Online Verhalen

Haaaaaallooooooo!
Ik heb al heeeel lang geen reactie meer geplaatst, maar just so u know ik ben nog helemaal fan van lieve alexje en ik lees natuurlijk nog altijd! Keep up the good work, sis!

Hallooo iedereen

Jawel! Ik leef nog! En ja, ik heb nog steeds zin in dit verhaal! Maar het is ondertussen eeeeeeuwen geleden, dus hierbij een kort intermezzo voor de vergeetachtigen onder ons (iedereen dus, denk ik, na eeh, twee maanden of zo? (a) )
O en Maaike thanks! Inderdaad, ik zat al een beetje te worstelen met die zin, maar zo is ie inderdaad wel errug krom, ik ga er nog wat van brouwen

Enjoy

Over wat je gemist zou kunnen hebben van Alex Appelmans

Het is al weer even geleden dat Alex bij me langs kwam om verder te vertellen over zijn bijzondere avonturen. Maar gisteren was hij toevallig in de buurt en heeft me weer een stuk verteld. Ik merkte zelf al dat ik een deel vergeten was, zolang was het geweest sinds het vorige deel. Ik werd zo door hem geboeid dat ik binnen een paar minuten alles weer wist, maar ik zal voor alle duidelijkheid nog het een en ander herhalen.

Het begon met het saaie gedeelte van het leven van Alex, over hoe hij werd geboren en opgroeide in een arme buurt. Het was niet het gedeelte waar Alex het meest trots op was, maar men kan de grootsheid van zijn avonturen pas echt begrijpen wanneer men ook weet van zijn mindere tijden heeft. Het kwam er in ieder geval op neer dat Alex zijn leven onopvallend begon.

Het was pas op zijn vijfendertigste, dat er wat actie in Alex’ leven kwam. Hij werd bruut achtergelaten door zijn vriendin Kate, van wie hij toch niet erg veel hield. Vervolgens ontmoette hij zijn nieuwe vreemde buurvrouw. Als je het mij vraagt was het geen toeval dat Lauren precies die week naast Alex kwam wonen.

Vanaf dat moment staat het leven van Alex totaal op zijn kop. Lauren neemt hem mee naar een wereld waar hij aan de ene kant zo bekend mee is, en aan de andere kant als een wildvreemde buitenstaander wordt aangekeken. Alex leert te zien in het Mistrijk, een rijk dat hij creëerde in zijn gedachten, op de momenten dat hij te weinig aan zijn ouders had. En hoe erg zijn vader het ook vond, hij fantaseerde door tot hij zichzelf ook te oud vond worden om nog met fantasieën bezig te zijn. Dus toen op zijn vijfendertigste het hele rijk echt bleek te bestaan, was dat zacht gezegd een schok.

Gelukkig voor hem werd hij goed begeleid door Lauren, niet alleen omdat hij een oogje op haar had, maar ook omdat ze genoeg van de wereld daar boven wist om hem het een en ander te kunnen leren.

De bezoeken van Alex aan het Mistrijk en in het bijzonder de hoofdstad Caligo en de koninklijke burcht, bleken niet alleen maar voor de lol. Het land verkeerde in diepe wanhoop, omdat er geruchten gingen over een geplande aanval door de Bliksemvolkeren. Alex ziet niet in hoe hij enige bijdrage aan het tegenhouden van deze aanval kan leveren, maar stemde in met de opleiding die Lauren hem zo wanhopig voorstelde. Helaas voor hem, bleek hij niet de enige mens te zijn die door de Mistelven werd opgeleid. En alsof dat nog niet genoeg was, werd er een mislukte aanval op hem gepleegd door de kroonprinses, Pam, die blijkbaar niet erg blij was met zijn komst.

De hoeveelheid vreemde maar prachtige indrukken werd Alex ondertussen haast te veel, een beetje uitleg zou welkom zijn. Maar Lauren kennende, kon hij daar nog lang op wachten.

En een nieuw stukje!

Over hoe Alex ontdekte dat hij niet de enige was

Plotselinge moeheid overviel Alex, terwijl hij achterover in de luxe stoelen van de woonkamer leunde. Menthe leek het absoluut niet erg te vinden om hem in de watten te leggen en Alex liet het allemaal maar over zich heen komen. Ze liet een kom soep brengen en legde een deken over hem heen zodat hij geen last had van de frisse wind die door de burcht ging. Ze leek niet erg onder de indruk van het feit dat haar eigen zusje zojuist nog een wolkverdichter op haar gericht had gehouden. Alex kon zich er verder geen zorgen om maken. Zij vertelden hem ook niks, dus waarom zou hij zich nog met hen bemoeien? Hij hield van het Rijk, maar dat was op dit moment de enige reden voor hem om hier nog te blijven. En Lauren dan.

