Online Verhalen

Ik besloot na een vlug ontbijt maar wat te gaan wandelen. Ik opende de deur, en struikelde bijna over Miguel, die in de deuropening zat te wachten. Ik schrok.
"Miguel! What are you doing here?"
"Waiting for you," antwoordde hij. Hij stond op, liep op me af en zoende me. Meteen duwde ik hem weer van me af.
"No," zei ik streng. "You are cheating on your girlfriend."
Ik keek hem aan. Met grote ogen van verbazing keek hij terug. Hij deed zijn armen over elkaar.
"Right. So you can sleep with me and cheat on this Jeremy-guy, but when I do that it's wrong?!" Nu klonk hij verontwaardigd en boos.
"No, I never came to you with the intention to do that. It just happened, I couldn't help it," wierp ik tegen.
"Oh, of course. Can't you come up with something better?"
Nu werd ik woest. Het sloeg natuurlijk nergens op, maar ik werd boos.
"Why didn't you wait for me?" Ik huilde toen ik dat zei.
Miguel zuchtte diep.
"Because I didn't know you were coming. I thought you were sure it wasn't going to work," zei hij. Hij zuchtte nog een keer. Hij krabde op zijn achterhoofd en keek me even aan. Daarna schudde hij zijn hoofd en zei:
"You know, that's your problem."
"What," riep ik fel. "What's my problem?"
"You never know what you want! When I met you I thought you would love me forever. But then you suddenly stopped writing letters, and when I desperately came to find you, you already had someone else. I thought it was over, but the next moment I layed next to you in bed. After that, you sent me away. And now you're here again! What do I have to do with you, estrella?"
Ik stevende op hem af. Ik weet achteraf niet precies waarom, maar ik was hels.
"Like it was easy for me to do that! You have no idea what kind of struggle I have been through! You have no idea..." Machteloos sloeg ik hem op zijn borst en een keer op zijn wang. Daarna zakte ik huilend op mijn knieën.
Met een diepe zucht tilde Miguel me op. Ik draaide me van hem af.
"I hate you..." fluisterde ik, "... sometimes."
Daarna moesten we allebei even grinniken. Hij draaide me weer naar hem toe en hij bleef me een poosje aankijken.
"You know, most of the time, I can't stand you either. But it doesn't keep me from loving you. I want to give up everything else for you. Nothing else matters to me, just you."
Er klonk iets smekends door in zijn stem. Ik gaf hem een zoen op de plek waar ik hem zojuist had geslagen, en hij zoende me daarna op mijn mond. Ik schudde mijn hoofd.
"I'm sorry. I don't want to hurt that girl..."
Hij liet zijn hoofd zakken. Ik liep weer naar binnen.
"And what about me," hoorde ik hem nog zeggen. "Do you want to hurt me?"
Ik deed maar alsof ik het niet had gehoord...

Het huilen was over. Vrolijk was ik echter niet. Ik liep over de boulevard, en keek naar de zee.
Duizenden gedachten gingen door mijn hoofd. Ik zette de gebeurtenissen even op een rijtje. Jeremy was ik kwijt, maar dat was toch nooit wat geworden. Ik had hem nog als vriend.
Miguel was ik voorgoed kwijt. Ik was een sukkel geweest, ik had te lang gewacht. Maar ja... Ook al was ik niet te laat geweest, dan nog was het moeilijk geweest. Hij woont zo ver weg. Hoe lang hou je zoiets vol?
Later zou ik vast nog wel de ware vinden. Ik ben tenslotte pas zestien! Kan je als je zo oud bent überhaupt wel zo veel van iemand houden? Nee... Ik was gewoon heel erg verliefd op Miguel. Dan lijkt alles erger dan het is. Hij zou ook niet zijn hele leven bij dat meisje blijven. Misschien zou ik hem ooit als ik volwassen zou worden nog wel een keer tegen komen...
Alhoewel, dat leek me ook onwaarschijnlijk. Een leuke Nederlander vinden leek me meer voor de hand liggend, aangezien ik daar woon.
Ik schopte keihard tegen het hek dat de boulevard scheidde van het strand. Ik stampte op de grond en zette mijn handen tegen mijn hoofd. Wie hield ik nu voor de gek? Hier zou ik nooit meer helemaal overheen komen...

