Online Verhalen

Mensenkinderen, ik ben goed bezig! TWEE nieuwe topics binnen vierentwintig uur (niet binnnen een dag, het is half 1 xD)
Dus, dit verhaal staat in de drama-sectie en ik ben niet honderd procent zeker of het hier thuishoort, dat mogen jullie beslissen als ik een paar hoofdstukken gepost heb. Ik zal proberen snel te updaten, maar ik kan niets beloven.
Vanuit mijn ooghoek kijk ik nog eens goed naar de man waar ik net naast wakker ben geworden. Cor (die eigenlijk Cornelis heet) ziet er vredig uit, zo slapend met zijn ogen gesloten en zijn mond een klein stukje open. Zijn donkere krullen bewegen elke keer als hij ademt, zijn huid lijkt bijna doorschijnend in het ochtendlicht. Vluchtig haal ik een vinger langs e korte haartjes op zijn kin, hij heeft zich waarschijnlijk sinds gisterochtend niet geschoren. Ik kan me weinig van hem herinneren, waarschijnlijk heb ik gisteren iets te diep in het glaasje gekeken. Ik weet nog dat hij naar mij en mijn vrienden toekwam en een gesprek met me begon. Hij was heel aardig en had mooie ogen, daarna is het allemaal een beetje vaag.
Mijn hoofd doet pijn als ik er te diep over probeer na te denken. Ik drink niet vaak alcohol, die paar glaasjes van gisteravond waren te veel voor mijn lichaam.
Ik stap in mijn string -wat was ik gisteren, toen ik me uitkleedde voor de ogen van Cor, blij geweest dat ik een beetje sexy ondergoed aan had- en doe een overhemd aan dat over de leuning van zijn bureaustoel hangt.
Zachtjes, om Cor niet wakker te maken, doe ik de kamerdeur open en loop de gang op. Een deur aan de andere kant van de hal staat open en het lijkt naar de woonkamer te leiden. Denkend aan mijn one night stand loop ik door de gang, door de deur, de kamer in. Ik ruik vers spiegelei en denk heel even dat mijn minnaar bezig is ontbijt voor me te maken. Voor ik me kan bedenken dat hij nog in bed ligt te slapen en dus niet in staat is om eieren te bakken, sta ik oog in oog met een meisje van een jaar of twaalf.
"Wie ben jij?" roep ik verbaasd, al vraagt zij zich waarschijnlijk hetzelfde af.
"Gaat je niks aan," snauwt ze, terwijl ik probeer mijn lichaam zo goed mogelijk te verbergen onder het overhemd, "wat doe je hier?"
Ik geef geen antwoord. Ten eerste omdat ik geen idee heb wat ik moet zeggen. Je komt niet elke dag een vreemd meisje tegen in het huis van een man die je eigenlijk ook niet kent. Ten tweede komt Cor slaapdronken de kamer in gestruikeld.
"Oh, Lies," zegt hij, "ik zie dat je mijn dochter hebt ontmoet."

