Online Verhalen

@ Classy: Niehic komt er binnenkort weer aan, maar dan niet vanuit zijn oogpunt. Hm, nu ik het bedenk, dat duurt nog wel een tijdje. Ongeveer op het punt als... Bedankt voor je leuke reacties
@ Jenna: Lilana is idd een beetje zielig, cultuurshock enzo xD
@ Jodie: Ik kan nog twee stukjes posten voordat ik weer bij Riquelle ben. Loop ik nu nog heel erg voor? Anders laat ik Leran nog wel even tussendoor gaan, van mijn volgorde klopt toch dadelijk niks meer xD
@ Maaike: O god, de inspiratiebronnen zijn weer terug en weer moet ik je teleurstellen haha xD Ik wil the Hunger Games graag lezen aangezien iedereen er zo enthousiast over is, maar het boek is telkens uitgeleend --' Haha, mijn verhalen zijn altijd een tikkeltje gruwelijk xD
En twee verhaallijnen gaan bij elkaar komen! Woehoe^^
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Lilana drukte de mand dichter tegen zich aan alsof het een schild was tegen het geroddel om haar heen. Met haar ogen op de grond gericht stapte ze verder naar het grote plein dat het middelpunt was van het dorp. Daar waren de trainingen van de wachters.
Toen Lilana de hoek omsloeg kwam een gedachte in haar op die haar abrupt deed verstijven. Als Arkyn aan het trainen was met de wachters, dan deed Perr natuurlijk ook mee en dan kon hij haar niet begeleiden naar de rivier. Haar handen klemden zich om de rieten rand. Wat moest ze nu doen? Ze durfde het niet om aan iemand te vragen of ze haar konden helpen, ze keken allemaal zo afkeurend. Dan maar gewoon terug naar het huis, ze zou wel wachten totdat Arkyn klaar was en ze hem mee kon slepen.
Met grote passen liep ze terug in de richting waar ze vandaan was gekomen. Normaal gesproken was ze niet bang voor mensen, maar deze Laaglanders leken haar al veroordeeld te hebben voordat ze iets had kunnen zeggen. En ze wist niet hoe ze zich bij hen moest gedragen, op de Bovenwereld was dat allemaal duidelijk geweest, maar hier in de Laaglanden leek er een heel nieuwe cultuur aan vast te zitten.
Lilana ontweek de blikken van de mensen die haar tegemoet kwamen gelopen en stapte verder. Tot ze een vrouw de hoek om zag komen die er helemaal niet intimiderend uitzag. Eerder muizig. Ze was klein, had een smal gezicht en keek met grote ogen om zich heen alsof ze elk moment gevaar verwachtte. Lilana voelde gelijk een vriendelijke glimlach op haar gezicht komen. Daar kon ze mee werken.
Ze liep snel naar de vrouw toe die haar blauwe ogen nog wijder opensperde en om zich heen keek alsof ze niet wist of Lilana nu naar haar of iemand anders toekwam.
“Het spijt me, maar weet u misschien waar ik mijn was kan wassen?” vroeg Lilana zo vriendelijk mogelijk.
De vrouw beet haar dunne lippen op elkaar en keek naar de grond terwijl ze antwoordde. “Bij de rivier.” Haar stem was zachtjes en ijl, het duurde even voordat Lilana haar woorden verstond.
“Weet u ook hoe ik daar moet komen?”
Met een ruk keek de vrouw op, haar wenkbrauwen verbaasd gefronst. “Door de kleine poort.” Op het einde ging haar stem omhoog alsof ze er niet zeker van was. Toen sperden haar ogen zich nog wijder open. “O, jij bent de Bovenwerelder.”
Lilana glimlachte naar haar en maakte een reverence. “Ja, mijn naam is Lilana.”
De vrouw keek naar haar alsof ze dat gebaar nog nooit had gezien. “I-ik heet Iona,” wist ze wat ontdaan uit te brengen.
“Zou je zo vriendelijk willen zijn om mee te gaan naar de rivier? Natuurlijk niet als je ergens mee bezig bent, dan zoek ik wel iemand anders.” Ga mee, ga alsjeblieft mee. Lilana hoopte dat haar wanhopige gedachten niet van haar gezicht af te lezen waren en lachte verkrampt.
Iona begon aan haar bruine overkleed te friemelen. “Eh… ja, ik kan wel meelopen, denk ik.”
De glimlach op Lilana’s gezicht werd echt. “Dat is echt fijn. Waar moeten we naartoe?”