Ik volg dit weer helemaal! Arme Daphne, ze weet echt niet meer wat ze moet doen maar ze houd wel echt van Miguel! Ze moet voor hem vechten! Echt, ik meen het. Ze mag zichzelf en Miguel niet zo laten lijden! Mooi gedaan, ik kan me heel erg goed inleven en het blijft leuk om te lezen

Bedankt, xIMISSYOU, je brengt me op een idee.

De vijfde dag op Mallorca. Ik wandelde door de straatjes, in stilte in mezelf afscheid nemend van alles. Hier ooit nog terug komen zou te pijnlijk worden. Ik wandelde door een smaller steegje waar ik een rode bougainville zag staan. Knalrood. Met een glimlach keek ik ernaar. Het is echt waar, bloemen geven troost.
Ik liep langs een klein huisje waar een tegeltje in de muur gemetseld was met een tekst erop. In het Spaans, natuurlijk. Dat vond ik jammer. Ik probeerde te lezen wat er stond. Ik deed Latijn, sommige woorden kon ik afleiden. Sowieso iets met 'jij', iets met 'vechten'...
Een man van middelbare leeftijd kwam naar buiten en zag me naar het tegeltje staren. Hij glimlachte vriendelijk naar me.
"You... don't speak Spanish," vroeg hij met een sterk accent.
"No," zei ik lachend en haalde mijn schouders op. "I wonder what it means." Ik wees naar de tekst.
De man wreef over zijn kin. Hij dacht een poosje na, en zei toen:
"I will fight with, against, and for you."
Ik zweeg een poosje.
"I believe..." zei de man grinnikend.
"Okay, thank you," zei ik vriendelijk en liep verder. Ik dacht erover na. Prachtige spreuk. Ik zal met, tegen en voor je vechten. Iets zei me dat ik dat ook moest doen. Zo iemand als Miguel vind ik nooit meer, dat besefte ik. Maar meteen daarna, met een steek in mijn maag, kwam het beeld van het verdrietige meisje weer tevoorschijn. Ik schudde mijn hoofd. Dat kon ik haar niet aan doen, ik wist hoe het voelt.

Ik liep de heuvel weer op, terug naar mijn appartement.
Tot mijn grote verbazing zat daar een bekend meisje. Ze veegde haar lange zwarte haren uit haar gezicht en zag dat ik naar haar toe kwam lopen. Meteen stond ze op en kwam op me af.
"Hello," zei ze.
"Hello," zei ik terug. Ik vroeg me af wat ze wilde. Me wegjagen, waarschijnlijk.
Ze stak haar hand uit. "My name is Mayte."
"Hi, my name is Daphne," zei ik en ik schudde haar hand. Ze klonk erg vriendelijk en welwillend.
"I know, Miguel told..." Ze zweeg even. Daarna zei ze haastig: "Sorry, my English is real bad..."
Ik haalde mijn schouders op. "That's okay."
We keken elkaar aan. Om de een of andere reden had ik het gevoel dat hier een vriendschap uit kon ontstaan... Maar ze was de nieuwe vriendin van de jongen van wie ik hield!
"So.. what do you want?" Ik deed mijn best om niet te onaardig te klinken.
"Miguel is... ehm.. drunk."
Geschrokken keek ik haar aan.
"I mean he was... last night. He's not okay. I'm worried... And I think it's because of you."
Ik was met stomheid geslagen. Wat een lief meisje... Dat ze naar mij toekwam! Ik wist niet wat ze precies van me wilde, maar het feit dat ze naar mij toekwam, gaf me hoop. Ik zou voor hem vechten. Dat stond vast.

"So..." vroeg ik voorzichtig, "how is he now?"
"At his home..." antwoordde ze twijfelachtig alsof ze wist dat ze het verkeerd begrepen had.
"No, not 'where'. 'How' is he? How is he doing?" Ik grinnikte in mezelf. Ze deed haar best, dat moest ik toegeven.
"O, he has... ehm... what do you call that?" Ze trok een pijnlijk gezicht en wees op haar hoofd. Ik knikte dat ik het begreep.
"A headache," zei ik. Ze knikte heftig.
"That's all."
Ze dacht een poosje na. Mayte formuleerde haar zinnen eerst zorgvuldig in haar hoofd. Ze sprak als een meisje van acht die voor haar eerste toneelstuk op school tekst uit haar hoofd geleerd heeft.
"He told me that he didn't want to see you any more, but I don't... ehm... believe."
Ik knikte goedkeurend. Dat scheen haar op haar gemak te brengen.
"I know him..." zei ze zacht. "I don't know what I can do. I don't really want to lose him."
Ik schudde mijn hoofd. "No, I understand. I wouldn't want to either. But what do you want from me? I think that when I stay around, it wouldn't help you."
Dikke rimpels verschenen op haar voorhoofd. Het kleine Spaanse meisje kon blijkbaar ook behoorlijk ernstig kijken. Ze was echt heel vriendelijk, en ik kreeg een soort medelijden met haar.
"Just help me when he's drunk again," zei ze toen maar en liep van het erf af.
"Okay," zei ik. "You know where you can find me."

