Online Verhalen

De eerste twee zinnen heb ik gestolen van een ander verhaal, ik had geen idee hoe ik het moest beginnen. Maar jah, de rest lezen jullie wel


Proloog

Een rode lichtflits lichtte de lucht op, meteen gevolgd door de rommelende donder. Elektrische ladingen schoten van wolk naar wolk en zelfs naar de grond. De regen striemde je gezicht en de storm wind blies je weg.
iedereen wist dat de mensen op aarde dit ook konden zien. Gillend probeerden we weg te komen. Weg van dit gevaar.
Een lichtflits en alles lichtte op, zelfs hij.
Hij stond daar, alsof er niets aan de hand was en vloog omhoog.
Mijn ogen volgden hem.
Machtig, zo vloog hij daar. Alsof niets of niemand deze macht nog van hem af kon nemen.
Dat kon ook niemand, niemand behalve ik.
Paarse, roze en rode lichtflitsen lichtten de hemel op, het geluid van de donder vulden alle oren.
Ik wist wat mij te doen stond, maar ik kon het niet.
Nog een lichtflits. Ditmaal een gele.
De grond verdween onder mijn voeten en ik viel. Mijn handen graaiden in het rond om maar iets beet te pakken. Ik voelde alleen maar lucht.
Ik viel probeerde ik mijn vleugels te spreiden, maar het lukte me niet. Ze wilden maar niet doen wat ik wilde.
Een lichtflits, gedonder.
Nog een lichtflits en nog een en nog een.
Ik zag een lichtflits recht op mij af schieten. Ik sloeg mijn armen voor mijn borstkas en wachtte op de klap.
Die bleef uit, het wordt alleen koud.
Vaag hoorde ik gedonder op de achtergrond en zag ik een lichtflits.
Alles om me heen wordt steeds donkerder, het laatste wat ik hoorde was een harde knal.

Allereerst: Leuke titel, die sprak me aan
Ik heb er nog een paar foutjes uit kunnen pikken:

iedereen wist dat de mensen op aarde dit ook konden zien.

Begin van een nieuwe zin, dus een hoofdletter.

Gillend probeerde we weg te komen.

“We” is meervoud, dus probeerde = probeerden.

Paarse, roze en rode lichtflitsen lichten de hemel op,

Het verhaal is in de verleden tijd, dus “lichten” hoort “lichtten” te zijn.

Ik viel probeerde ik mijn vleugels te spreiden, maar het lukte me niet.

Deze zin klopt niet helemaal. Ik denk dat je een woordje of een komma vergeten bent.

Ze wouden maar niet doen wat ik wilde.

Wou/wouden is eigenlijk spreektaal, je kunt het beter vervangen voor wilden.

Ik zie een lichtflits recht op mij af schieten. Ik sla mijn armen voor mijn borstkas en wacht op de klap.
Die blijft uit, het wordt alleen koud.

En hier schrijf je opeens weer in de tegenwoordige tijd.

Het valt me op dat je soms afwisselt met de tijden waarin je schrijft, maar probeer één tijd aan te houden. Zelf adviseer ik je om in de verleden tijd te schrijven, aangezien je dit ook grotendeels doet.
Ik vind het een spannende proloog! Het maakt mij erg benieuwt naar de rest van je verhaal. Je schrijfstijl vind ik ook fijn om te lezen
Het valt me trouwens op dat steeds meer schrijvers over engelen gaan schrijven hiero! Ik vind het persoonlijk wel een leuk onderwerp, maar probeer het dan wel zo origineel mogelijk te houden,
Ik ben heel erg benieuwt naar het eerste hoofdstuk.
Veel succes met je verhaal! ^^

Xxx Aile

Je houdt het nog erg mysterieus, leuk! Verder kan ik er nog weinig over zeggen, omdat het een klein stukje is. Je hebt me wel nieuwsschierig gemaakt
Ik zie dat de spellingfoutjes er al uitgehaald zijn, dus hier ga ik je niet mee lastigvallen, haha

Hier weer een stukje, sorry als het wat lang duurt met al mijn verhalen, maar ik ben veel bezig met Frans leren en tekenen. Schrijven schiet er een beetje tussendoor.
Hopen dat dit leuk is

:


Hoofdstuk 1
Het begin

Met een ruk werd ik wakker. Ik knipperde wild met mijn ogen toen ik mijzelf overeind hees. Mijn hoofd bonkte, mijn ademhaling versnelde. Ik kneep mijn ogen dicht toen een hevige kramp mijn lichaam binnendrong.
'Ze is wakker?' Hoorde ik ergens vaag op de achtergrond. 'Zorg dat ze niet het infuus uit haar arm haalt.'
Infuus, wat is dat?
'Wablief?' Kon ik tussen de krampen door uitbrengen.
Ik voelde twee paar handen op mijn lichaam drukken.
'Stop!' Riep ik uit.
Ze moesten me loslaten.
'Los!' Gilde ik.
Ik bewoog me hevig, maar de handen probeerden me stil te houden.
'Laat los.' Mijn stem sloeg over.
Er werden touwen vastgemaakt om mijn enkels, knieën, buik en armen zodat ik me niet meer kon bewegen.
Alleen mijn linkerhand was nog niet vast gemaakt. Ik rukte hem los en taste naar mijn rug. Daar was niets.
Ik sloot mijn ogen en concentreerde me op mijn rug. Probeerde me mijn vleugels weer voor te stellen.
De krampen verdwenen, maar de handen lieten mij niet los.
'Lianne?' De stem klonk vol medelijden.
Tegen wie zou ze het hebben? Schoot door mijn hoofd heen.
Ik opende voorzichtig mijn ogen en keek in het gezicht van een vrouw. Ze had lange blonde haren en felrode lippen. Waarschijnlijk was haar toverkunst mislukt.
'Welke spreuk heeft u gebruikt?' Vroeg ik.
Maar je kon allen maar ''Euk muikt?" verstaan omdat ze haar hand op mijn keel had gelegd en was gaan drukken.
'Niet praten, dat is niet goed voor je Lianne.' Zei de vrouw.
Wie is Lianne? Ik niet in iedergeval. De vrouw haalde haar hand van mijn keel en wilde net weglopen toen ik zei: 'Wie is Lianne?'
Woedend draaide de vrouw zich om: 'Ik zei "Niet praten". Welk deel van niet praten begrijp je niet?'
'Wie is Lianne?' Hield ik vol.
'Jij.' Sprak de vrouw kortaf.
Ik schudde mijn hoofd. 'Ik ben Elaine, en waar ben ik.'
Ik probeerde in mijn stem mijn macht te laten zien. Wie waagde het om mij vast te binden. Ik! De prinses van de hemel.
'Op de Aarde, in het Martini ziekenhuis in Groningen.'
Op Aarde? Nee dat kan niet. Ik schudde mijn hoofd.
'Dat is voor de mensheid niet voor mijn soort.'
'Sorry dat ik je uit je droom moet helpen, maar jij bent ook een mens. Alleen niemand weet wie je bent. We kunnen je in geen enkel register vinden. We hebben je maar een naam gegeven maar je heet dus Elaine?'
Ik knikte.
'Wie ben je? En waar woon je?'
Ik hield mijn hart vast. Ik moest niet vertellen waar ik werkelijk vandaan kwam. Dan zou ik in een ''Gekkenhuis" worden neer gezet.
Aarzelend schudde ik mijn hoofd: 'Verder weet ik niets over mezelf. Sorry.'
Er verscheen een glimlach op de vrouw haar gezicht.
'Maakt niet uit. Maar ik moet nu naar zeven andere patiënten die geheugenverlies hebben. Er zijn zevenentachtig kinderen op de hele wereld die op dezelfde dag gevonden zijn.

Hey Mena!

Ben je alweer met een nieuw verhaal begonnen, jij moet egt veel fantasie hebben en ook nog eens veel tijd. Wat jammergenoeg niet iedereen heeft ;(
Je verhaal gaat over engelen!! Das egt leuk, ik hou van het onderwep engelen

Je proloog is lekker spannend en mysterious Alleen ik heb gemerkt dat er heel veel fouten inn zitten. Aile heeft ze al verbeterd, nu moet je ze allen nog verwerken.

Keep going!!

Hi Mena,
Ik heb het eerste hoofdstuk gelezen, en heb er nog een paar foutjes uit kunnen pikken:

Wie is Lianne? Ik niet in iedergeval.

