Online Verhalen

Nou, het enige waar ik een beetje moeite mee heb zijn de extreem korte stukjes.
Het zijn bij wijze van spreken maar twee zinnen.
Waarom schrijf je niet eerst door totdat je een fatsoenlijk hoofdstuk hebt voor je het plaatst?
Zo hou je je lezers veel langer vast.
Je laat het wel een beetje met een sisser aflopen. Misschien zou je een ruzie kunnen proberen tussen de vader van Paul en Roos. Op die manier kan je de vader zo'n rotzak laten zijn dat Paul het niet langer met hem eens is en samen met Roos op de vlucht slaat o.i.d.
Ik zou het in ieder geval wel iets verder uitbreiden, maar uiteraard op je eigen manier
Ik hoop dat je volgende stukje langer is dan de vorige twee.

Mijn ervaring is dat te lange stukjes niet gelezen worden, omdat mensen schrikken van veel tekst. Maar misschien heb je gelijk. Laat ik het eens uitproberen.
Ik was inderdaad al van plan er later in het verhaal nog iets mee te doen, maar ik moest het zo even oplossen omdat er ook nog andere dingen gebeuren. Maar je hebt gelijk, ik zal er de volgende keer aan denken af te maken wat ik in een verhaal begonnen ben.

Klopt, wanneer het het eerste hoofdstuk is gebeurt dat vaak. Maar je hebt nu al een vaste club mensen die je verhaal lezen en die weten dat het de moeite waard is om ook de lange stukken te lezen.
Dus je kunt het nu inderdaad wel proberen. ^^
Ik wacht op je volgende stukje!

ok ik moet eerlijk bekennen heb nog niet alles gelezen, maar moet zeggen bij ieder stuk schrijf je beter en beter, ik vind het vooral goed dat je roos echt laat ontwikkelen,
Kan nu de rest niet lezen vanwege tijd te kort dat doe ik later,
je maakt me wel nieuwsgierig ben normaal niet zo dol op dit soort verhalen, maar je hebt een leuke schrijfstijl en je hebt diepgang dus ik blijf nog even hangen

edit:

ok ik vond het zo goed dat ik toch ben door gegaan, ik weet nog niet echt wat ik vind over de wending dat paul van zijn vader niet met roos mag omgaan maar ben nieuwsgierig wat je er van maakt

Ik weet niet hoe lang dit is, ik noem het maar middelgroot:

---------------------------------------------------------------------

Roos stond voor de haar inmiddels bekende dubbele deuren. Een poosje nadat ze aangebeld ging de deur open.
“Hoi Paul, ik ben het,” groette ze haar vriend.
Normaal gesproken zou Paul haar nu lachend binnenlaten, blij dat ze er was. Een van de redenen waarom ze zich bij hem zo prettig voelde.
Maar dit keer deed hij dat niet. Bijtend op zijn lip bleef hij in de deuropening staan. Hij schuifelde ongemakkelijk met zijn voeten. Hij wilde iets zeggen, maar het scheen hem niet goed te lukken.
“Wat is er,” vroeg Roos. Ze zag meteen dat er iets mis was. Paul zweeg. Het leek uren te duren voordat hij eindelijk zijn mond opendeed.
“Ik…” begon hij aarzelend. Zijn stem klonk vreemd schor. “Ik mag niet meer met je omgaan.”
Verbaasd trok Roos haar wenkbrauwen op. Paul wilde de deur alweer dicht doen, maar Roos stak haar voet tussen de deur.
“Ho even, open die deur.” Bijna automatisch liet Paul de deurkruk los. Hij was gewend om altijd mee te gaan in alles wat ze zei en deed.
“Van wie mag jij niet meer met me omgaan?”
“Van mijn vader,” antwoordde hij nors.
Roos wist niet wat ze hoorde. Ze had die vader nooit gezien! Wie dacht hij wel dat hij was? Waar bemoeide hij zich mee? Ze wist niet eens wat voor redenen hij ervoor had, maar ze voelde zich nu al beledigd.
“En daar geef je willoos aan toe,” zei ze verontwaardigd. De oude vertrouwde lach kwam weer terug op het gezicht van Paul.
“Jij bent onverbeterlijk,” zei hij en schudde zijn hoofd. “Ik ben niet het type om tegen mijn vader in te gaan…”
“Ik zei ook niet dat je dat moest doen…”
“Heb je dan ideeën?”
“We kunnen toch gewoon in het park afspreken? Weet je vader veel, daar kwam je eerder ook weleens.”
Paul grijnsde. “Oké, afgesproken. We bellen. Maar nu moet ik die deur dichtdoen voordat mijn vader argwaan krijgt. Doei,” fluisterde hij.
Roos zwaaide en liep vlug de tuin uit. Ze vroeg zich af wat zijn vader voor probleem met haar had. Ze had hem zelfs nog nooit ontmoet. Hoe kon hij nou een mening over haar hebben?