Het duurde dan ook niet lang voordat Mayte weer naar me toe kwam. Ik zat 's avonds pootje te baden in het zwembad, dat doe ik wel vaker als ik op vakantie ben. Het zwembad was verlicht en ik hoorde overal krekels.
Plotseling kwam Mayte, lichtelijk in paniek, naar me toe rennen in een mooie rode jurk. Ergens was ik jaloers op de natuurlijke elegantie die ze bezat en de mooie lange zwart-bruine haren. Maar haar anders zo lieflijke gezicht was nu vertrokken van bezorgdheid.
"Please come, Miguel is drinking again."
Ik aarzelde geen moment, meteen liep ik met haar mee. Al snel begon ze te rennen en rende ik achter haar aan. Ik begreep wel waarom Miguel voor haar had gekozen, zoals haar van dunne stof gemaakte jurk wapperde terwijl ze rende. De lappen om haar armen dansten rond haar lichaam. Nee dan ik, blonde Hollandse trien. Goed, echt lelijk was ik nou ook weer niet, maar aan Mayte kon ik niet tippen. Ik droeg sowieso nooit rokken, en ik bewoog me nogal lomp. Schobberdebonk, zegt mijn moeder dan.
We renden niet naar Miguels huis, we renden over de boulevard waar mensen ons verbaasd nakeken. We renden het strand op, en vonden Miguel achter een rots. Rond hem lagen volle en lege flesjes bier. Hij zat op een steen, met zijn handen in zijn haar. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond en schudde verdrietig mijn hoofd. Dit kón toch niet zo...

Dat tekstje op die steen is mooi!
Hm, ik ben benieuwd hoe Miguel gaat reageren op haar komst. Wat goed dat Mayte naar haar toe kwam maar zou het hem helpen? Hm...
Ik ben benieuwd!

Gehypnotiseerd door hoe die arme Miguel daar zat, liep ik langzaam naar hem toe. Hij keek op. Met glazige ogen keek hij me aan. Weer die ontroerende verdrietige Spaanse ogen. Ik zette een stap terug. Mijn hart klopte in mijn keel. Iets maakte me bang.
Ik liep wat verder naar hem toe. Ik legde voorzichtig een hand op zijn schouder.
"Miguel," fluisterde ik amper hoorbaar.
Plotseling stond hij op en pakte me stevig beet bij mijn schouders. Zijn mond was vertrokken tot een streep en zijn nu kwade ogen boorden diep in de mijne. Ik wilde zeggen dat hij me los moest laten, dat hij niet wist wat hij deed, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik was te overrompeld.
"Miguel, parrar!" Mayte klonk ver weg. Ik voelde dat ik niet meer op de grond stond. Mijn benen bungelden en Miguel kneep zo hard in mijn schouders dat het pijn deed.
"Miguel, please, stop," jammerde ik. Zo kende ik hem helemaal niet. Hij ademde luidruchtig door zijn mond en de dranklucht maakte me misselijk.
"Why did you do that to me?" Hij kneep me nog harder. Ergens ook uit onmacht, maar dat kon ik toen niet zien. Hij perste de tranen bijna letterlijk uit me.
"Bitch," zei hij zonder enige emotie in zijn stem. Kort daarna smeet hij me met mijn gezicht in het zand. Met een doffe klap raakte ik de grond. Even bleef ik stil liggen. Ik kon niet geloven dat dit net was gebeurd.
"Daphne," zei Mayte met beverige stem. Toen drukte ik me langzaam omhoog en spuugde het zand uit mijn mond. Ik stond langzaam op en keek Miguel aan. Ik schudde mijn hoofd.
"I don't know you."
Als ik nog even was blijven staan, had ik de schrik en de spijt op zijn gezicht kunnen zien, maar ik rende zo hard als ik kon weg. Weg van die gek. Ik had het helemaal gehad. Ik plofte in het appartement op mijn bed neer en voelde mijn hart bijna uit mijn borstkas klappen. Van het rennen en van de schrik. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Zijn ogen stonden in mijn geheugen gegrift.

