Online Verhalen

Eefje wist niet wat ze moest voelen. Pijn, woede of verdriet? Ze wist niet wat ze met zichzelf aan moest. Natuurlijk moest ze verder, verder zonder haar, maar dat kon ze niet. Dat wilde ze niet! Ze wilde niet zonder haar, zonder haar beste vriendin. Ze wilde niet zonder Mus, ze wilde het niet! Ze wilde zich niet neerleggen bij het feit dat ze Mus nooit meer zou zien, nooit meer zou horen, nooit meer zou vast houden.
Uiteraard had ze geweten dat het slecht ging met Mus, maar dit? Dit had ze niet verwacht, dit had ze niet zien aankomen. En nu was ze weg... Waarom had Eefje haar laatste woorden niet begrepen, waarom had ze het niet zien aankomen? Waarom had ze haar intuitie niet gevolgd en was ze niet naar haar toe gegaan? Misschien had dat haar leven wel gered!
Eefje's gedachten gingen uit naar Hendrik, Mus' jongere broertje. Hendrik had Mus gevonden, 5 weken geleden alweer. Hendrik was een lieve jongen, zacht en altijd vrolijk. Maar hij was, net als iedereen, erg aangegrepen door de actie van Mus. Op de begravenis was hij in het zwart geweest, hij was bleek en zag er slecht uit. Hij huilde niet, hij staarde maar, en zweeg.
Steeds weer hoorde Eefje Mus' laatste woorden: 'als we elkaar weer zien, zal het anders zijn, beter, en voor altijd'


ben er nog niet uit of ik het hierbij laat, of verder ga

Mooi geschreven meis

dank

Ik weet niet goed wat ik er van moet denken!!

ook ik weet niet zo goed wat ik hier van moet denken. het begin is in ieder geval erg mooi. ik zou het erg leuk vinden als je er een vervolgje bij schrijft. dan wordt waarschijnlijk veel meer duidelijk. toch mijn complimenten.

Komt er nog een vervolgje? Ben benieuwd hoe het verder gaat Heel mooi geschreven

Ik probeer het voor me te zien, maar het lukt niet.

ok, ik ga toch maar verder

Steeds weer hoorde ze het haar zeggen.
Ze wist nog precies hoe ze het te horen kreeg, Mus' vader Gert had haar gebeld. 'Mus ligt in het ziekenhuis, ze ligt in coma' En toen die stilte... Eefje had aan een ongeluk gedacht, maar toen had ze Gert horen slikken en had deze het gezegd: 'Mus heeft haar polsen door gesneden'
Pas toen had Eefje de klap gevoeld en ze was door haar benen gezakt. Dit kon niet waar zijn, dat kon gewoon niet! Dit was niets voor Mus, nee toch? Maar het was wel waar geweest. Toen ze op bezoek was gegaan in het ziekenhuis had ze dat maar al te goed beseft; het was waar.
Mus was ontzettend veel bloed verloren en lag daarom in coma, ze wisten niet of ze het zou redden. Ze had het niet gered...
De begravenis was perfect geweest, precies zoals Mus het had gewild. Er waren niet veel mensen uitgenodigd; Mus hield niet van drukte. Een witte kist, rode rozen en daar lag ze, mooi als altijd, alleen stukken bleker. Om haar polsen zaten armbanden die de wonden maar half bedekten. Ze hadden haar expres geen truitje met lange mouwen aangedaan, die droeg ze nooit. Iedereen voelde elkaars pijn en elkaars gemis.
In gedachten keerde Eefje weer terug naar de begravenis, naar het moment dat ze wat had mogen zeggen, het moment dat ze had verteld over Mus.

Hey het is geen verplichting he!

Chaija schreef:Hey het is geen verplichting he!

haha, nee, maar vind het gewoon niet af genoeg

Ok dan is het goed

ik vind je vervolgje mooi. het beantwoord direct wat vragen die je verhaal bij me opriepen. ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

niet te heftig?

