Kloonjacht

[Sabbientje]

Echt super spannend geschreven.

Ik ben echt heel benieuwd hoe het verder gaat

[vonk]

Hoofdstuk 5

Freek en Mike hadden de kloons op het plein gezien, en ze keken dus wel uit met het ontmoeten in openbare gelegendheden. Maar het zou niet veilig zijn om te ruilen buiten het openbaar. Hoe ze het ook wendde of keerden, wanneer de ruil was volbracht, waren ze in de verre minderheid. Dat vormde een dilemma wat betrof de eisen omtrend de ruil. Ze hadden de Vader verteld dat zij hem over een uur opnieuw zouden bellen. Ze hadden dus een uur de tijd om een oplossing te vinden.
'We zijn met meerderen, dus we kunnen ons opsplitsen. We hoeven haar niet meteen te geven. We moeten onze veiligheid verzekeren.'
'Slim bedacht, Mike, maar ik denk niet dat onze grote vriend daar in zal trappen. Hij weet dat zo gauw wij in veiligheid zijn, en hij zijn liefje nog niet terugheeft, wij haar kunnen doden. En Macy zal dat beslist geen slecht idee vinden.'

Macy glimlachte bij het zien van het bezwete gezicht van meneer Patre. Of heette hij wel Patre? Of liet hij zijn personeel hem zo noemen zodat hij zich nog een beetje machtiger zou voelen? Hij was er ziek genoeg voor. Maar ze wist dat die idiote ruil niet door zou gaan. Er was geen mogelijkheid dat het drietal jongens met haar zouden ontsnappen, niet met de overmacht die de Vader had. Hij had 15 van die blonde jongentjes gekloond, maar hoe veel andere kinderen kon hij gekloond hebben? En dan waren er nog haar eigen kloons, nog zeven. Nou ja, zes als je de kloon niet meetelde die het drietal hadden gevangen. Als er dus iets in haar voordeel ging gebeuren, moest ze het zelf doen. Ze moest zien te ontsnappen, en met deze afleiding had ze daar de kans voor. De Vader verliet de kamer, en liet haar hiermee alleen. Hij had geen idee hoe snel ze hier weg kon komen. En dat deed ze ook. De deur zat op vijf sloten, maar er was altijd het plafond nog. Deze bestond uit metalen platen die los op een frame lagen. Ze kon ze er dus gemakkelijk één wegduwen en zo een gat in het plafond creëeren. Met de nieuwe krachten die ze van haar meerlingzusjes had gekregen kon ze zichzelf zelfs zonder steun van de tafel door het gat naar boven heffen. Ze wist dat haar kloons haar zouden kunnen opspeuren hetzelfde zintuig dat zij ook gebruikte om hen aan te voelen, dus ze wist dat ze snel zou moeten zijn. Ze schoof voorzichtig de plaat terug in het frame, opdat niet meteen duidelijk zou zijn hoe ze was ontsnapt.

'Wat nu als ze al dood is?' Wouter rolde met zijn ogen.
'Ik denk niet dat Macy zo dom is.' reageerde hij bot. Mike keek hem boos aan.
'Ik maak me alleen zorgen. Het is wel één tegen een heleboel.' Freek zuchtte. Zo zouden ze er nooit uitkomen. Hierzo, in je broekzak! Hierzo, in je broekzak! Mike nam op.
'Met Mike.'
'Hé, met Macy. Ik kan niet lang spreken. De Secretaresse van Vader is naar de wc en ik bel met haar telefoon. Blof de ruil. Ik ontsnap. Laat haar niet ontsnappen. Zij is voor mij.' Klik.