Het weekend daarop liepen ze weer als vanouds samen door het park. Dandy liep braaf vooruit en leidde zijn blinde baas door de bosjes waar Roos zich verstopt had. De hond was inmiddels aan Roos gewend zoals hij aan Pauls ouders gewend was en herkende haar geur. Zo kon Paul haar gemakkelijk vinden.
Roos stond stil achter een boom en het duurde niet lang of ze voelde een hondensnuit tegen haar benen.
“Af, Dandy. Braaf,” zei Paul en aaide Dandy over zijn kop. Triomfantelijk ging hij voor haar staan.
“Ik heb je weer gevonden.”
Roos grinnikte. “Weet je, eigenlijk kan jij veel beter zoeken dan mensen die niet blind zijn. Zij hebben geen hond.”
Paul haalde zijn schouders op. “Ach ja… Alles heeft zo zijn voordelen…”
Altijd maar recht vooruit. Hij ‘keek’ altijd recht voor zich uit. Hij draaide zijn hoofd alleen als hij een geluid hoorde, of als hij iets voelde. Maar altijd staarde hij langs haar heen. Ooit was Roos naar hem toe gekomen omdat hij blind was en haar dus anders zou benaderen dan jongens die alleen haar uiterlijk zagen. Nu zou ze er alles voorover hebben om hem eens recht aan te kunnen kijken, als ze tegen hem sprak.
Ze liepen naast elkaar hun gebruikelijke rondje.
“Vertel eens,” begon Roos. “Wat heeft jouw vader eigenlijk tegen mij? Hij heeft me nog nooit gezien.”
“Ik weet het ook niet,” verzuchtte Paul.
“Hij heeft je toch zeker wel verteld waarom hij niet meer wou dat je met me omging?”
“Dat wil je helemaal niet weten,” zei hij geërgerd. “Dat wat hij zei, verdien jij helemaal niet.”
“Zo erg?”
“Nou…”
“Kom op,” drong Roos aan. “Zeg nou maar gewoon wat hij zei.”
“Goed dan,” gaf hij zuchtend toe.

Alsof ik haar ooit iets zou kunnen weigeren…

“Hij vond dat je me pestte, dat je totaal geen respect had voor mijn handicap en dat je er zelfs mee spotte… Bovendien zei hij dat je een achterbuurtfiguur was.”

Ik hoorde haar lachen. Even onverschillig als altijd. Voor mij was haar lach het mooiste geluid van de wereld. Als ik nou maar wist hoe ze eruitzag…

“Hij kent me niet, dus of ik een achterbuurtfiguur ben weet hij niet. En als jij het vervelend had gevonden was ik heus wel gestopt, als je het maar tegen me gezegd had. Als je het niet zegt stop ik niet, maar dan heb je dat aan jezelf te danken,” legde ze nuchter uit.
“Van mij hoef je anders nergens mee te stoppen,” zei hij lachend.
“Daarom!” Terwijl ze dat zei sloeg ze haar arm om hem heen en legde ze even haar hoofd op zijn schouder. Ze schrok er zelf ook een beetje van… Ze had geen idee waarom ze dat deed. Helemaal spijt ervan had ze ook niet. Je zou het ook kunnen opvatten als een vriendschappelijk gebaar.

Het zweet brak me uit. Een vreemd soort zenuwen maakte dat ik het heel warm kreeg, toen ze zo plotseling heel dicht bij me was. Ik vatte moed en plaatste voorzichtig een hand op haar rug. Ik vergat dat ik Dandy met die hand aan de lijn hield…

Voordat Roos het in de gaten had trok de riem van Dandy haar uit evenwicht, omdat de hond om hen heen liep. Als in een reflex legde Roos haar armen om Pauls nek om zichzelf in evenwicht te houden. Even bleven ze zo tegen elkaar aanstaan. Roos grinnikte toen ze zag dat Pauls wangen nu vuurrood waren.

Bewegen ging even niet meer. Dat wilde ik ook niet. Ik wilde zo blijven staan. Ze liet toe dat ik haar vasthield… Ik kon het niet geloven.

Paul kwam weer bij zinnen en maakte Roos van de riem los.
“S-s-sorry,” stamelde hij. “Sorry, heel stom van me…”
Ze begon weer keihard te lachen. “Geeft niks hoor, sukkeltje… Handig hè, zo’n hond?”
Paul glimlachte onhandig.