De wasplaats bleek een enorme open plek te zijn waar de rivier doorheen stroomde. Het woud werd op een afstand gehouden door alles binnen een straal van twintig meter plat te branden zodat de wezens niet plotseling aan konden vallen. Er stonden altijd twee wachters de boel te bewaken, een hoorn binnen handbereik voor als ze hulp nodig hadden.
Aan de rand van de rivier stroomde het water minder snel, wat het ideaal maakte om de kleren schoon te maken. Lilana kwam erachter dat Iona daar veel handiger in was dan zij. De vrouw werd hoe langer ze in haar gezelschap verkeerde hoe spraakzamer en vertelde haar meer over het dorp en dat iedere Bovenwerelder met argusogen werd nagekeken. Je wist maar nooit waarvoor ze naar beneden waren gegooid.
Toen Lilana de reden vertelde waarom zij was verbannen, kon ze Iona zichtbaar zien ontspannen. Ze begon meer te glimlachen en de achterdocht verdween uit haar blik.
Ze waren verrassend snel klaar met de was en liepen al pratend terug naar het dorp. Zodra ze door de poort liepen, viel de drukte Lilana gelijk op. Er leek een spanning in de lucht te hangen, geen snijdende, maar eerder een vrolijke. Ze zag meer glimlachen opflitsen en de kinderen renden nog drukker dan anders door de straten heen.
“Weet jij wat er aan de hand is?” vroeg ze aan Iona, maar die keek net zo verbaasd om zich heen.
“Ik weet het niet.”
Ze liepen samen naar het huis van Arkyn. Lilana bleef om zich heen kijken of ze de oorzaak van al deze plotselinge vreugde zag, of dan tenminste iemand die ze kende die het haar zou kunnen vertellen. Ze was daar zo mee bezig dat ze niet doorhad dat een kind een kussensloop uit haar mand had gepakt tot de jongen het om zijn schouders sloeg en het als een mantel achter zich liet wapperen.
“Hé, geef terug!” Ze wilde het joch achterna rennen, maar Iona hield haar tegen.
“Niet doen, dat win je toch niet. Dat zijn de regels hier, goed opletten op je spullen, anders ben je ze kwijt. Wees maar niet bang, Arkyn vindt het vast niet erg dat je iets kwijt bent geraakt, hij vindt nooit iets.”
Daar moest Lilana om lachen. “Inderdaad. Is hij altijd zo geweest?”
Iona deed haar mond open om te antwoorden, maar een andere stem onderbrak haar voordat ze iets kon zeggen.
“Kleintje!” Met grote passen kwam Perr op hun afgelopen. Hij had zijn helm onder zijn arm zitten zodat ze kon zien hoe hij er eigenlijk uitzag. Bruin, krullend haar kwam tot net over zijn oren en omhulde een vriendelijk gezicht dat er viezig uitzag. Met een grote grijns op zijn gezicht die zijn ietwat gelige tanden ontblootte bleef hij voor hen stilstaan.
“Warempel, het is je gelukt om iemand te vinden die nog kleiner is dan jij. Hoe gaat het met je, Iona? Heb je onze crimineel wat wegwijs gemaakt in ons mooie dorp?”
Iona’s wangen kleurden rozig terwijl ze schuchter naar de lange man tegenover haar keek. “Ja, ik heb haar laten zien waar we de kleren wassen.” De open houding die ze buiten het dorp had aangenomen, was helemaal verdwenen en ze leek nog kleiner te zijn dan ze al was.
“Ze heeft me heel goed geholpen,” zei Lilana met een dankbare glimlach naar de vrouw. “Vertel eens, Perr, waarom is er opeens deze drukte?”
De grijns verscheen weer op zijn gezicht. “Mijn beste dames, er is een troubadour in de stad en niet zomaar een troubadour, hij is de troubadour onder de troubadours. De geweldige Niehic!”
Iona’s blauwe ogen begonnen te stralen wat aangaf dat hij behoorlijk hoog moest zijn, maar Lilana had geen idee wie hij was. Natuurlijk niet, ze was hier pas net een paar dagen.
“Hij is dus goed?”
“Goed? Hij is de beste! Niet alleen omdat hij zo goed kan spelen, maar ook om de mysteries die de man omgeven. Je zou honderden verhalen over zijn leven kunnen vertellen. Kom vanavond ook naar de herberg toe, dan zal je het zelf zien. Neem Arkyn mee, Iona, je mag ook komen als je wilt, hoe meer zielen, hoe meer vreugde.”
Iona mompelde dat ze nog iets te doen had terwijl ze naar haar voeten keek, maar Lilana had wel zin om te gaan. In de Bovenwereld had ze van muziek gehouden, het maakte het leven een stuk feestelijker. Ze was eigenlijk wel benieuwd hoe het er hier aan toe ging.
“Ik kom in ieder geval. Ik zal kijken of ik Arkyn mee kan sleuren.”
Perr lachte goedkeurend. “Ik zal wel even langskomen voor als hij zich plotseling niet goed voelt, dat je dan nog mee kan. Gezellig!”
Glimlachend nam ze afscheid van hem. Die troubadour zou wel eens op een perfect moment gekomen kunnen zijn. Misschien dat ze zo wel meer in de normale gang van zaken in de Laaglanden verwikkeld zou kunnen raken. Het was in ieder geval het proberen waard.

