Online Verhalen

Stefan en zijn opa gingen op een paar stenen zitten. Stefan keek verslagen naar de grond.
"Nou? Begin jij maar met vertellen, jongen." zei opa.
Zonder hem aan te kijken begon Stefan te praten. "Ik... ik heb er aan de ene kant spijt van dat ik mee ben gegaan en aan de andere kant ben ik blij dat ik het heb gedaan. Ik ben er blij mee, omdat het leuk was. Ze zag er zo slecht uit, en ik begreep weinig van haar, maar ze was aardig. Ik kon het steeds beter met haar vinden. En ik heb er spijt van omdat.... omdat..." Stefan sloeg zijn handen voor zijn gezicht.
"Omdat?" drong opa aan.
"Omdat..." zei hij met huilerige stem. "Ach, opa, je kent me. Ze zag er zo verdrietig uit, en ik wilde haar helpen zo veel als ik kon. Dat wil ik altijd, met iedereen. Maar nu maak ik er mezelf ongelukkig mee. En ik had het van te voren kunnen weten, opa, ik had het kunnen voorzien, dat... dat..."
"Dat wat, Stefan?" vroeg opa onverbiddelijk door.
"Dat..." Stefan zuchte diep. "Dat ik verliefd zou worden, van haar zou gaan houden! En dat haar dan iets zou overkomen, en ik in de put zou raken. Ik had het kunnen weten, en dan had ik het kunnen voorkomen, opa!" Nu rolden er tranen over zijn wangen.
Zijn opa legde zijn handen op zijn schouders, en zei streng: "Degenen die wegrennen voor liefde omdat ze bang zijn voor verdriet, hebben een hart van steen, jongen. Heb je dat begrepen?"
Stefan keek zijn opa aan. Hij knikte.
"Houd je van dat kind of niet?" vroeg opa.
"Ja." zei Stefan. "Dat weet ik zeker."
"En wat is groter," vroeg opa. "je liefde voor haar, of je angst voor verdriet?"
"Mijn liefde voor haar." antwoordde hij zeker.
"Goed zo. Dan kunnen we maar beter meteen beginnen om haar uit die spiegel te krijgen. Ze werd overmoedig, het was haar eigen schuld, ze boft maar dat ze jou heeft. Anders zou ze er misschien nooit meer uit komen." zei opa.
"Maar hoe halen we haar er dan uit? Ik beheers geen spiegelmagie!" Stefan haalde zijn schouders op en veegde zijn tranen weg.
"Span de paarden en til de spiegel voorzichtig in de kar. Ik weet wel wat je moet doen." zei opa vastbesloten.

Fijn te horen dat vakantie zo fijn was XD
En nu wil ik nog een update XD

Even later reden Stefan en zijn opa door het bos. Het bos begon voor Stefan steeds onbekender te worden.
"Opa, leg eens uit wat ik moet doen." zei hij.
"Ik zal je eerst uit leggen wat er met Leara gebeurd is. Ze probeerde een wereld te overmeesteren die niet te overmeesteren is. Het is een spiegelwereld, waar je een glimp van kunt zien als je in een normale spiegel kijkt. Magische spiegels zijn de poorten naar deze wereld. En alleen mensen met speciale krachten kunnen door die poorten." vertelde opa.
"En Leara bezit die krachten?" vroeg Stefan.
"Ja." vertelde opa verder. "Ze wist alleen nog niet goed hoe ze ze moest gebruiken. Ze wist wel hoe ze haar kwade spiegelbeelden kon laten lijden, en hoe ze spiegels kan breken zonder ze aan te raken. Maar ze begreep niet wat ze deed."
"Hoe kan dat?"
"Ze kon, of wilde nog steeds niet inzien dat zij en haar spiegelbeelden één en dezelfde persoon waren. Als zij één van haar spiegelbeelden liet lijden, deed ze zichzelf pijn. Dat voelde ze toen ze dat deed, en dat maakte haar bozer. Ze verloor de controle over zichzelf, en dus ook over haar spiegelbeelden. Als de spiegel waar ze nu in vast zit ook gebroken was, had ze niet meer geleefd. Simpelweg omdat ze zichzelf dan had vernietigd." Opa vertelde dit alles heel kalm, maar Stefan was nog maar half van de schrik bekomen.
En, zoals hij dat altijd al kon, zag opa meteen wat er in de jongen omging.
"Jij treft geen schuld, jongen, jij treft geen schuld. Ze heeft het zichzelf aangedaan. En het is in feite zelfs haar schuld niet. Zij wist niets van dit alles wat ik je nu vertel. Nu ze door de poort heen is gegaan, zal ze alles wel begrijpen. Dit gebeurt niet meer, ze zal nu voorzichtig met haar krachten omspringen."
"Opa," vroeg Stefan, "alle spiegels staan voor een bepaalde menselijke eigenschap, dat klopt toch?"
"Ja, dat klopt."
"Eén voor woede, één voor jaloezie, één voor ergernis, één voor ijdelheid, één voor hebzucht en één voor haat. Maar, waar stond uiteindelijk de spiegel voor die haar opzoog?"
"Voor liefde." zei zijn opa ernstig.
"Liefde?! Een spiegel die een meisje opzuigt, en haar gevangen houdt in een spiegelwereld waar haar magie niets kan uitrichten?" ´zei Stefan verbaasd.
"Een spiegel die haar beschermd voor haarzelf, door haar haarzelf niet meer pijn te laten doen of erger."
"O, ja, daar had ik niet aan gedacht." zei Stefan zijn hoofd schuddend.
"We zijn er, jongen." zei opa. Een groot meer lag voor hen, te schitteren in de avond zon. Het was het mooiste meer dat Stefan ooit had gezien. Maar als dit ook een deel van het bos was, waarom had zijn opa hem dit dan nog nooit eerder laten zien?

