Online Verhalen

Kanon wou achteruit deinzen toen hij Lilith voorover zag vallen. Hij keek ongelovig naar de vier machten die Lilith meenamen en hij rende op ze af. Ze mochten haar niet meenemen, maar eigenlijk wist hij al dat hij het niet zou halen. Hij had inderdaad gelijk, er stonden nog vier machten voor hem klaar. Hij voelde hoe een zilveren pin in zijn rug werd gegooid en hij viel op de grond. Hij werd geboeid en Kanon voelde hoe de pinnen in zijn huid staken. Af en toe verloor hij bijna het bewustzijn, maar hij hield zichzelf groot.

Hij zag het schoolgebouw in beeld komen en toen ze binnen waren en Kanon een trap af werd gesleurd kon hij de kou al voelen. De ijzige kou die de kerkers met zich meedroegen en Kanon werd in een kleine kooi gestopt.
'Jullie hadden dus besloten om eerst maar een leerling te doden en daarna nog proberen te ontsnappen ook.' De kap wendde zich tot Kanon.
"Dat was ik eigenlijk" zei Kanon rustig, hij had ook niet geweten dat Lilith hem zou gaan volgen.
'Ik had gehoopt', en richtte zich weer tot Kanon, 'dat omdat je uit een roedel komt, je meer verantwoordelijkheidsgevoel zou hebben. Kennelijk had ik dat mis.'
"Je bent denk ik vergeten verder te vragen naar dingen. In een roedel vecht je om je rang. Die word niet uitgekozen doordat de ander meer zilveren pinnen heeft" Kanon keek verbaasd om zich heen toen hij het gezoem hoorde.
'Nu zal je zien wat je ongehoorzaamheid kost.' hoorde hij de macht zeggen en hij bereidde zichzelf al voor op pijn.
Maar toen hij Lilith hoorde gillen keek hij geschrokken op en keek toen terug naar de macht. "Ik denk dat je meer bereikt als je mij pijn doet. Ik bedoel, als je goed had gekeken had het meisje zes puntjes in haar hals en geen twee" de macht keek om naar Kanon. Hij deed niet alsof hij het erg vond omdat hij wist dat ze het dan opnieuw zouden doen.
"We hebben onderzoek naar je achtergrond gedaan" hoorde hij haar zeggen en het leek alsof hij een klein beetje pret in haar stem hoorde. "Je bent alles behalve zuiver" zei ze daarna tegen hem en Kanon keek op. "Wat houd dat dan weer in?" zei hij met een zucht. Hij hoefde niet zuiver te zijn, daar had hij sowieso geen behoefte aan.
"Wat je andere helft is weten we nog niet, maar geloof me, daar gaan we achter komen" de macht leek het heel spannend te vinden dat hij zo was en ze leek het nog leuk te vinden dat hij half was.
Kanon keek op naar Lilith en hoopte dat het goed met haar ging. "Als jij met je hand tegen een zilveren pin aan slaat dan laten we Lilith misschien gaan" zei een andere macht, dit keer een mannen stem. Hij keek angstig naar de grote pinnen en knikte. Als hij Lilith daarmee weg kon krijgen dan deed hij dat wel. Hij had een stomme grijns op zijn gezicht hij koos een pin uit en haalde zijn arm naar achteren. Hij sloot zijn ogen en wanneer hij ze opende sloeg hij gelijk op de pin. Hij gromde hard en haalde hem er snel weer af en hield zijn hand tegen zijn buik aan van de pijn. Iemand haalde Lilith los wat ze verder met haar deden kon hij niet zien, hij keek naar zijn hand en kon er recht doorheen kijken en zag zijn broek.

De hele reis naar de Kerkers en wat er werd besproken ging nogal langs Lilith heen. Haar lichaam was te erg besmet met het bloed van een Dode. Ze voelde de pinnen prikken in haar vlees en het zieke bloed branden in haar aderen. Zachtjes had ze gekreund toen ze aan haar eigen armen werd opgehangen, maar het ging nog wel.
Pas toen de elektriciteit begon, gilde ze van de pijn. Het was één gil geweest, daarna had ze haar kiezen op elkaar geklemd. Ze trachtte de pijn te weerstaan. Wat er werd gezegd tussen Kanon en de Machten hoorde zij wel, maar het drong niet tot haar geest door.
Plots hield de stroom op en werd ze naar beneden gehaald. Direct zakte Lilith door haar knieën. Haar benen konden haar niet dragen. Daarvoor was ze te verzwakt. Sowieso zat het bloed al in haar als een verlammend gif. Het tastte zelfs haar hart aan. De pijn was moeilijk om te negeren.
'Dus...', begon de vrouwelijke Macht. 'Je bent bereid om pijn te lijden voor een Vampier. Dat terwijl je zelf tot de Weerwolven behoort. Soort van.' Haar stem klonk bedenkelijk. 'Vreemd. Of misschien ook niet, gezien je maar half bent.' Ze keek van Lilith naar Kanon. 'Maar er was een afspraak gemaakt. Jouw gedrag was haar verantwoordelijkheid geworden. Dus alles wat jij doet, daar zal zij voor gestraft worden. En dit is wel erg mager voor moord.'
Het klonk onheilspellend. De Macht wendde zich weer tot Kanon en snoof even minachtend. Ze maakte een hand gebaar en Lilith werd meegesleurd naar een andere kamer. De Macht richtte zich verder op Kanon om hem te ondervragen.

Lilith voelde hoe ze werd meegesleurd. Ze wist dat zij verantwoordelijk was en wat haar te wachten stond. Dat was een reden waarom zij zo boos was geweest op Kanon. Ze had het nog zo gezegd, had hij dan totaal niet geluisterd? Of kon het hem gewoon niet schelen? Even voelde Lilith bij die gedachten een pijnlijke steek in haar hart.
Mistroostig sprak ze zichzelf mentaal toe dat ze nooit had moeten verwachten dat een Weerwolf erom zou geven. Het was niet voor niets verdeeld in Vampiers en Lycans/Weerwolven. Al sinds men zich kan heugen, was er haat tussen de rassen. Het was als kat en hond, zonder reden niet met elkaar overweg kunnen. En iedereen hield zich eraan, waarom had Lilith ooit kunnen denken dat Kanon anders zou zijn geweest?
Ze werd ruw uit haar gedachten gehaald toen ze door een Macht op de grond werd gegooid. Normaal zou een onderdeel zijn dat ze door een "gauntlet" heen moest. Twee rijen van Machten en die mochten dan feitelijk alles doen wat maar met pijn te maken had. Echter, omdat Lilith niet meer kon lopen, kwamen de Machten beurtelings op haar af en deden hun ding.
De één had een normale zweep en gaf een dozijn zweepslagen. De ander had een zweep met negen touwen en aan die touwen mesjes, en gaf tweemaal een dozijn zweepslagen. Weer een ander sloeg met een stok. Nog een ander gaf stroomstoten, zolang het maar pijn deed. Soms kermde Lilith, maar liever gaf ze hen het plezier niet te horen dat het pijn deed.
Na deze alternatieve versie van de "gaunlet", kwam het onderdeel wat zijn basis vond in klassiek conditioneren naar het idee van Pavlov. Lilith werd in een stoel gezet en er werd haar bloed getoond. Bij alles wat leek op een poging om bij het bloed te komen, werd ze gestraft. Dit door middel van wederom stroomstoten.

De deur van de slaapkamer ging open. Ryon was nog als enige aanwezig en hij keek verbaasd op naar de Machten. Er waren er drie; één droeg iets in zijn armen verborgen onder een dikke deken, de andere twee waren kennelijk enkel een soort wacht. Ze zeiden niets, niks nieuws daar, en de Macht met het bundeltje liep naar het bed van Lilith. Hij legde het neer om vervolgens de kamer weer te verlaten tezamen met de andere twee.
Één van de twee Machten die had meegelopen, zette nog wel een glas bloed op het nachtkastje voor hij verdween. Het bundeltje schokte zachtjes, waardoor de deken afgleed. Het onthulde Lilith in een zeer ernstige staat. Niets was er nog over van haar vlekkeloze marmeren huid. Haar zilveren haren als de maan zaten compleet in de war, en her en der kleefde het aan elkaar door haar eigen bloed. Haar rug lag compleet open en geronnen bloed maakte dat het er zwart uitzag. Haar gezicht was bebloed, gezwollen, gekneusd, en vertoonde enkele lelijke blauwe plekken. Tranen van bloed gleden geruisloos over haar wangen.
Lilith voelde zich vreselijk. Ze voelde zich gebroken, en dat was ze ook. Zo trots als ze eerst was, zo vernederd en laag voelde zij zich nu.

De machten moesten lachen om Kanon die nog steeds pijn aan zijn hand had.
"Het grappige is, ze weet helemaal niet dat jij dat voor haar hebt gedaan" hij moest hard lachen. Als de machten iets zeiden hielden ze zich er ook aan.
"Wat hebben jullie met haar gedaan?" gromde Kanon boos en gelach vulde de kerkers.
"We zullen afspreken dat jij er erger aan toe zult zijn" was het enige wat de macht zei.
"Wij gaan testen wat jij bent" hoorde hij een mannenstem zeggen en de kooi ging open. Een hand greep de kraag van Kanon vast en in plaats van hem gelijk uit de kooi te trekken duwde de hand hem eerst tegen de pinnen aan die ervoor zorgde dat hij nu allemaal gaten in zijn rug had. Ze namen hem mee, maar hij had geen idee waarheen. Af en toe was het bij hem helemaal zwart omdat hij flauw was gevallen.
Kanon opende zijn ogen toen hij om zich heen alleen maar water voelde. Hij keek om zich heen en zag alleen maar water, hij zwom automatisch naar boven, maar dat lukte ook niet. Hij zat in een vierkante kom van twee bij twee en hij kon verder niks. Hij voelde hoe zijn lucht langzaam op raakte en hoe zijn keel snakte naar lucht. Zijn ogen vielen dicht en net toen hij dacht dat hij het niet zou halen voelde hij het water uit de kist stromen en hoe hij erin meegesleurd werd en voelde hoe hij op de glasscherven zat en hij keek om zich heen.
Het was een kamer een grote kamer met van alles erin. Overal zaten pinnen en vreemde dingen die hij niet kende. Kanon voelde hoe hij opnieuw opgepakt werd en hij werd tegen pinnen aangedrukt, hij wist niet wat voor materiaal het was, alleen dat het niet van zilver was. Hij voelde hoe het bloed uit zijn lichaam stroomde en hij zakte in elkaar toen hij ervan af werd getrokken. Hij voelde hoe hij weer omhoog werd gehesen en hij voelde hoe zijn arm zich kon bewegen en hij prikte maar merkte dat hij er wel wat dingen mee kon. Hij keek naar iemand met een kap voor hem en hij sloeg zijn hand omhoog en de kap ging van haar hoofd af. Lang zwart haar viel langs haar heen en haar ogen waren geheel wit. En haar mond leek dichtgenaaid. Ze zag er vreselijk uit ze duwde hem naar achteren toen ze zichzelf omdraaide en hij voelde hoe opnieuw pinnen in zijn rug staken.
Normaal gromde hij van de pijn, maar nu piepte hij als een hond. Het was vreemd om het uit de mond van een normale jongen te horen. Een andere macht tilde hem op en had een mes in zijn hand, hij sneed het shirt van Kanon door en trok het van zijn lichaam af. Hij stond nu met zijn zielige lichaam tentoongesteld voor alle machten.
Hij voelde hoe het met een figuur maakte over zijn rug heen, en hij wist zeker dat het bleef zitten.
Wat er verder met hem gebeurde wist hij niet, alles was helemaal zwart. Hij voelde alleen nog pijn, maar waarvan wist hij niet. "Hij heeft meerdere rassen in zich, vampier sowieso, en het lijkt er ook op dat hij iets weg heeft van een elf"
Zei een van de machten maar Kanon had het niet kunnen horen.

Hij opende langzaam zijn ogen, hij zag alles wazig. Zijn lichaam was doorboord en hij zat helemaal onder het bloed. Hij had nog steeds geen shirt aan.
Hij duwde zichzelf met moeite omhoog en keek om zich heen, op het bed helemaal in de hoek zag hij iets liggen, hij greep de rand van het bed vast en trok zichzelf er vanaf. Hij lag nu op zijn rug tegen de grond aan en met moeite kon hij omdraaien. Staan kon hij niet, daarom moest hij zichzelf naar voren schuiven naar het bed van Lilith. Hij liet een spoor achter van zijn bloed, maar dat maakte hem niks uit. Hij piepte af en toe van de pijn, maar probeerde het zo veel mogelijk in te houden.
"Lili..." verder kwam hij niet, praten was voor hem moeilijk. Toen hij eindelijk bij het bed was trok hij zichzelf op mijn knieën en keek naar haar. De pijn was in zijn ogen te zien. Hij streek wat haren uit haar gezicht. Hij had spijt van wat hij had gedaan, maar ze moesten toch zien weg te komen? Hij pakte het glas bloed trillend op en bracht het naar haar lippen. "D-rnk" kwam er met moeite uit en zijn hoofd leek soms de verkeerde kant op te gaan, dan leek het alsof hij een soort schok kreeg.
"Ik" hij stopte even om zichzelf tot rust te krijgen. "Luister nu" zei hij met moeite.

Ryon was verstijfd op zijn bed blijven zitten. Hij wist kennelijk niet wat hij met de situatie aan moest. Sowieso werd al dat bloed van Lilith hem even teveel. Net als eerder bij Kanon, voelde Ryon een drang opkomen om het bloed te drinken. Echter, als hij dat zou doen, dan zou hij haar misschien nog doden. Die gedachten weerhield hem ervan om ook maar in de buurt te komen van Lilith.
Trillend van de inspanning die het hem kostte, zat Ryon op bed. Wederom vloog de deur ineens open. Wat geschrokken tuimelde hij van zijn bed af. Snel krabbelde hij overeind om te zien wie er nu weer binnenkwam. Zijn ogen werden groot van verbazing om wat hij zag. Een Macht stond met Kanon over zijn schouder en liep verder naar binnen.
'W-wat is er gebeurd?', vroeg Ryon aarzelend.
De Macht reageerde niet, maar dumpte Kanon op zijn bed. Veel minder elegant dan wat er met Lilith was gebeurd. Ryon zuchtte, hij had ook niet moeten verwachten dat hij ooit een antwoord zou krijgen. De Macht verliet de kamer en iets wanhopig keek Ryon naar Kanon. Jezus, hij zag er ook al niet uit. Wat was er gebeurd? Hadden ze ruzie gekregen? Nee, dat verklaarde die gaatjes niet in hun lichamen. Maar één keer eerder had Ryon zulke gaatjes gezien. Dat was bij iemand geweest die naar de Kerker was gestuurd. Zouden zij daar zijn geweest? Zo ja, waarom dan? Lilith leek hem totaal niet het type om in dergelijke problemen te komen.
Geen van tweeën bewoog veel. Voor Ryon werd de geur van al dat bloed hem een beetje teveel. Hij stond op en sprintte de kamer uit. Hij had misschien niet echt een andere plek om naartoe te gaan, maar alles was voorlopig beter dan de kamer waar hij zich nu zo opgesloten voelde. Voor zijn eigen veiligheid, en die van zijn kamergenoten, ging Ryon maar even een ommetje maken buiten.

Lilith zag Kanon bijkomen en bewegen. Ze wist niet goed meer wat van hem te denken. Hij had niet willen luisteren. Hij had dat andere meisje net zo makkelijk gekust. Hij had zelfs gemoord. Er was zoveel fout, en het deed allemaal pijn. Traag drong het maar tot Lilith door dat Kanon haar kant op kwam. Ze wilde niet verder kijken. Ze wilde hem niet zien of spreken.
"Lili...", hoorde ze hem spreken.
Met welk recht sprak hij haar aan, dacht Lilith boos bij haarzelf. Hij kon maar beter ophoepelen. Liever nog zou ze niet meer zijn begeleider zijn. Was ze maar nooit gekozen tot baas van... van... dat ding. Het stak haar van binnen om zo over Kanon te denken. Ze had echt verwacht dat hij anders was. Vooral om hoe hij met haar deed; de lik, de kus, de knuffel... Het had allemaal niks betekent.
Kanon was bij het bed gekomen en hij streelde over haar gezicht. Ze wilde niet dat hij haar zou aanraken. Het liefst had Lilith hem een flinke knal verkocht, maar het gif verlamde haar nog. Het vrat aan haar en nog veel langer en ze zou waarschijnlijk comateus worden.
"D-rnk", hoorde Lilith hem krampachtig zeggen.
Wel kon ze nog haar hoofd bewegen, dus wendde ze haar hoofd opzij onder Kanon zijn hand vandaan. Ze had het bloed gezien, maar door de behandeling was ze alle lust naar het rode vloeistof kwijt geraakt. Hoe hard ze het ook nodig had.
"Ik", Kanon stopte even. Lilith gokte het erop dat het was om de juiste woorden te vinden. "Luister nu", zei hij met moeite.
Oh, dat was een mooie. Nu moest zij luisteren?! Boos wendde Lilith haar gezicht weer naar Kanon.
'Nee', sprak ze zacht, maar kwaad. 'Ik luister niet. Jij had moeten luisteren, maar dat deed je niet.' Het eerste deel van de zin werd nog boos gezegd, maar het tweede deel klonk gekwetst. Teleurgesteld.

