De Gezonken Stad
Nu ik naar de datum keek van je laatste post op dit verhaal, is het wel heel lang geleden 0.0 Ga je nog wel verder met deze verhaal, of ben je er allang meegestopt? xO
Huil niet over wat je kwijt bent, maar wees blij dat je het hebt gehad.
Ik stond met mijn rug naar de kamer toe, en keek uit het raam. De paleisarts had met kruiden een test gedaan, en was tot de conclusie gekomen dat ik in verwachting was. Nu kreeg ik mijn aarzelingen. Was het wel verstandig geweest? Ik zou een kindje krijgen, de toekomende heerser van Atlantis. Morgen werd Brem gekroond en ging zijn heersersperiode in. Als ik een miskraam kreeg, zou zijn vader zijn taak onmiddelijk weer overnemen. Daar maakte ik me zorgen om. Istarna zou alles doen om de troon te houden, daar ging ik vanuit. Maar hoe ver zou hij gaan?
'Dag mijn schone prinses.' Brem kwam achter tegen me aanstaan en kuste mijn nek. Ik legde een hand op zijn hoofd.
'Hoi Brem.'
'Morgen zal je mijn koningin zijn, en samen zullen wij over Atlantis ruleren. En wij zullen het roer omslaan, Atlantis zal welvarend worden.'
'Heb je al plannen?' Brem haalde zijn schouders op. 'Dat dacht ik al. We moeten niet alleen de rijkdommen over Atlantis verspreiden, want dat leidt ertoe dat mensen erop achteruit zullen gaan. We moeten proberen ervoor te zorgen dat iedereen tevreden zal zijn. We moeten geld Atlantis binnenhalen.'
'En hoe wil je dat gaan doen?'
'Je hebt toch een uitgang gevonden, Atlantis uit?'
'Ja, maar vader zegt dat...'
'Je vader is na morgen geen koning meer van Atlantis. Wij gaan de poorten van Atlantis openen, en wij gaan contact zoeken met de rest van de wereld.'
'Ik weet niet of dat verstandig is... wat als de rest van de wereld oorlog zal verklaren?'
'Wat een onzin. Dat is een sprookje dat Istarna heeft verzonnen. De rest van de wereld zal alles willen weten over Atlantis. Atlantis is potentieel een van de grootste vakantielanden ter wereld, mensen zouden bakken geld geven om hier te komen. Om Atlantis te zien, de mythe. Bovendien is het een manier om vrouwen vrijwillig het land in te krijgen. Het is de sleutel naar de welvaart, Brem. De buitenwereld. Maar eerst moet Atlantis zich voorbereiden. Er moeten slaapplaatsen komen, regelingen om de dagelijkse gang van zaken niet te verstoren, restaurants...'
'Ik moet eerst nog koning worden, Arie.' Ik glimlachte en kuste zijn lippen. 'Ik hou van je, mijn liefste.' Mijn hart zonk. Hield ik ook van hem?
'Dag mijn schone prinses.' Brem kwam achter tegen me aanstaan en kuste mijn nek. Ik legde een hand op zijn hoofd.
'Hoi Brem.'
'Morgen zal je mijn koningin zijn, en samen zullen wij over Atlantis ruleren. En wij zullen het roer omslaan, Atlantis zal welvarend worden.'
'Heb je al plannen?' Brem haalde zijn schouders op. 'Dat dacht ik al. We moeten niet alleen de rijkdommen over Atlantis verspreiden, want dat leidt ertoe dat mensen erop achteruit zullen gaan. We moeten proberen ervoor te zorgen dat iedereen tevreden zal zijn. We moeten geld Atlantis binnenhalen.'
'En hoe wil je dat gaan doen?'
'Je hebt toch een uitgang gevonden, Atlantis uit?'
'Ja, maar vader zegt dat...'
'Je vader is na morgen geen koning meer van Atlantis. Wij gaan de poorten van Atlantis openen, en wij gaan contact zoeken met de rest van de wereld.'
'Ik weet niet of dat verstandig is... wat als de rest van de wereld oorlog zal verklaren?'
'Wat een onzin. Dat is een sprookje dat Istarna heeft verzonnen. De rest van de wereld zal alles willen weten over Atlantis. Atlantis is potentieel een van de grootste vakantielanden ter wereld, mensen zouden bakken geld geven om hier te komen. Om Atlantis te zien, de mythe. Bovendien is het een manier om vrouwen vrijwillig het land in te krijgen. Het is de sleutel naar de welvaart, Brem. De buitenwereld. Maar eerst moet Atlantis zich voorbereiden. Er moeten slaapplaatsen komen, regelingen om de dagelijkse gang van zaken niet te verstoren, restaurants...'
'Ik moet eerst nog koning worden, Arie.' Ik glimlachte en kuste zijn lippen. 'Ik hou van je, mijn liefste.' Mijn hart zonk. Hield ik ook van hem?
---
xx vonk
xx vonk
Of beter gezegt; Heeft ze ooit wel van hem gehouden 0.0 Of denkt ze nog steeds aan Jan Jaap? 
Mooi stuk, ben helemaal verslaafd aan jouw verhaal xD
Mooi stuk, ben helemaal verslaafd aan jouw verhaal xD
Huil niet over wat je kwijt bent, maar wees blij dat je het hebt gehad.
#
Het kronen van de prins verliep in dodelijke stilte. Het zachte gezoem dat van het koor af kwam, moest zang voorstellen, maar niets anders verbrak de absolute stilte. De hoofdpriester kwam naar voren, en voerde een ritueel uit op vader en zoon met kruiden en water. Daarna nam hij de koningsjuweel uit het voorhoofd van de koning, idem met de prinsenjuweel van de prins, en hij wisselde ze om. Het koningsjuweel was het enige in Atlantis dat uitstond kwa kleur. Het was geel met zwarte patronen eroverheen die mij verder niks zeiden. Het prinsenjuweel was lichtblauw met een wit hart. Mijn eigen juweel was wit. Wat een gedoe over die vervloekte stenen! Wie draagt er nu sieraden in zijn voorhoofd? En zou die vervloekte houder in mijn voorhoofd er ooit nog uit komen? Ik was helemaal niet van plan nog lang in Atlantis te blijven. Ik zou mijn kind baren, en ik zou vluchten. Ik zou tegen die tijd de poorten van Atlantis open hebben gegooid, en ik zou makkelijker weg kunnen. Ik moest terug naar mijn ouders, mijn school afmaken! En zelfs Brem kon me niet tegenhouden.
Ik staarde naar Brem terwijl ik dat dacht. Ik zou hem in de steek laten alsof hij niks voor me betekende, en het was niet eens zijn schuld. Alles was de schuld van die vervloekte Istarna. Ik was die kerel wel voort beu. Konden ze hem niet naar een pensioenoord sturen? Dan viel hij ons tenminsten niet lastig!
De ceremonie was eindelijk afgelopen, en er volgde weer een feest en een buffet, maar daar had ik geen zin in. Ik voelde me misselijk, en ik wilde terug naar mijn vertrekken. Toen er even niemand keek, was ik weggeglipt, en ik kon in rust op mijn kamer zijn. Ik ging op mijn rug liggen en staarde naar het platfond. 'Dus je dacht dat je van me kon vluchten, he?' Ik keek geschrokken op. Het was Brem, en ik ging op mijn knieën zitten.
'Hallo, uwe hoogheid.' Brem rende naar me toe en zoende me. Hij zoende mijn nek en mijn lippen.
'Nu kunnen we onze plannen waarmaken. Jij, ik en heel Atlantis!' Ik schoot in de lach. Hij klonk als een kind dat prinsje en prinsesje aan het spelen was. Daar kwam het voor mijn gevoel ook wel op neer.
'Wanneer de festiviteiten afgelopen zijn, kunnen we de straat op. We moeten plaatsen zoeken voor hotels, voor souvenierwinkels en voor restaurants.'
'Maar de mensen kunnen dat niet betalen.'
'Nee, maar wij wel. Je hebt een schat aan rijkdommen! Die kun je beter inzetten voor de welvaart van Atlantis dan voor de onderhoud van je paleis.'
