1
--------
Hoofdstuk 1
Ontslagen en uit huis geschopt, dat allemaal in één dag. Ik had heel wat tegengestribbeld en gescholden toen de deurwaarder me zonder pardon optilde en me letterlijk uit had gezet. Ik had een paar uur lang op de deur lopen timmeren met mijn vuisten, maar had het daarna toch echt opgegeven.
Dakloos zijn in een achterstandswijk in Detroit was levensgevaarlijk dus ik moest snel opzoek naar een slaapplaats. Ik liep langs de versleten huizen, de blaffende pitbulls, de mislukte graffitischilderingen en de ingedeukte, goedkope auto’s. Ik was bang, maar ik mocht dat niet laten merken want dan werd alles alleen maar erger. Ik liep zo zelfverzekerd mogelijk op straat. Gelukkig had ik mijn pistool bij me.
In de verte hoorde ik een meisje schreeuwen tegen een politieagent. Toen ik dichterbij kwam, zag ik wie de politieagent was.
‘Het is goed, ze hoort bij mij,’ zei ik tegen de agent. De politieagent herkende me nog van de vorige keer en holde weg. Tja, ik had nou eenmaal een onvergetelijke indruk achtergelaten. Ik glimlachte, maar kwam niet erg vrolijk over. ‘Thanks,’ zei het meisje droog. Ik zag dat ze een snee in haar wang had. Ze had een vestje aan dat zo kort was dat haar hele buik bloot was en je haar navelpiercing maar al te goed kon zien. Ze droeg een blauwe jeans en sneakers. Ze had lang zwart haar dat onder haar cappuchon uitkwam en een donkere huid. Volgens mij zat dit meisje zwaar in de problemen. Achter haar nietzeggende ogen, zag ik toch angst.
‘Graag gedaan,’ zei ik. In deze buurt liet je je emoties niet zien en vertrouwde je niemand, al helemaal geen vreemde. Als je hier iemand hielp, deed je dat niet voor diegene, maar omdat jij iets nodig had van diegene.
‘Wat moet je ervoor terug?,’ vroeg ze.
‘Een slaapplek voor vannacht,’ zei ik. Het meisje bekeek me van top tot teen en knikte. Ze draaide zich om en begon te lopen. Het was een teken dat ze het voor me zou regelen en dat ik mee moest lopen. Normaal gesproken zou ik niet zomaar met een vreemde meegaan. Maar ik wilde vannacht niet op straat blijven ronddwalen. Ook had ik mijn pistool bij me en wist ik hoe ik mezelf moest verdedigen.
Na een eind lopen bleef ze stilstaan bij een groot, oud gebouw waar hard muziek gedraaid werd. De ramen waren dichtgeplakt zodat je niet naar binnen kon kijken en er zaten sporen van kogelschoten in de muren. Het was zag er alles behalve veilig uit, maar toch viel het niet heel erg op in deze omgeving. Bijna alle huizen zagen er oud en versleten uit.
Het meisje klopte op de deur en mompelde iets wat ik niet kon verstaan. De deur ging open en ze liep naar binnen. Ik wilde achter haar aan lopen maar de deur werd voor mijn neus dicht gedaan. Ik hoorde haar praten. Ik keek om me heen. Ik wist dondersgoed wat zich in dit gebouw afspeelde, ik was hier zo vaak langsgelopen. Maar op dit moment had ik niet zo veel keuze. Het was dit of dakloos. Even later werd de deur weer open gedaan en ik liep naar binnen. Het gebouw zat vol met mensen die aan het blowen en drinken waren. Bijna allemaal hadden ze vele tatoeages en piercings. Eigenlijk zagen ze er gewoon uit als normale bewoners van achterstandswijken.Het meisje liep naar een smalle trap die naar beneden ging, ik volgde haar. Onderaan was weer een deur. Ze liep de krakende trap af en ze klopte op de deur en liep naar binnen. Weer bleef ik achter. Ik had zo’n vermoeden wat er achter deze deur zat en wat er zou gebeuren als hij weer open ging. Maar ik vond het niet erg, ik had het wel vaker gedaan en het viel best wel mee.
Na een tijdje ging de deur open en het meisje kwam er weer uit. Ze gebaarde dat ik naar binnen moest en dat deed ik.
--------
1
Wat vinden jullie? Tips zijn altijd welkom.
Girl in the Gang
Hey Wey,
Heb je verhaal gelezen (duhh anders zou ik geen reactie plaatsen
) Maar je hebt een heftig onderwerp gekozen. Niet egt makkelijk omdat je dan heel veel emoties moet beschrijven enz, en er zelf iets van af weten.
Tot nu toe vond ik het best wel goed. Ik zou als ik jouw was het gebouw waar ze zijn wat meer beschrijven. Bijvoorbeeld wat iemand zal denken als die het gebouw ziet zoiets. Dan heeft de lezer een plaatje van het gebouw voor zich, weetje
Maar verder vomd ik het leuk! Schrijf verder!!
XxJenna
Heb je verhaal gelezen (duhh anders zou ik geen reactie plaatsen
) Maar je hebt een heftig onderwerp gekozen. Niet egt makkelijk omdat je dan heel veel emoties moet beschrijven enz, en er zelf iets van af weten. Tot nu toe vond ik het best wel goed. Ik zou als ik jouw was het gebouw waar ze zijn wat meer beschrijven. Bijvoorbeeld wat iemand zal denken als die het gebouw ziet zoiets. Dan heeft de lezer een plaatje van het gebouw voor zich, weetje
Maar verder vomd ik het leuk! Schrijf verder!!
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Heey!
De titel trok me gelijk aan, ben heel benieuwd waar het heen gaat!
Het begin stuk is aantrekkelijk om te lezen, en je roept genoeg nieuwsigierigheid op om verder te willen lezen.
Het verbaasd me dat Jessy zoveel van het gang-bestaan weet. Dat maak je vast later wel duidelijk. ^_^ Maar ook dat ze zo makkelijk een mogelijke slaapplaats weet te krijgen, in een plaats waar niemand te vertrouwen is..
Misschien had je iets meer in detail kunnen treden over het stukje dat ze uit huis gezet wordt. Met al een slaande deur en wat geschreeuw is het een veel pakkender begin. Plus dan licht je een klein stukje van de sluier over Jessy op
Ga zo door! Ben benieuwd of ze inderdaad een slaapplaats krijgt!
Groetjes Maaike
De titel trok me gelijk aan, ben heel benieuwd waar het heen gaat!
Het begin stuk is aantrekkelijk om te lezen, en je roept genoeg nieuwsigierigheid op om verder te willen lezen.Het verbaasd me dat Jessy zoveel van het gang-bestaan weet. Dat maak je vast later wel duidelijk. ^_^ Maar ook dat ze zo makkelijk een mogelijke slaapplaats weet te krijgen, in een plaats waar niemand te vertrouwen is..
Misschien had je iets meer in detail kunnen treden over het stukje dat ze uit huis gezet wordt. Met al een slaande deur en wat geschreeuw is het een veel pakkender begin. Plus dan licht je een klein stukje van de sluier over Jessy op
Ga zo door! Ben benieuwd of ze inderdaad een slaapplaats krijgt!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
2
--------
Ik kwam in een rokerige ruimte wat leek op een slaapkamer. Er waren drie mannen waarvan één op een grote stoel zat. De andere twee mannen stonden naast hem. Ik zag een tweepersoonsbed staan met lelijk, versleten beddegoed. Verder was er een bureau met een telefoon erop en een lange kast die niet erg diep leek te zijn en vele deurtjes had, maar dat was alles wat er te zien was.
De twee staande mannen liepen naar me toe. Ze zagen er normaal uit, maar ik op een of andere manier wist dat het bewakers waren, geen idee waarom. De mannen fouilleerde me van top tot teen en ik liet het keurig toe. Ze pakte mijn pistool af, daarna knikten ze kort naar de man in de stoel en liepen de kamer uit. Ik hoorde dat van buiten de deur op slot werd gedaan.
Ik bekeek de man op de stoel goed. Hij was erg donker. Op zijn gezicht zaten veel littekens. Hij droeg een zwarte top en een spijkerbroek. Ook had hij witte sneakers aan. Zijn hand zat vol met dure ringen en hij had een dure horloge om, en om zijn hals zat een dikke, gouden ketting. Ik stopte mijn duimen in mijn broekzakken en liep langzaam en zelfverzekerd naar hem toe, ook al was ik van binnen best een beetje bang. Toen ik voor hem stond, stond hij op en liep een rondje om me heen. Ik bewoog niet en keek recht voor me uit. Ik had al mijn spieren aangespannen van angst. Toen hij weer voor me stond knikte hij kort en ging op het bed zitten. Ik moest even door de zure appel heen bijten, dus liep ik naar hem toe en begon zijn kleren uit te trekken.
Na ongeveer een uur mocht ik eindelijk weg. De twee bewakers kwamen weer binnen en ze namen me weer mee naar boven. Ze leidde me naar een heel klein kamertje waar net een eenpersoonsbed in paste. Het behang liet los en er zaten grote vochtplekken op het plafond en de muren. Het was pikkedonker en er was nergens een lamp te bekennen. Er was slechts één klein raampje.
Ik schoot uit mijn sneakers en klom op het bed en ging liggen. Ik hoorde dat de twee bewakers de deur weer dicht en op slot deden. Ik had geen kleren bij me. Ik trok mijn jeans uit en kroop onder de kriebelende, natte dekens. Het was hier echt ijskoud en ik voelde me enorm vies, maar ik kreeg vast niet de mogelijkheid om mezelf op te frissen. Ik sloot mijn ogen en viel uiteindelijk toch in slaap.
--------
2
--------
Ik kwam in een rokerige ruimte wat leek op een slaapkamer. Er waren drie mannen waarvan één op een grote stoel zat. De andere twee mannen stonden naast hem. Ik zag een tweepersoonsbed staan met lelijk, versleten beddegoed. Verder was er een bureau met een telefoon erop en een lange kast die niet erg diep leek te zijn en vele deurtjes had, maar dat was alles wat er te zien was.
De twee staande mannen liepen naar me toe. Ze zagen er normaal uit, maar ik op een of andere manier wist dat het bewakers waren, geen idee waarom. De mannen fouilleerde me van top tot teen en ik liet het keurig toe. Ze pakte mijn pistool af, daarna knikten ze kort naar de man in de stoel en liepen de kamer uit. Ik hoorde dat van buiten de deur op slot werd gedaan.
Ik bekeek de man op de stoel goed. Hij was erg donker. Op zijn gezicht zaten veel littekens. Hij droeg een zwarte top en een spijkerbroek. Ook had hij witte sneakers aan. Zijn hand zat vol met dure ringen en hij had een dure horloge om, en om zijn hals zat een dikke, gouden ketting. Ik stopte mijn duimen in mijn broekzakken en liep langzaam en zelfverzekerd naar hem toe, ook al was ik van binnen best een beetje bang. Toen ik voor hem stond, stond hij op en liep een rondje om me heen. Ik bewoog niet en keek recht voor me uit. Ik had al mijn spieren aangespannen van angst. Toen hij weer voor me stond knikte hij kort en ging op het bed zitten. Ik moest even door de zure appel heen bijten, dus liep ik naar hem toe en begon zijn kleren uit te trekken.
Na ongeveer een uur mocht ik eindelijk weg. De twee bewakers kwamen weer binnen en ze namen me weer mee naar boven. Ze leidde me naar een heel klein kamertje waar net een eenpersoonsbed in paste. Het behang liet los en er zaten grote vochtplekken op het plafond en de muren. Het was pikkedonker en er was nergens een lamp te bekennen. Er was slechts één klein raampje.
Ik schoot uit mijn sneakers en klom op het bed en ging liggen. Ik hoorde dat de twee bewakers de deur weer dicht en op slot deden. Ik had geen kleren bij me. Ik trok mijn jeans uit en kroop onder de kriebelende, natte dekens. Het was hier echt ijskoud en ik voelde me enorm vies, maar ik kreeg vast niet de mogelijkheid om mezelf op te frissen. Ik sloot mijn ogen en viel uiteindelijk toch in slaap.
--------
2
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Even als eerste, mocht je gebeurtenissen als het stukje dat ze zijn kleding uittrekt vaker laten gebeuren en er dieper op ingaan, dan moet je even het 16+ tekentje bij je eerste post zetten. Want er lezen ook jonge mensen je verhaal. En dat is niet voor allemaal geschikt 
Maar als het een van de weinige keren is, hoeft dat denk ik niet. Wellicht even checken met de moderators
Je roept steeds meer vragen op Hoe weet ze in vredesnaam dat ze dat moet doen om een slaapplek te krijgen? o.O Ik zal geduldig blijven wachten 
De man beschrijf je wel heel goed, ik zie echt zo'n ganster man voor me, die hoge plek in de rangorde bezet ^_^
Ga zo door!
Groetjes Maaike
Maar als het een van de weinige keren is, hoeft dat denk ik niet. Wellicht even checken met de moderators Je roept steeds meer vragen op
Hoe weet ze in vredesnaam dat ze dat moet doen om een slaapplek te krijgen? o.O Ik zal geduldig blijven wachten De man beschrijf je wel heel goed, ik zie echt zo'n ganster man voor me, die hoge plek in de rangorde bezet ^_^
Ga zo door!
Groetjes Maaike
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Haahaa Ik heb ook zo een plaatje van een gangster in mn hoofd van die man. Je hebt er er deze keer bling bling in verwerkt zeg! Gouden ringen XD
Doet ze dit soort werk voor altijd ofzo, egt vies.
Maarja misschien heb ik ongelijk.
Anyway schrijf verderr!!
Doet ze dit soort werk voor altijd ofzo, egt vies.
Maarja misschien heb ik ongelijk.
Anyway schrijf verderr!!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
-
WaitForTheMorning
- Potlood
- Berichten: 47
- Lid geworden op: 01 mar 2012 14:51
Hellooo
Ik heb je verhaal ook maar eens gelezen, het stond zo vaak bij de laatst geplaatste reacties Ik vind het onderwerp heel heftig, maar nog best origineel, niet zo uitgekauwd
Ik vind het wel jammer dat je in het begin al uitlegt waarover het gaat, waardoor je het al een beetje verraad. Op zich niet zo erg, maar zo weet je niet of mensen je verhaal echt zouden begrijpen als ze die uitleg niet hadden gehad. Kijk maar eens bij het verhaal van Xatham: The Chronicles of the South, daar zie je allemaal mensen die raden wat voor wezen de hoofdfiguur is, omdat de auteur het nog redelijk mysterieus houdt. Ik ken hem echter persoonlijk en wist dus al wat het wezen was, dus toen ik het las was het veel duidelijker. Volg je het nog?
