Online Verhalen

Hey Menna1998 en Jenna,

Dank je wel Menna1998. Wat leuk dat je mijn hele verhaal nog hebt gelezen! Dat vind ik echt een compliment. Ik word er heel blij van! Natuurlijk hoef je niet alle schrijffoutjes eruit te halen, dat zou een immens karwij zijn. Maar vind het heel leuk dat je mijn volgende deel ook wilt lezen. Ben er eerlijk gezegd nog niet mee bezig, want ik heb het op dit moment heel druk met college, maar ik ga zeker binnenkort wee verder, als ik mijn tentamens heb gehad en gehaald.

Jenna, je hoeft je toch niet te schamen! Je hebt me verteld dat je het gelezen had en dat je het druk had met school en zo! Maar bedankt dat je het zo leuk vindt. Weet je dat ik het dan zelf nog weer veel leuker ga vinden? Ik vind het een compliment dat je het mist en sorry dat ik het je laat missen. Als ik klaar ben met de tentamens, ga ik er snel weer mee verder. Mis het schrijven zelf namelijk ook wel een beetje...

Liefs!!

Ik heb een nieuw stukje geschreven. Het is niet heel lang, maar het heeft me wel geholpen even lekker te ontspannen (Heb morgen tentamen). Hoop dat jullie het leuk vinden.


'Sst, stil maar, ik weet wanneer je naar me luistert.' Hij wreef over mijn wang. 'En ik weet dat je me voelt.'
Ik voelde prikkelingen op mijn wang en er schoot een vlaag van energie door me heen. Ik voelde het letterlijk door mijn hele lichaam stromen. Het begon op de plek waar zijn hand lag en het steeg naar mijn hoofd, naar mijn armen, romp en voeten. Ik voelde het het laatst in het topje van mijn tenen en toen was het weg. Het liet op elke plek een fantastisch gevoel achter. En ik had herinneringen. Heel veel herinneringen. Maar er zat geen één slechte bij. Ze gaven me een gevoel van overwinning, van iets bereikt te hebben, iets om dankbaar voor te zijn. Het was als een film, maar ik wist dat dat het niet was. Het was mijn leven.
'Je hebt er recht op. Ik heb ze voor je bewaard, toen ze van je afgenomen werden.'
Ik dacht aan hoe graag ik iets wilde zeggen. Aan hoe graag ik 'dank je wel' wilde zeggen. Maar ik leek nog steeds verlamd te zijn.
'Je hebt nooit geduld gehad,' glimlachte hij. 'Maar het is goed... ik kan je horen.'
Pas nu vroeg ik me af wie hij was. Ik had er niet bij stilgestaan, omdat het voelde alsof ik hem kende, alsof het vanzelfsprekend was dat hij er nu was. Het leek vreemder te zijn als hij er niet was. Toen ik het me voorstelde, kon ik dat niet, omdat het hetzelfde leek te zijn als me voor te stellen dat ik er niet was.
Aan een moment dacht ik niets, omdat er zoveel was om aan te denken. Ik wist niet alles. Natuurlijk wist ik niet alles. Maar ik wist tenminste iets... iets wat echt van mij was...
Hij legde zijn hand op mijn hand en ik zag het beeld van een jongen. Hoe hij en ik waren geweest. En ik begon te glimlachen. Zo moeilijk als het eerder was geweest om ook maar ergens controle over te hebben, zo makkelijk ging het nu. Moeiteloos.
'Je glimlacht,' prees hij me.
Maar toen hij het had gezegd, moest mijn glimlach alweer verdwenen zijn, want ik begreep niet waarom hij en ik niet nog steeds bij elkaar waren. Voor een moment had ik gedacht dat de jongen die nu naast me zat Robert was. Maar hij kon het niet zijn. Zijn stem was anders, zijn handen voelden anders op mijn huid.
'Het was daarvoor nog te vroeg... Het spijt me. Ik probeer mijn gedachten echt te controleren, maar ik ben er nog heel slecht in.'
Kan ik hem nog weer eens zien?
'Hij moest weg... Hij was te veel aan je gehecht. Ze vonden het niet goed. Ze wilden altijd al dat hij bij je wegging.'
Zij? Ik dacht dat jij de reden was waarom hij bij mij wegmoest.
'Er zit een heel verhaal achter, maar dat vertel ik je nog wel eens. Robert, hij kon dat niet doen. Hij stond te veel onder toezicht.'
Onder toezicht? Onder toezicht van wie?
'Je gaat nu lekker slapen, lief. Je hebt je rust nodig. Je moet je geen zorgen maken. Robert wist ook dat hij mij kon vertrouwen, Kristen. En jij weet dat je Robert kan vertrouwen, dus alsjeblieft, ga lekker slapen en vertrouw me.'
Ik glimlachte. Het ging automatisch. Zeg me niet dat ik je moet vertrouwen. Ik weet dat je te vertrouwen bent. Ik probeerde het niet echt te denken, maar ik wist zeker dat ik het voelde. Ik maakte me zorgen over Robert. Misschien waren zij wel heel gevaarlijk... Anders had hij me verteld hoe het zat. Hij had het me zo graag uit willen leggen.
'Ga lekker slapen, lief,' flusiterde hij me toe. Het laatste wat ik voelde was de kus op mijn voorhoofd. Toen veranderde alles in een wazige wereld vol liefde.

Wat een lief stukje *zwijmel, zwijmel* Egt gaaf dat je nog ff heel snel wat het geplaatst. Moet wel zeggen dat het kort was en dat ik meer wil lezen. Maar ik mag niet klagen, moet tevreden zijn en geduld hebben. Tenminste dat hoop ik

Oja, heel veel succes met je tentamens. Je hoeft vanmij niet heel snel te posten als je geen tijd hebt. We kunnen wachten. Maar in ieder geval veel sterkte!

Xx

Mooi!
hoe waren/is je tentamen? Je hebt het gisteren gepost namelijk...

xx Mena

Hey Jenna en Menna,

Dank jullie wel!!
Mijn tentamen ging wel redelijk, maar heb ook een ander tentamen terug. Dat is een heel moeilijk vak en ik moet er nu nog heel veel aan doen. Hopen dat het goed komt!!

XXX

Hoofdstuk 14

Toen ik wakker werd, voelde ik me alsof ik te veel gedronken had. Ik kon het me... herinneren. Nog voordat ik mijn ogen opende, wist ik waar ik was.
'Je bent wakker,' constateerde hij.
En ik wilde niets liever dan mijn hoofd kantelen om het beeld dat ik bij hem had te vergelijken met hoe hij er echt uitzag. Hij had blonde haren, een knap gezicht, maar… ik herkende hem niet. Hij had me de herinneringen niet gegeven van toen we elkaar eerder hadden gezien. Veel tijd om daarover na te denken, gunde ik mezelf ook niet. Ik wilde opstaan, naar hem toelopen, hem vasthouden. De drang was niet te negeren.
'Blijf rustig liggen,' zei hij, terwijl hij naar me toe liep. Hij legde zijn hand op die van mij. Ik streelde hem met mijn andere hand.
'Hoe gaat het met je?' vroeg hij.
'Ik kan me je niet herinneren,' zei ik. 'Maar het is alsof ik je al heel lang ken.'
Hij bleef stil.
'Ik weet precies wat je zo meteen gaat doen.'
Hij keek verbaasd, keek me toen diep in de ogen aan om te weten te komen of we het wel echt over hetzelfde hadden en toen vroeg hij me: 'Ben je bang?'
Ik hoefde niet eens over het antwoord na te denken. 'Ik zou niets liever willen dan dat je dat doet.'
'Je bent nog niet sterk genoeg. Je moet eerst aansterken.'
Hij kuste mijn lippen. Maar ik voelde me niet fijn. Ik lag hier al lang... ik wilde graag douchen en mijn tanden poetsen. Ik wilde me graag weer fris en gezond voelen.
'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ik hem, me beseffend dat ik zijn naam niet eens wist.
'Sorry, ik heb je niet eens aan me voorgesteld. Het is zo vreemd... dat ik jou zo goed ken, en jij mij eigenlijk nog helemaal niet.' Hij kuchte. 'Ik ben Leonardo.'
Robert had het over hem gehad. Hij zei dat hij mijn aanstaande man zou worden. Het leek voorbestemd te zijn. Ik kon me niet voorstellen dat hij het niet zou zijn. Hij was mijn man. Dat was al zo sinds... ja, sinds ik geboren was, denk ik. Ik had geen idee hoelang hij al leefde. Wanneer hij geboren was. Maar iets zei me dat dat minder voor de hand lag, dan dat ik dacht.
'Niet alles tegelijk,' zei hij.
'Je bent zwak,' zei ik. 'Ik kan het voelen. Ik weet niet precies wat, maar ik weet dat ik je weer beter kan laten voelen.'
'Ik heb je niet gezien sinds... ' Hij viel stil.
Ik maakte gebruik van de stilte. 'Je hebt me al eens eerder gezien?'
Hij antwoordde niet, keek weg. Op één of andere manier had hij wat weg van Robert.
'Geef me antwoord,' zei ik. En het was alsof ik tegen Robert praatte. Ik miste hem. Ik had zolang gedacht dat hij mijn alles was, en op dat moment was hij ook mijn alles geweest. Als ik Leonardo nooit ontmoet had, had ik nooit geweten dat ik iets had gemist. Mijn leven had compleet gevoeld. Ik had nooit verwacht dat er een situatie zou zijn, een gevoel in me naar boven zou komen, iets zou gebeuren, dat dit met me deed. Ik had het nooit kunnen verzinnen. Ik had gewoon niet geweten dat het bestond. Het was alsof.... ja, alsof ik mijn hele leven water had gedronken, omdat water het enige was wat te drinken was, en waar ik alle voldoening uithaalde, niet wetend dat er nog iets anders, iets lekkerders bestond, wat je kon drinken.
Hij bleef stil. 'Je weet het wel. Diep van binnen weet je het wel. Het is niet goed wat ik heb gedaan... Soms was je ziek. Dat kwam door mij. En je was nog maar een baby. Op het moment dat jij geboren was, had ik je direct al nodig...'
Ik zag tranen in zijn ogen.
'Ik kan je niet alles vertellen. Niet nu, misschien wel nooit. Zelfs Robert weet dit niet... Maar ik heb je iets verschrikkelijks aangedaan. Dat was ik. En Robert heeft alles weer goed proberen te maken. Die lieve Robert. Hij verdient je meer dan ik. Je had bij hem moeten zijn. Maar ze willen het niet. Er is geen andere manier... '
Ik huilde ook. Met diepe halen.
'Sorry, sorry dat ik je aan het huilen maak.' Hij kwam naast me liggen, streelde mijn wangen, drukte mij tegen zich aan. Hij wiegde me. 'Het spijt me zo. Alles, alles spijt me zo.'
Plotseling stond hij op en liep hij weg. 'Ik kan niet bij je zijn, niet voordat je weer helemaal aangesterkt bent. Anders maak ik je weer ziek. En ik heb je al genoeg aan gedaan.'
Hij liep weg.
Ik wilde zijn naam roepen, maar moest nadenken over hoe hij alweer heette. 'Wacht, wacht, … ' En weer dacht ik na over zijn naam. 'Leonardo, wacht!' riep ik, vlak nadat hij de deur achter zich gesloten had.

