Haha, ik moest even lachen bij dat stukje over Chantals schoenen. XD
Tja, heel veel heb ik niet te zeggen over dit stukje, denk ik. Het is hartstikke goed! Wederom hetzelfde als wat ik hiervoor al zei, heerlijk hoe je ingaat op de details van de muziekwereld. Ook goed trouwens dat je David nu in iets positiever daglicht probeert te stellen door te zeggen dat hij een begeleider is i.p.v. een leider, want hij begon wel een beetje het zwarte schaap te worden. Dus dat is wel heel fijn om te lezen!
En sorry, maar verder weet ik er echt niets over te zeggen! Ik heb ook echt een enorme kater, dus misschien speelt dat ook een rol. Het was in ieder geval weer heerlijk om te lezen en ik zou zeggen: take your time, want school is natuurlijk belangrijker!
<3
Zwarte Tranen FF
Wauw, echt goed hoe jij al die muziekdetails zo subtiel in je verhaal vermeldt, wat Imke ook al zei. Echt super goed!
Dit stukje was misschien wat kort, en voor sommigen misschien niet zo relevant voor het verhaal, maar ik heb het echt met stijgende verbazing gelezen. Echt zo goed dat je aan al die dingen denkt! Ik vond het hartstikke leuk om te lezen, zoals altijd, en doe maar rustig aan hoor, met Zwarte Tranen.
Als je het gaat afraffelen wordt het ook niet beter van, dus - weer wat Imke ook zegt - take your time! (:
Hihi - dat laatste stukje was ook leuk.
Dus; ontzettend goed weer, en keep going'! <33
Dit stukje was misschien wat kort, en voor sommigen misschien niet zo relevant voor het verhaal, maar ik heb het echt met stijgende verbazing gelezen. Echt zo goed dat je aan al die dingen denkt! Ik vond het hartstikke leuk om te lezen, zoals altijd, en doe maar rustig aan hoor, met Zwarte Tranen.
Als je het gaat afraffelen wordt het ook niet beter van, dus - weer wat Imke ook zegt - take your time! (:
Hihi - dat laatste stukje was ook leuk.
Waarom zou je ook de moeite nemen om even terug te lopen? xd Echt leuk hoe je zelfs hierin merkt dat Chantal steeds meer aan het leven van de jongens begint te wennen.‘Die dingen waren duur,’ morde Chantal en haalde vervolgens achteloos haar schouders op: ‘Maar niet van mij, dus wat zou het.’
Dus; ontzettend goed weer, en keep going'! <33
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Hallo ihr Lieben, daar ben ik weer... *kuch* Met een belabberd slecht stuk, dat wel. Ik kom er gewoon niet goed uit, weet niet wat ik ervan moet denken.
In elk geval heel erg bedankt voor jullie reacties weer, die hebben me echt blij gemaakt <3 Het spijt me dat ik niet vaker kan posten -en geen betere stukken heb- maar.. nou ja. Op het moment krijg ik het gewoon niet voor elkaar .__.
Hopelijk is het toch nog een beetje leuk :)
~~
74.
Gapend achter haar hand trok Raquel de voordeur achter zich dicht. Ze voelde haar wangen al gloeien door de plotselinge overgang van koud naar warm; vlug ontdeed ze zich van muts, jas en sjaal en schopte haar schoenen uit. Met haar tas over haar schouder ging ze al richting de trap, toen de woonkamerdeur openging en Elvira haar hoofd om de hoek stak.
‘Oh. Jij bent vroeg thuis!’ zei ze verbaasd. ‘We verwachtten je pas vanavond.’
Raquel haalde haar schouders op. ‘Ja, Hannah had nog veel te doen.’ Ze kwam net vanuit huize Fischer, na een spontane logeerpartij als gevolg van Hannah’s huiswerkhysterie; het meisje had zoveel opdrachten van de universiteit dat ze al het werk van zich af had geschoven en in plaats daarvan haar vriendinnen liet overkomen.
‘Ach ja… Er is overigens post voor je.’ Elvira glimlachte even en verdween weer in de woonkamer. Het was zaterdag, dat verklaarde waarom ze niet werkte en in plaats van haar nette colbert een wollen alpaca-trui droeg.
Voordat ze haar post ging ophalen, bracht Raquel haar tas naar boven en fatsoeneerde haar uiterlijk. Ze moest grinniken toen ze haar spiegelbeeld zag: een typisch gezicht van te weinig slaap. Na twee films hadden Hannah, Lisanne en zij nog een hele tijd over van alles en nog wat liggen praten, zonder op de wijzers van de klok te letten. Raquel had geen idee hoe laat ze uiteindelijk in slaap waren gevallen, maar toen Hannah’s wekker om negen uur afging hadden ze allemaal het gevoel nog geen vier uur geslapen te hebben. Helaas piepte de wekker voor een reden: uitstellen maakte de huiswerkberg niet kleiner, Hannah moest echt aan de slag.
Desondanks was Raquel in opperbeste stemming. Dagen als deze deden haar weer eens beseffen hoe belangrijk de vriendschap van Hannah en Lisanne voor haar was. Zo werd het gapende gat van Chantals vertrek naar Hamburg opgevuld en, wat belangrijker was, aangevuld. Hannah en Lisanne hadden niet echt Chantals plaats ingenomen; ze waren inmiddels net zo belangrijk geworden als de oude vriendschap nog altijd was. Raquel prees zichzelf gelukkig dat ze hen had leren kennen.
Voor zich uit neuriënd sprong ze de trap weer af en liep de woonkamer in. Elvira zat op de sofa met de krant, zo te zien maakte ze de kruiswoordpuzzel. Jonathan lag op de grond met een handvol autootjes. Een tafereel om op de foto te zetten en in te lijsten.
Toen viel Raquels blik op tafel – op de post. Haar humeur zakte meteen een beetje in, iets van schok en schuld meldde zich in haar binnenste.
Het waren de foldertjes.
De foldertjes van de universiteit in Hamburg.
Inmiddels was het laatste weekend in Hamburg, het weekend van Het Idee, al een week geleden en in die week had Raquel vrij weinig aan de hele mogelijkheid van het verhuizen gedacht. Eenmaal thuis ging haar aandacht naar haar familie, haar werk, haar vriendinnen. Kort gezegd, naar alle redenen om in Berlijn te blijven. Dat ze aan het twijfelen was geslagen, moge duidelijk zijn.
De foldertjes herinnerden haar weer aan Het Idee. Zij waren het concrete bewijs van die mogelijkheid. De gemengde gevoelens in Raquels binnenste waren getuigen van haar twijfel. Ze was zich lang niet meer zo zeker van haar zaak en beet op haar lip, staarde naar de foldertjes zonder ze aan te raken.
‘Heb je je post al gevonden?’ haalde Elvira’s stem haar uit haar gedachten. Raquel draaide zich om en knikte zonder haar moeder direct aan te kijken.
‘Ik wist niet dat je overwoog om te gaan studeren,’ zei Elvira op neutrale toon. ‘Maar ik denk dat het een goed idee is om daar nu al over na te denken.’ Ze liet niet merken dat ze op de hoogte was van welke universiteit Raquel overwoog, maar dat was natuurlijk onvermijdelijk.
‘Ja, dat dacht ik ook.’ Raquel murmelde de woorden en hengelde vlug naar de foldertjes, klemde haar vingers om het stapeltje en voelde de rand al in haar hand snijden. Zonder om te kijken verliet ze de kamer.
Boven, uit het zicht van haar familie, durfde ze pas goed naar de inhoud van de folders te kijken. Ze had zich weliswaar nog niet heel intensief met universiteiten beziggehouden, maar de lay-out van deze foldertjes maakte alvast een vrij standaard indruk en de eerste studies dan wel faculteiten die in het oog sprongen had de universiteit van Berlijn ook.
Raquel schoof de post van zich af en probeerde te beoordelen of ze nu teleurgesteld was. Zo ja, dan had ze waarschijnlijk stilletjes gehoopt dat de universiteit haar een goede reden zou geven om te verhuizen. Zo nee, dan was haar onbewuste oordeel al geveld en kon ze het hele idee doorstrepen.
Voordat ze echter tot een conclusie kon komen, werd er op haar kamerdeur geklopt. ‘Binnen?’ mompelde ze vaag en stopte haar vinger in haar mond, waar de rand van het foldertje een snee had achtergelaten.
Elvira stapte over de drempel en bleef halverwege de kamer staan. Ze zei eerst even niets; haar blik focuste op het prikbord boven Raquels bureau, op de foto’s van haar dochter met Bill – en dan voornamelijk de foto waarop ze elkaar kusten, de foto uit de hotelkamer in Monaco. Toen ging ze op Raquels bed zitten en legde haar handen in haar schoot.
‘Ik zag dat die folders uit Hamburg kwamen.’ Haar toon was nog altijd opvallend neutraal. ‘Heb je al bedacht wat je precies wilt gaan doen? Want ik geloof dat je binnenkort al moet inschrijven.’
Raquel draaide haar bureaustoel rond, zodat ze haar moeder aan kon kijken – of in elk geval kon doen alsof ze haar moeder aankeek. ‘Eigenlijk niet,’ gaf ze toe. ‘Maar… Hamburg was een impuls.’
‘Dan zou ik er nog maar goed over nadenken als ik jou was,’ zei Elvira zacht. ‘Het gaat hier om je toekomst, Raquel. Ik zou daar niet zo impulsief over beslissen.’
Natuurlijk had ze gelijk. Raquel was normaal gesproken helemaal niet zo impulsief; in principe was ze het nu ook niet geweest, buiten het aanvragen van de foldertjes had ze nog niets concreets gedaan. Niemand wist van haar gedachten, behalve Hannah, maar die had het hele idee sowieso ergens diep weggestopt om zich op haar werk te kunnen concentreren.
‘Ik weet het,’ verzekerde Raquel haar moeder. ‘Dat zal ik ook niet doen.’
Elvira knikte. Blijkbaar was dat genoeg bevestiging voor haar, ze stond alweer op en glimlachte. ‘En als je ergens hulp bij nodig hebt, moet je het maar zeggen.’ Ze drukte een kus op Raquels voorhoofd en verliet rustig de kamer.
Met een resolute beweging schoof Raquel de folders terug op een stapel en liet het hele pakket in een la van haar bureau verdwijnen. Ze moest eerst maar eens goed, rationeel nadenken. Welke kant wilde ze op met haar studie? En dan geen topografische kant – de stad deed er nog niet toe. De eerste stap was beslissen waar haar grootste interesse lag, dan pas kwam de keuze van de universiteit.
Aan die volgorde moest ze zich houden. Bill of geen Bill.
In elk geval heel erg bedankt voor jullie reacties weer, die hebben me echt blij gemaakt <3 Het spijt me dat ik niet vaker kan posten -en geen betere stukken heb- maar.. nou ja. Op het moment krijg ik het gewoon niet voor elkaar .__.
Hopelijk is het toch nog een beetje leuk :)
~~
74.
Gapend achter haar hand trok Raquel de voordeur achter zich dicht. Ze voelde haar wangen al gloeien door de plotselinge overgang van koud naar warm; vlug ontdeed ze zich van muts, jas en sjaal en schopte haar schoenen uit. Met haar tas over haar schouder ging ze al richting de trap, toen de woonkamerdeur openging en Elvira haar hoofd om de hoek stak.
‘Oh. Jij bent vroeg thuis!’ zei ze verbaasd. ‘We verwachtten je pas vanavond.’
Raquel haalde haar schouders op. ‘Ja, Hannah had nog veel te doen.’ Ze kwam net vanuit huize Fischer, na een spontane logeerpartij als gevolg van Hannah’s huiswerkhysterie; het meisje had zoveel opdrachten van de universiteit dat ze al het werk van zich af had geschoven en in plaats daarvan haar vriendinnen liet overkomen.
‘Ach ja… Er is overigens post voor je.’ Elvira glimlachte even en verdween weer in de woonkamer. Het was zaterdag, dat verklaarde waarom ze niet werkte en in plaats van haar nette colbert een wollen alpaca-trui droeg.
Voordat ze haar post ging ophalen, bracht Raquel haar tas naar boven en fatsoeneerde haar uiterlijk. Ze moest grinniken toen ze haar spiegelbeeld zag: een typisch gezicht van te weinig slaap. Na twee films hadden Hannah, Lisanne en zij nog een hele tijd over van alles en nog wat liggen praten, zonder op de wijzers van de klok te letten. Raquel had geen idee hoe laat ze uiteindelijk in slaap waren gevallen, maar toen Hannah’s wekker om negen uur afging hadden ze allemaal het gevoel nog geen vier uur geslapen te hebben. Helaas piepte de wekker voor een reden: uitstellen maakte de huiswerkberg niet kleiner, Hannah moest echt aan de slag.
Desondanks was Raquel in opperbeste stemming. Dagen als deze deden haar weer eens beseffen hoe belangrijk de vriendschap van Hannah en Lisanne voor haar was. Zo werd het gapende gat van Chantals vertrek naar Hamburg opgevuld en, wat belangrijker was, aangevuld. Hannah en Lisanne hadden niet echt Chantals plaats ingenomen; ze waren inmiddels net zo belangrijk geworden als de oude vriendschap nog altijd was. Raquel prees zichzelf gelukkig dat ze hen had leren kennen.
Voor zich uit neuriënd sprong ze de trap weer af en liep de woonkamer in. Elvira zat op de sofa met de krant, zo te zien maakte ze de kruiswoordpuzzel. Jonathan lag op de grond met een handvol autootjes. Een tafereel om op de foto te zetten en in te lijsten.
Toen viel Raquels blik op tafel – op de post. Haar humeur zakte meteen een beetje in, iets van schok en schuld meldde zich in haar binnenste.
Het waren de foldertjes.
De foldertjes van de universiteit in Hamburg.
Inmiddels was het laatste weekend in Hamburg, het weekend van Het Idee, al een week geleden en in die week had Raquel vrij weinig aan de hele mogelijkheid van het verhuizen gedacht. Eenmaal thuis ging haar aandacht naar haar familie, haar werk, haar vriendinnen. Kort gezegd, naar alle redenen om in Berlijn te blijven. Dat ze aan het twijfelen was geslagen, moge duidelijk zijn.
De foldertjes herinnerden haar weer aan Het Idee. Zij waren het concrete bewijs van die mogelijkheid. De gemengde gevoelens in Raquels binnenste waren getuigen van haar twijfel. Ze was zich lang niet meer zo zeker van haar zaak en beet op haar lip, staarde naar de foldertjes zonder ze aan te raken.
‘Heb je je post al gevonden?’ haalde Elvira’s stem haar uit haar gedachten. Raquel draaide zich om en knikte zonder haar moeder direct aan te kijken.
‘Ik wist niet dat je overwoog om te gaan studeren,’ zei Elvira op neutrale toon. ‘Maar ik denk dat het een goed idee is om daar nu al over na te denken.’ Ze liet niet merken dat ze op de hoogte was van welke universiteit Raquel overwoog, maar dat was natuurlijk onvermijdelijk.
‘Ja, dat dacht ik ook.’ Raquel murmelde de woorden en hengelde vlug naar de foldertjes, klemde haar vingers om het stapeltje en voelde de rand al in haar hand snijden. Zonder om te kijken verliet ze de kamer.
Boven, uit het zicht van haar familie, durfde ze pas goed naar de inhoud van de folders te kijken. Ze had zich weliswaar nog niet heel intensief met universiteiten beziggehouden, maar de lay-out van deze foldertjes maakte alvast een vrij standaard indruk en de eerste studies dan wel faculteiten die in het oog sprongen had de universiteit van Berlijn ook.
Raquel schoof de post van zich af en probeerde te beoordelen of ze nu teleurgesteld was. Zo ja, dan had ze waarschijnlijk stilletjes gehoopt dat de universiteit haar een goede reden zou geven om te verhuizen. Zo nee, dan was haar onbewuste oordeel al geveld en kon ze het hele idee doorstrepen.
Voordat ze echter tot een conclusie kon komen, werd er op haar kamerdeur geklopt. ‘Binnen?’ mompelde ze vaag en stopte haar vinger in haar mond, waar de rand van het foldertje een snee had achtergelaten.
Elvira stapte over de drempel en bleef halverwege de kamer staan. Ze zei eerst even niets; haar blik focuste op het prikbord boven Raquels bureau, op de foto’s van haar dochter met Bill – en dan voornamelijk de foto waarop ze elkaar kusten, de foto uit de hotelkamer in Monaco. Toen ging ze op Raquels bed zitten en legde haar handen in haar schoot.
‘Ik zag dat die folders uit Hamburg kwamen.’ Haar toon was nog altijd opvallend neutraal. ‘Heb je al bedacht wat je precies wilt gaan doen? Want ik geloof dat je binnenkort al moet inschrijven.’
Raquel draaide haar bureaustoel rond, zodat ze haar moeder aan kon kijken – of in elk geval kon doen alsof ze haar moeder aankeek. ‘Eigenlijk niet,’ gaf ze toe. ‘Maar… Hamburg was een impuls.’
‘Dan zou ik er nog maar goed over nadenken als ik jou was,’ zei Elvira zacht. ‘Het gaat hier om je toekomst, Raquel. Ik zou daar niet zo impulsief over beslissen.’
Natuurlijk had ze gelijk. Raquel was normaal gesproken helemaal niet zo impulsief; in principe was ze het nu ook niet geweest, buiten het aanvragen van de foldertjes had ze nog niets concreets gedaan. Niemand wist van haar gedachten, behalve Hannah, maar die had het hele idee sowieso ergens diep weggestopt om zich op haar werk te kunnen concentreren.
‘Ik weet het,’ verzekerde Raquel haar moeder. ‘Dat zal ik ook niet doen.’
Elvira knikte. Blijkbaar was dat genoeg bevestiging voor haar, ze stond alweer op en glimlachte. ‘En als je ergens hulp bij nodig hebt, moet je het maar zeggen.’ Ze drukte een kus op Raquels voorhoofd en verliet rustig de kamer.
Met een resolute beweging schoof Raquel de folders terug op een stapel en liet het hele pakket in een la van haar bureau verdwijnen. Ze moest eerst maar eens goed, rationeel nadenken. Welke kant wilde ze op met haar studie? En dan geen topografische kant – de stad deed er nog niet toe. De eerste stap was beslissen waar haar grootste interesse lag, dan pas kwam de keuze van de universiteit.
Aan die volgorde moest ze zich houden. Bill of geen Bill.
Yes! Gelukkig gaat ze nu weer wat realistischer nadenken. Zich eerst richten op de studie zelf en dan pas op de locatie.
Damn, ik heb niet zo heel veel over dit stukje te zeggen eigenlijk. Het hoort in het verhaal maar er gebeurt weinig bijzonders. Dat is niet negatief hoor, maar daardoor heb ik er vrij weinig over te zeggen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik heeeeel benieuwd ben naar de verdere verloop!
xxx
Damn, ik heb niet zo heel veel over dit stukje te zeggen eigenlijk. Het hoort in het verhaal maar er gebeurt weinig bijzonders. Dat is niet negatief hoor, maar daardoor heb ik er vrij weinig over te zeggen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik heeeeel benieuwd ben naar de verdere verloop!
xxx
Slechte ik, ik dacht echt dat ik al láng gereageerd had! ö
Niet dus. Sorryyyy! (aaaa')
Maar, zoals Imke ook al zei, leuk stukje, niet zoveel bijzonders, maar wel realistisch (:
Keep going! <3
Niet dus. Sorryyyy! (aaaa')
Maar, zoals Imke ook al zei, leuk stukje, niet zoveel bijzonders, maar wel realistisch (:
Keep going! <3
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Ben ik weer... Midden in de tentamenweek, maar inspiratie is inspiratie, dus here you go. :D
Heel erg bedankt voor de reacties! & ik ben blij om te kunnen melden dat ik uit mijn ik-weet-niet-hoe-het-verder-moet-gat ben gekomen. Of ik heel veel tijd ga hebben om mijn ideeën uit te schrijven weet ik niet, maar het idee is er in elk geval weer. :)
Enjoy! -en ja, de laatste zin van dit deeltje is suggestief bedoeld xD-
~~
Tijden van rust gingen om één of andere reden altijd sneller voorbij. Raquel vroeg zich af waar dat aan lag. Ze had juist het tegenovergestelde verwacht; tijden van rust waarin alle dagen op elkaar lijken, saai worden, langzaam en langdradig voorbijgaan… Maar dat was dus niet zo. Misschien was het de routine die de tijd deed vliegen. Dat zou verklaren waarom de turbulente tijden zo sloom gingen: de routine miste, elke stap en elke actie moest worden overdacht. Al het wikken en wegen had invloed op haar besef van tijd.
Het weekend van twintig februari ging heel, heel langzaam voorbij. Raquels innerlijke klok stond zelfs even helemaal stil, de mentale wijzers plakten vast op dertien minuten over twee op zaterdag, toen Georg met een grote grijns verkondigde dat Joëlle besloten had mee te reizen.
‘Meereizen?’ vroeg Hannah niet-begrijpend. ‘Waarmee?’
‘Met de tour,’ antwoordde Georg, alsof dat alleen maar logisch was. ‘Niet in de bus, met haar eigen auto en een goede vriendin. Als een soort roadtrip. Een Tokio-Hotel-roadtrip.’ Hij grijnsde, leek beretevreden. Raquel en Hannah wisselden een blik met grote ogen. Tour?
‘Tour?’ echode Hannah, ook al had ze Raquels gedachte niet kunnen horen. ‘Wanneer?’
Bill keek verbijsterd op van zijn papier, een songtekst waar hij nog steeds mee knoeide. ‘Heb ik dat niet eens gezegd? Ik was ervan overtuigd dat ik het al tien keer heb verteld.’
De meisjes schudden tegelijkertijd hun hoofd, Raquels innerlijke wijzers begonnen langzaam weer te bewegen.
‘Oh. Dan ben ik nog lang niet zo erg als ik dacht,’ constateerde Bill droog. ‘En ik maar op mijn lippen bijten omdat ik bang was dat ik in herhaling viel.’
Georg en Gustav rolden synchroon met hun ogen, Chantal grinnikte even. Tom stapte op dat moment de woonkamer in, kwam terug van het toilet, en keek een tikkeltje gedesoriënteerd om zich heen. ‘Wat heb ik gemist?’
‘Niets bijzonders. Gewoon weer een abnormale karaktertrek van je broertje.’ Georg strekte zich uit in de zetel en ontweek de pinda die Bill naar zijn hoofd mikte.
‘Tien minuten! Trouwens, alleen Tom heeft het recht om over die tien minuten te zeuren.’
‘Ja ja.’ De bassist grijnsde uitdagend, niet onder de indruk, en Bill kwam al overeind met een strijdlustig gezicht, toen Hannah ingreep.
‘Kan iemand nu uitleggen hoe dat zit met die tour? Want wij weten dus van niks.’
‘Serieus?’ vroeg Tom verrast. Hij plofte weer op de sofa, trok Hannah tegen zich aan en gaf haar bijna werktuiglijk een zoen – maar niet werktuiglijk zonder passie, want zijn ogen straalden nog steeds. Hannah nestelde zich wel tegen, de frons tussen haar wenkbrauwen verdween echter nog niet.
‘Van april tot juni,’ begon Bill en trok een gezicht alsof het hem moeite kostte dat feit op te diepen uit zijn geheugen. ‘Begin april tot begin juni. En het album komt in maart.’
Eigenlijk was dat alle informatie die de meisjes nodig hadden: wanneer zouden de jongens – en Chantal – niet thuis zijn? Waar ze dan wel zouden zijn deed er nauwelijks toe; ver weg bleef ver weg, of het nu Rusland of Frankrijk was. Van april tot juni. Twee hele maanden. Een zesde van een heel jaar. Als je het zo uitdrukte, klonk het nog veel langer.
‘Dat is al best snel,’ prevelde Raquel onwillekeurig. Ze zat in de andere hoek van de sofa, haar sokken raakten net niet Hannah’s voet; Bills warrige haar streek langs haar knie, hij zat op de vloer met zijn rug tegen de zijkant.
‘Nog twee maanden,’ antwoordde Tom. ‘Dat valt toch best mee?’
Ook een zesde van een heel jaar. Toch klonk het veel minder lang dan twee maanden tour. Maar als Raquels theorie over tijden van rust klopte, dan zouden die twee maanden juist snel voorbij moeten gaan. Twee maanden waarin niets anders zou gebeuren dan alle dagelijkse beslommeringen van haar leven? Iets in haar zei dat ze die twee maanden niet onder “tijden van rust” mocht scharen.
’s Avonds, met haar tandenborstel tussen haar tanden, trok Raquel een grimas naar de spiegel. Ze dacht aan Monaco, misschien wel hét breekpunt in hun relatie. Werd dit ook weer zo’n breekpunt? Dat het hun grenzen zou verkennen, leek haar onontkomelijk. Dé manier om elkaar op de proef te stellen, zeker. Twee maanden was dan nog niet eens zo veel, probeerde ze te relativeren. Sommige stellen zagen elkaar zes maanden niet, bijvoorbeeld als de ene een buitenlandse stage deed, en die kwamen er ook doorheen. En toch, en toch… Leuk was het niet.
Plotseling had ze een heel ander onderwerp om over te piekeren dan haar keuze van universiteit. Raquel moest een zucht onderdrukken en spuwde de tandpasta in de wasbak, om vervolgens haar mond te spoelen en haar handen af te drogen. Gelukkig had ze nu iets vrolijkers om aan te denken: om precies te zijn de chaos in Bills kamer en de geur van zijn shampoo op het hoofdkussen.
De zanger lag al in bed, bladerend in een tijdschrift dat hij opzij gooide zodra Raquel de kamer binnen glipte. Vanwege de februarikou droeg hij één van Toms oude T-shirts op zijn trainingsbroek; een feit dat Raquel stiekem heel erg schattig vond.
Hij begroette haar met een kus toen ze naast hem onder de dekens kroop en giechelde meteen daarna. ‘Ieh, je voeten zijn koud!’
‘Badkamervloer,’ geeuwde ze en nestelde zich wat dieper onder de dekens. Bill deed weer eens dienst als kacheltje; haar koude voeten warmden binnen de kortste keren op, nog voor ze helemaal slaperig was.
Deels kwam dat waarschijnlijk ook door het fluistertoongesprek dat ze met Bill voerde.
‘Hoe ver gaan jullie eigenlijk weg?’ vroeg Raquel zachtjes, licht onzeker. ‘Met de tour, bedoel ik?’
‘Wat is verder, Portugal of Kroatië?’ antwoordde Bill met een halve grijns.
‘Portugal, vermoed ik.’
‘Dan ongeveer zo ver als Portugal.’ Zijn ogen blonken even geamuseerd, toen werd hij wat serieuzer en legde een hand om haar wang. ‘Maak je niet druk, oké? Het gaat vast allemaal heel snel voorbij. Dat doet het altijd…’
Hij klonk haast teleurgesteld, maar vreemd genoeg voelde Raquel zich er wel beter bij. ‘Ik weet het. Ik moet gewoon ophouden met overal een punt van maken.’
‘Ach. Ik vind het niet zo erg als je dat doet,’ lachte hij zacht. ‘Als je zoiets had van “laat maar waaien, het zal wel”, dát zou ik veel erger vinden.’
‘Geen zorgen. Ik ben helemaal niet van het “laat maar waaien”.’
‘Ik ook niet. Soms een beetje té niet en dan maak ik iedereen gek met mijn controlfreakheid.’ Bill grinnikte, het idee dat hij mensen irriteerde stoorde hem zoals gebruikelijk helemaal niet.
Raquel voelde de glimlach aan haar mondhoeken trekken. Gewoon dit, gewoon zijn nabijheid en de rust die deze hele situatie uitstraalde – dat was alles dat ze nodig had om de korte spanning weer te doen verdwijnen.
‘Ik weet dat de hele tour zelf geweldig wordt. Voor iedereen. De concerten, bedoel ik,’ zei ze oprecht. ‘Dus daar ligt het zeker niet aan. Ik ben alleen egoïstisch genoeg om je helemaal voor mij alleen te willen, denk ik.’
Ze werd knalrood na die impulsieve woorden, maar Bill kon alleen maar lachen en haar kussen. ‘Dat vind ik ook helemaal niet erg…’
Heel erg bedankt voor de reacties! & ik ben blij om te kunnen melden dat ik uit mijn ik-weet-niet-hoe-het-verder-moet-gat ben gekomen. Of ik heel veel tijd ga hebben om mijn ideeën uit te schrijven weet ik niet, maar het idee is er in elk geval weer. :)
Enjoy! -en ja, de laatste zin van dit deeltje is suggestief bedoeld xD-
~~
Tijden van rust gingen om één of andere reden altijd sneller voorbij. Raquel vroeg zich af waar dat aan lag. Ze had juist het tegenovergestelde verwacht; tijden van rust waarin alle dagen op elkaar lijken, saai worden, langzaam en langdradig voorbijgaan… Maar dat was dus niet zo. Misschien was het de routine die de tijd deed vliegen. Dat zou verklaren waarom de turbulente tijden zo sloom gingen: de routine miste, elke stap en elke actie moest worden overdacht. Al het wikken en wegen had invloed op haar besef van tijd.
Het weekend van twintig februari ging heel, heel langzaam voorbij. Raquels innerlijke klok stond zelfs even helemaal stil, de mentale wijzers plakten vast op dertien minuten over twee op zaterdag, toen Georg met een grote grijns verkondigde dat Joëlle besloten had mee te reizen.
‘Meereizen?’ vroeg Hannah niet-begrijpend. ‘Waarmee?’
‘Met de tour,’ antwoordde Georg, alsof dat alleen maar logisch was. ‘Niet in de bus, met haar eigen auto en een goede vriendin. Als een soort roadtrip. Een Tokio-Hotel-roadtrip.’ Hij grijnsde, leek beretevreden. Raquel en Hannah wisselden een blik met grote ogen. Tour?
‘Tour?’ echode Hannah, ook al had ze Raquels gedachte niet kunnen horen. ‘Wanneer?’
Bill keek verbijsterd op van zijn papier, een songtekst waar hij nog steeds mee knoeide. ‘Heb ik dat niet eens gezegd? Ik was ervan overtuigd dat ik het al tien keer heb verteld.’
De meisjes schudden tegelijkertijd hun hoofd, Raquels innerlijke wijzers begonnen langzaam weer te bewegen.
‘Oh. Dan ben ik nog lang niet zo erg als ik dacht,’ constateerde Bill droog. ‘En ik maar op mijn lippen bijten omdat ik bang was dat ik in herhaling viel.’
Georg en Gustav rolden synchroon met hun ogen, Chantal grinnikte even. Tom stapte op dat moment de woonkamer in, kwam terug van het toilet, en keek een tikkeltje gedesoriënteerd om zich heen. ‘Wat heb ik gemist?’
‘Niets bijzonders. Gewoon weer een abnormale karaktertrek van je broertje.’ Georg strekte zich uit in de zetel en ontweek de pinda die Bill naar zijn hoofd mikte.
‘Tien minuten! Trouwens, alleen Tom heeft het recht om over die tien minuten te zeuren.’
‘Ja ja.’ De bassist grijnsde uitdagend, niet onder de indruk, en Bill kwam al overeind met een strijdlustig gezicht, toen Hannah ingreep.
‘Kan iemand nu uitleggen hoe dat zit met die tour? Want wij weten dus van niks.’
‘Serieus?’ vroeg Tom verrast. Hij plofte weer op de sofa, trok Hannah tegen zich aan en gaf haar bijna werktuiglijk een zoen – maar niet werktuiglijk zonder passie, want zijn ogen straalden nog steeds. Hannah nestelde zich wel tegen, de frons tussen haar wenkbrauwen verdween echter nog niet.
‘Van april tot juni,’ begon Bill en trok een gezicht alsof het hem moeite kostte dat feit op te diepen uit zijn geheugen. ‘Begin april tot begin juni. En het album komt in maart.’
Eigenlijk was dat alle informatie die de meisjes nodig hadden: wanneer zouden de jongens – en Chantal – niet thuis zijn? Waar ze dan wel zouden zijn deed er nauwelijks toe; ver weg bleef ver weg, of het nu Rusland of Frankrijk was. Van april tot juni. Twee hele maanden. Een zesde van een heel jaar. Als je het zo uitdrukte, klonk het nog veel langer.
‘Dat is al best snel,’ prevelde Raquel onwillekeurig. Ze zat in de andere hoek van de sofa, haar sokken raakten net niet Hannah’s voet; Bills warrige haar streek langs haar knie, hij zat op de vloer met zijn rug tegen de zijkant.
‘Nog twee maanden,’ antwoordde Tom. ‘Dat valt toch best mee?’
Ook een zesde van een heel jaar. Toch klonk het veel minder lang dan twee maanden tour. Maar als Raquels theorie over tijden van rust klopte, dan zouden die twee maanden juist snel voorbij moeten gaan. Twee maanden waarin niets anders zou gebeuren dan alle dagelijkse beslommeringen van haar leven? Iets in haar zei dat ze die twee maanden niet onder “tijden van rust” mocht scharen.
