Online Verhalen

Okay, heel snel even een reactie vanaf mn telefoon. Ik wil namelijk heel graag even laten weten dat ik alles lees, elke keer als je gepost hebt, maar geen tijd had om te reageren! En ik moet ook nodig weer een nieuw stukje La Luna de Plata posten, I know, en echt 10000000000x excuses en nog meer :/
Maar ik heb het op het moment echt ontzettend druk... Alex is een leuke afleiding op zo'n drukke dag ghehe.

Maar, over een paar weken heb ik het sws rustiger, en waarschijnlijk kun je volgend weekend wel een reactie en update verwachten! (:
Dus nog even volhouden, sorry!

Heel veel liefs! <3

@Sask: Ooooh, Alex blond?! ... Oké, ik snap je redenering wel xD Alex is ook wel 'blond' ja (hoe ze zich gedraagd), maar helaas heb ik haar als een brunette gecreëerd, dus je zult er toch echt aan moeten geloven. Yep, yep. En ik snap wat je bedoelt met de namen! Barry klinkt inderdaad blond en Ralf zwartharig, heb echt precies hetzelfde x] Eigenlijk zou het me niet verbazen als je Nick ook blond had voorgesteld, want dat vind ik ook een blonde naam, haha.
We gaan trouwens verder met Barry de Barman. Oeps, ik bedoel Ralf! En dit stukje ga je vast herkennen, dat komt omdat het ook in Langs de Melkweg voorkwam. Ik heb het hier en daar veranderd en in dit verhaal geplakt, omdat ik het beter hierin vond passen^^
@Monsterous: Ik snap je helemaal! Soms verdient een mens gewoon een pauze. En oké, mijn pauzes duren meestal een tikkeltje langer dan de tijd dat ik eigenlijk leer, maar ach... dat merkt vast niemand
@Maaike: ja, oké, ik snap je wel. Maar je hebt ook veel mensen hier op OV die niet alle verhalen lezen, dus weten ze ook niet of er misschien verhalen zijn die ze eigenlijk wel heel leuk vinden, maar gewoon niet hadden gelezen. En ik moet toegeven dat ook ik niet alle verhalen hier heb gelezen. De laatste tijd heb ik het dan wel druk, dus post ik snel een stukje, kijk nog even snel bij een aantal verhalen dat ik volg of ze gepost hebben en verdwijn dan weer mysterieus in een berg huiswerk en werkstukken dat ik nog moeten maken.
@xILY: awh, leuk dat je toch even een reactie achterlaat! Ik heb ook al veels te lang niet op jouw verhaal gereageerd, helaas zit ik ook in een drukke periode (wanneer ben ik niet druk, sinds de zomervakantie is afgelopen? *zucht*), maar echt, lief dat je toch nog een snelle reactie hebt kunnen achterlaten
Trois
-het telefoongesprek-

“Zo dus hoe heet hij,” vraagt Phil nieuwsgierig twee dagen later. Het is vijf uur in de middag en we hebben ons voor het gemak in mijn kamer terug getrokken. Phil zit met gekruiste benen op het bed en ik draai rondjes op mijn bureaustoel.
“Wie?”
Phil grijpt mijn stoel vast, zodat ik stil sta. “Heel leuk grapjas. Je weet best wie ik bedoel: hoe heet die sexy Barman van je?”
“Hij heet Ralf. Hij had me een viltje met zijn telefoonnummer gegeven.” Ik kijk even verheerlijkt voor me uit. “Ralf en Alex. We zijn gewoon voor elkaar gemaakt.”
Phil zit me aan te kijken. Ik wil d‘r oogleden wel dichtdrukken, maar er staat me iets van bij dat ze haar lenzen in heeft. “Denk jij wat ik denk?” grijnst ze.
“Dat denk ik wel,” antwoord ik. “Denk jij ook aan mij in een grote witte jurk voor het altaar met roze konijnen om mij heen dansend en Tony de Littly Pony die galopperend de ringen komt brengen?”
“Nee, we gaan Ralf nu bellen!” zegt Phil.
“Ahguieolaargh!” roep ik. “Niet, niet bellen! Niet goed!”
“Te laat!” gilt Phil, en ze duwt de telefoon in mijn handen. “Ik heb al op ‘bellen’ gedrukt!”
“Wat?!” gil ik terug. “Hoorde je niet dat ik zei: Ahguieolaargh?!”
“Hij heeft al opgenomen!” gilt Phil. “Zeg dan iets!”
Ik druk de telefoon tegen mijn oor. “Hallo?” zeg ik, terwijl ik obscene gebaren naar Phil maak.
“Hoi,” hoor ik verbaasd aan de andere kant van de lijn. “Met wie spreek ik?”
“O, eh, haha, dit is Alex. Nou eigenlijk Alexandra, maar ik wil liever Alex genoemd worden omdat ik naar mijn oudtante vernoemd ben, dus als iemand me Alexandra noemt voel ik me net een bejaarde oude vrouw met zeventig katten, hahaha.” O God, waar heb ik het een vredesnaam over? Ik ben helemaal niet naar mijn oudtante vernoemd.
“Ah, het meisje dat mij een knietje gaf,” lacht hij. “Nee, ik ben je nog niet vergeten.”
“Haha, ja sorry daarvoor hoor. Ik zat vast en was een aardbei dus het ging per ongeluk.”
“Tuurlijk,” zegt hij vrolijk, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat een aardbei hem een knietje geeft.
“Hahahaha. Ja, nee, oké. Waarom belde je,” vraag ik, als een losgeslagen imbeciel.
Het is even stil aan de andere kant van de lijn.
“Jij belde mij,” klinkt het dan.
Ooo mijn God. Ik vermoord Phil. Dit is gewoon verschrikkelijk. Ik vermoord mezelf. En dan haar. Of andersom, maakt me niet uit. “O, ja het klopt. Hahaha, het was Tony de Little Pony. En ik heb Phil vermoord.” Dit kan echt niet meer. Ik heb mezelf totaal niet meer in de hand. Ik kijk naar Phil, die haar hoofd in mijn matras heeft gestopt om niet hardop te lachen. Ik geef haar een trap.
“Ach, ja. Die Little Pony’s zijn verdomde lastig,” zegt Ralf droog. “Ik zelf heb een aantal dinosaurussen die maar niet willen doen, wat ik zeg.”
Ik giechel dom.
“Zo,” zegt Ralf. “Wat ben je aan het doen?”
Niet praten, zeg maar niets.
“Ben je er nog,” vraagt Ralf.
Stilte.
“Alex?”
“Knghih...” antwoord ik. O goed zo. Nee, dat is een stuk beter dan praten.
“Sorry?”
“Dat is... Canadees voor... 'ach, een beetje dit, een beetje dat.’”
“Goh,” zegt Ralf geamuseerd. “Ik dacht altijd dat ze Engels en Frans in Canada spraken.”
Oké, nu is het genoeg. Doe alsof je door een tunnel rijdt of zo.
“O, jeetje, er komt een tunnel aanrijden...” zeg ik. “Dus, doei dan maar en groetjes aan je dinosaurussen.. KGHGHHGHGGHGHGHGHGHG.”
En ik hang op.
“Godsamme!' gilt Phil. “Moest dat het geluid van een tunnel zijn? Het leek meer op een gepensioneerde hijger met bronchitis.”
“Oooo jij gaat zo enorm dood.” Ik sla haar met mijn kussen.
Dit was echt het slechtste, eerste telefoongesprek dat je kunt voeren. Ralf heeft nu de indruk dat ik naar My Littly Pony kijk, dat ik denk dat ze Jfklafjaans in Canada spreken en dat ik een hijger met bronchitis ben die tunnels ziet die er niet zijn.

Hey,

Ik klikte gisteren op je verhaal.. en ik heb het in één keer uitgelezen
Ik zou niet kunnen zeggen hoe vaak ik plat lag van het lachen.. echt geniaal xD
Arme Alex.. altijd weer heeft ze pech en panda.. die is gewoon hilarisch xD
Hopeijk schrijf je snel meer!

Groetjes,
Anna

GE-WEL-DIG!!! Ik viel net bijna van mijn stoel af van het lachen, net toen me pa binnen kwam. Hij vroeg of ik koorts had XD Wat een leuk verhaal
Ahwwww, ik moest vooral lachen om dat stukje met Jon slaan met die bamboestok en dat gedeelte met Gargamel xD
Ik stikte echt in mijn thee
Dat stukje met dat bellen was ook top
Zo melig xD

Xxxx

HAHAHHHHHHA ik ging kapot bij deze stukjes

“Ahguieolaargh!” roep ik. “Niet, niet bellen! Niet goed!”

“O, ja het klopt. Hahaha, het was Tony de Little Pony. En ik heb Phil vermoord.”

“Dat is... Canadees voor... 'ach, een beetje dit, een beetje dat.’”

Maar echt, bij deze rolde ik bijna van mijn bed af :')
“O, jeetje, er komt een tunnel aanrijden...”
ER KOMT EEN TUNNEL AANRIJDEN? :') oke, echt geniaaaal gewoon hahaha!

Je hebt me best wel weer heel erg opgevrolijkt met je post haha (: <3

Heey!

Dit is je topstuk tot nu toe. Jub, ik nomineer het tot de beste tip ooit.. laat nooit je telefoon met het nummer van een barman slingeren in de buurt van een vriendin die het nummer kan draaien XD

Het was echt een heel erg leuk stuk! (Ik hoop dat Ralf terug gaat bellen, hihi. Hij leek het niet eens zo raar te vinden, hij valt echt op dames zonder interesses he? )

Groetjes Maaike

@Anna: Woah, in één keer! Dat is een groot compliment op zich al =D ja, de goden zijn Alex niet gunstig gezind, inderdaad. En yay, you like Panda! (who doesn't?) Hier is alweer een stukje
@Jorinduh: *ziet jou en je vader* hahaha, dat vond ik nou een leuke reactie (ik moest er zelf van lachen ) En dankje, dankje. Ik voel me net Albert Einstein door al die complimenten!
@Monsterous: *big smile* ik zie dat je het een heel leuk stukje vond
@Maaike: yay, mijn topstuk! *strooit met confetti en doet een raar dansje* en inderdaad, laat nooit je telefoon met het nummer van een barman slingeren in de buurt van een vriendin die het nummer kan draaien. Je weet nooit wat eruit komt!
En Ralfie is inderdaad wel wat gewend, ja, haha. Of niet, misschien vindt hij Alex wel ZO ontzéttend leuk dat hij het helemaal niet erg vindt dat ze een langrijdende tunnel nadoet. ÓF hij vindt haar niet leuk, maar gewoon grappig. Uh-oh, ik mag niks zeggen! *zipt mond dicht*
Thankies voor je reactie

Be prepared: het is een lang stukje! Maar ik wilde regel vier niet ergens knippen =)
Quatro
-voicemail is je vriend-