Aw, poor Daphne^^^^ *Kruipt verhaal in, zet Miguel en Daphne voor elkaar en laat ze het goed maken*
Miguel moet gewoon niet zo ongelooflijk dom doen ! Ze moeten gewoon weer bij elkaar komen^^^
En Mayte lijkt me aardig, en heb medelijden met haar. Miguel houd nog van Daphne, maar hij heeft wel wat met Mayte, arme meid...

Oh arme Daphne, ik ben het grondig eens met Yara! En Miguel moest dat niet bij haar gedaan hebben, al was hij in een dronken toestand. Hm, voor Mayte moet dit ook heel moeilijk zijn, haar vriend is nog steeds verliefd op zijn ex en hij zuipt zich vol omdat Daphne Mayte niet wil kwetsen... Hm, ik ben benieuwd naar meer

Oké, ik ben blij dat het aanslaat. Ik wist het niet helemaal zeker met dit stukje. Beetje te heftig, dacht ik nog... Klein stukje erbij.

De dag erna was ik bijzonder in de war. Ik liep 's morgens naar buiten en keek naar mijn spiegelbeeld in het zwembad. Ik staarde er een poosje naar. 'Kijk mij nou,' dacht ik. Ik had rood behuilde ogen, mijn haar zat door de war - ik had vanmorgen geen zin om het te kammen - en ik kon niet meer lachen. Zelfs niet glimlachen. Ik wilde hem nooit meer zien, maar denk niet dat ik over hem heen was. Ik keek op van het zwembad.
Ik liep weer naar binnen en ging op mijn balkon staan. Ik keek uit over de prachtige stad Palma, en ik keek naar de zee. Ik kon er niet van genieten zoals ik de eerste dag wel had gedaan. Ik leunde op het balkonhekje. Ik overdacht voor de zoveelste keer de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Ik slikte.
Het leven is best oneerlijk, als je het zo bekijkt. Ik had het uitgemaakt met een jongen van wie ik best hield als vriend, en die was ik bijna kwijt geraakt. Ik had het ervoor over gehad om iedere vakantie naar Mallorca te vliegen en daar keihard voor te werken. Ik was hier misschien wel gaan wonen. Alleen maar omdat hij Mayte al had. Alleen door haar was het allemaal voor niks geweest.
Mijn liefde voor hem won het van mijn sympathie voor haar. Ik begon haar te haten, in die uren die ik nadacht over alles. Zij verpestte mijn leven hierdoor. Ik moest uit onmacht iemand de schuld geven. Mayte was een makkelijke zondebok, en mijn hart stond niet toe dat ik Miguel de schuld gaf. Mezelf wilde ik ook de schuld niet geven, omdat ik in mijn ogen mijn best had gedaan... Als Mayte niet zo aan hem vast zou houden...
Plotseling schrok ik op uit mijn gedachten toen ik zag dat Miguel de heuvel op kwam gelopen. Meteen werd ik al boos. Dat hij zijn gezicht nog durft te vertonen!
Fier liep ik naar buiten om hem met mijn armen over elkaar op te wachten.

Oh god, wat is ze nou weer van plan? En wat is híj van plan? En ze geeft Mayte de schuld maar dat kind kon er toch ook niets aan doen dat hij nog steeds op haar is en dat hij dat gedaan heeft? Maar langs de andere kant snap ik haar ook wel, ze is heel gevoelig en dan hoort ze dat Miguel een vriendin heeft... en dan dit.. ik ben nieuwsgierig Mooi gedaan ook, het vorige stukje was niet al te heftig, vind ik.