Op dat moment kwam Lauren de woonkamer in gelopen. Alex voelde hoe zijn gezicht rood kleurde, bang dat ze zijn gedachten had kunnen lezen. Met een nors gezicht liep ze naar hem toe en trok de deken van hem af.
‘Kijk uit, straks valt u nog in slaap!’ Ze zei het eigenlijk meer richting Menthe, die hem zo had laten indutten. Onschuldig keek het elfje haar aan. ‘Het wordt tijd dat meneer Appelmans weer naar huis gaat, het is een veel te lange dag geweest.’ Alex was het daar wel mee eens. De familie zou binnen een half uur aan tafel gaan voor het avondeten, maar hij had het gevoel dat hij allang in bed had moeten liggen.

Samen met Lauren liep hij naar zijn kamer toe, maar toen hij naar de oude gordijnen liep hield ze hem nog even tegen.
‘Neem een paar dagen rust, meneer Appelmans. De rest van de mensen zullen in de tussentijd ook arriveren en daarna zullen we uw trainingssessies vervolgen. Bovendien heeft u wel even genoeg meegemaakt, wanneer u van deze eerste ervaringen bekomen bent, kunt u fris aan de slag.’
‘De rest van de mensen?’ vroeg Alex zich hardop af. ‘Komen er dan nog meer mensen dan ik en Paul?’ Lauren keek hem bedachtzaam aan.
‘Ik had u intelligenter ingeschat, meneer Appelmans.’ Een lachje speelde rond haar lippen. ‘U gaat het bliksemvolk niet in uw eentje te lijf. Daarvoor stellen we, naast ons eigen leger, een team samen, waarvoor we tien mensen opleiden.’ Alex begon zich steeds minder speciaal te voelen, en het beviel hem niet. ‘Als u over een paar dagen terugkomt, zult u ze wel ontmoeten.’ Lauren keek hem geruststellend aan, wat de vermoeidheid in zijn lichaam alleen nog maar benadrukte. Hij voelde zich te moe om nog te protesteren, en zo stonden ze wat ongemakkelijk tegenover elkaar.
‘Nou, doei dan maar.’ zei hij, en hij draaide zich om naar het gordijn.
‘Dag, meneer Appelmans.’ zei Lauren, en nog voordat Alex was verdwenen, zweefde ze de deuropening al door richting het veld waar Paul nog steeds hard werd getraind door Dunstan.

Heel goed dat je een stukje hebt geschreven, waarin je het verhaal even samen gevat hebt! Zelf wist ik de meeste dingen nog wel, je verhaal is gewoon fascinerend ^_^

WaitForTheMorning schreef:Daarvoor stellen we, naast ons eigen leger, een team samen, waarvoor we tien mensen opleiden.’

Tien mensen in het verhaal oproepen is best veel, zeker als ze in 1 keer voorgesteld gaan worden. Ik ben benieuwd hoe je ervoor gaat zorgen dat ze allemaal herkenbaar zijn

Ga zo door!

Thanks Maaike! Ja inderdaad zijn veel mensen, maar een deel zal je toch niet echt moeten leren kennen, en degene die je moet onthouden worden wel duidelijk maar dat is voor later!

Over hoe Alex leert reizen

Een paar dagen waren verstreken, en tot nog toe had Alex zich gehouden aan het advies dat Lauren hem had gegeven om wat rust te nemen. De ervaring met Pam en ook de val door de bliksemschicht op het trainingsveld zaten hem nog vers in het geheugen. Bovendien vond hij het niet vervelend om een paar dagen op Aarde door te brengen, waar alles gewoon ging zoals het ging en altijd al was gegaan. De tijd die hij doorbracht in het Mistrijk leek zo snel te gaan, dat hij het in zijn hoofd nauwelijks bij kon houden. De hoeveelheid nieuwe ervaringen was simpelweg te groot om in een korte tijd te verwerken.

