Online Verhalen

Je had dit stukje vrijdag moeten posten, dan had ik misschien geweten wie Hades was (proefwerk geschiedenis)

Echt leuk geschreven weer! Ik vind je schrijfstijl erg goed overkomen. Je maakt weinig foutjes en het leest lekker vlot door. Naar mijn mening gebruik je precies de juiste hoeveelheid beschrijven. Super, ga zo door

Niet zo'n groot stukje, ik heb nog niet veel tijd gehad om eraan te werken

Krakend ging de deur van de bibliotheek opnieuw open. Geschrokken schoot Aisha overeind. Ze was bijna ingedut.
‘Een bijzonder fraaie bibliotheek, voor zover ik kan zien.’ Zei een inmiddels bekende stem bewonderend. Voetstappen kwamen haar richting uit lopen.
‘We hebben hier bijna alle informatie die er is.’ zei de stem van de bediende die eerder de deur voor Aisha open gedaan had op een kruiperig toontje. ‘Van de geschiedenis uit het begin der tijden tot het patroon van Chenin’s druivenplantages.’
‘indrukwekkend.’ hoorde Aisha haar neef zeggen. ‘Zo te zien is dit een prima plek om te studeren.’
Carlos en de bediende kwamen achter een boekenkast vandaan. Carlos zag Aisha zitten en grijnsde, maar zei voor de verandering eens niets.
‘Jazeker is het dat!’ Reageerde de bediende luid. Ze had Aisha óf niet opgemerkt, óf negeerde haar. ‘Er is geen betere bibliotheek te vinden dan deze in Chenin. Zonder twijfel.’
Carlos begon rond te lopen, de boeken te bekijken die in de vele kasten stonden. Af en toe stopte hij als hij wat interessants had gezien. Dan trok hij het boek uit de kast en las een bladzijde.
Na een minuut of tien was hij klaar met rondkijken.
‘Ik ben onder de indruk, ‘ zei hij tevreden, ‘Wilt u dan zo vriendelijk zijn me terug te begeleiden naar het welkomstfeest? Volgens mij wordt er op me gewacht.’
Geïrriteerd sloeg Aisha een bladzijde van haar boek om. De bediende knikte . ‘Natuurlijk, meneer. Volgt u mij maar.’ Haastig liep ze weg, met Carlos achter zich aan.

Jakkes, wat een nare 'neef' is dat! En ik snap nog steeds niet waarom Aisha wordt genegeerd! Zíj is per slot van rekening de dóchter van de koning en niet die Carlos! Stomme vent
Mooi geschreven en ben benieuwd naar meer!

Zeer mooi geschreven. Ik vind het leuk om jouw verhalen zo te lezen. Het is erg meeslepend en je vraagt jezelf constant af wat er daarna zou gebeuren. Een ware sensatie.

“Hera is de koningin van de olympische goden, zij is zowel de zuster als later de vrouw van Zeus. Zij is de speciale beschermgodin van het huwelijk en als vruchtbaarheids godin begeleidt zij de geboorte van een kind. Beschermgodin van de vrouw, beschermster van de echtelijke trouw. Hera is erg jaloers en wraakzuchtig, niet alleen tegenover haar rivalen -‘
Aisha was het zat. Leren ging gewoon niet vandaag, Niet nu Carlos haar gestoord had. Dat ze daarvoor toch al bijna in slaap gevallen was, deed er niet toe.
Ze stond op en zette het boek terug in de kast. Daarna liep ze stilletjes de bibliotheek uit, terug naar haar kamer.

3.
‘Voorzichtig, Aisha. Niet te haastig. Concentreer je op het midden van de roos.’
Met een gestrekte arm en een boog in haar hand, stond Aisha in een boogschuttershouding, haal pijl richtend op een boomstam. Wat eerder had Remi er een rode cirkel op geverfd. Nu stond hij achter Aisha, en gaf haar instructies hoe ze het beste kon schieten.
‘Als je denkt dat je goed hebt gericht, laat je de pijl los.’
Aisha liet los, na een kort moment van aarzeling. Met een boogje schoot de pijl richting de rode cirkel
-en miste.
‘Probeer het nog eens. Het lukt vanzelf.’ Moedigde Remi haar aan. Aisha schudde haar hoofd. ‘Ik kan totaal niet richten. Het is zo moeilijk om die boog goed te houden.’
‘Gewoon veel oefenen. Dat heb ik ook gedaan en mij lukt het nu aardig.'
‘Ja, maar jij bent goed in boogschieten.’
‘Vind je?’
‘Echt wel,’ knikte Aisha, ‘probeer het maar eens. Wedden dat ‘ie meteen in de roos zit?’
Remi lachte. ‘Wedden van niet?’ Hij nam de boog van Aisha over, richtte en schoot.

Goed stukje weer!

Leuke stukjes weer! Ik krijg steeds meer een hekel aan die Carlos Je dialogen gaan steeds beter en je verhaallijn blijft super!

Weg met die neef! Aisha ruleert! Ik zal die neef toch eens een lesje geven als het zou kunnen!

