Online Verhalen

Sanne en Agnes, ik ben jullie super dankbaar dat jullie het lezen!

_________

Het was allemaal heel vreemd gelopen. Drie maanden geleden had Sebastien Sheila bij een concert ontmoet. Ze was na het optreden blijven hangen, samen met een paar een andere meiden en het was erg gezellig geweest. De rest van de band en die meiden waren erg moe, dus de meiden gingen naar huis en de jongens naar de tourbus. Sebastien en Sheila echter niet. Zij hadden het zo gezellig, dat ze samen nog besloten om nog even wat te gaan drinken. Van het een kwam het ander en al vlug waren ze een koppel. Sheila tourde de meeste tijd met hen mee, iets dat de rest van de band wat minder leuk vond… Ze mochten Sheila wel, zeiden ze, maar op de een of andere manier kwam dat niet echt zo over.
Sebastien was het daar niet mee eens. Hij was smoorverliefd op haar en zij ook op hem, zei ze. Wat kon hun geluk dan nog verstoren?
Ook nu zou ze weer bij de tourbus zijn en daar had hij zin in, omdat ze al een tijdje bijna geen tijd meer voor elkaar hadden gehad. Daarom rende hij vrolijk achter de anderen aan de parkeerplaats op, totdat David, die voorop liep, plotseling stil bleef staan. Pierre, die niets in de gaten had, knalde vervolgens in volle vaart tegen hem op en samen vielen ze op de grond. Jeff en Chuck begonnen hard te lachen en ook Sebastien grijnsde, totdat David en Pierre overeind krabbelden en met een lijkbleek gezicht naar de tourbus staarden.
‘Eh, waarom gaan we eigenlijk nog naar de tourbus toe? Laten we meteen gaan!’ David probeerde Sebastien naar achteren te duwen, maar die bleef met opgetrokken wenkbrauwen staan.
‘Wat is er?’
‘Ja, ik ben het met David eens,’ riep Pierre. Ook hij ging voor Sebastien staan, terwijl hij tegen diens borst aanduwde, in de hoop dat Sebastien dan niet verder zou lopen. Die sloeg zijn armen over elkaar heen en vroeg op dreigende toon: ‘Jongens, wát is er aan de hand?’
‘Ik denk niet dat je dit wil zien,’ mompelde Chuck, die nog steeds naar de tourbus staarde.
‘Eh, dat denk ik ook,’ viel Jeff hem bij.
Sebastien was het nu zat. Hij haatte het als zijn vrienden zo deden. Dan was er overduidelijk iets aan de hand, ook al probeerden ze hem er wanhopig van te overtuigen dat dat niet zo was.
‘Oprotten nu,’ zei hij dan ook geïrriteerd. Hij duwde met grote moeite David en Pierre van zich af, die vastbesloten waren om hem tegen te houden. David kreeg hij wel weg, maar Pierre was een stuk groter en sterker dan hij was.
‘Ik zei toch dat ze een slet was.’ Sebastien hoorde hoe Chuck de woorden tegen Jeff mompelde.
Nu begon hij achterdochtig te worden. Wie was er een slet? Hij deed een paar stappen naar voren en voelde zijn spieren verslappen. Zijn hart stond stil. Hij had het kunnen weten.
Recht voor de tourbus stond Sheila. Terwijl ze normaal zo dicht tegen hem aan hoorde te staan, deed ze dat nu met iemand met wie ze dat niet hoorde te doen… Sebastien staarde ongeveer vijf seconden naar het tafereel, waarbij Sheila geen aandacht voor iemand anders had dan de bruinharige man met wie ze uitgebreid stond te zoenen. Toen rukte Sebastien zich los uit de wirwar van armen om zich heen en begon hij naar de bus te rennen. Hij voelde niets meer. Het enige dat hij nu nog wilde, was die jongen zoveel mogelijk pijn doen.
Aan de voetstappen achter hem te horen, volgde de jongens hem terwijl ze riepen dat hij moest blijven staan. Door die herrie werd de hartstochtelijke zoen tussen Sheila en de jongen verbroken. Sheila verstijfde toen ze Sebastien in volle vaart op hen af zag komen rennen.
‘Sebastien, stop!’ schreeuwde Jeff, maar Sebastien negeerde het. Hij was verscheurd vanbinnen. Hij had het kunnen weten!
Verblind door tranen bleef hij hijgend voor Sheila stilstaan. De jongen had zich half achter haar verborgen en dat was misschien maar goed ook.
‘Jij bent echt de vuilste -’ begon Sebastien met verstikte stem, maar hij werd afgekapt door Chuck en Pierre, die hem opnieuw bij zijn armen vastgrepen. Zijn lichaam trilde compleet door zijn woede, maar Chuck en Pierre waren vastbesloten om hem niet los te laten.
Sheila keek hem angstig aan, terwijl ze haastig haar haren goed probeerde te strijken.
‘Seb, ik –‘
‘Houd je kop!’ snauwde Pierre, die Sebastien nog steeds met grote moeite tegen probeerde te houden. ‘Slet die je bent! Je doet met je leven maar wat jij wil, maar daarbij hoef je Sebastien geen pijn te doen. Je blijft van hem af. We wisten van begin af aan al dat jij niet deugde. Blijf voortaan uit de buurt van ons, je hebt onze bodyguards namelijk vast al eens ontmoet.’

Arme Seb Aaaaagh! Ik heb echt heel veel medelijden met hem Ik kan me echt prima inleven in hem, wat verschrikkelijk dat die Sheila hem zo behandelde en het voor zijn ogen deed. Aaagh... Knap geschreven, Imke!

Arme Seb Echt super omschreven, Imke! Ik kon me heel goed inleven, je werkt alles goed uit. Zeker zo doorgaan

Heel erg bedankt, Agnes en Sanne .

______

David gaf hem een goedkeurend schouderklopje en verdween vervolgens de bus in. De jongen met wie Sheila had staan zoenen, keek bijna net zo angstig als zijzelf.
‘Vuile trut!’ schreeuwde Sebastien met tranen in zijn ogen. Hij probeerde zich nog steeds met alle macht los te rukken, maar het lukte niet. ‘Hoe kon je! Ik haat je! Ik haat je!’
David deed het raampje van de tourbus open en riep: ‘Pak aan!’ Hij smeet met volle kracht een grote weekendtas naar buiten, die Sheila verbijsterd opving.
‘Maar Seb, ik -’ begon ze met verstikte stem.
‘Rot op!’ schreeuwde Sebastien totaal overstuur. ‘Rot op! Ik wil je niet meer zien!’ Tranen stroomden nu over zijn wangen en Pierre sloeg half een arm om hem heen.
‘Heb je hem niet gehoord?’ riep hij kwaad. ‘Oprotten! Nu!’
De jongen greep Sheila bij haar arm, maar Sheila bood nog even weerstand. Smekend keek ze Sebastien aan, alsof ze hem over wilde halen om haar te laten blijven. De zware weekendtas lag nog steeds in haar armen en bij haar stonden de tranen ook in de ogen. Sebastien keek haar echter alleen maar trillend van woede aan. Daarom kon Sheila niets anders dan zich mee te laten nemen door de jongen. Terwijl ze achter hem aan werd getrokken, wierp ze nog één laatste blik over haar schouder. Eén blik die Sebastien recht in zijn ziel trof, maar wel de laatste blik die hij haar ooit waardig zou gunnen.

Sebastien wist precies hoe Anna zich voelde. Hij wilde haar zo graag troosten, of helpen. Daar zat ze nu echter waarschijnlijk niet op te wachten. Daarom wilde hij net opstaan om iets te gaan drinken, zodat hij tenminste iets te doen had. Op dat moment kwam Anna de kamer in gelopen. Er viel meteen een doodse stilte.
Haar haren piekten alle kanten op en haar ogen waren rood en gezwollen van het huilen. Haar kleren had ze verruild voor een oude trainingsbroek en veel te grote trui, die van Pierre was geweest. Haar zwarte make-up zat overal over haar gezicht, maar ze leek zich er niets van aan te trekken.
‘Zullen we een film kijken?’ vroeg ze met trillende stem.
Iedereen in de kamer staarde haar even aan, maar toen sprongen Angel en David tegelijk op. Ze doken op de dvd-collectie af en visten er de eerste de beste komedie uit, die Angel in de dvd-speler stopte. Anna liep met gebogen schouders naar de bank toe en tot Sebastiens verbazing ging ze voorzichtig naast hem zitten. De anderen probeerden niet naar hen te kijken. Uiteindelijk keken ze stiekem vanuit hun ooghoeken toch. Pierre wierp een hele lading bezorgde blikken naar Anna, maar zei heel verstandig niets.
Angel startte de film en het geluid daarvan vulde meteen de kamer. Iedereen richtte zich tot het beeldscherm, maar Anna ging tegen Sebastien aanzitten. Ze zag er zo breekbaar uit op dat moment, dat Sebastien zonder erbij na te denken zijn arm om haar heen sloeg. Geschrokken wilde hij hem meteen weer wegtrekken, maar Anna kroop weg tegen zijn lichaam. Het leek alsof ze erom vroeg om hem vast te houden. Om haar een beetje liefde te geven. Daarom zochten zijn vingers voorzichtig de hare, die ze bijna dankbaar aannam. Hun vingers raakten in elkaar verstrengeld en Sebastien trok haar nog wat dichter tegen zich aan. Zo was het goed. Anna en hij. Niets meer, niets minder.

