Online Verhalen

Wat een *** is die Diego zeg. Jezus! ;o
Arme Esma, en Mabel moet maar niets met hem aangaan. Of wel... want dan kan het verhaal verder. xd Jezus, wat een ***
Dat gesprek is echt zo mooi geschreven, hoe mMabel dan ontzet is &zeuh.
Snel meer ^^ & maakt niet uit, wij hebben geduld [a]

Een nieuw stukje waar ik (opnieuw) zelf best tevreden mee ben. Wie herkent waar terecht echte liefde? Zeg het vooral, ik ben benieuwd wie het goed ziet.

Nu begreep ik ook waarom Esma Diego de hele tijd als een schuinsmarcheerder afschilderde. Eerst om mij bij haar vlam uit de buurt te houden, vervolgens om mij te waarschuwen, opdat mij niet hetzelfde lot beschoren zou zijn.
Ze was nog niet te laat. Diego had me in feite nog niets gedaan. Ik weet ook niet of hij iets van plan was. Ik nam aan van wel, want waarom zou hij wel bij mij blijven als hij niet bij de mooie Esma bleef? Voor hem waren alle meisjes immers hetzelfde.
Toch had hij mij een gevoel gegeven, dat ik nog nooit eerder had beleefd. Dansen met hem was geweldig. Ik kon dit niet verkroppen. Ik moest er met iemand over praten, maar mijn ouders mochten er onder geen beding van weten en Esma kon Diego alleen maar verder de grond in praten. Ik had iemand zonder mening nodig.
Het sympathieke gezicht van Philippe kwam precies op dat moment om het hoekje van mijn kamer kijken. Ik stond uit het raam te staren.
“Hallo? Wat doe jij binnen? Het is prachtig weer buiten! Ga je mee een ijsje eten?”
Weemoedig glimlachend draaide ik me naar hem om. Mijn redder in nood.
“Ik word echt moddervet van al die ijsjes van jou,” zei ik lachend.
Hij grijnsde. “Je kan het hebben, geloof me.”
Ik zuchtte en voelde een traan over mijn wang biggelen. Snel veegde ik hem weg, maar daardoor was er alleen maar een grote zwarte streep zichtbaar: mijn mascara was uitgelopen. Meteen liep Philippe op me af en pakte me bij mijn schouders. Bezorgd keek hij me aan, terwijl hij met een hand over mijn wang wreef.
“Hé, wat is er aan de hand?”
Met horten en stoten en vooral veel gesnik vertelde ik hem het hele verhaal. Hij luisterde geduldig en aandachtig totdat ik helemaal uitgesproken was. Daarna bleef het een poosje stil, terwijl hij bedenkelijk voor zich uit staarde.
“Maar weet je wat het ergste is?”
Philippe schudde zijn hoofd.
“Ik mis hem. Ik wil hem terug. Het kan me niet schelen wat hij gedaan heeft. Mij heeft hij nog niets gedaan!”
Opnieuw begon ik te snikken, terwijl ik mijn hoofd in mijn armen verborg. Philippe kwam naast me zitten, sloeg zijn armen om me heen en trok me dicht tegen zich aan. Zachtjes suste hij me. Ik vond het heel fijn, dat hij er was. Ik voelde dat hij er altijd wel voor me zou zijn, net zoals ik er altijd wel voor hem zou zijn. Nu en in de toekomst.
Toen ik wat rustiger was, zei hij:
“Het was je eerste vriendje. Er zijn nog een heleboel andere vissen in de zee.”
Verdrietig schudde ik mijn hoofd. Ik wilde niemand anders. Dat zou nooit hetzelfde zijn.
“Ik zeg niet dat je à la de minute een nieuwe jongen aan de haak moet slaan. Wacht gewoon even af, zie wat er op je pad komt.”
Ik snoof. “Mijn ouders mogen jou wel, geloof ik.”
Hij begon te lachen en drukte een zoen in mijn haar.
“Dat bedoelde ik niet, dat weet je wel. Je moet vooral doen wat jij denkt dat het beste is.”
Ik zweeg even. Daarna vroeg ik aarzelend:
“Zelfs als dat betekent dat ik misschien uiteindelijk wel weer bij Diego uitkom?”
Philippe haalde zijn schouders op.
“Na alles wat je met verteld hebt, lijkt het me niet zo verstandig, maar het is jouw keuze.”

Twee dagen daarna liep ik met mijn moeder door de stad. Ze wilde me per se in dure kledingwinkels naar binnen krijgen. Mijn vader kreeg binnenkort promotie en dat moest natuurlijk luisterrijk worden gevierd. Ik moest en zou aanwezig zijn, in een of ander apenpakje dat mijn moeder mooi vond. Gelaten liet ik toe dat ze me van winkel naar winkel sleepte en me de meest afzichtelijke, oubollige mantelpakjes liet passen.
Ik sjokte achter haar aan, door een grote winkelstraat. In de etalages stonden bleke, strakke poppen met kleren aan waarvan je weet dat het jou toch nooit zo goed zal staan als het die pop staat. We zijn niet allemaal slanke dennen met wel een enorme voorgevel. Helaas, helaas.
Plotseling trok mijn moeder zich wat dichter naast zich.
“Gewoon stoïcijns doorlopen en niet achterom kijken,” commandeerde ze. “Er loopt een zwerver achter ons aan.”
Voorzichtig keek ik toch achterom. Ik kon het niet helpen dat ik moest giechelen, toen ik zag wie de ‘zwerver’ was. Diego liep, met een roos achter zijn rug, achter ons aan. Hij zag dat ik hem zag, glimlachte kort naar me, maar keek meteen daarna naar de grond. Bijna alsof hij zich schaamde. Ik zuchtte. Wat moest ik hiermee?
“Dat is geen zwerver hoor, mam. Niet veel beter, maar toch, geen zwerver…”
Mijn moeder keek eerst naar mij, toen naar Diego.
“Ken jij die knul,” vroeg ze, haar blik vol afkeer.
“Héél vaag,” antwoordde ik nuchter. Binnenin klopte mijn hart uit mijn borstkas.
“Laat me maar heel even met hem praten. Ga de winkel maar alvast in, ik kom zo.”
Onzeker bleef mijn moeder nog even bij de ingang van de winkel staan.
“Weet je het zeker?”
Ik knikte. “Ik kan hem wel aan,” stelde ik haar gerust. “Ga maar, dan zijn we er het snelst vanaf.”
Zodra ze binnen was, staarde ik even naar de grond. Ik haalde diep adem. Toen draaide ik me om en liep met een onweersgezicht op Diego af. Zijn gezicht stond enigszins angstig. En terecht.
Vlak voor zijn neus bleef ik staan. Ik haalde uit met mijn linkerhand, de sterkste, en raakte hem met de vlakke kant op zijn wang. Ik hoorde een mooi, ketsend geluid. Meteen draaide hij zich van me af en greep met zijn vrije hand naar zijn wang.
Mijn ademhaling was zwaar en duidelijk hoorbaar. Ik stak mijn handen in mijn zij. Mijn furie duurde alleen niet lang, want na een paar seconden stilte herinnerde hij me aan het onmiskenbare feit:
“Ik heb niets bij je geflikt. Ik heb niet eens tegen je gelogen. Was dat niet een beetje overdreven?”
Zijn wang was rood. Zijn ogen stonden donkerder dan ooit. Ik slikte.
“Je had het me wel even kunnen vertellen, toen je me voor het eerst zoende,” zei ik koel. “Ik wilde Esma helemaal niet kwetsen, nu heb ik dat toch gedaan.”
Diego schudde lachend zijn hoofd. Zijn leuke grijns gaf me kriebels, maar zijn arrogantie beviel me helemaal niet.
“Alsof je daar zo verschrikkelijk veel omgeeft. Volgens mij vind jij dat niet zo belangrijk...”
Langzaam kwam hij dichterbij. Ik keek weg.
“Jij hebt er geen idee van, wat ik belangrijk vind. Je kent me helemaal niet, dat denk je alleen maar.”
“Je bent teleurgesteld in me, omdat je nu denkt dat ik ben wat Esma zegt dat ik ben. Dat spijt me echt. Maar mag ik mezelf dan helemaal niet verdedigen? Mag ik je niet mijn kant van het verhaal vertellen?”
Diep van binnen hoorde ik twee stemmen elkaar tegen spreken. Ik hoorde Esma’s stem, die herhaaldelijk zei: “Luister niet naar hem. Niet luisteren! Hij is je niet waard. Hij liegt dat het gedrukt staat.” Terwijl mijn eigen stem me op heel andere wijze toesprak: “Geef hem een kans. Laat hem het uitleggen. Het hoeft niet over te zijn…”
Tegen beter weten in, keek ik hem recht in zijn mooie ogen aan. Ze stonden vol spijt, bijna smekend.
“Waarom geloof je Esma blindelings? Waarom twijfel je aan mij? Ik heb je gevraagd om me te vertrouwen.”
Ik beet op mijn lip. “Esma vertrouwde je ook.”
Hij sloot zijn ogen en zuchtte diep. Zijn hele houding straalde uit dat hij het opgaf. Ik zag dat hij weg wilde lopen. Ik had hem kunnen laten gaan. Dit was het unieke moment geweest om er een punt achter te zetten en verder te gaan. Ik zou hem nooit meer aan hoeven spreken. Gewoon laten lopen.
“Wacht,” zei ik zacht. Met een ruk draaide hij zich om, een schuine glimlach rond zijn lippen, de glinstering terug in zijn ogen.
“Vanavond op het dak.”

Zachtjes suste hij me. Ik vond het heel fijn, dat hij er was. Ik voelde dat hij er altijd wel voor me zou zijn, net zoals ik er altijd wel voor hem zou zijn. Nu en in de toekomst.

Echte liefde. Phillipe hartje Mabel, precies zoals ik voorspeld had.
Alhoewel iets me zegt dat Diego het toch meent. Dat het dit keer anders is dan met Mabel. Of... Lijkt dat maar zo? In het eind komen Phillipe en Mabel in ieder geval bij elkaar

Schrijf snel verder!

Neeee, Phillipe en Mabel komen niet bij elkaar! ;o
Diego en Mabel moeten bij elkaar!
Ghehee, jaah, Phillipe is heel lief enzo, maar niet iets voor Mabel xD

En, Diego gaat toch nog wel veranderen.
Tenminste, dat is wel mijn bedoeling (:

Hihi - heel mooi stukje weer, ben ontzettend benieuwd naar je vervolg!
Op het dak, spanneeeeend!

De meningen zijn zo te zien verdeeld! Grappig om te lezen. Binnenkort meer, ik krijg er weer plezier in!

Dit gedeelte was behoorlijk lastig. Ik hoop dat het nog steeds leuk is?

De rest van de dag bracht ik piekerend door. Het was op zich geen slecht idee om hem om uitleg te vragen, hield ik me voor. Hij had immers behoorlijk wat uit te leggen! Zenuwachtig telde ik de uren, nee, de minuten af tot het avondeten. Meteen daarna zou ik naar buiten gaan en naar het lage flatgebouw gaan, waar we eerder ook al hadden gezeten.
Ik nam me voor om zo koel en afstandelijk mogelijk te doen. Hij hoefde niet te weten dat ik hem de afgelopen tijd gemist had, dat ik weer eens met hem wilde dansen, of dat ik stiekem nog steeds van binnen smolt als hij te dicht bij me in de buurt kwam. Daar zou hij helemaal niets van merken. Het enige wat ik zou doen, was hem om een verklaring vragen. Ik zou proberen hem niet direct te geloven. Ik moest sceptisch zijn.
Aan Esma had ik natuurlijk niets verteld. Ik had het net goed met haar gemaakt, dus had ik geen zin om meteen weer met haar in de clinch te liggen.
Toch moest ik even met iemand praten. Ik probeerde Sophie te bellen, dan kon ik ook meteen dat akkefietje van de laatste keer goed maken.
“Hé muts, hoe is het met je Romeo,” vroeg Sophie, tot mijn opluchting, op een vrij nonchalante toon.
“Lang verhaal,” lachte ik. “Trouwens, het spijt me van laatst.”
Blij om het weer goed te kunnen maken, vertelde ik haar wat ik over Diego te weten was gekomen en wat ik van plan was om nu te doen. Ik wilde per se horen wat hij te zeggen had. Sophie gaf me nog wat tips.
“Mijd zijn blik, ga een eind bij hem vandaan staan, draai je rug naar hem toe en zorg dat hij met zijn tengels van je af blijft. Ik weet dat je het waarschijnlijk toch niet zal doen, maar nu je dit weet, zou ik oppassen met wat je hem geeft.”
“Begrepen,” zei ik lachend. “Ik zal mijn best doen. Als hij een goed verhaal heeft, wat ik me niet voor kan stellen, dan zie ik nog wel wat ik doe. Anders is het echt einde verhaal…”
Ik wist zelf dondersgoed dat die laatste zin een leugen was, maar zo klonk ik in ieder geval verstandig.

