Online Verhalen

Hey Imke, hier ben ik met hoofdstuk één. Als je het niet erg vind begin ik meteen Maar voordat ik dat doe, moet ik even kwijt dat ik het geweldig vind dat je alle hoofdstukken begint met een stukje songtekst!

Ik zou graag willen beginnen met je dialogen, je hebt er namelijk nogal wat inzitten en dit is zeker een pluspunt. Ik houd van dialogen omdat ze altijd iets toevoegen aan de gedachtegang van een personage. Wat ik wel mis in je dialogen. Zeker in het begin, is waar ze zijn. Oké, hotelkamer, zover kom ik ook nog XD Maar hoe ziet deze eruit? Is het een duur hotel, zitten ze op een bank? Hangen ze wat op een bed? En hoe zien je personages eruit? Chuck roept in het algemeen door de kamer waar ze vanavond spelen en hierop kijkt David vragend naar Jeff. Hij kijkt naar Jeff, wat automatisch ook inhoud dat hij ziet hoe deze eruit ziet en hoe hij erbij zit. Dit is dan ook een geweldig punt om dit toe voegen. Bijv.

Imke schreef: ‘Waar spelen we vanavond?’ riep Chuck door de hotelkamer.
Ik opende mijn blikje bier en keek vragend naar Jeff, die dat meestal wel wist.
‘Een club in Las Vegas,’ zei Jeff.
Ik staarde hem aan. ‘Diezelfde als vorig jaar?’ vroeg ik schor.
Jeff knikte. ‘Volgens mij wel. Was een volle bak daar toen, hopelijk vanavond ook.’

“Waar spelen we vanavond?” riep Chuck door de ruime hotelkamer en ik opende mijn blikje bier, voordat ik vragend naar Jeff keek, aangezien die het meestal wel wist. Die zat onderuit gezakt in een gemakkelijke stoel en haalde zijn schouders losjes op voordat hij zei: “In een club in Las Vegas.”
Ik voelde hoe mijn hart een sprongetje maakte en kon voor een moment alleen maar naar Jeff staren. Het voelde alsof mijn tong ineens drie keer zo dik was geworden en ik vroeg schor: “Dezelfde als vorig jaar?”
Jeff knikte en ging met een hand door zijn haren. “Volgens mij wel. Het was een volle bak daar toe, hopelijk is dat vanavond ook zo.”

Ik wil eerst even zeggen dat ik niet weet hoe de bandleden zijn, maar ik heb ervoor gekozen om Jeff een beetje iets van nonchalance te geven. Hij weet vaak waar iets is, maar maakt er absoluut geen punt van wanneer de rest dit aan hem vraagt.

Daarnaast heb ik toegevoegd dat het een ruime hotelkamer is, aangezien ze er met vijf bandleden zitten. Jeff zit onderuit gezakt in ene stoel en haalt zijn schouders op. En dan voeg ik het schrik element wat sterker toe. Dat miste ik namelijk een beetje. David denkt plots terug aan Sam, hoe hij haar heeft leren kennen en hij is alleen wat schor?

Wat ik heb gedaan is dat hij voelt hoe zijn hart een sprong maakt en dat zijn tong gezwollen lijkt, waardoor de woorden wat moeilijker willen komen. Toch heb ik de schorheid erin gehouden, want die vond ik heel goed gevonden van jou! Zo her en der zijn nog een paar kleine gebaren toegevoegd om de personages wat menselijker te maken. Je hebt namelijk in één mep zes personages. Sam, David, Pierre, Sebastian, Chuck, Jeff en Barry. Dat is een hoop en op deze manier kun je ze langzaam maar zeker ‘bekend’ maken bij je lezers. Waar je wel om moet denken is dat Sam, David en Pierre duidelijk naar de voorgrond treden in je verhaal en dat je deze dus gelijk in het begin neer moet zetten. De rest kan later nog

Imke schreef: ‘Hoor ik daar Las Vegas?’ riep Pierre, die in zijn boxershort de badkamer uit kwam lopen. Hij had een tandenborstel is zijn hand en zijn haren waren nat van de douche.
‘Doe ons een lol en laat ons nooit meer zo schrikken,’ mompelde Seb, die op een van de bedden lag en met een opgetrokken wenkbrauw naar Pierre’s ontblootte bovenlijf keek.
Pierre grijnsde en tikte tegen zijn hoofd.
‘Hoe laat moeten we er zijn?’ vroeg ik.

Hier beschrijf je echt super. Pierre, halfnaakt, in zijn ondergoed. Een tandenborstel in zijn hand, geweldig! Wat je hier eventueel nog toe kan voegen is wat voor boxer hij draagt en welke kleur haren hij heeft. Maar je had hier in één keer een grijns op mijn gezicht!

Het stukje met Seb vind ik ook heel goed. Je vermeld hoe hij iets zegt en waar hij is. Daarnaast laat je merken hoe hij kijkt en hoe Pierre erop reageert. Wederom, Seb ligt op bed, maar dit is een goed punt om subtiel dingen over hem te vertellen. Hij trekt een wenkbrauw op, via de wenkbrauw kun je zijn haarkleur laten weten. *pakt plaatje erbij* Hij is donkerharig? Btw ik vind de gitarist hot Ik houd wel van kale mannen en ook van mannen met lang haar

Imke schreef: ‘We vertrekken over anderhalf uur,’ antwoordde Jeff na een blik op zijn horloge.
‘Ik moet even een telefoontje plegen,’ mompelde ik en ik liep de hotelkamer uit met mijn telefoon in mijn hand.
Eenmaal in de gang ijsbeerde ik onrustig op en neer. Durfde ik het? Durfde ik haar na één jaar dan eindelijk te bellen? Met trillende handen haalde ik het verkreukelde briefje uit mijn broekzak. Dat briefje droeg ik al die tijd bij me, ik vergat het nooit. Ik opende het en zag de letters en cijfers waar ik al zo vaak naar had gekeken; ik zou haar handschrift inmiddels precies na kunnen schrijven.
Langzaam toetste ik de cijfers in op mijn mobiel en wachtte zo lang dat ze weer verdwenen. Ik herhaalde mijn actie en drukte op het groene knopje.
Mijn hart bonkte harder toen ik de telefoon over liet gaan. Ik was gestopt met ijsberen en stond nu angstig stil.
Hij ging een keer over. Vijf keer. Tien keer. Voicemail. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik haar stem hoorde. Haar stem, de stem waar ik al een jaar op had gewacht. Hij klonk precies zoals ik het me had voorgesteld.

Is ook super beschreven! Keep up the good work!

Imke schreef: De anderen keken me nog altijd verbaasd aan, maar zeiden niets meer. Ik wist zelf ook niet waarom ik zo vreemd reageerde, maar ik wist wel dat ik Sam wilde spreken. Het was alsof ik verslaafd was, terwijl ik haar niet kende, terwijl ik niet wist wie nou eigenlijk was.

Vraagt David zich niet af waarom Sam zo’n indruk gemaakt heeft op hem? Op dit moment lijkt het eigenlijk alleen maar verward over zijn eigen handelen, vraagt hij zich niet af wat haar zo bijzonder maakt?

Imke schreef: Ik deed mijn lippiercing weer in -die leverde nogal eens wat problemen op met de telefoon-, zette een grijs gestreepte pet op mijn hoofd en liep toen met de anderen mee naar de lobby.

Wat voor problemen leveren een piercing en een telefoon op? Hier heb ik nog nooit van gehoord? En met mij misschien nog wel honderd mensen

Imke schreef: We waren alle vijf moe van het optreden dat we de avond hiervoor hadden gegeven en probeerden wat uit te rusten voor vanavond.

Tussen optreden en dat moet een komma volgens mij.

Imke schreef: ‘Goed nieuws, jongens,’ zei Pierre toen hij een smsje kreeg en dat had geopend, ‘volgens Barry is de zaal vanavond uitverkocht!’
‘Echt waar?’ vroeg ik verbaasd en ik voelde een bekende kriebel in mijn buik. Die zaal was ontzettend groot en er zouden dus veel mensen komen. Altijd als ik dat wist van tevoren, werd ik zenuwachtig. Chuck had dat ook, de anderen kickten juist op volle zalen. Ik ook hoor, maar ik vond nog steeds iedere keer spannend.

Hier introduceer je een nieuwe persoon. Misschien is het handig om ook in het verhaal te vermelden dat hij de manager is? Dit kunt je doen door het toe te voegen in David zijn gedachten. Bijv. voordat je begint met het denken over de zaal. Misschien in de trant van:

”Echt waar?” vroeg ik verbaasd en ik voelde een bekende kriebel in mijn buik. Barry was de manager van de band en die zou het natuurlijk het beste weten. Die zaal was echter ontzettend groot en er zouden dus gigantisch veel mensen komen. Wanneer ik van te voren wist dat een zaal uitverkocht was, werd ik altijd zenuwachtig. Chuck was naast mij de enige die daar ook last van had, de rest kickten juist op volle zalen. Ik ook hoor, maar ik vond het elke keer toch weer spannend.

Misschien kun je zelf vergelijken? Denk dat, dat het beste werkt

Imke schreef: ‘We zijn er,’ zei de taxichauffeur toen hij plotseling stopte, ‘dat wordt dan $45, alstublieft.’
Jeff betaalde de man en we stapten uit. Vannacht sliepen we in het Treasure Island, een gigantisch hotel midden in Las Vegas. Van binnen was het nog mooier, dat herinnerde ik me direct weer toen we naar binnen liepen.
Een aantal mensen groette ons vrolijk en ik antwoordde beleefd, hoewel ik er met mijn hoofd absoluut niet bij was.

Cijfers en tekens voluit schrijven Staat een stuk netter in verhalen namelijk en daarnaast is het net zo makkelijk om gewoon dollar te typen... .....stopt: “Dat wordt dan vijfenveertig dollar alstublieft.”

Het hotel kun je beschrijven. David vind het nog mooier dan dat hij het zich herinnert, wat inhoud dat hij de omgeving goed in zich opneemt. Voor jou als schrijver dus de ultieme kans om een beschrijving te plaatsen Go for it

Imke schreef: ‘Hé David, je weet toch dat je me alles kunt vertellen, hè?’ vroeg Pierre plotseling aarzelend. Hij was moeilijk te verstaan, omdat zijn mond vol met gummibeertjes zat.
Ik opende één oog.
‘Hoezo?’ vroeg ik. Ik wist wat hij bedoelde, maar deed alsof ik het niet snapte.
‘Nou…’ Hij zocht blijkbaar even naar de goede woorden, ‘het is duidelijk dat je vandaag iets dwars zit.’
Ik zei niets.
‘Wil je het vertellen of niet?’ vroeg hij na een lange stilte.
Ik ging op mijn zij liggen, met mijn rug naar hem toe en zei nog steeds niets. Ik hoorde dat hij weer ging liggen.
‘Een meisje,’ fluisterde ik toen en ik draaide me weer om zodat ik Pierre aan kon kijken. Die keek bedenkelijk naar me.
‘Welk meisje?’ vroeg hij.
‘Je kent haar niet,’ antwoordde ik vlug. ‘Ze-’ Ik werd onderbroken door iemand die hard op de deur bonsde.

Ik vind het detail van ‘een mond vol gummiberen’ echt super! Maar wederom, super moment om gevoelens van David toe te voegen. Waarom gaat hij met zijn rug naar Pierre liggen? Waarom zegt hij niet meteen iets? Waarom merken de bandleden nu pas dat er iets is? Het is een jaar geleden dat hij Sam zag. Waarom kijkt Pierre bedenkelijk wanneer David over een meisje begint?

Gewoon een paar random vragen die door mijn hoofd schieten wanneer ik lees. Maar je hebt een sterke schrijfstijl, je zet de gevoelens al heel goed neer. Zo her en der zou je iets langzamer kunnen gaan om beschrijvingen toe te voegen, maar op andere punten doe je dit al super! Waar je misschien nog wel op kunt letten is dat je niet te veel zinnen met ‘ik’ begint of niet te vaak ‘ik’ in één zin gebruikt. Hak dan de zin in stukjes ofzo, want het lijkt op één of andere manier heel vreemd :S Verder super gedaan

Mirry schreef:Maar voordat ik dat doe, moet ik even kwijt dat ik het geweldig vind dat je alle hoofdstukken begint met een stukje songtekst!

Thanks! Dat idee kwam pas bij het eerste hoofdstuk in me op en heb ik daarom ook alleen bij de hoofdstukken en niet bij de proloog toegepast.

Mirry schreef:Wat ik wel mis in je dialogen. Zeker in het begin, is waar ze zijn.

Heb je helemaal gelijk in. Dat is dus ook het punt van dat omschrijven van mij, waaraan ik moet gaan werken. Dat heb ik hier inderdaad niet gedaan.
Dat stukje hoe jij het hebt herschreven, vind ik echt tof en ik denk dat ik dat bij het herschrijven ook zeker wel ga gebruiken. Nog wel even een kleine opmerking:

Mirry schreef: Jeff knikte en ging met een hand door zijn haren.

Jeff is kaal XD (sorry, dat moest ik gewoon even vermelden )

Mirry schreef:Zo her en der zijn nog een paar kleine gebaren toegevoegd om de personages wat menselijker te maken. Je hebt namelijk in één mep zes personages. Sam, David, Pierre, Sebastian, Chuck, Jeff en Barry. Dat is een hoop en op deze manier kun je ze langzaam maar zeker ‘bekend’ maken bij je lezers. Waar je wel om moet denken is dat Sam, David en Pierre duidelijk naar de voorgrond treden in je verhaal en dat je deze dus gelijk in het begin neer moet zetten. De rest kan later nog

Oh, hier heb je gelijk in, ja. Tsja, als je de band in één keer neemt, heb je inderdaad direct vijf personages. David en Pierre treden inderdaad naar de voorgrond en Sam uiteraard ook, dat heb ik hopelijk wel goed naar voren laten komen. De rest van de band heb ik eigenlijk nog steeds niet echt goed uitgewerkt, maar dat was ook niet echt mijn bedoeling, omdat het niet echt om hen draait.
Dat van Barry; klopt. Ik dacht zelf dat ik het eigenlijk wel vermeldt had, maar nu ik het overlees, kan ik het inderdaad nergens terugvinden. Dat ga ik er dus nog in verwerken.

Mirry schreef:Hier beschrijf je echt super. Pierre, halfnaakt, in zijn ondergoed. Een tandenborstel in zijn hand, geweldig! Wat je hier eventueel nog toe kan voegen is wat voor boxer hij draagt en welke kleur haren hij heeft. Maar je had hier in één keer een grijns op mijn gezicht!

Dank je wel! Dit is ook een stukje dat ik met een grote grijns heb geschreven. Ik kijk regelmatig filmpjes van de band op Youtube, gewoon hoe ze in het echt zijn en dan zijn ze altijd van dit soort melige jongens die altijd lol hebben en lopen te rotzooien, vandaar dat ik dit ook een beetje in het verhaal heb proberen te verwerken ^^.

Mirry schreef:*pakt plaatje erbij* Hij is donkerharig? Btw ik vind de gitarist hot Ik houd wel van kale mannen en ook van mannen met lang haar

XD. Ik vind Pierre en David leuker, maar ieder zo zijn smaak, lol XD.

Mirry schreef:Vraagt David zich niet af waarom Sam zo’n indruk gemaakt heeft op hem? Op dit moment lijkt het eigenlijk alleen maar verward over zijn eigen handelen, vraagt hij zich niet af wat haar zo bijzonder maakt?

Hm, daar zit wat in… Hetgeen dat hem vooral zo aantrekt aan haar, is haar uniekheid. Dat ze zo anders is, speciaal. Nah, ik kan het niet echt goed uitleggen, maar het komt erop neer dat David gewoon tot over zijn oren verliefd op haar raakte, omdat ze daar ze stil stond te staan en in stilte genoot. *doet vaag*

Mirry schreef:Wat voor problemen leveren een piercing en een telefoon op? Hier heb ik nog nooit van gehoord? En met mij misschien nog wel honderd mensen

Ik heb wel eens gehoord dat dat materiaal ervoor zorgt dat de telefoon bijvoorbeeld uitvalt of zo XD. Lol, ik weet het eigenlijk niet eens zeker, maar dat heb ik ooit eens gehoord.

Mirry schreef:Cijfers en tekens voluit schrijven Staat een stuk netter in verhalen namelijk en daarnaast is het net zo makkelijk om gewoon dollar te typen... .....stopt: “Dat wordt dan vijfenveertig dollar alstublieft.”

Klopt, klopt, klopt. Raar dat ik dat over het hoofd heb gezien.

Mirry schreef:Het hotel kun je beschrijven. David vind het nog mooier dan dat hij het zich herinnert, wat inhoud dat hij de omgeving goed in zich opneemt. Voor jou als schrijver dus de ultieme kans om een beschrijving te plaatsen Go for it

Het mooie is dat ik ook écht in dat hotel ben geweest, dus dat kan zeker een voordeel zijn met het omschrijven. In het echt was het ook zo enorm groot en zo ^^.

Mirry schreef:Ik vind het detail van ‘een mond vol gummiberen’ echt super! Maar wederom, super moment om gevoelens van David toe te voegen. Waarom gaat hij met zijn rug naar Pierre liggen? Waarom zegt hij niet meteen iets? Waarom merken de bandleden nu pas dat er iets is? Het is een jaar geleden dat hij Sam zag. Waarom kijkt Pierre bedenkelijk wanneer David over een meisje begint?

Ik vind het altijd lastig om gevoelens tussen een lang dialoog door te verwerken, iets waar ik altijd al moeite mee heb gehad. Ga ik ook aan proberen te werken, handige tip!

Mirry, echt enorm bedankt voor deze uitgebreide reactie, ik heb er echt heel erg veel aan en ga de tips ook zeker gebruiken!

Mirry schreef:Waar je misschien nog wel op kunt letten is dat je niet te veel zinnen met ‘ik’ begint of niet te vaak ‘ik’ in één zin gebruikt. Hak dan de zin in stukjes ofzo, want het lijkt op één of andere manier heel vreemd :S Verder super gedaan

Ja, dat is mij na een tijdje ook opgevallen, probeer ik ook aan te werken. Echt heeeeeeeeeel erg bedankt!

Daar was ik weer Imke

Piercings die storen op telefoons? Mijn broertje heeft een lippiercing en ikzelf tong, maar we hebben er beide geen last van eigenlijk... Zou wel grappig zijn Telefoon die ineens magnetisch word ofzo

Imke schreef:Pierre keek me nog even aan en stond toen op. Ik stond ook op en we deden onze jassen aan. Vlug deed ik weer mijn lippiercing in, zette een pet op en zo liepen we naar buiten.
De andere drie stonden op de gang al op ons te wachten en zuchtten overdreven toen we bij hen gingen staan.
‘Liggen maffen?’ vroeg Chuck.
‘Ja,’ antwoordde Pierre en ik tegelijk en we lachten. Druk pratend over vanavond liepen we het hotel uit, we waren allemaal opgewonden over het optreden straks.

Waarom doet David aldoor die piercing uit? Raakt zijn lip daar niet verschrikkelijk geïrriteerd van? Ik vind het wel leuk dat ze toch niet helemaal volwassen zijn en er toch nog om kunnen lachen wanneer ze iets tegelijk zeggen. Dat is weer één van die leuke details die je in je verhaal verwerkt. Ik hoop dat je dit blijft doen. Wat ik niet begrijp is dat ze bij de anderen gaan staan terwijl ze juist vertrekken Dat is niet echt logisch.

Imke schreef:‘Als wij er zijn, waarschijnlijk,’ antwoordde ik. De anderen grijnsden en we liepen naar buiten. Daar was het fris en de wind waaide door mijn dunne zomerjas heen. Ik rilde en trok mijn kraag wat hoger op. Er stopte een taxi voor ons.
‘Hé jongens!’ begroette Barry ons een kwartier later toen we de club binnenstapten waar we moesten zijn. We begroetten hem met luid gejoel en sloegen hem op zijn schouders.

Bij de eerste zin zou je toe kunnen voegen op welke manier hij het zegt, dat zou namelijk verklaren waarom de anderen moeten grijnzen. Het detail van de wind die dwars door David zijn zomerjasje heen gaat vind ik echt heel mooi! Na de zin over de taxi maak je een kleine tijdsprong, vaak staat het dan ook netter om daar een witregel van te maken

Imke schreef:In de deuropening bleef ik stokstijf staan. Het was precies dezelfde kleedkamer als een jaar geleden, de kleedkamer waar ik na de signeersessie minstens een half uur met het briefje in mijn handen heb gezeten. Ik vond het niet leuk dat we hier weer waren, omdat ik juist probeerde alle gedachten over Sam uit mijn hoofd te bannen.

Ik zou de tweede zin in tweeën hakken. Kortere zinnen geven namelijk schrik weer en dat probeer je op dit punt neer te zetten. Schrik en ontzetting. Als volgt dus:

In de deuropening bleef ik stokstijf staan. Het was precies dezelfde kleedkamer als een jaar geleden. De kleedkamer waar ik naar de signeersessie minstens een half uur met haar briefje in mijn handen had gezeten. Ik vond het niet leuk dat we hier weer waren, juist omdat ik alle gedachten over Sam uit mijn hoofd probeerde te bannen.

Terwijl ik het overtypte kwam ik erachter dat je van tijd wisselt in de zin waarin hij zegt dat hij een half uur met het briefje in zijn handen zat. Vervolgens ga je wel weer heel consequent verder in de verleden tijd.

Imke schreef: ‘De soundcheck begint over vijf minuten. Doen jullie die zelf of moet ik die door iemand anders laten doen?’ vroeg Barry toen we allemaal met een blikje bier op de bank waren geploft.

Tussen zelf en of moet een komma volgens mij

Imke schreef:We keken elkaar aan en zagen meteen dat we er geen zin in hadden. De soundcheck was altijd het saaiste gedeelte van het hele optreden; ik wilde altijd óf helemaal spelen, óf helemaal niet, maar niet zo half.

Misschien kun je toevoegen dat ze zagen dat ze ‘geen van allen’ denk dat het dan nog iets duidelijker is. En aan het einde van ‘half’ misschien toevoegen ‘om te kijken of alles klopte.’ Want wat speelt hij dan maar half tijdens een soundcheck?

Het gesprek vind ik heel goed. Wat ik me wel afvraag is, waarom hebben ze er geen van allen eerder iets van gemerkt? Als hij stiller en terug getrokken werd? Ik krijg niet de indruk dat het hoe dan ook een uitbundig persoon is, dus zoiets zou dan toch juist opvallen?

En in dat stuk heb je ook over het feit dat hij een nummer voor Sam geschreven heeft. Misschien wat het dan wel mooier geweest om het hoofdstuk met dat nummer te beginnen? Voor leken als ik is het namelijk een groot vraagteken waar het nu precies over gaat Verder vind ik het super, niets mee aan veranderen!

