Wedstrijd 22

[Christian Damen]

Saskia, je verhaal heeft mijn seal of approval ^^

Je denkt dus je bent xD filosofie-studentje toevallig? kuchkuch

[Saskjezwaard]

Jeeej ben ik heel blij mee! En filosofiestudent? Voor geen goud! De dingen die ik erin heb gestopt snapte ik toevallig, moet je nagaan hoeveel meer er is dat ik niet snap :')

[Lumineer]

Goh, wat frappant dat ik nog geen verhalen hier over heb gezien. Nou ja, een moet de eerste zijn.



Denk je echt dat hij het gaat doen? vraag ik mezelf af, omdat de heer Patrick dat van de schrijver van mijn verhaal vraagt. En omdat deze schrijver zich nu ineens bedenkt hoe hij dit mooi in het verhaal kan verwerken.
Met mijn handen en voeten vastgebonden zit ik op mijn knieën in de sneeuw, een soldaat richt zijn geweer op mij. Nogmaals: zou hij het doen? Een kind neerschieten...

Enkele uren eerder.

Een krachtige arm trekt me mee over het grind naast de rails, ik voelde me verslagen. Mijn ouders waren nergens te bekennen, de officier had me van hen gescheiden na het verlaten van de wagen. Mijn benen kunnen die van de soldaat niet bijhouden, met lange passen loopt hij langs de trein. Half rennend, half strompelend probeer ik hem bij te houden. Ik struikel en val maar word meteen weer omhoog getrokken aan mijn jas. Zodra ik de pijn voel van de wond die de harde grond in mijn knie heeft open gebeten springen de tranen in mijn ogen, ik kan het niet tegenhouden en begin zacht te snikken. De soldaat kijkt nors op me neer, zie ik een flair van medelijden in zijn ogen? Hij wendt zijn blik weer af en kijkt strak voor zich uit. Ik laat mijn hoofd zakken maar hoor dan ineens mijn naam geroepen.
Zoekend kijk ik om mij heen. Mijn pas vertraagt maar die van de soldaat niet, ik word weer omver getrokken maar dit keer merk ik minder van de pijn. Ik sta gehoorzaam op en speur de wagons af naar degene die mijn naam had geroepen. Dan zie ik in een van de wagons een bekend gezicht, een oud-collega van mijn vader volgens mij. Wanhopig probeer ik me los te trekken, maar de hand sluit zich alleen maar nog strakker om mijn bovenarm. 'Heb medelijden, alstublieft. Bitte, bitte,' probeert de oude man die mij had geroepen de soldaat over te halen. Deze duwt hem weer de wagon en trekt mij verder, ik begin tegen te stribbelen. 'Alstublieft meneer,' roep ik. Ik herhaal dat laatste woord met van verdriet vertrokken stembanden. De soldaat stopt met trekken en kijkt me even aan, hij twijfelt. 'Alstublieft...'
De man snuift en kijkt me aan. Hij pakt me bij mijn kraag en zet me dan toch in de wagon.
'God, bedankt! Vielen dank, vielen dank!'
Twee mannen beginnen de houten deuren van de wagon dicht te schuiven, met een klap verdwijnt al het licht uit de ruimte. Even klinkt er geroezemoes onder de mensen in de wagon, maar het duurt niet lang voor een serie horten en stoten het gepraat dimmen. Ik voel de trein op trekken, en al gauw is iedereen stil. Alleen nog het gerommel van de ijzeren wielen die niet helemaal soepel over de spoorbielzen lopen klinkt nog. Mijn ogen wenden aan het donker, maar ik durf niemand aan te kijken. De gedachten aan mijn ouders spookt door mijn hoofd, wat zou er met hen gebeuren? Ik vraag me af of ik hen ooit nog wel zal zien. Misschien waren ze al dood.

Ik zit met mijn benen hoog opgetrokken, mijn armen om mijn onderbenen geslagen en mijn voorhoofd leunend op mijn knieën tegen de houten buitenwand van het treinstel. Door het trillen en stoten van de trein kan ik niet met mijn hoofd tegen de wand aan leunen. Ik krijg honger en dorst en ben al het besef van tijd kwijt, ik probeer de kou te negeren maar dat lukt niet. Om de zoveel tijd wrijf ik driftig met mijn handen over mijn scheenbenen of ga ik verzitten op de vuile, houten vloer. Het duurt nog maar even, het duurt nog maar even; houd ik mezelf iedere keer weer voor.
Toen hoor ik een luide knal en een hoop gerommel. De trein komt plotseling tot stilstand en de mensen om me heen houden zich stevig vast, ondanks dat ze op de vloer zitten. Ik hoor weer stemmen, onrust ontstaat in de wagon en een van de mannen staat op. Hij probeert door een kier te kijken. Hij meldt dat hij niemand ziet en stelt voor om de deur open te trappen, verdeelde geluiden laten zich horen maar de man begint tegen de deur aan te trappen. Al snel volgen een hoop zijn voorbeeld. De houten deur begeeft het en de mannen rennen naar buiten, iemand trekt aan mijn jas: 'Vlug, voordat ze ons doorheb-...'
Geweerschoten klinken.
'Snel, snel. Opschieten!'
Ik gehoorzaam en ren zo snel als ik kan naar buiten, ik zie overal lijken liggen en er blijven geweerschoten klinken. Ik kom niet ver want een soldaat grijpt me vast en geeft me een klap op mijn achterhoofd met zijn geweerkolf. Ik val op de grond en een pijnlijk vermoeid gevoel overvalt me, zonder erbij na te denken leg ik mijn hoofd neer en verlies mijn bewustzijn.