Na een poosje stond hij voor me. Ik gaf hem niet de kans zijn mond open te doen.
"Why do you even come here," vroeg ik snerpend.
Meteen liet hij zijn hoofd zakken.
"I only wanted to tell you I'm sorry..." Zijn stem zwakte halverwege af. Ik was nog steeds laaiend.
"Off course you are, but you are a little bit late with that, don't you think?! You're just a freak!"
Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het gebroken gezicht dat ik toen zag me helemaal niks deed. Ik liet mijn handen slap langs mijn lijf hangen om een iets minder aanvallende houding aan te nemen. Ik deed mijn uiterste best nu niet te gaan huilen.
"I'll never forgive myself what I did. I was drinking, I would never hurt you. I... Just forgive me, please..."
Ik beet op mijn lip. Hij deed verder niks, en toen wilde ik maar weg lopen. Maar toen ik me een kwartslag gedraaid had, zakte Migeul plotseling op zijn knieën. Stomverbaasd draaide ik me weer om.
"Please," smeekte hij. "I'm begging you, don't go away. I love you! You hear me? I love you!"
Ik kon er niks aan doen. Ik bleef als aan de grond genageld staan toen hij dat zei. Ik slikte een brok in mijn keel weg. Niet aan toegeven, zei mijn verstand. Niet aan toegeven.
"I want you forever and I am going to do everything I can to see you as much as possible..."
"Oh, stop it," kapte ik hem af. "You've already got Mayte!" Ik klonk spottend.
Miguel zuchtte. Hij knikte langzaam. Ik wilde nu echt weglopen, maar hij greep me bij mijn arm. Ruw trok ik hem terug, maar ik bleef wel staan.
Miguel stond op en keek me recht aan. "You had Jeremy once," zei hij kalm. "I don't love Mayte as much as I love you. She'll forgive me."
Ik schudde mijn hoofd terwijl ik hem aan bleef kijken. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Dit ging in strijd met al mijn principes... Ik liep het appartement in.
"Please, take me back!"
Ik smeet de deur dicht.

De volgende dag zat ik binnen in het appartement terwijl het buiten dertig graden was. Ik leek wel niet lekker. Dat was ik ook niet, niet meer. Ik was een soort van dood. Ik kon niet goed meer helder denken en me al helemaal niet bij de situatie neerleggen. Waarom kon hij Mayte dan ook niet gewoon de bons geven? Nee, dat was ook geen oplossing.
Mijn telefoon ging af. Als een robot pakte ik hem op en keek wie het was. Ik slaakte een kleine zucht van opluchting toen ik zag wie het was.
"Mam, wat goed dat je belt!"
"Dag meisje, hoe is het daar? Jorinde vertelde dat het niet zo lekker ging."
Luid snikkend vertelde ik haar het hele verhaal. Ze troostte me zoals moeders dat doen. Het hielp dit keer helaas niet zo veel.
"Ja, maar schat, er zijn nog zoveel andere jongens op de wereld! Je bent nog jong..."
"Jawel, maar ik wil helemaal geen andere jongens! Ik wil hem! En hij wil mij ook nog steeds, maar Mayte..." zei ik wanhopig.
"Nou ja, voor Mayte geldt hetzelfde, er zijn nog heel veel andere jongens op de wereld. Als Miguel jou echt boven Mayte prefereert, dan komt hij echt wel een keer naar je terug."
"Daar kan ik toch niet op wachten..."

Drie dagen gingen voorbij. Af en toe kwam Miguel even langs. We maakten geen ruzie meer. Hij zei dat hij niet wilde dat we boos op elkaar waren als ik straks terug naar Nederland zou moeten. Dat wilde ik ook niet. Een keer zaten we naast elkaar op het balkon. We zwegen. Ik zou nog precies een week op Mallorca zijn.
"So, you are leaving in one week?"
Ik knikte. Ik zuchtte en keek een andere kant op.
"This is ridiculous," zei hij na een poosje en schudde zijn hoofd.
"What is," vroeg ik verbaasd. Ik had alle hoop allang opgegeven, moet je rekenen.
Hij stond op en zei: "All of this. Because it's 'right', I should stay with a girl I don't love and leave you."
Ik zuchtte diep. Ik werd hier zo moe van. "Miguel," zei ik. "We talked about this so many times..."
"I know, so now we'd stop talking and do something. You don't realise, but you are making the same mistake as you did before. True love deserves a chance, don't you think?"
Ik zweeg. Ik dacht na. Zonder verder iets te zeggen drukte hij een zoen op mijn wang en liep weg. Ik keek hem na. Ik betwijfelde of ik hem nog terug zou zien... Als hij nu naar Mayte ging, zou zij daar wel een stokje voor steken, dat stond vast. Met mijn ogen volgde ik Miguel die de heuvel af liep. Was dit dan echt voor het laatst? Ik wreef met mijn hand over mijn wang...

