Online Verhalen

Hoop het ook, want als je zo weinig post moet je er telkens weer opnieuw inkomen

Nieuw stukje!

_________________________________________________________________

“Te vroeg? Waar heb je het over, jong?” snauwde hij. Luca veegde nerveus zijn haar uit zijn ogen.
“Nou, eh… u heeft me aangenomen, gisteren…” begon hij. De man keek hem aan, zijn pet was scheefgezakt en aan één kant kwam zijn viezige haar eronder vandaan. Luca zag geen enkele herkenning in zijn ogen, geen sprankje herinnering.
“O ja, dat zal dan wel.” zei de boer. Hij duwde zijn pet recht en zijn hand liet een donkere, vuile streep achter op zijn gezicht. Luca’s hoofd bonkte door de klap die hij tegen het dak van de chevelle had gemaakt. De auto leek erom te smeken bekeken te worden, leek zijn ogen naar haar beschadigde motorkap te trekken, maar Luca bleef hardnekkig naar de boer kijken. Die krabde nadenkend aan zijn achterhoofd en kauwde op iets, waarvan Luca geen idee had wat het was.
“Ja, ja.” mompelde hij. “Ga Donovan maar helpen met de Jersey’s.” Luca knikte al automatisch, zich tegelijkertijd bedenkend dat hij geen idee had wat hij met die opdracht aanmoest. Jersey’s waren koeien, in ieder geval, normaal gesproken. Hij had het vermoeden dat hij hier alles kon verwachten. Een groter nadeel was echter dat hij geen idee had wie Donovan was, wat hij met de koeien moest doen en waar hij ze vandaan moest halen.
‘Eh… meneer?’ vroeg snel toen de boer zich om wilde draaien.
‘Waar staan ze?’
‘Waar staan wat?’
‘Nou… de Jersey’s.’ De boer keek hem aan alsof hij hem in de maling nam.
‘Heb je ze allemaal op een rijtje, jongen? Waar denk je dat ze staan?’
‘Eh, ik-’
‘In de stal natuurlijk. Achterste schuur. Hup, ze hebben niet de hele dag de tijd.’ Hij draaide zich om en mompelde wat in zichzelf. Luca staarde hem na, even niet wetend wat te doen. Toen de boer aan de andere kant van het erf was en geen aanstalten leek te maken hem verdere informatie te verschaffen, keek hij maar om zich heen. Hij zag een aantal schuren, een stuk of vijf. Er waren grote en kleine, sommige met een paddock ervoor. Degene het meest links van hem had geen deur, maar slordig aan elkaar getimmerde planken die nogal scheef de halve deuropening bedekten. Hij zuchtte. De schuren liepen in een halve cirkel om hem heen, en hadden dus allemaal een gelijke afstand tot waar hij stond.
Luca ontweek de Chevrolet en liep terug naar de Ford. Hij trok zijn rugtas van de voorbank en pakte zijn pet. Hij trok hem achterstevoren over zijn hoofd en gooide de deur dicht. De scharnieren kraakten en de ijzerachtige knal waarmee de deur sloot had een blikkerige ondertoon. Luca wierp zijn rugtas over zijn schouder, stak zijn andere hand in zijn zak en begon op goed geluk naar de meest rechtste schuur te lopen. De schuur met die gammele deur bewaarde hij maar voor het laatst.
Luca liep door het dorre gras, wat kraakte onder zijn voeten. Het geluid maakte dat af de weinige krekels die zich lieten horen af en toe stilvielen, en dan hun rustgevende gezang weer hervatten. Door het gras lagen verroeste blikjes, tangen, gereedschappen en benzineblikken. Toen zijn voet één van de blikken raakte, gaf dat een geluid wat scheller was dan het dichtslaan van de autodeur en alle krekels hielden tegelijkertijd hun mond. Luca liep door, wierp een blik achterom en zocht naar een grasspriet die hij in zijn mond zou kunnen stoppen. Al het gras was dor en geel.

Superrr

paddock

Wat is dit voor iets?

Leuk gedaan:)

Een soort wei'tje zonder gras, met een hek eromheen waar paarden en koeien enzo in staan

Maar het is dus gewoon van beton, of waarvan dan als het geen gras is?
Komt er binnenkort een nieuw stukje, of wanneer ongeveer denk je ?

In een paddock ligt meestal zand

Ik ben ook benieuwd naar je volgende stukje

Haha oké, nog een stukje. Heel klein maar beter dan niets!

________________________________________________________________________

De eerste, meest linker schuur waar Luca inkeek was leeg. Althans, leeg in de zin van dieren. De deur stond op een kier en het was donker binnen, omdat de ramen dichtgesmeerd waren met iets wat op dikke verf leek. Binnen zag hij vage omtrekken van gereedschappen, rieken, scheppen en kasten met allerlei prullaria die hij in het donker niet goed kon onderscheiden. Achterin meende hij ook hier een jachtgeweer te zien, en hij vroeg zich af waarvoor de boer zoveel geweren nodig had. Het rook vreemd in de schuur, naar een onprettig mengsel van leer en koper. Luca stak zijn hand om de deurpost en liet hem over de muur glijden, op zoek naar een lichtknop. Hij voelde niets, al kwam zijn hand na een tijd verstrikt in een grote kluwen spinnenwebben. Vlug trok hij zijn hand terug en schudde ermee. De kleverige webben hadden zich om zijn vingers gewikkeld en hij moest een pluk dood gras plukken om ze van zijn handen te kunnen halen.
In de tweede schuur vond hij kippen. Het waren er een heleboel, en ze maakten een herrie van jewelste. Het stonk er enigszins, maar de lucht van kippenmest werkte hem minder op zijn zenuwen dan de muffe lucht in de eerste schuur. De kippen keken naar hem toen hij binnen stapte, ze draaiden hun koppen met hun typerende schokkerige bewegingen zijn kant op en bewogen ze omhoog en omlaag om hem goed te kunnen zien. Hij zag tientallen ogen knipperen, scheve koppen en rozige poten. Het gekakel ging gewoon door, regelmatig en soms met lange uithalen. De haan, een groot beest met een vuurode kam op zijn kop, strekte zijn nek en krijste luid. Luca liep voorzichtig weer achteruit, achterom kijkend om te zien of hij niet op een verdwaalde hen ging staan, en sloot de deur langzaam achter zich, zodat hij het op tijd zou zien als er een kip haar hoofd door de deuropening stak. Zonder kleerscheuren kwam hij weer buiten, en enigszins moedeloos geworden en minder kwiek dan voorheen begaf hij zich naar de derde schuur. Hij wist al voor hij de deur openduwde dat hij goedzat: de geur van koeienmest drong nog eerder zijn neusgaten binnen dan de geur van de kippen had gedaan. Hij ontweek een vlaai die pal voor de deur lag en wierp nog een laatste blik om zich heen. De boer was nergens te bekennen.

Heel levendig geschreven

Lekker gedetaileerd !

Luca stak behoedzaam zijn hoofd om de deur. Hij zag een heleboel koeien die op het eerste gezicht allemaal exacte replica’s van elkaar leken. Ze waren allemaal beige, met een zwarte snuit en zwarte benen en een grote pluim aan hun staart. Een paar keken zijn kant op, met hun oren geïnteresseerd opgericht, terwijl kun kaken traag malende bewegingen maakten. Andere aten onverstoorbaar verder van de grote hopen hooi die voor de hekken lagen uitgespreid. Veel koeien, maar geen Donovan.
Luca slikte even ging op zijn tenen staan.
‘Meneer Donovan?’ zei hij luid, maar niet te luid uit angst dat hij een paar koeien zou laten schrikken. Eén van de Jersey’s loeide, maar verder bleef het stil.
‘Meneer Donovan!’ probeerde Luca weer, harder dit keer. Nu zag hij achterin een hoofd tevoorschijn komen. Hij zag een glad, glimmend gezicht boven de rug van een koe zweven. Op het hoofd stond dezelfde soort pet met ruiten als die de boer droeg, maar dan in een wat minder smerige en rode versie.
‘Dat ben ik,’ zei het hoofd zonder ook maar een centimeter verder boven de koe uit te komen. ‘Wie ben jij?’ Luca trok de deur achter zich dicht en liep naar de man toe.
‘Ik…’ zei hij terwijl hij een vochtige, tastende neus ontweek. ‘Ik moest u zoeken van… meneer Morton, de boer. Hij heeft me aangenomen.’ Hij liep naar de stal toe en keek om te koe heen waarboven het hoofd uitstak. Het zat werkelijk ergens aan vast: achter de koe zat een man op een knie. Hij droeg een spijkerbroek en een rood, geruit bouwvakkerhemd. Hij hield een kalf vast wat nog geen paar maanden oud moest zijn. Het was spichtig en donkerder dan de volwassen koeien en deed Luca haast aan een hert denken.
‘Oké, als jij het zegt,’ zei Donovan. Hij liet het kalf los en kwam overeind. Hij zette een paar stappen naar Luca toe, nam zijn pet af en stak zijn vrije hand uit.
‘Donovan,’ zei hij en Luca schudde zijn hand. ‘Zeg maar gewoon Alan.’ De man was zo kaal als een biljartbal en zijn gladde schedel glom in het licht dat door de ramen naar binnen viel.
‘Luca,’ zei Luca. ‘Aangenaam kennis te maken.’ Alan grijnsde scheef, liet Luca’s hand los en keek om om te zien waar het kalf gebleven was.
‘Goed gemanierd,’ zei hij en hij trok het kalf naar zich toe. ‘Je bent niet van hier, zeker? Je hebt een stadsaccent.’ Luca, die nog nooit van zijn leven te horen had gekregen dat hij ook maar enig accent bezat, keek naar het magere kalf.
‘Een beetje,’ antwoordde hij. ‘Ik ben hier drie jaar geleden heen verhuisd.’ Donovan knikte, sloeg zijn arm om de nek van het kalf en drupte er met zijn andere hand wat melk uit een zuigfles op.
‘Duidelijk te horen. Maar geen zorgen, het komt nog wel.’ Het kalf dronk gulzig uit de tuit van de fles en Alan glimlachte. Luca keek ernaar en liet zijn blik naar de grote koe naast Donovan en het kalfje glijden.
‘Kan hij niet bij zijn moeder drinken?’ vroeg hij. Alan keek op, volgde zijn blik even naar de grote koe en schudde zijn hoofd.
‘Dat is zijn moeder niet. Zijn moeder is dood. We hebben geprobeerd hem bij andere koeien te zetten, maar hij drinkt niet. We moeten het wel zo doen, hij is zo mager, als hij niets binnenkrijgt kan hij binnenkort onder de groene zoden.’

Leuk gedaan !