Naarmate de kerstdagen dichterbij kwamen, werd het weer steeds onstuimiger en kouder. Er liepen steeds minder mensen op straat en degenen die toch dappere pogingen waagden, kleedden zich dik aan om zichzelf tegen de kou te beschermen. IJzel vloog door de lucht en zorgde ervoor dat de stoepen en straten spekglad werden, waardoor de mensen nog angstiger werden om buiten te lopen.
Binnen in Anna’s appartement was het echter heerlijk warm. De verwarming stond al dagen op een hoge stand, waardoor het er lekker warm en knus was. Het was nog altijd één grote bende. De band sliep nu al zo’n drie weken bij haar thuis en ook Jamie en Angel waren dagelijks in het appartement te vinden. Er was zelfs een ‘nieuw’ iemand bijgekomen.
Jenna had twee dagen na de gebeurtenis in het winkelcentrum naar Anna opgebeld. Ze hadden aan de telefoon gepraat en Jenna was langsgekomen. De band en de meiden vonden haar ook allemaal erg aardig en zo kwam het dat ze langzamerhand steeds vaker in Anna’s appartement te vinden was. Ze was een ondernemend en hardwerkend meisje, wat de anderen ook een stuk actiever maakte in bijvoorbeeld het huishouden.
De sfeer begon inmiddels ook weer wat beter te worden. Na het fiasco met Anna en Jason was de stemming vreselijk geweest. Anna had zich dagenlang opgesloten in haar slaapkamer, waar ze alleen uitkwam als dat echt nodig was. Ze had zelfs Jamie niet binnengelaten toen die met warme chocolademelk voor de deur stond.
Pierre wist zich geen raad meer met zichzelf. Iedereen kon aan hem zien dat hij zich ontzettend veel zorgen om Anna maakte en daardoor steeds meer kortaangebonden werd. De anderen probeerden hem daarom zoveel mogelijk met rust te laten, totdat hij op een dag woedend Anna’s kamer vanuit het niets binnen was gestormd. Iedereen had hen zo hard tegen elkaar horen schreeuwen, dat de ramen ervan trilden. Ze hadden knallende ruzie gemaakt en vervolgens hadden ze allebei twee dagen lang op hun kamers zitten mokken. De familie Bouvier stond bekend om hun koppigheid soms, zoals daar dus overduidelijk te merken was.
Daarna had één van hen uiteindelijk het initiatief genomen (de rest wist niet wie) en zo hadden ze het uitgepraat. Dat was ook het moment waarop Anna zich langzamerhand steeds meer weer bij de anderen begon te laten zien.
Sebastien was daar dolblij mee. Hij had zich tot nu toe op de achtergrond gehouden. Het deed hem echter gruwelijk veel pijn om Anna zo onder Jason door te zien gaan. Hij wist precies wat ze doormaakte, omdat hij vrijwel exact hetzelfde had meegemaakt.
Anna wist dat echter niet en er was geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om haar daarmee lastig te vallen.

Goed stuk weer Imke Je omschrijving zijn duidelijk en goed gedetailleerd, het blijft boeien. Je werk je personages ook goed uit. Ik ben benieuwd hoe het tussen Anna en Seb verder gaat

Bedankt, Sanne! De laatste tijd lukt schrijven me even niet meer, maar had hier nog een stuk van liggen. Enjoy!

______

Vandaag zat Anna zelfs op de bank samen met hen tv te kijken. Ze zei nog steeds bijna niets, maar ze was er wel en dat maakte al een heel verschil. Het was nog vroeg, maar om de een of andere vreemde reden was iedereen al op. Ze hadden zojuist ontbeten en staarden nu verveeld naar de tv.
‘Laten we iets gaan doen,’ zei Jeff plotseling. ‘Ik word gek van het stilzitten.’
‘Wat?’ vroeg Pat. ‘Ik ben mooi niet van plan om naar buiten te gaan met dit weer.’
Iedereen wierp somber een blik naar buiten, waar het hard woei en de hagelstenen met bakken tegelijk uit de hemel vielen. David fluisterde echter iets in Angels oor, wiens ogen meteen begonnen te glimmen. Enthousiast sprong ze op.
‘Laten we gaan zwemmen!’ riep ze vrolijk, terwijl de rest zijn wenkbrauwen optrok.
‘Zwemmen?’ herhaalde Chuck, alsof ze gestoord was.
‘Ja,’ antwoordde David met een lach van oor tot oor. ‘In het grote binnenzwembad van Montréal!’
Het bleef even stil, maar toen haalde Jeff zijn schouders op. ‘Dan hebben we in ieder geval iets te doen.’
Zo gezegd, zo gedaan. Na een half uurtje stond iedereen dik ingepakt en allemaal met een tas vol zwemspullen bij de deur.
‘Niet te geloven dat ik nu een bikini aanheb,’ giechelde Jamie. ‘Met dit weer…’
Pierre grijnsde breed en sloeg spontaan zijn arm om haar heen, terwijl ze zich naar de parkeergarage begaven. Anna liep met gebogen schouders in haar eentje achter de drukke groep aan. Sebastien had dat in de gaten en vertraagde aarzelend zijn pas, waardoor hij naast haar kwam te lopen.
‘Heb je geen zin om te zwemmen?’ vroeg hij zachtjes, zodat de rest het niet zou horen.
Anna haalde losjes haar schouders op. ‘Oh, jawel hoor.’ Maar ze klonk alles behalve overtuigend.
‘Ik, eh…’ Seb pakte Anna’s arm vast, zodat ze stil bleven staan. ‘We kunnen ook hier blijven, als je dat wil? Ik kan warme chocolademelk maken als je daar zin in hebt.’
Anna twijfelde even, maar glimlachte toen.
‘Dat zou fijn zijn,’ fluisterde ze. Sebastien knikte kort, terwijl zijn hart een sprongetje maakte. Hij liep vlug naar Pierre toe en overlegde met hem. Pierre wierp een vragende blik naar Anna, die vlug knikte. Pierre knikte daarom ook en hij en Jamie zwaaiden nog vlug even naar Anna en Sebastien.
‘Kom,’ zei Sebastien, die weer bij Anna stond. ‘Dan gaan we weer terug.’
Samen liepen ze zwijgend terug naar Anna’s appartement.