"Opa, wat is dit? Waarom heb je me dit nog nooit eerder laten zien?" vroeg Stefan.
"Dit," zei opa, "dit is het Kristalmeer." Hij zei het met een soort trots in zijn stem, alsof hij er bijzonder trots op was dit meer aan zijn kleinzoon te laten zien.
En niet onterecht. Stefan keek zijn ogen uit! Het werd avond, en hij zag de zon onder gaan achter de bergen. De lucht was met rode, gele en oranje kleuren gevuld. De ondergaande zon weerspiegelde in het meer, en er begonnen vuurvliegjes boven het meer rond te zweven. Ook die weerspiegelden. Langs de oevers groeiden prachtige bloemen met felle kleuren. De bomen waren mooi groen, met appels en andere vruchten er in, rijp. Je hoorde al een paar cicades tjirpen, en afentoe zag je een hert tussen de bomen. In de bomen zaten eekhoorns. En je zag ook vossen, dassen, muisjes en andere dieren op de grond. En hoog tussen de bladeren zaten merels en musjes. De hele plaats was vol van leven. Het was de mooiste plek die Stefan ooit in zijn leven had gezien. Het hof van Eden moet hierbij verbleken, dacht hij nog.
"Wat mooi, opa, wat verschrikkelijk mooi." zei hij vol van bewondering.
"Prachtig, hè."
"Maar, waarom heb je me hierheen gebracht?"

"Dit," zei opa, "is de enige manier waarop een niet-begaafd iemand, naar de spiegelwereld kan."
"Moet ik in het meer?" vroeg Stefan verwonderd.
"Ja. Blijf zo lang onder als je maar kan, en zwem zo diep mogelijk. En kom dan pas weer boven. Niet schrikken, maar gewoon je vriendin zoeken." legde opa uit.
"En als ik haar vind?"
"Dan neem je haar mee het meer in, trek je haar naar onder en blijf je weer zo lang als je kan onder. En je houdt haar vast. Is het allemaal duidelijk?"
"Ja..." zei Stefan twijfelachtig. "Maar wat nou als ik haar niet vind?"
"Je vindt haar wel. Ga nou maar. Veel geluk!"