Verder, lees je verhaal naderhand altijd even kritisch door om te kijken naar spellingsfoutjes en of de zinnen lekker lopen. Maar op zich ben ik alleen kleine dingen tegen gekomen.
Mij heb je zeker als volger! Ben benieuwd wat er gaat gebeuren
Liefs, WFTM
Ik heb je verhaal ook maar eens gelezen, het stond zo vaak bij de laatst geplaatste reacties
Ik vind het onderwerp heel heftig, maar nog best origineel, niet zo uitgekauwd Ik vind het wel jammer dat je in het begin al uitlegt waarover het gaat, waardoor je het al een beetje verraad. Op zich niet zo erg, maar zo weet je niet of mensen je verhaal echt zouden begrijpen als ze die uitleg niet hadden gehad. Kijk maar eens bij het verhaal van Xatham: The Chronicles of the South, daar zie je allemaal mensen die raden wat voor wezen de hoofdfiguur is, omdat de auteur het nog redelijk mysterieus houdt. Ik ken hem echter persoonlijk en wist dus al wat het wezen was, dus toen ik het las was het veel duidelijker. Volg je het nog?
Verder, lees je verhaal naderhand altijd even kritisch door om te kijken naar spellingsfoutjes en of de zinnen lekker lopen. Maar op zich ben ik alleen kleine dingen tegen gekomen.
Mij heb je zeker als volger! Ben benieuwd wat er gaat gebeuren
Liefs, WFTM
Hey. This is your life. Your story. Write it.
Oké, bedankt voor de tip!
Ik dacht ik zet er even een korte samenvatting neer zodat je van te voren weet of je het interessant vind of niet. Ik zal de samenvatting wel even weghalen.
3
--------
Hoofdstuk 2
Er werd hevig op mijn deur geklopt. Ik schrok wakker en keek om me heen. Langzaam begon ik het een en ander weer te herinneren. Ik pakte mijn jeans en trok hem snel aan. Snel deed ik mijn haren opnieuw in een paardenstaart. Ik stond op en opende de deur. Ik zag het meisje, dat me gisteren naar dit gebouw heeft gebracht, in de deur opening staan. Ze droeg soortgelijke kleren als toen en had dezelfde nietszeggende blik. ‘Tijd om je beslissing te maken,’ zei ze. Ik keek haar vragend aan. Welke beslissing? Ik zag dat het meisje haar ogen rolde. ‘Ga je terug naar je mislukte leventje of kom je bij the Destructions?,’ vroeg het meisje.
“The Destructions”, waar had ik dat eerder gehoord. Ik dacht even na. Oh, wacht eens. Ik had dat wel eens in een krant gelezen. Ze werden verdacht van vele moorden en diefstallen. Het was een gang! Ze vroeg of ik bij een gang kwam. Ik dacht even na. Ik kon moeilijk op straat gaan leven. Ik kon vast ook geen andere baan vinden; Detroit stond op het punt failliet te gaan. Ik kon gewoon niet anders. ‘Ik kom erbij,’ zei ik.
Ik werd naar een kamer geleid die, op een paar stoelen na, leeg was. Het meisje vertelde me dat ik moest gaan zitten. Zodra er iemand binnenkwam moest ik gaan staan, net zo lang tot ze me vertellen dat ik weer mocht gaan zitten. Verder mocht ik niets zeggen alleen als me iets gevraagd werd. Wat er ook gebeurde, ik moest gehoorzamen.
Het meisje liep de kamer uit en ik bleef alleen achter in de vochtige, kleurloze kamer. Ik bekeek de stoelen die voor me stonden. Het waren er vier. Er stonden geen stoelen naast me. Het leek op een verhoorkamer. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten. Waarschijnlijk zouden er straks vier mensen door de deur komen met een hogere status dan ik. Ik hoorde de deur langzaam opengaan. Ik stond braaf op. Ik hoorde voetstappen, maar bleef recht voor me uit kijken. Ik haalde een keer diep adem.
De mannen verschenen langzaam in mijn beeld. Ze waren rond de twintig. Ze droegen normale kleding, wijde spijkerbroeken en simpele shirts, maar aan hun dure sieraden en merkschoenen kon je zien dat ze een hoge status hadden. Ze liepen langzaam en zelfverzekerd naar de vier lege stoelen. Ze gingen zitten. Ik voelde mijn hartslag sneller gaan. De mannen bekeken me van top tot teen. Ik voelde me ongemakkelijk, maar ik probeerde zelfverzekerd over te komen, net als altijd.
‘Naam?’ vroeg één van de mannen. ‘Jessy Daniel,’ zei ik. Mijn stem klonk schor maar wel hard. Ze zeiden even niets en keken naar me. ‘Ga maar zitten,’ zei dezelfde man. Ik ging zitten, niet te nonchalant maar ook niet te keurig. Ze bekeken me nog steeds. Ik keek ze één voor één aan. Ik had moeite om niet weg te kijken, ik moest blijven kijken. Wegkijken was voor watjes. ‘Je begrijpt vast wel dat je niet zomaar bij een gang kan. Je moet eerst door iets wat wij de “ontgroeningsfase” noemen. Als je die hebt doorstaan moet je een eed afleggen en mag je jezelf “Tertairy Destructor” noemen. Je eerste opdracht om door de ontgroeningsfase te komen is een bezorging af te leveren. Dit lijkt gemakkelijk, maar het is moeilijker dan je denkt. Begrepen?’ vroeg de man. Ik knikte kort.
Eigenlijk had ik nog een heleboel vragen, maar ik had het gevoel dat ik niet nog meer instructies kreeg. ‘Jazmine!’ riep één van de mannen. Het meisje, dat me naar dit gebouw en naar deze kamer had gebracht, deed de deur open. Blijkbaar heette ze dus Jazmine.
Ze stond in de deuropening en knikte kort, als teken dat ik naar haar toe moest komen. Ik stond op en liep naar de deur. Jazmine liep de gang op en ik liep achter haar aan. Ze deed de deur achter me dicht.
‘En nu?,’ vroeg ik. Ik keek haar vragend aan. Ze leunde tegen de muur aan. ‘Wachten,’ zei ze. Ik leunde ook tegen de muur aan, die erg koud aanvoelde.
Nog geen twee minuten later werd Jazmine weer naar binnen geroepen. Ze sloot de deur en ik stond nu alleen op de gang. Er waren meerdere kamers en uit elke kamer kwam wel wat geluid. Alleen de kamer waar Jazmine nu in was, was stil. Ik tikte zenuwachtig met mijn vingers tegen de muur.
--------
3
Ik dacht ik zet er even een korte samenvatting neer zodat je van te voren weet of je het interessant vind of niet. Ik zal de samenvatting wel even weghalen.
3
--------
Hoofdstuk 2
Er werd hevig op mijn deur geklopt. Ik schrok wakker en keek om me heen. Langzaam begon ik het een en ander weer te herinneren. Ik pakte mijn jeans en trok hem snel aan. Snel deed ik mijn haren opnieuw in een paardenstaart. Ik stond op en opende de deur. Ik zag het meisje, dat me gisteren naar dit gebouw heeft gebracht, in de deur opening staan. Ze droeg soortgelijke kleren als toen en had dezelfde nietszeggende blik. ‘Tijd om je beslissing te maken,’ zei ze. Ik keek haar vragend aan. Welke beslissing? Ik zag dat het meisje haar ogen rolde. ‘Ga je terug naar je mislukte leventje of kom je bij the Destructions?,’ vroeg het meisje.
“The Destructions”, waar had ik dat eerder gehoord. Ik dacht even na. Oh, wacht eens. Ik had dat wel eens in een krant gelezen. Ze werden verdacht van vele moorden en diefstallen. Het was een gang! Ze vroeg of ik bij een gang kwam. Ik dacht even na. Ik kon moeilijk op straat gaan leven. Ik kon vast ook geen andere baan vinden; Detroit stond op het punt failliet te gaan. Ik kon gewoon niet anders. ‘Ik kom erbij,’ zei ik.
Ik werd naar een kamer geleid die, op een paar stoelen na, leeg was. Het meisje vertelde me dat ik moest gaan zitten. Zodra er iemand binnenkwam moest ik gaan staan, net zo lang tot ze me vertellen dat ik weer mocht gaan zitten. Verder mocht ik niets zeggen alleen als me iets gevraagd werd. Wat er ook gebeurde, ik moest gehoorzamen.
Het meisje liep de kamer uit en ik bleef alleen achter in de vochtige, kleurloze kamer. Ik bekeek de stoelen die voor me stonden. Het waren er vier. Er stonden geen stoelen naast me. Het leek op een verhoorkamer. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten. Waarschijnlijk zouden er straks vier mensen door de deur komen met een hogere status dan ik. Ik hoorde de deur langzaam opengaan. Ik stond braaf op. Ik hoorde voetstappen, maar bleef recht voor me uit kijken. Ik haalde een keer diep adem.
De mannen verschenen langzaam in mijn beeld. Ze waren rond de twintig. Ze droegen normale kleding, wijde spijkerbroeken en simpele shirts, maar aan hun dure sieraden en merkschoenen kon je zien dat ze een hoge status hadden. Ze liepen langzaam en zelfverzekerd naar de vier lege stoelen. Ze gingen zitten. Ik voelde mijn hartslag sneller gaan. De mannen bekeken me van top tot teen. Ik voelde me ongemakkelijk, maar ik probeerde zelfverzekerd over te komen, net als altijd.
‘Naam?’ vroeg één van de mannen. ‘Jessy Daniel,’ zei ik. Mijn stem klonk schor maar wel hard. Ze zeiden even niets en keken naar me. ‘Ga maar zitten,’ zei dezelfde man. Ik ging zitten, niet te nonchalant maar ook niet te keurig. Ze bekeken me nog steeds. Ik keek ze één voor één aan. Ik had moeite om niet weg te kijken, ik moest blijven kijken. Wegkijken was voor watjes. ‘Je begrijpt vast wel dat je niet zomaar bij een gang kan. Je moet eerst door iets wat wij de “ontgroeningsfase” noemen. Als je die hebt doorstaan moet je een eed afleggen en mag je jezelf “Tertairy Destructor” noemen. Je eerste opdracht om door de ontgroeningsfase te komen is een bezorging af te leveren. Dit lijkt gemakkelijk, maar het is moeilijker dan je denkt. Begrepen?’ vroeg de man. Ik knikte kort.
Eigenlijk had ik nog een heleboel vragen, maar ik had het gevoel dat ik niet nog meer instructies kreeg. ‘Jazmine!’ riep één van de mannen. Het meisje, dat me naar dit gebouw en naar deze kamer had gebracht, deed de deur open. Blijkbaar heette ze dus Jazmine.
Ze stond in de deuropening en knikte kort, als teken dat ik naar haar toe moest komen. Ik stond op en liep naar de deur. Jazmine liep de gang op en ik liep achter haar aan. Ze deed de deur achter me dicht.
‘En nu?,’ vroeg ik. Ik keek haar vragend aan. Ze leunde tegen de muur aan. ‘Wachten,’ zei ze. Ik leunde ook tegen de muur aan, die erg koud aanvoelde.
Nog geen twee minuten later werd Jazmine weer naar binnen geroepen. Ze sloot de deur en ik stond nu alleen op de gang. Er waren meerdere kamers en uit elke kamer kwam wel wat geluid. Alleen de kamer waar Jazmine nu in was, was stil. Ik tikte zenuwachtig met mijn vingers tegen de muur.
--------
3
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Je maakt het spannend door op dit stukje te eindigen. Ik ben benieuwd wat ze moet gaan afleveren en hoe lastig ze het haar maken ^_^
Ga zo door!
Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Dank je!
4
--------
Al snel kwam Jazmine naar buiten met een redelijk dik boek en een dikke, gele envelop. Ze gaf de envelop aan. Er zat iets zachts in. Wiet, vermoedde ik.
‘Dit moet je bezorgen, het adres staat erop,’ zei ze. Ze hield het boek omhoog. Het had een bruine kaft en er staken allemaal papiertjes uit. Het leken wel krantenknipsels.
‘Dit..., moet je goed bewaren. Je moet alles wat hierin staat weten, daarna mag je de envelop pas bezorgen. Precies op het moment dat de zon onder is, moet je hier zijn. Voor de deur van deze kamer,’ zei ze. Ze duwde het boek zo hard naar voren dat het een flinke stomp in mijn buik veroorzaakte. Ik probeerde te doen alsof het geen pijn deed en pakte het boek aan. Jazmine liep zonder om te kijken weg.
--------
4
4
--------
Al snel kwam Jazmine naar buiten met een redelijk dik boek en een dikke, gele envelop. Ze gaf de envelop aan. Er zat iets zachts in. Wiet, vermoedde ik.
‘Dit moet je bezorgen, het adres staat erop,’ zei ze. Ze hield het boek omhoog. Het had een bruine kaft en er staken allemaal papiertjes uit. Het leken wel krantenknipsels.
‘Dit..., moet je goed bewaren. Je moet alles wat hierin staat weten, daarna mag je de envelop pas bezorgen. Precies op het moment dat de zon onder is, moet je hier zijn. Voor de deur van deze kamer,’ zei ze. Ze duwde het boek zo hard naar voren dat het een flinke stomp in mijn buik veroorzaakte. Ik probeerde te doen alsof het geen pijn deed en pakte het boek aan. Jazmine liep zonder om te kijken weg.
--------
4
Laatst gewijzigd door wey op 04 apr 2012 09:22, 1 keer totaal gewijzigd.
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Wauw, vind het goed dat je zo'n onderwerp kan nemen voor een verhaal.
Ga snel verder!
Ik heb nog wel een tip -los van je verhaal-
Misschien kan je je voorstellen in het daarvoor bestemde topic?
Zo lezen misschien meer mensen je verhaal,
don't worry, je kan er zoveel inzetten als je zelf wil
x
Ga snel verder!
Ik heb nog wel een tip -los van je verhaal-
Misschien kan je je voorstellen in het daarvoor bestemde topic?
Zo lezen misschien meer mensen je verhaal,
don't worry, je kan er zoveel inzetten als je zelf wil
x
Live it, Love it, Read it.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Don't judge a book, by the cover.
Music on, World off.
May the odds be EVER in your favor.
Heyy!!
Heb weer ff bijgelezen, kon de hele tijd niet inloggen omdat website raar deed. Maar nu lukt het gelukkig wel.
Ik vind het nu egt spannend, ze moet een wiet bezorgen! Wat als ze gesnapt wordt? Hoop het niet, als ik haar was zou ik wegrennen en niet meer terug komen.