En Niehic komt er weer aan de bastard xD

Uhm ik oet Kyta dus nog bij plaatsen, hoe heet dat edelsdochtertje ook al weer xD hahah ( ik ben mijn eigen karakters gewoon vergeten... Darrence nog en dan ben ik weer bij Acheia dat dusss... jaa jeloopt nog al voor haha xD

Toen ik het opende dacht ik echt iets van; GOD, ik weet vast niet meer waar het over gaat. Maar toen ik de eerste twee regeltjes las, wist ik het alweer! ^^
Kijk, ik vind jullie verhaal zo geweldig, dat hij wel blijft hangen. :')
Jeeej, Niehic komt weer een beetje aan bod! Ik vind zijn verhaallijn denk ik het leukste. xD Maar die van Riquelle en Acheia is ook wel geinig.
Zo leuk, die verschillende verhaallijnen! Ook omdat de personages allemaal zo anders zijn. :')

Pssssh, snel verder schrijven Jodie! Ik wil meer... ;o
Ik zal straks maar eens beginnen om jouw versie ook te lezen! Komen daar trouwens nog nieuwe dingen in voor, die hier niet in staan? :p

naaaah, snel verder anyway!

Jeejjj de troubadour komt er aan Ik ben egt benieuwd of hij zal merken dat Lilana eigenlijk een bovenwerelder is!! Hoop stiekem van wel.

Hoe heette hij ook al weer uhmmm neej sorry Oja wacht Niehic ofzo. Zijn karakter is egt leuk

Ff een vraagje wanneer komt die ene verwende kreng van de bovanwereld weer aan?? Zij is egt leuk om te lezen

Ik ben even kwijt wie Perr was. Maar leuk dat Niehic weer om de hoek komt kijken Was hij in het begin ook niet op weg naar Lilana? Toen hij een schreeuw hoorde, omdat ze van de rand af viel? Hij hoorde haar toen wel, geloof ik

Ga de Hunger Games maar lezen, die zijn net zo kwaadaardig als jouw schrijfstijl (misschien nog iets erger zelfs.. )

Ga zo door!

Eindelijk! Kan ik weer hieraan posten dankzij een plotselinge opleving van ahum, die rare mevrouw daar, ahum...
@ Jodie: Goed dat je weer hebt gepost, anders... oeh alleen denk ik dat het volgende stukje hierop nog wel wat langer kan duren omdat ik dat voor de tweede keer moet herschrijven en ik daar geen zin in heb xD oho, waar kom ik nu achter? Het geluk is aan mijn zijde het stukje is mysterieus weer op komen dagen! Yes! het is zo verwarrend dat er twee bestanden met dezelfde naam op en mn geheugenstick staan en gewoon op mn computer en dat ze niet synchroon lopen --' maar het is terug, jeej^^
@ Classy: Duimen dat je nu nog weet waar het over gaat haha xD
@ Jenna: O god, iedereen begint de namen te vergeten xD en Riquelle komt over twee stukjes weer deraan en dan lekker lang^^
@ Maaike: Perr is de wachter die Arkyn naar binnen en buiten begeleidde en is nog niet heel erg veel voorgekomen. Maar daar komt verandering in haha, en Niehic was inderdaad naar Lilana op weg, dus dat wordt een leuk gesprek^^ En ik ga toch eens hopen dat de bieb hem een keer heeft liggen, dat verrekte boek is de hele tijd uitgeleend