Het eerste wat ik merk is dat ik op de grond lig, echter nu zijn mijn handen en voeten vastgebonden. Ik hef mijn hoofd op en probeer om me heen te kijken, meteen zie ik twee laarzen kordaat op mij afkomen en leg ik mijn hoofd weer neer. Ik voel een tik van de laars, de boodschap is duidelijk: liggen blijven. In de paar tellen dat ik om me heen kon kijken had ik gezien dat er naast mij nog meer mensen liggen. Volgens mij herkende ik ze uit de wagon, ik weet het niet zeker want het was daar donker. Ik hoor dat er mensen aan komen gelopen, het klinken als gelaarsde voetstappen dus waarschijnlijk zijn het soldaten. Ik hoor geschuifel naast mij. Een man protesteert luid, er klinkt een doffe klap en een gedempte kreun. De man protesteert niet meer. Ze lopen weer weg.
Even later klinkt er een geweersalvo. De soldaten komen weer teruggelopen, mijn hartslag gaat omhoog. Ik hoop. Ik hoop dat ze mij niet kiezen. Een hand grijpt me wéér bij mijn bovenarm, een geluidje ontsnapt uit mijn mond. De soldaat trekt me mee, voor het eerst kan ik mijn omgeving goed in me opnemen. We lagen op een plein, als ik om me heen kijk zie ik meer dan vijftien anderen liggen. De soldaat neemt mij en vier anderen mee naar een deur, achter de deur bevindt zich een binnenplaatsje. Ineens zie ik een stapel van minstens tien lijken liggen, waren ze neergeschoten? Een rij soldaten met musketten staat opgesteld tegenover een muur, waar het bloed nog op zat. Was dit het dan? Word ik geëxecuteerd samen met vier anderen die ik totaal niet ken, op een pleintje dat ik nog nooit gezien had? Angst overvalt me, ik wil hier weg en begin weer tegen te stribbelen. Maar ik ben moe, dus de soldaat heeft niet veel moeite me tegen te houden.
Dan schreeuwt een van de andere mannen het uit 'U kunt toch niet zomaar een kind neerschieten,' roept hij, naar een man die duidelijk de bevelhebber was. We worden op onze plek gezet, maar de man stormt op een van de soldaten af. Een schot klinkt en de man zakt in elkaar. Even is het stil, er klinkt een bevel en vier soldaten heffen hun geweer. Een volgend bevel klinkt en ze halen de slagpin naar achteren en richten hun geweer op ons.

Terwijl ik in de ogen van de soldaat tegenover me kijk, een jongen van nog geen negentien, vraag ik het me af. Zou hij het doen?

[Desiree-D]

Ik heb ook een verhaal proberen te schrijven hoop dat het wat geworden is

Snel terug

‘Denk je dat ze het gaat doen?’ Vraagt Eva aan Lars die op het station zitten te wachten op de trein. Het is dinsdagmiddag en Eva en Lars zijn vrij van hun stage. Zij lopen stage in een instelling voor mensen met een geestelijke stoornis en dan vooral met mensen met een borderlinepersoonlijkheidsstoornis.
‘Wat gaat doen?’ vraagt Lars.
‘Voor de trein springen,’ zegt Eva.
‘Nee dat was een grapje van haar, natuurlijk wil ze niet voor de trein springen. Waarom zou zij zelfmoord willen plegen je hebt haar toch verteld dat niet nodig is en ze heeft het je beloofd?’
‘Ja dat wel maar toch ik weet het niet het leek net of ze het echt meende,’ zegt Eva. ‘En ik vond ook dat ze echt heel verdrietig keek.
‘Eva ze heeft borderline, dus is de kans groot dat zij dit niet gaat doen. Je weet toch dat zulke mensen het vaak wel zeggen maar het uiteindelijk niet gaan doen.’
‘Ja dat weet ik wel, maar toch ik ben er niet gerust over. Misschien moeten we terug gaan naar de instelling om te kijken hoe het met haar gaat.’
‘Eva we zijn nu vrij er zijn nu anderen die voor haar zorgen, dat is voor vandaag onze zorg niet meer.’
‘Nou dat vind ik wel Lars, dus ik ga terug dus kies er zelf maar voor of je meegaat of dat je naar huis gaat.’ Zegt Eva geïrriteerd. Eva staat op van het bankje en loopt weer terug naar de instelling. Ze kijkt nog achterom of Lars achter haar aan komt, maar hij blijft zitten. Wanneer Eva de bocht om is hoort ze iemand aan komen rennen het is Lars.
‘Ik ga toch maar met je mee,’ zegt Lars.
‘Oké.’ Eva en Lars lopen terug naar de instelling waar ze stage lopen.

