Online Verhalen

Hey Artemiss,

Ik ben inderdaad nogal een ramp in die dingen!
De volgende keer ga ik echt nog extra meer opletten!
Haha..
Ik ga je stukje zo lezen

Liefs

Wow die Bryan is erg! Haar gewoon GHB geven...
Ik hoop trouwens dat ze haar geheugen ooit nog terug krijgt :S
Leuk verhaal, ik heb het gisteravond in een keer uitgelezen.
Toen had ik alleen geen tijd meer om te antwoorden, 't was nogal laat XD (en dat in de toetsweek)

Ik hoop dat je snel weer een volgend stukje plaats, ik blijf zeker lezen

Grtz,
Jjustmee

wow wat een super gaaf verhaal!
ik hoop dat je snel verder schrijft
je schrijft heel mooi, alleen soms vind ik het irritant lezen, die grote stukken tekst
misschien wat meer enters en niet achter elkaar doorschrijven?
echt super gedaan!

Hallo mensen,
Sorry, mijn inspiratie zit momenteel in een hobbelige achtbaan, soms is het er wel, soms niet.
Maar, ik heb vandaag weer een goede rit.. dus ik ga weer verder schrijven..

Bedankt voor de lovende woorden en ik zal proberen meer te enteren!


‘Dave?’ ze moest sneller gaan lopen om hem in te halen.
Het was pauze, wat aanvoelde als een bevrijding van een blokuur biologie.
‘Dave?’
Hij balde zijn vuisten, raapte zijn moed bij elkaar en draaide zich abrupt om. Sabrina botste haast tegen hem aan.
‘Waar heb jij last van?’ zijn gezicht stond op onweer.
‘Wat?’ Sabrina was verbaasd, wat had zij nu verkeerd gedaan?
‘Je hoort me toch! Laat me met rust, ik hoef je eventjes niet meer te spreken.’
Vastbesloten draaide hij zich om en daalde de trap af, naar de kantine.
Sabrina keek een beetje beschaamd om haar heen, om te zien of er mensen in de buurt waren geweest, die het gesprek hadden opgevangen, maar de hal was verlaten. Ze voelde zich rot en even had ze het gevoel dat ze keihard wou gaan huilen.
“Maar ik heb niets verkeerd gedaan, toch?” bedacht ze zich, vlak voor de stortvloed van tranen haar wangen nat kon maken. Het was een logische conclusie.
Dave was kwaad op haar, zonder dat zij wist wat ze fout had gedaan.
“Eigenlijk zou ik nu boos moeten zijn op hem!” maar het gevoel van schuld bleef.
Ze draaide zich om en slofte richting de meisjes wc.
‘Sabrina!’ klonk het achter haar.
Opgelucht draaide ze zich om, maar teleurgesteld met het uiteindelijke beeld van Bryan die met zijn zogenaamde stoere loopje op haar af kwam lopen.
Krampachtig probeerde ze een glimlachje tevoorschijn te toveren, maar haar mondhoeken werkten in alle opzichten tegen.
‘Bryan, hey.’
‘Heb je me gemist, schatje?’ Bryan klemde zijn armen om haar middel.
‘Ja, je hebt het hele weekend niets van je laten horen!’ boos duwde ze hem van zich af.
‘Jawel.. zond..’ toen pas viel het kwartje, het spul had echt goed gewerkt.
Ze keek hem vragend aan, toen hij midden in zijn zin stopte ‘nou?’
‘het spijt me liefje, ik was druk, druk’ loog hij, waarna hij weer een poging deed om haar tegen zich aan te trekken.
Ze keek hem wantrouwend aan ‘waarmee?’
‘School..’
‘Sinds wanneer ben jij druk met school?’ wederom wees ze zijn intieme omhelzing af.
‘Hoezo? Ik ben ook wel eens met school druk hoor!’
‘Juist, nou ik ben druk nu met andere zaken, dus ik spreek je nog wel.’
Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar Bryan pakte haar bij haar pols en trok haar terug. Hij kwam nog iets dichter tegen haar aanstaan en fluisterde ‘Luister, ik ben echt niet zo’n klootzak als jij altijd denkt, ik was écht met school bezig!’
Ze stapte achteruit en keek hem strak aan ‘ik heb hier nu geen tijd voor.’
Daarna liep ze de hal uit, naar de wc’s. Bryan keek haar kwaad na “stom wijf!”.


Het koele water droop zachtjes van haar gezicht. Ze kwam overeind en keek naar zichzelf door de spiegel.
‘Wat is er toch allemaal aan de hand? Bryan doet raar en Dave ook?’
Ondertussen droogde ze haar gezicht af en veegde het plukje haar uit haar gezicht en deed hem achter haar oren.
Een hoog rinkel geluid echode door de meisjes wc.
De pauze was voorbij en plots hoopte ze dat haar moeder zou bellen, zodat ze niet meer naar de lessen hoefde en naast Dave hoefde te zitten. Maar haar mobieltje hield zich stil.
Ze keek zichzelf aan in de spiegel en zuchtte diep, ze moest het maar gewoon accepteren.
Haastig pakte ze haar tas op en liep de wc uit, naar het Engels lokaal.
Dave stond voor het lokaal met een meisje te praten en wierp even een norse blik op Sabrina, toen ze voorbij kwam lopen. Waarna hij het gesprek vervolgde. Telkens als Dave wat zei, begon ze te giechelen als een irritante verliefde puber.

Ook Sabrina’s dag begon behoorlijk vervelend te worden. Ze heeft een paar keer in haar schrift gevraagd aan Dave wat er was, maar die keek er niet eens naar. In tegenstelling tot het meisje waarmee hij had staan praten, ze zaten steeds heel stiekem oogcontact te maken.
Sabrina werd er haast misselijk van “vervelende pubers”.
Plots stompte ze hem aan.
‘Au.. wat nou?’ siste Dave, die opeens weer aandacht voor haar had.
‘Dave? Is er iets mis?’ de lerares legde haar boek neer en keek hem strak aan.
Iedereen keek hun kant op.
‘Nee, er is niets.. ik stootte me aan de tafel’ wist hij zich eruit te redden.
De lerares staarde even naar Sabrina en pakte de les daarna weer op.
Sabrina zag haar kans schoon om Dave te vragen wat er was, maar die had zijn aandacht alweer op het vervelende wicht voor hun gericht.

Hij bleef haar negeren tot aan de laatste les.
Ze was het lokaal binnen gestapt en zag dat Dave alweer een nieuwe plek had gevonden.
Ongelovig keek ze naar de twee verliefde pubers, liet met een plof haar tas op de grond vallen en rende het lokaal uit.
“Hij gaat te ver, dit kan echt niet!”
‘Sabrina, lief?’ Bryan stond in de gang en zag zijn vriendin woest langs hem heen lopen.
Hij zette het meisje met de dubbel D even aan de kant en zette de achtervolging in.
‘Laat me met rust Bryan, jou moet ik nu al helemaal niet spreken’ brulde ze, zonder om te kijken.
Bryan stopte abrupt, hij was bang dat ze erachter was gekomen.
Het blonde meisje tikte hem aan ‘wie.. wie was dat?’ snikte ze.
Fijn, kon hij dat ook nog gaan uitleggen.

Leuk, leuk, leuk. Ga vooral zo door!
Maar let nou op je hoofdletters!!!!!! *Zucht* Ik vind het stuk te groot om helemaal met rood door heen te gaan, maar ook een zin tussen aanhalingstekens begint met een hoofdletter. En soms laat je de komma of de punt helemaal weg, of je doet de verkeerde. Allemaal slordigheidsfoutjes. Je blijft het doen.
Ik denk dat het probleem bij jou dieper zit. Je hebt het niet door, of wel? Als dat het geval is, kan ik er namelijk ook niets aan doen. Ik kan blijven verbeteren. Als jij het als je aan het typen bent niet door hebt, heeft dat geen zin. Wat kun je eraan doen, denk je? Niet kattig bedoeld, maar het staat zo slordig, joh...

Ik ga gewoon weer verder (ook al heb ik 5 minuten wat gepost) ik wil snel weer verder want ik heb weer een tof idee.

Ze had geen idee van waar ze heen liep, als het maar ver was van de twee kleffe pubers en haar verschrikkelijke vriend.
Haar voeten namen de afdaling van de trap op hen, toen ze richting de kantine liep.
Even bleef ze hijgend staan, in dat moment van rust ging haar mobiel af.
Ze nam op ‘Hey mam..’
‘Liefje? Wat hijg je? Is er iets gebeurd?’
‘Nee, alles gaat prima..’ zei ze bot.
‘De dokter belde net, de uitslag is binnen..’
‘Kan je me komen ophalen met de auto?’ Sabrina duwde de andere gedachten even aan de kant.
‘Natuurlijk lieverd, ik kom er aan.’
‘Tot straks.’

Het probleem was nu alleen dat ze haar tas nog op moest halen.
Hoewel ze het liever niet deed, zag ze geen andere optie dan toch maar te gaan, omdat haar sleutel nog in haar tas zat.
Met tegenzin liep ze de trap weer op. Boven stond Bryan een meisje te troosten.
“Het zal ook eens niet!” dacht ze kwaad.
Ze liep langs, zonder een woord te zeggen en hoorde Bryan achter haar vloeken toen ze in het vizier was.
Aarzelend stopte ze voor het lokaal.
Het kostte haar moeite om de laatste moed bijeen te rapen, maar voor dat ze een keuze had kunnen maken in haar hoofd, had haar hand de klink al vastgepakt.
“Goed daar gaan we.”
Haar hele klas keek op toen ze binnen stapte, zelfs de leraar stopte met schrijven.
‘Waar was je?’ klonk hij streng.
Ze negeerde zijn vraag en liep op haar tas af, voor de tafels van Dave en Melissa, de giechelende puber.
Toen ze het op wilde pakken, sprong Dave op.
Ze kwam overeind en keek hem even aan, haar ogen staarden hem terug op zijn stoel.
Daarna pakte ze haar tas op en liep op een normaal tempo het lokaal weer uit.
‘Sabrina, terug komen nu meteen!’
Maar zijn bevel werd beantwoord met de deur dat in het slot viel.

