Online Verhalen

Niet waar;p
Een aantal zaken. Het gaat hier om 'aantal' en dat is enkelvoud, dus er zat.

Huhhh. Wist ik niet xd

Dan weet je het nu.xd
Trouwens, als jullie iets aan te merken hebben op de schrijfstijl of opbouw, meld het alsjeblieft! (:
Nieuw stukje; Enjoy! (:

Arnoud geeft Tamara een duwtje. ‘Begin jij maar, jij kunt het je beter herinneren dan ik.’
Tamara denkt even na en kijkt Arnoud aan. ‘Zal ik maar gewoon bij godsdienst beginnen?’
‘Begin maar gewoon bij het moment dat je hem zag,’ zegt Westland.
‘Wij zitten op het Wartbug College, locatie Guido de Brès en we hadden gisteren godsdienst in lokaal 407, dat is op de vierde verdieping. Voordat de les begint, hangen we daar altijd een kwartier uit het raam en dan groeten we altijd iedereen die beneden langsloopt.’ Tamara lacht even als ze daaraan denkt.
‘Hoe laat was dat precies?’
‘ Tja… Hadden we gisteren het zevende uur godsdienst?’ Vragend kijkt Tamara naar haar vriend.
‘Nee, het achtste.’
‘Oké. Het achtste uur dus, dat begint om tien voor half vier. Dan zouden we hem dus rond half vier gezien moeten hebben, als hij het echt is,’ denkt ze hardop.
Ze zwijgt even, waarop Westland gebaart dat ze door moet gaan. Ze merkt dat hij haar verhaal écht interessant vindt en dat geeft haar de motivatie om verder te vertellen. Ze beschrijft alles zo gedetailleerd mogelijk, vanaf het punt dat ze hem op het bankje zagen zitten tot het moment dat hij al scheldend richting het station liep. Terwijl Tamara, af en toe aangevuld door Arnoud, alles vertelt, rammelen de vingers van Westland onafgebroken op het toetsenbord.
‘…Toen zagen we een uurtje geleden dat nieuwsbericht op TV en toen het uiterlijk werd beschreven, dacht ik meteen aan de man die we gisteren zagen,’ besluit Tamara haar verhaal.
Westland kijkt nog steeds op het beeldscherm en na een paar klikken met de muis staat hij op. ‘Ik denk dat we met deze getuigenverklaring wel wat kunnen,’ zegt hij, terwijl hij naar de printer loopt. Hij zet hem aan en na een paar seconden spuugt de printer twee A4'tjes uit. Hij zet de printer weer uit en loopt terug naar het bureau. ‘Als jullie dit even goed na willen lezen en dan je handtekening hier willen zetten?’ Hij wijst naar een lege plek op het laatste blaadje en schuift een pen over het bureau.
Een paar minuten is er niets anders te horen dan het gezoem van de computer en het tikken van de klok. Als Tamara het heeft gelezen, zet ze snel een krabbeltje en schuift het door naar Arnoud. Ze hoopt dat het nu niet al te lang meer duurt, want ze voelt dat ze flinke trek begint te kijken. Steels kijkt ze eens op de klok; tien voor half zeven. Normaal hebben ze allang gegeten, zeker als ze thuis is; bij Arnoud eten ze altijd iets later.
Als Arnoud ook een handtekening heeft gezet, sluit Westland de computer af en staat op. ‘Wat mij betreft breien we hier een eind aan en kunnen jullie gaan. Ik wil jullie hartelijk bedanken dat jullie de moeite hebben genomen om hierheen te komen en jullie verklaring af te leggen.’
Hij gaat hen voor naar de deur, maar staat dan ineens stil. ‘O ja, ik zou bijna vergeten om jullie telefoonnummers te noteren! Als jullie hier even willen wachten…?’
Even later schrijft Tamara allebei hun nummers op een memoblaadje.
Al pratend loopt de inspecteur voor hen uit naar buiten en sluit de deur achter hen. Hij geeft hen allebei een hand. ‘Nogmaals bedankt en misschien tot ziens!’
‘Geen dank,’ zeggen ze allebei tegelijk.
Arnoud pakt zijn fiets en maakt vaart, terwijl Tamara bij hem achterop springt en haar arm om zijn middel slaat.
Als ze buiten gehoorafstand zijn, grinnikt Tamara. ‘Volgens mij vond hij ons behoorlijk interessant.’
‘Nee, hij vond jou interessant,’ verbetert Arnoud. ‘Ik heb bijna niets gezegd.’
Tamara glimlacht achter zijn rug en prikt in zijn zij, waarop Arnoud een grote slinger maakt. ‘Kijk uit, wil je in de berm belanden of iets dergelijks?’ grijnst hij.
‘Zou best gezellig zijn,’ spot Tamara.
‘Oké, wat u wenst, madam.’ Binnen een paar seconden bonkt hij de stoep op en zet zijn fiets tegen een hekje dat daar staat.
‘Wat doe jij nou?’ vraagt ze verbaasd.
‘Jij wil toch in de berm liggen? Dat gaan we dus even regelen.’ Arnoud trekt zijn vriendin van de bagagedrager af en trekt haar mee naar de slootkant. Hij ploft in het gras en trekt Tamara meteen mee. ‘Zo,’ zegt hij tevreden en hij slaat een arm om haar heen. ‘Hier zou ik best een tijdje willen liggen.’ Even is het stil en dan zegt hij: ‘Je bent lief, wist je dat?’
Gelukkig kijkt Tamara hem aan en slaat haar armen stevig om hem heen.

Wartbug College.xd Mist een R. (:

Verder geen opmerkingen, verhaallijn loopt goed en het leest makkelijk.

Samen lopen om het muurtje heen dat er staat en staan stil voor de deur.

lopen ze (:

Even later komt Westland het kamertje weer binnenlopen met een dienblad, met daarop drie bekertjes en een en een pak met koekjes.

Je hebt een 'en een' teveel ;p

Leuke stukjes weer, ik ga zo naar mn bedje toe, weetniet of je al meer hebt geschreven, maar lees zo snel mogelijk verder

Dank jullie wel! Heb het veranderd! (:
Next part;p


Diezelfde avond toetst Björn het voor hem overbekende nummer van zijn moeder in. ‘Dit is de voicemail van: nul, zes, drie…’ klinkt de bekende vrouwenstem uit zijn telefoon. Björn drukt op het rode hoorntje en meteen daarna twee keer op het groene hoorntje, zodat hij zijn moeder meteen weer belt. Na een tijdje wachten, hoort hij dezelfde stem door de luidspreker komen. Geïrriteerd drukt hij weer op het rode hoorntje en hij gooit de telefoon met een boogje op de bank.
Altijd is zijn moeder bereikbaar, maar nu, precies wanneer hij haar nodig heeft, kan hij haar niet te pakken krijgen.
Zijn gedachten gaan weer terug naar die middag. Anne-Lynn was dusdanig genezen, dat ze terug mocht naar de afdeling waar ze twee dagen geleden ook al een klein poosje verbleef. Een paar verplegers, onder wie ook hij, waren vanmiddag even naar haar toe gegaan om ‘afscheid te nemen’. Björn was als laatste gegaan.
‘Bedankt voor de goede zorgen, Björn,’ had ze gezegd. Hij had een kruk gepakt en was even bij haar bed gaan zitten. Ze hadden een klein, oppervlakkig gesprek gevoerd, dat over koetjes en kalfjes ging.
Toen Björn weg wilde gaan en al bijna bij de deur van haar kamer was, riep ze hem terug. ‘Wil je aan je moeder vragen of ze met me wil komen praten?’ vroeg ze verlegen, haast onhoorbaar.
Hij was blij verrast door die vraag en beloofde het meteen.
‘Ik vind het jammer dat…’ abrupt had ze haar zin afgebroken en Björn had er verder niet naar gevraagd, omdat hij wel doorhad dat hij ze dan in verlegenheid zou brengen.
Nu Björn zo in zijn kamer op de bank zit en eraan terugdenkt, bedenkt hij allerlei mogelijke dingen die ze zou willen gezegd hebben. Bedoelde ze soms dat ze het jammer vond dat ze hem niet meer zou zien en dan indirect ook dat ze hem beter wilde leren kennen? Meteen roept Björn zichzelf tot orde. Hij moet zichzelf geen goede gedachten aanpraten, dan kan het alleen maar tegenvallen. Hij kan beter nog een keer zijn moeder proberen te bellen. Hij probeert het nog een paar keer, maar weer krijgt hij geen gehoor. Björn gaat in zijn gedachten langs mogelijke verjaardagen van vrienden van zijn ouders, maar dat zijn er ook niet zoveel dat de kans op een verjaardag erg groot is. Hij heeft geen idee waar zijn moeder zou kunnen zijn.
’s Avonds om tien uur probeert hij het nog een keer en als het dan weer niet lukt, besluit hij om zijn bed in te duiken. Morgen probeert hij het wel weer.
Als hij even later in bed ligt, stuurt hij nog wel een sms’je naar zijn moeder. Hé mam, zou je me morgenochtend even terug willen bellen? Björn. Lang ligt Björn die avond niet wakker; de vermoeidheid belet het hem fatsoenlijk na te denken en al snel valt hij in slaap.
De volgende ochtend wordt hij gewekt door zijn mobieltje, dat op zijn nachtkastje ligt te rinkelen. Half slapend geeft hij er een klap op, in de hoop dat hij nog verder kan slapen, maar dat feest gaat niet door. Even is het stil, dan klinkt het geluid van zijn mobiel weer door de slaapkamer heen. Dan pas realiseert hij zich dat het niet zijn wekker is die hij hoort, maar dat hij gebeld wordt. Als hij op het scherm kijkt, ziet hij dat het zijn moeder is.
‘Met Björn,’ zegt hij slaperig.
‘Ha lieverd, met mij,’ hoort hij een vrolijke stem aan de andere kant van de lijn. ‘Bel ik je wakker?’
Björn kijkt op zijn klok; half tien. ‘Eigenlijk wel, maar dat geeft niet. Ik zie dat het al vrij laat is.’
‘Oké, mooi. Hoe is het met je?’
‘Buiten het feit dat ik verschrikkelijk moe ben, gaat alles best. Maar ik wilde gisteren even vragen of ik vanmorgen even langs kan komen.’
Zijn moeder reageert meteen enthousiast. ‘Natuurlijk, gezellig! Blijf je gelijk eten? Dan haal ik bij de Jumbo wat lekkers.’
‘Is goed, maar dan rijd ik er wel even langs, dat ligt toch op de route. U hoeft er echt niet speciaal voor weg te gaan. Heeft mevrouw nog eisen?’ vraagt hij half spottend.
‘Zoek jij maar wat uit; ik vertrouw op je smaak.’

