuizen, vanwege één persoon? Weliswaar een heel speciale persoon, iemand die ze veel vaker zou willen zien dan de twee keer per maand van nu. Iemand die soms weken-, zo niet maandenlang van huis was. Vooral dat was voeding voor Raquels gedachten: als Tokio Hotel een nieuw album uitbracht, gingen ze op tour en dan zouden ze elkaar sowieso weken niet kunnen zien. Maar als zij in Hamburg woonde, hoefden ze voor en na tourtijd in elk geval niet meer te wachten.
Aan de andere kant bleef het een – naar Raquels mening – vrij idioot idee om dwars door het land te verhuizen, alleen om dichter bij Bill te kunnen zijn. Ze moest het tenslotte ook regelen en betalen. En haar familie was er ook nog, waar het nu net een beetje beter mee ging.
‘Trouwens,’ brak Hannah door haar gedachten. Het meisje wierp Raquel een veelbetekenende knipoog toe: ‘Hamburg heeft ook een universiteit, weet je.’
Dat wist Raquel inderdaad, maar tot op dat moment had ze er niet zo bij stilgestaan. Ze besefte onmiddellijk waar Hannah op doelde en zo, misschien onbewust, een veel breder onderwerp aankaartte dan alleen Raquels relatie. Dit ging om Raquels toekomst. Ze wilde niet voor de rest van haar leven serveerster in een Italiaans restaurant blijven, daarvoor had ze het geen acht jaar uitgehouden op de middelbare school. Dit ene jaar was prima omdat ze toch niet geweten had wat ze wilde, maar nog een tussenjaar…. Nee.
‘Misschien moet ik maar eens een paar foldertjes van die universiteit gaan bekijken,’ zei ze hardop en glimlachte veelzeggend naar Hannah. ‘Het wordt toch eens tijd dat ik me daarin ga verdiepen.’
‘Helemaal mee eens,’ grijnsde Hannah en sloeg haar koffie achterover.
Omdat Bill het laatste weekend van januari in München doorbracht (‘Fotoshoot,’ had hij als reden opgeven) kwam Raquel pas in het eerste weekend van februari weer in Hamburg. Zoals tegenwoordig gebruikelijk haalde Bill haar van het station op en liepen ze samen naar de auto; meestal kwam hij met de gemeenschappelijke Volkswagen, zowel de Audi als de BMW waren onverstandig opvallend.
Bill begon het gesprek zoals altijd met een opgewekt: ‘Wel, hoe gaat het?’
‘Prima,’ antwoordde ze naar waarheid. ‘En met jou? Hoe was de fotoshoot? Waar was het eigenlijk voor?’ Zijn dagelijks leven was zoveel interessanter dan het hare.
‘Oh, voor Karl Lagerfeld.’ Bill sprak het luchtig uit, alsof het niets was, maar zijn ogen blonken. Ook voor hem was het nog iets speciaals.
Raquel moest die informatie eerst even verwerken voor ze meer dan wat gesputter kon produceren. ‘Karl… Lagerfeld?’ herhaalde ze ongelovig. ‘Dat meen je niet.’
‘Jawel.’ Nu grijnsde hij een tikje schaapachtig en hield de deur van de studio voor haar open. ‘Ik ben hem eens tegengekomen in Parijs en hij heeft me toen al uitgenodigd om eens langs te komen, gewoon voor de gezelligheid. Ik vind zijn werk leuk, weet je? En, nou ja… Plotseling kreeg ik de vraag of ik eens als model met hem wilde samenwerken.’ Bill haalde zijn schouders op en trok met een bijna verontschuldigend gezicht zijn schouders op. ‘Wie zegt dan nee, hm?’
Raquel was nog steeds in lichte shock. Meestal als ze bij hem was, vergat ze gewoon wat hij voor de rest van de wereld voor positie innam; voor haar was hij tenslotte gewoon Bill, zonder het label “frontman” of het label “superster”. Af en toe haalde zo’n opmerking haar terug naar de realiteit: voor haar mocht hij dat dan wel niet zijn, anderen gaven hem dat label wel. En nu had hij ook nog eens het label model.
‘En?’ vroeg ze aarzelend, om de verwarring te verjagen. ‘Hoe was het?’
‘Best leuk,’ vond hij, al op weg naar de keuken. ‘Maar ik zou toch geen carrière als model willen. Dat zijn nog veel meer regels dan in de showbizz. Nu mag ik tenminste nog ketchup eten.’
Raquel lachte met hem mee en begroette daarna de anderen, die zoals meestal op dit uur rond de keukentafel zaten en een fles cola deelden. Gustav had al een pan tomatensaus op het vuur staan, de vrijdagavond was begonnen. Bij het zien van het pakje lasagnebladeren moest Raquel opnieuw grinniken; inderdaad, dat zou een model niet wagen te eten. Afgezien daarvan zou Bill het vast goed doen als model, dacht ze bij zichzelf. Fotogeniek als hij was – plus natuurlijk het feit dat hij een gezicht als een Michelangelo-engel had. Nee, het verbaasde haar niets dat Karl Lagerfeld geïnteresseerd in hem was.
Tijdens het eten was alles even ontspannen en vrolijk als altijd. Chantal had blijkbaar een humeur als een zonnetje, ze praatte bijna net zoveel als Bill en kreeg iedereen aan het lachen. Precies zoals Raquel haar van vroeger kende. Het deed goed om haar zo te zien, zo vertrouwd. Een teken dat alles de goede kant op ging. Écht alles.
Zo glipte Raquel terug in de bekende routine. Een routine van vrijheid, van geen verplichtingen, geen verwachtingen om aan te moeten voldoen. Niet dat ze thuis nu aan zoveel regels gebonden was – en toch voelde het hier anders.
Na het eten en de daaropvolgende discussie over wie er aan de beurt was met opruimen (eindigend met Gustav die iedereen de keuken uit joeg) ging Tom Hannah van het station halen. Die had namelijk ’s middags nog college, dus nam ze een latere trein dan Raquel.
De thuisblijvers verzamelden zich in de woonkamer en keken elkaar even aan. Georg schraapte na twee seconden al zijn keel, voor deze keer eerder dan Bill, die het te druk had met Raquels krullen. ‘Dus… Iemand zin in een spelletje?’
‘Singstar!’ riep Bill onverwacht. Hij keek niet eens op van de vlecht die hij in Raquels haren maakte.
‘Nee, dát dus niet,’ zei Georg droog. ‘Dat is niet leuk, als meneer toch met z’n vingers in zijn neus nog wint.’ Toen, alsof hij zich dat nu pas herinnerde, klaarde zijn gezicht op: ‘Maar Chantal heeft wel eens kans om van je te winnen!’
De blondine, die in een hoek van de sofa hing, verborg een gaap achter haar hand en schudde haar hoofd. ‘Hij wint nog steeds.’
‘Maar niet met mijn vingers in m’n neus,’ grijnsde Bill triomfantelijk en drukte een kus op Raquels slaap, ten teken dat de vlecht klaar was. ‘Singstar ligt overigens in de tourbus, dus zelfs als we het echt hadden willen spelen, had het niet gekund.’
Georg, Gustav en Chantal slaakten synchroon een diepe zucht en de drummer mompelde: ‘Typisch. Idioot.’ Wat overigens niets meer opleverde dan wat geamuseerd gegrinnik bij Bill.
Toen zei Georg, strekte zich ondertussen uit in zijn zetel: ‘Alleen maar beter. We horen hem zo ook al veel te vaak in plotseling gezang uitbarsten.’
Dat kon hij natuurlijk beter niet zeggen met Bill zelf in de buurt, zeker niet met een Bill in zijn huidige, ietwat melige humeur; dat was natuurlijk vragen om moeilijkheden. In dit geval bestonden die moeilijkheden uit Bill die prompt een liedje inzette.
‘Though I’ve tried before to tell her
Of the feelings I have for her
In my heart
Every time that I come near her
I just lose my nerve as I’ve done
From the start
Every little thing she does is magic…’
Raquel herkende het nummer van The Police meteen en begon te glimlachen. Niet alleen de tekst, die hij half in haar oor zong, maar ook zijn accent waren vertederend. Na het refrein viel Bill echter stil en zei opgewekt: ‘EN nu weet ik niet meer hoe het verdergaat.’
‘Godzijd…’ begon Georg al, maar juichte natuurlijk te vroeg. De zanger stapte gewoon over op een ander nummer, deze keer natuurlijk eentje waar hij de tekst vanzelfsprekend helemaal van kende. Een nummer van Tokio Hotel: Ich bin nich’ ich.
Ich bin nich’ ich wenn du nich’ bei mir bist...
(Ik ben niet ik als jij niet bij me bent.)
Deze keer zong hij het nummer van begin tot eind en Raquel werd er helemaal stil van. Ze had Bill wel vaker van zo dichtbij horen zingen, natuurlijk, maar hij had altijd wel enige vorm van begeleiding gehad; al was het maar de radio. Nu hoorde ze hem volledig a capella en daarmee dus alleen maar zijn stem. Zijn stem, die ietwat hese klank, de kleine uithalen, zijn feilloze gevoel voor dynamiek – ze besefte nu pas echt wat hem tot zo’n expressieve zanger maakte. En tegelijkertijd met de bewondering steeg ook het verlangen om dit elke dag te horen. Om hem elke dag om zich heen te hebben.