Eerder die dag

‘Miriam kom eens hier!’ zegt Eva streng.
‘Nee ik kom niet!’ Schreeuw Miriam boos terug.
‘Jawel jij komt wel, ik wil even met jou praten.’
‘Maar dat wil ik niet.’
‘Miriam wil jij alsjeblieft hier komen, ik wil graag weten waar je zo boos om bent,’
‘Wat is hier allemaal aan de hand?’ Vraagt Lars die uit een kamer komt lopen.
‘Miriam is boos en ze wil niet met mij daarover praten,’ antwoord Eva.
‘Zal ik het eens proberen?’ Stelt Lars voor.
‘Ja doe je best ik krijg het echt niet voor elkaar,’
‘Miriam waarom ben jij zou boos?’ Zegt Lars terwijl hij langzaam de kant van Miriam op loopt.,
‘Gaat je niets aan!’ Snauwt Miriam Lars af terwijl zij zich omdraait en weg loopt. Lars begint harder te lopen achter haar aan. Eva loopt weer achter Lars aan. Miriam gaat haar kamer binnen en gooit de deur dicht.
‘En nu?’ Vraagt Eva tegen Lars. Lars antwoord niet, maar klopt op de deur van de kamer van Miriam
‘Ga weg!’ schreeuwt Miriam.
‘Miriam, Eva en ik willen graag even met jou praten waarom je zo boos bent.’
‘Nee!’
‘Miriam ik doe zo de deur van jou kamer open en dan gaan wij even rustig praten is dat goed?’
‘Nee!’ zegt Miriam. Lars trekt zich hier niets van aan en opent langzaam de deur van Miriam haar kamer. Miriam zit in een hoekje van haar kamer te huilen. Lars weet even niet wat hij moet doen. Eva wel die loopt naar Miriam toe en gaat naast haar op de grond zitten.
‘Wat is er aan de hand Miriam, waarom ben jij zo boos?’ vraagt Eva.
‘Gaat je niets aan!’ zegt Miriam snikkend.
‘Miriam zo net in gezamenlijke ruimte was je nog zo vrolijk, wat is daar gebeurt dat jij nu zo boos bent?’
‘Niets.’
‘Dus er is geen reden dat je boos bent?’ Vraagt Eva. Dit keer blijft Miriam stil. Eva blijft vijf minuten rustig zonder iets te zeggen bij Miriam zitten en vraagt dan opnieuw waarom zij boos is.
‘Miriam waarom ben jij nou zo boos?’
‘Ik ben niet boos ik ben verdrietig, ik voel mij zo alleen,’
‘Maar jij was niet alleen er waren meer mensen in de gezamenlijke ruimte,’
‘Ja, maar zij deden net of ik er niet was,’ zegt Miriam en begint nu hartstochtelijk te huilen.
‘En toen dacht je ik ga naar mijn kamer en toen je mij zag en ik met jou wou praten werd je boos.’
Miriam knikt.
‘Misschien kan ik maar beter voor de trein springen, dan voel ik me ook niet meer alleen en heb ik geen last van al dit gezeur,’ Eva schrikt ze kijkt op naar Lars en ziet ook dat hij hier van geschrokken is. Eva weet even niet wat ze moet zeggen.
‘Miriam meen je dat of maak je nu een grapje?’
‘Ik maak geen grapjes,’ zegt Miriam en Eva zit aan haar gezicht dat zij het meent.
‘Miriam, voor een trein springen is geen oplossing. Je kunt er beter over praten met iemand die je vertrouwd. En misschien is het wel een idee om met de hele groep in gesprek te gaan zodat jij je verhaal kunt vertellen,’ zegt Eva en kijkt naar Lars, die knikt. Miriam is even stil
‘Misschien is dat wel een beter idee,’
‘Beloof je aan mij dat je niet voor een trein zult springen,’
‘Ja, ik zal niet voor een trein springen,’
‘Oké,’ zegt Eva maar zij is er nog niet gerust over, maar laat het hier eerst maar bij zitten. Ze blijft nog even bij Miriam en gebaart naar Lars dat ze zich nu wel redt.
‘Vind je het goed dat ik nu weer weg ga of wil je dat ik nog even blijf zitten?’
‘Ga maar weg, ik wil even nadenken,’ antwoord Miriam.
‘Oké en als er wat is ga jij dan direct naar iemand toe?’
‘Ja.’
‘Oké,’ zegt Eva en staat op. Eva loopt de kamer van Miriam uit en doet de deur dicht. In het dossier van Miriam schrijft zij dat Miriam suïcidale gedachten heeft.