Opnieuw bedankt, Mirry!

Ja, nou ja, ik had het eens gehoord en verwerkte het daarom in mijn verhaal ^^. Heb zelf niet zo heel veel verstand van piercings .

Mirry schreef:Ik vind het wel leuk dat ze toch niet helemaal volwassen zijn en er toch nog om kunnen lachen wanneer ze iets tegelijk zeggen. Dat is weer één van die leuke details die je in je verhaal verwerkt. Ik hoop dat je dit blijft doen.

Je weet niet half hoe blij ik ben met deze opmerking! Dit is juist wat ik probeer te bereiken. Ik kijk heel veel filmpjes van hen (zoals ik al eerder zei) en ik wil die humor echt in het verhaal verwerken omdat ik er altijd zo hard de slappe lach om krijg XD. Ik ben blij dat dat dus gedeeltelijk is gelukt!

Mirry schreef:Bij de eerste zin zou je toe kunnen voegen op welke manier hij het zegt, dat zou namelijk verklaren waarom de anderen moeten grijnzen. Het detail van de wind die dwars door David zijn zomerjasje heen gaat vind ik echt heel mooi! Na de zin over de taxi maak je een kleine tijdsprong, vaak staat het dan ook netter om daar een witregel van te maken

Die witregel moet ik er inderdaad neerzetten, heb ik overheen gekeken. Dank je voor het compliment over de wind.

Mirry schreef:Ik zou de tweede zin in tweeën hakken. Kortere zinnen geven namelijk schrik weer en dat probeer je op dit punt neer te zetten. Schrik en ontzetting.

Goed idee, ik had dat soort ‘schrikzinnen’ nooit echt op die manier bekeken… Handig om te weten!

Mirry schreef:Misschien kun je toevoegen dat ze zagen dat ze ‘geen van allen’ denk dat het dan nog iets duidelijker is. En aan het einde van ‘half’ misschien toevoegen ‘om te kijken of alles klopte.’ Want wat speelt hij dan maar half tijdens een soundcheck?

Goed idee. Ik vond dit zelf ook een vreemde zin, maar ik wist niet hoe ik hem anders moest laten lopen ^^. Hiermee nu dus wel.

Mirry schreef:Het gesprek vind ik heel goed. Wat ik me wel afvraag is, waarom hebben ze er geen van allen eerder iets van gemerkt? Als hij stiller en terug getrokken werd? Ik krijg niet de indruk dat het hoe dan ook een uitbundig persoon is, dus zoiets zou dan toch juist opvallen?

David is van zichzelf inderdaad al een rustig persoon, dan zou het toch juist minder opvallen? ^^ Anyway, het viel ze niet echt op, omdat hij de meeste dingen altijd al voor zichzelf hield en nu dus nog meer, maar dat hadden ze niet echt in de gaten.

Mirry schreef:En in dat stuk heb je ook over het feit dat hij een nummer voor Sam geschreven heeft. Misschien wat het dan wel mooier geweest om het hoofdstuk met dat nummer te beginnen? Voor leken als ik is het namelijk een groot vraagteken waar het nu precies over gaat Verder vind ik het super, niets mee aan veranderen!

Dat nummer is een speciaal nummer en ga ik later in het verhaal nog verwerken . Ik heb dat er niet voor niets in verwerkt, dat komt dus nog.
Wederom bedankt voor je reactie, ik leer er heel veel van!

Dit hoofdstuk had ik al een dag af en ik wilde eerst wachten met posten, maar dat hield ik niet vol ^^. Hier dus hoofdstuk 11. Iedereen nog heel erg bedankt voor de reacties!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Mooi.’ Pierre haastte zich naar voren en besprak zachtjes iets met Barry, zag ik via de spiegel. De rest van de band had dat niet in de gaten, die waren te druk bezig met de giechelende meisjes.
‘Ik vind het erg dat ik haar zo ga verwarren,’ zei ik zachtjes tegen Annabel. Die keek me glimlachend aan.
‘Ik begrijp het ook wel. Ik zal niet zeggen dat ik het er honderd procent mee eens ben, maar ik snap wel dat je het gaat doen.’
Ik keek haar aan. ‘Hoe is Sam nou eigenlijk écht? Ik bedoel, het afgelopen jaar heb ik mijn eigen beeld van haar gecreëerd, maar zo zal ze wel niet echt zijn.’
Annabel ging wat makkelijker zitten en keek me bedenkelijk aan. ‘Tja, hoe is Sam? Sam is een uniek meisje, dat kun je met zekerheid zeggen. Ze is altijd al anders geweest, maar wel op een manier dat ze altijd lief en aardig voor haar medemens is. Ze is daardoor altijd wel geliefd geweest, juist omdat ze zo is. Maar het laatste jaar… het laatste jaar is ze echt heel erg veranderd en ik besef nu dan ook dat dat zo ongeveer sinds het concert was. Ik heb me wel een tijdje afgevraagd waarom dat zo, maar uiteindelijk raakte ik eraan gewend…’ Ze staarde naar het plafond. ‘Waarom heb ik eigenlijk nooit gevraagd wat er aan de hand was? Ik had moeten weten dat er iets aan de hand was…’
‘Daar kun jij toch niets aan doen?’ zei ik toen ik zag dat ze zich schuldig begon te voelen. ‘Uiteindelijk is het allemaal mijn schuld. Maar ze is ook zo speciaal… Daarom viel ze mij zo op.’
‘Eigenlijk is dit absurd,’ zei Annabel plotseling, ‘zit ik hier zomaar met de bassist van mijn favoriete band te praten die verliefd blijkt te zijn op mijn beste vriendin.’
Ik grijnsde verlegen toen ze dat zei. ‘Lijkt mij ook vreemd. Maar wel tof, toch? De andere meiden zullen het ook wel leuk vinden, denk ik.’
Annabel knikte enthousiast. ‘We zijn al erg lang fan van jullie, gelukkig hebben we allemaal dezelfde muzieksmaak. We kunnen echt eindeloos doorpraten over jullie en doen ook creatieve dingen.’
‘Creatieve dingen? Wat bedoel je daar precies mee?’ vroeg ik geïnteresseerd. Ik mocht Annabel, ze was leuk om mee te praten en ze leidde mijn gedachten niet alleen maar naar Sam toe.
‘Nou, Katie schrijft bijvoorbeeld verhalen over jullie.’ Ze keek me lachend aan toen ze mijn verbaasde gezicht zag. ‘Heb je enig idee hoeveel verhalen er over jullie worden geschreven? Moet je eens op internet zoeken, dan kom je daar wel achter. Katie is heel erg goed, maar is bescheiden. Ze houdt er niet van anderen haar verhalen te laten lezen, omdat ze denkt dat ze niet goed genoeg is, maar ze is écht heel goed!’ Haar enthousiasme maakte mij direct ook enthousiast.
‘Weet je dat ik dat best eens zou willen lezen?’ Ik begon me echt goed te voelen. ‘Ik ben benieuwd wat ik dan allemaal doe.’
‘Hm, niet heel gênant, geloof ik.’
‘Dat is inderdaad wel creatief.’
‘Ja. Ik teken en schilder veel, ook dus vrij veel over jullie. Nou ja, ik ben niet goed en doe het puur voor de lol en om mijn creatieve uitspattingen kwijt te kunnen, maar het is wel leuk om te doen.’ Ze leek ietwat verlegen om dit te zeggen, maar dat vond ik juist leuk.
‘Ik zou dat echt heel graag eens willen zien,’ zei ik en we lachten.
Pierre voegde zich ook bij ons. ‘Ik heb Sams adres nodig,’ zei hij, ‘Barry is bereid om ons ernaartoe te brengen, maar was het er eigenlijk niet mee eens, omdat hij wil weten wat er aan de hand is. Ik heb het niet gezegd,’ voegde hij er haastig aan toe toen hij mijn gezicht zag, ‘maar we moeten op gaan passen dat we niets verraden als jij het de anderen echt niet wil zeggen.’ Hij ging wat zachter praten zodat de anderen ons niet zouden horen. ‘Dus wat is het adres?’
Annabel noemde het adres en Pierre liep weer weg.
‘Dus straks ga ik met haar praten,’ zei ik en ik voelde direct mijn maag een salto maken. ‘Wat moet ik tegen haar zeggen?’
Pierre plofte opnieuw naast ons neer en deed het gordijntje weer dicht. ‘Misschien kun jij eerst met haar gaan praten?’ Hij keek naar Annabel.
‘Ik? Wat moet ik dan zeggen?’ Ze dacht diep na. ‘Nou ja, ik wil best met haar gaan praten en het allemaal uitleggen, maar ik denk dat je dat beter zelf met haar kunt gaan praten.’
‘Maar wat moet ik zeggen?! Ik kan moeilijk zomaar haar huis binnenstappen en zeggen dat ze Dean moet afwijzen en met mij verder moet gaan, denk je ook niet?’
‘Ik kan haar voorbereiden op je komst,’ viel Annabel me in de rede, ‘zodat zij er in ieder geval vanaf weet. En ik kan ook zeggen dat ze rustig moet blijven, Sam is een meisje dat zich in sommige situaties enorm kan opfokken over iets.’
‘Dat is in ieder geval al iets,’ zei Pierre bedachtzaam, ‘dan weet ze er inderdaad al vanaf. Daarna zul je het toch echt zelf moeten doen.’ Hij keek naar mij en ik slikte.
‘Helpen jullie me voorbereiden?’ vroeg ik moeizaam.
Pierre en Annabel knikten en we gingen er goed voor zitten.
‘Je moet zeggen dat je haar dus nooit hebt durven bellen, omdat je haar zo speciaal vindt,’ begon Pierre.’
‘Maar dat je nog wel iedere dag aan haar denkt,’ vulde Annabel hem aan.
‘En dat je het vreselijk vindt dat deze hele situatie zo uit de hand is gelopen.’
‘Of juist niet, omdat je anders nooit meer in contact was geraakt met haar.
‘Ja, maar dat komt ook weer zo lekker negatief over.’
‘Oké, daar zit wat in. Nou, dan zeg je dat ze geen moment uit je gedachten is geweest.’
‘En dat je haar beter wilt leren kennen, ondanks dat je haar al denkt te kennen.’
‘Dan moet je wel duidelijk maken dat je in gedachten bedoeld, anders snapt ze het niet.
‘Klopt. Je moet ook zeggen dat ze alles voor je betekent, dat je niet meer zonder haar kunt.’
‘Komt dat niet heel erg wanhopig over?’
‘Dat je haar in je leven wilt dan?’
‘Klinkt al beter.’
Er viel een stilte, waarin ik hen verbijsterd aanstaarde.
‘En nou in een rustig tempo?’ zei ik uiteindelijk. Het duizelde in mijn hoofd, ik ging het nooit onthouden. Plotseling sprong ik op. ‘Wat moet ik aan?!’ riep ik uit.
Annabel kreeg de slappe lach. ‘Je bent net een wijf. Niet beledigend bedoeld,’ voegde ze er vlug aan toe, maar ik keek haar fronsend aan.
‘Jij bent een meisje, help me mee kleren uitzoeken.’ Ik griste mijn koffer uit een van de kasten en legde die open voor haar neer.
Kritisch pakte Annabel één voor één wat kledingstukken en hield uiteindelijk een zwarte skinny jeans omhoog. ‘Deze in ieder geval, daar wordt Sam wild van.’ Ze zocht door in de koffer en haalde er uiteindelijk nog een zwarte, simpele trui uit met een capuchon. ‘Deze ook. Lekker simpel, dat vindt ze leuk.’ Ze zag nog een zwarte petje dat ze me voorhield. ‘Deze ook opzetten, ze houdt van petjes.’
Ik nam al de kleren van haar over en bekeek ze. ‘Ja, die kunnen ermee door. Ook nog een riem? En wat voor een schoenen?’
‘Heb je All Stars?’ vroeg Annabel bedachtzaam.
‘Natuurlijk, ik zou niet zonder die schoenen kunnen.’ Ik grijnsde.
‘Mooi, dan doe je die ook nog aan, dan valt ze sowieso al als een blok voor je.’
Zenuwachtig bekeek ik mezelf nadat ik me had omgekleed en toen naar de anderen.
‘Kan het er zo mee door?’ Ik draaide een rondje. Annabel floot tussen haar tanden en Pierre klapte in zijn handen.
‘Ik durf niet,’ mompelde ik toen en ik zakte neer op het bed. ‘Ik kan niet zomaar bij haar naar binnen stappen en zeggen dat ze die vent moet dumpen voor mij.’
‘Natuurlijk wel!’ riep Pierre uit. Hij ging naast me zitten en sloeg zijn arm me heen. ‘Je gaat ervoor, hoor. Sinds wanneer geef jij zo snel op?’
Annabel keek me aan en leek zo te zien in gevecht met haar gevoelens en geweten.
‘Ja, oké, je moet ervoor gaan. Ik mag Dean op zich wel, maar ik denk dat Sam met jou nog gelukkiger kan worden. Als ik zie hoeveel je echt om haar geeft ondanks dat je haar kent…’
Ik keek haar dankbaar aan en schrok toen op van de bus die stil werd gezet.
‘We zijn er!’ schreeuwde Barry door de bus en de meisjes giechelden.
Met een bonkend hart keek ik Pierre en Annabel aan en probeerde toen op te staan, zonder dat ik door mijn benen zakte die geen gevoel meer hadden. Ik slikte.

Sorry dat mijn reacties niet zo uitgebreid zijn

Ik vind je verhaal nog steeds fantastisch! Je weet je lezers echt te boeien, super

Sanne, bedankt voor je reactie!
Aan dit hoofdstuk heb ik erg hard gewerkt, het is een van de belangrijkste hoofdstukken uit het verhaal en ik werd er zelf heel erg in meegesleept. Hopelijk vinden jullie het een goed hoofdstuk, ik ben er in ieder geval wel tevreden over.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Daar stond ik dan. Voor een villa, in een afgelegen wijk van Los Angeles, waar Sam zich in bevond. De villa was enorm groot; er lag een frisse, groene tuin voor met een perfect gazonnetje voor en ik zag aan de achterkant van het huis blauw water uit een zwembad schitteren. Het huis had veel ramen en de voordeur was indrukwekkend groot.
Ik haalde diep adem. Annabel en Pierre stonden aan weerszijden van mij, de rest zat nog in de tourbus die net wegreed. We moesten Barry maar bellen als we klaar waren, had hij gezegd.
Pierre gaf me een zachte klap op mijn schouder en Annabel kneep in mijn hand.
‘Onthoud de dingen die wij gezegd hebben,’ mompelde Pierre, terwijl we zij aan zij de oprit opliepen en voor de hoge deur eindigden.
Ik knikte. Mijn knieën trilden en mijn handen zweetten, maar ik moest doorzetten. Dit deed ik voor Sam. Dit deed ik voor ons. Het was mijn allerlaatste kans om aan haar te bewijzen hoeveel ze voor mij betekende, ze moest in gaan zien dat wij bestemd voor elkaar waren en dat wij samen verder moesten gaan. Het moest me lukken.
Die gedachtes gaven me alweer een beetje meer kracht en energie om verder te gaan en ik stapte iets zelfverzekerder verder, maar leunde wel trillend tegen Pierre aan toen Annabel haar sleutel in het sleutelgat stak en de deur opende.
Er werd een enorme hal zichtbaar. Midden in de hal leidde een brede trap naar de bovenverdieping en aan alle kanten waren deuren die naar andere vertrekken leidden, zodat ik even duizelig werd van alle ruimte.
‘Wie betaalt dit?’ vroeg Pierre vol ontzag. ‘Jullie zijn studenten!’
Annabel wuifde dat bescheiden weg en stapte opzij zodat wij naar binnen konden stappen. Met trillende benen zette ik mijn eerste stap in het huis. In haar huis. Mijn hart bonkte zo’n beetje mijn borstkas uit toen Annabel haar jas aan de kapstok hing en wij haar voorbeeld volgden. Zenuwachtig wierp ik een vluchtige blik in de spiegel die aan de muur hing en Pierre deed mijn haren goed.
‘Sam?’ gilde Annabel door het huis. ‘Waar zit je?’
Het bleef even stil, totdat ik gerommel achter een van de deuren hoorde. Annabel liep in de richting van die deur en stapte dat vertrek in, ons zwijgend achterlatend.
‘Gaat het nog?’ vroeg Pierre zachtjes en ik knikte, ondanks het feit dat ik het gevoel had alsof ik moest overgeven. ‘Het komt goed.’ Hij omhelsde me even en keek me toen diep in de ogen. ‘Het gaat je lukken, oké?’
Ik knikte opnieuw, maar kon geen woord uitbrengen, omdat ik te bang was dat ik dan echt zou moeten overgeven. Het duurde naar mijn gevoel een eeuwigheid voordat Annabel terugkwam en mij zuchtend aankeek.
‘Ze is heel erg in de war nu ze weet dat jij komt… Ik heb een beetje op haar ingepraat, ze zei niet veel. Maar toch, je moet er nu heengaan.’ Ze pakte mijn handen vast. ‘Ga ervoor, David.’
Terwijl ik een derde keer knikte, liep ik richting dezelfde kamer als waar Annabel uit was gekomen. Bij de deuropening draaide ik me nog even om. Pierre stak zijn duimen op en Annabel knikte geruststellend. Ik sloot een seconde mijn ogen, haalde een keer diep adem en liep toen echt naar binnen.
Eenmaal daar viel mijn mond letterlijk open van verbazing; ik was beland in een gigantische bibliotheek. Overal langs de muren stonden rijen, maar dan ook echt rijen met boeken. Voor enkele kasten stonden trapjes zodat je naar boven kon klimmen en er stonden luie stoelen en banken verspreid over het hele vertrek. Er was één groot raam, waar een gedaante voor stond.
Zij staarde naar buiten, alsof ze niet in de gaten had dat er iemand binnen was gekomen. Haar prachtige bruine haren vielen sluik over haar schouder en straalden de onschuld uit die Sam in zich had. Ze had haar armen over elkaar heen geslagen en draaide zich niet om.
Ik sloot de deur achter me en bleef op dezelfde plek staan. Ik kon me niet bewegen, dit was te onwerkelijk. Zij stond daar. Sam. Het meisje van mijn dromen, het meisje waarmee ik verder wilde gaan. Ze was binnen handbereik, maar tegelijkertijd zo onbereikbaar.
‘Sam.’ Ik fluisterde het, maar ik wist dat ze het hoorde, ook al draaide ze zich niet om.
Ik liep zo langzaam naar haar toe dat ik niet wist hoe lang ik erover had gedaan, maar wel wist ik dat het lang genoeg was om haar goed te kunnen zien. Haar schoonheid.
Een halve meter achter haar stopte ik. Ik kon haar zoete geur ruiken, haar gevoelens voelen en haar verwarring bijna aanraken.
‘Sam,’ herhaalde ik en ik legde zo voorzichtig mogelijk mijn hand op haar schouders.
Dit keer draaide ze zich wel om, zodat ik weer in haar ogen kon kijken. Die ogen waarin ik verdronk, die donkerbruine vertrouwde ogen waar ik niet meer zonder kon leven. Die ogen die vol met tranen stonden, tranen die ze verwoed tegen probeerde te houden.
‘Waarom ben je hier?’ Haar stem klonk zo smekend, dat ik ook tranen op voelde wellen. Ze keek me doordringend aan. Ze probeerde me duidelijk te maken dat ik weg moest gaan, maar toch moest blijven. Dat is haar moest loslaten, maar toch steviger moest vasthouden. Dat ik hier niet mocht zijn, maar toch moest weigeren te gaan.
‘Ik moet hier zijn. Hier bij jou.’ Ik liet haar schouder los en streelde haar haren uit haar gezicht.
Ze liet haar tranen nu over haar wangen stromen.
‘Je mag hier niet zijn. Ik moet bij Dean zijn, jij… jij hoort hier niet. Ga… ga weg. Ga alsjeblieft weg.’ Ze begon onbedwingbaar te snikken en stortte zich toen in mijn armen. ‘Klootzak die je bent!’ Ze stompte met haar vuisten op mijn borst, maar bleef in mijn armen. ‘Nooit bellen, terwijl je nog wist wie ik was!’
Ik drukte haar steviger tegen me aan en sloot mijn ogen, terwijl ik me probeerde af te sluiten voor alles. Dit was het moment. Het moment van Sam en mij. Eindelijk hield ik haar in mijn armen, het moment waar ik al een jaar op had gewacht.
Er drupte een traan op haar haren, een traan die afkomstig was uit mijn ogen. Voorzichtig duwde ik haar wat van me af en duwde mijn voorhoofd tegen het haar voorhoofd.
‘Het was nooit mijn bedoeling geweest om dit te veroorzaken. Ik wil dit niet, Sam. Dit moet ophouden.’
Ze sloeg haar ogen neer, maar trok haar hoofd niet terug. Ik zuchtte trillend en hield mijn armen wat steviger om haar lichaam, zodat onze lijven nog dichter bij elkaar kwamen.
‘Je bent echt een klootzak,’ fluisterde ze en ze begon nog harder te snikken. Met natte wangen legde ze haar gezicht op mijn schouder. Ik hoorde haar zo dichtbij, haar gesnik brandde dwars door mijn hart.
‘Ik weet het.’ Ik legde mijn wang op haar hoofd en kuste haar haren zo teder als ik maar kon.
‘Dit kan niet… We moeten dit niet doen, het heeft geen zin…’ Ze fluisterde het in mijn oor, terwijl ik de tranen in mijn nek voelde druppen.
‘Als wij het willen…’ Ik onderbrak mijn zin, omdat mijn stem te erg trilde. Ik haalde nog eens diep adem om mezelf onder controle te krijgen. ‘Als wij het willen, moet het kunnen. Sam, wij kunnen samen verder.’ Ik kuste haar haren opnieuw en speelde met mijn ene hand langzaam met haar vingers, terwijl ik met mijn andere hand over haar rug streek.
Ze bleef hartverscheurend doorsnikken en zei niets. Het leek alsof we daar uren stonden, de mooiste uren uit mijn leven. Sam in mijn armen, dichtbij me. Ik zou haar niet meer loslaten, nooit meer.
‘Blijf bij me,’ zei ik zachtjes, ‘dan blijf ik bij jou.’
Ik voelde hoe ze haar hoofd schudde, maar wel tegen me aan bleef staan.
‘Dat kan niet… Ik moet met Dean verder… Jij en ik… Het kan gewoon niet…’ Maar ik wist dat ze het wel wilde. Ze stond het toe dat ik haar hoofd kuste en liet me haar vasthouden.
‘Je wilt het.’
Ze was opgehouden met snikken en was stil. Nog steeds stond ze op diezelfde manier in mijn armen, ze wilde niet loslaten. Ik ook niet.
Zachtjes duwde ik haar van me af en nam haar mee naar de bank, waar ik haar neerzette. Ik ging naast haar zitten en ze legde haar hoofd direct weer op mijn schouder, terwijl ik mijn armen opnieuw om haar lichaam sloeg.
‘Waarom kunnen wij niet samen verder?’ vroeg ik haperend. ‘Ik weet dat het stom was dat ik je nooit gebeld heb en ik vraag nu of je mij die fout alsjeblieft wil vergeven. Maar alsjeblieft… Blijf bij me.’
‘Het heeft er niet mee te maken dat je niet hebt gebeld,’ fluisterde ze en dit keer pakte zij mijn hand, ‘maar het gaat erom dat ik nu met Dean ben… Het kan gewoon niet.’
‘Is het alleen maar vanwege Dean?’ Ik hoorde hoe fel het eruit kwam en hoe Sam ervan schrok, dus ik trok haar vlug weer tegen me aan. Ik voelde haar lichaam trillen toen ik de tranen van haar gezicht veegde.
‘Niet alleen daarom…’ Ze zocht naar haar woorden. ‘Maar het kan gewoon niet tussen ons. Jij bent beroemd en hebt een totaal ander leven dan ik… Ik ben een doorsnee meisje dat een saai en simpel leven leidt…’
‘Nee,’ zei ik en ik keek haar glimlachend aan nadat ik nog een kus op haar voorhoofd had gegeven, ‘jij bent uniek. Jij bent Sam. Mijn Sam.’
Ze beet hard op haar lip en ik zag kleine bloeddruppeltjes opwellen, die ik voorzichtig met mijn wijsvinger wegveegde. Haar lippen voelden zo zacht als fluweel en ik zag hoe ze trilde door mijn aanraking.
Na een stilte die zo lang duurde dat haar tranen volledig waren opgedroogd, keek ze weer aan.
‘Maar… maar ik ben met Dean… Hij en ik… Het is serieus…’ Ze liet zich weer in mijn armen sluiten.
‘Ga je in op zijn aanzoek?’ fluisterde ik in haar oor. Dat was het fout geweest; ze vloog overeind en keek me paniekerig aan.
‘Aanzoek?!’ riep ze verwilderd uit. ‘Gaat Dean me een aanzoek doen?!’
Ik knikte. Dit keer was het mijn beurt om op mijn lip te bijten. Sam begon opnieuw hartverscheurend te snikken en liet zich door mij troosten.
Het duurde lang, het duurde heel lang, maar toen hief ze haar hoofd op en keek me diep in mijn ogen aan. Haar blik werd vertroebeld door de tranen, maar dat deed er niet toe.
‘Ik wil jou…’ Ze fluisterde het in mijn oor en durfde me niet aan te kijken. ‘Ik wil bij jou blijven…’

Mijn eerste reactie hier, ik heb het de hele tijd gevolgd. Maar nooit wat geplaatst omdat ik dan toch niet verder kwam dan mooi. Maar nu wilde ik dat je wist dat ik dit stuk echt geweldig mooi vind! Ik kreeg echt tranen in mijn ogen! Echt geweldig geschreven! Het hele verhaal al! Super gedaan meid! Echt heel mooi!

