Online Verhalen

Ogen, zo donker als de nacht.
Ik zie ze naar me staren,
als ik in de spiegel kijk.

Ik herken mezelf niet meer,
er is te veel gebeurd.
Mijn gezicht vertoont nu diepe rimpels.

Herinneringen die ik niet los kan laten.
Groeven in mijn wangen.
De weg die mijn tranen telkens volgen.

Dat verwrongen gezicht.
Zelf als ik lach zie je de pijn.
Ik kan het niet meer.

Mensen die me vragen toneel te spelen.
Die me vragen vrolijk te zijn.
Terwijl ze maar niet beseffen,
dat ik vanbinnen kapot ben.

Mooi! Is het echt waar of hou je er gewoon van om zielige gedichten te schrijven? (daar hou ik namelijk van =p)

Echt waar..

Wow... erg Heel mooi geschreven, maar gebeurt moet gebeurd zijn
xx Sanne
ps: sterkte!

Over ogen zijn ook al veel gedichten geschreven.
Ook ik heb dat eens gedaan. Wie niet?

Bloem schreef:Over ogen zijn ook al veel gedichten geschreven.
Ook ik heb dat eens gedaan. Wie niet?

Ik kan mer vergissen, maar volgens mij gaat het niet over ogen? Het gaat over gevoel, emotie, pijn; die ogen zijn alleen een manier om het te vertellen.

Vind het een prima gedicht!

Daar heb je gelijk in jah. De ogen staan niet centraal in dit gedicht. Ik probeer er alleen emoties mee uit te drukken.

kelly-aislin-audrey schreef:

Bloem schreef:Over ogen zijn ook al veel gedichten geschreven.
Ook ik heb dat eens gedaan. Wie niet?

Ik kan mer vergissen, maar volgens mij gaat het niet over ogen? Het gaat over gevoel, emotie, pijn;

O ja. Dat is nog nooit gedaan

@Darkstar: Ik denk dat je veel meer met dit gedicht had kunnen doen. Je eerste strofe is erg sterk, maar daarna verandert het in een cliché gedicht.

Ik vind um zelf ook niet zo mooi geworden. Maar herschrijven werkt bij mij niet. Dus volgende keer beter..