‘wat doen jullie hier nou?’ vraagt een collega aan Eva en Lars. ‘Jullie waren toch vrij?’
‘Ja klopt, maar wij zijn wat vergeten,’ antwoord Eva.
‘Wat dan?’ vraagt de collega, maar Eva en Lars horen het al niet meer en lopen door naar de kamer van Miriam.
‘Ik hoop dat ze er nog is,’ zegt Eva tegen Lars, terwijl Eva op de deur klopt. Er komt geen antwoord. Eva klopt nog een keer op de deur en weer komt er geen antwoord.
‘Ik vrees het ergste,’ zegt Lars.
‘Ik ook,’ zegt Eva terwijl ze de duurklink naar beneden drukt en langzaam de deur opendoet.
‘Miriam ben je hier?’ Geen antwoord. Eva en Lars lopen de kamer in, het is leeg.
‘Oh nee,’ zegt Eva en kijkt Lars aan.
‘Misschien zit ze in de gezamenlijke ruimte,’ zegt Lars in de hoop dat ze daar inderdaad is.
‘Laten we gauw gaan kijken dan.’ Eva en Lars lopen naar de gezamenlijke kamer. Er zijn veel patiënten, maar ze zien Miriam niet zitten.
‘Hier is ze dus ook niet,’ zegt Eva met paniek in haar stem.
‘Rustig Eva we vinden haar wel,’ probeert Lars haar gerust te stellen terwijl hij zelf ook het ergste vreest.
‘Laten we in de personeelskamer kijken of daar iemand is om te vragen waar Miriam is,’ zegt Lars.
‘Inderdaad dat ze daar misschien wat weten,’ zegt Eva en loopt richting de personeelskamer.
‘Hallo,’ zegt Eva tegen een aantal collega’s die in de personeelskamer zitten. ‘Weten jullie waar Miriam is, ze is namelijk niet in haar kamer?’
‘Ja,’ zegt één van de collega’s ‘Ze is naar buiten ze wou even alleen in de tuin zijn in alle rust.’ Eva schrikt en ze ziet ook de schrik op het gezicht van Lars staan.
‘Jullie hebben haar naar buiten laten gaan.’ Zegt Lars.
‘Ja, is daar een probleem mee?’
‘Ja, ze had het eerder op de dag over voor de trein te gaan springen,’ zegt Lars.
‘Kom Eva we gaan kijken of ze in de tuin is,’ Lars loopt de personeelskamer uit en loopt richting de achterdeur naar de tuin. Eva loopt achter hem aan. Ze kijken goed in de tuin ze kijken in de schuur. Eva en Lars kijken overal waar Miriam zou kunnen zijn, maar ze is er niet.
‘Lars het zou toch niet waar zijn?’ vraagt Eva helemaal in paniek.
‘Ik ben bang van wel,’ zegt Lars die nu ook lichtjes in paniek raakt. ‘Kom we moeten de anderen vertellen dat Miriam weg is en dat we langs het spoor moeten gaan zoeken voor het te laat is.’ Eva en Lars lopen weer naar binnen en vertellen gauw wat er aan de hand is. Een aantal collega’s en Eva en Lars gaan zoeken naar Miriam. Iedereen heeft zich in groepjes verdeeld. Eva en Lars gaan samen zoeken. Eva en Lars lopen via het bos die achter de instelling ligt naar het spoor. Ondertussen kijken ze goed of Miriam misschien in de bosjes of achter een boom zit, maar ze vinden haar niet in het bos. Ze lopen het bos uit en komen op een weiland terecht. Ze lopen door naar het spoor.
‘Ze is hier niet Lars,’ zegt Eva.
‘Wacht even Eva, volgens mij zie ik daar verderop wat,’ zegt Lars en wijst rechts van hem.
‘Zou dat haar zijn,’ zegt Eva en begint te rennen die kant op die Lars aanwijst. Lars rent achter haar aan. In de verte horen ze de trein al aankomen. Eva gaat nog harder rennen. Ze is nog tweehonderd meter verwijderd van de persoon die daar staat. Ze weet inmiddels zeker dat het Miriam is.
‘Het is Miriam,’ zegt Eva hijgend tegen Lars. De trein nadert steeds sneller. Nog honderd meter. Eva gaat nog harder rennen en Lars rent achter haar aan.
‘Miriam,’ schreeuw Eva ‘ga weg van het spoor’ Miriam stapt het spoor op terwijl de trein op nog geen vijfhonderd meter van haar verwijderd is. Eva bereikt Miriam en pakt haar arm en trekt eraan.
‘Kom Miriam, dit wil je niet,’ zegt Eva.
‘Nee laat me, dit is wat ik wil,’ zegt Miriam. De trein is inmiddels twintig seconden van haar verwijderd. Lars is er inmiddels ook en pakt Miriam om haar middel en trekt haar van het spoor. Ze vallen op het gras in het weiland. Op dat moment raast de trein voorbij. Dan is het stil. Miriam ligt in de armen van Lars en Eva laat zich ernaast neervallen. Ze zijn allemaal even stil.
‘Dat was op het nippertje,’ zegt Eva dan.
‘Waarom hebben jullie dat gedaan, had met gewoon laten gaan,’ zegt Miriam.
‘Nee Miriam dat is niet wat je wil,’ zegt Lars.
‘Jawel, dat is wel wat ik wil,’ zegt Miriam terwijl te zich los probeert te krijgen uit de greep van Lars, maar het lukt haar niet Lars is veel te sterk.
‘Kom Miriam we gaan weer terug,’ zegt Eva zo kalm mogelijk.
‘Nee!’ schreeuwt Eva boos.
‘Jawel.’
‘Kom Miriam,’ zegt Lars terwijl haar opstaat, maar ondertussen Miriam blijft vast houden. ‘We gaan.’
Eva, Lars en Miriam beginnen terug te lopen richting de instelling. Miriam blijf de hele weg tegenstribbelen en het lukt haar één keer om los te komen maar dat is voor korte duur, want Lars heeft haar zo weer te pakken. Daar wordt het tegenstribbelen minder.