Twee seconden nadat Leonardo de deur was uitgelopen, kwam Taylor de kamer binnenlopen. Hij was naast me komen zitten. Hij lachte naar me.
'Het komt allemaal goed,' zei hij. 'Hij is bij je. Hij gaat nu niet meer weg. Jullie zullen heel gelukkig zijn samen.'
'Het is gewoon zo gek,' zei ik. 'En hij heeft iets gedaan, iets wat hij me niet wil vertellen. En hij is zwak. Zo zwak. Alsof... ja, alsof hij al dagen niets gegeten heeft.'
'En jij hebt het idee dat hij iets van je nodig heeft?'
Ik keek hem verward aan. 'Heb ik dat tegen hem gezegd?'
'Ja, dat zei je. Ik hoorde het duidelijk. Sorry dat ik je altijd maar afluister.'
'Dat valt nog mee. Robert luistert zelfs mijn gedachten af. Dat vind ik erger. Het ging me er alleen om... ik kan me gewoon niet herinneren dat ik het gezegd heb.'
Hij lachte. 'Je zei het toch echt.'
'En van die andere Robert hoor ik niets. Ik maak me zorgen. Straks is er iets gebeurd. Weet jij waar hij is?'
Taylor zuchtte. 'Hij is weggegaan. In de week dat jij hier voor het eerst was, hebben we nog heel veel contact met hem gehad. We vertelden hem hoe het met je ging. Dat wilde hij heel graag weten. Hij was altijd met je bezig. En ik denk dat hij dat nog steeds is.'
Ik keek hem vragend aan. 'Maar wat is er dan mis gegaan? Waarom is hij weggegaan?'
'Hij is hier geweest. Hij wilde je zien. Wij waren bang dat je weer verliefd op hem zou worden, en dat wilden we je niet aandoen. We wilden je niet verwarren, en daarom wilden we je eerst aan Leonardo voorstellen, zodat je Robert niet met hem zou verwarren.'
Je kunt het allebei drinken, en als je dorst hebt, is alles lekker... Ik zou verliefd worden op Robert in plaats van op Leonardo, daar waren ze bang voor. Maar had ik Taylor ook niet stiekem met Leonardo verward?
'Ben ik verliefd op jou geweest, Taylor?' vroeg ik hem. Nog voordat hij antwoord kon geven, praatte ik verder. 'Ik zou zo makkelijk verliefd op je kunnen worden.'
'Ik kan niet liegen,' zei Taylor. 'Ik kan alleen maar liegen als het voor jou bestwil is, zoals toen ik loog dat je Roos heette... maar dit is niet liegen voor jou bestwil. En toch zou ik het zo fijn vinden als je het me niet vraagt.'
'Ik vraag het je wel,' klaagde ik.
Hij was stil, het leek alsof hij aan het vechten was tegen zichzelf. 'Dan moet ik het zeggen,' zei hij. 'Dan kom ik er niet onder uit.... Hoe graag ik het eigenlijk ook wil verzwijgen, ik moet je geven wat je van me vraagt. Wij allemaal. Behalve Robert. Robert mag onafhankelijk van wat jij vindt, beslissingen nemen. Maar ik niet. Dus weet je zeker dat je het wilt weten? Het zal alles misschien wel veel ingewikkelder maken.'
Zijn poging was zwak, en ik denk dat het kwam doordat hij me kende. Ik hield van avontuur, eigenlijk ten koste van alles. Ik keek hem strak aan.
'Je hebt gezegd dat je van me houdt. Die keer dat Robert hier was. Leonardo was er ook bij. Je droomde. Robert vertelde me later dat je droomde over ons.'
Ik huilde. 'Was het wederzijds?'
'Wat?' vroeg hij, mijn vraag omzeilend.
'Was je ook verliefd op mij?'
'Natuurlijk,' zei hij. 'Natuurlijk was het wederzijds. Maar in dit universum is er geen plek voor ons, net zo als dat er geen plek is voor jou en Robert, ook al wil Robert dat net zo graag als ik. Je bent van Leonardo, niet van mij, niet van Robert.'
'Het is zo gek,' fluisterde ik. 'Ik word zo snel écht verliefd.'
Hij haalde een haar uit mijn gezicht. 'Ik weet het, het moet zo verwarrend voor je zijn.'
'Als ik kon kiezen, dan zou ik een leven met jullie alle drie willen. Niet met jullie alledrie tegelijk natuurlijk. Maar ik zou drie verschillende levens willen. Één met jou, één met Robert en één met Leonardo. Maar als ik Leonardo zie, als ik bij hem ben, dan is het enige wat ik wil, een leven alleen met hem.'
'Hij is de ware,' zei hij en hij kreeg het voor elkaar om te glimlachen. 'We willen het beste voor jou. Robert en ik, wij waren alleen maar vervangers bij gebrek aan Leonardo. Want jij... je kunt er niets aan doen.... We denken dat je zo snel verliefd wordt, doordat je gewoon je liefde aan iemand moet geven. Je hebt gewoon te veel liefde in je om niet van iemand écht te houden.'

Hoofdstuk 15

Twee dagen lang was Robert de enige die bij me was. Hij verzorgde me. Hij kamde mijn haren, waste me, bracht een infuus in me aan. Hij gaf me iets te lezen, praatte met me. Toen ik sterk genoeg was, haalde hij het infuus uit mijn arm, bracht hij me eten, zette hij me onder de douche. Hij was een beetje mijn privé dokter en er was nooit spanning tussen ons. Geen vonken die oversprongen. Op hem kon ik niet verliefd worden.
We praatten over alles. Over alles wat me bezighield, want hij hoorde elke gedachte en dat was soms best een kwelling. Als ik slecht over mezelf dacht, dan praatte hij soms twee uren achter elkaar om me weer goed te laten voelen. Dat het mijn schuld niet was dat ik zo snel verliefd werd. Als ik aan Taylor dacht, dan vertelde hij me dat het echt heel goed met hem ging. Als ik aan Leonardo dacht, dan zei hij me dat hij zich snel weer bij me zou voegen. Maar als ik aan Robert dacht, dan had hij geen antwoord. Hij had gezworen dat hij ook niet wist waar hij was. Hij zei echter wel dat het vast goed met hem ging, omdat hij zo sterk was. 'Dat zit vast in de naam,' had hij gegrapt.
'Wanneer zie ik Leonardo weer?' had ik hem meerdere malen gevraagd.
En hij had altijd geantwoord dat dat moment zou komen als ik sterk genoeg was. Ik snapte nooit waarom, want ik had hem toch juist dan nodig.
Op de derde dag begon ik te lopen, de vierde dag liep ik door het hele huis. We kwamen alle andere jongens tegen, maar Taylor niet. Robert had me uitgelegd dat ik hem snel weer zou zien, maar dat hij nu weg was. Ik snapte niet waarom hij er de vijfde dag ook niet was, en waarom hij er aldoor niet was. Hij woonde hier toch?
Robert vertelde me niet dat het beter was dat ik hem niet zag. Maar ergens had ik het gevoel dat dat het was. Taylor móest me alles vertellen wat ik moest weten. Had hij ook niet gezegd dat dat ook voor de andere jongens gold? Kon ik hen niet vragen wat ik wilde weten? Maar eigenlijk wilde ik het niet van die andere jongens horen. Ik wilde het van hem horen. Alles. Mijn ware levensverhaal.
Ik had ook aan Robert gevraagd waar Leonardo nu was. Hij had me verteld dat hij thuis was. Hij was te bang om me pijn te doen. Maar meer wilde hij niet zeggen.
Op de zevende dag liep ik alleen door het huis. Toen ik bij de kamer kwam waar we normaal niet ingingen, was Robert ineens bij me. Hij was voor de deur gaan staan, had me diep in mijn ogen gekeken, had toen een stap opzij gezet, met de geruststellende en tegelijkertijd verontrustende woorden: 'ik denk dat je er klaar voor bent.'
Maar wat ik daar aantrof, had ik me nooit op voor kunnen bereiden. Taylor zat in die kamer, naast het bed van Leonardo. Taylor depte zijn voorhoofd met een washandje.
'Wat is er met Leonardo?' vroeg ik, terwijl ik naar hen toe rende.
Ik viel. Mijn lichaam was dit niet gewend. Ik moest nog rustig met haar omgaan.
Robert tilde me op en bracht me naar het bed. Terwijl hij mij in zijn armen hield, zei hij: 'Jij en jij alleen kunt hem redden. Maar hij mag niet te veel... Dat kan je dood worden.'
Ik keek hem vragend aan, maar toen ik in Leonardo's ogen keek, wist ik het. Hij had mijn bloed altijd gedronken. Al sinds ik een baby was. Hij was elke nacht stilletjes naar mijn kamer gekomen, had me over mijn nek gebogen en had me gebeten. Heel zachtjes, zonder dat het pijn deed en zonder dat ik er iets van vernam. Als ik wakker was geweest, had ik het misschien zelfs fijn gevonden.
Ik had weggekeken, maar toen ik weer in zijn ogen keek, vertelden die me de waarheid. Ik hoorde zijn stem in mijn gedachten: Voordat je mij redt, wil ik dat je weet wie je redt.
Hij liet me een beeld zien van dat ik op mijn kamer lag. Ik sliep, maar hij dronk en hij bleef doordrinken, dronk veel te veel.
Je werd er ziek van, zei de stem. Die dag daarop was je heel ziek, had je heel veel koorts. Het had je dood kunnen worden. Ik had je bijna gedood.
'Je kon er niets aan doen,' zei ik.
Het is meerdere malen gebeurd, hoorde ik toen ik weer in zijn ogen keek.
Ik boog me naar hem toe.
Wacht, dit is niet alles. Was dit maar alles...
Ik merkte dat hij aarzelde. Het duurde lang voordat zijn gedachten naar mij toekwamen en ik moest me goed concentreren om ze te ontvangen.
Mijn mond viel open, toen de beelden binnenkwamen. Mijn ouders hadden het gezien. Mijn ouders hadden hem bij mijn bed gezien. Ik was een jaar of vier geweest.
Hij liet me zien dat ik in het vervolg bij hen op de kamer sliep. Hij liet me zien dat hij niet meer bij me kon komen. En wat daarna volgde, zorgde ervoor dat ik mijn handen voor mijn mond sloeg. Hij liet me een beeld van zichzelf zien, zo mager en zo ziek... En daarna liet hij me zien hoe mijn ouders omgekomen waren. Hij was voor de auto gaan staan. Mijn vader had hard geremd. Daarna had hij de auto tegen een boom aangeslingerd.
Ja, het is waar. Ik heb je ouders vermoord.
Robert ondersteunde me, maar toen ik hem aankeek, zag ik dat hij dit ook nooit geweten had. Hij was even verbaasd en net zo geschokt als ik.
Taylor, die mijn gedachten niet kon lezen op de manier zoals Robert dat kon, was van het bed afgesprongen, had me in paniek gevraagd wat Leonardo me aandeed.
En ik was op het bed gaan liggen, naast Leonardo, en had hem in mijn gedachten verteld dat hij zoveel bloed van me mocht hebben als hij me maar wilde, zolang als hij er maar voor zorgde dat ik doodging.
Nog voordat Leonardo een kans had gekregen om mijn bloed te nemen of te weigeren, had Robert me daar weggetrokken. 'Niets ervan!'
En ik probeerde me los te worstelen, stopte echter toen ik een zachte, zwakke stem horen fluisteren. Ik besefte me dat Leonardo praatte, echt praatte, zodat ook Taylor het kon horen. 'Liefje, sorry... het spijt me zo.'