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------




De deur barstte bijna uit zijn voegen door de krachtige kloppen op de deur. Voordat het hout werkelijk kapot zou gaan, haastte Lilana zich naar voren toe en trok de deur open. Perr glimlachte haar breed toe en nam haar van top tot teen op. Hij had zijn eeuwige wachterskleren verruild voor een lichtgrijze tunica en een donkergroene broek.
“Wat zit je haar leuk,” zei hij grijnzend.
Lilana trok een gezicht naar hem en liep weer terug naar de gebutste koperen schijf die ze als spiegel had gebruikt. Zoals ze had voorspeld was het na twee dagen al begonnen met pluizen. Ze had het nog in toom kunnen houden door het strak naar achteren te doen in een staart, maar het deed nu zo’n pijn aan haar hoofdhuid dat ze het weer los had laten hangen. Met als resultaat een enorme blonde massa die recht overeind stond. Misschien dat een vlecht zou helpen.
“En Arkyn, heb je der zin in?” Perr pakte er een houten krukje bij en ging er op zitten met zijn lange benen voor zich gestrekt.
Vanuit haar ooghoeken zag Lilana Arkyn zijn schouders ophalen. Ze had niks anders verwacht, dat was zijn standaard reactie als je hem om zijn mening vroeg. Met een onhoorbare zucht begon ze haar haren snel in te vlechten. Hoe kwam het dat hij zo passief was? En dan waren er ook nog de nachtmerries die hem elke nacht weer in zijn greep hielden. Wat was er in zijn leven gebeurd?
Aan het einde van de vlecht knoopte ze een mooi dieprode lint en bekeek even het effect in de spiegel. Veel beter, haar haren waren nu een stuk minder groot. Met een glimlach draaide ze zich om naar de twee mannen.
“Ik ben klaar, zullen we gaan?”
Druk pratend met Perr verliet ze het huis, met Arkyn als een zwijgende schaduw achter hen aan. Af en toe probeerde ze hem in het gesprek te betrekken, maar zijn antwoorden bleven beperkt tot ‘ja’ of ‘nee’, of zelfs alleen maar een kort instemmend gebrom. Hij zat er duidelijk niet op te wachten om meer te zeggen.
De kleine straatjes waren grotendeels verlaten; iedereen was naar het plein toe waar de herberg aan lag. Het lawaai was echter niet van de lucht, harde stemmen werden steeds duidelijk hoorbaar naarmate ze verder liepen. Tot ze veranderden in woedende schreeuwen. Lilana fronste haar wenkbrauwen en wierp een blik op Perr. Had ze dat nu goed gehoord? Op zijn gezicht was ook een alarmerende blik verschenen en hij versnelde zijn pas. Het liefste was ze nu hard terug gerend naar Arkyns huis, ze hield niet van ruzies. Toch bleef ze doorlopen, misschien hadden ze het mis gehad en hoorde het bij een of ander vaag toneelstuk dat de troubadour opvoerde.
Zodra ze de hoek omkwamen, kon Lilana zien dat ze gelijk had. Vanuit de geopende deur en ramen van de herberg kwamen duidelijk boze stemmen hen toegewaaid, samen met het overduidelijke geluid van vechtende mensen. Het plein was verlaten op de paar mensen die snel naar huis liepen na.
Perr begon nu echt te rennen terwijl hij vloekend naar zijn riem greep. Het enige wapen dat hij bij had was een korte dolk, niet ideaal om mee te vechten. Lilana bleef vertwijfeld staan –zou ze meegaan of niet-, maar liep snel Arkyn achterna die stoïcijns doorstapte. Ze had het idee dat ze een stuk veiliger was bij hem in een gevecht dan zonder hem in dit dorpje.
Een houten stoel werd door het raam gegooid en belandde met een hoop gekraak op de grond. Tot Lilana’s verbazing klapte hij niet uit elkaar, maar viel hij nog helemaal heel op zijn zijkant. Goed spul.
“Wat ben je van plan?” siste ze indringend naar Arkyn en greep zijn ellenboog vast.
Zonder de moeite te doen om zich los te rukken liep hij door, haar half meesleurend. Ze kwamen steeds dichter bij de herberg waar ze nu de vechtende mensen kon zien. Het was een chaos in de gelagkamer, een paar mannen hadden bloed op hun gezicht, maar vochten gewoon door, een ander stormde brullend op de massa in en er lagen een paar mensen op de grond. Bewegingloos.
Angst nam Lilana’s lichaam over en ze bleef stokstijf stilstaan. Met haar handen voor haar mond geslagen staarde ze naar de vechtpartij.
“Ik blijf hier.” Haar stem was niet meer dan een gepiep en ze wist niet zeker of Arkyn het had gehoord. Hij liep gewoon door.
Bij elke klap die iemand aan een ander uitdeelde, kromp ze in elkaar. Wat barbaars! Ze kon zelfs een paar vrouwen mee zien vechten. Het liefste had ze nu haar handen voor haar ogen gedaan zodat ze niks hoefde te zien, maar ze kon zich niet verroeren. Het gevecht was te hypnotiserend.
Arkyn verdween naar binnen en bezorgd deed ze een stap naar voren voor ze weer verlamde van angst. Hij zou het toch wel overleven? Ze had geen idee hoe erg die kroeggevechten waren? Hoe het er nu naar uitzag kon er elk moment iemand dood blijven liggen, misschien was dat nu al het geval! Misselijkheid kwam in haar op toen de gedachte in haar hoofd opkwam en ze voelde hoe haar ademhaling zich versnelde. Rustig blijven, Lilana, rustig.
Tot haar grote opluchting kwam Arkyn na een paar minuten al naar buiten gestapt met een slappe gestalte achter zich aangesleept. Meteen rende Lilana op hem af.
Hij legde de man voorzichtig op de grond neer en wilde weer naar binnen stappen, maar ze pakte hem bij zijn arm vast en hield hem, zo goed als ze kon, tegen.
“Alsjeblieft Arkyn, blijf buiten, dadelijk raak je nog gewond!”
Hij keek haar aan met die emotieloze blik in zijn mosgroene ogen en even was Lilana bang dat hij zou weigeren, maar hij knikte kort en hurkte bij de bewusteloze man neer die hij had gered. Gelijk liet Lilana zich ook bij de arme stakker neervallen om te kijken hoe erg hij eraan toe was.
Het witblonde haar was bij zijn slaap samengekoekt door bloed, maar van een verwonding of bult was er geen sprake. Lilana liet haar vingers eroverheen glijden, maar voelde niets anders dan perfect dichte huid. Vreemd.
Plotseling schoten zijn ogen open en onthulden zo de lichtblauwe iris met een donker randje eromheen. De man kwam langzaam overeind en bleef even verdwaasd voor zich uitstaren voor zijn blik op Lilana richtte. Hij nam haar van top tot teen op, een blik waar ze de kriebels van kreeg. Ze onderdrukte de neiging om haar armen voor haar gebrek aan borsten te slaan.