Het grootste deel van de tijd spendeerde Alex aan eten, slapen en –alweer- het bestuderen van het plafond. Zijn baan had hij nog maar even op de achtergrond geschoven, al vroeg hij zich af hoe lang zijn baas nog zou wachten tot hij zou worden ontslagen. Misschien kon hij wel een uitkering van de overheid krijgen, voor chronische vermoeidheid of zoiets.

Op de vierde dag stond Lauren om acht uur ’s ochtends al voor zijn deur. Alex, die ondertussen gewend was tot laat in de middag in zijn bed te liggen, werd wakker van de voordeurbel. Toen hij zag dat het Lauren was, was hij meteen klaarwakker en liep naar de haar toe. Halverwege de trap bedacht hij zich dat hij slechts een van zijn oude onderbroeken aan had en liep terug om een broek en trui van een stoel te vissen. Half struikelend, half kleren aantrekkend verplaatste hij zich over de trap en deed de deur open terwijl hij met zijn hand zijn vettige haar naar achteren streek. Toen hij Lauren glimlachend aankeek zag hij er bijna verzorgd uit.
‘Zullen we maar weer?’ vroeg ze, terwijl ze hem geamuseerd aankeek. Hij knikte, maar ze maakte geen aanstalten om zijn hand te pakken en naar het Mistrijk te vertrekken. ‘Het wordt tijd dat u zelf leert te reizen.’ verklaarde ze.
Alex had hier al eerder over nagedacht. Het had hem verbaasd dat Lauren hem nog steeds moest begeleiden bij zijn reis naar de wereld die zich op één van die wolken boven hem bevond. Hij had geen flauw idee hoe ze dat aanpakte.
‘Kunt u zich de eerste keer nog herinneren dat u het Mistrijk bezocht?' Ze friemelde ondertussen wat aan haar gewaad. 'U kon het eerst nog niet zien, maar toen u zich er voor open stelde werd alles zichtbaar. U moet zich nu nog verder open stellen.’ Ze gaf hem een bandje. Het bestond uit een dunne vlecht van bruin leer, en aan de sluiting bevond zich een wit veertje dat zacht bewoog in het briesje dat door de openstaande deur kwam. ‘Dit is een phylacterium, of talisman, het zal nog vaker van pas komen. Bevestig het aan uw enkel, het zal u helpen een object uit het Mistrijk bij u te dragen. Sluit uw ogen en denk aan wat u in het Mistrijk heeft gezien. Neem de gedachte aan onze wereld zo intens in u op, dat uw lichaam er volledig mee wordt gevuld.’
Alex deed wat hem werd opgedragen. Hij schoof zijn broekspijp iets omhoog en deed het bandje om zijn enkel. Het leek voor hem gemaakt. Hij zag de lichtjes in haar kastanjebruine ogen even oplichten voordat hij zijn ogen dichtdeed en zich concentreerde. Ondanks dat hij geen idee had hoe hij dit zou moeten aanpakken, besloot hij maar gewoon te doen wat Lauren had voorgesteld en er het beste van te hopen.

Hij dacht aan die keer dat hij samen met Lauren door Caligo had gelopen. De elven in hun witte gewaden, de puntige oren, de onderzoekende maar zwijgende blikken. Lauren, haar ogen en de manier waarop ze over het wolkendek zweefde. Hij nam het allemaal in zich op, het leek bezit van hem te nemen. ‘Stel u een weg naar boven toe voor. Laat u meenemen, meezweven door de lucht die u probeert op te tillen. Zwaartekracht heeft geen invloed op u.’ Alex voelde een koude rilling over zijn rug lopen. De mist kriebelde aan zijn huid. Hij leek omhoog te zweven. Het bandje trok zacht aan zijn enkel en hij deed voorzichtig zijn ogen open.

De situatie leek op de eerste keer dat hij mee was genomen door Lauren. Zijn wimpers plakten aan elkaar terwijl hij zijn ogen knipperden om beter te zien. Maar om hem heen was alleen de alles verhullende mist. Geen stad, geen huizen, geen elven. Alles dat hij had gezien was verdwenen. Zijn voeten raakten opnieuw het pad, waarvan hij nu wist dat het naar Caligo leidde. Het kon dus niet ver zijn, maar hoe hij ook tuurde, de contouren van de stad bleven onzichtbaar. Hij sloot zijn ogen nogmaals en dacht nog intenser aan het rijk waarvan hij wist dat hij zo dichtbij was. Hij balde zijn vuisten en vulde zijn hele lichaam met de gedachte aan alles dat het rijk hem had laten zien.