Het is stil. Het enige wat ik hoor is Seb die met zijn kwast op het doek veegt. Hij is bezig met een schilderij van een landschap. Het ziet er best fraai uit, maar ik ben te geïrriteerd om hem te complimenteren. Ik tik ongeduldig met mijn voet op de houten grond van zijn appartement. Seb kijkt niet op of om, maar gaat vrolijk verder met schilderen. Vandaag heeft hij een enorme, geruite donkerblauwe short aan en een verkreukeld, wit shirt met de gebruikelijke verfvlekken erop.
“Wat…” begin ik langzaam. “Doe ik hier?!”
“Seb wil je helpen met Ralf,” zegt Panda met een grote glimlach. Hij ligt uitgebreid op de grond –tussen een berg zooi- en kauwt tevreden op een bamboestok. Op zijn goudblonde haar prijken nog steeds de pandaoren en hij heeft tot mijn verbazing dikke, zwarte handschoenen aangetrokken. Waarschijnlijk omdat ze op pandaklauwen lijken.
“Ik heb helemaal geen hulp nodig,” sputter ik. “Ik heb zelfs al een sms’je gekregen!” Het was waar. Wonder boven wonder had Ralf weer contact met me gezocht (ik was zelfs zo geschokt dat ik mijn vaders rendierenverzameling omver stootte. Hij was woest geworden). Ik weet nog precies wat erin stond:
Hey beauty.
Zin om van de week een keertje af te spreken?
X
“Zo, zo,” zegt Seb. Hij kijkt eindelijk op van zijn schilderij. “Dat is vreemd, na je imitatie van een langsrijdende tunnel.”
Ik gaap hem aan, ik dacht dat ik dat onderwerp zo zorgvuldig in onze gesprekken had weten te ontwijken. “Potverdriedubbeltjes,” zeg ik. “Heeft Phil je dat verteld?”
“Jep,” antwoordt Panda in zijn plaats al kauwend.
“Ze deed zelfs het bijbehorende geluid na. Het klonk behoorlijk angstaanjagend,” vervolgt Seb. Hij veegt zijn handen af aan een verfomfaaid doek en werpt daarna het stoffige geval ergens achter zich.
“Bedoel je niet ‘indrukwekkend,’” vraag ik liefjes.
“Indrukwekkend angstaanjagend, ja. Wat heb je teruggestuurd?”
“Niets nog.” Ik trek mijn benen op de sofa en sla mijn armen eromheen . “Ik wil iets slims en geestigs terugsturen, maar ik ben er nog niet uit wat.”
“Bel hem,” oppert Panda vrolijk en hij steekt zijn bamboestok omhoog om zijn woorden kracht bij te zetten.
“Hahahahahaha,” lach ik. “Dat is een goeie. Nee, mijn vriend. Ik denk dat ik het maar bij een veilig en charmant SMS-je houd.”
“Nee, nee, nee.” Seb schudt zijn hoofd. “Nee, je moet hem bellen. SMS’en is zo gewoontjes. Als je hem belt denkt hij: ‘Hé, wat een leuk, spontaan meisje.’ Als je hem SMS’t denkt hij: ‘Hé, wat een stom, standaard meisje.’”
“Seb,” zeg ik met een zucht. “Ben je dan nu al vergeten hoe ik aan de…”
“Geeft niet,” onderbreekt hij me. “Want nu ben ik erbij. Ik kan je tegenhouden als ik merk dat je iets stoms gaat zeggen. Bel hem nou maar.” Hij pakt mijn telefoon, die meteen onder de blauwe verf zit en zoekt Ralfs nummer op.
“Alsjeblieft,” zegt hij, en hij duwt de telefoon in mijn handen.
Ik kijk Seb nog even wanhopig aan en luister hoe de telefoon over gaat. “Hé,” hoor ik opeens, “met Ralf…”
“Ralf, met mij. Alex,” begin ik, maar dan besef ik dat hij gewoon door me heen zit te praten. O. Voicemail.
“… ik ben er even niet, maar als je een bericht in spreekt bel ik je wel terug. Of niet. Net waar ik zin in heb. Ciao!” –Piiiep. Seb kijkt me vragend aan.
“Voicemail,” antwoord ik. O, godver. De piep was al gegaan. Ik hang snel op.
“En mag ik vragen waarom je een bericht achterlaat waarin je "Voicemail" zegt en niet een bericht waarin je de schijn ophoudt dat je een normaal mens bent,” vraagt Seb. Hij houdt zijn hoofd een beetje scheef.
“Ik weet het niet,” piep ik. “Ik ben bang voor voicemails!”
“Hoe kun je nou bang zijn voor voicemails,” vraagt Seb, met één wenkbrauw opgetrokken. “Voicemails zijn ideaal. Ze zeggen 'ik heb je geprobeerd te bellen, dus ik ben een leuk en sociaal persoon' maar ze geven je ook de tijd op van te voren iets te bedenken.”
“Ik vind ze doodeng,” ril ik.
“Vreest niet,” zegt Seb plechtig. “U bevindt zich in de nabijheid van de Voicemail-meester.” Hij zwaait een beetje met zijn kwast waardoor zijn zogenaamde wijsheid teniet wordt gedaan.
“Waar?” Ik doe alsof ik wild om me heen zoek.
“Wacht maar, grapjas,” zegt Seb en hij pakt pen en papier uit een rammelend kastje achter hem. “Ik zal wel even een briljant script voor je uitschrijven en alles komt goed. Ontspan jij nu maar.” Hij gaat aan een rood met wit gestipte tafel zitten die midden in zijn appartement staat (en scheef gezakt is omdat er een stuk van één poot af is) en begint te schrijven.
Een tikje ongerust blijf ik in dezelfde houding zitten.
Niet dat ik geen vertrouwen heb in Seb’s Voicemail-kunsten, maar... Oké, ik heb geen vertrouwen in Seb’s Voicemail-kunsten.
“Hé Bamboefanaat, zoek is even om je heen naar een citatenboek,” zegt Seb over zijn schouder tegen Panda. “Ik wil er een paar pakkende citaten doorheen gooien.”
Panda graait wat om zich heen en trekt dan ergens een versleten boek uit de rommel, met samengeknepen ogen leest hij voor: “Eh –kauw- ik heb hier een –smwjak- citatenboekje van Nietzsche.”
“Ah, perfect!” zegt Seb opgetogen.
Goh, citaten van Nietzsche.
Nu ik erover nadenk heb ik van Panda gehoord dat Seb altijd hele diepe, intelligente berichten achterlaat. Maar goed, we hebben het hier over Panda. Hij vond ook dat de Meneer Van de Bakker heel aardig en sociaal was. Het bleek dus de Meneer Van de Bakker zo chagrijnig was als een kogelvis zonder kogels en dat Panda hem alleen leuk vond omdat hij wit met zwart bevlekte handschoenen droeg.
“Zo, klaar,” hoor ik Seb zeggen en ik schrik op uit mijn gedachten. Panda staat inmiddels ook bij Seb en krabbelt nog snel even zijn inbreng op mijn Voicemail-script.
Hij geeft me mijn telefoon en een notitieblaadje aan en ik ga aan zijn rood met wit gestipte tafel zitten. De telefoon gaat over en ik luister naar Ralfs stem en de pieptoon, richt mijn aandacht op het blaadje en lees voor: “Yo Ralf.” Ik kijk Seb met grote ogen aan.
Hij knikt plechtig en gebaart dat ik door moet lezen.
“Alles Goed Met Je?” O, shit. Ik mag er wel wat meer bezieling in gaan leggen. Dit klinkt heel nep.
“Met mij wel, hoor,” lees ik verder. Ik zie dat Seb de woorden mee murmelt. God, wat irritant. Ik draai me om en vervolg: “Ik wilde mijzelf nog even verontschuldigen met betrekking tot ons telefoongesprek laatst. Diep zuchten. Dingen tussen haakjes niet voorlezen.” O, godsamme. Ik had het briefje beter eerst even kunnen doorlezen. Ik draai me om en kijk Seb wanhopig aan. Die bijt op zijn lip en sist: “Lees nou maar verder.” Ik kijk weer op mijn blaadje. “Om Friedrich Nietzsche maar even te citeren: Verscheidene mensen, meer in het bijzonder vrouwen, kennen de verveling niet, omdat ze nooit behoorlijk hebben leren werken.” Wat is dit?! Ik zit mijn eigen geslacht gewoon af te kraken. Ik geef Seb een keiharde schop en hij kan een kreetje van pijn niet onderdrukken. “Ik heb dat niet geschreven,” sist hij naar me. “Dat was Panda!”
Ik verfrommel het briefje, de rest vul ik zelf wel aan.
“Sorry. Sorry voor dit, voor ons gesprek laatst. Ik vond...”
Ik stop even, verstoord door het feit dat Panda ineens een verhitte discussie met zichzelf aan het voeren is. “En toen zei ik tegen hem, je moet toch echt wat minder gel gaan gebruiken. Nee, echt? En wat zei hij toen? Hij zei de pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. Nou ja!”
Ik rol met mijn ogen en loop naar de gang.
“Ik vond het heel erg leuk om een berichtje van je te ontvangen. En het lijkt me heel gezellig om binnenkort iets af te spreken. Als jij dat ook nog steeds wilt na het horen van dit bericht, en ik neem het je niet kwalijk als je, je bedacht hebt, dan bel je maar even. Dag.”
Ik hang op en slaak een diepe zucht. Het is een wonder als hij me belt. Ik ben een ramp.
Dan zie ik Seb en Panda in de deuropening staan. “Klaar,” vraagt Seb geluidloos.
Ik knik. “Wat was dat gel-debat daarnet,” vraag ik gepikeerd aan Panda.
“Ik deed alsof je immens populair bent en niet eens even kunt bellen zonder dat er allemaal mensen om je heen hangen,” zegt Panda verontwaardigd, alsof het zo klaar als een klontje was.
“Nou,” zeg ik en ik woel door z’n haar heen, waardoor zijn pandaoren half afzakken. “Verzin dan de volgende keer in elk geval een interessant onderwerp.”

Hahah geniaal hoe Panda dat gesprekje met zichzelf houdt :p En dat wat er op het briefje was geschreven :p hahaha, echt leuk bedacht!
Super leuk weer én lekker lang ;D Meeeer<3

@Monsterous: haha, ja Panda had weer eens een geniale ingeving en Citaten van Nietzsche hoort natuurlijk elk mens te kennen^^
Hier is al een nieuw stukje =)
Quinque
-Het afspraakje-

De deur wordt geopend en een verfomfaaide Seb komt tevoorschijn. Zijn haar is aan de ene kant plat en staat aan de andere kant alle kanten op en zijn gezicht geeft een nogal verkreukeld, slaperig beeld.
“Alex?” murmelt hij slaapdronken. “Wat doe je hier zo vroeg? Het is zes uur ’s ochtends.”
Ik maak dolgelukkig een idioot dansje en ren op hem af.
“…Lex? Hé! Kijk ui-oefmjff…”
Ik was zo enthousiast dat ik een aanloop had genomen en in zijn armen was gesprongen. Seb wankelt even en valt dan achterover met mij nog in zijn armen. We belanden in een festijn van Pandaknuffels en bamboestokken die Panda hoogstwaarschijnlijk had achtergelaten en blijven ongedeerd.
“Hij heeft me terug gebeld,” gil ik dolblij en ik stomp Seb voor het moment even een paar keer op zijn borst. “Het is gewoon niet te geloven! Sinds wanneer vinden jongens eigenlijk tunnelimiterende meisjes leuk?”
“Dat vraag ik me ook af, ja,” komt het zwakjes van onderen.
“Leuk geprobeerd,” zeg ik met een grijns. “Maar mijn humeur is gewoon niet meer stuk te krijgen!”
“En dat kom je me om zes uur ’s ochtends vertellen?”
“Dat heb je helemaal goed, kerel.”
“Wáárom?!”
“Omdat jij mij gaat helpen.”

Ongeveer tien uur later ben ik bezig met de voorbereiding voor het bioscoop afspraakje en voel ik me fris en fruitig. Ik zeg fris en fruitig omdat ik een bananenmasker op mijn hoofd heb gesmeerd. Nou ja, niet zozeer een bananenmasker, als wel gewoon geprakte banaan. Eerlijk gezegd voelt mijn gezicht walgelijk aan en is mijn kussensloop hard toe aan een wasbeurt.
Ik las het in een tijdschrift. Er stond in het artikel dat je huid verzorgen helemaal niet zo duur hoeft te zijn. Je kunt gewoon huis-, tuin- en keukenspullen gebruiken. Laatst probeerde ik dus een masker van ei uit. Helaas had mijn vader net het laatste ei in huis gebakken, dus ik lokte hem naar buiten met een smoesje ('”Olivia Newton John is de tango aan het dansen met John Travolta tegenover het huis van mevrouw Bast”, ik kan nog steeds niet geloven dat hij werkelijk naar buiten rende) en jatte het ei van zijn broodje af.
Ei is ei dacht ik, gebakken of niet. Nou, dat heb ik geweten. Een puistenuitbarsting ten grootte van het Himalaya gebergte was het gevolg.
Maar dat doet er allemaal niet toe want vandaag ben ik VOLWASSEN. (Seb’s letterlijke woorden waren: “Als je nou eens een keer je gestoordh- ik bedoel, onvolwassenheid achterwege laat, dan zal hij zich meteen op je storten, neem dat maar van mij aan.”)
En zo ga ik me dan ook gedragen (VOLWASSEN). Ralf zal vast vallen voor deze onweerstaanbare Volwassen Alex.
Ik haal de vieze sloop van mijn kussen af en raap wat sokken van de grond af. Hier en daar wordt een stukje vloer zichtbaar.
Ik gooi het wasgoed op de gang (niet in de wasmand, je kunt ook overdrijven) en neem een douche om de resten banaan van mezelf uit te spoelen. Onder de douche zing ik: ‘I'm a grown women now'. Een schitterend zelf geschreven lied. Het gaat zo:
“I'm a groooooown women, o yeah yeah. Tsjikkeboem. Women women women, yeah grown, yeah. Tsjikkeboemboem Tsjang Tsjeng.” Een zeer volwassen lied, met een snufje Chinese drums. Dan föhn ik mijn haar stijl (hoort bij mijn nieuwe ‘look’) en doe nog snel vijfenveertig lagen mascara op.
Beneden aangekomen blijkt er niemand opgetogen naar me te kijken of spontaan in een applaus uit te barsten van mijn gedaanteverwisseling. De onvolwassen ik zou hier zéér gepikeerd om zijn. Maar die tijd ben ik voorbij.
“Alex,” zegt mijn vader zonder van zijn krant op de te kijken. “Seb en Nick zijn er. Ze staan in de keuken.”
“Dank u, vader,” zeg ik netjes.
Ik meen een flits van verbazing over zijn gezicht te zien schieten, maar het kan ook een geeuw zijn geweest. Kalm loopt ik naar de keuken toe. Daar tref ik inderdaad Nick en Seb aan. Nick is bezig een glas cola in te schenken en Seb staat tegen het aanrecht aangeleund.
“Lex.” Seb merkt me als eerste op. “Helemaal klaar voor je date, zie ik.”
“Waarom zijn wij eigenlijk hier,” vraagt Nick zonder op te kijken en hij neemt een slok van zijn cola. Wanneer hij me in het oog krijgt verslikt hij zich en begint te hoesten. “Wat is er met jou gebeurd? Ben je soms van plan iemand te overvallen?” brengt hij kuchend uit, waarna hij zich weer verslikt en even later zich hijgend aan het aanrecht vasthoud.
“Wat bedoel je,” vraag ik met een brede glimlach. “Jongens, ik heb weer een schitterend en waterdicht plan. Ik zie geen haken en ogen.”
“Nee, logisch dat je niks meer ziet,” merkt Seb op. “Je hebt volgens mij zo’n beetje heel je ogen dichtgeplakt met dat zwartje goedje van je.”
Ik draai me woest om en wijs priemend met mijn wijsvinger naar hem. “Gij zult mij niet tarten, of gij zult het bezuren!” zeg ik met mijn beroemde Shakespeare-stem. Maar ik moet toegeven dat ik een beetje moeite heb om mijn ogen open te houden. Misschien moet ik het volgende keer bij vierenveertig lagen houden.
“Ja, ja, vertel nu maar over je plan,” zegt Nick als hij uitgehoest is. Soms valt het me zwaar om te zien hoe weinig jongens weten over make-up. Een beetje somber kijk Nick en Seb aan.
“Je plan?” herhaalt Nick.
Ik zucht. “Mijn plan is, beste heren, dat ik over tien minuten naar de bios vertrek om een film te kijken met mijn overheerlijke Barman en dat jullie.” Ik wijs ze één voor één aan. “Mee gaan, maar dan undercover. Ralf mag in geen geval doorhebben dat jullie het zijn.”
“Waarom…” Seb wrijft over zijn kin. “…moeten wij mee?”
“Dat is toch logisch,” reageer ik laconiek. “Ik ben nu VOLWASSEN. Alleen heb ik geen idee hoe ik op alles moet reageren en aangezien jij hebt gezegd dat ik me volwassen moet gedragen moet je me nu gaan helpen ook. Nick is mee omdat hij toch niks te doen heeft.”
“Hé, ik heb wel een paar afspraken met mijn vrienden om te gamen voor jou opzij ge-”
“Zoals ik al zei: Nick heeft toch niks te doen,” onderbreek ik hem liefjes.

Ik wilde net gaan reageren, heb je al een nieuw stukje neergezet! Hmm, misschien moet ik dat vaker doen haha xD Ik las je vorige stukje in de spits terwijl ik moest staan in de bus. Grmbl, normaal moet ik altijd wachten op dat ding, nu stond hij er al en natuurlijk overvol. GElukkig nog 0 keer gevallen, jeej, me happy^^ maar goed, ik las je verhaal en ik was weer helemaal blij ik was al vrolijk, maar jouw verhaal maakte me blij. Snap je het verschil? Ja, dacht ik ook.
Ik zag inderdaad waar je wat stukjes van LdM had overgenomen, maar dat maakt helemaal niet uit, het blijft gewoon even geniaal xD vooral die tunnel, oww, ik kan alleen maar buigen voor uw geniaalheid!
Ik ben zo benieuwd naar de date^^ zal het wel goed gaan? Ergens heb ik niet het idee dat Ralf echt op haar valt, maar haar gewoon grappig vindt. Maar goed, ik zal het wel zien, nietwaar? Dus post maar weer heel snel

Heeey!