Ze koos een andere route, zodat ze niet meer langs haar vriendje hoefde te lopen.
Had Dave haar nou willen helpen? Was het hem dan toch opgevallen dat ze het niet eens was met zijn gedrag?
“Dat is dan mooi te laat, ik ga morgen ook niet naar school” dacht ze kwaad.
Bij de jassen sloot ze even haar ogen, ze begon koppijn te krijgen van al dat gedoe.
Rustig trok ze haar jas aan en ritste hem dicht tot aan haar kin, zodat ze haar halve gezicht kon bedekken in de kraag.
Ze liep de trap af en wachtte buiten op haar moeder, ook al kon dat nog even duren, ze had geen zin meer om bij deze rare gebeurtenissen betrokken te zijn.

Dit is al veel beter. Alleen dat vraagteken achter 'waar was je' en het uitroepteken achter 'het zal ook eens niet' horen daar niet.

Hey hallo,
Ik zit nu in de trein en denk: laat ik eens even verder gaan met waar ik was gebleven.
Dus bij deze..


Het waterige zonnetje probeerde de ijslaag te doen smelten, wat merkbaar was als een natte drap onder haar schoenen. Sabrina glibberde over de stenen, richting de parkeerplaats.
Toen ze nog geen bekende auto zag staan, liet ze haar tas van haar schouder glijden en ging op de stoeprand zitten.
‘Ik snap het niet meer..’ fluisterde ze verslagen.
Ze tuurde ongeduldig naar beide uiteinden van de straat, in de hoop dat ze de grijze Volvo vanuit de verte aan zag komen rijden. Maar er was nog geen spoor van haar moeders’ auto.
Haar mobiel ging af, verbaasd nam ze op.
‘Ja?’
Het was Dave ‘waar ben je?’
‘Wat gaat jou dat aan?’ vroeg ze grillig.
‘Sabrina, je mist de les, meneer van Rijn is helemaal over z’n toeren!’
‘Dus..? ik heb belangrijkere dingen te doen nu oké? Dus stop met bellen..’ ze klapte haar mobieltje dicht en stak het terug in haar broekzak.
Een grijze auto stopte vlak voor haar neus, waarna het raampje naar beneden ging.
‘Stap in..’ haar moeder glimlachte naar haar.
Ze sprong op en pakte haar tas, ze wilde hier nu zo snel mogelijk weg.

‘En toen ik het 5e uur het lokaal in liep, zat hij opeens weer naast die trien.’
Sabrina had onderweg haar moeder als spreekpaal gebruikt en trapte zo nu en dan kwaad tegen het dashboard kastje.
‘Lief.. laat dat!’ sprak haar moeder afkeurend, terwijl ze op de weg lette.
‘Nee.. waarom? Wat heb ik fout gedaan, dat ze me allebei zo behandelen?’
Haar moeder schudde haar hoofd en keek even in de achteruitkijkspiegel.
‘Ik weet het niet.’
Sabrina sloeg in protest haar armen over elkaar en staarde uit het raam.
‘De dokter klonk vrij positief aan de telefoon.’ Veranderde haar moeder van onderwerp.
‘Hm..’
De rest van de rit bleef het stil in de auto, op de radio na.

Ruud stond hen al op te wachten, met een sigaret op zijn lip, opgerolde mouwen en een beetje warrig haar.
‘Goedemiddag dames’ sprak hij, zodra ze uit de auto waren gestapt.
Hij drukte zijn sigaret uit tegen de muur van het grote huis en stapte voor hen naar binnen.
‘Kom verder.’
Sabrina stapte de prachtige hal weer in en verbaasde zich wederom over de marmeren vloer en de grote kroonluchter.
Haar moeder bleef even staan bij hem in de deuropening staan en keek hem vragend aan.
‘Ik hoop dat we hier voor goed nieuws komen’ fluisterde ze.
Hij schonk haar een warme glimlach en knikte zachtjes.
‘Maak je maar geen zorgen.’
Opgelucht liep ze het kantoor binnen en ging naast haar dochter zitten.
De deur doorbrak de stilte toen deze in het slot viel.
‘Ik heb vanochtend de onderzoeksresultaten binnen gekregen..’
Sabrina keek hem strak aan, ze was gespannen, ondanks dat ze al wist dat het goed zat.
Het leek alsof hij meedeed in een televisie live show, waar zo lang mogelijk met het antwoord gewacht werd, om de spanning op te voeren.
‘Het goede nieuws is, dat er geen sporen van sperma zijn aangetroffen.’ begon hij uiteindelijk.
Irma fronste haar wenkbrauwen.
‘Maar hoe..?’
‘Sabrina had gevraagd om een dieper onderzoek en die heb ik gedaan.’ Legde Ruud haastig uit.
‘Maar uit het bloedonderzoek blijkt dat er sporen in het bloed zaten die overeen kwamen met het welbekende GHB.’
‘Dus, mijn dochter is gedrogeerd?’
Zelf snapte ze het niet, wanneer moet dat zijn gebeurd?
‘Hoogst waarschijnlijk wel mevrouw, tenzij uw dochter zelf gebruikt?’
Sabrina voelde de strakke blik van haar moeder, haar kant op kijken.
‘Mam, je weet dat ik dat soort dingen niet doe!’
‘Wat heb je zaterdag avond gedaan?’ onderbrak Ruud.
Ze schudde haar hoofd ‘ik weet het niet.’
Hij keek Irma vragend aan.
‘Ze is zaterdag avond thuis gekomen na het winkelen. ’s Avonds heeft ze zich bij mij gemeld en ik heb niets vreemds opgemerkt aan haar gedrag’ verklaarde haar moeder.
“De stad in geweest?” haar hersenen werkten op volle toeren.
Had dit iets te maken met Bryan die zo vreemd deed? Of met Dave?
Ze fronste haar wenkbrauwen, de hoofdpijn was in de tussentijd alleen maar verergerd.
‘Dus uw dochter weet niet meer wat er is gebeurd?’ vroeg hij nadrukkelijk.
Sabrina schudde haar hoofd.
‘Dat is een van de bijwerkingen van GHB, jouw zaterdag en zondag zijn waarschijnlijk een raadsel voor je en dat zullen ze ook blijven..’ hij stond op van achter zijn bureau en liep naar de waterkan dat op een bijzet tafeltje stond.
Rustig schonk hij een bekertje vol en overhandigde deze aan Sabrina die naar het tafelblad staarde en duidelijk geschrokken was van de zonet gemaakte opmerking.
‘En nu?’ vroeg Irma, die ook een beker met water kreeg.
Ruud draaide zich om en leunde tegen het tafeltje aan.
‘Het is een lastige situatie. Door haar geheugenverlies weet ze niet meer met wie ze was of waar ze was, dus aangeven word lastig’ hij keek Irma bezorgd aan.
‘Ik ben bang dat je er verder niets mee kan.’

Sabrina stapte aangeslagen over de drempel van het grote huis, naar buiten.
Haar moeder liep achter haar aan, maar werd tegen gehouden door de jonge arts.
‘Irma.. als ik iets voor jullie kan betekenen..’ hij drukte haar een kaartje in haar handen.
‘Mijn privé nummer..’ verklaarde hij.
Ze keek hem dankbaar aan en sloeg haar ogen toen neer.
‘Bedankt, Ruud, maar ik zou niet weten wat je nog meer voor ons kan doen. Je hebt al veel voor ons gedaan.’
Hij streek over haar arm en keek haar vriendelijk lachend aan.
‘Laat me het weten, oké?’
Ze knikte en deed toen een stap terug.
‘Ik moet nu gaan.. bedankt nog.’

‘Mam?’ Sabrina klonk wat rustiger.
Irma keek even opzij en schonk haar dochter een glimlachje.
Ze was allang blij dat haar dochter wat uit haarzelf had gezegd.
‘Ja?’ vroeg Irma, die ondertussen weer op het gladde wegdek lette.
‘Zullen we gewoon naar huis gaan?’
Het was nog vroeg zat en Sabrina kon met gemak nog een paar lessen volgen.
‘Dat is goed.’
Ze keek glimlachend naar buiten, kneep haar ogen een beetje dicht zodat de reflecterende zon op het witte wegdek haar ogen niet zou beschadigen.
‘Zullen we vanavond dan een pizza bestellen?’ vroeg haar moeder opeens.
Sabrina keek op en knikte, het werd weer zo’n avond.
Zo’n avond van veel kletsen, lachen, tv kijken en pizza eten.
Dat deden ze wel vaker, maar het was alweer een tijdje geleden.

