XxxJenna
Zwarte Tranen FF
Wooww, wat een superrrrrrrr lang verhaal. Egt, ik heb nog nooit zoiets langs gezien. Je maakt me bang egt. Hoe moet ik dit allemaal lezen? Elke keer als ik ernaar kijk zakt de moed in mijn schoenene. Ik weet van mezelf dat als ik een verhaal lees ik het tot het einde moet gelezen hebben. Met jouw verhaal lukt me dat helaas niet, daarom heb ik besloten om in de voorjaarsvakantie jouw verhaal te lezen. Als ik klaar ben zal ik dan een nieuwe reactie plaatsen. Heb egt bewondering voor jouw..
XxxJenna
XxxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Snel verder schrijven! Ik vind Chantal op deze manier echt een stomme trut. Ze verdient het niet om vrienden te hebben. Bill vind ik best dom dat hij het meteen geloof maar snap het wel. Tom staat er voor zijn broer! Echt super lief! En Hannah is de beste vriendin die je je kunt wensen denk ik! Ik hoop dat alles nog goed gaat komen tussen Bill en Raquel!!
Never give up the things that make you smile!!
Ik was eigenlijk nog helemaal niet van plan om te posten, maar omdat er plotseling zoveel reacties kwamen, krijgen jullie nu toch een update. I love you guys! :D
@ Marlinde; geen probleem, natuurlijk :) Bedankt voor je reactie!
@ xIMISSYOU; hey, welkom terug! En bedankt dat je dat over Elvira zegt, je slaat de spijker op z'n kop. Merci!
@ Semmy; tjaaa, Bill... die is af en toe een tikje dramatisch en denkt niet altijd even goed na xD Misschien brengt het volgende stuk je wel op andere gedachten over Chantal, we zullen zien. Bedankt voor je reactie!
@ Jenna; bang? Da's niet nodig, echt. Behalve misschien voor de vreselijke schrijfstijl aan het begin. *huiver* xD Veel plezier met lezen, als je er ooit aan durft te beginnen :D
@ Mara; Bill is ook niet altijd de slimste. *kuch* Maar misschien kan je mening over Chantal nog veranderen met dit stuk, hm? :) Bedankt voor je reactie!
Ohne weiteres, hier het volgende stuk. Enjoy!
~~
In huize Tokio Hotel heerste doodse stilte. Dat kwam zo weinig voor dat de hele sfeer aandeed als een begrafenis, grimmig en zwaar. Geen muziek uit de boxen, geen zachte televisiestemmen, geen gesprekken en al helemaal geen gelach. Het was inmiddels half twee, maar van de tweeling ontbrak elk spoor. Georg, Gustav en Chantal hadden zich in de woonkamer verzameld en zwegen; van Bill hadden ze in de afgelopen twee dagen überhaupt niks gezien, Tom kwam zo nu en dan uit zijn broertjes kamer om te eten en verdween dan weer. Sinds vrijdag had hij nog nauwelijks iets gezegd.
Georg en Gustav probeerden zichzelf af te leiden met een doodstil spelletje poker, maar Chantal was met haar gedachten alleen. Bepaald geen blije gedachten; ze had eventjes iets van triomf gevoeld toen ze de foto aan Bil had laten zien, heel eventjes, tot hij haar had aangekeken. Ontreddering, verbijstering, allerdiepste gekwetstheid. De lucht leek uit zijn longen geslagen en Chantal had hem nog nooit zo sprakeloos gezien – het maakte haar bang.
Steeds weer speelde die scène zich af voor haar ogen. Hoe hij eerst een volle tien minuten niets had kunnen zeggen, alleen staren. Hoe hij haar vervolgens had aangekeken, pijn in zijn blik. Hoe hij met zijn handen in zijn haar zijn hoofd had geschud, fluisterend: ‘Zeg me dat het niet waar is!’ Hoe zij alleen maar op haar lip had kunnen bijten. Hoe hij in elkaar zakte, terug in zijn stoel zakte, plotseling klein en fragiel en gebroken. Hoe hij even daarna was opgesprongen, als een nieuw aangestoken vlam, en had geroepen: ‘Ik geloof het niet! Ik geloof het gewoon niet!’ Hoe Chantal in zijn ogen kon lezen dat hij eigenlijk iets anders niet geloofde – namelijk dat hij het niet geloofde. Hoe hij de kamer uit was gestruikeld, Toms naam op zijn lippen, de enige die er op dat moment voor hem kon zijn.
Toen de broers die avond niet bij het eten waren verschenen, was Chantal voorzichtig bij hen gaan kijken. Ze waren niet in Bills kamer, niet in Toms kamer; Chantal vond hen uiteindelijk in de studio, achter de grote vleugel waar Raquel wel eens voor hen gespeeld had. Tom zat met zijn rug tegen de muur, benen opgetrokken. Zijn armen lagen beschermend om het smalle lijf van zijn broertje; Bill had zich tegen Toms zij gedrukt, zijn hoofd in diens hals verborgen, en huilde stilletjes.
Op dat moment scheurde Chantals hart. De triomf was allang weg, maar op dat moment verliet ook het doel haar. Het plan was om er voor Bill te zijn, om hem langzaam maar zeker te doen inzien dat zij de beste voor hem was. Op dat moment besefte Chantal hoe blind ze was geweest. Alsof er voor Bill ooit iemand anders had kunnen bestaan dan Raquel. Alsof het ooit bij Bill op zou kunnen komen om nog eens verliefd te worden, en dan ook nog eens op degene die hij aanzag voor Raquels beste vriendin. Chantal wilde het niet eens meer, wilde niet meer dat hij van haar ging houden. Te laat, veel en veel te laat, zag ze in wat ze was geworden. Vernietigend jaloers. Niet meer of minder dan een monster.
‘Gewonnen,’ zei Georg zacht. Hij fluisterde haast, maar in de doodstille ruimte sloeg zijn stem in als een bom. Chantal schrok op en kromp prompt weer ineen toen Gustav zijn kaarten met een plofje op tafel gooide. Even zaten ze met z’n drieën naar het stapeltje te staren, niet wetend wat te doen of te zeggen; toen ging de deur open en alle blikken draaiden zich naar Tom.
Hij zag er slecht uit. Asgrauw gezicht, bleke lippen, wallen onder zijn ogen. Zijn dreads werden alleen bijeengehouden door de blauwe pet op zijn hoofd, elastiek en bandana misten. Als Tom er al zo uitzag, dacht Chantal met een hol gevoel in haar maag, hoe moest het dan met Bill zijn?
‘Alles oké?’ vroeg Gustav. Het was duidelijk hoe hij de vraag bedoelde – iedereen kon zien dat niets oké was, maar hoe moesten ze anders beginnen?
Tom schudde zijn hoofd en haalde tegelijkertijd zijn schouders op. Hij ademde diep in, alsof hij zijn zelfbeheersing moest terugvinden, en sloot even zijn ogen. De anderen beten ongemakkelijk op hun lip. Het was Georg die de vraag waagde: ‘Hoe is het met Bill?’, en daarop volgde de ontploffing.
‘Ik weet het gewoon niet meer!’ Hulpeloos graaide Tom door zijn dreadlocks. ‘Hij ligt daar maar, onbereikbaar, en draait Can you feel the love tonight tot je er doodziek van wordt… Ìk word er doodziek van! Hoe kon ze hem zoiets aandoen!’ Briesend van woede en machteloosheid trok hij de pet van zijn hoofd en smeet die tussen de speelkaarten op de salontafel.
Er viel opnieuw een stilte. Tom zakte op de sofa neer en wreef vermoeid met zijn handen over zijn gezicht. De anderen wisselden een blik en gaven hem stilzwijgend gelijk.
‘Ik kan gewoon nog steeds niet geloven dat ze dat gedaan heeft,’ mompelde Georg mismoedig.
‘Bill ook niet,’ antwoordde Tom bitter vanachter zijn handen. ‘Dat is nu juist het probleem. Daarom is hij zo in shock!’
‘Maar… Geloof jij het dan?’ vroeg de bassist op aarzelende toon.
Tom gaf even geen antwoord, staarde met opgetrokken schouders naar het blad van de salontafel. Toen wreef hij nog eens langs zijn gezicht en schokschouderde. ‘Doet dat er toe? Of ik het nu geloof of niet, Bill gaat eraan kapot.’
‘En wat denkt Hannah?’ Gustav mengde zich nu ook in het gesprek; zijn bruine ogen wierpen Tom een meelevende blik toe.
De gitarist slikte. Nu begon zijn gezicht barsten te vertonen; hij probeerde zich onder controle te houden omdat hij voor Bill sterk wilde zijn, maar het nam hem erger mee dan hij zijn vrienden liet geloven.
‘Die heeft me eergisteren gebeld,’ mompelde hij ten slotte. ‘Ze is bij Raquel geweest. Ze hebben gepraat… Hannah zegt dat ze Raquel gelooft, maar blijkbaar heeft Raquel tegen haar gezegd dat dat niet hoeft.’
‘Niet hoeft?’ herhaalde Georg niet-begrijpend en wisselde een blik met Gustav; Chantal staarde expres naar haar knieën, zodat ze hem niet in de ogen hoefde te kijken. ‘Hoezo, niet hoeft?’
‘Ze wil schijnbaar niet dat Hannah aan haar kant staat. Vanwege mij.’ Tom slaakte een diepe, haast verslagen zucht. ‘Ze wil niet dat Hannah en ik…’ Hij kon de woorden “uit elkaar gaan” niet over zijn lippen krijgen en kneep zijn ogen opnieuw even dicht.
‘Je hebt het toch niet…’ begon Georg met een geschrokken gezicht. ‘Ik bedoel, jullie zijn toch nog samen?’
Tom knikte bevestigend, maar liet zijn hoofd hangen; de dreadlocks vielen los om zijn schouders en voor zijn gezicht. ‘Jawel, maar ik weet niet voor hoe lang nog.’
Het dilemma stond op zijn voorhoofd geschreven. Aan de ene kant zijn tweelingbroer, zijn wederhelft, en de niet-aflatende onbetwistbare loyaliteit tussen hen beiden. Aan de andere kant Hannah, van wie hij hield zoals hij nog nooit van een meisje had gehouden, die zijn loyaliteit evengoed verdiende. Hoe kon hij daar in godsnaam ooit tussen kiezen?
Dat kon hij niet. Dat was het probleem. Hij had wel gezegd dat hij voor Bill zou kiezen, maar hij wist dat hij dat niet kon volhouden. Het idee dat hij Hannah zou verliezen, brak hem net zo op als het verlies van Raquel bij Bill had gedaan.
‘Tom.’ Gustav leunde een stukje naar voren, om de gitarist aan te kunnen kijken. ‘Je weet toch wel dat Bill nooit zou willen dat je Hannah laat gaan.’
Daar had hij gelijk in. En het maakte helemaal niks uit. ‘Natuurlijk… Maar dat helpt verder niks. Hoe moet hij haar in de ogen kijken, terwijl hij weet dat ze aan Raquels kant staat? Hoe moet ìk dat?’
De drummer bleef hem het antwoord schuldig; op dat moment ging de deurbel. Chantal sprong onmiddellijk overeind om open te doen, opgelucht door de korte verlossing en tegelijkertijd walgend van zichzelf. Ze had het recht niet zichzelf ietsjes beter te voelen, ze had het recht niet. Na wat zij gedaan had moest ze gestraft worden – en ze strafte zichzelf door naar Tom te luisteren, door ’s avonds in de gang te staan en te horen hoe Bill snikkend op Toms schouder in slaap viel. Ze strafte zichzelf door zich voor te houden wat ze gedaan had, wat ze de mensen waar ze het meest om gaf áángedaan had.
‘Chantal?’ David stond op de drempel en keek haar bezorgd aan. Ze besefte dat de tranen in haar ogen stonden; vlug knipperde ze die weg en deed een stap opzij, zodat hij naar binnen kon. De manager sloot de deur achter zich, legde toen een hand op haar schouder en gaf haar een kneepje. ‘Gaat het een beetje? Deze hele situatie doet iedereen pijn, hm…’
Ze knikte, dook onopvallend onder zijn hand vandaan. Ook al had ze het liefst gehuild en een flinke knuffel gekregen, ze verbood zichzelf om steun of medeleven te zoeken. Dat had ze niet verdiend.
David volgde haar naar de woonkamer, waar opnieuw stilte heerste. De jongens begroetten hem wel, met terneergeslagen blikken, maar daar bleef het bij.
‘Geen verandering?’ vroeg David voorzichtig. ‘Bill is z’n bed nog niet uit?’
Tom schudde ontkennend zijn hoofd. ‘Hij was even in slaap gevallen, daarom ben ik weggegaan.’
‘Nou ja, hij slaapt in elk geval,’ mompelde de manager. Het was een poging tot optimisme waar hij zelf duidelijk ook niet intrapte; hij zuchtte en vroeg verder: ‘Is hij nog hysterisch geworden?’
‘Zaterdagavond,’ murmelde Tom. ‘Hij heeft de boel bij elkaar gekrijst en een lamp door mijn kamerraam gegooid. Maar da’s niet zo erg, ik slaap nu toch bij hem.’ Zijn poging tot optimisme was net zo min overtuigend.
Ze vielen allemaal terug in de stilte. David was eigenlijk gekomen om te vragen hoe het met het album stond, in de vage hoop dat Bill afleiding zocht in de muziek, maar dat was niet het geval en hij moest bekennen dat hem dat niet verbaasde. Hij had Bill weliswaar nog nooit zo meegemaakt, maar hij kon wel raden hoe de jongen ongeveer reageerde. Daarvoor kende hij zijn pupillen goed genoeg. En hij wilde hen absoluut niet pushen om iets te doen; dat album was compleet onbelangrijk vergeleken met Bills gezondheid.
‘Wel,’ brak hij tenslotte door het zwijgen. ‘Ik zal Universal melden dat alles uitgesteld wordt, ja? Album en tour en zo. Geen zorgen, die laten jullie verder met rust. Dit is geen situatie om aan werk te denken.’
‘Bedankt,’ zei Tom zacht en wierp zijn manager een oprecht dankbare blik toe. ‘Dat is in elk geval iets.’ Hij slaakte weer een diepe zucht en probeerde de frons uit zijn voorhoofd te vegen; een bij voorbaat al verloren gevecht. ‘Als ze eens wist wat ze allemaal gedaan heeft…’
Hij bedoelde natuurlijk Raquel, niet wetend dat zij er eigenlijk weinig mee te maken had, maar Chantal wist wel wie de werkelijke architecte van de gebeurtenissen was en kromp ineen. De schuldgevoelens sneden door haar heen, vergezelden haar bij alles wat ze dacht of deed. Alleen de zelfhaat hield haar nog bij elkaar: als ze die niet had gehad, was ze allang gevlucht. Nu liet ze zichzelf lijden, zoals Bill, Tom, Raquel en Hannah leden. Ze moest haar daden onder ogen zien. Zij was hiervoor verantwoordelijk – en dat zou ze voelen ook.
@ Marlinde; geen probleem, natuurlijk :) Bedankt voor je reactie!
@ xIMISSYOU; hey, welkom terug! En bedankt dat je dat over Elvira zegt, je slaat de spijker op z'n kop. Merci!
@ Semmy; tjaaa, Bill... die is af en toe een tikje dramatisch en denkt niet altijd even goed na xD Misschien brengt het volgende stuk je wel op andere gedachten over Chantal, we zullen zien. Bedankt voor je reactie!
@ Jenna; bang? Da's niet nodig, echt. Behalve misschien voor de vreselijke schrijfstijl aan het begin. *huiver* xD Veel plezier met lezen, als je er ooit aan durft te beginnen :D
@ Mara; Bill is ook niet altijd de slimste. *kuch* Maar misschien kan je mening over Chantal nog veranderen met dit stuk, hm? :) Bedankt voor je reactie!
Ohne weiteres, hier het volgende stuk. Enjoy!
~~
In huize Tokio Hotel heerste doodse stilte. Dat kwam zo weinig voor dat de hele sfeer aandeed als een begrafenis, grimmig en zwaar. Geen muziek uit de boxen, geen zachte televisiestemmen, geen gesprekken en al helemaal geen gelach. Het was inmiddels half twee, maar van de tweeling ontbrak elk spoor. Georg, Gustav en Chantal hadden zich in de woonkamer verzameld en zwegen; van Bill hadden ze in de afgelopen twee dagen überhaupt niks gezien, Tom kwam zo nu en dan uit zijn broertjes kamer om te eten en verdween dan weer. Sinds vrijdag had hij nog nauwelijks iets gezegd.
Georg en Gustav probeerden zichzelf af te leiden met een doodstil spelletje poker, maar Chantal was met haar gedachten alleen. Bepaald geen blije gedachten; ze had eventjes iets van triomf gevoeld toen ze de foto aan Bil had laten zien, heel eventjes, tot hij haar had aangekeken. Ontreddering, verbijstering, allerdiepste gekwetstheid. De lucht leek uit zijn longen geslagen en Chantal had hem nog nooit zo sprakeloos gezien – het maakte haar bang.
Steeds weer speelde die scène zich af voor haar ogen. Hoe hij eerst een volle tien minuten niets had kunnen zeggen, alleen staren. Hoe hij haar vervolgens had aangekeken, pijn in zijn blik. Hoe hij met zijn handen in zijn haar zijn hoofd had geschud, fluisterend: ‘Zeg me dat het niet waar is!’ Hoe zij alleen maar op haar lip had kunnen bijten. Hoe hij in elkaar zakte, terug in zijn stoel zakte, plotseling klein en fragiel en gebroken. Hoe hij even daarna was opgesprongen, als een nieuw aangestoken vlam, en had geroepen: ‘Ik geloof het niet! Ik geloof het gewoon niet!’ Hoe Chantal in zijn ogen kon lezen dat hij eigenlijk iets anders niet geloofde – namelijk dat hij het niet geloofde. Hoe hij de kamer uit was gestruikeld, Toms naam op zijn lippen, de enige die er op dat moment voor hem kon zijn.
Toen de broers die avond niet bij het eten waren verschenen, was Chantal voorzichtig bij hen gaan kijken. Ze waren niet in Bills kamer, niet in Toms kamer; Chantal vond hen uiteindelijk in de studio, achter de grote vleugel waar Raquel wel eens voor hen gespeeld had. Tom zat met zijn rug tegen de muur, benen opgetrokken. Zijn armen lagen beschermend om het smalle lijf van zijn broertje; Bill had zich tegen Toms zij gedrukt, zijn hoofd in diens hals verborgen, en huilde stilletjes.
Op dat moment scheurde Chantals hart. De triomf was allang weg, maar op dat moment verliet ook het doel haar. Het plan was om er voor Bill te zijn, om hem langzaam maar zeker te doen inzien dat zij de beste voor hem was. Op dat moment besefte Chantal hoe blind ze was geweest. Alsof er voor Bill ooit iemand anders had kunnen bestaan dan Raquel. Alsof het ooit bij Bill op zou kunnen komen om nog eens verliefd te worden, en dan ook nog eens op degene die hij aanzag voor Raquels beste vriendin. Chantal wilde het niet eens meer, wilde niet meer dat hij van haar ging houden. Te laat, veel en veel te laat, zag ze in wat ze was geworden. Vernietigend jaloers. Niet meer of minder dan een monster.
‘Gewonnen,’ zei Georg zacht. Hij fluisterde haast, maar in de doodstille ruimte sloeg zijn stem in als een bom. Chantal schrok op en kromp prompt weer ineen toen Gustav zijn kaarten met een plofje op tafel gooide. Even zaten ze met z’n drieën naar het stapeltje te staren, niet wetend wat te doen of te zeggen; toen ging de deur open en alle blikken draaiden zich naar Tom.
Hij zag er slecht uit. Asgrauw gezicht, bleke lippen, wallen onder zijn ogen. Zijn dreads werden alleen bijeengehouden door de blauwe pet op zijn hoofd, elastiek en bandana misten. Als Tom er al zo uitzag, dacht Chantal met een hol gevoel in haar maag, hoe moest het dan met Bill zijn?
‘Alles oké?’ vroeg Gustav. Het was duidelijk hoe hij de vraag bedoelde – iedereen kon zien dat niets oké was, maar hoe moesten ze anders beginnen?
Tom schudde zijn hoofd en haalde tegelijkertijd zijn schouders op. Hij ademde diep in, alsof hij zijn zelfbeheersing moest terugvinden, en sloot even zijn ogen. De anderen beten ongemakkelijk op hun lip. Het was Georg die de vraag waagde: ‘Hoe is het met Bill?’, en daarop volgde de ontploffing.
‘Ik weet het gewoon niet meer!’ Hulpeloos graaide Tom door zijn dreadlocks. ‘Hij ligt daar maar, onbereikbaar, en draait Can you feel the love tonight tot je er doodziek van wordt… Ìk word er doodziek van! Hoe kon ze hem zoiets aandoen!’ Briesend van woede en machteloosheid trok hij de pet van zijn hoofd en smeet die tussen de speelkaarten op de salontafel.
Er viel opnieuw een stilte. Tom zakte op de sofa neer en wreef vermoeid met zijn handen over zijn gezicht. De anderen wisselden een blik en gaven hem stilzwijgend gelijk.
‘Ik kan gewoon nog steeds niet geloven dat ze dat gedaan heeft,’ mompelde Georg mismoedig.
‘Bill ook niet,’ antwoordde Tom bitter vanachter zijn handen. ‘Dat is nu juist het probleem. Daarom is hij zo in shock!’
‘Maar… Geloof jij het dan?’ vroeg de bassist op aarzelende toon.
Tom gaf even geen antwoord, staarde met opgetrokken schouders naar het blad van de salontafel. Toen wreef hij nog eens langs zijn gezicht en schokschouderde. ‘Doet dat er toe? Of ik het nu geloof of niet, Bill gaat eraan kapot.’
‘En wat denkt Hannah?’ Gustav mengde zich nu ook in het gesprek; zijn bruine ogen wierpen Tom een meelevende blik toe.
De gitarist slikte. Nu begon zijn gezicht barsten te vertonen; hij probeerde zich onder controle te houden omdat hij voor Bill sterk wilde zijn, maar het nam hem erger mee dan hij zijn vrienden liet geloven.
‘Die heeft me eergisteren gebeld,’ mompelde hij ten slotte. ‘Ze is bij Raquel geweest. Ze hebben gepraat… Hannah zegt dat ze Raquel gelooft, maar blijkbaar heeft Raquel tegen haar gezegd dat dat niet hoeft.’
‘Niet hoeft?’ herhaalde Georg niet-begrijpend en wisselde een blik met Gustav; Chantal staarde expres naar haar knieën, zodat ze hem niet in de ogen hoefde te kijken. ‘Hoezo, niet hoeft?’
‘Ze wil schijnbaar niet dat Hannah aan haar kant staat. Vanwege mij.’ Tom slaakte een diepe, haast verslagen zucht. ‘Ze wil niet dat Hannah en ik…’ Hij kon de woorden “uit elkaar gaan” niet over zijn lippen krijgen en kneep zijn ogen opnieuw even dicht.
‘Je hebt het toch niet…’ begon Georg met een geschrokken gezicht. ‘Ik bedoel, jullie zijn toch nog samen?’
Tom knikte bevestigend, maar liet zijn hoofd hangen; de dreadlocks vielen los om zijn schouders en voor zijn gezicht. ‘Jawel, maar ik weet niet voor hoe lang nog.’
Het dilemma stond op zijn voorhoofd geschreven. Aan de ene kant zijn tweelingbroer, zijn wederhelft, en de niet-aflatende onbetwistbare loyaliteit tussen hen beiden. Aan de andere kant Hannah, van wie hij hield zoals hij nog nooit van een meisje had gehouden, die zijn loyaliteit evengoed verdiende. Hoe kon hij daar in godsnaam ooit tussen kiezen?
Dat kon hij niet. Dat was het probleem. Hij had wel gezegd dat hij voor Bill zou kiezen, maar hij wist dat hij dat niet kon volhouden. Het idee dat hij Hannah zou verliezen, brak hem net zo op als het verlies van Raquel bij Bill had gedaan.
‘Tom.’ Gustav leunde een stukje naar voren, om de gitarist aan te kunnen kijken. ‘Je weet toch wel dat Bill nooit zou willen dat je Hannah laat gaan.’
Daar had hij gelijk in. En het maakte helemaal niks uit. ‘Natuurlijk… Maar dat helpt verder niks. Hoe moet hij haar in de ogen kijken, terwijl hij weet dat ze aan Raquels kant staat? Hoe moet ìk dat?’
De drummer bleef hem het antwoord schuldig; op dat moment ging de deurbel. Chantal sprong onmiddellijk overeind om open te doen, opgelucht door de korte verlossing en tegelijkertijd walgend van zichzelf. Ze had het recht niet zichzelf ietsjes beter te voelen, ze had het recht niet. Na wat zij gedaan had moest ze gestraft worden – en ze strafte zichzelf door naar Tom te luisteren, door ’s avonds in de gang te staan en te horen hoe Bill snikkend op Toms schouder in slaap viel. Ze strafte zichzelf door zich voor te houden wat ze gedaan had, wat ze de mensen waar ze het meest om gaf áángedaan had.
‘Chantal?’ David stond op de drempel en keek haar bezorgd aan. Ze besefte dat de tranen in haar ogen stonden; vlug knipperde ze die weg en deed een stap opzij, zodat hij naar binnen kon. De manager sloot de deur achter zich, legde toen een hand op haar schouder en gaf haar een kneepje. ‘Gaat het een beetje? Deze hele situatie doet iedereen pijn, hm…’
Ze knikte, dook onopvallend onder zijn hand vandaan. Ook al had ze het liefst gehuild en een flinke knuffel gekregen, ze verbood zichzelf om steun of medeleven te zoeken. Dat had ze niet verdiend.
David volgde haar naar de woonkamer, waar opnieuw stilte heerste. De jongens begroetten hem wel, met terneergeslagen blikken, maar daar bleef het bij.
‘Geen verandering?’ vroeg David voorzichtig. ‘Bill is z’n bed nog niet uit?’
Tom schudde ontkennend zijn hoofd. ‘Hij was even in slaap gevallen, daarom ben ik weggegaan.’
‘Nou ja, hij slaapt in elk geval,’ mompelde de manager. Het was een poging tot optimisme waar hij zelf duidelijk ook niet intrapte; hij zuchtte en vroeg verder: ‘Is hij nog hysterisch geworden?’
‘Zaterdagavond,’ murmelde Tom. ‘Hij heeft de boel bij elkaar gekrijst en een lamp door mijn kamerraam gegooid. Maar da’s niet zo erg, ik slaap nu toch bij hem.’ Zijn poging tot optimisme was net zo min overtuigend.
Ze vielen allemaal terug in de stilte. David was eigenlijk gekomen om te vragen hoe het met het album stond, in de vage hoop dat Bill afleiding zocht in de muziek, maar dat was niet het geval en hij moest bekennen dat hem dat niet verbaasde. Hij had Bill weliswaar nog nooit zo meegemaakt, maar hij kon wel raden hoe de jongen ongeveer reageerde. Daarvoor kende hij zijn pupillen goed genoeg. En hij wilde hen absoluut niet pushen om iets te doen; dat album was compleet onbelangrijk vergeleken met Bills gezondheid.
‘Wel,’ brak hij tenslotte door het zwijgen. ‘Ik zal Universal melden dat alles uitgesteld wordt, ja? Album en tour en zo. Geen zorgen, die laten jullie verder met rust. Dit is geen situatie om aan werk te denken.’
‘Bedankt,’ zei Tom zacht en wierp zijn manager een oprecht dankbare blik toe. ‘Dat is in elk geval iets.’ Hij slaakte weer een diepe zucht en probeerde de frons uit zijn voorhoofd te vegen; een bij voorbaat al verloren gevecht. ‘Als ze eens wist wat ze allemaal gedaan heeft…’
Hij bedoelde natuurlijk Raquel, niet wetend dat zij er eigenlijk weinig mee te maken had, maar Chantal wist wel wie de werkelijke architecte van de gebeurtenissen was en kromp ineen. De schuldgevoelens sneden door haar heen, vergezelden haar bij alles wat ze dacht of deed. Alleen de zelfhaat hield haar nog bij elkaar: als ze die niet had gehad, was ze allang gevlucht. Nu liet ze zichzelf lijden, zoals Bill, Tom, Raquel en Hannah leden. Ze moest haar daden onder ogen zien. Zij was hiervoor verantwoordelijk – en dat zou ze voelen ook.
Haha, ik kon het niet meer volhouden. Ben alvast begonnen ben nu bij bladzijde 8. Hoezo heb je een vreselijke schrijhfstijl in het begin, ik het van niet hoor. Ik ben egt verslaafd aan jouw verhaal nu. Elke dag voordat ik ga slapen een bladzijde of twee lezen. Werkt goed om snel in slaap te komen.
XxJenna
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Ahh, arme Chantal en Tokio Hotel 
Dit had ik eigenlijk niet helemaal van Chantal verwacht, en toch weer wel een beetje. Ik bedoel, ze is nou ook weer geen echte heks. Ze is/was alleen ontzettend jaloers.
Ik hoop alleen echt dat ze het durft op te biechten op een gegeven moment, en dat het allemaal weer goedkomt..
Dit had ik eigenlijk niet helemaal van Chantal verwacht, en toch weer wel een beetje. Ik bedoel, ze is nou ook weer geen echte heks. Ze is/was alleen ontzettend jaloers.
Ik hoop alleen echt dat ze het durft op te biechten op een gegeven moment, en dat het allemaal weer goedkomt..
Jammer dat mensen hun fouten altijd te laat inzien. En dat meen ik echt. Chantal is daar het perfecte voorbeeld van.
Arme Bill, hij moest eens weten ;o En Tom...voor hem moet het ook niet makkelijk zijn; Hannah, zijn broer. Maar Bill zou echt nooit willen dat hij dezelfde pijn moet lijden als hemzelf. Dat weet ik zeker.
Waarom biecht Chantal het niet gewoon op? Ja, dan word zij eruit geschopt, maar dan heeft ze toch ook haar verdiende straf?
Nou, ik kijk zeer uit naar een volgend stuk!
Arme Bill, hij moest eens weten ;o En Tom...voor hem moet het ook niet makkelijk zijn; Hannah, zijn broer. Maar Bill zou echt nooit willen dat hij dezelfde pijn moet lijden als hemzelf. Dat weet ik zeker.
Waarom biecht Chantal het niet gewoon op? Ja, dan word zij eruit geschopt, maar dan heeft ze toch ook haar verdiende straf?
Nou, ik kijk zeer uit naar een volgend stuk!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Ik had helemaal niet gezien dat je voor het weekend ook al had gepost! Ö Dus toen had ik lekker twee stukjes, jeeeeeej 
Heel goed weer, ook goed beschreven dat Chantal spijt had, alleen ik heb geen medelijden met haar, ze had haar fouten van te voren moeten inzien --'
Snel verder in elk geval (:
Heel goed weer, ook goed beschreven dat Chantal spijt had, alleen ik heb geen medelijden met haar, ze had haar fouten van te voren moeten inzien --'
Snel verder in elk geval (:
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Hello my lovelies! Ondanks dat ik omkom in het huiswerk, een stukje Zwarte Tranen voor jullie. :)
@ Jenna; wel, ik ben blij dat je het leuk vindt! Dank je. :)
@ Marlinde; precies, Chantal was niet bedoeld als heks. Maar of ze het durft op te biechten, is een ander verhaal... Bedankt voor je reactie!
