Online Verhalen

Hoi, ik ben weer helemaal bijgelezen. Vindt het nog steeds een leuk verhaal, al vindt k sommige stukken erg snel gaan.
Ik bedoel k zou persoonlijk nooit tegen een man die k nauwelijks ken gaan zeggen 'iedere keer als je gaat neem je een deel van mij mee'. Maar k blijf je volgen, want vindt het wel spannend....

Bedankt voor je reactie! Ze kennen elkaar eigenlijk niet nauwelijks want vóór hun ontmoeting hebben ze al een hele lange tijd zitten chatten, dus ze kenden elkaar toch al wat meer dan dat. Maar het is je wel goed opgevallen! (ken je de film You've Got Mail met Meg Ryan en Tom Hanks? Zo'n chatsessies hadden ze eigenlijk, ze vertelden van alles tegen elkaar, maar geen details/namen/leeftijden en zo, snap je? )

En daarbij is Elaine gewoon smoorverliefd en ja, er zijn mensen die in zo'n 'verblinde' fase tot zoiets in staat zijn.

Wat leuk dat je nog steeds mee leest!

Groetjes Blieje

Hahahaha, heeft ze nu (ik ben de naam even kwijt) naar de man die ze liet zitten een berichtje gestuurd? Wat zijn wij vrouwen toch ook lekker handig Ben benieuwd hoe het verder gaat, wat zijn reactie zal zijn ^_^ Ga zo door!

Bedankt Maaike voor je reactie, ja, wij vrouwen kunnen soms klunzig zijn, hihi!

Sorry voor de verlate post, maar ik zit nog steeds in rouw om mijn oma die vorige week overleden is, en daarom post ik af en toe een stukje.

Nu is dit verhaal dus aan de beurt!


"Heej," ik kijk Gwendolyn vriendelijk aan, "zeg het eens."
"Ik maak me zorgen om je," Gwendolyn legt haar hand op mijn schouder, "na ons gesprek dat we boven hebben gevoerd, heb ik je niet meer gezien. Is alles goed?"
"Ja hoor, prima," ik glimlach, "het was ook druk bij jullie."
"Koen maakt zich ook zorgen, meid," Gwendolyn kijkt me bezorgd aan, "hij heeft het gevoel dat hij iets verkeerds heeft gezegd."
Ik zucht diep en schud mijn hoofd.
"Elaine," Gwendolyn kijkt me strak aan, "Je hoeft het niet voor me te verbergen!"
"Wat, meid?" ik kijk mijn vriendin met een afwezige blik aan.
"Er is wel degelijk iets met je aan de hand," Gwendolyn doet de voordeur dicht, "en we zijn nou al zo lang vriendinnen, je hoeft je voor mij niet te schamen, lieve schat!"
Ik zucht weer diep en loop naar de kamer. "Ga even zitten," ik begeleid haar naar de bank, "ik breng Matthias even naar bed."
Gwendolyn knikt en neemt plaats op de lichtbruine sofa. Ik kijk naar Gwendolyn en loop met Matthias mee naar boven. Wat moet ik nou toch doen? Haar het hele verhaal uitleggen? Ze zal me vast niet geloven. En dan moet ik dus de naam van Raymond gaan vertellen. Dat is nog het ergste.
Ik zit zo in gedachte dat ik bijna van de trap af struikel. Gelukkig weet ik me nog net op tijd vast te grijpen aan de leuning. Matthias schrikt ervan.
"Gaat het, mamma?" Hij kijkt me geschrokken aan.
"Ja hoor, lieverd." Ik glimlach naar Matthias.
Als Matthias in bed ligt loop ik naar de badkamer en kijk ik naar mezelf in de spiegel.
"Wat ga je zeggen, Elaine?" Ik kijk naar mijn haren en draai een lokje met mijn wijsvinger.
Er komt maar niets in me op. Ik begin te ijsberen. Moet ik nu weer gaan liegen dat ik hoofdpijn heb? En hoe snel zal ze doorhebben dat er meer speelt?

"Elaine!" De stem van Gwendolyn klinkt vanuit de kamer.
Ik vloek, ze klinkt nogal ongeduldig. Aarzelend loop ik naar beneden.

Ow ow, nu moet ze dus alles gaan vertellen of ze moet heel erg goed zijn in het verzinnen van smoezen .

even één puntje, het valt me op dat je tussen gesproken regels vaak een regel overslaat. Dit is niet nodig, tenzij je in een nieuwe situatie terecht komt.
Door zoveel witte regels kan het op den duur gaan vervelen, maar het is natuurlijk wat je zelf het prettigst vindt.

Ik zou dit aan elkaar hebben laten staan:

wel degelijk iets met je aan de hand," Gwendolyn doet de voordeur dicht, "en we zijn nou al zo lang vriendinnen, je hoeft je voor mij niet te schamen, lieve schat!"

Ik zucht weer diep en loop naar de kamer.

"Ga even zitten," ik begeleid haar naar de bank, "ik breng Matthias even naar bed."

Gwendolyn knikt en neemt plaats op de lichtbruine sofa.

Dus op deze manier:
wel degelijk iets met je aan de hand," Gwendolyn doet de voordeur dicht. "en we zijn nou al zo lang vriendinnen, je hoeft je voor mij niet te schamen, lieve schat!"
Ik zucht weer diep en loop naar de kamer.
"Ga even zitten," ik begeleid haar naar de bank, "ik breng Matthias even naar bed."
Gwendolyn knikt en neemt plaats op de lichtbruine sofa.