Drie dagen duurde het voordat het feest was afgelopen. Istarna werd met de dag chagrijniger, en ik durfde niet in dezelfde kamer te zijn als hij. Wat als hij me probeerde te doden? Of een miskraam op te wekken? Als dat zou gebeuren, waren al mijn plannen mislukt, en zat ik hier nog langer vast!
Het kronen van de prins verliep in dodelijke stilte. Het zachte gezoem dat van het koor af kwam, moest zang voorstellen, maar niets anders verbrak de absolute stilte. De hoofdpriester kwam naar voren, en voerde een ritueel uit op vader en zoon met kruiden en water. Daarna nam hij de koningsjuweel uit het voorhoofd van de koning, idem met de prinsenjuweel van de prins, en hij wisselde ze om. Het koningsjuweel was het enige in Atlantis dat uitstond kwa kleur. Het was geel met zwarte patronen eroverheen die mij verder niks zeiden. Het prinsenjuweel was lichtblauw met een wit hart. Mijn eigen juweel was wit. Wat een gedoe over die vervloekte stenen! Wie draagt er nu sieraden in zijn voorhoofd? En zou die vervloekte houder in mijn voorhoofd er ooit nog uit komen? Ik was helemaal niet van plan nog lang in Atlantis te blijven. Ik zou mijn kind baren, en ik zou vluchten. Ik zou tegen die tijd de poorten van Atlantis open hebben gegooid, en ik zou makkelijker weg kunnen. Ik moest terug naar mijn ouders, mijn school afmaken! En zelfs Brem kon me niet tegenhouden.
Ik staarde naar Brem terwijl ik dat dacht. Ik zou hem in de steek laten alsof hij niks voor me betekende, en het was niet eens zijn schuld. Alles was de schuld van die vervloekte Istarna. Ik was die kerel wel voort beu. Konden ze hem niet naar een pensioenoord sturen? Dan viel hij ons tenminsten niet lastig!
De ceremonie was eindelijk afgelopen, en er volgde weer een feest en een buffet, maar daar had ik geen zin in. Ik voelde me misselijk, en ik wilde terug naar mijn vertrekken. Toen er even niemand keek, was ik weggeglipt, en ik kon in rust op mijn kamer zijn. Ik ging op mijn rug liggen en staarde naar het platfond. 'Dus je dacht dat je van me kon vluchten, he?' Ik keek geschrokken op. Het was Brem, en ik ging op mijn knieën zitten.
'Hallo, uwe hoogheid.' Brem rende naar me toe en zoende me. Hij zoende mijn nek en mijn lippen.
'Nu kunnen we onze plannen waarmaken. Jij, ik en heel Atlantis!' Ik schoot in de lach. Hij klonk als een kind dat prinsje en prinsesje aan het spelen was. Daar kwam het voor mijn gevoel ook wel op neer.
'Wanneer de festiviteiten afgelopen zijn, kunnen we de straat op. We moeten plaatsen zoeken voor hotels, voor souvenierwinkels en voor restaurants.'
'Maar de mensen kunnen dat niet betalen.'
'Nee, maar wij wel. Je hebt een schat aan rijkdommen! Die kun je beter inzetten voor de welvaart van Atlantis dan voor de onderhoud van je paleis.'
Drie dagen duurde het voordat het feest was afgelopen. Istarna werd met de dag chagrijniger, en ik durfde niet in dezelfde kamer te zijn als hij. Wat als hij me probeerde te doden? Of een miskraam op te wekken? Als dat zou gebeuren, waren al mijn plannen mislukt, en zat ik hier nog langer vast!
---
xx vonk
xx vonk
Zou ze dat echt doen? Bevallen en dan weggaan? Dan laat ze toch haar eigen kind achter? 0.0 Ik zou er echt spijt van krijgen als ik haar was..
Verder mooi stuk, snel verder! xD
Verder mooi stuk, snel verder! xD
Huil niet over wat je kwijt bent, maar wees blij dat je het hebt gehad.
Prachtig vervolg!!! Gelukkig ben je er terug mee begonnen 
Ik wou echt het vervolg weten
Ik wou echt het vervolg weten
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Voor het avondeten maakte ik mijn dagelijkse wandeling door het paleis. Het was een schitterend paleis met genoeg gangen om in te verdwalen. Ik wandelde om dat te voorkomen, en om zo veel mogelijk mensen te ontmoeten. Dienaren en dienaressen spraken in bijzijn van de koninklijke familie niet tegen me, maar ik had ze inmiddels zo ver dat ze onder vier ogen wel gewoon tegen me spraken. Ik was vooral dol op de keukenknechten en de wasknechten. Het waren vooral jongens en mannen die in het paleis werkten: daaruit bleek ook weer dat er een zwaar tekort aan vrouwen was in Atlantis. Ik moest denken aan de vluchtelingen uit het middenoosten die naar Nederland kwamen. Hoeveel makkelijker zou het zijn voor hen om hierheen te komen. Ze hoefde de taal al niet te leren, en hier zouden de vrouwen aanbeden worden. Geluk zou hier veel makkelijker te vinden zijn dan in Nederland. Ze zouden hier welkom zijn.
Terwijl ik aan het dagdromen was over oplossingen van deze maatschappij en die van anderen, liep ik langs de keuken, waarvan de deur een stukje openstond. Tot mijn schrik zag ik daar Istarna, in plaats van de keukenknechten. De kok had het eten even laten staan, en nu was Istarna alleen met onder andere mijn maaltijd!
Die avond weigerde ik te eten. Ik keek naar het bord van Brem, en naar dat van mij. Misschien beeldde ik het me in, maar mijn eten leek toch echt wat donkerder. Bovendien rook het niet zoals ik gewend was. Ik wist zeker dat Istarna het had vergiftigd, of er in ieder geval een abortieopwekkend middel in had gegooid. 'Lilly, je moet in ieder geval wat eten.' Brem keek me bezorgd aan.
'Ik weiger voedsel mijn lichaam te laten betreden dat alleen in een kamer is geweest met jou vader.' Ik keek weer strak voor me uit. De eetzaal hing vol met spiegels, en ik keek mezelf aan in de spiegel die aan de andere kant van de zaal hing. Mijn haar was voort voor de helft wit, en mijn ogen kleurden steeds lichter. Ik keek weer weg, alsof ik mijn Atlantische uiterlijk wilde verstoten. Waarom deed ik dat nog? Ik was koningin! Ik was koningin. Ik was kongingin. Ik haalde diep adem en keek naar mijn echtgenoot. Hij was de koning. Ik kuste hem op zijn wang.
'Ik ga naar bed.'
'Is goed lieverd.'
Ik ging terug naar de koninklijke slaapzaal, maar ik ging nog niet slapen. Ik zocht een plattegrond van de stad en begon te tekenen. Plannen te maken voor gebouwen. Hotels, restaurants en terrasjes. Maar alles vooral in de arme buurten. Ik haalde het budjet van de koninklijke familie tevoorschijn en rekende uit wat het zou kosten. Ik moest niet alleen opvang creëeren voor toeristen, maar ook banen voor de armen. Maar voordat ze die baan konden krijgen, moesten ze opgeleid worden. Kinderen moesten naar school. En er moest een toekomst komen voor de armen. Ik had geen zin om koningin te zijn van een derde wereldland. Zeker niet als ik de macht had om er verandering in te brengen. Ik moest mijn hart eens werkelijk in dit land gaan leggen, want in Nederland wachtte me geen betere toekomst dan hier. Ik moest Brem helpen.
Terwijl ik aan het dagdromen was over oplossingen van deze maatschappij en die van anderen, liep ik langs de keuken, waarvan de deur een stukje openstond. Tot mijn schrik zag ik daar Istarna, in plaats van de keukenknechten. De kok had het eten even laten staan, en nu was Istarna alleen met onder andere mijn maaltijd!
Die avond weigerde ik te eten. Ik keek naar het bord van Brem, en naar dat van mij. Misschien beeldde ik het me in, maar mijn eten leek toch echt wat donkerder. Bovendien rook het niet zoals ik gewend was. Ik wist zeker dat Istarna het had vergiftigd, of er in ieder geval een abortieopwekkend middel in had gegooid. 'Lilly, je moet in ieder geval wat eten.' Brem keek me bezorgd aan.
