Verboden liefde

[Ruka]

Kanon bewoog zijn armen lichtelijk, voordat hij zijn ogen open kon doen, voelde hij de koude harde ondergrond waar hij op lag. Vaag probeerde hij met zijn vingers de ondergrond te raden. Zijn ogen voelde te zwaar om te openen. Het voelde als steen, iets waar hij zichzelf niet doorheen kon vechten. Vooral niet in deze toestand, het leek alsof hij al lang niet was wakker geworden. Met moeite probeerde hij zijn ogen te openen, door twee dunne spleetjes zag hij alleen maar wazige beelden. Hij zag dat er licht aan was, hij zag ook een hoop schimmen. Hij sloot zijn ogen en probeerde zijn hoofd wat op te tillen, nadat het een klein stukje was gelukt liet hij zijn hoofd weer op de koude grond rusten.
Ze hadden bloed met kleine ijzer deeltjes in zijn bloed gespoten, hierdoor duurde het langer voordat het genezen was en zorgde het ervoor dat zijn lichaam moe en pijnlijk aanvoelde.

"Weet je zeker dat hij het is? Niet dat ik dadelijk het ritueel doe en ik sterf?" De man stond op en liep richting een vrouw. "Belazer me niet Emma." De vrouw schudde haar hoofd en de man liep langs haar af. Door de rijk aangeklede villa volgde hij zijn weg naar een deur. Achter de deur was een lange trap die naar beneden liep. Dan kwam je in een grote hal met meerdere deuren. Alle leken ze op elkaar. De man wist welke deur hij moest nemen en vervolgde zijn weg, opnieuw een trap af. Hij liep langs vele bewakers, alle hadden ze een speer vast. Sommige hadden een speer voor Kanon vast, andere hadden er een voor Lilith in hun hand. Iedere bewaker had ook een ander soort dierenschedel op. Daardoor kon je ook hun rang zien. Sommige hadden zelfs goud gekleurde streepjes op de schedel, hun waren hoger in rang dan de andere. De man schonk geen aandacht aan de bewakers en liep strak op zijn doel af.
Kerkers zaten aan beide kanten van de gang, alleen door de grote ijzeren getraliede deur scheen licht. Kanon en Lilith zaten gescheiden van elkaar, Lilith zat aan de ene kant van de gang en Kanon aan de andere. De gang was een meter breed, dus ze konden met elkaar praten en misschien als ze hun arm door de vierkante tralies wurmden aanraken.
De man stopte van schrik en keek met grote ogen naar Kanon.
"Ik ben zo lang naar jou op zoek geweest." door de manier leek het haast of hij verliefd was op Kanon.
"Open de deur!" beval hij, de bewakers keken wat onzeker, maar deden toch wat hij zei.
"Wat u wilt Harrison." ze durfde hem niet tegen te spreken. Harrison liep richting Kanon en trok hem omhoog. "Je bent nog mooier als dat ik had gedacht." Hij zette zijn tanden in de hals van Kanon die moeilijk kreunde. De man beet alleen maar dieper en verwelkomde het bloed met plezier. Nadat hij merkte dat Kanon wat slapper werd duwde hij hem op de grond.
"Ik wist niet dat hij zo goed gelukt was." mompelde hij en liep de deur uit. "Zorg dat hij weer iets op krachten komt, laat hem daarna naar mij komen. Ik wil bespreken met hem wat er in zijn leven is gebeurt." Een bewaker knikte en Harrison liep vrolijk de deur uit.

Kanon wist niet hoe lang het had geduurd, maar hij kon eindelijk zijn ogen openen. Hij keek tegen een donker plafond aan en duwde zichzelf moeizaam omhoog. Opnieuw zag hij een donkere muur en kwam erachter dat het enige licht kwam van het vierkante tralie hek. Hij zocht naar Lilith, maar hij kwam erachter dat ze niet bij hem was.
"Lilith?" hij riep haar, maar zijn stem hielp niet mee. Hij kon niet hard roepen, er kwam alleen een schor geluid uit zijn keel. Hij schoof zichzelf naar de tralies en probeerde nog eens te roepen.
"Lilith" Je kon horen wat hij zei. Maar zijn stem klonk nog steeds niet zoals het hoorde.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith knipperde traag met haar ogen. Ze had een flinke klap gekregen. Hoe lang ze buiten bewustzijn was, wist ze niet. Er was ook niks waaraan ze kon schatten hoe laat het was. Misschien waren ze al zelfs een dag verder.
Voorzichtig bewoog Lilith haar ledematen. Eerst de vingers, daarna de polsen en vervolgens haar gehele armen. Niks zat vast. Het voelde hooguit een beetje beurs aan. Rustig duwde ze zichzelf overeind tot ze zat. Duf nam ze de kerker in zich op. Er was niets dan kale, donkere muren. Her en der zaten er krassen in alsof iemand had geprobeerd zich een weg te banen door de muur heen.
Het viel Lilith op dat de deur net zo was als een gevangenis deur. Ze fronste. Enkel ijzeren tralies? Ze wisten toch wel dat Weerwolven en Vampiers genoeg kracht hadden om die spijlen te verbuigen?, ging er in haar gedachten om. Ze zou het erop wagen. Met wat moeite kwam ze overeind en liep naar de deur toe.
Lilith omvatte de tralies met haar handen. Ze controleerde niet eerst of er bewakers waren of niet. Ze wilde liever zo snel mogelijk weg. Natuurlijk zou ze eerst Kanon opzoeken en dan zouden ze samen ontsnappen. Lilith zette zich schrap. Haar spieren spanden zich aan. Net op het moment dat ze daadwerkelijk de tralies uit elkaar wilde rukken, voelde ze een steek in haar zij.
‘Dacht het niet, juffie’, zei een bekende stem.
De pijn liet Lilith terug op de grond zakken. Ze drukte haar hand tegen haar zij en controleerde vervolgens haar hand toen ze deze weer in haar gezichtsveld hield. Bloed. Ze gromde even. Hoe kon ze zo onoplettend zijn? Dom! Nu werd ze verlamd door het Dodenbloed wat kennelijk op de speerpunt zat.
Met een felle blik keek Lilith op naar de man. Hij keek grijnzend terug.
‘Oeh, als blikken konden doden… Helaas voor jou bezit je die kracht niet.’
Een spottende lach gleed over zijn gezicht.
‘Jou krijg ik nog wel’, siste Lilith gedempt.
‘Droom lekker verder, juffie. Je kon mij daarnet al niet aan.’
Lilith reageerde er niet op. Ze zou hem wel krijgen. Ze zei enkel niet wanneer. Bij het horen van haar naam keek ze weer op. Het zwakke geluid kwam vanaf de overkant. Die stem herkende ze uit duizenden. Kanon!
‘Kanon!’, riep ze enigszins verzwakt terug.
Lilith stak haar arm door de tralies heen in de hoop dat ook hij bij de tralies kwam en ze hem even kon aanraken. Echter, de man die haar eerder al had gestoken, maakte gebruik van zijn speer en sneed in haar arm met de punt. Ze siste kwaad naar hem. Enkel haalde het niets uit.
Haar arm verlamde.
Verslagen kon Lilith niets anders doen dan haar arm slap op de grond te laten liggen. De snee zorgde ervoor dat haar bloed over de grond stroomde. Het verzwakte haar nog meer. Ook omdat het leek alsof de wond maar niet wilde genezen. In ieder geval slecht.
Vader…, liet Lilith sterk vanuit haar gedachten gaan. Vader…

[Ruka]

Kanon had een mini glaasje gekregen met bloed. Daardoor kwam hij iets op krachten, maar lopen ging nog steeds niet.
"Kun je praten?" de man keek vragend naar Kanon.
"Natuurlijk, sukkel." De man wou de speer in de hersens van Kanon duwen door dat antwoord. Maar hij zuchtte alleen, Harrison wou hem spreken, dus hij moest iets kunnen zeggen. Hij sleurde Kanon zijn cel uit en wees naar twee bewakers en daarna naar Lilith. Hun moesten ervoor zorgen dat Lilith daar in zou blijven. Kanon werd naar boven genomen en Kanon keek versteld naar de dure spullen die er allemaal stonden. Hij ging een grote deur door en keek recht op een groot bureau.
"Hallo Kanon." Harrison keek met een lach naar hem van achter het bureau. Hij zat op een grote rode stoel en Kanon werd op de stoel er tegenover gezet. Er zat een breed bureau tussen ze in, en Harrison hing nonchalant op het bureau.
"Ben jij er in deze jaren eigenlijk wel achter gekomen Kanon?" Harrison keek hem vragend aan, maar Kanon kon alleen maar boos kijken.
"Waar achter?" Kanon was boos op Harrison, vooral omdat Lilith ook was meegenomen terwijl hij rustig mee ging.
"Wat je bent Kanon?" Harrison keek opgewekt naar Kanon.
"Ik ben een weerwolf." Toen Kanon dat zei begon Harrison hard te lachen.
"Heel schattig... Je bent op de school gekomen waar je ook bent groot gebracht. Iedereen wist het van de machten enzo. Maar niemand wou het je vertellen." Harrison leek vrolijk te zijn, terwijl Kanon nog steeds vol haat naar de man keek.
"Je lult! Mijn ouders hebben me opgevoed." Harrison schudde zijn hoofd.
"Dat heb ik gedaan. Op Dracolyn. Wij hebben je genen veranderd." Harrison keek in een van zijn lade en haalde daar een dikke map uit. Het was precies zo'n map als die Lilith en Kanon achter de planken hadden gevonden bij Dracolyn.
"Even kijken..." Hij opende de map en Kanon keek naar zichzelf als klein kindje. De foto stond namelijk op de voorkant van de map.
"Kanon Osaki, een Japanse weerwolf. Zijn moeder was een weerwolf, zijn vader is nooit gevonden." Kanon wou opstaan, maar hij werd gelijk met een speer in zijn zij geprikt. Kreunend van pijn zakte hij weer terug in de stoel.
"De vader van Kanon blijkt een meermin te zijn geweest, of in zijn familie te hebben gehad. Het DNA van meermensen werkt goed bij hem en het lijkt erop dat het deel langzaam geactiveerd word. Het DNA van de raaf lijkt minder goed aan te slaan, hij veranderd op momenten als hij in het nauw gedreven is. Dus als we gaan testen op hem veranderd hij in een raaf. Iets wat ontzettend vervelend is."
Kanon wou niet luisteren naar wat Harrison zei. Hij wou zijn oren dichthouden en wegrennen. Maar hij had geen keus, hij moest aanhoren wat de man over hem te vertellen had.
"Het DNA van de elf en de vleermuis lijkt niet te werken. Hij heeft alleen een klein beetje puntoren ontwikkeld. Verder is er niks veranderd aan zijn innerlijk. Door het vleermuis DNA zijn de onderste hoektanden van Kanon gegroeid.
Het DNA van de vos heeft hem alleen maar sneller gemaakt en het DNA van de dolfijn heeft ervoor gezorgd dat hij beter dingen kan onthouden en maakte hem leniger."
Iedere keer als Kanon zijn handen op zijn oren wou doen, prikte de man hem met de speer.
"Arme Kanon. Je bent maar een proefje, niemand zal je missen. Misschien die domme vamp. Maar die kunnen we met je mee laten gaan. Jij was de enige waarbij het meermin DNA werkte. Weet je wat het meermin DNA inhoud? Eeuwig leven en kracht. Helaas kan ik je niet gelijk doden. We waren zo ver met jou Kanon. Je kon bijna geofferd worden, maar nu moeten we het DNA weer opnieuw activeren." Harrison maakte een gebaar dat hij weg kon gaan.
"Je liegt! Ik ben dat niet! Laat me gaan! Laat Lilith gaan!" Harrison gaf de map aan een andere bewaker.
"Geef maar aan die vamp. Kan ze zien dat haar mannetje geen ballen heeft." Hij moest hard lachen om zijn eigen grap en de bewaker lachte uitbundig mee. De bewaker liep snel achter Kanon aan.
Kanon werd ruw weer terug in de kerker gegooid en een andere bewaker liep richting Lilith.
"Dit moest ik geven, gaaf over je mannetje. Dan kun je lezen dat hij geen ballen heeft." de bewakers moesten hard om de grap lachen en Kanon keek verbaasd naar de map die in de kerker van Lilith werd gegooid.
"Lilith!, niet lezen. Het is niet waar.. Kan niet waar zijn." Kanon schaamde zich nu hij helemaal een vuilnisbakkenras was. Hij had gedacht dat hij een echte weerwolf was, dan kon hij zichzelf nog iets hoog houden bij de elite vampiers. Maar nu hij wist wat hij was, kon hij niet voorstellen dat Lilith hem nog wou.

