Online Verhalen

Volgens mij was Taylor dat trutje dat in het weekend achter de balie zat?

Wauw!! Echt geweldig gewoon Als ik Jamie was, zou ik me ook kapot geschrokken zijn. Zie je jezelf opeens levensgroot in een bikini voor een hotel hangen
Je schrijft ontzettend leuk. Heel veel humor, maar net niet té veel. Super Ik hoop dat je snel verder gaat!

Hemeltje Hemeltje, het is al weer bijna 2 maanden geleden, dat ik gepost heb bij dit verhaal. Ik zat een beetje vast, maar gisteren kreeg ik een doorbraak! Ik hoop dat er nog steeds geïnteresseerden zijn

Om even jullie geheugens even op te frissen:
Jamie zeg zichzelf op een enorme poster hangen op de voorkant van een hotel, in een bikini. Diep in shock belde ze de italiaan, Antonio op. Toen belde opeens haar moeder vanuit Nederland. Na een moeizaam telefoongesprek, hing Jamie bot op. Nu gaat ze opweg naar de hotelkamer van Luigiano en Antonio om verhaal over de poster te halen.
Enjoy!

13. Nu: Met rode wangen van woede in een grijze jumpsuit met zwarte lange knielaarzen en verwaaid haar.

‘Jamie!’
Luigiano negeerde mijn van woede vertrokken gezicht en gaf me uitgelaten twee zoenen op mijn wangen. Antonio zat nonchalant op de rode bank in de hoek van de hotelkamer en nipte van een glas champagne. (om tien uur ‘s ochtends?)
‘Ik wil je graag aan iemand voorstellen,’ onderbrak Luigiano mijn gedachtes en hij duwde me richting een van de slaapkamers van de enorme hotelkamer.
‘Jamie, dit is Abigail Vontage, ik denk dat je haar wel kent,’ zei Antonio met een grijns van oor tot oor.
Of ik haar kende? Dit was mijn grote voorbeeld. Hier was het allemaal om te doen! Abigail Vontage was de directrice van de Cancorth academy for fashion. De academie waar ik al jaren van droomde. Daar lag mijn toegang tot de wereld van designers. Op een dag zou ik naast Karel Langerfeld staan en Marc Jacobs. Wat, zij zouden naast mij staan!
Ik had zo vaak over dit moment gefantaseerd. Abigail stond bekent als een zeer kritische vrouw, met een scherpe tong en waar je niet mee kon sollen. Ze was in haar jongere jaren op weg geweest naar een carrière als topdesigner, maar door een auto-ongeluk waren de zenuwen in haar schrijfhand (de rechter) beschadigd. Tekenen en naaien was opeens een vreselijk moeilijk karwei voor haar geworden.
‘Jamie, ik heb veel over je gehoord,’ ze stak haar hand naar me uit en ik nam hem als in hypnose aan. Na enkele secondes keek ze me verwonderd aan en ik bedacht me dat ik misschien beter eens haar hand los kon laten.
‘Eh oh, werkelijk,’ stamelde ik oprecht verbaasd. Ik kon me niet voorstellen wat ze had gehoord dan.
‘Ja Luigi, vertelde me dat je zo graag modeontwerpster wilt worden en dat je prachtige schetsen hebt. En ik zag je foto’s in Luigi’s collectie. Ge-wel-dig.’
Ik probeerde na te denken hoe Luigiano over mijn droom kon weten. Ik had het hem nooit verteld. Misschien van Antonio, maar ik kon me ook niet herinneren dat ik het aan hem verteld had. Ik had tenslotte amper de kans gekregen tegen hem te praten, aangezien hij constant zelf aan het woord was.
‘Abigail wil je graag als leerling op haar acedemie,’ fluisterde Luigiano samenzweerderig tegen me.
Abigail knikte: ‘Binnenkort beginnen de introductieweken, voor 2009. Lijkt het je wat?’
Ik moest me zelf knijpen, ik droomde vast. Ik stond aan de grond genageld en wist niets anders uit te brengen dan een ja en dankjewel. Gelukkig nam Luigiano het woord over, hij zou alles regelen met Abigail. Hij leidde mij weer terug naar de slaapkamer waar Antonio me een glas champagne in mijn hand drukte. Nadat we geproost hadden, verlieten Luigiano en Abigail de kamer en lieten me alleen achter met Antonio en Luigiano’s assistente, die gretig wat glazen champagne achterover sloeg. Opeens ging de deur van de hotelkamer open. Van schrik liet ik bijna mijn glas uit mijn handen vallen.
Het was de jongen van laatst. De jongen met de enorme prachtige groene ogen, waar ik tegen aan liep op straat ik wist gelijk waarvan ik hem toen had herkend. Hij was het hulpje van Patrick Parker. De fotograaf van mijn shoot Hij droeg een witgewassen spijkerbroek met rafels aan de onderkant en een strak zwart t-shirt, waardoor zijn ongelovelijke gespierde armen goed uitkwamen, zijn kastanjebruine haar hing warrig voor zijn ogen.
‘Antonio, ik heb die foto’s waar je om vroeg,’ zei hij terwijl hij even vluchtig naar mij keek.
'Dankje Shawn,' zei Antonio zonder naar de foto’s te kijken. 'Zou jij Jamie, even naar beneden kunnen begeleiden.'
Shawn knikte.

Er hing een opgelaten sfeer in de lift. Ik probeerde niet te veel naar Shawn te kijken, in plaats daarvan dacht ik aan het idiote wat we net overkomen was.
Ik was aangenomen op mijn droom acedemie en ik had er alleen maar een fotoshoot voor moeten doen. In bikini wel te verstaan, maar dat was eigenlijk nog best grappig ook. Ik vroeg me alleen af wie er nu wist dat ik dit zo graag wilde. De liftdeuren gingen open en Shawn liep snel naar buiten. Ik stapte langzaam eruit, nog steeds in gedachten verzonken, toen ik me opeens iets bedacht.
‘Shawn!’ riep ik en ik rende hem achterna. Hij draaide zich om en bleef verbaasd staan.
Tijdens de shoot, had ik me best onzeker gevoeld en Shawn had me op mijn gemak gesteld door interesse in me te tonen. En ik had hem verteld over mijn studieplannen. Hij moest het dus wel aan Luigiano vertelt hebben.
‘Heb jij Luigiano verteld over mijn droom voor de mode academie? ‘
‘Zou kunnen,’ zei hij met een bescheiden lachje.
‘Dat is allerliefste wat iemand ooit voor me gedaan heeft,’ kirde ik.
Spontaan gaf ik hem een dikke knuffel en hij staarde me verbijsterd aan toen ik hem los liet, maar dat kon me niet schelen.
Mijn dag kon niet meer kapot.

woehoe jeeeeeej nog een stukje!

Your wish, is my command

(even een toelichtig, omdat het allemaal zolang geleden is.
Karin is dus de beste vriendin van Jamie/Jetta
Henk is de oudere broer van Jamie en Klaas de jongere.
Jamie heeft vooral met haar jongere broertje een goede band
Klaas is 17. Henk 23. Karin 19, net als Jamie. )

14. Momenteel: Een bruin leren jack met riempjes, een paarse wollen muts met bijpassende sjaal, een spijkerbroek van lee en een bruine uggs.

‘Alleen een cappuccino?’ Vroeg Lies terwijl ze haar wenkbrauw optrok.
Ik knikte. Ik ga lijnen.
‘Gij?’ haar wenkbrauw trok nog verder omhoog. ‘Waarom? Met zo’n lichaam als u, hoeft ge toch niet te lijnen?’
Dat moest dus wel. Om drie redenen. Ik was sinds ik in New York was al drie kilo aangekomen en ik was er nu pas twee maanden. Als ik zo doorging zou ik over een halfjaar mee kunnen doen aan de afvallers XL. Reden twee: Ik had Luigiano beloofd in zijn show mee te lopen, in de bikini, waar ik dus al eerder in gefotografeerd was voor komende Fashionweek. Daarna zou de hele poppenkast voorbij zijn, dan kon ik me richten op mijn studie, die naar Nieuwjaar zou beginnen. Over een week had ik introductieweek. Dat was reden drie waarom ik dus niets at. Ik was veel te zenuwachtig en gestrest. ’s Nachts schrok ik zomaar wakker, met allerlei ontwerpideeën in mijn hoofd en dan was ik tot zes uur ’s ochtends aan het schetsen,waardoor ik de rest van de dag met enorme wallen, andermans voeten masseerde en gezichtsmaskers aanbracht op oude rimpelige hoofden. Ik had Prudence nog niet verteld over mijn spoedige vertrek. Ik was bang voor haar reactie, ze was nogal chagrijnig te laatste tijd.
‘Weet je zeker dat je niets wilt eten?’Lies keek me bezorgt aan.
‘Nee echt niet,’ zei ik.
‘Ik heb toast,’ drong ze aan.
‘Nee echt niet Lies.’ Ik begon nu geïrriteerd te raken, maar dat had ook met mijn vermoeidheid te maken.
Ik nam plaats op mijn vaste plek. Het was zaterdag rond lunchtijd en nog drukker in de straten dan doordeweeks. Zakenlui renden gestrest rond, taxi’s toeterden geïrriteerd naar elkaar. Op de hoek stond een hotdogkraam, waar een hele rij mensen stond. Hordes kwebbelende meiden liepen shoppend door de straten, genietend van hun vrije zaterdag. De blaadjes aan de bomen begonnen rood en oranje te kleuren. Het was tenslotte ook al oktober. Na mijn cappuccino besloot ik buiten te gaan wandelen. Met tegenzin nam ik de kartonnen zak van Lies aan, waarin ze stukken toast en een appel had gedaan, omdat ik niet onbeleefd wilde zijn. Ze bedoelde het goed.
Ik besloot naar Central Park te lopen. Ik verborg mijn neus in mijn sjaal en stak mijn handen in mijn jaszakken. De gekleurde blaadjes aan de bomen, mochten dan een warme uitstraling hebben, ik had het ijskoud. In Central Park was het al net zo druk als in de rest van de stad. Ik plofte neer op een bankje en keek naar een oud mannetje die brood voerde aan wat duiven. Net als in Amsterdam op de Dam, bedacht ik me. Ik kreeg een brok in mijn keel, toen ik mezelf betrapte op het feit dat ik aan mijn thuisland dacht. Nadat mijn moeder dinsdag had gebeld had ik verder niets meer van haar gehoord en ik durfde zelf niet terug te bellen. Toch wilde ik dat iemand in mijn thuisland, wist van wat ik bereikt had, van mijn succes. Ik moest het gewoon aan iemand kwijt. Ik besloot Karin te bellen, het was nu half acht in Nederland en Karin was er altijd al vroeg uit.