'Ik weiger voedsel mijn lichaam te laten betreden dat alleen in een kamer is geweest met jou vader.' Ik keek weer strak voor me uit. De eetzaal hing vol met spiegels, en ik keek mezelf aan in de spiegel die aan de andere kant van de zaal hing. Mijn haar was voort voor de helft wit, en mijn ogen kleurden steeds lichter. Ik keek weer weg, alsof ik mijn Atlantische uiterlijk wilde verstoten. Waarom deed ik dat nog? Ik was koningin! Ik was koningin. Ik was kongingin. Ik haalde diep adem en keek naar mijn echtgenoot. Hij was de koning. Ik kuste hem op zijn wang.
'Ik ga naar bed.'
'Is goed lieverd.'
Ik ging terug naar de koninklijke slaapzaal, maar ik ging nog niet slapen. Ik zocht een plattegrond van de stad en begon te tekenen. Plannen te maken voor gebouwen. Hotels, restaurants en terrasjes. Maar alles vooral in de arme buurten. Ik haalde het budjet van de koninklijke familie tevoorschijn en rekende uit wat het zou kosten. Ik moest niet alleen opvang creëeren voor toeristen, maar ook banen voor de armen. Maar voordat ze die baan konden krijgen, moesten ze opgeleid worden. Kinderen moesten naar school. En er moest een toekomst komen voor de armen. Ik had geen zin om koningin te zijn van een derde wereldland. Zeker niet als ik de macht had om er verandering in te brengen. Ik moest mijn hart eens werkelijk in dit land gaan leggen, want in Nederland wachtte me geen betere toekomst dan hier. Ik moest Brem helpen.
---
xx vonk
xx vonk
Gelukkig had ze dat gezien in haar eten ... Anders was het verhaal misschien al afgelopen 
Misschien voelt ze zich zo slecht nog niet in Atlantis ...
Misschien voelt ze zich zo slecht nog niet in Atlantis ...
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Vet verhaal, en ook een leuk onderwerp vind ik, Atlantis bedoel ik dan 
What's today, but yesterday's tomorrow?
#
De volgende ochtend werd ik met mijn gezicht tegen mijn tekeningen geplakt waker. Ik trok voorzichtig het papier los van mijn wang en wreef mijn ogen uit. Brem had vannacht kennelijk in een andere kamer geslapen, want hij was nooit dit slaapvertrek binnengekomen. Ik keek tevreden naar mijn tekeningen, en rolde ze op. Ik rende vol enthausiastme mijn vertrekken uit om Brem te zoeken, maar vlak buiten mijn kamer vond ik niet Brem, maar Istarna, en het was ook tegen hem dat ik aanknalde. De rollen vielen van onder mijn arm vandaan en rolden over de grond. Snel begon ik ze weer bij elkaar te rapen, maar Istarna wist er één te krijgen, en hij rolde hem open. Verschrikt trok ik het vel van tussen zijn magere vingers vandaan. 'Pardon, pappa, maar dat zijn mijn privé zaken.'
'Zo, Lilly, jij hebt grote plannen met Atlantis, als ik dat zo zie.'
'Valt mee, dat waren kunstwerken. En het is ARIE, Istarna.' Ik draaide me van hem weg en liep door de gangen van het paleis, op zoek naar mijn man.
'BREM! Daar ben je! Kom eens mee, ik wil je wat laten zien!' Brem keek verbaasd op en volgde me vervolgens versuft. 'Brem? Gaat het een beetje? Schat? Brem waar was je vannacht?' Het ging geloof ik niet goed met hem. Voordat we terug bij onze kamer waren, zakte hij van ellende in elkaar. Ik ving hem op, en keek paniekerig om me heen. 'Help! Iemand help de koning!' Een schoonmaker kwam langs en hielp me met hem terug naar onze kamer dragen.
'Ach, dit had ik aan moeten zien komen!' zei hij. 'Hij is al de hele nacht rond aan het spoken! Hij is na het diner niet meer zichzelf geweest!'
'Vermoed je een vergif?'
'Zou kunnen. Het was toch al vreemd bij het eten. Nadat u de tafel had verlaten, wilde ik uw bord meenemen, maar zijne majestijd wilde dat niet. Hij zei dat hij de maaltijd van zijn vrouw zou nuttigen, en geen eten naar de honden liet gaan waar anderen honger hadden.' Ik sloeg mijn hand naar mijn mond.
'Maar ik at niet omdat mijn maaltijd vergiftigd was, zo vermoedde ik!' De jongen keek me met grote ogen aan.
'Wat voor vergif?'
'Ik dacht om een miskraam op te wekken... maar wat voor effect heeft dat op Brem?'
'Zie ik eruit als een kruidenmeester, uwe hoogheid? Ik weet het niet! Maar de koorts brand hem op! Het beste dat we kunnen doen is hem afkoelen.' Ik keek naar de jongen.
'Kun jij de koning verzorgen terwijl ik de kruidenmeester haal?'
De volgende ochtend werd ik met mijn gezicht tegen mijn tekeningen geplakt waker. Ik trok voorzichtig het papier los van mijn wang en wreef mijn ogen uit. Brem had vannacht kennelijk in een andere kamer geslapen, want hij was nooit dit slaapvertrek binnengekomen. Ik keek tevreden naar mijn tekeningen, en rolde ze op. Ik rende vol enthausiastme mijn vertrekken uit om Brem te zoeken, maar vlak buiten mijn kamer vond ik niet Brem, maar Istarna, en het was ook tegen hem dat ik aanknalde. De rollen vielen van onder mijn arm vandaan en rolden over de grond. Snel begon ik ze weer bij elkaar te rapen, maar Istarna wist er één te krijgen, en hij rolde hem open. Verschrikt trok ik het vel van tussen zijn magere vingers vandaan. 'Pardon, pappa, maar dat zijn mijn privé zaken.'
'Zo, Lilly, jij hebt grote plannen met Atlantis, als ik dat zo zie.'
'Valt mee, dat waren kunstwerken. En het is ARIE, Istarna.' Ik draaide me van hem weg en liep door de gangen van het paleis, op zoek naar mijn man.
'BREM! Daar ben je! Kom eens mee, ik wil je wat laten zien!' Brem keek verbaasd op en volgde me vervolgens versuft. 'Brem? Gaat het een beetje? Schat? Brem waar was je vannacht?' Het ging geloof ik niet goed met hem. Voordat we terug bij onze kamer waren, zakte hij van ellende in elkaar. Ik ving hem op, en keek paniekerig om me heen. 'Help! Iemand help de koning!' Een schoonmaker kwam langs en hielp me met hem terug naar onze kamer dragen.
'Ach, dit had ik aan moeten zien komen!' zei hij. 'Hij is al de hele nacht rond aan het spoken! Hij is na het diner niet meer zichzelf geweest!'
'Vermoed je een vergif?'
'Zou kunnen. Het was toch al vreemd bij het eten. Nadat u de tafel had verlaten, wilde ik uw bord meenemen, maar zijne majestijd wilde dat niet. Hij zei dat hij de maaltijd van zijn vrouw zou nuttigen, en geen eten naar de honden liet gaan waar anderen honger hadden.' Ik sloeg mijn hand naar mijn mond.
'Maar ik at niet omdat mijn maaltijd vergiftigd was, zo vermoedde ik!' De jongen keek me met grote ogen aan.
'Wat voor vergif?'
'Ik dacht om een miskraam op te wekken... maar wat voor effect heeft dat op Brem?'
'Zie ik eruit als een kruidenmeester, uwe hoogheid? Ik weet het niet! Maar de koorts brand hem op! Het beste dat we kunnen doen is hem afkoelen.' Ik keek naar de jongen.
'Kun jij de koning verzorgen terwijl ik de kruidenmeester haal?'
---
xx vonk
xx vonk
Vervolgjeuhh!!! Beetje ongeduldig!!! Gaat hij nou dood ??? Nee hè
??? Nee hèActa est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Weer een cool stukkie 
,
we want more, we want more
,we want more, we want more
What's today, but yesterday's tomorrow?