Ik wil meer

het is inderdaad wel behoorlijk heftig. ik hoop dan ook dat je het verzonnen hebt. hoe is het voor jou om te schrijven? ik heb wel eens uit het oogpunt van een meisje geschreven dat haar polsen doorsneed en dat bezorgde me zelf ook rillingen.
ik wil graag dat je verder gaat.

Daar krijg ik nou ik rillingen van, Marly Ik zou echt nóóit mijn polsen kunnen doorsnijden... ik word al hysterisch als ik er met een potloodpunt over ga

echt waar!?
vind het super makkelijk om daar over te schrijven juist, op een vreemde manier maakt het me juist rustig..

polsen helemaal doorsnijden zou ik absoluut niet durven.., veel te veel bloed

ik heb het nooit geprobeerd hoor x Sanne. dat zou ik echt nooit kunnen. het idee alleen als bezorgt me rillingen. waarschijnlijk schrijf ik daarom ook sneller als ik over zo'n onderwerp schrijf en bij dat stukje ben gekomen. niet mijn favoriet om over te schrijven

whaha Maar je hebt er dus weleens over geschreven?

jazekers, ik moest op de middelbare school een verhaal schrijven over sterren en dat ging toen over een actrice geloof ik die haar familie verwaarloosd had en toen zelfmoord wilde plegen. maar dat is al een behoorlijke tijd geleden hoor!

ik heb er zelf geen problemen mee daarover te schrijven... heb weleens een verhaal geschreven over iemand die aan automutilatie (zelfverwoding) deed..., dat was wel heftig!

dat kan ik me voorstellen. als ik een verhaal schrijf zie ik het ook voor me. op een of andere manier kruip ik in die persoon. als ik dan het persoon 'ben' die zelfmoord wil plegen begin ik ook te trillen. moet er niet aan denken zeg. wat eng

ja, ik kruip ook wel een beetje in dat personage. Ik leg ook heel veel van mezelf in de hoofdpersonages van mijn verhalen. Dingen die ik zelf heb meegemaakt, gevoeld, gedaan.

soms doe ik dat wel, meestal niet omdat ik bang ben dat mensen mij herkennen in het personage. de gedichten die ik schrijf zijn wel altijd heel erg persoonlijk. mijn verhalen staan ook alleen maar hier en worden in mijn omgeving ook niet veel gelezen. tenzij ik ze deze site geef het hoeft voor mij ook niet, zij kunnen mij geen tips ter verbetering geven en alleen maar mooi of leuk zeggen.

Ze hadden bij het graf gestaan en ze had gezien hoe iedereen er onder was. Van te voren had ze gedacht dat ze gelijk in huilen zou uitbarsten, maar toen ze daar uiteindelijk stond, troostte het haar dat iedereen die belangrijk voor Mus was geweest daar stond. Het troostte haar dat ze haar verdriet, haar gemis met deze mensen kon delen. Gert had naar haar geknikt en Mus' moeder Lisan had zwak, maar aanmoedigend, geglimlacht. En Eefje was begonnen te vertellen. Ze had verteld hoe ze Mus had leren kennen, wat een toeval hun ontmoeting eigelijk was geweest. Als er maar iets anders was gegaan, hadden ze elkaar misschien nooit ontmoet! Maar het was niet anders gegaan; het was zo gegaan. Zo had het moeten gaan. Ze had verteld over het samen lachen, over het samen huilen en vooral over het samen vechten, want wat ze ook deden, lachen of huilen, altijd vochten ze. Ze had verteld hoe geweldige meid Mus was en hoe belangrijk ze voor Eefje was geweest, en nog steeds was. Na een stilte had ze haar verhaal afgesloten met 'Misschien was Mus en ik toch geen toeval, misschien was het het lot. Meisje, als je me hoort; Als we elkaar weer zien, zal het anders zijn. Ik hou van je!' Toen moest ze opeens ontzettend huilen en was ze naar Gert, Lisan en Hendrik afgelopen en had ze ze stuk voor stuk een dikke knuffel gegeven. Het had eeuwen geduurd, maar toch was het zo snel afgelopen geweest..