’s Avonds, met haar tandenborstel tussen haar tanden, trok Raquel een grimas naar de spiegel. Ze dacht aan Monaco, misschien wel hét breekpunt in hun relatie. Werd dit ook weer zo’n breekpunt? Dat het hun grenzen zou verkennen, leek haar onontkomelijk. Dé manier om elkaar op de proef te stellen, zeker. Twee maanden was dan nog niet eens zo veel, probeerde ze te relativeren. Sommige stellen zagen elkaar zes maanden niet, bijvoorbeeld als de ene een buitenlandse stage deed, en die kwamen er ook doorheen. En toch, en toch… Leuk was het niet.
Plotseling had ze een heel ander onderwerp om over te piekeren dan haar keuze van universiteit. Raquel moest een zucht onderdrukken en spuwde de tandpasta in de wasbak, om vervolgens haar mond te spoelen en haar handen af te drogen. Gelukkig had ze nu iets vrolijkers om aan te denken: om precies te zijn de chaos in Bills kamer en de geur van zijn shampoo op het hoofdkussen.
De zanger lag al in bed, bladerend in een tijdschrift dat hij opzij gooide zodra Raquel de kamer binnen glipte. Vanwege de februarikou droeg hij één van Toms oude T-shirts op zijn trainingsbroek; een feit dat Raquel stiekem heel erg schattig vond.
Hij begroette haar met een kus toen ze naast hem onder de dekens kroop en giechelde meteen daarna. ‘Ieh, je voeten zijn koud!’
‘Badkamervloer,’ geeuwde ze en nestelde zich wat dieper onder de dekens. Bill deed weer eens dienst als kacheltje; haar koude voeten warmden binnen de kortste keren op, nog voor ze helemaal slaperig was.
Deels kwam dat waarschijnlijk ook door het fluistertoongesprek dat ze met Bill voerde.
‘Hoe ver gaan jullie eigenlijk weg?’ vroeg Raquel zachtjes, licht onzeker. ‘Met de tour, bedoel ik?’
‘Wat is verder, Portugal of Kroatië?’ antwoordde Bill met een halve grijns.
‘Portugal, vermoed ik.’
‘Dan ongeveer zo ver als Portugal.’ Zijn ogen blonken even geamuseerd, toen werd hij wat serieuzer en legde een hand om haar wang. ‘Maak je niet druk, oké? Het gaat vast allemaal heel snel voorbij. Dat doet het altijd…’
Hij klonk haast teleurgesteld, maar vreemd genoeg voelde Raquel zich er wel beter bij. ‘Ik weet het. Ik moet gewoon ophouden met overal een punt van maken.’
‘Ach. Ik vind het niet zo erg als je dat doet,’ lachte hij zacht. ‘Als je zoiets had van “laat maar waaien, het zal wel”, dát zou ik veel erger vinden.’
‘Geen zorgen. Ik ben helemaal niet van het “laat maar waaien”.’
‘Ik ook niet. Soms een beetje té niet en dan maak ik iedereen gek met mijn controlfreakheid.’ Bill grinnikte, het idee dat hij mensen irriteerde stoorde hem zoals gebruikelijk helemaal niet.
Raquel voelde de glimlach aan haar mondhoeken trekken. Gewoon dit, gewoon zijn nabijheid en de rust die deze hele situatie uitstraalde – dat was alles dat ze nodig had om de korte spanning weer te doen verdwijnen.
‘Ik weet dat de hele tour zelf geweldig wordt. Voor iedereen. De concerten, bedoel ik,’ zei ze oprecht. ‘Dus daar ligt het zeker niet aan. Ik ben alleen egoïstisch genoeg om je helemaal voor mij alleen te willen, denk ik.’
Ze werd knalrood na die impulsieve woorden, maar Bill kon alleen maar lachen en haar kussen. ‘Dat vind ik ook helemaal niet erg…’
Hihi - ze zijn zó schattig samen! <33333
Ik had je verhaal gisteren al gelezen, dus weet zo niet meer precies wat ik kan reageren, maar er zaten toch geen foutjes ofzo in, dus ik reageer maar gewoon lekker nutteloos --'
Zo. Nu moet je weer gauw verder ;p Me likes it a lot!
Ik had je verhaal gisteren al gelezen, dus weet zo niet meer precies wat ik kan reageren, maar er zaten toch geen foutjes ofzo in, dus ik reageer maar gewoon lekker nutteloos --'
Zo. Nu moet je weer gauw verder ;p Me likes it a lot!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Wauw, ik zou zweren dat ik al gereageerd had op dit stuk! Sorry dus! Bij deze alsnog mijn reactie.
‘Oh. Dan ben ik nog lang niet zo erg als ik dacht,’ constateerde Bill droog. ‘En ik maar op mijn lippen bijten omdat ik bang was dat ik in herhaling viel.’
Hahaha xD
Wel raar trouwens dat allebei de broertjes vergeten zijn om het tegen hun vriendinnen te vertellen!
Hmm, ik ben heel benieuwd hoe het er tijdens die tour aan toe zal gaan. Twee maanden lijken inderdaad erg lang, maar de telefoon bestaat ook nog en waarschijnlijk vliegen zo'n maanden voorbij voordat ze het in de gaten hebben. Hoop ik in ieder geval voor ze.
Nogmaals sorry voor de late reactie! Hopelijk post je vlug weer iets nieuws
‘Oh. Dan ben ik nog lang niet zo erg als ik dacht,’ constateerde Bill droog. ‘En ik maar op mijn lippen bijten omdat ik bang was dat ik in herhaling viel.’
Hahaha xD
Wel raar trouwens dat allebei de broertjes vergeten zijn om het tegen hun vriendinnen te vertellen!
Hmm, ik ben heel benieuwd hoe het er tijdens die tour aan toe zal gaan. Twee maanden lijken inderdaad erg lang, maar de telefoon bestaat ook nog en waarschijnlijk vliegen zo'n maanden voorbij voordat ze het in de gaten hebben. Hoop ik in ieder geval voor ze.
Nogmaals sorry voor de late reactie! Hopelijk post je vlug weer iets nieuws
@Imke; tja, ze hadden nogal veel aan hun hoofd -de jongens, bedoel ik. Vandaar. :)
Het lukt me nauwelijks om tijd te vinden om te schrijven, dus dit stuk is een beetje ... kort en niet al te geweldig. Maar ik wilde iets posten en - er komt weer iets van spanning in, hoop ik. Probeer ik.
In elk geval heel erg bedankt voor al jullie reacties, die geven me toch weer de push om te blijven schrijven :D
~~
75.
Het was een bekend gevoel, een bekende sfeer in huize Tokio Hotel. De maanden en weken vóór een grote gebeurtenis waren eigenlijk stressvoller dan de gebeurtenis zelf. Stressvol op een goede, verwachtingsvolle manier, maar toch. Tot Chantals lichte verbazing konden Bill en Gustav er het beste tegen, terwijl de anders zo nonchalante Georg en Tom er op haast nerveuze manier melig van werden en aan het klieren sloegen. Voor Chantal was die afleiding best welkom; ze had het gevoel dat haar hartslag nooit meer helemaal rustig zou worden.
Gelukkig was daar Joëlle. Als Georgs officiële vriendin had ze inmiddels toegang tot het appartement en bracht meestal haar avonden bij hen door. Chantal kon het goed met haar vinden; door haar vrolijke, open karakter was Joëlle makkelijk om mee te praten en dat deden ze dus ook in overvloed. Na al die tijd zonder een echte vriendin om mee te praten (hoe je het ook wendde of keerde, Bills Y-chromosoom viel niet helemaal weg te strepen) was het een verademing.
Met het album ging het plotseling heel snel. Zelfs Bill, de perfectionist, kon na een tijdje niets meer bedenken dat nog beter kon en zo waren er inmiddels tien songs voltooid verklaard. Met een paar anderen werd er nog steeds geëxperimenteerd, maar alles was eigenlijk zo goed als af. Chantal had de voltooide tien keer al op haar iPod gezet en soms, ’s nachts als iedereen sliep, zong ze zachtjes met zichzelf mee. Het was een vreemd gevoel. Heerlijk, maar vreemd.
Twee weken na het laatste bezoek van Raquel en Hannah in Hamburg kwam de band naar Berlijn. Helaas niet om de twee meisjes een bezoek te brengen, hoe graag ze dat misschien ook hadden gewild: ze kwamen als Tokio Hotel. Stiekem voelde Chantal zich daar veel beter bij. Dit was iets voor alleen hen, voor alleen de band. Dit was iets dat ze niet met Raquel of Hannah hoefde te delen. Wel met Joëlle, want die kwam spontaan mee, maar om één of andere reden was dat toch minder erg.
Chantal keek al een hele tijd uit naar deze dag, al sinds David het woord had gebruikt tijdens de meeting in zijn kantoor. Ze was niet eens heel nerveus, meer op een gezonde manier gespannen en opgewonden. Het Engelse “thrilled” beschreef haar gevoelens waarschijnlijk het beste; ze was nog net geen stuiterbal.
Vandaag vond een historische gebeurtenis plaats. Op de planning stond een fotoshoot: de allereerste officiële fotoshoot van een vijfkoppig Tokio Hotel.
Het busje stopte twee straten voor het doel, de fotostudio. De jongens werden pas bij de achteringang afgezet, Chantal en Joëlle namen de voordeur. Ze waren allebei uitgelaten en lacherig, hoe kon het ook anders na een rit in een busje met de vier jongens, en liepen haast zwalkend van het giechelen over de stoep. Het gebouw was nog niet eens in zicht toen Chantals gsm begon te trillen; ze maakte een sprongetje en graaide naar het ding in haar jaszak, terwijl haar ringtone Joëlle weer een lachbui bezorgde – de introtune van Sesamstraat.
‘Hoi?’ gniffelde Chantal, toen ze haar gsm eindelijk aan haar oor drukte. ‘Oh, Tom. Hoi.’ Ze giechelde om haar eigen droge toon, maar hield plotseling midden in haar lach op. ‘Oh… Oh, oké. Ja. Goed.’ Haar stem nam iets verbaasds aan; als Joëlle niet zo melig had geweest had ze misschien de kleine frons gezien, die zich tussen Chantals wenkbrauwen nestelde.
De blondine beëindigde het gesprek en stopte haar gsm terug in haar jaszak. Ze wachtte niet eens op Joëlles vraag, wist toch al dat die zou komen. ‘We moeten buiten voor de studio even wachten. Hannah en Raquel komen ook.’
‘Echt?’ Joëlle keek verrast op en begon toen te glimlachen. ‘Oh, cool, dan leer ik hen ook eens kennen!’
Ze scheen haar meligheid nu eveneens verloren te hebben, maar om een heel andere reden dan Chantal. Joëlle was nieuwsgierig; ze had zoveel over de twee meisjes geoord, hele verhalen van de tweeling – daar was geen ontkomen aan in huize Tokio Hotel – maar het duo in kwestie had ze nog nooit ontmoet. Voor haar was het een interessante kennismaking. Voor Chantal was het… teleurstelling. Irritatie. Een reden voor kwaad zijn en woede. Ze snapte heus wel dat de broertjes hun vriendin wilden zien, maar moest dat per se nu, op háár speciale dag?
Eén straat verder stonden ze voor de fotostudio. Het gebouw leek van buiten op een doodnormaal kantoor: draaideuren, grijze raamkozijnen, door de hele straat stonden zwarte auto’s geparkeerd. Joëlle en Chantal bleven aan de overkant staan en vermaakten zich met het tellen van opvallend schoeisel. Ze hadden net vastgesteld dat er verrassend veel sneakers naar binnen gingen, toen hun blik op een paar rode en een paar donkerblauwe sneakers stuitte. Chantals maag draaide zich om, maar haar gezicht hield de glimlach in stand en ze verbaasde zichzelf met de vrolijke uitroep: ‘Raquel, Hannah! Hé!’
De twee paar allstars kwamen vlug op hen af, de rode waren er het eerst en Raquel viel Chantal stralend om de hals. Bij de blondine zorgde dat voor een nieuwe aanval jaloezie met schuldgevoel; Raquel merkte daar echter niets van, ze was te vrolijk en te nieuwsgierig naar wat er ging gebeuren. Bills sms had haar niet mee verteld dan dat hij momenteel in Berlijn was – en waar precies. De hint was duidelijk, maar verder wist ze niets.
Op dat moment schoof Chantal de jonge vrouw naast zich naar voren. ‘Dit is overigens Joëlle, Georgs vriendin.’
‘Hoi, leuk jullie te leren kennen!’ Joëlle schonk het duo een vriendelijke glimlach en kreeg die meteen van beide meisjes terug. Ze namen elkaar geïnteresseerd op; Raquel en Hannah hadden natuurlijk genoeg over Joëlle gehoord en zagen nu het beeld dat ze al hadden, het beeld van een levendige jonge vrouw met een goede kledingsmaak.
Joëlle zag Hannah’s ronde gezichtje en de felle kleuren in haar outfit, Raquels Spaanse looks en sprankelende ogen, en ook bij haar vielen de puzzelstukjes op hun plek. Dit waren de meisjes die Bill en Tom Kaulitz het hoofd op hol hadden gebracht. Joëlle kon zich nu voorstellen hoe.
‘Zullen we dan maar naar binnen gaan?’ stelde Chantal vlug voor. Ze zette alvast twee passen richting het kantoorgebouw, wilde zo snel mogelijk naar de rest van de groep en met de fotoshoot beginnen. Dit was háár dag. En niemand ging het verder verpesten.
Het lukt me nauwelijks om tijd te vinden om te schrijven, dus dit stuk is een beetje ... kort en niet al te geweldig. Maar ik wilde iets posten en - er komt weer iets van spanning in, hoop ik. Probeer ik.
In elk geval heel erg bedankt voor al jullie reacties, die geven me toch weer de push om te blijven schrijven :D
~~
75.
Het was een bekend gevoel, een bekende sfeer in huize Tokio Hotel. De maanden en weken vóór een grote gebeurtenis waren eigenlijk stressvoller dan de gebeurtenis zelf. Stressvol op een goede, verwachtingsvolle manier, maar toch. Tot Chantals lichte verbazing konden Bill en Gustav er het beste tegen, terwijl de anders zo nonchalante Georg en Tom er op haast nerveuze manier melig van werden en aan het klieren sloegen. Voor Chantal was die afleiding best welkom; ze had het gevoel dat haar hartslag nooit meer helemaal rustig zou worden.
Gelukkig was daar Joëlle. Als Georgs officiële vriendin had ze inmiddels toegang tot het appartement en bracht meestal haar avonden bij hen door. Chantal kon het goed met haar vinden; door haar vrolijke, open karakter was Joëlle makkelijk om mee te praten en dat deden ze dus ook in overvloed. Na al die tijd zonder een echte vriendin om mee te praten (hoe je het ook wendde of keerde, Bills Y-chromosoom viel niet helemaal weg te strepen) was het een verademing.
Met het album ging het plotseling heel snel. Zelfs Bill, de perfectionist, kon na een tijdje niets meer bedenken dat nog beter kon en zo waren er inmiddels tien songs voltooid verklaard. Met een paar anderen werd er nog steeds geëxperimenteerd, maar alles was eigenlijk zo goed als af. Chantal had de voltooide tien keer al op haar iPod gezet en soms, ’s nachts als iedereen sliep, zong ze zachtjes met zichzelf mee. Het was een vreemd gevoel. Heerlijk, maar vreemd.
Twee weken na het laatste bezoek van Raquel en Hannah in Hamburg kwam de band naar Berlijn. Helaas niet om de twee meisjes een bezoek te brengen, hoe graag ze dat misschien ook hadden gewild: ze kwamen als Tokio Hotel. Stiekem voelde Chantal zich daar veel beter bij. Dit was iets voor alleen hen, voor alleen de band. Dit was iets dat ze niet met Raquel of Hannah hoefde te delen. Wel met Joëlle, want die kwam spontaan mee, maar om één of andere reden was dat toch minder erg.
Chantal keek al een hele tijd uit naar deze dag, al sinds David het woord had gebruikt tijdens de meeting in zijn kantoor. Ze was niet eens heel nerveus, meer op een gezonde manier gespannen en opgewonden. Het Engelse “thrilled” beschreef haar gevoelens waarschijnlijk het beste; ze was nog net geen stuiterbal.
Vandaag vond een historische gebeurtenis plaats. Op de planning stond een fotoshoot: de allereerste officiële fotoshoot van een vijfkoppig Tokio Hotel.
Het busje stopte twee straten voor het doel, de fotostudio. De jongens werden pas bij de achteringang afgezet, Chantal en Joëlle namen de voordeur. Ze waren allebei uitgelaten en lacherig, hoe kon het ook anders na een rit in een busje met de vier jongens, en liepen haast zwalkend van het giechelen over de stoep. Het gebouw was nog niet eens in zicht toen Chantals gsm begon te trillen; ze maakte een sprongetje en graaide naar het ding in haar jaszak, terwijl haar ringtone Joëlle weer een lachbui bezorgde – de introtune van Sesamstraat.
‘Hoi?’ gniffelde Chantal, toen ze haar gsm eindelijk aan haar oor drukte. ‘Oh, Tom. Hoi.’ Ze giechelde om haar eigen droge toon, maar hield plotseling midden in haar lach op. ‘Oh… Oh, oké. Ja. Goed.’ Haar stem nam iets verbaasds aan; als Joëlle niet zo melig had geweest had ze misschien de kleine frons gezien, die zich tussen Chantals wenkbrauwen nestelde.
De blondine beëindigde het gesprek en stopte haar gsm terug in haar jaszak. Ze wachtte niet eens op Joëlles vraag, wist toch al dat die zou komen. ‘We moeten buiten voor de studio even wachten. Hannah en Raquel komen ook.’
‘Echt?’ Joëlle keek verrast op en begon toen te glimlachen. ‘Oh, cool, dan leer ik hen ook eens kennen!’
Ze scheen haar meligheid nu eveneens verloren te hebben, maar om een heel andere reden dan Chantal. Joëlle was nieuwsgierig; ze had zoveel over de twee meisjes geoord, hele verhalen van de tweeling – daar was geen ontkomen aan in huize Tokio Hotel – maar het duo in kwestie had ze nog nooit ontmoet. Voor haar was het een interessante kennismaking. Voor Chantal was het… teleurstelling. Irritatie. Een reden voor kwaad zijn en woede. Ze snapte heus wel dat de broertjes hun vriendin wilden zien, maar moest dat per se nu, op háár speciale dag?
Eén straat verder stonden ze voor de fotostudio. Het gebouw leek van buiten op een doodnormaal kantoor: draaideuren, grijze raamkozijnen, door de hele straat stonden zwarte auto’s geparkeerd. Joëlle en Chantal bleven aan de overkant staan en vermaakten zich met het tellen van opvallend schoeisel. Ze hadden net vastgesteld dat er verrassend veel sneakers naar binnen gingen, toen hun blik op een paar rode en een paar donkerblauwe sneakers stuitte. Chantals maag draaide zich om, maar haar gezicht hield de glimlach in stand en ze verbaasde zichzelf met de vrolijke uitroep: ‘Raquel, Hannah! Hé!’
De twee paar allstars kwamen vlug op hen af, de rode waren er het eerst en Raquel viel Chantal stralend om de hals. Bij de blondine zorgde dat voor een nieuwe aanval jaloezie met schuldgevoel; Raquel merkte daar echter niets van, ze was te vrolijk en te nieuwsgierig naar wat er ging gebeuren. Bills sms had haar niet mee verteld dan dat hij momenteel in Berlijn was – en waar precies. De hint was duidelijk, maar verder wist ze niets.
Op dat moment schoof Chantal de jonge vrouw naast zich naar voren. ‘Dit is overigens Joëlle, Georgs vriendin.’
‘Hoi, leuk jullie te leren kennen!’ Joëlle schonk het duo een vriendelijke glimlach en kreeg die meteen van beide meisjes terug. Ze namen elkaar geïnteresseerd op; Raquel en Hannah hadden natuurlijk genoeg over Joëlle gehoord en zagen nu het beeld dat ze al hadden, het beeld van een levendige jonge vrouw met een goede kledingsmaak.
Joëlle zag Hannah’s ronde gezichtje en de felle kleuren in haar outfit, Raquels Spaanse looks en sprankelende ogen, en ook bij haar vielen de puzzelstukjes op hun plek. Dit waren de meisjes die Bill en Tom Kaulitz het hoofd op hol hadden gebracht. Joëlle kon zich nu voorstellen hoe.
‘Zullen we dan maar naar binnen gaan?’ stelde Chantal vlug voor. Ze zette alvast twee passen richting het kantoorgebouw, wilde zo snel mogelijk naar de rest van de groep en met de fotoshoot beginnen. Dit was háár dag. En niemand ging het verder verpesten.
Na al die tijd zonder een echte vriendin om mee te praten (hoe je het ook wendde of keerde, Bills Y-chromosoom viel niet helemaal weg te strepen) was het een verademing.
HAHAHAHAHHAHAHA. Hier had je me echt he-le-maal plat! xD Omg.
Wauw. Zooo herkenbaar, dat stukje dat Chantal aan de telefoon te horen krijgt dat Hannah en Raquel ook komen en haar meligheid plotseling weg is. Ik zie het helemaal voor me, prachtig gedaan!
Heel mooi, de kennismaking tussen Joëlle, Raquel en Hannah. Hopelijk gaan ze het goed met elkaar kunnen vinden, dat lijkt me wel zo handig
Ben ook erg benieuwd naar de fotoshoot, want het zal natuurlijk wel raar zijn om dat plotseling met zijn vijven te doen in plaats van met zijn vieren.
Kortom, weer een heerlijk stuk om te lezen! Ik heb het idee dat de ontmoeting tussen Joëlle, Raquel en Hannah nog wel eens interessante dingen op kan gaan leveren, maar daar kan ik natuurlijk ook helemaal naast zitten!
HAHAHAHAHHAHAHA. Hier had je me echt he-le-maal plat! xD Omg.
Wauw. Zooo herkenbaar, dat stukje dat Chantal aan de telefoon te horen krijgt dat Hannah en Raquel ook komen en haar meligheid plotseling weg is. Ik zie het helemaal voor me, prachtig gedaan!
Heel mooi, de kennismaking tussen Joëlle, Raquel en Hannah. Hopelijk gaan ze het goed met elkaar kunnen vinden, dat lijkt me wel zo handig
Ben ook erg benieuwd naar de fotoshoot, want het zal natuurlijk wel raar zijn om dat plotseling met zijn vijven te doen in plaats van met zijn vieren.
Kortom, weer een heerlijk stuk om te lezen!
Ik heb het idee dat de ontmoeting tussen Joëlle, Raquel en Hannah nog wel eens interessante dingen op kan gaan leveren, maar daar kan ik natuurlijk ook helemaal naast zitten!@xILY; ik heb inderdaad tijd gemaakt om te schrijven, hehe :) Ik had echt behoefte aan een paar uurtjes ontspannen en niets werkt beter om te ontspannen dan schrijven.
@Imke; en you. are. so. lucky! Ik reageer even hier omdat ik je topic niet wilde vervuilen, maar echt, Simple Plan & We The Kings op één avond, ik zie jouw droom al uitkomen, hehe :D Serieus, héél veel plezier alvast! En natuurlijk bedankt voor je reactie, die maakte me weer helemaal blij <3
Tweede stuk van hoofdstuk 75, nog steeds een beetje een aanloop naar het echte 'interessante' gedeelte, moet ik bekennen... Maar ik heb wel al verdergeschreven, dus de volgende update zal zeker geen twee weken duren. Promise. :)
~~
David had er natuurlijk voor gezorgd dat de meisjes wisten waar ze heen moesten; op die manier konden ze in één keer langs de receptie. De vrouw achter de balie keek niet eens op toen ze langsliepen, zo verzonken leek ze in haar boek. Dat maakte het “niet opvallen” meteen een stuk makkelijker.
Ze gingen met de lift naar de tweede verdieping en openden aan het eind van de gang de deur aan de linkerkant, precies volgens Davids beschrijving. Zelfs vóór ze überhaupt over de drempel waren gestapt, wisten de vier meisjes al dat ze goed zaten: de schaterlach die hen tegemoetkwam kon maar van één persoon zijn. Raquels hart maakte een sprongetje – hij was nu eindelijk weer heel dichtbij.
‘Oh, arme Chantal!’ giechelde Joëlle plots. ‘Gustav als jij zijn als enige nog single, stakkers! Misschien moeten jullie het eens met elkaar proberen?’
‘Ik val op langere mannen,’ antwoordde Chantal droog. Ze wist best dat Joëlle het als grapje bedoelde en reageerde ook zo, maar vanbinnen deed het pijn. Was het háár schuld dat zij nog single was? Ze wilde wel. Híj wilde háár niet – omdat er iemand anders tussenstond, schoot er meteen door haar hoofd. Chantal was voldoende zeker van zichzelf om dat te geloven, misschien deels ook omdat ze het zo graag wílde geloven: als Raquel er niet was geweest, had Bill haar wél zien staan.
Het idee dat Raquel in die zin “beter” was dan zij bood niet veel troost, maar het idee dat Chantal überhaupt niet aantrekkelijk was voelde nog erger. Ze kon de schuld niet bij zichzelf zoeken, dat ging te zeer tegen haar zelfbeeld in, dat deed te veel pijn.
Tijd om na te denken kreeg ze echter niet en dat was ook goed zo: David kwam op hen af en loodste hen naar de zijkant, richting de kledingrekken die daar stonden opgesteld. Zijn bedoeling was duidelijk. Die hoek van de ruimte kon iemand die binnen kwam lopen niet in één keer zien, plus dat de kledingrekken een soort alibi boden, een reden voor de meisjes om hier te zijn. De affaire-Monaco was voorbij, maar dat maakte David niet minder voorzichtig.
Ook al waren Raquel en Hannah nog nooit op een plek als deze geweest, ze herkenden de ruimte meteen voor wat het was: een fotostudio. De witte schermen waren de eerste duidelijke clue, met daarvoor de camera’s op een statief, sommige met en sommige zonder paraplu erbovenop. Langs de wanden lage banken, als in een gymzaal, en daar boven schijnbaar willekeurige foto’s in protserige lijsten. Aan de andere kant van de ruimte was de afdeling visagie; Natalie nipte verveeld aan een Starbucks-beker. David was alweer die kant op gelopen en praatte met een man die – zo vermoedde Raquel – de fotograaf van dienst was. Zij kende hem niet, maar David moest hem wel vertrouwen, anders had hij nooit toegestaan dat Hannah en zij hier ware.
Ze had de gedachte nog niet afgerond of van achteren verschenen plotseling twee handen die zich op haar heupen legden. De bekende geur kriebelde in haar neus; de bekende glimlach sloop naar haar lippen. Bill draaide haar om, zodat ze zijn gezicht kon zien en zijn begroeting in ontvangst kon nemen. Zijn kus smaakte naar pepermunt en koffie.
‘Dus,’ begon Hannah even later, toen zij zich van Tom had losgeweekt en de andere twee jongens ook waren opgedoken, ‘ik moet even een domme vraag stellen. Wat doen we precies hier?’
Ze begreep natuurlijk allang dat Tokio Hotel hier voor een fotoshoot was, maar ze wist ook dat de shoots normaal gesproken dichter bij huis plaatsvonden. Het idee dat ze een studio in Berlijn hadden geboekt vanwege haar en Raquel was absurd, dus dat had ze alvast uitgesloten.
Bill gniffelde. ‘Zo dom is dat nu ook weer niet. Vandaag is de officiële Humanoid-fotoshoot, voor zowel het album als de tour. Hier, omdat Jürgen de beste fotograaf is die we kennen.’ Hij gebaarde naar Davids gesprekspartner, een vrij normaal ogende man met kort lichtblond haar en een blauw overhemd. Alsof ze op Bills opmerking gewacht hadden, onderbraken de twee mannen hun gesprek en kwamen op hen af.
Chantal onderdrukte de neiging om heel breed te grijnzen. Ze wilde serieus en professioneel overkomen – zelfs al kon ze op haar vingers natellen dat de jongens professioneel maar melig zouden zijn. Hoewel, Bill waarschijnlijk niet eens. Ze dacht aan de foto’s van de shoot met Karl Lagerfeld en moest nu een blos in plaats van een grijns onderdrukken. Professioneel, inderdaad, en sexy.
‘We beginnen vandaag met de individuele foto’s,’ verklaarde David. ‘Om precies te zijn met Gustav. Dan Georg, dan Tom, dan Chantal en dan Bill.’
‘Want bij mij duurt het altijd het langst,’ fluisterde Bill, luid genoeg om voor iedereen verstaanbaar te zijn, en incasseerde een broederlijke mep van Tom. De anderen rolden alleen met hun ogen, maar in ieders mondhoek zat een glimlachje verstopt.
‘Chantal krijgt zo nog ruim de tijd om de kat uit de boom te kijken,’ vervolgde David. ‘Het is niet de eerste shoot waar je bij bent, dat weet ik, maar het kan nooit kwaad om nog eens te kijken. Dus let goed op.’
Dat hoefde hij haar niet te vertellen. Chantal stond op knappen, ze was het liefst gewoon voor dat scherm gesprongen. In tegenstelling tot wat David scheen te denken was ze niet onzeker. Allesbehalve. Ze voelde zich zelfs een tikje strijdlustig: ze zou de wereld wel eens laten zien waar zij toe in staat was! Een klein stemmetje in haar achterhoofd verving “de wereld” met “Raquel”, maar dat verdrong ze.
Omdat het album de titel Humanoid had gekregen, leken de zorgvuldig geselecteerde outfits allemaal geïnspireerd op science-fiction-films. Veel zwart en zilver, maar ook weer niet zó over the top dat het niet meer bij de bandleden paste. Bijgevolg kon Bill probleemloos meedoen aan Star Wars, maar Georg en Gustav mochten de straat nog op en Tom was een soort gangster-Trekkie. Chantal leek op Trillian uit de film The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, maar dan in het zwart, met witblonde haren.
Het beloofde een interessante dag te worden.
@Imke; en you. are. so. lucky! Ik reageer even hier omdat ik je topic niet wilde vervuilen, maar echt, Simple Plan & We The Kings op één avond, ik zie jouw droom al uitkomen, hehe :D Serieus, héél veel plezier alvast! En natuurlijk bedankt voor je reactie, die maakte me weer helemaal blij <3
Tweede stuk van hoofdstuk 75, nog steeds een beetje een aanloop naar het echte 'interessante' gedeelte, moet ik bekennen... Maar ik heb wel al verdergeschreven, dus de volgende update zal zeker geen twee weken duren. Promise. :)
~~
David had er natuurlijk voor gezorgd dat de meisjes wisten waar ze heen moesten; op die manier konden ze in één keer langs de receptie. De vrouw achter de balie keek niet eens op toen ze langsliepen, zo verzonken leek ze in haar boek. Dat maakte het “niet opvallen” meteen een stuk makkelijker.
Ze gingen met de lift naar de tweede verdieping en openden aan het eind van de gang de deur aan de linkerkant, precies volgens Davids beschrijving. Zelfs vóór ze überhaupt over de drempel waren gestapt, wisten de vier meisjes al dat ze goed zaten: de schaterlach die hen tegemoetkwam kon maar van één persoon zijn. Raquels hart maakte een sprongetje – hij was nu eindelijk weer heel dichtbij.
‘Oh, arme Chantal!’ giechelde Joëlle plots. ‘Gustav als jij zijn als enige nog single, stakkers! Misschien moeten jullie het eens met elkaar proberen?’
‘Ik val op langere mannen,’ antwoordde Chantal droog. Ze wist best dat Joëlle het als grapje bedoelde en reageerde ook zo, maar vanbinnen deed het pijn. Was het háár schuld dat zij nog single was? Ze wilde wel. Híj wilde háár niet – omdat er iemand anders tussenstond, schoot er meteen door haar hoofd. Chantal was voldoende zeker van zichzelf om dat te geloven, misschien deels ook omdat ze het zo graag wílde geloven: als Raquel er niet was geweest, had Bill haar wél zien staan.
Het idee dat Raquel in die zin “beter” was dan zij bood niet veel troost, maar het idee dat Chantal überhaupt niet aantrekkelijk was voelde nog erger. Ze kon de schuld niet bij zichzelf zoeken, dat ging te zeer tegen haar zelfbeeld in, dat deed te veel pijn.
Tijd om na te denken kreeg ze echter niet en dat was ook goed zo: David kwam op hen af en loodste hen naar de zijkant, richting de kledingrekken die daar stonden opgesteld. Zijn bedoeling was duidelijk. Die hoek van de ruimte kon iemand die binnen kwam lopen niet in één keer zien, plus dat de kledingrekken een soort alibi boden, een reden voor de meisjes om hier te zijn. De affaire-Monaco was voorbij, maar dat maakte David niet minder voorzichtig.
