Online Verhalen

Laatste stuk van hoofdstuk 6!

----------
“Hoe lang al?” vroeg Melanie zacht fluisterend. Mirja haalde haar schouders op. “Geen idee, ze kwamen opeens en ze zijn er nog steeds. Ze worden sterker en ik kan het niet stoppen!” zei Mirja. Ze was blij dat ze het iemand kon vertellen. Mirja wist zeker dat als ze het niemand vertelde ze er uiteindelijk gekweld door voelde, voor de gevoelens van Dylan.
“Het komt wel goed, we bedenken wel een oplossing,” Probeerde Melanie haar vriendin een beetje op te vrolijken.
“Hoe wou je een oplossing vinden? Liefde stop je niet Mel! Deze liefde al helemaal niet, mijn gevoelens zijn in een vergevorderd stadium waardoor ik bang ben dat ze niet meer zullen stoppen.”
“Dat is dan inderdaad een probleem,” mompelde Melanie die haar vriendin meelevend aankeek. Het moest vast niet makkelijk zijn om gevoelens voor je broer te hebben die je het liefste niet hebt.
“Mel?” Mirja keek haar vriendin vragend aan.
“Ja?”
“Wil je dit asjeblieft geheim houden? Als het uitlekt ben ik waarschijnlijk nog niet jarig en ik weet ook niet hoe mijn ouders zullen reageren als ze dit horen.”
“Meiss, jouw geheim is voor de volle honderd procent veilig bij mij!” zei Melanie vol overtuiging. Ze wist dat zelfs Amy hier niks over te horen zou krijgen, vooral niet omdat Amy helemaal weg leek te zijn van Dylan en hem voorlopig nog niet zat was.
“Melanie, je bent geweldig!” Mirja omhelsde haar en beiden meiden keken glimlachend naar elkaar. Mirja wist dat het goed zat en ze had er een goed gevoel bij dat Melanie het wist, ook al kenden ze elkaar net een paar dagen.
“Kom, zullen we nog even naar de bar gaan? Ik hoop zo dat die jongen er is! Misschien vraag ik hem wel voor overmorgen avond,’ zei Melanie die al op stond.
“Prima!” glimlachte Mirja die haar vriendin snel volgde en snel weer naast haar liep. Bij Melanie was het ook over duidelijk, ze was totaal verliefd op die blonde jongen die aan de bar werkte van de camping.

Ze heeft het verteld! Hopelijk houd Melanie haar mond, maar daar vertrouw ik wel op. Wat erg voor Dylan en nu wilt Amy hem nu ook nog inpalmen om daarna te laten vallen...oh, als dit maar goed komt! Mooi geschreven, ik kijk zeker uit naar meer!

@ xIMISSYOU: Bedankt voor je reactie ! Je zult vanzelf merken wat ik van plan ben, Melanie zou zich zeker aan haar woord houden en het niet vertellen, maar lees daar meer over in het volgende stuk

------------
Hoofdstuk 7
Op de dag van de disco vond je overal groepjes meisjes. Veel zag je er naar de stad vertrekken om daar nog kleren te kopen voor de discoavond. Op de camping zelf hoorde je de groepen meiden smoezen met elkaar en zag je ze naar elke jongen loeren die voorbij liep, was hij knap, dan hoopten ze stellig dat hij ook zou komen.
Ja, de disco was duidelijk een hele happening. De jongens daar en tegen maakten er minder drukte om dan de meiden. Ze keken alleen af en toe naar verschillende meiden, maar waren ze al vrij snel weer vergeten. Mirja en Melanie waren net als veel meiden van plan om in het kleine stadje een nieuwe outfit te scoren, het busje waar ze in zaten was dan ook vrij vol.
“Mijn god, nog nooit heb ik het zo druk in dit busje mee gemaakt!” merkte Mirja verbaasd op toen ze ergens een plekje achterin had gevonden en daar ging zitten met Melanie.
“Pff, zeg dat wel! Iedereen is onder de indruk van die discoavond, dan hoop ik ook wel dat er goede muziek gedraaid word!” Melanie streek een haarlok naar achteren terwijl ze dat zei en keek de bus rond. Er waren veel meiden, waaronder een paar jongens die waarschijnlijk alleen de stad in zouden gaan om naar de meiden te kijken. Toen ze de jongens beter bekeek sloeg haar hart een slag over toen ze de barjongen zag.
“Mir, hij zit ook in deze bus!” kirde ze opgewonden tegen haar vriendin.
“Wie?”
“Die barjongen, die blonde! Van toen, weet je nog?” hielp Melanie Mirja herinneren.
“Oh die! Waar zit hij dan?” dat laatste vroeg Mirja nieuwsgierig en Melanie wees al snel op een jongen die een paar stoelen voor hen zat. Zijn blonde krullen zaten nog altijd even warrig door elkaar als toen ze hem de eerste avond zag.
“Als we hem in de stad zien gaan we een praatje maken met hem,” glimlachte Mirja. Het moest en zal gebeuren dat Melanie met hem zou praten! Ze kon het de laatste dagen over bijna niks anders hebben dan de ‘barjongen’ zoals zij hem ook wel noemde, ze wist zijn naam niet en daarom had Melanie besloten hem zo te noemen.
“Dat durf ik niet!” sputterde Melanie tegen. Als hij al naar haar keek kon ze geen woord uitbrengen, laat staan dat ze ook maar iets kon uitbrengen als ze voor hem stond.
“Dat zien we dan wel,” grijnsde Mirja opgewekt. Het deed haar goed, zo hoefde ze niet constant aan Dylan te denken, die sinds eergisteren te veel in haar hoofd zat. Ze was blij dat Melanie het wist, maar doordat ze het verteld had kon ze haar aandacht niet op iets anders houden als er stiltes waren. Haar gedachten gingen dan automatisch naar Dylan!
“wat wil je eigenlijk aan trekken vanavond?” vroeg Mirja nieuwsgierig. Ze probeerde zo haar gedachten ergens anders op te zetten.
“Een jurk denk ik, of gewoon een simpele nieuwe spijkerbroek met een leuk t-shirt. Wat doe jij aan? Iets om op te vallen bij hem?” Melanie keek haar vriendin aan. Als ze het over Dylan hadden gebruikte ze het woord ‘hem’ om zo ervoor te zorgen dat anderen niet te weten kwamen wat Mirja van Dylan vond.
“Ik weet het niet, ik twijfel, een jurk lijkt me leuk… maar toch, het is geen gala!” zuchtte Mirja die zich geen raad wist. Voor Melanie antwoord kon geven stopte het busje en maakte iedereen zich klaar om op te staan en de bus zo snel mogelijk te verlaten. Het duurde dan ook niet lang voor Melanie en Mirja de bus uit waren, iedereen drong zich op en duwde hun voorganger naar buiten.
“Oh god!” Melanie snakte naar adem toen ze buiten stond. Op een paar meter afstand stond de blonde jongen naar haar te glimlachen. Onbewust greep ze Mirja bij haar arm.
“Mel,” grijnsde Mirja, zich ondertussen afvragend waarom Melanie opeens zo deed. Ze draaide haar lichaam dan ook een kwartslag en zag de jongen met het blonde haar voor haar en Melanie staan. Zoals zo vaak als het stil was gingen haar gedachten weer terug naar Dylan. Ze dacht eraan hoe mooi hij was, hoe zijn ogen altijd zo straalden, maar nu dof stonden sinds Cindy het uit had gemaakt en bovenal hoe ze tegen elkaar aanzaten toen ze hem troostte!

