Online Verhalen

Wauw, dankjulliewel
Er hoort eigenlijk nog een klein stukje achter... Enjoy ^^

~~

Het was nu moeilijk te zeggen wie het er ’t zwaarst mee had, Raquel of Hannah. Raquel vroeg zich af hoe het was om zaterdagen door te brengen zonder Chantal en hield haar verdriet niet verborgen voor de buitenwereld. Bij Hannah was het echter opspelende jaloezie.
Ze was zich nu meer dan ooit bewust van haar nederlaag. De taxi waar Chantal zojuist hun levens mee had verlaten, had voor haar bestemd kunnen zijn – had voor haar bestemd móeten zijn! Als zij iets meer pit had getoond, als zij iets meer op Chantal of Raquel had geleken, dan was zij nu op weg geweest naar haar droom. Waarom moest nou net Chantal aan het langste eind trekken? Het was gewoon niet eerlijk!
Naast haar slaakte Raquel een diepe zucht, die door Hannah’s hele lichaam trilde en haar wakker schudde. Ach, waar was ze ook mee bezig? Als, als, als... As is verbrande turf, daar verwarm je geen huis meer mee. Het was nu eenmaal zo, Chantal ging naar de jongens en zij zou gaan studeren. Psychologie misschien. Of natuurkunde.
‘Kom je?’ zei Raquel, nog steeds met die verstikte stem. ‘Ik ben toe aan appeltaart. Met heel veel slagroom.’
Daar was Hannah het helemaal mee eens.

12.

Raquel zat in haar eentje op de bank en staarde naar de televisie. Eén of ander stom Tell Sellprogramma, waarin een vrouw met barstjes in haar make-up en een brede nepgrijns een verfroller stond aan te prijzen. Raquel zuchtte diep. Dit was zo’n moment waarop ze Chantal hoorde te bellen, om samen dat domme mens uit te kunnen lachen en van een saaie dag een gezellige te maken.
Ze kon Chantal echter niet bellen. Chantal zat in Hamburg en haar telefoon stond vrijwel altijd uit. Het was natuurlijk niet handig als je halverwege een song gebeld werd, dat begreep Raquel best. Toch voelde het verkeerd; Chantal hoorde altijd bereikbaar te zijn, net als vroeger.
Bel Hannah dan! zei een stemmetje in Raquels achterhoofd. Je hebt nog meer vriendinnen naast Chantal. Daar had het stemmetje gelijk in. Ze kon Hannah bellen. Die zat vast ook naast de telefoon te zuchten.
Met hernieuwd enthousiasme draaide Raquel Hannah’s nummer. Ze had al in haar hoofd wat ze ging zeggen: “Ik verveel me, zullen we appeltaart gaan eten?” De pieptoon maakte echter een einde aan dat plan. In gesprek. Was zij dan echt de enige die geen sociaal leven had?

Heel goed hoe je beschrijft hoe Raquel en Hannah ieder apart op de verhuizing van Chantal reageren. Ik vind het zielig voor allebei En vooral voor Raquel op het eind. Ben benieuwd met wie Hannah dan in gesprek is... dus, heel graag snel weer een stukje.

Ik zag dat ik hier nog helemaal niet op had gereageerd, slecht van me, sorry!
Dit stuk vind ik -zoals voorspelbaar- ook weer super. Inderdaad, zoals Rima zegt, goed hoe je het verschillende verdriet van Raquel en Hannah beschrijft. Ik ben ook benieuwd naar het telefoongesprek van Hannah, ze is toch niet met Tom aan het bellen?! Hopelijk laat je het vlug weten.
Oh ja, en door deze post heb ik zin gekregen in appeltaart met slagroom... Ghehe, dit verhaal heeft een goede invloed op mij .

Geeft niks, Imke ^^
Ik moest sowieso nog verder typen, maar hier is dan weer een stukje Ik vind het zelf een beetje... vaag... maar hopelijk nog steeds leuk ^^

~~

Ze zuchtte weer en zette de televisie uit. Van dat gebarsten hoofd werd ze alleen maar depressiever. Verveeld kwam ze overeind, schudde een krul uit haar gezicht en slenterde naar de piano. Het instrument glansde; Raquel zorgde er goed voor, haalde er elke dag een doekje overheen.
Nu ging ze op de pianokruk zitten en sloeg de klep omhoog. Langzaam gleden haar ranke vingers over de toetsen. Wat zou ze eens spelen? Als vanzelf vonden haar vingers de juiste toetsen. Clair de Lune, Debussy. Eén van de mooiste klassieke stukken die ze kende.
Ze ging helemaal op in de muziek die ze creëerde. De dromerige klanken van Clair de Lune hingen als een wolk om haar heen, mist die haar afsloot van de buitenwereld. Met haar ogen gesloten speelde ze een nieuwe wereld, een wereld die alleen zij kon zien en zo mooi was dat het pijn deed vanbinnen. Ergens was het besef dat die wereld verdwenen zou zijn zodra ze haar ogen opende.
De muziek werd dwingender, akkoorden heftig en donker. Wilde kleuren vlogen achter haar oogleden voorbij, kleuren en vormen die steeds veranderden en plotseling het gezicht van Chantal vormden. Chantals felblauwe ogen waren tot spleetjes geknepen, haat straalde van haar af als hitte.
De akkoorden werden lichte trappetjes van noten. Raquel zweefde. Chantal verdween, maakte plaats voor Jonathan die uit het raam hing en haar nazwaaide, maakte plaats voor haar moeder toen ze nog vrolijk was, maakte plaats voor Bill en een stil lachje in zijn ogen.
Even ging het langzamer, alsof haar gedachten afdwaalden, maar dat duurde niet lang. De toetsen vlogen voorbij onder haar vingers. Clair de Lune tekende de mooiste droombeelden achter Raquels oogleden, droombeelden die ze wel voor altijd bij zich wilde houden. Aan alles moest echter een einde komen en zo ook aan Clair de Lune. Een laatste trappetje en de muziek vervaagde, samen met de wonderlijke taferelen in Raquels hoofd.
Iemand begon te klappen. Geschrokken schoot Raquel overeind, sloeg de klep van de piano dicht en draaide zich om. Haar moeder stond op de drempel. Ze glimlachte en hield op met klappen.
‘Dat heb ik je lang niet meer horen spelen, maar het is nog steeds heel mooi. Ook al is de piano een beetje vals.’
‘Dank je,’ antwoordde Raquel. Haar stem klonk nogal koeltjes, maar dat kon haar niet schelen. Ze had Elvira nog altijd niet vergeven dat ze maar nauwelijks aan haar dochters achttiende verjaardag had gedacht. En dat mocht ze weten ook!
‘Luister eens...’ Elvira veegde een haarlok naar achteren en liep op haar dochter af. ‘Ik weet dat je kwaad bent vanwege je verjaardag, maar ik moest nou eenmaal werken en ik had geen tijd om iets fatsoenlijks te kopen.’
Raquel draaide haar hoofd weg. Smoesjes, allemaal smoesjes. Als het nou een gewone verjaardag was geweest, had ze het waarschijnlijk niet eens zo opgenomen, maar ze was achttien geworden. Achttien, één van de belangrijkste mijlpalen in je leven. En dan kwam je met een boekenbon?
‘Dus heb ik dat gisteren maar gedaan,’ ging Elvira verder.

Oeeee, ik kreeg echt zin om die moeder uit te schelden, maar nu begin ik te twijfelen... Zeg me alsjeblieft dat Elvira het huis naast dat van Bill en co heeft gekocht! Dat is het enige cadeau dat in deze situatie nog maar iets goed kan maken, vind ik.
Nee, even serieus. Ik vind het een heel erg mooi stuk, ik werd helemaal meegesleept bij het pianostuk. Je hebt dat echt heel mooi beschreven, hoe ze haar dierbaren voor zich zag (wat ik me dan wel afvraag, haar vader?).
Ik ben blij dat het nu weer lukt met je verhaal. Mocht je weer vastlopen, je weet me te vinden! :D

Goed gedaan:P

En daar zijn we weer ^^

Het huis naast dat van Bill? Haha, dat zou wel heel grappig zijn XD Maar nee, helaas...

~~

Raquel keek met een ruk om en staarde haar moeder ongelovig aan. Een licht glimlachje gleed naar Elvira’s lippen. ‘Denk je nou echt dat ik je achttiende verjaardag voorbij zou laten gaan? Ach kom nou! Ik mag het dan even druk hebben, maar dat betekent niet dat ik mijn dochter vergeet.’
Raquel trok een wenkbrauw op. Haar moeder hoefde niet te denken dat ze zo gemakkelijk vergeven werd. Eerst zien, dan geloven. Of in dit geval vergeven, maar dat kwam op hetzelfde neer.
‘Nu Chantal natuurlijk ook weg is, kan ik me voorstellen dat je een beetje eenzaam bent,’ begon Elvira opnieuw en haalde een blauw mapje tevoorschijn, precies zo één als ze Raquel al gegeven had. Nog een boekenbon? Raquel trok nu ook haar andere wenkbrauw op.
‘Dit is niet wat je denkt,’ zei haar moeder, die haar natuurlijk zag fronsen. ‘Ik dacht... je kan wel een uitstapje gebruiken. Kijk maar eens.’
Aarzelend nam Raquel het mapje aan en vouwde hem open. Ze keek. Ze knipperde met haar ogen en keek nog eens. Dit kon niet waar zijn. Dit was...
‘Wenen?’ fluisterde ze en staarde haar moeder met grote ogen aan. ‘Een vliegticket naar Wenen?’
‘Twéé vliegtickets naar Wenen,’ verbeterde Elvira met een lachje. ‘Ik dacht, dan heb je meteen een leuk verjaardagscadeau voor Hannah.’
‘Oh mijn...’ Raquel vloog haar moeder uitgelaten om de hals. ‘Wauw, mama, dank je wel!’
Elvira lachte en knuffelde haar dochter warm. Woorden waren nu even niet nodig; haar liefdevolle omhelzing vertelde Raquel genoeg. Spijt, vanwege de weinige momenten samen, vermengd met een nooit aflatende liefde voor de dochter, en een belofte.
Ik laat je nooit in de steek, meisje. Ik blijf altijd jouw moeder, jij blijft altijd mijn kind.

~~

Cadeau goedgekeurd?

Wow, echt mooi geschreven! Ik heb hier al een tijdje niet meer meegelezen ik weet niet waarom, ene keer te druk, de andere keer onrustig fsu' naja! Echt, Het afscheid van chantal heeft me echt kippenvel bezorgd! Ik kon me goed inleven! En wat goed van Raquels moeder om haar nog een cadeau te geven! Twee tickets naar wenen! Wow!
Mooi gedaan! Kijk uit naar meer.

Ja, dit cadeau is in ieder geval stukken beter dan een boekenbon! Ik vraag me wel af of het nog een speciale reden heeft dat het Wenen is, maar het is wel super! Ik denk dat Raquel en Hannah daar heel veel lol gaan hebben. En iets zegt me dat Chantal en de band daar op dat moment ook zijn...

Hm, de band ook naar Wenen? Daar had ik eigenlijk nog niet eens aan gedacht xD Maar het is wel een goed idee ^^

Nieuw hoofdstuk! En thanx voor alle reacties

~~

13.

