Online Verhalen

Gelijk maar even een reactie dan (:
Het viel me op dat je schrijfstijl heel fijn wegleest! Ik las er echt heel fijn doorheen (:
Een paar opmerkingen;

‘Wat zullen we bestelen?’

Ik neem aan dat je hier 'bestellen' bedoelt, anders is het wel een heel crimineel stel

Maria wil in ieder gerecht vis te doen als ik haar niet tegen hou.

De 'te' in deze zin mag weg en achter 'hou' moet officieel nog een 'd' (:

Ze voelde Roan zijn vingers over haar arm heen en weer wrijven.

Ik denk dat het hier mooier is als je gewoon 'Roans vingers' neerzet, ipv 'Roan zijn vingers'.

Voor dat Isa door had wat er gebeurde voelde ze Roan’s lippen op de hare.

'Voordat' mag aan elkaar en 'Roans' ook, zonder komma (:

Voor dat Isa door had wat er gebeurde voelde ze Roan’s lippen op de hare. Ze voelden koel aan door de wijn, maar tegelijkertijd ook warm. Ze legde haar handen om zijn brede schouders, en voelde zijn handen naar haar rug glijden.

Als je dit terugleest, zie je dat je hier heel vaak het woord 'voelde' of 'voelden' gebruikt. Misschien kun je iets varieren in je woordkeus? Dat maakt het namelijk fijner om te lezen (:

Ze begon echt voor Roan te vallen, of eigenlijk was ze al voor hem gevallen. En hard ook.

Wauw, dit vond ik echt een heel mooi slot. Bravo

Leuk stukje weer, ga maar snel weer verder als je tijd hebt (: En doe met mijn feedback wat je wilt!

Liefs, Marit.

Dankjewel voor je tips! Soms heb ik het gevoel dat ik zo in het verhaal op ga, dat ik niet eens meer let op taalfouten. Dus bedankt voor je hulp

Chantalx schreef:Dankjewel voor je tips! Soms heb ik het gevoel dat ik zo in het verhaal op ga, dat ik niet eens meer let op taalfouten. Dus bedankt voor je hulp

Graag gedaan. Vaak helpt het (bij mij in elk geval wel) als je je stukje voordat je het post nog even een keer naleest (: Vaak haal je dan de meeste foutjes er wel uit. Maar het geeft niet, het was heerlijk om te lezen!

‘Het spijt me, maar ik denk niet dat ik kan blijven,’ zei Isa zacht. Haar gezicht was nog steeds dicht bij die van Roan en ze keek recht in zijn felle blauwe ogen voordat ze verder sprak. ‘Ik kan hier niet blijven.’
Hij zuchtte diep. ‘Wil je hier niet blijven?’
Wist ze eigenlijk wel wat ze wilde? Natuurlijk had ze het naar haar zin gehad de afgelopen maanden. Ze had genoten van de stage in het hotel, van haar hut en van alle vrienden en vriendinnen die ze hier had leren kennen. Ze hield van haar hut, met het terras vanwaar ze uitzicht had op zee. De zon die onder ging terwijl ze met Maria een wijntje zat te drinken. De vrijheid die ze hier had, geen ouders die haar vertelden wat ze moest doen, en ook vooral wat ze niet moest doen. En daarbij, was ze ook steeds meer om Roan gaan geven, die veel meer voor haar betekende dan zomaar een vriend. Ze hadden zo lang om elkaar heen gedraaid, en nu ze eindelijk meer met elkaar afspraken, was het alweer tijd om te vertrekken. Toch voelde ze dat het zo goed was, dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Terug naar Nederland. Ze had haar kamer opgezegd toen ze naar Spanje vertrok, en dus zou ze terug naar het huis van haar ouders gaan, haar thuis.
‘Ik kwam naar Spanje voor mijn studie, om af te studeren. Over twee week ben ik afgestudeerd, en ben ik klaar. Ik zal niet meteen het eerste vliegtuig naar Nederland nemen, maar ik ga wel terug naar huis.’
Het bleef even stil. Isa wende haar gezicht af, en keek richting de zee. Ze had al die weken, maanden, geweten dat dit eraan zat te komen. Ze had een leven opgebouwd in Spanje, dat ze had gezien als een tijdelijk leven, maar het was voor haar gemakkelijker om haar leven in Spanje te zien dan die in Nederland. Langzaam voelde ze Roans arm van haar schouders afglijden, terwijl er een rilling over haar rug ging. Dit moment had ze zo lang mogelijk willen uitstellen, het liefst tot op de dag dat ze zou vertrekken.
‘Isa…’ begon Roan, maar hij kapte wat hij wou zeggen direct weer af. Hij legde zijn hand onder haar kin, en duwde voorzichtig haar hoofd omhoog, zodat ze hem recht aan keek. ‘Je gaat echt weer terug?’
‘Ja, ik ga naar huis. Morgen ga ik mijn vliegticket boeken.’
Opnieuw een diepe zucht. ‘Oke. Wanneer ga je?’
‘Volgende week vrijdag heb ik mijn eindpresentatie en hoor ik of ik geslaagd ben. Daarna zal ik nog een paar dingen moeten afronden en regelen, zodat ik woensdag kan vertrekken.’
‘Woensdag al?’
Roan was inmiddels opgestaan en liep het terras af. Hij was lang, wat ze leuk aan hem vond, en zijn silhouet stak af tegen het licht dat over de zee scheen. Ze wilde naar hem toe gaan en haar armen om hem heen slaan, maar ze bleef zitten. Hij had zijn handen op zijn heupen gelegd en zijn hoofd in zijn nek. Plotseling draaide hij zich om.
‘Ik ga naar mijn hut. Het spijt me, ik spreek je later nog wel.’ En weg was hij.
In een keer sloeg Isa haar glas wijn achterover. Ze liet de glazen en de fles wijn staan op het kleine tafeltje en liep de hut binnen, rechtstreeks naar haar kamer. Normaal gesproken was haar kamer altijd warm, maar nu had ze het steenkoud. Ze nam de moeite niet om haar jurk uit te trekken, maar haar schoenen belandden in een hoek van haar kamer. Moe van de avond liet ze zich op bed vallen, waarna ze snel in slaap viel.

Heey!

Je hebt de date heel romantisch en goed beschreven. Ik vind mooi bedacht van die lampjes aan de balustrade, zo'n klein detail maakt het plaatje af
Jammer alleen dat het zo moest eindigen Al heb je de emoties er wel heel goed in verwerkt.

Een feedback puntje over je vorige post:

Chantalx schreef: Ze voelde Roans vingers over haar arm heen en weer wrijven.

Ik zou in plaats van 'wrijven', 'strelen' gebruiken, dat is iets romantischer ^_^

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Dankjewel! En ik heb je tip erin verwerkt

3.