Een uurtje later is iedereen weer terug in de instelling en ligt Miriam in haar kamer te slapen. Ze is uitgeput van de dag die ze had.
‘Eva en Lars,’ zegt een collega. ‘Het is maar goed dat jullie terug zijn gekomen, anders was dit niet goed afgelopen. Dan waren we er veel te laat achter gekomen dat Miriam verdwenen was met het idee dat ze had.
‘Eigenlijk was het Eva haar idee om terug te komen,’ zegt Lars terwijl haar naar Eva kijkt. ‘Ik had echt verwacht dat ze een grapje had gemaakt, maar nu ben ik blij dat ik toch mee teruggegaan ben, want anders was dit echt niet goed gegaan.
‘Gaan jullie nu maar naar huis, het was een lange dag voor jullie,’ zegt een collega. ‘Blijf morgen maar een dagje thuis om bij te komen en dan zie ik jullie overmorgen weer.’
‘Dank je,’ zegt Eva en staat op. Lars staat ook op.
‘Praten jullie morgen met Miriam?’ vraagt Eva terwijl ze hun jas aantrekken.
‘Ja komt goed,’ zegt een college. ‘Ga nu maar naar huis en dan zien we jullie overmorgen weer,’
‘Tot morgen,’ zeggen Eva en Lars tegelijk. Eva en Lars lopen naar het station waar ze op de trein wachten. Als ze in de trein begint Eva te huilen. Lars slaat een arm om Eva heen en zegt niets. Zo blijven ze een tijdje stil zitten. Dan begint Eva te praten.
‘Voor hetzelfde geld Lars hadden we vanmiddag in de trein gezeten, in de trein waar Miriam voor wou springen,
‘Gelukkig was dat niet het geval en wou je terug anders was het verkeerd gegaan, maar jij hebt dat voorkomen,’
‘Gelukkig wel,’ zegt Eva en valt dan in de armen van Lars in slaap.

[ROMEH]

Zozo. Veel goede inschrijvingen hoor!!

[Christian Damen]

Okay, ik had daarnet een MASSIVE amount of inspiration. Dus ik móest er nog eentje maken xD Compleet anders dan de eerste ;-)

(Als dit wedstrijdtechnisch niet mag dan... Telt er eentje niet mee ofzo? :P Maakt me niet zoveel uit, het verhaaltje is te leuk om níet te posten :D )

1343 woorden.