‘Psst, Chantal!’
Ze draaide zich half om, knipperde met haar ogen en slaakte een kreet. ‘Wat doe jij hier?’
‘Sorry,’ fluisterde Bill. ‘Het ontbijt staat klaar en Gustav is van plan om een toeter af te laten gaan bij je hoofd als je niet binnen vijf minuten komt, dus ik kwam je maar even wekken.’
‘Pff, dat bezorgde me een hartverzakking.’ Ze ging rechtop zitten en wreef in haar ogen. ‘Vijf minuten? Ik moet nog douchen, hoor.’
‘Dat doe je na het ontbijt maar.’ Bill verliet de kamer en sloeg de deur achter zich dicht. Chantal zuchtte en liet zich uit bed rollen. Het was maar beter om zijn advies te volgen. Ze moest er niet aan denken dat Gustav zometeen met een toeter binnenkwam. Om acht uur ’s ochtends! Bestond er iets engers?
Ze voelde zich al helemaal welkom in het appartement van de jongens. Ze had haar eigen kamer, een werkelijk enorme plús badkamer, omdat ze toch moeilijk de badkamer van de jongens kon gebruiken. “Er past sowieso niet meer make-up op de wastafel,” had Tom schertsend gezegd, met een blik op zijn broer. En daarna had Bill hem een halfuur lang door de studio achterna gezeten om hem de woorden terug te laten nemen. De jongens gedroegen zich zo normaal dat Chantals zenuwen over haar nieuwe thuis helemaal waren opgelost.
Vijf-en-een-halve minuut later kwam ze de keuken binnensloffen, gekleed in trainingsbroek en los topje. Haar haren hingen sluik langs haar gezicht en ze droeg geen make-up; ze had de laatste minuten doorgebracht met water in haar gezicht plenzen, zodat ze een beetje wakker was.
Slechts drie van de vier jongens bevonden zich in de keuken. Gustav zat aan tafel een kaiserbroodje te eten, Georg dronk een afschuwelijk rood goedje uit een glas en Bill zat bovenop het aanrecht met de oortjes van zijn MP3 in zijn oren. Hij zong zachtjes mee en wuifde vrolijk toen Chantal de keuken binnenkwam.
‘Waar is Tom?’ vroeg ze slaperig. De drie haalden tegelijkertijd hun schouders op.
‘Voor deze ene keer is Bill eerder op dan zijn broer,’ grinnikte Gustav. De zanger gooide meteen een rondslingerende plectrum naar zijn hoofd, maar Gus ontweek hem met een duidelijk werktuiglijke beweging. Chantal grijnsde; ze was hier nu drie dagen en elke keer was Bill de laatste geweest die de keuken binnen kwam sloffen. Dat het vandaag niet het geval was, mocht eigenlijk wel in de krant.
Chantal plofte naast Gustav aan tafel, tegenover Georg. Met een blik vol afschuw staarde ze naar diens glas. ‘Wat in godsnaam ís dat?’
‘Tomatensap,’ bromde hij, terwijl Bill op hetzelfde moment heel hard ‘Vergif!’ riep. De bassist wierp hem een dodelijke blik toe, maar daar trok hij zich niets van aan en zong vrolijk verder met zijn muziek. Welk liedje het was, kon Chantal niet horen. Waarschijnlijk iets wat zij niet kende. Het klonk in elk geval leuk. Maar dat lag misschien ook aan het feit dat Bill het zong, dacht ze.

Ennnnn alweer goed gedaan zusje^^

Omg, mutsekind XD
Ennn... alweer met dank aan Imke ^^
Dit stukje is een beetje vaag, ik was namelijk ontzettend melig toen ik dit schreef, maar dat is hopelijk niet erg

~~

Gustav schoof de schaal broodjes naar haar toe. ‘Eet wat. We moeten zo weg.’
‘Weg? Waarheen?’ Chantal pakte een broodje en ramde haar mes er dwars doorheen, de enige manier om de harde kaiserbroodjes te snijden.
‘Vliegveld,’ antwoordde de drummer. Chantal liet bijna het broodje vallen van verrassing.
‘Vliegveld? Nu al? Ik ben hier net!’
‘Nou en. Het is maar een klein uitstapje. Naar Wenen.’ Gustav zat er duidelijk niet mee, maar hij was natuurlijk gewend aan die ‘kleine uitstapjes’.
‘Maar waarvoor dan?’ vroeg Chantal verward.
‘Bills schuld!’ riep Georg meteen, die een kans op wraak bespeurde. ‘Hij moest zo nodig gaan shoppen.’
Chantal liet nu écht haar broodje vallen; op de tafel gelukkig, niet op de grond. ‘En daarvoor moeten we naar Wenen?’
‘Natuurlijk,’ zei de zanger opgewekt. ‘Dat lijkt me logisch. Hamburg is zo sáái.’ Hij deed alsof één van zijn oortjes een lasso was en draaide hem met een onschuldige gezicht in het rond.
‘Oh.’ Chantal pakte het broodje weer op, belegde hem met kaas en nam een hap. Bill zag haar verdraaide uitdrukking en schoot zo hard in de lach dat hij bijna van het aanrecht viel.
‘Dat was niet de echte reden, hoor!’ Hij liet zichzelf op een keukenstoel ploffen en pikte een stukje kaas van Chantals brood. ‘David is in Wenen,’ legde hij uit. ‘En hij vindt dat wij maar naar hem toe moeten komen in plaats van andersom.’
‘Niet waar, dat vind jíj,’ sprak Georg hem tegen. ‘Hij was het alleen maar met je eens omdat hij een hekel heeft aan vliegen.’
Chantal begreep er niets van, maar dat lag waarschijnlijk aan haar. Terwijl Georg en Bill kibbelden over de reden voor het uitstapje, werkte zij kalmpjes haar ontbijt weg en ging vervolgens douchen. Toen ze uiteindelijk volledig aangekleed en opgemaakt de keuken weer binnenstapte, was Tom ook uit de slaap herrezen en plofte juist op de stoel waar Bill net gezeten had. De zanger viel nergens te bekennen.
‘Zo,’ zei Chantal. ‘Kan iemand me nu uitleggen wat we gaan doen?’
Natuurlijk was het Gustav, kalm als altijd, die haar vertelde wat het plan was. ‘We moeten naar Wenen omdat David jou wil zien. Hij heeft een hekel aan vliegen, dus rijdt meestal heen en weer tussen Oostenrijk en hier. Dat duurt natuurlijk erg lang en omdat hij nog een aantal dagen in Wenen moet blijven, heeft Bill besloten dat wij het beste naar Oostenrijk kunnen gaan. Met het vliegtuig dus. Privéjet staat voor ons klaar, dus we hebben geen oponthoud op het vliegveld of iets dergelijks.’
‘En Bill heeft dat natuurlijk besloten omdat hij shoppen in Hamburg ondertussen saai vindt,’ vulde Tom aan.
Chantal zuchtte en trok haar paardenstaart wat strakker aan. ‘Dat is nou typisch iets wat normale mensen niet zouden doen.’
‘Tja. Wij zijn nou eenmaal verwende celebrities, je zal er aan moeten wennen,’ grijnsde de gitarist en propte een broodje achter zijn kiezen.

Woo, nog niet gereageerd én niet op het andere stukje! Slecht, slecht, slecht, maar ik ben een beetje één grote chaos de laatste tijd xD. Excusez-moi.
Eerst even over je een-na-laatste stukje. Oeee, ik wil ook wel zo'n grote badkamer als Chantal! Geniale opmerking over de make-up van Bill. En eww, het lijkt me echt erg ranzig wat Georg drinkt. Ben benieuwd trouwens hoe Chantal al die tijd omgaat met haar voorliefde voor Bill.
En dan over je nieuwe stukje. Wat me eigenlijk als eerst opviel, was deze zin:
Chantal liet nu écht haar broodje vallen; op de tafel gelukkig, niet op de grond. ‘En daarvoor moeten we naar Wenen?’
Hoe weet ze dat ze naar Wenen gaan? :P
Ik vind dit stukje weer net zo leuk als al het andere! Ben echt zooo benieuwd hoe dat gaat als Raquel, Hannah en Chantal er van elkaar achterkomen dat ze tegelijk in Wenen zijn. Ik ben ook heel erg benieuwd of ze elkaar tegenkomen, maar ik ga er stiekem vanuit dat dat wel het geval is :P.

Nou ja, genoeg gerateld. Eigenlijk komt dit allemaal neer op het feit dat ik gewoon meer wil (A).

Imke schreef:En dan over je nieuwe stukje. Wat me eigenlijk als eerst opviel, was deze zin:
Chantal liet nu écht haar broodje vallen; op de tafel gelukkig, niet op de grond. ‘En daarvoor moeten we naar Wenen?’
Hoe weet ze dat ze naar Wenen gaan?

Oh hahahaha, eigenlijk was de bedoeling dat Gustav dat zou zeggen x'D Even vergeten Ik pas het even aan x'D

En het nieuwe stukje komt... zo snel mogelijk x'D

En tadáá! Nieuw stukje ^^
Opnieuw met dank aan Imke

Enjoy

~~

Raquel en Hannah zaten op een terrasje in Wenen, vlakbij paleis Schönbrunn, één van de bekendste bezienswaardigheden van de stad. Ze dronken cola en praatten vrolijk met elkaar. Naast het tafeltje stond al een aardige verzameling plastic tasjes; het was heerlijk shoppen in Wenen.
‘Wat zullen we verder nog gaan doen?’ vroeg Hannah, terwijl ze onderuit zakte in haar stoel.
‘Geen idee,’ antwoordde Raquel. Met een glimlach dacht ze aan de afgelopen paar dagen. Hannah was compleet hysterisch geworden toen Raquel met de kaartjes aan kwam zetten en had minstens een half uur ‘dank je, dank je, dank je’ gestameld, tot Raquel er genoeg van kreeg en een koekje tussen haar tanden had gepropt. Daarna had Hannah’s moeder hen geholpen met het uitzoeken van een hotelletje en vervolgens hadden ze met z’n tweeën zoveel mogelijk geld gebedeld bij hun ouders, om een beetje leuke dingen te kunnen doen in Wenen. En daar waren ze behoorlijk goed in geslaagd.
‘Laten we maar vertrekken,’ stelde Hannah voor. ‘We kunnen de tuinen van Schönbrunn ingaan?’
Raquel knikte en de meisjes raapten hun tasjes bijeen. ‘Misschien kunnen we beter eerst naar het hotel,’ merkte Raquel op, gebarend naar hun buit. ‘De hele dag rondlopen met die tasjes lijkt me niet handig.’
Daar was Hannah het wel mee eens. Ze stonden op, wuifden naar de ober en slenterden door de inmiddels bekende straatjes naar het hotel terug. Raquel was zo diep in gedachten dat ze nauwelijks op haar omgeving lette, tot Hannah haar plotseling bij haar arm greep.
‘Kijk eens! Wat is dáár aan de hand?’
Raquel volgde Hannah’s blik en bleef verbijsterd staan. Bij de deuren van het hotel stonden een stuk of vijf bodyguardachtige figuren, allemaal met dezelfde zwarte sweaters, donkere spijkerbroeken en zonnebrillen. Ze stonden heel casual bij de ingang, maar aan hun houding was duidelijk te zien dat ze een oogje op de hele omgeving hielden.
‘Wat zou dat te betekenen hebben?’ vroeg Hannah verbaasd. Raquel haalde haar schouders op en liep verder. Ze zouden het zo wel zien.
De bodyguards hielden hen tegen bij de deuren. ‘Kamer?’ vroeg één van hen streng. Ze kwamen duidelijk niet uit Oostenrijk, ze spraken accentloos Duits.
‘Ja, 451 en 453,’ antwoordde Raquel. ‘Hoezo?’
‘Fans,’ bromde de man en deed een stap opzij, zodat ze naar binnen konden. Hannah en Raquel keken hem verbaasd aan, maar hij gebaarde met zijn hoofd naar de deur. Geen vragen, betekende dat. Dus liepen ze langs hem heen en namen de lift naar de vierde verdieping.
‘Fans, dus er zitten beroemdheden in dit hotel,’ overdacht Hannah. ‘Of één beroemdheid. Eentje met duidelijk veel fans.’
‘Tokio Hotel,’ grinnikte Raquel. ‘Nee, dat zal wel niet. Die zijn natuurlijk druk bezig met hun nieuwe second vocals, die blijven voorlopig wel in Hamburg.’
‘Jammer,’ vond Hannah. ‘Maar het is niet anders. Wij gaan lol maken, dat kunnen we ook best zonder hen.’
‘En als we terugkomen, kunnen we Chantal jaloers maken met onze verhalen,’ zei Raquel met een duivelse glimlach.
‘Weet ze überhaupt dat we in Wenen zijn?’ vroeg Hannah, terwijl ze de kamer probeerde open te maken met vijf plastic tasjes in haar handen.
‘Nee,’ antwoordde Raquel, die de tasjes van Hannah overnam. ‘Geen tijd om het te vertellen.’
Hannah pakte haar aankopen weer terug, duwde de deur open en strompelde door de kamer naar het bed. Daar liet ze alles vallen – ook de sleutels – en grijnsde: ‘Die gaat zó jaloers zijn!’

