Online Verhalen

Ik wilde eens een proloog proberen en al schrijvend de geschiedenis van deze wereld een beetje uitwerken... Wat vinden jullie ervan?

Dit moet lukken...
Hij staart naar de versmeltingscabine waarin het gebeurt. Dit is de enige van de tien cabines die ze kunnen bemannen, voor de anderen is geen personeel meer. Deze ene cabine is de laatste kans op redding die ze hebben.

Haar herinneringen zijn vaag. Ze slaapt niet, ze waakt niet.

Tot nu toe verloopt het experiment goed. Hij hoort de woedende menigte op het plein en rilt.

Ze voelt geen pijn, ze voelt verandering. Onwennig beweegt ze haar lijf.

Het beweegt! Eindelijk, bijna is het zover. Eindelijk zal hij iets hebben om de menigte buiten te kalmeren.

Wat is er anders? Er klopt iets niet. Er is iets mis met haar, maar wat?

Hij, professor Kidek, zal met dit laatste experiment de mens redden. Hij is ontdekker, hij is wetenschapper. Tientallen soortgelijke experimenten zijn mis gegaan maar deze zal goedgaan, zo houdt hij zichzelf voor. Deze mag niet fout gaan en deze zal niet fout gaan. Zijn laatste medewerkers hebben gedreigd ermee te stoppen als dit opnieuw op niets uitloopt. Of hoe verwoorden ze dat zo mooi? "Wij werken niet meer mee aan moord, dan zitten we nog liever voor altijd vast in deze door jullie gecreëerde gevangenis." Hij glimlacht, hoe kan je tijdens een experiment nu een moord plegen? Daarbij was dit niet eens een echt mens maar dat kan hij hen niet vertellen. Dan zou het duidelijk worden hoeveel regels hij in het verleden genegeerd had om te proberen de enige vrouw waar hij ooit iets voor gevoeld had te redden.
Hij staat op en loopt naar het raam om zo het verleden weg te vagen uit zijn gedachten. Het doet er niet meer toe. Hij kijkt neer op de demonstrerende menigte beneden. Wat heeft hij een hekel aan dat gepeupel! Ze snappen helemaal niets van wat hij probeert te doen.
Hij ziet sommigen met een infuusrugzak rondlopen. 'Kinderen van de wereld' worden ze genoemd. Mensen die zelfs het anti-allergische voedsel niet meer verdragen en daardoor gedwongen worden te leven van hun eigen bloed. Bloed wat geleverd wordt door menselijke klonen die in immense laboratoria overal op de aarde gehouden worden. De klonen zijn aangesloten op zogenaamde verrijkingsmachines die het bloed van deze menselijke replica's volpompen met alles wat de 'Kinderen van de wereld' nodig hebben om te blijven leven.
Maar hij heeft een oplossing gevonden voor al hun problemen. Als de uitslag van dit experiment naar buiten komt zullen ze allemaal gek worden van vreugde en Kidek snapt waarom. Dan zullen ze de vrijheid terug krijgen die hun voorouders hadden gehad, niet langer aan huis gebonden door hun allergieëen. Hij heeft het laatste stukje van de puzzel gevonden waardoor het combineren van sterke dierlijke genen met de verzwakte menselijke genen mogelijk wordt. Nog één maand heeft hij nodig om zijn experiment af te ronden, hij hoopt dat de demonstranten tot die tijd buiten blijven. Het proces wat hij in gang gezet heeft mag op geen enkele manier verstoord worden.

Ze is moe, zo ontzettend moe. Een fel licht schijnt in één van haar ogen. Het verdwijnt en even later schijnt het in haar andere oog. Verontwaardigd probeert ze haar hoofd weg te draaien, maar ze is te zwak. Langzaam glijdt ze weer weg in een toestand die geen waken en geen slapen is.

