Daartussen moet nog 'was' komen te staan
Heeeeeeel mooi geschreven! Ben benieuwd naar Dougie en hoe dit verder gaat!
Don't Wake Me Up [Pudd]
Het huis nogal groot en begon met een ruime binnenkomsthal.
Daartussen moet nog 'was' komen te staan
Heeeeeeel mooi geschreven! Ben benieuwd naar Dougie en hoe dit verder gaat!
Daartussen moet nog 'was' komen te staan
Heeeeeeel mooi geschreven! Ben benieuwd naar Dougie en hoe dit verder gaat!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Ik heb eindelijk bijgelezen. De rest lees ik ook nog graag een keer, maar dit is alvast een begin!
Heerlijk dat Harry de hoofdpersoon is
Heerlijk dat Harry de hoofdpersoon is
I don't want the world to see me, cause I don't think that they'd understand.
Zo, laat ik ook maar eens reageren.
Dit is het eerste verhaal op internet waar ik mijn aandacht echt goed bij kan houden (nou moet ik zeggen dat ik niet heel actief ben op het forum, dus dat zegt heel weinig over de andere verhalen hier). Maar toch is het wel een complimentje denk ik =)
Ik kan me goed verplaatsen in Harry en ben echt benieuwd hoe het verdergaat! =D
Dit is het eerste verhaal op internet waar ik mijn aandacht echt goed bij kan houden (nou moet ik zeggen dat ik niet heel actief ben op het forum, dus dat zegt heel weinig over de andere verhalen hier
). Maar toch is het wel een complimentje denk ik =)Ik kan me goed verplaatsen in Harry en ben echt benieuwd hoe het verdergaat! =D
Melian, hoofdstukuitwisseling, ik ben een voorstander! Haha, heel toevallig dat we vandaag allebei weer posten sinds lange tijd! Bedankt voor de opgemerkte foutjes. Daphne, wow, thanks! Wat een complimenten, wieeeeh :)
~
Samen liepen ze weer naar de hal, de trap op en kwamen zo uit op de eerste verdieping. Op een van de deuren die er zaten, hing een grote poster van Bruce Springsteen, waaruit Harry concludeerde dat dat Danny’s kamer was. Die had in het restaurant gezegd dat Springsteen zijn grote voorbeeld was.
‘Dat is mijn kamer,’ zei Tom met een knikje naar de deur tegenover die van Danny. Er zat nog een deur tussen hun kamers en ook naast de kamers van Tom en Danny zaten nog twee deuren.
‘Dat is de badkamer.’ Tom wees naar de deur naast die van Danny, ‘en die kamer naast mij gebruiken we als de muziekkamer. Er staat ook een drumstel dat we gekregen hebben van de platenmaatschappij, maar ik zag dat je je eigen drumstel ook bij je had. Als je de kamer op de tweede verdieping neemt, heb je veel ruimte om hem neer te zetten, maar dat moet je zelf weten.’
Harry knikte. ‘Ik ga even boven kijken.’
‘Ik hoor het wel als je me nodig hebt,’ zei Tom en hij liep naar Danny’s kamer. Harry vervolgde zijn verkenningstocht en belandde zo op de tweede verdieping. Daar waren ook weer drie kamers, met nog veel algemene ruimte er omheen. Hij opende de eerste deur en zag dat het een klein toilet was. Niet interessant dus. De kamer daarnaast was een ruime, lege kamer, die een slaapkamer moest worden. Hij nam vlug een kijkje bij de laatste deur, maar dat was een washok, dus liep Harry opnieuw naar de slaapkamer.
De kamer had een groot raam met een lage vensterbank, waar je uitzicht had op de rustige, Londense straat waar het huis stond. De kamer was vierkant, wat erg gunstig kon zijn bij de inrichting. In gedachten had Harry al zijn meubels en spullen er al staan, dus besloot hij deze kamer te nemen. Dan had hij zo’n beetje de hele verdieping voor hem alleen en dat vond hij een fijne gedachte, want er kwamen waarschijnlijk nog genoeg momenten waarop hij zich terug zou willen trekken.
Met een tevreden gevoel liep hij weer de trappen naar beneden, om Tom in de keuken aan te treffen met de krant voor zich.
‘En?’ vroeg hij.
‘Ik neem de kamer op de tweede verdieping,’ antwoordde Harry en Tom glimlachte.
‘Zal ik even helpen met het naar boven dragen van je spullen?’
‘Ik vroeg me eigenlijk af of jullie iets te ontbijten hadden,’ zei Harry aarzelend. ‘Ik heb nog niets gegeten, omdat ik zo snel mogelijk weg moest.’
Vragend keek Tom hem aan. ‘Waarom?’
Harry zuchtte diep en ging toen tegenover Tom aan de keukentafel zitten. ‘Laat ik het zo zeggen. Mijn ouders weten nog niet dat ik hier ben.’
Tom verslikte zich en proestte een slok koffie over zijn krant heen. Met tranen in zijn ogen vroeg hij: ‘Hoe kan dat?’
Harry had meteen spijt dat hij dat gezegd had, het ging Tom helemaal aan wat er zich allemaal af had gespeeld de avond ervoor.
‘Gewoon,’ antwoordde hij daarom zo ongeïnteresseerd mogelijk en hij stond met een ruk op. ‘Ik ga mijn spullen naar boven brengen. Het lukt wel in mijn eentje.’ Hij liep zonder verder te ontbijten de keuken uit en botste bijna tegen Danny aan. Die staarde hem met kleine oogjes aan en had waarschijnlijk geen idee wie Harry was, aangezien hij zonder iets te zeggen de keuken in slofte en daar geeuwend op een stoel neerviel. Harry schudde zijn hoofd, maar besloot zich toen te richten op zijn nieuwe kamer.
De rest van de dag kwam Harry niet meer beneden. Hij had het raam van de nieuwe kamer wijd opengezet en was urenlang bezig met het in elkaar schroeven van zijn meubelen en alles een goede plek te geven. Zijn kamer moest een eigen plekje worden dat veiligheid gaf, waar hij zich terug kon trekken als dat nodig was en hij zich geen vreemde zou voelen.
Zijn enorme poster van het nationale voetbalteam kreeg een plek op de deur, zijn sporttrofeeën werden op een paar planken gezet en zijn drumstel zette hij op de open ruimte op de verdieping neer.
Rond een uur of vier kwam Danny naar boven.
‘Sorry van vanochtend,’ zei hij, ‘ik ben ’s ochtends niet zo actief.’ Hij keek de kamer rond. ‘Ziet er goed uit. Heb jij die gewonnen?’ Hij wees naar de trofeeën.
Harry knikte. ‘Ik zat in het cricketteam van Chelmsford.’
‘Awesome! Hé, vanavond bestellen we een pizza om te vieren dat jij er nou ook woont. Mee eens?’
Harry zette een stapel boeken op zijn boekenkast, terwijl hij antwoordde dat hij zo naar beneden zou komen. Hij ging zowat kapot van de honger, maar wilde nog heel even op de kamer zijn, voordat zijn leven met de jongens echt ging beginnen.
Toen hij niks meer kon vinden om te doen, daalde hij de trappen af en stapte de woonkamer binnen, waar Danny gitaar zat te spelen en Tom over een blaadje gebogen zat.
‘Speel dat riedeltje nog eens,’ mompelde hij afwezig. Danny deed braaf wat hem gezegd werd, terwijl Tom vlug aantekeningen maakte.
‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg Harry, die een beetje twijfelend in de deuropening bleef staan. Tom en Danny keken tegelijk op.
‘We werken aan een nieuwe lied,’ antwoordde Tom, ‘alleen ben ik nog niet tevreden…’
‘Wil je helpen?’ vroeg Danny, maar net op dat moment ging de bel en waren de pizza’s er. De jongens legden hun spullen opzij en zodra ze hun pizza’s hadden, vielen ze er meteen op aan, zodat ze alle drie zwijgend kauwden en naar de tv keken. Uiteindelijk kwam er een moeizaam gesprek op gang over van alles en nog wat, maar om half tien verkondigde Harry dat hij naar bed ging. Danny staarde hem aan.
‘Ik ben moe,’ verontschuldigde Harry zich en hij zei de jongens welterusten. Toen hij boven op de kamer kwam die nu van hem was (hij durfde het nog niet zijn kamer te noemen), zag hij dat zijn telefoon gebombardeerd was met gemiste gesprekken, voicemailberichten en sms’jes. Zijn moeder klonk ronduit hysterisch op de voicemail, maar Harry drukte zijn telefoon pas zuchtend uit toen hij zijn vader hoorde bulderen dat hij de politie zou bellen als hij morgenvroeg niet voor elf uur thuis was. Yeah right. Dat gebeurde toch niet.
Harry liet zichzelf op bed vallen en staarde minutenlang wezenloos naar het plafond, totdat er zachtjes op zijn deur werd geklopt.
‘Mag ik even binnen komen?’ vroeg Tom.
Harry mompelde een vaag ‘hmm’, waarop Tom naar binnen kwam gestapt en tegen de muur aanleunde. Het bleef even stil.
‘Bevalt het?’ vroeg hij toen.
Harry bleef liggen en antwoordde: ‘Jawel, hoor.’ Hij zag hoe Tom knikte.
‘Hey, eh… Mocht er iets zijn of zo, of als je ergens over wilt praten, ik ben altijd beschikbaar. Gewoon, voor het geval dat.’
Harry kwam een beetje overeind, keek Tom aan en glimlachte toen ongemakkelijk.
‘Dank je,’ antwoordde hij. ‘Dat zal ik onthouden.’
Tom knikte opnieuw en liep de kamer uit. Harry wreef even vermoeid door zijn ogen, trok zijn kleren uit en nog voordat zijn hoofd het kussen raakte, verzeilde hij in een diepe, onrustige slaap.
~
Samen liepen ze weer naar de hal, de trap op en kwamen zo uit op de eerste verdieping. Op een van de deuren die er zaten, hing een grote poster van Bruce Springsteen, waaruit Harry concludeerde dat dat Danny’s kamer was. Die had in het restaurant gezegd dat Springsteen zijn grote voorbeeld was.
‘Dat is mijn kamer,’ zei Tom met een knikje naar de deur tegenover die van Danny. Er zat nog een deur tussen hun kamers en ook naast de kamers van Tom en Danny zaten nog twee deuren.
‘Dat is de badkamer.’ Tom wees naar de deur naast die van Danny, ‘en die kamer naast mij gebruiken we als de muziekkamer. Er staat ook een drumstel dat we gekregen hebben van de platenmaatschappij, maar ik zag dat je je eigen drumstel ook bij je had. Als je de kamer op de tweede verdieping neemt, heb je veel ruimte om hem neer te zetten, maar dat moet je zelf weten.’
Harry knikte. ‘Ik ga even boven kijken.’
‘Ik hoor het wel als je me nodig hebt,’ zei Tom en hij liep naar Danny’s kamer. Harry vervolgde zijn verkenningstocht en belandde zo op de tweede verdieping. Daar waren ook weer drie kamers, met nog veel algemene ruimte er omheen. Hij opende de eerste deur en zag dat het een klein toilet was. Niet interessant dus. De kamer daarnaast was een ruime, lege kamer, die een slaapkamer moest worden. Hij nam vlug een kijkje bij de laatste deur, maar dat was een washok, dus liep Harry opnieuw naar de slaapkamer.
De kamer had een groot raam met een lage vensterbank, waar je uitzicht had op de rustige, Londense straat waar het huis stond. De kamer was vierkant, wat erg gunstig kon zijn bij de inrichting. In gedachten had Harry al zijn meubels en spullen er al staan, dus besloot hij deze kamer te nemen. Dan had hij zo’n beetje de hele verdieping voor hem alleen en dat vond hij een fijne gedachte, want er kwamen waarschijnlijk nog genoeg momenten waarop hij zich terug zou willen trekken.
Met een tevreden gevoel liep hij weer de trappen naar beneden, om Tom in de keuken aan te treffen met de krant voor zich.
‘En?’ vroeg hij.
‘Ik neem de kamer op de tweede verdieping,’ antwoordde Harry en Tom glimlachte.
‘Zal ik even helpen met het naar boven dragen van je spullen?’
‘Ik vroeg me eigenlijk af of jullie iets te ontbijten hadden,’ zei Harry aarzelend. ‘Ik heb nog niets gegeten, omdat ik zo snel mogelijk weg moest.’
Vragend keek Tom hem aan. ‘Waarom?’
Harry zuchtte diep en ging toen tegenover Tom aan de keukentafel zitten. ‘Laat ik het zo zeggen. Mijn ouders weten nog niet dat ik hier ben.’
Tom verslikte zich en proestte een slok koffie over zijn krant heen. Met tranen in zijn ogen vroeg hij: ‘Hoe kan dat?’
Harry had meteen spijt dat hij dat gezegd had, het ging Tom helemaal aan wat er zich allemaal af had gespeeld de avond ervoor.
‘Gewoon,’ antwoordde hij daarom zo ongeïnteresseerd mogelijk en hij stond met een ruk op. ‘Ik ga mijn spullen naar boven brengen. Het lukt wel in mijn eentje.’ Hij liep zonder verder te ontbijten de keuken uit en botste bijna tegen Danny aan. Die staarde hem met kleine oogjes aan en had waarschijnlijk geen idee wie Harry was, aangezien hij zonder iets te zeggen de keuken in slofte en daar geeuwend op een stoel neerviel. Harry schudde zijn hoofd, maar besloot zich toen te richten op zijn nieuwe kamer.
De rest van de dag kwam Harry niet meer beneden. Hij had het raam van de nieuwe kamer wijd opengezet en was urenlang bezig met het in elkaar schroeven van zijn meubelen en alles een goede plek te geven. Zijn kamer moest een eigen plekje worden dat veiligheid gaf, waar hij zich terug kon trekken als dat nodig was en hij zich geen vreemde zou voelen.
Zijn enorme poster van het nationale voetbalteam kreeg een plek op de deur, zijn sporttrofeeën werden op een paar planken gezet en zijn drumstel zette hij op de open ruimte op de verdieping neer.
Rond een uur of vier kwam Danny naar boven.
‘Sorry van vanochtend,’ zei hij, ‘ik ben ’s ochtends niet zo actief.’ Hij keek de kamer rond. ‘Ziet er goed uit. Heb jij die gewonnen?’ Hij wees naar de trofeeën.
Harry knikte. ‘Ik zat in het cricketteam van Chelmsford.’
‘Awesome! Hé, vanavond bestellen we een pizza om te vieren dat jij er nou ook woont. Mee eens?’
Harry zette een stapel boeken op zijn boekenkast, terwijl hij antwoordde dat hij zo naar beneden zou komen. Hij ging zowat kapot van de honger, maar wilde nog heel even op de kamer zijn, voordat zijn leven met de jongens echt ging beginnen.
Toen hij niks meer kon vinden om te doen, daalde hij de trappen af en stapte de woonkamer binnen, waar Danny gitaar zat te spelen en Tom over een blaadje gebogen zat.
‘Speel dat riedeltje nog eens,’ mompelde hij afwezig. Danny deed braaf wat hem gezegd werd, terwijl Tom vlug aantekeningen maakte.
‘Wat zijn jullie aan het doen?’ vroeg Harry, die een beetje twijfelend in de deuropening bleef staan. Tom en Danny keken tegelijk op.
‘We werken aan een nieuwe lied,’ antwoordde Tom, ‘alleen ben ik nog niet tevreden…’
‘Wil je helpen?’ vroeg Danny, maar net op dat moment ging de bel en waren de pizza’s er. De jongens legden hun spullen opzij en zodra ze hun pizza’s hadden, vielen ze er meteen op aan, zodat ze alle drie zwijgend kauwden en naar de tv keken. Uiteindelijk kwam er een moeizaam gesprek op gang over van alles en nog wat, maar om half tien verkondigde Harry dat hij naar bed ging. Danny staarde hem aan.
‘Ik ben moe,’ verontschuldigde Harry zich en hij zei de jongens welterusten. Toen hij boven op de kamer kwam die nu van hem was (hij durfde het nog niet zijn kamer te noemen), zag hij dat zijn telefoon gebombardeerd was met gemiste gesprekken, voicemailberichten en sms’jes. Zijn moeder klonk ronduit hysterisch op de voicemail, maar Harry drukte zijn telefoon pas zuchtend uit toen hij zijn vader hoorde bulderen dat hij de politie zou bellen als hij morgenvroeg niet voor elf uur thuis was. Yeah right. Dat gebeurde toch niet.
Harry liet zichzelf op bed vallen en staarde minutenlang wezenloos naar het plafond, totdat er zachtjes op zijn deur werd geklopt.
‘Mag ik even binnen komen?’ vroeg Tom.
Harry mompelde een vaag ‘hmm’, waarop Tom naar binnen kwam gestapt en tegen de muur aanleunde. Het bleef even stil.
‘Bevalt het?’ vroeg hij toen.
Harry bleef liggen en antwoordde: ‘Jawel, hoor.’ Hij zag hoe Tom knikte.
‘Hey, eh… Mocht er iets zijn of zo, of als je ergens over wilt praten, ik ben altijd beschikbaar. Gewoon, voor het geval dat.’
Harry kwam een beetje overeind, keek Tom aan en glimlachte toen ongemakkelijk.
‘Dank je,’ antwoordde hij. ‘Dat zal ik onthouden.’
Tom knikte opnieuw en liep de kamer uit. Harry wreef even vermoeid door zijn ogen, trok zijn kleren uit en nog voordat zijn hoofd het kussen raakte, verzeilde hij in een diepe, onrustige slaap.
Hoofdstukuitwisseling! Ik wist wel dat het een goed plan was ^^
Dit stuk was weer zo mooi, zo realistisch ook vooral.
Dat het nog een beetje stroef loopt tussen die jongens, en niet meteen alles geweldig gaat, vind ik geweldig, je kan nooit in één dag hele close vrienden worden, zelfs al ga je in dezelfde band spelen. Super dus ^^
En Harry's ouders, dat je die niet naar de achtergrond laat verdwijnen, is ook weer zo'n realistisch punt, het is natuurlijk logisch dat die hun kind niet zomaar laten gaan!
Ik ben een beetje aan het bazelen geloof ik, maar ik vind dit verhaal gewoon zo geweldig <3
Dit stuk was weer zo mooi, zo realistisch ook vooral.
Dat het nog een beetje stroef loopt tussen die jongens, en niet meteen alles geweldig gaat, vind ik geweldig, je kan nooit in één dag hele close vrienden worden, zelfs al ga je in dezelfde band spelen. Super dus ^^
En Harry's ouders, dat je die niet naar de achtergrond laat verdwijnen, is ook weer zo'n realistisch punt, het is natuurlijk logisch dat die hun kind niet zomaar laten gaan!
Ik ben een beetje aan het bazelen geloof ik, maar ik vind dit verhaal gewoon zo geweldig <3
Imke, meisje, ik moet echt even zeggen dat ik trots op je ben! ^^ ook al is dit nog maar 'het begin', het is zo mooi beschreven. Ik denk dat iedereen die dit zal lezen zich volkomen in zou kunnen leven in Harry en eventueel ook de andere McFly bandleden.
Je weet dat ik ook van McFly houdt, en jij maakt 't alleen maar erger (duivels van je, want zo maak ik steeds meer ruimte vrij in m'n hart, waar McFly dan ingepropt mag worden en zo wordt Jason 'n beetje aan de kant gedouwd, maar Jason blijft my #1! <3 jwz) ..
Anyway, ik wil zo snel mogelijk de rest lezen, hahah. Ik weet dat je op school ook constant zit te schrijven (in een zogenaamde 'economie keuze werk tijd' bijvoorbeeld) en ik vind 't dus echt klasse wat je even (letterlijk) neergezet hebt! Love it! <3 I love McFly, I love your story, I love you!