Pampampam, een halve dag later en daar komt hoofdstuk 1 al aanvliegen! Ik ben nu de plot wat beter uit aan het werken en aan het uitzoeken hoe lang de hoofdstukken ongeveer worden. Is dit een redelijke lengte? Schroom niet om feedback achter te laten. Ik kan best kritiek hebben als het enigszins beleefd gebracht wordt.
Dat was een subtiele hint, ik bedoel natuurlijk REVIEW REVIEW REVIEW!
Zijn dochter. Hij is gewoon getrouwd! Of misschien ook wel niet, maar toch. Een DOCHTER.
Bovenstaande dochter lijkt al net zo verontwaardigd dat ik hier ben, als ik verontwaardigd ben dat zij hier is. Terwijl Cor haar tot stilte probeert te manen, kleed ik me snel als mogelijk aan, hang mijn tas over mijn schouder en vind de voordeur. Net als ik de deurklink vastpak en weg wil rennen, voel ik een hand op mijn schouder. De hand trekt me zachtjes weg van de deur, draait me om.
“WAT?” roep ik, doordat ik me omdraai slaat mijn lange rode haar in Cor's gezicht. Net goed.
“Kom op, zo wil ik niet uit elkaar gaan.” Hij kijkt me aan, zijn ogen nog mooier dan in mijn dronken herinneringen. Ik weiger koppig nog iets te zeggen.
“Neem wat ontbijt, ik heb koffie en broodjes.” Hij zucht. “Kom op, Lies.”
“Noem me niet steeds Lies.”
Hij kijkt verbaasd. “Gisteren wilde je juist dat ik je Lies noemde.”
“Echt waar?” Dan moet ik echt stomdronken zijn geweest, ik heb een verschrikkelijke hekel aan die bijnaam. “Iedereen noemt me Lise, of gewoon Liselot.”
“Okee,” zegt hij, opgelucht dat ik weer tegen hem praat, “Lise, wil je een broodje?”
Zonder iets te zeggen loop ik terug naar de keuken. De open keuken was rechtstreeks verbonden met de woonkamer, waar Cor's dochter op de bank zit met haar spiegelei. Zodra ze mij ziet, loopt ze boos langs ons, door een roze deur die hoogstwaarschijnlijk haar slaapkamer afsluit.
Cor zucht nogmaals en leidt me naar de keukentafel. “Sorry voor Anne, ik weet niet wat ze opeens heeft.”
“Misschien heeft het iets te maken met de vreemde vrouw die net met haar vader heeft geslapen?” zeg ik met een nogal cynische ondertoon in mijn stem. “Waar is haar moeder?”
Ik besef heel goed dat het een wel heel directe vraag is, maar ik ben niet in de stemming voor beleefdheden.
Een uur later zit ik samen met Cor te lachen, een bord met tosti's tussen ons in. Hij had al mijn vragen beantwoord. Hij en Anne's moeder waren een stel geweest vanaf hun zestiende en twee jaar later getrouwd, heilig overtuigd dat ze voor altijd van elkaar zouden houden. Ze kregen samen een dochter, Anne, en waren dolgelukkig totdat ze steeds meer ruzies kregen. Uiteindelijk hadden ze ingezien dat ze beter af waren zonder elkaar, maar moesten natuurlijk nog wel voor hun vierjarige baby zorgen. Sindsdien woont Anne bij haar moeder en kwam elk weekend bij Cor. De twee jonge ouders gaan beschaafd genoeg met elkaar om, om Anne op te voeden.
Ik doop de laatste hap van mijn tosti in de ketchup en eet hem op. “Ik moet zo gaan, ik heb een afspraak.” Ik pak mijn tas, die ik naast me heb neergezet, en begin er in te zoeken.
Ik scheld hardop als ik merk dat ik mijn sleutels niet kan vinden en Cor vraagt wat er aan de hand is.
“Ik kan die verdomde fietssleutels weer eens niet vinden. Wacht,” ik kijk op, “hoe zijn we hier vannacht gekomen?”
“Met de taxi,” lacht hij, “je zei dat je je fiets niet mee had omdat je bang was geweest niet meer te kunnen fietsen als je dronken werd.”
“Oh ja, dan zal ik maar een taxi bellen om thuis te komen.” Ik herinner me weer dat Ellen met het prachtidee was komen aanzetten om naar onze vaste kroeg te lopen in plaats van te fietsen. De vorige keer waren we immers een paar keer op onze bek gegaan op de terugweg. Onze in hoge hakken gestoken voeten deden al pijn voordat we bij het café waren aangekomen. “Waar zijn we eigenlijk?”
“Doe niet zo gek, ik breng je wel.” Hij staat op en pakt een grote sleutelbos van de tafel. “Klaar om te gaan?”