Supergoed

Luca knikte en keek hoe het kalf gulzig aan de fles lurkte. Af en toe zag hij een gladde, roze tong tevoorschijn piepen en druppels melk gleden langs de bruine snoet omlaag.
‘Kan even om die deur kijken waar mijn hond uithangt? De dames moeten zo naar buiten en daar kunnen we hem goed bij gebruiken.’ zei Alan. Luca, die aannam dat ‘de dames’ de koeien waren, liep naar de deur waarnaar Alan geknikt had en trok hem open. De deur was zwaar en hij moest een paar keer met zijn volle gewicht trekken om hem open te kunnen schuiven. Aan de schuur zat een paddock vast, en de deur daarvan bevond zich recht tegenover degene waar hij nu stond. Midden in de paddock lag een hond, een Border Collie, zwart wit en met een glanzende vacht. Het beest had een tak tussen zijn voorpoten geklemd en kauwde er uitbundig op. Luca stak zijn hoofd weer naar binnen.
‘Hij is hier,’ zei hij. ‘In de paddock.’ Alan liet het kalf los en kwam overeind.
‘Zij,’ zei hij terwijl hij zijn broek ophees. ‘Het is een zij. Ashley.’ Hij floot op zijn vingers en Luca stapte snel opzij om de hond naar binnen te laten. Ze draafde met gespitste oren langs hem heen, de tong uit de bek, en ging voor Alan op de grond zitten., haar kop opgericht om hem aan te kijken.
‘Ashley is mijn beste maatje.’ zei Alan en hij aaide de hond over haar kop. ‘Ze is drie en een rasechter Border. Zonder haar kregen we nooit alle koeien veilig naar het land, vooral vroeger niet.’ Hij wenkte en Luca liep naar hem toe. Hij stak zijn hand uit, liet Ashley eraan ruiken en aaide haar onder haar kop.
‘Het zijn eigenlijk toch schapenhonden?’ vroeg hij. ‘Hoe heeft ze geleerd koeien te drijven?’ Alan keek haar zijn hond.
‘Hetzelfde als schapen. Ze zijn iets groter en zwaarder, maar ze doet het net zo makkelijk. Ze hoeft alleen te zorgen dat er geen losse exemplaren van de kudde afdwalen onderweg, de dames weten de weg zelf ook wel. Je hebt zelf ook honden, zeker?’
‘Ja. Hoe weet u dat?’
‘Omdat je haar onder haar kop aait. De meeste leken beginnen gelijk bovenop. Wat voor honden heb je?’
‘Een Dobermann en een kruising tussen een husky en een wolfhond.’
‘Een Ierse of een Saarlooswolf?’
‘Saarloos.’
‘Aparte combinatie. Lijkt het meer op een wolf of een husky?’
‘Allebei een beetje. Ze heeft wel echt een huskykop, met blauwe ogen enzo.’ Alan knikte en klopte Ashley op haar kop.
‘Fijne beesten, husky’s. Totaal ongeschikt voor ook maar enig werk op de ranch, maar leuke gezelschapshonden.’ Hij keek even om zich heen en krabde aan zijn arm.
‘Goed, de Jersey’s naar het land. Het gaat als volgt: we zetten de paddock open, de deur en de hekken van achteren naar voren. Wacht tot koe nummer één voorbij de stal van twee is voor je de deur opendoet, twee voorbij drie enzovoorts. Alles rustig aan, geen stampij maken, want als ze panieken willen ze zo snel mogelijk naar buiten en er passen er maar vier naast elkaar door die deur. Ashley staat buiten en die zorgt dat ze bij elkaar blijven. Als zij er een mist, maak jezelf groot en jaag de Jersey terug naar te groep. Oké?’ Luca slikte en liep achter Alan aan toen die naar de achterste koe liep. Hij gebaarde dat Luca bij de stal tegenover hem moest gaan staan en Ashley vertrok naar buiten.
‘Oké,’ zei Luca en hij trok aan de schuif van het hek. ‘Maar waar moeten ze naartoe?’ Alan trok tegenover hem de eerste stal open en een beige koe kwam haar stal uit, glijdend en slippend de hoek om en liep in een vlotte stap naar de deur.
‘Volg de groep maar,’ zei Alan.

Harstikke goed

Zo, dat was even een eeuw geleden toch maar even een nieuw stukje, misschien mensen die het toch nog leuk vinden als ze even teruglezen

____________________________________________________________

Hoodstuk 3

De rest van de dag vloog voorbij. Ze waren zo druk bezig dat Luca geen enkele keer de tijd had om te kijken hoe laat het was. Toen ze klaar waren met de stallen van de koeien aten Alan en hij in een halfuur hun brood op, zittend op een hek, en dat was de enige pauze die hij had. Maar hij vond het niet erg, hij vond het leuk werk en werkte liever hard dan dat hij uren niets te doen had. Ze maakten de kippenschuur schoon, schoren een aantal schapen die weer te dik in hun wol zaten en liepen af en aan met koeien uit de kudde om ze te kunnen melken. Alan was erg geïnteresseerd in Luca’s honden, vroeg hem er veel over, en vertelde ook veel over de zijne. Naast Ashley had hij thuis nog een Duitse herder, maar volgens Alan was dat een moeilijke, eenkennige hond die het liefste niet te ver van huis kwam. Overdag ging hij naar Alans dochter, die hem in haar grote tuin liet lopen en hem ook nog een paar ker per dag uitliet. Als hij ‘s avonds naar huis ging haalde Alan en hem weer op, en als hij ‘s morgens naar de boerderij ging bracht hij hem weer weg. Geen ideale oplossing, maar voorlopig was het even niet anders.
Toen om vijf uur de koeien weer veilig en wel in hun stallen stonden, mocht Luca weer naar huis. Alan bedankte hem en zei dat hij tevreden was over Luca en tegen Morton zou zeggen dat hij goed werk verrichtte. Toen Luca over de hobbelige weg weer naar huis reed, bedacht hij zich dat de boer zich de rest van de dag geen seconde op de boerderij had laten zien.
Toen hij thuiskwam, was Luca doodop. Hij kostte hem veel moeite zijn moeders vragen over zijn eerste dag te beantwoorden, omdat de klusjes zijn energie vraten en lichamelijk erg zwaar voor hem waren. Zijn vader zei dat hij er na een tijdje aan zou wennen en dat het dan een stuk makkelijker zou gaan. Ondanks het feit dat Luca het werk absoluut niet vervelend vond, hoopte hij dat zijn vader gelijk zou krijgen. Er lag een dof gevoel op zijn hoofd, waardoor hij zijn aandacht nergens meer bij kon houden, en zijn armen voelden zwaar. Onder de douche had hij moeite zijn ogen open te houden en de gedachte aan het feit dat hij de volgende dag opnieuw op zes uur op zou moeten, maakte zijn gemoed er niet beter op. Toen hij de volgende ochtend wakker werd, kon hij zich niet eens meer herinneren dat hij onder de douche vandaan gestapt was om in zijn bed te kruipen. Hij voelde zich iets beter dan gisteravond, maar had nog wel dat doffe gevoel in zijn hoofd en het koude water dat hij uit de kraan in zijn gezicht plensde hielp hem daar niet vanaf.
Toen hij in een soort slaaptoestand aan de tafel zat en een flink ontbijt naar binnen werkte, kwam zijn moeder beneden. Ze had een dunne badjas aan en ondanks het feit dat ze meestal een stuk later naar bed ging als hij, zag ze er frisser uit dan het spiegelbeeld dat Luca net had gezien toen hij in de spiegel keek.
“Goedemorgen, harde werker,” zei zijn moeder en ze woelde door zijn haar toen ze langs hem liep. “Heb je er weer een beetje zin in?” Luca kauwde op zijn sandwich en streek zijn haar weer glad toen ze de andere kant op keek.”
“Hm,” deed hij en hij voelde dat ze even naar hem keek.
“Niet?” vroeg ze. Luca slikte zijn hap door en zag haar hoofd in een keukenkastje verdwijnen.
“Jawel,” zei hij. “Maar ik ben nog een beetje moe.” Zijn moeder kwam weer tevoorschijn met een filter en een bus koffie en ze klapte het kastje dicht. Ze viste een oude filter uit het koffiezetapparaat en deed er een nieuw in.
“Dat komt vanzelf wel,” zei ze terwijl ze de filter in de vuilnisbak liet vallen. “In het begin is het altijd even wennen.” Luca knikte een beetje. Het koffieapparaat zoemde en borrelde en overstemde zijn gekauw.
“Ik hoop het,” mompelde hij met volle mond. “Gisteren hebben we de kippenschuur niet schoongemaakt. Van buiten ziet het eruit als een bouwval, van binnen ook, trouwens, maar toch maakt hij alles iedere dag schoon.”
“Wie is ‘hij?’”
“Wat… o, sorry. Donovan, bedoel ik. Hij is bedrijfsleider of iets dergelijks, denk ik. Had ik dat niet verteld?”
“Nee, je sliep al half toen je gisteren thuis kwam.”
“Sorry.”
“Geeft niet. Trouwens, heb je de honden al uitgelaten?”

Onder de douche had hij moeite zijn ogen open te houden en de gedachte aan het feit dat hij de volgende dag opnieuw op zes uur op zou moeten, maakte zijn gemoed er niet beter op. Toen hij de volgende ochtend wakker werd, kon hij zich niet eens meer herinneren dat hij onder de douche vandaan gestapt was om in zijn bed te kruipen.

Bij toen zou ik persoonlijk op een nieuwe regel beginnen.

Dit stukje was het wachten zeker waard! Je schrijft het net zo leuk als je dramaroman Ik ben benieuwd hoe het met Luca gaat aflopen!

Weinig reacties, maar toch nog maar een poging.
Thanx, Sanne!
_____________________________________________________________________

Luca verslikte zich een slok melk en kneep even geërgerd zijn ogen dicht.
“O, verd-” “Denk om je taal, jongeman.” “-shit. Straal vergeten.” Hij wreef even door zijn ogen en liet zijn melk rondjes draaien in zijn beker.
“Wat stom, echt totaal vergeten.,” zei hij. Zijn moeder kwam tegenover hem zitten met een stomende kop koffie en ze duwde haar haar uit haar gezicht voor ze een slok nam.
“Het geeft niet, ik doe het wel. Je hebt het druk genoeg,” zei ze. Maar Luca kauwde baldadig op zijn stuk sandwich en schudde zijn hoofd.
“Daar gaat het niet om. Het gaat erom dat ik het vergeet, dat is niet de bedoeling. Die honden zijn het belangrijkste, en als ik ze nu al vergeet-”
“Je vergeet ze niet, je ritme is even verstoort. Bovendien is het maar goed ook, als ik je nu zou laten gaan kom je waarschijnlijk ergens in New England terecht met je slaaphoofd.” Luca sloeg de laatste paar slokken melk achterover en veegde zijn mond af aan zijn mouw, het servet dat zijn moeder naar hem uitstak negerend.
“Ik laat ze vanavond uit,” zei hij terwijl hij zijn stoel naar achteren schoof en opstond. “Ook al vergaat de wereld.” Zijn moeder glimlachte en sloot haar handen om haar kop.
“Is goed, hoor. Werkze, en rij voorzichtig, hè.”
“Ja, mam. Tot vanavond.”

