Online Verhalen

Jawel! Daar is hij dan!

Ik had me mentaal voorbereid. Als ik hem weer zou zien, zou ik vrolijk naar hem zwaaien en zo relaxed mogelijk naar hem toe lopen. Ik zou hem aanspreken. Ik zou hem vragen hoe hij eigenlijk heette en of hij altijd zo zwijgzaam was.
Alleen was ik niet voorbereid. Ik danste de samba tussen de andere dansende strandgasten. Ik voelde dat mijn voorhoofd nat was en mijn armen plakkerig van het zweet. Samen met Esma en nog wat jongens bewogen mijn voeten zich moeiteloos over de planken en mijn lichaam bewoog mee, als was het één geworden met het ritme. Mijn speld zakte uit mijn haar, dus trok ik hem eruit en gooide mijn blonde lokken wild over mijn schouders. De jongens joelden. Ik hoorde het niet eens.
Toen ik opkeek, merkte ik dat de zon nu helemaal onder was. Het was een heldere nacht, de sterren stonden hoog aan de hemel. Ik stond even stil en merkte dat mijn borst hevig op en neer bewoog. Rond de tent stonden nu allemaal vuurpotten. Een vreemde soort romantiek hing in de lucht. Mijn groene ogen gleden over pleziermakende mensen in de vurige gloed. Er werd veel gelachen. Ik was zo blij om hier deel van uit te kunnen maken. Hier golden geen regels, zoals bij mij thuis. Hier was plezier gewoon plezier, niet iets waarvan van oudsher werd aangenomen dat het leuk moest zijn.
Plotseling ontstonden er duidelijk koppeltjes op de dansvloer. Al snel herkende ik de dans: chachacha. Mijn heupen wiegden mee op de maat. De vriendelijke ogen van de jonge barman, die even pauze had, keken me vragend aan. Ik keek vragend terug en grijnsde. Ik liep naar hem toe en we dansten een beetje.
Ik stapte naast mijn hak, toen ik vanuit mijn ooghoeken een gestalte zag staan die ik uit duizenden herkende. Ik had zoveel plezier, dat ik Diego glad was vergeten. Hij keek me aan met een grijns van oor tot oor en zijn ogen straalden. Hij had me waarschijnlijk al de hele avond lopen bekijken, realiseerde ik me. Zich handig door de massa heen manoeuvrerend, naderde hij ons. Met een sympathieke knipoog tikte hij de barman op de schouder. Deze lachte en de jongens gaven elkaar een vriendschappelijke handdruk. Mijn blik bleef steevast gevestigd op zijn scheve grijns.
De barman verdween weer achter de bar en liet me alleen met Diego. Danspartner ruilen was hier niet zo’n groot probleem.
Opnieuw zag ik zijn zwartbruine ogen over mijn figuur glijden. Hij frummelde even aan een plukje haar dat over mijn schouder hing. Alles ging in slow motion en mijn mond werd droog. Ik slikte. Ik slikte nog een keer, maar het hielp niet. Mijn briljante openingszinnen kon ik ook niet meer herinneren. Ik stond daar maar.
Zachtjes, voorzichtig bijna, legde hij een hand op mijn heup en pakte mijn hand met zijn andere hand. Ik glimlachte. Langzaam maar zeker, verdwenen de zenuwen. Ik danste beter dan ik ooit had gedanst! Het kwam door hem, ik wist het zeker. Telkens voelde ik zijn leidende hand in mijn rug, of hij stuurde me de goede kant op met zijn hand in de mijne.
Hij trok me naar zich toe, hield me dicht tegen zich aan en fluisterde in mijn oor: “Que bonita!”
Mijn maag kromp ineen. Dat was het eerste wat hij ooit tegen me gezegd had. Que bonita. Hij vond me mooi.

We dansten en lachten en dronken tussendoor eens wat. We dansten tot de laatste vuurpot bijna was uitgedoofd.
Van vermoeidheid struikelde ik per ongeluk over zijn voet. Lachend liet ik me vallen, maar Diego ving me vlak voor ik de grond raakte op. Ik grinnikte schaapachtig. Misschien toch iets teveel gedronken.
“Ho, voorzichtig,” zei hij met een licht accent. Ik legde mijn armen rond zijn nek en hij tilde me weer overeind.
“Je spreekt Nederlands,” stamelde ik verbaasd. Hij knikte alsof het vanzelfsprekend was. Ik keek hem even vreemd aan en schudde mijn hoofd.
“Je bent niet heel spraakzaam…” grinnikte ik. Het voelde vreemd om nu toch iets van een gesprek op gang te hebben gebracht. Een beetje wiebelig liet ik me op een stoel zakken.
“Even uitrusten…” zei ik hijgend.
Hij kwam naast me zitten. Met een tedere glimlach haalde hij wat plukjes haar uit mijn gezicht. Ietwat onwennig ging ik verzitten. Waarom deed hij dat? Waarom bij mij? Wat zag hij in mij? Er waren honderd Zuid-Amerikaanse meisjes die mooier waren dan ik en beter konden dansen, bovendien. Ik ontweek zijn ogen.
“Hoe heet je eigenlijk,” vroeg hij.
“Mabel…” zei ik bijna op fluistertoon, terwijl ik gefascineerd iedere beweging die hij maakte gadesloeg.
“Diego,” antwoordde hij op een vraag die ik niet had gesteld. Ik wilde wel zeggen, dat ik dat al wist, maar nu hij zo dichtbij me zat, durfde ik niet meer zo goed.
Hij stond plotseling op en stak zijn hand uit.
“Ga je mee?”
“Waar naartoe?”
Ik had zijn hand al gepakt en hobbelde achter hem aan. Hij liep het strand op, dus trok ik mijn schoenen uit.
“Zomaar, een stukje lopen.”

We liepen langs de zee. Ik was in een behoorlijk lacherige bui. Ook omdat ik op die manier mijn zenuwen kon overschreeuwen.
Nu wist ik wat verliefd zijn inhield. Ik had nog nooit zoveel plezier gehad als op die avond, nog nooit had ik zo goed gedanst. Het voelde geweldig om Esma geamuseerd toe te zien kijken, alle andere meisjes jaloers toe te zien kijken en de jongens bewonderend, wetende dat zijn ogen steeds op mij waren gericht.
Er rolde een golf onze kant uit en gillend rende ik ervoor weg. Terwijl ik voor hem langs rende, greep hij me bij mijn middel en tilde me hoog de lucht in. Mijn gezicht straalde, telkens als hij dat deed.
Op een keer liet hij me niet meer los.
“Laat me eens los,” hinnikte ik.
“Nee,” zei hij met zijn scheve, ondeugende grijns waar ik zo verliefd op geworden was.
Ik kon het niet helpen dat ik moest lachen. Hij hield zijn gespierde armen stevig om mijn middel geklemd. Met een diepe zucht liet ik mijn voorhoofd op zijn schouder rusten.
“Oké, hou me dan maar vast. En nu?”
Ik voelde dat hij met een arm losliet en met zijn hand mijn kin beetpakte. In een flits gierden de zenuwen weer door mijn lijf. Hij bracht mijn gezicht tot vlakbij het zijne. Met grote ogen keek ik hem aan. Zijn ogen glommen op een vreemde manier, die ik nog niet eerder had gezien. Mijn onderlip trilde. Ergens wist ik wat hij wilde doen, toch kwam het onverwacht.
Ik hoorde bijna niets. Alleen het klotsen van de golven tegen onze voeten en het ruisen van de zee in de verte.
Langzaam trok hij me dichter naar zich toe en kwam zijn gezicht dichterbij. Ik sloot mijn ogen. Het drong geloof ik niet echt tot me door, wat er gebeurde. Het voelde alsof ik droomde, alsof het niet echt was. Zachtjes voelde ik zijn lippen op de mijne. Mijn spieren verslapten en mijn schoenen vielen in het zand. Ik kreeg het vreemd warm. Ik sloeg mijn armen om zijn nek. Hij hield zijn armen om mijn middel en mijn rug. Ik weet niet hoe lang we daar zo stonden. Een paar seconden? Een minuut? Een paar minuten? Langer?
Langzaam kwam ik terug naar de werkelijkheid toen ik heel ver weg een stem hoorde roepen.
“Sorry dat ik stoor, maar als we de trein terug nog willen halen moeten we hard lopen, Mabel!”
Diego hield abrupt op en liet me los. Ik sloeg mijn hand voor mijn ogen. Esma….

Mooi verhaal
Zeer mooi stukje!

Hallo Leute!
Ik stuur even kort een berichtje uit Duitsland. Ik zit momenteel in een gastgezin, dus kan ik de komende tijd even niet schrijven. Maar als ik terugkom ga ik weer verder!
Tschau!

Okee, dan zien we je wel weer verschijnen (:
Veel plezier daar!

Btw, dit stukje is echt geweldig! Zo vreselijk jammer dat ze precies nu de trein moesten halen.... ;(

Ik ben al weer een week terug uit Duitsland, maar ik heb net een toetsweek achter de rug. Eindelijk weer een klein stukje erbij. Ik probeer snel meer te schrijven.