Ik kijk naar Gwendolyn en loop met Matthias mee naar boven. Wat moet ik nou toch doen? Haar het hele verhaal uitleggen? Ze zal me vast niet geloven. En dan moet ik dus de naam van Raymond gaan vertellen. Dat is nog het ergste.
Ik zit zo in gedachte dat ik bijna van de trap af struikel. Gelukkig weet ik me nog net op tijd vast te grijpen aan de leuning. Matthias schrikt ervan.
"Gaat het, mamma?" hij kijkt me bang aan.
"Ja hoor, lieverd," ik glimlach naar Matthias.
Als Matthias in bed ligt loop ik naar de badkamer en kijk ik naar mezelf in de spiegel.
"Wat ga je zeggen, Elaine?" ik kijk naar mijn haren en draai een lokje met mijn wijsvinger.
Er komt maar niets in me op. Ik begin te ijsberen. Moet ik nu weer gaan liegen dat ik hoofdpijn heb? En hoe snel zal ze doorhebben dat er meer speelt?
"Elaine!" De stem van Gwendolyn klinkt vanuit de kamer.
Ik vloek, ze klinkt nogal ongeduldig. Aarzelend loop ik naar beneden.

Dit is een voorbeeld van hoe ik het gedaan zou hebben. Op het moment dat ze het gesprek zou aangaan met Gwendolyn zou ik weer op een nieuwe alinea beginnen, maar het is vooral wat je eigen gevoel daarbij is.

Voor de rest blijf ik je trouw volgen,

Hm, ben benieuwd wat ze haar vriendin zal gaan vertellen

Wat me trouwens opviel is dat Matthias bang wordt als z'n moeder bijna van de trap valt. Maar schrikt een kind daar niet eerder van? Just thinking

Ga zo door!

Bedankt, daantjeschrijft en maaike! Heb beide dingen aangepast.

Hier is het vervolg:

Beneden aangekomen kijk ik even met een peinzende blik naar Gwendolyn.
"Wil je wat drinken?" Ik wrijf in mijn handen.
"Nee hoor meid." Gwendolyn glimlacht. "Ik blijf maar even, Jessica moet zo naar bed."
"Juist." Ik blijf staan.
"Kom even zitten." Gwendolyn tikt met haar hand op het bankstel.
"Nou, ik ben eigenlijk moe, ik wilde zo naar bed gaan." Ik zucht diep.
"Eventjes nou, alsjeblieft," Gwendolyn kijkt me smekend aan, "ik heb je de halve avond niet meer gesproken!"
"Goed dan." Ik neem plaats naast mijn vriendin op de bank.
"Nou, vertel me eens wat er allemaal aan de hand is," Gwendolyn glimlacht voorzichtig, "ik maak me zorgen. En Koen ook, je weet dat we geen ruzie met je willen, maar we hebben nu het gevoel dat er iets niet klopt, dus vertel eens, wat is er aan de hand?"
"Nou ik weet het niet." Ik zucht. Maar dan krijg ik een ingeving.
"Ik ben dinsdagavond in een hotel geweest," ik glimlach, "en ik meen Koen daar gezien te hebben met nog een man."
"Oh, is het allemaal daar om te doen?" Gwendolyn giechelt. "Dat hele gesprek, je slechte humeur, je hoofdpijn, ik dacht dat het veel erger was!"
"Maar Koen zei dat hij het niet was," ik zucht, "en jij zegt het ook al, maar ik weet heel zeker dat het hem wel was, ik herkende zijn gezicht!"
"Nee, hij was het echt niet, lieveling." Gwendolyn schudt haar hoofd. "Wat deed je dan trouwens in dat hotel?"
"Eh-" ik denk na. "Weet ik niet meer."
"Ik vind dit wel een heel sterk verhaal!" Gwendolyn giechelt weer. "Jij houdt helemaal niet van hotels!"
"Ja, dat klopt." Ik begin te zweten en te blozen.
"Volgende keer iets minder drinken, meid." Gwendolyn legt haar hand op mijn schouder. "Nu weet je de gevolgen."
"Maar ik heb niet-" ik zucht en denk na. "Eh, ja, ik zal erop letten."
"Heel verstandig." Gwendolyn staat op. "Ik ga maar weer eens op huis aan, dan kan ik Koen vertellen dat je een dronken bui had."
"Doe dat." Ik glimlach en loop met Gwendolyn mee naar de voordeur.

Als ik me klaarmaak om naar bed te gaan denk ik na. Had ik nou het hele verhaal moeten vertellen of moet ik me hier maar gewoon bij neerleggen? Ik zucht diep en wrijf de make up van mijn gezicht. Hier ben ik wel goed vanaf gekomen, maar nu weet ik nog niks.

De hele nacht lig ik te woelen. Moet ik Gwendolyn nou toch het hele verhaal uit gaan leggen? Ik frunnik aan het dekbed. Ach, zij weten toch van niks. Of het is zogenaamd, dat ze een spelletje met me spelen. Misschien willen ze niet dat ik iets met Raymond krijg en houden ze dat op deze manier tegen. Ik ga op mijn zij liggen en trek mijn knieën op. Wat nou als ik me vergist heb en het was Koen echt niet? Mwa, ik heb mijn twijfels, dat gezicht, ik weet toch wel zeker dat hij het was. Ik ga recht overeind zitten.
Het is nu of nooit. Ik glimlach. Ik moet erachter komen hoe de vork in de steel zit!

Ik draai me nogmaals op mijn rug en bedenk een plan. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik een ingeving krijg. Maar om het plan uit te voeren heb ik wel de achternaam van Koen nodig.