Je weet dat ik ook van McFly houdt, en jij maakt 't alleen maar erger (duivels van je, want zo maak ik steeds meer ruimte vrij in m'n hart, waar McFly dan ingepropt mag worden en zo wordt Jason 'n beetje aan de kant gedouwd, maar Jason blijft my #1! <3 jwz) ..
Anyway, ik wil zo snel mogelijk de rest lezen, hahah. Ik weet dat je op school ook constant zit te schrijven (in een zogenaamde 'economie keuze werk tijd' bijvoorbeeld) en ik vind 't dus echt klasse wat je even (letterlijk) neergezet hebt! Love it! <3 I love McFly, I love your story, I love you!
Wauw, wat heb je dit verschrikkelijk mooi neergezet! Jij schrijft echt ontzettend goed, weet je. Als ik jou was zou ik een verhaal schrijven die ik zou uitbrengen 
Misschien wordt je dan wel beroemd!
Ik ben benieuwd wat Harry de volgende dag zal zeggen over zijn ouders, want ik neem aan dat dat gesprek nog niet klaar is.
Misschien wordt je dan wel beroemd!Ik ben benieuwd wat Harry de volgende dag zal zeggen over zijn ouders, want ik neem aan dat dat gesprek nog niet klaar is.
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Nee, nee, je bazelt helemaal niet Mafalda, ik vind jouw reacties altijd cool. Whaha, Agnes, zou cool zijn! Moet ik alleen iets anders dan fanfictie schrijven en ik weet niet niet of ik dat na al die tijd nog kan XD
Fenna, dude. You know I love you. Je reactie is echt way too sweet. En eh... Ik denk niet dat jouw liefde voor Jason te overtreffen valt, dus daar ga ik niet eens op in! Thanks, honey <3
~
H o o f d s t u k 3.
De week die daarop volgde, was verreweg de vreemdste die Harry ooit had meegemaakt. Het kostte hem nog geen drie dagen om erachter te komen dat Tom en Danny een huishouden van Jan Steen hanteerden en dat was iets dat Harry niet bepaald gewend was. Zij hadden thuis een schoonmaakster in dienst, die eens per week kwam en het huis dan grondig onder handen nam. Dat, en zijn moeders vreselijk irritante smetvrees hadden ervoor gezorgd dat hij juist niet tegen die netheid kon. Zijn eigen kamer was altijd een zooi geweest, vond hij, maar de situatie zoals hier in huis had hij het nog nooit aangetroffen.
Het was één grote vuilnisbelt. Overal waar Harry kwam (voor zover het mogelijk was om ergens te komen), of het nou de keuken, de garage, het washok of de woonkamer was, overal was troep te vinden. Troep, troep en nog eens troep. Vuile borden en glazen leken zich met het uur op te stapelen en werden eens in de paar dagen een keer in de vaatwasser geduwd. Vervolgens werden ze er alleen uitgehaald als er nergens anders meer schone borden of glazen te vinden waren. Aangekoekte pannen sierden het aanrecht, samen met gebruikte koffiefilters en vies bestek. Er zaten plakkerige kringen op de keukentafel en er lagen kruimels op de grond.
Harry kwam er pas na een tijdje achter dat het washok ook daadwerkelijk een wasmachine bevatte, aangezien er stapels kleren voor lagen die hem onzichtbaar maakte. Hoe het kwam dat Tom en Danny nog kleding over hadden om aan te trekken, bleef een raadsel.
De woonkamer was bedolven onder games, tijdschriften, boeken, blaadjes, plectrums, vuile afwas en nog meer zooi waarvan Harry de functie niet eens wilde weten. Hetzelfde gold ook voor de garage, die meer gebruikt werd als opslagplaats van spullen die niet of nauwelijks gebruikt werden, dan voor auto’s. De jongens hadden geen van allen een eigen auto.
Het kostte Harry aanzienlijk veel moeite om aan de situatie te wennen. De eerste twee dagen begon hij vol goede moed en omdat hij nog niet echt iets te doen had, probeerde hij zoveel mogelijk rommel die hij tegenkwam op te ruimen. Hij viste gebruikte afwas onder andere spullen vandaan, waardoor de vaatwasser overuren draaide en probeerde met veel afwasmiddel de pannen enigszins schoon te krijgen. Zelfs de wasmachine werd vaker gebruikt dan voorheen. Hij had geen idee welk kledingstuk van Tom of Danny was, maar vouwde alle was op zodra het gedroogd was en zette het dan in een wasmand op de overloop. Ze moesten zelf maar uitzoeken wat van wie was.
Tom leek dit alles niet gewend te zijn, maar zei er niets over en droeg zelfs zo nu en dan een (klein) steentje bij door uit zichzelf een bord of glas naar de keuken te brengen. Het was niet veel, maar het was een begin.
Danny daarentegen, was helaas niet zo’n voorstander van Harry’s aanpak. Dat hij nog geen trofee had gekregen met het opschrift ‘Koning van de vuilnisbelt’, verbaasde Harry. Het was alsof een kamer automatisch al explodeerde zodra Danny een voet over de drempel zette. Stapeltje papieren die nu netjes opgestapeld op tafel lagen, lagen binnen de kortste keren verspreid door de kamer, terwijl hij sporen achterliet met zijn eigen spullen. Niets bleef netjes zolang hij in de buurt was en dat zag Harry gelukkig vlug genoeg in, zodat hij na drie dagen zijn pogingen het huis enigszins leefbaar te maken, staakte. Danny leek enorm opgelucht, Tom ietwat gepikeerd.
‘Je hoeft er niet mee te stoppen,’ probeerde hij precies een week na Harry’s aankomst. ‘Ik bedoel, we kunnen best proberen om ons aan te passen.’
Harry, die tegenover Tom aan de keukentafel zat, legde de krant neer en trok een wenkbrauw op. Tom zuchtte en ze draaiden zich instinctief om toen er achter hen een ratelend geluid klonk. Danny was een kom met cornflakes voor zichzelf aan het vullen terwijl hij zijn mp3 hard aan het staan. Waarschijnlijk was hij iets te enthousiast geworden door de muziek, want de helft van de inhoud van het cornflakespak waarmee hij in de weer was geweest, lag nu op de grond. Danny staarde er even naar, haalde vervolgens zijn schouders op en liep zonder er verder nog aandacht aan te schenken met zijn kommetje naar de woonkamer. Tom zuchtte opnieuw en praatte er niet meer over.
Al met al vloog de eerste week voorbij, ook al bracht Harry veel tijd door op zijn kamer. Hij kon nog niet zolang in dezelfde ruimte als de jongens zijn, puur omdat de ongemakkelijke situaties tussen hen zo enorm frustrerend waren. Hij probeerde echt om uit zichzelf gesprekken met de jongens te beginnen, maar hij haakte al vlug af als hij niets kon bedenken. Toch hield hij vol door zichzelf voor te blijven houden dat het tijd nodig had om elkaar te leren kennen. Niet dat ze elkaar zouden leren kennen als Harry zich zoveel afzonderde, tenzij hij wilde dat de jongens hem als een kluizenaar gingen zien. Daarom dwong hij zichzelf de achtste avond na het eten niet meteen naar boven te vluchten.
‘Iemand zin in een potje Call of Duty?’ vroeg hij toen ze hun diepvriesmaaltijden op hadden.
Tom en Danny keken allebei verwonderd op en haastten zich toen naar de woonkamer om op zijn voorstel in te gaan; het was overduidelijk dat zij ook niet goed wisten wat ze met Harry’s gevlucht aanmoesten. Harry ging er wat aarzelend achteraan, maar tot zijn grote verbazing bleek het een gezellige avond te worden. Ze lachten veel tijdens het spel, waardoor de spanning iets lichter werd. Niemand besteedde nog aandacht aan het feit dat Harry nog nooit een avond bij hen beneden had gezeten en dat was maar goed ook.
Fenna, dude. You know I love you. Je reactie is echt way too sweet. En eh... Ik denk niet dat jouw liefde voor Jason te overtreffen valt, dus daar ga ik niet eens op in! Thanks, honey <3
~
H o o f d s t u k 3.
De week die daarop volgde, was verreweg de vreemdste die Harry ooit had meegemaakt. Het kostte hem nog geen drie dagen om erachter te komen dat Tom en Danny een huishouden van Jan Steen hanteerden en dat was iets dat Harry niet bepaald gewend was. Zij hadden thuis een schoonmaakster in dienst, die eens per week kwam en het huis dan grondig onder handen nam. Dat, en zijn moeders vreselijk irritante smetvrees hadden ervoor gezorgd dat hij juist niet tegen die netheid kon. Zijn eigen kamer was altijd een zooi geweest, vond hij, maar de situatie zoals hier in huis had hij het nog nooit aangetroffen.
Het was één grote vuilnisbelt. Overal waar Harry kwam (voor zover het mogelijk was om ergens te komen), of het nou de keuken, de garage, het washok of de woonkamer was, overal was troep te vinden. Troep, troep en nog eens troep. Vuile borden en glazen leken zich met het uur op te stapelen en werden eens in de paar dagen een keer in de vaatwasser geduwd. Vervolgens werden ze er alleen uitgehaald als er nergens anders meer schone borden of glazen te vinden waren. Aangekoekte pannen sierden het aanrecht, samen met gebruikte koffiefilters en vies bestek. Er zaten plakkerige kringen op de keukentafel en er lagen kruimels op de grond.
Harry kwam er pas na een tijdje achter dat het washok ook daadwerkelijk een wasmachine bevatte, aangezien er stapels kleren voor lagen die hem onzichtbaar maakte. Hoe het kwam dat Tom en Danny nog kleding over hadden om aan te trekken, bleef een raadsel.
De woonkamer was bedolven onder games, tijdschriften, boeken, blaadjes, plectrums, vuile afwas en nog meer zooi waarvan Harry de functie niet eens wilde weten. Hetzelfde gold ook voor de garage, die meer gebruikt werd als opslagplaats van spullen die niet of nauwelijks gebruikt werden, dan voor auto’s. De jongens hadden geen van allen een eigen auto.
Het kostte Harry aanzienlijk veel moeite om aan de situatie te wennen. De eerste twee dagen begon hij vol goede moed en omdat hij nog niet echt iets te doen had, probeerde hij zoveel mogelijk rommel die hij tegenkwam op te ruimen. Hij viste gebruikte afwas onder andere spullen vandaan, waardoor de vaatwasser overuren draaide en probeerde met veel afwasmiddel de pannen enigszins schoon te krijgen. Zelfs de wasmachine werd vaker gebruikt dan voorheen. Hij had geen idee welk kledingstuk van Tom of Danny was, maar vouwde alle was op zodra het gedroogd was en zette het dan in een wasmand op de overloop. Ze moesten zelf maar uitzoeken wat van wie was.
Tom leek dit alles niet gewend te zijn, maar zei er niets over en droeg zelfs zo nu en dan een (klein) steentje bij door uit zichzelf een bord of glas naar de keuken te brengen. Het was niet veel, maar het was een begin.
Danny daarentegen, was helaas niet zo’n voorstander van Harry’s aanpak. Dat hij nog geen trofee had gekregen met het opschrift ‘Koning van de vuilnisbelt’, verbaasde Harry. Het was alsof een kamer automatisch al explodeerde zodra Danny een voet over de drempel zette. Stapeltje papieren die nu netjes opgestapeld op tafel lagen, lagen binnen de kortste keren verspreid door de kamer, terwijl hij sporen achterliet met zijn eigen spullen. Niets bleef netjes zolang hij in de buurt was en dat zag Harry gelukkig vlug genoeg in, zodat hij na drie dagen zijn pogingen het huis enigszins leefbaar te maken, staakte. Danny leek enorm opgelucht, Tom ietwat gepikeerd.
‘Je hoeft er niet mee te stoppen,’ probeerde hij precies een week na Harry’s aankomst. ‘Ik bedoel, we kunnen best proberen om ons aan te passen.’
Harry, die tegenover Tom aan de keukentafel zat, legde de krant neer en trok een wenkbrauw op. Tom zuchtte en ze draaiden zich instinctief om toen er achter hen een ratelend geluid klonk. Danny was een kom met cornflakes voor zichzelf aan het vullen terwijl hij zijn mp3 hard aan het staan. Waarschijnlijk was hij iets te enthousiast geworden door de muziek, want de helft van de inhoud van het cornflakespak waarmee hij in de weer was geweest, lag nu op de grond. Danny staarde er even naar, haalde vervolgens zijn schouders op en liep zonder er verder nog aandacht aan te schenken met zijn kommetje naar de woonkamer. Tom zuchtte opnieuw en praatte er niet meer over.
Al met al vloog de eerste week voorbij, ook al bracht Harry veel tijd door op zijn kamer. Hij kon nog niet zolang in dezelfde ruimte als de jongens zijn, puur omdat de ongemakkelijke situaties tussen hen zo enorm frustrerend waren. Hij probeerde echt om uit zichzelf gesprekken met de jongens te beginnen, maar hij haakte al vlug af als hij niets kon bedenken. Toch hield hij vol door zichzelf voor te blijven houden dat het tijd nodig had om elkaar te leren kennen. Niet dat ze elkaar zouden leren kennen als Harry zich zoveel afzonderde, tenzij hij wilde dat de jongens hem als een kluizenaar gingen zien. Daarom dwong hij zichzelf de achtste avond na het eten niet meteen naar boven te vluchten.
‘Iemand zin in een potje Call of Duty?’ vroeg hij toen ze hun diepvriesmaaltijden op hadden.
Tom en Danny keken allebei verwonderd op en haastten zich toen naar de woonkamer om op zijn voorstel in te gaan; het was overduidelijk dat zij ook niet goed wisten wat ze met Harry’s gevlucht aanmoesten. Harry ging er wat aarzelend achteraan, maar tot zijn grote verbazing bleek het een gezellige avond te worden. Ze lachten veel tijdens het spel, waardoor de spanning iets lichter werd. Niemand besteedde nog aandacht aan het feit dat Harry nog nooit een avond bij hen beneden had gezeten en dat was maar goed ook.
Erg leuk geschreven! Ik vind 't goed dat je ook zoiets in het verhaal stopt, want nu gaat 't ook over iets anders laat ik maar zeggen en niet alleen over het 'samen een band zijnde'. Je laat ook echt hun lifestyle zien zeg maar
Ik vind 't goed dat je ook zoiets in het verhaal stopt, want nu gaat 't ook over iets anders laat ik maar zeggen en niet alleen over het 'samen een band zijnde'. Je laat ook echt hun lifestyle zien zeg maar En wéér geweldig!
De beschrijving van die rommel vond ik echt prachtig, en het verschil tussen Tom die probeert te helpen en Danny die er helemaal gek van wordt, idem, daar moest ik echt om lachen xD
En de stroefheid waarmee de jongens met elkaar omgaan heb je ontzettend goed neergezet, het is ook logisch dat je niet in één keer met elkaar op kan schieten, zeker niet als je elkaar nog maar even kent en dan opeens bij elkaar in huis woont.
Ik vraag me nu af waar bandlid nummer vier is? Die hadden ze toch ook, hoe heet die flip ook alweer, Dougie? Ja, Dougie. Ik ben wel benieuwd naar hem xD En naar Harry's ouders, hoe die gaan reageren.
Nou ja, gewoon naar de rest van dit fantastische verhaal <3
De beschrijving van die rommel vond ik echt prachtig, en het verschil tussen Tom die probeert te helpen en Danny die er helemaal gek van wordt, idem, daar moest ik echt om lachen xD
Dat is echt een meesterlijke zinImke schreef:Het was alsof een kamer automatisch al explodeerde zodra Danny een voet over de drempel zette.
En de stroefheid waarmee de jongens met elkaar omgaan heb je ontzettend goed neergezet, het is ook logisch dat je niet in één keer met elkaar op kan schieten, zeker niet als je elkaar nog maar even kent en dan opeens bij elkaar in huis woont.
Ik vraag me nu af waar bandlid nummer vier is? Die hadden ze toch ook, hoe heet die flip ook alweer, Dougie? Ja, Dougie. Ik ben wel benieuwd naar hem xD En naar Harry's ouders, hoe die gaan reageren.
Nou ja, gewoon naar de rest van dit fantastische verhaal <3
Stapeltje papieren die nu netjes opgestapeld op tafel lagen, lagen binnen de kortste keren verspreid door de kamer,...
Stapeltjes papieren
Heel leuk stuk! Wat een kluns is die Danny zeg... Dat ruim je toch wel gewoon op die cornflakes? xD My god... Maarja, moeten ze helemaal zelf weten ^^
Stapeltjes papieren
Heel leuk stuk! Wat een kluns is die Danny zeg... Dat ruim je toch wel gewoon op die cornflakes? xD My god... Maarja, moeten ze helemaal zelf weten ^^
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Hoi Imke! Ik heb net (terwijl ik eigenlijk duizend en een dingen moest doen die nu allemaal naar vanmiddag verplaatst zijn) dit hele verhaal gelezen, zonder te stoppen. Wauw, wat kan jij mooi schrijven. Ik heb hiervoor ook al een paar andere verhalen van je gelezen en ze zijn allemaal even leuk! Ga alsjeblieft snel door!
xxx van Kloes
xxx van Kloes
Oppervlakkigheid is de ergste zonde.
Hihi, Fenna, dank je wel. Mafalda, jij ook weer bedankt voor je geniale reactie! En ja, die flip (ik moest zo hard lachen XD), lees maar gewoon. Haha, Agnes, meet Danny! Bedankt, dat foutje had ik over het hoofd gezien. Kloes, oh wat leuk, een nieuwe lezer! Dank je wel dat je alles hebt gelezen, ik ben heel erg blij dat je het leuk vindt!
~
Ze speelden het spel een uur, maar daarna bleek er een film op tv te komen met veel zombies en slachtpartijen die Tom graag wilde zien, dus hielp Danny hen aan wat blikjes bier uit de koelkast (die sowieso voor het grootste deel met bierblikjes gevuld was) en zo installeerden ze zichzelf in de woonkamer. Ze lachten alle drie veel door de overduidelijke nepheid van de film en voor het eerst sinds Harry in het huis was ingetrokken, voelde hij zich een beetje op zijn gemak.
Totdat de deurbel ging.
Harry, Tom en Danny keken elkaar vragend aan en Tom wierp een blik op zijn horloge om het late tijdstip aan te duiden. Toch stond hij op en verdween uit de kamer, terwijl Danny het geluid van de tv uitzette en hij en Harry met gespitste oren luisterden. Door de plotselinge stilte hoorde Harry dat het hard was gaan regenen terwijl zij de film aan het kijken waren. De regen roffelde tegen de ramen aan, waardoor het steeds vreemder werd om nu een bezoeker te ontvangen.
‘Dougie?’ hoorden ze Tom stomverbaasd zeggen en Harry kromp meteen ineen. Doordat hij het vanavond gezellig had gehad met de jongens, was hij totaal vergeten dat de gezellig verstoord zou worden. Er zou nog iemand komen. En die persoon was er nu.
Op dat moment verscheen Tom grijzend weer in de kameropening, met een kletsnatte Dougie in zijn kielzog. Zijn haren hingen in slappe sliertjes langs zijn gezicht en zijn kleren en twee tassen die hij bij zich had, waren doorweekt. Hij zag er zo breekbaar uit, maar hoe haalde hij het dan ook in vredesnaam in zijn hoofd om door dit weer te reizen? De sukkel.
‘Dougie!’ riep Danny joviaal en hij deed alsof hij Harry’s reactie niet had gezien. Hij stond op om de tassen te pakken en ze bij de verwarming te zetten, terwijl hij Dougie in het voorbijgaan een klap op zijn schouder gaf.
