Online Verhalen

Maria, je bent een computer!

@ verhaal: Oh god, dit is echt super spannend! Echt heel vreemd dat er nu al 2 nachten iemand naar dat beeld komt en daar staat te koekeloeren.
Je omschrijft alles super goed, mooie woordkeuzes en mooie zinnen! Goed zo!
Verlang naar meer

@ Gisela: ik laat me verrassen

alsof we allemaal niet weten wie het is...

De laatste voor ik ga slapen. en je moet niet zo zeker zijn van wie het is trouwens.

‘Geen idee, ze moeten zich ergens verstoppen. Leda is er heel goed in, het is normaal dat we haar niet zien.’
‘Dit maakt me nerveus,’ zei Duran zacht. Aisha knikte.
‘Mij ook.’
De gedaante zakte een beetje in elkaar. Zijn hoofd was gebogen. Het leek wel alsof hij bad.
Opeens sprong Leda uit de schaduwen, rechts van waar Aisha en Duran zaten. Aan haar gezicht te zien brandde ze van nieuwsgierigheid naar wie er onder die mantel zat. Achter haar aan kwam Remi, die tevergeefs probeerde haar tegen te houden. Leda schudde zijn arm echter moeiteloos van zich af en rende rechtstreeks naar de persoon voor het standbeeld van Demeter, zonder een moment van aarzeling. Aisha maakte een bang geluidje en sprong op. Ze probeerde naar Leda toe te rennen en haar tegen te houden. Duran greep haar stevig bij haar elleboog vast. Hij schudde zijn hoofd. ‘Wacht nog even.’
Aisha wierp hem een dwingende blik toe, maar hij liet niet los. Ondertussen was Leda bijna bij het standbeeld. Haar voeten dreunden over het pad. Remi staakte zijn pogingen om Leda bij te houden en staarde recht naar de plaats waar Aisha zat. Ze maakten oogcontact. Remi was bang.
Razendsnel draaide de persoon bij het beeld zich om toen hij Leda aan hoorde komen. Zijn houding veranderde. Van kalm en rustig naar waakzaam.
Gespannen als een veer keek Aisha vanaf een afstand toe. Ze wilde heen rennen en Leda helpen of wegslepen, maar beide opties waren onmogelijk, omdat Duran zijn hand als een bankschroef om Aisha’s elleboog geklemd had.

Je kan hier onmogelijk stoppen!
SNEL VERDER.

@lessie: ja weet ik : D! Was al een tijdje zo ^^

Nu weten we het nog niet hee!

Mega leuke verhaal ik ga het zeker volgen tot het einde.

Waarom stop je op dít moment? Dat mag niet! Het is super spannend Ik wil weten wie die persoon is en wat hij gaat doen en wat er nu gaat gebeuren en en en... Ik wil snel een nieuw stukje!

Lessie: Hier heb je je nieuwe stukje =)
Slippend kwam Leda tot stilstand, recht voor het standbeeld van Demeter, en de persoon die er bij stond. Die laatste boog zich naar haar toe. Even zag Aisha aarzeling in Leda’s ogen.
‘Het is gevaarlijk om ’s nachts buiten rond te zwerven, juffrouw Mesing.’
Verbaasd richtte Aisha zich op. Een zware, rustige stem kwam onder die zwarte mantel vandaan. Een stem die ze uit duizenden zou herkennen.
‘Meneer Kenda, juffrouw Quatro, kom maar tussen de planten vandaan. Jullie zijn nogal duidelijk te zien.’ De kap van de mantel ,waar het hoofd van de man onder zat, draaide zicht richting Aisha en Duran.
‘H-hij wist dat we hier zaten,’ stotterde Duran, ‘hoe kan dat?’ Zijn greep op Aisha’s elleboog verslapte. Aisha trok zich los en liep behoedzaam uit de beschutting van de druivenranken.
‘Hoe wist u dat we daar zaten?’ vroeg Aisha aarzelend.
‘Een beetje wijs man laat zich niet zo snel verrassen,’ was zijn antwoord. Niet-begrijpend staarde Aisha hem aan. Ze liep verder, tot ze naast Leda stond, Ondertussen was Remi ook aan komen lopen, vrijwel gelijktijdig met Duran. De twee jongens stonden nu achter Aisha en Leda.
‘Wat doe je bij dat beeld?’ zei die laatste vijandig. De man haalde zijn schouders op.
‘Waarom zou ik hier niet mogen zijn?’
‘Ben jij-‘ begon Aisha, maar werd afgekapt door Leda.
‘We vinden het maar niks dat je hier bent, midden in de nacht. Wie ben je? Wat doe je hier? Waarom zo laat? Wil je niet dat we je gezicht zien, met die mantel om?’
De man lachte even. ‘Wat een vragen. De brutaalste van het stel, nietwaar, juffrouw Mesing? En als jullie zo graag mijn gezicht willen zien, had je het maar hoeven vragen.’
Alle vier zetten ze een stap naar voren. Verwachtingsvol keken ze de man aan.
‘Willen jullie zien wie ik ben?’
Duran, Leda en Remi knikten heftig. Aisha hield haar hoofd schuin. Is dat…De man hief zijn handen op en pakte de kap van zijn mantel beet. Aisha kon de spanning bijna voelen.

Nou! Spannend! Alweer!

Eén foutje ontdekt:

‘We vinden het maar niks dat je hier bent, midden in de nacht. Wie ben je? Wat doe je hier? Waarom zou laat? Wil je niet dat we je gezicht zien, met die mantel om?’

'Zou' moet 'zo' zijn ^^

Verder is alles prima!