Dag Imke!

Hier was ik weer. Ik ben momenteel wat ziekig, dus ik weet niet of alles even helder of duidelijk zal zijn. Verga namelijk van de hoofdpijn en Sabb vergeleek me al met een schorre trompet *blush* Maar ik ga in ieder geval proberen om hoofdstuk drie voor je er nog door te krijgen.

Heb je zelf trouwens al gemerkt dat je een bepaalde handtekening aan je hoofdstukken toevoegt? Ik weet niet of je dit bewust doet, maar tot nu toe beginnen al je hoofdstukken met een gesproken zin. Het lijkt wel een beetje jouw handelsmerk te worden En over dat het niet zou opvallen wanneer David nog stiller zou worden dan hij al is, daar ben ik het niet mee eens. Juist wanneer mensen die eigenlijk al vrij weinig op de voorgrond treden dit nog minder gaan doen, merken zijn of haar vrienden dit juist al eerste

Imke schreef: ‘Jezus, hoeveel groupies hebben jullie gehad?’ riep Jeff toen we binnenkwamen.
Pierre grijnsde, maar ik reageerde niet. De zenuwen voor het optreden waren door het gesprek met Pierre wel weggetrokken, maar ik voelde toch nog steeds die kriebel in mijn buik.

Misschien kun je bij de eerste zin een toon toevoegen? Hoe vraagt Jeff het? Serieus? Geamuseerd? Suggestief? Plagend? En hoe kijkt hij erbij? Dit soort kleine dingen kunnen een hoop sfeer aan je verhaal toevoegen. Ik denk dat je hier op een luchtige en plagerige sfeer doelt, maar wel met een onderliggende hint van nervositeit.

In de laatste zin zou ik hem sowieso in tweeën hakken. Maar ik zou hem ook iets veranderen, waardoor je in het gedeelte voor de komma al aangeeft dat hij toch nog wel een beetje nerveus is. Bijv.

‘Jezus, hoeveel groupies hebben jullie gehad?” riep Jeff suggestief op het moment dat we weer binnen kwamen.
Pierre grijnsde, maar ik reageerde helemaal niet. De zenuwen voor het optreden waren door het gesprek met Pierre wel iets weggetrokken. Toch voelde ik nog steeds de bekende kriebel in mij buik.

Ik vind de zin waarin Pierre grijnst, maar David niets zegt heel mooi in zijn eenvoud! Moest ik even kwijt

Imke schreef: ‘Oké, we gaan ervoor!’ riep Jeff en we kwamen bij elkaar in een kringetje. We sloegen onze armen om elkaar heen en brachten onze hoofden bij elkaar, alsof we bij een sportteam hoorde dat op het punt stond een wedstrijd te beginnen. Na elkaar nog één keer op de schouders te hebben geslagen, liepen we in de richting van het gegil dat duidelijk te horen was.

Ik vind dit een mooie gewoonte van sommige bands. Wat ik me afvraag, waarom doet deze band het? Zijn ze aan het bidden, hebben ze gewoon een moment van bezinking of is het een traditie als vrienden onderling? Misschien kun je bij de laatste zin ‘bemoedigend’ o.i.d. toevoegen? Ik denk dat die zin namelijk meer uit kan stralen dan hij op dit moment doet, maar ik kan je niet echt duidelijk vertellen hoe...

Imke schreef: ‘Oké jongens,’ zei Barry onrustig die ons handenwringend aankeek en op en neer liep. ‘Jullie gaan knallen! Jullie gaan het maken!’

Misschien voel je hem al aankomen, maar dit is een vreemde zin. Ik denk dat het beter lijkt als je hem even door elkaar schud Bijv.

“Oke jongens,” zei Barry handenwringend en liep onrustig heen en weer terwijl hij ons aankeek. “Jullie gaan knallen! Jullie gaan het maken!”

Imke schreef: Het publiek gilde oorverdovend en ik grijnsde. Hier deed ik het voor, dit was de reden dat ik voor dit vak had gekozen.

Dit vind ik mooi. Je laat duidelijk merken dat hij echt plezier heeft in wat hij doet. Super.

Imke schreef: Ze stond er weer. Ze stond weer op dezelfde plek, dezelfde plek als vorig jaar. Ik wist dat zij het was, ook al gedroeg ze zich totaal anders. Dit keer was ze net als ieder ander in de zaal; ze gilde, sprong, danste, maar keek niet naar mij. Ze keek alleen naar Pierre. Het was alsof er een mes recht door mijn hart sneed.

Raad eens wat dit zijn? Als je antwoord schrikzinnen is heb je helemaal gelijk Mag je nu ook raden wat ik ga voorstellen dat je met je zinnen gaat doen In stukjes hakken! *grijpt een bijl en gaat alvast beginnen*

Ze stond er weer. Ze stond op dezelfde plek. Dezelfde plek als vorige jaar. Ik wist dat zij het was. Zelfs al gedroeg ze zich totaal anders. Dit keer was ze net als ieder ander in de zaal. Ze gilde, sprong en danste, maar ze keek niet naar mij. Ze keek alleen naar Pierre. Het was alsof er een mes recht door mijn hart sneed.

Het stuk waar David wegloopt en ruzie heeft met Barry vind ik echt heel goed geschreven en heb ik echt niets op aan te merken! Heel goed gedaan.

Imke schreef: Ik was dan wel 29, maar dat wilde niet zeggen dat ik van binnen dat kleine jongetje nog in me had.

Ik denk dat je hem wel aan ziet komen, maar je cijfertjes Negenentwintig

Imke schreef: We stonden er een minuut, een minuut die naar mijn gevoel uren duurde, een minuut waarin ik die prachtige ogen eindelijk weer van dichtbij zag.

*goes to grab her axe again*

We stonden ere en minuut. Een minuut die naar mijn gevoel uren duurde. Een minuut waarin ik die prachtige ogen eindelijk weer van dichtbij zag.

Heel goed einde! Ik lees zeker verder

De villa was enorm groot; er lag een frisse, groene tuin voor met een perfect gazonnetje voor en ik zag aan de achterkant van het huis blauw water uit een zwembad schitteren.

Volgens mij heb je een keer voor teveel gebruikt

Geweldig hoofdstuk, hier mag je zeker trots op zijn

Hey Imke! Hier is hoofdstuk vier Ik hoop dat je er iets aan hebt!

Imke schreef:Ik zag dat ze probeerde te doen alsof ze me niet herkende en een hysterische fan was, ze dacht dat ik haar niet meer herkende. Langzaam zette ik een stap in haar richting.

*pakt topic er nog eens bij* Hmm, ik dacht dat ze op de grond lagen op één of andere manier... Nee, my bad, ze vallen net niet op de grond... Jammer, ik houd er wel van als mensen op hun plaat gaan Maar anyway, de eerste zin kun je heel goed in stukjes knippen. Verander de komma in een punt en de z in een grote letter Denk dat het beter zal staan.

Imke schreef:De tweede keer dat ze wegliep zonder iets te zeggen.

Echt niet Ze heeft wel wat gezegd en ze zei het ook nog op geniale wijze ook nog!

Imke schreef:Ik stond perplex. Het was nooit ook maar een seconde in me opgekomen dat zij wel eens boos zou kunnen zijn, ik was er automatisch vanuit gegaan dat zij wel op me zou wachten. Ik walgde van mezelf, en dat was nog zacht uitgedrukt.

Ik stond perplex. Het was nooit, zelfs voor geen seconde in mij opgekomen dat zij wel eens boos zou kunnen zijn. Ik was er automatisch vanuit gegaan dat zij wel op mij zou wachten. Ik walgde van mezelf, en dat was nog zacht uitgedrukt.

Imke schreef:Ik zag dat ze doorliep, maar wel veel aarzelender dan hiervoor. Uiteindelijk stopte ze, maar ze draaide zich niet om. Ik stopte achter haar en keek naar haar glanzende haar.

Word herkend ‘aarzelender’ niet als woord, misschien kun je hier beter onzekerder van maken? Volgens mij wordt aarzelender alleen in spreektaal gebruikt namelijk. In de twee zinnen erna gebruik je vlak achter elkaar ‘stopte’ en ik denk dat het mooier zou zijn dat je bij één van beide misschien een ander woord gebruikt. Bijv.

Ik zag dat ze doorliep, maar wel veel onzekerder dan voor mijn woorden. Uiteindelijk stopte ze, maar draaide zich niet om. Ik bleef achter haar staan en keek naar haar glanzende haren.

Ik heb hier ook weer ‘haar’ in ‘haren’ veranderd, vind ik mooier, maar dat kan heel goed persoonlijk zijn hoor

Imke schreef:Haastig deed zij een stap terug.

Achteruit? Terug klinkt zo vreemd... Want ze liep in die richting en keek nu naar David, dus ze is nog niet geweest waar ze nu heen stapt

Imke schreef: ‘Dat weet ik niet,’ antwoordde ik. Ik was ontzettend opgelucht dat het gesprek alweer iets beter verliep, maar blijkbaar was Sam het daar niet mee eens, want ze keek me nog altijd angstig aan.

“Dat weet ik niet,” antwoordde ik, ontzettend opgelucht dat het gesprek al iets beter verliep. Sam was het daar blijkbaar niet mee eens, want ze keek me nog altijd angstig aan.

Imke schreef: ‘Ik heb zo lang gewacht!’ schreeuwde ze zo plotseling dat ik haast een halve meter de lucht invloog. ‘Dag in dag uit keek ik op mijn telefoon, maar nee hoor, meneer voelde zich te goed en te belangrijk om te bellen!’
Opnieuw stond ik met mijn mond vol tanden, opnieuw dreef ze me in het nauw.

Je beschrijft de worde heel goed, zoals ik gisteren ook al zei. Je weet heel netjes de emoties te beschrijven, toch is dit en punt waar ik je ga vertellen dat korte zinnen ook grote woede neerzetten, naast schrik. Waarom? Omdat mensen die kwaad zijn niet al te lange zinnen kunnen vormen. Omdat mensen die kwaad zijn dingen eruit gooien en vaak zijn deze zinnen niet al te lang. Dus bij dit stukje zou je een aantal komma’s kunnen vervangen door punten. Bijv.

”Ik heb zo lang gewacht!” schreeuwde ze zo plotseling, dat ik bijna een halve meter de lucht in vloog.
“Dag in, dag uit keek ik op mijn telefoon, maar nee hoor! Meneer voelde zich te goed en te belangrijk om mij te bellen!”
Opnieuw stond ik met mijn mond vol tanden en opnieuw dreef ze me in het nauw.

Imke schreef:‘Ja, wat?!’ Ik zag haar ogen vuur spuwen, ze was echt razend.

”Ja wat?!” Ik zag haar ogen vuur spuwen. Ze was echt razend.

Imke schreef: ‘Weet je wat, David,’ siste ze, ‘als je er echt iets voor zou doen, als je me echt zou willen spreken, dan bel me maar en dan mag je ook nog bidden dat ik de telefoon opneem.’ Ze draaide zich demonstratief om en beende de damestoiletten binnen.

Hier kun je ook heel goed hakkietakkie doen

”Wat je wat David?” siste ze. “Als je er echt iets voor over hebt, als je me echt wilt bellen, bel me dan maar! Dan mag je hopen en bidden dat ik de telefoon opneem!” Ze draaide zich demonstratief om en beende de damestoiletten binnen.

Imke schreef: ‘Rot op!’
Haar gesnik sneed dwars door mijn hart, het was vreselijk haar zo te horen huilen.
‘Sam, kun je even naar buiten komen?’ Ik probeerde mijn stem niet te laten trillen.
‘Flikker op.’
‘We moeten praten.’
‘Ik moet helemaal niks.’
‘Ik wil met je praten.’
‘Ik waarschuw je.’
‘Waarom wil je niet praten?’
‘David, ik waarschuw je.’
‘Waarom heb je mij dan je nummer gegeven, als je toch niet wilt praten?’
‘Voor de laatste keer: flikker op uit mijn leven en loop zo hard als je kan naar de hel! Daar word je vast met open armen ontvangen!’

Dit is heel sterk, maar je kunt die nog meer versterken door toe voegen op welke toon dit gezegd word. Ook David zijn radeloosheid kun je versterken door omgeving toe te voegen. Waar je btw wel op moet letten is dat je niet te vaak dezelfde uitdrukking gebruikt. Ik heb de ‘sneed door mijn hart’ al eerder gezien, nog niet zover terug Bijv.

“Sam, kun je even naar buiten komen?” Ik probeerde mijn stem niet te laten trillen.
“Flikker op,” snauwde ze dwars door de witte deur heen en ik kon er alleen naar staren. Met stiften waren er teksten op de deur geklad, maar de woorden drongen niet tot me door.
“We moeten praten Sam,” fluisterde ik amper boven haar gesnik uit en kwaad geluid weerklonk aan de andere kant van de deur.
“Ik waarschuw je!”
Ik zuchtte en vroeg: “Waarom wil je niet met mij praten?”
“David! Ik waarschuw je!”
Het was de tweede keer dat ze mijn naam gebruikte en hoewel ze aan de andere kant van de deur hartverscheurend aan het snikken was, voelde mijn hart toch iets lichter.
“Waarom heb je mij dan je nummer gegeven? Als je toch niet met mij wilt praten?” vroeg ik nu iets luider en aan de andere kant knalde een voet tegen de deur. Ik schoot achteruit terwijl Sam bijna schreeuwde: “Voor de laatste keer! Flikker op uit mijn leven! Loop zo hard je kunt naar de hel! Daar word je vast met open armen ontvangen!”

Verder heel netjes!! Je verhaal is zeker heel leuk lezen en ik houd niet zo van de ik-vorm, dus steek die maar in je zak

Hey Imke! Hier is hoofdstuk vijf Hij is niet zo heel lang, maar ik vond hem gewoon heel goed!

Imke schreef:Toen pas besefte ik dat Pierre helemaal niet wist dat Sam er was geweest en dat dat de reden was dat ik weg was gerend. Dat was de domste actie die ik ooit had gehad, ze moesten zich het hele optreden hebben afgevraagd waar ik was en ongerust zijn geweest.

Ik zei het op msn ook al, maar hier zit een lijnfoutje In hoofdstuk drie heeft Pierre wel door wat er was en hier weer hij ineens van niets Verder vind ik die hoofdstuk echt heel goed geschreven. Je trekt mooie vergelijkingen (klein kind en de lolly) en de vriendschap tussen Pierre en David komt goed naar voren. ‘Een lichaam gevuld met tranen’ vind ik ook een heel mooie metafoor!

Imke schreef:Alle opgekropte gevoelens van de afgelopen tijd kwamen er nu tegelijk uit, het was alsof mijn lichaam gevuld was met de tranen die er allemaal tegelijkertijd uitkwamen.

Ik zou van de komma achter uit een punt maken en gewoon een nieuwe zin starten. Op die manier komt hij als het ware los te staan en maken de woorden nog iets meer indruk. Als volgt:

Alle opgekropte gevoelen van het afgelopen jaar kwamen er nu tegelijk uit. Het was alsof mijn lichaam gevuld was met tranen, die er allemaal tegelijk uit kwamen.

Je verwerkt echt super details in je verhaal, de zwarte make-up die uitloopt, een vriend die zich voorzichtig losmaakt. Echt super. Wat je nog wel kunt verduidelijken is waarom Pierre zich wat ongemakkelijk voelt, want dat begreep ik niet helemaal.

Imke schreef: ‘Weet ik,’ zei ik vlug. ‘Is ook niet jouw schuld. Maar het was natuurlijk niet leuk om te zien en daarom raakte ik zo over de zeik.

Als je er even omheen kunt, probeer dan geen zin met ‘maar’ te beginnen, dan lijkt het net of het eigenlijk nog bij de vorige zin hoort en zou je gewoon een komma kunnen gebruiken.

Imke schreef:Zodra de deur achter hem dicht was gevallen, pakte ik bedachtzaam mijn telefoon die op de grond was gevallen.

Je kunt hier beter ‘telefoon op’ van maken en dan een komma gevolgd door ‘die op de grond was gevallen.’

Verder super! Zoals ik je gisteren ook al vertelde vind ik het geouwehoer tussen de jongens leuk. En dan Seb die op het bed staat te stuiteren en het plafond aan probeert te raken vind ik ook leuk. Pierre en David die elkaar plagen. Je maakt het heel levend en heel echt en dat is een kunst! Keep it up!

En hier is hoofstuk zes! XD Hierna ga ik even pauze houden denk ik, maar ik ben nu op de helft!! Whoohoo *grin*

Imke schreef:Het was dan misschien wel al twee uur ’s nachts, het leek altijd alsof Las Vegas nooit sliep.

Whoppa! Een stad die nooit slaapt! Lichtend, mensen, lawaai, auto’s en ga maar door! Ruimte zat voor beschrijvingen! *wijst naar stukje*

Imke schreef:Ze liep op me af, drukte een zoen op mijn wang en liep toen weer naar haar ouders die een eindje verderop wachtten. ‘Beterschap!’ riep ze nog net voordat ze wegliep over haar schouders, terwijl ze een glimlach van oor tot oor op haar gezicht had.
We staarden haar allemaal een beetje verbluft aan en moesten toen lachen.

Ik zou me wel vier keer bedenken voordat ik iemand ga zoenen die net beweerd de groep te krijgen hoe beroemd hij ook is De zin waar ze beterschap roept zou je misschien beter op een nieuwe regel kunnen beginnen, dat staat beter Ook staart de band haar niet aan, want de loopt weg. Dus kijken ze haar eerder na.

Imke schreef:Gierend van het lachen keken Chuck, Jeff en ik toe hoe Pierre Seb vanuit het water er ook introk, waardoor de waterspetters alle kanten opspatten.
Voorbijgangers keken ons vreemd aan. Sommige geërgerd, sommige geamuseerd. Ik grijnsde naar een aantal mensen en we liepen wat dichter naar de anderen, maar we hadden er niet op gerekend dat Pierre en Seb een lading water over ons heen zouden gooien.
‘Niet eerlijk!’ brulde Chuck en hij sprong ook de fontein in, terwijl hij een gevecht met Seb begon. Pierre kwam net zijn ogen boven de rand van de fontein vandaan en keek ons onschuldig aan.

De eerste zin is krom, dat je de voorbijgangers erin betrekt zeer netjes. En je had van die komma tussen ‘anderen’ en ‘maar’ volgens mij gewoon een punt moeten maken De zin waar Chuck in de fontein springt is wat krom. Dat de aanstichter zeer onschuldig over de rand kijkt vind ik wel weer heel mooi gevonden! Hoewel er wel een woord lijkt te missen? Ik ga je stukje even aanpassen

Gierend van het lachen keken Chuck, Jeff en ik toe hoe Pierre, Seb ook het water in trok, waardoor de waterspetter alle kanten op vlogen.
Voorbijgangers keken ons vreemd aan. Sommigen geërgerd, anderen geamuseerd. Ik grijnsde naar een aantal mensen en we liepen iets dichter naar de anderen. We hadden er echter niet op gerekend dat Pierre en Seb een lading water over ons heen zouden gooien en nog geen minuut later stonden we dan ook druipend naast de fontein.
“Niet eerlijk!” brulde Chuck en ook hij sprong de fontein in, waar hij een watergevecht met Seb begon. Pierre kwam net met zijn ogen boven de rand van de fontein vandaan en keek ons met schitterende ogen onschuldig aan.

Die arme Jeff trouwens! Ik zou hem zo adopteren

Imke schreef:Ik vloog overeind, sloeg de dekens van me af en sprong op Pierre’s bed. Die kreunde toen ik vol op zijn benen terecht kwam. Ik schudde hem door elkaar.