‘Echt wel,’ knikte Aisha, ‘probeer het maar eens. Wedden dat ‘ie meteen in de roos zit?’
Remi lachte. ‘Wedden van niet?’ Hij nam de boog van Aisha over, richtte en schoot. In een kaarsrechte lijn schoot de pijl richting de boomstronk. Hij kwam precies in het midden van de roos.
Een paar seconden lang was het stil.
‘Zie je wel,’ zei Aisha uiteindelijk tevreden, ‘je bent gewoon een natuurtalent in boogschieten. Van wie heb je dat geleerd?’
Remi fronste zijn wenkbrauwen. ‘Geen idee. Van mijn ouders in ieder geval niet. Die weten het verschil nog niet eens tussen een boog en een pijlenkoker.’
Aisha grinnikte. Remi’s ouders waren inderdaad niet zo slim.
‘Geef mij die boog nog eens.’ Ze strekte haar hand uit om de boog weer te pakken, maar Remi trok hem snel weg.
‘Laten we weer wedden. Deze keer moét je de cirkel raken, anders doe je een hele dag lang wat ik zeg.’
Aisha knipperde met haar ogen. ‘Mij best, maar als het me lukt, doe je de hele dag wat ík zeg.’
‘Afgesproken.’ Lachte Remi. Hij duwde de boog in haar handen, met een grote grijns op zijn gezicht. Aisha ging in de houding staan, richtte…
‘Niet te snel loslaten, hè.’ Plaagde Remi haar. Aisha keek ingespannen naar de rode cirkel. Trok de pijl zo ver mogelijk naar achter. En liet los.
Veel sneller dan de vorige keer schoot de pijl weg. Aisha kneep haar ogen dicht.
Voetstappen verplaatsten zich richting de boomstronk.
‘Eh, Aisha?’ zei Remi aarzelend. Aisha opende haar ogen en keek.
De pijl had zich precies op het randje van de rode cirkel in de boomstronk geboord.
Remi krabde zich op het hoofd. ‘Tja, wie heeft er nou gewonnen…’
‘Ik zeg: gelijkspel.’ Zei Aisha. Remi knikte bedachtzaam.
‘Laten we het op gelijkspel houden, dan.’
‘Zullen we Duran en Leda gaan zoeken?’ Opperde Aisha. Remi haalde zijn schouders op. ‘Mij best. Geef me even vijf minuten om mijn pijlen terug te halen.’ Hij liep naar de boomstronk en trok de twee pijlen eruit. Daarna zocht hij verder in de bosjes naast de stronk, naar de andere vier pijlen de Aisha afgeschoten had.
‘Wauw, je hebt ze nog aardig ver weggeschoten!’ Riep hij, terwijl hij een paar struiken opzij duwde.
‘Sorry!’ Riep Aisha lachend terug.

Wat een vredig stukje..
Goed geschreven!

Leuk stukje, ik had eigenlijk verwacht dat aisha er in zou schieten. Helaas

‘Ik laat je niet nog een keer schieten als die pijlen zo ver eindigen!’ Remi stond op zijn tenen en strekte zich zo ver mogelijk uit om een pijl te pakken te krijgen die in een boom was beland. Hij was net niet lang genoeg.
‘Laat die pijlen dan ook maar. Ik koop wel een paar nieuwe.’ Remi liep terug naar Aisha, met drie van de zes pijlen in zijn hand.
‘Jij wilde Duran en Leda gaan zoeken?’
Aisha knikte. ‘Grote kans dat Duran zijn vader aan het helpen is met bouwen.’
‘Op naar Duran, dan!’ riep Remi luid, en begon met grote passen richting het dorp te lopen. Aisha volgde snel.
‘Weet je,’ begon Remi, terwijl ze naast elkaar liepen, ‘ik ben gister met Leda naar de druivenplantages geweest. Net toen de zon onder was. Gewoon om de druivenplukkers te laten schrikken, zoals jij ook wel eens doet.’
‘Zo.’ Reageerde Aisha onverschillig.
‘Nou, we verstopten ons dus in het donker, toen we iemand aan zagen komen. Wij dachten natuurlijk dat het een druivenplukker was.’
‘En, was het er een?’
‘Nee,’ zei Remi, ‘Ik heb geen idee wie het was! Hij, of misschien wel zij, had een soort zwarte cape om en een kap over zijn hoofd getrokken, dus ik kon niet zien wie het was. Leda en ik besloten maar om hem te volgen.’
‘En toen?’ Aisha’s nieuwsgierigheid was gewekt.
‘Hij liep rechtstreeks naar het beeld van Demeter, en bleef daar bijna de hele nacht staan! Ik heb geen flauw idee wat hij allemaal deed.’

Vreemd verhaal.. Ben benieuwd!

Aisha trok haar wenkbrauwen op. ‘Een aanbidder van Demeter, misschien?’
‘Ik weet het niet, maar ik vond het maar niks dat hij haar zo lang stond. Die cape gaf me kippenvel. Leda en ik zijn van plan om vanavond weer te gaan, en dan te zorgen dat we zijn gezicht te zien krijgen. Wil je ook mee?’
‘Hoe groot is de kans dat ze me na zonsondergang buiten rond laten lopen?’ zei Aisha spottend. Remi keek teleurgesteld.
‘O, ja…’
Ze liepen langs de eerste paar huizen van Chenin. Kleine, gezellige huisjes met ramen en deuren die dankzij de warmte nooit gesloten waren. Hier woonden de armste mensen van het dorp, voornamelijk druivenplukkers. Niet dat deze mensen een slechter leven hadden dan de rest. Ze hadden een goed salaris waar ze makkelijk mee rond konden komen, geen groter huis nodig en werden door de rijkere mensen gewoon als gelijken behandeld.
‘Goedemiddag!’ Een paar vrouwen zwaaiden toen Remi en Aisha langs liepen. Ze zwaaiden vrolijk terug.
‘Is het niet gevaarlijk om ’s nachts weer heen te gaan? Je weet immers niet wie het is. Wat als hij jullie wat aandoet?’
‘Je klinkt nu net als mijn moeder.’ Lachte Remi. ‘Ach, wat kan er nou gebeuren? Iedereen is hier vriendelijk.’
‘Dat heb je zeker van Leda.’ Bromde Aisha.
‘Ga nou maar gewoon mee,’ drong Remi aan, ‘ik weet zeker dat hij er vannacht weer is. Jij bent nu vast ook nieuwsgierig naar hem.’
Aisha aarzelde. De kans dat de bediendes haar zomaar lieten gaan was kleiner dan nul.
‘Goed dan. Ik sluip wel weg als ze denken dat ik slaap.’
Remi glimlachte opgetogen.
Toen ze de eerste huizenblokken voorbij waren, kwamen Remi en Aisha bij een rij huizen die nog gebouwd werden. Veel mannen en een paar vrouwen sleepten met planken, stenen en ander bouwmateriaal, timmerden het aan een muur of op een dak en liepen weer weg om nieuw materiaal te halen.
‘Daar is Duran!’ Remi wees.
Tussen een stapel stenen stond Duran, samen met een groep andere mannen, een dak op een huis te timmeren. Met zijn gespierde armen hield hij een stuk van het dak omhoog, terwijl de anderen het vast timmerden. Duran’s gezicht was vertrokken van concentratie en krachtinspanning. Hij had vanwege de warmte zijn shirt uitgedaan. Zijn bruine rug glom in het zonlicht.
‘Schiet op en maak dat dak vast! Dit ding is zwaar!’ riep Duran over het lawaai van het timmeren heen naar de mannen, die terugschreeuwden: ‘Hou hem nog even zo! Hij zit bijna vast, Duran!’