Heeey,

mooi gedaan, zat echt in het verhaal, jammer dat je niet meer gepost heb, maar ja.
En is het eerste de proloog? Hoofdstuk 1 kan het nog niet zijn. Ik snapte het niet helemaal. Maar misschien ligt het aan mij

Schrijf/typ snel verder!

Hm, ik vraag me nu af hoe oud Cor is en hoe oud Lise (leuke naam trouwens!) is. Ik weet niet, ik krijg van de naam Cor een beeld van een oude man van in de 50 met een dikke snor, maar dat komt waarschijnlijk omdat een concierge van de basisschool zo heette xD en het is een beetje ouderwetse naam, vind ik maar t geeft een vreemd beeld in mijn hoofd haha xD

Ik doop een tosti in de ketchup en neem een hap. “Ik moet zo gaan, ik heb een afspraak.” Ik pak mijn tas, die ik naast me heb neergezet, en begin er in te zoeken.

Ik vind dit een beetje vreemde overgang, je zet nu een beeld neer van je hp die ontspannen zit te eten en dan gelijk weg moet. Ze heeft de tosti niet eens op! haha ik zou ervan maken dat ze het laatste stukje van de tosti opeet, dat is iets logischer met de overgang^^

“Oh, ja. Dan zal ik maar een taxi bellen om thuis te komen,” ik herinner me weer dat Ellen met het prachtidee was komen aanzetten om naar onze vaste kroeg te lopen in plaats van te fietsen. De vorige keer waren we immers een paar keer op onze bek gegaan op de terugweg. Onze in hoge hakken gestoken voeten deden al pijn voordat we bij het café waren aangekomen, “waar zijn we eigenlijk?”

En we gaan zeuren om puntjes^^ na 'komen' moet een punt, omdat je dan de zin eindigt. Alleen als de zin nog doorloopt, moet het met een komma. En hierdoor moet ook de 'waar' met een hoofdletter. Ik zal even een voorbeeldje geven

Wacht,” ik kijk op, “hoe zijn we hier vannacht gekomen?”

Hier doe je het goed, omdat hier de zin doorloopt. Het 'ik kijk op' gedeelte kan je probleemloos weglaten.

“Doe niet zo gek, ik breng je wel.” Hij staat op en pakt een grote sleutelbos van de tafel. “Klaar om te gaan?”
En hier doe je het wel weer goed. Ach, nu weet je het nog een keer xD


Zo snel als mogelijk kleed ik me aan, hang mijn tas over mijn schouder en vind de voordeur. Als ik de deurklink vastpak en weg wil rennen, voel ik een hand op mijn schouder. De hand trekt me zachtjes weg van de deur, draait me om.

En hier vind ik het een beetje vreemd dat Cor haar pas tegenhoudt bij de deur, het aankleden zal toch langzaam genoeg zijn om achter haar aan te gaan? Want ze had alleen een overhemd aan Het kan nu ook doordat Cor eerst met zijn dochter wil praten, maar dan moet je dat er duidelijk bijzetten

"Doe niet zo gek, ik breng je wel.” Hij staat op en pakt een grote sleutelbos van de tafel. “Klaar om te gaan?”

Das handig van een ouder vriendje xD

Zo, t kostte me moeite om dingetjes te vinden, is alleen maar positief verder leest het heerlijk weg, logische gedachten ook, leuke beschrijvingen, en ook een heel verrassend begin. Jepjep, mooi^^ ik ga het zeker volgen!

@mena: leuk dat je meeleest Het was inderdaad de proloog, het staat er nu bij!

@Saskjezwaard: Bedankt voor de feedback, heb 't allemaal bijgeschaafd. Cor is dus geen oude vent, maar voor de zekerheid heb ik er toch maar bij vermeld dat 'ie gladgeschoren is Cor is idd een beetje een ouderwetse naam, maar een neef van me heet zo, vandaar. (Nee, die neef is ook geen oude vent..)