Kanon keek naar Lilith, maar hij kon haar niet langer als een paar seconde aankijken. Hij had spijt van wat hij had gedaan. Een gevoel wat hij in driehonderd jaar niet meer had gehad. Dat deel had hij vervangen door haat en lust, simpelweg uitgeschakeld. Hij wist niet dat ze echt iets met Lilith zouden doen, hij dacht dat ze daar veel te hoog in rang voor was. Als iemand hoog in rang was is het normaal dat je die niks aandoet. Hij zette het glas weer op het nachtkastje, hij zou het dadelijk toch nog eens proberen. Ze moest gewoon drinken. "Ik wist echt niet dat ze jou ook wat zouden doen" schor kwam de zin uit zijn mond. Altijd als Kanon iemand een kus had gegeven, weerwolf, mens of zelfs een vampiers had hij altijd gelijk vermoord. Zonder ook maar enige bedenking, het liefst hoorde hij hen dan gillen van de pijn. Om hulp roepen, terwijl hij hun bloed dronk. Als ze adrenaline hadden pompte het harder en vond hij het extra lekker. toen hij Lilith had gekust had hij niet gedacht aan moorden, alleen een leegte die hij niet kon plaatsen. Hij dacht dat het gewoon aan haar bloed lag, dat hij al in de gaten had dat haar bloed niet lekker was. Maar hij was bang, bang dat als hij een druppel van haar bloed zou binnen krijgen, hij alles wou. Toen dat tot hem doordrong begon hij te trillen, zijn hoofd knikte soms vreemd om alsof hij een soort tik had.
Hij verplaatste zijn gedachte snel, hij dacht aan de macht. Wat hij had gezien, een vrouw met een dichtgenaaide mond. Dat konden ze niet allemaal hebben, anders praatte ze niet door hun mond, maar op een andere manier. De macht kon namelijk praten. Zijn gedachte ging op topsnelheid, hij dacht aan wat ze hadden gezegd. Hij was onrein, een halfbloed. Hij had het woord elf gehoord en vampier. Maar het enige wat hij wist was dat hij geen vampier kon zijn. En aan een elf moest hij ook al niet denken. Hij wist nog niet eens wat een elf allemaal kon.
Ze waren hem aan het testen, want hij voelde hoe er iedere keer een pin in zijn lef werd gestoken van een ander soort materiaal. Hij keek richting de deur toen hij wist wat ze deden. Ze zochten waar hij echt niet tegen kon, waar hij niet van kon genezen. Hij keek om naar Lilith "Hebben ze hier een boek waar alle wezens in staan die er zijn?" vroeg hij en hij wende zijn hoofd snel af. Nee, hij kon niet naar haar kijken. Hij legde haar op haar rug en ging boven op haar zitten. Hij pakte het glas wat op het nachtkastje stond en sloeg het kapot op de rand en maakte een diepe snee in zijn hals. Hij duwde haar handen tegen het bed aan zodat ze hem niet weg kon duwen. Hij hield zijn hals voor haar gezicht. "Jij moet drinken" gromde hij, het voelde vreemd voor hem, elke keer als er een hartslag was kwam er bloed uit. "Je kan me zelfs nu ook doden" zei hij er achteraan, hij was bang dat ze het namelijk niet wou doen.
"Alsjeblieft?" zei hij wanhopig, hij wou gewoon dat ze snel weer beter werd.

OOc: Sorry dat het zo lang duurde, dit is de 3e keer dat ik dit stukje schrijf o_0 De eerste keer was het opeens weg, de 2e keer was ik opeens niet ingelogd, en dit is dus de 3e keer

'Dat dacht je dus verkeerd', antwoordde Lilith zacht. 'Het maakt hen niet uit wie je bent. Je behoort je volgens hen gewoon aan de regels te houden.' Zelf wendde zij haar blik ook even af.
Niet dat ik ooit had verwacht dat jij erom zou geven, dacht ze. Die gedachte maakte haar om een reden mistroostig. Nog meer dan dat ze al was. Wat was er toch met haar? Kort keek Lilith terug naar Kanon. Hij was niet lelijk om te zien. Eveneens was hij niet zo'n lompe boer als de meeste weerwolven. Waren deze gevoelens omdat ze dacht dat hij haar speciaal behandelde? Daar twijfelde Lilith sterk aan, hij had immers dat mensenkind ook gekust.
Ze werd uit haar verwarrende gedachten gehaald, toen Kanon iets aan haar vroeg. Het duurde eventjes voordat de vraag goed en wel tot haar was doorgedrongen.
"Hebben ze hier een boek waar alle wezens in staan die er zijn?", vroeg hij.
'Een boek?', vroeg Lilith op haar beurt wat verward. 'Uh, nee. Er is hier geen bibliotheek waar wij in mogen. Als wij iets willen lezen, dan zoeken de begeleiders iets voor ons uit.'
Lilith keek Kanon aan, hij wendde juist zijn blik weer af. Kennelijk viel het antwoord hem zwaar of iets dergelijks. De neiging om te vragen wat er was, borrelde in haar op, maar ze bracht die stem in haarzelf tot zwijgen. Ze wilde liever geen emotie meer tegen hem tonen. Hij zou het toch enkel misbruiken.
Fronsend keek Lilith op toen hij haar een zachte duw gaf. Ze vroeg zich af waarom hij controleerde of zij op haar rug lag. Ze schrok hevig toen hij ineens met een kracht, waarvan zij dacht dat het hem verlaten had, bovenop het bed sprong. En erger nog, bovenop haar.
'Wat ben je van plan?!', riep Lilith uit, iet wat angstig.
Zij kon immers zichzelf nu niet verdedigen. Daarvoor teisterde het Bloed van een dode haar lichaam nog te veel. Wurmen had geen zin, daar had ze niet eens de kracht voor. Vanuit haar ooghoeken zag Lilith dat Kanon het glas weer pakte. Zou hij haar gaan dwingen te drinken? Het glas werd gebroken. Splinters schoven over het nachtkastje en vielen op de grond. Wilde hij haar soms doden? De paniek in haar werd steeds groter, iets wat ten nadelen van haar werkte.
Met grote ogen keek Lilith toe hoe Kanon een scherf naar zijn hals bracht. Wat nu weer? De schok werd nog groter op het moment dat hij zichzelf sneed. Ze voelde zijn handen op haar polsen drukken en zijn gewicht verschoof zich over haar lichaam. Het was een vreemde gewaarwording, maar niet zo vreemd als zijn woorden.
"Jij moet drinken", gromde hij, het klonk bevelend. "Je kan me zelfs nu ook doden", zei hij er achteraan.
Lilith moest er niet aan denken. Dan kwam ze er nog beroerder uit dan ze nu al was! Sowieso had ze er geen lust voor. Ook niet voor het bloed wat nu op haar stroomde.
"Alsjeblieft?" De vraag klonk wanhopig. Waar was hij toch op uit?
Het bloed prikkelde Lilith haar reuk, zo zoet rook het. Het riep, drong aan, en probeerde iets in Lilith te ontwaken wat de Machten er kort geleden uit hadden geslagen.
'K-kanon', sprak ze.
Ze wilde protesteren, hem weg hebben, maar door te spreken, kwam het bloed ook in haar mond. Het droop dik al stroop over haar lippen, het streelde haar tong, en liep uiteindelijk haar keel in. Ze slikte in automatisme, en daarmee was het gedaan. Dat wat lam was geslagen, brak vrij en nam Lilith over. Gretig opende ze haar mond en likte steeds meer van het rode vloeistof op. Het gif in haar lichaam werd bevochten. Ze kon steeds meer bewegen.
Toen haar armen terug tot leven kwamen, was ze sterker dan Kanon. Ze bevrijdde haar armen, sloeg er één om zijn rug heen en met de ander greep ze zijn haren beet. Zo drukte ze hem tegen zich aan en sloot haar mond om de wond in de nek. Ze likte met gevoel het bloed van zijn huid, maar ze zoog hebberig aan de opening zelf.
Onbewust werd Lilith haar greep steviger. Haar gesloten ogen waren rood geworden, zonder dat iemand het kon zien. En net als eerder rees een lust in haar op. De stem die haar gebood te drinken, drong nu wederom aan om de andere lusten ook te gehoorzamen. Een voordeel was dat Kanon toch al geen shirt meer aan had.
De hand die op zijn rug lag schoof naar beneden. Nagels aan Lilith haar hand groeiden en werden scherper. Ze sneed ermee door de stof, en de stof spleet. Het was als een heet mes door boter heen halen. Één vloeiende beweging. Haar hand ging verder om wat ooit een broek was, weg te halen.
Ondertussen stopte Lilith met drinken. Ze zorgde ervoor dat de wond genas, maar verliet Kanon zijn hals niet. Ze gaf likjes, af en toe een beet zonder bloed te trekken, en probeerde hem in dezelfde stemming te krijgen als zij.

Kanon wist eigenlijk al dat Lilith tegen zou stribbelen. Hij hoorde haar zijn naam zeggen en wou net naar haar kijken, maar toen voelde hij de hand van Lilith op zijn rug. zelf had hij zijn krachten niet geheel terug en kon Lilith hem dus makkelijk aan. Hij kon zichzelf niet weg duwen. Hij voelde hoe hij langzaam steeds minder sterk werd. Hoe het zat bij vampiers wist hij niet, maar hij had wel bloed in zijn lichaam nodig. Al zoveel was er verloren gegaan bij de machten, dat Lilith wel veel van hem vroeg. Maar het maakte hem niks uit, hij vond het juist fijn om haar zo te voelen. Lilith zorgde ervoor dat zijn wond genas en zijn lichaam begon zichzelf langzaam te genezen. Kanon voelde hoe Lilith met een simpele beweging zijn broek kapot had en hoe ze het van zijn lichaam haalde. Op geen enkel opzicht zag Kanon er stoer uit. Hij was wel gespierd, maar zijn lichaam was zo mager dat hij er niet sterk uit zag.
Schijn bedriegt, Kanon heeft er een paar eeuwen over kunnen doen om zijn spieren te trainen, en hij heeft zichzelf zoveel getraind dat hij zelfs zonder volle maan kan veranderen in een wolf.
Hij besteedde er verder geen aandacht aan dat hij nu alleen nog in zijn onderbroek zat.
Zelf kreeg hij ook zin in bloed, en langzaam verplaatste hij zijn handen langs het lichaam van Lilith naar beneden. Hij sloot een van zijn handen om de heup van Lilith heen. Zijn keel begon droog aan te voelen en hij probeerde zijn lust in te houden in de hoop dat hij zichzelf niet zou laten gaan, maar hij wou gewoon een beetje van haar. Hij opende zijn mond en duwde zichzelf wat naar onderen zodat hij nu makkelijk bij haar hals kon. Hij liet zijn tanden langzaam door haar huid prikken. Hij zou het rustig doen, dat had hij zichzelf beloofd, een klein beetje. Maar toen hij haar bloed proefde moest hij gewoon meer hebben, hij kon zichzelf niet meer inhouden. Hij beet haar nog een paar keer in de hoop dat hij dan sneller bloed kon krijgen. Toen hij merkte waar hij mee bezig was duwde hij zichzelf snel van Lilith af en ging aan het uiteinde van het bed zitten. Alles drong nu tot hem door en hij keek met verbaasde ogen naar Lilith. Langzaam ging hij weer terug naar haar, iets in hem verlangde naar haar. Hij hing opnieuw over haar heen en drukte zijn lippen op die van haar.

Doordat de tanden van Kanon haar huid even doorboorden, gromde Lilith zacht. Al was het niet ongewoon bij Vampiers om van elkaar te drinken tijdens seksuele rituelen. Ze liet het toe. Hij beet nog een paar keer, maar ze kon er enkel om grijnzen. Het voelde fijn om zo te liggen en Kanon zijn handen waren verrassend zacht. Teder eerder.
Lilith liet Kanon drinken, maar toen hij plots van haar afschoof, duwde ze zich wat overeind en keek hem met rood glimmende ogen aan. Hij zou niet wegkomen. Niet nu. Net toen ze van plan was om hem terug te sleuren, kwam hij vanzelf al terug. Dit verraste Lilith wat, maar tot haar genoegen was Kanon om de juiste reden teruggekomen. Hij drukte zijn lippen op die van haar en zij ging er op in.
De kus was eerst teder, maar werd steeds lustvoller. Het werd een zoen. Een zoen met speeksel en bloed, want afwisselend beten ze elkaar in hun huidige gedachtegang. Lilith ging er compleet in op. Ze negeerde de stem diep in haar achterhoofd die zei dat ze hiermee moest stoppen. Dat het fout was. Wellicht was het fout, maar ze hunkerde er naar.
In hun spel verloor Lilith langzaam aan delen van haar outfit. Zo ging eerst haar kapotte jasje uit, gevolgd door haar inmiddels rood en bruine blouse. Kanon was de eerste die dat deel van haar te zien kreeg. Haar huid was net zo vlekkeloos en wit als marmer als haar gezicht. Haar jas had altijd verborgen dat ze niet te slank was, maar ook niet te dik. Haar cupmaat was naar proportie van haar gehele lichaam.
De hand van Kanon op haar heup van eerder, begon aan de stof van haar rok. In haar extase liet Lilith het toe. Ze gaf af en toe een zachte grom in genot van de aanrakingen. Haar lust rees naar een hoogtepunt. Eisend hield ze hem goed beet en draaide vervolgens met hem op, zodat zij bovenop kwam. Haar nagels krasten van verlangen over Kanon zijn borstkas. Als resultaat waren er flauwe rode strepen te zien. Ze grijnsde erom. Nu was het tijd om veder te gaan.

Net toen Lilith zich voorover boog om Kanon weer passioneel te kussen en ze haar hand op zijn boxer plaatste, ging de deur van hun kamer open. Het drong eerst niet tot Lilith door, tot ze een bekende stem hoorde.
'Hey, jongens. Sorry van daarnet maar ik...' De stem stierf weg.
Lilith richtte zich niet op, maar keek over haar schouder naar wie er bij hen in de kamer stond. Haar rode ogen slonken en van de schrik was alle lust in één klap verdwenen. Ze knipperde alsof ze wakker werd, en slikte even moeizaam. Lilith proefde bloed, Kanon zijn bloed. Eveneens was ze zich nu meer bewust van haar naaktheid en het feit dat haar lichaam verwarmt werd door een ander lichaam.
Met ijsblauwe ogen keek ze naar wie haar warm hield, al had ze al een bepaald vermoeden. Ze leek nogmaals te schrikken toen ze Kanon zijn gezicht zag. Uit schaamte wist Lilith niet wat te doen. Als ze de badkamer zou invluchten, dan zag Ryon ook een deel van haar. Al zou ze blijven liggen, dan wist ze niet hoe zij verder zou reageren op Kanon.
Er klonk een harde klap, direct keek Lilith weer om. Ryon had de kamer verlaten en de deur achter zich dicht geslagen. Hij zou toch niks gaan vertellen? Dat kon nog een ramp worden. Moest ze hem achtervolgen? Misschien, maar dan wel beter aangekleed. Lilith keek weer naar Kanon. Wat moest ze zeggen? Beter nog; wat moest ze doen?!