Doodsbenauwd en zenuwachtig liep Stefan het water in. Het water was plotseling niet zo helder meer. Hij liep net zover door totdat hij nog net aan kon staan. Hij ademde een paar keer in en uit, nam een grote hap lucht en dook onder. Hij zwom met krachtige slagen naar beneden, en hij zag niets. Hij tastte met zijn vingers vooruit, en op een gegeven moment voelde hij zand. De bodem, dacht hij, dieper kan niet. Hij probeerde uit alle macht onder te blijven. Zo lang mogelijk. Dat had opa gezegd. Tot hij echt niet meer kon. Waarom begreep hij niet, maar dat zou vast allemaal te moeilijk zijn om te begrijpen.
Hij bleef echt zo lang mogelijk onder, tot hij het gevoel had dat zijn borstkas uit elkaar klapte. En zelfs tóen hield hij zijn adem nog in. Maar daarna werd hij duizelig en brandde het in zijn longen. Het deed pijn, hij wist dat hij nu niet langer meer kon.
Hij kwam omhoog, en sprong zowat uit het water. Hij hoestte een paar keer en nam onregelmatig grote happen adem. Toen hij bijgekomen was, keek hij om zich heen. Hij dacht eerst dat het mislukt was, ondanks zijn inspanningen. Want zijn opa stond nog steeds op de kant. Maar toen hij naar hem zwaaide, zag hij het niet. Opa keek dwars door hem heen.
Stefan klom op de kant en ging voor opa staan. "OPA!" schreeuwde hij. Geen reactie. Even later draaide opa's hoofd langzaam zijn kant op. Hij keek recht in Stefans gezicht, maar hij keek hem niet echt aan. Uit deze vreemde gewaarwording begreep Stefan dat het gelukt was.

Leara zat nog steeds met opgetrokken knieën achter de magische spiegel te huilen. Wat had ze nu weer gedaan? Ze had zichzelf niet meer onder controle gehad. Het voelde zo goed dat ze macht had over haar kwade spiegelbeelden! Maar het zevende spiegelbeeld was sterker dan zij. En nu kon ze niets meer doen... niemand kon nog iets doen. Alleen zij bezat de kracht. Bezát de kracht. De kracht die ze is kwijtgeraakt door haar eigen machtslust. Grote tranen rolden over haar wangen. Ze kon ook nergens heen, ze moest achter haar spiegel blijven staan. Er zat een soort onzichtbare muur om haar heen. Andere wezens konden er wel doorheen, maar zij niet. Ze moest waarschijnlijk zichtbaar blijven in de spiegel. Ze was ook gewoon mee getild, toen ze haar meenamen naar dat meer.
Ze had het allemaal doorgehad, toen de spiegel haar opslokte. Ze voelde de kracht uit haar weg stromen. Ze stak haar handen naar Stefan, maar het hielp allemaal niet meer. Ach, die lieve Stefan. De jongen die haar zomaar had aangeboden te helpen. Hij begreep er niets van, jammer dat hij er zo allemaal achter moest komen. Als ze ooit de kans had om hem te zien dan... ze wist niet eens wat ze dan moest doen. Ze wilde het alleen graag.
Op dat moment zag ze vanuit de kar iemand uit het water komen. Ongelofelijk! Het was Stefan! Hoe kon dat? Hij kon toch niet worden opgezogen? Het maakte ook allemaal niet uit. Ze ging staan en zwaaide en riep hem zo hard als ze kon. "Stefan, hier! Help me, asjeblieft!"

Zeg, over een paar dagen weer een update, maar wordt het eigenlijk nog wel gelezen? De laatste reactie was op 25 augustus!!

Dan is nu de laatste reactie op 16 oktober gebeurd.
Tis eens wat anders om te lezen, dan het gebruikelijke.
Eigenlijke geen opmerkingen.
Dan is er maar een conclusie mogelijk volgens mij.
Blijf maar verder posten.

Met een schok draaide Stefan zich om. Hij wist zeker dat hij haar gehoord had. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, en zocht de omgeving af. Daar! Natuurlijk, ze hadden de spiegel in de kar getild. Zo hard als zijn benen hem konden dragen rende hij op haar af.
Hij stopte voor de kar.
"Kom er maar af!" zei hij.
"Kan ik niet, ik kan niet door deze onzichtbare muur heen." zei Leara half huilend. "Maar jij wel!" Stefan begon het allemaal te duizelen. Het maakte ook niet uit. Hij klom op de kar en toen hij binnen het 'krachtveld' stond, vloog Leara hem in zijn armen.
"Ik wil gewoon naar huis, ik wou dat ik nooit weggelopen was. Kon ik het allemaal maar terugdraaien." snikte ze.
"Ik.... niet." zei Stefan langzaam.