[Cubiculum Nephilia]

‘Dit moest ik geven. Het gaat over je mannetje. Dan kun je lezen dat hij geen ballen heeft’, zei één van de bewaker, terwijl hij een dikke map door de tralies heen gooide.
‘Lilith, niet lezen! Het is niet waar! Het kan niet waar zijn’, hoorde Lilith Kanon roepen.
Er klonk veel verdriet in zijn stem. Met een brok in haar keel keek ze naar de map die voor haar lag. Ze herkende het soort map. Dergelijke mappen hadden zij gevonden in het oude gedeelte van Dracolyn.
Lilith twijfelde. De map maakte haar nieuwsgierig, maar de smeekbede van Kanon weerhield haar op het moment ervan om de map te openen. In plaats daarvan keek ze naar de bewakers.
‘Hoe zielig’, sprak ze op minachtende toon. ‘Over de rug van een ander proberen om jezelf beter te laten lijken.’
Ze trok een mondhoek omhoog in een flauwe grijns.
‘Jullie zijn zeker eunuchen dat je zulke opmerkingen moet maken’, hoonde ze.
Daar had ze een gevoelige snaar geraakt bij de bewaker.
‘Het is maar goed dat je net als hem afval wordt. Maar voorlopig ben je nog nuttig om die nietsnut rustig te houden’, snauwde hij terug.
‘Als er wat mis aan hem zou zijn, dan is dat niet zíjn schuld! Je kan me wat met die map. Er zal best wat in staan. Dat geloof ik ook zonder te lezen. Ik heb genoeg van die mappen gelezen op Dracolyn. Allemaal proefpersonen. Testobjecten met spelingen in het DNA. Jullie zijn geen haar beter dan de Nazi’s die de Übermensch probeerden te creëren met hetzelfde geintje.’
Lilith sprak beheerst en kalm, maar met een venijnige ondertoon. Het kon haar niet schelen dat Kanon aangepast was. Zij had gevoelens voor hem, diepe gevoelens. Ze hoopte enkel dat zijn gevoelens niet waren veranderd nu hij dit wist. Ze begreep ook dat hij zich niet op zijn gemak zou voelen door wat hij nu wist. Echter, voor haar maakte het niet uit. Dat moest hij weten.
‘Kanon’, begon Lilith.
Ze zag hem opkijken met een trieste blik. Het brak haar hart zowat. Ze schonk hem een warme glimlach.
‘Voor mij maakt het niet uit dat je anders bent. Juist omdat je zo anders was en bent, viel ik op je. Ik houd van je om wie je bent. Niet om wát je bent.’
‘Ugh’, walgde een bewaker. ‘Dat klinkt als een gesuikerde soaptekst.’
Lilith vernauwde haar ogen boos, maar dat sloeg om in een brede glimlach.
‘Wat valt er nou te lachen?’, snauwde de bewaker.
‘Weet je waar jij zo naar gaat klinken?’, vroeg ze poeslief.
‘Nou?’, reageerde hij nors en kruiste zijn armen over elkaar.
‘Naar iemand die sterft!’
De man fronste even niet begrijpend. Het volgende moment maakte hij een rochelend geluid alsof hij stikte. Er klonk wat gekraak van botten. Zijn ogen werden voor een moment groot van angst, waarna ze wegdraaiden in zijn oogkassen. Levenloos viel zijn lichaam neer naast dat van zijn partner, die kort daarvoor geruisloos was gedood.
Daar in de hal stond een lange en brede man. Hij was casual gekleed met een donkere lange jas aan die openhing. Van zijn hand druppelde bloed op de grond. Zijn ogen waren geheel wit, alsof hij blind was, maar hij was alles behalve dat. Zijn zicht was juist beter dan van welke Vampier ook. Zo konden zijn ogen ook licht filteren, zodat hij thermaal zicht, normaal zicht, nachtvisie en echo had.
De man stapte naar de kerker van Lilith toe. Hij pakte één tralie beet en trok die er tussen uit alsof hij een tandenstoker oppakte. Lilith sleepte zichzelf naar buiten toe en neeg nederig haar hoofd.
‘Vader’, sprak ze liefdevol.
‘Dochter’, antwoordde hij met een diepe stem waar trots in doorklonk. ‘Drink.’
De Alpha bood haar zijn pols aan. Dankbaar liet Lilith haar tanden in de huid verdwijnen en dronk van het bloed. Direct knapte ze er van op. Haar wonden genazen. Haar houding werd weer fier en haar krachten hersteld. Misschien dat ze zelfs een stukje sterker was geworden nu dan voorheen.
Nadat ze genoeg had gedronken, haalde ze haar tanden rustig uit de pols. De wonden die Lilith haar tanden hadden gemaakt, trokken onmiddellijk dicht. Vervolgens keek ze naar Kanon. Haar Vader volgde haar blik en bekeek de jongen.
‘Dit is hem dus.’
Het was meer een bevestiging dan een vraag.
‘Ja, Vader. Van hem houd ik’, antwoordde Lilith.
De Alpha knikte. Hij pakte een tralie beet van Kanon zijn deur en trok ook deze met gemak los. Gelijk snelde Lilith naar binnen en omhelsde hem. Ze slaakte een zucht van opluchting. Voor een moment trok ze Kanon stevig tegen zich aan. Daarna liet ze hem wat meer los, en keek ze hem aan.
‘Drink alsjeblieft’, sprak Lilith zacht.
Ze haalde wat plukken haar weg uit haar hals en bood deze aan Kanon aan

[Ruka]

Kanon was bij bewustzijn, maar alles leek vertraagd te gaan. Wat de bewakers zeiden, wat Lilith zei. Heel zijn wereld was in deze dag veranderd. Hij dacht altijd dat de littekens die hij had van gevechten kwamen, maar er moesten er ook een aantal bij zitten van toen hij klein was.
Kanon voelde zich "niks" meer, hij was geen weerwolf nog vampier of elk ander wezen. Kanon was een stuk vuil, hij had vies bloed en was niet zo sterk als dat hij had gedacht. Zijn hele wereld was in elkaar gestort, alles wat hij kende of dacht, was verwoest.
‘Voor mij maakt het niet uit dat je anders bent. Juist omdat je zo anders was en bent, viel ik op je. Ik houd van je om wie je bent. Niet om wát je bent.’ Toen Lilith dat zei liet hij zijn hoofd weer hangen. Hij wist dat Lilith zo niet kon denken. Zij was niet "mislukt" zoals hij, zij was hoe het hoorde te zijn. Kanon zuchtte om zijn eigen gedachte. Hij kon haar niet geven wat ze wilde. Als wij een kind krijgen word het een vreemd iets, dacht hij in zichzelf. Door hem zou dan hun bloedlijn niet meer zuiver zijn, of hij dat aan kon wist hij niet.
Kanon werd uit zijn gedachte gehaald toen hij iemand hoorde stikken, toen hij omhoog keek zag hij een grote brede man. Hij deinsde achteruit, totdat hij de koude muur voelde en hij niet meer verder kon.
‘Dit is hem dus.’ Toen de man dat zei wou Kanon nog meer ineen kruipen, als dat de vader was waar Lilith het altijd over had wou hij verdwijnen. Hij moest vechten tegen zijn tranen terwijl hij zichzelf oprolde in de hoop dat hun zouden vertrekken zonder hem.
Kanon keek op toen Lilith zijn cel ik kwam, een vragende blik kwam op zijn gezicht toen zij haar armen om hem heen sloeg. Hij snapte niet hoe ze hem nog kon omhelzen. Hij ging rechtop zitten met zijn rug tegen de koude stenen, maar hij keek naar de grond.
‘Drink alsjeblieft’ Toen Lilith dat zei keek hij over haar schouder naar de grote man, die Kanon toch wel als een soort bedreiging zag. Hij knikte naar Kanon, met moeite zette Kanon zijn tanden in haar hals en dronk langzaam van haar bloed. Hij was verzwakt door wat er was gebeurt, maar het bloed van Lilith zorgde ervoor dat hij zich beter voelde. Kanon stopte met drinken en keek naar de grond, niet wetend wat hij moest doen of zeggen. Waar ze ook naartoe gingen, Hij zou zijn map meenemen. Hij wou niet dat het hier in de kerker bleef. Wat hij ermee moest doen wist hij ook niet, hij keek op naar Lilith.
"Ga hier maar weg, oké?" Kanon klonk rustig en keek met een gemaakte glimlach naar Lilith, hij hoopte dat Lilith zou luisteren en zou vertrekken, zonder hem.

[Cubiculum Nephilia]

Het viel Lilith direct op dat Kanon lang niet zo gretig dronk als voorheen. Ze maakte zich er zorgen om. Hij moest opknappen en zo zou hij misschien niet beter worden. Lilith wist niet wat te moeten doen. Dit had ze ook nooit verwacht. Zelf had ze niet het idee dat hun liefde erdoor zou veranderen, maar ze kreeg het vervelende gevoel dat hij wel vond dat het zou veranderen.
Net zo traag als dat de tanden erin gingen, werden ze eruit gehaald. De wondjes sloten zich vrijwel meteen. Bezorgd om het gebrek aan enthousiasme keek Lilith naar Kanon. Ze legde haar handen op die van hem in de hoop op reactie. Hij keek op. Zijn blik was diep triest. Het maakte dat Lilith een brok in haar keel kreeg.
‘Ga hier maar weg, oké?’, sprak Kanon rustig.
Hij glimlachte flauw naar haar. De situatie leek in een rap tempo van een berg af te storten. Kanon zat emotioneel gezien in een diep dal en Lilith wist niet hoe hem daar uit te helpen.
‘Weg?’, vroeg ze verward. ‘Hoe weg? Van jou? Waarom?’
Het verdriet klonk duidelijk door in haar stem.
‘Ik wil niet weg. Niet alleen. Ik wil gewoon met je samenblijven’, sprak Lilith verder.
Zachtjes bracht ze een hand omhoog en streelde over Kanon zijn wang.
‘Ik wil je niet kwijt. Niet nog eens.’
Haar stem werd ondertussen verzwakt door opkomende tranen.
‘Ik dacht dat je mij ook niet kwijt wilde’, zei ze en een rode traan rolde over haar wit marmeren wang.
‘Ik houd van je. Snap je dat niet?’, vroeg Lilith lichtelijk wanhopig.

[Ruka]

Kanon keek nog steeds naar Lilith en zwarte tranen welde op in zijn ogen. Hij wou haar niet kwijt, maar hij kon Lilith niks geven. Niks wat haar echt gelukkig kon maken, hij was niet rijk, had geen zuiver bloed en als de baas van deze groep nog leefde zat die nog steeds achter hem aan.
"Ik kan jou niks geven Lilith." Kanon sloot zijn ogen om de tranen niet door te laten, maar ze liepen toch over zijn wangen heen. "Het enige wat ik je kan geven is een mislukte weerwolf." Kanon liet zijn hoofd zakken en bekeek zijn handen. Alles aan zichzelf vond hij vies, zowel zijn geur als zijn uiterlijk. Hij was een vies wezen, Kanon zou nooit met zo'n vies wezen om willen gaan, laat staan dat hij er zelf een wou zijn.
Er was in hem geprikt met naalden, hij was opengesneden en het was ze gelukt zijn DNA werkelijk aan te passen. Hij was van een normale weerwolf veranderd in een vreemd wezen.
"Ik wil je niet kwijt Lilith, maar ik moet voor jou kiezen. Niet voor mezelf, voor jou is het beter als je gewoon met een vampier bent, met zuiver bloed" Kanon glimlachte naar haar en keek toen naar het grauwe plafond. Hij kon het wel aan om hier te blijven zitten, vooral als Lilith weg was. Dan zat hij liever in een vieze plaats als deze, als dat hij in het licht rond zou lopen. Hier kon hij dan nadenken over zichzelf, zou hij de map van zichzelf erbij pakken. Als hij die dan gelezen had kon hij zichzelf ook weer van kant maken. Kanon durfde niet naar de grote man te kijken, die vond vast dat Lilith ook met een zuivere vampier moest gaan.

[Cubiculum Nephilia]

‘Ik kan jou niks geven, Lilith’, zei Kanon zacht.
Lilith schudde haar hoofd. Hij had het verkeerd! Hij gaf haar juist alles wat ze had gewild. Liefde. Ze merkte de zwarte tranen op en ook bij haar rolden er steeds meer rode tranen over haar wangen.
‘Het enige wat ik je kan geven is een mislukte weerwolf’, vervolgde Kanon met gebogen hoofd. ‘Ik wil je niet kwijt Lilith, maar ik moet voor jou kiezen. Niet voor mijzelf. Voor jou is het beter als je gewoon met een Vampier bent, iemand met zuiver bloed.’
‘Dat kan mij niks schelen, Kanon. Ik wil jou. Ik houd van jou. Daarbij ben ik van jou.’
Kort raakte Lilith het merkteken op haar schouder aan. Het was hun band voor altijd met elkaar.
‘Zelfs als je me nu wegstuurt, zal ik je altijd trouw blijven’, zei Lilith zacht.
‘Als je denkt dat een persoon gedefinieerd wordt door zijn afkomst, dan zit je verkeerd’, sprak de Alpha.
Hij keek op de jongen neer. Hij begreep de verwarring, de walging, maar vond die onterecht.
‘Een persoon wordt gemaakt door hoe hij of zij zich gedraagt. Bloed zegt niks over wat iemand voor een ander kan betekenen.’
Even liet hij een stilte vallen, maar Kanon reageerde nog niet.
‘Als het wat voor je betekent, mijn zegen hebben jullie. En misschien dat Moeder van Allen je kan helpen als jij je zo niet op je gemak voelt. Die keuze is echter aan jou. Ga je mee? Of laat je Lilith achter en alleen voor altijd?’

[Ruka]

Kanon zuchtte, hij wou niet horen dat Lilith van hem was. Dat ook al liet hij haar gaan, dat ze toch niet met een ander zou gaan.
‘Zelfs als je me nu wegstuurt, zal ik je altijd trouw blijven’ Toen Lilith dat zei liepen er nog een paar tranen uit de ogen van Kanon. Hij snapte niet dat iemand zoveel van hem hield, terwijl hij zo mislukt was. Kanon zat op dit moment met zichzelf in de knoop. Het leek haast alsof hij nu voelde dat er verschillende soorten bloed in zijn lichaam vloeide. Hij trilde bij de gedachte en schrok toen hij de stem van de Alpha hoorde. Hij dook wat ineen terwijl hij luisterde naar wat de Alpha zei.
Hij vond dat de man ongelijk had, overal word je aangekeken door je afkomst. Als je een weerwolf bent, dan hoor je vampiers stom te vinden.
‘Een persoon wordt gemaakt door hoe hij of zij zich gedraagt. Bloed zegt niks over wat iemand voor een ander kan betekenen.’
Kanon wist dat de man misschien wel gelijk had, misschien een klein beetje. Maar dat maakte geen verschil uit. Hij haatte liefde, liefde kon ervoor zorgen dat iedereen verliefd op elkaar werd. Liefde kon water en vuur verliefd op elkaar laten worden, zo ook een vampier en een mislukt wezen. Hij hoopte dat de liefde even aardig was voor hem en ervoor zorgde dat Lilith op een ander verliefd zou worden, maar Kanon had het vreemde vermoeden dat zoiets niet ging gebeuren.
‘Als het wat voor je betekent, mijn zegen hebben jullie. En misschien dat Moeder van Allen je kan helpen als jij je zo niet op je gemak voelt. Die keuze is echter aan jou. Ga je mee? Of laat je Lilith achter en alleen voor altijd?’ Toen de Alpha dat zei keek hij op naar Lilith. Hij kon haar toch niet alleen achter laat, vooral niet door wat ze samen al hadden meegemaakt.
"Wat kan moeder van jullie dan doen?" mompelde Kanon en zuchtte. Hij pakte een van de handen van Lilith en een traan liep over zijn wang. "Oke, ik ga mee. Als jullie maar niks verwachten." mompelde hij moeizaam.