Ondertussen keken vanuit de verte jaloerse ogen toe. Rick stootte Tim aan.
“Kijk eens wie er nu plotseling wel aan het flirten is?”
Tim hield zijn hand voor zijn ogen en priemde in de verte. “Krijg nou de… Dat is dat verwende blinde jochie uit de Prins Hendrik!”
Rick begon half verbaasd half spottend te lachen. “Serieus? Hem lukt ’t zeker wel… Die eikel weet met z’n zonnebril niet eens waarom hij achter ’r aan moet!”
“Gaan we ‘m dat toch even uitleggen,” grapte een van zijn andere vrienden.
“Ja joh, gaan we doen, kom op…”
Ze volgden de twee op afstand tot aan de uitgang van het park.

“Maar wat zei je vader verder over mij,” vroeg Roos, alsof ze wist dat hij nog niet alles verteld had.
“Nou ja,” zei Paul, “wil je het echt weten? Niet boos worden, dan, hè?”
“Nee, nee, zeg nou maar.”
“Hij vindt je ordinair.” Hij slikte even. “Een achterbuurtfiguur.”
“Een achterbuurtfiguur,” gilde Roos. “Hou toch op, die man weet niet waar hij het over heeft. Ik weet hoe een achterbuurtfiguur eruit ziet.” Met een pijnlijke blik dacht ze terug aan Tanja.
“Ik zei nog, niet boos worden,” herinnerde Paul haar.
“Ik ben ook niet boos op jou,” stelde ze hem gerust, en wreef over zijn schouder.
Ze waren bij de uitgang van het park aangekomen.
“We zijn er,” zei ze. “Ik ga maar weer naar huis.”
“Ja,” zei Paul met een zucht. “Morgen weer?”
“Ja, natuurlijk. Zelfde plek, zelfde tijd. Tot morgen!”
“Tot morgen!”
Dandy sloeg de goede weg naar huis al in, zoals hij gewend was na deze dagelijkse wandeling.

Eerst leek er niets aan de hand te zijn. Dandy leidde me om de losliggende straatstenen, zoals altijd.
Plotseling hoorde ik stemmen achter me. Jongens. Ik herkende ze niet. Ik bleef rustig doorlopen. Ze zouden me zo wel weer voorbij gelopen zijn.
Maar toen werd ik ruw tegen mijn schouder geduwd. Geschrokken draaide ik me naar opzij.
“Hé, grote vriend!” Een schorre jongensstem schreeuwde in mijn oor. Angst sloeg me om het hart. Dandy begon dreigend te grommen. Ze merkten het niet eens.
“Wie zijn jullie,” vroeg ik hees. “Wat willen jullie van me?”
“Wij zijn vrienden van Roos,” antwoordde de schorre stem.
“En we willen alleen maar even met je praten,” voegde een andere, lagere stem eraan toe. “Hou je die rothond van je een beetje rustig, ja?”
Ik slikte. Zachtjes trok ik aan Dandy’s riem om hem op één plek te houden. Die eeuwige duisternis maakte dat ik me nog benauwder voelde dan een normale jongen zich misschien gevoeld had.
Ik luisterde zo scherp als ik kon of er misschien iemand in de buurt was die ons zou kunnen zien. Maar ik hoorde alleen het gelach van de jongens. Met hoeveel zouden ze zijn? Met z’n vijven? Met z’n zevenen? Of zelfs met z’n tienen? Werkelijk, ik had geen flauw benul.
“Zo, jij bent dus Roos’ nieuwe vriend,” zei de lage stem. Ik voelde een harde hand op mijn schouder. Ik liep achteruit en stootte mijn hoofd tegen een muur. Pijn. Gelach.
“N-nee,” stotterde ik. “H-h-hoe kom je daar nou b-bij?”Nog meer gelach. Een gedachte schoot in een flits door mijn hoofd.
“Heeft ze,” begon ik voorzichtig, “heeft ze dat gezegd?”
Nog harder gelach. Stom, stom, stom. Laat je niet zo kennen, man! Ik kuchte.
“Nee,” zei de hese stem weer. “De laatste tijd praat ze helemaal niet meer met ons. Dus hoe je ’t doet, doe je ‘t, maar ik begrijp niet waarom zo’n schele kakker als jij haar om je vinger kan winden…”
Mijn mond vormde een schuin lachje. Zij wond mij om haar vinger. Dat liet ik met plezier toe. Ik geloof dat het eerder jaloezie was.
“Ja, dat vind je wel leuk, hè? Dat vind je zeker wel leuk!” Ik kromp ineen van de stomp in mijn buik die ik zojuist had gekregen. Ik hoestte.
“Rustig, Rick…” Een nieuwe stem probeerde de situatie voorzichtig te sussen.
“Hou je bek, eikel,” zei de jongen met de lage stem, die blijkbaar Rick heette. Hij was duidelijk ‘the leader of the gang’. De warmte was drukkend. Paniek. Ik moest weg zien te komen, maar hoe?
Voorzichtig probeerde ik langs de muur weg te lopen, maar ik werd ruw tegengehouden.
“Jij gaat nergens heen, krentenkakker.” Hij hield me met één hand op mijn borst tegen de muur gedrukt. Dandy begon te blaffen.
“O wee, als dat takkenbeest iets uithaalt,” zei hij kalm maar dreigend. Ik trok braaf nog wat harder aan de riem. Ik was doodsbenauwd.
“Heb je haar al gepakt?” Deze stem klonk verder weg. “Was het lekker, eikel? Kon je het een beetje zien?” Ik beet op mijn lip. Dit was vernederend.
“Bek dicht!” Rick begon kwaad te worden.
Een felle klap die volgde deed mijn wang branden.
“Blijf…”
Weer een stomp in mijn buik.
“…van…”
Als een mokerslag landde zijn vuist op mijn voorhoofd. Tranen sprongen in mijn ogen.
“…mijn…”
Een vuist tegen mijn neus.
“…meisje af!”
Een fatale ijzeren vuist (althans zo leek het) sloeg mijn tanden door mijn lip. Ik zakte tegen de muur op de grond, trillend van de pijn. Mijn mond opende zich half. Ik schrok toen mijn tong een onheilspellende smaak proefde. Bloed.
“Shit, man! Kijk nou wat je gedaan hebt!” De bezorgde hese stem klonk heel ver weg.
“Rot op,” schreeuwde Rick.
Ondertussen voelde ik Dandy wild aan de riem trekken en hard blaffen en grommen. Ach, dacht ik toen. Stom, waarom laat ik hem niet gewoon gaan? Daar kunnen ze nooit tegenop. Gelaten liet ik de riem los.