Die ochtend ben ik al vroeg op om het plan voor te bereiden. Zenuwachtig start ik de computer op en log me in op facebook. Ik weet dat Gwendolyn facebook heeft, misschien Koen ook wel. Ik heb nooit eerder de naam van haar vriend geweten, dus kon ik daar ook niet op letten. Eenmaal op de facebook pagina kijk ik tussen de vrienden van Gwendolyn. Al zoekend naar de naam Koen glijden mijn ogen over het beeldscherm.

"Bingo!" Ik klik op de persoon en kijk naar de foto.

Ja, het is duidelijk Koen, met Gwendolyn en Jessica, een vakantiefoto. Ik lees de achternaam en noteer hem. Wanneer ik dit gedaan heb kijk ik nog even snel bij Matthias. Hij ligt nog in een diepe slaap. Voorzichtig geef ik hem een kusje op zijn voorhoofd en doe zachtjes de deur dicht. Gehaast loop ik naar beneden om een boterham voor Matthias klaar te maken, die leg ik meteen weer in een boterhamzakje in de ijskast. Ik schrijf nog een briefje voor hem dat hij de boterham zo kan pakken en dat ik straks weer terug ben en loop vlug naar de auto. Ik ga naar het hotel om te vragen of er dinsdagavond iemand een boeking heeft gedaan met die achternaam. In de auto denk ik na over wat ik ga zeggen, maar er komt niets in me op. Ach, ze zullen daar vast niet zo lastig over doen. Wat is er mis met het vragen naar een boeking, dat kost het hotel toch verder niks? En die boeking is van afgelopen dinsdag, Koen is dus al lang weer thuis.

Aangekomen in het hotel voel ik me zenuwachtig worden. Moet ik dit eigenlijk wel doen? Soms vraag ik me af waar ik mee bezig ben, waarom ik überhaupt zo veel moeite doe voor Raymond. Maar ik krabbel niet meer terug, ik ben nu eenmaal hierheen gekomen en moet het ook weten. Ik kuch onzeker en loop voorzichtig naar de receptie. De man achter de receptie glimlacht naar me.

"Goedemorgen, jongedame," hij legt zijn blocnote aan de kant, "wat kan ik voor u doen?"
Het is nu of nooit. Ik realiseer me dat er geen weg meer terug is. "Kunt u de boekingen van dinsdagavond nog terug zien in uw systeem?"
"Jazeker, mevrouw," De receptionist knikt, "die van vorige maand staan er zelfs nog in!"
"Dat is fijn," ik glimlach en kijk de receptionist in de ogen, "staat er ook een boeking van de heer Zwaanen in? Zwaanen met dubbel A."
"Waarom wilt u dat weten?" de receptionist kijkt me strak aan.
"Nou, ik, eh-" Ik begin te hakkelen.
"Wel?" De receptionist kijkt me nieuwsgierig aan.
Verdomme, ik zucht diep, waarom doen ze nou zo moeilijk?
"Mevrouw," de receptionist kijkt me diep in de ogen, "u moet wel een goede reden hebben om deze informatie te verkrijgen, ik kan niet zomaar dit soort informatie prijsgeven, ziet u?"
"Snap ik." Ik kijk naar de balie. Dan krijg ik een ingeving en pak mijn telefoon uit mijn tas. "Excuseer me, ik moet hem even opnemen."
"Met mij," ik doe net of ik de telefoon, die helemaal niet is afgegaan, opneem, "ja, meid? Ja luister, ik wil nu aan die man gaan vragen of jouw vriend die kamer daar heeft geboekt, maar hij geeft alleen de boekingen weer als hij een goede reden heeft. Maar ik weet dus niet of ik de waarheid moet zeggen, dat jij het wilt weten terwijl je zelf niet naar het hotel durft te komen, bang voor-"
Tussendoor kijk ik de receptionist aan, zijn wenkbrauwen zijn gefronst en ik zie dat hij me verrast en meelevend aankijkt.
"Ik zoek het wel even op, mevrouw." Hij praat tegen me op een zachte en meelevende toon. "Wat was de naam?"
"Sorry meid, momentje," ik glimlach naar de receptionist, "Zwaanen, met dubbel A."
"Ik zal even voor u kijken." De receptionist typt de naam in.
"Hij zoekt het al op," ik knik vriendelijk, "bel je straks weer, oké, meid?"
Ik verbreek de verbinding en slaak een zucht van opluchting, mijn plannetje is gelukt. Nerveus tik ik met mijn handen tegen de balie. Ik begin te zweten terwijl de receptionist wacht totdat de naam verschijnt. Hij kijkt onwetend.
"Nee, die staat er niet in helaas." De receptionist haalt zijn schouders op.
"Hoe kan dat nou?" Ik kijk raar. "Ik weet zeker dat hij hier dinsdagavond was, samen met Raymond!"
"Raymond?" De receptionist kijkt me verbaasd aan. "Bedoelt u Raymond van der Wijst?"

Leuk vervolg weer!

Ik vroeg me af, gaat ze niet in de auto al twijfelen of repeteert ze daar niet wat ze wil zeggen? Zoiets zou ik hebben als ik nerveus ben voor een gesprek zoals dat

En, iets anders wat me opviel. Ik denk niet dat een hotel zo makkelijk de gegevens van een klant geeft. Wellicht dat als je een afspraak hebt, dat ze je dat wel gegeven. Maar zo out-of-the-blue denk ik niet. Om die terug in het systeem te kijken, zal ze iets sluwer moeten zijn Daar kan overigens de rest van het dialoog wel uit ontstaan hoor.