==========================

De Treinwedstrijd

“Denk je echt dat hij het gaat doen?”
Bram staarde met grote ogen naar het televisiescherm.
Ik haalde mijn schouders op. “Het klinkt wel als iets voor hem.”
“Wees snel en schrijf je in voor de wedstrijd, voor het te laat is!”
De overdreven reclamestem op de televisie galmde door de huiskamer. Ik hoorde moeder opgelucht zuchten toen de laatste flitsende beelden verdwenen en haar favoriete programma weer verder ging.
“Mama, mama!” riep Bram. “Heb je de reclame gezien? Heb je gezien wat ie gaat doen?”
Moeder glimlachte naar Bram en aaide hem over zijn hoofd. “Ja, lieverd, ik heb het gezien.”
Enthousiast rende Bram door de woonkamer, zijn armen draaiend als de wielen van een stoomlocomotief. “Tuut-tuuuuuuut!”
Moeder kon een zacht gegniffel niet onderdrukken terwijl ze haar aandacht weer op haar programma richtte.
“Mam?” vroeg ik haar weifelend, “wat denk jij er allemaal van?”
Zuchtend wendde ze zich wederom van het scherm af en keek me liefdevol aan. “Wat je vader doet met zijn geld moet hij zelf weten. Ik heb daar niets meer over te zeggen, en eerlijk gezegd ben ik daar blij mee ook.”
Ze keek weer naar het televisiescherm en draaide zich daarbij een beetje van me af, waardoor ze subtiel leek te willen zeggen dat ze nu met rust gelaten wilde worden, zodat ze haar programma verder kon kijken.
“Arthur! Tsjoeketsjoeke!” Wild rukte Bram aan mijn arm, in de hoop dat hij mij als wagon achter zich aan zou kunnen slepen. Lachend liet ik mij overeind trekken en met mijn armen op zijn schouders volgde ik mijn locomotiefje naar de keuken, waar hij een tussenstop maakte om een koekje te kunnen pakken.

“Denkt u echt dat hij het gaat doen?”
Het geroezemoes om me heen begon me te storen. De reclame die mijn vader nu al weken op de tv liet uitzenden, kwam me ondertussen de strot uit. De media had lucht gekregen van zijn plannen en waren er direct bovenop gesprongen.
‘Excentrieke miljardair organiseert wedstrijd in oude Stoomlocomotief; Hoofdprijs €2.000.000’
Aldus was de wedstrijd het gesprek van de dag. Sommige mensen vroegen zich af of ze een kans zouden maken de wedstrijd te winnen, anderen betwijfelden of de wedstrijd in zijn geheel wel gerealiseerd zou kunnen worden. En af en toe sprak een voorbijganger de vraag uit die bij iedereen door het hoofd spookte: “Is hij nou helemaal gek geworden?”
Vlug sprong ik de dichtstbijzijnde telefooncel binnen en gooide een kwartje door de gleuf.
“Hallo?” De stem van mijn vader werd vergezeld met een hoop kabaal op de achtergrond.
“Hoi, pap, met mij.”
“Wacht even, jongen.” Ik hoorde hoe mijn vader wat naar zijn werknemers schreeuwde, en hoe hij vervolgens begon te lopen. Het achtergrondlawaai verdween toen ik de deur van zijn kantoor hoorde sluiten.
“Arthur! Wat leuk dat ik je spreek! Hoe is het nu met jou en Bram?”
“Goed,” kapte ik hem af. Hij had de afgelopen jaren vrijwel niks van zich laten horen, ik had er vrij weinig behoefte aan hem weer deel te maken van mijn leven.
“Dat is mooi, jongen, dat is mooi.” Aan de klank van mijn vaders stem was te horen dat hij stond te popelen om weer aan de slag te gaan.
Ik zuchtte. Zou hij zijn belofte nu alweer vergeten zijn? “Weet je nog waarvoor ik bel?” vroeg ik aarzelend.
Het was even stil aan de andere kant van de lijn, voordat ik antwoord kreeg. “De zomervakantie! Natuurlijk! Jij en Bram zouden een paar weekjes bij mij komen slapen.” Weer viel het stil, en ik dacht bijna de hersens van mijn vader door de telefoon heen te kunnen horen kraken.
“Ik zit nu alleen met die wedstrijd en... Anders is het een idee om... Of nee, als ik nu...” Mijn vader maakte weer de verwarde indruk die ik me van hem herinnerde, en ik kreeg al de neiging om de hoorn op de haak te leggen, toen hij mijn naam noemde.
“Arthur! Ik weet het goed gemaakt! Jij en Bram komen gewoon mee naar de opening van de wedstrijd. Bram houdt van treinen, dus dat zal hij geweldig vinden!”
Ik grimaste, mij bewust dat mijn vader me nu niet kon zien. Als hij wat meer tijd met ons had doorgebracht, had hij geweten dat het Bram niet ging om de treinen, maar dat hij iets wilde delen met onze vader. Een gedeelde interesse, een hobby die zij samen konden beoefenen. Samen treinen kijken, samen met de trein reizen. Als het maar samen met onze vader was.
“Arthur?” Ik was bijna vergeten dat ik nog aan de telefoon hing. “Wat vindt je er van?”
Ik overwoog om nee te zeggen, maar dat zou ik mijn broertje niet kunnen aandoen.
“Goed dan,” verzuchtte ik. “We zullen er zijn.”
“Ha!” Mijn vader klonk bijna zelfvoldaan, alsof hij iets belangrijks bereikt had. “Ik zal even opzoeken waar en wanneer het ook alweer is...”
Met een zachte kreun wreef ik over mijn voorhoofd. “Nee, laat maar. Ik heb de reclame al gezien...”