Langzaam viel de kap naar achteren. Een oud, gerimpeld gezicht en twee vriendelijke ogen werden beschenen door de maan. Aisha zette grote ogen op.
‘Aiden?’
Aiden knikte beleefd tegen haar. ‘Goedenavond, Aisha.’
‘Wat doe je hier?’ vroeg Aisha verward.
‘Ik bid voor de godin Demeter.’
‘Waarom?’
‘Wil je dat echt weten?’ Doordringend staarde hij Aisha aan. Zijn uitdrukking was waakzaam, maar ook iets anders straalde er tussendoor. Het was net alsof Aiden ergens gekwetst mee was.
Aisha knikte. Gespannen wachtte ze tot hij begon te praten.

‘Lang geleden, nog voor jullie geboren waren, werkte ik ook op de druivenplantages. Ik was nog een jonge man, en hield van mijn werk. Ook had ik een zoontje. Kai was destijds drie jaar oud. Hij was dol op druiven. Hoe meer hoe beter. Zodra ik een mand vol had geplukt, sprong hij er op af en at hem weer leeg.’ Glimlachend staarde Aiden voor zich uit.
‘Op een van de laatste dagen voor de zonnewende waren Kai en ik aan het spelen op de plantage. Hij had zich verstopt en ik moest hem gaan zoeken. Alleen kon ik hem nergens vinden. Ik liep de hele plantage plat tijdens het zoeken.
Ondertussen zat Kai verstopt aan de rand van de plantage, vlakbij de rivier.’
Aisha zag een beeld voor zich: de brede rivier begon waar de druivenranken ophielden. Fijn om in te zwemmen, maar erg diep.
‘Ik wist niet waar Kai zat,’ herhaalde Aiden mistroostig, ‘uiteindelijk kwam ik bij de rivier aan. Niks te zien. Ik wilde me weer omdraaien en ergens anders gaan zoeken.
Dertig meter links van me kwam Kai opeens tevoorschijn. Hij rende achter een druif aan, die richting de rivier rolde.’
Aisha kreeg een vervelend voorgevoel. Het terrein daar liep af. Als je hard naar beneden rende, kon je niet meer stoppen voor je ook echt beneden was.
Ik probeerde op tijd bij hem te komen. Maar de grond was drassig door de regen van de vorige dag. Ik riep naar hem , schreeuwde dat hij moest stoppen en terug moest gaan, maar Kai wilde die druif hebben. Even later rolde de druif de rivier in.’
Aisha en Remi keken elkaar veelzeggend aan. Eigenlijk wilde Aisha haar oren bedekken, om het laatste stuk niet te hoeven horen. Als er zou gebeuren wat ze dacht dat er zou gaan gebeuren.
‘Hij was drie… hij kon niet zwemmen…’ Aidens adem stokte even.
‘Kai is voor mijn ogen verdronken.’
Remi, Duran en Leda waren doodstil. Als ze al iets verwacht hadden was het zeker niet dít.
‘Aiden, ik…’ begon Aisha. Ze wist echter niks te verzinnen wat hem zou kunnen troosten.
‘De volgende dag vierden we geen zonnewende. Mijn hele famillie ging hier naartoe, en bad voor Kai. Ik doe het na veertig jaar nog. Elk jaar, wanneer de druivenoogst er bijna is.’

Zielig! Spannend! Verassend!

Meer heb ik niet te zeggen.

Weer eens een geslaagde stuk. Heel erg meeslepend, ik kreeg zelfs medelij voor Aiden. Geweldig geschreven meid... Ik wacht met smacht op (nee niet sinterklaas) je volgende stuk.

Inderdaad mooi geschreven! Wat een zielig verhaal over Aidens zoon... Knap dat je het zo het beschreven!

Echt een hele mooie verrassende wending Je hebt het tot het laatste moment spannend weten te houden, knap gedaan. Ik ben benieuwd hoe het nu verder zal gaan!

Aisha keek langs Aizen heen naar het standbeeld van Demeter. Een bloem lag aam haar voeten.
Nu, over op de belangrijkere zaken. Wat doen jullie hier en waarom zijn jullie zo laat nog buiten?’ wendde hij zich opeens tot de vier kinderen. Die keken hem beschaamd aan.
‘We, eh, waren nieuwsgierig naar wie u was,’ stotterde Remi, die plots heel geboeid was door de nagels van zijn rechterhand.
‘Vandaar. En jullie dachten dat het slim was om even om elf uur ’s avonds met z’n vieren door het dorp te gaan zwerven.’
‘Zoveel kan er toch niet gebeuren?’ wierp Leda er tegen in.
‘U bent duidelijk nooit verder geweest dan Chenin, juffrouw Mesing.’
‘Wat zou dat moeten betekenen?’ bromde Duran, ‘we zijn allemaal nog niet verder geweest dan Chenin. En het is hier zo veilig als maar kan.’
Aiden glimlachte. Hij boog zijn hoofd, om te laten zien dat hij zich gewonnen gaf.
‘Mag ik jullie dan alsnog vragen om terug naar huis te gaan? Aisha zal ik zelf begeleiden.’
Op alle drie de gezichten van haar vrienden zag Aisha twijfel. Remi zette een stap naar haar toe.
‘Het is goed,’ suste Aisha, ‘ik ga wel met hem mee. Welterusten, iedereen.’ Ze zwaaide even, draaide zich om en liep met Aiden mee, die haastig de plantages uit liep.