Lilith was niet de enige die af en toe gromde. Kanon gromde regelmatig als hij de tanden van Lilith voelde. Toen hij zijn lippen op die van Lilith drukte wist hij niet of ze er op in zou gaan. Maar toen ze dat deed hield hij al helemaal niet meer in. Hij begon met haar kleding uit te trekken, totdat hij met zijn handen over haar huid kon strelen. De lust die Kanon had bleef stijgen en dat Lilith koud aanvoelde voor hem maakte het alleen maar erger. Ook al voelde ze zo koud, onder zijn vingers voelde haar huid zacht aan. Hij grijnsde af en toe als hij de tanden van Lilith over zijn tong voelde.
Toen Lilith ervoor zorgde dat hij onderop kwam kon hij haar lichaam beter bekijken. Hij beet op zijn onderlip toen zijn ogen haar lichaam afspeurden. Kanon hoorde de deur open gaan en keek snel om, toen hij zag dat het Ryon was en niet iemand van de machten beet hij Lilith opnieuw in haar hals. Kanon maakte hem niet zoveel uit als mensen dingen zagen. Hij was nooit zo kieskeurig over plekken die hij uitkoos. Hij was pas sinds de laatste vijftig jaar zijn wilde haren verloren en sprong hij minder snel op mensen. Vooral toen hij wolf was en in een roedel zat moest hij niet klagen als wolven erbij lagen.
Hij merkte alleen dat Lilith stopte en hij keek haar vragend aan. Hij zag dat de ogen van Lilith weer ijs blauw waren zoals normaal. Toen Kanon de klap hoorde wist hij dat Ryon weg was. Lilith keek hem verschrikt aan en hij schudde met een grijns zijn hoofd. Hij wist al dat ze niet meer verder zouden gaan dus hij duwde haar rustig van zich af. Hij Zal het wel een andere keer over doen, ze had toch niets gedaan om hem te stoppen. "Ik ga even in de douche." Hij stond op van het bed en gaf haar nog snel een kus. "Ik zie je zo", zei hij met een glimlach.
Toen hij in badkamer was deed hij zijn boxer uit en liet de stralen van de douche zijn huid verwarmen. Hij ging met zijn rug tegen de muur aan staan en dacht even aan wat Lilith aan het doen was. Hij was eigenlijk verrassend nieuwsgierig. De stem in zijn hoofd zei hem dat hij haar nu moest doden. Dat hij er dan beter vanaf zou komen, en misschien was dat ook wel zo. Als hij dan wat deed konden ze haar tenminste geen pijn meer doen. Hij wist dat hij nu moest gaan luisteren, dat hij moest doen wat de macht wilde. Dat zou hij doen, als hij er dan over een jaar vanaf was en als Lilith dan niks meer zou overkomen deed hij dat. Hij voelde zichzelf zo dom dat hij voor iemand was gevallen, dat hij iemand leuk was gaan vinden.

ooc: Ik ben zo jaloers op jou CN hoe goed jij kan schrijven o_0 Ik doe mijn best om er ook wat goeds van te maken X3

Nog met stomheid geslagen keek Lilith Kanon na. Het was haar duidelijk dat hij bij volle verstand was geweest, in tegenstelling tot haarzelf. God, wat beschamend. En nog steeds wist ze niet wat met de situatie aan te moeten. Ze had bijna seksuele activiteiten uitgevoerd, op school! Ze zouden zo erg in de problemen raken als Ryon ook maar iets erover zei. Sterker nog, Lilith verwachtte eigenlijk elk moment een paar Machten te zien binnenvallen.
Angstvallig hield ze haar blik op de deur. Ze keek er zo ingespannen naar, dat ze vergat om adem te halen. Niet dat ze persé die lucht nodig had, maar het liet haar lichaam wel makkelijker functioneren. Seconden kropen voorbij en werden minuten. Nog nooit in haar leven had de tijd traag geleken voor Lilith. Jaren waren voor haar meer als minuten, maar dit was tergend.
Het kostte Lilith heel wat om tot besef te komen dat de Machten niet zouden komen. Ryon had niks gezegd en ook de compacte computers waren niet gaan piepen. Was deze actie dan totaal niet geregistreerd? Of werd het toegelaten? Daar laatste leek Lilith het meest waarschijnlijk, maar ook weer niet. Want waarom zou een dergelijke interactie getolereerd worden, als daarbij zeker drie hoofdregels waren gebroken.
Beduusd kroop Lilith naar het hoofdeind van haar bed en ging rechtop zitten. Ze pakte haar deken en trok deze omhoog tot aan haar kin. Wat had haar in vredesnaam bezield? Ja, lust. Zo ver begreep ze dat wel. Echter, waar kwam dat andere gevoel vandaan? Waarom was ze teleurgesteld toen Kanon wegliep om te douchen? Had ze gewild dat zou gebeuren wat Kanon eerder tegen de Macht had gesuggereerd?
Dat was onmogelijk. Toch? Het zou tegen elk principe indruisen. Niet alleen tegen die van de school, maar ook tegen die van haar en haar familie. Haar familie...
Het drong nu pas tot Lilith door hoeveel schade dit de familienaam zou toebrengen. Wat vreselijk. Dit moest ze zien recht te trekken. Maar hoe? Zou ze Kanon uit de weg moeten ruimen? Kon ze dat? Kon ze hem doden? Ze wilde zichzelf ervan overtuigen van ja. Echter, haar gevoelens zeiden haar al nee. Ze zou het niet kunnen. Verwonden hooguit, maar hem het leven ontnemen niet.
Een andere optie zou zijn om hem zien te lozen. Zorgen dat die mensen of wezens, wie het ook waren, hem zouden vinden. Vinden en dan meenemen, zodat Lilith hem nooit meer hoefde te zien. Dan zou ze hem uit haar gedachten kunnen bannen. Zijn ogen. Zijn aanraking. Zijn geur. Zijn smaak.
Lilith voelde hoe een warm gevoel in haar opwelde bij het denken aan al die dingen. Lieve help, dacht ze. Zat het echt al zo diep? Wilde ze hem zo graag? Of was ze puur nieuwsgierig? De knopen in haar ingewanden spraken van liefde. De stem in haar achterhoofd van lust. Lilith schudde haar hoofd. Hier moest ze helemaal niet aan denken!
Boos op haarzelf stond ze op van bed. Tegelijkertijd wierp ze met een bruusk gebaar haar deken opzij. Plots stond ze stil. Bevroren als een standbeeld. Ze hoorde iets. Hetgeen waarvan ze had gedacht om het nog lang niet te horen. Zeker niet daar op Dracolyn. Tezamen met haar waren alle Vampiers in het internaat verstijfd, tenminste die van puur bloed. Kermend zakte de rest ineen, bewusteloos op de grond. Lilith stond als laatste overeind. Ze leek te snakken naar adem alvorens zij neerviel op de vloer van de slaapkamer.
Vlak voordat haar knieën het begaven, sprak Lilith zacht: 'Vader...'

Diep in gedachte ging Kanon op zij hurken zitten. Hij kon haar niks geven, hij had geen familie of thuis. Als hij al niet veilig was, zou Lilith dat sowieso niet bij hem zijn. Wat als ze hier weg waren, waar konden ze naartoe. Nergens, dat was ook het enige antwoord. Kanon kon niet bij de vampiers zijn, en evengoed kon Lilith niet tussen de weerwolven lopen. Hij keek naar de deur van de badkamer, zouden de machten Lilith hebben meegenomen? Dat als hij terug kwam er alleen een briefje lag? Kanon vroeg zich af of ze het gezien hadden, of ze wisten wat hun deden in de slaapkamer. Ze konden toch geen camera in de slaapkamers hebben? Hij stond met een ruk op en rende de douche uit. Onderweg had hij een handdoek meegenomen en om zijn middel geslagen. Hij zag Lilith staan, ze bewoog niet en hij hoorde haar zacht het woordje 'vader' zeggen voordat hij haar zag vallen.
"Lilith" zei hij geschrokken en knielde bij haar neer. "Komt je vader?" Toen hij geen antwoord kreeg sprintte hij naar zijn kast om razendsnel zijn uniform aan te doen. Alles zat scheef en verkeerd, maar dat maakte hem nu niet uit. Hij keek naar de kast van Lilith, hij wist dat hij niet aan haar spullen mocht komen, maar hij kon haar ook niet zo laten liggen. Kanon was in paniek, hij moest er gewoon voor zorgen dat ze iets aan had. Hij tilde haar op en legde haar op bed. Hij keek naar de kapotte kleding die op de grond lag en pakte uit de kast wat er het meeste op leek. "Kom op Lilith, word wakker" zei hij tegen haar terwijl hij haar blouse met moeite bij haar aandeed. Het jasje ging er overheen en hij keek naar haar rok, die zag er ook niet uit. Zonder te treuzelen scheurde hij haar rok kapot en pakte weer een nieuwe uit de kast. Dit moet goed zijn, dacht hij en pakte haar weer op, bracht haar naar de plek waar ze net op de grond lag. Eenmaal op de plek hield haar vast zodat het net leek alsof ze rechtop stond
"Sorry" fluisterde hij en liet haar los zodat ze voor de tweede keer zou vallen. Nu lag ze tenminste echt alsof ze gevallen was. Hij had er wel spijt van, maar vampiers komen altijd overal achter, nu misschien ook wel. Hij haalde het kussen en de deken uit de hoes en pakte haar kapotte kleding op en rende de deur uit de gang over. Hij voelde aan deuren, maar ze waren bijna allemaal dicht. Hij kreeg er een open en een jongen keek hem vragend aan.
Kanon zei niks, rende richting de badkamer en gooide de kleding in het bad wat er stond. Hij opende alleen de hete kraan en duwde de stop erin.
"Laat het er allemaal in liggen. En als hij vol zit doe er maar sop bij ofzo" hij rende richting de deur en draaide zichzelf om naar de jongen. "Anders vermoord ik je" hij gromde kwaad naar de jongen en rende terug naar zijn eigen kamer. Daar aangekomen ging hij bij Lilith zitten.
Hij pakte nog snel een natte doek, waarmee hij haar gezicht afdeed zodat er geen bloed meer op zat. Soms keek hij wat angstig naar de deur, dat Lilith nu op de grond lag was geen goed teken.
"Zeg dan wat er is" fluisterde hij zacht in haar oor.

Het zou voor Lilith niet moeilijk zijn om erachter te komen dat Kanon haar had verplaatst of aan haar spullen had gezeten. Ze had namelijk eerst praktisch niks meer aan, en nu had ze ineens kleren aan. Sowieso lag ze iets anders dan voorheen. Niet dat zij dat in haar geheugen zou hebben. Ze hoorde niet eens dat Kanon bezorgd om haar was. Alles ging totaal langs haar heen. Alles, behalve wat haar "vader" tegen haar zei.
Het duurde een tijdje. Misschien wel een kwartier. Pas toen hij klaar was met zeggen wat hij te zeggen had, kwamen de Vampiers door heel de school weer langzaam bij. Hij had niet enkel Lilith toegesproken, maar ook anderen. Echter, hij had wel Lilith in speciaal willen spreken vanwege haar huidige situatie. Het vereiste een bepaalde finesse.
Traag, alsof ze wakker moest worden uit een coma, opende Lilith haar ogen. Het eerste wat op het netvlies van haar ijsblauwe ogen viel, was Kanon en zijn zwarte haren die over zijn bezorgde ogen vielen. Waarom keek hij bezorgd? Iets verdwaasd keek ze om zich heen. Wat deed ze op de grond? Oh ja, Vader had gesproken. Daarom was ze knock-out gegaan.
Lilith duwde zichzelf overeind, tot ze rechtop zat, en merkte toen op dat ze aangekleed was. Hoe kwam dat nu weer? Haar blik ging terug naar Kanon.
'Heb je aan mijn spullen gezeten?', vroeg ze op beschuldigende toon.
Kanon leek er wat ongemakkelijk onder te zijn, en knikte toegevend. Ze schudde haar hoofd.
'Waarom?'
'Ik raakte in paniek', klonk het schoorvoetend.
'In paniek?' Lilith richtte haar blik vragend op Kanon.
'Ik was eerst bang dat de Machten binnen waren gekomen om jou mee te nemen. Toen ging je ineens neer, ik weet niet waarom, en dat zorgde bij mij voor nog meer paniek', gaf hij toe.
Dat verwarde Lilith nogal. Hij was serieus bezorgd geweest? Om haar? Of was het enkel vanwege de Machten? Ze wist het niet, maar ze was niet van plan om het Kanon recht toe, recht aan te gaan vragen. Daarbij was ze nerveus. Wat moest er gedaan worden aan hun... Seksuele interactie? Zou het nooit meer gebeuren? Zouden ze nu juist nog meer tot elkaar aangetrokken worden? Het was beangstigend. Misschien nu nog wel meer dan voor het gesprek van Vader.
Besluiteloos over wat te doen, stond Lilith op. Ze streek haar rok glad en ging op haar bed zitten. Haar blik ging naar Kanon. Het leek alsof ze iets wilde vragen, maar star hield ze haar mond.

"Je zei: 'vader' en toen viel je" zei Kanon en hij wist niet goed wat hij tegen haar kon zeggen. Hij had gedacht dat haar vader echt zou komen. Dat de machten zouden komen, en dat alles helemaal fout zou zijn gegaan. Hij had al een idee in zijn hoofd gehaald, hij zou het sowieso niet overleven. Misschien zou hij wel zijn hele leven in een klein kooitje moeten zitten. Opgelucht zakte hij onderuit, hij was al lang blij dat het niet echt gebeurt was. Hij dacht aan wat Lilith zei net voordat ze neerviel. 'vader'.
Hij dacht aan zijn eigen ouders, hij wist dat zijn moeder een weerwolf was. Zijn vader had hij nooit gekend of gezien. Hij had in een weeshuis gezeten en was op zijn 18e eruit gehaald door een vrouw. Ze wou hem helpen, maar het bleek alleen omdat hij de leider moest gaan worden van een duistere clan. Hij is weggerend en daardoor helemaal ontspoort. Dat is de rede waarom hij nu hier zat.
Hij keek de kamer rond en wou eigenlijk al weer gelijk weg, zijn gevoel zei hem dat het hier niet klopte. Dat ze hier nooit uit kwamen.
Hij keek om naar Lilith die opstond en volgde snel haar voorbeeld. Toen ze op bed ging zitten liep Kanon naar haar toe en gaf haar een kleine kus op de mond. Hij liep richting zijn eigen bed en trok de helft van zijn uniform uit. Hij liet alleen zijn broek nog aan, maar de rest ging allemaal uit. Hij gooide zijn jasje richting de kast, maar het bleef hangen aan het gekke apparaatje wat op zijn nachtkastje stond. Hij bukte om het jasje en het apparaatje op te pakken, en leunde daarbij tegen de muur aan. De muur bestond uit verschillende houten vierkanten. "Waarom zei je eigenlijk 'vader'?" op dat moment hoorde hij een klik achter de muur en een houten plaat was naar achteren geschoven, hij schoof hem naar de zijkant en stak zijn hoofd door de muur heen en keek om zich heen. Voor, boven, links en rechts waren gangen. "Een heel gangenstelsel" zei hij en draaide zich gelijk om naar Lilith. "Wist jij daarvan?"
Opnieuw keek hij even achter zich. Hij was benieuwd waar die gangen heen leidde en hij hoopte dat Lilith hem een keer zou laten gaan.

Lilith had Kanon zijn eerste vraag willen beantwoorden, maar toen verschoven er delen van de muur. Fronsend keek ze ernaar. Kanon stak zijn hoofd er al doorheen en keek rond. Even dacht ze dat hij gelijk weer zou wegschieten, maar tot haar verbazing kwam hij terug en keek om naar haar.
"Een heel gangenstelsel. Wist jij daarvan?", vroeg hij.
Lilith kwam van haar bed. Ondanks alles wat er gebeurd was; de kussen, de marteling en de bijna seks, liep ze nog altijd elegant. Ze hield haarzelf in ere. Ze kwam dichterbij Kanon en duwde hem zacht opzij om ook even te gluren naar achter de wand. Het zag er vrij indrukwekkend uit. Al leek het gangenstelsel veel ouder dan Dracolyn zelf. Hadden ze iets omgebouwd tot internaat?
Lilith draaide zich om en keek Kanon kalm aan.
'Nee, ik wist hier niet van. Niemand van de leerlingen weet hier iets van. Tenminste, daar ga ik vanuit. Geheimen bestaan nooit lang hier in Dracolyn. Altijd komt wel iemand achter wat een ander verbergt', sprak Lilith op normale toon.
Ze bleef op haar plek staan om Kanon de doorgang te blokkeren. Zij wilde nu eerst antwoorden, maar zoals het haar betaamt, zou ze nog wel zijn vraag beantwoorden.
'Ik zei vader, omdat Vader tot mij sprak. Niet mijn biologische vader, maar de Vader van alle Vampiers. Ik ben een afstammeling van zijn bloedlijn. Biologisch gezien. Niet zoals enkele anderen artificieel, dus door middel van bijten en drinken.' Lilith kruiste haar armen en verzette haar gewicht op één been.
'Zijn krachten kunnen niet worden begrensd door de wezens van Dracolyn. Wij noemen hem Vader. Zij noemen hem de Alpha. Dit omdat hij feitelijk de aller, allereerste was. Hij heeft krachten waarvan sommigen enkel durven te dromen. Wanneer hij tot ons spreekt, verliezen wij bewustzijn. Dit doet hij expres, omdat wij anders geneigd zijn om te antwoorden op vragen die enkel voor ons zijn bestemd om te horen.' Lilith liet haar armen weer hangen en pakte haar handen achter haar rug beet.
Ze keek even naar de grond, dacht na over haar woorden, en richtte toen haar blik weer op Kanon.
'Nu heb ik vragen voor jou. Waarom kus je mij steeds? Waarom...' Ze aarzelde over haar tweede vraag.
'Waarom hield je mij niet tegen toen ik...' Hoe gênant, dacht ze. 'Toen ik seksuele interactie met je probeerde te krijgen, terwijl ik mijzelf niet was', maakte ze de vraag af. 'Wat doe je toch met me?', vervolgde ze zachter.
Haar stem klonk haast verdrietig. Waarschijnlijk omdat Lilith baalde van haar verlies van controle over de situatie en belangrijker; haarzelf. Het liefst zou ze Kanon terug op bed werpen en hem zelfs markeren, maar als ze dat deed, dan konden ze nooit meer terug.

'Nee, ik wist hier niet van. Niemand van de leerlingen weet hier iets van. Tenminste, daar ga ik vanuit. Geheimen bestaan nooit lang hier in Dracolyn. Altijd komt wel iemand achter wat een ander verbergt' toen Lilith dat zei keek hij haar alleen maar ongelovig aan. Hij kon niet geloven dat niemand dit weet, hij was hier niet eens lang en hij had het al ontdekt.
"Weet je zeker dat niemand anders het weet?" hij keek naar Lilith die voor zijn neus stond. Hij had nooit geweten dat de allereerste vampier nog leefde, hij had gedacht dat die al lang dood was. Hij was benieuwd naar de krachten toen Lilith daar over sprak. "Wat vertelde hij?" vroeg hij aan haar. Hij was benieuwd of hij wist wat hun gedaan hadden.
Toen Lilith zei dat ze vragen voor hem had stond hij snel op "Ja?"
Hij slikte alleen toen hij ze hoorde, hij kon haar toch moeilijk zeggen dat hij de eerste paar keer het gewoon deed omdat hij dat bij ieder meisje deed. Misschien moest hij er in het bijzonder bij zeggen dat hij dat zelfs ook bij sommige jongens had gedaan. Hij keek haar sprakeloos aan, moest hij zeggen dat na de eerste drie keer hij opeens iets voor haar was gaan voelen? Kanon sloot kort zijn ogen. Wat moest hij zeggen over het feit dat ze bijna seks hadden gehad. Hij vond het eigenlijk wel goed zoals het was, en dan moest hij nu werkelijk vragen beantwoorden over dingen waar hij zelf niet over had nagedacht.
"Ik kus je omdat ik je..." allemaal woorden vlogen door zijn hoofd totdat hij er eentje moest kiezen, anders zou er een te lange stilte vallen. "Knap vind" zei hij toen maar. Wat hij anders moest zeggen wist hij ook. "Ik hield je niet tegen omdat je er zelf mee begon" zei Kanon over de andere vraag. Zelf was hij er ook niet op uit om seks te hebben met haar.
Hij boog zijn hoofd een beetje naar voren, maar bleef haar wel aankijken. Hij bewoog dichter naar haar toe en duwde haar tegen de muur terwijl hij zijn lippen op die van haar drukte. Een van zijn handen legde hij op haar heup, en zijn andere in haar hals. Als ze hem nu van zich af zou duwen, wist hij dat ze hem niet hoefde. Hij zou dan niks meer bij haar proberen te doen, en hij zou haar gewoon laten bij wat het was. Dit was meer een test, hij wou weten of ze hem wou. Vooral nu ze wel zichzelf was.