Ook al waren Raquel en Hannah nog nooit op een plek als deze geweest, ze herkenden de ruimte meteen voor wat het was: een fotostudio. De witte schermen waren de eerste duidelijke clue, met daarvoor de camera’s op een statief, sommige met en sommige zonder paraplu erbovenop. Langs de wanden lage banken, als in een gymzaal, en daar boven schijnbaar willekeurige foto’s in protserige lijsten. Aan de andere kant van de ruimte was de afdeling visagie; Natalie nipte verveeld aan een Starbucks-beker. David was alweer die kant op gelopen en praatte met een man die – zo vermoedde Raquel – de fotograaf van dienst was. Zij kende hem niet, maar David moest hem wel vertrouwen, anders had hij nooit toegestaan dat Hannah en zij hier ware.
Ze had de gedachte nog niet afgerond of van achteren verschenen plotseling twee handen die zich op haar heupen legden. De bekende geur kriebelde in haar neus; de bekende glimlach sloop naar haar lippen. Bill draaide haar om, zodat ze zijn gezicht kon zien en zijn begroeting in ontvangst kon nemen. Zijn kus smaakte naar pepermunt en koffie.
‘Dus,’ begon Hannah even later, toen zij zich van Tom had losgeweekt en de andere twee jongens ook waren opgedoken, ‘ik moet even een domme vraag stellen. Wat doen we precies hier?’
Ze begreep natuurlijk allang dat Tokio Hotel hier voor een fotoshoot was, maar ze wist ook dat de shoots normaal gesproken dichter bij huis plaatsvonden. Het idee dat ze een studio in Berlijn hadden geboekt vanwege haar en Raquel was absurd, dus dat had ze alvast uitgesloten.
Bill gniffelde. ‘Zo dom is dat nu ook weer niet. Vandaag is de officiële Humanoid-fotoshoot, voor zowel het album als de tour. Hier, omdat Jürgen de beste fotograaf is die we kennen.’ Hij gebaarde naar Davids gesprekspartner, een vrij normaal ogende man met kort lichtblond haar en een blauw overhemd. Alsof ze op Bills opmerking gewacht hadden, onderbraken de twee mannen hun gesprek en kwamen op hen af.
Chantal onderdrukte de neiging om heel breed te grijnzen. Ze wilde serieus en professioneel overkomen – zelfs al kon ze op haar vingers natellen dat de jongens professioneel maar melig zouden zijn. Hoewel, Bill waarschijnlijk niet eens. Ze dacht aan de foto’s van de shoot met Karl Lagerfeld en moest nu een blos in plaats van een grijns onderdrukken. Professioneel, inderdaad, en sexy.
‘We beginnen vandaag met de individuele foto’s,’ verklaarde David. ‘Om precies te zijn met Gustav. Dan Georg, dan Tom, dan Chantal en dan Bill.’
‘Want bij mij duurt het altijd het langst,’ fluisterde Bill, luid genoeg om voor iedereen verstaanbaar te zijn, en incasseerde een broederlijke mep van Tom. De anderen rolden alleen met hun ogen, maar in ieders mondhoek zat een glimlachje verstopt.
‘Chantal krijgt zo nog ruim de tijd om de kat uit de boom te kijken,’ vervolgde David. ‘Het is niet de eerste shoot waar je bij bent, dat weet ik, maar het kan nooit kwaad om nog eens te kijken. Dus let goed op.’
Dat hoefde hij haar niet te vertellen. Chantal stond op knappen, ze was het liefst gewoon voor dat scherm gesprongen. In tegenstelling tot wat David scheen te denken was ze niet onzeker. Allesbehalve. Ze voelde zich zelfs een tikje strijdlustig: ze zou de wereld wel eens laten zien waar zij toe in staat was! Een klein stemmetje in haar achterhoofd verving “de wereld” met “Raquel”, maar dat verdrong ze.
Omdat het album de titel Humanoid had gekregen, leken de zorgvuldig geselecteerde outfits allemaal geïnspireerd op science-fiction-films. Veel zwart en zilver, maar ook weer niet zó over the top dat het niet meer bij de bandleden paste. Bijgevolg kon Bill probleemloos meedoen aan Star Wars, maar Georg en Gustav mochten de straat nog op en Tom was een soort gangster-Trekkie. Chantal leek op Trillian uit de film The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, maar dan in het zwart, met witblonde haren.
Het beloofde een interessante dag te worden.
Oké, nu is het toch weer bijna twee weken, alleen was het niet echt motiverend om te zien dat niemand reageerde. :') Ik snap dat iedereen het druk heeft, maar zoveel tijd kost het nu ook weer niet om even te laten weten dat je het gelezen hebt. Echt, ik wil niet zeuren en niemand dwingen om dit te lezen, maar ik doe wel mijn best om nog een beetje regelmatig te posten en dat is voor mij ook niet altijd makkelijk. (:
~~
76.
Waarom Gustav als eerste voor de camera stapte, beseften de meisjes al na één foto. De drummer, nuchter en weinig flamboyant als hij was, poseerde simpelweg zoals hij altijd poseerde, met dezelfde doodkalme gezichtsuitdrukking als normaal. Nadat hij drie keer van houding en twee keer van outfit was gewisseld, kon hij de beurt alweer doorgeven aan Georg.
‘Fotoshoots zijn duidelijk niet jouw ding,’ stelde Joëlle weinig origineel vast. Gustav, die naast hen op één van de banken was komen zitten, haalde achteloos zijn schouders op.
‘Het is niet mijn favoriete onderdeel, maar ik vind het niet erg. Zolang ze geen dertig foto’s van me willen.’
Die instelling scheen Georg te delen; ook hij was relatief snel klaar, hoewel hij er toch net iets langer over deed dan Gustav. Het was grappig om te zien hoe goed dat bij hun karakters paste: Georg was al iets extraverter dan Gustav, maar alsnog één van de bandleden die zich buiten de felste cirkel van de spotlights hield. Ze genoten van een afstandje van hun roem en succes; daardoor konden ze het zich ook veroorloven om geen al te spectaculaire foto’s te maken. Het was deel van hun karakter en een nog groter deel van hun imago – de reden dat David hen daarmee weg liet komen.
De volgende op het lijstje was Tom. Dat veranderde de zaak natuurlijk volledig, want zowel Toms persoonlijkheid als zijn imago nam geen genoegen met een handvol simpele foto’s. als ze heel eerlijk was, vond Chantal ook wel dat Tom iets meer acteertalent bezat dan de andere twee bandleden. Op het moment dat hij poseerde, kwam het niet over als één of andere vage figuur die cool wilde zijn. Wat niet betekende dat het er bij Georg en Gustav wél zo uitzag, helemaal niet, maar de gitarist kreeg het toch voor elkaar om nét iets natuurlijker en eleganter op de foto te staan.
De toeschouwers waren ondertussen verplaatst. Chantal, Joëlle, Hannah en Raquel zaten in een halve kring op de vloer, een paar meter van het witte scherm vandaan. Natalie kwam erbij zitten, maar trok wel haar kruk achter zich aan. Georg en Gustav lieten zich aan de rand van de halve cirkel zakken, aan Joëlles rechterkant; zij schoof meteen dichter naar de bassist.
Bill en David stonden als enige nog bij de fotograaf, een stukje achter hem zodat ze goed zicht hadden op het onderwerp van de lens. In dit geval was dat dus Tom, inmiddels gehurkt met een andere outfit aan zijn lijf. De fotograaf riep een paar aanwijzingen, maakte drie foto’s achter elkaar, scheen even na te denken en kreeg vervolgens steun van Bill, die zijn broer eveneens van raad voorzag.
Raquel glimlachte in zichzelf. Het was leuk om hem zo bezig te zien, volledig opgaand in zijn werk, maar op een goede manier – niet zoals Elvira eerst. Bill was fanatiek en een tikje werkverslaafd zonder obsessief te zijn. Hij had nog aandacht over voor andere dingen en putte juist kracht uit zijn werk, in plaats van dat het werk alle energie uit hém zoog. Hij was nu duidelijk in zijn element, wist waar hij over praatte. Zijn aanwijzingen leverden daadwerkelijk goede foto’s op.
‘Oké, Chantal, jouw beurt!’ David wenkte de blondine naar zich toe. Ze stond vlug op, wierp het groepje een bijna uitdagende blik toe, alsof ze wilde zeggen: Waag het eens om niet naar me te kijken!
Ze nam plaats voor het scherm, voor de camera. Uiterlijk begon ze nu toch iets van spanning te vertonen; haar schouders stonden strak. De fotograaf – Jürgen – maakte eerst een testfoto om te zien of het licht in orde was en knikte tevreden. ‘Een goed begin. Hoofd iets kantelen graag. Naar links.’
Chantal volgde zijn aanwijzing op, de camera flitste en flitste nog eens. Opnieuw instemmend gemurmel vanachter de lens, geknik bij de toeschouwers. Ze kon niet verhinderen dat ze een soort triomf voelde; dankzij Joëlles stylingtalent en Natalies make-upkunsten was haar zelfvertrouwen al gegroeid, haar competitiegeest werd gevoed door Raquels aanwezigheid, en nu zag ze het bevestigd. Hier lag een stuk van haar talent. En ze genoot van alle aandacht.
‘Probeer het eens met de rist een stukje open,’ stelde Bill plotseling voor. Chantal ging op dat moment gekleed in een soort jumpsuit van zwarte stof, met een rits aan de voorkant die tot haar sleutelbenen ging. Ze trok even een wenkbrauw op; als ze de rits omlaag trok, kreeg ze een duidelijk zichtbaar decolleté. Was dat wat Bill wilde zien? Uitgerekend Bill?
‘Is dat niet een beetje… goedkoop?’ David fronste licht.
‘Dat past wel bij Bill*, nietwaar?’ riep Tom vanaf de vloer. De anderen grinnikten en Bill stak zonder omkijken zijn middelvinger op naar zijn broer, maar lachte net zo vrolijk mee.
‘Ik bedoel, als ze de rits een stukje omlaag doet, dan lijkt ze net iets minder op een space-versie van Catwoman,’ verklaarde hij vervolgens. ‘Gewoon iets losser. Je mag de foto’s ook best weggooien als ze lelijk worden, maar probeer het gewoon.’
Hij glimlachte overtuigend en Jürgen knikte, gebaarde naar Chantal dat ze Bills aanwijzingen kon volgen. Met een speels lachje bracht ze haar hand naar de rits en trok die heel langzaam een stukje omlaag. Ze deed haar best om serieus te kijken, maar dat hield ze niet lang vol – na een paar seconden proestte ze het uit. Tom en Georg floten op hun vingers als een stel bouwvakkers; Hannah gaf haar vriendje een por en schoot toen zelf in de lach.
‘Kraag omlaag klappen,’ adviseerde Bill dwars door het gegrinnik heen. ‘En draai je eens een kwartslag om? Linkerkant naar de camera, kin omhoog!’
Het hielp niet, Chantal had de slappe lach en was even niet aanspreekbaar. Dat het groepje op de vloer meelachte maakte het ook niet bepaald makkelijker om weer serieus te doen; zelfs David schakelde niet meteen terug naar ernstig, de fotograaf hield het bij een geamuseerd glimlachje.
‘Oké, goed.’ Uiteindelijk rechtte Chantal haar rug en kuchte, nog altijd half grijnzend. ‘Ik ben er weer.’
‘Tss,’ deed Bill en klakte hoofdschuddend met zijn tong. Zijn ogen fonkelden, hij vond het stiekem best grappig, maar was voor deze keer degene die de professionaliteit bewaarde. ‘Kraag omlaag klappen, omdraaien, kin omhoog!’
Chantal salueerde, iets wat ze onbewust van de tweeling had overgenomen, en deed wat hij zei. Met haar linkerzij naar de camera was het decolleté plotseling heel wat minder opvallend, het jumpsuit zelf leek veel eleganter nu de kraag niet meer om haar hals sloot en haar sleutelbenen vrijliet.
‘Schouders laten zakken,’ ging Bill verder met aanwijzingen geven. ‘En nu deze kant op kijken, kijk in de camera!’
Flits. Jürgen drukte af en knikte goedkeurend, eerst naar Chantal en toen naar Bill. ‘Heel mooi. Mooi beeld.’
De zanger glimlachte alleen, met een gezicht alsof hij niets anders verwacht had. Chantal voelde haar zelfvertrouwen juist weer een stukje stijgen. Elke flits van de camera zorgde voor een paar streepjes zelfverzekerdheid erbovenop, zo stelde ze zich het effect van xtc voor. Ze voelde zich high op adrenaline, op aandacht, op spaceship-outfits, op de flits van de camera.
‘Oké Chantal, je bent klaar!’ riep David op dat moment. ‘Goed gedaan.’ Hij glimlachte, knikte haar goedkeurend toe, en de toeschouwers op de vloer zetten het op een joelen. Dat wil zeggen, Hannah en Raquel applaudisseerden gewoon terwijl de andere drie als een stel groupies voor Chantal juichten. De blondine maakte een lachende buiging en stapte van het scherm vandaan. Ze grijnsde van oor tot oor, liet zich bij het groepje op de grond zakken en koesterde zich even in de felicitaties en complimenten.
~~
*dat stukje over goedkoop/Bill is een typisch voorbeeld van slechte lonerhumor... Het Duitse woord voor 'goedkoop' is 'billig', go figure. xD
~~
76.
Waarom Gustav als eerste voor de camera stapte, beseften de meisjes al na één foto. De drummer, nuchter en weinig flamboyant als hij was, poseerde simpelweg zoals hij altijd poseerde, met dezelfde doodkalme gezichtsuitdrukking als normaal. Nadat hij drie keer van houding en twee keer van outfit was gewisseld, kon hij de beurt alweer doorgeven aan Georg.
‘Fotoshoots zijn duidelijk niet jouw ding,’ stelde Joëlle weinig origineel vast. Gustav, die naast hen op één van de banken was komen zitten, haalde achteloos zijn schouders op.
‘Het is niet mijn favoriete onderdeel, maar ik vind het niet erg. Zolang ze geen dertig foto’s van me willen.’
Die instelling scheen Georg te delen; ook hij was relatief snel klaar, hoewel hij er toch net iets langer over deed dan Gustav. Het was grappig om te zien hoe goed dat bij hun karakters paste: Georg was al iets extraverter dan Gustav, maar alsnog één van de bandleden die zich buiten de felste cirkel van de spotlights hield. Ze genoten van een afstandje van hun roem en succes; daardoor konden ze het zich ook veroorloven om geen al te spectaculaire foto’s te maken. Het was deel van hun karakter en een nog groter deel van hun imago – de reden dat David hen daarmee weg liet komen.
De volgende op het lijstje was Tom. Dat veranderde de zaak natuurlijk volledig, want zowel Toms persoonlijkheid als zijn imago nam geen genoegen met een handvol simpele foto’s. als ze heel eerlijk was, vond Chantal ook wel dat Tom iets meer acteertalent bezat dan de andere twee bandleden. Op het moment dat hij poseerde, kwam het niet over als één of andere vage figuur die cool wilde zijn. Wat niet betekende dat het er bij Georg en Gustav wél zo uitzag, helemaal niet, maar de gitarist kreeg het toch voor elkaar om nét iets natuurlijker en eleganter op de foto te staan.
De toeschouwers waren ondertussen verplaatst. Chantal, Joëlle, Hannah en Raquel zaten in een halve kring op de vloer, een paar meter van het witte scherm vandaan. Natalie kwam erbij zitten, maar trok wel haar kruk achter zich aan. Georg en Gustav lieten zich aan de rand van de halve cirkel zakken, aan Joëlles rechterkant; zij schoof meteen dichter naar de bassist.
Bill en David stonden als enige nog bij de fotograaf, een stukje achter hem zodat ze goed zicht hadden op het onderwerp van de lens. In dit geval was dat dus Tom, inmiddels gehurkt met een andere outfit aan zijn lijf. De fotograaf riep een paar aanwijzingen, maakte drie foto’s achter elkaar, scheen even na te denken en kreeg vervolgens steun van Bill, die zijn broer eveneens van raad voorzag.
Raquel glimlachte in zichzelf. Het was leuk om hem zo bezig te zien, volledig opgaand in zijn werk, maar op een goede manier – niet zoals Elvira eerst. Bill was fanatiek en een tikje werkverslaafd zonder obsessief te zijn. Hij had nog aandacht over voor andere dingen en putte juist kracht uit zijn werk, in plaats van dat het werk alle energie uit hém zoog. Hij was nu duidelijk in zijn element, wist waar hij over praatte. Zijn aanwijzingen leverden daadwerkelijk goede foto’s op.
‘Oké, Chantal, jouw beurt!’ David wenkte de blondine naar zich toe. Ze stond vlug op, wierp het groepje een bijna uitdagende blik toe, alsof ze wilde zeggen: Waag het eens om niet naar me te kijken!
Ze nam plaats voor het scherm, voor de camera. Uiterlijk begon ze nu toch iets van spanning te vertonen; haar schouders stonden strak. De fotograaf – Jürgen – maakte eerst een testfoto om te zien of het licht in orde was en knikte tevreden. ‘Een goed begin. Hoofd iets kantelen graag. Naar links.’
Chantal volgde zijn aanwijzing op, de camera flitste en flitste nog eens. Opnieuw instemmend gemurmel vanachter de lens, geknik bij de toeschouwers. Ze kon niet verhinderen dat ze een soort triomf voelde; dankzij Joëlles stylingtalent en Natalies make-upkunsten was haar zelfvertrouwen al gegroeid, haar competitiegeest werd gevoed door Raquels aanwezigheid, en nu zag ze het bevestigd. Hier lag een stuk van haar talent. En ze genoot van alle aandacht.
‘Probeer het eens met de rist een stukje open,’ stelde Bill plotseling voor. Chantal ging op dat moment gekleed in een soort jumpsuit van zwarte stof, met een rits aan de voorkant die tot haar sleutelbenen ging. Ze trok even een wenkbrauw op; als ze de rits omlaag trok, kreeg ze een duidelijk zichtbaar decolleté. Was dat wat Bill wilde zien? Uitgerekend Bill?
‘Is dat niet een beetje… goedkoop?’ David fronste licht.
‘Dat past wel bij Bill*, nietwaar?’ riep Tom vanaf de vloer. De anderen grinnikten en Bill stak zonder omkijken zijn middelvinger op naar zijn broer, maar lachte net zo vrolijk mee.
‘Ik bedoel, als ze de rits een stukje omlaag doet, dan lijkt ze net iets minder op een space-versie van Catwoman,’ verklaarde hij vervolgens. ‘Gewoon iets losser. Je mag de foto’s ook best weggooien als ze lelijk worden, maar probeer het gewoon.’
Hij glimlachte overtuigend en Jürgen knikte, gebaarde naar Chantal dat ze Bills aanwijzingen kon volgen. Met een speels lachje bracht ze haar hand naar de rits en trok die heel langzaam een stukje omlaag. Ze deed haar best om serieus te kijken, maar dat hield ze niet lang vol – na een paar seconden proestte ze het uit. Tom en Georg floten op hun vingers als een stel bouwvakkers; Hannah gaf haar vriendje een por en schoot toen zelf in de lach.
‘Kraag omlaag klappen,’ adviseerde Bill dwars door het gegrinnik heen. ‘En draai je eens een kwartslag om? Linkerkant naar de camera, kin omhoog!’
Het hielp niet, Chantal had de slappe lach en was even niet aanspreekbaar. Dat het groepje op de vloer meelachte maakte het ook niet bepaald makkelijker om weer serieus te doen; zelfs David schakelde niet meteen terug naar ernstig, de fotograaf hield het bij een geamuseerd glimlachje.
‘Oké, goed.’ Uiteindelijk rechtte Chantal haar rug en kuchte, nog altijd half grijnzend. ‘Ik ben er weer.’
‘Tss,’ deed Bill en klakte hoofdschuddend met zijn tong. Zijn ogen fonkelden, hij vond het stiekem best grappig, maar was voor deze keer degene die de professionaliteit bewaarde. ‘Kraag omlaag klappen, omdraaien, kin omhoog!’
Chantal salueerde, iets wat ze onbewust van de tweeling had overgenomen, en deed wat hij zei. Met haar linkerzij naar de camera was het decolleté plotseling heel wat minder opvallend, het jumpsuit zelf leek veel eleganter nu de kraag niet meer om haar hals sloot en haar sleutelbenen vrijliet.
‘Schouders laten zakken,’ ging Bill verder met aanwijzingen geven. ‘En nu deze kant op kijken, kijk in de camera!’
Flits. Jürgen drukte af en knikte goedkeurend, eerst naar Chantal en toen naar Bill. ‘Heel mooi. Mooi beeld.’
De zanger glimlachte alleen, met een gezicht alsof hij niets anders verwacht had. Chantal voelde haar zelfvertrouwen juist weer een stukje stijgen. Elke flits van de camera zorgde voor een paar streepjes zelfverzekerdheid erbovenop, zo stelde ze zich het effect van xtc voor. Ze voelde zich high op adrenaline, op aandacht, op spaceship-outfits, op de flits van de camera.
‘Oké Chantal, je bent klaar!’ riep David op dat moment. ‘Goed gedaan.’ Hij glimlachte, knikte haar goedkeurend toe, en de toeschouwers op de vloer zetten het op een joelen. Dat wil zeggen, Hannah en Raquel applaudisseerden gewoon terwijl de andere drie als een stel groupies voor Chantal juichten. De blondine maakte een lachende buiging en stapte van het scherm vandaan. Ze grijnsde van oor tot oor, liet zich bij het groepje op de grond zakken en koesterde zich even in de felicitaties en complimenten.
~~
*dat stukje over goedkoop/Bill is een typisch voorbeeld van slechte lonerhumor... Het Duitse woord voor 'goedkoop' is 'billig', go figure. xD
Haha, leuk beschreven ^^
Ik had je vorige stukje wel gelezen, maar gewoon simpelweg echt niet de tijd gehad om te reageren. Komende week moet mijn documap af zijn, dus ik heb nu eigenlijk ook geen tijd ;( Maar ik heb even geen zin om voor school bezig te gaan nu (na een hele middag documap maken...)
Dus, voila, hierbij een reactie voor jou!
Je was één keertje een hoofdletter aan het begin van de zin vergeten, niet hinderlijk verder (:
Goh, wat een humor joh, Bill en billig
Hihi - ben ontzettend benieuwd naar Bills fotoshoot!
Trouwens, je laatste stukjes zijn vanuit Chantal en dat is leuk, maar mijn favoriet blijft toch wel Raquel. Ik wacht met smart tot je verder schrijft! <3
Ik had je vorige stukje wel gelezen, maar gewoon simpelweg echt niet de tijd gehad om te reageren. Komende week moet mijn documap af zijn, dus ik heb nu eigenlijk ook geen tijd ;( Maar ik heb even geen zin om voor school bezig te gaan nu (na een hele middag documap maken...)
Dus, voila, hierbij een reactie voor jou!
Je was één keertje een hoofdletter aan het begin van de zin vergeten, niet hinderlijk verder (:
Goh, wat een humor joh, Bill en billig
Hihi - ben ontzettend benieuwd naar Bills fotoshoot!
Trouwens, je laatste stukjes zijn vanuit Chantal en dat is leuk, maar mijn favoriet blijft toch wel Raquel. Ik wacht met smart tot je verder schrijft! <3
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Ik schrijf hier niet altijd een reactie, zoals veel mensen hier. Maar ik lees het verhaal wel elke keer als er een nieuw stukje bij is! Ik vind de fotoshoot goed beschreven, maar dat is eigenlijk het hele verhaal al zo!
Ik vind het echt een heel leuk verhaal, er zijn ook andere verhalen die ik probeer te volgen, maar daar kijk ik niet zo vaak op als hier..
x
Ik vind het echt een heel leuk verhaal, er zijn ook andere verhalen die ik probeer te volgen, maar daar kijk ik niet zo vaak op als hier..
x
~never say you're happy, if your eyes still cry
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
Heel erg bedankt voor jullie reacties! *deelt koekjes uit* Ik ben blij te weten dat er nog lezers zijn, ondanks mijn niet erg regelmatige posten. :) Ik doe mijn best, maar ik heb het gewoon erg druk. Een lange maand vol tentamens breekt na volgende week aan, dus ik waarschuw alvast.
Over dit stuk ben ik zelf niet erg tevreden, het gaat me net iets teveel over Bill en over niks spannends; maar ik heb plannen met het volgende hoofdstuk, dus ik laat dit gewoon zoals het is en probeer me op die plannen te concentreren. Viel Spaß!
~~
De aandacht in de zaal bleef echter niet lang bij Chantal hangen: de beurt was aan Bill en hij hoefde niets te zeggen om onmiddellijk in het middelpunt van de belangstelling te staan.
Bill poseerde alsof hij niet poseerde. Van alle vijf de foto-objecten was hij duidelijk het meest theatraal aangelegd, meer nog dan Tom en Chantal, die toch duidelijk talent hadden. Zelfs al wist iedereen in de ruimte dat het niet echt was, dat hij een rol aannam, toch gingen ze er allemaal in mee; het was geloofwaardig, het leek natuurlijk.
Van de fotograaf kwamen geen aanwijzingen meer, alleen suggesties. Bill had geen aanwijzingen nodig, hij wist dondersgoed welk effect zijn houding of gezichtsuitdrukking veroorzaakte. Elke kanteling van hoofd, schouder en heupen was het resultaat van ervaring, talent en precieze berekening.
Dat het langer duurde dan bij de andere vier bleek ook de waarheid, helaas. Raquel keek graag naar Bill, in welke houding dan ook, maar haar maag begon na een tijdje licht te knorren. Een blik op de klok van haar gsm leerde dat het al kwart over twaalf was: ze zaten hier al tweeënhalf uur, bijna drie. Geen wonder dat haar bloedsuiker moest worden opgepept.
Met een halve blik op Bill – in de zoveelste outfit – boog Raquel zich naar Chantal en fluisterde: ‘Denk je dat we straks te eten krijgen?’
‘Ik hoop het wel,’ kwam meteen het antwoord, ‘ik heb honger.’
Tom, aan Chantals andere kant, ving hun woorden op en gniffelde. ‘Geen zorgen, hij is zo klaar. En hiernaast staat de catering.’
De meisjes wisselden een opgeluchte blik. Op dat moment mengde Hannah zich eveneens met een vraag in het gesprek: ‘Ik dacht eigenlijk dat er wel meer crew zou zijn. Maar alleen Natalie is er.’
Nog meer gegniffel. ‘De rest zit ook hiernaast, dat heeft waarschijnlijk iets te maken met de catering.’ Daar moesten ze allemaal om grinniken, de twee G’s en Joëlle luisterden inmiddels mee. ‘Maar ja,’ voegde Tom er nog aan toe, ‘we kunnen ons ondertussen wel zelf aankleden. Zoveel crew hebben we niet meer nodig. Niet bij shoots, in elk geval.’
Raquel knikte licht. Eigenlijk was dat logisch, ze vergat alleen af en toe hoeveel ervaring de jongens al hadden. Ze gedroegen zich niet altijd even volwassen of professioneel, maar ze waren het wel. Tokio Hotel was ondertussen al bijna vijf jaar hun leven, datgene waar hun hele bestaan op gebaseerd en aan gewijd was. Het lag voor de hand dat ze hier hun weg blindelings konden vinden.
Even later plofte de laatste van het groepje naast haar neer. Bill, nog altijd met extra dikke make-up maar wel weer in zijn normale kleren. Een glimlachje maakte duidelijk hoezeer hij zich bewust was van zijn prestaties, van zijn natuurlijke talent op dit gebeid. In zekere zin dreef de hele onderneming ook op dat talent; als Bill niet Bill was geweest, in al zijn extravagantie en perfectionisme, met de charme en de sterke wil… Hoe was het hun carrière dan vergaan? Raquel was er zeker van dat de vier jongens nog altijd als met vleugels naar de top waren vertrokken, het was ook weer niet zo dat alles afhing van charme en extravagantie, maar ze vermoedde dat het behoorlijk geholpen had. Het zou haar niets verbazen.
‘Lunchtijd!’ riep Chantal en brak daarmee dwars door Raquels gedachten. De blondine kreeg bijval van de hele groep, dus sprongen ze allemaal overeind en streken hun kleren glad. Natalie, Jürgen en David slenterden achter hen, langs de kledingrekken door een deur naar de zijkamer. Die was een stuk kleiner en daardoor gelijk een stuk gezelliger. Tegen de linkerwand stond een buffet opgesteld, met meer schalen en borden dan Raquel in één oogopslag kon tellen, en de rest van de ruimte werd gedomineerd door een lange tafel met een hele collectie plastic stoeltjes. Een aantal waren al bezet, daar zat zoals voorspeld de rest van de crew. Raquel herkende inmiddels het grootste deel van de gezichten en voelde zich direct op haar gemak.
Met een bord vol lieten ze zich op een plastic stoeltje zakken. Raquel belandde tussen Bill en Natalie, tegenover Chantal, Georg en Joëlle. Een glimlach ging over en weer, toen grepen ze allemaal naar hun bestek. Er heerste een vrolijke, bijna uitgelaten stemming, als een soort bedrijfsfeestje proostten de crewleden elkaar met hun plastic koffiebekertjes toe. Zij hadden waarschijnlijk al gegeten en vermaakten zich nu op een andere manier.
Na een tijdje besefte Raquel dat het gesprek aan de andere helft van de tafel over de tour ging, de komende tour van Tokio Hotel. Haar vork bleef even in de lucht hangen. Over dat onderwerp hoorde ze het liefst zo min mogelijk, al was het maar om er niet over te blijven nadenken tot de tour daadwerkelijk begon. Ze mocht er pas over piekeren als de tourbus al was vertrokken; dat hoorde bij haar afspraak met zichzelf.
Op het moment ging het gesprek echter over de tourbus: om precies te zijn over de chauffeurs. Dunja, Davids assistente, wilde weten wie er allemaal zou rijden en kreeg antwoord van Tobi, één van de bodyguards. ‘Wie anders dan onze vijf M’s?’
‘Vijf M’s?’ mengde Joëlle zich geïnteresseerd in het gesprek. ‘Wie zijn dat?’
De blikken verplaatsten zich nu ook naar hun kant van de tafel, vriendelijke uitnodigende blikken. Het was echter Bill die antwoord gaf, prikkend in een schijfje komkommer: ‘Onze vaste truckers. Martin, Martin, Markus, Michael en Peter.’
‘Natuurlijk. Want Peter begint ook echt met een M.’ Joëlle schudde grijnzend haar hoofd en de rest van de groep moest eveneens lachen.
‘Hoe groot is zo’n tourcrew eigenlijk?’ vroeg Hannah toen. ‘Hoeveel mensen heb je voor zoiets nodig?’
‘Hangt af van hoe groot je het wilt hebben,’ antwoordde Tom schouderophalend. ‘Technici sowieso, voor licht en geluid. Mensen om het podium op te bouwen.’
‘Extra mensen om het podium op te bouwen als je dingen wilt laten bewegen,’ vulde Bill aan en stak weer een stukje komkommer in zijn mond. ‘Catering, security, management, camera… Best wel wat mensen. Stuk of vijftig?’
Dunja knikte. ‘Ongeveer vijftig vaste staf, dan vaak nog extra security van de venues zelf. Die betalen wij ook. En per venue meestal een assistent of iets van hun staf, die de hal kent. Dat is handig bij het opbouwen.’
Raquel werd er zelfs een beetje stil van. Sinds ze Bill en de jongens kende was haar kennis over de muziekwereld flink vooruitgegaan, maar veel dingen bleven nog altijd ver van haar bed. Ze had er nooit zo bij stilgestaan dat er zoveel werk en zoveel mankracht in een tour ging zitten. Het was logisch als je erover nadacht, maar ze dacht er gewoon nooit over na; ze had er nooit over na hoeven denken. Er waren zoveel dingen waar ze vroeger nooit over na hoefde te denken.
Een paar minuten later stond David op en zette zijn bord terug op het buffet. ‘Oké jongens, zijn jullie klaar met eten? We moeten door, de bandfoto’s zijn aan de beurt.’
‘Jep, klaar.’ Bill sprong meteen overeind, de anderen volgden iets langzamer. Raquel, Hannah en Joëlle lieten zich weer op de grond zakken, een eindje van het scherm vandaan, en keken geïnteresseerd toe; Chantal slikte een krop opwinding weg. Dit was het moment waar ze zich al de hele dag op verheugde, nog meer dan op de individuele foto’s. Ze zou samen met de jongens op één foto staan, samen met de jongens het beeld vullen: samen met de jongens, officieel, niet meer te negeren of te ontkennen, Tokio Hotel. Ze haalde diep adem en liet zich door Natalie op een kruk drukken – voor deze belangrijke gebeurtenis moest haar make-up perfect zijn.
Over dit stuk ben ik zelf niet erg tevreden, het gaat me net iets teveel over Bill en over niks spannends; maar ik heb plannen met het volgende hoofdstuk, dus ik laat dit gewoon zoals het is en probeer me op die plannen te concentreren. Viel Spaß!
~~
De aandacht in de zaal bleef echter niet lang bij Chantal hangen: de beurt was aan Bill en hij hoefde niets te zeggen om onmiddellijk in het middelpunt van de belangstelling te staan.