‘Duran!’ Riep Remi luid. Duran schrok en keek achterom, waardoor hij vergat het stuk dak te ondersteunen. Met een enorm gekraak scheurde het complete dak los op de plaatsen die de mannen net vast hadden gemaakt en viel naar beneden.

Ai, da's niet fijn. Hopen dat dit geen narigheid geeft
En ben benieuwd wat ze 's nachts aan zullen treffen!

Je weet het wel spannend te houden! Ik ben benieuwd wie die geheimzinnige man is, ik vermoed dat het met die neef te maken heeft. Ik vind je verhaal fijn lezen en je beschrijvingen zijn leuk!

Geweldig xD. Het is echt mega spannend! Kan niet wachten tot jouw volgende post!

Niet zo'n groot stukje, ik heb niet veel tijd gehad om eraan te werken

‘Duran! Idioot! Riep een man, die eerst op het dak had gezeten en nu een verdieping naar beneden viel. Duren kon nog net op tijd opzij springen. De vallende man kwam onder het dak terecht. Alles ging samen met een harde KRAK van het dak, wat op de grond terecht kwam.
Ontzet keek Duran naar het dak, of beter gezegd de resten ervan. Het was doormidden gebroken door de val.
Remi staarde met grote ogen naar wat hij had aangericht.
‘Ben je,’*kraak*, ‘helemaal,’ *kraak*, ‘GEK geworden!’ De man kwam moeizaam onder de resten van het dak vandaan. Woedend tierde hij tegen Duran: ‘Had je nou niet even één seconde na kunnen denken? Je hoeft echt geen genie te zijn om te begrijpen dat, als jij dat dak loslaat, de hele boel naar beneden komt! Ik ga dus voor geen goud de schade vergoeden die jij maakt door even afgeleid te worden! Als dat dak niet meer te maken valt, betaal je het maar uit eigen zak!’
Duran draaide zijn hoofd van de boze man weg.
‘Sorry, pap.’
‘Met “sorry” ben je er nog niet vanaf! Help morgen maar een paar uur langer mee.’ Snoof de man. Duran knikte mat.
‘En JIJ!’ Wendde de man zich opeens woedend tot Remi. ‘Hoe haal je het in je hoofd om een hardwerkende arbeider op zo’n moment af te leiden? We hadden wel wat kunnen breken! Wegwezen, en laat ik je de rest van de dag hier niet meer zien!’
Remi mompelde snel een verontschuldiging en ging er als een speer vandoor, Aisha met zich meetrekkend. Die laatste keek onder het rennen even achterom. Duran stond hen uitdrukkingsloos na te staren.

Drie straten verdrop minderde Remi eindelijk vaart. Uiteindelijk stond hij stil. Hijgend steunde hij met zijn handen op zijn knieën.
‘Ik… háát.. Duran’s… vader.’

Ik ook. Nou ja, ik snap het ook wel dat hij kwaad wordt. En ik hoop maar dat Duran normaal blijft doen, in plaats van denken dat ze geen goede vrienden meer zijn!
Super geschreven weer

‘Eigenlijk is het best en aardige man,’ pufte Aisha, ‘je moet hem alleen niet storen als hij aan het werk is. Dan doet hij zo.’
‘Best een aardige man? Die vent is niet goed bij z’n hoofd! Zoveel gedoe om één ongelukje…’
Aisha haalde haar schouders op. Vermoeid leunde ze tegen een muur van een huis aan.
‘Zou Duran niet ook meewillen vannacht?’ Vroeg ze opeens.
‘Na wat er net gebeurd is? Ik weet wel zeker van niet.’
‘Misschien is hij wel net zo nieuwsgierig als wij?’
‘Nieuwsgierig naar wat?’ Zei een stem. Aisha keek naar links. Met zijn armen over elkaar stond Duran hen aan te kijken. Blijkbaar was hij Remi en Aisha gevolgd.
‘Willen jullie me trouwens niet meer storen als ik aan het werk ben?’
Remi knikte beschaamd. ‘Sorry, Duran.’
‘Het is al goed,’ glimlachte Duran, ‘maar waar hadden jullie het over? Waar zou ik nieuwsgierig naar moeten zijn?’
‘Nou…’ Voorzichtig deed Remi zijn verhaal. Naarmate hij steeds meer vertelde, veranderde de uitdrukking op Duran’s gezicht van nieuwsgierig naar ongelovig. Toen Remi uitgepraat was, duurde het even voor Duran ook zijn mond open deed.
‘Dus, als ik jullie moet geloven, is er gister een man met een zwarte cape om door de druivenplantages wezen rondzwerven?’
‘Het kon ook een vrouw zijn.’ Verbeterde Remi hem.
‘Of een vrouw, dan. En volgens jou bleef hij of zij daar de hele nacht staan?’
Remi knikte.
‘En jullie weten zeker dat die persoon er vannacht weer is, en willen midden in de nacht even naar de druivenplantages om te gaan kijken?’
Weer knikte Remi.
‘Natuurlijk ga ik mee! Dit klinkt zo ongeloofwaardig, dat het wel waar moet zijn.’

Wat fantastisch dat Duran het zo opvat! Gelukkig is hij niet boos

Ik houd echt van jouw schrijfstijl

Het lees echt heel fijn en je omschrijvingen zijn precies goed. Misschien nog iets meer over de omgeving, maar ik mis het niet echt. Ik snap Durans vader wel. Gelukkig is Duran niet boos op Remi. Ik ben benieuwd naar het vervolg!