[Cubiculum Nephilia]

‘Wat kan moeder van jullie dan doen?’, mompelde Kanon en zuchtte. Hij pakte een van de handen van Lilith en een traan liep over zijn wang.
‘Oké, ik ga mee. Als jullie maar niks verwachten’, zei hij moeizaam.
Het voelde alsof Lilith haar hart in tweeën spleet. De woorden, of in ieder geval de manier van spreken, deed haar pijn. Kanon klonk totaal niet als zichzelf. Zelfs toen hij onder invloed was van de kruiden was hij er beter aan toe dan nu. Het liet Lilith haar gedachten razen. Hoe kon ze hem weer oppeppen? Hield hij nog wel van haar? Wat moest ze doen? Wat kon ze doen?
Er klonk een klein lachje van de Alpha.
‘Moeder van Allen is niet enkel “onze” moeder. Zij is degene die ons heeft gecreëerd. En met ons bedoel ik Vampiers, Weerwolven, Lycans, Vormveranderaars, Changelings, Meerminnen en mannen, Draken. Noem het maar op. Alles wat niet op het lijstje van God stond om te maken. Zij heeft DNA aangepast tot wat wij nu zijn. Ze is natuurlijk ooit begonnen. De eerste creaturen werden de Alpha’s genoemd. De rest stamt van hen af. Zij zal je kunnen helpen’, sprak hij met een diepe, kalme stem.
Lilith hoorde Vader aan. Ze geloofde hem wel, maar Kanon leek zo gedemotiveerd dat het haar weer demotiveerde. Ze leek onderhand misschien wel meer somber dan Kanon zelf. Met tranen die bleven komen, keek Lilith naar zijn hand die de hare beethad. Ze hadden al redelijk wat met elkaar doorgemaakt. Het leek hen enkel sterker te hebben gemaakt, maar nu voelde het alsof ze toch uit elkaar werden gerukt.
Met licht gebogen hoofd hielp Lilith Kanon zwijgend overeind.
‘Ga alvast. Maar keer niet terug naar Dracolyn. Ik moet nog iets met iemand afhandelen’, sprak de Alpha.
Hiermee doelde de man erop dat hij Harrison een koppie kleiner zou maken. Hij gaf Lilith een zacht duwtje in de rug ten teken dat ze moest lopen en verdween zelf al naar boven. Ze reageerde erop door sloom de cel van Kanon met hem uit te lopen. Ze had het vermoeden dat de map mee moest. Niet zo zeer om ervan te lezen, maar omdat Kanon zich nog altijd schaamde voor wat erin stond. Dus wachtte ze tot hij zijn map had gepakt. Waarschijnlijk zouden ze ooit de map ritueel verbranden.
Vervolgens liep Lilith samen met Kanon de kerkers uit. Overal lagen lijken van de bewakers die de Alpha in de weg hadden gestaan. Eenmaal boven liepen ze een gang door om de villa via de voordeur te verlaten.

[Ruka]

Wat iedereen had gezegd had hij nooit geloofd. Op Draoclyn vonden ze hem allemaal eng omdat hij anders was. Al die dingen had hij niet geloofd, daardoor voelde hij zichzelf dom. De machten hadden hem getest, natuurlijk om te weten of hij het was. Nu kwam alles hard aan, iedereen had altijd gelijk gehad, terwijl hij zelf alleen maar dom was geweest. Hij luisterde naar wat de Alpha zei en schudde zijn hoofd.
"Ik weet niet of ik wel zin heb om nog meer veranderingen te ondergaan." zei hij rustig, maar beleefd. Hij wou de hulp niet afwijzen, maar hij werd al gek bij het idee om weer te veranderen. Zijn lichaam voelde uit balans en hij was blij dat Lilith hem hielp om op te staan. Een flauwe glimlach verscheen op zijn lippen, maar al snel verdween die bij het zien van de bruine map op de grond. Langzaam pakte hij de map op en de map voelde zwaar aan, alsof hij een baksteen meesleepte.
Kanon wist wel dat het Lilith niet uitmaakte dat hij zo was, maar hij kon zichzelf niet accepteren. Wat had hij nu aan een vossen deel, vleermuis deel en meermin deel. Dingen die totaal van elkaar afstonden, hij zuchtte. En elven deel, dacht hij er zuchtend bij, die was hij haast vergeten. Hij was niemand, aangezien hij van alles wat was. Hij had geen identiteit meer.
Alle kinderen die aan het programma meededen waren doodgegaan, de meeste waren doodgebloed, of ze werden zo gek dat ze zelfmoord pleegde. Kanon werd op een andere manier gek en als hij gek werd had hij bloed nodig. Nadat hij ouder was, werd dat ook minder.
"Waar gaan we naartoe?" Kanon probeerde normaal te klinken, hij merkte namelijk dat Lilith verdrietig werd, door hem. Toen ze eenmaal buiten waren keek Kanon naar de vele sterren, hij was blij dat het nacht was, iets wat hij niet eens wist toen hij in de kerker zat. De sterren gaven hem altijd wel hoop, die zagen er zo vredig uit.
"Geef me wat tijd, het komt wel goed." Kanon gaf Lilith een kus en keek naar zijn voeten, hij wist niet of het goed kwam, maar hij wou Lilith ook moed inspreken.

[Cubiculum Nephilia]

‘Waar gaan we naartoe?’, vroeg Kanon zo rustig mogelijk.
Lilith keek niet naar hem op. In plaats daarvan rolden er nog meer tranen over haar wangen.
‘Naar een klooster’, antwoordde ze met schorre stem.
Er zat een grote brok in haar keel. Ze kon namelijk Kanon zijn gedachten horen. En die waren alles behalve om moed uit te putten. Het duwde Lilith enkel dieper in het zwarte dal waar hij zich naar alle waarschijnlijkheid ook in bevond. Kort glimlachte ze wrang om de ironie. Uit elkaar gedreven en dan toch bij elkaar in dezelfde put.
‘Geef me wat tijd, het komt wel goed’, fluisterde Kanon haar toe.
Kort keek Lilith op. Ze kreeg een kus van hem en voor een zalig maar kort moment stroomde die bekende warmte door haar heen. Met de rug van haar hand veegde ze wat tranen weg van haar wangen.
‘Wat wil jij het liefst, Kanon?’, vroeg ze met een verstikte stem. ‘Je zei net al dat je niet wist of je nog wel veranderingen wilt. Voor mij hoef je het namelijk niet te doen. Je moet doen waar jij je gemakkelijk bij voelt. En ik begrijp het dat, dat zijn tijd nodig heeft.’
Teder streelde Lilith met haar vrije hand over Kanon zijn wang.
‘Ik zal bij je blijven als je dat wilt. Maar als je het niet wilt, dan moet je dat ook zeggen. Ik wil je niet onder druk of iets zetten. Wees vrij in je keuze, oké?’
Lilith gaf Kanon een lange kus op zijn lippen. Hierdoor was de geur van haar bloed nu dichtbij.

[Ruka]

‘Naar een klooster’ Lilith leek moeite te hebben met praten, maar Kanon stond versteld van het antwoord. Hij dacht dat kloosters alleen voor vrouwen waren, dus wat hij daar te zoeken had wist hij niet.
Kanon luisterde naar Lilith en dacht na over wat hij wou, het liefst wou hij dat dit alles nooit gebeurt was. Dat hij nog steeds dacht dat hij een normale weerwolf was. Hij wilde dat het zo zou zijn als eerst, dat alleen Lilith ertoe deed en dat hij niet nieuwsgierig was naar zijn verleden. Zijn ouders waren dood, maar dat maakte niet uit, nu wel, waarom hadden zijn ouders hem naar die enge plek gebracht. Daarom wou hij die map ook hebben, misschien dat hij zichzelf daar weer in terug kon vinden en de zoektocht niet zo lang hoefde te duren.
Kanon luisterde naar wat Lilith zei, hij kreeg een flauw lachje op zijn gezicht. Gewoon omdat Lilith zo lief tegen hem deed, ook al hield hij zo erg van haar. Hij zag haar ook als een soort zus, ze liet hem zien hoe het moest, ook al deed ze het niet met opzet.
"Ik heb altijd al met mezelf kunnen leven, door hoe ik nu ben. Ik ben bang dat als ze me weer veranderen ik verzwak, of dat ik weer opnieuw mezelf moet leren kennen." Kanon hoopte dat Lilith het begreep. Hij wist niet wat 'moeder' voor hem kon betekenen. Als hij dat wist kon hij altijd nog een keuze maken.
"Natuurlijk wil ik dat je bij me blijft" Toen Lilith haar lippen op die van hem zette, sloeg hij zijn armen om haar heen en duwde haar iets dichter tegen zich aan. Hij vergat voor een paar seconde wat hij was en ging op in het moment. Totdat hij voetstappen hoorde. Met een schok keek hij op en zag de grote man staan, de moed zonk hem gelijk in zijn schoenen en wachtte op wat ze gingen doen.

[Cubiculum Nephilia]

‘Natuurlijk wil ik dat je bij me blijft’, antwoordde Kanon Lilith nog voordat ze elkaar kusten.
Het antwoord stelde haar iets gerust en bedaarde haar tranen. Het warme gevoel werd sterker door de omhelzing. Dit wilde ze absoluut niet kwijt. Voor geen goud. De kus werd net iets meer passioneel toen Vader dichterbij kwam.
Kennelijk hoorde Kanon hem naderen, want geschrokken stopte hij het moment. Wel hield hij nog zijn armen om Lilith heen. Ze kon de angst en ontzag in zijn ogen zien. Bemoedigend kneep ze haar armen even samen, waarmee ze kort de omhelzing strakker maakte.
Ondanks de imposante verschijning van de Alpha stond zijn blik nu zachtaardig.
‘Je zult geen last meer hebben van die gek of zijn groep. Ze zijn dood’, sprak hij kalm. ‘Wanneer jullie bijgekomen zijn van deze ervaring in het klooster, zullen we verdere stappen ondernemen. Ik ga er vanuit dat je nu bepaalde dingen van jezelf wilt weten, Kanon. Dingen die misschien niet in die map staan.’
De man knikte naar de bruine map die Kanon nog altijd vasthield.
‘We zullen na de hergroepering bekijken hoe we het beste Dracolyn en hun praktijken kunnen aanpakken’, vervolgde hij.
Hij richtte zijn blik weer op de ogen van Kanon zelf.
‘Zoals Lilith al zei, ligt verder de beslissing bij jezelf. Kan je verder leven met zoals je bent? Of word je liever hersteld naar zoals je geboren was? Waar jij je het beste onder voelt. Ik begrijp je angst. Dat is ook de reden waarom je goed moet nadenken voordat je een besluit neemt. Lilith accepteert je voor wie je bent. Dat doe ik ook. Verander jezelf nooit voor een ander. Enkel voor jezelf.’
De Alpha knikte als wijze van groet naar hen en liep verder.
‘Ik zie jullie bij het klooster.’
Na die woorden was hij verdwenen. Lilith wist dat Vader vooruit was geflit. Waarschijnlijk gunde hij hun een moment samen. Dat zouden ze wel kunnen gebruiken. Tenminste, zo zag zij het. Al wist ze ook dat ze genoeg tijd zouden hebben in het klooster. De oorspronkelijke bewoners, monniken, woonden daar al ruim honderd jaar niet meer. Nu was het een thuis van Vampieren die zich voordeden als geestelijken voor de buitenwereld.

[Ruka]

Kanon knikte naar de Alpha als teken dat hij het begrepen had, vooral toen hij zei dat de groep weg was. Enigszins triest, dacht Kanon bij zichzelf. Hij moest altijd vluchtte voor hen, maar hij had ze in een avond gedood. Kanon had een paar eeuwen rondgereisd en het was in een avond voorbij. Alsof het zo simpel was. Kanon was hem wel dankbaar, maar hij vond het moeilijk te bedenken wat hij verder moest doen. Hij wist nog niet of hij kon leven met wie hij was, nu kon hij zich het niet voorstellen. Maar stel dat met de verandering ook zijn liefde voor Lilith verdween. Hij dacht na over wat er kon gebeuren als hij enkel weerwolf was. Dadelijk is het deel meermin verliefd op Lilith, als dat weg is, dan is mijn liefde voor Lilith ook weg. Kanon had zoveel gedachte over hem en Lilith. Over zijn lichaam en over zijn afkomst. De Alpha had gelijk dat hij meer wou weten, dat zorgde ervoor dat Kanon meer vragen kreeg.
"Hoeveel weten hun?" mompelde Kanon tegen Lilith toen de man weg was. Kanon hoopte dat hun hem meer konden vertellen. Wisten hun dat Kanon leefde, dat er een wezen rond liep die van alles wat had? Kanon had zoveel vragen, maar de grootste shock was enigszins weg, hij dacht logischer na. Hij vond het nog steeds erg, maar hij dacht nu over wat er aan hem moest veranderen of wat juist niet.
"Zouden ze hebben geweten dat ik ergens rondliep met zoveel verschillend DNA?" Kanon was benieuwd wie er waren in het klooster. Waren ze allemaal zo sterk? Kanon zuchtte, even kwam het zware gevoel weer terug in zijn lichaam, het gevoel van eenzaamheid. Wetend dat je niet alleen bent, maar je toch alleen voelen. Door wat hij was, hij had bijna zin om zichzelf ook tot Alpha te benoemen doordat hij zoveel verschillend DNA had. Zover hij wist had niemand zoveel DNA in zijn bloed. Een flauwe lach kwam op zijn gezicht.
"Kon hij deze map niet alvast meenemen?" mompelde Kanon die nog steeds met de map in zijn hand stond en begon te lopen in de richting van het klooster. Hij sloot zijn ogen langzaam en wanneer hij ze opende keek hij naar Lilith om haar vervolgens een kus te geven. Iets waardoor hij zich iedere keer toch weer wat prettiger voelde als normaal.