Iedergeval hoort los van elkaar.

'Ik ben Elaine, en waar ben ik.'

De punt hoort een vraagteken te zijn aangezien Elaine iets vraagt.

Wie waagde het om mij vast te binden.

Zelfde verhaal, de punt hoort een vraagteken te zijn aangezien dit een vraag is.

We hebben je maar een naam gegeven maar je heet dus Elaine?'

Ik zou na “gegeven” nog een komma zetten.

'Maakt niet uit. Maar ik moet nu naar zeven andere patiënten die geheugenverlies hebben. Er zijn zevenentachtig kinderen op de hele wereld die op dezelfde dag gevonden zijn.

Bij de laatste zin mis je nog een aanhalingsteken.


Probeer op je foutjes te letten. Voor de rest valt het me ook op dat je gebruik maakt van hele korte zinnen. Dat is opzicht niet zo erg, maar voor sommige mensen leest dat minder fijn, dus probeer langere zinnen te maken de volgende keer. Ik zag dat je deze keer in de v.t schreef, en niet de hele tijd afwisselde naar de t.t, dus dat is super
Tot nu toe zit je verhaal nog vol vraagtekens, lekker mysterieus. Ik ben heel erg benieuwt hoe al die zevenentachtig kinderen allemaal op dezelfde dag zijn gevonden, zo te lezen zijn het ook engelen, ik wil echt weten wat de oorzaak hier van is.
Engelen is naar mijn mening wel een goed onderwerp voor in verhaal, vooral omdat je daar mee veel verschillende kanten uit kunt gaan en je kunt je fantasie er goed in kwijt, dus ik ben nog steeds wel benieuwt waar je naar toe wilt gaan met dit verhaal
Ik kijk uit naar het vervolg!

Xxx Aile

Ik vind het nu al een ontzettend leuk verhaal, spannend en mysterieus. Verder sluit ik me bij de rest aan; je maakt veel onnodige fouten, blijf hier op letten.

Hee,
ik las ook meteen vleugels en dacht jaa engelen, dat maakt het al leuk. Je beschrijvingen zijn leuk en je weet de spanning er goed in te houden door bewust vragen op te roepen die iedereen beantwoord wil hebben blijf inderdaad wel op je taalgebruik letten, zoek het anders nog even op voordat je post. ik heb nog één foutje ontdekt:

De regen striemde je gezicht en de storm wind blies je weg.

stormwind is hier een woord en moet aan elkaar

verder is me niks opgevallen
Ik ben erg benieuwd hoe je verhaal verder gaat!

Nou hier weer een nieuw stukje, ik heb geprobeerd om alle fouten eruit te halen. Feedback, reacties en kritiek zijn allemaal welkom

Mijn mond viel open. Zouden dat... Nee dat kan niet. Zij zullen het wel niet zijn.
'Oké.' Reageerde ik maar.
Want wat zou ik anders moeten zeggen?

Twee handen ondersteunden mij toen ik opstond. Ik had al vaker gezegd dat het niet hoefde, maar ze wilden mij niet geloven.
Tegen iedereen zijn verwachting in (behalve die van mij dan) stond ik soepel op en liep zo bij de handen weg.
'Wow, dat kan niet iedereen Elaine.' Riep Nika uit.
Nika bleek mijn moeder te zijn. Maar ik wist wel beter. Toen ik naar beneden viel, samen met de rest, hebben wij samen alles veranderd in de wereld. Alle kinderen die eerst geen broer of zus hadden hebben er nou 1, alleen zij herinneren zich alleen dat ze die hun hele leven hadden gehad. En niet vanaf de dag des onheil.
'Ik weet het. Dat staat op internet.' Sprak ik vermoeid.
Nika grinnikte: 'Je persoonlijkheid is niet veranderd.'
'Gelukkig maar.' Ik glimlachte naar haar.
Alleen ik meende het niet. Het enige wat ik wilde was terug naar boven, naar mijn eigen huis. Niet in dit stomme ziekenhuis liggen te wachten tot dat ik een kans zou zien om te ontsnappen.
Ik had ook niemand anders gezien dan dokters, zusters en mijn "moeder".
'Wanneer mag ik naar buiten?' Vroeg ik voorzichtig.
De zuster, Nakari genaamd, zuchtte diep en zei: 'Dat mag pas wanneer je naar huis gaat.'
'O.' Was het enige wat ik zei.