De antwoorden waren niet geheel bevredigend. Het was zelfs iets teleurstellend, maar dat mocht Lilith niet laten blijken. Knap was ook goed, toch? Alleen het tweede antwoord verwarde haar wat. Hij hield haar niet tegen, omdat zij was begonnen? Had hij dan totaal niet opgemerkt dat ze niet zichzelf was? Was hij zo uit op intimiteit?
De vraag die Kanon stelde over wat haar Vader zei, beantwoordde Lilith niet. Ze had toch al gezegd -misschien niet met zoveel woorden- dat het geheim was. Toen hij zijn hoofd iets boog en naar voren begon te leunen, vroeg zij zich af wat hij van plan was. Ze had een vermoeden en deinsde al iets naar achteren.
Het werd bevestigd toen Kanon zijn lippen tegen die van Lilith aan drukte. Met de kus werd ze tegen iets aan gedrukt, waarschijnlijk de muur waar nog geen planken uit waren. Even hield ze haar adem in. Haar ogen bleven gefixeerd op Kanon, maar hij had zijn ogen gesloten. Zijn handen hielden haar op haar plek. Één lag in haar nek de ander op haar heup.
In een ogenblik stroomden alle gevoelens weer terug. Lilith hield van Kanon zijn smaak. Ze wilde dit. Ze wilde dat hij haar zou kussen en meer. Rustig kwam ze uit haar verstijving. Ze legde haar armen om Kanon zijn nek heen. Sensueel begon ze terug te kussen, en langzaam dreef ze het voorzichtig verder naar een hartstochtelijke tongzoen.

Bijna wou hij stoppen, Lilith deed niks terug. Hij beefde een beetje, totdat hij de handen van Lilith in zijn nek voelde. Hij ontspande zich en liet zich meevoeren door de geur en smaak van Lilith. Hij stopte en deed een stapje naar achteren en keek haar met een grijns aan. "Waarom zoen je terug?" vroeg hij haar. Het was nu zijn beurt om een vraag te stellen. Hij had gedacht dat ze niks terug zou doen, dat ze hem weg zou duwen. Maar dat deed ze niet, het maakte hem nieuwsgierig. Hij vond Lilith niet iemand die zomaar zou zoenen.
Kanon keek om toen hij iemand op de deur hoorde kloppen. Snel duwde hij Lilith zachtjes opzij en schoof de planken weer terug, het leek net alsof er niks was gebeurt. Hij rende naar de deur en zag een bewaker met een dienblad in zijn handen. "Wat?" vroeg Kanon bot en de bewaker leek een brok in zijn keel te hebben die hij weg slikte. "Ik heb bloed voor jou, en Lilith krijgt ook een glas, omdat ze weer wat op krachten moet komen. Kanon knikte "Ze ziet er vreselijk uit, geef maar snel hier" zei hij en pakte de glazen van het dienblad af. De bewaker keek langs Kanon af en zag Lilith staan, hij keek verbaasd van Kanon naar Lilith. "Ze kan nog helemaal niet zo opgewekt zijn" zei hij geschrokken en Kanon moest hard lachen. "Ze heeft al een glas gekregen, en ze heeft een douche genomen" de bewaker deed een paar stappen naar binnen. Kanon vond de bewaker iets TE naar Lilith kijken en ging voor hem staan. "Laat haar even rusten, ze heeft geen zin in ogen die haar alleen maar verliefd aankijken" De bewaker keek hem wat twijfelend aan en wist niet zo goed of hij nu naar hem moest luisteren of niet. Toch draaide de bewaker zich om en ging weg. Kanon bleef even verstijfd stilstaan met de twee glazen in zijn handen. Hij bespeurde jaloezie bij zichzelf, een gevoel wat hij liever niet wou hebben. Snel draaide hij om naar Lilith. "Er is ook een glas voor jou" zei hij snel en duwde een glas in haar handen en dronk het andere glas snel leeg. Hij hoopte dat de jaloezie bij haar niet opviel.

"Waarom zoen je terug?", vroeg Kanon op iets wat wellicht kon vallen onder "plagende" toon.
Lilith wilde net blozend antwoorden toen er op de deur werd geklopt. Het gaf haar een schrik. Kanon leek er ook van op te schrikken, maar hij reageerde ditmaal sneller dan zij. Hij schoof haar wat opzij, de planken terug en opende toen de slaapkamerdeur op een kier. Kennelijk niet naar Kanon zijn plan werd de deur verder geopend. Een begeleider stond in de opening met een tree bloed.
Lilith hoorde hem snauwen tegen de begeleider en die sputterde tegen. Ze keek naar de man terug. Helaas voor haar pikte ze ook zijn gedachtengang op en met een onzichtbare trek van haar neus ging ze netjes op Kanon zijn bed zitten. Ze sloot haar ogen half om zo met een hooghartige, maar misschien iets uitdagende blik terug te staren.
"Laat haar even rusten, ze heeft geen zin in ogen die haar alleen maar verliefd aankijken", snauwde haar Weerwolf weer.
Lilith bestrafte zichzelf mentaal voor de benaming die ze Kanon had gegeven; haar Weerwolf. Ze richtte door zijn opmerking haar aandacht op hem. Wat was dat in zijn blik? Haat jegens de begeleider? Waarvoor? Die man had toch niks te maken gehad met de martelingen? Of... kon het zijn? Was er iets anders? Iets wat met haar te maken had?
Ze zag dat de begeleider traag wegliep, de deur open latend. Hij keek nog een laatste keer om. Zijn blik naar haar had inderdaad iets van... affectie, of was het lust. Echter zijn laatste blik op Kanon was nogal vuil. Het was maar goed dat Kanon dat niet zag. Lilith moest er inwendig om glimlachen.
Prompt kreeg ze één van de twee glazen in haar handen gedrukt. Hij bromde erbij dat er ook een glas voor haar was. Hoe subtiel. Lilith hield haar blik op Kanon gericht en had het idee, door zijn abrupte bewegingen, dat hij geïrriteerd was op zijn minst. Hij kiepte de inhoud in één keer in zijn keel. Zij nipte echter van de vloeistof zonder het te proeven.
'Moest je zo bot zijn tegen die man?', vroeg ze poeslief.
Het leverde haar een wat boze blik op van Kanon. Echter, ze wist dat hij het meer bedoelde om zichzelf af te schermen van haar. Ze moest erom lachen.
'Bang dat hij de verkeerde gedachten zou krijgen. Oh, en om je eerdere vraag te beantwoorden: Ik zoende terug omdat ik dat wilde. Ik wilde je proeven', zei Lilith doodserieus.
Ze sloeg haar rechterbeen over haar linkerbeen, nipte nog wat van het bloed, leunde naar achteren tegen het hoofdeinde van het bed, en keek Kanon aan op dezelfde manier als ze kort daarvoor de begeleider had aangekeken.

"Ja ik moest zo bot zijn", gromde Kanon, maar dat was niet tegen Lilith bedoeld. Het was gewoon omdat hij zich zo voelde. Hij vond het niks hoe hij naar Lilith keek, "Als ik hem mocht vermoorden had ik dat gedaan."
Nog steeds klonk het praten eerder als een vreemd soort gegrom. Waar je, als je goed luisterde wat uit kon halen. Hij werd nu al helemaal opgefokt door alle mensen die in en uit kwamen lopen, en vooral die op hem lette.
'Bang dat hij de verkeerde gedachten zou krijgen. Oh, en om je eerdere vraag te beantwoorden: Ik zoende terug omdat ik dat wilde. Ik wilde je proeven', zei Lilith doodserieus.
"Wat voor verkeerde gedachten?" vroeg Kanon onbegrijpelijk. Hij was zo in gedachte dat hij ook echt niet snapte wat ze bedoelde. "Je wilde me proeven?" hij haalde zijn schouders op.
"Ja, ik ga die vent vermoorden" mompelde hij en trok zijn broek uit en ging opgerold op het voeteneinde liggen van het bed. Hij kon zijn gewrichten net wat verder bewegen als normale mensen. Doordat hij zo opgekruld aan het voeteneind lag leek het bijna een echt dier.

------------------------------------------

Kanon werd ruw wakker door een hard bonzend geluid. "Dames en heren, iedereen word verwacht in de grote hal. Er is een mededeling, de bewaker Nevio is dood aangetroffen. Iedereen moet nu komen." De computerstem verdween samen met het bonzende geluid. Kanon had hoofdpijn, het gevoel alsof hij eigenlijk niet geslapen had. Hij strompelde naar de badkamer en bekeek zichzelf in de spiegel, hij zag er heel slecht uit. Snel sprong hij onder de douche. En maakte zijn haren droog, trok snel zijn uniform aan en wachtte op Lilith bij de deur. "Wie is Nevio?" vroeg hij slaperig aan haar en zuchtte van vermoeidheid. Hij werd normaal nooit zo moe wakker, hij had het idee alsof hij alleen maar rond had gerend.

Het grommen van Kanon leek enkel erger te worden met elke minuut die nog verstreek. Lilith haalde haar schouder er een beetje voor op. Al kreeg ze wel een groot vermoeden dat hij inderdaad jaloezie ervoer. Dat zou betekenen dat haar Weerwolf hetzelfde voor haar zou voelen als wat zij voor hem voelde. Die gedachten maakten Lilith blij. Op zijn minst tevreden.
'Ja, de verkeerde gedachten', sprak ze. 'Als in of wij wat gedaan zouden hebben. Of zijn werkelijke gedachten... Die helaas iets met mij te maken hadden.' Dat laatste mompelde ze een beetje.
"Ja, ik ga die vent vermoorden", kwam er nog grommend uit alvorens Kanon zijn broek uittrok en in enkel zijn boxer aan het voeteneind ging liggen.
Lilith keek er een tijdje naar. Op zich was het best een vertederend zicht zo. Enkel had Kanon zich niet zo hoeven op te offeren. Zij was echt niet van plan geweest om op een hard ruw bed van school te gaan slapen. Ze zette het halfvolle glas bloed op het nachtkastje neer en stapte geruisloos van het bed. Met lichte voeten liep Lilith naar haar kant van de kamer, en kleedde zich om naar haar nachtjapon.
Net toen ze in haar bed stapte, ging de deur van de kamer verder open. Wat waaks keek ze ernaar. Haar nagels werden al wat langer voor het geval dat. Gelukkig bleek het loos alarm te zijn. Het was Ryon maar die na lange tijd het erop had gewaagd dat de kamer weer veilig zou zijn.
'Hey', sprak Lilith vriendelijk.
Ryon keek op naar Lilith. Hij kon haar vriendelijkheid waarderen, maar dat beeld werd ergens verwrongen door wat hij eerder die dag had gezien. Een op bloed en seks belust monster. Precies dat deel wat hij aan zichzelf zo haatte. Tuurlijk, de kleine blik die hem was gegund op vrouwelijk schoon was niet slecht geweest, maar zoals Lilith erbij had gelegen was ronduit beangstigend.
Kort knikte Ryon haar toe. Hij wilde niet geheel onbeschoft overkomen, al kon hem dat nog maar weinig schelen. Zij zou zich toch verheven voelen als hij brutaal zou doen. Daarnaast, hij was feitelijk akkoord gegaan met de regels die waren opgesteld. Wat gehaast, als door een hond gebeten, liep Ryon naar zijn kant. Daar gingen zijn schoenen uit en zijn blouse met jack, maar zijn broek trok hij pas uit toen hij onder de deken lag.
Lilith schudde kort haar hoofd erom, maar ze besloot er verder geen aandacht aan te schenken. Het was niet meer dan gewoon dat Ryon afstandelijk deed. Sowieso was hij dat van zichzelf al wel, maar de evenementen van vanmiddag hadden er niet bij geholpen om hem meer open te krijgen. Ergens had ze best medelijden met hem.
Alles wat deze dag Lilith had gebracht, had haar compleet uitgeput. Bloed herstelde misschien het lichaam, maar niet de geest. Om alles te verwerken en op orde te krijgen, was een lange periode van slaap nodig. Helaas zou ze maar een paar uur krijgen. Die verdomde wekker ook altijd 's ochtends vroeg. Lilith gaapte even breed uit en onvrouwelijk. Ze strekte haar armen erbij als een kat, om vervolgens zich beter in haar bed te nestelen en in slaap te vallen.

Lilith werd de volgende ochtend wakker. Ze rekte zich uit en keek duf om zich heen. Ergens hoopte ze dat het niet echt was geweest dat ze was verhuisd. Ze hoopte wakker te worden in rust en weelde. Helaas was één van de geluiden die direct tot haar doordrong een luidruchtig gesnurk. Getergd door dit lawaai richtte zij haar blik op de oorzaak.
Ryon lag verspreid over zijn bed met één been buitenboord op zijn buik. Hij produceerde het vervelende geluid van iemand die dreigde te stikken. Wat een verleidelijke gedachte was dat. Om Ryon te laten stikken, zodat de herrie zou ophouden. Echter, zoiets triviaals was het niet waard om gestraft voor te worden.
Lilith liet het maar zo en stapte uit bed. Kort blikte ze naar Kanon zijn bed. Hij was in zijn slaap verschoven en lag eveneens wat breder dan dat hij was begonnen. Ze schudde haar hoofd erom. Ze zou hem nog wat slaap gunnen. Hij had het nodig. Zo stil mogelijk liep Lilith de badkamer in en nam een vrij koude douche om wakker te worden.
Ze zorgde ervoor dat ze niet te lang eronder stond, want nu waren er nog twee anderen die de badkamer moesten gebruiken. Na zich te hebben afgedroogd, liep Lilith met een handdoek om zich heen geslagen de slaapkamer in om kleding te pakken. Na iets te hebben uitgezocht, trok zij zich terug in de badkamer om zich aan te kleden. Aangekleed en wel liep ze wederom de slaapkamer in. Ze nam plaats op haar stoel voor de kaptafel en begon haar haren rustig te kammen.
Bij het horen van de ping door de intercom, hield Lilith halverwege een beweging stil. Ze luisterde naar de mededeling die erop volgde:
"Dames en heren, iedereen word verwacht in de grote hal. Er is een mededeling, de bewaker Nevio is dood aangetroffen. Iedereen moet nu komen."
Langzaam legde Lilith haar borstel neer. Nevio? Dood? Ze beet op haar onderlip en keek om naar het bed van Kanon. Daar stak een warrig hoofd de kop op. Zonder naar haar te kijken en zonder te groeten, kwam hij overeind en strompelde de badkamer in. Lilith hoorde de douche aangaan. Ze blikte terug naar haar spiegelbeeld en besloot een hoge paardenstaart in te doen, met een paar plukjes los van voren.
Kanon kwam vrij gehaast de badkamer weer uit, kleedde zich aan en leek al te willen vertrekken, toen hij bleef staan. Hij draaide zich om en richtte zijn aandacht op Lilith.
"Wie is Nevio?", vroeg hij met de slaap nog zichtbaar in zijn ogen.
Met een ernstig gezicht stond Lilith op. Ze zag vanuit haar ooghoeken Ryon ook wakker worden. Die leek niet eens de moeite nog te willen nemen voor een douche, en kleedde zich direct aan. Wat gespannen keek hij van Lilith naar Kanon en terug.
Zo beheerst mogelijk liep ze naar Kanon toe. Ze liep langs hem heen de gang op. Echter, toen ze kort naast hem stond, fluisterde ze hem toe: 'Nevio is die begeleider van gisteravond. Die man die jij zwoer te doden.'
Ryon zag de lippen van Lilith bewegen, maar hij kon niks horen. Wilde hij eigenlijk wel weten wat de tortelduifjes tegen elkaar zeiden? Waarschijnlijk niet. Een paar opties schoten hem te binnen, en zijn gezicht betrok meteen. Nee, hij wist zeker dat hij het niet wilde weten. Wat moest hij nou bij hen? Zelfs in een speciale opdracht voelde hij zich nog het derde wiel aan de wagen.