Ik hoop dat je iets aan m'n feedback hebt en ga zo door!

@Maaike, ik heb je feedback toegepast, bedankt ervoor!

Het vervolg:

Een vreemd gevoel gaat door mijn lichaam. Zou dat de Raymond zijn, of zouden er meer Raymonds dit hotel hebben geboekt dinsdagavond? Ik begin te zweten, want ik weet nu niet meer wat ik moet doen.
“Gaat het, mevrouw?” De receptionist kijkt me verbaasd aan.
“Eh, ja hoor,” ik denk na. Er schiet me een vraag te binnen, “was die Raymond alleen?”
“Dat weet ik niet,” de receptionist haalt zijn schouders op, "Waarom wilt u dat dan weten trouwens?"
He nee, ik zucht, moet ik zeker weer het volgende smoesje gaan verzinnen.
"Mevrouw?" De receptionist kijkt me verbaasd aan. "Waarom wilt u dit eigenlijk allemaal weten?"
"Nou weet je wat het is," ik zucht diep, "mijn vriendin vermoedt-"
"Luister eens, mevrouw," de receptionist lacht een beetje, "meer informatie kan ik u niet meer gaan geven, uw gedrag begint te lijken op spionage en daar werkt dit hotel-"
"Nee, het is geen spionage!" Ik val hem in de reden. "Het is echt heel belangrijk, het gaat om de man die ik hier dinsdagavond ontmoet heb!"
Het schaamrood staat op mijn kaken, ik heb me verraden.
"Dit is een hotel," de receptionist begint steeds harder te lachen, "geen klucht!"
"Meneer, dit is echt serieus," ik zucht diep, "ik wil meer weten over die Raymond!"
"Maar wie is meneer Zwaanen dan?" De receptionist blijft lachen. "Heet die ook Raymond?"
"Nee," ik zucht diep, "die was bij Raymond en dat is de vriend van mijn vriendin!"
"Nou luistert u nogmaals," de receptionist giechelt een beetje, "ik heb me kostelijk vermaakt, maar ik moet ook nog andere klanten helpen."
"Ja, lacht u er maar mee!" Ik schaam me nog dieper. "Dit is geen grapje!"
Boos en onzeker loop ik terug naar de auto. Terwijl ik op het gaspedaal druk blijft de naam 'Raymond van der Wijst' in mijn hoofd spoken. Voor hetzelfde geld is het hem. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Zodra ik thuis kom ga ik meteen de naam op internet opzoeken.
Als ik weer thuis ben zie ik dat Matthias op de bank zit met zijn boterham in de hand. Ik loop meteen naar hem toe en geef hem een kus op zijn voorhoofd.
"Daar ben ik weer, schat." Ik glimlach naar hem. "Zal ik lekker limonade voor je maken?"
"Waar was je, mamma?" Matthias kijkt me verbaasd aan. "Ben je zo moe?"
"Daar ga ik jou niet mee lastigvallen, lieverd," ik loop naar de keuken en schud een glas roosvicee kiwi/sinaasappeldrank voor hem in, "mamma moet nog even iets doen en dan kom ik bij je."
Ik zet het glas met drinken op de tafel bij Matthias neer en loop zo vlug als ik kan naar boven. Ik zet de computer aan en wacht ongeduldig totdat ik ingelogd ben. Ik bijt op mijn nagels.
"Schiet toch op." Ik mompel naar de computer terwijl ik een lok van mijn haren draai.
Zodra ik ingelogd ben surf ik meteen naar google en typ de naam in. Tot mijn grote verbazing staat de naam niet in de resultatenlijst.
"Wat is dit?" Mijn hart bonkt in mijn keel.

Haha zo herkenbaar dat als je iets snel wilt doen op je PC, het uren duurt voordat ie opstart en ook niet met zoekresultaten wil meewerken ^_^

Ik ben trouwens het moment van dag helemaal kwijt. Is ze nu 's morgens of 's middags naar dat hotel gereden? - Just thinking -

Ga zo door! Ik ben benieuwd waarom haar hart zo in haar keel bonkt! Ziet ze wel zijn foto maar met een andere naam? (Doet me gelijk denken aan CatFish van MTV )

Bedankt weer, Maaike! Ze is 's ochtends naar het hotel gegaan.

Het vervolg:

"Het kan gewoon niet dat hij niet te vinden is," ik zucht diep, "hier zit vast meer achter!"
Ik log me in op Skype en kijk of Raymond al terug heeft gereageerd. Nerveus wacht ik totdat het blauwe scherm weer wit wordt. Als ik het hoofdscherm zie glimlach ik en kijk of ik een oranje bolletje bij de naam Raymond zie staan. Er staat echter niets. Ook als ik op zijn naam klik zie ik alleen nog bij de berichten van 7 dagen geleden mijn onhandige berichtje staan.
Dit bestaat niet, ik voel me verward, op Skype reageert hij niet, op internet is niets van hem te vinden, dit is toch onmogelijk?
Ik ga achterover zitten en denk na.
Het is net of ik al die keren met een man heb gechat die niet bestaat! Ik zucht diep, start een paar andere zoekmachines op en typ daarin ook zijn naam. Helaas zonder resultaat. Nu weet ik het echt niet meer.
Dan schiet me iets te binnen.
Volgende week is het herfstvakantie. Ik glimlach, denk nogmaals goed na en klap in mijn handen.
"Mamma!" Matthias roept me.
"Even wachten, schatje!" Ik glimlach en voer driftig mijn plan uit. "Ik heb straks een leuke verrassing voor je!"
"Wat dan?" De stem van Matthias klinkt nieuwsgierig.
"Dat merk je zo wel," ik glimlach, "mamma moet het even voorbereiden, dus ga nog maar even lekker televisie kijken, dan vertel ik het je zometeen!"
Het werkt, ik hoor Matthias niet meer. Ik knik tevreden en wrijf in mijn handen.
Dit ga ik doen! Ik jubel.