‘Moeten we haar zomaar mee laten gaan?’ aarzelde Leda.
‘Het zal wel moeten. We kunnen moeilijk zeggen dat ze bij ons moet blijven.’
Remi keek afwezig naar de plaats waar Aisha en Aiden verdwenen waren. Een raar gevoel verscheen in zijn maag. Het liefst zou hij achter haar aan gerend zijn en haar zelf naar huis hebben gebracht. De aanwezigheid van Leda en vooral van Duran hielden hem echter tegen.
‘Laten we ook maar naar huis gaan,’ zei hij zwakjes.

je schrijft echt geweldig! Hoe doe jij dat. En dat gevoel van Remi herken ik.. ^^

‘Het spijt me dat ik je zo abrupt van je vrienden vandaan haal, maar het is echt geen goed idee om iemand met uw positie ’s nachts rond te laten lopen,’ verontschuldigde Aiden zich. Als een soort bejaarde schildwacht liep hij naast haar.
‘Het geeft niet,’ zei Aisha, ‘eigenlijk hadden we wel geluk dat jij het was.’
Aiden knikte. Even was het stil. Aisha keek naar de hemel, naar de maan die nog steeds fel scheen. Even voelde ze het verlangen om gewoon op te kunnen stijgen, als een vogel, en alles achter zich te laten. Gewoon vrij rond kunnen vliegen.
‘Ik heb trouwens uw lessen voor morgen geannuleerd, zodat u een begin kunt maken met uw moeders paard.’
Aisha begon te stralen. ‘Echt waar? Mag ik op mama’s paard rijden? Hoe laat?’
‘Zodra u er zin in heeft morgen,’ glimlachte Aiden. ‘Ik ben vanaf tien uur ’s morgens in de stallen. Als u wilt, kan ik u helpen met rijden. Het is immers een tijdje geleden geweest sinds u voor het laatst op een paard gezeten heeft.’
Het was inderdaad een tijdje geleden. Vier jaar om precies te zijn. Haar moeder en zij, die samen op één paard zaten en door de bossen van Chenin galoppeerden. Ik had toen zo’n geluk… toen was mam er nog… dacht Aisha. Ze voelde zich ongemakkelijk als ze aan haar moeder dacht.
Met Aiden naast zich liep Aisha door de straten van het dorp heen. De sfeer was anders dan daarvoor. Nu waren er her en der lichten aan. Er was zelfs iemand buiten. Aisha herkende een van de druivenplukkers. Hij knikte beleefd tegen haar en Aiden.
Aisha schopte tegen een steentje aan. Met een zwak gekletter stuiterde het over de geplaveide straat heen en kwam twee meter verder tot stilstand. Aisha liep verder en schopte opnieuw tegen het steentje aan.
Uiteindelijk kwamen Aisha en Aiden aan bij huize Quatro. Het was nog steeds volkomen stil en vredig op het terrein. Niemand had Aisha’s verdwijning opgemerkt. Aiden liep tot halverwege het terrein met haar mee.
‘Oké ik weet dat u stiekem uit huis geslopen bent, en ik heb geen zin om u te gaan verlinken bij mijnheer Quatro,’ zei hij zachtjes tegen Aisha. Die keek hem verrast en dankbaar aan. ‘We gaan het als volgt doen. Ik ga voor opschudding bij de voordeur zorgen, ik verzin nog wel hoe. Ondertussen klimt u naar uw slaapkamerraam en zorgt dat u niet opgemerkt wordt. Ik geef u precies tien minuten de tijd. Langer kan ik de rest niet afleiden, ben ik bang.’ Hij klopte even zacht op haar schouder, en duwde haar toen naar het landhuis toe. Daarna wandelde hij snel naar de stallen.
Aisha sprintte naar de muur. Haar slaapkamerraam zat helaas niet op de begane grond, maar drie meter hoog. Peinzend keek ze om zich heen en probeerde een manier te bedenken om omhoog te kunnen komen. Ondertussen kwam Aiden naar buiten, met een kruiwagen die volgeladen was. Met wat precies kon Aisha niet zien, daar was het te donker voor.
Opeens wist ze hoe ze boven moest komen. Er stond een grote, oude boom vlak naast de muur. De takken van de boom stopten op anderhalve meter van de muur af. Snel rende ze naar de boom toe en zette haar voet tegen de bast aan. Haar hart bonkte in haar keel. Haar handen sloten zich om een tak boven haar hoofd. Ze zette zich af met haar voeten en klom langzaam naar boven.
De voordeur van het landhuis ging open. Een kwart van het terrein baadde in het licht. Nerveus keek Aisha naar de deur. Als Aiden ze maar af kon leiden.
‘Wat heeft dit te betekenen?’ klonk een hoge, verontwaardigde stem.
‘Ik kom een klacht indienen,’ zei Aiden gespeeld boos. ‘Jullie tuinmannen hebben weliswaar goed voor de planten gezorgd, maar al jullie aarde en spullen en weet ik veel wat nog meer voor de stallen gegooid! Ik wil dat het nu opgeruimd wordt, anders zal mijnheer Quatro hiervan horen!’
Naar wat Aisha kon horen, stond een van de bediendes van haar vader in de deuropening. Even keek ze vanuit haar ooghoeken naar Aiden. Hij had zijn hele kruiwagen voor de deur leeggekiept. Tuinhandschoenen, aarde, potten en nog veel meer lagen nu op een hoop voor de woedende bediende.

Hahahah, ben benieuwd hoe dit af gaat lopen! IK hoop voor Aisha dat ze op tijd in haar kamer zal zijn
Goed geschreven!

Leuk stukje weer maar probeer oninteressante dingen niet te vermelden als ze niet heel grappig zijn of belangrijk voor he verhaal. We hoeven bijvoorbeeld niet echt persé te weten dat de druivenplukker zegt dat ze nog zo laat op is, hoewel dit misschien invloed heeft op een later stukje in het verhaal... ?
Nouja, ik lees nog steeds!

Rainbow schreef:Leuk stukje weer maar probeer oninteressante dingen niet te vermelden als ze niet heel grappig zijn of belangrijk voor he verhaal. We hoeven bijvoorbeeld niet echt persé te weten dat de druivenplukker zegt dat ze nog zo laat op is, hoewel dit misschien invloed heeft op een later stukje in het verhaal... ?
Nouja, ik lees nog steeds!