Het was het laatste wat hij zei, voordat zijn ogen dichtgingen. Iets in mij voelde dat hij doodging. Ik worstelde met Robert.
'Hij geeft me toch niet mijn zin! Hij gaat me toch niet vermoorden!,' gilde ik. 'Laat me bij hem!'
'Je bent overstuur,' zei hij rustig. 'Het is niet goed voor – '
'Hij gaat dood!,' schreeuwde ik. 'O, mijn God, hij gaat dood. Laat me bij hem. Laat me hem redden!'
Ik kon me niet losworstelen, keek Robert in wanhoop aan, begon te huilen en hij verslapte zijn grip, liet me los.
Ik ging naast hem liggen, legde voorzichtig zijn hoofd op mijn hals. 'Bijt me,' huilde ik. 'Bijt me alsjeblieft.'
Ik voelde mijn eigen angst. Maar verzette me daartegen, zo hard als ik dat kon. Hij mocht niet doodgaan, hij móest blijven leven.
Zijn ogen gingen voorzichtig open, keken me aan. Hij beet me niet.
'Alsjeblieft, Leonardo,' huilde ik. 'Ik kan niet zonder je. Zonder jou ga ik ook dood.'
Ik voelde een zachte scherpe pijn. Twee tanden die in mijn nek boorden. En ik voelde hoe mijn bloed uit mijn huid trok. Ik hoorde en voelde hoe hij genoot, hoe zijn dorst blustte. Hij dronk weinig. Het kon nooit genoeg zijn.
'Neem meer,' zei ik. 'Je hebt meer nodig.'
Hij dronk niets. Pas toen Robert zei dat het me geen kwaad zou doen, als hij dezelfde hoeveelheid nog een keer tot zich zou nemen, merkte ik dat hij zich weer naar me toe draaide en voorzichtig nog een paar slokken nam.
'Neem meer,' gebood ik hem.
Maar Robert had me opgetild en bij hem weggehaald. 'Niet meer. Je gaat geen zelfmoord plegen.'
'Hem dood laten gaan, dat is ook zelfmoord plegen!' schold ik terug. Maar ergens tussen het moment van schelden en afwachten op een reactie in, verloor ik mijn bewustzijn.
Ik hoorde Leonardo in mijn gedachten. Sorry, sorry, lieve meid, sorry, sorry, liefje, dat ik toch te veel heb genomen.

Eindelijk hey,
Ik kreeg een beetje ruzie met de vernieuwsde site kon daarom niet al te snel reageren sorry :p

Ff een vraagje niet dat ik het erg vind hoor maar hoezo ga je opeens allemaal stukjes achter elkaar posten. Doe je dat omdat je je schuldig voelt tegeneover ons omdat je al zolang niet meer heb gepost ons in spanning heb laten wachten
of doe je het omdat je gewoon bordenvol inspiratie zit vandaag?
Wat de reden ook is mij hoor je niet klage

Nu snap ik ook veel meer dat ze moet kiezen tussen drie jongens/vampiers maar dat er maar een ware is. Maar dat die ware niet de lieve en nette persoon blijkt te zijn. Dat hij haar ouders heeft vermoord enz.
Okej nu heb ik alles toch?
Alleen vind het jammer dat het verhaal alleen om jongens draait komen er nog meer meisje in voor. Of concurenntie van kate das ook leuk. Bitchfight om te dezelfde jongens
Ik weet ben gemeen ;>
Maar zou wel leuk zijn

Whatever schrijf maar gewoon verder

Hey Jenna,

Had ineens heel veel inspiratie!! En hoef nu niet bezig met school.
Ja, ze zou eigenlijk een vriendin moeten hebben ofzo, hè? Maar daar is nu nog niet zoveel ruimte voor... Ik zou niet weten waar ik haar ineens vandaan zou moeten toveren. Maar denk dat ze later in het verhaal heel goed bevriend gaat worden met de zus van Leonardo. Dat is echter nog allemaal een verrassing. Ook voor mezelf, dus ook voor jullie! :p En Robert en Taylor moeten ook nog allebei een vriendin krijgen. Anders is het ook wel heel zieilig, toch? Heb het idee dat ik een heel boek over haar zou kunnen schrijven! :p Er kan nog zoveel gebeuren.

Liefs!!

.............................................................................................................
Eindelijk! Leuke stukjes, echt gaaf. Dit had ik echt niet verwacht... Ga door!
.............................................................................................................
Sorry ik heb zin in puntjes
.............................................................................................................
Liefs Floor
.............................................................................................................

Dank je wel Floor!
Ga snel nieuwe stukjes posten! Het is nu zo leuk om er aan te werken!! Ben superblij met zoveel om te schrijven. Eindelijk heeft ze Leonardo gevonden!

Groetjes Marleen

Hoofdstuk 16

Toen ik weer bijkwam, wilde ik meteen naar hem toe. Hij had nog niet genoeg gehad, moest meer hebben, ik voelde het gewoon.
Ik wilde rechtop in bed gaan zitten, maar ik merkte dat ik vastzat. Ze hadden me vastgebonden. Ik raakte in paniek, werd ook kwaad. Ik moest hem redden. Hij had mijn ouders niet willen vermoorden, maar hij had geen andere manier kunnen vinden om mijn bloed nog langer te kunnen drinken. En hij ging dood als hij mijn bloed niet dronk. Hij had enkel zijn eigen leven gered. Dat moesten Robert en Taylor weten.
Ik schreeuwde dat ik Leonardo wilde redden, en ik wist dat Robert dat zou horen. Ik was even stil, wachtte een minuut. Riep nog een keer, wachtte tien minuten. Ik schreeuwde een halfuur lang, maar hij kwam niet. Niemand kwam.
Ik raakte meer en meer in paniek, en ik werd gek. De enige logische verklaring die ik hiervoor kon vinden, was dat iedereen bij Leonardo was... Omdat... Omdat hij dood aan het gaan was... En ze wilden hem natuurlijk uit alle macht redden.
En het zou zinloos zijn.
ZINLOOS, omdat alles wat hij nodig had, mijn bloed was... En niemand die het hem kon geven, behalve ik.
Laat me hem redden, dacht ik, en ik wist dat Robert het zou horen.
Laat me hem redden, smeekte ik.
Maar niemand kwam. En ik begon te slaan en te schoppen, probeerde de touwen van me af te treken. Mijn huid bloedde op de plekken waar het schuurde. Bloed wat naar hem had moeten gaan. Wat hem had moeten redden.
Ik schreeuwde, bleef doorworstelen. Hij mocht niet doodgaan... Hij zou niet doodgaan! Ik vocht voor hem, uit alle macht!
Doe jezelf geen pijn. De stem was er opeens. Hij was het. Het was Leonardo.
Je mag niet doodgaan!, riep ik en ik wist dat hij me zou horen. Ik voelde me alsof ik alles wist en alles op één of andere manier opeens duidelijk was. Hij had me mijn hele leven al gevolgd. Hij was er niet altijd letterlijk bij geweest, maar hij had alles meegekregen wat ik had meegemaakt. Hij was altijd in mijn hoofd.
'Lieverd, je hebt jezelf zo verwond!'
Taylor was de kamer komen binnenlopen. Hij had een nat washandje bij zich, maakte de touwen los en probeerde de wonden te deppen.
… Maar ik liet het niet toe. Ik sprong haast uit bed, met het plan naar de deur te rennen, werd tegengehouden door Taylor.
'Eerst je wonden schoonmaken,' zei hij en dwong me terug op het bed.
Ik werd rustig doordat hij zo rustig was, iets waar ik niet tegen kon vechten. Ik vergat Leonardo niet, maar ik was me er op één of andere manier niet van bewust dat hij dood lag te gaan... De gedachten vaagden gewoon weg. Ik voelde dat er iets niet goed zat, maar kon mijn vinger er niet op leggen.
'Je moet rustig worden, anders heeft hij niets aan je bloed.'
Ik zat tegen de muur, keek hem aan. 'Ik wil niet dat hij mijn bloed drinkt,' hoorde ik mezelf zeggen. 'Ik ben bang Taylor. Het doet pijn. Het doet pijn als hij drinkt.'
Hij keek me met medelijden aan. 'Je hoeft hem niet te redden.'
'Redden? Moet ik hem redden? Is hij ziek?'
Taylor keek me aan alsof ik verward was en ik voelde me heel verward.
Hij depte de wonden bij mijn enkels. 'Je hebt jezelf ernstige wonden bezorgd,' zei hij.
'Waarom hadden jullie me vastgebonden?'
Hij leek heel hard na te denken over een antwoord, die ik uiteindelijk niet kreeg.
'Waarom Taylor?', vroeg ik iets dringender.
'Je voelt je verward, omdat hij zich dat ook voelt. Dat is het hè?'
'Wie?'
Ik voelde me slap, moe, zweverig. Ik zag niet goed, alles om me heen was licht, alsof ik in een soort van lichthuis was.
Ik hoorde hoe een deur openging.
'Hij moet haar bloed hebben, anders gaan ze allebei dood.' De stem was bekend, ik herkende hem, kon me alleen niet meer herinneren van wie die was. Het was het begin van een gesprek, maar ik kon het niet volgen. Het was te zacht, klonk te vaag... Mijn gehoor was net zo wazig als mijn gezichtsvermogen.
Ik voelde een bries in mijn nek. Alsof iemand tegen me aanademde. Met mijn allerlaatste kracht duwde ik het weg.
'Kristen, het zal geen pijn doen.' In een helder moment herkende ik de stem van Taylor. 'Ik zal er voor zorgen dat het je geen pijn doet.'
Weer voelde ik de zachte adem van iemand in mijn nek.
'Nee! Nee! Nee! Ik wil niet dat het me bijt.' Ik probeerde het weg te drukken, maar ik was niet sterk genoeg. Het was zo zwaar.
Ssst, liefje, het zal echt geen pijn doen. De stem klonk in mijn hoofd en ik voelde hoe een vinger mijn wang streelde. Ik ben hier, en jij en ik, wij gaan dit overleven. Ik zal maar een beetje nemen. Een beetje, okay? Voor ons.

What? Wil ze ineens niet meer dat hij drinkt op het eind! Nu móét je doorgaan, je stopt net op zo'n klifhanger! Aaaaaaah, doorgaan!
Nee, niet te snel gaan zodat het niet leuk meer is.
Ik vind dit verhaal zo gaaf joh. Ik kon niets vinden wat op foutjes leek...

Ik moet nou echt gaan, dit verhaal ging voor mijn tante!

Liefs Floor

Ps: dooooooooorgaaan aub!

Oh mijn God. Oh mijn God. Oh mijn God. Wat een verhaal. Ik ben totally in love en helemaal verslaafd, JIJ BENT ZO CRAPPY AWESOME EN ZOOO GOED. Ik had bij de titel zoiets van... O, dat zal wel een kort verhaal zijn ofzo. En ik begon te lezen en ik kon niet meer stoppen. Mijn God, wat een verhaal. ;oo Hoe ben je in hemelsnaam erop gekomen om hierover een verhaal te schrijven? ;oo Hoe ben je in hemelsnaam aan inspiratie gekomen? ;o Ik ben zooooooooo immens jaloers. ;o Als het af is moet je het linea recta naar een uitgeverij sturen, dat MOET je gewoon doen. ;o Jeetje man. ;o GA VERDER. DIRECT. NU.