Een glimlach verscheen onbewust op haar gezicht en trok Melanie met zich mee, de eerste de beste kledingzaak in. Beide meiden haalden opgelucht adem toen ze in de winkel stonden. Mirja vooral omdat ze wist dat ze nu tijdens het winkelen haar aandacht niet op Dylan hoefde te vestigen en Melanie omdat ze uit het zicht was van de barjongen.
“Kom, laten we eens in deze winkel kijken,” stelde Mirja vrolijk voor en trok Melanie voor een tweede keer mee, dit keer om in de rekken te gaan snuffelen.
De hele middag waren de meiden druk bezig met een leuke outfit uitzoeken. Mirja stootte uiteindelijk op een leuke spijkerbroek, met een bijpassend blauw leuk shirt. Melanie had voor een lichtoranje rok gekozen, met een bijpassend shirt.
“Zullen we wat gaan drinken en dan terug gaan naar de camping, om bij onze ouders te gaan eten en ons dan klaar maken?” stelde Mirja opgewekt voor.
“Prima!” zei Melanie enthousiast. Hoe meer uren er verstreken, hoe meer de beiden meiden zin hadden in de discoavond. Dat gold ook voor andere meiden. Bij het eerste het beste terrasje die Mirja en Melanie tegen kwamen gingen ze zitten.
“Wat mag het zijn?” een vriendelijke ober kwam naar hen toe om de bestelling op te nemen.
“Uhm… een cola graag en jij ook een cola Melanie?” vroeg Mirja.
“Ja,” zei Melanie die met een bierviltje zat te spelen.
“We zijn toch maar weer goed geslaagd, is het niet?” vroeg Mirja met dezelfde enthousiasme die ze net in haar stem had. Ze was blij dat ze even niet aan Dylan hoefde te denken. Ze vond het niet meer zo erg als in het begin, maar toch was het vrij irritant. Dylan was tenslotte haar broer! Dat was al een reden opzicht waardoor ze alles het liefst elk moment wou vergeten, vooral haar gevoelens.
“Zeg dat wel! Ik vraag me af wat Amy aan gaat doen, het lijkt me niet dat ze kleren aan doet die ze vanuit Nederland mee heeft genomen,”
“We zullen wel zien,” glimlachte Mirja. Het kon haar weinig schelen wat Amy aan zou doen. Ze mocht Amy niet en Amy mocht haar niet, het liefste wou ze vanavond Amy uit de weg lopen. Mirja wist dat dat onmogelijk zou zijn, gezien het feit dat Amy de hele tijd om Dylan heen hing.
De ober kwam al snel hun cola brengen, zodra de meiden dat ophadden en betaald hadden liepen ze terug naar de halte waar het busje al stond. Meer meiden die geslaagd waren in de winkels hier stapten in, waaronder ook Mirja en Melanie. De jongens die met hen mee gereisd waren, waren er niet bij. Dat viel Melanie op omdat ze de jongen ook niet zag. Ze hoorde hoe sommige meiden lachten om iets, maar vrij snel kon Melanie merken dat twee meiden niet gemeend lachten en alleen bij die meiden zaten om er een beetje bij te horen. Ze zuchtte.
“Waarom zucht je zo?” vroeg Mirja zachtjes aan haar vriendin. Er moest een reden voor zijn.
“Paranormaal begaafd zijn kan leuk zijn, maar soms is het lastig,” zei Melanie zacht fluisterend, zodat alleen Mirja het kon horen.
“Waarom zou het lastig zijn? Als je zo iets hebt, dan is het toch leuk?”
“Nee, ik voel constant aan of mensen zichzelf zijn en ik haat dat! Zoals ik toen bij je oma vertelde kan het handig zijn, maar ook weer niet, ik bedoel maar…”
“Omdat je van sommige vriendinnen niet wilt weten of ze zichzelf zijn?” probeerde Mirja voorzichtig.
“Het gaat vooral om jongens, als ik een vriendje heb kan ik al direct aanvoelen of hij zichzelf is en geloof me, dat is niet leuk. Als hij zichzelf is, dan maakt het geen problemen, maar als hij niet zichzelf is…”
“Dan weet je zeker dat hij anders is en misschien wel helemaal niks voor je voelt?” onderbrak Mirja Melanie. Melanie knikte lichtjes.
“Zo ben ik al vaak bedrogen geweest en jongens hoeven dan ook voorlopig even niet voor mij.”
“En barjongen dan?”
“Dat is een ander verhaal!” verdedigde Melanie zichzelf direct. Haar gevoelens voor die jongen kon ze zelf af en toe niet begrijpen, zoals Mirja haar gevoelens voor Dylan af en toe niet kon begrijpen.
Veel te snel was de rit van de bus voorbij en voor de meiden het wisten waren ze al terug op de camping. Ze liepen eerst naar de tent van Melanies ouders die de meiden vrolijk begroetten, waar ze hun aankopen lieten zien en vervolgens naar de tent van Mirja liepen.