Ik stormde de grote zaal binnen, en liep rechtstreeks op de rug van Istarna af. De kruidenmeester was al bij Brem geweest, en hij kon niks doen dan rusten en koelen. Ik pakte Istarna bij zijn schouder en draaide hem met harde hand om. Daarna hief ik mijn hand en sloeg hem recht in zijn gezicht. Ik wilde hem nogmaals slaan, maar deze keer greep hij mijn pols, en hij pakte voor de zekerheid meteen ook de andere. Ik rukte me woedend los, en nam een meter afstand van hem.
'Jij vuile schoft! Waar haal je het lef vandaan?'
'Sinds wanneer, lieve Lilly, ben ik niet meer u voor jou?' Zijn stem was één en al zoetigheid, maar toch leek hij de woorden uit te spuwen.
'Ik gebruik geen vorm van respect tegenover jou! Jij wil eerst mij vergiftigen met een kruid dat zeker een miskraam zou hebben opgewekt. En met dat kruidje was de kans groot dat ik onvruchtbaar was geworden, en in Atlantis kan men niet scheiden, dus dat was een garantie voor jou op de troon tot mijn dood. Maar dat plan mislukte omdat ik jou een stapje voor was. Maar hoe laag moet je zijn om vervolgens toe te kijken hoe je eigen zoon het vergif inneemt. Dat is wel een hele harteloze streek!' Istarna keek me droog aan.
'Waarom zou ik mijn eigen zoon vergiftigen?'
'Ik heb bewijs, Istarna.'
'Wat voor bewijs. Het Kyrakruid groeit in de tuinen van het paleis, iedereen zou het kunnen plukken.' Ik keek hem met samengespleten ogen aan. Het gesprek was zo snel gegaan dat Istarna niet in de gaten had gehad wat hij had gedaan. Alle woorden werden vastgelegd in Atlantis. Ik draaide me om en liep de zaal uit.
#
Twee weken later was Brem weer volledig hersteld, en hij was aanwezig aan mijn zijde in het armere deel van de stad. Ons eten werd voortaan voorgeproefd in ons bijzijn, zodat we een tweede aanslag meden. Waarom het armere deel van de stad? Mijn schetsen en tekeningen die ik twee weken geleden gemaakt had, waren door twee professionele architecten bekeken en opnieuw getekend. Zij waren enthausiast, en nu Brem met nuchtere geest de plannen bekeek, was hij dat ook. In het armere deel van de stad was werk nodig. Goedbetaald werk, en de huizen moesten hernieuwd worden. Zo profiteerde het paleis van de hernieuwingen en was er werk voor de armere in de bouw. Het zou tijd kosten, aangezien de armen geen vaklui waren, maar alles ten goede van de stad. Alles zou onder toezicht gaan van de architecten. En we begonnen bij een kroeg. Een kroeg dat naar een mengeling van bier en urine stonk. Hier kwam een herberg, schoon, mooi, en aantrekkelijk voor toeristen.
'Jij vuile schoft! Waar haal je het lef vandaan?'
'Sinds wanneer, lieve Lilly, ben ik niet meer u voor jou?' Zijn stem was één en al zoetigheid, maar toch leek hij de woorden uit te spuwen.
'Ik gebruik geen vorm van respect tegenover jou! Jij wil eerst mij vergiftigen met een kruid dat zeker een miskraam zou hebben opgewekt. En met dat kruidje was de kans groot dat ik onvruchtbaar was geworden, en in Atlantis kan men niet scheiden, dus dat was een garantie voor jou op de troon tot mijn dood. Maar dat plan mislukte omdat ik jou een stapje voor was. Maar hoe laag moet je zijn om vervolgens toe te kijken hoe je eigen zoon het vergif inneemt. Dat is wel een hele harteloze streek!' Istarna keek me droog aan.
'Waarom zou ik mijn eigen zoon vergiftigen?'
'Ik heb bewijs, Istarna.'
'Wat voor bewijs. Het Kyrakruid groeit in de tuinen van het paleis, iedereen zou het kunnen plukken.' Ik keek hem met samengespleten ogen aan. Het gesprek was zo snel gegaan dat Istarna niet in de gaten had gehad wat hij had gedaan. Alle woorden werden vastgelegd in Atlantis. Ik draaide me om en liep de zaal uit.
#
Twee weken later was Brem weer volledig hersteld, en hij was aanwezig aan mijn zijde in het armere deel van de stad. Ons eten werd voortaan voorgeproefd in ons bijzijn, zodat we een tweede aanslag meden. Waarom het armere deel van de stad? Mijn schetsen en tekeningen die ik twee weken geleden gemaakt had, waren door twee professionele architecten bekeken en opnieuw getekend. Zij waren enthausiast, en nu Brem met nuchtere geest de plannen bekeek, was hij dat ook. In het armere deel van de stad was werk nodig. Goedbetaald werk, en de huizen moesten hernieuwd worden. Zo profiteerde het paleis van de hernieuwingen en was er werk voor de armere in de bouw. Het zou tijd kosten, aangezien de armen geen vaklui waren, maar alles ten goede van de stad. Alles zou onder toezicht gaan van de architecten. En we begonnen bij een kroeg. Een kroeg dat naar een mengeling van bier en urine stonk. Hier kwam een herberg, schoon, mooi, en aantrekkelijk voor toeristen.
---
xx vonk
xx vonk
leuk vervolg!!!
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
De eigenaresse van de kroeg was een klein, stevig vrouwtje met heel kort haar. Ze was de moeder van zes zoons, en haar man was twee jaar geleden gestorven aan ziekte. Haar oudste zoon was drieëntwintig, de één na oudste was twintig. Daarna had ze een tweeling gekregen die inmiddels vijftien was, gevolgd door een blaag van twaalf. Haar jongste aanwinst was nog maar drie. Tussenin had ze één meisje gehad, maar die stierf op de leeftijd van twee.
Toen ik met mijn man de koeg in kwam lopen, met onze hoeden en capes om opdat we onherkenbaar waren op straat, stond haar zoon van twintig achter de bar. Hij keek ons aan met zijn blauwe ogen, alsof hij ons hoopte weg te jagen, maar ging daarna achter de tap staan. 'Wat kan ik voor jullie doen zo vroeg op de middag, vreemdelingen?' Ik sloeg mijn hoed naar achter en keek hem recht in zijn gezicht aan. Brem naast mij liet zijn hoed ook naar achteren glijden. Toen herkende de jongeman ons als koninklijke lieden, en zijn mond gleed een stukje open. Daarna boog hij zijn hoofd met minimaal respect. 'Uwe hoogheden.'
'Dag jongeman. Wij komen betere tijden brengen. Wij zijn op zoek naar de eigenaar van deze kroeg.'
'Betere tijden.' Hij lachte spottend. 'Gaan jullie ons geld geven? Een goed doel?'
'Nee, lieve jongen. Ik ga jullie een opleiding geven, en ik ga deze kroeg een make-over geven. Daarna ga ik klanten het land in trekken. Dan komen de betere tijden.' De man verdween door een deurtje, en kwam even later terug met zijn moeder.
'Dag koninklijke hoogheden, wat kan ik voor u doen?' Ze zei koninklijke hoogheden alsof het een belediging was, wat ik in haar situatie best kan begrijpen. Brem rilde steeds om de disrespectvolle toon die gebruikt werd, maar ik negeerde het. Ik voerde ook het woord. 'Ben jij niet die nieuwe koningin? Ik mag jou wel. Jij hebt een goede invloed. De tweeling zeien al dat ze je wel eens hadden gezien in de straten. Jij geeft aan bedelaars. Ik vertrouw jou wel. Wat kom je doen?' Ik legde mijn plan uit. Ik legde ook uit dat er mensen van andere landen zouden komen, die een onderkomen zouden zoeken in de herbergen en eventuele hotels. Ze zouden moeten eten en slapen, en dan zouden ze winst gaan maken. Veel winst. En dat was ook waarom het paleis erin investeerde. Beetje bij beetje zou de vrouw en haar kinderen het paleis terug kunnen betalen.
'Ik vind het een risico,' zei de vrouw, 'maar het zal nooit slechter kunnen zijn dan dat het nu is...' Ze ging erin akkoord. Zo, één gehad, en nu de volgende.