Oooh, en het is weer helemaal super! Haha, die twee weten nog niet wat hen te wachten staat.
Buh, ik weet niet eens een reactie te typen. Misschien omdat ik al mijn ideeën al gegeven heb, haha xD. Het is echt zo leuk geschreven nog steeds, ik word altijd blij als ik zie dat je een nieuw stuk hebt geplaatst .

Ik word altijd blij als ik zie dat er een reactie is

Dit stukje is een beetje... vaag... ofzo... Lees maar

~~

Raquel stond op het smalle ijzeren balkonnetje van haar hotelkamer en droomde voor zich uit. Na de hele middag in de tuinen van Schönbrunn te hebben gehangen, waren ze voor het avondeten teruggekeerd naar het hotel en daarna was Hannah naar haar kamer gestormd om zich te om te kleden. Vanavond gingen ze Wenen in, om de nachtsfeer op te snuiven.
Met een zucht streek Raquel een haarlok naar achteren. Wenen bij nacht was het mooiste tafereel dat ze ooit had gezien. Overdag was Wenen een oude, statige stad waar vele bijzondere gebouwen stonden, sommigen majestueus en anderen vrolijk, met kleurtjes en boompjes en rare uitsteeksels. Maar ’s nachts...
De zon was nog niet helemaal onder, maar het licht verdween al grotendeels en zette de verandering in gang. Een mysterieuze sfeer daalde neer op de oude gebouwen, dreef door de straatjes en ruiste tussen de bomen. Speldenprikjes licht vormden gaatjes in de nacht. De lucht streek koel langs ieders wangen en bracht duizend verschillende geuren met zich mee.
Geuren van bloemen en bloesems, van romantiek bij het water, van dansen onder de sterren en zoenen onder de maan. Maar de lichte bries droeg eveneens geuren van zweet en tranen, van bloed en van pijn, van verdriet en schaamte. Van woede, angst, een dronken roes en gebroken botten. De nacht was even mooi en gevaarlijk als een zwarte panter. Toch wist Raquel dat ze die avond niet in het hotel kon blijven. Ze moest de stad in, ze moest naar buiten, en bovendien zou Hannah haar vermoorden als ze niet meeging.
Als je over de duivel spreekt... ‘Raquel!’ Hannah trommelde zo hard op de kamerdeur dat Raquel haar zelfs op het balkonnetje kon horen. ‘Ben je nou klaar? Raquel?’
‘Ja!’ Vlug sloot Raquel de balkondeuren en liet Hannah binnen.
‘Kledinginspectie,’ grijnsde die, zodra ze binnenstond. Zelf droeg ze een rafelig jeansrokje, een groen haltertopje en witte ballerina’s. Haar roodbruine haren vielen vlot om haar ronde gezichtje en haar grijze ogen sprongen naar voren door de perfect aangebrachte make-up.
‘Wel?’ vroeg ze, ondanks haar enthousiasme onzeker. ‘Kan het er mee door?’
‘Ja hoor,’ mompelde Raquel verstrooid, nam Hannah vervolgens op en riep: ‘Waar maak je je nou zorgen over, muts? Kijk in de spiegel en probeer niet flauw te vallen, je ziet er prachtig uit!’
Hannah bloosde van plezier en zei vlug: ‘Jij anders ook, hoor!’
Raquel ging gekleed in een zwart met rood geruit plooirokje, een zwart topje met een rode vlinder erop en zwarte schoentjes. Haar glanzende krullen hingen los, haar ogen waren zoals altijd donker opgemaakt en om haar hals schitterde een zilveren kettinkje. Hoewel het allebei redelijk eenvoudige combinaties waren, zagen de twee vriendinnen er perfect uit voor een avondje Wenen.
‘We maken er een foto van,’ bedacht Hannah en grijnsde ondeugend. ‘Sturen we ’m op naar Tom.’
‘Nee dank je!’ Raquel trok een gezicht en schoot vervolgens in de lach. Daarna maakte Hannah een foto van hen tweetjes in de spiegel en greep haar lentegroene handtasje.
‘Let’s go!’

Wat is er vaag aan dan? Helemaal niks joh! I like it. Het is altijd leuk om zulke voorbereidingen te treffen met uitgaan, haha. En al helemaal als de kans erin zit dat ze een aantal héél erg leuke personen tegen kunnen komen... Haha. Vraag me af hoe je het verder gaat laten verlopen en ook hoe het met Chantal is. Gaat ze bijvoorbeeld gewoon met de jongens mee shoppen of is ze nog niet zó close met hen en gaat ze nog in haar uppie? En ik vraag me al helemaal af of ze toevallig nog uitgaat die avond en dan met hen gaat.
Wiehie. Kortom: I like it, I love it <3. Vlug weer meer hopelijk, ik ben blij dat je vrij vaak post

Ik vond die beschrijving vaag x'D Als ik melig ben, maak ik vage beschrijvingen en ik was gisteren heel melig. En ik ben ook blij dat ik vrij vaak kán posten, het lukt eindelijk weer goed met schrijven! Tenminste, in de zin van dat ik heel snel achter elkaar kan schrijven zoals vroeger

Wat langer stukje... Enjoy ^^

~~

14.

Ze vonden een club genaamd Illuminati die er wel gezellig uitzag en relatief gezien niet al te duur was. Na een wandeling onder de ruisende bomen was Hannah ongeduldig geworden en had Raquel meegesleurd naar de eerste de beste uitgaansgelegenheid.
Voor Raquel had de wandeling echter nog veel langer mogen duren. Ze voelde zich licht vanbinnen, alsof ze kon vliegen, terwijl ze door het donkere bladerdek omhoog keken; omhoog langs de straatlantaarns, naar de sterren. Maar Hannah was veel minder gevoelig voor de romantiek van het moment en had geen geduld voor de fonkelende hemel. Dus volgde Raquel haar met lichte tegenzin naar binnen.
De club was vrij groot en smaakvol ingericht, voornamelijk in de kleuren zwart en donkerrood. De dansvloer lag wat dieper dan de rest, waardoor er overal trapjes rondom waren, en in de treden zaten spotjes verwerkt die met elke voetstap van kleur veranderden. Verder was er nog een lange bar, de draaitafel natuurlijk en verspreid door de ruimte tafeltjes met comfortabele, zwartleren zetels er omheen.
Op het moment dat Raquel en Hannah binnenkwamen, stuiterde één of ander titelloos dansnummer uit de boxen, zo hard dat ze tegen een dikke muur van geluid opbotsten. Raquel was niet zo’n uitgaansmens en trok een geërgerd gezicht, maar Hannah stond duidelijk te genieten.
‘Zullen we maar...’ begon Hannah, maar kreeg de kans niet om haar zin af te maken: op hetzelfde moment gilde iemand: ‘Raquel?!’
Verbaasd draaiden de meisjes zich om en hun monden vielen tegelijkertijd open.
‘Chantal?’
‘Raquel?’
‘Chantal?’
‘Hannah?’
‘Wat?’
‘Tom!’
‘Hannah?’
‘Chantal?’
‘Raquel!’
En toen, drie meisjes tegelijkertijd: ‘Wat doen jullie hier?’
Tom schoot zo hard in de lach dat een groepje dansers verstoord omkeek, maar daar besteedde niemand enige aandacht aan. Raquel al helemaal niet; ze vloog Chantal enthousiast om de hals en gilde: ‘Wat doe jij hier?’
‘Ik kan hetzelfde aan jou vragen!’ lachte Chantal, die zich uit Raquels wurggreep bevrijdde. ‘Hoe komen jullie in godsnaam in Wenen?’
Raquel vertelde haar van Elvira’s verjaardagscadeau, nog steeds met grote ogen van ongeloof, en Chantal gaf haar uitgelaten een high five. ‘Geweldig!’
‘Maar waarom zijn jullie hier dan?’ vroeg Hannah, die alleen maar naar Tom staarde en geen enkele moeite deed dat te verbergen.
‘Vraag dat maar aan Bill,’ grijnsde de gitarist. Raquel wierp een vlugge blik op Chantal. Bill... Ze zag het gezicht van haar vriendin betrekken toen de naam van de zanger viel, maar dat moment was zo kort dat ze het zich misschien wel verbeeld had. Ze hóópte in elk geval dat ze het zich verbeeld had. Ze wilde Chantal niet kwijt...
Tom maakte het onmogelijk om daar nog verder over na te denken. Hij sloeg een arm om Hannah’s middel en wenkte de andere twee. Ze volgden hem naar een groepje zetels aan de andere kant van de dansvloer, waar drie héél bekende figuren zaten te praten.
Georg was de eerste die opkeek en daardoor ook de eerste die halverwege een zin bleef steken. De andere twee volgden verrast zijn blik en vielen eveneens stil.
‘Verrassing!’ grinnikte Tom.
Meteen begonnen de andere drie verward door elkaar heen te praten, zelfs de anders zo rustige Gustav.
‘Wat...’
‘Hoe...’
‘Ik...’
‘Huh?’ riepen ze tegelijkertijd. De meisjes schoten in de lach en Tom liet zich grijnzend in een zetel vallen, Hannah met zich meetrekkend. Zij had blijkbaar haar verlegenheid enigszins overwonnen, want ze plofte brutaal bovenop hem neer. Raquel en Chantal deelden de enige overgebleven zetel, tussen Georg en Bill in. Tot haar stille blijdschap zat Raquel aan de kant van de zanger, terwijl Chantals aandacht werd opgeëist door de bassist.
‘Wat doen jullie in Wenen?’ vroeg Bill onmiddellijk. Zijn ogen lieten Raquel geen moment los en hij leunde onwillekeurig een beetje naar haar toe. Raquel antwoordde automatisch, maar hoorde zelf nauwelijks wat ze zei. Haar ogen slokten hem bijna op, ze konden onmogelijk van elkaar wegkijken. Vonken sprongen knetterend tussen hen heen en weer, maar ze hoorden noch zagen dat. Ze hadden alleen maar oog voor elkaar.

Oh.my.god. Ik zit hier echt zo van. Wauw. Flabbergasted. WIEEEEEH! LOVE - IS - IN - THE - AAAAAAAIR!
Oké, nu even rustig. Kaaaaaaaaaaaalm. Dit stukje is officieel heel, heel, heel erg lief. Lief én grappig trouwens. Ik zie gewoon totaal voor me hoe ze omstebeurt, één voor één elkaars namen roepen en dan natuurlijk heel erg blij zijn. Haha, dat heb je ontzettend leuk neer weten te zetten, ik zat met een grote grijns op mijn gezicht te lezen :)
Verder is het vanaf dan dus gewoon compleet kwijlmateriaal. Zo zoet hoe Tom Hannah meeneemt en zo geweldig hoe ze haar verlegenheid overwint en er gewoon voor gáát.
MAAR DAN.
Het koppel.
Ohmygoooood. Raquel en Bill zijn gewoon meant-to-be! Daar kan toch niemand omheen? Ik vind het geweldig hoe je die chemie tussen hen beschrijft, die verliefde spanning wat de anderen niet in de gaten hebben. Raquel gaat zoooo'n problemen krijgen met Chantal, maar SO WHAT?! Ze moet overduidelijk voor Bill gaan en ik kan seriously niet wachten op de eerste zoenscène (want ja, ik ga er vanuit dat die er komt, haha).

