Nu niet, later misschien
Dat dacht ik eigenlijk ook al, wat Marit zei... Verder is het goed hoor! Ik merk niet dat het niet lekker loopt ofzo. Gewoon goed gedaan! (:
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer
-
Little_Miss_Perfect
- Fijnschrijver
- Berichten: 724
- Lid geworden op: 27 apr 2012 18:49
- Locatie: Mars
Ik ben weer helemaal bijgelezen. (: Ik vind het verhaal tot nu toe nog steeds awesome, maar er was één ding dat me opviel.
In één van de eerste stukken, als Anne-Lynns ouders net te horen hebben gekregen dat Anne-Lynn het misschien niet gaat overleven, zegt Miranda iets in de richting van 'Ik kan dit echt niet, niet na Joost...' Dat vond ik even verwarrend, gezien ik niet precies wist wie Joost was. Later in het verhaal heb je het over Anne-Lynns broertje Leon dat overleed toen hij drie jaar oud was. Namenfoutje? (:
Anyways, je moet snel verder gaan. <3
In één van de eerste stukken, als Anne-Lynns ouders net te horen hebben gekregen dat Anne-Lynn het misschien niet gaat overleven, zegt Miranda iets in de richting van 'Ik kan dit echt niet, niet na Joost...' Dat vond ik even verwarrend, gezien ik niet precies wist wie Joost was. Later in het verhaal heb je het over Anne-Lynns broertje Leon dat overleed toen hij drie jaar oud was. Namenfoutje? (:
Anyways, je moet snel verder gaan. <3
It's so hard to forget someone who gave you so much to remember. <3
@ Rosan, hihie leeeuk ;D
Uhm. Ja. Dat is dan een namenfoutje! (: Dan weet je misschien meteen wie Joost/Leon is;p Dankjewel! (:
@ Anneke, dankjewel voor je reactie!
@ Marit, ik zat daar ook over te twijfelen en ik denk dat ik het er toch maar uit ga halen (:
Uhm. Ja. Dat is dan een namenfoutje! (: Dan weet je misschien meteen wie Joost/Leon is;p Dankjewel! (:
@ Anneke, dankjewel voor je reactie!
@ Marit, ik zat daar ook over te twijfelen en ik denk dat ik het er toch maar uit ga halen (:
iloveyou' 25.08.2012
Sorry sorry sorry mensen! Ik verwaarloos jullie echt enorm. Ik zit helemaal vast op dit moment en kan me er gewoon niet toe zetten om te gaan schrijven. Ik ga straks op vakantie en heb het verhaal mee, dus ik ga me even vastbijten op het plot en dan hoop ik dat ik als ik terugkom een stukje kan plaatsen!
iloveyou' 25.08.2012
Sorry voor het lange wachten mensen! Ik heb weer een klein stukje geschreven en ik denk dat ik nu weer een heel klein beetje uit m'n writersblock ben gekomen! (:
Een klein uurtje later zet Anne-Lynn het eten voor haar moeder op tafel en gaat zelf tegenover haar zitten. Verwachtingsvol kijkt ze haar aan.
“Lekker, witlof met ham en kaas! Wat dacht je? Nu papa er niet is, zetten we een keer de bloemetjes buiten?” lacht haar moeder.
Anne-Lynn knikt. “Papa lust dit niet en wij vinden het allebei wel heel erg lekker, dus…”
Haar moeder glimlacht. “Super, Anne-Lynn, dat je daar aan gedacht hebt!” Ze vouwt haar handen. “Zullen we dan eerst bidden?”
Na het ‘amen’ wacht Anne-Lynn tot haar moeder opschept, maar dat doet ze niet.
“Jij hebt gekookt, dus aan jou de eer om op te scheppen. Letterlijk en figuurlijk,” grijnst ze er achteraan.
Ze praten wat over koetjes en kalfjes, maar dan valt het gesprek stil. Allebei zitten ze zwijgend te eten en Anne-Lynns gedachten, die even waren afgeleid, dwalen weer naar die middag. Ze heeft niet door dat er een ernstige trek op haar gezicht verschijnt. Ze schrikt dan ook als haar moeder, die haar al een tijdje onopgemerkt observeert, vraagt waar ze aan denkt.