Ik weet niet of ik de volwassenheid van Alex vertrouw... volgens mij heeft ze dan nog minder geluk dan wanneer ze gewoon geniet van haar puberteit Anyways ik vind het wel erg leuk dat je Ralf zo geïnteresseerd laat zijn (ookal vertrouw ik dat plotseling ook niet helemaal.. straks komt der EX voorbij om even mee te delen, dat hij Ralf opzettelijk met haar laat uit gaan. [ohoo.. ik heb te lang in de lesboeken gezeten, ik ga te ver doordenken] ) Hehe, laat ik maar gewoon het verhaal volgen

Een feedbackpuntje uit je vorige stukje:

Carpe Diem schreef:Niet dat geen vertrouwen heb ik Seb’s Voicemail-kunsten, maar... Oké, ik heb geen vertrouwen in Seb’s Voicemail-kunsten.

Ik denk dat je bedoelt: 'Niet dat ik geen vertrouwen heb in..'

Groetjes Maaike

--------------------------------------------------------------------
“Het is gewoon niet te geloven! Sinds wanneer vinden jongens eigenlijk tunnelimiterende meisjes leuk?”
“Dat vraag ik me ook af, ja,” komt het zwakjes van onderen.


Hahaha, die Seb xD
----------------------------------------------------------------------

“Alex,” zegt mijn vader zonder van zijn krant op de te kijken.
“Seb en Nick zijn er. Ze staan in de keuken.”
“Dank u, vader,” zeg ik netjes.

WHAHAHAHA(overdreven reactie) fantastisch xD Is het mogelijk dat die vader zometeen de psycholoog gaat bellen? xD
-----------------------------------------------------------------------

Mooi stukje weer
I'm a big fan
En wat doet ze in hemelsnaam die arme wimpertjes aan??? xD
Rare, rare Alex...
Snel verder hoor!!!

Xxx Me

Aaaah, ik ga gewoon KEIHARD tijd voor je nemen! ;D Dit wordt vast een reactie waar ik over een halfuur nog niet mee klaar ben, maar who cares?! Ik heb namelijk WEEEKEND! Goed he? En ik heb vandaag mn documap ingeleverd, waaaaah! Echt, seriously, ik weet niet of jij ooit een documap hebt ingeleverd, maar dat voelt ZO ontzéttend goed! Poeh, als ik er alleen al aan denk komt er een mega-bigsmile op mn gezicht xD
Maar daar was ik de afgelopen dagen/weken/maanden erg druk mee --' En komende week heb ik een paar presentaties, debat, leesdossiers inleveren en nog heel veel troep, dus ik heb eigenlijk geen 'vrije' dag morgen, maar ik ga vanavond lekker op jouw verhaal reageren! ;D
Echt zin in haha ;p

Okay, ben je er klaar voor? Komt ie dan he;

“Hij heet Ralf.

RALF, wat leeuk! Ik ken iemand en die heet Ralf en die heeft zwart haar en ontzéttend mooie blauwe ogen! Ö Dus nu zie ik die steeds in mn gedachten zegmaar Alleen hij is wel wat aan de kleine kant, dus hopelijk is Alex' Ralf iets groter xD

“Dat denk ik wel,” antwoord ik. “Denk jij ook aan mij in een grote witte jurk voor het altaar met roze konijnen om mij heen dansend en Tony de Littly Pony die galopperend de ringen komt brengen?”
“Nee, we gaan Ralf nu bellen!” zegt Phil.

Hahahaa, ja daar denk ik ook altijd aan xD

Ik zat vast en was een aardbei dus het ging per ongeluk.”
“Tuurlijk,” zegt hij vrolijk, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is dat een aardbei hem een knietje geeft.
“Hahahaha. Ja, nee, oké. Waarom belde je,” vraag ik, als een losgeslagen imbeciel.
Het is even stil aan de andere kant van de lijn.
“Jij belde mij,” klinkt het dan.
Ooo mijn God. Ik vermoord Phil. Dit is gewoon verschrikkelijk. Ik vermoord mezelf. En dan haar. Of andersom, maakt me niet uit. “O, ja het klopt. Hahaha, het was Tony de Little Pony. En ik heb Phil vermoord.” Dit kan echt niet meer. Ik heb mezelf totaal niet meer in de hand. Ik kijk naar Phil, die haar hoofd in mijn matras heeft gestopt om niet hardop te lachen. Ik geef haar een trap.
“Ach, ja. Die Little Pony’s zijn verdomde lastig,” zegt Ralf droog. “Ik zelf heb een aantal dinosaurussen die maar niet willen doen, wat ik zeg.”

WHAHAHAA. *Stikt in het lachen. Hoest heel hard en leest weer verder.* Zelfs als je dit voor de tweede keer leest is het leuk! Of derde keer ;p

“Knghih...” antwoord ik. O goed zo. Nee, dat is een stuk beter dan praten.

Hahaa, geniaal kind xD

“O, jeetje, er komt een tunnel aanrijden...” zeg ik. “Dus, doei dan maar en groetjes aan je dinosaurussen.. KGHGHHGHGGHGHGHGHGHG.”

Tjah, als er een tunnel aan komt rijden moet je inderdaad wel ophangen. Dan is er namelijk iets heeeeel vreemds aan de hand

Volgende stukjee! ^^

“En mag ik vragen waarom je een bericht achterlaat waarin je "Voicemail" zegt en niet een bericht waarin je de schijn ophoudt dat je een normaal mens bent,” vraagt Seb. Hij houdt zijn hoofd een beetje scheef.

Aaaah Seb is echt awesome!

Niet dat geen vertrouwen heb ik Seb’s Voicemail-kunsten, maar... Oké, ik heb geen vertrouwen in Seb’s Voicemail-kunsten.

Hahahaa ;p

Ik zie dat Seb de woorden mee murmelt. God, wat irritant. Ik draai me om en vervolg: “Ik wilde mijzelf nog even verontschuldigen met betrekking tot ons telefoongesprek laatst. Diep zuchten. Dingen tussen haakjes niet voorlezen.”

HIER LAG IK ECHT HE-LE-MAAL PLAT!!! xD

“Ik vond het heel erg leuk om een berichtje van je te ontvangen. En het lijkt me heel gezellig om binnenkort iets af te spreken. Als jij dat ook nog steeds wilt na het horen van dit bericht, en ik neem het je niet kwalijk als je, je bedacht hebt, dan bel je maar even. Dag.”

Wauw, ze kan het gewoon heel goed zelf! Dit is beter dan elk advies dat ze gekregen heeft, ik hoop echt zoooo dat het iets met Ralf wordt! Serieus Carpe, dat zou wel ontzettend uber-romantisch zijn! En je verhaal staat in het Romantische Prieel *hint, hint. Belt Ralph en beveelt Alex heel hard aan*
Alex is echt ontzettend leuk, en in dit bovenstaande stukje lijkt ze gewoon een heel normaal, lief, onzeker meisje! Lijkt ja, dat is ze niet helemaal, maar dat geeft niet!

Zoo, ik ga veel te snel! Weer volgende stukjeee (:

Ik gooi het wasgoed op de gang (niet in de wasmand, je kunt ook overdrijven)

Hahahaa

Een schitterend zelf geschreven lied. Het gaat zo:
“I'm a groooooown women, o yeah yeah. Tsjikkeboem. Women women women, yeah grown, yeah. Tsjikkeboemboem Tsjang Tsjeng.” Een zeer volwassen lied, met een snufje Chinese drums. Dan föhn ik mijn haar stijl (hoort bij mijn nieuwe ‘look’) en doe nog snel vijfenveertig lagen mascara op.
Beneden aangekomen blijkt er niemand opgetogen naar me te kijken of spontaan in een applaus uit te barsten van mijn gedaanteverwisseling. De onvolwassen ik zou hier zéér gepikeerd om zijn.

Gheheee

“Dank u, vader,” zeg ik netjes.

Wauw, dit beloofd nog wat voor Ralf! xD Oh, dit is heel vervelend. Ik heb ook een Ralph in mn verhaal, maar met 'ph' dus ik schrijf steeds Ralph met 'ph' Waarom heb jij trouwens mijn personage-naam ingepikt? ö Ooooooohh. (Wel heeeeeel slecht dat het me nu pas opvalt trouwens --' )

Hihi - dat was het volgens mij! Ben echt onzéttend benieuwd naar die date, die moet je echt vandaag of morgen posten!! Oké, vandaag duurt nog maar 10 minuten. Dat wordt dus morgen Noujah, zo snel mogelijk in elk geval! Ik ga ook zo snel mogelijk weer posten, dankjewel nog voor je reactie trouwens! <3

Oh, trouwens, ik ben niet helemaal een halfuur bezig geweest met deze reactie. Maar 23 minuten ^^ Heb je stukjes lekker nog eens doorgelezen enzo! Noujah, nu is alles wel gezegd! (:
Snel verderrrrr! <3

OOO, jongens! Ik ben gewoon genomineerd =D Yay, me happy! *doet een dansje*
Echt bedankt allemaal voor het stemmen, ik ben zeer vereerd. Hihi, nu zit ik echt met een hele grote glimlach achter de computer. Een extra groot stukje om het te vieren!

@Sask: Awh, dat is nou leuk om te horen. Mijn verhaal maakt mensen blij. Vooral van de almachtige is dat een groots compliment. Yup, yup. En 0 keer gevallen? Ik ben trots op je! Bussen zijn onvoorspelbare wezens. Ik ken er alles van, vanmorgen nog zat ik erin en toen kwam in één keer een halve basisschool erbij. Echt ik zat gewoon zo: Nog nooit in mijn hele leven heb ik in een bus (niet zo'n luxe, maar echt een stadsbus) tussen zo veel kindjes gezeten. En dinsdag kwam ik ineens in de file. Niet zo maar een file, maar ik kwam gewoon een uur later aan. Heel college gemist =="
Haha, en DE Date (DD) gaat heftig worden, dat kan ik je alvast vertellen. Over Ralfie zeg ik lekker niks *steekt tong uit*
@Maaike: volgens mij... ga je gelijk krijgen. Oeps, dat mocht ik niet zeggen van mezelf! Doe maar alsof je het niet gelezen hebt En Ralf is ook echt een lieverd hoor, volgens mij is er geen enkel personage in dit verhaal die stom is. Ze hebben wel hun trekjes, maar geen van allen is echt gemeen. En yay, dankje voor je reactie weer =D Heb je foutje trouwens verbeterd!^^
@Jorinduh: hahaha, ik moest lachen om je reactie ='D Haar vader zou inderdaad de psycholoog bellen als hij niet zo verdiept was in zijn krantje (dan hoort en ziet hij gewoon niks meer). En tja, Alex doet inderdaad haar wimpers niet veel goeds aan *tut-tut*.
@xILY: WAAAAUW! Wat eenr reactie <3 Haha, ik werd er echt helemaal blij van *knuffelt je plat* En ik zal je zeggen, Alex gaat eindigen met iemand, dus het staat niet voor niets in het Romantische Prieel En of het wat met Ralf wordt of iemand anders.... dat mag ik nog niet zeggen (van mezelf, alweer). Mooi is dat trouwens, hè! Zwart haar en blauwe ogen. Hmmm... ik heb altijd al blauwe ogen willen hebben (vraag mijn moeder dan ook keer op keer waarom ze me geen blauwe ogen heeft gegeven, maar ze neemt me gewoon niet serieus. Tss)

Goed, nu komt dan het stukje^^

Ruim een kwartier later
Ik kijk zoekend om heen en geef een duwtje tegen Seb’s arm. “Zie jij hem al,” vraag ik aan hem.
“Nee.” Hij zwijgt even. Blijkbaar stond hij stil bij het feit dat hij een zonnebril en een rode clownspruik van mij had moeten opzetten. “Maar ik zie Panda wel.”
“Wát?” Woest kijk ik om me heen en inderdaad, Panda komt vrolijk op ons af gedraafd met z’n pandaoren vanzelfsprekend op zijn goudblonde krullen. Shit, dit gaat niet volgens plan. Panda hoorde helemaal niet te komen. Hij is namelijk heel aanhankelijk. Ik kan niet tegelijkertijd met Ralf een date hebben en met Panda omgaan. “Waarom is hij hier?” sis ik naar Seb en Nick.
“Wat? Oh, ik heb gevraagd of hij kon komen,” zegt Nick afwezig. “Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, toch?” Hij kijkt mij triomfantelijk aan.
Ik geef ‘m een dreun voor zijn harses.
“Wa-au! Hé! Waar was dat in Sint Pieters naam voor nodig,” snauwt Nick met een frons terwijl hij over zijn hoofd wrijft.
“Geen tijd voor deze discussie, jongens,” onderbreekt Seb ons met een vaderlijk gebaar. “Ralf is zojuist gearriveerd.”
Shitshitshit. Waarom gebeurden dit soort dingen ook echt alleen maar bij mij?! Ik duw Seb en Nick zo’n beetje voor me uit en fluister in hun oor: “verandering in het plan. Ik ga naar Ralf, jullie houden Panda tegen.”
“Is goed. Hier neem dit.” Seb dropt een snoepje in mijn hand en ik kijk hem vragend aan.
“Suiker, tegen de stress,” zegt hij met een knipoog. Ik haal mijn schouders op en gooi het snoepje in mijn mond. Vervolgens loop ik van hem weg en probeer me te herinneren waar ik Ralf ook alweer had gezien.
“Normaal gesproken rennen mensen niet van de ene kant naar de andere kant wanneer ze op iemand wachten,” hoor ik opeens achter me.
Ik kijk op en zie Ralf me grijnzend aanstaren. Hij buigt zich voorover om me op mijn wang te zoenen. Ik verslik me en probeer wanhopig binnensmonds te kuchen. Ik hoop niet dat hij denkt dat ik één af andere allergische aanval heb doordat hij me op mijn wang kuste.
Maar hij lacht nog steeds heel lief naar me.
Ik lach lief terug.
Er valt een stilte. Het werkt me eigenlijk een beetje op mijn zenuwen en ik krijg kramp in mijn kaak. Hoe lang is het de bedoeling dat je dit glimlachen volhoudt? Als iemand nu naar ons kijkt komen we wel over als een stel imbecielen aangezien we al een paar minuten als een idioot naar elkaar staan te grijnzen.
Ik hoor ergens achter me Panda een oerkreet slaken en ik voel een giechel opkomen. Gelukkig heeft Ralf het ook gehoord want hij kijkt om zich heen waar het gekrijs vandaan kwam (Seb en Nick hebben zich inmiddels op Panda gestort om hem tegen te houden en het gaat niet al te soepeltjes).
Dan krijgt hij Panda in het oog, die tegengehouden wordt door Seb en Nick, maar kordaat verder stapt waardoor de andere twee door hem mee gesleept worden. Vervolgens kijkt hij vragend naar mij. Het is net of we zo'n spelletje doen waarbij je niet mag praten. Ik probeer via mijn befaamde gezichtsuitdrukkingen te zeggen: 'ik weet het ook niet.' Ik beweeg met mijn wenkbrauwen en trek mijn onderste oogleden op.
Ralf kijkt me bevreemd aan. Ik begin eerlijk gezegd mijn belangstelling te verliezen voor dit spelletje.
“Ik weet het ook niet,” zeg ik dus, terwijl ik naar Panda knik. “Hij heeft geloof ik iets met bamboestokken en de laatste dagen komt hij de deur niet uit met zulke oren.”
“Ah,” zegt Ralf. “Net als een panda dus.”
“Ja, inderdaad,” zeg ik, zielsgelukkig dat hij begrijpt waar ik het over heb. “Hij vindt panda’s geweldig.”
“Vriend van je,” vraagt Ralf.
Ik kijk nog eens naar Panda die aan het vechten is met Nick en Seb.
“Njèh, vage kennis,” antwoord ik.