Hij knipt het lampje uit en doet een stap achteruit. Vol trots kijkt hij naar zijn experiment. Na veertien dagen in de versmeltingscabine is het losgekoppeld en overgebracht naar een observatieruimte. Hij kijkt hoe het reageert op de nieuwe omgeving. Alles lijkt goed te gaan.

Langzaam komen de dromen, en met de dromen de herinneringen. Ze herinnert zich haar vader die bemoedigend naar haar lacht. Ze herinnert zich de vleermuis in de kooi. Het beest dat haar een nieuw leven zou geven. Ondanks dat het diertje steriel was opgekweekt en in een luchtdichte kooi met goede afzuiging zat had ze heftig moeten niezen zodra ze in de buurt kwam en haar huid had gejeukt. Haar vader had uitgelegd dat er altijd iets zou ontsnappen. Ze herinnert zich de angst en de warmte die daarna kwam. Er was geen pijn geweest en de jeuk was verdwenen. Dan wordt alles vaag. Alleen de warmte en het gevoel dat er iets niet klopt aan haar lichaam blijft.

Het proefobject wordt snel sterker. Het is vaak wakker en staart dan naar het plafond. De neurologische activiteiten zijn prima. Nog één week en hij kan het resultaat presenteren. De demonstranten buiten worden steeds luidruchtiger, hij hoopt dat ze hem tijd geven en dat ze de genialiteit van zijn vondst zullen inzien.

Ze ligt op haar zij in een bed. De kamer kent ze niet. Het is er kaal met niets anders dan het ziekenhuisbed waar ze op ligt. Alle wanden hebben dezelfde vaalgrijze kleur. Het ruikt er vreemd. De lucht komt haar vaag bekend voor maar ze kan zich niet meer herinneren waarvan. Ze staart naar haar hand. Langzaam dringt het tot haar door wat ze ziet. Korte zwarte haren bedekken de rug van haar hand. Langzaam draait ze hem om, haar handpalm is kaal maar op haar polsen groeien wat langere licht golvende haren. Langzaam glijdt haar blik over haar onderarm. Nu snapt ze waarom haar lichaam anders voelt. Zodra ze beweegt wrijven al die haren over elkaar wat een vreemd kriebelend gevoel veroorzaakt.
Af en toe komt haar vader naar haar kijken maar hij lijkt haar niet te herkennen, ze denkt dat het door het haar komt. Ze moet er vast onherkenbaar uitzien. Ze zegt geen woord tegen hem, heeft niet genoeg energie om haar mond open te doen. Ze probeert te bevatten wat er is gebeurd. Ze leeft en ze heeft een vacht, dus het experiment moet gelukt zijn.
Ze glijdt met haar hand langs haar rug en ontdekt een enorme bobbel over de hele lengte. Voorzichtig gaat ze eroverheen. Die had er niet gezeten voordat het experiment begonnen was. Ze herinnert zich de vleermuis. Is alles gelukt? Zijn de vacht en de bobbel op haar rug daar het bewijs van? Het bewijs dat de versmelting met het beestje gelukt is?

"We willen weten hoe ver u bent professor." Twee priemende blauwe ogen kijken de magere man in de witte labjas strak aan. Kidek herkent de man die voor hem staat als de leider van de demonstranten. Hij laat zichzelf de Priester noemen. Hij preekt over verlossing van de labjassen en is een charismatische leider. Gevaarlijk door zijn rotsvaste vertrouwen dat wetenschappers de personificatie van het kwaad zijn en de man is in staat de onvrede die heerst onder het gepeupel op te zwepen tot een waanzinnige woede. De enige reden waarom hij en zijn trouwe groep volgelingen het laboratorium nog niet aangevallen hebben was de hoop die het experiment van Kidek bij hen oproept. Dat kleine beetje hoop op een beter leven weerhield hen er nu nog van de bestorming in te zetten zoals bij een aantal laboratoria al gebeurd was.
"We willen weten of het het waard is dat we wachten, of dat onderzoek van jou nog ergens heen gaat."
"Nog vijf dagen en dan nodig ik u en een delegatie van wie u er ook maar bij wilt hebben uit om te komen kijken naar het resultaat." De Priester fronst.
"Waarom moeten we nog langer wachten? We zijn het wachten moe." De man leunt dreigend naar voren maar houdt zijn gezicht strak. Het uitdrukkingsloze gezicht en de starende ogen maken de professor nerveus.
"Het proefobject is nog niet sterk genoeg. Als u nog vijf dagen geduld heeft kan ik u met zekerheid vertellen of alles goed gegaan is en of er nog risico's zijn." Kidek zwijgt en wendt zijn blik af van de Priester. Deze kijkt onderzoekend naar het gezicht van de professor en knikt uiteindelijk.
"Tot over vijf dagen, maar dan geen excusen meer." De Priester draait zich om en laat een opgeluchte professor achter in het laboratorium.

