Engelse haarmode
Geplaatst: 10 mei 2007 17:47
Werkelijk ongelooflijk! Ik moet ze de hele dag al van me afslaan, die hitsige wijven. De smerigste suggesties worden mij gedaan. Die prachtige conductrice: of ze mijn kaartje mocht zien, dan zou ze mij ook wat laten zien. Het meisje van de kantoorboekhandel: of ik misschien even háár Rolodex wilde doorbladeren. Die hitsige brunette van het postkantoor: of ik even aan háár postzegel wilde likken. Tsja, een bezoekje aan de kapper doet wonderen…
U zult begrijpen dat ik met plezier aan de kapper een bezoek breng. Een risicoloze onderneming, want aan mijn uiterlijk valt toch al niets meer te verpesten. En de stapel tijdschriften op het tafeltje is voor mij een onuitputtelijke bron van inspiratie. Stof te over voor mijn columns. Ik lees er de actuele stand van zaken van de scheiding van Jack Spijkerman (van zijn vrouw, bedoel ik), de scheiding van Ivo Niehe (die grote kale vlakte op zijn hoofd, bedoel ik), de verbouwing van Brigit Maasland (als zij op het IJ van de pont lazert blijft ze drijven op haar nieuwe tieten, bedoel ik), de verbouwing van Erica Terpstra (verstevigde fundering onder de woning, bedoel ik). Nou ja, u begrijpt, stof te over. Dus de kapper is voor mij echt een plek waar ik graag kom.
Vandaag werd mijn haar gedaan door Manus. Manus is de uitbater zelf. Een wat glijerige nicht, in de buurt spottend “Anusje van Alles”genoemd. Hij had een nieuw product voor in mijn haar. Een groot succes in Londen. Voor 80 euro was ik het mannetje. Ach, voor mij geldt “wie mooi wil zijn moet armoe lijden”, dus vooruit dan maar. Toen het werk gereed was, zag ik in de spiegel niet veel bijzonders. Manus zag mijn twijfelende blik, en sprak “wacht maar af”. Okee. Afgerekend en de deur uit.
De hel brak los. Werkelijk ongelooflijk. In het park werd ik het struweel in gesleurd door een blonde stoot. Toen ik na een kwartiertje geheel buiten adem het grintpad weer had bereikt moest ik rennen. Want er stonden er inmiddels nog zes gretig naar me te kijken. Hijgend bereikte ik mijn stamcafé. Ik wist niet wat me overkwam. De normaal zo afstandelijke bardame sprak met hese stem “Ik weet het al jaren te verbergen, maar ik vind je zo’n enorm lekker ding! Neuken?” Zelfbewust wimpelde ik het aanbod af. Tot mijn verbazing barstte ze in tranen uit…
Mijn treinreis, mijn poging een paar ordners te kopen en het versturen van een aangetekend pakketje liepen ook vreemd af, zoals u reeds kon lezen. Maar pas écht een drama werd het toen ik langs de modevakschool liep, op weg naar mijn genoeglijke etage. Naaimachines werden stilgezet, scharen vielen op de grond, en de deur vloog open…
Toen ik met gescheurde kleren en een verfrommeld brilletje eindelijk mijn huis had weten te bereiken, wist ik het zeker. Alles wat mij met biologieles over feromonen was verteld, is waar. En ik weet het zeker. Ik hou het niet vol. Geen beginnen aan. Voor mij hoeft het niet, die Engelse modetrend om stierensperma in je haar te smeren.
U zult begrijpen dat ik met plezier aan de kapper een bezoek breng. Een risicoloze onderneming, want aan mijn uiterlijk valt toch al niets meer te verpesten. En de stapel tijdschriften op het tafeltje is voor mij een onuitputtelijke bron van inspiratie. Stof te over voor mijn columns. Ik lees er de actuele stand van zaken van de scheiding van Jack Spijkerman (van zijn vrouw, bedoel ik), de scheiding van Ivo Niehe (die grote kale vlakte op zijn hoofd, bedoel ik), de verbouwing van Brigit Maasland (als zij op het IJ van de pont lazert blijft ze drijven op haar nieuwe tieten, bedoel ik), de verbouwing van Erica Terpstra (verstevigde fundering onder de woning, bedoel ik). Nou ja, u begrijpt, stof te over. Dus de kapper is voor mij echt een plek waar ik graag kom.
Vandaag werd mijn haar gedaan door Manus. Manus is de uitbater zelf. Een wat glijerige nicht, in de buurt spottend “Anusje van Alles”genoemd. Hij had een nieuw product voor in mijn haar. Een groot succes in Londen. Voor 80 euro was ik het mannetje. Ach, voor mij geldt “wie mooi wil zijn moet armoe lijden”, dus vooruit dan maar. Toen het werk gereed was, zag ik in de spiegel niet veel bijzonders. Manus zag mijn twijfelende blik, en sprak “wacht maar af”. Okee. Afgerekend en de deur uit.
De hel brak los. Werkelijk ongelooflijk. In het park werd ik het struweel in gesleurd door een blonde stoot. Toen ik na een kwartiertje geheel buiten adem het grintpad weer had bereikt moest ik rennen. Want er stonden er inmiddels nog zes gretig naar me te kijken. Hijgend bereikte ik mijn stamcafé. Ik wist niet wat me overkwam. De normaal zo afstandelijke bardame sprak met hese stem “Ik weet het al jaren te verbergen, maar ik vind je zo’n enorm lekker ding! Neuken?” Zelfbewust wimpelde ik het aanbod af. Tot mijn verbazing barstte ze in tranen uit…
Mijn treinreis, mijn poging een paar ordners te kopen en het versturen van een aangetekend pakketje liepen ook vreemd af, zoals u reeds kon lezen. Maar pas écht een drama werd het toen ik langs de modevakschool liep, op weg naar mijn genoeglijke etage. Naaimachines werden stilgezet, scharen vielen op de grond, en de deur vloog open…
Toen ik met gescheurde kleren en een verfrommeld brilletje eindelijk mijn huis had weten te bereiken, wist ik het zeker. Alles wat mij met biologieles over feromonen was verteld, is waar. En ik weet het zeker. Ik hou het niet vol. Geen beginnen aan. Voor mij hoeft het niet, die Engelse modetrend om stierensperma in je haar te smeren.