"Hoe bedoel je, ik niet?" vroeg Leara.
"Ik wil dit niet terugdraaien. Dan zou ik jou nooit ontmoet hebben, en had ik ook een stukje levenservaring gemist. Ik vind het goed dat ik dit meegemaakt heb. En samen kunnen we jou hier uit krijgen!" Stefan was zelfverzekerd.
"Stefan, ik vind het heel lief," Leara streelde hem door zijn haar. "maar dat lukt nooit. Ik ben mijn krachten kwijt... dat is mijn verdiende loon. Ik was te overmoedig. Jij kan terug gaan naar het meer, weer onderduiken en verder gaan met leven. Je kunt mijn spiegel meenemen als je wilt. Je kunt hier zelfs af en toe terug komen, en me opzoeken via het meer. Maar ik kan hier niet meer uit, ik ben als het ware een spiegelbeeld geworden."
"Goed dan, als jij niet meer gelooft dat je hier nog uitkomt, dan moet ik het zelf doen." zei Stefan vastbesloten. "Nee, Stefan, alsjeblieft, maak het niet erger..." Maar hij luisterde niet eens naar haar. Hij dacht alleen maar: Ik moet, ik kan en ik zál haar hier uit halen. Hij stapte uit het 'krachtveld' en raapte de dichtstbijzijnde dikke stok op. Vastberaden liep hij naar de spiegel en hief de stok hoog om de spiegel kapot te slaan. "Nee!" schreeuwde Leara, en ze greep de stok vast. Te vergeefs, de spiegel lag aan diggelen. Stefan greep Leara vast en zei:"Ik laat je niet los. Ik laat je nooit meer los." "Ik denk dat ik nu voorgoed verdwijn... " fluisterde Leara met snikken ertussendoor. Maar... ze verdween niet. "Je verdwijnt niet." zei Stefan, en greep haar nog steviger vast. "Jawel, daar kun je niets aan doen." Ze had de moed al opgegeven. Stefan keek opeens opzij. Hij schrok. "Leara, jij verdwijnt niet, maar het meer wel, na de laatste magische spiegel. Kijk dan, het droogt op! Schiet op! Het is de laatste poort naar de normale wereld die nog open is!"
Hij trok Leara mee naar het meer en rende tot hij niet meer kon staan. "Haal diep adem!" beval hij. "W-wat?" stamelde Leara, die flink in de war was. "Doe het!" Ze haalde diep adem en hijzelf ook. Ze doken onder en zwommen zo diep ze konden. Af en toe hielp Stefan Leara een beetje. Hij greep zich vast aan een steen die op de bodem van het meer lag. Leara probeerde naar boven te komen, want haar adem was op. Stefan greep haar vast, hij wist ook niet precies wat hij moest doen, maar hij wist dat ze bij elkaar moesten blijven. En maar zo lang mogelijk onder blijven.
Plotseling werd alles zwart. Voor allebei. Leara worstelde met de dood in haar onderbewustzijn. Nee, ze was zover, zóver. Ze wilde met Stefan verder leven. Waar was hij? Was hij al dood? En ze moest terug naar haar grootmoeder, en haar broer.
Aan de andere kant, waarom blijven vechten? Misschien was Stefan wel allang dood en had ze het dan allemaal voor niks gedaan. Waarom was het ook niet goed zo?
Bijna, ja, echt bijna was ze dood, toen het hoofd van haar moeder plotseling voor haar verscheen. Ze schudde nee. Ze sprak niet, maar Leara kon in haar ogen lezen wat ze bedoelde.
Nee, meisje. Bega niet dezelfde fout als ik. Je hebt nog een reden om door te gaan met leven.
Het was genoeg om niet op te geven. Ze bleef vechten, tot de redding kwam. Twee sterke armen grepen haar vast en trokken haar uit haar droom, en uit het water. Ze was er nog niet helemaal bij. Ze werd op het droge gelegd. Langzaam opende ze haar ogen. Boven haar zag ze het overbezorgde gezicht van Stefan. En nog een gezicht dat ze niet direct herkende. Vaag kwam de herinnering terug, Stefan's opa.
"Gaat 't?" vroeg Stefan. Ze wilde wel wat zeggen maar had er de kracht niet voor. Ze glimlachte dan maar naar hem. Hij streelde over haar wang.
"Kom," zei opa. "dan gaan we naar huis."