Even later in de trein staarde ik dromerig uit het raam. Krampachtig probeerde ik me iedere seconde van die paar minuten op het strand weer glashelder voor de geest te halen. Als hij eens wist wat dit allemaal met me deed… Ik voelde me geweldig. Hoe lang zou het nog duren voordat ik hem weer zou zien? Dagen? Weken?
“Stel je er maar niet teveel van voor,” zei Esma met een zucht. Verveeld staarde ze naar haar nagels.
“Waarvan,” vroeg ik. Ik begreep het niet.
“Je bent niet de eerste en ook niet de laatste, geloof me. Voor hem is dit heel normaal. Het betekent niets voor hem.”
Ze vouwde haar handen achter haar hoofd en leunde achterover. Ik beet op mijn lip. Ze had geen idee hoe diep ze me kwetste.
“Wat weet jij er nou van,” katte ik terug.
“Genoeg,” zei Esma droogjes. Zo uit de hoogte had ze nog nooit geklonken. Ik slikte mijn tranen weg. Het was gewoon niet waar. Zo was Diego niet.
“Zo heb ik me nog nooit gevoeld! Ik heb nog nooit zo iemand als Diego ontmoet! Ik weet zeker dat hij me weer net zo behandelt als vandaag, als ik hem weer zie.”
De brok in mijn keel werd groter. Ik wilde dat Esma haar excuses aanbood voor wat ze net zei en dat ze toegaf dat het niet waar was.
“Natuurlijk doet hij dat,” zei ze kalm. Ze wendde haar blik van me af en staarde met een verdrietige glimlach uit het raam. Ze voegde er nog heel zachtjes, bijna onhoorbaar, aan toe: “Hij is ook nog niet klaar met je…”
Woedend gaf ik een klap op het tafeltje voor ons. Ik leunde voorover en snauwde:
“Ach, weet je wat het met jou is? Jij bent gewoon jaloers, omdat Diego wel met mij danste en zoende en niet met jou. Daar gaat dit allemaal om.”
Zodra de woorden mijn mond hadden verlaten, besefte ik dat het onzin was. Ik had meteen spijt van mijn uitbarsting.
Toch zag ik op Esma’s gezicht eerst verbazing, waarna haar donkere wenkbrauwen een nijdige frons vormden. Ze keek me aan met een ongelofelijke vuile blik. De trein stopte bij een halte.
“Ik ga er hier uit,” verklaarde ze prompt en stond op.
Een beetje beduusd bleef ik alleen achter.

De dagen daarna sprak mijn moeder weer weinig met me. Ik begreep dat ze het me toch kwalijk had genomen zomaar weg te lopen, maar aangezien mijn vader me daarbij gedekt had, kon ze me er toch geen uitbrander over geven.
Jacqueline kwam steeds vaker een kopje koffie drinken met mijn moeder. Negen van de tien keer kwam Philippe ook mee. Hij werd dan direct naar mijn kamer gestuurd.
“Ga jij Mabel anders even gezelschap houden, Philippe.”
Al was het noodgedwongen, toch was het meestal wel gezellig. We voelden allebei aan dat we gekoppeld werden en dat we daar geen van beiden behoefte aan hadden, maar we hadden beslist geen hekel aan elkaar.
De eerste middag dat hij naar mijn kamer kwam, was wel een beetje onwennig.
Er werd op de deur geklopt.
“Binnen?”
Verlegen stak hij zijn hoofd om het hoekje van de deur. Verbaasd keek ik hem aan.
“Philippe! Ehm, kom binnen…”
“Hoi,” zei hij dan maar.
“Hoi.”
We keken elkaar even aan en schoten in de lach.
“Geloof me, ik heb dit ook niet bedacht.”
“Ga ergens zitten,” zei ik lachend. “Ik vind het helemaal niet zo’n ramp.”
We praatten over van alles en nog wat. Over onze studies, over ons leven, over onze toekomstdromen, soms over onbelangrijke, onzinnige dingen, maar soms ook over onze ouders en het idiote koppelplan waar ze mee bezig waren en waarvan ze dachten dat het lukte.
“Let maar op,” grapte Philippe. “Over een paar jaar komen ze met trouwringen.”
Ik gaf hem een speelse tik tegen zijn hoofd.
“Wil je niet zulke enge dingen zeggen.”
Ik liet me achterover op mijn bed vallen. Mijn blote buik werd grotendeels zichtbaar, omdat ik een naveltruitje aanhad dat te klein begon te worden. Philippe keek er zijdelings even naar, maar draaide zijn hoofd bliksemsnel weg toen hij het in het oog kreeg. Ik grinnikte.
“Weet je, soms ben jij heel schattig.”
Philippe keek me met grote ogen aan. “Over enge dingen gesproken.” Ik schoot in de lach.
“Ik heb oranje haar en een puistenkop. Dat noemt ze schattig.”
Ik kwam naast hem zitten en gaf hem een knuffel. “Ik wel.”
Op dat moment kwam Jacqueline de kamer binnen. Haar ogen glommen toen ze ons zo zag zitten.
“Stoor ik,” vroeg ze met een knipoog. Philippe werd knalrood en keek me aan met een wanhopige blik. Snel liet ik hem los.
“Nee hoor. Komt u hem halen?”
“Nou, ik ga maar weer eens op huis aan. Je mag wel blijven hoor, lieverd, als je nog geen zin hebt.”
Meteen sprong Philippe op van mijn bed.
“Nee, ik ga mee.”
Daarop keek Jacqueline enigszins teleurgesteld. Ik schudde lichtjes mijn hoofd. Waar zijn ze mee bezig?

Inderdaad, waar zijn ze mee bezig ;O
Wooow, gelukkig heb ik niet zulke ouders
Maar ze zijn wel perfect voor in een verhaal, dus laat ze maar lekker zo xD

Hihi - ga gauw verder, ik vind het geweldig!

Edit: wel jammer dat ze ruzie hebben Ik snap Mabel ook wel, ik zou ook boos zijn en ik zou hetzelfde zeggen. Dus voor mij is het redelijk begrijpelijk
Maar toch is het jammer, hoop dat het goed komt EN dat Diego toch een leuke jongen is (a')

Antwoord op de vraag van mijn trouwe lezeres. Eindelijk weer eens een flink stuk.

Die avond probeerde ik te leren voor een tentamen. Alleen was ik niet echt gemotiveerd om nog veel dieper in te gaan op Parmenides en Heraclitus, de onderlinge verschillen tussen hun theorieën en hoe primitief het eigenlijk allemaal was als je er goed over nadacht, want mijn gedachten zaten heel ergens anders.
Bijvoorbeeld bij de vraag of die zoen voor Diego net zoveel betekende als voor mij. Zou het waar zijn, wat Esma zei? Zou het allemaal heel gewoon voor hem zijn? Zou hij mij laten vallen als hij genoeg van me had? Ik wilde het niet geloven, maar ik wist niets zeker. Ik kende die jongen amper! Misschien had ik niet zo snel moeten gaan…
Mijn gedachten werden verstoord door een vreemde, glazige tik. Alsof iemand met een ring tegen een ruit sloeg. Ik stond op van mijn bureau en liep naar het raam. Langzaam schoof ik het gordijn opzij. Turend in het donker zag ik eerst niets, maar zodra mijn ogen aan het donker gewend waren, zag ik een steentje tegen het glas ketsen. Ik keek naar beneden.
In de tuin op het gazon stond een donkere gestalte. Ik knipte het licht uit, zodat ik beter naar buiten kon kijken. Diego stak zijn handen in zijn zij en keek me met zijn glimmende, ondeugende ogen aan. Ik deed mijn hand voor mijn mond en giechelde, aangenaam verrast.
Ik rende naar het raam en zwaaide hem open.
“Malloot,” lachte ik. “Wat doe je nou weer hier?”
“Dag Mabel, ook leuk om jou weer te zien.” Hij knipoogde. Ik zuchtte.
“Ja, ook heel, heel leuk om jou weer te zien…” Ik begon te fluisteren, bang dat mijn ouders iets zouden horen. “Maar hoe kom je aan mijn adres?”
“Via Esma.”
Verbaasd keek ik hem aan.
“Nou ja,” vulde hij aan, “ze wilde je adres niet geven. Alleen je achternaam zei ze per ongeluk, dus heb ik je even opgezocht in het telefoonboek.” Hij grijnsde triomfantelijk.
Ik schudde lachend mijn hoofd. Ik was zo blij dat hij er was.
“En nu? Ga je naar boven klimmen,” grapte ik.
“Kom jij maar naar beneden…” Hij wees naar de grote klimop, die langs een houten hekwerk langs mijn raam omhoog groeide. Mijn ogen werden groot.
“Dat meen je niet,” fluisterde ik.
Uitdagend bewoog hij zijn wenkbrauwen op en neer. Ik beet op een nagel en schudde vertwijfeld mijn hoofd.
“Kom nou…” bedelde hij. “Ik wil je iets laten zien.”
Dat maakte me wel nieuwsgierig. Ik graaide mijn vest van de leuning van mijn bureaustoel en trok hem aan. Ik zette het raam wat verder open en ging op mijn hurken in de vensterbank zitten. Heel voorzichtig plaatste ik mijn gymp tegen de klimop en draaide me om. Met een zacht geritsel gleed mijn voet dertig centimeter naar beneden. Geschrokken zette ik hem weer op de vensterbank. Beteuterd keek ik naar beneden.
“Het lukt echt niet.”
“Probeer het nog een keer,” moedigde Diego mij aan. “Het is echt maar een metertje of twee. Zo hoog zit je kamer niet.”
Ik bewoog me niet. Ik bleef hem aanstaren.
Hij glimlachte me bemoedigend toe en stak zijn sterke, gebruinde armen naar me uit.
“Als je valt, vang ik je op.”
Ik zuchtte gelaten. Nou had hij me.
“Vooruit, nog één keertje dan…”
Uiterst langzaam en voorzichtig, stapje voor stapje verplaatste ik mijn voeten langs de klimop en het hekwerk naar beneden. Diego keek behoedzaam toe, klaar om in te springen als er iets mis zou gaan.
Ik was er bijna, nog iets van een halve meter, toen mijn linkervoet alsnog weggleed, omdat ik niet goed kon zien waar ik hem neerzette.
Ik slaakte een zachte gil, maar voor de klimop me ook maar een schaafwond kon bezorgen, voelde ik Diego’s gespierde armen om mijn middel, die me met een grote zwaai van de muur af draaiden en me zachtjes op de grond zetten.
Even bleven we zo staan. Ik legde mijn armen over de zijne. Zijn kin rustte op mijn schouder.
“Zie je,” fluisterde hij in mijn oor, “dat viel hartstikke mee.” Snel drukte hij een zoen op mijn wang. De bekende buikkramp kwam direct opzetten. Normaal gesproken voelde ik me meteen daarna altijd alsof ik ieder moment in zou kunnen storten, maar nu niet. Ik werd stevig vast gehouden.
Hij pakte mijn hand en liet me los.
“Ga je mee,” vroeg hij.
Ik keek hem stralend aan.
“Dan gaan we de stad in.”