En weer een stukje verder gelezen! Zit op de iPad, dus quoten is beetje lastig, maar je hebt ergens 'trek kijken' ipv 'krijgen' staan (: ik ga nu je laatste update lezen en dan ben ik weer bij! (:

Dankjewel!! (:

Björn en zijn moeder laten zich de door hem meegenomen maaltijd goed smaken. Hij heeft gekozen voor een eenvoudige, maar heerlijke lunch, die makkelijk klaar te maken is.
‘Zeg Björn, waarom ben je eigenlijk zo moe? Dat ben ik niet van je gewend. Je ziet er trouwens niet heel fit uit.’ Hij glimlacht even. Die vraag heeft hij al verwacht; zijn moeder zit hem heel de maaltijd al te observeren. En ja, hij zal er vast moe uitzien. Zo voelt hij zich ook.
Echter, hij haalt zijn schouders op. ‘Niets bijzonders, hoor. Ik heb gewoon een paar nachten slecht geslapen en een paar hele intensieve weken in het ziekenhuis achter de rug.’ Hij liegt het nog niet eens, hoewel hij aan het gezicht van zijn moeder ziet, dat ze het maar half gelooft.
Als ze even later het journaal zitten te kijken, komt de zaak over Anne-Lynn weer voorbij. Onbewust staat Björn meteen op scherp. Als zijn moeder opzij kijkt, ziet ze aan zijn gezicht dat er iets is. Midden in een zin over de vraag naar getuigen doet ze abrupt de TV uit.
‘En nu wil ik de reden weten waarom je hierheen bent gekomen. Nee,’ kapt ze een beginnende reactie van Björn af, ‘zeg maar niet dat er niets is, want normaal bel je ook niet van tevoren of je langs kunt komen.’ Onderzoekend kijkt ze hem aan.
Zorgvuldig formuleert Björn zijn woorden. ‘Ik heb inderdaad niet zonder een reden gebeld. U weet heel goed wat beroepsgeheim is en ik ga u nu iets vertellen wat ik officieel niet mag vertellen, dus ik wil vragen om dit niet door te vertellen en ik vertrouw u daarin.’
Zijn moeder knikt. ‘Daar kun je van op aan.’
‘Dat wist ik,’ glimlacht Björn. ‘Dat meisje waar het net op TV over ging toen u dat ding opeens uitzette, werd bij ons op de afdeling verpleegd. Toen ze na een tijdje werd overgeplaatst naar een afdeling met wat minder bewaking, was ze binnen de kortste keren weer terug bij ons. Haar polsen waren doorgesneden. Dat is natuurlijk vrij bizar. Ik heb haar tijdens mijn diensten een aantal keer betrapt op huilbuien. Mij durfde ze niet in vertrouwen te nemen; dat kan ze niet, zegt ze.’
Tijdens Björns adempauze begint zijn moeder te praten. ‘Laat me raden. Jij hebt aangeboden dat ik met haar wil praten?’ glimlacht ze.
‘Zoiets, ja.’ Afwachtend kijkt hij zijn moeder aan.
‘Je maakt je zorgen om haar, is het niet?’ Ze kijkt hem met zo’n blik aan, dat Björn het gevoel krijgt dat ze dwars door hem heen kijkt.
Hij kan niet anders dan bevestigen. Ja, hij maakt zich verschrikkelijk veel zorgen om haar; meer dan hij voor zichzelf wil weten.
‘Is Björn verliefd, of vraag ik dan teveel?’ Haar stem klinkt lachend, maar als hij haar aankijkt, ziet hij dat ze hem serieus neemt.
‘Misschien wel...’ Nadenkend kijkt hij voor zich uit. ‘Maar het wordt toch niets. Ik bedoel, binnen nu en een paar weken wordt ze als het goed is uit het ziekenhuis ontslagen en dan zie ik haar nooit meer.’
Zijn moeder knikt. ‘Dat is waar, maar wie weet woont ze hier in de buurt en kom je haar een keer tegen.’
‘Die kans is niet reëel mam, en dat weet je zelf ook wel. Maar goed, er zijn genoeg andere meiden op de wereld,’ probeert hij zichzelf te overbluffen. Het lukt hem bijzonder slecht.
‘Weet je wat? Ik ga binnenkort wel even bij haar langs. Als jij voor mij uitzoekt waar ze ligt en me vertelt wanneer het bezoekuur is, regel ik de rest. Wanneer hoef jij niet te werken?’
‘Het maakt niet uit wanneer ik werk of niet. Ze is pas overgeplaatst, dus ze ligt niet meer bij mij op de afdeling.’ Hij buigt naar zijn moeder toe en geeft haar een dikke knuffel. ‘U bent de beste!’ zegt hij welgemeend.
‘Ga weg joh, gekkerd,’ zegt zijn moeder en ze bloost zowaar.
Björn grijnst. ‘Dat misstaat niet, hoor, zo’n leuk blosje.’ Hij denkt even na en zegt dan: ‘Ik hoef eigenlijk nooit in te vallen op de afdeling waar Anne-Lynn nu ligt, dus daar hoeft u echt geen rekening mee te houden. De conclusie is gewoon dat de kans dat ik haar zie, minimaal is.’
Zijn moeder slaat een arm om hem heen. ‘Niet zo pessimistisch, Björn! Het komt vast wel goed!’
Ze moest eens weten hoe erg hij het vindt dat hij haar waarschijnlijk nooit meer zien zal.

Nieuw stukje voor de onzichtbare lezers. (:

Zo komt het, dat Anne-Lynn een paar dagen later wordt opgeschrikt uit haar gedachten door het geluid van voetstappen. Verbaasd kijkt ze op. Haar moeder komt ’s avonds altijd, dus ze heeft geen idee wie dat kan zijn. In de deuropening staat een opgewekt uitziende vrouw van tussen de veertig en de vijftig jaar. Ze heeft blauwe ogen, die haar ergens ver weg aan iemand doen denken. Haar blonde krullen zijn achter op haar hoofd in een slordig staartje gebonden.
‘Ben jij Anne-Lynn?’ vraagt ze.
Verbouwereerd knikt Anne-Lynn. Heel langzaam begint er iets bij haar te dagen. Zou dat Björns moeder zijn…?
‘Mooi, dan ben ik op het goede adres,’ knikt de voor haar nog onbekende vrouw tevreden en loopt naar haar bed toe. ‘Ik ben Joan; je kent me zeker niet?’
‘Niet dat ik weet,’ zegt Anne-Lynn en ze schudt haar uitgestoken hand.
Joan glimlacht. ‘Je hebt ook geen vermoeden?’ Ze heeft inmiddels een stoel gepakt en is gaan zitten.
Ja, Anne-Lynn heeft wel een vermoeden, maar om dat nu zo uit te spreken… Straks is het helemaal niet waar en maakt zij zichzelf belachelijk.
‘Ik ben door mijn zoon gevraagd om een keer bij jou langs te komen,’ zegt ze glimlachend. ‘Ik denk dat je het nu wel weet?’
Anne-Lynn knikt aarzelend; ze wil zich niet meteen blootstellen. ‘Björn?’ Het komt er dan ook een beetje twijfelend uit.
Joan knikt bevestigend. ‘Ik wil trouwens geen mevrouw worden genoemd; ik heet Joan.’
Een blij gevoel maakt zich van Anne-Lynn meester. Björn heeft het dus gevraagd!
‘Ik zal me eerst eens wat beter voorstellen dan alleen mijn naam te zeggen. Afijn, ik ben dus Joan, trotse moeder van Björn en Jasper. Björn is twintig jaar en Jasper hoopt volgende maand vierentwintig te worden. Hij is getrouwd met Noëlle. Ik ben zelf bijna zesentwintig jaar heel gelukkig getrouwd met Bart. In het dagelijks leven ben ik maatschappelijk werkster op twee middelbare scholen hier in de buurt. Dat was het wel zo’n beetje denk ik.’
Anne-Lynn knikt, niet zo goed wetend wat ze nu moet doen. Ze staart naar het punt waar ze haar voeten onder het dekbed ziet. Als ze opkijkt, kijkt ze in een open gezicht, dat afwachtend – belangstellend afwachtend – naar haar kijkt.
‘Ik ben dus Anne-Lynn. Anne-Lynn van Asperen. Twee jaar geleden heb ik vmbo-examen gedaan op de Guido de Brès. Nu zit ik alweer voor het tweede jaar op het mbo, ik doe de opleiding SAW. Het is een geweldige opleiding, vind ik!’
Joan knikt instemmend. ‘Dat is inderdaad een hele mooie opleiding! Weet je al welke kant je op wilt, na het mbo?’
Anne-Lynn haalt haar schouders op. ‘Niet precies. In ieder geval iets wat psychisch heel zwaar is, zoals een bejaardentehuis. Ik zou het echt niet kunnen verwerken als daar regelmatig iemand overlijdt.’
Joan glimlacht. ‘Ieder zijn ding. Hoe is je thuissituatie?’
‘Wat zal ik daar eens over zeggen. Ik woon samen met mijn ouders. Ik heb een oudere broer gehad, Leon, maar die is overleden toen hij drie jaar was; ik kan hem me niet meer herinneren. Alles ging thuis altijd goed, tot een paar maanden geleden. Mijn vader verloor zijn baan en zit nu dus bijna altijd thuis. Hij solliciteert wel, maar als man van middelbare leeftijd kom je niet meer zo snel aan de bak, hoe veel ervaring je ook hebt. Hij vindt het zelf verschrikkelijk en heeft ook vaak negatieve buien. Dan scheldt hij alles en iedereen uit voor alles wat mooi en lelijk is. Als ik er dan iets van zeg, heb ik het natuurlijk gedaan…’ Anne-Lynn probeert de brok in haar keel weg te slikken.
Joan ziet het en legt een hand op haar arm. Zo zitten ze een tijdje, totdat Anne-Lynn opeens weer aan Björn denkt.
‘U vertelt dit toch niet door aan Björn?’ vraagt ze een beetje ongerust.
Geruststellend schudt ze haar hoofd. ‘Natuurlijk niet,’ zegt Joan, ‘dat noemen we beroepsgeheim; daar zal jij op je opleiding ook wel mee te maken hebben.’
Opgelucht knikt Anne-Lynn.
‘Wil je me vertellen waarom je nu in het ziekenhuis bent beland?’
Ondanks dat de vraag heel vriendelijk en voorzichtig gesteld wordt, schrikt Anne-Lynn er toch van. Vertellen? Over Lorenzo? Ze moet er nog even niet aan denken. Ze wil nu even niet meer praten over zichzelf. Ze is bang voor de herinneringen, die allemaal nog zo vers zijn en weer boven zullen komen drijven.
Ze schudt haar hoofd. ‘Liever niet,’ zegt ze zacht en verontschuldigend haalt ze haar schouders op.
‘Dat is helemaal niet erg, hoor,’ glimlacht Joan. ‘Je kunt niet alles tegelijk vertellen!’
Ze praten nog een tijdje over koetjes en kalfjes, waardoor Anne-Lynn nog wat meer op haar gemak raakt.
Na een kwartiertje staat Joan op. ‘Ik ga ervandoor; ik moet nog even boodschappen doen en dan snel eten koken! Het beste, Anne-Lynn, en over een paar dagen kom ik je weer opzoeken als je daar geen moeite mee hebt.’
Anne-Lynn schudt haar hoofd. ‘Helemaal niet,’ zegt ze wat verlegen, ‘maar wilt u dan wel ’s middags weer komen? ’s Avonds komen mijn ouders meestal.’
Joan knikt. ‘Doe ik.’ Met een armzwaai verlaat ze de kamer en laat Anne-Lynn alleen met haar gedachten, die alle kanten opvliegen.
Even later valt ze in een diepe, onrustige slaap.

‘Niet precies. In ieder geval iets wat psychisch heel zwaar is, zoals een bejaardentehuis. Ik zou het echt niet kunnen verwerken als daar regelmatig iemand overlijdt.’

Ligt het aan mij of spreken deze zinnen elkaar tegen? Ö

En oeps, ik moet me ook aangesproken voelen als onzichtbare lezer, ben ik bang (a)
Ik heb gewoon niks aan te merken (:

Keep going!
Liefs!

Ik weet niet? Ik bedoel. Ze zou het lastig vinden om bijvoorbeeld in een bejaardentehuis te werken, omdat daar regelmatig iemand sterft. Dat zou ze niet kunnen verwerken.

Ja, ik snap wat je bedoelt, maar dan zou er toch moeten staan:

'In ieder geval niet iets wat psychisch...'

Oooh zo ja. Ja dan is het inderdaad zo! Bedankt! (:

SORRY voor mn late reactie! Ik had volgens mij het mailtje niet gezien ofzo...

In ieder geval weer leuk! Jammer dat ik nog weet hoe het verder gaat, heb een geheugenresetter nodig
Want het is altijd leuk om iets voor het eerst te lezen ;p
Maar nu zie ik juist weer heel goed dat je schrijfstijl echt stukken beter is geworden, dus keep going

Dankjewel!! (:

Hijgend rent ze verder; ze kan niet meer. In haar nek voelt ze de hijgende adem van Lorenzo. Uitgeput is ze. Voor zich ziet ze Björn, haar ouders, haar vriendin Miriam, Joan en haar mentor; allemaal staan ze met een brede grijns op hun gezicht naar haar te kijken, maar er is niemand die een vinger naar haar uitsteekt om haar van Lorenzo te verlossen. Ze hoort en voelt dat hij steeds dichter achter haar komt. Het zal niet lang meer duren voor ze aan hem overgeleverd zal zijn.
‘Help!’ Haar angstkreet klinkt dwars door het gelach heen en hulpeloos strekt ze haar armen uit naar Björn, maar hij duwt haar weg.
‘Vuile sloerie, denk je dat wij je helpen?’ zegt hij sarcastisch en de anderen lachen instemmend.
Ze probeert hen uit elkaar te duwen, zodat ze verder kan vluchten voor Lorenzo, maar ze laten haar er niet door. Dan voelt ze een hand om haar pols en de andere hand raakt haar wang aan. Van achteren wordt ze stevig beetgepakt. ‘Zo gemakkelijk ontkom jij niet, meisje,’ gromt een stem in haar oor. Langzaam wordt het zwart voor haar ogen en ze zinkt weg in een diepe put.