Oja je laatste alinea vond ik best wel overbodig. Die met hoofdstuk 3 boven. Die zou je weg moeten schrappen in deze post, en dan pas voor de volgende keer mmoeten posten. Dan kan je gewoon met hoofdstukj 3 beginnen. Nu is het zo een klein stukje. Maar het is alleen een tip. Het is niet egt iritan ofzo,
Ga snel verder!!
Heb weer ff bijgelezen, kon de hele tijd niet inloggen omdat website raar deed. Maar nu lukt het gelukkig wel.
Ik vind het nu egt spannend, ze moet een wiet bezorgen! Wat als ze gesnapt wordt? Hoop het niet, als ik haar was zou ik wegrennen en niet meer terug komen.
Oja je laatste alinea vond ik best wel overbodig. Die met hoofdstuk 3 boven. Die zou je weg moeten schrappen in deze post, en dan pas voor de volgende keer mmoeten posten. Dan kan je gewoon met hoofdstukj 3 beginnen. Nu is het zo een klein stukje. Maar het is alleen een tip. Het is niet egt iritan ofzo,
Ga snel verder!!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Spannend vervolg stukje! Ik ben benieuwd of ze de envelop goed weet te bezorgen en op tijd terug is ^_^
Je verhaal begon heel realistisch met de gang, alleen ik weet niet of ik dat met het boek ook dat gevoel van realisme heb
Ik vind gangs namelijk niet echt de types die boeken bij houden met daarin alle dingen die ze gedaan hebben. Wat als de politie dat vindt? Dan hebben ze in één klap al het bewijs.
Persoonlijk zou ik het wat subtieler aanpakken als je wil dat ze de gang leert kennen. Laat haar graffiti herkennen, gezocht posters op lantaarnpalen, laat haar mensen spreken of geef haar een tatoeage van de gang. Dat komt denk ik geloofwaardiger over dan een boek
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat! Ga zo door
Je verhaal begon heel realistisch met de gang, alleen ik weet niet of ik dat met het boek ook dat gevoel van realisme heb
Ik vind gangs namelijk niet echt de types die boeken bij houden met daarin alle dingen die ze gedaan hebben. Wat als de politie dat vindt? Dan hebben ze in één klap al het bewijs. Persoonlijk zou ik het wat subtieler aanpakken als je wil dat ze de gang leert kennen. Laat haar graffiti herkennen, gezocht posters op lantaarnpalen, laat haar mensen spreken of geef haar een tatoeage van de gang. Dat komt denk ik geloofwaardiger over dan een boek
Ik denk dat je hier iets als 'stomp' bedoelt in plaats van 'stom'wey schreef:Ze duwde het boek zo hard naar voren dat het een flinke stom in mijn buik veroorzaakte.
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat! Ga zo door
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Sorry, ik heb al een tijdje niet gepost.
Het boek moet je een beetje zien als een verzameling krantenknipsels en wat informatie.
Een gang is niet alleen maar schieten en blowen, maar er hangt ook een "zakelijke kant" aan.
Je zult daar later ook meer over lezen. ^^
Bedankt voor alle tips en complimenten trouwens!
5
--------
Hoofdstuk 3
Ik liep over straat opzoek naar het juiste adres. Ik was de hele middag bezig geweest met het boek lezen. Gelukkig onthield alles wat ik las gemakkelijk. Er zaten vooral krantenartikelen in die over de misdaden, die The Destructions hadden gepleegd, gingen. Ook zat er veel geschiedenis in die de media nooit had geweten. Ik vond het vreselijk om al die dingen te moeten weten. Ik wilde het het liefste vergeten en er niet meer over nadenken. Ik was niet zo iemand. Ik was geen crimineel.
Ik kwam aan bij een adres van een oud, klein huisje dat leeg stond. Bijna elke raam was ingeslagen en de donkerrode bakstenen zaten niet meer keurig in een rijtje. Ik liep naar de voordeur. Ik zocht naar een deurbel, maar die was nergens te bekennen. Ik wilde op de deur kloppen, maar toen mijn hand de deur raakte ging hij open. Ik keek naar binnen. De gang was leeg, er stond alleen een oude, houten trap die vast niet meer stevig genoeg was om op te lopen. Ik voelde een rilling over me heen gaan. Twijfelend ging ik naar binnen.
Ik liep door de gang. Het was muisstil en ik betwijfelde of er wel iemand was. Ik opende één van de deuren en zag een grote, lege kamer. Ik sloot de deur weer en liep naar de volgende deur. Daar was ook een kamer, maar deze was niet leeg. Er stond een redelijk normaal gekleede man, een donkere spijkerbroek en een grijs T-shirt, die zich omdraaide zodra hij de deur hoorde.
Ik liep zo zelfverzekerd mogelijk de kamer binnen. De man bekeek me van top tot teen. Toen ik redelijk dichtbij hem stond, haalde ik de envelop tevoorschijn. Hij pakte de envelop aan en opende het. Hij keek even in de envelop, daarna haalde hij zijn portefeuille tevoorschijn. Ik had van te voren nagerekend hoeveel het kostte. De informatie daarvoor had ik uit het boek gehaal dat Jazmine me gegeven had.
De man gaf me wat geld. Ik telde het na, maar het was een paar dollar te weinig. Ik keek hem recht in zijn ogen en trok een wenkbrauw op. Ik stak mijn hand uit als teken dat hij me nog wat dollars moest geven, maar hij weigerde. Ik wist dat ik hem hier niet mee mocht laten wegkomen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek hem dreigend aan. Nadat hij nog steeds geen geld wilde geven, duwde ik mijn knie in zijn kruis. Niet te hard, maar zeker niet te zacht. Hij kreunde kort en boog een beetje voorover. Ik zag dat hij probeerde de pijn te negeren en deed alsof er niets aan de hand was. Hij haalde het geld te voorschijn en gaf het aan me. Ik pakte het aan en draaide me gelijk om. Ik liep trots het griezelige huis uit en ging terug naar het gebouw.
--------
5
Het boek moet je een beetje zien als een verzameling krantenknipsels en wat informatie.
Een gang is niet alleen maar schieten en blowen, maar er hangt ook een "zakelijke kant" aan.
Je zult daar later ook meer over lezen. ^^
Bedankt voor alle tips en complimenten trouwens!
5
--------
Hoofdstuk 3
Ik liep over straat opzoek naar het juiste adres. Ik was de hele middag bezig geweest met het boek lezen. Gelukkig onthield alles wat ik las gemakkelijk. Er zaten vooral krantenartikelen in die over de misdaden, die The Destructions hadden gepleegd, gingen. Ook zat er veel geschiedenis in die de media nooit had geweten. Ik vond het vreselijk om al die dingen te moeten weten. Ik wilde het het liefste vergeten en er niet meer over nadenken. Ik was niet zo iemand. Ik was geen crimineel.
Ik kwam aan bij een adres van een oud, klein huisje dat leeg stond. Bijna elke raam was ingeslagen en de donkerrode bakstenen zaten niet meer keurig in een rijtje. Ik liep naar de voordeur. Ik zocht naar een deurbel, maar die was nergens te bekennen. Ik wilde op de deur kloppen, maar toen mijn hand de deur raakte ging hij open. Ik keek naar binnen. De gang was leeg, er stond alleen een oude, houten trap die vast niet meer stevig genoeg was om op te lopen. Ik voelde een rilling over me heen gaan. Twijfelend ging ik naar binnen.
Ik liep door de gang. Het was muisstil en ik betwijfelde of er wel iemand was. Ik opende één van de deuren en zag een grote, lege kamer. Ik sloot de deur weer en liep naar de volgende deur. Daar was ook een kamer, maar deze was niet leeg. Er stond een redelijk normaal gekleede man, een donkere spijkerbroek en een grijs T-shirt, die zich omdraaide zodra hij de deur hoorde.
Ik liep zo zelfverzekerd mogelijk de kamer binnen. De man bekeek me van top tot teen. Toen ik redelijk dichtbij hem stond, haalde ik de envelop tevoorschijn. Hij pakte de envelop aan en opende het. Hij keek even in de envelop, daarna haalde hij zijn portefeuille tevoorschijn. Ik had van te voren nagerekend hoeveel het kostte. De informatie daarvoor had ik uit het boek gehaal dat Jazmine me gegeven had.
De man gaf me wat geld. Ik telde het na, maar het was een paar dollar te weinig. Ik keek hem recht in zijn ogen en trok een wenkbrauw op. Ik stak mijn hand uit als teken dat hij me nog wat dollars moest geven, maar hij weigerde. Ik wist dat ik hem hier niet mee mocht laten wegkomen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek hem dreigend aan. Nadat hij nog steeds geen geld wilde geven, duwde ik mijn knie in zijn kruis. Niet te hard, maar zeker niet te zacht. Hij kreunde kort en boog een beetje voorover. Ik zag dat hij probeerde de pijn te negeren en deed alsof er niets aan de hand was. Hij haalde het geld te voorschijn en gaf het aan me. Ik pakte het aan en draaide me gelijk om. Ik liep trots het griezelige huis uit en ging terug naar het gebouw.
--------
5
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
6mm ik vond dat stukje met dat ze haar knie in zijn kruis duwde niet egt overtuigend. Het was alsof ik iets miste, weet niet wat. Bij de andere stukjes had je dat ''iets'' wel. Maar het idee is wel leuk.
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Ik denk dat ik weet wat je bedoelt Jenna. Het is denk ik omdat ze nieuw in het wereldje is, ze heeft nog geen ervaring en zegt in de alinea ervoor dat ze niet zo is. Dan is de reactie dat ze een knietje geeft een beetje ongeloofwaardig. Geloofwaardiger zou zijn (en ik heb niet veel maffia kennis, dus als ik het fout heb mogen jullie dat zeggen ) dat ze die dollars niet natelt en weg gaat. Ze daarna natelt en dan in de stress zit dat ze niet genoeg heeft..
Ga zo door!
) dat ze die dollars niet natelt en weg gaat. Ze daarna natelt en dan in de stress zit dat ze niet genoeg heeft.. Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Ja, oké. Dat is waar.
Ik heb nog niet echt veel tijd om jullie adviezen te verwerken.
Het is bijna toetsweek.
Ik post wel even een nieuw stukje. Ik ben al bij ongeveer bij Hoofdstuk 8 met schrijven, maar vergeet nog wel eens te posten.
Zelf vind ik het erg leuk om verschillende dingen niet helemaal uit te leggen zodat de lezer met veel vragen blijft zitten. Die worden dan later in het verhaal uitgelegd.
6
--------
De zon ging onder. Ik was al ruim van te voren in de koude, saaie gang met enorm veel deuren, waar af en toe iemand uit kwam of in ging. Ik wachtte en ik had geen idee waarop. Nadat het helemaal donker was, ging de deur van de kamer waar ik verwacht werd open. Er kwam een man uit die rustig weg liep. Hij keek me niet eens aan. Hij keek strak voor zich uit en had een op een of ander manier een aggresieve blik in zijn ogen. Toen hij uit zicht verdwenen was ging ik rechtop staan. Ik hoorde iemand uit de “verhoorkamer” mijn naam roepen. Ik haalde een keer diep adem en liep naar binnen.
Ik zag twee mannen staan, die er de vorige keer ook waren. Ik vroeg me af waar de andere twee waren, maar dat kon ik natuurlijk niet vragen. Het liefst zou ik heel wat vragen willen stellen, maar ik moest me gedeinsd houden.
Ik liep naar de lege stoel waar ik de vorige keer ook moest gaan zitten. Ik ging er voor staan en keek de twee mannen aan. Weer heerste er een ongemakkelijke stilte waarin de mannen me uitgebreid bekeken. ‘Je volgende opdracht...,’ begon één van de mannen opeens. ‘Is een stuk lastiger. Je moet iemand bevrijden. The Toxics hebben één van onze beste mannen vastgehouden.’ Ik dacht na. The Toxics, daar had ik eerder van gehoord. Ik ging er maar vanuit dat het een andere gang was. Maar..., was dit niet erg gevaarlijk? Straks werd ik opgepakt. Ik probeerde rustig te blijven ademen.
De man haalde een pistool uit zijn broekzak. Hij rolde het even om zijn vinger en gooide het onverwachts naar me. Tot mijn verbazing ving ik hem op. De man die het pistool net naar me gegooid had wees naar de muur achter haar. Er hing een poster dat leek op een dartbord. Ik wist dat het de bedoeling was dat ik nu moest schieten. Daar maakte ik me niet erg zorgen om, ik had bovendien leren schieten. Ik tilde het pistool op en richtte het op het dartbord. Mijn andere hand hield ik naast me bungelen. Met één hand schoot ik drie keer. De kogels kwamen alledrie precies in het midden terecht. Ik draaide me weer om naar de mannen.
‘Je kunt naar je kamer gaan, je wordt zo gehaald,’ zei de man die de hele tijd het woord had gehad. Ik draaide me om en liep de verhoorkamer uit. Het pistool had ik nog in mijn handen. Ik liep trots naar mijn kamer. Toen ik daar aankwam plofte ik neer op het bed en staarde naar het plafond. Ik had geen idee waarop ik moest wachten of hoe lang het zou duren.
--------
6
Ik heb nog niet echt veel tijd om jullie adviezen te verwerken.
Het is bijna toetsweek.
Ik post wel even een nieuw stukje. Ik ben al bij ongeveer bij Hoofdstuk 8 met schrijven, maar vergeet nog wel eens te posten.
Zelf vind ik het erg leuk om verschillende dingen niet helemaal uit te leggen zodat de lezer met veel vragen blijft zitten. Die worden dan later in het verhaal uitgelegd.
6
--------
De zon ging onder. Ik was al ruim van te voren in de koude, saaie gang met enorm veel deuren, waar af en toe iemand uit kwam of in ging. Ik wachtte en ik had geen idee waarop. Nadat het helemaal donker was, ging de deur van de kamer waar ik verwacht werd open. Er kwam een man uit die rustig weg liep. Hij keek me niet eens aan. Hij keek strak voor zich uit en had een op een of ander manier een aggresieve blik in zijn ogen. Toen hij uit zicht verdwenen was ging ik rechtop staan. Ik hoorde iemand uit de “verhoorkamer” mijn naam roepen. Ik haalde een keer diep adem en liep naar binnen.
Ik zag twee mannen staan, die er de vorige keer ook waren. Ik vroeg me af waar de andere twee waren, maar dat kon ik natuurlijk niet vragen. Het liefst zou ik heel wat vragen willen stellen, maar ik moest me gedeinsd houden.