Ik probeer eerst nog te weigeren, maar Cor houdt voet bij stuk. Het is maar een korte rit van zijn appartement naar het mijne, nauwelijks een kwartier duurt het. Het is absoluut niet ongemakkelijk, hij heeft telkens een ander, even interessant gespreksonderwerp klaar liggen.
Hij stopt vlak voor mijn deur en ik kijk snel of ik niets vergeten ben voordat ik de deur open. Cor weerhoudt me om uit te stappen door weer een hand op mijn schouder te leggen. “Bel me een keer.”
En voor ik het weet slaat het portier achter me dicht, rijdt de auto weg en sta ik moederziel alleen in mijn straat.
Ik voel pas echt hoe erg mijn hoofdpijn is nu er niemand meer is om me af te leiden. Ik loop richting de voordeur en mijn hoofd bonkt bij elke stap. Ik besluit niet de lift te gebruiken, die schokt te veel, maar neem in plaats daarvan de trap. Aangekomen in mijn appartement loop ik rechtstreeks naar de badkamer en rommel in het medicijnkastje tot ik een strip paracetamol vind.
Terwijl ik naar de keuken loop voor water gaat mijn mobiel af. Ik struikel haast over een rondslingerende laars en kijk niet naar de nummerherkenning voordat ik opneem. “Hallo,” zeg ik, “met Liselot Deswijzen.” Ik gooi de laars richting mijn slaapkamer.
“Lise,” gilt Daphne, “ben je alleen?”
“Ja, en tijdelijk doof. Ik ben thuis, hoezo?”
Daphne kakelt een eind weg over hoe 'jammie' die man was met wie ik gisteren was weggegaan, of de seks goed was en of ik zijn nummer heb. Ondertussen is mijn paracetamol opgelost in een glas water en heb ik twee grote slokken genomen.
“Kom maar hierheen,” ik drink het glas leeg, “ik zal het je allemaal vertellen.”
In no time staat mijn beste vriendin voor de deur, met rode wangen van de inspanning. “Wat is er allemaal gebeurd?”