De huiskamer begon eindelijk weer een beetje leeg te lopen. Het was een geweldige middag geweest met veel vrienden en familie, en Britt en Julian hadden het geweldig gevonden. Elise was bezig de vuile glazen en lege schalen op te stapelen, om ze vervolgens mee te nemen naar de keuken. Haar voeten deden zeer door haar pumps, en ze had er spijt van dat ze niet voor een stel met een lagere hak had gekozen. Fay was bezig de vaatwasser in te laden met de spullen die zich op het aanrecht hadden verzameld, en pakte de glazen en schalen aan die Elise meegenomen had vanuit de woonkamer. Elise’s moeder zat nog gezellig te kletsen met de overgebleven gasten terwijl haar vader druk met Julian in gesprek was, waarschijnlijk over auto’s of voetbal, bedacht Elise.
‘Bekijk het ook maar, ik doe die schoenen uit,’ zei Fay. ‘Verschrikkelijk, ik doe ze ook niet meer aan. Het lijkt wel alsof ik geen kleine teen meer heb.'
Elise ging daar gretig op in. ‘Gelukkig, dan kan ik die van mij ook uit doen.’ Ze zette haar schoenen naast die van Fay, en samen ruimden ze de laatste spullen in de keuken op. Toen ze tevreden waren met het resultaat, pakten ze beide een wijntje en liepen naar de serre waar het lekker rustig was. Er stonden wel wat glazen, maar ze besloten zich daar niet aan te storen. Die konden later wel opgeruimd worden.
‘Heb je nog met je moeder gepraat?’ wilde Fay weten. Ze waren elkaar die middag een beetje uit het oog verloren, omdat er ook een aantal van hun eigen vrienden waren geweest.
‘Ik heb haar wel gesproken, maar meer een beetje oppervlakkig. Hoe het met mij ging, met ons huisje, vrienden en vriendinnen, dat soort onderwerpen. Ze begon ook nog over school, maar toen ben ik haar snel iets te drinken in gaan schenken. Ik wilde er gewoon niet over praten. En al helemaal niet over mijn werk, dan raakt ze meteen in paniek.’
Over het werk had ze al een nagedacht. Ze had een aantal mogelijkheden in gedachten waar ze zou kunnen werken, en daar wilde ze maandag meteen mee bezig gaan. Toch hield ze dit soort informatie nog liever even geheim voor haar moeder, en zou ze het haar gaan vertellen wanneer ze meer zekerheid had.
‘Ik weet helemaal wat je bedoeld, mijn moeder kan net zo reageren. Maar je moet het ook niet zeggen op een feestje, dan is ze helemaal van slag.’
‘Daar heb je gelijk in. Zeg, vind je Britt en Julian niet een perfect stel? Ze zijn gewoon zo lief samen, ik werd gewoon jaloers op ze.’ Haar zus en verloofde waren haast de hele middag bij elkaar geweest, alsof ze als twee magneten naar elkaar toe getrokken werden. Elise was natuurlijk heel blij voor haar grote zus, maar ze kon het niet helpen om zich af te vragen waarom zei dat niet had.
‘Mis je Levi?’
Die vraag overviel Elise. Levi was haar ex-vriend, waar ze het twee maanden geleden mee uit had gemaakt. Ze waren bijna vijftien maanden samen geweest, en zij was degene geweest die het uit had gemaakt. De reden daarvoor was dat ze dacht dat hij was vreemd gegaan met een collega, Annabel. Hij had het altijd ontkend, maar Elise had ze zelf samen gezien. Ze hoefde geen vriendje die vreemd ging.
‘Soms wel, maar daar gaat het nu even niet om. Het gaat erom dat Britt en Julian gewoon goed bij elkaar passen.’
‘Jij en Levi pasten ook goed bij elkaar.’
‘Fay!’
Met een onschuldige uitdrukking op haar gezicht zei Fay: ’Wat? Ik mag toch wel zeggen dat jullie goed bij elkaar pasten. Of passen eigenlijk, want dat vind ik nog steeds. Hoe weet je trouwens zo zeker dat hij vreemd is gegaan?’
‘Dat weet ik gewoon.’
‘Dat is geen geldige reden.’
Elise zuchtte. ‘Oke, ik zag ze in een café waar ze samen aan een tafeltje zaten en het blijkbaar heel gezellig met elkaar hadden. En later ook nog een keer bij het uitgaan. Ik weet het gewoon. En nou niet zeggen dat het niet zo is, want Annabel heeft maar al te duidelijk laten doorschemeren dat zij hem wel zag zitten. Dat moet je zelf toegeven.’
‘Dat heeft ze zeker. Maar ik mocht Levi echt graag. Dus dat jij ze samen hebt gezien en het feit dat zij hem leuk vind, moet betekenen dat ze vreemd zijn gegaan? Daar ben je honderd procent zeker van?’
Nu had Elise drie dingen om over na te denken: School, werk en haar ex-vriend.

Heey!

Het was voor mij even schakelen dat de verhaallijn weer in Nederland was bij de meiden waarmee je verhaal lang geleden mee begon. Misschien dat je een stille hint in het begin stukje kunt verwerken waarmee je de lezer vertelt dat dit de eerste verhaallijn weer is?

Verder vind ik het een goed stukje, ik ben benieuwd wat haar ex-vriend in het verhaal gaat doen. En of ze een nieuwe baan kan vinden!

Groetjes Maaike

ik ben nu ongeveer halfverwege met je verhaal en ik ben er dol op
Het is erg leuk om te lezen, maar dat heb je al vaker gehoord haha

nu toch even zeuren; de meeste foutjes zijn er al uitgehaald, maar in het eerste stuk is er één waar ik me best flink aan ergerde

Chantalx schreef:proppen wat kladpapier was geweest voor berekeningen

"wat" slaat hier op de proppen, niet op het kladpapier. Ik zou er "proppen die kladpapier waren geweeest ..." van maken.

Verder erg leuk en gemakkelijk door te komen, ik ga het zo snel mogelijk aflezen

@-Maaike-: Yes! Geen spelfouten, haha! Ik kan me voorstellen dat het een beetje onverwachts was, maar ik ga het zo verdelen dat in de oneven hoofdstukken geschreven wordt over Elise, en in de even hoofdstukken Isa. Misschien is het dan iets gemakkelijker

@dancinginthesun: Wat leuk dat je het verhaal ook bent gaan volgen, welkom En nu ik het eerste stuk even heb nagelezen heb je inderdaad gelijk! Ik heb het meteen veranderd, dankjewel! Hopelijk laat je nog vaak een reactie achter, vind ik leuk!

Hey Chantal,
Egt een leuke verhaal trouwens. In het begin moest ik een beetje wennen aan de twee hoofdpersonen weetje maar het is egt super leuk nu. Je verhaal leest snel en gemakkelijk. Blijf doorgaan met schrijven...
Hugs,
Jenna

De gedachte aan Levi overviel haar een beetje. Nadat ze het had uitgemaakt met hem had ze elke gedachte aan hem verbannen en zich volledig gestort op haar studie en vrienden. Tot nu toe was dat aardig goed gelukt, maar nu begon Fay over hem.
Ze dacht terug aan de dag dat ze het met hem uitmaakte. Op een donderdag avond was ze naar zijn appartement toegegaan, vol zenuwen en twijfel. Ze hield van hem, maar wilde geen relatie met iemand die vreemd ging. Toen ze vertelde dat ze niet verder wilde met hem, raakte hij totaal over stuur en vroeg aan haar wat er aan de hand was. Ze noemde Annabel’s naam en haar vermoeden. Zoals ze al verwacht had ontkende hij het. De ruzie die daarop volgde was zo erg dat ze in tranen zijn appartement uitliep. De woorden die hij haar na riep terwijl zij weg liep heeft ze niet meer gehoord. Haar ogen waren rood en opgezwollen van het huilen en ze kon nauwelijks zien waar ze heen ging. Het laatste wat ze van hem hoorde was haar naam toen ze de straat op liep, terwijl Levi haar na keek vanuit zijn open raam.
Rillingen trokken over Elise’s rug. Ze was er kapot van geweest, maar toch trots op zichzelf dat ze voor zichzelf was opgekomen. Levi had ze naar dat gesprek niet gezien, wat nu twee maanden geleden was.
Britt kwam de serre binnenlopen. ‘Fay, mama heeft het over een recept dat jij graag wilde?’
‘Oh, ik kom eraan!’ Fay stond op en liep de serre uit. Britt nam haar plaats in.
‘Bedankt voor jullie hulp, het feest was echt fantastisch,’ zei Britt terwijl ze haar hakken uitdeed en haar voeten op tafel legde. Blijkbaar waren Elise en Fay niet de enige geweest met zere voeten.
‘Daar hoef je me toch niet voor te bedanken, gek,’ antwoordde Elise. ‘Ik ben je zus dus dat is mijn taak. En ik doe het graag. Volgens mij vindt mama het ook wel fijn dat ik weer een weekendje thuis ben.’
‘Dat denk ik ook wel. Maar ook al is het niet je taak als mijn zus, het is wel een taak van mijn getuige.’
Verbaasd keek Elise haar zus aan. ‘Wat zei je net?’
‘Je hebt me wel gehoord,’ glimlachte Britt.
‘Je vraagt mij als je getuige? Meen je dat? Ik bedoel, weet je het zeker? Want als je liever …’
‘Ho, stop. Ja, ik wil graag dat jij mijn getuige wordt. En nee, ik wil niemand anders. Ik vraag het aan jou en ik weet zeker dat jij de beste getuige zal zijn. Daarom vraag ik je.’
Elise stond op om haar zus een dikke knuffel te geven. ‘Dit had ik echt niet verwacht, maar ik wil het heel graag. Dankjewel. Betekent dit trouwens dat ik dan ook mee mag een jurk uit te zoeken?’
‘Dat mocht je sowieso al,’ zei Britt terwijl Elise weer op de bank ging zitten. ‘Je mag me helpen met een jurk uitzoeken, bloemen, de locatie, alles als je wil. Julian heeft gezegd dat hij daar absoluut geen verstand van heeft, dus daarin moet ik het voortouw nemen. Niet dat ik dat heel erg vind natuurlijk, maar een beetje hulp is zeker welkom.’
‘Je roept maar!’
‘Zal ik doen. Dan kun jij ondertussen nadenken over je date. Al mijn vriendinnen hebben inmiddels een vriend, dus die nemen een partner mee.’
Elise zuchtte. ‘Telt Fay als een date?’
‘Fay telt niet als een date.’