Mijn hand trilde toen ik haar nummer in toetste. Het was weer even geleden dat ik haar stem had gehoord.
‘Met Karin.’
‘Met Jetta,’ hoorde ik mijn eigen bevende stem zeggen.
‘O mijn god,’ schreeuwde Karin in mijn oor. ‘Ik dacht dat je dood was, joh. Echt waar heb je gezeten? Hoe is het met je?’
Ik schoot in de lach, waarom was ik ooit zenuwachtig geweest om haar te bellen, het bleef die gekke oude Karin.
‘Het gaat echt top met mij,’ zei ik en ik vertelde het hele verhaal over Luigiano, de poster en mijn ontmoeting met Abigail Vontage.
Toen ik klaar was barstte Karin in lachen uit. ‘Oh, ik wou dat ik erbij was geweest toen je die poster zag!’
Ik grijnsde. ‘Nou je krijgt hem mooi niet te zien.’
‘Daar ben ik niet zo zeker van,’ zei Karin met een geheimzinnig lachje.
‘Hoezo niet?’ Vroeg ik verbaasd.
‘Ik heb een week vrij kunnen regelen,’ brulde ze.‘Ik kom over twee naar New York samen met Klaas.’
‘Oh Mijn God, Karin!’ krijste ik door het toestel en ik stuiterde zo erg op en neer, dat de duiven bij de vijver geschrokken wegvlogen en de oude man me een boze blik toewierp.
‘ Dat is in de week van de fashionweek, dan kun je naar de modeshow komen kijken, ik regel kaartjes voor jullie,’ kirde ik vrolijk tegen mijn telefoon.
‘Super,’ riep Karin uitgelaten aan de andere kant van de lijn. ‘Zou Klaas dat wel aankunnen, jou in een bikini zien paraderen?’
‘Tuurlijk, ik ben zijn favoriete zus!’zei ik glimlachend.
Karin grinnikte, maar toen klonk haar stem opeens serieus.
‘ Ik ben echt blij dat het goed met je gaat, Jet. Ik kwam je moeder van de week tegen en ze vertelde me over jullie telefoongesprek.’
Even wist ik niet wat ik moest zeggen.
‘Ze mist je heel erg Jet, dat weet je toch wel,’ hoorde ik Karins stem in mijn oor.
‘Ja,’ bromde ik. Ik had geen zin met Karin hierover in discussie te gaan. Karin had de perfecte moeder, ze was modern en ze gingen samen winkelen en naar de film. Mijn moeder was een oude doos, die niet verder in de wereld keek dan haar achtertuin. Ze had mijn hele New York idee altijd idioot gevonden. Mijn vader en Henk konden het niet schelen. Alleen Klaas had altijd volledig achter me gestaan. En Karin natuurlijk.
‘Karin, ik ga hangen, ik heb zo meteen een afspraak.’
‘Oh oké,’ ik hoorde Karin zuchtte, ze wist dat ik koppig was.
‘Dan zie ik je over twee weken,’ zei ze.
‘Geweldig,’ zei ik. ‘Ik zie er naar uit,’ en dat meende ik.
‘Ik ook,’ zei ze meteen een stuk vrolijker en we schoten allebei in de lach.

Geweldig dat je weer verder hebt geschreven! Ik ben weer helemaal verslaafd Je omschrijft alles zo ontzettend leuk en ik, als lezer, kan me heel goed inleven. Ik ben benieuwd hoe het Jamie nu verder zal vergaan.

Leuk dat je eindelijk weer verder hebt geschreven! Ik heb de twee stukken meteen gelezen. Ik heb er niet heel veel meer interessants over te zeggen dan ze vorige keren, het is weer top. Ben benieuwd hoe het gaat als Karin naar New York komt, dat zal vast gezellig voor Jamie worden .

Hopelijk laat het volgende stuk minder lang op zich wachten.

Leuk dat je het verhaal voortzet

Sanne, Imke en Roger bedankt voor jullie reacties fijn dat iedereen het nog volgt!


15. Een donkere spijkerbroek van Lee, een grijze coltrui en, een zwarte bolero (die helemaal hot zijn op het moment) en enorm hoge hakken.

‘Wat zie jij eruit!’ Addeline bekeek me van top tot teen en had moeite haar lach in te houden.
Ik liep dan ook op de allerhoogste pumps die waarschijnlijk ooit gemaakt waren met hakken van een doorsnede van twee millimeter. Daarbij liep ik ook nog half mank, omdat ik niet durfde mijn voeten op te lichten, bang dat ik mijn enkel zou verzwikken. Een poot in het gips, kon ik er nu helemaal niet bij hebben
‘Waarom heb je die belachelijke schoenen aan?’ Vroeg Addeline die probeerde me een meelijwekkende blik te schenken .
‘Ik moet oefenen voor de show van Luigiano, het is al over tweeënhalve week,’ verzuchtte ik terwijl ik probeerde niet vol verlangen naar Addeline’s platte sneakers te staren.
‘Moet je zo over dat podium gaan paraderen,’ grijnsde ze.
Ik wierp haar een vinnige blik toe. ‘Het is een catwalk en ik loop, ik paradeer niet,’ snauwde ik terug.
‘Ben je met het verkeerde been uit bed gestapt,’ zei Addeline treiterend. ‘Of met je verkeerde schoen?’
Ik negeerde haar flauwe opmerking en vroeg: ‘Je komt wel kijken hè?’
‘Natuurlijk, I can’t wait,’ riep ze vrolijk vanuit het kantoor van Prudence, die vandaag een vrije dag had.
Aangezien er geen klanten waren, nam ik van het moment gebruik en plofte ik vlug neer op een van de makkelijke banken in het wachtgedeelte. God, wat deden mijn voeten zeer.
Ik had nooit verwacht dat er zoveel bij een modeshow kwam kijken.
De fashionweek zou op woensdag beginnen en Luigiano’s show, zou op vrijdag al zijn. We zouden tussen de shows van Donna Karan en Ralph Lauren zitten en hadden dus heel wat te bewijzen.
Luigiano’s zomercollectie (de mode-industrie loopt natuurlijk altijd al een half jaar voor) was fantastisch. Maar er kwam veel meer bij kijken, dan alleen de kleding. Er moesten juiste visagisten en kappers aangenomen worden en die moesten dagen oefenen tot ze het perfecte kapsel of de perfecte look hadden gecreëerd die ook volledig bij de outfits pasten. Dan moest de hele zaal (een grote loods, aan de haven van Manhattan) aangekleed worden. De catwalk moest worden opgebouwd en versiering (die de aandacht niet mogen afleiden van de kleding natuurlijk) moest worden aangebracht. Er moest een volledige choreografie worden gemaakt voor de modellen. Model lopen, was niet gewoon even heen en weer wandelen over de catwalk. Alles moest op het juiste moment, precies de juiste beweging, op het juiste tijdstip. Daarbij moesten er ook uitnodigen worden gemaakt, een comfortabele plaats voor de eregasten worden gecreëerd en een geschikte plaats voor de fotografen, waar ze precies de goede lichtval hadden. Licht, dat moest natuurlijk ook allemaal geregeld worden. Misschien wel het ingewikkeldste van allemaal.
En dan had je natuurlijk nog de onervaren modellen (ik eigenlijk alleen), die nog nooit model hadden gelopen en al helemaal niet op hakken van tien komma drie centimeter! (ja, ik heb ze gemeten) De eerste repetitie viel dan ook zwaar tegen en ik zag al als een berg op tegen die van vanavond.
‘Vergeet je niet, dat we vanavond naar die lezing van Joan zouden gaan,’ merkte Addeline op terwijl ze haar hoofd uit de deuropening stak.
‘Oh ja,’ mompelde ik.
‘Je komt toch wel hè,’ zei Addeline nu op dreigende toon. ‘Ik heb er mijn gitaarles voor afgezegd en Summer en Brandon hun sporttrainingen. Peter heeft zijn boekenclub verzet.’
Ik keek haar even wanhopig aan.
‘Kom op, Jam,’ riep ze verontwaardigd uit terwijl krullen hier en weer dansten. ‘Zelfs Josh komt en iedereen weet dat deze dinsdag eigenlijk zijn maandelijkse hotdog vreetwedstrijd zou zijn bij de chinees is.’
Ik keek haar even met een opgetrokken wenkbrauw aan en grijnsde.
‘Oké, ik kom beloofd.’