We begonnen uiteindelijk met drie projecten, en de armen waren enthousiast. Het was als een lot winnen uit de loterij, en maar hopen dat jóuw onderneming de volgende was. Maar ik was intussen bezig met anderen plannen. Plannen die Atlantis zouden helpen op lange termijn.
'Brem, zijn er veel mensen in Atlantis die kunnen lezen en schrijven, of rekenen?'
'Vooral rijken, en de armen hebben er niet veel aan. Hoezo?'
'Nou, ik vind dat iedereen er wel baat bij heeft om te kunnen lezen en schrijven. En rekenen vooral! Vooral de armen, anders blijven ze altijd arm. Ik ben van mening dat er een verplicht basisonderwijs moet komen. Nog niet van geweldige kwaliteit, natuurlijk, maar net genoeg om de kinderen te leren lezen en schijven. Zodat ze net die voorsprong hebben...' Brem schoot in de lach.'
'De armen kunnen dat toch niet betalen!'
'Ik wilde ze het ook niet laten betalen. Ik wilde alle mensen zonder specefieke functie die wel kunnen lezen en schrijven onderwijs laten geven in de zalen van het paleis aan alle kinderen tussen de zes en acht jaar. In ruil daarvoor kunnen zij eten krijgen en onderdak.'
'Lieverd, ga je niet erg snel?'
Toen ik met mijn man de koeg in kwam lopen, met onze hoeden en capes om opdat we onherkenbaar waren op straat, stond haar zoon van twintig achter de bar. Hij keek ons aan met zijn blauwe ogen, alsof hij ons hoopte weg te jagen, maar ging daarna achter de tap staan. 'Wat kan ik voor jullie doen zo vroeg op de middag, vreemdelingen?' Ik sloeg mijn hoed naar achter en keek hem recht in zijn gezicht aan. Brem naast mij liet zijn hoed ook naar achteren glijden. Toen herkende de jongeman ons als koninklijke lieden, en zijn mond gleed een stukje open. Daarna boog hij zijn hoofd met minimaal respect. 'Uwe hoogheden.'
'Dag jongeman. Wij komen betere tijden brengen. Wij zijn op zoek naar de eigenaar van deze kroeg.'
'Betere tijden.' Hij lachte spottend. 'Gaan jullie ons geld geven? Een goed doel?'
'Nee, lieve jongen. Ik ga jullie een opleiding geven, en ik ga deze kroeg een make-over geven. Daarna ga ik klanten het land in trekken. Dan komen de betere tijden.' De man verdween door een deurtje, en kwam even later terug met zijn moeder.
'Dag koninklijke hoogheden, wat kan ik voor u doen?' Ze zei koninklijke hoogheden alsof het een belediging was, wat ik in haar situatie best kan begrijpen. Brem rilde steeds om de disrespectvolle toon die gebruikt werd, maar ik negeerde het. Ik voerde ook het woord. 'Ben jij niet die nieuwe koningin? Ik mag jou wel. Jij hebt een goede invloed. De tweeling zeien al dat ze je wel eens hadden gezien in de straten. Jij geeft aan bedelaars. Ik vertrouw jou wel. Wat kom je doen?' Ik legde mijn plan uit. Ik legde ook uit dat er mensen van andere landen zouden komen, die een onderkomen zouden zoeken in de herbergen en eventuele hotels. Ze zouden moeten eten en slapen, en dan zouden ze winst gaan maken. Veel winst. En dat was ook waarom het paleis erin investeerde. Beetje bij beetje zou de vrouw en haar kinderen het paleis terug kunnen betalen.
'Ik vind het een risico,' zei de vrouw, 'maar het zal nooit slechter kunnen zijn dan dat het nu is...' Ze ging erin akkoord. Zo, één gehad, en nu de volgende.
We begonnen uiteindelijk met drie projecten, en de armen waren enthousiast. Het was als een lot winnen uit de loterij, en maar hopen dat jóuw onderneming de volgende was. Maar ik was intussen bezig met anderen plannen. Plannen die Atlantis zouden helpen op lange termijn.
'Brem, zijn er veel mensen in Atlantis die kunnen lezen en schrijven, of rekenen?'
'Vooral rijken, en de armen hebben er niet veel aan. Hoezo?'
'Nou, ik vind dat iedereen er wel baat bij heeft om te kunnen lezen en schrijven. En rekenen vooral! Vooral de armen, anders blijven ze altijd arm. Ik ben van mening dat er een verplicht basisonderwijs moet komen. Nog niet van geweldige kwaliteit, natuurlijk, maar net genoeg om de kinderen te leren lezen en schijven. Zodat ze net die voorsprong hebben...' Brem schoot in de lach.'
'De armen kunnen dat toch niet betalen!'
'Ik wilde ze het ook niet laten betalen. Ik wilde alle mensen zonder specefieke functie die wel kunnen lezen en schrijven onderwijs laten geven in de zalen van het paleis aan alle kinderen tussen de zes en acht jaar. In ruil daarvoor kunnen zij eten krijgen en onderdak.'
'Lieverd, ga je niet erg snel?'
---
xx vonk
xx vonk
'Snel?! Hoezo ga ik snel? Deze stad is jaren teruggehouden geweest, en hij is er drastisch aan toe. Als we een goede indruk willen maken op de buitenwereld, dan moeten we snel goede dingen beginnen. Alle dingen kosten tijd, ja, dat is waar. Maar als je er op tijd mee begint, zullen ze snel op een goed niveau zijn. Hoe kun je verwachten dat de stad goed gaat lopen als je mensen niet kunnen lezen? Noem eens een stad waar analfabetisme een rol speelt en die alsnog goed loopt.' Brem keek me met halfopen mond aan. 'Laat ook maar! Dit is een uitstekende klus voor Hibiscus.' Ik liep de zaal uit.
'Hibiscus! Hibiscus, zit je hier?' Daar zat hij, zijn nagels te veilen. 'Dag schoonheid, mag ik je even spreken?'
'Ik heb niks beters te doen, dus... NATUURLIJK, LIEVERD.' Hij kwam naar me toe en fake-kuste mij. 'Vertel, vertel.'
'Ik heb een zware taak voor jou!'
'Oe, ik ben niet erg sterk hoor.'
'Nee, niet zwaar op die manier... Maar moeilijk, bedoel ik.'
'Oké.' Ik vertelde hem van mijn scholingsplannen en hij luisterde aandachtig. Hij knikte af en toe, maar ik kon niet van zijn gezicht opmaken of hij het een goed idee vond of niet. Uiteindelijk concludeerde ik mijn verhaal.
'Dus, jij leek mij de perfecte man voor de klus.' Hij glimlachte.
'En je hebt gelijk! Ik heb overal vriendjes zitten die hier DOLGRAAG aan mee zouden doen. Ik zal eens contact met ze opnemen. Maar zorg jij nu maar voor wat je ook aan het doen was, meid, en laat deze rommel maar helemaal aan mij over! Ik maak er wel wat moois van.' Hij knipoogde naar mij en ik verliet zijn vertrekken. 'Ow, je haar zit trouwens ge-wel-dig.' Ja, hij bleef een kapper...
'Hibiscus! Hibiscus, zit je hier?' Daar zat hij, zijn nagels te veilen. 'Dag schoonheid, mag ik je even spreken?'
'Ik heb niks beters te doen, dus... NATUURLIJK, LIEVERD.' Hij kwam naar me toe en fake-kuste mij. 'Vertel, vertel.'
'Ik heb een zware taak voor jou!'
'Oe, ik ben niet erg sterk hoor.'
'Nee, niet zwaar op die manier... Maar moeilijk, bedoel ik.'
'Oké.' Ik vertelde hem van mijn scholingsplannen en hij luisterde aandachtig. Hij knikte af en toe, maar ik kon niet van zijn gezicht opmaken of hij het een goed idee vond of niet. Uiteindelijk concludeerde ik mijn verhaal.
'Dus, jij leek mij de perfecte man voor de klus.' Hij glimlachte.
'En je hebt gelijk! Ik heb overal vriendjes zitten die hier DOLGRAAG aan mee zouden doen. Ik zal eens contact met ze opnemen. Maar zorg jij nu maar voor wat je ook aan het doen was, meid, en laat deze rommel maar helemaal aan mij over! Ik maak er wel wat moois van.' Hij knipoogde naar mij en ik verliet zijn vertrekken. 'Ow, je haar zit trouwens ge-wel-dig.' Ja, hij bleef een kapper...