‘Anne-Lynn,’ haalt een stem haar uit de nachtmerrie, ‘rustig, er kan je niets gebeuren. Je ligt in het ziekenhuis.
Verwilderd opent Anne-Lynn haar ogen en na een tijdje komt ze erachter dat het niet Lorenzo’s hand was, die haar aanraakte, maar die van iemand anders. Als ze in de ogen kijkt van de persoon die naast haar bed staat, is ze volledig uit haar slaap gehaald. Björn.
‘Kan het zijn dat je gedroomd hebt?’ vraagt Björn rustig. ‘Je probeerde een aantal dingen te zeggen en je kwam heel erg paniekerig over.’
Anne-Lynns hart slaat een slag over. Heeft Björn haar gezien? Ze sluit haar ogen en kreunt haast onhoorbaar. Dit kan niet. Waarom moet Björn nu precies op dít tijdstip langskomen?’
‘Waarom ben je hier?’ Eén voor één perst ze de woorden uit haar mond en pijnlijk kijkt ze hem aan.
‘Ik ben net klaar met werken en ik wilde heel graag weten hoe het met je gaat.’
‘Volgens mij is het voor een verpleger heel erg belangrijk om werk en privé gescheiden te houden,’ antwoordt Anne-Lynn wat sarcastisch, niet wetend hoe ze anders moet reageren. Haar woorden hangen nog in de lucht als ze er al spijt van heeft. Ze wil hem helemaal niet zo onaardig behandelen.
Björn glimlacht. ‘Dat klopt, maar dat maakt me in dit geval helemaal niets uit. Als ik bij jou langs wil komen na mijn werk, dan doe ik dat.’
Het klinkt verschrikkelijk lief en ook door de emotie van haar nachtmerrie, kan Anne-Lynn niet voorkomen dat er een traan in haar ooghoek blinkt, die langzaam de vorm van een druppel krijgt en vervolgens via haar wang naar beneden glijdt.
‘Hé…’ klinkt het bezorgd.
Anne-Lynn bijt hard op haar lip om niet in tranen uit te barsten en balt haar vuisten, voor zover dat mogelijk door de pijn, en ze kijkt van hem weg.
Maar dat laat Björn niet zomaar gebeuren. Hij legt zijn vinger onder haar kin en dwingt haar voorzichtig hem aan te kijken.
‘Waarom huil je, als ik vragen mag? Omdat je het niet prettig vind dat ik hier ben, of omdat ik je tijdens je nachtmerrie heb gezien?’
Anne-Lynn zucht diep en probeert zich weer onder controle te krijgen. Om zich een houding te geven, pakt ze de schaal met koeken van haar nachtkastje en houdt die aan Björn voor.
‘Nee, dankjewel.’ Hij zwijgt even. ‘Anne-Lynn, je draait eromheen. Klopt dat?’
Dan wordt het haar allemaal teveel en ze barst in snikken uit. Björn, die tot nu toe heeft gestaan, trekt een stoel bij en gaat zitten.
‘Anne-Lynn, wat is er toch met je?’ Het klinkt zo bezorgd, dat ze nog harder begint te huilen.

Die nacht liggen Björn en Anne-Lynn, zonder dat ze het van elkaar weten, allebei wakker.
Anne-Lynn durft niet te slapen, bang om weer een nachtmerrie te krijgen en laat de afgelopen dag voor de zoveelste keer aan zich voorbijgaan. Ze vindt het toevallig, dat Björn vlak na zijn moeder bij haar op bezoek kwam. Waarom kwam hij überhaupt op bezoek? Zou er opzet in het spel zijn geweest, dat Joan iets heeft doorverteld aan haar zoon? Meteen schudt ze die gedachte weer van zich af; Joan heeft haar beloofd zich aan haar beroepsgeheim te houden…
Björn komt er ook niet uit. De rode cijfers van zijn wekker tellen onverbiddelijk verder en geven inmiddels een tijd van drie minuten voor half twee aan. Abrupt slaat hij het dekbed van zich af en stapt uit bed. Zo kan hij toch niet slapen. Hij drinkt een glas water en gaat op bank zitten. Zijn hoofd laat hij in zijn handen rusten. Ook hij overdenkt voor de zoveelste keer de afgelopen middag.
Anne-Lynn had het een en ander over haar verleden gezegd. ‘Ik heb thuis wat problemen gehad; mijn vader werd ontslagen en was veel thuis. Hij was vaak snel geïrriteerd en chagrijnig. Ik ging daar regelmatig tegenin en dat was niet zo gezellig. That’s all.’
Hij had gemerkt dat ze uit alle macht probeerde om het luchtig te laten klinken, maar toen hij haar aankeek en zag dat ze bloosde, wist hij zeker dat ze iets voor hem verborg. Toch had hij niet aangedrongen. Toen hij wegging, kon hij het niet laten om even haar wang aan te raken. Haar reactie daarop had hem verwonderd, of eerder geschokt. Ze was geschrokken; het leek wel of ze ineen kromp.
Zo zit hij lange tijd na te denken, tot hij erachter komt dat hij het koud heeft. Hij drinkt nog een glas water, gaat nog even naar de wc en kruipt dan onder zijn dekbed. Hij blijft piekeren, maar komt er niet uit. Zijn gedachten cirkelen rond één vraag: wat is er met Anne-Lynn aan de hand?

Aaaaah, ik wil vervolg!
Eén kleine opmerking: ik zou na de nachtmerrie even een witregel doen, dat lijkt mij iets duidelijker. Je moet maar even kijken wat jij vindt (:

Snel verder iig! (:
Lieeeefs.

Huhhh OV is strange bezig Ik had jouw stukje vanmiddag beoordeeld met 'Niets op aan te merken' ofzo, maar nu staat dat er helemaal niet bij... En als ik het nog een keer wil proberen zegtie dat ik het al beoordeeld heb:P Nouja, 't zal wel. In ieder geval: Niets op aan te merken! Behalve dat het goed is natuurlijk (:

Dankjewel allebei! Ik kan niet OV+'en, anders hadden jullie een bedankplusje gehad;)

@ Marit, ik heb het in m'n documentje ook cursief gedaan, zoals ik nu veranderd heb. Maar met mijn blonde hoofd vergeet ik dat dan hier te doen;)

Zo, weer een stukje van mij(: Enjoy!

Hoofdstuk 8

Gelaten staart Anne-Lynn door het raam naar buiten, zonder iets te zien. Haar gedachten gaan alle kanten op. Over een klein poosje komt haar vader haar ophalen. Het hing er vanochtend nog om, toen ze misselijk wakker werd. Uiteindelijk besliste de dokter dat ze toch naar huis mocht. Al een paar ochtenden is ze misselijk, maar dit keer kon ze het niet verbergen voor de verpleegster die haar kwam wassen.
Ze ziet er tegenop om naar huis te gaan. Natuurlijk verlangt ze naar huis en is ze het ziekenhuis meer dan zat. Maar haar vader. Hoe zal het gaan? Hij heeft nog steeds geen werk en Anne-Lynn weet dat hij dan onredelijk kan zijn. Een mogelijk gevolg is dan, dat haar moeder ook netig wordt en dan is de sfeer in huis te snijden.
‘En Björn dan? Je vindt hem wel leuk!’ Anne-Lynn probeert de stem in haar hoofd, die ze de laatste tijd zo vaak heeft gehoord, te negeren. Ze wil helemaal niet verliefd zijn op Björn en dat is ze ook niet, vertelt ze zichzelf. En als je iets maar vaak genoeg zegt, ga je het vanzelf geloven.
Ze denkt weer terug aan vorige week, aan het moment dat ze Björn vertelde dat er echt niets met haar aan de hand was, behalve dat het niet zo lekker liep tussen haar en haar vader. Hij geloofde het niet, dat was van zijn gezicht af te lezen. Logisch ook, want ze kreeg een hoofd als een tomaat. Echter, hij liet het erbij en vroeg niet verder, waar ze aan de ene kant wel blij mee was. Aan de andere kant snakt ze naar een klein beetje oprechte aandacht en ze had zo graag haar hart bij hem uit willen storten op dat moment. Alleen dat durfde ze niet. Ze was bang. Bang voor zijn reactie, bang voor zijn afwijzing. En nu voelt ze zich schuldig. Ze heeft tegen hem gelogen, terwijl ze diep in haar hart weet dat hij dat niet verdiend heeft. Absoluut niet. Hij heeft haar zo goed en zorgzaam behandeld in de periode dat ze in het ziekenhuis heeft gelegen.
‘En nu stoppen, Anne-Lynn!’ zegt ze hardop tegen zichzelf.
Ze kijkt om zich heen. Als het goed is, is dit de laatste middag dat ze naar deze muren kijkt en dat ze de mogelijkheid heeft om naar het Albeda College te kijken, dat naast het ziekenhuis staat. Van de dokter moet ze over anderhalve week terugkomen voor controle en dan zal hij beslissen wat er verder gaat gebeuren. Ze hoeft niet naar een revalidatiecentrum, waar ze ontzettend blij mee is. Om haar rechterbeen heeft ze nu loopgips, dat voelt gelukkig een stuk lichter. Haar linkerbeen, dat op twee plaatsen gebroken is, zit nog in het gewone gips; dat moet nog verder genezen.
Om de tijd door te komen, pakt Anne-Lynn haar boek van het kastje, dat ze expres niet in haar tas heeft laten doen.
Ze is zo in haar boek verdiept, dat ze haar vader niet hoort aankomen. Ze schrikt dan ook een beetje als hij opeens naast haar bed staat. ‘Hé, meisje! Ga je mee naar huis?’ vraagt hij vrolijk en hij geeft haar een knipoog.
Anne-Lynn peilt onopvallend het humeur van haar vader en glimlacht dan. ‘Heerlijk! Na zo’n periode ben je het wel een keertje zat.’
‘Wat een uitspraak, zeg.’ Quasi verontwaardigd kom Patrick, één van de broeders de kamer binnenlopen. ‘Dat hoorde ik toevallig. Wij verplegen je een tijd met zorg en liefde en dan krijg je stank voor dank. Mooi is dat.’
Anne-Lynn grijnst. ‘Na mij tien andere meisjes in dit bed, dus jullie kunnen me best missen.’
‘Mooie praatjes heb jij. Kom op, uit dat bed en in die rolstoel, dan gaan we je bij de auto brengen.’

Ik heb vanmiddag alles gelezen, en ik vind het super! Je hebt een fijne schrijfstijl

Goed weer! Niets op aan te merken ;p

Btw, sorry voor mn late reactie, maar k ben de laatste tijd niet meer zo vaak online...

Wake up, Arenda! Just go on!

Sorry sorry sorry sorry. Dit heeft veel te lang geduurd. Druk met school en weinig inspiraitie enzo, maargoed. Ik hoop vanaf nu weer wat meer te gaan schrijven!