Daar troffen ze Amy en Dylan aan, Amy zat bij Dylan op schoot en Mirja moest moeite doen om er niet op af te rennen, Amy van zijn schoot te werpen en zo jaloers over te komen.
“Hoe was het in de stad?” vroeg Dylan nieuwsgierig aan beide meiden. Hij duwde Amy automatisch al van zijn schoot af toen hij zag hoe Mirja naar beiden keek. Daarnaast kon hij het niet laten om even naar Mirja te glimlachen, waardoor die kriebels in zijn buik naar boven kwamen.
“Top! We zijn geslaagd, maar de kleren krijg je pas vanavond te zien,” grijnsde Mirja opgewekt.
“Jullie hadden ook aan mij kunnen vragen of ik mee wou?” opperde Amy mompelend, ze moest nu iets aantrekken wat ze al een keer aan had gehad en dat wou ze niet! Ze baalde en had daarom Dylan gevraagd om samen wat te gaan doen.
“Je had ook zelf kunnen gaan,” zuchtte Mirja geërgerd. Waarom wou Amy opeens mee? Als er ook maar iets was wat Amy niet wou dan was het wel mee gaan naar iets waar Mirja ook heen ging.
“Lekker gezellig, in mijn eentje!” het sarcasme droop eraf van de uitspraak die Amy had gemaakt en dat was iedereen opgevallen.
“Meiden, kom, laten we gezellig zijn.” Zo probeerde Dylan de boel te sussen, het hielp een beetje, maar niet helemaal. Mirja keek even rond en zag dat de auto er niet stond van haar ouders.
“Waar zijn pap en mam?”
“Een dagje naar oma, ze blijven daar ook eten, dus wij kunnen doen en laten wat we willen! Ze hebben ons geld gegeven zodat we hier in het restaurant van de camping wat kunnen eten,” beantwoorde Dylan de vraag van Mirja. Verbaasd keek ze haar broer aan. Een etentje, alleen met hem? Ze schudde haar hoofd even, om die gedachte te verwerpen. Ze kon nu al weten dat dat filiaal mis ging. Of wel was het dat haar gevoelens voor hem boven water zouden komen, of wel omdat ze zeker wist dat ze dan niks uit kon brengen en zich in eerste instantie op het eten concentreerde, waardoor een gesprek haast onmogelijk leek.
“Melanie, wij moesten maar eens terug gaan naar de tent, we gaan zo eten,” zei Amy waarna ze haar zus met zich mee trok.
“Half 8 bij mij?” riep Mirja haar vriendin nog na. Melanie stak een duim op en zodra de twee zussen verdwenen waren viel er een stilte tussen Dylan en Mirja. Met een zucht liep Mirja naar de tent van haar en Dylan toe waar ze haar nieuwe kleren in legde.
“Zullen we om half 6 gaan eten dan?” stelde Dylan voor, hij probeerde een gesprek op gang te brengen, wat niet echt lukte had hij gemerkt.
“Is goed, dan zijn we op tijd terug voor als Melanie hier is, waarschijnlijk met Amy!” Mirja ergerde zich er al aan toen ze het zei. Het was deze eerste week zo duidelijk geworden dat ze Amy niet mocht en dat Amy haar niet mocht. Ze schudde haar hoofd lichtjes om niet meer aan Amy te denken, het was duidelijk dat er ooit ruzie moest komen.
“Nog iets van Cindy gehoord?” vroeg Mirja nieuwsgierig toen ze de tent weer uitliep. Dylan schudde zijn hoofd.
“Alleen één smsje, waarin stond: ‘Het spijt me’ meer niet,” hij zuchtte. Hij hoopte zo dat zijn vriendschap met Cindy nu niet verpest was, hij vond haar aardig, dat zeker! Hij wou alleen geen verkering meer met haar hebben, dat wou hij met een ander waarvan hij zelf vond dat dat niet eens mocht!
“We praten wel met haar als we weer in Nederland zijn, als je dat niet erg vind?” stelde Mirja voor, ze vond het niet leuk dat het zo was gelopen tussen haar broer en Cindy. Toch kon zij er niks aan doen, ze had alleen op Cindy ingepraat met het feit wat zij het beste kon doen. Mirja wist zelf ook wel dat ze contact moest opzoeken met Cindy, maar ze wou het niet op één of andere manier. Puur vanwege het feit dat ze het Cindy zelf nog niet echt had vergeven dat ze het uit had gemaakt met Dylan, het kon haar ook weinig schelen hoe Cindy erover dacht. Als Dylan maar gelukkig was! Alleen dat telde.
Het klonk egoïstisch, maar het kon Mirja zelf weinig schelen.
“Kom, zullen we gaan eten? Het is half zes,” onderbrak Dylan Mirja’s gedachten.
“Ja, is goed,” stemde Mirja in, waarna ze beiden richting het restaurant liepen, zwijgend. Hopend dat de één een gesprek begon, omdat de ander het niet kon.