Zodra ze thuis was ging ze de foldertjes aanvragen. Naar Hamburg verhuizen was niet langer een vaag idee, een toekomstdroom, een aarzelende twijfelende optie van haar hart. Het was nu een echte wens. Een serieuze keuze.
En even een klein feitje; er staat ergens in de tekst 'acht jaar middelbaar'. Dat is geen telfout, in Duitsland hebben ze in principe zelfs negen jaar middelbare school, van hun 10e tot hun 19e. Het negende leerjaar is vorig jaar afgeschaft, vandaar dat er hier acht jaar staat.
Dat even als kleine chapter's note van mij, en natuurlijk heel erg bedankt aan jullie allemaal! :D Wat Imke zegt, over meer begrip voor Chantal, dat was vanzelfsprekend ook de bedoeling van het hoofdstuk, en ik ben blij dat het gelukt is.
Overigens, @Imke, ik kwam er net achter dat ik een vraag van jou uit je vorige reactie -die hele lange- niet beantwoord heb, over de platenmaatschappijen. Het is inderdaad waar dat ze eerst bij Sony zaten en er toen uitgegooid werden op het moment dat Sony met BMG fuseerde. Dus, ja. Klein Tokio Hotel-feitje. :D
En nu, na dit enorme kletsverhaal van mij - sorry daarvoor - hopelijk veel plezier met het nieuwe hoofdstuk. <3
~~
72.
Januari was de rustigste maand sinds… wel, sinds Chantals auditie en de achtbaan die daarop volgde. Raquel kon zich nauwelijks meer herinneren zo’n normaal dagelijks leven te hebben gehad, het kostte haar bijna moeite om zich daar weer aan aan te passen. Nou ja, het was zo normaal als het ging met internationaal beroemde rockzanger Bill Kaulitz als vriendje. Buiten dat ene kleine detail haalde het “normale leven” haar weer in; ze werkte in het Italiaanse restaurant, zag Hannah en Lisanne minstens vijf keer per week en keek Disneyfilms met haar broertje. Na de eerste paar dagen van om zich heen kijken en zich afvragen waarom er niemand naar haar staarde, was Raquel het weer gewend een anonieme burger te zijn – en zich ook zo te voelen. Het voelde goed.
Alleen in haar kamer schitterde het bewijs van haar niet zo normale leven. Op het prikbord boven haar bureau had Raquel alles wat met Bill te maken had een plekje gegeven: de tekening van Simone in het midden, omringd door de treinkaartjes naar Hamburg, haar vliegtickets van Wenen, Parijs en Monaco, en natuurlijk foto’s. Geen fotoshootfoto’s, niets uit tijdschriften of van internet; allemaal privébeelden, die alleen de in-crowd kende. Foto’s van haar en Bill, van Tom en Hannah, van Georg en Gustav en ook Chantal. Nog meer foto’s van Bill. Net-uit-bed-foto’s, of ontbijtfoto’s, of gewoon spontaan ontstane beelden van Bills gezicht, profiel of rug. Bill op alle momenten van de dag. Het was goed dat David niets van haar prikbord wist, anders had hij haar zeker hele doemscenario’s voorgehouden, maar wie zou er nou allemaal in Raquels kamer komen? Niemand die niet allang van haar relatie wist.
Met Elvira ging het elke dag beter. Tussen haar en Jonathan was sowieso alles weer zoals het hoorde, ze deed haar best om dat zo te houden en hij was te jong om het haar voor altijd te blijven verwijten. Voor Raquel lag dat anders, maar ook zij deed haar best om de kapotte verstandhouding met haar moeder te herstellen. In elk geval vermeden ze elkaar niet, Elvira kwam gewoon thuis en Raquel was blij dat ze in elk geval koetjes en kalfjes een gewoon gesprek konden voeren.
Het enige dat ze miste was Bill; of eigenlijk de mogelijkheid om impulsief bij hem langs te gaan, zoals ze bij Hannah en Lisanne kon. Hij belde haar nog altijd om de dag, soms ook twee dagen achter elkaar, en voor zijn vrije weekenden kreeg ze treinkaartjes door de brievenbus. Maar nu de normale dagen de achtbaan verdreven, begon Raquel na te denken over alles waar ze eerst geen gedachten aan durfde te besteden, omdat ze ervan overtuigd was dat ze nooit de kans zou krijgen.
Wat nou als zij ook in Hamburg zou wonen?
Zouden ze elkaar dan vaker kunnen zien?
Raquel voelde zich bij de gedachte alleen al als een verwend nest dat geen genoegen kon nemen met het geluk dat ze al had – maar het idee liet haar niet los.
Dus deed ze wat ze altijd deed als ze niet wist wat ze met haar gedachten aan moest: ze legde het aan Hannah voor.
‘Natúúrlijk zouden jullie elkaar dan vaker zien! Oh man, ik wou dat ik zomaar naar Hamburg kon verhuizen…’ Hannah zuchtte dromerig en giechelde even voor ze een grote slok koffie nam. Het had opnieuw gesneeuwd, buiten zat de temperatuur onder de nul graden.
‘Het is niet zomaar, hoor,’ grinnikte Raquel. ‘Als ik al ga. Ik weet niet… Komt het niet een beetje wanhopig over?’
‘Wanhopig?’ herhaalde de brunette verbaasd. Ze stak het koffiekoekje in haar mond en schudde haar hoofd. ‘Nee toch? Kom op, jullie zijn al bijna vijf maanden een stel. Dat is niet wanhopig, dat is liefde.’
Raquel moest lachen, maar Hannah’s mening stelde haar toch niet helemaal gerust. Helemaal naar een andere stad verhuizen, vanwege één persoon? Weliswaar een heel speciale persoon, iemand die ze veel vaker zou willen zien dan de twee keer per maand van nu. Iemand die soms weken-, zo niet maandenlang van huis was. Vooral dat was voeding voor Raquels gedachten: als Tokio Hotel een nieuw album uitbracht, gingen ze op tour en dan zouden ze elkaar sowieso weken niet kunnen zien. Maar als zij in Hamburg woonde, hoefden ze voor en na tourtijd in elk geval niet meer te wachten.
Aan de andere kant bleef het een – naar Raquels mening – vrij idioot idee om dwars door het land te verhuizen, alleen om dichter bij Bill te kunnen zijn. Ze moest het tenslotte ook regelen en betalen. En haar familie was er ook nog, waar het nu net een beetje beter mee ging.
‘Trouwens,’ brak Hannah door haar gedachten. Het meisje wierp Raquel een veelbetekenende knipoog toe: ‘Hamburg heeft ook een universiteit, weet je.’
Dat wist Raquel inderdaad, maar tot op dat moment had ze er niet zo bij stilgestaan. Ze besefte onmiddellijk waar Hannah op doelde en zo, misschien onbewust, een veel breder onderwerp aankaartte dan alleen Raquels relatie. Dit ging om Raquels toekomst. Ze wilde niet voor de rest van haar leven serveerster in een Italiaans restaurant blijven, daarvoor had ze het geen acht jaar uitgehouden op de middelbare school. Dit ene jaar was prima omdat ze toch niet geweten had wat ze wilde, maar nog een tussenjaar…. Nee.
‘Misschien moet ik maar eens een paar foldertjes van die universiteit gaan bekijken,’ zei ze hardop en glimlachte veelzeggend naar Hannah. ‘Het wordt toch eens tijd dat ik me daarin ga verdiepen.’
‘Helemaal mee eens,’ grijnsde Hannah en sloeg haar koffie achterover.
Omdat Bill het laatste weekend van januari in München doorbracht (‘Fotoshoot,’ had hij als reden opgeven) kwam Raquel pas in het eerste weekend van februari weer in Hamburg. Zoals tegenwoordig gebruikelijk haalde Bill haar van het station op en liepen ze samen naar de auto; meestal kwam hij met de gemeenschappelijke Volkswagen, zowel de Audi als de BMW waren onverstandig opvallend.
Bill begon het gesprek zoals altijd met een opgewekt: ‘Wel, hoe gaat het?’
‘Prima,’ antwoordde ze naar waarheid. ‘En met jou? Hoe was de fotoshoot? Waar was het eigenlijk voor?’ Zijn dagelijks leven was zoveel interessanter dan het hare.
‘Oh, voor Karl Lagerfeld.’ Bill sprak het luchtig uit, alsof het niets was, maar zijn ogen blonken. Ook voor hem was het nog iets speciaals.
Raquel moest die informatie eerst even verwerken voor ze meer dan wat gesputter kon produceren. ‘Karl… Lagerfeld?’ herhaalde ze ongelovig. ‘Dat meen je niet.’