Het was fris die avond. Ik had een vest aangetrokken, maar ik had het nog koud. De zon was net onder gegaan en dat kon je goed merken. Ik wist niet zeker wat Diego onder ‘avond’ verstond, maar ik besloot laat te gaan. Als hij me op kwam halen ’s avonds, kwam hij ook altijd laat.
Met enige moeite bereikte ik het platte dak van het lage flatgebouw. Ik nam plaats op de rand van een soort luchtrooster, om even op adem te komen van de klim. Ongeduldig wachtte ik tot Diego op kwam dagen. Eigenlijk had ik gehoopt dat hij er al zou zijn. Ik had hem graag op mij laten wachten.
Een paar minuten verstreken. Het was doodstil op het dak, op het geruis van de snelweg in de verte na. Af en toe hoorde ik ook eens een claxon, of een optrekkende motor in de stad beneden me, maar verder was het een stille, heldere, maanloze nacht.
Het duurde me veel te lang. Ik zat hier nu al een kwartier. Geen gestommel beneden, geen gekraak van de ijzeren trap. Ik zuchtte diep en ging verzitten. Voor de zoveelste keer keek ik op mijn horloge. Een minuut later dan daarnet. Waarom schoot hij niet op? Blijkbaar vond hij het niet zo belangrijk… Als hij dacht dat we gezellig gingen keuvelen, zou dat hem nog tegenvallen.
“Als hij er om twaalf uur nog steeds niet is, ga ik,” zei ik hardop tegen mezelf. Dan vond ik nog dat ik het ruim nam.
“Ik ben er,” zei plotseling een bekende stem. Ik sprong op en draaide me om. Daar stond hij, met zijn handen gespreid en een verontschuldigende glimlach rond zijn lippen.
Ondanks al mijn goede voornemens, begon ik opgelucht te lachen. Hij was er! Het kon me allemaal niet meer schelen, want hij was er.
“Sorry,” begon hij, “ik…”
Maar ik rende al op hem af en sloeg mijn armen om hem heen. Lichtelijk verbaasd deed hij hetzelfde. Zachtjes zoende hij me in mijn haar.
“Eindelijk! Waar bleef je zolang,” vroeg ik.
Hij deed zijn mond open om te antwoorden, toen ik me bedacht.
“Ach, laat het antwoord maar zitten.”
Ik herinnerde me mijn voornemens weer. Zijn antwoord zou of een smoes zijn, of een waarheid die ik niet wilde horen. Ik maakte me los uit zijn omhelzing. Ik ging een eindje van hem af staan met mijn rug naar hem toe, volgens plan. Niet dat ik het leuk vond.
Hij grinnikte.
“Ben je over het algemeen niet goed in boos zijn, of heb je dat alleen met mij?”
Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Ik wierp een blik over mijn schouder.
“Dat heb ik voornamelijk bij jou.”
Met een zucht ging ik weer op de rand van het luchtrooster zitten. Hij kwam naast me zitten. Ik leunde op mijn hand en keek hem schuin aan.
“Waarom,” vroeg ik zachtjes. “Waarom met mij terwijl je Esma nog had? Hoeveel anderen heb je er nog naast?”
“Geen,” verzekerde hij me direct. “En binnenkort heb ik waarschijnlijk helemaal geen meisje meer.”
Met een verdrietige glimlach keek hij me aan. Ik zweeg. Hij nam diep adem en begon zijn verhaal.
“Ik heb een fout gemaakt. Een hele grote fout. Ik besef heel goed dat ik Esma daarmee pijn gedaan heb, maar…”
“Het was voor mij ook niet leuk,” viel ik hem koeltjes in de rede.
Even keek hij me vreemd aan. Daarna scheen hij me te begrijpen. Hij vervolgde:
“Je hebt het over de zoen op het strand, waar Esma bij stond?”
Ik knikte. “Waar anders over? Daar is het begonnen.”
Hij schudde zijn hoofd. “Daar is het voor jou begonnen, maar dat was geen fout. Sterker nog, dat was voor mij de beste zet die ik in tijden gedaan heb.”
Nu keek ik hem op mijn beurt niet begrijpend aan.
“Mijn fout was om ooit iets met Esma te beginnen. Ik wist dat ze verliefd op me was, al heel lang. In het begin pakte ik het goed aan, door haar duidelijk te laten merken dat ik geen interesse had. Ze is wel mooi, maar ze lijkt teveel op mij…”
Hij lachte schouderophalend, terwijl hij dat zei.
“Ze weet dat ze mooi is en ze maakt er gebruik van. Op een bepaalde dansavond was het ’s avonds erg warm. Je weet het vast nog wel, dat was die ene dag vroeg in de lente dat het op eens zo onverklaarbaar warm was, dat je om één uur ’s nachts nog zonder jas buiten kon lopen.”
Ik knikte. Dat herinnerde ik me vaag nog. Dat was voor ik Diego ontmoette.
“Het werd laat en gezellig,” ging hij verder, “we hadden allebei teveel bier gedronken en ach… je weet wel hoe dat gaat, soms…”
Mijn ogen werden groot van verbazing. Even staarde ik hem aan.
“Toen hebben jullie…”
Hij knikte langzaam. Zijn gezicht stond moeilijk.
“Ik had het nooit moeten doen, maar het was moeizaam om het tegen te houden. Soms gebeurt zoiets gewoon…”
“Maar jij doet er ook niet bepaald moeilijk over,” zei ik vol afkeuring in mijn stem.
“Hoe dan ook,” ging Diego verder, mijn opmerking negerend, “daarna deed ze zo ongeveer alsof we getrouwd waren. Ik voelde aan dat ik er nu niet meer onderuit kon. Ik had het te ver laten komen, nu zat ik eraan vast. Ik kon het niet maken om er meteen een punt achter te zetten en haar te ontlopen. Esma zou het meteen doorvertellen, zodat iedereen mij een schoft zou vinden.”
Langzaam maar zeker begon de situatie tot me door te dringen.
“Het ergste is nog dat ze zo jaloers is als de pest. Ik kon geen ander meisje aankijken, of ze verdacht me ervan dat ik iets met dat andere meisje van plan was. Ze belde me continu. Zogenaamd omdat ze me miste, maar ik wist dat het was omdat ze me wilde controleren. Ik werd er goed ziek van.”
Ik wist niet meer zeker wie ik moest geloven. Diego’s verhaal leek te kloppen. Esma wilde tenslotte erg graag dat ik bij hem uit de buurt bleef. Toen ik zei dat ze jaloers was, werd ze heel kwaad. Nu wist ik waarom: omdat het waar was. Dit kon Diego niet allemaal verzinnen.
“En toen kwam jij,” zei Diego, terwijl hij me voorzichtig door mijn haar streelde. Ik glimlachte.
“Ik wist dat Esma jou vertrouwde, daarom durfde ik wat dichter bij jou in de buurt te komen.”
“Waarom deed je dat? Behoorlijk riskant, met haar in de buurt.”
“Ik dacht dat ik het wel voor elkaar zou krijgen. Bovendien…”
Even beet hij op zijn lip, alsof hij twijfelde of hij het wel of niet moest zeggen.
“Ja?”
“Mabel, het spijt me dat ik zo hebberig ben, maar ik moest en zou je gewoon hebben. Voor mij ben je honderd keer mooier dan Esma en als je danst en niet meer verlegen bent, ben je het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien.”
Ik voelde mezelf rood worden. Ik slikte. Wat moest ik zeggen? Diego kwam dichterbij. Hij keek me aan met die glinstering in zijn ogen, die ik inmiddels zo goed kende.
“Esma was een vergissing, jij niet,” zei hij indringend, terwijl hij mijn schouder stevig beetpakte. “Vergeef je me, van de afgelopen tijd? Krijg ik nog een kans? Jij bent echt de enige, dit keer, dat beloof ik!”
Ik voelde dat er een traan over mijn wang liep. Ik slikte opnieuw.
“Als ik nu ‘ja’ zeg, weet ik niet hoe ik Esma onder ogen moet komen… En als mijn ouders er ooit achter komen…”
Zijn hand gleed teder over mijn wang. Hij bracht zijn gezicht heel dicht naar het mijne. Ik voelde dat zijn voorhoofd het mijne raakte.
“Ze kunnen allemaal de pot op,” fluisterde hij.
Ik lachte door mijn tranen heen en knikte. Voorzichtig zoende Diego me. Zijn lippen raakten de mijne heel zachtjes, nog half onzeker over mijn reactie, maar ik had hem allang vergeven. Ik trok hem dicht tegen me aan en zoende hem terug.
“Ze kunnen allemaal de pot op,” herhaalde ik.

Oooeee... Had zoiets eigenlijk al verwacht. Een tweede kant van het verhaal die heel anders is, en veel leuker te geloven omdat het uit de stem van een knappe jongen komt. Diego is lief... té lief! Philip zou een veel betere jongen voor haar zijn . Er gaat iets heftigs gebeuren... Ik voel het gewoon!

En ja... ik vind het nog steeds leuk! Ik blijf je verhaal gewoon trouw lezen

Artemiss schreef:Dit gedeelte was behoorlijk lastig. Ik hoop dat het nog steeds leuk is?

't Is geweldig, echt waar!
Echt, je hele verhaal is geweldig
Het wordt zeker niet minder leuk, echt, misschien wel leuker, en... ik hou van Diego! xd
Ik kan me echt ontzettend goed in Mabel inleven, alleen ik kan niet dansen! xd
Maar verder, haar gevoelens enzo, perfect beschreven. En btw, ik kan ook niet zo goed boos worden op knappe jongens ^^

Zijn me een paar puntjes opgevallen:

Zenuwachtig telde ik de uren, nee, de minuten af tot het avondeten. Meteen daarna zou ik naar buiten gaan en naar het lage flatgebouw gaan, waar we eerder ook al hadden gezeten.

Ik wist niet zeker wat Diego onder ‘avond’ verstond, maar ik besloot laat te gaan. Als hij me op kwam halen ’s avonds, kwam hij ook altijd laat.
“Als hij er om twaalf uur nog steeds niet is, ga ik,” zei ik hardop tegen mezelf.

Hmmm... Ik weet niet hoor, maar van 18.00 tot 0.00 wachten lijkt mij nogal lang
Ik zou de eerste veranderen, die van na het avondeten.
Tenminste, of ze moet nog heel lang hebben rondgelopen, maar dat is ook niet zo logisch ^^
Noujah, dat neem ik aan (:

Je weet het vast nog wel, dat was die ene dag vroeg in de lente dat het op eens zo onverklaarbaar warm was, dat je om één uur ’s nachts nog zonder jas buiten kon lopen.”

Opeens mag aan elkaar (:

Dat herinnerde ik me vaag nog.