Anne-Lynn vraagt zich af of ze het haar moeder moet vertellen; ze maakt zich al genoeg zorgen om haar en Anne-Lynn heeft het idee dat haar moeder eronder lijdt. Ze haalt haar schouders op.
“Niets bijzonders.”
“Niets bijzonders,” herhaalt haar moeder. “En daar moet je zo moeilijk bij kijken? Ik geloof je niet, Anne-Lynn.”
“Ik heb er niet zo veel verstand van, maar soms vraag ik me af of ik niet erg dik ben… Ik bedoel, ik ben nog geen eens vier maanden en je kunt het al zo goed zien!” Vertwijfeld kijkt ze haar moeder aan.
Die glimlacht een beetje. “Eerlijk gezegd is het mij ook al opgevallen,” zegt ze. “Volgende week moet je naar de verloskundige, dus dan weten we meer. Of zullen we bellen en vragen of ze morgen nog een gaatje heeft?” Vragend kijkt ze Anne-Lynn aan.
“Graag,” antwoordt ze, “ik denk niet dat ik er gelukkig van word als ik een week in onzekerheid moet blijven. En u ook niet,” zegt ze er met een grijns achteraan en ze legt haar hand op haar buik.
Haar moeder lacht en bloos een beetje. “Je hebt gelijk,” zegt ze.
Het is de volgende middag. Gespannen kijkt Anne-Lynn van het scherm naar de gynaecoloog en waar terug. Op het scherm kan Anne-Lynn niets zien, maar de het gezicht van haar gynaecoloog Jessica verraadt niets.
Na een tijdje draait ze zich naar Anne-Lynn en haar moeder toe. “Ik denk dat ik schokkend nieuws heb. Jullie vermoedden het al, zeiden jullie, dus zo’n verrassing zal het niet meer zijn denk ik. Ik heb twee hartjes horen kloppen en op de echobeelden zijn twee minimensjes te zien. Kijk maar.” Ze buigt zich weer naar het scherm en wijst de twee kindjes aan.
Anne-Lynn kijkt aandachtig mee, maar kan nog niet geloven wat de gynaecoloog haar vertelde. Met grote ogen kijkt ze haar moeder aan en die knijpt zachtjes in haar hand. “Ben ik echt zwanger van een tweeling?” vraagt ze zachtjes aan Jessica.
Die knikt bevestigend. “Sorry, maar ik zie echt twee baby’tjes.”
“Ik, eh… het is natuurlijk wel even schrikken, maar het is echt niet zo dat het tweede kindje niet welkom is… Ik ben inmiddels aan het idee gewend dat ik zwanger ben en het is nu wel even wennen dat ik twee kindjes krijg, maar ze zijn allebei even welkom!” Anne-Lynn kijkt naar haar moeder en die knikt bevestigend.
“Zo denk ik er ook over,” zegt ze. “Mijn man en ik zullen haar helpen daar waar we kunnen.”
“Dat is geweldig om te horen,” zegt Jessica. “In dat geval wil ik je feliciteren!”
Een klein uurtje later zet Anne-Lynn het eten voor haar moeder op tafel en gaat zelf tegenover haar zitten. Verwachtingsvol kijkt ze haar aan.
“Lekker, witlof met ham en kaas! Wat dacht je? Nu papa er niet is, zetten we een keer de bloemetjes buiten?” lacht haar moeder.
Anne-Lynn knikt. “Papa lust dit niet en wij vinden het allebei wel heel erg lekker, dus…”
Haar moeder glimlacht. “Super, Anne-Lynn, dat je daar aan gedacht hebt!” Ze vouwt haar handen. “Zullen we dan eerst bidden?”
Na het ‘amen’ wacht Anne-Lynn tot haar moeder opschept, maar dat doet ze niet.
“Jij hebt gekookt, dus aan jou de eer om op te scheppen. Letterlijk en figuurlijk,” grijnst ze er achteraan.