Luca besloot inderdaad voorzichtig te rijden, zoals zijn moeder gezegd had. Al leek het hem sterk hij iemand tegenkwam op weg naar de Farm die hij zou kunnen aanrijden, als hij in slaap viel en iets anders ramde met de Ford zou zijn vader het hem niet in dank afnemen. Hij had voor alle zekerheid de jazz van zijn vader verwisseld voor rockmuziek en reed langzamer dan gewoonlijk, met een steevast voornemen ontzettend goed op zijn omgeving te letten. De route naar Millroad was echter dodelijk saai in dit tempo, vooral omdat er nog steeds niets te zien was onderweg naast dor landschap en uitgestorven wegen. Wel had het tot resultaat dat hij zonder brokstukken op de boerderij aankwam, maar helaas ook in dezelfde toestand als hij vanmorgen was opgestaan.
Op Millroad Farm aangekomen, was zijn roes echter al snel verdwenen. Toen hij Millroad opdraaide en de boerderij in het oog kreeg, overviel een vreemd gevoel hem onmiddellijk. Het was raar, alsof zijn maag een vreemd signaal uitzond naar al zijn ledematen en ze onder een bepaald soort spanning zette. Hij kon niet plaatsen waar het vandaan kwam, want hij zag niets en niemand om hem heen.
Iets alerter door het gevoel trapte hij het gaspedaal behoedzaam verder in en boog zich naar het stuur toe. Met samengeknepen ogen tuurde hij in de verte. Op het terrein van de boerderij zag hij mensen, in een groepje. Dat was op zich al opvallend, omdat hij met de bescheiden ervaring die hij met de boerderij had niet het idee had dat er vaak meer mensen waren dan Donovan en de boer. Toen hij dichterbij kwam kon hij ook een auto onderscheiden die hij niet kende. Het was een lange auto, zwart met witte portieren. Hij hoefde de ster op de deur niet eens te zien om te weten dat de auto van de plaatselijke sheriff was.
Hoe dichter hij bij het terrein kwam, hoe meer Luca kon onderscheiden. Hij zag inderdaad de sheriff staan, die hij al snel herkende aan zijn hoed. Tegenover hem stond Donovan, samen met een jongere man die dezelfde soort hoed droeg als de sheriff. Morton stond een meter van het groepje af, in een houding die het midden hield tussen mistroostig en hopeloosheid, en staarde voor zich uit. Luca draaide de Ford het erf op en reed langs de auto van de sheriff. Het voertuig was glimmend en goed onderhouden, en zag er vreemd uit tussen de verwaarloosde, oude gebouwen en de Plymouth op de blokken. De horizontale koplampen van de sheriff-Ford leken zelfs de auto de uitdrukking te geven dat hij zich niet op zijn gemak voelde in deze omgeving, waarin hij zo buiten de boot viel.

Sorry voor de late reactie!

Supervervolgje weer! Je creëert precies de sfeer die past bij dit verhaal. Ik ben beniewd wat er aan de hand is. Keep up the good work

Jammer maar 1 reactie, maar toch nog een poging hier met een nieuw stuk. Jij bedankt weer, Sanne, ben erg blij dat je altijd overal enthousiast commentaar op geeft

__________________________________________________________

Luca parkeerde zijn pick-up op veilige afstand naast de verroeste Chevrolet. De sheriff en Donovan keken zijn kant op toen hij de handrem met een krakend geluid aantrok, Morton bleef voor zich uit staren zonder ook maar enigszins te kennen te geven dat hij Luca aan had horen komen. Luca slikte, trok zijn sleutels uit het contact en duwde de deur open. Hij trok zijn tas van de voorbank en gooide de deur dicht.
“’Morgen, Luca. Sheriff Baker, dit is Luca, hij werkt sinds kort bij ons op de boerderij. Luca, sheriff Robert Baker,” zei Donovan. Luca gooide zijn tas over zijn schouder, veegde gauw zijn haar uit zijn ogen en schudde de hand van de sheriff.
“Luca,” zei Luca en hij keek de sheriff aan. Hij had zware wenkbrauwen en een donkere snor, net als Luca’s vader. Zijn gezicht was echter smaller, zonder de bolle wangen, en zijn ogen waren grijs. Ze deden Luca denken aan koude, bodemloze putten, een gevoel dat niet verdween toen de sheriff naar hem glimlachte.
“Baker,” zei hij. Hij liet Luca’s hand los, iets waar Luca om de een of andere reden blij mee was. “En dat is hulpsheriff Smith.” Luca keek even achterom naar de andere man met de hoed, die naar een van de schuren gelopen was, en knikte.
“Wat is er aan de hand?” vroeg hij vlug en hij richtte zijn blik op Donovan, naar wie hij nu al liever keek dan naar de kille ogen van de sheriff. Alan slaakte een zucht en haalde zijn pet even van zijn hoofd. Hij streek even over zijn hoofd, zette de pet er toen weer op en kriebelde aan zijn kin.
“We hadden eigenlijk niet gehoopt dat dit nog zou gebeuren,” zei hij, en hij wierp even een blik naar één van de schuren verderop. “Vooral niet nu jij hier net een dag werkt.” Luca keek hem aan en slikte. Hij had geen flauw idee waar Donovan het over had, maar de manier waarop hij het zei en de blik in zijn ogen stelden hem alles behalve gerust.
“Wat is er dan?” vroeg hij. Hij keek even naar de schuur waar Donovan net naar gekeken had. Het ding zag er nog net zo vervallen uit als een paar dagen geleden en hij kon er niets vreemds aan ontdekken. Toen hij weer naar Donovan keek, merkte hij dat die hem observerend opnam. Zijn blik stond peinzend, en Luca drong niet aan omdat hij vermoedde dat hij nadacht en hij hem niet uit zijn concentratie wilde halen. Hij liet zijn blik naar de sheriff glijden, en voelde een vreemde golf in zijn maag toen hij merkte dat ook hij hem gadesloeg. Zijn grijze blik verontrustte Luca echter een stuk meer dan die van Donovan, dus keek hij vlug de andere kant op. Wat zou er aan de hand zijn?
Vanuit zijn ooghoek zag hij dat Donovan kort naar de sheriff keek. Die knikte en Alan wendde zijn blik weer op Luca.
“Er is iets gebeurd,” zei hij, en Luca keek op. “Met de kippen.” Hij hoefde niet eens te zeggen wat, de manier waarop hij het zei maakte al dat de haartjes op Luca’s onderarmen recht overeind gingen staan. Hij onderdrukte een rilling en slikte weer.
“Wat dan?” vroeg hij, een stuk minder zeker dan daarnet. Donovan wierp opnieuw een korte blik op de schuur en zei: “Dat weten we niet.” Luca keek even van Alan naar Morton, die nog steeds als een zombie voor zich uitstaarde. Hij had nog geen woord gezegd, zelfs geen geluid gemaakt, en nog geen spier bewogen sinds Luca hem vanuit de Ford had zien staan.
“Het is eerder gebeurd,” klonk Donovans stem, en Luca wendde langzaam zijn blik van de boer af. “Maar dat is al een hele tijd geleden. Bijna een jaar hebben we geen ellende gehad. Daarvoor wel. Twee jaar lang, met tussenpozen.” Hij slikte even. “Er zat regelmaat in, ook. Iedere negentwintig dagen, soms dertig. Doodeng.” Hij schudde kort zijn hoofd, alsof hij probeerde iets van zich af te schudden.

No-one?

Ik volg het wel, maar hier er nog niet op gereageerd. Doe ik soms eerder via msn
Maar, ik zal ook hier dan even reageren! Staat wel leuker eigenlijk...

Ik vind dat je ook met dit verhaal heel mooi de dingen omschrijft. Daarmee bedoel ik dus de omgevingen, hoe iemand eruit ziet, hoe iemand denkt en voelt. Dat lukt jou vaak heel goed en dat creeërt een goede sfeer. Het trekt de lezer in het verhaal, ook al is het stukje wat kort.
Je weet een mooie spanning op te bouwen, die je weet te behouden, ondanks dat je feitelijk al verraad dat het om een weerwolf gaat. Want je brengt de vragen naar boven; waarom nu weer? waarom was het eerder? waarom was er die pauze? wie is de weerwolf?
Dat allemaal dwingt je als lezer om te blijven lezen. Dus schrijf zeker verder met dit verhaal!

Wow, thanks meis, kan weer even vooruit :D

Ik lees het ook nog

Ik kan het niet beter verwoorden dan CN. Je treedt hier echt goed in detail. De gevoelens, de gedachtes, de omgeving, echt super De blik van de sherrif bijvoorbeeld, die is echt heel levindig. Ik hoop dat je snel verder gaat

Bedankt meiden, ben erg blij met jullie!