‘Jawel.’ Nu grijnsde hij een tikje schaapachtig en hield de deur van de studio voor haar open. ‘Ik ben hem eens tegengekomen in Parijs en hij heeft me toen al uitgenodigd om eens langs te komen, gewoon voor de gezelligheid. Ik vind zijn werk leuk, weet je? En, nou ja… Plotseling kreeg ik de vraag of ik eens als model met hem wilde samenwerken.’ Bill haalde zijn schouders op en trok met een bijna verontschuldigend gezicht zijn schouders op. ‘Wie zegt dan nee, hm?’
Raquel was nog steeds in lichte shock. Meestal als ze bij hem was, vergat ze gewoon wat hij voor de rest van de wereld voor positie innam; voor haar was hij tenslotte gewoon Bill, zonder het label “frontman” of het label “superster”. Af en toe haalde zo’n opmerking haar terug naar de realiteit: voor haar mocht hij dat dan wel niet zijn, anderen gaven hem dat label wel. En nu had hij ook nog eens het label model.
‘En?’ vroeg ze aarzelend, om de verwarring te verjagen. ‘Hoe was het?’
‘Best leuk,’ vond hij, al op weg naar de keuken. ‘Maar ik zou toch geen carrière als model willen. Dat zijn nog veel meer regels dan in de showbizz. Nu mag ik tenminste nog ketchup eten.’
Raquel lachte met hem mee en begroette daarna de anderen, die zoals meestal op dit uur rond de keukentafel zaten en een fles cola deelden. Gustav had al een pan tomatensaus op het vuur staan, de vrijdagavond was begonnen. Bij het zien van het pakje lasagnebladeren moest Raquel opnieuw grinniken; inderdaad, dat zou een model niet wagen te eten. Afgezien daarvan zou Bill het vast goed doen als model, dacht ze bij zichzelf. Fotogeniek als hij was – plus natuurlijk het feit dat hij een gezicht als een Michelangelo-engel had. Nee, het verbaasde haar niets dat Karl Lagerfeld geïnteresseerd in hem was.
Tijdens het eten was alles even ontspannen en vrolijk als altijd. Chantal had blijkbaar een humeur als een zonnetje, ze praatte bijna net zoveel als Bill en kreeg iedereen aan het lachen. Precies zoals Raquel haar van vroeger kende. Het deed goed om haar zo te zien, zo vertrouwd. Een teken dat alles de goede kant op ging. Écht alles.
Zo glipte Raquel terug in de bekende routine. Een routine van vrijheid, van geen verplichtingen, geen verwachtingen om aan te moeten voldoen. Niet dat ze thuis nu aan zoveel regels gebonden was – en toch voelde het hier anders.
Na het eten en de daaropvolgende discussie over wie er aan de beurt was met opruimen (eindigend met Gustav die iedereen de keuken uit joeg) ging Tom Hannah van het station halen. Die had namelijk ’s middags nog college, dus nam ze een latere trein dan Raquel.
De thuisblijvers verzamelden zich in de woonkamer en keken elkaar even aan. Georg schraapte na twee seconden al zijn keel, voor deze keer eerder dan Bill, die het te druk had met Raquels krullen. ‘Dus… Iemand zin in een spelletje?’
‘Singstar!’ riep Bill onverwacht. Hij keek niet eens op van de vlecht die hij in Raquels haren maakte.
‘Nee, dát dus niet,’ zei Georg droog. ‘Dat is niet leuk, als meneer toch met z’n vingers in zijn neus nog wint.’ Toen, alsof hij zich dat nu pas herinnerde, klaarde zijn gezicht op: ‘Maar Chantal heeft wel eens kans om van je te winnen!’
De blondine, die in een hoek van de sofa hing, verborg een gaap achter haar hand en schudde haar hoofd. ‘Hij wint nog steeds.’
‘Maar niet met mijn vingers in m’n neus,’ grijnsde Bill triomfantelijk en drukte een kus op Raquels slaap, ten teken dat de vlecht klaar was. ‘Singstar ligt overigens in de tourbus, dus zelfs als we het echt hadden willen spelen, had het niet gekund.’
Georg, Gustav en Chantal slaakten synchroon een diepe zucht en de drummer mompelde: ‘Typisch. Idioot.’ Wat overigens niets meer opleverde dan wat geamuseerd gegrinnik bij Bill.
Toen zei Georg, strekte zich ondertussen uit in zijn zetel: ‘Alleen maar beter. We horen hem zo ook al veel te vaak in plotseling gezang uitbarsten.’
Dat kon hij natuurlijk beter niet zeggen met Bill zelf in de buurt, zeker niet met een Bill in zijn huidige, ietwat melige humeur; dat was natuurlijk vragen om moeilijkheden. In dit geval bestonden die moeilijkheden uit Bill die prompt een liedje inzette.
‘Though I’ve tried before to tell her
Of the feelings I have for her
In my heart
Every time that I come near her
I just lose my nerve as I’ve done
From the start
Every little thing she does is magic…’
Raquel herkende het nummer van The Police meteen en begon te glimlachen. Niet alleen de tekst, die hij half in haar oor zong, maar ook zijn accent waren vertederend. Na het refrein viel Bill echter stil en zei opgewekt: ‘EN nu weet ik niet meer hoe het verdergaat.’
‘Godzijd…’ begon Georg al, maar juichte natuurlijk te vroeg. De zanger stapte gewoon over op een ander nummer, deze keer natuurlijk eentje waar hij de tekst vanzelfsprekend helemaal van kende. Een nummer van Tokio Hotel: Ich bin nich’ ich.
Ich bin nich’ ich wenn du nich’ bei mir bist...
(Ik ben niet ik als jij niet bij me bent.)
Deze keer zong hij het nummer van begin tot eind en Raquel werd er helemaal stil van. Ze had Bill wel vaker van zo dichtbij horen zingen, natuurlijk, maar hij had altijd wel enige vorm van begeleiding gehad; al was het maar de radio. Nu hoorde ze hem volledig a capella en daarmee dus alleen maar zijn stem. Zijn stem, die ietwat hese klank, de kleine uithalen, zijn feilloze gevoel voor dynamiek – ze besefte nu pas echt wat hem tot zo’n expressieve zanger maakte. En tegelijkertijd met de bewondering steeg ook het verlangen om dit elke dag te horen. Om hem elke dag om zich heen te hebben.
Zodra ze thuis was ging ze de foldertjes aanvragen. Naar Hamburg verhuizen was niet langer een vaag idee, een toekomstdroom, een aarzelende twijfelende optie van haar hart. Het was nu een echte wens. Een serieuze keuze.
-
Babette<3.
- Balpen
- Berichten: 277
- Lid geworden op: 04 mei 2011 12:38
Oke, je wilde een feedback, toch?
Nou, laat ik eens lekker uitgebreid gaan reageren.
Aan de ene kant is het wel een beetje wanhopig. In iedere normale relatie zou ik diegene meteen voor gek verklaren omdat ze gaat verhuizen om dichterbij haar vriendje te zijn.
Maar aan de andere kant. Dit ís geen normale relatie! Dat maakt het dus een stuk ingewikkelder.
Aan de ene kant zal het niet uitmaken waar ze woont, Bill en zij zullen alle tijd die ze samen kunnen zijn wel benutten,
Aan de andere kant... Als ze in Hamburg gaat wonen, zal Bill ook eens bij háár op bezoek kunnen komen (:
Tja. Als je de voors en tegens tegen elkaar afweegt, denk ik dat het helemaal geen wanhopige daad is. Ik denk dat het op dit moment wel toepasselijk is.
Oke, dit is een nogal rommelige reactie, maar ik hoop dat je mijn hersenkronkels kunt ontwarren en begrijpt wat ik bedoel.
En nu over het stukje - dat wordt kort en krachtig, denk ik.
Ik vind Hannah geweldig - echt. Ik kan echt veel van mezelf in haar terugvinden
.
Ik kon het stukje waarbij Bill zong volledig voor me zien. Ik zag Raquels gezicht, haar blik, ik zag de ruimte, ik zag Chantal - alles. Echt. Je bent nogal onzeker over dit stukje, maar ik vind het echt een sterk stuk.
Nou, laat ik eens lekker uitgebreid gaan reageren.
Aan de ene kant is het wel een beetje wanhopig. In iedere normale relatie zou ik diegene meteen voor gek verklaren omdat ze gaat verhuizen om dichterbij haar vriendje te zijn.
Maar aan de andere kant. Dit ís geen normale relatie! Dat maakt het dus een stuk ingewikkelder.
Aan de ene kant zal het niet uitmaken waar ze woont, Bill en zij zullen alle tijd die ze samen kunnen zijn wel benutten,
Aan de andere kant... Als ze in Hamburg gaat wonen, zal Bill ook eens bij háár op bezoek kunnen komen (:
Tja. Als je de voors en tegens tegen elkaar afweegt, denk ik dat het helemaal geen wanhopige daad is. Ik denk dat het op dit moment wel toepasselijk is.
Oke, dit is een nogal rommelige reactie, maar ik hoop dat je mijn hersenkronkels kunt ontwarren en begrijpt wat ik bedoel.
