Het meisje zonder gezicht
Geplaatst: 15 mei 2007 09:13
Stil zit ze op de rand van haar bed. De deur staat op een kier. Het licht van de ganglamp schijnt onder de deur door. Ze probeert haar hoofd te verbergen in haar kussen, probeert haar hoofd leeg te maken, maar het lukt haar niet. Steeds weer opnieuw die stemmen op de gang. Geschreeuw, Gehuil, Gekrijs. Ze is bang, bang om ook zo te worden.
De gedachte dat… Nee daar wil ze nu niet aandenken. Ze weet het niet meer. Ze wordt er helemaal stapel gek van iedere keer weer en steeds weer het zelfde verhaal. En zij, zij gaat er aan onderdoor. Niemand ziet hoe zij zich voelt. Bang, verscheurd en gebroken. Het maakt haar kapot aan de binnenkant. En nog steeds ziet niemand het. Ze haalt diep adem, maar dan rolt de eerste traan over haar wang. Waarom? denkt ze, terwijl ze haar tranen probeert weg te vegen. Ze zou zo graag een vogel willen zijn en weg willen vliegen van alles om haar heen…
Dan klinkt er plots weer een gil. Ze schrikt op uit haar gedachten. De angst bekruipt haar opnieuw.
Het moet stoppen! Het moet stoppen en wel nu! Ze denkt erover om de gang op te rennen en te schreeuwen: “Ik wil het niet meer! Jullie moeten stoppen! Zo is het genoeg!” Ze heeft genoeg gehuild, het is genoeg geweest! Ze moet in actie komen, maar kan ze dit wel alleen?
Dan is het stil. Doodstil. Geen woord. Ze hoort voetstappen de trap opkomen. Langzaam gaat haar slaapkamerdeur open. “Ben je nog wakker?” zegt een stem. Ze reageert niet en doet net alsof ze slaapt. Niemand hoeft dit te weten…
De gedachte dat… Nee daar wil ze nu niet aandenken. Ze weet het niet meer. Ze wordt er helemaal stapel gek van iedere keer weer en steeds weer het zelfde verhaal. En zij, zij gaat er aan onderdoor. Niemand ziet hoe zij zich voelt. Bang, verscheurd en gebroken. Het maakt haar kapot aan de binnenkant. En nog steeds ziet niemand het. Ze haalt diep adem, maar dan rolt de eerste traan over haar wang. Waarom? denkt ze, terwijl ze haar tranen probeert weg te vegen. Ze zou zo graag een vogel willen zijn en weg willen vliegen van alles om haar heen…
Dan klinkt er plots weer een gil. Ze schrikt op uit haar gedachten. De angst bekruipt haar opnieuw.
Het moet stoppen! Het moet stoppen en wel nu! Ze denkt erover om de gang op te rennen en te schreeuwen: “Ik wil het niet meer! Jullie moeten stoppen! Zo is het genoeg!” Ze heeft genoeg gehuild, het is genoeg geweest! Ze moet in actie komen, maar kan ze dit wel alleen?
Dan is het stil. Doodstil. Geen woord. Ze hoort voetstappen de trap opkomen. Langzaam gaat haar slaapkamerdeur open. “Ben je nog wakker?” zegt een stem. Ze reageert niet en doet net alsof ze slaapt. Niemand hoeft dit te weten…