Bill poseerde alsof hij niet poseerde. Van alle vijf de foto-objecten was hij duidelijk het meest theatraal aangelegd, meer nog dan Tom en Chantal, die toch duidelijk talent hadden. Zelfs al wist iedereen in de ruimte dat het niet echt was, dat hij een rol aannam, toch gingen ze er allemaal in mee; het was geloofwaardig, het leek natuurlijk.
Van de fotograaf kwamen geen aanwijzingen meer, alleen suggesties. Bill had geen aanwijzingen nodig, hij wist dondersgoed welk effect zijn houding of gezichtsuitdrukking veroorzaakte. Elke kanteling van hoofd, schouder en heupen was het resultaat van ervaring, talent en precieze berekening.
Dat het langer duurde dan bij de andere vier bleek ook de waarheid, helaas. Raquel keek graag naar Bill, in welke houding dan ook, maar haar maag begon na een tijdje licht te knorren. Een blik op de klok van haar gsm leerde dat het al kwart over twaalf was: ze zaten hier al tweeënhalf uur, bijna drie. Geen wonder dat haar bloedsuiker moest worden opgepept.
Met een halve blik op Bill – in de zoveelste outfit – boog Raquel zich naar Chantal en fluisterde: ‘Denk je dat we straks te eten krijgen?’
‘Ik hoop het wel,’ kwam meteen het antwoord, ‘ik heb honger.’
Tom, aan Chantals andere kant, ving hun woorden op en gniffelde. ‘Geen zorgen, hij is zo klaar. En hiernaast staat de catering.’
De meisjes wisselden een opgeluchte blik. Op dat moment mengde Hannah zich eveneens met een vraag in het gesprek: ‘Ik dacht eigenlijk dat er wel meer crew zou zijn. Maar alleen Natalie is er.’
Nog meer gegniffel. ‘De rest zit ook hiernaast, dat heeft waarschijnlijk iets te maken met de catering.’ Daar moesten ze allemaal om grinniken, de twee G’s en Joëlle luisterden inmiddels mee. ‘Maar ja,’ voegde Tom er nog aan toe, ‘we kunnen ons ondertussen wel zelf aankleden. Zoveel crew hebben we niet meer nodig. Niet bij shoots, in elk geval.’
Raquel knikte licht. Eigenlijk was dat logisch, ze vergat alleen af en toe hoeveel ervaring de jongens al hadden. Ze gedroegen zich niet altijd even volwassen of professioneel, maar ze waren het wel. Tokio Hotel was ondertussen al bijna vijf jaar hun leven, datgene waar hun hele bestaan op gebaseerd en aan gewijd was. Het lag voor de hand dat ze hier hun weg blindelings konden vinden.
Even later plofte de laatste van het groepje naast haar neer. Bill, nog altijd met extra dikke make-up maar wel weer in zijn normale kleren. Een glimlachje maakte duidelijk hoezeer hij zich bewust was van zijn prestaties, van zijn natuurlijke talent op dit gebeid. In zekere zin dreef de hele onderneming ook op dat talent; als Bill niet Bill was geweest, in al zijn extravagantie en perfectionisme, met de charme en de sterke wil… Hoe was het hun carrière dan vergaan? Raquel was er zeker van dat de vier jongens nog altijd als met vleugels naar de top waren vertrokken, het was ook weer niet zo dat alles afhing van charme en extravagantie, maar ze vermoedde dat het behoorlijk geholpen had. Het zou haar niets verbazen.
‘Lunchtijd!’ riep Chantal en brak daarmee dwars door Raquels gedachten. De blondine kreeg bijval van de hele groep, dus sprongen ze allemaal overeind en streken hun kleren glad. Natalie, Jürgen en David slenterden achter hen, langs de kledingrekken door een deur naar de zijkamer. Die was een stuk kleiner en daardoor gelijk een stuk gezelliger. Tegen de linkerwand stond een buffet opgesteld, met meer schalen en borden dan Raquel in één oogopslag kon tellen, en de rest van de ruimte werd gedomineerd door een lange tafel met een hele collectie plastic stoeltjes. Een aantal waren al bezet, daar zat zoals voorspeld de rest van de crew. Raquel herkende inmiddels het grootste deel van de gezichten en voelde zich direct op haar gemak.
Met een bord vol lieten ze zich op een plastic stoeltje zakken. Raquel belandde tussen Bill en Natalie, tegenover Chantal, Georg en Joëlle. Een glimlach ging over en weer, toen grepen ze allemaal naar hun bestek. Er heerste een vrolijke, bijna uitgelaten stemming, als een soort bedrijfsfeestje proostten de crewleden elkaar met hun plastic koffiebekertjes toe. Zij hadden waarschijnlijk al gegeten en vermaakten zich nu op een andere manier.
Na een tijdje besefte Raquel dat het gesprek aan de andere helft van de tafel over de tour ging, de komende tour van Tokio Hotel. Haar vork bleef even in de lucht hangen. Over dat onderwerp hoorde ze het liefst zo min mogelijk, al was het maar om er niet over te blijven nadenken tot de tour daadwerkelijk begon. Ze mocht er pas over piekeren als de tourbus al was vertrokken; dat hoorde bij haar afspraak met zichzelf.
Op het moment ging het gesprek echter over de tourbus: om precies te zijn over de chauffeurs. Dunja, Davids assistente, wilde weten wie er allemaal zou rijden en kreeg antwoord van Tobi, één van de bodyguards. ‘Wie anders dan onze vijf M’s?’
‘Vijf M’s?’ mengde Joëlle zich geïnteresseerd in het gesprek. ‘Wie zijn dat?’
De blikken verplaatsten zich nu ook naar hun kant van de tafel, vriendelijke uitnodigende blikken. Het was echter Bill die antwoord gaf, prikkend in een schijfje komkommer: ‘Onze vaste truckers. Martin, Martin, Markus, Michael en Peter.’
‘Natuurlijk. Want Peter begint ook echt met een M.’ Joëlle schudde grijnzend haar hoofd en de rest van de groep moest eveneens lachen.
‘Hoe groot is zo’n tourcrew eigenlijk?’ vroeg Hannah toen. ‘Hoeveel mensen heb je voor zoiets nodig?’
‘Hangt af van hoe groot je het wilt hebben,’ antwoordde Tom schouderophalend. ‘Technici sowieso, voor licht en geluid. Mensen om het podium op te bouwen.’
‘Extra mensen om het podium op te bouwen als je dingen wilt laten bewegen,’ vulde Bill aan en stak weer een stukje komkommer in zijn mond. ‘Catering, security, management, camera… Best wel wat mensen. Stuk of vijftig?’
Dunja knikte. ‘Ongeveer vijftig vaste staf, dan vaak nog extra security van de venues zelf. Die betalen wij ook. En per venue meestal een assistent of iets van hun staf, die de hal kent. Dat is handig bij het opbouwen.’
Raquel werd er zelfs een beetje stil van. Sinds ze Bill en de jongens kende was haar kennis over de muziekwereld flink vooruitgegaan, maar veel dingen bleven nog altijd ver van haar bed. Ze had er nooit zo bij stilgestaan dat er zoveel werk en zoveel mankracht in een tour ging zitten. Het was logisch als je erover nadacht, maar ze dacht er gewoon nooit over na; ze had er nooit over na hoeven denken. Er waren zoveel dingen waar ze vroeger nooit over na hoefde te denken.
Een paar minuten later stond David op en zette zijn bord terug op het buffet. ‘Oké jongens, zijn jullie klaar met eten? We moeten door, de bandfoto’s zijn aan de beurt.’
‘Jep, klaar.’ Bill sprong meteen overeind, de anderen volgden iets langzamer. Raquel, Hannah en Joëlle lieten zich weer op de grond zakken, een eindje van het scherm vandaan, en keken geïnteresseerd toe; Chantal slikte een krop opwinding weg. Dit was het moment waar ze zich al de hele dag op verheugde, nog meer dan op de individuele foto’s. Ze zou samen met de jongens op één foto staan, samen met de jongens het beeld vullen: samen met de jongens, officieel, niet meer te negeren of te ontkennen, Tokio Hotel. Ze haalde diep adem en liet zich door Natalie op een kruk drukken – voor deze belangrijke gebeurtenis moest haar make-up perfect zijn.
Oooh, wat leuk
Danku o grote Melian, dat u me liet kennis maken met het heilige Tokio hotel
Dit is de eerste keer dat iemand er voor kan zorgen dat ik een nieuwe liefde vind
Ik hou van Tokio Hotel
Vooral het liedje Durch Den Monsun, ik luister het echt al 2 hele dagen
Het is zo mooi beschreven! Als Raquel huilt, huil ik ook, als Bill hyper is, ben ik raar genoeg ook heel hyper
I LOVE BILL!!! -stormt binnen met BillKaulitz-vlaggetjes, BillKaulitz-Shirtjes, BillKaulitz-pet en BillKaulitz-Koffie
Snel verder 
(VERHAAL IN 2 DAGEN GELEZEN)
XxxXxxXxx
Danku o grote Melian, dat u me liet kennis maken met het heilige Tokio hotel
Dit is de eerste keer dat iemand er voor kan zorgen dat ik een nieuwe liefde vind
Ik hou van Tokio Hotel
Vooral het liedje Durch Den Monsun, ik luister het echt al 2 hele dagen Het is zo mooi beschreven! Als Raquel huilt, huil ik ook, als Bill hyper is, ben ik raar genoeg ook heel hyper
I LOVE BILL!!! -stormt binnen met BillKaulitz-vlaggetjes, BillKaulitz-Shirtjes, BillKaulitz-pet en BillKaulitz-Koffie
Snel verder (VERHAAL IN 2 DAGEN GELEZEN
)XxxXxxXxx
De tijd vliegt als je de wekker in de lucht gooit : )
Wauw, echt knap dat je zo subtiel allemaal dingen uit het 'band-leven' onder aandacht kan brengen! Zowé, ik had ook nooit gedacht dat er zoveel crew-leden mee zouden gaan! 
Wat een hoop zeg! Maar wel logisch natuurlijk, nooit over nagedacht (:
Haha, hier lag ik echt plat
En ondanks dat je onregelmatig post, kijk ik bijna dagelijks of je een nieuw stukje hebt gepost haha. Je schrijft gewoon té verslavend! <3 En ik ben nog steeds benieuwd hoe je naar dat deel van het verhaal gaat toewerken... Want dat is op Chantals eerste dag. En dat komt dus al in de buurt! Spannend... (:
Maar, is het verhaal dan ook afgelopen? Of komt er dan nog een heel verhaal?
Noujah, leuk stuk iig, een keer iets meer over Bill is zeker niet erg
Keeep going! <3
Wat een hoop zeg! Maar wel logisch natuurlijk, nooit over nagedacht (:Haha, hier lag ik echt plat
Eerst snapte ik em niet (ik verslind je verhaal altijd, dus ik lees ook veeeeel te snel (: ) maar daarna moest ik heel hard lachen‘Natuurlijk. Want Peter begint ook echt met een M.’
En ondanks dat je onregelmatig post, kijk ik bijna dagelijks of je een nieuw stukje hebt gepost haha. Je schrijft gewoon té verslavend! <3 En ik ben nog steeds benieuwd hoe je naar dat deel van het verhaal gaat toewerken... Want dat is op Chantals eerste dag. En dat komt dus al in de buurt! Spannend... (:
Maar, is het verhaal dan ook afgelopen? Of komt er dan nog een heel verhaal?
Noujah, leuk stuk iig, een keer iets meer over Bill is zeker niet erg
Keeep going! <3
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Vrolijk Kerstfeest! *deelt kerstkransjes uit* Ik heb mijn tentamens overleefd en hier is nu mijn kerstcadeautje, niet heel erg lang maar als ik vandaag nog een beetje doorschrijf, komt de volgende helft morgen. :)
@Jorinde; haha, graag gedaan? xD Nog een Bill-fan, yay. En Durch den Monsun blijft eeuwig mooi. <3
@xILY; ik ga natuurlijk niet zeggen waarmee het verhaal eindigt, dat zou een spoiler zijn, hm? :p Maar ik denk wel dat we inmiddels op zo'n 80-90% zitten. Dus er komt nog wel wat, maar het duurt niet superlang meer. (Hoewel, met mijn updatesnelheid...) Bedankt voor je reactie! <3
~~
77.
De eerste pose was om het licht te controleren. Chantal grijnsde nerveus en voelde zich plots klein – ze stond direct in het midden, Bill en Tom aan weerszijden. De broers waren allebei meer dan vijftien centimeter langer dan zij. Haar hart hamerde als een gek tegen haar ribbenkast, haar handen voelden plots klam. Dit was het dan, het grote moment…
Flits. Volgende pose. Iemand drukte zowel Bill als Chantal een microfoon in de hand, wikkelde het snoer een stuk om hun armen. Bill ordende met één hand een paar lokken van zijn haar; Chantal durfde niet aan haar kapsel te zitten, Joëlle zou haar afschieten. Ze was tot haar lichte schaamte niet half zo goed in het doen van haar haren als Bill. Nu had ze dit kapsel ook nog niet zó lang, maar toch.
‘Rug aan rug, graag!’ riep Jürgen vanachter zijn camera. ‘De zangers rug aan rug, Chantal kin omhoog! Tom, als jij nu eens op de grond hurkt…’
Flits. ‘Ontspan,’ hoorde Chantal fluisteren. Bill wierp haar even een geruststellende blik toe toen hij van houding wisselde en de microfoon weer aan Dunja teruggaf. ‘Je doet het prima.’
Chantal haalde diep adem en glimlachte. Ze moest haar spieren heel bewust ontspannen, haar hart hamerde nog steeds idioot snel. De volgende pose was op hun knieën, met zijn vijven in een halve kring en Chantal weer in het midden. Nu voelde ze zich in elk geval niet meer zo klein. Flits.
Pose na pose. Af en toe wisselden ze van kleren, werd er iets aan haar (of Bills) make-up aangepast, een paar keer poseerden ze niet met vijf maar met twee of drie. Een hele reeks foto’s van alleen de tweelingbroers mocht natuurlijk niet ontbreken.
‘Laatste foto!’ riep Jürgen ten slotte. Het publiek ademde hoorbaar uit; de vijf voor het witte scherm wierpen hen geamuseerde blikken toe. Raquel rekte zich alvast uit. Ze was behoorlijk stijf na dat lange zitten en had alweer honger: buiten begon het zelfs al te schemeren, hoewel dat deels ook te maken had met de grauwe regenwolken die door de hemel leken te schuifelen. In elk geval zaten ze hier zeker al uren en ze was niet de enige die zich opgelucht bewoog.
Chantal trok bijna een teleurgesteld gezicht, herinnerde zich toen dat ze moest blijven lachen voor de camera. Ze vond het jammer, vond dat het veel te snel voorbij was gegaan en had het gevoel dat ze ngo wel een tijdje zo verder had kunnen doen. Van de spanning restte nog maar een flinter, alles was omgeslagen naar glimlach en triomf.
‘Jongens, als jullie Chantal nou eens optillen!’ opperde Jürgen op dat moment.
‘Optillen?’ herhaalde Tom. ‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, zo…. Zoals die ene foto van jullie met David,’ probeerde de fotograaf uit te leggen. ‘Je weet wel, da’s zo’n hele oude, daar heeft Bill nog kort haar.’
De jongens keken elkaar even verbluft aan, konden zich die foto duidelijk niet meer herinneren. Ze hadden in hun leven al op zoveel plaatjes gestaan dat de innerlijke database af en toe gaten vertoonde. Het was Hannah die hen het laatste geheugensteuntje gaf: ‘Kom op, dat is die foto waar jullie David dragen, zo horizontaal! En het lijkt net alsof Gustav al het gewicht draagt en Bill alleen voor de vorm een hand uitsteekt!’
Iedereen schoot in de lach. ‘Oh, díé!’ riep Bill en sloeg een hand tegen zijn voorhoofd. ‘Nu weet ik het weer… Lieten we hem toen niet bijna vallen?’
‘Inderdaad,’ zei Gustav droog, ‘omdat jij precies dát deed wat Hannah net beschreef.’
Bill trok een engelengezicht dat niemand overtuigde, omdat hij te hard grijnsde. ‘Maar David is zwáár.’
‘En bedankt,’ bromde de manager, maar moest toen ook lachen en schudde even zijn hoofd. ‘Maak die foto nu maar!’
‘Hoppla!’ Georg grijnsde en voor Chantal het wist, hadden Gustav en hij haar bij kop en voeten te pakken. Ze slaakte een kreet, maar de jongens tilden haar zonder pardon op. Bill en Tom deden vlug een stap naar voren en sloegen hun armen eveneens om haar heen. Tom kwam naast Gustav terecht en droeg haar benen, Bill ondersteunde haar rug. Zijn handen lagen om haar ribben, raakten net niet het onderste randje van haar bh. Chantal slikte en voelde haar hartslag weer een sprong maken.
‘We laten je heus niet vallen, maak je geen zorgen!’ lachte de zanger. ‘Je bent in elk geval lichter dan David, naar wat ik me herinner.’
‘Gelukkig maar,’ kreunde ze ironisch en oogstte een hoop gegniffel.
‘Chantal, zou je je deze kant op kunnen draaien?’ verzocht Jürgen op dat moment. ‘Dat lijkt me wel zo mooi.’
‘Wíllen wel!’ pruttelde ze. ‘Kunnen is een ander verhaal…’
Het groepje op de grond giechelde, het zag er best komisch uit. De jongens hielpen Chantal manoeuvreren, zodat de fotograaf ook haar gezicht in beeld kreeg, en het zag ernaar uit dat Gustav en Georg opnieuw het grootste deel van het gewicht droegen, zo ontspannen als de tweeling eruit zag.
Tijdens het draaien verplaatste Chantal zich een stukje; ze gleed een paar centimeter omlaag, waardoor Gustav in plaats van haar knieën haar enkels kon pakken en Tom iets meer ruimte had. Aan de andere kant paste Georg zo beter op het plaatje. Bills handen verplaatsten eventjes niet mee, hij reageerde te laat – en heel even voelde Chantal zijn vingers door haar kleren heen, een fractie van een seconde streken ze langs haar borsten.
Bill trok ze meteen terug. ‘Woeps. Sorry!’ Hij grinnikte even, legde zijn handen toen weer bij haar ribben.
Geeft niet, wilde Chantal zeggen. Ze deed het niet, kreeg de kans niet omdat Jürgen de foto wilde maken, maar van binnen slaakte ze een zucht. Het kriebelde in haar buik; ze moest weer slikken om de plotselinge droogte uit haar keel te jagen. Hij had zijn handen best langer mogen laten liggen, zij vond het niet erg. Integendeel. De vlinders fladderden nog toen de jongens haar weer met beide voeten op de grond zetten.
‘Zie je?’ Tom klopte op haar schouder. ‘We hebben je niet laten vallen.’
‘Dank je,’ zei ze droogjes. ‘Ik waardeer het zeer.’ Maar eigenlijk had ze best langer in die pose willen blijven hangen. Bill was zo dichtbij… En ze droomde nog steeds van die nabijheid, of ze nu wilde of niet.
‘Prachtig, dan zijn we hier klaar!’ David klapte in zijn handen, scheen tevreden met de resultaten van de dag. Chantal kon het alleen maar met hem eens zijn.
En toen gooide Jürgen roet in het eten. ‘Moeten die dames niet nog op de foto?’ Hij wees naar Raquel en Hannah, wierp de tweelingbroers een knipoog toe. ‘Leuk voor boven je bed.’
‘Volgens mij hebben ze hen liever ín hun bed!’ riep Georg vanachter een kledingrek. Hij kreeg van beide broers tegelijkertijd een middelvinger omhoog en schoot in de lach. Aan hun fonkelende ogen was duidelijk te zien dat ze het er wel mee eens waren – zowel met Georg als met Jürgen.
@Jorinde; haha, graag gedaan? xD Nog een Bill-fan, yay. En Durch den Monsun blijft eeuwig mooi. <3
@xILY; ik ga natuurlijk niet zeggen waarmee het verhaal eindigt, dat zou een spoiler zijn, hm? :p Maar ik denk wel dat we inmiddels op zo'n 80-90% zitten. Dus er komt nog wel wat, maar het duurt niet superlang meer. (Hoewel, met mijn updatesnelheid...) Bedankt voor je reactie! <3
~~
77.
De eerste pose was om het licht te controleren. Chantal grijnsde nerveus en voelde zich plots klein – ze stond direct in het midden, Bill en Tom aan weerszijden. De broers waren allebei meer dan vijftien centimeter langer dan zij. Haar hart hamerde als een gek tegen haar ribbenkast, haar handen voelden plots klam. Dit was het dan, het grote moment…
Flits. Volgende pose. Iemand drukte zowel Bill als Chantal een microfoon in de hand, wikkelde het snoer een stuk om hun armen. Bill ordende met één hand een paar lokken van zijn haar; Chantal durfde niet aan haar kapsel te zitten, Joëlle zou haar afschieten. Ze was tot haar lichte schaamte niet half zo goed in het doen van haar haren als Bill. Nu had ze dit kapsel ook nog niet zó lang, maar toch.
‘Rug aan rug, graag!’ riep Jürgen vanachter zijn camera. ‘De zangers rug aan rug, Chantal kin omhoog! Tom, als jij nu eens op de grond hurkt…’
Flits. ‘Ontspan,’ hoorde Chantal fluisteren. Bill wierp haar even een geruststellende blik toe toen hij van houding wisselde en de microfoon weer aan Dunja teruggaf. ‘Je doet het prima.’
Chantal haalde diep adem en glimlachte. Ze moest haar spieren heel bewust ontspannen, haar hart hamerde nog steeds idioot snel. De volgende pose was op hun knieën, met zijn vijven in een halve kring en Chantal weer in het midden. Nu voelde ze zich in elk geval niet meer zo klein. Flits.
Pose na pose. Af en toe wisselden ze van kleren, werd er iets aan haar (of Bills) make-up aangepast, een paar keer poseerden ze niet met vijf maar met twee of drie. Een hele reeks foto’s van alleen de tweelingbroers mocht natuurlijk niet ontbreken.
‘Laatste foto!’ riep Jürgen ten slotte. Het publiek ademde hoorbaar uit; de vijf voor het witte scherm wierpen hen geamuseerde blikken toe. Raquel rekte zich alvast uit. Ze was behoorlijk stijf na dat lange zitten en had alweer honger: buiten begon het zelfs al te schemeren, hoewel dat deels ook te maken had met de grauwe regenwolken die door de hemel leken te schuifelen. In elk geval zaten ze hier zeker al uren en ze was niet de enige die zich opgelucht bewoog.
Chantal trok bijna een teleurgesteld gezicht, herinnerde zich toen dat ze moest blijven lachen voor de camera. Ze vond het jammer, vond dat het veel te snel voorbij was gegaan en had het gevoel dat ze ngo wel een tijdje zo verder had kunnen doen. Van de spanning restte nog maar een flinter, alles was omgeslagen naar glimlach en triomf.
‘Jongens, als jullie Chantal nou eens optillen!’ opperde Jürgen op dat moment.
‘Optillen?’ herhaalde Tom. ‘Hoe bedoel je?’
‘Nou, zo…. Zoals die ene foto van jullie met David,’ probeerde de fotograaf uit te leggen. ‘Je weet wel, da’s zo’n hele oude, daar heeft Bill nog kort haar.’
De jongens keken elkaar even verbluft aan, konden zich die foto duidelijk niet meer herinneren. Ze hadden in hun leven al op zoveel plaatjes gestaan dat de innerlijke database af en toe gaten vertoonde. Het was Hannah die hen het laatste geheugensteuntje gaf: ‘Kom op, dat is die foto waar jullie David dragen, zo horizontaal! En het lijkt net alsof Gustav al het gewicht draagt en Bill alleen voor de vorm een hand uitsteekt!’
Iedereen schoot in de lach. ‘Oh, díé!’ riep Bill en sloeg een hand tegen zijn voorhoofd. ‘Nu weet ik het weer… Lieten we hem toen niet bijna vallen?’
‘Inderdaad,’ zei Gustav droog, ‘omdat jij precies dát deed wat Hannah net beschreef.’
Bill trok een engelengezicht dat niemand overtuigde, omdat hij te hard grijnsde. ‘Maar David is zwáár.’
‘En bedankt,’ bromde de manager, maar moest toen ook lachen en schudde even zijn hoofd. ‘Maak die foto nu maar!’
‘Hoppla!’ Georg grijnsde en voor Chantal het wist, hadden Gustav en hij haar bij kop en voeten te pakken. Ze slaakte een kreet, maar de jongens tilden haar zonder pardon op. Bill en Tom deden vlug een stap naar voren en sloegen hun armen eveneens om haar heen. Tom kwam naast Gustav terecht en droeg haar benen, Bill ondersteunde haar rug. Zijn handen lagen om haar ribben, raakten net niet het onderste randje van haar bh. Chantal slikte en voelde haar hartslag weer een sprong maken.
‘We laten je heus niet vallen, maak je geen zorgen!’ lachte de zanger. ‘Je bent in elk geval lichter dan David, naar wat ik me herinner.’
‘Gelukkig maar,’ kreunde ze ironisch en oogstte een hoop gegniffel.
‘Chantal, zou je je deze kant op kunnen draaien?’ verzocht Jürgen op dat moment. ‘Dat lijkt me wel zo mooi.’
‘Wíllen wel!’ pruttelde ze. ‘Kunnen is een ander verhaal…’
Het groepje op de grond giechelde, het zag er best komisch uit. De jongens hielpen Chantal manoeuvreren, zodat de fotograaf ook haar gezicht in beeld kreeg, en het zag ernaar uit dat Gustav en Georg opnieuw het grootste deel van het gewicht droegen, zo ontspannen als de tweeling eruit zag.
Tijdens het draaien verplaatste Chantal zich een stukje; ze gleed een paar centimeter omlaag, waardoor Gustav in plaats van haar knieën haar enkels kon pakken en Tom iets meer ruimte had. Aan de andere kant paste Georg zo beter op het plaatje. Bills handen verplaatsten eventjes niet mee, hij reageerde te laat – en heel even voelde Chantal zijn vingers door haar kleren heen, een fractie van een seconde streken ze langs haar borsten.
Bill trok ze meteen terug. ‘Woeps. Sorry!’ Hij grinnikte even, legde zijn handen toen weer bij haar ribben.
Geeft niet, wilde Chantal zeggen. Ze deed het niet, kreeg de kans niet omdat Jürgen de foto wilde maken, maar van binnen slaakte ze een zucht. Het kriebelde in haar buik; ze moest weer slikken om de plotselinge droogte uit haar keel te jagen. Hij had zijn handen best langer mogen laten liggen, zij vond het niet erg. Integendeel. De vlinders fladderden nog toen de jongens haar weer met beide voeten op de grond zetten.
‘Zie je?’ Tom klopte op haar schouder. ‘We hebben je niet laten vallen.’
‘Dank je,’ zei ze droogjes. ‘Ik waardeer het zeer.’ Maar eigenlijk had ze best langer in die pose willen blijven hangen. Bill was zo dichtbij… En ze droomde nog steeds van die nabijheid, of ze nu wilde of niet.
‘Prachtig, dan zijn we hier klaar!’ David klapte in zijn handen, scheen tevreden met de resultaten van de dag. Chantal kon het alleen maar met hem eens zijn.
En toen gooide Jürgen roet in het eten. ‘Moeten die dames niet nog op de foto?’ Hij wees naar Raquel en Hannah, wierp de tweelingbroers een knipoog toe. ‘Leuk voor boven je bed.’
‘Volgens mij hebben ze hen liever ín hun bed!’ riep Georg vanachter een kledingrek. Hij kreeg van beide broers tegelijkertijd een middelvinger omhoog en schoot in de lach. Aan hun fonkelende ogen was duidelijk te zien dat ze het er wel mee eens waren – zowel met Georg als met Jürgen.
Zoals beloofd...
~~
De fotograaf maakte een uitnodigend gebaar naar het groepje op de grond. ‘Kom, dan maken we een paar mooie plaatjes van jullie!’
Raquel en Hannah wisselden even een blik, ergens tussen opgewonden en voorzichtig in. Dat Jürgen wist wie zij waren hadden ze natuurlijk al geraden, anders hadden ze hier nooit kunnen zijn, maar was dit niet een stap te ver? Tussen haar wimpers door gluurde Raquel naar David; hij maakte blijkbaar geen bezwaar, dus dan kon het geen kwaad. Hannah kwam tot dezelfde conclusie en ze sprongen prompt overeind.
‘De blondine ook!’ Jürgen wenkte Joëlle eveneens naar het scherm. ‘Dan zijn de drie paartjes compleet, hm?’
Raquel streek de plooien uit haar kleding. Ze droeg vandaag grijs met rood: grijze jeans, rood bloesje, rode allstars. Naast haar kwam Bill in zijn normale kleren, voornamelijk zwart en op zijn shirt perfect gestileerde witte verfvlekken. Aan Bills andere kant stond Tom in blauwe jeans en lichtgrijs shirt, Hannah in knalgroen op een jeansrokje, toen Joëlle in het roze en Georg met het logo van Guns N’ Roses voorop. Armen om elkaar heen, flits.
Nu was Chantal de toeschouwer en dat vond ze helemaal niet leuk. Gustav zat gewoon rustig in een hoek, had een boek tevoorschijn gehaald en keek niet meer op van de pagina’s. Aan hem had ze dus ook niets; Chantal trok een ontevreden gezicht en ging op de grond zitten, waar de anderen net gezeten hadden. Was dit niet háár dag? En nu stalen Raquel en Hannah alsnog haar spotlight!
Joëlle en Georg kwamen bij haar zitten, die hadden algauw genoeg van het geflits. Ze toverde vlug haar glimlach weer tevoorschijn, wilde niet op een frons betrapt worden. Ergens wist Chantal ook wel dat het stom was. Niemand deed het expres, niemand wílde haar speciale dag verpesten, Raquel het minst van allemaal. Ze kon toch niet weten wat dit voor Chantal betekende. Daarmee loste veel van de ergernis op, maar de aanblik van de vier voor het scherm bleef schroeien.
Blijkbaar vonden de twee meisjes het wel leuk voor de camera, ze kwamen na de eerste foto niet meteen weer terug. Jürgen complimenteerde allebei met hun glimlach en ze werden tegelijkertijd rood. Flits. Bill kuste Raquel op haar wang, ze draaide zich een stukje naar hem toe en keek naar hem op. Flits. Hannah fluisterde iets in Toms oor, hij grijnsde. Flits.
‘Probeer eens te draaien?’ stelde Jürgen voor. ‘Een pirouette misschien?’
De tweeling deed weer eens precies hetzelfde: zowel Bill als Tom nam één hand van hun vriendin en liet haar ronddraaien, als in een klassieke dans. Op het moment dat Raquels krullen door de lucht zwierden en Hannah op het puntje van haar allstar stond, flitste de camera; toen de meisjes lachend in de armen van de jongens vielen volgde eveneens een flits.
‘Ze zien er echt lief uit samen, vind je niet?’ fluisterde Joëlle. Ze had het tegen Georg, maar Chantal hoorde het natuurlijk ook. ‘Net pril verliefd.’
Georg maakte alleen een instemmend bromgeluid en legde een arm om Joëlles schouders. Tevreden nestelde ze zich tegen hem aan, hij wreef afwezig langs haar bovenarm. Chantal zei het niet hardop, ze wilde hun moment niet verstoren, maar op deze manier zagen Georg en Joëlle er net zo schattig uit als de twee koppels voor het witte scherm.
Even later klapte David weer in zijn handen. ‘Oké jongens, nu zijn we wel klaar, denk ik!’
Van de fotograaf kwam een knikje, het groepje van vier had inmiddels de slappe lach en de meisjes huppelden vrolijk door de ruimte naar de toeschouwers. Bill en Tom holden erachteraan, deelden even een blik en een schaterlach die alleen zij begrepen. Toen haalden ze de meisjes in en vingen hen met één arm. Raquel en Hannah slaakten een kreet, maar moesten prompt weer lachen en lieten zich opnieuw ronddraaien, dit keer met beide handen.
Van een afstandje keken een paar crewleden geamuseerd toe, David schudde even zijn hoofd en zei duidelijk hoorbaar tegen Dunja: ‘Het zullen de hormonen wel zijn.’
Dunja grinnikte. ‘Beter dat ze het nu uitleven, dan hebben we misschien geen onstuitbare tweeling mee op tour.’
‘Hebben we toch wel!’ klonk het van vier kanten – Gustav, Georg, Bill en Tom keken elkaar aan en er volgde een lachsalvo waar de hele crew aan meedeed. Even glinsterden er herinneringen in de ogen, herinneringen aan uitgelaten dagen in de tourbus.
Toen liet Bill zich op de grond ploffen, trok Raquel naast zich en zei, meer algemeen dan specifiek tegen haar: ‘Maar jullie komen sowieso langs, of niet? Ik bedoel, hoeveel concerten spelen we in Duitsland? Drie?’