Jenna schreef:Hey Chantal,
Egt een leuke verhaal trouwens. In het begin moest ik een beetje wennen aan de twee hoofdpersonen weetje maar het is egt super leuk nu. Je verhaal leest snel en gemakkelijk. Blijf doorgaan met schrijven...
Hugs,
Jenna

Dankjewel! Leuk dat je mee leest!

Om-en-om hoofdstukken lijken me een erg goede oplossing. Dan moet ik het goed kunnen volgen
Wat lief dat Elise de getuigen mag zijn en overal mee mag helpen. Dat zou ik ook wel gaaf vinden als ik een zus zou hebben ^_^ haha. Ik ben benieuwd hoe je de bruiloft laat gebeuren (of gaat beschrijven...) en of Levi toevallig opeens toch een geschikte date blijkt te zijn

Ik heb dit keer wel een paar spellingsfoutjes

Chantalx schreef:Ze was er kappot van geweest,

'kapot' is met één P

Chantalx schreef:Betekend dit trouwens dat ik dan ook mee mag een jurk uit te zoeken?’

Betekent is hier met een T, er staat namelijk geen hulpwerkwoord in de zin, en is daarmee geen voltooid deelwoord

Chantalx schreef: de locatie, alles als je wilt.

'Wil' is hier zonder T. Willen is namelijk een onregelmatig werkwoord, net zoals mogen. En ik verwijs naar 'mogen' omdat dat mijn ezelsbruggetje is om uit te vogelen of er wel of geen T moet

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!

Groetjes Maaike

Ik ben ook weer bijgelezen, ben benieuwd naar het Spaanse verhaal dus ga maar gauw verder!
En Maaike heeft al feedback gegeven, dus ik ben de volgende keer weer aan de beurt haha

Snel verder! (:
Liefs, Marit.

‘Wie zijn date ben ik?’ vraagt Fay terwijl ze de serre binnenloopt. Ze heeft een boekje in haar handen, waarschijnlijk voorzien van recepten die haar moeder heeft opgeschreven.
‘Elise wil jou als date meenemen naar mijn bruiloft,’ vertelde Britt. ‘Dus ik zei tegen haar dat ze een echte date mee moet nemen.’
‘Ben ik het helemaal mee eens. Levi zou een goede keuze zijn.’
Hier had Elise dus totaal geen zin in. ‘Hou eens op over Levi. Het is uit tussen ons en ik heb al twee maanden niet meer met hem gesproken.’ Chagrijnig voegde ze eraan toe: ‘En hij gaat vast allang met Annabel, die …’
‘Dat doet hij dus niet,’ wist Britt. Toen ze de verbaasde blik van Elise zag, zei ze: ‘Ik kwam hem afgelopen week tegen in het centrum. Hij sprak mij aan.’
‘Waarom heb je daar niks over gezegd?’ vroeg Elise. Ook al was ze dan niet meer samen met Levi, als hij iets met haar familie besprak wilde ze dat wel graag weten. Waarom wist ze zelf eigenlijk ook niet. Levi en Britt hadden het altijd goed kunnen vinden, en de goedkeuring van haar zus had ze dan ook meteen gehad.
‘Ik wilde het nog tegen je zeggen, maar heb er niet meer aan gedacht. Ik kwam hem dus tegen en raakte met hem aan de praat. Hij vroeg hoe het met je ging. Ik heb mijn antwoorden algemeen gehouden omdat ik niet wist hoe de situatie tussen jullie nou was, maar hij leek echt geïnteresseerd. Jullie praten dus helemaal niet meer?’
‘Nee.’ Ze vertelde niet dat hij na die donderdagavond haar nog een week lang had bestookt met telefoontjes en sms’jes, die ze meteen had weggedrukt en verwijderd.
Fay mengde zich in het gesprek. ‘We hadden het er net over dat ik vond dat Elise en Levi een leuk stel zijn. En ik denk dat Levi dat ook nog steeds vindt als ik jou zo hoor.’
Dit gaat helemaal niet de goede kant op, bedacht Elise. ‘Houd er nou maar over op, ik ben klaar met Levi en hij met mij. Punt.’
‘Helemaal geen punt. Lees dit maar eens.’ Elise kreeg de telefoon van haar zus in haar handen gedrukt en las het bericht dat in beeld stond. Ze slikte toen ze naar de naam van de afzender keek.
‘Waarom moet ik dit lezen?’
‘Wees nou niet zo eigenwijs en lees het bericht gewoon dat hij mij stuurde nadat ik hem gesproken had.’
Ze wendde haar blik af van haar zus en begon het bericht te lezen. Regel na regel las ze, en er leek wel geen einde aan het bericht te komen. Hij vertelde, aan Britt, hoe erg hij Elise miste en dat hij nog steeds niets begreep van wat er die avond gebeurd was. Had Elise nog iets over hem gezegd, of had ze een andere jongen ontmoet waar ze nu mee omging?
‘Hij wil je echt terug, dat merkte ik al aan ons gesprek en dat kun je zelf ook duidelijk merken aan dit sms’je,’ begon Britt nadat Elise klaar was met lezen en de telefoon terug gaf aan haar zus. ‘Waarom spreek je niet eens met hem af?’
‘Het is klaar, ik heb hem dat toen al duidelijk gemaakt. Ik vind niet dat hij jou dan nog lastig moet gaan vallen,’ zei Elise.
‘Nou, lastigvallen is het niet hoor. Vastberaden, dat misschien.’
‘Jij staat gewoon aan zijn kant.’
‘Doe niet zo kinderachtig, en volg mijn advies nou eens op. Spreek met hem af. Laat hem zijn verhaal doen, en als je weg wil dan ga je weg. Zo simpel is het.’
Zo simpel vond Elise het helemaal niet. Waarom zou ze dit allemaal weer oprakelen nu ze eindelijk een beetje rust had wat betreft het onderwerp Levi. ‘Dat lost allemaal niks op, het is goed zo.’
‘Dus je bent helemaal klaar met hem? Je bent niet meer verliefd op hem en als je hem tegen zou komen zou je niks tegen hem zeggen?’
‘Nou…’
‘Je wil een andere jongen meenemen als date naar mijn bruiloft en bent Levi helemaal vergeten?’ ging Britt verder.
Daar raakte ze een gevoelig punt. Ze had in die twee maanden nog niet naar een andere jongen omgekeken. Britt merkte dat ze dichterbij kwam.
‘Bingo. Ik regel een afspraak voor jullie en dan wordt het tijd dat jullie dit eens goed uit gaan praten. Punt.’

Dankjewel voor de controle Maaike, ben ik bij mee! En Marit, het Spaanse 'leven' komt later, al heb ik wel een paar stukjes klaarstaan daarvoor

Wrm heeft ze zijn berichten niet gelezen nadat ze het had uitgemaakt? Das egt dom want misschien heeft ze het verkeerd begrepen. Ik zou juist eerst zijn berichten lezen voordat ik heel snel een conclussie ging trekken Hoop dat het goed komt tussen hun. Schrijf je snel verder?

Gelijk maar weer een reactie! Al heb ik eigenlijk helemaal geen tijd, want ik moet leren voor mn toetsen...

‘Elise wil jou als date meenemen naar mijn bruiloft,’ verteld Britt.

Je bent de 'e' achter verteld vergeten (:

Toen ze de verbaasde blik van Elise zag zei ze: ‘Ik kwam hem afgelopen week tegen in het centrum. Hij sprak mij aan.’

Ik weet niet of het ook een officiële regel is, maar ik heb geleerd om tussen twee werkwoordsvormen ook een komma te zetten, dan krijg je:
Toen ze de verbaasde blik van Elise zag, zei ze...
Het ziet er wat duidelijker uit, vind ik (:

Ook al was ze dan niet meer samen met Levi, als hij iets met haar familie besprak wilde ze dat wel graag wegen.

Weten

Ik heb mijn antwoorden een algemeen gehouden omdat ik niet wist hoe de situatie tussen jullie nou was, maar hij leek echt geïnteresseerd.

Deze zin klopt niet helemaal, het woordje 'een' mag weg.

Ze vertelde niet dat hij na die donderdag avond haar nog een week lang had bestookt met telefoontjes en sms’jes, die ze meteen had weggedrukt en verwijderd.