@ xIMISSYOU; zou jij het durven opbiechten als je zoiets gedaan hebt? Chantal weet wel dat ze eigenlijk zou moeten, maar ze krijgt het gewoon niet over haar lippen. :) Hier is het volgende stuk, bedankt voor je reactie!
@ xILY; je hoeft geen medelijden met haar te hebben, als je maar snapt wat er in haar omgaat. xD Bedankt voor je reactie!
Zonder verder geblaat presenteer ik u: hoofdstuk 81.
~~
81.
Voorzichtig voelde Raquel of de bodem wel echt zo stevig was als het eruitzag. Toen de ondergrond het niet direct onder haar gewicht begaf, durfde ze nog een stap te zetten, en nog één, en nog één. Steeds zekerder van haar zaak ging ze naar voren – en toen kon ze niet meer verder. Sterker nog, ze kon niet meer voor- of achteruit. Het duurde even voor ze doorhad welke onmogelijke situatie ze nu weer gecreëerd had, toen liet ze een klaaglijk geluid horen.
Een paar meter verderop leunde Raquel op de omheining en keek treurig omlaag naar haar naamgenootje, dat zichzelf in de knel had gekregen op het uiterste puntje van een boomstam. Die hing voor een deel over het water dat de leeuwenkuil van de omheining scheidde en het welpje was natuurlijk geen fan van water; leeuwen zwommen niet.
Gelukkig was de kleine Raquel vindingrijk genoeg om haar eigen hachje te redden. Onbeholpen krabbelde ze achteruit, net zolang tot er weer vaste bodem onder de boomstam lonkte, en sprong vlug naar beneden. Sinds de laatste keer dat Raquel haar naamgenoot had bezocht, was het leeuwtje flink gegroeid. Ze verstopte zich niet langer tussen haar moeders voorpoten, ze ging op expeditie in de leeuwenkuil en won door haar onhandige acties moeiteloos het publiek voor zich.
De oudere Raquel kon momenteel echter niet glimlachen. Zelfs het welpje kreeg haar niet meer zo ver, ook al was Raquel hierheen gekomen in de hoop dat de leeuwen haar konden helpen. Voor niets gehoopt; ze voelde zich nog net zo leeg en lusteloos als daarvoor.
Sinds de scène op het perron in Hamburg was inmiddels meer dan een week verstreken. Midden maart, met druilerig weer en net niet warme wind, reflecteerde Raquels humeur. De schok en verbijstering van de eerste dagen waren weggeëbd en had plaatsgemaakt voor een grijs gevoel van leegte. Verzonken in een trance bracht Raquel haar dagen door. Soms leek ze wakker te worden, heel even, en herinnerde ze zich niet meer hoe ze ergens terecht was gekomen. Van haar leven was alleen nog het skelet overgebleven, de automatische mechanische handelingen die overleven mogelijk maakten.
Ze werkte gewoon, zonder ook maar iets te registreren van de gezichten die ze bediende of de fooien die ze ontving. Ze ontbeet gewoon samen met Jonathan en Elvira, ze keek samen met hen het journaal of een film als daar tijd voor was. Ze huilde niet meer zo vaak; alleen als ze opschrok uit de dagelijkse sleur en besefte waar, wat en wie ze was – en waarom.
Van Hannah had ze niets meer gehoord sinds ze haar op die zaterdag zo ongeveer had weggestuurd. Dat deed dof pijn vanbinnen, maar Raquel wist dat het zo beter was. Mocht het tussen Tom en Hannah vanwege haar ook stranden, dan zou ze niet meer met zichzelf kunnen leven. Lisanne belde haar regelmatig en zelfs al wist zij er het fijne niet van, de onbeholpen troost en rugdekking maakte het leven net een beetje makkelijker. Alleen jammer dat makkelijk in dit geval niet beter betekende.
Met een zucht maakte Raquel zich los van de omheining rond de leeuwenkuil en liep langzaam verder, liet haar naamgenootje bij haar volgende expeditie alleen. Op de weg terug naar de uitgang vermeed ze het hok van de wasberen zorgvuldig; de aanblik van die dieren, die haar zo vreselijk aan Bill herinnerden, kon ze niet verdragen.
Het was vreemd paradoxaal hoe Raquel met het hele vergeten-en-verdringen omging. Aan de ene kant kostte het haar nauwelijks moeite om zijn naam te denken, om daarbij zijn gezicht voor zich te zien. Aan de andere kant ontweek ze alles wat haar aan hem herinnerde. Wasberen, nagellak, honden, BMW’s, de helft van haar kledingkast, muziek – ze kon geen lied horen zonder direct in de herinneringen te stikken, ongeacht of het een nummer van Tokio Hotel was of niet. Bijgevolg was het onmogelijk om zichzelf met piano- of harpspelen bezig te houden, want ook dat deed haar aan hem denken.
Raquel vermeed alles dat haar aan bepaalde aspecten van zijn persoonlijkheid herinnerde. Zijn gezicht deed minder pijn, omdat ze dat al gekend had vóór ze zijn karakter kende. Het was gewoon een knap gezicht, eentje van posters en cd-hoezen, tweedimensionaal. Zodra dat gezicht echter een persoonlijkheid kreeg en tot leven kwam, was het in staat om haar pijn te doen.
En dat had het ook gedaan.
Bij het verlaten van de dierentuin besefte Raquel dat haar keel droog voelde; automatisch reikte ze naar haar tas, maar daar zat niets te drinken in. Tweehonderd meter verder was de ingang van het station Bahnhof Zoo, waar ook haar U-Bahn zou vertrekken. Daarbinnen was er vast en zeker een kiosk.
Zoekend naar haar portemonnee in de plooien van de verder lege tas viel Raquels oog op het tijdschriftenrek van de kassa. Vooraan schreeuwde de kop van de BRAVO naar haar: Tokio Hotel verschuift album en tourdata! Exclusief interview op pagina 7. Zonder dat ze daar bewust het bevel voor had gegeven, reikte Raquels hand naar het magazine en trok het uit het rek.
‘Vijf dertig,’ bromde de verkoper, nadat hij het flesje water ook had aangeslagen. Raquel telde het bedrag in munten voor hem uit en verliet de kiosk met haar ogen gefixeerd op de voorkant van de BRAVO. Het bonken van haar hart duwde een borende pijn door haar aderen.
Op een zitje bij het raam in de metro sloeg Raquel het tijdschrift open. De coupé was niet erg vol voor een zaterdag, het liep tegen lunchtijd; er zat niemand tegenover haar die had kunnen zien hoe haar ogen aan de pagina’s kleefden.
Teleurgestelde fans, geërgerde winkeleigenaren, niet-begrijpende pers: Tokio Hotel stelt plotseling zowel het album als de tour uit! Onmiddellijk komen de vraagtekens. Wat is er aan de hand binnen deze superband? BRAVO ging het vragen en kreeg de antwoorden van gitarist Tom Kaulitz (20) en bassist Georg Listing (22).
BRAVO: “Wat een verrassing. Waarom zijn Bill en Gustav niet meegekomen?”
Tom: “Beiden zijn in de studio. Gustav omdat hij geen zin had om te komen en Bill omdat het niet zo goed met hem gaat.”
BRAVO: “Oh jee, dat klinkt zorgwekkend. Wat is er met Bill?”
Tom: “Hij heeft momenteel de griep en een oorontsteking. Niks ernstigs, maar genoeg om het even rustig aan te willen doen.”
Georg: “Vooral voor Bill, die maakt van een beetje ziek zijn al een heel drama.” (lacht)
BRAVO: “Wanneer komt hij er dan weer bovenop?”
Tom: “Waarschijnlijk is het ergste over een weekje voorbij, maar om weer volledig fit en klaar voor de tour te zijn moet hij wat langer rust houden. We nemen natuurlijk geen enkel risico.”
BRAVO: “Moeten we ons zorgen maken over Bills algemene gezondheid?”
Tom: “Helemaal niet. Iedereen wordt wel eens ziek, Bill dus ook. Hij let heel goed op zichzelf, en anders doe ik dat wel voor hem. De timing is nu alleen niet zo denderend.”
Georg: “We willen gewoon dat we er allemaal tweehonderd procent voor kunnen gaan als we op tour zijn, daarom is het zo belangrijk dat Bill op het moment rustig aan doet. Maar hij is niet vaker ziek dan wij.”
BRAVO: “Wie zorgt er nu voor hem?”
Tom: “Wij allemaal. We houden elkaar altijd goed in de gaten en Bill wordt een ongelooflijke zeurpiet als hij zich niet lekker voelt, dus we komen er niet omheen.” (grijnst)
BRAVO: “En hoe zit het nu eigenlijk met jullie vijfde bandlid?”
Georg: “Die doet vrolijk mee en houdt Bill gezelschap.”
Tom: “Het gaat prima met haar, ze hoort er helemaal bij. Als Bill weer beter is, zullen we als eerste haar aan jullie voorstellen, daar is het onderhand tijd voor.”
BRAVO: “We zullen er zijn! Kunnen jullie alvast iets meer verraden?”
Tom: “Momenteel staat dat moment gepland op 29 maart, in de O2 in Berlijn. Ik kan er nog niet teveel over zeggen, maar ik kan jullie alvast verzekeren dat het dak eraf gaat die avond!”
BRAVO: “Dat klinkt goed. We zetten het in onze agenda!”
Ja, dacht Raquel, dat zal ik ook maar doen. Ze liet het tijdschrift zakken en keek omlaag naar de foto’s die bij het interview waren geplakt; foto’s van de hele band, lachend en stralend naar een onzichtbaar publiek. Het flesje water was ze alweer vergeten, haar droge keel leek niet langer van belang. De verklaringen van Tom en Georg namen haar volledig in beslag.
Er was niets van waar – zoveel inzicht had Raquel nog wel. Tom kon liegen alsof het gedrukt stond en dat gold waarschijnlijk ook voor Georg. Het was theoretisch mogelijk dat Bill echt de griep had, maar Raquels intuïtie fluisterde dat het hele verhaal verzonnen was. Vermoedelijk door David, misschien door Tom zelf; een excuus, een smoes hadden ze nodig gehad.
Dat de jongens logen, was niet hetgene dat zo’n pijn deed. Raquel besefte dat ook. De pijn werd veroorzaakt door de wetenschap dat de jongens moesten liegen, dat ze iets te verbergen hadden en dat het met Bill blijkbaar zo slecht ging dat hij niet in staat was om in het openbaar te verschijnen. En dat zij van al die dingen de reden was – zonder het te willen, zonder het volledig te begrijpen of bevatten, zonder er iets aan te kunnen veranderen. Schuldig zonder schuld.
Het bericht had haar zo verward dat ze vergat uit te stappen en haar overstap voorbijreed. Niet dat het veel uitmaakte. Als ze haar leven momenteel bekeek, kon dat extra half uur wachten er ook nog wel bij.
Wachten op iets dat al vertrokken was.
@ Jenna; wel, ik ben blij dat je het leuk vindt! Dank je. :)
@ Marlinde; precies, Chantal was niet bedoeld als heks. Maar of ze het durft op te biechten, is een ander verhaal... Bedankt voor je reactie!
@ xIMISSYOU; zou jij het durven opbiechten als je zoiets gedaan hebt? Chantal weet wel dat ze eigenlijk zou moeten, maar ze krijgt het gewoon niet over haar lippen. :) Hier is het volgende stuk, bedankt voor je reactie!
@ xILY; je hoeft geen medelijden met haar te hebben, als je maar snapt wat er in haar omgaat. xD Bedankt voor je reactie!
Zonder verder geblaat presenteer ik u: hoofdstuk 81.
~~
81.
Voorzichtig voelde Raquel of de bodem wel echt zo stevig was als het eruitzag. Toen de ondergrond het niet direct onder haar gewicht begaf, durfde ze nog een stap te zetten, en nog één, en nog één. Steeds zekerder van haar zaak ging ze naar voren – en toen kon ze niet meer verder. Sterker nog, ze kon niet meer voor- of achteruit. Het duurde even voor ze doorhad welke onmogelijke situatie ze nu weer gecreëerd had, toen liet ze een klaaglijk geluid horen.
Een paar meter verderop leunde Raquel op de omheining en keek treurig omlaag naar haar naamgenootje, dat zichzelf in de knel had gekregen op het uiterste puntje van een boomstam. Die hing voor een deel over het water dat de leeuwenkuil van de omheining scheidde en het welpje was natuurlijk geen fan van water; leeuwen zwommen niet.
Gelukkig was de kleine Raquel vindingrijk genoeg om haar eigen hachje te redden. Onbeholpen krabbelde ze achteruit, net zolang tot er weer vaste bodem onder de boomstam lonkte, en sprong vlug naar beneden. Sinds de laatste keer dat Raquel haar naamgenoot had bezocht, was het leeuwtje flink gegroeid. Ze verstopte zich niet langer tussen haar moeders voorpoten, ze ging op expeditie in de leeuwenkuil en won door haar onhandige acties moeiteloos het publiek voor zich.
De oudere Raquel kon momenteel echter niet glimlachen. Zelfs het welpje kreeg haar niet meer zo ver, ook al was Raquel hierheen gekomen in de hoop dat de leeuwen haar konden helpen. Voor niets gehoopt; ze voelde zich nog net zo leeg en lusteloos als daarvoor.
Sinds de scène op het perron in Hamburg was inmiddels meer dan een week verstreken. Midden maart, met druilerig weer en net niet warme wind, reflecteerde Raquels humeur. De schok en verbijstering van de eerste dagen waren weggeëbd en had plaatsgemaakt voor een grijs gevoel van leegte. Verzonken in een trance bracht Raquel haar dagen door. Soms leek ze wakker te worden, heel even, en herinnerde ze zich niet meer hoe ze ergens terecht was gekomen. Van haar leven was alleen nog het skelet overgebleven, de automatische mechanische handelingen die overleven mogelijk maakten.
Ze werkte gewoon, zonder ook maar iets te registreren van de gezichten die ze bediende of de fooien die ze ontving. Ze ontbeet gewoon samen met Jonathan en Elvira, ze keek samen met hen het journaal of een film als daar tijd voor was. Ze huilde niet meer zo vaak; alleen als ze opschrok uit de dagelijkse sleur en besefte waar, wat en wie ze was – en waarom.
Van Hannah had ze niets meer gehoord sinds ze haar op die zaterdag zo ongeveer had weggestuurd. Dat deed dof pijn vanbinnen, maar Raquel wist dat het zo beter was. Mocht het tussen Tom en Hannah vanwege haar ook stranden, dan zou ze niet meer met zichzelf kunnen leven. Lisanne belde haar regelmatig en zelfs al wist zij er het fijne niet van, de onbeholpen troost en rugdekking maakte het leven net een beetje makkelijker. Alleen jammer dat makkelijk in dit geval niet beter betekende.
Met een zucht maakte Raquel zich los van de omheining rond de leeuwenkuil en liep langzaam verder, liet haar naamgenootje bij haar volgende expeditie alleen. Op de weg terug naar de uitgang vermeed ze het hok van de wasberen zorgvuldig; de aanblik van die dieren, die haar zo vreselijk aan Bill herinnerden, kon ze niet verdragen.
Het was vreemd paradoxaal hoe Raquel met het hele vergeten-en-verdringen omging. Aan de ene kant kostte het haar nauwelijks moeite om zijn naam te denken, om daarbij zijn gezicht voor zich te zien. Aan de andere kant ontweek ze alles wat haar aan hem herinnerde. Wasberen, nagellak, honden, BMW’s, de helft van haar kledingkast, muziek – ze kon geen lied horen zonder direct in de herinneringen te stikken, ongeacht of het een nummer van Tokio Hotel was of niet. Bijgevolg was het onmogelijk om zichzelf met piano- of harpspelen bezig te houden, want ook dat deed haar aan hem denken.
Raquel vermeed alles dat haar aan bepaalde aspecten van zijn persoonlijkheid herinnerde. Zijn gezicht deed minder pijn, omdat ze dat al gekend had vóór ze zijn karakter kende. Het was gewoon een knap gezicht, eentje van posters en cd-hoezen, tweedimensionaal. Zodra dat gezicht echter een persoonlijkheid kreeg en tot leven kwam, was het in staat om haar pijn te doen.
En dat had het ook gedaan.
Bij het verlaten van de dierentuin besefte Raquel dat haar keel droog voelde; automatisch reikte ze naar haar tas, maar daar zat niets te drinken in. Tweehonderd meter verder was de ingang van het station Bahnhof Zoo, waar ook haar U-Bahn zou vertrekken. Daarbinnen was er vast en zeker een kiosk.
Zoekend naar haar portemonnee in de plooien van de verder lege tas viel Raquels oog op het tijdschriftenrek van de kassa. Vooraan schreeuwde de kop van de BRAVO naar haar: Tokio Hotel verschuift album en tourdata! Exclusief interview op pagina 7. Zonder dat ze daar bewust het bevel voor had gegeven, reikte Raquels hand naar het magazine en trok het uit het rek.
‘Vijf dertig,’ bromde de verkoper, nadat hij het flesje water ook had aangeslagen. Raquel telde het bedrag in munten voor hem uit en verliet de kiosk met haar ogen gefixeerd op de voorkant van de BRAVO. Het bonken van haar hart duwde een borende pijn door haar aderen.
Op een zitje bij het raam in de metro sloeg Raquel het tijdschrift open. De coupé was niet erg vol voor een zaterdag, het liep tegen lunchtijd; er zat niemand tegenover haar die had kunnen zien hoe haar ogen aan de pagina’s kleefden.
Teleurgestelde fans, geërgerde winkeleigenaren, niet-begrijpende pers: Tokio Hotel stelt plotseling zowel het album als de tour uit! Onmiddellijk komen de vraagtekens. Wat is er aan de hand binnen deze superband? BRAVO ging het vragen en kreeg de antwoorden van gitarist Tom Kaulitz (20) en bassist Georg Listing (22).
BRAVO: “Wat een verrassing. Waarom zijn Bill en Gustav niet meegekomen?”
Tom: “Beiden zijn in de studio. Gustav omdat hij geen zin had om te komen en Bill omdat het niet zo goed met hem gaat.”
BRAVO: “Oh jee, dat klinkt zorgwekkend. Wat is er met Bill?”
Tom: “Hij heeft momenteel de griep en een oorontsteking. Niks ernstigs, maar genoeg om het even rustig aan te willen doen.”
Georg: “Vooral voor Bill, die maakt van een beetje ziek zijn al een heel drama.” (lacht)
BRAVO: “Wanneer komt hij er dan weer bovenop?”
Tom: “Waarschijnlijk is het ergste over een weekje voorbij, maar om weer volledig fit en klaar voor de tour te zijn moet hij wat langer rust houden. We nemen natuurlijk geen enkel risico.”
BRAVO: “Moeten we ons zorgen maken over Bills algemene gezondheid?”
Tom: “Helemaal niet. Iedereen wordt wel eens ziek, Bill dus ook. Hij let heel goed op zichzelf, en anders doe ik dat wel voor hem. De timing is nu alleen niet zo denderend.”
Georg: “We willen gewoon dat we er allemaal tweehonderd procent voor kunnen gaan als we op tour zijn, daarom is het zo belangrijk dat Bill op het moment rustig aan doet. Maar hij is niet vaker ziek dan wij.”
BRAVO: “Wie zorgt er nu voor hem?”
Tom: “Wij allemaal. We houden elkaar altijd goed in de gaten en Bill wordt een ongelooflijke zeurpiet als hij zich niet lekker voelt, dus we komen er niet omheen.” (grijnst)
BRAVO: “En hoe zit het nu eigenlijk met jullie vijfde bandlid?”
Georg: “Die doet vrolijk mee en houdt Bill gezelschap.”
Tom: “Het gaat prima met haar, ze hoort er helemaal bij. Als Bill weer beter is, zullen we als eerste haar aan jullie voorstellen, daar is het onderhand tijd voor.”
BRAVO: “We zullen er zijn! Kunnen jullie alvast iets meer verraden?”
Tom: “Momenteel staat dat moment gepland op 29 maart, in de O2 in Berlijn. Ik kan er nog niet teveel over zeggen, maar ik kan jullie alvast verzekeren dat het dak eraf gaat die avond!”
BRAVO: “Dat klinkt goed. We zetten het in onze agenda!”
Ja, dacht Raquel, dat zal ik ook maar doen. Ze liet het tijdschrift zakken en keek omlaag naar de foto’s die bij het interview waren geplakt; foto’s van de hele band, lachend en stralend naar een onzichtbaar publiek. Het flesje water was ze alweer vergeten, haar droge keel leek niet langer van belang. De verklaringen van Tom en Georg namen haar volledig in beslag.
Er was niets van waar – zoveel inzicht had Raquel nog wel. Tom kon liegen alsof het gedrukt stond en dat gold waarschijnlijk ook voor Georg. Het was theoretisch mogelijk dat Bill echt de griep had, maar Raquels intuïtie fluisterde dat het hele verhaal verzonnen was. Vermoedelijk door David, misschien door Tom zelf; een excuus, een smoes hadden ze nodig gehad.
Dat de jongens logen, was niet hetgene dat zo’n pijn deed. Raquel besefte dat ook. De pijn werd veroorzaakt door de wetenschap dat de jongens moesten liegen, dat ze iets te verbergen hadden en dat het met Bill blijkbaar zo slecht ging dat hij niet in staat was om in het openbaar te verschijnen. En dat zij van al die dingen de reden was – zonder het te willen, zonder het volledig te begrijpen of bevatten, zonder er iets aan te kunnen veranderen. Schuldig zonder schuld.
Het bericht had haar zo verward dat ze vergat uit te stappen en haar overstap voorbijreed. Niet dat het veel uitmaakte. Als ze haar leven momenteel bekeek, kon dat extra half uur wachten er ook nog wel bij.
Wachten op iets dat al vertrokken was.
-
ashleykoolen
- Balpen
- Berichten: 256
- Lid geworden op: 23 jan 2012 14:19
- Locatie: Leiden
Ik heb eindelijk je hele verhaal gelezen (:!
Ik vond tokio hotel echt zoo stom. tot dat ik je verhaal ging lezen. Ik vind de tweeling zoo leuk in jou verhaal. En zo grappig vooral hoe je beschreef hoe ze vroeger waren enzo. moest echt lachen. En die stomme Chantal moet de waarheid zeggen tegen Bill. Het is echt zielig voor Raquel! Schrijf snel verder
Ik vond tokio hotel echt zoo stom. tot dat ik je verhaal ging lezen. Ik vind de tweeling zoo leuk in jou verhaal. En zo grappig vooral hoe je beschreef hoe ze vroeger waren enzo. moest echt lachen. En die stomme Chantal moet de waarheid zeggen tegen Bill. Het is echt zielig voor Raquel! Schrijf snel verder
never give up, there is no such thing as an ending. just a new beginning.
Okay ik snap wat je bedoelt.. Ze heeft spijt maar of er iets aan doet..
Bedoel het is 1 ding om spijt te hebben maar zolang ze het niet goed maakt blijft het toch een trut!!
Vind het nu wel zielig voor Billy maar toch vind ik het nog steeds erger voor Raquel.....
Bedoel het is 1 ding om spijt te hebben maar zolang ze het niet goed maakt blijft het toch een trut!!
Vind het nu wel zielig voor Billy maar toch vind ik het nog steeds erger voor Raquel.....
Never let the fear of striking out keep you from playing the game.
Hm, nee, als je het zo vraagt. Ik zou het ook niet durven opbiechten. Maar dan nog is het de beste oplossing. Ookal is dat de moeilijkste.
Je hebt weer een heel goed stukje neergezet. Het is fantastisch hoe je beschrijft hoe Raquel zich voelt en die laatste zinnen zijn echt kippenvel momentjes. Fantastisch!
Je hebt weer een heel goed stukje neergezet. Het is fantastisch hoe je beschrijft hoe Raquel zich voelt en die laatste zinnen zijn echt kippenvel momentjes. Fantastisch!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Inderdaad fantastisch geschreven! ;D
En echt, ik vind het nog steeds zo zielig voor Raquel. En de rest natuurlijk, maar in dit stukje vooral voor Raquel. Dat zelfs dat kleine leeuwtje haar niet meer op kan vrolijken
Enn, ik ben benieuwd, door die 'dat zal ik ook maar doen' gaat ze dan naar het concert? ;D Zelfs als ze dat doet hoeft het niet meteen te betekenen dat er wat gebeurd, maar voor mijn gevoel is het iig een stapje naar Bill weer toe ^^
En echt, ik vind het nog steeds zo zielig voor Raquel. En de rest natuurlijk, maar in dit stukje vooral voor Raquel. Dat zelfs dat kleine leeuwtje haar niet meer op kan vrolijken
Enn, ik ben benieuwd, door die 'dat zal ik ook maar doen' gaat ze dan naar het concert? ;D Zelfs als ze dat doet hoeft het niet meteen te betekenen dat er wat gebeurd, maar voor mijn gevoel is het iig een stapje naar Bill weer toe ^^
Ik moet eerlijk zeggen dat ik Chantal toch niet erg aardig vind. En ze is te laat. Maar ik vind het wel knap dat ze zichzelf wel straft voor wat ze hen heeft aangedaan. Ben een beetje boos op haar omdat ze Bill en Raquel uit elkaar haalt! Voor Raquel vind ik het echt zielig en voor Bill natuurlijk ook. Ben benieuwd naar de volgende stukjes! Hoop dat alles goed komt
Never give up the things that make you smile!!
Woowwwwwwwww..................... :O 
:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O
O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O
Okej day zijn veel wowww smileys ik weet. Maar egt wowwwww dit is zooooooooooooo goed. Ik was bij bladzijde acht en ik ging vandaag weer verdr met het lezen. Opeens ik kon niet meer stopeen met het lezenn .... Was egt zooooo spannend vooral bladzijde elf.
Melian ik vind je zooo gemeen nu (niet egt) maar hallo je hebt ervoor gezorgd dat ik moest huilen JA!!! Je weet wel toen Bill het uitmaakte met Requel. Ik moest het toen een paar keer lerzen voordat ik hetzelf geloofde. Hallo was in shock. Hoe kun je requel zoiets aandoen. Maar was (is) egt superrrrrr spannend.
Bij je vorige stukje dacht ik egt in het begin dat ze zelfmoord ofso ging plegen. Gelukkig was het alleen maar de dierentuin. Ff een vraagje, weet Requel dat Bill tegen een boom is aangereden?
Schrijf alsjeblieft verder..... Ben egt verslaafffddd aan je verhaal. Beste verhaal tot nu toe.
:O :O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O
O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:O:OOkej day zijn veel wowww smileys ik weet. Maar egt wowwwww dit is zooooooooooooo goed. Ik was bij bladzijde acht en ik ging vandaag weer verdr met het lezen. Opeens ik kon niet meer stopeen met het lezenn .... Was egt zooooo spannend vooral bladzijde elf.
Melian ik vind je zooo gemeen nu (niet egt) maar hallo je hebt ervoor gezorgd dat ik moest huilen JA!!! Je weet wel toen Bill het uitmaakte met Requel. Ik moest het toen een paar keer lerzen voordat ik hetzelf geloofde. Hallo was in shock. Hoe kun je requel zoiets aandoen. Maar was (is) egt superrrrrr spannend.
Bij je vorige stukje dacht ik egt in het begin dat ze zelfmoord ofso ging plegen. Gelukkig was het alleen maar de dierentuin. Ff een vraagje, weet Requel dat Bill tegen een boom is aangereden?
Schrijf alsjeblieft verder..... Ben egt verslaafffddd aan je verhaal. Beste verhaal tot nu toe.
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Daar ben ik weer! Dit stuk is wat kort, het spijt me, maar ik heb momenteel nauwelijks tijd om te ademen, laat staan om te schrijven. En ik wilde per se posten want mensen, hoeveel reacties komen er plots uit de lucht vallen! o_o Thank you sooo much! *knuffelt*
@ ashleykoolen; dank je wel! Ik ben blij dat je het leuk vindt ondanks Tokio Hotel, hehe. :)
@ Semmy; ze kan het niet echt weer 'goedmaken', hè. Niet voor zichzelf in elk geval. Maar het is nog niet voorbij, wie weet wat er nog komt... ^^ Bedankt voor je reactie!
@ xIMISSYOU; de beste oplossing is vaak ook de moeilijkste, daar heb je gelijk in. Bedankt voor je complimenten! :)
@ Marlinde; het 'dat zal ik ook maar doen' betekent eigenlijk iets anders. Maar daar kom ik in een later (nog niet geschreven *kuch*) stuk nog op terug. ;) Bedankt voor je reactie!
@ Mara; je hoeft haar niet aardig vinden, zolang je haar maar begrijpt. :) Jij natuurlijk ook bedankt voor je reactie!
@ Jenna; wow, wat een reactie! :D Jij hebt flink doorgelezen, hehe. Heel erg bedankt, dat is een enorm compliment! En nee, Raquel heeft geen idee van Bill en de boom. Toen het gebeurde was ze nog in Hamburg, en ze leest geen tabloids. ;) Nogmaals bedankt!
Ahw, man. Zoveel reacties, you guys made my day. Ik zal zo snel mogelijk verder schrijven, als ik m'n statistiek gemaakt heb. ^^
Voor nu: enjoy!
~~
Bill kon zich niet herinneren ooit zo lang niet meer gezongen te hebben. Behalve misschien nadat hij aan zijn stembanden was geopereerd, maar dat telde niet echt. Toen had hij niet eens kunnen zingen, al had hij het gewild.
Nu wilde hij gewoon niet.
‘Je kwijnt weg,’ mompelde Tom bij zijn oor. Bill gaf geen antwoord, keek hem niet eens aan, maar Tom had gelijk en dat wisten ze allebei.
‘Kom op, Bill,’ ging de gitarist zachtjes verder. ‘Het is al meer dan een week geleden. Moet de volgende fase niet eens komen?’
Liefdesverdriet volgde bij de tweeling altijd een vast patroon, voor zover ze ooit zo heftig met dat gevoel in contact waren gekomen. Fase één was de verdoving, verbijstering en het verstoppen, de fase waar Bill zich al de hele tijd in bevond. Hij deed niet veel meer dan opgekruld op bed liggen, voor zich uit staren en huilen – dat laatste voornamelijk op Toms schouder. Zo onbeweeglijk als zijn lichaam was, zo druk was het in zijn hoofd. Herinneringen streden om voorrang – de ene nog pijnlijker dan de andere. Versterkt door de muziek op de achtergrond liet Bill zich meeslepen door zijn verdriet.
Fase twee was de wederopstanding. Gevoed door woede hoorde hij op te staan, zijn haren te stylen en zijn nagels te lakken. Hij hoorde alle scheldwoorden en vloeken die hij kende op het meisje los te laten, net zolang tot zijn gevoel van eigenwaarde weer op peil kwam en hij kon verkondigen dat ze zijn pijn niet waard was.
Fase drie bestond uit het bekoelen van de woede en het afsluiten van het hoofdstuk. Tom zag die fase nog niet zo snel komen, maar hoopte op de overgang naar fase twee. Dat zou betekenen dat Bill eindelijk uit zijn kamer zou komen en de huilbuien verdwenen.
Bill voelde echter nog geen sprankje woede. Overdag maakte hij zichzelf gek met de herinneringen, met Can you feel the love tonight en met de kwellende vraag: waarom? Waarom had ze hem dit aangedaan? Waarom was hij niet genoeg voor haar geweest? Waarom had hij dat nooit beseft? ’s Avonds, als Tom de leegte van het bed kwam vullen, huilde hij de ogen uit zijn hoofd omdat hij niet wist wat hij anders met de chaos aan gevoelens kon doen. Het waren niet per se tranen van verdriet, het waren tranen van machteloosheid, van overrompeling. Bill werd elke keer weer geconfronteerd met een situatie die hij eigenlijk niet aankon.