[Cubiculum Nephilia]

‘Hoeveel weten zij?’, vroeg Kanon een beetje binnensmond.
‘Wie bedoel je met zij?’, vroeg Lilith even verward.
Ze keek hem aan.
‘Bedoel je de Vampiers? Iedereen? Of enkel de personen op Dracolyn?’
‘Iedereen wel ergens’, kwam het peinzende antwoord. ‘Maar vooral de Alpha’s. Denk ik.’ Kanon leek met teveel vragen te zitten.
‘Zouden ze hebben geweten dat ik ergens rondliep met zoveel verschillend DNA?’
Lilith verbrak de omhelzing. Ze liet haar handen over Kanon zijn armen glijden richting zijn handen. Met een licht gekanteld hoofd keek ze terug.
‘Ik denk dat iedereen ergens wel het idee heeft dat meer kan. Enkel is er nooit eerder iemand gevonden. Naast wat Dracolyn gedaan heeft dan. Maar dat zal ongetwijfeld niet wereldwijd bekend zijn. Misschien dat Moeder van Allen zelf ook wel eens heeft geëxperimenteerd om kruisingen te maken. Dat weet ik niet. Ik denk ook niet dat er ook maar iemand is die alles weet. Zelfs Vader weet niet alles, al weet hij wel veel.’
Lilith pauzeerde even. Onderzoekend liet ze haar blik over Kanon zijn gezicht glijden. Ze zag dat hij nadacht. Waarover kon ze niet met zekerheid zeggen. Deze keer wilde ze het eigenlijk ook niet weten. Zijn gedachtegangen waren soms te beangstigend. Zo negatief dat het haar liet twijfelen of hun liefde stand zou houden. Daarom wachtte ze nu af tot hij zelf iets zou zeggen.
Er kwam een glimlach rond Kanon zijn lippen. Het maakte Lilith nieuwsgierig. Echter, wat hij vervolgens zei, leek niets te maken te hebben met die glimlach.
‘Kon hij deze map niet alvast meenemen?’
‘Waarschijnlijk nam hij aan dat je het liever bij je zou houden. Wegens privé enzo’, antwoordde Lilith.
Kanon nam een hand van haar wat beter beet en begon te lopen. Rustig liep ze mee. Ze had het idee dat hij weer terug was gevallen in zijn diepe gedachtegangen. Even gingen zijn ogen neer. Hij hield ze voor een moment lang gesloten. Lilith besloot om hem niet te storen. Zwijgend zou ze naast hem blijven lopen, tenzij hij behoefte had om te praten.
Lilith keek eventjes opzij toen ze een zacht trekje aan haar hand voelde. Kanon keek naar haar en bracht haar al lopend iets dichterbij. Hij gaf haar een kus. Het zorgde voor een glimlach op haar gezicht. Ze hoopte maar dat hun relatie nooit meer zou veranderen. Immers, haar lot was nu toch al deels bezegeld. Letterlijk.

De tocht naar het klooster duurde enkele uren. Het gebouw lag afgelegen aan de voet van een berg. Zo was het beschut tegen vijanden. Lilith was er nog nooit eerder geweest. De weg werd haar in gedachten gewezen door Vader. Ze keek naar het klooster en voelde een vreemd soort kalmte op haar neerdalen. Een gevoel van veilig te zijn. Misschien zelfs wel thuis te noemen.
Het laatste deel van het pad was kronkelig en liep door licht bebost gebied. Er was geen sprake van asfaltering of welke modernisering dan ook. Enkel het klooster zelf, verderop, leek bijgehouden te zijn met renovaties en verbeteringen. Her en der dacht ze achter de ramen figuren te zien lopen.
Vader?, vroeg Lilith onzeker in gedachten. Ze had geleerd om zich niet direct veilig te wanen. De kapachtige silhouetten deden op het eerste zicht ook denken aan de Machten. Echter, toen ze wat beter keek, zag ze dat het kapjes waren zoals nonnen die hadden. Het waren totaal geen brede kappen zoals bij de pijen.
Treedt verder, dochter. Je bent veilig, weerklonk het in Lilith haar hoofd.
Een zucht van opluchting streelde haar lippen. Eindelijk rust. De deur van het klooster werd geopend. Daar in de opening stond de Alpha. Achter hem stonden twee non figuren. Ieder hield een deken in de ene hand en een flacon bloed in de ander.
De laatste paar stappen leken het zwaarst te zijn. Ze werden warm onthaalt. De nonnen deden hen de dekens om en gaven de flacons af. Daarna liepen ze na een korte buiging weg.
‘Net als de oorspronkelijke bewoners, leven ze hier vredig. Zonder te veroordelen’, zei de Alpha.
Hij sloot de deur achter Kanon en Lilith, om hen vervolgens te begeleiden naar een eenvoudige eetzaal. Daar stond een lange tafel gedekt met eten. Er zaten al enkele anderen.
‘Schuif aan en stil jullie honger.’
De man maakte een wijds gebaar naar de tafel toe. Lilith knikte dankbaar en nam plaats. Ze werd beleefd toegeknikt door ieder die er al zat. Ook Kanon werd toegeknikt. Niemand gaf hen rare blikken. Tevens dacht niemand vervelende dingen, merkte Lilith. Dat luchtte haar nog meer op.
De Alpha nam eveneens plaats. Hij keek met een warme glimlach naar iedereen. Het ging op een manier zoals alleen vaders dat kunnen naar hun kinderen.
‘Eetsmakelijk’, zei hij nog enkel.
Vervolgens nam ieder wat hij of zij wilde eten.

[Ruka]

Kanon leek steeds langzamer te lopen, terwijl het klooster steeds groter werd. Hij kreeg er steeds minder zin in te krijgen om daar te zijn. Kanon wou het liefst omdraaien en weglopen.
Ze voelen dadelijk al dat ik anders ben, dacht Kanon boos tegen zichzelf. Het lukte hem niet om een positieve gedachte in zijn hoofd te krijgen. Hij trilde wanneer ze wel heel dichtbij kwamen en Kanon probeerde zichzelf groot te houden toen de deur geopend werd. Het klooster voelde voor hem als een groot gevaar, alsof het een groot beest was dat hem ieder moment op kon eten. Ook was hij bang dat ze misschien op hem gingen testen, of dat zijn DNA weer veranderd zou worden. Hij kon alleen maar strak voor zich uitkijken. Hij wou niet laten zien dat hij bang was, of dat hij hier niet wou zijn.
Met armen, die wel van hout leken pakte hij de deken en de flacon aan. Kanon wou het liefst de deken op de grond gooien, wat had hij nou aan een deken. Hij had het al warm genoeg van de zenuwen.
‘Net als de oorspronkelijke bewoners, leven ze hier vredig. Zonder te veroordelen’ de Alpha bedoelde het misschien goed, maar door die zin werd Kanon alleen nog onrustiger. Het kwam op Kanon neer dat er dus wel degelijk iets was om te veroordelen, ook al deden ze het hier niet.
Kanon keek hoe Lilith rustig ging zitten en Kanon ging vluchtig naast haar zitten. Iedereen die naar hem knikte vond hij verdacht. Iedereen die af en toe naar hem keek vond hij al helemaal verdacht. Kanon pakte af en toe een klein slokje van zijn drinken, maar zorgde ervoor dat hij wel iedereen in de gaten hield. De map had hij met de rug naar boven op tafel neergelegd. Hij was een soort spiegel van Lilith, de dingen die Lilith pakte, die pakte hij ook. Hij probeerde na te doen hoe Lilith haar mes en vork vasthield, maar dat lukte hem nog niet zo goed. Hij had nog nooit met bestek gegeten.
Kanon zat met een rechte rug aan tafel, iedereen bekeek hij, om en om en probeerde te bekijken of ze iets door hadden. De rustige sfeer die in de kamer hing hielp niks bij Kanon, zijn lichaam trilde lichtelijk, iets wat hij niet onder controle leek te hebben.
"Heb je het koud?" de vrouw die langs hem zat keek hem vriendelijk aan, Kanon schudde angstig zijn hoofd. De vrouw keek bezorgd naar Kanon, maar wendde haar blik toen af om verder te eten. Als iemand zo deed kon je hem beter niet aan blijven kijken, dat wist ze.

[Cubiculum Nephilia]

Vooroordelen waren er altijd wel in de wereld. Of je nu in feite “normaal” was of niet. De Alpha bedoelde het niet eens persoonlijk naar Kanon gericht. Het was gewoon een algemene opmerking. Lilith werd nu immers ook door velen veroordeeld. Enkel omdat ze van iemand hield die anders was.
De nonnen deden dat echter inderdaad niet. Voor hun was iedereen een kind van Moeder van Allen. Iedereen was uniek en daarmee speciaal. Het ontging niemand dat Kanon zich niet op zijn gemak voelde bij hen. Ze zeiden er niks over, want de kans was groot dat een opmerking hem enkel nog meer nerveus zou maken. En het was een algemeen feit dat dieren in een benarde positie agressief werden. Zij zelf ook.
Lilith at en dronk normaal. Ze voelde zich rustig, maar ook moe op het moment. Nu ze zo zat, leek het allemaal wat zwaarder te wegen dan toen zij en Kanon liepen. Ook haar ontging het niet dat hij zich anders gedroeg. Ze zag dat haar bewegingen gekopieerd werden. Evenals haar houding. Ergens was het misschien wel aandoenlijk om te zien, maar het leek Lilith beter als ze misschien wat meer privé gingen zitten.
De gemoederen werden zelfs zo erg dat Kanon begon te trillen. Lilith wist dat het toen genoeg was. Ze zouden zich discreet terugtrekken. In gedachten vroeg ze aan Vader de weg naar een slaapkamer ruim genoeg voor twee personen, terwijl ze opstond.
‘Excuseert u ons’, sprak Lilith zacht en neeg haar hoofd kort.
Met dat zij opstond, had ze een hand onder Kanon zijn elleboog geplaatst en duwde van onderen zachtjes omhoog ten teken dat hij moest gaan staan. Het leek eventjes te duren, omdat hij zo gespannen was als een boog. Toch kreeg hij het door en stond ook op. Lilith hield Kanon zachtjes beet voor steun, zowel fysiek als mentaal. Ze liep met hem de zaal uit, een gang door, een trap op en een over een overloop, voordat ze bij de aangewezen kamer waren aangekomen.
‘Hier kunnen we rusten’, zei Lilith tegen Kanon.
Ze deed de deur van de kamer open. De ruimte was redelijk met twee bedden. Er was geen raam, omdat deze kamer met de achterwand tegen de berg aanstond. Wel waren er daarom meer lampen en kaarsen. Deze stonden verspreid door de rest van de ruimte. Naast elk bed stond een nachtkastje en er was één groot dressoir met een spiegel erboven.
‘Valt me nog mee’, mompelde Lilith en ging Kanon voor de kamer in.

[Ruka]

Het duurde een tijdje totdat Kanon merkte dat Lilith zijn arm vast had. Met moeite stond hij op, maar om netjes doei te zeggen kwam niet bij hem op. Hij rukte zijn map van tafel en hij liet zich lijden door Lilith. Doordat er nu minder veel mensen om hem heen waren werd hij iets rustiger. Het was niet zo dat hij al helemaal tot rust was gekomen, maar het ging beter.
‘Hier kunnen we rusten’ toen Lilith dat zei keek Kanon de kamer rond, dat hij een eigen hokje had luchtte hem op. Hij vond het fijn om een eigen territorium te hebben, iets waar hij inderdaad kan rusten.
Kanon volgde Lilith naar binnen en gooide zijn map op een van de bedden. Op het nachtkastje lagen lucifers, die pakte hij en begon de kaarsen aan te steken. Hij werd rustig van het kijken naar vuur, de spelende vlammen zorgde ervoor dat zijn lichaam kon ontspannen.
Kanon ging op bed zitten en keek om zich heen, een klein lachje speelde op zijn gezicht, hij kon wel een tijdje doorbrengen in deze kamer. Kanon keek naar de map die naast hem lag en zuchtte, hij pakte hem op en legde hem nog dicht op zijn schoot. Hij verzamelde moed, om daarna de map te openen.
Er stonden alleen maar letters en datums, niks bijzonders, dus Kanon bladerde verder. sommige dingen kon hij niet lezen, dat was een vreemde taal.
Toen hij de bladzijde omsloeg viel de map direct op de grond, hij had niet verwacht een andere foto te zien, maar dat was niet het ergste. Op de foto was een test te zien, het Japanse jongetje zat vast aan ijzeren kettingen, maar wat er nog meer gebeurde had Kanon niet gezien, het beeld van het jongetje was te beangstigend. Het jongetje leek te schreeuwen, terwijl er mannen in pakken met pinnen bij het naakte jongetje stonden.
"Ik moet terug naar Dracolyn." zei Kanon en keek naar Lilith Hij wilde zien waar ze hem vroeger hielden, wat er zo bijzonder was aan hem. "Ik moet onderzoeken hoe lang ik daar heb gezeten en wie ik ben. Ik moet mijn kluisje zoeken, die heb ik vast ook een gehad." Hij hoopte dat Lilith het begreep en hem wou helpen, maar als ze dat niet wilde begreep hij dat. Misschien liep hij ook wel te hard van stapel, maar hij wist dat hij zichzelf alleen kon accepteren als hij wist wie hij was.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith nam plaats op het bed tegenover dat van Kanon. Het licht van de kaarsen gaf een aangename sfeer aan de kamer. Ze dacht dat ze vrijwel direct zouden gaan slapen, maar hij bleef rechtop zitten. Ze zag zijn hand naar de map gaan. Een vervelend gevoel nestelde zich in haar buik.
Kanon nam de map op schoot. Even gebeurde er niks. Lilith nam aan dat hij moed aan het verzamelen was om het te openen. Ze hoopte hem steun te kunnen geven, door naast hem te komen zitten. Ze plaatste een arm langs zijn rug en leunde zachtjes tegen zijn schouder. Ze voelde deze even diep inzakken. Tegelijkertijd hoorde ze een zucht.
Vervolgens sloeg Kanon de map open. De eerste pagina was heel inleidend. Net als bij de andere mappen. Er stond een reeks die stond voor welk testsubject Kanon was. De letters gaven aan wat hij oorspronkelijk was, van welk geslacht en wat voor type ze gingen indienen.
Voor Kanon was het waarschijnlijk minder interessant dan het voor Lilith was. Hij sloeg dan ook de pagina om. De map viel plots op de grond. Het leek wel alsof Kanon zich aan het ding gebrand had. Maar toen zag Lilith de reden waarom. Een foto prijkte op de pagina waar hij naar had gekeken. Er was een jongetje op te zien, omringt door volwassenen die ieder een spies vasthielden. Het kind stond doodsangsten uit, zat onder het bloed en werd ook nog eens geprikt.
‘Wat vreselijk’, sprak Lilith geschrokken.
De foto riep bij haar een intens verdriet op. Ze kon enkel gissen naar hoe erg het dan voor Kanon moest zijn. Ze wendde haar gezicht af van de map. Met haar rechterhand wreef ze onbewust op een troostende manier over zijn rug. Meer kon ze niet doen op het moment. Ze kon de foto niet wegnemen en al helemaal niet wat er was gebeurd.
‘Ik moet terug naar Dracolyn’, zei Kanon plots.
Vanuit haar ooghoeken kon Lilith zien dat hij naar haar keek. Ze keek terug.
‘Ik moet onderzoeken hoe lang ik daar heb gezeten en wie ik ben. Ik moet mijn kluisje zoeken, die heb ik vast ook een gehad.’
Lilith knikte begrijpend. Ze snapte volledig waarom Kanon terug wilde, maar of het ook wijselijk was. Dat was het tweede. Sowieso… wat zou er gebeuren als zij plots weer het schoolterrein zouden betreden? Niemand had wat gedaan om hen te helpen. Zaten ze dan allemaal in het complot? Was zij de enige die nergens wat van wist?
‘Denk je niet dat we beter kunnen wachten? Uitrusten en dan pas teruggaan? Zoals Vader zei. Of wil je direct terug? Zo ja, hoe denk je binnen te komen? Kunnen we daar nog wel naar binnen? Worden we nog geaccepteerd of zullen ze proberen ons te vangen?’
Lilith pauzeerde haar vragen even en vervolgde toen triest:
‘Niemand kwam ons helpen, Kanon. Niemand. Wat als zij allemaal wisten van wat er stond te gebeuren? Dan is Dracolyn helemaal een zwaar bewaakt fort.’
Ze keek Kanon verdrietig aan. Hoe graag zij ook de waarheid wilde weten. Ze wilde hem niet weer kwijt aan die Machten. Ze wilde niet dat hen nog iets overkwam.