‘Hé, waar gaan Anna en Seb heen?’ schreeuwde Angel, die in de gaten kreeg dat de twee terugliepen. Zij en David vochten om een goed plaatsje in Pierre’s auto.
‘Naar huis,’ antwoordde Pierre. Hij zat al achter het stuur en wachtte geduldig tot iedereen eindelijk zat. Jamie zat naast hem, waardoor hij even een beetje zenuwachtig werd. Hij trommelde met zijn handen op het stuur en probeerde niet naar haar te kijken.
Angel antwoordde iets vaags dat hij niet verstond. Ze was bij David op schoot geklommen en probeerde met veel moeite de gordel om hen beide heen te krijgen. Aangezien Jeff, Pat, Chuck en Jenna er ook nog bijzaten, ging dat nogal lastig. Daarom trok Chuck Jenna uiteindelijk bij zich op schoot, waardoor iedereen tenminste nog een klein beetje kon ademen.
Nadat Pierre nog even had gecontroleerd of iedereen goed zat, startte hij de auto. Na drie kwartier stond de hele groep omgekleed en al aan de zwembadrand. David had een gillende Angel allang het water ingeduwd en ze waren meteen op weg gegaan naar de grote wildwaterbaan.
Jeff en Pat doken ook het water in, gevolgd door Chuck en Jenna. Daardoor bleven Jamie en Pierre samen achter. Gespannen stonden ze naast elkaar op de rand, terwijl Jamie zich steeds onzekerder begon te voelen. Ze haatte het om in bikini rond te lopen. Wat dat betreft wilde ze soms dat ze wat meer op Anna leek; die trok zich er niets van aan wat anderen van haar en haar lichaam zeiden. Jamie zag dat niet zo. Wat moest Pierre wel niet van haar denken?
Maar veel tijd om daarover na te denken, kreeg ze niet. Pierre greep haar namelijk bij haar middel en probeerde haar het water in te gooien. Jamie gilde geschrokken en probeerde hem tegen te houden. Hij gaf zich echter niet zomaar gewonnen en uiteindelijk plonsden ze samen gierend van het lachen het water in. Na een paar seconden kwamen ze tegelijkertijd weer boven, terwijl ze naar adem hapte.
‘Dat was gemeen!’ lachte Pierre. Jamie grijnsde breed en stak haar tong uit.
‘Eigen schuld,’ antwoordde ze, maar daar liet Pierre het natuurlijk niet bij zitten. Hij probeerde haar vast te pakken terwijl Jamie hem behendig ontweek. Op dat moment greep hij haar onder water bij haar middel vast, terwijl hij breed naar haar glimlachte. Hij tilde haar behendig op en droeg haar zo door het water. Jamie, die niets anders kon doen dan hem vast te houden zodat ze niet zou vallen, sloeg verlegen haar ogen neer. Op het moment dat Pierre zijn gezicht dichter naar haar toe boog, draaide ze zo vlug ze kon haar hoofd weg en wurmde ze zich los uit zijn armen. Met een knalrood hoofd greep ze zijn hand, terwijl hij haar verward aankeek.
‘Zullen wij ook naar de wildwaterbaan gaan? Daar zijn de anderen ook.’ Ademloos keek ze hem aan, terwijl haar hart als een gek in haar borstkas klopte.
Pierre snapte er zo te zien niets meer van, maar stemde uiteindelijk zwijgend in. Samen zwommen ze gespannen naar de wildwaterbaan, waar David en Angel schreeuwend vanaf gleden. Jeff, Pat, Chuck en Jenna volgden hen lachend.
‘Kom,’ fluisterde Jamie. Zij en Pierre klommen het bad uit en terwijl Pierre aarzelend haar hand vastpakte, liepen ze naar boven toe, waar de glijbaan begon.

Wat een goed stuk weer! Alleen wel vreemd dat het op het eind via Jamie en Pierre is en niet via Anna. Maar verder is het weer erg spannend!
Snel weer een stuk, hopelijk

Agnes, ik verander in dit verhaal wel vaker van perspectief . Bedankt!

__________

Pierre had veel meegemaakt in de liefde, maar dit was nieuw voor hem. Hij was al zo lang verliefd op Jamie, dat hij dacht dat ze het nu eindelijk wel door zou hebben. Bovendien had Anna hem in vertrouwen verteld dat zijn gevoelens helemaal wederzijds waren. Het scheen dat Jamie hem ook al vreselijk lang meer dan leuk vond, alleen hadden ze beiden nooit iets met die gevoelens gedaan, omdat ze allebei veel te schijterig waren. Eerst vervloekte Pierre zich daar nu om, maar nu had hij besloten om maar zo vlug mogelijk actie te ondernemen. Had hij eindelijk al zijn moed verzameld en geprobeerd om Jamie te zoenen, wilde zij het blijkbaar niet! Pierre snapte er werkelijk niets meer van. Anna had wel gezegd dat hij rustig aan moest doen en het langzaam aan moest pakken, maar Pierre had daar zo zijn twijfels bij. Hij wilde Jamie gewoon als zijn vriendin! En als Jamie ook wat voor hem voelde, zouden er toch geen problemen moeten zijn?
‘Jamie!’ gilde Angel. Zij was helemaal onderaan de glijbaan en zwaaide enthousiast naar haar vriendin, maar ze werd alweer kopje onder geduwd door David.
‘Gaan jullie mee?’
Achter hen stonden Jeff, Pat, Chuck en Jenna, die er allemaal uitgelaten uitzagen. Jenna pakte Jamie’s hand en trok haar mee naar de glijbaan. Jamie wierp nog een wanhopige blik achterom, maar Pierre glimlachte geforceerd naar haar. Hij volgde zijn vrienden en probeerde toen net zo enthousiast mee te doen met de rest.

‘Wil je er slagroom bij?’ riep Sebastien vanuit de keuken.
‘Natuurlijk,’ antwoordde Anna. Ze had zich net omgekleed en zat nu in een comfortabele trainingsbroek en een oude, veel te grote trui van haar broer in kleermakerszit op de bank. Sebastien kwam binnengelopen met twee grote, dampende mokken in zijn hand.
‘Eén warme chocolademelk voor mevrouw, zoals beloofd.’ Zijn ogen twinkelden toen hij een van de mokken aan Anna gaf en naast haar ging zitten.
‘Wil je een film kijken?’ vroeg Sebastien.
Anna dacht even na. ‘Wil jij de Titanic zien?’ vroeg ze uiteindelijk.
Sebastien keek even moeilijk, maar knikte toen. ‘Als jij dat wil.’
Anna staarde hem met grote ogen aan. ‘Je bent veel te lief voor me! Geen enkele jongen wil vrijwillig de Titanic kijken!’
Sebastien kleurde even een beetje rood, maar sprong toen op en zocht de film. Na een tijdje had hij hem gevonden en zette hem aan.
‘Alleen dat muziekje al,’ zwijmelde Anna dromerig toen het melodietje van My Heart Will Go On uit de tv schalde.
Sebastien probeerde zijn gezicht in plooi te houden en trok Anna tegen zich aan. Zij twijfelde even, maar bedacht zich toen dat ze geen Jason meer had om zich schuldig te voelen. Daarom kroop ze dicht tegen Sebastien aan. Hij pakte haar hand en streelde die langzaam, terwijl Anna haar hoofd op zijn borstkas legde. Ze kon zijn ademhaling voelen en horen hoe zijn hart wat sneller klopte dan gebruikelijk. Hij gaf haar zachtjes een kus op haar hoofd en toen zwegen ze voor de daaropvolgende twee en een half uur.

Aaaah, wat lief! Hoe schattig! Seb is echt zo ontzettend lief voor haar! Wieeh!
Je schrijft zoals gewoonlijk weer erg mooi. Jij bent echt goed in Simple Plan verhalen schrijven, alsof je er zelf bij bent geweest. Dat vind ik erg knap van je. Ga zo door, Imke! Ben erg benieuwd wat er hierna komt.

Hoi Imke,

De manier waarop jij schrijft is echt heel mooi,
ik werd er vanaf het begin meteen ingezogen.
Op de een of andere manier had ik de drang om
verder te lezen.
Ik ben geen fan van Simple plan, dus twijfelde
eerst om het te gaan lezen, ben nu echter
blij dat ik het wel gedaan heb!
Echt heelmooi, ik kan me heel goed inleven.

Ben benieuwd hoe het verder gaat...

Agnes, hihi, als ik er echt bij was geweest... Dan was ik nu niet meer in staat geweest om dit te typen waarschijnlijk .
Amij, waaah! Heel erg tof dat je het gelezen hebt en het zo leuk vindt! . Ik hoop dat je het leuk blíjft vinden, echt suuuuper bedankt!