Uiteindelijk besluiten we naar een dramafilm te gaan. Zucht. Oké, dan. We wisten niet naar welke film we konden gaan en ik zei dus maar tegen Ralf dat hij met zijn ogen dicht naar een poster moest wijzen (na vijfhonderd keer op de muur gewezen te hebben had hij er eindelijk één te pakken). We zijn beiden niet echt fan van dramatische films. Maar hé, wie zei dat we gingen kijken? Gnuif.
Wacht. Ik moet natuurlijk niet mijn volwassenheid uit het oor verliezen (of uit het oog, wat je wilt). Ik recht meteen mijn rug en probeer vooral niet te denken aan alle onvolwassen dingen die ik in mijn leven heb gedaan, maar helaas heeft dat een averechtse uitwerking. Plotseling schieten alle beschamende feiten door mijn hoofd. Bijvoorbeeld de eerste keer dat ik dronken werd, op mijn zestiende. Écht dronken.
Ik dacht dat ik aan het poseren was voor een foto, maar Phil had het toestel op filmstand gezet. Ik kreeg plotseling een geweldig idee voor een foto. Ik dacht dat het vreselijk mooi en artistiek zou zijn als ik op de tafel ging liggen (vraag maar niets). Het is echt heel erg gênant want iedereen zat om die tafel te drinken en gezellig te zijn. En je ziet dus op het filmpje dat ik aan kom waggelen en gil: “Wacht even jongetjes, wacht even meisjes en jongetjes. Ik weet een goeie, echt heel foto-achtig ensjoow.”
Foto-achtig? Welke foto is niet foto-achtig?
“Echt heel erg met licht en water en blaasjes ensjoow!” En je ziet dat ik op de tafel probeer te kruipen. Dit wil in eerste instantie niet lukken, waarop ik een beetje uit het veld geslagen lijk, maar ik laat me niet kennen en roep tegen Rogier, een jongen die toen bij ons in de klas zat: “nee, Ragebol, nee, dat gaat sjo niet, dat gaat sjo niet. Wacht maar even als jij dit nou vasthouw dan kan ik de was doen.” En ik stapelde alle glazen, flessen, borden en zakken chips die op de tafel lagen op zijn schoot. Dan lukt het me na drie pogingen, waarbij ik onverstaanbaar in mezelf zit te praten, om op de tafel te klimmen. Bij de tweede poging schopte ik Simone in haar maag, die heel aanstellerig begon te jammeren, en je hoort mij vaag iets mompelen dat lijkt op: “Geeft niet, geeft niet jongetje, we doen er straks wel wat brood op sjmeren.”
Vervolgens probeer ik een aantal poses uit, besluit dat plat op mijn rug met mijn armen over de tafelrand bungelend, de meest artistieke is en gil naar Phil: “Heb je het heb je het staat het er goed op misschien winnen we wel een prijs ermeej!”
Wat voor prijs, de Grootste Malloot van het Noordelijk Halfrond?
Ik moet nog steeds een keer inbreken bij Phil om die filmpjes te wissen, want eens in de zoveel tijd gebruikt ze het om me te chanteren. En ik moet bekennen dat het echt het ultieme chantagemiddel is.
Maar goed, ik moet niet meer aan zulke momenten denken. Volwassen. Zo. Meer zit er niet meer in mijn hoofd.

Carpe Diem schreef:

“Wát?” Woest kijk ik om me heen en inderdaad, Panda komt vrolijk op ons af gedraafd met z’n pandaoren vanzelfsprekend op zijn goudblonde krullen.

Panda met Pandaoren, waarom klinkt dat zo logisch xD
Gedraafd? Pandapaard Zo klinkt het

Carpe Diem schreef:Ik verslik me en probeer wanhopig binnensmonds te kuchen. Ik hoop niet dat hij denkt dat ik één af andere allergische aanval heb doordat hij me op mijn wang kuste.
Maar hij lacht nog steeds heel lief naar me.
Ik lach lief terug.

Ghehehe, Ralfie is immuun voor Alex gekheid xD
Ik zie ook al helemaal voor me, Alex met zo'n suikerzoete megaglimlach op haar gezicht

Carpe Diem schreef: “Vriend van je,” vraagt Ralf.
Ik kijk nog eens naar Panda die aan het vechten is met Nick en Seb.
“Njèh, vage kennis,” antwoord ik.

Stoute Alex, Panda is de beste vriend die je je maar kan voorstellen! Ik wil wel een pandavriendje
Hahaha, Panda die na het vechten zijn Pandaoortjes kwijtraakt xD

Carpe Diem schreef:
En je ziet dus op het filmpje dat ik aan kom waggelen en gil: “Wacht even jongetjes, wacht even meisjes en jongetjes. Ik weet een goeie, echt heel foto-achtig ensjoow.”

Hahahahahaaaaa Alex natuurlijk kei-dronken met al die mensen xD

Ik hou echt ontzettend veel van dit verhaal , ff mn vriendje dumpen xd
Het leest lekker vlot, en Panda is zo'n schatje
Alex is echt heel erg weirdo maar dan op een positieve manier
Ik heb op je gestemd
Snel verder

XxxXxxX

Heey!

Mwaah het zit nog steeds in haar hoofd en als ze straks die drama film gaat kijken, krijgt ze vast een zenuwinzinking En dan.. dan... owh wacht ik moest dat van het vorige berichtje vergeten... *Pakt snel een schoolboek en vergeet het vorige berichtje..* (schoolboeken wekken op de een of andere manier vergeetachtigheid op, heb jij dat ook? )

Ik denk dat Ralf der wel leuk vindt, omdat er met Alex altijd wel íets gebeurd. Ik bedoel wie heeft er nu vechtende 'kennissen' in de bioscoop op het moment dat je een date hebt haha!

Ga zo door!!

Groetjes Maaike

Oef, het is weer veels te lang geleden dat ik een stukje heb geplaatst, daarom weer een lang stukje! =D
En ik ben vandaag zo ontzettend blij =) ik heb een enorm goed cijfer gehaald voor een super dik dossier dat ik moest inleven.
*doet een debiel dansje*
Aaah, het leven is goed
@Jorinduh: oeh, dump je vriendje maar niet hoor, haha. Je mag deze tips ook gewoon op een random vriend of vriendin uitproberen, dikke kans dat ze je raar gaan aankijken xD Maar dankje voor je reactie, ik vond het heel leuk om te lezen!
@Maaike: hmmm *heeft nu heel erg de neiging om iets te verklappen* Nee. Mag niet. Lees. Stukje.
Maar ja! Ik heb dat ook! Haha, waarschijnlijk omdat ze zo slaapverwekkend zijn. Dan vergeet je gewoon alles. Echt alles. *knikt heftig*
“Weet jij eigenlijk waar de film over gaat,” vraagt Ralf als we zitten en ik schrik op uit mijn zelfbedachte volwassenheid-lied (I’m a groooown WOMEN. O yeah. O yeah. Grooown!)
“Eh… over een man… en een vrouw, toch?” zeg ik onzeker, doodsbang om iets verkeerds te zeggen.
Ralf lacht. “Ja, dat klopt. Maar ik bedoelde meer over het verhaal.”
“O, ja nee… klopt,” zeg ik snel.
“Wat klopt?”
Shit. Ik vervloek mijn hersens. “Dat… datgene wat je zei. Over de lichten,” ratel ik als een kip zonder kop. “Dat ze hier mooie lichten hebben en zo.”
We kijken naar boven. Vijf minuten geleden hadden ze de lichten uitgedaan omdat de film bijna zou beginnen.
“Ja, ze hebben hier mooie lichten inderdaad,” zegt Ralf grijnzend. Ik heb zo’n vermoeden dat hij me eerder vermakelijk vind dan aantrekkelijk. Dus, om meer van zulke situaties te verkomen, houd ik mijn mond en zeg de komende veertig minuten niks meer. De film is verschrikkelijk saai. Als ik met Phil en Panda was geweest had ik waarschijnlijk tranen met tuiten gehuild, maar omdat ik me niet goed kan concentreren vind ik het echt de saaiste film ooit.
Mijn Stille Tijdperk word verstoord wanneer ik een hand op de mijne voel. Verbaasd kijk ik opzij en zie ik dat hij naar me glimlacht. Mijn hart maakt een sprongetje. Hij vlecht zijn vingers door die van mij en buigt zich wat voorover.
“Weet je,” fluistert hij zachtjes. “Ondanks dat ik de film echt niks vind, heb ik het toch wel naar mijn zin.” Hij lacht bij zijn woorden en ik smelt ter plekke.
O jee. Hij kijkt nu wel heel verwachtingsvol naar me.
Wat moet ik nu DOEN?!
Waar is Seb als je hem nodig hebt?
Gottogod. Moet ik iets gevats terug zeggen?!
Maar wat dan?
“Wat… wilde jij vroeger altijd worden als je ‘Later Groot Was’,” vraag ik uiteindelijk.
Ralf zwijgt even. Waarschijnlijk omdat ik wel heel erg van onderwerp veranderd ben. “Astronaut,” zegt hij dan.
“O tsja, ik geloof ik niet zo in horoscopen,” antwoord ik. Slim, heel slim. Hij zegt astronaut en ik moet meteen denken aan horoscopen. Waarom weet ik ook niet, maar op de één of andere manier moet ik echt telkens aan horoscopen denken wanneer iemand het heeft over astronauten. Ik moet nu wel als een debiel zijn overgekomen.
Ralf schiet in de lach. “Echt, ik weet niet hoe jij denkt, maar het is geweldig,” grinnikt hij en knijpt zachtjes in mijn had. Ik lach dom mee.
Dan komt hij nog een stukje dichterbij. En nog een stukje. Net wanneer Ralf zich zo dicht naar me toe buigt dat ik zijn adem op mijn gezicht kan voelen, suist er iets door de lucht en smakt het met een luide plof op Ralfs gezicht. Met een schreeuw van verassing trekt hij zijn hoofd terug. Verscheidende mensen draaien zich met een vragend gezicht om en kijk verdwaasd even voor me uit (nog helemaal in de ban van de bijna-zoen).
“Jezus,” roept Ralf na een paar seconden. “Waar kwam dat vandaan?!” Hij pakt het ding dat tegen zijn gezicht was gesmakt op en tot mijn verbazing zie ik dat het een zwarte handschoen is. Panda’s zwarte handschoen om precies te zijn.
Met een ruk sta ik op. In de verte kan ik nog net het witte shirt van Seb onderscheiden, Panda en Nick zitten vast bij hem in de buurt. Ralf kijkt vragend omhoog. “WC,” zeg ik tegen hem terwijl ik de zwarte handschoen mee gris en ik baan me een weg langs de stoelen, tot ik op het pad terecht kom. Hier komen ze niet mee weg. Panda zou zoiets niet doen. Normaal gesproken. Ik verdenk Nick en Seb ook.
Als ik de goede rij heb te pakken, strompel ik weer langs de rij stoelen, stoot hier en daar tegen wat knieën aan en mompel zachtjes: “Sorry, sorry. Mag ik er langs?” Wanneer ik ze eindelijk in het oog krijg neem ik een snoekduik en kom ik met veel vaart op Seb en Nick terecht.
“W-AH! LE-hmfff!” Voordat Nick verder kon schreeuwen heb ik mijn hand voor zijn mond geplaatst.
“Sst,” zeg ik duister. “Luister goed. Wie heeft dit gegooid?” Ik laat de zwarte handschoen zien en kijk dreigend in het rond.
“Ah,” zegt Panda vrolijk. “Dat was Se-”
Seb heeft zich over mij en Nick geworpen en kogelt Panda omver.
Ugh. “Denk maar niet dat ik je niet meer verdenk. Want nu weet ik zeker dat jij het gedaan hebt,” zeg ik met een verstikte stem, omdat ik tussen Nick en hem lig. “Waarom heb je het gedaan, nou? Ik dacht dat je mijn mentor was.”
Seb beseft blijkbaar dat hij er niet meer onderuit kan komen en klimt weer in zijn stoel. Ik haal diep adem. Frisse lucht. Had ik net nodig. Als ik weer genoeg zuurstof binnen heb kijk ik Seb streng aan, al gaat het moeilijk met zo weinig licht en om me heen hoor ik ook al mensen mopperen omdat we zo veel geluid maken.
“Sebastian,” zeg ik op waarschuwende toon.
“O, kom op…” zegt Seb uiteindelijk. Hij kijkt me een beetje verhit aan, alsof hij buiten adem is. “Ik zat gewoon heel leuk te kijken en dan gaan jullie een beetje mijn beeld verpesten. De regel is dat áls je zulke dingen wilt doen, dan doe je het niet in een bioscoop in volle glorie,” barst hij uit. “Ik bedoel… midden in de bioscoop? Doe het dan buiten, of zo. Dit is totaal niet hoe het moet gaan. Hiervoor heb ik je niet opgeleid.”
“O ja? En wat…”
“Niet op mijn schoot,” onderbreekt Nick me en hij schuift me naar Seb toe, die inmiddels zogenaamd ‘nonchalant’ de andere kant op kijkt.
“Zo, nu mogen jullie verder praten. Panda en ik zijn hier namelijk voor de film, weet je.” Nick tast wat met zijn arm naar rechts en grabbelt in de enorme popcornbak die Panda in zijn handen houdt. Samen kijken ze gebiologeerd naar het bioscoopscherm. Zie ik daar nou een traan in Nick’s ooghoek? En Panda zit te sniffen, volgens mij, en dan niet op een Pandamanier. Godje nog aan toe.
Maar goed, over op Seb. “Wat had jij dan in gedachten?” sis ik naar Seb.
Hij kijkt me nog steeds niet aan. Dus por ik hem in zijn zij. Iemand die half op je schoot zit hoor je diegene toch wel op z’n minst aan te kijken. “Hé, Blauwhaar, zeg op!”
“Nou, mij lijkt het praktischer als je het doet wat de meeste mensen juist niet doen, dat heeft meer impact,” zegt Seb dan bedachtzaam en hij draait zich met een vertrokken gezicht om. “Hou op met porren. Ik stel voor dat jíj initiatief neemt en hem zo meteen, voor de bioscoop, als jullie afscheid nemen, zoent.” Hij kijkt me uitdagend aan. “Als je durft, tenminste.”
Ik snuif luid. “Ha, denk je soms dat ik het niet durf? Deal!”
Hij neemt mijn hand aan. “Goed, en als je toevallig tissues hebt, geef ze dan aan die twee hier. Ze zitten aan één stuk door te huilen.”
“Wat?” Nick kijkt woest op. “Je begrijpt er ook helemaal niks van! Heb je niet gezien hoe moeilijk Sarah het heeft?”
“Vergeet Elliot niet. Ik heb nog nooit zo’n dappere man in mijn leven meegemaakt. Volgens mij houdt hij van Panda’s,” voegt Panda eraan toe. Sniffend richten ze zich weer tot de film. Seb rolt veelbetekenend met zijn ogen.