Ontzettend leuk weer Geweldig hoe jij alles omschrijft, echt super. Ik ben benieuwd hoe jamie dat gaat regelen, schrijf snel verder

16. Tijdens de repetitie: Een zwarte joggingbroek, een blauw hemdje en die enorme hakken.

Het leek alsof het complete Vrijheidsbeeld op de loods van Luigiano was gevallen. Het was één complete chaos. Midden in de zaal stond de nog kale catwalk half opgebouwd, de rest van de zaal was nog akelig leeg, afgezien van de tientallen mensen die gestrest rondrenden. De muziek stond oorverdovend hard en de choreograaf van Luigiano stond met wapperende handjes aanwijzingen te geven aan de modellen die de passen aan het oefenen waren. Verschillende lampen in de zaal gingen constant aan en uit, blijkbaar was het licht ook nog niet helemaal geregeld.
‘Jamie!’
Emma, een jonge Engelse vrouw en de tweede assistente van Luigiano kwam op me af stormen.
‘Daar ben je dan eindelijk!’ riep ze.
‘Waar is Luigiano?’ vroeg ik terwijl ik haar geïrriteerde gezucht negeerde.
‘In zijn kleedkamer. Hij wil niemand zien!’ Emma zuchtte nog een keer op een vreselijke dramatische manier, zoals ze dat altijd deed. Ik mocht haar absoluut niet.
‘We zitten in een crisis,’schreeuwde ze wanhopig terwijl ze hysterisch met haar papieren heen en weer zwaaide. Haar donkere ogen schoten vanachter haar hippe montuurtje alle kanten op.
‘Het licht werkt niet, de muziek en de passen van de choreograaf lopen totaal niet gelijk en een van de visagisten heeft opeens blindedarmontsteking!’
‘Dat is vreselijk, ‘zei ik, ook werkelijk bezorgd. Ik wilde niet dat Luigiano’s show in het water zou vallen.
‘Oh, dat is nog maar het topje van de ijsberg,' kirde Emma.
‘De naam voor Luigiano’s show is afgekeurd. Blijkbaar heeft Dior de naam al een keer gebruikt voor hun show in 2003. Dus Luigiano is ten einde raad. Ik kan wel janken!’
Ik kon me niet voorstellen dat ze zou gaan huilen, Emma was zo emotieloos als een goudvis en door alle botox kon ze alleen maar neutraal kijken.
‘En dan moeten we natuurlijk ook nog iemand vinden, die jou nog fatsoenlijk kan leren model lopen,’ zei ze en ze bekeek me met een blik alsof ik alle problemen veroorzaakte.
Ik had moeite haar niet te wurgen, wat een vreselijk mens was het toch.
‘Dat kan ik wel doen,’ zei een stem achter me.
Emma en ik draaiden ons allebei verbaasd om en we keken recht in de betoverende groene ogen van Shawn.
Zijn bruine haar was nog warriger dan normaal en op zijn kin stonden kleine stoppeltjes, alsof hij zich vanmorgen niet geschoren had. Zijn t-shirt plakte aan zijn lichaam(niet gek in een loods waar het wel veertig graden leek te zijn) en hij boxer stak een eindje boven zijn broek uit. Ik had nog nooit zo’n sexy jongen gezien.
‘Jij,’ vroeg Emma argwanend terwijl ze met Shawn met opgetrokken wenkbrauw aankeek.
‘Ik heb veel met modellen gewerkt,’ verdedigde hij zichzelf terwijl zijn groene ogen glinsterden.
‘Goed dan, prima, dat is dan een probleem minder,’ bromde Emma afwezig.
‘Ik zou zeggen begin er maar zo snel mogelijk mee, want het is hard nodig.’
Ik had moeite Emma niet te bespringen, omdat ze volledig voor schut zette. Ik voelde dat Shawn me aankeek en mijn gezicht kleurde rood.
‘Morgen dan maar, half zeven?’ vroeg hij met een ondeugende grijns. Ik knikte, zonder hem aan te kijken.
‘Ik ga even naar Luigiano kijken,’ mompelde ik vlug. Ik wist niet wat ik het was, maar ik voelde me echt heel ongemakkelijk in het bijzijn van Shawn.

17. Nog steeds in mijn geweldige joggingbroek en hemdje.

'Luigiano?’ Ik klopte voor de tweede keer op de deur van Luigiano’s kleedkamer.
Toen ik weer niets hoorde, besloot ik toch naar binnen te gaan. Misschien was hij wel dood neergevallen of zo.
Luigiano’s kleedkamer was ruim met witte muren en een grote spiegelmuur. Een kleding rek in de hoek en een hele grote kaptafel. Een enorme loungehoek met een breedbeeld tv, een hoop eten en een berg tijdschriften en een laptop. Maar er lagen ook bergen verfrommelde papieren zakdoekjes op de grond. Luigiano zat aan de kaptafel met zijn hoofd in zijn armen in een rode badjas en hij snikte hartverscheurend.
‘Luigiano,’ fluisterde ik zachtjes.
‘Oohooh,’ jammerde hij terwijl hij een nieuwe tissue uit een doos trok en zijn neus snoot.
Ik liep voorzichtig naar hem toe en legde een hand op zijn schouder.
‘Oh Luigi,’ zei ik sussend. ‘Het komt wel goed.’
‘Nee!’ brulde hij. ‘Het komt nooit meer goed! Ik ben geruïneerd, Jamie!’ Finito! ‘Oh mama, mama!’
Jammerend en snikkend sloeg hij zijn armen om me heen.
Ongemakkelijk klopte ik op zijn rug. De stoere, knappe volwassen man, was veranderd in een klein jongetje die om zijn mama jammerde. Hoe Italiaans.
Een doos tissues, drie glazen cognac en anderhalve doos bonbons later was Luigiano eindelijk een beetje gekalmeerd.
‘Het komt allemaal wel goed hoor. De zaal ziet er al geweldig uit en met de choreografie gaat het ook prima,’ zei ik glimlachend.
‘Echt,’ zei hij met een flauwe glimlach.
‘Zeker,’ loog ik vlug.
‘Dankje bella,’ zei hij tegen me. ‘Wat zou ik toch zonder jou moeten.’
Terwijl hij me een kus op mijn wang gaf, werd er op de deur geklopt.
Emma stak haar hoofd om de hoek. ‘Luigiano, kom je even kijken naar de vorderingen met de choreografie?’
Luigiano knikte en hij trok zijn badjas uit.

Het leek nog rommeliger in de zaal en de choreograaf was inmiddels paars aangelopen van inspanning. Toen de muziek begon, kwamen de modellen een voor een op. Regelmatig werden er foute passen gemaakt en opeens viel de muziek uit. Ik pakte snel Luigiano’s arm vast, voordat hij weer in elkaar zou zakken in een huilbui.
‘Het is rampzalig! Een catastrofe!’ Jammerde hij.
‘We worden het lachertje van Manhattan! I will get something of it, a heart attack, a depression, een uh…’ Hij zocht wanhopig naar een ander woord om zijn gemoedstoestand uit te drukken.
‘Een.. uh… mania,’ opperde ik voorzichtig.
‘Si!’ schreeuwde hij opgelucht. En staarde me toen met grote ogen aan.
‘A Mania! Mia Belle Jamie! Perfecto!’Hij drukte zich tegen me aan en maakte een soort van vreugdedans. Iedereen in de zaal staarde hem verbaasd aan.
‘I’ve got it! Ik heb het!’ Riep hij enthousiast terwijl hij als een gek heen en weer sprong.
‘Wat heeft u,’ vroeg Emma vol irritatie.
‘De naam voor mijn show!’ Brulde Luigiano alsof het zo klaar was als een klontje.
‘Mania Manhattan,’ peinsde hij. ‘Nee, nog beter: Manhattan Mania!’
‘Dat is het perfecte woord voor mijn ontwerpen. Chaotisch, Dynamisch, gestoord, maar ook somber en ingetogen als in een mania, en het daarbij klinkt het ook geweldig: Manhattan Mania.’
Grijnzend herhaalde hij het een paar keer voor zichzelf.
‘Jamie, Tu amo!’ kirde hij opgewonden terwijl hij me weer knuffelde. ‘Jij, hebt alles gered, alles gaat goed komen!’
Ik voelde me euforisch en ik vroeg me af, of het door de dodelijke blik die Emma me toewierp kwam of Shawn die me bewonderd aankeek en me een knipoog gaf.
‘Ik wil een fles champagne en spaghetti om dit te vieren,’ riep Luigiano opgetogen.
Voordat ik het wist stonden we met z’n allen te proosten op Manhattan Mania.
‘Hé Jamie,’ fluisterde een stem in mijn oor. ‘Ga je zo mee uit.’ Het was de gluiperige stem van Antonio.
‘Ik weet niet,’ bromde ik kortaf zonder naar hem te kijken.
‘Als we nu gaan, zijn we er om negen uur,’ fluisterde hij terwijl zijn hand over mijn rug gleed.
‘Negen uur,’ riep ik geschrokken terwijl ik zijn hand wegsloeg. ‘Hoe laat is het?’
‘Bijna kwart voor negen,’ zei Antonio verbaasd.
‘Shit!’ riep ik. Ik was die hele lezing van Joan vergeten.

Even een nieuw stukje, geen commentaar op het gedicht aub, ik dicht namelijk nooit Sanne nog bedankt voor je laatste reactie

18. Wat ik vanmorgen uit mijn kast viste en aantrok: Een jurkje met een schotse ruit print (ja, die print, waar ze dood mee gooien de laatste tijd)een zwart maillot en zwarte pumps.

‘Ik ben blij te zien, dat u eetlust terug is.’
Lies plantte een verse cappuccino op mijn tafeltje.
‘Oh Lies,’ zei ik terwijl ik de beker in een keer achterover sloeg. ‘Ik ben zo kapot.’
‘Werk, de repetities voor de show en volgende week die introductie, gek word ik.’
‘Vandaag hoef je toch niet te werken, ik dacht dat woensdag uw vrije dag was,’ mompelde Lies, terwijl ze me een schouderklopje gaf.
‘Ja, maar ik moet wel naar het werk,’zuchtte ik. ‘Ik moet met Addeline praten.’