Mooi stukje weer
vooral het laatste zinnetje

dank

Heel aangrijpend
Is dit het einde of komt er nog een stukje?

nog 1 of 2 stukjes denk ik... maar weet nog niet zeker..

Ok.. ik verheug me er al op

dank

ben er verdrietig van zo erg

mooi vervolg. goed gedaan.

Als ze er weer aan dacht, kreeg ze de tranen in haar ogen. Ze wist dat ze verder moest, zonder haar.
Eefje zakte door haar benen, met de knie van haar ene been in het grind en met de voet van haar andere been op de tegels. Ze keek naar de grond, met tranen in haar ogen en een zwakke glimlach op haar gezicht. Die Mus toch, ze schudde haar hoofd licht, die Mus toch. Ze legde de bos rode en witte rozen op het graf en zette het knuffelbeertje ernaast. Het was het beertje dat ze van Mus gekregen had, anderhalf jaar geleden alweer, op haar verjaardag. Ze keek ernaar, het had een hartje vast waarop stond 'forever friends'. Vaak had Eefje het beertje in haar armen gehouden en aan Mus gedacht, vooral de laatste tijd. Maar nu mocht Mus het hebben, nu mocht ze het terug.
Eefje praatte tegen het graf, tegen Mus; als die haar kon horen. Ze was net haar 'gesprek' aan het afsluiten... 'Ik hou van je, nog steeds. Ik denk zo vaak aan je, en ik mis je. Maar ik moet verder, zonder jou. Ik weet dat je dat wel begrijpt. Ik kan er niet aan kapot gaan. Jij bent de eerste die het hoort; ik ga verder. Iedereen let vooral op mijn pijn, maar hoewel ik je liever hier heb, snap ik het wel. En ik respecteer het. Je kon niet anders, dacht je. Ik hou van je, maar ik ga verder zonder jou...' Even was ze stil. 'Tot we elkaar weer zien, ga ik verder zonder jou, daarna zal het anders zijn'
Met een handkus richting het graf stond ze op en draaide ze zich om. Weg van Mus en haar graf. Niet voor altijd natuurlijk, maar voor nu, nu moest ze verder. Zonder haar.

einde

goed geschreven hoor! mooi einde. je moet inderdaad je leven niet laten verwoesten door iemand die overlijdt. je moet verder, zolang je die persoon maar in je hart houdt.

Heel mooi

Schitterend

Prachtig einde. Had zo'n einde niet verwacht ... Heel onverwachts maar heel erg goed gedaan.

Misschien wat laat om te reageren (er zit toch bijna een maand tussen) wil ik toch nog even zeggen dat ik 't een zeer goed verhaal vind. Met name is het een goed verhaal omdat je jezelf er goed in zou kunnen terug zien zou dit gebeuren bij een goede vriend/vriendin van jezelf (de lezer).

Zelf heb ik nooit een verhaal geprobeert te schrijven over een onderwerp als dit - wel veel wat erop lijken, maar nooit zoals dit. Misschien dat ik dat nog wel probeer (wat wel waarschijnlijk is).

Desalniettemin wil ik nog wel even een flinke duim omhoog geven. Mijn complimenten.

Fladian schreef:Misschien wat laat om te reageren (er zit toch bijna een maand tussen) wil ik toch nog even zeggen dat ik 't een zeer goed verhaal vind. Met name is het een goed verhaal omdat je jezelf er goed in zou kunnen terug zien zou dit gebeuren bij een goede vriend/vriendin van jezelf (de lezer).

Zelf heb ik nooit een verhaal geprobeert te schrijven over een onderwerp als dit - wel veel wat erop lijken, maar nooit zoals dit. Misschien dat ik dat nog wel probeer (wat wel waarschijnlijk is).

Desalniettemin wil ik nog wel even een flinke duim omhoog geven. Mijn complimenten.

Dank je wel