Wat een eikel die Rick. Het is erg laf van hem om Paul zo aan te vallen. Het is altijd gemakkelijk om een zwakker slachtoffer te zoeken, zeker als die niet kan zien.
Ik vind het niet alleen een mooi stukje, maar ook een goed stukje. Vooral de aanval op Paul is zeer goed geschreven. Het lijkt me erg moeilijk om vanuit een blinde persoon de aanval te schrijven, omdat er het belangrijkste zintuig wegvalt: het zicht. Knap gedaan!

Wauw, wat een geweldig stukje.
En weer eens wat langer!
Wat een rotzak, die Rick.
Waar bemoeit hij zich mee!?
Ik ben benieuwd hoe Roos hierop gaat reageren!
Je schrijft werkelijk adembenemend.

Goed stuk, het begin van het gevecht vond ik iets minder, later werd het wel weer erg goed

ook het stukje dat rick... en hoe heet ie ook alweer lopen te gluren en samen praten vond ik iets minder, die dingen die ze zeiden vond ik n iet helemaal werkelijk klinken beetje soap achtig xD weet niet precies hoe ik het zie xD hahah

Voor de rest was je schrijfstijl weer eens perfect,, ik verwacht al niet anders meer
en ben weer nieuwsgierig naar het volgende

Volgende stukje:

(Dit stukje vind ik zelf nogal beroerd, dus elke vorm van kritiek is welkom.)
----------------------------------------------------------------------------

Langzaam slenterde Roos van het park naar huis. Ze dacht dat het haar nooit meer zou overkomen. Ze wilde eerlijk waar niet voelen wat ze voelde. Hoe kon het nou ooit iets worden? Hij zag niet hoe ze eruitzag, hij kon haar eigenlijk alleen maar irritant vinden. Toch leek hij blij te zijn als ze weer bij hem langskwam.
Ze schrok op van het plotselinge geluid van hard geblaf. Ze draaide zich met een ruk om. Dandy. Wat was er aan de hand?
Langzaam liep ze terug, in de richting van het geluid. In de verte zag ze een paar jongens een straat in rennen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes om beter te kunnen zien wie het waren. Haar ogen werden groot. Rick.
Ze zette het op een lopen. Dandy rende ze vanuit het steegje nog een endje achterna, maar keerde daarna weer om. Zodra hij Roos aan zag komen rennen, snelde hij tot haar verbazing op haar af. Hij sprong wild om haar heen, en duwde tegen haar benen richting het steegje.
“Rustig, Dandy, rustig,” probeerde ze hem te kalmeren. “Waar is je baas?”
Dandy bleef hard blaffen en probeerde haar uit alle macht het steegje in te krijgen.
“Goed, goed, ik kom al mee.”
Ze liep de hoek om, het steegje in. Ze sloeg haar handen voor haar mond toen ze Paul zag zitten. Hij zag lijkbleek, en er liep bloed vanuit zijn mond over zijn kin.
“Paul,” riep Roos geschrokken. “Oh, Paul, lieve jongen, wat is er gebeurd? Wat hebben ze gedaan? Rotzakken!”
Zachtjes en voorzichtig hielp ze hem rechtop zitten en wreef met haar hand door zijn gitzwarte haar. Hij greep met zijn arm naar zijn buik en kreunde. Roos gaf hem een kus op zijn slaap.
“Kom, ik neem je wel mee naar mijn huis.”