Ik had Miguel sinds die dag niet meer gezien, en toen duurde het nog maar vijf dagen voordat ik weer terug naar huis moest. Ik wilde niet weg. Hoe vaak ik ook teleur was gesteld, hoeveel ik ook had gehuild, ik bleef hopen. Ook al gedroeg ik me alsof ik de moed had opgegeven, iets in mijn diepste binnenste zei tegen me dat alle hoop nog niet verloren was.
Even later liep ik vrolijk door de stad. Ik wist niet precies waarom, maar ondanks alles voelde ik me goed. Vrede had ik er niet mee, en zou ik er ook nooit mee krijgen. Ik zou hem altijd blijven missen. Misschien zou ik zelfs nooit een ander vinden. Het gaf niet, want ik was nog op het mooiste eiland van de wereld. Vond ik, althans.
Voor mijn gevoel leek het alsof er op elke hoek van de smalle straatjes een rode bougainville stond, om me te troosten. Ik kocht een paar bloemen op een kleurrijke markt, en stak er een in mijn haar. De koopvrouw lachte, waaruit ik begreep dat ze vond dat het me goed stond. Ik grijnsde naar haar terug en huppelde richting de boulevard.
Ik hoorde het ruisen van de zee, ik zag kinderen spelen op het strand. Het gezellige geroezemoes overal beviel me prima.
Ik passeerde het bordje weer met de tekst erop gegraveerd die me altijd bij is gebleven. Ik zal met, tegen en voor je vechten. Ik zuchtte en staarde dromerig voor me uit. Ik sprong van steen naar steen over het hobbelige pad. Ik had nog helemaal niet gezwommen, deze vakantie. Moest ik misschien toch maar eens gaan doen, nu ik er nog was.
Hé! Verbeelde ik me dat nou, of hoorde ik iemand roepen? Ik wandelde langs de rotsen, en keek hoe het water tegen de grote stenen klotste.
Daar was het weer. Iemand riep me. Ik keek om, en in de verte zag ik iemand aan komen rennen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, en hield mijn hand boven mijn ogen tegen de zon. Het was Mayte. Ik zuchtte. Ik was al niet meer boos.
Ik wachtte geduldig tot ze naar me toe gerend was. Ik keek naar haar gezicht. Je kon zien dat ze had gehuild, maar toch glimlachte ze naar me.
"Finally, I found you," zei ze buiten adem, half lachend.
"Calm down, what's the matter?"
"For you, nothing. Miguel and I talked."
Ik slikte. Ik zei niks. Ik keek haar vol verwachting aan. Ik had het gevoel dat mijn maag ging imploderen.
Haar ogen gleden over me heen.
"You look good," zei ze met een schuin lachje.
"Yeah, well," zei ik een beetje onverschillig. "I decided the hell with it all..."
Een beetje geschrokken keek ze me aan. Een van haar donkere wenkbrauwen gingen omhoog. Ik bedacht me dat zij die uitdrukking niet kende.
"I mean I put it all behind me..."
"So, you don't want Miguel anymore..." Ze keek weer heel ernstig.
"Of course I do," zei ik met een glimlach. "But I understand it can't be."
Woest schudde ze haar kleine hoofd.
"No, no! Go back to him!"
Ik sperde mijn ogen wijd open van verbazing. Een tijd lang zei ik niks. Ik staarde haar alleen maar aan.
"But... but... I thought.. ehm.. and what about you," stamelde ik.

Ik moet zo langzamerhand een keer naar een slot toe gaan werken, denken jullie niet?