‘Ze is het niet waard,’ zei Tom naast hem. ‘Ze is het niet waard. Begrijp je?’
Nee, dacht Bill. Hoe kon ze het niet waard zijn? Hij was nooit onzeker over zichzelf geweest, had zich zelfden iets van andermans mening aangetrokken; als kind had hij al genoeg zelfbewustzijn gehad om er als een freak bij te lopen. Kritiek kon hij hebben, haters kon hij hebben, scheldwoorden, zelfs klappen en blauwe plekken kon hij hebben.
Wat hij niet kon hebben, was omgekegeld vertrouwen. Wat hij niet kon hebben, was weten dat hij zich volledig opengesteld had met dit als resultaat. Wat hij niet kon hebben, was jarenlang wachten op echte, ware liefde en blijven zitten met het idee dat hij al die tijd gewacht had op iets dat niet voor hem bestond.
Tom geloofde niet eens in ware liefde, maar hij had wel Hannah.
Georg werd sneller verliefd dan een konijn in de lente, maar hij had wel Joëlle.
Zijn moeder had Gordon.
David had een vriendin.
Andreas had een vriendje.
Gustav en Chantal hadden niemand, maar zij waren er ook niet naar op zoek, nietwaar.
En hij?
Hij moest concluderen dat liefde niet voor hem was weggelegd. De droom was voorbij. En nu kon hij geen reden meer bedenken om uit bed te komen. Ja, de muziek; maar die scheen op de één of andere manier veel minder belangrijk nu hij niet meer wist waar hij het eigenlijk voor deed.
Roem? Geld? Plezier? Of toch als uitlaatklep voor de ideeën, wensen en verlangens waar hij nu geen plaats maar voor had? Bill was zich bewust van het feit dat hij in principe naar de zin va het leven vroeg en dat maakte het niet bepaald makkelijker.
‘Luister je überhaupt naar wat ik zeg?’ Een diepe zucht van Tom brak door zijn gedachten. “Over twee weken moeten we eigenlijk écht weer het podium op, Bill. We kunnen het niet voor eeuwig uitstellen, de wereld draait gewoon verder.’
Doe maar zonder mij, wilde Bill zeggen. Ik hoef even niet zo nodig.
‘Denk aan de fans!’ Tom gaf het nog niet op. Misschien zou zijn broertje eindelijk reageren als hij een flink slecht geweten kreeg; een achterbakse methode misschien, maar Tom had niet veel keus. Als Bill eenmaal weer in beweging kwam, ging de rest hopelijk vanzelf.
‘Kom op, Bill, denk aan de fans! Wil je hen soms teleurstellen? Zíj hebben òns nog nooit teleurgesteld. Met al die medicijnen voor je zogenaamde griep die ze ons hebben gestuurd kunnen we een apotheek beginnen. Geen grapje.’
‘Zit er ook iets bij dat helpt tegen een gebroken hart?’ mompelde Bill ondanks zichzelf. Toms woorden lieten hem niet koud, integendeel zelfs. Hij voelde zich egoïstisch en ondankbaar als hij aan de wachtende fans dacht, die al maanden stonden te popelen om het nieuwe album te horen. Hij wilde niet dat zij ook wachtten op iets dat nooit kwam, maar hij zag zo vreselijk tegen het opstaan en verdergaan op…
‘Neem een aspirine en ga optreden,’ antwoordde Tom en probeerde niet te laten doorschemeren hoe opgelucht hij was met Bills reactie. Het was behoorlijk moeilijk om tot zijn broertje door te dringen, zelfs voor hem.
‘En dan?’ vroeg Bill zacht. ‘Wat heb ik daaraan?’
‘Afleiding.’ Tom wist dat die reden niet voldoende zou zijn, dus boog hij een stukje naar voren en keek Bill indringend aan. ‘Een dóél, broertje. Daarmee heb je weer een doel.’
Bills donkere ogen lieten de zijne niet los. Hij gaf geen hardop antwoord, maar dat had Tom ook niet meer nodig nu hij contact met Bills blik had. Hij las de onzekerheid, de lusteloosheid, de lichte wanhoop en de pijn moeiteloos uit de glans van tranen die in Bills ogen schemerde. Tegelijkertijd zag hij iets van wilskracht ontkiemen, een besluit dat aarzelend genomen werd en langzaam aan kracht leek te winnen.
De wereld riep. Tom had gelijk; hij was lang genoeg stil blijven staan, nu werd het tijd om weer in beweging te komen.
‘Ik ga maar eens douchen,’ mompelde Bill en liet zich uit bed glijden. Toegegeven, hij was eerder uit zijn opgerolde houding gekomen om te douchen, maar dat met tegenzin en flink veel dwang van Tom. Deze keer was het Bills eigen wil die zijn voeten stuurde.
Voor de vertaling van het liedje, klik hier.
@ ashleykoolen; dank je wel! Ik ben blij dat je het leuk vindt ondanks Tokio Hotel, hehe. :)
@ Semmy; ze kan het niet echt weer 'goedmaken', hè. Niet voor zichzelf in elk geval. Maar het is nog niet voorbij, wie weet wat er nog komt... ^^ Bedankt voor je reactie!
@ xIMISSYOU; de beste oplossing is vaak ook de moeilijkste, daar heb je gelijk in. Bedankt voor je complimenten! :)
@ Marlinde; het 'dat zal ik ook maar doen' betekent eigenlijk iets anders. Maar daar kom ik in een later (nog niet geschreven *kuch*) stuk nog op terug. ;) Bedankt voor je reactie!
@ Mara; je hoeft haar niet aardig vinden, zolang je haar maar begrijpt. :) Jij natuurlijk ook bedankt voor je reactie!
@ Jenna; wow, wat een reactie! :D Jij hebt flink doorgelezen, hehe. Heel erg bedankt, dat is een enorm compliment! En nee, Raquel heeft geen idee van Bill en de boom. Toen het gebeurde was ze nog in Hamburg, en ze leest geen tabloids. ;) Nogmaals bedankt!
Ahw, man. Zoveel reacties, you guys made my day. Ik zal zo snel mogelijk verder schrijven, als ik m'n statistiek gemaakt heb. ^^
Voor nu: enjoy!
~~
Bill kon zich niet herinneren ooit zo lang niet meer gezongen te hebben. Behalve misschien nadat hij aan zijn stembanden was geopereerd, maar dat telde niet echt. Toen had hij niet eens kunnen zingen, al had hij het gewild.
Nu wilde hij gewoon niet.
‘Je kwijnt weg,’ mompelde Tom bij zijn oor. Bill gaf geen antwoord, keek hem niet eens aan, maar Tom had gelijk en dat wisten ze allebei.
‘Kom op, Bill,’ ging de gitarist zachtjes verder. ‘Het is al meer dan een week geleden. Moet de volgende fase niet eens komen?’
Liefdesverdriet volgde bij de tweeling altijd een vast patroon, voor zover ze ooit zo heftig met dat gevoel in contact waren gekomen. Fase één was de verdoving, verbijstering en het verstoppen, de fase waar Bill zich al de hele tijd in bevond. Hij deed niet veel meer dan opgekruld op bed liggen, voor zich uit staren en huilen – dat laatste voornamelijk op Toms schouder. Zo onbeweeglijk als zijn lichaam was, zo druk was het in zijn hoofd. Herinneringen streden om voorrang – de ene nog pijnlijker dan de andere. Versterkt door de muziek op de achtergrond liet Bill zich meeslepen door zijn verdriet.
Fase twee was de wederopstanding. Gevoed door woede hoorde hij op te staan, zijn haren te stylen en zijn nagels te lakken. Hij hoorde alle scheldwoorden en vloeken die hij kende op het meisje los te laten, net zolang tot zijn gevoel van eigenwaarde weer op peil kwam en hij kon verkondigen dat ze zijn pijn niet waard was.
Fase drie bestond uit het bekoelen van de woede en het afsluiten van het hoofdstuk. Tom zag die fase nog niet zo snel komen, maar hoopte op de overgang naar fase twee. Dat zou betekenen dat Bill eindelijk uit zijn kamer zou komen en de huilbuien verdwenen.
Bill voelde echter nog geen sprankje woede. Overdag maakte hij zichzelf gek met de herinneringen, met Can you feel the love tonight en met de kwellende vraag: waarom? Waarom had ze hem dit aangedaan? Waarom was hij niet genoeg voor haar geweest? Waarom had hij dat nooit beseft? ’s Avonds, als Tom de leegte van het bed kwam vullen, huilde hij de ogen uit zijn hoofd omdat hij niet wist wat hij anders met de chaos aan gevoelens kon doen. Het waren niet per se tranen van verdriet, het waren tranen van machteloosheid, van overrompeling. Bill werd elke keer weer geconfronteerd met een situatie die hij eigenlijk niet aankon.
‘Ze is het niet waard,’ zei Tom naast hem. ‘Ze is het niet waard. Begrijp je?’
Nee, dacht Bill. Hoe kon ze het niet waard zijn? Hij was nooit onzeker over zichzelf geweest, had zich zelfden iets van andermans mening aangetrokken; als kind had hij al genoeg zelfbewustzijn gehad om er als een freak bij te lopen. Kritiek kon hij hebben, haters kon hij hebben, scheldwoorden, zelfs klappen en blauwe plekken kon hij hebben.
Wat hij niet kon hebben, was omgekegeld vertrouwen. Wat hij niet kon hebben, was weten dat hij zich volledig opengesteld had met dit als resultaat. Wat hij niet kon hebben, was jarenlang wachten op echte, ware liefde en blijven zitten met het idee dat hij al die tijd gewacht had op iets dat niet voor hem bestond.
Tom geloofde niet eens in ware liefde, maar hij had wel Hannah.
Georg werd sneller verliefd dan een konijn in de lente, maar hij had wel Joëlle.
Zijn moeder had Gordon.
David had een vriendin.
Andreas had een vriendje.
Gustav en Chantal hadden niemand, maar zij waren er ook niet naar op zoek, nietwaar.
En hij?
Hij moest concluderen dat liefde niet voor hem was weggelegd. De droom was voorbij. En nu kon hij geen reden meer bedenken om uit bed te komen. Ja, de muziek; maar die scheen op de één of andere manier veel minder belangrijk nu hij niet meer wist waar hij het eigenlijk voor deed.
Roem? Geld? Plezier? Of toch als uitlaatklep voor de ideeën, wensen en verlangens waar hij nu geen plaats maar voor had? Bill was zich bewust van het feit dat hij in principe naar de zin va het leven vroeg en dat maakte het niet bepaald makkelijker.
‘Luister je überhaupt naar wat ik zeg?’ Een diepe zucht van Tom brak door zijn gedachten. “Over twee weken moeten we eigenlijk écht weer het podium op, Bill. We kunnen het niet voor eeuwig uitstellen, de wereld draait gewoon verder.’
Doe maar zonder mij, wilde Bill zeggen. Ik hoef even niet zo nodig.
‘Denk aan de fans!’ Tom gaf het nog niet op. Misschien zou zijn broertje eindelijk reageren als hij een flink slecht geweten kreeg; een achterbakse methode misschien, maar Tom had niet veel keus. Als Bill eenmaal weer in beweging kwam, ging de rest hopelijk vanzelf.
‘Kom op, Bill, denk aan de fans! Wil je hen soms teleurstellen? Zíj hebben òns nog nooit teleurgesteld. Met al die medicijnen voor je zogenaamde griep die ze ons hebben gestuurd kunnen we een apotheek beginnen. Geen grapje.’
‘Zit er ook iets bij dat helpt tegen een gebroken hart?’ mompelde Bill ondanks zichzelf. Toms woorden lieten hem niet koud, integendeel zelfs. Hij voelde zich egoïstisch en ondankbaar als hij aan de wachtende fans dacht, die al maanden stonden te popelen om het nieuwe album te horen. Hij wilde niet dat zij ook wachtten op iets dat nooit kwam, maar hij zag zo vreselijk tegen het opstaan en verdergaan op…
‘Neem een aspirine en ga optreden,’ antwoordde Tom en probeerde niet te laten doorschemeren hoe opgelucht hij was met Bills reactie. Het was behoorlijk moeilijk om tot zijn broertje door te dringen, zelfs voor hem.
‘En dan?’ vroeg Bill zacht. ‘Wat heb ik daaraan?’
‘Afleiding.’ Tom wist dat die reden niet voldoende zou zijn, dus boog hij een stukje naar voren en keek Bill indringend aan. ‘Een dóél, broertje. Daarmee heb je weer een doel.’
Bills donkere ogen lieten de zijne niet los. Hij gaf geen hardop antwoord, maar dat had Tom ook niet meer nodig nu hij contact met Bills blik had. Hij las de onzekerheid, de lusteloosheid, de lichte wanhoop en de pijn moeiteloos uit de glans van tranen die in Bills ogen schemerde. Tegelijkertijd zag hij iets van wilskracht ontkiemen, een besluit dat aarzelend genomen werd en langzaam aan kracht leek te winnen.
De wereld riep. Tom had gelijk; hij was lang genoeg stil blijven staan, nu werd het tijd om weer in beweging te komen.
‘Ik ga maar eens douchen,’ mompelde Bill en liet zich uit bed glijden. Toegegeven, hij was eerder uit zijn opgerolde houding gekomen om te douchen, maar dat met tegenzin en flink veel dwang van Tom. Deze keer was het Bills eigen wil die zijn voeten stuurde.
Ich weiß nicht mehr, wer ich bin
Und was noch wichtig ist
Das ist alles irgendwo, wo du bist
Ohne dich, durch die Nacht
Ich kann nichts mehr in mir finden
Was hast du mit mir gemacht
Ich sehe mich immer mehr verschwinden
Ich bin nicht ich, wenn du nicht bei mir bist
Bin ich allein
Und das, was jetzt noch von mir übrig ist
Will ich nicht sein
~~Und was noch wichtig ist
Das ist alles irgendwo, wo du bist
Ohne dich, durch die Nacht
Ich kann nichts mehr in mir finden
Was hast du mit mir gemacht
Ich sehe mich immer mehr verschwinden
Ich bin nicht ich, wenn du nicht bei mir bist
Bin ich allein
Und das, was jetzt noch von mir übrig ist
Will ich nicht sein
Voor de vertaling van het liedje, klik hier.
@Mara; natuurlijk hebben jongens ook liefdesverdriet - zeker zo'n hopeloze romanticus als Bill (in dit verhaal xD) Bedankt voor je reactie!
~~
82.
Voorzichtig stak Elvira haar hoofd om de deur en keek Raquels kamer in. Ze wist niet zeker wat ze zou aantreffen – een huilende dochter, een versteende dochter, een slapende dochter? Het was al kwart over twaalf ’s nachts, maar dat laatste leek haar helaas het minst waarschijnlijk. Niet voor niets was ze komen kijken omdat het licht onder de deur haar gelokt had.
Het lampje naast Raquels bed brandde. Raquel zelf zat in kleermakerszit op haar kussen, gekleed in haar pyjama, met losse haren en haar blik naar beneden gericht. Ze keek wel op toen Elvira binnenkwam, maar het was niet meer dan een brave automatische reactie. Weten dat er verwacht werd dat ze opkeek deed Raquel dat ook; toen wendde ze haar blik weer omlaag.
Elvira liet zich op de rand van het bed zakken en volgde Raquels ogen. Ze had al zo’n vermoeden dat het niets goeds kon zijn en zag dat vermoeden onmiddellijk bevestigd; op de foto, die bovenop het stapeltje in Raquels schoot lag, straalden de herinneringen aan het geluk. Bill en Raquel kusten elkaar en zelfs op het tweedimensionale beeld spatte de hartstocht eruit.
Elvira was vanaf het begin niet dol geweest op Bill – zacht uitgedrukt. Momenteel liet ze die opmerkingen uit medeleven met Raquel weg, ze wist dat het er voor haar niet beter op werd als iemand Bill zwart probeerde te maken. Het meisje zou hem ongetwijfeld met alle middelen verdedigen; maar ook al gaf zij hem de schuld niet, Elvira deed dat wel.
Ze deed het zelfs met volle overtuiging. Van het begin af aan had ze de zanger niet vertrouwd en ze zag dat gegeven inmiddels bevestigd in de trieste houding van haar dochter. Als Bill er niet was geweest… Als Bill er niet was geweest, was er misschien wel een andere jongen met Raquels vandoor gegaan, maar nu betrof het Bill en dat maakte het allemaal net ietsjes erger. Meneer de beroemdheid die dacht dat hij zich zoiets kon veroorloven!
Het deed Elvira pijn om Raquel zo te zien. Ze had juist gehoopt dat het beter zou worden nu zij in elk geval haar best deed om het te accepteren – en zie waar dat haar gebracht had.
Voorzichtig legde ze een hand op Raquels arm, zowel om haar aandacht te trekken als om haar een gevoel van troost te geven. ‘Liefje,’ fluisterde ze zacht. ‘Lijkt het je niet verstandiger om die foto’s weg te leggen?’
Het antwoord kwam met enige vertraging, Raquel leek weer even wakker te moeten worden. Ze haalde haar schouders op en veegde langs haar ogen, ook al waren die droog. ‘Ik mis hem, mama,’ mompelde ze kleintjes.
‘Dat weet ik, liefje.’ Elvira legde een arm om Raquels schouders en drukte haar dochter troostend tegen zich aan. ‘Maar het heeft geen zin om te blijven hangen in die herinneringen. Je kan beter iets van afleiding gaan zoeken.’
‘Zoals jij gedaan hebt?’ Raquel besefte dat haar uitspraak een tikje verwijtend klonk en kromp ineen. ‘Sorry.’
Ze wilde Elvira niet voor het hoofd stoten, wilde haar moeder geen pijn doen, maar ze wist gewoon niet meer hoe. Haar hele leven had zo’n beetje om Bill gedraaid en nu hij er niet meer was, wist Raquel niet meer wat ze met zichzelf aan moest. Alle soorten afleiding staken saai en grijs af tegen de achtergrond van haar herinneringen. Wat had ze eigenlijk gedaan vóór ze Bill kende?
Dat was een kromme vergelijking. Vóór het tijdperk-Bill had ze nog op school gezeten, daar was ze nog de verlegen onervaren Raquel geweest, deel uitmakend van het duo met Chantal. Verlegen was ze misschien nog steeds een beetje, maar onervaren zeker niet meer. En ze had ook geen schoolwerk meer waar ze zich op kon storten. Bijna wenste Raquel dat ze weer terug kon naar haar oude vertrouwde gymnasium, al was het maar om zich niet de hele dag zo alleen te voelen.
Hoewel ze zich afvroeg of de drukte van een schoolklas dat gevoel van eenzaamheid echt kon tegenhouden.
Van Elvira kwam een geruststellende glimlach. ‘Dat mag je best zeggen, liefje, maak je over mij maar geen zorgen.’ Ze streek, om haar woorden kracht bij te zetten, rustig door Raquels haren. ‘Ik bedoelde alleen maar… Misschien is het beter om te proberen het achter je te laten, in plaats van zo te blijven hangen.’
Raquel wilde het nog niet achter zich laten. Haar vingers tastten naar de foto’s op haar schoot, naar de foto helemaal onderop. Elvira had die nog nooit gezien en als het aan Raquel lag zou dat ook niet gebeuren. Ze wilde het niet uitleggen, daar was ze nog niet klaar voor; maar de beschuldigende foto zat tussen alle herinneringen, lag onderop het stapeltje.
Ze wilde het nog niet achter zich laten omdat het nog niet de laatste mogelijkheid was. Haar gedachten pinden zich vast op negenentwintig maart, een datum die voor Elvira niets bijzonders betekende, maar voor Raquel… het absolute einde? Als Chantal op negenentwintig maart officieel tot lid van Tokio Hotel werd gekroond, dan was het voorbij. Dan was er geen ander alternatief meer dan loslaten en vergeten. Maar tot op dat moment zou Raquel haar foto’s bewaren, haar herinneringen koesteren, haar dagen in een trance doorbrengen – hopend en biddend dat ze niet vergeefs bleef wachten.
Tot op dat moment was er nog een kans dat de waarheid aan het licht kwam.
Tot op dat moment was er nog een kans dat Bill haar zou geloven.
Dat negenentwintig maart inmiddels meer dan dichtbij kwam, verdrong Raquel met enig succes. Minder dan een week, dan was het voorbij. Dan liep de timer af; wat er vervolgens zou gebeuren, wist ze niet. Momenteel had ze het gevoel dat ze op een gat in de kalender afstevende. Op die plek verdween het jaar in een pikzwarte tunnel en het einde daarvan was nog niet in zicht.
‘Liefje…’ Elvira kneep zachtjes in Raquels bovenarm, maakte zo een einde aan de stroom gedachten. ‘Kom, Raquel, ik denk écht dat het beter is om die foto’s weg te leggen.’
Ze klonk een beetje alsof ze het tegen een klein kind had, maar Elvira wist het anders ook niet meer; het kostte haar al voldoende moeite om überhaupt tot Raquel door te dringen en het was niet zo makkelijk om haar kalmte te bewaren. Het leek Raquel niet veel uit te maken, ze haalde alleen haar schouders op.
‘Ik weet het wel,’ zei ze zacht. ‘Maar… laat me gewoon even, goed? Nog eventjes.’
‘Wat ben je van plan, liefje? Hoe lang wil je nog wachten?’ vroeg Elvira op dezelfde toon, vast van plan om begripvol en vriendelijk te klinken, ondanks dat ze het liefst haar handen in de lucht had gegooid en Raquel aan haar verstand had gepeuterd dat de jongen haar verdriet niet waard was.
‘Nog zes dagen,’ mompelde het meisje en streek licht over de bovenste foto, alsof ze haar hand door Bills haren wilde halen. ‘Nog zes dagen, mama.’
Elvira keek haar zwijgend aan. Ze had geen direct antwoord verwacht, niet zo’n concreet antwoord; wat was er over zes dagen? Vlug rekende ze de datum uit, maar daar werd ze ook niet veel wijzer van. Wat was er op negenentwintig maart? Wat maakte die dag anders dan de rest van de maand? Vastbesloten om dat uit te zoeken legde ze een knoop in een imaginaire zakdoek, zodat ze niet zou vergeten om direct op internet te zoeken. Toen streek ze weer even door Raquels krullen en zei toegeeflijk: ‘Oké, dan zeg ik wel niks meer. Maar beloof je me dat het echt maar zes dagen zijn?’
Dat kon Raquel makkelijk beloven. Ze knikte licht, haar ogen nog op de foto’s gericht, en Elvira begreep dat ze daar genoegen mee moest nemen. Voor de laatste keer trok ze haar dochter even tegen zich aan, drukte een troostende kus op haar voorhoofd; toen verliet ze de kamer.
~~
82.
Voorzichtig stak Elvira haar hoofd om de deur en keek Raquels kamer in. Ze wist niet zeker wat ze zou aantreffen – een huilende dochter, een versteende dochter, een slapende dochter? Het was al kwart over twaalf ’s nachts, maar dat laatste leek haar helaas het minst waarschijnlijk. Niet voor niets was ze komen kijken omdat het licht onder de deur haar gelokt had.
Het lampje naast Raquels bed brandde. Raquel zelf zat in kleermakerszit op haar kussen, gekleed in haar pyjama, met losse haren en haar blik naar beneden gericht. Ze keek wel op toen Elvira binnenkwam, maar het was niet meer dan een brave automatische reactie. Weten dat er verwacht werd dat ze opkeek deed Raquel dat ook; toen wendde ze haar blik weer omlaag.
Elvira liet zich op de rand van het bed zakken en volgde Raquels ogen. Ze had al zo’n vermoeden dat het niets goeds kon zijn en zag dat vermoeden onmiddellijk bevestigd; op de foto, die bovenop het stapeltje in Raquels schoot lag, straalden de herinneringen aan het geluk. Bill en Raquel kusten elkaar en zelfs op het tweedimensionale beeld spatte de hartstocht eruit.
Elvira was vanaf het begin niet dol geweest op Bill – zacht uitgedrukt. Momenteel liet ze die opmerkingen uit medeleven met Raquel weg, ze wist dat het er voor haar niet beter op werd als iemand Bill zwart probeerde te maken. Het meisje zou hem ongetwijfeld met alle middelen verdedigen; maar ook al gaf zij hem de schuld niet, Elvira deed dat wel.
Ze deed het zelfs met volle overtuiging. Van het begin af aan had ze de zanger niet vertrouwd en ze zag dat gegeven inmiddels bevestigd in de trieste houding van haar dochter. Als Bill er niet was geweest… Als Bill er niet was geweest, was er misschien wel een andere jongen met Raquels vandoor gegaan, maar nu betrof het Bill en dat maakte het allemaal net ietsjes erger. Meneer de beroemdheid die dacht dat hij zich zoiets kon veroorloven!
Het deed Elvira pijn om Raquel zo te zien. Ze had juist gehoopt dat het beter zou worden nu zij in elk geval haar best deed om het te accepteren – en zie waar dat haar gebracht had.
Voorzichtig legde ze een hand op Raquels arm, zowel om haar aandacht te trekken als om haar een gevoel van troost te geven. ‘Liefje,’ fluisterde ze zacht. ‘Lijkt het je niet verstandiger om die foto’s weg te leggen?’
Het antwoord kwam met enige vertraging, Raquel leek weer even wakker te moeten worden. Ze haalde haar schouders op en veegde langs haar ogen, ook al waren die droog. ‘Ik mis hem, mama,’ mompelde ze kleintjes.
‘Dat weet ik, liefje.’ Elvira legde een arm om Raquels schouders en drukte haar dochter troostend tegen zich aan. ‘Maar het heeft geen zin om te blijven hangen in die herinneringen. Je kan beter iets van afleiding gaan zoeken.’
‘Zoals jij gedaan hebt?’ Raquel besefte dat haar uitspraak een tikje verwijtend klonk en kromp ineen. ‘Sorry.’
Ze wilde Elvira niet voor het hoofd stoten, wilde haar moeder geen pijn doen, maar ze wist gewoon niet meer hoe. Haar hele leven had zo’n beetje om Bill gedraaid en nu hij er niet meer was, wist Raquel niet meer wat ze met zichzelf aan moest. Alle soorten afleiding staken saai en grijs af tegen de achtergrond van haar herinneringen. Wat had ze eigenlijk gedaan vóór ze Bill kende?
Dat was een kromme vergelijking. Vóór het tijdperk-Bill had ze nog op school gezeten, daar was ze nog de verlegen onervaren Raquel geweest, deel uitmakend van het duo met Chantal. Verlegen was ze misschien nog steeds een beetje, maar onervaren zeker niet meer. En ze had ook geen schoolwerk meer waar ze zich op kon storten. Bijna wenste Raquel dat ze weer terug kon naar haar oude vertrouwde gymnasium, al was het maar om zich niet de hele dag zo alleen te voelen.
Hoewel ze zich afvroeg of de drukte van een schoolklas dat gevoel van eenzaamheid echt kon tegenhouden.
Van Elvira kwam een geruststellende glimlach. ‘Dat mag je best zeggen, liefje, maak je over mij maar geen zorgen.’ Ze streek, om haar woorden kracht bij te zetten, rustig door Raquels haren. ‘Ik bedoelde alleen maar… Misschien is het beter om te proberen het achter je te laten, in plaats van zo te blijven hangen.’
Raquel wilde het nog niet achter zich laten. Haar vingers tastten naar de foto’s op haar schoot, naar de foto helemaal onderop. Elvira had die nog nooit gezien en als het aan Raquel lag zou dat ook niet gebeuren. Ze wilde het niet uitleggen, daar was ze nog niet klaar voor; maar de beschuldigende foto zat tussen alle herinneringen, lag onderop het stapeltje.
Ze wilde het nog niet achter zich laten omdat het nog niet de laatste mogelijkheid was. Haar gedachten pinden zich vast op negenentwintig maart, een datum die voor Elvira niets bijzonders betekende, maar voor Raquel… het absolute einde? Als Chantal op negenentwintig maart officieel tot lid van Tokio Hotel werd gekroond, dan was het voorbij. Dan was er geen ander alternatief meer dan loslaten en vergeten. Maar tot op dat moment zou Raquel haar foto’s bewaren, haar herinneringen koesteren, haar dagen in een trance doorbrengen – hopend en biddend dat ze niet vergeefs bleef wachten.
Tot op dat moment was er nog een kans dat de waarheid aan het licht kwam.
Tot op dat moment was er nog een kans dat Bill haar zou geloven.
Dat negenentwintig maart inmiddels meer dan dichtbij kwam, verdrong Raquel met enig succes. Minder dan een week, dan was het voorbij. Dan liep de timer af; wat er vervolgens zou gebeuren, wist ze niet. Momenteel had ze het gevoel dat ze op een gat in de kalender afstevende. Op die plek verdween het jaar in een pikzwarte tunnel en het einde daarvan was nog niet in zicht.
‘Liefje…’ Elvira kneep zachtjes in Raquels bovenarm, maakte zo een einde aan de stroom gedachten. ‘Kom, Raquel, ik denk écht dat het beter is om die foto’s weg te leggen.’
Ze klonk een beetje alsof ze het tegen een klein kind had, maar Elvira wist het anders ook niet meer; het kostte haar al voldoende moeite om überhaupt tot Raquel door te dringen en het was niet zo makkelijk om haar kalmte te bewaren. Het leek Raquel niet veel uit te maken, ze haalde alleen haar schouders op.
‘Ik weet het wel,’ zei ze zacht. ‘Maar… laat me gewoon even, goed? Nog eventjes.’
‘Wat ben je van plan, liefje? Hoe lang wil je nog wachten?’ vroeg Elvira op dezelfde toon, vast van plan om begripvol en vriendelijk te klinken, ondanks dat ze het liefst haar handen in de lucht had gegooid en Raquel aan haar verstand had gepeuterd dat de jongen haar verdriet niet waard was.
‘Nog zes dagen,’ mompelde het meisje en streek licht over de bovenste foto, alsof ze haar hand door Bills haren wilde halen. ‘Nog zes dagen, mama.’
Elvira keek haar zwijgend aan. Ze had geen direct antwoord verwacht, niet zo’n concreet antwoord; wat was er over zes dagen? Vlug rekende ze de datum uit, maar daar werd ze ook niet veel wijzer van. Wat was er op negenentwintig maart? Wat maakte die dag anders dan de rest van de maand? Vastbesloten om dat uit te zoeken legde ze een knoop in een imaginaire zakdoek, zodat ze niet zou vergeten om direct op internet te zoeken. Toen streek ze weer even door Raquels krullen en zei toegeeflijk: ‘Oké, dan zeg ik wel niks meer. Maar beloof je me dat het echt maar zes dagen zijn?’
Dat kon Raquel makkelijk beloven. Ze knikte licht, haar ogen nog op de foto’s gericht, en Elvira begreep dat ze daar genoegen mee moest nemen. Voor de laatste keer trok ze haar dochter even tegen zich aan, drukte een troostende kus op haar voorhoofd; toen verliet ze de kamer.
Ik volg je verhaal echt! Is super spannend. Wat gaat er in die 6 dagen gebeuren?
Je hebt een hele gave schrijfstijl. Je kan het zo mooi beschrijven, alsof je erin zit! Ik wacht weer af!
Je hebt een hele gave schrijfstijl. Je kan het zo mooi beschrijven, alsof je erin zit! Ik wacht weer af!
Never give up the things that make you smile!!