___________________________________________________________________

“Sorry jongen, ik wil je niet eng maken. Vervelend dat het net weer begint als jij hier bent komen werken,” zei hij. Luca probeerde een kloppend geheel te maken van Alans verhaal en tegelijkertijd te reageren, maar de sheriff was hem voor.
“Ja,” zei Baker, en zijn kille ogen prikten in Luca’s nek, zodat hij zich gedwongen voelde diens blik te beantwoorden. “Dat is erg vervelend.” Hij zei het op een vreemde manier en Luca kon niet precies plaatsen waar die vandaan kwam, maar diep vanbinnen had hij een vermoeden waar hij op doelde.
“Waar was jij vannacht tussen elf en vier?” vroeg de sheriff Luca hoorde Donovan naast zich een vreemd geluidje maken.
“Kom op Robert, die jongen heeft er heus niets mee te maken,” zei Alan, en Luca was hem daar dankbaar voor. De sheriff echter keek Donovan aan, met dezelfde koude blik.
“Uiterlijk en leeftijd zegt niets meer, tegenwoordig,” zei hij en hij keek even naar Luca. “Achter iedere onschuldig uitziende jongen met grote blauwe ogen kan een zieke geest verstopt zitten.” Luca hees verontwaardigd zijn tas hoger op zijn schouder.
“Zeg, mag ik misschien nog weten wat het is waarvan ik beschuldigd word?” vroeg hij, maar het klonk minder scherp dan hij gehoopt had
“Je wordt nergens van beschuldigd,” zei Donovan enigszins gepikeerd. “De coyotes zijn gewoon in de buurt en door de droogte zijn alle prooidieren weggetrokken. Niets bijzonders, gewoon hongerige wilde beesten.”
“Geen coyotes,” klonk plotseling een vierde stem achter hen. Iedereen draaide zich om naar Morton, verbaasd te horen dat hij nog kon praten. Het was totaal niet aan de boer te zien dat hij het was die net geluid voortgebracht had, want hij stond nog steeds in dezelfde houding en staarde stoïcijns voor zich uit. Luca zag dat Donovan en de sheriff even een blik wisselden en de sheriff schraapte zijn keel.
“Wat zei je, Morton?” vroeg hij en hij duwde zijn hoed even tegen de rand omhoog. Morton keek niet op of om, bewoog geen spier.
“Geen coyotes,” zei hij weer. Opnieuw bleef de rest even stil. Donovan keek even van Luca naar de sheriff, en maakte aanstalten iets te zeggen. Luca schrok toen Morton echter plotseling bewoog. Zijn lichaam bleef stil, alleen zijn ogen schoten opzij, en troffen Luca recht in zijn ogen.
“Demonen,” zei hij. Zijn stem was vreemd, zacht, maar toch kon hij hem goed verstaan. “Honden, uit de hel.” Ondanks het feit dat die uitspraak Luca’s idee over de geestengesteldheid van Morton er niet beter op maakte, voelde hij zich toch even onbehaaglijk. Het was hem inmiddels al vrij duidelijk dat de boer niet de meest normale persoon in de omgeving was, maar toch bleef het in zijn achterhoofd steken dat hij met een volwassen man te maken had en niet met een kleuter van vier die van alle kleine dingetjes een groot fantasievol mysterie maakte.
“Misschien is het geen goed idee je nieuwe werknemer al in zijn proeftijd met spookverhalen de tent uit te jagen, Morton,” zei Baker naast Luca. Morton bleef Luca nog even aankijken, zonder te knipperen. Toen wendde hij zijn blik af en keek naar Baker. Zijn gezicht vertrok en een vreemde uitdrukking verwrong zijn gezicht, een soort afschuw die diepe groeven in zijn vuile gezicht trok.
“Spookverhalen,” zei hij, met een felle walging in zijn stem die een overmaat aan consumptie veroorzaakte. “De enige die jij voor de gek houdt, ben jij zelf.” Hij keek de sheriff nog even met een vies gezicht aan. Toen draaide hij zich om zonder nog iets te zeggen en liep weg, richting het woonhuis. Hij sleepte met zijn voeten en schudde zijn hoofd, en Luca meende hem spottend “Coyotes.” te kunnen horen mompelen. Hij slikte en wendde zijn blik af, en keek even naar zijn voeten. Na een tijdje zocht hij voorzichtig het gezicht van de sheriff en zag dat die Morton peinzend gadesloeg. Donovan hees naast hem met veel uiterlijk vertoon zijn broek op en maakte een snuivend geluid.
“Nou, dat was even ongemakkelijk,” zei hij, en hij glimlachte naar Luca. “Sorry dat je dat moest zien, jongen. Soms denk ik wel eens dat oude Mort ze niet helemaal weer op een rijtje heeft.” Luca besloot niet te zeggen dat hij wel zeker wist dat Morton ze helemaal niet meer op een rijtje had en knikte.

Ja! Mooi stukje weer. Het is feitelijk alleen conversatie/dialoog, maar alle omschrijvingen van hoe mensen erbij staan en zich gedragen is echt weer beeldend. Het houdt de lezer in het verhaal.
Het zou zo uit een stukje film komen eigenlijk o_O. Ja, verfilm gewoon dit boek ^^

Hoi "Jeetje" en iedereen die dit leest ,

Ik moet zeggen dat het eerste stukje met nogal verrast heeft! Meestal lees ik niet zo snel verhalen waar geen "inleiding" bovenstaat of "Hoofdstuk 1: de F100" (hahaha)

Maar dit verhaal spreekt me zeker aan, en ik ga het proberen verder te lezen! Vooral de sfeer wordt heel goed neergezet door leuke details zoals "ik luisterde dit liedje om de doodse stilte te verdrijven" en "ik reed in een F100". Het doet me denken aan Harry Potter (Een turquoise Ford Anglia ofzoiets, toch?) Ook je schrijfstijl spreekt me wel aan, je bent een getalenteerde jongen (of een getalenteerd meisje )

Ga vooral zo door!
Liefs! Maria

Haha nee geen Anglia, dat is een klein auto'tje toch? Dit is het type F100:

http://www.wheatfarm.com/f100/pictures/ford1.jpg

Waardeer het erg dat je het toch bent gaan lezen en vooral dat je het leuk vindt. Hoop dat het allemaal zo blijft

______________________________________________________________________

“Geeft niet,” zei hij. “Maar, mag ik vragen wat er dan precies aan de hand is?” Hij probeerde zich niet te ergeren aan de zoveelste geheimzinnige blik die Donovan en de sheriff wisselden en bleef rustig staan zoals hij stond.
“Misschien kun je dat het beste voor jezelf uitmaken,” zei Donovan na een knik van de sheriff. “Wij weten ook niet zo goed wat we er van moeten denken. Kom maar mee.” Zonder Luca te wenken draaide hij zich om. Hij liep naar de schuur, opnieuw zijn broek ophijsend. Luca keek even naar de sheriff, die op zijn plek bleef staan, maar wilde niet op diens toestemming wachten en liep dus gauw achter Donovan aan. Hij pakte zijn rugtas stevig beet en stapte door het hoge, dorre gras naar de kippenschuur. Donovan liep snel, sneller dan Luca hem had ingeschat. Hij had het idee dat hij het bezoek graag zo snel mogelijk achter de rug wilde hebben.
Luca versnelde zijn pas en kwam even op een drafje achter Donovan aan. Tegen de tijd dat hij hem inhaalde, was hij al voor de deur van de schuur blijven staan. De hulpsheriff kwam net naar buiten, en ook zijn gezicht stond alles behalve geruststellend.
“Hoe zijn ze, Larry?” vroeg Donovan. De hulpsheriff slaakte een diepe zucht. Hij trok de deur van de schuur achter zich dicht en nam even zijn hoed af.
“Niet best, Alan, niet best,” zuchtte hij. Luca, die het nu wel erg lang vond duren en geen zin had ook nog een gesprek met de hulpsheriff te moeten aanhoren, liep langs Donovan heen naar de deur. Het eerste wat hem opviel, nog voordat hij de deur open gedaan had, was dat hij geen geluid uit de schuur hoorde komen. Als hij het zich goed herinnerde, hadden de kippen een dag tevoren een gekakel van jewelste voortgebracht. Nu hoorde hij echter niets, niet eens een eenzame kukeleku van de haan. De stilte gaf hem een raar, onprettig gevoel, wat zich nestelde in zijn maag en in een korte vlaag doortrok naar zijn knieën.
Luca slikte en stak zijn hand uit naar de deur. Hij wilde zich ergens op voorbereiden, maar hij had geen idee waarop hij zich zou moeten voorbereiden, een gevoel wat zijn gemoedsrust er niet veel beter op maakte. Hij legde zijn hand op de hendel, ademde even diep in en duwde toen de deur open. Het gekke was dat hij eerst helemaal niets zag. Het stuk wat hij nu door de kier kon zien, was leeg. Hij zag een betonnen vloer met enkele veren en geen enkele kip, terwijl hij had kunnen zweren dat ook dit stuk eerder van de kippen had gewemeld. Langzaam duwde hij de deur verder open. Hij zag iets verschijnen in zijn gezichtsveld, donkerrode spetters op de vloer. Een koud gevoel trok van het puntje van zijn tenen naar zijn vingertoppen. De dichtheid en oppervlakte van de spetters werd groter, groter. Luca bleef staan. Hij gaf de deur een duw zonder een stap verder te zetten, met piepende scharnieren zwaaide hij langzaam verder open. De spetters werden groter, donkerder en Luca voelde zich misselijk worden. Daar, tegen de witte zijmuur en op te betonnen vloer, zag hij bloed. Hij wist het zeker. De zijmuur was een luguber kunstwerk van bloedspatten, die bij de grond bijna een geheel vormden en verder richting het plafond weer schaarser werden. Op de vloer lagen kippen, dode kippen. De kleuren van de veren waren onherkenbaar, gekleurd door bloed. Hij zag doorgebeten kelen, opengehaalde buiken, losse onderdelen. Opnieuw voelde hij een vlaag van misselijkheid en hij probeerde diep adem te halen, maar een onprettige lucht drong zijn neus binnen, koperachtig, die hem op zijn zenuwen werkte. Langzaam liet hij zijn blik verder door het vertrek glijden. Al gauw zag hij waarom hij geen levende kippen meer aan de met bloed bespatte kant van de schuur had gezien: ze zaten allemaal op een kluitje zo ver mogelijk van de muur vandaan, krampachtig zo ver mogelijk in de andere hoek geperst. Ze stonden dicht tegen elkaar aan, zonder ook maar enig geluid te maken. Hij zag af een toe een hen haar spichtige kop boven het pak kippen uitsteken en schokkerig om zich heen kijken, om vervolgens gauw haar hoofd weer tussen het gewoel te verbergen. Het waren er niet veel, zeker minder dan het aantal dat hij gisteren nog rustig had zien rondscharrelen.

Wow...
Er gebeurd feitelijk weinig in dit stukje, maar je omschrijving is zo uitgebreid dat het lijkt alsof er zoveel meer gebeurd. Dat is echt knap.
Je krijgt er haast zelf de rillingen van, doordat er zich een heel goed beeld wordt gevormd van wat Luca ziet. Het is een heel 'levendig' beeld.

Persoonlijk zou ik zelf wat meer enters hebben gebruikt, maar dat is aan elke schrijver zelf om te beslissen.

Blijf zo doorschrijven. Er komen zo echt nog eens veel boeken van jou te koop liggen denk ik. Want alles wat ik tot nu toe van jou heb gelezen, daarvan vind ik het zeker waard dat het in boekvorm komt.