Ik had Addeline’s voicemail wel tien keer ingesproken gisteravond, maar ze had me niet teruggebeld. Natuurlijk was ze ontzettend kwaad en ze had er al het recht toe, maar ik was gewoon heel die lezing van Joan vergeten.
‘Wat doe jij hier?’ Addeline’s ogen schoten vluchtig over me heen en staarden toen strak naar de toonbank en de papieren die daar oplagen.
Ik kreeg gelijk een akelig gevoel over me heen, ik had echt een hekel aan ruzie.
‘Ik kom zeggen dat het me spijt,’ zei ik voorzichtig.
‘Ik luister,’ mompelde ze.
‘Ik ben gisteren niet komen opdagen, maar de repetitie liep uit en we hadden een hoop problemen, maar nu hebben we opeens een naam bedacht voor de show en..,’ ik stopte even met praten en keek naar Addeline, die nog steeds vastberaden naar de papieren staarde.
‘Het spijt me, oké,’ floepte ik er opeens uit.‘ Ik weet hoe belangrijk het is voor Joan en ik ben echt een waardeloze vriendin.’
Addeline keek op en ik zag een twinkeling in haar ogen.
‘Fijn, dat je dat zelf doorheb,’ zei ze grijnzend. ‘Het is je vergeven.’
Ik grijnsde terug. ‘Thanks Ad,’fluisterde ik terwijl ik haar een knuffel gaf.
‘Nu moet ik nog één ding doen.’

Ik was nog nooit met de metro geweest in New York. Wel een keer in Nederland, tijdens een dagje Amsterdam. Metro´s waren absoluut niet mijn ding. Het was donker, de coupés schommelden als een gek heen en weer en hij zat propvol. Bovendien waren er ontzettend veel haltes en moest je goed onthouden hoe de halte waar je er uit moest heette, want onder de grond had je geen gebouw of parkje, waar je je halte aan kon herkennen. En dan gingen de deuren ook nog eens ontzettend snel dicht.
Ik stond tussen een man van middelbare leeftijd die de krant las, een dikke vrouw met een boodschappentas in haar ene hand en in haar andere hand een blerend jongetje van een jaar of vijf en aan mijn andere kant stond een groep japanners gekleed in Hawaï-shirts en met fototoestellen om hun nek. Waarom was ik niet gewoon met de taxi gegaan?
Uiteindelijk kwam ik heelhuids de metro uit en weliswaar op het juiste perron. Ik was nog nooit in Brooklyn geweest, maar ik had er over gehoord. Het was een middenstandswijk en de hogere New Yorkers keken er nogal op neer. Joan woonde vijf minuten van het metrostation volgens mijn kaart. Na zes keer verkeerd te zijn gelopen, kwam ik in de juiste straat. Het pand waar Joan in woonde was drie hoog en zag er uitgeleefd uit. Volgens Addeline woonde ze helemaal bovenin. Het trappenhuis rook uiterst merkwaardig. Op de begane grond hing een pizzalucht en op een tweede een urinelucht. Op de bovenste verdieping hing een enorme rookwalm en er kwam harde metal muziek vanachter de enigste deur. Joan werkte ’s nachts in een club (als barmeisje) en overdag schreef ze gedichten en rookte ze als een ketter. Het daglicht zag ze weinig.
Ze keek me met opgetrokken wenkbrauw aan, toen ze de deur opendeed. Haar zwarte haren hingen piekerig langs haar witte gezicht. Ze droeg een donkere spijkerbroek en een oversized zwart t-shirt en had een peuk tegen haar vingers geklemd. Ze zei niets toen ik naar binnen kwam en de deur achter me sloot. Het was binnen precies zoals ik me had voorgesteld. De meubels waren een bij elkaar geraapt zooitje en de muren waren volgeplakt met donkere posters van allerlei metal bands. Joan zette de muziek uit en schonk twee koppen zwarte koffie in grote stenen mokken. Ze ging zitten op een rommelige bruine slaapbank en nam een slok, terwijl ze me van top tot teen opnam. Ongemakkelijk schoof ik heen en weer, terwijl ik zocht naar de juiste woorden. Uiteindelijk vertelde ik haar precies wat ik tegen Addeline had gezegd. Toen ik klaar was, zei ze nog steeds niet, maar staarde me aandachtig aan.
‘Ben je boos?’ vroeg ik voorzichtig.
Ze stond op en liep naar het bureau in de hoek van de ruimte, rommelde in een van de laatjes en viste er toen een verkreukeld blaadje uit.
‘Dit is het gedicht wat ik gisteren voorlas,’ zei ze.

‘A new start
A new place
Where do I go?
Where do I stop?
When am I home?
Looking for adventure, excitement,
something that will change me.
Or maybe I just run away, hiding for them.
Where am I looking for?
When do I find out?
I want to change
But nobody can help me.
It’s a lonely journey
And here I am, alone in the big city.
And who know,
where can I hide myself?
For them, where I run away for.
When comes the day?
That I will be home…

Toen ze klaar was glimlachte ze.
‘Ik schrijf graag gedichten over mensen die ik ken. De persoon waar dit gedicht over gaat, inspireerde me erg.’ Ze ging weer zitten op de bank om vervolgens een slok koffie te nemen en vervolgde haar verhaal:
‘Ik vond haar een moedig en krachtig persoon, ze was helemaal in haar eentje om een nieuwe start te maken op een plek waar ze niemand kende. Maar na een tijdje bedacht ik me, dat ze ongelukkig leek. Alsof ze voor iets op de vlucht was gegaan.’ Ze keek me even uitdrukkingloos aan.
‘Ik hoop dat als ze wat meer gaat genieten in de toekomst en meer gaat luisteren naar haar echte vrienden in plaats van naar mensen die denken belangrijk te zijn.’
Ze glimlachte naar me. ‘En ik weet zeker wanneer ze dat doet, ze op een dag denkt: I am home.’
Nog steeds glimlachend stond ze op, om zichzelf een nieuwe kop koffie in te schenken. Ik staarde met tranen in mijn ogen naar het papiertje op tafel . Ik had nooit iets begrepen van enige vorm van poëzie, maar dit was het mooiste gedicht ooit geschreven. Joan leek al mijn gedachten te hebben verwoord op een klein stukje papier.
‘Heb je nog iets gewonnen?’ Vroeg ik met een zacht stemmetje, terwijl ik opstond.
‘Ik ben eerste geworden.’
Ze kwam naar me toe en voor ik wist omhelsde we elkaar. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen, hoe hard ik ze ook tegen probeerde te houden.
‘Het spijt me zo, fluisterde ik. Ik ben echt een egoïstische bitch.’
‘Dat kun je wel zeggen,’ grijnsde Joan en we schoten allebei in de lach.
‘Mag ik hem hebben?’ vroeg ik nadat ik mijn tranen had weggeveegd.
‘Natuurlijk,’ zei ze terwijl ze me het papiertje aangaf.
‘Het is jou verhaal, ik heb het alleen maar opgeschreven.’

OMG, zo'n verslavend verhaal Ga snel verder! Je hebt een leuke schrijfstijl en je verhaal op zich vind ook heel erg leuk! Gewoon verdergaan! Je gedicht is mooi!

groetjes!

Wow, ik zie nu pas dat ik hier nog niet op had gereageerd! Even terugdenken...

Oh ja, het gedicht! Ik vond dat je die situatie erg mooi hebt geschetst. Prachtig hoe Joan (mooie naam trouwens) dat gedicht voor Jamie heeft geschreven, dat had ik niet verwacht. Die laatste alinea geeft iets emotioneels aan het verhaal, vind ik. Erg mooi gedaan, ik blijf dit verhaal hartstikke leuk vinden!

woei weer even geleden! maar ja drukdrukdruk he
@ Imke: dankjewel! Ik vind het echt leuk dat je mijn verhaal blijft volgen!
@Imissyou: joepi een nieuwe lezer! Heb je alles in een keer gelezen? Dat vind ik echt supergaaf om te horen, heel erg bedankt