Remi begon te stralen. ‘Meen je dat? Ga je echt mee? Ben je niet boos over wat er net gebeurde?’
Duran lachte. ‘Nee, ben ik niet, en ik meen het echt. Eerlijk gezegd brand ik van nieuwsgierigheid. Dit wil ik voor geen goud missen. Hoe laat vaan we vannacht?’
‘in ieder geval als het donker is,’ zei Remi bedachtzaam, ‘omdat Aisha pas weg kan als iedereen denkt dat ze slaapt. Het zal rond een uur of elf zijn…’
‘Oké, dan zie ik jullie vannacht om elf uur bij de druivenplantages,’ knikte Duran enthousiast.
‘Denk je dat je het haalt om elf uur, Aisha?’
‘Hè, wat?’ Aisha had afwezig naar de lucht staan staren, zich afvragend wat er op dit moment ergens anders gebeurde, en wendde zich nu haastig naar Remi.
‘Sorry, ik was even met mijn gedachten ergens anders. Wat zei je?’
Remi trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ik vroeg of je elf uur haalde vannacht.’
‘Vast wel, dat moet lukken,’ zei Aisha.
‘Oké, laten we dan nu Leda gaan zoeken, en-’
‘DURAN!’
Alle drie de kinderen schrokken zich dood toen ze de schelle, bevelende en veel te hard roepende stem van Duran’s vader hoorden. Verschrikt keek Aisha naar Duran. Die laatste had zijn ogen ten hemel geslagen.
‘Waar zit je? Je was nog niet klaar met werken! Je mocht nog helemaal niet weg!’
‘Ik moet gaan,’ zei Duran haastig en trok een gezicht. Snel rende hij weg, drie straten terug naar zijn vader. Remi en Aisha staarden hem verbaasd na.
‘Echt, serieus, Duran wordt veel te veel afgebeuld door zijn vader,’ zei Aisha hoofdschuddend. Remi knikte instemmend.
‘Nou… Leda gaan zoeken zonder Duran, dan maar…’ zei hij. Aisha maakte een instemmend geluidje.
‘Waar zou ze zijn?’
‘Waarschijnlijk op het dorpsplein… Ik hoorde dat er vandaag markt was, en ze houdt er van om tussen de mensen door te huppelen.’
Aisha rolde met haar ogen. Zij en Leda verschilden zo veel. Leda was een echt mens-persoon, en Aisha totaal niet. Leda was extravert en brutaal, Aisha rustig, meegaand en gehoorzaam.
Remi trok Aisha aan haar arm. ‘Gaan we?’
‘Is goed.’ Samen liepen ze, met een grote boog om het bouwterrein heen, richting het dorpsplein.
‘Je gaat nu toch niet weer rennen, hè?’ vroeg Aisha aan Remi. Die schudde glimlachend zijn hoofd en schopte tegen een steentje aan. ‘Geen zin in. En het lijkt me niet zo handig om nu te gaan rennen. De grond is nat en spekglad.’
Aisha keek omlaag. Remi had gelijk. De avond van tevoren had het flink geregend, en de wegen waren nog net niet in grote waterplassen veranderd.
‘Ik zie mezelf nu al uitglijden…’ Dacht Aisha hardop. Remi grinnikte.
Gestaag kwamen Remi en Aisha dichter bij het dorpsplein. Gepraat dreef met de wind mee hun kant uit, samen met heerlijke etensgeuren. Remi snoof gretig.
‘Ruikt goed, vind je niet?’ Aisha knikte. ‘Zo te ruiken hebben ze hun best gedaan op het eten.’
Remi versnelde zijn pas. Grijnzend volgde Aisha. Ze wist dat Remi dol was op lekker eten.
Een hoop lawaai verkondigde dat de twee vlak bij het dorpsplein waren. Er waren hier en daar slingers opgehangen, samen met lampen en toortsen, die nu nog uit waren. Over het hele plein verspreid stonden kraampjes met eten, hebbedingen, gereedschap en nog veel meer. Voor elk kraampje stonden bovendien hele hordes mensen te kijken, en nog meer mensen zwierven, met hun armen vol spullen, rond tussen de kraampjes. Remi rende meteen weg naar een kraam, die bijna bezweek onder het gewicht van vele vlaaien. Likkebaardend stond hij te kijken.
Aisha lachte. 'Wil je er een hebben?'
'Ja- ik bedoel nee- ik...eh...'
Aisha zocht in haar zakken naar haar geldbuidel. Al snel had ze hem gevonden, en haalde er vijf muntstukken uit. 'Kijk maar of dat genoeg is.'
Remi weigerde echter het geld aan te nemen. 'Ik hoef geen vlaai. Ze zien er wel heerlijk uit, en zelf heb ik niet genoeg, maar ik hoef het niet. Al zien ze er... zo lekker uit...' Verlangend staarde hij naar een heerlijk uitziende kersenvlaai.

Wat is die Remi toch lief En die vader van Duran onbeschoft!
Goed geschreven!