'Elaine Black. Jij mag.'
Alle kinderen uit het ziekenhuis waren in een kleine ruimte gepropt. We moesten maar wat gaan zingen en natuurlijk, ik moest als eerste.
Ik liep naar voren en nam plaats achter de microfoon.
'Zing maar wat Elaine.' Zei de vrouw.
Ik haalde diep adem en begon met zingen:

'Als je, je ware ik verloren bent,
blijf niet treuren maar ga door.
Ga terug naar een plek die je vertrouwt.
Spreid je vleugels uit en vlieg maar weg.
Terug naar je zelf,
naar de plek in je hart.
Die je altijd.
Maar dan ook altijd,
weer terug zal vinden na een zware tijd.

Na een zware,
tijd.'

De laatste zin verflauwde door het harde geklap.
'Dat was heel erg mooi Elaine, goed gezongen.'
Ik knikte naar de vrouw en liep snel terug naar mijn plek.
'Goed gedaan Elaine.' Hoorde ik een meisje zeggen.
Ik keek haar aan en voelde een warme gloed mij over spoelen.
'Ik moet. Tot zo.' Zei Marike.
Marike was mijn beste vriendin. Al sinds onze geboorte.
Mijn blik schoot in het rond maar jammer genoeg zag ik niet meer bekenden. Waar zouden die andere kinderen zijn die op de zelfde dag als mij waren gevonden?
Ik zou het niet weten.
Snel bracht ik mijn blik naar Marike. Wat zou zij zingen?
Marike stond daar en begon te zingen:

'Iedereen die dingen van jou verwacht,
Het werd je te veel, veel te veel.
Toen de tijd was aangebroken dat je iets moest doen,
om iedereen zijn leven te redden.
Deed je iets anders dan verwacht.
We hadden gehoopt dat je Hem zou doden .
Maar je haalde de grond weg onder ons.
Nu willen wij allemaal tegen je zeggen,
dat we niet boos zijn.
Zoek je tijd.
Wij wachten en als de tijd is aangebroken.
Helpen wij je graag.'

De hele zaal was doodstil. Ik stond op en klapte in mijn handen. Het galmde door de ruimte.
Niemand wist (behalve dan de kinderen van boven) dat dit liedje regelrecht voor mij was bedoeld.
Na mij stond iedereen op en klapte in zijn of haar handen.
'Dank je, Marike.' Fluisterde ik.

Hi Mena,
Heel leuk dat je weer een stukje hebt gepost, ben het meteen gaan lezen ^^
Ik heb er ook nog een paar kleine foutjes uit kunnen pikken:

'Oké.' Reageerde ik maar.
Want wat zou ik anders moeten zeggen?

Ik denk dat deze twee zinnen wel aan elkaar mogen, dan wordt de punt een komma.

Alle kinderen die eerst geen broer of zus hadden hebben er nou 1,

Getallen onder de honderd het liefst volluit schrijven. 1 wordt dan een.

'Gelukkig maar.' Ik glimlachte naar haar.
Alleen ik meende het niet.

Deze zinnen mogen denk ik ook gerust aan elkaar. De punt na “haar” wordt dan een komma.

Ik keek haar aan en voelde een warme gloed mij over spoelen.

“Over” en “spoelen” kunnen aan elkaar.


Echt ontzettend leuk, ben heel erg benieuwt naar het vervolg
Schrijf snel verder.

Xxx Aile

Hey mena.

Ik ben begonnen met het lezen van je verhaal. Je proloog is gelijk spannend, het lijkt ook een beetje op het liedje dat Marike zingt (heeft dat met elkaar te maken?)
Ik vind je verhaal al erg leuk, vooral omdat ik engelen verhalen super vind en ik denk dat het een erg origineel verhaal wordt.
Schrijf snel verder.

Hey,

Ik denk dat ik op dit ogenblik nog niet verder kan met dit verhaal, ik heb nu meer inspiratie voor Armene. Dus het kan zijn dat ik hier nog even niet aan toe kom.
Tammievk, Ja, even editen, hihi, ik snapte je eerst niet! Hihi
Aile, dankje, ik verander het even .