Hey Floor en Little-Miss-Perfect,

Bedankt voor jullie reacties! Ben zo blij dat jullie het leuk vinden om te lezen!! Word ik echt heel blij van! Bedankt voor jullie complimentjes. Jullie maken me heel vrolijk! En geven me echt heel veel inspiratie om door te schrijven! Ik ga echter niet direct verder, maar beloof jullie dat ik dat binnenkort wel zal doen! En zou het echt heel leuk vinden als jullie het dan weer gaan lezen.

@ Floor : ik vind het een compliment dat mijn verhaal voor jou tante ging. Ik zal het langzaam aan doen en zorgen dat het spannend blijft, want zou het heel jammer vinden als jij mijn verhaal niet meer leest. En gelukkig maar dat je geen foutjes vindt! :p

@ Little-Miss-Perfect: WOH!! Dank je wel dat je mijn hele verhaal vanaf het begin af aan hebt gelezen. Moet een heel werk zijn geweest, want het is al best wel lang. En dank je wel dat je vindt dat het zo goed is dat het uitgegeven moet worden. Dat is echt een enorm compliment!!

Er volgt snel een nieuw vervolg!

Liefs, Marleen

Nou ja, geef toe, het IS gewoon goed. :3

En wie dat niet vind is gewoon raar in mijn (onze) ogen...
Ga verder wanneer je wil, liefst zo snel mogelijk . Ik volg het gewoon!

Ik bof met jullie als lezers! Door jullie zou ik het liefst vanavond al verder schrijven.
Maar ga zo meteen eerst lekker slapen... Denk niet dat ik morgen nog tijd heb, maar ik zal kijken... Want ik vind het echt heel leuk dat jullie het lezen en het zo leuk vinden en zo!

XXX

'Nee, ik wil dit niet.' Ik opende mijn ogen en keek Taylor aan. Hij zou me toch wel redden?
Hij kwam dichterbij, maar hij haalde me daar niet weg. Hij tilde me niet op en bracht me niet naar een andere kamer. Ergens waar het niet was.
Hij ging zitten, legde mijn hoofd op zijn schoot, streelde met zijn hand over mijn gezicht, met de andere over mijn hals. 'Niet bang zijn. Ik ben hier en het zal geen pijn doen.'
Ik wil dat je me meeneemt Taylor. Ergens waar het niet is, waar niets me pijn kan doen en niets me kan bijten. De gedachten cirkelden rond in mijn hoofd, maar ik kon ze niet verwoorden. Ze wogen te zwaar, ik kon mijn lippen, mijn mond, mijn tong, nauwelijks bewegen. Alles vocht tegen me. Alles was tegen me.
'Taylor je moet hier weg, voordat ze je gaat vragen haar hier weg te halen.' Het was Robert zijn stem.
'Nee!,' zei Taylor. 'Ze mag geen pijn hebben, als hij het doet.'
Hij leek te vechten, maar hij kon het niet winnen. Hij legde mijn hoofd voorzichtig op het kussen, en gaf me een kus op mijn voorhoofd. Hij smeekte me hem te zeggen dat hij moest blijven, en dat probeerde ik ook uit alle macht, maar het lukte niet. Ondertussen liep hij weg. Achteruit. Alsof hij niet echt wou, maar wél moest.
'Bijt haar,' hoorde ik Robert zeggen. 'Bijt haar, zodat jullie allebei nog kunnen blijven leven.'
'Ik... zal … niet ... veel …. nemen....,' zei een zwakke stem. Het was van het en het keek Robert aan. En Robert knikte hem toe. En terwijl hij het goedkeurend aankeek, kwam hij dichterbij mij, verschoof hij – Robert, echt Robert? – mijn hals dichter naar zijn mond. En ik voelde me teleurgesteld, verraadden. Robert was toch mijn vriend?
'Bijt haar. Bijt haar nu.,' moedigde hij het aan.
'Nee!' schreeuwde ik, en daarna was er pijn. Alles werd rood voor mijn ogen, toen zwart. De stekende pijn bleef aanhouden. Hoe kon ik hier nooit wakker van zijn geworden?
Eerst was er geen stem, toen was er een zwakke stem die steeds sterker werd. Hij liet me beelden zien, van toen hij me beet. Bij elk nieuw plaatje werd ik een jaar ouder. Ik gebruikte mijn krachten om je in slaap te houden., legde hij me uit.
Tussen alle beelden door, hoorde ik een harde, felle schreeuw. Hij bleef aanhouden en ik besefte me pas dat ik het zelf was, toen ik Robert hoorde zeggen: 'Stil maar meisje, het is zo voorbij.' Ik voelde hoe hij over mijn voorhoofd streek. Ik snapte niet meer aan wie zijn kant hij stond.
Maar nu heb ik die kracht niet meer. Ik heb niet genoeg kracht om er voor te zorgen dat je hier allemaal niets van merkt. Ik kan er niet voor zorgen dat je dit als prettig ervaart... zoals ik behoor te doen... Ik kan je niet eens geruststellen.. Dat kan ik pas nu... Pas nu ik je al zoveel pijn heb gedaan... Ik ben een slechte man voor je...
Nee, nee, dat ben je niet, dacht ik. Maar de gedachten waren snel en ik verloor ze snel, want de pijn was sterker. Sterker dan zijn stem.
Ik ga je verdoven. Ik ga je je leven laten dromen. Alle mooie dingen.
In één bewuste gedachte - en ik wist bij god niet waar die vandaan kwam - herinnerde ik me hoeveel kracht hem dit zou kosten. Ik begreep dat als hij dit zou doen, dat hij de pijn zou voelen... Hij was niet sterk genoeg om het te laten verdwijnen, hij was net sterk genoeg om zichzelf de pijn te laten ervaren. En hij had die krachten nodig... nodig om weer bij te komen... van al die tijd dat hij mijn bloed niet had gedronken....
Nee, dacht ik. Nee, laat het zo.
En ik ontspande. En ik liet hem drinken. Hij moest leven. Hij mocht niet doodgaan. Nooit. Hij moest altijd bij me blijven. Altijd.
Het is goed liefje. Ontspan maar, zo meteen laat ik je slapen. Dat zal je goed doen.
Op dat moment was de pijn weg. Maar evengoed viel ik niet in slaap. Ik hoorde een hele harde kreun.
'Taylor, je hoeft dit niet te doen...,' hoorde ik Robert zeggen.
Maar ik hoorde niet dat Taylor een antwoord gaf. Ik hoorde soms uithalen van pijn, alsof iemand hem sloeg, en de pijn met vlagen kwam.
Alsjeblieft, drink rustig. Als je hard zuigt, dan doet hem dat meer pijn. Drink rustig. Ik weet dat je heel veel dorst hebt, maar drink alsjeblieft rustig.
Ik probeerde tegen Taylor te zeggen dat hij op moest houden mijn pijn over te nemen, maar hoe graag ik het ook wilde, ik kreeg het niet over mijn lippen. Ik leek verlamd, in een diepe slaap waaruit ik niet kon ontwaken en waarin ik me toch bewust was van de wereld om me heen.
Je gaat hem dat niet zeggen, siste Leonardo, er ondertussen voor zorgend dat ik dat ook echt niet kon.
Leonardo, laat me dat zelf beslissen. Laat me het tegen hem zeggen.
Ik wil niet dat jij pijn hebt! Je gaat het niet tegen Taylor zeggen, Taylor gaat niet stoppen met jouw pijn op te vangen. Rust uit. Ik heb net niet genoeg kracht om je helemaal in slaap te wiegen, net niet genoeg kracht om ervoor te zorgen dat je hier niets van meemaakt. Dat is wat ik het liefst zou willen. Maar het komt... Het komt wel. Ik word al sterker.
Ik ook! Ik word ook sterker.
'Kristen, ontspan,' hoorde ik Robert zeggen.
Ik denk dat Leonardo rustiger was gaan drinken, want ik hoorde Taylor nu in één keer door kreunen, in plaats van dat ik hoge, harde uitschieters hoorde.
Robert, zeg alsjeblieft tegen Taylor dat hij moet stoppen. Dit is niet eerlijk.
Ik kreeg geen reactie van Robert, wel van Leonardo. Ga lekker slapen liefje.
Nee! Nee! Niet terwijl Taylor mijn klappen opvangt!
Sorry, Sorry, zei hij, maar dan zal ik je toch echt moeten dwingen...
Ik voelde een druk op mijn hoofd die eerst zacht was en steeds verder opliep. Ik hoorde Taylor vloeken, dus ik denk dat het me pijn deed.
Hou op! Je doet hem nog meer pijn!!, schreeuwde ik tegen Leonardo.
De druk hield op. Het spijt me liefje, het spijt me heel erg. Ik krijg je nu niet weg... Taylor zit op onze lijn.
Zet hem dan van onze lijn af! , beet ik hem toe, omdat ik heel graag wilde dat Taylor de pijn niet meer zou voelen.
Robert zei het tegen Taylor. Taylor wilde niet, maar zoals altijd moest hij alle commando's opvolgen die Robert hem gebood.
'Het spijt me Kristen,' hoorde ik Taylor zeggen. En kort daarna voelde ik een hele sterke pijn. En een milliseconde daarna, leek ik te vallen. Steeds weer te vallen, steeds dieper te vallen, in een eindeloos zwart gat, in eindeloze putten.
Slaap lekker liefje, was het laatste wat ik hoorde.

JE. MOET. VERDER. HET. IS. AWESOME. <3333

Waarschijnlijk spacet mijn mail hem want ik ben hierop geaboneerd maar ik kreeg GEEN bericht!

Gaaf, maar iksnap er echt helemaal niets meer van! Eerst wil ze het wel, dan weer niet, dan weer wel enzovoorts! Komt hier ooit nog logica in!?
Ga door, het is mooi.

Okay, missie, jouw wens is mijn bevel.
@ Floor: dank je wel dat je het mooi vindt. Ik zal even uitleggen hoe ik het zie. Kristen wil niet dat hij van haar drinkt, omdat ze in de war is. Ze wil hem heel graag redden, maar op het moment dat zij hem móet redden, is ze heel zwak en in de war. Ze snapt niet dat Leonardo haar alles is, weet niet dat hij dood gaat als hij niet van haar drinkt. Ze is te zwak... Ze weet niet eens meer wie hij is, daarom noemt ze hem ook 'het'. Ze heeft geen idee. Snap je het nu beter?
En wat cool dat je je hebt geaboneerd op mijn verhaal!