Ik kon het wel uitschreeuwen van de pijn, maar ik deed het niet. Die stompen in mijn buik konden me niet meer schelen. Roos was immers hier?

Met een zakdoek maakte ze zijn kin schoon. Daarna probeerde ze hem van de grond te tillen. Hoewel hij zo goed meewerkte als hij kon, had ze meerdere malen nodig voor ze erin slaagde.
“Pfft… Wat ben jij zwaar, man! Wat heb je gisteren gegeten?”
Ze was blij om te zien dat er toch nog een lach vanaf kon.

Even later stak Roos de sleutel in het slot van haar flat. Gelukkig was haar moeder aan het werk.
“Pas op, hoge drempel,” waarschuwde ze haar gewonde vriend. Nadat hij bijna tegen de kapstok was gelopen en twee keer was gestruikeld over het tapijt hadden ze eindelijk de bank gevonden. Roos proestte het uit van het lachen. Dandy moest zelf wennen aan de nieuwe omgeving, maar hielp zijn baasje zo goed als hij kon.
“Tjonge, wat is het klein bij jou,” zei Paul.
“Klein,” zei Roos verontwaardigd. “Dat kan jij helemaal niet zien, als het goed is.”
Paul begon te lachen en schudde zijn hoofd. “Ik liep bijna tegen je kapstok aan, ik was in vijf stappen bij de kamerdeur, ik struikelde twee keer over het tapijt en mijn knieën raken nu ik op de bank zit de tafel aan. Dat is dus redelijk klein.”
Roos glimlachte. Hij mocht dan blind zijn, dom was hij beslist niet. “Touche,” gaf ze lachend toe. “Maar ja, achterbuurtfiguren wonen nou eenmaal in kleine flatjes…”
Roos depte het bloed op en probeerde het zo goed mogelijk uit zijn kleren te krijgen. Na niet al te lang stopte het bloeden.
“Je zult er wel wat blauwe plekken aan overhouden,” zei Roos terwijl ze over zijn wang wreef. Ze betrapte zichzelf erop dat ze zich gedroeg alsof ze zijn vriendinnetje was. Aarzelend liet ze haar hand van zijn wang over zijn schouder van hem af glijden. Ze kuchte en deed haar armen over elkaar.

Ik voelde de twijfel en onzekerheid in haar aanraking. Ik zou geen naam kunnen geven aan wat we hadden. Vriendschap? Misschien. Voor mijn gevoel waren we al verder, maar officieel heette het geen verkering.

“Je hebt me nooit verteld dat je een vriend had,” zei hij plotseling koel.
Met een schok draaide Roos haar hoofd om. “Is dat wat hij heeft verteld? Dat hij mijn vriend is?” Ze voelde een enorme woede in haar oplaaien.
“Hij zei dat jij zijn meisje was.”
Kwaad stond Roos op en begon met grote passen door de kamer te ijsberen. Ze ademde diep in en uit.
“Die gozer heeft wel lef. Hij probeerde laatst weer met me aan te pappen. Toen heb ik hem al een knal voor zijn kop verkocht, maar blijkbaar heeft het niet echt geholpen.”
“Geweld lost sowieso niets op,” zei Paul laconiek, terwijl hij met zijn hand over zijn pijnlijke buik wreef. Roos schoot in de lach.
“Nee, inderdaad. Ik zal hem vragen je met rust te laten. Voor klachten moet hij bij mij wezen, niet bij jou.”
“Fijn, dankjewel. Dus je weet zeker dat het uit is?”
“Ja,” antwoordde Roos argwanend. “Hoezo vind je dat zo belangrijk?”
Paul haalde zijn schouders op. “Weet ik veel… Nou ja, belangrijk, belangrijk…”
“Je bedoelt, met oog op ons,” zei ze met een vale glimlach.
“Ja!” Terwijl hij dat zei, ontsnapte een opgeluchte zucht mee, blij dat hij er niet mee hoefde te komen.
“Wij zijn toch gewoon vrienden?”
“Ja, dat is ook zo…” Ze kon de teleurstelling in zijn stem horen doorklinken. Ze negeerde het. Hier had ze geen zin in. Dit wilde ze juist voorkomen. Dit was precies wat ze niet met hem wilde. Ze had al haar haar al afgeknipt. Geen lok was nog voor hem over.
Ze pakte hem bij zijn arm en trok hem van de bank.
“Kom, ik loop je terug naar het park. Je vader zal wel denken…”

ik vind het geen slecht stukje hoor de gesprekken die je tussen roos en paul heb vind ik altijd erg leuk om te lezen