Denk ik echt dat hij het gaat doen?
Dat is een redelijke vraag. Ik ken mijn vader, hij geniet ervan om dingen te doen die andere mensen nooit voor mogelijk hebben gehouden. Iets als dit is van hem te verwachten. Maar toch...
“Arthur! Kijk, kijk! Papa!” Bram trok driftig aan mijn mouw terwijl hij naar het podium wees dat voor de stoomtrein was opgebouwd. Met kalme tred kwam mijn vader de trap opgelopen, zijn snor netjes geborsteld en zijn kleding netjes strak en schoon.
Terwijl hij zijn toespraak afdraaide, waarin hij vol overtuiging sprak over de noodzaak van het najagen van dromen en het belang van plezier in het leven, keek ik om me heen. Sommige van de aanwezigen waren netjes gekleed, anderen leken direct uit hun bed te zijn gerold en op de wedstrijd te zijn afgekomen. Mannen, vrouwen, oude mensen, kinderen, het publiek was even divers als de inwoners van de stad. Maar ze hadden één ding gemeen: in hun ogen zag ik de glinstering van hebberigheid. Zij waren niet afgekomen op de wedstrijd voor het ‘plezier en de unieke ervaring’ dat mijn vader probeerde over te brengen, maar voor het geld. De twee miljoen euro.
Nadat mijn vader zijn toespraak had beëindigd en het lint, dat sierlijk voor de trein hing, had doorgeknipt, dromde de massa mensen naar binnen.
Met het kleine vuistje van Bram in mijn hand geklemd drongen we door de volgestouwde wagon, waar de mensen als een opeengepakte kudde zich om de wedstrijdbaan hadden opgesteld. Met moeite wist ik Bram op een verhoging in de trein te tillen, waarna ik er zelf ook op klom. Nu we wat hoger zaten had ik een beter zicht op de wedstrijdbaan, en zag dat de eerste deelnemers zich al hadden opgesteld.
Het geluid van de stoomfluit klonk luid door de wagon heen, en schokkend zette de gerenoveerde locomotief zich in beweging, de wagons voorttrekkend. Terwijl de trein over de oude rails reed, waardoor de trein wild heen en weer schudde, begonnen de deelnemers aan de wedstrijd.
Hoofdschuddend keek ik neer op het schouwspel dat zich in de wagon afspeelde. Wanhopig probeerden de deelnemers overeind te blijven staan, terwijl ze wild met hun bowlingballen gooiden. De ballen die de baan raakten, rolden door het onregelmatige schudden van de trein direct in de goot, en de overige ballen vlogen letterlijk door de wagon heen en veroorzaakten verwondingen bij een aanzienlijk deel van het publiek. Het enige wat niet geraakt werd, het enige wat nog overeind stond, waren de tien kegels die aan het einde van de baan door mijn vader waren opgesteld.
Kreunend verschool ik mijn gezicht in mijn handen. Dit was geen goed idee...
Des te langer de wedstrijd voortduurde, des te meer de houding van de menigte veranderde. Van de oorspronkelijke euforie was niks meer over, er restte nu slechts nog woede en zucht naar vergelding. Terwijl de massa zich tegen mijn vader keerde, die zich angstvallig probeerde te verschansen in de locomotief, schoot er één gedachte door mijn hoofd.
Had hij het maar niet gedaan...

[Dreamrose]

He, de deadline is gesloten.
Lol had helemaal niet door dat het al zo ver was :x

[Patrick]

Bijna!
Jullie hebben nog 3 uur om een verhaal in te zenden!

[Dreamrose]

Oh, wacht, het is vandaag 24 maart. Blond..
*Loopt stilletjes weg*.

[Patrick]

Het is je al vergeven. (Maar natuurlijk wel 10 strafpunten )

[Sandraa2]

Aawh wat jammer!
Denk dat ik nu niet meer genoeg tijd heb.
Volgende keer doe ik mee !

[Patrick]

Niet geschoten, is altijd mis!

[Christian Damen]

Nee Patrick, niet geschoten is niet raak ;-) Mis impliceert het nemen van een schot, als je niet schiet kun je per definitie dus niet missen :D

Ja, ik heb een grondige gruwelhekel aan dat domme gezegde xD Het klopt voor geen meter :p

[Sandraa2]

Haha, wat een uitleg :p
Nee, ik doe de volgende keer mee.
Zo snel krijg ik er denk ik geen verhaal meer uitgeperst, of ik haal niet alles eruit wat ik eruit had kunnen halen

[Lumineer]

Nee Patrick, niet geschoten is niet raak Mis impliceert het nemen van een schot, als je niet schiet kun je per definitie dus niet missen

Ja, ik heb een grondige gruwelhekel aan dat domme gezegde xD Het klopt voor geen meter :p

Nou, ik ben benieuwd wat betreft de uitslag!

[Patrick]

De poll is geopend!
Aan alle deelnemers succes!