Sorry dat ik pas zo laat weer reageer, ik heb gewoonweg geen tijd de laatste tijd. Al zou je dat niet zeggen, want ik heb vakantie! Ö
Maar ik had je stukjes natuurlijk al wel gelezen!
Heel goed weer, in je laatste post zaten een paar foutjes, als je wilt dat ik die er voor je uithaal, zeg je het maar (:
Ben echt heel erg benieuwd, en als je verhaal klaar is, begin ik gewoon weer overnieuw
Haha, snel verder!
Maar ik had je stukjes natuurlijk al wel gelezen!
Heel goed weer, in je laatste post zaten een paar foutjes, als je wilt dat ik die er voor je uithaal, zeg je het maar (:
Ben echt heel erg benieuwd, en als je verhaal klaar is, begin ik gewoon weer overnieuw
Haha, snel verder!
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Oepsssss Oepss Heb bij de vorige stukje niet gereageerd terwijl ik het wel gelezen had. 
Maar ja nu kan ik het wel doen. Ik weet eigenlijk niet meer voor wie ik ben. Voor Bill of Raquel, ze zijn allebei zo lief. Hoop egt dat ze weer bij elkaar komen. Oja X..Mara over 6 dagen dan word Chantal officieel lid van Tokio Hotel... Toch?
Scchrijf pleaze verder Melian.
XxJenna
Maar ja nu kan ik het wel doen. Ik weet eigenlijk niet meer voor wie ik ben. Voor Bill of Raquel, ze zijn allebei zo lief. Hoop egt dat ze weer bij elkaar komen. Oja X..Mara over 6 dagen dan word Chantal officieel lid van Tokio Hotel... Toch?Scchrijf pleaze verder Melian.
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Ooh, wat slecht! Ik heb net als Jennna wel het vorige stukje gelezen, maar niet gereageerd. En daarna was ik op vakantie, dus kon het ook niet ;p
In ieder geval, beide stukjes zijn weer echt mooi. Ik hoop echt dat het weer goed tussen hun komt, maar ik mot wel eerlijk zeggen dat toen ik het laatste stukje las, wel even heel erg zeker was van het tegenovergestelde ;p
Maar ik hoop natuurlijk het eerste
In ieder geval, beide stukjes zijn weer echt mooi. Ik hoop echt dat het weer goed tussen hun komt, maar ik mot wel eerlijk zeggen dat toen ik het laatste stukje las, wel even heel erg zeker was van het tegenovergestelde ;p
Maar ik hoop natuurlijk het eerste
Iets later dan ik wilde, maar beter laat dan nooit, nietwaar? De wekelijkse update, en ook al is het niet al te spannend, ik hoop dat jullie het toch met plezier lezen. :) Het is een beetje een tussenstuk en die moeten er natuurlijk ook zijn; hierna gaat de spanning hopelijk weer een beetje stijgen.
@ Mara; bedankt voor je complimenten! :)
@ xILY; maakt niet uit, ik ben blij met elke soort reactie, vroeg of laat of kort of lang! Als je ergens foutjes spot, mag je dat natuurlijk altijd zeggen, ik lees m'n stukken niet altijd even nauwkeurig na. *kuch* Bedankt!
@ Jenna; je hoeft toch niet voor Bill òf Raquel te zijn? Wees gewoon voor allebei. ^^ Bedankt voor je reactie!
@ Marlinde; we zullen zien wat er nog gebeurt met die twee... Jij natuurlijk ook bedankt voor je reactie :)
En nu: veel leesplezier. :)
~~
Er hingen alleen lachende gezichten op Hannah’s muur. Lachende gezichten van de middelbare, van de turnclub, van Tokio Hotel. Alleen maar lachende gezichten, fraaie vakantiehorizonnen, huisdieren die inmiddels dood en begraven waren maar nog altijd vrolijk op de foto’s doorleefden.
Hannah stond met haar handen in de zakken van haar vest voor haar fotomuur en liet haar ogen langs alle beelden glijden. Meestal werd ze vrolijk van al die lachende gezichten, meestal kreeg ze een heerlijk warm gevoel vanbinnen; het waren tenslotte allemaal herinneringen aan de beste dagen van haar leven. Nu echter stemden de foto’s haar treurig. Daar, op die ene, lagen ze met z’n vieren in een deuk, zij en Tom, Bill en Raquel. Wat was er nou verkeerd gegaan? Hoe kon het verkeerd zijn gegaan?
Sinds Raquel en Bill uit elkaar waren gegaan, was Hannah niet meer in Hamburg geweest. Ze had Tom over de telefoon wel gesproken, maar het bleef steeds bij korte gesprekken en het waren er ook niet meer geweest dan drie in de afgelopen twee weken. Allebei worstelden ze met de nieuwe situatie, met hun gevoelens voor elkaar en hun gevoelens van loyaliteit voor verschillende personen.
Desondanks lag er nu een concertkaartje op haar bureau. In een zwart mapje met het logo van Tokio Hotel erop. Binnen, op het ticket zelf, stond de naam van de band in grote letters en iets kleiner daarnaast de datum van het betreffende concert.
Negenentwintig maart.
Morgen.
Onder het kaartje lag de reden dat het in een mapje was gestopt; een backstagepas, voorzien van de datum en haar naam. Hannah’s blik gleed weer naar haar fotowand. Tussen de gezichten hing af en toe een herinnering die geen foto was. Hier en daar sprongen de concertkaartjes naar voren, bewijzen van bezochte optredens. Tokio Hotel zat er ook tussen, twee keer zelfs. Zou dit kaartje er ook komen te hangen?
Hannah zuchtte. Ze was er nog niet over uit, had nog niet kunnen beslissen of ze zou gaan. De O2 was praktisch naast de deur, aan de afstand zou het niet liggen – ze kon altijd nog spontaan besluiten om te gaan als ze nu niet wilde. Dat was echter te makkelijk gezegd; ze liep al met dit probleem rond sinds het kaartje was aangekomen, een week geleden. Ze was allang vergeten dat de jongens beloofd hadden om haar een kaartje te sturen en schrok zich een ongeluk.
Was het oneerlijk tegenover Raquel als ze zou gaan?
Hoe moest ze Bill onder ogen komen als ze zou gaan?
Tom? Chantal?
Wilde ze überhaupt wel zien hoe Chantal haar plaatsje bij Tokio Hotel innam, na alles wat er gebeurd was? Na alles wat ze wist over Chantals rol in het geheel?
Hannah had al langer geweten dat Chantal verliefd was op Bill, dat had Raquel haar tenslotte verteld. Ze had het echter grotendeels afgedaan als “jammer voor Chantal” en er niet over nagedacht; tussen Raquel en Chantal leek het toch ook langzaam weer in orde te komen, ze had gedacht dat het er niet meer toe deed.
Verkeerd gedacht.
Een fatale fout.
De “wat, als”-redeneringen hielden maar niet op in Hannah’s hoofd. Wat als ze níet naar Chantals presentatie ging? Wat als ze Tom destijds had verteld wat Raquel haar had verteld, namelijk dat Chantal tot over haar oren verliefd was op Bill? Wat als ze Tom zou vertellen wat de blondine gedaan had? Wat als hij haar niet zou geloven? Wat als hij haar wél zou geloven? Hannah werd er gek van.
Op hetzelfde moment begon haar gsm te rinkelen. Schrei van Tokio Hotel, hoe kon het ook anders, schalde vanaf haar nachtkastje door de kamer. Geschrokken sprong ze overeind en grabbelde naar het apparaatje; zodra ze de naam op de display las, zonk het hart haar in de schoenen.
Met zo rustig mogelijke stem nam ze op: ‘Hannah hier…’
‘Hé.’ Tom schraapte ongemakkelijk zijn keel. ‘Hoe… gaat het?’
‘Het gaat,’ mompelde ze. ‘Met jou?’
‘Ja, gaat wel.’ Stilte. Toen, met overdreven neutrale stem: ‘Heb je de post gekregen?’
‘Ja…’
‘En…?’ Nog op dezelfde toon, maar met kruipende spanning op de achtergrond.
‘Ik – ’ Hannah brak direct af, ze had geen idee wat ze wilde zeggen. Eigenlijk zei het al genoeg dat haar zin eindigde bij het eerste woord; aan Toms zucht kon ze al horen dat hij begreep wat ze bedoelde.
‘Denk er alsjeblieft over na, ja?’ Hij klonk bijna smekend. Net als zij had hij het gevoel dat de datum belangrijker was dan het leek, dat er meer van afhing dan alleen Chantals presentatie, dan alleen de reputatie van de band. Als Hannah niet kwam, zou het dan met haar en Tom ook voorbij zijn?
‘Ik denk er al een week over na,’ fluisterde ze. ‘Nu kan ik je nog niks zeggen. Het spijt me. Ik… als ik het weet, morgen, dan zal ik je bellen, oké?’
‘Oké. Tot… dan.’ Met een zucht, die Hannah nog net hoorde, hing Tom op en legde zijn gsm naast zich op het dekbed. Bill legde meteen zijn hoofd terug op zijn broers schouder, zowel als troost en om getroost te worden. Ze hadden op dit moment meer dan ooit alleen nog maar elkaar.
Iedereen in de studio werd gek van het wachten. Nog één dag, nog vierentwintig uur, nog drieëntwintig, tweeëntwintig-en-een-half… Waarom ging de tijd niet sneller? Chantal camoufleerde de wallen onder haar ogen met make-up, maar kon niet verhinderen dat ze haar onderlip kapotbeet. De lipgloss hielp niet, die brandde alleen in de wondjes die haar boventanden maakten. Bij de gedachte dat ze dat podium op moest, trokken al haar ingewanden samen.
De droom was een nachtmerrie geworden. En tegelijkertijd hing ze eraan, kon ze zich er niet van losmaken. Meerdere malen had ze op het punt gestaan om alles op te biechten, het eruit te gooien, midden in de kamer waar iedereen haar kon zien – maar ze deed het nooit. Ze kreeg de woorden niet over haar lippen. De bekentenis bleef in haar keel steken en zette haar stembanden klem. Op dat moment wist Chantal niet eens of ze überhaupt zou kunnen zingen.
Georg en Gustav waren voornamelijk opgelucht en gedroegen zich van allevier nog het normaalst. Bill was weliswaar uit bed, uit zijn kamer, opgemaakt en aangekleed, maar af en toe vonden ze hem starend in het niets. Hij hield zich meestal afzijdig, sprak niet zoveel en leek ook niet altijd te luisteren. Met neergeslagen ogen prutste hij in zijn eten, alweer een creatie van Gustav waar de anderen tevreden een tweede portie van opschepten, terwijl Bill was afgevallen. Gezien het gewicht dat hij eerst had gehad, in principe ook al onder de maat, maakte Tom zich duidelijk zorgen en wierp steeds onmiskenbaardere blikken op zijn broertje. Chantal kreeg net zo goed niets doorgeslikt, maar ze probeerde het wel om geen argwaan of bezorgdheid te wekken en zat bijgevolg met een letterlijk brok in haar keel. De sfeer was drukkend stil.
En zij moesten morgen zeventienduizend fans entertainen. Hoe kregen ze dat in godsnaam voor elkaar?
@ Mara; bedankt voor je complimenten! :)
@ xILY; maakt niet uit, ik ben blij met elke soort reactie, vroeg of laat of kort of lang! Als je ergens foutjes spot, mag je dat natuurlijk altijd zeggen, ik lees m'n stukken niet altijd even nauwkeurig na. *kuch* Bedankt!
@ Jenna; je hoeft toch niet voor Bill òf Raquel te zijn? Wees gewoon voor allebei. ^^ Bedankt voor je reactie!
@ Marlinde; we zullen zien wat er nog gebeurt met die twee... Jij natuurlijk ook bedankt voor je reactie :)
En nu: veel leesplezier. :)
~~
Er hingen alleen lachende gezichten op Hannah’s muur. Lachende gezichten van de middelbare, van de turnclub, van Tokio Hotel. Alleen maar lachende gezichten, fraaie vakantiehorizonnen, huisdieren die inmiddels dood en begraven waren maar nog altijd vrolijk op de foto’s doorleefden.
Hannah stond met haar handen in de zakken van haar vest voor haar fotomuur en liet haar ogen langs alle beelden glijden. Meestal werd ze vrolijk van al die lachende gezichten, meestal kreeg ze een heerlijk warm gevoel vanbinnen; het waren tenslotte allemaal herinneringen aan de beste dagen van haar leven. Nu echter stemden de foto’s haar treurig. Daar, op die ene, lagen ze met z’n vieren in een deuk, zij en Tom, Bill en Raquel. Wat was er nou verkeerd gegaan? Hoe kon het verkeerd zijn gegaan?
Sinds Raquel en Bill uit elkaar waren gegaan, was Hannah niet meer in Hamburg geweest. Ze had Tom over de telefoon wel gesproken, maar het bleef steeds bij korte gesprekken en het waren er ook niet meer geweest dan drie in de afgelopen twee weken. Allebei worstelden ze met de nieuwe situatie, met hun gevoelens voor elkaar en hun gevoelens van loyaliteit voor verschillende personen.
Desondanks lag er nu een concertkaartje op haar bureau. In een zwart mapje met het logo van Tokio Hotel erop. Binnen, op het ticket zelf, stond de naam van de band in grote letters en iets kleiner daarnaast de datum van het betreffende concert.
Negenentwintig maart.
Morgen.
Onder het kaartje lag de reden dat het in een mapje was gestopt; een backstagepas, voorzien van de datum en haar naam. Hannah’s blik gleed weer naar haar fotowand. Tussen de gezichten hing af en toe een herinnering die geen foto was. Hier en daar sprongen de concertkaartjes naar voren, bewijzen van bezochte optredens. Tokio Hotel zat er ook tussen, twee keer zelfs. Zou dit kaartje er ook komen te hangen?
Hannah zuchtte. Ze was er nog niet over uit, had nog niet kunnen beslissen of ze zou gaan. De O2 was praktisch naast de deur, aan de afstand zou het niet liggen – ze kon altijd nog spontaan besluiten om te gaan als ze nu niet wilde. Dat was echter te makkelijk gezegd; ze liep al met dit probleem rond sinds het kaartje was aangekomen, een week geleden. Ze was allang vergeten dat de jongens beloofd hadden om haar een kaartje te sturen en schrok zich een ongeluk.
Was het oneerlijk tegenover Raquel als ze zou gaan?
Hoe moest ze Bill onder ogen komen als ze zou gaan?
Tom? Chantal?
Wilde ze überhaupt wel zien hoe Chantal haar plaatsje bij Tokio Hotel innam, na alles wat er gebeurd was? Na alles wat ze wist over Chantals rol in het geheel?
Hannah had al langer geweten dat Chantal verliefd was op Bill, dat had Raquel haar tenslotte verteld. Ze had het echter grotendeels afgedaan als “jammer voor Chantal” en er niet over nagedacht; tussen Raquel en Chantal leek het toch ook langzaam weer in orde te komen, ze had gedacht dat het er niet meer toe deed.
Verkeerd gedacht.
Een fatale fout.
De “wat, als”-redeneringen hielden maar niet op in Hannah’s hoofd. Wat als ze níet naar Chantals presentatie ging? Wat als ze Tom destijds had verteld wat Raquel haar had verteld, namelijk dat Chantal tot over haar oren verliefd was op Bill? Wat als ze Tom zou vertellen wat de blondine gedaan had? Wat als hij haar niet zou geloven? Wat als hij haar wél zou geloven? Hannah werd er gek van.
Op hetzelfde moment begon haar gsm te rinkelen. Schrei van Tokio Hotel, hoe kon het ook anders, schalde vanaf haar nachtkastje door de kamer. Geschrokken sprong ze overeind en grabbelde naar het apparaatje; zodra ze de naam op de display las, zonk het hart haar in de schoenen.
Met zo rustig mogelijke stem nam ze op: ‘Hannah hier…’
‘Hé.’ Tom schraapte ongemakkelijk zijn keel. ‘Hoe… gaat het?’
‘Het gaat,’ mompelde ze. ‘Met jou?’
‘Ja, gaat wel.’ Stilte. Toen, met overdreven neutrale stem: ‘Heb je de post gekregen?’
‘Ja…’
‘En…?’ Nog op dezelfde toon, maar met kruipende spanning op de achtergrond.
‘Ik – ’ Hannah brak direct af, ze had geen idee wat ze wilde zeggen. Eigenlijk zei het al genoeg dat haar zin eindigde bij het eerste woord; aan Toms zucht kon ze al horen dat hij begreep wat ze bedoelde.
‘Denk er alsjeblieft over na, ja?’ Hij klonk bijna smekend. Net als zij had hij het gevoel dat de datum belangrijker was dan het leek, dat er meer van afhing dan alleen Chantals presentatie, dan alleen de reputatie van de band. Als Hannah niet kwam, zou het dan met haar en Tom ook voorbij zijn?
‘Ik denk er al een week over na,’ fluisterde ze. ‘Nu kan ik je nog niks zeggen. Het spijt me. Ik… als ik het weet, morgen, dan zal ik je bellen, oké?’
‘Oké. Tot… dan.’ Met een zucht, die Hannah nog net hoorde, hing Tom op en legde zijn gsm naast zich op het dekbed. Bill legde meteen zijn hoofd terug op zijn broers schouder, zowel als troost en om getroost te worden. Ze hadden op dit moment meer dan ooit alleen nog maar elkaar.
Iedereen in de studio werd gek van het wachten. Nog één dag, nog vierentwintig uur, nog drieëntwintig, tweeëntwintig-en-een-half… Waarom ging de tijd niet sneller? Chantal camoufleerde de wallen onder haar ogen met make-up, maar kon niet verhinderen dat ze haar onderlip kapotbeet. De lipgloss hielp niet, die brandde alleen in de wondjes die haar boventanden maakten. Bij de gedachte dat ze dat podium op moest, trokken al haar ingewanden samen.
De droom was een nachtmerrie geworden. En tegelijkertijd hing ze eraan, kon ze zich er niet van losmaken. Meerdere malen had ze op het punt gestaan om alles op te biechten, het eruit te gooien, midden in de kamer waar iedereen haar kon zien – maar ze deed het nooit. Ze kreeg de woorden niet over haar lippen. De bekentenis bleef in haar keel steken en zette haar stembanden klem. Op dat moment wist Chantal niet eens of ze überhaupt zou kunnen zingen.
Georg en Gustav waren voornamelijk opgelucht en gedroegen zich van allevier nog het normaalst. Bill was weliswaar uit bed, uit zijn kamer, opgemaakt en aangekleed, maar af en toe vonden ze hem starend in het niets. Hij hield zich meestal afzijdig, sprak niet zoveel en leek ook niet altijd te luisteren. Met neergeslagen ogen prutste hij in zijn eten, alweer een creatie van Gustav waar de anderen tevreden een tweede portie van opschepten, terwijl Bill was afgevallen. Gezien het gewicht dat hij eerst had gehad, in principe ook al onder de maat, maakte Tom zich duidelijk zorgen en wierp steeds onmiskenbaardere blikken op zijn broertje. Chantal kreeg net zo goed niets doorgeslikt, maar ze probeerde het wel om geen argwaan of bezorgdheid te wekken en zat bijgevolg met een letterlijk brok in haar keel. De sfeer was drukkend stil.
En zij moesten morgen zeventienduizend fans entertainen. Hoe kregen ze dat in godsnaam voor elkaar?
Melian, ontzettend bedankt! Ik kan mijn werkstuk weer even uitstellen, hehe.
Ik heb het zeker met plezier gelezen, en daar heeft het bovenste helemaal niets mee te maken. Je schrijft nog altijd even fantastisch, en je weet het nog altijd goed te omschrijven hoe ze zich allemaal voelen.
Ik verwacht natuurlijk ook al niets anders van je, na al die stukken, haha.
Hannah moet gewoon gaan, dat is een bevel ^^ Als het al kapot moet gaan tussen Bill en Raquel - denk het niet hoor, ik vertrouw in een goede afloop ;D - dan niet ook nog tussen haar en Tom.
Hoe vaak heb ik het al gezegd eigenlijk? Vaak, waarschijnlijk.
En ooh, ik snap Chantal op een of andere manier zo goed. Het is overduidelijk dat niemand echt aardig zou reageren tegenover haar, áls het uitkomt. Terwijl ik vind dat ze toch wel een beetje begrip verdiend <3
Tja, ik weet ook niet precies waarom ik zo over Chantal spreek, terwijl ze Bill en Raquel zo'n rotstreek heeft bezorgd, maar misschien omdat ze het uit liefde voor Bill deed.
Het is natuurlijk ook niet fijn als je voormalige allerbeste vriendin er met je crush vandoor gaat
Dus, ze moet het gewoon bekennnen, iedereen moet toch een klein beetje begrip tonen, Chantal, Raquel en Hannah moeten allemaal gaan zingen voor Tokio Hotel, het moet weer goed komen tussen de stelletjes, en Tokio Hotel moet het concert gewoon onvergetelijk maken
Jep, ik heb het al helemaal uitgedacht, haha ;p
Ik kan mijn werkstuk weer even uitstellen, hehe. Ik heb het zeker met plezier gelezen, en daar heeft het bovenste helemaal niets mee te maken. Je schrijft nog altijd even fantastisch, en je weet het nog altijd goed te omschrijven hoe ze zich allemaal voelen.
Ik verwacht natuurlijk ook al niets anders van je, na al die stukken, haha.
Hannah moet gewoon gaan, dat is een bevel ^^ Als het al kapot moet gaan tussen Bill en Raquel - denk het niet hoor, ik vertrouw in een goede afloop ;D - dan niet ook nog tussen haar en Tom.
Hoe vaak heb ik het al gezegd eigenlijk? Vaak, waarschijnlijk.
En ooh, ik snap Chantal op een of andere manier zo goed. Het is overduidelijk dat niemand echt aardig zou reageren tegenover haar, áls het uitkomt. Terwijl ik vind dat ze toch wel een beetje begrip verdiend <3
Tja, ik weet ook niet precies waarom ik zo over Chantal spreek, terwijl ze Bill en Raquel zo'n rotstreek heeft bezorgd, maar misschien omdat ze het uit liefde voor Bill deed.
Het is natuurlijk ook niet fijn als je voormalige allerbeste vriendin er met je crush vandoor gaat
Dus, ze moet het gewoon bekennnen, iedereen moet toch een klein beetje begrip tonen, Chantal, Raquel en Hannah moeten allemaal gaan zingen voor Tokio Hotel, het moet weer goed komen tussen de stelletjes, en Tokio Hotel moet het concert gewoon onvergetelijk maken
Jep, ik heb het al helemaal uitgedacht, haha ;p
Hey Melian!!
Je hebt weer een stukje geplaatst, ik dacht die stopt met zijn verhaal. Dat doe je ons nooit aan, right?
Je stukje was dit keer lekker lang, was leuk om te lezen zoals altijd. Ik hou egt heel erg veel van je verhaal, ben egt verslaafd aan.. Maarja ik denk dat iedereen dat hier wel is
Ik vind het egt zielig voor Hannah dat ze tussen Requel en Tom inzit. Ik zou zelf ook niet kunnen kiezen tussen hun twee. Nu ik dit stukje heb gelezen heb ik ook wat meer medelijden met Chantal, hier leg je egt precies uit hoe ze zich voelt en wrm ze het niet opbiecht. Ze kan eigenlijk niet meer terug he.
Hoop egt dat je er een happu end van maakt, hou niet zoveel van open eindes, dan krijg ik egt een rotgevoel bij
Heb geen spellingsfouten gezien (nooit)
Ga alsjeblieft snel verder
XXxxJenna
Je hebt weer een stukje geplaatst, ik dacht die stopt met zijn verhaal. Dat doe je ons nooit aan, right?
Je stukje was dit keer lekker lang, was leuk om te lezen zoals altijd. Ik hou egt heel erg veel van je verhaal, ben egt verslaafd aan.. Maarja ik denk dat iedereen dat hier wel is
Ik vind het egt zielig voor Hannah dat ze tussen Requel en Tom inzit. Ik zou zelf ook niet kunnen kiezen tussen hun twee. Nu ik dit stukje heb gelezen heb ik ook wat meer medelijden met Chantal, hier leg je egt precies uit hoe ze zich voelt en wrm ze het niet opbiecht. Ze kan eigenlijk niet meer terug he.
Hoop egt dat je er een happu end van maakt, hou niet zoveel van open eindes, dan krijg ik egt een rotgevoel bij
Heb geen spellingsfouten gezien (nooit)
Ga alsjeblieft snel verder
XXxxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Hello my darlings! Hier is dan het leesvoer voor deze week, vers van de pers (en ietsjes na kinderbedtijd, maar ik móest het stuk even afschrijven...)
@ Marlinde; haha, graag gedaan :) Het is leuk om te lezen hoe je over ZT nadenkt, alsof je er helemaal inzit. Dat is een groot compliment voor een schrijfster, dus dankjewel! <3
@ Jenna; wel, het verhaal moet ooit ergens stoppen, nietwaar? En het einde nadert met rasse schreden. Maar als het zover is, dan zal ik het er echt wel bijzetten. xD Dus niet bang zijn, er komen nog een paar stukjes. Bedankt voor je reactie! :)
Slaap lekker en enjoy! (Niet per se in die volgorde xD)
~~
83.
Met zachte hand leidde David zijn protegés naar de deur. De artiesteningang van de O2-World stond uitnodigend open, er was geen pers te zien en de fans hadden zich allemaal voor de hoofdingang verzameld. Ze zongen Übers Ende der Welt en hun stemmen schalden energiek door de lucht, bereikten zelfs de bodyguards op de parkeerplaats.
In de backstage hoorden de jongens en Chantal er echter niets van; ze zaten met z’n vijven over twee sofa’s verspreid en wachtten tot de technici klaar waren met het podium, zodat ze aan de soundcheck konden beginnen. Bij de gedachte alleen al werd Chantal kotsmisselijk.
Davids blik ging bezorgd van de lijkbleke blondine langs de jongens en bleef bij Bill steken. Zelfs Natalies onberispelijke make-upkunsten konden van hem geen rockster maken, ook al probeerde zijn spiegelbeeld hem van het tegendeel te overtuigen. Zijn irissen stonden dof temidden van de glimmende oogschaduw, onder het leren jack en strakke zwarte shirt tekenden zijn ribben zich af. Leunend tegen Toms schouders zat hij daar, starend in de verte, schijnbaar onbereikbaar.
Een lichte zucht ontsnapte uit Davids mond. Alleen zijn assistente Dunja hoorde hem en wierp hem een begrijpende blik toe; door de jaren heen waren Dunja en David een beetje de vervangouders van de band geworden, zelfs al was Dunja getrouwd met een andere man en David nauwelijks vijftien jaar ouder dan de tweeling. Het deed hen pijn om te zien hoe Bills hart gebroken bleef.
Ze hadden voorgesteld om het concert alsnog te verplaatsen, om een langere pauze te nemen, maar daar wilde hij niets van weten. Hij kon het aan, had hij gezegd en hoewel David hem niet helemaal geloofde, moest hij Bill wel zijn zin geven. De zanger zou zich er niet beter bij voelen als ze vanwege hem alles zouden afzeggen.
De stilte in de kleine backstage werd langzaamaan drukkend. De technici waren nog niet klaar en niemand had honger, dus voor een uitstapje naar de catering was het te vroeg. Georg deed net zijn mond open om in godsnaam dan maar iets te zeggen, ook al sloeg het waarschijnlijk nergens op, toen een onverwacht gepiep hen uit hun verstarring haalde.
‘Mijn gsm,’ mompelde Tom. Hij schoof Bill voorzichtig een stukje opzij, zodat hij makkelijker in zijn broekzak kon graven, en viste zijn iPhone uit de diepe krochten van de stof. Zodra het beeldscherm oplichtte, veranderde zijn houding: hij schoot overeind, zijn rug plotseling recht en zijn ogen in één klap helder.
‘Hannah!’
‘Ze komt?’ vroeg Georg meteen. De anderen keken verwachtingsvol om, David en Dunja wisselden een snelle blik. In elke andere situatie zouden ze sceptisch reageren, maar nu konden ze dat niet meer. Na wat er tussen Bill en Raquel gebeurd was – en vooral nu ze wisten hoe Bill daarop gereageerd had – konden ze het niet over hun hart verkrijgen om Tom en Hannah deze gelegenheid te ontzeggen.
‘Ja,’ bevestigde de gitarist en klonk daarbij onmetelijk opgelucht. Met het apparaatje in zijn hand geklemd gleed zijn blik naar zijn broertje, peilde diens reactie. Bill vertrok echter geen spier; met hetzelfde uitdrukkingsloze gezicht legde hij zijn hoofd weer op Toms schouder en ging verder met voor zich uit staren.
‘Wanneer komt ze?’ informeerde David, die Bills reactie natuurlijk ook in de gaten had gehouden, voorzichtig. ‘Dan sturen we Saki om haar op te halen bij de deur.’
‘Ze is er over twintig minuten.’ Tom liet zijn gsm op zijn schoot liggen en kneep zachtjes in Bills onderarm. ‘Hé.’
Het antwoord kwam in de vorm van een zucht. ‘Ja…’
‘Oké.’ Voor de anderen was het een gesprek van niets, waar ze geen duidelijke reactie uit konden halen, maar voor de tweeling leek daarmee alles gezegd. Tom speelde gedachteloos met zijn telefoon en Bill sloot zijn ogen; niet omdat hij wilde slapen, maar omdat hij geen zin had om te blijven kijken. Het werd weer stil in de ruimte. Gustav ging verzitten, Dunja ordende een paar papieren, Natalie zette haar koffiebekertje naast zich neer – dat waren de enige geluiden. Ze wachtten en zwegen.
Ondertussen zat Hannah in de U-Bahn, haar hand in haar jaszak om haar gsm gevouwen. Haar hart bonkte steeds sneller in haar keel, bij elke halte die ze passeerde kwam er weer een tandje bovenop. Was het de juiste beslissing geweest? Ze had Tom pas durven sms’en toen ze al bij de metrohalte stond, bijna als een soort duwtje in de rug voor zichzelf. Nu ze hem verteld had dat ze kwam, kon ze ook niet meer terug. En ze wilde eigenlijk ook niet meer terug – ze wilde Tom zien, ze wilde hem weer om zich heen hebben, wilde hem weer voelen, wilde hem kunnen zeggen hoeveel hij voor haar betekende, niet alleen over de telefoon maar terwijl hij haar met zijn diepbruine ogen aankeek en glimlachte. Hoewel Hannah vermoedde dat hij vandaag betrekkelijk weinig zou glimlachen.
Hoe dichter ze bij haar uitstaphalte kwam, hoe harder haar wangen begonnen te gloeien. Ze legde haar handen om haar gezicht, in de hoop zichzelf zo een beetje te kunnen afkoelen, maar dat lukte niet. Te nerveus. De vrouw, die tegenover haar zat en een mandarijn pelde, wierp haar een onderzoekende blik toe; op dat moment besloot Hannah om een halte eerder uit te stappen en het laatste stuk te lopen. Misschien hielp het als ze eerst de zenuwen uit haar lijf liep.
Sinds een paar dagen was het weer in een goed humeur. De lente kwam eraan, de hele stad rook ernaar. Frisse regen, verschillende exotische etensgeuren van alle snackbars, kebabzaakjes, Chinese afhaalrestaurants en brezelbakkers, vrouwenparfum en de onvermijdelijke uitlaatgassen van een grote stad vormden een typisch aroma. De temperatuur was ook al gestegen en hikte tegen de dertien graden aan, nog altijd niet erg warm maar beter dan de maximaal vijf graden van de maanden daarvoor. Een aangenaam koude wind streek langs Hannah’s gezicht. Ze haalde haar handen uit haar jaszakken en concentreerde zich volledig op het gevoel van de afkoeling, die direct ook haar hartslag deed kalmeren.
