Online Verhalen

En nog een stukje, weet niet of er nog lezers zijn xD maar als het te snel gaat of te grote stukjes ofzo moeten jullie maar zeggen, ik moet weer even gelijk met Saskia komen xD.

Twee luiken aan de zijkanten werden behoedzaam opengedaan. Meteen schoten er wezens uit, grijs en gezichtloos. Ze hadden menselijke lichamen maar liepen gebogen met hun handen op de grond. Finderlingen, wezens die de gezichten aan namen van hun slachtoffers.
Ynisa had altijd gedacht dat het sprookjes wezens waren, maar dit bewees wel het tegendeel. Ze waren levensecht en afschuwelijker dan haar fantasie ooit had kunnen bedenken.
Ze cirkelden bedachtzaam rond hun tegenstanders, sluipend als waren jagers en af en toe stegen er hogen schelle geluiden uit hun kelen die alle haartjes op Ynisa's lichaam recht overeind deden staan. Ze sloeg haar handen voor haar ogen toen de eerste aanviel. Ze wilde het niet zien, ze wilde niet weten wat er daar beneden gebeurde.
Om haar heen kon ze het afgrijzelijke juigen van de omstanders horen, hoe hun genoten van dit leed. Ze hoorde een kreet van pijn door de aanmoedigingen heen gaan. Het geluid bleef als een gruwelijke verleiding door haar oren gaan en heel voorzichtig gluurde ze door haar vingers heen.
Een lichaam lag roerloos op de grond. Erover heen gebogen stond een tweede man. Ynisa keek er naar met een mengeling van angst en nieuwsgierigheid. Ze perste haar lippen op elkaar om ieder geluid binnen te houden toen ze besefte dat de man met het bloed om zijn kaken precies dezelfde persoon was als het lijk onder hem.
Het ultime doel van de finderling, de identiteit van een ander stelen. Zelfs dat was niet gelogen uit de verhaaltjes die ze had gelezen. Alleen kon ze ditmaal niet hopen op een romantisch einde zoals haar sprookjes kenden.
Dit waren geen sprookjes meer, dit was de realiteit.
De aanvallen gingen door. De finderlingen leken hun best te doen om de wilden uit elkaar te drijven. Vol afschuw keek Ynisa toe hoe ze een vrouw apart wisten te drijven. Ze wilde haar ogen er wel van lostrekken, maar kon het simpelweg niet. Ze moest zien wat het volgende was dat er zou gebeuren zodat ze wist dat het echt was. Zodat de kinderlijke hoop opdat dit een schouwspel was, verpulverd werd.
De vrouw vocht moedig tegen de wezens, maar vier tegen een was een strijd die ze alleen maar kon verliezen en er was niemand anders die haar zou redden. De rest was weggevlucht. Ze hadden haar al opgegeven.
Toen een van de wezens wist door te breken en met zijn klauwe het fel van de vrouw haar gezicht en hals scheurde, sprong Ynisa op. Ze kon niet langer hier zitten en toekijken. Ze wilde niet zien hoe meer mensen werden afgeslacht.
Misselijk rende ze weg. Vaag hoorde ze haar moeder haar nog na roepen, maar ze was al om de bocht verdwenen en met haar rokken hoog opgetrokken, rende ze de trap af.
Smalle gangen schoten aan haar voorbij. Ze lette er niet op, gaf er niet om zolang ze haar maar ver weg van het stadium brachten, zodat ze dat vreselijke gejuich niet meer kon horen. Pas toen de steken door haar zij schoten en haar ademhaling zwaar langs haar keel schuurde, kwam ze tot een halt.

Ik volg je verhaal nog! Het gaat niet te snel En eerlijk gezegd heb ik geen idee waar Saskia gebleven is, dat weet ik pas weer als ik een stukje lees Dus maak je daar maar niet druk om, hehe ^_^

Die finderlingen zijn trouwens eng Als ze niet iemands gedaante overnemen, en ze dus een gezichtloos gezicht hebben, hebben ze dan ook geen neus en geen "holtes" waren ogen zitten? Of moet ik het zien dat er geen details in het gezicht zitten?

Het mooiste van de stukjes die ik net gelezen heb, was de beschrijving over de drakenstam.

Ga zo door!

LEukleuk , ghehe

Nee ze hebben helemaal niets, ook geen ogen of gaten voor neus en mond dus zo moet je ze zien

En hier het laatste stukje van Ynisa, en dan mogen we weer terug naar ons allerliefste stel, de hartsvriendinnen xD


Ze liet zich tegen de muur aanzakken met haar hand op haar borst om zichzelf weer wat tot rust te brengen. Haar ogen dwaalden over de kale muur recht voor haar. Vreemd, er waren geen schilderijen te bekennen. 