_____________

‘Ik heb honger!’ brulde David. Hij stond samen met Angel bovenaan een van de glijbanen.
‘We kunnen zo wel wat gaan eten,’ riep Chuck terug. Iedereen knikte instemmend, omdat ze toch al heel wat uren in het zwembad waren. Het stoplicht sprong op groen en David en Angel gleden gierend van het lachen naar beneden. De rest volgde hen na een paar seconden. Nadat ze alle acht in het water waren geplonsd, klommen ze er lachend uit.
‘Hier vlakbij is een leuk restaurantje,’ zei Jeff. ‘Eten we daar of hier in het zwembad?’
‘Doe maar in dat restaurantje,’ antwoordde Jenna. ‘Toch? Als we dan nu om gaan kleden en zo gaan eten?’
Iedereen stemde daarmee in en zo ging de hele groep richting de douches en kleedkamers. Jamie wilde nietsvermoedend een douchehokje instappen, tot iemand haar bij haar middel vastgreep en haar mee naar binnen trok.
‘Pierre!’ siste Jamie met grote ogen. ‘Ik schrik me dood! Wat is er?’
‘We moeten praten.’ Pierre deed het hokje op slot en keek haar ernstig aan, waardoor een angstig gevoel Jamie bekroop.
‘Wat is er?’ Ze voelde zich plotseling erg bloot, zo alleen in bikini. Pierre leunde tegen de muur aan en keek haar schattend aan.
‘Jamie,’ begon hij toen. Hij haalde diep adem en gooide er toen uit: ‘Wat speelt er eigenlijk tussen ons?’
Met grote ogen staarde Jamie hem aan, terwijl ze haar hart in haar keel kon voelen kloppen.
‘W-wat bedoel je?’ piepte ze.
Pierre twijfelde. ‘Nou… Ik dacht eigenlijk dat… dat jij…’ Hij haalde diep adem. ‘Ik dacht eigenlijk dat jij mij ook leuk vond.’
Jamie staarde hem aan. ‘Hoe bedoel je, ‘ook’?’
‘Ik, eh.. Ik dacht dat je het intussen wel door zou hebben…’ Pierre’s stem haperde even, ‘dat ik jou hartstikke leuk vind?’
Het duizelde Jamie. Zei Pierre nou net dat hij haar leuk vond? Pierre Bouvier? Dit moest een grap zijn!
‘Jamie?’ Nerveus keek Pierre haar aan.
‘Meen je het?’ fluisterde Jamie, die nog zenuwachtig van de situatie werd dan ze al was.
‘Wat? Ja, natuurlijk meen ik het,’ antwoordde Pierre. Hij deed aarzelend een stap naar voren, waardoor Jamie zichzelf met nog grotere ogen tegen de muur aandrukte. Pierre streek langzaam een lok uit haar gezicht, waardoor ze totaal verstijfde.
‘Pierre…’ fluisterde ze verbijsterd, ‘niet doen…’
Pierre hield haar gezicht vast, maar trok uiteindelijk zijn hand terug.
‘Waarom niet?’ vroeg hij terneergeslagen.
Jamie slikte. ‘Pierre, ik vind jou ook heel erg leuk, maar… maar we hebben verder nog helemaal niets en…’ Ze zag opluchting over Pierre’s gezicht glijden. ‘Wat?’
‘Is dat alles?’ vroeg hij glimlachend.
‘Hoe bedoel je, is dat alles?’ Verward keek Jamie hem aan.
‘Als jij het te snel vindt gaan, dan pakken we het toch rustig aan?’
Jamie dacht even na en glimlachte toen ook. ‘Ja, dat lijkt me een goed idee.’
Pierre deed een stap naar achteren. ‘Misschien kunnen we een keertje naar de film gaan, als jij dat ook leuk vindt? Ik trakteer.’
Jamie grijnsde nu breed. ‘Ja, dat lijkt me leuk. En nu wegwezen, dan kan ik douchen.’
Pierre’s ogen stonden weer vrolijk. ‘Geef me op zijn minst nog een knuffel dan.’ Hij sloeg zijn armen om Jamie heen. Zij verborg voor een paar tellen haar gezicht in zijn schouder en snoof zijn heerlijke geur op, voordat ze hem lachend het hokje uitduwde. Met een tevreden glimlach leunde ze tegen de muur aan.

Hey

Daar ben ik ook weer xD
Ik heb al je Simple Plan-verhalen gelezen, ze zijn allemaal echt

Ik begrijp die Jamie trouwens niet, als ik haar was zou ik zó bovenop hem springen

Snel verder!

Hihi. Leeeeeuk!
Schattig hoe Pierre dat zo verteld aan Jamie.
ben benieuwd naar meer! :'DD

Weer een leuk stukje!
Yeeeehhh!
Ben het met Melian eens, ikzou ook bovenop hem gedoken zijn..
Haha,
Hoop dat je snel weer verder schrijft..

Wow, wat een verassing! Gaaf! Die Pierre.. Woeiii! Hij is zo lief voor haar!
Ah men, wat is dit een goddelijk verhaal!

hee jongens!
ik vind het echt een heel goed verhaal !
ik heb zelf ook een verhaal.
ik zet een deel van dit verhaal in het volgende bericht

X lott

Melian: whihi, super dat je alles leest! En inderdaad, ik was er ook zo bovenop gesprongen .
Sterre: hihi, thanks! =]
Amij: haha, daar ben ik het zelf ook mee eens Thanks.
Agnes: waah, mijn vaste lezeres, bedankt weer!
Lott: haha, oke, thanks! =]

_________

‘Hé, huil je nou?’ Verbaasd boog Sebastien zijn hoofd en zag een traan over Anna’s wang rollen. Vlug veegde ze hem weg.
‘Dit is ook zo’n mooi stuk,’ zei ze met trillende stem.
Sebastien grijnsde flauwtjes en legde haar hoofd weer op zijn schouder, terwijl hij zag hoe Jack en Rose zich wanhopig aan het grote schip vastklampten. Anna hief haar hoofd op en Sebastien keek haar glimlachend aan.
‘Je hart gaat als een gek tekeer,’ fluisterde Anna, die haar hand op zijn borstkas had liggen. Met haar andere hand kneep ze zachtjes in zijn hand.
Sebastien werd een beetje rood. Hij vroeg zich koortsachtig af wat hij moest doen; Anna zoenen of zich rustig houden? Ze zag hem nu als een lief persoon dat haar hielp om Jason te vergeten en dat kon hij niet zomaar verpesten. Van de andere kant… Misschien hielp hij haar juist om hem te vergeten als hij haar zoende…
Anna keek hem recht in zijn ogen en hij werd opnieuw rood. Zonder erbij na te denken boog hij zijn hoofd een beetje naar haar toe. Hun lippen waren nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd. Sebastiens hoofd was leeg. Anna sloot haar ogen, maar bedacht zich blijkbaar. Ze opende haar ogen weer, een beetje geschrokken zelfs: ‘Pierre vermoordt ons.’
Sebastien beet op zijn lip en knikte. ‘Ja. Klopt.’ Hij leunde wat naar achteren. Zag hij het nou goed, of keek Anna echt ietwat teleurgesteld? Ze draaide echter haar hoofd weg en nestelde zich weer op zijn borst. Er viel een korte stilte.
‘Seb, ik -’ begon Anna toen, maar Sebastien legde zijn vinger op haar lippen en gaf haar een kus op haar hoofd.
‘Zeg maar niets,’ fluisterde hij, ‘en let nu maar op, want Jack gaat dood. Je hoort te huilen.’
Hij grijnsde toen ze hem een speels stompje tegen zijn arm gaf en slaakte nog een diepe zucht, voordat hij zijn armen volledig om haar heen sloeg en zich weer op de film richtte.