“...en ik vond het zo galant dat hij me thuis heeft afgezet. Ik denk wel dat ik hem nog een keer ga bellen, al leek die Anne me niet heel erg te mogen.” Daphne en ik zitten op de bank met thee en een schaal koekjes.
“Ach,” Daphne haalt haar schouders op, “je weet hoe meiden op die leeftijd zijn. Alles is één groot complot en iedereen spant tegen ze samen. Mocht je echt iets krijgen met die Cor, dan draait ze wel bij.”
Ik denk een tijdje na over har woorden. Ze heeft vast gelijk, dat heeft ze meestal. Ik zou Cor best vaker willen zien. Al een paar jaar lang heb ik geen vaste relatie gehad, eerst had ik het te druk met mijn studie en bijbaantjes en daarna met werk en uitgaan. Mijn vrienden zeggen altijd dat ik te kinderlijk ben voor een relatie. Mijn gedrag is over het algemeen vrij jong, alsof ik twintig ben en niet negenentwintig. Dat betekend echter alleen dat ik een vent moet vinden die bij me past, niet dat ik geen vriend wil. Cor is dertig en lijkt me redelijk serieus, al houdt hij net als ik wel van een feestje.
Daphne onderbreekt mijn gedachtegang met een tamelijk enge grijns, “Bel hem!”
“Hij zei bel me, niet stalk me!” roep ik terug, “ik kom net bij hem vandaan, ik bel hem wel over een paar dagen.”
“Je weet net zo goed als ik dat als jij iets uitstelt het er nooit meer van komt,” Daphne pakt mijn telefoon en zoek Cors numer op, “je belt hem nu.”
Na even te hebben gezocht, houdt ze me de telefoon voor. Ik wil hem teruggeven, maar Daphne moet er niets van hebben. “Hij gaat al over.”
Na nog een zucht houd ik de kleine, gloednieuwe telefoon bij mijn oor.
“Hallo,” klinkt het aan de andere kant van de lijn.
“Cor? Met Lise.”
“Lise, leuk dat je belt! Ik heb je al zeker,” een korte pauze, waarschijnlijk om op de klok te kijken, “twee uur niet gezien.”
Ik lach. “Weet ik, sorry als ik een beetje stalkerig over kom,”
“zeg dat je iets bent vergeten.” sist Daphne.
Ik schud mijn hoofd, maar volg wel haar advies op. “maar kan het zijn dat ik mijn OV bij jou heb laten liggen?” Daphne haalt quasiverwaand een hand door haar blonde lokken wanneer ze mijn smoesje hoort. “Ik wilde de bus nemen naar een cafeetje om wat te lunchen, maar ik kon mijn chipkaart nergens vinden.”
Bommel komt plotseling aangesjokt vanuit mijn slaapkamer, waar hij waarschijnlijk op mijn bed heeft liggen slapen. Ik heb Bommel gekregen toen mijn bovenbuurvrouw pas was overleden. Ze had net een prachtige, indertijd jonge Jack Russel terriër aangeschaft op het moment dat er kanker bij haar werd vastgesteld. De stokoude vrouw had daarna nog maar een paar maanden geleefd. Bommel is ondertussen al negen en zijn poten beginnen minder sterk te worden, verder is hij nog even druk als altijd.
“Ik zal voor je kijken, maar volgens mij had je alles meegenomen.” Ik hoor wat gestommel aan de andere kant van de lijn. Bommel springt tegen mijn been op en ik aai over zijn rug. “Nee, sorry. Hier ligt niks.”
“Bedankt. Ja, ik vermoed dat ik hem op het werk heb laten liggen maar ik wou het even checken.”
Cor zoekt nog even, maar besluit dan dat ik mijn werk maar moet proberen. “Nu je toch belt, denk je dat we van de week samen iets kunnen gaan doen? Als we allebei nuchter zijn.”
Ik lach en Daphne kijkt me verwachtingsvol aan, waarschijnlijk begrijpt ze wel welke kant dit gesprek opgaat. “Klinkt goed, wanneer zou je kunnen?”
“Wat dacht je van komende dinsdag?” Ik stem in en niet veel later hangen we op. Hij laat er geen gras over groeien, overmorgen is het al dinsdag.
“Meid,” zegt Daphne nadat ik haar heb verteld wat Cor allemaal zei, “dit lijkt me een perfect excuus om te gaan shoppen!”
Ze trekt me van de bank en geeft me nauwelijks de tijd om mijn jas te pakken voordat ze me naar buiten sleurt. Ik grinnik, voor Daphne is alles een perfect excuus om te gaan shoppen.

Heey Dancing (heb geen zin om je hele naam voluit te schrijven, te lui sorry)
Weer een nieuwe verhaal. Woww je zit deze tijd wel vol inspiratie zeg!! Wat is je geheim?
I like your story! Maar waarom heet het de roze deur ofzo. In de tekst staat iets met de roze deur van slaapkamer van Anne. Heeft het daarmee te maken?

Schrijf snel verder!!

@Jenna Dancing is prima Mijn geheim is dat dit op waarheid gebaseerd is en dus weet ik hoe Lise zich voelt. Het heet 'de roze deur' bij gebrek aan een betere titel. Het is idd Anne's slaapkamer deur, maar het zal later duidelijk worden. Leuk dat je meeleest!