Donderdagavond mag aan elkaar.

Ze wende haar blik af van haar zus en begon het bericht te lezen.

Wendde met twee d's (:

Had Elise nog iets over hem gezegd, of had ze een andere jongen ontmoet waar ze nu mee omging.

Het is een vraag, dus een ? achteraan de zin.

‘Hij wil je echt terug, dat merkte in al aan ons gesprek en dat kun je zelf ook duidelijk merken aan dit sms’je,’ begon Britt nadat Elise klaar was met lezen en de telefoon terug gaf aan haar zus.

Dat merkte ik ...

‘Nou, lastig vallen is het niet hoor. Vastberaden, dat misschien.’

Lastigvallen mag ook aan elkaar (:

Waarom zou ze dit allemaal weer oprakelen dat ze eindelijk een beetje rust had wat betreft het onderwerp Levi.

Deze zin klopt ook niet helemaal, ik zou het woordje 'dan' veranderen in 'nu' (:

‘Je wilt een andere jongen meenemen als date naar mijn bruiloft en ben Levi helemaal vergeten?’ gaat Britt verder.

bent en 'gaat' moet 'ging' worden, omdat de rest ook in verleden tijd staat.


Oeps, sorry, het is een hele waslijst geworden, was niet de bedoeling
Maar ik vind het wel een leuk stukje! Veel dialoog, maar het leest fijn weg en ik ben benieuwd hoe het zit tussen Elise en Levi! Dus ga maar snel weer verder hihi

Liefs, Marit.

@xILY. Dankjewel voor de feedback. Zaten weer veel te veel fouten in.. Hoop dat je nog wel goed heb kunnen leren voor je toetsen

Ohjeej, een liefdesdrama Arme Elise, iedereen staat achter haar ex. Hopelijk maak je de 'date' die misschien komt zoooo romantishe dat Elise je als schrijver kan vergeven

Een paar kleine schrijffoutjes

Chantalx schreef: en ik heb al twee maand niet meer met hem gesproken.’

twee maanden

Chantalx schreef:‘Je wilt een andere jongen meenemen

Volgens mij is wilt hier zonder T;)

Chantalx schreef:Ze had in die twee maand nog

Hier ook weer 'maanden'

Ga zo door!

Groetjes Maaike

Het was een gezellig weekend geweest, echt een familie weekend waar Elise aan toe was geweest na al het gedoe op school en haar werk. Ze had haar gedachten even ergens anders op kunnen focussen, en dan kon ze merken. Het zware gevoel dat de afgelopen week op haar schouders had gerust, voelde nu nog als lichte kussentjes; het was er nog wel, maar meer op de achtergrond.
Elise keek op haar wekker, om zich ver volgens nog een keer om te draaien. Het was een zonnige maandagochtend, tenminste, er scheen een fel licht door het raam haar kamer binnen. Het raam stond open, en ze hoorde een vogeltje vrolijk fluiten. Typisch, dacht ze. Om 11 uur had ze een afspraak met haar studieloopbaan begeleider, om haar tentamens en de algemene voortgang te bespreken. Elise kon goed overweg met haar begeleider, mevrouw Van der Koren, die ze Marloes mocht noemen. Het was gebruikelijk op haar school om een paar keer per jaar uitgenodigd te worden voor een gesprek, al dacht ze niet dat dit een standaard gesprek zou gaan worden. De cijfers van haar laatste tentamens had ze nog niet terug, en terwijl ze daaraan dacht, voelde ze de kriebels in haar buik opkomen.
Eenmaal uit bed, trok ze een spijkerbroek met een simpel shirtje aan en lage laarsjes. Ze at snel een kom muesli leeg terwijl ze een aantal portfolio’s bij elkaar zocht en die in haar tas stopte. Die portfolio’s maakten ook deel uit van het gesprek, en mocht ze dus niet vergeten. Nadat ze de laatste hap van haar muesli had genomen, ruimde ze haar spullen op, klaar om de deur uit te gaan.
Op weg naar de universiteit genoot ze van het lekkere weer. Met haar jas open en haar sjaal wapperend in de wind was ze al snel bij de fietsenstalling, waar ze haar fiets op haar vaste plekje zette. De kriebels in haar buik voelde ze nog steeds, en ze werden steeds erger toen ze naar het kantoor van Marloes liep. Ze klopte op de deur, en wachtte op ‘Binnen’ voordat ze de deur opende.
‘Goedemorgen Elise, ga zitten alsjeblieft’, begroette Marloes haar vrolijk. ‘Hoe gaat het met je?’
‘Het gaat redelijk… Op dit moment komen er een aantal zaken tegelijk op mij af, zoals de tentamens. Het is wel lastig om me dan op één ding tegelijk te concentreren,’ begint Elise.
‘Dat kan ik begrijpen. Je noemde je tentamens, daar wil ik het graag even met je over hebben.’
Elise slikte zichtbaar terwijl Marloes verder sprak. ‘Je hebt de afgelopen periode vijf tentamens gemaakt als mijn lijst klopt. Hoe vond je deze zelf gaan?’
‘Ik ben er niet tevreden over, zeker niet als ik bedenk hoeveel tijd ik erin heb gestoken.’
‘De cijfers zijn nog niet bekend gemaakt toch? Ik heb ze hier voor mij liggen en ik kan je mededelen dat je drie van de vijf tentamens gehaald hebt.’
Die mededeling zorgde ervoor dat er nog meer kriebels in Elise’s buik ontstonden. Dit keer op een positieve manier, en ze voelde een opluchting door haar heen gaan. ‘Dat had ik echt niet verwacht.’
‘Ik zie het aan je. Helaas heb je de andere twee tentamens niet gehaald, en is daar ook geen herkansingsmogelijkheid meer voor.’
Weg was het opgeluchte gevoel. De woorden van Marloes herhaalden zich in haar hoofd. Geen herkansingsmogelijkheid… De kussentjes op haar schouders werden weer wat zwaarder.
‘Ik heb met enkele docenten overleg gepleegd, en zij staan achter het besluit dat ze eerder hebben genomen. Er wordt voor jou geen uitzondering gemaakt, binnen deze kansen had je de tentamens moeten halen.’ Ze wachtte even voordat ze verder sprak. ‘Toch vind ik dat er een mogelijkheid moet zijn. Heb je je portfolio’s meegenomen?’
‘Ja, ik heb ze bij me,’ zei Elise, en had ze al in haar handen.
‘Goed. Ik heb met mijn collega’s, en jouw docenten, afgesproken dat wij een keuze maken op basis van jouw portfolio’s. Indien deze portfolio’s in orde zijn krijg je nog een kans. Dit zal echter niet zijn in de vorm van een tentamen, maar een project of opdracht.’
Waarschijnlijk zag ze de verbaasde blik op het gezicht van Elise. ‘Dat leg ik je later allemaal nog uit. Ik neem je portfolio’s nu in, en zorg dat de andere docenten ze krijgen. Ik beloof je dat je voor het einde van de week een reactie van mij krijgt, met een volgende stap. Zullen we dat afspreken?’
‘Dat is goed. In ieder geval bedankt voor deze kans.’
‘We gaan ons uiterste best doen,’ zei Marloes terwijl ze opstond. Elise maakte daaruit op dat het gesprek ten einde was, en stond ook op. Ze volgde haar begeleider naar de deur, om haar vervolgens een hand te geven voordat ze de kamer uitliep.

Hey wat aardig is die Marloes toch Om haar toch een kans te geven. Ff een vraagje ben nog 15 jaar dus weet niet egt wat een portolie op een universiteit inhoudt. Is dat je rapport ofzo?

@Jenna: Ja zoiets, je houdt er bijvoorbeeld je voortgang in bij, maar er kunnen ook opdrachten in zitten. Het gaat er om dat aan het einde van de periode of van het vak, dat het portfolio compleet is

Ik heb helemaal geen foutjes gevonden Goed gedaan!

Je stapelt de "problemen" voor Elise wel op zeg In het begin ontsloeg je haar van haar baantje, haar grote zus wil dat ze weer aanpapt met der ex en nu pest je haar ook nog met slecht gemaakte tentamens Maar het maakt het wel realistisch. Problemen komen nooit alleen, altijd met z'n alle tegelijk.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat! Ga zo door!

Groetjes Maaike

Ik weet het Maaike, je kunt zo lekker fantaseren als je zelf mag bepalen wat er gaat gebeuren, heerlijk Maar ze zeggen altijd dat na regen zonneschijn komt, zelfs voor Elise...