Verlangend staarde hij naar een heerlijk uitziende kersenvlaai. De vlaai dampte nog. Blijkbaar was hij vers gebakken.
Aisha liep naar de vrouw toe die achter het kraampje stond. ‘Één kersenvlaai, alstublieft.’ De vrouw glimlachte, pakte de kersenvlaai waar Remi zo verlangend naar had staan staren, en gaf hem aan Aisha. ‘Dat is dan vier zilverstukken. Moet ik het inpakken voor mevrouw?’
‘Nee, bedankt,’ zei Aisha beleefd, ‘ik denk dat hij toch zo op is.’
Ze pakte de vlaai van de vrouw aan, glimlachte naar haar en gaf de vlaai vervolgens aan Remi.
‘I-ik zei toch dat ik niks hoefde?’ stotterde hij.
‘Kan me niks schelen. Die vlaai krijg je van me.’
‘Ik betaal je die vier zilverstukken wel terug.’
‘Doe dat, en dan pik ik die vlaai weer terug,’ plaagde Aisha. ‘Schiet op en neem een hap van dat ding. Hij is nu nog warm.’
Daar hoefde Aisha niet lang op te wachten. Likkebaardend brak Remi en stuk van de vlaai af en stopte het in zijn mond. Een tweede stuk was voor Aisha, die het geamuseerd aannam.
‘Heerlijk…!’ Aisha knikte instemmend. Ze trok Remi mee naar een boom, aan de rand van het dorpsplein. De takken hingen laag genoeg om op te zitten. Wat Aisha ook direct deed. Remi ging in het gras zitten en knabbelde verder aan zijn vlaai.
Na een minuut glimlachend naar Remi gekeken te hebben, strekte Aisha zich uit. Voorzichtig ging ze languit op de tak liggen en staarde dromerig naar de lucht. Het was heerlijk weer vandaag. Zonnig, maar met genoeg schaduw van wolken, die traag voorbijdreven. Ze probeerde vormen in de wolken te ontdekken, zoals ze vaker deed wanneer ze languit lag. Vandaag was er echter geen vorm in te zien. Alles was… bijna wollig… als één grote schapenvacht. De vreemde gedachte van een reuzenschaap in de ruimte drong op in Aisha’s hoofd. Ze grinnikte om het idee.
Aisha keek vanuit haar ooghoeken even naar Remi. Zijn felbegeerde kersenvlaai was op, en nu zat hij tevreden met zijn gezicht in de zon en zijn ogen dicht tegen de boom aan. Hij sliep bijna. Aisha voelde zich loom worden, en al snel sloot ook zij haar ogen.

Wat een vredig stukje!

Met een dreun kwam Aisha op de grond terecht. In haar slaap was ze op haar zij gerold. Maar omdat ze op een tak lag, viel ze door het draaien van de tak af. Geschrokken sprong ze op, om vervolgens haar hoofd te stoten aan dezelfde tak waar ze een seconde geleden van afgevallen was. Ze slaakte een kreet van pijn. Naast haar werd ook Remi wakker.
‘Wat? Wie schreeuwde er? Wat is er aan de hand?’ zei hij verward. Toen zag hij Aisha op de grond liggen.
‘Wat doe je daar nou?’
‘Waar lijkt het op?’ reageerde Aisha geïrriteerd. Moeizaam kwam ze overeind. ‘We zijn allebei in slaap gevallen… Hoe laat is het…’ Remi keek naar de zon. ‘Het moet rond… Vijf uur zijn… We hebben wel drie uur geslapen!’ zei hij. Verschrikt keek Aisha hem aan. ‘Maar dan moet ik gaan! Ik had papa beloofd om kwart over vijf terug te zijn.’
‘Zie ik je dan om elf uur?’ zei Remi, op smekende toon. Aisha lachte.
‘Tot elf uur,’ knikte ze. Snel draaide ze zich om en rende het dorpsplein af.

Huizen flitsten voorbij. Op haar allersnelst rende Aisha door de straten van Chenin, richting Huize Quatro. Mensen groetten haar terwijl ze voorbij rende. Ze had geen tijd om terug te groeten. In plaats daarvan maakte ze meer snelheid. Laat me het halen, dacht ze, ik mag vandaag niet te laat zijn… Aisha kwam aan bij de rand van het dorp. Een groot bos lag voor haar, met daar ergens tussen verscholen, haar huis. Ze schoot tussen de eerste paar bomen door, over een omgevallen boomstam heen, langs een groepje struiken. In de verte zag ze de hekken van haar landgoed.
Met steken in haar zij rende ze langs de laatste paar bomen, het privé-terrein van huize Quatro op. De voordeur stond wagenwijd open. In de deuropening stonden twee mannen. Een van de twee was overduidelijk haar vader, Alfredo. De ander was half verscholen in de schaduw. Aisha sprintte zo hard ze kon richting haar vader. Slippend kwam ze voor hem tot stilstand.
‘Precies op tijd, Aisha,’ zei deze goedkeurend, ‘en je komt net op het goede moment. Ik en Carlos willen even op de markt gaan rondkijken, en jij komt er als het goed is net vandaan, heb ik gehoord. Zijn er nog dingen die het bekijken waard zijn?’
Aisha wierp een vuile blik op de man achter Alfredo, die Carlos bleek te zijn. ‘Er zijn heel veel kraampjes er versieringen, vader. Ook als u niets koopt, is het zeker leuk om even te gaan kijken,’ zei ze uiteindelijk. Alfredo knikte tevreden.
‘Wat ik al verwacht had. Kom, Carlos, laten we gaan.’ Hij gebaarde naar zijn neef, en liep samen met hem weg, na nog even tegen Aisha gezegd te hebben dat ze het terrein niet meer af mocht.