Persoonlijk vind ik 'Dat herinnerde ik me nog vaag.' mooier, maar dat is he-le-maal smaak
Ik vind het fijner lezen, maar je moet maar even kijken wat jij vindt! (:


Verder weer geen fouten gevonden, je schrijft zo heerlijk goed! (:
Leest zo fijn!
En verder, ik moet nu eigenlijk geschiedenis leren
Want ik zit middenin m'n toetsweek.
Maar ik kon jouw verhaal natuurlijk niet laten zitten, had ik tenminste wat afleiding xD

Gheheee, heeeeel goed weer, hopelijk ga je snel verder! (: Want ik ben NU al zo benieuwd hoe Esma gaat reageren, en haar ouders, en Philippe... ;o
HAHAHAA, Diego en Mabel zijn bij elkaar ^^ Ghehe, ze vormen een perfect koppel! Dus Mabel, blijf bij Diego, Diego, doe niet meer zo playerig.
Als dat een woord is (:

Maar, ik ga zo eten en dan weer lerenlerenleren, dus ik stop met mijn ozo nuttige reactie.
Ohja, hierbij moest ik echt lachen:

Hij grinnikte.
“Ben je over het algemeen niet goed in boos zijn, of heb je dat alleen met mij?”

Ghehee, daarom vind ik Diego zo leuk. Die geniale opmerkingen, ik zou ook in de lach schieten als ik Mabel was ^^ Was ik haar maar
Hihi- keep going && denk nog eens na over dat uitgeven, het is echt zeer goed!

Hmmmm, ik lees nu net de reactie van Xatham:
Mabel en Philippe zijn GEEN leuk stel!
Het moet zijn: Diego en Mabel
Gnagnagnaa, Diego is gewoon een schatje, en ze zijn voor elkaar gemaakt.
Dus. Punt. Uit.

Gnagnagnaa, Diego is gewoon een schatje, en ze zijn voor elkaar gemaakt.

Meningen verschillen. Als het inderdaad op Diego zou blijven zouden er nog twee of drie reacties komen en dan een happy end. Ik heb gewoon het gevoel alsof er dan iets niet klopt. Waarom is Philip dan als karakter geïntroduceerd en dan slaan al Esma's waarschuwingen ook nergens meer op. Voor nu valt Mabel op het uiterlijk, later gaat ze inzien dat het innerlijk veel belangrijker is. Tenminste, dat is hoe ik er over denk.
Maar misschien heeft Artemis nog wel iets veel groters voor ogen. Een heel complot? Een hele samenzwering? Denk het niet... maar misschien...
Laat ons niet langer in spanning en schrijf snel weer verder!

Hahaa, maar ik denk dat Diego nog wel voor problemen gaat zorgen
Alleen dat hij op een gegeven moment inziet dat Mabel wel heeeeel speciaal is.
En dat Mabel inziet dat ze Diego niet kan missen.
Ik bedoel, Philippe is leuk als gewone vriend, maar niet als vriendje ^^
Maar dat is mijn mening (:

Hihi - tis net als bij een serie, iedereen een andere mening en de schrijver alleen weet het antwoord (:
Maar, ik ben het wel met één ding van Xatham eens:
Schrijf snel weer verder!

Jullie hebben geen idee hoe leuk het is om twee mensen die je totaal niet kent te zien discussiëren over jouw verhaal.
En inderdaad, alleen ik weet hoe het écht verder gaat. Muahahahah!

Ik probeer snel meer te posten!

PS. Ik heb niet geschreven dat Mabel ook daadwerkelijk tot twaalf uur 's nachts is blijven zitten. Hij kwam al veel eerder opdagen, ze zei alleen: 'Áls hij er om twaalf uur nog niet is, dán...' Snappez vous?

haha, lijkt mij ook wel leuk jah (:

Maaar... in die ene quote staat 'na het avondeten' en in die andere staat 'laat in de avond'.
Ik weet niet wat jij onder laat verstaat, maar bij mij is dat niet na direct na het avondeten
Mais je snappe (:

Hihi - ben benieuwd verder!
Ps; ik blijf maar reageren op al jouw geweldige verhalen (:

Even een heel klein stukje tussendoor! Ik heb nu geen tijd om meer te schrijven, maar dit is toch af... Er volgt nog meer!

Het duurde niet lang voordat het Esma ter oren kwam, dat we weer samen waren. Twee dagen later stond ze voor mijn deur.
Ze keek me ongelofelijk vuil aan, vol afgunst, met haar armen over elkaar. Duidelijk klaar om eens flink ruzie te maken. Ik zuchtte diep en schudde mijn hoofd. Nadat ik me voorgenomen had zo kalm mogelijk te blijven, trok ik haar aan haar arm mee de tuin in en ging voor haar staan.
“Zeg maar wat je te zeggen hebt,” zei ik rustig.
Ze barstte los.
“Waarom ben je zo dom,” riep ze uit. “Ik heb je tig keer voor hem gewaarschuwd, maar je bent niet bij hem weg te slaan. Ik zei het om je eigen bestwil, maar je luistert niet! Je vertikt het gewoon. En wie moet je straks weer komen troosten als hij je in de steek gelaten heeft? Ik, natuurlijk.”
Ze hield haar neus iets omhoog, wat haar een hautaine uitdrukking gaf, die ik nog nooit bij haar had gezien. Ik wist dat ze zich nu nog inhield. Ze kwam wat dichterbij.
“Je hebt een sterke geest nodig, wil je zo’n jongen klein krijgen, Mabel,” zei ze, bijna moederlijk, terwijl ze een hand op mijn schouder legde. “Het spijt me, maar ik kan heel goed zien dat jij die niet hebt.”
Ik rolde met mijn ogen. De manier waarop ze zich nu gedroeg, bewees voor mij Diego’s gelijk. Ik duwde haar hand weg.
“Jij hebt die ‘sterke geest’ in ieder geval niet, anders was hij nu nog wel bij je geweest,” zei ik koeltjes.
Meteen veranderde haar gezicht. Ik zag dat haar ogen vochtig werden. Haar mond veranderde in een streep. Dat was een gevoelige snaar.
“Best, doe maar wat je wil,” beet ze me toe. “Denk maar niet dat hij lang bij je zal blijven.”
Toen kwamen de waterlanders. Ze begon te snikken.
“En verwacht ook maar niet dat je dan bij mij aan kunt kloppen!”
Eerder was ik misschien boos geworden, maar op dat moment liet Esma’s tirade me helemaal koud. Ik vond dat ze maar eens op moest houden met dat kinderachtige gedoe van haar. Ik plaatste mijn handen in mijn zij, ging vlak voor haar staan, keek haar recht in de ogen aan en zei:
“Ik begrijp heel goed, dat het moeilijk voor je is om te accepteren dat Diego voor mij heeft gekozen en niet voor jou. Toch is dit het geval en zul je ermee moeten leren leven. Verder kan ik je geruststellen: jij bent wel de laatste persoon bij wie ik in het vervolg zal aankloppen.”
Daarop begon Esma nog heftiger te snikken. Bijna kreeg ik medelijden met haar, omdat ze zo jaloers was en zichzelf er maar niet overheen kon zetten. Toch liep ik van haar weg, zonder me naar haar om te kijken.
“Wacht maar,” hoorde ik haar door het huilen gebroken stem nog roepen, “hij komt weer bij me terug! Hij komt altijd bij me terug!”
Hoofdschuddend trok ik de deur achter me dicht.

Pfoe... Wat een heftig stukje zeg
Echt super leuk! Schrijf snel verder!
En ik weet dat je het op prijs stelt als ik foutjes uit je verhaal haal, maar die kan ik de laatste tijd niet echt meer vinden...

Hahahaa @Xatham; Artemiss maakt sws niet zoveel foutjes ;p
Hihi - maar idd wel een heftig stukje!
Ik ben blij dat ze voor Diego kiest en dat ze zo rustig blijft... (:

Love it! (:

Ik vrees dat jullie mijn verhaal twaalf dagen zullen moeten missen! Ik ben 23 juli weer terug uit het zonnige Noord-Italië! (Ja, Venetië ook! )

Ik lees al een tijdje mee, maar telkens liet ik het weer liggen. Nu ben ik eindelijk een keertje bijgelezen!

Nou... ik vind het dus een super verhaal en het is niet voorspelbaar ofzo.
Je hebt me behoorlijk nieuwsgierig gemaakt naar hoe het gaan eindigen... hihi. Maar mijn gevoelens zijn een beetje tegenstrijdig.
Aan de ene kant vertrouw ik Diego niet, maar aan de andere kant vind ik Esma zwak omdat ze zelf domme dingen heeft gedaan en het niet kan hebben dat hij tegen Mabel wél eerlijk is.

“Je hebt een sterke geest nodig, wil je zo’n jongen klein krijgen, Mabel,” zei ze, bijna moederlijk, terwijl ze een hand op mijn schouder legde. “Het spijt me, maar ik kan heel goed zien dat jij die niet hebt.”

Bij dit gedeelte dacht ik echt.... O M G ... wat een bitch! Ze wil Mabel gewoon onzeker maken omdat ze jaloers is!
Ik ken dat soort meiden... en de dingen die ze zeggen kloppen nooit helemaal...

Jammer dat je weg bent!
Ik vind het een super leuk verhaal, nogmaals! Haha, ik zit er nu helemaal in!

Whaaa, moeten missen? vreselijk hahah;p
Fijne vakantie!!

Je moet wel met een héél goed vervolg komen uit Italië als je ons zo laat wachten, Artemiss! ;o
Gemenerd!
I want moooooooreeee. Zucht.
Nouja, ik wens je toch maar een heeeeeeeeeeele fijne vakantie hè
Zucht, ik mis je verhaal al ;p

Op veler verzoek, dan eindelijk een (klein?) vervolg:

Ik vergat Esma en haar jaloezie al snel, omdat Diego me nu bijna iedere dag even op kwam zoeken. Inmiddels liet hij de steentjes achterwege en klom eenvoudigweg zelf het dak op.
Ik kwam mijn kamer binnen en zag hem net het dak op klimmen. Hij keek naar binnen met een grijns, terwijl ik naar het raam vloog om hem binnen te laten. Meteen drukte hij zijn lippen op de mijne, bijwijze van begroeting.
“Je bent laat,” zei ik met een scheef lachje.
“Overwerken,” verklaarde Diego. Hij keek moe en zoende me opnieuw. Behendig klom hij naar binnen.
“Zachtjes,” waarschuwde ik. “Mijn ouders zitten gewoon beneden.”
Diego deed alsof hij enorm schrok en plaatste zijn vinger op zijn lippen. Hij knipoogde speels naar me en trok me dicht tegen zich aan.
“Dan doen we heel zachtjes.”

Elke dansavond die er was gingen we dansen. Soms in de club waar ik hem voor het eerst ontmoette, soms in de club aan het strand. Er kwamen gezellige mensen, wij werden langzamerhand herkend als ‘dat stel dat zo ontzettend goed kan dansen’ en ons dansniveau werd inderdaad steeds hoger.
Zodra ik het vertrouwde geluid van congadrums hoorde, liep ik heupwiegend de dansvloer op en zocht de blik van twee bekende donkere ogen. Ik hoefde niet meer na te denken over welke passen ik moest zetten, want hij leidde me. Hij leidde mij altijd, met zijn sterke armen, zijn sturende hand in mijn rug of zelfs alleen maar met zijn ogen, die altijd contact met de mijne hielden.
Ik vertrouwde hem volledig. Als er een lift kwam, voelde ik dat aan. Ik voelde amper spanning, als hij me vastgreep en de lucht in tilde. Hij zou me nooit laten vallen, daar was ik van overtuigd.
Een avond ging ik nat van het zweet op een barkruk zitten, om even bij te komen van het dansen. Al snel voegde Diego zich bij me en bestelde wat te drinken.
De barman leunde voorover over de toonbank en gaf ons een knipoog.
“Jullie gaan lekker! Les gehad?”
We keken elkaar glimlachend aan en schudden het hoofd.
“Gewoon veel gedanst,” zei Diego schouderophalend.
De barman keek bewonderend.
“Als jullie willen, mogen jullie hier weleens een demonstratie laten zien. De mensen hier vinden het schitterend…”
Ik keek Diego vragend aan.
“Zou je dat willen,” vroeg hij me verbaasd.
“Natuurlijk!”
Ik was er heel enthousiast over. We werden als een soort professionals gezien, terwijl we dat niet eens echt waren. Het leek me geweldig om die anders zo drukke vloer eens voor onszelf te hebben en die tent te laten zien wat we in huis hadden.
Diego haalde grinnikend zijn schouders op.
“Oké, best. We maken er wel wat leuks van.”
De barman keek tevreden. We maakten afspraak voor de zaterdag daarop.