And Niehic has entered ze scene! En hij en Lilana worden gelijk BFF's xD



“Ben jij de Bovenwerelder?” Zijn stem klonk helder en melodieus, vol zelfvertrouwen. Lilana mocht hem gelijk al niet. Hij had een air om zich heen hangen dat hij de verlosser voor iedere vrouw was. Hij was te knap, te blond en ze hield al helemaal niet van de spottende twinkeling in zijn ogen. Alsof hij niks serieus nam.
“Ja, hoezo?” snauwde ze hem nog net niet af.
Even schoot er teleurstelling over zijn gezicht, maar hij verborg het snel weer. “Verdomme.” Hij grijnsde en haalde zijn schouders op. “Het ziet er niet naar uit dat je mijn lot kan veranderen.”
Lilana perste haar lippen op elkaar en moest zich inhouden om hem geen klap voor zijn hoofd te verkopen. Was dat één van zijn versiertrucs? Zelfs al zou ze er beter uitzien, dan was ze er nog niet ingetrapt. Ze kon haast niet geloven dat iemand dat zou doen.
“Pech voor je. Hoezo weet je dat ik een Bovenwerelder ben?”
Nu lachte hij luid, een ergerlijk warm geluid dat zich diep in haar maag drong. “Afgezien van je hautaine houding en de ietwat arrogante blik op je gezicht die zegt dat je jezelf beter vindt dan iedereen? Je gegil toen je van de Bovenwereld werd afgegooid was niet echt te missen.”
Haar mond viel voor een moment open voor ze woest naar hem uitviel: “Dat kon je niet horen!”
De man tikte glimlachend tegen zijn oren. “Magie kan een hoop onmogelijke dingen mogelijk maken. Wen er vast maar aan.”
Lilana’s ogen werden groot bij het horen van zijn woorden en onbewust deed ze een stap achteruit. Magie, nóg een reden om hem niet te mogen. De magiërs op de Bovenwereld waren op één hand te tellen en ze werden zorgvuldig gevolgd zodat ze hun macht niet konden misbruiken. Magie was eng, te onvoorspelbaar, zelfs voor een warhoofd zoals zij.
Hij grinnikte om haar reactie en kwam soepel overeind. “Zal ik me even voorstellen, dat maakt het praten wat makkelijker.” Hij maakte een zwierige buiging, de eerste die ze in de Laaglanden had gezien. Meteen wenste ze dat er geen verandering in was gebracht. “Mijn naam is Niehic, edele vrouwe, zou ik de uwe mogen weten?
Een onderdrukte lach was in zijn ogen te zien die ze het liefste van zijn gezicht zou hebben geveegd. Ze haatte het om uitgelachen te worden en al helemaal als dat stiekem gebeurde, zodat ze hem er niet op aan kon spreken.
Hij was dus de troubadour waar iedereen over sprak. De man met de vele mysteries om zich heen. Wat ze nu vooral zag was een irritante vent die een enorm opgeblazen ego had, geen geheimen of mysteries die erom vroegen om ontsluierd te worden. Sterker nog, hij was zo doorzichtig als mogelijk was. Waarschijnlijk dacht hij alleen aan mooie vrouwen, veel geld en drank.
“Lilana en dit is Arkyn. Hoe is het gevecht begonnen?”
De troubadour liet een verontschuldigende glimlach zien. “Tja, dat is een vreemd verhaal. Een man vroeg of ik het ene lied wilde spelen en weer een ander vroeg op hetzelfde moment om een ander. Kennelijk genoeg reden om met elkaar op de vuist te gaan, dat was waarschijnlijk te lang geleden.” Hij wuifde het weg alsof het niets was en wendde zich tot Arkyn. “Maar Arkyn, jij bent een stuk interessanter! Wat is er met je draak gebeurd?”