19. Introductiedag één: Little black dress met zwart lakriempje, paars vestje, paarse maillot en zwarte pumps.

‘Veni, Vedi, Vici.’
Zo luidde de titel van de folder die ik las. Het was een folder over de Cancorth Acedemy for Fashion. Ik zat bovenin de grote collegezaal en kon zo de hele ruimte overzien. De acedemie lag midden in het centrum van New York in een prachtig gebouw aan de Fifth avenue. De straat waar de huizen onbetaalbaar waren en de laatste mode op straat wandelde.
Ik was nooit een ster in talen geweest en dacht na: zou Veni, Vedi, Vici, Spaans of Frans zijn?
Opeens ging er iemand naast me zitten. Of beter gezegd schreed ze neer. Als een engel nam ze plaats achter het bankje en opende haar zwarte chanel die ze net op tafel had gezet. Ik had nog nooit zoiets volmaakt gezien. Ze had lichtbruine pijpenkrullen die glanzend tot op haar borsten vielen en zo perfect in model zaten en dat terwijl het buiten enorm waaide. Ze droeg een beige jurkje met rouches en gehaakte bruine poncho daarover. Ik herkende het jurkje uit de collectie van Marc by Marc Jacobs. Haar kleine smalle voetjes waren omhuld met de mooiste Jimmy Choo’s ooit. In haar haar zat een schitterde zijden sjaal. Dit meisje had duidelijk smaak. Een hele dure. Jaloers gaapte ik naar haar Jimmy Choo’s. Ik had zelf al maanden een ogen op een zwart paar met diamantjes uit de collectie, maar durfde ze niet te kopen, aangezien ze 600 dollar waren. Toch weer die Hollandse gierigheid. Ik voelde me opeens behoorlijk onstylisch in mijn little black dress. (Ik had express voor iets veiligs gekozen en de little black dress is gewoon altijd goed.)
Na enkele seconden merkte het meisje me op en ik keek me met opgetrokken wenkbrauw aan. Snel deed ik mijn mond dicht en staarde naar mijn schetsblok. Ik voelde dat ze me van top tot teen opnam.
‘Lolita Debought,’ zei ze met een volmaakte glimlach terwijl ze haar perfect gemanicuurde hand uitstak.
‘Debought?’ merkte ik verbaasd op.
‘Ja dat ben ik,’ zei ze schaterend. ‘Het nichtje van de beroemde madame Debought.’Ken je mijn tante soms?’
‘Van gehoord,’ mompelde ik terwijl ik dacht aan Madame Debought, onze vaste klant die me zoveel problemen had opgeleverd.
‘Ik ben Jamie van Beek.’
‘Enig je te ontmoeten Jamie,’ kirde Lolita. ‘Noem je alsjeblieft Lola, everybody does!’
Ze schaterde het weer uit en ik vroeg me af wat er zo grappig was.
‘Dit zijn Sascha en Georgina,’ zei ze nog altijd met een perfecte lach.
De twee meisjes naast haar keken me schaapachtig aan. Hun stijl was hetzelfde als die van Lola, maar ze verbleekten totaal bij haar.
‘En hoe ben jij hier terechtgekomen? Rijke familie?,’ vroeg ze.
‘Ik ben model van Luigianofashion.’
‘Goh leuk ,dan kom je vast niet uit New York?’
Terwijl ze praatte had ze een vijl uit haar tas gevist en begon ijverig haar nagels te vijlen.
‘Ik kom uit Nederland,’ zei ik nogal beduusd.
‘Ah, Nederland,’ zei ze zonder van haar nagels weg te kijken. ‘Dat ligt toch in het zuiden.’
Ik zag schaapachtige vriendin één haar mond openen, maar blijkbaar bedacht ze zich weer vlug, want ze zei niets.
‘Uh ongeveer,’ mompelde ik. Ik liet het maar zo. Mensen stelden toch alleen maar bergen vragen als je uit Europa kwam. Alsof we van een andere planeet waren.
‘Shit shit shit! Ik breek een nagel!’ Lola vervloekte haar nagel naar de hel en vijlde gefrustreerd door en ondertussen ratelde ze over haar rijke familie en de vele contacten die ze had. Grappig dat ik altijd had gedacht dat ik ijdel was. Dit meisje van absoluut het toppunt. En ik had ook eindelijk iemand gevonden die slechter was dan mij in topografie.
Gelukkig hoefde ik de hopeloze conversatie niet voort te zetten, want Abigail Vontage nam het woord. Enthousiast ging ik rechtop zitten en opende een notitieschrift. Ik was er helemaal klaar voor. Ik lachte in mezelf, konden mijn leraren van de middelbare school me nu maar eens zien.

Abigail sprak wel een uur lang over mode en de academie en ik maakte ijverig aantekeningen, terwijl ik Lola’s vijl in mijn oren hoorde schuren langs haar nagels. Toen Abigail klaar was, was er een mogelijkheid vragen te stellen. Daarna mocht iedereen gaan lunchen, we hoefden pas weer om half twee terug te zijn voor onze eerste workshop.
‘Ga je met ons mee lunchen?’ vroeg Lolita. Ik keek om me heen in de hoop een bekende tegen te komen, wat natuurlijk niet het geval was. Alleen lunchen was ook zo wat. Ik knikte: ‘Lijkt me leuk.’
Toen we langs de banken naar beneden liepen zag ik Abigail staan. Ik keek Lolita aan. Dit was mijn kans om te laten zien dat ik ook contacten had.
‘Abigail speech was geweldig hè,’ zei ik tegen haar.
‘Ja best oké,’ bromde ze onverschillig.
‘Ik ga haar even een compliment geven, ik ken haar persoonlijk.’
‘Ja joh?’ Ik hoorde dat ik Lolita’s aandacht had getrokken en haar ogen volgden me dan ook toen ik naar Abigail liep.
‘Hé, Abigail. Wat een prachtige speech, echt heel inspirerend.’
Abigail draaide zich verbaasd om.
‘In collegezalen wordt ik liever Miss Vontage genoemd,’ zei ze terwijl ze me kritisch opnam. Haar ogen hadden geen blijk van enige herkenning.
‘Ik ben het, Jamie van Beek, het model van Luigiano,’ zei ik terwijl ik de ogen van Lolita op mijn rug voelden branden.
‘Model van Luigiano of niet, geen uitzonderingen voor u, Mis van Beek,’zei ze met beheerste met strenge stem en daarna draaide ze zich om en liep de zaal uit.
Lolita keek me vragend aan.
‘Die heeft haar dag ook niet,’ zei ik lachend. Terwijl ik me ook snel omdraaide zodat niemand mijn rode hoofd van schaamte kon zien.

Het blijft geweldig, Liz! Echt ontzettend goed geschreven, mijn complimenten In elk stukje weet je een hele aangename sfeer te stoppen en ik wil graag verder lezen. Ik en benieuwd naar meer

Bedankt weer Sanne! Ik word altijd heel blij van jouw reacties, jij leest dit verhaal ook echt vanaf het begin! Ook bedankt daarvoor

20. Nog steeds de little black dress en het paarse vest.

De workshop liep iets uit, waardoor ik flink moest haasten naar Luigiano’s loods.
‘Moet je ergens heen?’ Lolita had een sigaret opgestoken en ze keek me afwachtend aan. Sascha en Georgina stonden als twee standbeelden naast haar, ze hadden nog geen woord tegen me gezegd, zelfs tijdens de lunch niet.
‘Ja, richting de haven, ik moet erover vijf minuten zijn,’ antwoordde ik gejaagd terwijl ik de aandacht van een passerende taxi probeerde te trekken. Ik had mijn immens hoge hakken alweer in mijn tas zitten en ik verheugde me nu alweer op een uur lang rondjes lopen op de catwalk. Het enige lichtpunt was dat Shawn me les gaf. Niet dat ik daardoor veel beter werd, want ik kon me totaal niet concentreren met die jongen naast me.
‘Wil je een lift?’ vroeg Lolita nonchalant terwijl ze een flinke haal nam en gebaarde naar een enorme mercedes een paar meter verderop.
Ik had eerlijk gezegd geen zin meer om nog meer verhalen over haar leven aan te horen, maar dit ging vast sneller dan een taxi en was ook zeker veel comfortabeler.
Ik knikte en liep naar het passengier plaats.
‘We gaan achterin zitten hoor,’ zei Lolita terwijl ze haar sigaret neergooide en hem met haar hak uittrapte. Ik was verbaasd toen een kaal rond mannetje uit de auto stapte gekleed in een lange zwarte jas en met op zijn hoofd een zwarte pet. ‘Waar heen mevrouw Debought?’
‘Richting haven, zij zegt wel waar,’ antwoordde Lolita terwijl ze een enorme zonnebril opzette en zwierig in de auto stapte.

Toen de chauffeur bij de loods stopte, zag ik Shawn al buiten staan met zijn hand tegen zijn oor gedrukt, met daartussen zijn mobiel. Terwijl hij sprak liep hij rusteloos heen en weer op de stoep. Aan zijn houding en de bewegingen van zijn lippen kon ik zien dat hij rustig sprak. Ik vroeg me af wie hij aan de lijn had.
‘Wauw, wat een hottie,’ grijnsde Lolita en ze knikte in de richting van Shawn. Ik kon haar ogen zien glimmen onder haar grote zwarte zonnebril, die ze zelfs nog op had in de auto. Hoezo sterallures?
‘Dat is Shawn,’ zei ik terwijl ik moeite moest doen me te beheersen. Lolita keek alsof ze hem ieder moment kon bespringen.
‘Hoe ken je hem?’ vroeg ze geïnteresseerd, haar ogen door het autoraampje nog steeds gefixeerd op de knappe jongen.
‘Hij is modefotograaf,’ beet ik haar nijdig toe.
Ze grijnsde en schoot in haar irritante lachje. ‘Modefotograaf? Nee, dan valt hij af.’
Ik had zin haar te slaan, nu was hij opeens niet goed genoeg meer voor haar? Wat een verwaand nest!
‘Ik heb al eens iets met een modefotograaf gedaan,’ zei ze dromerig.
‘Dus?’, vroeg ik uitdagend.
‘Nou, het zijn allemaal kanjers, maar zo onbetrouwbaar als de pest, dus dat is zeker niet voor herhaling vatbaar.’
Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan.
‘Ja wat wil je dan, als je als vent de hele dag met modellen moet werken,’zei ze verklarend. ‘Die jongens hebben iedere week een ander.’
Er schoten gelijk gedachtes van Shawn door me heen, rollebollend met de topmodellen van Luigiano. Ik kreeg een misselijk gevoel.
‘Maar als jij hem wilt,’ zei Lolita met een glimlach.
Ik voelde mijn gezicht rood aanlopen. ‘Ik moet er maar eens uit, ik ben al laat,’ zei ik terwijl ik haar grijnzende hoofd negeerde. ‘Bedankt voor de lift.’
‘Geen dank, tot morgen maar weer,’ zei ze terwijl haar perfecte krullen meedeinden met haar lichaamsbewegingen terwijl ze nog een stiekeme blik op Shawn wierp.