Het komt wel goed, dacht ze. Het komt wel goed.
Voor de venue leek het er even op dat ze in de problemen zou komen. Natuurlijk had Hannah haar kaartje en de bijbehorende backstagepas bij zich, maar ze kon niet zo makkelijk bij het begin van de rij komen om te laten zien dat ze daadwerkelijk al door mocht. De fans, die inmiddels nog net zo enthousiast als eerst waren overgestapt op Reden, zouden haar niet zonder protesteren doorlaten. Dus moest ze achterom, naar de artiesteningang, en op die manier riskeren dat iemand haar zou volgen, zou zien, misschien zelfs zou herkennen. Gelukkig was iedereen te druk bezig met zichzelf om het meisje op te merken; ongezien verdween ze om de hoek en bij de achteringang stond Saki. Opluchting overspoelde Hannah. Nu was ze er dan.
Twee minuten later sloeg Tom zijn armen om haar heen, trok haar dicht tegen zich aan en fluisterde: ‘Ik ben blij dat je er bent.’
‘Ik ook,’ gaf ze toe, verborg haar gezicht in zijn hals en ademde zijn geur diep in. Hij rook nog als altijd; vreemd genoeg stelde haar dat onmiddellijk gerust.
Toen lieten ze elkaar los en Tom draaide zich een stukje opzij, zodat Hannah ook de anderen kon begroeten. Dat was moeilijk. Georg en Gustav kwamen op haar af om haar te omarmen en ze beantwoordde hun knuffels meteen, maar bij Chantal kreeg ze het meteen zwaar. De blondine leek te begrijpen waarom – zij wist natuurlijk ook dat Hannah met Raquel had gepraat, ze was slim genoeg om te raden wat Raquel daar verteld had. Om de schijn op te houden omhelsden ze elkaar toch en allebei vroegen ze zich af waarom. Waarom zou Hannah moeite doen om Chantal niet te verraden? Daar had ze zelf ook geen antwoord op. Het voelde niet goed, de spanning hing zwaar als lood in de lucht en Chantal trilde toen ze het andere meisje losliet.
Daarna volgde David, die simpelweg een hand op Hannah’s schouder legde en er zachtjes in kneep. ‘Goed je te zien.’
‘Dank je,’ zei ze stil. Haar ogen gingen alvast naar de volgende persoon, de laatste die ze persoonlijk zou begroeten. Bijna onbewust hield ze haar adem in. Dit was het moment waar ze eigenlijk het meest tegenop had gezien.
Hoe zou Bill op haar reageren?
In eerste instantie reageerde hij überhaupt niet. Hij zat nog steeds in elkaar gekropen op de sofa, bij gebrek aan Toms schouder had hij zijn kin op zijn opgetrokken knieën gelegd. Pas toen Hannah een voorzichtige stap zijn kant op deed en min of meer haar mond opende, kwam er plotseling beweging in de zanger. Vloeiend als altijd maakte hij zich los van de sofa en legde zijn armen om Hannah heen. Ze versteende even, beduusd door zijn actie, maar ontspande vlug weer en gaf hem de knuffel terug. Blijkbaar zat het goed.
Op dat moment hoorde ze zijn stem bij haar oor, hees en bijna onverstaanbaar: ‘Laat Tom niet in de steek. Beloof het me.’
Heel even stokte de adem in Hannah’s keel. Ze had niet eens verwacht dat Bill íéts zou zeggen, laat staan zoiets – maar het paste bij hem, besefte ze in de volgende seconde. Het paste bij hem en bij de tweelingband waar Hannah steeds meer van begon te begrijpen, ook al wist ze dat alleen Bill en Tom de volledige reikwijdte van hun tweelingzijn konden overzien.
‘Beloofd,’ fluisterde ze plechtig. ‘Ik beloof het.’
‘Goed.’ Bill liet haar los, duwde haar onopvallend een stukje richting Tom en liet zich op de sofa zakken. Hij trok zijn benen op, sloeg zijn armen eromheen, legde zijn kin op zijn knieën; hij kroop terug in dezelfde beschermende houding. Zijn haren vielen in zijn gezicht, zijn ogen gingen weer op slot.
Toen stak één van de technici zijn hoofd om de deur en meldde: ‘Het podium is klaar, jullie kunnen soundchecken.’
@ Marlinde; haha, graag gedaan :) Het is leuk om te lezen hoe je over ZT nadenkt, alsof je er helemaal inzit. Dat is een groot compliment voor een schrijfster, dus dankjewel! <3
@ Jenna; wel, het verhaal moet ooit ergens stoppen, nietwaar? En het einde nadert met rasse schreden. Maar als het zover is, dan zal ik het er echt wel bijzetten. xD Dus niet bang zijn, er komen nog een paar stukjes. Bedankt voor je reactie! :)
Slaap lekker en enjoy! (Niet per se in die volgorde xD)
~~
83.
Met zachte hand leidde David zijn protegés naar de deur. De artiesteningang van de O2-World stond uitnodigend open, er was geen pers te zien en de fans hadden zich allemaal voor de hoofdingang verzameld. Ze zongen Übers Ende der Welt en hun stemmen schalden energiek door de lucht, bereikten zelfs de bodyguards op de parkeerplaats.
In de backstage hoorden de jongens en Chantal er echter niets van; ze zaten met z’n vijven over twee sofa’s verspreid en wachtten tot de technici klaar waren met het podium, zodat ze aan de soundcheck konden beginnen. Bij de gedachte alleen al werd Chantal kotsmisselijk.
Davids blik ging bezorgd van de lijkbleke blondine langs de jongens en bleef bij Bill steken. Zelfs Natalies onberispelijke make-upkunsten konden van hem geen rockster maken, ook al probeerde zijn spiegelbeeld hem van het tegendeel te overtuigen. Zijn irissen stonden dof temidden van de glimmende oogschaduw, onder het leren jack en strakke zwarte shirt tekenden zijn ribben zich af. Leunend tegen Toms schouders zat hij daar, starend in de verte, schijnbaar onbereikbaar.
Een lichte zucht ontsnapte uit Davids mond. Alleen zijn assistente Dunja hoorde hem en wierp hem een begrijpende blik toe; door de jaren heen waren Dunja en David een beetje de vervangouders van de band geworden, zelfs al was Dunja getrouwd met een andere man en David nauwelijks vijftien jaar ouder dan de tweeling. Het deed hen pijn om te zien hoe Bills hart gebroken bleef.
Ze hadden voorgesteld om het concert alsnog te verplaatsen, om een langere pauze te nemen, maar daar wilde hij niets van weten. Hij kon het aan, had hij gezegd en hoewel David hem niet helemaal geloofde, moest hij Bill wel zijn zin geven. De zanger zou zich er niet beter bij voelen als ze vanwege hem alles zouden afzeggen.
De stilte in de kleine backstage werd langzaamaan drukkend. De technici waren nog niet klaar en niemand had honger, dus voor een uitstapje naar de catering was het te vroeg. Georg deed net zijn mond open om in godsnaam dan maar iets te zeggen, ook al sloeg het waarschijnlijk nergens op, toen een onverwacht gepiep hen uit hun verstarring haalde.
‘Mijn gsm,’ mompelde Tom. Hij schoof Bill voorzichtig een stukje opzij, zodat hij makkelijker in zijn broekzak kon graven, en viste zijn iPhone uit de diepe krochten van de stof. Zodra het beeldscherm oplichtte, veranderde zijn houding: hij schoot overeind, zijn rug plotseling recht en zijn ogen in één klap helder.
‘Hannah!’
‘Ze komt?’ vroeg Georg meteen. De anderen keken verwachtingsvol om, David en Dunja wisselden een snelle blik. In elke andere situatie zouden ze sceptisch reageren, maar nu konden ze dat niet meer. Na wat er tussen Bill en Raquel gebeurd was – en vooral nu ze wisten hoe Bill daarop gereageerd had – konden ze het niet over hun hart verkrijgen om Tom en Hannah deze gelegenheid te ontzeggen.
‘Ja,’ bevestigde de gitarist en klonk daarbij onmetelijk opgelucht. Met het apparaatje in zijn hand geklemd gleed zijn blik naar zijn broertje, peilde diens reactie. Bill vertrok echter geen spier; met hetzelfde uitdrukkingsloze gezicht legde hij zijn hoofd weer op Toms schouder en ging verder met voor zich uit staren.
‘Wanneer komt ze?’ informeerde David, die Bills reactie natuurlijk ook in de gaten had gehouden, voorzichtig. ‘Dan sturen we Saki om haar op te halen bij de deur.’
‘Ze is er over twintig minuten.’ Tom liet zijn gsm op zijn schoot liggen en kneep zachtjes in Bills onderarm. ‘Hé.’
Het antwoord kwam in de vorm van een zucht. ‘Ja…’
‘Oké.’ Voor de anderen was het een gesprek van niets, waar ze geen duidelijke reactie uit konden halen, maar voor de tweeling leek daarmee alles gezegd. Tom speelde gedachteloos met zijn telefoon en Bill sloot zijn ogen; niet omdat hij wilde slapen, maar omdat hij geen zin had om te blijven kijken. Het werd weer stil in de ruimte. Gustav ging verzitten, Dunja ordende een paar papieren, Natalie zette haar koffiebekertje naast zich neer – dat waren de enige geluiden. Ze wachtten en zwegen.
Ondertussen zat Hannah in de U-Bahn, haar hand in haar jaszak om haar gsm gevouwen. Haar hart bonkte steeds sneller in haar keel, bij elke halte die ze passeerde kwam er weer een tandje bovenop. Was het de juiste beslissing geweest? Ze had Tom pas durven sms’en toen ze al bij de metrohalte stond, bijna als een soort duwtje in de rug voor zichzelf. Nu ze hem verteld had dat ze kwam, kon ze ook niet meer terug. En ze wilde eigenlijk ook niet meer terug – ze wilde Tom zien, ze wilde hem weer om zich heen hebben, wilde hem weer voelen, wilde hem kunnen zeggen hoeveel hij voor haar betekende, niet alleen over de telefoon maar terwijl hij haar met zijn diepbruine ogen aankeek en glimlachte. Hoewel Hannah vermoedde dat hij vandaag betrekkelijk weinig zou glimlachen.
Hoe dichter ze bij haar uitstaphalte kwam, hoe harder haar wangen begonnen te gloeien. Ze legde haar handen om haar gezicht, in de hoop zichzelf zo een beetje te kunnen afkoelen, maar dat lukte niet. Te nerveus. De vrouw, die tegenover haar zat en een mandarijn pelde, wierp haar een onderzoekende blik toe; op dat moment besloot Hannah om een halte eerder uit te stappen en het laatste stuk te lopen. Misschien hielp het als ze eerst de zenuwen uit haar lijf liep.
Sinds een paar dagen was het weer in een goed humeur. De lente kwam eraan, de hele stad rook ernaar. Frisse regen, verschillende exotische etensgeuren van alle snackbars, kebabzaakjes, Chinese afhaalrestaurants en brezelbakkers, vrouwenparfum en de onvermijdelijke uitlaatgassen van een grote stad vormden een typisch aroma. De temperatuur was ook al gestegen en hikte tegen de dertien graden aan, nog altijd niet erg warm maar beter dan de maximaal vijf graden van de maanden daarvoor. Een aangenaam koude wind streek langs Hannah’s gezicht. Ze haalde haar handen uit haar jaszakken en concentreerde zich volledig op het gevoel van de afkoeling, die direct ook haar hartslag deed kalmeren.
Het komt wel goed, dacht ze. Het komt wel goed.
Voor de venue leek het er even op dat ze in de problemen zou komen. Natuurlijk had Hannah haar kaartje en de bijbehorende backstagepas bij zich, maar ze kon niet zo makkelijk bij het begin van de rij komen om te laten zien dat ze daadwerkelijk al door mocht. De fans, die inmiddels nog net zo enthousiast als eerst waren overgestapt op Reden, zouden haar niet zonder protesteren doorlaten. Dus moest ze achterom, naar de artiesteningang, en op die manier riskeren dat iemand haar zou volgen, zou zien, misschien zelfs zou herkennen. Gelukkig was iedereen te druk bezig met zichzelf om het meisje op te merken; ongezien verdween ze om de hoek en bij de achteringang stond Saki. Opluchting overspoelde Hannah. Nu was ze er dan.
Twee minuten later sloeg Tom zijn armen om haar heen, trok haar dicht tegen zich aan en fluisterde: ‘Ik ben blij dat je er bent.’
‘Ik ook,’ gaf ze toe, verborg haar gezicht in zijn hals en ademde zijn geur diep in. Hij rook nog als altijd; vreemd genoeg stelde haar dat onmiddellijk gerust.
Toen lieten ze elkaar los en Tom draaide zich een stukje opzij, zodat Hannah ook de anderen kon begroeten. Dat was moeilijk. Georg en Gustav kwamen op haar af om haar te omarmen en ze beantwoordde hun knuffels meteen, maar bij Chantal kreeg ze het meteen zwaar. De blondine leek te begrijpen waarom – zij wist natuurlijk ook dat Hannah met Raquel had gepraat, ze was slim genoeg om te raden wat Raquel daar verteld had. Om de schijn op te houden omhelsden ze elkaar toch en allebei vroegen ze zich af waarom. Waarom zou Hannah moeite doen om Chantal niet te verraden? Daar had ze zelf ook geen antwoord op. Het voelde niet goed, de spanning hing zwaar als lood in de lucht en Chantal trilde toen ze het andere meisje losliet.
Daarna volgde David, die simpelweg een hand op Hannah’s schouder legde en er zachtjes in kneep. ‘Goed je te zien.’
‘Dank je,’ zei ze stil. Haar ogen gingen alvast naar de volgende persoon, de laatste die ze persoonlijk zou begroeten. Bijna onbewust hield ze haar adem in. Dit was het moment waar ze eigenlijk het meest tegenop had gezien.
Hoe zou Bill op haar reageren?
In eerste instantie reageerde hij überhaupt niet. Hij zat nog steeds in elkaar gekropen op de sofa, bij gebrek aan Toms schouder had hij zijn kin op zijn opgetrokken knieën gelegd. Pas toen Hannah een voorzichtige stap zijn kant op deed en min of meer haar mond opende, kwam er plotseling beweging in de zanger. Vloeiend als altijd maakte hij zich los van de sofa en legde zijn armen om Hannah heen. Ze versteende even, beduusd door zijn actie, maar ontspande vlug weer en gaf hem de knuffel terug. Blijkbaar zat het goed.
Op dat moment hoorde ze zijn stem bij haar oor, hees en bijna onverstaanbaar: ‘Laat Tom niet in de steek. Beloof het me.’
Heel even stokte de adem in Hannah’s keel. Ze had niet eens verwacht dat Bill íéts zou zeggen, laat staan zoiets – maar het paste bij hem, besefte ze in de volgende seconde. Het paste bij hem en bij de tweelingband waar Hannah steeds meer van begon te begrijpen, ook al wist ze dat alleen Bill en Tom de volledige reikwijdte van hun tweelingzijn konden overzien.
‘Beloofd,’ fluisterde ze plechtig. ‘Ik beloof het.’
‘Goed.’ Bill liet haar los, duwde haar onopvallend een stukje richting Tom en liet zich op de sofa zakken. Hij trok zijn benen op, sloeg zijn armen eromheen, legde zijn kin op zijn knieën; hij kroop terug in dezelfde beschermende houding. Zijn haren vielen in zijn gezicht, zijn ogen gingen weer op slot.
Toen stak één van de technici zijn hoofd om de deur en meldde: ‘Het podium is klaar, jullie kunnen soundchecken.’
Hej Melian!!
Net als ik slaap ga je een stukje plaatsen, gemeen hoor. Nejj grapje, ben al blij dat je er een stukje er bij hebt gedaan
Ik had in dit stukje gehoopt dat Raquel wat actie ging ondernemen. Dat ze bv ook naar het concert ging ofzo, dat maakt het super spannend! Hopelijk komt het na dit stukje, ik wil weten hoe het met Requel gaat:.
Schrijf snel verder!?
Net als ik slaap ga je een stukje plaatsen, gemeen hoor. Nejj grapje, ben al blij dat je er een stukje er bij hebt gedaan
Ik had in dit stukje gehoopt dat Raquel wat actie ging ondernemen. Dat ze bv ook naar het concert ging ofzo, dat maakt het super spannend! Hopelijk komt het na dit stukje, ik wil weten hoe het met Requel gaat:.
Schrijf snel verder!?
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Leuke stukjes weer!
Ben wel erg benieuwd hoe het verder gaat verlopen, al weet ik dat eigenlijk al wel. Ga je ze letterlijk zo plaatsen of ga je het nog herschrijven? (:
Keeeeep going!<3
Ben wel erg benieuwd hoe het verder gaat verlopen, al weet ik dat eigenlijk al wel. Ga je ze letterlijk zo plaatsen of ga je het nog herschrijven? (:
Keeeeep going!<3
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Yeahh weer een stukje! De vorige stukjes had ik ook al gelezen maar ik kon niet reageren omdat ik niet kon inloggen ofzo. Maar nu wel weer gelukkig!
Weer even goed geschreven als anders! Ik ben alleen bang dat het einde er snel aan komt en ik niks meer te lezen heb... (dan ga ik hem weer opnieuw lezen denk ik )
Raquel moet op de een of andere manier ook komen en Bill moet inzien dat Chantal het heeft gedaan, of in iedergeval bedenken dat Raquel zoiets noooit zou doen!
snel verdeer?
Weer even goed geschreven als anders! Ik ben alleen bang dat het einde er snel aan komt en ik niks meer te lezen heb... (dan ga ik hem weer opnieuw lezen denk ik
)Raquel moet op de een of andere manier ook komen en Bill moet inzien dat Chantal het heeft gedaan, of in iedergeval bedenken dat Raquel zoiets noooit zou doen!
snel verdeer?
~never say you're happy, if your eyes still cry
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
@ Jenna; ik heb Raquel natuurlijk expres uit het vorige stuk gelaten, spanning opvoeren. ^^ Maar no worries, er komt weer actie in. Bedankt voor je reactie!
@ xILY; ik ga de stukjes niet letterlijk plaatsen, nee. Dat zou ook raar zijn, want in die stukken komt Hannah helemaal niet voor. xD Maar het komt natuurlijk wel op hetzelfde neer, hehe. Hopelijk blijf je het leuk vinden, zelfs al ken je de rest eigenlijk al :)
@ Beertje; ja, het einde zit eraan te komen... Zelf kan ik niet wachten, om eerlijk te zijn, ik ben hier al zo lang mee bezig. Maar goed, we zijn er nog niet helemaal. Bedankt voor je reactie!
Dit deel is wat wisselvallig. That is to say, qua schrijfstijl. Sommige stukken liepen niet lekker, maar ik wilde posten, want de komende twee weken heb ik waarschijnlijk helemaal geen tijd. Tentamens en dan een weekje vakantie. :) Dus op de ontknoping moeten jullie dan vermoedelijk iets langer wachten. Ik zweer het, ik heb dat niet expres zo gepland, het komt gewoon zo uit. xD In elk geval: enjoy! :)
~~
De soundcheck liep, tot ieders stille verbazing, vlekkeloos. Het zingen leek Bill op een bepaalde manier wakker te schudden; ontwakend uit de ene trance verviel hij in de andere en kreeg weer een beetje kleur op zijn wangen. De tweede trance was duidelijk gezonder dan de eerste, de microfoon in zijn handen gaf hem kracht.
Hannah volgde de soundcheck van een afstandje, naast David en de hoofdtechnicus vanaf het midden van de zaal. Niet voor het eerst bewonderde ze de professionaliteit van de jongens, die zelfs in de moeilijkste situaties nog volledig op de muziek gestort verdergingen. Chantal zag er behoorlijk nerveus uit, maar ook zij hield zich op het podium goed; ze was duidelijk in haar rol gegroeid. In dat opzicht, moest Hannah toegeven, verdiende de blondine net zo goed de bewondering – alleen het feit dat ze naast Bill stond en samen met hem de aandacht van het publiek zou vangen, deed Hannah op haar lip bijten van frustratie.
Na de soundcheck volgde het eten. Dat deden ze duidelijk expres, na het heen-en-weer-geren op het podium moest zelfs Bill in staat zijn om meer dan twee happen door zijn keel te krijgen. Het plan ging op; hij at, hoewel langzaam. Deze keer was het Hannah die moeite had om haar bord leeg te krijgen. In haar maag vormde een onaangenaam onrustig gevoel een vuist en hield het eten tegen.
Nog maar een paar uur. Nog geen zes uur meer en dan was het voorbij. Net als Raquel besefte ze dondersgoed hoe cruciaal deze avond was. Als er vandaag niets gebeurde, zou er nooit meer iets gebeuren. Van de zenuwen begon Hannah op haar onderlip te kauwen en schoof haar nog halfvolle bord van zich af. Tom wierp haar een bezorgde blik toe; ze reageerde met een klein hoofdgebaar dat hij onmiddellijk begreep. Tegelijkertijd stonden ze op en verlieten zonder enige verklaring de ruimte.
In de gang draaide Hannah zich meteen naar hem toe en zei: ‘Hij gaat kapot.’
‘Dat weet ik,’ mompelde Tom. Hij klonk zo verslagen dat Hannah haar armen om hem heen legde en zich tegen hem aandrukte, ook al was het meer haar bedoeling geweest om de confrontatie te zoeken. Ze werd licht wanhopig nu de deadline naderde en wist dat ze niet langer stil kon blijven zitten, niet langer kon toekijken en wachten. Het leek erop dat zowel Bill als Raquel bleef wachten – dus moet zij actie ondernemen, als enige overblijvende schakel tussen de twee. Alleen maakte Toms gezicht het moeilijk om te vergeten wat ze zelf te verliezen had.
‘Luister nou,’ fluisterde ze bij zijn oor. ‘Alsjeblieft, denk nou na… Hij heeft haar nodig.’
‘Dat kan niet,’ wierp hij direct tegen, hoewel op murmeltoon. ‘Dat kan ik niet toestaan, snap je dat niet? Wie aan mijn broertje komt…’
‘Luister nou!’ drong Hannah aan. Ze wist wat hij wilde zeggen, ze begreep waar hij het over had, maar dat hielp niet. ‘Luister nou, kíjk nou naar hem! Hij ziet eruit als een zombie, dat is toch…’
‘En bedankt,’ viel Bill haar met zachte stem in de rede. Ze schrokken allebei op, deden automatisch een stap achteruit om hem niet met hun relatie te confronteren. De zanger leunde tegen de muur naast de deur en keek hen met een onbeweeglijk gezicht aan.
‘Tom,’ zei Hannah stilletjes. ‘Laat mij even met Bill praten.’
De gitarist snoof en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Ik geloof niet dat ik daarvoor weg hoef te gaan.’
Hannah zuchtte; dat had ze wel verwacht. Het was aan de ene kant geruststellend om te zien hoe de tweeling onvoorwaardelijk voor elkaar zorgde, hoe Tom zijn broertje beschermde, maar het maakte haar mogelijkheden niet groter. Als ze Tom niet kon overtuigen, moest ze proberen Bill te overtuigen – ze wist niet zeker of dat lukte met zijn broer erbij. Hoeveel ze ook van Tom hield, ze besefte best hoe koppig hij was, zeker als het om zijn broertje ging, en dat was op het moment absoluut niet handig.
‘Oké,’ mompelde ze en haalde diep adem. Haar stem trilde, haar handen bijna net zo erg. Met de moed der wanhoop probeerde ze haar argumenten te ordenen, alle redenen die ze kon bedenken om Bill ervan te overtuigen dat hij Raquel die laatste kans nog moest geven. Aan Toms gezicht gezien zou er geen tweede moment meer komen waarop ze dit kon doen. Ze zag de barsten in zijn uitdrukkingsloze gezicht: weten dat zij aan Raquels kant stond was al erg genoeg, nu ze het ook nog eens voor het meisje opnam… Maar Hannah wist dat ze dit nu moest doen, anders zou ze het zichzelf niet vergeven. Wat Raquel ook gezegd had, wat Tom er ook van vond.
‘Het spijt me van de zombie,’ begon ze vlug, ‘maar het is wáár. Je… je gaat eraan kapot, dat kan je niet verbergen.’
Bill slaakte een zucht, wreef langs zijn gezicht en kneep even zijn ogen dicht. ‘Dat hoef je me niet te vertellen.’
‘Ja, maar… Is het dan nooit in je opgekomen om… om gewoon… met haar te praten?’ Hannah keek hem bijna smekend aan. Hij gaf geen reactie, Tom maakte in zijn plaats een schamper geluid en leek iets te willen zeggen; om dat te voorkomen gooide Hannah zo snel mogelijk de woorden naar buiten. ‘Ik heb met haar gepraat en ik – ik weet gewoon zéker dat – Bill, ze houdt van je!’
De zanger hield nog steeds zijn ogen stijf dichtgeknepen, zijn ene hand lag over zijn gezicht maar kon de pijn in zijn trekken niet laten verdwijnen. Tom stond in één stap naast hem en legde een hand op Bills schouder. De jongere Kaulitz schudde zijn hoofd; om Tom te signaleren dat hij geen troost nodig had of om Hannah’s woorden weg te wissen, dat wist ze niet zeker. Ze beet op haar onderlip en voelde de tranen in haar eigen ogen prikken. Was het dan echt hopeloos?
‘Ze houdt van je,’ herhaalde ze gesmoord. ‘Ze… Ze lijdt er zó hard onder, Bill, ik… Niemand dringt meer tot haar door, niemand niet, zelfs Jonathan niet, en… Jullie hebben elkaar altijd vertrouwd, toch? Ik bedoel, in eerste instantie kon niemand het geloven, toch? Zegt dat niet genoeg? Is dat niet wat waard?’ De vragen volgden elkaar steeds sneller op, ze verslikte zich bijna in haar wanhoop. ‘Alsjeblieft, geef haar alsjeblieft nog die kans om… om te praten, om iets te zeggen, om het goed te maken!’
Op dat moment kon Tom zich niet meer inhouden. Een uitdrukking van woede brak door zijn masker en hij gooide zijn handen ongelovig in de lucht. ‘Goedmaken? Denk je echt dat het nog mogelijk is om het weer goed te maken? Na wat zij gedaan heeft? Kijk jíj eens naar hem!’ Hij gebaarde wild naar zijn broer, die nog altijd geen reactie wilde geven. ‘Dat heeft zij gedaan, Hannah, dat heeft jouw fijne vriendin gedaan! En je mag haar best geloven, prima, maar kom er nu niet mee dat…’
‘Dat is dus nog maar de vraag, hè!’ gilde Hannah plotseling. Ze schrok er zelf van, was zoveel volume van zichzelf helemaal niet gewend – maar haar nagels drukten pijnlijk hard in haar handpalmen en de woorden vlogen naar buiten. ‘Het is nog maar de vraag of ze dat gedaan heeft! Lúíster nou eens naar haar!’
‘IK HEB GEEN ZIN OM – ’ Vóór Tom zijn zin af kon maken, hief Bill zijn hoofd op en legde zijn hand op Toms schouder. De gitarist zweeg onmiddellijk, zijn blik sprong naar vragend en bezorgd.
Bill schudde opnieuw even zijn hoofd. ‘Houd op,’ zei hij zacht. ‘Ruzie is niet nodig. Laat elkaar niet in de steek. Jullie hebben het allebei beloofd.’
‘We…’ begon Tom hulpeloos en liet zijn schouders hangen. Zo snel als hij gekomen was, zo snel verdween de woede ook weer. Hannah deed een stap naar hem toe en hij nam haar meteen in zijn armen, drukte zijn gezicht in haar hals. Allebei lieten ze de gesproken verontschuldiging achterwege; die was niet sterk genoeg. Bill had gelijk. Ze mochten zich niet zo van elkaar vervreemden, dat was voor niemand beter. Zelfs al waren ze het niet met elkaar eens.
Bij het zien van de verzoening draaide Bill zijn hoofd weg. Hij wilde niet dat het tussen Tom en Hannah ook fout zou lopen, maar hun verstrengelde houding trok de nog verse wonden in zijn binnenste open. Een deel van hem wenste dat hij Hannah kon geloven. Hij wilde zo graag dat het waar was. Dat alles niet meer zou blijken te zijn dan een gruwelijke droom. Helaas fluisterde het realistische deel van hem dat dit onmogelijk een droom kon zijn. Het hield te lang aan, het deed teveel pijn. Het was allemaal echt.
‘Laat maar, Hannah,’ mompelde hij. ‘Je hoeft het niet meer te proberen. Het is te laat.’ Toen draaide hij zich definitief om en verdween weer in de backstage.
Hannah slikte de tranen weg. Te laat. Te laat? Haar vingers grepen zich vast in de plooien van Toms shirt, ze wikkelde haar armen om zijn hals en voelde de zijne stevig om haar heupen. Dit gevoel moesten Bill en Raquel ook gekend hebben, dacht ze. Dit gevoel van vertrouwdheid, veiligheid, saamhorigheid. Was het daarvoor nu te laat?
Tom liet haar voorzichtig los, legde een vinger onder haar kin en gaf haar een zachte kus. ‘Ik ga toch even bij Bill kijken, ja?’ fluisterde hij. ‘Niet weggaan.’
Haar kus was zijn antwoord; terwijl Tom achter zijn broertje aan verdween, viste Hannah haar gsm uit haar broekzak en klikte Raquels naam aan. Vier woorden, dat moest genoeg zijn.
Geen halve minuut later schrok Raquel wakker uit haar trance. Ze stond op van haar plek bij het raam, waar ze al een eeuwigheid met halfgesloten ogen zat, en haalde haar gsm naar zich toe. Eén nieuw bericht van Hannah. Reflexmatig overwoog ze om het niet te openen – ze wist waar Hannah nu was – maar toen slikte ze de twijfel weg en liet het berichtje verschijnen. Een kort moment stond haar hart stil.
Hij houdt van je.
Even kneep Raquel het mobieltje fijn tussen haar vingers, ongelovig, met een plots brok in haar keel. Toen holde ze de overloop op, roffelde de trap af naar beneden en greep haar jas van de kapstok. Elvira kwam uit de woonkamer, maar kreeg de kans niet om iets te zeggen. Raquel gooide de voordeur open en sprintte met losse veters de straat op. Haar haren als vleugels achter zich aan verdween ze om de hoek.
@ xILY; ik ga de stukjes niet letterlijk plaatsen, nee. Dat zou ook raar zijn, want in die stukken komt Hannah helemaal niet voor. xD Maar het komt natuurlijk wel op hetzelfde neer, hehe. Hopelijk blijf je het leuk vinden, zelfs al ken je de rest eigenlijk al :)
@ Beertje; ja, het einde zit eraan te komen... Zelf kan ik niet wachten, om eerlijk te zijn, ik ben hier al zo lang mee bezig. Maar goed, we zijn er nog niet helemaal. Bedankt voor je reactie!
Dit deel is wat wisselvallig. That is to say, qua schrijfstijl. Sommige stukken liepen niet lekker, maar ik wilde posten, want de komende twee weken heb ik waarschijnlijk helemaal geen tijd. Tentamens en dan een weekje vakantie. :) Dus op de ontknoping moeten jullie dan vermoedelijk iets langer wachten. Ik zweer het, ik heb dat niet expres zo gepland, het komt gewoon zo uit. xD In elk geval: enjoy! :)
~~
De soundcheck liep, tot ieders stille verbazing, vlekkeloos. Het zingen leek Bill op een bepaalde manier wakker te schudden; ontwakend uit de ene trance verviel hij in de andere en kreeg weer een beetje kleur op zijn wangen. De tweede trance was duidelijk gezonder dan de eerste, de microfoon in zijn handen gaf hem kracht.