In die korte periode leefde ik in een roze roes. Ik voelde me geweldig. Ik kon datgene doen, wat ik het liefste deed van alles: dansen. Ik had het gevoel alsof ik de liefde van mijn leven gevonden had. Sophie was blij om me zo te zien en Philippe ook, op zijn manier. Mijn ouders wisten nog steeds van niets, omdat ik wist dat ze alles zouden verpesten en Esma liet haar neus gelukkig niet meer zien. Het enige waar ik op moest letten, was mijn studie. Dankzij mijn vriend en mijn dansen ging er zo af en toe een tentamen wat minder… Het kon de pret niet drukken.
Alles leek perfect te gaan. Ik wilde dat het voor altijd zo bleef. Voor altijd dansen en wel met Diego. Alleen zoals altijd als alles perfect lijkt te gaan, ging er iets verschrikkelijk mis. De fatale zaterdag brak aan.

Expect more soon!

Nou, kort maar krachtig! Ik vond het een goed stukje.
Nu heb je me echt zó nieuwsgierig gemaakt! Ik begin al allemaal vermoedens te krijgen... over wat er mis zou gaan..

Ga snel verder!

Oeeeh, je bent er weer!
En een dag te vroeg, of niet?
Nouja, beter
Maarr, schrijf gauw verder. Er kunnen volgens mij twee dingen fout gaan; Diego gaat weer vreemd of haar ouders komen erachter. >> spannend dus! (:
Snel, snel, snel verder bitte!

Ik had ontzettend veel zin in de zaterdagavond. Thuis, op mijn kamer, danste ik alleen wat rond op een Latijns-Amerikaans nummer. Diego en ik hadden niet echt iets ingestudeerd. We zouden gewoon improviseren, zoals we altijd deden. Toch kon ik vandaag niet echt stil blijven zitten.
Philippe kwam de kamer binnen. Ik lachte opgewekt naar hem, terwijl ik doordanste met een onzichtbare danspartner.
Philippe knikte me bewonderend toe.
“Ziet er goed uit. Danswedstrijd vanavond?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Diego en ik geven een demonstratie bij onze dansclub,” legde ik uit.
Ik kwam naar hem toe en gaf hem een zoen op zijn wang als begroeting. Zo langzamerhand kon ik wel stellen dat Philippe mijn beste vriend geworden was, zelfs nog een betere vriend dan Sophie. Waarschijnlijk was dat omdat we meer op elkaar leken, elkaar beter begrepen. Uiteraard waren er dingen die je alleen als meiden onder elkaar wilde delen, maar daarvoor had ik Sophie altijd nog.
“Diego en jij,” vroeg Philippe verbaasd. “Diego de schuinsmarcheerder? Ik dacht dat het uit was.”
Ik glimlachte.
“Hij is geen schuinsmarcheerder…” Even aarzelde ik. “Hij is het in ieder geval niet meer. Hij heeft mij nu. En ik heb hem. We hebben het echt heel leuk samen!”
Philippe keek me aarzelend aan. “Hou je van hem, denk je?”
Ik danste verder.
“Ja,” riep ik uit. “En dat denk ik niet alleen, dat weet ik wel zeker.”
Een lieve glimlach verscheen op het gezicht van mijn vriend.
“Mooi,” zei hij gemeend. “Ik ben echt blij voor je.”
“Dank je,” antwoordde ik en gaf hem een knuffel.
“Nou moet je niet denken dat ik jou helemaal ga vergeten! Je mag me nog steeds vetmesten met ijsjes en bioscoopavondjes met popcorn en zo… Ik dans het extra gewicht er wel af. Jij niet.”
Ik prikte speels in zijn buik en draaide van hem weg.
“Hé, zeg!” Quasiverontwaardigd gaf hij mij een duwtje.
Even later hingen we met wat te drinken onderuit op de bank. We praatten wat over onze studies en over koetjes en kalfjes, tot Philippe opeens uit het niets aan me vroeg:
“Je zegt dat je van hem houdt, maar hoe weet je dat?”
Verrast keek ik hem een poosje aan. Daarna staarde ik bedenkelijk voor me uit. Wat een vraag. Hoe weet je dat?
“Eerlijk gezegd,” antwoordde ik na een tijdje, “weet ik niet hoe ik dat weet.” Ik vond het flauw om hem zo’n antwoord te geven, maar ik kon niets beters verzinnen.
“Als je van iemand houdt, dan weet je dat gewoon. Alles voelt dan goed, je kunt de ander nooit meer missen en je weet dat je hem, of haar, in jouw geval, altijd alles zou vergeven. Maakt niet uit wat. Zo zou ik het omschrijven.”
Philippe knikte langzaam en staarde me toen even aan.
“In dat geval weet ik het nog niet,” mompelde hij.
“Weet je wat nog niet?”
Hij grinnikte en rolde met zijn ogen, alsof hij zichzelf belachelijk vond.
“Of ik wel of niet van iemand hou.”
We zwegen. Ik durfde niet verder te vragen. De nare gedachte bekroop me, dat ik die ‘iemand’ wel eens héél goed zou kunnen kennen. Beter liet ik het voor wat het was.
Om hem een beetje op te beuren, zei ik tenslotte:
“Op bijna dezelfde manier weet ik ook dat ik van jou hou, op een vriendschappelijke manier. Ik zou jou echt niet kunnen missen.”
Ik knipoogde naar hem. Hij gaf me een trillende glimlach terug.
“Zo is het,” zei hij schor. Hij hoestte ongemakkelijk en stond toen op.
“Ik ga maar weer eens.”
Zoals we altijd deden, gaf hij me een zoen op mijn wang en liet zichzelf vervolgens uit. Een beetje beduusd bleef ik achter. Ik kreeg een beetje medelijden met die knul.

Ach, Philippe is zo'n schatje. Ik vind hem een wat sprekender karakter hebben dan Diego, als ik eerlijk ben. Maar ik snap Mabel wel. Hij is gewoon niet aantrekkelijk genoeg voor haar om op die manier van te 'houden'.

Mijn feedback over twee stukjes deze keer:

Hij zou me nooit laten vallen, daar was ik van overtuigd.

Dit zinnetje vind ik zo mooi, omdat hij voor mijn gevoel een dubbele betekenis heeft

Ik voelde me geweldig. Ik kon datgene doen, wat ik het liefste deed van alles: dansen.

Persoonlijk zou ik 'van alles' weglaten, het klinkt een beetje overbodig, maar het is een kwestie van smaak...

Alleen zoals altijd als alles perfect lijkt te gaan, gaat er iets verschrikkelijk mis.

Aangezien je de rest van het verhaal ook in de verleden tijd schrijft, inclusief de zin hierna, zou ik van 'gaat', 'ging' maken.

Zo langzamerhand kon ik wel stellen dat Philippe mijn beste vriend geworden was, zelfs nog een betere vriend dan Sophie. Waarschijnlijk omdat we meer op elkaar leken, elkaar beter begrepen.

Voor mijn gevoel horen die twee zinnen bij elkaar en moet je dus een komma gebruiken in plaats van een punt. Echter daardoor krijg je wel een erg lange zin. Kijk maar wat je er mee doet.

“Nou moet je niet denken dat ik jou helemaal ga vergeten! Je mag me nog steeds vetmesten met ijsjes en bioscoopavondjes met popcorn en zo… Ik dans het extra gewicht er wel af. Jij niet.”

Het is voor mij niet duidelijk wie dit zegt. Omdat je op een nieuwe regel begint zou ik zeggen Philipe, maar omdat Mabel de enige is die danst van de twee, is Mabel logischer.

We zwegen. Ik durfde niet verder te vragen. De nare gedachte bekroop me, dat ik die ‘iemand’ wel eens héél goed zou kunnen kennen. Beter liet ik het voor wat het was.

Dit mag je van mij nog meer benadrukken. Mabel heeft nu door wie Philipe's liefde is, tenminste dat conludeer ik uit:

Ik kreeg een beetje medelijden met die knul.

En je mag van mij nóg sterker omschrijven wat Mabel op dat moment denkt/hoe ze zich voelt.

Verder is het me opgevallen dat je wat meer samenvattender bent gaan schrijven. Begrijp je wat ik bedoel? Het lijkt alsof er een hele periode met dagelijkse sleuren voorbij is gegaan die je kort samenvattend weergeeft. Misschien kun je die stukjes nog een klein beetje meer verbergen, een beetje meer naar achteren plaatsen in het stukje. Snap je wat ik bedoel of ben ik te vaag nu?

Het blijft een leuk verhaal en ik blijf het met veel spanning volgen! Ik vind het leuk om te zien hoe het verhaal nu een beetje een wending begint te krijgen en de romantiek begint door te dringen. Waar Mabel in het begin alleen nog maar bezig was met het dansen, komt er naast het dansen nu ook liefde om de deur kijken en ik vind dat je dat zeer mooi weet te beschrijven. Ga zo door! Schrijf snel verder!

@Xatham, bedankt voor je feedback! Ik heb een paar zinnetjes aangepast.
Wat dat samenvattende betreft, daar heb ik wel vaker last van. Ik doe dat altijd als ik even een bepaalde periode moet overbruggen. Ik begrijp alleen niet wat je bedoelt met 'die stukjes' 'meer naar achteren plaatsen'. Inderdaad, je bent te vaag.

De meeste stukjes waarin je iets samenvattend beschrijft, begin je ook met die samenvatting. Ik zal even een voorbeeld geven:

Ik vergat Esma en haar jaloezie al snel, omdat Diego me nu bijna iedere dag even op kwam zoeken. Inmiddels liet hij de steentjes achterwege en klom eenvoudigweg zelf het dak op.
Ik kwam mijn kamer binnen en zag hem net het dak op klimmen. Hij keek naar binnen met een grijns, terwijl ik naar het raam vloog om hem binnen te laten. Meteen drukte hij zijn lippen op de mijne, bijwijze van begroeting.

Je geeft daar meteen in het begin een situatieschets en pas later beschrijf je wat er op dat punt in het verhaal gebeurt. Je kunt het ook omdraaien, dan krijg je meer zoiets:
Toen ik net mijn kamer binnen kwam, zag ik hem het dak op kimmen. Hij deed dat wel vaker de laatste tijd. De steentjes werden achterwege gelaten en hij klom gewoon eenvoudig zelf direct het dak op.
Ik ben zelf nog niet helemaal tevreden over mijn alternatief en ik heb er 'Esma en haar jalozie' nog niet in verwerkt, maar hopelijk begrijp je nu wel wat ik bedoel?

Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Het is alleen een kwestie van smaak en ik vind mijn manier mooier. XD Alleen kan ik het op mijn manier nog wel wat mooier doen dan ik daar gedaan heb, dat geef ik toe. Ik zal proberen om de samenvattingen wat minder opvallend voorbij te laten komen.

Ik snap de samenvat-stukjes zegmaar wel. Je probeert de sleur te voorkomen, wil verder naar een volgend stukje en dat werkt niet als je steeds hetzelfde beschrijft... Ik vind het niet vervelend lezen ofzo, sowieso vind ik jouw schrijfstijl altijd super fijn lezen ^^ Nooit geen problemen mee, mijn complimenten
Maarr, je moet nu wel gauw weer verder gaan, want ik ben ontzèttend benieuwd naar een vervolg! (:

Je zult er even op moeten wachten, maar ik denk dat het je wel aan zal staan als het af is.