Ze praten wat over koetjes en kalfjes, maar dan valt het gesprek stil. Allebei zitten ze zwijgend te eten en Anne-Lynns gedachten, die even waren afgeleid, dwalen weer naar die middag. Ze heeft niet door dat er een ernstige trek op haar gezicht verschijnt. Ze schrikt dan ook als haar moeder, die haar al een tijdje onopgemerkt observeert, vraagt waar ze aan denkt.
Anne-Lynn vraagt zich af of ze het haar moeder moet vertellen; ze maakt zich al genoeg zorgen om haar en Anne-Lynn heeft het idee dat haar moeder eronder lijdt. Ze haalt haar schouders op.
“Niets bijzonders.”
“Niets bijzonders,” herhaalt haar moeder. “En daar moet je zo moeilijk bij kijken? Ik geloof je niet, Anne-Lynn.”
“Ik heb er niet zo veel verstand van, maar soms vraag ik me af of ik niet erg dik ben… Ik bedoel, ik ben nog geen eens vier maanden en je kunt het al zo goed zien!” Vertwijfeld kijkt ze haar moeder aan.
Die glimlacht een beetje. “Eerlijk gezegd is het mij ook al opgevallen,” zegt ze. “Volgende week moet je naar de verloskundige, dus dan weten we meer. Of zullen we bellen en vragen of ze morgen nog een gaatje heeft?” Vragend kijkt ze Anne-Lynn aan.
“Graag,” antwoordt ze, “ik denk niet dat ik er gelukkig van word als ik een week in onzekerheid moet blijven. En u ook niet,” zegt ze er met een grijns achteraan en ze legt haar hand op haar buik.
Haar moeder lacht en bloos een beetje. “Je hebt gelijk,” zegt ze.
Het is de volgende middag. Gespannen kijkt Anne-Lynn van het scherm naar de gynaecoloog en waar terug. Op het scherm kan Anne-Lynn niets zien, maar de het gezicht van haar gynaecoloog Jessica verraadt niets.
Na een tijdje draait ze zich naar Anne-Lynn en haar moeder toe. “Ik denk dat ik schokkend nieuws heb. Jullie vermoedden het al, zeiden jullie, dus zo’n verrassing zal het niet meer zijn denk ik. Ik heb twee hartjes horen kloppen en op de echobeelden zijn twee minimensjes te zien. Kijk maar.” Ze buigt zich weer naar het scherm en wijst de twee kindjes aan.
Anne-Lynn kijkt aandachtig mee, maar kan nog niet geloven wat de gynaecoloog haar vertelde. Met grote ogen kijkt ze haar moeder aan en die knijpt zachtjes in haar hand. “Ben ik echt zwanger van een tweeling?” vraagt ze zachtjes aan Jessica.
Die knikt bevestigend. “Sorry, maar ik zie echt twee baby’tjes.”
“Ik, eh… het is natuurlijk wel even schrikken, maar het is echt niet zo dat het tweede kindje niet welkom is… Ik ben inmiddels aan het idee gewend dat ik zwanger ben en het is nu wel even wennen dat ik twee kindjes krijg, maar ze zijn allebei even welkom!” Anne-Lynn kijkt naar haar moeder en die knikt bevestigend.
“Zo denk ik er ook over,” zegt ze. “Mijn man en ik zullen haar helpen daar waar we kunnen.”
“Dat is geweldig om te horen,” zegt Jessica. “In dat geval wil ik je feliciteren!”
Weer een nieuw stuk! Ik hoop echt dat jullie nog de moeite willen nemen om te lezen (en te reageren!)
Gearmd lopen Anne-Lynn en haar moeder het ziekenhuis uit.
“Mam, u straalt helemaal,” zegt Anne-Lynn als ze opzij kijkt.
Haar moeder lacht een beetje betrapt. “Ik vind het gewoon geweldig dat ik oma wordt van twee kindjes. Ik moet er nog wel een klein beetje aan wennen, maar het lijkt me echt super!”