Hoofdstuk 17

Toen ik wakker werd, voelde ik een arm die om me heen lag. Het gaf me een veilig gevoel, alsof ik elke dag al met hem wakker geworden was.
Ik voelde me energiek, en goed. En ik merkte dat ik me gisteren nog kon herinneren. Ik had verwacht dat hij die herinnering weg zou nemen, maar hij had het niet gedaan.
'Ik ga je niets afpakken. Je hebt recht om alles te weten,' zei een hele zachte stem naast mij.
'Léon,' zei ik, blij, en toch ook nog verrast, zijn naam afkortend. 'Ik voel me zo goed. En jij, hoe voel jij je?'
Hij zag er beter uit dan dat ik hem ooit in het echt gezien had. Hij leek weer op de man die hij mij in de filmpjes had laten zien.
'Je ziet er goed uit,' zei ik, voordat hij antwoord kon geven.
'Je kortte mijn naam af,' glimlachtte hij. Hij streelde mijn wang met zijn vingers.
'Heb je dorst?' vroeg ik, en ik legde mijn hals tegen zijn mond. En ik was niet meer bang voor de pijn. Ik vertrouwde hem, en ik wilde hem houden, en hij zou nooit zonder mijn bloed kunnen. Ik moest me er aan overgeven.
Hij keek me verbaasd en tegelijkertijd trots aan. 'Ik snap niet... Hoe kun je.... Ik heb je gisteren enorm veel pijn gedaan en toch wil je … '
Hij viel stil.
'Ik kan niet zonder je. De pijn die ik gisteren voelde, is niets vergeleken bij wat ik zou voelen als je gisteren was overleden.'
Hij gaf me een kus op mijn mond. 'Maar dat ben ik niet.'
'Ik voelde me gisteren zo zwak... '
'En je wilt weten hoe dat komt.' Het was geen vraag, maar een constatering. Hij ging wat rechterop zitten, legde mijn hoofd op zijn borst, sloeg een arm om me heen. Niets wees er nog op dat hij mijn bloed zou gaan drinken. Het moest moeilijk voor hem zijn niet te drinken.
'Ja.'
'Ik heb gisteren niet alleen míjn leven gered. Weet je nog dat ik zei dat ik het voor ons deed? Als het alleen om mij was gegaan, had ik het niet gedaan. Maar het is niet alleen ik die het nodig heeft jouw bloed te drinken. Jij hebt het ook nodig om jouw bloed aan mij te geven.'
Ik vroeg me af of dat al gold sinds het allereerste moment dat ik hier op de wereld was.
'Als ik niet altijd al van je gedronken had, dan had je makkelijk zonder me gekund. Dan was er niets aan de hand geweest.'
Ik vroeg me af hoe het allemaal zat. Was ik gewoon een willekeurige baby die hij toevallig kon bereiken op het moment dat hij het ineens nodig had bloed te drinken?
'Ik ben naar het ziekenhuis geweest, naar de kinderafdeling, en daar lag jij. De mooiste baby die ik ooit had gezien. Ik werd direct verliefd op je. Ik probeerde nog tegen het gevoel te vechten, maar jij moest het worden. Het meisje dat ik mijn hele leven zou volgen, van wie ik mijn hele leven bloed zou drinken. Ik vervloekte mezelf er om.'
Toen ik hem aankeek, kon ik zien dat hij zichzelf nog steeds vervloekte. 'Niet... Niet doen. Ik ben blij dat je mij gekozen hebt. Waarschijnlijk zou ik jaloers zijn als je iemand anders gekozen had. Het is goed.' Ik drukte me stevig tegen hem aan. 'Drink nog wat,' fluisterde ik in zijn oor, omdat ik wist dat hij zich er beter door zou voelen.
Hij drukte mijn kin zachtjes omhoog - ondertussen de indruk wekkend dat hij zou drinken - zodat ik hem wel aan moest kijken.
'Heb je dan geen dorst?' vroeg ik hem.
'Dorst? Nee. Maar ik honger altijd naar je.'
Ik glimlachte. 'Je hebt wel dorst. Ik kan het voelen.'
Hij keek verbaasd.
'Ik voel het als je mijn bloed wil. De drang is zoveel minder sterk dan gisteren, maar hij is er wel. Toe nou, neem het nou.'
Hij schudde zijn hoofd.
'Ik wil het ook.'
'Jij wilt dat ik je net zo'n pijn doe als gisteren?'
Ik glimlachte. 'Dat zal je me nooit weer aandoen, want jij hebt nu, en jij zal vanaf nu, altijd genoeg kracht hebben om het mij als prettig te laten ervaren. Ik weet dat je dat kan. Ik wil niet slapen, ik wil niet dromen, ik wil niet verdoofd zijn. Ik wil dat je me zo sensueel bijt dat ik het prettig vind.'
Hij glimlachte. 'Als je het zo graag wilt, dan kan ik je onmogelijk pijn doen.'
Hij bracht zijn mond naar mijn mond, gaf me een kus. En toen zoende hij me. Ik herinnerde me dat ik met Robert had gezoend. Dat had ik fijn gevonden.
Kristen, plaagde hij, en ik voelde dat hij niet jaloers was.
En ik dacht snel verder aan wat ik wilde denken, en wat ook echt waar was. Zoenen met hem voelde anders dan met Robert, omdat ik voelde dat wij echt samensmolten, dat wij echt één waren.
Toen ik me helemaal ontspannen voelde, bewoog hij zijn mond langzaam vanaf mijn mond naar mijn hals.
Ben je klaar? Het was even stil. Toen hoorde ik zijn stem nogmaals in mijn hoofd. Wil je dit echt?
Ja, ik ben klaar. En ja, ik wil dit echt.
Hij moet de vastberadenheid in mijn gedachten hebben gehoord, want vlak daarna voelde ik hoe tanden zich in mijn huid boorden. Hij deed het langzaam. Het deed pijn, maar dat was niet erg. Ik voelde me nog meer één met hem dan toen we aan het zoenen waren. Hij had even gestopt, had me even rust gegeven, maar toen verhoogde hij de druk weer en voelde ik hoe zijn hoektanden nog enkele milimeters verder mijn hals in boorden. Ik vroeg me af of hij me altijd op dezelfde plek gebeten had. Maar deze plek was de goede plek. Ik voelde het. Hij had alle toegang tot een groot bloedvat wat daar liep. Ik voelde dat ik begon te bloeden.
Dank je wel, dacht ik. Dank je wel dat je me in één keer op de juiste plek gebeten hebt.
Ssst... geniet maar liefje , zei hij, en toen begon hij te zuigen.
Tranen sprongen in mijn ogen, maar het waren geen tranen van weerstand. Hij gaf me geluk. Ik huilde tranen van geluk. De scherpe pijn was op de achtergrond, mijn geluk alleen maar versterkend.
Dit voelt fijn, vertelde ik hem.
Ik voelde hoe hij harder begon te zuigen. En dit?
Ik voelde me veilig, blij, gelukkig in zijn armen. Nog fijner.
En hij verhoogde de druk op mijn keel, net zo lang totdat hij zou weten dat ik het niet fijn vond, besefte ik me. Ik begon alleen maar meer en meer te genieten en vond het echt verschrikkelijk jammer dat hij straks op moest houden. Ik wou dat dit moment altijd door zou gaan, eeuwig was.

zie ik dat jij drie dingen gepost had net, en ik blij. Ik dacht: mooi drie stukjesin 1 keer, blijkt het 1 stukje te zijn en twee reacties....
Nou ja, er komt gegarandeerd meer. dankje voor de uitleg trauwens
Doorgaan

Niet teleurgesteld zijn, maar dit is gewoon een reactie. :p
Er komen nog wel weer meer stukjes hoor! Beloof ik je! Ik ga dit verhaal gewoon afschrijven, maar heb geen idee waar het einde zit... Volgens mij wordt dit echt een verhaal zonder einde. Haha.
Ben echt blij dat je mijn verhaal zo leuk vindt!!!

XX Marleen

Dus 't zijn vampiers? Nou moet je me echt eens vertellen hoe je op dit verhaal bent gekomen, hoor. o_O En nou moet je ook verder. :3 Ik ken dat gevoel dat je je hoofd leegmaakt als je schrijft, dat heb ik namelijk ook. Ik schrijf alleen geen awesome verhalen, en dat doe jij wel. xd

Wat krijg ik veel complimentjes! Dank je wel, je laat me blozen!
En op de vraag hoe ik op het verhaal gekomen ben... Ik weet het niet zo goed... Het was in eerste instantie helemaal niet de bedoeling dat er een vampier in voor zou komen, maar toen Jenna me vroeg of Robert een vampier was, vond ik het een goed idee om een vampier in mijn verhaal te creeëren. Ik heb nooit een heel verhaal in mijn hoofd gehad... en nu nog steeds niet. Heb jij dat wel?
Eerlijk gezegd denk ik niet dat iedereen mijn verhaal zo awesome vindt, als dat jij hem vindt. Ik denk echt dat de schoonheid van iets in de kijk erop van de lezer ligt, en ik denk echt, dat iemand dat ook in jouw verhalen ziet. Iemand die misschien helemaal niet van mijn verhaal zou houden, maar wel van die van jou. Of die gewoon van onze beider verhalen zou houden. xD Belangrijk is in ieder geval dat jij het plezier in het schrijven van jouw verhaal niet verliest, want elk verhaal is anders dan de ander en je kunt niet zeggen dat het éne verhaal of beter is of slechter is dan het andere. Heb nog nooit iets van je gelezen.Lijkt me leuk om dat te doen en dat ga ik binnenkort eens doen.

Awh, dat is indd wel zo. xd Er zijn mensen die helemaal verliefd zijn op De Hongerspelen en mensen die er helemaal niet van houden, ik snap wat je bedoelt. xdd Ik heb wel altijd een heel verhaal in mijn hoofd, maar meestal niet als ik nog maar net begin. Ik ben bezig aan een fantasy en daar begon ik aan, nog niet wetend hoe de personages zouden zijn, waar ze woonden, hoe het verhaal was... en nu heb ik een verhaal dat heel apart in elkaar zit. xdd Dat is altijd bij mij. :3 Maar ik zal wel altijd blijven schrijven, dat weet ik wel. :3 En dat moet jij ook doen. >:3 Beter plaats je nu een stukje. (aaaa)