Als het over Diego gaat is het goed
Nee, just kidding. Ben benieuwd ^^

Deze stukjes gingen wel lekker, vond ik zelf. Ik zit in mijn element hier, maar alle kritiek is welkom! Ook weer eens een wat langer stuk, voor de verandering.

Ik had een zwarte cocktailjurk aangetrokken, zonder bandjes. Ik keurde mezelf voor de spiegel, terwijl ik me herinnerde dat er een tijd was geweest dat ik mezelf voor geen goud in zo’n soort jurk zou durven vertonen. Ik ordende mijn blonde krullen. Gezonde blosjes sierden mijn gezicht. Ik zag er nu anders uit dan vroeger.
Een klein glimlachje verscheen om mijn lippen. Al was ik twee jaar geleden de achttien al gepasseerd, voelde ik me vanavond pas officieel geen meisje meer.
Zelfverzekerder dan anders stapte ik met mijn hoge hakken de trap af. De punten van mijn jurk waaiden op als ik me omdraaide. Ik bewoog me elegant, zonder dat ik erop hoefde te letten. Een klein, smal kettinkje met strassteentjes sierde mijn hals. Ik droeg heel lichte make-up, zo dat je bijna niet zag dat ik het op had.
Voor de grote spiegel in de hal bleef ik even staan, om mezelf nog één keer van top tot teen op te nemen. Nee, zoals ik er vanavond uitzag, had ik er nog nooit uitgezien.
Ik stak mijn hoofd om de hoek van de woonkamerdeur.
“Ik ben vanavond uit!”
“Alweer,” vroeg mijn vader verbaasd. “Je gaat wel veel uit de laatste tijd. Weer met Sophie?”
Ik knikte.
“Veel plezier,” zei mijn moeder. “Maak je het niet te laat?”
“Nee, nee,” riep ik vanuit de gang, pakte mijn tasje en glipte snel door de deur naar buiten.
Diego stond met zijn handen in zijn zakken tegen het hek te leunen. Vrolijk zwaaide ik naar hem, waarna ik hem om de hals vloog.
“Heb je me gemist,” vroeg hij, nadat hij me een zoen had gegeven.
Ik liet hem los en haalde mijn schouders op. “Zo af en toe misschien een beetje,” zei ik onverschillig, met een knipoog. Hij grijnsde.

Hand in hand kwamen we aan bij de dansclub.
Nadat we een beetje hadden geoefend, gaf Diego een seintje naar de barman dat we klaar waren om een demonstratie te geven. Deze wachtte tot het nummer voorbij was en liep toen naar de geluidsapparatuur. Hij haalde een microfoon tevoorschijn en kondigde ons aan.
“Beste mensen, maken jullie even ruimte voor een demonstratie. Ik herhaal, vloer vrijmaken voor een demonstratie. Dankjewel.”
Voordat ik me naar de andere kant van de dansvloer begaf, greep Diego me nog even bij mijn arm.
“Je ziet er trouwens geweldig uit,” fluisterde hij in mijn oor.
Stralend liep ik langs de toekijkende massa langs de zijkant van de dansvloer. Ik plaatste mijn handen op mijn heupen en wachtte op oogcontact met Diego. Hij keek nog even opzij naar de barman.
“Chachacha,” mimede hij.
De muziek begon. Op de maat bewoog ik me langzaam richting Diego. Hij kwam snel in chachacha passen naderbij. Uitdagend wenkte ik hem met mijn vinger. Om ons heen werd gejoeld en gejuicht. Bliksemsnel draaide ik om mijn eigen as, waarna Diego me speels bij mijn middel greep en me dicht tegen zich aantrok. Het was vast geen officiële variatie in de chachacha, maar in deze club deden ze allemaal gewoon wat in hen opkwam.
Ik liep om hem heen, nog steeds op de maat. Onverwacht, toen ik aan zijn linkerkant naast hem stond, pakte Diego mijn jurk vast en gaf er een stevige ruk aan. Ik maakte uit automatisme een dubbele draai en bevond me direct daarna in zijn armen, tegen zijn borst geklemd. Gelukkig was mijn jurk nog heel. Ik gebaarde met een verontwaardigde blik in mijn ogen dat hij wel iets voorzichtiger kon zijn. Als antwoord draaide hij met zijn ogen.
We dansten door. Onze toeschouwers werden enthousiaster en klapten na iedere driedubbele draai of onverwachte beweging.
Ondertussen merkte ik dat er een vreemde spanning tussen ons was ontstaan. Alle kriebels in mijn buik, die al een poosje minder waren dan eerst, waren terug in drievoud. De lucht die onze lichamen van elkaar scheidde, leek statisch. Telkens als Diego tussendoor een kus gaf in mijn nek, of zijn vingers langs mijn arm liet glijden, liep er een vreemde, maar niet onaangename rilling over mijn rug. In zijn ogen ontwaarde ik een vreemde glittering, die ik nog nooit eerder bij hem had gezien. Ook hij was nu onzeker, gespannen.
Diego maakte een bliksemsnelle draai om zijn as, vlak voor me. Daarna knielde hij voor me neer, terwijl hij één hand vast hield. Hij keek me met een schuine glimlach aan.
Ik beet op mijn lip. Dit had ik andere meisjes weleens zien doen. Ik wachtte tot ik een breuk in de maat van de muziek hoorde. Toen schopte ik, wild, met één been over Diego’s hoofd. Ik zag tot mijn opluchting, dat hij net op tijd zijn hoofd boog, zodat mijn puntige hak net over hem heen scheerde.
Ik lachte. Dat ging goed.
Vliegensvlug stond hij weer op, draaide me één keer rond en trok me dicht tegen zich aan. Hij zoende me. Het was een korte, heftige, bijna hongerige zoen. Meteen daarna tilde hij me tot hoog boven zijn hoofd de lucht in, liet me weer zakken, slingerde me rond en rond, tot ik weer met mijn hakken op de grond stond.
De muziek hield op. Ik hapte naar adem.
Terwijl de mensen om ons heen applaudisseerden, staarde ik Diego stomverbaasd aan. Hij staarde vervreemd terug. Zijn mondhoeken krulden iets omhoog, in een zwakke poging te glimlachen. Ik zag hoe zijn borst op en neer ging, door zijn zware ademhalen. We voelden het allebei, de vreemde spanning. Dat wist ik zeker.

We dansten nog even door, maar al snel stond ik met een drankje aan de bar toe te kijken. Ik merkte dat ik er genoeg van had, voor vanavond. Diego kwam naar me toe.
“Wil je ergens heen,” vroeg hij, alsof hij mijn gedachten had gelezen.
Ik knikte. Hij pakte mijn hand en nam me mee, de donkere nacht in. We liepen door allerlei smalle straatjes, zonder echt ergens heen te gaan.
“Neem me eens mee naar je huis,” opperde ik. “Ik wil nou weleens zien waar je woont.”
Diego keek me lachend aan. Even keek hij weg en schudde zijn hoofd. Daarna haalde hij zijn schouders op en gaf toe.
“Vooruit dan maar, als je per se wilt…”
We liepen verder, langs allerlei ongure straatjes en laantjes waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Ik keek omhoog. Tussen de waslijnen smoezelig witgoed door zag ik een prachtige heldere sterrenhemel.
Af en toe kwamen we andere late wandelaars tegen, die ons verbaasd nakeken. Of althans, die mij verbaasd nakeken. Ik hoorde duidelijk niet in dit soort buurten thuis. Een oudere man bleef even staan, bekeek me van top tot teen en floot door zijn tanden. Een onbehaaglijk gevoel bekroop me.
Diego keek hem vuil aan en sloeg een beschermende arm om mijn schouders.
Uiteindelijk hield hij eindelijk in. Hij haalde met enige moeite een zware klemmende houten deur van het slot. Nadat hij hem open had geduwd, stapte hij opzij en maakte een kort buiginkje. Hij gebaarde met zijn arm de hal in.
“Kom binnen,” zei hij. Hij glimlachte ietwat verontschuldigend. “Het is niet groter, vrees ik.”
Ik lachte. “Geeft niets.”
“Jij bent het eerste luxepaardje dat een voet over deze drempel zet, dus bereid je voor op het ergste,” waarschuwde hij me met een knipoog.
Ik liep voorzichtig door een piepklein halletje. Het was precies breed genoeg om recht doorheen te lopen. Het was duidelijk al een erg oud huis.
De woonkamer was groter dan ik had verwacht, maar erg simpel gemeubileerd. Een bruine leren bank met een paar scheuren erin, een klein koffietafeltje en een zwarte fauteuil op een wollen kleed aan de ene kant, in het middengedeelte van de kamer stond een fikse boekenkast en aan het andere eind stond een betrekkelijk grote eettafel met een stuk of zes stoelen eromheen en één kinderstoel.
Er hingen gehaakte wandkleden aan de muur en ergens in een hoekje kon ik nog een klein tv’tje ontwaren.
Alles was erg klein en het was duidelijk dat de bewoners van deze stulp geen geld teveel hadden, maar tussen al die herenhuizen die ik in mijn leven gezien had, zat er niet één bij die ook maar in de buurt kwam van de huiselijkheid en gezelligheid die hier heerste.
Aan het hoofd van de kamer zat een mollige, bruingetinte vrouw van middelbare leeftijd. Ze keek op van haar naaiwerk toen ik de kamer binnenkwam. Ze glimlachte naar me. Haar ogen waren zo donker als die van Diego en er stond een onvoorstelbaar lieve en vriendelijke uitdrukking op haar gezicht. Ze droeg een gebloemde soepjurk uit het jaar prik, maar ze was de eerste ‘vrouw des huizes’ bij wie ik me meteen op mijn gemak voelde.
Diego liep op haar af en gaf haar een zoen. Hij ratelde wat tegen haar in het Spaans en wees naar mij. De vrouw knikte begrijpend.
Hij draaide zich om naar mij.
“Dit is mijn moeder,” zei hij. Ik liep op haar af en stak mijn hand uit. Ze schudde hem hartelijk.
“Mama, eso es Mabel, mie amiga.”
Zijn moeder knikte me vriendelijk toe.
“Ik praat meestal Spaans met mijn moeder,” verklaarde Diego.
“Ja, dat hoorde ik,” zei ik met een schuine glimlach. “Ik versta het ook een beetje.”
“Ik spreek ook wel beetje Nederlands, hoor,” zei zijn moeder vervolgens, met een sterk accent. “Ik doe mijn best.”
“Dat is heel goed,” zei ik lachend.
Toen hoorde ik de kamerdeur zachtjes piepen. Ik keek om en zag dat hij langzaam openging. Een klein meisje in een roze nachtjapon, ze moet iets van vijf geweest zijn, stond bibberend op blote voeten in de deuropening. Haar grote witte ogen begonnen te glimmen toen ze Diego zag staan. Haar mooie, lange, steile, donkerbruine haar viel losjes over haar schoudertjes.
Moeder wou al op haar af lopen, maar ze rende zelf al op Diego af. Snel deed ik een stap opzij.
Diego grijnsde breed. Hij greep het kleine grietje bij haar middel, terwijl ze hem in de armen rende en tilde haar boven zijn hoofd.
“Diego! Diego,” gilde het kind. Diego gaf haar een dikke knuffel en zette haar toen weer neer.
“Moet jij niet eigenlijk allang op bed liggen,” vroeg hij plagend en gaf een kneepje in haar neus. Het meisje lachte.
“Ja, maar jij kwam terug! Jij was er helemaal niet vandaag…”
Ik glimlachte vertederd. Ik realiseerde me dat ik Diego waarschijnlijk wel heel erg voor mezelf hield. Ik moest hem beter delen.
“Morgen gaan we samen wel weer wat leuks doen, oké? Maar dan moet je nu wel gaan slapen. ’t Is al heel laat.”
Zoals Diego nu tegen haar sprak, leek hij haar vader wel.
Het kleine meisje knikte een beetje beteuterd. Diego keek op naar mij. Hij glimlachte. Hij draaide het getinte engeltje in mijn richting.
“Mabel, dit is mijn zusje, Isabella. Bella, dit is Mabel, mijn vriendinnetje.”
Ik glimlachte naar haar en zij keek een beetje verlegen naar me terug. Voorzichtig stak ik mijn hand uit.
“Hallo…”
Ze schudde hem heel kort en slapjes en ging daarna snel de kamer weer uit. Met een onhandige glimlach haalde ik mijn schouders op.
“Sorry,” fluisterde Diego. “Ze is een beetje bang voor vreemden.”