---
xx vonk
xx vonk
Tof vervolg! Hibiscus is inderdaad echt hip
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Vonk is gewoon goed ze is geboren talent!
ze is geboren talent!Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
mensen, ik zit momenteel in vlaanderen, en dit toetsenbord is helemaal verpiept, dus eventuele tikfoutjes moet je me maar vergeven...
#
Het was drie maanden later, en mijn buik begon te zwellen. Ik begon de uitstraling van een trotse moeder te krijgen, en voor het eerst sinds deze zwangerschap was ik blij met het wezen dat in mij groeide. Brem twijfelde nog steeds aan de snelheid waarop ik werkte, maar ik wist dat ik het land zou verlaten eer ik bevallen was, met over zonder kind. Toch wilde ik Atlantis niet als een hoopje overlaten, maar wilde ik mijn spoor toch achterlaten.
Er waren inmiddels al vijf gebouwen klaar, en we waren nog bezig met zes. De eerste herberg was fantastich geworden, en de eigenaresse ging erin akkoord haar jongere kinderen als eerste mee te laten doen in het lesprogramma. Ik zorgde ervoor dat de geschiedschrijvers haar familie bij naam noemde, als beloning voor haar medewerking. Het lesprogramma van Hibiscus was ook inmiddels van de grond. Het was nog niet verplicht voor ouders om hun kinderen naar school te sturen, maar het was wel gratis. Dat betekende dat iedereen die zijn kinderen kon missen zijn kind op school wilde. Wie wil immers geen toekomst voor zijn kind?
Istarna werd intussen valser en valser, terwijl hij toe moest zien hoe zijn corrupte std waarin hij de machtigste was, omgetoverd werd tot een sociaal iets. Ik werd ook langzaam maar zeker heel bang van hem. Ik was immers niet alleen meer verantwoordelijk voor mezelf, maar ook voor de kleine. Dat was ds ook toen ik besloot dat ik met Brem moest praten over mijn vertrek.
'Maar lieverd, mijn vader laat het nooit toe dat je vertrekt! Bovendien kan ik dit alles niet alleen. Je gaat me toch niet zo in de steek laten?'
'Je kunt dit best alleen, zeker als we nog zes maanden verder zijn. Bovendien houden wij contact, geen zorgen. Maar die man vermoordt mij en onze kinderen! Hij heeft de macht niet meer, en ik kan gaan waar ik wil.'
'Hij laat je vermoorden voordat je Atlantis uit bent. Hij heeft de macht over vertrekken en aankomsten in Atlantis!'
'Dan doen we het openbaar. Wanneer we de koningin van Nederland ontvangen. Die vrouw moet ook weer weg, en dan ga ik in het geheim met haar mee. Hij vermoordt me niet in het bijzijn van een koninklijke macht, bovendien is het dan bekend over heel Atlantis, en de rest van de wereld.'
#
Het was drie maanden later, en mijn buik begon te zwellen. Ik begon de uitstraling van een trotse moeder te krijgen, en voor het eerst sinds deze zwangerschap was ik blij met het wezen dat in mij groeide. Brem twijfelde nog steeds aan de snelheid waarop ik werkte, maar ik wist dat ik het land zou verlaten eer ik bevallen was, met over zonder kind. Toch wilde ik Atlantis niet als een hoopje overlaten, maar wilde ik mijn spoor toch achterlaten.
Er waren inmiddels al vijf gebouwen klaar, en we waren nog bezig met zes. De eerste herberg was fantastich geworden, en de eigenaresse ging erin akkoord haar jongere kinderen als eerste mee te laten doen in het lesprogramma. Ik zorgde ervoor dat de geschiedschrijvers haar familie bij naam noemde, als beloning voor haar medewerking. Het lesprogramma van Hibiscus was ook inmiddels van de grond. Het was nog niet verplicht voor ouders om hun kinderen naar school te sturen, maar het was wel gratis. Dat betekende dat iedereen die zijn kinderen kon missen zijn kind op school wilde. Wie wil immers geen toekomst voor zijn kind?
Istarna werd intussen valser en valser, terwijl hij toe moest zien hoe zijn corrupte std waarin hij de machtigste was, omgetoverd werd tot een sociaal iets. Ik werd ook langzaam maar zeker heel bang van hem. Ik was immers niet alleen meer verantwoordelijk voor mezelf, maar ook voor de kleine. Dat was ds ook toen ik besloot dat ik met Brem moest praten over mijn vertrek.
'Maar lieverd, mijn vader laat het nooit toe dat je vertrekt! Bovendien kan ik dit alles niet alleen. Je gaat me toch niet zo in de steek laten?'
'Je kunt dit best alleen, zeker als we nog zes maanden verder zijn. Bovendien houden wij contact, geen zorgen. Maar die man vermoordt mij en onze kinderen! Hij heeft de macht niet meer, en ik kan gaan waar ik wil.'
'Hij laat je vermoorden voordat je Atlantis uit bent. Hij heeft de macht over vertrekken en aankomsten in Atlantis!'
'Dan doen we het openbaar. Wanneer we de koningin van Nederland ontvangen. Die vrouw moet ook weer weg, en dan ga ik in het geheim met haar mee. Hij vermoordt me niet in het bijzijn van een koninklijke macht, bovendien is het dan bekend over heel Atlantis, en de rest van de wereld.'
---
xx vonk
xx vonk
Ik zit ook in Vlaanderen niet thuis, maar toch ook in Vlaanderen ...
Juij!! Vonk en ik zijn echt close ... Spannend om in de buurt te mogen zijn van een meesteres in verhalen schrijven !!!
muhahahaha
niet thuis, maar toch ook in Vlaanderen ...Juij!! Vonk en ik zijn echt close ... Spannend om in de buurt te mogen zijn van een meesteres in verhalen schrijven !!!
muhahahaha
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
Natuurlijk vertelde ik Brem niet van mijn werkelijke backup tegen Istarna. Ik was koningin van Atlantis, en ik moest veilig zijn. Ik had al zo veel voor deze stad betekend, en ik zou nog zo veel meer voor de stad kunnen betekenen. Ik moest gewoon de goed studie volgen in Nederland, en mijn kind de juiste studie laten volgen, en de stad zou ik laten opbloeien, maar daarbij mocht Istarna mijn niet in de weg staan. Die man wilde mij dood hebben, of mijn kind, dat deed er niet zo toe. Ik moest overleven, en daarvoor mocht ik het niet spelen als een kind, maar als een machthoudster. Dat is waarom ik die avond alleen op stap ging, onder mijn verbergende kap.
Ik vond mijn weg in het donker naar het oracel, die mij de woorden van Istarna zouden geven, die hem ten onder zouden laten gaan wanneer hij te zeer een dreiging zou vormen. Ja, ik zou hem met zijn eigen woorden strikken. Hij zou mij niet krijgen, daar was ik te slim voor.
Maar nadat het oracel de woorden aan me had gegeven die ik had gezocht, greep nieuwsgierigheid mijn keel. Ik draaide me terug naar de oude vrouw, en ik kon het niet laten. 'JJ?' Ze glimlachte naar me met haar tandloze mond en toonde mij het, ze toonde mij JJ, en ik wist niet wat ik zag. JJ lag in zijn bed, en naast hem lag een meisje dat ik nog niet eerder had gezien. Ze logeerde bij hem! Mijn hart stond even stil, maar daarna dacht ik terug aan mijn velen nachten naast Brem in ons huwelijksbed, en ik kalmeerde. Ik gunde hem wel een nieuwe liefde, vooral omdat ik nu mijn eigen liefde had gevonden. Waarom mocht ik jaloers zijn, terwijl ik hem wel had verteld dat ik getrouwd was? Ik glimlachte naar de oude vrouw, en gaf haar de roos, die ik nog altijd bij me had, die ik ooit van de oude bedelares had gekregen. Het tandloze orakel schudde haar hoofd.
'Ik geef geen geschenken om ze terug te krijgen, mijn kind.' Ik keek haar vragend aan.