[Ruka]

Kanon zuchtte, hij wist dat Lilith gelijk had. Hij wist dat het een slecht idee was om terug te gaan. Dat ze inderdaad weer gepakt zouden worden en het weer allemaal opnieuw kon beginnen. Hij was benieuwd wie hij vroeger was, voordat ze hem veranderd hadden. Hoe zijn kamer eruit zag en wat hij in zijn kluisje had liggen, daar was hij het meest benieuwd naar, zijn kluisje. Naar een knuffel die hij daar misschien had liggen of andere dingen. Hij pakte zijn map weer op en probeerde zo min mogelijk naar de foto te kijken. Maar vanuit zijn ooghoeken zag hij misschien al teveel. Hij sloot hem snel en legde hem langs zich neer.
“Zou jij de map met mij willen doorlezen?” vroeg hij twijfeling. Hij vond het moeilijk om alleen de map door te lezen, hij hoopte dat lilith hem wou helpen.
Kanon kreeg een zwaar gevoel over zich heen, alle inspanningen waren iets te veel geweest voor hem. Alsof er opeens een zwarte doek over hem heen was gegooid.
“Ik bedoel niet vandaag trouwens…” zei hij snel, hij hoopte niet dat Lilith dacht dat hij het nu wou lezen. Maar hij vond het goed om morgen te beginnen, zelf was hij ook moe.
“Ik ben moe.” Zei hij zachtjes tegen Lilith en glimlachte naar haar. “Jij?”
Hij gaf Lilith een kus en hoopte dat het beter met hem ging als hij morgen wakker werd.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith hoorde Kanon een diepe zucht slaken. Ze nam aan dat het een teken van teleurstelling was. Hij was natuurlijk nieuwsgierig geworden. Zij ook wel, maar het verdoezelde haar logisch nadenken niet. Misschien was zij nu wel degene die te negatief dacht. Maar iets voelde gewoon niet goed aan het plan.
Tevens begon Lilith te twijfelen of zij dan nog wel echt was. Haar ouders hadden haar immers ook aan Dracolyn gegeven toen ze klein was. Was dat echt omdat haar ouders bedreigd waren, of zat er iets meer achter? Misschien was het wel de bedoeling geweest dat zij ook ooit een experiment had moeten worden. Ze wist het niet. En al die nieuwe twijfels maakten haar bang.
Lilith werd uit haar beangstigende gedachten gehaald toen Kanon wat aan haar vroeg.
‘Zou jij de map met mij willen doorlezen?’, klonk de vraag vertwijfeld.
Lilith keek op. Dat Kanon de map van de grond had opgeraapt, was haar totaal ontgaan. Het bruine gevaarte lag gesloten aan zijn andere zijde. Haar blik wisselde van Kanon naar dat ding gevuld met horror en weer terug. Ze knikte.
‘Natuurlijk, Kanon’, antwoordde ze met zachte stem.
Al zat het haar niet lekker. Niet omdat ze niet de waarheid wilde weten. Dat wilde Lilith onderhand net zo graag als Kanon zelf. Echter, ze wist van de gruweldaden uit andere mappen. Dat maakte haar bang voor wat er in deze zou staan.
‘Ik bedoel niet vandaag trouwens…’, zei Kanon haastig.
Lilith keek wat vragend opzij. Ze had verwacht dat zijn nieuwsgierigheid de overhand had genomen. Kennelijk toch niet. Ze zag ook gelijk waarom. Ondanks het bloed en het eten zag Kanon er beroerd uit. Hij zag bleek met donkere randen onder zijn ogen.
‘Ik ben moe’, sprak hij zachtjes.
Lilith voelde hem daarop wat meer tegen haar aan leunen.
‘Jij?’, vroeg hij met een glimlachje.
Ze knikte kort.
‘Ik ben ook moe, ja’, antwoordde ze kalm.
Kanon bracht zijn hoofd iets omhoog en drukte zijn lippen tegen die van Lilith. Daarop sloot zij haar ogen. De kus was teder. Zo bleef hij ditmaal ook. Waarschijnlijk waren ze beiden te moe om er iets meer van te maken. Het was Lilith die hem voorzichtig verbrak.
‘Ik heb echter wel wat hulp van je nodig. Ik krijg die geregen kledingstukken niet zelf los.’
Het was haar pas tijdens het eten doorgedrongen dat ze nog enkel haar verscheurde galajurk droeg, met haar onderrok zichtbaar. Al die tijd had ze met onbedekte benen gelopen op blote voeten. Dat had Lilith te danken aan die vervelende man die haar had meegenomen.
Zowel het overgebleven lijfje van haar jurk als haar keurslijfje eronder waren geveterd en strak aangetrokken met een dubbele knoop. Daar kon ze niet bij. En als ze er al bij had gekund, dan zou het blind lospeuteren haar niet lukken.
Lilith draaide haar rug naar Kanon toe. Ze haalde haar haren uit de weg en hield deze over haar linkerschouder vast. Op haar rechterschouder prijkte zijn markering.

[Ruka]

Kanon was opgelucht toen Lilith liet merken dat ze ook moe was. Hij was nieuwsgierig, maar het lukte hem niet om nog meer informatie in zich op te nemen. Alles was teveel voor hem geweest, wat er was gebeurt in de kerkers, alle gedachten die hij daardoor kreeg en ook dat hij zich totaal niet op zijn gemak voelde in dit klooster. In plaats van sterk te zijn, leek hij nu een verwaarloosde hond.
‘Ik heb echter wel wat hulp van je nodig. Ik krijg die geregen kledingstukken niet zelf los.’ Lilith draaide haar rug naar Kanon toe. Kanon kreeg een speelse glimlach op zijn gezicht.
"Kun je ze niet aanhouden tot morgen?" zei hij zachtjes. Hij ging wat dichter bij Lilith staan en hield zijn lippen bij haar oor. "Dan kan het tenminste spannend worden." Hij begon met het losmaken van de knoop en keek naar het vlekje van Lilith. Een tijdje zei hij er niks van, maar toch was hij nieuwsgierig. Dit was vast niet zoveel informatie dat hij het niet in zijn hersens zou krijgen.
"Vind je het niet erg dat je dat hebt? Doet het geen pijn?" Hij wist niet waarom hij er geen had, maar hij dacht dat alleen vampiers het kregen. Dat hij daarom niet zo'n vlekje kreeg.
Het was Kanon gelukt om het geregen kledingstuk los te krijgen en hij gaf Lilith een kus in haar nek. "Klaar." Hij begon zichzelf uit te kleden en toen hij omkeek naar Lilith zag hij nog een geregen lijfje zitten. "Waar heb je dat voor nodig?" vroeg Kanon verbaasd en liep opnieuw naar Lilith toe, hij begon ook deze weer losser te maken, zodat Lilith er uit kon.
Kanon zocht naar kleding die ze morgen aan zouden kunnen doen, het was namelijk niet handig als ze weer in deze kapotte kleding moesten rondlopen. Maar een ding ging Kanon niet doen, dat was een jurk aantrekken. De gewaden die de mannen aan hadden vond hij een jurk, hij had daar totaal geen zin in. Kanon ging op bed liggen en keek hoopvol naar Lilith. Hij hoopte dat ze bij hem kwam liggen, zodat ze samen in slaap vielen.

[Cubiculum Nephilia]

‘Kun je ze niet aanhouden tot morgen?’, zei Kanon zachtjes als antwoord op Lilith haar vraag. Ze voelde hem dichter achter haar komen staan en vervolgens streek zijn warme adem langs haar oor.
‘Dan kan het tenminste spannend worden’, fluisterde hij nu bijna.
Lilith glimlachte om het idee wat het bij haar opriep. Daar zou ze in principe geen probleem mee hebben. Echter, ze vond dat die korsetten te benauwend werden. Daarom had zij ze liever nu uit en niet pas morgen.
‘Het kan morgen ook spannend worden zonder dat ik dit nog draag’, antwoordde ze hem op een speelse toon.
Even bleef het stil. Lilith voelde zo nu en dan een rukje aan de veters. Waarschijnlijk was het voor hem ook niet makkelijk. Geduldig wachtte ze af.
‘Vind je het niet erg dat je dat hebt? Doet het geen pijn?’, vroeg Kanon plots.
Eerst snapte Lilith niet waar hij het over had. Moest die jurk pijn doen? Ze opende net haar mond om te vragen wat hij bedoelde, toen ze een korte aanraking voelde onder haar merkteken.
‘Mijn merk… Nee, ik vind het niet erg dat ik jouw merk draag. Het klinkt misschien raar, maar ik ben er trots op. Dat ik van jou ben dus.’
Lilith hoopte dat Kanon het net zo positief zou opvatten als dat zij het bedoelde.
‘Ook doet het geen pijn. Soms kan het juist een fijne sensatie geven. Maar enkel als jij het aanraakt.’
Ze kreeg er nog even geen commentaar op. Dat hinderde haar niet. Misschien moet Kanon het wat meer verwerken nog. En ze hadden allebei al zoveel te verwerken gekregen. Of misschien had hij al zijn aandacht nodig bij het loskrijgen van de veters. Bij het krijgen van de kus nam Lilith aan dat hij vrede had met de verklaring over het merkteken.
‘Klaar’, zei Kanon direct na de kus.
Tegelijk met zijn opmerking voelde Lilith hoe het jurk gedeelte losser kwam te zitten. Dankbaar trok ze wat over was van de jurk uit. Nu had ze echter nog haar keurslijfje aan. Ze had gedacht dat Kanon dat direct had gezien, maar vanuit haar ooghoeken zag ze hem zich uitkleden.
Lilith keek ernaar. Ondanks alle littekens vond ze hem nog steeds knap. Ze kon zelfs zo naar zijn lichaam en aanraking verlangen. Vroeger had zij nooit zulke gedachten over een jongen, maar zelfs vond ze het een positieve wending. Kanon hield zijn boxershort aan en keek naar Lilith terug. Ze zag dat zijn blik veranderde naar verbaasd.
‘Waar heb je dat voor nodig?’, vroeg hij niet begrijpend.
Kanon liep naar haar terug en ging weer achter haar staan.
‘Dat is een praktisch verplicht kledingstuk voor onder een dergelijke jurk. Het houdt de buik in, zodat de taille wordt versmald. En de borsten worden omhoog geduwd voor steun en om te showen. Ooit was het mode voor vrouwen om er zo bij te lopen. Nu wordt het enkel nog gedaan bij feestjes’, verklaarde Lilith.
Met een wat gepeuter en een paar rukjes kwam ook het keurslijfje losser te zitten. Gretig trok Lilith het ding uit. Ze haalde symbolisch diep adem. Er stond een afdruk van het korset in haar lichaam, zo strak had het gezeten.
Kanon leek er kort afkeurend naar te kijken, maar die blik hield hij niet lang vol bij het zien van Lilith in enkel een slipje nu. Ze zag hem kijken met een hint van verlangen. Echter wendde hij zich af. Ze volgde hem met haar ogen en zag hem de kast doorzoeken. Waarschijnlijk zocht hij schone kleding. Er hingen enkel pijen in de kast. De kamer was niet op die manier voorbereid op hun aanwezigheid.
Lilith merkte dat Kanon ergens aan moest denken en daarbij zijn neus kort optrok in afkeuring. Ze glimlachte licht. Haar gok was dat hij zichzelf voorstelde in zo’n pij. Overduidelijk iets wat niet aan hem besteed was.
Er niet in geslaagd om iets geschikts te vinden, liep Kanon naar zijn bed terug. Hij ging op zijn zij liggen en keek naar Lilith. Zij keek terug. Ze vond zijn hoopvolle blik aandoenlijk en glimlachte erdoor. Een dergelijke uitnodiging zou ze natuurlijk niet afslaan. Ze ging bij Kanon liggen en vleide zich dicht tegen hem aan.