Bedankt voor de tip, ik heb het aangepast =)

‘Voor geen goud dat ik dit op ga ruimen, als je dat soms denkt! Je zorgt er zelf maar voor, stalknecht.’
‘Ik wil ook niet dat jij het opruimt, maar die idiote tuinmannen van vanmiddag!’
Moeizaam hees Aisha zichzelf op een dikke tak. Ze was nu een paar meter boven de grond. Aisha ging rechtop staan. Wiebelend reikte ze naar de volgende tak.
‘Ik ben een dienares, geen domme slaaf. Haal ze zelf maar,’ snauwde de bediende ijzig.
Haar hand greep de tak vast en trok de rest omhoog. Deze tak was een stuk dunner als de vorige en boog een beetje door onder het gewicht wat er aan hing. Aisha hijgde een beetje. Het was moeilijk in een boom als deze te klimmen zonder geluid te maken.
‘OKÉ, oké, ik haal ze wel,’ zei de bediende uiteindelijk geïrriteerd. ‘Wacht buiten maar tot ik terug ben.’ Voetstappen verplaatsten zich naar binnen. Aiden keek even naar Aisha, en stak zijn duim op. Een flauwe glimlach verscheen op Aisha’s gezicht. Ze zwaaide haar been om de tak heen en klom verder.
‘… Jullie ook nog je rotzooi laten slingeren. De stalknecht kan zijn werk niet meer doen. Zorg dat het opgeruimd wordt.’ De bediende kwam terug met twee andere mannen.
‘Hoor eens,’ begon een van de twee, ‘we hebben hier niets mee te maken. Nadat we klaar waren met ons werk, hebben we alles keurig teruggezet waar het vandaan kwam.’
‘Hoe komt het dan in mijn stallen?’
‘Hoe moet ik dat weten?’
‘Jíj bent de tuinman hier!’
Aisha topte met klimmen. De takken boven haar waren zo dun, dat ze zeker door zouden breken als ze er gewicht op zette. Voorzichtig schoof ze een stukje naar de muur toe. De tak waar ze op zat kraakte. Aisha schrok zich dood en dook in elkaar.
‘Ik weiger om iets op te ruimen wat ik niet gedaan heb,’ zei een van de tuinmannen koppig. Blijkbaar hadden ze de krakende tak niet gehoord. Aisha schoof nog een stukje verder. Ze was nu bijna bij de muur.
‘Goed, voor nu zal ik het wel opruimen, maar laat ik jullie spullen nóóit meer in mijn stallen zien!’ Aiden laadde alles weer in de kruiwagen, expres treuzelend om Aisha wat extra tijd te geven.

Je brengt de spanning goed neer! Ik kijk nu al uit naar het volgende stukje!
Blijf alleen niet al te lang stilstaan bij dit stukje, anders wordt het te langdradig. Maar het is wel spannend!

Die laatste ging wankelend rechtop staan, haalde diep adem en sprong van de tak af; ze dook precies door haar open raam heen. Met een harde bonk kwam ze op de grond terecht. Haastig sprong Aisha op en sloop naar haar bed. De prop van kussens en pyjama lag er nog steeds. Niemand had gemerkt dat ze weg was.
Met een grijns legde Aisha de kussens weer goed en trok de pyjama aan. Daarna maakte ze aanstalten om in bed te gaan liggen.
Opeens viel haar oog op haar slaapkamerdeur. De deurklink ging langzaam naar beneden. In een recordtijd vloog Aisha haar bed in en trok de dekens over haar hoofd.
‘Aisha… ben je wakker?’ werd er zacht gefluisterd vanuit de deuropening. Demonstratief begon Aisha te snurken, iets wat ze normaal gesproken nooit deed. Even later werd de deur weer gesloten.
Aisha sloot haar ogen. Haar hart bonsde hard door de inspanning. Ze draaide zich op haar rug en keek naar het plafond. Langzaam begon haar hartslag terug te keren naar normaal.
Waar zouden Remi, Duran en Leda nu zijn? Dacht ze. Al terug thuis? Of zouden ze gewoon doorgaan met rondsluipen?
Aisha’s oogleden werden zwaar. Ze gaapte en strekte zich uit. De slaapkamer begon wazige vormen aan te nemen.
Even dacht ze aan Aiden. Hij had een hoop moeite gedaan voor haar. Hij was duidelijk een vriendelijk persoon. Ze moest niet vergeten hem morgen te bedanken voor zijn hulp.
Tevreden draaide Aisha zich op haar zij. Haar ogen sloten zich. Even later was ze in dromenland.

‘Kai? Waar zit je?’
Hijgend rende Aiden door de druivenplantages heen, op zoek naar zijn zoontje. Ze speelden weer eens verstoppertje, maar deze keer had Kai zich veel te goed en te ver verstopt. ‘Kai! Laat je maar zien! Ik kan je niet vinden, jij hebt gewonnen!’
Aiden kwam aan bij de rand van de plantages. Voor hem strekte zich de rivier uit. Even keek hij naar links en rechts. Niets te zien.
‘Waar zit die jongen toch…’ mompelde hij, ‘Kai denkt zeker dat dit leuk is?’ Aiden draaide zich om en wilde terugrennen. Hij werd echter afgeleid door een groepje druivenranken, die schokkerig heen en weer schudden, dertig meter van hem vandaan. Opeens rolde er een druif tussendoor, de helling af in de richting van de rivier.
Aiden’s hart maakte een sprong van schrik toen Kai tussen de druivenranken vandaan kwam en achter de druif aan naar beneden rende.
‘Kai! Hier ben ik! Laat die druif maar gaan!’ Kai luisterde niet en rende verder. Hij was al gevaarlijk dicht bij de rivier.
‘KAI!’ brulde Aiden. ‘STOP!’ Hij wilde naar zijn zoon toe rennen, maar zodra hij een stap zette, zoog zijn voet zich vast in de modder.

Met een schok werd Aisha wakker. Verwilderd keek ze in het rond. Nee… ze was niet op de plantages… en ze was Aiden niet. Aisha zakte terug in de kussens van haar bed. Een behaaglijke zachtheid streelde haar hoofd. Feli had de oude kussenslopen vervangen door nieuwe. Langzaam vielen Aisha’s ogen weer dicht.