Toen hij ze opende zag hij het weer. De huizen van Caligo werden gehuld in lichte flarden mist en de daken schitterden zachtjes in het matte zonlicht. Hij was thuis. Nu dat hij hier zelf heen was gereisd voelde de wereld om hem heen nog specialer. Hij merkte dat er een lichte kriebel door hem heen ging. Eerst had hij alleen nog maar respect gevoeld voor de prachtige wereld om hem heen, maar nu deed het hem goed dat hij de bedenker ervan was geweest. Een zweem trots trok door zijn hoofd. Hij rechtte zijn rug en ademde eens diep in. Straks voelde hij zich nog goed over zichzelf.

Weet je wat ik het mooiste aan je verhaal vind? Ik heb het vast al eens gezegd, maar dat zijn de beschrijvingen en vooral de manier waarop je dat doet. Het is alsof je weg zweeft naar die wereld van Mist. Of je de onzichtbare draden erheen spint (in jou geval schrijft) ^_^ Ik vind het nog altijd heel erg knap

Mm, dus nu reist hij voor het eerst helemaal alleen naar het Mistrijk. Is dat niet gevaarlijk/onhandig? Wat als Lauren hem wegstuurt omdat het te gevaarlijk is of hij in de wegloopt en hij gelijk weer terug komt? Of dat er ongewenst iemand met hem meereist? (Of kan dat niet?)

Ik wacht geduldig af Ga zo door!

Dankjewel Maaike! Goed punt van dat alleen reizen. Ik wilde al dat het niet helemaal vlekkeloos zou gaan, maar dat had ik er niet echt in naar voren laten komen, aangepast En van die beschrijvingen, dat is heeeeeul cool om te horen

Nieuw stukje!

Over hoe Alex reageert als je je met zijn zaken bemoeit

Alex vervolgde zijn reis naar de Nieuwe Burcht, waar Lauren hem al op stond te wachten. Samen liepen ze zwijgzaam naar het trainingsveld.

De weken daarop gingen als een ruis aan Alex voorbij. Hij trainde zich helemaal kapot, sliep thuis en reisde ’s ochtends zelf weer naar het Mistrijk. Lauren bleek een strenge lerares en Alex bleek nog minder fysieke kracht te bezitten dan waar hij zichzelf op had voorbereid. Op het veld leerde hij bliksemschichten te ontwijken, een oefening waarbij zijn te grote kleren al gauw in de weg gingen zitten. Langzaam mocht hij meer dingen uitproberen met de Claudio 2000, de krachtige wolkenverdichter, waar zijn hand aan gewend leek te raken. Zijn vingers sloten zich gemakkelijk om het ruwe oppervlak en het smalle handvat, het gewicht van het wapen werd een logisch gegeven en zijn richtvermogen ging duidelijk vooruit. Lauren liet hem eindeloos touwtjespringen, opdrukken en stretchen, in de hoop verandering te brengen in Alex’ hulpeloze kneuzigheid en langzaam voelde hij hoe de spieren in zijn lichaam sterker werden.

Maar niet alleen werd hij lichamelijk getraind, ook de theorie die bij de verwachte strijd hoorde werd hem aangeleerd. Hij moest studeren om de vele generaals, opperbevelhebbers en helden uit de rijke oorlogsgeschiedenis van het Mistrijk uit zijn hoofd te leren. De bliksem- en mistvolkeren hadden al sinds elfenheugenis tegen elkaar gestreden, en Don Fulgur bleek al jaren de grootste vijand van het rijk.

Alex hield van de tijd die hij alleen met Lauren door kon brengen. Ze leek te genieten van het feit dat hij vooruit ging, maar hij liet niets merken van de aangename kriebels die ze hem bezorgde. Hij baalde aan het einde van iedere dag, als hij niet genoeg energie had om met haar na te kletsen en Dunstan haar met een zelfvoldane glimlach bij hem weghaalde. Ook Paul kon het niet nalaten hem af en toe een minachtende blik toe te werpen als ze naast elkaar op het veld stonden. Hij was duidelijk beter in het richten van zijn wolkverdichter en had Alex al meerdere malen verslagen bij het zwaardvechten. De enige reden waarom Alex zich nog steeds beter voelde dan Paul was omdat hij de bedenker van het hele rijk was geweest, en dat moest toch wat waard zijn.