Ik kwam niet heel vaak in de stad, zeker niet ’s avonds. ’s Avonds ging ik alleen naar cafés of dansclubs, maar dat waren telkens dezelfde tenten.
Diego en ik slenterden hand in hand door straten en steegjes die ik helemaal niet herkende. Achter de ramen brandde zwak licht. Hier en daar eens een waslijn tussen de muren, hier en daar een ingang naar een bruin café waar sigarettenrook uitkwam, hier en daar eens een zwerfkat… Toch zag het er niet ongezellig of eenzaam uit. In de steegjes waar geen straatverlichting was, had het zelfs wel iets romantisch.
Het was een heldere nacht. De maan was een mooie sikkel en de lucht stond vol met sterren. Ik keek veel om me heen, blindelings achter Diego aanlopend. Ik voelde zijn warme hand in de mijne.
Na een poosje realiseerde ik me plotseling, dat ik wel heel goed van vertrouwen was zomaar met hem mee te lopen. Zodra ik zijn gezicht zag, was ik Esma’s opmerkingen glad vergeten. Ik had ook geen zin om eraan te denken, laat staan om erover te beginnen. De stilte was aangenaam.
Diego keek even achterom. Hij glimlachte naar me. Oneindig teder streek hij met zijn hand over mijn wang. Schaapachtig glimlachte ik terug.
“Is er iets,” vroeg hij.
Even zweeg ik. Alsof hij mijn gedachten kon lezen.
“Hoezo,” vroeg ik uiteindelijk.
“Je bent zo zwijgzaam en je kijkt nogal bedenkelijk.” Hij fronste zijn wenkbrauwen, vormde zijn mond tot een streep en deed demonstratief zijn armen over elkaar, om aan te geven hoe ik blijkbaar keek. Ik schoot in de lach.
“Nee, er is niks!”
“Gelukkig,” zei hij opgelucht.
Hij liep weer verder. Snel greep ik zijn arm beet en leunde op zijn schouder.
“Ik vraag me wel af waar we heen gaan.”
“Daar ben ik ook nog over na aan het denken,” zei hij en grijnsde naar me.
Na een poosje lopen hielden we stil bij een rozenstruik, die in een hoektuin bloeide. Diego keek er even naar en vervolgens met een schuin oog naar mij. Snel en handig plukte hij een roos af met een korte steel en stak deze in mijn blonde haar. Vertederd keek ik hem aan. Waarom was hij zo lief voor me? Wat wilde hij van mij?
Plotseling pakte hij mijn hand en trok me mee.
“Kom, ik wou je nog iets laten zien.”
We liepen naar een wijk met hogere gebouwen. Nog steeds een van de wat armere buurten van de stad. Slecht onderhouden flats met smalle steegjes, in alle richtingen. We hielden stil aan de zijkant van een vrij hoog flatgebouw.
Diego voelde aan een afvoerbuis. Hij draaide zijn hoofd naar me om.
“Boven is het echt heel mooi, maar dan moeten we wel nog een keertje klimmen…”
Ik zette mijn handen in mij zij en keek hem aan met een wanhopige blik.
Even later klom ik toch met bibberende handen langs de afvoerbuis omhoog. Diego kwam vlak achter me aan, dat stelde me gerust.
“Mag dit eigenlijk wel?” Ik keek omhoog om te zien hoe ver we nog moesten.
“Maakt dat uit,” lachte Diego. “Vertel me niet dat jij in je leven alleen maar dingen doet die mogen.”
Ik grinnikte gemaakt, maar gaf geen antwoord. Dan vertelde ik hem niet dat ik, voor die ene avond dat ik ertussenuit piepte, nog nooit iets had gedaan wat niet mocht.
“Nog een klein stukje,” zei Diego. “Verderop kunnen we verder via een trap.”
Blij om weer grond onder mijn voeten te hebben, klauterde ik op het dakgrind. Niet lang daarna was Diego ook boven.
“Daar.” Hij wees naar een ijzeren trap, die nog verder omhoog leidde. Hij pakte opnieuw mijn hand en samen klommen we de trap op, naar het hoogste dak.
Het uitzicht was prachtig. Ik zag het centrum heel in de verte liggen, als een zee van licht. Daar was bedrijvigheid. Nog verder weg torenden de grote kantoorgebouwen van de grotere steden overal bovenuit. Onder onze voeten lagen de achterstandswijken. Donker. Achter me lag mijn wijk, maar die kon ik vanuit hier nauwelijks meer zien. De huizen stonden daar ver uit elkaar. Er was niet veel verlichting.
Diego haalde achter een soort schoorsteen een kleedje tevoorschijn. Hij spreidde het uit en gebaarde dat ik kon gaan zitten.
Ik keek hem vreemd aan en nam plaats.
“Jij komt hier blijkbaar vaker?”
Hij knikte. “Af en toe.”
Hij kwam naast me zitten. We zwegen een poosje. Terwijl ik voor me uit staarde, bedacht ik me dat ik behoorlijk weinig over hem wist.
“Hoe oud ben je eigenlijk,” was de eerste, beetje kleuterachtige vraag die bij me opkwam.
Hij grinnikte. “Ik ben eigenlijk twintig. En jij?”
“Achttien,” zei ik een beetje onzeker. Ik had niet gedacht dat er twee jaar tussen zou zitten.
“Oké.” Hij knikte me toe om aan te geven dat het in orde was. Ik glimlachte opgelucht.
“En je hele naam is…?”
Nu keek hij me toch met één opgetrokken wenkbrauw aan. Een scheve glimlach verscheen rond zijn lippen.
“Sorry,” zei ik meteen. “Het is alleen…”
Ik aarzelde. Ik wilde hem nu niet meteen afschrikken…
“Ik weet zo weinig over je. Het is niet dat ik je niet vertrouw, of zo, maar…”
“Maar?” Hij kwam dichterbij me zitten en keek me aan.
“Jij bent de eerste jongen met wie ik ooit…” stamelde ik. “Ik heb nog nooit eerder… wat dan ook gedaan… en…”
Hij veegde wat haren uit mijn gezicht. Zachtjes, alsof hij iets breekbaars hanteerde, verplaatste hij zijn hand naar mijn nek en bracht mijn hoofd dichter naar de zijne. Ik sloot mijn ogen. We zoenden opnieuw.
Langzaam opende ik mijn ogen weer toen hij ophield. Met zijn mooie, donkere ogen keek hij mij doordringend aan.
“Vertrouw me.”

Aaaaaah, wat een heeeerlijk stuk!
Dat was echt zooo lief, yes yes yes, hij is super cute! *Smelt opnieuw weg*

Sorry voor mijn o zo late reactie, ik was het eerst vergeten en daarna ging ik op vakantie en daarna had ik geen tijd... Maar ik had het natuurlijk wel gelijk de dag dat je het had gepost, al gelezen
Wel een klein foutje gevonden, gnagna (heeft mijn post toch nog een beetje nut) - hihi.