Hannah volgde de soundcheck van een afstandje, naast David en de hoofdtechnicus vanaf het midden van de zaal. Niet voor het eerst bewonderde ze de professionaliteit van de jongens, die zelfs in de moeilijkste situaties nog volledig op de muziek gestort verdergingen. Chantal zag er behoorlijk nerveus uit, maar ook zij hield zich op het podium goed; ze was duidelijk in haar rol gegroeid. In dat opzicht, moest Hannah toegeven, verdiende de blondine net zo goed de bewondering – alleen het feit dat ze naast Bill stond en samen met hem de aandacht van het publiek zou vangen, deed Hannah op haar lip bijten van frustratie.
Na de soundcheck volgde het eten. Dat deden ze duidelijk expres, na het heen-en-weer-geren op het podium moest zelfs Bill in staat zijn om meer dan twee happen door zijn keel te krijgen. Het plan ging op; hij at, hoewel langzaam. Deze keer was het Hannah die moeite had om haar bord leeg te krijgen. In haar maag vormde een onaangenaam onrustig gevoel een vuist en hield het eten tegen.
Nog maar een paar uur. Nog geen zes uur meer en dan was het voorbij. Net als Raquel besefte ze dondersgoed hoe cruciaal deze avond was. Als er vandaag niets gebeurde, zou er nooit meer iets gebeuren. Van de zenuwen begon Hannah op haar onderlip te kauwen en schoof haar nog halfvolle bord van zich af. Tom wierp haar een bezorgde blik toe; ze reageerde met een klein hoofdgebaar dat hij onmiddellijk begreep. Tegelijkertijd stonden ze op en verlieten zonder enige verklaring de ruimte.
In de gang draaide Hannah zich meteen naar hem toe en zei: ‘Hij gaat kapot.’
‘Dat weet ik,’ mompelde Tom. Hij klonk zo verslagen dat Hannah haar armen om hem heen legde en zich tegen hem aandrukte, ook al was het meer haar bedoeling geweest om de confrontatie te zoeken. Ze werd licht wanhopig nu de deadline naderde en wist dat ze niet langer stil kon blijven zitten, niet langer kon toekijken en wachten. Het leek erop dat zowel Bill als Raquel bleef wachten – dus moet zij actie ondernemen, als enige overblijvende schakel tussen de twee. Alleen maakte Toms gezicht het moeilijk om te vergeten wat ze zelf te verliezen had.
‘Luister nou,’ fluisterde ze bij zijn oor. ‘Alsjeblieft, denk nou na… Hij heeft haar nodig.’
‘Dat kan niet,’ wierp hij direct tegen, hoewel op murmeltoon. ‘Dat kan ik niet toestaan, snap je dat niet? Wie aan mijn broertje komt…’
‘Luister nou!’ drong Hannah aan. Ze wist wat hij wilde zeggen, ze begreep waar hij het over had, maar dat hielp niet. ‘Luister nou, kíjk nou naar hem! Hij ziet eruit als een zombie, dat is toch…’
‘En bedankt,’ viel Bill haar met zachte stem in de rede. Ze schrokken allebei op, deden automatisch een stap achteruit om hem niet met hun relatie te confronteren. De zanger leunde tegen de muur naast de deur en keek hen met een onbeweeglijk gezicht aan.
‘Tom,’ zei Hannah stilletjes. ‘Laat mij even met Bill praten.’
De gitarist snoof en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Ik geloof niet dat ik daarvoor weg hoef te gaan.’
Hannah zuchtte; dat had ze wel verwacht. Het was aan de ene kant geruststellend om te zien hoe de tweeling onvoorwaardelijk voor elkaar zorgde, hoe Tom zijn broertje beschermde, maar het maakte haar mogelijkheden niet groter. Als ze Tom niet kon overtuigen, moest ze proberen Bill te overtuigen – ze wist niet zeker of dat lukte met zijn broer erbij. Hoeveel ze ook van Tom hield, ze besefte best hoe koppig hij was, zeker als het om zijn broertje ging, en dat was op het moment absoluut niet handig.
‘Oké,’ mompelde ze en haalde diep adem. Haar stem trilde, haar handen bijna net zo erg. Met de moed der wanhoop probeerde ze haar argumenten te ordenen, alle redenen die ze kon bedenken om Bill ervan te overtuigen dat hij Raquel die laatste kans nog moest geven. Aan Toms gezicht gezien zou er geen tweede moment meer komen waarop ze dit kon doen. Ze zag de barsten in zijn uitdrukkingsloze gezicht: weten dat zij aan Raquels kant stond was al erg genoeg, nu ze het ook nog eens voor het meisje opnam… Maar Hannah wist dat ze dit nu moest doen, anders zou ze het zichzelf niet vergeven. Wat Raquel ook gezegd had, wat Tom er ook van vond.
‘Het spijt me van de zombie,’ begon ze vlug, ‘maar het is wáár. Je… je gaat eraan kapot, dat kan je niet verbergen.’
Bill slaakte een zucht, wreef langs zijn gezicht en kneep even zijn ogen dicht. ‘Dat hoef je me niet te vertellen.’
‘Ja, maar… Is het dan nooit in je opgekomen om… om gewoon… met haar te praten?’ Hannah keek hem bijna smekend aan. Hij gaf geen reactie, Tom maakte in zijn plaats een schamper geluid en leek iets te willen zeggen; om dat te voorkomen gooide Hannah zo snel mogelijk de woorden naar buiten. ‘Ik heb met haar gepraat en ik – ik weet gewoon zéker dat – Bill, ze houdt van je!’
De zanger hield nog steeds zijn ogen stijf dichtgeknepen, zijn ene hand lag over zijn gezicht maar kon de pijn in zijn trekken niet laten verdwijnen. Tom stond in één stap naast hem en legde een hand op Bills schouder. De jongere Kaulitz schudde zijn hoofd; om Tom te signaleren dat hij geen troost nodig had of om Hannah’s woorden weg te wissen, dat wist ze niet zeker. Ze beet op haar onderlip en voelde de tranen in haar eigen ogen prikken. Was het dan echt hopeloos?
‘Ze houdt van je,’ herhaalde ze gesmoord. ‘Ze… Ze lijdt er zó hard onder, Bill, ik… Niemand dringt meer tot haar door, niemand niet, zelfs Jonathan niet, en… Jullie hebben elkaar altijd vertrouwd, toch? Ik bedoel, in eerste instantie kon niemand het geloven, toch? Zegt dat niet genoeg? Is dat niet wat waard?’ De vragen volgden elkaar steeds sneller op, ze verslikte zich bijna in haar wanhoop. ‘Alsjeblieft, geef haar alsjeblieft nog die kans om… om te praten, om iets te zeggen, om het goed te maken!’
Op dat moment kon Tom zich niet meer inhouden. Een uitdrukking van woede brak door zijn masker en hij gooide zijn handen ongelovig in de lucht. ‘Goedmaken? Denk je echt dat het nog mogelijk is om het weer goed te maken? Na wat zij gedaan heeft? Kijk jíj eens naar hem!’ Hij gebaarde wild naar zijn broer, die nog altijd geen reactie wilde geven. ‘Dat heeft zij gedaan, Hannah, dat heeft jouw fijne vriendin gedaan! En je mag haar best geloven, prima, maar kom er nu niet mee dat…’
‘Dat is dus nog maar de vraag, hè!’ gilde Hannah plotseling. Ze schrok er zelf van, was zoveel volume van zichzelf helemaal niet gewend – maar haar nagels drukten pijnlijk hard in haar handpalmen en de woorden vlogen naar buiten. ‘Het is nog maar de vraag of ze dat gedaan heeft! Lúíster nou eens naar haar!’
‘IK HEB GEEN ZIN OM – ’ Vóór Tom zijn zin af kon maken, hief Bill zijn hoofd op en legde zijn hand op Toms schouder. De gitarist zweeg onmiddellijk, zijn blik sprong naar vragend en bezorgd.
Bill schudde opnieuw even zijn hoofd. ‘Houd op,’ zei hij zacht. ‘Ruzie is niet nodig. Laat elkaar niet in de steek. Jullie hebben het allebei beloofd.’
‘We…’ begon Tom hulpeloos en liet zijn schouders hangen. Zo snel als hij gekomen was, zo snel verdween de woede ook weer. Hannah deed een stap naar hem toe en hij nam haar meteen in zijn armen, drukte zijn gezicht in haar hals. Allebei lieten ze de gesproken verontschuldiging achterwege; die was niet sterk genoeg. Bill had gelijk. Ze mochten zich niet zo van elkaar vervreemden, dat was voor niemand beter. Zelfs al waren ze het niet met elkaar eens.
Bij het zien van de verzoening draaide Bill zijn hoofd weg. Hij wilde niet dat het tussen Tom en Hannah ook fout zou lopen, maar hun verstrengelde houding trok de nog verse wonden in zijn binnenste open. Een deel van hem wenste dat hij Hannah kon geloven. Hij wilde zo graag dat het waar was. Dat alles niet meer zou blijken te zijn dan een gruwelijke droom. Helaas fluisterde het realistische deel van hem dat dit onmogelijk een droom kon zijn. Het hield te lang aan, het deed teveel pijn. Het was allemaal echt.
‘Laat maar, Hannah,’ mompelde hij. ‘Je hoeft het niet meer te proberen. Het is te laat.’ Toen draaide hij zich definitief om en verdween weer in de backstage.
Hannah slikte de tranen weg. Te laat. Te laat? Haar vingers grepen zich vast in de plooien van Toms shirt, ze wikkelde haar armen om zijn hals en voelde de zijne stevig om haar heupen. Dit gevoel moesten Bill en Raquel ook gekend hebben, dacht ze. Dit gevoel van vertrouwdheid, veiligheid, saamhorigheid. Was het daarvoor nu te laat?
Tom liet haar voorzichtig los, legde een vinger onder haar kin en gaf haar een zachte kus. ‘Ik ga toch even bij Bill kijken, ja?’ fluisterde hij. ‘Niet weggaan.’
Haar kus was zijn antwoord; terwijl Tom achter zijn broertje aan verdween, viste Hannah haar gsm uit haar broekzak en klikte Raquels naam aan. Vier woorden, dat moest genoeg zijn.
Geen halve minuut later schrok Raquel wakker uit haar trance. Ze stond op van haar plek bij het raam, waar ze al een eeuwigheid met halfgesloten ogen zat, en haalde haar gsm naar zich toe. Eén nieuw bericht van Hannah. Reflexmatig overwoog ze om het niet te openen – ze wist waar Hannah nu was – maar toen slikte ze de twijfel weg en liet het berichtje verschijnen. Een kort moment stond haar hart stil.
Hij houdt van je.
Even kneep Raquel het mobieltje fijn tussen haar vingers, ongelovig, met een plots brok in haar keel. Toen holde ze de overloop op, roffelde de trap af naar beneden en greep haar jas van de kapstok. Elvira kwam uit de woonkamer, maar kreeg de kans niet om iets te zeggen. Raquel gooide de voordeur open en sprintte met losse veters de straat op. Haar haren als vleugels achter zich aan verdween ze om de hoek.
Ahhhhhhhhh Ze gaat het goedmaken!! Wat goed van haar, en natuurlijk heel erg aardig van Hannah dat ze toch nog geprobeerd heeft om haar te helpen. Ik hoop egt dat ze op tijd komt en geen ongelukjes ofzo krijgt.
Trouwens Melian veel succes met je tentamens!! En natuurlijk een fijne vakantie
XxJenna
Trouwens Melian veel succes met je tentamens!! En natuurlijk een fijne vakantie
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
WAAUW!
lang geleden dat ik gereageerd heb :s
maar wat een verhaal!
oeeh ik hoop dat ze weer bij elkaar komen en ze weer happy zijn!
Want Bill als zombie? => niet leuk :s
maar zo'n mooi verhaal (:
lang geleden dat ik gereageerd heb :s
maar wat een verhaal!
oeeh ik hoop dat ze weer bij elkaar komen en ze weer happy zijn!
Want Bill als zombie? => niet leuk :s
maar zo'n mooi verhaal (:
dream as if you'll live forever, live today as if you'll die tomorrow <3
Hello my lovelies! Sorry dat het weer zo lang duurde, maar zoals aangekondigd bij het vorige stuk, tentamens + vakantie... En in tegenstelling tot normaal heb ik op vakantie nauwelijks kunnen schrijven, dus toen duurde het weer wat langer. Maar hier is het dan toch. :)
Jenna, Janeke, bedankt voor jullie reacties! Enjoy <3
~~
84.
Het was een inmiddels bekend fenomeen voor de Duitse concerthallen: wanneer Tokio Hotel optrad, stonden de fans al weken van tevoren voor de deur en hielden de hele buurt wakker met hun gezang. Om ervoor te zorgen dat de tieners uit verveling geen winkels gingen plunderen of vuilnisbakken slopen, stonden er dranghekken en de politie hield het gebeuren in het provisorische tentenkamp strikt in de gaten.
Naarmate het tijdstip waarop de deuren opengingen dichterbij kwam, werd de onrust onder de fans groter. Het zingen ging onvermoeibaar door; ze hadden inmiddels heel Schrei So Laut Du Kannst gehad en waren halverwege Zimmer 483 toen Raquel hijgend de hoek om kwam. Bij het zien van de enorme rij en de chaos van dranghekken met politielint viel ze direct stil. Gehaast schoot haar blik over het plein, op zoek naar een doorgang, een mogelijkheid om aan de andere kant van de O2 te komen zonder te worden tegengehouden. Na een paar keer heen en weer kijken zonk de moed haar in de schoenen. Er stond overal security. Hoe moest ze dit voor elkaar krijgen?
In een winkelruit ving ze plotseling haar eigen spiegelbeeld. Een meisje met een wilde bos krullen, een openhangende jas waar een versleten Sesamstraatshirt onderuit kwam; er zaten rafels aan haar afgedragen jeans die er eigenlijk niet hoorden en de veters van haar allstars sliertten los over de stoep. Geen make-up, niet eens een beetje, ze had geen oorbellen in of zelfs maar een ketting om. Over het algemeen zag ze er verwilderd uit, alsof ze in een vlaag van verstandsverbijstering was opgesprongen en ervandoor gegaan. In zekere zin was dat natuurlijk ook zo. Als Hannah haar niet dat sms’je gestuurd had, zou ze vandaag het huis niet hebben verlaten. Dan zou ze hier nu niet staan, met heftig bonkend hart en een laatste restje hoop – of was het wanhoop? – waar ze zich aan vastklampte. Hannah’s sms had haar dat beetje gegeven, als laatste zet in de rug. Anders was Raquel in haar oude strategie blijven hangen: ogen dicht, hoofd in het zand en afwachten.
Maar voor wachten was nu geen tijd meer. Ze moest het heft in eigen handen nemen – wat had ze te verliezen? Na vanavond zou er geen ruimte meer zijn voor hoop.
Nu bleef er alleen nog de vraag hoe Raquel het gebouw binnenkwam. Door haar verfomfaaide uiterlijk zag ze eruit als één van de kamperende fans, de security zou haar nooit doorlaten. En ze had niet eens een kaartje voor het concert.
Bijtend op haar lip slenterde Raquel richting de parkeerplaats, op zoek naar een oplossing voor haar probleem. Ze besefte pas dat een aantal van de veiligheidsmensen haar in de gaten hield toen ze bij de dranghekken kwam; twee bodyguards met het logo van de band op hun shirt liepen doelgericht op haar af en bleven direct voor haar staan. Even gingen de blikken zwijgend over en weer. Toen zei Raquel zacht: ‘Mag ik er alsjeblieft door?’
Saki en Tobi, de twee persoonlijke bodyguards van Tokio Hotel, wisselden een veelbetekenende blik. Ze kenden het meisje natuurlijk, hadden haar bij meerdere gelegenheden gezien en gesproken. Ze wisten ook wat er tussen haar en Bill gebeurd was. Geen haar op hun hoofd dat eraan dacht om haar, júist haar, door te laten – dat deden ze Bill niet aan. Het antwoord werd een kort hoofdschuddend nee.
‘Alsjeblieft.’ Met smekende ogen keek Raquel van het ene onbewogen gezicht naar het andere. ‘Alsjeblieft. Ik moet Bill iets zeggen.’
Het bleef nee.
‘Toe nou… Ik wil alleen maar met hem praten, heel even maar, tien minuten is genoeg,’ probeerde ze. Haar stem werd iets luider, de vertwijfeling sprak duidelijk uit haar hele gezicht; haar vingers klemden zich om de stang van het dranghek. ‘Alsjeblieft!’
‘Nee.’ Saki en Tobi maakten aanstalten om zich om te draaien en weg te lopen, maar Raquel gaf nog niet op. Met de moed der wanhoop greep ze naar Saki’s mouw, riep “Wacht!”, en hoewel de bodyguard zich direct lostrok bleven de twee mannen wel staan.
‘Vraag het anders aan Hannah!’ smeekte Raquel haastig. ‘Vraag aan Hannah of het oké is dat ik binnenkom! Vertrouwen jullie haar soms niet? Vraag het aan Hannah, alsjeblieft…’
Opnieuw wisselden Saki en Tobi een blik, voor Raquel een ondoorgrondelijke. Toen haalde Saki zijn gsm tevoorschijn en legde die na een paar klikken tegen zijn oor. Raquel keek met een van onrust en twijfel vertrokken gezicht toe. Belde hij nu Hannah of belde hij om extra security? Misschien belde hij Bill wel. Of Tom. Of David. Ze beet zo hard ip haar onderlip dat ze bloed proefde en moest heftig slikken.
‘Goed dan.’ Saki draaide zich terug haar kant op, borg tegelijkertijd zijn gsm weg. ‘Je krijgt een kwartier. Niet meer.’
Een gevoel van duizelingwekkende dankbaarheid en opluchting stroomde door Raquel heen. Overweldigd sloot ze haar ogen, kneep haar handen tot vuisten om haar tranen onder controle te krijgen. Iemand daarboven had vandaag het beste met haar voor.
‘Bedankt. Je hebt geen idee hoe dankbaar ik je ben.’ Impulsief greep ze naar Saki’s handen, omarmde hem zo’n beetje zodra ze door de dranghekken was geglipt. De beide bodyguards keken nog even misprijzend en afwijzend, maar dat zag Raquel niet meer. Ze sprintte naar de artiesteningang, trok die open en sprong de gang in.
De eerste horde was genomen.
De tweede horde diende zich echter vrijwel onmiddellijk aan. Er stonden natuurlijk geen bordjes “Tokio Hotel die kant op” en alle deuren zagen er hetzelfde uit. Raquel was nog nooit in deze backstage geweest, in deze lange gang met de met de vanillekleurige wanden en de linoleumvloer, met naast elke deur een nummer en een lampje.
Op goed geluk begon ze te lopen, snelwandelen, met gespitste oren in de hoop te kunnen horen waar de jongens zaten. De gang was langer dan ze gehoopt had, of misschien leek dat maar zo; ze liep langzaam, alle spieren aangespannen, bijna als in een film op haar tenen. Met elke stap werden haar handen klammer, beet ze harder op haar lip, nam haar hartslag toe – de zenuwen borrelden in haar hele lichaam. Ze had nog niet bedacht wat ze zou zeggen. Ze had er nog nauwelijks op gerekend dat ze iets zou mogen zeggen, ze rekende er nog steeds niet op. Hoeveel tijd zou ze uiteindelijk krijgen? De bodyguards hadden haar dan wel vijftien minuten gegeven, hoeveel minuten zou Tom haar toestaan?
De gedachte was nog niet verdwenen of vlak voor haar ging een deur open en een bekende stem waaide naar buiten. ‘Jongens? Ik ben even op het toilet…’
Toen stapte Chantal over de drempel en stond oog in oog met Raquel.
Al het bloed trok direct weg uit Chantals gezicht. Ze stond als versteend in de deuropening, hand nog op de deurklink, ogen wijd open en een vertrokken gezicht. Een van schok, ontzetting, angst vertrokken gezicht. Schuldgevoel en gewetenswroeging deden haar handen tot vuisten ballen en haar wenkbrauwen samentrekken boven haar ogen, die zich langzaam met tranen vulden.
Raquel bleef onbeweeglijk staan. Ze was eveneens bleek geworden, maar haar gezicht had alleen meer aan kalmte gewonnen. De zenuwen leken verdwenen – want voor Chantal was ze niet bang. Chantals reactie maakte haar niets uit. Ze moest zich tegenover de blondine niet schamen, had zich nergens voor te verontschuldigen. Want Chantal was hier de schuldige. Niet zij.
Na een paar minuten doodse stilte, waarin ze elkaar alleen maar aan konden staren, liet Chantal de deurknop los en fluisterde: ‘Raquel…’
Op dat moment ontplofte alles.
Uit de backstage kwam een harde “Wát?!” en voor ze doorhadden wat er gebeurde, stormde Tom naar buiten. Het ging te snel voor Raquels toch al breekbare zenuwen; het ene moment keek ze in Chantals geschokte gezicht, het volgende moment pinde Tom haar tegen de muur en schreeuwde zo hard dat ze hem niet meer verstond. Chantal stond nog altijd hulpeloos bij de deur, te overweldigd door haar emoties om zich zelfs maar te kunnen bewegen.
‘Tom!’ Hannah holde over de drempel en trok zonder aarzelen haar vriendje naar achteren. Hij schudde haar handen woest van zich af, maar hij hield in elk geval op met schreeuwen. Raquel durfde langzaam weer uit haar ineengedoken houding omhoog te komen; van de kalmte was niets meer over, ze stond op het punt om in huilen uit te barsten en trilde over haar hele lichaam. Haar stem was nergens te vinden – ze wilde iets zeggen, maar haar keel blokkeerde zodra ze in Toms vijandige ogen blikte.
‘Wát doe jij hier?’ blafte hij woedend. ‘Heb je nog niet genoeg gedaan? Hoe dúrf je…’
‘Tom…’ viel Hannah hem weer in de rede, ditmaal zachter. ‘Ik zei toch dat jullie naar haar moesten luisteren…’
Met een ruk draaide hij zich naar haar om, keek haar met wijd opengesperde ogen aan alsof hij haar voor het eerst pas zag. ‘Heb jíj gezegd dat ze moest komen?’
‘Nee,’ antwoordde Hannah naar waarheid. ‘Ik heb alleen tegen de security gezegd dat ze haar kunnen doorlaten.’
Tom staarde haar perplex aan. Hij leek te twijfelen tussen slaande woede of diepe teleurstelling, produceerde ten slotte een diepe zucht en gromde: ‘Fantastisch! Wát een vriendin!’
‘Tom!’ Hannah dwong hem haar aan te kijken, boorde indringend haar ogen in de zijne. ‘Dit gaat niet over ons.’ Ze benadrukte elk woord. ‘Ik heb dit niet gedaan om jou in de rug te vallen of zo, ik heb dit gedaan omdat ik zie hoe ze er allebei onder lijden en ik niet wil dat mijn vrienden zo’n pijn hebben. Alleen daarom.’
Haar woorden leken enigszins effect te hebben op Tom, maar ze hadden een groter effect op Raquel; het meisje ontwaakte uit haar sprakeloosheid en deed voorzichtig een stapje van de muur af, naar Tom en Hannah toe. Alle blikken gingen direct naar haar, die van Tom spuwde nog altijd vuur – maar nu ze besloten had wat ze wilde zeggen, tuimelden de woorden ongehinderd uit haar mond.
‘Alsjeblieft Tom, ik wil alleen maar met hem praten, hem uitleggen… Niets anders, alleen maar met hem praten! Tien minuten, meer hoef je me niet te geven, meer vraag ik niet…’
‘Tien minuten is al te veel,’ kapte hij haar bruut af en draaide zich van haar weg, alsof hij aanstalten maakte om weer naar binnen te gaan. Daarbinnen, realiseerde Raquel zich, daarbinnen zat Bill en kon waarschijnlijk alles horen. En Georg en Gustav net zo goed, die hielden Bill zeker in de gaten nu… nu zij hier was. Het liefst had ze hem direct aangesproken, dwars door de deur heen, maar ze durfde niet goed met deze laaiende Tom in de buurt.
Dus moest ze het bij diezelfde Tom blijven proberen.
‘Wacht!’ smeekte ze en greep naar zijn mouw. Hij trok zich haast met walging los, maar ze gaf nog niet op. ‘Vijf minuten dan! Vijf minuten! Tom, alsjeblieft, alsjeblieft, ik wil alleen maar met hem praten… Ik wil alleen maar… Je hoeft alleen maar…’
Omdat ze zich in haar haast en haar wanhoop verslikte, deed ze een greep in haar broekzak en duwde Tom zonder erover na te denken de inhoud in zijn handen. Hij versteende direct, alsof hij niet kon geloven dat ze dit echt deed, en even leek het of hij de voorwerpen gewoon zou laten vallen.
‘Je hoeft alleen maar te kijken,’ fluisterde Raquel. ‘Alsjeblieft, Tom, je hoeft alleen maar te kijken.’
Hij aarzelde even, maar streek toen de bovenste foto glad en keek. Zijn gezicht werd onmiddellijk donker; dit beeld herkende hij. Deze foto had op Raquels Facebook gestaan, deze foto was het hele probleem, het bewijs, datgene wat Bills hart had gebroken. Raquel in een innige omhelzing met een onbekende donkerharige jongeman. Een héél innige omhelzing – om niet te zeggen een innige kus.
Tom trok zijn wenkbrauwen op, maar hield zijn snijdende commentaar voor zich en stopte de foto onderop het verfrommelde stapeltje van drie. Bij het volgende beeld bleven zijn bewegingen echter steken. Een onwillekeurig ‘Wat?’ ontsnapte uit zijn mond en hij haalde de eerste foto weer tevoorschijn, vergeleek verwilderd het ene plaatje met het andere.
Dezelfde jongen. Ander meisje. Hoe kon dat?
Plotseling gejaagd wreef hij de kreukels uit de derde foto en snakte licht naar adem. Deze kende hij ook: hij had hem zelf gemaakt. In Monaco, in een moment van puur geluk en euforie, toen de hele wereld alleen voor hen bestond; alleen voor Tokio Hotel en de meisjes, alleen voor hem en Hannah, Bill en Raquel. Dat gevoel spatte van het beeld. Van de hartstochtelijke kus die Bill en Raquel daar deelden.
Niet-begrijpend, niet-bevattend schoten zijn ogen tussen de drie foto’s heen en weer, maar hij kon er geen chocola van maken. Het lukte hem niet om alle tegenstrijdigheden op een rij en logisch kloppend te krijgen. Het was te absurd. Hadden ze het uiteindelijk toch mis gehad?
Ja, ze hadden ergens iets mis gehad en Tom had gedacht dat hij wist waar. Nu was hij er niet meer zeker van.
In zijn verwarring stak hij de foto’s naar Chantal uit, op zoek naar iemand die de beelden kon beoordelen, en riep tegelijkertijd met afgezwakte stem: ‘Gus, Georg? Kom ’ns…’
Chantal staarde naar de foto’s in haar handen. Tom was te verward en afgeleid om te zien hoe haar vingers trilden, hoe ze haar lippen op elkaar kneep en heftig met haar ogen knipperde. De twee meisjes zagen het echter wel en wisselden een korte blik; Hannah leek te willen aanmoedigen, Raquel twijfelde. Ze beet op haar lip, aarzelde, toen kuchte ze zacht.
‘Chantal heeft de foto’s al gezien.’
Jenna, Janeke, bedankt voor jullie reacties! Enjoy <3
~~
84.
Het was een inmiddels bekend fenomeen voor de Duitse concerthallen: wanneer Tokio Hotel optrad, stonden de fans al weken van tevoren voor de deur en hielden de hele buurt wakker met hun gezang. Om ervoor te zorgen dat de tieners uit verveling geen winkels gingen plunderen of vuilnisbakken slopen, stonden er dranghekken en de politie hield het gebeuren in het provisorische tentenkamp strikt in de gaten.
Naarmate het tijdstip waarop de deuren opengingen dichterbij kwam, werd de onrust onder de fans groter. Het zingen ging onvermoeibaar door; ze hadden inmiddels heel Schrei So Laut Du Kannst gehad en waren halverwege Zimmer 483 toen Raquel hijgend de hoek om kwam. Bij het zien van de enorme rij en de chaos van dranghekken met politielint viel ze direct stil. Gehaast schoot haar blik over het plein, op zoek naar een doorgang, een mogelijkheid om aan de andere kant van de O2 te komen zonder te worden tegengehouden. Na een paar keer heen en weer kijken zonk de moed haar in de schoenen. Er stond overal security. Hoe moest ze dit voor elkaar krijgen?
In een winkelruit ving ze plotseling haar eigen spiegelbeeld. Een meisje met een wilde bos krullen, een openhangende jas waar een versleten Sesamstraatshirt onderuit kwam; er zaten rafels aan haar afgedragen jeans die er eigenlijk niet hoorden en de veters van haar allstars sliertten los over de stoep. Geen make-up, niet eens een beetje, ze had geen oorbellen in of zelfs maar een ketting om. Over het algemeen zag ze er verwilderd uit, alsof ze in een vlaag van verstandsverbijstering was opgesprongen en ervandoor gegaan. In zekere zin was dat natuurlijk ook zo. Als Hannah haar niet dat sms’je gestuurd had, zou ze vandaag het huis niet hebben verlaten. Dan zou ze hier nu niet staan, met heftig bonkend hart en een laatste restje hoop – of was het wanhoop? – waar ze zich aan vastklampte. Hannah’s sms had haar dat beetje gegeven, als laatste zet in de rug. Anders was Raquel in haar oude strategie blijven hangen: ogen dicht, hoofd in het zand en afwachten.
Maar voor wachten was nu geen tijd meer. Ze moest het heft in eigen handen nemen – wat had ze te verliezen? Na vanavond zou er geen ruimte meer zijn voor hoop.
Nu bleef er alleen nog de vraag hoe Raquel het gebouw binnenkwam. Door haar verfomfaaide uiterlijk zag ze eruit als één van de kamperende fans, de security zou haar nooit doorlaten. En ze had niet eens een kaartje voor het concert.
Bijtend op haar lip slenterde Raquel richting de parkeerplaats, op zoek naar een oplossing voor haar probleem. Ze besefte pas dat een aantal van de veiligheidsmensen haar in de gaten hield toen ze bij de dranghekken kwam; twee bodyguards met het logo van de band op hun shirt liepen doelgericht op haar af en bleven direct voor haar staan. Even gingen de blikken zwijgend over en weer. Toen zei Raquel zacht: ‘Mag ik er alsjeblieft door?’
Saki en Tobi, de twee persoonlijke bodyguards van Tokio Hotel, wisselden een veelbetekenende blik. Ze kenden het meisje natuurlijk, hadden haar bij meerdere gelegenheden gezien en gesproken. Ze wisten ook wat er tussen haar en Bill gebeurd was. Geen haar op hun hoofd dat eraan dacht om haar, júist haar, door te laten – dat deden ze Bill niet aan. Het antwoord werd een kort hoofdschuddend nee.
‘Alsjeblieft.’ Met smekende ogen keek Raquel van het ene onbewogen gezicht naar het andere. ‘Alsjeblieft. Ik moet Bill iets zeggen.’