Oei, dit is wel erg lang geleden... ga toch nog een stukje posten en hopen dat er mensen zijn die nog interesse hebben of anders nieuwelingen die nog vooraan kunnen beginnen, geloof dat ik nog niet zo heel veel gepost heb in dit topic

Lemme know what you think bitte :D

_____________________________________________________________________

Luca keek nog even naar het felle rood op de witte muur en draaide zich om. Hij ontmoette onmiddellijk Donovans blik, die met zijn armen over elkaar naar hem keek, en hij wist zeker dat hij hem een paar minuten lang had gadegeslagen. Luca deed zijn mond open, maar had geen idee wat te zeggen en schudde ontstelt zijn hoofd.
“Ik…” begon hij, maar zijn keel was droog en de lucht van dood en bloed hing nog in zijn neus. Donovan knikte, met een donkere uitdrukking op zijn gezicht.
“Ik weet het,” zei hij. “Barbaars, dat is het.” Luca zocht nog steeds naar woorden, maar het leek alsof hij geen zinnen meer in zijn hoofd kom vormen. Bovendien voelde hij ogen in zijn nek prikken, en al gauw zag hij dat het de sheriff was die naar hem keek. Zijn blik stond nog steeds strak, wantrouwend. Luca voelde zich enigszins kwaad worden, omdat de sheriff ook maar durfde te denken dat hij tot zoiets in staat was.
“Zeg, dat heb ik echt niet gedaan, hoor,” zei hij licht gepikeerd. Baker knikte en verschoof zijn hoed.
“Ja,” zei hij. “Dat zeggen ze allemaal.” Luca fronste zijn wenkbrauwen boos, maar Donovan was hem voor.
“Baker, man, laat die jongen met rust,” zei hij, en Luca voelde dat hij de achterkant van zijn shirt beetpakte om hem op zijn plaats te houden, waar Baker het niet zou zien. “Die jongen werkt hier net een dag. We hebben al vaker met deze ellende te kampen gehad, weet je nog? Toen lag die knul nog praktisch in de wieg.” De sheriff keek hem even een beetje zuur aan. Toen gleed zijn blik naar Luca en hij knikte langzaam, met zichtbare tegenzin.
“Misschien,” zei hij alleen maar. Luca slikte. De lucht van bloed en onheil hing nog in zijn neus en de warme, naar dood gras geurende buitenlucht leek die niet te kunnen verdrijven.
“Goed,” zei Donovan na een korte stilte. “Als Smith klaar is met zijn onderzoekje, gaan Luca en ik graag weer verder hier. Met… opruimen, enzo.” Luca wist wat hij met opruimen bedoelde en vrijwel onmiddellijk voelde hij een sterke tegenzin weer opkomen om opnieuw de schuur in te moeten. Hij wist echter dat er niets anders op zat en toen Baker knikte, merkte hij dat Donovan hem losliet.
“Geen probleem,” zei hij, al klonk het niet echt gemeend. “We houden je wel op de hoogte.” Donovan bromde iets bevestigends. Sheriff Baker tikte tegen zijn hoed als vervanging voor een afscheidsknikje, en Luca wist niet of het enkel dat gebaar was of het feit dat de sheriff het niet naar hem deed maakte dat hij zich eraan ergerde. Hij keek hem na terwijl hij zich omdraaide, Smith riep alsof hij het tegen een hond had en zonder iets of iemand nog een blik waardig te keuren naar zijn auto liep. Hij zag dat Baker even naar de F100 keek voor hij langzaam het portier van zijn eigen Ford open deed en de deur met een klap achter zich dicht trok.
“Nou,” zei Donovan toen de auto eindelijk wegreed en een spoor van rode stofwolken achter liet in de lucht. “-die zijn in ieder geval even weg.” Hij schudde even met zijn schouders, ongemakkelijk.
“Ik weet niet wat het is, maar ik krijg altijd de kriebels van die gasten. Vooral van die Baker. Kille man, vertrouwt niemand. Ik weet niet hoe hij zo geworden is, maar ik zou moe van mezelf worden als ik was zoals hij.” Hij keek even naar het zand, dat langzaam weer terug naar de grond dwarrelde. Toen duwde hij zijn pet recht en hees zijn broek op.
“Goed,” zei hij. “Laten we maar beginnen. Des te eerder hebben we het gehad.” Luca knikte en probeerde de tegenzin niet op zijn gezicht leesbaar te laten zijn.

Het werkje in de schuur was nog erger dan Luca gevreesd had. Alan haalde grote emmers met sop, water waar hij iets doorheen had gegooid wat zowel schoon als chemisch rook. Hij had borstels en bezems met harde, stijve haren en trok een lange slang door van een kraantje bij het huis naar de schuur. Eerst moesten ze de kippen vangen, omdat Alan de hele schuur wilde uitspuiten en de kippen daarbij teveel in de weg zouden lopen. Ook al was het nog maar het halve aantal van wat er voor het incident gelopen had, het viel aardig tegen ze allemaal te moeten vangen. Luca rende een halfuur achter de luid kakelende haan en zijn hennen aan en duwde de kippen die hij te pakken kreeg in hokken waarin normaal katten en honden vervoerd werden.
“Niet goed voor de stress, maar beter dat dan dat ze naar buiten glippen en ergens onder een truck terecht komen,” had Alan gezegd terwijl hij een hen bij haar poten pakte en een bench in manoeuvreerde. Het halfuur werd drie kwartier, de drie kwartieren werden een uur, en uiteindelijk zaten alle kippen met een hoop lawaai in hun tijdelijke opvanghuizen. Alan en Luca droegen ze naar buiten en zetten ze in de schaduw van de schuur, met het zweet op hun voorhoofd en plakkende T-shirts.
“Schroom niet je shirt uit te doen, jong,” zei Alan wat later toen ze de emmers naar binnen hadden gedragen en hij zijn overhemd ergens over een hek mikte. “Met dit weer is alles geoorloofd.” Hij pakte de gele slang op, die hij van het huis naar de schuur had gelegd, en draaide hem open. Even controleerde hij de stand van de spuitmond, nam toen een paar slokken van het water en gooide er wat van in zijn gezicht en zijn nek.
“Met dit soort onmenselijke temperaturen zou je eigenlijk alleen een siësta van een dag moeten houden,” zei hij. “Net als die verdomde buitenlanders in de stad.” Luca trok zijn shirt over zijn hoofd. Hij voelde dat zijn haar teveel aan zijn hoofd plakte om daardoor in de war te raken, maar toch streek hij het in een automatisch gebaar uit zijn gezicht. Hij wierp zijn shirt naar buiten, in het gras; hij had liever dat hij er straks een paar insecten op zou vinden dan dat hij de geur van de schuur erin zou ruiken als hij straks in de auto naar huis zat.

Jaj! Weer een nieuw stukje!
Wat een bromsnor die sheriff zeg, die neemt gelijk de eerste de beste als zijn verdachte. Onder motto: De dader keert altijd terug naar plaats van misdrijf. Best wel een asociale man als je het zo leest en je krijgt als lezer zelf ook direct een hekel aan hem.
Arme Luca trouwens dat hij gelijk wordt opgescheept met schoonmaakdienst van zoiets smerigs. Kipjes vangen lijkt mij ook niet zo leuk. Al dat gepik en geschijt tijdens het rennen. Lekker klusjes.. Eventjes met de handjes werken.

Sheriff Baker tikte tegen zijn hoed als vervanging voor een afscheidsknikje, en Luca wist niet of het enkel dat gebaar was of het feit dat de sheriff het niet naar hem deed maakte dat hij zich eraan ergerde.

Er mist een kleine komma in deze zin.
de sheriff het niet naar hem deed , maakte dat hij zich eraan ergerde.

Zulke werkworden mogen niet zonder komma achter elkaar, dacht ik. Ik krijg in ieder geval meestal van Word dan een opmerking bij controle. Ook eventjes een rustpunt in de zin, voordat deze verder gaat.

Het stukjes is helaas kort , maar wel leuk om te lezen. Het leest lekker vlot, fijne zinnen. Niet te lange, niet te korte. Er is dus al een verdachte, maar ik heb zo mijn eigen verdachten. Dus schrijf snel verder, want ik wil weten wie het is!

Goed, ik ga het nog een keer proberen: als er meer mensen zijn die dit verhaal nog lezen en reacties willen geven ga hier ook verder met posten. Komop mensen, ik heb feedback nodig!

______________________________________________________________

Donovan hees zijn broek op en wisselde de stand op de tuinslang.
“Goed,” zei hij. “Daar gaan we dan maar.” Hij richtte de slang op de grillige, rode vlekken op de muur en liet de straal er tegenaan kletteren.
“We doen het eerst een keer met de slang,” riep hij boven het geluid van water uit naar Luca. “Dan schrobben we het met de borstels en dan doen we het nog een keer met de slang.” Luca keek naar het water en slikte even toen hij zag dat er niet veel van de rode spetters door het water vervaagden.
“En als dat niet helpt?” vroeg hij. Donovan keek hem aan.
“Dan verven we eroverheen,” zei hij. “Morgen.”

De waterslang loste niet veel van het probleem op, maar de borstels met sop deden dat wel degelijk. Een halve dag zaten Luca en Alan zij aan zij op de grond, temidden van bergen sop en plassen water. Luca kreeg al gauw last van zijn knieën, die niet gewend waren aan deze houding op de harde, betonnen vloer waarin hij al een paar uur zat, maar het ergste vond hij het gedeelte wat zich onder zijn handen afspeelde. Zo dichtbij de rode vlekken had de lucht hem misselijk gemaakt en hij had moeten kokhalzen, en Donovan zei hem met een kalme stem rustig adem te halen en niet door zijn neus te ademen. Het sop en de borstels, en daarbij tot Luca’s spijt ook zijn handen, waren na een tijd roze geworden door het mengsel van bloed en wit zeepsop en hij probeerde telkens naar een plek net naast zijn handen te kijken. Iedere keer als zijn blik per ongeluk viel op de grote plukken roze schuim voor hem, voelde hij zijn maag weer draaien.
Toen ze de vloer en de muur en dus de schade daarop niet meer konden zien door de zeeën van sop, had Alan de slang weer tevoorschijn getoverd. Hij had zijn armen en handen en die van Luca afgespoten, maar alleen water gebruikt en daarmee de koperachtige lucht niet weg kunnen spoelen.
“Nou, het ziet er in ieder geval beter uit dan vanmorgen,” zei Donovan toen ze aan het eind van de middag samen op een hek naar de schuur zaten te kijken. Luca nam een grote slok van zijn blikje cola en knikte. Hij had het warm, nog steeds, en de zon was gaandeweg fel geworden en brandde nu op zijn rug. Hij voelde dat Donovan naar hem keek, maar expres keek hij niet terug, al wist hij zelf niet zo goed waarom.
“Je hebt het goed gedaan vandaag, jong,” zei Donovan. “Veel waren al snel teruggekrabbeld als ze die schuur gezien hadden.” Hij was even stil en nam een slok uit zijn flesje bier. Luca voelde dat hij zijn blik weer op de schuur richtte toen hij geen gehoor gaf aan zijn blik.
“Laat je niet teveel op stang jagen door Morton,” zei Alan na een tijdje. “Morton ziet al gauw overal demonen en onaards leven. Een aantal jaren geleden vloog er ‘s avonds een keer een helikopter over. Meestal komen die hier niet, zie je… niet echt een vliegroute enzo… Maar in ieder geval, Morton hield bij hoog en laag vol dat hij een verdomde UFO had gezien. Tot op de dag van vandaag, trouwens.” Hij lachte en Luca glimlachte mee. Het was niet oprecht, want hij had moeten denken aan iets wat hij de eerste dag dat hij op de ranch was gezien had. De glimlach gleed al gauw van zijn gezicht, hij keek voor zich uit. Donovan lachte nog steeds, maar was prompt stil toen hij Luca’s gezicht zag en vroeg: “Wat is er, jongen? Ik heb je toch niet laten schrikken hè? Geloof je in UFO’s en al die ellende?” Luca sipte van zijn blikje en veegde zijn mond af aan de rug van zijn hand. Hij schraapte zijn keel en klopte op zijn borst toen er wat druppels cola verkeerd gleden en schudde toen zijn hoofd.
“Nee,” zei hij toen hij zijn stem hervonden had. “… maar ik vroeg me gewoon af…Wat is er dan met de auto gebeurd?” Hij keek naar Alan. Hij had het blikje bier naar zijn lippen gebracht, maar zijn hand was stil blijven hangen in de lucht. Hij keek even over het blikje heen, zonder te bewegen. Luca hoorde even alleen het geruis van dor gras, terwijl Donovan zijn bier weer liet zakken en even naar de grond keek.
“De…” begon hij, en hij maakte even een korte, schokkerige beweging met het blikje. “De auto? Welke auto?”
Luca gebaarde een beetje achter zich.
“De Chevelle,” zei hij. “Op het erf.” Donovan keek hem even niet begrijpend aan, maar leek toen plotseling te begrijpen waar Luca op doelde.
“O, dat oude brik zonder wielen? Die is gewoon verroest,” zei hij. Luca hoorde dat hij niet de enige was die die verklaring niet afdoende vond; hij zag aan Donovans gezicht dat het ook voor hem een excuus was, een mogelijkheid.
Alan bracht zijn blikje weer naar zijn lippen, hield halverwege even stil, maar toen vervolgde zijn hand zijn weg. Zonder dat hij stopte met staren dronk hij de laatste slokken op. Hij slaakte een lichte zucht, en liet het blikje even tussen zijn vingers heen en weer draaien.
“Gewoon verroest,” mompelde hij nog een keer, nog steeds voor zich uitstarend. Luca voelde zich ongemakkelijk onder de situatie, omdat hij het idee had dat Donovan zo diep in gedachten verzonken was dat hij het niet eens doorgehad zou hebben als hij was weggegaan. Pas toen hij zijn hoofd schudde en met zijn ogen knipperde, durfde Luca het te vragen.
“En die halen dan? Die strepen?” vroeg hij. “Dat is niet zomaar roest. Dat is een patroon.” Donovan liet zijn ogen naar Luca glijden. Hij stopte niet met het gedraai van het blikje, Luca hoorde het en werd er zenuwachtig van.
“Coyotes,” zei Donovan toen. Het gras ruiste in de wind en even had Luca het idee dat hij in de maling werd genomen, maar Alans gezicht stond serieus.
“Coyotes?” vroeg hij toen, niet zeker of Donovan met hem dolde of niet. “Op het erf? Bij een auto?” Donovan bleef hem aankijken, met diezelfde peinzende, nadenkende blik als toen hij hem vanmorgen had gadegeslagen in de schuur. Toen grijnsde hij, als een boer met kiespijn. Hij kneep het blikje fijn en het geluid klonk raar door de stille natuur.
“Ja jong, coyotes,” zei hij. “Daar hou ik het bij.”
“Hoe…” Alan bukte zich en tilde een van de emmers op bij het hengsel. Hij pakte zijn pet van een paal naast hem en zette hem op zijn hoofd. Hij keek Luca aan met een blik die hij niet thuis kon brengen.
“Omdat ik bang ben dat ik anders niet langer kan doen of Mortons ideeën alleen maar waanideeën en hersenspinsels zijn,” zei hij. Hij raapte ook een andere emmer op en liep terug naar het erf. Luca bleef achter op het hek, totaal van zijn stuk gebracht.