Ze brachten Leara terug naar de burcht. Kennelijk hadden grootmoeder en Samuel hen al zien aankomen, want Samuel rende hen tegemoet. "Leara! O, Godzijdank!" Hij omhelsde haar. "Ben je in orde?" Leara knikte. "Samuel, ik heb mama gezien." Samuel slikte. "Echt waar? Waar? Wat heeft ze gezegd?" "Waar weet ik eigenlijk ook niet, en ze heeft niks gezegd. Maar dankzij haar sta ik hier nu nog." Samuel omhelsde haar nog een keer. Nu kwam ook grootmoeder aanlopen. Zij omhelsde haar ook. "Ehm, trouwens, dit is Stefan. En dit is zijn opa." Samuel keek naar de grond toen hij Stefan een hand gaf. "Aangenaam," zei Stefan. "is er iets?" "Bedankt dat je goed op mijn zusje gepast hebt, dat had ik eigenlijk moeten doen." "Ik denk dat ze het stadium van klein meisje waar op gepast moet worden gepasseerd heeft."
Niemand reageerde. "Kom," zei grootmoeder. "je moet me vertellen wat er is gebeurd." "En hoe moet het met hen? Ze hebben veel geholpen. Mag ik nog even wandelen met Stefan voordat ik met u mee ga?" Leara klonk verontwaardigd. "Ja, grootmoeder," zei ook Samuel, "vergeef me dat ik het zeg, maar het is niet beleefd dat u ze niet binnen heeft genodigd. U heeft hen niet eens een hand gegeven."
Minachtend keek grootmoeder naar de vreemdelingen. Ze was beledigd. "In een ding had die jongen gelijk," sprak ze koel. "Leara is oud genoeg om zelf te kiezen wat ze wil doen. Ik zie je nog wel eens thuis, meisje. Kom het me maar vertellen als je zin hebt. Kom, Samuel." Bij de laatste woorden draaide ze ze zich om en liep terug. Samuel verontschuldigde zich zachtjes, en liep daarna braaf achter haar aan.
"Schoothondje..." lispelde Leara.

Opa was naar huis gegaan. Leara en Stefan liepen nog wat rond door de tuin van de burcht. Leara vertelde over hoe ze haar moeder had gezien, en dat het niet veel gescheeld had, of ze was er nu niet meer geweest.
"Dan heb ik je moeder een hoop te danken." zei Stefan. "Ja, misschien wel..." Ze glimlachte.
Ze keek hem aan. Stefan keek vragend terug. Ze streelde hem door zijn haar. Ze zoenden.
Het voelde goed, dat ze hem zoende. Ze vond het niet eng meer om op die manier met hem om te gaan. Geen spiegels meer, geen andere ikken, alleen hij, en zijzelf.
Het leek wel alsof hij zweefde op dat moment. Alles was goed. Alle puzzel stukjes vielen op de goede plek. Hij had haar, eindelijk! Het was het wachten waard geweest. Hij gleed met zijn hand naar de sluiting van haar jurk, maar ze hield hem tegen.
"Nee, niet in mijn grootmoeders tuin. Stel je voor dat..." Ze hoefde haar zin niet af te maken. Ze moesten lachen.
Stefan knipoogde. "Wanneer gaan we weer eens naar het bos, naar 'onze' grot?"

Mooi sluitstuk op je verhaal.
Een mooie happy end kan mij altijd bekoren.
Verder is het goed geschreven.
Ik hoop dat je nog meer verhalen post.

Bedankt!

Hoe krijg je zo'n tekentje met zo'n boekje bij je verhaal, dat het af is? Hier staat er wel één, maar in de topic niet.

Ik dacht dat je dat tekentje in je eerste post moets plaatsen

Hmmm... ja, kan wel. Maakt niet uit, mensen begrijpen wel dat het af is.

Heel mooi verhaal, je gaat erg meeleven met de hoofdpersonages. Mooi beschreven ook de gevoelens (wat heel moeilijk is om te beschrijven).
Spiegels zijn ook aantrekkelijke voorwerpen, mijn hele kamer hangt er vol mee Dus ik vind het wel leuk om er een verhaal over te lezen.

Leuk verhaal
Je beschrijft de gevoelens van de personen goed en verder gewoon leuk om te lezen.
Wel jammer dat het al af is

Heel mooi gedaan! Mijn complimenten :3

heel mooi verhaal