Misschien toevoegen dat David in één klap wakker is?

Imke schreef: ‘Die kans is er natuurlijk altijd, maar het valt toch te proberen?’ Pierre keek me aan en toen ik nog steeds niets zei, duwde hij me neer zodat hij me recht in de ogen kon kijken. ‘Luister,’ zei hij, ‘we moeten het proberen, dit moet stoppen. Wil je haar weer ontmoeten of niet?’

Entertje tussen ‘kijken’ en ‘luister?’ Denk dat het overzichtelijker is dan, omdat je nu veel dialoog op elkaar hebt. Verder vind ik het een leuk hoofdstuk. Ik snap ook niet waarom je er niet blij mee bent? Alle verhalen zijn stukken nodig die als ‘rustmoment’ bestempelt kunnen worden en dat heb jij zojuist gedaan. Die afwisseling hoort erbij om de lezer als het ware even op adem te laten komen

Bedankt voor al jullie reacties! Hopelijk vinden jullie dit hoofdstuk ook mooi, veel plezier met lezen! ^^ *moet eten* *heeft daarom geen lange reactie*

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Ik… ik…’ stamelde ik, maar ik kon verder geen woord uitbrengen. Ik keek haar aan en zag dat ze het meende. Ze meende het. ‘W-wil… wil je echt verder met mij?’ Ik kon het niet geloven, ook al wist ik diep in mijn hart dat het waar was.
Langzaam verdween de verdrietige blik in haar ogen. Die blik maakte plaats voor hoop en geluk. Stralend knikte ze, ondanks het feit dat haar lippen nog trilden.
‘M-maar… en Dean dan?’ Ik was nog altijd verbijsterd; mijn droom was in één keer uitgekomen, mijn wens was vervuld. Ik had Sam.
‘Ik moet het hem zeggen,’ mompelde ze, ‘ik wil met jou verder.
Het gelukkigste gevoel dat ik ooit gehad dat, raasde door mijn lichaam. Zo voorzichtig als ik maar kon, nam ik haar kin in mijn hand en draaide haar hoofd naar me toe. Ze trok haar hoofd niet weg, integendeel; langzaam, terwijl we elkaar diep in de ogen bleven kijken, kwamen de sproetjes rond haar neus steeds dichterbij. Ik zou ze kunnen tellen als ik dat wilde, maar daar had ik geen behoefte aan. Ik voelde hoe haar fluwelen lippen steeds dichterbij kwamen, totdat ik ze ook daadwerkelijk proefde…
Die zoen was de intiemste zoen die ik ooit had gekregen, besefte ik daarna. Op het moment zelf kon ik alleen maar genieten. Genieten van het gelukzalige gevoel van binnen, genieten van de warmte die zij uitstraalde, genieten van haar vingers verstrengeld met de mijne.
De zoen leek naar mijn gevoel uren te duren, maar uiteindelijk trok Sam dan toch haar hoofd naar achteren.
‘Ik houd van je,’ fluisterde ik met heel mijn hart, maar ze legde haar vinger op mijn lippen om me het zwijgen op te leggen.
‘Niks zeggen,’ fluisterde ze terug terwijl er opnieuw tranen over haar wangen liepen. Maar dit keer was het anders. Ik wist dat het dit keer tranen van geluk waren, tranen uit haar hart, tranen die alle gevoelens van dat moment uitspraken.
Ze nestelde zich tegen me aan en ik sloeg mijn armen om haar heen.
‘Dit keer laat ik je niet meer zo makkelijk gaan,’ zei ik.
‘Dat mag ik hopen van niet, nee.’ Ze lachte trillerig. ‘En anders ben je nog niet van me af.’
‘Gelukkig.’ Ik gaf haar een kus op haar hoofd en staarde toen voor me uit. Eigenlijk zou ik dit moment niet moeten verpesten, maar ik moest het toch weten. Daarom besloot ik het te vragen.
‘Hoe ga je het Dean vertellen?’
Ik voelde hoe ze iets ging verliggen en hoe ze twijfelde over het antwoord. Maar net toen ze antwoord wilde gaan geven, vloog de deur plotseling open en stormde er een lange jongen binnen met zwarte haren tot net boven zijn schouders. Sam vloog haastig overeind, terwijl de jongen de situatie verbijsterd in zich opnam.
‘Wat… Sam…’ begon hij zwakjes.
Sam ging rechtop staan en keek hem paniekerig aan.
‘Dean, ik… ga alsjeblieft weg,’ smeekte ze en ze ging voor me staan, alsof ze me wilde beschermen.
Het was alsof Dean aan de grond genageld stond, hij kon niets meer uitbrengen. Uiteindelijk deed hij een stap in onze richting. Ik kromp ineen en probeerde me zo klein mogelijk te maken, maar dat hadden Sam en Dean niet in de gaten. Zij hadden enkel oog voor elkaar. Sam paniekerig en bang, Dean verbijsterd en in de war.
‘Wie ben jij?’ vroeg Dean na een onverdraaglijk lange stilte. Hij keek me met een woedende blik aan.
‘Eh… ik ben David. Hoi,’ mompelde ik opgelaten.
‘Luister Dean, dit is even een… rare situatie. Ga alsjeblieft weg.’ Hoe kon hij nou niet week van binnen worden door die smekende stem?
Dean deed een stap achteruit, maar draaide zich niet om.
‘David…’ Sam keek me ietwat paniekerig aan. ‘Wil je alsjeblieft even naar buiten gaan?’ Ze keek me zo verward aan, dat ik gewoon niet kon weigeren. Ik knikte en keek haar nog een keer aan. Onze blikken zeiden genoeg; we kozen echt voor elkaar, we gingen echt samen verder. Toen ik dat zeker wist, liep ik de kamer uit. Zodra ik de deur achter me gesloten had, sprongen Pierre en Annabel op van de trap waarop ze zaten en renden ze op me af.
‘We konden hem niet tegenhouden-’
‘We wilden echt-’
‘Wat is er binnen gebeurd?’
‘Heeft ze je vergeven?’
‘Wat zei Dean?’
Ik staarde hen aan toen ze eindelijk stil waren.
‘We zijn bij elkaar.’ Ik kon het niet helpen dat ik begon te stralen.
‘Dat is geweldig!’ riep Pierre uit. ‘Vertel!’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Niet nu. Ik wil horen wat er daarbinnen gebeurt.’ Ik snelde me naar de deur toe en legde mijn oor tegen het sleutelgat. Tot mijn genoegen kon ik alles goed horen wat er binnen gezegd werd.
‘Dean…’ hoorde ik Sam zeggen. Ik kon zo voor me zien hoe wanhopig ze nu moest kijken.
‘Sam, ik weet niet wie die David is,’ zei Dean en hij klonk gepikeerd, ‘maar ik ben hier niet voor niets.’ Het bleef even stil en toen hoorde ik Sam een gesmoord kreetje slaken.
‘M-maar…’ stamelde ze, ‘hoe duur was die wel niet?!’
Ik vervloekte Dean. Ik wist dat hij haar de ring liet zien, dat kon niet anders.
‘Lieve Sam,’ begon hij gretig en ik rolde gefrustreerd met mijn ogen, ‘we zijn nu precies vier maanden samen, de vier mooiste maanden uit mijn leven. Met jou heb ik alleen nog maar goede tijden meegemaakt en dat wil ik voor altijd zo door laten gaan. Daarom vraag ik jou, Sam Jones, wil je alsjeblieft met mij trouwen?’
Ik voelde me net zo gespannen als hen, waarschijnlijk. Mijn hart bonkte harder terwijl ik op het antwoord wachtte.
‘Oh, Dean…’ zuchtte Sam en ik hoorde hoe ze opnieuw tegen de tranen vocht. ‘Ik… ik weet even niet wat ik moet zeggen…’
‘Zeg maar ja,’ antwoordde Dean gespannen en ik duwde mijn oor nog dichter tegen het sleutelgat.
‘Ik… Dean, ik kan niet met je trouwen,’ zei Sam zacht.
‘Ach, onzin,’ antwoordde Dean meteen, ‘waarom zou dat niet kunnen?’
‘Omdat… ik vrees dat… ik vrees dat het over is tussen ons…’
De stilte die daarop volgde, duurde niet zo lang. Ik sprong haastig opzij toen de deur openvloog en Dean me bijna omver stormde. In zijn woede en verbijstering zag hij niet dat ik het was en dat was misschien maar goed ook. Hij rende het huis uit, gooide de deur met een klap achter zich dicht en liet een stilte achter, waarin ik vlug naar Sam liep en haar trillend omhelsde.
‘Het is goed, lieverd…’ suste ik haar, ‘het is goed…’
Pierre en Annabel kwamen ook de bibliotheek binnen en keken glimlachend toe hoe Sam en ik zoenden. Ik grijnsde verontschuldigend. Sam drukte zich stralend tegen me aan en keek naar Annabel.
‘Hij is van mij,’ zei ze met een lach op haar gezicht, ‘hij is eindelijk van mij.’

Imke! Hoe verwacht je dat ik ooit gelijk ga lopen met je posts Op deze manier haal ik het nooit in natuurlij he

Imke schreef:Ik kon niet langer doen alsof ik niet wist waar hij het over had en alsof ik echt naar buiten keek, dus keek ik naar hem terwijl ik over het antwoord nadacht.

Ik kon niet langer doen alsof ik niet wist waar hij het over had, alsof ik echt naar buiten keek. Dus keek ik naar Barry, terwijl ik over het antwoord nadacht.

Imke schreef:Ik heb vandaag al ik weet niet hoeveel telefoontjes gehad over wat er nou precies aan de hand was, ik ben uiteindelijk degene die hier de problemen mee heeft gekregen.

Ik heb vandaag al weet ik niet hoeveel telefoontjes gehad over wat er nu precies aan de hand was. Ik ben uiteindelijk degene die hier problemen door heeft gekregen.

Imke schreef: ‘Af en toe ben je net een puber, Dave,’ mompelde Barry en ik keek hem woedend aan. ‘Nee, echt. Ik laat het niet zomaar bij zitten, je weet dat dit niet zo gemakkelijk gaat.’

“Af en toen ben je net een puber Dave!” mompelde Barry en ik keek hem woedend aan. “Nee echt! Ik laat het er niet zomaar bij zitten. Je weet at het niet zo gemakkelijk gaat!”

Kom op Imke. Je hebt hier de big bad evil manager! Hij is boos, hij voelt zich gepasseerd, door uitroeptekens bij zijn gesproken zinnen te plaatsen en deze niet al te lang te maken laat je dit zien. Ook de man zijn gezichtsuitdrukkingen en die van David kunnen die heel erg versterken. Fronsen, pruilen, vernauwde ogen, opgetrokken wenkbrauwen. Onderuitgezakte houding, over elkaar geslagen armen, de kin op de borst, of juist de neus in de lucht. Dat zijn dingen die het allemaal kunnen versterken.

Imke schreef:‘Barry,’ begon ik met ingehouden woede, ‘heb ik in al die jaren dat we bekend zijn met de band ook maar één optreden gemist als er geen goede reden voor was? Heb ik ook maar één keer niet gezegd dat ik het ergens mee eens was terwijl ik dat niet was?’
Er viel een stilte, waarin Barry niet wist wat hij moest zeggen.

“Barry,” begon ik met ingehouden woede: “Heb ik in al die jaren dat de band bekend is, ook maar één optreden gemist als er geen goede reden voor was? Heb ik ook maar één keer gezegd dat ik het ergens mee eens was, terwijl dit niet zo was?”
Er viel een stilte. Eén waarin Barry niet leek te weten wat hij kon zeggen.

Ik vind Pierre in zijn ondergoed btw wel leuk De jongens gaan nog steeds geniaal met elkaar om!

@Mirry: Wat leuk zeg dat je alles aan het corrigeren bent. Wat vind je er tot nu toe van ?
@Imke: Ik ben hier even een paar daagjes niet geweest en meteen een hele lading posts weer. Echt geweldig geschreven ! Nog net even een moment van spanning erin gestopt voordat het weer goed is gekomen. Super

@DS: Absoluut verschrikkelijk verhaal DS Ik begrijp niet waarom ik het eigenlijk lees Hihi had je echt nog niet door wat ik vind?

Hey Imke! Hier is hoofdstuk 8! Het duurde even, want ik ben afgeleid

Imke schreef: ‘Maar waarom een meet en greet?’ Barry keek ons met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Voor zover ik me kan herinneren, hebben jullie nog nooit uit jullie zelf gevraagd om een meet en greet.’ Hij leek achterdochtig.

Je doet het niet vaak, maar eventueel kun je hier een ‘zegswijze’ van maken. Je voegt nu in een extra zin toe, maar waneer je het doortrekt kun je er meer in toevoegen waardoor hij er ook achterdochtig uit komt te zien. Achterdocht toont zich vaak door een gesloten houding. Laat Barry met zijn armen over elkaar zitten, achterover geleund in zijn stoel, (wanneer hij staat achterover op zijn hielen) om zoveel mogelijk ruimte tussen hem en de rest te kunnen creëren.

“Maar waarom een meet and greet?” Barry keek ons met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij leunde achterover in zijn stoel en sloeg zijn armen over elkaar. Met vernauwde ogen keek hij naar ons en zei vervolgens op achterdochtige toon: “Voor zover ik mij kan herinneren, hebben jullie nog nooit uit jezelf om een meet and greet gevraagd.”

Imke schreef: ‘Het was Pierre’s idee,’ zei Seb en ik beet op mijn lip, terwijl ik Pierre vanuit mijn ooghoeken aankeek.

Aankijken vanuit de ooghoeken wil niet Aankijken is iets wat je alleen doet wanneer je ook daadwerkelijk naar een persoon kijkt. Dus hij kan wel vanuit zijn ooghoeken naar Pierre kijken

Imke schreef: Barry leek nog niet echt overtuigd. ‘Voor wie dan?’

Een klootzat word gevormd door sceptisme, sarcasme en cynisme Vooral het eerste en laatst zou je op dit stuk hel goed toe kunnen voegen.

Imke schreef: ‘Nou, als jullie het zo graag willen, ik vind het best. Ik ga straks wel even de lijst zoeken van de bezoekers die er gisteravond waren,’ antwoordde Barry.

Als Barry gaat kijken, hoe heeft de band zelf dan iets te zeggen over wie er eigenlijk gekozen word? Misschien komt het nog, maar ik heb hfst negen nog niet gelezen

Imke schreef:‘Rijden,’ antwoordde Barry die de kamer ook binnen kwam lopen. ‘We hebben morgenavond een optreden in San Fransisco, dus we zitten de hele dag in de bus.’

Een komma tussen Barry en ‘die’ volgens mij. Daarnaast die arme jongens! Niet eens een dagje rust, slavendrijven dat touren

Imke schreef:Ik mocht Barry eigenlijk niet. Toen we hem als manager kregen, waren we er allemaal blij mee. We ontmoetten hem via de platenmaatschappij en het zag er dankzij hem allemaal heel zonnig uit. We waren ervan overtuigd dat het allemaal goed zou komen met hem als manager. Dat was niet zo. Tenminste, dat vond ik. De rest kon het wel allemaal goed met hem vinden, behalve ik. Ik lag vrijwel altijd overhoop met hem, omdat hij het bijna nooit eens was met alles wat ik deed en daar kon ik niet goed tegen. Dat had ik altijd voor me gehouden, omdat de rest hem wel mocht en ik had geen zin om onrust in de band te gaan stoken als dat niet nodig was.

Waarom niet? Komt er nog een duidelijke reden waarom David en Barry elkaar niet zo liggen? Want alleen dan verklaard het waarom de rest eigenlijk geen probleem met hem heeft.

Imke schreef:Ik liep in de richting van het snoep en haalde er een paar chocoladerepen uit; inmiddels wist ik precies wat de favoriete smaken van de anderen waren.

Misschien is het leuk om te vertellen waar David en Pierre van houden? Omdat jij je toch op hen focust in het verhaal.

Ook hier verwerk je weer een aantal leuke details in je verhaal. Pierre die graag wil betalen, Jeff die blijkbaar wel van chocolade houd en het feit dat David niet te lang stil kan zitten. Heel goed en vooral netjes gedaan! Maar aub, beschrijf ergens in het verhaal hoe de rest eruit ziet

En hoofdstuk negen is aanwezig! *grijpt de pompoms* Yay whooo

Imke schreef:‘Simple Plan!’ gilde een groepje meisjes en een aantal jongens dat aan hun norse gezichten te zien hoogstwaarschijnlijk hun vriendjes waren. De meisjes renden hysterisch op ons af en vielen ons één voor één om de hals. Wij grijnsden.

Hellow! Dit zijn fangirls! Maak je even een voorstelling meis. OMFG! DE BAND WAAR IK VAN HOUD! AAAAH EN IK KAN ZE PRAKTISCH AFLIKKEN! Die gaan natuurlijk compleet uit hun stekker he... Nu voel je hem vast al aankomen, maar ik vind dat je het wat tam brengt. Hysterisch trekt de lading amper en je kunt beter

“Simple plan!” gilde een groep meisjes terwijl ze op ons af kwamen rennen. Hun gezichten straalden van enthousiasme en de verschillende schrille kreten kwamen op ons af. Op het moment dat ze, buiten adem, voor ons stonden vielen ze ons giechelend om de hals. Achter hun volgde een groepje jongens, die lang niet zo vrolijk en uitgelaten leken. Vast hun vriendjes, die verplicht mee moesten. Ik grijnsde naar de rest van de band.

In het stuk kun je toevoegen hoe Chuck (die je eerste beschreef als iemand die van fans houd) zich onder de fans mengt. Ja, ik weet dat het verhaal niet echt om hem draait, maar je hebt hem nu eenmaal toch mee aan boord genomen Geef hem z’n vijf minuten De ontspannend en kalme jongen, die toch heel enthousiast is over de fans. Hoe mengt hij zich in het gezelschap, wat doet de rest? Wat voor geluiden maken de meiden, zijn er ook flitsen op de telefoons? Gezichtsuitdrukkingen van de band, fangirls en hun vriendjes kunnen hier ook enorm veel toevoegen.

That reminds me! Is het echt mooi weer? Komt de zon brandend op de bandleden neer? Weerkaatst hij op de tourbus? Dragen ze zomerkleding? Zonnebrillen? Waar zijn ze eigenlijk? Hoe ziet het eruit? Beschrijvingen, beschrijvingen Take me there girl

Imke schreef:‘Jammer dat Sam er net nu niet is,’ zei een van de meisjes, die haar blonde haren achter haar oor streek. ‘Ze had het geweldig gevonden om jullie te ontmoeten.’ Ze keek mij aan. ‘En dan vooral jou.’

Hier beschrijf je heel mooi welke kleur haar ze heeft! Goed gedaan! Wat je hier nog toe kan voegen is dat ze het in zijn algemeen zegt en zich vervolgens bijvoorbeeld met schitterende ogen naar David keert. Want die is natuurlijk een band waar ze fan van is. Het enthousiasme mag er vanaf stralen. Hoe vaak komt het voor dat je zo dichtbij de band, waar je fan van bent kunt staan dat je ze bij wijze van kunt bespringen? Zoals ik eerder al zei, het is wat tam...

Imke schreef:Het meisje liet mij los.

Wanneer heeft ze hem vastgepakt dan? Dit ben ik niet tegen gekomen, tenzij het onder het kopje ‘vielen ons om de hals’ valt Maar dan kun je het nog duidelijker brengen

Imke schreef:De rest van de meisjes reageerde daar dolenthousiast op en Pierre, Seb, Jeff en Chuck krabbelden wat op papiertje, maar het blonde meisje en ik hadden alleen maar oog voor elkaar. Pierre kreeg dat in de gaten en liep op ons af. Hij pakte van ons allebei een arm vast en trok ons achter de tourbus, zodat we uit het zicht van de anderen verdwenen.

Bij papiertje een punt. Begin gewoon een nieuwe zin, staat mooier. Verder mooi, misschien kleur van de bus toevoegen? Valt het de anderen niet op btw? Like, twee bandleden die een leuk, blond meisje achter de bus trekken?

Verder super! Ik vind het moment waarop Annabel ongeduldig word ook heel leuk! “Ja hallo zeg! Waar gaat dit over?!” Ik zag het helemaal voor me Wist je trouwens dat dit één van je kortere hoofdstukken is? Meestal zit je op de drie a4 wanneer ik het in word zet en deze had er maar twee? XD Viel me op

Haha, vanaf hier moet ik tussen mijn eigen posts door schipperen Hoofdstuk 10 Ik begin je al in te halen hoor!

Imke schreef:Iedereen kent dat gevoel wel; het gevoel dat je op het randje van een ravijn balanceert en net nog een klein duwtje nodig hebt om te vallen. Om te vallen in die oneindige diepte, die duisternis. Dat duwtje kreeg ik nu dus. Ik had het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegtrok en dat al het gevoel uit mijn lichaam verdween. Mijn gedachten leken verbrijzeld en mijn hart versteend.
‘Heeft ze een vriend?’ hoorde ik Pierre op de achtergrond zeggen, maar het drong niet tot me door. Alles leek in een echo aan me voorbij te trekken. Ik voelde mezelf duizelig worden en greep Pierre vast om niet te vallen.

Hier begin je werkelijk geweldig. Je brengt het rustig, maar toch met de plotselinge wanhoop van iemand die iets gehoord heeft waar hij geen prijs op stelt. Je maakt mooie vergelijkingen en trekt mooie contrasten. Maar vervolgens lijk je op enter te drukken en dit helemaal te vergeten, alsof je het verder hebt geschreven na even gepauzeerd te hebben. Iets kan ook niet als een echo aan je voorbij trekken, want een echo hoor je meerdere keren, dus dan gaat het beslist niet langs David heen. Ik vind dit wat zonde om heel eerlijk te zijn Je begon zo goed!

Even zien, werkbare tips ipv geratel.. Deel het op. De echo en het voorbij gaan van Pierre zijn woorden. Op die manier kun je beide gebruiken, vertraag je het verhaal weer iets en staat het ook wat mooier. Ook de laatste zin zou ik ‘vaster’ maken. Hij grijp nu Pierre beet, waar? Begrijp je waar ik heen wil? Door te beschrijven waar iemand de ander beet pakt kun je een hoop emotie uitbeelden. Vooral in combinatie met lichaamstaal. Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen, maar ik ga het voordoen:

“Heeft ze een vriend?” hoorde ik Pierre op de achtergrond vragen, maar zijn woorden drongen niet helemaal tot mij door. Ik hoorde telkens weer de woorden van het blonde meisje in mijn hoofd echoën. ‘Haar vriend...’
Ik voel me duizelig en verzet wankel mijn voeten. Mijn hand sluit zich om Pierre zijn schouder en ik grijp me zo stijf aan hem vast, dat mijn knokkels wit worden. Het lijkt alsof die twee woorden mij alle wind uit de zeilen genomen hebben. Het lijk zo onwerkelijk.