‘Zo, schone slaapster, wakker worden!’ Het is eerste nacht dat Anne-Lynn weer in haar eigen bed heeft geslapen. Ze heeft haar slaapkamer op de benedenverdieping en in deze omstandigheden komt dat goed van pas. Slaperig opent Anne-Lynn haar ogen en haar moeder wil haar al overeind helpen, als Anne-Lynn opeens begint te kokhalzen. Ze gaat weer in de kussens liggen en haar moeder vliegt naar de keuken om een schaal te halen. Anne-Lynn houdt haar hand voor haar mond en probeert rustig door haar neus te ademen.
‘Kind, ik schrik me naar!’ zegt haar moeder, terwijl ze een schaal aan Anne-Lynn geeft. Die blijft zo stil mogelijk in bed liggen en kan zo voorkomen dat ze de varkenshaas van gisteravond eruit gooit.
‘Ik ga even iets lichts voor je klaarmaken,’ zegt haar moeder en ze loopt naar de keuken. Anne-Lynn hoort de waterkoker gaan en even later komt haar moeder binnen met een beschuitje en een beker kamillethee. ‘Je kunt de thee denk ik meteen drinken, want ik heb er een scheutje koud water bij gedaan.’
Normaal gesproken vindt ze het heerlijk, maar nu moet ze er niet aan denken. Om haar moeder een plezier te doen, neemt ze een minislokje van haar thee. Vervolgens probeert ze een hapje beschuit, maar dat valt – zoals ze eigenlijk al had verwacht – verkeerd. Nog geen minuut later geeft ze over.
‘Ik denk dat ik me maar niet meer aan het beschuitje waag,’ zegt Anne-Lynn met een lichte glimlach.
Haar moeder schudt haar hoofd. ‘Dat lijkt me inderdaad niet zo’n goed idee. Maar probeer dan je thee op te drinken, zodat je in ieder geval niet uitdroogt.’
Ze denkt even na. Er verschijnen twee rimpels in haar voorhoofd; die komen er altijd als ze nadenkt. ‘Heb je gisteren iets verkeerds gegeten? Moet je weer wennen aan ons eten? Er heerst geen griep.’ Ze voelt aan Anne-Lynns voorhoofd. ‘Je hebt ook geen koorts, volgens mij.’
Anne-Lynn zucht onhoorbaar. Allemaal goed bedoeld van haar moeder, maar op dit moment heeft ze geen zin aan gezeur aan haar hoofd. Ze is dan ook blij als haar moeder haar uiteindelijk met rust laat.
Een uurtje later, als Anne-Lynn half slaapt, steekt ze haar hoofd nog één keer om het hoekje van de deur. ‘Lieverd, ik ga werken. Bel je meteen als er iets is?’ Aan haar gezicht is te zien dat ze ervan baalt, dat ze juist vandaag moet werken en dat zegt ze ook.
Anne-Lynn glimlacht. ‘Ik red me wel, mam. Het gaat alweer een stuk beter, het komt allemaal goed.’
Nadat haar moeder ervan is verzekerd dat Anne-Lynn zal bellen als het niet goed gaat, vertrekt ze. ‘Ik ben om half vijf terug! En wanneer papa terug is, weet ik niet; hij heeft een aantal sollicitatiegesprekken, dus je weet nooit hoe lang dat duurt.’
Als ze haar moeder de sleutel in het slot hoort omdraaien, slaakt ze een zucht van verlichting. Eindelijk rust.
Echter, dat valt vies tegen. De stilte van het huis valt haar aan en al snel begint ze te piekeren. Alle gebeurtenissen van de afgelopen periodes passeren de revue. Uit alle macht probeert ze aan prettige dingen te denken, maar ze kan het niet helpen dat haar gedachten telkens teruggaan naar Lorenzo. Ze balt haar vuisten op het dekbed. ‘Waarom heb je me dit aangedaan?’ fluistert ze triest voor zich uit. Alle gebeurtenissen die ze juist wil vergeten, staan in haar geheugen gegrift. Ze hijst zich voorzichtig overeind en ziet weer sterretjes voor haar ogen en de misselijkheid komt weer boven drijven. Doodstil blijft ze liggen en wacht tot het weer over is. En dan vindt Anne-Lynn opeens een mogelijke oorzaak voor haar misselijkheid; iets wat haar in huilen doet uitbarsten.

YES je hebt weer gepost

Goed geschreven (: Echt stukken beter zo! Super ;D

Even later zit Anne-Lynn met haar tas op schoot en zoekt naar haar portemonnee. Na even zoeken – er zit een hoop rommel in haar tas – vindt ze hem, achter een scheur die in de voering zit. Ze opent de portemonnee en voelt achter haar bankpasje. Verbaasd ontdekt ze dat het briefje dat ze zocht, er niet zit. Ze zal het toch niet verloren zijn? Na lang nadenken weet ze het weer. Gisteren heeft ze het in het hoesje van haar Bijbel gedaan. Daar leest ze elke dag uit, dus dan zal ze het briefje zeker niet vergeten. Ze rekt zich en kan zo precies de Bijbel van haar nachtkastje pakken.
Er staan tien cijfers op het briefje. Tien cijfers, die samen het telefoonnummer van Joan vormen. Ze pakt de huistelefoon en toets één voor één de cijfers in. Nul. Zes. Drie. Twee. In een langzaam tempo toetst ze alle cijfers in. Nadat ze het laatste cijfer, een negen, heeft ingetoetst, blijft haar duim boven het groene hoorntje zweven. Wel bellen. Niet bellen. Uiteindelijk telt ze fluisterend af. ‘Drie, twee, één…’ Ze drukt de toets in en brengt de telefoon aan haar oor, zodat ze niet in de verleiding komt de telefoon er weer op te gooien. Haar zenuwen worden met de seconde erger.
‘Goedemorgen, met Joan van der Leer?’ klinkt een opgeruimde stem.
Anne-Lynn schraapt al haar moed bij elkaar en zegt haast fluisterend: ‘Hallo, met Anne-Lynn…’
‘Anne-Lynn! Wat leuk dat je belt! Hoe gaat het met je?’ De oprechte belangstelling is duidelijk te horen en dat doet Anne-Lynn goed.
‘Nou, om eerlijk te zijn…’ Anne-Lynn zwijgt en twijfelt wat ze verder zeggen moet.
‘Gaat het niet zo goed met je?’ Haar stem klinkt nu bezorgd.
Anne-Lynn bijt op haar lip. ‘Niet echt…’
‘Wil je me het via de telefoon vertellen of liever recht in m’n gezicht?’
De makkelijkste weg is via de telefoon, maar dat wil Anne-Lynn eigenlijk niet. ‘Liever in het echt.’
‘Zeg maar wanneer ik langs kan komen! Lig je trouwens nog in het ziekenhuis of ben je al naar huis?’
‘Mijn vader heeft me gisteren aan het eind van de middag opgehaald, dus ik ben weer thuis.’
‘O.’ Er hangt een kleine stilte. ‘Vinden je ouders het ook goed als ik bij jullie thuis kom?’ vraagt Joan.
‘Ik heb het liefst dat je komt, als ze er niet zijn…’ zegt Anne-Lynn aarzelend.’
Nadat Joan haar agenda erbij heeft gepakt, spreken ze af dat Joan er over een uurtje zal zijn. Anne-Lynn geeft haar adres door en zegt nog snel dat Joan via de achterdeur moet komen, omdat ze zelf niet uit bed kan komen.
Anne-Lynn schrikt wakker als ze de achterdeur hoort opengaan. In een fractie van een seconde denkt ze dat er ingebroken wordt, maar dan herinnert ze zich haar afspraak met Joan weer.
‘De woonkamer door lopen, door de deur naast de spiegel en dan rechtdoor lopen,’ roept Anne-Lynn.
Aan het geluid van naderende hakken hoort ze dat Joan in de goede richting loopt. En inderdaad, een paar seconden later steekt ze haar hoofd om het hoekje van de deur. Het eerste wat haar opvalt, is dat Joan haar blonde krullen dit keer losjes heeft opgestoken, wat haar geweldig staat.
‘Goedemorgen meid!’ Joan loopt op Anne-Lynn af en omhelst haar. ‘Ik mag vast wel op je bureaustoel gaan zitten?’ Ze wacht geen antwoord af en ploft neer. Ze zet zich af en draait een rondje met de stoel. ‘Heerlijk, zo’n stoel, die heeft Björn ook. Toen hij nog thuis woonde en ik zijn kamer ging schoonmaken, draaide ik ook altijd een rondje op zijn stoel.’ Ze grijnst. ‘Kinderachtig hè? En dat voor een vrouw van zesenveertig.’
Anne-Lynn grijnst ook; door deze actie van Joan is ze een stuk minder gespannen. ‘Sorry,’ zegt ze, ‘ik kan je geen drinken aanbieden, maar wil je iets drinken? Dan moet je het zelf pakken.’
Joan lacht. ‘Hoeft niet, hoor, maar bedankt.’
Stilte. Joan bekijkt de slaapkamer en Anne-Lynn bedenkt hoe ze tegen Joan moet zeggen wat ze op haar hart heeft. Lang hoeft er niet over na te denken, want Joan begint al.
‘Zeg Anne-Lynn, je belde me niet voor niets, hè?’
Anne-Lynn kan het niet ontkennen en ze knikt.
Joan kijkt haar afwachtend en bemoedigend aan.
‘Nou ja, ik … ehm, ik …’ Ze vecht tegen de opkomende tranen en haalt diep adem. ‘Ik denk dat ik zwanger ben.’

Bedankt voor de like, Anneke! (:
Mensen, ik zoek eigenlijk een nieuwe titel. Iemand suggesties? ;p
Nog een vraagje: weet iemand heel toevallig nog hoe ver ik met de vorige versie had gepost? (:
Nieuw stukje weer;3

Een hele staart Joan haar aan. Anne-Lynn probeert haar blik te peilen, maar dat lukt haar niet zo goed. Ontroering, verbijstering, warmte. Er is een beklemmende stilte gevallen, die Joan als eerste verbreekt.
‘Ik weet niet goed wat ik hier op moet zeggen, Anne-Lynn,’ zegt ze met een stem vol meeleven en ze pakt Anne-Lynns ijskoude hand.
Nu kan ze de tranen niet meer tegenhouden en ze barst in ongecontroleerd snikken uit. Tranen vullen haar ooghoeken en vinden hun weg via haar wangen naar beneden.
Joan laat haar hand los en loopt resoluut naar de keuken. Door het snikken door hoort Anne-Lynn haar in de keuken rommelen en even later komt ze de kamer binnen met een glas water. Als Anne-Lynn weer wat rustiger geworden is, geeft ze haar het glas water.
Anne-Lynn neemt een paar slokjes en zegt dan een beverig ‘dankjewel’.
‘Waarom denk je dat je zwanger bent?’ vraagt Joan.
Anne-Lynn slikt de brok in haar keel weg en zegt: ‘Ik had twaalf dagen geleden in het ziekenhuis al ongesteld moeten worden. Daar maakte ik me niet zo bezorgd over, want ik heb in coma gelegen en een ongeluk gehad, dus dan kan de boel best ontregeld zijn. Dat zeiden ze ook in het ziekenhuis. Maar de laatste paar ochtenden ben ik telkens hondsberoerd en houd ik zelfs geen hapje beschuit binnen. En als je zwanger bent, heb je toch ook vaak last van ochtendmisselijkheid?’ vragend kijkt ze Joan aan.
Die kan niet anders dan bevestigend knikken. ‘Inderdaad, ik heb er ook heel veel last van gehad toen ik van Björn zwanger was.’
Anne-Lynn knikt. Er valt een stilte, die weer door Joan verbroken wordt.
‘De vorige keer vertelde je me over Lorenzo en als je werkelijk zwanger bent, is hij dan de vader?’ Joan stelt de vraag heel voorzichtig, maar toch schrikt Anne-Lynn onwillekeurig bij het horen van zijn naam.
‘Ik denk het wel;’ fluistert Anne-Lynn, ‘ik mocht geen voorbehoedsmiddelen gebruiken van hem en daar controleerde hij mij ook op. Hij zei dat hij niet vruchtbaar was, maar daarover heeft hij dus ook tegen me gelogen.’ De woorden komen triest uit haar mond en dat is precies hoe ze zich voelt.