‘Drie pizza’s ja, twee Hawaï en een quattro formaggi.’
Sabrina lag op de bank en staarde tevreden naar het plafond.
Haar moeder zette de telefoon weer terug en plofte naast haar dochter neer.
‘Filmpje doen?’
Sabrina knikte ‘goed plan’.
Irma pakte de afstandsbediening, zette de tv aan en ging via haar digitale tv naar de videotheek in het menu.
‘Waar heb je zin in? Zweedse crime?’
Hoewel Zweedse crime, Sabrina’s favoriete genre was, had ze toch wat meer zin in iets anders.
‘Hmm.. ik heb meer zin in een romantische komedie.’
De lijst verscheen op het scherm en haar moeder ging de lijst af.
‘Welke heb je nog niet gezien?’
‘Ik wil eigenlijk Coco avant Chanel wel zien, met die actrice van La fabuleux destin de Amélie Poulain’ ze wees naar het scherm, zodat haar moeder naar de juiste titel keek.
‘Waar gaat ‘ie over dan?’ Irma wachtte met bevestigen.
‘Over Coco Channel, voordat ze bekend werd, haar voorgeschiedenis’ legde Sabrina uit.
‘En wat is daar romantisch aan?’
‘Nou, de franse taal en daarnaast ook hoe ze in een trein een verschrikkelijk knappe man leert kennen.’
Irma draaide naar haar dochter toe ‘Sab?’
Het blonde meisje keek haar vragend aan.
‘Wat vind jij van Ruud?’ vroeg ze vluchtig.
Sabrina keek haar moeder ongelovig aan ‘wat? Hoe bedoel je mam?’
‘Nou.. gewoon’ haar wangen kleurden zich lichtjes rood van schaamte.
‘Gewoon?’ er klonk wat achterdocht in Sabrina’s stem.
Irma keek haar dochter aan ‘ach laat ook maar!’

Hé leuk dat je weer verder gaat! Waarom voelde ik dat van Ruud aankomen?
Ik hoop wel dat dat op school weer goed komt.

OOh Dat van Ruud zag ik al aankomen. Leuk stuk, ik kan geen foutjes ontdekken. Heel grappig dat een moeder dat aan haar dochter gaat vragen! Snel weer een stuk

Sabrina schonk er dus verder maar geen aandacht meer aan en las de beschrijving van de film nog eens over, dat rechts onder in beeld was verschenen.
Ze had niet door dat haar moeder was opgestaan van de bank.
Pas toen Irma de deur van de hal open trok, keek Sabrina op.
‘De pizza’s zijn er’ verklaarde haar moeder, die de hal door liep en de deur van het slot deed.
De jongen die de pizza’s kwam brengen leek nauwelijks zestien, met een brede grijns presenteerde hij de pizza dozen, in de hoop een grote fooi te ontvangen.
Irma keek even vlug naar de brommer die op het oprit stond te ronken, had deze jongen überhaupt wel een scooter vergunning?
Om niet onbeleefd over te komen pakte ze haar portemonnee tevoorschijn en haalde er een briefje van twintig en een briefje van tien uit.
Ze staken tegelijk over, hij overhandigde haar de pizza’s en zij gaf hem het geld. De jongen bekeek het geld en wilde toen in zijn eigen portemonnee opzoek gaan naar wisselgeld.
‘Ach, laat dat wisselgeld maar zitten’ ze schonk hem een gemaakt vriendelijk lachje en keek nog eens bedenkelijk naar zijn brommer.
‘Oh echt? Wow, bedankt man!’ reageerde de jongen enthousiast, zich nu al verheugend op het opscheppen bij zijn collega’s.
Irma kwam met haar blik terug van de brommer en glimlachte nogmaals ‘Graag gedaan.. succes nog verder’.
Dat laatste kwam er minder gemeend uit dan dat ze bedoelde, maar de jongen liep al weer terug naar zijn brommer, ondertussen al druk bezig met het typen van een sms’je.
Irma haalde haar schouders op en sloot de deur achter haar.
De geur van de pizza’s, maakten haar hongerig.
Ze wilde de hal weer uitlopen, tot ze zichzelf tegenkwam in de spiegel.
Ze liet haar wijsvingers over haar kraaienpootjes gaan. Haar haren zaten een beetje in de war en haar ogen stonden wat dieper in hun kassen dan voorheen. Ze had al een aantal slapeloze nachten achter de rug die werden veroorzaakt door piekeren en nachtmerries, waarin erge dingen gebeurden met haar dochter, zonder dat zij er wat aan kan doen.
Ze schenkt haarzelf een droevig glimlachje en ademt even diep in, ter preventie, zodat ze niet gaat huilen. Haar dochter hoeft niet te weten dat haar moeder een emotioneel wrak kan zijn, dat kan ze Sabrina niet aan doen.

‘Pizzaaá’ klinkt Irma zangerig als ze tevreden een hap neemt van haar eerste puntje Hawaï.
Sabrina grinnikt ‘Je spoort ook echt niet hé?’
Irma kijkt haar dochter verontwaardigd aan en pakt dan een kussen, om die vervolgens met een plof tegen haar dochters hoofd aan te gooien ‘moet je horen wie het zegt?’
Sabrina veegt haar haren uit haar gezicht en lacht ‘mag ik een stukje van je pizza proberen?’
Haar moeder knikt en scheurt een stukje van haar pizza ‘zullen we de film dan maar gaan kijken?’
‘HmmHmm’ klinkt Sabrina instemmend, omdat ze net een stuk hete pizza in haar mond heeft, ze pakt de afstandsbediening en drukt op “play”.
Haar moeder trekt de gordijnen dicht, zodat ze niet kunnen worden gestoord door de buitenwereld. Sabrina kruipt tegen haar moeder aan ‘mam, je weet wel dat ik je tof vind hé?’
Als antwoord strijkt Irma met haar hand over haar dochters haar ‘dank je lieverd’.


Dave keek even naar haar schoenen. Het meisje waar hij bijna de halve dag mee was opgetrokken, om maar niet de kwelling te hoeven voelen van de afwijzing van Sabrina, stond op nog geen paar cm afstand. Hij slikte even, wat was dat mens van plan?
‘Ik vond het erg gezellig vandaag’ ze schonk hem een glimlach, waarbij haar beugel het zwakke licht van de lantaarn weerkaatste.
Hij wilde helemaal niet zo lang bij dat mens blijven, maar op de een of andere manier had ze hem weten over te halen om mee de stad in te gaan en dat te kunnen rekken tot een goedkoop diner bij de Mac donalds, die hij maar had betaald omdat ze geen geld bij zich had.
Haar hand zocht vertwijfeld naar de zijne, maar hij trok hem weg, zodra hij het in de gaten kreeg. Om de een of andere reden kwam ze steeds dichterbij, zodat hij haar van zich af moest duwen.
‘Luister, ik ken je nauwelijks en…. Nou naar mijn mening loop je te hard van stapel’ hij wende zich een beetje van haar af, zodat ze niet nogmaals een poging kon doen tot intimiteit.
Het meisje keek even verslagen en deed toen een stap achteruit.
‘Alice, ik vind je een toffe meid enzo, maar.. ik bedoel..’ stamelde hij, het voelde zwaar klote om iemand af te moeten wijzen.
‘Nee.. ik snap het’ ze probeerde het weg te lachen en ze stak haar handen in haar zakken.
‘Ik zie je nog wel op school’ piepte ze, zonder hem nog aan te durven kijken.
Dave knikte, maar zei niets, wat voor haar duidelijk maakte dat ze kon gaan.
Hij bleef haar na kijken, tot ze de hoek om ging en haalde toen diep adem, alsof hij die al die tijd had ingehouden.
Deze hele dag was hij een soort van magneet geweest, hij stootte de mensen af, bij wie hij het liefst zou willen zijn en trok daardoor juist de mensen aan, met wie hij nooit maar een of andere relatie zou willen hebben.
‘Sorry’ mompelde hij, zonder te weten over wie of tegen wie hij het nou had.

Hey mensen,
Hier weer een stukje, ik probeer weer wat meer te posten!
Excuses voor het lange wachten!



De volgende schooldag liep ook al niet zo gesmeerd, vond Sabrina. Ze negeerde Dave nog steeds en probeerde daarnaast Bryan te vermijden, die op de een of andere manier overal was waar zij ook heen ging. Ze had haar wiskunde toets verknalt en had het gevoel dat deze dag niet veel erger kon worden. In de pauze zwierf ze maar wat over de gang en schopte uit verveling tegen een leeg blikje 7-up. Haar handen had ze demonstratief in haar zakken gestoken en haar blik was voornamelijk op de grond gericht. Toen ze opkeek, zag ze een gigantische poster aan het plafond hangen, minstens 2 meter lang en bijna 1 meter breed “Kerstgala 17 December 2010, Be there!” stond er in zwart, goud en donker rode kleuren.
Door alle irritante dingen die haar de benodigde stress hadden opgeleverd, was ze het kerstgala helemaal vergeten. Ze wilde niet met Bryan, dus ze moest nu goed gaan nadenken met wie ze wel wilde. Dave had ze bij deze ook al afgeschreven, want ze kon geen touw vast knopen aan zijn gedrag van de afgelopen dagen.
Waarom voelde ze zich eigenlijk zo verplicht om met iemand te gaan? Dat hoefde toch helemaal niet? Ze schudde haar hoofd en liep toen peinzend door. Na een tijdje werd ze opgeschrikt door de bel “tijd om te gaan” dacht ze met tegenzin. Ze haastte zich naar de aula om daar haar tas van de grond te grissen en met haar klas mee te lopen richting het gymlokaal, haar favoriete les van vandaag ging met een paar minuten beginnen.