Ik weet niet hoeveel tijd er was verstreken in de tijd dat hij begon met drinken en hij ophield met drinken. Het was alsof er geen tijd was geweest.
Met zijn wijsvinger en met zijn ringvinger drukte hij op de minigaatjes in mijn hals. Het was vervelend. Het gaf me een heel benauwend gevoel.
'Dit laten ze nooit zien in vampierfilms,' lachte ik en ik hoorde dat mijn stem zachter, vriendelijker, rustiger klonk dan anders. Ik voelde me een ander persoon, en mijn stem bevestigde me dat ik dat ook echt geworden was. Maar schijn bedroog veel, want ik vond het helemaal niet fijn om te praten. Het was alsof hij niet probeerde mijn aorta dicht te knijpen, maar alsof hij mijn luchtpijp afknelde.
'Je kunt beter even niet praten,' zei hij, en zijn stem klonk troostend. 'Ik weet hoe moeilijk het voor je is om niet te praten.'
Ik knikte, ontspande me, en ondanks het ongemakkelijke gevoel, kon ik alleen maar glimlachen. Ik had de hele tijd naar het plafond gestaard, gewoon omdat ik wilde dat ik hem niet in de weg zat, dat hij het precies op die manier kon doen zoals hij het altijd al gedaan had. Maar nu kwam hij in mijn gezichtsveld en hij glimlachte naar me. Ik denk omdat hij ook voelde dat ik blij en tevreden was. Niet alleen met mezelf, maar ook met ons. Het was een geweldige ervaring geweest en ik zou hem honderden keren opnieuw willen ervaren. Maar ik schrok toen ik beter keek en het bloed rondom zijn mond en op zijn tanden zag.
Ondanks dat ik schokte, bleven zijn vingers een evengrote hoeveelheid druk op mijn keel uitoefenen.
'Dit moet minder fijn voor je zijn... die druk,' zei hij, mijn gedachten raaddend. 'Maar echt, het is zo voorbij. Het gaat heel snel weer dicht.'
Hij ging liggend tegen het bed zitten en legde mijn hoofd op zijn borst, zijn vingers nog steeds een beetje verschrikkelijk gevoel op mijn hals veroorzakend.
'De volgende keer zal ik je laten slapen. Maar ik wilde eerlijk tegen je zijn en je alles laten zien wat ik doe. Ik wilde dat je zag hoe ik eruit zie als ik van jou gedronken heb, en ik wilde dat je wist dat ik je vast zou houden en je wonden zou helen.'
Hij haalde zijn vingers van mijn hals. Ik voelde me verlost, bewoog met mijn hals heen en weer. Nog voordat ik mijn vingers er op kon leggen, boog hij zijn hoofd voorover, naar mijn hals toe. Even dacht ik dat hij weer zou drinken, maar in plaats daarvan gaf hij me een kus, precies op de plek waar zo net nog bloed uitgespoten had.
'Nee, laat me niet slapen. Ik vind het zo heerlijk om zo naast je te liggen. Ik wen wel aan de druk, aan het bloed.'
Hij streek met zijn vingers door mijn haren, blijkbaar wetend dat ik nu liever geen kus van hem had...
'Ik heb je helemaal niet verdoofd,' zei hij. 'Ik heb helemaal niets gedaan. Alles wat je ervaren had, het was gewoon echt je eigen gevoel. Je hebt het zo goed gedaan.'
Het voelde alsof ik bloosde. Ik hoopte dat hij zoveel bloed gedronken had dat er maar weinig bloed over was om naar mijn gezicht te gaan, zodat hij het niet zou zien.
'Hoe ben je eigenlijk een vampier geworden?,' vroeg ik hem.
'Een vampier... ik heb mezelf nog nooit echt zo genoemd, maar ik denk dat ik dat ben. Ik denk dat ik je toch moet teleurstellen. Ik kan het me niet meer herinneren.'
'Het lijkt me zo gek om voor de eerste keer bloed te drinken.' Ik lachte om wat ik net had gezegd. Het leek me sowieso heel erg vreemd om bloed te drinken, of dat nou de eerste keer was of niet.
'De eerste keer smaakte je meteen al heel zoet. Je was zo'n lieve baby. Ik wilde je altijd zo graag meenemen. Het was zo moeilijk om je niet de hele dag bij me te hebben.'
Ik lachte naar hem. Ik kon me niet voorstellen dat hij mijn ouders had vermoord.
'Ik was egoïstisch,' grimaste hij. 'Ik kon niet overleven als ik jouw bloed niet meer kon drinken... Het leek me de enige oplossing, maar het was fout. Ik wou zo graag dat je zonder mij kon, dat je bij Robert kon zijn. Ik weet hoe veel je van hem houdt. Maar helaas heb jij het ook nodig dat ik jouw drink.'
Eerst vulden mijn ogen zich met tranen, toen werden mijn wangen nat. Wat had ik mijn ouders gemist! Ik kon me niet voorstellen dat hij daar de oorzaak van was, en ik kon niet kwaad op hem zijn.
'Sorry, het was je volste recht geweest.'
'Sorry?' vroeg ik hem, om een verklaring vragend.
'Niemand kan boos op me zijn... ' Hij keek er verdrietig bij.
'Je bedoelt dat niemand ooit boos op je is geweest?' Ik keek hem verbaasd aan.
'Normaal kan ook niemand me iets weigeren... Maar dat kan jij wel. Dat is zo gek. Dat je niet boos op me kunt zijn, wat voor anderen ook geldt, maar dat je tegelijkertijd wel iets van me kunt weigeren.'
Ik verbaasde me erover, maar niet genoeg om me langer met het onderwerp bezig te houden. Ik wilde dat Robert me zíjn herinneringen over mijn ouders gaf.
'Je hebt toch herinneringen van je ouders?' vroeg hij me. 'Ik heb je alle herinneringen teruggegeven.'
'Er schiet me niets te binnen... Ik denk dat ik te jong was.'
Ik kon niet eens nadenken of hij had mijn hand al gepakt. Hij liet me zien hoe mijn moeder me te eten gaf, hoe ze mij in een maxi-cosi stopten, hoe ze mij in een kinderzitje stopten. Ik zag hoe we door het bos wandelden, dat we naar een pretpark gingen, dat we de eendjes gingen voeren. Ik zag mijn moeder naar het werk gaan. Ik zag mijn vader het huis schoonhouden. En ik zag dat mijn vader en Leonardo aan het praten waren. Kenden ze elkaar?
'We waren goede vrienden, jouw vader en ik.'
'Ik wist het niet.'
'Jouw vader begreep me. Hij... hij was ook een vampier.'
Ik durfde even niets meer tegen hem te zeggen.
'Kristen, ik ben niet helemaal eerlijk tegen je geweest over dat ongeluk.'

Ga verder. NU. Loveeees. En toch mag ik Leonardo niet op de een of andere manier. xdd

cliffhanger! Komop, dan maar even wachten en dan maar wat later posten maar aub nooooit meer zoiets (eigenlijk wel want dan wil ik juist verder lezen )

En toch is het dan wel weer gek, dat ik op zo'n cliffhanger gewoon kan stoppen met schrijven. :p Want als ik een stukje heb, dan post ik hem hier altijd gelijk. Ik heb het nu wel weer druk met studeren en zo, maar als ik weer tijd en inspiratie heb om te schrijven, dan doe ik dat zeker.
Hebben jullie nog verwachtingen hoe het verhaal verder gaat lopen? Denken jullie dat ze bij Leonardo blijft, of denken jullie dat ze toch een relatie krijgt met Taylor of met Robert? :p
Ik denk dat ik het weet, maar het gaat toch altijd weer anders bij mij. Hebben jullie dat ook altijd?
Ik wou altijd heel graag schrijfster worden, maar heel eerlijk gezegd, bevalt dit posten mij heel erg goed... Ik was altijd heel erg bezig met het schrijven van een boek, dat wou ik zo graag, maar dit aan jullie laten lezen en reacties krijgen, dat is eigenlijk al het allermooiste wat er is. Dus dank jullie wel.

XXX Marleen


Hier is een nieuw stukje:


Hoofdstuk 18

Even leek mijn wereld stil te staan. Mijn tong was droog, ik moest een hartslag hebben van 180 en ik wilde zoveel weten dat ik niet meer wist wat ik vragen moest.
Maar hij was ook stil en na een tijdje sloeg ik een kreet uit van verbazing. 'Mijn vader dronk het bloed van mijn moeder...'
Hij knikte, probeerde mij tegen zich aan te drukken. Ik duwde hem weg.
'Het is nog wel even wennen dat je me van alles kunt weigeren. Ben je ook boos op me? Is dat dan toch mogelijk?'
Ik keek naar zijn lieve ogen. Nee, boos op hem was ik niet.
Maar ik was gek genoeg wel boos op mijn vader. Had hij niet gewoon voedsel kunnen eten? Was bloedworst geen oplossing geweest? Had hij niet gewoon van iemand of van iets anders kunnen leven?
'Het was dezelfde situatie als bij ons... Ze zouden beiden gestorven zijn...'
'Maar als ze het snapten... als ze het snapten, waarom lieten ze mij dan niet bij jou? Ik snap het niet. En je had mij toch ook kunnen ontvoeren in plaats van hen te vermoorden?'
Hij had tranen in zijn ogen staan. 'Ze vonden het walgelijk dat ik toen al van je dronk, toen je zo jong was. Zij zagen het als iets heel intiems, wat het natuurlijk ook is, en wat je pas moest doen als je allebei volwassen was. Dat vond ik zelf ook liefje... Ik voelde me heel rot en schuldig, en probeerde het drinken op te geven. Ik begon weer te eten, maar het hielp niet. Ik voelde me zwak, lamlendig, ziek... Ik zou doodgegaan zijn... En daar ging het me niet eens om. Ik zou gestorven zijn voor jou. Alleen jij, jij begon te huilen... niemand kreeg je stil. Ik dacht eerst dat je aanvoelde dat het heel slecht met me ging en dat ik je bloed nodig had. Maar dat was het niet. Je voelde je net zo ziek als ik. Je had koorts, je begon over te geven. Ze zijn met je naar de dokter geweest, je ouders, maar geen enkel medicijn kon er tegen helpen.'
'En toen jij mij weer beet, toen was het over.'
Hij knikte. 'Zo is het precies gegaan.'
'Maar Léon, waarom moesten ze dood? Je had me kunnen ontvoeren...'
Hij speelde met mijn handen, keek naar mijn handen, terwijl hij grimaste. 'Ik wild je in eerste instantie alleen maar ontvoeren. Nadat ze mij betrapt hadden, hadden ze jou dag en nacht bij je. En als je daar niet was, dan was je bij je opa en je oma. 's Nachts sliep je opeens bij je ouders op de kamer en ik had geen enkele kans meer om bij je te zijn. Die nacht, wilde ik de auto laten stoppen en jou uit de auto halen. 's Nachts zou de politie me niet zo makkelijk kunnen volgen. Ik wist al waar ik je mee naar toe zou nemen. Alles was al geregeld. Ik zei dat ik de auto weggeslingerd had, dat is niet waar, zoiets kan ik niet. Ik ben niet zo sterk... en ook niet zo snel. Ik ben geen echte vampier, zoals je die in films ziet. Ik ben eigenlijk maar gewoon een mens.'
Hij keek naar me om te zien of ik teleurgesteld was dat hij niet echt zo'n superheld was, maar het raakte me niet. Ik wilde weten wat er echt gebeurd was.
'De reden dat ik het zei, is omdat de waarheid nog erger is. Nadat ik voor de auto was gaan staan, kwam jouw vader uit de auto. Hij begon te schelden, begon me toen te slaan en te schoppen. Ik lag op de grond, liet het allemaal maar over me heen komen. Maar lieve Krissie, toen dacht ik aan jou, aan dat je in de auto lag en dood zou gaan als ik dat ook ging. Ik ben op gestaan, probeerde hem te zeggen dat als hij nog verder zou gaan mij in elkaar te slaan, jij ook van hem afgenomen zou worden, maar ik denk dat hij het niet heeft gehoord, of mij niet begreep, of me niet geloofde. En toen ben ik terug gaan vechten. En de adrenaline in me bouwde zich op.'
Ik zag hoe het allemaal gegaan was. Ik huilde met lange halen. Léon probeerde me te troosten, drukte mij tegen zich aan. Ik liet hem, weigerde hem niet.
Tussen twee lange halen van verdriet door, zei ik wat ik zag: 'Je sloeg hem iets te hard en toen was hij dood.'
Hij wreef met zijn hand over mijn rug. Hij ging verder met mij alle beelden te laten zien. Hij liet me zien hoe mijn vader op de grond lag en dat hij naar de auto was gelopen. Mijn moeder, die vol afschuw in de auto had zitten kijken, was stil, leek in shock.
'Ik dacht ook dat ze in shock was... Maar het was van voordat ik je vader die éne laatste klap had uitgedeeld.'
'Ze was dood,' huilde ik. 'Net zo als mijn vader.'
'Het spijt me zo... Het spijt me echt zo erg...'
Ik wilde niet te lang stilstaan bij de dood van mijn ouders en dacht aan wat daarna allemaal was gebeurd. 'Ik ben bij mijn opa en oma gaan wonen.'
'Ja, maar, maar heel eventjes.'
Ik glimlachte. Robert. Ik vroeg me af hoe het nu met hem ging. Robert die altijd van me was blijven houden, die altijd maar wilde wat het beste voor mij was, die me altijd maar Roos was blijven noemen.
'Sorry dat ik je Kristen noem.'
Ik was zo diep in gedachten dat ik bijna schrok van zijn stem.
'Het geeft niet,' huilde ik. 'Ik mis Robert alleen zo.'
Hij drukte me tegen zich aan, streelde me door mijn haren. 'Ik zou zo graag willen dat je hem kon zien... Ik zou zo graag willen dat ik wist waar hij was en dat ik ervoor zou kunnen zorgen dat hij hierheen kwam.'
'Waarom noem jij me nooit Roos?' vroeg ik hem. Plotseling heel erg verbaasd, en geraakt door verwarring. Als hij me al zo lang had gekend, hoe had hij me dan opeens Roos kunnen noemen? Was hij echt wel wie ik dacht dat hij was, of hadden mijn ouders meer geweten? Was Leonardo gevaarlijk?
Ik keek hem aan, me plotseling beseffend dat hij alles kon horen wat ik dacht. Maar gek genoeg leek het alsof hij me niet gehoord had. Het voelde ook veilig om te denken. Misschien hoorde hij niet elke gedachte. Misschien was ik in staat om ook nog echt alleen voor mezelf te denken.
'Ik heb zo vaak gehoord dat ze je Kristen noemden... En ik denk dat Kristen een mooie naam is om je leven weer mee te beginnen. Een nieuw leven, nieuwe naam, nieuwe kansen... '
Ik vertrouwde hem plotseling niet meer. Ik voelde me bang. Stel je voor dat hij … dat hij wat met Robert had gedaan. Hij had heel veel macht over me. Misschien had hij me wel ziek laten voelen om me te laten geloven dat ik niet zonder hem kon. In eerste instantie had ik toch ook gewild dat hij niet van me dronk?
Ik keek hem weer aan, maar hij leek nog steeds niets te merken.
'Het is zo stil in mijn hoofd..., ' zei hij. 'Je denkt niets...?'
Ik keek hem aan. 'Nee. Nee, het is allemaal zoveel... Ik wil graag even douchen, me aankleden, eindelijk weer een dag niet op bed doorbrengen. Vind je het goed als ik wat met Taylor ga doen? Ik... ik moet echt even bij hem zijn...'
Hij knikte, en hij keek alsof hij het begreep. 'Natuurlijk liefje.'
Ik wilde uit bed stappen, maar hij trok me terug. Hij wilde me een kus geven.
'Liever niet,' zei ik.
'Ben je boos?' vroeg hij.
'Nee, helemaal niet,' loog ik – ik kon blijkbaar toch boos op hem zijn. 'Ik vind het alleen niet zo'n lekker idee.... Het is niet zo lang geleden dat je mijn bloed hebt gedronken.'
'Natuurlijk,' zei hij, en hij streelde mijn haren.