Eindelijk weer een stukje. Ik volg je verhaal al immers vanaf het begin en ik hoopte al langer op een nieuw stukje. Dit stuk is echt super, hoe hij telkens misselijk wordt als hij al het bloed op de muur ziet. Das gewoon echt goed beschreven.
Ik wil graag weten hoe het nu verder gaat. Heeft het iets te zien met weerwolven of toch met ufo's? Dat wil ik graag weten. Dus blijf maar rustig verder posten

Ik zie net dat ik met dit verhaal al veel verder ben dan ik hier gebleven was... zijn er nog mensen die dit zouden willen lezen? Of nieuwe lezers natuurlijk Wil dan weer wat regelmatiger gaan posten. Hier alvast weer een stukje.

____________________________________________________________________

Luca wat later thuis dan de dag ervoor, die avond. Zijn ouders hadden al gegeten, maar een groot bord voor hem laten staan, wat hij op kon warmen in de magnetron. Hij at, maar zijn gedachten waren telkens bij de kippen en de schuur en om de een of andere reden had hij moeite zijn hele bord weg te krijgen. Zijn moeder vroeg hij zijn dag geweest was, maar hij vertelde haar en zijn vader niets over de slachtpartij op de ranch. Waarom wist hij niet, maar hij kon het gewoon iet opbrengen.
Toen de maaltijd, die als een steen op zijn maag gelegen had, een beetje was weggezakt, vertrok Luca met honden en al naar Don. Al dan niet met zijn ouders, hij wilde wel met iemand praten over het gedoe met de kippen, en Don was de eerste persoon die in hem opgekomen was. Hij legde de gebruikelijke weg af naar het houten huis van Don, maar voor het eerst sinds tijden hield hij zijn honden aan de lijn. Dit tot groot ongenoegen van beide, want in tegenstelling tot Toby bleef Jesse redelijk in zijn buurt, maar wel hief ze af en toe haar kop op en keek hem met haar lichtblauwe ogen afwachten en haast beschuldigend aan.
“Sorry Jes,” mompelde Luca toen de hond hem voor de zoveelste keer met haar doordingende blik aankeek en daarna een verlangende blik op het pad wat zich voor hen uitstrekte wierp. “Als je die kippen vanmorgen had gezien, zou je niet zo zeuren. Straks verlies ik jullie uit het oog en vind ik jullie ook ergens in stukjes terug.” Hij trok aan de riem in een poging Toby bij zich te houden, maar de doberman zette onmiddellijk weer koers naar voren. Luca werd in een soort platvoetenpas achter hem aangesleept, en had niet het idee dat zijn tegenhangen veel resultaat of indruk op de hond maakte.
Een paar minuten voor hij bij Dons huis aankwam, had hij aardig pijn in zijn vingers gekregen en besloten Toby los te laten voor hij zijn arm uit de kom zou trekken. Jesse echter, was diep beledigd omdat haar maatje niet meer aan de riem hoefde en zij wel en nu was zij degene die Luca naar ieder willekeurig aantrekkelijk luchtje en grassprietje meesleepte. Toby rende en sprong als een haas om hen heen en Luca moest hem constant terug groepen om hem niet uit het oog te verliezen. Hij was dan ook dolblij toen na een vermoeiende toch met veel hindernissen bij Don aankwamen. Hij floot Toby naar zich toe, vroeg hem te gaan zitten en klikte die riem weer vast. Met de twee honden in zijn kielsog liep hij de trap naar Dons veranda op en klopte op de deur.
“Ga eens zitten,” zei hij tegen Toby toen die rondjes om hem en Jesse heen bleef lopen en hen zo insnoerde met zijn riem. Toby keek kort naar hem, met zijn tong uit zijn bek, en ging toen bovenop zijn voet zitten. Luca zuchtte en draaide de riem weer van zijn benen af, terwijl de lange, harde staart van Toby tegen zijn benen tikte. Hij keek op toen de deur openging.
“’Avond,” zei Don, en hij keek hem aan. “Wat zie jij eruit.” Toby en Jesse schoten allebei tegelijk naar voren toen Chester zijn kop langs Dons benen heen wrong en Luca werd een halve meter mee naar voren getrokken.
“Bedankt,” zei hij. “Ga jij maar eens proberen met zo’n hyperactief monster te lopen na een dag werken.” Don lachte aaide Toby over zijn kop.
“Bedankt voor het aanbod, maar ik heb er zelf al een en dat is al meer dan genoeg. Waarom heb je ze aangelijnd?” Luca trok Toby naar zich toe toen die met een sprong die hij alleen kende van jonge kittens probeerde bovenop Chester te springen.
“Vertel ik je zo.” zei hij. Don knikte en duwde Chester weer naar binnen.
“Oke. Ik pak even een trui en een riem, ik kom er zo aan.”

Ik heb nog steeds interesse.

Luca wat later thuis dan de dag ervoor, die avond

Vind ik gewoon een rare zin.
Maar aangezien je toch al verder zit met je verhaal mag je dit hier gerust posten.

Oei, zie dat dit alweer een hele tijd geleden is. Weer even een update!

________________________________________________________________________

Nog geen halfuur later liep Luca met Don aan zijn zijde in de afkoelende avondlucht. Het was heerlijk buiten, de zon daalde in het oosten en de droge lucht vertelde dat het nog lang zou duren voor er weer enige vorm van neerslag zou vallen. De honden liepen los, afgezien van Jesse: zij was eigenwijzer en niet zo gehoorzaam als Toby en Luca had haar voor de zekerheid aan de lijn gehouden. Na een paar minuten trekken leek ze zich bij haar lot te hebben neergelegd en zocht nu als een goudzoeker de weg af, van links naar rechts, waarbij Luca en Don iedere keer goed op moesten passen niet over haar of de lijn te struikelen.
Luca had Don verteld over de kippen, de sheriff en Morton met zijn monsters. Dons vader, ex-sheriff, kende sheriff Baker en Don had Luca om te beginnen gerustgesteld door hem te vertellen dat er ongeveer niemand was die hem mocht, tot zijn eigen hulpsheriff Smith aan toe.
“Toch vind ik het echt onbeschoft dat hij jou ervan beschuldigt,” zei Don na een tijd. “Ik vraag me af of hij dat wel zomaar mag zeggen.”
“Vast wel. Ik denk niet dat hij het type is iets te doen wat niet mag.”
“Alsof jij zoiets zou doen. Alsof sowieso iemand die op een boerderij werkt zoiets zou doen. Waarom zou je op een ranch gaan solliciteren als je een hekel aan dieren hebt?” ging hij verder, Luca’s opmerking niet gehoord hebbend of anders compleet negerend. “Nee, dat moet een een of andere sadist zijn zonder sociaal leven die gefrustreerd is omdat hij geen vriendinnetje kan krijgen en geen vrienden heeft.” Luca draaide zijn hoofd en keek hem aan.
“Iemand? Denk jij dat het een iemand is?” vroeg hij. Don stapte over de riem van Jesse heen toe ze hem indraaide en haalde zijn schouders op.
“Zou best eens kunnen,” zei hij. “Coyotes moeten wel heel wanhopig zijn als ze zich in de een omgeving met mensen willen wagen en Morton, ja, die zou ik niet zo op zijn woord geloven.”
“Dat doe ik ook niet. Maar Morton woont daar. Als er iemand op zijn erf komt moet hij dat toch wel merken? De eerste keer dat ik me daar waagde spietste hij me zowat aan een riek.”
“Ja maar dat bedoel ik, die man is labiel. Iedereen kent hem en niemand neemt hem serieus. Dat zou jij ook niet doen als je hem beter kende.” Luca trok een geërgerd gezicht en trok Jessy naar zich toe toen ze Don bijna tackelde.
“Daar hoef ik hem niet beter voor te kennen, ik snap zo ook wel dat hij ze niet helemaal op een rijtje heeft,” snauwde hij. Don hief ontwapend zijn handen op, de palmen naar boven.
“Rustig, ik bedoel het niet lullig,” zei hij. Luca zuchtte. Hij keek naar de ondergaande zon en wreef met een hand over zijn gezicht.
“Sorry, ik weet het. Maar het is gewoon vervelend, snap je. Vervelend voor die beesten en extra vervelend dat die Baker denkt dat ik er iets mee te maken heb.”
“Hij kan je niets maken, hoor. Je hebt toch niets gedaan?”
“Nee, dat is het ook niet. Maar gewoon het idee dat hij zo denkt.”
“Joh, trek je niets aan van die vent. Het gebeurt vast niet nog een keer en als het wel gebeurt, kom ik je eens haarfijn een alibi verschaffen.”