Ik liep naar de lege stoel waar ik de vorige keer ook moest gaan zitten. Ik ging er voor staan en keek de twee mannen aan. Weer heerste er een ongemakkelijke stilte waarin de mannen me uitgebreid bekeken. ‘Je volgende opdracht...,’ begon één van de mannen opeens. ‘Is een stuk lastiger. Je moet iemand bevrijden. The Toxics hebben één van onze beste mannen vastgehouden.’ Ik dacht na. The Toxics, daar had ik eerder van gehoord. Ik ging er maar vanuit dat het een andere gang was. Maar..., was dit niet erg gevaarlijk? Straks werd ik opgepakt. Ik probeerde rustig te blijven ademen.
De man haalde een pistool uit zijn broekzak. Hij rolde het even om zijn vinger en gooide het onverwachts naar me. Tot mijn verbazing ving ik hem op. De man die het pistool net naar me gegooid had wees naar de muur achter haar. Er hing een poster dat leek op een dartbord. Ik wist dat het de bedoeling was dat ik nu moest schieten. Daar maakte ik me niet erg zorgen om, ik had bovendien leren schieten. Ik tilde het pistool op en richtte het op het dartbord. Mijn andere hand hield ik naast me bungelen. Met één hand schoot ik drie keer. De kogels kwamen alledrie precies in het midden terecht. Ik draaide me weer om naar de mannen.
‘Je kunt naar je kamer gaan, je wordt zo gehaald,’ zei de man die de hele tijd het woord had gehad. Ik draaide me om en liep de verhoorkamer uit. Het pistool had ik nog in mijn handen. Ik liep trots naar mijn kamer. Toen ik daar aankwam plofte ik neer op het bed en staarde naar het plafond. Ik had geen idee waarop ik moest wachten of hoe lang het zou duren.
--------
6
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Iedereen heeft opeens toetsweek, ik ook trouwens dus verwacht niet veel van mijn reacties.
we hebben hier dus te maken met een stoere cowgirl. Leuk hoor
Ooja good luck with your ''toetsweek'' 8-)
XxJenna
we hebben hier dus te maken met een stoere cowgirl. Leuk hoor
Ooja good luck with your ''toetsweek'' 8-)
XxJenna
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Op zich een leuk verhaal, maar ik vind het jammer dat je sommige scènes zo vluchtig beschrijft. Ik mis een beetje de details en de gedachtegang van de hoofdpersoon. Toch ben ik wel benieuwd naar hoe het verder gaat, vooral omdat je een vaak gebruikt onderwerp toch op een vrij originele manier neerzet.
Verder heb ik je verhaal van een 16+-icoontje voorzien, omdat zoals je zelf al aan gaf je verhaal voor 16+'ers is bedoeld.
Verder heb ik je verhaal van een 16+-icoontje voorzien, omdat zoals je zelf al aan gaf je verhaal voor 16+'ers is bedoeld.
As the phoenix arises from his ashes...
Het geeft niet dat je veel vragen wil oproepen hoor Maar ik zou er niet té veel creëren, want dat kan storend gaan werken.
Goed vervolg, alleen jammer dat je niet terug laat komen, dat ze haar vorige opdracht heeft volbracht. Nu loopt ze nog steeds met de drugs rond
Ga zo door!
En succes met je toetsweek
Maar ik zou er niet té veel creëren, want dat kan storend gaan werken. Goed vervolg, alleen jammer dat je niet terug laat komen, dat ze haar vorige opdracht heeft volbracht. Nu loopt ze nog steeds met de drugs rond
Ga zo door!
En succes met je toetsweek
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Nieuw stukje!
Ik zal jullie adviezen z.s.m. verwerken.
(Het is trouwens een best wel raar idee dat ik een 16+ verhaal schrijf terwijl ik zelf nog niet eens 16 jaar ben.)
7
--------
Hoofdstuk 4
Even later vloog de deur open. Ik schoot rechtop en keek wie er in de deuropening stond. Het was een lange, gespierde man. Hij was getint en droeg een zwarte Chicago Bulls pet met rode accenten. Ook droeg hij een zwarte top, waardoor je goed zijn armspieren kon zien. Hij had een donkereblauwe broek aan die best laag hing. Hij had zwarte sneakers aan, ook met rode accenten. Door zijn pet kon je zijn haren niet zien, maar waarschijnlijk was het erg kort.
Hij knikte zijn hoofd als teken dat ik mee moest komen en liep gelijk weg. Ik ging van het bed af en liep hem achterna. Hij liep het gebouw uit. Voor het gebouw stond een zwarte, middelgrote auto die er best nieuw uit zag. Je kon niet door de ramen naar binnenkijken. Hij stapte in aan de kant van het stuur. Ik stapte aan de andere kant in. Zodra ik de deur achter me dicht deed begon hij te rijden. Hij keek voor zich uit en zei niets. ‘Ik ben Jessy,’ zei ik, maar er kwam geen reactie. ‘En wie ben jij?’ vroeg ik. Hij keek me heel even aan met een chagrijnige blik. ‘Dan,’ zei hij. Hij richtte zijn ogen weer op de weg. Hij gaf flink gas en scheurde door de bochten. ‘Waar gaan we heen?,’ vroeg ik. Hij zuchtte diep. ‘Dat zie je wel,’ zei hij. ‘Jezus, wat heb jij?!’ zei ik geïrriteerd. Hij moest niet zo tegen me doen, dat had geen enkel nut.
‘Ik doe dit ook niet voor mijn plezier. Je bent alleen maar een last,’ zei hij bot. Ik keek hem beledigd aan. ‘Hoe weet je dat nou? Je kent me niet eens,’ zei ik boos. Hij zei niets. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek naar buiten. Wat een klootzak.
--------
7
Dit is wat je je een beetje kunt voorstellen bij Dan:
Ik zal jullie adviezen z.s.m. verwerken.
(Het is trouwens een best wel raar idee dat ik een 16+ verhaal schrijf terwijl ik zelf nog niet eens 16 jaar ben.)
7
--------
Hoofdstuk 4
Even later vloog de deur open. Ik schoot rechtop en keek wie er in de deuropening stond. Het was een lange, gespierde man. Hij was getint en droeg een zwarte Chicago Bulls pet met rode accenten. Ook droeg hij een zwarte top, waardoor je goed zijn armspieren kon zien. Hij had een donkereblauwe broek aan die best laag hing. Hij had zwarte sneakers aan, ook met rode accenten. Door zijn pet kon je zijn haren niet zien, maar waarschijnlijk was het erg kort.
Hij knikte zijn hoofd als teken dat ik mee moest komen en liep gelijk weg. Ik ging van het bed af en liep hem achterna. Hij liep het gebouw uit. Voor het gebouw stond een zwarte, middelgrote auto die er best nieuw uit zag. Je kon niet door de ramen naar binnenkijken. Hij stapte in aan de kant van het stuur. Ik stapte aan de andere kant in. Zodra ik de deur achter me dicht deed begon hij te rijden. Hij keek voor zich uit en zei niets. ‘Ik ben Jessy,’ zei ik, maar er kwam geen reactie. ‘En wie ben jij?’ vroeg ik. Hij keek me heel even aan met een chagrijnige blik. ‘Dan,’ zei hij. Hij richtte zijn ogen weer op de weg. Hij gaf flink gas en scheurde door de bochten. ‘Waar gaan we heen?,’ vroeg ik. Hij zuchtte diep. ‘Dat zie je wel,’ zei hij. ‘Jezus, wat heb jij?!’ zei ik geïrriteerd. Hij moest niet zo tegen me doen, dat had geen enkel nut.
‘Ik doe dit ook niet voor mijn plezier. Je bent alleen maar een last,’ zei hij bot. Ik keek hem beledigd aan. ‘Hoe weet je dat nou? Je kent me niet eens,’ zei ik boos. Hij zei niets. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek naar buiten. Wat een klootzak.
--------
7
Dit is wat je je een beetje kunt voorstellen bij Dan:
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
8
--------
De auto reed een donker, smal steegje in en kwam tot stilstand. Dan stapte uit en keek even om zich heen. Ik volgde zijn voorbeeld en liep naar hem toe. ‘Wat nu?,’ vroeg ik. Hij hield zijn hand snel voor mijn mond. ‘Ik sluip naar binnen. Jij blijft achter het stuur wachten. Als ik terug kom en in de auto stap moet je zo snel mogelijk wegrijden,’ fluisterde hij. Zijn gezicht was heel dicht bij die van mij. Hij liet zijn hand weer zakken en ik voelde zijn warme ademhaling op mijn gezicht.
‘Ik ga mee naar binnen,’ zei ik zelfverzekerd. Er verscheen een klein lachje op mijn gezicht. ‘En het heeft geen zin om me tegen te spreken want ik ga toch wel mee.’
Dan zuchtte en draaide zich om. Hij begon door het steegje te lopen. Ik volgde hem. Mijn blik ging over zijn gespierde lichaam. Ik kon het ook niet helpen, ik moest gewoon naar hem kijken. Hij liep langzaam en zelfverzekerd.
Opeens bleef hij stilstaan. Hij stond voor een muur waar een klein, open raampje in. Hij bekeek het even. Ik ging achter hem staan. Behendigd klom hij door het raampje. Verbaasd bleef ik achter. Ik liep ook naar het raampje. Ik legde mijn handen op de rand en trok mezelf omhoog. Mijn hoofd ging naar binnen, maar het was zo donker dat ik niets kon zien. Ik draaide me om zodat ik tegen het plafond aan keek. Ik wrong mijn heupen door het raampje en mijn benen volgde automatisch.
--------
8
--------
De auto reed een donker, smal steegje in en kwam tot stilstand. Dan stapte uit en keek even om zich heen. Ik volgde zijn voorbeeld en liep naar hem toe. ‘Wat nu?,’ vroeg ik. Hij hield zijn hand snel voor mijn mond. ‘Ik sluip naar binnen. Jij blijft achter het stuur wachten. Als ik terug kom en in de auto stap moet je zo snel mogelijk wegrijden,’ fluisterde hij. Zijn gezicht was heel dicht bij die van mij. Hij liet zijn hand weer zakken en ik voelde zijn warme ademhaling op mijn gezicht.
‘Ik ga mee naar binnen,’ zei ik zelfverzekerd. Er verscheen een klein lachje op mijn gezicht. ‘En het heeft geen zin om me tegen te spreken want ik ga toch wel mee.’
Dan zuchtte en draaide zich om. Hij begon door het steegje te lopen. Ik volgde hem. Mijn blik ging over zijn gespierde lichaam. Ik kon het ook niet helpen, ik moest gewoon naar hem kijken. Hij liep langzaam en zelfverzekerd.
Opeens bleef hij stilstaan. Hij stond voor een muur waar een klein, open raampje in. Hij bekeek het even. Ik ging achter hem staan. Behendigd klom hij door het raampje. Verbaasd bleef ik achter. Ik liep ook naar het raampje. Ik legde mijn handen op de rand en trok mezelf omhoog. Mijn hoofd ging naar binnen, maar het was zo donker dat ik niets kon zien. Ik draaide me om zodat ik tegen het plafond aan keek. Ik wrong mijn heupen door het raampje en mijn benen volgde automatisch.
--------
8
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
-
mena1998
- Typmachine
- Berichten: 771
- Lid geworden op: 04 sep 2011 11:50
- Locatie: Heelal, Melkweg, Aarde, Europa, Nederland, (Provincie) Groningen, Oude Pekela
Als je dit zelf een leuk verhaal vindt dan moet je doorgaan, het maakt dan niet uit of mensen het lezen.
Maar van mij mag het. AL heb ik nog niet gepost, ik volg het wel.
Maar van mij mag het. AL heb ik nog niet gepost, ik volg het wel.
Shit happens, just flush it and move on!
Ik ga er ook zeker mee door. Maar ik dacht als niemand het hier leest, dan heeft het niet zoveel zin om te posten. Maar goed, een nieuw stuk. ^^
9
--------
Uiteindelijk stond ik redelijk snel op de grond. Ik keek om me heen. Mijn ogen waren al een beetje gewend aan het donker. Ik stond in een donkere gang met enkel wat goedbewaakte deuren. In de verte zag ik Dan lopen. Ik snelde naar hem toe en ging naast hem lopen. Hij liep nu opeens heel snel en keek om zich heen. Hij bleef stil staan bij een deur waar een klein bordje met het nummer “23” hing. Hij bekeek het slot dat erop zat. Nadat hij er even naar gekeken had deed hij een stapje achter uit en hield zijn pistool omhoog. ‘Wacht even,’ fluisterde ik. Ik schoof een haarspeldje uit mijn haar, stopte het in het slot en begon eraan te prutsen. ‘Jessy, dit is geen film. Dat werkt toch niet,’ fluisterde Dan. Hij richtte zijn pistool nog steeds op de deur, terwijl ik er vlak voor stond. ‘Aan de kant,’ fluisterde hij. Ik negeerde het en probeerde het slot open te maken. Dit was me al eerder gelukt. Al stond ik nu onder een veel hogere druk. Hij liep naar me toe en duwde me aan de kant, waardoor ik met een harde klap op de grond viel. Er ging een pijnscheut door mijn voet. Maar tegelijkertijd ging het slot toch open. ‘Opschieten,’ fluisterde hij. Hij opende de deur en wilde wegrennen, maar hij bedacht zich en bleef staan. Hij liep naar me toe en hielp me, tot mijn verbazing, overeind. Inmiddels kwam er een blanke man uit de cel rennen. Hij klom uit het raam en verdween als sneeuw voor de zon. Inmiddels was ik opgestaan en rende ik samen met Dan naar het raam toe. Ik had erg veel pijn aan mijn voet. Achter me hoorde ik wat mannen schreeuwen. Ze waren zo’n vijftig meter bij ons vandaan, schatte ik. Toen we bij het raam aankwamen gaf hij me een voetje, waardoor ik heel snel door het raam kon klimmen. Dan klom achter me aan en rende naar de auto. Zodra we erin zaten gaf hij flink gas.
‘Waarom hielp je me?’ vroeg ik na een lange stilte. Ik probeerde hem aan te kijken, maar hij keek alleen maar recht voor zich uit. Dan zuchtte. ‘Gangleden komen voor elkaar op en helpen elkaar,’ legde hij uit. ‘Ze duwen elkaar dus niet omver.’
De rest van de rit verliep zwijgend. De stilte was erg ongemakkelijk en ik was blij toen we weer terug waren. Ik stapte uit en liep met moeite achter Dan aan naar binnen. Mijn enkel deed best wel pijn en ik zou er nog wel een paar dagen last van hebben.