Het bleef nee.
‘Toe nou… Ik wil alleen maar met hem praten, heel even maar, tien minuten is genoeg,’ probeerde ze. Haar stem werd iets luider, de vertwijfeling sprak duidelijk uit haar hele gezicht; haar vingers klemden zich om de stang van het dranghek. ‘Alsjeblieft!’
‘Nee.’ Saki en Tobi maakten aanstalten om zich om te draaien en weg te lopen, maar Raquel gaf nog niet op. Met de moed der wanhoop greep ze naar Saki’s mouw, riep “Wacht!”, en hoewel de bodyguard zich direct lostrok bleven de twee mannen wel staan.
‘Vraag het anders aan Hannah!’ smeekte Raquel haastig. ‘Vraag aan Hannah of het oké is dat ik binnenkom! Vertrouwen jullie haar soms niet? Vraag het aan Hannah, alsjeblieft…’
Opnieuw wisselden Saki en Tobi een blik, voor Raquel een ondoorgrondelijke. Toen haalde Saki zijn gsm tevoorschijn en legde die na een paar klikken tegen zijn oor. Raquel keek met een van onrust en twijfel vertrokken gezicht toe. Belde hij nu Hannah of belde hij om extra security? Misschien belde hij Bill wel. Of Tom. Of David. Ze beet zo hard ip haar onderlip dat ze bloed proefde en moest heftig slikken.
‘Goed dan.’ Saki draaide zich terug haar kant op, borg tegelijkertijd zijn gsm weg. ‘Je krijgt een kwartier. Niet meer.’
Een gevoel van duizelingwekkende dankbaarheid en opluchting stroomde door Raquel heen. Overweldigd sloot ze haar ogen, kneep haar handen tot vuisten om haar tranen onder controle te krijgen. Iemand daarboven had vandaag het beste met haar voor.
‘Bedankt. Je hebt geen idee hoe dankbaar ik je ben.’ Impulsief greep ze naar Saki’s handen, omarmde hem zo’n beetje zodra ze door de dranghekken was geglipt. De beide bodyguards keken nog even misprijzend en afwijzend, maar dat zag Raquel niet meer. Ze sprintte naar de artiesteningang, trok die open en sprong de gang in.
De eerste horde was genomen.
De tweede horde diende zich echter vrijwel onmiddellijk aan. Er stonden natuurlijk geen bordjes “Tokio Hotel die kant op” en alle deuren zagen er hetzelfde uit. Raquel was nog nooit in deze backstage geweest, in deze lange gang met de met de vanillekleurige wanden en de linoleumvloer, met naast elke deur een nummer en een lampje.
Op goed geluk begon ze te lopen, snelwandelen, met gespitste oren in de hoop te kunnen horen waar de jongens zaten. De gang was langer dan ze gehoopt had, of misschien leek dat maar zo; ze liep langzaam, alle spieren aangespannen, bijna als in een film op haar tenen. Met elke stap werden haar handen klammer, beet ze harder op haar lip, nam haar hartslag toe – de zenuwen borrelden in haar hele lichaam. Ze had nog niet bedacht wat ze zou zeggen. Ze had er nog nauwelijks op gerekend dat ze iets zou mogen zeggen, ze rekende er nog steeds niet op. Hoeveel tijd zou ze uiteindelijk krijgen? De bodyguards hadden haar dan wel vijftien minuten gegeven, hoeveel minuten zou Tom haar toestaan?
De gedachte was nog niet verdwenen of vlak voor haar ging een deur open en een bekende stem waaide naar buiten. ‘Jongens? Ik ben even op het toilet…’
Toen stapte Chantal over de drempel en stond oog in oog met Raquel.
Al het bloed trok direct weg uit Chantals gezicht. Ze stond als versteend in de deuropening, hand nog op de deurklink, ogen wijd open en een vertrokken gezicht. Een van schok, ontzetting, angst vertrokken gezicht. Schuldgevoel en gewetenswroeging deden haar handen tot vuisten ballen en haar wenkbrauwen samentrekken boven haar ogen, die zich langzaam met tranen vulden.
Raquel bleef onbeweeglijk staan. Ze was eveneens bleek geworden, maar haar gezicht had alleen meer aan kalmte gewonnen. De zenuwen leken verdwenen – want voor Chantal was ze niet bang. Chantals reactie maakte haar niets uit. Ze moest zich tegenover de blondine niet schamen, had zich nergens voor te verontschuldigen. Want Chantal was hier de schuldige. Niet zij.
Na een paar minuten doodse stilte, waarin ze elkaar alleen maar aan konden staren, liet Chantal de deurknop los en fluisterde: ‘Raquel…’
Op dat moment ontplofte alles.
Uit de backstage kwam een harde “Wát?!” en voor ze doorhadden wat er gebeurde, stormde Tom naar buiten. Het ging te snel voor Raquels toch al breekbare zenuwen; het ene moment keek ze in Chantals geschokte gezicht, het volgende moment pinde Tom haar tegen de muur en schreeuwde zo hard dat ze hem niet meer verstond. Chantal stond nog altijd hulpeloos bij de deur, te overweldigd door haar emoties om zich zelfs maar te kunnen bewegen.
‘Tom!’ Hannah holde over de drempel en trok zonder aarzelen haar vriendje naar achteren. Hij schudde haar handen woest van zich af, maar hij hield in elk geval op met schreeuwen. Raquel durfde langzaam weer uit haar ineengedoken houding omhoog te komen; van de kalmte was niets meer over, ze stond op het punt om in huilen uit te barsten en trilde over haar hele lichaam. Haar stem was nergens te vinden – ze wilde iets zeggen, maar haar keel blokkeerde zodra ze in Toms vijandige ogen blikte.
‘Wát doe jij hier?’ blafte hij woedend. ‘Heb je nog niet genoeg gedaan? Hoe dúrf je…’
‘Tom…’ viel Hannah hem weer in de rede, ditmaal zachter. ‘Ik zei toch dat jullie naar haar moesten luisteren…’
Met een ruk draaide hij zich naar haar om, keek haar met wijd opengesperde ogen aan alsof hij haar voor het eerst pas zag. ‘Heb jíj gezegd dat ze moest komen?’
‘Nee,’ antwoordde Hannah naar waarheid. ‘Ik heb alleen tegen de security gezegd dat ze haar kunnen doorlaten.’
Tom staarde haar perplex aan. Hij leek te twijfelen tussen slaande woede of diepe teleurstelling, produceerde ten slotte een diepe zucht en gromde: ‘Fantastisch! Wát een vriendin!’
‘Tom!’ Hannah dwong hem haar aan te kijken, boorde indringend haar ogen in de zijne. ‘Dit gaat niet over ons.’ Ze benadrukte elk woord. ‘Ik heb dit niet gedaan om jou in de rug te vallen of zo, ik heb dit gedaan omdat ik zie hoe ze er allebei onder lijden en ik niet wil dat mijn vrienden zo’n pijn hebben. Alleen daarom.’
Haar woorden leken enigszins effect te hebben op Tom, maar ze hadden een groter effect op Raquel; het meisje ontwaakte uit haar sprakeloosheid en deed voorzichtig een stapje van de muur af, naar Tom en Hannah toe. Alle blikken gingen direct naar haar, die van Tom spuwde nog altijd vuur – maar nu ze besloten had wat ze wilde zeggen, tuimelden de woorden ongehinderd uit haar mond.
‘Alsjeblieft Tom, ik wil alleen maar met hem praten, hem uitleggen… Niets anders, alleen maar met hem praten! Tien minuten, meer hoef je me niet te geven, meer vraag ik niet…’
‘Tien minuten is al te veel,’ kapte hij haar bruut af en draaide zich van haar weg, alsof hij aanstalten maakte om weer naar binnen te gaan. Daarbinnen, realiseerde Raquel zich, daarbinnen zat Bill en kon waarschijnlijk alles horen. En Georg en Gustav net zo goed, die hielden Bill zeker in de gaten nu… nu zij hier was. Het liefst had ze hem direct aangesproken, dwars door de deur heen, maar ze durfde niet goed met deze laaiende Tom in de buurt.
Dus moest ze het bij diezelfde Tom blijven proberen.
‘Wacht!’ smeekte ze en greep naar zijn mouw. Hij trok zich haast met walging los, maar ze gaf nog niet op. ‘Vijf minuten dan! Vijf minuten! Tom, alsjeblieft, alsjeblieft, ik wil alleen maar met hem praten… Ik wil alleen maar… Je hoeft alleen maar…’
Omdat ze zich in haar haast en haar wanhoop verslikte, deed ze een greep in haar broekzak en duwde Tom zonder erover na te denken de inhoud in zijn handen. Hij versteende direct, alsof hij niet kon geloven dat ze dit echt deed, en even leek het of hij de voorwerpen gewoon zou laten vallen.
‘Je hoeft alleen maar te kijken,’ fluisterde Raquel. ‘Alsjeblieft, Tom, je hoeft alleen maar te kijken.’
Hij aarzelde even, maar streek toen de bovenste foto glad en keek. Zijn gezicht werd onmiddellijk donker; dit beeld herkende hij. Deze foto had op Raquels Facebook gestaan, deze foto was het hele probleem, het bewijs, datgene wat Bills hart had gebroken. Raquel in een innige omhelzing met een onbekende donkerharige jongeman. Een héél innige omhelzing – om niet te zeggen een innige kus.
Tom trok zijn wenkbrauwen op, maar hield zijn snijdende commentaar voor zich en stopte de foto onderop het verfrommelde stapeltje van drie. Bij het volgende beeld bleven zijn bewegingen echter steken. Een onwillekeurig ‘Wat?’ ontsnapte uit zijn mond en hij haalde de eerste foto weer tevoorschijn, vergeleek verwilderd het ene plaatje met het andere.
Dezelfde jongen. Ander meisje. Hoe kon dat?
Plotseling gejaagd wreef hij de kreukels uit de derde foto en snakte licht naar adem. Deze kende hij ook: hij had hem zelf gemaakt. In Monaco, in een moment van puur geluk en euforie, toen de hele wereld alleen voor hen bestond; alleen voor Tokio Hotel en de meisjes, alleen voor hem en Hannah, Bill en Raquel. Dat gevoel spatte van het beeld. Van de hartstochtelijke kus die Bill en Raquel daar deelden.
Niet-begrijpend, niet-bevattend schoten zijn ogen tussen de drie foto’s heen en weer, maar hij kon er geen chocola van maken. Het lukte hem niet om alle tegenstrijdigheden op een rij en logisch kloppend te krijgen. Het was te absurd. Hadden ze het uiteindelijk toch mis gehad?
Ja, ze hadden ergens iets mis gehad en Tom had gedacht dat hij wist waar. Nu was hij er niet meer zeker van.
In zijn verwarring stak hij de foto’s naar Chantal uit, op zoek naar iemand die de beelden kon beoordelen, en riep tegelijkertijd met afgezwakte stem: ‘Gus, Georg? Kom ’ns…’
Chantal staarde naar de foto’s in haar handen. Tom was te verward en afgeleid om te zien hoe haar vingers trilden, hoe ze haar lippen op elkaar kneep en heftig met haar ogen knipperde. De twee meisjes zagen het echter wel en wisselden een korte blik; Hannah leek te willen aanmoedigen, Raquel twijfelde. Ze beet op haar lip, aarzelde, toen kuchte ze zacht.
‘Chantal heeft de foto’s al gezien.’
Heee! Gefeliciteerd!
Ik had het stukje al eerder gelezen, maar niet de tijd om te reageren ;o Maar weer een fantastisch stukje
Tom moet er zich niet zo mee bemoeien, Bill moet zelf beslissen of hij Raquel vijf minuten wil geven, wat is dat nu! Ik ben wel blij dat hij naar Hannah luisterde, zodat Raquel het kon uitleggen. Fantastisch! Ik ben echt benieuwd naar hoe ze gaan reageren op dat het Chantal is.
Ik had het stukje al eerder gelezen, maar niet de tijd om te reageren ;o Maar weer een fantastisch stukje
Tom moet er zich niet zo mee bemoeien, Bill moet zelf beslissen of hij Raquel vijf minuten wil geven, wat is dat nu! Ik ben wel blij dat hij naar Hannah luisterde, zodat Raquel het kon uitleggen. Fantastisch! Ik ben echt benieuwd naar hoe ze gaan reageren op dat het Chantal is. ~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Zoooo mooi!! Fantastisch!! Niet veel meer om te zeggen, alleen nogmaals dat ik het jammer vind dat het nu bijna is afgelopen, al snap ik wel dat jij dat niet zo erg vind..
Idd zoals de reactie hierboven heeel benieuwd hoe iedereen gaat reageren.. Snel meer!
Idd zoals de reactie hierboven heeel benieuwd hoe iedereen gaat reageren.. Snel meer!
~never say you're happy, if your eyes still cry
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
GEFELICITEEEERD!
Ik heb geen tijd om lang te reageren, anders had je een verjaardags-reactie gehad, haha (:
Ook ik ben heel erg benieuwd hoe je het verder gaat beschrijven!
Dus ga maar snel verder, da's mijn enige commentaar (;
Ik heb geen tijd om lang te reageren, anders had je een verjaardags-reactie gehad, haha (:
Ook ik ben heel erg benieuwd hoe je het verder gaat beschrijven!
Dus ga maar snel verder, da's mijn enige commentaar (;
I'm jealous of my parents, I'll never have a kid as cool as theirs.
Het einde schrijven is altijd zo moeilijk dat het steeds lang duurt... xD Dit is overigens nog niet het einde, trouwens. Ik zet er altijd heel groot "EINDE" onder als het wél het einde is, en dat is hier nog niet, dus jullie mogen hierna nog fijn wachten op het einde. *voelt zich gemeen* :p
@ xIMISSYOU; Tom bemoeit zich graag met de zaken van zijn tweelingbroer, hehe. Bills zaken zijn ook Toms zaken, vindt hij. xD Bedankt voor je felicitatie en je reactie!
@ Beertje; hier zijn dan de reacties... ^^ Bedankt voor jouw reactie!
@ xILY; wel, echt snel kwam de update misschien niet, maar ik heb m'n best gedaan. :) Bedankt en enjoy!
Voilà, het tweede deel van hoofdstuk 84. :D Er kunnen wat typfouten inzitten, ik had geen zin meer om na te kijken. *kuch*
~~
Het duurde even voor Raquels woorden tot Tom doordrongen. Door de verwarring kon hij zijn aandacht maar moeilijk verdelen en hij werd al afgeleid door Georg en Gustav, die op dat moment in de deuropening verschenen. Ze deden allebei duidelijk hun best om zo neutraal mogelijk te kijken, maar de blikken die ze wisselden spraken boekdelen. Verrast door Raquels komst wisten ze niet hoe ze moesten reageren.
Chantals hand trilde zo erg dat de foto’s flapperden. Nu Raquel haar naam had genoemd, die ene zin had uitgesproken, voelde ze hoe de spanning zich opbouwde in haar spieren. Ze kon hier niet veel langer blijven staan. Raquel was voor de waarheid gekomen en de waarheid betekende voor Chantal het einde. Dat wisten ze allebei.
‘Ik…’ begon ze met gesmoorde stem. ‘Ik moet naar de wc.’
Ze duwde de foto’s in Georgs handen, slikte heftig en haastte zich met gebogen hoofd langs het groepje heen de gang uit. Niemand scheen te beseffen dat de wc’s de andere kant op waren – iedereen was gefixeerd op Georg en Gustav, die zich samen over de beelden bogen.
Net als Tom fronsten ze bij het zien van de eerste foto, maar dat sloeg bij de tweede in één keer om naar ongeloof, verwarring en tenslotte volledige verstarring terwijl ze probeerden te bevatten wat dit betekende. Tom was inmiddels over de eerste schok heen en wisselde blikken met Hannah, die zich aan Raquels zijde geschaard had. Met zijn ogen leek hij haar te willen ondervragen, de verklaring uit haar gezicht af te willen leveren, en Hannah staarde zo kalm mogelijk terug. Haar hart klopte echter bijna net zo snel als dat van Raquel. Zouden de jongens nu eindelijk de waarheid inzien? Zou Bill nu eindelijk de waarheid inzien?
Met perplexe gezichten keken Georg en Gustav op en vestigden in dezelfde beweging hun ogen op Raquel. Ze beet nerveus op haar onderlip, wachtte af tot ze iets gingen zeggen. Even leek het erop dat de jongens van verbijstering überhaupt geen woord uit konden brengen – toen krabde Georg met grote ogen in zijn haar en zei hulpeloos: ‘Tsja… Ik geloof dat ik er nu helemaal niks meer van snap.’
Er ging een schok door het groepje heen, minder van de schrik over zijn opmerking dan van zijn onverwachte stemgeluid. Gustav knikte om de woorden van de bassist kracht bij te zetten; Tom scheen plots te beseffen dat er iets niet klopte aan Chantals reactie van zojuist en keek verward om zich heen, de gang in waar Chantal allang niet meer te zien was.
‘De wc’s zijn die kant op,’ zei hij zwakjes. ‘Waar is Chantal heen?’
Raquel slikte, draaide ongemakkelijk met haar ene voet. Ze wist dat er niets anders opzat, als ze nu niets zei was het voorbij en had ze voor niets de moeite gedaan om hier te komen. Tegelijkertijd herinnerde ze zich Chantals gezicht en even, heel even, voelde ze zich schuldig. Want hiermee eindige Chantals droom. Toen ving ze Hannah’s blik, die haar verwoed probeerde aan te sporen, en vermande zich.
‘Ik denk niet dat Chantal nog terugkomt,’ zei ze zacht. De jongens staarden haar aan en Raquel begon haastig maar warrig uit te leggen: ‘Het spijt me ontzettend, ik… Ik bedoel, ze was mijn beste vriendin en ze was nooit zo, ze was gewoon… in de war en jaloers, denk ik… Ze was gewoon verliefd.’
‘Wat? Chantal?’ Tom, Georg en Gustav keken alsof ze twijfelden tussen lachen en hun mond open laten vallen. Ze knipperden met hun ogen en vroegen in koor: ‘Op wie?’
‘Bill,’ fluisterde Raquel. De naam kwam bijna verlangend over haar lippen, achter haar ogen brandden de tranen. Zelfs Hannah kon niet volledig begrijpen hoe het voelde om dit uit te spreken. Aan de ene kant een marteling, omdat hij op het moment nog zo onbereikbaar was – en aan de andere kant gaf de naam, de bekentenis haar hoop. Eindelijk was het eruit.
‘Op Bill?’ herhaalde Georg ongelovig. ‘Dat kan niet!’
‘Je gaat me toch niet vragen om te beweren dat dat onwaarschijnlijk is?’ Een dun lachje gleed over Raquels gezicht, ook al was er in principe niets grappigs aan. ‘Ze was mijn beste vriendin, we dachten over zoveel dingen hetzelfde.’
Die opmerking deed weer even een stilte vallen. Voor de jongens bleek het allemaal een beetje teveel om in één keer te verwerken; voor hen kwam alles als een grote bende onbegrijpelijke onverwachte bekentenissen binnen. Raquel en Hannah hadden allebei ruimschoots de tijd gehad om over deze hele kwestie na te denken en hoefden bijna niets anders te doen dan dat wat ze in hun fantasie al twintig keer hadden gedaan.
En Bill? Kon hij alles horen, daar in de backstage? Was hij net zo perplex als de drie anderen of had hij toch iets van Chantals voorkeur meegekregen? Of geloofde hij het gewoon niet? Luisterde hij überhaupt? Raquel balde haar handen onbewust tot vuisten, wilde eigenlijk niets liever dan naar hem toe en alles persoonlijk, onder vier ogen, uitleggen. Ze wilde weten wat hij nu dacht.
‘Maar…’ begon Tom te protesteren. ‘Dat kan niet! We hebben nooit iets gemerkt van een verliefdheid of iets… Dat kan gewoon niet. En sowieso, wat heeft dat met jou te maken?’
Zijn stem nam weer iets vijandigs aan, iets beschuldigends. Misschien geloofde hij dat Raquel Chantal zwart probeerde te maken om haar eigen naam te zuiveren, zodat iedereen háár weer in de armen zou sluiten. Daar was Raquel al bang voor geweest en ze had haar antwoord klaar.
‘Chantal heeft die foto gemaakt en op mijn Facebook gezet.’ Ze haalde diep adem. ‘Ooit gehoord van Photoshop?’
‘Photoshop,’ mompelde Gustav en greep weer naar de bovenste foto. Zijn vingers gleden bijna zoekend over het papier, gevolgd door zijn ogen. Ze hielden stil bij de lippen, de op elkaar geplaatste monden, en Gustav tikte even tegen het beeld. ‘Ik dacht al… De lichtinval is zo vreemd. Maar nu snap ik het.’
Tom griste de foto uit zijn handen en staarde ernaar, ook al zag hij nauwelijks waar hij naar keek; zijn vingers trilden te erg om het beeld stil genoeg te krijgen. Uiteindelijk propte hij de foto in Georgs handen, wreef over zijn gezicht en pruttelde: ‘Ik snap er niks van!’
‘Het is heel simpel,’ deed Hannah plots een duit in het zakje en trok daarmee alle blikken naar zich toe. Ze keek haast ongeduldig terug. ‘Denk na! Chantal is al vanaf het begin tot over haar oren verliefd op Bil, maar hij valt voor Raquel en zij voor hem. Dan zijn ze supergelukkig, dat hebben we toen allemaal kunnen zien. En Chantal staat ernaast en kijkt ernaar en voelt zich superóngelukkig. Haar beste vriendin en de jongen die tot voor kort haar onbereikbare idool was, en plots haar… haar collega en huisgenoot! Dat kan toch nooit goed gaan.’
‘Ja, maar…’ Tom zocht naar tegenargumenten, vond er geen en barstte los: ‘En jij wist dat? De hele tijd al?’
‘Ik wist dat Chantal gevoelens had voor Bill,’ moest Hannah toegeven. ‘Maar ik had niet door hoe sterk die gevoelens waren en ik had nóóit verwacht dat ze tot zoiets’, ze gebaarde naar de foto’s, ‘in staat zou zijn.’
Opnieuw stilte, waarin Raquel zichzelf wijsmaakte dat ze de hersens van de drie jongens kon horen knarsen. Ten slotte blies Gustav als eerste zijn adem uit en vatte met langzame stem samen: ‘Dus Chantal is verliefd op Bill en jaloers op Raquel, en daarom maakte ze een foto van Raquel met een andere jongen, in Photoshop, en zette die op Raquels Facebook zodat wij zouden geloven dat ze is vreemdgegaan. En dan zou Bill weer vrij zijn, zodat zij…’
Hannah knikte, Raquel beet op haar lip en wist niets anders te zeggen dan: ‘Ik gebruik mijn Facebook nooit.’
De jongens hadden daar geen antwoord op; ze kregen zelfs de kans niet, want op dat moment kraakte de sofa in de backstageruimte en ritmische voetstappen kwamen richting de deur. Raquels hart sloeg een paar slagen over, onwillekeurig rekte ze zich uit – alsof ze daardoor beter door de deur heen kon kijken.
Bill verscheen. Zijn haren hingen deels voor zijn gezicht, maar de donkere ogen priemden daar moeiteloos doorheen en vonden Raquel. Even bevroren ze allemaal. Alleen de blikken schoten heen en weer, van Bill naar Raquel naar Tom naar Hannah en steeds terug. Iedereen tot op de laatste spier gespannen.
Toen zei Bill zacht, zonder zijn blik van Raquel af te wenden: ‘Kunnen jullie ons even alleen laten?’
Het antwoord was een zwijgend geschuifel, het hele groepje behalve natuurlijk Raquel verplaatste zich langs Bill heen de backstageruimte in. Tom sloot de rij en wierp zijn broertje even een doordringende blik toe; Bill reageerde met een knikje en raakte vluchtig Toms schouder aan, voor hij de deur achter zich dichtduwde en zich weer naar Raquel omdraaide.
Haar eerste impuls was om op hem af te rennen en hem om de hals te vliegen, maar dat deed ze niet. Ze zette slechts een stapje naar hem toe en keek hem aan. Afwachtend, hoopvol, bijna smekend om een antwoord, om überhaupt een woord. Haar lippen trilden net zo erg als haar handen; van de spanning maakte ze zichzelf klein.
Hoewel hij rechtop stond en een zelfverzekerde indruk maakte, had Bill geen idee wat hij eigenlijk wilde zeggen. Bij het horen van Gustavs samenvatting en Raquels onbeholpen reactie was hij impulsief opgesprongen, toen nog met het idee om Raquel te omhelzen en alles voorbij te laten zijn. Maar nu hij tegenover haar stond, voelde hij dat er nog iets tussen hen in zweefde dat eerst uit de wereld moest, voor ze elkaar in de armen konden sluiten.
Dus haalde hij hoorbaar diep adem en keek haar recht aan. ‘Is het waar?’
Raquel kon alleen maar knikken. Haar stembanden leken uitgeschakeld. Zijn stem horen, na het laatste wat hij al die weken geleden tegen haar gezegd had, was een onverwacht overweldigend gevoel. Nu wist hij de waarheid. Nu had ze hem de waarheid kunnen vertellen.
Voor Bill voelde het alsof de donkere wolken rondom hem eindelijk verdwenen. De donkere wolken, waar hij de laatste tijd in had rondgelopen, waar hij vanaf hun roze wolk halsoverkop ingetuimeld was. Hij kon weer helder zien en hij zag Raquel. Zíjn Raquel, zoals hij haar had gezien voor hun roze wolkje in het niets was opgelost.
Met één stap was hij bij haar en sloeg zijn armen om haar heen. Ze ademde merkbaar uit zodra zijn bekende geur weer in haar neus kringelde, zodra ze de bekende warmte voelde. Geen wonder dat ze het steeds zo koud had gehad, zo zonder Bills innerlijke kacheltje. Om maar zoveel mogelijk in zich op te zuigen van alles wat ze in de afgelopen weken gemist had, drukte ze haar gezicht tegen zijn schouder, haar lichaam zo dicht mogelijk tegen hem aan.
‘Raquel,’ fluisterde Bill zachtjes. Zijn stem kriebelde bij haar oor, kriebelde in haar lijf. ‘Raquel, het spijt me zo… Ik ben zo’n idioot.’
Ze wikkelde haar armen om zijn hals en mompelde tegen zijn sleutelbenen: ‘Zeg maar niets.’
Juist dat hij daar niet naar luisterde, juist dat hij niet niets kon zeggen, juist dat typische Bill, juist dat deed haar hart weer harder kloppen.
‘Nee, ik móet dat zeggen,’ fluisterde hij. ‘Ik had het fout, ik had niet klakkeloos moeten aannemen dat je zoiets zou doen, ik…’
Raquel glimlachte in zijn hals toen ze hem hoorde hakkelen en voelde hoe hij haar nog wat steviger vasthield. ‘Het is al goed,’ mompelde ze. Wekenlang was het niet goed geweest, maar nu was het dat wel, ze meende het serieus. Ze was allang bereid om Bill te vergeven dat hij zo snel conclusies had getrokken en ze begreep sowieso waarom hij zo snel die conclusies had getrokken. Omdat ze van hem hield. Genoeg gezegd.
‘Vergeef je me?’ Bill moest het uit haar eigen mond horen.
‘Ja,’ zei ze simpel en keek weer naar hem omhoog, zodat zijn ogen in de hare haakten. ‘Ik houd van je.’
Op dat moment had ook Bill geen woorden meer. Er was maar één manier om nog uit te drukken wat er door hem heen ging – hij kuste haar. Hij boog zich voorover en eindelijk, eindelijk vonden zijn lippen de hare.
@ xIMISSYOU; Tom bemoeit zich graag met de zaken van zijn tweelingbroer, hehe. Bills zaken zijn ook Toms zaken, vindt hij. xD Bedankt voor je felicitatie en je reactie!
@ Beertje; hier zijn dan de reacties... ^^ Bedankt voor jouw reactie!
@ xILY; wel, echt snel kwam de update misschien niet, maar ik heb m'n best gedaan. :) Bedankt en enjoy!
Voilà, het tweede deel van hoofdstuk 84. :D Er kunnen wat typfouten inzitten, ik had geen zin meer om na te kijken. *kuch*
~~
Het duurde even voor Raquels woorden tot Tom doordrongen. Door de verwarring kon hij zijn aandacht maar moeilijk verdelen en hij werd al afgeleid door Georg en Gustav, die op dat moment in de deuropening verschenen. Ze deden allebei duidelijk hun best om zo neutraal mogelijk te kijken, maar de blikken die ze wisselden spraken boekdelen. Verrast door Raquels komst wisten ze niet hoe ze moesten reageren.
Chantals hand trilde zo erg dat de foto’s flapperden. Nu Raquel haar naam had genoemd, die ene zin had uitgesproken, voelde ze hoe de spanning zich opbouwde in haar spieren. Ze kon hier niet veel langer blijven staan. Raquel was voor de waarheid gekomen en de waarheid betekende voor Chantal het einde. Dat wisten ze allebei.
‘Ik…’ begon ze met gesmoorde stem. ‘Ik moet naar de wc.’
Ze duwde de foto’s in Georgs handen, slikte heftig en haastte zich met gebogen hoofd langs het groepje heen de gang uit. Niemand scheen te beseffen dat de wc’s de andere kant op waren – iedereen was gefixeerd op Georg en Gustav, die zich samen over de beelden bogen.
Net als Tom fronsten ze bij het zien van de eerste foto, maar dat sloeg bij de tweede in één keer om naar ongeloof, verwarring en tenslotte volledige verstarring terwijl ze probeerden te bevatten wat dit betekende. Tom was inmiddels over de eerste schok heen en wisselde blikken met Hannah, die zich aan Raquels zijde geschaard had. Met zijn ogen leek hij haar te willen ondervragen, de verklaring uit haar gezicht af te willen leveren, en Hannah staarde zo kalm mogelijk terug. Haar hart klopte echter bijna net zo snel als dat van Raquel. Zouden de jongens nu eindelijk de waarheid inzien? Zou Bill nu eindelijk de waarheid inzien?
Met perplexe gezichten keken Georg en Gustav op en vestigden in dezelfde beweging hun ogen op Raquel. Ze beet nerveus op haar onderlip, wachtte af tot ze iets gingen zeggen. Even leek het erop dat de jongens van verbijstering überhaupt geen woord uit konden brengen – toen krabde Georg met grote ogen in zijn haar en zei hulpeloos: ‘Tsja… Ik geloof dat ik er nu helemaal niks meer van snap.’
Er ging een schok door het groepje heen, minder van de schrik over zijn opmerking dan van zijn onverwachte stemgeluid. Gustav knikte om de woorden van de bassist kracht bij te zetten; Tom scheen plots te beseffen dat er iets niet klopte aan Chantals reactie van zojuist en keek verward om zich heen, de gang in waar Chantal allang niet meer te zien was.
‘De wc’s zijn die kant op,’ zei hij zwakjes. ‘Waar is Chantal heen?’
Raquel slikte, draaide ongemakkelijk met haar ene voet. Ze wist dat er niets anders opzat, als ze nu niets zei was het voorbij en had ze voor niets de moeite gedaan om hier te komen. Tegelijkertijd herinnerde ze zich Chantals gezicht en even, heel even, voelde ze zich schuldig. Want hiermee eindige Chantals droom. Toen ving ze Hannah’s blik, die haar verwoed probeerde aan te sporen, en vermande zich.