Kanon wreef door zijn ogen, hij wist zeker dat het kwam van het matras, dat kon ook niet anders. Hij had geen idee wat hij anders gedaan moest hebben. Hij glimlachte kort naar Lilith toen ze dichter bij hem kwam.
'Nevio is die begeleider van gisteravond. Die man die jij zwoer te doden.' Toen Lilith dat zei keek hij haar verbaasd aan. Hij geloofde het gewoon niet. Dat kon die man helemaal niet zijn. Hij was vastberaden geweest om die man te doden. Maar hij had het niet gedaan, simpelweg omdat hij Lilith niet nog meer pijn wou bezorgen. Vooral de laatste zin die Lilith zei deed hem pijn. Voor hem voelde het alsof ze zei dat hij Nevio gedood had. Kanon strompelde achter haar de gang in en zag een grote rode vlek in de gang liggen. Nu begon hij aan zichzelf te twijfelen. Misschien was hij wel een weerwolf geworden, soms is hij dan in een roes en kan zich niks herinneren. Dan word hij opeens wakker, en voelt hij zichzelf helemaal brak.
Zoals nu, aan hoe hij liep kon je dat ook zien. Soms liep hij bijna tegen de muur op, zo ver naar rechts liep hij. Aangekomen bij de plas bloed hurkte hij en rook. De lucht van het bloed vulde zijn neus en waar hij bang voor was gebeurde. Hij herkende het bloed, maar waarvan wist hij niet. Het kon zijn dat hij de man tien jaar geleden is tegen gekomen. Of dat hij zijn bloed een keer bij de bloedbank had gestolen. Het kon allemaal, zelfs dat hij hem deze nacht gedood had was een optie.
Hij draaide om naar Lilith en liep naar haar toe. "Slapen vampiers? Zeg me van niet, dat ik gewoon de hele avond heb geslapen." Hij smeekte het haar. Kanon zat zelfs bijna op zijn knieën om haar te vertellen dat hij alles voor haar zou doen als ze maar vertelde dat ze niet zou slapen en hem de hele avond in bed had zien liggen.
Hij snapte er niks meer van, maar als hij iemand gedood zou hebben buiten zijn kamer. Dan zou de macht het toch hebben gezien? Maar waarom deden de machten dan moeilijk omdat hij dood was? Dan moesten ze de dader niet hebben kunnen vinden. "Ik ga echt niet naar die hal toe" sprak hij toen angstig uit. Hij voelde zichzelf nog nooit zo in de war. "Ik ben nieuw en de enige optie" hij pakte de handen van Lilith vast, en keek haar wanhopig aan.

Ze waren de gang in gelopen. Iets verderop, niet ver van hun deur lag een grote plas bloed. Daar was het duidelijk gebeurd. De geur van Nevio rees Lilith tegemoet, en duidelijk was dat Kanon het ook rook. Misschien zelfs wel herkende. Hij draaide zich naar haar om.
"Slapen vampiers? Zeg me van niet, dat ik gewoon de hele avond heb geslapen." Het klonk als een smeekbede.
Kanon zat er zelfs praktisch bij op zijn knieën. Lilith slikte even. Ze wilde hem best zeggen dat Vampiers niet sliepen, maar dat zou een leugen zijn. Dit was geen beste scène. Zeker niet omdat ook anderen hun kamers uit kwamen. Snel trok ze Kanon overeind. Ze plaatste zichzelf tegen de muur en hem dicht naar zich toe, alsof hij haar jende of iets. Dat zou nog beter voor hem zijn dan als het andersom was.
'Wij slapen wel', fluisterde Lilith in zijn oor.
"Ik ga echt niet naar die hal toe", sprak hij angstig uit. "Ik ben nieuw en de enige optie."
Lilith voelde hoe Kanon haar handen beetpakte. Hij keek zo wanhopig dat ze medelijden met hem kreeg.
'Je bent niet de enige optie', sprak ze hem zacht toe. 'Echter, als jij je zo blijft gedragen, dan ben je dus wel de hoofdverdachte.'
Om hen heen kwamen anderen kijken naar de bloedplas, maar ze keken ook naar hen. De Vampiers vonden het maar niks dat één van hen tegen de muur gepind stond, en de Weerwolven hoopten gretig op een vernedering of iets dergelijks. Ryon was ondertussen ook uit de kamer gekomen. Hij stond bij de anderen en keek van de bloedplas naar zijn kamergenoten. Hadden zij er iets mee te maken?
Het werd zo niet makkelijker voor Lilith en Kanon. Ze dacht na over wat te moeten doen. Waar kon ze dit het beste op laten lijken? Er kwam wel iets in haar op. Ze keek hem recht in zijn ogen aan.
'Doe macho', fluisterde ze hem toe. 'Laat dit op iets lijken wat overal los van staat. Ik moet immers jou begeleiden en zij denken dat jij zo tegendraads bent.'

Hij wist niet wat hij nog tegen Lilith kon zeggen.
'Laat dit op iets lijken wat overal los van staat. Ik moet immers jou begeleiden en zij denken dat jij zo tegendraads bent.' zei Lilith.
Kanon keek haar voor een paar seconde vragend aan en een laag gegrom kwam nu uit zijn keel. Hij snapte wat ze bedoelde. "Volg me niet steeds, denk je dat ik hier iemand ga vermoorden?" Hij duwde Lilith wat meer tegen de muur aan.
"Dat heb je al gedaan, vies beest" hoorde hij een arrogante stem achter hem, Kanon keek met een ruk om. Een jongen met lang donkerbruin haar deed een stap naar voren. De jongen had helder groene ogen en een arrogante grijns op zijn gezicht. "Laat haar gaan, anders moet ik je wat aan doen." Kanon gromde naar de jongen en verafschuwde hem. Hij wou hem eigenlijk het liefste zeggen dat hij toch geen kans maakte op Lilith. Dat hij al veel meer bij haar had gedaan dan de jongen ooit had durven dromen. "Je bent vies, en je hebt die man vermoord." Kanon was in nog geen seconde bij de jongen en sprong boven op hem. Owen, de jongen waar hij nu op zat keek een seconde angstig naar de zes scherpe tanden van Kanon en hervatte toen zijn arrogante blik. Owen lag nu op de grond met Kanon over hem heen gebogen.
"Ben je al eens gebeten door een weerwolf?" Gromde Kanon naar hem, de jongen schudde zijn hoofd en keek vies naar het slijm wat uit de mond van Kanon drupte, alsof hij een dier was dat naar zijn prooi keek. "Heb je wel gehoord wat een weerwolvenbeet doet?" Toen Kanon dat zei, kon Owen hem alleen maar vragend aankijken. "Als ik ook maar een van mijn tanden door je zielige huid heen boor is jou leven voorbij." Een hoge piep kwam uit het lichaam van Kanon toen een andere vampier uithaalde met haar nagels. Drie lange sneeën stonden horizontaal over de wang van Kanon en hij was nu echt boos. Hij draaide zich om, keek met zijn helder blauwe ogen naar het meisje die zijn bloed onder haar nagels had. En maar een seconde was er nodig om zijn tanden in haar schouder te zetten.
"Stop daarmee!" twee grote bewakers kwamen aanrennen en gooide een werpster in de rug van Kanon. Kanon liet los en liet zich op de grond vallen. "Naar de hal allemaal, NU" Kanon grijnsde naar het meisje die hij gebeten had. "Veel pijn en plezier." Hij moest lachen, met een gromde ondertoon.
Wat Kanon zei was waar, hij had in totaal vier scherpe hoektanden in plaats van twee. Als hij boos was werden de pupillen in zijn ogen geheel blauw, met een zwarte rand eromheen. En als hij dan iemand beet, ging diegene dood. Niet gelijk, maar langzaam. De eerste stap was dat om de plek waar hij had gebeten kwamen bulten, en schilferde er huid af. De plek werd steeds groter, en de persoon zou gaan hallucineren en denken dat ze in een kwade omgeving zou zitten. Hij wist niet of hij dat deel had van een weerwolf, want nu kon het ook zijn dat hij het had van zijn andere 'helft'. Hij stond op en keek naar Lilith, hij kwam weer bij zinnen. Langzaam kreeg hij in de gaten wat hij gedaan had en hij wreef met zijn handen door zijn ogen. Hij had spijt, hij was niet van plan de jongen iets aan te doen. Maar toen hij aangevallen werd kon zijn lichaam niks anders doen dan verdedigen. Hij keek met spijt in zijn ogen naar Lilith, hij leek nu met zijn blik op een hond die net de bank kapot had gescheurd. Hij wou zijn mond open doen om iets tegen haar te zeggen. Maar hij sloot hem snel weer, als hij sorry zou zeggen maakte het toch niks uit. Het was al gebeurt en Lilith zou toch al boos op hem zijn.

Lilith vond het lang duren, maar toch leek het bij Kanon te dagen waar zij op uit was.
"Volg me niet steeds, denk je dat ik hier iemand ga vermoorden?", vroeg hij luid.
Hij drukte haar wat meer naar achteren. Lilith behield haar kenmerkende blik, en opende net haar mond om erop te reageren, toen een omstander dat al deed.
"Dat heb je al gedaan, vies beest", sprak een jongensstem.
Met een frons keek ze langs Kanon heen naar degene die had gesproken. Het was Owen, een Vampier van middelklasse. Het verbaasde Lilith daarom des te meer dat hij zich eraan waagde om het op te nemen tegen een Weerwolf die duidelijk sterker was.
"Laat haar gaan, anders moet ik je wat aan doen,” zei Owen met heldere stem.
Hij klonk vol zelfvertrouwen, maar Lilith twijfelde aan zijn zekerheid. Hij zou toch moeten weten dat hij Kanon niet aan kon?
"Je bent vies, en je hebt die man vermoord.”
Dat was een zware beschuldiging. Zeker zonder bewijs. Sowieso was het niet netjes, en vooral iets wat Lilith niet gewend was van haar mede Vampiers. Ze opende haar mond om er wat van te zeggen, maar ze was te laat. Kanon liet haar los, en sprong bovenop Owen.
Onmiddellijk wilde ze naar voren toe lopen om zich ermee te bemoeien, maar iemand hield haar tegen. Lilith keek op en zag dat het Blaine was, één van de hogere Vampiers. Waar bemoeide hij zich nu weer mee?
‘Laat me erdoor, Blaine. Je weet best dat ik zijn begeleidster ben. Ik ben voor hem verantwoordelijk gesteld. Wil je soms dat ik op mijn kop krijg?’, vroeg ze hem sissend.
Blaine keek haar stoïcijns aan en schudde zijn hoofd.
‘Nee, dat willen we niet. Alleen willen wij ook niet dat een vlooienbaal één van ons nog zo behandelt of aanraakt’, antwoordde hij.
Door haar woordwisseling met Blaine, ging wat er verder gebeurde of werd gezegd langs Lilith heen. Echter, toen ze een jank geluid hoorde als dat van een gewond dier, keek ze direct langs Blaine heen. Een meisje, Melissa, stond vlak naast Kanon met verlengde nagels. Bloed droop er vanaf. Oh God, dat zou niet goed gaan. Ruw duwde Lilith Blaine opzij, maar ze was al te laat.
Kanon richtte zich op van Owen en had Melissa gebeten, voordat Lilith iets had kunnen doen.
Verstomd bleef ze staan. Waarom kon hij zich niet beheersen? Dit zou hem weer een dag straf kosten, vast en zeker. Niet alleen hem, maar ook haar besefte ze. Geweldig.
"Stop daarmee!", werd er ineens geroepen.
Lilith keek ervan op. Ze zag twee bewakers aankomen lopen. Eentje wierp iets, pas toen Kanon erdoor geraakt werd, zag ze wat het was; een zilveren shuriken. Hij liet hierdoor los en zakte terug op de grond. Echter, met een grijns keek hij op, alsof er niets met hem was. Zijn blik was gevestigd op Melissa die haar hand op haar schouder gedrukt hield.
"Naar de hal, allemaal. Nu!”, vervolgde één van de bewakers.
Samen dreven ze de starende jongens en meisjes weg van de plek, naar beneden.
"Veel pijn en plezier”, riep Kanon Melissa lachend na.
Hij klonk krankzinnig, en misschien was hij dat ook wel geworden. Met een bezorgde blik keek Lilith naar hem. Was ze bereid om alles te riskeren voor één jongen? Voor hem? Voor een Weerwolf? Kanon krabbelde overeind. Zijn elke beweging werd gevolgd door haar ogen. Plots keek hij op. Hun ogen ontmoetten elkaar.
De kleur van zijn ogen vond Lilith eigenaardig. Of, nee, niet zijn ogen. Het waren zijn pupillen. Langzaam kleurden deze terug naar zwart en ze hoopte dat Kanon daarmee ook weer aanspreekbaar werd. Het leek er wel op, want Lilith zag iets van besef en angst in zijn ogen glimmen.
Nu meer dan ooit zag Kanon eruit als een verloren pup. Eentje die wist dat hij iets stouts had gedaan en op heterdaad was betrapt. Toch kon Lilith niet boos op hem worden. Het was zijn schuld niet. Tenminste, niet alleen zijn schuld. Hij was geprovoceerd. Dat moesten de Machten toch wel inzien?
‘Kom’, sprak Lilith zacht. ‘Laten we je eerst opknappen.’
Ze wachtte niet op antwoord, maar nam Kanon bij zijn arm en trok hem terug de slaapkamer in. Daar begeleidde ze hem naar zijn bed, en dwong hem op zijn buik te gaan liggen.
‘Dit kan even pijn doen’, zei ze.
Lilith pakte de bovenste punt van de shuriken beet, zette haar vingers schrap, en trok het voorwerp uit Kanon zijn rug. Vervolgens stroopte ze zijn shirt omhoog. Ze liet haar tong om en over de wond gaan. Gelukkig zag ze niks wat kon wijzen op vergiftiging. Dat zou zeker schelen. De wond genas nu ook veel sneller. Even streelde Lilith nog over de huid en trok toen het shirt naar beneden.
‘Ik ben niet boos op je, Kanon. Het was jouw schuld niet.'

Kanon durfde Lilith niet aan te kijken, bang dat ze boos zou worden op hem. Hij had bijna nooit geen angst gevoeld, hij was niet bang om te sterven. Dat hij nu angst had was voor hem een vreemde ervaring.
‘Kom’, sprak Lilith zacht. ‘Laten we je eerst opknappen.’
Kanon stond verbaasd naar de grond te kijken. Waarom is ze niet boos? Dacht hij maar voordat hij iets aan haar kon vragen voelde hij de hand van Lilith die hem mee nam. Toen ze de kamer in waren snapte hij het, ze wou niet boos worden op de gang. Ze nam hem daarom eest mee naar hier en zou dan boos worden. vooral toen Lilith hem dwong om met zijn buik op bed te gaan liggen verwachtte hij tanden te gaan voelen. Zijn lichaam spande zich aan toen Lilith de Shuriken eruit haalde. Hij schrok toen ze zijn shirt omhoog deed en sloot zijn ogen om de pijn te verwelkomen. Maar tot zijn verbazing voelde hij haar tong, zijn lichaam ontspande zich van de aanraking en hij vond het jammer dat ze ophield.
‘Ik ben niet boos op je, Kanon. Het was jouw schuld niet.'
Toen Lilith dat zei draaide Kanon zich om zodat hij op zijn rug lag. De sneeën op zijn wangen waren al een beetje genezen. Hij duwde zichzelf overeind en beet op zijn onderlip, hoe hij het Lilith moest vertellen dat Melissa dood ging wist hij niet. Het liefst wou hij het ook helemaal niet vertellen.
"Ze zal over twee weekjes dood zijn." Kanon zei het zo snel mogelijk, in de hoop dat hij het niet hoefde te herhalen. Nu moest Lilith wel boos worden, het was een vampier. Kanon keek naar zijn handen die hij op zijn schoot had liggen zodat hij niet naar Lilith hoefde te kijken, iets waar hij nu te bang voor was.
Hij walgde van zichzelf, hij wou niet dat Lilith gestraft werd voor iets wat ze niet had gedaan. Dat hij haar opnieuw zo zou zien. Hij moest de machten ervan overtuigen dat hij het of niet met opzet had gedaan. Dan hadden ze alle twee kans om niet gestraft te worden. De andere optie was dat hij de macht moest gaan smeken om Lilith niks te doen, maar als hij dat zou doen kon het juist verkeerd werken en zouden ze juist Lilith wat aan doen.
Kanon schrok van de deur die opeens open werd gegooid en een bewaker keek verrast naar Lilith en Kanon.
"Als jullie over tien minuten niet in de hal zijn dan moeten jullie gestraft worden. De macht dient gehoorzaamd te worden." De bewaker klonk streng en hij richtte zich nu op Kanon. "Jij word om vijf uur bij het kantoor verwacht" De man draaide zich om en sloot de deur snel weer. Hij ging kijken of in de andere kamers nog vampiers of weerwolven zouden zijn die naar de hal gestuurd moesten worden.
Kanon vond het jammer dat hij pas zo laat voor de macht moest verschijnen als hij er gelijk naar toe had gemoeten was er nog niks met Melissa aan de hand. Maar over twee uur kreeg ze bultjes waar vanzelf de huid af zou vallen en het zou gaan bloeden.
"hoe goed ken je Melissa?" het was voor hem moeilijk om die vraag te stellen, als Lilith haar zou kennen moest hij zo snel mogelijk een tegengif zoeken. Maar zover hij wist bestond er niet eens een tegengif.