Pierre was moe toen ze eindelijk in de auto zaten. Zwemmen was best vermoeiend en eigenlijk had hij vannacht niet echt geslapen.
‘Rijden maar!’ riep Angel. Pierre wierp een blik door zijn achteruitkijkspiegeltje en zag haar onderuitgezakt bij David op schoot zitten, terwijl ze breed geeuwde. Blijkbaar kon hun energie dus wel opraken. Pierre grijnsde en probeerde te onthouden dat hij vaker met hen moest gaan zwemmen.
Ze hadden net met het groepje wat gegeten in het restaurant dat Jeff had aanbevolen. Pierre had naast Jamie gezeten en dat was erg gezellig geweest. Het was alsof er niets tussen hen was gebeurd. Toen David frietjes in Angels mond probeerde te gooien vanaf de andere kant van de tafel (de rest had hen zorgvuldig uit elkaar gezet), had Pierre onder de tafel Jamie’s hand vastgepakt en er zachtjes in geknepen. Zij had verlegen naar hem geglimlacht en toen besefte Pierre pas wat Anna bedoelde met rustig aan doen. Jamie was gewoon niet het soort meisje dat hard van stapel liep in de liefde en daar had hij alle begrip voor.
Pierre keek even opzij en knipoogde naar Jamie, die uitgeteld naast hem zat. Hij startte de auto en zo kwamen ze na een tijdje rijden eindelijk weer bij het appartementencomplex van Anna aan. Het was donker in de parkeergarage en Pierre merkte dat Jamie zich niet op haar gemak voelde. Daarom ging hij dicht naast haar lopen en zo liepen ze allemaal zwijgend de parkeergarage uit.
‘Anna!’ riep Angel door de brievenbus. De voordeur werd niet opengemaakt, dus viste Pierre zijn huissleutel maar uit zijn broekzak.
‘Ze zouden toch gewoon thuis zijn?’ mopperde David, die van zijn ene been op zijn andere wipte en zo te zien nodig naar de wc moest. Pierre opende de deur en ze stommelden achter elkaar naar binnen. David vluchtte meteen naar de wc in de gang.
‘Eh… Dat zijn ze ook,’ kon Pierre Chuck vanuit de woonkamer horen zeggen. Pierre liep er verbaasd achteraan en bleef toen verstijfd stilstaan. Zijn gezicht verstarde en hij had het gevoel alsof zijn longen leeg werden gezogen. Jamie botste tegen hem op, omdat hij stil was blijven staan, maar hij verontschuldigde zich niet.
Anna en Sebastien zaten nog steeds op de bank, maar ze sliepen. Sebastien had zijn armen om Anna heen en zij lag met haar hoofd op zijn borst. Hun ademhaling ging langzaam en regelmatig.
Pierre had het idee dat er een mes door zijn hart ging. Hij wilde naar hen toe rennen, Sebastien bij Anna wegsleuren en hem een klap in zijn gezicht geven. Zijn zusje en zijn beste vriend. Wat had dit te betekenen?!
Jeff schraapte luid zijn keel, waardoor Anna met een ruk overeind schoot.
‘Wat -’ begon ze, maar ze werd pas echt wakker toen ze iedereen voor zich in de kamer zag staan. Ze gaf Sebastien een harde por in zijn zij, waardoor hij ook met een half snurkend geluid wakker schoot.
‘Huh?’ mompelde hij verbaasd en hij wreef geeuwend door zijn ogen.
‘Zijn jullie al terug?’ verbrak Anna de stilte. ‘Hoe laat is het?’ Ze wierp een blik op de klok, zag dat het al half acht was en mompelde: ‘Oh…’ Ze slikte. ‘Was het leuk?’
Jenna knikte enthousiast en streek wat losse haren uit haar gezicht, terwijl ze naar één van de luie stoelen liep. ‘Ja, hoor. We hebben ook al wat gegeten. Was het hier ook leuk?’
Er viel even een ongemakkelijke stilte waarin Anna nerveus wat bij Sebastien vandaan schoof. ‘Ja, hier was het ook leuk. We hebben de Titanic gekeken.’
‘De Titanic?’ snoof Pierre. ‘Gezellig, hoor.’
David kwam de kamer ook binnen gehuppeld en sprong naar voren. Hij dook de bank op, waarbij hij Sebastien op één haar na miste.
‘Ik ben zó moe,’ geeuwde hij. ‘Weet je hoe vaak ik van de wildwaterbaan af ben geweest?’
Angel plofte naast hem neer. ‘Minder vaak dan ik in ieder geval.’
David gromde wat, maar Pierre negeerde hun discussie. Hij stond nog steeds als aan de grond genageld midden in de kamer. Anna en Sebastien. Wat was er tussen hen gebeurd?
Jamie stond achter hem en gaf hem een zacht duwtje in zijn rug, zodat hij gedwongen werd om door te lopen. Chuck, Pat, Jeff en Jenna waren inmiddels al gaan zitten, zodat Pierre er ook maar stilletjes achteraan liep.

Wat is Pierres probleem? Anna en Seb zijn juist zo leuk samen...

In elk geval:
Het is verslavend, ik wil meer!!

Nu snap ik pierre toch even niet hoor! Wat heeft hij? Seb en Anna vinden elkaar toch gwn leuk?
Je hebt een verslavende schrijfstijl!

Ben benieuwd naar meer

Ik had dit stuk al eerder gelezen, maar plaats toch maar een reactie.
Ik vind het zó schattig hoe ze daar die film kijken, Seb blijft gewoon lief !
Weer een lief stukje imke

Ik begrijp Pierre niet. Wst is er mis? Zou hij nog steeds woedend zijn op die ex van Anna, dat hij daarom erg voorzichtig met haar wil zijn?
Hmm.. prachtig geschreven, in ieder geval! Ik wil meeeeer! xD

Melian: Pierre is gewoon enorm beschermend . Lees Agnes' reactie maar.
Imissyou: zoals ik hierboven ook al zei dus . Hihi.
Strop: thanks meid ^^.
Agnes: dat heb je zeker goed! Dat is één van de redenen waarom hij zo is. Hij is uit zichzelf al erg beschermend en nu dat met Jason erbij... Arme Pierre .

__________

De volgende dag sliep iedereen lang uit. Ze ontbeten op verschillende tijdstippen, omdat de een langer sliep dan de ander. David en Angel waren toch nog als eerste op en keken gefascineerd naar de nieuwste aflevering van Spongebob, die op tv was. Jenna en Pat zaten in de keuken wat te eten en de rest was in de woonkamer.
Pierre kwam nu ook de kamer binnengelopen. Hij had als enige nog liggen slapen en was blijkbaar nu pas wakker geworden. Zijn gezicht stond op onweer, maar niemand wist waarom. Sebastien kreeg echter wel een vaag vermoeden toen Pierre een vuile blik zijn kant toewierp.
‘Seb,’ begon Pierre dan ook met een harde stem. Iedereen, zelfs David en Angel, keek op en Sebastiens gedachten werden waargemaakt toen Pierre vervolgde: ‘Kan ik je even spreken? Onder vier ogen?’
Anna keek verbaasd, maar zei net als de rest niets en keek toe hoe Sebastien en haar broer de kamer uitliepen.
‘Wat is er?’ vroeg Sebastien zodra hij en Pierre de keuken waren gepasseerd en in de gang stil bleven staan.
‘Ik wil graag weten wat er gisteren tussen jou en Anna is gebeurd,’ antwoordde Pierre gedecideerd. Hij sloeg zijn armen over elkaar en leunde tegen de muur, terwijl Sebastien een tikkeltje verbaasd tegenover hem bleef staan.
‘Wat er tussen mij en Anna is gebeurd?’ herhaalde hij niet-begrijpend.
Ongeduldig tikte Pierre met zijn voet tegen de plinten van de muur aan. ‘Ja.’
‘Hoe bedoel je?’ Sebastien was verward. Gisteren had Pierre hen alleen slapend gezien. Goed, hij had Anna in zijn armen gehad en er waren een paar momenten geweest waarop Sebastien ervan overtuigd was dat hij en Anna gingen zoenen, maar dat kon Pierre onmogelijk weten.
‘Je weet best waar ik het over heb,’ brieste Pierre. ‘Jullie lagen gisteren zo… intiem op de bank.’
Intiem. Dus zo lagen Anna en hij gisteren? Het was net hoe je het wilde noemen, maar intiem was nog in Sebastien opgekomen. Eigenlijk was het best een goed woord om hun situatie te omschrijven.
‘Pierre, er is niets gebeurd tussen Anna en mij.’ Sebastien probeerde zijn stem rustig te laten klinken, maar kon niet voorkomen dat zijn stem toch een beetje trilde.
‘Oh ja? En hoe weet ik dat zo zeker?’ Pierre moest zo te zien moeite doen om niet te ontploffen en begon daarom nog zenuwachtiger met zijn voet tegen de plinten te schoppen.
‘Er is echt niets gebeurd!’ Sebastien kon Pierre wel een klap in zijn gezicht geven. Waarom geloofde hij hem niet? Hij loog niet, het was gewoon gezellig geweest met Anna. Ook hij sloeg nu zijn armen over elkaar heen, terwijl hij zag dat Pierre hem niet geloofde, aangezien die met zijn ogen rolde.
‘En hoe verklaar je dan het feit dat jullie in elkaars armen in slaap zijn gevallen?’ vroeg Pierre scherp, terwijl hij Sebastien indringend aankeek.
Sebastien slikte. Er viel een gespannen stilte tussen de twee vrienden.

Imkeeeeeeee.
arme seb, serieus, ik vind 't zo sneeeu. Ö
Maargoed. je moet snel weer schrijven (want dan ben ik ook weer blij)
lekker zo door gaan. hihi <33

Awww, arme Seb...
Pierre, doe niet zo boos

Maar ik snap het wel hoor, het is net uit met Jason en dan komt Seb ineens... Ze zitten weer in een gezellige situatie

Hoe doe je dat toch?? Het is gewoon verslavend, spannend, mooi geschreven!!

Ik heb heel erge medelijden met Seb Die Pierre dramt wel erg door, hoor xD Is wel wat overdreven ^^
Goed geschreven, je maakt me heeeel erg nieuwsgierig wat Seb nu gaat antwoorden!

En ahum, David en Angel kijken Spongebob? xD Ze zijn volwássen!