Artemiss schreef: Diego en ik slenterde hand in hand door straten en steegjes die ik helemaal niet herkende.

slenterden

Artemiss schreef: Dan vertelde ik hem niet dat ik, voor die ene avond dat ik ertussenuit piepte, nog nooit iets had gedaan wat niet mocht.

Hmm... ik vind die zin een beetje raar lopen. Ik denk dat je er beter van kunt maken:
Ik vertelde hem maar niet dat ik, voor die ene avond dat ik ertussenuit piepte, nog nooit iets had gedaan wat niet mocht.

Naar mijn mening staat dat mooier en het leest fijner weg, maarjah; wat is mijn mening he

Artemiss schreef: Hij veegde wat haren uit mijn gezicht. Zachtjes, alsof hij iets breekbaars hanteerde, verplaatste hij zijn hand naar mijn nek en bracht mijn hoofd dichter naar de zijne. Ik sloot mijn ogen. We zoenden opnieuw.
Langzaam opende ik mijn ogen weer toen hij ophield. Met zijn mooie, donkere ogen keek hij mij doordringend aan.
“Vertrouw me.”

DIT VIND IK ZO'N GEWELDIG ABNORMAAL FANTASTISCH STUKJE! Echt waar, ik heb dit sowieso 30x opnieuw gelezen, ik voelde me gewoon helemaal aanwezig daar. Alsof ik daar zat met zo'n knappe jongen ^^


Hihi - dat was mijn commentaar/opmerkingen/applaus etc.
Hoop dat je snel verder schrijft en suc6 ermee!

Edit: Mn laatste opmerking is erniet bij gekomen
Dit was het:
Ohja, het is echt een superverhaal!
Heb je er al eens aan gedacht om het uit te gaan geven?

Wat een leuk verhaal! het leest lekker weg en je krijgt er zo'n blij gevoel van haha!
Ik heb het helemaal in 1 keer gelezen!
Schrijf je gauw weer verder!!??

Beste mensen, bedankt voor al jullie mooie reacties!
Het is echt geweldig om te lezen hoe mooi jullie het vinden. Het spijt me dat het zo verschrikkelijk lang duurt voordat ik er wat nieuws bij heb, maar ik heb momenteel even andere dingen aan mijn hoofd. Bovendien zit ik precies in een gedeelte in het verhaal waarin ik twee kanten op moet werken, dat is lastig. Ik weet helemaal waar ik heen wil, maar hoe kom ik er? XD
Geef me nog wat tijd, ik doe mijn best om snel verder te schrijven!
Nogmaals bedankt...

Haha, okee!
Graag gedaan natuurlijk, heel veel suc6 met verder schrijven iig!
Ik heb ook wel eens van, zucht; hoe ga ik dat doen?
Maar ik hoop dat er iets heel moois uitkomt, ik wacht met smart! (a')

Oké, ik heb het eindelijk gelezen, en wauw, wat een geweldig verhaal.
Het onderwerp vind ik ook héél origineel, je beschrijvingen zijn geweldig, de romantiek is precies goed en ik kan alles voor me zien.
Bovendien heb ik een zwak voor latino's, ja, mijn stiekeme verlangens, nee, grapje. ^^
Vind ze gewoon zo ontzettend knap.

Snel verder schrijven, want ik heb niet zoveel geduld. >;]

Requiem schreef: Het onderwerp vind ik ook héél origineel,

Uiteraard waardeer ik je compliment heel erg, maar kun je dit beargumenteren? Ik vind zelf namelijk mijn onderwerp zo cliché als de pieten. (Bij de weg, waarom eigenlijk als de 'pieten'?)

Nou, tot nu toe ben ik weinig verhalen tegengekomen over dansen. Ja, wel veel romantiek en ik lees niet zo lang in dit deel dus ik weet niet zeker of er veel verhalen met dansen zijn?
Maar de manier waarop je dit beschrijft is gewoon origineel - je laat het dansen er echt in terugkomen. Dat zou ik zelf echt niet kunnen (oké, ik heb totaal geen verstand van dansen, ik kan het niet (ja, ik heb het geprobeerd) maar je snapt wat ik bedoel).

Op die manier vind ik het origineel. Zo, is dat genoeg beargumentatie? ;D

Ja hoor, ik snap het al. Leuk dat je het leuk vindt!

Graag gedaan.

Kijk eens, mensen. Madame is zover hoor.

“Ben jij weleens verliefd geweest,” vroeg Philippe me de volgende dag. We zaten weer eens op mijn kamer, hij uitgezakt in een zitzak, ik op mijn bed. Ik glimlachte geheimzinnig.
“Hoezo? Denk je dat je het te pakken hebt?”
Philippe haalde zijn schouders op en zweeg. Een beetje somber staarde hij voor zich uit. Ik keek weer uit het raam en mijn gedachten dwaalden af naar gisteravond. Ik hoopte dat hij vanavond weer zou komen. Ik wilde weer eens met hem dansen.
Vanuit mijn ooghoeken merkte ik dat Philippe weer naar mij keek.
“Ik vraag me gewoon af hoe het voelt. Ik weet niet of… of…” Hij keek moeilijk.
“Als je verliefd bent, dan weet je het wel. Als je twijfelt, ben je het waarschijnlijk niet,” verklaarde ik met een schuin lachje. Zoveel wist ik nu.
Dit antwoord leek hem niet echt op zijn gemak te stellen. Hij bleef zenuwachtig duimdraaien. Met een meewarige blik keek ik hem aan.
“Hoe heet ze?”
Verbaasd draaide Philippe zijn hoofd om en maakte vervolgens lachend een afwerend gebaar met zijn hand.
“Laat maar, joh. Zullen we iets leuks gaan doen? IJsje eten of zo? Ik trakteer.”
Ik haalde mijn schouders op. “Best,” zei ik, maar ik vroeg me af waarom hij er niet over wilde praten. We praatten altijd overal over. Zelfs over dingen waar ik normaal alleen met andere meisjes zou praten. Voor Philippe maakte dat niet uit, hij leek al die dingen te begrijpen. Waarom was dit nou een probleem?

Sophie blies een grote kauwgombel, prikte hem kapot met een van haar lange rode nagels en stopte de kleverige substantie weer terug in haar paars geverfde mond. Met een blik van lichte ongeloof keek ze me aan, nadat ik honderduit over Diego verteld had.
“En jij vertrouwde hem,” vroeg ze koeltjes.
“Ik moest wel,” verzuchtte ik. “Aan de ene kant vind ik het doodeng en weet ik nooit wat hij gaat doen, maar aan de andere kant…” Ik zweeg. Ik kon het niet uitleggen.
“Aan de andere kant?”
“Ik weet gewoon dat alles goed komt als ik bij hem ben. Zo voelt het. Het maakt me niet uit wat hij doet.”
Sophie lachte schamper. “Nou, als jij het zegt. Heeft hij je al verteld waar hij woont en wat voor werk of school hij doet?”
“Daar heb ik nog niet naar gevraagd… Het voelt zo stom om de hele tijd vragen te stellen,” legde ik uit.
“Normaal gesproken is dat het gesprek dat je met iemand voert als je hem voor het eerst ontmoet,” zei Sophie verbaasd.
“Diego is niet normaal,” zei ik lachend en staarde dromerig uit het raam van haar studeerkamer.
Toen ik mijn vriendin weer aankeek, zag ik dat haar blik plotseling ernstig was. Ernstig en zelfs een beetje bezorgd. Ze legde haar kwast neer op haar palet en liet haar zoveelste ‘kunstwerk’ even rusten om naar me toe te lopen. Ze pakte me bij mijn schouders en kneep zachtjes terwijl ze me aankeek.
“Mabel, ik weet dat je verliefd bent en dat zoiets als dit je nog nooit is overkomen, maar pas je wel op? Je moet niet denken dat de eerste meteen de ware is. Je kent hem amper.”
“Ik ken hem beter dan jij,” zei ik bits. “En jij hebt je oordeel ook al klaar.”
Wat had iedereen toch tegen Diego? Eerst Esma en nu Sophie. Zag hij er zo onbetrouwbaar uit? Wat had hij hen ooit aangedaan? Geïrriteerd duwde ik Sophie haar handen weg. Ik pakte mijn tas.
“Ik ga weer, ik heb nog werk te doen.”
“Wacht nou even,” zei Sophie met spijt in haar stem. “Zo bedoelde ik het niet, ik zei alleen maar dat je niet te hard van stapel moet lopen! Loop nou niet boos weg…”
Ik draaide me om in de deuropening. Ik keek haar fel aan.
“Zou je je er voor de verandering niet mee willen bemoeien? Je kunt ook gewoon blij voor me zijn.”
Voordat ze kon antwoorden, beende ik de deur uit.