Macy dook terug het plafond in, en legde de plaat zo geluidloos mogelijk terug. Voor ze vertrok wilde ze zo veel mogelijk schade aanrichten. Ze baande zich een weg door het gebouw, de beveiligingscamera's mijdend, op zoek naar de verblijven van de kloons. Deze zaten ondergronds, moeilijk te bereiken, maar het lukte eindelijk toch. Hoe kon ze zo veel van deze monsters tegelijk vernietigen? Ze vond als eerste de kloons van het kleine blonde jongentje, die haar in het nauw hadden gedreven op het plein. Ze zaten in een kooi met te veel op elkaar. Ze had verwacht dat de Vader hen als rijke luizenkinderen behandelde, maar dat deed hij niet. Vijftien jongentjes, ieder identiek, getraind op slechts één talent. Daar zaten ze, als weeskinderen, het kopje hangend. Ze brak het slot open met een haarpin. 'Meekomen, allemaal.'
'Dat mag niet van Vader.' zei er één.
'Dat is de wet. Wij blijven hier, of geen eten.' vulde een ander zijn broer aan. Macy schudde haar hoofd.
'Ik zal erop toezien dat jullie allemaal te eten krijgen. Jullie komen met mij mee. De Vader heeft het te druk nu.' De jongentjes kwamen bijna allemaal mee. Op één na. Deze bleef zitten. 'Kom jij niet mee?' Het jongetje schudde zijn hoofd.
'Het is mijn pappa.' Macy bekeek het jongentje, en toen zag ze het. Hij was minder zeker, hij was kleiner zelfs. Dit jongentje was grootgeworden in een baarmoeder. Deze was niet gespecialiseerd, niet bijzonder. En ze zag ook toen pas de overeenkomsten die de jongentjes in het gezicht hadden met de vader. Ze deed de kooi weer dicht, het jongentje in de cel achterlatend. De andere veertien jongentjes volgde haar met plezier.

[x Sanne]

Super bedacht
Misschien een paar dingetjes waar je op kunt letten:
- Spelling van werkwoorden
- Platfond = plafond
- Eerst schrijf je in de 3e persoon, laatste stukje in de 1e

[Darkstar]

Leuke stukken , ik bedoelde met je andere verhaal Het rijk der doden, maar ik heb dus nu het einde al gelezen.. Begin je ook weer met een nieuw verhaal of ga je eerst de andere afposten?

[vonk]

@x Sanne: mijn werkwoordsspelling is goed, dat heb ik nagezocht... dat van die eerste en derde persoon is waar... ik heb het daar soms moeilijk mee, want als je schrijft merk je dat bijna niet. Ik heb dat al gecorrigeerd. En ik dacht echt dat het platfond was, maar ik heb de dikke vandalen erbij gehaald, en wederom heb jij gelijk. Ik heb ze denk ik allemaal veranderd...

@Darkstar: ik blijf wel werken aan alle verhalen, maar ondertussen ben ik wel al aan het schrijven aan een nieuw verhaal. Ik weet alleen nog niet of ik hem moet posten. Het is wel (weer) een heel nieuw thema...

[Darkstar]

Maar dat lijkt me eigenlijk alleen maar een voordeel ..

[x Sanne]

Hoe ze het ook wendde of keerden

Enkelvoud of meervoud?

Verder staan er idd geen fouten in, mijn fout

[vonk]

@ x sanne: je hebt gelijk, maar ik ben te lui om deze te zoeken
@ Darkstar: hoe kan ik het advies van één van mijn trouwste lezers negeren?

Langzaam werd alles weer helder. Macy had haar ogen geopend, maar de beelden drongen niet direct door tot haar hersens. Wat was er gebeurd? Ze herinnerde zich niets dan dat ze samen met de hele groep jongens uit de smalle gang was gelopen. 'Dus jij dacht dat je mij voor de gek kon houden?' Ze hoorde gelach. Alles klonk zo ver weg. Maar toen zag ze de Vader weer. En twee van de gekloonde jongentjes. Monsters. Het kwam weer terug naar haar. Waarom dacht ze dat ze de jongens kon helpen? Hun Aard uit hun halen? Alles was omgekeerd, wat hadden ze met haar gedaan? Ze liet alle mogelijkheden door haar hoofd gaan en kwam tot de conclusie dat ze vergast moet zijn geweest. Een illusie opwekkend gas. Maar wat nu? Ze had haar kans om te ontsnappen verprutst?

[x Sanne]

Kort, maar krachtig! Leuk gedaan

[Darkstar]

@Vonk: Het is een eer om één van je trouwste lezers genoemd te worden , of bedoelde je mij niet . Jij bent de mede admin van fantasie forum toch? Hoe gaat het daar eigenlijk mee?

Leuk stukje , idd. kort maar krachtig..

[vonk]

ja, ik ben administrator op het fantasy forum. maar momenteel loopt het niet. ik kan het niet alleen, daar hebik echt geen tijd voor, maar ik weet niet wat er aan de hand is met koen... eerst had ik hem ergens voor uitgenodigd, zei hij ja. en alles ging goed en zo... de dag ervoor sprak ik hem op msn,maar toen ik ernaar vroeg begon hij over iets heel anders, en toen moest hij opeens off line... ik denk dat hij het thuis moeilijk heeft... dus nu loopt het door omstandigheden niet...