En YESSS, geen foutjes! Nu hoef je alleen maar te lezen, beetje saai of niet haha

Nee, hoor. Dat is juist lekker rustig Kan ik op en top van je verhaal genieten

4.

Uitgeput liet Isa zich in het zand zakken. Ze was de afgelopen dagen druk bezig geweest met het maken van haar verslagen, en was toe geweest aan wat afleiding, dus had ze besloten een stuk te gaan joggen op het strand. Dit had haar gedachten even uit kunnen zetten, maar nu ze was gestopt kwamen ze direct weer terug. Het was vier dagen geleden sinds haar afspraakje met Roan, en ze had niks meer van hem gehoord. Het maakte haar verdrietig en ze miste hem. Ze had zijn reactie niet zien aankomen en was erdoor in de war. Natuurlijk wist hij wel dat ze na haar stage terug zou gaan naar huis, maar daar had ze zelf niet al te veel aan willen denken. Blijkbaar was hij ook meer om haar gaan geven dan ze aan elkaar toegaven. Haar vliegticket had ze geboekt, en de woensdag na haar presentatie zou ze terug naar Nederland gaan, waar haar ouders haar van het vliegveld zouden halen. Ze keek ernaar uit om hen weer te zien.
Isa drukte zichzelf omhoog en wreef het zand van haar benen. Langzaam liep ze terug naar haar hut. Daar trof ze Maria en Quinn aan die op het terras zaten.
‘En, lekker gesport?’ vroeg Maria. Quinn had zijn arm om Maria’s schouders geslagen, en Isa dacht met een steek in haar buik terug aan een paar avonden terug, toen had Roans arm op precies dezelfde manier om die van haar gelegen.
‘Ja. Daar was ik echt even aan toe.’ Ze wilde niet bij ze gaan zitten. ‘Ik ga even douchen.’
Ook daar was ze aan toe, bedacht ze terwijl het warme water over haar rug gleed. Ze pakte haar favoriete shampoo en andere douchespullen en nam een uitgebreide douche. Daarna smeerde ze zich in met bodylotion en spoot een beetje parfum op. Ze trok een wit hemdje aan en een lichtblauw, stoffen rokje dat luchtig viel. Omdat ze geen zin had om nu bezig te gaan met haar verslagen, liep ze terug naar het terras. Onderweg daarna toe pakte ze nog een appel van de fruitschaal.
‘Hoe gaat het met de verslagen?’ vroeg Maria belangstellend.
‘Redelijk. Het is heel veel werk, maar het lukt tot nu toe aardig goed.’
‘Daar ben ik blij om. Quinn, zou jij die heerlijke salade willen maken? Die met ananas?’
Quinn glimlachte. ‘Dat wil ik. Maar je mag me ook gewoon wegsturen wanneer jullie even ‘girl-talk’ willen hebben.’
Nu was het Maria’s beurt om te glimlachen. ‘Dat zal ik de volgende keer doen.’ Ze gaf hem een snelle kus op zijn wang, waarna hij richting de keuken verdween.
‘Roan kwam net langs,’ begon Maria. ‘Hij vroeg of jij er was, dus ik zei dat je aan het douchen was.’
Dit had Isa niet verwacht nadat ze een paar dagen niks van hem gehoord had. Ze beet een stukje van haar appel af. Met volle mond zei ze: ‘Wat zei hij nog meer?’
‘Hij ging direct weer weg, maar vroeg of je bij hem langs wou komen. Isa, wat is er aan de hand tussen jullie?’
Ze vertelde het hele verhaal, van wat er tijdens de date was gebeurt, hoe geweldig het was geweest, en dat het einde van de date een drama was geweest. De tranen hield ze tegen.
‘Chica,’ zuchtte Maria terwijl ze naast Isa op de bank ging zitten en haar tegen zich aan trok om haar een dikke knuffel te geven. ‘Waarom heb je niks gezegd?’
‘Het klinkt gewoon allemaal zo stom. Natuurlijk, we kennen elkaar nu al een poosje, maar serieus is het nooit geweest. Nu gaan we één keer uit, en loopt het op zo’n drama uit.’
‘Wat je zegt is helemaal waar, maar je weet zelf ook dat jullie een hele tijd om elkaar heen hebben gedraaid, en beide smoorverliefd op elkaar zijn.’ Toen Isa haar tegen wilde spreken zei ze: ‘Ook al willen jullie het zelf niet toegeven.’
Isa zuchtte diep. ‘Moet ik nou zeggen dat je gelijk hebt?’
‘Nee, want ik weet dat ik gelijk heb. Ga naar hem toe en praat het uit. Geniet tenminste nog van de tijd dat je hier wel bent met hem. Maar niet teveel want ik wil je ook nog even voor mijzelf hebben,’ glimlachte ze.
‘Dankjewel. En ik ga jou zeker weten heel erg missen.’
‘Ik jou ook. Maar nu ga je eerst naar Roan toe. Dan ga ik eens kijken of Quinn echt die lekkere salade voor mij aan het maken is.’

En we zijn weer terug in Spanje! Hopelijk is het schakelen niet te lastig .. Even een opmerking voor mijzelf: Meer gaan schrijven! Ik zag dat het alweer meer dan een maand geleden was. Daar moet ik echt beter op letten.

Oh ja, mijn eerste inzending voor de OV-schrijfwedstrijd heb ik geschreven. Misschien vind je het leuk om deze te lezen Ook andere schrijvers en schrijfsters hebben inmiddels hun deel ingezonden, ook zeker even het lezen waard!

Nee hoor, het was niet lastig schakelen Je maakt me erg nieuwsgierig of het goed komt tussen Roan en Lisa. Ik denk het wel Waarschijnlijk doet ie iets heel romantisch om het goed te maken

Eén verbeterpuntje:

Chantalx schreef:‘Nee, wat ik weet dat ik gelijk heb.

wat = want

Ga zo door!

Ik heb het verbeterd, dankjewel!

Ik had de laatste tijd wat moeite met inloggen.. Iedere keer als ik net ingelogd was werd ik er meteen weer uitgegooid. Berichtjes sturen naar moderators ging dus ook niet. Kom ik vandaag een nieuwe poging doen, en wat zie ik: Nieuwe lay-out! Snel kijken of ik nu kon inloggen en BINGO! Dus veel plezier met het lezen van dit kersverse stuk!

Ze volgde Maria’s raad op en ging liep naar Roans hut toe. Eenmaal daar aangekomen bleef ze voor zijn deur staan. Belachelijk dat ze niet durfde aan te kloppen, want ze wilde horen wat hij te zeggen had, maar aan de andere kant wilde ze het ook weer niet weten. Ze deed een paar stappen terug en ging op het lage muurtje zitten die de hut omringde. Wat ging ze eigenlijk tegen hem zeggen?
Plotseling ging de deur open en stapte Roan naar buiten. Verbaasd keek hij naar Isa. Hij wachtte even voordat hij naar Isa toeliep, en ging naast haar op het muurtje zitten.
‘Hoelang zit je hier al?’ vroeg hij.
‘Nog maar net. Maria vertelde dat je bij onze hut langskwam, en dat je vroeg of ik naar je toe wilde komen. Dus hier ben ik.’ Ze besloot om hem verder het woord te laten doen. Hij wilde tenslotte dat ze bij hem zou komen. Hij was degene geweest die na hun date weg was gelopen, niet zij.
‘Het spijt me van onze date,’ begon hij. ‘Niet het restaurant- of standgedeelte ervan, maar hoe ik me gedragen heb toen we bij de hut terug kwamen. Ik mag je niks verwijten. En dat wil ik ook helemaal niet doen, maar het ging vanzelf. Natuurlijk wist ik dat jouw stage er bijna op zit, en ik wist ook dat je daarna terug zou gaan naar Nederland, maar ik denk dat ik niet toe wilde geven dat het zo snel zou gebeuren. Sinds jij hier bent is de tijd echt ontzettend snel gegaan.’
Isa knikte. Alles wat hij haar zonet verteld had klopte, zo zag en voelde ze het zelf ook.
‘We hebben zo lang om elkaar heen gedraaid, en ik vond onze date zo fijn. Totdat je zei dat je terug gaat, wat ik niet wil. Ik wil echt niet dat je gaat. Isa, zeg iets alsjeblieft.’
Wat moest ze eigenlijk zeggen? Wat kon ze hierop antwoorden? Ze staarde naar de tegels voor haar, en dacht na over wat ze ging zeggen. Ze wilde zeggen dat ze hem leuk vond, veel om hem was gaan geven, maar dat zou het alleen maar moeilijker maken. Ze zou toch weg gaan, dus moest zij er een einde aan maken?
‘Ik wil geen ruzie met je maken. Ik wil de laatste dagen dat je hier nog bent, samen met je doorbrengen. Genieten met vrienden, maar ook met elkaar.’ Hij wilde haar een kus op haar mond geven, maar ze draaide haar hoofd weg.
‘Ik weet het allemaal niet Roan. Misschien is het beter als we gewoon op deze manier met elkaar om blijven gaan zolang het nog kan, en niet als een stel. Je hebt gelijk, we hebben te lang om elkaar heen gedraaid. En ik denk dat het nu te laat is om nu nog iets te beginnen.’ Ze wist dat die woorden hard aan zouden komen, en was daarom voorbereid op de uitdrukking die verscheen op Roans gezicht. Teleurstelling.
‘Het is helemaal niet te laat. We kunnen nog veel tijd met elkaar doorbrengen.’
‘Dat is wel zo, maar na deze dagen ga ik terug naar Nederland en zullen we beide ongelukkig zijn. Ik wil het niet.’ En daarmee was het voor haar klaar. Het liefste zou ze hem nu kussen, zeggen dat ze een stel konden zijn, maar het voelde alsof ze zichzelf moest beschermen. Terug in Nederland kon ze geen gebroken hart gebruiken.
‘Weet je het zeker? Alsjeblieft, geef het een kans.’ Roans sprak zijn woorden bijna smekend uit.
‘Het spijt me, maar ik weet het zeker. Het zou gewoon niet werken. We kunnen de tijd die we hier nog hebben beter gebruiken om leuke dingen te doen als vrienden. Dan hebben we straks geen spijt.’
Roan gaf niet meteen antwoord. Pas na wat een minuut of twee leek zei hij: ‘Dan moet ik het daar maar mee doen, of niet?’
‘Ja,’ zei Isa zacht. Ze wilde nu niet toegeven, niet nu ze net zo sterk was geweest.
‘Oke. Je hebt je vliegticket al geboekt?’
‘Die heb ik geboekt.’
‘Oke.’