Hoofdstuk 8
De harde muziek klonk vrijwel direct in de oren toen Melanie, Mirja, Amy en Dylan bij de zaal aankwamen waar de disco was. Vrij veel groepjes meiden waren net als hun ook al in de richting van de disco lopen en hier en daar vond je ook al groepjes jongens die ongeïnteresseerd in dezelfde richting liepen.
Eenmaal binnen deed Mirja al vrij snel haar vest uit en knoopte die om haar middel. Amy had Dylan al mee de dansvloer opgetrokken en Melanie trok Mirja mee richting de bar. Precies dezelfde jongen die er op andere dagen ook stond, stond er nu ook.
“Ga je nu met hem praten?” vroeg Mirja half schreeuwend naar haar vriendin om boven de muziek uit te komen. Het kostte wat moeite, maar Melanie begreep wat haar vriendin zei.
“Straks!” riep ze - net als haar vriendin – half schreeuwend. Beiden meiden wisten nu al dat ze morgen waarschijnlijk hartstikke schor waren, maar dat kon hen beiden niks schelen, zolang ze het maar gezellig hadden deze avond!
“Iets te drinken?” de blonde jongen stond nu voor Melanie die voelde hoe het bloed naar haar wangen stroomde. Ze knikte en liet Mirja de bestelling doorgeven. Terwijl ze allebei op het drinken wachtte zocht Mirja tussen alle al dansende mensen Dylan op. Tot haar grote vreugde danste hij niet zo heel ver van haar af, maar haar vreugde gevoel was direct weg toen ze ontdekte dat Amy heel dicht tegen hem aan stond te dansen!
Mirja baalde haar vuisten, Dylan wist niet wat Amy’s plannen waren, dat Mirja ook voorlopig zo houden, maar toch. Om die twee zo te zien dansen, terwijl Amy het alleen deed om te flirten en niks meende van dat alles, Dylan daar en tegen leek gevleid te zijn door Amy.
“Scheelt er iets?” vroeg Melanie, nog steeds op vrij luidde toon om boven de muziek uit te komen.
“Nee, niks,” zuchtte Mirja. Ze wou haar avond niet laten verpesten door Amy die de hele tijd om Dylan heen zou draaien, nee dat wou ze totaal niet! Daarnaast was het laatste wat ze wou ruzie hebben met Dylan.
Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Melanie uiteindelijk gevraagd werd door de blonde jongen waar Melanie zelf al een tijdje verliefd op was. Mirja voelde zich nu vrij alleen en wist even niet wat ze moest doen. Ze twijfelde, moest ze terug naar de tent gaan en daar zitten kniezen over van alles? Of gewoon gezellig mee dansen, of hier in haar eentje zitten aan de bar?
“Zin om te dansen?” hoorde Mirja een jongen vragen. Ze keek op en zag hoe er een vrij lange jongen voor haar stond. Hij had zwart haar, de stekeltjes waren duidelijk met gel gemaakt en Mirja zuchtte.
“Prima,” mompelde ze. De jongen trok haar al snel mee de dansvloer op waarna ze moest toegeven – na een paar minuten gedanst met hem te hebben – dat hij toch behoorlijk goed kon dansen. De jongen die zich zelf Julio noemde was in Griekenland op vakantie en woonde met zijn ouders in Nederland. Zo had hij het verteld terwijl ze stonden te dansen.
“Kom, wil je wat drinken? Ik begin dorst te krijgen!” zei Julio en trok Mirja mee zonder een woord te zeggen. Ze gingen beiden op een kruk aan de bar zitten. Julio bestelde voor zichzelf een biertje, terwijl hij voor Mirja wat cola inschonk – na het haar gevraagd te hebben.
“Maar vertel is wat over jou! Ik weet alleen dat je uit Nederland komt,”
“Door wie weet je dat?” vroeg Mirja verbouwereerd, ze kon zich niet herinneren dat ze Julio ook maar iets verteld had waar ze vandaan kwam.
“Door die vriendin van je, Amy of zo…”
“Amy is geen vriendin!” bromde Mirja die een felle blik opzette.
“Sorry, zij zei dat ze wel een vriendin van je was, sorry als ik het fout had!” verontschuldigde Julio zich direct. Mirja keek hem even aan en glimlachte toen.
“Kon jij ook niet weten,” zei ze, zichzelf nu verontschuldigen, ze had ook niet zo kwaad moeten reageren, volgens zichzelf.
“Maar vertel, hoezo is ze geen vriendin?”
“Lang verhaal, nou, eigenlijk kort… ik denk overigens dat je het beter kan verstaan als we buiten zitten, nu schreeuwen we haast naar elkaar,” grijnsde Mirja. Julio knikte instemmend waarna ze beiden naar buiten liepen.