Oké, beetje flippende reactie dit, maar dat komt omdat het zo wauwsie is <3. Hopelijk vlug weer meer, wieh! :D

Wieeejj <3 Dat was officieel één van de allerliefste reacties ooit

En dus maar weer meer... Even adempauze

~~

Jammer genoeg was Chantal vast van plan Bills aandacht te trekken. Ze sprong overeind en riep: ‘Wie gaat er mee dansen?’
‘Ik!’ riep Hannah meteen en greep Toms hand. ‘En jij ook,’ commandeerde ze grijnzend. Hij slaakte een dramatische zucht, maar kreeg geen tijd om te protesteren: Hannah trok hem al mee.
‘Zo,’ mompelde Gustav. ‘Zijn we die mooi kwijt.’
Chantal rolde met haar ogen en zei plagerig: ‘Gaan jullie de hele avond hier blijven zitten?’
‘Ja, dat denk ik wel.’ Bill keek haar serieus aan, maar zijn ogen schitterden. ‘Ik haat dansen, geloof me. Ik bak er nooit wat van.’
‘En jullie?’ Chantal gaf niet op, maar keek naar de andere twee jongens.
‘Ben nog niet dronken genoeg,’ grinnikte Georg. Tot Raquels verbazing viel Gustav hem bij en ze vetrokken met z’n tweeën naar de bar.
Chantal keek nu verwachtingsvol naar Raquel, die nog steeds twijfelde. Aan de ene kant had ze nu de kans om met Bill alleen te zijn en dat klonk erg aantrekkelijk... Maar aan de andere kant wilde ze Chantal niet nog meer tegen zich in het harnas jagen. Dus duwde ze zich half uit de zetel en keek Bill vragend aan.
‘Ga maar, hoor,’ glimlachte hij. ‘Ik vind het niet erg om alleen te zitten, ben ’t gewend.’
‘Moet je ook gewoon gaan dansen,’ zei Chantal schouderophalend.
‘Ik kan niet dansen.’
‘Iedereen kan dansen,’ merkte Raquel op.
‘Behalve ik. Ik ben de uitzondering die de regel bevestigd.’ Bill zakte onderuit in zijn zetel en keek grijnzend naar hen op. De meisjes rolden tegelijkertijd met hun ogen.
‘Goeie smoes, maar daar trappen we niet in,’ vond Chantal. ‘Wedden dat je ooit vanavond tóch naar de dansvloer gaat?’
Hij hield zijn hoofd scheef, als een vragend vogeltje, en antwoordde toen: ‘Deal. Wat krijg ik als ik win?’ Zijn ene wenkbrauw schoot omhoog, zo typisch iets voor Bill, en Raquel probeerde ergens anders naar te kijken. Ze slaagde er niet erg in.
‘Verzin zelf maar wat,’ zei Chantal onverschillig. ‘Wij gaan dansen.’ Ze greep Raquels hand, wuifde naar de zanger en vertrok. Raquel liet zich braaf meesleuren.
Chantal bleek echter niet van plan om echt te gaan dansen. Ze trok Raquel de dansvloer over, ging aan de andere kant het trappetje weer op en plofte daar in een andere zithoek. Raquel ging aarzelend tegenover haar zitten en keek haar verbaasd aan. Waarom dit? Meteen zorgde het stemmetje in haar achterhoofd voor het juiste antwoord: Bill natuurlijk. Nu al? Ze had nauwelijks met hem gepráát!
‘Raquel.’ Chantals kalme stem deed haar opkijken. Het gezicht van haar vriendin was zo rustig, zo... normaal, eigenlijk, dat Raquel ontspande. Dit was niet het gezicht van jaloezie. Dit was gewoon Chantal.
‘We hebben al zo lang niet meer gepraat, eigenlijk,’ zei Chantal zachtjes. ‘Ik wilde weten... Hoe gaat het met Jonathan?’
Ja, dit was gewoon Chantal. Dit was gewoon haar beste vriendin. Opgelucht veegde Raquel een haarlok naar achteren en antwoordde: ‘Met Jonathan goed, maar ik maak me zorgen over pap en mam. Ze worden zo’n beetje opgevreten door hun werk, het is echt niet normaal meer. En de laatste keer dat ik bij Jonathan was, zag pap er heel slecht uit.’
Chantal knikte. ‘Zoiets dacht ik al. Nou ja, vanavond moeten we er niet meer over praten, vind ik... Ik wilde gewoon even snel weten hoe het ging, snap je? En je kan me natuurlijk altijd bellen. ’s Avonds.’
‘Altijd ja,’ grinnikte Raquel. Chantal rolde met haar ogen en wilde al uitleg geven, maar Raquel kapte haar af. ‘Ik snap het, je moet natuurlijk repeteren en zo.’
‘Dat klopt. En nu gaan wij de dansvloer onveilig maken!’ Chantal sprong uitgelaten op en Raquel volgde, al wat enthousiaster. Kijk, zei het stemmetje in haar achterhoofd. Zo kan het ook.

Thank god! Na deze vreselijke, achterlijke rotdag kan ik wel een stukje Zwarte Tranen gebruiken, hallelujah. Dit vrolijkt mij tenminste weer op.
In eerste instantie vertrouwde ik deze lieve kant van Chantal eigenlijk niet... Maar daarna geloofde ik Raquel wel, Chantal kan het wel goed bedoelen :) Ze zijn niet voor niets beste vriendinnen. Zielig voor Bill dat hij in zijn uppie blijft zitten! Maar dat is natuurlijk zijn eigen schuld, haha.
Er is wel iets wat ik me afvraag. Wordt de band niet herkend in de club? Bill en Tom hebben allebei vrij opvallende uiterlijken, dus dat vroeg ik me af.
Nou ja, ik ben niet in echt in de mood voor een erg lange reactie, maar ik vond het wel weer super om te lezen en hopelijk lees ik vlug weer meer :)

De wilde, energieke muziek veegde alle gedachten uit Raquels hoofd. Ze dacht niet meer aan Jonathan, hun vader, Elvira, niet meer aan Chantal of Bill of Hannah. Ze danste alleen, ze danste en ze lachte. Adrenaline kolkte door haar aderen en liet geen ruimte over voor gepeins.
Chantal echter piekerde terwijl ze automatisch bewoog op het ritme van de muziek. Ze zat in de knoop met zichzelf. Aan de ene kant was daar Raquel, haar beste vriendin, al jaren en jaren, die haar nodig had en op haar bouwde. Aan de andere kant wachtte Bill, op wie ze smoorverliefd geworden was toen ze hem voor het eerst had horen zingen.
Nu kende ze hem echt en ze wist zeker dat haar intuïtie juist was, dat hij die verliefdheid waad was. Maar Raquel stond tussen hen in. Nee, de zanger en het meisje hadden niets met elkaar, maar Chantal zag toch duidelijk dat Raquel ook voor Bill met zijn hazelnootogen was gevallen. Wat moest ze nou doen? Wat als Bill ook de voorkeur gaf aan Raquel?
De muziek werd langzamer, ging over in een wat rustiger nummer. Geen slow, maar zo te horen wel een aanloop daar naartoe. Chantal keek om zich heen en zag hoe Raquel lachend met Georg begon te dansen. Even verderop ontdekte ze Tom en Hannah en vervolgens Gustav, aan de bar met een knap blond meisje. En Bill was nog nergens te bekennen.
‘Hé, schoonheid!’ Een lange jongen met donkerbruin haar en een rasechte tandpastareclameglimlach stapte brutaal op haar af. ‘Mag ik deze dans van u, prinses?’ grijnsde hij.
‘Als de prins zich eerst fatsoenlijk voorstelt,’ speelde zij het spelletje mee. Ze zette haar verstand op nul; al dat piekeren had geen zin. Ze moest gewoon van deze avond genieten, later bedacht ze wel een oplossing.
‘Ik ben prins Jonas van Oostenrijk,’ grijnsde de jongen. ‘En u, prinses?’
Chantal vertelde hem hoe ze heette en hij glimlachte kruiperig. ‘Wat een mooie naam, prinses.’
Wat een engerd, dacht Chantal en beet op haar wang om niet in lachen uit te barsten. Ondanks Jonas’ abnormaal hoge idiotiegehalte stond ze toe dat hij zijn handen op haar heupen legde. De slow waar iedereen op gerekend had, begon; overal vormden er stelletjes. Chantal vroeg zich vaag af of Raquel nog steeds met Georg danste. Toen sprong haar brein op stand-by en ze vergat de wereld om zich heen.

Georg danste weg met een knappe Weense brunette en Raquel wurmde zich grinnikend tussen de stelletjes door, richting de zithoek waar Bill zou moeten zijn. De bassist was echt een ongelooflijke idioot als hij teveel gedronken had, dacht ze bij zichzelf. Hij was een ster in het maken van behoorlijk flauwe grapjes die eigenlijk toch leuk waren.
Nog half in gedachten ontdekte Raquel plotseling Tom en Hannah. De gitarist drukte het meisje bijna plat tegen zijn borst, maar Hannah leek dat allesbehalve erg te vinden. Ze perste zich zo mogelijk nog dichter tegen hem aan, staarde in zijn ogen en begon hem plotseling, uit het niets, te zoenen. Ze vraten elkaar bijna op, zo heftig kuste Tom haar terug.
Raquel wilde eigenlijk lachen, maar twee onverwachte handen op haar heupen deden haar dat vergeten. Die handen kende ze. Heel goed zelfs. Evenals de zachte stem, die plagerig fluisterde: ‘Ik heb je!’

...
....
.....
*staart*
... Hannah zoent Tom?
OHMIJNGOD. Ein-de-lijk! Die twee zijn zo zoet samen, zo fijn dat ze eindelijk samen zijn! *springt op en neer*
Maar het einde dan. Ik dénk dat ik een piepklein vermoeden heb van die twee handen wel eens kunnen zijn... Daarom wil ik heel erg vlug meer, want ik wil weten wat er gaat gebeuren tussen Bill en Raquel! Haha, echt helemaal wauw geschreven. Ik ben nog steeds verliefd op je schrijfstijl. Je sleept me zo erg mee, geen enkel woord verveelt me en dat is echt knap!
Hihi, en wat onwijs lief dat je dat eronder hebt gezet *blij*. Je hebt mijn dag opgevrolijkt (en dat is moeilijk), dankzij dit fantastische verhaal <3

Happy to help Ik word altijd blij van jouw enthousiaste reacties, dus ik doe mijn best om zo vaak mogelijk te posten

Volgend stukje! Hier heb ik nogal mijn best op gedaan, hopen dat het goed is

~~

Ze draaide zich om, uiterlijk kalm maar inwendig klaar om te ontploffen. ‘Bill! Ik schrok me dood!’
‘Ik ben zo eng,’ zei hij droog en wikkelde zijn armen om haar middel. Automatisch sloeg ze de hare om zijn hals, dwong zichzelf om kalm te blijven ademen toen hij plotseling wel erg dichtbij was...
Tot haar verrassing leidde Bill haar wat verder de dansvloer op. Hij hield hier toch niet van? Hij zei dat hij het niet kon... nou, dan was hij wel erg bescheiden, dacht Raquel vaag. Ze bewogen perfect met elkaar mee op de slome muziek en het was Bill die leidde.
‘Als jij niet kan dansen, dan ben ik een walrus,’ mompelde ze tegen zijn schouder. Hij lachte zachtjes, maar gaf geen antwoord en liet haar een pirouette draaien. Ze hief haar gezicht naar hem op.
Haar blik ontmoette de zijne en de tijd leek heel even stil te staan. Zijn ogen, zacht en stralend tegelijkertijd, vulden haar beeld, vulden haar hoofd en haar hart. Toen voelde ze zijn armen weer om haar heen, hij trok haar nog wat dichter tegen zich aan en legde zijn rechterwang op haar haren. Ze hoorde hem zachtjes meezingen met de muziek; zijn adem streek langs haar huid en liet een spoor van kippenvel achter. Raquel wenste dat ze voor eeuwig zo konden blijven staan.