Nynke: sorry dat ik nog niet door heb geschreven, maar dat komt nog wel .
Melian: hoe ik het doe? Nou... Ik laat mijn fantasie de vrije loop gaan . Ik denk na over de band en bedenk alle mogelijke situaties, waar ik dan iets van maak. I love to do that! Dank je wel!
Agnes: ik vind Pierre niet overdreven, ik snap hem op zich wel. Anna was zo vreselijk gekwetst na Jason, Pierre wil niet dat haar dat opnieuw overkomt. Maar ja, ik vind waarschijnlijk alles wat Pierre vindt . En oh ja, David en Angel zijn lichámelijk volwassen, maar mentaal gezien niet .

_______

In de woonkamer ging het er rustig aan toe. David en Angel waren op de grond een poging tot yoga aan het doen, ook al lukte het niet echt. Ze vielen steeds gierend van het lachen tegen elkaar aan als ze zich weer in de meest vreemde houdingen wurmden. De anderen lieten hun maar heen doen, omdat ze allang blij waren dat David en Angel voor hun doen zo rustig waren.
Anna zapte verveeld langs alle kanalen, totdat ze ineens overeind veerde bij het horen van een luide stem.
‘Ze – is – mijn – zusje!’
Jeff, Pat, Chuck, Jenna en Jamie keken allemaal tegelijk verwonderd op bij het horen van die stem. Er kwam geen tegen antwoord en even was Anna bang dat Pierre Sebastien iets aan had gedaan. Toen klonk Pierre’s stem opnieuw.
‘Je kunt wel zeggen dat er niets is gebeurd, maar ik geloof er helemaal niets van!’
Anna kreunde zachtjes en sloot haar ogen toen ze besefte waar het over ging. Ze voelde hoe de anderen haar nieuwsgierig aankeken, maar deed alsof ze dat niet in de gaten had en of ze nog steeds naar de tv keek. In werkelijkheid luisterde ze met gespitste oren of ze nog iets van het gesprek op kon vangen. Dat was niet zo moeilijk, aangezien Sebastien zijn stem nu ook verhief.
‘Dan geloof je het niet, maar ik lieg toch niet als ik zeg dat er niets is gebeurd.’ Zijn stem klonk geïrriteerd, maar Pierre scheen dat niet in de gaten te hebben. Die begon Sebastien alweer met een tirade te bekogelen waarin duidelijk werd wat hij had gezien.
Anna stond daarom vlug op, omdat ze had besloten naar de gang toe te lopen. Pierre kon soms echt doordraven in dit soort dingen, dat wilde ze Sebastien niet aandoen. Daarom liep ze snel naar de keuken toe en wilde de gangdeur opendoen, totdat Pierre weer begon te praten.
‘Sebastien, beloof me gewoon iets.’
Anna trok een wenkbrauw op en ging wat dichter bij de deur staan, zodat ze niets zou missen.
‘Wat dan?’ vroeg Sebastien. Hij klonk een beetje uit het veld geslagen, waarschijnlijk doordat Pierre’s woede zo plotseling was gezakt.
‘Beloof me gewoon dat je van Anna afblijft.’ Pierre’s stem klonk zacht, maar doordringend.
Anna’s hart maakte een salto. Nee. Dit kon Pierre niet menen. Hij kon Sebastien niet verbieden om…
‘Ik…’ Sebastiens stem klonk aarzelend, waardoor Anna haar ogen sloot. In zichzelf bad ze dat hij niet toe zou geven. Nee. Dit kon niet. Pierre kon dit niet doen.
‘Beloof het.’
Anna wist precies hoe Pierre nu keek en ze wist ook heel goed dat dat bijna angstaanjagend was.
‘Ik…’ Sebastien twijfelde blijkbaar nog steeds, maar mompelde uiteindelijk: ‘Goed dan. Wat jij wilt.’
Anna kon wel janken. Ze wist niet wat er tussen haar en Sebastien speelde, maar dit was niet goed. Dit wilde ze niet. Pierre beschermde haar en dat was goed, maar niet op deze manier. Sebastien, zijn beste vriend… En hij verbood het hem?!
Met het gevoel alsof ze vanbinnen verscheurd was doordat Sebastien aan hem had toegegeven, wilde ze naar haar kamer rennen, maar de deur werd net opengegooid. Anna keek recht in het gezicht van Pierre, wiens ogen groot werden.
‘Hoi zusje,’ glimlachte hij echter vlug. ‘Wat ga je doen?’
Anna staarde hem even aan, maar kon niets uitbrengen. Daarom stormde ze zonder iets te zeggen langs hem op, terwijl ze in het voorbijgaan vluchtig Sebastiens blik ving. Die keek haar vragend aan, maar Anna zei niets en rende haar kamer binnen. Met een klap smeet ze de deur dicht en viel snikkend op haar bed neer.

WAT????

Arme Anna!! Dat kan Pierre toch niet maken, dat is gemeen, arme Seb en Anna....
Dat kwam onverwacht
Daar ben je echt heel goed in, al die wendingen, ik zou er nóóóit op komen!! Wauw, wauw, wauw!! *wil meer*

omg.. Ik ben net zo erg in shock as Anna is! Serieus, zo ver kan Pierre niet gaan.. Ze moeten toch ook een eigen leven leiden! Hij is toch niet hun baas ofzo? Het is goed dat hij Anna wil beschermen, maar dit is zo inderdaad niet goed...
Jeetje, jij schrijft echt ontzettend goed!

Melian: whihi, dank je!
Agnes: waaah, jij ook thanks!

____________

‘Wat is er toch allemaal aan de hand tussen die drie?’ mompelde Chuck in de woonkamer. Iedereen was daar blijven zitten, terwijl ze zich afvroegen waar Anna heen was. Behalve David en Angel natuurlijk. David zat namelijk bovenop Angel en riep dat hij sterker was dan zij, terwijl Angel probeerde om hem te kietelen.
Pat haalde zijn schouders op. ‘Ik heb geen idee. Ze doen al langer raar.’ Hij stond op toen zijn telefoon ging. Nadat hij een blik op het schermpje had gericht, liep hij de kamer uit, terwijl hij zich excuseerde.
‘Ik weet het ook niet,’ zei Jenna. Die keek vanuit haar ooghoeken naar Chuck, die ook naar haar keek en nu vlug zijn ogen neersloeg.
Jamie grinnikte, maar keek toen weer bedenkelijk. Wat er was tussen Anna en Sebastien wist ze niet, maar ze wilde er wel zijn voor haar vriendin en haar helpen. Daarom stond ze op en liep achter Pat aan de woonkamer uit. Pierre kwam hen net tegemoet gelopen en glimlachte naar haar, terwijl hij voorzichtig zijn armen om haar heensloeg. Jamie zuchtte en kroop meteen weg in zijn armen. Zo bleven ze even staan, terwijl Jamie naar Pierre’s onregelmatige ademhaling luisterde.
‘Ik ga even naar Anna,’ fluisterde Jamie uiteindelijk. Pierre zei niets, maar kuste haar op haar voorhoofd.
‘Doe dat. Ik weet niet wat er met haar aan de hand is.’ Hij glimlachte opnieuw naar haar en pakte nog even haar hand vast voordat hij weer doorliep. Met een zweverig gevoel liep Jamie door, terwijl ze Sebastien zijn jas aan zag trekken.
‘Waar ga je heen?’ vroeg Jamie met opgetrokken wenkbrauwen.
‘Even naar mijn ouders,’ antwoordde Sebastien. Hij leek een beetje van slag, maar glimlachte nog vlug voordat hij door de voordeur verdween. Jamie schudde haar hoofd en ging naar Anna’s kamer, waar ze aarzelend op de deur klopte.
‘Anna? Anna, doe eens open. We moeten praten.’
De zachte stem van Jamie klonk door de slaapkamerdeur heen, waardoor Anna zuchtend haar ogen opende. Ze lag al een paar uur op haar bed en staarde naar het plafond, terwijl de gedachten als vlinderstormen door haar hoofd vlogen.
‘Waarom?’ riep ze terug.
‘Om daarom!’ antwoordde Jamie vastberaden. Ze kon Anna horen zuchten en uiteindelijk naar de deur horen sloffen, waarnaar ze die opende. Jamie liep langs haar heen de kamer op, schoof wat troep van het bed en plofte daarop neer, terwijl ze Anna ernstig aankeek.
‘Wat is er tussen jou en Seb?’
Anna schrok zo te zien een beetje van die directe vraag, dacht toen na en haalde uiteindelijk haar schouders op.
‘Ik heb geen idee.’
‘Je hebt vast wel een idee,’ reageerde Jamie, ‘maar ik denk dat je bang bent om dat onder ogen te komen.’
Er viel een stilte, waarin Anna waarschijnlijk besefte dat haar vriendin gelijk had.
‘Waarom ben je er zo bang voor om het toe te geven?’ vroeg Jamie zacht.
‘Ik weet het niet,’ fluisterde Anna. ‘Ik weet niet eens of ik meer voor hem voel dan alleen vriendschap.’
Jamie grijnsde lichtjes. ‘Weet je dat echt niet?’
Verward keek Anna haar aan. ‘Wat bedoel je?’
‘Dat ik het echt wel doorheb. Anna, ik ken je nu al zoveel jaar, denk je nou echt dat ik het niet zie als mijn beste vriendin verliefd is?’
Geschrokken veerde Anna overeind. ‘Ben ik verliefd op Seb? En iedereen weet het?!’
‘Nee, nee,’ suste Jamie haar, ‘de anderen hebben alleen hun vermoedens, maar weten niets zeker.’
‘Maar van Pierre mag het niet,’ fluisterde Anna wanhopig. Toen Jamie haar vragend aankeek, vertelde ze alles wat ze gehoord had. Jamie schudde haar hoofd toen ze uitverteld was.
‘En daar trek jij je iets van aan? Anna, ga gewoon voor Sebastien, dat heb je wel verdiend na Jason! Als Pierre moeilijk gaat doen, kan ik nog altijd met hem gaan praten. Hij kan jullie niets verbieden.’
‘Dan is er nog altijd één struikelblok…’
‘En dat is?’
‘Hoe weet ik in vredesnaam of Seb ook meer voor mij voelt?’
Jamie barstte in lachen uit. ‘Kom nou toch! Dat meen je toch niet serieus?! Het is nogal duidelijk dat hij meer wil dan vriendschap!’
Ongemakkelijk keek Anna haar vriendin aan. ‘Echt waar?’
Jamie rolde met haar ogen. ‘Ik heb nog nooit in zo’n houding de Titanic met een jongen gekeken, hoor.’
Anna grijnsde een beetje verontschuldigend. ‘Daar zit wel wat in…’
‘Nou, waar wacht je dan nog op!’ Jamie gooide Anna’s telefoon naar haar toe. ‘Hup, bel hem!’