Hij liep naar de gang waar de “verhoorkamer” zich bevond. Ik stopte mijn handen in mijn broekzakken en voelde de briefjes geld in zitten. Ik wist niet zo goed wat ik er mee moest doen. Ook had ik het boek, dat ik van Jazmine gekregen had, nog in mijn kamer. Toen Dan voor de deur stond, opende hij hem gelijk en liep naar binnen. Voordat ik de kans kreeg om hem achterna te lopen, sloot hij hem alweer.
--------
9
9
--------
Uiteindelijk stond ik redelijk snel op de grond. Ik keek om me heen. Mijn ogen waren al een beetje gewend aan het donker. Ik stond in een donkere gang met enkel wat goedbewaakte deuren. In de verte zag ik Dan lopen. Ik snelde naar hem toe en ging naast hem lopen. Hij liep nu opeens heel snel en keek om zich heen. Hij bleef stil staan bij een deur waar een klein bordje met het nummer “23” hing. Hij bekeek het slot dat erop zat. Nadat hij er even naar gekeken had deed hij een stapje achter uit en hield zijn pistool omhoog. ‘Wacht even,’ fluisterde ik. Ik schoof een haarspeldje uit mijn haar, stopte het in het slot en begon eraan te prutsen. ‘Jessy, dit is geen film. Dat werkt toch niet,’ fluisterde Dan. Hij richtte zijn pistool nog steeds op de deur, terwijl ik er vlak voor stond. ‘Aan de kant,’ fluisterde hij. Ik negeerde het en probeerde het slot open te maken. Dit was me al eerder gelukt. Al stond ik nu onder een veel hogere druk. Hij liep naar me toe en duwde me aan de kant, waardoor ik met een harde klap op de grond viel. Er ging een pijnscheut door mijn voet. Maar tegelijkertijd ging het slot toch open. ‘Opschieten,’ fluisterde hij. Hij opende de deur en wilde wegrennen, maar hij bedacht zich en bleef staan. Hij liep naar me toe en hielp me, tot mijn verbazing, overeind. Inmiddels kwam er een blanke man uit de cel rennen. Hij klom uit het raam en verdween als sneeuw voor de zon. Inmiddels was ik opgestaan en rende ik samen met Dan naar het raam toe. Ik had erg veel pijn aan mijn voet. Achter me hoorde ik wat mannen schreeuwen. Ze waren zo’n vijftig meter bij ons vandaan, schatte ik. Toen we bij het raam aankwamen gaf hij me een voetje, waardoor ik heel snel door het raam kon klimmen. Dan klom achter me aan en rende naar de auto. Zodra we erin zaten gaf hij flink gas.
‘Waarom hielp je me?’ vroeg ik na een lange stilte. Ik probeerde hem aan te kijken, maar hij keek alleen maar recht voor zich uit. Dan zuchtte. ‘Gangleden komen voor elkaar op en helpen elkaar,’ legde hij uit. ‘Ze duwen elkaar dus niet omver.’
De rest van de rit verliep zwijgend. De stilte was erg ongemakkelijk en ik was blij toen we weer terug waren. Ik stapte uit en liep met moeite achter Dan aan naar binnen. Mijn enkel deed best wel pijn en ik zou er nog wel een paar dagen last van hebben.
Hij liep naar de gang waar de “verhoorkamer” zich bevond. Ik stopte mijn handen in mijn broekzakken en voelde de briefjes geld in zitten. Ik wist niet zo goed wat ik er mee moest doen. Ook had ik het boek, dat ik van Jazmine gekregen had, nog in mijn kamer. Toen Dan voor de deur stond, opende hij hem gelijk en liep naar binnen. Voordat ik de kans kreeg om hem achterna te lopen, sloot hij hem alweer.
--------
9
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
10
--------
Hoofdstuk 5
Na een hele tijd voor de deur te hebben gestaan en geluisterd te hebben naar het geschreeuw, ging de deur weer open. Dan kwam naar buiten gestormd en sloeg de deur hard achter zich dicht.
‘Je wordt bedankt,’ zei hij zacht, maar zijn stem klonk boos. Hij liep weg en ik keek hem verbaasd na. Wat had ik nu weer verkeerd gedaan? Waarschijnlijk ging dit om die duw. Twijfelend liep ik naar binnen. Er zaten weer twee mannen. Zodra ik weer voor de stoel stond, begon de man, die het meest rechts zat en een Destructionsshirt droeg, te praten. ‘Geen zorgen, je hoeft niet meer met Dan samen te werken. De laatste tijd is hij er niet helemaal bij met zijn hoofd,’ zei de man.
Ik voelde me hier al wat meer op mijn plek en ik wist ook dat ik al een goede indruk had gemaakt. ‘Het geeft niet. Het heeft vast zo z’n reden. Ik vind het niet erg om met hem samen te werken,’ zei ik. Stiekem vond ik Dan best leuk, ondanks dat hij zo deed.
De man knikte. ‘Ik hoorde dat alles verder goed was gegaan,’ zei de linker man. ‘Zorg ervoor dat je hier morgenochtend om half negen bent met het boek over The Destructions.’ De linker man liep naar me toe en gaf me een sleutelbos er zaten een aantal sleutels aan. Hij wees naar een bepaalde sleutel. ‘Deze is voor je kamer. Naast je kamer zit een deur. Er hang een bordje met “douche”. Dit is de sleutel voor die deur,’ zei de man terwijl hij naar een andere sleutel wees. Ik knikte. De man liep weer terug naar zijn plek en ik draaide me om en liep weg.
Ik zat op mijn bed en wikkelde wat verband om mijn enkel. Ik was al helemaal aangekleed. Ik droeg een turquoise blousje dat redelijk ruim zat, daaronder had ik een zwart topje aan. Ik droeg een gekreukte skinny jeans die veel verschillende kleuren blauw bevatte.
Ik deed mijn groene sneakers aan en liep met boek onder mijn arm naar de “verhoorkamer”. Ik probeerde de pijn te verbergen; Ik wilde niet als een aansteller worden gezien en ik moest zo snel mogelijk de ontgroeningsfase door.
--------
10
--------
Hoofdstuk 5
Na een hele tijd voor de deur te hebben gestaan en geluisterd te hebben naar het geschreeuw, ging de deur weer open. Dan kwam naar buiten gestormd en sloeg de deur hard achter zich dicht.
‘Je wordt bedankt,’ zei hij zacht, maar zijn stem klonk boos. Hij liep weg en ik keek hem verbaasd na. Wat had ik nu weer verkeerd gedaan? Waarschijnlijk ging dit om die duw. Twijfelend liep ik naar binnen. Er zaten weer twee mannen. Zodra ik weer voor de stoel stond, begon de man, die het meest rechts zat en een Destructionsshirt droeg, te praten. ‘Geen zorgen, je hoeft niet meer met Dan samen te werken. De laatste tijd is hij er niet helemaal bij met zijn hoofd,’ zei de man.
Ik voelde me hier al wat meer op mijn plek en ik wist ook dat ik al een goede indruk had gemaakt. ‘Het geeft niet. Het heeft vast zo z’n reden. Ik vind het niet erg om met hem samen te werken,’ zei ik. Stiekem vond ik Dan best leuk, ondanks dat hij zo deed.
De man knikte. ‘Ik hoorde dat alles verder goed was gegaan,’ zei de linker man. ‘Zorg ervoor dat je hier morgenochtend om half negen bent met het boek over The Destructions.’ De linker man liep naar me toe en gaf me een sleutelbos er zaten een aantal sleutels aan. Hij wees naar een bepaalde sleutel. ‘Deze is voor je kamer. Naast je kamer zit een deur. Er hang een bordje met “douche”. Dit is de sleutel voor die deur,’ zei de man terwijl hij naar een andere sleutel wees. Ik knikte. De man liep weer terug naar zijn plek en ik draaide me om en liep weg.
Ik zat op mijn bed en wikkelde wat verband om mijn enkel. Ik was al helemaal aangekleed. Ik droeg een turquoise blousje dat redelijk ruim zat, daaronder had ik een zwart topje aan. Ik droeg een gekreukte skinny jeans die veel verschillende kleuren blauw bevatte.
Ik deed mijn groene sneakers aan en liep met boek onder mijn arm naar de “verhoorkamer”. Ik probeerde de pijn te verbergen; Ik wilde niet als een aansteller worden gezien en ik moest zo snel mogelijk de ontgroeningsfase door.
--------
10
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
11
--------
Ik klopte op de deur en opende hem. Ik stak mijn hoofd naar binnen en zag dat er nu nog maar één man was. Hij stond bij een raam en keek naar buiten. Hij hield een telefoon bij zijn oor.
Toen hij de deur open hoorde gaan draaide hij zich om en knikte kort als teken dat ik kon moest gaan zitten, dus dat deed ik. ‘Acht uur bij de oude autosloperij. Je zorgt maar dat je er bent,’ zei de man en hij hing op. Hij richtte zijn blik weer op me, en daarna op het boek. ‘Geef maar,’ zei hij en hij stak zijn hand uit. Ik stond op en gaf hem het boek. Ik pakte het geld, dat ik gekregen had toen ik de envelop had bezorgd, uit mijn broekzak en hield het hem voor. ‘Hou dat maar,’ zei de man. ‘Vanavond gaan we met een aantal Destructors naar de autosloperij. Jij gaat ook mee. Zorg dat je pistool geladen is. We vertrekken om half acht. Tot die tijd kun je voor Naomi werken. Wacht op de gang, ze komt je zo halen.’ Ik knikte.
Ik had geen idee wat er vanavond zou gaan gebeuren, maar het was vast niets goed. Ook wist ik niet wie Naomi was, maar ook dat zou ik vast snel zien.
Ik draaide me om. ‘Oh, en Dan gaat ook mee. Hij krijgt nog een kans, dus daar zul je je bij neer moeten leggen.’ Ik knikte nogmaals en liep weg, zonder mezelf om te draaien.
Ik snapte niet dat het zo’n ramp was dat Dan me had geduwd. Deze mensen waren tot alles in staat en deden allemaal vreselijke dingen bij mensen die niet bij The Destructors hoorde. Waarom deden ze dan zo moeilijk om een klein duwtje bij een medeganglid. Ik sloot de deur en wachtte op de gang.
Naomi was een vrouw van rond de dertig. Ze droeg een schortje, met daaronder een zwarte, strakke spijkerbroek en een een simpel, wit T-shirt. Ze keek vriendelijk, maar aan haar gezicht kon je goed zien dat ze vermoeid was.
Ze stak haar hand uit en stelde zichzelf voor. Ik schudde haar hand en deed hetzelfde. Haar hand voelde ruw en koud aan. Ze draaide zich om en liep weg, het was de bedoeling dat ik haar zou volgen, dus dat deed ik.
Ze liep naar een grote ruimte waar allemaal vrouwen stonden die aan het schrobben, koken, naaien en wassen waren. Ik kreeg een schort voorgehouden en werd naar de afwasruimte gebracht. Naomi vertelde dat ik de borden moest afdrogen en in de krat moest zetten. Ik deed dat keurig.
--------
11
--------
Ik klopte op de deur en opende hem. Ik stak mijn hoofd naar binnen en zag dat er nu nog maar één man was. Hij stond bij een raam en keek naar buiten. Hij hield een telefoon bij zijn oor.
Toen hij de deur open hoorde gaan draaide hij zich om en knikte kort als teken dat ik kon moest gaan zitten, dus dat deed ik. ‘Acht uur bij de oude autosloperij. Je zorgt maar dat je er bent,’ zei de man en hij hing op. Hij richtte zijn blik weer op me, en daarna op het boek. ‘Geef maar,’ zei hij en hij stak zijn hand uit. Ik stond op en gaf hem het boek. Ik pakte het geld, dat ik gekregen had toen ik de envelop had bezorgd, uit mijn broekzak en hield het hem voor. ‘Hou dat maar,’ zei de man. ‘Vanavond gaan we met een aantal Destructors naar de autosloperij. Jij gaat ook mee. Zorg dat je pistool geladen is. We vertrekken om half acht. Tot die tijd kun je voor Naomi werken. Wacht op de gang, ze komt je zo halen.’ Ik knikte.
Ik had geen idee wat er vanavond zou gaan gebeuren, maar het was vast niets goed. Ook wist ik niet wie Naomi was, maar ook dat zou ik vast snel zien.
Ik draaide me om. ‘Oh, en Dan gaat ook mee. Hij krijgt nog een kans, dus daar zul je je bij neer moeten leggen.’ Ik knikte nogmaals en liep weg, zonder mezelf om te draaien.
Ik snapte niet dat het zo’n ramp was dat Dan me had geduwd. Deze mensen waren tot alles in staat en deden allemaal vreselijke dingen bij mensen die niet bij The Destructors hoorde. Waarom deden ze dan zo moeilijk om een klein duwtje bij een medeganglid. Ik sloot de deur en wachtte op de gang.
Naomi was een vrouw van rond de dertig. Ze droeg een schortje, met daaronder een zwarte, strakke spijkerbroek en een een simpel, wit T-shirt. Ze keek vriendelijk, maar aan haar gezicht kon je goed zien dat ze vermoeid was.
Ze stak haar hand uit en stelde zichzelf voor. Ik schudde haar hand en deed hetzelfde. Haar hand voelde ruw en koud aan. Ze draaide zich om en liep weg, het was de bedoeling dat ik haar zou volgen, dus dat deed ik.
Ze liep naar een grote ruimte waar allemaal vrouwen stonden die aan het schrobben, koken, naaien en wassen waren. Ik kreeg een schort voorgehouden en werd naar de afwasruimte gebracht. Naomi vertelde dat ik de borden moest afdrogen en in de krat moest zetten. Ik deed dat keurig.
--------
11
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Ik lees nog steeds mee, al ben ik wat traag door school en dergelijken geworden.. -.-"
De enige tip die ik voor je heb is om je dialogen, wat duidelijker/overzichtelijker neer te zetten. Door iedere gesproken zin op een aparte regel te zetten. Daardoor worden dialogen beter te volgen
Even een voorbeeldje uit hoofdstuk 5:
Jij hebt het zo staan:
‘Je wordt bedankt,’ zei hij zacht, maar zijn stem klonk boos. Hij liep weg en ik keek hem verbaasd na. Wat had ik nu weer verkeerd gedaan? Waarschijnlijk ging dit om die duw. Twijfelend liep ik naar binnen. Er zaten weer twee mannen. Zodra ik weer voor de stoel stond, begon de man, die het meest rechts zat en een Destructionsshirt droeg, te praten. ‘Geen zorgen, je hoeft niet meer met Dan samen te werken. De laatste tijd is hij er niet helemaal bij met zijn hoofd,’ zei de man.