Na de slow keerden ze allemaal terug naar de zithoek, alsof dat afgesproken was. Raquel bevond zich ergens tussen hemel en aarde; haar hoofd en hart zaten vol met Bill, maar het stemmetje in haar achterhoofd mompelde dat Chantal er niet al te blij uitzag.
‘Ha, daar zijn jullie!’ riep Georg opgewekt, toen Bill en Raquel aankwam bij de zithoek. De rest was er allemaal al, hingen in de zetels en dronken cola. Chantal zat op tafel, waardoor er nog twee zetels vrij waren. Raquel had het idee dat ze dat expres deed, maar ze zei niets en ging in de zetel naast die van Bill zitten. De zanger glimlachte vluchtig naar haar. Zijn aandacht werd echter afgeleid door Tom en Hannah, die in de zetel naast hem hadden plaatsgenomen.
Blijkbaar had het dansen Hannah’s laatste restje verlegenheid weggenomen. Ze zat schrijlings op Toms schoot en haar hoofd verdween onder de klep van zijn pet. Haar tong bevond zich ongeveer in zijn maag, maar dat was lastig te zien. Bovendien was niemand echt geïnteresseerd in Hannah’s tong – noch in Toms maag.
‘Die zijn lekker bezig,’ merkte Bill grijnzend op. ‘Gezellig hoor, zo’n tweelingbroer.’ Hij trok een vies gezicht en iedereen lachte. Zonder zijn lippen van die van Hannah af te halen, stak Tom zijn middelvinger op naar zijn broer, maar die giechelde alleen.
Op dat moment richtte Chantal zich op en zei met een gemeen lachje: ‘Oh ja, Bill, ik geloof dat je verloren hebt.’
‘Da’s waar ook!’ Bill ging eveneens rechtop zitten en keek haar vragend aan. ‘En wat is mijn straf?’
‘Hm...’ Chantal deed alsof ze nadacht en zei met een boosaardige blik in haar blauwe ogen: ‘Je moet iets beloven...’
Bill trok een wenkbrauw op. ‘Oh? Wat dan?’
Chantal kon haar lachen bijna niet inhouden en grijnsde: ‘Dat je morgen, de hele dag lang, geen make-up zal dragen.’

... I'm in love. Dat is eigenlijk het enige dat ik over dit stukje te zeggen heb, want wauw, wauw, wauw. Wat zijn Raquel en Bill lief samen! Ik smolt echt compleet toen ik het las, hij is zooo lief voor haar en als ze iets krijgen (waar ik echt heel erg hard voor bid), is hij echt een perfect vriendje voor haar. Klein nadeel is dan dus Chantal, maar als zij écht Raquels beste vriendin is, gunt ze het haar toch wel?
Van de andere kant kun je het ook andersom bekijken, dat Raquel het juist niet moet doen vanwege Chantal, maar ze zijn gewoon zo lief samen! Ik kreeg na dit stukje heel erg de neiging om je andere topic van Zwarte Tranen (met die paar losse stukjes) te gaan lezen om te kijken wat er ook alweer gebeurd was, wat Chantal had gedaan, want dat weet ik niet precies meer. Ik heb me er gelukkig van weten te weerhouden, want ik vind het veel leuker als het een verrassing blijft :)
Helemaal super dus weer, hopelijk vlug weer meer <3

Thankyouu <3 *blij*

Hoofdstuk 15!

~~

15.

Toen ze bij hun hotel aankwamen, lachte Hannah nog steeds. ‘Die blik van hem, echt, alsof de wereld verging!’ Ze schaterde weer en struikelde door de draaideuren. ‘Echt zó geniaal van Chantal!’
Raquel volgde haar met een geamuseerd lachje op haar gezicht. Ja, inderdaad een geniale actie. Georg en Gustav waren allebei op slag nuchter geworden door Bills keiharde ‘Néééé!’ en hadden vervolgens zó hard moeten lachen dat ze uit hun zetels waren gegleden. Tom had Hannah losgelaten en zich beperkt tot een droog: ‘Loser!’, terwijl Hannah en Chantal compleet in de kreukels lagen. En Raquel zelf had stilletjes mee gegiecheld, om Bill niet te kwetsen.
Daarna waren de jongens met Chantal uit de club vertrokken, zij werden opgehaald door hun chauffeur. De overgebleven twee hadden de weg onder de bomen genomen om terug te keren naar het hotel.
Plotseling stopte Hannah met lachen en haar ogen werden groot van ongeloof toen ze richting de receptie keek. Raquel volgde haar blik, maar vóór de beelden doordrongen tot haar brein wierp Hannah zich al naar voren.
‘Tom?’
De gedaante die over de balie leunde, richtte zich verbaasd op. Het was inderdaad Hannah’s lievelingsgitarist en Raquels mond zakte open. Die bodyguards van ’s middags... Het zou toch niet... Maar welke andere verklaring was er?
‘Blijven jullie ook hier?’ riep Hannah enthousiast, terwijl Tom zijn armen om haar middel sloeg.
‘Jullie ook?’ antwoordde hij. Raquel kwam dichterbij en knikte. Tom grinnikte. ‘Dit begint behoorlijk eng te worden... Jullie zijn gewoon een stelletje stalkers.’
‘Wie wil jou nou weer stalken?’ flapte Raquel eruit.
‘Ik!’ riep Hannah meteen en ze schoten alledrie in de lach. Tom drukte zijn lippen vluchtig op die van Hannah, maar zag waarschijnlijk vanwege Raquel af van een echte tongzoen.
Raquel was echter niet van plan om in de lobby te blijven staan. ‘Veel plezier samen,’ zei ze plagerig, stak haar tong uit naar het duo en liep vlug naar de trap. Ze hoefde niet om te kijken om te weten dat Tom en Hannah haar woorden vrij letterlijk namen.
Onderweg naar boven hoorde Raquel plotseling een bekende stem neuriën. Ze herkende de melodie van Schwarz, een nummer van Tokio Hotel, en begon automatisch mee te zingen.

‘Der Blick zurück ist schwarz
Und vor uns liegt die Nacht
Es gibt kein zurück
Zum Glück
Zum Glück
Kein zurück…’

‘Hé!’ Iemand kwam de trap af en botste bijna tegen haar op. ‘Raquel?’
‘Hoi Bill,’ antwoordde ze, heel wat kalmer dan ze zich voelde.
Hij staarde haar even verbijsterd aan, maar herstelde zich snel. ‘Wat doe jij hier? Zitten jullie ook in dit hotel? God, ’t is bijna eng!’
‘Dat zei je broer ook al,’ merkte Raquel met een lachje op, terwijl ze samen verder naar boven liepen.
Bill grinnikte. ‘Dat zal best, ja. Hij is zeker weer met Hannah bezig?’
‘Bingo.’
‘Voorspelbaar, die jongen.’
Even bleef het stil. Toen vroeg Bill, té casual: ‘Op welke verdieping zitten jullie?’
‘Vierde,’ antwoordde Raquel. ‘En jullie?’
‘Vijfde.’
Weer viel er een stilte. Raquel wist niet wat ze moest zeggen en Bill leek in gedachten verzonken. Uiteindelijk wierp ze een blik op zijn gezicht, beet op haar lip en flapte er het eerste uit wat ze kon bedenken: ‘Wat gaan jullie morgen doen?’
‘Interview, David, interview, interview,’ zuchtte hij. ‘Denk ik. We moeten in elk geval naar David, vanwege Chantal. En het gaat zó leuk worden!’ Hij rolde met zijn ogen en zuchtte wanhopig. ‘Ik ga morgen écht niet overleven! In de afgelopen... ja, toch wel zeven jaar, ben ik de deur niet uit geweest zonder eyeliner en nu...’ Hij rilde dramatisch.
‘Eigen schuld!’ Raquel gaf hem een plagerig duwtje, hoewel haar hart koppeltje duikelde in haar borst. ‘Had je maar niet moeten gaan dansen.’
Zijn ogen schoten heel even naar haar, alsof hij naar iets zocht in haar gezicht, en plotseling fluisterde hij met bijna onverstaanbare stem: ‘Maar het was het waard.’

Eigenlijk mag ik hier helemaal niet zijn (WISKUNDE, Imke!), maar ik kan het niet laten. Ik zat me al de hele dag af te vragen of je misschien een nieuw stuk had gepost, dus ik moest gewoon even kijken. En ik had geluk :D
Ik vind Tom en Hannah officieel schattig samen. Serieus, die twee zijn voor elkaar gemaakt. En so what dat ze in het openbaar willen zoenen, hihi, zij mogen dat hoor! Ik hoop echt meer van hen te lezen.
Maaaaaar, dan kom ik natuurlijk weer terug op Het Koppel. Of ja, het nog-niet-bestaande-koppel, maar waarschijnlijk (hopelijk) over een tijdje wel. Hihi, ik zit echt te duimen hier dat er iets gaat gebeuren nu ze eindelijk eventjes met z'n tweeën samen zijn. Die laatste opmerking van Bill is trouwens zo zoet <3 Ik smolt echt toen ik dat las.
Ik ben écht blij dat je zo vaak post, I fell in love with this story.

Eigenlijk ben ik nu heel gemeen, ik houd je van je wiskunde af x'D Maar ik kan het niet laten, ik ben verslaafd aan jouw reacties <3
Helaas, er gebeurt nog niets... Maar er is wel een nieuw stukje bij

~~

De volgende ochtend werd Raquel gewekt door een piepje van haar mobiel. Nog half slapend klapte ze het dingetje open. Eén nieuw bericht van Hannah.

Kom je ontbijten? Iedereen is al beneden. Xx

Raquels ogen gleden naar het klokje van haar mobiel. Vijf over tien. Dat viel nog behoorlijk mee. Ze liet zich uit bed glijden en kroop naar de douche. Geen kater, maar spierpijn van het vele dansen. Het warme water echter ontspande haar spieren en de zeurende pijn trok geleidelijk aan weg, tot haar opluchting.
Na een douche van tien minuten droogde Raquel zo snel mogelijk haar haren, trok zonder te kijken haar jeans en een T-shirt aan, schoof haar voeten in haar ballerina’s en holde met oogschaduw en mascara in haar hand naar de lift. Terwijl ze naar beneden zoefde, zorgde ze voor haar make-up. In de zak van haar spijkerbroek vond ze een stompje oogpotlood; die dingen slingerden overal rond, dus dat was niet zo’n grote verrassing.
Het was niet moeilijk om Tokio Hotel en aanhang te vinden in de ontbijtzaal, ze vielen nogal op en niet alleen door het uiterlijk van de tweeling. Het geluidsniveau was aanzienlijk hoger dan dat van de andere gasten.
‘Raquel!’ Hannah zat weggekropen op Toms schoot, wuifde even naar haar vriendin en stak zo Georg bijna een oog uit. De bassist was echter te duf om daaraan te denken. Hij staarde met een diepe frons in zijn voorhoofd naar zijn glas rood vergif, alsof hij zich afvroeg hoe hij ook alweer moest drinken.
Toen ontdekte Raquel Bill en schoot bijna in de lach. Hij droeg zijn haren omlaag, zodat ze over zijn ogen vielen, en roerde ineengedoken in zijn koffie. De reden voor zijn treurige gezicht viel makkelijk te raden. Het zag er zowel komisch als schattig uit en Raquel twijfelde tussen lachen of hem knuffelen, allebei leek wel gepast.
Ze plofte tussen Gustav en de zanger in. Chantal zat aan Bills andere kant en schonk haar een koel glimlachje, dat Raquel aarzelend beantwoordde.
Op dat moment gluurde Bill naar haar vanonder zijn zwarte haren en zei met een grafstem: ‘Dit wordt een ramp...’
‘Ach gossie, dat zal toch wel meevallen?’ lachte Raquel en pakte een broodje. ‘Zo erg is het niet.’
‘Je weet niet wat je zegt!’ zuchtte hij dramatisch. Om te demonstreren wat hij bedoelde, veegde hij zijn pony opzij en toonde haar zijn onopgemaakte gezicht. Het maakte hem ouder, vond Raquel, hij zag er minder uit als zijn normale hyperactieve zelf.
‘Begrijp je? Ik zie er vreselijk uit!’ riep Bill klaaglijk en bestudeerde met een grimas zijn reflectie in een lepel. ‘Ik houd gewoon de hele dag mijn zonnebril op, dan ziet niemand het.’
‘Als je er de hele dag bij wilt lopen als een volslagen idioot, moet je dat vooral doen,’ grijnsde Tom, die zijn kin op Hannah’s schouder had gelegd en nu pesterig zijn tong uitstak naar zijn broertje.
‘Bah, niemand heeft medelijden met mij!’ Bill trok een pruillip en keek Chantal met zijn beroemde puppyoogjes aan. Ze twijfelde zichtbaar, had waarschijnlijk nog toegegeven ook als Gustav niet tussenbeide was gekomen.
‘Je hebt het belóófd, Bill. Geen make-up vandaag. En nu ophouden met zeuren, ’t werkt toch niet.’
‘Verdomme,’ mompelde de zanger, die zijn puppyblik meteen liet varen. Hij zuchtte diep, sloeg vervolgens zijn inmiddels flink afgekoelde koffie achterover en zuchtte nog eens. Het zag er zo komisch uit dat iedereen, Raquel inclusief, in de lach schoot en Bill trok een treurig gezicht.