[Darkstar]

Okee, maar nadat ik weg ben gegaan hebben jullie het wel weer wat actiever gekregen, of niet?

[Sebas]

Ik wil meer.. ik wil meer...

[vonk]

Fijn, ze had tegen Mike gezegd dat hij moest bluffen, maar achteraf gezien had ze daar wel spijt van. Ze werd door de vader in het hok gegooid waar ze de jongentjes uit had 'bevrijd'. Ze walgde van zichzelf dat ze zo in de val was gelopen. 'Hallo.' Macy keek op en keek in het gezicht van het blonde jongentje.
'Laat me met rust, monstertje. Je hebt me al in de val laten lopen, je hebt me al gevangen. Ik kan niet meer ontsnappen, oké? Of wil je me nog wat pesten?' Het jongentje liet haar uitblazen, en keek haar onbewegelijk aan.
'Ik heet Peter.'
'Ik heet Macy.'
'Ben jij een kloon? Ikke niet. Ik ben het origineel.' Ze glimlachte. 'Vader vind mij niet interessant. Ik ben niet sterk, en niet slim, niet snel... Hij houdt meer van de andere jongentjes. Hij is altijd met hen bezig, en hij heeft nooit tijd voor mij.' Ze glimlachte bedroefd.
'Ik wás een origineel. Maar jou pappa heeft mij een nieuw lichaam gegeven. Nu ben ik alleen origineel in mijn hoofd.'
'Ik vind jou origineel.' Hij stak zijn hand uit, alsof hij haar alleen zou accepteren als ze een origineel was. Ze nam zijn hand aan en schudde het.
'Maar je moet niet denken dat jouw vader niet van je houdt. Anders had hij je geen naam gegeven. Of geeft hij jullie allemaal namen?' Peter keek omlaag.
'Hij geeft ons allemaal namen. Ik ben eigenlijk B1. De anderen zijn B2, B3, B4 en zo. En al jouw kloons heten A2, A3, A4 en zo. En de kloons C heten allemaal C1, C2, C3. Maar ik wilde geen B1 heten. Ik wil Peter heten, zoals Peter Pan. Peter Pan kan vliegen, weet je. Omdat hij tinkerbel heeft. Als ik ooit een elfje tegenkom, vraag ik of ze mij ook wil laten vliegen, dan vindt Vader mij misschien ook bijzonder, want de andere kunnen niet vliegen.' Ze wist niet waar ze het meest van schrok: de verwaarlozing die de jongen onderging, of het feit dat er een derde reeks is.
'Wat voor kloons zijn de C kloons?' Peter keek haar weer aan.
'Wil ja haar zien? De originele is ook aardig. Ik heb haar Wendy genoemd. Wacht even, ik ben zo terug.' En even later kwam hij inderdaad teruglopen, met een klein meisje, een jaar of vier, aan de hand. Macy ging op mijn knieën zitten.
'Hallo Wendy.' Ze verstopte verlegen haar gezicht in dat van Peter. Ze glimlachte terwijl ze bedacht dat dit normale kinderen waren, en dat zij hier weg moesten. 'Willen jullie hier weg?' Peter knikte.
'Ik wil wegvliegen.'
'Ikke ook!' Wendy knikte even overtuigend.
'Hoe kom ik hieruit?' Peter liep naar de muur tegenover haar cel. Er zat een klein toetsenbordje waar een code ingetikt moet zijn.
'Ik ken de code, maar ik weet niet hoe. Ik droom hem wel eens. Ik denk dat de kloons hem kennen, of in ieder geval één van hen. Ik voel soms wat zij denken.' Hij reikte omhoog en toetste een code in. Met een klik ging haar celdeur open. De ontsnapping kon weer in gang gezet worden.