Die avond lag ik met een vreemd gevoel op mijn bed. Leren lukte niet echt. Ik had nooit ruzie met Sophie. Ik wilde geen ruzie met haar hebben. Wat heeft ze dan ook tegen Diego? Ik wilde het bij iemand kwijt, daarom ging ik naar haar toe. Iedereen moet blijkbaar negatief reageren. Esma, mijn ouders als ze het zouden weten en Sophie dus blijkbaar ook. Niemand begreep wat ik voelde, of wat wij hadden.
Als een geschenk uit de hemel hoorde ik plotseling het geluid van steentjes tegen glas. Ik sprong overeind en huppelde bijna naar het raam. Ik deed het raam zo ver mogelijk open en zwaaide met een stralende lach naar mijn Romeo, daar beneden in het gras.
Hij nam me mee naar de dansclub aan het strand. Ik zag menig jaloers meisje mij met lede ogen aankijken. Het kon me niet schelen. We dansten de hele avond door, tot de zweetdruppeltjes op mijn voorhoofd en in mijn hals parelden. Samba, chachacha en rumba aldoor. Zelfs mambo bleek te leren te zijn. Ik voelde hem aan. Hij liet me weten wat ik moest doen.
We stonden midden op de dansvloer. Zonder dat ik het gemerkt had, stonden de andere dansers plotseling in een kring om ons heen. Ik keek even wat nerveus om me heen en glimlachte verlegen. Daarna keek ik weer in Diego’s geruststellende ogen. Hij greep me in een strakke, officiële danshouding.
“Rustig blijven ademhalen,” zei hij, terwijl hij lachte om mijn zenuwachtigheid. Hij hield strak oogcontact en ik voelde zijn hand in mijn rug die me stuurde. We dansten wat basispassen, hij draaide me een paar keer rond. Ik trok een scheve grijns en kreeg er weer plezier in.
“Let op, dit kun je wel.”
Hij gaf me een zwaai en ik draaide los van hem. Hij knielde voor me neer en pakte mijn hand weer. Ik knikte: dit had ik anderen weleens zien doen. Ik stapte twee keer over mijn voeten heen en schopte toen wild met mijn ene been hoog de lucht in. Diego grijnsde. Het plezier straalde uit zijn ogen.
Onverwachts trok hij me met een felle ruk naar me toe, zoende me kort en heftig terwijl ik het publiek hoorde joelen. Ik kreeg het zo mogelijk nog warmer dan ik het al had. Ik legde een arm rond zijn nek. Zijn grip werd steviger. Hij liet me langzaam achterover hellen en trok me heel robuust weer omhoog. Mijn ademhaling stokte in mijn keel, toen ik merkte, dat zijn hand onder mijn dijbeen gleed.
Voor ik het wist stond ik niet meer met mijn voeten op de grond, maar werd ik in de rondte gezwaaid door twee sterke gebruinde armen. Ik weet niet waarom, maar ik moest lachen. Hij zette me weer netjes neer.
Ons publiek joelde luider en applaudisseerde. Ik keek Diego stralend aan. Hij beantwoordde mijn blik met een knipoog.
Ik wilde dit nooit meer kwijt.

Wauw, wat een stuk! ^^

Oké, ik heb zin om te dansen als ik dit hoor. Maar ik kan het alleen niet.

Maar OMG, geweldig verhaal.

Goed, dit was mijn nuttige reactie * kuchkuch *
Het enige nuttige is dat ik je nu ga pushen om verder te schrijven:
huphup, ik wacht. ;D

Hey Artemis! Eerste keer dat ik een verhaal van jou lees.
Ik zag het verschillende keren upgedated worden en ik dacht, ik moet gewoon eens een keertje beginnen met lezen. Ik heb nog niet helemaal bijgelezen, ben nu op de jaarovergang gestopt maar ik beloof je dat ik de rest ook nog ga lezen, heb ik bij Saskia ook gedaan.

Dit viel me op in een van je stukjes:

maar ook als een jongen mij aansprak, klapte ik dicht. Juist als een jongen mij aansprak, klapte ik dicht.

Klinkt een beetje dubbelop en een beetje vreemd maar misschien heb ik het niet goed begrpen of zo.

Verder vond ik het een leuk verhaal alhoewel ik het jammer vind dat de tijd in het verhaal zo snel voorbij gaat. Ik krijg helemaal de neiging om op stijldansen te gaan van jouw verhaal. Meisjes in mini-rokjes!!! Nee grapje, niet alleen daarom hoor, maar gewoon de vlugge bewegingen en zo en het gevoel van vrijheid (tenminste dat is waar ik aan denk). Ik zou eigenlijk niet eens weten of ik kan dansen. Mijn vader heeft op stijldansen gezeten dus het zit een beetje in de familie, maar ik heb het nooit geprobeerd. Leuk verhaal, ik ga de rest ook zeker lezen!

Supermooi stuk!
Ik wacht op het volgende, maar zie nog steeds geen reactie:O

Ik heb weer een stukje bij gelezen, ben nu aan het einde van pagina 1. Het volgende viel me op:

Nee, inderdaad. Bijna achttien en nog helemaal geen ervaring met jongens.

Dan:

De twee jaar daarna gingen razendsnel voorbij.

En tenslotte:

Achttien jaar en nog nooit verliefd geweest. Sterker nog, achttien jaar en altijd bang geweest voor jongens.

Volgens mij is bijna 18 + 2 jaar, bijna 20?

Verder vraag ik me af hoe het precies zit met ballet bij de hoofdpersoon. Ze ging van ballet af om op stijldansen te gaan, toen ging ze weer van stijldansen af. In de stukjes daarna waren er verschillende aanwijzingen waaran je zou concluderen dat ze terug was gegaan op ballet maar ook verschillende aanwijzingen van niet. En bij het diner zei Philip dat ze geluk had dat zij van ballet af mocht. Nu is ze er dus in ieder geval vanaf? Maar was dat de twee jaar al zo? Of is ze er nog terug opgegaan? Hier is het stukje waardoor ik aan de twijfel gebracht werd:

Alleen tijdens balletvoorstellingen droeg ik natuurlijk een balletoutfit, waar ik overigens een hekel aan had.

Dat staat in het stukje van 8 januari, nadat ze van balletles af was gegaan.

ik moest goede cijfers halen op school, ik hield me bezig met ballet, ik heb nog even op pianoles gezeten en zo nu en dan moest ik eens met mijn ouders mee naar een of ander feest,

En daar in het stukje van 11 februari.

Waarschijnlijk lees ik het de komende week helemaal bij en dan probeer ik verder bij te blijven. Ik vind het nog altijd een super leuk verhaal!

Zo, jij leest kritisch! Heel fijn.
Je hebt helemaal gelijk, nu ik het teruglees, schrijf ik heel vaag. Het nu nog aanpassen is wel lastig, maar voor de duidelijkheid: als Mabel het over ballet heeft, dan heeft ze het over de tijd toen ze er nog opzat. Ze zit er nu niet meer op, ze zit momenteel nergens op.
Ik ben geen rekenwonder, ze is inderdaad in twee jaar niet ouder geworden, zie ik nu ook. Foutje, haha. Zou je me kunnen vertellen in welke post je dat gelezen had? Dan pas ik het even aan.
Bedankt voor je opmerzaamheid!

Sorry dat ik pas zo laat reageer, ik was met andere dingen bezig

De eerste quote van achtien jaar poste je op 23 December 2010 00:45
De tweede quote is van 24 December 2010
Derde quote van 11 Februari 2011

Tipje: Heel veel internetbrowsers hebben een zoekfunctie als je op Crtl + F drukt. Kopieër de tekst uit de quote naar de zoekbar en het enige wat je nog hoeft te doen is kijken of de zin op pagina 1 of 2 staat.

Het zou overigens kunnen dat de leeftijd op andere punten nog niet klopt. Dit waren de momenten dat het mij opviel in ieder geval. Als je zoekt (via Crtl + F) naar leeftijd, jaar, achttien en 18, kom je misschien nog meer punten tegen.

00:45? Dat verklaart een boel. Het was gewoon al laat.
Ik zal het zo snel mogelijk aanpassen.

Ontzettend goed stuk weer!
Die laatste regel, dat gevoel, snap ik echt helemaal! ^^

Ohja, en waarschijnlijk valt dat met die kritische punten alleen op als je alles achter elkaar leest!
Was mij niet opgevallen in elk geval

Keep going, Artemis!

Hey Artemis!
Sorry dat het zo lang geduurd heeft voor ik weer iets van me heb laten horen, maar ik heb nu ook de laatste paar stukjes gelezen.
Paar opmerkingen:

De jongens joelden. Ik hoorde het niet eens.

Hier heb ik heel lang bij stil gestaan. Als ze het niet eens hoort dat de jongens joelen hoe kan ze daar in haar verhaal dan wel over schrijven. Nou moet ik toegeven dat ik zoiets ook wel 'ns in mijn eigen verhaal doe en dat het op zich niet zo erg is. Sterker nog, het heeft wel iets. Ik zou het gewoon laten staan, vergeet mijn opmerking

Hij trok me naar zich toe, hield me dicht tegen zich aan en fluisterde in mijn oor: “Que bonita!”

Dit vond ik heel mooi

We dansten en lachten en dronken tussendoor eens wat. We dansten tot de laatste vuurpot bijna was uitgedoofd.