Ik wachtte tot de auto wegreed voordat ik op Shawn opstapte.
Toen hij me aan zag komen, kapte hij snel zijn gesprek af en liet hij zijn telefoon in zijn broekzak glijden.
‘Je bent laat,’ zei hij nuchter.
‘Sorry,’ mompelde ik, terwijl ik langs hem heen naar binnen liep.
‘Met wie belde je?’
‘Gewoon een kennis,’ zei hij zonder me aan te kijken.
We liepen samen naar de kleedkamer, waar ook al wat andere modellen waren. Hier kon ik mijn schoenen aantrekken. Ik vroeg me af of Shawn wel eens iets met een model had gehad. De halfnaakte meisjes die zich om hem aan het om kleden waren, leken hem echter koud te laten. Maar misschien was dit juist een tactiek van hem.
‘Soms ben ik best jaloers op die modellen, ze zijn zo knap, vind je niet?’vroeg ik met mijn zoetste glimlach.
‘Je bent zelf toch ook een model,’ zei hij zonder op te kijken van het tijdschrift waar hij doorheen bladerde. Mm, daar had hij een punt.
‘Ja maar, ik ben maar een soort van invalster,’ probeerde ik mezelf uit de situatie te redden.
‘Je doet het anders wel goed voor een invalster,’ zei hij terwijl zijn ogen even de mijne zochten en toen weer terug naar het tijdschrift keken.
Er ging een golf van warmte door mijn lichaam.
‘Heb je wel eens iets met een model gehad?’
Ik schaamde me gelijk voor mijn nogal directe en impulsieve vraag, maar hij scheen het niet merken.
‘Nee nog nooit, ik val persoonlijk niet op modellen.’
‘Oh,’ was het enige wat ik kon uitbrengen. Ik voelde me triomfantelijk toen ik opstond en naar hem toe wandelde. Het lopen ging me al steeds beter.
‘Ik ben klaar hoor.’
‘Top,’ zei hij glimlachend terwijl zijn groene ogen me helemaal opnamen.
‘Dan gaan we maar beginnen.’

21. Gametime: een lange strakke witte broek met een marineblauw t-shirt, een zwarte bolero, zwarte veterlaarzen en een een pet van Amerika’s beste honkbalteam!

Tijdens de ochtendworkshop van woensdag nam ik plaats tussen twee onbekende meisjes, zes rijen van Lolita en haar aanhang vandaan. Na de workshop, die overigens reuze interessant was, glipte ik zo snel mogelijk de zaal uit naar buiten.
‘Hé Jamie, alweer haast?’
Ik maakte een sprongetje van schrik toen ik Lolita nonchalant tegen de Mercedes zag aanhangen met alweer een sigaret tussen haar lange soepele vingers.
‘Uh, zoiets,’ mompelde ik.
‘Waar zat je vandaag, ik heb je nog niet eerder gezien,’ vroeg ze.
‘Uh, ergens in het midden van de zaal.’
‘Nou, ik zit altijd bovenin, dus dan weet je dat alvast voor morgen.’
Even was ik sprakeloos door haar overvloed van arrogantie om te denken dat ik überhaupt naar haar op zoek was geweest, maar ze gaf me geen tijd om na te denken want ze ratelde alweer verder.
‘Ik zou je graag een lift willen geven, maar ik moet zelf ook snel weg.’
‘Geen zorgen ik wou toch al gaan lopen, ik ga honkbal kijken,’ zei ik vlug.
Lolita draaide geïrriteerd met haar ogen en zwiepte haar bruine haar, dat vandaag gestijld was, over haar schouder. ‘Ik ook, ik zit in het sponsorhok met mijn vader. Hij heeft er wat zakenafspraken en ik moet zijn lieftallige dochter spelen.’ze zuchtte zo deprimerend alsof iemand haar net vertelt had dat ze morgen dood zou gaan.
‘Het enige leuke is dat de spelers na afloop even langs komen in het sponsorhok, maar dat is dan ook alles. Je zou de champagne daar eens moeten proeven, alsof je slootwater opslurpt.’ Haar gezicht vertrok zich in een grimas bij de gedachte, maar zelfs als ze zo keek, was ze nog perfect.
‘Nou succes dan maar, ik zie je morgen wel,’ mompelde ik terwijl ik me vliegensvlug omdraaide en voordat ze iets kon zeggen, mezelf liet opgaan in de mensenmassa.

Hoewel drie kwart van de Amerikanen overgewicht heeft en het overige deel anorexia omdat ze in de mode of filmbranche zitten, houden Amerikanen allemaal van sport.
Natuurlijk hebben Nederlanders ook zo hun sporten. Welk ander idioot volk staat er met een voetbalkampioenschap volledig gekleed in oranje brulshirten beplakt met welpies en wuppies, met een rood, wit, blauw beschilderd gezicht en een Heineken trompet op hun hoofd: Nederlanders. Tijdens een WK of EK heeft iedereen opeens verstand van voetbal en weten we allemaal wie er kampioen gaat worden: weer Nederlanders.
Amerikanen hebben ook zo’n liefde en bij hen heet het: honkbal. En heel de honkbalcompetitie lang zijn Amerikanen zoals wij alleen maar doen bij een belangrijk kampioenschap. Volslagen idioot.

Toen ik aankwam bij Josh zat iedereen al binnen, buiten onze vaste groep waren er ook andere mensen. Josh woonde namelijk samen met nog een jongen in een enorm appartement in the upper west side. Hij had namelijk ontzettend rijke ouders en kon het zich dus makkelijk permitteren .
Op tafel stonden treeën met cola en soda, halve pizza’s in vierkante dozen en bakken met, uienringen en bagels en bladen met sushi. Iedereen zat op de enorme leren bank of rondom heen op de vloer, uitgedost met t-shirts, petjes en sjaaltjes met het Yankee Logo en ze staarden naar het grote flat screen scherm aan de muur. Ik klom over Joan heen en propte mezelf tussen Peter en Addeline.
‘Zijn ze al bezig?’ vroeg ik.
‘Jamie!’ riep Peter verrukt terwijl hij een pet op mijn hoofd zette met het Logo van de New York Yankees. Zelf droeg hij een shirt en een sjaal met het logo.
‘Nope,’ zei Addeline als antwoord, terwijl ze me een pizza peperoni aanreikte. Ze had net zo’n pet op als ik. ‘Ze zijn aan het opwarmen, de Socks zullen zo wel komen.’
‘De Socks?’
‘The boston red Socks, de tegenstander.’
Ik knikte. ‘Dit was toch een vriendschappelijke wedstrijd?’
‘Uhu,’ antwoordde Addeline met volle mond. ‘Het seizoen is eigenlijk in de zomer, maar dit een speciale wedstrijd.’
‘Maar dat is geen reden om te mogen verliezen,’ brulde Peter in mijn oor. ‘Come on New York! Kick their ass!’ Hij had zijn twee zilveren oorbelletjes vervangen door twee kleine Yankee logo oorbellen.
‘Moet ik de spelregels nog een keer uitleggen,’ vroeg Addeline terwijl ze naar mijn nogal overdonderde gezicht keek.
‘Nee bedankt,’zei ik vlug. Het had me ook jaren gekost om te begrijpen wat buitenspel nou precies inhield, het ging me vast eeuwen duren om te snappen wat honken waren en waar een pitcher stond.

Wat me niet was verteld was dat NY Yankees en de Boston Red Socks niet zomaar tegenstanders zijn, maar aartsrivalen. Het was weer alsof ik thuis in Nederland op de bank naar een wedstrijd Feyenoord- Ajax keek terwijl mijn vader en twee broers Ajax volledig naar de hel verwenste en vervolgens zich kapot gingen zuipen in de dorpskroeg als Feyenoord had gewonnen, of verloren. Dat deed er niet toe, er werd altijd gedronken na afloop.
De laatste slag, de teams stonden gelijk. Het was doodstil in de kamer. Zelfs ik, die geen verstand had van honkbal, snapte dat alles aankwam op deze slag.
Iedereen staarde ingespannen naar het beeldscherm, waar de geconcentreerde pitcher van the Socks in beeld kwam, gevolgd door de nog geconcentreerdere slagman van The Yankees. Er droop tomatensaus van de pizzapunt die in Josh’s hand bungelde op zijn broek maar hij scheen het niet te merken. Summer had haar gezicht verborgen in haar sjaal, bang om te kijken naar het alles beslissende moment. De pitcher gooide de bal in een rechte lijn naar de catcher. Iedereen hield zijn adem in toen de knuppel contact maakte met de bal en vervolgens pijlsnel over het veld raasde.
‘‘Yeah, it’s a Home run!’ schreeuwde de commentator en iedereen sprong krijsend op. Peter zette gelijk de Yankee yell in en Josh danste samen met zijn kamergenoot door het appartement.
Ik grijnsde om iedereen zo uitgelaten te zien. Zelfs Joan stond te zwaaien met haar sjaal en schreeuwde opgewekt mee.
Ik wilde net gaan delen in de feestvreugde toen ik mijn telefoon in mijn broekzak voelde trillen. Een bericht:
Go Yankees!
Heb je naar de wedstrijd gekeken, of ben je daarvoor nog niet genoeg ingeburgerd?
Anyway, over een half uur in het peninsula hotel!
B there!
Xo Shawn.

Kon vannacht niet slapen door die rotte bronchitis, dus ik besloot maar eens jouw verhaal te lezen. Ik had gedacht dat ik het na 1 hoofdstukje wel genoeg zou vinden, maar ik bleef lezen tot het einde. Jammer dat je al een hele tijd niets meer geschreven heb, want je verhaal is echt heel goed.

Echt de droom van menige vrouw: naar New York en beroemd worden.

Je schrijfstijl is echt meesleurend en aangenaam om te lezen. De droge humor erin is geweldig .

Er staan af en toe een paar spelling- en grammaticafoutjes in, maar daarop zullen andere mensen je wel op gewezen hebben. Deze foutjes zijn overigens niet storend.

Ik zie dit echt als zo'n film voor me, een kaskraker. Wie weet: ik hoop over twee jaar toegang te vinden tot de filmacademie. Misschien komt het dan nog wel eens uit.