Ik ben gewoon gebiased tegen Cor ik zal zo goed mogelijk proberen om het oude-mannenbeeld uit mijn hoofd te krijgen haha xD hoewel het nu een heel stuk beter lukt nu ik weet hoe oud ie zo ongeveer is. Maar dan heeft ie wel jong kinderen gekregen, pfoe, ik moet er niet aan denken.
Oh, het verklaart ook een hoop dat Lise al tegen de 30 is, tja, je gaat toch mee met de teenstory's hier, dan zakt de leeftijd van de hp meestal heel erg drastisch nee, nee, het begint steeds meer te kloppen in mijn hoofd, voor zoverre dat kan natuurlijk haha xD

Leuk stukje! Ik vind het echt mooi dat je Daphne in zo'n kort stukje al goed neerzet, t maakt een verhaal toch altijd geloofwaardiger als er verschillende karakters inzitten^^
En gedeeltelijk op waarheid... je bent toevallig toch niet 30 in plaats van eh... 14? (oeh, dat klinkt jong haha xD) nu ben ik daar wel errug benieuwd naar
Maar het is eigenlijk wel tijd dat je verder gaat, tis alweer twee weken (ik tel ruim ) geleden dat je hebt gepost dat is onacceptabel! Tss.... snel doorschrijven jij^^

@Saskje: ik ben blij dat het begint te kloppen in je hoofd, in mijn hoofd klopte het al vanaf het begin Geheimpje weten? Ik ben trots op mezelf, want het was de bedoeling dat iedereen zou denken dat Lise nog erg jong is *geef mezelf een schouderklopje*
Ik ben echt 14 maar het is gebaseerd op wat er momenteel gebeurt bij een nicht van me (en haar vriend, die Cor heet )