[Ruka]

Kanon kon niet geloven dat Lilith het merk niet erg vond, het was opvallend en het zorgde ervoor dat haar huid niet meer egaal was. Het was iets waar mensen naar keken, ze keken soms zelfs minachtend naar het plekje. De meeste leken het eerder vies te vinden als dat ze blij voor haar waren. Hij kreeg er zorgen door en maakte hem onzeker, als Lilith dadelijk ook zo dacht over hem. Hij geloofde niet dat Lilith voor altijd van hem zou houden, dat kon in zijn ogen ook niet.
Ook over het korset had hij nooit geweten dat ze er altijd twee droegen, hij dacht alleen dat het in de jurk zat. Hij schaamde zich er haast voor dat hij dat niet wist. Maar in die tijd was hij niet uit op rijke meiden. Hij vond ze arrogant, als hij ze zag lopen keek hij alleen. Vaak kreeg hij een minachtende blik terug, maar hij kon dan alleen lachen.
Kanon was opgelucht dat hij eindelijk kon liggen en was blij dat Lilith bij hem kwam liggen. Hij had gedacht dat het niet mogelijk was om samen in een bed te liggen. Vooral omdat er zoveel vampiers in het klooster waren, hij dacht dat Lilith misschien in het andere bed moest liggen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar dicht tegen zich aan. Op dit moment maakte het hem niet uit wat iedereen zou denken, Kanon vond het belangrijker dat hij nu bij Lilith was. Dat ze ondanks wat er is gebeurt, ze toch nog van hem hield. Hij dacht na over Lilith en vroeg zich af of ze het echt niet erg vond wat hij was. Kanon vond het zelf vervelend dat hij zo was, dan moest Lilith het al helemaal vervelend vinden, dat dacht hij. Maar hij zou het morgen aan haar vragen, wat zij het liefste had. Hij was nu te moe om het er over te hebben. Te moe om eigenlijk na te denken, maar dat gebeurde zonder dat hij het wilde. Hij gaf Lilith een kus, iets wat hij al te vaak had gedaan vandaag. Hij kon niet van haar afblijven, maar had tegelijkertijd de kracht er niet voor om een kus intenser te maken.
"Welterusten." Soms dacht Kanon eraan om een koosnaampje te verzinnen, maar steeds als hij verder dacht had hij geen idee wat hij moest zeggen. Dus vaak legde Kanon zich neer, noemde haar Lilith of zei haar naam niet.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith had haar ogen gesloten, toen Kanon zijn armen strak om haar middel wikkelde. Ze glimlachte erom. Het gaf haar een gevoel van saamhorigheid. Plus dat het verwarmend was. Tevens kon zij dan zijn geur nog beter in zich opnemen. Hij rook lekker. Dat had ze al de eerste keer dat ze dichtbij hem stond gevonden.
Kanon had voor haar naar vrijheid geroken. Natuur. Precies zoals het hoorde. Op dat eerste moment had hij ook naar bloed geroken, dat maakte hem toen nog aantrekkelijker. Nu was hij van haar, en zij was van hem. Lilith was meer dan tevreden met haar keuze. Zijn geur was nu helemaal speciaal voor haar. Anderen zouden dat nooit ruiken.
Haar verliefdheid groeide altijd met elke kus die Lilith kreeg. Deze keer was het niet veel anders. Ze glunderde zelfs. Al zou Kanon dat waarschijnlijk niet zien. Dat ditmaal de kus geen zoen werd, vond ze niet erg. Ze was werkelijk moe. Met hem in één bed slapen was voor haar net zo goed als een intense kus.
‘Welterusten’, hoorde Lilith zacht achter haar.
‘Slaap lekker, Kanon’, antwoordde ze.
Ze maakte het zich nog net iets knusser en sukkelde al snel in slaap.

[Ruka]

Kanon werd langzaam wakker, zijn lichaam voelde zwaar. Hij leek geen kracht te hebben om zichzelf omhoog te duwen, dus bleef hij liggen. Zijn ogen keken tegen het plafond van de kamer aanb met een klein glimlachje en wat moeite draaide hij zijn hoofd naar Lilith. Tenminste, dat hoopte hij. Toen hij haar zag kwam er een zucht van opluchting uit zijn mond. Niks was veranderd, iets wat hij jammer vond. Als alles een droom was geweest, werd hij nu wakker op Dracolyn. Was hij nog gewoon een weerwolf en leek het er allemaal iets beter uit te zien.
Nu lag hij in een klooster, was hij een mengsel van DNA, maar het ergste was het idee van proefpersoon zijn. Een ding, zonder enige beslissing, zonder recht op iets te hebben. Kanon vond het niet verschrikkelijk dat hij verschillend DNA had, de manier waarop hij het had, dat vond hij verschrikkelijk.
Een zwaar gevoel kwam in zijn maag bij de gedachte aan de dikke map, waar alles van hem in stond. Hij probeerde zichzelf omhoog te duwen, maar liet zich toen weer zakken. Hij had het gevoel alsof hij alles had verslapen, zelfs zijn energie.
Kanon knakte met zijn nek en duwde zichzelf met meer kracht omhoog. Hij kreeg voor een paar seconde een zwarte waas voor zijn ogen en een stekende hoofdpijn.
Had ik mezelf niet zo hard omhoog moeten duwen, dacht Kanon boos in zichzelf. Nadat het over was ging hij met zijn rug tegen de muur aan zitten en bekeek de kaarsen, hij was ze vergeten uit te blazen. Ze waren allemaal opgebrand, eentje brandde nog lichtjes.
"Sorry kaarsjes." mompelde Kanon flauw in zichzelf en bekeek Lilith. Mooie Lilith, als ze sliep was ze dat nog. Kanon kon niet bedenken dat hij er dan knap uit zag, nee. Hij schudde zelfs zijn hoofd er een beetje mee. Maar als hij in de spiegel keek zag hij toch alleen maar zijn dikke littekens, hij kon niet inzien dat Lilith hem knap vond.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith haar lichaam lag rustig. Het maakte gebruik van de rust die het gegeven werd. Beurse of andere pijnlijke plekken werden genezen, terwijl de hersenen zorgden voor de verwerking van alle tegenslagen van de laatste tijd. Dat was een traag proces. Iets wat ervoor zorgde dat Lilith lang sliep. Zelfs toen naast haar lichte bewegingen waren.
Zo kalm als het lichaam was, zo onrustig waren de dromen. Alle martelingen die Lilith had moeten doorstaan, werden weer afgespeeld. Tot in het kleinste detail. Elke vorm, elke geur elke pijnscheut leek uit zijn proporties te zijn geblazen. Het boezemde Lilith angst in en verdriet. En alles kreeg een plekje in het lange termijn geheugen.
Geen enkele misstap van haarzelf, Kanon, of de Machten werd overgeslagen. Zelfs van de gangen en kamers achter de planken kwam een detailleerde map in haar geheugen te staan. Echter, naast alle negatieve dingen werden ook alle positieve dingen beter opgeslagen. Elke aanraking, elke kus, elk “spel” moment.
Door de werking van zoveel informatie werd Lilith veel later dan Kanon wakker. Loom opende ze haar ogen. Eerst zag ze enkel het andere, lege bed. Voor een seconde dacht ze daardoor dat hij al weg was, maar toen drong de warmte naast haar tot Lilith door. Kanon was er nog.
Ze draaide zich op haar andere zij om naar hem te kunnen kijken. Hij zat rechtop in het bed. Zijn blik leek op oneindig te staan. Lilith nam aan dat hij nadacht over alles wat er gebeurd was, en belangrijker nog dat hij dacht aan de map. Die lag als een sluimerend, bruin monster op het nachtkastje, maar was nochtans onaangeraakt.
Voorzichtig om Kanon niet direct te laten schrikken, schoof Lilith eerst wat dichterbij. Daar kwam geen reactie op. Vervolgens plaatste ze haar hoofd tegen zijn onderbuik aan en sloeg een arm om zijn bovenbenen heen.
‘Goeiemorgen’, sprak Lilith zachtjes.

[Ruka]

Kanon leek in gedachten nog te slapen. Zijn hersens dachten na, het leek bij hem haast op een nachtmerrie. Zijn blik gevestigd op de muur, terwijl hij alleen maar gedachte had over wat er met hem was gebeurd. Hij voelde niet eens dat Lilith wakker was geworden, hij was toen aan het bedenken wat die man precies bij hem had gedaan. Maar hij dacht ook na over zijn kracht, over hoe zijn lichaam de sleutel was naar het machtigste wezen worden.
Ze hadden ook een andere meermin kunnen pakken, dacht Kanon boos bij zichzelf. Maar het moest iets zijn, iets in zijn lichaam moest de sleutel zijn. Als meer mensen dat wisten, wist hij niet of hij ergens nog wel veilig kon zijn. Het was een zwart gat waar hij in keek op dit moment, licht aan de andere kant was er niet. Hij kreeg een rilling toen hij Lilith voelde en keek haar met een vragende blik aan. Maar toen hij haar zag kreeg hij een glimlach op zijn gezicht.
"Ook goedemorgen." hij keek op naar de deur en daarna weer naar Lilith. "Wat is de bedoeling van hier zitten? Ik ga géén jurk aantrekken, ook ga ik niet bidden. Dus ze zullen me vast wel vervelend vinden." Kanon legde zijn hoofd weer tegen de muur aan, hij was blij dat Lilith wakker was, dan voelde hij haar aanwezigheid. Als ze sliep leek ze in een andere wereld te zitten, althans, haar aanwezigheid was dan een stuk minder. Hij had het vooral nu nodig, het gevoel dat hij hier niet thuishoorde had hij namelijk nog steeds. Het was iets wat hij niet van zich af kon zetten. Maar hij zou proberen er niet aan te denken, als iemand iets over hem zou zeggen, dan zou hij diegene aanvallen. Dat was iets wat hij wel wist, hij had geen zin om aangesproken te worden, voor iets waar hij niks aan kon doen.

[Cubiculum Nephilia]

"Wat is de bedoeling van hier zitten? Ik ga géén jurk aantrekken, ook ga ik niet bidden. Dus ze zullen me vast wel vervelend vinden”, sprak Kanon als een waar persoon met een ochtendhumeurtje.
Lilith moest iets lachen om zijn reactie. Ze drukte een kus op zijn buik, waarna ze haar hoofd weer liet rusten.
‘Er is geen reden om je zo op te winden, Kanon’, zei Lilith rustig. ‘Hier zijn al die dingen niet verplicht. Enkel zij die echt in het Klooster wonen, hebben gekozen om zo door het leven te gaan. Daarnaast bidden ze niet tot God zoals de mensen.’
Ondanks de rust die er nog heerste, hing er een zware lading in de kamer. Lilith wist precies waar het vandaan kwam. Die vreselijke map. Kort liet ze haar blik er naartoe glijden. Ze was er zeker van dat Kanon het deze dag in zou willen zien. Als hij dat niet wil, dan zou het haar eerlijk gezegd verbazen.
Al kon Lilith zich best voorstellen dat hij liever eerst teruggaat naar Dracolyn. Uiteraard niet om weer braafjes de lessen te volgen. Nee, absoluut niet. Ze zouden die Machten eens flink aan de tand voelen. Figuurlijk gesproken dan. Met die dichtgenaaide mondjes kom je er niet zo snel bij.
Even deed Lilith haar ogen dicht. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn. Al die kappen af. Allemaal grauwe gezichten met de draad kruislings over de lippen. Hun perfecte gewaden aan flarden gescheurd door scherpe nagels en blinkerende tanden. De kleur bloed was niet zeker, daarom was het in Lilith haar gedachten zwart. Dat paste wel bij die walgelijke wezens.
Zwart bloed kwam in grote spetters op de muren te zitten. Als dikke tranen liepen druppels naar beneden. De grond bezaaid met lijken, gedrenkt in hun eigen lichaamssappen. Vader was er ook. Trots toekijkend. Zij en Kanon stonden zij aan zij. Lichtelijk buiten adem. Hun handen zwart van het bloed. Dat zou hun moment van glorie zijn.
Lilith opende haar ogen en kwam terug in het heden. Het zou zeker fijn zijn als hun verhaal op Dracolyn zo zou eindigen. Echter, zij twijfelde aan de haalbaarheid van haar gedachten. Niemand wist echt wat over de Machten. Dit mede omdat zij enkel op “normale” wijzen de straffen uitdeelden. Er kwamen nooit bovennatuurlijke krachten aan te pas.
Toch hield Lilith hoop dat het met Vader erbij zou goed komen. Samen zouden ze die Machten wel aankunnen, toch? Het zou in ieder geval een groot obstakel zijn. Waarschijnlijk groter dan het doorlezen van de map en beseffen wat erin stond. Als laatste punt zou dan komen wat Kanon wilt. Zou hij kiezen voor verandering of liever zo blijven?
De keuze was geheel aan hem. Lilith ging hem niet dwingen tot een besluit. Ze hield op deze manier ook van hem. En ze was niet van plan om daar iets aan te veranderen. Wat wel aan haar knaagde was de mogelijkheid dat als Kanon volledig een Lycan werd, dat hij niet meer van haar zou houden. Waarom ze het zo voelde, wist ze niet. Maar het zat als een baksteen in haar onderbuik. De onzekerheid was moordend.