Misschien dat je in dit stukje iets meer gedachtegang had kunnen plaatsen nu is het nog een beetje oppervlakkig...( ik kan me er nu weinig bij voorstellen hoe roos zich voelde over dat paul in elkaar geslagen was om haar ) misschien had je dat nog wat dieper kunnen uitwerken,

Voor de rest ga zo door vind vooral je laatste stukje trouwens er leuk ook leuk hoe je weer terug komt op dat haar, dat er geen lok meer voor hem over is heel goed

Ook ik vind het zeker geen slecht stukje. En net zoals Jodie al zei, zijn de gesprekken tussen Roos en Paul erg leuk om te lezen.

Ik denk toch dat je het stukje op een iets andere manier moet uitwerken. Iets meer gevoel bij Roos erin leggen, want ze begint Paul toch leuk te vinden of niet? Ik denk als je iets meer gevoel erin legt, dat het dan een héél goed stukje wordt!

Ga maar weer verder

Het spijt me dat het zo walgelijk lang geduurd heeft voordat hier weer iets gebeurd is. Maar ja, mensen gaan ook weleens op vakantie. Ik ben naar Parijs geweest!
Afijn, hier is weer een naar mijn mening iets te klef vervolg. De rest moet ik nog schrijven dus dat kan even duren.

--------------------------------------------------------------------------------

De dag erna was het stil in het park, op onze vaste bank. Ik luisterde naar het gekwetter van de vogels en haar ademhaling. Dus toch vrienden. Opgeven wilde ik toch nog niet.

“Je hebt wel een tijdje verkering gehad met die vechtersbaas, of niet soms?”
Roos begon een hekel te krijgen aan hoe hij altijd maar eindeloos voor zich uit bleef ‘staren’. Ze begreep wel dat hij niet anders kon, maar hij kon toch op zijn minst zijn hoofd naar haar toe draaien?
“Moeten we het daarover hebben,” zei ze kribbig.
“Nee,” antwoordde Paul eenvoudig. Hij lachte even.

Opnieuw stilte.

“Maar…” zei hij na een poosje voorzichtig, “het zou wel prettig zijn als je er iets over wilde vertellen. Ik heb namelijk geen zin om je weer te gaan zoeken in ruil voor antwoorden vandaag.”
Roos zuchtte diep. Ze ging verzitten. “Vooruit, maar kijk dan wel even mijn kant op. Ik wil het gevoel hebben dat je luistert.”
“Ik luister,” zei Paul verontwaardigd. Toch draaide hij zijn hoofd in de richting van haar stem.
“Beter,” zei ze voldaan. “Rick is een poosje mijn vriendje geweest, ja, als je het dan zo nodig moet weten. Het zijn zwarte bladzijdes uit mijn leven. Ik heb nog nooit zoveel spijt van iets gehad.”
Paul grijnsde. Roos keek vuil. Het was absoluut niet grappig.
“Toen dacht je daar toch anders over, anders was je nooit zijn vriendinnetje geweest.”
“Ja, dat weet ik zelf ook wel,” beet ze hem toe. “Dat hoef je me niet te vertellen. Ik maak wel eens een fout!”
“Echt waar?” Paul grinnikte. “Hoe bestaat het.”
Roos glimlachte en leunde met haar ellebogen op haar knieën. Ze schudde haar hoofd. Hij had geen idee.
Ze voelde een hand over haar been glijden. Plagend prikte Paul haar daarna in haar zij.
“Kattenkop.”
“Ja, ik weet het, sorry.”
“Het geeft niet, je hebt er vast alle reden toe,” gaf hij toen toe. “Eerlijk gezegd, weet ik er helemaal niets van. Jij bent het eerste vrouwelijke gezelschap van mijn eigen leeftijd…”
Roos keek opzij. Ze had er wel over nagedacht, maar nu realiseerde ze zich pas goed hoe eenzaam hij geweest moest zijn. Bezorgd keek ze naar hem. Hij probeerde haar ‘aan te kijken’, omdat ze dat gevraagd had. Zo machteloos als hij daar zat.
Nooit vrienden gehad, dus ook geen vriendinnetje. Hij wist van niks. Een vlaag van medelijden en sympathie overspoelde haar. Arme jongen…
Zonder zich er erg bewust van te zijn, zette ze haar eigen bezwaren even aan de kant. Ze legde haar arm om zijn nek en leunde tegen zijn schouders.
“En hoe bevalt dat vrouwelijke gezelschap je tot nu toe,” giechelde ze.