Mike keek ongerust op zijn horloge. Wat was Macy allemaal van plan? Was ze gepakt? Waar bleef ze nu. Wouter ijsbeerde op en neer. 'Waar blijft ze? Waarom neemt ze geen contact met ons op? Wat als er iets met haar gebeurd is?' Freek beet op zijn nagels en negeerde Wouter. 'Aaaargh! Waar blijft ze?' Wouter stopte met ijsberen en greep met zijn handen in zijn haren. Mike stompte zijn vuist tegen de muur.
'Hou je nu op? Ik word gek van je! Ik maak me ook ongerust hoor!' Wouter keek alsof hij Mike een pak slaag wilde geven, maar hij hield zich in. Freek zag dat zijn vinger bloedde, maar ook dat negeerde hij. Hij dacht terug aan vóór hij het telefoontje van Macy had gehad op die ochtend. Hij dacht terug aan toen lesgeven nog heel normaal was, en dat hij niet bang was om van kant gemaakt te worden door gehersenspoelde reduplicaties van zijn leerlingen. Hij dacht aan het verdriet en het gevoel van zelfverwijting dat hij had gehad toen hij erachterkwam dat ze dood was. Dat wilde hij niet weer. Hij had haar al uren geleden terugverwacht, en de tranen stonden in zijn ogen. Misschien had hij iets kunnen doen, en daar zou hij zichzelf altijd schuldig voor voelen. Mike schopte tegen de muur, en Wouter ging op zijn hurken zitten. 'Wat moeten we nu doen?'
'Wat dachten jullie van een warm bad klaarmaken en een warme maaltijd bereiden voor onze gasten?' Wouter keek op, en Mike draaide zich om. Freek verroerde zich niet, maar sloot zijn ogen en glimlachte gerustgesteld.

Wouter tilde het meisje op en glimlachte haar geruststellend toe. 'En wat is jouw naam?' Hij had gezien dat het meisje bleek van angst was, en eigenlijk te moe om op haar benen te staan. Het meisje rook naar roet en haar gezicht was zwart.
'Ik heet Wendy. En dát is Peter.' Ze wees naar het jongentje dat nog bij Macy aan de hand stond. 'Wij zijn origineel.' Hij fronste met zijn wenkbrauwen. Het duurde even, maar toen viel het kwartje. Zij waren de andere kinderen die de Vader gekloond had.
'Lust jij van mij wat te eten?' Ze knikte heftig. 'Wat lust je?'
'Pizza!' Hij lachte.
'Dat moet ik dan even gaan halen. Dan kunnen jullie eerst in bad. Ga maar naar die jongen daar. Die stopt jullie wel even in bad. Dat lukt wel, hè Mike?' Voor de kinderen deed Wouter alsof hij en Mike het konden vinden. Hij liep naar Macy. 'Ga je met met mee? Ik wil met je praten.' Macy knikte, en pakte haar zonnebril. Ook zij zat onder het roet.

[x Sanne]

Superleuk gedaan!
Eerst schreef je in de 3e persoon, daarna in de 1e en nu weer in de 3e

[vonk]

AARGH! Waarom doe ik dat steeds? Het is zo dóm... ik heb het weer een heel eind verbeterd...

[Darkstar]

Leuk stukje !

[Sebas]

Cool cool cool..

En zwart als roet

[vonk]

'Waar wilde je het over hebben?' Macy liep samen met Wouter naar de winkel om een pizza te halen.
'Ten aller eerste... wat is er gebeurd?' Macy glimlachte. Ze snapte dat zijn nieuwsgierigheid brandde, maar ze stelde het op prijs dat hij zo subtiel was geweest dat hij het niet had gevraagd waar Peter en Wendy bij waren.
'Een lang verhaal. Maar ik zal het zo goed mogelijk uitleggen. Door jullie afleiding kon ik uit de kamer waar Vader me vasthield ontsnappen. Het was niet zo heel moeilijk, wat me tegenviel. Ik wilde de 'kloonfabriek' even een goede terugslag geven door zo veel mogelijk kloons ineens om te brengen. Maar de verblijfplaats van de kloons was beschermd door één of ander gas. Ik had er wel op gerekend dat het beveiligd zou zijn, maar niet door iets dat ik niet kon zien. In ieder geval, de Vader had mij weer, en hij had me opgesloten. Toen kwamen Wendy en Peter, die nogal verwaarloosd waren door de Vader, en zij bevrijdde mij op voorwaarde dat ik hen zou helpen ontsnappen. En om als nog mijn evil plannetje uit te voeren, heb ik de zooi in de fik gestoken. Vandaar dat wij er met zijn drieën uitzaken als een gezellige barbeque.' Macy glimlachte, en Wouter keek ongemakkelijk. Dat was niet het enige.
'Het spijt me.'
'Waarvoor?'
'Het spijt me van hoe ik deed toen je op mijn kamer sliep. Ik had niet zo tegen je mogen praten, en ik wil dat je weet dat het mij niet gaat om jouw lichaam of om zoiets. Het gaat me echt om jou, en alleen maar om jou. Jij bent mijn engel.' Macy glimlachte.
'Hoe heb je die vervloekte kloon eigenlijk gevangen?' Wouter bloosde.
'Ze deed alsof ze jou was. Maar ze gedroeg zich anders. Zij wilde wel wat jij niet wilde, dus dat vond ik al verdacht. Toen zocht ik naar de tatoeage, en die zat er niet. Dus ik sloeg haar met de fruitschaal op haar harsens.' Hij werd nog roder. 'Ik wil jou, niet een zwakke imitatie.' Macy bloosde nu ook. Hij was eigenlijk toch wel lief. Ze haakte haar arm in de zijne, en kuste zijn wang.