[Ruka]

Kanon wist nog steeds niet wie hij kon vertrouwen, of wat hij nu kon verwachten. Hij had het gevoel dat het gevaar nog niet over was. Dat er nog steeds mensen achter hem aan zaten. Hij had nog steeds het idee dat hij heel belangrijk was, voor iets. Maar hij zou niet weten voor wat, dus misschien was het slim om zichzelf toch maar te laten veranderen. Dan moest hij zijn hele lichaam opnieuw leren kennen, iets waar hij altijd al veel moeite mee had. Om dat nu opnieuw te moeten doorstaan leek hem verschrikkelijk, de mensen die hij op dat moment had vermoord. Zijn overgevoelige hormonen toen hij het met iedereen deed, het liefst vergat hij die tijd. Ook al had hij zichzelf door die gruwelijke daden wel gevonden. Om dat opnieuw te moeten doen wou hij niet en hij wist dat het dan weer een eeuw zou duren voordat hij weer rustig was. Dan was er een kans dat hij weer verliefd werd op Lilith, maar hoe groot die kans was wist hij niet.
Beide leken ze in een diepe gedachte, maar Kanon werd uit zijn gedachte gehaald door de bruine map, de map die in zijn ooghoek bleef plakken. Kanon zuchtte, telkens als hij aan die map dacht wou hij het ding verbranden. Hij had gehoopt dat ze niks van hem bij hadden gehouden, dan kon hij ook niet benieuwd zijn naar zijn verleden. Nu wou hij ieder moment de map kijken om door te lezen, maar tegelijkertijd was het ook iets wat hij totaal niet wilde.
Het dubbele gevoel waar hij deze uren mee te maken had, telkens iets willen, maar ook weer niet. Een gevoel waar hij een hekel aan had gekregen. Hij had honger, heel erg veel honger. Zijn lichaam vond alle gedachten van Kanon te heftig, als hij de map door ging lezen had Kanon een flink glas bloed nodig om overeind te blijven.
"Heb jij ook honger?" vroeg hij met een lief lachje naar Lilith, alles wat eerst zo stoer aan hem was leek te zijn vergaan. In plaats van terug te vechten zou hij op dit moment alleen maar wegrennen. In plaats van zichzelf groot te houden, lukte het hem niet en zag iedereen het als hij zichzelf slecht voelde. Als Kanon de map niet door zou kijken, wist hij dat het zo erg bleef met zijn onzekerheid.

[Cubiculum Nephilia]

'Heb jij ook honger?'
Met de gestelde vraag voelde Lilith Kanon zijn borstkas vibreren. Ze streelde bedachtzaam over zijn buik en antwoordde verlaat: 'Niet echt.'
Haar trek was compleet weg door de inwendige knopen die waren ontstaan bij al het nadenken over de mogelijke gevolgen. Het idee om Kanon na alles alsnog te verliezen, was feitelijk ondragelijk. Lilith probeerde het verdriet van zich af te zetten. Er was nog niks gebeurd, dus moest ze niet zo negatief denken. Toch was de situatie positief inzien moeilijker dan iemand voor mogelijk kon houden.
'Maar als jij honger hebt, dan kunnen we wel naar de eetzaal gaan. Er zal vast al iets klaarstaan', opperde Lilith.
Ze deed haar best om luchtig te klinken. Al wist ze niet zeker of ze daar ook in geslaagd was. Daarbij, ze bleef liever zo lang mogelijk met Kanon op bed liggen. Misschien zelfs nog een laatste keer samen zijn, voordat ze de map doorlazen en daarna hun eventuele dood tegemoet zouden treden. Toch vond Lilith dat laatste het minste van haar zorgen. Daarvoor vertrouwde ze heel veel op Vader.
Na kort peinzen, nam Lilith een besluit. Ze zou voor de zekerheid gebruik maken van hoe zij en Kanon nu lagen. Ze duwde zich wat overeind en gaf haar weerwolf een kus op zijn lippen. Hopend dat hij erin mee zou gaan. Als dat het geval was, dan zorgde Lilith voor een lange, fijne ochtend. Als Kanon niet erop in zou gaan, dan liet ze het voor wat het was, om vervolgens naar de eetzaal te gaan.

Eenmaal in de eetzaal leek het daar verlaten. Voor nog twee personen was de tafel gedekt. Er stonden tevens twee glazen met bloed. Lilith nam plaats, pakte een glas en nipte van de rode vloeistof. Het had voor haar deze keer geen smaak. Het eten zelf raakte ze totaal niet aan.
'Nog steeds geen honger', gaf ze als excuus.
Voor een tijdje bleef het stil. Waarschijnlijk wist geen van beiden waar het over te hebben. Lilith nam uiteindelijk een gok.
'Wil je zo eerst in de map kijken?', vroeg ze met enige aarzeling aan Kanon. 'Anders laat ik Vader weten dat we -voor zo ver mogelijk- gereed zijn om naar Dracolyn te gaan.'

[Ruka]

Kanon voelde zich zwak, hij had alleen maar zin om mensen te eten. Nu hij meer over zichzelf wist, snapte hij sommige gevoelens ook die hij had. Zoals dat hij als weerwolf behoorlijk van water hield, iets wat een normale weerwolf veel minder had. Hij kon niet meer herinneren wat er nog meer in hem zat en hij keek Lilith vragend aan. Het leek alsof zijn gedachte het wou verdringen, niet wou weten wat hij nog meer was. Toch was het gelukt, op dit moment wist hij niet goed meer wat hij nog meer was.
Kanon knikte naar Lilith, hij had inderdaad honger, maar ook lust in moorden. Iets wat verkeerd was, hij wilde geen moordenaar zijn, niet opnieuw.
Hij voelde hoe Lilith hem een kus gaf en voor een tijdje kuste hij terug, hij had weer even het gevoel alsof alles terug bij het oude was. Zoals op Dracolyn, een vervelend gevoel kwam over Kanon heen en hij stond met een ruk op. Hij wou laten zien dat hij van haar hield, dat deed hij ook, maar hij kon zijn gevoelens op dit moment niet uiten. Zijn gedachten waren overvol, het liefst zou hij een dagje niks meer weten over wie hij was. Een dag zonder hoofdpijn en een dag om weer geheel van Lilith te houden. Als hij zichzelf al minder haatte, zou het houden van Lilith ook al makkelijker gaan.
"Het spijt me Lilith, het lukt niet..." Hij wilde huilen, alles van zich af slaan, zichzelf gewoon weer Kanon voelen. Opeens kreeg hij een geschrokken blik op zijn gezicht en schudde zijn hoofd. Dit was hij niet van zichzelf gewend, hij wilde niet zo zijn en Kanon volgde Lilith naar beneden.

Kanon liep meteen op het glas bloed af en dronk het glas in een keer leeg. Hij keek naar Lilith, ze leek geen zin te hebben om te drinken.
'Nog steeds geen honger' Zei Lilith en Kanon zuchtte.
"Je moet toch echt drinken." mompelde Kanon zachtjes. Hij hoopte dat ze zou luisteren en dat ze het glas leeg zou drinken. "Anders moet je dadelijk van mij drinken." zei hij er met een moeilijke grijns achteraan.
Wil je zo eerst in de map kijken?' Kanon keek geschrokken op naar Lilith. Maar hij pakte zichzelf weer op.
"Ik kan het maar gehad hebben." zei hij rustig en als Lilith er ook klaar voor was zullen ze de map samen gaan bekijken. Lilith moest namelijk een hoop vertalen, de gekke taal kon hij namelijk niet lezen.

[Cubiculum Nephilia]

Lilith kon er een flauwe glimlach vanaf brengen. Ze wist dat ze op krachten moest blijven. Zeker met wat hen te wachten stond. Het zou vast heftig worden. Daarnaast, wat zou er van de school worden? Zou Dracolyn kunnen blijven bestaan na ontmaskering? Of zou het als een kaartenhuis ineen storten? Waardoor iedereen terug zou kunnen gaan naar zijn/haar eigen ouders. Vrij, de echte wereld in.
Ging dat problemen vormen? Misschien wel. Lilith was zich bewust van het delicate balans wat in de wereld aanwezig was. Er kon net genoeg gebeuren om te overleven en toch niet ontmaskert te worden. Echter, als zoveel Vampiers en Lycans/Weerwolven tegelijk los werden gelaten in de wereld, wat zou dat voor gevolgen hebben? Zouden de mensen uitgeroeid worden? Of zouden juist zij, de Vampiers en Lycans/Weerwolven, meer bedreigd raken? De mens moest namelijk niet onderschat worden. Sowieso bestonden er Jagers. En wie weet hoe goed en hoe actief die waren.
Al die vragen en problemen, lieten Lilith zich schamen. Ze had zoveel enkel aan haarzelf gedacht. Zo kon ze nog zo goed proberen zichzelf wijs te maken dat ze het voor Kanon deed, maar de waarheid liet zich niet verdringen. Dit alles was eigenlijk voor haarzelf. Zij wilde van Dracolyn af. Zij wilde Kanon als gezel hebben. Zij wilde hem niet meer kwijt raken...
Even sloeg Lilith haar ogen neer. Wat was ze toch een kind. Verwend ook nog. Bij alles wat niet was gegaan zoals zij het had gewild, was ze boos geworden. Meerderen waren daardoor gewond geraakt en bij sommigen was het zelfs bijna fataal geweest. Ze was vreselijk, concludeerde ze. Té vreselijk misschien wel.
Kanon moest vrij zijn, vond Lilith. Vrij van haar. Vrij om te doen wat hij zelf wilde. Ze opende haar ogen. Onbewust hadden haar vingers de markering opgezocht. Haar blik kruiste die van Kanon. Haast iedereen had gezegd dat hij de markering van gezel niet had. Al wist Lilith honderd procent zeker dat zij hem op die manier had gebeten. Net zoals hij bij haar had gedaan. Maar misschien was het door zijn genetische achtergrond niet mogelijk om een markering te dragen. Misschien was Kanon al vrij.
Enkel zij niet.
Lilith merkte de vragende blik van Kanon op. Ze liet haar hand zakken en glimlachte enkel nietszeggend. Hiermee hoopte ze hem gerust te stellen dat er niks was. Het ging namelijk om hem nu. Hij had het moeilijk. De kans was groot dat het zelfs nog moeilijker zou worden. Wellicht wel onmogelijk.
Om de façade van goed en wel hoop te houden, nam Lilith een grotere slok van haar glas bloed. Ze bracht het zelfs een niveau hoger en begon te eten van wat er voor hun klaar was gezet. Het had echter totaal geen smaak voor haar op het moment. Toch richtte Lilith haar blik op het eten alsof het heel smaakvol en boeiend was.
Na de maaltijd in een traag tempo te hebben genuttigd, stond zij op. Eindelijk wendde ze haar aandacht weer tot Kanon. Voor een moment borrelde een zelfzuchtige gedachte in haar op. Wat als het mislukte moment van eerder een voorteken was, voor wat er zou gaan gebeuren? Lilith probeerde het direct van zich af te zetten. Kanon had er alle recht toe om uiteindelijk zich niet meer tot haar aangetrokken te voelen.
'Zullen we?', vroeg ze zonder een echt antwoord af te wachten.
Ze liep namelijk alweer verder, richting de slaapkamer. Daar was niks veranderd. Één bed was onbeslapen en het tweede bed hield hun beiden geuren vast. Op dat specifieke bed ging Lilith zitten. Ze pakte de gevreesde map erbij en sloeg hem open. Het wachten was op Kanon. Of hij bij haar ging zitten, of niet. Nadat hij zijn plek koos, begon Lilith te lezen.
Ze sprak de woorden duidelijk uit; wie het onderwerp was, waar hij vandaan kwam, en waarom hij gekozen was. Elke poging om zijn DNA te wijzigen, ging in fasen en met maar één alien DNA tegelijk. Er zaten gedetailleerde verslagen tussen over hoe Kanon erop reageerde. Soms viel het mee, en soms werd het zelfs zo ernstig dat ze hem ternauwernood hadden kunnen reanimeren.
Naar mate Kanon groeide, toonde hij steeds meer trekjes van andere wezens. Onder andere het charmante van een Elf, het aantrekkelijke/verleidelijke van een Meerman, in een jasje van ruige Weerwolf en "Shapeshifter". Toch trad niet alles nog naar voren, waarop er verdere testen werden gedaan. Naast de verslagen, waren er ook veel foto's van het algehele proces. Sommigen waren schokkend, anderen vielen gelukkig mee.
Toen volgden er rapporten van doktoren over Kanon zijn agressie. Dat ze niet wisten wat ertegen te doen. Geen enkele poging met extra DNA leek te werken. Hypnose faalde eveneens. De natuur was wat dat betreft te sterk. Er volgden pogingen met hardleerse methoden, zoals operand conditioneren naar de Pavlovreactie. Ook dit behaalde niet meer dan dat de woede sterker leek te worden.
Het laatste verslag vertelde over Kanon zijn uitbraak. De rotzooi die het met zich meebracht. Er was nadruk gelegd op het aantal gewonden en sterfgevallen. Een waar bloedbad. De laatste aantekeningen in de map waren: Data incompleet. Test geforceerd afgebroken. De jagers zijn gestuurd. Hervatting misschien mogelijk na vangst.
Lilith moest zelf alles even laten bezinken en goed tot zich door laten dringen. Vervolgens keek ze naar Kanon om zijn reactie te peilen. En om er eventueel met hem over te praten.