Awh.. aaawh.. harteloze schrijfster! Scheurt daar een lieflijke potentieel koppel uit elkaar *snif

Ik heb geen feedback voor je, behalve dat je maar snel door moet. Ik ben erg nieuwsgierig hoe Roan er verder mee om gaat Tot nu toe pakt ie het goed op

Ooh en geen foutjes gezien!

Hey daar! Nieuwe lezeres meldt zich! :) Ik heb net je hoofdstukken gelezen en ik vind het een leuk verhaal, ben benieuwd waar het naartoe gaat. De twee verschillende hoofdpersonages zijn goed gevonden en maken ook de spanningsboog meteen sterker, omdat de lezers zich gaan afvragen hoe die twee met elkaar in verbinding gaan komen. Erg leuk.

Je schrijfstijl is erg prettig, dat is al vaker gezegd, maar ik zeg het toch nog een keer. ;) Ik wil je wel twee kleine tips meegeven. De eerste is dat je best niet in teveel detail gaat schrijven. In de laatste hoofdstukken is me dat om eerlijk te zijn niet meer opgevallen, maar in het eerste hoofdstuk bijvoorbeeld begin je met een hele beschrijving van de docent die bij het tentamen surveilleert en dat wekt de indruk dat hij belangrijk is, terwijl hij verder helemaal niet meer is voorgekomen (als ik er niet overheen heb gelezen, natuurlijk). Pas daarmee op, details zijn natuurlijk goed en versterken de sfeer, maar ga er niet teveel mee strooien. Ze moeten wel een functie blijven houden in de rest van het verhaal.
Het tweede wat mij opviel is dat je vrij vaak een komma gebruikt voor het woordje 'en'. In principe niet fout, want interpunctie is grotendeels eigen keuze, maar het is niet per se nodig en voor mij zorgt zo'n komma ervoor dat de zin plotseling in tweeën breekt op een plek waar het niet hoort. Dat leest niet heel prettig. Nogmaals, het is niet fout; op sommige momenten moet zo'n komma er sowieso, namelijk om een bijzin mee af te sluiten, maar ik wilde het toch even aanstippen.

Dat zijn twee kleine dingetjes, ik blijf het een erg interessant verhaal vinden! En de naam "Levi" deed het hem helemaal voor mij, zodra die voorkwam wist ik zeker dat ik een reactie ging plaatsen. ;) Het enige is wel dat ik nu al een heel beeld bij hem heb, dat helemaal niet hetzelfde beeld hoeft te zijn dat jij gaat creëren. Maar we zullen wel zien, natuurlijk.

In tegenstelling tot Maaike heb ik wel een paar taalfoutjes gespot, niet veel, maar ik zet ze er toch even bij. Hopelijk vind je het niet erg dat ik een mierenneuker ben. :)

Chantalx schreef:‘Niet het restaurant of stand gedeelte

'stand' is vermoedelijk 'strand', hm? Dan zou ik er 'restaurant- of strandgedeelte' van maken. 'strandgedeelte' moet sowieso aan elkaar.

Chantalx schreef:Totdat je zij dat je terug gaat, wat ik niet wil. Ik wil echt niet dat je gaat.

zij = zei.

Chantalx schreef:Natuurlijk wist ik dat jou stage er bijna op zit

jou = jouw. 'jou' is een persoonlijk voornaamwoord, 'jouw' een bezittelijk voornaamwoord.

En nu niet denken dat ik alleen maar kritiek heb, want dat is zeker niet zo! Je schrijft erg realistisch, de personages zijn leuk beschreven en de dialogen klinken goed. Gebeurtenissen volgen niet onlogisch op elkaar en met de spanningsboog zit het wel goed. Helemaal geen beginnersfouten (maar ik had al het idee dat je geen beginner meer bent, hm?).
Ik ben benieuwd naar het volgende hoofdstuk!

Liefs,
Melian

PS. Hopelijk heb ik je nu niet afgeschrikt met deze ietwat uit de kluiten gewassen reactie... Sorry!

@Maaike: Haha, harteloos. Het komt vast allemaal wel weer goed Of juist niet haha! Ik zag trouwens dat je in het zonnetje bent gezet, wat leuk! Ik kan alleen niet via de startpagina doorklikken ..

@Melian: Leuk dat je meeleest! Ik vind het juist goed dat je kritisch bent, dat maakt mij weer wat scherper. Die details was mijzelf niet opgevallen, dus goed dat je dat zag. Wat betreft de ',en' dit vind ik inderdaad lastig, maar ik probeer er op te letten! Ik schrijf al een tijdje zoals je vermoedde. Hiervoor een aantal jaren op een ander forum die helaas niet meer bestaat, waardoor ik een verhaal ben kwijtgeraakt. Dus vandaar hier een frisse start