Ha! Ik heb mezelf ervan weten te weerhouden om meteen te reageren, hoewel ik het stiekem wel meteen gelezen heb. Bad me xD.
Wat is Bill toch ook zielig! Hij overleeft het vast niet, een hele dag zonder make-up, haha. Ik vind het wel een heel erg goede actie van Chantal. Hij lijkt me best schattig zonder make-up.
Die opmerking over Georg vind ik geniaal. Ik lag al dubbel omdat Hannah bijna zijn oog uitstak en toen zag ik al helemaal voor me hoe hij naar dat rode spul staarde. Super gedaan.
Ik heb hier verder eigenlijk niets over te zeggen, behalve dat ik meer wil, omdat ik het gewoon zo leuk vind om te lezen.

(Ik ben dik een uur met deze reactie bezig geweest. Mijn beste vriend besloot me te bellen en heb een uur met hem gebeld, vandaar dat het zo lang duurde XD).

Hee,
ik wil heel even melden dat ik je verhaal ook stiekem meelees
En dat ik m heeel lief vind :)
x

Muahaha x'D Dit plaatje is een beetje vaag, maarrr het is Bill zonder make-up! En met een zonnebril. En met Georg erbij. En een rare uitdrukking op zijn gezicht. Maar... Is hij niet lief?
Okay. Sorry. Ik ben in een ráre bui vandaag. In elk geval... Priscilla, dankjewel ^^ Altijd leuk om meer lezers te hebben, toch? x'D
En Imke natuurlijk ook bedankt, ik vind het echt geweldig dat je steeds weer leest en reageert <3

Nieuw stukje ^^ Enn... *drumroll* 61 pagina's x'D Zo ver ben ik volgens mij nog nooit gekomen

~~

Even zaten ze rustig met z’n allen te ontbijten, zwijgend maar niet ongemakkelijk. Tom duwde Hannah zachtjes van zijn schoot, zodat hij zijn eigen koffie kon opdrinken, maar hield wel een arm om haar middel en ze vlijde zich tegen hem aan. Tussen die twee zat het dus wel goed.
Plotseling bedacht Raquel zich iets anders: ‘Zeg, hoe verklaren jullie eigenlijk dat Chantal bij jullie is?’ vroeg ze. Zes paar ogen keken haar vragend aan en ze verduidelijkte: ‘Ik dacht dat niemand nog mocht weten wie nummer vijf zou worden.’
‘Dat klopt,’ antwoordde Gustav. ‘Chantal is gewoon een crewlid waar we het goed mee kunnen vinden. Ze is Saki’s nichtje en kan helemaal niet zingen. Saki is onze bodyguard.’
De vier jongens trokken zulke onschuldige gezichten dat Raquel het bijna geloofde. Het was wel een goede smoes, dacht ze bij zichzelf. tenslotte kon Chantal naast zuiver, ook heel goed vals zingen. Iedereen kon vals zingen.
‘Hoe lang blijven jullie nog in Wenen?’ vroeg Georg toen. Hij was eindelijk een beetje wakker geworden en leek het gesprek redelijk te volgen.
‘Wij vliegen morgenochtend terug,’ antwoordde Raquel. ‘Jullie?’
‘Overmorgen,’ klonk het in koor. ‘Morgen is Bills shopdag,’ voegde Tom erbij. Zijn broertje rolde met zijn ogen, maar grinnikte tegelijkertijd. Blijkbaar begon hij langzaam te wennen aan het feit dat hij geen make-up mocht dragen die dag.

16.

Chantal wipte zenuwachtig van haar ene been op de andere. Achter de deur tegenover haar zat haar toekomstige manager, David Jost. Haar hele toekomst lag in zijn handen en ze hoopte heel erg dat hij aardig was, anders kon ze het wel vergeten. De jongens hadden haar vaak genoeg verteld dat David ontzettend aardig was, maar dat nam de zenuwen niet weg.
‘Blijf nou eens stilstaan!’ klaagde Bill plotseling. ‘Jij maakt ons nog eens nerveus! En dat is moeilijk, ja, want we kennen David al jaren!’
Ze deed haar mond open om antwoord te geven, maar werd afgekapt door de deur die openging. Op de drempel stond de donkerharige man die ze zich herinnerde van haar auditie – en van toen hij bij haar thuis was. Wat leek dat plotseling lang geleden! David Jost zag er een stuk minder streng uit dan toen; hij droeg nu een spijkerbroek en een los overhemd, zijn haar zat niet zo netjes gekamd en zijn gezicht was geplooid in een vriendelijke glimlach.
‘Ah, Chantal!’ zei hij opgewekt. ‘Kom binnen, kom binnen. En jullie ook natuurlijk,’ voegde hij er tegen de jongens aan toe. ‘Maar dat hoef ik niet meer te zeggen.’
Ze grijnsden allemaal en liepen langs hem heen het kantoortje in. Chantal volgde als laatste, nerveus ondanks Davids vriendelijke begroeting. Gelukkig trok de tweeling haar meteen mee naar de bank in de hoek, duwden haar erop en gingen met engelengezichtjes naast haar zitten. Georg en Gustav ploften op de twee stoelen bij het bureau en David ging op het tafelblad zitten. Toen ze allemaal enigszins geïnstalleerd waren, begon David met praten.

Ha, ik had gelijk, hij ís schattig zonder make-up. Wat een cute plaatje, hihi :) (Georg heeft een lieve neus trouwens).
Ik hoop dat Raquel en Hannah op de een of andere manier nog een dagje extra kunnen blijven om mee te gaan shoppen met de band en Chantal (Bill + Raquel + een pashokje = wieeeeh!). Dat zal wel niet doorgaan, dus vraag ik me af wat de eerstvolgende keer is dat Raquel en Hannah de band weer zullen zien. Gelukkig heeft Hannah nu bijna zo'n beetje 'iets' (wat dat iets dan ook mag wezen) met Tom, dus dan móeten ze elkaar nog wel vaker zien. Wát een ramp, haha.
Ik kan me Chantals zenuwen bij het nieuwe hoofdstuk trouwens goed voorstellen. Gelukkig komt David heel erg aardig over op mij, al helemaal als hij gewoon zichzelf is en wat minder zakelijk. Uiteindelijk zal Chantal het ook best met hem kunnen vinden, denk ik. Hihi, ik zie de tweeling ook al zo zeer onschuldig naast Chantal zitten, geniaal!

Je bent trouwens goed op weg, al 61 pagina's! Hopelijk worden dat er nog veel meer :D

Entschuldigung dat het vier dagen duurde, maar ik heb het op het moment echt TE druk met school >.< Dus ik zal niet meer zo vaak kunnen posten tot volgende week vrijdag, want dan is mijn toetsweek afgelopen.
Anyway... Dit is echt een HEEL kort stukje want verder heb ik nog niets en ik heb mezelf beloofd dat ik pas ga schrijven als ik ECHT tijd heb.
Hope you enjoy ^^

~~

‘Zo, we moeten je natuurlijk inlichten over je komende leven en daar kunnen we niet vroeg genoeg mee beginnen, dus hier ben je dan.
Ten eerste moet je weten dat er veel meer bij dit leven hoort dan concerten geven, interviews doen en handtekeningen uitdelen. Het is werken, werken, werken! Je moet altijd, zelfs op je slechte dagen, in staat zijn om te lachen en de mensen te laten denken dat je vrolijk bent. Je zult een beroemdheid worden en beroemdheden kunnen maar beter vrolijk zijn, anders krijg je last van de roddelpers.
Daarnaast is er natuurlijk repeteren. Je moet, in jouw geval dan omdat je zangeres wordt, elke dag zingen om je stem in vorm te houden. Als je verkouden bent, heb je een probleem, want dat zingt niet lekker.
Als je op tour gaat, zijn er ook een hoop dingen waar je aan moet denken. Paparazzi bijvoorbeeld, je zult zonder twijfel een geliefd onderwerp van de paparazzi worden. Voor een tijdje tenminste, tot de nieuwigheid er af is. Je moet leren om hen te negeren, dat is soms best lastig.
Je moet nu ook letten op je eten, je gezondheid en dergelijke. Dit is een beetje beschamend om te zeggen, maar je zult een hoop zelfbeheersing moeten opofferen aan het onderdrukken van je menstruatiepijn (Chantal werd knalrood, de jongens eerder blauw).
Nou ja, er zijn vast nog veel meer dingen, maar voor nu lijkt het me wel weer genoeg. Je merkt het allemaal wel.’
‘Zo, dat was een hele speech,’ stelde Tom droog vast. ‘Maar verder is het best leuk, hoor.’
De plechtige sfeer, die was opgeroepen door de stortvloed van woorden, verdween en Chantal moest lachen. ‘Dank je, dat is een hele geruststelling.’

~~

En ik beloof iedereen die dit leest: het volgende stukje wordt way longer!

Arme Chantal. Hoe moet je het in vredesnaam overleven zonder chocolade in je once-in-the-month-thingy?! Ik heb respect voor haar als ze dat vol kan houden!
Heel veel heb ik er niet over te zeggen, omdat het maar zo'n klein stukje is (helaas, maar ik snap het helemaal. School is zo vreselijk de laatste paar weken - ik moet nog drie en een halve week!).
Nou ja, hopelijk maak je je proefwerkweek goed, want ik kan niet wachten hoe dit verder gaat lopen, vooral nu het allemaal officieel begint te worden met Chantal. Ik denk dat ze wel eenzaam gaat worden na een tijdje, maar ze kan het vast wel aan. Vooral als Bill er is Maar goed, die is natuurlijk al met Raquel, hihi. Succes!

Okay, ik weet het, ik heb toetsweek, maar ik móest gewoon schrijven, het is sterker dan mezelf En bovendien heb ik best tijd vandaag. Dus, hier, weer een stukje! *doet dansje*
Ik moet wel zeggen dat ik hier niet zo héél tevreden over ben, maar ik laat het aan mijn lezer(s) over om dat te beoordelen x'D

~~

De volgende ochtend vertrokken Raquel en Hannah in alle vroegte uit het hotel. Georg sliep nog, maar een verrassend hyperactieve Raquel stormde zijn kamer binnen en schreef met Bills eyeliner een afscheidsgroet op zijn wang. De anderen stonden bij de deur en lachten zich geluidloos dood.
Daarna gingen ze met z’n allen naar beneden, waar een taxi klaarstond om de meisjes naar het vliegveld te brengen. Gustav was de eerste die afscheid nam, kalm zoals gewoonlijk, en mompelde iets dat klonk als: ‘Tot de volgende keer.’ Raquel en Hannah knuffelden hem uitgelaten en hij vluchtte zodra dat fatsoenlijk was.
Chantal probeerde haar blijdschap over Raquels vertrek zo goed mogelijk te verbergen. Vandaag had ze de jongens tenminste voor zichzelf. En vooral Bill natuurlijk, ze kon het niet uitstaan dat hij gisteravond zoveel tijd met Raquel had doorgebracht. Gelukkig had zij hem vanaf vandaag weer fulltime om zich heen en Raquel ging terug naar Berlijn.
Met een vage glimlach op haar gezicht, die moest doorgaan voor teleurgesteld, beantwoordde ze Raquels knuffel en concentreerde zich vlug op Hannah. Met haar kon Chantal tenminste wél eerlijk zijn; ze was dolblij voor het meisje dat ze eindelijk Tom gestrikt had en ze meende het toen ze fluisterde: ‘Ik ga je echt missen, weet je dat? Ben ik blij dat Tom jou waarschijnlijk ook héél snel terug wil zien!’
Tom zette Chantals woorden kracht bij door Hannah zo’n beetje uit de knuffel te sleuren. Hij plantte zijn lippen vurig op de hare en, waarschijnlijk zonder het zelf te merken, tilde haar een klein stukje van de grond. Bill rolde met zijn ogen, maar deed nog even niets.
Pas toen Tom en Hannah niet van plan leken elkaar los te laten, begon hij ongeduldig met zijn nagels op de rand van de balie te tikken. Het meisje dat er achter zat keek er met grote ogen naar. Ze was nauwelijks ouder dan Raquel en kon duidelijk niet geloven dat ze zich op een meter afstand van dé broertjes Kaulitz bevond. Ze schrok zich dan ook te pletter toen Bill plotseling uitriep: ‘Nu is het wel genoeg! Tom!’
Tom schoot in de lach, liet Hannah los en zei pesterig: ‘Beetje jaloers, broertje?’
Bill snoof. ‘Op jou zeker. Niets persoonlijks, Hannah,’ voegde hij er vlug aan toe. ‘Maar sorry hoor, zoek een kamer of zo.’
‘Oké. Ga je mee naar boven, Hannah?’ Tom trok haar weer tegen zich aan en trok suggestief zijn wenkbrauwen op. Zij grinnikte en ging op haar tenen staan om hem nog eens te kunnen zoenen.
‘Ik moet een vliegtuig halen, geen tijd voor.’
‘Hè, wat jammer nou.’
‘Dan nodig je haar uit als we terug zijn in Hamburg!’ riep Bill dramatisch. ‘Zoek een kamer!’
‘Zoek een vriendin!’ antwoordde Tom en gebaarde naar Raquel. ‘Ze wil vast wel even helpen.’
Bill werd onmiddellijk zo rood als tomatensap en begon, in een poging zichzelf een houding te geven, weer op de balie te tikken. Tom opende zijn mond om eens lekker verder te gaan met pesten, toen Raquel besloot om Bill uit zijn lijden te verlossen. Hij was ongelooflijk schattig als hij zo verlegen keek, maar ze hadden nu écht geen tijd voor het Kaulitz-geplaag. Hannah en zij moesten een vliegtuig halen.
Dus porde ze Tom in zijn zij, gaf hem een halve knuffel en zei bestraffend: ‘Tom, je denkt toch zeker niet dat ik te koop ben, hè? Houd jij je nou maar met Hannah bezig, dat is al moeilijk genoeg. Wij moeten trouwens weg.’
‘De taxi staat voor,’ meldde Gustav, die weer uit het niets opdook. ‘Schone dames instappen alstublieft!’
Raquel en Hannah knuffelden de drie jongens voor de laatste keer, wuifden en volgden toen de piccolo met hun koffers naar buiten. Het weekend Wenen was voorbij.