Als ik het plannetje uitgevoerd heb, loop ik naar beneden en zie Matthias met de lego spelen. Ik moet erom lachen. Hij heeft namelijk een muurtje van lego om het limonadeglas heen gebouwd.
"Mooi gemaakt, schat!" Ik kijk Matthias blij aan.
"Mamma!" Matthias wordt enthousiast en kijkt me lief aan. "Wat is de verrassing?"
"Nou, die verrassing is pas in de herfstvakantie," ik glimlach vriendelijk, "maar ik kan hem je nu alvast vertellen!"
"Wat is het, mamma?" Matthias kijkt me met grote, nieuwsgierige ogen aan.

Ik moet echt steeds meer aan Catfish denken haha, maakt me heel nieuwsgierig naar de echte Raymond!

ik glimlach vriendelijk

Je zegt het twee kort achter elkaar, dat zou ik zelf niet doen. Dat maakt het een beetje dubbelop. En, is er een andere manier dan vriendelijk glimlachen naar je zoontje. Het lijkt mijzelf een beetje overbodig Glimlachen volstaat.

Oh en ik vind Matthias een schatje Echt zo'n lief jongetje, haha!

Ga zo door!

Maaike, bedankt voor je reactie! Je feedback heb ik toegepast! Wat is Catfish?

Het vervolg:

"Wij gaan in de herfstvakantie lekker met zijn tweetjes naar een hotel," ik kijk mijn zoontje lief aan, "ik heb al gereserveerd!"
"Wauw, een hotel?" Matthias kijkt me blij aan. "Een groot hotel?"
"Ja, een best groot hotel," ik aai Matthias over zijn hoofd, "dat hebben we wel verdiend, toch?"
"Wat leuk, mamma!" Matthias jubelt. "Wanneer gaan we?"
"In de herfstvakantie," ik ga naast Matthias zitten, "dus nog even wachten!"
"Jippie!" Matthias juicht. "Ik ga lekker met mamma naar een hotel!" Hij staat op en maakt vreugdesprongetjes door de kamer.
"Hihi," ik kijk tevreden naar de enthousiaste reactie van mijn zoontje, "hij moest eens weten."
"Is het al herfstvakantie?" Matthias kijkt naar de klok.

Een paar weken gaan voorbij en de herfstvakantie is aangebroken. Ik pak de koffer van Matthias in. Mijn koffer heb ik al ruim vantevoren ingepakt. Ik ben bewust vroeg opgestaan zodat we meteen kunnen vertrekken als Matthias zijn ontbijtje op heeft. En omdat we naar het desbetreffende hotel gaan, heb ik nog een uur voor de spiegel gestaan om me extra mooi te maken. Zingend haal ik een zwart wollen truitje uit de kast.
"Everytime you go, away," zing ik, "you take a piece of me, with you."
Sinds die dag dat dat lied op de radio is geweest, kreeg ik het niet meer uit mijn hoofd. Ik luister en hoor voetstappen, Matthias is wakker. Dat komt allemaal zo mooi uit. Enthousiast loop ik naar beneden om te zorgen dat ik er voor mijn zoontje ben als hij de kamer in komt. Die boterham vantevoren klaarmaken was een slim idee van me. Vrolijk pak ik het broodtrommeltje met de boterham erin uit de koelkast en leg de boterham op een bordje. Als ik de melk voor Matthias heb ingeschonken, komt hij de kamer in.
"Goedemorgen, liefje!" Ik glimlach naar Matthias.
"Hallo mamma!" Matthias gaapt en gaat op de keukenstoel zitten. "Wat zie je er mooi uit!"
"Bedankt, schat!" Ik pak het zwarte wollen truitje en de spijkerbroek voor Matthias van de bank. Zodra hij zijn melk en boterham op heeft help ik hem met aankleden. "Lekker geslapen?"
"Ja, goed geslapen!" Matthias wurmt zich in zijn truitje. "En jij, mamma?"
"Heerlijk geslapen." Ik trek het truitje recht. Ik zal hem ook maar niet vertellen dat ik iedere nacht wakker word en dan op Skype ga kijken of Raymond iets terug heeft gezegd.
"Het regent, mamma!" Matthias kijkt naar buiten en wijst naar de druppeltjes die tegen het raam aan tikken.
"Nou, we zijn met de auto," ik knik, pak de regenjas van Matthias van de kapstok en doe hem bij Matthias aan, "maar toch wil ik niet dat jij ziek wordt, dus hou deze maar aan, dan kunnen we."
"Jippie!" Matthias maakt een vreugdesprongetje. "We gaan naar het hotel!"
Ik pak zo vlug als ik kan de koffers van Matthias en mij en leg ze in de auto. Vlug doe ik mijn jas aan.
"Kom je, schat?" Ik wenk Matthias.
"Doe jij geen regenjas aan?" Matthias kijkt me verbaasd aan.
"Nee hoor," ik glimlach, "mamma kan wel tegen een stootje."
Matthias stapt in de auto. Ik doe hem de autogordel om kijk naar zijn gezicht waar een grote glimlach op staat. Tevreden doe ik de deur dicht en ga achter het stuur zitten. Onze vakantie kan beginnen. Of het voor mij vakantie wordt betwijfel ik, maar voor Matthias wordt het dat wel en dat is het belangrijkste.