‘Hoi,’ fluisterde Dougie schor. ‘Kom ik ongelegen?’
‘Nee, natuurlijk niet,’ antwoordde Tom meteen. ‘We zeiden toch dat je mocht komen wanneer je maar wilde!’
Dougie knikte aarzelend. Hij en Harry hadden elkaar nog geen enkel teken van herkenning gegeven en dat leek ook de anderen op te vallen.
‘Wat doe je hier nog zo laat?’ vroeg Tom toen geen van de twee iets zei. ‘Zijn dit je enige spullen?’
Dougie schudde zijn hoofd. ‘De rest moet nog komen, maar… maar ik wilde weg.’ Zijn stem stierf hakkelend weg en liet een opgelaten stilte achter. Niemand besloot op zijn opmerking in te gaan.
‘Kan ik… hier nu al blijven?’ vroeg Dougie toen twijfelend en hij streek wat slierten nat haar uit zijn gezicht.
‘Natuurlijk, natuurlijk,’ antwoordde Tom. ‘Ik hoop alleen dat je het geen probleem vindt om op de bank te slapen.’
Dougie schudde vlug zijn hoofd, waarbij de regendruppels in het rond vlogen.
‘Zou ik mogen douchen hier?’ vroeg hij zacht.
‘Dat hoef je niet eens te vragen,’ reageerde Danny, ‘het is nu ook jouw huis. Ik laat wel even zien waar de badkamer is.’
Het irriteerde Harry nog het meest dat hij precies wist hoe Dougie zich moest voelen bij Danny’s opmerking. Hoe kon dit huis nu al als je thuis voelen als er nog geen vijf minuten was? Harry keek de jongens na terwijl ze de woonkamer verlieten en nam peinzend nog een slok van zijn bier, totdat hij opmerkte dat Tom hem aanstaarde.
‘Is er wat?’ vroeg hij op een nogal norse toon, waardoor Tom zijn blik van hem afscheurde.
‘Nee,’ antwoordde Tom vlug, maar hij keek toch bedenkelijk terwijl hij zich weer naar de tv richtte.
Harry zuchtte diep, zakte nog eens flink onderuit en dronk zijn bier op.
‘Ik ga naar bed,’ zei hij toen plotseling en abrupt stond hij op. Tom keek hem nogal verbaasd aan.
‘Oh,’ antwoordde hij dan ook, ‘oh, oké. Welterusten dan maar.’
Harry knikte en liep snel naar boven toe, waar Danny net weer naar beneden wilde lopen.
‘Wat ga je doen?’ vroeg hij nieuwsgierig.
‘Naar bed,’ antwoordde Harry kortaf en hij liep zonder nog iets te zeggen de tweede trap op naar zijn eigen kamer. Daar plofte hij op zijn bed neer en staarde naar het plafond, net als hij de eerste nacht hier had gedaan. Hij dacht na over het vierde bandlid, waarvan hij wist dat hij het daar nog wel eens lastig mee kon gaan krijgen. Harry kende zichzelf goed genoeg om te weten dat eerste indrukken die hij van andere mensen had, niet zo snel verdwenen. Dat hield in dat het nog wel even kon gaan duren voordat hij en Dougie eindelijk samen door één deur konden gaan - mocht dat moment er ooit komen tenminste.
Hij zuchtte diep, wierp een blik op zijn digitale wekker en zag toen ook zijn mobiele telefoon liggen. Hij twijfelde even, maar liet hem toch liggen. Als hij ergens nu wel geen zin in had, was het nog meer hysterische berichten van zijn ouders en familieleden. Die waren inmiddels ook ingeschakeld. De politie uiteraard niet, zijn vader moest er niet aan denken dat ook maar iets hiervan uit zou lekken aan de buitenwereld. Stel je voor dat hun goede advocatennaam op het spel kwam te staan door hun rebelse zoon.
Harry probeerde zich er niet meer druk om te maken, zoals hij de afgelopen week ook zo min mogelijk had gedaan en kleedde zich uit, om vervolgens in bed te kruipen. Hij was nog helemaal niet moe, maar had ook geen zin om naar beneden te gaan. Het laatste wat hij nu wilde, was zogenaamd gezellig gaan doen met de anderen. Daarom pakte hij het saaiste boek dat hij had -de Grote Dierenencyclopedie- en begon daarin te lezen, net zolang totdat zijn oogleden zo zwaar werden dat hij zijn slaap niet meer tegen kon houden.
~
Ze speelden het spel een uur, maar daarna bleek er een film op tv te komen met veel zombies en slachtpartijen die Tom graag wilde zien, dus hielp Danny hen aan wat blikjes bier uit de koelkast (die sowieso voor het grootste deel met bierblikjes gevuld was) en zo installeerden ze zichzelf in de woonkamer. Ze lachten alle drie veel door de overduidelijke nepheid van de film en voor het eerst sinds Harry in het huis was ingetrokken, voelde hij zich een beetje op zijn gemak.
Totdat de deurbel ging.
Harry, Tom en Danny keken elkaar vragend aan en Tom wierp een blik op zijn horloge om het late tijdstip aan te duiden. Toch stond hij op en verdween uit de kamer, terwijl Danny het geluid van de tv uitzette en hij en Harry met gespitste oren luisterden. Door de plotselinge stilte hoorde Harry dat het hard was gaan regenen terwijl zij de film aan het kijken waren. De regen roffelde tegen de ramen aan, waardoor het steeds vreemder werd om nu een bezoeker te ontvangen.
‘Dougie?’ hoorden ze Tom stomverbaasd zeggen en Harry kromp meteen ineen. Doordat hij het vanavond gezellig had gehad met de jongens, was hij totaal vergeten dat de gezellig verstoord zou worden. Er zou nog iemand komen. En die persoon was er nu.
Op dat moment verscheen Tom grijzend weer in de kameropening, met een kletsnatte Dougie in zijn kielzog. Zijn haren hingen in slappe sliertjes langs zijn gezicht en zijn kleren en twee tassen die hij bij zich had, waren doorweekt. Hij zag er zo breekbaar uit, maar hoe haalde hij het dan ook in vredesnaam in zijn hoofd om door dit weer te reizen? De sukkel.
‘Dougie!’ riep Danny joviaal en hij deed alsof hij Harry’s reactie niet had gezien. Hij stond op om de tassen te pakken en ze bij de verwarming te zetten, terwijl hij Dougie in het voorbijgaan een klap op zijn schouder gaf.
‘Hoi,’ fluisterde Dougie schor. ‘Kom ik ongelegen?’
‘Nee, natuurlijk niet,’ antwoordde Tom meteen. ‘We zeiden toch dat je mocht komen wanneer je maar wilde!’
Dougie knikte aarzelend. Hij en Harry hadden elkaar nog geen enkel teken van herkenning gegeven en dat leek ook de anderen op te vallen.
‘Wat doe je hier nog zo laat?’ vroeg Tom toen geen van de twee iets zei. ‘Zijn dit je enige spullen?’
Dougie schudde zijn hoofd. ‘De rest moet nog komen, maar… maar ik wilde weg.’ Zijn stem stierf hakkelend weg en liet een opgelaten stilte achter. Niemand besloot op zijn opmerking in te gaan.
‘Kan ik… hier nu al blijven?’ vroeg Dougie toen twijfelend en hij streek wat slierten nat haar uit zijn gezicht.
‘Natuurlijk, natuurlijk,’ antwoordde Tom. ‘Ik hoop alleen dat je het geen probleem vindt om op de bank te slapen.’
Dougie schudde vlug zijn hoofd, waarbij de regendruppels in het rond vlogen.
‘Zou ik mogen douchen hier?’ vroeg hij zacht.
‘Dat hoef je niet eens te vragen,’ reageerde Danny, ‘het is nu ook jouw huis. Ik laat wel even zien waar de badkamer is.’
Het irriteerde Harry nog het meest dat hij precies wist hoe Dougie zich moest voelen bij Danny’s opmerking. Hoe kon dit huis nu al als je thuis voelen als er nog geen vijf minuten was? Harry keek de jongens na terwijl ze de woonkamer verlieten en nam peinzend nog een slok van zijn bier, totdat hij opmerkte dat Tom hem aanstaarde.
‘Is er wat?’ vroeg hij op een nogal norse toon, waardoor Tom zijn blik van hem afscheurde.
‘Nee,’ antwoordde Tom vlug, maar hij keek toch bedenkelijk terwijl hij zich weer naar de tv richtte.
Harry zuchtte diep, zakte nog eens flink onderuit en dronk zijn bier op.
‘Ik ga naar bed,’ zei hij toen plotseling en abrupt stond hij op. Tom keek hem nogal verbaasd aan.
‘Oh,’ antwoordde hij dan ook, ‘oh, oké. Welterusten dan maar.’
Harry knikte en liep snel naar boven toe, waar Danny net weer naar beneden wilde lopen.
‘Wat ga je doen?’ vroeg hij nieuwsgierig.
‘Naar bed,’ antwoordde Harry kortaf en hij liep zonder nog iets te zeggen de tweede trap op naar zijn eigen kamer. Daar plofte hij op zijn bed neer en staarde naar het plafond, net als hij de eerste nacht hier had gedaan. Hij dacht na over het vierde bandlid, waarvan hij wist dat hij het daar nog wel eens lastig mee kon gaan krijgen. Harry kende zichzelf goed genoeg om te weten dat eerste indrukken die hij van andere mensen had, niet zo snel verdwenen. Dat hield in dat het nog wel even kon gaan duren voordat hij en Dougie eindelijk samen door één deur konden gaan - mocht dat moment er ooit komen tenminste.
Hij zuchtte diep, wierp een blik op zijn digitale wekker en zag toen ook zijn mobiele telefoon liggen. Hij twijfelde even, maar liet hem toch liggen. Als hij ergens nu wel geen zin in had, was het nog meer hysterische berichten van zijn ouders en familieleden. Die waren inmiddels ook ingeschakeld. De politie uiteraard niet, zijn vader moest er niet aan denken dat ook maar iets hiervan uit zou lekken aan de buitenwereld. Stel je voor dat hun goede advocatennaam op het spel kwam te staan door hun rebelse zoon.
Harry probeerde zich er niet meer druk om te maken, zoals hij de afgelopen week ook zo min mogelijk had gedaan en kleedde zich uit, om vervolgens in bed te kruipen. Hij was nog helemaal niet moe, maar had ook geen zin om naar beneden te gaan. Het laatste wat hij nu wilde, was zogenaamd gezellig gaan doen met de anderen. Daarom pakte hij het saaiste boek dat hij had -de Grote Dierenencyclopedie- en begon daarin te lezen, net zolang totdat zijn oogleden zo zwaar werden dat hij zijn slaap niet meer tegen kon houden.
...,was hij totaal vergeten dat de gezellig verstoord zou worden.
Gezelligheid moet het zijn, denk ik.
Aw, wat mooi geschreven, Imke! Echt ontroerend.. Arme Harry. Ik hoop wel dat hij en Dougie later wat beter met elkaar kunnen opschieten, want als dit blijft zoals het nu is kunnen er wel eens ruzies uitbreken...
Gezelligheid moet het zijn, denk ik.
Aw, wat mooi geschreven, Imke! Echt ontroerend.. Arme Harry. Ik hoop wel dat hij en Dougie later wat beter met elkaar kunnen opschieten, want als dit blijft zoals het nu is kunnen er wel eens ruzies uitbreken...
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
*vreet Sultana's*
Mjam mjam, dit stukje is geweldig weer <3
Ik probeer echt wat variatie in mijn reacties te brengen, maar dat lukt gewoon niet xD
Ik blijf maar hangen in "prachtig" en "realistisch" en dat soort woorden - niet dat je die niet verdient ofzo, maar ik kan me voorstellen dat het na een tijdje begint te vervelen x'D
Anyway.
Even over dit stukje specifiek...
*kraakt vingers*
Flip nummer vier is gearriveerd! Yay!
Of voor Harry eigenlijk niet yay, want hij mag Dougie blijkbaar niet O.o
Dat gaat nog knallen geven, ben benieuwd hoe je dat gaat laten lopen!
Deze reactie wordt trouwens asociaal lang, ik houd er maar snel mee op O.o
Ik hoop in elk geval weer dat je snel verder post, want ik wil zo graag weten wat er met de jongens gaat gebeuren!
En nu maar een stukje Zwarte Tranen schrijven voor de hoofdstukuitwisseling...
Mjam mjam, dit stukje is geweldig weer <3
Ik probeer echt wat variatie in mijn reacties te brengen, maar dat lukt gewoon niet xD
Ik blijf maar hangen in "prachtig" en "realistisch" en dat soort woorden - niet dat je die niet verdient ofzo, maar ik kan me voorstellen dat het na een tijdje begint te vervelen x'D
Anyway.
Even over dit stukje specifiek...
*kraakt vingers*
Flip nummer vier is gearriveerd! Yay!
Of voor Harry eigenlijk niet yay, want hij mag Dougie blijkbaar niet O.o
Dat gaat nog knallen geven, ben benieuwd hoe je dat gaat laten lopen!
Grijzend moet grijnzend zijn, neem ik aan, tenzij Tom door de tien meter naar de deur opeens dertig jaar ouder is geworden xDImke schreef:Op dat moment verscheen Tom grijzend weer in de kameropening,
Deze reactie wordt trouwens asociaal lang, ik houd er maar snel mee op O.o
Ik hoop in elk geval weer dat je snel verder post, want ik wil zo graag weten wat er met de jongens gaat gebeuren!
En nu maar een stukje Zwarte Tranen schrijven voor de hoofdstukuitwisseling...
Agnes, ja, dat is nou inderdaad het grote probleem. De band tussen Harry en Dougie... Het foutje is verbeterd, excusez-moi! 
Mafalda, ik moest al lachen toen ik dat *vreet sultana's* las XD Reacties zijn nooit te lang, zolang je dat maar onthoudt! Ghehe, Tom krijgt gewoon vlug last van grijze haren of zo, hihi. Ik wil Zwarte Tranen! Hup hup!
~
De volgende ochtend stond Harry zo vroeg op, dat hij zeker wist dat de andere jongens nog niet wakker konden zijn. En als dat wel zo was, moest de wereld compleet op zijn kop zijn gaan staan, want dat was vrijwel onmogelijk met zijn huisgenoten. Daarom zocht hij fluitend wat spullen bijeen, liep naar de badkamer om een snelle douche te nemen. Daarna liep hij fris en fruitig naar de keuken toe, maar in de deuropening bleef hij stomverbaasd staan.
De wereld was inderdaad op zijn kop gaan staan. Er was al iemand op. En liet het nou net Harry’s minst favoriete persoon in het huis zijn.
Dougie schrok op toen hij de voetstappen hoorde en stootte bijna zijn glas melk om over de keukentafel. Hij staarde Harry met grote, onschuldige ogen aan.
‘Hoi,’ zei hij zachtjes en hij richtte zich meteen weer op de krant die hij aan het lezen was. Hij droeg een spijkerbroek met een simpel T-shirt erop en had blote voeten, wat Harry nogal opmerkelijk vond. Als er iets niet verstandig was in dit huis, was het met blote voeten rondlopen.
‘Hoi,’ antwoordde Harry mat en hij liep naar het aanrecht om een ontbijtje voor zichzelf te maken. Terwijl hij in de weer ging met wat cornflakes, gluurde hij vanuit zijn ooghoeken naar Dougie. Die was weer verdiept in de krant en reikte zo nu en dan naar zijn glas melk.
‘Hoe vind je het hier?’ vroeg Harry toen luchtig en hij onderdrukte de neiging om zichzelf een schouderklopje te geven, omdat hij iets uit zichzelf had gevraagd dat niet eens zo onaardig klonk.
Dougie keek verbaasd op en mompelde toen: ‘Wel leuk, hoor… ‘t Is even wennen.’
Harry knikte, besefte toen dat zijn aardigheid alweer op was en richtte zich op zijn boterhammen.
‘Ik eet in de woonkamer,’ zei hij vlug en hij verdween de keuken uit, waar hij op de bank neerplofte. Hij zette de tv aan en bleef hangen bij een vage tekenfilm, die hij heel erg lang bleef kijken. Dougie liet zich niet meer zien, maar dat vond Harry niet erg. Het was ook wel eens fijn om alleen in de woonkamer te zitten, al helemaal als die malloot er niet was.
Hij had geen idee hoe lang hij tv had gekeken, maar uiteindelijk kwam Tom de woonkamer ingelopen. Zijn haren stonden alle kanten op en geeuwde uitgebreid.
‘Morgen,’ zei hij en Harry knikte naar hem. ‘Zo. Ben ik zo laat op of zijn jij en Dougie gewoon vroeg op?’
‘Ik denk dat laatste,’ antwoordde Harry, nog steeds gepikeerd om het feit dat Dougie nog eerder op was geweest dan hij. ‘Staan er nog interessante dingen voor vandaag op het programma?’
Tom ging met zijn vingers door zijn haren. ‘Ik was van plan om even langs te gaan bij het management. Ze zeiden dat ze waarschijnlijk een manager voor ons hadden.’
Harry zag hoe nonchalant Tom erover probeerde te doen, maar de nerveusheid ontging hem niet.
‘Moeten wij daar ook bij zijn?’
Tom haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Ze hadden me gebeld en vroegen of ik wilde komen, ze vroegen niet eens naar jullie. Asociaal gewoon. Ik heb het nog niet zo op die receptionistes, ze zijn zo vreselijk zakelijk.’
Harry dacht na over het feit dat ze misschien een manager zouden krijgen. Een persoon die zich speciaal op hen zou richten, van alles voor hen zou regelen. Dat voelde goed. Heel goed. Een manager hebben klonk wel heel… echt.
Tom wierp een blik op zijn horloge. ‘Ik ga maar eens even douchen en er dan heen. Lijkt me niet slim om ze lang te laten wachten.’
Harry knikte en op dat moment kwam Dougie de woonkamer binnengelopen. Tom glimlachte naar hem.
‘Wat ga jij vandaag doen, Dougie?’
Dougie schrok een beetje van die vraag en werd rood. ‘Eh… Ik was van plan om even naar huis te gaan om nog wat meer spullen op te halen.’
‘Dat is misschien wel verstandig, ja. Misschien kan Harry wel meegaan om te helpen?’
Harry schrok zich op zijn beurt een ongeluk en probeerde zo snel mogelijk een uitweg te verzinnen. ‘Ik, eh, ik was van plan om even Londen in te gaan. Heb nog wat dingen nodig voor op mijn kamer.’ Hij besefte ook wel dat die smoes ontzettend beroerd klonk, maar wist zo vlug niets anders te bedenken.
‘Oh,’ reageerde Tom ietwat teleurgesteld. ‘Nou ja, als je hulp nodig hebt, kun je altijd Danny vragen, Dougie.’
Die knikte opgelaten en Tom verdween uit de woonkamer, Harry met Dougie achterlatend. Harry baalde als een stekker, omdat hij nu gedwongen was om toch de stad in te gaan terwijl hij dat niet gepland had. Hij stond op, omdat hij geen zin had om met Dougie achter te blijven.
‘Dan ga ik maar even mijn portemonnee en zo pakken om naar de stad te gaan,’ mompelde hij en hij rende naar zijn kamer. Daar wachtte hij tot hij hoorde dat Tom onder de douche vandaan kwam en vertrok, hoe Danny opstond en Dougie aanbood mee te helpen -waarschijnlijk gedwongen door Tom dat te vragen-, maar die weigerde.
‘Het lukt zelf wel,’ kon Harry Dougie van bovenaan de trap horen zeggen.