In het stuk daaronder kun je sfeerversterking toevoegen door Pierre zijn blik op de hand te laten richten en daarna pas de woorden laten zeggen. De gedachtes daarna van David zijn super, ook Pierre zijn reactie vind ik heel goed, toch weer die zorgzame vriend die naar boven komt. Maar wederom, niemand merkt iets? Ze gaan nu zelfs die bus in, die vriendjes zouden nu toch compleet over de zeik moeten gaan? Verder hele mooie beschrijvingen ‘oneindige diepte’ is heel goed!

Wat ik wel zou doen is ‘je bent verschrikkelijk heet’ wanneer Pierre, David zijn voorhoofd voelt. Hoe weel Annabel de weg in de bus trouwens? *blinks* Het stuk waar Pierre ook nog een keer David zijn haren uit zijn gezicht veegt is voor mij iets te zoetsappig denk ik. Mijn verstand schreeuwde namelijk meteen in klinkende hoofdletters; GAY! Maar dat is persoonlijk...

Imke schreef:Aan het gegil te horen dat daarop volgde, bleek dat ze daar wel zin in hadden en daarom was het vijf minuten later één groot kippenhok in de bus, terwijl ik uit het raam zag dat de vriendjes ons woedend nastaarden.

Haha bye bye boyfriend! Wat een loyaliteit van die meiden zeg..... maar totally fangirl! Super!

Imke schreef:Terwijl de meisjes giechelden, kirden en het op alle mogelijke manieren probeerden te versieren, gingen zij daar grijnzend op in alsof het een spelletje was.

Het op alle mogelijke manieren versieren? *ziet de jongens voor zich als kerstbomen* hihi

Imke schreef:Pierre liep terug naar ons en deed het gordijntje voor het slaapgedeelte dicht, zodat Annabel, hij en ik afgezonderd waren van de rest.

En nog steeds geen foute gedachtes van de rest?

Verder heel leuk! Ik hoop dat Barry alsnog die Meet and Greet erdoor ramt! Revenge of the manager! Beetje zijn bus volstoppen met fangirls en dan ook nog rare plannen smeden ook

Hey Imke, sommige dingen van hfst 13 had ik op msn al me je besproken, deze reactie is dan ook niet zo lang Ik ga nu 11 en 12 nog doen

Imke schreef: Ik was nog altijd verbijsterd; mijn droom was in één keer uitgekomen, mijn wens was vervuld. Ik had Sam.

Verbijsterd is gewoon een ander woord voor geschrokken Dus dit kan heel goed een schrikzin of drie zijn *grijpt pen en gaat puntje zetten*

Ik was nog altijd verbijsterd. Mijn droom was om in één keer uitgekomen. Mijn wens vervuld. Ik had Sam!

Imke schreef: ‘Ik moet het hem zeggen,’ mompelde ze, ‘ik wil met jou verder.

“Ik moet het hem zeggen,” mompelde ze: “Ik wil met jou verder.”

Imke schreef: Het gelukkigste gevoel dat ik ooit gehad dat, raasde door mijn lichaam.

Deze zin is een beetje krom. Volgens mij kun je van ‘dat’ beter ‘had’ of omdraaien en het voor ‘gehad’ zetten, maar hoe dan ook ‘dat’ hoort er zeker niet tussen.

Imke schreef: Ze trok haar hoofd niet weg, integendeel; langzaam, terwijl we elkaar diep in de ogen bleven kijken, kwamen de sproetjes rond haar neus steeds dichterbij.

Ook deze zin is vreemd, misschien wel door ; maar dat weet ik niet zo. Ik kan niet echt duidelijk zeggen waarom ik het een vreemde zin vind. Maar hij leest heel vreemd.

Ze trok haar hoofd niet weg, in tegendeel zelfs. Langzaam, terwijl we elkaar diep in de ogen bleven kijken, kwamen de sproetjes op haar neus steeds dichterbij.

Ik vind Pierre en Annabel samen trouwens wel heel leuk, maar dat had ik je op msn ook al verteld. Ik denk dat je met hen hele leuke plotideeën kunt uitwerken en met Dean ook. Natuurlijk is deze compleet pissig, hoewel het helemaal insane is om na vier maanden al een aanzoek te gaan doen.. Maar ik heb het vermoeden dat we nog niet van Dean af zijn Oke, ik hoop dat we nog niet van Dean af zijn, ik vind het ‘ik-ben-een-kwade-ex-en-ik-kan-elk-moment-naar-de-pers-stappen’ idee heel leuk namelijk

Darkstar, bedankt voor je reactie! Ben blij dat je het bijgelezen hebt ^^.
Mirry, ik reageer op msn nog wel op al die uitgebreide reacties, maar je weet in ieder geval dat ik er dolgelukkig mee ben!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Dus het was toch wel een goed idee om hem binnen te laten?’ vroeg Annabel grijnzend.
Sam keek me aan en legde toen haar hoofd op mijn borst.
‘Ja,’ antwoordde ze, ‘bedankt.’ Ze rende op haar vriendin af en gaf haar een knuffel. Pierre stond er ietwat verloren bij en toen Sam dat zag, omhelsde ze hem ook voorzichtig.
‘Jij ook bedankt,’ zei ze verlegen, ‘ook al ken ik je niet echt.’
Ik grijnsde en Pierre begon te lachen.
‘Doet er niet toe,’ zei hij. ‘Zullen we wat gaan drinken? We hebben nog de hele middag, dus waarom niet?’
‘Goed idee,’ riep Annabel enthousiast en ik zag hoe ze vanuit haar ooghoeken naar Pierre keek. Die had dat niet in de gaten en snapte dan ook niet waarom Sam en ik plotseling begonnen te lachen.
‘Wij gaan ons even klaarmaken,’ riepen Sam en Annabel en voor we het in de gaten hadden, waren ze al naar boven gerend. Wij gingen op de bank zitten.
‘Je straalt,’ merkte Pierre overbodig op.
‘Het is gewoon gelukt. Ik heb haar.’ Eigenlijk kon ik het nog steeds niet geloven, het was ook allemaal zo snel gegaan. Vierentwintig uur geleden hoorde ik haar stem voor het eerst in mijn leven en nu hoorden we bij elkaar.
‘Je denkt toch niet dat je te snel gaat, hè?’ vroeg Pierre alsof hij mijn gedachten kon lezen.
Ik twijfelde over het antwoord. ‘Nee,’ antwoordde ik uiteindelijk, ‘het is gewoon allemaal heel snel gegaan en ik denk dat ik nog wel even moet wennen aan het feit dat ze nu… van mij is.’
Pierre grijnsde breed. ‘Mooi. Dat komt snel genoeg. Laten we gaan, zo te horen zijn ze klaar.’
Daar had hij gelijk in, giechelend kwamen Sam en Annabel de trap afgelopen. Sam zag er oogverblindend uit; ze droeg een groen topje zonder bandjes, een skinny jeans en daaronder een paar vrolijk gekleurde geel met schattige oranje ballerina’s. Haar haren waren opgestoken en ze had een grote zonnebril opgezet.
‘Je ziet er prachtig uit,’ fluisterde ik in haar oor toen ze naast me kwam staan. Stralend pakte ze mijn hand vast terwijl we alle vier naar buiten liepen. Zij en ik liepen achter Pierre en Annabel, die inmiddels in gesprek waren geraakt over gitaren; Annabel scheen ook al vanaf de middelbare school gitaar te spelen en dat zorgde blijkbaar voor genoeg gespreksstof.
Ik drukte een kus op Sams wang terwijl wij achterin de auto gingen zitten. Annabel zat achter het stuur en Pierre naast haar. Sam kwam tegen me aanliggen en ik voelde direct weer een vlinderstorm in mijn buik.
‘Ach, kijk ze nu,’ grijnsde Pierre die in het achteruitspiegeltje keek. ‘Wat schattig.’
Ik grimaste naar hem en keek toen vragend naar Annabel, die de auto nog niet had gestart.
‘Die verrekte sleutels ook altijd!’ gromde ze en ze maakte haar handtas open. ‘Hier, houd even vast.’ Ze gaf haar telefoon aan een verbaasde Pierre en kort daarop volgde een iPod, een pakje kauwgom, tampons, haar portemonnee, een rolletje Mentos en, godzijdank, de sleutels. Triomfantelijk stak ze de sleutelbos in het contactslot en begon de spullen vanuit de handen van een verbijsterde Pierre terug te doen in haar tasje. Sam giechelde bij het zien van Pierre’s gezicht toen hij de tampons afgaf en ik moest ook moeite doen om niet in lachen uit te barsten.
‘Oké, we kunnen gaan,’ zei Annabel alsof er niets gebeurd was en ze startte de auto.

Het duurde niet lang voordat Annabel de auto alweer voor een klein eettentje parkeerde. Het was een kleine lunchroom met een terrasje op de stoep.
‘Gaan we buiten zitten?’ vroeg Sam, die mijn hand weer vast had gepakt zodra we de auto uit waren gestapt.
‘Je bent toch zeker niet van plan om met dit weer binnen te gaan zitten?’ Ik grijnsde en gaf haar een zoen.
Pierre kuchte. ‘Hoog klefgehalte!’ riep hij en Annabel giechelde.
We namen plaats aan een klein tafeltje met aan beide kanten een bank. Sam en ik schoven op de ene bank en Pierre en Annabel op de andere. Ik zag hoe blij Annabel daarmee was, de aanbidding droop bijna van haar gezicht af.
‘Wat mag het zijn?’ vroeg een jonge serveerster ongeïnteresseerd. Ze keek eerst niet aan, maar toen ze opkeek, sperde ze haar ogen wijd open. ‘Oh mijn… Jullie zijn… Ik… Mag ik alsjeblieft een handtekening?’ Zo te horen flapte ze dat eruit, waardoor ik onwillekeurig grijnsde. Pierre en ik krabbelden wat op een papiertje. Het meisje bleef even staan en staarde ons glazig aan met een brede lach op haar gezicht.
‘Twee Ice Tea voor ons,’ zei ik uiteindelijk en ik keek de meiden aan. ‘Wat willen jullie?’
‘Twee cola,’ antwoordde Annabel. Nadat de serveerster had geknikt, liep ze weg.
Ik zag dat Sam haar een hele tijd nakeek en even niets meer zei.
‘Is er iets?’ vroeg ik. Ik sloeg mijn arm om haar heen en drukte haar tegen me aan.
‘Hm?’ vroeg ze afwezig. ‘Oh! Oh, nee, niets.’
Ik speelde wat met haar vingers en keek haar verliefd aan, terwijl Pierre zogenaamd geïrriteerd met zijn ogen rolde.
‘Zeg, gaan jullie nou iedere keer zo klef doen?’ vroeg Annabel, voordat Pierre ook maar de kans kreeg om iets te zeggen.
‘Misschien wel, ja,’ antwoordde ik met een stalen gezicht en ik gaf Sam opnieuw een zoen, zodat ze me weer stralend aankeek.
De serveerster kwam weer terug met onze bestelling en keek met pinnige oogjes naar Sam, die zo te zien niet echt wist hoe ze moest reageren. Het meisje zette het drinken voor ons op tafel en liep zonder iets te zeggen weg. Sams gezicht betrok.
‘En bedankt!’ riep Annabel haar na. Pierre moest lachen en ze begon meteen te stralen, ook al had hij dat niet in de gaten.
‘Blijf je vanavond bij mij slapen?’ vroeg Sam en ze zette haar liefste gezicht op, het gezicht dat ik absoluut niet kon weerstaan.
‘Niet doen,’ kreunde ik, ‘je snapt toch wel dat ik dan smelt?’
‘Vanavond kan helemaal niet,’ merkte Pierre op, ‘we hebben een groot optreden vanavond en we zijn laat thuis.’
Beteuterd keek Sam me aan, wat me nog weker van binnen maakte.
‘Waarom ga je niet mee?’ vroeg ik. Het zou geweldig zijn om haar te kunnen laten zien hoe een optreden nu eigenlijk in zijn werk ging, hoe mijn leven er iedere dag uitzag.
‘Mag dat?’ Hoopvol keek ze van mij naar Pierre en weer terug.
‘Waarom niet?’ Pierre grijnsde. ‘Ga jij ook mee, Annabel?’
Ik weet niet of hij met die vraag meer bedoelde, maar Annabel dacht aan haar verheugde gezicht te zien blijkbaar van wel.
‘Blijf je daarna dan in het hotel bij mij slapen?’ vroeg ik en ik kreeg meteen kriebels bij de gedachte het bed met haar te delen.
Ze knikte en ik gaf haar een kus op haar wang. Ik vond het nog altijd onwerkelijk, het leek allemaal wel één grote droom. Ik hoopte dat ik niet wakker zou worden, deze droom mocht nog heel lang duren…
‘Laten we zo maar weer eens teruggaan,’ mompelde Pierre na een blik op zijn horloge. Hij rekende -uiteraard- af en we liepen kletsend naar de auto. Annabel en hij konden het zo te zien goed met elkaar vinden en dat vond ik wel fijn, aangezien we haar de komende tijd waarschijnlijk nog vaak gingen zien.
Het duurde niet lang voordat we weer bij hun huis waren en naar binnen liepen.

Je laatste twee stukjes zijn ook weer geweldig! Echt fantastisch geschreven

Geweldig geschreven weer meid !

Sanne en Darkstar, het blijft fijn om te weten dat ik vaste lezers heb! Onwijs bedankt, hier een nieuw hoofdstuk ^^.
*buigt* En hierbij wil ik even de aandacht vragen voor Mirry, die ook absoluut een van mijn vaste lezers is en daarbij de meeste ge-wel-dig-e reacties geeft, die mij erg helpen. Mirry, thanks! XD (Zo goed? )

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Loop je even mee naar boven?’ vroeg Sam in de hal. Ik knikte en excuseerde me tegenover Pierre, die niet echt wist wat hij moest doen en uiteindelijk opgelaten achter Annabel een voor mij nog onbekend vertrek inliep.
Sam en ik liepen achter elkaar de trap op, waar mijn mond bijna openviel van verbazing. Boven was een ontzettend grote ruimte, met overal deuren die naar andere vertrekken leidden, waarvan sommige openstonden zodat ik naar binnen kon kijken. Ik zag reusachtige slaap-, bad-, logeer- en studeerkamers, waar alles even stijlvol en modern was ingericht. Toch had iedere kamer iets aparts, zodat alles toch van elkaar te onderscheiden was.
‘Wauw.’ Meer kon ik niet zeggen, meer viel er ook niet te zeggen.
Sam glimlachte en liep de hele gang door, tot ze bij de laatste kamer stopte. De deur was dicht en er hing een bordje met enkel ‘Sam’ erop. Ze pakte een sleutel uit haar broekzak en opende de deur. We stapten naar binnen, waardoor mijn mond opnieuw bijna openviel van verbazing.
Overal in de kamer werd ik aangestaard door mijn eigen gezicht en door die van de rest van de band. Sam had overal posters opgehangen van ons. Ik slikte.
‘Oh, shit,’ mompelde ze en ze duwde me naar binnen. ‘Ja, eh… ik heb nog geen tijd gehad om die weg te halen… Shit.’
‘Geeft niks,’ zei ik vlug en ik probeerde door te lopen, maar brak haast mijn nek over een stapel boeken die ik over het hoofd had gezien. Nu ik wat beter rondkeek, zag ik dat het overal zo’n gigantische troep was. Overal lagen tijdschriften waarvan de meeste gescheurd waren doordat er zo te zien iemand op was gaan staan, stapels boeken over de meest bizarre onderwerpen, kleren die wel of niet opgevouwen waren, losse papieren waar van alles opstond, lege cd-hoesjes, ontelbaar veel schoenen en tassen die zo te zien allemaal bij elkaar pasten, make-upspullen waarvan ik niet eens wilde weten waarvoor ze dienden en ergens in een hoekje stond een nachtkastje waar een tv opstond. Bovenop de tv balanceerde een vissenkom die ieder moment om kon vallen.
Haar bureau viel bijna niet te beschrijven; in het midden kon ik, als ik goed keek, een computer zien, terwijl daaromheen overal losse papieren, lege koffiekopjes en glazen, pennen en potloden, boeken, mappen, doosjes en hier en daar wat sieraden of een zonnebril lagen.
Onder het raam stond een groot tweepersoonsbed, dat bezaaid was met gekleurde kussentjes. Tegenover het bed was een deur, waarschijnlijk leidde die tot Sams kledingkast.
‘Ja, dus… Let niet op de rommel,’ mompelde Sam vaag en ze duwde me voorzichtig verder naar binnen.
‘Maar… waar moet ik dan op letten?’ Ik was nog steeds met stomheid geslagen, ik had deze kant nog niet achter Sam gezocht. Sam grijnsde verontschuldigend en duwde me op het bed neer, terwijl ze zelf struikelend naar haar kledingkast schuifelde. Behendig sprong ze over een stapel boeken heen en stapte haar kast binnen.
Ietwat ongemakkelijk keek ik om me heen, ik vond het maar niets om zo door mezelf aangestaard te worden. Ik zag dat het oude en nieuwe posters waren en ontdekte er zelfs eentje waar ik in mijn boxershort achter Pierre aanrende. Dat was echt een heel erg oude, die moest jaren geleden gemaakt zijn.
Het was eigenlijk absurd; zij was blijkbaar al jaren fan van mij, en nu zat ik op haar kamer!
‘Wat moet ik allemaal meenemen?’ klonk Sams gedempte stem vanuit de kast.
‘Niet veel,’ riep ik terug, ‘het is maar voor een nachtje.’
Het duurde even en ik hoorde niets meer.
‘Lukt het?’ vroeg ik uiteindelijk en ze verscheen weer in de deuropening, met een grote tas in haar handen. ‘Zeg,’ grijnsde ik, ‘kom eens uit de kast.’
Ondeugend lachend kwam ze op me af gelopen, maar net voor mij bleef ze staan.
‘Als ik uit de kast zou moeten komen,’ zei ze en ze bukte zich voorover, ‘dan zou ik jou nu niet hebben en zou ik dit niet kunnen doen.’ Ze zoende me, onze tweede perfecte zoen. Langzaam trok ik haar naar me toe, zodat ze half op schoot kwam te zitten. Ze duwde mij voorzichtig achterover, waardoor ik op haar bed lag. Glimlachend legde ik mijn vinger op haar mond toen ik iets wilde zeggen.
‘Niets zeggen,’ fluisterde ik en ik kuste haar in haar hals, terwijl ik voorzichtig bovenop me trok. Net toen ik met mijn hand over haar halfblote rug streek, voelde ik plotseling mijn telefoon trillen in mijn broekzak. Ik kreunde en sloeg mijn ogen ten hemel, terwijl Sam naast me ging liggen. Zuchtend pakte ik mijn telefoon. Het was Barry.
‘Ja?’ vroeg ik lichtelijk geïrriteerd.
‘David, Barry hier. We hebben een probleempje, vrees ik.’
Ik vervloekte hem dat hij het moment van Sam en mij verbroken had. ‘Wat dan?’
‘Foutje in de reservering van het hotel waar we vannacht slapen, het zit vol.’
Ik zuchtte, terwijl Sam mijn haar streelde. ‘En nu?’
‘Nu hebben we dus geen hotel, we zullen in de bus moeten slapen.’
Sam, die mee geluisterd had, porde me plotseling en ik keek haar verbaasd aan.
‘Wacht even, Barry,’ zei ik in de telefoon en ik legde mijn hand op het mondstuk. ‘Wat is er?’
‘Jullie kunnen best hier slapen, plaats genoeg,’ glimlachte ze.
‘Weet je het zeker?’ vroeg ik voor de zekerheid en ze knikte.
‘Barry, het is geregeld,’ zei ik in de telefoon, ‘we kunnen allemaal overnachten in het huis waar je ons straks hebt afgezet, er is plaats voor iedereen.’
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Bij wie is dat dan?’
‘Bij Sam, mijn vriendin.’ Ik glimlachte toen ik zag hoe Sam begon te stralen.
‘Je…’
‘Mijn vriendin, ja. Wij komen straks wel naar die zaal toe, dan kunnen we daarna hierheen.’
‘Oké, dan zie ik je straks. Dag!’ Barry had opgehangen en ik klapte mijn telefoon dicht.
‘Waar waren we gebleven?’ vroeg Sam onschuldig en ze kroop tegen me aan.
‘Hm, ik zou het niet weten…’ Mijn handen gleden weer naar haar rug, onder haar truitje…
Het moment werd alleen weer verstoord, opnieuw door mijn telefoon.
‘Verdomme!’ riep ik en ik griste mijn telefoon van het matras. Het was een onbekend nummer.
‘Wat?’ zei ik bot toen ik had opgenomen.
‘David? David, ben jij dat?’
Ik kreunde.
‘Liefje, zeg eens iets.’
Ik had zin om mijn telefoon het raam uit te gooien, maar kon mezelf daar gelukkig van weerhouden.
‘Hallo, mam,’ zei ik, in een poging een beetje opgewekt over te komen. Sam giechelde.
‘Hoe is het met je? Ja, het is weer tijd voor ons wekelijks belletje, dat weet je toch?’ Mijn moeder klonk erg vrolijk en ik haatte mezelf een moment dat ik er niet aan had gedacht dat ze zou bellen.
‘Mama, ik heb het even druk op het moment… Kan ik niet straks even terugbellen?’ Ik rolde met mijn ogen naar Sam, die grijnsde.
‘Maar jongen toch, ik spreek je al nauwelijks!’
Ik hoorde hoe ze verdrietig klonk en ik had meteen spijt van mijn reactie. Ik hield van mijn moeder, ze had me altijd gesteund sinds ik met Simple Plan bezig was. We hadden een erg hechte band.
‘Ik… Ik heb dadelijk een optreden, mam, ik moet me klaar gaan maken. Ik bel je morgen, goed? En volgende week kom ik een paar dagen naar huis.’
‘Dat is heel fijn, lieverd.’ Ik hoorde dat ze daar echt blij mee was. ‘Heel veel succes vanavond, ik duim voor je.’ Ik grijnsde onwillekeurig, bij ieder optreden dacht ze weer aan mij, ze duimde altijd.
‘Dank je. Tot morgen dan!’
‘Doe voorzichtig, lieverd, tot morgen!’
Ik klapte mijn telefoon dicht en richtte me weer tot Sam.
‘Sorry-’ begon ik, maar ze liet me niet uitpraten door haar lippen op de mijne te drukken.
‘Geeft niets.’
Ik zette mijn telefoon uit. ‘Stom ding,’ mompelde ik, ‘nu gaat ie in ieder geval écht niet meer af.’
Ze kuste me in mijn nek, totdat…
‘HÉ, TORTELDUIFJES!’
Ik sloot mijn ogen en besloot me in te houden toen Pierre van beneden naar boven schreeuwde.
‘We moeten zo gaan, komen jullie?!’
Sam en ik zuchtten allebei, maar moesten toen lachen.
‘Vanavond,’ zei ik en ik kuste haar, ‘vanavond zijn we wel bij elkaar.’