‘Ik denk niet dat Chantal nog terugkomt,’ zei ze zacht. De jongens staarden haar aan en Raquel begon haastig maar warrig uit te leggen: ‘Het spijt me ontzettend, ik… Ik bedoel, ze was mijn beste vriendin en ze was nooit zo, ze was gewoon… in de war en jaloers, denk ik… Ze was gewoon verliefd.’
‘Wat? Chantal?’ Tom, Georg en Gustav keken alsof ze twijfelden tussen lachen en hun mond open laten vallen. Ze knipperden met hun ogen en vroegen in koor: ‘Op wie?’
‘Bill,’ fluisterde Raquel. De naam kwam bijna verlangend over haar lippen, achter haar ogen brandden de tranen. Zelfs Hannah kon niet volledig begrijpen hoe het voelde om dit uit te spreken. Aan de ene kant een marteling, omdat hij op het moment nog zo onbereikbaar was – en aan de andere kant gaf de naam, de bekentenis haar hoop. Eindelijk was het eruit.
‘Op Bill?’ herhaalde Georg ongelovig. ‘Dat kan niet!’
‘Je gaat me toch niet vragen om te beweren dat dat onwaarschijnlijk is?’ Een dun lachje gleed over Raquels gezicht, ook al was er in principe niets grappigs aan. ‘Ze was mijn beste vriendin, we dachten over zoveel dingen hetzelfde.’
Die opmerking deed weer even een stilte vallen. Voor de jongens bleek het allemaal een beetje teveel om in één keer te verwerken; voor hen kwam alles als een grote bende onbegrijpelijke onverwachte bekentenissen binnen. Raquel en Hannah hadden allebei ruimschoots de tijd gehad om over deze hele kwestie na te denken en hoefden bijna niets anders te doen dan dat wat ze in hun fantasie al twintig keer hadden gedaan.
En Bill? Kon hij alles horen, daar in de backstage? Was hij net zo perplex als de drie anderen of had hij toch iets van Chantals voorkeur meegekregen? Of geloofde hij het gewoon niet? Luisterde hij überhaupt? Raquel balde haar handen onbewust tot vuisten, wilde eigenlijk niets liever dan naar hem toe en alles persoonlijk, onder vier ogen, uitleggen. Ze wilde weten wat hij nu dacht.
‘Maar…’ begon Tom te protesteren. ‘Dat kan niet! We hebben nooit iets gemerkt van een verliefdheid of iets… Dat kan gewoon niet. En sowieso, wat heeft dat met jou te maken?’
Zijn stem nam weer iets vijandigs aan, iets beschuldigends. Misschien geloofde hij dat Raquel Chantal zwart probeerde te maken om haar eigen naam te zuiveren, zodat iedereen háár weer in de armen zou sluiten. Daar was Raquel al bang voor geweest en ze had haar antwoord klaar.
‘Chantal heeft die foto gemaakt en op mijn Facebook gezet.’ Ze haalde diep adem. ‘Ooit gehoord van Photoshop?’
‘Photoshop,’ mompelde Gustav en greep weer naar de bovenste foto. Zijn vingers gleden bijna zoekend over het papier, gevolgd door zijn ogen. Ze hielden stil bij de lippen, de op elkaar geplaatste monden, en Gustav tikte even tegen het beeld. ‘Ik dacht al… De lichtinval is zo vreemd. Maar nu snap ik het.’
Tom griste de foto uit zijn handen en staarde ernaar, ook al zag hij nauwelijks waar hij naar keek; zijn vingers trilden te erg om het beeld stil genoeg te krijgen. Uiteindelijk propte hij de foto in Georgs handen, wreef over zijn gezicht en pruttelde: ‘Ik snap er niks van!’
‘Het is heel simpel,’ deed Hannah plots een duit in het zakje en trok daarmee alle blikken naar zich toe. Ze keek haast ongeduldig terug. ‘Denk na! Chantal is al vanaf het begin tot over haar oren verliefd op Bil, maar hij valt voor Raquel en zij voor hem. Dan zijn ze supergelukkig, dat hebben we toen allemaal kunnen zien. En Chantal staat ernaast en kijkt ernaar en voelt zich superóngelukkig. Haar beste vriendin en de jongen die tot voor kort haar onbereikbare idool was, en plots haar… haar collega en huisgenoot! Dat kan toch nooit goed gaan.’
‘Ja, maar…’ Tom zocht naar tegenargumenten, vond er geen en barstte los: ‘En jij wist dat? De hele tijd al?’
‘Ik wist dat Chantal gevoelens had voor Bill,’ moest Hannah toegeven. ‘Maar ik had niet door hoe sterk die gevoelens waren en ik had nóóit verwacht dat ze tot zoiets’, ze gebaarde naar de foto’s, ‘in staat zou zijn.’
Opnieuw stilte, waarin Raquel zichzelf wijsmaakte dat ze de hersens van de drie jongens kon horen knarsen. Ten slotte blies Gustav als eerste zijn adem uit en vatte met langzame stem samen: ‘Dus Chantal is verliefd op Bill en jaloers op Raquel, en daarom maakte ze een foto van Raquel met een andere jongen, in Photoshop, en zette die op Raquels Facebook zodat wij zouden geloven dat ze is vreemdgegaan. En dan zou Bill weer vrij zijn, zodat zij…’
Hannah knikte, Raquel beet op haar lip en wist niets anders te zeggen dan: ‘Ik gebruik mijn Facebook nooit.’
De jongens hadden daar geen antwoord op; ze kregen zelfs de kans niet, want op dat moment kraakte de sofa in de backstageruimte en ritmische voetstappen kwamen richting de deur. Raquels hart sloeg een paar slagen over, onwillekeurig rekte ze zich uit – alsof ze daardoor beter door de deur heen kon kijken.
Bill verscheen. Zijn haren hingen deels voor zijn gezicht, maar de donkere ogen priemden daar moeiteloos doorheen en vonden Raquel. Even bevroren ze allemaal. Alleen de blikken schoten heen en weer, van Bill naar Raquel naar Tom naar Hannah en steeds terug. Iedereen tot op de laatste spier gespannen.
Toen zei Bill zacht, zonder zijn blik van Raquel af te wenden: ‘Kunnen jullie ons even alleen laten?’
Het antwoord was een zwijgend geschuifel, het hele groepje behalve natuurlijk Raquel verplaatste zich langs Bill heen de backstageruimte in. Tom sloot de rij en wierp zijn broertje even een doordringende blik toe; Bill reageerde met een knikje en raakte vluchtig Toms schouder aan, voor hij de deur achter zich dichtduwde en zich weer naar Raquel omdraaide.
Haar eerste impuls was om op hem af te rennen en hem om de hals te vliegen, maar dat deed ze niet. Ze zette slechts een stapje naar hem toe en keek hem aan. Afwachtend, hoopvol, bijna smekend om een antwoord, om überhaupt een woord. Haar lippen trilden net zo erg als haar handen; van de spanning maakte ze zichzelf klein.
Hoewel hij rechtop stond en een zelfverzekerde indruk maakte, had Bill geen idee wat hij eigenlijk wilde zeggen. Bij het horen van Gustavs samenvatting en Raquels onbeholpen reactie was hij impulsief opgesprongen, toen nog met het idee om Raquel te omhelzen en alles voorbij te laten zijn. Maar nu hij tegenover haar stond, voelde hij dat er nog iets tussen hen in zweefde dat eerst uit de wereld moest, voor ze elkaar in de armen konden sluiten.
Dus haalde hij hoorbaar diep adem en keek haar recht aan. ‘Is het waar?’
Raquel kon alleen maar knikken. Haar stembanden leken uitgeschakeld. Zijn stem horen, na het laatste wat hij al die weken geleden tegen haar gezegd had, was een onverwacht overweldigend gevoel. Nu wist hij de waarheid. Nu had ze hem de waarheid kunnen vertellen.
Voor Bill voelde het alsof de donkere wolken rondom hem eindelijk verdwenen. De donkere wolken, waar hij de laatste tijd in had rondgelopen, waar hij vanaf hun roze wolk halsoverkop ingetuimeld was. Hij kon weer helder zien en hij zag Raquel. Zíjn Raquel, zoals hij haar had gezien voor hun roze wolkje in het niets was opgelost.
Met één stap was hij bij haar en sloeg zijn armen om haar heen. Ze ademde merkbaar uit zodra zijn bekende geur weer in haar neus kringelde, zodra ze de bekende warmte voelde. Geen wonder dat ze het steeds zo koud had gehad, zo zonder Bills innerlijke kacheltje. Om maar zoveel mogelijk in zich op te zuigen van alles wat ze in de afgelopen weken gemist had, drukte ze haar gezicht tegen zijn schouder, haar lichaam zo dicht mogelijk tegen hem aan.
‘Raquel,’ fluisterde Bill zachtjes. Zijn stem kriebelde bij haar oor, kriebelde in haar lijf. ‘Raquel, het spijt me zo… Ik ben zo’n idioot.’
Ze wikkelde haar armen om zijn hals en mompelde tegen zijn sleutelbenen: ‘Zeg maar niets.’
Juist dat hij daar niet naar luisterde, juist dat hij niet niets kon zeggen, juist dat typische Bill, juist dat deed haar hart weer harder kloppen.
‘Nee, ik móet dat zeggen,’ fluisterde hij. ‘Ik had het fout, ik had niet klakkeloos moeten aannemen dat je zoiets zou doen, ik…’
Raquel glimlachte in zijn hals toen ze hem hoorde hakkelen en voelde hoe hij haar nog wat steviger vasthield. ‘Het is al goed,’ mompelde ze. Wekenlang was het niet goed geweest, maar nu was het dat wel, ze meende het serieus. Ze was allang bereid om Bill te vergeven dat hij zo snel conclusies had getrokken en ze begreep sowieso waarom hij zo snel die conclusies had getrokken. Omdat ze van hem hield. Genoeg gezegd.
‘Vergeef je me?’ Bill moest het uit haar eigen mond horen.
‘Ja,’ zei ze simpel en keek weer naar hem omhoog, zodat zijn ogen in de hare haakten. ‘Ik houd van je.’
Op dat moment had ook Bill geen woorden meer. Er was maar één manier om nog uit te drukken wat er door hem heen ging – hij kuste haar. Hij boog zich voorover en eindelijk, eindelijk vonden zijn lippen de hare.
Hee, je vind het leuk om ons te pesten hé? Oké, ik vind het niet erg dat je verhaal lang duurt,het is te leuk om al te stoppen ^^
Mooi stukje weer. Heel emotioneel ook. Het is wel lief van Tom dat hij zo beschermend is tegenover zijn broer. En wat goed dat Bill de beslissing heeft genomen om op te staan en naar Raquel toe te gaan! Echt: kippenvel!
In spelling ben ik niet zo goed, dus daar kan ik niet echt naar kijken ^^
Mooi stukje weer. Heel emotioneel ook. Het is wel lief van Tom dat hij zo beschermend is tegenover zijn broer. En wat goed dat Bill de beslissing heeft genomen om op te staan en naar Raquel toe te gaan! Echt: kippenvel!
In spelling ben ik niet zo goed, dus daar kan ik niet echt naar kijken ^^
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
Ik had het hele verhaal weer opnieuw gelezen, dus daardoor had ik even niet meer gereageerd (:
Maar het zijn écht hele mooie stukjes, Melian! Net als Semmy vind ik het wel jammer dat het verhaal bijna stopt, maar ik weet zeker dat het einde, een echt einde wordt, als je begrijpt wat ik bedoel ^^
En super dat Bill naar Raquel toegaat! Daar had ik al de hele tijd op gewacht, en eindelijk.
Ze moeten het alleen nog even goed maken met Chantal, voor haar vind ik het ook echt erg..
Maar het zijn écht hele mooie stukjes, Melian! Net als Semmy vind ik het wel jammer dat het verhaal bijna stopt, maar ik weet zeker dat het einde, een echt einde wordt, als je begrijpt wat ik bedoel ^^
En super dat Bill naar Raquel toegaat! Daar had ik al de hele tijd op gewacht, en eindelijk.
Ze moeten het alleen nog even goed maken met Chantal, voor haar vind ik het ook echt erg..
@ xIMISSYOU; haha, ik houd wel van cliffhangers schrijven, ja. *engelgezichtje* Bedankt voor je reactie!
@ Semmy; dank je! Heel lang gaat het alleen niet meer duren... :)
@ Marlinde; het is ook wel een beetje erg voor Chantal, maar ja. Eigen schuld. xD Goedmaken... Ik zeg beter niks. ^^ Bedankt voor je reactie!
Dit stukje is in verhouding misschien wat kort, maar ik ben al bezig met de tweede helft en ik wilde stiekem gewoon graag weten wat jullie hiervan te zeggen hebben. Dus, enjoy! ;)
~~
85.
Eén van Davids kwaliteiten als manager was het feit dat hij praktisch elke situatie met één enkele blik doorzag. Toen hij echter na een uitvoerig gesprek met de technici richting de backstage liep, stuitte hij op een tafereel dat hij met de beste wil van de wereld niet kon verklaren.
Voor hem in de gang stonden twee mensen in een innige omhelzing. Ze kusten elkaar niet, maar David vermoedde dat ze dat zojuist gedaan hadden – zoveel inzicht had hij nog wel. Wat hij niet begreep, was het paartje, waren de twee mensen zelf.
‘Bill? Wat in gódsnaam doet Raquel hier?’
Tegen zijn verwachtingen in schrokken de twee niet op; Bill keek glimlachend om, terwijl hij Raquel nog net zo op zijn gemak tegen zich aantrok. ‘Oh, hoi David.’ Zijn glimlach bereikte ook zijn ogen, in tegenstelling tot alle gespeelde opgewektheid van de afgelopen weken.
David schudde ongelovig zijn hoofd. ‘Wat is hier aan de hand? Vanochtend was je nog zo triest en nu…’
‘Lang verhaal,’ zei Bill schouderophalend, nog altijd met dezelfde glimlach. ‘Maar met een goede afloop.’
‘Goede afloop?’ David keek niet-begrijpend tussen de twee gezichten heen en weer. Het was overduidelijk dat beide straalden van geluk, maar waarom? ‘Zijn jullie weer bij elkaar?’
De twee wisselden even een blik met glanzende ogen, toen knikte Bill triomfantelijk. ‘Ja.’ Bij het zien van Davids verbijsterde gezicht plakte hij er een snelle verklaring achteraan: ‘Het was een enorm misverstand, David. Eén woord: Photoshop. Dus… Ja. We zijn weer bij elkaar.’
‘Photoshop?’ herhaalde David. Hij kende natuurlijk het hele verhaal van de foto op Facebook, had die foto zelf ook kort gezien; het kostte hem even moeite om het woord “Photoshop” in het plaatje in te passen, maar toen het eenmaal gelukt was kleurde het begrip zijn gezichtsuitdrukking. Een kleine frons bleef echter. ‘Wie heeft dan…’
Nu vloog er een schaduw over Raquels gezicht, ze boog haar hoofd. Bill zuchtte zacht. ‘Chantal.’
‘Wát?’ Davids mond viel open. Zijn blik gleed van de twee naar de deur van de backstageruimte, alsof hij verwachtte dat de verklaring naar buiten zou komen wandelen. Maar Chantal was allang niet meer in het gebouw en dat begon David langzaamaan ook te begrijpen. Hij draaide zich terug naar Bil en Raquel en zei onthutst: ‘Wel, dat is… Ik bedoel, ik ben natuurlijk blij dat tussen jullie alles in orde is, maar… Bill, er staan zeventienduizend fans voor de deur, die stuk voor stuk een nummer vijf verwachten!’
Bill haalde zijn schouders op en drukte demonstratief een kus op Raquels voorhoofd. ‘Dan worden ze maar verrast. Liever dat dan iemand op het podium zetten die we er niet bij willen hebben.’ Iets van zijn bekende strijdlust kwam boven, hij keek David bijna uitdagend aan.
Op dat moment ging de deur van de backstage open en Tom stak zijn hoofd om de hoek. ‘Komen jullie ook nog eens binnen? Oh, hoi David.’
Raquel moest onwillekeurig glimlachen toen ze Tom precies dezelfde woorden hoorde gebruiken om David te begroeten als Bill. Ze had dat net zo goed gemist, die typische tweelingdingen die je af en toe versteld deden staan. Het idee dat ze daar nu weer deel van uitmaakte was overweldigend; ze kon wel huilen van opluchting en blijdschap.
‘Eh… Laten we inderdaad even naar binnen gaan, ik wil het hele verhaal horen.’ David gebaarde dat Tom weer terug naar binnen moest en ging er zelf direct achteraan, op de voet gevolgd door Bill en Raquel.
Binnen zaten Georg, Gustav en Hannah zwijgend te wachten. Ze sprongen alle drie op toen de anderen binnenkwamen; Hannah stond als eerste bij Raquel en omhelsde haar flink, daarna was het de beurt aan Georg en Gustav. De tranen kleefden nu daadwerkelijk aan Raquels wimpers. Ze lachte en huilde tegelijkertijd, veegde steeds de druppels van haar wangen. Bills arm om haar middel zorgde ervoor dat ze stevig stond.
Ten slotte omarmde ook Tom haar en mompelde: ‘Het spijt me.’
Als antwoord drukte Raquel hem nog iets platter. ‘Dank je.’ Ze bedankte hem niet alleen voor zijn verontschuldiging, maar vooral voor het luisteren – en dat wist hij.
Daarna namen ze allemaal plaats en Raquel, met een beetje hulp van Hannah, legde het hele verhaal nog eens uit. Ze trilde nog maar een beetje; ze voelde Bills vingers beschermend om de hare. Tom, Georg en Gustav luisterden met ernstige gezichten, David keek nog altijd voor het grootste deel onthutst. Pas toen Raquel zweeg, knikte hij langzaam.
‘Dat klinkt allemaal logisch,’ gaf hij toe. ‘En, ik moet zeggen, het is ook veel geloofwaardiger dat er van die foto helemaal niets klopt. Gezien jullie… liefdesgeschiedenis.’
Bij dat woord moesten ze allemaal grinniken. Bill drukte zijn gezicht in Raquels donkere haar en snoof zachtjes de bekende geur in zich op, di een gelukzalige glimlach op zijn gezicht toverde. Hij moest haar vasthouden, moest haar zo dichtbij voelen om er zeker van te zijn dat dit echt was. En het was echt. Zij was echt, de leugenachtige foto was echt – een echte leugen. De liefde was echt. Alles waar hij in geloofd had, was echt.
Behalve Chantals vriendschap; maar daar wilde hij niet over nadenken. Niet nu hij eindelijk weer gelukkig was.
Helaas had David als manager de plicht om over onaangename dingen na te denken en sneed het onderwerp Chantal nog eens aan. ‘Jongens, over een half uur gaan de deuren open. Wat willen jullie dat we doen? Het optreden afgelasten?’
‘Nee!’ Bill schudde direct zijn hoofd. ‘We gaan gewoon spelen vanavond. Toch?’ Hij keek steunzoekend om zich heen naar zijn medebandleden en kreeg van elk een bevestigend knikje terug.
‘Zonder vijfde?’ David keek nog steeds niet overtuigd.
‘Wat wil je dan doen, Chantal terughalen?’ snoof Tom onmiddellijk schamper. ‘Alsof we haar nu nog in de band willen!’
‘Nee, nee, ik begrijp dat dat niet kan, natuurlijk,’ zei David licht geïrriteerd. ‘Maar nu blijft er een gat over. Dat we dat gat vanavond niet meer gaan vullen lijkt me duidelijk, maar wat doen we hierna? Het hele plan laten vallen?’
‘Al dat werk voor niets,’ zuchtte Georg. ‘Ik vind dat we een nieuwe vijfde moeten zoeken.’
‘Volgens mij hoeven we niet meer te zoeken,’ deed Gustav een duit in het zakje. ‘Volgens mij zitten er al twee helemaal niet gekke kandidates in deze kamer.’
@ Semmy; dank je! Heel lang gaat het alleen niet meer duren... :)
@ Marlinde; het is ook wel een beetje erg voor Chantal, maar ja. Eigen schuld. xD Goedmaken... Ik zeg beter niks. ^^ Bedankt voor je reactie!
Dit stukje is in verhouding misschien wat kort, maar ik ben al bezig met de tweede helft en ik wilde stiekem gewoon graag weten wat jullie hiervan te zeggen hebben. Dus, enjoy! ;)
~~
85.
Eén van Davids kwaliteiten als manager was het feit dat hij praktisch elke situatie met één enkele blik doorzag. Toen hij echter na een uitvoerig gesprek met de technici richting de backstage liep, stuitte hij op een tafereel dat hij met de beste wil van de wereld niet kon verklaren.
Voor hem in de gang stonden twee mensen in een innige omhelzing. Ze kusten elkaar niet, maar David vermoedde dat ze dat zojuist gedaan hadden – zoveel inzicht had hij nog wel. Wat hij niet begreep, was het paartje, waren de twee mensen zelf.
‘Bill? Wat in gódsnaam doet Raquel hier?’
Tegen zijn verwachtingen in schrokken de twee niet op; Bill keek glimlachend om, terwijl hij Raquel nog net zo op zijn gemak tegen zich aantrok. ‘Oh, hoi David.’ Zijn glimlach bereikte ook zijn ogen, in tegenstelling tot alle gespeelde opgewektheid van de afgelopen weken.
David schudde ongelovig zijn hoofd. ‘Wat is hier aan de hand? Vanochtend was je nog zo triest en nu…’
‘Lang verhaal,’ zei Bill schouderophalend, nog altijd met dezelfde glimlach. ‘Maar met een goede afloop.’
‘Goede afloop?’ David keek niet-begrijpend tussen de twee gezichten heen en weer. Het was overduidelijk dat beide straalden van geluk, maar waarom? ‘Zijn jullie weer bij elkaar?’
De twee wisselden even een blik met glanzende ogen, toen knikte Bill triomfantelijk. ‘Ja.’ Bij het zien van Davids verbijsterde gezicht plakte hij er een snelle verklaring achteraan: ‘Het was een enorm misverstand, David. Eén woord: Photoshop. Dus… Ja. We zijn weer bij elkaar.’
‘Photoshop?’ herhaalde David. Hij kende natuurlijk het hele verhaal van de foto op Facebook, had die foto zelf ook kort gezien; het kostte hem even moeite om het woord “Photoshop” in het plaatje in te passen, maar toen het eenmaal gelukt was kleurde het begrip zijn gezichtsuitdrukking. Een kleine frons bleef echter. ‘Wie heeft dan…’
Nu vloog er een schaduw over Raquels gezicht, ze boog haar hoofd. Bill zuchtte zacht. ‘Chantal.’
‘Wát?’ Davids mond viel open. Zijn blik gleed van de twee naar de deur van de backstageruimte, alsof hij verwachtte dat de verklaring naar buiten zou komen wandelen. Maar Chantal was allang niet meer in het gebouw en dat begon David langzaamaan ook te begrijpen. Hij draaide zich terug naar Bil en Raquel en zei onthutst: ‘Wel, dat is… Ik bedoel, ik ben natuurlijk blij dat tussen jullie alles in orde is, maar… Bill, er staan zeventienduizend fans voor de deur, die stuk voor stuk een nummer vijf verwachten!’
Bill haalde zijn schouders op en drukte demonstratief een kus op Raquels voorhoofd. ‘Dan worden ze maar verrast. Liever dat dan iemand op het podium zetten die we er niet bij willen hebben.’ Iets van zijn bekende strijdlust kwam boven, hij keek David bijna uitdagend aan.
Op dat moment ging de deur van de backstage open en Tom stak zijn hoofd om de hoek. ‘Komen jullie ook nog eens binnen? Oh, hoi David.’
Raquel moest onwillekeurig glimlachen toen ze Tom precies dezelfde woorden hoorde gebruiken om David te begroeten als Bill. Ze had dat net zo goed gemist, die typische tweelingdingen die je af en toe versteld deden staan. Het idee dat ze daar nu weer deel van uitmaakte was overweldigend; ze kon wel huilen van opluchting en blijdschap.
‘Eh… Laten we inderdaad even naar binnen gaan, ik wil het hele verhaal horen.’ David gebaarde dat Tom weer terug naar binnen moest en ging er zelf direct achteraan, op de voet gevolgd door Bill en Raquel.
Binnen zaten Georg, Gustav en Hannah zwijgend te wachten. Ze sprongen alle drie op toen de anderen binnenkwamen; Hannah stond als eerste bij Raquel en omhelsde haar flink, daarna was het de beurt aan Georg en Gustav. De tranen kleefden nu daadwerkelijk aan Raquels wimpers. Ze lachte en huilde tegelijkertijd, veegde steeds de druppels van haar wangen. Bills arm om haar middel zorgde ervoor dat ze stevig stond.
Ten slotte omarmde ook Tom haar en mompelde: ‘Het spijt me.’
Als antwoord drukte Raquel hem nog iets platter. ‘Dank je.’ Ze bedankte hem niet alleen voor zijn verontschuldiging, maar vooral voor het luisteren – en dat wist hij.
Daarna namen ze allemaal plaats en Raquel, met een beetje hulp van Hannah, legde het hele verhaal nog eens uit. Ze trilde nog maar een beetje; ze voelde Bills vingers beschermend om de hare. Tom, Georg en Gustav luisterden met ernstige gezichten, David keek nog altijd voor het grootste deel onthutst. Pas toen Raquel zweeg, knikte hij langzaam.
‘Dat klinkt allemaal logisch,’ gaf hij toe. ‘En, ik moet zeggen, het is ook veel geloofwaardiger dat er van die foto helemaal niets klopt. Gezien jullie… liefdesgeschiedenis.’
Bij dat woord moesten ze allemaal grinniken. Bill drukte zijn gezicht in Raquels donkere haar en snoof zachtjes de bekende geur in zich op, di een gelukzalige glimlach op zijn gezicht toverde. Hij moest haar vasthouden, moest haar zo dichtbij voelen om er zeker van te zijn dat dit echt was. En het was echt. Zij was echt, de leugenachtige foto was echt – een echte leugen. De liefde was echt. Alles waar hij in geloofd had, was echt.
Behalve Chantals vriendschap; maar daar wilde hij niet over nadenken. Niet nu hij eindelijk weer gelukkig was.
Helaas had David als manager de plicht om over onaangename dingen na te denken en sneed het onderwerp Chantal nog eens aan. ‘Jongens, over een half uur gaan de deuren open. Wat willen jullie dat we doen? Het optreden afgelasten?’
‘Nee!’ Bill schudde direct zijn hoofd. ‘We gaan gewoon spelen vanavond. Toch?’ Hij keek steunzoekend om zich heen naar zijn medebandleden en kreeg van elk een bevestigend knikje terug.
‘Zonder vijfde?’ David keek nog steeds niet overtuigd.
‘Wat wil je dan doen, Chantal terughalen?’ snoof Tom onmiddellijk schamper. ‘Alsof we haar nu nog in de band willen!’
‘Nee, nee, ik begrijp dat dat niet kan, natuurlijk,’ zei David licht geïrriteerd. ‘Maar nu blijft er een gat over. Dat we dat gat vanavond niet meer gaan vullen lijkt me duidelijk, maar wat doen we hierna? Het hele plan laten vallen?’
‘Al dat werk voor niets,’ zuchtte Georg. ‘Ik vind dat we een nieuwe vijfde moeten zoeken.’
‘Volgens mij hoeven we niet meer te zoeken,’ deed Gustav een duit in het zakje. ‘Volgens mij zitten er al twee helemaal niet gekke kandidates in deze kamer.’
Wiehoee ik ben zooo blij!! Je hebt het weer heel mooi beschreven en vooral het laatste is erg leuk! Ik hoop dat Raquel mee gaat doen, of Raquel en Hannah allebei!! 
Eigenlijk wil ik zeggen, snel verder,, maar dat is het denk ik afgelopen en dat wil ik niet maarja..
Je hebt het weer heel mooi beschreven en vooral het laatste is erg leuk! Ik hoop dat Raquel mee gaat doen, of Raquel en Hannah allebei!! Eigenlijk wil ik zeggen, snel verder,, maar dat is het denk ik afgelopen en dat wil ik niet
maarja..~never say you're happy, if your eyes still cry
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
~trying to forget someone you loved is like trying to remember someone you never knew
~everything will be okay in the end, so if it's not okay, it's not the end
@Beertje, troost je, ik heb ook dat gevoel 'ga verder, maar laat het nog niet gedaan zijn' xd
Je hebt het weer zeer mooi beschreven. De emoties kwamen er zeer goed uit. Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd wat er nu met Chantal gaat gebeuren. Laten ze haar zomaar gaan? (Niet dat ze met één of ander groot wraakplan moeten komen ofzo, maar ze kan er toch niet zomaar mee wegkomen, behalve dat ze haar plaats kwijt is). Ben benieuwd wie ze gaan kiezen enzo, en zoals ik hierboven al opmerkte: ik ben benieuwd om meer te lezen, maar ik wil niet dat het eindigt xD
Mooi gedaan!
Je hebt het weer zeer mooi beschreven. De emoties kwamen er zeer goed uit. Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd wat er nu met Chantal gaat gebeuren. Laten ze haar zomaar gaan? (Niet dat ze met één of ander groot wraakplan moeten komen ofzo, maar ze kan er toch niet zomaar mee wegkomen, behalve dat ze haar plaats kwijt is). Ben benieuwd wie ze gaan kiezen enzo, en zoals ik hierboven al opmerkte: ik ben benieuwd om meer te lezen, maar ik wil niet dat het eindigt xD
Mooi gedaan!
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
love isn't blind - it sees more, not less.
But because it sees more, it's willing to see less
~*~
Nano: 6670/50 000
And again GEWELDIG gewoon.. Ben net als IMISSYOU wel benieuwd of we nog iets te lezen krijgen over Chantal...
En natuurlijk wie er mee gaat doen?? Ik hoop beide dat zou een hele leuke wending zijn denk ik zoo..
Mijn mening ga vooral nog heel lang door alsjeblieft...
En natuurlijk wie er mee gaat doen?? Ik hoop beide dat zou een hele leuke wending zijn denk ik zoo..
Mijn mening ga vooral nog heel lang door alsjeblieft...
Never let the fear of striking out keep you from playing the game.
@Beertje @xIMISSYOU Dat is ook bij mij, haha :p
Wauw, Melian! (:
Ik vind dit misschien toch wel een van de mooiste stukjes in het verhaal, ook al weet ik niet precies waarom (:
Ik hield sowieso meer van de happy Raquel en Bill, haha.
En ook ik ben benieuwd hoe het eindigd, en ook hoe de reactie is van de andere bandleden op Gustav's voorstel ^^
En ze moeten het goed maken, haha, dat vind ik echt! (:
Wauw, Melian! (:
Ik vind dit misschien toch wel een van de mooiste stukjes in het verhaal, ook al weet ik niet precies waarom (:
Ik hield sowieso meer van de happy Raquel en Bill, haha.
En ook ik ben benieuwd hoe het eindigd, en ook hoe de reactie is van de andere bandleden op Gustav's voorstel ^^
En ze moeten het goed maken, haha, dat vind ik echt! (:
Don't get your hopes up, guys. Geen nieuwe update vandaag, alleen een kleine mededeling. Ik weet niet wanneer de update komt, maar het zal niet snel zijn, tot mijn spijt. ): Momenteel heeft de stress een nogal slechte invloed op mijn gezondheid, dus ik doe het zo rustig mogelijk aan en dat betekent dat ik niet schrijf als ik ook kan pauzeren en nergens over na hoef te denken. Over twee weken beginnen ook de laatste tentamens van het jaar; ik wil wel proberen om vóór die tijd weer te posten, maar ik weet niet of het gaat lukken. I'm sorry. Bedankt voor jullie geduld <3