‘Oké, als je het zeker weet,’ antwoordde Danny. ‘Waar is Harry eigenlijk?’
‘Die moest naar de stad om wat te halen, geloof ik.’
Harry zuchtte en besloot dat dan maar echt te doen. Zo kwam het dat hij gedag riep tegen de jongens, naar buiten liep en de rest van de middag nogal doelloos door Londen zwierf. Hij ging wat winkels binnen, had geen idee wat hij zou kunnen kopen en ging daarom naar de Big Ben. Dat had hij altijd al een indrukwekkend gebouw gevonden, dus het was geen straf om daarnaar te kijken. Toch besloot hij na een tijdje de metro terug naar het huis te nemen, omdat hij geen idee had wat hij daar eigenlijk aan het doen was.
‘Hey kerel,’ begroette Danny hem zodra hij weer binnen was. ‘Gevonden wat je nodig had?’
‘Wat? Oh - ja, gevonden,’ antwoordde Harry vlug.
‘Mooi. Ik heb gekookt,’ voegde hij er trots aan toe.
Harry’s ogen werden groot en realiseerde zich onmiddellijk dat hij zo min mogelijk moest eten als hij geen voedselvergiftiging op wilde lopen.
‘Wat dan?’ vroeg hij behoedzaam.
‘Spaghetti,’ glunderde Danny. Harry slikte moeizaam. ‘We kunnen nu eten.’
Harry volgde hem niet zo enthousiast naar de keuken, waar Dougie en Tom nu ook waren. Zij hadden al opgeschept en keken een beetje wantrouwig naar de slierten op hun bord.
Mafalda, ik moest al lachen toen ik dat *vreet sultana's* las XD Reacties zijn nooit te lang, zolang je dat maar onthoudt! Ghehe, Tom krijgt gewoon vlug last van grijze haren of zo, hihi. Ik wil Zwarte Tranen! Hup hup!
~
De volgende ochtend stond Harry zo vroeg op, dat hij zeker wist dat de andere jongens nog niet wakker konden zijn. En als dat wel zo was, moest de wereld compleet op zijn kop zijn gaan staan, want dat was vrijwel onmogelijk met zijn huisgenoten. Daarom zocht hij fluitend wat spullen bijeen, liep naar de badkamer om een snelle douche te nemen. Daarna liep hij fris en fruitig naar de keuken toe, maar in de deuropening bleef hij stomverbaasd staan.
De wereld was inderdaad op zijn kop gaan staan. Er was al iemand op. En liet het nou net Harry’s minst favoriete persoon in het huis zijn.
Dougie schrok op toen hij de voetstappen hoorde en stootte bijna zijn glas melk om over de keukentafel. Hij staarde Harry met grote, onschuldige ogen aan.
‘Hoi,’ zei hij zachtjes en hij richtte zich meteen weer op de krant die hij aan het lezen was. Hij droeg een spijkerbroek met een simpel T-shirt erop en had blote voeten, wat Harry nogal opmerkelijk vond. Als er iets niet verstandig was in dit huis, was het met blote voeten rondlopen.
‘Hoi,’ antwoordde Harry mat en hij liep naar het aanrecht om een ontbijtje voor zichzelf te maken. Terwijl hij in de weer ging met wat cornflakes, gluurde hij vanuit zijn ooghoeken naar Dougie. Die was weer verdiept in de krant en reikte zo nu en dan naar zijn glas melk.
‘Hoe vind je het hier?’ vroeg Harry toen luchtig en hij onderdrukte de neiging om zichzelf een schouderklopje te geven, omdat hij iets uit zichzelf had gevraagd dat niet eens zo onaardig klonk.
Dougie keek verbaasd op en mompelde toen: ‘Wel leuk, hoor… ‘t Is even wennen.’
Harry knikte, besefte toen dat zijn aardigheid alweer op was en richtte zich op zijn boterhammen.
‘Ik eet in de woonkamer,’ zei hij vlug en hij verdween de keuken uit, waar hij op de bank neerplofte. Hij zette de tv aan en bleef hangen bij een vage tekenfilm, die hij heel erg lang bleef kijken. Dougie liet zich niet meer zien, maar dat vond Harry niet erg. Het was ook wel eens fijn om alleen in de woonkamer te zitten, al helemaal als die malloot er niet was.
Hij had geen idee hoe lang hij tv had gekeken, maar uiteindelijk kwam Tom de woonkamer ingelopen. Zijn haren stonden alle kanten op en geeuwde uitgebreid.
‘Morgen,’ zei hij en Harry knikte naar hem. ‘Zo. Ben ik zo laat op of zijn jij en Dougie gewoon vroeg op?’
‘Ik denk dat laatste,’ antwoordde Harry, nog steeds gepikeerd om het feit dat Dougie nog eerder op was geweest dan hij. ‘Staan er nog interessante dingen voor vandaag op het programma?’
Tom ging met zijn vingers door zijn haren. ‘Ik was van plan om even langs te gaan bij het management. Ze zeiden dat ze waarschijnlijk een manager voor ons hadden.’
Harry zag hoe nonchalant Tom erover probeerde te doen, maar de nerveusheid ontging hem niet.
‘Moeten wij daar ook bij zijn?’
Tom haalde zijn schouders op. ‘Ik weet het niet. Ze hadden me gebeld en vroegen of ik wilde komen, ze vroegen niet eens naar jullie. Asociaal gewoon. Ik heb het nog niet zo op die receptionistes, ze zijn zo vreselijk zakelijk.’
Harry dacht na over het feit dat ze misschien een manager zouden krijgen. Een persoon die zich speciaal op hen zou richten, van alles voor hen zou regelen. Dat voelde goed. Heel goed. Een manager hebben klonk wel heel… echt.
Tom wierp een blik op zijn horloge. ‘Ik ga maar eens even douchen en er dan heen. Lijkt me niet slim om ze lang te laten wachten.’
Harry knikte en op dat moment kwam Dougie de woonkamer binnengelopen. Tom glimlachte naar hem.
‘Wat ga jij vandaag doen, Dougie?’
Dougie schrok een beetje van die vraag en werd rood. ‘Eh… Ik was van plan om even naar huis te gaan om nog wat meer spullen op te halen.’
‘Dat is misschien wel verstandig, ja. Misschien kan Harry wel meegaan om te helpen?’
Harry schrok zich op zijn beurt een ongeluk en probeerde zo snel mogelijk een uitweg te verzinnen. ‘Ik, eh, ik was van plan om even Londen in te gaan. Heb nog wat dingen nodig voor op mijn kamer.’ Hij besefte ook wel dat die smoes ontzettend beroerd klonk, maar wist zo vlug niets anders te bedenken.
‘Oh,’ reageerde Tom ietwat teleurgesteld. ‘Nou ja, als je hulp nodig hebt, kun je altijd Danny vragen, Dougie.’
Die knikte opgelaten en Tom verdween uit de woonkamer, Harry met Dougie achterlatend. Harry baalde als een stekker, omdat hij nu gedwongen was om toch de stad in te gaan terwijl hij dat niet gepland had. Hij stond op, omdat hij geen zin had om met Dougie achter te blijven.
‘Dan ga ik maar even mijn portemonnee en zo pakken om naar de stad te gaan,’ mompelde hij en hij rende naar zijn kamer. Daar wachtte hij tot hij hoorde dat Tom onder de douche vandaan kwam en vertrok, hoe Danny opstond en Dougie aanbood mee te helpen -waarschijnlijk gedwongen door Tom dat te vragen-, maar die weigerde.
‘Het lukt zelf wel,’ kon Harry Dougie van bovenaan de trap horen zeggen.
‘Oké, als je het zeker weet,’ antwoordde Danny. ‘Waar is Harry eigenlijk?’
‘Die moest naar de stad om wat te halen, geloof ik.’
Harry zuchtte en besloot dat dan maar echt te doen. Zo kwam het dat hij gedag riep tegen de jongens, naar buiten liep en de rest van de middag nogal doelloos door Londen zwierf. Hij ging wat winkels binnen, had geen idee wat hij zou kunnen kopen en ging daarom naar de Big Ben. Dat had hij altijd al een indrukwekkend gebouw gevonden, dus het was geen straf om daarnaar te kijken. Toch besloot hij na een tijdje de metro terug naar het huis te nemen, omdat hij geen idee had wat hij daar eigenlijk aan het doen was.
‘Hey kerel,’ begroette Danny hem zodra hij weer binnen was. ‘Gevonden wat je nodig had?’
‘Wat? Oh - ja, gevonden,’ antwoordde Harry vlug.
‘Mooi. Ik heb gekookt,’ voegde hij er trots aan toe.
Harry’s ogen werden groot en realiseerde zich onmiddellijk dat hij zo min mogelijk moest eten als hij geen voedselvergiftiging op wilde lopen.
‘Wat dan?’ vroeg hij behoedzaam.
‘Spaghetti,’ glunderde Danny. Harry slikte moeizaam. ‘We kunnen nu eten.’
Harry volgde hem niet zo enthousiast naar de keuken, waar Dougie en Tom nu ook waren. Zij hadden al opgeschept en keken een beetje wantrouwig naar de slierten op hun bord.
Voilà! (als je dat zo ook daadwerkelijk zo schrijft..)
Alweer 'n nieuw stuk, alweer 'n succes.
Heb er geen andere woorden voor *misschien wel, maar dan moet ik te hard nadenken
en dan is de 'specialiteit' er weer vanaf, dus ik laat het bij dit compliment
Alweer 'n nieuw stuk, alweer 'n succes.
Heb er geen andere woorden voor *misschien wel, maar dan moet ik te hard nadenken
en dan is de 'specialiteit' er weer vanaf, dus ik laat het bij dit compliment
Hahahah, hopelijk valt het eten wel mee! xD
Leuk gedaan, Imke!
Leuk gedaan, Imke!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Patrick
- Beheerder
- Berichten: 1902
- Lid geworden op: 05 feb 2008 18:39
- Locatie: Zuid-Limburg
- Contacteer:
Ik heb alles even gelezen en ik het vind het heel goed. Normaal gesproken houd ik niet zo van fanfics, maar deze heeft me aangenaam verrast. Alles kwam zeer realistisch op mij over!
Ik heb het met plezier gelezen.
Daarna heb ik wat muziek van MCFly geluisterd en ik herkende de muziek echt in jouw schrijfstijl! Knap hoor!
Ga snel verder
Ik heb het met plezier gelezen.
Daarna heb ik wat muziek van MCFly geluisterd en ik herkende de muziek echt in jouw schrijfstijl! Knap hoor!
Ga snel verder
Why are you so frightened? Have you no faith?
Harry, foei! XD Ik vind het wel grappig dat Harry Dougie écht niet mag, zonder dat hij die flip echt goed kent.Imke schreef:Harry knikte, besefte toen dat zijn aardigheid alweer op was en richtte zich op zijn boterhammen.
En dat laatste stukje is gewoon doodlachen, Danny die gekookt heeft en iedereen die vreest voor een voedselvergiftiging xD
Een manager? Oeeh, het gaat nu dan echt van start! Ze krijgen een manager, ze worden beroemd! *doet dansje*
Ohh, ik heb echt geen goede reactie voor je vandaag, maar ik houd van dit verhaal en de manier waarop je de sfeer neerzet, en wiejj <3
Ik ga heel snel aan Zwarte Tranen schrijven, ik loop achter! xD
Fenna, hihi. Je bent lief en dat weet je. Haha, Agnes, weer bedankt zoals altijd! Kloes, yes, fijn dat je mee blijft lezen! Patrick, wajoooo! Super vet! Waah, vooral dat laatste vind ik een geweldig compliment, dat je de muziek in de schrijfstijl herkent. Dat is ook mijn bedoeling, wooooh. Thanks! Melian, whaha. Je bent geweldig, weet je dat?
~
‘Hoe was het bij het management?’ vroeg Harry aan Tom, terwijl hij en Danny ook aanschoven.
‘Goed!’ antwoordde Tom opgetogen. ‘Ik denk dat we een manager hebben. Hij heet John Fletch.’
Harry trok een wenkbrauw op.
‘Ja, oké, eigenlijk heet hij ook Fletcher, maar dat leek ons nogal verwarrend worden, aangezien ik ook zo heet.’ Tom grijnsde licht. ‘Hij zei dat we hem gewoon Fletch konden noemen. We hebben nog geen afspraak gemaakt, hij had het de komende weken nog erg druk, maar daarna gaan we er een keer heen met z’n vieren heen om kennis te maken.’
De jongens knikten en begonnen toen aan de spaghetti, die wonder boven wonder niet eens zo slecht smaakte. Danny had overduidelijk een nieuw hoogtepunt bereikt en was apetrots. Tijdens het eten bleef het wel stil, terwijl Tom en Danny normaal nog wel probeerden om een gesprek gaande te houden. Dit keer echter niet en Harry had zo’n donkerbruin vermoeden dat dit te maken had met zijn gedrag richting Dougie, maar dat kon hij echt niet helpen. Het was alsof hij gewoon niet aardig kon zijn tegen Dougie.
Na het eten ruimde Harry dan ook zwijgend alles af, waarna Dougie naar boven vetrok met het excuus om zijn spullen verder uit te pakken, terwijl Tom en Danny zich naar de woonkamer begaven. Harry bleef in de keuken achter om alles op te ruimen en dat was het moment waarop hij Tom en Danny hoorde.
‘… Ik zeg het je, dit kan zo niet, hoor. We zitten alle vier in de band en als die relatie tussen hen zo blijft, maken we sowieso geen schijn van kans om ooit iets te worden,’ klonk Toms stem, waardoor Harry verstijfde. Hij schuifelde wat meer richting de woonkamer om het wat beter te horen.
‘Ik weet het, ik weet het,’ zuchtte Danny, ‘maar wat wil je doen? Je kunt Harry niet dwingen om Dougie aardig te gaan vinden. Denk je niet dat het gewoon tijd nodig heeft?’
Tom zuchtte ook. ‘Ik weet niet. Maar het staat wel slecht als we straks alle vier bij het management aankomen en een goede indruk proberen te maken, terwijl het overduidelijk is dat Harry Dougie niet mag.’
Het bleef even stil en toen vroeg Danny aarzelend: ‘Denk je soms ook dat we er niet goed aan hebben gedaan om Harry én Dougie aan te nemen?’
Harry’s hart ging sneller bonken en hij boog zijn hoofd nog wat meer naar de deur om geen woord te missen.
‘Nee,’ antwoordde Tom vastberaden. ‘Dougie en Harry hebben allebei muzikaal talent en ook al lijkt dat bij Dougie niet zo, hij kan het wel. Harry ook. Ik weet alleen niet wat we kunnen doen om hun band te verbeteren…’
Op het moment dat Danny weer begon te praten, kon Harry voor zich zien hoe er een grote grijns op zijn gezicht verscheen.
‘Ik weet misschien wel iets,’ zei hij enthousiast. ‘Wat denk je ervan als wij met z’n tweeën op vakantie gaan? Alleen jij en ik, zodat Dougie en Harry hier achterblijven? De situatie kan er alleen op verbeteren, veel slechter kan het niet worden, denk je ook niet?’
Harry versteende. Dit kon niet waar zijn. Dit konden ze hem niet aandoen. Nee, echt niet. Dat konden ze niet maken. Dat had hij toch zeker niet verdiend?!
‘Danny, ik weet dat ik het niet vaak zeg -’ Tom grijnsde overduidelijk ook, ‘- maar soms ben je toch niet zo stom als ik denk. Haal je laptop, dan zoeken we meteen iets!’
Er klonk wat gestommel in de kamer, terwijl Harry nog altijd stomverbaasd in de keuken stond te luisteren.
‘Schiet op, stom ding,’ mompelde Danny. ‘Oké, waar willen we heen? Ibiza? Dat klinkt wel tof eigenlijk. Of, eh… Wat denk je van Spanje? Ergens aan de kust?’
‘Het kan mij niet zoveel schelen,’ antwoordde Tom. ‘Als we maar aan het strand zitten en die twee hier met elkaar opgescheept zitten.’
Harry moest moeite doen een paar vorken vast te houden en leunde kreunend tegen het aanrecht. Dit konden ze echt niet maken. Even overwoog hij om kwaad de woonkamer binnen te stormen, maar dat vond hij ook niet eerlijk tegenover Danny en Tom. Hij was tenslotte degene die hen af had staan luisteren. Daarom vluchtte hij naar boven, om de opties op een rijtje te zetten.
Danny en Tom gingen op vakantie en lieten hem en Dougie achter in dit grote huis. Dit grote huis… Dat was natuurlijk wel zo, met z’n tweeën in dit grote huis zou hij Dougie niet extreem veel tegen het lijf lopen, maar toch… Danny en Tom deden dit met een doel en misschien hadden ze daar ook wel een beetje gelijk in. Als ze echt iets wilden bereiken met de band, was het misschien wel handig als de bandleden elkaar ook daadwerkelijk zouden mogen. Harry wilde niet degene zijn die dat zou verpesten, maar als hij alleen al aan Dougie dacht. Die wanhopige blik in zijn ogen, zijn kwetsbare houding, zijn onhandigheid. Zijn stotterende stem, zijn nerveusheid, zijn… alles? Harry balde zijn vuisten. Hij vond dit alles even irritant, hij kon het gewoon niet helpen.
‘Harry!’ Danny’s stem klonk van onder aan de trap en Harry zuchtte. Hij wist dat hij nu geroepen werd voor het oh zo geweldige nieuws, waarop hij zich oh zo erg verheugde en sleepte zichzelf de trap af.
‘Ja?’
‘Kom je even? Spoedvergadering.’ Danny lachte om zijn eigen woorden en ging Harry voor de tweede trap af, de woonkamer in. Daar zat Tom ontspannen in een luie stoel, terwijl Dougie zich in een hoekje van de bank had genesteld en met zijn inmiddels bekende grote ogen naar de jongens keek. Hij had overduidelijk als enige geen idee van wat er hier aan de hand was.
~
‘Hoe was het bij het management?’ vroeg Harry aan Tom, terwijl hij en Danny ook aanschoven.
‘Goed!’ antwoordde Tom opgetogen. ‘Ik denk dat we een manager hebben. Hij heet John Fletch.’
Harry trok een wenkbrauw op.
‘Ja, oké, eigenlijk heet hij ook Fletcher, maar dat leek ons nogal verwarrend worden, aangezien ik ook zo heet.’ Tom grijnsde licht. ‘Hij zei dat we hem gewoon Fletch konden noemen. We hebben nog geen afspraak gemaakt, hij had het de komende weken nog erg druk, maar daarna gaan we er een keer heen met z’n vieren heen om kennis te maken.’
De jongens knikten en begonnen toen aan de spaghetti, die wonder boven wonder niet eens zo slecht smaakte. Danny had overduidelijk een nieuw hoogtepunt bereikt en was apetrots. Tijdens het eten bleef het wel stil, terwijl Tom en Danny normaal nog wel probeerden om een gesprek gaande te houden. Dit keer echter niet en Harry had zo’n donkerbruin vermoeden dat dit te maken had met zijn gedrag richting Dougie, maar dat kon hij echt niet helpen. Het was alsof hij gewoon niet aardig kon zijn tegen Dougie.
Na het eten ruimde Harry dan ook zwijgend alles af, waarna Dougie naar boven vetrok met het excuus om zijn spullen verder uit te pakken, terwijl Tom en Danny zich naar de woonkamer begaven. Harry bleef in de keuken achter om alles op te ruimen en dat was het moment waarop hij Tom en Danny hoorde.
‘… Ik zeg het je, dit kan zo niet, hoor. We zitten alle vier in de band en als die relatie tussen hen zo blijft, maken we sowieso geen schijn van kans om ooit iets te worden,’ klonk Toms stem, waardoor Harry verstijfde. Hij schuifelde wat meer richting de woonkamer om het wat beter te horen.