I love it! Echt je schrijft geweldig, zo door blijven schrijven meid!

Een zonnestraal kroop door het raam heen richting Aisha’s bed. Traag bereikte het haar voeten. Aisha was diep in slaap.
De zonnestraal zette zijn tocht voort over haar voeten, haar benen, haar buik, tot het haar ogen bereikte en ze wakker werd van het licht. Slaperig knipperde Aisha met haar ogen. Op hetzelfde moment werd de deur van haar slaapkamer opengegooid. Een van de bediendes kwam binnen; ‘goedemorgen, juffrouw Quatro! Heeft u lekker geslapen?’ Een kan water werd naast haar bed neergezet, samen met een appel en een beker. De bediende liep meteen weer weg, zonder op antwoord van Aisha te wachten. Die laatste kreunde zacht. Ze was nog steeds doodop. Langzaam draaide ze zich op haar zij en trok de kan water naar zich toe. Aisha spetterde wat water in haar gezicht om wakker te worden. Het slaapzand verdween uit haar ogen. Aisha gaapte en rekte zich uit.
‘Zodra u er zin in heeft morgen, ik ben vanaf tien uur ’s morgens in de stallen. Als u wilt, kan ik u helpen met rijden. Het is immers een tijdje geleden geweest sinds u voor het laatst op een paard gezeten heeft.’ Met een schok sprong Aisha op, griste de appel van de grond en begon zich al etend uit te kleden. Een gelukkig gevoel verspreidde zich vanuit haar maag. Vandaag zou ze eindelijk weer gaan rijden.
Toen ze eindelijk haar pyjama uit had weten te krijgen trok ze vrolijk de kast open die in een hoek van haar kamer stond, liep door een van de twee deuren in haar slaapkamer die op haar persoonlijke badkamer uitkwam, draaide de deur vervolgens op slot en ging voor de spiegel staan. Haar kleren liet ze naast zich op de grond vallen.
Tevreden keek Aisha naar haar gelaat. Twee donkerbruine ogen, bijna zwart, die vrolijk straalden. Een gebruind gezichtje wat omlijst werd door een gordijn van fijn, zwart haar. Ze had een kras op haar wang overgehouden aan gisternacht. Even streek Aisha er met haar hand overheen. Daarna draaide ze zich van haar spiegelbeeld af. Snel waste ze zich en kleedde zich aan. Toen haalde ze snel een borstel door haar haren, om vervolgens vol opwinding de badkamer uit te sprinten. Het klokhuis van haar appel lag vergeten op de grond.

En het raam dan? Moet ze haar raam niet sluiten? Spannend, hoe je beschreef dat de deur open ging en ze nog naast d'r bed stond! Prima omschreven allemaal, je houdt de spanning er weer lekker in!

En over je nieuwe stukje xD: prima geschreven! Nu weet ik tenminste hoe ze eruit ziet

Eindelijk heb ik een beetje beeld van haar. Wel een beetje zoals ik verwacht had om eerlijk te zijn. Leuk om weer een vredig en gezellig stukje te lezen.

Haar voetstappen galmden door de gangen. Niemand stoorde zich eraan, de meeste bediendes waren buiten of een heel eind uit Aisha’s buurt. Met een permanente glimlach op haar gezicht geplakt rende ze de oostvleugel uit. Met haar hoofd al buiten bij de stallen sprintte Aisha een hoek om
- en botste keihard tegen haar vader aan. Geschrokken deed ze een stap achteruit.
‘Wel, wel, Aisha, vanwaar die haast?’ zei hij lichtelijk geamuseerd.
‘I- ik zou vandaag weer gaan paardrijden, papa,’ antwoordde Aisha. Ze was knalrood geworden door het plotselinge lichamelijke contact met haar vader.
‘Weet u m- misschien hoe laat het is? Ik mocht om tien uur beginnen.’
‘Het is nu half elf,’ zei Alfredo, ‘je hebt lang geslapen voor jouw doen. Nog laat op geweest gister?’
Aisha verstijfde. Hij kán het niet weten… dacht ze.
‘Maar goed, ik moet naar Carlos. Hij had iets wat hij me moest laten zien.’ Alfredo legde even zijn hand op Aisha’s schouder, een vriendelijk gebaar wat ze niet van hem gewend was. Daarna liep hij door.
Aisha bleef een paar seconden verbluft staan. Hij was niet eens boos geworden. Hij had zelf zijn hand op haar schouder gelegd. Wat raar.
Aisha schudde haar hoofd en begon weer te rennen, dit keer met gemengde gevoelens.

Met wat moeite duwde Aisha de grote, zware voordeur van haar landhuis open. Het was nog beter weer dan gisteren. De zon scheen in haar gezicht, en er was geen wolkje aan de hemel te zien. Perfect weer om te gaan rijden. Wat verderop zag Aisha Aiden staan. Hij was bezig onkruid voor de stallen weg te halen. Ze rende over het zonovergoten terrein naar hem toe.
‘Aiden!’ Hij keek op. Glimlachend knikte hij naar het meisje. ‘Goedemorgen. En, klaar om te gaan rijden?’
Aisha knikte opgewonden. ‘Ik heb er enorm veel zin in!’
‘Volg me maar naar binnen, dan.’ Aiden stond op en liep de stallen binnen. Aisha volgde gehoorzaam.
‘Ik heb voor uw gemak Melanthi alvast gezadeld. Dan kunt u meteen opstijgen.’ De zwarte merrie stond geduldig in haar stal te wachten tot haar berijder zou komen. Ze snoof licht toen Aiden op haar af liep.
‘Zou ze me nog kennen?’ vroeg Aisha aarzelend.
‘Vast wel. Paarden vergeten niet snel, en Melanthi heeft het beste geheugen van hen allemaal. Ze zal zich u zeker herinneren.’ Voorzichtig opende Aisha de staldeur. Een lichtjes trillende hand strekte zich uit naar Melanthi’s hals. Onrustig gooide de merrie haar hoofd omhoog, maar herkende het meisje voor zich toen en werd weer rustig. Als teken van begroeting wreef Melanthi even met haar hoofd tegen Aisha aan. Die glimlachte en begon de merrie te aaien.
‘Ze kent me nog,’ zei Aisha verrast.