Wat zijn ze schattig samen!

Heel goed stukje weer! Je beschrijvingen zijn echt super

Erg leuk geschreven

Dank je wel, Sanne! Ze zijn inderdaad schattig samen XD. Darkstar, jij ook bedankt! ^^
Het heeft een paar dagen geduurd, maar hier dan eindelijk een nieuw hoofdstuk. Het is absoluut een van mijn mindere hoofdstukken, maar goed. Enjoy!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Waar bleven jullie?’ vroeg Pierre grijnzend toen Sam en ik hand in hand de trap afliepen.
‘Laat maar,’ zei hij vlug zodra ik mijn mond opendeed om te antwoorden. ‘Ik wil het niet horen.’
Annabel kwam ook de hal ingelopen en keek op haar horloge. Ze had zich extra mooi aangekleed en opgemaakt, waarschijnlijk voor Pierre, maar die lette daar niet op.
‘Ah, dat zal Barry zijn,’ mompelde hij toen de deurbel ging. Annabel liep naar de deur en deed open.
Ik voelde een aantal zenuwen door mijn lijf gieren. Dit was het moment dat de rest van de band haar te zien zou krijgen, ze zouden nu kennis gaan maken met Sam. Hoogstwaarschijnlijk vonden ze haar wel tof, maar ik vond het toch spannend.
Chuck, Jeff, Seb en Barry kwamen achter elkaar aan het huis in gelopen en keken bewonderend om zich heen.
‘Mooi huis-’ begon Seb, maar hij viel midden in zijn zin stil. Hij keek van Sam naar mij en wist blijkbaar even niet wat hij moest zeggen, aangezien hij mij met open mond aangaapte.
‘Jongens,’ begon ik trillerig, ‘dit is Sam. Sam, dit is de band.’
Jeff liep naar ons toe, pakte Sams hand en kuste die. ‘Aangenaam kennis te maken,’ zei hij en hij knipoogde naar mij.
Opgelucht haalde ik adem. Ik wist dat ze goedgekeurd was, het zat helemaal goed.
‘Ja, nou, ik ben Seb,’ zei Seb, die eindelijk zijn mond dicht had geklapt en ook naar ons toe was komen lopen.
‘En ik ben Chuck,’ zei Chuck. Hij kwam ook bij ons staan en keek mij veelbetekenend aan.
‘Weet ik,’ grijnsde Sam een beetje verlegen.
Ik sloeg mijn arm om haar middel heen en drukte haar wat tegen me aan.
‘Liggen jullie spullen nog in de auto?’ vroeg Annabel, die er een beetje verloren bijstond.
Chuck, Jeff en Seb draaiden zich tegelijk om naar haar. Seb floot zachtjes tussen zijn tanden.
‘En wat is de naam van deze mooie dame?’ vroeg hij nadat hij Jeffs voorbeeld had gevolgd en haar een zoen op haar hand had gewezen.
‘Annabel,’ antwoordde zij blozend. Het was de eerste keer dat ik haar zo zag; sinds ik haar had leren kennen, had ik haar nog niet verlegen meegemaakt. Toen ik zag dat ze zich echt even geen raad wist met de situatie, greep ik in.
‘Seb, doe normaal,’ zei ik en ik trok hem weg bij Annabel, die opgelucht leek. Pierre sloeg hem zacht tegen zijn hoofd en grijnsde naar Annabel, die direct weer begon te lachen.
‘Sinds wanneer hebben jullie iets?’ vroeg Chuck, die ons aanstaarde.
‘Sinds een paar uur,’ grijnsde ik.
‘Kunnen we de spullen binnen neerleggen?’ vroeg Barry, die zich tot nu toe op de achtergrond had gehouden en zich nu ook in het gesprek mengde.
‘Ja, natuurlijk,’ zei Sam gastvrij, ‘ik laat jullie zodadelijk wel even de logeerkamers zien. Hebben jullie er problemen mee dat er een paar bij elkaar moeten slapen? Zoveel ruimte is er namelijk niet. David slaapt bij mij, neem ik aan. We hebben twee logeerkamers, misschien kan iemand bij Annabel op de kamer?’
Ik zag direct aan Annabels hoopvolle gezicht en onopvallende seintjes naar Sam dat zij wilde dat Pierre bij haar bleef slapen. Sam leek het niet in de gaten te hebben, dus schoot ik haar vlug te hulp.
‘Pierre, kun jij niet bij Annabel gaan maffen? Jullie kennen elkaar nu tenminste een beetje…’ Ik keek hem nonchalant aan.
‘Is goed,’ zei Pierre opgewekt. Ik weet niet of hij echt niets in de gaten had, of dat hij deed alsof, maar het was zo onderhand toch wel duidelijk dat Annabel tot over haar oren verliefd was op hem.
Annabel straalde als de zon op het moment dat die het hoogst aan de hemel stond en ik moest moeite doen om mijn lachen in te houden.
‘Goed, dat is dan geregeld,’ zei Sam, ‘willen jullie vast jullie spullen op de kamers leggen of eerst iets eten of drinken?’
‘Laten we eerst maar onze spullen wegleggen,’ antwoordde Chuck dankbaar.
We liepen allemaal tegelijk naar boven, waar de logeerkamers vooraan waren. Seb en Chuck namen de kamer links, Barry en Jeff de kamer ertegenover. Zij liepen hun kamers in en dumpten hun spullen daar, terwijl wij verder liepen. Pierre gooide zijn tas op Annabels kamer, die gelukkiger dan ooit te voren leek en zo te zien ook geen moeite deed om dat te verbergen.
‘Is er iemand thuis?’ riep een stem plotseling door het huis. De voordeur was opengegaan en werd nu dichtgeslagen.
‘Hé, Katie! Wij zijn boven!’ gilde Annabel terug.
Ik hoorde gestommel op de trap en een aantal tellen later stonden er voor drie meiden voor ons. Ik herkende hen alle drie nog van vanmiddag, zij waren degene die met Seb, Jeff en Chuck mee waren gegaan in de tourbus.
Ze keken stomverbaasd naar ons terwijl hun monden openvielen en ze geen woord uit konden brengen.
‘Hé meiden,’ zei Sam luchtig, ‘de jongens van de band blijven hier vannacht slapen. Dat vinden jullie toch niet erg?’
Aan het piepende geluidje te horen dat uit Katie’s keel kwam, vonden ze dat inderdaad niet erg.
‘W-waarom?’ bracht een van de voor mij nog onbekende meisjes uiteindelijk uit. ‘N-niet dat ik het erg vind,’ zei ze er haastig achteraan, ‘maar waarom?’
‘Omdat er een foutje was bij de boeking in het hotel en ik sowieso bij David zou blijven slapen,’ antwoordde Sam en ze keek me lachend aan. Ik sloeg mijn arm om haar heen en zoende haar.
‘Ja,’ voegde ik eraantoe, ‘ik wil bij haar blijven.’
Eén moment dacht ik serieus dat Katie’s ogen uit haar hoofd zouden puilen van verbijstering.
‘Nou, in dat geval…’ zei het laatste meisje, ‘ik ben Nina.’ Ze had korte, zwarte haren met een schuine pony. Ze had een lok naar achter geschoven met een speldje met een strikje erop en ik ontdekte een aantal rode plukken in haar haren. In haar neus blonk een kleine schittering, die van een neuspiercing afkomstig was.
‘Wij zijn Simple Plan,’ antwoordde Chuck.
‘Joh.’ Nina keek ons nieuwsgierig, maar toch ietwat verlegen aan. Door haar uiterlijk leek ze enorm zelfverzekerd, waardoor die verlegenheid vreemd overkwam.
Het andere meisje leek echt heel verlegen en keek ons blozend aan.
‘Ik ben Nora,’ fluisterde ze. Nora had lichtbruine haren tot net over haar schouders. Ze zag er heel gewoon uit en ze straalde op de een of andere manier iets schattigs uit. Misschien waren het haar helderblauwe ogen of haar wipneusje.
‘Eh, ja, ik wil dit niet verstoren, maar we zullen toch echt nog ergens iets moeten gaan eten voordat we naar het optreden gaan,’ zei Barry na een korte, ongemakkelijke stilte.
Op het moment dat hij dat zei, voelde ik pas hoe erg mijn maag knorde. Ik had sinds vanochtend niets meer gegeten.
‘Wij willen wel wat koken!’ zei Annabel opgewekt en ik zag hoe ze vanuit haar ooghoeken naar Pierre keek, die dat niet in de gaten had.
‘Is dat niet teveel moeite?’ vroeg ik. Het zou ontzettend aardig zijn van hen om te koken, maar ik voelde me er wel schuldig over, we mochten tenslotte ook al in hun huis slapen.
‘Geen probleem,’ knipoogde Sam. Ik gaf haar een kus en ze glimlachte lief naar me.
Ik voelde de blikken van de anderen in onze richting gaan en bloosde.
Jeff schraapte zijn keel. ‘Zullen wij maar even naar beneden gaan?’ Hij keek de anderen aan met een soort hint in zijn ogen.
Ze stommelden allemaal achter elkaar de trap af en ik richtte met tot Sam.
‘Vind je het echt niet erg om voor ons allemaal te koken?’ vroeg ik zachtjes terwijl ik haar handen pakte.
‘Nee,’ lachte ze, ‘voor jou doe ik alles!'

Sow, net even alles gelezen
Je schrijft mooi!!

xxx Sasja

Ik vind dit niet een van je mindere hoofdstukken hoor! Erg goed geschreven weer Leuke aan jouw verhaal vind ik ook dat het niet zo cliché is!

Sasja, bedankt voor je reactie! Ik vind het tof dat je het helemaal hebt gelezen!
Sanne, meid, jij uiteraard ook weer bedankt voor je reactie =).

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Met hoeveel man zijn we?’ riep Annabel toen Sam en ik de keuken inliepen. Ik hoestte en wapperde de rookwalmen weg die me direct tegemoet kwamen. Ik kon bijna niets zien, omdat de hele keuken blauw stond van de rook en de geur was bijna niet te verdragen.
‘Eh, Annabel?’ riep Sam boven de radio uit die hard aanstond.
Annabel wapperde wat met een theedoek, zodat ze ons kon zien.
‘Ja?’ vroeg ze, terwijl ze met haar rechterhand door bleef roeren in een of andere saus die erg sterk rook.
‘Denk je dat het hier allemaal goed gaat?’ Het was een nogal overbodige vraag.
‘Natuurlijk! Waarom vraag je dat?’ Ze klonk zo enthousiast, dat Sam en ik het niet over ons hart konden verkrijgen om iets negatiefs te zeggen.
‘Oké… Waar is de rest?’
‘In de woonkamer, geloof ik,’ antwoordde Annabel, die zich weer op de saus had gefocust.
Wij liepen zwijgend de keuken uit en ik ademde opgelucht frisse lucht in toen we weer in de hal stonden.
‘Niets persoonlijks tegen Annabel,’ mompelde ik, ‘maar ik vrees dat ik straks niet meer zo’n honger heb…’
Sam giechelde. Ze pakte mijn hand en nam me mee naar de ruimte waar Annabel en Pierre daarstraks in verdwenen waren. Ik sperde mijn ogen wijd open bij het zien van de ruimte.
Het was een ontzettend grote woonkamer, die heel modern was ingericht. Er stonden twee grote zwarte hoekbanken en er lagen een paar felgekleurde zitzakken. Aan de muur hing een gigantische flatscreen waar een hoop scheurende raceauto’s op waren afgebeeld; Jeff, Seb en Chuck deden een spel op de Playstation, terwijl Katie, Nora en Nina zwijmelend toekeken. Pierre zat stil op de bank en speelde wat met zijn telefoon.
‘Hier jij!’ schreeuwde Seb, die helemaal opging in het spel en verwoed met de controller schudde. Hij lag languit op een van de banken.
‘Verdomme, blijf daar weg!’ riep Chuck op zijn beurt. Hij lag lui onderuit gezakt in een van de zitzak en bewoog de controller mee met elke beweging die hij maakte.
Ik rolde met mijn ogen.
‘We zijn hier te gast, jongens,’ zei ik in een poging hen nog een beetje fatsoenlijk over te laten komen.
Jeff keek me met één opgetrokken wenkbrauw aan. Seb en Chuck hoorden me niet eens en Pierre grijnsde, maar keek niet op.
‘Geeft niets, lieverd,’ glimlachte Sam en ze duwde me op de bank neer, terwijl ze dicht tegen me aan kwam zitten en mijn hand vastpakte. Ik zoende haar in haar hals, maar hield daar vlug mee op toen Katie, Nora en Nina mij aanstaarden.
‘Jongens, ik denk niet dat…’
‘Pak aan!’ gilde Seb dwars door mij heen, zodat ik nogmaals zuchtte.
‘Laat maar,’ mompelde ik en Sam giechelde.
‘Ben je zenuwachtig voor straks?’ fluisterde ze.
‘Straks?’ vroeg ik verward. Ik snapte even niet waar ze het over had.
‘Het optreden natuurlijk!’
Ik keek haar aan. ‘Nee, waarom zou ik?’
‘Omdat je voor een hele zaal op gaat treden!’ Ze leek ietwat geschokt dat het zo weinig met me deed en toen besefte ik alles. Voor haar was deze wereld helemaal nieuw, zij was dit allemaal niet gewend. Voor mij was dit een dagelijkse routine geworden -niet dat het me niet interesseerde-, maar zij kende dit allemaal niet. Dat ik daar nog niet aan had gedacht!
‘Nee, ik heb er juist zin in. Ik bedoel, ik doe dit iedere dag en ik ben er inmiddels wel aan gewend geraakt.’ Ik wist niet goed hoe ik het anders moest uitleggen, maar zo te zien begreep ze het wel.
‘Ik ben zo gelukkig…’ fluisterde ze in mijn oor nadat ze me een tedere zoen op mijn lippen had gegeven. ‘Ik blijf voor altijd bij je.’
Ik kon het niet helpen, maar ik kreeg de grijns van mijn gezicht niet weg. Ik negeerde Jeff, die naar Seb schreeuwde dat hij op moest rotten met zijn auto, negeerde Katie, Nora en Nina die nog altijd gefascineerd naar de jongens staarden en negeerde Chuck, die zo diep in de zitzak was gezakt, dat ik me af begon te vragen hoe hij straks nog overeind zou komen. Ik had alleen maar oog voor Sam. Mijn Sam.
‘Eten!’ brulde Annabel plotseling door het huis.
Jeff, Seb en Chuck gooiden als één man hun controllers neer, vlogen overeind en sprintten de kamer uit. Pierre liep in zijn eentje en in gedachten verzonken achter hen aan.
‘Waar is Barry eigenlijk?’ vroeg ik, toen het me opviel dat hij helemaal niet aanwezig was.
‘Die was even op de logeerkamer,’ antwoordde Nina, die ook was opgesprongen en samen met Katie en Nora naar de deur liep.
Sam en ik bleven samen achter in de lege kamer. Alleen het geluid van piepende banden klonk nog op de achtergrond, terwijl ik Sam glimlachend aankeek en haar zoende.
‘Ik houd van je,’ zei ik zachtjes en ik streek een lok haar achter haar oor.
‘Ik ook van jou.’ Ze keek me zo liefdevol aan, dat ik dacht dat mijn hart uit elkaar zou gaan springen van geluk. Dit was het meisje waar ik van hield, het meisje waar ik oud mee wilde en zou worden. Ik zou haar nooit in de steek laten, nam ik me vastberaden voor.
‘Kom.’ Sam stond op en trok mij ook overeind. ‘We gaan ook wat eten, voor zover dat mogelijk is.’
Hand in hand liepen we naar de keuken, waar de meeste rook inmiddels wel weg is. Toch hing er nog steeds een onaangename geur, die me niet echt uitnodigde om bij de grote eettafel aan te schuiven, maar ik wist dat ik niet kon weigeren.
Katie, Nora, Nina, Pierre, Chuck, Seb, Jeff en Barry zaten allemaal al aan tafel, met hier en daar een paar extra bijgeschoven stoelen.
‘Spaghetti,’ antwoordde Annabel stralend mijn vragende blik toen ik naar de grote pan in het midden van de tafel had gekeken. ‘Eet smakelijk!’
Ik slikte en schoof aan.

‘Eerst doen we de soundcheck,’ legde ik uit, ‘dan hebben we nog eventjes pauze om ons voor te bereiden en dan moeten we het podium op.’
Pierre, Katie, Annabel, Sam en ik liepen met zijn vijven door een gang van het gebouw waar we vanavond op zouden treden. Het was een niet zo heel groot optreden, maar dat vond ik juist wel leuk. Dan kon je meer grappen tussendoor maken en closer met het publiek worden.
‘Hier is toch de kleedkamer?’ vroeg ik aarzelend toen we voor een deur stonden. Altijd al die deuren en gangen, ik kon het niet uit elkaar houden.
Pierre knikte alleen maar en ging zonder iets te zeggen naar binnen. Verbaasd keek ik hem na; wat was er met hem aan de hand?
Wij volgden hem allemaal naar binnen, de ruime kleedkamer in. Waar Jeff, Seb en Chuck waren, wist ik niet. Waarschijnlijk bij de bar of op het podium, die kans was in ieder geval vrij groot.
‘Moeten wij straks in de zaal gaan staan?’ vroeg Sam. Ze glimlachte naar me toen ik haar op schoot trok, nadat ik op de bank was gaan zitten.
‘Nee, jullie kunnen wel aan de zijkant van het podium toekijken.’
Katie keek ietwat ongemakkelijk om zich heen, maar Annabel leek zich helemaal thuis te voelen en praatte honderduit tegen Pierre, die niet scheen te luisteren.
Ik voelde hoe mijn telefoon afging en haalde hem uit mijn broekzak, zodat Sam bijna van mijn schoot viel. Ik greep haar net op tijd om haar middel, zoende haar in haar nek en las toen het sms’je dat ik zojuist had ontvangen. Het was van mijn moeder, om mij succes te wensen.
Vlug stuurde ik iets terug, het was lief dat ze iedere avond weer aan mij dacht.
‘Oké jongens!’ riep Barry, die plotseling de kleedkamer binnen kwam lopen, ‘tijd voor de soundcheck!’
Zuchtend stond ik op.
‘Ga je mee?’ vroeg ik aan Sam.
Stralend knikte ze en zo liepen we samen in de richting van het podium.

Hey,

Whaaa weer een super tof stuk!!!
Alea, ben wel benieuwt Pierre aan de hand is

Imke schreef:Pierre, Katie, Annabel, Sam en ik liepen met zijn vieren door

Volgens mij lopen ze met z'n vijven (of tel ik nou verkeerd? )
Anyway, een super mooi stuk weer!!
Ik wil meer!!!

gr. Sassy

Volgens mij lopen ze met z'n vijven (of tel ik nou verkeerd? )

Nee, ik tel er ook vijf

Ik ben ook benieuwd wat er met Pierre aan de hand is! Je weet het lekker spannend te houden Dat stukje van Annabel in de keuken is echt grappig geschreven

Leuk hoofdstuk Pas je wel op dat je jezelf niet tegen gaat spreken? David was eerder nog aldoor nerveus voor een optreden Ook gaat 'de relatie' tussen David en Sam erg snel, doe je dit met een reden of gaat het onbewust? En inderdaad, wat is er met Pierre?

Ben het met Mirry eens, voor de rest echt geweldige stukken !