Een paar dagen later komt Joan Anne-Lynn weer opzoeken. Ook dan is Anne-Lynn alleen thuis, daar heeft ze bewust voor gekozen. Als Joan thee voor hen beiden heeft ingeschonken, haalt ze een doosje uit haar tas.
Anne-Lynn slikt. De test.
‘Ben je nog misselijk geweest ’s ochtends?’ vraagt Joan en ze krijgt een bevestigend antwoord.
‘Vanmorgen viel het wel mee, maar de afgelopen twee dagen was het wel heel heftig,’ zegt Anne-Lynn. Ze neemt een flinke slok water uit het flesje dat op haar nachtkastje staat. ‘Even bijtanken, mijn moeder heeft me net nog naar de wc geholpen,’ glimlacht ze. Anne-Lynn probeert zich groot te houden voor Joan, maar ze kan niet verbergen dat Joan haar doorheeft.
‘Je vindt het spannend, hè?’ zegt ze vriendelijk.
Anne-Lynn knikt en voelt de knoop in haar buik steeds strakker worden. ‘Nogal, ja.’
Een paar minuten later helpt Joan haar weer in bed. De test heeft ze achter een stapeltje boeken gelegd, zodat hij uit hun gezichtsveld ligt. In seconden die volgen, hangt een voor Anne-Lynn afschuwelijke stilte. Zenuwachtig en gespannen bijt ze op haar nagels; iets wat ze al jaren niet meer heeft gedaan. Joan houdt haar andere hand vast.
Het is Joan die de stilte verbreekt. ‘Anne-Lynn, zal ik de test pakken? De uitslag is nu wel te zien, verwacht ik.’
Anne-Lynn voelt haar hart in haar keel bonken en ze bijt nog een randje van haar nagel af, zodat het begint te bloeden. Ze knikt nauwelijks zichtbaar.
Joan rolt de bureaustoel achteruit, zonder haar blik van Anne-Lynn los te maken. Op de tast pakt ze de test, sluit haar hand eromheen en rolt weer naar het bed toe. ‘Zullen we dan maar kijken?’
Het liefst zou Anne-Lynn de test uit haar handen rukken en hem zonder te kijken in de prullenbak gooien, maar ze weet dat het niet kan. Daarom knikt ze toch.
Met haar linkerhand pakt Joan haar hand weer en langzaam opent ze haar rechterhand. Eén blik op de test is voor hen allebei genoeg om te weten wat er aan de hand is. Joan gaat op de rand van Anne-Lynns bed zitten en trekt haar zwijgend tegen zich aan.
‘Heb je je ouders verteld dat je mogelijk zwanger bent?’ vraagt Joan na een tijdje.
Anne-Lynn schudt haar hoofd. ‘Ik durf het niet,’ zegt ze zachtjes. ‘Mijn moeder zal misschien nog wel begripvol reageren, maar mijn vader echt niet. Die gaat flippen, echt waar.’
Joan glimlacht. ‘Ze zullen je vast het huis niet uitschoppen, maar het kan inderdaad zijn dat de eerste reactie niet erg opbeurend is. Dat zie ik met mijn werk ook.’
Anne-Lynn knikt; ze begrijpt het wel. ‘Toch moet ik er niet aan denken het te zeggen. Ik zit dan met opgekropte zenuwen en als ik het dan vertel, gaat mijn vader straks nog schelden ook. Dat kan ik dan echt niet gebruiken. Ik durf het gewoon niet te zeggen.’
Er valt een stilte, waarin Anne-Lynns gedachten alle kanten op gaan en waarin allerlei verschillende rampscenario’s door haar hoofd spoken.
‘Zou je het fijn vinden als ik er bij ben als je het je ouders gaat vertellen? Want je kunt er niet omheen, over een paar weken gaat je moeder het zien, die is ook niet blind. Vroeg of laat komen ze erachter.’

‘Wát zeg je?’ Ontsteld kijkt Miranda naar haar dochter, terwijl ze zich sterk afvraagt of ze het toevallig niet goed verstaan heeft. Anne-Lynn knijpt in de leuning van de fauteuil en voelt zich duidelijk niet prettig.
‘Ik ben zwanger,’ fluistert ze nog eens. De drie woorden slaan in als een bom.
Jack is het, die als eerste weer wat weet te zeggen. Of beter gezegd, snauwen. ‘Van wie is het?’ vraagt hij kortaf.
‘Ik herhaal: van wie is het kind?’ vraagt hij, als Anne-Lynn niet meteen antwoord geeft.
Een beetje angstig wacht Miranda op datgene wat er gaat komen. Jack is geen man van het meest tactische soort. Hij kan af en toe erg onredelijk zijn, zonder dat hij het op dat moment doorheeft.
Weer geeft Anne-Lynn geen antwoord en ze maakt zich mogelijk nog kleiner dan ze al had gedaan.
‘Anne-Lynn, je kunt toch wel gewoon zeggen wie de vader is?’
Heftig schudt ze haar hoofd en dat maakt dat Jack zich alleen maar weer opwindt. Hij wil een scheldkanonnade beginnen, maar Anne-Lynn grijpt haar krukken en hinkt huilend naar haar slaapkamer.
De achtergeblevenen zitten een tijdje verslagen bij elkaar. Miranda kijkt naar de vrouw die tegenover haar zit. Ze heeft zich voorgesteld als Joan van der Leer, een vriendin van Anne-Lynn. Ze vindt het een vreemd iets; ze heeft nog nooit eerder over Joan gehoord. Hoewel, de laatste tijd was Anne-Lynn niet zo open tegen hen als voorheen.
‘Wie bent u eigenlijk?’ vraagt ze dan, toch wel nieuwsgierig.
‘Ik kan me voorstellen dat u het niet allemaal meer begrijpt,’ zegt Joan glimlachend, ‘maar ik zal me nog even wat uitgebreider voorstellen. Mijn naam heb ik u net al gezegd, Joan van der Leer. Ik ben maatschappelijk werkster op een middelbare school hier in de buurt. Overigens, niet op de school waar Anne-Lynn les heeft. Ik weet niet of u de broeder nog herinnert, die u gebeld heeft toen Anne-Lynn in het ziekenhuis lag?’ vragend kijkt ze Miranda en Jack aan.
Miranda knikt. Ja, die nacht herinnert ze zich nog als de dag van gisteren.
‘Ik ben zijn moeder. Nu vraagt u zich natuurlijk af, hoe ik dan met Anne-Lynn in contact ben gekomen. Mijn zoon, Björn, heeft tijdens Anne-Lynns opname met haar gepraat en toen heeft hij haar gevraagd, of ze het goed vond als hij mij vroeg met haar te praten. Hij had namelijk het idee dat ze wel iemand kon gebruiken om tegenaan te praten, maar ze wilde liever niet met hem praten over de dingen die haar dwarszaten. In het ziekenhuis ben ik een aantal keer bij haar op bezoek geweest en twee weken geleden ben ik ook twee keer hier geweest, toen jullie allebei niet thuis waren.’ Jack wil meteen reageren, ziet Miranda, maar daar krijgt hij de kans niet voor, want Joan praat alweer verder. Zij heeft de reactie van Jack ook gezien. ‘Ik begrijp dat u het op zijn zachtst gezegd niet prettig vindt, dat ik hier zonder uw kennis of toestemming binnen ben geweest, maar Anne-Lynn heeft hier zelf voor gekozen. Wat ze heeft meegemaakt, is niet mis.’ Voorzichtig brengt ze de zwangerschap van Anne-Lynn weer ter sprake en dat werkt, want Jack gaat er meteen op in.
‘Ik begrijp het niet,’ zegt hij gefrustreerd. ‘Ze heeft volgens mij geen vaste vriend en ze is ook niet het type dat zomaar met een scharrel in bed duikt. Dachten we.’
Miranda knikt instemmend. Zij weet ook van niets en in het ziekenhuis heeft ze ook geen kaarten of cadeautjes van een mogelijke vriend gezien.
‘Dit is voor jullie een hele schok, en terecht. Het is niet niks om te horen dat je zeventienjarige dochter zwanger is. Maar geloof me, ze heeft hier absoluut niet voor gekozen en ze had het liever anders gezien.’
‘Ze had het liever anders gezien? Ze was er toch zeker bij, of zie ik dat nu verkeerd?’ briest Jack.
Miranda legt haar hand op Jacks arm en beduidt dat hij rustig moet blijven.
‘Natuurlijk was ze er zelf bij. Maar niet elke zwangerschap ontstaat met toestemming van het meisje.’
Miranda krijgt een angstig voorgevoel. In hele grote lijnen vertelt Joan het verhaal en Miranda luistert met stijgende verbazing.
Als Joan uitgesproken is, begint Miranda zacht te snikken. Ze voelt zich schuldig. ‘Wat voor moeder ben ik? Ik heb dit niet eens gemerkt.’

Hier ben ik weer! ,
Like like (: Mooi geschreven, zoals altijd... laat ik maar niet in herhaling gaan vallen ^

Ik weet niet meer precies waar je gebleven was met de vorige versie. Ik weet al wel een heel stuk verder hoe het gaat, maar weet niet meer of dat op OV was of op die andere site... Sorry!

Titels hè? Dat zijn altijd zulke makkelijke dingen om te verzinnen -_- Maar ik zal wel ff denken! Misschien weet ik er over een poosje wel een, dan hoor je het wel (:

Dankjewel voor je reactie, Anneke! Ja, op die andere site ben ik een heel stuk verder inderdaad. Maar dat is de oude versie en deze is veel uitgebreider en beter, al zeg ik het zelf (:
Nieuw stukje weer, voorlopig denk ik even niets, want ik heb het verschrikkelijk druk met school!

Hoofdstuk 9
Langzaam rijdt Björn over de parkeerplaats van de Lidl, zoekend naar een plekje om zijn auto te parkeren. Dat valt niet mee rond deze tijd, maar hij kon niet op een ander tijdstip, omdat hij moest werken. De radio staat zachtjes aan en hij fluit vals mee.
Opeens staakt Björn zijn gefluit. Hij buigt voorover over zijn stuur en tuurt tegen de fel schijnende zon in. Het lijkt Anne-Lynn wel, die daar loopt. Een meisje van een jaar of achttien, halflang haar, met haar rechterhand leunt ze op een kruk. Het kan bijna niet missen, vindt Björn. Zo snel mogelijk rijdt hij in de richting van het meisje, dat sinds haar opname geen dag meer uit zijn gedachten is geweest.
Als hij naast haar rijdt, tikt hij op het raampje. Even kijkt ze hem recht aan, maar voordat hij het portierraam naar beneden kan draaien, draait ze zich alweer om en loopt zo snel ze kan verder.
Voor Björn is er geen twijfel over mogelijk; zijn vermoeden klopte. Snel rijdt hij verder, op zoek naar een parkeerplek. Gelukkig vindt hij er eentje, vrij dicht bij de ingang van de winkel. Hij kijkt om zich heen, maar hij ziet haar nergens meer. Zij is natuurlijk snel naar binnen gegaan, of, in het ergste geval, ze is nu alweer onderweg naar huis.
Met zijn winkelwagentje loopt hij niet veel later de Lidl binnen. Zoekend kijkt hij om zich heen, maar hij kan haar niet zo snel ontdekken. Met een zucht pakt hij het boodschappenlijstje uit zijn broekzak en loopt verder. Eén voor één pakt hij de benodigde boodschappen uit de schappen. Melk, vla, een diepvriespizza, een fles cola…
Hij staat abrupt stil, als hij in het pad naast zich een kruk hoort tikken. Snel gooit hij de hagelslag in het wagentje en duwt het winkelwagentje naar het andere pad. Daar staat ze. Met haar rug naar hem toegekeerd, verdiept in een tijdschrift. Björn loopt naar haar toe, zonder zijn ogen van haar af te houden. Hij tikt haar op de schouder. ‘Hé, Anne-Lynn, lang niet gesproken! Alles goed?’
Als door een wesp gestoken draait Anne-Lynn zich om en ze laat het tijdschrift vallen, maar ze herstelt zich verbazingwekkend snel. Echter, net niet snel genoeg voor Björn.
Hij bukt zich behulpzaam en pakt het tijdschrift van de grond. ‘Alsjeblieft, Anne-Lynn,’ zegt hij en hij geeft haar het tijdschrift. ‘Je hoeft van mij niet zo te schrikken, hoor.’
Anne-Lynn krijgt een kleur. ‘Ik schrok niet per se van jou, als je dat soms hoopte. Het was meer dat er opeens iemand tegen me begon te praten en daar had ik niet op gerekend.’ Het klinkt een beetje kattig.
‘Dan heb ik me verbeeld dat ik je zag schrikken,’ zegt Björn kalm. ‘Maar om op mijn vraag terug te komen: Hoe gaat het?’
‘Het gaat redelijk! Ik ben wel snel moe en ik merk wel dat de krachten in mijn benen flink zijn afgenomen, dus dat moet allemaal weer op gang komen. Maar dat zal ik jou waarschijnlijk niet hoeven te vertellen. Sinds een week heb ik één kruk, dus dat is al een hele vooruitgang en dan voel ik me wat minder beperkt.’ Ze glimlacht naar hem, maar Björn heeft het vermoeden dat er meer achter haar glimlach schuilt. Hij besluit haar te confronteren.
‘Fijn dat het zo goed gaat! Dat gebeurt niet iedereen die er zo aan toe is geweest als jij was!’ Hij pauzeert even. ‘Maar Anne-Lynn… waarom ontweek jij me net op de parkeerplaats?’ Doordringend kijkt hij haar aan. ‘Dat gevoel kreeg ik tenminste.’
Anne-Lynn fronst haar wenkbrauwen. ‘Ik ontweek jou? Ik heb je niet eens gezien.’
‘Waarom moet je er om liegen? Ik ben niet blind. Toen ik op het raampje tikte keek je me aan, en daarna draaide je gelijk je hoofd weer om. Klopt dat?’
Ze slaat haar ogen neer. ‘Ja, dat klopt,’ zegt ze zachtjes.
‘Waarom, als ik vragen mag? Of weet mijn moeder dat en moet dat voor mij geheim blijven?’ Hij kan er niets aan doen dat het een beetje gekwetst klinkt; zo voelt hij zich ook, hoewel hij vermoedt dat er meer is gebeurd dan Anne-Lynn ooit tegen hem gezegd heeft.
‘Het is niet dat ik je niet aardig vind, integendeel. Maar voor mezelf is het beter als ik jou niet zie.’ Het komt eruit als een voorgeprogrammeerde zin.
‘Dat klinkt ingewikkeld.’ Björn brengt het als een grapje, maar Anne-Lynn gaat er serieus op in.
‘Dat is het ook,’ zegt ze, terwijl ze hem weer aankijkt.
Björns gedachten malen in het rond. Wel vragen. Niet vragen. Wel doen. Of toch niet? Uiteindelijk hakt hij de knoop door. Als hij het nu niet vraagt, kan hij het haar waarschijnlijk nooit meer vragen.
‘Anne-Lynn…’
‘Ja?’
‘Ik wil je graag beter leren kennen, dus ik zou graag eens een keertje iets met je afspreken.’ Als Björn in haar ogen kijkt, weet hij eigenlijk het antwoord al.