Liefs

Soms is naar happy feet kijken nog niet zo dom, ik kreeg er direct inspiratie van voor dit verhaal hoe ik het voor elkaar krijg? Geen idee. Hopelijk is het iets .

Plotseling stond er iemand anders op de plek van Marike en zat Marike naast me.
'Alsjeblieft,' fluisterde ze terug.
Toen ik haar aankeek knikte ze naar het podium, 'volgens mij staat Lou daar.'
Direct schoten mijn ogen erheen en inderdaad, daar stond Lou.
Hij haalde diep adem en begon te zingen, wat wel erg raar voor hem is.

"Is je hart vervult van pijn
Denk je steeds alleen te zijn
Voel je jezelf zo klein
Het is maar schijn
Kijk omhoog
Leg een hand op je hart
Want die van jou straalt feller dan de zon"

Plotseling begon een kleine groep kinderen in de zaal mee te zingen, waarschijnlijk zijn ze allemaal van boven.

"Zo, maakt je hart een nieuw gedicht
Zo, vind alles een nieuw evenwicht
Zo, krijgt de liefde een gezicht
Zo, niets verplicht
Zo, staat alles in het maanlicht
Zo, is alles in het zicht
Zo, zo, want liefde bouwt een brug van helder licht"

De laatste zinnen zong Lou weer zelf. Alsof iedereen het zo afgesproken had.

Zo, verdien jij
Zo, hoor jij
Zo, ben jij
Zo, denk jij
Zo, want jij bent jij."

Marike stootte me aan, 'we willen je zeggen dat we je niet laten vallen, dat moet je niet denken.'
Ik glimlachte naar haar, 'dat zal ik ook niet meer doen. Niet na nu.'

Hoofdstuk 2

'Bah, bah, en nog een bah. Ik wil niet meer, laat me gewoon.' Gromde de jongen die naast me zat.
Ik moest net doen alsof hij mijn broertje was. Echt vervelend. Hij had weer eens een scheet gelaten in de klas en schaamde zich dood. Kan je, je daarover schamen?
Je volk in de steek laten, daar hoor je, je over te schamen!
'Zeurpiet, dat gebeurt iedereen wel eens,' siste ik terug.
'Niet waar,' zei Nick (mijn "broertje").
Ik zuchtte en wierp mijn hoofd in mijn nek.
Hoe lang zou ik het nog uithouden voordat ik me voorbij praatte?
'Doe eens normaal, je zucht altijd. Waar denk je aan? Voordat je, je geheugen kwijt was deed je niet zo. Je was veel begripvoller.' Nick keek me boos aan.
'Ik kan er niets aan doen dat ik dat niet meer kan,' zei ik.
Ik kan me er sowieso niets meer van herinneren omdat het nooit is gebeurt, schoot door mijn hoofd heen.

Ik vind het leuk dat je weer hebt gepost, ik stond te popelen om verder te kunnen lezen
Hier nog een paar foutjes:

Toen ik haar aankeek knikte ze naar het podium, 'volgens mij staat Lou daar.'

De komma achter “podium” hoort een punt te zijn, dus de v van “volgens” hoort een hoofdletter te zijn.

Marike stootte me aan, 'we willen je zeggen dat we je niet laten vallen, dat moet je niet denken.'
Ik glimlachte naar haar, 'dat zal ik ook niet meer doen. Niet na nu.'

Zelfde verhaal als hierboven.

'Bah, bah, en nog een bah. Ik wil niet meer, laat me gewoon.' Gromde de jongen die naast me zat.

Hier hoort de punt na “gewoon” en komma te zijn en hoort “gromde” zonder hoofdletter geschreven te worden.

Kan je, je daarover schamen?

Volgens mij moet “kan”, “kun” zijn.

Je volk in de steek laten, daar hoor je, je over te schamen!

Deze zin klopt niet helemaal. Je moet “over” vervangen voor “voor”, dan loopt de zin wat beter.



Verder is mij eigenlijk niks opgevallen.
Al die liedjes vind ik heel erg leuk, het geeft je verhaal iets extra's, een tintje, of hoe je dat ook noemt
Ik ben benieuwt naar het vervolg

Xxx Aile