Sorry dat ik nog niet heb gereageerd. Ik heb het gisteren wel vluchtig gelezen, maar zoooo druk met school, niet normaal. Daarom nu een reactie :D
Echt jammer dat Raquel en Hannah al moeten gaan. Ik had zo gehoopt dat Bill en Raquel heel romantisch voor het eerst in Wenen zouden zoenen, maar helaas :( Het afscheid is zooo schattig, vooral van Tom en Hannah. Zo lief dat ze eigenlijk niet zonder elkaar kunnen, maar wel super natuurlijk dat de rest zegt dat ze elkaar maar weer vlug moeten zien, hihi.
Trouwens, de situatie tussen Chantal en Raquel begint ook steeds erger te worden! En dat door Bill, die zou dat echt niet zo willen hebben. Stiekem verwacht ik echt nog een knallende ruzie tussen de meiden, hoewel een 'stille oorlog' me ook wel heel gaaf lijkt. Hihi, ik ben echt benieuwd hoe je het aan gaat pakken.
Oh ja, er was een stukje waardoor ik echt compleet de slappe lach kreeg.

Melian schreef:‘Dan nodig je haar uit als we terug zijn in Hamburg!’ riep Bill dramatisch. ‘Zoek een kamer!’
‘Zoek een vriendin!’ antwoordde Tom en gebaarde naar Raquel. ‘Ze wil vast wel even helpen.’
Bill werd onmiddellijk zo rood als tomatensap en begon, in een poging zichzelf een houding te geven, weer op de balie te tikken.

Ik kwam echt niet meer bij, serieus xD

Vlug meer? *puppy-ogen*

Thankyou! <3

Begin hoofdstuk 17!

~~

17.

Gapend rekte Bill zich uit en schoof zijn lege glas van zich af. ‘Oké, ik ga de stad in. Wil er nog iemand mee?’
De jongens en Chantal zaten in het café van het hotel, allemaal met iets te drinken en iets te doen. Gustav las een tijdschrift, Georg en Tom waren zachtjes aan het praten – allebei met een typische jongensgrijns, dus Bill kon wel raden waar dat over ging – en Chantal keek een beetje verveeld om zich heen. Bill zelf duwde zich net uit zijn stoel en keek de kring rond.
‘Nee, we willen niet mee,’ zei Gustav zonder op te kijken van zijn tijdschrift. ‘Ik ben één keer mee geweest met shoppen en dat doe ik níet nog een keer. Je bekijkt het maar.’
Bill haalde zijn schouders op. ‘Ik vraag het ook alleen maar om beleefd te zijn. Alsof ik altijd jullie gezeur om me heen wil hebben.’
‘Vind je het gek dat we zeuren?’ onderbrak Tom zijn gesprek met Georg. ‘Je bent mijn lieve kleine broertje, Bill, maar als je me nog één keer meeneemt om te gaan shoppen, knal ik je kop eraf. Zelfs mama is niet zo erg als jij.’
De zanger opende zijn mond, waarschijnlijk om te protesteren tegen dat “broertje”, toen Chantal in de lach schoot en riep: ‘Dat wil ik wel eens meemaken!’
‘Jij bent een meisje, jij zou daar tegen moeten kunnen,’ zei Tom en schudde zijn hoofd. ‘Mij niet gezien.’
‘Ga je mee dan?’ vroeg Bill aan Chantal, terwijl hij Tom probeerde te negeren. Een geamuseerd lachje trok aan zijn mondhoeken.
Chantal knikte en kwam ook overeind. ‘Dag jongens,’ grijnsde ze.
‘Dag meisjes!’ antwoordde Georg. Bill maakte een gechoqueerd geluidje, maar schoot vervolgens in de lach en stak zijn tong uit naar de bassist. Toen pakte hij Chantals hand en trok haar mee het hotel uit.
Chantal probeerde heel hard om niet in zijn hand te knijpen. Ze bleef er bijna in: hij hield haar hand vast. Hij hield haar hand vast. Bill hield haar hand vast. Ach, het betekende vast niets voor hem, hij hield ook Raquels hand vast. Of van fans, als hij ze op het podium riep bijvoorbeeld. Zij was gewoon een vriendin, een gewone vriendin, hij vond het heel normaal om haar aan te raken.
Maar bij haar pruttelde haar hart, sloeg tegen haar borstbeen, zocht zijn weg naar haar keel, bonkte in haar hoofd. Ze kon nergens anders meer aan denken dan aan de jongen naast haar. Warm, warmer, Chantal...
Bill liet haar hand los. ‘Even camoufleren,’ verklaarde hij lachend, toen Chantal hem vaag aankeek. Hij viste een haarelastiekje uit zijn broekzak, bond zijn haar in een staartje en trok een zwarte pet over zijn hoofd. Toen nog zijn zonnebril en hij was zo goed als onherkenbaar – tenminste, als je niet te dichtbij kwam.
‘Goed?’ vroeg hij haar. Ze knikte en hij lachte. ‘Oké dan. Laten we gaan. Maar ik waarschuw je, de jongens hebben wel een beetje gelijk. Ik ben een vréselijke shoppartner.’
‘Ik ben wel wat gewend,’ verzekerde Chantal hem en imiteerde Toms stem: ‘Ik ben een meisje, ik zou daar tegen moeten kunnen.’
Bill grijnsde. ‘Dat zullen we nog wel zien...’ Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen en spurtte toen richting de hoteldeuren, Chantal op zijn hielen. Dit ging een interessante middag worden...

Is het héél gek dat ik zo nu en dan sterk twijfel aan Bills geaardheid...? Haha, maar dat is wel ronduit geniaal! Heerlijk hoe hij half een vrouw is en completely verslaafd is aan shoppen. Ik wilde dat ik zo'n jongen in het echt kende, die ik telkens mee kan slepen naar de stad als ik daar zin in heb (of andersom).
Prachtig geschreven weer, ik ben nog steeds zo verliefd op dit verhaal. Je beschrijvingen zijn voor mij echt heel erg levendig en dat zorgt ervoor dat ik me perfect in kan leven in de hoofdpersonen en dat is natuurlijk wat iedere lezer in een verhaal zoekt.

‘Vind je het gek dat we zeuren?’ onderbrak Tom zijn gesprek met Georg. ‘Je bent mijn lieve kleine broertje, Bill, maar als je me nog één keer meeneemt om te gaan shoppen, knal ik je kop eraf. Zelfs mama is niet zo erg als jij.’

Haha, ik lachte heel erg hard XD.

Vlug weer meer? *heel heel heel lieve oogjes*

Whaha, zijn geaardheid, tja... Niemand weet het helemaal zeker xD

Vooolgend stukje!

~~

Bill en Chantal liepen naast elkaar door de grootste winkelstraat van Wenen. Ze hoefden niet bang te zijn voor paparazzi, want het was zo druk dat Bill zelfs zonder vermomming waarschijnlijk niet op zou vallen. Overal stonden, liepen of zaten mensen, je kon over de hoofden lopen. Bill voelde zich duidelijk thuis in die drukte, maar Chantal werd ontzettend kribbig van al die mensen die tegen haar aan duwden.
‘Oh, laten we daar eens naar binnen gaan!’ riep de zanger toen en trok haar vrolijk mee naar een enorm warenhuis. Natuurlijk, reken op Bill Kaulitz om de duurste winkel uit de hele straat te kiezen.
‘Ik denk dat ze hier wel petten hebben,’ zei hij opgewekt. ‘Tom is z’n favoriete rode kwijt, die ligt waarschijnlijk nog in Los Angeles.’
Logisch. Chantal schudde haar hoofd. ‘Daar moet je echt een celebrity voor zijn.’
‘En Kaulitz voor heten,’ grijnsde Bill. Hij liet zijn handen langs de rekken glijden, alsof hij op zoek was naar iets. Toen trok hij plotseling een kledingstuk tevoorschijn en duwde het in Chantals handen. ‘Is dit niet wat voor jou?’
Een jurkje, een strapless zwart jurkje met glitterband langs de bovenkant. Inderdaad, echt iets voor Chantal. Hoe kon hij dat nou weer weten? Ze staarde Bill aan alsof ze een geest had gezien en hij lachte. ‘Ik ben een genie, dat weet ik. Daar zijn de pashokjes, ik ga even een pet halen.’
En weg was hij.
Chantal keek van het jurkje naar de plek waar Bill net had gestaan en weer terug. Toen trok ze een wenkbrauw op en riep door de winkel: ‘Wat?!’
‘Zoekt u iets, juffrouw?’ vroeg een stem achter haar. Chantal maakte een luchtsprongetje van schrik en draaide zich om. Een man in pak, met onmogelijk netjes gekamd haar, keek haar beleefd en ietwat neerbuigend aan.
‘De... pashokjes?’ probeerde ze.
‘Deze kant op, juffrouw.’ Met een handgebaar wees de man haar de pashokjes en ze stapte een beetje onwennig naar binnen. Chantal was niet snel onder de indruk, maar deze winkel bezorgde haar de kriebels. Ze trok het zwartsatijnen gordijntje dicht en liet haar vingers langs de stof van het jurkje glijden, op zoek naar het prijskaartje. Hoeveel zou hij kosten?
Ah, daar was dat verdomde kaartje. Bij het lezen van de prijs voelde Chantal zich misselijk worden. Wie betaalde er in godsnaam zóveel voor een simpel jurkje? Oké, het was echte zijde, oké, het was een duur merk, maar dan nog! Dit kon ze nooit betalen.
‘Chantal!’ Bills stem. Haar hart maakte een vreemd sprongetje in haar keel en ze stak haar hoofd om het gordijn.
‘Hm?’
Bill leunde tegen de muur tegenover het hokje en glimlachte haar toe. ‘Geen zorgen over de prijs, ik betaal.’ Hij rolde met zijn ogen, viste zijn glanzend zwarte creditcard uit zijn broekzak en deed alsof hij zichzelf lucht toewuifde met het pasje. Of ze nou wilde of niet, Chantal moest lachen.
‘Ik heb ’m nog niet eens aan.’
‘Schiet op dan, ik wil zien hoe het je staat.’
Niet hyperventileren, sprak Chantal zichzelf toe. Hij ziet je gewoon als vriendin. Voor hem is dat een normale opmerking. Hij had hetzelfde gezegd tegen Hannah. Waarom gloeide dan de hoop op in haar hart? Ze probeerde niet op die manier aan hem te denken, bang als ze was om teleurgesteld te worden, maar waarom leek het dan steeds alsof hij haar aanmoedigde?
Om verdere gedachten uit te bannen, stapte ze uit haar spijkerbroek en trok haar shirtje over haar hoofd. Jurkje aan. Niet nadenken. Niet denken aan het feit dat Bill buiten op je staat te wachten. Niet, niet, niet...
Aarzelend stapte ze het pashokje uit. ‘Is hij goed?’
‘Kijk zelf maar,’ antwoordde Bill met een lachje en wees haar op de manshoge spiegel. ‘Ik vind in elk geval dat het je geweldig staat.’
Het jurkje paste perfect. Chantal staarde verliefd naar haar spiegelbeeld en draaide, als in een droom, een rondje. De rok waaierde prachtig uit vanaf haar middel, het lijfje zat haar als gegoten. Dit jurkje moest voor haar gemaakt zijn. Maar waarom was het dan zo dúúr?
‘Wil je ’m hebben?’ vroeg Bill opgewekt. Chantal knikte, niet in staat te spreken. ‘Oké, dan gaan we hem betalen. Ik heb een pet gevonden.’
Eigenlijk wilde ze protesteren, maar Bill sloeg naar haar met de pet. ‘Géén woord over de prijs! Ik houd van cadeautjes geven. En als het je geruststelt, ik ga waarschijnlijk veel meer geld uitgeven aan mezelf dan aan jou. Dat klinkt behoorlijk egoïstisch trouwens.’
‘Past wel bij je,’ plaagde Chantal en dook schaterlachend terug het hokje in, terwijl Bill opnieuw naar haar uithaalde met de pet.
‘Pestkop!’ riep hij zogenaamd gekwetst.
‘Houd ook van jou,’ antwoordde ze droog. Het deed pijn om dat zo te zeggen, zo alsof ze het niet meende. Want ze meende het wél.