Het proefobject is sterk nu. Het loopt rondjes door de observatiekamer. Het heeft alleen de stem nog niet gebruikt. Het hele traject verloopt sneller dan hij gedacht had.
Hij staat voor de doorzichtige observatiewand en kijkt naar zijn creatie. Het lijkt eindelijk niet meer op de enige mens waar hij ooit van gehouden had. Hij had het de bobbels zien aanraken. En hij heeft het proefobject getest. Allerlei allergenen heeft hij in de kamer gespoten maar het heeft nergens op gereageerd. Het is wonderbaarlijk! Zelfs een flinke dosis graspollen kunnen het niet schaden. Hij, professor Kidek, had het raadsel opgelost!

Ze voelt nog eens aan haar rug. Ze voelt dat ze er spieren kan spannen en ontspannen die ze eerder niet had. Ook haar benen voelen anders. Aan de buitenkant van haar kuiten zitten vreemde bobbels. Er is een manier om ze te gebruiken, maar ze kan nog niet vinden hoe. Haar grote droom over onbeperkte vrijheid zou waarheid worden, precies zoals hij beloofd had. Die droom heeft iets met die bobbels te maken maar ze weet niet meer goed wat.

Nog drie dagen, hij begon zich zorgen te maken. Hij wil weten of de extra's die het gekregen heeft ook werken maar hij kan het niet dwingen. Als hij dat doet zou dat het experiment wel eens geestelijk kunnen ruïneren en dan is hij nergens. Niemand zal tenslotte een sterk lichaam willen als je daar geestelijk van kapot gaat.

Ze weet het! Hoe het werkt! Ze voelt hoe het moet!

Hij schrikt. Hij is nog nooit ergens van geschrokken maar nu struikelt hij achteruit en valt op de grond. De hele observatieruimte voor hem is plots gevuld met kleuren. Het ene moment was daar het experiment, het volgende moment was er één grote kleurexplosie. Hij kan het niet meer zien. Als alles nog maar goed is! Snel springt hij op en rent naar de deur. De deur reageert onmiddellijk op zijn toegangs-chip en klapt voor hem open. Hij struikelt naar binnen en blijft met open mond van verbazing staan. Het versmeltingsproces is beter gelukt dan hij had durven dromen!

Ze voelt zich sterk. De explosie van energie in haar lichaam die het openklappen van haar vleugels teweeg heeft gebracht geeft haar een gevoel van kracht wat ze nooit eerder heeft gehad. Ze geniet terwijl ze haar vleugels strekt. Ze kijkt opzij naar de prachtige kleuren. Haar vader had een wonder verricht! Nu kon ze zo vrij zijn als de vogels die ze alleen op film gezien had. Ze moet alleen nog uit deze kamer. Ze herinnert zich nu ook wat de vreemde geuren betekenden. Een allergietest! En als de sterkte van de geuren iets te betekenen hadden was het een zware test geweest. Ze heeft nergens last van gehad. Niet het allerkleinste rode plekje of tranende ogen. Niets. Ze heeft zichzelf nog nooit zo gezond, vol zelfvertrouwen en levend gevoeld als nu.

