Ogen en kooien
Geplaatst: 26 apr 2007 14:08
Ogen en kooien
Daar loop ik dan, mensen bewakend. Mensen die hier wachten tot ze hun straf zullen moeten ondergaan. De straf die ze kregen omdat ze wilden vluchten uit dit verdomde land. Een land die de naam land niet eens mag dragen, omdat het er zo niet uitziet.
'Inatius,' hoor ik iemand mijn namen roepen, 'zou jij de man uit kooi 318 willen halen?'
Kooi?! Hij noemt het een kooi! Een mens hoort niet in een kooi, bij de gedachte alleen al dat ik in een kooi zou zitten! Alle mensen hebben recht op vrijheid, maar hier zitten zoveel mensen gevangen. Alle mensen hier, met uitzondering van de gevangenen, vinden het de normaalste zaak die er is. Mensen opsluiten in een 'kooi' en daarna die mensen ook nog van hun leven beroven, vreselijk! Ik zou ze wel...
'Ja, natuurlijk! Ik ga hem meteen halen.' Zeg ik al mijn woede inslikkend.
Ik loop naar 'kooi' 318 en haal de man eruit. De angst is in zijn ogen te lezen. Zijn gezicht is helemaal bebloed van het pikken van de raven die hier overal rondvliegen.
Ik maak zijn ketens los en neem hem mee voor zijn laatse 'wandeling'. De wandeling leidt naar een plek waar zijn leven eindigen zal.
Ik loop met hem mee naar buiten en hoor de raven buiten al hongerig krijsen. Ik kijk naar de plek waar al duizenden mensen de dood gevonden hebben, vaak hierheen gebracht door mij, Inatius.
Ik breng de gevangene naar de plek waar hij gedood zal worden. Spijtig kijk ik hem aan en doe wat ik nog nooit gedaan heb, ik blijf kijken hoe hij de dood ingebracht wordt.
De man die ik naar deze plek gebracht heb, wordt met touwen aan een paal vastgemaakt. Daar staat hij vast aan een paal in de fel schijnde zon. Ze geven hem zweepslagen en je hoort aan het begin zijn uitroepen van pijn nog, maar na een tijdje houdt hij daar mee op. Ik zie hoe het bloed omlaag sijpelt richting de grond. Opeens duiken vanuit alle hoeken raven op de man af, doordat ze bloed geroken hebben. Ze vallen de man aan en pikken hem aan alle kanten open, maar ik draai mijn hoofd weg. De man roept, gilt mijn naam. Als ik me omdraai zie ik hoe zijn oog eruit gepikt wordt en hij langzaam wegzakt.
Weer draai ik mijn hoofd weg en lopen er rillingen over mijn lijf als ik er weer aan denk. Steeds duikt het beeld voor mijn ogen op, hoe die raven die man zijn oog eruit pikt. Ik loop weer verder en ik ga weer door met mijn werk, door met mijn leven, maar wel met het beeld voor mijn ogen dat een raaf die man zijn oog eruit pikt. De raaf die me overal volgt en op een dag ook mij pakken zal.
Hier een nieuw verhaaltje, het is heel anders dan mijn andere verhalen, omdat ik mijn schrijfwijze wilde verbreden. Commentaar en kritiek graag!
Xxx Judith
Daar loop ik dan, mensen bewakend. Mensen die hier wachten tot ze hun straf zullen moeten ondergaan. De straf die ze kregen omdat ze wilden vluchten uit dit verdomde land. Een land die de naam land niet eens mag dragen, omdat het er zo niet uitziet.
'Inatius,' hoor ik iemand mijn namen roepen, 'zou jij de man uit kooi 318 willen halen?'
Kooi?! Hij noemt het een kooi! Een mens hoort niet in een kooi, bij de gedachte alleen al dat ik in een kooi zou zitten! Alle mensen hebben recht op vrijheid, maar hier zitten zoveel mensen gevangen. Alle mensen hier, met uitzondering van de gevangenen, vinden het de normaalste zaak die er is. Mensen opsluiten in een 'kooi' en daarna die mensen ook nog van hun leven beroven, vreselijk! Ik zou ze wel...
'Ja, natuurlijk! Ik ga hem meteen halen.' Zeg ik al mijn woede inslikkend.
Ik loop naar 'kooi' 318 en haal de man eruit. De angst is in zijn ogen te lezen. Zijn gezicht is helemaal bebloed van het pikken van de raven die hier overal rondvliegen.
Ik maak zijn ketens los en neem hem mee voor zijn laatse 'wandeling'. De wandeling leidt naar een plek waar zijn leven eindigen zal.
Ik loop met hem mee naar buiten en hoor de raven buiten al hongerig krijsen. Ik kijk naar de plek waar al duizenden mensen de dood gevonden hebben, vaak hierheen gebracht door mij, Inatius.
Ik breng de gevangene naar de plek waar hij gedood zal worden. Spijtig kijk ik hem aan en doe wat ik nog nooit gedaan heb, ik blijf kijken hoe hij de dood ingebracht wordt.
De man die ik naar deze plek gebracht heb, wordt met touwen aan een paal vastgemaakt. Daar staat hij vast aan een paal in de fel schijnde zon. Ze geven hem zweepslagen en je hoort aan het begin zijn uitroepen van pijn nog, maar na een tijdje houdt hij daar mee op. Ik zie hoe het bloed omlaag sijpelt richting de grond. Opeens duiken vanuit alle hoeken raven op de man af, doordat ze bloed geroken hebben. Ze vallen de man aan en pikken hem aan alle kanten open, maar ik draai mijn hoofd weg. De man roept, gilt mijn naam. Als ik me omdraai zie ik hoe zijn oog eruit gepikt wordt en hij langzaam wegzakt.
Weer draai ik mijn hoofd weg en lopen er rillingen over mijn lijf als ik er weer aan denk. Steeds duikt het beeld voor mijn ogen op, hoe die raven die man zijn oog eruit pikt. Ik loop weer verder en ik ga weer door met mijn werk, door met mijn leven, maar wel met het beeld voor mijn ogen dat een raaf die man zijn oog eruit pikt. De raaf die me overal volgt en op een dag ook mij pakken zal.
Hier een nieuw verhaaltje, het is heel anders dan mijn andere verhalen, omdat ik mijn schrijfwijze wilde verbreden. Commentaar en kritiek graag!
Xxx Judith
Er zitten nog wat spellingsfoutjes in, maar dat maakt de rest goed. De gevoelens van de ik-persoon heb je goed beschreven 