Behendig draaide hij een rondje met de bal,om zo zijn tegenstander geen kans te geven op het kapen van de bal. Hij dribbelde op de basket af, maakte een sprong en gooide de bal door de lucht. Mis.
‘Hé, jammer joh!’ Bryan’s stem klonk pesterig. Dave wierp hem een geërgerde blik toe. Bryan deed er niet veel op uit en griste de bal uit zijn handen ‘zal ik anders laten zien hoe het wel moet?’.
Dave moest op de binnenkant van zijn wang bijten, om zich in te houden. Bryan wierp een glimlach naar de meisjes aan de kant, een paar begonnen zenuwachtig te giechelen. Toen begon hij te dribbelen, Eelco zette de achtervolging in, maar botste halverwege tegen Bryan, die plots was gestopt met dribbelen en nu zijn trukendoos had open getrokken, om de dames aan de kant te imponeren. Vliegensvlug bracht hij de bal tussen zijn benen door, naar de andere kant en speelde zo heen en weer. Dave rolde onopvallend met zijn ogen en pakte de bal over, om weer terug te dribbelen en zijn gemiste kans goed te maken. Hij werd door een paar team genoten op zijn rug geklopt als teken van waardering. ‘Goeie!’ Eelco hield zijn hand in de lucht, om een high five van Dave te ontvangen.
Dave glimlachte en reikte zijn hand in de lucht, om hem ook daadwerkelijk een high five te geven, toen hij een enorme klap tegen zijn maag kreeg. Hij klapte dubbel en hapte even naar adem. De bal rolde van hem weg, alsof het er niets mee te maken wilde hebben. Dave moest een kokhalsneiging onderdrukken en kwam na wat teugen lucht weer overeind. Bryan stond hem vermakelijk aan te kijken ‘gaan we nog verder?’
Niemand durfde wat te zeggen en Dave probeerde met alle macht zijn woede in te houden.
‘Laten we verder gaan, het heeft geen zin om je erover op te winden..’ fluisterde Eelco, die de woede op Daves gezicht zag. Dave snoof even en pakte toen de bal op, hij knikte en begon weer te dribbelen. Sander kwam naast hem rennen en maakte duidelijk dat de bal doorgepast kon worden, zonder dat de tegenstanders in het bezit zouden komen. Dave speelde over en liet ditmaal Sander de three pointer maken. Dave lachte in zichzelf, Bryan werd keihard ingemaakt.

Sabrina stond in het andere lokaal onzeker naar de ringen te kijken, wat deed ze hier? Welke idioot had nou verzonnen om als een randdebiel in de ringen te gaan zwaaien en, alsof het nog niet erg genoeg was, dat vanaf een hoge kast.
‘Sabrina, jouw beurt’ hoorde ze haar gymdocent.
Ze slikte even, keek toen van de ringen naar haar docent en zei vervolgens ‘ik ben toch geen trapeze act aan het opvoeren?’
De docent lachte, maar ze wist dat hij weinig geduld had en daarom klom ze onhandig op de kast.
‘Michelle en Kim vangen je op’ het was een soort van stille hint, die meteen werd begrepen, want de twee meisjes gingen beiden aan een kant staan op de mat.
Sabrina knikte nerveus en maakte even oogcontact met haar klasgenotes die haar moesten gaan redden van een ondergang. Toen ze dacht eindelijk de sprong te gaan wagen, knikte ze naar hen. De ringen met daartussen de stok, hing bungelend op haar ooghoogte. Met klamme handen pakte ze de stok vast, zette een paar stappen naar achter en sprong toen op, zodat ze op de stok leunde. De stok trilde onder haar veel te slappe armen. Tegelijkertijd zag ze haar docent en klasgenoten onder haar.
‘Blik naar voren, en dan voorover’ hoorde ze de stem van haar docent onder haar.
Ze wierp meteen haar blik naar de muur, waar de rekken tegen aan stonden, liet haar gewicht over de stok heen naar voren gaan en rolde er in een flinke vaart omheen. Uiteindelijk hing ze onder de stok en haar polsen waren op een zeer oncomfortabele manier gedraaid. Met een pijnlijk gezicht liet ze los en na haar landing wankelde ze wat. Maar ze herstelde zich en zuchtte diep.
‘Je krijgt een voldoende, goed dat je het toch gedaan hebt’ de docent probeerde Sabrina wat op haar gemak te stellen.
Ze schonk hem een klein glimlachje en haalde haar schouders op ‘ach.. het was niks’ sprak ze stoer, terwijl ze nog na stond te trillen van de spanning.

omg, ik begon het verhaal van in het hele begin te lezen,
en het werd laat en ik kon niet stoppen met lezen,
en het werd nog later en ik kon nog steeds niet stoppen tot nouja, ik dus aan je laatst geposte stukje zat!
GEWELDIG mooi geschreven is het!
*schenkt inspiratie*
pers het uit u geniale brein als het moet!

Ik heb ook een enorme lol met de speciale namen als Bryan en Dave, (voor Belgie en Nederland moet dan in ieder geval uniek zijn :p ) leuk bedacht!

en Bryan is zo een $*%$¨^ù***!
ik ben benieuwd naar meer!

‘Ik snap echt niet waar die gozer het lef vandaan haalt’ Eelco zat op een bank, in de kleedkamer, bezig zijn all stars aan te trekken.
Dave stond tegenover hem, met de rug naar hem toe, terwijl hij zijn sweater over zijn hoofd trok.
Even trok hij zijn warme trui goed, daarna draaide hij zich om en glimlachte zwak tegen zijn vriend.
‘Laat hem maar, hij moet zichzelf altijd weer bewijzen, hoewel ik niet snap voor wie hij het doet..’grinnikte hij.
Eelco moest ook lachen ‘nee, ik ook niet. De meeste meisjes hangen al aan zijn lippen, als hij alleen nog maar hallo heeft gezegd..’
‘Ja en god mag weten waarom die gozer zo boeiend is’ Dave gooide zijn handdoek en gymkleren in zijn tas en ritste die dicht.
Eelco stond op en rekte zich uit ‘zeg..’
‘Hm?’ Dave sloeg zijn tas over zijn schouder ‘wat?’
‘Hoe is het eigenlijk tussen jou en Sabrina? Jullie lijken opeens niet meer met elkaar om te gaan enzo..’ Eelco snoof even, alsof hij er niet te veel gedoe van wilde maken.
‘Het is niks’ antwoordde Dave luchtig ‘er zijn wat dingen gebeurd en nu gedraagt ze zich opeens heel vreemd’.
Eelco’s gezichtsuitdrukking veranderde in nieuwsgierigheid en verbazing tegelijkertijd ‘oh?’
‘Zullen we het er anders vanmiddag bij jouw thuis over hebben? Ik moet het echt even kwijt en zo, ik snap er helemaal niks meer van!’
Zijn stemming was opeens omgeslagen en weer voelde hij de machteloosheid die hij vanaf zondag ochtend had gevoeld.
Eelco klopte even onhandig op Dave’s schouder ‘hè, het komt wel goed joh!’
Dave knikte verslagen en glimlachte, zonder een hartelijke bedoeling, hij wist niet eens waarom er überhaupt een reden was tot glimlachen op dit moment.

Sabrina liep in haar ondergoed naar het douche hokje en sloot de deur, daarna sloeg ze haar handdoek over de rand van de deur. Vervolgens haar bh en onderbroek. Het water kletterde op de lelijke donker groene tegeltjes en een klein wit stoom wolkje kwam boven het douche hokje uit. Het zachte geneurie galmde door de ruimte. Ze draaide haar gezicht naar de warme stralen. Haar handen fungeerden als handdoek en veegden de grote hoeveelheid water uit haar gezicht. Ontspannen draaide ze zich weer om, hield haar hoofd naar voren gebogen en voelde de straal tegen haar nek kletteren en daarna naar beneden glijden. Ze opende haar ogen en zag toen twee paar schoenen voor haar hokje, met de tenen naar haar tenen gewezen.
‘Hallo?’ haar blik nog naar beneden gericht en haar focus op haar gehoor, wachtend op een antwoord?
Toen hoorde ze een soort gegniffel, gevolgd door geluid aan de deur. Alsof er iets van de deur werd getrokken. Geschrokken richtte ze haar blik op, naar de plek waar haar handdoek en ondergoed hadden gehangen. De rand van de deur was leeg. Ze rukte de deur open en stapte half naar buiten, de deur voor haar lichaam als enige bescherming. Niemand. De daders waren uit het zicht verdwenen, de voetstappen stierven weg.
‘Hé.. geef terug! HALLO!’
Ze hoorde de deur in het slot vallen.
‘Hallo?’ piepte ze nogmaals, toen viel het licht uit.

Was ik weer, =)



Geïrriteerd trippelde ze, met haar armen haar intieme lichaamsdelen bedekkend , naar de kleedkamer.
‘wat?’ in paniek liet ze haar ogen door de ruimte glijden, en vervolgens keek ze weer terug naar de plek waar haar sporttas had gelegen. Haar kleren en haar sporttas waren weg, zelfs haar schoenen en haar sokken waren meegenomen.
‘Aah kom op!’ ze kon wel door de grond zakken, wat moest ze nu?
Ze liet haar ogen weer door de kleedkamer gaan, in de hoop dat ze ergens een oplossing kon vinden.
“bank.. nee, wc.. nee..” net toen ze dacht dat ze niets kon doen om zichzelf uit deze situatie te redden, gleed haar blik weer terug naar de wc. Ze bedacht zich dat er toch niemand was en ze haar armen best kon laten zakken. Haastig liep ze naar de wc en trok de deur met een ruk open. Haar blik rustte op de voorraad wc papier. Nu mocht ze dan eindelijk haar creatieve kant benuttigen.