Even later, toen zijn moeder, die overigens Angelica heette, naar bed was gegaan, stonden we allebei nog wat te drinken in het kleine keukentje. Diego dronk een flesje bier en ik cola met cognac.
“Dit is de laatste hoor,” zei ik, toen ik merkte dat ik licht in mijn hoofd begon te worden. “Je drinkt dit spul als limonade.”
Diego knikte grinnikend.
“En,” vroeg hij na een korte stilte, “valt het mee of tegen?”
“Wat is ‘het’?”
Hij wees met zijn bierflesje naar de keuken, naar de woonkamer en naar boven.
“Mijn huis, mijn moeder, mijn zusje…”
“Je zusje,” zei ik meteen, “is een engeltje. Je moeder lijkt me een heel lief mens en je huis is waarschijnlijk het gezelligste huis dat ik ooit heb gezien.” Ik merkte dat ik stralend lachte, toen ik dit zei. Ieder woord was gemeend.
Diego staarde me even aan.
“Meen je dat, of is dat die eeuwige aangeleerde beleefdheid?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee, ik meen het serieus.”
Even fronste Diego zijn wenkbrauwen in onbegrip. Hij keek me aan met een liefdevolle glimlach. Ik glimlachte terug. Langzaam kwam ik naast hem staan en trok zijn gezicht naar het mijne toe. Ik gaf hem een lange zoen.
“Waar is je vader trouwens?”
Diego rolde met zijn ogen.
“Die zal wel weer overgewerkt hebben en daarna met een paar vrienden uitgegaan zijn. In het weekend wordt het wel vaker laat.”
“Leuk voor je moeder,” merkte ik op.
Diego zweeg. Hij staarde met een moeilijke blik voor zich uit. Ik beet op mijn lip.
“Sorry,” zei ik daarna zacht. “Rotopmerking…”
Hij draaide zijn hoofd weer in mijn richting.
“Zal ik je thuis brengen?”
Even bleef ik hem aankijken. Ik aarzelde. Mijn vingers streken over zijn wang, waar ik hem ook ooit eens geslagen had. Langzaam schudde ik mijn hoofd. Diego leek verbaasd. Hij wilde wat zeggen, maar ik legde mijn vingers tegen zijn lippen.
“Ik wil niet naar huis…”

Hmmm.
Mijn vermoedens zijn nog zo ongeveer hetzelfde gebleven over wat er wel eens behoorlijk mis zou kunnen gaan... -glunder-

Trouwens, mijn complimenten!
Ik geloof dat ik dit je best geschreven stuk vind uit dit verhaal.
Hier kreeg ik veeel meer zo'n sfeergevoel van de gebeurtenissen en de omgeving dan in de stukjes waar je een beetje snel door je verhaal heenging.

Ja, ik begrijp wat je bedoelt. Het is alleen een kwestie van smaak en ik vind mijn manier mooier. XD

Oké! Jouw mening gaat voor

Mijn feedback voor het laatste geposte stukje:

Een bruine lerenbank met een paar scheuren erin,

Is lerenbank een woord? Zou best kunnen hoor. Ik ben nooit een ster geweest op het gebied van samengestelde woorden.

en één eetstoel voor een peuter.

Heeft zoiets niet een aparte naam? En zo ja, is het dan niet fijner om dat woord te gebruiken?

Verder vind ik het dus echt zóóóó gemeen dat je het fatale stukje van de zaterdag nog niet beschreven hebt. Nu moet ik nog langer wachten

Nou ja... Wel een leuk stukje, dit. Schrijf snel verder!

Leren bank heb ik toch maar los gedaan. Word rekende het goed, maar ik uiteindelijk toch niet.
Ik weet het niet zeker, maar volgens mij heet zo'n plastic geval met een plankje ervoor gewoon een kinderstoel... Soms is het zo simpel dat je er niet op kan komen.

Ik hou wel van 'bad boys going to be good' (om het zo maar ff te zeggen)... Ik hoop echt dat het gaat werken tussen Diego en Mabel, want hoe lief Philippe ook is. Hij is het type waar je mee bevriend raakt en niet een heftige romance krijgt toch... Daarnaast is hij nogal saai in vergelijk met Diego... Blijf dit lekker lezen
schrijf snel verder

Het heeft even geduurd, maar ik heb weer een stukje. Het gaat allemaal wat langzamer op 't moment, sorry daarvoor.

Niet geheel onverwacht lagen we even later op een kleedje op ‘ons dak’ wat naar de sterren te kijken. Af en toe keek ik even opzij. Diego keek dan terug. We glimlachten.
“Wanneer ga je me jouw huis eens laten zien,” vroeg hij plotseling.
Mijn gezicht betrok. Ik ging recht overeind zitten.
“Diego, je weet toch dat…” Ik zuchtte. “Mijn ouders… ze…”
Hij knikte en kwam ook overeind.
“Ik weet het. Ik hoorde wel wat je moeder zei. Ik ben een zwerver, of niet soms?” Hij grijnsde, vouwde zijn armen achter zijn hoofd en ging weer liggen.
Ik keek glimlachend achterom en rolde met mijn ogen.
“Mijn moeder heeft niet zo vreselijk veel zwervers gezien in haar leven. Iedereen die geen geld als water verdient is in haar ogen een zwerver…”
Ik kwam weer naast hem liggen.
“Het is idioot,” voegde ik eraan toe. “Ze kent je niet eens. Ze heeft geen idee hoe jij in elkaar zit en wat jij voor mij betekent.”
Diego snoof.
“Nee, maar als je haar vertelt dat ik überhaupt iets voor je beteken, dan zou ze alles wat in haar macht lag doen om je bij me vandaan te houden. Ze zal het dus nooit weten ook.”
Ik schudde mijn hoofd.
“Stomme vooroordelen. Dat is alles. Dat is echt het enige probleem.”
Diego keek me bedenkelijk aan.
“Wat is er,” vroeg ik.
Hij ging op zijn zij liggen en boog half over me heen. Hij streelde me door mijn haar en wreef daarna met zijn duim langs mijn wang en over mijn bovenlip. Ik voelde mijn hartslag versnellen.
“Wat nou…” begon hij aarzelend, “…wat nou, als ik je ooit toch onverhoopt kwijtraak? Door je ouders, of door omstandigheden…”
Er was een vreemd soort angst in zijn ogen te lezen. Ook zag ik opnieuw die onzekerheid, die ik de hele avond al had gezien. Ik merkte dat mijn borst op en neer ging van het zware ademhalen.
Ik haatte het om te zien dat Diego bang was, dat hij mij kwijt zou raken. Ik wilde hem verzekeren dat het nooit zou gebeuren, maar dat kon ik niet. Dat wist ik immers niet zeker. Je kunt nooit zeker weten hoe de dingen zullen lopen.
Toch wist ik zeker dat hij me nooit voorgoed zou verliezen. Ik zou er alles aan doen om altijd weer bij hem terug te komen, hoe ingewikkeld dat ook moge zijn.
Terwijl ik mijn blik over zijn enigszins bezorgde gezicht liet glijden, probeerde ik het juiste te vinden om te zeggen, zodat ik hem gerust kon stellen.
Plotseling besefte ik, dat ik een bepaald stadium voorbij was. Als bij toverslag, werden al mijn gevoelens, die nog niet zo lang geleden door de verliefdheid en de verwarring deel uitmaakten van een enorme warboel in mijn hoofd, zo helder als glas.
Zoals ik daar nu met hem lag, daar, op ons dak, zo moest het zijn. Daar moest ik zijn. Bij hem.
Ik hield van hem. Niet zoals het tienermeisje dat ooit op hem gevallen was, verliefd op hem geworden was en constant aan hem dacht, maar zoals een vrouw van een man houdt. Ik hield van hem zoals ik nooit meer van iemand anders zou kunnen houden.
Ik slaakte een zucht van opluchting en begon spontaan te lachen. Diego keek me vreemd aan, maar kon een glimlach niet onderdrukken.
“Wat,” vroeg hij, “wat is er opeens zo leuk? Dit is een serieus gesprek!”
Ik trok hem naar me toe en zoende hem. Heel lang. Ik hield even op, om te zeggen wat ik op mijn hart had.
“Ik beloof je,” zei ik plechtig, terwijl ik mijn handen op zijn wangen legde en hem strak aankeek, “dat je mij nooit zult verliezen. Nooit voorgoed. Ik kom altijd weer bij je terug. Echt, ik beloof het je.”
Hij lachte, maar zijn ogen stonden verdrietig.
“Ik zal je er maar niet aan houden, voor de zekerheid. Stel nou dat…”
“Ik hou van je,” ze ik abrupt.
Even bleef hij sprakeloos, zijn blik vol ongeloof, alsof hij het niet goed verstaan kon hebben.
“Zou je dat nog een keer kunnen zeggen,” zei hij tenslotte zachtjes. Ik grinnikte.
“Ik hou van je,” zei ik iets liever.
“Dat…” stamelde hij, “…dat zeg je nu.”
“Ik meen het,” verzekerde ik hem.
Diego beet op zijn lip.
“Ik hou ook van jou,” fluisterde hij toen. Hij hoefde niet te zeggen, dat hij dat meende. Ik las het in zijn ogen.

Langzaam kwam Diego dichter tegen me aan liggen. Uiterst voorzichtig bewoog hij zijn hand onder mijn jurk, steeds verder naar boven. Ik sloot mijn ogen en liet hem een poosje begaan.
Hij draaide zich om en voor ik het wist, was hij boven me, steunend op zijn ellebogen. Ik slikte en veranderde zenuwachtig iets van houding.
Diego zoende me en overal voelde ik zijn handen op mijn lichaam, zoekend naar plaatsen waar geen jurk of panty voor zat. Ik haalde diep adem en slikte opnieuw. Mijn buik deed pijn. Ik hield mijn armen en benen strak, telkens als Diego me aanraakte.
Even hield hij een pauze. Hij zag mijn gespannen gezicht en glimlachte lief naar me. Zachtjes streelde hij over mijn wang. Ik kalmeerde een beetje.
“Als je niet wil, dan raak ik je niet aan,” zei hij op ernstige toon. “Je hoeft dit niet te doen.”
In eerste instantie zuchtte ik opgelucht. Langzaam ontspanden mijn spieren zich.
Mijn leven lang al moest ik dingen doen. Ik moest op balletles. Ik moest het gymnasium halen. Ik moest mee naar gala’s, tea party’s, borrels en weet ik veel wat nog meer, zodat mijn moeder haar modeldochter kon showen. Eigenlijk moest ik ook maar een relatie krijgen met een ander rijkeluiskind en als het even kon daar ook mee trouwen, dan kon ik ook in een mooi vrijstaand herenhuis gaan wonen en was ik een dochter waar ze trots op konden zijn.
Heel mijn perfecte leven was voor mij uitgestippeld. Het enige wat ik hoefde te doen, was netjes binnen de lijntjes blijven kleuren. Helaas voor iedereen die wat van mij verwachtte, was ik daar als kind al nooit goed in.
Diego verwachtte niets van mij. Hij was de eerste en enige die me niet iets probeerde op te dringen wat ik misschien niet wilde.
“Bedankt dat je de keus aan mij laat,” zei ik. Diego knikte me begrijpend toe en wilde me loslaten, maar ik hield hem tegen.
“Wacht even,” zei ik lachend. Verbaasd pakte hij me weer vast.
Ik wreef met het puntje van mijn tong over mijn lippen. Een gezonde spanning stroomde door mijn aderen.
“Ik geloof dat ik dit wel wil…” Onbedoeld trilde mijn stem toch.
“Weet je het zeker,” vroeg Diego met een schuin lachje.
Ik knikte. “Doe maar,” fluisterde ik, terwijl hij me in mijn nek begon te zoenen en zijn hand zocht naar de rits op mijn rug.
“Doe maar.”