Aaaw, dat laatste vind ik toch wel zielig... De onderlinge relatie beschrijf je erg goed, vooral de verwarring van Chantal. Ik snap heel goed dat ze door zo'n opmerking van Bill totaal confused raakt, maar moest wel weer lachen door dat laatste stukje. Die laatste zin doet het hem, toen pas kreeg ik voor het eerst in dit hele verhaal een beetje medelijden met Chantal...
En toch ben ik voor de combinatie Bill/Raquel! Dat zal ook wel zo blijven, ik kan nog steeds niet wachten totdat er iets tussen hen gebeurd dat méér dan alleen vriendschappelijk is...
Oh, en trouwens, zo egoïstisch is Bill ook weer niet, hij koopt wel heel lief een nieuwe pet voor zijn broer. Dat vind ik lief :D

Bill is gewoon lief

Laatste stukje van dit hoofdstuk

~~

Bill had gelijk: hij gaf uiteindelijk veel meer geld uit aan zichzelf dan aan haar. Hij stond erop om ook nog eens schoentjes voor haar te kopen, die ze bij het jurkje aan kon, maar na een tijdje begon de vrouwenafdeling hem te vervelen en hij sleepte haar mee naar een andere winkel.
Chantal begon te begrijpen waarom de jongens niet mee waren gegaan. Bill was altijd al ongelooflijk energiek, maar nu was hij helemaal erg. Onvermoeibaar sprong hij van de ene winkel naar de andere, kocht hier en daar wat, een ijsje tussendoor, lachte en kletste en vermaakte zich kostelijk. Zelfs Chantal, toch ook behoorlijk shopverslaafd, werd er na een tijdje moe van. Ze besefte dat Bill het zinnetje shop till you drop wel erg letterlijk nam.
‘Oké, ik geloof dat we wel klaar zijn,’ meldde Bill op dat moment, juist toen Chantal op het punt stond te gaan klagen. ‘Ik zei toch al dat ik vreselijk ben!’ lachte hij, bij het zien van haar opgeluchte glimlach. ‘Je hóefde niet mee.’
‘Nee, maar dan had ik dat jurkje nooit gekregen,’ antwoordde ze. ‘Maar serieus, hoe kan het dat jij nog energie over hebt?’
‘Het liefst zou ik de rest van mijn leven shoppen,’ verklaarde hij zonder blikken of blozen. ‘Maar dan heb je natuurlijk geen gelegenheid om te dragen wat je hebt gekocht... Nee, ik denk dat elke twee dagen shoppen genoeg is, en dan tussendoor een paar concerten, en ’s nachts slapen vind ik ook niet erg. Maar ja, als ik elke twee dagen zoveel geld uitgeef als ik vandaag gedaan heb, dan denk ik dat David niet blij gaat zijn. Taxi!’
Ze zoefden in de taxi terug naar het hotel. Bill dumpte al zijn tassen bij de receptie, met de vrolijke mededeling dat ze die naar boven konden brengen, negeerde de enigszins paniekerige blik van het receptiemeisje en huppelde zo’n beetje naar het café om de anderen op te zoeken.
‘Jullie hebben ook echt niet bewogen, hè?’ zei hij met een enorme grijns op zijn gezicht.
‘Sterf, Kaulitz,’ kreunde Gustav, die inderdaad nog steeds op precies dezelfde plek zat met een tijdschrift – een andere weliswaar. ‘Het was net zo lekker rustig.’
‘Het is al vijf uur,’ zei Tom, met een blik op het klokje van zijn mobiel. ‘Jezus Bill, zelfs voor jou is dat behoorlijk lang.’
‘Leeft Chantal nog?’ vroeg Georg. ‘Om haar maak ik me nu het meeste zorgen.’
Op dat moment kwam het meisje ook binnen, plofte bovenop de bassist en zei: ‘Nou, ik heb het overleefd. Maar jullie hebben gelijk, hij is vreselijk.’
‘Dank je,’ zei Bill droog. ‘Dat zei ik toch al.’
Georg keek een beetje verbaasd naar Chantals rug, haalde toen met enige moeite zijn schouders op en concentreerde zich weer op zijn mobiel. Hij was een sms-gesprek aan het voeren met iemand die Chantal niet kende. Tom lag languit in zijn zetel en staarde naar het barmeisje, dat een nogal laag uitgesneden topje droeg, en Gustav was weer in zijn tijdschrift gedoken.
Bill merkte nu ook Toms gestaar naar het barmeisje op en zei fronsend: ‘Zeg broermans, ik dacht dat je niet meer single was.’
‘Hm?’ Tom keek een beetje verstoord op. ‘Sorry, wat zei je?’
‘Ik dacht dat je niet meer single was,’ herhaalde zijn broer geërgerd.
‘Oh. Ik heb Hannah niet officieel iets gevraagd,’ herinnerde Tom hem. Bill keek hem sceptisch aan en Tom haalde zijn schouders op. ‘Ogen zijn er om mee te kijken en zij is het enige interessante op dit moment. Ik ben heus niet van plan er méér van te maken, hoor.’
‘Daar houd ik je aan,’ mompelde Bill. Zijn ogen gleden naar Chantal, die eveneens fronste. Ze dacht blijkbaar hetzelfde als hij. Als Tom één stap over de schreef ging, dan zou hij wat beleven. Hij had vanochtend nog met zoveel flair afscheid genomen van Hannah en haar daarbij behoorlijk wat hoop op een serieuzere relatie gegeven. Als hij daar nu al zo achteloos mee omging, wat konden ze dan van de toekomst verwachten?

Het wordt steeds moeilijker om een beetje originele en langere reacties te geven, haha! Gisteren kon ik echt niet reageren, omdat ik toen te hyper was, dus nu maar een reactie :)
Na dit stukje ben ik er officieel over uit. Bill is een meisje in een jongenslichaam, geloof ik! Serieus, ik heb nog nooit een jongen meegemaakt die zo ontzettend erg is als Bill, jeeeetje. Hij neemt het begrip 'shop 'till you drop' inderdaad wel héél serieus o.o
En trouwens, waar denkt Tom mee bezig te zijn?! Hij moet het niet wagen om nu al achter andere meisjes aan te gaan lopen, terwijl hij een paar uur daarvoor pas afscheid heeft genomen van Hannah! Tssk, de jongens en Chantal kunnen hem beter maar goed in de gaten houden...

Meeeeeeer? *kijkt lief, liever, het liefst* 8D

Ik heb je over msn al verteld wat ik ervan vind...
De enige boodschap die ik nu over wil brengen is:
DAT IS SNEL MEER WIL!!!!!!!!!!!!!!
SCHNELL HEIDI XD

Byebye meine schwester:D
Deine Dezzy

Heidi? O_o

Okay, ik zit weer eens een beetje vast hiermee, maar ik heb toch iets geschreven, nadat ik het eerst vijf keer heb gedelete.
Verwacht dus niet al te veel

Maar hier is het nieuwe hoofdstuk ^^

~~

18.

Hannah verveelde zich. Twee dagen sinds het vertrek uit Wenen en ze verveelde zich nu al. Niet omdat ze niets te doen had – het ging om Tom. Ze miste Tom. Understatement van het jaar. En ze had zichzelf nog wel beloofd om niet serieus verliefd op hem te worden. Hij was natuurlijk ontzettend lief en leuk en knap en... Maar hij bleef een rockster, een beroemdheid, en op beroemdheden hoorde je niet verliefd te worden. Zelfs niet als je hen kende.
Of was dat niet logisch? Hannah staarde naar haar vingers, naar het mobieltje dat op haar handpalm lag. Hij had niet gebeld. Geen sms’je gestuurd. Op geen enkele manier contact gezocht. Was het dan toch een eenmalig iets geweest? One night stand die iets langer duurde dan één nacht. Ze zou nog één dag wachten, besloot ze, en dan zou ze zelf bellen. Om het zeker te weten.
Onder haar kussen lag het briefje dat hij in haar envelop had gestopt, bij de brief van Universal. Ze kende het uit haar hoofd. Toch haalde ze het tevoorschijn, streek het papiertje glad en las het nog eens.
Jij bent mijn winnares.
Echt waar.
Ik vond jou het leukst.
Dus niet getreurd, oké?
Tranen staan je niet.
Tom
Het was een kort briefje, maar ze vond het wel een heel lief briefje. Zeker als je bedacht dat het van Tom kwam, die eigenlijk alleen maar kon flirten als het meisje recht tegenover hem stond.
Ze zuchtte diep, stak het briefje in haar broekzak en schrok zich het volgende moment helemaal te pletter – er klonk een schel piepje door haar kamer. Haar mobiel. Een sms. Ze grabbelde zo haastig naar het apparaatje dat ze ’m eerst uit haar handen liet vallen. Geërgerd klikte ze op het envelopje. Open, open, open...
Teleurgesteld liet ze zich achterover zakken. Een sms’je van haar beste vriendin Lisanne, die in Amerika zat en eens per week een sms mocht sturen (anders ging haar beltegoed eraan). Over hoe leuk het was in New York. Hannah had geen geduld en keilde het mobieltje van zich af. Met een zielige ‘piep!’ belandde het gevalletje in de hoek van haar kamer, maar Hannah lette er niet op. Ze draaide zich om op bed en drukte haar gezicht in het kussen.
‘Pieeeeep...’
Nóg een sms’je. Wie nu? Tom? Ze lachte schamper en ging haar mobieltje halen. Op het schermpje stonden de drie lettertjes van zijn naam. Natuurlijk, net als ze de hoop had opgegeven, was hij het. Net als met regen, dacht ze. Als je een paraplu bij je hebt, gaat het nooit regenen, maar als je de paraplu vergeet, plenst het. Toen vroeg ze zich af waarom ze Tom vergeleek met een paraplu en begon nerveus te giechelen, ook al was er niemand die haar gedachte had kunnen horen.
Terug in Duitsland! Wenen was doodsaai zonder jou ;]
We gaan nu de studio in, ik bel je vanavond.
Tom
Hannah drukte haar telefoon tegen haar borst. Ze kon wel zingen. Tom was haar dus niet vergeten! Plotseling leek de dag niet meer zo grauw.