Dave wachtte voor de school, misschien kon hij Sabrina nog even aanschieten, voor dat ze naar de volgende les moesten. Iedereen was allang naar binnen, opzoek naar het volgende lokaal.
Net toen hij zich om wilde draaien, stapte er iets naar buiten. Hij kneep zijn ogen even een beetje dicht om het beter te kunnen zien. Het was een vrouwelijk figuur met een witte jurk aan.
Weer wilde hij zich omdraaien, tot hij opeens doorkreeg dat het Sabrina was. Naarmate ze dichterbij kwam, merkte hij ook op dat het niet een jurk was, maar een creatie van wc papier. Ze keek ongemakkelijk om zich heen en liep zo snel ze kon richting de ingang van de school.
‘Sabrina?’ Dave deed een stap naar voren en keek ongelovig naar het papier dat heel vaak om haar heen gewikkeld zat.
Ze schrok van zijn stem en bleef voor hem stilstaan.
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg hij, toen hij eindelijk oogcontact met haar kreeg.
Sabrina boog zich iets voorover en fluisterde ‘ze hebben mijn spullen gejat, toen ik onder de douche stond’.
Ze moest moeite doen om tranen te onderdrukken.
‘Dus, op het wc papier na, heb je niets aan?!’ riep Dave ongelovig uit.
‘Sssssh!!’ siste ze ‘niet iedereen hoeft dat te weten’ ze keek nog eens om zich heen of niemand hen kon zien.
‘Wie heeft dit gedaan?’
Sabrina zweeg en hield haar ogen strak op de grond gericht, een traan die over haar wang naar beneden was gerold, viel eenzaam op de grond. Daarna volgde de andere traan.
Dave sloeg zijn armen om haar heen, ze stribbelde wat tegen, maar hij hield haar stevig vast.
‘Blijf staan, er komt iemand aan!’ hij draaide zich samen met haar om, zodat Sabrina nauwelijks te zien was.
Beschaamd begroef ze haar gezicht in zijn sweater.
‘Dag Dave’ hoorde ze haar gymleraar zeggen ‘moet jij niet eens naar de les?’
Toen pas zag hij Sabrina ‘Oh, sorry.. ik stoor, zie ik. Ik ben al weg.’ En hij liep met een grijns door.
Voorzichtig tilde Sabrina haar hoofd op en keek over haar schouder hoe haar docent uit het zicht verdween.
‘Kom, we gaan kijken of er kleren liggen bij de gevonden voorwerpen’ suste Dave, die de verslagenheid in haar ogen las.
Ze knikte gedachteloos en liep met hem mee, terug naar het gym gebouw.

Dave keek even links en rechts door het raam, de lichten waren nog aan, maar er was niemand te zien. Sabrina stond wat ongemakkelijk achter hem op de uitkijk. In eerste instantie wilde ze zeggen dat hij haar met rust moest laten, dat ze wel voor zichzelf kon zorgen. Maar ze wist dat ze in deze situatie machteloos stond en wel degelijk hulp kon gebruiken.
‘Ik loop wel even naar binnen, ga jij maar alvast naar de kleedkamer’ Dave hield de deur een klein stukje open en Sabrina glipte onder zijn arm door. Hij keek haar na en toen de deur van de meisjeskleedkamer dicht viel, richtte hij zich op het gevonden voorwerpen hok.
Nogmaals wierp hij een blik over zijn schouder. Als een leraar hem hier zou treffen en er achter zou komen dat hij hier zonder permissie was, dan zou hij waarschijnlijk voor de rest van het jaar moeten nablijven. Hij haalde even diep adem en drukte toen de klink van de deur omlaag. Met een horrorachtig gekraak zwaaide de deur langzaam open. Zijn hand gleed over de muur, op de tast, zoekend naar de lichtknop. Het tl-licht knipperde eerst en bleef toen zoemend aan. Voor hem stonden twee magazijn rekken, gevuld met sport spullen, sportschoenen, handdoeken en meerdere ondefinieerbare spullen.
‘Oke, even zien’ hij stapte naar innen, maar liet de deur open voor de zekerheid.

Had het stukje ervoor nog maar vandaag opgemerkt,
Oeh alweer eens een stukje geniaalheid neergeschreven!!!
Hahahaha hoe geniaal moet je zijn om uzelf in papier te wikkelen? Héhé!
Ik kan niet wachten op het vervolg!

Ik heb een grote pauze gehouden om je verhaal verder te kunnen lezen, en net nu ik er weer in ben, doe je me dit aan?! Echt niet stoppen nu, je doet het goed!
Nee, echt leuk geschreven! Je weet dat ik het goed vind als je me als een randdebiel achter m'n computer ziet zitten grijnzen, maar aangezien dat nogal moeilijk is, zet ik het er maar even bij: ik vind het echt goed ^^ Ik kan me helemaal inleven en ben bijgevolg ook nooit van plan een douche te nemen op school, onder geen enkele voorwaarde

Schrijf (aub!) gauw verder

Hey, wat een toffe en lieve reacties!
Heel erg sorry.. ik had niet veel tijd noch inspiratie om te schrijven, dus het duurde even!
Maar hier dan een vervolgje, hopelijk blijf ik nu weer wat meer doorschrijven!"
Bedankt Sheepo en Leeuwtje ^^
Enjoy!



Ze ging op een bank zitten, die tegen de muur stond en sloeg haar armen ongerust over elkaar. Naast het feit dat het gênant was, hoopte ze vooral dat hij niet met al te vieze en lelijke kleding terug zou komen. Ze keek even naar de deur en bedacht zich toen hoeveel geluk ze had met een vriend als Dave, in een situatie als deze zou ze niet weten wie van haar vriendinnen haar zo goed te hulp zou staan. Er ontsnapte een verlichte zucht en ze liet haar blik afdwalen naar de vloer. De wc papier viel wat losser om haar schouders, waardoor het afgleed. Net op dat moment ging de deurklink omlaag.
Ze sprong gillend op ‘NEE, NIET BINNENKOMEN, WACHT!!’ vlug trippelde ze halfnaakt naar de douches en ging daar om de hoek staan.
‘Je hebt toch niets gezien, of wel?’ vroeg ze, terwijl ze haar arm om de hoek stak en haar hand open hield om de kleding aan te pakken.
‘Nee, hoezo?’ Dave reikte haar een donkerblauwe sweater aan en een grijze trainingsbroek, daarna ging hij met zijn rug naar haar toe staan ‘het zijn niet de schoonste kleren, maar je hebt zelf nog wel wat deodorant denk ik?’
‘Mmm’ haar stem werd gedempt toen ze de sweater over haar hoofd trok. Even rook ze aan de grijze trainingsbroek en bevestigde dat het stonk door even een vies gezicht te trekken. Vlug stapte ze er in en daarna haalde ze haar haar vanonder de sweater vandaan en ging er even met haar hand doorheen, terwijl ze de hoek om liep, de kleedkamer in.
‘Nou.. ze hebben al mijn spullen meegenomen, dus eerlijk gezegd heb ik geen deodorant meer’ ze verstopte haar handen in de mouwen en vervolgens in de zak op de voorkant van de sweater.
Dave draaide zich glimlachend om ‘ik heb nog wel wat deodorant, dan zeg je maar dat je dat van Bryan op hebt gedaan’.
Zonder een antwoord te geven vloog ze hem om de nek ‘je bent fantastisch!’ zei ze zachtjes.
Hij wist zich geen houding te geven en keek overrompeld naar haar blonde haar, dat zachtjes tegen zijn gezicht kriebelde. Voorzichtig sloeg hij ook zijn handen om haar heen.
‘Sab..’ begon hij, maar hij werd onderbroken, door gekuch in de deur opening.
Geschrokken liet hij haar los en abrupt draaide hij zich om.
In de deuropening stond de directrice met haar armen over elkaar ‘wat heeft dit te betekenen?’.
De directrice was niet het enige waarvan hij schrok, hij voelde Sabrina’s hand in de zijne geklemd, op zijn rug.
‘Mee naar mijn kantoor, allebei! NU!’ ze had haar bril van haar neus getrokken en hield de deur open, haar gezicht stond dreigend.
Sabrina moest moeite doen, om niet in lachen uit te barsten. De directrice was een komische verschijning, een klein, iel vrouwtje met blond haar in een knoet op haar hoofd en hier en daar al wat grijze plukken. Ze droeg zo’n kantoor uniform, die je in tv-series altijd zag en haar stem klonk altijd alsof ze bijna een burn-out kon krijgen, trillerig en hoog.
Dave liep vlug naar buiten en bleef Sabrina’s hand vasthouden, de directrice ging hen voor.
Sabrina kwam naast hem lopen en keek hem aan, daarna lachte ze zachtjes ‘ik weet niet waarom ik dit grappig vind, maar met jou erbij vind ik het minder erg..’ fluisterde ze, zodat ze niet gehoord zouden worden.
Dave keek haar vreemd aan, ze liet zijn hand los en ging hem voor naar binnen, toen pas drong het tot hem door. Hij glimlachte onbewust tegen de woedende directrice die de blauwe deur van haar kantoor openhield. Toen de twee leerlingen binnen waren, deed ze hem opzettelijk hard dicht en stapte ze naar haar bureau.