Lilith keek met een vragende blik naar Kanon toen hij zichzelf overeind duwde en haar met een bedrukt gezicht aankeek.
“Ze zal over twee weekjes dood zijn.” De boodschap werd snel gezegd, maar op zachte toon.
Het was haast alsof hij zich ervoor schaamde.
‘Dat zal wel meevallen’, sprak Lilith. ‘De Machten zullen haar ongetwijfeld al in quarantaine hebben zitten. Er zal een tegengif worden gezocht.’
Ze was totaal niet boos. Zoals ze al eerder zei; het was Kanon zijn schuld niet. Melissa had het compleet aan haarzelf en haar arrogantie te danken. Net zo goed dat Owen iets had kunnen gebeuren. Het deed Lilith niets dat een Vampier zou kunnen sterven. Zo was het leven nu eenmaal.
Kanon keek haar niet aan. Sterker nog, hij leek het niet eens te willen. Was hij bang? Zo ja, waarvoor was hij dan bang? Lilith snapte het niet. Ze ging naast hem op bed zitten en legde een arm achter zijn rug langs. Op dat moment zwiepte de deur van de slaapkamer open. De bewaker keek verbaasd, maar ook achterdochtig naar het tweetal.
"Als jullie over tien minuten niet in de hal zijn dan moeten jullie gestraft worden. De macht dient gehoorzaamd te worden”, zei hij met diepe stem.
Lilith keek de man koeltjes aan. Ze vond zulke handelingen zo overdreven. Werkelijk, hoe kwamen ze erbij dat zij andere wezens zo mochten behandelen?
"Jij wordt om vijf uur bij het kantoor verwacht.” Dat had hij tegen Kanon.
Vervolgens verliet hij snel de kamer weer en trok de deur achter zich dicht. Bezorgd keek Lilith naar Kanon. Zoiets was geen goed nieuws. Met wat zou het verband houden? De dode bewaker, of Melissa? Feitelijk maakte het niet uit. Naast haar schoof Kanon wat ongemakkelijk heen en weer.
“Hoe goed ken je Melissa?”, vroeg hij toen.
De vraag was aarzelend, alsof hij bang was voor het antwoord. Ergens wel lief, maar Lilith was zich goed bewust van de ernst van de zaak. Ze liet zichzelf zachtjes tegen hem aanleunen. Eigenlijk was zij verbaasd over het feit dat hij Melissa überhaupt bij naam kende. Melissa had haar naam niet gezegd, en Lilith had haar ook niet bij naam genoemd.
‘Ik ken Melissa al sinds zij hier op Dracolyn kwam. Ze is een kattenkop en voelt zich meer dan zij werkelijk is. Omdat zij kort een relatie had met Tywen, iemand net zo hoog als ik. Haar houding heeft haar niet bepaald populair gemaakt. Zelfs de meeste Vampiers vinden haar een kreng met grootsheidwaan’, zei Lilith schouderophalend. ‘Ik bekommer mij dus niet echt om haar. Natuurlijk praat dat je gebrek aan zelfbeheersing niet goed, maar gebeurd is gebeurd. Kom, we kunnen maar beter gaan.’
Ze stond op van het bed, nam Kanon bij de hand en trok hem mee. Ze bleef hem vasthouden, zelfs op de nu verlaten gangen. Het kon haar nu eigenlijk niet veel meer schelen wat anderen er van zouden denken. Het liefst bleef Lilith zo dichtbij hem dat er nooit meer iets vervelends zou kunnen gebeuren.
‘Vanmiddag ga ik gewoon met je mee’, zei ze tijdens het lopen. ‘Ik behoor jou immers te begeleiden. Dus geen tegenspraak.’
Dat laatste zei ze op voorhand. Lilith had zo het idee dat Kanon anders was gaan protesteren. Daar had ze nu geen zin in. De dag was al slecht begonnen. Nu moest ze nog zien dat hij wat leuker ging eindigen. Misschien zou ze het aandurven om weer een zoen te beginnen… Het was een verleidelijke gedachten.
Eenmaal in de hal aangekomen, werden Lilith en Kanon door sommigen vreemd aangekeken. Het was alsof ze al wisten wie de dader was, maar tegelijkertijd ook wisten wat zij met zijn tweeën hadden uitgespookt op de slaapkamer. Voor Lilith was het makkelijk de blikken te negeren. Ze gedroeg zich gewoon zo kil en hooghartig mogelijk. Om die houding wat te voeden, trok ze Kanon nog wat meer in haar buurt op een commanderende manier. Ze zei er echter niks bij. Zijn warmte voelde geruststellend.
Toen de hoogste Macht sprak, viel iedereen stil en keken ze weer voor zich. Er volgde een toespraak over hoe de beveiliging zou worden aangescherpt, zodat dit niet nogmaals zou kunnen gebeuren. Risicogevallen zouden extra in de gaten worden gehouden. Valse beschuldigingen zouden niet worden toegestaan, om voorvallen zoals vanochtend te voorkomen. Iedereen diende zich ook aan de nieuwe avondklok te houden; na acht uur mocht niemand meer zijn kamer af. Verdere privileges werden van iedereen ingetrokken.
Dat was het. Nu pas mochten ze naar de eetzaal. Er was minder tijd voor eten dan normaal, want de tijd van de bijeenkomst was van de ontbijt tijd afgetrokken. Velen schrokten snel enkele broodjes naar binnen, maar Lilith niet. Zij had twee glazen van de Vampiertafel gepakt en nipte staand van het bloed, terwijl ze het andere glas aan Kanon gaf.
Lilith wist dat de ernst groot was. Ze konden niet gaan spijbelen vandaag. Dat zou hen enkel nog meer verdacht maken. Echter, waar zij voor vreesde was Kanon zijn rebelsheid. Hij was het type wat juist nu zou weggaan. Bijvoorbeeld om dat gangenstelsel te gaan onderzoeken.
Even blikte ze opzij naar hem. Wat zou hij doen?

‘Dat zal wel meevallen’, sprak Lilith. ‘De Machten zullen haar ongetwijfeld al in quarantaine hebben zitten. Er zal een tegengif worden gezocht.’ Toen Lilith dat zei moest Kanon even lachen.
"Het geneest op het begin gewoon", zei hij met een stomme grijns op zijn gezicht. Niet omdat hij het leuk vond, maar omdat het zo belachelijk was dat het eerst zou genezen.
Hij luisterde wat Lilith over Melissa te zeggen had, haar naam ging door zijn hoofd heen. Toen hij naar Melissa had gekeken, nadat ze naar hem uithaalde was er een vampier die iets tegen haar zei. 'Melissa, rennen.' Hij hoorde de commanderende woorden van het meisje, maar was toen al bij Melissa aangekomen. Als Kanon een 'gestoorde' bui had was bloed niet van belang. Zijn hoektanden spoten gif in zijn slachtoffer zoals een soort slang.
"Gelukkig" zei hij zachtjes toen Lilith niks met Melissa gemeen had.
Kanon stribbelde niet tegen toen Lilith hem mee nam, hij wist alleen wel dat hij gewoon 'stoer' moest kijken. Niet laten blijken dat hij zichzelf schaamde of dat hij bang was. Kanon wou inderdaad iets zeggen toen Lilith zei dat ze mee ging met hem, maar sloot zijn mond. Hij had gezegd dat hij naar haar zou luisteren, dat zou hij dan ook zo goed mogelijk doen.
Kanon keek de hal rond en zag sommige vampiers en weerwolven arrogant naar hem kijken.
De macht begon en Kanon vond het allemaal maar gezeur en wou het liefst weg. Toen de macht klaar was zag hij ieder een eigen kant op gaan.
Een meisje kwam naar hem toe en giechelde, ze keek hem toen met een verlegen lachje aan. "Wil je mij ook bijten?" opnieuw giechelde ze en keek achterom naar een groepje meiden wat er stond.
"Doe normaal!" Owen duwde het meisje aan de kant en Kanon grijnsde. "Het is een weerwolf, als je het aan een vampier had gevragen had ik je niet tegen gehouden." Hij stond nog geen meter van Kanon af dus hij kon hem makkelijk horen.
"Het is gevraagd!" riep Kanon hem toe. Owen keek om naar Kanon, rechtte zijn rug en draaide zich verwaand om. Het meisje rende weer snel richting het groepje.
Kanon volgde Lilith naar de eetzaal en pakte het glas over wat hij van Lilith kreeg. "Dankje" hij dronk er rustig van. Als Kanon rustig was hoefde je niks te vrezen, kon je alles tegen hem zeggen en het meeste zou hij begrijpen. Maar soms kon dat ineens omslaan, door een woord of zelfs een beweging van iemand. Dan was hij gelijk boos en als je hem dan pijn deed kwam hij in zijn 'gestoorde' bui.
Kanon kreeg van een jongen een rooster in zijn handen gedrukt en Kanon kon niks anders doen dan er vreemd op kijken. Lilith begeleidde hem mee naar het schoolgebouw en ze gingen naar de eerste les. Kanon wist nog niet eens welke les het was en een vreemde man met een baard stond voor de klas.
"We hebben een nieuwe uitwisseling leerling" de man leek er heel blij mee te zijn dat hij dat kon zeggen.
Hij schreef de naam van Kanon op het bord. "Je spreekt het uit als canon, zoals die camera" Kanon fronste even naar de man en vroeg zich af wat hij had opgelopen tijdens zijn jeugd. "Hij komt uit Japan, en zoals je ziet houden ze daar wel van alternatieve kleding" Kanon knikte alleen met een zucht en de man wuifde dat hij naar voren moest komen. Kanon stond rustig op, maar sommige 'uitwisselingsstudenten' verstarde. Ze waren bang dat Kanon misschien de man ging aanvallen. "Zou ik even naar het toilet mogen meneer?" De man keek Kanon ongelovig aan, alsof hij een vreemde vraag stelde.
"Maar natuurlijk, de deur door en rechts" Kanon liep de deur uit en liep de gang door. Hij ging tegen de muur aan staan, het werd hem nu al bijna teveel. Zoveel mensen om hem heen en hij wist niet wat hij moest doen. Hij vervolgde zijn weg over de gang en keek door de raampjes die in de deuren zaten. Er zaten allemaal mensen die netjes naar de leraren keken.

Kort nadat Kanon de klas uit was gelopen, stond Lilith op. Alle andere "uitwisselingsstudenten" wisten waarom. Ze keken iets nieuwsgierig in de hoop een glimp van woede of iets dergelijks te zien. Het werd een teleurstelling voor hen, want Lilith keek kalm. Niets dat wees op zorgen. Echter, van binnen waren allerlei gedachten al bezig met haar bang of boos te maken.
'Waar gaat u naartoe, mejuffrouw?', vroeg de man die hernieuwde moed had geput uit de beleefde vraag van Kanon.
Lilith keek de man stoïcijns aan en antwoordde: 'Naar het toilet.'
Voordat de docent nog er iets op kon zeggen, sloeg de deur van het lokaal al achter Lilith dicht. Ze keek links en rechts de gang in, en zag nog net hoe Kanon links de hoek om verdween.
'Kanon', zei ze duidelijk en liep zijn richting in.
Hij was blijven staan toen hij zijn naam hoorde roepen. Zij kwam aangelopen met een strakke blik.
'Je bent toch niet van plan weer te gaan rennen, hè?', vroeg Lilith neutraal. 'Het is niet wijs om vandaag iets uit te spoken. Sowieso kunnen we na het bezoek aan het kantoor die gangen gaan onderzoeken. Er is dan wel een avondklok, maar die tunnel zit in onze slaapkamer.' Eventjes glimlachte ze geheimzinnig.
Kanon leek het hier wel mee eens te zijn, maar zweeg vooralsnog. Hij wendde zijn blik naar een raam van een klaslokaal en Lilith volgde zijn blik.
'Moet zeker vreemd voor je zijn om iedereen zo te zien?', vroeg ze. 'Wij en mensen zijn eigenlijk niet anders gewend.'
Het feit dat met name Kanon bekijks trok, vrouwelijk bekijks, probeerde Lilith langs zich heen te laten gaan. Ze wist dat hij op zijn minst haar ook aangenaam vond om bij zich te hebben.

Kanon had kunnen verwachtten dat Lilith achter hem aan kwam, maar toch was hij wat verrast. Hij draaide zich om en keek met een lachje naar Lilith. "Nee ik was niet van plan te rennen, en ook niet van plan iets te doen" zei hij kalm. Hij keek naar de mensen die in een klaslokaal zaten samen met weerwolven en vampiers. De mensen dachten werkelijk dat de uitwisseling studenten uit een ander land kwamen.
Kanon keek naar Lilith, "Wat kun je hierna Lilith?" vroeg hij haar verbaasd. "Wat zorgt er voor dat jij hier bent?" hij liep uit het zicht van de ramen en ging tegen de muur aan staan. "Jij bent zo'n machtig wezen, dan laat jij jezelf hier wegrotten?" hij snapte niet wat ze hierna konden doen. Een rustig leventje leiden zullen ze toch nooit kunnen doen in zijn ogen.
kanon wou graag de gangen bekijken die achter hun muur zat. Hij was benieuwd wat er was. De tunnels zagen er oud uit, alsof de school er op was gebouwd. Hij wist niet wat er allemaal nog bewaakt werd, het kon natuurlijk altijd zo zijn dat er af en toe nog bewakers rondliepen. Hij zou denken van niet, maar je moest altijd op alles zijn voorbereid.
"Oke, we gaan vanavond daar kijken" zei hij rustig, maar nog steeds voelde hij zich niet op zijn gemak. de lokalen zaten vol met mensen en de weerwolven en vampiers zaten er zo rustig bij. Hij dacht na over wat ze had gezegd en een vieze blik kwam op zijn gezicht. Hij had nu door dat hij met een vampier was die hoog in de rangorde stond. Hij wist het in principe wel, maar hij had er nooit zo erg over nagedacht.
"Moet jij hier zijn van je ouders?" vroeg hij haar toen en hield zijn hoofd een klein tikje schuin. Kanon dacht niet na over onbeleefdheid, maar dat deed hij bijna nooit. Alleen op feestjes en bijzondere gelegenheden. Hij betrapte zich erop dat hij meer over Lilith te weten wou komen, dat hij zelfs wou weten wat voor ouders ze had.

"Moet jij hier zijn van je ouders?"
De vraag overviel Lilith een beetje. Niemand had het ooit gevraagd. Voor iedereen was het namelijk gelijk al duidelijk dat hier zijn een verplichting was. Echter, nooit had iemand zich echt afgevraagd of het ook van hun ouders moest. Ze zweeg even, nadenkend over het juiste antwoord.
'Feitelijk gezien wel. Mijn ouders kregen direct na mijn geboorte een brief thuis gestuurd. Dat het gewenst was mij naar de school te sturen, zodat ik direct handelbaar zou zijn. Ze hadden tot mijn vijfde levensjaar om te beslissen. Mijn ouders hebben toen, neem ik aan, alles eerst overwogen. Het besluit zie je zelf. Ik ben hier. Als mijn ouders mij thuis hadden gehouden, dan zouden ze constant in de gaten worden gehouden. Het is niet dat mijn ouders ze niet hadden aangekund, maar het is voor het balans. Het balans om ongezien tussen de mensen kunnen te leven. Daarom is het handig om ook te weten wat er in hun wereld afspeelt. Vandaar dat wij met normale kinderen les krijgen. Na Dracolyn is het de bedoeling dat wij feitelijk samensmelten met de mensenwereld. Je neemt een baan, eventueel een gezin, en leest zo onopvallend mogelijk. Het probleem is hierbij natuurlijk dat wij langer leven. Dus dan moet je eens in de zoveel tijd je dood in scène zetten, onder een nieuwe naam geboren worden, en dan verder gaan. Of gewoon met pensioen gaan. Echter, dan moet je jezelf weer zien te vermaken zonder te veel voor onrust te zorgen.'
Lilith keek Kanon aan. Ze wist niet precies waarom hij het wilde weten, maar zij had geen geheimen. Die waren niet nodig. Zeker niet tegenover iemand waarbij ze meer voelde.

Kanon merkte nu pas hoe weinig hij eigenlijk wist over vampiers. Overal hoorde hij dat vampiers niet konden voortplanten, en dat ze niet oud werden. Maar Lilith zei nu iets wat hij nooit had geweten. Hij snapte ook niet hoe het precies zat maar hij wou er niet teveel over vragen nu, daar had hij nog tijd genoeg voor.
"Ik zal maar terug gaan" zei Kanon zachtjes en pakte de pols van Lilith en nam haar weer mee terug, voor de deur liet hij haar los en liep naar binnen. "Sorry dat het zo lang duurde, een meisje sprak me aan" de leraar keek Kanon met een lach aan. "Ja, zoveel jongens uit Azië zijn hier ook niet." Kanon snapte niet wat dat te maken had met wat hij zei. maar hij kon er niet om zitten.
De les kwam hij maar moeilijk door, het leek voor hem een eeuwigheid te duren. Wat de man zei vond hij ook helemaal niet interessant, de man had het over kippen, de maan en hij kreeg zelfs iets mee over tafels. Hij was er nu al achter gekomen dat de man niet echt normaal was.
Toen de bel ging stond hij op en iemand sleurde hem mee de gang op.
"Ik ben Leroy, je moet bij je eigen groep zitten bij de pauze." Leroy had donkerbruin stekeltjes haar en was een weerwolf. "Ik ben ook een weerwolf" zei hij toen wat zachter tegen kanon die naar hem gromde.
"Waarom zou ik bij jou gaan zitten?" Kanon ging zich niet laten commanderen.
"We zijn een roedel!" Kanon moest hard lachen toen hij dat hoorde, het leek voor hem een grote grap.
"Een roedel word je niet zomaar als je bij elkaar in de klas zit, die moet je verdienen door het tegen elkaar op te nemen." Met gemak duwde hij Leroy naar achteren en liep van hem weg. Hij keek om zich heen op zoek naar Lilith.