Even was ik te verbaasd om verder iets te zeggen, maar al gauw riep ik mezelf tot de orde.
"No, Miguel belongs to you now."
"No, he doesn't."
"Yes, he does," zei ik streng. Ik vond het wel lief van haar, maar ik wist zeker dat het niet bij haar vandaan kwam.
"Listen," zei Mayte op haar beurt, "Miguel's heart is almost broken. If you go away, he will never... ehm... get over it." Ze dacht na over ieder woord dat ze sprak.
"But if Miguel comes back to me, it won't make you happy, will it?" Ik keek haar schuin aan. Ik was benieuwd wat ze hierop zou antwoorden.
Er rolde een traan over haar wang. "But... staying with a boy who doesn't really love me... I don't think that would make me happy either."
Ik schudde mijn hoofd. Nee, dat was waar. Had Nonna ook niet zoiets gezegd? Voor de zekerheid vroeg ik:
"Is that you talking, or is it Miguel?"
"It's me talking," verzekerde ze me. "I want to be his friend. He told me yesterday, he could never love me as much as he loves you. So.. I cried a little. But so what? For me, there are hundreds of guys I can choose. For you, there is only one."
Haar gezicht was zo open als een bloem. Ondanks dat ze niet kon verbergen dat ze een beetje verdrietig was, straalden haar ogen. Ik stond daar maar.
"So, we broke up."
Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. "I feel sorry for you, though..." Weer kon ik niet voorkomen wat ik had willen voorkomen.
"Don't! Go to him!"
Ik wipte onwennig van mijn ene been op de andere... Om de een of andere reden durfde ik nu niet zo goed. Ik had geen idee waarom... Ik had hem de laatste keer natuurlijk wel een klein beetje afgepoeierd...
"Eh.. Where is he, then?"
Mayte wees naar het strand onder de rotsen. "He's walking over there, somewhere... I guess... There was onother bottle of beer gone..."
Ik knikte. Ik rende een paar meter de duinen af, maar draaide me weer om.
"Are you really sure about this, Mayte?"
"Yes!" Ze sloeg haar ogen op naar de hemel en duwde me een stuk vooruit. "Go!"
Ik struikelde bijna over de hobbels. We schoten allebei in de lach. Ik groette haar en rende de duinen af. Mijn buik en maag trokken samen van de zenuwen...

Aw, ze moeten weer bij elkaar komen! Wel zielig voor Mayte dat het nu uit is tussen haar en Miguel, maar Daphne en Miguel zijn zo lief en schattig samen. Hopelijk komen ze echt weer bij elkaar, maar ik neem aan van wel^^^^
Anders kruip ik het verhaal in en laat ik het ze goed maken

Ik liep eerst, maar al gauw begon ik te rennen. De duinen af, het strand op. Ik viel een paar keer over hobbels, en binnen de kortste keren zaten mijn haren door de war en kleren onder het zand en het vuil. Het kon me niet schelen. Ik rende verder, terwijl het zand omhoog vloog bij iedere stap die ik zette. Om een vermoedelijk door kinderen gegraven kuil te ontwijken liep ik per ongeluk de zee in en was tot aan mijn kuiten nat. Ik had ondertussen ook niet kunnen vermijden dat er weer een paar tranen over mijn wangen liepen. Waarom? Ik had werkelijk geen idee.
Na een halfuur door gerend te hebben, zag ik eindelijk een bekende gestalte bij de zee staan. Ik stopte met rennen en liep voorzichtig naar hem toe. Argwanend keek ik naar het bierflesje dat Miguel in zijn hand had.
Eindelijk keek hij om en zag me staan. Zijn ogen werden groot en meteen smeet hij het bierflesje in zee.
Met vuile kleren en rommelige haren stond ik voor hem. Ik keek even naar beneden en zuchtte. Ik hijgde ontzettend, mijn borstkas ging wild op en neer. Ik had niet zo moeten rennen.
Een hele tijd keken we elkaar aan. Hij begreep waarschijnlijk de situatie niet eens en we wisten allebei niet wat te doen. We durfden niets te zeggen. Onwennig zwaaide ik wat met mijn armen en deed ze vervolgens op mijn rug.
Miguel keek erg ernstig. Ik werd er nog zenuwachtiger van dan ik al was. Toen strekte hij uit het niets zijn armen naar me uit, om me te omhelzen. IK slaakte een zucht van opluchting en lachte. Ik rende op hem af en sprong in zijn armen. Ik sloeg mijn benen om zijn middel en sloeg mijn armen stevig om zijn nek, alsof hij mijn enige houvast was. Misschien was dat ook wel zo. Dit zou de omhelzing hebben moeten zijn die ik zou hebben gegeven toen ik aankwam.
Hij verborg zijn gezicht achter mijn haar en hield zijn lippen tegen mijn nek. Hij zoende toch niet. Ik voelde zijn voorzichtigheid goed aan. Hij zette me weer neer. Ik keek hem recht aan.
"I heard you and Mayte broke up."
Hij knikte langzaam.
"Staying with her would be unfair to her."
Ik knikte dat ik het begreep.
"I broke up with Jeremy too. I did it for you."
Langzaam zag ik de lichtjes in zijn ogen terugkomen. IK streelde met mijn hand door zijn haar.
"You were right. True love deserves a chance. I missed you," zei ik. Ik beet op mijn lip. Zeg dan wat... Zeg dan wat!
"And I need you," voegde ik er met een schuin lachje aan toe, "for else I will make the wrong choices all the time..."
Hij glimlachte. "Are you sure?" Hij trok zijn hoofd schuin.
"No, I'm never sure, you ought to know that by now. Just take me back." De tweede zin klonk smekend.
Hij begon te lachen. Hij greep me stevig beet en slingerde me een paar keer in de rondte.
Hij zoende me een keer, twee keer, drie keer... heel veel keer. Ik voelde gelijktijdig mijn telefoon trillen in mijn broekzak maar ik had geen zin om te kijken.
"I'll take that as a 'yes'," zei ik grijnzend. Hij glimlachte lief naar me en pakte mijn hand. Stralend liep ik met hem mee.