Sasja, fijn dat je het leuk vindt, hier is meer! ^^
Sanne, dat foutje heb ik aangepast ^^. Bedankt voor het reageren en vooral dat over Annabel in de keuken (vond ik zelf een erg leuk stukje om te schrijven XD).
Mirry, zou je het mij misschien een keertje uit willen leggen wat je precies bedoelt met het 'te snel gaan van Davids en Sams relatie'? Het zou fijn zijn te weten hoe jij hierover denkt en hoe ik daar op kan letten in het vervolg. David en zijn zenuwen... Dat is er inderdaad bij in geschoten, ik heb geprobeerd het een klein beetje in dit hoofdstuk te verwerken.
Darkstar, jij uiteraard ook weer bedankt!
En wat er met Pierre aan de hand is... Tja, time will learn us! [A] Hier dus hoofdstuk 18, momenteel zit ik op 38 kantjes in Word XD.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Dit apparaat is een versterker,’ zei ik, terwijl ik Sams hand vastpakte en haar zachtjes meetrok naar een van de apparaten die op het podium stonden. Mijn stem echode door de zaal, die nu nog helemaal leeg was. Het was een klein zaaltje, maar straks zou het wel helemaal volstaan, aangezien het uitverkocht was.
Geïnteresseerd keek Sam ernaar. ‘Ik zal maar niet vragen hoe het werkt, want ik ben een rampzalig persoon qua techniek.’ Verontschuldigend grijnzend keek ze me aan en liep toen verder over het podium.
‘Wauw,’ mompelde ze, terwijl ze met haar rechterhand over Chucks drumstel streek.
Ik keek glimlachend toe. Ze vond het echt leuk om hier te zijn en om dit bewust mee te maken, ze had er echt ontzag voor. Ik had wel eens eerder relaties gehad die wat langer duurden, maar uiteindelijk eindigden die allemaal doordat die meisjes zich niet goed genoeg konden verplaatsen in dit vak. Ik vond dat mijn meisje het werk dat ik deed wel moest kunnen accepteren, anders had het geen zin. Mijn werk was alles voor mij en dat kon ze mij niet afnemen. Gelukkig kon Sam het accepteren, want haar wilde ik niet kwijt.
Ik ging achter haar staan, sloeg mijn armen om haar middel en legde mijn hoofd op haar schouder. Ik sloot mijn ogen en snoof haar zoete geur op, terwijl we beiden zwegen.
‘David, kom op!’ riep Chuck en ik schrok op. ‘We moeten nu wel beginnen met de soundcheck, anders loopt het uit.’
Ik liet haar los en liep naar de zijkant van het podium, waar mijn gitaren stonden.
‘We hebben een vervangende gitaar geregeld voor jouw favoriete,’ zei Barry, die naast me was komen staan.
Ik knikte zwijgend, maar dit keer werd ik niet meer rood. Hij wist nu gedeeltelijk waar het door kwam dat ik mijn gitaar had neergegooid, ik was hem geen verklaring meer schuldig.
‘Test, test!’ zei Pierre in de microfoon, die schel piepte.
Sam, Annabel, Katie, Nora en Nina waren op de rand van het podium gaan zitten en keken aandachtig toe hoe ik een beetje op mijn gitaar tokkelde en hoe Pierre aan het kabeltje van de microfoon draaide.
‘Doet ie het nu?’ vroeg Pierre, wiens stem weerkaatste tegen de muren van zaal.
‘Top!’ riep de geluidsman achterin de zaal. Hij stak zijn duim op en verschoof wat knoppen, terwijl ik een akkoord speelde.
‘Die van jou is goed gestemd, David! Niets meer aan doen!’
Zelf was ik daar nog niet helemaal van overtuigd, in mijn oren klonk de g-snaar nog niet helemaal goed. Ik stemde hem wat beter en uiteindelijk klonk het goed.
‘Probeer die microfoons even uit.’ De geluidsman wees op die van mij en Seb.
‘Hallo?’ zeiden Seb en ik tegelijk in onze microfoons. Het klonk allebei goed en ook de geluidsman seinde dat we niets meer hoefden te doen.
We speelden nog een klein kwartiertje door, totdat Barry het podium opkwam lopen en op zijn horloge keek.
‘Tijd om om te gaan kleden, jongens,’ zei hij, ‘Elliot Minor begint zo met spelen.’
Elliot Minor was een vrij onbekend bandje uit Engeland dat de laatste tijd steeds vaker bij ons in het voorprogramma speelde. Het bandje bestond uit vijf jongens met wie we het best goed konden vinden. Ze waren nog wel wat jong, maar waren telkens weer enorm enthousiast en dat was erg leuk om te zien. Als voorprogramma kregen ze het goed voor elkaar om het publiek op te peppen en in de stemming te laten komen.
‘Kom je?’ vroeg Seb, die zijn hand op mijn schouder legde en al in de richting van de kleedkamer liep.
‘Ja, ik kom zo.’ Ik liep naar Sam toe, die nog altijd op de zijkant van het podium zat met de andere meiden. Ze keken allemaal gefascineerd rond.
‘Ik ga omkleden,’ zei ik terwijl ik haar omhoog hielp. ‘Lopen jullie mee naar de kleedkamer?’
De ogen van de meisjes werden groot en ze konden zo te zien even niets uitbrengen. Vragend keek ik hen aan, totdat ik besefte wat zij dachten.
‘Eh, ja…’ zei ik ietwat ongemakkelijk, ‘wij kleden in een andere ruimte om dan waar jullie kunnen wachten.’ Ik bloosde en Sam giechelde.
Met zijn zessen liepen we het podium af en gingen we de kleedkamer binnen, waar het zoals gewoonlijk een chaos was.
Jeff riep naar Chuck dat die zijn spijkerbroek aanhad en Seb mediteerde in kleermakerszit midden op de tafel. Hij kon zich altijd afsluiten van de buitenwereld als hij dat wilde en deed dat altijd voor een optreden. Pierre was nergens te bekennen en dat verbaasde mij.
‘Waar is Pierre?’ vroeg ik dan ook direct toen ik dat in de gaten had.
‘Aan het omkleden,’ murmelde Chuck, die zijn hoofd door een Role Modelshirt stak en tegelijkertijd zijn broek probeerde uit te trekken om die aan Jeff te geven. Ik hoorde de meiden op de achtergrond giechelen, maar dat drong niet tot me door, omdat ik het te druk had met staren naar een worstelende Chuck.
‘Pierre die zichzelf als eerste aan het omkleden is?’ Ik wist niet wat me overkwam. Meestal moest iedereen Pierre in de laatste minuut nog dwingen zich om te kleden, omdat hij altijd te laat was met dat soort dingen. En nu… Nu was hij als eerste? Wat was er in vredesnaam met hem aan de hand?
‘Ja, voor de verandering.’ Jeff hinkelde op één voet richting Chuck en trok diens spijkerbroek van zijn benen, waardoor Chuck achterover viel en direct weer opkrabbelde.
Ik schudde verward met mijn hoofd.
‘Eh… Er zijn meiden bij.’ Ik wist dat het geen zin had om dat te zeggen, omdat het hen waarschijnlijk echt niet interesseerde of ze zich omkleedden in het bijzijn van een paar meisjes of niet. Daarom liep ik maar naar het achterste gedeelte van de kleedkamer, dat afgeschermd werd door een paar grote zwarte schermen. Ik liep om de schermen heen en zag Pierre, die net het laatste knoopje van zijn zwarte blouse had dichtgeknoopt en nu een stropdas zocht uit zijn collectie waar hij zo trots op was.
‘Wat denk jij?’ vroeg hij zonder op te kijken en hij hield een aantal stropdassen omhoog. ‘Grijs, zwart, met doodskoppen, rood of een geblokte?’
‘Grijs,’ antwoordde ik en ik liep naar de hoek, waar een groot rek stond met kleren. Ik twijfelde niet lang wat ik aan zou doen, mijn oog was al op een zwart met rood gestreept shirt gevallen. Simpel, maar wel leuk. Ik trok het vlug aan en zocht een bijpassende skinny jeans. De meeste mensen zeiden dat skinny jeans niet voor jongens bestemd waren, maar ik trok me daar niets van aan. Ik vond het leuk en daar ging het om.
‘Allebei All Stars?’ vroeg Pierre, die zijn stropdas nu op had en de rest sorteerde in de koffer.
‘Allebei All Stars,’ antwoordde ik grijnzend. We droegen allebei graag onze zwarte All Stars en deden die meestal tegelijk aan, net zoals nu dus.
‘Pierre…’ begon ik aarzelend. Pierre ging stug door met het verleggen van zijn stropdassen, alsof die nog niet recht genoeg lagen. ‘Wat is er?’ Ik wilde mezelf voor mijn kop slaan. Had ik me nog zo voorgenomen niet zo’n voor de handliggende vraag te stellen, deed ik het toch!
Pierre keek nog altijd niet om. ‘Niets. Hoezo?’
‘Je bent… Nou ja, sinds vanmiddag ben je plotseling zo stil en ik vroeg me gewoon af of…’
‘Er is niets, David,’ zei hij en hij sloeg de koffer met een klap dicht, terwijl hij zich eindelijk omdraaide en mij uitdagend aankeek. Verbijsterd staarde ik hem aan. Zijn ogen waren vochtig en hij keek vermoeid.
‘Wat?’ beet hij me toe en hij liep naar de wasbak in de hoek. Krachtig draaide hij de kraan open, zodat het water zijn blouse opspetterde, maar dat deed hem zo te zien niets. Hij gooide een plens water in zijn gezicht, deed zijn haren goed en liep toen terug naar het drukke gedeelte van de kleedkamer.
‘Maar…’ Verbouwereerd liep ik hem achterna. Wat was er aan de hand? Het was lang geleden dat Pierre gehuild had of in ieder geval op het punt stond om in tranen uit te barsten, en hij me dan ook niet eens wilde vertellen wat er aan de hand was!
‘Klaar om te gaan, jongens?’ vroeg Barry, zodat ik de kans niet meer kreeg om Pierre alleen te spreken.
Verward ging ik bij de anderen staan, klaar om ons ritueel uit te voeren. Klaar om te gaan spelen, terwijl ik weer vlinders in mijn buik voelde kriebelen van de zenuwen. Klaar om weer te gaan knallen, om los te gaan op het podium.
Maar stiekem wist ik dat ik er niet klaar voor was. Niet voordat ik wist wat er met Pierre aan de hand was, al scheen hij nu nergens meer last van te hebben. Hij sloeg Chuck enthousiast op zijn schouders, die bijna voor de tweede keer weer onderuit ging.
‘We gaan ervoor!’ brulde Pierre met dezelfde kracht als altijd.
Wij schreeuwden mee, maar toch liep ik in mijn eentje achter de anderen aan in de richting van het podium.
‘Wat is er toch aan de hand?’ mompelde ik zachtjes in mezelf terwijl ik mijn hoofd schudde.

Je maakt ons wel benieuwd zeg .
Leuk geschreven weer !

‘Hallo?’ zei Seb en ik tegelijk in onze microfoons. Het klonk allebei goed en ook de geluidsman seinde dat we niets meer hoefde te doen.

zei = zeiden
hoefde = hoefden

Je maakt ons echt nieuwsgierig! Hopelijk laat je ons niet te lang in spanning en post je snel een nieuw stukje

Darkstar, thanks! Sanne, jij ook bedankt! Foutje pas ik aan, had ik overheen gelezen. Enjoy het nieuwe hoofdstuk!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Goedenavond, Los Angeles!’ brulde Pierre door de draadloze microfoon terwijl hij het podium opsprong. Ik rende er grijnzend achteraan en probeerde niet aan mijn zorgen om Pierre te denken. Ook al dacht ik zojuist nog dat ik er niet klaar voor was, het moest. Ik moest nu gaan knallen met de rest!
Ondanks het feit dat het zaaltje zo klein was, leek het alsof er een bom ontplofte toen Pierre het podium op was gesprongen. Het publiek sprong als één man op en neer, terwijl de gekleurde lichten over hen heen flitsten en mij om de paar tellen verblindden.
Ik rende naar de rechterkant van het podium en hing de gitaar om mijn hals, terwijl ik naar Sam knipoogde, die daar opgewonden toe stond te kijken met de andere meiden. Ik rende terug naar de rand van het podium, waar mijn microfoon stond en greep die enthousiast vast.
‘En ook goedenavond namens mij!’ riep ik.
Chuck had inmiddels plaatsgenomen achter zijn drumstel en ook Seb en Jeff hadden hun gitaren gepakt.
‘Ik wil dat jullie allemaal meedoen met dit liedje!’ riep Pierre. ‘Jullie springen allemaal mee! Kom op!’ Hij begon zelf hoog te springen en riep intussen: ‘Hey! Hey! Hey!’
Jeff, Seb en ik zetten de eerste noten van Jump in, waarna de zaal totaal uit zijn dak ging.
Tijdens het liedje zelf liet ik me helemaal gaan. Ik rende naar de rand van het podium en pakte wat handen vast van de krijsende meiden die buiten zichzelf leken van geluk. Ik grijnsde naar het meisje dat bijna stond te janken en knipoogde naar haar. Daarna rende ik terug naar mijn microfoon en zong het refrein verder mee. Halverwege wierp ik een blik naar de zijkant van het podium en grijnsde breed naar Sam, die terugglimlachte.
Het hele optreden ging goed. Pierre was weer redelijk zichzelf; hij deed zoals altijd, hoewel hij wel bleker dan normaal zag. Telkens als hij zag dat ik hem aandachtig bekeek, draaide hij vlug zijn hoofd weg alsof hij het niet in de gaten had.
‘Als laatste wil ik nog een speciaal liedje spelen,’ riep ik in de microfoon, nadat we alle liedjes hadden gespeeld. ‘Dit liedje is geschreven voor een speciaal meisje. Zing allemaal mee met I Can Wait Forever!’ Ik keek expres niet naar Sam, maar zong samen met Pierre het hele liedje. Ik legde al mijn gevoel erin, ik wilde Sam hiermee nog eens laten zien wat zij voor mij betekende.
Uiteindelijk bedankten we het publiek, terwijl ik een handdoek het publiek ingooide waarmee ik zojuist nog het zweet van mijn voorhoofd had geveegd. Een toegift deden we dit optreden niet, we hadden extra veel liedjes gespeeld.
De rest liepen zwaaiend het podium af, maar ik rende nog naar het midden, terwijl ik naar het meisje keek dat daarstraks bijna in tranen was uitgebarsten.
‘Wil je mijn plectrum hebben?’ riep ik in de microfoon en het publiek ging nog harder krijsen. Het meisje gilde net zo hard mee en stak haar hand uit. Ik gaf haar mijn plectrum en drukte een kus op haar hand, waarna ik grijnzend ook het podium afrende.
Het was altijd al een traditie van ons geweest dat ik als laatste het podium afging, vraag me niet waarom. Natuurlijk was dat vandaag ook zo, vandaar dat de rest mij aan de zijkant op stond te wachten. We sloegen elkaar grijnzend op de schouders.
‘Goed optreden,’ zei Jeff opgewekt.
‘Hoe vond je het?’ vroeg ik zacht aan Sam, nadat ik mijn arm om haar middel had geslagen en we met zijn allen terugliepen naar de kleedkamer.
‘Ik vond het leuk,’ antwoordde ze, maar ze klonk niet bijster enthousiast.
‘Is er iets?’ vroeg ik en ik keek haar aan.
‘Nee.’ Ze gaf me een kus. ‘Ik vond het echt leuk.’
‘Dan is het goed.’
Eenmaal in de kleedkamer werden er al vlug een aantal biertjes tevoorschijn gehaald, maar ik nam niets. Het was een drukte; Jeff, Seb, Chuck, Annabel, Katie, Nora, Nina en Barry kakelden allemaal door elkaar heen. Pierre was weg.
‘Ik… ik moet even weg, lieverd. Blijf jij even hier? Ik kom zo terug.’
Ik wachtte niet op Sams antwoord en haastte mezelf de kleedkamer uit. Waar was Pierre? Er was overduidelijk iets aan de hand dat niet klopte. Misschien had hij iemand nodig, ik wilde hem laten weten dat ik er voor hem zou zijn, ook al had hij daar geen behoefte aan.
‘DAVID!’ Twee meisjes kwamen gillend op me af rennen en vlogen me om de hals. ‘Mogen we je handtekening?’ Ze keken me zo stralend aan, dat ik niet kon weigeren. Verward krabbelde ik wat op hun papiertjes, waarna mijn blik op de handtekening van Pierre viel.
‘Hebben jullie Pierre gezien?’
‘Ja! We hebben zijn handtekening ook gekregen! In het echt is hij nog veel knapper.’ De meisjes giechelden.
‘Waar is hij heen?’ viel ik hen in de rede.
‘Volgens mij liep hij naar buiten…’ zei een van de meisjes aarzelend.
‘Bedankt.’ Zonder hen nog aan te kijken, rende ik de gang door. Ik kwam in de hal van het gebouw aan, waar iedereen plotseling begon te gillen toen ik binnenkwam. Ik negeerde hen, wurmde me door de menigte en sloeg wat handen van me af, terwijl ik mijn weg naar buiten vervolgde.
Ik moest weten waar Pierre was, ik moest hem helpen, wat er dan ook aan de hand was.
Ik rende de straat uit en ging de hoek om, waar ik plotseling een rookwolk in mijn gezicht voelde.
‘P-pierre?’ hoestte ik en ik wapperde de rookwolk weg.
Pierre stond tegen de muur van een winkeltje en nam een trekje van een sigaret, om vervolgens opnieuw een rookwalm in mijn gezicht uit te blazen.
Ik staarde hem aan. Pierre die rookte. Oké, hier was iets heel goed mis, besefte ik onmiddellijk. Ik pakte de sigaret uit zijn handen, gooide die op de grond en trapte hem uit met mijn schoen.
Pierre zei niets en reageerde niet.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik en ik keek hem aan.
Pierre haalde zijn schouders op en staarde naar het gebouw tegenover hem.
‘Pierre, je zegt wat er aan de hand is. Als jij een sigaret rookt, dan…’
‘Ik weet niet precies wat er is. Gedeeltelijk.’ Zijn stem trilde.
‘Maar wat is er dan?’
Pierre haalde zijn telefoon uit zijn broekzak, drukte een aantal toetsen in en gaf toen de telefoon aan mij. Verbaasd staarde ik naar het scherm en zag dat een sms’je was van zijn broer Jay. Ik las het sms’je.
Net bij de dokter geweest voor die aanhoudende hoest. Niet positief, erg slecht zelfs. Definitieve uitslag komt vanavond, hou je op de hoogte.
‘Eh…’ Ik wist niets te zeggen.
‘Ik weet al wat het is.’ Pierre’s stem klonk zo zacht en breekbaar, dat ik wilde dat ik iets kon doen.
‘Wat dan?’ vroeg ik.
‘K.anker. Mijn opa had het ook, weet je dat nog? Iets in de longen, weet ik veel wat. Is erfelijk. Jay heeft het ook, dat voel ik.’
Ik staarde hem aan.
‘Ik weet niet wat ik moet doen…’
‘Pierre, je weet nog niet zeker of het dat is,’ zei ik in een poging hem gerust te stellen, ‘wacht eerst rustig af tot vanavond.’
‘Weet ik… Maar wat moet ik doen als dat het is?’ Pierre huilde niet, zijn gezicht stond strak. Emotieloos, een masker over zijn gevoelens.
‘Dat was dus het sms’je dat je straks kreeg?’ vroeg ik, al was het maar om iets te kunnen zeggen.
‘Ja.’
Na een stilte waarin we beiden naar het gebouw tegenover ons staarden, opperde ik dat het misschien wel een goed idee was om terug te gaan.
Pierre zei niets, maar liep weer terug. Ik beende haastig achter hem aan en moest snel lopen om zijn grote passen bij te houden. Ik wist dat ik klein was en ergerde me er normaal altijd dood aan als Pierre dit deed, maar nu niet.
Ik moest er voor hem zijn.

Zit heel netjes in elkaar!

Goed stuk weer meid !

Mirry en Darkstar, wederom bedankt voor jullie reacties! Hopelijk vinden jullie hoofdstuk 20 ook weer leuk ^^.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Iets vrolijker mag ook wel!’ riep Seb direct nadat Pierre en ik de kleedkamer binnen waren gestapt.
Pierre zag nog altijd bleekjes en ik kon de sigarettenlucht om hen heen ruiken. Ik hoopte dat de anderen dat niet zouden merken, dat zou weer een hoop lastige vragen opleveren en hoogstwaarschijnlijk wilde Pierre er nu niet over praten.
‘Gooi mij een biertje!’ Pierre riep het door de kleedkamer en ik keek hem even verward aan. Hij grijnsde naar Annabel en Katie en plofte toen tussen hen in op de bank neer. Ik zag dat Jeff even zijn neus ophaalde en toen met opgetrokken wenkbrauwen van Pierre naar mij keek, maar ik deed alsof ik dat niet zag.
Vragend keek ik naar Pierre, die mij op zijn beurt ietwat uitdagend aankeek.
‘Waar was je?’ vroeg Annabel, die dolgelukkig was met het feit dat hij naast haar was komen zitten en voorzichtig wat dichter naar hem toe ging zitten.
‘Naar het toilet,’ antwoordde Pierre met een stalen gezicht. Toen niemand meer keek, wierp hij mij een waarschuwende blik toe.
Ik schudde mijn hoofd en ging bij Sam op schoot zitten, die tussen Nora en Katie inzat.
‘Ook een biertje?’ vroeg Chuck, die mij aankeek. Ik knikte, ving het blikje op dat hij mij toewierp en nam een slok.
Het onderwerp werd al vlug geschakeld naar het optreden van zojuist. Terwijl iedereen door elkaar praatte en lachte, liet ik mijn blik zwijgend over het groepje mensen glijden.
Chuck, die altijd zo onschuldig leek en even met zijn drumstokjes draaide, terwijl hij hard lachte. Jeff, die met zijn bulderende lach iedereen aanstook in zijn vrolijke buien en nu zijn lege blikje bier fijnkneep. Seb, die mij af en toe grijnzend aankeek, terwijl hij zoals gewoonlijk op topsnelheid een verhaal vertelde aan iedereen die wilde luisteren. Nina, die inmiddels met Chuck in gesprek was verwikkeld en haar hand onbewust meerdere malen door haar haren haalde, terwijl haar zilveren ringen en armbanden blonken in het licht van de tl-buis. Nora, die eerst alles van een afstandje had bekeken en nu een rustig gesprekje met Barry voerde over de kwaliteit van het geluid van het optreden. Annabel, die alles op alles zette om bij Pierre in de smaak te vallen en opvallend vaak met haar lange wimpers knipperde, in de hoop dat het hem zou opvallen. Pierre, die zijn bier dronk en gewoon deelnam aan alle gesprekken alsof er daarstraks niets gebeurd was, terwijl hij grijnsde naar Annabel. Katie, die er eerst ietwat verloren bijzat, maar al vlug bij het gesprek van Nina en Chuck werd betrokken.
Als laatste keek ik naar Sam, die niet in de gaten had dat ik keek. Ze keek glimlachend het groepje rond en riep vervolgens naar Chuck dat zij ook een blikje bier wilde. Behendig ving ze het blikje op en prikte mij in mijn zij.
‘Leef je nog?’ vroeg ze.
Ik schrok op uit mijn gedachten, schudde even mijn hoofd om uit mijn eigen wereldje te komen en glimlachte naar haar.
‘Waar ben je toch met je gedachten?’ Ze streelde me over mijn rug.
Wat was ze toch lief. Ik kon me nog steeds niet voorstellen dat ze vanochtend nog gelukkig was met Dean, terwijl ík nu degene was die bij haar op schoot zat, en niet Dean.
‘Bij jou,’ antwoordde ik vlug toen ik zag dat ze nog steeds wachtte op mijn antwoord. Ze bloosde een beetje en leunde wat achterover, terwijl ik mijn hand zachtjes over haar wang liet glijden.
‘Zullen we zo maar een keertje teruggaan naar het huis?’ vroeg Pierre plotseling en hij mikte zijn lege bierblikje in de prullenbak naast de deur. Even gooide hij triomfantelijk zijn armen in de lucht en liet die toen weer zakken.
‘Nu al?’ vroeg Chuck. Hij klonk een beetje teleurgesteld; blijkbaar had hij het erg goed naar zijn zin met Nina.
‘Ik ben kapot.’ Pierre geeuwde om er nog een beetje extra effect aan te geven, maar ik zag dat hij gewoon even alleen wilde zijn om zijn gedachten op een rijtje te zetten.
‘Ik ook,’ besloot ik hem te helpen en ik stond al op.
‘Misschien is het wel een goed idee, jongens,’ reageerde Barry, ‘jullie hebben deze week nog niet een keer een avond rust gehad, het is inderdaad beter als we nu gaan.’
Chuck haalde zijn schouders op. Iedereen stond op en pakte zijn of haar spullen bij elkaar die hier en daar lagen en uiteindelijk liepen we met zijn elven het gebouw uit. We hielden twee taxi’s achter elkaar aan en na een hoop geprop zaten Barry, Jeff, Seb, Chuck, Nina en Nora in de eerste taxi en Pierre, Annabel, Katie, Sam en ik in de tweede. Ik hield Sams hand vast en had mijn hoofd op haar schouder gelegd terwijl ik geeuwde. Nu ik zo lekker onderuit gezakt zat, voelde ik de vermoeid opkomen. Barry had gelijk gehad dat het beter was om naar het huis te gaan, ook al wist ik dat ik echt niet kon slapen als ik met Sam in één bed lag…
‘Daar zijn we dan,’ zei de taxichauffeur plotseling en ik schrok wakker. Blijkbaar was ik in slaap gesukkeld, waardoor ik nu slaapdronken om me heen keek. Sam giechelde.
‘Je bent lief als je slaapt,’ grijnsde ze toen we buiten stonden en Pierre de taxichauffeur betaalde. Ik grimaste, maar het deed me niet veel. Sam mocht mij zien zoals ik was, voor haar zette ik geen masker op.
Nadat de anderen ook waren aangekomen, stapten we allemaal het huis binnen.
‘Hallo?’ riep een jongenstem vanuit de woonkamer en even later kwam de eigenaar van die stem naar buiten lopen. Het was een jongen die ongeveer even oud als Sam was. Hij was groot en breed, had lange, donkere haren en een getinte huid. Zijn spieren kwamen erg goed uit in het strakke shirtje dat hij droeg en ook zijn benen waren gespierd, zag ik door de driekwartsbroek die hij aan had. Zijn teenslippers flopten terwijl hij op ons af kwam lopen.
‘Waar waren jullie toch?’ Zijn stem was laag en diep en ik zag een twinkeling in zijn donkere ogen terwijl hij grijnsde.
‘We waren mee naar het concert,’ antwoordde Sam glimlachend en ze kneep in mijn hand.
De jongen keek ons nu aandachtig.
‘Jullie zijn toch die band waarvan zij helemaal gek zijn?’ vroeg hij verbaasd.
Ik knikte en zag zijn blik naar onze handen glijden.
‘Ja. Alex, dit is David, mijn vriend.’
Alex’ gezicht verstarde en hij keek mij verbijsterd aan.
‘Je hebt… je hebt met je idool?’ Hij was totaal in de war, de arme jongen.
‘Ja.’ Sam straalde. ‘En dat zijn Chuck, Seb, Jeff, Pierre en Barry.’ Ze begon in het kort te vertellen hoe het allemaal gebeurd was, maar gelukkig gebruikte ze geen details. Het ging niemand iets aan dat ik een jaar over haar gedroomd had en zó wanhopig was geweest.
Na het verhaal bestudeerde Alex me aandachtig en stak uiteindelijk zijn hand naar mij uit.
‘Als Sam gelukkig is, ben ik dat ook!’ zei hij breed lachend en hij schudde mijn hand krachtig.
Ik wist niets zinnigs te zeggen, dus glimlachte ik alleen maar stom.
‘Ik wil niet onbeleefd zijn,’ mompelde Pierre, ‘maar ik ben kapot. Is het goed als ik vast naar bed ga?’
‘Dan volgen wij,’ reageerde Sam en ze keek mij aan. ‘Toch?’
‘Goed idee.’
Katie, Nina, Nora en Alex liepen de woonkamer in, terwijl wij naar boven liepen. Nadat ik mijn make-up eraf had gehaald en naar het toilet was geweest, dook ik het bed in. Ik kroop onder de heerlijke naar Sam ruikende dekens en wachtte totdat Sam de kraan op de badkamer dichtdraaide en ook de slaapkamer instapte. Ze droeg een dunne nachtjapon die doorscheen, maar daar hadden we beiden geen moeite mee…
Ze kroop naast me en nadat ik nog vanuit heel mijn hart ‘ik houd van je’ had gefluisterd, verloren we onszelf in het moment.

