Online Verhalen

"Ik kom van Afrika," mompelde Milan naar de vraag van het donker harige meisje. Hij werd nerveus van al die mensen die hem bleven aanstaren, of elven of wat het ook waren. Zijn blik ging even naar de nieuwe persoon die erbij gevoegd was. Zoveel waren er al en hij kende amper namen. Hij keek toe hoe Elfynn plots zijn pas versnelde er ergens naar leek te zoeken.
"Wat gaat hoe doen?" vroeg hij aan niemand in het speciaal in de groep.
Elfynn kwam weer tot een halt. Hm, was hij verdwaald? Een tel later viel er een blinkend voorwerp uit de lucht. Het zwaard. Gevolgd door een kinderlijk gegiechel. Meteen greep Milan naar zijn geweer. Met een klikkend geluid was het in gereedheid gebracht. Hij luisterde niet meer naar de woorden die Elfynn sprak. Hij kon nog vaag opvangen dat het over het feit ging dat ze nog steeds in het spel van het kleine meisje zaten, maar dat was allang duidelijk voor Milan.
"Ik vermoord dat kind." mompelde hij zonder enige emotie. Hij was dit spel zat, of nachtmerrie, waar hij ook mocht inzitten. Met rustige passen liep hij van de groep weg. Meteen waren alle elven hoofden naar hem gekeerd. Hij negeerde hun dreigende gezichten. De stem van het meisje klonk weer op.
"Hé je mag niet weg bij de rest." de zeurende stem galmden over de straten, maar de elven om hen heen hoorden het niet.
"Laat je gezicht zien en ik zal blijven," mompelde Milan alleen terug voor hij doorliep. Een valse lach schoot als een donderslag door de lucht.
"Soldaatje is stout, soldaatje moet straf hebben."
Met vernauwde ogen keek Milan de lucht in. Wat was ze van plan?
Voetstappen klonken dichterbij, gelijk zag Milan hoe de elven naar hem toe liepen met valse glimlachen om hun gezichten en koude blikken in hun ogen.
Milan trok zijn geweer. Zijn lip krulde iets om. "Ja, wel als jullie mij willen hebben kom dan maar."
Gelijk stapte een van de elven dichterbij. Zijn lange donkerblonde haar golfde mee met zijn snelheid. Een schot klonk door de lucht en de elf bleef verlamd staan. Bloed droop in stralen uit het gat in zijn voorhoofd, zijn huid trok wit weg en langzaam zakte de elf in elkaar, dood. Alle andere elfen bleven geschokt staan en begonnen achteruit te deinsen. Milan draaide zich om.
"Dus wie wil mij nog meer."

Cain kantelde zijn hoofd een beetje. Hij vond Elfynn eigenlijk wel heel grappig.
"Zou jij me niet willen hebben Elfynn?" zei hij met een lach. Hij stak zijn tong even uit en keek om zich heen naar alle elven. Zelfs hij werd af en toe nagekeken, terwijl hij zichzelf nooit gek heeft gevonden. Hij wendde zichzelf weer tot Elfynn.
"Je houd toch wel van apart? Ik bedoel, ik kan heel onderdanig zijn" hij knikte hevig naar Elfynn met een lach op zijn gezicht. Hij wist niet eens hoe Elfynn zou reageren, hij vond het gewoon leuk om mensen te pesten. En soms ging hij er gewoon voor. Soms als hij zo deed kreeg hij een klapt. Maar hij kon er ook niks aan doen.
Hij knalde tegen Elfynn op toen hij zichzelf omdraaide en Cain zuchtte terwijl hij naar het meisje voor hem keek. Hij vond haar nu al niet leuk en hij keek even een andere kant op om niet in contact met haar te komen.
"Eldelmton" hoorde hij Elfynn zeggen en hij dacht in zichzelf dat het wel een mooie naam was voor een stad.
Toen Elfynn begon te rennen sloeg Cain zijn ogen ten hemel. Op dat moment hoorde hij net de stem van het meisje en rende snel achter Elfynn aan, de hoek om die hij ook om was gegaan en ging met zijn rug tegen de stenen muur aan staan.
Hij was niet snel bang, maar voor het meisje wel. Hij keek om de hoek waar hij weg was gerend en hij zag Milan staan. Hij keek geschrokken toen hij een schot hoorde en vroeg zich af wat hij kon doen. Hij keek naar Elfynn en toen weer de hoek om.
"Misschien moet jij even je.... Soort redden" riep hij naar hem. Hij pakte alvast zijn Kama's klaar voor welke strijd dan ook.