Ergens op een bankje, onder een grote boom ging Mirja zitten, met Julio naast zich. Het kon Mirja nu even niks schelen wat Melanie aan het doen was, wat Amy bij Dylan uitprobeerde en hoe Dylan daar over dacht. Ze was nu hier met Julio, ondanks dat ze hem net een paar minuten kende, kon het haar niks schelen.
“Goed, over die vriendin van je…” begon Julio direct zodra hij ook zat.
“Ze is geen vriendin van me!” verbeterde Mirja hem met opeen geklemde kaken. Ze baalde dat hij Amy een ‘vriendin’ van haar noemde, ze had het net nog tegen hem gezegd.
“Ze is de zus van een vriendin van mij die ik hier heb leren kennen. In deze eerste week hebben Amy en ik al haat gevoelens voor elkaar, ok, zo kun je het niet echt noemen,” grijnsde Mirja toen ze Julio’s verbaasde gezicht zag.
“Jullie zijn er dan snel bij met jullie haat gevoelens voor elkaar,”
“Goed, we hebben een hekel aan elkaar, is dat ook goed?” vroeg Mirja nieuwsgierig.
“Prima,” Julio glimlachte om vervolgens even achterover te leunen, tegen de boom aan. Een stilte viel neer en beiden luisterden ze naar de muziek die hier nog redelijk goed te horen was.
“Ze zei overigens tegen mij dat ze een vriendin van je was, maar als jullie geen vriendinnen zijn, waarom zegt ze dat dan?”
“Waarschijnlijk om mij kwaad te maken, waarom zou ze ook niet? We mochten elkaar al vanaf het begin niet,” zuchtte Mirja. Ze kon nooit echt met iemand over Amy praten de afgelopen week. Het kwam vooral omdat ze vooral met Melanie optrok en Dylan wou bijna geen kwaad woord over haar horen.
Dat was vooral als ze ’s avonds in de tent nog na lagen te praten over de dag die ze hadden gehad. Net bij het avondeten ging het gesprek ook weer over de twee zussen en Dylan snapte maar steeds niet waarom zij en Amy altijd ruzie hadden.
“Ach ja, je weet hoe het kan lopen he? Soms mag de één de ander niet en dan is het precies andersom,” merkte Julio op die weer rechtop ging zitten. Af en toe plukte hij wat gras uit de grond, het scheen hem blijkbaar niks te deren.
“Maar vertel, hoelang zit je hier al op deze camping?” vroeg Mirja nieuwsgierig en volgde verveeld het voorbeeld van Julio.
“Net twee dagen, we zijn vooral in de stad geweest, of aan het strand,” vertelde Julio die na een paar minuten stopte met gras plukken en op stond.
“Kom, zullen we weer naar binnen gegaan?” stelde hij voor. Hij liet zijn hoofd een beetje schuin hangen en keek Mirja zo vragend aan die instemmend ‘ja’ knikte. Beiden liepen ze weer naar binnen om vervolgens weer aan de bar te gaan zitten. Het bleef even stil bij hun tot Dylan zich bij hen voegde.
“He zusje!” grijnsde hij uitgelaten en bestelde wat te drinken voor zichzelf. Door het dansen was hij buiten adem en had hij dorst gekregen. Bovendien wou hij Mirja nog even zien en als Mirja het wou, zelfs met haar dansen!
“Wie is dat?” vroeg Julio verbaasd toen de jongen naast Mirja haar vrolijk begroette.
“Julio dat is mijn broer Dylan, Dylan dit is Julio,” stelde Mirja de twee jongens aan elkaar voor. Beiden jongens gaven elkaar een vriendelijke handdruk en het was Mirja al snel duidelijk dat die het goed zouden kunnen vinden met elkaar.
“Waar heb je Amy gelaten?” vroeg Mirja. Het gezicht van Dylan stond direct op onweer en afwezig staarde hij naar zijn glas.
“Die is er even vandoor met een andere jongen!”
“Dat meen je niet?” vroeg Mirja verbaasd. Ze balde haar vuisten en zocht de dansende menigte af naar Melanie die vrolijk met de barjongen danste.
“Momentje,” mompelde Mirja en liep de menigte in. Ze tikte Melanie op haar schouders die verbaasd stopte met dansen om zich vervolgens om te draaien.
“Mirja, wat…?”
“Amy,” mompelde Mirja alleen. Melanie nam snel afscheid van de blonde jongen – waarvan Mirja nog steeds niet wist wie het was – en trok haar vriendin mee in de richting van Dylan die met Julio zat te praten.
“Wat heeft Amy gedaan?” floepte Melanie er direct uit toen ze bij Dylan stond.

In de volgende post komt het laatste hoofdstuk, in ieder geval de één na laatste post van dit verhaal. Donderdag zal het laatste stuk gepost worden!