Ik voelde me hier al wat meer op mijn plek en ik wist ook dat ik al een goede indruk had gemaakt. ‘Het geeft niet. Het heeft vast zo z’n reden. Ik vind het niet erg om met hem samen te werken,’ zei ik. Stiekem vond ik Dan best leuk, ondanks dat hij zo deed.
En beter is als je het zo schrijft:
‘Je wordt bedankt,’ zei hij zacht, maar zijn stem klonk boos.
Hij liep weg en ik keek hem verbaasd na. Wat had ik nu weer verkeerd gedaan? Waarschijnlijk ging dit om die duw. Twijfelend liep ik naar binnen. Er zaten weer twee mannen. Zodra ik weer voor de stoel stond, begon de man, die het meest rechts zat en een Destructionsshirt droeg, te praten.
‘Geen zorgen, je hoeft niet meer met Dan samen te werken. De laatste tijd is hij er niet helemaal bij met zijn hoofd,’ zei de man.
‘Het geeft niet. Het heeft vast zo z’n reden. Ik vind het niet erg om met hem samen te werken,’ zei ik.
Stiekem vond ik Dan best leuk, ondanks dat hij zo deed.
Met name in gesprekken wordt het dan duidelijker, plus je hoeft dan niet iedere keer aan te geven wie wat zegt
Verder nog een tip om meer lezers te krijgen, lees verhalen van anderen Leden zijn namelijk sneller geneigd jouw verhaal te lezen, als je ook iets van hen leest.
Ga zo door!
De enige tip die ik voor je heb is om je dialogen, wat duidelijker/overzichtelijker neer te zetten. Door iedere gesproken zin op een aparte regel te zetten. Daardoor worden dialogen beter te volgen
Even een voorbeeldje uit hoofdstuk 5:
Jij hebt het zo staan:
‘Je wordt bedankt,’ zei hij zacht, maar zijn stem klonk boos. Hij liep weg en ik keek hem verbaasd na. Wat had ik nu weer verkeerd gedaan? Waarschijnlijk ging dit om die duw. Twijfelend liep ik naar binnen. Er zaten weer twee mannen. Zodra ik weer voor de stoel stond, begon de man, die het meest rechts zat en een Destructionsshirt droeg, te praten. ‘Geen zorgen, je hoeft niet meer met Dan samen te werken. De laatste tijd is hij er niet helemaal bij met zijn hoofd,’ zei de man.
Ik voelde me hier al wat meer op mijn plek en ik wist ook dat ik al een goede indruk had gemaakt. ‘Het geeft niet. Het heeft vast zo z’n reden. Ik vind het niet erg om met hem samen te werken,’ zei ik. Stiekem vond ik Dan best leuk, ondanks dat hij zo deed.
En beter is als je het zo schrijft:
‘Je wordt bedankt,’ zei hij zacht, maar zijn stem klonk boos.
Hij liep weg en ik keek hem verbaasd na. Wat had ik nu weer verkeerd gedaan? Waarschijnlijk ging dit om die duw. Twijfelend liep ik naar binnen. Er zaten weer twee mannen. Zodra ik weer voor de stoel stond, begon de man, die het meest rechts zat en een Destructionsshirt droeg, te praten.
‘Geen zorgen, je hoeft niet meer met Dan samen te werken. De laatste tijd is hij er niet helemaal bij met zijn hoofd,’ zei de man.
‘Het geeft niet. Het heeft vast zo z’n reden. Ik vind het niet erg om met hem samen te werken,’ zei ik.
Stiekem vond ik Dan best leuk, ondanks dat hij zo deed.
Met name in gesprekken wordt het dan duidelijker, plus je hoeft dan niet iedere keer aan te geven wie wat zegt
Verder nog een tip om meer lezers te krijgen, lees verhalen van anderen
Leden zijn namelijk sneller geneigd jouw verhaal te lezen, als je ook iets van hen leest. Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...
Hey!
Ik lees ook nog mee. Jeetje hey wat liep ik achter zeg. Had egt niet in de gaten dat je zo snel ging! Heb je zoveel inspiratie. Ik von dat stukje met Dan egt leuk, en die foto was ook leuk
Waarom werden die gasten eigenlijk boos op Dan, hij heeft toch niks verkeerds gedaan. Door een duwtje ga je egt niet dood hoor! Arme Dan
Hopelijk is hij deze keer wat aardiger tegen Jessy.
Ga snel verdeur!
Ik lees ook nog mee. Jeetje hey wat liep ik achter zeg. Had egt niet in de gaten dat je zo snel ging! Heb je zoveel inspiratie. Ik von dat stukje met Dan egt leuk, en die foto was ook leuk
Waarom werden die gasten eigenlijk boos op Dan, hij heeft toch niks verkeerds gedaan. Door een duwtje ga je egt niet dood hoor! Arme Dan
Hopelijk is hij deze keer wat aardiger tegen Jessy.
Ga snel verdeur!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Bedankt voor de tips!! Ik ga er wat mee doen!
12
--------
Hoofdstuk 6
Na een hele middag schrobben mocht ik eindelijk weg. Ik kreeg wat te eten mee en at het gelijk op in mijn slaapkamer. Ik pakte de sleutels en het geld en propte het in mijn zak.
Ik liep het gebouw uit en ging op zoek naar wat nieuwe kleren. Het was niet veel geld, maar ik kon niet mijn hele leven in deze kleren blijven rondlopen.
Toen ik terug kwam nam ik een snelle douche en trok mijn kleren aan. Ik deed een beetje make-up op. Ik bekeek het resultaat in het kleine spiegeltje dat in de badkamer hing.
De badkamer was een kleine ruimte met slechts een tiolet, een mini-douche en een wastafel met een spiegel erboven. De stenen vloer voelde ijskoud aan op blote voeten en het was er ook best wel koud. Snel trok ik mijn sneakers aan en ging op mijn bed zitten.
Na een aantal minuten werd er op mijn deur geklopt. Ik stopte de pistool, die ik in mijn handen had en uitgebreid aan het bekijken was, in mijn broek zak en deed de deur open. Het was Dan. Hij had zich al weer omgedraaid en liep richting de uitgang. Ik liep achter hem aan.
Hij liep naar een pleintje waar enkele auto’s stonden geparkeerd. Er stonden wat mannen te praten, waaronder alle vier mannen van de verhoorkamer. Dan ging er bij staan en ik bleef staan. Ik keek om me heen. Ik zag Jazmine ook staan. Ze praatte met een ander meisje. Voor de rest waren er geen vrouwen te bekennen.
Ik liep naar ze toe. ‘Hé,’ zei ik. Jazmine en het meisje keken me aan. Het meisje bekeek me van top tot teen en Jazmine keek me gewoon aan. ‘Hé,’ zei Jazmine. ‘Dit is dat nieuwe meisje.’ Dat laatste was naar het meisje gericht. ‘Oké,’ zei ze.
Ik trok, zonder er echt bij stil te staan, één wenkbrauw op. Dat nieuwe meisje? ‘Ik ben Jessy,’ zei ik tegen het meisje.
‘Ik ben Charlie,’ zei het meisje. Ze leek niet heel erg overtuigd van me te zijn. Charlie was niet erg knap, maar ze had een bepaalde uitstraling waardoor ze vast veel aandacht van jongens kreeg. Ze had lange, golvende, haren die pikzwart waren. Haar huid was licht getint. Ze droeg een klein beetje mascara, wat haar lange wimpers nog voller maakte. Ze had mooie grote lichtbruine ogen, een onopvallende neus en volle lippen. Toen ik een stem hoorde die de aandacht van de menigte vroeg, draaide ik me om.
--------
12
12
--------
Hoofdstuk 6
Na een hele middag schrobben mocht ik eindelijk weg. Ik kreeg wat te eten mee en at het gelijk op in mijn slaapkamer. Ik pakte de sleutels en het geld en propte het in mijn zak.
Ik liep het gebouw uit en ging op zoek naar wat nieuwe kleren. Het was niet veel geld, maar ik kon niet mijn hele leven in deze kleren blijven rondlopen.
Toen ik terug kwam nam ik een snelle douche en trok mijn kleren aan. Ik deed een beetje make-up op. Ik bekeek het resultaat in het kleine spiegeltje dat in de badkamer hing.
De badkamer was een kleine ruimte met slechts een tiolet, een mini-douche en een wastafel met een spiegel erboven. De stenen vloer voelde ijskoud aan op blote voeten en het was er ook best wel koud. Snel trok ik mijn sneakers aan en ging op mijn bed zitten.
Na een aantal minuten werd er op mijn deur geklopt. Ik stopte de pistool, die ik in mijn handen had en uitgebreid aan het bekijken was, in mijn broek zak en deed de deur open. Het was Dan. Hij had zich al weer omgedraaid en liep richting de uitgang. Ik liep achter hem aan.
Hij liep naar een pleintje waar enkele auto’s stonden geparkeerd. Er stonden wat mannen te praten, waaronder alle vier mannen van de verhoorkamer. Dan ging er bij staan en ik bleef staan. Ik keek om me heen. Ik zag Jazmine ook staan. Ze praatte met een ander meisje. Voor de rest waren er geen vrouwen te bekennen.
Ik liep naar ze toe. ‘Hé,’ zei ik. Jazmine en het meisje keken me aan. Het meisje bekeek me van top tot teen en Jazmine keek me gewoon aan. ‘Hé,’ zei Jazmine. ‘Dit is dat nieuwe meisje.’ Dat laatste was naar het meisje gericht. ‘Oké,’ zei ze.
Ik trok, zonder er echt bij stil te staan, één wenkbrauw op. Dat nieuwe meisje? ‘Ik ben Jessy,’ zei ik tegen het meisje.
‘Ik ben Charlie,’ zei het meisje. Ze leek niet heel erg overtuigd van me te zijn. Charlie was niet erg knap, maar ze had een bepaalde uitstraling waardoor ze vast veel aandacht van jongens kreeg. Ze had lange, golvende, haren die pikzwart waren. Haar huid was licht getint. Ze droeg een klein beetje mascara, wat haar lange wimpers nog voller maakte. Ze had mooie grote lichtbruine ogen, een onopvallende neus en volle lippen. Toen ik een stem hoorde die de aandacht van de menigte vroeg, draaide ik me om.
--------
12
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Nou ik wil meer lezen. Ik zat er echt helemaal in en opeens stop je 
Nou dan wachten we wel.
Maar ik vond dit egt een super goed stukje, kon niet stoppen met lezen! Het was heel erg leuk om de details te lezen, zo had je ongeveer een beeld.
Nu weet ik so wie so hoe die Charlie er uit ziet
Ga je snel verder?
Nou dan wachten we wel.Maar ik vond dit egt een super goed stukje, kon niet stoppen met lezen! Het was heel erg leuk om de details te lezen, zo had je ongeveer een beeld.
Nu weet ik so wie so hoe die Charlie er uit ziet
Ga je snel verder?
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
13
--------
Het was één van de mannen van de verhoorkamer. Ik luisterde naar wat hij te zeggen had.
Toen het redelijk stil was begon hij te praten. ‘We gaan zo naar de sloperij toe. Daar hebben we afgesproken met The Toxics. Jullie weten wat jullie te doen staat. Oh, en dat is Jessy. Ze is nieuw, dus houd een beetje rekening met haar,’ zei hij terwijl hij naar me wees. Het voelde niet erg prettig dat alle blikken nu naar mij gingen.
‘Oké, instappen allemaal,’ riep dezelfde man. Iedereen ging naar de auto’s. Ik keek om me heen.
Opeens voelde ik hoe iemand mijn arm vast pakte. Ik draaide me om, om te kijken wie het was. Het was Dan. Hij knikte in de richting van een auto. Ik liep achter hem aan naar de auto toe. Jazmine en Charlie zagen het blijkbaar ook en liepen haastig achter ons aan.
Ik stapte in en zat naast Dan, die achter het stuur zat. Jazmine en Charlie gingen achterin zitten. Dan keek even om, zijn blik bleef bij Charlie hangen. Ik kon niet uit zijn gezicht opmaken wat hij dacht of vond. Hij keek zoals hij normaal ook deed, emotieloos en mysterieus, maar tegelijkertijd zo ongelofelijk sexy. Hij draaide zich weer recht en startte de auto. Hij reed achter de andere auto’s aan naar de oude autosloperij.
De auto’s stopten en werden slordig geparkeerd. Ik zag mensen al uitstappen en hun pistolen in hun handen klemmen. Ook Dan stapte uit en pakte zijn pistool uit zijn broekzak. Ik volgde zijn voorbeeld en ik hoorde dat Jazmine en Charlie dat ook deden.
Een angstig gevoel bekroop me, maar ik trok me er niets van aan. Ik liep achter de groep aan, die redelijk snel liep. Het was pikdonker en ik kon nog net zien waar de gene voor mij heen liep. Ik was Dan inmiddels alweer kwijt geraakt en Jazmine en Charlie ook. Het enige wat ik hoorde was het geluid van voetstappen en het geluid mensen die hun pistool laden.
‘Waar is hij?’ hoorde ik opeens iemand roepen. De mannenstem kwam me bekend voor, maar ik wist zeker dat het Dan niet was. Het was waarschijnlijk één van de mannen van de verhoorkamer.
--------
13
--------
Het was één van de mannen van de verhoorkamer. Ik luisterde naar wat hij te zeggen had.
Toen het redelijk stil was begon hij te praten. ‘We gaan zo naar de sloperij toe. Daar hebben we afgesproken met The Toxics. Jullie weten wat jullie te doen staat. Oh, en dat is Jessy. Ze is nieuw, dus houd een beetje rekening met haar,’ zei hij terwijl hij naar me wees. Het voelde niet erg prettig dat alle blikken nu naar mij gingen.
‘Oké, instappen allemaal,’ riep dezelfde man. Iedereen ging naar de auto’s. Ik keek om me heen.
Opeens voelde ik hoe iemand mijn arm vast pakte. Ik draaide me om, om te kijken wie het was. Het was Dan. Hij knikte in de richting van een auto. Ik liep achter hem aan naar de auto toe. Jazmine en Charlie zagen het blijkbaar ook en liepen haastig achter ons aan.
Ik stapte in en zat naast Dan, die achter het stuur zat. Jazmine en Charlie gingen achterin zitten. Dan keek even om, zijn blik bleef bij Charlie hangen. Ik kon niet uit zijn gezicht opmaken wat hij dacht of vond. Hij keek zoals hij normaal ook deed, emotieloos en mysterieus, maar tegelijkertijd zo ongelofelijk sexy. Hij draaide zich weer recht en startte de auto. Hij reed achter de andere auto’s aan naar de oude autosloperij.