Nieuw stukje, het heeft even geduurd maar enjoy :3


Ik kijk naar mijn toetje en dan naar Cor. “Deze taart is echt hemels, maar ik zit echt helemaal vol.” We hadden al twee gangen gehad voordat ik aan mijn chocoladetaart begon en Cor aan zijn koffie, waardoor ik –jammer genoeg- maar een half stuk van mijn lievelingstoetje opkrijg.
“Dan vrees ik dat het tijd wordt om te betalen en naar huis te gaan.” Hij wenkt de ober.
Cor betaald voor ons beide en zet me weer vlak voor mijn deur af. De avond was een geweldig succes en stiekem hoop ik dat hij nog niet ten einde hoeft te komen. Cor loopt mee naar mijn deur, waar we voor het eerst die avond niets weten te zeggen. We hebben al eerder bij elkaar geslapen maar toen waren we dronken geweest. Kan ik nu, na de eerste date en zonder alcohol in mijn bloedbaan, het initiatief nemen?
Natuurlijk kan ik dat. En ik druk mijn lippen op de zijne terwijl ik driftig probeer om de deur te openen en tegelijkertijd hem zoveel mogelijk aan te raken.
…
Het is vreemd dat ik de scène die zich afspeelt in mijn woonkamer helemaal niet vreemd vind. Cor zit op de bank te lezen en Bommel te aaien, totaal op zijn gemak. Zou hij het niet ongemakkelijk moeten vinden, de eerste –en hopelijk niet de laatste- ochtend bij mij thuis? Zou hij niet snel naar huis moeten willen? Integendeel, Cor doet alsof hij thuis is en ik vind het geweldig.
Op dat moment gaat de bel, ik sta verward op. Ik verwacht niemand. Bommel springt op vanaf de bank en blaft naar de deur. De warme zomerlucht hypnotiseert me voor een seconde nadat ik de deur opendoe, maar al snel trek ik verbaasd een wenkbrauw op. “Mam?” zeg ik. “Wat doe jij hier?”
“Oh, ben ik niet welkom?” vraagt de blondine, terwijl ze zonder uitnodiging mijn appartement instapt. Niet dat mijn moeder ooit een uitnodiging nodig heeft, ik ben dol op haar. “Ik heb mezelf binnengelaten, met mijn sleutel. Ik had verwacht dat mijn bloedeigen dochter een verrassingsbezoekje wel op prijs zou kunnen… oh. Wie hebben we hier?”
Mijn moeder staat middenin de kamer stil als ze Cor ziet zitten. Ze draait zich naar me om en kijkt me aan op een manier zoals alleen moeders dat kunnen. Een manier die alsjeblieft, trouw met hem lijkt te schreeuwen.
“Ik wist niet dat je bezoek zou hebben.” Ze steekt haar hand uit naar Cor. “Mieke, Lises moeder, aangenaam.”
Cor schudt haar hand en stelt zich voor. We beginnen een normaal gesprek met z’n drieën, ware het niet dat mijn moeder me elke zoveel minuten een veelzeggende blik toewerpt. Gelukkig lijkt Cor het niet te merken.
Na een halfuur moet Cor weg en ik weet niet helemaal zeker of ik me teleurgesteld of opgelucht moet voelen. Mijn moeder heeft genoeg tact om buiten gehoorafstand te blijven terwijl Cor en ik afscheid nemen. Ik zwaai hem uit tot zijn auto de hoek om is en ga dan weer naar binnen, wetend wat me te wachten staat.
En ja hoor, zodra ik de deur achter me dichtdoe begint mijn moeder een kruisverhoor. “Wat een leuke man, heel spontaan. Hij leek wel een beetje oud voor je, hoe oud is hij? Wat voor werk doet ‘ie, en waar woont ‘ie? Ik was zo blij toen je vertelde dat je iemand had ontmoet, maar ik had niet verwacht hem hier te vinden. Jullie zijn al behoorlijk serieus, nietwaar? Ik zag wel hoe hij naar je keek! Hij zou wel eens de ware kunnen zijn, denk je ook niet? Wat voor auto heeft ‘ie?”
“Mam, MAM!” kap ik haar af. “Ik ken hem nog geen week.”
“Oh,” zegt ze. “Natuurlijk. Ja, natuurlijk… Maar toch.”
“Hij woont aan de andere kant van de stad en ik heb geen idee welk merk auto hij heeft,” beantwoord ik haar vragen. “Hij doet iets met sociale contacten bij de gemeente, ik weet het ook niet precies.”
“Oeh, klinkt goed.” Mam knipoogt, en kijkt me dan serieus aan. “je weet dat ik het niet leuk vind om de strenge moeder te spelen, maar soms is het nodig. Hoe oud is die vent? Want ik weet niet of je wel een man moet nemen die zoveel ouder is dan jij.”
“Mam, hou maar op,” ik lach, “je bent gewoon niet het ‘strenge moeder’ type. Hij is dertig.”
“Dertig, echt?” Ik knik. “Nou goed dan.”
Ze geeft haar act op en is weer even gek als gewoonlijk. We hebben het nog een tijdje over Cor, onze relatie en over Anne totdat ik zo gek wordt van al haar vunzige opmerkingen, dat ik haar met geweld de deur uit moet werken.
“Ik bedoel alleen maar, als je vader niet was en ik een paar jaartjes jonger was geweest…” Ik duw haar de gang op en sla de deur dicht in haar gezicht.
“Dag, mam!” lach ik.
“Wat jij wilt, ik moet toch nog boodschappen doen!” schreeuwt ze terug. Ik stuur haar een smsje om te zeggen dat ik hoop dat ze snel weer op bezoek komt.