En nu over het stukje - dat wordt kort en krachtig, denk ik.
Ik vind Hannah geweldig - echt. Ik kan echt veel van mezelf in haar terugvinden
. Ik kon het stukje waarbij Bill zong volledig voor me zien. Ik zag Raquels gezicht, haar blik, ik zag de ruimte, ik zag Chantal - alles. Echt. Je bent nogal onzeker over dit stukje, maar ik vind het echt een sterk stuk.
You can take everything I have
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
You can break everything I am
Like I'm made of paper
Go on and try to tear me down
I will be rising from the ground
Like a skyscraper.
... 8 jaar lang middelbare school?! O_o En ik vond 6 jaar al lang...
*denkt*
*denkt harder*
Van de ene kant snap ik Raquel, van de andere kant ben ik het totaal niet met haar eens.
Zoals Babette hierboven zegt, hebben de twee inderdaad geen normale relatie. Dat ben ik met haar eens. Maar of dat nu juist een reden is voor Raquel om dit te doen...?
*denkt*
Nee. Ik ben het niet met Raquel eens. Ik vind het ietwat 'overdreven' (niet het juiste woord, maar het woord dat het meest in de buurt komt). Het is logisch dat ze zoveel mogelijk bij hem in de buurt wil zijn, maar ervoor verhuizen... Hoe oud zijn ze hier ook alweer?
Ze hebben vijf maanden een relatie. Ja, dat is redelijk lang, maar ik vind het niet lang genoeg om zo'n grote stap daarvoor te wagen. Je kunt zeggen dat ze een stabiele relatie hebben, maar in dat wereldje weet je natuurlijk maar nooit en daarom vind ik het nogal snel gaan.
Bovendien gaat het inderdaad eindelijk weer beter bij Raquel thuis; kan ze daar niet beter zo lang mogelijk van genieten nu het nog kan? Verhuizen kan haar hele leven nog, met Bill samenwonen kan haar hele leven nog.
Kortom, ik vind eigenlijk dat het een beetje te snel gaat en dat ze te 'jong' zijn voor zo'n grote stap.
Ténzij het echt zo is dat er op die universiteit een richting wordt aangeboden die Raquel per se wil doen en die bij haar eigen dichtstbijzijnde universiteit niet te doen is. Dat zou voor mij de enige reden zijn om eerlijk te zijn. Ik heb een beetje het idee dat Raquel haar toekomst namelijk gaat vergooien als ze dit doet; zodra ze dichter bij Bill woont, zal haar leven volledig, 100% om Bill gaan draaien.
Natuurlijk zijn ze verliefd, maar een goede toekomst hebben lijkt me net iets belangrijker. Je weet nooit hoe lang het duurt tussen hen.
Oke, veel geratel, ik denk dat ik mijn punt duidelijk heb gemaakt. xD
Weer een geweldig stukje! Fijn om te lezen dat Raquel ook nog een leven heeft buiten Bill om. xD Klinkt cru, maar dat moet natuurlijk ook beschreven worden! Haar weekenden in Hamburg lijken me heerlijk en de sfeer die daar hangt is zoooo geweldig. <3
OH, nog even een zin die me volledig liet smelten:
‘Singstar!’ riep Bill onverwacht. Hij keek niet eens op van de vlecht die hij in Raquels haren maakte.
Het is ZO schattig als je een vriendje hebt die dat vrijwillig bij je wil doen, omg. <3
*denkt*
*denkt harder*
Van de ene kant snap ik Raquel, van de andere kant ben ik het totaal niet met haar eens.
Zoals Babette hierboven zegt, hebben de twee inderdaad geen normale relatie. Dat ben ik met haar eens. Maar of dat nu juist een reden is voor Raquel om dit te doen...?
*denkt*
Nee. Ik ben het niet met Raquel eens. Ik vind het ietwat 'overdreven' (niet het juiste woord, maar het woord dat het meest in de buurt komt). Het is logisch dat ze zoveel mogelijk bij hem in de buurt wil zijn, maar ervoor verhuizen... Hoe oud zijn ze hier ook alweer?
Ze hebben vijf maanden een relatie. Ja, dat is redelijk lang, maar ik vind het niet lang genoeg om zo'n grote stap daarvoor te wagen. Je kunt zeggen dat ze een stabiele relatie hebben, maar in dat wereldje weet je natuurlijk maar nooit en daarom vind ik het nogal snel gaan.
Bovendien gaat het inderdaad eindelijk weer beter bij Raquel thuis; kan ze daar niet beter zo lang mogelijk van genieten nu het nog kan? Verhuizen kan haar hele leven nog, met Bill samenwonen kan haar hele leven nog.
Kortom, ik vind eigenlijk dat het een beetje te snel gaat en dat ze te 'jong' zijn voor zo'n grote stap.
Ténzij het echt zo is dat er op die universiteit een richting wordt aangeboden die Raquel per se wil doen en die bij haar eigen dichtstbijzijnde universiteit niet te doen is. Dat zou voor mij de enige reden zijn om eerlijk te zijn. Ik heb een beetje het idee dat Raquel haar toekomst namelijk gaat vergooien als ze dit doet; zodra ze dichter bij Bill woont, zal haar leven volledig, 100% om Bill gaan draaien.
Natuurlijk zijn ze verliefd, maar een goede toekomst hebben lijkt me net iets belangrijker. Je weet nooit hoe lang het duurt tussen hen.
Oke, veel geratel, ik denk dat ik mijn punt duidelijk heb gemaakt. xD
Weer een geweldig stukje! Fijn om te lezen dat Raquel ook nog een leven heeft buiten Bill om. xD Klinkt cru, maar dat moet natuurlijk ook beschreven worden! Haar weekenden in Hamburg lijken me heerlijk en de sfeer die daar hangt is zoooo geweldig. <3
OH, nog even een zin die me volledig liet smelten:
‘Singstar!’ riep Bill onverwacht. Hij keek niet eens op van de vlecht die hij in Raquels haren maakte.
Het is ZO schattig als je een vriendje hebt die dat vrijwillig bij je wil doen, omg. <3
-
monsterous
- Potlood
- Berichten: 55
- Lid geworden op: 30 aug 2011 21:09
Oké, in een paar dagen tijd heb ik dit hele verhaal uitgelezen, en ik moet zeggen dat dat best wel veel werk was, haha. Ik ben absoluut geen fan van TH, maar ik vind dit verhaal echt super leuk en ben alleen maar positiever over de jongens gaan denken, zeker over Bill & Tom, wat een schatjes in dit verhaal zeg!
Ik heb verder helemaal niets aan te merken op je verhaal, behalve dat ik het super leuk vind & ik vind dat je ook heel goed schrijft!
Go on!
Ik heb verder helemaal niets aan te merken op je verhaal, behalve dat ik het super leuk vind & ik vind dat je ook heel goed schrijft!
Go on!
Ik ben het met Imke eens wat betreft je vraag.
Ik snap natuurlijk dat Raquel zo dicht mogelijk bij Bill wil zijn, maar om na 5 maanden al naar Hamburg te vertrekken? Ik bedoel, stel dat het uitgaat, dat kan zo, want ze twijfelde eerst ook al door de pers enzo. Als het uitgaat zit zij maar alleen in Hamburg, terwijl ze dan haar moeder en broertje net heeft achtergelaten voor niets, zegmaar.
Dat lijkt mij iig wel heel heftig. Juist omdat het een beroemd iemand is, kan het zomaar over zijn. Het kan Raquel teveel worden, of David doet iets waardoor hun relatie stuk gaat... En als ze in Hamburg woont ziet ze hem toch nog steeds om het weekend? Want hij heeft gewoon een druk programma.... ö
En het gaat idd nét weer goed tussen Elvira en Raquel, dat zou zonde zijn om te verpesten.
Zo, dat was mijn mening (: Eigenlijk hetzelfde als die van Imke dus!
Verder weer een goed stukje, like always. Keep goooing' <333
Ik snap natuurlijk dat Raquel zo dicht mogelijk bij Bill wil zijn, maar om na 5 maanden al naar Hamburg te vertrekken? Ik bedoel, stel dat het uitgaat, dat kan zo, want ze twijfelde eerst ook al door de pers enzo. Als het uitgaat zit zij maar alleen in Hamburg, terwijl ze dan haar moeder en broertje net heeft achtergelaten voor niets, zegmaar.
Dat lijkt mij iig wel heel heftig. Juist omdat het een beroemd iemand is, kan het zomaar over zijn. Het kan Raquel teveel worden, of David doet iets waardoor hun relatie stuk gaat... En als ze in Hamburg woont ziet ze hem toch nog steeds om het weekend? Want hij heeft gewoon een druk programma.... ö
En het gaat idd nét weer goed tussen Elvira en Raquel, dat zou zonde zijn om te verpesten.
Zo, dat was mijn mening (: Eigenlijk hetzelfde als die van Imke dus!