Aaaaaaaaaaah. Zucht. Nu hebben ze BIJNA gezoend, moet Seb het weer verspesten
Nouhouuu, Ralf is zo leeeeuk
Pffff. Nu moet ik helemaal wachten op het volgende stukje tot ik weet of ze zoenen ofniet, wat ben jij gemeen zeg! --'
Er zaten een paar foutjes in, je was een keer vergeten het woordje 'ik' ergens in een zin te zetten, maar als je wil dat ik die er voor je uithaal, moet je dat maar zeggen (:
Aaah, ga alsjeblieft heeeeeeel snel verderr!!!

Edit; ben ik snel of ben ik snel?

Heey!

Er zijn geloof ik een drietal heren een beetje jaloers op een zeerzeker persoon Als Alex dát eens wist. Jouw humor blijft gewoon geniaal en droog ^_^

Ohjaa.. zou Ralf het niet door hebben dat Alex een soort van zweefduik maakte in een andere rij helemaal niet in de buurt van de wc's? En het vooral zachte gefluisterd viel ook niet echt op

Een spellingsfeedbackpuntje:

Carpe Diem schreef:grinnikt hij en knijpt zachtjes in mijn had.

Ik denk dat je 'hand' bedoelt

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

Ik was zaterdag in Disneyland en toen zag ik heel veel van die kinderen rondlopen met van die Mickey-oren. Ik natuurlijk meteen denken aan Panda, met zijn pandaoren^^ en toen wilde ik ze hebben, jaaa, ik wilde ook Panda worden. Maar toen dacht ik (heel slim) over wat ik eraan had. Eh... niks. Toen heb ik maar een Tinkelteefbeker gekocht haha sorry Panda, elfjes gaan voor haha xD

O gottogot, er zit zoveel leuks in je stukjes dat ik geen tijd heb om het allemaal neer te zetten, ik moet zo weg verdomme, waarom word ik pas nuttig als ik bijna weg moet, tis een slechte trek van me --'

HAha, het einde is geweldig haha xD Volgens mij houdt hij van Panda's Ik wil meeeeer! Je moet me door mijn tentamenleerperiode heenslepen met je geniale stukjes, anders overleef ik het nooit sniks, snik

AHUM. Ik wil natuurlijk niet opdringerig doen - of nouja, eigenlijk wel - maar je moet nu toch echt wel een nieuw stukje plaatsen! Je stopte op het gemeenste stukje ooit, dus ga nu maar weer even heeeeel snel verder jij!

Ik wacht zeeeer geduldig - gniffel - op een nieuw stukje! *Fluit onschuldig*

Oooh, sorry jongens! Ik heb het echt NIET NORMAAL druk. Morgen moet ik vijf dingen inleveren Ö en overmorgen weer drie dingen, dus ik zit echt in tijdnood ><
En tentamens komen er bijna aan, maar hier is dan toch een stukkie voor jullie.
xILY: je was heeeeel snel ja!
Sask: hier is dan toch nog een stukje voor je -hopelijk zijn je tentamens niet al voorbij ;]
Maaike: hm... tja, misschien wel xD Maar we doen gewoon even dat hij helemaal in de film zit of zo, haha en ik zal je foutje verbeteren!
Ongeveer een uur later is de film afgelopen en lopen Ralf en ik de bioscoop uit. Ik haal nog eens diep adem en bal mijn vuisten om zekerder van mijn zaak te zijn.
“Dus, hoe vond jij eigenlijk de-” begint Ralf.
Tijd voor wat passie.
Ik pak Ralf bij zijn middel en duw hem tegen de muur aan. In mijn hoofd gebeurde dit allemaal heel soepel en hartstochtelijk, maar in het werkelijkheid ging het eerlijk gezegd een beetje te ruw.
Ralf stoot kneiterhard met zijn hoofd tegen de buitenlamp aan.
“Wat doe je?!” vraagt hij met overslaande stem, terwijl hij met zijn hand over zijn achterhoofd strijkt en kijkt of er geen bloed aan zit.
“Daar hou je wel van, hè?” zeg ik met hese stem. Helaas klinkt het alsof ik in een horrorfilm thuis hoor.
Ralf kijkt me geschrokken aan.
Ik begin een onzeker verhaal over hoe mooi het wel niet in mijn hoofd klonk en dat je nooit een ekster moet eten zonder eerst de schil eraf te halen (ik wil nog wel eens zelf spreekwoorden verzinnen), maar Ralf buigt zich over me heen en strijkt een pluk haar uit mijn gezicht.
“Mafferd,” zegt hij grinnikend. “Wat probeerde je nou te doen?”
‘Jou zoenen’, denk ik verslagen. Maar ik zeg het niet, want hij dacht volgens mij eerder dat ik een poging tot moord had gedaan. En geef ‘m eens ongelijk.
“Ik vond het trouwens heel leuk vandaag,” zegt Ralf. “Helaas moet ik weg, want ik heb nog een afspraak met mijn moeder om te kijken wat er mis is met haar auto.” Hij trekt een gezicht. “Maar zullen we anders van het weekend weer afspreken?” Hij kijkt me met een lieve glimlach aan.
“JA!” Bagger, iets te snel. “Ik bedoel… euh, ja, ik denk dat ik wel tijd heb, van het weekend.”
“Leuk,” zegt Ralf grijnzend.
“Zullen we dan skaten,” vraag ik enthousiast.
“Skaten,” herhaalt Ralf verbaasd.
“Ja, zoals in de films,” zeg ik met nadruk.
“Eh…” ik zie hem weifelen. Shit. Had ik soms iets verkeerds voorgesteld? In de films vonden jongens het altijd geweldig. O wacht, dat is waar ook. Jon heeft me geleerd dat jongens in het echte leven totaal niet lijken op de jongens in de films. Zeussome. “Oké, zeg hij dan. “Waarom ook niet. Laten we gaan skaten.”
Dan zijn we beiden even stil. Ik zit al een tijdje naar mijn schoenen te kijken en kijk weer op.
Ralf leunt nu een beetje onderuitgezakt tegen de muur met zijn bovenlichaam naar me toe gedraaid en kijkt me aan met een blik die ik niet zo goed kan plaatsen.
Ik vraag me of hij verwacht dat ik een mop ga vertellen of zo. Ik bekijk hem eens goed. Nu ik erover nadenk kijkt hij inderdaad best wel met een blik die zegt: ‘vertel een mop.’
Ik weet er zo gauw geen één, maar Ralfs’ blik is ontzettend dringend. Verteleenmopverteleenmopverteleenmop.
Ik schraap mijn keel. “Er staan twee… honden voor de bioscoop.”
Ralf staart me aan en ik word me opeens heel bewust van het feit dat wij met zijn tweeën voor de bioscoop staan. Net of ik een beschrijving zat te geven van de omgeving en mensen verwar met honden. Hij zal wel niet veel goeds van me denken na deze avond.
En nu word ik me bewust van het feit dat ik na die omschrijving niets meer heb gezegd. Vooruit. Vertel verder.
“...zegt de één tegen de ander: ...” Ik zoek om me heen naar inspiratie. Ik weet niets. Einde mop. Ik lach hard, om mijn grap wat kracht bij te zetten.
Ralf kijkt me aan. “Was dat een mop?”
Ik knik. Volgens mij is hij best onder de indruk.
“Dus,” gaat hij verder. “De mop ging zo: 'Er zitten twee honden op een bankje, zegt de één tegen de ander.’”
Ik knik nog een keer. Het is niet zo'n heel sterke mop.
Ralf grijnst. “Ik heb wel eens betere gehoord.”
“Nou,” snuif ik geïrriteerd. “Dan verzin je er toch lekker zelf een.”
Ralf lacht weer, pakt mijn hand en geeft me een kusje op mijn wang. “Het was echt heel leuk, Alex. Tot volgende week.” Hij zwaait nog even en loopt dan weg.
“Jemig!” barst Nick uit, als ik naar hem, Seb en Panda toeloop. “Was dát een mop?!” Hij slaat op zijn knieën en lacht keihard. Ik kijk een beetje nuffig naar hem.
“Zat jij nou te huilen tijdens de film,” kaats ik met een gemene grijns terug.
“Ik zat niet te huilen! Er zat iets in mijn oog,” protesteert Nick heftig. Hij kijkt naar Panda, zoekend naar hulp, maar zoals gewoonlijk heeft Panda lak aan wat andere mensen van hem vinden en knabbelt hij onverstoorbaar door aan zijn bamboestok. Ik sla een arm om Nick heen.
“Rustig maar, Gonzales, dit geheimpje blijft tussen ons.” Ik geef hem een knipoog en ondanks zijn pogingen om boos te blijven schiet hij in de lach.
“En waarom,” onderbreekt Seb ons geamuseerd. “Heb je hem in hemelsnaam gevraagd om te skaten. Een barman nog wel. Ik heb medelijden met de jongen.”
“Hé,” begin ik opstandig. “Ik weet wat ik doe, ja. Jullie zullen zien. Dit weekend heb ik hem helemaal ingepalmd. Echt!”
“Waar heb ik dat toch eerder gehoord,” zegt Seb plagerig en hij woelt door mijn haar.
Ik kijk vernietigend zijn kant op.

Hey,

Super leuke stukjes alweer
Ik hoop echt voor Alex dat ze tijdens het skaten (lijkt me trouwens heel gezellig ) wat meer geluk heeft..ik begin echt wel medelijden met haar te krijgen xD

Een klein dingetje:
'...maar in het werkelijkheid ging het eerlijk gezegd een beetje te ruw.'
Die 'het' mag weg, geloof ik.. (of ben ik nu raar aan het denken? xD)

Hopelijk vind je snel tijd om verder te schrijven

Groetjes,
Anna

Sorryyy! Was niet mijn bedoeling om je op te jagen
Leuk stukje weer (:
Wel zielig trouwens voor Alex, dat alles wat ze probeert fout gaat Ö
Hmmmm. Ergens in de verte zie ik nog wel een toekomst voor me voor Seb en Alex samen... ^^
Dat zou nog eens geweldig zijn!
Maar Ralf is ook top

Hihi - als je wat minder stressig en druk bent; snel verder! (:
Liefs, Marit.

Heey!

Het is haar toch soort van gelukt, een kus(je) te scoren. Haha
Ik ben benieuwd waarom het zielig voor een barman is om te skaten... Na het knietje op de trap, kan skaten niet erger worden .. denk ik al is het wel Alex waar we het over hebben

Ga snel verder

Groetjes Maaike

@Anna: Alex is best wel zielig, ja, det ben ik het met je eens! Haha, maar ik vind het ook weer grappig. En of het goed gaat met het skaten? Hm... dat ga je nog wel lezen =) Je hebt trouwens helemaal gelijk, bij het foutje, ik ga het verbeteren!
@Marit: O nee, zo vatte ik het helemaal niet op hoor! =D Ik snap best dat jullie op meer stukjes zitten te wachten, dus ik vond/vind het heel begrijpelijk en het heeft geholpen, want daardoor ging ik toch even snel weer posten!^^ En denk maar zo: hoe vaak het ook fout gaat, Alex geeft nooit op! Dat zit niet in haar natuur ;]
@Maaike: Haha, het kan altijd erger worden met Alex, let maar op! (woeps, heb ik toch nog iets eruit geflapt *schudt hoofd*)


En ik moet echt weer alle verhalen hier weer gaan oppakken, ga morgen weer eens hier en daar reageren^^
Sei
-skaten door het park-