Dave zocht oogcontact met Sabrina, maar die keek naar haar handen die ze in haar schoot had gevouwen, ze deed moeite om haar lach in te houden.
De directrice liet zich in haar bureaustoel zakken en keek streng naar de twee studenten voor haar, waarna ze haar bril een stuk van haar neus af schoof, zodat ze daar overheen kon kijken.
‘U schijnt het nogal amusant te vinden, mevrouw van der Weerd’ haar stem klonk fel over het binnensmond gelach heen.
Sabrina beet op haar onderlip en richtte haar blik nog strakker op haar handen.
‘Zij heeft niets gedaan, het is allemaal mijn schuld’ Dave keek van Sabrina naar de directrice en liet daar zijn blik rusten.
De directrice liet haar aandacht afleiden, als een hongerige slang, die nu wel eens wilde aanvallen.
‘En WAT had jij daar te zoeken?’.
‘Ik hoorde een gil komen, uit de meisjes kleedkamer, ik was zelf vertraagd doordat ik nog een gesprek had met de gymdocent, daardoor was ik als enige overgebleven..’
De dodende blik in haar ogen kreeg een zachtere uitdrukking.
‘Nee, dat is niet waar!’ Sabrina wist zich nu eindelijk in te houden.
Dave keek geschrokken opzij en pakte onopvallend haar arm vast.
De directrice liet haar focus heen en weer glijden en leek een beetje in de war.
‘Nee, Sabrina weet niet..’ Dave probeerde de situatie nog te redden maar werd afgekapt door de vrouw tegenover hem.
‘Stilte! Sabrina, wat wilde je zeggen?’
Sabrina negeerde Dave’s hand ‘Ik was me aan het douchen, toen iemand plots mijn spullen van de deur afhaalde, ik ging er nog achteraan, voor zover dat lukte, want ik was niet gekleed, maar toen ik in de kleedkamer keek, was alles en iedereen weg, ook mijn overige spullen’.
‘Hoe bedoel je “alles was weg”?’ de vrouw fronste haar wenkbrauwen en keek ook even vragend naar Dave.
‘Zoals ik het zeg, iemand heeft mijn spullen meegenomen..’ Sabrina keek even verdrietig naar de grond, maar voelde een troostend kneepje in haar onderarm.
‘En wat heb jij er dan mee te maken? Jullie stonden toch zeker samen in een liefkozende houding in de meisjeskleedkamer?!’ blijkbaar was ze nog niet helemaal overtuigd van de vertelde situatie.
Even keek hij naar Sabrina, hij wist niet of het wel zo’n goed plan was om het te vertellen.
‘Ik schreeuwde van woede, blijkbaar had hij dat gehoord, want hij klopte aan en vroeg wat er aan de hand was en toen heb ik hem vanaf de andere kant van de deur vertelt wat er was gebeurd.’
De directrice hield een vragende blik in haar ogen, liet zich naar achter zakken en zette haar vingertoppen tegen elkaar, tegen haar kin.
‘Ik ben toen naar de gevonden voorwerpen gelopen om wat kleren voor haar te zoeken, die heb ik haar gegeven en als blijk van waardering kreeg ik een knuffel en dat is wat u gezien hebt’ vulde hij kort en bondig aan.
Sabrina glimlachte eventjes tegen hem en knikte toen naar de directrice ‘dat is wat er is gebeurd’.
Dave probeerde uit de blik van de directrice een antwoord af te leiden, maar tevergeefs.
Er verscheen een glimlach om haar mond, waarna haar blik verstarde en haar wenkbrauwen een kwade gezichtsuitdrukking vormden ‘dachten jullie nou echt, mij zo gemakkelijk voor de gek te houden?’
Ze stond met een snelle beweging op en hield haar handen op haar rug, terwijl ze door het kantoor begon te ijsberen, begon ze tegen de studenten een preek ‘De jeugd van tegenwoordig wordt steeds slimmer in smoesjes bedenken! Ha! En daarom moet ik als directrice strenger zijn.’
Ze richtte haar blik op Sabrina ‘hier op school heeft zich nog nooit zo’n verschrikkelijke situatie zich voor gedaan, daarnaast, mevrouw van der Weerd, hebt u nauwelijks aangifte gedaan van pesterijen of mishandeling. Hoe kan het dan, dat er nu opeens, vanuit het niets, aanval wordt gedaan op u als individu?’
Dave fronste zijn wenkbrauwen ‘maa..’.
‘Zwijg! Ik heb het woord! Om even verder te gaan over dit onderwerp, waarom hebt u niet eerst aan mij deze situatie vermeld? Dit is een retorische vraag, dus nee, ik hoef geen antwoord!’
Sabrina keek geschrokken op ‘u geeft..’
‘Beiden krijgen twee weken lang straf, als volgt: jullie blijven iedere dag 2 uur na school en besteden deze tijd aan corvee.’ De directrice ging weer achter haar bureau zitten en pakte twee rode formulieren.
‘Maa..’ Sabrina deed nogmaals een tevergeefse poging om de straf te verlichten.
‘Ik ga niet in discussie, mevrouw van der Weerd, dit is je straf en als je het er niet mee eens bent, kan ik er nog wel een week bij op doen!’
‘Oh ja en ik zal u eens…’.
Dave stootte Sabrina aan, de directrice keek even afwachtend naar Dave.
‘Niets.. het spijt ons!’ zei Dave zachtjes, die een kwade blik naar Sabrina wierp, die op haar beurt naar de directrice knikte.
‘Goed, ik ga deze nablijf formulieren inleveren bij de conciërge, deze houdt jullie taken bij! Het geldt vanaf vandaag, dus laat me het niet merken, dat jullie morgen met een smoes komen, dat jullie daar niets van af wisten!’
Sabrina zette haar kaken strak op elkaar en moest moeite doen, om de vrouw niet naar de keel te grijpen. Ze wist toch zeker zelf wel wat er gebeurd was, dit was onterecht. Nu kreeg zij, omdat zij nooit eerder was gepest, niet eens de kans om er op in te gaan.
‘Nu naar jullie lessen, anders komt er nog eens straf bij op!’ de directrice wuifde de studenten haar kantoor uit en zette haar bril weer goed op haar neus.
Dave stond op en trok Sabrina overeind, hij begreep dat er toch niets meer aan viel te veranderen.

Wat een bitch, ik zou absoluut uit mijn krammen geschoten zijn!

Leuk dat je terug verder gaat, ik zag er al een tijdje naar uit

Jaaaah, weer een deel jij schrijft iig wel door, in tegenstelling tot iemand anders *kijkt boos naar sheepo*
Romantisch samen twee weken lang nablijven, dat wordt gezellig^^^ Ik wacht op meer

‘Snap jij dat?’ Sabrina had haar armen kwaad over elkaar geslagen ‘een docent hoort toch iedere situatie serieus te nemen?’
Dave haalde zijn schouders op ‘ergens heeft ze ook wel een punt, studenten worden steeds slimmer in het misleiden van docenten’.
Ze hield even halt en pakte Dave’s bovenarm vast, zodat ook hij werd gedwongen te stoppen.
‘Het spijt me, dat je door mij nu ook na moet blijven’ ze draaide zich naar hem toe en trapte wat beschaamt met haar voet tegen een half leeg pakje Sultana’s.
Hij wist niet zo goed hoe hij hierop moest reageren. Ondanks het feit dat ze nu zo dankbaar en aardig tegen hem deed, herinnert hij zich nog wel het blauwtje dat hij had gelopen en die zij sindsdien heeft ontkent. Haar gedrag was anders en hij herkende niet meer dat meisje terug, waarmee hij al 2 jaar goed bevriend was.
‘Het is al goed’ hij glimlachte tegen haar en maakte weer aanstalten om te gaan lopen.
Vlug voelde hij haar hand in de zijne glijden, hij draaide blik geschrokken naar haar gezicht en maakte zich toen met tegenzin los uit die greep.
‘We moeten weer terug naar de les, anders wordt het dubbel nablijven!’
‘Oh, ja, je hebt gelijk’ ze begon al met lopen, ze vond de intieme afwijzing wat gênant en wilde daar zo min mogelijk bij stil blijven staan.
‘Engels lokaal’ een losse opmerking, verdween in het niets.
Ze bleven zwijgend naast elkaar lopen, tot ze aan het eind van de hal bij het juiste lokaal kwamen.

Hij bekeek haar even van een afstandje en vroeg zich af, wat er nou werkelijk was gebeurd tussen hen. Nog steeds voelde hij een tinteling door zijn lichaam gaan, steeds al zijn blik die van haar kruiste, maar dat gaf het nog geen reden om makkelijk over de zich voorgedane situatie te denken. In tegenstelling, hij voelde zich een beetje gebruikt en hij schaamde zich ervoor, dat zelf toegelaten te hebben.
‘Wat kijk je?’ riep Sabrina lachend vanaf de andere kant van het binnenplein ‘aan het werk jij!’.
Dave pakte de bezem, waar hij op stond te leunen, weer op en grinnikte even ‘ik keek even of jij jouw werk wel goed deed.’
‘En?’ ze ging overdreven ijverig vegen en zwaaide daarbij uitdagend met haar heupen.
Dave moest lachen en schudde zijn hoofd ‘je bent niet goed wijs!’
Provocerend stak ze haar tong naar hem uit en ging weer serieus bezig met vegen.
Het was vier uur geweest en ze waren pas net bezig met corvee, maar hij had er nu al genoeg van. Het was koud en zijn vingers vroren er haast af.
Zijn blik dwaalde af naar een groepje jongeren, waaronder het aantal meisjes en jongens redelijk gelijk was. In het midden zag hij Bryan staan, hij begreep niet wat Sabrina ooit in hem had gezien.
Die jongen mocht dan een hoog aanzien hebben bij de rest van de school, bij Dave stond hij op de laatste plek van meest gewilde personen. Toen hij zich omdraaide, was Sabrina uit het zicht verdwenen. Even keek hij verwoed om zich heen, tot hij haar achter zich hoorde. Hij wachtte zijn kans af, deed alsof hij niets doorhad en draaide zich toen plotseling om.
Gegeneerd liet hij zijn bezem vallen, toen hij in het gefronste gezicht van de conciërge keek.
‘Waar denken wij mee bezig te zijn?’ vroeg de 63+er nors.
Dave schonk hem een onzeker glimlachje, maar had daarmee de situatie onderschat.
‘Wat sta je daar nou te lachen? Ga aan het werk! Dit plein moet schoon voor 5 uur!’ de stem van de man sloeg een paar keer over, waardoor Dave een paar keer kuchte om zijn lach te verbloemen.
De man had het niet door en liet zijn ogen over het plein glijden ‘waar is dat meisje van je?’
‘Euh.. nou eigenlijk is ze niet mijn meisje..’
‘Had ik je wat gevraagd? Aan het werk!’ de man had zich kwaad omgedraaid en keek hem met samengeknepen ogen aan.
Dave keek even vragend naar de gerimpelde man voor hem, was hij nou zelf knettergek aan het worden, of had die man zo juist toch echt een vraag gesteld?
‘Aha! Daar!’ de blik van de conciërge gleed langs het gezicht van Dave, naar de groep jongeren.
Gedwongen draaide Dave zijn hoofd mee, om zelf te kunnen ontdekken, dat Sabrina bij Bryan stond.
Wat was dat mens van plan?