CatFish is een programma op mtv, waarbij mensen internetrelaties met anderen hebben. De ene partij wil de ander ontmoeten. Maar de ander weigert dat. En dan komt Nev (hij is van het CatFish programma) en probeert dan te helpen om de twee elkaar toch te laten ontmoeten. Het is een goed programma. De reden dat het verhaal daarop lijkt, naar mijn idee, is omdat ze Raymond ook via internet heeft ontmoet, hij niet blijkt te zijn wat hij zei dat ie was En nu ontloopt hij haar een beetje, nu de waarheid deels boven tafel is.

Ik ben benieuwd hoe de vakantie zal verlopen. Ik heb zo'n vermoeden dat ze Raymond tegen het lijf loopt of dat ze hem maar blijft zoeken en de hele vakantie daarmee verpest

Ga zo door!

Haha, Maaike, dank je wel voor je mooie reactie!

Het vervolg:

Nerveus houd ik het stuur vast. Ik moet en zal op de weg blijven letten. Niet alleen voor mezelf, maar met name voor mijn kind. Matthias is het meest dierbare dat ik heb. En omdat hij in feite geen vader heeft, ben ik nog de enige waar hij steun aan heeft, naast mijn ouders dan.
"Zing eens een liedje," ik kijk in de spiegel naar Matthias die naar de regen kijkt, "zachtjes tikt-"
"De regen op het zolderraam!" Matthias zingt een stukje. "Baba dadada da da!"
Hij is de tekst kwijt, ik giechel en rem voor een rood stoplicht, "ritme van de eenzaamheid!"
"Kijk mamma!" Matthias bestudeert de druppels die op het raam vallen. "Die druppels zien er allemaal anders uit!"
"Mamma kan nu even niet opletten, schat," ik kijk met een vriendelijke lach in de spiegel, "ik ben nu aan het rijden en dan moet ik op de weg letten!"
"Gaan we dan straks naar de druppeltjes kijken?" Matthias jubelt.
"Dat doen we!" Ik knik. "Zodra we de spulletjes hebben uitgepakt, gaan we samen naar de druppeltjes kijken, goed?"
"Jááááá!" Matthias klapt in zijn handen en pakt een Donald Duck uit de rugzak. "Zijn we er nog niet, mamma?"
"Bijna, lieverd," ik druk op het gaspedaal en zet de ruitenwissers aan, "nog twee straatjes en dan zijn we daar!"
"Jippie!" Matthias juicht en slaat de Donald Duck open.
Vijf minuten later zijn we bij het hotel gearriveerd. Ik stap uit de auto en open de achterdeur. Het regent nog steeds. Matthias wil uit de auto stappen maar ik hou hem tegen.
"Eerst je capuchon op," ik doe voorzichtig de capuchon over het hoofd van Matthias en maak de gordel los, "dan pas naar buiten!"
Terwijl Matthias met grote ogen naar het hotel kijkt, pak ik onze spullen uit de auto.
"Kom maar," ik pak het handje van Matthias vast, "gaan we lekker naar binnen!"
"Wauw!" Matthias blijft met grote ogen naar de voorgevel van het hotel kijken.
We lopen allebei nieuwsgierig het hotel in. Als ik naar de receptie loop, zie ik dezelfde receptionist weer achter de balie zitten.
"Goedemorgen!" De receptionist glimlacht vriendelijk naar me. "Bent u daar weer?"
"Weer?" Matthias kijkt me verbaasd aan. "Wat bedoelt hij, mamma?"

Hahaha, oh wat erg! "Bent u daar weer, mevrouw" Haha, hoe gaat ze zich daar uit praten? En ik altijd maar denken dat die lui achter de balie zoveel mensen zien, dat ze je niet herkennen na 2x. Ik zou als ik haar was maar gauw de druppeltjes in het autoraam gaan bestuderen met Matthias

Ga zo door!

Hihi, dank je, Maaike!

Het vervolg:

“Ach,” ik lach een beetje, “hij maakt een grapje.”
"Oh, oké," Matthias glimlacht.
"Luister eens schat," ik kijk naar mijn zoontje, "daarachter staan een tafel en allemaal van die heerlijke zachte stoelen. Als jij daar nou eens rustig gaat zitten en verder gaat lezen in je Donald Duck, dan kom ik er zo aan, goed?"
Matthias knikt en loopt weg. De receptionist kijkt hem met lieve ogen aan. Ik giechel.
"Mijn zoontje," ik knik naar de receptionist en kuch, "wij komen hier een weekje op vakantie, ik heb gereserveerd."
"Oh, komt u voor de gezelligheid," de receptionist lacht spottend, "of komt u voor meneer Van der Wijst?"
"Wat?" Ik kijk de receptionist strak aan en krijg een vreemd gevoel in mijn onderbuik. Het zweet breekt me uit. "Ik kom hier gewoon met mijn zoontje voor een welverdiende vakantie, of mag dat hier soms niet?"
"Eh, jawel hoor," de receptionist bloost, "maar ik dacht, misschien komt u-"
"Nee, daar kom ik niet voor!" Ik kijk de receptionist boos aan. "Welke kamer hebben we?"
"Wat is de achternaam?" De receptionist duikt langzaam weg achter het beeldscherm.
"Gendringen," ik tik met mijn vingers op de balie, "en voor uw informatie, er is verder niemand bij, alleen mijn zoontje en ik!"
"Dat verwachtte ik ook niet," de receptionist kijkt in de computer, "u heeft kamer 258!"
"Bedankt," ik glimlach vriendelijk naar de receptionist en neem de sleutels in ontvangst, vorige keer had ik kamer 306.
"Weet u hier de weg?" De receptionist kijkt me vriendelijk aan.
"Nee, ik heb geen idee," ik kijk de receptionist spottend aan, "is er misschien een gids in dit hotel die ons de weg kan wijzen?"
"Wij hebben geen gidsen in hotels," de receptionist kijkt me onzeker aan, "wilt u dat ik een-"
"Ik maakte een grapje," ik giechel en loop naar Matthias, "kom je? We kunnen de kamer in!"
"Gaan we dan naar de regen kijken?" Matthias doet zijn Donald Duck dicht en pakt mijn hand.
"Dat gaan we doen!" Ik loop zo vlug als ik kan naar de lift met aan mijn ene hand het handje van Matthias en aan de andere kant mijn reiskoffer. "Stop de lift!"
"Goedemorgen," de liftjongen kijkt ons vriendelijk aan, "hoort u bij meneer Van der Wijst?"
"Wat?" ik kijk de liftjongen stomverbaasd aan. Hoe weet hij nou van Raymond?

Meneer van der Wijst wist stiekem al dat ze kwam dus die heeft vast iets heel geks/verrassends gedaan of gaan m'n speculaties nu wel erg ver, haha?

Leuk vervolg weer Ga zo door!

Bedankt Maaike!

Het vervolg:

"Is er iets?" De liftjongen kijkt me verbaasd aan. "U kijkt opeens zo verrast!"
"Nou, ik vraag me alleen af waar u meneer Van der Wijst van kent," ik kijk hem strak aan, "want ik weet niet of-"
"U was toch een maandje geleden met hem in dit hotel?" De liftjongen kijkt overtuigd. "Ik herinner mij u nog, door uw opvallende blauwgroene party jurk!"
"Oh eh," ik denk na en voel kriebels in mijn buik, bingo, hij heet dus toch Van der Wijst!
"Mevrouw?" De liftjongen grinnikt een beetje. "Klopt het dat u het was, of was het een dubbelganger?"
"Ik was het," ik glimlach, "maar hoe kent u meneer Van der Wijst zo goed?"
"Hij logeert hier vaker," de liftjongen knikt, "hij is zakenman, begrijpt u?"
"Oh ja, natuurlijk." Ik knik en buig dichter naar de liftjongen toe om hem iets in het oor te fluisteren. "Heeft hij ooit aan u verteld hoe hij over mij dacht?"
"Haha, nee, grappig dat u dat vraagt," de liftjongen lacht, "we praten wel heel veel samen, maar over u liet hij eigenlijk niets los."
"Waarover dan wel als ik vragen mag?" Ik glimlach lief naar de jongen. "Over zijn privéleven?"
"Daar laat ik me niet over uit, dat moet u hem zelf vragen," de liftjongen kijkt naar de deur die open gaat, "beroepsgeheim, snapt u?"
"Ja dat is waar, in ieder geval bedankt." Ik knipoog naar de jongen en pak de hand van mijn zoontje, "Kom, Matthias!"
"Mamma?" Matthias kijkt me nieuwsgierig aan als we uit de lift stappen. "Wie is meneer Van de Wijs?"

Wat zal ze haar zoontje vertellen?

Leuk vervolg weer! Maar volgende keer mag het wel iets langer, want nu zit je er net in en dan is het einde er al Beetje het dubbele van je laatste post zeg maar

Ga zo door!

Dank je, Nele en Maaike!

Hihih ik zal de post iets langer maken!