Maak dus je verhaal af, want het is zeer goed!

wauw bedankt , altijd leuk om te horen dat mensen het leuk vinden dit verhaal te lezen. Tis namelijk het eerste verhaal waar ik echt al heel veer mee ben

Ik heb inderdaad al een hele tijd niet meer geschreven, dat komt echt omdat ik het zo ontzettend druk heb en omdat mijn laptop al 2 weken dood is Gelukkig heb ik al mijn verhalen nog kunnen redden, en die staan nu allemaal fijn op een externe harde schijf. Gelukkig heb ik nu een tijdelijke vervangende laptop (sinds 2 dagen ) en ik ga dit weekend maar weer eens aan de slag met schrijven!

Eindelijk weer een stukje!!! reacties zijn natuurlijk altijd welkom!
Ik hoop dat ik het niet te zoetsappig heb gemaakt, daar heb ik namelijk een hekel aan:p nou ja ik zal verder maar niets zeggen, anders verraad ik teveel

22. Ergens heel hoog: Mijn torenhoge hakken (hiephoi!) en nog steeds de strakke witte broek en het marineblauwe shirt.

‘Oh nee, dit doe ik echt niet.’
Samen met Shawn stond ik op het dak van Peninsula hotel, dertig hoog. Ik had nog nooit last gehad van hoogtevrees, maar dat kwam omdat ik nog nooit hoger was geweest dan de zestig meter hoge kerktoren uit mijn woonplaats in Nederland.
‘Dit is perfect’, zei Shawn. Hij liet zijn handen over de stenen opstaande rand van het gebouw glijden.
‘Ik ben het opgemeten, het is even breed als de catwalk,’ glimlachte hij met pretoogjes.
‘Je bent gek, als je denkt dat ik daar op ga lopen!’ riep ik uit.
Ik wierp een blik naar beneden, waar speelgoedautootjes reden en mensen liepen ter grote van mieren. Er was alleen maar hard trottoir en asfalt. Een foute stap zou letterlijk het einde zijn.
‘Als ik een foutje maak, lig ik beneden zo plat als een pannekoek,’ kirde ik wanhopig.
‘Dan moet je dus maar geen fouten maken,’ zei Shawn grijnzend. Zijn groene ogen straalden ondeugend en ik kreeg het akelig warm toen hij mijn hand vastgreep.
Een minuut later stond ik op de stenen rand, terwijl ik stevig in zijn hand kneep en niet naar beneden probeerde te kijken.
‘Het kom goed,’ suste hij terwijl hij naar mijn benauwde gezichtje keek. ‘De rand is zo droog als een kurk. Er staat geen wind en ik ben hier om je op te vangen, als er eventueel toch iets mis gaat.’
Hij grijnsde naar me. ‘En mocht je toch per ongeluk te pletter vallen, dan zorg ik dat ze een mooi gedenkingsplekje voor je maken daar beneden.’
Ik slaakte een verontwaardigt kreetje en probeerde hem met mijn vrije hand een tik te geven, terwijl ik zijn andere hand stevig vasthield, uit angst mijn evenwicht te verliezen. Blijkbaar genoot hij van mijn afhankelijkheid.

Langzaam zette ik mijn linkervoet een stapje naar voren. Na weken geleefd te hebben op de gigantisch hoge hakken had ik geen gevoel meer in mijn tenen en kon ik mijn evenwicht al redelijk bewaren. Voetje voor voetje schoof ik vooruit, niet denkend aan de afgrond die slechts enkele centimeters van me verwijderd was.
‘Kom op,’ bromde Shawn uitdagend. ‘Een beetje meer souplesse!’
Ik wierp hem een vernietigende blik toe en probeerde me weer te concentreren op mijn voetenwerk.
‘Je moet je afsluiten,’ fluisterde hij opeens.
Ik voelde zijn adem tegen mijn bovenbeen, zijn hand gleed langs mijn knie. Ik verstijfde. Ik had het idee dat ik flauwviel, gelukkig hield het feit dat ik zo’n tweehonderd meter boven de grond stond, me overeind. Ik paradeerde een paar rondjes, terwijl Shawn enkel mijn vingertopjes aanraakte. Toch was dit al genoeg voor mijn lichaam om constant een soort van elektrische stroomstoot te krijgen, telkens als ik mijn voet verplaatste.

Na een tijdje ging ik steeds vlotter lopen. Ik boekte vooruitgang! Apetrots maakte ik halverwege de rand een soort van vreugde sprongetje. Niet zo slim natuurlijk. Ik voelde hoe mijn rechterhak niet goed terechtkwam op de stenen en ik slaakte een gilletje van schrik. Ik voelde hoe Shawns handen me opvingen en twee seconden later lag ik in zijn armen. Precies zoals dat gaat in goedkope B-films. Alleen was ik nu de hoofdrolspeelster en dat beviel me absoluut niet slecht.
‘Wat deed je nou!’zei hij terwijl me streng aankeek. ‘Je had je wel kunnen bezeren.’
‘Ik moest van jou op die rand lopen,’zei ik koppig, terwijl me neer zette op de grond. Ik keek hem doordringend aan en ik zag zijn strenge blik veranderen in zijn scheve lachje.
‘Daar heb je een punt,’ zei hij. En opeens drukte hij zijn lippen op de mijne.
Even leek het verkeer beneden staan te staan, net zoals de rest van de wereld. Zijn lippen waren nog zachter dan ik me had voorgesteld. Alle zoenen die ik ooit had gehad, stelden niets voor bij deze zoen.
Ik moest mezelf er aan herinneren dat ik misschien dat ik moest bewegen, maar het leek alsof ik compleet verlamd was.
Ik voelde zijn warme, ruwe handen over mijn rug glijden. Ik besloot niet meer na te denken en alles gewoon te laten gebeuren.
Na enkele minuten maakte zijn lippen zich los van de mijne. Ik kon nog wel uren doorgaan.
Hij aaide met zijn hand door mijn haar. ‘Je gaat het fantastisch doen tijdens de show.’
Ik glimlachte en legde een vinger op zijn lippen.
‘Dat zullen we nog wel zien,’ fluisterde ik in zijn oor en ik drukte mijn lippen weer op de zijne.

Goed stukje! Eindelijk na al dat lange wachten .
Het is niet te zoetsappig hoor.
Ik hoop dat je weer snel verder gaat

Dankje Dankje! hier weer een stukje!:D

23. At the moment: In een kleedkamer met allerlei leuke hippe kleren.

‘Wat denk je van dit?’
Paul en ik stonden in de paskamers op de vrouwenafdeling van Macy’s. Een van de grootste warenhuizen van Manhattan. Ik wilde iets leuks kopen voor als ik vanmiddag Klaas en Karin van JFK ging afhalen. Momenteel droeg ik een paars jurkje met een zwarte legging.
‘Ja ik weet niet,’ Paul bekeek me kritisch van top tot teen. Hij peuterde aan zijn linkeroorlel waar vandaag een diamantje in de vorm van een hartje blonk.
‘Even draaien’, zei hij met een dramatische zucht. Ik draaide gewillig een rondje.
Paul klikklakte met zijn tong. ‘Paars is dan misschien de kleur van dit najaar, maar gewoon niet helemaal jouw kleur denk ik. Probeer maar iets anders!’
Maar goed dat ik zo gek was op shoppen, Paul was ontzettend precies in dit soort dingen, gaf nooit op tot dat hij de perfecte outfit had gevonden.
Terwijl ik me omkleedde spraken we over mijn gasten.
‘Dus je Broertje en beste vriendin komen?’
Ik knikte. ‘Het zal wel een belevenis voor ze zijn, volgens mij zijn ze nog nooit verder dan Turkije geweest,’ zei ik grijnzend.
Paul lachte: 'Nou jij hebt je tot nu toe ook al goed staande gehouden toch, dus dan komt het met hen ook vast goed, die nuchtere Hollanders!'
'Maar vertel eens was voor type is je broer?'
Ik lachte. ‘Paul hij valt op vrouwen hoor!’
'That’s because he hasn’t met me yet,' schaterde Paul met een ondeugende blik in zijn ogen.
‘Ik ben dol op jullie Hollanders, zo’n lekker los volkje!’
‘Dat zijn we zeker,’ grinnikte ik.
‘Hoe laat komen ze aan?’
‘Om half vijf.’
‘Dan zal ik opschieten als ik jou was darling,’ mompelde Paul terwijl hij een blik op zijn horloge wierp ‘Half vijf is spitsuur.’
‘Het is altijd spitsuur in New York!’ lachte ik terwijl ik het gordijn van het hokje opentrok.
‘O my god, fantastisch!’
Paul sloeg overdreven zijn hand voor zijn mond en liet zijn handen over de stof van het jurkje glijden wat ik aan had.
‘Ja beeldig’, zei hij met een zucht. ‘En die kleur staat je prachtig!’
Het was een zalmroze jurkje, die wijd vanaf de taille met een zwart lakriempje erop. Met mijn zwarte lakpumps en een zwarte bolero was het een top outfitje.
‘Als je nou nog tijd hebt, zou ik ook je haar nog even krullen,’ kirde Paul toen we naar de kassa’s liepen om af te rekenen.
‘Dat gaat wel lukken,’ zei ik terwijl ik op mijn zilveren Dolce&Gabbana horloge keek.