--------------
“Ze zoende eerst mij om vervolgens er met een andere jongen vandoor te gaan met de mededeling: ‘Het spijt me Dylan, maar je betekent niets voor me!” hij imiteerde haar stem na en zuchtte vervolgens.
“Vond je haar leuk?” vroeg Mirja met opeen geklemde kaken. Ze wist dat ze het niet moest vragen, maar proberen kon geen kwaad. Dylan schudde verward zijn hoofd.
“Nee, ik vind een ander leuk, maar Amy nooit! Alleen het feit dat ze eerst mij zoende en er vervolgens met een andere jongen van door gaat spreekt mij gewoon niet aan!” woedend balde Dylan zijn vuisten om vervolgens strak vooruit te kijken. Geruststellend legde Mirja een arm om hem heen en streek kalm over zijn rug.
Julio bekeek alles aandacht en een grijns vormde op zijn gezicht. Mirja was knap, dat was zeker, misschien dat ze niet zo’n meisje was dat met andere zoende, toch kon hij het proberen, buiten.
“Mirja, kan ik je even spreken?” vroeg Julio boven de muziek uit, terwijl hij haar op de schouder tikte. Mirja knikte alleen even en keek verbaasd toen Julio naar buiten liep. Nieuwsgierig, maar ook wantrouwend volgde ze hem snel. Het liefst bleef ze bij Dylan, maar als Julio haar wou spreken kon even weg gaan toch geen kwaad?
Buiten keek Mirja even om zich heen, Julio was vrij snel verdwenen tot ze een stem hoorde.
“Om de hoek!” riep Julio. Met trage passen liep Mirja de hoek om en stond direct oog in oog met Julio. Een stilte kwam op, waar Mirja dankbaar gebruik van maakte om de jongen voor haar eens goed in zich op te nemen. In de disco was het moeilijk te zien!
“Waarom wil je me spreken?” vroeg ze zachtjes.
“Hierom,” fluisterde Julio geheimzinnig. Zijn hoofd kwam dichter naar dat van Mirja toe, die niet wist wat ze moest doen. Zodra ze zijn lippen op de hare voelde bleef ze even als versteend staan, stom weg zoende ze hem uiteindelijk terug.
Tot ze plots een stem hoorde.
“Mirja?” geschrokken draaide Mirja zich om waarbij de zoen ook direct beëindigt werd. Ze keek recht in het gezicht van Dylan die een paar passen van haar verwijdert was. Hoe zijn gezicht stond kon ze niet echt zien, daar baalde ze van.
Ze voelde zich als iemand die net betrapt was op iets dat niet mocht. Daar kwam ook nog eens bij dat ze niks verkeerd deed, toch voelde ze zich zo.
“Ik ga denk ik maar eens,” mompelde Julio, toch kon hij het niet laten om een grijns op zijn gezicht te zetten en liep triomfantelijk langs Dylan. Dylan keek Julio kwaad na, om zich vervolgens op Mirja te richten.
“Wat was dat?” vroeg hij met opeen geklemde kaken, toen Julio buiten gehoorsafstand was. Dylan kon maar niet verwerken wat hij zojuist gezien had, vooral door de kriebels die hij nu in zijn buik kreeg, nu hij zo bij Mirja stond.
“Wat was wat?” Mirja keek hem aan, uitdagend.
“Dat weet je heel goed Mirja! Die zoen!”
“Kom op Dylan. Denk je nou echt dat ik Julio leuk vind?”
“Je zoende hem,” bromde Dylan die naar het gezicht van Mirja keek. Doordat het donker was en er geen licht hier was kon hij niet zien hoe haar gezicht stond.
“Correctie: Hij zoende mij!” zei Mirja. Een boze klank weerklonk in haar stem, haar handen zette ze in haar zij. Ze wist dat ze niet lang boos kon blijven op Dylan, ze wist dat het over een paar minuten weer over was, misschien over een paar seconden al.
“Dat maakt niks uit.”
“Zou je mij niet willen zoenen dan?” die vraag kwam zo plotseling dat Mirja zichzelf wel voor haar kop kon slaan. Ze had die vraag niet eens willen stellen, hij kwam er zo ineens uitgerold!
Dylan wist even niet wat hij op die vraag moest antwoorden, moest hij wel antwoorden? Zijn gedachten tolden als een razende door zijn hoofd en hij kon maar niks bedenken. De gevoelens die hij had voor Mirja werden sterker en sterker.
voor hij zich kon bedenken liep hij naar Mirja toe, pakte haar voorzichtig aan beiden armen vast en automatisch kwamen hun hoofden naar elkaar toe. Beiden wisten dat ze verkeerd bezig waren, maar geen van beiden hadden de drang om elkaar te stoppen.
Zo snel als de zoen begon, was hij ook weer geëindigd en liet Dylan Mirja los. In zijn ogen was verwarring af te lezen, net als bij Mirja.

Oh my god! Ze hebben gezoend! Ze. Hebben. Gezoend! Oef, een hele tijd niet gereageerd, sorry daarvoor! Maar ik vind het nog steeds leuk lezen! Hopelijk denkt Julio nu niet dat Mirja op hem is... *kilt Julio als hij dat denkt* Haha, nee, serieus. Mooi gedaan. Dylans jaloerse houding was echt te merken en hoe Mirja opeens eruit flapte
"Zou je mij niet willen zoenen dan?" Fantastisch gewoon! Ik ben benieuwd naar meer.

@ xIMISSYOU: Dank je voor je reactie! Vandaag het één na laatste stuk voor dat het verhaal af is.