Anne-Lynn voelt zich warm worden vanbinnen. “Het zal wel heel zwaar worden, verwacht ik, dus ik zie er ook wel tegenop. Maar ik ben er ook heel blij mee,” zegt ze zacht. “Maar ik heb twee hele lieve ouders en Joan is ook een grote steun voor me. En Miriam…”
Ze voelt de druk van haar moeders arm steviger worden en weet dat het goed zit. Haar gedachten gaan naar Miriam. Zij heeft haar nooit laten zitten. Anne-Lynn heeft haar nooit verteld wat er met haar gebeurd is, dat kon ze niet. Opeens is Anne-Lynn vastbesloten om het haar te gaan vertellen. Ze zijn al vanaf dag één van de middelbare school met elkaar bevriend en Miriam verdient het niet om niet in vertrouwen genomen te worden.
Als ze even later in de auto zitten en haar moeder precies de andere kant op rijdt, heeft Anne-Lynn niets door. Ze zit stil voor zich uit te kijken en haar gedachten zijn via Miriam bij haar opleiding aangekomen. Het is half september en haar klasgenoten zijn alweer twee weken begonnen. Haar moeder heeft aan het eind van de vakantie naar haar mentor gebeld en gezegd dat ze voorlopig de eerste paar weken nog niet op school zou komen. Volgende week zal ze weer naar school toe gaan. Ze ziet er tegenop om weer te gaan. Hoe zullen haar klasgenoten reageren? Ze is er nog niet over uit wat ze hen gaat vertellen. Het zal een moeilijk en druk jaar worden. Als alles goed gaat zal ze begin maart bevallen, dus ze zal haar stage niet af kunnen ronden. Ze moet een aangepaste regeling krijgen in verband met haar zwangerschap en ze beseft dat het zwaar gaat worden, maar ze wil per se haar opleiding afmaken.
Anne-Lynn schrikt op uit haar gedachten als haar moeder de auto stopt. “Zo meid, kom je? Ik moet even naar de Hema.”
Verbaasd kijkt Anne-Lynn haar moeder aan. “Hè? We zouden toch naar huis gaan?”
“Jij hebt zo zitten dromen, dat je niet eens hebt gemerkt dat ik hierheen ben gereden,” glimlacht haar moeder. “Waar zat je toch met je gedachten?”
“Ik dacht aan Miriam en aan school.”
“Zie je ertegenop?”
Anne-Lynn knikt. “Ik dacht eraan dat het een zwaar jaar gaat worden en ik zat met mezelf te overleggen wat ik aan mijn klasgenoten moet vertellen. Maar wat gaan we eigenlijk doen bij de Hema?”
Haar moeder glimlacht. “Dat zie je zo. Als ik jou was, zou ik niet al te veel vertellen, maar wel de reden waarom je zwanger bent geraakt. Anders gaan je klasgenoten onnodig van alles denken en wordt er snel over je geroddeld. Als je globaal vertelt wat je is overkomen, kunnen ze er rekening mee houden. Ze zijn oud en wijs genoeg om er op een goede manier mee om te gaan.”
Ze lopen de Hema binnen en haar moeder lijkt precies te weten waar ze heen wil, want ze loopt doelbewust naar een gangpad. Ze stopt voor een schap met witte babypakjes en doorzoekt de stapel.
“Mam, wat gaat u doen?” vraagt Anne-Lynn verbaasd.
Haar moeder reageert niet en schiet een verkoopster aan. “Hebben jullie dit pakje nog in maatje vijftig?”
“Ik denk het wel, want gisteren is er een nieuwe voorraad binnengekomen. Ik zal even voor u kijken,” zegt het meisje vriendelijk en ze loopt weg.
“Zo,” zegt haar moeder tevreden, “nu nog een knuffeltje.” Ze loopt naar het gangpad ernaast. “Mooi, er ligt er nog eentje en die is voor mij.” Ze pakt een klein wollig schaapje uit het schap en laat het aan haar dochter zien. “Wat vind je ervan?”