‘Hamburg, Berlijn, Oberhausen en München. Vier,‘ souffleerde Dunja onmiddellijk.
‘Zie?’ Bill knikte tevreden. ‘Daar kunnen jullie toch bij zijn?’ Hij ging even de gezichten langs, Joëlle en Hannah en vooral Raquel kregen een vragende blik toegeworpen.
‘Hangt er vanaf op welke dagen die zijn,’ antwoordde Hannah aarzelend. ‘Vanwege de uni.’
‘Dinsdag, woensdag, vrijdag en zondag.’ Opnieuw schoot de informatie als een pijl uit een boog uit Dunja’s mond. Ze was niet voor niets Davids assistente, dit hoorde bij haar taakbeschrijving en ze nam die taak duidelijk zeer serieus.
‘Nou, dat is toch prima.’ Bill streek door zijn inmiddels wat loshangende haar. ‘Vrijdag en zaterdag, bedoel ik. En na München komt Wenen, da’s best dichtbij.’
‘Ja, en vanaf Wenen is Zagreb “best dichtbij”,’ wees David hem op de feiten. ‘Op die manier kunnen ze de hele tour wel mee.’
De tweeling wisselde even een blik die boekdelen sprak, toen grijnsde Bill: ‘Vinden wij niet erg?’ En meteen liet hij erop volgen: ‘Oké, oké, dat vraag ik beter niet van jullie, maak je geen zorgen. Maar jullie wónen in Berlijn. Dat moet toch lukken?’
Raquel en Hannah knikten tegelijkertijd. Dat moest zonder twijfel lukken, daar gingen ze voor zorgen. Misschien konden ze ook naar één van de andere concerten, maar dat was van later zorg. Berlijn had in elk geval een kans van honderd procent.
‘En Chantals bekendmakingsconcert!’ gooide Tom toen in het gesprek. ‘Da’s ook in Berlijn.’
‘Ik hoor het al, jullie plannen weer eens van alles,’ zuchtte David en schudde voor de zoveelste keer zijn hoofd. ‘En wij blijven aan de gang met de security.’
‘Iemand moet het doen, nietwaar?’ Bill trok een dramatisch gezicht, moest toen lachen en wuifde Davids woorden weg. ‘Zo erg vind je het echt niet, anders had je op z’n laatst nu een preek gehouden.’
Daarin moest de manager hem gelijk geven; de tweeling wisselde weer een blik, deze keer een triomfantelijke, en de crew gniffelde op de achtergrond. De enige die stil bleef, was Chantal. Ze moest haar lippen op elkaar klemmen om niet alles naar buiten te flappen. Om het niet van verontwaardiging uit te schreeuwen. Raquel en Hannah – vooral Raquel! – op deze dag, op dit moment, in de buurt hebben, dat was al erg genoeg. Nu kwamen ze ook nog Chantals concert inpalmen? Haar allereerste openbare moment of fame en toch zou ieders gedachte bij iemand anders zijn, zouden Bills bij Raquel en niet bij zijn co-zangeres zijn.
‘Laten we gaan, het is al zes uur.’ David trok weer de aandacht naar zich toe. ‘Jongens via de achteruitgang, meisjes… Nou ja, Chantal en Joëlle kunnen nu wel direct met ons mee. Raquel, Hannah, tot de volgende keer.’ Hij glimlachte hen vriendelijk toe, ze gaven hem net zo vrolijk antwoord.
Van de jongens moest natuurlijk uitgebreider afscheid genomen worden. Dus omarmden de meisjes eerst Georg en Gustav, vervolgens om beurten Chantal en Joëlle, daarna de tweelingbroer waar ze niet mee samen waren. Ten slotte kropen Raquel en Hannah nog eens weg in de armen van hun respectievelijke vriendje. Ze kusten elkaar, lang en zonder zich iets van de omgeving aan te trekken, bleven zo een tijdje in de omhelzing staan. Pas toen David demonstratief zijn keel schraapte maakten ze zich van elkaar los en deelden een laatste kus.
‘Binnenkort zien we elkaar weer,’ beloofde Bill en stopte een krul achter Raquels oor. ‘Sowieso in Berlijn.’
Ze knikte, kneep even in zijn hand. ‘Misschien nog in Hamburg?’
Hij glimlachte. ‘Je bent altijd welkom, dat weet je.’
Nog een allerlaatste kus, een allerlaatste blik over en weer, een allerlaatst gefluisterd “Ik houd van je”. Toen verlieten de jongens met Chantal en Joëlle achter de crew aan de ruimte, de andere twee meisjes volgden Jürgen en zijn apparatuur naar de hoofdingang. Wanneer ze elkaar weer zouden zien stond nog niet honderd procent vast – maar er was één iemand die hoopte dat het niet binnenkort zou zijn.
In het busje terug naar Hamburg deed Chantal gewoon net zo vrolijk als de anderen, lachte en praatte zoals altijd mee. Vanbinnen broedde ze echter op een plan. Deze dag had haar ogen geopend, had haar een nieuw inzicht gegeven. Over een maand werd zij officieel voorgesteld als het vijfde lid van de band en de kans was groot dat de bekendmaking van Raquel en Hannah daarop zou volgen. Hoe lang daarna was natuurlijk niet zeker, maar het zat eraan te komen, dat proefde ze in de lucht.
Als dat gebeurde, was het echt voorbij. Dan waren Chantals kansen definitief verkeken. Dus, besloot ze, moest ze haar laatste restje kans met beide handen aangrijpen. Ze moest nog één keer proberen om tot Bill door te dringen, nog één laatste keer. Als het deze allerlaatste keer ook niet lukte, zou ze zich erbij neerleggen – maar ze wilde het nog één keer proberen. En ze wist al precies hoe; de foto’s hadden haar een perfect plan ingefluisterd.
~~
De fotograaf maakte een uitnodigend gebaar naar het groepje op de grond. ‘Kom, dan maken we een paar mooie plaatjes van jullie!’
Raquel en Hannah wisselden even een blik, ergens tussen opgewonden en voorzichtig in. Dat Jürgen wist wie zij waren hadden ze natuurlijk al geraden, anders hadden ze hier nooit kunnen zijn, maar was dit niet een stap te ver? Tussen haar wimpers door gluurde Raquel naar David; hij maakte blijkbaar geen bezwaar, dus dan kon het geen kwaad. Hannah kwam tot dezelfde conclusie en ze sprongen prompt overeind.
‘De blondine ook!’ Jürgen wenkte Joëlle eveneens naar het scherm. ‘Dan zijn de drie paartjes compleet, hm?’
Raquel streek de plooien uit haar kleding. Ze droeg vandaag grijs met rood: grijze jeans, rood bloesje, rode allstars. Naast haar kwam Bill in zijn normale kleren, voornamelijk zwart en op zijn shirt perfect gestileerde witte verfvlekken. Aan Bills andere kant stond Tom in blauwe jeans en lichtgrijs shirt, Hannah in knalgroen op een jeansrokje, toen Joëlle in het roze en Georg met het logo van Guns N’ Roses voorop. Armen om elkaar heen, flits.
Nu was Chantal de toeschouwer en dat vond ze helemaal niet leuk. Gustav zat gewoon rustig in een hoek, had een boek tevoorschijn gehaald en keek niet meer op van de pagina’s. Aan hem had ze dus ook niets; Chantal trok een ontevreden gezicht en ging op de grond zitten, waar de anderen net gezeten hadden. Was dit niet háár dag? En nu stalen Raquel en Hannah alsnog haar spotlight!
Joëlle en Georg kwamen bij haar zitten, die hadden algauw genoeg van het geflits. Ze toverde vlug haar glimlach weer tevoorschijn, wilde niet op een frons betrapt worden. Ergens wist Chantal ook wel dat het stom was. Niemand deed het expres, niemand wílde haar speciale dag verpesten, Raquel het minst van allemaal. Ze kon toch niet weten wat dit voor Chantal betekende. Daarmee loste veel van de ergernis op, maar de aanblik van de vier voor het scherm bleef schroeien.
Blijkbaar vonden de twee meisjes het wel leuk voor de camera, ze kwamen na de eerste foto niet meteen weer terug. Jürgen complimenteerde allebei met hun glimlach en ze werden tegelijkertijd rood. Flits. Bill kuste Raquel op haar wang, ze draaide zich een stukje naar hem toe en keek naar hem op. Flits. Hannah fluisterde iets in Toms oor, hij grijnsde. Flits.
‘Probeer eens te draaien?’ stelde Jürgen voor. ‘Een pirouette misschien?’
De tweeling deed weer eens precies hetzelfde: zowel Bill als Tom nam één hand van hun vriendin en liet haar ronddraaien, als in een klassieke dans. Op het moment dat Raquels krullen door de lucht zwierden en Hannah op het puntje van haar allstar stond, flitste de camera; toen de meisjes lachend in de armen van de jongens vielen volgde eveneens een flits.
‘Ze zien er echt lief uit samen, vind je niet?’ fluisterde Joëlle. Ze had het tegen Georg, maar Chantal hoorde het natuurlijk ook. ‘Net pril verliefd.’
Georg maakte alleen een instemmend bromgeluid en legde een arm om Joëlles schouders. Tevreden nestelde ze zich tegen hem aan, hij wreef afwezig langs haar bovenarm. Chantal zei het niet hardop, ze wilde hun moment niet verstoren, maar op deze manier zagen Georg en Joëlle er net zo schattig uit als de twee koppels voor het witte scherm.
Even later klapte David weer in zijn handen. ‘Oké jongens, nu zijn we wel klaar, denk ik!’
Van de fotograaf kwam een knikje, het groepje van vier had inmiddels de slappe lach en de meisjes huppelden vrolijk door de ruimte naar de toeschouwers. Bill en Tom holden erachteraan, deelden even een blik en een schaterlach die alleen zij begrepen. Toen haalden ze de meisjes in en vingen hen met één arm. Raquel en Hannah slaakten een kreet, maar moesten prompt weer lachen en lieten zich opnieuw ronddraaien, dit keer met beide handen.
Van een afstandje keken een paar crewleden geamuseerd toe, David schudde even zijn hoofd en zei duidelijk hoorbaar tegen Dunja: ‘Het zullen de hormonen wel zijn.’
Dunja grinnikte. ‘Beter dat ze het nu uitleven, dan hebben we misschien geen onstuitbare tweeling mee op tour.’
‘Hebben we toch wel!’ klonk het van vier kanten – Gustav, Georg, Bill en Tom keken elkaar aan en er volgde een lachsalvo waar de hele crew aan meedeed. Even glinsterden er herinneringen in de ogen, herinneringen aan uitgelaten dagen in de tourbus.
Toen liet Bill zich op de grond ploffen, trok Raquel naast zich en zei, meer algemeen dan specifiek tegen haar: ‘Maar jullie komen sowieso langs, of niet? Ik bedoel, hoeveel concerten spelen we in Duitsland? Drie?’
‘Hamburg, Berlijn, Oberhausen en München. Vier,‘ souffleerde Dunja onmiddellijk.
‘Zie?’ Bill knikte tevreden. ‘Daar kunnen jullie toch bij zijn?’ Hij ging even de gezichten langs, Joëlle en Hannah en vooral Raquel kregen een vragende blik toegeworpen.
‘Hangt er vanaf op welke dagen die zijn,’ antwoordde Hannah aarzelend. ‘Vanwege de uni.’
‘Dinsdag, woensdag, vrijdag en zondag.’ Opnieuw schoot de informatie als een pijl uit een boog uit Dunja’s mond. Ze was niet voor niets Davids assistente, dit hoorde bij haar taakbeschrijving en ze nam die taak duidelijk zeer serieus.
‘Nou, dat is toch prima.’ Bill streek door zijn inmiddels wat loshangende haar. ‘Vrijdag en zaterdag, bedoel ik. En na München komt Wenen, da’s best dichtbij.’
‘Ja, en vanaf Wenen is Zagreb “best dichtbij”,’ wees David hem op de feiten. ‘Op die manier kunnen ze de hele tour wel mee.’
De tweeling wisselde even een blik die boekdelen sprak, toen grijnsde Bill: ‘Vinden wij niet erg?’ En meteen liet hij erop volgen: ‘Oké, oké, dat vraag ik beter niet van jullie, maak je geen zorgen. Maar jullie wónen in Berlijn. Dat moet toch lukken?’
Raquel en Hannah knikten tegelijkertijd. Dat moest zonder twijfel lukken, daar gingen ze voor zorgen. Misschien konden ze ook naar één van de andere concerten, maar dat was van later zorg. Berlijn had in elk geval een kans van honderd procent.
‘En Chantals bekendmakingsconcert!’ gooide Tom toen in het gesprek. ‘Da’s ook in Berlijn.’
‘Ik hoor het al, jullie plannen weer eens van alles,’ zuchtte David en schudde voor de zoveelste keer zijn hoofd. ‘En wij blijven aan de gang met de security.’
‘Iemand moet het doen, nietwaar?’ Bill trok een dramatisch gezicht, moest toen lachen en wuifde Davids woorden weg. ‘Zo erg vind je het echt niet, anders had je op z’n laatst nu een preek gehouden.’
Daarin moest de manager hem gelijk geven; de tweeling wisselde weer een blik, deze keer een triomfantelijke, en de crew gniffelde op de achtergrond. De enige die stil bleef, was Chantal. Ze moest haar lippen op elkaar klemmen om niet alles naar buiten te flappen. Om het niet van verontwaardiging uit te schreeuwen. Raquel en Hannah – vooral Raquel! – op deze dag, op dit moment, in de buurt hebben, dat was al erg genoeg. Nu kwamen ze ook nog Chantals concert inpalmen? Haar allereerste openbare moment of fame en toch zou ieders gedachte bij iemand anders zijn, zouden Bills bij Raquel en niet bij zijn co-zangeres zijn.
‘Laten we gaan, het is al zes uur.’ David trok weer de aandacht naar zich toe. ‘Jongens via de achteruitgang, meisjes… Nou ja, Chantal en Joëlle kunnen nu wel direct met ons mee. Raquel, Hannah, tot de volgende keer.’ Hij glimlachte hen vriendelijk toe, ze gaven hem net zo vrolijk antwoord.
Van de jongens moest natuurlijk uitgebreider afscheid genomen worden. Dus omarmden de meisjes eerst Georg en Gustav, vervolgens om beurten Chantal en Joëlle, daarna de tweelingbroer waar ze niet mee samen waren. Ten slotte kropen Raquel en Hannah nog eens weg in de armen van hun respectievelijke vriendje. Ze kusten elkaar, lang en zonder zich iets van de omgeving aan te trekken, bleven zo een tijdje in de omhelzing staan. Pas toen David demonstratief zijn keel schraapte maakten ze zich van elkaar los en deelden een laatste kus.
‘Binnenkort zien we elkaar weer,’ beloofde Bill en stopte een krul achter Raquels oor. ‘Sowieso in Berlijn.’
Ze knikte, kneep even in zijn hand. ‘Misschien nog in Hamburg?’
Hij glimlachte. ‘Je bent altijd welkom, dat weet je.’
Nog een allerlaatste kus, een allerlaatste blik over en weer, een allerlaatst gefluisterd “Ik houd van je”. Toen verlieten de jongens met Chantal en Joëlle achter de crew aan de ruimte, de andere twee meisjes volgden Jürgen en zijn apparatuur naar de hoofdingang. Wanneer ze elkaar weer zouden zien stond nog niet honderd procent vast – maar er was één iemand die hoopte dat het niet binnenkort zou zijn.
In het busje terug naar Hamburg deed Chantal gewoon net zo vrolijk als de anderen, lachte en praatte zoals altijd mee. Vanbinnen broedde ze echter op een plan. Deze dag had haar ogen geopend, had haar een nieuw inzicht gegeven. Over een maand werd zij officieel voorgesteld als het vijfde lid van de band en de kans was groot dat de bekendmaking van Raquel en Hannah daarop zou volgen. Hoe lang daarna was natuurlijk niet zeker, maar het zat eraan te komen, dat proefde ze in de lucht.
Als dat gebeurde, was het echt voorbij. Dan waren Chantals kansen definitief verkeken. Dus, besloot ze, moest ze haar laatste restje kans met beide handen aangrijpen. Ze moest nog één keer proberen om tot Bill door te dringen, nog één laatste keer. Als het deze allerlaatste keer ook niet lukte, zou ze zich erbij neerleggen – maar ze wilde het nog één keer proberen. En ze wist al precies hoe; de foto’s hadden haar een perfect plan ingefluisterd.
CHANTAL!!!!!!!!!!!!!!!!! JIJ !@##$%@! $%^&*^#@# EN JE BENT OOK NOG EENS EEN HELE GROTE !@#$%^&$@#@! *hyperventileert*Melian, hierbij ben je bestempeld met de mooie titel: "Favoriete verhaal en favoriete schrijver van Jorinduh"
Je hebt me echt verslaafd gemaakt aan Tokio Hotel! Al moet ik -kuch- toegeven dat -kuch- Georg -kuch- mij nogal -kuch- moorddadig maakt...
Ik vind Chantal echt zo'n bitch! Laat Raquel en Bill lekker verliefd zijn!
Het is zo'n lief stelletje! Ga jij maar met... Gustav! Die is ook schattig!
Wees niet zo jaloers!
Melian, je moet echt snel verder schrijven hoor! Ik kan niet zonder jou!
xXx
De tijd vliegt als je de wekker in de lucht gooit : )
Jaaaa! En neeee!
Jaaa, je hebt gepost en het was weer heerlijk om te lezen!
Neeeee, je komt zo bij het bekende gedeelte en ik wil nieeet! Het verhaal mag van mij eindeloos doorgaan (:
Anders ga ik em 20000000x opnieuw lezen
Superleuk weer, die stukjes, twee nog wel!
Love-it! <3
Jaaa, je hebt gepost en het was weer heerlijk om te lezen!
Neeeee, je komt zo bij het bekende gedeelte en ik wil nieeet! Het verhaal mag van mij eindeloos doorgaan (:
Anders ga ik em 20000000x opnieuw lezen
Superleuk weer, die stukjes, twee nog wel!
Love-it! <3
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Jammer dat je niets meer gepost hebt 
.. Ik snap het natuurlijk wel hoor! Ik had gewoon zin om weer een heel stuk verder te lezen 
Dus ik hoop dat je snel weer iets post en tot die tijd blijf ik hier elke dag kijken
xx
.. Ik snap het natuurlijk wel hoor! Ik had gewoon zin om weer een heel stuk verder te lezen Dus ik hoop dat je snel weer iets post en tot die tijd blijf ik hier elke dag kijken
xx
~never say you're happy, if your eyes still cry
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
Tsja. Wat kan ik nog zeggen? Tentamens, Kerst, Nieuwjaar, verjaardag, stress... Gewoon geen poging gedaan om te schrijven. I'm sorry, het wilde niet en toen duurde het weer zo lang. :(
@Jorinde; haha, dank je voor je enthousiasme! :) En waarom maakt Georg je moorddadig? Wat heeft de arme jongen je misdaan? xD
@xILY; het bekende gedeelte? Heb jij de stukjes gelezen die ik hier ooit (in 2009, volgens mij xD) gepost heb? In dat geval, sssjt! En eindeloos... Dat is een beetje te hoog gegrepen. En zou ook zonde zijn, denk ik. Elk verhaal verdient een einde. Maar, dank je! <3
@Beertje; het spijt me dat het zo lang duurde! Hier is weer een update, in elk geval :)
@Mara; hier is dan eindelijk weer iets nieuws. Dank je voor je reactie!
Over het stuk - misschien gaan jullie zeggen dat het wel erg snel komt, maar probeer te bedenken dat voor Chantal de tijd dringt. :) En het spijt me van de cliffhanger, overigens. En dat het zo raar geschreven is; ik vloog hier gewoon doorheen. & ik ga mijn best doen om in elk geval in januari nog eens te posten, dan hoeven jullie niet weer een maand te wachten. Ik schaam me echt. x')
Enjoy!
~~
78.
Raquel ging een rustige week tegemoet. Dankzij Bill en de fotoshoot glimlachte ze nog steeds; twee dagen na dato vond ze de foto’s in haar mailbox, een keuze uit de mooiste plaatjes van hen samen. Even later sierden die natuurlijk het prikbord boven haar bureau, dat zo langzamerhand wel een collega kon gebruiken. Bewijzen voor geluk namen veel ruimte in.
Iedereen deelde in Raquels goede humeur, niet alleen Hannah maar ook Elvira en Jonathan werden met het virus aangestoken. Raquel kon zich niet herinneren dat er in hun huis ooit zoveel kabaal was gemaakt; in elk geval niet zo’n kabaal als dit, kabaal bestaande uit driemaal de slappe lach.
Een ander gevoel mengde zich echter door de blijdschap. Vermoedelijk was het voor de vijf in Hamburg nog veel zenuwslopender – als het voor Raquel al zo voelde, kon dat bijna niet anders – maar naarmate de dagen verstreken en het nieuwe album dichterbij kwam, groeiden de kriebels in Raquels maag tot in het reusachtige. Ze kon haast niet wachten tot ze het album in haar handen had. Inmiddels was de officiële releasedatum bekendgemaakt en ze streepte nog net niet de dagen af op haar kalender. Niet omdat ze zo graag wilde dat de jongens én Chantal aan hun tour begonnen, maar omdat ze als fan simpelweg de nieuwe creaties van haar favoriete band wilde kennen. Buiten het ene flintertje dat Bill haar eens had laten horen, wist ze net zomin iets van het album als alle andere fans.
In de eerste week van maart werd het weer zo druilerig en grijs dat de slappe lach leek uit te doven. Elke blik naar buiten, met of zonder lachbui, veranderde onmiddellijk naar teleurgesteld met een frons. Als het weer al zo moeilijk deed, hoe moesten de mensen zich dan voelen? Jonathan ging met een nors gezichtje naar school en Elvira dook achter het zoveelste rapport. Ondertussen zat Hannah met drie papers om te schrijven, Lisanne die er in elk geval één al af had, en Raquel droomde voor zich uit in het restaurant.
Op donderdag, bijna een week na de shoot, hoorde ze eindelijk het langverwachte gebliep van haar gsm. Het riedeltje vertelde haar al wie het was, maar waarschijnlijk had ze het ook zonder die extra hulp wel geweten. Wie anders zou haar op dit tijdstip sms’en? Iedereen in Berlijn wist dat ze werkte, Bill wist het vermoedelijk ook maar liet zich daardoor niet storen.
Zijn sms was kort en bondig: Vrijdag, Hamburg Hbf*, 19u?
Even staarde ze verbaasd naar de vier woordjes; zo kortaf was hij nog nooit geweest, niet voor zover ze zich kon herinneren. Aan de andere kant, hij had het tot voor kort ook niet zo druk gehad. Nu de releasedatum, Chantals eerste optreden én de tour eraan zaten te komen, werden zijn dagen tot de nok toe gevuld met van alles en nog wat. Ze wist van Hannah, die het weer van Tom had gehoord, dat de band inmiddels elke dag voor de tour repeteerde; in een kleine zaal, speciaal voor de gelegenheid afgehuurd, kreeg Chantal haar eerste praktijklessen in het optreden. Raquel twijfelde er niet aan of Chantal deed het fantastisch. Ze had er het charisma, de uitstraling voor.
Dat er tussen al die repetities en afspraken door toch tijd werd gemaakt voor haar, deed Raquel op haar lippen bijten van blijdschap. Vlug tikte ze een antwoord aan Bill, bevestigde natuurlijk dat ze zou komen, en liet haar gsm weer in haar broekzak glijden. Met een glimlach keerde ze terug naar haar werk; de vlinders in haar buik gaven haar vleugels.
De treinreis van die vrijdag legde Raquel in haar eentje af. Hannah was te druk met studeren, die zat nu waarschijnlijk met hoofdpijn achter haar laptop. Ergens had Raquel medelijden met haar; tegelijkertijd was dat niet genoeg o haar eigen enthousiasme te stuiten. Ze had school zelf nooit echt leuk gevonden, ook al was ze te braaf om te spijbelen of haar huiswerk niet te maken. En ze was ook geen langzame leerling – ze vond er gewoon niet zoveel aan. In de klas bracht ze de meeste uren dromend door, dromend van alles wat ze zou kunnen doen als school níet verplicht was…
Geen wonder dat ze niet wist wat ze als opleiding wilde. Wat ze níet wilde, dat stond haar daarentegen duidelijk voor ogen. Zo werkverslaafd worden als Elvira, of voor de rest van haar leven serveerster blijven. Raquel wilde iets doen dat betekenis had, dat ergens het verschil kon maken. Ze wist gewoon niet zo goed wat dat dan kon zijn.
Zo voor zich uit filosoferend ging de treinreis vlug voorbij. Het was druk in de coupé, vrijdagnamiddag was natuurlijk spitsuur. Met de oortjes van haar iPod in haar oren kreeg Raquel van de gesprekken niet veel mee; ze merkte alleen dat de stoel naast haar vaker van passagier veranderde dan Bill van kapsel.
En toen reed de trein Hamburg Hauptbahnhof binnen. De laatste stop van deze lijn, dus iedereen hees zich met veel krakende botten en zwiepende handtassen overeind. Raquel moffelde haar iPod in haar jaszak en sloeg de band van haar tas om haar schouders; toen volgde ze de stroom reizigers naar buiten.
Bill zou haar komen ophalen. Een paar stappen van de treindeuren af bleef Raquel staan en speurde om zich heen, op zoek naar een bekend gezicht of een bekende vermomming. Op het propvolle perron was dat nog niet zo makkelijk. Ze wilde net naar haar gsm graven, om hem dan toch maar een sms te sturen, toen haar oog op één van de bankjes naast de snoepautomaat viel. Tussen de mensen door kon ze net een gestalte onderscheiden. Die pet – dat was toch Bill? Ze herkende de skullpatch op de klep van de zwarte pet en liep haastig op hem af.
Buiten was het inmiddels al donker, door de grote glazen koepel van het station viel nauwelijks nog licht. De lampen onder het dak wierpen bundels van geel over de perrons; net spotlights, of zoeklichten. In het schemerdonker voelde Raquel alleen haar eigen vlinders, het omkrullen van haar lippen en het versnellen van haar hartslag. Ze kon nu definitief vaststellen dat Bill onder die pet verborgen zat; ze had een glimp opgevangen van de witgelakte randjes aan zijn nagels.
Pas op een paar passen afstand besefte ze waarom ze hem aan de skullpatch had herkend, in plaats van aan zijn gezicht.
Hij hield iets in beide handen, een blad papier, kleiner dan een A4’tje, waar hij gebiologeerd naar staarde. Zijn haren kwamen onder de pet vandaan en vielen over de rand van zijn jasje; hij droeg een vest met het logo van Adidas erop en een wijde jeans met het kruis zo laag als dat van Tom normaal gesproken. Bill zag er vreemd uit, bijna onverzorgd, zeker nu hij zo onderuitgezakt op het bankje hing en zijn haren leken te golven. Hij had niet eens de stijltang ingezet.
Iets in Raquels binnenste trok ongerust samen. Dit was op zich een vermomming die ze eerder had gezien, maar nooit zo… zó extreem, zo slordig. Een onheilspellend gevoel bekroop haar en ze slikte voor ze tot stilstand kwam, twee stappen van hem verwijderd. De onrust liet zich echter niet zo makkelijk in de kiem smoren.
‘Bill?’ fluisterde ze.
Hij keek niet op. In plaats daarvan draaide hij het voorwerp in zijn handen om, zodat de voorkant zichtbaar werd.
Het was een foto.
~~
* Hbf staat voor Hauptbahnhof (= Centraal Station).
@Jorinde; haha, dank je voor je enthousiasme! :) En waarom maakt Georg je moorddadig? Wat heeft de arme jongen je misdaan? xD
@xILY; het bekende gedeelte? Heb jij de stukjes gelezen die ik hier ooit (in 2009, volgens mij xD) gepost heb? In dat geval, sssjt! En eindeloos... Dat is een beetje te hoog gegrepen. En zou ook zonde zijn, denk ik. Elk verhaal verdient een einde. Maar, dank je! <3
@Beertje; het spijt me dat het zo lang duurde! Hier is weer een update, in elk geval :)
@Mara; hier is dan eindelijk weer iets nieuws. Dank je voor je reactie!
Over het stuk - misschien gaan jullie zeggen dat het wel erg snel komt, maar probeer te bedenken dat voor Chantal de tijd dringt. :) En het spijt me van de cliffhanger, overigens. En dat het zo raar geschreven is; ik vloog hier gewoon doorheen. & ik ga mijn best doen om in elk geval in januari nog eens te posten, dan hoeven jullie niet weer een maand te wachten. Ik schaam me echt. x')
Enjoy!
~~
78.
Raquel ging een rustige week tegemoet. Dankzij Bill en de fotoshoot glimlachte ze nog steeds; twee dagen na dato vond ze de foto’s in haar mailbox, een keuze uit de mooiste plaatjes van hen samen. Even later sierden die natuurlijk het prikbord boven haar bureau, dat zo langzamerhand wel een collega kon gebruiken. Bewijzen voor geluk namen veel ruimte in.
Iedereen deelde in Raquels goede humeur, niet alleen Hannah maar ook Elvira en Jonathan werden met het virus aangestoken. Raquel kon zich niet herinneren dat er in hun huis ooit zoveel kabaal was gemaakt; in elk geval niet zo’n kabaal als dit, kabaal bestaande uit driemaal de slappe lach.
Een ander gevoel mengde zich echter door de blijdschap. Vermoedelijk was het voor de vijf in Hamburg nog veel zenuwslopender – als het voor Raquel al zo voelde, kon dat bijna niet anders – maar naarmate de dagen verstreken en het nieuwe album dichterbij kwam, groeiden de kriebels in Raquels maag tot in het reusachtige. Ze kon haast niet wachten tot ze het album in haar handen had. Inmiddels was de officiële releasedatum bekendgemaakt en ze streepte nog net niet de dagen af op haar kalender. Niet omdat ze zo graag wilde dat de jongens én Chantal aan hun tour begonnen, maar omdat ze als fan simpelweg de nieuwe creaties van haar favoriete band wilde kennen. Buiten het ene flintertje dat Bill haar eens had laten horen, wist ze net zomin iets van het album als alle andere fans.
In de eerste week van maart werd het weer zo druilerig en grijs dat de slappe lach leek uit te doven. Elke blik naar buiten, met of zonder lachbui, veranderde onmiddellijk naar teleurgesteld met een frons. Als het weer al zo moeilijk deed, hoe moesten de mensen zich dan voelen? Jonathan ging met een nors gezichtje naar school en Elvira dook achter het zoveelste rapport. Ondertussen zat Hannah met drie papers om te schrijven, Lisanne die er in elk geval één al af had, en Raquel droomde voor zich uit in het restaurant.
Op donderdag, bijna een week na de shoot, hoorde ze eindelijk het langverwachte gebliep van haar gsm. Het riedeltje vertelde haar al wie het was, maar waarschijnlijk had ze het ook zonder die extra hulp wel geweten. Wie anders zou haar op dit tijdstip sms’en? Iedereen in Berlijn wist dat ze werkte, Bill wist het vermoedelijk ook maar liet zich daardoor niet storen.
Zijn sms was kort en bondig: Vrijdag, Hamburg Hbf*, 19u?
Even staarde ze verbaasd naar de vier woordjes; zo kortaf was hij nog nooit geweest, niet voor zover ze zich kon herinneren. Aan de andere kant, hij had het tot voor kort ook niet zo druk gehad. Nu de releasedatum, Chantals eerste optreden én de tour eraan zaten te komen, werden zijn dagen tot de nok toe gevuld met van alles en nog wat. Ze wist van Hannah, die het weer van Tom had gehoord, dat de band inmiddels elke dag voor de tour repeteerde; in een kleine zaal, speciaal voor de gelegenheid afgehuurd, kreeg Chantal haar eerste praktijklessen in het optreden. Raquel twijfelde er niet aan of Chantal deed het fantastisch. Ze had er het charisma, de uitstraling voor.
Dat er tussen al die repetities en afspraken door toch tijd werd gemaakt voor haar, deed Raquel op haar lippen bijten van blijdschap. Vlug tikte ze een antwoord aan Bill, bevestigde natuurlijk dat ze zou komen, en liet haar gsm weer in haar broekzak glijden. Met een glimlach keerde ze terug naar haar werk; de vlinders in haar buik gaven haar vleugels.
De treinreis van die vrijdag legde Raquel in haar eentje af. Hannah was te druk met studeren, die zat nu waarschijnlijk met hoofdpijn achter haar laptop. Ergens had Raquel medelijden met haar; tegelijkertijd was dat niet genoeg o haar eigen enthousiasme te stuiten. Ze had school zelf nooit echt leuk gevonden, ook al was ze te braaf om te spijbelen of haar huiswerk niet te maken. En ze was ook geen langzame leerling – ze vond er gewoon niet zoveel aan. In de klas bracht ze de meeste uren dromend door, dromend van alles wat ze zou kunnen doen als school níet verplicht was…
Geen wonder dat ze niet wist wat ze als opleiding wilde. Wat ze níet wilde, dat stond haar daarentegen duidelijk voor ogen. Zo werkverslaafd worden als Elvira, of voor de rest van haar leven serveerster blijven. Raquel wilde iets doen dat betekenis had, dat ergens het verschil kon maken. Ze wist gewoon niet zo goed wat dat dan kon zijn.