Opzich leuk stukje, al vond ik het laatste stukje vrij maf om te lezen.. Nog steeds toppie geschreven.. Maar het had zo'n wending dat ik eventjes de kluts kwijt was over wat het ging. Na het opnieuw gelezen te hebben begreep ik het weer. Dit kan aan mij liggen..

Hmm hoezo? Moet ik het stukje veranderen?

Neuh, gewoon.. Ik vond het maf om te lezen.. Misschien denken de anderen daar anders over.

Ik ben weer bijgelezen! Vind het nog steeds super om te lezen. Je weet het goed spannend en interessant te houden. Bovendien vind ik het erg origineel, leuk! Het laatste stukje vind ik trouwens niet raar hoor. Ik hoop dat je snel weer verder gaat!

Leuk, weer! Maar nog steeds vind ik dat je veel onnodige informatie weergeeft, maar dat zal wel aan mij liggen. Ik krijg ook vaak te horen dat ik al mijn informatie te veel op elkaar druk in mijn verhaal, dus dit zal wel goed zijn. Zelf heb ik er alleen geen goed gevoel bij, dus ik weet niet hoe anderen hierover denken?

Het laatste stukje vond ik helemaal niet verwarrend ^^ Ik had, zonder dat je het eerder had gezegd, al door dat haar relatie tussen haar vader en haar een zegmaar "5 meter afstand" relatie was. Dat je dit bevestigd maakt alleen maar dat je het eerder dus erg goed hebt beschreven! Een mooie bevestiging, ook. Dat "wat raar" staat ook heel netjes.

Succes met schrijven en stoor je niet aan mijn opmerkingen als anderen daar anders over denken, dan ligt het namelijk geheel aan mij ^^

Ik ben het met Maria eens, ik vind het ook super geschreven! En inderdaad, ik had ook het idee dat het een 5 meter afstand relatie was
Super geschreven! Heb niks toe te voegen, want de anderen hebben alles al verteld

Aiden knikte tevreden, liep naar Aisha toe en hielp haar met opstijgen. Een beetje onwennig zat ze op Melanthi’s rug.
‘Ik ben het een beetje verleerd, geloof ik,’ zei Aisha aarzelend. Ze ging wat verzitten en pakte de teugels van Melanthi’s hals af. Aiden leidde haar en Melanthi voorzichtig de stal uit, naar buiten. Eenmaal daar liet hij het paard los.
‘Rijd rustig wat rond om weer aan een paardenrug te wennen. Ik ben hier als u me nodig heeft.’ Op zijn gemak ging Aiden op het gras zitten en keek naar de mensen die voorbijliepen. Ook hield hij, al merkte ze dat zelf niet, Aisha scherp in de gaten.
Een eindje verderop probeerde Aisha zich nerveus te herinneren hoe het paardrijden ookalweer ging. Ze duwde met haar kuiten tegen de buik van de merrie. Die brieste en begon over het terrein de lopen. Aisha knipperde met haar ogen. Oh ja, zó ging dat… Dacht ze.
Al snel had ze weer hemaal door hoe het rijden moest en draafde ze met een tevreden glimlach rondjes over het terrein. Melanthi had een heerlijke, verende tred; het was net of ze zweefde.
Aiden keek glimlachend naar het meisje. Ze had vier jaar niet meer op een paard gezeten, en toch had ze zo snel weer door hoe alles moest.
‘Aisha, heb je nog geen honger?’ riep hij haar toe.
‘Nee, hoezo?’
‘Je bent al twee uur aan het rijden.’
Snel keek Aisha omhoog. De zon stond loodrecht aan de hemel. Half één. Ze had ook geen ontbijt gegeten, op een appel na. Aisha haalde haar schouders op en hield Melanthi in. Stapvoets ging ze terug naar Aiden. Daar steeg ze af en zei;
‘Het was echt heel erg leuk. Mag ik het nog een keer doen, morgen misschien?’
‘Je mag uit rijden gaan wanneer je wil,’ glimlachte Aiden, ‘en het hoeft niet perse op het terrein hoor. Ga maar rustig een eindje weg, als je maar niet té ver weg gaat, als je begrijpt wat ik bedoel.’
Aisha knikte gehoorzaam en gaf hem de teugels. Vrolijk rende ze terug naar het landhuis. Ze voelde zich geweldig; geen lessen vandaag, ze had voor het eerst weer paard gereden, Carlos was nergens te bekennen en met een beetje geluk stond er straks een heerlijke lunch op haar te wachten.

Leuk stukje! Mooi omschreven! Er staan volgens mij wel een paar foutjes in:

Ze duwde met haar hakken in de flanken van de merrie.

Aandrijven doe je met je kuiten.

Ze had vier jaar niet meer op een paard gezeten, en toch had ze zo snel weer door hoe alles moest.

Tien jaar toch?

‘Je bent al twee uur aan het rijden.’
Snel keek Aisha omhoog. De zon stond loodrecht aan de hemel. Twaalf uur.

Ze was toch pas om half elf wakker?

Ik ben benieuwd naar meer!

x Sanne schreef:Leuk stukje! Mooi omschreven! Er staan volgens mij wel een paar foutjes in:

Ze duwde met haar hakken in de flanken van de merrie.

Aandrijven doe je met je kuiten.

Ze had vier jaar niet meer op een paard gezeten, en toch had ze zo snel weer door hoe alles moest.

Tien jaar toch?

‘Je bent al twee uur aan het rijden.’
Snel keek Aisha omhoog. De zon stond loodrecht aan de hemel. Twaalf uur.