Verder weer een goed stukje, like always. Keep goooing' <333
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Hoi! Ik heb net een drukke week achter de rug, maar ik had nog wel even tijd om je laatst geposte stukje te lezen! Ik ben het met alle reactie's boven mij eens, ik ben het ook niet met Raquel eens. Al zou ze in Hamburg wonen, Bill heeft het ook erg druk. En nu reist ze met de trein en kan ze ook een soort van naar Bill toegang als het kan. Hetzelfde geld voor als ze in Hamburg gaat wonen. Het is niet echt met elkaar te vergelijken, ik bedoel; ik snap Raquel wel dat ze dichter bij Bill wil wonen, maar als je naar Bill toe gaat is het net zo als dat je gewoon woont waar je nu woont.
Oké, dit was een beetje een onduidelijke reactie maar ik kon het even niet anders beschrijven. Geweldig stukje en net als Babette zegt; keep going! <3
Oké, dit was een beetje een onduidelijke reactie maar ik kon het even niet anders beschrijven. Geweldig stukje en net als Babette zegt; keep going! <3
Als de liefde toch geen spel is, waarom zijn er dan zoveel spelers? Love.
Hoi,
Sorry dat ik zo lang geen reactie heb geplaatst (ik heb er wel mijn redenen voor, maar dat maakt niet uit), maar ik wilde hier toch even zeggen dat ik het niet helemaal eens ben met de reacties hierboven.
Persoonlijk vind ik het aan de ene kant een beetje wanhopig van Raquel, maar aan de andere kant hebben we het hier natuurlijk wel over een smoorverliefd, zwijmelend tienermeisje (en die doen nou eenmaal rare dingen). Al met al vind ik dat Raquel vrij nuchter in deze situatie staat. Het is niet alsof ze plotseling naar Berlijn verhuist zonder over de gevolgen na te denken. Ze gaat er juist wel redelijk mee om, door te kijken wat voor haar de mogelijkheden zouden zijn als ze eventueel naar Berlijn verhuist. Hoe haar leven er dan daar uit gaat zien, enz, enz. Ze wil nou eenmaal graag bij Bill in de buurt zijn, maar geef haar ook eens ongelijk. Ik bedoel, voor iemand die halsoverkop naar haar vriend toe verhuist, reageert ze eigenlijk vrij volwassen (anders dan sommige andere meisjes, die misschien in haar situatie al lang naar Bill toe gevlucht zouden zijn ivm alle heisa rond Elvira e.d.)
Ik vind het wel een beetje een overhaaste gedachte, maar het komt op mij niet over alsof ze er nu niet eerst een beetje normaal over na gaat denken.
Hoop dat ik nog te volgen ben en dat het een beetje een nuttige reactie is. Overigens vind ik Zwarte Tranen nog steeds erg fijn lezen en kijk ik vrijwel elke dag of je er iets nieuws op hebt gezet (ook als ik daar eigenlijk geen tijd voor heb)
liefs,
Haia
Sorry dat ik zo lang geen reactie heb geplaatst (ik heb er wel mijn redenen voor, maar dat maakt niet uit), maar ik wilde hier toch even zeggen dat ik het niet helemaal eens ben met de reacties hierboven.
Persoonlijk vind ik het aan de ene kant een beetje wanhopig van Raquel, maar aan de andere kant hebben we het hier natuurlijk wel over een smoorverliefd, zwijmelend tienermeisje (en die doen nou eenmaal rare dingen). Al met al vind ik dat Raquel vrij nuchter in deze situatie staat. Het is niet alsof ze plotseling naar Berlijn verhuist zonder over de gevolgen na te denken. Ze gaat er juist wel redelijk mee om, door te kijken wat voor haar de mogelijkheden zouden zijn als ze eventueel naar Berlijn verhuist. Hoe haar leven er dan daar uit gaat zien, enz, enz. Ze wil nou eenmaal graag bij Bill in de buurt zijn, maar geef haar ook eens ongelijk. Ik bedoel, voor iemand die halsoverkop naar haar vriend toe verhuist, reageert ze eigenlijk vrij volwassen (anders dan sommige andere meisjes, die misschien in haar situatie al lang naar Bill toe gevlucht zouden zijn ivm alle heisa rond Elvira e.d.)
Ik vind het wel een beetje een overhaaste gedachte, maar het komt op mij niet over alsof ze er nu niet eerst een beetje normaal over na gaat denken.
Hoop dat ik nog te volgen ben en dat het een beetje een nuttige reactie is. Overigens vind ik Zwarte Tranen nog steeds erg fijn lezen en kijk ik vrijwel elke dag of je er iets nieuws op hebt gezet (ook als ik daar eigenlijk geen tijd voor heb)
liefs,
Haia
Leute! Het spijt me heel erg dat ik jullie zo heb laten wachten, maar er kwam gewoon niets uit en ik had het even heel erg druk met huiswerk... En Raquels idee uit het vorige hoofdstuk bezorgt me hoofdpijn, want ik weet niet wat ik ermee moet. xD Maar jullie reacties hebben me in elk geval al heel erg geholpen (ik moet het alleen nog in een leesbaar geheel zetten). *deelt koekjes uit* <3
Hoe dan ook. Hier is het eerste stukje hoofdstuk 73, ik kan niets beloven over de volgende helft maar ik doe mijn best. Enjoy :)
~~
73.
Zacht vloekend trippelde Chantal achter de vier jongens aan. Ze was geen voorstander van trippelen, maar de hoge hakken maakten het onmogelijk om normaal te lopen. Dit onderdeel van haar training had Chantal liever overgeslagen; wat haar betreft hoefde ze niet op stiletto’s te kunnen lopen alsof het gympen waren. Helaas dacht de rest van het team daar anders over.
‘Chantal! Kom je nog of moeten we je dragen?’ Een breed grijnzende Tom hield de deur voor haar open, terwijl Chantal probeerde zo waardig mogelijk op haar schoenen te balanceren.
‘Beter sloom en veilig dan snel en mijn enkels breken!’ gromde ze en stapte langs hem heen het kantoor in. ‘Damn, die dingen doen pijn aan je voeten!’
De vier jongens wisselden een geamuseerde blik, toen klopte Bill meelevend op haar rug en stelde voor: ‘Trek ze uit.’
‘Grapjas,’ knorde ze. ‘Als ik niet blijf oefenen leer ik het nooit!’
‘Maar je wílt het niet leren,’ merkte Bill geheel naar waarheid op. ‘Dus leer het niet. Geen haan die ernaar kraait.’
Chantal staarde hem aan. ‘Uh… Wat dacht je van David?’
De zanger haalde zijn schouders op en liet zich naast zijn tweelingbroer op de onderuitzaksofa vallen, die links van de deur in het kantoor was neergezet. ‘Zeg gewoon dat je toch geen hakken wil dragen. Daar kan hij toch niets tegen doen, hij kan je moeilijk dwíngen die schoenen aan te trekken. Het is hem bij mij toch ook niet gelukt om te bepalen wat ik draag.’
Ja, maar jíj bent onvervangbaar, dacht Chantal en reageerde slechts met geschokschouder, waarna ze tussen Tom en Georg op de sofa plofte. De jongens grijnsden tegelijkertijd en klopten net als Bill eerder even op haar schouder. Chantal snoof, maar glimlachte alweer. Irritatie over de jongens bleef nooit lang.
Daarbij had ze eigenlijk wel iets anders aan haar hoofd dan pumps. Het kantoor van de producenten in Hamburg zag ze op dit moment voor het eerst vanbinnen; David kwam eigenlijk altijd naar de studio als hij iets wilde bespreken, met uitzondering van die dagen die hij in het buitenland doorbracht – zoals toen in Wenen. Vandaag, op deze ogenschijnlijk doodnormale woensdag, had hij hen echter gevraagd naar zijn kantoor te komen en Chantal vermoedde dat hij iets bijzonder belangrijks te melden had. Ze kon ook wel raden waar het ongeveer over zou gaan.
De opnames waren bijna klaar.
Het album was bijna klaar.
Ze gingen over de toekomst praten.
Op dat moment stak David zijn hoofd om de deur en constateerde gehaast: ‘Ah, jullie zijn er al. Neem gerust iets te drinken, er is geloof ik nog cola… Ik moet nog eventjes iets afhandelen en dan kom ik eraan.’
‘Hoe kan het dat David het altijd zo druk heeft?’ vroeg Chantal met opgetrokken neus, zodra Davids hoofd weer op de gang was verdwenen. ‘Bezorgen we hem zelfs met rondhangen nog zoveel werk?’
Bill grinnikte. ‘Het zal je verbazen hoeveel werk hij dan krijgt. Maar David is sowieso niet alleen voor ons verantwoordelijk, weet je? Wij zijn natuurlijk wel het belangrijkst…’ Hij trok een arrogant gezicht en maakte een diva-gebaar met zijn hand. ‘… maar hij begeleidt nog wat andere mensen en zo.’
Hij was nog niet uitgesproken of Georg duwde een plastic bekertje in zijn hand, zodat de cola bijna over de rand golfde. De bassist had in de minibar onder het bureau anderhalve fles cola en een sixpack bier gevonden; Gustav wees hem erop dat het pas half elf was en daarmee te vroeg voor alcohol, dus deelde Georg licht teleurgesteld bekertjes frisdrank uit.