Jullie kunnen jullie stem uitbrengen tot 15 april, 17u30!

[ROMEH]

Waar staat de poll?

[-Maaike-]

Bovenaan de pagina

[ROMEH]

Oh. Ik zie hem niet. Komt denk ik doordat ik op m'n mobiel zit?

[Dreamrose]

Ik denk het wel, aangezien ik hem ook niet op mijn mobiel zie maar wel op de computer ^^

[Patrick]

Kijken jullie wel op de eerste pagina?

[ROMEH]

Ouioui

[Dreamrose]

Ik zie hem op mijn laptop op beide pagina's en op mijn mobiel op geen een van beide.

[Christian Damen]

Stemmer de stem stem! :D

[-Maaike-]

Lastig, lastig. Zoveel goede inzendingen en maar één stem te vergeven.. pfft. Maar het is gelukt hoor

[Tijgerlelie]

Inderdaad Maaike. Als jury heb ik het ook zwaar met alle onderdelen wegen. Het niveau ligt hoog deze wedstrijd! Wel heel erg leuk en het maakt het beoordelen ook wel weer makkelijker doordat bijna alles lekker weg leest. Ook moeilijker om de (wat mij betreft) echte winnaar te kiezen en belonen met de meeste punten.

[Patrick]

Laatste dag om te stemmen!

[Patrick]

De uitslag van de wedstrijd is bekend!

Onze juryleden Melian en Tijgerlelie hebben weer hun best gedaan om alle verhalen te beoordelen en hun mening op papier te zetten. Waarvoor dank!

Onderstaande uitslag is een samenstelling van de stemming, de punten van de juryleden en het bonuspunt.

Winnaar van wedstrijd 22 is Saskjezwaard! Proficiat!

1.) Saskjezwaard - … - 90%
2.) Christian Damen – CG ♣ Smith – 87%
3.) Dreamrose – Een treinreis maar dan anders – 78,5 %
4.) Maaike – De trap van wolken en spinrag – 78%
5.) Christian Damen – De Treinwedstrijd – 76%
6.) Lumineer - … - 71%
7.) ROMEH – Vlammenzee – 70,5%
8.) Lisbet – De laatste trein – 69%
9.) Desiree-D – Snel terug – 60%

Bedankt allemaal voor het meedoen. De jurybeoordelingen volgen komend weekend.

[-Maaike-]

Gefeliciteerd! Vond het een leuke wedstrijd

Kunnen/mogen we de jury rapporten inzien?

[Patrick]

Zoals ik al zei, die komen er komend weekend aan

[-Maaike-]

Wist ik wel Haha

[Tijgerlelie]

Haha, en zo houden de moderaters elkaar scherp

Gefeliciteerd Saskjezwaard! En ook aan Christian Damen hoor, scheelt bijna niets.

Close finish! En aan de percentages kunnen we allemaal zien dat het niveau heel hoog lag deze keer Jureren was me weer een eer

[Christian Damen]

Ghehe, net als de vorige wedstrijd ^^ toen was ik tweede met 4% verschil :D

[Patrick]

Ik heb maar één taak: Chris mag niet winnen haha :p

[Christian Damen]

Heb je goed geregeld vorige keer ^^ Gewoon meedoen en nét genoeg winnen :P

Nieuwe gebruikersgroep voor op het forum? De we-winnen-nét-van-chris groep? :D

Trouwens, als dat je enige taak is dan betekent dat dat alle leuke site dingetjes niet jouw taak zijn en je die er gewoon voor de leuk naast doet? ;-)

[Saskjezwaard]

Jaaa, wij mods zijn alleen maar aangesteld om leden te pesten! Patrick heeft jou uitgekozen als slachtoffer, ik heb nog niemand gevonden... Iemand toevallig vrijwilliger om wat ledematen lichter te worden

[Patrick]

Jodie is toch jouw slachtoffer?

[Saskjezwaard]

Die heb ik al weten uit te knijpen, ik zoek een nieuwe xD

[Christian Damen]

Waarom denk je dat ze geen mod meer is patrick ;) saskia heeft haar opgebruikt, tijd voor een verse

[Christian Damen]

Wacht even, bedoelde je nou met 'komend weekend' dít weekend, of weekend van de OV meeting #2? :p

[JodieJJ]

waarom wordt ik hier nou weer in betrokken xD mijn ledematen zijn al afgerukt xD

[Dreamrose]

Wauw beetje laat maar gefeliciteerd =)
Wanneer/Waar komt het juryrapport?

[Christian Damen]

Ik begin nu ook wel heel schieuwnierig te worden :o

[Patrick]

Ze komen eraan! Beloofd! Heb het wat drukker gehad dan verwacht.
Nog even geduld aub

[xLove_Denise]

Goede inzendingen deze keer, Gefeliciteerd Saskjezwaard!

*Schopt dit topic omhoog.*