Vol ontzag staart hij naar zijn creatie. Het lijkt niet door te hebben dat hij in de kamer is. Het bewondert de eigen vleugels, of eigenlijk die van de vleermuis, maar door het mixen van de genen hadden de eigenschappen van de vleermuis die hij had willen behouden een menselijk tintje gekregen. Dit was wonderbaarlijk! Een stuk van de genenpuzzel die tot nu toe puur theoretisch was geweest was voor zijn ogen opgelost. Eén theorie bevestigt, de rest was vanaf vandaag verworpen.
Hij had van tevoren geweten dat het combineren van een geheel behaard wezen met een wezen dat hier en daar nog haar had slechts kon leiden tot een nieuw, behaard, soort mens. Maar die vleugels...
Het is grootste ontdekking in de menselijke geschiedenis! Zijn hele experiment is de grootste ontdekking van de mensheid! Het proefobject kijkt op en lijkt hem eindelijk te zien.

"Pap! Het is je gelukt. Kijk eens wat mooi!"

Plotseling is hij omhuld door een waas van kleur en hij voelt warme harige armen om zijn nek. Het experiment praat tegen hem. Het noemt hem "pap". Hij gruwelt van dat woord. Nee, hij was geen vader. Jaren geleden was hij getrouwd geweest. Zijn vrouw was zwanger geworden maar het kind was veel te vroeg geboren. Maanden hadden ze in het ziekenhuis doorgebracht maar uiteindelijk had het kind het niet gered. Zijn vrouw was eraan kapot gegaan. Nog geen jaar na de geboorte van het kind was ze overleden aan een infectie waar ze weigerde tegen te vechten. Hij had alles gedaan wat hij kon om haar te helpen maar het was te weinig geweest. Kidek duwt zijn nog altijd sterke gevoelens van machteloosheid terug naar de spelonken in zijn geest waar ze thuis horen. Hij had haar niet kunnen redden, maar misschien, als het deze keer goed ging, hoefde het niemand anders meer te overkomen...

WAUW! ik vond dit echt een heel goed stuk!!

het verduidelijkt een heleboel echt heel fijn! Ik was ook wel beneuiwsd hoe het verder met je HP zou gaan maar dit is echt heel erg vet. die uitleg allemaal lekker duidelijk. Heel fijn!

Nu heb ik echt zin om verder te lezen =)

ik heb geen fouten of iets ontdekt!

Me like!

Dat hebben jullie vlot gelezen Gelukkig dat het een boel duidelijk maakt, dat was eigenlijk wel de bedoeling. Kan dit wel als proloog denk je? Ik wilde dit eigenlijk pas veel later in het boek terug laten komen als Zenna een verboden beeldverslag tegenkomt o.i.d. maar erg veel mensen hebben problemen met een beeld bij deze mensen vormen dus ik dacht, misschien moet dat toch maar voor het verhaal begint. Staat het wel los genoeg van de rest om het een echt proloog te maken?

Ja ik vind juist dat dit een hele goede proloog zou vormen, het staat los van het echte verhaal maar vertelt wel over de oorsprong van deze wezens. Wat je nog wel mag vermelden, op het moment dat zenna hun oorsprong ontdekt, is hoe de mensen daarna zo vervallen zijn qua wetenschap etc dat het nu (naar mijn idee in iedergeval) als een middeleeuwse samenleving aan doet.