‘Ik weet het, ik weet het,’ zuchtte Danny, ‘maar wat wil je doen? Je kunt Harry niet dwingen om Dougie aardig te gaan vinden. Denk je niet dat het gewoon tijd nodig heeft?’
Tom zuchtte ook. ‘Ik weet niet. Maar het staat wel slecht als we straks alle vier bij het management aankomen en een goede indruk proberen te maken, terwijl het overduidelijk is dat Harry Dougie niet mag.’
Het bleef even stil en toen vroeg Danny aarzelend: ‘Denk je soms ook dat we er niet goed aan hebben gedaan om Harry én Dougie aan te nemen?’
Harry’s hart ging sneller bonken en hij boog zijn hoofd nog wat meer naar de deur om geen woord te missen.
‘Nee,’ antwoordde Tom vastberaden. ‘Dougie en Harry hebben allebei muzikaal talent en ook al lijkt dat bij Dougie niet zo, hij kan het wel. Harry ook. Ik weet alleen niet wat we kunnen doen om hun band te verbeteren…’
Op het moment dat Danny weer begon te praten, kon Harry voor zich zien hoe er een grote grijns op zijn gezicht verscheen.
‘Ik weet misschien wel iets,’ zei hij enthousiast. ‘Wat denk je ervan als wij met z’n tweeën op vakantie gaan? Alleen jij en ik, zodat Dougie en Harry hier achterblijven? De situatie kan er alleen op verbeteren, veel slechter kan het niet worden, denk je ook niet?’
Harry versteende. Dit kon niet waar zijn. Dit konden ze hem niet aandoen. Nee, echt niet. Dat konden ze niet maken. Dat had hij toch zeker niet verdiend?!
‘Danny, ik weet dat ik het niet vaak zeg -’ Tom grijnsde overduidelijk ook, ‘- maar soms ben je toch niet zo stom als ik denk. Haal je laptop, dan zoeken we meteen iets!’
Er klonk wat gestommel in de kamer, terwijl Harry nog altijd stomverbaasd in de keuken stond te luisteren.
‘Schiet op, stom ding,’ mompelde Danny. ‘Oké, waar willen we heen? Ibiza? Dat klinkt wel tof eigenlijk. Of, eh… Wat denk je van Spanje? Ergens aan de kust?’
‘Het kan mij niet zoveel schelen,’ antwoordde Tom. ‘Als we maar aan het strand zitten en die twee hier met elkaar opgescheept zitten.’
Harry moest moeite doen een paar vorken vast te houden en leunde kreunend tegen het aanrecht. Dit konden ze echt niet maken. Even overwoog hij om kwaad de woonkamer binnen te stormen, maar dat vond hij ook niet eerlijk tegenover Danny en Tom. Hij was tenslotte degene die hen af had staan luisteren. Daarom vluchtte hij naar boven, om de opties op een rijtje te zetten.
Danny en Tom gingen op vakantie en lieten hem en Dougie achter in dit grote huis. Dit grote huis… Dat was natuurlijk wel zo, met z’n tweeën in dit grote huis zou hij Dougie niet extreem veel tegen het lijf lopen, maar toch… Danny en Tom deden dit met een doel en misschien hadden ze daar ook wel een beetje gelijk in. Als ze echt iets wilden bereiken met de band, was het misschien wel handig als de bandleden elkaar ook daadwerkelijk zouden mogen. Harry wilde niet degene zijn die dat zou verpesten, maar als hij alleen al aan Dougie dacht. Die wanhopige blik in zijn ogen, zijn kwetsbare houding, zijn onhandigheid. Zijn stotterende stem, zijn nerveusheid, zijn… alles? Harry balde zijn vuisten. Hij vond dit alles even irritant, hij kon het gewoon niet helpen.
‘Harry!’ Danny’s stem klonk van onder aan de trap en Harry zuchtte. Hij wist dat hij nu geroepen werd voor het oh zo geweldige nieuws, waarop hij zich oh zo erg verheugde en sleepte zichzelf de trap af.
‘Ja?’
‘Kom je even? Spoedvergadering.’ Danny lachte om zijn eigen woorden en ging Harry voor de tweede trap af, de woonkamer in. Daar zat Tom ontspannen in een luie stoel, terwijl Dougie zich in een hoekje van de bank had genesteld en met zijn inmiddels bekende grote ogen naar de jongens keek. Hij had overduidelijk als enige geen idee van wat er hier aan de hand was.
Jeeeemig, word gewoon vrienden, Harry! Je kent Dougie geeneens! Ik wed dat het reuze mee zou vallen als Harry gewoon de moeite ging doen om hem beter te leren kennen xD
Toppie geschreven, Imke, zoals altijd.
Toppie geschreven, Imke, zoals altijd.
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Patrick
- Beheerder
- Berichten: 1902
- Lid geworden op: 05 feb 2008 18:39
- Locatie: Zuid-Limburg
- Contacteer:
Graag gedaan!
De sfeer in je verhaal zit gewoon super goed, past echt bij hun muziekstijl. In dit stukje vind ik de dialogen tussen Danny en Tom erg goed. Voor de rest heb je het stukje erg goed neergezet en lees ik het met een glimlach op mijn gezicht.
Ga snel verder
Oja, ik heb ook al een groot stuk van je verhaal Jij en Ik gelezen dat was al heel goed, maar ik zie dat je nog beter bent gaan schrijven. Echt super!
De sfeer in je verhaal zit gewoon super goed, past echt bij hun muziekstijl. In dit stukje vind ik de dialogen tussen Danny en Tom erg goed. Voor de rest heb je het stukje erg goed neergezet en lees ik het met een glimlach op mijn gezicht.
Ga snel verder
Oja, ik heb ook al een groot stuk van je verhaal Jij en Ik gelezen dat was al heel goed, maar ik zie dat je nog beter bent gaan schrijven. Echt super!
Why are you so frightened? Have you no faith?
*ligt dubbel* Ze gaan daar ook lekker hun vakantie zitten plannen, terwijl het eigenlijk een truc is om de andere twee dichter bij elkaar te brengen xD Geniáál!Imke schreef:‘Schiet op, stom ding,’ mompelde Danny. ‘Oké, waar willen we heen? Ibiza? Dat klinkt wel tof eigenlijk. Of, eh… Wat denk je van Spanje? Ergens aan de kust?’
Okay, nog even een quoteImke schreef:Hij wist dat hij nu geroepen werd voor het oh zo geweldige nieuws, waarop hij zich oh zo erg verheugde
Dat "oh zo" de hele tijd, zo droog xDIk ben geweldig?
Nee, valt wel mee xD Ik word alleen hyper van dit verhaal, en dat is niet omdat er zoveel gebeurt (want echte grote gebeurtenissen zijn er nog niet echt) maar de manier waarop je de sfeer neerzet, dingen beschrijft, mensen over laat komen, dat is gewoon súper.Ik word altijd hyper van boeken die ik erg leuk vind - en dit zou zó een boek kunnen zijn. Dat klinkt misschien slijmerig, maar ik meen het gewoon écht. Als ik in een boekhandel zou staan, en het boek "Pudd" opensla om de eerste pagina te lezen, dan zou ik het gewoon kopen.
Okay, dit is maar een kleine reactie op het recentelijke stukje, maar ik probeer gewoon een beetje goed te verwoorden wat dit verhaal, wat jouw schrijfstijl, met mij doet.
En nu ben ik veel te serieus bezig xD
Dit verhaal is geweldig <3
Agnes, haha, tja. Soms heb je dat bij mensen, dat je zo vanaf het eerste moment al niet mag. En Harry zei eerder ook al, zodra hij een eerste indruk van iemand heeft, kan hij daar vrij moeilijk vanaf komen ^^. Patrick, yay, thanks! Ben blij dat je het leuk vindt om te lezen!
Melian. Echt, wauw. Ik ben zo blij dat je het zo leuk vindt en ik kijk altijd echt gewoon uit naar jouw reacties (natuurlijk ook van de anderen hoor, don't be offended! XD)! Ik ging gewoon blozen toen je dat zei van dat je het meteen open zou slaan in een winkel <3.
~
Danny plofte naast Dougie neer en Harry zakte ook ietwat terughoudend neer op de bank.
‘Dus. Spoedvergadering?’ Hij kon het lichte sarcasme in zijn stem niet tegenhouden.
‘Ja,’ antwoordde Tom, die zo te zien moeite moest doen om niet te glunderen. ‘Hoe zal ik dit zeggen… Jullie weten natuurlijk dat Danny en ik hier al een tijdje wonen en dat we buddies voor het leven zijn geworden. Vandaag hadden we het erover, en we kwamen beiden tot de conclusie dat we allebei eigenlijk wel toe waren aan een vakantie. Nu kan het tenminste nog, voordat we het straks veel te druk met van alles en nog wat krijgen, dus hebben we eigenlijk meteen iets geboekt. Danny en ik gaan overmorgen voor iets minder dan twee weken naar Spanje!’
Dat had hij nog best subtiel weten te bewoorden. Harry gluurde vanuit zijn ooghoeken naar Dougie, wiens mond openviel en een beetje overeind kwam.
‘Naar Spanje?’ zei hij schor.
‘Ja, inderdaad, Spanje?’ herhaalde Harry droogjes.
‘Ja, Spanje! Het land van de sangria, mooie dames en lekker weer!’ riep Danny blij uit.
Tom bestudeerde de reacties van de jongens en zijn blik bleef bij Harry hangen. ‘Ik hoop niet dat jullie het erg vinden?’
Harry zuchtte diep en overwoog zelfs nog even om in zijn eentje een vakantie naar de Bahama’s te boeken, maar wist dat dat geen zin had.
‘Nee,’ antwoordde hij daarom met tegenzin, ‘jullie verdienen het na al het harde werk, denk ik zo.’
Dougie sloot zijn mond weer, dacht even na en knikte toen ook, hoewel hij ietwat angstig naar Harry keek. ‘Ja. Ik, eh… Ja, ik ben het met Harry eens.’
Harry moest moeite doen om niet met zijn ogen te gaan rollen.
Twee dagen later was het zover. Tom en Danny stonden om kwart over zes ’s ochtends bepakt en bezakt in het halletje, hoewel Danny er niet van harte stond. Om de tien seconden klonk er luid gegeeuw uit zijn mond en zijn oogjes waren klein. Tom leek echter meer opgewonden over hun vakantie.
‘Jullie weten nu dus onderhand waar alles ligt? Dougie, je kunt altijd alles aan Harry vragen, die is hier net wat langer. Mocht er nou echt wat zijn of zo…’
‘Ja, mama,’ grijnsde Harry en hij duwde Tom naar buiten. Die grijnsde nu ook.
‘Sorry, ik heb er gewoon zin in. Als er nog iets is dat ik kan -’
‘GA!’ riepen Harry en Dougie in koor, waarop Tom en Danny lachend en zwaaiend de straat uitliepen. Harry en Dougie bleven achter.
‘Nou, eh…’ begon Harry aarzelend, die zich meteen niet bepaald comfortabel voelde, ‘sinds ze verkondigden te gaan, heb ik eigenlijk meteen besloten om dit huis eens een grondige schoonmaak te geven. Je hoeft niet te helpen, hoor, als je dat niet wilt.’ Dat laatste klonk zelfs een beetje hoopvol, maar natuurlijk was dat tevergeefs.
‘Ik wil wel helpen!’ zei Dougie vlug. ‘Ik ben zo’n zooi niet gewend, mijn moeder is een opruimtype.’
Het viel Harry op dat het eerste keer was dat Dougie over één van zijn ouders sprak. Hij had nog nooit het woord ‘vader’ of ‘moeder’ laten vallen, besefte Harry nu pas. Even aarzelde hij en wilde hij erover beginnen, maar bedacht zich toen dat Dougie er vast met een reden nog nooit over had gepraat. Daarom haalde hij zijn schouders op, met de gedachte dat hij er vroeg of laat toch wel achter zou komen.
‘Ik begin met de keuken,’ mompelde Harry en hij snelde naar de keuken. Dougie kwam achter hem aan.
‘Kan ik hier helpen? Zal ik het aanrecht doen? Of kan ik iets anders doen?’ vroeg hij terwijl hij zo’n beetje om Harry heen huppelde. Die zuchtte en rolde met zijn ogen.
‘Misschien kun jij…’ Harry dacht vlug na. ‘Wil jij de badkamer doen?’
Dougie knikte meteen. ‘Natuurlijk. Nou, eh… Succes dan hier in de keuken.’ Hij knikte nog een keertje voordat hij naar boven rende om daar aan de slag te gaan, zodat Harry zijn hoofd schudde. Dit gingen nog twee leuke weken worden.
Met veel zelfmedelijden zocht hij wat schoonmaakspullen en begon aan een klus waar geen einde aan leek te komen. Hij begon met de afwasmachine, die hij eerst uitruimde en besloot toen de keukenkastjes een beetje te ordenen, aangezien er nu niet bepaald logica in zat - zoals er nergens in dit huis logica te vinden was.
Zodra alles opgeruimd was, begon hij met het poetsen van het aanrecht, waar heel wat hardnekkig schoonmaakmiddel aan te pas moest komen.
Pas tegen de middag aan had hij het aanrecht schoon, de vloer gedweild, de tafel opgeruimd, de kastjes opgeruimd en de oven gerepareerd. Met het zweet op zijn voorhoofd en zijn handen in zijn zij, keek hij tevreden naar het resultaat en net op dat moment kwam Dougie naast hem staan in de deuropening.
‘Wow.’
Melian. Echt, wauw. Ik ben zo blij dat je het zo leuk vindt en ik kijk altijd echt gewoon uit naar jouw reacties (natuurlijk ook van de anderen hoor, don't be offended! XD)! Ik ging gewoon blozen toen je dat zei van dat je het meteen open zou slaan in een winkel <3.
~
Danny plofte naast Dougie neer en Harry zakte ook ietwat terughoudend neer op de bank.
‘Dus. Spoedvergadering?’ Hij kon het lichte sarcasme in zijn stem niet tegenhouden.
‘Ja,’ antwoordde Tom, die zo te zien moeite moest doen om niet te glunderen. ‘Hoe zal ik dit zeggen… Jullie weten natuurlijk dat Danny en ik hier al een tijdje wonen en dat we buddies voor het leven zijn geworden. Vandaag hadden we het erover, en we kwamen beiden tot de conclusie dat we allebei eigenlijk wel toe waren aan een vakantie. Nu kan het tenminste nog, voordat we het straks veel te druk met van alles en nog wat krijgen, dus hebben we eigenlijk meteen iets geboekt. Danny en ik gaan overmorgen voor iets minder dan twee weken naar Spanje!’
Dat had hij nog best subtiel weten te bewoorden. Harry gluurde vanuit zijn ooghoeken naar Dougie, wiens mond openviel en een beetje overeind kwam.
‘Naar Spanje?’ zei hij schor.
‘Ja, inderdaad, Spanje?’ herhaalde Harry droogjes.
‘Ja, Spanje! Het land van de sangria, mooie dames en lekker weer!’ riep Danny blij uit.
Tom bestudeerde de reacties van de jongens en zijn blik bleef bij Harry hangen. ‘Ik hoop niet dat jullie het erg vinden?’
Harry zuchtte diep en overwoog zelfs nog even om in zijn eentje een vakantie naar de Bahama’s te boeken, maar wist dat dat geen zin had.
‘Nee,’ antwoordde hij daarom met tegenzin, ‘jullie verdienen het na al het harde werk, denk ik zo.’
Dougie sloot zijn mond weer, dacht even na en knikte toen ook, hoewel hij ietwat angstig naar Harry keek. ‘Ja. Ik, eh… Ja, ik ben het met Harry eens.’
Harry moest moeite doen om niet met zijn ogen te gaan rollen.
Twee dagen later was het zover. Tom en Danny stonden om kwart over zes ’s ochtends bepakt en bezakt in het halletje, hoewel Danny er niet van harte stond. Om de tien seconden klonk er luid gegeeuw uit zijn mond en zijn oogjes waren klein. Tom leek echter meer opgewonden over hun vakantie.
‘Jullie weten nu dus onderhand waar alles ligt? Dougie, je kunt altijd alles aan Harry vragen, die is hier net wat langer. Mocht er nou echt wat zijn of zo…’
‘Ja, mama,’ grijnsde Harry en hij duwde Tom naar buiten. Die grijnsde nu ook.
‘Sorry, ik heb er gewoon zin in. Als er nog iets is dat ik kan -’
‘GA!’ riepen Harry en Dougie in koor, waarop Tom en Danny lachend en zwaaiend de straat uitliepen. Harry en Dougie bleven achter.
‘Nou, eh…’ begon Harry aarzelend, die zich meteen niet bepaald comfortabel voelde, ‘sinds ze verkondigden te gaan, heb ik eigenlijk meteen besloten om dit huis eens een grondige schoonmaak te geven. Je hoeft niet te helpen, hoor, als je dat niet wilt.’ Dat laatste klonk zelfs een beetje hoopvol, maar natuurlijk was dat tevergeefs.
‘Ik wil wel helpen!’ zei Dougie vlug. ‘Ik ben zo’n zooi niet gewend, mijn moeder is een opruimtype.’
Het viel Harry op dat het eerste keer was dat Dougie over één van zijn ouders sprak. Hij had nog nooit het woord ‘vader’ of ‘moeder’ laten vallen, besefte Harry nu pas. Even aarzelde hij en wilde hij erover beginnen, maar bedacht zich toen dat Dougie er vast met een reden nog nooit over had gepraat. Daarom haalde hij zijn schouders op, met de gedachte dat hij er vroeg of laat toch wel achter zou komen.
‘Ik begin met de keuken,’ mompelde Harry en hij snelde naar de keuken. Dougie kwam achter hem aan.
‘Kan ik hier helpen? Zal ik het aanrecht doen? Of kan ik iets anders doen?’ vroeg hij terwijl hij zo’n beetje om Harry heen huppelde. Die zuchtte en rolde met zijn ogen.
‘Misschien kun jij…’ Harry dacht vlug na. ‘Wil jij de badkamer doen?’
Dougie knikte meteen. ‘Natuurlijk. Nou, eh… Succes dan hier in de keuken.’ Hij knikte nog een keertje voordat hij naar boven rende om daar aan de slag te gaan, zodat Harry zijn hoofd schudde. Dit gingen nog twee leuke weken worden.
Met veel zelfmedelijden zocht hij wat schoonmaakspullen en begon aan een klus waar geen einde aan leek te komen. Hij begon met de afwasmachine, die hij eerst uitruimde en besloot toen de keukenkastjes een beetje te ordenen, aangezien er nu niet bepaald logica in zat - zoals er nergens in dit huis logica te vinden was.
Zodra alles opgeruimd was, begon hij met het poetsen van het aanrecht, waar heel wat hardnekkig schoonmaakmiddel aan te pas moest komen.
Pas tegen de middag aan had hij het aanrecht schoon, de vloer gedweild, de tafel opgeruimd, de kastjes opgeruimd en de oven gerepareerd. Met het zweet op zijn voorhoofd en zijn handen in zijn zij, keek hij tevreden naar het resultaat en net op dat moment kwam Dougie naast hem staan in de deuropening.
‘Wow.’
Ja, wow. Dat verwacht je denk ik niet echt van een jongen. Meestal zijn het inderdaad de dames die alles schoonmaken xD
Ben benieuwd naar hun ehm, 2 weken samen zijn , Imke! Je moet snel verder schrijven!
Ben benieuwd naar hun ehm, 2 weken samen zijn , Imke! Je moet snel verder schrijven!