=) wat een lieve reacties weer ^^
Bedankt.. en ik heb vandaag mijn auto theorie binnen gehaald! ^^

Xx en veel leesplezier verder (en als je het niet zo leuk vond.. dan vind ik dat jammer! )

Aah, ga weg van Bryan!!

Proficiat met je theoretisch examen
En ik vond het zeker leuk

oooh, spannend, ik ben nu helemaal bijgelezen en wacht op een volgend stukje, je schrijft echt wel goed (alleen zoals je al eerder gezegd is, die slordigheidsfoutjes, maar mij stoort het niet echt)
en zoals leeuwtje al zei: ga weg van Bryan!!

Hallo lieverds,

Sorry dat het weer even op zich liet wachten!!
(ga alsjeblieft ook niet verwachten dat ik elke dag wat post, dat kan ik gewoonweg niet beloven)

Bij deze:

Verkleumd trok hij de deur open, binnen rilde hij even na en zette toen de bezem tegen de muur, zodat hij zijn handschoenen kon uittrekken. Zijn tenen waren bevroren en waren nu haast gevoelloos. Sabrina was na het weggaan, niet meer terug gekomen, waardoor Dave werd gedwongen in zijn eentje het plein te vegen.
Hij blies zijn handen even warm en wreef ze over elkaar, het was stil in de school, logisch ook want het was al tegen vijven en geen enkele leerling wilde in zijn vrije tijd op school blijven.
Geïrriteerd draaide hij zich om en staarde naar buiten, om te zien of Sabrina er nog stond.
Hij zag haar Bryan omhelzen en voelde een steek van jaloezie door zich heen gaan, hij had wel genoeg gezien en liep richting het hok van de conciërge. Aarzelend klopte hij aan ‘hallo?’.
‘Binnen’ hoorde hij een stem vanaf de andere kant van de deur.
Dave propte zijn handschoenen in zijn jaszak en pakte de bezem op, daarna trok hij de deur open.
Een blauwe walm van sigaretten rook kwam hem tegemoet en prikte in zijn ogen.
‘Ik kom de bezem terug brengen’ hij stak de bezem demonstratief voor zich uit.
‘Wat?’ het was dezelfde man, die hem had aangesproken eerder die middag.
‘Ik zei dat ik de bezem terug kom brengen, die ik gebruikt heb voor het schoonvegen van het plein’ Dave sprak wat luider.
‘Ja, dat zie ik toch ook wel, ik ben niet achterlijk’ de man kwam overeind uit zijn stoel en griste de bezem uit Dave’s handen ‘morgen kan je hem weer komen ophalen, samen met dat meisje van je’ er verscheen een grijns met vieze gele tanden die verrot waren door rook en slecht onderhoudt.
Dave trok een vies gezicht en liet lachte nerveus.
‘Nou, wat sta je daar nog, oprotten!’ de conciërge draaide zich geërgerd om, en zocht een plekje om de bezem op te bergen.

‘Daar ben je.. ik heb je overal gezocht!’ Sabrina kwam hem tegemoet lopen.
‘Volgens mij was jij degene die ‘m was gesmeerd’ hij gunde haar geen blik waardig en liep langs haar, naar zijn kluisje.
Verbaasd draaide ze zich om en wees hem met haar vinger na, haar mond bleef half open staan alsof ze nog iets wou zeggen.
Dave pakte de sleutelbos uit zijn zak en stak de kluissleutel in het slot.
Sabrina liep naar hem toe en bleef op een afstandje tegen de wand van kluizen staan.
Zijn hoofd werd gescheiden van die van haar, door de deur van zijn kluisje en hij bogen wat boeken over te pakken.
‘ik dacht dat het bij ons plan hoorde’ probeerde ze voorzichtig.
Hij sloeg het deurtje hard dicht en keek haar kwaad van opzij aan ‘ons plan? Het blijft jouw plan..’
Geschrokken greep ze zicht steviger vast aan de kluisjes, ze had deze uitbarsting niet verwacht.
‘Maar..’ ze wilde zijn arm vastpakken, maar die trok hij ruw weg.
‘Wat wil je van me? Nou?’ hij greep zijn tas van de grond en keek haar met gefronste wenkbrauwen aan.
‘ik begrijp niet wat je bedoelt’ sprak ze langzaam.
‘Verdomme Sabrina, je doet net alsof je het niet meer weet!’ de frons had plaats gemaakt voor radeloosheid in zijn stem.
‘Maar dat weet ik nog wel.. we hadden een plan gemaakt en jij was bij mij thuis!’ uit verwarring begon ze nu ook haar stem te verheffen.
Dave kon zijn oren niet geloven, ze stond nu recht voor zijn neus en nog had ze het gore lef om de zich voorgedane situatie tussen hun te negeren.
Hij liet zijn hoofd naar voren vallen, schudde even en moest toen lachen, waarna hij zich weer ophief naar zijn vriendin ‘wat heb ik me ongelofelijk in jou vergist!’.
Sabrina zweeg en keek hem onbegrijpelijk aan, terwijl er tranen in haar ogen stonden, wat had ze dan fout gedaan? Het was toch zeker hun plan geweest?
Dave stapte teleurgesteld langs haar heen en ontweek haar grijpende hand, ze hoorde zijn voetstappen wegsterven en toen die voetstappen plaats hadden gemaakt voor een pijnlijke stilte liet ze haar tranen toe.

Ik weet wel dat je niet altijd direct kan posten hoor, been there, done that :p soms ben ik misschien iets te veeleisend Maar ja, waarom maak je het ook zo spannend, die cliffhangers zijn onuitstaanbaar gewoon (objectieve ik zegt: super om de aandacht erbij te laten houden).

Dus:
Ipv 'schrijf gauw verder' zal ik in het vervolg proberen te zeggen: doe zo verder en doe maar op je gemak

Met betraande ogen kwam ze binnen en vanaf daar moest ze nog meer moeite gaan doen niet in huilen uit te barsten. Ze hoorde haar moeders stem al, zachtjes neuriënd. Alleen die stem al maakte haar nog weker. Ze stapte de keuken in en wachtte tot haar moeder zich zou omdraaien.
Irma zuchtte, hoorde haar dochter onrustig achter zich ademhalen en voelde een huilbui aan komen, maar ze draaide zich niet om. Ze wenkte haar dochter naast haar, door met haar hand naar achter te wapperen.
Sabrina nam de uitnodigende hand aan en kwam naast haar moeder staan.
‘We eten tortellini vanavond, lekker he?’ sprak haar moeder kalmerend en zacht.
Sabrina keek beteuterd naar de pan onder haar neus en snoof daarbij de heerlijke geur van pasta op, ze knikte.
Irma bleef in de pan met pastasaus roeren en Sabrina volgde de houten pollepel die op traag tempo achtjes draaide.
Verder zwegen ze, alleen de pollepel hoorde je zachtjes over de bodem van de pan gaan en ver uit de woonkamer klonk er reclame op de radio.

Toen Irma de pollepel afklopte aan de rand van de pan, ontwaakte Sabrina uit haar hypnose.
‘Hang je jas maar even op en zou je dan de tafel willen dekken?’ Irma zette de kraan open en waste haar handen.
Sabrina keek verbaasd, ze had zo in het moment gezeten dat ze wonderbaarlijk genoeg was gekalmeerd. Versuft ritste ze haar jas open, terwijl ze naar de hal liep. Het was koud in de hal en ondertussen was het buiten donker geworden, zodat ze de lamp aan moest doen, om goed te kunnen zien waar ze haar jas aan ophing. Ze draaide zich om naar de spiegel, die boven de knop hing en keek zichzelf aan, daarna deed ze de lamp uit.
‘Mam, hoe doe je dat toch altijd?’ zie liep weer terug naar de keuken en bleef met haar armen over elkaar tegen de koelkast deur staan.
Haar moeder draaide zich om ‘hoe doe ik wat?’ vroeg ze schijnheilig.
Sabrina liep naar de keukenlade en haalde er een tafellaken uit ‘gewoon.. je weet best wat ik bedoel!’ ze liep naar de kamer en spreidde het tafellaken uit over de tafel.
‘Lieverd, als je moeder bent, ken je meerdere trucjes om iemand te helpen.. en het hoeft echt niet altijd op de directe troostende manier’ grijnsde ze.
Sabrina schudde glimlachend haar hoofd, ze moest toegeven dat haar moeder een goed mens was en haar eigen krachten kende.
‘Waarom eten we eigenlijk tortellini? Hebben we wat te vieren?’ vroeg ze achterdochtig. Het viel haar ook nu pas op dat haar moeder er mooi uitzag, ze had zich opgemaakt.
Irma deed haar kookschort af en borg deze op in een van de keukenlades, maar ze reageerde niet op haar vraag.
‘Pak je er een bord bij? We krijgen een gast te eten’ haar moeder klonk opgewonden.
‘Een gast?’ Sabrina pakte drie borden en nam van het bestek ook drie setjes mee, die ze netjes en volgens de etiquette op tafel naast de borden legde.
Haar moeder stond tegen het aanrecht aangeleund, met haar handen steunend op het aanrecht, ze keek haar dochter stralend aan.
‘Wie komt er mam?’ Sabrina werd dusdanig nieuwsgierig, dat ze nerveus in haar handen begon te klappen.
‘Ruud’.