Stoute, domme, rottige ik! Je hebt 1 mei wat gepost zie ik en ik heb het NIET GELEZEN!!!! Grrrrrrrrrrrrrr, aaah.

Maar zoals altijd, cliffhanger. Maar zoals altijd, geweldig. Please schrijf door! :):D:P
I love it.
En ps, where is Jenna? Ze heeft al een tijd niet meer gepost hiero?!?! Nouja.

Liefs Floor

Oh, dank je!!
Weet niet waar Jenna is... Ik weet wel dat ze druk is met school. Misschien heeft zij ook examens? Ze gaat het vast goed doen en ze gaat mijn verhaal vast nog wel verder lezen.
Ben blij dat jij het ook altijd leest! Zo lief!!
Maar ik heb vanmorgen het berichtje net gewijzigd, dus heel laat met lezen ben je niet :p Ga nu leren, maar als ik weer inspiratie heb, dan ga ik weer verder schrijven. Denk dat er binnenkort een einde aan het verhaal komt... Maar tegelijkertijd weet ik het niet zeker, want er kan nog zoveel gebeuren!! :p Dus geen idee!! Maar ben blij dat jij het leest Floor! Geeft me heel veel inspi.

Liefs!!

Ga verder jij. ;oo Ik vind toch Leonardo niet helemaal geweldig. Dunno why. xd Het is gewoon bij mij Robert. <33

Nog een verslaafde gek erbij hihi . Ik vraag me af waarom Kristen nu plots zo'n heel ander beeld krijgt van Leonardo, eerst vond ze het helemaal niet erg wat hij al gedaan heeft en nu wel.. Vreemd, ben benieuwd hoe dit gaat eindigen, in ieder geval: doe zo verder!

Voel me echt vereerd dat ik nu nog een lezer erbij heb. Wat leuk! Dank je wel!
Ik heb het nu heel druk met school, maar als ik weer een deel heb, dan zet ik hem er natuurlijk op! Kristen heeft recht op een verhaal met een einde, ook al zegt de titel dat niet. Haha. En Robert heeft natuurlijk ook weer het recht, na al dat lange lijden, weg van van Kristen, om ooit weer bij haar te komen. Maar ik houd jullie nog even in spanning. En mezelf ook... want mijn verslag en tentamens en zo... gaan echt voor. Sorry daarvoor. Maar dank je wel dat jullie kunnen wachten en dat jullie het dan alsnog lezen.

Groetjes Marleen

Ik wacht wel. :3 En ik hoop ook dat Kristen/Rose weer bij Robert terecht komt. <33

Hoofdstuk 19

'Hij liegt.'
In mijn gedachten had ik er eerst aan getwijfeld, maar nu wist ik het toch echt zeker. Wat hij allemaal zei, dat spoorde niet. Hij kon me beelden laten zien, die irrieel waren, die niet klopten. Mijn ouders... misschien leefden ze nog, waren ze niet eens dood. Of misschien had hij ze leeggezogen, net zo als hij dat met mij zou doen.
Taylor keek me verbaasd aan. 'Wie liegt?'
'Léonardo. Hij is gevaarlijk. En hij liegt.'
We zaten samen op een bankje in het park achter het huis. Ik keek goed om me heen om te kijken of ik Léonardo ook zag – tenminste, als hij al zo heette – maar hij was er niet. Ik denk dat ik veilig was. Misschien loog hij ook dat hij mijn gedachten niet hoorde, was hij een goede acteur, kon hij zijn reacties en zijn angsten verbergen.
'Waarover?' vroeg Taylor.
'Hij kan niet de man voor me zijn. Het kan niet. Hij noemt me Kristen, terwijl ik eigenlijk Roos heet. Hij zou dat moeten weten... Het zou een gewoonte voor hem moeten zijn me zo te noemen. En hij zegt dat mijn vader een vampier was... Alles, alles wat hij zegt, het klopt niet. Hij moet hier weg, ik moet hier weg. Robert is weg... Misschien heeft hij daar iets mee te maken.'
Taylor keek me met grootte ogen aan. 'Als je gelijk hebt dan.... Maar hij moet toch wel gelijk hebben... Maar als jij gelijk hebt... '
'Dan lopen we gevaar. Wij allemaal.'
Hij zuchtte. 'Maar waarom zou hij dit allemaal doen? Waarom zou hij je voorliegen? Hij heeft eerlijk gezegd dat hij je ouders heeft vermoord....'
'Als dat al het geval is... Ik weet niet meer wat ik moet geloven. En ik wil Robert vinden en ik weet niet waar ik moet zoeken.'
Ik voelde de tranen opkomen. En ze stroomden.
'Ik kan zoveel hebben, maar jou zien huilen, dat kan ik echt niet aan. En sorry... sorry dat ik hem van je heb laten drinken, toen jij dat niet wou. Sorry, dat ik je niet beschermd heb. Dat ik hem gewoon zijn gang heb laten gaan. Jij wou het niet zelf, je wou het alleen maar om hem te redden... Terwijl hij je misschien alleen maar wil doden.'
Ik zag dat hij schrok van wat hij had gezegd. En ik begon nog harder te huilen. 'Hij wil me dood hebben. Dat is wat hij wil. Jaren geleden is het niet gelukt. Ik weet niet wat er tussen kwam... Maar er moet iets tussen zijn gekomen... Toen stond Robert in de weg. Hij heeft hem uit de weg geruimd. Taylor, je moet het me vertellen. Jij weet het. Hoe wist Robert dat hij niet de ware voor me was? Wie had hem dat gezegd?'
Het duurde lang voordat hij antwoord gaf. Hij drukte me tegen zich aan. Ik had het heerlijk gevonden me daar aan over te geven, maar dat deed ik niet. Ik duwde hem van me af.
'Léonardo heeft contact gezocht met Robert hè? En Robert, Robert heeft het weer tegen Robert gezegd, heeft er voor gezorgd dat ik hierheen werd gebracht. Hij moest me hierheen brengen, was het niet zo? Dit was alleen maar een wachtplaats voor mij, om hem weer te zien. En Léonardo, hij probeert me gewoon wijs te maken dat het zo hoort, maar het hoort niet zo. Hoe zou ik anders verliefd kunnen worden op Robert en op jou!'
Toen Taylor me aankeek, hoorde ik pas wat ik had gezegd.
Hij kwam naar me toe, gaf me een kus op mijn mond, zoende me toen.
En ik zoende hem terug. Ik vergat Léonardo, vergat zelfs Robert even voor een moment. Ik dacht alleen aan Taylor, proefde Taylor en ik vergat de rest van de wereld. Net als in de droom. Het was heerlijk om zo één met iemand te zijn die zo puur was.
Hij bewoog zijn lippen van de mijne. 'Sorry,' zei hij, terwijl hij zijn ogen nog dichthad. 'Ik kon het gewoon niet laten.'
'Het geeft niet,' zei ik, voelde me geschokt, voelde me alsof ik iemand bedrogen had. Niet Léonardo, maar Robert. Ik had Robert bedrogen.
'Je bent niet van Léonardo, maar je bent ook niet van mij. Ik zal je helpen Robert te vinden. Ik weet hoeveel je van hem houdt. Je praatte altijd over hem in je slaap.'
Ik glimlachte. 'Deed ik dat echt?'
Hij knikte.