Na drie weken waren Alex en Paul hun gebruikelijke schermoefeningen op het veld aan het uitvoeren, toen hun gidsen besloten dat hun aanwezigheid niet noodzakelijk was. Dunstan, de subtiliteit zelve, nam Lauren mee naar de gangen in de burcht en Alex hoefde niet te weten wat ze daar uitvoerden. Hij concentreerde zich op de ingewikkelde bewegingen van de vechtsport en probeerde niet te letten op Paul, die naast hem alles eruit liet zien alsof het hem met de paplepel was ingegoten.
‘Hoe is het met je, tegenwoordig?’ vroeg Paul hem, ondertussen een sierlijke zwaai met zijn zwaard makend. Alex haalde zijn schouders op.
‘Prima, hoor.’ Paul zette een stapje dichterbij hem en glimlachte breed.
‘Nog steeds samen met Kate?’ Alex keek hem vernietigend aan en schudde langzaam zijn hoofd. Pauls grijns werd zo mogelijk nog breder. ‘Och wat jammer nou, maar ja, ik begreep ook niet waarom ze bij je bleef.’
Ik ook niet, dacht Alex, maar hij keek wel uit om dat aan Paul toe te geven. Hij mompelde iets in de trant van ‘zijn je zaken niet’ en concentreerde zich opnieuw op zijn oefeningen. Maar Paul was niet van plan het daarbij te laten.
‘O, kom op, meneer Appelmans! Wat moest ze dan met jou?’ hij prikte met zijn zwaard richting Alex’ armen.
‘Hou op, Paul, het zijn je zaken niet.’ Alex haalde diep adem en probeerde zichzelf onder controle te houden.
‘En ik zie je wel kijken naar die Lauren van je. Je dacht toch niet dat die vrouw binnen je bereik lag he?’ lachte Paul en hij prikte nog een keer met zijn zwaard richting Alex.
‘Ik zei, het zijn je zaken niet!’ riep Alex en zwaaide zijn zwaard nu naar Paul.
Het schelle geluid van de tegen elkaar ketsende zwaarden klonk hard over het veld. De grijns verdween van Pauls gezicht en een zweem haat flitste door zijn ogen. Hij bewoog zijn zwaard richting Alex’ schouder, maar Alex wist hem te stoppen. Dat liet Alex niet op zich zitten en hij prikte venijnig naar Pauls borst. Zo volgden nog een aantal gemene aanvallen die stuk voor stuk door de twee werden tegengehouden. Alex was al meerdere keren door Paul verslagen, maar de adrenaline stroomde nu door zijn lichaam en hij was alerter dan ooit. Hij dreigde een klap tegen zijn slapen te krijgen, maar met een enorme kracht sloeg hij het zwaard van Paul tegen de grond, waarbij hij langs Pauls gezicht schampte. Ongelovig staarde hij naar Paul, wiens neus begon te bloeden.
‘Dwaas!’ beet hij hem toe, nu hij wist dat Paul hem niets aan kon doen. Dramatisch stampte hij het veld af, terwijl Paul wanhopig zijn neus dicht kneep en naar zijn zwaard greep.

Terwijl Alex door de gangen liep, zag hij dat de zon al aan zijn ondergang was begonnen en besloot hij direct naar huis te gaan. Hij sloeg de hoek om op weg naar zijn kamer, toen hij een zestal figuren in de verte zag aankomen. Drie van hen zweefden boven de grond, maar de andere drie zag er erg menselijk uit. Het moesten drie anderen van het team zijn.

Ah, daar komt de aartsvijand van het Mistrijk tussen de regels door Don Fulgur. Die naam klinkt ook lekker slecht ^_^

Ik vind het heel knap van Alex dat hij Paul op het trainingsveld heeft verslagen! Dat is vast goed voor zijn zelfvertrouwen als hij straks de strijd aangaat.

zag hij dat de zon al aan zijn ondergang was begonnen en besloot hij direct naar huis te gaan.

Toen ik deze zin las, vroeg ik me opeens af, is het in het Mistrijk nacht als het op aarde ook nacht is? Of verschilt dat? Want Alex is al eerder 's avonds in het Mistrijk geweest, zonder dat hij zich opeens bedacht dat hij naar huis moest.

Ik ben benieuwd of die drie andere leden van het team aardig zullen zijn Of ze Alex kant kiezen of die van Paul, want het zullen vast twee kampen worden

Ga zo door!