Rond half vier nam ik een taxi naar JFK. Het was niet zo ver rijden, maar met al die files in New York, nam ik het zekere voor het onzekere. Ongeduldig tikte ik met mijn vingers op de achterbank en bekeek ik mijn nagels. Ik had echt zin om Karin en Klaas te zien, maar ik was ook zenuwachtig. Misschien waren ze wel veranderd in die drie en halve maand dat ik ze niet had gezien. Of misschien was ik wel veranderd. Om niet te hoeven nadenken stopte ik de oortjes van mijn Ipod in mijn oren en besloot ik mijn nagels nog te lakken, met die sneldrogende rode lak, die in mijn tas zat. Gisteren had Karin me nog gebeld, maar ik had haar oproep gemist. Ik had wel terug willen bellen, maar het was er eigenlijk bij in geschoten en waarschijnlijk was het toch voor iets onbelangrijks geweest. Karin hield namelijk niet zo van vliegen, dus waarschijnlijk belde ze om te vragen, welke reistabletten ze het beste kon meenemen.
Om tien over vier stapte ik uit bij JFK. Ik had gelijk gehad over die files. Ik was niet meer op het vliegveld geweest sinds mijn aankomst en een gevoel van trots bekroop me even. Ik zat hier nu al echt al een hele tijd. Ik was in mijn eentje gegaan, ik kende niemand en ik sprak de taal amper. En nu sprak ik vloeiend Engels, had ik een boel vrienden gemaakt, een baan en binnenkort ging ik studeren. En dan was ik nog model erbij. Zo meteen zouden mijn broertje en beste vriendin aankomen en zien hoe goed het met me ging, wat zouden ze trots zijn. Ik voelde me zielsgelukkig.
Op de borden in de aankomsthallen, zocht ik het vluchtnummer vanuit Amsterdam. Gelukkig hadden ze geen vertraging. Ik haastte me snel naar aankomsthal drie, waar ze volgens de borden nu zouden moeten aankomen. Al snel kwamen de eerste mensen naar buiten. Sommige liepen gehaast door en andere werden luidkeels met spandoeken ontvangen door vrienden of familie. Misschien had ik ook een spandoek moeten maken bedacht ik me, maar dat zou er ook weer raar hebben uit gezien, in je eentje met een heel spandoek.

En toen zag ik Klaas. Hij was geen steek veranderd. Zijn haar was altijd even blond en zijn krullen hingen warrig voor zijn gezicht. Zijn gespierde bovenlijf bewoog zich soepel achter het kofferkarretje.
‘Klaasje!’ brulde ik en ik sprong op hem af.
‘Jetta!’ Hij sloeg zijn armen om me heen en tilde me een stukje van de grond.Het was zo onwerkelijk om weer vast te houden.
Toen ik hem losliet viel mijn oog op Karin. Mijn mollige vriendin met het donker bruine haar en de altijd eeuwige rode appelwangetjes. Ik gaf haar een knuffel, maar voelde een gespannen lading, alsof er iets niet klopte.
En toen viel me opeens de vrouw die achter haar stond op. Het was een klein mager vrouwtje, met een bril en tussen haar korte blonde haar staken wat grijze plukjes uit. Haar gezicht zag er vermoeid uit en haar blauwe ogen namen me vluchtig van top tot teen op.
Het was mijn moeder.

Yeah! Dat gaat weer snel

Leuk stukje, die spanningsopbouw tot het weerzien met de verrassing op het einde.

Haven't = hasn't

Ga verder

weer bedankt! Ik heb het foutje al verbeterd
Hier een nieuw stukje!

24. Het zalmroze jurkje met de zwarte lakriem, zwarte lakpumps en mijn zwarte bolero.

‘Ik had je nog geprobeerd om te bellen,’ fluisterde Karin, terwijl ik haar voorbij liep.
Ik bleef op een meter afstand van mijn moeder staan. Mijn moeder in New York. Ik vroeg me af of ze überhaupt wel eens eerder gevlogen had. We gingen vroeger altijd met de vouwwagen naar Frankrijk en verder kwamen we niet.
Ik zag haar ogen over me heen flitsen.
‘Je ziet er magertjes uit, eet je wel genoeg?’
Echt weer een opmerking voor mijn moeder.
‘Meer dan,’ mompelde ik. ‘Jij?’ Ook zij was een stuk magerder dan ik me kon herinneren.
Ze knikte en stapte op me af. Onhandig omhelsden we elkaar.
Ik was aan de ene kant blij dat ze er was, maar ons afscheid van enkele maanden geleden stond nog op mijn netvlies gebrand. Bovendien had ik me verheugd op een week feesten en lol maken met Karin en Klaas, maar dat zat er nu waarschijnlijk niet in.
In de taxi op weg naar mijn appartement hing een gespannen sfeer. Karin voelde zich duidelijk schuldig over het feit dat ze me niet eerder had gewaarschuwd. Klaas daarentegen scheen niets in de gaten te hebben en vroeg me dehemd van het lijf. Hij slaakte telkens opgewonden kreten waarneer we voorbij een bekend gebouw reden. Mijn moeder zat voorin naast de chauffeur en staarde naar buiten.
‘Ik heb trouwens geen plek voor drie logés,’ bedacht ik me opeens. Het was ook echt zo, maar ook als ik wel ruimte had, gehad, dan zou ik nog niet willen dat mijn moeder in mijn huis sliep. Ze vond vroeger al dat ik altijd een zooi maakte van mijn kamer, laat staan over de zooi in een compleet appartement. Maar je kunt niet verwachten dat mijn huis helemaal netjes is, met mijn drukke bestaan.
‘Geen zorgen, Klaas en ik slapen wel in een hotel, die heb je hier toch genoeg,’ zei mijn moeder zonder enige emotie in haar stem.
‘Eh, ja er zit er één vlakbij mijn appartement, niet veel bijzonders, twee sterren of zo.’
‘Dat is genoeg,’ kapte mijn moeder mijn zin af. ‘We zijn hier niet om bakken geld uit te geven.’
Ik wilde zeggen, dat ze dan van een koude kermis thuis zou komen, omdat New York gewoon een dure stad was, maar ik hield snel mijn mond. Ik wilde de eerste dag niet gelijk ruzie maken.

Toen ik de deur van mijn appartement opendeed viel mijn oog op een hope vuile was in de hoek van de gang. Shit, die was ik vergeten. Snel graaide ik de hoop bijeen en wierp het in mijn gangkast, zodat mijn moeder die achter me naar binnenliep het niet zag. Klaas en Karin waren een hotelkamer regelen.
‘Zo, niet echt groot hè,’ zei mijn moeder terwijl ze observerend rondkeek.
Kon ze dan niets positief zeggen, dat ik gefrustreerd.
‘Het is reuze riant, voor New Yorkse begrippen, zeker in mijn prijsklasse,’ verdedigde ik mijn huisje. ‘Bovendien woon ik maar alleen. ‘
Ze knikte koeltjes.
‘Thee,’ vroeg ik terwijl ik al naar de keuken vluchtte.
Toen ik vijf minuten later terugkwam met een dienblad met koekjes en thee stond er een AlbertHeijn boodschappentas op mijn eettafel. Ik keek mijn moeder verrast aan.
‘Wat zit daarin, cadeautjes?’ vroeg ik met een grijns.
‘Zoiets,’ antwoordde ze geheimzinnig. ‘Ik heb wat dingen meegebracht. Dan besef je wat je allemaal hebt achtergelaten.’
Ik staarde ik haar met open mond aan, toen ze één voor één de spullen uit de tas op tafel uitstalde.
Een pot pindakaas, een pak hagelslag, een zak drop, een fles Heinz tomatenketchup, een pakje stroopwafels, een zak honingsnoepjes, , een sixpack Heineken, een unox rookworst, een zak boerenkool, een stuk Gouda jonge kaas en een zak croissantjes.
‘Allemaal honderd procent Hollands,’ zei mijn moeder met een zelfvoldane glimlach.
‘Croissantjes zijn Frans mama,’ mompelde ik zachtjes.
‘Ja, maar door onze dorpsbakker gebakken, zei ze koppig. Ze was absoluut niet van haar stuk te brengen.

‘En ik heb pindakaas voor je meegenomen, daar was je vroeger altijd zo dol op.’
‘Nee mama, ik vind pindakaas hartstikke ranzig,’ zei ik ontzet. ‘Dat at Henk altijd. Ik at altijd chocolade vlokken.’ Ik hoorde mijn stem overslaan.
Even leek mijn moeder uit het veld geslagen, maar ze herstelde zich snel.
‘ Ach, wat maakt het ook uit, wie wat at!’ riep ze gefrustreerd.’ Zie je nu niet, wat je allemaal mist! Zie je niet in, dat je in de fout bent gegaan! Mis je ons niet vreselijk!’
‘Natuurlijk wel!’ schreeuwde ik terwijl ik opstond. Mijn stoel kletterde achterover en de theekopjes schudde op de tafel. Ik voelde tranen opkomen. Als ze eens half wist hoe vaak ik alleen op de bank had gezeten met een zak chips, kijkend naar Oprah Winfrey of dr. Phil, terwijl ik me zo eenzaam voelde.
Ze snapte er niets van, helemaal niets, ze dacht alleen maar aan zichzelf. Ze had totaal niet in de gaten hoe goed ik het voor elkaar had, hoe hard ik hiervoor had gewerkt.
Ik had zin iets tegen haar hoofd aan te gooien, maar op dat moment werd er aan geklopt. Ik zette mijn stoel overeind, slikte mijn tranen weg en liep zonder nog naar haar te kijken, naar de voordeur. Het waren Karin en Klaas.
‘Alles goed,’ zei Klaas opgewekt terwijl hij nieuwsgierig mijn appartement bekeek.
‘Prima,’ loog ik snel.

Wat een super super leuk verhaal!
Ik ben er echt helemaal verliefd op. Let je er wel op als iemand iets zegt dat dat op een neiuwe regel komt?
In het begin deed je dat niet zo zeer, en op het laatst lette ik er eigenlijk helemaal niet zo op, want ik moest je verhaal helemaal lezen.
Waneer schrijf je weer een stukje?

Wouw gaaf, ook met die voorkoppen met haar kleding styl.