Well done (:

Ik heb nog over een titel zitten denken, maar ik weet het echt ff niet.. Ik weet natuurlijk ook niet hoe het afloopt! Dus je zult het met je eigen ideeën moeten doen

Ben een dagje vrij, dus hier een kort stukje(:

Anne-Lynn staart hem met open mond aan. Wil hij, Björn van der Leer, iets met haar afspreken? Even kan en wil ze geen weerstand bieden aan de kriebels die ze in alle hevigheid in haar buik voelt. Ze voelt zich warm worden van binnen.
Dan beseft ze dat het niet kan en ze duwt het warme gevoel in een hoekje. Ze slaat haar ogen neer en haar gedachten gaan razendsnel. Wat moet ze nu zeggen? Diep in haar hart wil ze hem niet afwijzen, maar op zijn voorstel in gaan durft ze ook niet. Als hij achter de waarheid komt, zal hij geen contact meer met haar willen hebben en voor zo’n tegenslag wil ze zichzelf bewaren. Ze kijkt hem aan en bedenkt dan dat Björn op een antwoord wacht. Anne-Lynn leest de spanning in zijn ogen en ze kiest haar woorden zorgvuldig.
‘Weet je, het is niet dat ik niet wil. Maar ik kan het niet…’ zegt ze zachtjes.
Björn fronst zijn wenkbrauwen. ‘Mag ik vragen waarom niet?’
‘Ik… eh, ik heb geen vertrouwen meer in jongens. Ik geloof niet meer in échte liefde en in echte vriendschap met iemand van het andere geslacht. Ik ga me niet weer aan iemand hechten om, vervolgens bedrogen te worden.’ Voor ze het weet heeft ze het gezegd en ze heeft er meteen spijt van, als ze het gezicht van Björn ziet.
‘En jij denkt dat ik zat zal doen?’ Het klinkt gekwetst en in zijn blik is pijn.
Anne-Lynn voelt zich vreselijk schuldig en voelt tranen opkomen. ‘Ik kan het gewoon niet, nu nog niet. Het spijt me. En als je weet wat ik voor verleden heb, wil je me niet eens meer leren kennen.’ Ze kan er niets aan doen dat het laatste ironisch klinkt. Ze wil zich omdraaien en naar de kassa lopen, maar Björn houdt haar tegen.
‘Mag ik je nog één ding vragen?’ vraagt hij.
Anne-Lynn knikt en zet zich inwendig schrap.
‘Denk je dat je het ooit wel kunt?’
Ze slikt en wacht een paar seconden met haar antwoord, tot ze er zeker van is dat er geen tranen in haar stem doorklinken. ‘Ik weet het niet.’
‘Oké, duidelijk,’ zegt hij, ‘vergeet niet dat je altijd kunt bellen. Hier is mijn visitekaartje.’ Hij pakt een kaartje uit zijn binnenzak en geeft het haar. Hij is duidelijk teleurgesteld.
‘Dankjewel Björn,’ zegt Anne-Lynn schor, terwijl ze het kaartje van hem aanpakt.
‘Het beste!’ Hij draait zich om en duwt zijn karretje de andere kant op, Anne-Lynn met dubbele gevoelens achterlatend.
Even wil ze hem naroepen en zeggen dat ze hem ook beter wil leren kennen, maar de angst houdt haar tegen. Verblind door de opkomende tranen loopt Anne-Lynn in de richting van de kassa’s. Ze heeft niet door dat ze nog niet eens de helft van de boodschappen in haar karretje heeft. Ze denkt maar aan één ding: ze wil hier weg!
Ook Björn pakt blindelings de laatste dingen die hij nodig heeft en als hij ziet dat Anne-Lynn klaar is met afrekenen, gaat hij in de rij staan om zijn boodschappen te betalen.

Huuuuuuuuh, ik heb sinds eind november om een of andere vage stomme reden je updates niet meer gelezen 0.o
Niks persoonlijks dus, ik probeer volgende week bij te lezen! (:

Sorry dat het zo lang heeft geduurd! Ik had gewoon geen inspiratie, zin en tijd om verder te schrijven. Maar ik hoop dat ik het bij deze weer heb goed gemaakt! (:

Drie kwartier later – de rij voor hem leek maar niet te slinken – draait Björn chagrijnig de sleutel om in het slot. Zijn humeur is ver beneden peil en toen hij bij de lift ook nog eens de buurvrouw tegenkwam, was het nog erger geworden.
‘Dag Björn,’ had ze gekird, ‘hoe gaat het met je? Je ziet er niet goed uit.’
Hij had snel een glimlach op zijn gezicht geplakt. ‘Dan zal ik meteen eens wat vrolijker kijken, buurvrouw.’
‘Gaat het al wat beter met dat meisje? Je weet wel, die pas op televisie was.’
Anne-Lynn. Björn had absoluut geen zin om over haar te praten en al helemaal niet met zijn bijdehante onderbuurvrouw. ‘Buurvrouw, ik mag niets zeggen over het wel en wee van de patiënten.’ Hij zou bijna aan haar geestelijke gesteldheid gaan twijfelen; iedere keer als ze hem tegenkomt, vraagt ze informatie over patiënten en iedere keer zegt hij haar weer, dat hij beroepsgeheim heeft en dus niets mag zeggen.
Even kwam het in hem op om te zeggen dat hij geen tijd had voor een gesprek, omdat hij vanavond weer weg moest. Meteen had hij die gedachte weer verworpen; de buurvrouw weet alles van iedereen.
Terwijl zijn onderbuurvrouw een eenzijdige dialoog begon over het weer, bedacht hij een andere smoes.
Beleefd had hij haar onderbroken. ‘Buurvrouw, het spijt me, maar ik krijg misschien vanavond nog visite, dus ik moet nu snel gaan eten. Dus als u het niet erg vindt, stap ik in de lift en ga ik snel naar huis.’
Verstoord had de buurvrouw hem aangekeken. ‘Wie komt er dan op visite?’
‘Ik denk niet dat ik mijn hele privéleven met u hoef te delen, buurvrouw,’ had hij ietwat ongeduldig gezegd en de buurvrouw had zich gehaast zich te verontschuldigen.
Diep in gedachten verzonken gooit hij de post op het salontafeltje. De tas met boodschappen laat hij in de gang staan.
Björn heeft zich net met een flesje bier op de bank geïnstalleerd, als de bel gaat. ‘Nee hè,’ zucht hij gefrustreerd. Bezoek is echt het laatste waar hij nu zin in heeft, ook al had hij dat als smoes gebruikt om van zijn onderbuurvrouw af te komen.
Als hij de deur opent, staat zijn moeder voor de deur. In haar hand heeft ze een tasje. ‘Hé, Björn,’ lacht ze vrolijk. Ze geeft hem een zoen op zijn wang. ‘Ik had nog wat boeken van je en ik kwam hier toch langs.’
‘Dankje,’ zegt Björn en hij laat haar binnen. ‘Nu u hier toch bent, kunt u gelijk dat ene boek meenemen dat ik van pa had geleend.’ Hij loopt naar de kamer en pakt het boek van het kastje.
Als hij het boek aan zijn moeder geeft, kijkt zij hem oplettend aan. ‘Is er iets?’
‘Nee, hoezo?’ vraagt hij, hoewel hij weet dat het geen zin heeft, omdat zijn moeder alles doorheeft.
‘Ik zie dat er iets met je is.’ Ze wijst naar het tafeltje. ‘En normaal drink je nooit bier op dit tijdstip, dus vertel het me maar. Als je wilt, natuurlijk,’ voegt ze er snel aan toe.
‘Oh, ik kwam de onderbuurvrouw net weer tegen en die begon tegen me te zeuren. Verder heb ik vannacht gewoon niet zo best geslapen, dus ik ben niet bepaald in een goed humeur.’
Zijn moeder glimlacht. ‘Sinds wanneer word jij chagrijnig van je onderbuurvrouw? Daar heb jij toch altijd lak aan?’
Björn haalt zijn schouders op. ‘Ik baal gewoon ergens van, gaat vanzelf wel weer over.’
‘Het is Anne-Lynn, hè?’ vraagt zijn moeder dan. ‘En daarom heb je zeker ook niet zo lekker geslapen.’
Björn knikt, zonder wat te zeggen.
‘Björn, ik weet heus wel dat je gek op haar bent. Wat is er gebeurd?’
‘Goed dan,’ zucht Björn. Zijn moeder luistert naar hem zonder hem ook maar één keer te onderbreken. Af en toe knikt ze begrijpend. Nadat hij het verhaal van de afgelopen heeft verteld, is het even stil. Na een tijdje zegt ze:
‘Weet je, Björn, Anne-Lynn heeft veel meegemaakt. Dat is niet iets om zomaar even te vergeten. Om dat te verwerken, heeft ze tijd nodig.’
‘Het heeft met Lorenzo te maken, ik weet het zeker.’
Zijn moeder kijkt hem verbaasd aan. ‘Hoe weet jij dat?’
‘Toen ze net was binnengebracht in het ziekenhuis, moest ik haar ouders bellen. Toen stond er in het logboek van haar telefoon de naam ‘Lorenzo’. Met een hartje erachter. Een paar dagen later droomde ze een nachtmerrie en toen heeft ze ook zijn naam genoemd.’
Mam zuchtte. ‘Nou ja, dat je dat weet, daar is verder ook niets meer aan te doen. Ik weet hier meer van, maar dat ga ik jou niet vertellen. Ik heb Anne-Lynn tientallen keren moeten beloven dat ik niets tegen jou zeg. Als je echt om haar geeft, zal je erg veel geduld moeten hebben, en dan langzaam haar vertrouwen winnen.’