Hm, hm, ik hinkel eigenlijk op twee gedachten. Het is inderdaad een goede proloog, omdat het een boel duidelijk maakt, maar ik denk dat ik je verhaal niet had gelezen als je het hiermee was begonnen. Ik ben zelf echt geen sciencefiction fan en dit begin doet me er heel sterk aan denken dat het een sciencefictionverhaal zou worden. Je laat dat idee wel meteen uit mijn hoofd verdwijnen bij hoofdstuk 1, maar ik weet niet of ik het tot dan had gelezen.
En ik denk dat je verhaal, door met die proloog te beginnen, het risico krijgt om het plakaat 'cliché' opgeplakt te krijgen. Omdat het ene standaardbeeld van scifi in mijn hoofd gaat over ruimteschepen en het andere over genetisch gemodificeerde mensen. En hoewel het daarna overgaat op fantasy, zijn er genoeg boeken waarvan ik niet door de proloog heen ben gekomen, dus dat niet zou zien.
En nog een puntje (ik blijf bezig xD), nu komt het meer als een schok. Als je het als proloog zou maken, zou je het verhaal wel kunnen lezen terwijl je nieuwsgierig bent waarom het zo is gekomen, maar dat krijg je ook als je het Zenna midden in je verhaal laat lezen. En dan denk ik dat je meer spanning en mysterie toevoegt naast je andere verhaallijn. En dan zou ik als geen scifi-lover je verhaal nu niet wegleggen, maar juist door willen lezen.
Dus ik zou het niet als proloog gebruiken
Misschien is een manier om het beeld (mijn beeld klopte inderdaad niet met wat je nu hebt geschetst) meer te vormen, door een vleermuis in het verhaal voor te laten komen, maar heel even, en dan Zenna er wonderbaarlijk naar te laten kijken en zich verwondert over hoe het beest zoveel op haar lijkt. Of iets in die richting. Of zijn de vleermuizen verdwenen? Dat zou het wel lastig maken xD
Of anders dat je één van de eerste personages die Zenna ziet heel lelijk of juist heel mooi maakt, dat je dan kan vergelijken. De vleugels waren groter dan normaal, de huid die tussen de botten spande bijna doorzichtig. Zodat je als lezer een beter beeld krijgt.
Is er trouwens een reden waarom je voor een vleermuis hebt gekozen? Het is namelijk niet het eerste dier wat in mijn hoofd opkomt

Ik vind het trouwens wel heel goed geschreven! Er zitten echt een paar dingen bij die ik goed bedacht vind, zoals dat je voor een vleermuis hebt gekozen ipv iets normalers, dat de onderzoeker niks probeert te voelen voor zijn dochter (maakt het toch wat echter, wat indrukwekkender en geeft het onderzoek nóg meer reden), maar wat ik vooral het leukste en tegelijkertijd het gruwelijkste vond, waren de Kinderen van de Wereld. Ze worden maar even genoemd, maar zorgen er wel voor dat voor mij het verhaal weer iets diepgaander wordt.

Oh, ik zag dat ik echt al een hele tijd geen reactie heb achtergelaten, geen idee waarom. Ik las het wel de hele tijd mee^^ ik had trouwens het idee dat je verhaal iets luchtiger, iets fijner om te lezen werd bij de stukken die je nog niet zo grondig had nagekeken en hergeschreven. Het kwam net iets vloeiender over. Maar goed, persoonlijke mening, kijk maar wat je ermee doet

Je schetst precies het probleem wat ik ook had Saskjezwaard! En ik denk dat ik zojuist de oplossing gevonden heb... Ik was nog opzoek naar een goede godsdienst en de Vlerkengod klinkt mij wel leuk in de oren Dan verwerk ik er op die manier wel hier en daar wat linkjes in en wat geschiedenis waardoor het beeld duidelijk wordt. Dan maak ik er wat meer een legende/volkverhaal/godsdienst geschiedenis van ipv de daadwerkelijke gebeurtenis in de proloog.

Maargoed, dank jullie zeer weer voor de input Binnenkort meer! (nu er minder schoolwerk is, is het weer typtijd )

Een stukje erbij over hoe het Zenna vergaat. Ik ben benieuwd wat jullie te melden hebben!