Ze duwde zich af en spiekte verder door de gangen. Er waren zelfs geen standbeelden. 
Onzeker liep ze de kant uit waarvan ze dacht dat ze uitkwam. Dit was geen plek waar ze hoorde te zijn, dat wist ze zeker. 

Ze spitste haar oren om voetstappen te horen, of andere geluiden die verraadden dat ze niet alleen was, maar het enige wat door de muren echode was het gejoel uit het stadium. Zelfs hier was ze er niet veilig voor. 

De smalle gang liep eindelijk over naar een breder pad. Ynisa's hart maakte een sprongetje van opluchting. Brede paden liepen meestal naar een uitgang, of ingang van iets, in ieder geval naar iemand die haar kon helpen. 
Ze verstijfde door het galmende geluid van voetstappen, gevolgd door een schaduw tegen de muren. Haar hart klopte in haar keel en ze drukte zich zo dicht mogelijk tegen de muur aan. Haar eerdere plannen om om hulp te vragen, leken spoorloos uit haar hoofd verdwenen te zijn. Ze wilde helemaal geen hulp van deze mannen, ze wilde er voor wegvluchten. 

Met ingehouden adem bleef ze doodstil staan, terwijl de mannen voorbijliepen. Wachters met zweep en zwaard. 
"Is de eerste groep al klaar? Ik wil de volgende voor vanavond gaan voorbereiden."
Een vreemd gevoel kronkelde in haar binnenste bij het horen en zien van de mannen. Iets waar ze geen greep op kon krijgen. Een woede die als een brandende massa in haar ontvlamde en haar bloed liet koken. Ze voelde hoe haar nagels in haar handpalmen boorden door haar gebalde vuisten. 
Beloedsuigerrss
Sissend ontsnapte haar adem tussen haar opeengeklemde tanden door. Het geluid was hard genoeg dat ze er zelf van schrok en weer iets uit die vreemde emotie wist te kruipen die door haar heen woelde. Degene die ze maar niet kon begrijpen. 

Stilletjes schoof ze langs de wand dichterbij tot ze om het hoekje kon kijken. Eindelijk zag ze waar de brede gang op uitliep: Cellen. 

Krappe nissen met tralies waar tientallen wilden waren ingepropt. Ze wachtten allemaal stilletjes op hun beurt op het slagveld.

Één van de wilden viel Ynisa op; een vrouw. 
Haar diepgroene ogen speurden door de gang, langs de twee wachters die bij hun hokken stonden tot ze Ynisa vonden. Er was geen wanhoop in te vinden, geen woede of verdriet. Ze waren compleet leeg en zo intrigerend dat Ynisa haar blik er niet vanaf kon halen. De koude leegte lokte haar er naar toe, eiste haar aandacht op tot de rest van wereld onbelangrijk was geworden, tot er niets anders meer bestond.

"Vrouwe Ynisa! Daar bent u.”
Ynisa schrok op vanaf het bankje waar ze op zat. Ze was al afwezig geweest sinds het moment dat ze het park in was gestapt. Ze had niet gedacht dat het hele gebeuren haar zo van slag zou maken als het had gedaan. Sinds het moment dat ze van haar plaats was weggelopen, leek alles in een waas aan haar voorbij te zijn gegaan. De tocht door de gangen en naar het park was niets meer dan een grote waas. 

Met moeite wist ze een schim van een glimlach op haar gezicht te toveren naar het dienstertje dat op haar afgerend kwam. Marie was haar naam.

“Het spijt me, Marie. Het is al laat zeker?” 

Marie kwam hijgend bij haar aan. Ze stond met haar handen op haar knieën gesteund om op adem te komen. "We waren ongerust over u, vrouwe. Nadat u was weggelopen, was u nergens te vinden,' wist ze er, nog steeds buiten adem, uit te krijgen.

Een licht schuld gevoel kroop in Ynisa naar boven. Ze had niet zomaar moeten weglopen.
"Het spijt me," herhaalde ze nogmaals en kwam overeind. “Zullen we naar huis gaan?"

Marie knikte en pakte haar hand, samen liepen ze naar huis.

Ik vind dit duo verhaal helemaal super, en ben blij met dit nieuwe stukje!

Heel even, besloop de gedachte me dat Ynisa in de arena zou eindigen. Dat kwam omdat ze in die gang was en die mannen voorbij liepen. Maar gelukkig kwam ze veilig in de tuin terecht, hehe..

Ik ben benieuwd hoe het de twee hartsvriendinnen vergaat. Dat ze onlangs tussen de regels door nog niet elkaars hersens in hebben geslagen, verbaasd me bijna

Ga zo door!