Anne-Lynn ziet het allemaal sprakeloos aan. Ze opent haar mond en wil reageren, maar daar krijgt ze de kans niet voor, want de verkoopster komt terug, met het bewuste pakje.
“Het spijt me, ik heb alleen nog deze twee, maar die zijn niet hetzelfde.”
“Ik moet twee dezelfde pakjes hebben, dus doe dan deze twee maar,” beslist Anne-Lynns moeder.
Als ze de winkel uitlopen, kijkt Anne-Lynn haar moeder vragend aan.
“Vlak nadat ik hoorde dat je zwanger was, heb ik al een knuffel en een pakje gekocht voor je toekomstige kindje. Maar nu zijn het er twee, dus moest ik er nog een setje bijkopen,” glimlacht ze.
Anne-Lynn voelt een brok in haar keel komen en ze bijt op haar lip. “U bent de beste,” zegt ze en zonder zich om het winkelende publiek te bekommeren, geeft ze haar moeder een zoen op haar wang.
Gearmd lopen Anne-Lynn en haar moeder het ziekenhuis uit.
“Mam, u straalt helemaal,” zegt Anne-Lynn als ze opzij kijkt.
Haar moeder lacht een beetje betrapt. “Ik vind het gewoon geweldig dat ik oma wordt van twee kindjes. Ik moet er nog wel een klein beetje aan wennen, maar het lijkt me echt super!”
Anne-Lynn voelt zich warm worden vanbinnen. “Het zal wel heel zwaar worden, verwacht ik, dus ik zie er ook wel tegenop. Maar ik ben er ook heel blij mee,” zegt ze zacht. “Maar ik heb twee hele lieve ouders en Joan is ook een grote steun voor me. En Miriam…”
Ze voelt de druk van haar moeders arm steviger worden en weet dat het goed zit. Haar gedachten gaan naar Miriam. Zij heeft haar nooit laten zitten. Anne-Lynn heeft haar nooit verteld wat er met haar gebeurd is, dat kon ze niet. Opeens is Anne-Lynn vastbesloten om het haar te gaan vertellen. Ze zijn al vanaf dag één van de middelbare school met elkaar bevriend en Miriam verdient het niet om niet in vertrouwen genomen te worden.
Als ze even later in de auto zitten en haar moeder precies de andere kant op rijdt, heeft Anne-Lynn niets door. Ze zit stil voor zich uit te kijken en haar gedachten zijn via Miriam bij haar opleiding aangekomen. Het is half september en haar klasgenoten zijn alweer twee weken begonnen. Haar moeder heeft aan het eind van de vakantie naar haar mentor gebeld en gezegd dat ze voorlopig de eerste paar weken nog niet op school zou komen. Volgende week zal ze weer naar school toe gaan. Ze ziet er tegenop om weer te gaan. Hoe zullen haar klasgenoten reageren? Ze is er nog niet over uit wat ze hen gaat vertellen. Het zal een moeilijk en druk jaar worden. Als alles goed gaat zal ze begin maart bevallen, dus ze zal haar stage niet af kunnen ronden. Ze moet een aangepaste regeling krijgen in verband met haar zwangerschap en ze beseft dat het zwaar gaat worden, maar ze wil per se haar opleiding afmaken.
Anne-Lynn schrikt op uit haar gedachten als haar moeder de auto stopt. “Zo meid, kom je? Ik moet even naar de Hema.”
Verbaasd kijkt Anne-Lynn haar moeder aan. “Hè? We zouden toch naar huis gaan?”
“Jij hebt zo zitten dromen, dat je niet eens hebt gemerkt dat ik hierheen ben gereden,” glimlacht haar moeder. “Waar zat je toch met je gedachten?”
“Ik dacht aan Miriam en aan school.”
“Zie je ertegenop?”
Anne-Lynn knikt. “Ik dacht eraan dat het een zwaar jaar gaat worden en ik zat met mezelf te overleggen wat ik aan mijn klasgenoten moet vertellen. Maar wat gaan we eigenlijk doen bij de Hema?”