Ik wist het!

Wel weer een goed geschreven stuk, hoor.
Fijn dat je nu wat rustiger door het verhaal gaat.

Weer een leuk stukje!
Ik heb helemaal geen feedback te geven deze keer. Het is net alsof je mijn feedback al zag aankomen voor je het stuk postte... Goed verbeterd in ieder geval!

Schrijf snel verder!

Ik ademde diep in en uit. Nog nooit had ik me zo vreemd gevoeld, maar niet onprettig. Mijn armen en benen leken zwaar. Ik liet mijn nog zwaardere hoofd rusten op Diego’s schouder. Een aangenaam koel briesje waaide langs mijn lichaam en ik sloot mijn ogen.
Ergens in mij was er die nacht iets veranderd. Voorheen had ik me nooit ouder gevoeld dan zestien, terwijl ik nota bene al twintig was!
Ik was geen maagd meer, geen meisje meer, nu was ik volwassen. Achter de bescherming van mijn ouders hoefde ik me niet meer te verschuilen. Hun advies had ik ook niet meer nodig.
Dat besef gaf me een heerlijk gevoel. Ik draaide me op mijn buik en keek Diego aan. Hij keek liefdevol terug. We zoenden.

Ons moment werd bruut verstoord door plotseling gestommel op de ijzeren trap onder ons. Diego’s ogen werden groot van schrik. Onmiddellijk zocht ik mijn ondergoed en mijn jurk bij elkaar en trok alles vliegensvlug weer aan. Diego hielp me met de rits.
Angstig afwachtend keek ik naar de rand van het dak waar we langs omhoog gekomen waren. Een paar seconden later gluurde de pokdalige kop van Philippe langs de dakrand over het dak. Ik sloeg mezelf voor mijn kop dat ik hem ooit over ons dak verteld had. Zeker in een vlaag van verstandsverbijstering. Daar had ik de laatste tijd wel vaker last van.
Zodra Philippe ons in het oog kreeg, Diego half aangekleed en ik met al mijn haar door de war en bezwete bovenarmen, werd zijn hoofd knalrood. Meteen liep hij weer een paar treden naar beneden en mompelde heel zachtjes een verontschuldiging. Het zag er zo gênant uit dat ik het niet kon helpen dat ik moest lachen.
“Rot op, man,” schreeuwde Diego met een woedende blik in zijn richting.
“Rustig, rustig,” suste ik. “Ik ken die jongen wel, hij is een goede vriend van me. Ik ga wel even vragen wat er aan de hand is.”
Ik gaf hem een snel zoentje op zijn wang en greep mijn tasje. Voorzichtig daalde ik op hoge hakken de trap af, richting Philippe.
Deze stond een verdieping lager op me te wachten en moeizaam naar zijn schoenen te staren. Hij wist zich duidelijk geen houding te geven. Ik grinnikte.
“Goed, je hebt me gevonden,” zei ik grijnzend en gaf hem een stootje tegen zijn arm. Hij keek me aan met een blik vol schuldgevoel.
“Het geeft niet, hoor. Ik schaam me niet voor jou,” zei ik om hem gerust te stellen. Met een schuin lachje voegde ik eraan toe: “Misschien vond Diego het niet zo leuk, maar ach…”
“Sorry,” zei Philippe nogmaals. “Ik wist niet dat jullie…” Hij zweeg.
“Hoe dan ook,” ging hij verder. “Ik had al wel zo’n idee dat je hier zou zitten. Je moet onmiddellijk naar huis komen. Als ik je moeder niet had beloofd om je op te halen, had ze zowaar de politie gebeld. Als ze Diego ziet…”
Ik voelde een enorme woede in me opwellen.
“Hoe laat is het,” vroeg ik Philippe.
“Het is nu bijna drie uur in de ochtend.”
“Godverdomme!”
Ik vloekte niet omdat ik het laat had gemaakt, ik vloekte omdat mijn moeder zich zorgen maakte. Een meid van twintig kan toch zeker zelf wel bepalen wanneer ze thuiskomt!
Misschien had ze haar kleine prinses beter op kunnen sluiten in de torenkamer, tot ze de huwbare leeftijd had bereikt en uitgehuwelijkt kon worden aan een geschikte rijke knappe prins op het witte paard.
Ik vloekte nogmaals.
Ik riep naar Diego dat ik naar huis moest, waarop hij direct met me meeging, zoals ik had verwacht. Zo renden we gedrieën door de nacht, om twee ouders die zich op zaten te vreten over hun volwassen dochter gerust te stellen.

Zodra we de oprit opliepen, kwam mijn moeder aangerend. Door haar bezorgde blik leek ze wel een paar jaar ouder. Ze pakte mijn gezicht tussen haar handen.
“Kindje, waar heb je gezeten? Je hebt me laten schrikken!”
“Dat was dan nergens voor nodig,” zei ik koel en draaide mijn gezicht van haar af. Enigszins verbouwereerd liet ze me los. Toen zag ze Diego staan.
Meteen begreep ze de situatie. Met een blik vol afgrijzen en zelfs iets angstigs wees ze naar Diego.
“Mijn erf af,” gilde ze. “Of ik bel de politie.”
“Mam, doe normaal, er is niks mis met hem! Dat is mijn vriend,” riep ik wanhopig. Ik hoorde hoe mijn stem oversloeg.
Maar Diego stak verontschuldigend zijn handen op en verliet met een nonchalante grijns onze tuin. Hij gaf mij een knipoog. Ik glimlachte dankbaar terug. Gelukkig voelde hij zich niet beledigd of boos.
Moedeloos schudde mijn moeder haar hoofd, pakte me pijnlijk stevig vast en trok me het huis in.
Ze bedankte Philippe kort en zei hem dat hij nu maar beter kon gaan. Braaf deed hij wat hem gezegd werd.
Dat was een van de belangrijkste redenen waarom ik nooit zo van Philippe zou kunnen houden, als ik van Diego hield. Philippe was niet vrij, Diego wel. Diego zat aan niemand vast, was van niemand afhankelijk. Als hij ervoor koos om bij mij te blijven, was dat echt zijn keuze en betekende dat veel meer voor mij dan wanneer je door je ouders aan mij was opgedrongen. Dat zou mijn moeder echter nooit kunnen begrijpen.

We gingen papa’s kantoortje binnen. Pap zat al achter zijn bureau, met zijn handen voor zijn mond gevouwen, bezorgd voor zich uit te staren. Mijn moeder douwde mij op een stoel voor mijn vader. Het leek verdomme wel een ondervraging in een politieserie. Het verbaasde me nog dat ze geen lamp op mijn gezicht zetten en me vroegen waar ik was, van ongeveer één tot drie uur ’s nachts.
Blijkbaar hoefde ik niets te zeggen, want er werd al voor mij gesproken.
“Ze heeft tot drie uur liggen rotzooien met die zwerver, daar kan je donder op zeggen. Dit begint uit de hand te lopen,” ratelde mijn moeder.
“Marjolein,” zei mijn vader kalm. “Ze kan geloof ik zelf ook praten.”
Mijn moeder keek zuur, maar zei niets meer. Nu richtte mijn vader zich tot mij. Zijn blik was nu volkomen open en kalm, zonder boosheid, zonder bezorgdheid, zonder oordeel.
“Waarom ben je zo laat, Mabel?”
Ik trok één wenkbrauw op. Vanavond drong me pas de idiotie van dit hele gedoe door. De eerder gevoelde woede zakte weg en maakte plaats voor kalmte.
“Ik geloof niet, dat ik u daarvoor een verklaring schuldig ben,” zei ik op normale toon.
Mijn moeder ontplofte nu bijna.
“Geen verklaring schuldig! Er had van alles met je kunnen gebeuren!”
Mijn vader hield zijn hand op.
“Marjolein, ik zie dat je je gemak niet kan houden. Laat mij dit nu maar even doen.”
Tot mijn verbazing keek mijn vader enigszins geamuseerd.
“Hoe bedoel je, dat je me geen verklaring schuldig bent?”
“Wat ik zeg,” zei ik rustig. “Ik hoef u niet uit te leggen waarom ik laat ben.”
Mijn vader grinnikte.
“Oké, waarom hoef je dat volgens jou niet?”
“Omdat ik al twee jaar volwassen ben, pap, dan ben ik oud genoeg om de avondklok zelf te regelen.”
Mijn moeders mond viel open. Ze leek geschokt. Ik besefte dat het waarschijnlijk kwam omdat ze op het punt stond veel controle te verliezen.
Wat mijn vader betreft, met hem kon ik ongetwijfeld wel tot een compromis komen.
“Zo,” zei mijn vader glimlachend. “Denk jij dat. En als ik je nu uit huis zou zetten, waar zou je dan zijn?”
Diep van binnen schrok ik daar een beetje van, maar al gauw besefte ik dat hij mij aan het uitproberen was.
“Dan zou ik het even moeilijk krijgen. Sophie wil me vast wel uit de brand helpen, in dat geval. Nu u erover begint, is het geen slecht idee. Als ik hier nog een poosje zou mogen blijven wonen, zou dat fijn zijn. Dan ga ik sparen voor een kamer.”
De woorden kwamen kalm en zelfverzekerd over mijn lippen. Ik voelde dat ik aan het winnen was. Ik wist ook dat mijn vader mij diep in zijn hart gelijk gaf, dat ik oud genoeg was om zelf beslissingen te maken.
Mijn moeder hield het nu echter niet meer uit.
“Heb je met die schooier geslapen, Mabel,” vroeg ze indringend.
“Ja, mama,” antwoordde ik uiterst beleefd.
Ze sloeg haar handen voor haar gezicht. Het bleef een poosje stil. Toen ze zichzelf herpakt had, keek ze me ziedend aan.
“Dit blijft tussen ons,” siste ze. “Hoe heb je het ooit zover kunnen laten komen? Heb ik je lang geleden niet gezegd dat je je niet moet laten dwingen?”
“Dat hebt u gezegd,” gaf ik toe, “maar waarom neemt u aan dat ik gedwongen ben? Het was mijn eigen keuze.”
“Het feit dat je dat nog gelooft ook, bewijst hoeveel verkeerde invloed die jongen op je heeft,” zei mijn moeder gedecideerd.
Ik draaide vermoeid met mijn ogen.
“Mam, geloof me nou maar. Wat ik met hem heb, voelt goed. Waarom kunt u niet blij voor me zijn?”
Wanhopig sloeg mijn moeder haar handen op naar de hemel.
“Omdat die arme sloeber je niks te bieden heeft! Ik weet hoe het klinkt, maar denk aan je toekomst. Als je bij hem blijft, waar ga je dan van leven?”
Hier dacht ik even over na.
“Ten eerste kijk ik niet zover vooruit, ten tweede heb ik niet zoveel geld als u nodig om gelukkig te worden. Ik heb Diego nodig, om gelukkig te worden. Zo heet hij, overigens.”
Mijn moeder keek verbeten weg.
Ik richtte me weer tot mijn vader.
“Ik hou echt van hem en hij van mij, pap. Echt waar.”
Mijn vader wreef over zijn kin. Hij dacht na.
“En Philippe dan,” vroeg mijn moeder.
“Philippe,” zei ik half lachend, “is gewoon een goede vriend. Wat zoekt u toch in hem?”
“Hij zou anders een veel betere partner voor je zijn,” begon ze. “Hij kan tenminste voor je zorgen. Jullie hebben toch al een goede band? Echte liefde komt niet zomaar opeens als een bliksemslag tot stand, dat moet groeien. Geef hem een kans.”
Ik lachte schamper.
“Liefde,” zei ik op sarcastische toon. “Wat weet u meer over liefde dan ik? Ik ben misschien jong en onervaren, maar ik weet wat ik voel. U bent met een rijk iemand getrouwd omdat u houdt van mooie villa’s, dure kleding, cocktailparty’s en al het andere dat geld kost en u gaat mij iets uitleggen over echte liefde? Laat me niet lachen.”
“Let op je woorden, Mabel.” Nu wierp mijn vader mij een donkere blik toe. Ik besefte dat ik te ver was gegaan, ook al was het waar wat ik zei.
“Het kan me niet schelen wat jij denkt dat je voelt,” zei mijn moeder met een stem die trilde van ingehouden woede. Ik had haar nog nooit zo boos gezien. Ze werd zowat giftig.
“Jij mag die jongen niet meer zien en ik ga er niet meer over in discussie.”
“Ik ben volwassen, dus u kunt me niets verbieden,” zei ik fel.
“Misschien niet,” reageerde ze snel, “maar ik zal me voor altijd tegen dat stuk uitschot keren, zolang als ik leef. Dan zien we wel wie er wint.”
Ontzet keek ik haar aan. Een golf van onmacht spoelde door me heen en ik kraste met mijn nagels door het leer van de stoel. Zou ze dan nooit ophouden met haar gestuur? Lieten ze me dan nooit los? Plotseling begon ik te snikken en rende ik het kantoortje uit, naar mijn eigen kamer.