(Sorry als ik fouten heb gemaakt, ik vond heel moeilijk om een post te schrijven
Ik weet ook niet zo goed waar iedereen staat, dus sorry als ik niet goed heb gereageerd op sommige personages, maar volgens mij stonden die niet bij hem in de buurt??)

Ooc: Als niemand verder gaat, schrijf ik maar weer een stukje de rest van de personages zijn volgens mij een beetje achterop geraakt

Bic:

Een hard geluid klonk door de straat. Elfynn draaide zich met een ruk om en zag dat Milan omringd was door elfen. Een donkerblonde elf zakte langzaam in elkaar en zijn bloed stroomde uit een wond op zijn hoofd. Milan had zijn rare wapen geheven en dreigde er uitdagend mee.
"Dus wie wil mij nog meer."
Dus hij had die dode elf veroorzaakt. Hoe had hij een elf kunnen vermoorden, elfen waren normaal gesproken altijd sneller dan mensen.
"Misschien moet jij even je... soort redden." riep Cain naar hem.
De elfen hadden hun angsten overwonnen en slopen dichter naar Milan toe. Elfynn stond in tweestrijd. Het was wel zijn soort, zoals Cain aangaf, maar ze gedroegen zich niet als elfen. Mensen zouden nooit zo makkelijk een elf om kunnen brengen. De elfen leken allemaal ook op elkaar. Holle, brandende ogen en ontblote boventanden.
"Stout soldaatje krijgt lekker straf, stout soldaatje krijgt heel veel pijn." Het hoge kinderstemmetje klonk in de lucht. Een vrolijk gegiechel volgde. Dat haalde Elfynn over.
Hij begon naar Milan toe te rennen. De voorste elfen draaiden zich om, maar keken weer naar Milan toen ze zagen dat een soortgenoot naar hun toe kwam. Ze dachten zeker dat hij ze zou helpen. Zijn zwaard maakte een zilveren boog en het hoofd van de dichtstbijzijnde elf vloog door de lucht. Elfynn trok een teken van onthulling in de lucht en raakte het stuiptrekkende lichaam van de onthoofde elf. Waar het teken de huid raakte, ontstond er zwart en het lichaam begon te verschrompelen tot een zwart poeder dat wegwaaide in de wind. Ha, hij wist het, het waren geen echte elfen.
Bevrijd van morele bezwaren hakte hij met zijn zwaard op een van de 'elfen' die naar hem toe was komen rennen. Zijn borst spleet open door de krachtige houw en bloed spoot uit de wond. Een tegenstander minder, nog veel te gaan.

Cain voelde de wind toen Elfynn langs hem heenrennen en een grijns kwam op zijn gezicht.
Hij rende ook richting de elven en hakte met een van zijn Kama's in op een van de elven. Een grijns kwam op zijn gezicht en een andere elf kreeg een kama in zijn rug.
Hij haalde weer uit naar een andere elf die met zijn rug naar hem toe stond maar toen die zichzelf omdraaide tijdens het vechten kon hij nog net op tijd stoppen. Anders had hij Elfynn door zijn hoofd geboord.
Hij hoopte dat hij dat niet zag en draaide zichzelf om terwijl hij richting een groepje elven rende die daar stonden.


(we mochten toch wel een beetje inspelen? Anders haal ik hem wel weer weg )

Aïsha glimlachte even naar Synestra toen ze haar naam hoorde, maar keek toen weer om zich heen. Ze vond het maar een vreemde plek. Ze keek van een afstandje hoe alles verliep, maar trok snel haar boog toen ze het meisje hoorde wat werd opgevolgd door het schot van een geweer. Haar blik werd ijzig en ze rende op het geluid af met Synestra vlak achter zich.
Ze zag hoe Cain, elfyn en Milan werden belaagd door de elfen.
"Sorry." zei ze tegen synestra die achter haar stond en legde haar eerste pijl tegen de pees aan. Met een snelle beweging trok ze hem naar achter en vuurde deze af op de dichtstbijzijnde elf. De pijl trof deze vol in de borst en de elf zakte vervolgens met een roggelend geluid op de grond. Een tweede pijl volgde, maar deze kwam van Synestra af en raakte een volgende elf met uiterste precisie tussen de ogen.
"Niemand valt zomaar iemand aan." hoorde ze Synestra achter zich zeggen. "Vooral niet van die arrogante elfen zoals jullie."