Imke schreef:‘Ik heb nog nooit in zo’n houding de Titanic met een jongen gekeken, hoor.’

*ligt dubbel*

Weer een geweldig stuk!! *zingt bijna* Anna moet bellen, Anna moet bellen, Anna moet bellen!

En Pierre moet gewoon niet zo moeilijk doen. Zelf lekker met Jamie en Anna mag niks. Ook gemeen.

Conclusie: MEER!!!

Aaaaah, Arme seb
Hij bedoelt het zo goed.
Anne moet er inderdaad voor gaan. Seb was zo lief toen ze de Titanic keken.
Ik wil meeeer

OOOOOOOOOOOOOOOOHHHHH

Ga je alsjeblief, alsjeblief, alsjeblief verder!

*over enthousiast*
Seb en Anna zijn super schattig samen

Omg, ik ben echt verslaafd aan SP verhalen! Je MOET snel verder schrijven, het is echt super geschreven! Je beschrijft alles zo mooi, gevoelens, gedachten, omgeving... Perfect! Ik weet nu al dat jij later een beroemde schrijfster wordt

oke, dit is zoo gemeen! om nu te stoppen! Imke k raak echt verslaafd aan je verhalen dus..
SCHRIJF DOOOOOR!
je weet trouwens mensen zo leuk neer te zetten, het voelt net alsof ik ook in die kamer zit : P

Mafalda: haha, that's just Pierre! xD
Marjo: dank je ^^.
Leeuwtje: hihi, thanks.
Agnes: haha, als dat zou kunnen... xD
Myrthe: sorry, hier is dan meer!

____

Sebastien bleef niet lang weg. Nadat Anna hem had gebeld, had hij zijn auto meteen weer omgedraaid en was hij teruggereden naar Anna’s appartement. Hij was niet eens bij zijn ouders geweest.
Nu trommelde hij onrustig met zijn vingers op het stuur, terwijl hij zachtjes in zichzelf vloekte om een rood stoplicht. Droomde hij nou, of had Anna hem echt zojuist gebeld met de mededeling dat Pierre naar de maan kon lopen? Ze zei dat ze aan wilde kijken hoe het tussen hen zou lopen, omdat ze dacht dat ze misschien wel meer voor hem voelde… Eindelijk! Dat was waar hij al zo lang op hoopte! Hij had dan ook meteen gezegd dat hij er ook wel zo over dacht en zat nu met een opgewonden gevoel achter het stuur. Zou hij eindelijk iets met Anna krijgen? En wat zou Pierre ervan zeggen? Sebastien had hem tenslotte wel beloofd dat hij niets met diens zusje zou beginnen… Maar als ze echt van elkaar hielden? Dan kon toch zelfs Pierre het hen niet verbieden?
Eindelijk sprong het stoplicht op groen. Sebastien trok meteen op en racete zo snel hij kon terug naar het appartementencomplex. Het ging nu sneller dan daarnet en hij was er in vijf minuten. Meteen rende hij de auto uit, de parkeergarage uit en bleef even later hijgend voor de deur van Anna’s appartement staan. Hij zag iemand door de gang lopen en klopte zachtjes op de deur, terwijl de zenuwen nu door zijn lijf gierden. Stel je voor dat het Anna was… Wat moest hij in vredesnaam tegen haar zeggen? Toch klopte hij zonder er verder nog bij na te denken op de voordeur en zag hoe de gedaante in de gang verstijfde. Diegene liep naar de deur en een tel later keek Sebastien in het gespannen gezicht van Anna.
‘Hoi,’ zei hij twijfelend, niet wetend wat hij nu moest doen.
‘Hoi,’ fluisterde Anna ademloos. Afwachtend keek ze hem aan, maar uiteindelijk stapte ze opzij om hem erin te laten. Sebastien zag dat haar ogen nog wat rood waren van het huilen, hoewel het nu minder was dan daarstraks.
‘Eh…’ Hij schraapte zijn keel en wilde iets zeggen, maar op dat moment deed Anna een stap naar voren en sloeg haar armen stevig om hem heen. Beduusd bleef Sebastien staan, maar toen sloeg hij ook zijn armen om haar heen, terwijl Anna haar gezicht in zijn schouder verborg.
‘Ik ben blij dat je terug bent gekomen.’ Anna’s stem klonk zacht en breekbaar, maar Sebastien hoorde er ook nog andere gevoelens doorheen gaan. Misschien was het hoop, misschien was het opluchting. Hij wist het niet, want hij was niet zo goed met de gevoelens van meisjes, maar hij hoopte in ieder geval dat zij echt zo blij was om hem te zien.
‘Je belde niet voor niets.’ Hij maakte zich los uit de omhelzing en keek Anna ernstig aan. ‘Meende je het?’
Anna’s wangen werden een beetje rood en ze sloeg ongemakkelijk haar ogen neer. ‘Zoals jij al zei, ik belde niet voor niets. Natuurlijk meende ik het… Ik… Pierre mag het niet verbieden, dat kan gewoon niet.’
Er viel een stilte tussen hen. Sebastien en Anna staarden elkaar aan zonder iets te zeggen, zwijgend en roerloos. Toen boog Sebastien zich zonder er bij na te denken naar voren, maar net toen hij haar wilde zoenen, werd de deur van de gang opengegooid.
‘Wat willen jullie eten?’ Jenna stond in de deuropening en keek vrolijk, maar trok een wenkbrauw op toen ze Sebastien en Anna zag staan. Die gingen vliegensvlug recht staan en keken Jenna onschuldig aan. Zij kreeg een vrolijke grijns op haar gezicht en vervolgde: ‘Nou ja, dat zien we vanzelf wel. Ik laat jullie anders wel even alleen.’ Voordat Sebastien en Anna het in de gaten hadden, was ze alweer weg. Sebastien boog zich opnieuw naar Anna toe, maar die gaf daar niet aan toe. Ze legde haar wijsvinger op zijn lippen en mompelde: ‘Niet hier. Kan niet goed gaan, met Pierre die hier nog in huis rondloopt.’
Hij keek even teleurgesteld, maar knikte toen. ‘Daar heb je gelijk in. Anders, eh…’ Hij dacht even na en vroeg toen verlegen: ‘Zou je het anders leuk vinden om morgenavond naar de film te gaan?’
Anna’s gezicht klaarde direct op. ‘Natuurlijk lijkt dat me leuk.’
Seb begon te stralen. ‘Mooi zo. Dan reserveer ik wel en neem ik je morgenavond wel mee. Gaat lastig worden, maar Pierre komt er vast niet achter.’