Hahahah, wat een rare vader heeft ze! Gelukkig kwam ze net op tijd

Voorzichtig keek Aisha in het rond. Veel bediendes liepen rond op het terrein, van tuinmannen tot kokshulpjes. Een van de tuinmannen was druk in gesprek met een andere over de juiste manier van het gazon verzorgen.
‘We moeten het gras water geven in de ochtend! Dan begint de dag net, en hebben ze hun water nodig.’
‘Welnee, we moeten het geven in de avond! Na een dag in de zon is het bijna uitgedroogd, en dan kunnen ze weer op krachten komen in de nacht!’
‘We geven het in de ochtend!’
‘In de avond!’
‘Ochtend!’
‘Avond!’
‘Ochtend!’
‘Avond!’
‘Mag ik even storen?’ Aisha was naar de twee mannen toegelopen, en onderbrak nu hun gekibbel. ‘Is het niet het beste om het in de middag te geven?’
Verbaasd keken de twee tuinmannen haar aan.
‘Briljant!’ Riep de een uit. ‘Als we het gazon ’s middags water geven, kunnen ze de rest van de dag de droogte makkelijk aan! Waarom zijn we daar zelf niet op gekomen!’ Beide mannen bogen diep voor Aisha, die hun wat ongemakkelijk gadesloeg. Daarna liepen ze haastig naar een groepje struiken, waar het gekibbel overnieuw begon. Ditmaal of de struiken nou aandacht nodig hadden of niet.
Vrolijk liep Aisha verder het terrein op. In de schaduw van een van de vele bomen zat Feli een berg afwas schoon te maken. Al schoot het schoonmaken niet erg op. Om de vijf seconden stopte Feli met werken en keek over haar schouder naar de tuinen. Aisha hield haar hoofd scheef. Wat keek ze steeds naar?
Opeens merkte Feli Aisha op. Ze zwaaide en wenkte haar om naar haar toe te komen.
‘Hoi, Feli,’ zei Aisha toen ze daar aangekomen was, ‘waarnaar zit je steeds te staren?’
‘Pardon?’ zei Feli verbaasd.
‘Je stopte steeds met werken en keek naar de tuinen. Naar wat zit je te kijken?’
‘Niet naar wat, maar naar wie,’ giechelde Feli blozend. ‘Er werkt hier sinds kort een nieuwe tuinman. Je vader heeft hem, op aanbeveling van je neef, net aangenomen. En… nou… het is nogal een stuk.’ Opnieuw bloosde ze hevig. Aisha zette grote ogen op. ‘Waar? Wie? Op aanbeveling van Carlos?’ Reikhalzend staarde ze naar de tuinen. Er waren daar drie mannen aan het werk.
‘Wat, die oude vent met die baard? Ben je serieus?’
Feli schaterde het uit. ‘Nee, gekkie, de man ernaast!’
‘Oh.’
Half verborgen in een versleten broek en hemd, was een aardig gespierd lichaam met handschoenen aan onkruid aan het wieden. Het hoofd was niet te zien door een strooien hoed die tot over zijn ogen getrokken was.
‘Vind je het niet ook een stuk? Hij is zo volmaakt…’ zwijmelde Feli. Aisha haalde haar schouders op. ‘Gaat wel. Een beetje oud voor mij.’
Feli grinnikte.
‘Hou jij je voorlopig nog maar gewoon bij buitenspelen,’ zei ze, ‘dat ben je snel genoeg kwijt. Geniet er nog maar even van.’

Hihi ^^ Leuk geschreven!

4.
Aisha zat met haar benen over de rand van haar raam. Afwezig staarde ze naar de maan, die de omgeving helder verlichtte. Het was volle maan. De bomen ruisten zachtjes in de wind. Alles had een vredige en rustige indruk.
Aisha zuchtte. Ze liet haar hoofd tegen de rand van het raam rusten. Zelfs midden in de nacht was het aardig warm buiten.
Even keek ze achterom. Ze had haar kussen, samen met een paar andere kussens en een pyjama van haarzelf, onder haar deken geduwd, en omgevormd tot een prop wat enigszins iets weg had van een lichaam. Tenzij de bediendes het licht aan zouden doen, kon dit wel voor een slapende Aisha doorgaan. Met gespitste oren luisterde ze of er niemand aankwam. Toen dit niet het geval was, zette ze zich af tegen de muur en sprong naar beneden.
Met een zachte plof kwamen haar voeten op het gras terecht. Aisha kromp in elkaar; wat als iemand haar gehoord had?
Het bleef echter stil, op het ruisen van de bomen na. Langzaam begon ze over het terrein te lopen. Toen niemand haar opmerkte en schreeuwde dat ze moest blijven staan, versnelde ze haar pas. Steeds meer. Uiteindelijk sprintte ze het landgoed af.
Eenmaal in het bos stond Aisha stil. Kippenvel trok over haar huid heen. Het bos zag er heel spookachtig uit ’s avonds laat. Kleine straaltjes licht, wat weerkaatst werd door de maan, schenen tussen de boomtakken door. Een mooi, maar eng gezicht als je een grote fantasie had.
Aisha liep over een bospad richting Chenin. Haar passen waren kort en zenuwachtig. Dit was de eerste keer dat ze ’s nachts van het privéterrein af was.
Een tak knapte luid; ze was er met haar voet op gaan staan. Verschrikt sprong ze Aisha op. Haar hart bonsde. Diep ademde ze in en uit om haar hartslag weer onder controle te krijgen.
Achter haal ritselde het struikgewas. Aisha schrok zich opnieuw dood. Als een speer rende ze er vandoor.
Takken striemden in haar gezicht. Als een stuk opgejaagd wild schoot Aisha tussen de bomen door. Ze sloeg geen acht meer op het pad. Kriskras rende ze door het bos heen
-haar voet bleef haken achter een boomwortel, en met een harde klap viel Aisha op de grond.

oeh en ze stopt natuurlijk net als ze valt. Foei, nu wil ik meer weten!

Inderdaad Spannend!