Langzaam gleden de dagen in elkaar over. Iedere dag trok ze verder naar het oosten. Vandaag was het warm, benauwd en regenachtig. Zonder aandacht te besteden aan de klamme lucht die ademhalen moeilijk maakte besloop ze haar prooi. Een jong hert was van de kudde los geraakt en dwaalde nu eenzaam door het bos. Ze had een paar standen geleden de eerste sporen gevondenen nu kroop ze langzaam naderbij. Zorgvuldig bewaarde ze haar evenwicht, ze voelde zich niet op haar gemak met haar langzaam zwellende buik en dreigde constant om te vallen. Nu kon ze de achterkant van het beest nu zien, een paar bomen verderop. De pijl had ze al een hele tijd klaar liggen op de boog. Nu trok ze het wapen strak en ze voelde de veren prikken tegen haar wang. Rustig ademde ze uit en weer in, uit en weer in. Toen draaide het beest, zich niet bewust van het naderende einde. Op het moment dat het hertje zich opzij draaide liet ze de pijl los.
Recht in het hart.
Met een zachte doodskreun zakte het dier in elkaar. Snel liep ze eropaf en sneed de slagader door. Het bloed gutste er in kleine golven uit, op de laatse wanhopige stuiptrekkingen van het hart. Snel bond ze een stuk touw aan de achterpoten en gooide het over een tak. Ze hees het beest van de grond en het bloed begon te stromen. Met de efficientie van een geboren jager sneed ze met haar vlijmscherpe mes door de buikwand en reet het beest open tot aan de staart. Kort daarna landde de ingewanden keurig in het buikvlies op de met bloed doordrenkte aarde. Zenna twijfelde. De maag kon ze gebruiken om een heerlijke stoofpot in te bereiden van de eetbare organen. Het was een van haar favoriete maaltijden. Maar ze was hier in de buurt geen stromend water tegen gekomen en het was een vies karwijtje om de maag schoon te krijgen. Met spijt in haar hart besloot ze de delen achter te laten voor de aaseters. Het zou nog wel een paar standen duren voor het meeste bloed uit het hert gezakt was dus ze keek om zich heen. Verderop zag ze iets dat eruit zag als bosnavel, een eetbare plant. Van de wortels kon ze bovendien lekkere thee trekken. Wat dichterbij stonden bosbesstruiken maar het was te vroeg in het jaar voor de vruchten. Terwijl ze om zich heen keek zag ze nog een aantal dingen die haar avondmaaltijd konden aanvullen tot een feestmaal. Ze trok haar verzamelzak uit haar rugzak en begon het gebied rond haar vangst uit te kammen.

Haar geluk hield niet op vandaag. Ze had een kleine over hellende rotspunt gevonden waar ze beschut kon zitten. Boven het vuurtje hing een stuk vers jong hert te roosteren terwijl ze van de talloze eetbare wortels en planten die ze gevonden had een stoofpot maakte met grote stukken vlees erin. Vanavond werd een feestmaal en ze had meer dan genoeg voor de aankomende paar dagen. Voorzichtig wikkelde ze de stukken hert in bladeren van de kasini-boom. De stoffen in het blad zouden helpen het vlees goed te houden maar gaven helaas wel een wat bittere bijsmaak. Toen ze klaar was stopte ze de pakketjes in de zwijnenblaas die ze een halve maanstand eerder schoon gemaakt had. Zo kon het vocht wat nog in het vlees zat in ieder geval de rest van haar spullen niet vies maken.
Voorzichtig pakte ze de stok waar ze het lekkerste stuk van het hert aan gespietst had van het vuur. Watertandend probeerde ze geduldig te wachten tot het stuk afgekoeld was.
"Hallo," klonk een mannenstem uit de schaduwen.
Van schrik liet ze haar stuk vlees vallen.
"Oh, het spijt me, ik wilde je niet aan het schrikken maken," verontschuldigde de man zich terwijl hij in de lichtkring stapte.
"Vlerken!" snauwde ze, "Wat denk je anders dat er gebeurd als je mensen in het donker besluipt."
"Het spijt me echt, ik dacht dat ik zoveel lawaai maakte dat iedereen me wel had horen aankomen," beduusd staarde de man naar zijn tenen. Zenna bekeek hem eens goed. Hij was jonger dan ze gedacht had. Zijn donkerbruine haar was rond zijn ogen doorschoten met blond. "Ik heb je nog nooit gezien in deze bossen, waar kom je vandaan?"
"Eerst zorg je dat ik mijn eten laat vallen en nu nog lastige vragen ook!" sputterde ze, "Ga weg, ik wil geen gezelschap vanavond."
"Nou, dat is een beetje een probleem," de jongeman kwam nog een stap dichter naar haar vuurtje toe.
"Hoezo, is dit jouw bos?"
"Eigenlijk wel, ja."
Verbouwereerd keek ze hem aan. Hij moest gek zijn! Niemand was eigenaar van welk bos dan ook.
"Ik ben een novice van de Vrouwe," zei hij alsof dat alles verklaarde.