Dit laatste hoofdstuk zal iets korter zijn als de rest. Morgen komt het laatste deel!
------------------
Hoofdstuk 9
Het was alweer twee dagen geleden dat de zoen had plaats gevonden en Mirja dacht er nog altijd aan terug, vooral nu ze zo’n beetje vierentwintig uur bij Dylan was. Na de zoen hadden Dylan en Mirja elkaar verteld wat ze voor elkaar voelden, beiden wisten dat het fout was, maar dat het ondertussen ook niet anders kon, liefde kon je nu eenmaal niet stoppen!
Gister hadden ze Melanie in vertrouwen verteld wat er was gebeurd en ze beloofde hen te helpen, zo goed en zo kwaad als het kon. Amy lieten ze links liggen voor wat het was, ondanks dat Amy hoopte en smeekte dat Dylan weer naar haar toe zou gaan. Van Julio had Mirja ook niks meer gehoord, het leek wel of hij haar ontweek. Als ze hem zag liep hij snel een andere kant op en ze moest toegeven dat het haar weinig uitmaakte.
“Zou jullie oma het echt niet erg vinden dat ik met jullie mee ga?”
“Mel, dat zei je de eerste keer ook en ze vond het juist hartstikke gezellig! Daarnaast wilt ze iets belangrijks vertellen en Dylan en ik willen haar natuurlijk vertellen wat er is gebeurd,” zei Mirja die Dylan een por in zijn zij gaf omdat die haar al de hele tijd aan het prikken was terwijl ze naar de uitgang van de camping liepen om op de bus te stappen naar het stadje.
“Dat gaat over jullie, dan wil ze het echt ook niet aan mij vertellen hoor!” protesteerde Melanie die als eerste de bus instapte.
“We hebben al gezegd dat je komt,” grijnsde Mirja breed en trok Dylan met zich mee naar achteren waar Melanie al was gaan zitten.
“Pfff,” kwam er uit Melanies mond die achterover leunde.
“Tsjaa, meid, dan moet je niet zeggen dat je mee wou,” grinnikte Dylan die Mirja een plagende blik gaf. Mirja haalde haar schouder op en leunde net als haar vriendin achterover. De rest van de rit zweeg Melanie. Mirja praatte op gedempte toon tegen Dylan, overlegde hoe ze het nieuws het beste aan hun oma kon vertellen. Het was natuurlijk niet niks om te horen dat je kleinkinderen gevoelens voor elkaar hadden.
Al had Mirja het gevoel dat het nu anders lag, want je kreeg niet zomaar gevoelens voor je eigen broer, had ze bedacht. Er moest iets achter zitten en dat was één van de redenen waarom ze naar haar oma wou gaan.
Ze hoopte dan ook dat haar oma kon vertellen waarom haar ouders opeens zo anders deden tegen Dylan, zo afstandelijk… dat was al sinds ze terug kwamen van de discoavond, toen deden ze al raar en dat was duidelijk te merken. Mirja hoopte dan ook dat hun oma een antwoord had op het gedrag van haar ouders.
“Zeg, dagdroomster, we zijn er!” klonk het van voor haar. Ze opende haar ogen even die ze zo net had gesloten en zag het glimlachende gezicht van Dylan. Verward schudde ze haar hoofd en liep achter hem aan naar buiten. Melanie stond al ongeduldig te wachten op ze en keek naar haar twee vrienden.
“Is oma er nog niet?” vroeg Mirja die om zich heen keek, in de hoop enig teken van een bekende oude vrouw te zien. Dit was voor haar niet het geval en ze zuchtte. Ze waren uitgestapt op de goede plaats, dat wist ze, maar waarom was hun oma er dan nog niet?
“Daar komt ze net aan!” deelde Dylan mee die zwaaide naar een oude vrouw, op wiens gezicht een glimlach kwam. De drie tieners liepen met een glimlach op hun gezicht naar de vrouw toe en groette haar vrolijk.
“Wat leuk jullie weer te zien! Nou, kom mee,” glimlachte Charel die al weer terug liep in de richting waar ze vandaan kwam. Dylan volgde zijn oma, trok Mirja mee die nog even bleef staan en Melanie volgde vanzelf.
Het was zeker tien minuten lopen voor ze bij het huis van Charel kwamen. Melanie keek er weer even met een glimlach naar, het huis bleef haar boeiend van de voorkant. Het had gewoon die typische Griekse stijl die je vaker zag in dit Griekse stadje.
Met zijn vieren liepen ze naar binnen en in de woonkamer konden ze de tv horen die aanstond op één of andere Griekse zender.
“Is opa er ook?” vroeg Mirja verbaasd toen ze nog in de hal stonden.
“Ja, hij wou erbij zijn, bij wat wij jullie gaan vertellen,” vertelde Charel en ging de drie tieners voor naar de woonkamer. Mirja wierp een vragende blik naar Melanie die haar schouders ophaalde.

Goed geschreven! Ik kon me echt inleven in Mirja en ik krijg een vaag vermoeden waarom hen ouders zo tegen Dylan doen... ik kan natuurlijk ook fout zitten uiteraard Ik kijk zeker uit naar het laatste deel. Mooi gedaan!