De man trok wit weg onder zijn zongebruinde huid en zijn ogen sperden zich wijd open. “M-mijn d-draak?” stamelde hij, duidelijk verbouwereerd. Nog nooit had Lilana hem zoveel emotie zien tonen. Ze deed een stap naar voren om hem gerust te stellen. Tot haar ergernis ging Niehic gewoon door.
“Ja, je weet wel, zo’n enorm beest met schubben, enorme tanden en een gigantische bek. Ze houden van alle dieren die rondlopen, vechten graag met elkaar om de macht en houden mensen als huisdieren. O ja, en ze stinken ontzettend.”
Arkyns gezicht verloor alle kleur en een glimmend laagje zweet was zichtbaar op zijn huid. Zijn ogen puilden iets uit voor ze plotseling naar achteren rolden en hij in elkaar zakte. Zijn ledematen begonnen ongecontroleerd te schokken.
Gelijk liet Lilana zich op haar knieën naast hem vallen, maar ze had geen idee wat ze moest doen. “Help hem!” schreeuwde ze naar Niehic die zelf ook opeens een stuk witter zag.
Hij keek net zo hulpeloos terug als zij zich voelde. “Wat moet ik doen?”
“Weet ik veel, hou hem stil, maak hem wakker, gebruik voor mijn part magie, als het maar ophoudt!”
De man bleef even verstijfd stilstaan voor hij naast haar ging zitten en zijn handen op Arkyns schokkende schouders legde.
“Stop! Doe niks!”
De geschreeuwde woorden deed Lilana abrupt omkijken. Perr kwam aangerend, zijn gezicht was bebloed en zijn oog begon wat dik te worden. Hijgend bleef hij voor hen stilstaan.
“Je moet hem met rust laten, die aanval gaat vanzelf over.” Zijn blik sprong van Lilana naar Niehic, waar hij wat langer bleef hangen. “Wat hebben jullie tegen hem gezegd?”
“Ik vroeg hem naar zijn draak.” De schok was nog duidelijk in Niehics stem te horen.
Perr zuchtte diep en wreef vermoeid over zijn ogen. “Zijn draak,” mompelde hij in zichzelf voor hij zich weer tot Niehic richtte. “Praat nooit met hem over zijn draak of over de Drakenstam, dan krijgt hij namelijk een aanval. Er is iets in zijn verleden gebeurd waardoor hij elke keer blokkeert als je daarover begint.”
“Is dat ook de reden dat hij zo passief is?” vroeg Lilana gelijk.
Perr haalde zijn schouders op. “Ik weet het niet, het kan ook zijn dat het gewoon zijn karakter is. Maar ik denk het wel.” Hij wierp een blik op Arkyn, wiens lichaam wat minder hard begon te schokken. “Ha, de aanval neemt alweer af. Niehic, zou je me mee kunnen helpen om hem naar zijn huis te dragen als de aanval helemaal gestopt is?”
Niehic begon weer iets de oude te worden, hoewel zijn glimlach nog niet zo stralend was als eerst. “Natuurlijk, er is in de herberg toch niet zoveel te doen waar ik bij wil zijn.”
Lilana wierp even een blik op het gebouw waar nog steeds geschreeuw te horen was, maar niet meer zo hard als eerst. Kennelijk begon het gevecht wat af te nemen. Arkyn kreeg al snel weer haar volledige aandacht. Zijn ledematen schokten nog maar lichtjes en zijn huid begon al weer wat kleur aan te nemen. De aanval was alweer bijna over.
Arkyn was voor haar een stuk mysterieuzer dan de troubadour naast haar. Waar zouden die aanvallen door veroorzaakt worden? Misschien moest ze maar eens heel voorzichtig navraag doen naar zijn verleden. Wie weet kon ze hem ermee helpen.