Het is vier minuten over twee in de middag en ik ben weer eens bij Seb neer gecrasht. Eerlijk gezegd wilde ik alleen mijn moeder ontvluchten. In het weekend heeft ze namelijk altijd schoonmaakaanvallen, dan gaat ze vreselijk te keer met de stofzuiger en besluit met veel kabaal de badkamer schoon te maken, zo kan ik natuurlijk niet op en top genieten van mijn vrije dag. School alleen al is vermoeiend genoeg. Vandaar dat ik verhuisd ben naar Seb. Zijn deur staat toch dag en nacht open, Phil, Nick of Panda komen aan de lopende band langs (maar vandaag zijn ze er natuurlijk niet). Net zoals ik. Seb heeft namelijk het voorrecht om zijn appartement ook echt zijn appartement te noemen. Maar wat wil je ook als je twintig bent. Ik ben net zeventien geworden.
Helaas is Seb nogal in zijn schilderij verdiept en heeft hij geen tijd om met mij te praten. Een zeer verontrustende gedachte –als je geen tijd hebt om met mij te praten, dan máák je tijd.
“Zeg, Seb,” begin ik, in de hoop dat er wel iets interessants uit komt rollen.
Seb bromt vragend (een beetje als een vragende beer) en gaat rustig door met schilderen.
“Heb je het al gehoord,” vraag ik op mijn beste Ik-Heb-Toch-Een-Geweldig-Nieuwtje-toon (die normaal wordt gebruikt door stalkers van de Privé en Weekend die zeggen: 'Wist je al dat Leontien Borsato een nieuwe spons heeft gekocht?').
“Wat?” bromt Seb.
“Eh... Ragoût heeft een nieuwe spons gekocht,” breng ik uit. Ragoût? Hoe kom ik op ragoût? Misschien omdat ik trek heb in ragoût.
Eindelijk rukt Seb zijn blik los van zijn schilderij. “Ragoût? Wie is dat? En wie noemt zijn kind in godsnaam Ragoût?”
Shit. Ik wilde zeggen: “Mijn nichtje”, maar dat suggereert dat ik een compleet achterlijke familie heb. “Bert... en Wilma,” antwoord ik. Pfoe. Ik zei bijna: Bert en Ernie.
Seb kijkt me achterdochtig aan. Ik heb sterk het gevoel dat hij weet dat ik het verzin. Hij kent me al langer dan vandaag. “En wie zijn Bert en Wilma dan wel?”
Als Seb achterdochtig kijkt trekt hij één wenkbrauw op en kijkt hij me heel doordringend aan. Ik begin altijd te zweten wanneer hij dat doet. Maar ik laat me niet kennen.
“Vrienden van mijn ouders,” antwoord ik snel.
“Hmm...” bromt Seb.
Hij is weer stil en net als ik mezelf wil complimenteren dat ik hem zo soepel om de tuin heb geleid, zegt hij opeens heel snel: “En hoe heten ze dan van hun achternaam? Vlug. Vlug antwoorden. Hup. Huphup.”
Shit.
“Lever,” flap ik eruit. Lever? Wat voor ziek persoon ben ik dat het eerste dat in me opkomt een orgaan is? Nou ja, ik had ook 'dikke darm' of 'galblaas' kunnen zeggen.
Stilte.
“Bert en Wilma Lever,” vraagt Seb de Sceptische Beer sceptisch. “Bert en Wilma Lever hebben een dochter en die heet Ragoût Lever?”
Ik voel dat ik rood word.
“Correct,” fluister ik.
Seb grijnst zijn speciale grijns die hij bewaart voor gelegenheden waarbij hij wil zeggen: ik heb je wel door. “Oké,” zegt hij, nog steeds grijnzend. “Dan ben ik blij dat ik nu weet dat Ragoût een nieuwe spons heeft gekocht.” En vervolgens gaat hij weer verder met schilderen.
Goed dan. 1-0.
“Daar ben ik blij om,” antwoord ik en ik kijk voor de honderdduizendste keer naar de klok. Tien minuten over twee. Tijd om mijn skeelers aan te trekken. Stuntelig doe ik eerst de eerste aan en dan de andere. Ha. Zo moeilijk is het dus niet. Voorzichtig kom ik overeind.
Seb kijkt op. “Wacht,” roept hij verschrikt. “Niet opstaa-”
Met een klap kom ik op mijn kont terecht. Die verrekte dingen waren gewoon onder me vandaan gerold. God, dit doet zeer. Mijn kont voelt aan alsof het in een oven is gestopt en daarna door een trillende timmerman verkeerd in elkaar is geramd. Net op dat moment komt Nick naar binnen gestormd. Hij stopt abrupt met rennen wanneer hij mij ziet.
“Sta niet zo te staren en help me overeind,” snauw ik tegen hem als ik na vijf minuten wachten nog steeds eenzaam op de grond zit. Nick komt naar me toe en slaat een arm om mijn middel.
“Toen je voorstelde om te skaten, hè,” begint hij grijnzend en hij tilt me op. “Had je toen rekening gehouden met het feit dat je nooit en dan ook nooit in je leven geskate hebt?”
“Ik heb wel eens geskate,” begin ik verhit en ik laat even een stilte vallen. “Toen ik vier was.”
“Ja, en toen je viel had je er meteen genoeg van,” zegt Nick vermaakt terwijl hij me zachtjes op de sofa neerzet. “Dat weet ik nog wel, ja.”
Seb komt naast hem staan. “Hebben Bert en Wilma niet verteld hoe je, je skeelers aan moet trekken,” vraagt hij geamuseerd en ik werp hem een dodelijke blik toe.
“Goed, blijf zetten. Ik trek ze wel voor je aan.” Hij gaat gehurkt voor me zitten en doet de skeelers bij me om. Verrassend genoeg zie ik dat hij precies weet hoe je de veters er doorheen hoort te halen en welke klepjes je dicht hoort te doen.
“Hé Seb…”
“Hm?” bromt hij afwezig.
“Heb jij eerder met een meisje geskate?”
“Één keer,” mompelt hij. “Het was verschrikkelijk.
Ik geef hem een schop. “Het was geweldig, bedoel ik,” zegt hij met schorre stem. “Probeer alleen niet te veel te vallen. Het is nogal pijnlijk, zoals je hebt gemerkt, en blijf bij Ralf.” Hij kijkt alsof hij nog iets wil zeggen, maar schudt dan zijn hoofd.
“Ja baas,” zeg ik grinnikend en salueer naar hem. Hij glimlacht en drukt een pet op mijn hoofd.
“Zo, nu mag je gaan.”

Carpe Diem schreef:
“Wat doe je?!” vraagt hij met overslaande stem, terwijl hij met zijn hand over zijn achterhoofd strijkt en kijkt of er geen bloed aan zit.
“Daar hou je wel van, hè?” zeg ik met hese stem. Helaas klinkt het alsof ik in een horrorfilm thuis hoor.
Ralf kijkt me geschrokken aan.

Hahahahhahaha, Alex is zo ontzettend gestoord/vermakelijk.

Carpe Diem schreef: Ik begin een onzeker verhaal over hoe mooi het wel niet in mijn hoofd klonk en dat je nooit een ekster moet eten zonder eerst de schil eraf te halen (ik wil nog wel eens zelf spreekwoorden verzinnen), maar Ralf buigt zich over me heen en strijkt een pluk haar uit mijn gezicht.

Whahah, Alex is de beste!!!

Ga je snel verder? Je schrijft echt geweldig

Xxx Me

Okay, ik ga zaterdag een uitgebreide(re) reactie geven, okay? Lekker in de vakantie!
Moet nu heeeeel hard leren

Maar ik heb je stukje iig al lang gelezen hihi!
Liefs, Marit.

Heey!

Het belooft zo te lezen een spannende skate-date met twee skaters die ervaring hebben waar een prof u tegen zegt Haha ik benieuwd hoeveel botbreuken en hersenschuddingen je in gedacht hebt Je bent echt een kwaadaardige schrijfster haha

Carpe Diem schreef:“Goed, blijf zetten. Ik trek ze wel voor je aan.”

Ik denk dat je 'zitten' bedoelt

Carpe Diem schreef:Hij gaat gehurkt voor me zitten en doet de skeelers bij me om. Verrassend genoeg zie ik dat hij precies weet hoe je de veters er doorheen hoort te halen en welke klepjes je dicht hoort te doen.

“Zo, nu mag je gaan.”

Aawh zo lief, nu is Seb net zo'n grote beschermende broer die zijn kleine zusje wel even aankleed, hihi stiekem is hij gewoon jaloers

Schrijf snel verder!

Groetjes Maaike

Carpe Diem schreef:@Marit: O nee, zo vatte ik het helemaal niet op hoor! =D Ik snap best dat jullie op meer stukjes zitten te wachten, dus ik vond/vind het heel begrijpelijk en het heeft geholpen, want daardoor ging ik toch even snel weer posten!^^

Gelukkig maar (:

In het weekend heeft ze namelijk altijd schoonmaakaanvallen, dan gaat ze vreselijk te keer met de stofzuiger en besluit met veel kabaal de badkamer schoon te maken, zo kan ik natuurlijk niet op en top genieten van mijn vrije dag.

tekeer mag aan elkaar (:

Zijn deur staat toch dag en nacht open, Phil, Nick of Panda komen aan de lopende band langs (maar vandaag zijn ze er natuurlijk niet). Net zoals ik.

Ik snap wat je hiermee bedoelt, maar het staat nu een beetje raar. Alsof Alex er ook vandaag niet is

Een zeer verontrustende gedachte –als je geen tijd hebt om met mij te praten, dan máák je tijd.

Haha, zeker verontrustend xD

“Lever,” flap ik eruit. Lever? Wat voor ziek persoon ben ik dat het eerste dat in me opkomt een orgaan is? Nou ja, ik had ook 'dikke darm' of 'galblaas' kunnen zeggen.

Hahaa, deze was echt geniaaaaal!

“Oké,” zegt hij, nog steeds grijnzend. “Dan ben ik blij dat ik nu weet dat Ragoût een nieuwe spons heeft gekocht.” En vervolgens gaat hij weer verder met schilderen.
Goed dan. 1-0.

Hahahahahaa. Oeeeeps Alex

Seb komt naast hem staan. “Hebben Bert en Wilma niet verteld hoe je, je skeelers aan moet trekken,” vraagt hij geamuseerd en ik werp hem een dodelijke blik toe.

Ook al zegt Word dat het fout is om twee keer achter elkaar hetzelfde woord neer te zetten, het moet toch echt. Heb het trouwens wel vaker gemerkt (: Maar je mag 'je je' gewoon achter elkaar zetten, er hoeft geen komma tussen;
Seb komt naast hem staan. “Hebben Bert en Wilma niet verteld hoe je je skeelers aan moet trekken,” vraagt hij geamuseerd en ik werp hem een dodelijke blik toe.
Maar hij is wel ontzettend leuk!

“Goed, blijf zetten. Ik trek ze wel voor je aan.” Hij gaat gehurkt voor me zitten en doet de skeelers bij me om. Verrassend genoeg zie ik dat hij precies weet hoe je de veters er doorheen hoort te halen en welke klepjes je dicht hoort te doen.
(...)
Hij glimlacht en drukt een pet op mijn hoofd.
“Zo, nu mag je gaan.”

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH. Seb is zo vreselijk lief! Ze moeten echt wat krijgen samen, ze zijn echt supergeweldig samen!

Om deze post ook nog een beetje nuttig te laten zijn; ik mis soms wel een beetje de karaktertrekken van Ralf. Het is nu nog een beetje gissen wat voor jongen het is zegmaar (:
Maar verder weer helemaal top! Ik heb weer ouderwets gelachen hihi

Snel verder! (:
Liefs, Marit.

Dus jij hebt heel uitgebreid kerst gevierd waardoor het zo lang duurde dat er een nieuw stukje was? Ah, nu begrijp ik het, wat een goede reden. Want als je ons vergeten was dan, oeeh, dan had je een groot probleem jongedame. Maar goed, je bent ons niet vergeten, dus blijf ik heel rustig en kalm, ja, zelfs sereen! Hoe vind je die, ik kan sereen zijn! Yes ^^
Ik sluit me bij het deel aan dat zegt dat Seb en Alex echt een leuk stel zijn samen^^ o god, als die ooit voort gaan planten, ik hou mijn hart vast haha xD
Ach, arme Ragout Lever, die gaat zoveel op school gepest worden ik zie nu al helemaal van die levers lopen naar school toe xD o god, zie je wat je met me doet!
Ik vind het helemaal geweldig, beide stukjes! Je moet gewoon heel snel verder gaan, anders word ik wel echt boos hoewel... nieuwjaar komt eraan, dat is ook weer een goede reden om het uit te stellen. Nee, gewoon heel snel een nieuw stukje, we want more

@Jorinduh: yay, nog een Alex-aanhanger, hoe gaaf! En stiekem ben ik niet zo snel, maar hier is weer een stukje =)
@Marith: woah, dat is weer echt een enorme reactie! En over dat foutje met de komma, dat Word altijd fout rekent: ik weet het! Maar ik kon er vroeger niet tegen als het rood werd, ook al was het niet fout en nu heb ik mezelf aangeleerd om een komma te plaatsen, terwijl dat eigenlijk fout is. xD En de andere foutjes ga ik verbeteren (later, haha). En dat van Ralf heb je gelijk in... ik zal in de volgende stukjes hem wat meer een echt karakter te geven. Misschien komt het omdat hij zo normaal is, daar kan ik niet zo goed tegen (oh, wat ben ik gemeen!)
@Maaike: ja, ik bedoelde er 'zitten', woeps. Zal het verbeteren! En ik ga nu een stukje posten *wenkbrauwwiebel*
@Sask: Ehhh.... JEP. Ik heb Kerst heeeeel uitgebreid gevierd. Haha, het is nog waar ook, alleen daarvoor had ik misschien wel iets kunnen posten. En ja, arme Ragôut, haha, ook al heb ik hem zelf bedacht, ik heb toch een beetje medelijden met hem (goed, hij bestaat niet, maar toch. Ik heb een groot, liefdevol hart!)
Ennnn tot slot. Ik vind dat je je heel goed kan inhouden! *pluim voor jou* Echt, ik moet toch eens gaan trainen op mijn pokerface.
Jodeljantjes. Ik heb moord en doodslag geriskeerd, maar uiteindelijk zie ik het park voor me opdoemen. Daar hadden we namelijk afgesproken. Ralf en ik. Ik en Ralf. Wij samen. Hebben afgesproken.
Jammer genoeg was mijn humeur een ietsiepietsie gedaald toen ik een kind bijna van d’r sokken reed en haar moeder een achtervolging inzette. Ik ben niet zo familiair met skates en dus hink-rolde ik als een bezetene, met een rood hoofd van inspanning, voorruit. Natuurlijk kwam ik niet echt snel vooruit en dus nam ik een duik en verstopte me achter een standbeeld. Helaas werd die net uitgebreid gefotografeerd door Japanse toeristen, dus als die thuis hun foto's bekijken zien ze mij er heel sneaky achter verscholen zitten.
Vroeger was het een uitdaging van Panda en mij om zoveel mogelijk foto's van wildvreemden te verpesten. Dan zagen dat iemand een foto wilde nemen en deden we alsof we beleefd wachtten, maar sprongen we op het laatste moment toch nog even voor de lens.
Heel grappig.
Totdat we onszelf per ongeluk in een landelijk dagblad terugzagen natuurlijk, twee verhitte hoofdjes in een hoekje van een foto van twee geramde auto's. De foto heeft nog dagenlang door de school gecirculeerd.
Hm. Nick deed ook al zo moeilijk voor ik wegging. Een paar weken geleden vertelde hij namelijk een mop, maar vergat de clou.
De mop was eigenlijk: 'Frank en Jan zijn aan het vissen op zee. Plots krijgt Jan een hartaanval en valt dood neer. Frank zoekt snel contact via de scheepsradio met het noodnummer en krijgt een vrouw te spreken die zegt: “Probeer rustig te blijven, eerst moet u zorgen dat u zeker weten of uw vriend wel dood is.” Dan hoort de vrouw een schot. Frank komt weer aan de lijn en zegt: “Dat is gedaan. Wat nu?”’
Maar Nick is de slechtste moppentapper ooit en hij maakte ervan: 'Frank en Jan zijn aan het vissen en plotseling schiet Frank Jan dood want hij kreeg een hartaanval. Jan belt snel de hulplijn en de vrouw zegt: “Weet u zeker dat hij dood is?”’
Hij lag zelf helemaal vlak, maar toen niemand anders lachte, begon het hem te dagen dat hij de mop verpest had. Ik vond het hilarisch, heb nog weken lang opmerkingen gemaakt als: “Dat is bijna net zo knap als Jan die nog een S.O.S. wist te sturen nadat hij was doodgeschoten.”
Sindsdien zint hij op wraak en tja, mijn honden-mop is de ultieme terugpakker geworden, blijkbaar.
Maar goed, ik ben aangekomen. Zij het wat buiten adem en onder bladeren. Ralf staat er al en er verschijnt een brede glimlach op zijn gezicht als hij me ziet. Ik glimlach terug. Het lijkt een gewoonte te worden.
“Hey.” Hij doet zijn hand een beetje omhoog, maar besluit dat het niet nodig is om te zwaaien en laat het losjes langs zijn zij vallen. Zwart haar. IJsblauwe ogen. Wat ben ik toch een geluksvogel. “Leuke pet,” vult hij aan.
“Hoi, dankje,” zeg ik gelukzalig terug en ik hink-rol naar hem toe. O, verrekt. Een hobbel. Ik struikel naar voren en grijp me aan zijn arm vast om overeind te blijven. Helaas voor mij –en ook voor Ralf moet ik zeggen- heeft hij skates aan en is hij dus niet echt vast ter been. We vallen samen niet bepaald elegant op de grond. Ik kom horizontaal op hem terecht met mijn gezicht half in de modder en half in de struiken. Dit is echt niet tof.
“Alex?” Ralfs stem klink schor. “Alles goed?”
Oef. Raap jezelf bij elkaar Alex. Goed zo. En nu antwoorden. “Ja-ha,” zeg ik. “Alles goed. Alles gaat goed.”
…
…
O god. “Ralf,” piep ik.
“Ja?”
“Ik kan niet meer overeind komen,” murmel ik met een rood hoofd. “Die verdomde skeelers.”
Hij schiet in de lach en schuift onder me vandaan. “Geen probleem,” zegt hij opgewekt en hij slaat van achter een arm om me heen. Met zijn andere hand houdt hij zich vast aan een boom en dan trekt hij me omhoog.
Als bevroren blijf ik staan.
O gotterdegott.
Nu ging het dus gebeuren.
Ja, dat kon niet anders.
Hij zou me langzaam omdraaien en zoe-
“Zullen we gaan?” Ralf laat me abrupt los en skate er alvast vandoor, mij zielig en geschokt achterlatend.
O.
Oké.
Haastig rol ik achter hem aan. Hij draait zich glimlachend om en pakt mijn hand. Hm. Dan vlecht hij zijn vingers door de mijne en struikelen we door het park heen (Ralf is bijna net zo slecht als ik, gnuif).