'Maar...'
'Ik wilde weten of er een goed mens op onze troon kwam te zitten. Zo lang die bloem leeft, leeft het goed in jou. Laat de bloem niet sterven, Arianne.'
Ik vond mijn weg in het donker naar het oracel, die mij de woorden van Istarna zouden geven, die hem ten onder zouden laten gaan wanneer hij te zeer een dreiging zou vormen. Ja, ik zou hem met zijn eigen woorden strikken. Hij zou mij niet krijgen, daar was ik te slim voor.
Maar nadat het oracel de woorden aan me had gegeven die ik had gezocht, greep nieuwsgierigheid mijn keel. Ik draaide me terug naar de oude vrouw, en ik kon het niet laten. 'JJ?' Ze glimlachte naar me met haar tandloze mond en toonde mij het, ze toonde mij JJ, en ik wist niet wat ik zag. JJ lag in zijn bed, en naast hem lag een meisje dat ik nog niet eerder had gezien. Ze logeerde bij hem! Mijn hart stond even stil, maar daarna dacht ik terug aan mijn velen nachten naast Brem in ons huwelijksbed, en ik kalmeerde. Ik gunde hem wel een nieuwe liefde, vooral omdat ik nu mijn eigen liefde had gevonden. Waarom mocht ik jaloers zijn, terwijl ik hem wel had verteld dat ik getrouwd was? Ik glimlachte naar de oude vrouw, en gaf haar de roos, die ik nog altijd bij me had, die ik ooit van de oude bedelares had gekregen. Het tandloze orakel schudde haar hoofd.
'Ik geef geen geschenken om ze terug te krijgen, mijn kind.' Ik keek haar vragend aan.
'Maar...'
'Ik wilde weten of er een goed mens op onze troon kwam te zitten. Zo lang die bloem leeft, leeft het goed in jou. Laat de bloem niet sterven, Arianne.'
---
xx vonk
xx vonk
Echt gaaf! Ik heb het hele verhaal nu in een keer gelezen, je schrijft echt goed!
Ik vind het gaaf dat die roos, die zo onbelangrijk leek, nu weer terugkomt in het verhaal.
Ik ben nu al benieuwd naar het vervolg!
Ik vind het gaaf dat die roos, die zo onbelangrijk leek, nu weer terugkomt in het verhaal.
Ik ben nu al benieuwd naar het vervolg!
Neem je dromen mee de dag in.
~~~
Hannez
~~~
Hannez
die roos kwam dan toch van pas
Acta est fabula!!! Sanis libris, vita lacuna ...
-
Fantasy fan
- Nieuw
- Berichten: 3
- Lid geworden op: 27 mei 2007 12:18
leuk verhaal! wanneer komt het vervolg?
I do believe in fairies, i do, i do..!
(peter pan 2004)
(peter pan 2004)
#
De geneesheer boog zich over mij. Het onderwijs in Atlantis was op volle gang, en alle kinderen konden naar school om basis onderwijs te krijgen. De pijn was haast ondragelijk, en tranen rolde over mijn wangen. De meeste projecten waren afgerond, en Atlantis kon inmiddels 250 toeristen kwijt. Ik voelde het scheuren, en ik gilde mijn longen kapot en mijn keel schraal. De stad was opgelicht door een stralende bundel van hoop, en de mensen kregen weer volop respect voor het koningshuis. Brem hield mijn hand vast, en ik kneusde zijn hand, terwijl ik perste zo hard als ik kon. De uitweg naar Atlantis was groter gemaakt, en een tunnel naar de oppervlakte van de zee werd gebouwd. 'Het hoofdje komt, ik zie het!' Het zou, zo het nu was nog drie jaar duren voordat de tunnel af was, maar met hulp en financieringen van buiten zou die periode gehalveerd kunnen worden. Ik schreeuwde terwijl het kind geboren werd, en ik hoorde de geneesheer roepen: 'een gezonde jongen, een zoon!' Atlantis had een toekomst. 'Maar... Er komt een tweede kind! Blijf persen, uwe hoogheid, blijf persen!' Het enige dat nog in de weg stond, was Istarna en zijn aan hang. Het duurde nog geen twee minuten, of ik baarde een tweede kind; een dochter.
We waren zes maanden later, en ik had een gezonde tweeling gebaard. Één meisje, Kotzia, wat uitgesproken werd als Kotsja, genoemd na de godin van de zee. En één jongen, Özlamar, genoemd na de god van de oogst. Özlamar zou Brem opvolgen, wanneer deze zijn eigen erfgenaam had bezorgd. Brem en ik hadden het hele plan al op tafel liggen. We hadden een lijst met mensen die we als eerste van buitenaf Atlantis in wilden halen klaarliggen. We hadden ook al een brief klaar liggen, die naar de leiders van de andere grote naties zou gaan, die door de boodschappers persoonlijk bezorgd zouden worden. Er zou een groot feest komen, en media en alles mocht komen. Atlantis zou bekend worden, de wereld moest weten dat Atlantis bestond. En tegen het eind van het feest zou ik vluchten. Zou Istarna me tegenhouden, dan had ik nog de door hem gesproken woorden als reserve. Hij zou me niet aan kunnen raken, als de beschermers van het koninklijke huis wisten wat zijn intensies waren. Ze zouden heb opsluiten, en we zouden voorgoed van hem af zijn. Hij hoefde me maar één reden te geven. Het plan was gereed, en er was geen speld tussen te krijgen. Ik zou eindelijk naar huis gaan...
De geneesheer boog zich over mij. Het onderwijs in Atlantis was op volle gang, en alle kinderen konden naar school om basis onderwijs te krijgen. De pijn was haast ondragelijk, en tranen rolde over mijn wangen. De meeste projecten waren afgerond, en Atlantis kon inmiddels 250 toeristen kwijt. Ik voelde het scheuren, en ik gilde mijn longen kapot en mijn keel schraal. De stad was opgelicht door een stralende bundel van hoop, en de mensen kregen weer volop respect voor het koningshuis. Brem hield mijn hand vast, en ik kneusde zijn hand, terwijl ik perste zo hard als ik kon. De uitweg naar Atlantis was groter gemaakt, en een tunnel naar de oppervlakte van de zee werd gebouwd. 'Het hoofdje komt, ik zie het!' Het zou, zo het nu was nog drie jaar duren voordat de tunnel af was, maar met hulp en financieringen van buiten zou die periode gehalveerd kunnen worden. Ik schreeuwde terwijl het kind geboren werd, en ik hoorde de geneesheer roepen: 'een gezonde jongen, een zoon!' Atlantis had een toekomst. 'Maar... Er komt een tweede kind! Blijf persen, uwe hoogheid, blijf persen!' Het enige dat nog in de weg stond, was Istarna en zijn aan hang. Het duurde nog geen twee minuten, of ik baarde een tweede kind; een dochter.
We waren zes maanden later, en ik had een gezonde tweeling gebaard. Één meisje, Kotzia, wat uitgesproken werd als Kotsja, genoemd na de godin van de zee. En één jongen, Özlamar, genoemd na de god van de oogst. Özlamar zou Brem opvolgen, wanneer deze zijn eigen erfgenaam had bezorgd. Brem en ik hadden het hele plan al op tafel liggen. We hadden een lijst met mensen die we als eerste van buitenaf Atlantis in wilden halen klaarliggen. We hadden ook al een brief klaar liggen, die naar de leiders van de andere grote naties zou gaan, die door de boodschappers persoonlijk bezorgd zouden worden. Er zou een groot feest komen, en media en alles mocht komen. Atlantis zou bekend worden, de wereld moest weten dat Atlantis bestond. En tegen het eind van het feest zou ik vluchten. Zou Istarna me tegenhouden, dan had ik nog de door hem gesproken woorden als reserve. Hij zou me niet aan kunnen raken, als de beschermers van het koninklijke huis wisten wat zijn intensies waren. Ze zouden heb opsluiten, en we zouden voorgoed van hem af zijn. Hij hoefde me maar één reden te geven. Het plan was gereed, en er was geen speld tussen te krijgen. Ik zou eindelijk naar huis gaan...
---
xx vonk
xx vonk
ja, dat is pas kunstHannez schreef:Echt gaaf! Ik heb het hele verhaal nu in een keer gelezen, je schrijft echt goed!