@ XIMISSYOU: Lees dit laatste stuk en je vragen zullen beantwoorden

Dit is het laatste stuk van het verhaal! Ik heb een vervolg in gedachten, maar die komt pas later. Ik ga eerst een ander idee uit werken en hier posten met misschien daarnaast ook het vervolg op dit verhaal.
Jullie merken vanzelf wanneer het komt.
Dit stuk hieronder is dus het einde van 'Verkeerde Gevoelens'

---------------
“Ik ben nu wel heel benieuwd wat ze willen vertellen,” fluisterde Mirja tegen Melanie toen ze samen de woonkamer inliepen. Ze waren wat achter gebleven om zacht met elkaar te kunnen praten, Dylan zat al en Mirja ging dan ook snel naast hem zitten. Melanie ging naast Mirja zitten.
“Hallo kinders,” groette de opa van Mirja en Dylan de drie tieners die iet wat nerveus waren voor wat er ging gebeuren. Melanie vroeg zichzelf voornamelijk af waarom zij er bij moest zijn, ze was geen familie en het had met de familie van Dylan en Mirja te maken. Dat was zeker!
“Jij bent?” die vraag richtte de oude man op Melanie die hem met een glimlach aankeek.
“Ik ben Melanie, een vriendin van Dylan en Mirja. Mirja wou dat ik mee ging en uw vrouw vond het geen probleem,”
“Inderdaad, het is sowieso handiger denk ik dat je mee bent. Vooral voor straks,” zei Charel en bracht thee en wat koekjes mee naar binnen. Ze gaf alle drie de tieners wat te drinken en daarna ook zichzelf en haar man. Toen Mirja haar thee op had keek haar oma haar aan.
“Dylan en ik willen eerst wat vertellen,” begon Mirja voorzichtig en keek hulpzoekend in de richting van Dylan die haar bemoedigend toeknikte. Zijn ogen stonden vol vertrouwen en Mirja slikte even.
“Vertel maar,” glimlachte Charel rustig en keek haar kleinkinderen bemoedigend aan.
“Dylan en ik…” begon Mirja nerveus. Het was niet niks om even aan je opa en oma te vertellen dat ze gezoend hadden en vervolgens van elkaar wisten dat ze elkaar leuk vonden.
“We vinden elkaar kort gezegd leuk,’ zei Dylan in de plaats van Mirja. Ze keek hem dankbaar aan.
“Dat had ik al verwacht,” glimlachte Charel. Niets leek haar ook maar te verbazen besefte Mirja. Haar gezicht stond niet geschokt, verbaasd, of in die richting. Evenals het gezicht van hun opa stond neutraal. Mirja keek haar oma verwachtingsvol aan, hopend dat ze uiteindelijk toch een preek kregen, maar die kregen ze niet. In plaats daarvan vroeg Charel iets aan Mirja.
“Zou je misschien naar zolder willen gaan en daar in een grote kist wat papieren zoeken die van belang zijn voor dit gesprek?” vroeg Charel en keek naar haar jongste kleindochter, tevens haar enige kleindochter.
Mirja knikte, stond op en liep met langzame passen naar de deur. Ze wist nog van een aantal jaar terug waar de zolder was, of ze moesten het huis verandert hebben, maar dat leek haar sterk. Het huis was prima zo.
Ze liep de hal in en vervolgens een houten trap op, naar boven. Waar ze in het gedeelte kwam waar ook de slaapkamers waren waar ze de eerste nacht door gebracht hadden. Ze stond even stil en dacht na. Waarom zou haar oma willen dat ze naar zolder ging? Waarom moest Melanie erbij zijn? Wat was er überhaupt zo belangrijk dat verteld moest worden aan hen drieën?
Het ging over de familie, Melanie was geen familie van hen. Mirja schudde even haar hoofd en liep verder tot ze bij een smalle trap aan kwam die naar de zolder leidde. Ze klauterde hem op en opende voorzichtig de deur die aan het eind van de trap was. Het was donker en het duurde even voor haar ogen er gewend aan waren.
Met haar hand tastte ze met trillende vingers naar het lichtknopje. Toen ze die eenmaal had gevonden drukte ze erop en het licht floepte ook direct aan. Weer moest ze even met haar ogen knipperen, zo donker als het net was, zo licht was de zolder nu.
Ze draaide haar hoofd alle kanten op en moest toegeven dat het een rommeltje was. Allerlei dozen stonden er, ergens in het midden stond een oude schommelstoel met daarnaast een hobbelpaard. Een kast stond ergens helemaal links tegen de muur aan en Mirja kon zien dat er allerlei boeken in stonden.
Zodra ze naar rechts keek zag ze een kist staan, waarschijnlijk de kist die haar oma bedoelde. Met een kloppend hart liep ze er heen en bekeek de kist eens. Hij was van donker hout gemaakt, ze kon zo niet zeggen welk hout. Er zat nergens een slot op en ze besefte dat ze hem waarschijnlijk zo kon openen aan de twee kleine handvaten die voorop de deksel zaten.
Haar handen sloot ze om de handvaten heen en tilde de deksel open. Met nieuwsgierige ogen bekeek ze de inhoud en vond uiteindelijk een paar papieren. Het waren duidelijk papieren die heel belangrijk moesten zijn.
Haar nieuwsgierigheid won het van haar angst en aandacht las ze de papieren door. Bij elk woordje wat ze las werden haar ogen groter van verbazing en ze schudde onbewust haar hoofd.
Het kon niet, het mocht niet… haar broer, die zoveel voor haar betekende, die ze zag als een broer, was geadopteerd?

Oh my god, ik had een vermoeden maar toch kreeg ik het koud als Mirja erachter kwam dat Dylan geadopteerd is... Mooi gedaan weer, je beschrijft alles heel goed en ik kan me heel goed inleven. Ik ben alleszins benieuwd naar een vervolg. Ik heb zoveel vragen maar die kan ik hier moeilijk allemaal gaan neerzetten ^^ Mooi gedaan!