Mijn ademhaling versnelde. Ik wilde zo graag dat ze dat soort dingen zei en deed, maar als ze het dan deed, wist ik nooit wat ik moest zeggen of doen.

“Momenteel prima,” lachte Paul ongemakkelijk. “Jij hebt zeker heel veel ervaring met verkering en zo, of niet?”
“Genoeg,” antwoordde Roos koeltjes.
“Ik dus niet,” zei hij op zijn beurt en het verdriet klonk door in zijn stem. “Ik zou zo graag… Ik heb nooit…” Hij zocht naar woorden. “Mijn hele leven vraag ik me al af hoe het voelt om verkering te hebben, om een meisje eens een zoen te durven geven… Maar ik kom niet eens in de buurt. Hoe kunnen ze me zien staan als ik altijd binnen zit? Bovendien, als ik buitenkom, zie ik hen niet.”
Er biggelde een traan over zijn wang. Met een vertederde glimlach veegde Roos de traan weg.
“Sorry,” prevelde Paul.
“Geeft toch niet, joh…”
“Ik kan dan blind zijn, mijn traanklieren werken prima…”

Er viel weer een stilte. Ze leunde tegen me aan. Voorzichtig legde ik mijn hand om haar middel. Wonder boven wonder liet ze dat toe! We zaten nu al een paar minuten zo en ze had nog niet geprotesteerd. Nu of nooit, besloot ik.

“Hoe is het om gezoend te worden?” Paul vroeg het zo plotseling, dat Roos er om moest lachen.
“Nou, ehm,” grinnikte ze. “Ik weet niet hoe het voor een jongen is…”
“Ik zou het wel graag weten… Ik wil het gewoon eens gedaan hebben…”

Hint! Hint! Kom op nou…

Roos begon weer te lachen en schudde haar hoofd terwijl ze haar ogen met een hand bedekte. Ze vond de manier waarop hij het probeerde wel grappig.
“Jemig, Paul, ik moet het zeker even voordoen?”
“Nou, nu je het zelf aanbiedt,” antwoordde hij met een triomfantelijke grijns. Met een schok draaide Roos haar hoofd naar hem om. Eerst keek ze lachend naar de reflectie van haarzelf in zijn zonnebril, maar daarna verdween haar lach.
Ze hoorde zichzelf ademhalen. Aarzelend beet ze op haar lip. Voorzichtig ging ze met haar hand door zijn haar. Ze haalde zijn zonnebril van zijn hoofd en hield hem in haar trillende hand.
Onnatuurlijk lichtblauwe ogen leken straal door haar heen te kijken. Even gaf het haar een onbehaaglijk gevoel, zo koud en kil als die ogen eruitzagen. Maar daarna gleden haar eigen donkerbruine ogen over de rest van zijn gezicht. De vriendelijke gelaatstrekken stemden haar gerust. Hij was anders dan alle andere jongens. Dat dacht ze iedere keer, maar dit keer voelde het anders. Het voelde niet als verliefdheid. Meer als vriendschap die het station van vriendschap voorbij is.

Ik voelde hoe ze mijn zonnebril van mijn neus haalde, maar ik was al te verbluft door haar aanraking zodat ik er niet op kwam te protesteren. Voordat ik iets anders kon zeggen gebeurde dat waarvan ik dacht dat het onmogelijk was.

De zonnebril viel in het gras toen hun lippen elkaar raakten. Roos deed het zachtjes, alsof ze voorzichtig met hem moest zijn. Het voelde beter dan ze had gedacht.

Mijn hoofd ging tollen. Het voelde fantastisch! Heel even, voor een fractie van een seconde, had ik het gevoel dat ik haar kon zien. Ik had een bepaald gevoel bij haar dat ik niet kan omschrijven, maar het was bijna net zo goed als kunnen zien hoe ze eruitzag. En ik wist dat ze prachtig was. Ze was geweldig.

Zo plotseling als de zoen begonnen was, zo plotseling hield hij weer op. Roos realiseerde zich wat ze deed.
Nee, nee, nee! Dit zou ze niet meer doen. Geen lokken meer over. Stoppen. Nu.
Ze stond op, raapte de zonnebril op en duwde hem in Pauls hand.
“Sorry,” zei ze. “Dat was niet…” halverwege barstte ze in snikken uit. “… de bedoeling. Sorry, ik ga naar huis.”
Roos zette het op een lopen.
Voor Paul ging het allemaal veel te snel. Ontredderd bleef hij achter. Toen hij haar wilde naroepen, was ze al ver weg.