Ze was toch pas om half elf wakker?

Ik ben benieuwd naar meer!

Ah, sorry ik heb idd een paar foutjes gemaakt xD
Alleen dat van vier jaar dat klopt wel.. Ik heb alleen een fout gemaakt in het opschrijven hier Excuses

Mooi stukje! Het is weer een vredig vervolg Ik denk dat het hierna weer een drama wordt, zoals altijd na een vredig stukje
Ben benieuwd!

Lessie: Bijna. nog één vredig stukje voor ze naar binnen gaat.. hopelijk verveelt het niet, zo ja zeg het dan gerust en ik pas het aan.

‘Psst! Aisha!’ werd er van links gefluisterd. Verbaasd draaide Aisha haar hoofd om. Achter een boom stond Feli. Ze had zich een beetje opgemaakt en haar asblonde haren waren in een elegante vlecht gedraaid.
‘Kun je me helpen?’ smeekte ze, ‘ik had vanmorgen het idiote idee om Leon mee uit te vragen, maar nu sta ik vlakbij hem en durf ik niet eens naar hem toe te lopen! Ik ben zo nerveus, wat als hij me afwijst, of me niet eens opmerkt als ik naast hem sta?’
‘Rustig… wie is Leon?’ vroeg Aisha verward.
‘Weet je dat dan niet meer? Dat enorme stuk die ik je eerder aanwees! Ik ben erachter gekomen dat hij Leon heet.’
‘En nu wil je hem mee uit vragen,’ concludeerde Aisha. Feli knikte.
‘Ik snap dan niet wat het probleem is.’
‘Wat ik net ook zei, ik ben bang dat hij me afwijst, of me niet eens ziet staan! Misschien heeft hij wel een andere vriendin. Of is hij getrouwd!’ Ze gruwde bij de gedachte alleen al.
Aisha trok haar wenkbrauwen op. ‘Dan gaan we daar even achter komen.’ Tot afgrijzen van Feli draaide Aisha zich om en liep naar de tuinen, waar de gespierde nieuwe tuinman genaamd Leon weer aan het werk was. Met de grootste zorg plantte hij een zonnebloem in de grond.
Even later tikte Aisha hem op zijn schouder. Ze moest op haar tenen gaan staan om er bij te komen. Leon was nog langer dan Duran, en Duran was al twee keer zo groot als hij hoorde te zijn.
‘Eh, pardon, tuinman Leon?’
Leon draaide zich om en keek verbaasd neer op het meisje voor hem.
‘Goedemiddag, juffrouw Quatro. Wat kan ik vandaag voor u betekenen?’ zei hij beleefd. Zijn ogen waren hemelsblauw, merkte Aisha op.
‘Ja, waar je mee kan helpen.’ Aisha struikelde haast over haar eigen woorden.
‘Er is een meisje wat jou wel leuk vindt, zullen we maar zeggen, en nu staat ze heel dicht in de buurt. Ze durft alleen niet naar je toe te komen.’
Geïnteresseerd keek Leon om zich heen. ‘Waar dan? Is het een knap meisje?’
‘Oh, dus je wilt met haar uit?’
‘Wat? Dat zei ik niet!’
‘Maar je dácht het wel, of niet soms?’ zei Aisha plagend. Leon keek haar nog steeds verbaasd aan. ‘Nou, goed dan, misschien wil ik wel met haar uit. Maar waar is ze dan?’
Aisha grijnsde. ‘Ze staat achter die boom daar.’ Ze wees naar de boom waarachter Feli zich verschuilde, waarschijnlijk vloekend op Aisha.

x Sanne schreef:Leuk stukje! Mooi omschreven! Er staan volgens mij wel een paar foutjes in:

Ze duwde met haar hakken in de flanken van de merrie.

Aandrijven doe je met je kuiten.

technisch gezien heb je gelijk, maar iemand die al een tijd niet op een paard heeft gezeten óf begint met paardrijden, doet het toch echt met zijn/ haar hakken.

Dus in dit geval vind ik het wel kloppen hoor

Daarnaast vind ik het beter staan, dan "Duwde haar kuiten tegen de flanken"

En als we toch bezig zijn, duw je niet met je kuiten tegen de flanken aan, maar tegen het paard zijn buik. Als je de flanken wil raken moet je je benen naar achteren leggen
Want flanken zitten achter je. Waardoor je ze met je hakken wel kan raken, maar met je kuiten niet. (of je moet op het paard zijn kont zitten)

Even een plaatje ter verduidelijking: De flank zit waar het achterbeen van het paard begint (om het zoeken makkelijk te maken)


verder vind ik het verhaal nog steeds heel erg leuk geschreven.

Let er alleen op dat je met het posten van nieuwe stukken niet iedere keer een stuk neerzet dat je daarvoor al gepost hebt. Dat maakt het verwarrend.