"Where are we going," vroeg ik even later lachend. De weg ging omhoog. Het begon reeds te schemeren. We liepen trappen op, en kwamen uit bij een uitkijkpunt. Plotseling herkende ik het bankje, waar we ooit gezeten hadden. Gezeten, en dergelijke...
"Oh, I forgot all this," riep ik uit. Ik huppelde naar het bankje en ging zitten. Ik keek voor me uit. Miguel kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen. Ideaal.
Mijn vakantieliefde kende een goed einde. Dat kent het trouwens nog steeds. Ik zat daar met hem, en alles was perfect. Het weer, de warmte, de ondergaande zon. De manier waarop de zon langzaam achter de zee wegzakte en de wolken die erboven dreven rood kleurden. De zeilschepen in de verte. Alles. Ik trok mijn benen op en leunde tegen Miguel aan. Hij streelde door mijn haar.
"I'm never going to lose you again, I swear," zei hij.
"No, I will visit you every holiday I can."
"Yes, I'll come to the Netherlands whenever I can too."
Ik keek hem aan. "You know, maybe I can move to Mallorca when I finished school..."
Hij grijnsde.
Om het af te maken keek ik ook nog even op mijn mobiel om te kijken wat dat sms'je was. Ik las:

Oké. Ik heb nu dus iets met Jeremy. Ik sta te trillen op mijn benen!

Ik glimlachte. Goed zo, jongen! Ik wilde het weer opbergen toen ik een nieuw sms'je kreeg.

HALLO?! IK HEB GEWOON VERKERING!!!!

Ik schoot in de lach. Ik sms'te gauw terug.

JA JA! Gefeliciteerd! Echt tof!

PS. Ik ook!

THE END



Beetje geslaagd einde?

super xD

The same bij dit verhaal, Artemiss. Had het al heel lang geleden gelezen, volgens mij heb ik toen al jouw verhalen gelezen, omdat ik ze allemaal zo leuk vond
Hihi - dat is een compliment ^^
Maar, ik ga deze ook gauw nog eens lezen! (:

Oooh, btw; ik hoop heel stiekem eigenlijk dat je 'Blind' nog eens afmaakt.... (a')
Maar ik snap ook als dat niet lukt.
Maar het lijkt me super als het wel lukt (:

Maar, jij hebt wel iets met knappe, buitenlandse jongens, of niet? ;p
hihi - I love it! (:

Leeuk verhaaal!!! ik zach dit verhaal pas gister staan, echt erg;o maar ik heb het binnen 1 avonduitgelezen dat is nog eens leuk:D

Ik vind het echt een leuk verhaal!!
Echt helemaal leuk (: Je hebt inderdaad iets met van die spaans/italiaanse mensjes ook in je verhaal Let's Dance (zo heet het toch? Sorry ik heb zoveel verhalen gelezen dat ik echt al die titels niet meer uit m'n hoofd weet) had je zo'n knapperdje gebruikt
Maar echt een leuk verhaal!

Ik ben sinds vandaag lid en jouw verhaal is het 2e verhaal wat ik gelezen heb.
Ik vindt het erg goed geschreven omdat het ook duidelijk is waarom je karakter bepaalde beslissingen neemt. Ga vooral zo door met schrijven
-> Tip : Misschien ooit een vervolg hierop schrijven bv over hoe het ze een aantal jaren later vergaat ???
Of doe je niet aan vervolgen ??