Ik zuchtte. Het was weer voorbij.

Pfoe, wat heb ik veel moeten bijlezen. Nou ja, dan heb ik veel te vertellen (:

Wat was Rick een eikel op het feest van Cynthia. Als ik Roos was, zou ik hem allang het ziekenhuis in hebben gemept op dat feest, ook al was het op het feest van Cynthia. Als hij zoiets probeert, dan kan me dat niets meer schelen. Ze zou het maar moeten accepteren, ze had het toch zelf gezien? Nou ja, dan zou ze het ook maar moeten begrijpen. Ik hoop dat het trouwens wel weer goed komen tussen hen.

Tanja aan de drugs, noooo, ik had het eigenlijk al wel gedacht. Als ik Roos in die situatie was geweest had ik allang een afkickkliniek gebeld om te vragen of ze haar wilden ophalen. Of ik had gespecialiseerde mensen opgeroepen om naar Tanja te komen kijken. Ik zou haar niet in de steek laten. Uiteindelijk zou ze me toch wel dankbaar zijn.

Aww, Paul&Roos zijn zo cute samen. Ik hoop dat Roos uiteindelijk wel gaat toegeven dat ze Paul leuk vind.

En Rick is alweer een eikel! Waarom probeert hij het nog als hij weet dat Roos hem toch niet meer wil. Echt een sukkel. Hij kan gewoon niets beters verzinnen.

Yay, first kiss. Loved it!

Schrijf je snel verder [a]?

ben ik nou gek .. of heeft dit ergens iets van een scenario van ehmz Patrick (?)
ehmz, whatever, ik vind het een heel leuk verhaal, allereerst. Heel bijzonder mooi hoe Paul en Roos met elkaar om gaan. En ik vind dat de vader van Paul een emotioneel vermogen van een theelepel heeft, maar los daarvan. (tuurlijk het zal pure liefde en bescherming zijn, maar echt lief komt het niet over hoe die doet:P)
En ehmz Rick is een sukkeltje .. Vraag me af wat het leven je moet hebben gedaan wil je zo worden ..

Ik vind dat je heerlijk schrijft. Ik lees er zo doorheen en ik vind het ontzettend jammer dat ik je verhaal niet over een hele poos pas was tegen gekomen als die al helemaal af is, want dan had ik nu nog even door kunnen lezen Super mooi, ik zie het allemaal zo voor me, ik wíl er gewoon bij zijn.

Wauw Super!
Wat is Paul een poeppie haha
Roos moet echt even inzien dat ze gemaakt zijn voor elkaar!

Iedereen is altijd zo razend enthousiast over mijn verhalen. Ik vind ze zelf behoorlijk slecht. Zo slecht dat ik geen zin meer heb om het af te maken. Dat is niet goed, dat weet ik. Je moet altijd afmaken waar je aan begonnen bent.
Met 'Kiezen' en 'Heartbeat' was het net zo: ik begon heel enthousiast, ik vond het leuk om een fantasie in mijn hoofd op papier te zetten. Maar halverwege het verhaal heb ik er geen zin meer in. Ik heb mezelf er echt toe aan moeten zetten om het af te maken. En dan zag het einde er altijd afgeraffeld uit.
Ik ben het station van luchtige verhaaltjes over verliefde tieners gepasseerd. Ik wil iets anders proberen maar ik weet nog niet wat. Iets met meer inhoud, meer verhaallijn, meer diepgang misschien. Meer spanning? Ik weet niet eens of ik dat kan.
Hoe het ook zij, het kan nog even duren voor ik het einde van dit verhaal uit ga werken. (Want dat heb ik dit keer al wel van te voren bedacht, maar het slaat je inspiratie dood.)
Sorry.

ik vind het echt een top verhaal, jammer dat je geen zin meer hebt.. want het is echt leuk om te lezen..

Jammer dat je niet meer verder gaat voorlopig.. Maar ik snap helemaal wat je bedoeld Zelf heb ik daar ook vaak last van. Take your time en we zien vanzelf wel of er nog meer komt of dat het hierbij blijft

Voor de mensen die ook zo genoten hebben van dit verhaal: ik heb samen met Artemis het scenario geschreven voor een film. Een stukje uit de film kunnen jullie hier zien:


Link

Goed gefilmd zeg

ik zou er alleen niet zo'n bekend pianospel onderzetten xD maar dat is natuurlijk ieders smaak .
Echt leuk om eens wat werk van jou te zien Patrick :p

Idd, mooi gefilmd, alleen welke taal spreken ze lijkt heel veel op Nederlands, maar tja... niet helemaal

Vlaams Saskia :p Of althans iets n die variant lijkt me xD haha