De auto’s stopten en werden slordig geparkeerd. Ik zag mensen al uitstappen en hun pistolen in hun handen klemmen. Ook Dan stapte uit en pakte zijn pistool uit zijn broekzak. Ik volgde zijn voorbeeld en ik hoorde dat Jazmine en Charlie dat ook deden.
Een angstig gevoel bekroop me, maar ik trok me er niets van aan. Ik liep achter de groep aan, die redelijk snel liep. Het was pikdonker en ik kon nog net zien waar de gene voor mij heen liep. Ik was Dan inmiddels alweer kwijt geraakt en Jazmine en Charlie ook. Het enige wat ik hoorde was het geluid van voetstappen en het geluid mensen die hun pistool laden.
‘Waar is hij?’ hoorde ik opeens iemand roepen. De mannenstem kwam me bekend voor, maar ik wist zeker dat het Dan niet was. Het was waarschijnlijk één van de mannen van de verhoorkamer.
--------
13
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Je kan het ook zo ongelovelijk spannend maken!
Nu heb je ervoor gezorgd dat ik niet meer kan stoppen met het lezen, wil meer
Wat bedoelde die man trouwens met waar is hij?
Nu heb je ervoor gezorgd dat ik niet meer kan stoppen met het lezen, wil meer
Wat bedoelde die man trouwens met waar is hij?
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Dank je! Ik denk dat je daar in dit stuk wel achter komt. ^^
14
--------
Opeens stond iedereen stil. Ik liep door de menigte opzoek naar iemand die ik kende.
Ik stond stil toen ik een man zag die vastgebonden zat en stevig werd vastgehouden. Hij droeg geen shirt. Zijn hele lichaam zat onder de verse sneden en oude littekens van kogelschoten.
De mannen van de verhoorkamer stonden voor hem en hielden hun pistolen omhoog. Ik, en de rest van de groep, stond nu waarschijnlijk oog in oog met The Toxics.
‘Geef hem,’ zei dezelfde man die net ook sprak. Hij tilde zijn andere hand ook op en gebaarde dat de man die de gevangene vasthield, hem moest loslaten en aangeven. Ik drukte mijn kaken op elkaar en hield mijn pistool stevig vast met beide handen.
‘Jullie eerst,’ zei één van de mannen van The Toxics. Er kwam een vastgebonden gevangene van The Destructions door de menigte geduwd door een medeganglid. Hij was langer dan de gemiddelde mens was, en hij was redelijk dun.
‘Tegelijkertijd,’ zei de man van de verhoorkamer die het woord nam. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Dit was best wel kinderachtig, maar blijkbaar wel heel belangrijk.
‘Drie..., twee..., één,’ telde de man van The Destructions. Bij één werd de Toxic vrijgelaten, die gelijk naar zijn groep rende. Alleen de Destructor werd niet los gelaten, maar juist meegetrokken en The Toxics rende weg.
Gelijk begon de groep achter ze aan te rennen. Ik rende achter de groep aan, ook al deed dat best veel pijn aan mijn enkel. Er werden enkele schoten gelost. Ik keek angstig om me heen. Ik was heel vlakbij The Toxics en ik kon hun gevangene zien. Ik richtte mijn pistool op het been van de man die hem vasthield. Ik schoot, en de man kreunde luid. Hij viel op de grond en pakte zijn been vast. De gevangene rende de weg. The Destructions veranderde van richting en rende terug naar de auto’s. Ik reageerde alleen wat later en rende achter de groep aan.
Ik zag enkele mensen op de grond liggen en de groep achterna kropen. Ik ging naar de auto waar ik zojuist was uitgestapt. Ik stapte weer in. Jazmine en Charlie zaten er al weer. Maar Dan was er nog niet.
‘Waar is Dan?’ vroeg ik. Ze haalden hun schouders op. Ik keek door het raam naar buiten, maar ik kon niet erg ver kijken. Daar was het te donker voor.
Ik was erg ongerust, maar dat liet ik niet merken. De meiden achterin deden ook alsof er niets aan de hand was. Uiteindelijk kwam Dan aanlopen en stapte de auto in. Er mankeerde niets aan hem, dus ik vroeg me af waarom het zo lang deed voordat hij hier heen kwam. Bijna alle auto’s waren al weggereden.
Hij startte de auto en reed weg. Er heerste een ongemakkelijke sfeer in de auto. Niemand zei iets en iedereen keek naar buiten. Ik had het gevoel dat er iets gaande was tussen Dan en Charlie of Jazmine. Of misschien zelfs allebei. Misschien was dat wel de reden waarom Dan zo bot deed.
‘Hij is terug,’ riep één van de mannen terwijl hij de hand van de ex-gevangene omhoog. Iedereen begon te juichen. Ik werd helemaal platgedrukt. Ik liep met veel moeite door de menigte opzoek naar wat ruimte.
Uiteindelijk eindigde in mijn kamer. Ik sloot de deur en ging op mijn bed zitten. Ik hoorde een heleboel verschillende geluiden, maar ik kon ze niet echt goed plaatsen. Grotendeels van de geluiden waren stemmen die net niet kon verstaan. Verder hoorde ik voetstappen en deuren die geopend en gesloten werden. Ik sloot mijn ogen en viel langzaam in slaap.
--------
14
14
--------
Opeens stond iedereen stil. Ik liep door de menigte opzoek naar iemand die ik kende.
Ik stond stil toen ik een man zag die vastgebonden zat en stevig werd vastgehouden. Hij droeg geen shirt. Zijn hele lichaam zat onder de verse sneden en oude littekens van kogelschoten.
De mannen van de verhoorkamer stonden voor hem en hielden hun pistolen omhoog. Ik, en de rest van de groep, stond nu waarschijnlijk oog in oog met The Toxics.
‘Geef hem,’ zei dezelfde man die net ook sprak. Hij tilde zijn andere hand ook op en gebaarde dat de man die de gevangene vasthield, hem moest loslaten en aangeven. Ik drukte mijn kaken op elkaar en hield mijn pistool stevig vast met beide handen.
‘Jullie eerst,’ zei één van de mannen van The Toxics. Er kwam een vastgebonden gevangene van The Destructions door de menigte geduwd door een medeganglid. Hij was langer dan de gemiddelde mens was, en hij was redelijk dun.
‘Tegelijkertijd,’ zei de man van de verhoorkamer die het woord nam. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Dit was best wel kinderachtig, maar blijkbaar wel heel belangrijk.
‘Drie..., twee..., één,’ telde de man van The Destructions. Bij één werd de Toxic vrijgelaten, die gelijk naar zijn groep rende. Alleen de Destructor werd niet los gelaten, maar juist meegetrokken en The Toxics rende weg.
Gelijk begon de groep achter ze aan te rennen. Ik rende achter de groep aan, ook al deed dat best veel pijn aan mijn enkel. Er werden enkele schoten gelost. Ik keek angstig om me heen. Ik was heel vlakbij The Toxics en ik kon hun gevangene zien. Ik richtte mijn pistool op het been van de man die hem vasthield. Ik schoot, en de man kreunde luid. Hij viel op de grond en pakte zijn been vast. De gevangene rende de weg. The Destructions veranderde van richting en rende terug naar de auto’s. Ik reageerde alleen wat later en rende achter de groep aan.
Ik zag enkele mensen op de grond liggen en de groep achterna kropen. Ik ging naar de auto waar ik zojuist was uitgestapt. Ik stapte weer in. Jazmine en Charlie zaten er al weer. Maar Dan was er nog niet.
‘Waar is Dan?’ vroeg ik. Ze haalden hun schouders op. Ik keek door het raam naar buiten, maar ik kon niet erg ver kijken. Daar was het te donker voor.
Ik was erg ongerust, maar dat liet ik niet merken. De meiden achterin deden ook alsof er niets aan de hand was. Uiteindelijk kwam Dan aanlopen en stapte de auto in. Er mankeerde niets aan hem, dus ik vroeg me af waarom het zo lang deed voordat hij hier heen kwam. Bijna alle auto’s waren al weggereden.
Hij startte de auto en reed weg. Er heerste een ongemakkelijke sfeer in de auto. Niemand zei iets en iedereen keek naar buiten. Ik had het gevoel dat er iets gaande was tussen Dan en Charlie of Jazmine. Of misschien zelfs allebei. Misschien was dat wel de reden waarom Dan zo bot deed.
‘Hij is terug,’ riep één van de mannen terwijl hij de hand van de ex-gevangene omhoog. Iedereen begon te juichen. Ik werd helemaal platgedrukt. Ik liep met veel moeite door de menigte opzoek naar wat ruimte.
Uiteindelijk eindigde in mijn kamer. Ik sloot de deur en ging op mijn bed zitten. Ik hoorde een heleboel verschillende geluiden, maar ik kon ze niet echt goed plaatsen. Grotendeels van de geluiden waren stemmen die net niet kon verstaan. Verder hoorde ik voetstappen en deuren die geopend en gesloten werden. Ik sloot mijn ogen en viel langzaam in slaap.
--------
14
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Ah gelukkig alles is goed verlopen. Ik von dat stukje met dat ze op de been van de man schoot egt super spannend, was gewoon leuk om te lezen en te weten dat je HP een hero is
Wat is er met Dan aan de hand, iedereen doet zo misterieus. Of komen we dat in het volgende stukje te weten?
Anyway schrijf verder!
Wat is er met Dan aan de hand, iedereen doet zo misterieus. Of komen we dat in het volgende stukje te weten?
Anyway schrijf verder!
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Haha, dank je wel! Ja, alle vragen worden wel beantwoord aan het einde van het verhaal. ^^
Nieuw stuk!
15
--------
Hoofdstuk 7
Ik schrok wakker toen er op mijn deur werd geklopt. Ik stapte uit bed en deed de deur open. Het was Charlie.
‘Hé,’ zei ze. Ze bekeek me van top tot teen. Ze had haar haren in een slordige knot gebonden, wat haar heel goed stond. Ze droeg een wit shirt dat erg ruim was, eronder droeg ze een zwart topje. Samen met een lichte jeans en geheel zwarte sneakers, zag ze er heel modieus uit.
‘Hé,’ zei ik. Ze keek me zelfverzekerd aan. ‘Als ik jou was, zou ik afstand houden van Dan.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hoorde ik dat nou goed? Afstand nemen van Dan?
‘Waarom?’ vroeg ik. Zou er echt iets tussen haar en Dan spelen? Ze kneep haar ogen tot spleetjes.
‘Hij zit zwaar in de problemen,’ zei ze. ‘Hij is het niet waard. Geloof me, ik kan het weten.’
Ik hield mijn hoofd een beetje schuin en keek haar vragend aan. Ik wist wel, ze had iets met Dan gehad. ‘Ik bepaal zelf wel met wie ik wel en niet omga,’ zei ik.
Ze trok één mondhoek langzaam op. Charlie leek me opzich aardig, maar op dit moment mocht ik haar niet echt.
‘Zelf weten,’ zei ze. Ze draaide zich om en wilde weglopen.
‘Wacht,’ zei ik snel. Ik slikte zo onopvallend mogelijk. ‘Wat voor problemen?’ Charlie bleef staan en draaide zich langzaam om. Ze glimlachte. ‘Dat moet je hem zelf maar vragen,’ zei ze en ze liep weer weg. Ik keek haar na. Daarna ging ik mijn kamer weer in en sloot de deur achter me.
--------
15
Nieuw stuk!
15
--------
Hoofdstuk 7
Ik schrok wakker toen er op mijn deur werd geklopt. Ik stapte uit bed en deed de deur open. Het was Charlie.
‘Hé,’ zei ze. Ze bekeek me van top tot teen. Ze had haar haren in een slordige knot gebonden, wat haar heel goed stond. Ze droeg een wit shirt dat erg ruim was, eronder droeg ze een zwart topje. Samen met een lichte jeans en geheel zwarte sneakers, zag ze er heel modieus uit.
‘Hé,’ zei ik. Ze keek me zelfverzekerd aan. ‘Als ik jou was, zou ik afstand houden van Dan.’ Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hoorde ik dat nou goed? Afstand nemen van Dan?
‘Waarom?’ vroeg ik. Zou er echt iets tussen haar en Dan spelen? Ze kneep haar ogen tot spleetjes.
‘Hij zit zwaar in de problemen,’ zei ze. ‘Hij is het niet waard. Geloof me, ik kan het weten.’
Ik hield mijn hoofd een beetje schuin en keek haar vragend aan. Ik wist wel, ze had iets met Dan gehad. ‘Ik bepaal zelf wel met wie ik wel en niet omga,’ zei ik.
Ze trok één mondhoek langzaam op. Charlie leek me opzich aardig, maar op dit moment mocht ik haar niet echt.
‘Zelf weten,’ zei ze. Ze draaide zich om en wilde weglopen.
‘Wacht,’ zei ik snel. Ik slikte zo onopvallend mogelijk. ‘Wat voor problemen?’ Charlie bleef staan en draaide zich langzaam om. Ze glimlachte. ‘Dat moet je hem zelf maar vragen,’ zei ze en ze liep weer weg. Ik keek haar na. Daarna ging ik mijn kamer weer in en sloot de deur achter me.
--------
15
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Okej nu ben ik niet egt veel wijzer geworden. Had al zo een vermoeden dat hij een badboy was. Wil nu egt heel graag weten wat voor problemen
So can you please go on?
So can you please go on?
Een vriend is iemand die het lied van je hart kent, en het opnieuw kan zingen als jij het vergeten bent....
Ik houd het nog even spannend. Het komt wel, hoor. ^^
16
--------
Ik liep achter Naomi aan naar de afwasruimte. Ze had me zojuist uit mijn kamer gehaald. Ook had ze me een rooster gegeven met de tijden wanneer ik hier moest werken. Ik moest beginnen bij het afwassen en als dat goed ging mocht ik een steeds een stapje verder. Dit was dus waarschijnlijk één van de nadelen, maar ik legde me erbij neer.
Tijdens het afwassen dacht ik aan Dan. Zou hij ook dit soort klusjes moeten opknappen?
Na een uur afwassen, zag ik Charlie en Jazmine ook de werkruimte inlopen. Zij gingen aan de slag bij het koken. Ik zag hoe ze aan het praten waren terwijl ze groenten sneden.
Ik droogde de borden af en begon een aantal glazen te wassen. Mijn handen rimpelde al helemaal. Dat was ook niet gek, ze waren al een uur in contact met water. Dit was zeker geen leuk werk.
Eindelijk was ik klaar met werken. Ik vroeg aan Naomi of ze wist waar Dan was. Ik was inmiddels erg nieuwsgierig geworden naar zijn problemen. Ik wist wel dat hij me toch niets zou vertellen. Maar niet geschoten altijd mis, toch?