‘Proost op Isa!’ riep Maria vrolijk terwijl ze haar glas hief. Ze had al aardig wat wijntjes gedronken en dat begon je nu aan haar te merken. Ze had blosjes op haar wangen en haar ogen twinkelden terwijl ze haar glas tegen die van Isa aan stootte. ‘Proost, proost, proost!’
Isa kon niet anders dan glimlachen. De laatste paar dagen waren geweldig geweest. Bijna iedere dag hadden ze met de hele groep gebarbecued, op het strand gelegen en voor de laatste keer met z’n allen het dorp onveilig gemaakt. Morgen zou ze om twaalf uur uit haar hut vertrekken om vervolgens met het vliegtuig van twee uur terug te vliegen naar Nederland.
‘Dank jullie wel dat jullie hier allemaal zijn. Ik ga jullie natuurlijk allemaal ontzettend missen, maar ik moet morgen toch echt weer terug naar Nederland. Bedankt voor de geweldige tijd die we samen hebben gehad, en nu hou ik op want ik voel de tranen al komen. Ik ga jullie missen!’ sprak Isa. De behoorlijk aangeschoten Maria stond op en gooide haar armen om Isa heen, zo sterk dat ze bijna omvielen in het zand.
De rest van de avond verliep vrij rustig. De groep was al aardig uitgedund. Veel studenten waren inmiddels klaar waren met hun studie en terug gegaan naar hun eigen land en familie. Een paar hadden ervoor gekozen om nog iets langer in Spanje te blijven en natuurlijk bleven de Spanjaarden zelf ook. Isa keek de groep rond, naar alle vrienden die ze de afgelopen tijd had gemaakt. Veel gewone vrienden, klasgenoten, en een paar die ze tot haar beste vrienden kon rekenen. Natuurlijk Maria, haar altijd vrolijke huisgenote. Die zal ze het meeste gaan missen van allemaal. Niet meer ’s ochtends wakker worden en het gemopper van haar horen. Niet meer samen wijntjes drinken terwijl de zon onder gaat. En ook niet meer lachen, gieren en brullen om alle stomme acties die ze samen hebben uitgehaald. Soms zelfs per ongeluk.
Zo ging Isa in gedachten nog een aantal vrienden en vriendinnen bij langs, totdat ze bij Roan kwam. Ze keek hem aan, maar hij zag het niet doordat zijn gezicht naar het zand gekeerd was. Ze had de afgelopen paar dagen naar hem proberen te kijken als een vriend, een goede vriend, maar dat was niet gemakkelijk geweest. Bij iedere aanraking, ook al was het gewoon om iets aan te geven, kreeg ze kippenvel. Kippenvel over haar hele lichaam, maar waar ze niet aan probeerde te denken. Tijdens een van de avonden in het dorp waren ze met de hele groep naar een café geweest en was ze toevallig naast Roan komen te zitten. Terwijl hij voor haar langs leunde om iets tegen een vriend van hem te zeggen, had hij langs haar arm gestreken. Opnieuw kippenvel. Ze had het niet laten merken, maar ze kon het zelf niet negeren. Ze wilde dat ze in het begin van haar verblijf in Spanje haar gevoelens voor hem duidelijk had gemaakt, dan hadden ze van die tijd hier samen kunnen genieten. Maar nu ging ze weg met alleen maar ‘wat als-‘ vragen. Vreselijk vond ze het, maar ze wilde er nu niets meer aan veranderen. Ze hoopte dat het makkelijker zal zijn wanneer ze weer thuis was. Dan zou ze hem vast snel vergeten zijn.
Roan keek op en zijn ogen ontmoetten Isa’s ogen. Ze staarden haar verward aan, maar er ontstond ook een klein lachje rond zijn mond. De rest van de groep begon inmiddels op te staan, en de glazen en schalen mee naar binnen te nemen. Roan keek nog steeds naar haar, zijn ogen hielden die van haar vast.
‘Isa, ga je mee naar binnen?’ vroeg Maria. ‘Het wordt koud, en we zetten de Wii aan binnen.’
‘Ik kom er zo aan,’ hoorde Isa zichzelf zeggen, haar ogen nog steeds op Roan gericht. Maria merkte het niet en ging naar binnen.
Roan stond op en liep langzaam naar haar toe. Een meter voor haar bleef hij staan terwijl hij zijn arm uitstak en zijn hand open voor haar hield. ‘Ga je mee een wandeling maken?’
Wat was er gebeurd met haar besluit om niets te veranderen wat betreft haar vriendschap met Roan? Waar was haar gezonde verstand? Dat vroeg ze zich allemaal af terwijl ze zei: ‘Ja, ik ga met je mee.’

En daar ben ik ook weer! Fijn dat je weer verder hebt geschreven (:

Een paar kleine opmerkingen:

Het hotel heeft een taxi voor haar geregeld, zodat vervoer geen probleem oplevert.

Dit heb je deze post wel vaker, dat je van tegenwoordige tijd naar verleden tijd switcht. Misschien kun je het stukje nog even nalezen en zien waar dat nog meer het geval is, ik heb het een paar keer gezien (:

De groep was al aardig uitgedund, omdat een aantal studenten inmiddels klaar waren met hun studie en terug waren gegaan naar hun eigen land en familie.

Een aantal is enkelvoud, dus was ipv waren.
De groep was al aardig uitgedund, want een aantal studenten was inmiddels klaar met haar studie en was teruggekeerd naar haar eigen land en familie.
Hmmmm. Het klinkt nog niet helemaal lekker. Misschien zou je nog iets anders kunnen veranderen, if you want to

Een paar hadden ervoor gekozen om nog iets langer in Spanje te blijven en natuurlijk blijven de Spanjaarden zelf ook. Isa keek de groep rond, naar alle vrienden die ze de afgelopen tijd had gemaakt. Veel gewone vrienden, klasgenoten, en een paar die haar ze tot haar beste vrienden kon noemen.

Hier heb je weer even tegenwoordige tijd en het woordje 'haar' na 'een paar die' mag weg (:
En volgens mij moet 'noemen' 'rekenen' worden.

Roan keek op en ontmoete Isa’s ogen. Ze keken haar verward aan, maar er ontstond ook een klein lachje rond zijn mond.

Ik snap wat je hiermee bedoelt, maar zoals het er nu staat klopt het niet. Nu staat er namelijk dat Roan Isa's ogen ontmoet (ontmoette is trouwens met 2 t's) en je bedoelt natuurlijk dat zijn ogen de hare ontmoetten. Ik neem aan dat dat tweede zinnetje op Roans ogen slaat, dus dat moet anders verwezen worden. Suggestie:
Roan keek op en zijn ogen ontmoetten de hare. Ze staarden haar verward aan, maar er ontstond ook een klein lachje rond zijn mond.
Zoiets (:

Wat was er gebeurd met haar besluit om niets te veranderen wat betreft haar vriendschap met Roan? Waar was haar gezonde verstand terwijl ze zei: ‘Ja, ik ga met je mee.’

Deze laatste zin is een vraag, dus er moet nog een vraagteken geplaatst worden na de uitspraak (denk ik).

Blegh, dat klinkt als heel veel commentaar, I'm sorry, maar ik vond het wel echt een leuk stuk!
Het is wel duidelijk dat Isa Roan veel leuker vindt dan ze toe durft te geven en op het moment kan ik me daar té goed in inleven. Goed gedaan dus (:
Ik ben benieuwd naar een vervolg, dus ga maar snel verder!

Liefs, Marit.

Typisch een gevalletje van 'eigenlijk wil ik slapen, maar ik wil dit stuk toch nog even uitwerken'. Note voor mij: niet doen en gewoon even tot morgen wachten, want anders krijg je dit. Te veel (stomme) fouten.. Ik post nu even vanaf mijn mobiel, dus ik zal het later even aanpassen.
Bedankt voor je feedback!