Ah, wat lief. Tof van ze dat ze het nu eindelijk van elkaar weten! Heel mooi verwoord, Imke! Ik hoop voor hen dat ze inderdaad niet worden gesnapt door die Pierre. Hij is zo vervelend hier xD Njaa, misschien trekt hij naderhand wel bij

Sebastien blijft lief
Maar, -en nu komt het- ik vind het wel zielig voor Pierre dat hij er buiten wordt gehouden. Hij wil ook alleen maar het beste

Ah, wat lief van Seb
En nu maar hopen dat Pierre er inderdaad niet achterkomt xD Anders zwaait er wat....

Wederom ! Hoe je Sebs gevoelens beschrijft, zijn onzekerheid, tegelijkertijd die opwinding, is echt heel mooi gedaan!

Lessie: Pierre is inderdaad vervelend, maar hij wil echt alleen maar het beste voor zijn zusje.
Marjo: wauw, jij die Pierre zieliger vindt dan Sebastien? Dat is iets nieuws!
Melian: waah, thanks!
Lang stuk dit keer.

___

‘Hé, Pierre…’ Behoedzaam ging Jamie naast Pierre op de bank zitten. Hij was op zijn laptop een berichtje voor op hun officiële website aan het schrijven en knikte afwezig.
‘Had je straks ruzie met Seb?’ Jamie flapte het er uit en had er meteen spijt van.
‘Huh?’ Pierre keek niet op, hij was helemaal geconcentreerd op het stukje dat hij schreef.
‘Of je straks ruzie had met Seb.’ Jamie probeerde nog even zijn aandacht te krijgen, in de hoop dat hij er wat meer over losliet.
‘Hmm…’ was Pierre’s antwoord, waardoor Jamie het opgaf.
‘Laat maar,’ mompelde ze en ze stond zuchtend op, terwijl ze zonder verder nog iets te zeggen wegliep. Een beetje rusteloos liep ze door de keuken heen, terwijl ze zich afvroeg wat ze kon gaan doen. Sebastien en Anna stonden ergens in de gang, had ze uit Jenna’s woorden begrepen en Chuck en Jeff waren naar het winkelcentrum. Pierre had geen aandacht voor haar en Patrick was nog altijd druk aan het bellen. David en Angel waren naar Angels appartement om daar een wedstrijdje te houden wie er de meeste slagroombussen leeg kon spuiten en op kon eten. Jamie wilde er liever niet bij zijn als ze allebei over hun nek gingen, dus dat was ook geen optie. Net toen ze naar huis besloot te gaan, kwam Jenna vrolijk de keuken binnen.
‘Jamie, ga je mee winkelen? Ik verveel me!’
‘Je komt als geroepen!’ antwoordde Jamie meteen en zo renden de twee vriendinnen vlug het appartement uit om zoveel mogelijk truitjes voor zo min mogelijk geld te scoren.

‘Hé Pierre, we, eh… We moeten even praten.’ Patrick kwam de woonkamer binnen en trof Pierre op de bank aan, met diens laptop op schoot.
‘Hm?’ Pierre keek niet op of om en bleef op de toetsen rammen. Patrick liep erheen en trok de laptop uit zijn handen.
‘Hé!’ Dit keer keek Pierre wel op. Verontwaardigd graaide hij met zijn armen naar de laptop, maar Patrick was onverbiddelijk.
‘Ik heb net met de platenmaatschappij gebeld.’ Voorzichtig keek Patrick Pierre aan, maar die bleef proberen om zijn laptop terug te pakken.
‘Dus?’
‘Jullie afgezegde optredens moeten worden ingehaald.’
‘Dus?’
‘Dat betekent dat jullie de tour weer moeten hervatten.’
‘Dus?’
‘Over twee weken al.’
‘WAT?!’
‘De fans waren er niet blij mee, ook al konden jullie er niks aan doen. Het moet dus zo snel mogelijk in worden gehaald.’
‘Ik ben niet gek! Het is hier veel te leuk!’
Patrick zuchtte diep en wilde Pierre eindelijk zijn laptop terug geven, maar die had daar plotseling geen interesse meer voor. Daarom zette Patrick de laptop op tafel en kroop vlug een meter opzij bij het zien van Pierre’s moordlustige gezicht.
‘Jullie hebben geen andere keus.’
‘Ze zoeken het maar uit! Eerst mogen we eerder naar huis, waar we blij mee waren en dan kunnen we zeker weer als schoothondjes op komen draven! Wanneer gaan ze nou eindelijk eens inzien dat we geen robots zijn, die gemaakt zijn om andere mensen te vermaken!’
Patrick zuchtte opnieuw. ‘Je weet dat dat nooit zal gebeuren. Je kunt best weigeren, maar dan worden jullie ontslagen bij de platenmaatschappij en je weet dat je dan je carrière op het spel zet. Jullie hebben de platenmaatschappij nodig, Pierre.’
Pierre gromde en sloeg demonstratief zijn armen over elkaar heen. ‘Soms zou ik er echt het liefst mee stoppen! Ik wil dit niet, ik ben het zo zat dat ze ons dit iedere keer flikken!’
Patrick deed alsof hij die opmerkingen niet hoorde, want hij wist ook wel dat Pierre dit niet meende. Hij kon niet zonder zijn beroep, zonder dit leven en dat wisten de twee mannen allebei. Het was nu alleen niet het juiste moment om dit tegen Pierre te zeggen, dus liet Patrick hem maar even uitrazen.
‘Weten de anderen het al?’ snoof Pierre uiteindelijk.
‘Nee, nog niet,’ antwoordde Patrick. ‘De rest is allemaal weg.’
Er viel een minutenlange stilte tussen de twee vrienden, waarin ze allebei diep in gedachten verzonken waren. Pierre begroef zijn gezicht in zijn handen en wreef zuchtend over zijn haren.
‘Ik wil niet weg, Pat,’ fluisterde hij uiteindelijk. ‘Het is nog nooit zo leuk hier geweest. Eindelijk heeft Jamie aan mij toegegeven wat ze voor mij voelt en ik ook aan haar. Ik ben zo blij dat ik eindelijk weer wat tijd met Anna door kan brengen en zij denkt er hetzelfde over. Ik vind het zelfs geweldig om bij Angel te zijn, ook al mopper ik vaak genoeg op haar. En Jenna is geweldig, ik ben blij dat we haar ook hebben leren kennen.’
Patrick keek verrast op na die uitspraak over Jamie, maar hij besloot er niet op in te gaan. Pierre zou er vanzelf wel meer over vertellen als hij dat zelf wilde.
‘Ik weet het,’ reageerde hij dan ook, ‘het zuigt… Laten we in ieder geval van deze twee weken dan een feest maken, meer kunnen we ook niet doen. En na de tour kunnen we ook weer terug komen! Het duurt alleen wat langer, maar de meiden lopen niet weg. We hebben ook nog altijd het internet en de telefoon, het komt goed. We moeten ze even missen, maar daarna kunnen we gewoon weer terugkomen.’

O_o Ze moeten weer weg? Ja maar, dat mag niet! Net nu Anna en Seb... Tss, stomme platenmaatschappij
Aan de andere kant ben ik het wel met Pat eens, ze moeten gewoon van die twee weken alles maken wat ze kunnen en dan komt het helemaal goed.

Imke schreef:‘Jamie, ga je mee winkelen? Ik verveel me!’
‘Je komt als geroepen!’ antwoordde Jamie meteen en zo renden de twee vriendinnen vlug het appartement uit om zoveel mogelijk truitjes voor zo min mogelijk geld te scoren.

Whaha, toen lag ik plat XD

Tja, je hebt niet zoveel aan alleen maar "Het is geweldig", maar ik weet ook niks beters te zeggen xD Het ís gewoon zo! Je zet het echt neer alsof je erbij was, alsof je de band persoonlijk kent, met gevoelens en gedachten en al.

God, daar ga ik weer.
Arme Pierre!
En hij heeft noge gelijk ook. Nou moeten ze weer opnieuw beginnen!
Ben benieuwd hoe ze het ervan af gaan brengen deze twee weken

Oh men. Net nu het zo leuk is daar moeten ze op tour! Wat balen
Je hebt het heel mooi geschreven! Snel meer.