O.
Oké.

Haha, geniaal xD is het erg als ik nu twee van die manga poppetjes voor me uit zie skaten die telkens met hun armpjes wapperen? leuke tweede date, allebei niet kunnen skaten haha ^^
Awww, Ralf is lief^^ als het tussen Alex en Seb niets wordt (jaaa, ik blijf het proberen ) dan mag hij haar wel hebben. Dan weet je dat, dan word ik ook dit keer niet boos. Goed he, mijn cursus woedebeheersing werpt echt vruchten af! Normaal zou de laptop nu al door de ruit liggen, maar dit keer, pfoee, helemaal zen.
Kijk eens, een lekker snelle reactie nadat je er zolang op hebt moeten wachten. Ik hou van afwisseling xD

Jaaa, je hebt weer gepost! Sask, ik denk dat we een complotje moeten maken; als wij snel reageren dan MOET Rima wel een nieuw stukje posten! Wat vind jij? ;p

Carpe Diem schreef: met een rood hoofd van inspanning, voorruit.

Voorruit is van een auto ;p Vooruit is bewegen

Helaas werd die net uitgebreid gefotografeerd door Japanse toeristen, dus als die thuis hun foto's bekijken zien ze mij er heel sneaky achter verscholen zitten.
Vroeger was het een uitdaging van Panda en mij om zoveel mogelijk foto's van wildvreemden te verpesten. Dan zagen dat iemand een foto wilde nemen en deden we alsof we beleefd wachtten, maar sprongen we op het laatste moment toch nog even voor de lens.
Heel grappig.
Totdat we onszelf per ongeluk in een landelijk dagblad terugzagen natuurlijk, twee verhitte hoofdjes in een hoekje van een foto van twee geramde auto's. De foto heeft nog dagenlang door de school gecirculeerd.

Hahaa, deze was echt supergrappig

De foto heeft nog dagenlang door de school gecirculeerd.
Hm. Nick deed ook al zo moeilijk voor ik wegging. Een paar weken geleden vertelde hij namelijk een mop, maar vergat de clou.

Sindsdien zint hij op wraak en tja, mijn honden-mop is de ultieme terugpakker geworden, blijkbaar.

Huh? Het lijkt wel of er hier een stukje mist, of ik heb een stukje gemist xD
Ik snap de link niet helemaal... Ö

(Ralf is bijna net zo slecht als ik, gnuif).

Hahaa, supergrappig!

Leuk stukje weer! En nog bedankt voor jouw reactie! <3 Haha, jaa maar Fabi moet ook mysterieus blijven ^^ Weetniet of dat bij Ralf ook het geval is?
OOOOOOOOOH! Als jij eerder kon posten moest je dat ook doeeeen! Ik zit hier al dagenlang doodmoe achter mijn laptop te wachten tot jij weer wat gepost hebt, zodat ik kan weten hoe het verder gaaaat! Maar ik kan dus vandaag weer eindelijk slapen (:

Lieeefs! (:

Heey!

Ik snap de mop ook niet... *pruillipje* .. snif..

Het is maar goed dat de boze dame niet meer achter Alex aanzit. Het zou wel genânt zijn geweest als die moeder Alex en Ralf zo op elkaar had zien liggen Haha.
Ben benieuwd hoe de skate-date af gaat lopen nu het al begonnen is met valpartijen. Hmz. Hoor ik daar een ambulance?

Ga snel verder!

Groetjes Maaike

Serieus dit verhaal is ge-ni-aal! :D

het is echt vreselijk goed, heb er best wel om gelachen, en dat duurt bij mij lang bij verhalen

DUS DIEPE RESPECT!

Ennn.... ben ik sneller met posten?
*kijkt glunderend om zich heen*
@Sask: je denkbeeldige poppetjes met wapperende handjes is PRECIES goed, hou dit vast, m'n beste! En Ralfie is inderdaad lief (ik heb hem 'geschapen' dus ik kan het weten! Weet je, eigenlijk zijn wij de God van onze verhalen, volgens de boeken, want wij creëren een wereld!) Seb en Alex dus, hm? I will keep that in mind. Goed, ik kan niks meer aan het verhaal veranderen, want het is al af (moet alleen verbeteren en zo), maar toch, I will keep that in mind! (hou die laptop heel, anders kan je niet meer schreiben! *kijkt ernstig* -> )
@Marith: ik post nu meteen ik de kans krijg! Goed hè? Ralf heeft inderdaad niet zo veel diepgang, merk ik nu. Hij hoeft niet echt mysterieus te blijven, maar hij is gewoon een hele aardige jongen... misschien moet hem toch nog een echt karaktertrekje geven *gaat kijken waar ze het kan veranderen* En ik ga dat met die grap uitleggen bij Maaike (dus lees verder), dan heb ik twee in één!
En Sask en jij een complot tegen MIJ. Oeh... nu speel je met lauw vuur, madam!
@Maaike: haha, ja ik zie het al voor me met die moeder xD. MAAR ik ga de mop even uitleggen: toen Alex naar de bioscoop was gegaan met Ralf en ze voor de bios stonden om afscheid te nemen (weten jullie nog?), wist ze geen gespreksonderwerp. Omdat ze 'dacht' dat Ralf van haar een mop wilde horen (door zijn blik), vertelde ze een hele stomme mop over twee honden die voor de bios stonden... (anders moet je even teruglezen) en daar plaagt Nick haar nu dus mee.^^
@Yvette: DANKJEWEL! Heel leuk om te horen, en woehoe! Heb ik weer iemand aan het lachen gemaakt die niet zo snel lacht (bij verhalen) =)
Een half uur later
We zijn er inmiddels achter gekomen dat we geen van beiden vijf meter vooruit komen zonder bijna te vallen en dat skaten toch niks voor ons is. Hoe romantisch het ook is om hand in hand met een jongen te skaten, het is een stuk minder leuk als dat alleen is om elkaar omhoog te houden.
Ik ben neergeploft op een bankje en kijk toe hoe Ralf in de rij van een ijskraampje staat. Tja, ijs hóórt er gewoon bij. Zoals ik heb duidelijk gemaakt met één van mijn blikken (eerlijk gezegd keek hij een beetje bang toen ik woest naar het ijskraampje knikte, maar hij snapte de boodschap).
Hm. Ik sluit even mijn ogen en geniet van de zon als ik iets aan mijn been voel trekken. Meteen vliegen mijn ogen open. O, het is maar een hond. Hij snuffelt even aan mijn been en loopt dan verder, van het pad weg naar wat bomen en struiken. Van wie zou hij eigenlijk zijn? Ik rek me een stukje uit om te kijken of hij een halsband op heeft, maar plotseling verdwijnt de hond weg in de struiken. Het geluid van rollende stenen, een harde klap en een hoog gejank vult mijn oren.
O god.
Geschrokken kom ik overeind. Shit, verrekte skates ook. Goed, dan doe ik ze even uit, Ralf is toch nog bezig. Snel doe ik de klepjes open, trek ik aan de veters en schop ik ze uit. Dan schuifel ik op mijn sokken naar de struiken toe en duw wat bladeren opzij.
“Ho-ond? Hondje?” fluister ik zachtjes en ik zak op mijn knieën neer. “Blaf eens, lieverd? Dan kan ik je helpen!”
Stilte.
Ik kruip wat verder naar voren. Ugh, die stomme planten, ik zit vast gehaakt aan een tak. Koppig probeer ik verder te kruipen. “Hallo? Hond, waar beeen je?”
Dan knapt de tak waar ik vast aan zit en schiet ik naar voren. “AAAAH!” Met een enorme vaart rol ik naar voren. Door al die planten had ik niet kunnen zien dat de grond steil naar beneden afboog. Mijn linkerbeen schuurt langs de stenen en met mijn handen probeer ik mijn gezicht te beschermen. Een moment later lig ik op mijn rug naar adem te happen en schrijnt mijn been van de pijn.
Dan zie ik hoe de hond al naar boven geklommen is en zich vrolijk een weg baant naar het pad toe.
Wát?! Hij ziet er nog prima uit.
“Stomme hond,” schreeuw ik naar hem. Kom hier! Kom hier, jij. Ik ben nog lang niet klaar met je!” De hond negeert me en verdwijnt tussen de struiken. Hij is dus slimmer dan ik dacht. Maar wat hij kan, kan ik ook. Strijdlustig kom ik overeind.
O godver, mijn been, mijn verdomde been doet pijn. En het begint ook nog eens te regenen. Ralf me hier niet kunnen vinden. Ik zit helemaal verborgen achter de struiken, planten en bomen. Zelfs áls hij boven tussen de planten zou turen zou hij me niet kunnen zien.
Wat moet ik doen?
Wat moet ik doe-hoen?
Goh, hoe vreemd het moment ook is; ik krijg nu toch wel de inspiratie voor een lied. Misschien moet ik het Phil even sms’en. Voorzichtig vis ik mijn mobiel uit mijn broekzak en sms naar Phil.

Yo Phillos.
Moet je horen: ik heb in één keer inspiratie voor een lied. Het heet: “de Verschrikkelijke Hond, die mij in Verdoemenis heeft Gestort.”
Wil je het horen?

Een minuut later krijg ik terug gestuurd.

Alsjeblieft niet.

Tss. Ze loopt nu wel heel wat mis. Straks word ik beroemd en mooi niet dat ik haar dan in mijn lijst van ‘bedankjes’ zet. Hoeveel ze me ook gaat smeken. Maar goed, ik zit dus nog steeds met het probleem hoe ik hier uit kom. Hulp heb ik sowieso nodig, maar wie kan ik bereiken? Niemand hoort me als ik roep. Of misschien wel, maar dan denken ze vast dat er een spook hier zit en gaan ze met knoflook gooien en zo, dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Omdat ik niks te doen heb wil ik Phil weer sms’en.
Wacht.
Mobiel. Bereik. Bellen.
Natúúrlijk.
Ik gooi mijn mobiel gewoon naar boven en wacht tot iemand 112 belt.
Nee, dat is het niet. Ikzelf moet iemand bellen. Dat is het. Ik scroll door mijn telefoonlijst en zoek Nicks nummer op. Waarom Nick? Nou, als er iets met me aan de hand is dan is hij er altijd het eerst bij om me helpen. Zélfs als hij aan het gamen is. En Ralf durf ik niet te bellen. Seb is ook een optie, maar er staat me iets bij dat hij naar een kunstconferentie is gegaan vandaag en dat het vrij belangrijk is.
“Met Nick.”
“Lex hier,” antwoord ik. “Nickkerd, ik je weet toch dat ik vandaag ging skaten? Nou, toen Ralf ijsjes ging halen zag ik ineens een hond door de struiken vallen en toen wilde ik gaan helpen, maar toen ik ging helpen viel ineens zelf door de struiken. En dat verrekte beest kwam er zonder kleerscheuren weer bovenop, maar mij lukt het niet want ik heb wel kleerscheuren en toen had ik Phil ge-sms’t over mijn nieuwe lied: “de Verschrikkelijke Hond, die mij in Verdoemenis heeft Gestort” maar ik kom er niet meer uuuuit!” Als ik me slecht voel ben ik heel goed in vage verhalen vertellen. Nou ja, eigenlijk ben ik altijd wel goed in vage verhalen vertellen.
“Waar ben je,” vraagt Nick kalm. Ik zei toch dat hij geweldig is?
“In het park, in de struiken achter het bankje die bij de ijskraam staat,” zeg ik, ineens vermoeid van al het praten.
“Ik kom eraan.”
Klik.

Sorry sorry sorry sorry dat ik al op twee geweldige stukjes niet heb gereageerd!!
*bidt om vergiffenis* o grote Carpe Diem! Ga alsjeblieft snel verder!!!

Carpe Diem schreef:
Yo Phillos.
Moet je horen: ik heb in één keer inspiratie voor een lied. Het heet: “de Verschrikkelijke Hond, die mij in Verdoemenis heeft Gestort.”
Wil je het horen?

Een minuut later krijg ik terug gestuurd.

Alsjeblieft niet.