[Sebas]

Ahhhhh... so sweet...

[x Sanne]

Idd^^ We wat more

[Darkstar]

En daar sluit ik me bij aan

[Sabbientje]

'Ik wil jou, niet een zwakke imitatie.'

oehhhhh wat schattig

mooi geschreven

[Sebas]

Jammer dat vonk zo druk is met alles, dat ze bijna niet aan schrijven toe komt..

Ik kom echt iedere dag even hier kijken, in de hoop op een vervolg stukje..

[Darkstar]

Dat is iid. erg jammer ja ! Maar volgens mij ging ze het over een paar maanden toch minder druk krijgen??

[Sebas]

JA over 3 maanden was ze klaar met der examens en had ze volop tijd..
En had ze beloofd het weer goed te maken

[vonk]

Nou, zo'n trouwe fans met zo'n vleierig commentaar kan ik toch niet langer negeren?


'Wat is er eigenlijk gebeurd met mijn lieve kloon? Jullie zeiden er niks over...' Wouter knikte als reactie op Macy's lang verwachtte vraag.
'We zijn het helemaal vergeten te vertellen, met die kinderen, en we wisten niet meer of je terugkwam, we waren zo blij je te zien!' Ze waren intussen aangekomen bij de winkel waar ze bij de diepvriesafdeling een pizza uitzochten. 'We hebben haar in de slaapkamer vastgebonden, en we nemen om de tien minuten een kijkje... hé!' Macy had kunnen weten dat het niet zo makkelijk zou zijn, en zo gauw ze wist dat die dwazen haar ín het huis vasthielden, was ze er van tussen gegaan. Ze rende, sprong als een lenige kat op de vlucht van een grote hond. Mensen riepen haar na, dat ze op moest passen, en ze dacht even dat ze achtervolgd werd door winkelpersoneel dat dacht dat ze wat gestolen had. Maar ze trok zich van niemand wat aan; ze dacht alleen aan de kloon die op dat moment waarschijnlijk bezig was te ontsnappen, of misschien al ontsnapt was.

Zonder aarzelen stormde ze het huis binnen. Freek donderde van schrik haast van zijn stoel af toen hij haar zo woedend zag staan hijgen. 'Wat is er?'
'De kloon! Jullie houden haar hiér! Dwazen!' Macy negeerde Freeks gestammel verder en rende door naar de slaapkamer. Daar zat haar evenbeeld netjes vastgebonden. Freek kwam achter haar staan.
'Waar maak je je druk om? We kijken steeds, ook als we maar denken iets te horen. Als ze zich al los zou krijgen van de stoel, krijgt ze haar handen nog niet zo snel los. Dat moet ze ontsnappen met gebonden handen, en hebben we haar zo weer gevangen. Deze is niet bijzonder sterk.' Macy wilde hem geloven, met heel haar hart, maar ze voelde al dat het helemaal fout was. Er was niet één kloon in de kamer aanwezig, maar twee. De vastgebonden kloon begon te lachten, en het doekje voor haar mond viel omlaag. Ook haar handen haalde ze van haar rug vandaan, en de touwen vielen los op de grond. Freek hijgde. 'Je was snel, maar je vriendjes niet, Macy. Kijk eens.' Macy keek met een ruk opzij, en zag een tweede kloon uit de badkamer komen, met haar hand aan Mikes keel.

[Sebas]

Yeah...

En weer een nieuw stukje, zie je wel dat ik er als 'de kippen' bij ben..
en je maakt het gelijk weer spannend..

[Darkstar]

Idd. lekker spannend !