Haar moeder glimlacht. “Dat zie je zo. Als ik jou was, zou ik niet al te veel vertellen, maar wel de reden waarom je zwanger bent geraakt. Anders gaan je klasgenoten onnodig van alles denken en wordt er snel over je geroddeld. Als je globaal vertelt wat je is overkomen, kunnen ze er rekening mee houden. Ze zijn oud en wijs genoeg om er op een goede manier mee om te gaan.”
Ze lopen de Hema binnen en haar moeder lijkt precies te weten waar ze heen wil, want ze loopt doelbewust naar een gangpad. Ze stopt voor een schap met witte babypakjes en doorzoekt de stapel.
“Mam, wat gaat u doen?” vraagt Anne-Lynn verbaasd.
Haar moeder reageert niet en schiet een verkoopster aan. “Hebben jullie dit pakje nog in maatje vijftig?”
“Ik denk het wel, want gisteren is er een nieuwe voorraad binnengekomen. Ik zal even voor u kijken,” zegt het meisje vriendelijk en ze loopt weg.
“Zo,” zegt haar moeder tevreden, “nu nog een knuffeltje.” Ze loopt naar het gangpad ernaast. “Mooi, er ligt er nog eentje en die is voor mij.” Ze pakt een klein wollig schaapje uit het schap en laat het aan haar dochter zien. “Wat vind je ervan?”
Anne-Lynn ziet het allemaal sprakeloos aan. Ze opent haar mond en wil reageren, maar daar krijgt ze de kans niet voor, want de verkoopster komt terug, met het bewuste pakje.
“Het spijt me, ik heb alleen nog deze twee, maar die zijn niet hetzelfde.”
“Ik moet twee dezelfde pakjes hebben, dus doe dan deze twee maar,” beslist Anne-Lynns moeder.
Als ze de winkel uitlopen, kijkt Anne-Lynn haar moeder vragend aan.
“Vlak nadat ik hoorde dat je zwanger was, heb ik al een knuffel en een pakje gekocht voor je toekomstige kindje. Maar nu zijn het er twee, dus moest ik er nog een setje bijkopen,” glimlacht ze.
Anne-Lynn voelt een brok in haar keel komen en ze bijt op haar lip. “U bent de beste,” zegt ze en zonder zich om het winkelende publiek te bekommeren, geeft ze haar moeder een zoen op haar wang.
-
LovexPeace
- Puntenslijper
- Berichten: 14
- Lid geworden op: 06 apr 2013 14:21
- Locatie: Op een onbewoond eiland c:
Hye,
Ik heb je verhaal gelezen op punkypet en ik vond het geweldig! iedereen was er ook wild enthousiast
Hopelijk heb je veel van deze fantastische verhalen!
Ik heb je verhaal gelezen op punkypet en ik vond het geweldig! iedereen was er ook wild enthousiast
Hopelijk heb je veel van deze fantastische verhalen!
Okeee, ik ben weer terug van weggeweest! (:
Heeft een poos geduurd, maar begin nu weer iets meer tijd te krijgen om op OV te kijken. Sinds september niet meer online geweest... Echt te erg.
Maargoed, ik ben dus weer even een paar stukjes bijgelezen, en ik vind dit verhaal te gek!
Je laatste post was in oktober, dus ik hoop dat je nog verder schrijft... Heb niet zo heel veel tijd om het te lezen, maar ook al duurt het soms lang, ik lees altijd weer bij
Ben benieuwd naar de rest!
Heeft een poos geduurd, maar begin nu weer iets meer tijd te krijgen om op OV te kijken. Sinds september niet meer online geweest... Echt te erg.
Maargoed, ik ben dus weer even een paar stukjes bijgelezen, en ik vind dit verhaal te gek!
Je laatste post was in oktober, dus ik hoop dat je nog verder schrijft... Heb niet zo heel veel tijd om het te lezen, maar ook al duurt het soms lang, ik lees altijd weer bij
Ben benieuwd naar de rest!
Lezen is denken met het hoofd van een ander, in plaats van dat van jezelf - Arthur Schopenhauer