Dit vind ik iets minder mooi, omdat er twee zinnen achter elkaar met 'we dansten' beginnen. Misschien kun je voor de tweede dansten een synoniem verzinnen dat tegelijkertijd 'lachten' en 'dronken tussendoor eens wat' overkoepelt. 'Feesten'?

Even later in de trein staarde ik dromerig uit het raam.

Dit vind ik persoonlijk ook vrij lelijk staan. (Het kan zijn dat dat komt doordat ik iets verkeerd begrepen heb, zie volgende opmerking). Ik zou zoiets doen: 'Terwijl de trein verder rolde over de rails, staarde ik...'

Bijvoorbeeld bij de vraag of die zoen voor Diego net zoveel betekende als voor mij.

Welke zoen met Diego? Die scene van op het strand was toch allemaal een droom? Althans dat concludeerde ik uit het volgende:

Langzaam kwam ik terug naar de werkelijkheid toen ik heel ver weg een stem hoorde roepen.
“Sorry dat ik stoor, maar als we de trein terug nog willen halen moeten we hard lopen, Mabel!”
Diego hield abrupt op en liet me los. Ik sloeg mijn hand voor mijn ogen. Esma….

Het zou kunnen dat dit stukje alweer over de terugtocht gaat, dat is een stuk logischer als ik er zo over denk. Dat ze nog een beetje zat te dromen over wat er gebeurd was en dat Esma haar wakker schud. In dat geval zou ik bij mijn vorige opmerking bijvoorbeeld het woordje 'terug' toevoegen achter 'even later' en iets duidelijker maken dat het nu om de terugtocht gaat. Op de heenweg moesten ze ook snel zijn om de trein te halen en daardoor is bij mij de verwarring ontstaan.

Ik kwam niet heel vaak in de stad, zeker niet ’s avonds. ’s Avonds ging ik alleen naar cafés of dansclubs, maar dat waren telkens dezelfde tenten.

Waar zitten die cafés en dansclubs dan als ze niet in de stad zitten?

Even later klom ik toch met bibberende handen langs de afvoerbuis omhoog.

Zou je dit misschien iets beter kunnen omschrijven. Nu heb ik het gevoel dat ze 15 meter hoog klimt over de afvoerbuis terwijl het dak van waar ze met de trap verder kunnen waarschijnlijk maar zo'n 2 à 3 verdiepingen hoog is. Misschien kun je zo iets terloops vermelden?

Zo, ik ben weer helemaal bij!
Ik denk persoonlijk dat Philip (zo heette hij toch?) op Mabel is en dat hij daarom zo stil is over 'verliefd zijn'.
Ik denk dat Esma gelijk heeft wat Diego betreft en dat het met hem niks wordt uiteindelijk. De echte liefde ontstaat tussen Philip en Mabel!
Maar goed, dat is wat ik denk. Misschien zit ik er wel helemaal naast? Er is maar een manier om daar achter te komen...
Doorschrijven jij!

Beste Xatham, nogmaals bedankt voor je feedback! Hier heb ik echt wat aan.

Wat je eerste quote betreft, ik ben het helemaal met je eens. Ik heb het nu al zo geschreven, dus ik laat het staan, maar het is iets om in het vervolg op te letten. Het klopt inderdaad niet.

Over de derde quote ben ik het niet met je eens. Zinnen met dezelfde woorden beginnen is een stijlfiguur. Je kunt het mooi vinden of niet, maar het is alleszins niet fout.

Bij de vierde quote heb je weer gelijk, dat had ik inderdaad wel wat mooier kunnen doen.

Wat de zoen betreft: dat is absoluut echt gebeurd! Anders kon Esma er ook niet tussenkomen en kon Diego haar op dat moment ook niet abrupt loslaten, toen hij Esma zag staan. (Heee.... wat kunnen we daaruit concluderen?)
Misschien was dat 'langzaam kwam ik terug naar de werkelijkheid' een beetje vaag omschreven. Ik bedoelde daarmee meer dat ze in een soort droom zat, omdat ze niet kon geloven wat er gebeurde. Ze was nog nooit verliefd geweest, ze had nog nooit gezoend, het was voor haar allemaal nogal onwerkelijk. Het gebeurde echter wel degelijk.

Over het zevende groene balkje: hier is wederom een misverstand ontstaan. Waarom denk je dat die dansclubs en cafés niet in de stad zitten? Ik zei niet dat ze nooit in de stad kwam, ik zei dat ze niet vaak in de stad kwam. De enige keren dat ze er kwam, ging ze altijd naar dezelfde tenten. Snap je? (Zo niet, laat dan maar zitten, het is slechts een detail.)

Tenslotte die laatste quote. Aan het begin vraag je of ik het iets uitgebreider zou willen omschrijven (dan neem ik aan dat je de klimpartij bedoelt) en aan het eind van die alinea zeg je dat ik het 'terloops vermelden' moet. Welke van de twee?

Nog eens bedankt voor je commentaar! Ik kan er wat mee. Voortaan zal ik extra goed opletten of alles wat ik neerkwak wel klopt en of de zinnen wel lekker lopen en of ze niet mooier kunnen.
Trouwens, grappig om te zien welke mening je over de afloop van het verhaal gevormd hebt. Ik ben van plan hier nog veel verder in te gaan, namelijk. Ik zal niets loslaten over of je het bij het rechte eind hebt wat betreft je vermoedens, maar ik vind het wel grappig dat ik je met mijn verhaal de richting opgestuurd heb, die ik je ook op wilde sturen.
Er is inderdaad maar één manier om te kijken of je vermoedens kloppen: verder schrijven. Nog even geduld, alsjeblieft.

Oké, mijn oordeel weer. (Dit wordt een hele discussie zo )

Over de derde quote ben ik het niet met je eens. Zinnen met dezelfde woorden beginnen is een stijlfiguur. Je kunt het mooi vinden of niet, maar het is alleszins niet fout.

Ik meen me te herinneren van de Nederlands lessen dat het pas een stijlfiguur is als het meer dan drie keer herhaalt wordt. Hoe dan ook blijf ik van mening, stijlfuguur of niet, dat het in dit geval niet zo mooi staat. Maar het is jouw verhaal natuurlijk, dus jij mag doen wat je wil

Wat de zoen betreft: dat is absoluut echt gebeurd! Anders kon Esma er ook niet tussenkomen en kon Diego haar op dat moment ook niet abrupt loslaten, toen hij Esma zag staan. (Heee.... wat kunnen we daaruit concluderen?)

Ah, zo had ik er nog niet eens naar gekeken. Voor mij was het of een droom, of nadromen over wat er gebeurd was, maar Esma komt dus echt in het gesprek binnen vallen.

Over het zevende groene balkje: hier is wederom een misverstand ontstaan. Waarom denk je dat die dansclubs en cafés niet in de stad zitten? Ik zei niet dat ze nooit in de stad kwam, ik zei dat ze niet vaak in de stad kwam. De enige keren dat ze er kwam, ging ze altijd naar dezelfde tenten. Snap je? (Zo niet, laat dan maar zitten, het is slechts een detail.)

Ja, ik snap dat je het zo bedoeld, maar je schrijft dat ze niet vaak in de stad komt, vooral niet 's avonds en dan vervolgens dat ze 's avonds alleen naar dansclubs en cafés gaat. Ik begreep wat je bedoelde maar het las een beetje als: Ik ga 's avonds niet naar de stad maar naar dansclubs en cafés. Snap je wat ik bedoel?

Tenslotte die laatste quote. Aan het begin vraag je of ik het iets uitgebreider zou willen omschrijven (dan neem ik aan dat je de klimpartij bedoelt) en aan het eind van die alinea zeg je dat ik het 'terloops vermelden' moet. Welke van de twee?

Maakt me niet zo veel uit. Maar het las een beetje alsof ze de helft van het flatgebouw via de afvoerbuis omhoog klimt. Als je een omschrijving geeft van de hoogte, bijvoorbeeld dat de buis tegen een aanbouwtje omhoog loopt dat twee verdiepingen hoog is?

Wat de zoen betreft: dat is absoluut echt gebeurd! Anders kon Esma er ook niet tussenkomen en kon Diego haar op dat moment ook niet abrupt loslaten, toen hij Esma zag staan. (Heee.... wat kunnen we daaruit concluderen?)

Jaa, Esma heeft ook al een keer met Diego gehad. Zoiets dacht ik al, hoe zou ze anders zo goed weten hoe hij te werk gaat?

Wat eventueel ook nog zou kunnen is dat Philip niets zegt omdat hij stiekem homo is en bang is wat mensen daarvan denken, of dat Diego een loverboy is, maar wat ik in mijn vorige post schreef leek mij zelf waarschijnlijker.

Ik heb het nu al zo geschreven, dus ik laat het staan, maar het is iets om in het vervolg op te letten.

Gebruik je mijn feedback alleen om het in de toekomst beter te doen of pas je ook dingen aan in geschreven stukjes? Niet negatief bedoeld of zo, gewoon nieuwsgierig

nogmaals bedankt voor je feedback!