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Even beginnen met een meesterlijk stukje:
Harry zuchtte diep en overwoog zelfs nog even om in zijn eentje een vakantie naar de Bahama’s te boeken, maar wist dat dat geen zin had.
‘Nee,’ antwoordde hij daarom met tegenzin, ‘jullie verdienen het na al het harde werk, denk ik zo.’
Dougie sloot zijn mond weer, dacht even na en knikte toen ook, hoewel hij ietwat angstig naar Harry keek. ‘Ja. Ik, eh… Ja, ik ben het met Harry eens.’
Harry moest moeite doen om niet met zijn ogen te gaan rollen.
Ja, het is een lang stukje, maar het is een meesterlijk stukje! XD
Er zit humor in, er zit sfeer in, het is lógisch, het is geweldig!
Ik ben echt benieuwd hoe de volgende twee weken eruit gaan zien... Hihi, eens kijken of Harry van zijn eerste indruk af kan komen! xD
En Dougies ouders... Oh, maak me anders nieuwsgierig, hè! XD Oeh, ik wil weten hoe het daarmee zit ^^
Dat laatste woordje is trouwens echt droog xD "Wow." Die keuken is waarschijnlijk nog nooit zo schoon geweest! *grijns*
Ik ben het helemaal met Lessie eens, je moet snel verder schrijven Alsjeplies? *puppyoogjes* <3
(Ich weiß, korte reactie, maar ik ben inspiratieloos)
Harry zuchtte diep en overwoog zelfs nog even om in zijn eentje een vakantie naar de Bahama’s te boeken, maar wist dat dat geen zin had.
‘Nee,’ antwoordde hij daarom met tegenzin, ‘jullie verdienen het na al het harde werk, denk ik zo.’
Dougie sloot zijn mond weer, dacht even na en knikte toen ook, hoewel hij ietwat angstig naar Harry keek. ‘Ja. Ik, eh… Ja, ik ben het met Harry eens.’
Harry moest moeite doen om niet met zijn ogen te gaan rollen.
Ja, het is een lang stukje, maar het is een meesterlijk stukje! XD
Er zit humor in, er zit sfeer in, het is lógisch, het is geweldig!
Ik ben echt benieuwd hoe de volgende twee weken eruit gaan zien... Hihi, eens kijken of Harry van zijn eerste indruk af kan komen! xD
En Dougies ouders... Oh, maak me anders nieuwsgierig, hè! XD Oeh, ik wil weten hoe het daarmee zit ^^
Dat laatste woordje is trouwens echt droog xD "Wow." Die keuken is waarschijnlijk nog nooit zo schoon geweest! *grijns*
Ik ben het helemaal met Lessie eens, je moet snel verder schrijven
Alsjeplies? *puppyoogjes* <3(Ich weiß, korte reactie, maar ik ben inspiratieloos
)Haha, je verwacht het inderdaad niet, Agnes! XD Hahaha, Melian, jij ook weer bedankt natuurlijk! Wieeeh!
~
Trots knikte Harry. ‘Jup.’
‘De badkamer is ook gedaan,’ mompelde Dougie.
Harry knikte opnieuw. ‘Oh, oké. Eh, bedankt.’
Dougie bloosde. ‘Ik ga even mijn hagedissen voeren.’
Met een ruk trok Harry zijn hoofd op, terwijl hij dacht dat hij hem verkeerd verstaan moest hebben.
‘Hagedissen?’ herhaalde hij dan ook vragend, waarop Dougie hem weer verbaasd aankeek.
‘Hebben Tom en Danny dat niet verteld? Oh, ik heb twee hagedissen. Maar ze leven op mijn kamer, hoor!’ voegde hij er haastig aan toe toen hij Harry’s gezicht zag.
‘Je hebt… twee hagedissen?’ bracht Harry zwakjes uit. Deze jongen was officieel gestoord. Officieel. ‘Wat moet je in vredesnaam met… hagedissen?’
Dougie sloeg zijn ogen neer. ‘Ik vind het gewoon toffe beesten,’ mompelde hij. ‘Danny en Tom vonden het wel cool.’
‘Oh.’ Meer kon Harry niet echt uitbrengen, hij was nogal van zijn stuk gebracht door dit nieuws. Dus hij woonde niet alleen in een huis met een jongen die hij sowieso al niet zo graag mocht, die jongen had ook nog een hagedissen? Het moest niet veel gekker meer worden!
Dougie keek hem nog even aan, alsof hij hem zwijgend vroeg er alsjeblieft niets meer over te zeggen en vluchtte toen naar boven, waarna Harry zuchtend op een keukenstoel neerplofte. Hij haalde zijn handen door zijn haar en kreunde zachtjes. Dit ging zo niet werken. Hij moest vanaf nu echt zijn best gaan doen om aardig te zijn tegen Dougie, anders kon hij net zo goed Tom en Danny opbellen om te vragen of ze linea recta terug naar huis kwamen.
Hij ging rechtop zitten en rechtte zijn schouders. Hij ging het proberen. Mocht het mislukken en hij Dougie echt nog een keertje duidelijk maken dat hij hem niet mocht, jammer dan. Dan had hij het in ieder geval geprobeerd.
Met een grijns op zijn gezicht stond hij op en liep naar de trap.
‘Dougie?’ riep hij.
Er klonk wat gestommel en toen verscheen Dougie’s ietwat angstige gezicht bovenaan de trap.
‘Ja?’
‘Zullen we vanavond pannenkoeken bakken?’ Harry dwong zichzelf te glimlachen.
Zo kwam het dat Harry en Dougie die avond naast elkaar in de keuken stonden. Harry hield de koekenpan vast terwijl Dougie het beslag erin probeerde te laten vloeien, maar het was alsof hun samenwerking gedoemd was om te mislukken. Het beslag lag overal op het aanrecht, behalve in de pan zelf.
‘Sukkel,’ snauwde Harry dan ook en Dougie kromp ineen.
‘Sorry,’ zei hij onhoorbaar en hij pakte meteen een doekje. Harry keek even kwaad naar hem, maar zuchtte toen. Hij moest het echt proberen.
‘Geeft niets,’ mompelde hij. ‘Kom, doe er maar wat nieuw beslag in.’
Dougie gehoorzaamde zwijgend en dit keer ging het gelukkig wel goed. Het duurde dan ook niet lang voordat de eerste pannenkoek af lag te koelen op een boord. Ze besloten allebei de helft te nemen en bakten toen zwijgend een nieuwe.
‘Smaakt goed,’ bracht Harry moeizaam met volle mond uit. Dougie knikte instemmend.
De eerste week króóp naar Harry’s gevoel voorbij, maar hij slaagde er toch in om zich er doorheen te worstelen. Hij deed zijn uiterste best om iedere dag minstens twee keer iets aardigs tegen Dougie te zeggen of iets met hem samen te doen, zoals boodschappen doen of ’s avonds een film kijken.
En hoewel hij het vreselijk vond om aan zichzelf toe te moeten geven, kon hij het niet ontkennen dat Dougie’s gezelschap soms helemaal niet zo erg was. Een enkele keer lachten ze zelfs samen.
De week na het vertrek van Tom en Danny zorgde voor het onverwachte ultieme keerpunt, waar ze beiden niet op hadden gerekend. Harry lag op de bank een boek te lezen, terwijl Dougie boven in de muziekkamer met zijn basgitaar aan het oefenen was. Harry had al twee dagen spierpijn in zijn benen van een kort potje voetbal dat hij en Dougie gespeeld hadden, dus besloot hij om een heet bad te nemen, in de hoop de spierpijn te verminderen. Hij legde zijn boek weg, liep naar de badkamer en draaide de kraan met warm water open.
Aangezien het een redelijk diep bad was, zou het wel even duren voordat dat bad helemaal vol was, bedacht Harry zich. Daarom liep hij naar een verdieping hoger en nam plaats achter zijn drumstel. Even drummen kon geen kwaad om te tijd te verdoen. Hij begon met het spelen van het stuk dat hij op de auditie ook gespeeld had en ging er -zoals gewoonlijk- compleet in op. Hij hoorde het water niet meer stromen, hij hoorde Dougie’s getokkel niet meer, hij hoorde de boiler niet meer zoemen… Hij was compleet afgesloten van de buitenwereld. Hij vergat alles om zich heen en vervolgende zijn stuk door een ander stuk.
Al met al was hij bijna een uur aan het spelen, totdat hij ontwaakte uit de drumtrance waarin hij verkeerde. Even vroeg hij zich af waar hij was en wat hij aan het doen was voordat hij naar boven was gegaan en verschoot toen van kleur, terwijl het leek alsof zijn hart een meter naar beneden zakte.
Hij had de kraan aan laten staan.
~
Trots knikte Harry. ‘Jup.’
‘De badkamer is ook gedaan,’ mompelde Dougie.
Harry knikte opnieuw. ‘Oh, oké. Eh, bedankt.’
Dougie bloosde. ‘Ik ga even mijn hagedissen voeren.’
Met een ruk trok Harry zijn hoofd op, terwijl hij dacht dat hij hem verkeerd verstaan moest hebben.
‘Hagedissen?’ herhaalde hij dan ook vragend, waarop Dougie hem weer verbaasd aankeek.
‘Hebben Tom en Danny dat niet verteld? Oh, ik heb twee hagedissen. Maar ze leven op mijn kamer, hoor!’ voegde hij er haastig aan toe toen hij Harry’s gezicht zag.
‘Je hebt… twee hagedissen?’ bracht Harry zwakjes uit. Deze jongen was officieel gestoord. Officieel. ‘Wat moet je in vredesnaam met… hagedissen?’
Dougie sloeg zijn ogen neer. ‘Ik vind het gewoon toffe beesten,’ mompelde hij. ‘Danny en Tom vonden het wel cool.’
‘Oh.’ Meer kon Harry niet echt uitbrengen, hij was nogal van zijn stuk gebracht door dit nieuws. Dus hij woonde niet alleen in een huis met een jongen die hij sowieso al niet zo graag mocht, die jongen had ook nog een hagedissen? Het moest niet veel gekker meer worden!
Dougie keek hem nog even aan, alsof hij hem zwijgend vroeg er alsjeblieft niets meer over te zeggen en vluchtte toen naar boven, waarna Harry zuchtend op een keukenstoel neerplofte. Hij haalde zijn handen door zijn haar en kreunde zachtjes. Dit ging zo niet werken. Hij moest vanaf nu echt zijn best gaan doen om aardig te zijn tegen Dougie, anders kon hij net zo goed Tom en Danny opbellen om te vragen of ze linea recta terug naar huis kwamen.
Hij ging rechtop zitten en rechtte zijn schouders. Hij ging het proberen. Mocht het mislukken en hij Dougie echt nog een keertje duidelijk maken dat hij hem niet mocht, jammer dan. Dan had hij het in ieder geval geprobeerd.
Met een grijns op zijn gezicht stond hij op en liep naar de trap.
‘Dougie?’ riep hij.
Er klonk wat gestommel en toen verscheen Dougie’s ietwat angstige gezicht bovenaan de trap.
‘Ja?’
‘Zullen we vanavond pannenkoeken bakken?’ Harry dwong zichzelf te glimlachen.
Zo kwam het dat Harry en Dougie die avond naast elkaar in de keuken stonden. Harry hield de koekenpan vast terwijl Dougie het beslag erin probeerde te laten vloeien, maar het was alsof hun samenwerking gedoemd was om te mislukken. Het beslag lag overal op het aanrecht, behalve in de pan zelf.
‘Sukkel,’ snauwde Harry dan ook en Dougie kromp ineen.
‘Sorry,’ zei hij onhoorbaar en hij pakte meteen een doekje. Harry keek even kwaad naar hem, maar zuchtte toen. Hij moest het echt proberen.
‘Geeft niets,’ mompelde hij. ‘Kom, doe er maar wat nieuw beslag in.’
Dougie gehoorzaamde zwijgend en dit keer ging het gelukkig wel goed. Het duurde dan ook niet lang voordat de eerste pannenkoek af lag te koelen op een boord. Ze besloten allebei de helft te nemen en bakten toen zwijgend een nieuwe.
‘Smaakt goed,’ bracht Harry moeizaam met volle mond uit. Dougie knikte instemmend.
De eerste week króóp naar Harry’s gevoel voorbij, maar hij slaagde er toch in om zich er doorheen te worstelen. Hij deed zijn uiterste best om iedere dag minstens twee keer iets aardigs tegen Dougie te zeggen of iets met hem samen te doen, zoals boodschappen doen of ’s avonds een film kijken.
En hoewel hij het vreselijk vond om aan zichzelf toe te moeten geven, kon hij het niet ontkennen dat Dougie’s gezelschap soms helemaal niet zo erg was. Een enkele keer lachten ze zelfs samen.
De week na het vertrek van Tom en Danny zorgde voor het onverwachte ultieme keerpunt, waar ze beiden niet op hadden gerekend. Harry lag op de bank een boek te lezen, terwijl Dougie boven in de muziekkamer met zijn basgitaar aan het oefenen was. Harry had al twee dagen spierpijn in zijn benen van een kort potje voetbal dat hij en Dougie gespeeld hadden, dus besloot hij om een heet bad te nemen, in de hoop de spierpijn te verminderen. Hij legde zijn boek weg, liep naar de badkamer en draaide de kraan met warm water open.
Aangezien het een redelijk diep bad was, zou het wel even duren voordat dat bad helemaal vol was, bedacht Harry zich. Daarom liep hij naar een verdieping hoger en nam plaats achter zijn drumstel. Even drummen kon geen kwaad om te tijd te verdoen. Hij begon met het spelen van het stuk dat hij op de auditie ook gespeeld had en ging er -zoals gewoonlijk- compleet in op. Hij hoorde het water niet meer stromen, hij hoorde Dougie’s getokkel niet meer, hij hoorde de boiler niet meer zoemen… Hij was compleet afgesloten van de buitenwereld. Hij vergat alles om zich heen en vervolgende zijn stuk door een ander stuk.
Al met al was hij bijna een uur aan het spelen, totdat hij ontwaakte uit de drumtrance waarin hij verkeerde. Even vroeg hij zich af waar hij was en wat hij aan het doen was voordat hij naar boven was gegaan en verschoot toen van kleur, terwijl het leek alsof zijn hart een meter naar beneden zakte.
Hij had de kraan aan laten staan.
*leest laatste zin*
*leest nog eens*
*fronst*
*schiet in de lach*
Ik moest het twee keer lezen voor er tot me doordrong wat er stond xD
HIJ HEEFT DE KRAAN AAN LATEN STAAN.
*plat*
Wat een idioot!
En dit stukje vond ik ook heel grappig:
‘Dougie?’ riep hij.
Er klonk wat gestommel en toen verscheen Dougie’s ietwat angstige gezicht bovenaan de trap.
‘Ja?’
‘Zullen we vanavond pannenkoeken bakken?’ Harry dwong zichzelf te glimlachen.
Ietwat angstige gezicht
En die hagedissen xD
En dit:
Hij deed zijn uiterste best om iedere dag minstens twee keer iets aardigs tegen Dougie te zeggen of iets met hem samen te doen, zoals boodschappen doen of ’s avonds een film kijken.
Ik ben een beetje melig En dit stuk heeft daaraan bijgedragen, het is gewoon grappig xD Tussen de hagedissen/angstige gezichten/pannenkoeken/kranen zit er ook zoveel sfeer, je leert de jongens op een geweldige manier kennen, en ja, het zijn gewoon échte mensen, met échte karakters, en alles klopt gewoon bij die karakters, alles wat ze doen.
Daarom houd ik zo van dit verhaal, en van al jouw verhalen eigenlijk: het is gewoon écht <3
*leest nog eens*
*fronst*
*schiet in de lach*
Ik moest het twee keer lezen voor er tot me doordrong wat er stond xD
HIJ HEEFT DE KRAAN AAN LATEN STAAN.
*plat*
Wat een idioot!
En dit stukje vond ik ook heel grappig:
‘Dougie?’ riep hij.
Er klonk wat gestommel en toen verscheen Dougie’s ietwat angstige gezicht bovenaan de trap.
‘Ja?’
‘Zullen we vanavond pannenkoeken bakken?’ Harry dwong zichzelf te glimlachen.
Ietwat angstige gezicht
En die hagedissen xD
En dit:
Hij deed zijn uiterste best om iedere dag minstens twee keer iets aardigs tegen Dougie te zeggen of iets met hem samen te doen, zoals boodschappen doen of ’s avonds een film kijken.
Ik ben een beetje melig
En dit stuk heeft daaraan bijgedragen, het is gewoon grappig xD Tussen de hagedissen/angstige gezichten/pannenkoeken/kranen zit er ook zoveel sfeer, je leert de jongens op een geweldige manier kennen, en ja, het zijn gewoon échte mensen, met échte karakters, en alles klopt gewoon bij die karakters, alles wat ze doen.Daarom houd ik zo van dit verhaal, en van al jouw verhalen eigenlijk: het is gewoon écht <3
Hoe súkkeliger kun je zijn om de kráááán niet dicht te doen? xD Hahahaha, ga door! Ik wil weten hoe dit verder gaat! 
Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
Jaaa, weer een leuk stukje! Wat ik zo goed vind is dat je er wel humor in zit, maar meer tussen de regels door, zodat het heel droog overkomt. Je schrijft niet zo van: let op mensen, er komt een grapje aan!
Goed, dit klinkt echt vaag. Hopelijk begrijp je toch wat ik bedoel.
Wat ik zo goed vind is dat je er wel humor in zit, maar meer tussen de regels door, zodat het heel droog overkomt. Je schrijft niet zo van: let op mensen, er komt een grapje aan!Goed, dit klinkt echt vaag. Hopelijk begrijp je toch wat ik bedoel.
Oppervlakkigheid is de ergste zonde.
Sorry dat het even duurde, druk druk druk! Maar ik ben weer terug hoor, ready to rock your socks!
Melian, hahaha, ik moest echt hard lachen om je reactie XD Geniaaaal, bedankt! Goed dat je het zo leuk vond! Hahaha, Agnes, jij ook thanks! Tja, als Harry aan het drummen is, vergeet hij werkelijk alles om zich heen XD Patrick, yeah, jij ook bedankt! Kloes, hihi, dat is juist ook wat ik wil. Ik vind humor tussen de regels door zelf ook altijd leuker om te lezen dan van die voorspelbare humor ^^
~
Luid vloekend sprong hij op en sprintte op topsnelheid de trap af, waarbij hij ook nog eens bijna zijn nek brak.
‘Shit, shit, shit!’ riep hij toen hij een laagje water hem tegemoet kwam op de overloop. De druppels spetterden in het rond toen hij erdoorheen rende en hij moest de deurklink van de badkamer vastgrijpen om niet uit te glijden. Toen hij weer enigszins overeind stond, gooide hij de deur open en staarde naar binnen. Nogal verbaasd keek hij naar het tafereel.
In het midden van de badkamer, tussen de overstroomde vloer en wat ronddrijvende haarproducten en tandenborstels, stond Dougie. Zijn broekspijpen waren hoog opgerold en hij had een dweil in zijn ene hand. Op de wc-pot stond een emmer.
‘Ik - wat - jij - wat - huh?’ sputterde Harry verwoed en Dougie keek op.
‘Je, eh… was vergeten om de kraan uit te draaien, denk ik,’ zei hij aarzelend. ‘Ik werd een beetje achterdochtig toen ik het water de muziekkamer in zag lopen.’
Harry staarde hem aan en zag toen dat Dougie al een hoekje van de badkamer had weten te drogen door de hele handdoekenvoorraad op de grond uit te spreiden. Ze waren wel allemaal al doorweekt, maar het had tenminste een beetje geholpen.