Hoe Lilana vanaf het begin al van hem walgt. Vet grappig. :p
Is het niet heeel stiekem een beetje jaloezie en afgunst tegenover zijn voormalige (waarschijnlijk veel mooiere) liefjes?

Ik vind hem zó leuk. :')
Want more.
Het duurt lang, Saskia. xD

JEeeeh Ik was helemaal vergeten dat dit ook nog gebeurde xD hahah

zijn onze beste vriendinnen al aan de beurt? `;p

Ohh dat hoop ik. xD
Riquelle en Acheia zijn echt grappig samen. *wacht smachtend af*

Ja die BFF liefde straalt er echt vanaf. Haha. Als die samen op pad moeten, wordt dat nog wat. Je brengt wel allemaal types bij elkaar die niet zo goed matchen, he?

Ik vroeg me trouwens af, normaal lees je op de achterkant van een boek de hoofdlijn van een boek, kun je raden of het gaat om een oorlogsgeval of iets dergelijks waar een held voor nodig is en zo. Maar waar gaat dit heen? Ik kan gewoon helemaal geen lijn vinden, waardoor al die karakters bij elkaar komen (als dat al de bedoeling is). Alleen van die twee dames in het begin (waar ik de naam even van kwijt ben), die iets moesten zoeken, voor die heer van boven. Wil je een tipje van de sluier oplichten wat voor soort verhaal het is? moeten ze straks de wereld redden of helpen ze hem naar zijn ondergang? Of iets het iets totaal anders?

Ga zo door!

Zal je me raar aankijken als ik zeg dat ze en de wereld gaan redden en hem naar zijn ondergang gaan helpen? xD er zit wel een verhaallijn in (zou je niet denken af en toe ) en alle karakters komen ook ooit bij elkaar. Wat ik trouwens nog steeds wel een beetje knap van ons vindt, aangezien ze begonnen als op zichzelf staande personages die niks met elkaar te maken hadden xD
Maar over een paar stukjes zal je waarschijnlijk een beter idee hebben waar het verhaal uiteindelijk heengaat^^
En ik hoouuu van karakters die niet met elkaar kunnen opschieten xD daarom heb ik er in dit verhaal er ook zoveel ingegooid

ah het is een super verhaa!!