Bedankt voor je reactie leeuwtje!! gelukkig nieuwjaar nog! =) dat dit dan eindelijk het jaar mag worden dat het verhaal af komt!

Sabrina liet haar mond open vallen ‘wat?’.
Haar moeder kreeg een kleur en zocht op het aanrecht naar iets om te doen ‘nou..nu moet je niet zo reageren, hij komt alleen om te kijken of het goed met je gaat’.
‘Dave haat me..’ zei Sabrina plotseling. Ze wilde op het onderwerp terug komen, zodat het niet onder het eten hoefde te gebeuren.
‘Hoe bedoel je, lieverd?’ vroeg haar moeder bezorgd, blijkbaar wist ze beide onderwerpen goed van elkaar te kunnen scheiden.
Ze liep naar haar dochter en sloeg haar armen om haar heen. Sabrina nam dankbaar de omhelzing aan en zuchtte.
‘Hij schreeuwde en zei dat ik het vergeten was, ik weet niet waar hij het over heeft..’ sprak ze verward tegen haar moeders schouder.
‘Heb je het hem nog niet vertelt?’ Irma liet haar dochter los en keek haar aan ‘heb je hem niet vertelt over de GHB?’ ze klonk nu zelfs een beetje boos.
Sabrina schrok van het woord en raakte een beetje in paniek ‘eeuh nee, dat heb ik nog niet gedaan!’.
Toen pas besefte ze dat ze haar beste vriend niets over de situatie had vertelt.
‘Sabrina! Vind je het gek dat die jongen het niet snapt? Je bent een paar dagen van slag geweest en hij had geen flauw idee!’. Dit was zo’n moment waarop een moeder dan teleurgesteld haar hoofd schudde. Sabrina voelde zich schuldig, ze moest het hem vertellen, maar ze was bang dat het al te laat was.
‘Wanneer was je het van plan te gaan vertellen?’ haar moeders stem klonk scherp en indringend.
‘Ik weet het niet mam.. ik durfde niet goed..’ er sprongen tranen in haar ogen, maar dit keer vermande ze zich.
Haar moeders gezicht kreeg weer een mildere uitdrukking ‘ik begrijp best dat het eng is, maar kan je je indenken dat Dave zo reageert?’.
Sabrina knikte ‘wat moet ik nu? Hij wil me toch niet meer spreken..’
‘We gaan zo eerst lekker eten en een gezellige avond hebben en dan vertel je het hem morgen, goed?’ Irma had ondertussen haar dochters hand vastgepakt en zocht haar dochters blik, die naar de grond gericht was.
Sabrina knikte zachtjes, er viel nu toch niet veel meer aan te doen, voorzichtig glimlachte ze.

Dave trok het luxaflex open en als vanzelf verscheen de maan linksboven in het raam, nog niet helemaal vol.
Op het zwarte raam waren een paar sterren geplakt die wat dof fonkelden, verder was de hemel gevuld met wit grijze wolken.
Hij draaide aan de hendel en opende het raam, zodat de koude winterwind zijn intrede kon doen.
Voorzichtig haalde hij adem, alsof hij dat voor het eerst deed en blies vervolgens een wit dampend wolkje uit, dat stokte.
Zijn ogen waren rood en waterig en zijn haar stak alle kanten op.
Op de achtergrond klonk System of a down.
‘Angels deserve to die!’ schreeuwde hij opeens mee, de buitenlucht in, vanuit zijn raam.
Een paar vogels vlogen druk fladderend uit de dichtstbijzijnde boom en verdwenen uit het zicht.
Hoe hij die avond bij het avondeten en zo net bij het huiswerk maken ook piekerde, hij kon maar geen antwoord vinden op zijn vraag. Natuurlijk was het hun plan geweest, maar het leek alsof Sabrina er absoluut geen moeite mee had, sterker nog: Het leek alsof het haar niets kon schelen en ze maar al te graag weer Bryan’s vriendinnetje wilde spelen.
Met een steek van jaloezie draaide hij zich om en leunde tegen de vensterbank.
Zijn kamer was verstrooid en lag vol spullen. Bij het bureau lag zijn prullenbak aan de kant getrapt en de stoel was achterover getrokken. Alles lag overhoop.
Alleen al bij het zien van die bende, voelde hij weer een vlaag van woede opkomen.
“Ik was niets anders dan een optie..” dacht hij opeens paniekerig “ik ben haar schoothondje en ze weet het.. ze .. gebruikt me!”.
Hij balde zijn vuisten en probeerde met alle moeite zijn tweede woedebui te onderdrukken.
Plots lichtte het schermpje van zijn mobiel op. Afgeleid liep hij richting z’n mobieltje, tot hij Sabrina’s naam in pixels zag staan.

ooooh, leuk dat je terug iets gepost hebt! Een leuk stukje, ze heeft wel een lieve moeder hè, ik word jaloers
mooi geschreven, probeer wel te letten op de regels ivm gesproken tekst hè (telkens een nieuwe regel enzo), dat leest vlotter
Doe maar verder hè

Aaaah, beter gaan ze het even snel helemaal goed maken!
Ik ben zooo fan van dit verhaal, echt heel goed geschreven!

Ga zo dooooor!

ik vind het verhaal echt super,
kan niet wachten op een nieuw stukje!
Het leest aan het eind inderdaad wat makkelijker weg dan aan het begin.

MVG, Marlinde

Hij twijfelde, eigenlijk had hij helemaal geen zin om op te nemen.
Wat voor belangrijks ze nu ook had te vertellen, het kon vast wel wachten tot morgen.
Zonder zijn ogen van het technische snufje af te wenden, liet hij zich op de rand van z’n bed zakken en wachtte tot het mobieltje stil viel.
Dat leek langer te duren dan normaal en nieuwsgierig reikte hij ernaar, het schermpje werd weer zwart, alsof er niets was gebeurd.
Halverwege liet hij zijn hand weer zakken, wat had het voor zin, hij wist wie er gebeld had en wilde niet opnemen. Waarom zou hij dan nu de telefoon pakken?
Geërgerd stond hij op en begon hij te ijsberen door z’n kamer.
‘Dave?’ riep zijn moeder, van onder aan de trap.
‘Ja?’
‘Je vader en ik gaan naar de verjaardag van tante Riek, als je iets nodig hebt, moet je maar bellen!’.
Hij hoorde zijn vader de hal instappen met de autosleutels in z’n hand, die zachtjes tegen elkaar aan tingelden.
‘Is goed! Doe haar de groeten’ riep hij vanuit zijn kamer terug.
De voordeur werd opengedaan en hij hoorde z’n moeder nog iets goedkeurends terug roepen, daarna viel de voordeur met een klap dicht.
Hij was alleen, eindelijk.


Sabrina hield de telefoon van zich af en keek beteuterd naar haar scherm, hij had niet opgenomen.
Ze drukte het gesprek weg en legde de telefoon naast haar op het bankje. Zachtjes blies ze een dampwolkje voor zich uit, de straatlantaarn wierp een plasje licht om het bankje, verder was de straat donker. Ze had geen zin om thuis te blijven zitten en haar moeder en Ruud tot last te zijn, dus was ze ontsnapt aan het gegiechel en besloot ze een rondje te lopen.
Het zat haar absoluut niet lekker dat Dave niet opnam en ze voelde zich enorm schuldig om het feit dat ze hem niet van de situatie had vertelt.
Ze moest hem in ieder geval een berichtje sturen, vond ze. Die zou hij dan later wel lezen en dan zou hij haar misschien ook wel terug bellen.
Ze pakte haar mobiel weer op en begon een sms’je te typen, ‘liefs’ fluisterde ze, terwijl ze het woord typte en toen op ‘verzenden’ drukte.

Harde schiet geluiden vulden de woonkamer, gevolgd door schreeuwende mensen. Dave zat gefrustreerd met zijn controller in zijn handen en bewoog mee in de richting die hij zijn soldaten stuurde. ‘Die, die!’ het enige Engelse woord dat uit zijn mond kwam en even gefrustreerd leek als de frons op zijn voorhoofd. Naast hem lagen twee zakken chips open getrokken en er stond een goedkope fles cola, waarvan de dop spoorloos leek. Hij had de tafel aan de kant geschoven en de kussens van de banken op de grond gelegd, zodat hij alleen het brede beeld van de televisie nog zag.
Zijn moeder zou gezegd hebben dat hij vierkante ogen zou krijgen, maar die was er nu niet, dus hij kon doen en laten wat hij wou.
Kwaad smeet hij zijn controller op de grond, toen zijn leger verslagen bleek. Hij pakte de cola fles en nam er een grote slok van, slikte het moeizaam door, door de grote hoeveelheid koolzuur, en graaide toen in de zak met chips. Nog voor hij een nieuwe game kon aanmaken, lichte zijn mobieltje op.
‘Laat me raden..’ mompelde hij nors.

Aargh --' als hij het bericht durft te verwijderen hè

Leuk dat je weer verder schrijft ik zou beter een voorbeeld aan je nemen

..vedervederveder

Heyy. Je hebt er weer een nieuwe lezer bij! Ik begon net en heb het in één ruk uitgelezen. Echt superleuk!! Snel verder schrijven;)

Waarom schrijf je niet meer verder??