‘Wil jij misschien even kijken of er nog wat handdoeken in het washok liggen? Het liefst van die grote.’
Maar Harry kon zich niet verroeren.
‘Waarom heb je me niet geroepen?’ fluisterde hij.
Dougie haalde achteloos zijn schouders op. ‘Je was aan het drummen.’
‘Nou en?’ antwoordde Harry van zijn stuk gebracht. ‘Wilde je dit allemaal in je eentje opruimen zonder het me te vertellen?’
Dougie haalde opnieuw zijn schouders op, maar zei dit keer niets en staarde naar het water.
‘Je -’
‘Je drummen klonk gewoon cool, oké?’ Gepikeerd keek Dougie hem aan. ‘Het zou zonde zijn geweest als ik je had moeten storen.
Harry stond perplex. Hij wilde eerst kwaad worden en deed zijn mond al open, maar dacht toen nog eens na. Waarom zou hij in vredesnaam nu kwaad willen worden? Dougie deed helemaal niets fout, integendeel zelfs. Hij probeerde Harry te helpen.
En toen pas besefte Harry dat Dougie al die tijd geprobeerd had om hem met van alles te helpen en om aardig te zijn. Alleen Harry was zo stom geweest om dat keihard te negeren en zijn eigen gang te gaan. Waarom had hij Dougie’s hulp niet gewoon geaccepteerd? Dougie was echt niet zo verkeerd, juist het tegenovergestelde.
Harry slikte toen hij zich realiseerde hoe belachelijk hij zich al die tijd had gedragen en voelde het bloed naar zijn wangen stijgen.
‘Ik, eh…’ Hij probeerde Dougie aan te kijken, maar die had zich weer gebukt om een paar doorweekte handdoeken bij elkaar te rapen en boven het bad uit te wringen.
‘Dougie, het… ja, oké, het spijt me,’ wist Harry er met moeite uit te krijgen. ‘Ik heb me…’ Hij zuchtte. ‘Ik heb me als een klootzak gedragen. Een gigantische klootzak.’
Dougie draaide zich half om en glimlachte, maar zei niets.
‘Ik meen het.’
‘Weet ik.’
Verbaasd keek Harry Dougie aan, maar die duwde hem een stapel natte handdoeken in zijn handen.
‘Hier. Wil jij deze even in de droger gooien?’
Beduusd deed Harry wat hem gevraagd werd en keerde zo even later terug in de waterzooi, waar Dougie alles op aan het dweilen was.
Plotseling werd Harry overladen door schuldgevoelens toen hij Dougie zo zag staan. Dougie had echt helemaal niets fout gedaan, op de zenuwen bij de auditie na. Daar had Harry hem op afgerekend, zonder fatsoenlijke reden. Hij was zelf die dag ook enorm zenuwachtig geweest en Dougie behandelde hem toch ook niet als een stuk wc-papier dat per ongeluk onder zijn schoen was blijven hangen?
‘Deze handdoeken kunnen ook weg.’
Dougie wees op nog een aantal handdoeken onder de verwarming. Harry knikte en wilde erheen lopen, maar had er niet op gerekend dat de vloer zo spekglad zou zijn en gleed uit. Van schrik greep hij Dougie’s arm vast, die tegenspartelde en daardoor ook zijn evenwicht verloor. Samen gleden ze door het water en vielen op de grond, waardoor het water in het rond spatte.
Even was het helemaal stil en keek Dougie Harry angstig en afwachtend aan. Die keek op zijn beurt verbluft naar Dougie, maar schoot toen in de lach. Hun kleren waren zeiknat en ook hun haren hadden het water niet overleefd. Ze moesten er belachelijk uitzien.
Dougie leek zich af te vragen of Harry een grapje maakte door te lachen, maar toen Harry op zijn haar wees, begon ook hij hard te lachen.
En zo kwam het, dat Harry samen met Dougie op een doodgewone dinsdagmiddag op de kletsnatte badkamervloer volledig de slappe lach had.
En dat voelde goed. Heel erg goed.
Melian, hahaha, ik moest echt hard lachen om je reactie XD Geniaaaal, bedankt! Goed dat je het zo leuk vond! Hahaha, Agnes, jij ook thanks! Tja, als Harry aan het drummen is, vergeet hij werkelijk alles om zich heen XD Patrick, yeah, jij ook bedankt! Kloes, hihi, dat is juist ook wat ik wil. Ik vind humor tussen de regels door zelf ook altijd leuker om te lezen dan van die voorspelbare humor ^^
~
Luid vloekend sprong hij op en sprintte op topsnelheid de trap af, waarbij hij ook nog eens bijna zijn nek brak.
‘Shit, shit, shit!’ riep hij toen hij een laagje water hem tegemoet kwam op de overloop. De druppels spetterden in het rond toen hij erdoorheen rende en hij moest de deurklink van de badkamer vastgrijpen om niet uit te glijden. Toen hij weer enigszins overeind stond, gooide hij de deur open en staarde naar binnen. Nogal verbaasd keek hij naar het tafereel.
In het midden van de badkamer, tussen de overstroomde vloer en wat ronddrijvende haarproducten en tandenborstels, stond Dougie. Zijn broekspijpen waren hoog opgerold en hij had een dweil in zijn ene hand. Op de wc-pot stond een emmer.
‘Ik - wat - jij - wat - huh?’ sputterde Harry verwoed en Dougie keek op.
‘Je, eh… was vergeten om de kraan uit te draaien, denk ik,’ zei hij aarzelend. ‘Ik werd een beetje achterdochtig toen ik het water de muziekkamer in zag lopen.’
Harry staarde hem aan en zag toen dat Dougie al een hoekje van de badkamer had weten te drogen door de hele handdoekenvoorraad op de grond uit te spreiden. Ze waren wel allemaal al doorweekt, maar het had tenminste een beetje geholpen.
‘Wil jij misschien even kijken of er nog wat handdoeken in het washok liggen? Het liefst van die grote.’
Maar Harry kon zich niet verroeren.
‘Waarom heb je me niet geroepen?’ fluisterde hij.
Dougie haalde achteloos zijn schouders op. ‘Je was aan het drummen.’
‘Nou en?’ antwoordde Harry van zijn stuk gebracht. ‘Wilde je dit allemaal in je eentje opruimen zonder het me te vertellen?’
Dougie haalde opnieuw zijn schouders op, maar zei dit keer niets en staarde naar het water.
‘Je -’
‘Je drummen klonk gewoon cool, oké?’ Gepikeerd keek Dougie hem aan. ‘Het zou zonde zijn geweest als ik je had moeten storen.
Harry stond perplex. Hij wilde eerst kwaad worden en deed zijn mond al open, maar dacht toen nog eens na. Waarom zou hij in vredesnaam nu kwaad willen worden? Dougie deed helemaal niets fout, integendeel zelfs. Hij probeerde Harry te helpen.
En toen pas besefte Harry dat Dougie al die tijd geprobeerd had om hem met van alles te helpen en om aardig te zijn. Alleen Harry was zo stom geweest om dat keihard te negeren en zijn eigen gang te gaan. Waarom had hij Dougie’s hulp niet gewoon geaccepteerd? Dougie was echt niet zo verkeerd, juist het tegenovergestelde.
Harry slikte toen hij zich realiseerde hoe belachelijk hij zich al die tijd had gedragen en voelde het bloed naar zijn wangen stijgen.
‘Ik, eh…’ Hij probeerde Dougie aan te kijken, maar die had zich weer gebukt om een paar doorweekte handdoeken bij elkaar te rapen en boven het bad uit te wringen.
‘Dougie, het… ja, oké, het spijt me,’ wist Harry er met moeite uit te krijgen. ‘Ik heb me…’ Hij zuchtte. ‘Ik heb me als een klootzak gedragen. Een gigantische klootzak.’
Dougie draaide zich half om en glimlachte, maar zei niets.
‘Ik meen het.’
‘Weet ik.’
Verbaasd keek Harry Dougie aan, maar die duwde hem een stapel natte handdoeken in zijn handen.
‘Hier. Wil jij deze even in de droger gooien?’
Beduusd deed Harry wat hem gevraagd werd en keerde zo even later terug in de waterzooi, waar Dougie alles op aan het dweilen was.
Plotseling werd Harry overladen door schuldgevoelens toen hij Dougie zo zag staan. Dougie had echt helemaal niets fout gedaan, op de zenuwen bij de auditie na. Daar had Harry hem op afgerekend, zonder fatsoenlijke reden. Hij was zelf die dag ook enorm zenuwachtig geweest en Dougie behandelde hem toch ook niet als een stuk wc-papier dat per ongeluk onder zijn schoen was blijven hangen?
‘Deze handdoeken kunnen ook weg.’
Dougie wees op nog een aantal handdoeken onder de verwarming. Harry knikte en wilde erheen lopen, maar had er niet op gerekend dat de vloer zo spekglad zou zijn en gleed uit. Van schrik greep hij Dougie’s arm vast, die tegenspartelde en daardoor ook zijn evenwicht verloor. Samen gleden ze door het water en vielen op de grond, waardoor het water in het rond spatte.
Even was het helemaal stil en keek Dougie Harry angstig en afwachtend aan. Die keek op zijn beurt verbluft naar Dougie, maar schoot toen in de lach. Hun kleren waren zeiknat en ook hun haren hadden het water niet overleefd. Ze moesten er belachelijk uitzien.
Dougie leek zich af te vragen of Harry een grapje maakte door te lachen, maar toen Harry op zijn haar wees, begon ook hij hard te lachen.
En zo kwam het, dat Harry samen met Dougie op een doodgewone dinsdagmiddag op de kletsnatte badkamervloer volledig de slappe lach had.
En dat voelde goed. Heel erg goed.
Okay.
Eerst lachte ik me dus hélemaal dood gewoon.
Met die kraan, en Dougie die daar onhandig staat te zijn, met die dweil, XD, en dan die gewoon TE lieve opmerking over het drummen <3
Harry slikte toen hij zich realiseerde hoe belachelijk hij zich al die tijd had gedragen en voelde het bloed naar zijn wangen stijgen.
GOED ZO!
En Dougie die zo lief reageert, awhh <3
En toen dus die laatste zinnen.
Er zit ZOVEEL in.
En zo kwam het, dat Harry samen met Dougie op een doodgewone dinsdagmiddag op de kletsnatte badkamervloer volledig de slappe lach had.
En dat voelde goed. Heel erg goed.
Echt, gewoon, prachtig.
Zoveel sfeer.
Zoveel gevoelens.
Zoveel...
Tja.
Ik weet het niet.
Het woord moet nog worden uitgevonden, denk ik.
Maar echt.
Ik houd van dit verhaal <3
Eerst lachte ik me dus hélemaal dood gewoon.
Met die kraan, en Dougie die daar onhandig staat te zijn, met die dweil, XD, en dan die gewoon TE lieve opmerking over het drummen <3
Harry slikte toen hij zich realiseerde hoe belachelijk hij zich al die tijd had gedragen en voelde het bloed naar zijn wangen stijgen.
GOED ZO!
En Dougie die zo lief reageert, awhh <3
En toen dus die laatste zinnen.
Er zit ZOVEEL in.
En zo kwam het, dat Harry samen met Dougie op een doodgewone dinsdagmiddag op de kletsnatte badkamervloer volledig de slappe lach had.
En dat voelde goed. Heel erg goed.
Echt, gewoon, prachtig.
Zoveel sfeer.
Zoveel gevoelens.
Zoveel...
Tja.
Ik weet het niet.
Het woord moet nog worden uitgevonden, denk ik.
Maar echt.
Ik houd van dit verhaal <3
Eindelijk.. Éindelijk.. Eindelijk! doet Harry eens normaal tegen hem Goed zo! Ik wist dat Doeg niet zo slecht was als hij wel niet dacht
Mooi gedaan Ik lag ook zowat dubbel om hun onhandigheid! xD
Goed zo! Ik wist dat Doeg niet zo slecht was als hij wel niet dacht Mooi gedaan
Ik lag ook zowat dubbel om hun onhandigheid! xDSometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
-
Patrick
- Beheerder
- Berichten: 1902
- Lid geworden op: 05 feb 2008 18:39
- Locatie: Zuid-Limburg
- Contacteer:
Erg mooi gedaan dit stukje.
Maar wat een tafereel. Ik zie het al helemaal voor me. Lijkt me erg hilarisch voor in een film. Ik kwam bijna niet bij van het lachen.
Wel fijn dat Harry eindelijk door heeft dat die Dougie helemaal niet zo slecht is.
Erg mooi geschreven. Ga zo door
Maar wat een tafereel. Ik zie het al helemaal voor me. Lijkt me erg hilarisch voor in een film. Ik kwam bijna niet bij van het lachen.
Wel fijn dat Harry eindelijk door heeft dat die Dougie helemaal niet zo slecht is.
Erg mooi geschreven. Ga zo door
Why are you so frightened? Have you no faith?
Mafalda, serieus, voor de duizendste keer bedankt voor je altijd stimulerende reacties, I love them so, so much <3 Agnes, haha, ja, het werd tijd! Maar nu is ie weer lieeeeeeef, hihi. Patrick, haha, ja, de manier waarop ik het voor me zag... Het ergste is nog dat het zo echt zou kunnen zijn, zo zijn ze wel XD.
Over de stukken die komen gaan: de grote lijnen zijn echt gebeurd, ja, dat met Dougie, de details heb ik er bijverzonnen. Het kan echt zijn zo ongeveer, maar zoveel informatie heb ik nou ook weer niet.
~
Hoofdstuk 4.
De tweede week was een stuk aangenamer voor Harry, maar ook voor Dougie. Hij leek zo anders nu Harry zijn houding ten opzichte van hem had veranderd. Soms begon hij uit zichzelf van alles tegen Harry te vertellen, die daar dan ook echt naar luisterde.
Samen waren ze twee volle dagen bezig geweest met de grote schoonmaak en sindsdien was het netjes geweest in huis. Dat probeerden ze zo goed mogelijk vol te houden door alles meteen op te ruimen als ze het gebruikt hadden en regelmatig schoon te maken. Tom zou onder de indruk zijn. Danny niet.
Harry merkte dat hij Dougie’s gezelschap op prijs begon te stellen. Na het eten keken ze vaak een film of speelden ze een potje poker en Harry kon onmogelijk ontkennen dat hij het dan naar zijn zin had. Hij leerde Dougie wat beter kennen en dat was prettig, omdat hij dan wist wat hij kon verwachten van de jongen.
Door dit alles vloog de tweede week eigenlijk aan Harry voorbij. Doordat hij er niet meer zo tegenop keek om met Dougie om te gaan, leek de tijd ineens een stuk sneller te gaan en ergens vond Harry dat eigenlijk best jammer. Er hing een rustige, gezellige sfeer in huis.
‘Dougie?’ vroeg Harry op één van de laatste avonden, toen ze samen een vage horrorfilm zaten te kijken.
Dougie had een kussen tegen zijn borst geklemd en zat met opgetrokken knieën op de bank. Hij keek met grote ogen toe hoe de één na de ander afgeslacht werd en verstopte zich af en toe vlug achter zijn kussen. Hij reageerde niet.
‘Zou je eens een stuk gitaar voor me willen spelen? Ik heb je nog nooit op een gewone gitaar horen spelen en Tom zei laatst dat je dat ook kon.’
Nu scheurde Dougie zijn blik los van de tv en gaapte Harry aan.
‘Waarom wil je dat horen?’
Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik denk dat dit de slechtste film is die ik ooit heb gezien, dus iets anders lijkt me leuker.’
Dougie legde zijn kussen weg en had geen aandacht meer voor het bloedbad -overduidelijk ketchup dus- op tv.
‘Ik ben niet goed, hoor,’ mompelde hij, ‘ik kan beter basgitaar spelen en zelfs daar ben ik niet goed in.’
Harry wuifde die onzekerheid weg. ‘Je kunt het vast wel. Danny’s gitaar staat daar.’
Dougie zuchtte even, maar stond toch op en pakte de bruine, akoestische gitaar waar Danny zo aan gehecht was. Voorzichtig nam hij hem mee naar de bank, waar hij ging zitten en een plectrum uit zijn broekzak viste.
‘Wat wil je horen?’ vroeg hij aarzelend aan Harry, die het geluid van de tv zachter zette.
‘Wat jij wilt spelen,’ antwoordde Harry en hij ging er wat beter voor zitten. Dougie gluurde hem nog even van onder zijn wimpers aan en sloeg toen nogal nerveus de snaren aan. Het duurde even voordat Harry doorhad welk nummer het was, maar toen sperde hij zijn ogen wijd open.
‘Stairway To Heaven?’ vroeg hij stomverbaasd. ‘Kun je die?’
Maar Dougie reageerde niet en ging in volle concentratie verder. Harry keek verbijsterd toe hoe Dougie zich concentreerde en het lied zonder veel fouten speelde. Het was een lang lied, maar het lukte hem als hij zich echt focuste.
‘Wow,’ mompelde Harry een beetje verbluft toen Dougie opgelucht de gitaar weglegde zodra hij het lied af had. ‘Dat was… wow.’
Harry legde stiekem zijn armen naast zich neer, zodat Dougie de haartjes niet overeind kon zien staan. Die glimlachte opgelucht, maar schrok op toen er een piepje van zijn telefoon door de kamer klonk. Hij pakte zijn mobiel van de tafel en las het sms’je, waarna hij moeizaam slikte. Nieuwsgierig keek Harry toe, maar schrok toen hij zag dat Dougie opnieuw slikte en zo te zien moeite moest doen om zijn emoties te verbergen.
‘Dougie?’ vroeg Harry voorzichtig toen er niets gezegd werd en Dougie weer in elkaar gedoken het hoekje van de bank opzocht.
‘Doug?’ probeerde Harry opnieuw toen hij geen antwoord kreeg. Dougie keek verbaasd op toen hij zijn naam afgekort hoorde en daardoor kon Harry zien dat zijn ogen verdacht glinsterden.
‘Gaat het…?’
Hij durfde niet te vragen wat er aan de hand was. Wie wist hoe Dougie dan zou reageren?
‘Ja,’ klonk het gesmoord en alles behalve overtuigend. Het bleef even stil.
‘Gaat het echt wel?’ vroeg Harry toen, niet wetende wat hij anders moest zeggen. Dit keer probeerde Dougie er niet eens met een simpel antwoord vanaf te komen, maar beet hij hard op zijn lip.
Over de stukken die komen gaan: de grote lijnen zijn echt gebeurd, ja, dat met Dougie, de details heb ik er bijverzonnen. Het kan echt zijn zo ongeveer, maar zoveel informatie heb ik nou ook weer niet.
~
Hoofdstuk 4.
De tweede week was een stuk aangenamer voor Harry, maar ook voor Dougie. Hij leek zo anders nu Harry zijn houding ten opzichte van hem had veranderd. Soms begon hij uit zichzelf van alles tegen Harry te vertellen, die daar dan ook echt naar luisterde.
Samen waren ze twee volle dagen bezig geweest met de grote schoonmaak en sindsdien was het netjes geweest in huis. Dat probeerden ze zo goed mogelijk vol te houden door alles meteen op te ruimen als ze het gebruikt hadden en regelmatig schoon te maken. Tom zou onder de indruk zijn. Danny niet.
Harry merkte dat hij Dougie’s gezelschap op prijs begon te stellen. Na het eten keken ze vaak een film of speelden ze een potje poker en Harry kon onmogelijk ontkennen dat hij het dan naar zijn zin had. Hij leerde Dougie wat beter kennen en dat was prettig, omdat hij dan wist wat hij kon verwachten van de jongen.