Yay nieuwe post!!! *kijkt blij* ik vind Katie wel leuk! En je hebt mijn liedje aan het begin! Maar wie was die Alex nu? :S Zit leuk in elkaar Die laatste zin ook 'verloren we ons in het moment' zo dubbelzinnig, maar op hetzelfde moment ook zo herkenbaar als 'city sleeps and we're lost in the moment. Another kiss and we're lying on the pavement' !!! Heel leuk gedaan!

Mirry, bedankt! Ben totaal vergeten Alex verder uit te werken, stom, stom, stom. In het volgende hoofdstuk komt dat ook niet, maar in het hoofdstuk daarop wel! In dit hoofdstuk is dat nog even niet aan de orde.
Enjoy het nieuwste hoofdstuk!
Edit: Ik wil jullie ook even wijzen op de nieuwe beginbanner. Hij is prut, maar beter dan de andere XD.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
De volgende ochtend werd ik wakker door een grote lichtbundel die door een spleet van de gordijnen viel. Slaperig geeuwde ik en keek verdwaasd om me heen, terwijl ik me vroeg waar ik in hemelsnaam was. Zodra ik de onstabiele vissenkom en tv zag, wist ik direct weer waar ik was. Ik lag bij Sam in bed.
Vlug draaide ik me om, maar het bed was leeg. Verbaasd kwam ik een beetje overeind, terwijl ik de deken wat van me af gooide.
‘Oh, je bent wakker!’ De deur was opengegaan en Sam kwam met een dienblad de kamer inlopen. ‘Ik heb je maar laten slapen, ik was al vrij vroeg wakker.’ Ze kwam naar me toe lopen en zette het dienblad op een stapel boeken op het nachtkastje, om mij vervolgens een zoen te geven.
‘Heb je een beetje geslapen?’ geeuwde ik en ik rekte me uitgebreid uit, terwijl ik Sam naar me toetrok.
‘Ja, hoor. Jij ook?’ Ze streelde mij over mijn blote borst en reikte me toen het glas versgeperste sinaasappelsap aan.
‘Wat een service!’ lachte ik en ik nam een slok. ‘Ik heb ook goed geslapen. Je bent prachtig als je slaapt.’
Sam bloosde en gaf me een chocoladecroissantje aan dat in een mandje lag.
‘Waarom heb je dit allemaal klaargemaakt?’ vroeg ik tussen twee happen door. ‘Ik had dit zelf ook wel kunnen maken.’
‘Ik wilde je gewoon verrassen,’ mompelde ze en ik stopte een stuk croissantje in haar mond.
‘Dat is lief. Jij bent lief.’
Ik at alles op dat ze voor me had klaargemaakt en kuste haar toen.
‘Bedankt, lieverd. Zijn de anderen al wakker?’
‘Sébastien en Jeff volgens mij wel, van de rest weet ik het niet.’
‘Oké. Dan ga ik me ook maar eens aankleden.’ Ik stond op en liep nog altijd een beetje slaapdronken naar de badkamer, terwijl ik mijn best deed om mijn nek niet te breken over de rondslingerende troep. Ik zag hoe Sam het glas en het bord opstapelde en toen de computer aanzette en achter haar bureau ging zitten, afwachtend tot ik klaar was.
In de badkamer waste ik mijn gezicht, deed mijn lenzen in en zorgde ervoor dat ik er verder goed genoeg uitzag om me aan de buitenwereld te tonen. Ik schoot in een oude spijkerbroek, een grijs shirt en trok een zwart vest aan.
‘Ik ben klaar,’ fluisterde ik in Sams oor toen ik zachtjes achter haar was gaan staan om haar te laten schrikken. Dat lukte; Sam schoot haast een meter de lucht in en gaf me toen een mep tegen mijn schouder.
‘Doe dat nooit meer!’ riep ze uit en lachte toen.
Ik wierp een blik over haar schouder en zag dat ze vlug een e-mail verzond. Blijkbaar mocht ik het niet lezen. Nou ja, ik hoefde ook niets alles te weten.
‘Zullen we naar beneden gaan?’ vroeg Sam. Ze stond op en schoof haar bureaustoel aan, terwijl we samen de gang opliepen.
‘Is er hier boven ergens een wc?’ vroeg ik.
‘Derde deur naast Annabels kamer,’ antwoordde Sam. ‘Ik loop vast naar beneden, goed?’
Ze liep de trap af, terwijl ik de deur opende waarvan ik dacht dat het de goede was. Helaas zat ik ernaast…
Verbijsterd bleef ik in de deuropening staan, zodra ik beseft had dat dit de slaapkamer van Nora moest zijn. De kamer was ontzettend netjes opgeruimd, met in het midden een groot hemelbed. Op de muren hingen allemaal grijze tekeningen, die prachtig waren; de maker ervan had overduidelijk talent.
De reden dat ik zo verbijsterd bleef staan, was dat Nora in een hoek van de kamer op de grond zat en ruw met houtskool op een groot vel papier tekende. Er stond een muziekje op de achtergrond aan -onze laatste cd, hoorde ik direct-, maar Nora leek er niet van te genieten. Er drupten tranen uit haar ogen, die op het papier vielen en zich vermengden met het houtskool.
Zodra ze in de gaten had dat er iemand in de deuropening stond, keek Nora met een ruk op. Ze slaakte een gesmoord kreetje toen ze zag dat ik het was en sprong verwilderd op.
‘Sorry!’ riep ik vlug. ‘Ik moest naar de wc! Verkeerde ruimte. Shit…’ Ik wilde me al omdraaien om haastig weg te lopen, maar Nora stak daar een stokje voor.
‘Wacht!’ zei ze haastig, bijna smekend.
Aarzelend draaide ik me weer om en keek toe hoe ze naar de cd-speler liep om die uit te zetten.
‘Shit…’ mompelde ze en ze veegde met een zakdoek haar tranen weg, ‘zo moet je me niet zien. Dit is niet… Ik wil niet dat je me nu… Zie me alsjeblieft niet als een huilebalk nou.’
Ze stond onzeker trillend in de kamer en zag er zo breekbaar uit. Nora was vrij klein en erg mager, wat haar er sowieso al kwetsbaar uit liet zien en haar rode ogen maakten dat er dan ook niet echt beter op.
‘Ik…’ begon ik, maar ik had geen flauw idee wat ik wilde zeggen. ‘Gaat het?’
‘Ja,’ antwoordde ze zacht en ze schudde haar hoofd. ‘Sorry. Dit was niet de bedoeling, maar ik heb ook niet iedere dag beroemdheden in mijn slaapkamer.’ Ze lachte, maar niet van harte.
‘Eh, Nora?’ begon ik aarzelend en ik wees opgelaten naar de tekening, waar ze half op was gaan staan. Met nog een kreetje sprong ze achteruit, waarop er opnieuw tranen in haar ogen opwelden. Ze ging op het randje van haar bed zitten, legde haar hoofd in haar handen en begon te snikken.
‘Eh…’ Ik stond nog altijd verbijsterd toe te kijken op de drempel en liep toen uiteindelijk aarzelend naar haar toe. Opgelaten ging ik naast haar zitten en sloeg mijn arm onwennig om haar heen, terwijl ik me afvroeg wat er in hemelsnaam aan de hand was.
‘Wil je erover praten?’ vroeg ik hulpeloos nadat ze een beetje rustiger werd.
‘Oh, waar ben ik mee bezig?’ mompelde ze en ze wreef verwoed in haar ogen, terwijl ze zich onder mijn arm uit worstelde. ‘David, wil je dit alsjeblieft vergeten?’ Ze stond op.
Ik staarde haar aan. ‘M-maar…’
‘Er is niets, echt niet.’ Haar smekende stem haalde mij over ook op te staan en langzaam te knikken.
‘Oké!’ zei ze. Ik hoorde hoe geforceerd opgewekt ze probeerde te klinken, maar besloot er niets van te zeggen. ‘Ga je mee naar beneden? Dan ontbijten we met zijn allen.’ Ze wachtte niet op antwoord en liep alvast de kamer uit, terwijl ik haar hoofdschuddend volgde.
‘Waar is de wc nou?’ vroeg ik plotseling, toen ik besefte dat ik nu nog niet was geweest.
Nora wees me de goede deur aan en ik bedankte haar, terwijl ik nog even keek hoe ze naar beneden verdween.
Zodra ik weer van het toilet afkwam, schudde ik mijn hoofd. Het was net alsof iedere kamer in dit huis geheimen met zich meebracht. Overal schuilde wel iets dat niet klopte, iets dat daar niet hoorde te zijn. Wat was het toch met al die problemen de laatste tijd? Eerst Pierre, nu dit weer. Het duizelde me; ik snapte het even niet meer.
‘David?’ riep Sam naar boven. ‘Kom je?’
Na nog een keer resoluut mijn hoofd te hebben geschud, liep ik dezelfde trap af waar ik Sam en Nora straks nog over had zien lopen en glimlachte naar Sam. Ik zou niets laten merken van wat er zojuist gebeurd was, dat was niet eerlijk tegenover Nora, maar ik vond het wel moeilijk om mijn mond te houden toen ik Sam zag.
‘Laten we naar de eetkamer gaan,’ zei ik glimlachend. Ik hoopte dat ze niets zou merken.

Yay he did it! he did it! Nora was gewoon stiekem ook verliefd op David en ze haar hart is gebroken nu Sam net hem heeft! Maar hj knuffelde haar! Go David!

Zeg, als ze samen ontbijten, is Dean er dan ook? En heeft David nog niet genoeg gegeten?

Zeg, trek jij nou nog maar even geen conclusies . Misschien heb je gelijk over Nora, misschien ook niet. En David kon moeilijk niets doen, right? XD
Anyway, bedankt! Hier hoofdstuk 22.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------
Toen Sam en ik hand in hand de eetkamer instapten, werden we vrolijk begroet door Pierre, Seb, Jeff, Chuck, Barry, Annabel, Katie, Nina, Nora en Alex, die allemaal al aan de tafel zaten.
Het was een drukte van jewelste met twaalf man in de eetkamer; overal stonden dan ook borden, glazen, kannen met drinken, broodbeleg, schalen met eieren en spek en nog veel meer ontbijtspullen.
Sam ging tussen Annabel en Barry inzitten en ik schoof een stoel tussen Katie en Nora in.
‘Toast?’ vroeg Nina, die tegenover mij zat.
‘Lekker,’ antwoordde ik en er werd direct een bord met toast doorgegeven. ‘Bedankt!’
‘Goed geslapen?’ vroeg Katie, nadat ze mijn glas vol met melk had geschonken.
‘Ja, hoor,’ mompelde ik moeizaam met mijn mond vol toast. ‘Jij?’
‘Gaat wel,’ zei ze, ‘het blijft een vreemde gedachte dat mijn favoriete band plotseling bij ons in huis slaapt.’ Ze grijnsde verontschuldigend.
‘Tja, weer eens iets anders,’ lachte ik, ‘wist je al dat morgen Michael Jackson hier komt slapen? En volgende week Oprah Winfrey. Iedere V.I.P. wil wel in dit vijfsterrenhotel logeren.’
Ik zag hoe Alex opkeek toen Katie in lachen uitbarstte en hoe hij vervolgens zijn hand op Sams arm legde, terwijl hij vroeg of ze genoeg te eten had. Een steek van jaloezie ging door me heen, terwijl ik hem nauwlettend in de gaten hield.
‘Ook wat spek?’ vroeg ik beleefd aan Nora, nadat de pan aan mij werd doorgegeven en ik mijn ogen van Alex en Sam had losgescheurd.
‘Nee, dank je,’ antwoordde Nora zacht, die een beetje voorovergebogen zat. Ze prikte wat met haar vork in haar gebakken eieren.
‘Kom op, Noor, je eet de laatste tijd al zo weinig,’ riep Annabel vanaf de andere kant van de tafel, waardoor iedereen zijn gesprek staakte en opkeek.
Nora werd vuurrood en sloeg haar ogen neer, waardoor ik meteen medelijden met haar kreeg.
‘Barry,’ zei ik vlug, gebruik makend van de stilte die zojuist was gevallen, ‘moeten we vanavond ergens spelen of niet?’
‘Nee,’ antwoordde Barry gewichtig terwijl hij zijn mond met een servet afveegde. ‘Jullie kunnen vandaag doen wat jullie willen.’
‘Yes!’ riep Seb. In zijn enthousiasme stootte hij zijn glas water om. ‘Oeps!’
‘Geeft niets.’ Nina sprong op en liep naar het aanrecht om een doekje te pakken, terwijl de rest zijn gesprekken weer hervatte.
‘Zeg, Katie,’ vroeg ik zachtjes toen Alex honderduit met Sam praatte, ‘wie is die Alex eigenlijk?’
Katie keek van mij naar Alex en weer terug. ‘Oh. Dat is Alex Pattinson. Hij woont hier ook in huis.’
‘Hoeveel mensen wonen er hier?’ vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Negen.’
Hardop telde ik. ‘Jij, Sam, Nora, Annabel, Nina, Alex… Dat zijn er zes.’
‘Dan heb je nog Jack, Damiën en natuurlijk Dean.’
Ik verslikte me in mijn melk en hoestte hard. Katie klopte me behulpzaam op mijn rug.
‘Woont Dean hier in huis?’ bracht ik moeizaam uit.
‘Ja, wist je dat niet?’ Katie keek een beetje verbaasd.
‘Nee!’ Ik keek verwoed naar rechts, maar Sam had niets in de gaten. ‘Dat kan nog leuk gaan worden…’ mompelde ik erachteraan. ‘Waar is hij nu?’
Meelevend klopte Katie me op mijn arm. ‘Komt wel goed. Hij belde mij vanochtend, hij slaapt bij een vriend van hem. Hij was, eh… Hij was nog steeds nogal over de zeik.’
Ik bloosde. ‘En wie zijn die Jack en Damiën?’
‘Die zijn een weekje naar de kust toe om hun surftechnieken te verbeteren. Als het goed is, komen ze vandaag of morgen weer terug.’
Ik at de rest van mijn toast op -echt honger had ik niet, omdat Sam me straks al een broodje had gegeven- en ruimde daarna met de anderen alles op.
‘Wat zou je vandaag eigenlijk gaan doen?’ vroeg ik aan Sam toen alles op was geruimd.
‘Skaten met Annabel en Katie,’ antwoordde die.
‘Kun jij skaten?’ vroeg ik verrast.
‘Ja. Sinds ik filmpjes van jou op het internet zag waarop je skate, was ik verkocht. Toen ben ik het ook gaan doen. Maar ik bak er niet veel van,’ voegde ze er haastig aan toe. ‘Maar goed, eigenlijk komt het dus door jou.’ Ze grijnsde.
Wij waren nog als enige over in de eetkamer, de rest was al weg.
‘En jij?’ vroeg ze en ze knuffelde me, ‘wat ga jij vandaag doen? Ga je mee skaten?’
Dat aanbod klonk wel heel verleidelijk en ik wilde in eerste instantie ook volmondig ‘ja’ antwoorden, maar bedacht me toen. Ik kon niet vierentwintig uur per dag bij Sam zijn, dan liet ik naar mijn gevoel de band in de steek. Op het moment wilde ik niets liever dan zoveel mogelijk bij haar zijn, maar het was niet anders.
‘Ik kijk eerst wat de anderen doen,’ mompelde ik, ‘maar ik denk niet dat ik mee ga.’
Even leek Sam teleurgesteld, maar daarna zei ze: ‘Dat snap ik.’ Ze glimlachte.
‘Ik ga mijn schoenen even aandoen, die staan nog boven.’ Ik zoende haar zachtjes en liep de eetkamer uit. Toen ik op de gang boven liep, floot ik zachtjes in mezelf, maar hield daarmee op toen ik onbewust een blik Annabels kamer in had geworpen. De deur van de kamer stond half open en Pierre zat op een veldbed met zijn rug naar de deur, terwijl hij een telefoongesprek voerde.
Aarzelend bleef ik staan. Zou ik doorlopen of niet? Net toen ik weg wilde lopen, begon Pierre weer te praten.
‘Moet ik echt niet komen?’ Hij zei het zachtjes, maar toch hoorde ik de ongerustheid in zijn stem.
Ik bleef staan om verder te luisteren en na een korte stilte zei Pierre weer iets.
‘Ik kan zo overvliegen als het moet, hoor. Ik zit nu in Los Angeles. Als het moet, ben ik er vanavond nog.’
Opnieuw een stilte.
‘Je weet het echt zeker? Oké… Houd me op de hoogte, goed? Ik bel je vanavond nog wel een keer. De groeten aan pa en ma, dag.’ Hij gooide zijn telefoon op Annabels bed en zuchtte, terwijl hij met beide handen door zijn haren streek.
Ik twijfelde even, maar klopte toen op de deur. Met een ruk draaide Pierre zich om en zag dat ik het was.
‘Alles goed?’ vroeg ik en ik liep naar hem toe.
‘Hm…’ mompelde hij afwezig. ‘Jawel.’
‘Was dat Jay?’ Ik ging naast hem op het veldbed zitten.
‘Ja.’
‘En?’ vroeg ik voorzichtig.
‘Ze weten het nog niet. Het is allemaal erg onduidelijk, maar het is in ieder geval niet goed.’ Hij zuchtte, terwijl ik koortsachtig woorden probeerden te bedenken die passend zouden zijn in deze situatie.
‘Hé, het komt allemaal goed. Wel positief blijven denken. Waar is de optimistische Pierre gebleven?’
‘Die zweeft hier ergens rond, maar ik heb geen flauw idee waar,’ zei Pierre somber.
Zwijgend staarden we beiden voor ons uit. Ik vroeg me af of Jay echt k.anker zou hebben. Als dat waar was, dan zou Pierre’s wereld instorten, dat was iets waar ik zeker van was. Pierre was dol op zijn familie en had het altijd al goed kunnen vinden met Jay, ze zagen elkaar dan ook regelmatig.
‘Als ik Jay kwijtraak…’ begon Pierre met verstikte stem.
‘Niet zeggen,’ viel ik hem in de rede, ‘wie zegt dat je hem kwijtraakt? Ze hebben tegenover zoveel medicijnen en verschillende behandelingen om ziektes te bestrijden, en bovendien weet je nog niet eens zeker of hij k.anker heeft.’
Pierre zweeg en stond uiteindelijk op.
‘Seb vroeg straks of we meegingen naar het strand. Kunnen we wat surfen en gewoon lekker liggen.’
‘Goed idee.’ Ik stond ook op.
‘Gaan die meiden ook mee?’ vroeg Pierre plotseling en ik grijnsde. Misschien kwam het dan toch niet alleen van Annabels kant…
‘Sam, Annabel en Katie zouden eigenlijk gaan skaten, maar we kunnen het vragen,’ antwoordde ik onschuldig.
‘Gezellig.’
We zochten allebei onze spullen bij elkaar die we nodig hadden en liepen zo naar beneden. Sam, Annabel en Katie kwamen net de woonkamer uitlopen.
‘Wij gaan naar het strand,’ zei ik, ‘gaan jullie mee?’
‘Leuk!’ riep Annabel meteen enthousiast. ‘We kunnen toch wel een andere keer gaan skaten?’ Ze keek naar de andere meiden, die knikten.
‘Het strand is dichtbij, we kunnen erheen lopen.’ De meiden renden naar boven en kwamen een klein kwartiertje later terug met alledrie een strandtas om hun schouder.
‘Klaar?’ vroeg Pierre, nadat ook Seb, Jeff en Chuck in de gang stonden. ‘Laten we dan maar gaan!’