Zo voor zich uit filosoferend ging de treinreis vlug voorbij. Het was druk in de coupé, vrijdagnamiddag was natuurlijk spitsuur. Met de oortjes van haar iPod in haar oren kreeg Raquel van de gesprekken niet veel mee; ze merkte alleen dat de stoel naast haar vaker van passagier veranderde dan Bill van kapsel.
En toen reed de trein Hamburg Hauptbahnhof binnen. De laatste stop van deze lijn, dus iedereen hees zich met veel krakende botten en zwiepende handtassen overeind. Raquel moffelde haar iPod in haar jaszak en sloeg de band van haar tas om haar schouders; toen volgde ze de stroom reizigers naar buiten.
Bill zou haar komen ophalen. Een paar stappen van de treindeuren af bleef Raquel staan en speurde om zich heen, op zoek naar een bekend gezicht of een bekende vermomming. Op het propvolle perron was dat nog niet zo makkelijk. Ze wilde net naar haar gsm graven, om hem dan toch maar een sms te sturen, toen haar oog op één van de bankjes naast de snoepautomaat viel. Tussen de mensen door kon ze net een gestalte onderscheiden. Die pet – dat was toch Bill? Ze herkende de skullpatch op de klep van de zwarte pet en liep haastig op hem af.
Buiten was het inmiddels al donker, door de grote glazen koepel van het station viel nauwelijks nog licht. De lampen onder het dak wierpen bundels van geel over de perrons; net spotlights, of zoeklichten. In het schemerdonker voelde Raquel alleen haar eigen vlinders, het omkrullen van haar lippen en het versnellen van haar hartslag. Ze kon nu definitief vaststellen dat Bill onder die pet verborgen zat; ze had een glimp opgevangen van de witgelakte randjes aan zijn nagels.
Pas op een paar passen afstand besefte ze waarom ze hem aan de skullpatch had herkend, in plaats van aan zijn gezicht.
Hij hield iets in beide handen, een blad papier, kleiner dan een A4’tje, waar hij gebiologeerd naar staarde. Zijn haren kwamen onder de pet vandaan en vielen over de rand van zijn jasje; hij droeg een vest met het logo van Adidas erop en een wijde jeans met het kruis zo laag als dat van Tom normaal gesproken. Bill zag er vreemd uit, bijna onverzorgd, zeker nu hij zo onderuitgezakt op het bankje hing en zijn haren leken te golven. Hij had niet eens de stijltang ingezet.
Iets in Raquels binnenste trok ongerust samen. Dit was op zich een vermomming die ze eerder had gezien, maar nooit zo… zó extreem, zo slordig. Een onheilspellend gevoel bekroop haar en ze slikte voor ze tot stilstand kwam, twee stappen van hem verwijderd. De onrust liet zich echter niet zo makkelijk in de kiem smoren.
‘Bill?’ fluisterde ze.
Hij keek niet op. In plaats daarvan draaide hij het voorwerp in zijn handen om, zodat de voorkant zichtbaar werd.
Het was een foto.
~~
* Hbf staat voor Hauptbahnhof (= Centraal Station).
@Melian; jaaah die stukjes had ik gelezen jaah
Dat kwam; ik was toen net aangemeld op OV en las alleen romantische verhalen (mn favoriete genre). Toen wilde ik eigenlijk wel weten wat FanFiction was, dus ik zocht naar een verhaal dat niet te lang was, maar wel leuk klonk. En toen klikte ik dus jouw stukjes aan (: En toen vond ik het zo leuk dat ik toen direct ook het hele verhaal ben gaan volgen
Maar oeeh, nu komt het toch wel gevaarlijk dichtbij! Ö
In elk geval erg mooi beschreven hoe Raquel nog van niets weet en niets vermoedt, en dat die sfeer opeens omslaat die laatste paar regels.
Verder!
Dat kwam; ik was toen net aangemeld op OV en las alleen romantische verhalen (mn favoriete genre). Toen wilde ik eigenlijk wel weten wat FanFiction was, dus ik zocht naar een verhaal dat niet te lang was, maar wel leuk klonk. En toen klikte ik dus jouw stukjes aan (: En toen vond ik het zo leuk dat ik toen direct ook het hele verhaal ben gaan volgen
Maar oeeh, nu komt het toch wel gevaarlijk dichtbij! Ö
In elk geval erg mooi beschreven hoe Raquel nog van niets weet en niets vermoedt, en dat die sfeer opeens omslaat die laatste paar regels.
Verder!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Oh oh... Foute boel???
Ik heb namelijk op vele fansite's gekeken, en toen ontdekte ik iets schokkend...
Georgs ideale meisje: innerlijk: Maakt niet uit, als ik haar maar kan commanderen
Dat is 1, en verder mag ik hem gewoon niet :p
Snel verder, ik wil weten waarom Bill ZO depri is dat hij niks aan zijn haar doet!
Xxx
Ik heb namelijk op vele fansite's gekeken, en toen ontdekte ik iets schokkend...
Georgs ideale meisje: innerlijk: Maakt niet uit, als ik haar maar kan commanderen
Dat is 1, en verder mag ik hem gewoon niet :p
Snel verder, ik wil weten waarom Bill ZO depri is dat hij niks aan zijn haar doet!
Xxx
De tijd vliegt als je de wekker in de lucht gooit : )
@xILY; ah, right, ik moet bekennen dat ik alweer vergeten was wie die stukjes toen gelezen heeft. *kuch* Maar, awesome dat je het bent blijven volgen, dank je! <3
@Marlinde; juist dat je niet naar TH luistert maakt het zo'n compliment dat je dit leest - bedankt voor je reactie!
@Jorinde; foute boel, zeker weten... En Georg is leuk! Hij maakt gewoon foute grappen. xD
Dit stuk is zó dramatisch. Ik waarschuw alvast even, ik was aan het experimenteren met het schrijven van drama. Maar ergens ben ik wel blij met hoe het eruit is gekomen, zeker als je bedenkt dat deze scène al bijna drie jaar in mijn hoofd zat en nu éindelijk op papier staat. :D Viel Spaß beim Lesen...
~~
In eerste instantie registreerde Raquel helemaal niet waar ze naar stond te kijken. Ze begreep het domweg niet, het was gewoon niet logisch. Hoe kon ze naar iets kijken dat niet bestond?
Blijkbaar bestond het toch wel, anders zouden Bills handen niet zo trillen. Maar dat kón toch niet? Dat was toch onmogelijk? Raquel schudde verbijsterd haar hoofd, merkte niet eens dat de tas van haar schouder gleed. Ze staarde, staarde en probeerde te bevatten wat ze zag, maar kon het simpelweg niet. Het kon niet.
Na wat voelde als een eeuwigheid knipperde ze met haar ogen en bracht uit: ‘Wat?’
Er trok een rilling door Bill heen, alsof het woord insloeg zoals een bliksemschicht zou doen. De foto viel uit zijn vingers en landde, afbeelding naar beneden, op de grond. Iemand had zijn kauwgom op de tegels geplakt. Ze staarden er allebei naar, tot Bill plots zijn hoofd ophief en ze de blik in zijn onopgemaakte ogen zag.
Woede? Verdriet? Ongeloof? Teleurstelling? Wanhoop?
Alle ingrediënten aaneengeregen door geschonden vertrouwen. En Raquel begreep er nog altijd niets van. Ze begreep niet hoe die foto kon bestaan.
‘Ga je me nog uitleggen wat dat te betekenen heeft?’ Bills stem was laag, zacht, dreigend. Veel kalmer dan de draaikolk in zijn ogen; Raquel werd er desondanks veel misselijker van.
‘Dat kan ik niet,’ fluisterde ze, zonder te weten waar die woorden vandaan kwamen. Iets dat ze nog niet eerder had gekend stal de controle over haar stem. ‘Ik begrijp het niet. Hoe… Waar… Ik snap het gewoon niet!’
‘Wat niet?’ sneed zijn stem vanuit de verte, twee stappen van haar vandaan. ‘Dat we erachter zijn gekomen?’
‘Wáár achter? Dát snap ik niet!’ Raquel schudde weer haar hoofd en bleef toen verward in de beweging steken. ‘Wie, we?’
‘Die foto…’ Bill priemde met een lange vinger naar de flinter papier bij zijn voeten. ‘… heeft Chantal gevonden. Op je Facebookpagina.’ Hij spuwde het woord met verachting uit.
Facebook? Nu begreep Raquel er nog minder van. Ze was in geen maanden, misschien zelfs jaren meer op Facebook geweest, niet sinds ze aan haar eindexamenjaar was begonnen. Dit was gewoon allemaal één grote monsterlijke grap. God haalde een afschuwelijke practical joke met hen uit.
‘Wel?’ Ongeduld mengde zich in Bills stem. Zoveel verschillende emoties hadden inmiddels hun ambassadeurs gestuurd dat Raquel ze niet allemaal meer kon onderscheiden. Zijn stem klonk zwart.
‘Ik begrijp niet waar die foto vandaan komt! En ik begrijp al helemaal niet waarom die op mijn Facebook staat!’ Ze had het gevoel dat ze schreeuwde, maar in werkelijkheid piepte haar stem van de paniek, bijna onhoorbaar in het lawaai van de treinen die ongestoord bleven komen en gaan. ‘Bill, ik zweer het, die foto kán helemaal niet bestaan! Ik weet niet eens wie dat is!’
‘Dat is wel erg makkelijk, denk je niet?’ beet hij haar toe, kwam half overeind vanaf het bankje. ‘Dat had ik ook gezegd als ik jou was! En je hebt geen idee hoe graag ik je wil geloven, maar dat kan ìk niet.’
‘Ik zweer het!’ Ze greep naar zijn arm, miste haast door de tranen die uit het niets leken op te komen; Bill schudde haar hand van zich af en stond op.
‘Alsjeblieft!’ Het woord eindigde in een snik. ‘Ga nou niet weg! Bill, ik snap hier net zo min iets van als jij! Maar…’
Hij liet haar niet uitspreken. ‘Ik snap het best! Wanneer kwam je erachter dat ik niet genoeg voor je ben? Monaco? Bij mijn ouders thuis?!’
‘Wat?’ Raquels stem sloeg over, nu was alle logica de wereld uit. In welk universum was Bill niet genoeg voor haar? Alsof er ooit iemand anders had bestaan dan hij! ‘Nee, nee, hoe kom je daar nu bij?’ Ze greep weer naar zijn mouw. ‘Ik houd van je. Ik hóúd van je!’
‘Ja, dat zeggen ze allemaal,’ zei hij mat en deed een stap achteruit. ‘En ik geloofde écht dat het bij jou anders was. Maar dat…’ Hij schopte met de punt van zijn sneaker tegen de foto. ‘Daar kan ik niet mee leven.’
Wat gebeurde er nu? Wat deed hij? Raquel stikte bijna in haar tranen, in de haast te willen antwoorden, en kreeg geen woord over haar lippen. Met grote niet-begrijpende ogen staarde ze hem aan, haar handen tegen haar mond gedrukt, verdwaasd en van alle kanten aangevallen door paniek.
‘Laatste kans.’ Hij keek haar niet aan en ze liet haar handen zakken. Laatste kans. En dan?
‘Ik…’ begon ze, als verdoofd zoekend naar de juiste woorden, en besefte tegelijkertijd dat die er niet waren. Niet nu. Hij gaf haar de kans om zich te verweren, omdat hij dit fatsoenlijk wilde doen, omdat hij hoopte dat ze het kon herstellen – maar ze wisten allebei dat ze het niet kon. Zwarte tranen liepen langzaam langs haar wangen omlaag en ze schudde haar hoofd. ‘Ik weet het niet.’
Pas toen Bill zich omdraaide leek iemand haar stevig door elkaar te schudden – zo hard dat ze iets voelde breken. Hij verdween tussen de reizigers die uit de pas aangekomen trein stroomden, was de enige die niet arriveerde maar vertrok. En Raquel stond daar bij het bankje. Ze wilde zijn naam schreeuwen, maar ze durfde niet. Ze was er zo op ingesteld geheim te houden wie hij was. Bovendien: zou hij daadwerkelijk zijn gekomen? Ze had hem tot in het diepst van zijn ziel gekwetst. Hoe, wanneer, waarom, dat wist ze allemaal niet. Maar ze moest het gedaan hebben, want er was een foto van. Op haar Facebookpagina.
Raquel liet zich naast haar tas op de grond zakken en hengelde blindelings naar de foto die Bill had laten liggen. Blindelings: de tranen onttrokken de wereld aan haar zicht. Haar vingers krulden zich om het papier, drukten het tegen zich aan. Eigenlijk hield ze niet de foto zo krampachtig vast: in haar hand lagen de stukken van haar gebroken hart.
@Marlinde; juist dat je niet naar TH luistert maakt het zo'n compliment dat je dit leest - bedankt voor je reactie!
@Jorinde; foute boel, zeker weten... En Georg is leuk! Hij maakt gewoon foute grappen. xD
Dit stuk is zó dramatisch. Ik waarschuw alvast even, ik was aan het experimenteren met het schrijven van drama. Maar ergens ben ik wel blij met hoe het eruit is gekomen, zeker als je bedenkt dat deze scène al bijna drie jaar in mijn hoofd zat en nu éindelijk op papier staat. :D Viel Spaß beim Lesen...
~~
In eerste instantie registreerde Raquel helemaal niet waar ze naar stond te kijken. Ze begreep het domweg niet, het was gewoon niet logisch. Hoe kon ze naar iets kijken dat niet bestond?
Blijkbaar bestond het toch wel, anders zouden Bills handen niet zo trillen. Maar dat kón toch niet? Dat was toch onmogelijk? Raquel schudde verbijsterd haar hoofd, merkte niet eens dat de tas van haar schouder gleed. Ze staarde, staarde en probeerde te bevatten wat ze zag, maar kon het simpelweg niet. Het kon niet.
Na wat voelde als een eeuwigheid knipperde ze met haar ogen en bracht uit: ‘Wat?’
Er trok een rilling door Bill heen, alsof het woord insloeg zoals een bliksemschicht zou doen. De foto viel uit zijn vingers en landde, afbeelding naar beneden, op de grond. Iemand had zijn kauwgom op de tegels geplakt. Ze staarden er allebei naar, tot Bill plots zijn hoofd ophief en ze de blik in zijn onopgemaakte ogen zag.
Woede? Verdriet? Ongeloof? Teleurstelling? Wanhoop?
Alle ingrediënten aaneengeregen door geschonden vertrouwen. En Raquel begreep er nog altijd niets van. Ze begreep niet hoe die foto kon bestaan.
‘Ga je me nog uitleggen wat dat te betekenen heeft?’ Bills stem was laag, zacht, dreigend. Veel kalmer dan de draaikolk in zijn ogen; Raquel werd er desondanks veel misselijker van.
‘Dat kan ik niet,’ fluisterde ze, zonder te weten waar die woorden vandaan kwamen. Iets dat ze nog niet eerder had gekend stal de controle over haar stem. ‘Ik begrijp het niet. Hoe… Waar… Ik snap het gewoon niet!’
‘Wat niet?’ sneed zijn stem vanuit de verte, twee stappen van haar vandaan. ‘Dat we erachter zijn gekomen?’
‘Wáár achter? Dát snap ik niet!’ Raquel schudde weer haar hoofd en bleef toen verward in de beweging steken. ‘Wie, we?’
‘Die foto…’ Bill priemde met een lange vinger naar de flinter papier bij zijn voeten. ‘… heeft Chantal gevonden. Op je Facebookpagina.’ Hij spuwde het woord met verachting uit.
Facebook? Nu begreep Raquel er nog minder van. Ze was in geen maanden, misschien zelfs jaren meer op Facebook geweest, niet sinds ze aan haar eindexamenjaar was begonnen. Dit was gewoon allemaal één grote monsterlijke grap. God haalde een afschuwelijke practical joke met hen uit.
‘Wel?’ Ongeduld mengde zich in Bills stem. Zoveel verschillende emoties hadden inmiddels hun ambassadeurs gestuurd dat Raquel ze niet allemaal meer kon onderscheiden. Zijn stem klonk zwart.
‘Ik begrijp niet waar die foto vandaan komt! En ik begrijp al helemaal niet waarom die op mijn Facebook staat!’ Ze had het gevoel dat ze schreeuwde, maar in werkelijkheid piepte haar stem van de paniek, bijna onhoorbaar in het lawaai van de treinen die ongestoord bleven komen en gaan. ‘Bill, ik zweer het, die foto kán helemaal niet bestaan! Ik weet niet eens wie dat is!’
‘Dat is wel erg makkelijk, denk je niet?’ beet hij haar toe, kwam half overeind vanaf het bankje. ‘Dat had ik ook gezegd als ik jou was! En je hebt geen idee hoe graag ik je wil geloven, maar dat kan ìk niet.’
‘Ik zweer het!’ Ze greep naar zijn arm, miste haast door de tranen die uit het niets leken op te komen; Bill schudde haar hand van zich af en stond op.
‘Alsjeblieft!’ Het woord eindigde in een snik. ‘Ga nou niet weg! Bill, ik snap hier net zo min iets van als jij! Maar…’
Hij liet haar niet uitspreken. ‘Ik snap het best! Wanneer kwam je erachter dat ik niet genoeg voor je ben? Monaco? Bij mijn ouders thuis?!’
‘Wat?’ Raquels stem sloeg over, nu was alle logica de wereld uit. In welk universum was Bill niet genoeg voor haar? Alsof er ooit iemand anders had bestaan dan hij! ‘Nee, nee, hoe kom je daar nu bij?’ Ze greep weer naar zijn mouw. ‘Ik houd van je. Ik hóúd van je!’
‘Ja, dat zeggen ze allemaal,’ zei hij mat en deed een stap achteruit. ‘En ik geloofde écht dat het bij jou anders was. Maar dat…’ Hij schopte met de punt van zijn sneaker tegen de foto. ‘Daar kan ik niet mee leven.’
Wat gebeurde er nu? Wat deed hij? Raquel stikte bijna in haar tranen, in de haast te willen antwoorden, en kreeg geen woord over haar lippen. Met grote niet-begrijpende ogen staarde ze hem aan, haar handen tegen haar mond gedrukt, verdwaasd en van alle kanten aangevallen door paniek.
‘Laatste kans.’ Hij keek haar niet aan en ze liet haar handen zakken. Laatste kans. En dan?
‘Ik…’ begon ze, als verdoofd zoekend naar de juiste woorden, en besefte tegelijkertijd dat die er niet waren. Niet nu. Hij gaf haar de kans om zich te verweren, omdat hij dit fatsoenlijk wilde doen, omdat hij hoopte dat ze het kon herstellen – maar ze wisten allebei dat ze het niet kon. Zwarte tranen liepen langzaam langs haar wangen omlaag en ze schudde haar hoofd. ‘Ik weet het niet.’
Pas toen Bill zich omdraaide leek iemand haar stevig door elkaar te schudden – zo hard dat ze iets voelde breken. Hij verdween tussen de reizigers die uit de pas aangekomen trein stroomden, was de enige die niet arriveerde maar vertrok. En Raquel stond daar bij het bankje. Ze wilde zijn naam schreeuwen, maar ze durfde niet. Ze was er zo op ingesteld geheim te houden wie hij was. Bovendien: zou hij daadwerkelijk zijn gekomen? Ze had hem tot in het diepst van zijn ziel gekwetst. Hoe, wanneer, waarom, dat wist ze allemaal niet. Maar ze moest het gedaan hebben, want er was een foto van. Op haar Facebookpagina.
Raquel liet zich naast haar tas op de grond zakken en hengelde blindelings naar de foto die Bill had laten liggen. Blindelings: de tranen onttrokken de wereld aan haar zicht. Haar vingers krulden zich om het papier, drukten het tegen zich aan. Eigenlijk hield ze niet de foto zo krampachtig vast: in haar hand lagen de stukken van haar gebroken hart.
Aaaaaaaah. Okay, de drama-factor is in elk geval gelukt, proficiat (:
Het is echt vreselijk om te lezen dat zowel Bill als Raquel er niets van begrijpt, maar dat ze allebei andere dingen niet begrijpen. Heel mooi geschreven, het is echt goed op papier gekomen!
Snel weer verder, ook al wil ik helemaal geen einde, ben ontzettend benieuwd naar het vervolg!
Het is echt vreselijk om te lezen dat zowel Bill als Raquel er niets van begrijpt, maar dat ze allebei andere dingen niet begrijpen. Heel mooi geschreven, het is echt goed op papier gekomen!
Snel weer verder, ook al wil ik helemaal geen einde, ben ontzettend benieuwd naar het vervolg!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
@Marlinde; dat Chantal het gedaan heeft is best wel pretty obvious, hm? xD Maar dat was ook de bedoeling. Bedankt voor je reactie!
@xILY; dank je! Ik was zelf wel redelijk tevreden, maar je weet natuurlijk nooit of de lezers het ook zo zien, dus dank je wel. :D
Ergens vind ik dit stuk misschien nog wel zieliger dan Raquel/Bill... Nou ja. *kuch* Enjoy!
~~
79.
Met een zucht en een steun klapte Hannah haar laptop dicht en wreef uitgebreid in haar ogen. Ze sloeg haar hand pas voor haar mond toen de gaap al voorbij was, maar er was toch niemand in de kamer. Al een uur of drie zat ze hier helemaal alleen en typte als een idioot alinea na alinea van haar paper. Hannah vond haar studie leuk, ze was blij met haar keuze, maar op dit moment konden al die opdrachten haar gestolen worden. Het was bijna tien uur, op vrijdagavond!
Correctie, een blik op de klok leerde dat het precies 22:01 was. Hannah leunde achteruit in haar bureaustoel en wenste dat er een masseur vanuit het niets zou verschijnen; haar schouders leken wel in een bankschroef te zijn vastgeklemd. Een masseur of Tom, die kon ook prima masseren. Als ze mocht kiezen, dan liever Tom…
Ze stond op het punt om helemaal in haar dromen weg te zakken, toen van beneden haar moeder riep: ‘Hannah? Dit moet je even zien!’
Verbaasd duwde het meisje zich omhoog en sprong de trap af. Vanuit de woonkamer klonk de blikkerige stem van de nieuwslezeres; het journaal interesseerde Hannah nu niet bepaald, maar na twee stappen spitste ze toch haar oren. Vielen daar nou de woorden “Tokio Hotel”? Wat deden die in het nieuws?
Op het beeldscherm prijkte een foto van een auto. Liever gezegd, een foto van Bills auto, de neus half om een boom gekruld. Geschrokken verstijfde Hannah op haar plaats, haar mond zakte een stukje open. Bill was tegen een boom gereden? Een boom in de binnenstad van Hamburg, zo te zien, in een niet al te drukke straat. Hannah wilde net vragen wat er gebeurd was, toen de nieuwslezeres weer begon te praten.
‘De zanger kwam met de schrik vrij en belde zelf de hulpdiensten. Nu is de vraag wat dit ongeluk veroorzaakte: een fout van de bestuurder of zijn er anderen in het spel? Bill Kaulitz staat niet voor niets internationaal bekend als een zeer controversieel persoon. En dan nu het weer…’
Vanaf de sofa keek mevrouw Fischer haar dochter onderzoekend aan. ‘Wist je dit al?’
Hannah schudde haar hoofd, nog steeds geschrokken van het bericht. ‘Ik weet van niks, ik heb aan m’n essay gewerkt.’ Ze haalde diep adem en draaide zich om. ‘Ik ga Tom bellen.’
Met twee treden tegelijk sprong ze weer naar boven, grabbelde haar gsm van het bureau en koos de sneltoets. Terwijl haar telefoon overging liet ze zich op haar bed ploffen; met een kussen tegen zich aangedrukt wachtte ze tot de gitarist opnam.
Dat duurde niet lang. Na drie keer de beltoon drong zijn stem in haar oor: ‘Hé daar.’ Hij klonk vermoeid.
‘Hé! Is alles oké?’ viel Hannah bezorgd met de deur in huis. ‘Ik zag net het nieuws en… Stoor ik? Is Bill in orde?’
Vanaf de andere kant kwam een diepe zucht. ‘Je stoort niet. En dat hangt er vanaf wat je bedoelt met “in orde”. Hij is expres tegen die boom aangereden. Met dertig kilometer per uur, hij wist dondersgoed wat hij deed.’
‘Oh…’ Dat moest Hannah even verwerken; daarna zei ze hulpeloos: ‘Nou… Dat klinkt niet echt alsof hij in orde is, toch?’
Tom lachte een kort, scherp lachje zonder humor. ‘Hij is ook niet in orde. Lichamelijk misschien, maar daar houdt het mee op. Hij heeft me wel gezworen dat hij niet suïcidaal is.’
‘Jemig, Tom!’ Hannah sperde haar ogen wijd open, zelfs al kon hij dat natuurlijk niet zien. ‘Wat is er aan de hand?’
Het bleef even stil; alleen de lijn kraakte kort, vervolgens een geluid dat ze herkende als Tom die op zijn lippiercing knaagde. Er was zo duidelijk iets mis dat Hannah’s ingewanden omdraaiden. Bill kon af en toe behoorlijk dramatisch zijn, maar als hij met voorbedachten rade tegen een boom reed en Tom zo raar reageerde, moest er wel écht iets aan de hand zijn.
Toms antwoord maakte dat ze haar gsm liet vallen. ‘Hij heeft het uitgemaakt met Raquel.’
Het voelde als een onverwachte stomp in Hannah’s maag. Ze hapte naar adem, voelde haar handen ongelovig tot vuisten ballen. Bill en Raquel uit elkaar? Onmogelijk! De beelden doken onmiddellijk voor haar op: idyllische smoorverliefde perfect-bij-elkaar-passende voor-elkaar-gemaakte vreedzame tedere liefdevolle vertrouwelijke… Onmogelijk.
‘Onmogelijk!’ herhaalde ze, toen ze haar gsm weer uit de plooien van het dekbed had opgeduikeld. ‘Waarom? Hoe kan dat? Zo plotseling?’
‘Dat was wat wij allemaal dachten,’ mompelde Tom somber. Hij haalde diep adem en deed vervolgens het hele verhaal uit de doeken. Terwijl hij sprak groeiden Hannah’s ogen tot de grootte van ontbijtborden. Met haar ene hand drukte ze haar gsm pijnlijk hard aan haar oor, de andere lag over haar opengevallen mond.
Ze kon het niet geloven. Ze kon het gewoon niet geloven. Niemand kon dit hebben zien aankomen, zelfs David niet. Het was nog waarschijnlijker geweest dat Raquel zwanger zou zijn geraakt – zo had het tenminste altijd geleken. Hadden ze iets over het hoofd gezien? Hadden ze de signalen gemist?
‘Het enige wat ik kan bedenken is dat ik blind ben geweest,’ zei Tom schor. ‘Dat ik misschien door jou minder oog heb gehad voor hem… Niet als verwijt bedoeld.’
‘Is oké, ik snap het,’ antwoordde ze zacht. ‘Maar ik kan gewoon niet geloven dat het dat is… Dat ze zoiets zou doen! Ik kan het me niet voorstellen.’
‘Wij ook niet. Dan hebben we ons dus allemaal pijnlijk vergist.’ Toms stem nam iets scherps aan.
‘Hoe is het nu met Bill?’ fluisterde Hannah en besefte dat er tranen brandden achter haar ogen.
‘Klote. Hij lijkt wel gedrogeerd, hij reageert op niks.’ Tom zuchtte, Hannah zag precies voor zich hoe hij probeerde de frons uit zijn voorhoofd te wrijven. ‘Ik denk dat hij straks of morgen hysterisch wordt en een ruit breekt.’
Hannah geloofde hem op zijn woord. Even bleven ze allebei stil, in een poging de enorme baksteen te verwerken. Toen vroeg Hannah aarzelend: ‘En waar is Raquel nu?’
‘Geen idee. Zal me ook een worst wezen,’ antwoordde Tom en deed geen moeite om zijn woede te verbergen. Zijn stem klonk ronduit agressief. ‘Serieus! Ik heb het gehad met haar, begrijp je dat niet? Wie aan mijn kleine broertje komt…’
Hij werd onderbroken door een stem aan zijn kant van het gesprek, Hannah vermoedde Gustav vanwege de kalme melodie. ‘Tom? David op de vaste lijn.’
De gitarist zweeg even, moest duidelijk zijn zelfbeheersing terugwinnen. Na een paar keer diep ademhalen gaf hij antwoord: ‘Oké, zeg maar dat ik er zo aankom.’
Hannah hoorde de voetstappen wegebben en wachtte tot Tom zich weer tot haar richtte. Dat deed hij, op bloedserieuze toon, ernstiger dan ze hem ooit had horen praten.
‘Luister, Hannah… Als jij je om Raquel wil bekommeren, dan prima, maar ik doe daar niet aan mee. Ik… Ik sta aan Bills kant, ja? Altijd, sowieso. En nu zeker.’
‘Dat snap ik,’ fluisterde ze en voelde hoe een traan zich losmaakte uit haar ooghoek.
‘Hannah…’ Zijn stem werd ruw, alsof hij vocht tegen het brok in zijn keel. ‘Dit gaat niet óver ons, maar het heeft wel gevolgen voor ons. Ik moet er nu voor de volle honderd procent voor mijn broertje zijn, snap je? Ik wil jou hierdoor niet kwijtraken, maar…’ Hij slikte. ‘Ik houd van je. Dat moet je in elk geval weten. Maar als ik moet kiezen tussen ons of Bill, dan…’
‘Dan kies je voor Bill,’ maakte ze zijn zin af. ‘Natuurlijk. Ik… ik snap het. En… ik houd ook van jou.’ Met haar vrije hand veegde ze de tranen weg, maar dat had weinig zin. Er bleven nieuwe tranen komen. ‘Ik sta aan jullie kant, Tom. Nu. Maar ik zou ook graag Raquels kant van het verhaal willen horen. En…’
‘Ja. Prima.’ Nu hoorde ze hoe zelfs Toms stem brak. Zelfs Tom, de nonchalante, de coole, die zich niet zo snel van zijn stuk liet brengen. ‘Ik… ik wil het niet uitmaken, ja? Dit gaat niet over ons. Maar…’ Hij haalde diep adem. ‘Ik moet nu gaan. Het spijt me.’
‘Bel je me nog?’ fluisterde ze.
‘Ja.’ Toen was er alleen nog maar de pieptoon.
@xILY; dank je! Ik was zelf wel redelijk tevreden, maar je weet natuurlijk nooit of de lezers het ook zo zien, dus dank je wel. :D
Ergens vind ik dit stuk misschien nog wel zieliger dan Raquel/Bill... Nou ja. *kuch* Enjoy!
~~
79.
Met een zucht en een steun klapte Hannah haar laptop dicht en wreef uitgebreid in haar ogen. Ze sloeg haar hand pas voor haar mond toen de gaap al voorbij was, maar er was toch niemand in de kamer. Al een uur of drie zat ze hier helemaal alleen en typte als een idioot alinea na alinea van haar paper. Hannah vond haar studie leuk, ze was blij met haar keuze, maar op dit moment konden al die opdrachten haar gestolen worden. Het was bijna tien uur, op vrijdagavond!
Correctie, een blik op de klok leerde dat het precies 22:01 was. Hannah leunde achteruit in haar bureaustoel en wenste dat er een masseur vanuit het niets zou verschijnen; haar schouders leken wel in een bankschroef te zijn vastgeklemd. Een masseur of Tom, die kon ook prima masseren. Als ze mocht kiezen, dan liever Tom…
Ze stond op het punt om helemaal in haar dromen weg te zakken, toen van beneden haar moeder riep: ‘Hannah? Dit moet je even zien!’
Verbaasd duwde het meisje zich omhoog en sprong de trap af. Vanuit de woonkamer klonk de blikkerige stem van de nieuwslezeres; het journaal interesseerde Hannah nu niet bepaald, maar na twee stappen spitste ze toch haar oren. Vielen daar nou de woorden “Tokio Hotel”? Wat deden die in het nieuws?
Op het beeldscherm prijkte een foto van een auto. Liever gezegd, een foto van Bills auto, de neus half om een boom gekruld. Geschrokken verstijfde Hannah op haar plaats, haar mond zakte een stukje open. Bill was tegen een boom gereden? Een boom in de binnenstad van Hamburg, zo te zien, in een niet al te drukke straat. Hannah wilde net vragen wat er gebeurd was, toen de nieuwslezeres weer begon te praten.
‘De zanger kwam met de schrik vrij en belde zelf de hulpdiensten. Nu is de vraag wat dit ongeluk veroorzaakte: een fout van de bestuurder of zijn er anderen in het spel? Bill Kaulitz staat niet voor niets internationaal bekend als een zeer controversieel persoon. En dan nu het weer…’
Vanaf de sofa keek mevrouw Fischer haar dochter onderzoekend aan. ‘Wist je dit al?’