[x Sanne]

Spannend! Hopelijk post je snel meer

[vonk]

Met tranen in haar ogen keek Macy naar Mike. Nee, dacht ze. Maar daarna rechtte ze haar rug, slikte ze haar tranen door, en keek ze haar kloon recht in de ogen. 'Jij wint. Wat moeten wij doen om hem te sparen?' Met een schuine blik keek de kloon, die nog altijd ongeboden op de stoel zat haar aan. Hoewel er verwacht werd dat een hele lijst eisen zou volgen, opende ze haar mond om één woord uit te spreken: 'Waarom?' Een oh zo menselijke vraag. Het verlangen naar uitleg, naar een verklaring voor de dingen die gebeuren. Een verlangen dat wij als kleine kinderen al ervaren, en met diezelfde vraag pogen wij dit verlangen te vervullen bij de mensen die alles wat wij niet weten lijken te begrijpen. Zo keek de kloon haar origineel aan.
'Waarom wat?' Maar Macy wist heel goed waar haar kloon benieuwd naar was. Er was immers maar één ding waar Macy meer van begreep deze intellectuele kloon: gevoelens. Ze vroeg alleen maar wat om tijd te rekken. Maar dat leek de kloon niet te hinderen.
'Waarom kwel je jezelf zo? Waarom maak je het jezelf onmogelijk om dit gevecht te winnen? Je had al gewonnen kunnen hebben, misschien, was het niet voor je vriendjes. Je omsingelt jezelf met mensen waar je heel veel van houdt, mensen die alleen maar in de weg zullen lopen, wiens veiligheid je verplicht voelt om ook te beschermen. Waarom?' Macy glimlachte, wetend dat ze de vraag niet direct zou beantwoorden. Dit wat het lievelingetje van Vader, maar hij had een fout gemaakt met haar. Hij had haar verlangen om alles te begrijpen heel erg laten stimuleren bij haar opvoeding, maar nu ze in contact kwam met mensen buiten het instituut, ervaarde ze niet alleen het verlangen om feiten te begrijpen, maar ook om de gevoelens te begrijpen van de mensen die ze tegenkomt. En wanneer ze deze gevoelens zou begrijpen, was het onvermeidelijk dat ze dezelfde emoties zou gaan voelen.
'Hoe noemt de Vader jou?' De kloon haalde haar wenkbrauwen op.
'Ik ben exemplaar A3.'
'Adrie. Dat vind ik prima, vanaf nu heet jij Adrie' Een identiteit was het begin van het voelen van emotie.
'Mij best. Maar dat is geen antwoord op mijn vraag. Je bent dan wel weg bij jouw ouders, maar je woont samen met je beste vriend...' ze wees naar Mike 'je mentor...' ze wees naar Freek...
'EN MIJ!!' WHAM! Freek had net de tijd om met zijn ogen te knipperen, maar toen was het gebeurd. Adrie was weg, Wouter lag bewusteloos op de grond tegen de muur, Mike lag happend naar adem met zijn handen op zijn eigen keel, die inmiddels was losgelaten door de sterke kloon, die morsdood op de grond lag met een pen die uit haar nek stak. Macy stond hijgend boven haar, met enkele bloedspatten op haar gezicht. Freek stond roerloos naar de scene te kijken.

[Darkstar]

Spannend !

[x Sanne]

Idd! Lekker griezelig

[vonk]