Moeizaam kwam Aisha overeind. Haar enkel deed pijn door de val. Ze klopte de aarde van haar kleren en keek in het rond. Eén en al bomen. Het was doodstil om haar heen. Aisha’s hart ging tekeer.
‘Ga nooit zomaar alleen het bos in ’s nachts.’ Had haar moeder haar altijd voorgehouden. ‘Het is dan niet veilig voor kinderen. En de kans dat je dan verdwaalt, is groot.’
Wild schudde Aisha met haar hoofd, om haar moeder uit haar gedachten te bannen. Diep ademde ze in en uit. Dit was verleden tijd. Dat haar moeder er was om voor haar te zorgen en haar dingen te leren. Een deel van het verleden. En dit was het heden.
En bovendien: wat kon er nou gebeuren?
Een hand greep Aisha vast bij haar schouder. Ze gaf een hoge gil en probeerde zich los te rukken. Toen dit niet lukte draaide ze zich vliegensvlug om en probeerde wanhopig weg te rennen.
‘Wat ben jíj een angsthaas, zeg.’
Aisha verstijfde. Die stem kwam haar bekend voor. Heel bekend zelfs. Langzaam draaide ze zich om
‘Boe!’ Op een centimeter afstand van het hare bevond zich het gezicht van Leda. Haar ogen twinkelden ondeugend.
‘Heb ik je laten schrikken, klein meisje?’ zei ze met een engelenstemmetje.
Geïrriteerd keek Aisha haar aan. ‘Vergeef me dat ik hier niet elke nacht ronddwaal, zoals jij.’
‘Echt niet elke nacht hoor. Maar zes keer per week,’ grijnsde Leda. ‘Je bent zelf trouwens al een aardig eind gekomen, wist je dat? We zijn nu vlak bij de druivenplantages.’
Aisha keek in het rond. Naar haar idee stonden ze midden in het bos. Verward haalde ze haar schouders op. ‘Ik zie alleen bomen.’
‘Dan moet je beter kijken.’ Leda wees naar een groepje bomen. Een minuscuul lichtje scheen er tussendoor, bijna niet zichtbaar.
‘Achter die muren begint Oostelijk Chenin. Vlak bij de druivenplantages. Had je dat niet door?’
Aisha schudde haar hoofd.
‘Wat ik al verwacht had.’ Leda pakte Aisha’s hand en trok haar al rennend mee het bos uit.

Ik ben weer bijgelezen, écht super Normaal lees ik niet graag zoveel stukken achter elkaar, maar deze keer was ik er (helaas) zo doorheen. Je schrijft heel vlot en het leest als een trein. Je beschrijvingen zijn lekker levendig en je verhaallijn weet je goed spannend te houden.

Post snel verder

Hahahaha, die Leda is toch speels Super

Het was onnatuurlijk stil in het dorp. Bijna alle lichten waren uit, en er was geen mens meer op straat. Elk gordijn wat Aisha zag, was dichtgetrokken. Leda en Aisha sprintten zo stilletjes mogelijk door de straten heen.
Opeens minderde Aisha vaart. ‘Het lijkt wel alsof het dorp uitgestorven is,’ fluisterde ze net hoorbaar tegen Leda. ‘Er is nergens licht…’
‘Dat komt omdat het elf uur geweest is,’ zei ze zachtjes terug, ‘de meeste mensen slapen dan, slimmerd. Maar vanavond is wel erg extreem.’ Ze haalde haar schouders op en rende verder. Aisha, die het maar niks vond om alleen achter te blijven, volgde snel.
Vier straten verderop kwam het begin van de druivenplantages in zicht. Ook daar was het aardedonker. Alleen het licht van de maan zorgde dat ze iets konden zien. Het was een spookachtig gezicht, waar Aisha de rillingen van kreeg.
‘Aisha, laten we hier wachten op Duran en Remi,’ fluisterde Leda. Aisha knikte trillerig.
‘Oh, doe alsjeblieft niet zo angstig,’ zei Leda geïrriteerd. Ze schopte tegen een steentje aan die voor haar voeten lag. Tollend vloog het een twee meter van haar weg. Leda liep er achteraan en schopte het terug. Daarna weer weg. Terug. Weg…
Aisha ging op een rots zitten, die vlak bij de eerste druivenplanten stond. Een zacht briesje streek over haar gezicht. Diep haalde ze adem. Er was niets om bang voor te zijn hier. Niet in het vredige Chenin.
‘Kijk, daar is Duran!’ fluisterde Leda opeens, net hard genoeg voor Aisha om het te horen. Ze wees naar rechts. Uit de schaduw van een steegje kwam Duran aangelopen, gekleed in een zwart hemd en donkere broek. Op zijn gezicht lag een grimmige uitdrukking.
‘Al klaar om te gaan?’ zei hij op gedempte toon, toen hij eenmaal bij de twee meisjes was.
‘Nog niet. Remi is er nog niet,’ antwoordde Aisha.
‘Hij kan beter opschieten,’ bromde Duran.
Hij komt heus wel, heb even geduld.’
Duran ging naast Aisha staan, met zijn armen over elkaar. Leda begon weer tegen haar steentje aan te trappen.
Trap… Trap… Zou hij in slaap gevallen zijn? Dacht Aisha.
Trap… Remi zou toch wel komen? Trap… Hij spoorde mij zo aan om te komen… waar blijft hij dan zelf? Trap…
Duran stapte naar voren, net op het moment dat Leda het steentje terug trapte. Hij hield het tegen met zijn voet, pakte het steentje op en gooide het krachtig weg.
‘Wat doe je nou!’ zei Leda verontwaardigd.
‘Je was irritant met je getrap tegen dat steentje.’ Gaf Duran als verklaring.