‘Heel cliché, maar heb je het koud?’ vroeg Roan terwijl hij naast Isa over het strand liep. Nadat ze het terras waren afgelopen had hij voorgesteld om een stukje over het strand te wandelen. De schoenen hadden ze uitgedaan, zodat ze voetafdrukken in het vochtige zand achterlieten.
‘Niet echt,’ antwoordde Isa. Ze liepen een stukje zwijgend verder, ruim een meter afstand tussen elkaar houdend. ‘Het was gezellig vanavond.’
Roan knikte. ‘Het was zeker gezellig. Je gaat ons toch wel missen hè? Ik bedoel, ik weet niet veel van Nederland, maar ik denk niet dat je daar hetzelfde kunt doen als hier. Wonen in een strandhut, zwemmen in de zee en vergeet vooral ook niet het barbecueën en de temperatuur.’
‘Het is inderdaad niet zo als hier, maar het is wel mijn thuis. Ik mis mijn ouders en vrienden. Die ga ik nu allemaal eindelijk terug zien.’ Isa wachtte even voordat ze Roan aankeek, omdat ze wist dat hij haar wilde troosten als hij haar tranen zag. De laatste tijd had ze haar emoties redelijk onder controle, maar op sommige momenten verloor ze toch de grip. Te laat probeerde ze onopvallend een traan die over haar wang gleed weg te vegen. Ze voelde zijn vinger al over haar wang strijken.
‘Huil niet alsjeblieft,’ vroeg Roan haar bijna smekend. Hij wilde zijn armen om haar heen slaan, maar Isa schudde haar hoofd. Hij negeerde het en sloeg alsnog zijn armen om haar heen. ‘Kom, we gaan even zitten.’
Nog steeds in zijn armen liepen ze naar de rand van het strand, waar ze beiden gingen zitten. Isa wilde zich niet meer verzetten en liet zich tegen Roan’s schouder vallen toen hij haar naar hem toe trok. ‘Zeg me wat ik kan doen.’
‘Blijf gewoon bij me zitten,’ zei ze zacht. Opnieuw gleden er tranen over haar wangen en ze deed geen moeite meer om ze tegen te houden. Op dat moment liet ze zich gewoon gaan, ondanks alle vlekken die ze inmiddels had veroorzaakt op Roan’s shirt.
Zachtjes wreef hij over haar arm. ‘Wat kan ik doen, vertel het me.’
‘Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Ook al wist ik het wel, ik wil je er niet mee lastig vallen. Dat maakt het alleen maar lastiger. Laten we gewoon terug gaan naar de hut,’ snikte Isa terwijl ze op wilde staan, maar Roan hield haar tegen.
‘Wij gaan dit eerst eens even uitpraten, want ik wil niet dat je hier overstuur weggaat.’ Zijn arm belandde weer om haar heen, trok haar tegen zich aan. ‘Waar denk je aan?’
‘Dat wil je echt niet weten.’
‘Dat wil ik wel weten, anders zou ik het niet vragen. Probeer eens.’
Isa ademde diep in en probeerde haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Ze veegde haar wangen droog, om vervolgens de mascaravlekken die ze ongetwijfeld onder haar ogen had weg te halen. ‘Oke, ik zal het proberen, maar je moet me beloven dat je me eerst helemaal laat uitpraten voordat je iets zegt.’
‘Ga je gang,’ stemde Roan in.
Na een diepe zucht kwam het verhaal er uit. ‘Ik mis iedereen thuis ontzettend. Mijn familie, mijn vrienden, de omgeving en gewoon mijn eigen kamer en plekje. Ik wil gewoon weer naar huis en terug naar mijn oude leven.’
Ze keek Roan aan, maar hij staarde alleen maar in het zand, luisterend naar haar. Ze vroeg zich af wat hij nu dacht, maar ze moest verder praten. Dit moest haar van het hart.
‘Maar ik ben ook gaan houden van Spanje, van de omgeving en vooral van de mensen hier. Ik heb hier zo veel vrienden gemaakt, die ga ik ontzettend missen. Natuurlijk kunnen we contact houden, maar het zal toch anders zijn. We hebben hier als groep een geweldige tijd gehad en dat zal ik nooit vergeten.’
Roans blik was nog steeds gericht op het zand. Hij liet haar praten en onderbrak haar niet.
‘Maar boven alles ben ik van jou gaan houden.’ Nu had ze zijn aandacht. Zijn gezicht ging met een ruk opzij en ze keek recht in zijn ogen die geschokt stonden.
‘Wat zeg je?’ vroeg hij verward.
‘Nee, je zou mij laten uitpraten. Ik zei dat ik van je ben gaan houden. Heel veel zelfs. Ik zie je al een hele tijd niet meer als een gewone vriend, het liefst zou ik je mijn vriend willen noemen. Dat vind ik niet fair tegenover jou. Ik ga morgen weg en ik heb geen idee wanneer ik je weer zal zien. Daarom heb ik niks gezegd, maar ik kan gewoon niet vertrekken zonder je dit te vertellen. Het spijt me, ik weet dat dit allemaal heel verwarrend voor jou is, maar zeg alsjeblieft wat jij hier allemaal van vindt.’

Chantalx schreef:Ik zag trouwens dat je in het zonnetje bent gezet, wat leuk! Ik kan alleen niet via de startpagina doorklikken

Ik weet niet of je de pagina al gevonden had, maar hier is de link, mocht je het willen lezen ^_^ http://onlineverhalen.nl/eregalerij/in- ... tem/maaike

Ik vind het verhaal nu echt zó zielig worden en dat terwijl het bij de romantische verhalen staat (het is natuurlijk ook erg romantisch hoor!) Wel vind ik het heel erg knap dat Isa het aan Roan verteld

Ga zo door!

Ik heb het interview gelezen, wat een leuk stuk! Heel spontaan en inspirerend. Wat verwoord je het ook allemaal mooi, ik krijg haast zin om zelfs te gaan schrijven haha!

Het verhaal heet niet voor niets 'Keerpunt' Maaike.. Daar gaat (bijna) altijd een iets slechtere periode aan vooraf. En zie ik nou helemaal geen spelfouten?

Zal ik dan maar weer gaan zeuren over de spelling?

De schoenen hadden achtergelaten, zodat ze voetafdrukken in het vochtige zand achterlieten.

'Ze' moet nog in de zin (:

Isa wachtte even voordat ze Roan aankeek, omdat ze wist dat hij haar wou troosten als hij haar tranen zag.

'Wou' is niet verkeerd, maar 'wilde' is meer schrijftaal (:

Nog steeds in zijn armen liepen ze naar de rand van het strand, waar ze beide gingen zitten.

beiden

En verder heb je nog een aantal keer 'komma' en 'en' achter elkaar, ook niet nodig
Maar vergeleken met de vorige keer vet goed xD
Hihi - heel leuk stukje weer! Heel erg goed van Isa dat ze het hem vertelt, ben wel benieuwd hoe het verder gaat en hoe je hoofdpersonen elkaar gaan tegenkomen ^^

Keepgoing!

Bedankt Marit! Ik heb de foutjes even aangepast en kwam zelf ook nog een paar puntjes tegen
Die 'komma' en 'en' blijft lastig, haha!

En daar ben ik ook weer! Heb dit forum een tijdlang helemaal niet meer in de gaten gehouden, dus ik had jouw posts compleet gemist. Oeps. :')

Ik vind het heel dapper van Isa dat ze het Roan uiteindelijk toch maar vertelt, ook al is het rationeel gezien misschien niet het beste om te zeggen. Realistisch ook, want zulke dingen moeten je nou eenmaal van het hart. Mensen zijn niet rationeel. En ik vind die tweestrijd in Isa's gedachten ook heel goed weergegeven, dat ze heimwee heeft en tegelijkertijd ook weer niet weg wil. (Ugh, ik heb daar ervaring mee...) Nu ben ik voornamelijk benieuwd hoe Roan gaat reageren. :D

Net als mijn voorgangers wil ik nog wel een paar foutjes aanstippen, ik hoop dat je daar inmiddels nog geen pukkels van krijgt. xD
Uit het voorlaatste stuk:

Chantalx schreef:Morgen zou ze om twaalf uur uit haar hut vertrekken om vervolgens met het vliegtuig van 2 uur terug te vliegen naar Nederland.

Cijfers onder de twintig voluit schrijven. ;)

Chantalx schreef:Wat was er gebeurd met haar besluit om niets te veranderen wat betreft haar vriendschap met Roan? Waar was haar gezonde verstand terwijl ze zei: ‘Ja, ik ga met je mee.’

Deze zin heeft Marit ook al geciteerd, omdat het een beetje moeilijk is met het vraagteken. Als je dat probleem wilt vermijden, kan je de zin misschien beter opsplitsen. Bijvoorbeeld: Waar was haar gezonde verstand? Waarom zei ze ja? Dat is maar een voorbeeld, natuurlijk. En het hoeft ook helemaal niet, want de zin staat er op zich prima, maar zonder vraagteken leest het misschien raar en het zwakt de uitsmijter ook een beetje af. Door al die vraagtekens te herhalen wordt het effect van Isa's "Oh nee, wat doe ik nu!" sterker.

Uit het laatste stuk:

Chantalx schreef:Nadat ze het terras waren afgelopen had hij voorgesteld om een stukje over het strand te gaan lopen. De schoenen hadden ze achtergelaten, zodat ze voetafdrukken in het vochtige zand achterlieten.

Het beeld dat je met die laatste zin probeert te creëren, is heel erg mooi. Daarom vind ik het eigenlijk jammer dat je hier steeds dezelfde woorden gebruikt. Afgelopen - lopen en achtergelaten - achterlieten. Dat haalt de flow een beetje uit het stuk en dat is zonde, want zoals ik al zei, dat beeld van die voetafdrukken in het zand is juist zo goed gemaakt! Probeer eens wat synoniemen uit, dat maakt je beschrijving meteen een stuk spannender. ;)

Chantalx schreef:Roan’s blik was nog steeds gericht op het zand.

Roan's = Roans. Met een apostrof ertussen is Engelse spelling, in het Nederlands komt er alleen een apostrof achter een klinker, dus een a, i, o, u en y. Niet achter een e, omdat die meestal als stomme e wordt uitgesproken (zoals in de naam Diede, bijvoorbeeld). Uitzondering daarop is als een naam eindigt op een é, zoals bijvoorbeeld Esmé, dan komt er wel een apostrof... Maar ik zal je niet verder in verwarring brengen. Achter medeklinkers sowieso nooit een apostrof. :)

En dat was het weer van mij! Ik vind je schrijfstijl nog steeds heel goed weglezen en je hebt met die laatste zin fijn veel spanning gecreëerd, nu willen we natuurlijk allemaal weten wat Roan gaat antwoorden. Dus kom maar op :D

Liefs,
Melian