Gelukkig is je verhaal iedere keer zo boeiend geweest, dat ik nog alles herinnerde toen ik verder las

De proloog die je hebt geschreven vind ik voor mijn gevoel erg ver van het verhaal af staan. De wereld van Zenna zag ik voor me als een soort van middeleeuws tijdperk en wanneer er experimenten worden gedaan zie ik dat voor me als een tijd ver ver in de toekomst.
Wel vind ik hem erg spannend en trekt het aan om verder te lezen Je roept genoeg vragen op en het einde wenst om verder gelezen te worden. Alleen matcht het voor mijn gevoel niet met de rest van het verhaal, maar dat kan allicht nog komen.

Het andere stukje had wat langer gemogen , want ik had graag geweten wie en wat die Novice van de Vrouw is ^_^

Ga zo door!

I like!! Ben benieuwd naar meer, dat ze zwanger idd ga je naar mijn idee wel vrij snel over heen. Weet ze dat ze zwanger is wat voelt ze er bij etc

Tnx voor de reacties weer

Ben er nog mee aan het stoeien hoor Maaike! Zelf ben ik namelijk helemaal geen fan van prologen dus ik ga het toch op de een of andere (subtielere) manier in het verhaal zelf verwerken. Maar eerst doorschrijven voor ik het begin weer ga herschrijven.

@Yociame: Ze is in de ontkenningsfase, vandaar dat ik er ook nog niet op inga. Ze weigert er bij na te denken of ook maar iets te voelen/vinden. Ik wilde het al wel even vaag noemen maar ik bedacht me later dat ik dat misschien beter kan overlaten aan de jongeman die haar nu bezoekt.

Ohh ik voel me slecht haha

ik heb dit al een tijdje terug gelezen maar toen niet gereageerd!
Slecht van mij.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit waarschijnlijk het beste fantasy verhaal vindt hiero
So good Job!

Ik heb trouwens even gemist over dat ze misschien zwanger is. haha
maarja schijf snel verder!

Rubenorignal schreef:Ohh ik voel me slecht hahaik heb dit al een tijdje terug gelezen maar toen niet gereageerd!
Slecht van mij.Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit waarschijnlijk het beste fantasy verhaal vindt hiero
So good Job!Ik heb trouwens even gemist over dat ze misschien zwanger is. haha
maarja schijf snel verder!

Je maakt me weer verlegen Rubenorignal! Ik ben blij dat je het leuk vind Of er snel een vervolg komt betwijfel ik, de weken vullen zich snel met m'n eerste stage, scriptie en werken. Maar ik blijf er zeker aan werken!

Dat ze zwanger is moet ook nog niet te duidelijk zijn! Ik ga dat er iets anders in verwerken dan nu maar ze is het wel degelijk... Problemen stapelen zich op! (Voor Zenna dan...)

Ik vind het echt supermooi, niet twijfelen dus!!