Hannah schudde haar hoofd, nog steeds geschrokken van het bericht. ‘Ik weet van niks, ik heb aan m’n essay gewerkt.’ Ze haalde diep adem en draaide zich om. ‘Ik ga Tom bellen.’
Met twee treden tegelijk sprong ze weer naar boven, grabbelde haar gsm van het bureau en koos de sneltoets. Terwijl haar telefoon overging liet ze zich op haar bed ploffen; met een kussen tegen zich aangedrukt wachtte ze tot de gitarist opnam.
Dat duurde niet lang. Na drie keer de beltoon drong zijn stem in haar oor: ‘Hé daar.’ Hij klonk vermoeid.
‘Hé! Is alles oké?’ viel Hannah bezorgd met de deur in huis. ‘Ik zag net het nieuws en… Stoor ik? Is Bill in orde?’
Vanaf de andere kant kwam een diepe zucht. ‘Je stoort niet. En dat hangt er vanaf wat je bedoelt met “in orde”. Hij is expres tegen die boom aangereden. Met dertig kilometer per uur, hij wist dondersgoed wat hij deed.’
‘Oh…’ Dat moest Hannah even verwerken; daarna zei ze hulpeloos: ‘Nou… Dat klinkt niet echt alsof hij in orde is, toch?’
Tom lachte een kort, scherp lachje zonder humor. ‘Hij is ook niet in orde. Lichamelijk misschien, maar daar houdt het mee op. Hij heeft me wel gezworen dat hij niet suïcidaal is.’
‘Jemig, Tom!’ Hannah sperde haar ogen wijd open, zelfs al kon hij dat natuurlijk niet zien. ‘Wat is er aan de hand?’
Het bleef even stil; alleen de lijn kraakte kort, vervolgens een geluid dat ze herkende als Tom die op zijn lippiercing knaagde. Er was zo duidelijk iets mis dat Hannah’s ingewanden omdraaiden. Bill kon af en toe behoorlijk dramatisch zijn, maar als hij met voorbedachten rade tegen een boom reed en Tom zo raar reageerde, moest er wel écht iets aan de hand zijn.
Toms antwoord maakte dat ze haar gsm liet vallen. ‘Hij heeft het uitgemaakt met Raquel.’
Het voelde als een onverwachte stomp in Hannah’s maag. Ze hapte naar adem, voelde haar handen ongelovig tot vuisten ballen. Bill en Raquel uit elkaar? Onmogelijk! De beelden doken onmiddellijk voor haar op: idyllische smoorverliefde perfect-bij-elkaar-passende voor-elkaar-gemaakte vreedzame tedere liefdevolle vertrouwelijke… Onmogelijk.
‘Onmogelijk!’ herhaalde ze, toen ze haar gsm weer uit de plooien van het dekbed had opgeduikeld. ‘Waarom? Hoe kan dat? Zo plotseling?’
‘Dat was wat wij allemaal dachten,’ mompelde Tom somber. Hij haalde diep adem en deed vervolgens het hele verhaal uit de doeken. Terwijl hij sprak groeiden Hannah’s ogen tot de grootte van ontbijtborden. Met haar ene hand drukte ze haar gsm pijnlijk hard aan haar oor, de andere lag over haar opengevallen mond.
Ze kon het niet geloven. Ze kon het gewoon niet geloven. Niemand kon dit hebben zien aankomen, zelfs David niet. Het was nog waarschijnlijker geweest dat Raquel zwanger zou zijn geraakt – zo had het tenminste altijd geleken. Hadden ze iets over het hoofd gezien? Hadden ze de signalen gemist?
‘Het enige wat ik kan bedenken is dat ik blind ben geweest,’ zei Tom schor. ‘Dat ik misschien door jou minder oog heb gehad voor hem… Niet als verwijt bedoeld.’
‘Is oké, ik snap het,’ antwoordde ze zacht. ‘Maar ik kan gewoon niet geloven dat het dat is… Dat ze zoiets zou doen! Ik kan het me niet voorstellen.’
‘Wij ook niet. Dan hebben we ons dus allemaal pijnlijk vergist.’ Toms stem nam iets scherps aan.
‘Hoe is het nu met Bill?’ fluisterde Hannah en besefte dat er tranen brandden achter haar ogen.
‘Klote. Hij lijkt wel gedrogeerd, hij reageert op niks.’ Tom zuchtte, Hannah zag precies voor zich hoe hij probeerde de frons uit zijn voorhoofd te wrijven. ‘Ik denk dat hij straks of morgen hysterisch wordt en een ruit breekt.’
Hannah geloofde hem op zijn woord. Even bleven ze allebei stil, in een poging de enorme baksteen te verwerken. Toen vroeg Hannah aarzelend: ‘En waar is Raquel nu?’
‘Geen idee. Zal me ook een worst wezen,’ antwoordde Tom en deed geen moeite om zijn woede te verbergen. Zijn stem klonk ronduit agressief. ‘Serieus! Ik heb het gehad met haar, begrijp je dat niet? Wie aan mijn kleine broertje komt…’
Hij werd onderbroken door een stem aan zijn kant van het gesprek, Hannah vermoedde Gustav vanwege de kalme melodie. ‘Tom? David op de vaste lijn.’
De gitarist zweeg even, moest duidelijk zijn zelfbeheersing terugwinnen. Na een paar keer diep ademhalen gaf hij antwoord: ‘Oké, zeg maar dat ik er zo aankom.’
Hannah hoorde de voetstappen wegebben en wachtte tot Tom zich weer tot haar richtte. Dat deed hij, op bloedserieuze toon, ernstiger dan ze hem ooit had horen praten.
‘Luister, Hannah… Als jij je om Raquel wil bekommeren, dan prima, maar ik doe daar niet aan mee. Ik… Ik sta aan Bills kant, ja? Altijd, sowieso. En nu zeker.’
‘Dat snap ik,’ fluisterde ze en voelde hoe een traan zich losmaakte uit haar ooghoek.
‘Hannah…’ Zijn stem werd ruw, alsof hij vocht tegen het brok in zijn keel. ‘Dit gaat niet óver ons, maar het heeft wel gevolgen voor ons. Ik moet er nu voor de volle honderd procent voor mijn broertje zijn, snap je? Ik wil jou hierdoor niet kwijtraken, maar…’ Hij slikte. ‘Ik houd van je. Dat moet je in elk geval weten. Maar als ik moet kiezen tussen ons of Bill, dan…’
‘Dan kies je voor Bill,’ maakte ze zijn zin af. ‘Natuurlijk. Ik… ik snap het. En… ik houd ook van jou.’ Met haar vrije hand veegde ze de tranen weg, maar dat had weinig zin. Er bleven nieuwe tranen komen. ‘Ik sta aan jullie kant, Tom. Nu. Maar ik zou ook graag Raquels kant van het verhaal willen horen. En…’
‘Ja. Prima.’ Nu hoorde ze hoe zelfs Toms stem brak. Zelfs Tom, de nonchalante, de coole, die zich niet zo snel van zijn stuk liet brengen. ‘Ik… ik wil het niet uitmaken, ja? Dit gaat niet over ons. Maar…’ Hij haalde diep adem. ‘Ik moet nu gaan. Het spijt me.’
‘Bel je me nog?’ fluisterde ze.
‘Ja.’ Toen was er alleen nog maar de pieptoon.
NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!! Dat mag niet!! Echt heeeel gemeen van Chantal... Ik zat juist te denken dat ze weer een beetje aardiger tegen Raquel deed maar nu... Bill moet Raquel gewoon geloven en niet die stomme/gemene/valse Chantal!!
Echt super hoe je het hebt opgeschreven trouwens
Snel verder? (oeps ik zie nu dat de update 2 uur geleden was )
xx
Echt heeeel gemeen van Chantal... Ik zat juist te denken dat ze weer een beetje aardiger tegen Raquel deed maar nu... Bill moet Raquel gewoon geloven en niet die stomme/gemene/valse Chantal!!Echt super hoe je het hebt opgeschreven trouwens
Snel verder? (oeps ik zie nu dat de update 2 uur geleden was
)xx
~never say you're happy, if your eyes still cry
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
Pff, was ik net klaar met mijn reactie.. Valt internet eruit --'
OVERNIEUW
Oké, ik ben het helemaal eens met de reactie boven me. Dat neeeee en snel verderschrijven-gedeelte vooral (a)
Awhh, dit stukje is eigenlijk echt veel zieliger.. Bill en Raquel passen gewoon bij elkaar, over.
Ik hoop echt dat het nog goed komt ;o
Het is trouwens echt goed van Tom dat hij aan Bill's kant staat, naja goed.. Schattig :p
Oh nee, maar Tom moet Hannah er écht niet voor op het spel zetten. Dat is gewoon zonde..
Het moet gewoon met iedereen goed komen, en Chantal moet een vriendje vinden :p
Zolang die laatste maar niet Bill Kaulitz heet.
OVERNIEUW
Oké, ik ben het helemaal eens met de reactie boven me. Dat neeeee en snel verderschrijven-gedeelte vooral (a)
Awhh, dit stukje is eigenlijk echt veel zieliger.. Bill en Raquel passen gewoon bij elkaar, over.
Ik hoop echt dat het nog goed komt ;o
Het is trouwens echt goed van Tom dat hij aan Bill's kant staat, naja goed.. Schattig :p
Oh nee, maar Tom moet Hannah er écht niet voor op het spel zetten. Dat is gewoon zonde..
Het moet gewoon met iedereen goed komen, en Chantal moet een vriendje vinden :p
Zolang die laatste maar niet Bill Kaulitz heet.
Aaah wéér zo goed geschreven! Jaloersheid heerst
Nee hoor grapje, echt geweldig gedaan!
Hoe Hannah aan Raquel twijfelt wat/of deze wat heeft gedaan, en hoe Tom onvoorwaardelijk voor zn broer kiest. Lieeeef <3
Nouja, in ieder geval héul snel verder schrijven jij, want ik ben donders benieuwd hoe het verder gaat!
Nee hoor grapje, echt geweldig gedaan!
Hoe Hannah aan Raquel twijfelt wat/of deze wat heeft gedaan, en hoe Tom onvoorwaardelijk voor zn broer kiest. Lieeeef <3
Nouja, in ieder geval héul snel verder schrijven jij, want ik ben donders benieuwd hoe het verder gaat!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
@Beertje; dank je voor je reactie! Hier is meer :)
@Marlinde; het probleem is juist dat Chantal geen ander vriendje wil dan Bill, nietwaar? ^^ En stiekem vind ik Tom en Hannah zelf echt heel sneu... Maar dat is natuurlijk mijn eigen schuld. x') Bedankt voor je reactie!
@xILY; tja, tweelingbroers, hè. Ik schrijf graag over de tweeling saampjes. xD En here you go, een nieuwe update!
Ik ga hier niet teveel over zeggen, er valt ook niet zoveel te zeggen. Alleen dat Tatort 'plaats delict' betekent en een beroemde televisieserie in Duitsland is. Een politieserie. Verder niet zo boeiend. :')
Enjoy reading!
~~
‘Meisje? Meisje?’ Vanuit het niets legde een hand zich op haar schouder. Raquel schrok op, wreef onhandig de sluiers uit haar ogen. De laatste tranen, van toen ze de kracht niet meer had om ze weg te vegen. Hoe lang zat ze hier al?
‘Meisje?’ De hand verdween, in plaats daarvan verscheen een gezicht. Het gezicht van een oude man, een gerimpeld schildpaddengezicht, dat haar bezorgd aankeek. ‘Is alles wel goed met je?’
Ze kon geen woord uitbrengen. Haar hele keel zat dicht, tranen en nog meer tranen blokkeerden haar stembanden. Zwarte tranen: teveel verschillende emoties om er nog wijs uit te worden. Alles vermengde zich tot één grote brij ondefinieerbaar oneindig zwart. Het dompelde haar onder in een verdoving die haar ongevoelig had gemaakt voor tijd, honger en kou.
‘Is dat jouw tas?’ vroeg de man verder en gebaarde naar het ding naast haar, waar ze ineengedoken tegenaan leunde. ‘Meisje? Kan je me horen?’
Langzaam keerde de controle terug. Raquel slaagde erin om te knikken, ook al kon ze de man niet langer aankijken. Haar lijf deed aan alle kanten pijn en rilde van de kou. Ze voelde zich net Doornroosje, wakker wordend uit honderd jaar slaap. Met als verschil dat zij net door de prins van haar dromen werd opgewacht.
Háár prins was vertrokken.
Iets sneed in haar hand. Ze opende haar verkrampte vingers en de foto bleef aan haar handpalm kleven, verkreukeld maar nog in één stuk. In tegenstelling tot wat ze verwacht had te zien; maar het begon haar te dagen dat scherven van een hart nooit zo zichtbaar zouden zijn als een foto. De scherven zaten vanbinnen, in het midden van een lichaam, en dat was ook waar ze sneden. Niet aan de buitenkant, aan de binnenkant, waar geen pleister of ontsmettingsmiddel zo makkelijk kon komen. Was er maar een ontsmettingsmiddel voor verloren liefde…
‘Meisje?’ De man legde zijn hand weer op haar schouder. ‘Is alles in orde?’
‘Nee,’ prevelde ze en schrok van haar eigen schorre stemgeluid. ‘Maar dank u voor uw hulp.’ Als ze nog had geweten hoe, had ze naar hem geglimlacht.
‘Wacht je op iemand?’ vroeg de man verder, met dezelfde bezorgdheid in zijn ogen. ‘Of heeft hij je laten zitten, hm?’ Iets van medeleven flitste over zijn gezicht.
Raquel schudde licht haar hoofd; de herinnering aan Bill gezeten op het bankje, verstopt onder de skullpatch, drong zich weer aan haar op en haar stem klonk dik van de zich weer verzamelende tranen. ‘Hij is weg…’ Om niet in huilen uit te barsten drukte ze haar handen tegen haar mond en boog haar hoofd, kneep haar ogen stijf dicht. Op die manier sloot ze de realiteit even buiten, maar vanbinnen wist ze dat het geen droom was. Daarvoor was de pijn te echt.
Na een paar momenten vechten om haar zelfbeheersing opende Raquel haar ogen en veegde nogmaals langs haar wangen, al was het maar voor de vorm. De oude man stond er nog steeds. Zijn wenkbrauwen trokken steeds verder samen en verdiepten de rimpels in zijn voorhoofd. Er bestond geen twijfel over: dit meisje was door één of andere jongen zwaar, zwaar gekwetst. Hij vroeg zich af om welke reden, vroeg zich af of de reden genoeg was om er zo’n mooi meisje zoveel pijn voor te doen.
‘Weet u misschien…’ Raquel schraapte onbeholpen haar keel, om de schorheid tenminste een beetje te verjagen. ‘Weet u misschien of er nog treinen naar Berlijn gaan vanavond?’
‘Wel, niet van dit perron, meisje, deze gaat naar Hannover.’ De man knikte haar vriendelijk toe. ‘Maar ik zou haast zeggen dat er ook nog wel eentje naar Berlijn rijdt. Daar op de borden vind je vast wat je wilt weten.’
Natuurlijk moest ze op de borden kijken. Dat had ze zelf ook kunnen bedenken, als ze niet in beslag werd genomen door de malende woorden in haar hoofd. Steeds weer herhaalden Bills zinnen zich, echoden hard tussen haar oren. Het was moeilijk om daaroverheen een andere gedachte te vormen, om de losse gedachten op een rij te krijgen. Niets scheen momenteel zo belangrijk als Bills woorden – maar ze kon hier niet langer blijven, ze moest weg. Ze moest naar huis.
‘Dank u wel,’ mompelde Raquel en kwam langzaam overeind. Haar spieren protesteerden toen ze zich uit haar ineengedoken houding ontvouwde, maar dat ging bijna volledig aan haar voorbij. Mechanisch sloeg ze de banden van haar tas om haar schouder en begon het perron af te lopen.
Naast de borden met de vertrekkende treinen hing een klok, zo’n grote ouderwetse stationsklok met ijzeren wijzers. Het was half tien, tot Raquels… verbazing? Nee, ze stelde het vast en voelde er niks bij. Ze had blijkbaar iets meer dan twee uur op het perron gezeten en het getal betekende helemaal niets voor haar. Als die man er niet was geweest, had ze er waarschijnlijk nog gezeten, in haar cocon van ongeloof, verbijstering en diep verdriet.
De trein naar Berlijn zou over twintig minuten vertrekken. Raquel draaide zich om en zocht naar een kaartjesautomaat; het was niets meer dan automatisme dat ervoor zorgde dat ze een ticket kocht, het juiste perron vond, instapte, een stoel koos en haar tas niet vergat toen ze weer uitstapte. Haar fiets stond in de gesloten stalling, waar ze met haar parkeerbewijs ook ’s nachts naar binnen kon. De portier morde ontevreden, die werd natuurlijk uit de lateavonduitzending van Tatort getrokken, maar na één blik op Raquels gezicht hield hij zijn mond. Ze keek hem aan met haar ogen op oneindig en hij wees haar zwijgend waar haar fiets was.
Berlijn op vrijdagavond tegen middernacht was één grote chaos van uitgaansjongeren en taxi’s vechtend om de beste plek bij de in- en uitgangen. Luide muziek dreunde door de straten, soms drie verschillende genres door elkaar van concurrerende clubs, lichtreclames flitsten en de felle straatlantaarns deden haast pijn aan de ogen. Raquel fietste erdoorheen alsof ze oogkleppen op had. Het gefluit van een plukje jongens op een straathoek gleed van haar af zonder haar te raken, zonder zelfs maar geregistreerd te worden.
In de woonwijk was het een stuk rustiger, daar sliepen de meeste mensen al; veel ramen waren donker. Raquel parkeerde haar fiets in het schuurtje dat voor de hele straat bestemd was en liep de paar meter terug naar haar eigen voordeur. Ook daar waren de lichten uit. Jonathan lag zeker al uren te slapen en Elvira werkte niet meer tot drie uur ’s nachts door. Raquel wist niet of ze blij of teleurgesteld moest zijn, nu er niemand was die haar op zou vangen als ze over de drempel gestruikeld kwam.
Het kostte haar even moeite om haar sleutel in het slot te krijgen, met wat gemorrel en teveel geluid stond ze uiteindelijk in de gang en trok langzaam haar jas uit. De tas belandde met een bonk op de vloer; die was ze alweer haast vergeten. Ze wilde zich bukken en haar spullen oprapen, maar op hetzelfde moment ging op de overloop het licht aan.
‘Raquel! Wat doe jij hier?’ Elvira sloeg verbaasd een hand voor haar mond. ‘Kind, wat liet je me schrikken, ik dacht dat er inbrekers waren of…’
Ze brak abrupt af en staarde Raquel aan, schok vlamde op in haar ogen. Het meisje keek bewegingloos naar haar omhoog; op haar wangen liepen nog steeds de sporen van de tranen, de zwarte tranen, niet meer zo duidelijk als eerst maar opvallend genoeg nu het licht op haar gezicht viel.
In een oogwenk stond Elvira onderaan de trap en greep Raquel bij haar schouders. ‘Wat is er gebeurd? Waarom ben je niet Hamburg? Hebben jullie ruzie gehad?’ Ze pauzeerde even, haar ogen verwijdden zich alsof er een plotselinge gedachte in haar opkwam. Met een serieus gezicht blikte ze haar dochter aan: ‘Raquel? Heeft hij je… pijn gedaan?’
Raquel kon alleen maar even haar hoofd schudden. Toen braken de nieuwe tranen door de trance en ze wierp haar armen om Elvira’s hals, zocht steun bij haar moeder terwijl haar schouders schokten onder het hartverscheurende gesnik. Elvira toonde zich van haar beste kant; ze hield nu haar mond, zei niet eens “Ik heb het je gezegd!”. Ze hield Raquel stevig vast en streek onophoudelijk door haar haren.
Zoals Bill gedaan had.
Zoals Bill nooit meer zou doen.
Na wat leek een eeuwigheid had Raquel geen tranen meer over om te huilen. Voorzichtig maakte ze zich van haar moeder los en mompelde: ‘Ik ga naar bed.’
Elvira nam haar prompt nog eens in haar armen. ‘Meisje toch…’ Meer zei ze niet, maar dat was ook niet nodig. Raquel begreep wel wat ze probeerde te zeggen.
Met haar tas in de hand ging ze de trap op en verdween direct in haar eigen kamer. De spullen die ze voor het weekendje Hamburg had ingepakt, schoof ze onderin de kledingkast. Toen haalde ze haar oude schooltas van een plank en begon zorgvuldig een aantal kleren op te ruimen: de kledingstukken uit Parijs, cadeautjes. Misschien was het een teken dat ze waanzinnig werd, maar zodra haar ogen op die kleren waren gevallen, wist ze dat ze die niet in haar kast kon hebben. Ze kon niet ’s ochtends de deurtjes opentrekken en die herinneringen zien.
Nadat ze de kast weer had gesloten, liep ze naar haar bureau en bleef voor het overvolle prikbord staan. Van alle kanten straalden ze haar toe: gelukkige, blije, vrolijke, heerlijke momenten samen. Langzaam tilde Raquel het prikbord van het haakje en zette het tegen de muur. Achterstevoren: nu staarde de lege achterkant haar aan. Een even goede spiegel van haar leven nu als de andere kant gisteren nog was geweest.
@Marlinde; het probleem is juist dat Chantal geen ander vriendje wil dan Bill, nietwaar? ^^ En stiekem vind ik Tom en Hannah zelf echt heel sneu... Maar dat is natuurlijk mijn eigen schuld. x') Bedankt voor je reactie!
@xILY; tja, tweelingbroers, hè. Ik schrijf graag over de tweeling saampjes. xD En here you go, een nieuwe update!
Ik ga hier niet teveel over zeggen, er valt ook niet zoveel te zeggen. Alleen dat Tatort 'plaats delict' betekent en een beroemde televisieserie in Duitsland is. Een politieserie. Verder niet zo boeiend. :')
Enjoy reading!
~~
‘Meisje? Meisje?’ Vanuit het niets legde een hand zich op haar schouder. Raquel schrok op, wreef onhandig de sluiers uit haar ogen. De laatste tranen, van toen ze de kracht niet meer had om ze weg te vegen. Hoe lang zat ze hier al?
‘Meisje?’ De hand verdween, in plaats daarvan verscheen een gezicht. Het gezicht van een oude man, een gerimpeld schildpaddengezicht, dat haar bezorgd aankeek. ‘Is alles wel goed met je?’
Ze kon geen woord uitbrengen. Haar hele keel zat dicht, tranen en nog meer tranen blokkeerden haar stembanden. Zwarte tranen: teveel verschillende emoties om er nog wijs uit te worden. Alles vermengde zich tot één grote brij ondefinieerbaar oneindig zwart. Het dompelde haar onder in een verdoving die haar ongevoelig had gemaakt voor tijd, honger en kou.
‘Is dat jouw tas?’ vroeg de man verder en gebaarde naar het ding naast haar, waar ze ineengedoken tegenaan leunde. ‘Meisje? Kan je me horen?’
Langzaam keerde de controle terug. Raquel slaagde erin om te knikken, ook al kon ze de man niet langer aankijken. Haar lijf deed aan alle kanten pijn en rilde van de kou. Ze voelde zich net Doornroosje, wakker wordend uit honderd jaar slaap. Met als verschil dat zij net door de prins van haar dromen werd opgewacht.
Háár prins was vertrokken.
Iets sneed in haar hand. Ze opende haar verkrampte vingers en de foto bleef aan haar handpalm kleven, verkreukeld maar nog in één stuk. In tegenstelling tot wat ze verwacht had te zien; maar het begon haar te dagen dat scherven van een hart nooit zo zichtbaar zouden zijn als een foto. De scherven zaten vanbinnen, in het midden van een lichaam, en dat was ook waar ze sneden. Niet aan de buitenkant, aan de binnenkant, waar geen pleister of ontsmettingsmiddel zo makkelijk kon komen. Was er maar een ontsmettingsmiddel voor verloren liefde…
‘Meisje?’ De man legde zijn hand weer op haar schouder. ‘Is alles in orde?’
‘Nee,’ prevelde ze en schrok van haar eigen schorre stemgeluid. ‘Maar dank u voor uw hulp.’ Als ze nog had geweten hoe, had ze naar hem geglimlacht.
‘Wacht je op iemand?’ vroeg de man verder, met dezelfde bezorgdheid in zijn ogen. ‘Of heeft hij je laten zitten, hm?’ Iets van medeleven flitste over zijn gezicht.
Raquel schudde licht haar hoofd; de herinnering aan Bill gezeten op het bankje, verstopt onder de skullpatch, drong zich weer aan haar op en haar stem klonk dik van de zich weer verzamelende tranen. ‘Hij is weg…’ Om niet in huilen uit te barsten drukte ze haar handen tegen haar mond en boog haar hoofd, kneep haar ogen stijf dicht. Op die manier sloot ze de realiteit even buiten, maar vanbinnen wist ze dat het geen droom was. Daarvoor was de pijn te echt.
Na een paar momenten vechten om haar zelfbeheersing opende Raquel haar ogen en veegde nogmaals langs haar wangen, al was het maar voor de vorm. De oude man stond er nog steeds. Zijn wenkbrauwen trokken steeds verder samen en verdiepten de rimpels in zijn voorhoofd. Er bestond geen twijfel over: dit meisje was door één of andere jongen zwaar, zwaar gekwetst. Hij vroeg zich af om welke reden, vroeg zich af of de reden genoeg was om er zo’n mooi meisje zoveel pijn voor te doen.
‘Weet u misschien…’ Raquel schraapte onbeholpen haar keel, om de schorheid tenminste een beetje te verjagen. ‘Weet u misschien of er nog treinen naar Berlijn gaan vanavond?’
‘Wel, niet van dit perron, meisje, deze gaat naar Hannover.’ De man knikte haar vriendelijk toe. ‘Maar ik zou haast zeggen dat er ook nog wel eentje naar Berlijn rijdt. Daar op de borden vind je vast wat je wilt weten.’
Natuurlijk moest ze op de borden kijken. Dat had ze zelf ook kunnen bedenken, als ze niet in beslag werd genomen door de malende woorden in haar hoofd. Steeds weer herhaalden Bills zinnen zich, echoden hard tussen haar oren. Het was moeilijk om daaroverheen een andere gedachte te vormen, om de losse gedachten op een rij te krijgen. Niets scheen momenteel zo belangrijk als Bills woorden – maar ze kon hier niet langer blijven, ze moest weg. Ze moest naar huis.
‘Dank u wel,’ mompelde Raquel en kwam langzaam overeind. Haar spieren protesteerden toen ze zich uit haar ineengedoken houding ontvouwde, maar dat ging bijna volledig aan haar voorbij. Mechanisch sloeg ze de banden van haar tas om haar schouder en begon het perron af te lopen.
Naast de borden met de vertrekkende treinen hing een klok, zo’n grote ouderwetse stationsklok met ijzeren wijzers. Het was half tien, tot Raquels… verbazing? Nee, ze stelde het vast en voelde er niks bij. Ze had blijkbaar iets meer dan twee uur op het perron gezeten en het getal betekende helemaal niets voor haar. Als die man er niet was geweest, had ze er waarschijnlijk nog gezeten, in haar cocon van ongeloof, verbijstering en diep verdriet.
De trein naar Berlijn zou over twintig minuten vertrekken. Raquel draaide zich om en zocht naar een kaartjesautomaat; het was niets meer dan automatisme dat ervoor zorgde dat ze een ticket kocht, het juiste perron vond, instapte, een stoel koos en haar tas niet vergat toen ze weer uitstapte. Haar fiets stond in de gesloten stalling, waar ze met haar parkeerbewijs ook ’s nachts naar binnen kon. De portier morde ontevreden, die werd natuurlijk uit de lateavonduitzending van Tatort getrokken, maar na één blik op Raquels gezicht hield hij zijn mond. Ze keek hem aan met haar ogen op oneindig en hij wees haar zwijgend waar haar fiets was.
Berlijn op vrijdagavond tegen middernacht was één grote chaos van uitgaansjongeren en taxi’s vechtend om de beste plek bij de in- en uitgangen. Luide muziek dreunde door de straten, soms drie verschillende genres door elkaar van concurrerende clubs, lichtreclames flitsten en de felle straatlantaarns deden haast pijn aan de ogen. Raquel fietste erdoorheen alsof ze oogkleppen op had. Het gefluit van een plukje jongens op een straathoek gleed van haar af zonder haar te raken, zonder zelfs maar geregistreerd te worden.
In de woonwijk was het een stuk rustiger, daar sliepen de meeste mensen al; veel ramen waren donker. Raquel parkeerde haar fiets in het schuurtje dat voor de hele straat bestemd was en liep de paar meter terug naar haar eigen voordeur. Ook daar waren de lichten uit. Jonathan lag zeker al uren te slapen en Elvira werkte niet meer tot drie uur ’s nachts door. Raquel wist niet of ze blij of teleurgesteld moest zijn, nu er niemand was die haar op zou vangen als ze over de drempel gestruikeld kwam.
Het kostte haar even moeite om haar sleutel in het slot te krijgen, met wat gemorrel en teveel geluid stond ze uiteindelijk in de gang en trok langzaam haar jas uit. De tas belandde met een bonk op de vloer; die was ze alweer haast vergeten. Ze wilde zich bukken en haar spullen oprapen, maar op hetzelfde moment ging op de overloop het licht aan.
‘Raquel! Wat doe jij hier?’ Elvira sloeg verbaasd een hand voor haar mond. ‘Kind, wat liet je me schrikken, ik dacht dat er inbrekers waren of…’
Ze brak abrupt af en staarde Raquel aan, schok vlamde op in haar ogen. Het meisje keek bewegingloos naar haar omhoog; op haar wangen liepen nog steeds de sporen van de tranen, de zwarte tranen, niet meer zo duidelijk als eerst maar opvallend genoeg nu het licht op haar gezicht viel.
In een oogwenk stond Elvira onderaan de trap en greep Raquel bij haar schouders. ‘Wat is er gebeurd? Waarom ben je niet Hamburg? Hebben jullie ruzie gehad?’ Ze pauzeerde even, haar ogen verwijdden zich alsof er een plotselinge gedachte in haar opkwam. Met een serieus gezicht blikte ze haar dochter aan: ‘Raquel? Heeft hij je… pijn gedaan?’
Raquel kon alleen maar even haar hoofd schudden. Toen braken de nieuwe tranen door de trance en ze wierp haar armen om Elvira’s hals, zocht steun bij haar moeder terwijl haar schouders schokten onder het hartverscheurende gesnik. Elvira toonde zich van haar beste kant; ze hield nu haar mond, zei niet eens “Ik heb het je gezegd!”. Ze hield Raquel stevig vast en streek onophoudelijk door haar haren.
Zoals Bill gedaan had.
Zoals Bill nooit meer zou doen.
Na wat leek een eeuwigheid had Raquel geen tranen meer over om te huilen. Voorzichtig maakte ze zich van haar moeder los en mompelde: ‘Ik ga naar bed.’
Elvira nam haar prompt nog eens in haar armen. ‘Meisje toch…’ Meer zei ze niet, maar dat was ook niet nodig. Raquel begreep wel wat ze probeerde te zeggen.
Met haar tas in de hand ging ze de trap op en verdween direct in haar eigen kamer. De spullen die ze voor het weekendje Hamburg had ingepakt, schoof ze onderin de kledingkast. Toen haalde ze haar oude schooltas van een plank en begon zorgvuldig een aantal kleren op te ruimen: de kledingstukken uit Parijs, cadeautjes. Misschien was het een teken dat ze waanzinnig werd, maar zodra haar ogen op die kleren waren gevallen, wist ze dat ze die niet in haar kast kon hebben. Ze kon niet ’s ochtends de deurtjes opentrekken en die herinneringen zien.
Nadat ze de kast weer had gesloten, liep ze naar haar bureau en bleef voor het overvolle prikbord staan. Van alle kanten straalden ze haar toe: gelukkige, blije, vrolijke, heerlijke momenten samen. Langzaam tilde Raquel het prikbord van het haakje en zette het tegen de muur. Achterstevoren: nu staarde de lege achterkant haar aan. Een even goede spiegel van haar leven nu als de andere kant gisteren nog was geweest.
Was ik helemaal vergeten te reageren 
Ik moet eerst weer even zeggen hoe goed je verhaal is ^^
Het is gewoon veels te zielig Wel fijn dat Elvira er nu voor Raquel is, dat had er anders ook
nog bij gemoeten..
Snel verder!
En en en, ik dacht dat ik het al heel lang geleden had gevraagd, maar nee hoor
Kan je misschien zeggen wie wie is op je sig? Heheheh :p
Ik moet eerst weer even zeggen hoe goed je verhaal is ^^
Het is gewoon veels te zielig
Wel fijn dat Elvira er nu voor Raquel is, dat had er anders ook nog bij gemoeten..
Snel verder!