Naomi legde uit waar ik hem kon vinden en ik liep door het gebouw heen. Uiteindelijk vond ik hem bij een soort sportschool. Alleen waren hier geen luxueuze sportapparaten, maar werden hier verschillende vechtsporten beoefend. Ik trof Dan aan bij een boxbal. Hij was er hevig op aan het slaan en schoppen. Naast hem lagen allemaal maten waar verschillende mensen op aan het duelleren waren. Ik ging naast hem staan en leunde tegen de muur aan. ‘Wat moet je,’ vroeg hij terwijl hij doorbleef gaan met slaan. Hij had zijn pet afgezet en ik kon nu goed zijn haren zien. Het was, zoals ik al had verwacht, erg kort en donker. ‘Ik hoorde dat je in de problemen zat,’ zei ik. Ik bekeek hem even. Hij droeg een los, zwart broekje dat net over zijn knieën heen kwam. Hij had weer een zwarte top aan, alleen stonden hier in grote, rode letters de cijfers “58” op. Zijn huid glom door de hele kleine druppeltjes zweet. Zijn benen waren heel licht behaard.
‘Dat zijn niet jouw zaken,’ zei hij geïrriteerd. Hij schopte een keer hard tegen de boxbal aan. Ik deed mijn armen over elkaar. Ik had mijn rechtervoet plat tegen de muur aan gezet.
‘Dat weet ik,’ zei ik. Dan stopte met stopte met slaan en schoppen en keek me aan. Gelijk voelde ik mijn maag omdraaien.
‘Maar?’ vroeg hij. Ik glimlachte. Ik zou natuurlijk niet zomaar opgeven.
‘Ik wil het graag weten,’ zei ik. Ik keek naar de duellerende mensen op de matten. Hij volgde mijn blik en keek me daarna weer aan.
‘Ik daag je uit,’ zei ik. Ik keek hem strak aan. Ik knikte kort richting de matten. ‘Als jij wint, zal ik je niet meer lastig vallen. Als ik win, doe je wat ik zeg.’
Dan lachte hardop. Ik deed moeite om niet al te verrast te kijken. Hij lachte! Ik zag voor het eerst zijn stralend witte tanden. Als hij lachte was hij nog knapper. Ik voelde hoe ik automatisch mijn wenkbrauwen optrok. ‘Vind je dat grappig,’ vroeg ik. Hij stopte met lachen, maar hield nog steeds dezelfde grijns op zijn gezicht. Hij liet zijn hoofd even zakken en keek naar de grond. Maar hij tilde hem gelijk weer op en keek me vol zelfvertrouwen aan. ‘Oké, deal,’ zei hij grijnzend.
Ik glimlachte. Ik draaide me om en liep naar de matten. Toen ik op één van de matten stond draaide ik me snel om en wilde gelijk mijn vuist in zijn gezicht slaan, maar hij zag het aankomen en hield met zijn hand mijn vuist tegen. Gelijk daarna schopte ik hem in zijn zij, die was wel mooi raak. Hij kreunde zachtjes en hield zich in. Ik grijnsde breed. Weer tilde ik mijn voet op om hem te schoppen, maar dit keer pakte hij mijn been vast. Voor ik het door had verloor ik mijn evenwicht en lag ik op de grond. Maar ik zo gemakkelijk gaf ik niet op. Ik trapte hard tegen zijn enkel aan waardoor ook hij op de grond terecht kwam, ik kroop snel naar hem toe en sprong boven op hem voordat hij de kans kreeg om weer op te staan. Ik wist wel dat ik hem tien tellen op de grond moest houden voordat ik gewonnen had.
Één, twee. Hij probeerde weer op te staan. Maar ik hield mijn elleboog in zijn buik, wat waarschijnlijk aardig pijn deed.
Drie, vier, vijf. Ik moest veel zetten om hem op de grond te houden.
Zes, zeven, acht. Ik voelde hoe Dan tegenstribbelde. Met een snelle beweging pakte hij mijn polsen vast en duwde hij me van hem af. Hij rolde met me mee en nu lag hij boven op mij. Ik voelde mijn ademhaling sneller gaan toen ik recht in zijn ogen keek. Ik voelde zijn warme, gespierde lichaam dicht tegen me aan.
Één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven. Ik besefte me wat er aan de hand was. Ik probeerde snel op te staan maar dat lukte niet, want Dan hield me tegen. Ik schopte hem en het was niet bepaald zacht.
Ik zag in zijn gezicht dat hij enorm veel pijn had. Ik stond zo snel ik kon op. Dan lag op de mat liggen. Hij had zijn ogen dichtgeknepen en kreunde luid. Ik besefte me dat ik hem zojuist in zijn kruis had geschopt. Een enorm schuldgevoel bekroop me. Ik wist dat de tien seconden allang om waren en dat ik gewonnen had. Maar ik had niet eerlijk gewonnen, vond ik.
Ik keek hem bezorgd aan en ging naast hem op mijn hurken zitten. ‘Gaat het,’ vroeg ik bezorgd, maar dat was natuurlijk een stomme vraag. Dan keek me aan. ‘Trut,’ riep hij boos naar me. Ik schrok een beetje toen hij dat zei. Ik was voor veel ergere dingen uitgemaakt, maar het ging dit keer om het feit dat Dan me uitschold. Ook al was dit terecht, meer dan terecht zelfs.
Dan keek me nog steeds ongelofelijk aan. ‘Sorry,’ zei ik snel. Hij probeerde overeind te komen en ik probeerde hem daarbij te helpen. Toen hij weer stond sloeg hij gelijk mijn armen weg en liep hij heel langzaam weg. Je kon zien dat het pijn deed. ‘Sorry,’ zei ik nogmaals, maar dit keer wat zachter. Hij liep zonder om te kijken de zaal uit.
Ik bleef achter tussen de onbekende mensen die druk aan het trainen waren. Zuchtend liet ik mezelf achterover vallen, zodat ik op de mat lag en naar het plafond keek. Wat was ik toch goed in dingen verpesten.
--------
16
16
--------
Ik liep achter Naomi aan naar de afwasruimte. Ze had me zojuist uit mijn kamer gehaald. Ook had ze me een rooster gegeven met de tijden wanneer ik hier moest werken. Ik moest beginnen bij het afwassen en als dat goed ging mocht ik een steeds een stapje verder. Dit was dus waarschijnlijk één van de nadelen, maar ik legde me erbij neer.
Tijdens het afwassen dacht ik aan Dan. Zou hij ook dit soort klusjes moeten opknappen?
Na een uur afwassen, zag ik Charlie en Jazmine ook de werkruimte inlopen. Zij gingen aan de slag bij het koken. Ik zag hoe ze aan het praten waren terwijl ze groenten sneden.
Ik droogde de borden af en begon een aantal glazen te wassen. Mijn handen rimpelde al helemaal. Dat was ook niet gek, ze waren al een uur in contact met water. Dit was zeker geen leuk werk.
Eindelijk was ik klaar met werken. Ik vroeg aan Naomi of ze wist waar Dan was. Ik was inmiddels erg nieuwsgierig geworden naar zijn problemen. Ik wist wel dat hij me toch niets zou vertellen. Maar niet geschoten altijd mis, toch?
Naomi legde uit waar ik hem kon vinden en ik liep door het gebouw heen. Uiteindelijk vond ik hem bij een soort sportschool. Alleen waren hier geen luxueuze sportapparaten, maar werden hier verschillende vechtsporten beoefend. Ik trof Dan aan bij een boxbal. Hij was er hevig op aan het slaan en schoppen. Naast hem lagen allemaal maten waar verschillende mensen op aan het duelleren waren. Ik ging naast hem staan en leunde tegen de muur aan. ‘Wat moet je,’ vroeg hij terwijl hij doorbleef gaan met slaan. Hij had zijn pet afgezet en ik kon nu goed zijn haren zien. Het was, zoals ik al had verwacht, erg kort en donker. ‘Ik hoorde dat je in de problemen zat,’ zei ik. Ik bekeek hem even. Hij droeg een los, zwart broekje dat net over zijn knieën heen kwam. Hij had weer een zwarte top aan, alleen stonden hier in grote, rode letters de cijfers “58” op. Zijn huid glom door de hele kleine druppeltjes zweet. Zijn benen waren heel licht behaard.
‘Dat zijn niet jouw zaken,’ zei hij geïrriteerd. Hij schopte een keer hard tegen de boxbal aan. Ik deed mijn armen over elkaar. Ik had mijn rechtervoet plat tegen de muur aan gezet.
‘Dat weet ik,’ zei ik. Dan stopte met stopte met slaan en schoppen en keek me aan. Gelijk voelde ik mijn maag omdraaien.
‘Maar?’ vroeg hij. Ik glimlachte. Ik zou natuurlijk niet zomaar opgeven.
‘Ik wil het graag weten,’ zei ik. Ik keek naar de duellerende mensen op de matten. Hij volgde mijn blik en keek me daarna weer aan.
‘Ik daag je uit,’ zei ik. Ik keek hem strak aan. Ik knikte kort richting de matten. ‘Als jij wint, zal ik je niet meer lastig vallen. Als ik win, doe je wat ik zeg.’
Dan lachte hardop. Ik deed moeite om niet al te verrast te kijken. Hij lachte! Ik zag voor het eerst zijn stralend witte tanden. Als hij lachte was hij nog knapper. Ik voelde hoe ik automatisch mijn wenkbrauwen optrok. ‘Vind je dat grappig,’ vroeg ik. Hij stopte met lachen, maar hield nog steeds dezelfde grijns op zijn gezicht. Hij liet zijn hoofd even zakken en keek naar de grond. Maar hij tilde hem gelijk weer op en keek me vol zelfvertrouwen aan. ‘Oké, deal,’ zei hij grijnzend.
Ik glimlachte. Ik draaide me om en liep naar de matten. Toen ik op één van de matten stond draaide ik me snel om en wilde gelijk mijn vuist in zijn gezicht slaan, maar hij zag het aankomen en hield met zijn hand mijn vuist tegen. Gelijk daarna schopte ik hem in zijn zij, die was wel mooi raak. Hij kreunde zachtjes en hield zich in. Ik grijnsde breed. Weer tilde ik mijn voet op om hem te schoppen, maar dit keer pakte hij mijn been vast. Voor ik het door had verloor ik mijn evenwicht en lag ik op de grond. Maar ik zo gemakkelijk gaf ik niet op. Ik trapte hard tegen zijn enkel aan waardoor ook hij op de grond terecht kwam, ik kroop snel naar hem toe en sprong boven op hem voordat hij de kans kreeg om weer op te staan. Ik wist wel dat ik hem tien tellen op de grond moest houden voordat ik gewonnen had.
Één, twee. Hij probeerde weer op te staan. Maar ik hield mijn elleboog in zijn buik, wat waarschijnlijk aardig pijn deed.
Drie, vier, vijf. Ik moest veel zetten om hem op de grond te houden.
Zes, zeven, acht. Ik voelde hoe Dan tegenstribbelde. Met een snelle beweging pakte hij mijn polsen vast en duwde hij me van hem af. Hij rolde met me mee en nu lag hij boven op mij. Ik voelde mijn ademhaling sneller gaan toen ik recht in zijn ogen keek. Ik voelde zijn warme, gespierde lichaam dicht tegen me aan.
Één, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven. Ik besefte me wat er aan de hand was. Ik probeerde snel op te staan maar dat lukte niet, want Dan hield me tegen. Ik schopte hem en het was niet bepaald zacht.
Ik zag in zijn gezicht dat hij enorm veel pijn had. Ik stond zo snel ik kon op. Dan lag op de mat liggen. Hij had zijn ogen dichtgeknepen en kreunde luid. Ik besefte me dat ik hem zojuist in zijn kruis had geschopt. Een enorm schuldgevoel bekroop me. Ik wist dat de tien seconden allang om waren en dat ik gewonnen had. Maar ik had niet eerlijk gewonnen, vond ik.
Ik keek hem bezorgd aan en ging naast hem op mijn hurken zitten. ‘Gaat het,’ vroeg ik bezorgd, maar dat was natuurlijk een stomme vraag. Dan keek me aan. ‘Trut,’ riep hij boos naar me. Ik schrok een beetje toen hij dat zei. Ik was voor veel ergere dingen uitgemaakt, maar het ging dit keer om het feit dat Dan me uitschold. Ook al was dit terecht, meer dan terecht zelfs.
Dan keek me nog steeds ongelofelijk aan. ‘Sorry,’ zei ik snel. Hij probeerde overeind te komen en ik probeerde hem daarbij te helpen. Toen hij weer stond sloeg hij gelijk mijn armen weg en liep hij heel langzaam weg. Je kon zien dat het pijn deed. ‘Sorry,’ zei ik nogmaals, maar dit keer wat zachter. Hij liep zonder om te kijken de zaal uit.
Ik bleef achter tussen de onbekende mensen die druk aan het trainen waren. Zuchtend liet ik mezelf achterover vallen, zodat ik op de mat lag en naar het plafond keek. Wat was ik toch goed in dingen verpesten.
--------
16
Zeg wat je denkt, denk wat je zeg. Zeg wat je wilt, wil wat je zegt...
Zo m'n achterstand is weer weg (ik val in herhaling, haha )
Ik vind je verhaal nog steeds leuk het is spannend en het onderwerp blijft nieuw voor me, haha ^_^
Soms ga je wat snel door gebeurtenissen heen. Het stuk van de uitwisseling gaat erg snel bijvoorbeeld. Je hoofdpersoon weet niet wat er van haar verwacht wordt, maar de lezer heeft al helemaal geen idee waar het heen gaat. Ik zou zelf wat meer over de ervaring schrijven, wat er gebeurd. Als je wil creëren dat het snel gaat, om de gebeurtenis snel voorbij gaat, gebruik dan korte zinnen. Daardoor creëer je gehaastheid in je verhaal. Maar niet te veel gebruiken want dat leest weer niet fijn
Ga zo door!
)Ik vind je verhaal nog steeds leuk
het is spannend en het onderwerp blijft nieuw voor me, haha ^_^Soms ga je wat snel door gebeurtenissen heen. Het stuk van de uitwisseling gaat erg snel bijvoorbeeld. Je hoofdpersoon weet niet wat er van haar verwacht wordt, maar de lezer heeft al helemaal geen idee waar het heen gaat. Ik zou zelf wat meer over de ervaring schrijven, wat er gebeurd.
Als je wil creëren dat het snel gaat, om de gebeurtenis snel voorbij gaat, gebruik dan korte zinnen. Daardoor creëer je gehaastheid in je verhaal. Maar niet te veel gebruiken want dat leest weer niet fijn Ga zo door!
- Never give up on anything, because miracles happen every day -
My head is a jungle...
My head is a jungle...