Na een paar momenten stilte, gevuld door geslurp aan de cola, kwam David terug en schonk zichzelf eerst ook een bekertje cola in. Hij nam een grote slok en stak onmiddellijk van wal: ‘Voordat Bill een hysterie-aanval krijgt omdat hij niet weet wat ik wil gaan zeggen, zal ik maar meteen beginnen.’
Bill gooide propt zijn lege bekertje naar Davids hoofd, maar grijnsde er vrolijk bij en scheen niet in het minst beledigd. Tussen manager en pupil zat het inmiddels weer goed.
‘Het gaat om de release van het album,’ vervolgde David op iets serieuzere toon. ‘Jullie zijn al een heel eind op weg, de eerste tracks kunnen komende week gemixt worden, dus dan hebben we het over een releasedatum van midden of eind maart.’
‘Cool,’ zei Bill droog. ‘Zover waren we zelf ook nog wel gekomen.’
‘Ja, ja.’ David wuifde zijn woorden weg. ‘Dat weet ik wel, maar ik herhaal het liever toch even. Er moet nog steeds een hoop gebeuren voor het zover komt en ik zet die dingen beter even op een rijtje. Ook voor Chantal wel eens handig. Dit is belangrijk om te weten.’
Hij schraapte zijn keel en begon op te sommen wat hij allemaal bedoelde, gebruikte daarbij zijn vingers alsof hij aan het tellen was. ‘De lay-out. Jullie gaan daar praktisch misschien niks aan doen, maar natuurlijk hebben jullie inspraak en keuze, en het zijn jullie hoofden die de cd-hoes moeten gaan sieren. Dat betekent dat er ergens een fotoshoot gepland zal worden.’
Na die mededeling ging Bill wat rechterop zitten, het enthousiasme duidelijk in zijn gezicht. De anderen leken eerder mild geïnteresseerd, Gustav rolde even met zijn ogen. Voor Chantal was het zo’n abstracte opmerking dat ze niet wist hoe te reageren. Fotoshoots had ze niet eerder meegemaakt en het was ook niet iets dat ze uit een boek kon leren. Ze kon zich goed voorstellen dat Bill bij zo’n shoot in zijn element was, fotogeniek en haantje-de-voorste als hij was, maar ze vroeg zich ernstig af hoe zij er bij zoiets bij zou staan. Joëlles deskundige aanpak had haar mooier gemaakt dan ooit, maar alleen mooi zijn was zeker niet genoeg. Ze besloot die gedachten te parkeren; van piekeren was ze nog nooit wijzer geworden.
‘De fotoshoot brengt me bij een ander belangrijk punt, namelijk de tour.’ Met die woorden kreeg David zelfs Bill volledig stil, verstard als een standbeeld met dromerige ogen. ‘Fotoshoot, promofoto’s, tourposters – jullie snappen de link wel, hm. En niets werkt beter om een album te promoten dan een tour. Dus het lijkt me vrij voor de hand liggend dat we ergens in april die tour gaan laten starten. Met de planning zal ik jullie niet vervelen, daar zijn wij al mee bezig, maar jullie krijgen natuurlijk wel van te voren de lijst en data ter goedkeuring.’
‘Pampampàààm…’ deed Tom en iedereen schoot overeind, verstarring verbroken. Aan de energie te zien die de jongens plotseling uitstraalden, was het geen verstarring van shock geweest, niet in negatieve zin. Dit onderwerp stond al dichter bij Chantals bed dan de fotoshoots, ze kon de flonkerende ogen dit keer wel begrijpen. Tenslotte was ze zelf een aantal keer op een Tokio-Hotel-concert geweest, ze kende het plezier en enthousiasme dat de jongens op het podium tentoonspreidden. Het idee dat ze samen met hen op het podium zou staan was moeilijker te bevatten.
Veel tijd om aan de gedachte te wennen kreeg ze echter niet; David richtte zich plots direct tot haar. ‘Chantal. Je vraagt het je misschien al af, maar er is natuurlijk nog iets belangrijks dat we moeten plannen, en dat is jouw eerste optreden. Zogezegd jouw presentatie, de officiële bekendmaking.’
Hoe dan ook. Hier is het eerste stukje hoofdstuk 73, ik kan niets beloven over de volgende helft maar ik doe mijn best. Enjoy :)
~~
73.
Zacht vloekend trippelde Chantal achter de vier jongens aan. Ze was geen voorstander van trippelen, maar de hoge hakken maakten het onmogelijk om normaal te lopen. Dit onderdeel van haar training had Chantal liever overgeslagen; wat haar betreft hoefde ze niet op stiletto’s te kunnen lopen alsof het gympen waren. Helaas dacht de rest van het team daar anders over.
‘Chantal! Kom je nog of moeten we je dragen?’ Een breed grijnzende Tom hield de deur voor haar open, terwijl Chantal probeerde zo waardig mogelijk op haar schoenen te balanceren.
‘Beter sloom en veilig dan snel en mijn enkels breken!’ gromde ze en stapte langs hem heen het kantoor in. ‘Damn, die dingen doen pijn aan je voeten!’
De vier jongens wisselden een geamuseerde blik, toen klopte Bill meelevend op haar rug en stelde voor: ‘Trek ze uit.’
‘Grapjas,’ knorde ze. ‘Als ik niet blijf oefenen leer ik het nooit!’
‘Maar je wílt het niet leren,’ merkte Bill geheel naar waarheid op. ‘Dus leer het niet. Geen haan die ernaar kraait.’
Chantal staarde hem aan. ‘Uh… Wat dacht je van David?’
De zanger haalde zijn schouders op en liet zich naast zijn tweelingbroer op de onderuitzaksofa vallen, die links van de deur in het kantoor was neergezet. ‘Zeg gewoon dat je toch geen hakken wil dragen. Daar kan hij toch niets tegen doen, hij kan je moeilijk dwíngen die schoenen aan te trekken. Het is hem bij mij toch ook niet gelukt om te bepalen wat ik draag.’
Ja, maar jíj bent onvervangbaar, dacht Chantal en reageerde slechts met geschokschouder, waarna ze tussen Tom en Georg op de sofa plofte. De jongens grijnsden tegelijkertijd en klopten net als Bill eerder even op haar schouder. Chantal snoof, maar glimlachte alweer. Irritatie over de jongens bleef nooit lang.
Daarbij had ze eigenlijk wel iets anders aan haar hoofd dan pumps. Het kantoor van de producenten in Hamburg zag ze op dit moment voor het eerst vanbinnen; David kwam eigenlijk altijd naar de studio als hij iets wilde bespreken, met uitzondering van die dagen die hij in het buitenland doorbracht – zoals toen in Wenen. Vandaag, op deze ogenschijnlijk doodnormale woensdag, had hij hen echter gevraagd naar zijn kantoor te komen en Chantal vermoedde dat hij iets bijzonder belangrijks te melden had. Ze kon ook wel raden waar het ongeveer over zou gaan.
De opnames waren bijna klaar.
Het album was bijna klaar.
Ze gingen over de toekomst praten.
Op dat moment stak David zijn hoofd om de deur en constateerde gehaast: ‘Ah, jullie zijn er al. Neem gerust iets te drinken, er is geloof ik nog cola… Ik moet nog eventjes iets afhandelen en dan kom ik eraan.’
‘Hoe kan het dat David het altijd zo druk heeft?’ vroeg Chantal met opgetrokken neus, zodra Davids hoofd weer op de gang was verdwenen. ‘Bezorgen we hem zelfs met rondhangen nog zoveel werk?’
Bill grinnikte. ‘Het zal je verbazen hoeveel werk hij dan krijgt. Maar David is sowieso niet alleen voor ons verantwoordelijk, weet je? Wij zijn natuurlijk wel het belangrijkst…’ Hij trok een arrogant gezicht en maakte een diva-gebaar met zijn hand. ‘… maar hij begeleidt nog wat andere mensen en zo.’
Hij was nog niet uitgesproken of Georg duwde een plastic bekertje in zijn hand, zodat de cola bijna over de rand golfde. De bassist had in de minibar onder het bureau anderhalve fles cola en een sixpack bier gevonden; Gustav wees hem erop dat het pas half elf was en daarmee te vroeg voor alcohol, dus deelde Georg licht teleurgesteld bekertjes frisdrank uit.
Na een paar momenten stilte, gevuld door geslurp aan de cola, kwam David terug en schonk zichzelf eerst ook een bekertje cola in. Hij nam een grote slok en stak onmiddellijk van wal: ‘Voordat Bill een hysterie-aanval krijgt omdat hij niet weet wat ik wil gaan zeggen, zal ik maar meteen beginnen.’
Bill gooide propt zijn lege bekertje naar Davids hoofd, maar grijnsde er vrolijk bij en scheen niet in het minst beledigd. Tussen manager en pupil zat het inmiddels weer goed.
‘Het gaat om de release van het album,’ vervolgde David op iets serieuzere toon. ‘Jullie zijn al een heel eind op weg, de eerste tracks kunnen komende week gemixt worden, dus dan hebben we het over een releasedatum van midden of eind maart.’