En en en, ik dacht dat ik het al heel lang geleden had gevraagd, maar nee hoor
Kan je misschien zeggen wie wie is op je sig? Heheheh :p
@Marlinde;
Van links naar rechts: Gustav, Bill, Tom, Georg. Maar in mijn verhaal zien ze er nog anders uit, in ZT zijn ze namelijk jonger. ;) klik! & natuurlijk heel erg bedankt voor je reactie! <3
~~
80.
Nu begreep Raquel eindelijk waarom haar vader het destijds niet voor zichzelf had opgenomen. In principe bevond zij zich nu in dezelfde situatie als hij al die jaren geleden: beschuldigd van ontrouw op basis van iets dat niet was wat het leek te zijn. En ze had geen enkel weerwoord. Ze kon Bill er niet van overtuigen dat ze onschuldig was, omdat de beschuldiging zelf al te zwaar woog. Alleen al het feit dat deze situatie een mogelijkheid bleek te zijn, verlamde haar van kop tot teen. Daarbovenop deden Bills ogen, woorden, gezicht, haar bijna geloven dat ze écht die fout had gemaakt – en er was niets aan te doen. Niet meer. Door niet achter hem aan te gaan, had ze haar kans verspild.
De nacht van vrijdag op zaterdag was een nacht van nachtmerries geweest: de scène op het perron in Hamburg werd elke keer herhaald, terwijl vooral de skullpatch en de achterkant van de foto een grotere rol speelden dan in het origineel. Tenslotte was de droom niets meer dan een enorm doodshoofd, dat Raquel dwong op basis van de achterkant te raden welke van haar fouten op de voorkant stond afgebeeld. Toen ze wanhopig riep dat ze niet wist wat ze fout had gedaan, bulderde de doodskop van het lachen en draaide de foto om – maar vóór Raquel kon zien wat er op stond, schrok ze wakker.
Met een droge keel en de gemene lach nog dreunend in haar ogen stond Raquel op en liep langzaam naar de badkamer. Ze had geen idee hoe laat het was; het licht dat door de ruit naar binnen viel, deed haar vermoeden dat het tegen tienen liep. Jonathans deur stond al open, vanaf beneden klonk het geroezemoes van de tv. Een schijnbaar doodnormale zaterdagochtend; alleen Raquel hoorde er niet bij. In de spiegel zag ze een zombie met een wilde bos krullen en het kon haar niet eens iets schelen. Ze bond haar haren samen, plensde wat water in haar gezicht en liet het daarbij. Er was toch niets dat iets aan haar situatie zou verbeteren, geen warme douche of streepje eyeliner hielp.
Om dezelfde reden ging ze niet naar beneden, maar kroop weer terug in bed. Net alsof ze ziek was. Zo voelde het ook wel: ziek van verdriet. Ze verstopte haar gezicht in haar kussen en probeerde aan niets te denken. Het woord echode door haar gedachten. Niets niets niets niets niets… En daar kwamen de associaties.
Niets meer. Niets goed. Niets heel. Niets te doen. Niets mogelijk. Niets gered. Niets gezegd. Niets begrepen. Niets waar. Niets niets niets niets niets.
Alles voorbij.
‘Raquel?’ Een zacht klopje op haar deur verhinderde dat Raquel wegzakte in het niets. Ze ging rechtop zitten en keek haar moeder zwijgend aan.
Elvira moest een aanval van woede onderdrukken. Ze begreep heus wel dat het er voor Raquel niet makkelijker op werd als zij nu vreselijk kwaad over Bill ging zijn, maar ze moest er hard voor op haar lippen bijten. Zoals Raquel nu was had ze haar nog nooit meegemaakt en het deed pijn om haar anders zo stralende dochter op dit moment te zien. Elvira wist maar al te goed hoe ze zich voelde; ook zij had geleden onder een onverwachts gebroken hart.
‘Raquel, liefje?’ herhaalde ze op dezelfde zachte toon. ‘Raquel, Hannah is hier.’
Ze deed een stap opzij en liet het andere meisje passeren. Op Hannah’s gezicht lag een gepijnigde uitdrukking; ze wist nog steeds niet zo goed wat ze tegen Raquel kon zeggen. Wiens kant werd ze geacht te kiezen? Zou Tom ermee kunnen leven als ze überhaupt geen kant koos? Zou Raquel ermee kunnen leven als ze Bills kant koos? Had Raquel nu niet júíst een goede vriendin nodig? Tenzij ze echt schuldig was… Maar dat kon Hannah gewoon niet geloven.
Daarom was ze in de eerste plaats hier. Om Raquel te vragen of het waar was dat iedereen zich zo in haar vergist had.
Aarzelend stapte ze Raquels kamer binnen en sloot de deur achter zich. Pas toen durfde ze haar vriendin werkelijk aan te kijken – en schrok van wat ze zag. Raquel, onverzorgd, uitdrukkingsloos, onbeweeglijk maar met glinsterende ogen. Glinsterend door de tranen die zich in de ooghoeken verzamelden. Raquel in shock.
Zie je, dacht Hannah. Ik had gelijk. Raquel zou zoiets nooit doen. Ze wilde het echter toch uit Raquels eigen mond horen, dus ging ze op het randje van het bed zitten en vroeg zachtjes: ‘Wat is er gebeurd?’
Raquel hief haar hoofd op om Hannah aan te kijken. Ze schokte hulpeloos met haar schouders, hulpeloos en hopeloos met een snik in haar stem. ‘Ik weet het niet. Ik weet het niet…’ Ze drukte haar handen tegen haar mond en ademde diep in. De lucht trilde in haar keel. ‘Plotseling… Het was zo plotseling, ik begreep niet wat hij zei… Ik zou toch nooit – nooit…’ Bijna angstig greep ze naar Hannah’s hand. De brunette wilde even reflexmatig haar vingers terugtrekken, maar hield zichzelf net op tijd tegen. Raquels wanhopige blik boorde zich in de hare. ‘Jij gelooft me toch wel? Zeg alsjeblieft dat je me gelooft!’
Hannah kon niet anders dan haar geloven. Nu werden haar eigen ogen ook vochtig en ze gooide haar armen om Raquel heen. ‘Ja, ik geloof je,’ fluisterde ze met verstikte stem. ‘Ik geloof je.’
Even hielden ze elkaar vast, allebei geluidloos huilend, steun zoekend bij de ander. Hannah was deels opgelucht dat ze zich werkelijk niet vergist had; Raquel was nog steeds dezelfde, de Raquel die tot over haar oren verliefd was op Bill, die van hem hield, die nooit zoiets zou doen als dat waar ze van beschuldigd werd. Helaas riep dat nieuwe problemen op.
Wat kon ze doen met deze kennis? Tom zou haar niet geloven, tenminste niet zolang Bill het niet geloofde, en Hannah vermoedde dat hij niet zou luisteren, laat staan er nog rationeel over nadenken. Waarschijnlijk had hij er überhaupt nog nooit over nagedacht – hoe kon hij anders denken dat zíjn Raquel hem zoiets aan zou doen?
Hoe langer ze erover nadacht, hoe onwaarschijnlijker ze het vond. Op basis van die ene foto gooide hij zoveel liefde, vertrouwen en vertrouwdheid weg? Terwijl juist Bill, terwijl heel Tokio Hotel eigenlijk zou moeten weten dat foto’s niet altijd de waarheid vertelden en sowieso nooit het hele verhaal. Ook niet een foto op een Facebookpagina. Een foto was altijd een momentopname en meer dan eens een vertekend beeld. Hoe konden de jongens daar zoveel waarde aan hechten?
Toen ze die vraag voorzichtig aan Raquel stelde (“Maar waarom zou Bill je niet geloven?”) kreeg ze een diep bedroefde blik als antwoord. Raquel had er helemaal geen moeite mee om te begrijpen waarom Bill zo had gereageerd.
‘Hij was eenzaam,’ zei ze zacht. ‘Dat heeft hij nooit met zoveel woorden gezegd, maar Simone wel en hij stipte het ook aan. Ze leiden zo’n abnormaal bestaan dat het bijna onmogelijk is om mensen te leren kennen. Écht te leren kennen. Vooral voor Bill, omdat hij… Nou ja, je hebt David gehoord, niet? Iedereen kijkt naar hem, vooral naar hem en naar Tom. Ze zijn het populairst.’
Haar stem brak even, ze moest slikken en weer een paar tranen van haar wangen vegen. Hij was achterdochtig… Nee, hij was voorzichtig. Wie hij vertrouwde, wie hij geloofde, wie hij binnenliet. Hij durfde pas te zeggen wat hij voelde toen we elkaar al langer kenden, omdat hij daarvoor niet zeker was of hij zich wel zo bloot wilde geven. Begrijp je?’
‘En bij het zien van die foto dacht hij zeker: zie je wel, ik had ongelijk, het is er weer zo één die alleen op mijn naam uit is,’ mompelde Hannah. Bij haar was nu eveneens langzaam het kwartje gevallen en plotseling vroeg ze zich af of het Tom in het begin ook zo gegaan was.
Raquel bevestigde met een knikje en een snik. ‘Hij zei altijd dat hij bang was dat ik zou… zou verdwijnen…’
‘En hij bedoelde “verdwijnen” als “onthullen”,’ begreep Hannah. ‘Onthullen dat je een op geld en roem belust loeder bent.’
‘Maar er was niks te onthullen,’ fluisterde Raquel en begon weer te huilen. Ze trok haar knieën op, sloeg haar armen om haar benen en verborg haar gezicht tegen de stof van haar pyjama. Er was werkelijk niks te onthullen: ze had geen bijbedoelingen gehad, geen één. Tenzij gelukkig worden als bijbedoeling telde. Maar zijn geld had haar nooit geïnteresseerd, zijn cadeautjes zorgden steeds dat ze zich een tikje opgelaten voelde, en ze wilde ook niet in elke krant hebben dat zij de vriendin van was. Dat wist Bill allemaal maar dat woog op het moment waarschijnlijk veel minder dan de foto op Facebook.
Facebook. Dat was nog zoiets. Hoe kwam die foto, een opname van een niet-bestaand moment, in godsnaam op internet terecht? En dan vooral op een account dat Raquel eigenlijk allang vergeten was. Met kletsnatte knieën van het huilen stapte ze uit bed en haalde haar laptop van het bureau. Hannah keek een beetje verbaasd toe, maar toen Raquel had ingelogd en met een paar klikken de juiste site opriep, had ze het door.
‘Dat vroeg ik me ook al af!’ riep ze uit, haar ogen wijd open. ‘Wie is er nou zo stom om zo’n foto op internet te zetten? Zo van: kijk mensen, ik ga vreemd!?’
‘Het past toch precies in de theorie,’ fluisterde Raquel. ‘Ik ben een ordinaire groupie, dus interesseert het me niet of hij het ziet. Ik heb toch al wat ik wilde. Een paar moments of fame met hem.’
‘Ja, maar…’ Hannah kon tegen Raquels uitleg niets inbrengen; ze zag echter wel iets anders, een gat in de waarheid. ‘Maar als je dat niet gedaan hebt, waar komt die foto dan vandaan en hóé komt die op jouw Facebook?’
Die vraag had Raquel zichzelf inmiddels ook al gesteld en het antwoord had ze nog niet gevonden; dat kwam pas binnenwaaien toen ze haar inloggegevens invulde. Er was maar één persoon die wist welke gegevens Raquel altijd gebruikte. Maar één.
‘Chantal,’ bracht ze ademloos uit. Ongeloof verspreidde zich razendsnel door haar bloedbaan. Even was ze sprakeloos, staarde naar het laptopscherm zonder iets te zien. Chantal? Kon dat waar zijn? Hoe kon dat waar zijn? Er was geen andere mogelijkheid, dat begon Raquel langzaam te begrijpen, maar ze wilde het niet weten. Ze kneep haar ogen dicht en hoopte dat de nachtmerrie eindelijk op zou houden.
‘Chantal?’ herhaalde Hannah. Haar stem leek van mijlenver te komen, voor haar was het nog moeilijker te bevatten. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, niet-begrijpend en volledig door de war. ‘Ik snap het niet. Waarom zou Chantal dat doen?’
Raquel kon geen antwoord geven, kon geen woord uitbrengen. Ze wist dat Chantal een reden had gehad – maar het ging de laatste tijd toch juist steeds beter? Waarom… Wáárom? De frons in haar voorhoofd deed letterlijk pijn, een fysieke reflectie van de pijn in haar binnenste. Waarom?
Naast haar zat Hannah zachtjes voor zich uit te brabbelen. ‘Oh mijn… Jezus, hoe ga ik dit… Hij gelooft me nooit… Fuck fuck fuck… Wat moet ik… Kan ik… Shit!’
‘Hannah,’ fluisterde Raquel en keek haar door een sluier van tranen aan. ‘Je hoeft het niet te vertellen.’
‘Wat? Hoe bedoel je?’ Het onbegrip werd alleen maar groter. Hannah had het gevoel vast te zitten, in de Duivelstrik uit Harry Potter. Hoe meer ze bewoog en hoe meer moeite ze deed om eruit te komen, hoe strakker de ranken zich om haar keel snoerden. Hoe meer pijn het deed, hoe moeilijker het werd om de uitgang te vinden, hoe ingewikkelder de wereld werd.
Raquel haalde diep adem. Ze trilde van top tot teen, zo hard dat haar nagels rikketikten op de toetsen van haar laptop, en het lukte niet om te kalmeren. Kleuren dansten voor haar ogen; ze had het gevoel elk moment flauw te kunnen vallen. Zelfs alle huilbuien waren niet genoeg om het constante gevoel van spanning weg te krijgen. Elke keer dat ze het ventiel opende, huilde tot ze niet meer kon, dacht ze weer aan alles dat de pijn veroorzaakte en de spanning bouwde zich even zo snel weer op. Bleek, mat, met dikke rode ogen en een snotneus, maar zonder de opluchting die meestal op tranen volgde.
‘Ze zullen je inderdaad niet geloven,’ prevelde ze, als antwoord op Hannah’s verwilderde vraag. ‘En dit is… Hannah, zet jouw vriendschap met hem en vooral je relatie met Tom niet op het spel voor mij, oké?’
Het deed ook pijn om dat te zeggen, Raquel had Hannah het liefst gevraagd te blijven en aan haar zijde te staan, maar zo egoïstisch mocht ze niet zijn. Ze mocht Hannah hierin niet meeslepen en háár geluk verpesten. Dat was oneerlijk. Bovendien maakte het Raquel alleen maar droeviger en de schuldgevoelens alleen maar groter als Tom en Hannah nu ook uit elkaar zouden gaan. Dat mocht gewoon niet gebeuren.
‘Maar…’ begon de brunette met grote ogen. ‘Ik…’
Raquel greep naar haar handen. ‘Niet protesteren, alsjeblieft!’ smeekte ze met verstikte stem. ‘Alsjeblieft… Doe me dat niet aan, ja? Blijf bij Tom. Beloof me dat!’
Waar ze eerst steunzoekend haar vingers in die van Hannah had gehaakt, vormden haar handen nu barricaden, die Hannah voorzichtig maar doelbewust van het bed schoven. Het meisje begreep de boodschap en stond op, maar de tranen parelden in haar ogen. Ze keek Raquel aan, probeerde iets te zeggen, kwam niet uit haar woorden en ging. Met een bodemloos schuldgevoel liet ze Raquel alleen.
Van links naar rechts: Gustav, Bill, Tom, Georg. Maar in mijn verhaal zien ze er nog anders uit, in ZT zijn ze namelijk jonger. ;) klik! & natuurlijk heel erg bedankt voor je reactie! <3
~~
80.
Nu begreep Raquel eindelijk waarom haar vader het destijds niet voor zichzelf had opgenomen. In principe bevond zij zich nu in dezelfde situatie als hij al die jaren geleden: beschuldigd van ontrouw op basis van iets dat niet was wat het leek te zijn. En ze had geen enkel weerwoord. Ze kon Bill er niet van overtuigen dat ze onschuldig was, omdat de beschuldiging zelf al te zwaar woog. Alleen al het feit dat deze situatie een mogelijkheid bleek te zijn, verlamde haar van kop tot teen. Daarbovenop deden Bills ogen, woorden, gezicht, haar bijna geloven dat ze écht die fout had gemaakt – en er was niets aan te doen. Niet meer. Door niet achter hem aan te gaan, had ze haar kans verspild.
De nacht van vrijdag op zaterdag was een nacht van nachtmerries geweest: de scène op het perron in Hamburg werd elke keer herhaald, terwijl vooral de skullpatch en de achterkant van de foto een grotere rol speelden dan in het origineel. Tenslotte was de droom niets meer dan een enorm doodshoofd, dat Raquel dwong op basis van de achterkant te raden welke van haar fouten op de voorkant stond afgebeeld. Toen ze wanhopig riep dat ze niet wist wat ze fout had gedaan, bulderde de doodskop van het lachen en draaide de foto om – maar vóór Raquel kon zien wat er op stond, schrok ze wakker.
Met een droge keel en de gemene lach nog dreunend in haar ogen stond Raquel op en liep langzaam naar de badkamer. Ze had geen idee hoe laat het was; het licht dat door de ruit naar binnen viel, deed haar vermoeden dat het tegen tienen liep. Jonathans deur stond al open, vanaf beneden klonk het geroezemoes van de tv. Een schijnbaar doodnormale zaterdagochtend; alleen Raquel hoorde er niet bij. In de spiegel zag ze een zombie met een wilde bos krullen en het kon haar niet eens iets schelen. Ze bond haar haren samen, plensde wat water in haar gezicht en liet het daarbij. Er was toch niets dat iets aan haar situatie zou verbeteren, geen warme douche of streepje eyeliner hielp.
Om dezelfde reden ging ze niet naar beneden, maar kroop weer terug in bed. Net alsof ze ziek was. Zo voelde het ook wel: ziek van verdriet. Ze verstopte haar gezicht in haar kussen en probeerde aan niets te denken. Het woord echode door haar gedachten. Niets niets niets niets niets… En daar kwamen de associaties.
Niets meer. Niets goed. Niets heel. Niets te doen. Niets mogelijk. Niets gered. Niets gezegd. Niets begrepen. Niets waar. Niets niets niets niets niets.
Alles voorbij.
‘Raquel?’ Een zacht klopje op haar deur verhinderde dat Raquel wegzakte in het niets. Ze ging rechtop zitten en keek haar moeder zwijgend aan.
Elvira moest een aanval van woede onderdrukken. Ze begreep heus wel dat het er voor Raquel niet makkelijker op werd als zij nu vreselijk kwaad over Bill ging zijn, maar ze moest er hard voor op haar lippen bijten. Zoals Raquel nu was had ze haar nog nooit meegemaakt en het deed pijn om haar anders zo stralende dochter op dit moment te zien. Elvira wist maar al te goed hoe ze zich voelde; ook zij had geleden onder een onverwachts gebroken hart.
‘Raquel, liefje?’ herhaalde ze op dezelfde zachte toon. ‘Raquel, Hannah is hier.’
Ze deed een stap opzij en liet het andere meisje passeren. Op Hannah’s gezicht lag een gepijnigde uitdrukking; ze wist nog steeds niet zo goed wat ze tegen Raquel kon zeggen. Wiens kant werd ze geacht te kiezen? Zou Tom ermee kunnen leven als ze überhaupt geen kant koos? Zou Raquel ermee kunnen leven als ze Bills kant koos? Had Raquel nu niet júíst een goede vriendin nodig? Tenzij ze echt schuldig was… Maar dat kon Hannah gewoon niet geloven.
Daarom was ze in de eerste plaats hier. Om Raquel te vragen of het waar was dat iedereen zich zo in haar vergist had.
Aarzelend stapte ze Raquels kamer binnen en sloot de deur achter zich. Pas toen durfde ze haar vriendin werkelijk aan te kijken – en schrok van wat ze zag. Raquel, onverzorgd, uitdrukkingsloos, onbeweeglijk maar met glinsterende ogen. Glinsterend door de tranen die zich in de ooghoeken verzamelden. Raquel in shock.
Zie je, dacht Hannah. Ik had gelijk. Raquel zou zoiets nooit doen. Ze wilde het echter toch uit Raquels eigen mond horen, dus ging ze op het randje van het bed zitten en vroeg zachtjes: ‘Wat is er gebeurd?’
Raquel hief haar hoofd op om Hannah aan te kijken. Ze schokte hulpeloos met haar schouders, hulpeloos en hopeloos met een snik in haar stem. ‘Ik weet het niet. Ik weet het niet…’ Ze drukte haar handen tegen haar mond en ademde diep in. De lucht trilde in haar keel. ‘Plotseling… Het was zo plotseling, ik begreep niet wat hij zei… Ik zou toch nooit – nooit…’ Bijna angstig greep ze naar Hannah’s hand. De brunette wilde even reflexmatig haar vingers terugtrekken, maar hield zichzelf net op tijd tegen. Raquels wanhopige blik boorde zich in de hare. ‘Jij gelooft me toch wel? Zeg alsjeblieft dat je me gelooft!’
Hannah kon niet anders dan haar geloven. Nu werden haar eigen ogen ook vochtig en ze gooide haar armen om Raquel heen. ‘Ja, ik geloof je,’ fluisterde ze met verstikte stem. ‘Ik geloof je.’
Even hielden ze elkaar vast, allebei geluidloos huilend, steun zoekend bij de ander. Hannah was deels opgelucht dat ze zich werkelijk niet vergist had; Raquel was nog steeds dezelfde, de Raquel die tot over haar oren verliefd was op Bill, die van hem hield, die nooit zoiets zou doen als dat waar ze van beschuldigd werd. Helaas riep dat nieuwe problemen op.
Wat kon ze doen met deze kennis? Tom zou haar niet geloven, tenminste niet zolang Bill het niet geloofde, en Hannah vermoedde dat hij niet zou luisteren, laat staan er nog rationeel over nadenken. Waarschijnlijk had hij er überhaupt nog nooit over nagedacht – hoe kon hij anders denken dat zíjn Raquel hem zoiets aan zou doen?
Hoe langer ze erover nadacht, hoe onwaarschijnlijker ze het vond. Op basis van die ene foto gooide hij zoveel liefde, vertrouwen en vertrouwdheid weg? Terwijl juist Bill, terwijl heel Tokio Hotel eigenlijk zou moeten weten dat foto’s niet altijd de waarheid vertelden en sowieso nooit het hele verhaal. Ook niet een foto op een Facebookpagina. Een foto was altijd een momentopname en meer dan eens een vertekend beeld. Hoe konden de jongens daar zoveel waarde aan hechten?
Toen ze die vraag voorzichtig aan Raquel stelde (“Maar waarom zou Bill je niet geloven?”) kreeg ze een diep bedroefde blik als antwoord. Raquel had er helemaal geen moeite mee om te begrijpen waarom Bill zo had gereageerd.
‘Hij was eenzaam,’ zei ze zacht. ‘Dat heeft hij nooit met zoveel woorden gezegd, maar Simone wel en hij stipte het ook aan. Ze leiden zo’n abnormaal bestaan dat het bijna onmogelijk is om mensen te leren kennen. Écht te leren kennen. Vooral voor Bill, omdat hij… Nou ja, je hebt David gehoord, niet? Iedereen kijkt naar hem, vooral naar hem en naar Tom. Ze zijn het populairst.’
Haar stem brak even, ze moest slikken en weer een paar tranen van haar wangen vegen. Hij was achterdochtig… Nee, hij was voorzichtig. Wie hij vertrouwde, wie hij geloofde, wie hij binnenliet. Hij durfde pas te zeggen wat hij voelde toen we elkaar al langer kenden, omdat hij daarvoor niet zeker was of hij zich wel zo bloot wilde geven. Begrijp je?’
‘En bij het zien van die foto dacht hij zeker: zie je wel, ik had ongelijk, het is er weer zo één die alleen op mijn naam uit is,’ mompelde Hannah. Bij haar was nu eveneens langzaam het kwartje gevallen en plotseling vroeg ze zich af of het Tom in het begin ook zo gegaan was.
Raquel bevestigde met een knikje en een snik. ‘Hij zei altijd dat hij bang was dat ik zou… zou verdwijnen…’
‘En hij bedoelde “verdwijnen” als “onthullen”,’ begreep Hannah. ‘Onthullen dat je een op geld en roem belust loeder bent.’
‘Maar er was niks te onthullen,’ fluisterde Raquel en begon weer te huilen. Ze trok haar knieën op, sloeg haar armen om haar benen en verborg haar gezicht tegen de stof van haar pyjama. Er was werkelijk niks te onthullen: ze had geen bijbedoelingen gehad, geen één. Tenzij gelukkig worden als bijbedoeling telde. Maar zijn geld had haar nooit geïnteresseerd, zijn cadeautjes zorgden steeds dat ze zich een tikje opgelaten voelde, en ze wilde ook niet in elke krant hebben dat zij de vriendin van was. Dat wist Bill allemaal maar dat woog op het moment waarschijnlijk veel minder dan de foto op Facebook.
Facebook. Dat was nog zoiets. Hoe kwam die foto, een opname van een niet-bestaand moment, in godsnaam op internet terecht? En dan vooral op een account dat Raquel eigenlijk allang vergeten was. Met kletsnatte knieën van het huilen stapte ze uit bed en haalde haar laptop van het bureau. Hannah keek een beetje verbaasd toe, maar toen Raquel had ingelogd en met een paar klikken de juiste site opriep, had ze het door.
‘Dat vroeg ik me ook al af!’ riep ze uit, haar ogen wijd open. ‘Wie is er nou zo stom om zo’n foto op internet te zetten? Zo van: kijk mensen, ik ga vreemd!?’
‘Het past toch precies in de theorie,’ fluisterde Raquel. ‘Ik ben een ordinaire groupie, dus interesseert het me niet of hij het ziet. Ik heb toch al wat ik wilde. Een paar moments of fame met hem.’
‘Ja, maar…’ Hannah kon tegen Raquels uitleg niets inbrengen; ze zag echter wel iets anders, een gat in de waarheid. ‘Maar als je dat niet gedaan hebt, waar komt die foto dan vandaan en hóé komt die op jouw Facebook?’
Die vraag had Raquel zichzelf inmiddels ook al gesteld en het antwoord had ze nog niet gevonden; dat kwam pas binnenwaaien toen ze haar inloggegevens invulde. Er was maar één persoon die wist welke gegevens Raquel altijd gebruikte. Maar één.
‘Chantal,’ bracht ze ademloos uit. Ongeloof verspreidde zich razendsnel door haar bloedbaan. Even was ze sprakeloos, staarde naar het laptopscherm zonder iets te zien. Chantal? Kon dat waar zijn? Hoe kon dat waar zijn? Er was geen andere mogelijkheid, dat begon Raquel langzaam te begrijpen, maar ze wilde het niet weten. Ze kneep haar ogen dicht en hoopte dat de nachtmerrie eindelijk op zou houden.
‘Chantal?’ herhaalde Hannah. Haar stem leek van mijlenver te komen, voor haar was het nog moeilijker te bevatten. Ze knipperde een paar keer met haar ogen, niet-begrijpend en volledig door de war. ‘Ik snap het niet. Waarom zou Chantal dat doen?’
Raquel kon geen antwoord geven, kon geen woord uitbrengen. Ze wist dat Chantal een reden had gehad – maar het ging de laatste tijd toch juist steeds beter? Waarom… Wáárom? De frons in haar voorhoofd deed letterlijk pijn, een fysieke reflectie van de pijn in haar binnenste. Waarom?
Naast haar zat Hannah zachtjes voor zich uit te brabbelen. ‘Oh mijn… Jezus, hoe ga ik dit… Hij gelooft me nooit… Fuck fuck fuck… Wat moet ik… Kan ik… Shit!’
‘Hannah,’ fluisterde Raquel en keek haar door een sluier van tranen aan. ‘Je hoeft het niet te vertellen.’
‘Wat? Hoe bedoel je?’ Het onbegrip werd alleen maar groter. Hannah had het gevoel vast te zitten, in de Duivelstrik uit Harry Potter. Hoe meer ze bewoog en hoe meer moeite ze deed om eruit te komen, hoe strakker de ranken zich om haar keel snoerden. Hoe meer pijn het deed, hoe moeilijker het werd om de uitgang te vinden, hoe ingewikkelder de wereld werd.
Raquel haalde diep adem. Ze trilde van top tot teen, zo hard dat haar nagels rikketikten op de toetsen van haar laptop, en het lukte niet om te kalmeren. Kleuren dansten voor haar ogen; ze had het gevoel elk moment flauw te kunnen vallen. Zelfs alle huilbuien waren niet genoeg om het constante gevoel van spanning weg te krijgen. Elke keer dat ze het ventiel opende, huilde tot ze niet meer kon, dacht ze weer aan alles dat de pijn veroorzaakte en de spanning bouwde zich even zo snel weer op. Bleek, mat, met dikke rode ogen en een snotneus, maar zonder de opluchting die meestal op tranen volgde.
‘Ze zullen je inderdaad niet geloven,’ prevelde ze, als antwoord op Hannah’s verwilderde vraag. ‘En dit is… Hannah, zet jouw vriendschap met hem en vooral je relatie met Tom niet op het spel voor mij, oké?’
Het deed ook pijn om dat te zeggen, Raquel had Hannah het liefst gevraagd te blijven en aan haar zijde te staan, maar zo egoïstisch mocht ze niet zijn. Ze mocht Hannah hierin niet meeslepen en háár geluk verpesten. Dat was oneerlijk. Bovendien maakte het Raquel alleen maar droeviger en de schuldgevoelens alleen maar groter als Tom en Hannah nu ook uit elkaar zouden gaan. Dat mocht gewoon niet gebeuren.
‘Maar…’ begon de brunette met grote ogen. ‘Ik…’
Raquel greep naar haar handen. ‘Niet protesteren, alsjeblieft!’ smeekte ze met verstikte stem. ‘Alsjeblieft… Doe me dat niet aan, ja? Blijf bij Tom. Beloof me dat!’
Waar ze eerst steunzoekend haar vingers in die van Hannah had gehaakt, vormden haar handen nu barricaden, die Hannah voorzichtig maar doelbewust van het bed schoven. Het meisje begreep de boodschap en stond op, maar de tranen parelden in haar ogen. Ze keek Raquel aan, probeerde iets te zeggen, kwam niet uit haar woorden en ging. Met een bodemloos schuldgevoel liet ze Raquel alleen.
Oh, dankje Vind ik toch altijd wat fijner lezen, hehe
Awh.. Gelukkig gelooft Hannah Raquel. Ik had om eerlijk te zijn ook niets anders verwacht, maar oké ^^
En het is goed van Raquel dat ze zegt dat Hannah Tom niet op het spel moet zetten, hoeveel pijn het ook doet. Maar het moet wel weer goedkomen tussen Bill en haar, dat moet gewoon
Vind ik toch altijd wat fijner lezen, hehe Awh.. Gelukkig gelooft Hannah Raquel. Ik had om eerlijk te zijn ook niets anders verwacht, maar oké ^^
En het is goed van Raquel dat ze zegt dat Hannah Tom niet op het spel moet zetten, hoeveel pijn het ook doet. Maar het moet wel weer goedkomen tussen Bill en haar, dat moet gewoon
Awh, arme Raquel! Je voelt als lezer echt wel met haar mee. Ik weet dat ik het verhaal niet altijd helemaal volg, maar ben nu toch weer bijgelezen. Soo..
Gelukkig gelooft Hannah Raquel en Hannah mag haar relatie van Tom er ook niet mee op het spel zet, wat dat ook moge betekenen. Het moet goedkomen! Ik vind het ook heel zielig voor Elvira, ze had er zich ook net bij neergelegd dat Bill en Raquel van elkaar houden en dan gebeurd dit. Het moet voor haar ook niet leuk zijn ;o
Verder heb ik niet echt veel van nut om te zeggen, behalve dat je het fantastisch weet op te schrijven.
Gelukkig gelooft Hannah Raquel en Hannah mag haar relatie van Tom er ook niet mee op het spel zet, wat dat ook moge betekenen. Het moet goedkomen! Ik vind het ook heel zielig voor Elvira, ze had er zich ook net bij neergelegd dat Bill en Raquel van elkaar houden en dan gebeurd dit. Het moet voor haar ook niet leuk zijn ;o
Verder heb ik niet echt veel van nut om te zeggen, behalve dat je het fantastisch weet op te schrijven.
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Ik vind het zo zielig voor Raquel!! En vindt Bill echt een ***** dat hij het meteen gelooft ( sorry voor de Bill fans).. Maar okay snap wel dat hij het gelooft.
Ik hoop dat die stomme Chantal snel ontmaskert word voor wat ze echt is namelijk een Stomme, achterbaks verrader die het niet verdiend om in een band te zitten en het ook niet verdiend om zulke goede vrienden te hebben of gehad te hebben.... Sorry ben een beetje melodramatisch....
Ik hoop dat die stomme Chantal snel ontmaskert word voor wat ze echt is namelijk een Stomme, achterbaks verrader die het niet verdiend om in een band te zitten en het ook niet verdiend om zulke goede vrienden te hebben of gehad te hebben.... Sorry ben een beetje melodramatisch....
Never let the fear of striking out keep you from playing the game.