Lilith verliet net de klas met twee andere meiden, duidelijk Vampiers. Ze waren aan het praten, maar Lilith haar aandacht was totaal niet op hen gericht. Haar ogen zochten Kanon, en toen ze hem vonden, liep Lilith naar hem toe.
‘Kom, buitenlucht zal je nu vast wel goed doen. Deze manier van je dag spenderen ben je totaal niet gewend.’
Met zachte greep pakte ze hem bij zijn pols beet en trok hem mee richting de ingang van de school. De twee meiden die eerder tegen Lilith liepen te praten, dribbelden achter hen aan.
‘Lilith, je bent zijn oppas toch niet?’, vroeg er eentje op zeurderige toon.
Even keek Lilith naar het meisje om.
‘Als je goed had geluisterd naar de Macht, dan zou je weten dat ik dat dus wel ben.’
‘Awh, dat kunnen ze toch niet menen? Je bent al je tijd kwijt aan die…’
Lilith wierp het meisje een waarschuwende blik toe, en snel slikte ze haar laatste woorden in. Ze schraapte in plaats daarvan haar keel en vervolgde: ‘Die aparte jongen.’
‘Ja, ik ben inderdaad druk. Wat dan nog? Als ik het erg zou vinden, dan had ik allang geprobeerd te overleggen met de Macht.’
Dit antwoord leek de twee meisjes wat te schokkeren. Terstond bleven ze staan met de verbazing op hun gezichten geschreven.
‘Goden hun dank’, mompelde Lilith toen ze bemerkte dat de dames achterbleven. ‘Al dat gezwets van iedereen. Om niet goed van te worden.’ Ze klonk wat nors, maar als ze zich weer naar Kanon tot wendde, leek er niets aan de hand te zijn.
Buiten gekomen, trok Lilith haar weerwolf mee naar een plek in de zon waar de rest niet zo gauw zou komen.
‘En’, begon ze, terwijl ze ging zitten, ‘denk je het nog vier uur te kunnen volhouden?’
De lichte ogen van Lilith keken Kanon onderzoekend aan.

Kanon liep verder weg van Leroy en hoopte Lilith snel te vinden. Hij snapte niet wat iedereen had, hij wist dat hoe groter de roedel hoe krachtiger. Maar hij was niet van plan om te buigen voor hen, als iemand van hem zou winnen zou hij pas in hun roedel gaan.
Hij was blij toen Lilith er aan kwam lopen, maar hij zei niks omdat hij de andere meisjes ook zag. Toen Lilith zijn pols vast had en meenam deed hij dat ook. Hij vond het maar niks dat ze het hadden over dat Lilith zijn oppas was. Zelf had hij er namelijk een andere kijk op.
‘Awh, dat kunnen ze toch niet menen? Je bent al je tijd kwijt aan die…’
Kanon keek niet om toen ze dat zei, maar richtte zijn oor naar haar. Hij was benieuwd wat ze wou gaan zeggen, maar ze maakte haar zin niet af.
Hij moest grinniken toen Lilith zo nors klonk en was blij dat de twee meiden achtergebleven waren. Hij voelde de warme zonnestralen op zijn gezicht en keek om naar Lilith toen ze wat tegen hem zei. Kanon volgde haar voorbeeld en ging ook op de grond zitten.
‘denk je het nog vier uur te kunnen volhouden?’
Kanon wist niet of hij dat vol zou houden, het klonk erg veel. Nooit keek hij naar de tijd of hoe lang iets zou duren. Hij kon ook geen klok lezen.
"Vier uur klinkt wel veel" zei hij zachtjes en zag de klok voor zich. Hij wist alleen dat er nummers op stonden en dat de wijzers de tijd aan horen te geven.
"Wat wou ze eigenlijk over mij zeggen?" vroeg hij snel, in de hoop dat Lilith het niet meer over de tijd zou hebben.
"Vlooienbal, vies beest of misschien wel een ander woord" Kanon keek om en zag Leroy staan. Hij had gehoopt op wat rust. Waarom kan niemand het gewoon laten? dacht hij in zichzelf.
"Jou vroeg ik niks" gromde Kanon en hoopte dat het hiermee gedaan was en Leroy gewoon weg zou lopen.
"Ze wou precies zeggen hoe Lilith over je denkt. Ze kan jou niet helpen beter te worden."
Kanon stond op en liep richting Leroy, tegelijkertijd kwamen er vijf andere jongens bij hem staan. "Wie is de leider?" Kanon keek naar een grote jongen die naar voren liep. De jongen was de grootste en ook de breedste van allemaal.
"Jullie willen mij in de roedel? Dan moet je dat verdienen." Toen Kanon dat zei moest Ryan lachen en liep dichter naar Kanon toe. Met een vloeiende beweging raakte Ryan's vuist de kaak van Kanon.
Al snel had Ryan een bloedneus en waren de kleren van Kanon een ramp. Kanon wist dat hij aan het winnen was, Ryan was makkelijk uit balans te krijgen. Toen hij een mes in zijn rug voelde piepte hij van pijn en keek naar Leroy en Ryan. Ook de andere jongens kwamen eraan en Kanon gromde naar ze en stond op. Weer stak iemand hem en hij voelde hoe een vuist in zijn maag en hij klapte dubbel.
Het gezicht van Kanon veranderde van vorm, en zijn lichaam volgde het voorbeeld. Nog geen minuut was er nodig en er stond een grote witte wolf in plaats van Kanon. Hij vond het nooit fijn om te veranderen, zijn kleding ging kapot en als hij weer terug veranderde was hij naakt. Maar als hij boos was veranderde hij vanzelf. Ryan keek hem verbaasd aan en wou wegrennen, maar Kanon pakte een van zijn benen in de bek en schudde hem door elkaar. Hij liet hem los omdat hij een vuist naar zijn kop zag komen en beet naar de hand. De jongen trok zijn arm terug, maar zijn hand zat nog in de bek van de wolf.
Kanon keek naar de jongens die wegrende en liet zijn kop zakken en liet de hand van de jongen uit zijn bek vallen. Zijn oren hingen slap en hij keek angstig om naar Lilith. Hij had geen zin om steeds mensen aan te vallen. Kanon vond het niks omdat hij Lilith in problemen bracht daardoor.
Hij had zichzelf zo laten verwilderen, zijn instinct de overhand laten nemen. Dat hij nu onhandelbaar was. Langzaam liep hij naar haar toe en ging op de grond liggen als teken dat hij zich over gaf, en durfde haar bijna niet aan te kijken. Af en toe keek hij naar wat ze zou doen.
Hij veranderde nog niet terug, want hij wou niet dat ze hem naakt zag.

Lilith zuchtte kort, maar besloot resoluut om zich niet met dit gevecht te bemoeien. Ze keek het iet wat verveeld aan. Oh, daar ging een hand. Ze zuchtte weer. Alsof hun problemen nog niet groot genoeg waren. Ze dacht na over wat een mogelijke straf voor hen twee kon zijn. Bij henzelf misschien een hand eraf? Nee, dat zou te mild zijn. Jammer.
Kanon wendde zich naar haar toe. Hij leek spijtig te kijken. Zijn oren hingen al snel en Lilith kon zien hoe zijn staart eerst slap werd, maar toen richting zijn buik gedrukt werd. Ze wist wat het betekende. Alleen vroeg ze zich wel af hoe dat Kanon maakte. Vaak bij angst kon een hondachtige juist uitvallen. Dat zou tot een onprettige situatie leiden.
Daarom bleef Lilith rustig zitten. Ze deed niets anders dan naar Kanon kijken. Feitelijk werd het meer een soort staren, zoals katten kunnen doen zonder te knipperen. De wolf zakte door zijn poten en ging liggen. Hij keek weg, maar waagde het om soms een blik naar haar te werpen. Een tijd lang bleef Lilith zo zitten en staren. Haar gedachten waren te vluchtig om wat zinnigs van te maken.
Uiteindelijk stond ze op. Ze liep enkele passen naar Kanon toe. Heel even dacht ze te zien dat hij in elkaar kroop van angst. Dit kon echter ook de verbeelding zijn. Met gracieuze gebaren begon Lilith haar jasje los te maken. In één vloeiende beweging trok ze hem uit, en legde hem over Kanon zijn rug heen.
'Ik zal niet kijken', sprak ze zacht en draaide zich om.
Lilith kon horen hoe hij veranderde. Hoewel ze die transformatie stiekem fascinerend vond, spiekte ze niet. Zoals beloofd keek ze voor zich uit. Pas toen ze de woorden "sorry" hoorde, wendde zij zich weer tot Kanon.
'Het is al goed', antwoordde Lilith.
Haar ogen gleden even over zijn verschijning heen. Het was dat hij van zichzelf redelijk aan de dunne kant was, anders had het jasje waarschijnlijk niet gepast. Maar hoe je het ook wendde of keerde; zo kon hij niet rond blijven lopen.
'Kom, dan gaan we terug naar onze kamer. Pas als je weer fatsoenlijk bent, zullen we teruggaan.'
Kanon knikte. Lilith vatte dat op als gehoorzaamheid en liep richting Dracolyn. Ditmaal leek hij zich dusdanig te schamen, dat hij niet naast haar kwam lopen. Ook al vertraagde Lilith soms haar pas, Kanon bleef achter haar lopen.
Eenmaal in de school, waar het gelukkig stil was, liepen de twee naar hun kamer. Daar streek Lilith zich op haar bed neer. Kanon liep naar zijn kant van de kamer. Echter, halverwege leek hij zich te bedenken en liep terug naar Lilith.
'Dus pas als ik fatsoenlijk ben, gaan we terug?', vroeg hij met een hint van ondeugd in zijn stem.
'Dat waren mijn woorden ja. Hoezo?', vroeg Lilith met lichte argwaan.
Een glimlach gleed over zijn gezicht, en hij bracht hem dichterbij dat van haar. Hun lippen raakten elkaar zacht en kort.
'Zomaar', antwoordde Kanon. 'Het spijt me echt van daarnet', vervolgde hij op fluistertoon.

Kanon had, door de woorden die Lilith had gesproken geen zin meer om zichzelf 'fatsoenlijk' te maken. Hij liep richting de badkamer en bekeek zijn spiegelbeeld. Zijn haren staken alle kanten op en hij vond het er niet uit zien. Hij keek naar de douche die in de hoek stond en snel sprong hij er in. Hij was een weerwolf die ervan hield om in de douche te gaan, die ook iedere druppel water heerlijk vond. Snel stapte hij eruit en wou zichzelf tegen zijn hoofd aan slaan toen hij geen handdoek had. Als hij een handdoek wou moest hij dus door de kamer lopen, naakt. "Oke." Mompelde hij zachtjes in zichzelf en liep snel naar zijn kant toe, pakte een handdoek uit de kast en sloeg die om zijn middel.
"Wanneer vind je me eigenlijk fatsoenlijk?" Vroeg Kanon speels. "Ik wil maar zeggen, mijn uniform is kapot", hiermee hoopte hij dat Lilith toe zou geven en ze hier konden blijven.
Kanon dacht terug aan het gevecht en keek daarmee verslagen naar de grond, het was niet zijn bedoeling geweest om te veranderen. Om van iemand een hand af te bijten, of iemand überhaupt al aan te vallen.
"Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik niemand meer aanval?" vroeg hij haar, liep naar haar bed toe en ging er op zitten. Hij was benieuwd wat zei erover kon zeggen.
Zelf dacht hij ook na, hij had van alles in zijn hoofd gekregen. Zichzelf bijten, een huisdier nemen zodat hij die kon bijten, als hij iemand wou bijten een zilveren pin door zijn hand steken en het vreemdste idee was nog wel dat hij van het dak af zou springen als hij zin in bloed had.
Niks leek in zijn ogen te helpen, want hoe kan je iemand van een gewoonte afhalen die hij al 500 jaar heeft?
Kanon boog zichzelf wat over Lilith heen, een kleine grijns verscheen op zijn lippen. Hij beet zachtjes in haar hals en begroette het bloed met kleine likjes. Kanon ging rechtop zitten en keek haar met een schuin hoofd aan. Hij zag er weerloos uit, ook al was hij dat totaal niet.

"Wanneer vind je me eigenlijk fatsoenlijk?", vroeg Kanon op speelse toon. "Ik wil maar zeggen, mijn uniform is kapot."
Lilith had een idee waar hij met die opmerking naartoe wilde. Ze bekeek hem glimlachend.
'Leuk geprobeerd, maar je kast hangt vol met uniformen. Ze laten je heus niet de hele week met maar één uniform rondlopen.'
Op haar gemak had Lilith elke beweging van Kanon gevolgd. Zelfs toen hij naakt de kamer binnenkwam om een handdoek te pakken. Vooral toen eigenlijk. Ze zag hem bedenkelijk kijken naar de vloer. Was er iets te zien daar? Of dacht hij over dingen na? Langzaam keek hij weer op.
"Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik niemand meer aanval?", vroeg Kanon haar.
Dat zat hem dus dwars. Lilith liet zich verleiden om zijn gedachten te lezen. Terwijl hij naar haar toe liep, en naast haar kwam zitten, hoorde ze zijn gedachten alsof hij de dingen hardop uitsprak. Haar blik werd zorgelijk toen ze merkte hoe negatief hij dacht. De arme pup. Ze moest hem echt helpen.
Lilith sloot Kanon zijn gedachten weer buiten, en begon zelf na te denken over mogelijkheden. Zoals hij dacht, was meer op de manier zoals de Machten het zouden proberen. Met de harde hand. Dat zou voor niemand wijselijk zijn. Zou hij zich dat wel beseffen?
Ze werd uit haar gedachten gehaald, doordat ze een zachte beet voelde in haar hals. Lilith leunde even tegen Kanon aan en sloot haar ogen toen ze de likjes voelde. Plots hielden ze op en wat teleurgesteld keek Lilith naar Kanon. Hij keek terug met een schuin hoofd. De plager. Ze wist wel wat, en ze wist zeker dat hij dat ook wel leuk zou vinden.
Lilith leunde naar hem toe, trok ondertussen zijn handdoek los, en begon hem te kussen.

Kanon had gehoopt op antwoord toen hij haar aankeek. Maar wat ze toen deed vond hij veel beter. Hij wist dat hij moest stoppen, omdat dit alleen maar nog meer voor problemen zou zorgen. Ook al bleef zijn hoofd hem toeschreeuwen dat hij moest stoppen, dat hij nu kleding aan moest doen en weglopen. Hij deed het niet. Haar zou hij niet afwijzen, of de rug toekeren. Hij zal zijn best doen om zich netjes te gedragen. Hij voelde haar lippen. Soms liet hij zijn tanden door haar lippen gaan en hoe meer bloed hij van Lilith proefde, hoe meer lust hij kreeg. Een van zijn handen lag op de rug van Lilith en streelde die met zijn vingers. Terwijl de andere hand achter haaf hoofd lag, en als hij dan af en toe in haar hals wou bijten hoefde hij alleen maar een ruk te geven om erbij te kunnen.
Als iemand langs de deur zou lopen en het gegrom zou horen van Kanon zou je eerst denken dat hij gewoon boos was. Maar als je dan goed zou luisteren, wist je dat het dat niet was.
"Wat nou als ze hier achter komen?" Kanon stopte en keek haar bezorgd aan. Bewakers konden ieder moment binnen komen, ze waren immers niet meer op school en zouden wel op zoek zijn naar hen. Zouden ze straf krijgen, zoals eerst? Of keuren ze het goed? Kanon keek om naar de deur en weer terug naar Lilith. Hij liet zich weer door haar verleidde en hij wou haar bijna weer kussen. Maar deed het toch niet, hij wou meer weten over... Wat hun nu deden.

"Wat nou als ze hier achter komen?"
Een glimlach speelde om Lilith haar lippen door die vraag. In haar ogen lag een glans van ondeugd en mysterie.
'Hier komen ze niet achter. Tenzij jij het hen verteld.'
Kanon kon er een glimlachje vanaf brengen, maar gelijk keek hij weer zorgelijk.
'Maar... doen ze dan niks aan... je weet wel... mijn actie van daarnet?' Als was hij in zijn wolvenvorm, dan zouden zijn oren nu weer zielig naar achteren hangen.
Lilith schoof nog dichter tegen Kanon aan en sloeg haar armen om hem heen alsof ze hem tegen iets beschermde.
'Daar zullen ze ongetwijfeld nog wel een straf voor hebben. Echter, omdat je toch al om vijf uur bij hen moest komen, zullen ze je dan pas straffen. En voor het feit dat wij nu niet op school zijn, valt wat te zeggen. Zij zullen denken dat ik je apart heb genomen om af te koelen en je berispelijk toe te spreken. Het was ook een niet al te beste actie, maar ik heb een hypothese over je agressie.'
Lilith stopte even met praten en keek naar Kanon zijn gezicht. Hij luisterde wel, maar zat nu ook even met een donkere wolk boven zijn hoofd. Ze had ook niet verwacht dat hij blij zou zijn bij het horen dat hij waarschijnlijk dubbel gestraft zal worden.
'Het is een feit dat honden die als huisdieren gehouden worden op den duur gefrustreerd kunnen raken. Deze frustratie is omdat zij hun gang niet kunnen gaan. Daarmee bedoel ik dat ze niet kunnen, of mogen paren. Bij reutjes die niet gecastreerd zijn, zorgt dit voor agressie. Ik neem aan dat dit ook geldt voor wolven. Dus als je zo doorredeneert, dan zou jij dus met een zekere regelmaat seks moeten hebben. Dit zal frustratie verminderen, waardoor je minder snel agressief wordt.'
Lilith wachtte reactie af. Ze kon zien aan Kanon zijn gezicht dat hij nadacht over haar woorden. Dus sprak ze nog even verder.
'Want, eerlijk gezegd denk ik dat dat hèt probleem is bij elke weerwolf hier op school. De reden dat velen zo agressief zijn.'
Ze zweeg weer. Wat Kanon nu zou doen, liet ze geheel aan hem over. Zorgzaam streelde ze met haar vingers over zijn rug. Haar idee was dat dit ook de reden was waarom ze eerst samen werden opgesloten. De Machten hadden deze hypothese natuurlijk al veel eerder bedacht. En zij zouden seks tussen hen gedogen. Enkel omdat Kanon meer handelbaar zou zijn.
Lilith begon daar diep over na te denken. Was dat het echt? Was zij vanaf het begin al gekozen om Kanon feitelijk te plezieren? Om hem enkel op die wijze mak te maken? Dan moest het vast een schok zijn geweest dat het Lilith ook op een andere manier leek te lukken.