Wat vinden jullie, is dit realistisch?

Hé! Ik las dus net even dit stukje, en wat jouw vraag betreft; Ik moest er eventjes over nadenken... Er was iets wat ik miste, maar ik wist het niet direct te plaatsen.

De reactie van de ouders is best realtistisch, hoor! Maar Mabel is twintig jaar, en ik vind dat haar ouders nog wel wat hysterischer hadden mogen reageren. Waarom? Tja, ik weet het niet. Ze moeten toch enigzins het besef hebben dat ze haar kwijtraken - als het zo doorgaat - en dat ze Diego toch wel zou blijven opzoeken?
Nu lijkt het net of haar ouders denken dat Mabel het nog steeds accepteert dat ze alles bepalen voor hun dochter die immers volwassen is en in principe het recht heeft om te doen wat ze niet laten kan.
Mabel heeft zelfs aangegeven dat ze het huis uit wil. Moeten haar ouders dan niet helemaal gek worden? Dat zijn ze toch helemaal niet gewend van hun familie (als ik dit fout heb geconcludeert uit de rest van je verhaal, moet je het zeggen!) Dat moet toch helemaal niet kunnen wat hun betreft?

Nou ja,
ik ben puur van mijn eigen interpretatie uit gegaan hoor, toen ik dit typte. Maar dit miste een beetje naar mijn gevoel!

Toen ik dit las had ik niet het idee van; 'Oh wat nep!', dus kijk maar even wat je ermee doet! Ik vond het best een goed stukje.
Kan het zijn dat je nu wat meer aandacht aan je werk besteedt dan een tijdje terug in het verhaal? Voor mijn gevoel beginnen je stukjes steeds beter te worden.

x

Ik kan niet echt tips geven want ik heb er niet zo heel veel verstand van(hoe het zou moeten zijn ofz;-) Maar ik vind het perfect:D

Beetje laat voor er een stukje van mijn kant komt, maar ik was een weekje weg dus ik kon niet de eerste lezer zijn...

Hier dacht ik even over na.

Dit zinnetje staat er voor mijn gevoel wat losjes bij.

Verder ben ik het met Classy Cat eens. Je mag de reactie van de ouders wel een beetje versterken. Ik zou het op zich ook wel interresant vinden daar hoe de vader reageert? Hij was tenslotte (indirect) met dit voorstel gekomen...

Plotseling begon ik te snikken en rende ik het kantoortje uit, naar mijn eigen kamer.

En daar vind ik het woordje 'plotseling' niet echt gepast. Ze begint te snikken omdat ze het allemaal even niet meer aan kan en als je dat er zou neerzetten komt de cliffhanger van dit stukje nog extra sterk over

Waarom heb ik het gevoel dat die moeder toch gelijk heeft en dat Diego inderdaad zo'n slechte invloed op haar heeft? Voor mijn gevoel is ze veel minder verantwoordelijk geworden ook al zou dat, gezien de situatie, toch anders moeten zijn...

Verder weer een leuk stukje om te lezen, schrijf snel verder!

@Xatham,
Tsssss, ik denk dat Mabel en Diego gewoon samen gaan eindigen, hoor. Het is hier geen dramatiek, maar nog altijd Het Romantische Prieel! xD
En het is ook niet dat ik Diego oh zo'n geweldig karakter vind, but that's what I think!

Ik vind Mabel niet per se onverantwoordelijk, hoor!
Waarom? Ze is toch twintig, dan mag je toch zeker zelf bepalen waar je heengaat. In mijn ogen werkt ze zichzelf niet in de problemen, ofzo.

x

Ondanks de verschillende reacties heb ik besloten om het laatste stuk toch maar zo te laten. Ik wilde de reactie van de moeder niet al te veel versterken, omdat ik bang was dat het al gauw onrealistisch zou worden.
Wat het onverantwoordelijke betreft, dit zie ik niet zo. Je bent altijd verantwoordelijk voor iets of iemand, maar in dit geval hoeft Mabel alleen rekening te houden met zichzelf.
Dit laatste stuk was beter dan het eerste wat ik had geschreven.

Een nieuw stukje.

Met een enorme knal sloeg ik de deur dicht, terwijl de tranen over mijn gezicht stroomden. Tot mijn opluchting zag ik met een wazige blik een bekende gestalte door het raam naar binnen klimmen.
Half lachend en huilend stortte ik me in Diego’s armen. Hij sloeg zijn armen stevig om me heen en trok me dicht tegen hem aan. Zachtjes, oneindig teder, streelde hij door mijn haren en fluisterde sussende woordjes.
“Ze kennen je niet eens,” snikte ik ertussendoor. “Ze geven je geen kans…”
Hij drukte een zoen op mijn voorhoofd. Een poosje keek hij mij aan. Het leek alsof hij iets overwoog, ergens over nadacht.
“Niets zal ze op andere gedachten brengen, of wel soms,” zei hij na een tijdje somber.
Verdrietig schudde ik mijn hoofd.
“Ze kunnen het me niet verbieden,” zei ik op koppige toon. “Dus het maakt niet uit wat zij ervan vinden.”
“Wat voor bezwaren had je moeder tegen mij,” wilde Diego toch weten.
Met een diepe zucht leunde ik tegen mijn bureau. Bozig deed ik mijn armen over elkaar en mompelde:
“Ze vindt dat je me niks te bieden hebt. Ze is bang dat je me niet kunt onderhouden, maar zover zijn we toch nog lang niet? Zij weet helemaal niet wat jij mij te bieden hebt,” zei ik met een lief lachje en ik wilde Diego’s wang aanraken, maar hij duwde mijn hand weg. Verbaasd keek ik hem aan.
“Wat is er?”
“Misschien,” zei hij zacht, terwijl hij wegkeek, “heeft je moeder wel gelijk…”
“Hoe bedoel je,” vroeg ik meteen, terwijl ik me afvroeg of ik het wel goed had verstaan. Dit kon toch niet waar zijn…
Toen Diego geen antwoord gaf, ging ik verder:
“Dit gaat toch niet om geld? Het gaat toch om ons, om… om wat wij hebben? Samen komen we er toch wel uit…”
Nu probeerde ik zijn hand te pakken, maar hij trok hem terug. Hij draaide zich om en keek me vreemd streng aan.
“Nu gaat het nog niet om geld, Mabel, maar later wel. En later heb ik geen geld, net zoals ik nu geen cent te makken heb.”
Voor de zoveelste keer voelde ik warme tranen over mijn wangen glijden. Dit kon hij niet menen.
“Maar, Diego, het maakt me niet uit dat je geen geld hebt…”
Wanhopig sloeg hij zijn handen tegen zijn hoofd en liep een keer met grote passen de kamer op en neer. Hij kwam weer voor me staan en greep me bij mijn schouders.
“Maak dit nu niet moeilijker dan het is,” smeekte hij. Ik hoorde hoe zijn stem iets brak.
“Nu vind je het nog niet erg, maar later zul je het wel een probleem gaan vinden,” ging hij snel pratend verder.
“Als iedereen uit jouw klasse om je heen in mooie huizen woont, met een dure pooierbak voor de deur en een gigantische tuin ervoor en erachter waar je feestjes kan geven en weet ik veel, wat heb jij dan, Mabel? Ik boks dat nooit voor elkaar. Dat zit er voor mij niet in. Wat héb jij dan? Een klein flatje, misschien geeneens een auto en een hongerloontje?”
Ik slikte. Met bevende stem zei ik:
“Dan heb ik jou.”
De hardheid uit Diego’s gezicht verdween. Glimlachend schudde hij zijn hoofd. Even keek hij me verliefd aan.
“Je overdrijft een beetje, geloof ik.”
Ik probeerde het zo luchtig mogelijk te laten klinken.
Een tijd lang staarde Diego zwijgend uit het raam. Tenslotte zei hij, terwijl hij zijn hoofd weer langzaam naar mij toe draaide:
“Het spijt me, maar het is geen goed idee. Het gaat nooit werken. De verschillen zijn te groot. Wij komen uit twee verschillende werelden, jij en ik. Als je bij mij blijft, krijg je daar later hoe dan ook spijt van…”
Ik was sprakeloos. Kon hij zo gemakkelijk opstappen? Waarom gaf hij zo snel op? Ik had nooit zo’n lafaard achter hem gezocht.
“Krijg jij er dan geen spijt van,” zei ik, terwijl ik weer begon te snikken, “als je nu bij me weggaat?”
Diego staarde naar de grond. Geen antwoord. Nu begon mijn verdriet om te slaan in woede. Ik liep op hem af en gaf hem een harde duw tegen zijn borst. Verbaasd deed hij een stap achteruit. Met grote ogen staarde hij me aan.
“Nou,” snerpte ik. “Zeg op! Waarom ren je weg voor problemen? Waarom ben je zo laf?”
Uit onmacht begon ik op zijn borst te slaan.
“Hé!” Boos greep Diego mijn armen beet en duwde me van zich af. Vlug beende hij naar het raam en klom weer naar buiten.
Ik had al spijt.
“Wacht, niet weggaan! Ik wil gewoon niet dat we stoppen. Hoe zit het dan met het dansen? Daar overlappen onze werelden toch wel een beetje?”
Diego keek om.
“Het is niet genoeg, Mabel. Het is maar beter dat ik je niet meer op kom zoeken.”
Ik had het gevoel dat ik ieder moment in kon storten. De boodschap was duidelijk en ze kwam aan als een mokerslag.
Eerder op die avond hadden we elkaar nog gezegd dat we van elkaar hielden. Ik had beseft dat ik van hem hield zoals ik van niemand anders hield. Betekende dat dan niets? Was dat niet genoeg om bij elkaar te blijven? Ging het dan allemaal alleen maar om geld?
Met een rotklap sloeg ik het raam achter Diego dicht en gebaarde dat hij dan maar snel moest oprotten.
In een fractie van een seconde zag ik hoe een enkele traan, die reflecteerde in het licht van de maan, een dunne glimmende streep over zijn wang achterliet. In zijn prachtige donkere ogen zag ik een droefheid, zoals ik die nog nooit eerder in zijn ogen had gezien.
Zodra hij merkte dat ik nog steeds keek, klom hij snel langs de klimop naar beneden. Dat beeld van hem, met die ene traan, waarvan ik zeker weet dat ik hem zag, zal ik nooit vergeten.
Zodra hij uit het zicht verdwenen was, zakte ik door mijn knieën op de vloer. Ik begon te huilen, zoals ik nog nooit gehuild had. Mijn lichaam schokte bij iedere snik.
Er was iets in mij kapot gegaan, wat misschien wel nooit meer zou helen.

Ik hoop niet dat mensen erg verdrietig worden van deze wending.