Heheheheh! Geweldig! Lekker droog xD

Carpe Diem schreef: Of misschien wel, maar dan denken ze vast dat er een spook hier zit en gaan ze met knoflook gooien en zo, dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Klik.

Juist... Alex... Jij moet je echt eens laten controleren op de "Alexus Rariteitus"

Carpe Diem schreef: En dat verrekte beest kwam er zonder kleerscheuren weer bovenop, maar mij lukt het niet want ik heb wel kleerscheuren en toen had ik Phil ge-sms’t over mijn nieuwe lied: “de Verschrikkelijke Hond, die mij in Verdoemenis heeft Gestort” maar ik kom er niet meer uuuuit!” Als ik me slecht voel ben ik heel goed in vage verhalen vertellen. Nou ja, eigenlijk ben ik altijd wel goed in vage verhalen vertellen.
Klik.

Lex, lieverd, je bent echt absoluut het raarste persoon op de aarde
De hond met kleerscheuren...

Naja, snel verder!
I LOVEEE YOU'RE STORY!!!!!!

Xxx

Heey!

Die mop snapte ik wel, die met de hondjes. Die's in mijn geheugengerift Maar de humor van die andere snapte ik niet.. maar dat kan aan mij liggen

Volgens mij is het onderbewustzijn van Alex gewoon bezig om te zorgen dat ze niet iets met Ralf kan beginnen. Hoe krijg je het anders voor elkaar om van een heuveltje te rollen en dan niet meer overeind te kunnen komen (al die andere toevalligheden daargelaten )

Anyways, het blijft een tof verhaal! Schrijf snel verder

Groetjes Maaike

Ennn.... ben ik sneller met posten?
*kijkt glunderend om zich heen*

Hahaha, hier moest ik al lachen
En ik snap de mop ook weer haha, tnx alot

Hoe romantisch het ook is om hand in hand met een jongen te skaten, het is een stuk minder leuk als dat alleen is om elkaar omhoog te houden.

Hahahaa xD

Wát?! Hij ziet er nog prima uit.

Hahahaaa

“Stomme hond,” schreeuw ik naar hem. Kom hier! Kom hier, jij. Ik ben nog lang niet klaar met je!”

Je bent de aanhalingstekens vergeten naar 'hem.' (:

Ralf me hier niet kunnen vinden.

Dit beetje onlogische zin zijn?

Wacht.
Mobiel. Bereik. Bellen.
Natúúrlijk.
Ik gooi mijn mobiel gewoon naar boven en wacht tot iemand 112 belt.

Goh haha. Toen ze haar mobiel pakte dacht ik al dat ze iemand ging bellen xD

“Waar ben je,” vraagt Nick kalm. Ik zei toch dat hij geweldig is?

Wat een schatje! <3 Aaaaah me likes Nick en Seb alot! En je zei toch dat Nick ook nog eens knap was? ^^

Wat een heerlijk stukje weer, snel verder jij!
Btw, het is Marit zonder h, maar dat doesn't matter (:

Keep goooooing! <3

heh heh, ik ben weer een beetje laat, hm? Ah, well, ik heb een MONSTER STUK klaar liggen, helemaal voor jullie =D
@Jorinduh: hmm... *kijkt wijs* Goed. Voor deze ene keer vergeef ik het jou, onderdaad, maar laat het niet nog een keer gebeuren! HAha, geintje, het is goed, het is goed. En Alexus Rariteitus? Da klinkt eigenlijk best wel heel erg gaaf... die onthoud ik!
@Maaike: Oh, aha, ja die tweede was ook eigenlijk best wel flauw ='D Heb het ook niet zelf bedacht, maar ergens gehoord^^ Tja, met Lex en Ralf gaat het een beetje minnetjes, ja, aangezien er altijd wel iets mis gaat als ze in zijn buurt is, haha. Maar ik weet zeker dat Ralf daar wel overheen kan kijken, hij vindt het vooral grappig. Nou ja, niet dat ze gewond is, maar de onzin die ze uitkraamt.
@Marit: AAAH, heb ik je naam verkeerd geschreven?! *slaat tegen voorhoofd* Da's toch wel erg! Haha, en die onlogische zin XD Klinkt inderdaad heel raar. Ik zal de foutjes even verbeteren (moet nog een paar stukjes verbeteren volgens mij).
En Nick is inderdaad heel knap! Eigenlijk zien ze er in mijn hoofd er allemaal wel leuk uit, op hun eigen manier, maar Nick is degene die het meeste aandacht krijgt van meisjes, juppio (en Ralf ook wel, maar hij is barman -barmannen krijgen wel aandacht als ze achter de bar staan, denk ik zo).
Twintig minuten later.
God, zo wil ik niet eindigen. Ik heb altijd gedroomd dat ik op mijn 180e verjaardag, nog steeds wonderbaarlijk knap, naar een première ga, vergezeld door een knappe, wereldberoemde acteur en tijdens de Oscaruitreiking –die voor mij bestemd is- op het podium elegant neerval. Iedereen zou tranen met tuiten huilen op mijn begrafenis en Panda zou de macarena rond mijn kist dansen, samen met Phil terwijl ze bloemetjes in het rond gooiden. Ik zou voor eeuwig in de boeken bekend staan als: de schone slaapster.
Zó hoorde het te gaan.
Niet zoals ik er nu bij zit.
Struisvogelhaar (omdat het miezert), een vlekkerig gezicht en een been pijn die pijn doet. Heel erg pijn. Ik durf er niet meer naar te kijken, want ik val nu eenmaal snel flauw van bloed, vooral als het mijn eigen bloed is, maar volgens mij zat er een enorme schaafwond op.
Ik heb het zo koud dat mijn lichaam begint te trillen en wanhopig wrijf ik over mijn armen. Misschien moest ik proberen hier in mijn eentje uit te komen. Wat boeide een gewonde been nu eigenlijk? Hier voor altijd vast zitten was vele malen erger.
“Alex?”
Kijk en nu begin ik ook al te hallucineren. Fijn God, bedankt dat je zo veel vertrouwen in me hebt.
“LEX!”
Ligt het aan mij of klinkt die hallucinatiestem verdacht veel op die van Nick? Ik snif een beetje. Door alle stress van het vallen en alleen zitten ben ik een beetje emotioneel geworden en die stomme, miezerige regen maakt het er ook al niet vrolijker op. Nicks stem had heel dichtbij geklonken. Snif. Ik mis Nick, mijn gameverslaafde buddy. Als hij toch eens wist dat ik hier ben dan was hij meteen gekomen, daar ben ik heilig van overtuigd. Nu ik erover nadenk, hij weet eigenlijk dat ik hier zit.
“Seb, ze is hier!” schreeuwt Nick verder in mijn hoofd. “Ik heb haar gevonden.”
Droom ik nu ook al over Seb. Het moet niet gekker worden. Met tranen in mijn ogen keer ik me naar de hemel toe. Nou, God, u heeft me nu echt te pakken. Nick klinkt echt heel reali- O.
“NICK?!”
“LEX!” schreeuwt hij terug. Seb verschijnt naast hem. Nat geregend en buiten adem. Hm? Hij is dus niet naar zijn kunstconferentie gegaan?
“Alex,” zegt Seb opgelucht als hij me ziet terwijl hij op adem komt. “Eindelijk. We hebben je gevonden.”
“Waar zijn Panda en Phil,” vraagt Nick aan hem.
“Die komen eraan,” antwoordt Seb. “Ik heb ze geroepen voor ik naar jou toe kwam. Ralf is trouwens ook hier.” Hij gebaard naar de persoon achter hem. Awh, mijn sexy Barman is me dus toch komen zoeken (ik wil niet weten hoe lang hij met zijn ijsjes op me heeft staan wachten). Ralf kijkt me bezorgd aan.
“Alles goed, Alex,” vraagt hij lief. “Ik was je aan het zoeken en toen kwam ik hen tegen.” Hij knikt naar Seb en Nick.
Ik knik heldhaftig. “Ja, alles goed.”
“Goed,” zegt Nick en hij richt zich weer op mij. “Goed. Hoe krijgen we je eruit?”
“Misschien kunnen we een touw halen of zo,” oppert Ralf. “Of we kunnen-”
“Laat mij maar even,” onderbreekt Seb hem vriendelijk. Hij stapt naar voren en daalt het steile pad af, naar mij toe.
“Seb,” zegt Nick waarschuwend. “Dat is gevaarlijk! De stenen zitten niet vast, je kan zo naar beneden rollen en vallen. Kom terug. Seb!”
“Rustig,” zegt Seb met opeengeklemde kaken. “Het lukt wel. Het lukt wel.” Ik krijg sterk het vermoeden dat hij eerder tegen zichzelf praat dan tegen ons.
Helaas voor Seb zelf ziet hij er niet zo heldachtig uit als hij zelf misschien dacht. Helden zijn niet zo slungelig en stuntelig, hebben niet een blauwe pluk in witblond haar en zien er ook niet zo ongelukkig en kletsnat uit als hij. (Goed, dat kletsnatte hebben ze misschien wel, maar Seb ziet er meer uit alsof hij in een meer was gesprongen en er half verdronken uitkwam dan dat hij er Hollywood-achtig fashionable nat uitzag).
“Je haar piekt,” zeg ik bibberig. Ik moet gewoon íéts tegen hem zeggen en dit flapte eruit (vooral ook omdat het waar is).
“Interessant dat je nog steeds zo goed op me let in deze toestand,” kaatst hij terug.
“En je neus is rood,” ga ik door terwijl hij moeite doet om niet te vallen.
“Zo dankbaar dat ik haar kom redden. Zo ontzèttend dankbaar,” zegt hij. Vervolgens glijd hij weg door een rollende steen en valt hij bijna. Geschrokken kom ik een stukje omhoog.
“O?” hij grijnst krampachtig als hij weer houvast heeft gevonden. “Maakt mevrouw zich toch nog zorgen?”
“Spare me your words, Tarzan,” zeg ik met een schorre stem van de kou en ik zag weer terug, gerustgesteld. “And come to Granny.”
Hij schudt geamuseerd zijn hoofd en klimt verder. Wonderbaarlijk genoeg presteert hij het wel om zonder te vallen bij me te komen.
Zodra hij bij me is slaat hij zijn armen om me heen en trekt hij me tegen zich aan. Ik aarzel heel even, grijp hem dan stevig vast -op zoek naar warmte- en verberg mijn hoofd in zijn schouder. “Alle marsmannetjes op de Maan, Lex,” zegt hij en hij legt zijn kin op mijn hoofd. “Je kan ook echt nooit uit de problemen blijven, hè?”
Ik blaas als protest tegen zijn schouder en hij lacht, ondertussen wrijft hij over mijn rug en armen om me warm te maken. Dan wordt hij weer ernstig. “Waar heb je pijn?”
Ik wijs zonder op te kijken in de richting van mijn been en hij kijkt over mijn schouder naar de wond. “Hm, niet zo best,” zegt Seb en hij fluit ongelovig. “Dat heb je knap gedaan.”
Ondanks alles ram ik hem tegen zijn schouders, zonder hem los te laten.
“Hé! …oké, misschien had ik dat verdient,” zegt hij lachend en hij woelt even in mijn haar.
“Alex? Seb?”
We kijken omhoog. Nick, Ralf, Phil en Panda kijken op ons neer. Dat wil zeggen: Nick grijnzend, Phil met haar wenkbrauwen opgetrokken, Ralf voorzichtig glimlachend en Panda achteloos knabbelend aan een bamboestok.
“Komen jullie nog omhoog,” vraagt Nick met zijn hoofd schuin en Ralf steekt zijn hand naar me uit.
“Goed, ik duw je zo meteen omhoog en dan pak jij alleen Ralfs hand, begrepen?” fluistert Seb in mijn oor. Verrast veer ik een beetje op. “En als hij je omhoog trekt sla dan je armen om hem heen, dan kan hij je gewoon niet los laten.”
Wacht… probeert hij me zelfs nu te helpen? Was hij soms expres naar beneden gekomen om dit te doen? Nee, nee, ik moest niet te veel denken. Goed, als Seb’s trouwe en enige leerling kan ik hem natuurlijk niet teleurstellen. Ik knik ernstig.
“Mooi zo. Daar gaan we dan. Drie… twee… ÉÉN!”

Ik ben er weerrrr die extra r's doen het hem, nu vergeef je me zeker! Ha, ik wist het wel

Om eerlijk te zijn vond ik je vorige stukje (dat met die val, even voor de duidelijkheid), minder dan de rest. Ik vind het een beetje onrealistisch dat ze zo'n stuk naar beneden is gerold, vooral omdat je het stuk dat Alex gevallen is niet hebt beschreven. Wat ik nu voor me zie is dat ze een paar meter verderop ligt, iets lager dan de bosjes tis volgens mij iets lager^^ ze houdt trouwens wel van vallen

Het tweede stukje vond ik leuker, er zat meer Alex-onzin in haha xD Zie je, ze meot gewoon iets krijgen met Seb! Leuk als lezers je verhaal voor je willen bepalen haha En Nick is ook lief^^ Ralf... hmm, ik vind hem ook wel leuk, maar de rest zijn veel leuker, hij wordt ondergesneeuwd door de anderen xD arme Ralf

Oja, voordat ik het vergeet, ik zal je nog een keer feliciteren met je OV-awardswinnaarding gewonnen verhaal? Ach ja, laat maar, gefeliciteerd! Nu moet je eigenlijk als traktatie nog een stukje posten, tis alweer 3 dagen geleden hmm, ik zal maar eens gaan slapen xD

Ik ben het stukje eens met Saskia dat je de val vele meer had moeten beschrijven maar dit stukje was weer leuk de Alex onzin is echt geweldig

En nog gefeliciteerd met je OV-award hehe

Heey!

Haha, "ik moet gewoon iets zeggen" dus dan maar hoe belabbert hij er uit ziet XD Het is maar goed dat Seb niet over Alex's uiterlijk is begonnen nu haar haar vast en zeker knipsert door alle regen en er als een coupe de la explosie uit ziet

Je humor blijft gewoon goed, vind dat echt knap! Dat je zolang zowel humor als een lichte spanning er weet in te houden! Telkens weet je me weer te verassen met een nieuwe happening die toch anders fout loopt dan gedacht ^_^

Groetjes Maaike

JAAAA!!! VERDER SCHRIJVEN!
Zo ontzettend mooi *snif*
Alex! Dump Ralf en neem Seb :p
Seb is gewoon cute!
------------------------------------------------------------
Lekker lang stuk <3
Je beschrijft het echt heel Alex-achtig :p
Er blijft altijd lekker veel droge humor inzitten!
Schrijf snel een stukje!
Ik ben echt super benieuwd hoe het verder gaat...

Xxx