Nog eens bedankt voor je commentaar!

Graag gedaan en eh... nogmaals graag gedaan

Volgend stukje?:)

Je zult nog even moeten wachten, ben ik bang. Toetsweek staat voor de deur. Maar zodra het vakantie is, zal ik meer tijd hebben om te schrijven. Ik doe mijn best.

Oeh, daar heb ik ook last van ja, over twee weken toetsweek, dan nog laatste weekje boeken inleveren/sportdag enzoo... en dan, en dan, en dan.... : VAKANTIEEE!

Hihi - succes met je toetsweek en schrijf maar verder als je tijd hebt! (:

Hihi, okee jammer:) Maar natuurlijk is school natuurlijk ook belangrijk.
Succes met je toetsweek!:D

Dropje schreef:Ik heb de tijd genomen om dit allemaal even te lezen en het verhaal is zo mooi dat ik nu zeker weet om te gaan stijl dansen met mijn man. Dit kan overigens nog leuk worden omdat mijn man bijna 2 meter is en 1m62 hahahh. Top ga zo door

Wat leuk om te lezen! Ik kan het zeker aanraden.
Een vraagje. Ik schrijf dit verhaal voor leeftijdgenoten (tieners). Ik wil niet onbeleefd zijn, maar hoe oud bent u, dat u het helemaal gelezen hebt? Of mag ik ook jij zeggen? (Tegen getrouwde mensen zeg ik automatisch u, ziet u. )
Wat de lengte betreft: beter dat u/jij kleiner bent dan andersom.

Anyway, nieuw stuk:

Zulk soort dansavondjes deden we steeds vaker. We raakten steeds beter op elkaar ingespeeld en het dansen ging steeds beter en makkelijker. Mijn ouders wisten telkens van niets.
Op een avond liep ik met hem langs het strand. De schemering sloop over het strand. Ik had moeite om zijn gezicht te kunnen onderscheiden, maar ik zag dat zijn glinsterende, donkere ogen mij af en toe aankeken.
Speels rende ik even een stukje de golven in. Ik schopte blootsvoets wat water voor me uit, terwijl ik mijn te strak zittende speld uit mijn haar trok. Ik tuurde naar de horizon, waarover schepen voeren die flitsten met seinlichten. Ooit, als klein kind, had ik mijn vader gevraagd of ik, als ik maar hoog genoeg klom, ook achter de horizon kon kijken. Lachend had mijn vader ontkennend geantwoord.
Ik glimlachte om deze grappige jeugdherinnering.
Toen ik opzij keek, merkte ik dat Diego me had staan bekijken. Zijn blik was vreemd, alsof hij iets heel wonderlijks aanschouwde. Iets wat heel mooi was, maar ook heel breekbaar en heel zeldzaam, waar hij zuinig op moest zijn.
Verbaasd staarde ik naar hem terug.
“Wat is er?”
Onwillekeurig haalde hij zijn schouders op. “Niets.”
We liepen hand in hand een stukje verder. Voorzichtig probeerde ik wat meer over hem te weten te komen.
“Hoe heet je nou van je achternaam? Ik weet het nog steeds niet.”
Hij grinnikte en drukte een zoen in mijn haar.
“Je geeft het niet op, of wel?”
Zwijgend wachtte ik het antwoord op mijn vraag af. Dit keer zou ik volhouden.
“Ik heet voluit Diego Mártinez. Als je nu wilt weten waar ik woon, kun je me ook opzoeken in het telefoonboek.”
Ik lachte. “Dat zal ik doen.”
Langzaam kwam ik wat meer van hem te weten. Hij leek het nu minder erg te vinden om dingen over zichzelf te vertellen. Hij had een Mexicaanse moeder en een Nederlandse vader. Ze waren vlak voor zijn geboorte allebei in Nederland komen wonen. Hij deed geen school meer, maar werkte nu in een garage. Hij hielp met de reparatie van auto’s, of als er nieuwe lak op moest, of iets anders in die trant. Een beroep waar mijn moeder van zou gruwen. Het bracht waarschijnlijk ook niet zo veel op.
“In principe doe ik alles waar ik wat mee kan verdienen,” voegde hij eraan toe. “Ik wil graag uit huis.”
Het maakte me niet zoveel uit. Ik wilde alleen weten wat voor soort werk hij deed, uit interesse, of uit nieuwsgierigheid, dat wist ik niet zeker.
“Waarom wil je dat eigenlijk allemaal weten,” vroeg hij tenslotte. We waren zo in het zand gaan zitten, dat de golven net onze blote voeten raakten.
Ik haalde mijn schouders op. “Misschien wilde ik eens weten op wie ik nou eigenlijk verliefd geworden ben.” Ik draaide mijn hoofd naar hem om en knipoogde.
Heel even zag ik een glimp van een grijns op zijn gezicht verschijnen, maar meteen daarna stond zijn blik serieus. Hij fronste zijn wenkbrauwen; hij keek moeilijk. Hij wendde zijn blik van me af en staarde voor zich uit.
“Wat is er nou opeens,” zei ik misschien wat tactloos. “Was dat je bedoeling niet, vanaf het begin?”
Hij trok zijn mond tot een streep en zweeg.
Langzaam voelde ik een heftige woede in mij opwellen. Ik beheerste me.
“Of is het soms waar wat Esma zei…”
Bliksemsnel kwam hij recht tegenover me zitten. “Wát heeft Esma je verteld,” siste hij fel.
“Dat je er al zat hebt gehad en weer hebt laten vallen,” zei ik zo kalm als ik kon.
Hij sloot zijn ogen en liet moedeloos zijn hoofd zakken. Zo bleef hij een poosje zitten. Het leek alsof hij mij niet meer aan durfde te kijken.
Mijn zwak voor hem won het van mijn wantrouwen. Ik streelde hem door zijn haar en fluisterde:
“Ik ben heel boos op haar geworden. Ik geloof haar niet. Ik geloof jou.”
Langzaam tilde hij zijn hoofd op. De glans was uit zijn ogen verdwenen. Hij beet op zijn onderlip.
Ik hield zijn hoofd tussen mijn handen. “Ik vertrouw jou.”
Een trillende glimlach. Hij kuste me kort en trok zich daarna dicht tegen zich aan. Ik beantwoordde het niet. Ik maakte me na een poosje los uit zijn omhelzing.
“Is het waar?”
Hij bleef me zwijgend aankijken. Ik had hem nog nooit zo moeilijk zien kijken. Ik wist niet wat hij voor mij voelde, maar ik wist dat hij niet tegen me kon liegen.
“Het is waar, hè. Daarom geef je geen antwoord.”
Heel zacht, ik zag het bijna niet, knikte hij. Woedend duwde ik hem weg en stond op. Ik beende een paar meter bij hem vandaan. Daar probeerde ik kalm te worden.
“Je hebt er al honderden gehad en weer laten vallen. Je bleef net zo lang bij ze totdat je van ze kreeg wat je hebben wou, daarna smeerde je ‘m.”
Hij keek de andere kant op. Hij schaamde zich, ik kon het zien.
“Hoeveel anderen heb je op dit moment?”
“Geen,” verzekerde hij me. “Ik heb er altijd maar één, ik zweer het.”
Ik lachte schamper.
“Pas jij maar op met wat je zweert. Hoe lang was je van plan bij mij te blijven?”
“Ik weet het niet,” mompelde hij zachtjes.
“Wat zeg je?”
“Ik weet het niet,” schreeuwde hij. Hij keek me boos aan. Ik keek boos terug. Een paar minuten was het doodstil; we hoorden alleen het ruisen van de zee.
“Toen ik je voor het eerst zag,” zei hij tenslotte, “dacht ik maar aan één ding. Net zoals bij ieder mooi meisje.”
“Seks,” zei ik meteen, met afkeuring in mijn stem.
Hij zuchtte. “Ik blijf toch een man, Mabel. Maar toen ik dichterbij je kwam, werd dat anders. Jij bent anders, Mabel. Ik…”
“Oh, bespaar me die onzin, zeg, alsjeblieft,” viel ik hem ruw in de rede. Ik slikte een brok in mijn keel weg. “Ik ben zeker weer anders. Dat zeg je tegen ieder meisje dat je nog niet in bed hebt weten te krijgen. Ik ben helemaal klaar met je.”
Ik raapte mijn schoenen op uit het zand en liep weg.
“Wacht nou, alsjeblieft…” Hoewel zijn stem machteloos klonk en vol spijt, was ik te boos om naar hem te luisteren. Of wat heet boos. Hij had mij nog niets gedaan, dus ik kon nergens boos om zijn. Ik was teleurgesteld in de soort jongen die hij bleek te zijn. Een deel van mij weigerde het nog altijd te geloven. Een deel van mij was nog steeds verliefd op hem. Datzelfde deel van mij wist ook dat ik, niet zo heel lang na die avond, weer terug naar hem zou keren.

Hier ben ik zelf wel tevreden over. Wat vinden jullie?