'Maar... doen ze dan niks aan... je weet wel... mijn actie van daarnet?' Kanon was bang dat ze Lilith iets zouden doen. Maar hij was als enige naar de kamer geroepen. Dus ze zouden Lilith niks doen. Dat maakte hij zichzelf in ieder geval wijs. Hij dacht na over wanneer hij naar de machten moest. Lilith had een tijdje geleden gezegd dat het nog vier uur zou duren. Hij probeerde terug te halen wat hij ooit over tijd wist, tot zijn spijt kwam hij tot de ontdekking dat hij eigenlijk niks wist. Toen ze hem zei dat hij er gestraft voor zou worden keek hij naar zijn handen, misschien kreeg hij weer gekken testen. Kanon luisterde naar wat Lilith zei over zijn agressie en keek haar een paar seconde ongelovig aan. Wou ze gewoon seks, of juist dat hij gecastreerd zou worden? Hij dacht na over wat ze over honden zei. Hij vond het niet fijn om met een hond vergeleken te worden. Maar honden stammen af van wolven, dus als een hond al helemaal gek word als hij al lang geen seks meer heeft gehad. Moest dat bij wolven al helemaal erg zijn. Kanon knikte een beetje. Hij was er al snel achter dat ze wel gelijk had. Maar hij zou daar niks over zeggen. Ze wist het zelf namelijk toch al.
Normaal zaten wolven in een roedel, dus mochten alleen het alfa vrouwtje en mannetje seks met elkaar hebben. Dus leek het hem onwaarschijnlijk dat de weerwolven daardoor agressief waren. Maar hij bedacht zich dat ze hier zo niet zouden werken.
Hij dacht terug aan de tijd dat hij in zijn roedel zat, geen enkele wolf durfde op een vrouwtje te springen. Dan hadden ze gelijk de tanden van kanon in hun hals. Hij moest even lachen toen hij terug dacht aan een incidentje. Dat het alfa vrouwtje er geen zin in had. Dat hij het op dat moment moest doen, toen had hij een hele vreemde oplossing gevonden. Hij schudde die gedachte uit zijn hoofd, voordat hij bij zijn eerstvolgende verandering op Lilith zou springen.
"Ik moet het dus iedere dag met iemand doen?" Een sprankeltje hoop was te horen in zijn stem. Maar eigenlijk schaamde Kanon zich. Dat hij het gewoon op ieder moment van de dag kon doen, en het ook nog wou.
"Wil jij dat?" Vroeg hij daarna met een grijns, door zijn gedachte voelde hij de lust opkomen en moest hij rustig adem blijven halen wou zijn lust niet te hevig worden. Zijn gedachte aan de macht was weg en hij beet op zijn onderlip.
"Je.." Zei hij zonder dat hij het zelf in de gaten had en hij beet op zijn duim. "Je bent mooi." zei hij in een sneltreinvaart en hielt zijn lippen dicht op elkaar, zodat hij niet nog iets doms zou kunnen zeggen.

"Ik moet het dus iedere dag met iemand doen?"
De toon in zijn stem beviel Lilith niet echt. Dus veranderde haar blik naar chagrijnig. Hij wilde dus wel elke dag met íémand seks hebben. Even keek ze weg. Waarom dacht ze ook dat hij ware gevoelens voor haar zou hebben? Dom Lilith, dom, sprak ze zichzelf mentaal streng toe.
"Wil jij dat?", klonk ineens de vraag.
Lilith keek met een ruk op. Kanon grijnsde naar haar. Ze kneep haar ogen iets samen. Wat zou zij moeten willen? Dat hij elke dag met iemand seksuele gemeenschap zou hebben? Niet bepaald. Echter, dat hoefde hij toch niet te weten?
'Wil ik wat?', vroeg ze voor de zekerheid. 'Bedoel je of ik met jou seks zou willen elke dag, of bedoel je of ik het zou willen dat jij met een ander elke dag seks zou hebben?', vroeg ze op scherpe toon.
Kanon leek wat terug te deinzen door haar toon. Hij beet op zijn onderlip en leek na te denken voor een antwoord.
'Je...', begon hij en vertwijfeld bracht hij in automatisme zijn duim naar zijn lippen en beet op zijn duimtop. 'JeBentMooi.'
Het werd snel achter elkaar gezegd, en nog eens gedempt ook. Lilith trok een wenkbrauw op. Dat was geen antwoord op de vraag. Wat gepikeerd stond ze op van haar bed.
'Wil je het onderwerp niet veranderen', zei ze donker.
Hij zou haar echt niet met kletspraat om krijgen. Of haar zover krijgen dat het één keer is en hij dan een ander zoekt. Nee, die vlieger zou niet opgaan. Zeker niet omdat het voor Vampiers zo is dat zij voor altijd bij iemand blijven. Zodra ze hun "mate", ofwel partner, hebben gevonden en zich aan die persoon binden, zullen ze daarna nooit meer een ander kiezen.
Lilith zou dat wel kunnen, maar ze twijfelde aan Kanon. Hij leek niet echt het monogame type. En die gedachte over een andere wolvin viel haar zwaar. Hij was dus bekend met paren, had wellicht al pups rondlopen... En zij... Zij had niets. Misschien was het beter als ze weer afstand zou nemen.

Kanon wist niet wat hij moest doen toen Lilith zo boos deed. Hij snapte niet waarom ze het had over dat hij met iemand anders seks zou hebben. Hij snapte niet hoe ze aan die gedachte kwam, niemand anders als haar had hij mee het bed in proberen te krijgen.
"Ik veranderde niet van onderwerp." Kanon zuchtte even. "Dan had ik het er toch wel over gehad dat het zo'n lekker weer buiten was." Soms snapte hij niks van Lilith. Het ene moment dacht hij wat goeds te zeggen en werd ze boos. Maar als hij iemand aan viel was ze niet eens boos.
"Jij bent echt op de vreemdste momenten boos." mopperde hij. "Ik bedoelde dat ik jou iedere dag gewoon helemaal...." hij schudde zijn hoofd. "Laat maar." Hij deed zijn handdoek goed om en liep naar zijn eigen bed toe. Hij ging op zijn rug liggen en keek naar het plafond. Hij vond het makkelijker om met zijn instinct te werken dan met zijn gedachte. "Ik heb echt het idee alsof je mijn verleden uit me kan zuigen ofzo." gromde hij. "Jij bent hier altijd geweest. Jij hebt niet je leven lang moeten vluchten en voor jezelf moeten zorgen." Zijn ogen keken naar Lilith.
"Als je toch mijn verleden uit me kan zuigen, zuig dan dat stuk dat ik bijna dood was er ook even uit." Op het begin was hij altijd alleen als wolf. Uit iedere roedel werd hij verbannen en moest hij weer een gevecht aan gaan wat hij nooit kon winnen.
Hij kon alleen maar hopeloos rondlopen, alleen jagen kon hij niet. Daar was hij ook te zwak voor. Hij had geluk als hij een dood vogeltje, konijntje of nog een half hert vond. Hij pakte zijn kussen en legde die boven op zijn hoofd. Hij wou daar niet meer aan denken. Hoe uitgemergeld en vies hij toen was.

"Ik veranderde niet van onderwerp."
'Dat deed je wel', kaatste Lilith terug.
Kanon zuchtte even.
"Dan had ik het er toch wel over gehad dat het zo'n lekker weer buiten was. Jij bent echt op de vreemdste momenten boos," mopperde hij. "Ik bedoelde dat ik jou iedere dag gewoon helemaal...."
Hij schudde zijn hoofd. "Laat maar."
Kanon deed zijn handdoek goed om en liep naar zijn eigen bed toe. Boos, eigenlijk pissig, keek Lilith hem na.
'Ik word niet op de vreemdste momenten boos! Ik zei enkel dat het misschien met seks te maken kon hebben, en jij denkt gelijk aan met Jan en Alleman vrijen! En niks "laat maar". Zeg wat je bedoelde. Wat was je met mij van plan?!,' brieste Lilith.
Kanon leek de tirade te negeren en begon zijn verhaal af te steken.
"Ik heb echt het idee alsof je mijn verleden uit me kan zuigen ofzo," gromde hij. "Jij bent hier altijd geweest. Jij hebt niet je leven lang moeten vluchten en voor jezelf moeten zorgen." Zijn ogen keken naar Lilith. "Als je toch mijn verleden uit me kan zuigen, zuig dan dat stuk dat ik bijna dood was er ook even uit."
Lilith kneep haar ogen nauw samen. Nou werd ie helemaal mooi! Nu gaf hij haar nog een beschuldiging ook! Ze liet een hatelijke sis ontsnappen.
'Praat niet over mij, alsof je alles denkt te weten!' Ze moest het woord "gedrocht" inslikken en deed dat net op tijd. 'Ik heb misschien niet moeten vluchten, maar wel altijd voor mijzelf moeten zorgen! En ja, mijn vloek is dat ik de gedachten van anderen kan horen! Moet je daarvoor tegen mij snauwen? Jij dacht aan dingen, dus ik hoorde dat. Sorry dat jij niet alleen bent in je mankementen afdeling en dat ik ook wat mankeer!', sprak Lilith furieus.
'Weet je wat? Ik zal wel vragen of iemand anders je zal begeleiden, dan ben ik je ook niet meer tot last! Want kennelijk ben ik ongewenst met mijn begrip voor jou. Tenminste, ik probeer begrip voor bepaalde acties van jou te hebben. En wat krijg ik ervoor terug? Een grote mond. Nou, bekijk het!'
Lilith draaide zich bruusk om en stampte naar de deur.

Kanon zette zijn vuisten aan beide kanten van zijn hoofd. Wat hij niet had verwacht was dat ze zo boos zou zijn. Bij alles wat hij zei leek het ook alleen maar erger te worden.
"Ik wist toch niet dat je gedachte kon lezen!" Hij gooide het kussen tegen haar aan. "Heb je niet gehoord wat ik wou zeggen. Dat ik je iedere dag wou nemen, om het netjes te zeggen." Hij schudde zijn hoofd. Ik snap dat als je mijn gedachte lees dat je me niet vertrouwd. Maar jou heb ik toch niet vermoord?" Kanon ging rechtop zitten.
'Weet je wat? Ik zal wel vragen of iemand anders je zal begeleiden, dan ben ik je ook niet meer tot last! Want kennelijk ben ik ongewenst met mijn begrip voor jou. Tenminste, ik probeer begrip voor bepaalde acties van jou te hebben. En wat krijg ik ervoor terug? Een grote mond. Nou, bekijk het!' Kanon sprong van bed toen hij zag dat Lilith weg wou lopen en sloeg zijn armen om haar heen. Haar armen had hij onder die van hem zodat ze niks kon doen.
"Sssst" probeerde hij haar te sussen. "Ik weet niet alles, maar ik voelde me bedreigt omdat je boos werd. Ik probeerde mezelf te verdedigen." Kanon gaf Lilith een kusje in haar nek. Hij drukte haar dicht tegen zich aan. "Ga niet weg alsjeblieft." het klonk smekend en Kanon liet haar los en deed een stapje naar achter. Als ze weg wou dan kon ze dat, dan begreep hij dat ook en zou hij haar laten gaan. "Het is jou keuze." Hij hoopte dat ze niet wegging. Wat weet ze allemaal van mij? dacht hij bij zichzelf. Aangezien hij nu wist dat ze gedachte kon lezen was hij benieuwd wat ze precies zou weten.
"Je hebt het vast al gehoord, maar wat weet je allemaal van mij?" Hij sloot zijn ogen voor een paar seconde en probeerde tot rust te komen. Wachtend op de klap van de deur, zodat Lilith weg zou zijn.

"Ik wist toch niet dat je gedachte kon lezen!"
Dat kussen tegen haar aan deed niet veel goeds voor Lilith haar humeur. Het met veren gevulde object belandde gescheurd op de grond.
"Heb je niet gehoord wat ik wou zeggen. Dat ik je iedere dag wou nemen, om het netjes te zeggen. Ik snap dat als je mijn gedachte lees dat je me niet vertrouwd. Maar jou heb ik toch niet vermoord?"
Na haar dreiging voelde Lilith plots twee sterke armen om haar heen. Het maakte haar eerst nog bozer. Ze probeerde los te komen, maar haar pogingen leken nutteloos te zijn.
"Sssst", probeerde Kanon haar te sussen. "Ik weet niet alles, maar ik voelde me bedreigd omdat je boos werd. Ik probeerde mezelf te verdedigen."
'Verdedigen? Door mij af te snauwen?' Lilith klonk nog steeds nijdig.
Een kus werd in haar nek gedrukt. Het maakte haar niet blij. Toch voelde ze de tinteling van eerder weer. Die schoot langs haar ruggengraat en nestelde zich in haar onderbuik. Ze voelde de druk kort toenemen.
"Ga niet weg alsjeblieft", fluisterde Kanon in haar oor.
Het klonk smekend. Hij liet haar los en deed een stapje naar achter.
"Het is jouw keuze."
Lilith keek om, nog altijd boos. Ze twijfelde over wat te doen. Kanon zag er op zich aandoenlijk uit, maar dat nam niet weg dat ze boos op hem was.
"Je hebt het vast al gehoord, maar wat weet je allemaal van mij?"
Boos kruiste ze haar armen. Ook zij sloot haar ogen even. Ze haalde diep adem en liet het met een diepe zucht ontsnappen.
'Het is niet dat ik jou niet vertrouw. Hoe vaak moet ik dat nog vertellen?', sprak Lilith geïrriteerd. 'En wat ik allemaal hoorde? Nou, toen je opgewonden werd, kreeg ik dingen door van één of andere teef. Iets wat ik liever niet had gehoord. Ik hoorde delen over je verleden ja, maar enkel aan de dingen waar jij op bepaalde momenten aan denkt. Dat je veel hebt gezworven, gevochten, en vanwege je laatste gedachten dus ook over je bijna doodervaring. Ik hoorde eerder over jouw eigen manieren om jezelf te weerhouden van uitvallen. Niet al te beste aanpak trouwens, als we het op jouw manier zouden doen.'
Lilith zweeg even. Waar ging het nou eigenlijk om? Deze ruzie was rotzooi. Mja, dat paste mooi bij haar leven. Enkel rotzooi.
'Misschien heb je wel gelijk en moeten we het gewoon maar laten', mompelde ze chagrijnig.
Ze had nergens meer zin in nu. Zelfs niet in tedere momenten met Kanon. Lilith richtte haar ijselijke blik op hem.
'Wist je dat bij Vampiers de regel geldt dat de persoon die ze verkiezen tot "mate", hun partner blijft voor altijd?'

"Ja, ik verdedigde mezelf door je af te snauwen. Had je liever gehad dat ik je aanviel?" Of hij had gewonnen wist hij niet. Maar als ze het graag wou kon hij het altijd proberen.
Zijn ogen puilde bijna uit zijn kassen toen Lilith zei wat ze allemaal wist. Ja, hij had over een teef gedacht, maar het feit dat hij die gelijk had gedood had hij niet in zijn gedachte laten komen. "Ik loop achter" zei Kanon verbaasd en hij stond verstijfd stil en wist niet meer wat hij moest doen. "Het waren misschien geen goede ideeën, maar het was tenminste iets." mompelde hij nog steeds wat verslagen. "Al was jou idee beter" zachtjes kwam dat stukje eruit.
'Wist je dat bij Vampiers de regel geldt dat de persoon die ze verkiezen tot "mate", hun partner blijft voor altijd?' toen Lilith dat zei keek hij haar rustig aan.
"Dat is stom, als je diegene leuk vind dan hoef je daar toch geen regel voor te maken?" Hij snapte niet goed wat het nou inhield om een regel te verzinnen. Terwijl als je elkaar leuk vind het logisch is dat je bij elkaar blijft. "Maar jullie kunnen maar op een iemand verliefd worden?" Kanon snapte niks van de hele regel. "Of kiezen jullie iemand uit op bloedlijn?"
Hij had gehoord dat sommige vampiers dat zouden doen namelijk. Als het de bedoeling was dat Lilith met iemand van zuiver bloed thuis zou komen ging hij daar nooit langs, of hoe dat ook moge heette. Hij ging tegen de muur aan staan en wachtte op antwoord. Als hij voor Lilith wou gaan, vond hij het handig om te weten waar hij aan toe was.