Schrijf vooral snel verder

Nieuwsgierig liep Leon naar de boom toe. Feli zette een paar stappen naar achteren. Haar hoofd was knalrood geworden toen Leon haar opmerkte. Aisha grinnikte. Ze stak haar duim op naar Feli en liep langs de twee heen, naar de voordeur van haar landhuis. Haar maag rommelde zacht.
Eenmaal daar aangekomen stond Aisha stil. Haar hand strekte zich uit, om de deur open te duwen. Voordat ze de deur echter ook maar aangeraakt had ging hij al open. Er stond een bediende in de deuropening. Dezelfde bediende die haar eerder zo kil had ontvangen. Ze maakte een gespannen en nerveuze indruk.
‘Laat me raden,’ zei Aisha spottend, ‘er is zeker weer een vleugel van het huis waar ik vandaag niet mag komen? In opdracht van mijn vader?’ Uitdagend keek ze de bediende aan. Die schudde haar hoofd.
‘Integendeel, ik ben juist door hem gestuurd om u op te halen. Er is iets dringends wat u moet weten, juffrouw Quatro.’
‘Wat is er dan?’ Aisha’s nieuwsgierigheid was gewekt.
‘Ik ben niet toegestaan om dat u te vertellen.’
‘Maar-’
‘Mijnheer Quatro legt het straks wel uit,’ zei de bediende ongeduldig.
‘Als u mij nu wilt volgen?’ Meteen na die woorden gezegd te hebben draaide ze zich om en liep naar binnen. Aisha liep haastig achter haar aan.
Wat zou er zo belangrijk zijn, dat papa me speciaal geroepen heeft? Dacht ze. Ik hoop maar dat het niks ergs is.
De bediendes’ voetstappen galmden door de gangen. Aisha daarentegen was doodstil.
Zou hij soms weten dat ik stiekem weggeslopen ben gister?
Aisha werd recht naar een van de kamers geleid waar ze normaal gesproken niet mocht komen; werkkamer van Alfredo. Zacht klopte de bediende op de deur.
‘Binnen.’
Aarzelend opende Aisha de deur, en liep de kamer in. Het was een aardig luxe vertrek. Er stonden maar weinig meubels, maar schilderijen, kleden en planten waren er in overvloed. Achter een immens groot bureau zat Alfredo. Zijn aandacht was gevestigd op een brief die voor hem lag.
‘Ah, Aisha,’ zei hij, zonder op te kijken.
‘Waarom heeft u me geroepen?’ vroeg Aisha.
‘Meteen beginnen met vragen, nietwaar? Waar zal ik beginnen…’ Alfredo zuchtte en keek zijn dochter aan.
‘Ik ben opgeroepen naar een andere stad. Het landsbestuur is van plan om het land opnieuw in te delen, en Chenin heeft aardig veel aanspraak op hoeveel land iedereen krijgt.’
Niet-begrijpend keek Aisha haar vader aan. ‘Wat is daar zo belangrijk aan dat u me speciaal hier naartoe laat komen om het te vertellen?’
‘Ik zal waarschijnlijk lange tijd weg zijn, misschien wel meer dan een half jaar.’
Aisha begon vaag te zien waar dit heenging, maar hield haar mond.
‘Ik ben van plan om Carlos de leiding te geven tot ik terug ben. Met zijn ervaring en karakter kan hij dat makkelijk aan.’
‘Ho, stop even,’ hakkelde Aisha, ‘U bent straks een halfjaar lang weg en geeft een of ander familielid die u nog geen maand kent zomaar de leiding over Chenin? We kennen hem niet eens!’
‘Nee, Aisha, ik ken hem wel degelijk,’ verbeterde Alfredo haar, ‘het is de zoon van mijn broer, die ik vroeger volkomen vertrouwde. Van Carlos zelf verwacht ik niets minder. Daarom heb ik de afgelopen dagen ook zo veel tijd met hem doorgebracht, om te kijken of hij het leiderschap aankon. En hij is met vlag en wimpel geslaagd.’

Jammer van de paarden, kan ik niet zo goed tegen (: Voorderest wel goed geschreven.

Beetje overdreven, vind je niet, Maria?

@Sabb: Daar heb je ook wel gelijk in, maar ze kan wel rijden, dus ik denk dat ze het wel weet toch.

@Verhaal: Arme Aisha, nou zit ze een half jaar met die verschrikkelijke Carlos opgescheept Hopelijk blijkt hij achteraf mee te vallen. Goed geschreven, het blijft interessant

x Sanne schreef:Beetje overdreven, vind je niet, Maria?

Waarschijnlijk ^^ Sorry, had het niet moeten zeggen, ik ben een beetje roekeloos bezig de laatste tijd.

Ik wacht nog steeds op een nieuw stukje trouwens !

Alfredo stond op en liep om zijn bureau heen. ‘Ik ga vanavond weg. Met ingang van morgen zul je je moeten gedragen naar wat Carlos wil. Heb je dat begrepen, Aisha?’
Aisha keek weg. ‘Ik heb geen zin om te gaan luisteren naar iemand die ik niet eens ken,’ zei ze opstandig. Demonstratief sloeg ze haar armen over elkaar.
‘Aisha,’ zei Alfredo dreigend, ‘als een goed opgevoede dochter zul je doen wat Carlos zegt totdat ik terug ben. Ik wil niet dat je me te schande maakt in mijn afwezigheid. Gedraag je zoals een goede dochter zich hoort te gedragen.’
Aisha gaf zich gewonnen. ‘Goed, goed, maar alleen omdat u het zegt.’
Alfredo knikte goedkeurend. Hij ging voor haar staan en legde zijn hand even op haar schouder. Onzeker wat te doen keek ze ernaar.
‘Ik ben zo snel mogelijk terug,’ zei Alfredo zacht. Aisha knikte mat.
‘Gaan er veel dingen veranderen als u weggaat?’
‘Welnee, misschien wordt het hier en daar wat beter geregeld, maar verder zul je niet eens merken dat iemand anders de leiding heeft.’
Aisha was gerustgesteld. Ze glimlachte naar haar vader.
‘Ga maar wat leuks doen, ik moet even de laatste dingetjes regelen voor mijn vertrek,’ zei Alfredo. Hij wees met zijn hoofd in de richting van de deur. Aisha stond op en liep langzaam de kamer uit.

Zachtjes sloot ze de deur achter zich en zuchtte. Wat een geweldig nieuwtje. Een half jaar lang naar haar neef gaan luisteren. Dat werd leuk.
Besluiteloos stond ze in de gang. Haar hoofd draaide zich naar links. De westvleugel, waar de eetkamer, keuken en vertrekken waar ze niet mocht komen waren.
Ze draaide haar hoofd naar rechts. De uitgang van het landhuis, waar ze Duran, Remi en Leda kon gaan zoeken.
Haar maag rommelde. Aisha schudde haar hoofd en liep naar links.