Ik vond het ten eerste een heel mooi stukje, alhoewel ik het een beetje onrealistisch vond dat er zo snel een ruzie kwam. In het vorige stukje was Mabel nog helemaal verliefd op Diego. Verder heb ik nog één foutje gevonden:

Hij had een Mexicaanse moeder en een Nederlandse moeder.

Theoretisch zou het natuurlijk kunnen als er een of meer van de twee niet biologisch is, maar ik denk dat het niet je bedoeling was dat hij twee moeders heeft?

De ruzie was heel mooi beschreven. Heel leuk om te lezen hoe Mabel een beetje met Diego speelt. Ze weet dat Diego niet kan liegen en daar maakt ze gebruik van. Vooral dat stukje waarin ze zo lief voor hem doet en zegt dat ze hem vertrouwt vind ik geweldig! Schrijf snel verder (maar laat het niet ten koste gaan van je studie )

@Xatham: Aangepast! Dat was natuurlijk een foutje, haha!

Dat stukje waarin ze 'met hem speelt' heb jij zo geïnterpreteerd, maar zo heb ik het niet bedoeld. Ze speelt niet met hem, ze wil alleen dat hij de waarheid spreekt. En een ruzie betekent niet meteen dat de verliefdheid over is. Ruzies kunnen plotseling ontstaan.

Het leek alsof hij mijn niet meer aan durfde te kijken.

alsof hij mij niet meer

Ik vind die ruzie idd. ook wel een beetje snel, maar ik zie net dat je daar al commentaar op gaf. Als je hem beschrijft is het wel weer heel sterk geschreven. En dat einde vind ik ook wel goed, dat ze toch weer naar hem terugkeert, want ze is verliefd op hem.

@Requiem Ik heb het blijkbaar niet goed doorgelezen. Allemaal typo's. :S

Ach, kan gebeuren toch? Daar ben ik tenslotte voor, om je lekker daarop te wijzen ;P

mooi stukje!
hopelijk vlug weer?? please??
x

Jaa, mooi stukje!!! Ik ben zeer benieuwd naar meer^^

Artemiss schreef: Hij had een Mexicaanse moeder en een Nederlandse vader. Ze waren vlak voor zijn geboorte allebei in Nederland komen wonen.

Dat betekent dat die vader ook eerst ergens anders woonde? (:
Omdat ze allebei in Nederland kwamen wonen... die vader woonde daar dus niet (meer).

Verder geen op- of aanmerkingen, alleen dat ik een plotselinge hekel heb gekregen aan Diego, alleen aan de andere kant vind ik hem nog steeds heel erg schattig, en knap, en leuk.
Zucht. Dilemma.
Als ik dit al een dilemma vind, wat zou Mabel dan wel niet vinden? xD

Hihi - echt heel realistisch geschreven, idd dat laatste zinnetje ook. Ik ben zó benieuwd hoe het afloopt! (:
Snel verder, na je toetsweek dan.
Moet je nog lang naar school?

De toetsweek zit er haast bijna op en mijn leerwerk is nu klaar. Dat betekent een nieuw stukje. Niet zo groot, maar toch. Het komt uit een goed hart, moet je maar denken.

Een beetje zenuwachtig klopte ik aan bij het bescheiden rijtjeshuis waar Esma woonde. Ik vond dat ik me verschrikkelijk dom had gedragen de afgelopen tijd en daar moest ik mijn verontschuldigingen maar eens voor aanbieden.
Een dikke, donker getinte vrouw met pikzwart gekruld haar deed open. Ze had haar keukenschort nog voor. Ze had van nature een erg lief gezicht, maar het stond onvoorstelbaar ernstig.
“Zeg het eens,” zei ze zonder ook maar het kleinste glimlachje.
“Is Esma thuis?”
Als antwoord draaide ze zich van me af en riep iets in het Spaans langs de smalle draaitrap naar boven. Na enig gestommel kwam Esma de trap af. Haar moeder wees kort op mij, om zich vervolgens abrupt om te draaien en in de woonkamer te verdwijnen. Met gefronste wenkbrauwen keek Esma naar mij.
“Het spijt me van laatst…” mompelde ik, terwijl ik, haar blik ontwijkend, naar de grond keek.
Ze knikte begrijpend. Met een handgebaar nodigde ze me uit naar boven. Ik volgde gedwee. Ik had niet echt zin om lang te blijven, maar ik voelde dat ik ook moeilijk meteen weer kon opstappen.
We zaten een poosje zwijgend op haar bed. Het was Esma die na een paar minuten de stilte verbrak.
“Heb je hem betrapt, heeft hij je gewoon gedumpt of is er iets anders gebeurd?”
Ik keek haar bedenkelijk aan.
“Het is nog niet echt officieel uit of aan, geloof ik… We hadden het gewoon leuk samen zolang als het duurde. Alleen confronteerde ik hem met wat jij me verteld hebt. Ik hoopte dat hij het zou ontkennen, maar hij was eerlijk en bevestigde het. Toen ben ik boos geworden.”
Verbaasd staarde Esma me aan.
“Is dat alles? Hij gaf het gewoon meteen toe? Geen geslijm, niets?”
Ik trok een grimas. Esma kende hem onvoorstelbaar goed. Ze wist bijna precies wanneer hij hoe zou reageren.
“Uiteraard zei hij wel meteen dat ik anders was dan de vorige scharrels die hij gehad heeft…”
“Ik wist het wel. Je gelooft hem toch niet, hè?”
“Natuurlijk niet. Dat soort prietpraat kennen alle vrouwen toch. Ik ben meteen weggelopen, zodra hij begon.”
Esma knikte tevreden. “Goed zo. Luister, blijf bij hem uit de buurt. Die knul deugt voor geen meter. Hij denkt dat hij voor altijd hier en daar een scharrel kan houden. Hij verandert nooit.”
Ze keek me indringend aan. Ik keek weg en haalde onverschillig mijn schouders op. Ik wist het nog zo net niet. Iedereen kon veranderen. Ook al was hij dan een flikflooier, hij leek toch echt aangeslagen te zijn die avond op het strand, door mijn reactie. Een jongen kan mij toch niet zomaar het gevoel geven dat ik mooi ben, dat ik iets waard ben, dat ik de tijd van mijn leven heb als ik bij hem ben?
“Beloof me dat je bij hem uit de buurt blijft,” zei Esma nogmaals, op een onaangename, opdringerige toon.
“Wat heb jij opeens,” vroeg ik geprikkeld. “Ik zie wel wat ik doe.”
“Nee,” zei Esma op haar beurt geïrriteerd, “je moet me beloven dat je zorgt dat hij je met rust laat.”
“Waarom?”
“Omdat ik het niet aan kan zien als je er straks weer intrapt.”
Ik rolde met mijn ogen. Jaloezie was ongetwijfeld haar werkelijke beweegreden, hoewel ik niet goed begreep waarom precies. Het leek me nu echter niet het moment om ruzie te maken: we hadden het net bijgelegd.
“Je hoeft je over mij geen zorgen te maken.”
Na een poosje moeizame stilte, schoot me nog iets te binnen wat ik niet begreep.
“Waarom werd je trouwens zo boos in de trein, toen ik je vertelde over Diego? Je was me niet alleen maar aan het waarschuwen.”
Gelaten liet Esma zich achterover op het bed vallen. Ze haalde een hand door haar haar. Een beetje verdrietig staarde ze naar het plafond.
“Moeten we het daarover hebben…”
“Je hebt vroeger ook iets met hem gehad, hè?”
Schuin keek ze in mijn richting. Ze grinnikte sceptisch. “Vroeger? Zo lang geleden is het nou ook weer niet.”
Dat verbaasde me. Ik had het idee dat het al weer een hele poos geleden was, maar dat ze er altijd mee had gezeten.
“Hoe kort geleden is het dan?”
Met een zucht richtte ze zich half op. Ze slikte en beet op haar lip. Aarzelend keek ze uit het raam. Uiteindelijk hoorde ik haar heel zacht zeggen:
“Herinner je je het moment toen hij je voor het eerst zoende?”
Het duurde een paar seconden voordat het tot me doordrong wat ze bedoelde. Ontzet en vol ongeloof staarde ik haar aan. Langzaam schudde ik mijn hoofd.
“Nee…”
Met een droevig glimlachje voegde ze er even later koeltjes aan toe:
“Op dat moment was het nog niet officieel ‘geleden’.”

Ik wist het!
Nou ja... niet dat het zo kort geleden was dat Esma en Diego met elkaar hadden (erg leuk trouwens! ) Ik vind wel dat Esma in het begin al erg negatief over hem praat, terwijl ze dus eigenlijk nog met hem had. Vooral in dat café toen met de eerste ontmoeting tussen Esma en Diego. En ik ben Diego echt gaan haten nu

Hoe dan ook! Geweldig verhaal! Van veel verhalen ben ik het plot weer helemaal vergeten als ik het volgende stukje lees, maar met jouw verhaal blijf ik bij! Schrijf snel verder!

Xatham schreef:Ik wist het!
En ik ben Diego echt gaan haten nu

Laat het me weten wanneer je van gedachten bent veranderd.