Luca liep nog een aardig eind door met Don en de honden. De zon zakte langzaam maar zeker steeds verder weg achter de bomen in de verte en het werd kouder en stiller om hen heen. Het gefluit van vogels maakte plaats voor het regelmatige getjirp van krekels en de stemmen van uilen en andere nachtdieren. Het was laat toen ze omkeerden naar huis, en nog later toen Don de veranda opliep en Luca hem uitzwaaide. Het was al donker buiten, alhoewel de maan vol was en de straatlantaarns al brandden, en terwijl Luca in een vlotter tempo dan normaal over het pad terug naar zijn huis liep, voelde hij zich voor het eerst sinds tijden onbehaaglijk in het donker.

Blijf het maar gewoon proberen...

______________________________________________________________________

Hoofdstuk .

Alhoewel Luca normaal gesproken goed sliep als hij in de koele avondlucht had gelopen vlak voor hij naar bed ging, was hij deze nacht onrustig. Hij werd telkens wakker, waarna het hem iedere keer moeite kostte weer in slaap te vallen. Rond een uur of drie gooide Toby beneden iets om. Het geluid had ook zijn moeder gewerkt en hij hoorde haar naar de woonkamer gaan, waarschijnlijk om te kijken of alles nog heel was. Hij kon haar beneden zachtjes tegen de honden horen praten en kon niet slapen voor ze een kwartier later weer in haar bed lag. Vervolgens werd hij rond vijf uur wakker omdat hij naar de wc moest en struikelde hij op weg naar de badkamer over een stapel wasgoed, waardoor hij al helemaal direct klaar wakker was. Uiteindelijk sliep hij weer in, in een onrustige, broeierige slaap, waarin hij droomde dat hij en Jessie achterna gezeten werden door onthoofde kippen.
Toen hij beneden kwam om te ontbijten, met een brak lichaam en een knallend hoofd, zaten zijn ouders al aan tafel.
"Goedemorgen," zei zijn moeder. Zijn vader keek naar hem op en knikte naar hem. Hij maakte aanstalten weer naar zijn krant te kijken, maar wendde zijn blik halverwege weer op Luca.
"Nou, ik weet niet zeker of dat ‘goede’ wel op zijn plaats is," zei hij tegen Luca’s moeder terwijl hij over zijn krant heen naar Luca keek. "Heb je wel geslapen?" Luca bromde iets en liet zich op een eetstoel neerploffen. Dat maakte zijn hoofdpijn er niet beter op en hij kneep zijn ogen even dicht.
"Je ziet er niet zo goed uit, Luuk," zei zijn moeder en ze stak haar hand uit om aan zijn voorhoofd te voelen. Luca week achteruit en schudde de kom die voor hem op tafel stond vol met cornflakes.
"Ik heb alleen hoofdpijn," zei hij. "Ik kon gewoon niet slapen." Zijn moeder pakte een pluk van zijn haar vast zodat hij haar niet opnieuw kon ontwijken en voelde aan zijn hoofd.
"Misschien is het toch een beetje te zwaar, op die ranch," opperde ze. Luca wachtte ongeduldig tot ze klaar was met aan zijn hoofd voelen en goot toen een plens melk bij zijn cornflakes.
"Nee," zei hij. "Ik had het gewoon warm. Er is niets aan de hand." Hij merkte dat zijn ouders een veelbetekende blik met elkaar wisselden, maar deed alsof hij het niet zag. Met het zware, bonkende gevoel in zijn hoofd en slechts twee uur slaap achter de rug, kon hij het nu even niet opbrengen een discussie met wie dan ook aan te gaan.
Luca’s moeder stopte hem twee aspirientjes toe voor hij in de Ford klom en naar de ranch vertrok. Het verminderde zijn hoofdpijn enigszins, maar voor de zekerheid reed hij langzaam over de hobbelige weg naar de boerderij. Hij probeerde zichzelf op te peppen, want hij wilde niet onaardig doen tegen Donovan en al helemaal niet bij Morton overkomen alsof het werk hem uitputte. Hij was niet van plan de boer maar enig excuus te geven om hem zijn baan te kunnen ontnemen. Daarover gesproken, als sheriff Baker zo vervelend bleef doen en Morton een beetje vertrouwen in die man had, was de kans sowieso al aanwezig dat hij hem op korte termijn zou ontslaan. Dat de sheriff aan had gegeven Luca te verdenken was al erg genoeg, maar het zou naar zijn idee helemaal niet goed aflopen als hij dat idee met Morton zou delen.
Aan de andere kant, moest Luca met tegenzin aan zichzelf toegeven, kon hij de sheriff eigenlijk niets kwalijk nemen. Er woonde geen hond in de buurt van de ranch, letterlijk, en als hij eerlijk was zag hij coyotes er ook niet voor aan zo dicht in de buurt van mensen te komen. Hij probeerde er vooral niet aan te denken wat dan wel de verklaring voor al de ellende kon zijn, maar hij kon er niets aan doen dat iets, ergens in een donker hoekje van zijn hoofd, toch bezig was antwoorden te bedenken. Hij had wel wat antwoorden, natuurlijk. Maar ze waren allemaal niet echt geruststellend, het een nog minder dan het ander.
Luca trapte het gaspedaal verder in toen hij bij een regelmatiger stuk weg kwam. De ene optie was dat er echt een sadist in de buurt rondliep die het leuk vond andermans dieren om zeep te helpen. Dat kon dan of iemand zijn die gewoon niet goed bij zijn hoofd was, of het was iemand die een wrok tegen Morton of iemand anders koesterde. Luca slikte en stuurde om een hobbel in de weg. Dat was nog de minst vervelende oplossing.
De enige andere optie die hij kon bedenken, was dat Morton niet zo gek was als iedereen dacht. Dat was tevens de oplossing die hem het meest onwaarschijnlijk leek, maar hem tegelijkertijd bij zijn keel greep. Stel dat Morton de waarheid sprak, wat dan? Goed, de man was duidelijk een beetje de weg kwijt en zou vast wat overdrijven, maar stel dat er iets klopte van zijn verhaal? Monsters, wat had hij nog meer gezegd? Honden uit de hel.
Luca schudde even zijn hoofd om die gedachte van zich af te schudden. Hij deed een poging nonchalant te zuchten, maar zijn adem kwam onregelmatig zijn mond uit. Verdorie, hij moest zich niet zo op stang laten jagen. Dit was de echte wereld, met echte beesten, mensen en hobbels in de weg. Wat bezielde hem ook maar te overwegen iets te geloven van een man die hem zowat aan zijn riek geregen had?
Hoe langer hij er zo over nadacht, hoe meer Luca gerustgesteld werd. Hij raakte er steeds meer van overtuigd dat Morton gewoon een rare was en dat er wel degelijk mensenhanden in het spel waren. Die opluchting overwon zjn vermoeidheid en zijn hoofdpijn. Tot hij bij de ranch aankwam.

De vorige keer was ik vergeten te reageren, maar het is maar even voor te laten dat ik je verhaal nog altijd met spanning volg. Je verhaal verloopt op precies het juiste tempo. Je besteed voldoende tijd aan beschrijvingen terwijl het niet saai wordt. Das voor mij al een kunst op zich.
Over je verhaal zelf kan ik weinig zeggen.
Buiten dat ik het tot nu toe goed vind, en dat je vooral moet doorgaan met posten heb ik geen echt advies.

Hopelijk in ieder geval voor Farlain nog een stukje

______________________________________________________________________

Hij de Ford nog nauwelijks het erf opgestuurd toen hij Donovan zag naderen. Hij liep snel, sneller dan Luca verwacht had dat hij zou kunnen. Zijn hoofd was rood en verhit.
Luca draaide de auto naar de zijkant van het erf. Het geluid van de motor nam langzaam af toen hij de rem indrukte en de Ford met een piepend geluid tot stilstand kwam. Luca keek even naar Donovan, die snel dichterbij kwam. Zonder zijn blik van hem af te wendden tastte hij naar zijn tas, maar zijn vingers vonden de tas niet. Toen hij opzij keek, zag hij dat zijn rugzak van de voorbank gegleden was en er nu voor op de grond lag. Met een oog dicht tegen de hoofdpijn die vast en zeker zou opzetten, boog hij zich over de bank en graaide naar het hengsel. Hij kreeg een schouderband te pakken en wurmde de tas met hernieuwd gebonk in zijn slapen onder het dashboard uit. Toen hij weer overeind kwam en naar buiten keek, schrok hij zich dood. Donovan stond nog geen centimeter van de deur af voor het open raampje. Luca had niet verwacht dat hij zo snel al bij de auto zou zijn en had niet gerekend op zijn glimmende gezicht op tien centimeter afstand van het zijne.
Donovans ogen stonden raar, iets vergroot, er lag een vreemde uitdrukking op zijn gezicht. Hoewel verder niets uit zijn bewegingen of gemoedstoestand daar verband mee leek te houden, moest Luca aan post-traumatische shock denken.
“Hoi-” begon Luca aarzelend, maar hij hield zijn mond omdat hij de kriebels kreeg van Alans grote ogen, die die van hem vasthielden en aankeken zonder te knipperen. Alans ademhaling was snel en hij nam niet de moeite zijn scheefgezakte pet recht te zetten.
“Ga naar huis,” zei hij. Stilte. Luca keek hem verbaasd aan.
“Wat?” vroeg hij, maar Donovan schudde zijn hoofd alsof hij hem tegen had gesproken.
“Je kunt hier niet blijven,” zei hij. Luca staarde hem aan. Toen kwam hij weer tot zijn positieven en hij trok aan de hendel van de deur. Hij had de deur echter nog geen tien centimeter open geduwd toen Donovan hem weer ferm dicht duwde.
“Niet uitstappen,” zei hij. “Dit is niet iets wat je wilt zien, jongen.” Maar Luca duwde opnieuw tegen de deur, die ook opnieuw werd dichtgeduwd door Alan.
“Waarom? Wat is er dan?” vroeg hij. “Is er weer iets met de kippen?” Hij keek naar de handen van Donovan, die om de onderhelft van de deur lagen en haar gesloten hielden. Zijn vingers waren gekromd en zijn knokkels zagen wit. Luca’s ogen gleden weer naar Donovans gezicht. Die schudde zijn hoofd, eerst langzaam, toen met snelle, korte rukjes.
“Nee,” zei hij. “Nee. Niet de kippen.”
“Wat dan? En laat me eruit, anders klim ik door het raam.” Alan staarde langs Luca heen, hij liet de deur niet los. Luca wachtte even, maar toen hij niet van plan leek daadwerkelijk op zijn opmerking te reageren, maakte hij aanstalten door het raam te klimmen. Hij wilde net zijn voet naar buiten steken toen Donovan ineens zei: “De koeien. Het zijn de koeien.”

super, weer een stukje

Hij de Ford nog nauwelijks

moet waarschijnlijk had zijn
Je weet opnieuw de spanning goed op te bouwen, en je stopt net op een spannend stukje. Dus ik wil meer van dit lezen.