Een beetje een kort stukje, maar ik zit te wachten op een reviewtje of twee voordat ik meer post
Zij staart me aan, ik staar haar aan, Cor staart naar de tv. Hoe hij niet doorheeft dat zijn dochter me haat, is me een raadsel. We zitten al zeker een kwartier samen voetbal te kijken en Anne heeft haar mond nog niet opengedaan. Ze heeft zelfs mijn aanwezigheid niet erkend, op een paar boze blikken na.
“ja, ja… JA!” Cor springt op van de bank als zijn team scoort en schreeuwt luid. Door de geopende balkondeur hoor ik dat een aantal buren ook de wedstrijd volgen. Iemand verderop in de straat heeft zelfs een vuvuzela tevoorschijn gehaald voor deze simpele eredivisiewedstrijd. Terwijl ik samen met mijn vriend juich, glipt Anne snel de kamer uit. Ze durfde vast pas weg te gaan als haar vader niet keek.
Nadat de wedstrijd is afgelopen –ons team heeft gewonnen- spreek ik Cor aan. We staan op het balkon in de zon en ik besluit om met de deur in huis te vallen. “Heb je het de laatste tijd nog met Anne over mij gehad?”
Hij kijkt me verbaasd aan. “Nee, niet speciaal. Waarom zou ik dat doen?”
“Omdat ze me haat.”
“Wat?” vraagt Cor. “Nee, schat, natuurlijk niet. Jullie kunnen toch best goed met elkaar overweg?”
“Goed met elkaar overweg!?” spot ik. “We hebben geen ruzie gemaakt, als je dat bedoelt. Maar dat komt waarschijnlijk omdat ze nog nauwelijks een woord tegen me heeft gezegd.”
Hier lijkt hij diep over na te moeten denken. Maar waarover? Zelfs een blinde zou kunnen zien dat Anne me niet kan uitstaan en om heel eerlijk te zijn, ik mag haar ook steeds minder.
“Nou?” vraag ik. “Ga je nog iets zeggen?”
Hij kijkt me aan, maar is duidelijk niet van plan te antwoorden. mijn spullen en storm het appartement uit zonder gedag te zeggen. Ik sla de deur achter me dicht. Pas als ik half de trap af ben gerend, vertraag ik mijn tempo. Als Cor me had willen tegenhouden, had hij me al voordat ik bij de deur was ingehaald. Hij kan een stuk sneller lopen dan ik, zeker omdat ik hakken draag. Dit besef maakt me alleen maar erger van streek, blijkbaar vindt Cor het het niet waard om me tegen te houden.
Ik stap op mijn fiets en rij richting mijn appartement, ik wil niet huilen maar kan het niet helpen. Het lijkt wel alsof het Cor allemaal niets kan schelen. Vroeger had ik een vervelende gewoonte om te huilen als ik boos was. Maar ik dacht dat dat over was, want het was al jaren niet gebeurd. Ik houd niet van ruzie, daar zal het wel aan liggen.
Al snel moet ik stoppen en afstappen, omdat mijn tranen mijn zicht vertroebelen. Ik zit langs de kant van de weg, mijn knieën dicht tegen mijn borst getrokken, mijn lichaam schokt bij elke snik. Ik kan me niet de laatste keer herinneren dat ik een traan heb gelaten, laat staan zo heb zitten huilen. Ik huil niet, nooit. Waarom nu opeens wel?
Ik pak mijn mobiel, ik heb Daphne beloofd te laten weten hoe het ging. Ik typ snel wat er is gebeurd en wil bijna op ‘vezenden’ klikken, maar bedenk me.
Daphne is geweldig, maar zo onbezorgd. Waarschijnlijk is ze momenteel in één of andere online winkel aan het rondkijken naar een paar nieuwe vintage schoenen. Daphne heeft een goede baan, al jaren een leuke vriend en hoewel haar leven echt niet perfect is, ben ik soms jaloers op hoe simpel ze altijd over alles denkt.
Ik verwijder het berichtje en besluit om mijn moeder te bellen als ik thuiskom.

Hmmm ik vond het een beetje overdreven eerlijk gezegd. Dat ze heel snel haar spullen bij elkaar pakt en weg gaat en dan in tranen uitbarst. Als je tussen die gesprek van hun nog een stukje met wat meer geschreeuw plaats komt het geloofwaardiger over, snap je.
Want dit is een beetje te veel van het goede. Je zou beter kunnen doen dat die cor van zegt :''Als je haar niet mag dan mag je opdonderen'' ofzo iets. Ik weet niet maar het moet wat heftiger.

XxJenna