Next part (:

‘Anne-Lynn van Asperen, ik geloof jou voor geen centimeter. Je kunt drie keer zeggen dat het goed met je gaat, maar ik geloof het gewoon niet. Ik heb mijn ogen niet in mijn zak en ik zie dat er iets met je is; het is van je gezicht af te lezen.’ Het is een paar dagen na Anne-Lynns confrontatie met Björn en Joan en Anne-Lynn hebben verkoeling gezocht in een lunchroom. Het is eind augustus en het is drukkend warm; er hangt onweer in de lucht.
Anne-Lynn zucht. ‘Voor jou kan ik toch weinig verborgen houden…’ Ze neemt een hap van haar broodje gezond en neemt zo wat uitstel. ‘Er is inderdaad iets gebeurd,’ zegt ze dan.
Joan glimlacht en kijkt haar vragend aan. ‘Wil je erover praten?’
Anne-Lynn haalt diep adem. ‘Ik heb Björn afgelopen dinsdag gezien.’ Ze voelt haar wangen rood worden en steunt snel met haar hoofd in haar handen, in een poging het te verbergen. ‘In de supermarkt.’
‘Zo,’ zegt Joan en ze heeft pretlichtjes in haar ogen.
‘Zit je me uit te lachen?’ vraagt Anne-Lynn, die de lichtjes in haar ogen ziet.
‘Ik zou niet durven,’ grijnst Joan, ‘maar ik vermoedde al dat je hier vroeg of laat mee zou komen.’
Anne-Lynn kijkt haar niet-begrijpend aan. ‘Hoezo dat?’
‘Toevallig heb ik Björn dinsdag gesproken. Ik moest daar in de buurt zijn en ik had nog wat boeken van hem, dus die bracht ik even langs. Toen vertelde hij dat hij jou had gezien.’
Anne-Lynn zucht. ‘Dat meen je niet.’
Joan knikt. ‘Dat meen ik wel, maar is dat zo’n probleem?’
‘Je hebt hem toch niets verteld?’ vraagt Anne-Lynn gejaagd.
‘Natuurlijk niet. Dat heb ik je toch beloofd?’ glimlacht Joan. ‘Maar ik heb alleen zijn kant van het verhaal gehoord, ik zou de andere kant ook graag willen horen…’
In grote lijnen vertelt Anne-Lynn het verhaal en naarmate ze vordert, komen de tranen in haar ogen te staan. Als ze vertelt Björn en zij uit elkaar zijn gegaan, legt ze haar hoofd op haar armen en begint zacht te snikken.
‘Meisje toch,’ zegt Joan, ‘durfde je niet op zijn uitnodiging in te gaan?’
Anne-Lynn schudt haar hoofd en veegt de tranen van haar gezicht. ‘Wat een jankerd ben ik eigenlijk.’
‘Helemaal niet, huilen lucht juist op.’ Joan streelt Anne-Lynns hand. ‘Is het om Lorenzo dat je niet durft?’
Anne-Lynn denkt even na. ‘Onder andere. Ik wil niet nog een keer zoiets meemaken. Daarvoor wil ik mezelf beschermen. Ik kan het gewoon niet, hoe graag…’ Abrupt breekt Anne-Lynn haar zin af en ze krijgt een kleur.
Joan ziet het en glimlacht. ‘Ik houd m’n mond, hoor.’
‘Als Björn van mijn verleden hoort, zal hij me wel een viezerik vinden. En groot gelijk heeft hij, want ik ben ook vies.’
‘Anne-Lynn, kijk me eens aan,’ vraagt Joan. ‘Jij bent niet vies. Wat er met jou gebeurd is, is verschrikkelijk, maar daar kun jij niets aan doen. Helemaal niets,’ voegt ze er nog eens nadrukkelijk aan toe. ‘En bovendien, Björn zou dat niet doen, jou om die reden in de steek laten.’
Anne-Lynn bijt op haar lip. ‘Iedere jongen is toch zeker hetzelfde? Er is maar één ding waar ze aan kunnen denken. Ik ben echt niet gek, hoor,’ zegt ze heftig.
‘Ik begrijp heel goed dat je dit nu denkt, Anne-Lynn. Jij hebt een nare ervaring op het gebied van jongens en dat is zacht uitgedrukt. Maar geloof me, niet iedere jongen is hetzelfde. Lorenzo hield niet echt van je. Hij hield je voor de gek. En niet iedere jongen is als Lorenzo. Sterker nog, de meeste jongens zijn niet zo.’
Anne-Lynn haalt haar schouders op. ‘Ik wil je best geloven, maar ik kan het niet,’ zegt ze triest.
‘Zeg, weet Björn dat je zwanger bent?’ vraagt Joan opeens, nadat ze weer een hap van haar broodje heeft genomen. ‘O, sorry, ik praat met volle mond,’ grijnst ze dan.
Anne-Lynn wrijft over haar buik. ‘Ik hoop het niet,’ zegt ze.
‘Je hebt het hem dus niet verteld?’
‘Nee, dat durf ik niet…’ zegt Anne-Lynn zachtjes. ‘Is het goed te zien?’
Joan schudt haar hoofd. ‘Je bent nu elf weken zwanger, toch? Ik kan het zien, omdat ik het weet. Maar Björn kan dat niet gezien hebben, daar geloof ik niets van.’
Opgelucht haalt Anne-Lynn adem en ze spoelt haar laatste hap weg met een lauw geworden slok thee.
‘Zullen we danken en dan nog even de stad in gaan, voordat het onweer losbarst?’ vraagt Joan en ze kijkt bezorgd naar de lucht, die langzaamaan tekenen van onweer begint te tonen.
‘Is goed,’ zegt Anne-Lynn en ze vouwt haar handen.

En ik ben weer volledig en helemaal bijgelezen!
Enige puntje van kritiek is dat ik me niet zo goed kan voorstellen dat Björn (volwassen) zo open is tegen zijn moeder, maar dat kan ook aan mij liggen (:

Keep going! (:

@ Marit, dankjewel voor je reactie! (:
Ik snap wat je bedoelt, ik ben zelf ook helemaal niet zo open, maar altijd wel jaloers op mensen die het wel zijn (aa). Maar naar mijn idee is dit niet erg onrealistisch, dat hij zo open is

Hoofdstuk 10
Anne-Lynn stapt uit de douche en wrijft zich langzaam droog met een handdoek. Tijdens het afdrogen kijkt ze naar haar spiegelbeeld. Zoals altijd als ze dat doet, blijft haar blik hangen bij haar buik, die duidelijk groeit. Ze is nu ruim drie maanden zwanger. Een warm gevoel overspoelt haar als ze over haar buik streelt. Ze heeft veel met Joan gepraat en ze heeft haar zwangerschap zo goed als geaccepteerd. Stiekem is ze zelfs trots op haar buik, maar dat durft ze aan niemand te vertellen.
Gelukkig is ze Lorenzo niet meer tegengekomen en ook zijn mannetjes hebben haar met rust gelaten. Anne-Lynn is blij dat zij niet weten dat ze zwanger is; ze wil niets meer met hen te maken hebben. Ze kijkt haar spiegelbeeld aan en glimlacht cynisch. Na een paar minuten merkt ze dat ze nog lang niet klaar is met afdrogen en snel gaat ze verder. Ze heeft zich weer eens laten afleiden door haar gedachten.
‘Zo, dat was even lekker,’ zegt Anne-Lynn, als ze beneden komt, waar haar moeder de was opvouwt. Ze loopt door naar de keuken en schenkt een glas fris voor zichzelf in. ‘Mam, u ook?’ roept ze vanuit de keuken.
‘Doe maar wat water, niet te koud graag.’
Met twee glazen drinken in haar hand loopt Anne-Lynn de woonkamer weer in en ze zet het glas op de tafel, binnen handbereik van haar moeder. Ze mompelt een bedankje en Anne-Lynn zakt dwars in de fauteuil, haar benen legt ze over de leuning. Zo zit ze het liefst.
Haar moeder kijkt naar haar, terwijl ze een slok water neemt. ‘Als alles goed gaat, kun je over een paar maanden niet meer zo zitten, dan zit je buik in de weg.’
Anne-Lynn kijkt haar aan. ‘Ik voel het nu al een klein beetje en dat beetje zal elke week wel iets meer worden.’ Ze grijnst.
Haar moeder kijkt eens naar haar buik. ‘Je begint al lekker te groeien inderdaad,’ zegt ze glimlachend.
‘Zeg, Sonja, die op het hoekje van ons huizenblok woont, was toch pas ook zwanger?’
Haar moeder knikt. ‘Die is anderhalve maand geleden bevallen, daar ben ik nog op kraamvisite geweest. Toen lag jij nog in het ziekenhuis of je was net weer thuis, ik weet het niet precies. Hoezo wil je dat weten?’
Anne-Lynn haalt haar schouders op. ‘O, zomaar.’ Ze voelt aan haar haar of het al droog genoeg is en bindt het vervolgens in een staartje. Ze rekt zich uit en pakt een tijdschrift uit de krantenbak en doet alsof ze leest, maar in werkelijkheid is ze diep in gedachten verzonken.
‘Anne-Lynn, je zit nu al een kwartier zogenaamd te lezen, maar je hebt nog geen bladzijde omgeslagen.’ Anne-Lynns moeder kijkt haar onderzoekend aan. ‘Weet je zeker dat er niets is?’
Anne-Lynn haalt haar schouders op, maar zegt niet.
Haar moeder haalt haar schouders op en besluit het maar zo te laten. Als Anne-Lynn niet in de goede bui is, zegt ze toch niets. Ze vouwt de laatste handdoeken op en gaat het meteen boven opruimen. Eenmaal bezig, denkt ze toch weer aan Anne-Lynn; het laat haar niet los. Ze neemt zich voor om het vandaag nog aan Anne-Lynn te vragen.
‘Waar is papa eigenlijk?’ vraagt Anne-Lynn, als haar moeder weer beneden is.
‘Hij ging solliciteren en het is nogal een eindje rijden, dus hij eet in een restaurant langs de snelweg.’
‘Waarvoor heeft hij gesolliciteerd?’
Haar moeder gaat tegenover Anne-Lynn op de bank zitten. ‘Weer bij een accountantskantoor, dus in zijn eigen vakgebied.’ Ze zucht.
Anne-Lynn ziet het. ‘Is daar wat mis mee? Het is toch juist goed dat hij weer solliciteert? Wees blij dát hij weer solliciteert.’
Haar moeder glimlacht. ‘Daar heb je wel gelijk in, maar op zulke kantoren zoeken ze mensen met ervaring. Jonge mensen. En papa heeft wel ervaring, maar hij is te oud en dus te duur.’
‘Dus u denkt dat hij beter ergens anders kan solliciteren?’ vraagt Anne-Lynn.
Haar moeder knikt. ‘Dat denk ik inderdaad en dat heb ik al een aantal keer tegen hem gezegd, maar hij wil niet luisteren. Hij vindt het heel moeilijk om te accepteren dat hij zo’n soort baan waarschijnlijk nooit meer zal krijgen.’
‘Oké,’ zegt Anne-Lynn.
Even later veert ze op. ‘Dan eten we natuurlijk samen?’
Haar moeder knikt. ‘Ja, als papa niet hier eet, is dat toch bijna logisch? Wil je mensen gaan uitnodigen?’
Met een grote grijns op haar gezicht loopt Anne-Lynn naar de hal en ze pakt haar jasje. ‘Ik doe het eten vanavond, dus ik ga even naar de supermarkt.’
‘Maar…’
‘Doei mam, tot zo!’

Bijgelezen! (:

Ff een paar kleine dingetjes:

Nadat hij het verhaal van de afgelopen ? heeft verteld, is het even stil.

Als ze vertelt ? Björn en zij uit elkaar zijn gegaan, legt ze haar hoofd op haar armen en begint zacht te snikken.

Anne-Lynn haalt haar schouders op, maar zegt niets. Haar moeder haalt haar schouders op en besluit het maar zo te laten.

Hier halen ze alle twee vlak achter elkaar hun schouders op... Dat leest niet zo makkelijk! Misschien kun je er iets anders van maken? Is alleen maar mijn mening hoor, hoef niet per se! (:

Verder weer heel goed geschreven, je sleept me echt mee! Ik lees, dus schrijven, hup!