Cool verhaal!

Ga snel verder

Dank jullie! Zal inderdaad proberen weer even tijd te maken ook aan dit verhaal een stuk te schrijven, zal het zsm posten!

Mooie geschreven!

Bedankt allemaal! Heeft een beetje lang geduurd maar weer een stukje!

______________________________________________________________________

Luca verstijfde. Middenin zijn klim, met zijn voet op de deur, bleef hij staan. Hij keek Donovan aan, die nog steeds langs hem heen staarde. Even liet hij de woorden tot zich doordringen, toen liet hij zich met een plof weer terug op de voorbank vallen en bleef daar met slappe ledematen zitten.
“Wat?” vroeg hij na een korte stilte. Donovan knipperde even met zijn ogen. Zijn blik gleed naar Luca. Hij schudde zijn hoofd en liet zijn handen van de deur glijden.
“Sorry,” zei hij. “Ik kan je niet vertellen wat wel en niet te doen.” Prompt draaide hij zich om. Luca bleef zitten terwijl hij weg liep, met het idee dat zijn hoofd tolde. De koeien? Wat was er met de koeien? Zouden ze… Hij voelde een naar gevoel opzetten in zijn maag. Verderop liep Donovan naar de koeienschuur, minder kwiek als voorheen. Zijn schouders hingen omlaag en zijn armen bungelden langs zijn lichaam. Luca slikte en overwoog een paar seconden wat te doen. Toen kwam hij overeind, trok aan de hendel van de deur en klom naar buiten. Hij gooide de deur met een klap achter zich dicht, zonder zijn tas te pakken of de auto op slot te doen.
“Alan, wacht!” riep hij en hij rende achter Donovan aan. Hij hoorde het zand onder zijn schoenzolen knisperen en Donovan liep door zonder gehoor te geven aan zijn geroep. Luca mompelde wat en versnelde zijn pas. Hij haalde Donovan in bij de schuur en minderde daar hijgend snelheid. Zelfs nu hij naast hem liep schonk Alan geen enkele aandacht aan hem, en Luca probeerde geërgerd zijn ademhaling weer onder controle te krijgen.
“Wat is er nou…” begon hij. Maar toen zag hij het. Terstond bleef hij staan. Op het dorre gras, vlak voor hem, fel afstekend tegen de gele kleur van dood onkruid.
Bloed. Veel bloed. Donovan liep door, alsof hij niets zag, maar Luca wist zeker dat niemand ter wereld met goede ogen het bloedspoor, een onregelmatige halve meter brede baan, voorbij zou lopen. Zijn maag draaide en hij keek op, zoekend naar Alan. Hij stond naast de schuur, bij een paar benzinevaten. Ze zagen er net zo verroest en vervallen uit als de rest van de boerderij, en toen Alan er eentje op zijn kant legde, zag hij dat het vat een ronde afdruk van dor, door roest gekleurd gras achterliet in de droge bodem.
Donovan rolde het vat om de schuur heen, in een haastig tempo. Luca slikte en volgde het rode spoor in het gras met zijn ogen. Het liep vanuit de schuur, eromheen en vertrok richting het weiland. De deur van de schuur was aan de onderkant vernield. De planken waren versplinterd, verder omhoog ontbrak de verf, alsof het eraf gekrabt was. De afgebroken planken hadden grillige punten en splinters en waren rood, in dezelfde kleur als het spoor. Onder de punten was de grond weggegraven, waardoor het gat in de deur samen met de kuil in de grond op een grote, gapende mond met scherpe tanden leek.
Luca hoefde geen moeite te doen om te zien dat de halen in de verf en de sporen in de aarde dezelfde waren als de beschadigingen op de auto. Er zette een raar, zwaar gevoel in zijn maag op.
Toen hij een knal hoorde, keek hij op. Alan had het vat vlak naast het spoor op zijn kant gelegd. Hij was er bovenop gaan zitten en probeerde de dop er nu met de achterkant van een zakmes af te slaan.
“Alan?” vroeg Luca langzaam, terwijl hij probeerde de bevatten wat Donovan van plan was. “Wat doe je?” Hij kreeg geen reactie. Donovan bleef met een soort krankzinnige vastberadenheid op de dop slaan, die net zo verroest was als de rest van het vat en geen centimeter mee leek te geven. Het getik van het zakmes was regelmatig, maar leek bij iedere slag langer na te galmen in Luca’s oren.
“Alan?” probeerde hij weer. Aarzelend liep hij naar Donovan toe. Voor het spoor bleef hij staan, terwijl Alan aan de andere kant doortimmerde en het spoor als een legubere gracht tussen hen in lag. Donovan negeerde hem compleet. Luca keek naar hem en meende dat hij niet eens keek naar wat hij aan een doen was, maar naar een dood punt ergens voor hem. Hij klemde zijn kiezen even op elkaar en balde zijn handen tot vuisten.
“Donovan!” riep hij, nu met nadruk. Alan leek hem nu wel te horen, want hij sloeg mis en veroorzaakte daarmee een ijzerachtig, klinkend geluid, dat uit de toon viel na het regelmatige getimmer van daarnet. Hij draaide zijn hoofd naar Luca en keek hem aan, met nog steeds die vreemde blik.
“Sporen uitwissen,” zei hij. “Bewijs verbranden. Anders komen ze terug.” Hij keek Luca aan, zonder met zijn ogen te knipperen. Toen wendde hij zonder aankondiging zijn hoofd af en ging verder met zijn vat. Luca bleef staan, kon zich niet bewegen. Een gevoel van angst en wanhoop maakte zich van hem meester. Niet alleen omdat hij niet begreep wat Alan bedoelde, maar ook omdat de enige waarvan hij had gedacht dat die nog een beetje goed bij zijn hoofd was, beangstigend veel als Morton begon te klinken.
“Wie komen terug?” probeerde Luca. “Alan, wie?” Maar Donovan was weer teruggekeerd naar zijn van de buitenwereld afgesloten trance en timmerde er lustig op los. Luca keek naar het vat, het spoor wat er langs liep. Langzaam begon er iets te dagen, en toen realiseerde hij zich pas wat hij bedoelde.

Weet niet of er nog mensen zijn die hier interesse in hebben, probeer het toch maar even

________________________________________________________________

“Wat wil je verbranden? Welk bewijs?” Opnieuw geen reactie. Omdat hij zich zo langzamerhand toch zorgen begon te maken over mogelijke gevolgen die Alans manie voor henzelf en de omgeving zou hebben, stapte hij met een soort sprongetje over het spoor heen. Alan keek niet op of om. Luca wilde hem bij zijn arm pakken of op de schouder tikken, maar het nadrukkelijke getik van het zakmes maakte dat hij dat niet zo goed durfde.
“Je kunt niets verbranden. Dat begrijp je toch?” zei hij. “Al het gras is door, het hout is gortdroog. Als een stuk wegbrandt, zal het vuur overslaan en het veld en de hele boerderij in de as leggen.” Met een klap schoot de dop van het vat. Het ding landde met een zachte plof in het gras en rolde een meter of wat van hen vandaan. Ontsteld keek Luca hoe Alan het vat optilde en de inhoud met korte, panische scheutjes over het rode gras begon te gieten. De penetrante geur van benzine verspreidde zich snel in de warme lucht en drong zijn neus binnen. Hij dacht aan wat er een paar jaar geleden was gebeurd met het maisveld van Dons vader toen er na een lange droogte een brandje uitgebroken was en zijn hoofdpijn werd prompt erger. Er zou niets van de hele ranch overblijven als Donovan ook maar een lucifer in het gras zou laten vallen.
Luca keek verwoed om zich heen. Hij zag geen Morton en geen sheriff Baker, net nu hij ze nodig had. Hij moest iets doen, Alan leek zijn verstand compleet verloren te zijn. Hij wierp een blik op Donovan, die met een hoop gespetter de halve inhoud van het vat over het spoor goot, en tastte op zijn rug naar zijn rugtas. Hij kon zich wel voor zijn hoofd slaan toen hij bedacht dat zijn tas en dus zijn telefoon nog in de auto lagen, aan de andere kant van het erf. Wat dan? Praten? Proberen hem weer aan zijn verstand te brengen? Donovan leek niet eens in staat om complete zinnen uit te kunnen brengen, laat staan een diepzinnig gesprek voeren over iets wat hem bijna krankzinnig dreef.
Langzaam begonnen de vreemdste ideeën door zijn hoofd te gaan, in nog geen seconde. Hij dacht aan alle koeien loslaten of Donovan knock-out slaan met iets zwaars, in de hoop dat hij weer bij zinnen zou zijn als hij bij zou komen. Hij durfde het echter geen van beide, en daarom begon hij als een kip zonder kop om Alan en de schuur heen te rennen, in de hoop dat er plotseling een oplossing voor zijn voeten zou opdoemen. Donovan was al bezig het tweede vat open te slaan toen dat eindelijk gebeurde. Luca rende voorbij de kippenschuur en zag daar in het voorbijgaan de slang liggen, die ze gisteren hadden gebruikt om de vloer en te muren mee schoon te spuiten. Hij maakte een noodstop en rende weer terug naar de kraan. Terwijl de vreselijkste scenario’s door zijn hoofd spookten, zocht hij haastig het beginstuk van de waterslang in het gras. Zijn vingers gleden door de gele sprietjes en volgden het groene rubber, wat slap en gloeiend heet was geworden in de felle zon. Hij pakte het uiteinde vast en probeerde het met trillende handen op de kraan vast te klikken. Zijn maag draaide een rondje toen het hem niet lukte en hij achter zich hoorde dat Donovan erin was geslaagd de tweede dop van een vat af te slaan.
Luca wiste het zweet van zijn voorhoofd en trok de slang een stuk naar zich toe. Met een klikkend geluid kreeg hij het ding eindelijk vast. Hij draaide de kraan vol open en rende door het gras, naar het andere uiteinde van de slang. In het diepst van zijn ziel hopend dat de afstand tot Alan niet te groot zou zijn, rende hij terug naar de koeienschuur.