Door dit alles vloog de tweede week eigenlijk aan Harry voorbij. Doordat hij er niet meer zo tegenop keek om met Dougie om te gaan, leek de tijd ineens een stuk sneller te gaan en ergens vond Harry dat eigenlijk best jammer. Er hing een rustige, gezellige sfeer in huis.
‘Dougie?’ vroeg Harry op één van de laatste avonden, toen ze samen een vage horrorfilm zaten te kijken.
Dougie had een kussen tegen zijn borst geklemd en zat met opgetrokken knieën op de bank. Hij keek met grote ogen toe hoe de één na de ander afgeslacht werd en verstopte zich af en toe vlug achter zijn kussen. Hij reageerde niet.
‘Zou je eens een stuk gitaar voor me willen spelen? Ik heb je nog nooit op een gewone gitaar horen spelen en Tom zei laatst dat je dat ook kon.’
Nu scheurde Dougie zijn blik los van de tv en gaapte Harry aan.
‘Waarom wil je dat horen?’
Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik denk dat dit de slechtste film is die ik ooit heb gezien, dus iets anders lijkt me leuker.’
Dougie legde zijn kussen weg en had geen aandacht meer voor het bloedbad -overduidelijk ketchup dus- op tv.
‘Ik ben niet goed, hoor,’ mompelde hij, ‘ik kan beter basgitaar spelen en zelfs daar ben ik niet goed in.’
Harry wuifde die onzekerheid weg. ‘Je kunt het vast wel. Danny’s gitaar staat daar.’
Dougie zuchtte even, maar stond toch op en pakte de bruine, akoestische gitaar waar Danny zo aan gehecht was. Voorzichtig nam hij hem mee naar de bank, waar hij ging zitten en een plectrum uit zijn broekzak viste.
‘Wat wil je horen?’ vroeg hij aarzelend aan Harry, die het geluid van de tv zachter zette.
‘Wat jij wilt spelen,’ antwoordde Harry en hij ging er wat beter voor zitten. Dougie gluurde hem nog even van onder zijn wimpers aan en sloeg toen nogal nerveus de snaren aan. Het duurde even voordat Harry doorhad welk nummer het was, maar toen sperde hij zijn ogen wijd open.
‘Stairway To Heaven?’ vroeg hij stomverbaasd. ‘Kun je die?’
Maar Dougie reageerde niet en ging in volle concentratie verder. Harry keek verbijsterd toe hoe Dougie zich concentreerde en het lied zonder veel fouten speelde. Het was een lang lied, maar het lukte hem als hij zich echt focuste.
‘Wow,’ mompelde Harry een beetje verbluft toen Dougie opgelucht de gitaar weglegde zodra hij het lied af had. ‘Dat was… wow.’
Harry legde stiekem zijn armen naast zich neer, zodat Dougie de haartjes niet overeind kon zien staan. Die glimlachte opgelucht, maar schrok op toen er een piepje van zijn telefoon door de kamer klonk. Hij pakte zijn mobiel van de tafel en las het sms’je, waarna hij moeizaam slikte. Nieuwsgierig keek Harry toe, maar schrok toen hij zag dat Dougie opnieuw slikte en zo te zien moeite moest doen om zijn emoties te verbergen.
‘Dougie?’ vroeg Harry voorzichtig toen er niets gezegd werd en Dougie weer in elkaar gedoken het hoekje van de bank opzocht.
‘Doug?’ probeerde Harry opnieuw toen hij geen antwoord kreeg. Dougie keek verbaasd op toen hij zijn naam afgekort hoorde en daardoor kon Harry zien dat zijn ogen verdacht glinsterden.
‘Gaat het…?’
Hij durfde niet te vragen wat er aan de hand was. Wie wist hoe Dougie dan zou reageren?
‘Ja,’ klonk het gesmoord en alles behalve overtuigend. Het bleef even stil.
‘Gaat het echt wel?’ vroeg Harry toen, niet wetende wat hij anders moest zeggen. Dit keer probeerde Dougie er niet eens met een simpel antwoord vanaf te komen, maar beet hij hard op zijn lip.
Oh my God.
Hoe dúrf je op zo'n moment te stoppen??
Mijn mond stond echt zo:
Wíjd open!
Dit stuk is echt heel mooi <3
Even twee quote'jes ^^
Tom zou onder de indruk zijn. Danny niet.
Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik denk dat dit de slechtste film is die ik ooit heb gezien, dus iets anders lijkt me leuker.’
Die twee vond ik zo grappig
Ik ben een beetje reactieloos vandaag, me so sorry, maar ik lees dit verhaal altijd met zoveel plezier! <3
Oh, wacht, dit stukje nog even.
‘Ik ben niet goed, hoor,’ mompelde hij, ‘ik kan beter basgitaar spelen en zelfs daar ben ik niet goed in.’
Niet zo onzeker Dougie, ze hadden je vast niet aangenomen als je zo slecht was ^^
Ik heb vertrouwen in je! (Ook al ken ik hem niet )
Snel meer? *kijkt lief* <3
Hoe dúrf je op zo'n moment te stoppen??
Mijn mond stond echt zo:
Wíjd open!
Dit stuk is echt heel mooi <3
Even twee quote'jes ^^
Tom zou onder de indruk zijn. Danny niet.
Harry haalde zijn schouders op. ‘Ik denk dat dit de slechtste film is die ik ooit heb gezien, dus iets anders lijkt me leuker.’
Die twee vond ik zo grappig
Ik ben een beetje reactieloos vandaag, me so sorry, maar ik lees dit verhaal altijd met zoveel plezier! <3
Oh, wacht, dit stukje nog even.
‘Ik ben niet goed, hoor,’ mompelde hij, ‘ik kan beter basgitaar spelen en zelfs daar ben ik niet goed in.’
Niet zo onzeker Dougie, ze hadden je vast niet aangenomen als je zo slecht was ^^
Ik heb vertrouwen in je! (Ook al ken ik hem niet
)Snel meer? *kijkt lief* <3
Alsjeblieft, ga dóór! 
Je moe verder gaan! het is echt super spannend.. Ik wil wetew at er met die arme Doug aan de hand is!
Je moe verder gaan! het is echt super spannend.. Ik wil wetew at er met die arme Doug aan de hand is!Sometimes is there a day to forgiveness... Sometimes is that day to revenge.
SORRY IMKE. Ik had echt al lang niet meer gelezen ofzo, maar gelukkig dat ik dit nu weer heb gelezen, want 't heeft me echt uit m'n dip gehaald! <3 Echt geweldig hoe jij alles zo schrijft. Keep writing x
En ook wat Melian zegt, hahah, die quotes: ge-ni-aaaaaal.
En ook wat Melian zegt, hahah, die quotes: ge-ni-aaaaaal.
-
Patrick
- Beheerder
- Berichten: 1902
- Lid geworden op: 05 feb 2008 18:39
- Locatie: Zuid-Limburg
- Contacteer:
Wow!
Erg mooi geschreven dit stukje. Ben wel benieuwd wat er met Dougie aan de hand is. Ik vermoed dat er toch iets met zijn ouders aan de hand is.
Ik vind het nummer Stairyway to Heaven (acoustic version) erg mooi bij het laatste stukje passen.
Ga maar snel verder
Erg mooi geschreven dit stukje. Ben wel benieuwd wat er met Dougie aan de hand is. Ik vermoed dat er toch iets met zijn ouders aan de hand is.
Ik vind het nummer Stairyway to Heaven (acoustic version) erg mooi bij het laatste stukje passen.
Ga maar snel verder
Why are you so frightened? Have you no faith?
Mafalda, hihi, sorry, ik moest toch ergens stoppen! (A) Thanks, thanks, thanks! Agnes, jij ooook! :) Fenna, haha, je bent geniaal. Ik heb je meer beloofd, here it is. Patrick, yeah! Dat liedje heb ik niet voor niets uitgekozen, ik vond het ook wel toepasselijk <3 Bedankt!
~
‘Dat was een berichtje van mijn vader,’ zei hij plotseling en Harry trok een wenkbrauw op. ‘Mijn geweldige vader. Hij vraagt hoe het met me gaat. Ha, hij weet niet eens dat ik hier woon!’
Harry was de draad helemaal kwijt en wilde vragen waar het over ging, maar kreeg daar de kans niet voor.
‘Ik haat hem zo!’ schreeuwde Dougie namelijk zo plotseling dat Harry haast een meter de lucht in vloog van schrik. ‘Die vuile klootzak!’
Verbijsterd zag Harry hoe Dougie zijn handen voor zijn gezicht sloeg en in tranen uitbarstte. Zijn schouders schokten en de tranen liepen tussen zijn vingers door over zijn wangen.
Harry stond ronduit perplex. Koortsachtig vroeg hij zich af wat hij in vredesnaam moest doen, wat er aan de hand was en of hij stiekem weg moest sneaken of juist moest blijven. Dougie ging echter steeds harder snikken en er ging een steek door Harry heen.
Daarom stond hij aarzelend op en ging voorzichtig naast Dougie op de bank zitten, een paar veilige centimeters tussen hen in.
‘Doug?’ vroeg hij twijfelend, maar Dougie reageerde niet. Hij huilde hartverscheurend en dit keer beet Harry op zijn lip. Verdomme. Wat moest hij doen?
‘Doug. Kom op. Niet huilen.’ Niet huilen. Dat waren goede woorden, maar Dougie luisterde er toch niet naar. Hij dook nog verder ineen en schoof wat van Harry af, die op zijn beurt weer wat dichter naar Dougie schoof.
‘Kom op. Wat is er aan de hand? Je kunt het me vertellen.’
Maar Dougie schudde zijn hoofd. Harry zuchtte diep en vroeg zich af of het toch niet slimmer was geweest om er wel tussenuit te knijpen. Toch deed hij het niet. Dat kon hij niet over zijn hart verkrijgen. Echt niet.
‘Wil je er echt niet over praten?’ probeerde hij nog een keer toen het gesnik enigszins minder begon te worden naar zijn idee. ‘Je weet toch wel dat ik je niet uit zal lachen of zo?’
Dougie bleef even stil en haalde toen zijn neus op, terwijl hij zijn rechterhand voor zijn gezicht weghaalde. Met één oog keek hij Harry aan.
‘Je wilt het toch niet weten,’ mompelde hij met verstikte stem en hij sloeg meteen zijn ene oog neer.
Even keek Harry hem aan en toen had hij er genoeg van. Abrupt trok hij Dougie’s andere hand weg van zijn gezicht, die hem verbaasd aankeek met rode ogen en een nat gezicht van de tranen.
‘Dougie, luister naar me. Ik zit hier niet omdat ik je keihard uit wil lachen of omdat ik het niet wil weten. De laatste week is er iets veranderd tussen ons en kijk, ik vind je echt aardig nu. Dus alsjeblieft, vertel het me, want dan kan ik je tenminste helpen. Dit heeft geen zin zo.’
Dougie’s gezicht werd nog roder en er rolde nog een kleine traan uit zijn rechterooghoek, die Harry voorzichtig wegveegde.
‘Echt, je kunt het me vertellen.’ Hij glimlachte bemoedigend en Dougie haalde even diep adem.
‘Mijn vader heeft ons een paar weken geleden in de steek gelaten zonder iets te zeggen. We hebben geen idee waar hij uithangt,’ gooide Dougie er toen plompverloren uit. Harry staarde hem aan, proberend de woorden tot zich door te laten dringen.
‘Wat?’ vroeg hij uiteindelijk.
Dougie stond zo te zien op het punt om opnieuw in tranen uit te barsten, maar wist zich in te houden.
‘Ik kwam op een ochtend beneden en zag dat papa’s auto weg was. Het was op een zondag en dan is hij normaal nooit weg, dus ik snapte er niets van.’
Harry keek Dougie met grote ogen aan en vroeg zich af hoe Dougie dit in hemelsnaam voor zich had kunnen houden. Dit was verschrikkelijk om te horen, laat staan om het door te maken! Het stak hem nog het meeste hoe Dougie het woord ‘papa’ gebruikte.
Dougie haalde opnieuw diep adem en vervolgde: ‘Mama stond niet lang daarna op en snapte er ook niets aan, dus ze belde hem op zijn mobiel, maar die stond uit. We begonnen best bezorgd te raken en belden de buren, vrienden, familie, zijn werk, maar niemand wist waar hij uithing.’ Hij haalde opnieuw zijn neus op. ‘Ik ging naar boven en ontdekte toen iets… Iets waar ik niet zo blij van werd, zeg maar… Al zijn spullen waren weg. Zijn kant van de klerenkast van papa en mama was helemaal leeg en ook de spullen uit de badkamer waren weg en nou ja, alles was weg. Alles. Mama begon te huilen en stortte in, en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik belde mijn zusje, Jazzy, die niet thuis was en die kwam meteen naar huis. Samen hebben we het hele huis doorzocht, maar al zijn spullen waren weg.
~
‘Dat was een berichtje van mijn vader,’ zei hij plotseling en Harry trok een wenkbrauw op. ‘Mijn geweldige vader. Hij vraagt hoe het met me gaat. Ha, hij weet niet eens dat ik hier woon!’
Harry was de draad helemaal kwijt en wilde vragen waar het over ging, maar kreeg daar de kans niet voor.
‘Ik haat hem zo!’ schreeuwde Dougie namelijk zo plotseling dat Harry haast een meter de lucht in vloog van schrik. ‘Die vuile klootzak!’
Verbijsterd zag Harry hoe Dougie zijn handen voor zijn gezicht sloeg en in tranen uitbarstte. Zijn schouders schokten en de tranen liepen tussen zijn vingers door over zijn wangen.
Harry stond ronduit perplex. Koortsachtig vroeg hij zich af wat hij in vredesnaam moest doen, wat er aan de hand was en of hij stiekem weg moest sneaken of juist moest blijven. Dougie ging echter steeds harder snikken en er ging een steek door Harry heen.
Daarom stond hij aarzelend op en ging voorzichtig naast Dougie op de bank zitten, een paar veilige centimeters tussen hen in.
‘Doug?’ vroeg hij twijfelend, maar Dougie reageerde niet. Hij huilde hartverscheurend en dit keer beet Harry op zijn lip. Verdomme. Wat moest hij doen?
‘Doug. Kom op. Niet huilen.’ Niet huilen. Dat waren goede woorden, maar Dougie luisterde er toch niet naar. Hij dook nog verder ineen en schoof wat van Harry af, die op zijn beurt weer wat dichter naar Dougie schoof.
‘Kom op. Wat is er aan de hand? Je kunt het me vertellen.’
Maar Dougie schudde zijn hoofd. Harry zuchtte diep en vroeg zich af of het toch niet slimmer was geweest om er wel tussenuit te knijpen. Toch deed hij het niet. Dat kon hij niet over zijn hart verkrijgen. Echt niet.
‘Wil je er echt niet over praten?’ probeerde hij nog een keer toen het gesnik enigszins minder begon te worden naar zijn idee. ‘Je weet toch wel dat ik je niet uit zal lachen of zo?’
Dougie bleef even stil en haalde toen zijn neus op, terwijl hij zijn rechterhand voor zijn gezicht weghaalde. Met één oog keek hij Harry aan.
‘Je wilt het toch niet weten,’ mompelde hij met verstikte stem en hij sloeg meteen zijn ene oog neer.
Even keek Harry hem aan en toen had hij er genoeg van. Abrupt trok hij Dougie’s andere hand weg van zijn gezicht, die hem verbaasd aankeek met rode ogen en een nat gezicht van de tranen.
‘Dougie, luister naar me. Ik zit hier niet omdat ik je keihard uit wil lachen of omdat ik het niet wil weten. De laatste week is er iets veranderd tussen ons en kijk, ik vind je echt aardig nu. Dus alsjeblieft, vertel het me, want dan kan ik je tenminste helpen. Dit heeft geen zin zo.’
Dougie’s gezicht werd nog roder en er rolde nog een kleine traan uit zijn rechterooghoek, die Harry voorzichtig wegveegde.
‘Echt, je kunt het me vertellen.’ Hij glimlachte bemoedigend en Dougie haalde even diep adem.
‘Mijn vader heeft ons een paar weken geleden in de steek gelaten zonder iets te zeggen. We hebben geen idee waar hij uithangt,’ gooide Dougie er toen plompverloren uit. Harry staarde hem aan, proberend de woorden tot zich door te laten dringen.
‘Wat?’ vroeg hij uiteindelijk.
Dougie stond zo te zien op het punt om opnieuw in tranen uit te barsten, maar wist zich in te houden.
‘Ik kwam op een ochtend beneden en zag dat papa’s auto weg was. Het was op een zondag en dan is hij normaal nooit weg, dus ik snapte er niets van.’
Harry keek Dougie met grote ogen aan en vroeg zich af hoe Dougie dit in hemelsnaam voor zich had kunnen houden. Dit was verschrikkelijk om te horen, laat staan om het door te maken! Het stak hem nog het meeste hoe Dougie het woord ‘papa’ gebruikte.
Dougie haalde opnieuw diep adem en vervolgde: ‘Mama stond niet lang daarna op en snapte er ook niets aan, dus ze belde hem op zijn mobiel, maar die stond uit. We begonnen best bezorgd te raken en belden de buren, vrienden, familie, zijn werk, maar niemand wist waar hij uithing.’ Hij haalde opnieuw zijn neus op. ‘Ik ging naar boven en ontdekte toen iets… Iets waar ik niet zo blij van werd, zeg maar… Al zijn spullen waren weg. Zijn kant van de klerenkast van papa en mama was helemaal leeg en ook de spullen uit de badkamer waren weg en nou ja, alles was weg. Alles. Mama begon te huilen en stortte in, en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik belde mijn zusje, Jazzy, die niet thuis was en die kwam meteen naar huis. Samen hebben we het hele huis doorzocht, maar al zijn spullen waren weg.
Oh My God.
Met hóófdletters!
Arme Dougie, dat moet een rotdag zijn geweest! *knuffelt Dougie*
En Harry is goed bezig, yeah man! =D
(Reactie wordt korter dan anders, heb een ENORME berg huiswerk die op mij wacht >< Ik zei nog zo: "Ga maar vast vooruit", maar nee, het wacht liever op mij
)
Maar!
Ik had jou net de cliffhanger van de vorige keer vergeven omdat er een nieuw stukje was, en toen was er NOG een cliffhanger! O.o
Niet lief!
(Of toch wel een beetje.)
Snel meer? <3
Met hóófdletters!
Arme Dougie, dat moet een rotdag zijn geweest! *knuffelt Dougie*
En Harry is goed bezig, yeah man! =D
(Reactie wordt korter dan anders, heb een ENORME berg huiswerk die op mij wacht >< Ik zei nog zo: "Ga maar vast vooruit", maar nee, het wacht liever op mij
)Maar!
Ik had jou net de cliffhanger van de vorige keer vergeven omdat er een nieuw stukje was, en toen was er NOG een cliffhanger! O.o
Niet lief!
(Of toch wel een beetje.)
Snel meer? <3
Thaaaanks Imke <3 for more chocolate PUDDing !
En weet je hoe sneu voor Dougs! Ik zag dit echt niet aankomen, maar wel leuk dat je nog zo'n extra drama stuk erin hebt gegooid. (Gosh, I LOVE drama, pretty pathetic but OK)
.. love it. As you know: I want more !
by the way.
Ik hou van het woord 'plompverloren', die scoort bonuspuntjes!
("...gooide Dougie er toen plompverloren uit.")
En weet je hoe sneu voor Dougs! Ik zag dit echt niet aankomen, maar wel leuk dat je nog zo'n extra drama stuk erin hebt gegooid. (Gosh, I LOVE drama, pretty pathetic but OK)
.. love it. As you know: I want more !
by the way.
Ik hou van het woord 'plompverloren', die scoort bonuspuntjes!
("...gooide Dougie er toen plompverloren uit.")