"Eh, dat is-" ik aarzel, "een oude bekende van me!"
"Oh, oké," Matthias knikt, "en die is hier nu ook?"
"Dat weet ik niet, schat," ik schud mijn hoofd en open de deur van de kamer, "kijk eens wat een grote kamer, Matthias!"
"Wauw," Matthias kijkt zijn ogen uit, "net als in Home Alone!"
"Home Alone?" Ik denk na en begin te lachen. "Oh ja, Home Alone 2!"
"Kunnen we die film hier kijken?" Matthias giechelt.
"Nee, het is nu pas herfst," ik knik, "en Home Alone 2 is een Kerstfilm!"
"Gaan we dan met Kerst ook weer hier naartoe?" Matthias maakt een vreugdesprongetje.
"We zullen zien!" Ik aai hem over zijn bolletje. Dat is wel een idee, als ik Raymond nu niet tegenkom, kunnen we met Kerst nog eens hier naartoe gaan!
"Jippie!" Matthias rent naar het raam en kijkt naar de regendruppels. "Het regent nog, mamma! Kom je de druppels bekijken?"
"Mamma gaat eerst even haar spullen uitpakken," ik ga op het ruime bed zitten en haal een aantal belangrijke dingen uit mijn tas, "regent het nog hard?"
"Ja, van die hele kleine druppeltjes," Matthias klapt in zijn handen, "miezeltjes!"
"Ik kom er zo aan!" Ik loop naar de badkamer en zet mijn toilettas daar neer.
"Ik heb een hele grote druppel gevonden, mamma!" Matthias zet zijn vinger op het raam en volgt de grote druppel daarmee.
Ik kan dat lieve stemmetje van Matthias niet meer weerstaan en draai een van de bordeauxrode fauteuils richting het raam. Kijkend naar Matthias ga ik erop zitten.
"Wist je dat alle druppels een uniek uiterlijk hebben?" Ik kijk naar de druppels. "Geen een druppeltje is gelijk, net als bij stenen en sneeuwvlokken!"
"En barstjes!" Matthias knikt.
"Barstjes ook?" Ik begin te lachen.
"Ja, ik heb de barstjes in ons huis wel eens bekeken," Matthias draait zich naar mij toe, "en die zijn allemaal verschillend!"
"Wat goed opgemerkt van je!" Ik neem Matthias op mijn schoot. Van wie zou het toch die intelligentie hebben? Van mij? Of toch van zijn vader?
Er wordt op de deur geklopt. Ik sta op en open deze. Er staat iemand van het personeel.
"Wij waren u vergeten te zeggen dat u om zes uur naar beneden kunt komen voor het diner," de man glimlacht, "maar dit dient u van tevoren wel even te reserveren."
"Kan ik dat meteen doen?" Ik glimlach terug.
"Natuurlijk, als u dan even mee naar beneden komt?" De medewerker knikt.
"Doe ik," ik kijk naar Matthias, "jij redt het even alleen?"
"Ja, ik ga verder met de druppels tellen!" Matthias knikt tevreden en legt zijn vinger op het raam.
"Die redt zich wel." Ik doe de kamerdeur dicht.
"Wat een leuk kindje heeft u," de man drukt op de liftknop en laat mij voorgaan, "zijn jullie met zijn tweetjes op vakantie?"
"Ja, voor de herfstvakantie." Ik glimlach en kijk naar de liftknoppen, hoe de knoppen met een cijfer erop om de beurt oplichten totdat we op de begane grond zijn. Stiekem giechel ik. Jee, ik lijk Matthias wel met zijn druppeltjes.
We lopen samen richting de receptie. Ik voel me nerveus worden, stiekem hoop ik dat die excentrieke man niet weer aan de balie staat. Ik heb geluk, het is iemand anders.
"Goedemiddag," een vrouw van middelbare leeftijd kijkt me vriendelijk aan, "wat kan ik voor u betekenen?"
Opgelucht reserveer ik het diner en bedank de receptioniste en de andere medewerker voor hun hulp. Ik ga terug naar boven. Deze keer neem ik de trap, ik voel me anders zo lui als ik niets aan mijn conditie doe. Het is toch wel vermoeiend, gelukkig slapen Matthias en ik op de vierde verdieping. Je zou hier maar op de tiende verdieping slapen en de liften zouden kapot zijn, dan was je nog verder van huis! Tijdens het lopen tel ik de trappen. Nog drie te gaan. Ik haal adem en beklim met moed de laatste treden. Als ik die reis erop heb zitten ga ik op de laatste trede zitten om uit te rusten. Dat was niet niks, acht trappen lopen! En iedere trap heeft dan ook nog eens vijf treden, dus veertig treden heb ik net gelopen!
Drie minuten later is mijn ademhaling rustiger geworden en loop ik naar de kamer.
Het heeft me toch wel goed gedaan denk ik. Ik open de deur.
Ik kijk in de kamer en zie dat Matthias niet meer bij het raam zit.
Zal wel op het toilet zijn. Ik knik vastberaden en ga op de fauteuil zitten om op hem te wachten.
Maar een kwartier later is hij er nog niet. Het is ook wel verdacht stil. Een naar onderbuikgevoel neemt bezit van me. Als je dat als moeder hebt over je kind, is er toch echt wel iets aan de hand. Mijn adem wordt weer zwaar en ik loop langzaam naar het toilet. Ik schrik als daar niemand is.
"Matthias?" Ik ren naar de badkamer om daar te kijken, maar ook daar is niemand te bekennen.
Angstig kijk ik onder het bed, in alle kasten en onder de tafel, maar hij is er niet.
"Matthias!!!" Angstzweet en tranen komen opdagen als ik zijn naam schreeuw. "Waar ben je?"

Ik wist het! Toen ze wegging en hem alleen achterliet... die is weg. Maar ik weet niet of hij ontvoerd is of dat hij gewoon op verkenning is omdat de druppeltjes toch niet zo interessant meer waren haha.

"Ja, van die hele kleine druppeltjes," Matthias klapt in zijn handen, "miezeltjes!"

Haha, zo lief! Hoe oud is hij ook al weer?

Ga zo door! Ben benieuwd of ze hem snel vinden.

Oeps waar is hij nu naar toe? Hopelijk komt hij snel weer opdagen.
Het lijkt me best iets voor hem om op onderzoek,uit te gaan!

Hoi, ik lees ook mee, al ben ik nog niet helemaal bij. Ik ben benieuwd hoe het verder gaat. Het verhaal doet mij ook erg aan de serie Catfish denken.

Op zich vind ik dat je het karakter goed consequent speelt, behalve in deze regel:

Nog twintig minuutjes, wat zal ik nog even gaan doen? Als ik nou blijf wachten ben ik bang dat ik van de zenuwen de lak van mijn nagels af bijt. Dan pak ik toch maar mijn leesboek van de kaptafel en lees ik nog wat hoofdstukken.

Ik denk als je met een man die je nog nooit in het echt hebt gezien afspreekt, je het toch wel zo spannend vind, dat je niet de concentratie hebt om meerdere hoofdstukken in 20 minuten tijd te lezen. Nu klinkt het alsof ze volledig in haar boek opgaat en zo in goede concentratie meerdere hoofdstukken leest.

Maar verder, ga zo door.