'VERDOMME!' Macy sloeg met haar vuist zo hard ze kon tegen de muur. Door haar eigen enorm toegenomen kracht bastte die. Wouter zou wel weer zeuren, wanneer hij bijkwam. Maar ze trok zich er niks van aan. Ze keek naar het lijk dat identiek was aan haar eigen gelaat, en zuchtte. Uit de badkamer kwamen Peter en Wendy met door angst bleek weggetrokken gezichten stilletjes aansluipen. Freek reageerde voor het eerst, en tilde de kinderen in één beweging op, en liep de kamer met ze uit. Mike ademde piepend, maar durfde Macy niet aan te kijken. 'We zijn haar kwijt. Onze enige troef, en we zijn haar kwijt. Zij had dood gemoeten. Waarom konden jullie niet gewoon iets goed doen!' Dit vatte Mike als een intense belediging.
'Pardon, Jane Bond, maar ik was tot voor kort niet meer dan een eenvoudige leerling op de HAVO. Ik heb verkeerde wegen ingeslagen, dat geef ik toe, maar ik heb nooit met gijzelingen te maken gehad, of moordende kloons. En Freek is gewoon een leraar die zich bezighoudt met zeventienjarige, niet met moordmachines. Wouter is medewerker bij de supermarkt, niet een of andere Top-Cop! Wij zijn maar eenvoudige mensen, die jou willen helpen omdat we van je houden, ieder op ons eigen manier. De dingen die we doen doen we zo goed we kunnen, maar gebaseerd op wat wij weten, en dat is niet zo heel veel. Dus loop niet kwade beschuligingen naar ons te werpen, want wij doen ons best ook maar.' Macy keek hem nog altijd even woedend aan.
'Je best is kennelijk niet goed genoeg. Jullie hadden dood kunnen zijn. DOOD! En dan? Dan was ik waarschijnlijk levenslang naar de bak gegaan, met een schuldgevoel van hier tot Tokyo. Misschien is het jullie schuld niet, maar het zou gebeurd zijn.' Mike zuchtte en kwam tot de conclusie dat kwaad in discussie gaan geen zin had. Hij legde voorzichtig een hand op haar schouder en probeerde iets troostends te verzinnen.
'Je zou niet naar de bak gaan, want je bent dood, weet je nog?' Ze knikte.
'Al een keer of vier...' Ze brak haar zin af en keek naar het lijk. 'Maar dat kan helemaal niet...' Ze keek Mike recht in zijn ogen aan. 'DAT KAN HELEMAAL NIET!' Mike fronste.
'Hoezo... Je weet toch hoe het zit met de kloons en zo...' We wimpelde zijn verwarde gestammel af met een beweging van haar hand.
'Waarom heeft de Vader zijn vindingen nog niet openbaar gemaakt?' Mike dacht even verward na.
'Omdat het waarschijnlijk tegen de wet is.'
'PRECIES! Hij volgt niet de procedures die volgens de wet verplicht zijn. Hij doet niet- humane experimenten, en bovendien heeft hij een moord gepleegd. Dé manier om deze man neer te halen, is niet door hem in de achtergrond te bevechten. Nee, we moeten hem naar de voorgrond halen, en dan brengt zijn eigen ellende hem omlaag.'
'En hoe wil je dat gaan doen? Ik bedoel, je kunt moeilijk naar de pers gaan en zeggen: Hoi, ik ben Macy, en ik ben een kloon. Dan kom je zelf in die ellende om.' Macy glimlachte.
'Ja, maar daar zal zíj geen last van hebben.' Ze weest naar het lijk van de sterke kloon.

[x Sanne]

Super!

[vonk]

HOOFDSTUK 6

De kranten stonden vol, enkele dagen later. Twee identieke lijken, allebei gelijk aan de enkele weken eerder gestorven scholier. Er kwam uit dat de dood van Macy Duinzand niet klopte, nooit zelfmoord zou kunnen zijn geweest, dat de moord moest zijn gepleegd door iemand met háár vingerafdrukken. De twee nieuw gevonden lijken hádden haar vingerafdrukken. De moeder van Macy Duinzand werd ondervraagd. Medische gegevens nagetrokken. Ja, zij had Macy Duinzand leven geschonken, nee, ze had geen meerling gebaard. Waar kwamen die twee vandaan. De conclusie werd al snel getrokken dat de wetenschap zich met de natuur had bemoeid. Maar het klonen van mensen was illigaal, dus welk bedrijf zou hiervoor het lef hebben.
Macy glimlachte, wetende dat annonieme tips nu beluisterd zouden worden. Een actieve jacht op de Vader was begonnen, en hij wist het. Wat zou hij doen? Zou hij vertrekken, ver weg, waar hij nooit meer gevonden zou worden? Of zou hij een manier vinden om zich hieruit te wurmen. 'Macy, ik ben bang.' Wendy keek omhoog naar haar. Macy keek omlaag naar het meisje dat haar armpje om haar been had geslagen. Ze knielde bij haar neer en wreef over haar wang.
'Niet bang zijn. Ik voel het ook, daarom ben ik blij.'
'Dat slaat nergens op,' zei Peter, die een eindje verderop stond, 'blij zijn dat je bang bent. Ik ben ook bang.' Mike keek met een frons toe. Waarom waren zij bang? Er was toch niets om bang voor te zijn? Hij voelde zich helemaal niet bang, en Freek en Wouter leken ook niet echt bleek weg te trekken van angst. Hij besloot te zwijgen. Macy wist vast wel wat ze moest zeggen.
'Onze kloons zijn bang. Jouw kloons Wendy, en die van jou, Peter. En die van mij zijn ook bang. Ze weten dat ze in gevaar zijn, en ze weten dat Vader in gevaar is. Maar wij zijn niet in gevaar. Wij voelen alleen hun angst. Dus ik ben blij. Want hoe banger zij zijn, hoe minder zorgen ik me hoef te maken.' Mike glimlachte en herinnerde zich dat alle kloons in verbinding met elkaar stonden op de een of andere manier.