Ik vind het gaaf dat die roos, die zo onbelangrijk leek, nu weer terugkomt in het verhaal.
Ik ben nu al benieuwd naar het vervolg!
(vonk prijst zichzelf even
:P)---
xx vonk
xx vonk
'Ze zijn zo verschrikkelijk mooi.' Brem was als vader helemaal verliefd op zijn kinderen. 'Kijk eens naar hun ogen!' De ogen van de kinderen waren nog niet zo onnatuurlijk blauw als die van de rest van de bewoners van Atlantis. 'Kijk eens hoe mooi groen haar ogen zijn...' Kotzia had de groenste ogen die ik ooit gezien had. Brem had gelijk, ze waren hele mooie kinderen, en ik was als moeder heel trots. Opeens werd Brem heel bedroefd.
'Wat is er schat?'
'Wanneer jij weg gaat, zie ik mijn kinderen niet meer tot hij klaar is met school.'
'Hoezo? Kom je mij niet bezoeken? Je bent koning, je kan toch best eens in de maand een dagje langskomen? Anders kennen hun kinderen hun vader ook niet.'
Die dag zouden we de kinderen aan de bewoners van Atlantis laten zien. Ik moest denken aan een scene van de Lion King, maar dan anders. We zouden aan het balkon van het paleis verschijnen, en we zouden onze prachtige kinderen verkondigen aan het publiek. Ik was niet echt zenuwachtig. Ik had al zo vaak op dat balkon gestaan vol beloftes voor het volk. Nu kwam ik weer met een nieuwe belofte, maar deze van andere aard. Brem stapt het eerste het podium op, met Özlamar op zijn arm. Ik stond nog binnen, Kotzia heen en weer wiegend. 'Dames en heren van mijn volk! Mijn trouwe onderdanen, vreugde van mijn hart! Het afgelopen jaar heeft mijn jonge bruid veel voor jullie betekend. Zij heeft een nieuwe, en frisse wind door onze haren laten gaan, en de komende tijd gaat er in Atlantis heel veel veranderen. Er is weer een toekomst en hoop voor alle bewoners van Atlantis, en álle mensen hebben een kans. Ik ben nu jullie koning, en ik draag hier op mijn arm mijn erfgenaam. Ik zal hem opvoeden als een sterke heerser, en hopelijk heeft hij de pit van zijn moeder georven. Ik stel jullie voor aan ÖZLAMAR!' Het volk schreeuwde van plezier, en ik hoorde luide muziek van buiten komen. Nu mocht ik.
Met trillende handen stapte ik het balkon op, met het tweede kind op mijn arm en ging ik naast mijn echtgenoot staan. 'Dames en heren!' Het werd doodstil, en iedereen keek verwonderd naar mij. 'Ik ben hier geheel tegen mijn zin gekomen, een jaar geleden. Nu heb ik jullie leren kennen, en ik heb deze stad, de hoofdstad van de Zuidpool, en ik heb jullie lief. Ik ben trots jullie koningin te zijn. En ik toon aan jullie dus trots een tweede kind. Damens en heren, ik toon aan jullie mijn dochter, KOTZIA!' Deze tweede keer gingen de toeschouwers nog veel harder uit hun dak. Een meisje in het koninklijke huis, niets bijzonderders dan dat. De hoop was er dat met mijn genen, er meer vrouwen zouden komen in Atlantis. Maar die hoop was er met het toerisme ook.
Het grote feest kwam eraan: het feest van de opening van Atlantis. Het nieuws was verspreid over de hele wereld, en we waren top nieuws. Archeologen en wetenschappers dachten dat het een grap was, maar de boodschappers hadden ernst over zich heen liggen. Het leger was de lokatie van Atlantis komen bekijken, en de gezonken stad leek er werkelijk te liggen. De vorsten die we hadden uitgenodigd namen ons uiteindelijk serieus, en met de nodige militaire begeleiding, zouden zij de lokatie van Atlantis komen bekijken. Alleen ik zou niet met hen dineren. Dat liet ik geheel aan Brem over. Maar niet zonder een roerend afscheid.
Lieve lezers, het einde van dit verhaal zit er al weer aan te komen, maar ik heb wel een vervolg in mijn hoofd zitten. De vraag, zitten jullie op een vervolg te wachten? Want dit verhaal lijkt haast zo populair als Klein maar Fijn. Ik denk niet dat ik er drie goede delen uit kan krijgen, maar een sterk tweede deel zit er wel in... dus.. ja of nee?
'Wat is er schat?'
'Wanneer jij weg gaat, zie ik mijn kinderen niet meer tot hij klaar is met school.'
'Hoezo? Kom je mij niet bezoeken? Je bent koning, je kan toch best eens in de maand een dagje langskomen? Anders kennen hun kinderen hun vader ook niet.'
Die dag zouden we de kinderen aan de bewoners van Atlantis laten zien. Ik moest denken aan een scene van de Lion King, maar dan anders. We zouden aan het balkon van het paleis verschijnen, en we zouden onze prachtige kinderen verkondigen aan het publiek. Ik was niet echt zenuwachtig. Ik had al zo vaak op dat balkon gestaan vol beloftes voor het volk. Nu kwam ik weer met een nieuwe belofte, maar deze van andere aard. Brem stapt het eerste het podium op, met Özlamar op zijn arm. Ik stond nog binnen, Kotzia heen en weer wiegend. 'Dames en heren van mijn volk! Mijn trouwe onderdanen, vreugde van mijn hart! Het afgelopen jaar heeft mijn jonge bruid veel voor jullie betekend. Zij heeft een nieuwe, en frisse wind door onze haren laten gaan, en de komende tijd gaat er in Atlantis heel veel veranderen. Er is weer een toekomst en hoop voor alle bewoners van Atlantis, en álle mensen hebben een kans. Ik ben nu jullie koning, en ik draag hier op mijn arm mijn erfgenaam. Ik zal hem opvoeden als een sterke heerser, en hopelijk heeft hij de pit van zijn moeder georven. Ik stel jullie voor aan ÖZLAMAR!' Het volk schreeuwde van plezier, en ik hoorde luide muziek van buiten komen. Nu mocht ik.
Met trillende handen stapte ik het balkon op, met het tweede kind op mijn arm en ging ik naast mijn echtgenoot staan. 'Dames en heren!' Het werd doodstil, en iedereen keek verwonderd naar mij. 'Ik ben hier geheel tegen mijn zin gekomen, een jaar geleden. Nu heb ik jullie leren kennen, en ik heb deze stad, de hoofdstad van de Zuidpool, en ik heb jullie lief. Ik ben trots jullie koningin te zijn. En ik toon aan jullie dus trots een tweede kind. Damens en heren, ik toon aan jullie mijn dochter, KOTZIA!' Deze tweede keer gingen de toeschouwers nog veel harder uit hun dak. Een meisje in het koninklijke huis, niets bijzonderders dan dat. De hoop was er dat met mijn genen, er meer vrouwen zouden komen in Atlantis. Maar die hoop was er met het toerisme ook.
Het grote feest kwam eraan: het feest van de opening van Atlantis. Het nieuws was verspreid over de hele wereld, en we waren top nieuws. Archeologen en wetenschappers dachten dat het een grap was, maar de boodschappers hadden ernst over zich heen liggen. Het leger was de lokatie van Atlantis komen bekijken, en de gezonken stad leek er werkelijk te liggen. De vorsten die we hadden uitgenodigd namen ons uiteindelijk serieus, en met de nodige militaire begeleiding, zouden zij de lokatie van Atlantis komen bekijken. Alleen ik zou niet met hen dineren. Dat liet ik geheel aan Brem over. Maar niet zonder een roerend afscheid.
Lieve lezers, het einde van dit verhaal zit er al weer aan te komen, maar ik heb wel een vervolg in mijn hoofd zitten. De vraag, zitten jullie op een vervolg te wachten? Want dit verhaal lijkt haast zo populair als Klein maar Fijn. Ik denk niet dat ik er drie goede delen uit kan krijgen, maar een sterk tweede deel zit er wel in... dus.. ja of nee?
---
xx vonk
xx vonk