‘Wat wil je dan dat ik doe? Tegen die rots aantrappen?’ Leda wees naar de rots waar Aisha op zat. Die laatste schudde snel haar hoofd.
‘Nee, ik wil dat je stopt zo irritant te zijn en gewoon op Remi wacht.’
‘Als hij wil dat ik met hem mee ga, moet hij maar eerder komen! Ik heb geen zin om die man-‘
‘Of vrouw,’ wierp Aisha ertussen.
‘Of vrouw, dan, mis te lopen omdat meneer Remi zin had om te laat te komen.’ Ze staarde Duran uitdagend aan. Die zuchtte.
‘Daar is hij!’ wees Aisha opeens. Vanuit de verte kwam Remi aangerend. Zijn hoofd was rood aangelopen en hij hijgde. Blijkbaar had hij het hele stuk aan één stuk door gesprint. Verbaas keek Aisha hem aan.
‘Je bent laat… waar bleef je?’ vroeg ze.
‘Mijn vader was nog wakker… ik moest wachten tot hij naar bed was gegaan, anders hadden ze me betrapt.’ Verontschuldigde hij zich.
‘Geeft niet,’ glimlachte Duran, ‘je bent er nu en daar gaat het om.’
Geïrriteerd stampte Leda op de grond. ‘Gaan we nu nog of hoe zit dat? Ik ben het zat om hier te staan niksdoen!’
Vlug spring Aisha op en wendde zich tot Remi. ‘Ben je heel erg buiten adem?’
Remi schudde zijn hoofd. ‘Met mij gaat het prima. Laten we maar gaan, voor Leda iedereen wakker maakt.’
Verontwaardigd snoof Leda en rende de druivenplantages in. De andere drie volgden wat langzamer.
Zenuwachtig keek Aisha om zich heen tijdens het rennen. Tussen de vele druivenplanten was er schaduw. Heel veel schaduw. Overal kon iets, of iemand, zich verstoppen. Handig voor straks, maar nu kreeg ze er kippenvel van.
Uit haar ooghoeken keek ze naar Remi en Duran. Duran rende met een pokerface naast haar, zonder zich iets aan te trekken van zijn omgeving. Er was totaal geen emotie af te lezen van zijn gezicht.
Remi daarentegen was zenuwachtig. Hij beet al rennend op zijn lip. Een zenuwtrekje van hem, wat naar voren kwam als hij zich niet op zijn gemak voelde.
Leda’s gezicht kon Aisha niet zien. Ze rende drie meter voor haar uit. Korte, opgewonden passen. Blijkbaar beschouwde ze dit als een of ander avontuur.
Abrupt stond Leda stil. Duran stopte ook en stak zijn arm uit, zodat Aisha niet tegen haar vriendin op zou botsen.
‘We zijn nu vlak bij het beeld van Demeter,’ fluisterde Leda bijna onhoorbaar, ‘ik ga me verstoppen tussen de druivenplanten. Misschien is het het beste als we in groepjes van twee verder gaan.’
Duran knikte en stapte naar Aisha toe. Remi maakte een rare beweging en keek teleurgesteld naar Duran. Toen haalde hij zijn schouders op en liep achter Leda aan, die al tussen de druivenplanten verdwenen was.

Heel erg spannend

Omg. ik heb dus echt de HELE ochtend jouw verhaal zitten lezen.
Het is echt een goede verhaallijn! Ontzettend meeslepend en ik vind het geweldig dat je de Griekse goden ertussen hebt gegooid!

HEEEEEL SNEL verder!! Je hebt er een fan bij hoor ^^

ps: wel letten op dat dialoog-regeltje dat is soms nog wat storend, maar zoals Lessie zei, het went wel... maar toch is het beter als je het aanleert goed te doen!

Lekker spannend weer! Je omschrijft je personages en de situatie heel goed en levendig. Ik kan me heel duidelijk voorstellen hoe alles er daar uitziet. Ga zo door

@Lessie: Probeer je berichten ook wat inhoud te geven, anders is het spam.

Rainbow schreef:ps: wel letten op dat dialoog-regeltje dat is soms nog wat storend, maar zoals Lessie zei, het went wel... maar toch is het beter als je het aanleert goed te doen!

De laatste keren ging het een stuk beter, dat viel me wel op. Nu doet yimiki 't wel goed

@ Sanne: Ja, I know. Maar ik heb verder niet echt veel te melden, dan dat het gewoon super is geschreven.

O, ja! Sorry! Ik zag het even niet ! Sorry, the blame is all on me!

Hee toen was ik een potlood!

‘Duran, je maakt teveel geluid,’ fluisterde Aisha, die achter Duran aan sloop. Duran was daarvoor net op een takje gaan staan, wat een luid, krakend geluid had gemaakt.
‘Sorry,’ verontschuldigde hij zich, ‘ik ben niet goed in me verstoppen en stil zijn. Dat weet je.’
Aisha beet op haar lip. Ze wist het inderdaad. Desalniettemin zou het gevaarlijk kunnen zijn om opgemerkt te worden. Ze moest Duran echt eens leren zich goed te verstoppen.
‘Ik ga anders wel voor,’ fluisterde Aisha, en sloop geluidloos langs hem heen. Duran volgde haar. Hij deed zijn uiterste best om nergens op te gaan staan. Wat een hele klus was met zijn brede lichaam.
Stilletjes sloop Aisha tussen de druivenplanten door. Het was kouder geworden sinds ze uit huis geglipt was, en kippenvel verscheen op haar armen. Haar arm streek langs een tros druiven. Een overrijpe druif viel naar beneden en stuiterde op haar been. Verschrikt keek ze naar beneden.
‘Niet schrikken, het is maar een druif,’ siste Duran achter haar. Rode blosjes verschenen op Aisha’s wangen. Gelukkig maar dat het donker was.
Uiteindelijk kwamen Duran en Aisha aan bij de open plek in het midden van de plantage. Het beeld van Demeter glinsterde een beetje in het maanlicht. Ze had een vredige uitstraling, zelfs midden in de nacht. Geen enkele vogel floot, geen sprinkhaan tsjirpte. Het was volkomen stil.
Tot…
‘Daar! Daar komt hij aan!’ siste Duran opeens hard. Aisha keek verwilderd naar links en rechts. Niks te zien.
‘Daar, recht voor je!’ Hij greep haar hoofd beet en draaide het recht naar voren. Vanuit het meeste noordelijke pad kwam een persoon aanlopen. Het was niet te zien of het een man of een vrouw was. Vrijwel het hele lichaam ging schuil achter een zwarte mantel. Met een lichte, verende tred liep de persoon naar het beeld van Demeter.
‘Wat doet hij?’ fluisterde Aisha hees. Duran haalde zijn schouders op en kneep zijn ogen tot spleetjes.
De persoon in de mantel stond stil voor het beeld, en zakte een beetje in elkaar. Met zijn rug stond hij nu naar Aisha en Duran toe. Zijn armen bogen zich een beetje naar het beeld toe.
‘Waar zijn Leda en Remi?’ fluisterde Duran opeens, ‘ik zie ze nergens.’
‘Geen idee, ze moeten zich ergens verstoppen. Leda is er heel goed in, het is normaal dat we haar niet zien.’
‘Dit maakt me nerveus,’ zei Duran zacht. Aisha knikte.
‘Mij ook.’

Je beschrijft en vertelt alles erg goed! Echt top
Ook goed hoe je de karakters in mijn hoofd weet te krijgen

snel verder!