‘Cool,’ zei Bill droog. ‘Zover waren we zelf ook nog wel gekomen.’
‘Ja, ja.’ David wuifde zijn woorden weg. ‘Dat weet ik wel, maar ik herhaal het liever toch even. Er moet nog steeds een hoop gebeuren voor het zover komt en ik zet die dingen beter even op een rijtje. Ook voor Chantal wel eens handig. Dit is belangrijk om te weten.’
Hij schraapte zijn keel en begon op te sommen wat hij allemaal bedoelde, gebruikte daarbij zijn vingers alsof hij aan het tellen was. ‘De lay-out. Jullie gaan daar praktisch misschien niks aan doen, maar natuurlijk hebben jullie inspraak en keuze, en het zijn jullie hoofden die de cd-hoes moeten gaan sieren. Dat betekent dat er ergens een fotoshoot gepland zal worden.’
Na die mededeling ging Bill wat rechterop zitten, het enthousiasme duidelijk in zijn gezicht. De anderen leken eerder mild geïnteresseerd, Gustav rolde even met zijn ogen. Voor Chantal was het zo’n abstracte opmerking dat ze niet wist hoe te reageren. Fotoshoots had ze niet eerder meegemaakt en het was ook niet iets dat ze uit een boek kon leren. Ze kon zich goed voorstellen dat Bill bij zo’n shoot in zijn element was, fotogeniek en haantje-de-voorste als hij was, maar ze vroeg zich ernstig af hoe zij er bij zoiets bij zou staan. Joëlles deskundige aanpak had haar mooier gemaakt dan ooit, maar alleen mooi zijn was zeker niet genoeg. Ze besloot die gedachten te parkeren; van piekeren was ze nog nooit wijzer geworden.
‘De fotoshoot brengt me bij een ander belangrijk punt, namelijk de tour.’ Met die woorden kreeg David zelfs Bill volledig stil, verstard als een standbeeld met dromerige ogen. ‘Fotoshoot, promofoto’s, tourposters – jullie snappen de link wel, hm. En niets werkt beter om een album te promoten dan een tour. Dus het lijkt me vrij voor de hand liggend dat we ergens in april die tour gaan laten starten. Met de planning zal ik jullie niet vervelen, daar zijn wij al mee bezig, maar jullie krijgen natuurlijk wel van te voren de lijst en data ter goedkeuring.’
‘Pampampàààm…’ deed Tom en iedereen schoot overeind, verstarring verbroken. Aan de energie te zien die de jongens plotseling uitstraalden, was het geen verstarring van shock geweest, niet in negatieve zin. Dit onderwerp stond al dichter bij Chantals bed dan de fotoshoots, ze kon de flonkerende ogen dit keer wel begrijpen. Tenslotte was ze zelf een aantal keer op een Tokio-Hotel-concert geweest, ze kende het plezier en enthousiasme dat de jongens op het podium tentoonspreidden. Het idee dat ze samen met hen op het podium zou staan was moeilijker te bevatten.
Veel tijd om aan de gedachte te wennen kreeg ze echter niet; David richtte zich plots direct tot haar. ‘Chantal. Je vraagt het je misschien al af, maar er is natuurlijk nog iets belangrijks dat we moeten plannen, en dat is jouw eerste optreden. Zogezegd jouw presentatie, de officiële bekendmaking.’
Oei oei oei, een tour. Gaat dat problemen met zich meebrengen? Vast wel, toch?!
Een vraagje, is het een binnenlandse of een buitenlandse tour? Want dat kan natuurlijk ook een wereld van verschil maken.
Ik vind het geweldig hoe diep je ingaat eigenlijk over de details uit de muziekwereld. Artwork, optredens, fotoshoots, alles hoort erbij en jij weet dat ook te verwerken! Afspraken bij het management, etc. Dat schept zo'n goede sfeer! Daardoor word je weer een beetje uit het liefdesverhaal gesleurd en weet je weer dat ze natuurlijk ook nog hartstikke beroemd zijn en dat niet ALLES draait om de liefde tussen Bill en Raquel (wel het meeste natuurlijk xD).
Ja, dit was een leuk stukje om te lezen! <3
En het maakt niks uit dat het wat langer duurt hoor, lijkt me ook niet meer dan logisch met het begin van het nieuwe schooljaar!
Een vraagje, is het een binnenlandse of een buitenlandse tour? Want dat kan natuurlijk ook een wereld van verschil maken.
Ik vind het geweldig hoe diep je ingaat eigenlijk over de details uit de muziekwereld. Artwork, optredens, fotoshoots, alles hoort erbij en jij weet dat ook te verwerken! Afspraken bij het management, etc. Dat schept zo'n goede sfeer! Daardoor word je weer een beetje uit het liefdesverhaal gesleurd en weet je weer dat ze natuurlijk ook nog hartstikke beroemd zijn en dat niet ALLES draait om de liefde tussen Bill en Raquel (wel het meeste natuurlijk xD).
Ja, dit was een leuk stukje om te lezen! <3
En het maakt niks uit dat het wat langer duurt hoor, lijkt me ook niet meer dan logisch met het begin van het nieuwe schooljaar!
Geweldig stukje weer! <333
Echt álles wat jij schrijf is zó ontzettend boeiend!
Volgens mij als jij alleen maar Bill zou beschrijven in een stukje, zou het nog interessant zijn om te lezen. Je schrijfstijl doet echt iets met me, ik waan me gewoon helemaal in die sfeer!
Snel weer verder, heerlijk verhaal! (:
Echt álles wat jij schrijf is zó ontzettend boeiend!
Volgens mij als jij alleen maar Bill zou beschrijven in een stukje, zou het nog interessant zijn om te lezen. Je schrijfstijl doet echt iets met me, ik waan me gewoon helemaal in die sfeer!
Snel weer verder, heerlijk verhaal! (:
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Bedankt voor jullie reacties! Die maken me heel erg blij in deze tijden van drukte :)
@Imke; de verdere details over de tour komen jullie nog wel te weten. ^^ Toevallig niet in dit stukje, maar later ergens.
Dit stukje is een beetje aan de korte kant, maar het is het laatste deel van hoofdstuk 73 en ik heb in de afgelopen week niet meer kunnen schrijven. Dus nogmaals mijn verontschuldigingen en enjoy :)
~~
Chantals adem bleef in haar keel steken. Ze had er natuurlijk vaak genoeg aan gedacht en erover gefantaseerd, maar het uit de mond van de manager te horen… Dat was anders. Op een bepaalde manier leek het zo definitiever. Als dat moment, dat eerste optreden, voorbij was – dan was ze pas écht deel van Tokio Hotel.
‘We hebben er natuurlijk al over nagedacht in het team, maar jullie beslissen vanzelfsprekend mee.’ David ging op zijn bureau zitten, doodleuk bovenop een paar papieren met Universal-logo. ‘Er zijn een paar opties mogelijk. Ten eerste voor of na de albumrelease.’
‘Voor,’ zei Bill onmiddellijk. ‘Anders ligt er een album in de winkel met een stem die niemand kan plaatsen. Dat zou raar zijn.’
Chantal gaf hem gelijk en David noteerde iets op een knalblauwe Post-It voor hij verderging. ‘Dan… Hoe lang voor de release? Eén, twee weken? Een paar dagen? Een dag?’
De jongens en Chantal keken elkaar even twijfelend aan. Chantal had geen idee wat beter zou zijn, dus liet ze de beslissing aan de anderen over. Het maakte in principe ook niet uit; ze zou hoe dan ook op haar benen staan te trillen van de zenuwen.
Opnieuw was het Bill die antwoord gaf: ‘Ik zou zeggen, het album wordt vanaf een willekeurige dag in maart in de winkels verkocht en de avond daarvóór zetten we Chantal voor het eerst op het podium.’
David knikte goedkeurend. ‘Prima idee. Dan hebben we dat vastgesteld. De releasedatum komt nog wel, ik licht in elk geval de venue alvast in. Wat denken jullie, Hamburg, Berlijn of Oberhausen?’
‘Berlijn!’ kwam het uit vijf monden tegelijkertijd. Chantal riep net zo hard als de vier jongens, iets wat ze normaal gesproken bij beslissende momenten achterwege liet. Deze keer moest ze echter wel, het ging om háár moment en het was om één of andere reden passend om dat moment in Berlijn te laten komen. Berlijn, waar ze opgegroeid was, waar op een bepaalde manier toch de basis was gelegd voor de rollercoaster van de afgelopen maanden.
‘Berlijn, check. Ik zal de O2 inlichten.’ David maakte weer een notitie op zijn Post-It en knikte opnieuw. ‘Nog een laatste dingetje. De tickets voor dit optreden… Wat doen we? Gewoon verkoop of laten we de BRAVO loten?’