Die avond zaten we met z'n allen aan tafel. Léonardo at niets, maar liet wel duidelijk blijken dat hij ook honger had. Hij zat de hele tijd naar mijn hals te staren.
Ik voelde me niet veilig en wilde de rest de andere kant van hem laten zien.
'Je krijgt niets,' zei ik tegen Léonardo.
Iedereen liet op hetzelfde moment zijn bestek los en daardoor klonk het als één monogoom geluid.
'Hij heeft recht op je,' zei Robert. 'Jullie gaan allebei dood als hij niet drinkt.'
Robert had blijkbaar mijn gedachten vandaag niet gelezen. Opeens had ik het idee dat hij ook tegen me was, dat hij bij Léonardo hoorde. Het was een intuïtief gevoel, maar mijn verstand kon het niet geloven. Robert, die me altijd had verzorgd alsof ik zijn dochter was, die ervoor had gezorgd dat ik er weer bovenop kwam....
Maar het was de manier waarop hij het zei. Hij leek klaar om geweld te gebruiken, had hem nooit op deze manier gezien.
Niemand kan me iets weigeren.... weet je nog Kristen...?
'Jij, jij manipuleert hem. Jij steekt hem op! Hoe kun je dit doen?'
Hij kwam naar me toe gelopen, legde mijn hoofd op de tafel. Ik probeerde tegen te stribbelen, maar hij was veel sterker.
'Ik drink wanneer ik dorst heb!' beet hij me toe, op het moment dat hij wou bijten.
'Nee!' hoorde ik Taylor gillen en ik voelde hoe de greep van Léonardo verslapte. Ik zag hoe hij probeerde hem aan de kant te drukken.
'Denk je echt dat ik sterker ben dan ik?'
Verder deed niemand wat. Ze pakten hun vorken en messen weer op en begonnen hun maaltijd te vervolgen.
'Ik snap het niet,' huilde ik. Mijn nek was vrij. Taylor had me bevrijd en hij vechtte met Léonardo.
'Loop weg Kristen,' riep Taylor.
'Nee,' riep ik. 'Nee! Niet zonder jou!'
Ik stond daar maar te kijken. Ik wou echt iets doen, maar ik wist niet wat. Taylor sloeg Léonardo en Léonardo sloeg Taylor en zo ging het verder. En iedereen bleef maar eten... En ik stond daar maar. En toen opeens wist ik wat ik moest doen.
Ik pakte het broodmes. 'Als jij Taylor nog maar één keer aanraakt, dan steek ik mezelf!'
'Doe maar,' zei hij, terwijl Taylor doodstil stond en me geschokt aankeek, gebarend dat ik dat mes weg moest leggen. 'Ik voel dat toch niet. Het was een leugen Kristen. Ik kan je ziek laten voelen. Maar jouw ziekte doet mij niets!'
'Waar is Robert, Léonardo! Vertel me waar Robert is!'
'Ik wil jou. Ik wil jou helemaal leegzuigen. Ik wil al jouw bloed! En ik wil jou zien doodgaan... Ik wil jou zien creperen van de pijn en ik wil zien hoe je je laatste adem uitblaast, terwijl je mij in de ogen kijkt.'
'Jij bent ziek. Écht ziek.'
'Wat heeft ze jou gedaan?' vroeg Taylor, verlamd door … wat was het? Verbazing?
'Jij... Jij hebt ervoor gezorgd dat ik een vampier werd! Papa en mama, ze gaven meer aandacht aan jou. Dat is de ware reden, daarom heb ik ze vermoord. Ze vergaten mij! Ze waren alleen maar met jou bezig. Met het lieve kleine meisje! En jij, jij klein mormel dat je was, jij omarmde die liefde met je hele ziel, en je liet mij stikken, je grote broer! Ik ben dit geworden door afgrijzen! Alles in mij ging dood en nu heb ik jouw bloed nodig, omdat jij de enige familie bent die ik nog heb! Op jouw bloed kan ik leven, omdat het zoveel lijkt op mijn bloed!'
Taylor gaf hem een knal, en Léonardo viel tegen de grond.
'Hij is geen familie,' stotterde ik. 'Dat kan hij niet zijn...'
Er kwam bloed uit Léonardo zijn neus lopen. Ging hij nu dood?
'Waar is Robert! Vertel het me Léon. Vertel me waar Robert is!'
Iets in Léon zijn ogen was veranderd.
Ik ging naast hem op de grond zitten, hoorde hoe hij kreunde. Hij vroeg me wat er gebeurd was, zei me dat ik opeens zo oud leek.
'Hij is ziek,' fluisterde Taylor, toen hij bij me kwam zitten. 'Hij kan er niets aan doen, maar hij is behekst, vervloekt.'
Ik negeerde Taylor. 'Wie ben je?'
Tranen welden op in zijn ogen. 'Weet je niet meer wie ik ben?' Hij grimaste, tranen stroomden over zijn wangen. 'O, zussie, ik heb je al zolang niet gezien.'
Zijn hand streek over mijn gezicht.
'Wat is er gebeurd, Léon?'
Hij keek me geschokt aan. 'Ik denk dat jij me dat moet vertellen. Het laatste wat ik weet is dat ik bij papa en mama in de auto zat. Jij was daar ook. Er lag een boomstronk op de weg. Papa stapte uit. Hij kreeg ruzie met iemand... '
'Kijk uit, Kristen!' hoorde ik Taylor opeens zeggen.
Ik keek achter me, en daar stond Robert, met het broodmes wat ik eerst nog vast had gehad. Léonardo trok ineens heel hard aan mijn hand, zodat ik naast hem op de vloer kwam te liggen. Hij stond op, ging tegenover Robert staan.
'Het is genoeg. Je hebt haar genoeg verward! Jij zat hier achter! Jij hebt mij vervloekt en tot een vampier gemaakt. En je bent zelf een vampier. Je hebt van Kristen gedronken. Heel veel, terwijl ze sliep. Niemand die het door had... Je dacht dat het geen kwaad kon. Maar ik weet het. Ik weet het, omdat je ook mij bezield hebt. Door jou, kon ik haar gedachten lezen, alleen omdat jij dat kan. En jij... jij hebt haar ouders vermoord.'
'Waarom zou ik,' zei hij grootmoedig, zogenaamd vragend, terwijl ik wist dat Léonardo gelijk had. Hij had ze vermoord, omdat hij wraak wilde.

Jeeeeeeeeeeeeeeeeej, your back! Je leeft!
Dit is wel een hele erge wending, maar wel een leuke. Meer heb ik eigenlijk niet te zeggen. Ik ben geen foutjes tegengekomen, vooral denk ik omdat ik er zo snel doorheen was.
I love it! Ga door

Liefs, Floor

Hey,

dank je Floor! Geniet ervan, dit is het laatste hoofdstuk alweer!
Dank jullie wel lieve fans! Dank jullie wel voor alles. Geniet ervan allemaal!!

XXX Marleen


Hoofdstuk 20

Léonardo heeft Robert vermoord. Hij kon het niet hebben hoe hij onze ouders had beledigd. Mijn ouders... volgens Robert hadden ze van alles misdaan, maar het was niet waar. Het was zijn eigen schuld geweest. Robert was ziek in zijn hoofd geweest.
Nog steeds wist ik niet wat er precies gebeurd was. Léonardo had het me niet willen vertellen. Het was te erg. Hij zei dat het misschien later kwam, maar alles wat ik mee had gemaakt was eerst genoeg. Dat moest ik eerst verwerken.
Ik had het idee dat hij me het nooit zou vertellen, maar het kon me niet schelen, want ik had Robert terug. Mijn Robert.
En wij zouden voor altijd bij elkaar blijven. Dat was het eerste wat hij me vertelde, toen we hem vonden ergens in een kast in het grote huis. Léonardo had hem kunnen vinden, omdat hij simpelweg alles wist wat Robert had geweten. Hij was voor even hem geweest.
Robert was vel over been geweest. Uitgehongerd, en hij had dorst. Niet de soort dorstigheid die Léonardo had gehad. Robert hield het bij water.
Maar toen Robert at, at Léonardo ook. Ik snapte het eerst niet. Maar hij legde me uit dat hij geen vampier was, en ook nooit geweest was. Het was slechts Robert die dat nodig had gehad, voor de bloedband ofzo, zodat hij mijn gedachten kon horen, en Robert was hem geweest. Maar Robert bestond niet meer. Alleen mijn Robert bestond nog, en daar kon ik niet blijer over zijn dan dat ik al was.
Die avond sliep Robert bij mij, in het bed waar de vervloekte Léonardo vannochtend nog met mij in had gelegen, van mij gedronken had. Ik kreeg nog steeds kippenvel bij het idee. Snapte niet hoe dit allemaal had kunnen gebeuren...
We sliepen die nacht dan ook niet. Ik had zoveel om hem te vertellen, maar uiteindelijk verzweeg ik zoveel meer dan dat ik met hem deelde. Ik wilde niet dat hij alles hoorde wat er was gebeurd. Het was te erg... Het was verschrikkelijk, en krankzinnig.
Maar toen ik verteld had, hoe ik dacht dat het ongeveer in elkaar zat en toen het alweer licht werd en het ochtend was, beloofde hij me dat het niet weer zou gebeuren, dat hij er vanaf nu altijd zou zijn om me te beschermen en dat hij niemand in onze weg zou laten staan.
Hij gaf me een kus. 'Ik hou van je, ik hield van je en ik zal altijd van je blijven houden. En ik miste je zo erg, toen ik in die kast zat, en ik maakte me zoveel zorgen over je. Ik kan niet zonder je Roos. Het verleden is ingewikkeld, maar onze toekomst samen is zo mooi, zo rooskleurig... Niemand gaat ons ooit nog in de weg staan.'
Hij kuste me. 'Ik blijf bij jou. Ik kies voor jou. Ik ben van jou.'
En ik, ik glimlachte alleen maar, en ik beloofde hem dat ik niets liever wilde dan altijd van hem te zijn, en dat ik het verleden wou vergeten en een nieuwe toekomst wou beginnen met hem en Taylor en met mijn grote broer, van wie ik nooit had geweten dat hij bestaan had.
En hij had me gekust, en ik had hem gekust, en we hadden elkaar heel lang gekust, en de rest van de wereld leek op te lossen. Mijn verleden leek niet bestaan te hebben.
Ik vertelde hem dat ik met Taylor had gezoend en hij vergaf het me. Ik vertelde me hoe rot ik het vond dat ik met mijn eigen broer had gezoend. En hij troostte me. Alles was goed. En ondanks alles wat er ook gebeurd was, voelde ik me geweldig. We waren weer bij elkaar. Niet alleen voor dit momnt, maar voor altijd.
'Wat wil je?' vroeg hij me. 'Wat wil jij echt?'
En ik wist het meteen. 'Ik wil met jou de wereld over reizen. Altijd bij jou zijn, altijd genieten van jou. Ik krijg niet genoeg van je. En ik wil met jou zwemmen in de Zwarte Zee, met jou slapen in een tentje in Zuid-Frankrijk, met jou naar het casino gaan in Las Vegas, met jou trouwen in New York. Onze bruiloft vieren aan de zee, ….'
Ik wilde nog meer zeggen maar hij had zijn vinger op mijn mond gelegd. 'Dat is alles wat ik ook wil.' En hij had me gezoend, en het was als een bevestiging geweest. Wij, wij zouden de wereld over trekken, met elkaar trouwen, met elkaar alles delen. Wij samen, wij zouden een boek aan verhalen schrijven.
'We gaan eerst naar New York,' zei hij, toen hij even gestopt was met me te zoenen. 'Want het eerste wat ik wil doen, is jouw mijn vrouw maken.'
En ik had me zo vereerd gevoeld, zo vol liefde, dat ik niets meer kon zeggen en hem alleen maar kon zoenen.

Ik heb het gelezen! Mooi, zoals altijd, jammer dat het het laatste hoofdstuk is... Maar ja, aan alles komt een eind.

Lifes, Floor

EDIT: Nog even nagedacht, maar wist je geen passend einde? Wilde je Robert en Roos weer bij elkaar? Want je joeg/jaagt alles er wel snel doorheen. Vanaf hoofdstuk 19 was ik de draad even kwijt. Ik miste de gedachtengang dat ze het wantrauwde... Maar misschien ligt dat aan mij! Ik hoop nog meer van je te lezen

Is dit het einde van het verhaal? Als je wilt, kan ik het verplaatsen naar de Boekenplank, de ereplek voor verhalen die af zijn^^ gefeliciteerd trouwens, het afmaken van een verhaal is iets wat nog niet veel leden voor elkaar hebben gekregen
Oh, en daar hoort natuurlijk het boektekentje ook bij, als je je eerste post wijzigt, kun je verschillende topic-icoontjes aanklikken. Het boektekentje geeft aan dat het verhaal af is

Ik hoop natuurlijk dat ze zich nog bedenkt en een deel twee maakt ofzo. Maar waarschijnlijk niet...