[Ruka]

Zijn gedachte waren afgedwaald. Zijn lichaam reageerde niet op op de kleine impulsen die Kanon hem probeerde te geven. Hij wilde zijn vork pakken, om te laten zien dat er niks aan de hand was, maar zijn gedachte waren zo overhoop, dat het hem niet lukte.
Kanon probeerde terug te halen wat er met hem was gebeurt, het enige wat hij zich kon herinneren was dat hij ergens weg moest. Het maakte hem enigszins bang, dat gevoel, de dreiging, alles kwam als een klap om hem af. Zijn lichaam had zijn gevoel weer terug en vluchtig pakte hij zijn vork, dat was de opdracht die hij al aan zijn lichaam had gegeven. Nu volgde hij hem pas op.
Hij keek op naar Lilith, die met haar hand op haar hals zat. Dit zorgde ervoor dat Kanon vragend naar haar keek, ze was niet blij. Dat was ook vrij logisch, maar Kanon wist dat hij ook niet zijn best deed om haar op te vrolijken. Hij voelde zich er slecht door, hij moest er voor haar zijn. Hij wilde er voor haar zijn, maar hij kon zichzelf er niet toe zetten.
“Zullen we?” toen Lilith dat zei, keek hij op van zijn bord. Hij had niet veel gegeten, zijn maag leek het niet toe te willen laten. Voordat hij wat kon zeggen, liep Lilith al aan. Toen hij aankwam op de kamer, zat Lilith al met de map op haar schoot. Met moeite ging hij langs haar zitten en ze begon te spreken.
“Het object reageert uitermate slecht op het DNA van een vampier. De lust naar bloed is niet in bedwang te houden. Na een week in een isoleercel is het object zo verzwakt, dat we wel bloed moeten geven. Object C1093 is hierbij aan het object gegeven. Zelfs bij een geliefde, kan het object de lust naar bloed niet aan.” Er stond een foto bij van een bloedbad. Een kleine cel, met betonnen muren. Een opengescheurd lichaampje op de grond.
“Het DNA is zonder problemen uit het lichaam verwijderd. Enkel worden zijn tanden niet korter en blijven deze opvallen. Het object is aan het herstellen, over een aantal dagen vervolgen wij met het elf DNA”
Kanon had moeite om de woorden uit de mond van Lilith te horen. De slechte dingen, de dingen die juist goed gingen. De foto's waren ook niks.
Sommige dingen waren niet eens zo erg, maar ze hadden aan zijn lichaam gezeten, ze hadden hem veranderd. Daar kon hij zichzelf telkens weer boos om maken.
“Het object groeit langzaam, dit is gunstig. Het object groeit samen met zijn DNA op. Het uiterlijk zal hierbij veranderen en is hij rustiger aan het worden.”
Sommige dingen die er werden gezegd, ze kwamen terug. Hij had een vriendinnetje, niet verliefd, maar als een vriend. Op een dag was ze weg, ze was verdwenen. Enkel de geur van haar bloed was achtergebleven op zijn handen. Dit had hij nooit begrepen, tot nu.... Hoe kon hij op dat moment zo dom zijn geweest. Hij mistte haar, maar als hij lief meewerkte, dan zou er kans zijn dat ze terug kon komen.
“Het object is verkozen, deze zal binnen een half jaar het meermin DNA krijgen. Het object is verkozen door zijn sterkte. Het object heeft vele operaties overleefd en zal dus deze zware operatie ook moeten overleven. De kans is 35%. Wij zullen er alles aan doen om het object te laten overleven.”
Dat was ze gelukt, dacht Kanon boos. De dingen die Lilith vertelde kwamen niet allemaal voor in zijn geheugen. Sommige dingen, zoals dat hij zijn vriendinnetje kwijt raakte of dat hij operaties onderging. Wat het allemaal inhield was op dat moment een vraag. Hij dacht dat hij ziek was, dat ze hem opereerden om hem beter te maken. Enkel, hij werd door dit alles veel agressiever.
“We kunnen het object haast niet meer aan, hij is ondertussen 50, met een lichaam van een 18 jarige. Zijn agressie heeft de overhand genomen, we gaan binnen een aantal dagen wat DNA uit zijn lichaam verwijderen, het liefst verwijderen we zijn weerwolf DNA. Door de vele DNA veranderingen is hij agressief geworden.”
Toen Kanon dat hoorde kon hij voor een moment niks uitbrengen, wilde ze ervoor zorgen dat hij rustig werd door zijn oorspronkelijke DNA te verwijderen?
“Het object is ontsnapt, 17 doden en 25 gewonden. Hij moet gevonden worden.”
Dat was er snel neergekrabbeld, het handschrift was vluchtig en slordig. Op de pagina waren zelfs nog wat druppeltjes bloed te zien.
Toen Lilith de laatste woorden sprak, kon Kanon enkel staren. Staren naar de overkant naar de muur. Hij vond het fijn om te weten, maar tegelijkertijd wilde hij het liever niet weten. Het was duidelijk dat ze Kanon een het vonden. Dat wil zeggen dat hij niks was, geen persoon, sowieso hadden ze het steeds over een object. Een vaas, waarop ze af en toe een kleur op verfde. Enkel kon hij pijn hebben.
“En nu ben ik hier...” mompelde hij wat moeizaam. Hij had het idee dat hij iets moest zeggen. Op de laatste pagina stond een foto, een klein Japans jongetje met een dikke man. De man lachte gemeen in de camera, terwijl het jongetje, dat 5 jaar leek te zijn, met betraande oogjes keek.
Kanon pakte hem op en er bleek er nog een te zitten, weer dezelfde man stond op de foto, met hetzelfde kindje. Enkel, het kleine jongetje was groter, hij leek 16 jaar, nog net niet volwassen. Maar in plaats van te huilen, keek hij boos, zijn ogen vol haat en zijn armen geboeid. De handboeien werden vastgehouden door een zwarte waas die achter hen stond. Hij keek verveeld, terwijl het haast leek alsof hij ze ieder moment aan kon vallen.
Kanon keek naar zijn polsen, aan een van zijn polsen was nog vaag een lijn te zien van een litteken. Het teken dat hij voor meerdere jaren geboeid moest zijn geweest.
“Deze man moet weg.” mompelde Kanon, dat was de bedenker. Zo werd hij ook genoemd door iedereen. “De bedenker.” Hij keek op naar Lilith en glimlachte vaag.
Het ging enigszins beter met hem, al was het een klein beetje.
“Kunnen we niet een paar mensen gaan aanvallen?” het was eruit, voordat hij het wist. Hij sloeg zijn hand tegen zijn mond.
“Kunnen we niet, nog wat gaan drinken?” Hij bedoelde het nu rustig, bloed in een glaasje en saai drinken. Hij had zin om weer zichzelf te zijn en voor een keer, weer mensen aan te vallen.
“Rustig beneden...” zei hij er zachtjes achteraan.

[Cubiculum Nephilia]

'En nu ben ik hier...'
Lilith hoorde het Kanon zeggen, maar ze was nog te verbijsterd om op zijn commentaar te reageren. Ze vond het vreselijk om elke bladzijde te hebben moeten voorlezen. Dat er nare dingen in zouden staan, had ze wel verwacht. Daar had zij zich deels mentaal ook wel op voorbereid. Echter, dat het zo erg zou zijn, had ze niet durven bedenken.
God, wat moet dat een hel zijn geweest. En dat voor zo'n kleine jongen om allemaal mee te maken. Tot in den treuren aan toe. Lilith waagde een blik opzij naar Kanon. Hij zat erbij met een mix aan emoties. Zoveel was wel duidelijk.
'Deze man moet weg', sprak Kanon langzaam.
Met een vinger wees hij in de map. Lilith keek naar wat hij aanwees. Zijn vingertop stond gericht op een foto waarop een man stond. Hij had een typisch uiterlijk; kort, dik, geen nek, een pak aan en zijn haar naar één kant toe gekamd. Daarbij keek hij geniepig uit zijn ogen. Het was zelfs gemeen te noemen. Misschien zelfs kwaadaardig zoals de glans in zijn kijkers lag.
'De Bedenker', doopte Kanon de man.
Lilith wist niet of deze benaming al kwam vanuit die tijd, of dat hij hem nu ter plekke verzon. Het lag in ieder geval wel voor de hand. "De Bedenker". Zou hij ook de Machten hebben gecreëerd op deze manier? Of waren de Machten toch van iemand anders? Nee... Als praktisch heel Dracolyn het lab is geweest, dan moesten zij ook van hem afkomen. Dat zou Moeder hem niet in dank afnemen. Dat wist Lilith nu al.
Het zat haar nu niet lekker meer. Dracolyn. Het moest vernietigd worden. Al die grijze pijen moesten weg. Dood. Nooit meer van worden gehoord of gezien. Haat vlamde in Lilith op. Was alles niets meer dan een groot experiment geweest? Alle kinderen op hun school, niet meer dan proefpersonen?
Even staarde ze naar haar eigen witte handen. Die keer... Die ene keer in haar woede. Dat was ook niet normaal geweest, of wel? Vader kon nooit zó sterk zijn, toch? Nee... Het voelde anders. Maar het reageerde wel op Vader. De benaming. Wat was dat dan? Was zij ook een experiment? Weggenomen van huis om een cocktail te worden van verschillende delen DNA?
Daar zou ze dan nog voor moeten kijken, maar niet nu. Nu moest zij denken aan Kanon. Voor hem zorgen. En wat niet weet, wat niet deert. Zo ging het gezegde. Soms was onwetendheid een zegen.
'Kunnen we niet een paar mensen gaan aanvallen?', vroeg Kanon ineens.
Lilith schrok er bijna van op. Ze had niet verwacht dat hij het onderwerp zou veranderen. Zeker niet naar een dergelijk subject. Ze keek opzij. Hij keek net zo geschrokken van zichzelf terug. Lilith zag hem naar een verbetering zoeken. Andere woorden. Al had ze het idee dat hij het exact bedoelde zoals hij het had gevraagd. Hij had het waarschijnlijk nodig. Niet enkel voor zijn lust naar bloed, maar om de wolf in hem weer eens flink los te laten.
'Kunnen we niet... nog wat gaan drinken?', verbeterde Kanon zichzelf.
Hij glimlachte er vaagjes bij.
'Rustig beneden...', vervolgde hij zachtjes.
Lilith bleef hem een tijdje onderzoekend aankijken. Ze was er nu zeker van, hij had het nodig. Misschien had zij het zelf ook wel nodig. Even er tussenuit zijn. Terug naar de natuur. De rest vergeten.
'Misschien dat het kan', antwoordde ze zacht.
Haar woorden waren aarzelend, omdat ze niet wist wat wijsheid was. In gedachten liet ze haar vraag al richting Vader gaan. Ze kreeg een antwoord waardoor een flauwe glimlach om haar lippen kwam te liggen.
'Ze hebben wel iets voor ons', zei Lilith tegen Kanon. 'Twee mensen. Momenteel nog gevangen. Beetje tuig, volgens Vader. Types die niets voorstellen onder de mensen en gemist kunnen worden. In het bos mogen ze gejaagd worden.'
Afwachtend keek ze naar hem. Hij mocht de beslissing van haar maken. Even losgaan, of burgerlijk blijven.

[Ruka]

Kanon voelde zich heel stom. Hij wist dat Lilith altijd op Dracolyn had gezeten. Dus dat ze niet zou jagen, hij had beter na moeten denken van zichzelf. Hij ademde zo rustig mogelijk, dit zorgde enkel voor een vreemd geluid dat uit zijn keel kwam. Kanon herstelde zich en glimlachte naar haar, hij kon niet geloven dat alles nog steeds zo mooi was. De zilvere haren van Lilith, haar lippen, die zoals gewoonlijk perfect waren. Dat een persoon je hele leven kon veranderen, hij zou doen wat ze wilde. Omdat hij van haar hield.
Alles leek zo perfect aan haar, dat op dit moment het Kanon misschien enkel wel onzekerder maakte. Hij keek weg, hij was naar haar aan het staren, dat was onbeleefd. Kanon keek moeilijk, sinds wanneer dacht hij aan beleefd?
'Misschien dat het kan' Kanon schrok op van Lilith, waarom zei ze dat? Het kan niet, dat moest ze zelf toch ook weten. Ze was degene die altijd al netjes was opgevoed, Kanon wilde zichzelf een klap op zijn hoofd geven. Om even uit deze droom te verdwijnen.
'Ze hebben wel iets voor ons' Lilith bleek het serieus te nemen. Maar dat kon niet, dat zou die zogenaamde 'vader' nooit goed vinden toch?
"Wat?" vroeg Kanon ongelovig.
'Twee mensen. Momenteel nog gevangen. Beetje tuig, volgens Vader. Types die niets voorstellen onder de mensen en gemist kunnen worden. In het bos mogen ze gejaagd worden.' Lilith leek op een antwoord te wachten, maar Kanon hapte als een vis op het drogen. Telkens wilde hij iets zeggen, maar stopte weer. Er kwam zelfs af en toe een klinker mee, maar verder kwam hij niet. Hij zuchtte en haalde diep adem.
"Sorry, ik begrijp je niet goed." De gedachte van Kanon draaide op volle toeren, maar wilde niet geloven wat ze zei. "We mogen dus.... Die mensen hebben? Als speelgoed? En ze mogen dood? We mogen van die mensen drinken?" kanon keek Lilith ongelovig aan, maar ze knikte.
Kanon stond op en gebaarde naar Lilith dat ze mee moest komen. Hij liep richting de eetzaal, dat was de enige weg die hij ook kende.
"Vader figuur?" De man kwam uit een deur en keek rustig naar Kanon. "Dat was een grapje toch? Ik moest zeggen dat het niet hoefde en dan was ik een goede hond? Ik kan geen nee zeggen en misschien heb je nog niet eens iemand gevangen." Kanon keek naar de man en wist niet meer wat hij precies had gezegd.
"Kanon, als je naar de zijkant van het huis loopt, kun je met deze sleutel de deur naar buiten openen. Daar zitten ze en zullen vanzelf naar buiten rennen." De man overhandigde Kanon een sleutel en Kanon sjokte naar buiten. Het kon hem niet schelen wat die man er van vond en hij zag een smalle deur aan de zijkant van het gebouw, hij stak de sleutel in de deur en toen hij die opende, klopte het wat de man zij. Twee gedaantes rende naar buiten. Kanon handelde uit reflex en rende er achter een aan, ondertussen veranderde hij in een wolf. Het dier keek vol verlangen, terwijl hij achter de persoon aanrende. Alsof het dier in geen dagen meer had gegeten, ook al voelde het voor Kanon wel zo. Het beest beet in de arm van de persoon en slingerde hem een paar meter de lucht in, hij liet de persoon weer neerkomen, zodat deze weer weg kon rennen. Spelen met je prooi, als een kat die met een muis speelde. Hopen dat het weer weg rent en er dan achteraan gaan. Sadistisch, dat was het eerder te noemen. Het beest ging zitten, zodat het mens wat verder zou zijn. De wolf ging op zijn rug liggen om zichzelf door de bladeren en het zand te rollen. Hij was al te lang niet in de natuur geweest, dit was een verlangen die nu eindelijk uit was gekomen. Kanon keek om en zocht met zijn neus naar Lilith, maar hij kon haar op dit moment niet vinden. Waar was Lilith?