[vonk]

Ik vind het toch wel vervelend dat mensen niet kunnen zien dat ik een nieuwe post heb geplaatst, dus ik post nog maar een post... Weet niet wat ik anders moet doen. Maar jullie zijn wel aan het klungelen zeg

[x Sanne]

Er zijn er meer die problemen hebben gehad met posten. Vervelend!

[vonk]

De man die zichzelf 'de Vader' laat noemen is gisteren niet opgepakt. Zijn instituut was door een anonieme tip ontdekt, en het gebouw was meteen leeggehaald. Wel zijn er duplicaties van vier verschillende mensen gevonden. De eerder gevonden lichamen die identiek bleken te zijn aan de overleden Macy Duinzand bleken de oudste sessie kloons te zijn. Verder zijn er kloons van een jongetje van acht, van een meisje, en van een jongentje van anderhalf. Wat er met de kloons gaat gebeuren is nog niet bekend. Wel is al geconstateerd dat de kloons buitenbaarmoederlijk groot zijn geworden en gehersenspoeld zijn. Er is nog geen bewijs van emotie bij de subjecten. 'De Vader' was niet in het gebouw aangetroffen.

Adrie fronste bij het zien van het nieuwsbericht. Arme Vader. Al zijn werk was weg, allemaal door die verschrikkelijke heks. Adrie had zich verdiept in de emoties, hoe ze voelden, ze was emotioneel geworden. Maar tegenover Macy had ze geen sympathieke emoties gekregen. Ze voelde slechts jaloezie en haat tegenover haar dubbelgangster. Door haar eigen intelligentie was zijzelf weten te ontsnappen van de inval van de politie, en ze was vrij. Vrij van Vader, vrij van haar zussen, vrij van Macy. Ze had haar wraak gekregen.
'Macy, kom je niet mee feesten?' Adrie keek om naar Wouter. Hij kwam tegen haar aan staan en legde zijn armen om haar heen. Hij kuste haar en fluisterde lieve woordjes in haar oor. Ze glimlachte. Macy had het niet slecht gehad, en die dwazen waren met die tatoage makkelijk overtuigd geweest dat zij Macy was. Ze omarmde Wouter terug en keek over zijn schouder Mike aan. Hij kneep zijn ogen samen en draaide weer weg van haar. Ze grijnsde in de schoude van Wouter. Mike wist dat zij Macy niet was, maar niemand zou hem geloven, en Macy zou haar niet meer dwars zitten. Een makkelijke plaatswissel: de ellende die Macy haar aan had willen doen, kreeg ze nu over zichzelf heen.

Macy keek bedroefd om zich heen. Ze kon ze niet overtuigd krijgen dat zij Macy Duinzand was. Wat ging er met de kloons gebeuren? Ze bad naar God voor genade voor haar vijanden. Het lot dat zij immers ondergingen, was ook haar lot.

EIND

[x Sanne]

Prachtig eind!

[Sebas]

Wow.. Ik voel de de emoties door heel me lichaam.
Echt een prachtig verhaal!!

Ik vind het toch wel vervelend dat mensen niet kunnen zien dat ik een nieuwe post heb geplaatst, dus ik post nog maar een post... Weet niet wat ik anders moet doen. Maar jullie zijn wel aan het klungelen zeg

Als het goed is zijn nu alle problemen opgelost.
In andere topics heb je kunnen lezen dat dit gebeurd is door de provider, die zonder het te laten weten, het forum naar een nieuwe server heeft geplaatst. Niet alleen het omzetten van database en web content, maar ook de aller nieuwste PHP5 versie en MYSQL4..

Niet alleen voor jullie, maar ook voor mij (koste ruim een week om alles te fixen) en de provider (heeft hun ook veel extra tijd en support gekost) was het zeer vervelend.
Nogmaals, nu behoren alle problemen tot verleden tijd

[§Lisa§]

Prachtig verhaal!! Net alles gelezen, zooo mooi!!
Ik kan er niet veel meer over zeggen, maar echt een prachtig en geniaal verhaal!!
Vol emotie!! En een heeel sterk einde!!!

Liefs Lisa

[Darkstar]

Prachtig einde !
Vind het jammer dat ik het niet zo goed heb kunnen volgen doordat er telkens een hele tijd tussen de posts zat, maar voor de rest wat het een super leuk verhaal .

[vonk]

tja, examen jaar he... weinig tijd om te schrijven...

[§Lisa§]

Gaat het wel lukken je examens?
succes!!