Hallo Arendaaa,
Ik heb je inleidende stukje doorgelezen en het is een prima begin. Maar ik denk dat het nog beter kan. Er spreekt al een ongemakkelijke sfeer uit maar ik voel nog niet zo’n binding met de hoofdpersoon als zou kunnen. Hieronder heb ik geprobeerd uit te leggen hoe dat kwam, hopelijk heb je er wat aan! Succes met schrijven.

Groeten,
Tijgerlelie.

Hijgend rent Ze door de straten van Rotterdam. Ze kan niet meer. Ze voelt dat ze dit niet meer volhoudt. Ze is doodmoe. Moe van alle spanningen van de afgelopen maanden, dagen en vooral van de afgelopen uren. Ze voelt dat ze niet veel langer meer door kan gaan, maar ze moet door. Er is geen tijd te verliezen. Geen seconde mag ze verloren laten gaan, dat kan fataal zijn.

Het eerste wat me opviel was de herhaling in dit stukje. Je gebruikt veel dezelfde woorden of constructies, bijvoorbeeld ‘ze’ (9x) en ‘niet meer/veel’. Het is daardoor vrij beschrijvend. In plaats van ‘ze voelt dat ze niet veel langer meer door kan gaan’ zou je kunnen beschrijven wat ze voelt. Hoe haar spieren trillen, haar spieren voelen als pudding, haar ademhaling gaat raspend en haar mond is kurkdroog.

Met piepende adem wankelt ze naar een bankje, dat ze nog maar net kan onderscheiden door het waas voor haar ogen, dat steeds dichter wordt.

Deze zin loopt niet fijn. Dat komt door de ,dat contructies. Pas ook op dat je niet zinnen eindeloos aan elkaar contrueert door veel komma’s. Meestal kun je ,dat contructies vermijden door het eind van de zin naar het begin te halen. Voorbeeldje:
‘Door de mist van uitputting die voor haar ogen hing zag ze een bankje. Met piepende ademhaling wankelde ze ernaar toe terwijl de waas haar zicht steeds slechter maakt.’

Na een tijdje komt ze moeizaam overeind en begint weer te rennen. Hoewel, het is meer strompelen dan rennen. Ze heeft haar handen in haar zij gedrukt, tegen de steken die ze onophoudelijk voelt. Af en toe slaat ze zichzelf in het gezicht om niet in elkaar te zakken en in slaap te vallen. Vermoeid, met haar ogen halfdicht en leunend tegen een lantaarnpaal, kijkt ze om zich heen of ze over kan steken op het kruispunt.

Dit lijkt me ook een stukje dat ik liever lees wat er door haar heen gaat dan er van buiten af over te lezen. Dus in plaats van ‘ze heeft haar handen in haar zij gedrukt, tegen de steken die ze onophoudelijk voelt.’ Meer iets als ‘Na enkele passen schoten er weer steken door haar zij. Happend naar adem van de pijn drukte ze haar handen in haar zij.’

De auto, die met gedoofde lichten links van haar op het goede moment wacht, merkt ze niet op.

Zonde! Nu weten we het al...
[/quote]Voorzichtig maakt ze zich los van de lantaarnpaal en sleept haar voeten voor zich uit, het donkere asfalt op. [/quote]
Haha, ik zie nu een paar voeten voor een vrouw uit slepen Misschien de woordkeus wat aanpassen.

Veel te laat hoort en ziet ze de auto aankomen. De lichten gaan aan en ze wordt verblind door het felle licht van de koplampen. Als in een film ziet ze de auto steeds dichter bij haar komen. Dan klinkt er een doffe klap en ze kwakt bewusteloos op de straat.

Ook dit is een soort herhaling. Dingen als ‘hoort en ziet’ storen mij persoonlijk een beetje. En je had de zin daarvoor al gezegd dat er een ronkend geluid klonk. ‘De lichten gaan aan.... felle licht’ vind ik ook niet zo’n mooie constructie. Ik mis ook een beetje wat er door haar heen gaat. Tot nu toe was ze gefocused op in beweging blijven, waarom verstijfd ze nu?

Bedankt voor je reactie, Tijgerlelie! Ik begrijp heel goed wat je bedoelt, maar dat 'afstandelijke' en beschrijvende was wel een beetje mijn bedoeling. In het 'echte verhaal' is dat (volgens mij) een stuk minder. Dus misschien geeft het alleen lezen van de proloog een ietwat vertekend beeld van de rest van mijn verhaal;)
Met die herhalingen en woordkeuzes (zoals bijvoorbeeld voetenslepen) ga ik zeker iets doen, bedankt


Trouwens lezertjes, de kans bestaat dat ik voorlopig niets post. Mijn computer is helemaal naar de mallemoeren, dus die moet gemaakt worden. Tot die tijd kan ik even niets posten, sorry! Houd het topic af en toe in de gaten, dan zie je vanzelf een nieuw stukje verschijnen...

Jammer jammer jammer

HoiHoi.
Ik ben nieuw op Ov en heb net alle delen van je verhaal gelezen. Je schrijft fijn en het is makkelijk te lezen, terwijl het spannend blijft. Hopelijk komt er snel een nieuw stuk bij!

arendaaa schreef:Bedankt voor je reactie, Tijgerlelie! Ik begrijp heel goed wat je bedoelt, maar dat 'afstandelijke' en beschrijvende was wel een beetje mijn bedoeling. In het 'echte verhaal' is dat (volgens mij) een stuk minder. Dus misschien geeft het alleen lezen van de proloog een ietwat vertekend beeld van de rest van mijn verhaal;)

Prima, maar je proloog is wel het allereerste dat je lezer ziet. En het is algemeen bekend dat de meeste mensen op de eerste zin(nen) bepalen of ze een boek gaan lezen. Nu is een goede proloog schrijven opzich al een kunstvorm die slechts weinig mensen kunnen. Houd dus in je achterhoofd dat die eerste alinea verschrikkelijk belangrijk is, zowel van je proloog als hoofdstuk 1 (omdat veel mensen de proloog standaard overslaan). En als je in die eerste regels een afstandelijk beschrijvend stuk hebt moet het op een andere manier aangrijpend zijn. Misschien om een situatie wereldvreemd te maken of inzicht te geven in een zieke geest o.i.d. Denk erover!

Ik begrijp het volgens mij! Nogmaals bedankt voor het reageren! (:

Zo. Ik heb ook eindelijk weer een stukje geproduceerd. Ben er zelf niet heel tevreden over, wat vinden jullie? (:

Als ze de supermarkt binnenloopt, ziet ze op de klok dat het pas vier uur is. Ze heeft dus nog alle tijd. In een opperbest humeur stopt ze een muntje in een winkelwagentje en duwt het even later voor zich uit. Langzaam loopt ze langs de schappen en ondertussen bedenkt ze wat ze allemaal nodig heeft. Hoe meer benodigdheden ze in het karretje verzamelt, hoe meer zin ze krijgt om in de keuken te gaan staan.
Haar blije gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon, als ze iemand ontdekt die ze absoluut niet wilde zien. Lorenzo. Gelukkig heeft hij haar nog niet gezien.
Angstig kijkt ze om zich heen en ziet dat ze vlak bij de ingang van het magazijn staat. Ze bedenkt zich niet, laat het karretje voor wat het is en loopt door de deur, die precies openstaat. Ze gaat met haar rug tegen een pallet met waspoeder staan en sluit haar ogen. Haar hart voelt ze in haar keel bonken.
‘Hé, wat doe jij hier? Dit is alleen toegankelijk voor personeel en volgens mij hoor jij daar niet bij.’ De jongen die tegenover haar is komen staan praat nog verder, maar stopt abrupt als hij Anne-Lynns tranen ziet.
‘Gaat het?’ vraagt hij vervolgens bezorgd en hij legt een hand op haar schouder. Geschrokken schudt ze zijn hand van zich af; de herinneringen aan Lorenzo komen juist nu weer bovendrijven.
‘Sorry,’ zegt de jongen en hij gaat een stapje achteruit. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’
Anne-Lynn schudt haar hoofd.
‘Dan moet je hier echt weg, ik mag jou hier echt niet laten staan.’
‘Ik ga niet door de winkel,’ zegt Anne-Lynn en ze kijkt de winkel in. Als ze ziet dat Lorenzo nog in de winkel is, herhaalt ze nog een keer paniekerig: ‘Ik ga niet door de winkel.’
‘Kom op, dan gaan we binnendoor naar het kantoortje. Blijf wel dicht achter me lopen alsjeblieft, want er rijden hier heftrucks rond. Het zou verschrikkelijk zijn als je daarmee in botsing zou komen, zeker nu je zwanger bent.’
De schrikt slaat Anne-Lynn om het hart. Is het al zo duidelijk te zien? Ze kijkt eens naar haar buik en maakt hem zo dun mogelijk. Zonder al te veel resultaat overigens. Met haar arm wat beschermend om haar buik, loopt ze achter hem aan.
‘Zo,’ zegt de jongen en hij trekt de deur van het kantoortje achter zich dicht. Hij geeft haar een stoel. ‘Ga zitten. Ik heet trouwens Frank.’ Hij geeft Anne-Lynn een stevige hand.
‘Anne-Lynn,’ zegt ze zacht. En neemt dankbaar het bekertje water aan, dat hij haar geeft.
‘Kun je me vertellen waarom je zo paniekerig reageerde?’ Vragend kijkt Frank haar aan.
Nadenkend staart ze langs hem heen. Ze twijfelt. ‘Ik zag iemand die ik absoluut niet wil zien,’ zegt ze dan.
‘En dat is zacht uitgedrukt neem ik aan? Ik bedoel, als ik iemand zie die ik niet wil zien, vlieg ik niet paniekerig de eerste de beste deur naar binnen.’
Anne-Lynn lacht schamper. ‘Dat heb je erg zacht uitgedrukt, inderdaad. Ik ga hier pas weg als hij verdwenen is,’ zegt ze vastberaden.
Ondanks de situatie grijnst Frank. ‘Als je mij dan even exact vertelt hoe hij eruit ziet, zal ik het melden als de kust veilig is.’

‘Je kunt je weg weer veilig vervolgen,’ komt Frank even later melden. ‘Ik heb hem hoogstpersoonlijk voor je in de gaten gehouden en hij is echt niet meer in de winkel. Hij reed het parkeerterrein af.’
Anne-Lynn, die behoorlijk in de rats zat, haalt opgelucht adem. ‘Bedankt, Frank!’ zegt ze en ze meent het vanuit de grond van haar hart.
‘Hij glimlacht. ‘Geen dank, elke collega had hetzelfde gedaan, dat weet ik zeker,’ zegt hij en hij kijkt haar nadenkend aan.
‘Is er iets?’ vraagt Anne-Lynn een beetje onzeker en onbewust legt ze haar hand weer op haar buik.
Frank kijkt nog eens naar haar buik. ‘Die man waar jij zo bang voor bent, is dat de vader van je kind?’ Een paar seconden later heeft hij duidelijk spijt van zijn vraag. ‘Sorry, Anne-Lynn. Ik had dit niet aan je moeten vragen, want dat gaat me helemaal niet aan.’

Ondanks dat Frank haar ervan had verzekerd dat Lorenzo echt weg is, kan ze niet voorkomen dat ze onderweg naar huis telkens om zich heen kijkt, bang om Lorenzo tegen te komen. Telkens weer als ze aan hem denkt, probeert ze hem uit haar hoofd te zetten, maar het lukt haar niet.
Ook als ze achter het aanrecht het eten klaar staat te maken, blijven haar gedachten rond Lorenzo cirkelen. Iedere keer als ze iets bij het raam of de achterdeur hoort, schrikt ze op en kijkt ze voorzichtig waar dat geluid vandaan kwam. Ze is blij dat ze haar moeder de toegang tot de keuken ontzegd heeft; nu merkt ze haar angst ook niet op en krijgt Anne-Lynn geen lastige vragen.

Leuk stukje weer!
Voor mij is het een beetje ongeloofwaardig dat hij zo direct vraagt of Lorenzo de vader van haar kind is, maar ach (:

Keep going!