Dat was het goede aan Davids manier van aanpakken; hij had natuurlijk zelf allang een idee in zijn hoofd en wist waarschijnlijk dondersgoed wat het beste zou zijn, maar bij de meeste dingen gaf hij de band alsnog inspraak. Niet bij alles – zoals ze bij de problemen rondom Raquel en Hannah gemerkt hadden – maar bij het grootste deel van de beslissingen toch. Hij was zich ervan bewust dat de band inmiddels ook wel wist hoe de muziekwereld in elkaar stak en gedroeg zich meestal niet als leider, maar als begeleider.
‘Maakt niet uit, zou ik zeggen,’ meende Bill en keek zijn bandleden aan om hun instemming te vragen. Ze knikten allemaal, Georg met een gezicht alsof hij zich verveelde.
‘Zolang je er maar voor zorgt dat Raquel en Hannah sowieso een ticket krijgen,’ vulde Tom aan. ‘Dat had je zelf vast ook wel bedacht.’
David glimlachte droogjes. ‘Ja, inderdaad. Ik schrijf het toch maar even op.’ Hij krabbelde de twee namen onderaan zijn inmiddels volgepropte Post-It en keek op zijn horloge. ‘Wel, dan hebben we alles gehad. Jullie zijn vrij om te gaan, zou ik zeggen.’
‘Oké, prima.’ Bill sprong op, onmiddellijk gevolgd door de rest, en sloeg David even tegen zijn schouder. ‘Tot morgen, of zo.’
‘Waarschijnlijk. Ik wil natuurlijk bij het mixen zijn.’ David plakte de Post-It op de keramieken presse-papier naast zijn computer en hengelde alweer naar zijn gsm. ‘Fijne dag nog, jongens.’
‘Hetzelfde. Tschüss!’ Georg trok de deur achter zich dicht.
In een soort roes volgde Chantal de jongens naar beneden; ze merkte niet eens hoe ze in de lift stapten en Georg op alle knopjes drukte. De toekomst nam haar volledig in beslag, elke zenuw in haar lichaam was geconcentreerd op dat gevoel van opwinding met onzekerheid. Over een maand, iets meer dan een maand, ging ze voor het eerst het podium op. Met Tokio Hotel. Als Tokio Hotel.
‘Hé. Wat ben jij stil?’ Bill stootte haar plotseling aan en Chantal besefte dat ze al op de parkeerplaats achter het gebouw stonden, terwijl Gustav naar de sleutels van de Volkswagen zocht.
‘Ik heb mijn schoenen laten liggen,’ was het eerste dat in Chantal opkwam. Op dat moment realiseerde ze zich pas dat het waar was: ze had haar hoge hakken onder de sofa in Davids kantoor geschopt en ze daar vergeten.
Bill grijnsde. ‘Alleen maar goed, toch?’
‘Die dingen waren duur,’ morde Chantal en haalde vervolgens achteloos haar schouders op: ‘Maar niet van mij, dus wat zou het.’
Lachend stapten ze in de auto en reden terug naar de studio – naar huis. Chantal ademde diep in. Ze was nog steeds niet helemaal gewend aan dit leven, maar het aanpassen ging haar steeds beter af. En één ding was zeker: ze wilde dit gevoel nooit meer kwijt.
@Imke; de verdere details over de tour komen jullie nog wel te weten. ^^ Toevallig niet in dit stukje, maar later ergens.
Dit stukje is een beetje aan de korte kant, maar het is het laatste deel van hoofdstuk 73 en ik heb in de afgelopen week niet meer kunnen schrijven. Dus nogmaals mijn verontschuldigingen en enjoy :)
~~
Chantals adem bleef in haar keel steken. Ze had er natuurlijk vaak genoeg aan gedacht en erover gefantaseerd, maar het uit de mond van de manager te horen… Dat was anders. Op een bepaalde manier leek het zo definitiever. Als dat moment, dat eerste optreden, voorbij was – dan was ze pas écht deel van Tokio Hotel.
‘We hebben er natuurlijk al over nagedacht in het team, maar jullie beslissen vanzelfsprekend mee.’ David ging op zijn bureau zitten, doodleuk bovenop een paar papieren met Universal-logo. ‘Er zijn een paar opties mogelijk. Ten eerste voor of na de albumrelease.’
‘Voor,’ zei Bill onmiddellijk. ‘Anders ligt er een album in de winkel met een stem die niemand kan plaatsen. Dat zou raar zijn.’
Chantal gaf hem gelijk en David noteerde iets op een knalblauwe Post-It voor hij verderging. ‘Dan… Hoe lang voor de release? Eén, twee weken? Een paar dagen? Een dag?’
De jongens en Chantal keken elkaar even twijfelend aan. Chantal had geen idee wat beter zou zijn, dus liet ze de beslissing aan de anderen over. Het maakte in principe ook niet uit; ze zou hoe dan ook op haar benen staan te trillen van de zenuwen.
Opnieuw was het Bill die antwoord gaf: ‘Ik zou zeggen, het album wordt vanaf een willekeurige dag in maart in de winkels verkocht en de avond daarvóór zetten we Chantal voor het eerst op het podium.’
David knikte goedkeurend. ‘Prima idee. Dan hebben we dat vastgesteld. De releasedatum komt nog wel, ik licht in elk geval de venue alvast in. Wat denken jullie, Hamburg, Berlijn of Oberhausen?’
‘Berlijn!’ kwam het uit vijf monden tegelijkertijd. Chantal riep net zo hard als de vier jongens, iets wat ze normaal gesproken bij beslissende momenten achterwege liet. Deze keer moest ze echter wel, het ging om háár moment en het was om één of andere reden passend om dat moment in Berlijn te laten komen. Berlijn, waar ze opgegroeid was, waar op een bepaalde manier toch de basis was gelegd voor de rollercoaster van de afgelopen maanden.
‘Berlijn, check. Ik zal de O2 inlichten.’ David maakte weer een notitie op zijn Post-It en knikte opnieuw. ‘Nog een laatste dingetje. De tickets voor dit optreden… Wat doen we? Gewoon verkoop of laten we de BRAVO loten?’
Dat was het goede aan Davids manier van aanpakken; hij had natuurlijk zelf allang een idee in zijn hoofd en wist waarschijnlijk dondersgoed wat het beste zou zijn, maar bij de meeste dingen gaf hij de band alsnog inspraak. Niet bij alles – zoals ze bij de problemen rondom Raquel en Hannah gemerkt hadden – maar bij het grootste deel van de beslissingen toch. Hij was zich ervan bewust dat de band inmiddels ook wel wist hoe de muziekwereld in elkaar stak en gedroeg zich meestal niet als leider, maar als begeleider.
‘Maakt niet uit, zou ik zeggen,’ meende Bill en keek zijn bandleden aan om hun instemming te vragen. Ze knikten allemaal, Georg met een gezicht alsof hij zich verveelde.
‘Zolang je er maar voor zorgt dat Raquel en Hannah sowieso een ticket krijgen,’ vulde Tom aan. ‘Dat had je zelf vast ook wel bedacht.’
David glimlachte droogjes. ‘Ja, inderdaad. Ik schrijf het toch maar even op.’ Hij krabbelde de twee namen onderaan zijn inmiddels volgepropte Post-It en keek op zijn horloge. ‘Wel, dan hebben we alles gehad. Jullie zijn vrij om te gaan, zou ik zeggen.’
‘Oké, prima.’ Bill sprong op, onmiddellijk gevolgd door de rest, en sloeg David even tegen zijn schouder. ‘Tot morgen, of zo.’
‘Waarschijnlijk. Ik wil natuurlijk bij het mixen zijn.’ David plakte de Post-It op de keramieken presse-papier naast zijn computer en hengelde alweer naar zijn gsm. ‘Fijne dag nog, jongens.’
‘Hetzelfde. Tschüss!’ Georg trok de deur achter zich dicht.
In een soort roes volgde Chantal de jongens naar beneden; ze merkte niet eens hoe ze in de lift stapten en Georg op alle knopjes drukte. De toekomst nam haar volledig in beslag, elke zenuw in haar lichaam was geconcentreerd op dat gevoel van opwinding met onzekerheid. Over een maand, iets meer dan een maand, ging ze voor het eerst het podium op. Met Tokio Hotel. Als Tokio Hotel.
‘Hé. Wat ben jij stil?’ Bill stootte haar plotseling aan en Chantal besefte dat ze al op de parkeerplaats achter het gebouw stonden, terwijl Gustav naar de sleutels van de Volkswagen zocht.
‘Ik heb mijn schoenen laten liggen,’ was het eerste dat in Chantal opkwam. Op dat moment realiseerde ze zich pas dat het waar was: ze had haar hoge hakken onder de sofa in Davids kantoor geschopt en ze daar vergeten.
Bill grijnsde. ‘Alleen maar goed, toch?’
‘Die dingen waren duur,’ morde Chantal en haalde vervolgens achteloos haar schouders op: ‘Maar niet van mij, dus wat zou het.’
Lachend stapten ze in de auto en reden terug naar de studio – naar huis. Chantal ademde diep in. Ze was nog steeds niet helemaal gewend aan dit leven, maar het aanpassen ging haar steeds beter af. En één ding was zeker: ze wilde dit gevoel nooit meer kwijt.